Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 33 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 7, 8 i 9 stycznia 2009 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2009
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 33. posiedzenia Sejmu
w dniach 7, 8 i 9 stycznia 2009 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 369
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 369
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .370
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .371
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 373
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .374
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .374
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .376
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .377
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 385
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 386
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 388
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 393
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 393
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 398
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 399
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 400
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .401
Podsekretarz stanu Witold Jurek . . . . . . . . 402
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 402
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 404
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 404
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 407
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 407
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 408
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .410
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .411
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .412
Podsekretarz stanu Witold Jurek . . . . . . . . .412
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .413
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .414
Podsekretarz stanu Witold Jurek . . . . . . . . .414
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .415
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .416
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .417
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 424
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 424
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 430
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .431
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 432
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 432
str.
str.
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 433
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 437
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 438
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 439
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 439
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 441
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 441
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . 443
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 443
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 445
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 445
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 446
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 448
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 449
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 450
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 452
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 453
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 453
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 454
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 456
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 456
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 458
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 460
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 460
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 461
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 462
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 463
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 464
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . 465
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 466
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 467
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 468
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . 469
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .470
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .471
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .472
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .473
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .474
 str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .475
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .476
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .478
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .479
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .479
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 482
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 483
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 485
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 486
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 487
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 488
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 490
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 490
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . . 492
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 492
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . 493
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 494
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 496
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 497
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 508
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .510
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .511
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .512
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .513
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .514
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .515
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . .516
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .518
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .519
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 520
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .522
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 525
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 526
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .527
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 529
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz 529
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 530
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .531
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 536
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .537
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .537
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 541
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 542
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 543
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . .547
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 548
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 550
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .552
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 554
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 556
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 560
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .561
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .563
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 565
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 569
str.
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . .570
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .571
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .573
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .577
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .578
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 582
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 584
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 589
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 590
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . .592
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 595
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska 598
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 606
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 608
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 609
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . .616
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .619
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .623
Podsekretarz stanu Andrzej Panasiuk . . . . 624
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 626
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .627
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 629
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .631
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 633
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 636
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 637
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Michał Boni. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 640
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 645
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .647
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 652
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 654
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 655
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 655
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 656
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 656
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .657
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 658
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 660
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .661
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 662
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 663
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 668
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .670
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .672
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .672
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .673
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .674
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .675
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .675
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . . 676
 str.
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . .677
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .677
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .678
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .679
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 680
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .681
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 682
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 683
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 685
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 687
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 688
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 690
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .691
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 693
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 694
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 696
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 697
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .698
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 699
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 700
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .701
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .702
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .703
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .703
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 704
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 706
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .707
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 708
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 709
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .710
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .713
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .714
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .715
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .717
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .718
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .719
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 720
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .721
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 722
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 723
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 724
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 724
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 726
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .727
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 729
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 729
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 730
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .731
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 733
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 734
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 734
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .737
Sekretarz stanu Maria Elżbieta Orłowska . . .738
str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 738
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .744
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .745
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .746
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .747
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .748
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . .749
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .750
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . .751
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .752
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .755
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .759
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .759
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .761
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .762
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .763
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 765
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 766
Podsekretarz stanu Henryk Jacek Jezierski . . . 768
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 768
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 769
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .770
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . .774
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .775
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .777
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .778
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 780
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 780
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .781
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .781
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .782
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .784
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 785
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 785
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 786
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .787
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 788
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 789
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . .790
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . . 791
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 792
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 793
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 795
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 796
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .797
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 798
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 799
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 800
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 803
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 804
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 807
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 808
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 808
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .810
 str.
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .811
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .811
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .812
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .814
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .814
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .817
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .818
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .819
Podsekretarz stanu Grażyna Hencelewska . . .820
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 823
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 824
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 825
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 826
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .827
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 828
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 830
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 832
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 832
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 834
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 834
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 836
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 837
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 837
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 838
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 839
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 841
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 841
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 842
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 844
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 845
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 845
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 846
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .847
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 850
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .851
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .851
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 852
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . .853
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 854
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 855
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 856
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 859
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 860
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .861
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 862
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 863
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 864
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 864
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 867
str.
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 868
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 869
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .871
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .873
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .873
Podsekretarz stanu Andrzej Panasiuk . . . . .874
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . . 876
Podsekretarz stanu
Grażyna Hencelewska . . . . . . . . . . . . . . . . . .877
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 880
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 881
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 883
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 885
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 888
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 890
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .891
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 892
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 892
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .895
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 897
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 899
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 900
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch. . . . . . . . . . . . . . . . . . 902
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 903
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 904
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 904
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 906
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 907
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 908
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 909
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .910
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .912
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .914
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .915
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .916
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .918
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . .923
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 925
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 926
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 927
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 927
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 929
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .931
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 933
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 934
 str.
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 936
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 936
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 940
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 941
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 943
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 944
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .947
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .947
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 948
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . .949
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 952
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 953
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 954
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 956
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 958
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 960
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 961
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 964
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 966
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 967
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 968
str.
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 969
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .970
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .971
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .972
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .973
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . . 974
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .978
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . .979
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .981
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .981
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . .982
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .983
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 985
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .987
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .988
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 989
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .990
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie zmiany art. 68 ustawy
o gospodarce nieruchomościami (4953)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 27 listopada 2008 r.,
znak SPS-023-4953p/08, w sprawie przedstawienia
dodatkowych wyjaśnień na interpelację pana posła
Zbigniewa Konwińskiego w sprawie zmiany art. 68
ustawy o gospodarce nieruchomościami, uprzejmie
informuję, że w celu przygotowania wyczerpującej
odpowiedzi na zapytanie pana posła wystąpiłem do
ministra finansów z prośbą o stanowisko w zakresie
zagadnienia poruszonego przez pana posła.
W dniu 16 grudnia br. minister finansów przeka-
zał stanowisko w przedmiotowej sprawie przy piśmie
znak GN8/0602/4a/AKW/08/2302. Przedstawiona
opinia ministra finansów jest zbieżna i w pełni po-
twierdza wyjaśnienia, które zostały udzielone Panu
Marszałkowi w odpowiedzi na wątpliwości zgłoszone
przez pana posła Zbigniewa Konwińskiego przy pi-
śmie z dnia 9 października 2008 r., znak BN-1d-L-
-319/2008.
W nadesłanej opinii minister finansów wskazuje,
że z analizy przepisów art. 68 ustawy o gospodarce
nieruchomościami wynika, iż ustawodawca, ustala-
jąc przesłanki niezbędne dla odstąpienia od żądania
zwrotu udzielonej bonifikaty od cen sprzedaży nieru-
chomości, wyraźnie preferuje sytuacje, w których
zbywany lokal zachowuje swój mieszkalny charakter
bądź też kiedy zbywca w drodze umowy kupna – sprze-
daży lub umowy zamiany nabywa inny lokal miesz-
kalny lub nieruchomość przeznaczoną lub wykorzy-
stywaną na cele mieszkaniowe. Ustawodawca uczynił
to niewątpliwie w sposób świadomy, mając na wzglę-
dzie obowiązki zarówno państwa, jak i samorządów
terytorialnych, w zaspokajaniu potrzeb mieszkanio-
wych społeczeństwa, jak i dbając jednocześnie o to,
aby zasób lokali mieszkalnych nie ulegał uszczuple-
niu. Wspieranie inicjatyw gospodarczych obywateli
powinno zaś następować przy pomocy innych instru-
mentów ekonomicznych. Nie wydaje się właściwe,
aby na działalność gospodarczą przeznaczać lokale
(nieruchomości) wykorzystywane dotychczas na cele
mieszkalne, a ponadto nabyte od Skarbu Państwa
lub jednostki samorządu terytorialnego z wysoką na
ogół bonifikatą.
Odnosząc się do wyrażonego przez pana posła Zbi-
gniewa Konwińskiego w interpelacji poglądu, iż
w rozwiniętej gospodarce rynkowej jakiekolwiek
ograniczanie możliwości swobodnego dysponowania
przez byłych najemców lokalami mieszkalnymi jest
zwykłym anachronizmem, minister finansów stwier-
dził, że pogląd ten należałoby podzielić, gdyby sprze-
daż tych lokali następowała na rynkowych warun-
kach. Jednakże w sytuacji, gdy lokale te są sprzeda-
wane z istotnymi bonifikatami, ustawodawca, dzia-
łając w interesie Skarbu Państwa, jak i samorządów
terytorialnych, jest upoważniony do czasowego ogra-
niczenia swobody obrotu omawianymi lokalami pod
rygorem zwrotu bonifikaty. Minister finansów pod-
kreślił ponadto, iż całkowita rezygnacja z zasady
zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty lub też nadmierne
rozbudowywanie katalogu sytuacji, w których zasada
zwrotu bonifikaty nie znajdowałaby zastosowania,
prowadziłoby do uszczuplania odpowiednio docho-
dów Skarbu Państwa lub jednostek samorządu tery-
torialnego.
Przekazując powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, że pozwolą one na wyczerpujące wyjaśnienie
wątpliwości zgłoszonych w interpelacji pana posła
Zbigniewa Konwińskiego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmiany standardów kształcenia
na kierunku administracja (5092)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
ponownie złożoną interpelację pana posła Jarosława
Matwiejuka (SPS-023-5092p/08), pozwalam sobie
przekazać dodatkowe wyjaśnienia.
Pragnę poinformować, iż m.in. po sygnałach dzie-
kanów wydziałów prawa i administracji został przy-
gotowany i przekazany do uzgodnień międzyresorto-
wych i konsultacji społecznych projekt rozporządze-
nia zmieniającego rozporządzenie ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r. w spra-
wie standardów kształcenia dla poszczególnych kie-
runków oraz poziomów kształcenia, a także trybu
tworzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia,
370
by prowadzić studia międzykierunkowe oraz makro-
kierunki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166). Projekt ten prze-
widywał uchylenie załącznika nr 1, w którym okre-
ślono standard dla kierunku „administracja”, gdyż
inne wnioski dotyczące korekt standardów kształce-
nia nie zostały formalnie zgłoszone.
Projekt ten w toku uzgodnień został negatywnie
zaopiniowany, w tym przez Rządowe Centrum Legi-
slacji, ministra spraw wewnętrznych i administracji,
Radę Główną Szkolnictwa Wyższego oraz Państwo-
wą Komisję Akredytacyjną. Wspomniane wyżej
zmiany przewidziane w projekcie, czyli uchylenie
kwestionowanego załącznika nr 1, ze względów legi-
slacyjnych zostały w całości zakwestionowane. Opi-
niodawcy wyrazili pogląd, iż samo uchylenie załącz-
nika nie jest poprawnym rozwiązaniem – w miejsce
uchylonego winien być wprowadzony nowy, odpo-
wiednio skorygowany standard. Pozwoli to uniknąć
luki prawnej i trudności interpretacyjnych z tym
związanych.
Po zapoznaniu się z tymi opiniami zwróciłam się
do środowiska akademickiego (Wydział Prawa i Ad-
ministracji Uniwersytetu Warszawskiego) z prośbą
o przygotowanie i zaproponowanie nowego standardu
kształcenia dla „administracji”, a także rozważanie
celowości zmiany np. standardu dla kierunku „pra-
wo”, jeśli nie spełnia on oczekiwań i uniemożliwia
prawidłową realizację założonych celów kształcenia.
Otrzymałam informację, iż środowisko akademickie
– na obecnym etapie – akceptuje obowiązujące stan-
dardy i w późniejszym terminie, po dalszych dysku-
sjach, ewentualnie przedstawi nowe rozwiązania,
które umożliwią zmiany standardów.
Kierując się powyżej przedłożonymi opiniami, pra-
gnę zapewnić, iż minister nauki i szkolnictwa wyższe-
go podejmie działania zmierzające do zmiany standar-
dów kształcenia, jeśli tylko przedłożone zostaną kon-
kretne propozycje zmian i nowego ich brzmienia.
Obecnie trwają prace legislacyjne nad skorygowaniem
standardów – swoje stanowisko i projekty przedstawi-
ła Rada Główna Szkolnictwa Wyższego oraz minister
pracy i polityki społecznej.
W moim przekonaniu jedynie takie kompleksowe
działania dają szansę na szybkie sfinalizowanie prac
legislacyjnych, a także możliwie szerokie i pełne wy-
korzystanie stanowiska społeczności akademickiej
w tym względzie.
Pozostaję z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację poseł
Krystyny Łybackiej
w sprawie uprawnień emerytalnych
lotniskowych służb ratowniczo-gaśniczych
(5281)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-5281p/08, z dnia 19 listopada
2008 r., przekazuję dodatkowe wyjaśnienia w sprawie
interpelacji poseł Krystyny Łybackiej w sprawie
funkcjonowania lotniskowych służb ratowniczo-ga-
śniczych.
Strażacy lotniskowych służb ratowniczo-gaśni-
czych do momentu wejścia w życie w 1991 r. ustawy
o ochronie przeciwpożarowej oraz ustawy o Państwo-
wej Straży Pożarnej przez krótki okres mogli odejść
na emeryturę na zasadach określonych dla funkcjo-
nariuszy służb mundurowych resortu spraw we-
wnętrznych (tzw. emerytury policyjne, gwarantujące
np. możliwość odejścia na emeryturę w niepełnym
wymiarze po 15 latach służby, stosowanie przelicz-
ników za pracę w warunkach uciążliwych dla zdro-
wia itd.). Był to przywilej określony ustawą o Pań-
stwowej Straży Pożarnej, ale dotyczył tylko osób,
które nie podjęły pracy w Państwowej Straży Pożar-
nej, a posiadały wymagany staż pracy uprawniający
do zaopatrzenia emerytalnego służb mundurowych.
W przypadku pozostałych pracowników lotnisko-
wych służb ratowniczo-gaśniczych stosuje się ustawę
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, która nie jest
porównywalna z przepisami resortowymi.
Ze względu na fakt, że przepisy dotyczące lotni-
skowych służb ratowniczo-gaśniczych nie przewidu-
ją specyficznych norm czasu pracy, należy uznać, że
minister infrastruktury nie jest właściwy do zajmo-
wania stanowiska w sprawie świadczeń socjalnych
dla członków przedmiotowych służb.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie kontroli pochodzenia bioetanolu
dostarczanego do polskich rafinerii należących
do PKN Orlen SA i Grupy Lotos SA (5555)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 10 października 2008 r., znak SPS-023-
-5555/08, przekazujące interpelację pani poseł Bar-
bary Bartuś oraz grupy posłów w sprawie kontroli
pochodzenia bioetanolu dostarczanego do polskich
rafinerii należących do PKN Orlen SA i Grupy Lotos
SA, w oparciu o pisemne stanowiska Ministerstwa
Gospodarki, Ministerstwa Finansów oraz Urzędu
Regulacji Energetyki uprzejmie informuję:
Rynek biopaliw w Polsce m.in. regulują przepisy
ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2006 r. Nr 169,
poz. 1199, z późn. zm.), na podstawie której został
ustalony obowiązek zapewnienia określonego udzia-
łu biokomponentów w rynku paliw transportowych,
oraz „Wieloletni program promocji biopaliw lub in-
nych paliw odnawialnych na lata 2008–2014”, wspie-
rający działania na rzecz wywiązania się Polski ze
wspomnianego obowiązku. Koordynatorem działań
w zakresie funkcjonowania rynku biopaliw w Polsce,
w tym również inicjatyw legislacyjnych, jest minister
gospodarki.
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki gospodarka
funkcjonuje w ramach jednolitego rynku Unii Euro-
pejskiej, co oznacza, że w świetle przepisów unijnych
Polska posiada bardzo ograniczone możliwości
wpływu na przepływ bioetanolu pomiędzy państwa-
mi członkowskimi, w tym bioetanolu pochodzącego
z importu z krajów trzecich. Ograniczenia importowe
mogą być podyktowane koniecznością spełniania
przez określony towar wymogów ochrony zdrowia
oraz życia ludzi i zwierząt, środowiska, a także ochro-
ny konsumentów.
Z przekazanych informacji wynika, że resort go-
spodarki nie przewiduje w chwili obecnej wprowadze-
nia kontroli w zakresie pochodzenia bioetanolu, po-
nieważ obowiązujące przepisy ustawy z dnia 25 sierp-
nia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych
(Dz. U. Nr 169, poz. 1199, z późn. zm.) stanowią, iż
biokomponenty wprowadzane do obrotu lub wykorzy-
stywane przez producentów do wytwarzania paliw
ciekłych lub biopaliw ciekłych (również bioetanol)
powinny spełniać wymagania jakościowe określone
w rozporządzeniu ministra gospodarki i pracy z dnia
19 października 2005 r. w sprawie wymagań jako-
ściowych dla biokomponentów oraz metod badań ja-
kości biokomponentów (Dz. U. Nr 218, poz. 1845),
potwierdzone certyfikatem jakości wydanym przez
akredytowane jednostki certyfikujące. Równocze-
371
śnie, zgodnie z wyżej wymienioną ustawą, biokom-
ponenty wprowadzane do obrotu podlegają kontroli
prowadzonej przez Inspekcję Handlową.
Ministerstwo Gospodarki podkreśla również, że
każde działanie podejmowane przez Polskę oraz inne
państwa członkowskie, zmierzające w kierunku ogra-
niczenia swobody przepływu towarów w ramach ryn-
ku wspólnotowego podlega kontroli Komisji Europej-
skiej. Na forum Unii Europejskiej Polska sprzeciwia
się nadmiernemu importowi biomasy, w tym bioeta-
nolu, na teren Wspólnoty. Polska postuluje, aby cele
na poziomie UE w zakresie wykorzystania biokom-
ponentów były formułowane w sposób, który pozwo-
li na ich zrealizowanie bez konieczności importu bio-
masy z krajów trzecich, w tym gotowych biokompo-
nentów. Stanowisko Polski jest realizowane poprzez
działania związane z:
— pracami nad projektem dyrektywy w sprawie
promowania stosowania energii ze źródeł odnawial-
nych, gdzie Polska prezentuje pogląd, że ustanowione
kryteria w zakresie zrównoważonego rozwoju powin-
ny być jednakowe dla biopaliw wyprodukowanych
na terenie Unii Europejskiej, jak i dla biopaliw wy-
produkowanych w krajach trzecich,
— pracami w ramach Komitetu Kodeksu Celnego,
gdzie Polska zdecydowanie sprzeciwia się bezcłowe-
mu importowi bioetanolu z krajów trzecich na teren
Wspólnoty.
Natomiast zdaniem Ministerstwa Finansów lite-
ralne brzmienie art. 11 ust. 3 ustawy o biokomponen-
tach i biopaliwach ciekłych odnosi się wyłącznie do
wytwórców biokomponentów. Przemawia za tym fakt
usytuowania art. 11 w rozdz. 2 zatytułowanym „Za-
sady wykonywania działalności gospodarczej w za-
kresie wytwarzania biokomponentów”, którego prze-
pisy regulują działalność wytwórców biokomponen-
tów, a także treść art. 33 ust. 1 pkt 3 tej ustawy,
zgodnie z którym karze pieniężnej podlega ten, kto
będąc wytwórcą, wytwarza biokomponenty z bioma-
sy pozyskiwanej w inny sposób niż na podstawie
umów kontraktacji lub dostawy, o których mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 1 i 2, lub produkcji własnej, któ-
rych udział przekracza w skali roku 25% całości bio-
komponentów wytworzonych przez tego wytwórcę.
Zdaniem resortu finansów z analizy przepisów usta-
wy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych nie wy-
nika, aby analogiczne ograniczenia, poparte dodat-
kowo sankcjami w postaci kar pieniężnych, zostały
przewidziane w odniesieniu do innych podmiotów,
w tym producentów paliw. Ministerstwo Finansów
wskazuje również na fakt, że aktualnie obowiązują-
ce regulacje z zakresu podatku akcyzowego nie uza-
leżniają stosowania przez koncerny paliwowe ulg
w akcyzie dla paliw z udziałem biokomponentów od
dokonania zakupu minimum 75% bioetanolu (bio-
komponentu) wyprodukowanego z surowców pocho-
dzących z Polski lub innych krajów Unii Europej-
skiej. Tym samym uważa, iż nie można uznać za
niezgodną z obowiązującymi przepisami prawa po-
datkowego działalność producentów paliw (PKN Or-
len SA i Grupy Lotos SA), którzy kierując się wzglę-
372
dami ekonomicznymi, wykorzystują głównie biokom-
ponenty wytworzone z surowców importowanych,
w tym biokomponenty nabywane za pośrednictwem
podmiotów działających na terytorium kraju lub in-
nego państwa członkowskiego.
Ministerstwo Finansów stoi na stanowisku, że
w celu ustalenia pochodzenia biokomponentów pra-
cownicy kontroli celnej mogliby zostać oddelegowani
do siedziby podmiotu krajowego w celu zweryfikowa-
nia dokumentów, które towarzyszyły sprowadzanym
przez niego z zagranicy wyrobom (biokomponentom).
W sytuacji gdyby biokomponenty sprowadzone zosta-
ły na terytorium kraju za pośrednictwem podmiotów
prowadzących działalność w innych państwach człon-
kowskich UE, polskie organy celne mogłyby zwrócić
się o pomoc w dokonaniu odpowiednich ustaleń do
władz celnych tych państw członkowskich. Jednakże,
mając do czynienia z kategorią spraw wymagającą
prowadzenia czasochłonnego postępowania spraw-
dzającego, należałoby liczyć się z koniecznością dłu-
gotrwałego oczekiwania na odpowiedź. Przyjmując
założenia, że organy celne dostarczałyby informacji
o tym, że krajowi producenci paliw w ramach prowa-
dzonej działalności wykorzystują głównie biokompo-
nenty pochodzące z importu, to wiedza o tym fakcie
nie spowoduje dla nich żadnych negatywnych konse-
kwencji, dopóki z przepisów nie będzie wprost wyni-
kało, że w stosunku do producentów paliw stosują-
cych biokomponenty istnieje ograniczenie w nabywa-
niu biokomponentów z importu, poparte stosowną
sankcją. Zatem w świetle powyższego pod znakiem
zapytania stoi celowość przeprowadzania kontroli
polskich rafinerii.
Z dokonanej przez resort finansów oceny sytuacji
wynika, że próba wprowadzenia przepisów ograni-
czających możliwość wykorzystania przy produkcji
paliw biokomponentów wyprodukowanych z surow-
ców rolniczych pochodzących spoza Unii Europejskiej
będzie powodowała dyskryminację biokomponetów
importowanych ze względu na źródło ich pochodze-
nia. Takie przepisy, jako budzące wątpliwości w świe-
tle zasad Światowej Organizacji Handlu, zostałyby
niewątpliwie zakwestionowane przez Komisję Euro-
pejską. Dlatego też Ministerstwo Finansów nie pla-
nuje podjęcia prac legislacyjnych na rzecz wprowa-
dzenia takich przepisów.
Również Urząd Regulacji Energetyki podkreśla,
że kwestia sposobu pozyskiwania biokomponentów
(w tym bioetanolu) przez podmioty zobowiązane do
realizacji NCW, w tym koncerny paliwowe będące
przedmiotem niniejszej interpelacji (tj. podmioty do-
konujące wytwarzania paliw ciekłych lub biopaliw
ciekłych na podstawie uzyskanej koncesji prezesa
URE lub dokonujące importu lub nabycia wewnątrz-
wspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych),
nie została przez ustawodawcę uregulowana w spo-
sób arbitralny. Oznacza to, że podmioty te, w świetle
przepisów ustawy, mają pełną dowolność w zakresie
podejmowania decyzji co do sposobu pozyskiwania
biokomponentów (w tym bioetanolu). W praktyce po-
zyskiwanie to może w szczególności polegać na:
— zakupie biokomponentów;
— nabyciu wewnątrzwspólnotowym biokompo-
nentów;
— imporcie biokomponentów (rozumianym zgod-
nie z art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych jako przywóz biokomponentów
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spoza obsza-
ru celnego Wspólnoty Europejskiej);
— wytwarzaniu biokomponentów (w przypadku
uzyskania statusu wytwórcy biokomponentów).
W zakresie podjęcia prac legislacyjnych, które wy-
eliminują możliwość wprowadzania na polski rynek
bioetanolu obcego pochodzenia i uzyskania z tego ty-
tułu „ulgi akcyzowej”, uprzejmie informuję, iż kwe-
stia nadzoru nad instrumentami finansowymi mają-
cymi na celu wsparcie rozwoju rynku biokomponen-
tów i biopaliw (w tym dotyczących zwolnień z podat-
ku akcyzowego) leży w kompetencji ministra finan-
sów. Wnioskowanie zmian legislacyjnych w tym za-
kresie, w opinii ministra finansów, należy do właści-
wości ministra gospodarki, który jest koordynatorem
działań na rzecz rozwoju rynku biopaliw w Polsce.
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki przeprowa-
dzone dotychczas analizy dotyczące wprowadzenia
ewentualnych modyfikacji w systemie zwolnień
w podatku akcyzowym nie doprowadziły do przyjęcia
nowych rozwiązań w tym zakresie. Obecnie w Mini-
sterstwie Gospodarki prowadzone są prace mające
na celu dokonanie oceny celowości i zasadności po-
stulowanych zmian. W ramach tych prac przeprowa-
dzane są konsultacje z Ministerstwem Finansów oraz
Ministerstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W ocenie
Ministerstwa Gospodarki działania zmierzające do
zmiany systemu wsparcia dla biopaliw należy uznać
za przedwczesne, biorąc pod uwagę fakt, że część roz-
wiązań wprowadzonych do polskich regulacji praw-
nych nie jest jeszcze stosowana w praktyce. Z tego
też względu, w ocenie resortu gospodarki, tworzenie
nowych, dodatkowych mechanizmów, w sytuacji gdy
nie funkcjonują jeszcze rozwiązania notyfikowane
Komisji Europejskiej, nie wydaje się celowe. W opinii
resortu gospodarki trudno ocenić, jakie skutki dla
producentów biokomponentów przyniesie zastosowa-
nie w praktyce nowych rozwiązań, gdyż na obecnym
etapie nie jest możliwe dokonywanie analizy syste-
mu, który nie działa jeszcze w pełni i nie są znane
efekty jego funkcjonowania.
Zdaniem Ministerstwa Finansów na gruncie pra-
wa europejskiego nie jest możliwe wprowadzenie for-
malnych ograniczeń w zakresie importu bioetanolu.
Spełnienie oczekiwań związanych z rozwojem rynku
biokomponentów i biopaliw ciekłych może być stymu-
lowane odpowiednimi mechanizmami wsparcia, któ-
re mają zachęcać i stwarzać korzystne warunki dla
podmiotów produkujących biokomponenty. Takiemu
zachęceniu wytwórców biokomponentów mogą w przy-
szłości służyć m.in. zapisy ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych (która jest obecnie notyfi-

kowana w Komisji Europejskiej) dotyczące ulgi w po-
datku CIT, która rekompensowałaby część kosztów
produkcji biokomponentów.
Przedstawiając powyższe, informuję, że minister
rolnictwa i rozwoju wsi nie podziela stanowiska re-
sortów gospodarki i finansów w zakresie przyjętych
rozwiązań wspierających budowę rynku biokompo-
nentów i biopaliw. Na podstawie stałego monitorowa-
nia zdarzeń zachodzących na tym rynku stwierdzam,
że stosowana pomoc publiczna jest nieskuteczna i nie
przekłada się na realizację zakładanych i pożądanych
celów społecznych oraz gospodarczych. W związku
z tym Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi jako
resort współpracujący oraz wspierający działania re-
sortów wiodących w zakresie rozwoju rynku odna-
wialnych źródeł energii, w tym wykorzystania bio-
komponentów do produkcji biopaliw, opracowało
propozycje zmian do ustawy o podatku akcyzowym
i ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych,
które zostały przekazane do resortów gospodarki
i finansów. Zaproponowane zmiany miały na celu do-
precyzowanie krajowych przepisów m.in. w zakresie
wytwarzania i wprowadzania do obrotu biokompo-
nentów (w tym kontroli miejsca ich pochodzenia)
oraz zasad stosowania wsparcia w postaci ulgi w po-
datku akcyzowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Krzysztofa Putry
w sprawie wynagrodzeń nauczycieli (5646)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Krzysztofa Jakuba Putry, posła na
Sejm RP, nr SPS-023-5646p/08, w sprawie podwyżek
wynagrodzeń nauczycieli w roku 2009, pozwolę sobie
podkreślić, co następuje:
Odnosząc się do wyrażonych przez pana posła
wątpliwości w zakresie treści art. 30 ust. 3 ustawy
Karta Nauczyciela (w brzmieniu powołanym przez
parlament RP ustawą z dnia 21 listopada 2008 r.),
pragnę w ślad za analizą wskazać, iż obawy
te nie znajdują potwierdzenia w stanie faktycznym
i prawnym. Nauczyciele zatrudnieni na żadnym ze
stopni awansu zawodowego ani nie stracą wynagro-
dzeń, ani podwyżek w roku 2009. Zmiany przyjętych
przez Sejm RP w ustawie Karta Nauczyciela wskaź-
ników nie można bowiem inaczej spostrzegać, jak
łącznie z rozstrzygnięciami przepisów projektowanej
373
ustawy budżetowej na rok 2009. Zgodnie z tym pro-
jektem w roku 2009 w art. 15 ust. 2 określa się aż
dwie kwoty bazowe dla nauczycieli obowiązujące:
— od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 sierpnia
2009 r. w wysokości 2177,86 zł (wzrost ustawowych
gwarancji dla średniej płacy o 5%),
— od dnia 1 września 2009 r. do dnia 31 grudnia
2009 r. w wysokości 2286,75 zł (wzrost ustawowych
gwarancji dla średniej płacy o kolejne 5%).
Powyższe kwoty wraz ze zmianami wskaźników
zawartych w przepisach ustawy zmieniającej ustawę
Karta Nauczyciela oznaczają, iż zakres gwarancji
ustawowych dla płac nauczycielskich zmienia się
i wzrasta w roku 2009 w stosunku do roku 2008 na
wszystkich stopniach awansu zawodowego, wg na-
stępującego porządku (tabela na s. 374).
W świetle tych danych nie może być sporów o za-
kres wzrostu gwarancji ustawowych przyjętych przez
parlament RP dla płac nauczycielskich.
W zakresie pytań dotyczących minimalnego wy-
nagrodzenia zasadniczego pragnę podkreślić, iż obec-
nie nie jest jeszcze możliwe rozstrzygnięcie o sposobie
regulacji minimalnych stawek wynagrodzenia zasad-
niczego. Zgodnie bowiem z art. 4 oraz 30 ust. 5 usta-
wy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) tabela
ta powstaje m.in. w konsekwencji uzgodnień z part-
nerami związkowymi oraz po zaopiniowaniu przez
Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialne-
go. Corocznie prace w tym zakresie są realizowane
w oparciu o trudne i długotrwałe prace z przedstawi-
cielami nauczycieli i ich związków zawodowych,
a ostateczna wysokość stawek jest zawsze efektem
głębokiego kompromisu.
W roku 2008/2009 prace w tym obszarze zostaną
zainicjowane natychmiast po rozstrzygnięciu pana
prezydenta RP w kwestii ustawy zmieniającej ustawę
Karta Nauczyciela oraz w odniesieniu do ustawy bu-
dżetowej na rok 2009. Ustawy te bowiem określają
i warunkują zakres potencjalnych możliwości w re-
alizowanych pracach.
Odnosząc się do przyjętego przez parlament RP
nowego art. 30a i 30b ustawy Karta Nauczyciela, po-
wołującego obowiązek wyrównania średniej płacy
w przypadku jej zaniżenia, pragnę podkreślić, iż zo-
stał on zaproponowany przez nauczycielskie związki
zawodowe – trudno jest mi zatem odnieść się do przy-
wołanej przez pana posła dodatkowej opinii w tej
sprawie. Niezależnie od powyższego, m.in. na skutek
niniejszego pisma, pozwolę sobie wyrazić obietnicę,
iż stosowanie tego przepisu w praktyce będzie przed-
miotem dodatkowych analiz i obserwacji ze strony
resortu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
374

Zmiana wskaźników średnich wynagrodzeń nauczycieli w odniesieniu do projektowanej kwoty bazowej

na rok 2009 od dnia 1 stycznia do 31 sierpnia
Stopnie awansu zawodowego nauczycieli
Wyszczególnienie
stażysta kontraktowy mianowany dyplomowany
0. 1. 2. 3. 4. 5.
1. Obowiązujące wskaźniki – art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela 0,82 1,25 1,75 2,25
Wskaźniki – ustawa przyjęta przez parlament RP
2. 1,00 1,11 1,44 1,84
w dniu 21 listopada 2008 r.
Wysokości średniego wynagrodzenia wg obowiązującego
3. 1 701 2 126 2 977 3 827
art. 30 ust. 3 i 4 i kwoty bazowej na rok 2008
Wysokości średniego wynagrodzenia wg projektowanego
4. 2 178 2 417 3 136 4 007
art. 30 ust. 3 i kwoty bazowej od dnia 1 stycznia 2009 r.

5. Wzrost nominalny w złotych 477 291 159 180

6. Wzrost w % 28,04 13,69 5,34 4,70

Wysokości średniego wynagrodzenia wg projektowanego

7. 2 287 2 538 3 293 4 208
art. 30 ust. 3 i kwoty bazowej od dnia 1 września 2009 r.

8. Wzrost nominalny w złotych do roku 2008 586 412 316 381

9. Wzrost w % do roku 2008 34,45 19,38 10,61 9,96

Odpowiedź we dla budżetu państwa. Dodać należy, że budżet

państwa na 2009 r. jest budżetem „trudnym” i nie
ministra pracy i polityki społecznej zostały w nim zaplanowane środki na realizację tej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów - ustawy.
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
Minister
w sprawie projektu nowej ustawy Jolanta Fedak
o kombatantach (5692)

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.

15 października 2008 r., znak: SPS-023-5692/08, do-
tyczące interpelacji posła Dariusza Lipińskigo w spra-
wie projektu nowej ustawy o kombatantach, po uzy-
skaniu wyjaśnień sekretarza Rady Ministrów, uprzej-
mie informuję:
Projekt ustawy o uprawnieniach kombatantów,
uczestników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy
opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz nie-
których ofiar represji systemów totalitarnych w dniu
10 lipca 2008 r. został przyjęty przez Komitet Rady
Ministrów i rekomendowany Radzie Ministrów, ze
zdaniem odrębnym ministra finansów dotyczącym
kosztów wdrożenia ustawy. Projekt skierowano pod
obrady Rady Ministrów. Jednakże Rada Ministrów
nie rozpatrzyła projektu z uwagi na konieczność
przeprowadzenia dodatkowych analiz proponowa-
nych rozwiązań w kontekście nowych inicjatyw
w obszarze problematyki kombatanckiej zgłaszanych
zarówno w Sejmie RP, jak i w ramach rządu (projekt
ustawy przygotowany przez ministra spraw we-
wnętrznych i administracji o zadośćuczynieniu ro-
dzinom ofiar wystąpień wolnościowych w latach
1956–1983). Analiza wszystkich zgłoszonych propo-
zycji jest niezbędna ze względu na fakt, że wejście
w życie rozwiązań zaproponowanych w projekcie
ustawy rodzić będzie wielomilionowe skutki finanso-
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Zakrzewskiej
w sprawie ograniczania
przez Katowicki Holding Węglowy SA
dostaw miału energetycznego (5702)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jadwigi Zakrzewskiej z dnia
30 września 2008 r., przekazaną przy piśmie z dnia
16 października br., znak: SPS-023-5702/08, w spra-
wie ograniczenia przez Katowicki Holding Węglowy
SA dostaw miału energetycznego, uprzejmie infor-
muję, iż z przedłożonych w tej sprawie wyjaśnień wy-
nika, że opóźnienie w realizacji dostaw węgla spowo-
dowane zostało szeregiem niekorzystnych zdarzeń geo-
logiczno-górniczych, które miały miejsce w poprzednich
miesiącach, co w bardzo istotny sposób wpłynęło na
wielkość wydobycia (zmniejszenie o ok. 1,2 mln t),

a tym samym na możliwości realizacji umów – o czym
odbiorcy byli informowani na bieżąco.
Podejmowane przez KHW SA działania zmierza-
jące do zmiany miejsc pozyskania węgla okazały się
mało skutecznie ze względu na brak frontów rezer-
wowych, co wynika z zaniedbań inwestycyjnych
w latach ubiegłych.
Wielkość wydobycia węgla handlowego w KHW
SA w 2007 r. wyniosła 14,7 mln t. Realizacja za
10 miesięcy 2008 r. wynosi 11, 2 mln t, a prognozo-
wana wielkość wydobycia w listopadzie i grudniu
2,6 mln t. Tak więc przewidywane wydobycie w 2008 r.
wyniesie ok. 13,8 mln t, co w stosunku do wydobycia
w roku 2007 stanowi spadek o 0,9 mln t (o 6,1%).
Niedobór w stosunku do planu na rok 2008 wyniesie
ok. 0,6 mln t (3,9%).
W 2008 r. zdarzenia o ekstremalnej skali i zasię-
gu, związane z zagrożeniami naturalnymi, które
były zasadniczą przyczyną spadku wydobycia, wy-
stąpiły w czterech spośród pięciu kopalń tej spółki.
Były to:
— wybuch metanu i pyłu węglowego;
— tąpnięcia w wyniku wysokoenergetycznych
wstrząsów górotworu;
— rozległe zaburzenia geologiczne;
— kilkakrotnie wyższe od prognozowanego wy-
dzielanie się metanu;
— pożar endogeniczny i zawał części chodnika;
— zawał stropu i zasypanie kombajnu.
Wymienione wyżej okoliczności spowodowały opóź-
nienie w zbrojeniu i eksploatacji ścian, konieczność
wykonania dodatkowych robót przygotowawczych
oraz podjęcia nadzwyczajnych działań i prac elimi-
nujących zagrożenia, potrzebę pozyskania dodatko-
wych maszyn i urządzeń, a w konsekwencji zweryfi-
kowania harmonogramów produkcyjnych.
Mając na uwadze przywrócenie rytmiczności i ter-
minowości dostaw, podjęto w kopalniach Katowickie-
go Holdingu Węglowego SA szereg działań w celu
bieżącego ustabilizowania poziomu produkcji, jak
również pozyskania stabilnego frontu wydobywcze-
go, pozwalającego zabezpieczyć realizację przyszłych
kontraktów. Zintensyfikowano wydobycie na czyn-
nych frontach, w miejscach gdzie były takie możliwo-
ści techniczne, w kopalniach: Mysłowice-Wesoła,
Murcki, Wujek. Przyspieszono uruchomienie nowych
ścian w kopalniach Murcki i Wujek.
W 2008 r. plan dostaw węgla do sektora energety-
ki systemowej wynosi, zgodnie z zawartymi kontrak-
tami, 9,1 mln t (ze średnią tolerancją niedostarczenia
zakontraktowanych ilości kształtującą się na pozio-
mie ok. 6%). Przewidywana wielkość dostaw osiągnie
poziom 8,2 mln t, co oznacza realizację planu dostaw
w ok. 90%.
Przywrócenie zakładanego poziomu wydobycia
jest jednak procesem długotrwałym i niezwykle kosz-
townym, dlatego też dokonano szczegółowej analizy
strategii spółki w latach 2008–2015 i wyselekcjono-
wano podstawowe grupy zadań dla kopalń w celu
poprawy kondycji ekonomiczno-finansowej. W sferze
375
działalności górniczej zadania te obejmują pozyska-
nie nowych obszarów eksploatacyjnych, przyspiesze-
nie uruchomienia eksploatacji w rezerwowych par-
tiach oraz utworzenie nowych frontów rezerwowych,
udostępnienie nowych partii i rejonów wydobywczych
oraz niewybranych resztek pokładów. Ponadto prze-
widuje się wykonanie niezbędnych wyrobisk piono-
wych łączących powierzchnię z poziomami wydobyw-
czymi lub poziomy między sobą oraz wyrobisk kory-
tarzowych łączących poszczególne poziomy, dla udo-
stępnienia nowych rejonów wydobywczych, zaprojek-
towanie i wdrożenie mobilnych systemów logistycz-
nych (transportowych i odstawczych) w kopalniach
oraz pozyskanie w tym celu odpowiednich maszyn
i urządzeń, budowę lub modernizację obiektów wspo-
magających monitoring zagrożeń naturalnych oraz
umożliwiających lepsze wykorzystanie kopalin pod-
stawowych i towarzyszących. Przewiduje się również
pozyskanie nowoczesnych maszyn i urządzeń o klu-
czowym znaczeniu dla rozwoju robót przygotowaw-
czych i wydobywczych.
Kopalnie KHW SA udostępnią dziewięć nowych
partii i rejonów eksploatacyjnych i utworzą pięć no-
wych frontów rezerwowych, które mogłyby ruszać
w sytuacji awaryjnej. Jednakże należy podkreślić,
że utworzenie każdego nowego frontu wiąże się
z bardzo dużym zaangażowaniem środków inwesty-
cyjnych i zasobów ludzkich i każdy taki front to
koszt ok. 100 mln zł.
Potrzebne nakłady inwestycyjne, dotyczące uru-
chomienia nowych poziomów, na które składają się
roboty górnicze udostępniające nowe poziomy wy-
dobywcze oraz roboty pionowe (szybowe), a także
uruchomienie nowych pól i frontów wydobywczych,
w tym frontów zapasowych, wynoszą w kolejnych
latach:
— 2008 r. – 774,0 mln zł;
— 2009 r. – 917,9 mln zł;
— 2010 r. – 629,7 mln zł;
— 2011 r. – 937,4 mln zł;
— 2012 r. – 493,6 mln zł;
— 2013 r. – 736,0 mln zł;
— 2014 r. – 968,0 mln zł;
— 2015 r. – 979,9 mln zł.
Pierwszych efektów z tytułu zrealizowanych in-
westycji można spodziewać się na przełomie lat 2009/
2010.
Jeśli chodzi o poruszony przez panią poseł przy-
padek dotyczący dostaw węgla do Przedsiębiorstwa
Energetyki Cieplnej Legionowo sp. z o.o., pragnę po-
informować, że z przedłożonych przez Zarząd KHW
SA wyjaśnień wynika, iż spółka ta posiada podpisaną
w dniu 19 czerwca 2008 r. z PEC Legionowo sp. z o.o.
umowę wieloletnią na dostawy 15 tys. t węgla w se-
zonie grzewczym. Zgodnie z zawartym w niej harmo-
nogramem dostaw kopalnie KHW SA powinny
w II półroczu 2008 r. dostarczyć 9 tys. t węgla. Na
chwilę obecną realizacja dostaw kształtuje się na po-
ziomie 8,96 tys. t, co oznacza, że ustalenia umowy na
rok 2008 zostały zrealizowane.
376
Przedstawiając powyższe informacje o sytuacji
w spółce, pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że
Katowicki Holding Węglowy SA planuje przeprowa-
dzenie publicznej oferty akcji i zdaniem radców praw-
nych ich upublicznianie, zgodnie z Publicity Guide-
lines, powinno podlegać ograniczeniom w okresie
zastrzeżonym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wdrażania rozliczeń z płatnikiem
w ramach jednorodnych grup pacjentów (5726)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma ministra zdrowia, z dnia 27 listopada 2008 r.,
stanowiącego odpowiedź na interpelację pana posła
Andrzeja Szlachty, przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 16 paź-
dziernika 2008 r. (znak: SPS-023-5726/08), w spra-
wie wdrażania rozliczeń z płatnikiem w ramach jed-
norodnych grup pacjentów (JGP), uprzejmie proszę
o przyjęcie uzupełniających informacji.
Odnosząc się do zawartego w treści interpelacji
pytania, dotyczącego rozważenia możliwości wpro-
wadzenia w okresie przejściowym podwójnej rachuby
kosztów, uprzejmie informuję, iż zgodnie ze stanowi-
skiem Narodowego Funduszu Zdrowia w celu przy-
gotowania właściwego przebiegu wdrożenia JGP,
zapewnienia stabilnego poziomu finansowania szpi-
tali oraz złagodzenia ewentualnych niepożądanych
skutków związanych z tym wdrożeniem prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia umożliwił świadczenio-
dawcom rozliczanie zrealizowanych świadczeń opieki
zdrowotnej w trybie uproszczonym w przypadku wy-
stąpienia problemów uniemożliwiających pełne roz-
liczenie świadczeń wg metodologii JGP. Jednocześnie
wprowadzony został okres przejściowy od 1 lipca do
30 września br., w trakcie którego, na wniosek świad-
czeniodawcy złożony do dyrektora oddziału woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, możliwe
było rozliczanie wykonanych świadczeń za dany
okres sprawozdawczy w oparciu o uproszczoną spra-
wozdawczość.
Ponadto na świadczeniodawcy spoczywał obowią-
zek szczegółowego rozliczania, nie później niż do
10 listopada 2008 r., w wymaganym formacie elek-
tronicznym (raport statystyczny i rachunek), świad-
czeń udzielonych w okresie przejściowym oraz ewen-
tualnego wystawienia rachunku korygującego war-
tość świadczeń sfinansowanych w oparciu o zastoso-
wany czasowo uproszczony system rozliczeń.
Wprowadzenie przez prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia możliwości wybrania przez świadczenio-
dawcę uproszczonego sposobu rozliczania w okresie
przejściowym, zgodnie ze stanowiskiem płatnika
świadczeń opieki zdrowotnej, należy zatem uznać za
działanie zbliżone do proponowanego przez pana po-
sła w interpelacji.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące sytuacji fi-
nansowej szpitali w Polsce po pierwszym okresie fi-
nansowania świadczeń w ramach systemu jednorod-
nych grup pacjentów uprzejmie informuję, iż zgodnie
ze stanowiskiem funduszu uśredniona wartość ho-
spitalizacji w ostatnich trzech miesiącach rozliczania
w oparciu o katalog szpitalny wyniosła 1902,31 zł,
a za pierwsze trzy miesiące rozliczeń w ramach ka-
talogu JGP wynosi 2260,67 zł, co stanowi średni
wzrost finansowania świadczeń udzielonych w lecz-
nictwie szpitalnym o 18,84%.
Jednocześnie, jak wyjaśnia fundusz, możliwe jest
w pojedynczych przypadkach niższe finansowanie
w ramach JGP u niektórych świadczeniodawców. Sy-
tuacja taka jest efektem doprecyzowania zasad udzie-
lania oraz rozliczenia świadczeń w rodzaju leczenie
szpitalne, dokonanym w taki sposób, że niemożliwe
stało się kontynuowanie sporadycznych, ale wystę-
pujących wcześniej praktyk rozliczania nienależnych
świadczeń.
Równocześnie, jak wyjaśnia Narodowy Fundusz
Zdrowia, obserwowane przez wielu dyrektorów szpi-
tali zmniejszenie przychodów nie wynika często
z zaniżonych wycen świadczeń w systemie JGP, a z fak-
tu zmniejszenia ilości hospitalizacji w danym okresie
sprawozdawczym szpitala.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w Centrali Naro-
dowego Funduszu Zdrowia trwają prace analityczne
w zakresie monitorowania oraz oceny poziomu reali-
zacji i rozliczania udzielonych świadczeń, których
wyniki są jednym z elementów uwzględnianych przy
modyfikacji obecnych założeń i zasad finansowania
w oparciu o system JGP.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na ponowną interpelację posła
Krzysztofa Putry
w sprawie programu rządu
w sprawach wsi i rolnictwa (5803)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Krzysz-
tofa Jakuba Putry przekazaną przy piśmie z dnia
4 grudnia 2008 r., znak SPS-023-5803p/08, dotyczą-
cą dodatkowych wyjaśnień w sprawie programu rzą-
du w zakresie wsi i rolnictwa pragnę przedstawić
następującą informację.
Ad 1. Podstawowym wskaźnikiem sytuacji mate-
rialnej rolników i ich rodzin jest dochód. Ponadto
dochody rolnicze stanowią jeden z kluczowych para-
metrów sprawności sektora rolnego. Tym samym
zagadnienia dotyczące sytuacji dochodowej w rolnic-
twie są przedmiotem szczególnego zainteresowania
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi (MRiRW).
Zapewnienie godziwych dochodów jest jednym z ce-
lów wspólnej polityki rolnej (WPR), którą polskie rol-
nictwo objęte jest od 2004 r. Stąd polscy rolnicy mogą
obecnie korzystać z mechanizmów wsparcia przewi-
dzianych w ramach WPR, a także wsparcia kierowa-
nego w ramach polityk krajowych. Do podstawowych
mechanizmów wdrażanych m.in. w celu podniesienia
dochodów rodzin rolniczych można zaliczyć płatności
bezpośrednie oraz wsparcie udzielane w ramach Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (PROW 2007–2013).
W 2008 r. na płatności w ramach jednolitej płat-
ności obszarowej przeznaczono 4864,727 mln zł, co
stanowi kwotę o 12,5% wyższą niż w roku ubiegłym.
Ponadto, tak jak w poprzednim roku, stosowane są
następujące krajowe płatności uzupełniające:
— płatność do powierzchni upraw podstawowych,
obejmująca m.in. zboża, rośliny oleiste, rośliny wyso-
kobiałkowe, rośliny strączkowe, rośliny motylkowa-
te, len, konopie, orzechy czy plantacje nasienne;
— na płatności te przewidziane zostało 2562,212
mln zł; stawka tej płatności wynosi 269,32 zł/ha do
ww. upraw;
— płatność zwierzęca (do powierzchni upraw ro-
ślin przeznaczonych na paszę uprawianych na trwa-
łych użytkach zielonych), przyznawana proporcjonal-
nie do powierzchni paszowej i do liczby zwierząt
utrzymywanych w historycznym okresie referencyj-
nym; na płatność tę przewidziano 988,767 mln zł,
a jej stawka wynosi 379,55 zł/ha trwałych użytków
zielonych;
— płatność do chmielu, przyznawana w dwóch
częściach: części związanej z aktualną powierzchnią
uprawy i części proporcjonalnej do powierzchni upra-
wianej w historycznym okresie referencyjnym; staw-
ki w przypadku tej płatności wynoszą 407,60 zł/ha
chmielu aktualnie uprawianego oraz 591,50 zł/ha
377
(więcej niż w 2007 r. o ok. 8%) chmielu uprawianego
w okresie historycznym.
Poza ww. w Polsce kontynuowane są następujące
płatności bezpośrednie:
— płatność energetyczna, która może wynieść
maksymalnie 45 EUR/ha i jest przyznawana do po-
wierzchni obsianych roślinami wykorzystywanymi
na cele energetyczne (produkcja biopaliw); stawka
tego wsparcia w 2008 r. będzie przyznawana na mak-
symalnym poziomie 152,85 zł/ha;
— ponadto przyznawana jest krajowa pomoc do
zakładania plantacji trwałych, która może wynieść
50% kosztów założenia plantacji; dodatkowo produ-
cenci rzepaku mogą uzyskać pomoc de minimis
w wysokości 176 zł/ha;
— płatność cukrowa – przysługuje rolnikowi, któ-
ry spełnia warunki do przyznania jednolitej płatno-
ści obszarowej w danym roku i zawarł umowę dosta-
wy buraków cukrowych w historycznym okresie re-
ferencyjnym; w 2008 r. przeznaczono 498,218 mln zł
na wsparcie z tego tytułu.
Ponadto za 2008 r. stosowane są następujące
nowe rodzaje płatności bezpośrednich:
— płatność do owoców miękkich – przysługuje do
powierzchni uprawy malin lub truskawek objętej
umową przetwarzania; środki przeznaczone na ten
cel wyniosą maksymalnie 65,217 mln zł, z czego
37,499 mln zł pochodzi z budżetu Unii Europejskiej,
a pozostała część (27,717 mln zł) może zostać uzupeł-
niona z budżetu krajowego.
Płatność do pomidorów – od 2008 r. przysługuje
rolnikowi, który spełnia warunki do przyznania jed-
nolitej płatności obszarowej i w roku referencyjnym
dostarczył pomidory do przetworzenia. Koperta fi-
nansowa przeznaczona na tę płatność wyniesie
22,809 mln zł.
Z kolei w ramach PROW 2007–2013 przewidzia-
nych jest szereg działań, których celem jest wspar-
cie działalności rolniczej oraz szeroko rozumianego
otoczenia rolnictwa. Do działań, których celem jest
bezpośrednie wsparcie gospodarstw rolnych, zalicza
się m.in.: Wspieranie gospodarowania na obszarach
górskich i innych obszarach o niekorzystnych wa-
runkach gospodarowania (ONW) czy: Program rol-
nośrodowiskowy, w ramach których pomoc udziela-
na jest w postaci zryczałtowanych płatności obsza-
rowych po spełnieniu przez rolnika określonych
zobowiązań, jak również działania typowo inwesty-
cyjne: Modernizacja gospodarstw rolnych, mające
zwiększyć efektywność produkcji rolnej, czy: Różni-
cowanie w kierunku działalności nierolniczej, wspie-
rające tworzenie w gospodarstwach pozarolniczych
źródeł dochodów.
Działaniem skierowanym na wsparcie inwestycji
związanych z działalnością rolniczą jest: Moderniza-
cja gospodarstw rolnych. Działanie to adresowane
jest do osób prowadzących gospodarstwo rolne o po-
wierzchni co najmniej 1 ha i wielkości ekonomicznej
nie mniejszej niż 4 ESU, posiadających odpowiednie
kwalifikacje zawodowe. Pomoc w ramach ww. dzia-
378
łania polega na refundacji 40–60% kosztów kwalifi-
kowalnych inwestycji, która przyczyni się do poprawy
ogólnych wyników gospodarstwa, nie ma charakteru
odtworzeniowego i jest ekonomicznie uzasadniona.
W zakres kosztów kwalifikowalnych zalicza się kosz-
ty budowy, przebudowy, remontu połączonego z mo-
dernizacją budynków lub budowli wykorzystywanych
do produkcji rolnej, zakupu maszyn, urządzeń, wy-
posażenia do produkcji rolnej, zakładania, wyposa-
żenia sadów lub plantacji wieloletnich, budowy albo
zakupu elementów infrastruktury technicznej wpły-
wających bezpośrednio na warunki prowadzenia
działalności rolniczej. Beneficjenci, którzy w dniu zło-
żenia wniosku o przyznanie pomocy nie ukończyli 40.
roku życia (młodzi rolnicy) lub operacja realizowana
jest na obszarach o niekorzystnych warunkach go-
spodarowania (ONW), obszarach Natura 2000 oraz
obszarach związanych z wdrażaniem ramowej dyrek-
tywy wodnej, otrzymują refundację 50% poniesio-
nych kosztów kwalifikowalnych, tj. o 10 punktów
procentowych więcej niż pozostali beneficjenci. Jeśli
beneficjentem działania jest młody rolnik i operacja
będzie realizowana na obszarach ONW, obszarach
Natura 2000 oraz obszarach związanych z wdraża-
niem ramowej dyrektywy wodnej, może otrzymać
refundację w wysokości 60% kosztów kwalifikowal-
nych. Pierwszy nabór wniosków w ramach omawia-
nego działania został zakończony 13 grudnia 2007 r.
Natomiast informacja o kolejnym naborze wniosków
zostanie podana do publicznej wiadomości przez pre-
zesa ARiMR na stronie internetowej agencji (www.
arimr.gov.pl) oraz w co najmniej jednym dzienniku
o zasięgu ogólnokrajowym na 14 dni przed planowa-
nym terminem uruchomienia naboru.
Działanie: Wspieranie gospodarowania na obsza-
rach górskich i innych obszarach o niekorzystnych
warunkach gospodarowania (ONW) jest instrumen-
tem wsparcia finansowego gospodarstw rolnych po-
łożonych na obszarach, na których produkcja rolni-
cza jest utrudniona ze względu na niekorzystne wa-
runki naturalne. Dopłaty wyrównawcze dla gospo-
darstw rolnych położonych na obszarach górskich
i innych obszarach o niekorzystnych warunkach go-
spodarowania kompensują istniejące utrudnienia
w stosunku do gospodarstw położonych poza grani-
cami ONW. Celem działania jest zapewnienie cią-
głości rolniczego użytkowania ziemi i tym samym
utrzymanie żywotności obszarów wiejskich, zacho-
wanie walorów krajobrazowych obszarów wiejskich
oraz utrzymanie zrównoważonego sposobu gospo-
darowania uwzględniającego aspekty ochrony śro-
dowiska. Pierwszy nabór wniosków w tym działaniu
trwał od dnia 15 marca 2007 r. do dnia 11 czerwca
2007 r. Drugi nabór trwał od dnia 15 marca 2008 r.
do dnia 9 czerwca 2008 r.
W ramach programu rolnośrodowiskowego reali-
zowanych jest 9 pakietów rolnośrodowiskowych:
Pakiet 1. Rolnictwo zrównoważone.
Pakiet 2. Rolnictwo ekologiczne.
Pakiet 3. Ekstensywne trwałe użytki zielone.
Pakiet 4. Ochrona zagrożonych gatunków ptaków
i siedlisk przyrodniczych poza obszarami Natura
2000.
Pakiet 5. Ochrona zagrożonych gatunków ptaków
i siedlisk przyrodniczych na obszarach Natura 2000.
Pakiet 6. Zachowanie zagrożonych zasobów gene-
tycznych roślin w rolnictwie.
Pakiet 7. Zachowanie zagrożonych zasobów gene-
tycznych zwierząt w rolnictwie.
Pakiet 8. Ochrona gleb i wód.
Pakiet 9. Strefy buforowe.
W ramach każdego pakietu znajdują się warianty
rolnośrodowiskowe, które zawierają zestawy zadań
wykraczających poza obowiązujące podstawowe wy-
magania i które nie pokrywają się z innymi instru-
mentami wspólnej polityki rolnej.
Realizacja programu rolnośrodowiskowego ma
przyczynić się do zrównoważonego rozwoju obszarów
wiejskich i zachowania różnorodności biologicznej na
tych terenach. Głównym założeniem programu jest
promowanie produkcji rolnej opartej na metodach
zgodnych z wymogami ochrony środowiska i przyro-
dy. Celem działania jest poprawa środowiska przy-
rodniczego i obszarów wiejskich, w szczególności
przywracanie walorów lub utrzymanie stanu cen-
nych siedlisk użytkowanych rolniczo oraz zachowa-
nie różnorodności biologicznej na obszarach wiej-
skich, promowanie zrównoważonego systemu gospo-
darowania, odpowiednie użytkowanie gleb i ochrona
wód oraz ochrona zagrożonych lokalnych ras zwie-
rząt gospodarskich i lokalnych odmian roślin upraw-
nych. Beneficjentem działania jest rolnik. Pierwszy
nabór wniosków w tym działaniu trwał od dnia 15 mar-
ca 2008 r. do 15 maja 2008 r. Z uwagi na specyfikę
pakietu 4 i 5 (konieczność sporządzenia dokumenta-
cji przyrodniczej) obejmował pakiety 1–3 i 6–9. Nabór
wniosków w tym działaniu obejmujący wszystkie pa-
kiety rozpocznie się w 2009 r.
Celem działania: Różnicowanie w kierunku dzia-
łalności nierolniczej jest podejmowanie lub rozwija-
nie przez rolników, domowników i małżonków rolni-
ków działalności nierolniczej lub związanej z rolnic-
twem, co wpłynie na tworzenie pozarolniczych źródeł
dochodów oraz promocję zatrudnienia poza rolnic-
twem na obszarach wiejskich.
Pomocy udziela się z tytułu podjęcia lub rozwoju
działalności w zakresie:
— usług dla gospodarstw rolnych lub leśnictwa;
— usług dla ludności;
— sprzedaży hurtowej i detalicznej;
— rzemiosła lub rękodzielnictwa;
— robót i usług budowlanych oraz instalacyj-
nych;
— usług turystycznych oraz związanych ze spor-
tem, rekreacją i wypoczynkiem;
— usług transportowych;
— usług komunalnych;
— przetwórstwa produktów rolnych lub jadalnych
produktów leśnych;

— magazynowania lub przechowywania towa-
rów;
— wytwarzania produktów energetycznych z bio-
masy;
— rachunkowości, doradztwa lub usług informa-
tycznych.
Beneficjentem działania jest osoba fizyczna ubez-
pieczona na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia
1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników jako
rolnik, małżonek rolnika lub domownik co najmniej
przez 12 miesięcy przed złożeniem wniosku o pomoc.
Pierwszy nabór wniosków w tym działaniu trwał od
dnia 5 czerwca 2008 r. do dnia 7 listopada 2008 r.
Do innych działań będących w kompetencji MRiRW,
służących (bezpośrednio bądź pośrednio) podniesieniu
wysokości dochodów rodzin wiejskich, a tym samym
będących odpowiedzią na rosnące koszty utrzymania
i produkcji rolnej w Polsce, należą m.in.:
— dopłaty ze środków budżetu państwa do skła-
dek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich – w celu zapewnienia jak największe-
go dostępu producentom rolnym do systemu ubezpie-
czeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich od ry-
zyka wystąpienia nieprzewidzianych zdarzeń loso-
wych powodujących straty w produkcji roślinnej
i zwierzęcej;
— dostęp do kredytów klęskowych i preferencyj-
nych kredytów inwestycyjnych realizowanych przez
Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa;
— pomoc dla rolników, których gospodarstwa
ucierpiały wskutek suszy i huraganów – na realizację
programu w 2008 r. w zakresie jednorazowych zasił-
ków celowych, dopłat do oprocentowania klęskowych
kredytów preferencyjnych, dopłat z tytułu zużytego
do siewu lub sadzenia materiału siewnego kategorii
elitarny lub kwalifikowany zostały przewidziane
środki w kwocie 245 mln zł;
— zwrot podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego – podwyższenie stawki zwrotu po-
datku akcyzowego zostanie rozważone przy przygo-
towywaniu projektu rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie stawki zwrotu podatku akcyzowego za-
wartego w cenie oleju napędowego wykorzystywane-
go do produkcji rolnej na 1 litr oleju w 2009 r.;
— uruchomienie nowej edycji programu mikropo-
życzkowego wspierającego mikroprzedsiębiorczość
na obszarach wiejskich przez Fundację Programów
Pomocy dla Rolnictwa FAPA wspólnie z Bankiem
Gospodarstwa Krajowego – mikropożyczki na rozpo-
częcie lub poszerzenie pozarolniczej działalności go-
spodarczej w kwocie do 20 tys. zł;
— poręczenia spłaty kredytów studenckich udzie-
lanych przez ARiMR studentom z obszarów wiej-
skich, które udzielane są przez banki na podstawie
ustawy z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach i kre-
dytach studenckich (Dz. U. Nr 108, poz. 685,
z późn. zm.).
Poza tym chciałbym podkreślić, iż Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zaniepokojone sytuacją na
rynku środków produkcji, w tym nawozów mineral-
379
nych, wielokrotnie podejmowało działania mające na
celu wyjaśnienie przyczyn jak i zasadności podwyżek
cen dostępnych w Polsce tych nawozów.
Przeprowadzona analiza wykazuje, iż wzrost cen
nawozów mineralnych jest pochodną wielu czynni-
ków. Główny powód to wzrost kosztów produkcji
nawozów mineralnych. Do wzrostu cen przyczynia-
ją się również wzrastające koszty pracy i transpor-
tu. Warto zauważyć, iż znaczący wpływ na kształ-
towanie się cen nawozów ma również aktualna
światowa tendencja zwiększonego popytu na nawo-
zy mineralne w stosunku do ich podaży. Sytuacja ta
spowodowana jest m.in. wzrostem areału upraw po-
lowych, na co z kolei wpływają wysokie ceny zbóż
i roślin oleistych, w związku ze zwiększonym popy-
tem na żywność, m.in. w krajach rozwijających się
(Brazylii, Chinach i Indiach).
Ponadto z dniem 1 maja br. podniesiona została
stawka VAT z 3 do 7% dla nawozów i środków ochro-
ny roślin, co ma przełożenie na cenę tych produktów.
Jednakże należy zauważyć, że podwyższona została
stawka zryczałtowanego zwrotu podatku dla rolni-
ków ryczałtowych z 5% do 6%, co rekompensuje pod-
wyżkę stawki podatku na środki produkcji dla rol-
nictwa.
Resort rolnictwa, zaniepokojony sygnałami doty-
czącymi utrzymywania się na polskim rynku wyso-
kich cen nawozów mineralnych i świadomy wynika-
jących z tego faktu konsekwencji dla polskiego rolni-
ka, zorganizował w dniu 6 sierpnia 2008 r. wspólne
spotkanie przedstawicieli największych zakładów na-
wozowych: Fosfory, Fosfan, Luvena, Puławy, Anvil,
Police, Kędzierzyn, Gdańskie Zakłady Nawozów Fos-
forowych z przedstawicielami związków i organizacji
rolniczych. W spotkaniu brała również udział pani
Grażyna Henclewska, podsekretarz stanu z Mini-
sterstwa Gospodarki.
W trakcie spotkania producenci przedstawili sy-
tuację na rynku nawozów, wskazując, iż wzrost cen
nawozów spowodowany był głównie cenami energii
i surowców: fosforanów i soli potasowej, w ostatnim
roku ceny tych surowców zwiększyły się nawet
o 300–400%. Przedstawiciele producentów wskazali
ponadto na dodatkowe utrudnienia na rynku surow-
ców polegające na zmianie dotychczasowych zasad
nabywania tych towarów (krótkoterminowe kon-
trakty). Jednocześnie przedstawiciele resortu gospo-
darki zwrócili uwagę na znaczne poprawienie w ostat-
nim półroczu (w stosunku do dwóch ostatnich lat)
wyników finansowych zakładów nawozowych. W tej
sytuacji prowadzący spotkanie minister rolnictwa
i rozwoju wsi zaapelował o to, aby zarówno zyski, jak
i straty wynikające z koniunktury były rozkładane
bardziej równomiernie pomiędzy wszystkich uczest-
ników rynku.
Omawiając sytuację na rynku nawozów mineral-
nych, należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi popiera każde działania prowadzące
do obniżenia cen nawozów mineralnych, w tym dzia-
łania zmierzające do zniesienia ceł antydumpingo-
380
wych na nawozy importowane spoza Unii Europej-
skiej, które w obecnej sytuacji mogą stanowić zbędną
i nieuzasadnioną barierę przed importem nawozów
z krajów trzecich, podwyższających koszty dla pro-
ducentów rolnych.
Resort rolnictwa w stanowiskach przekazywa-
nych Ministerstwu Gospodarki, które jest resortem
wiodącym w zakresie postępowań ochronnych, był
przeciwny propozycjom przedłużania stosowania
środków antydumpingowych, m.in. na przywóz sa-
letry amonowej z Rosji; środki te zostały jednak
przedłużone do 2013 r. na mocy rozporządzenia
Rady (WE) nr 661/2008. Resort rolnictwa poparł
także projekt rozporządzenia uchylającego środki
antydumpingowe w imporcie mocznika z Białorusi,
Chorwacji, Ukrainy oraz Libii (środki uchylone
w marcu 2008 r. zgodnie z rozporządzeniem Rady
nr 240/2008).
Ponadto należy wskazać, iż pismem z dnia 17 li-
stopada 2008 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi
wystąpił do ministra gospodarki z prośbą o podjęcie
stosownych działań na forum UE mających na celu
uchylenie lub przynajmniej zawieszenie środków an-
tydumpingowych obowiązujących w imporcie chlor-
ku potasu (w tym występującego w nawozach wie-
loskładnikowych) w imporcie z Rosji i Białorusi,
saletry amonowej w imporcie z Rosji i Ukrainy,
a także roztworu mocznika i saletry amonowej
(UAN) w imporcie z Algierii, Białorusi, Rosji i Ukra-
iny. Uchylenie lub zawieszenie obowiązujących
w imporcie z ww. krajów ceł antydumpingowych na
nawozy mineralne powinno skutkować zwiększe-
niem konkurencyjności na rynku, a w konsekwencji
obniżeniem cen nawozów.
Reasumując, chciałbym zaznaczyć, iż mając na
uwadze prezentowane powyżej informacje, MRiRW
jest silnie zaangażowane w realizację działań zmie-
rzających do poprawy dochodowości rodzin rolni-
czych. Jednakże pragnę podkreślić, że pojęcie docho-
du rolniczego jest pojęciem złożonym, zarówno w za-
kresie metodologii, jak również interpretacji. Rolnicy
nie są zobowiązani do prowadzenia kompleksowej
ewidencji dochodów, dlatego rzeczywisty poziom do-
chodów w sektorze jest ustalany na podstawie próby
gospodarstw lub na podstawie szacunku finansowego
w oparciu o bilansowanie działalności danego gospo-
darstwa rolnego, podobnie jak w przypadku określe-
nia wartości dochodu rolnego gospodarstwa domo-
wego. Stąd w odniesieniu do dochodów z rolnictwa
oraz dochodów rolniczych gospodarstw domowych
można posługiwać się tylko pewnymi wielkościami
umownymi. Z uwagi na złożoność tej problematyki
monitoring i analizy dochodów są w Polsce prowa-
dzone przez wyspecjalizowane instytucje, w szczegól-
ności Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej – Państwowy Instytut Badawczy
(IERiGŻ-PIB) prowadzący prace w zakresie rachun-
kowości z gospodarstw rolnych – polski FADN i ra-
chunki ekonomiczne dla rolnictwa (RER) przy ścisłej
współpracy z Głównym Urzędem Statystycznym
(GUS), ośrodki akademickie, a także w pewnym za-
kresie przez ośrodki doradztwa rolniczego. MRiRW
wykorzystuje wyniki prac tych instytucji, posiłkując
się także analizami porównawczymi wykonywanymi
przez Eurostat, OECD i inne instytucje krajowe
i międzynarodowe. Biorąc pod uwagę zachodzące
zmiany w sytuacji ekonomicznej w rolnictwie, a tak-
że tendencje do przedstawiania kwestii dochodów
rolniczych w sposób nieobiektywny, z inicjatywy mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi odbyła się w dniu 4 lip-
ca 2008 r. konferencja nt. rolniczych dochodów.
Zdaniem MRiRW, analizując sytuację dochodową
w polskim rolnictwie w 2007 r. oraz 2008 r. w oparciu
o dostępne wyniki analiz i danych statystycznych,
należy zwrócić szczególną uwagę na następujące ele-
menty:
— Najsilniejszy wpływ na dochody w 2007 r. wy-
dają się mieć zmiany w cenach, po jakich rolnicy
sprzedawali swoje produkty i dokonywali zakupów
środków do produkcji. Rok 2007 był szczególny
i prawdopodobnie niepowtarzalny pod tym wzglę-
dem. W roku 2007 nastąpił skokowy bardzo duży
wzrost cen zbóż i produktów mleczarskich, który zo-
stał uwidoczniony w wynikach dochodowości. Popra-
wa sytuacji w rolnictwie w 2007 r., na którą wskazu-
je większość badań, jest niewątpliwie dobrym sygna-
łem, jednakże nie oznacza trwałej tendencji. W ślad
bowiem za wzrostem cen sprzedaży niektórych pro-
duktów rolnych nastąpił (z opóźnieniem) silny wzrost
cen środków produkcji.
— Obecnie obserwuje się wysoki poziom cen więk-
szości środków służących produkcji rolnej, przy czym
najwyższe ceny obserwujemy w odniesieniu do nawo-
zów oraz środków ochrony roślin. Nawozy mineralne
w bieżącym roku osiągały na świecie rekordowe ceny,
a w Polsce od początku 2008 r. wzrosły aż o ok. 65%,
w tym najbardziej potasowe oraz fosforowe. Taka sy-
tuacja na rynku środków do produkcji rolniczej wpły-
wa negatywnie na opłacalność produkcji rolnej.
— Warto zwrócić uwagę, że dobre zbiory zbóż
w 2008 r., dużo lepsze niż w dwóch ostatnich latach,
m.in. wpływają na spadek ich cen, zarówno w kraju,
jak i na rynkach międzynarodowych.
— Ceny z 2007 r. wskazują na dynamiczne zmia-
ny na europejskim, ale przede wszystkim globalnym
rynku rolnym, jednak nie są miarodajne dla progno-
zowania sytuacji w najbliższych latach. Najlepszym
przykładem jest rynek mleka, gdzie już wiosną 2008 r.
ceny silnie spadły do poziomu wyjściowego, tj. cen
sprzed wzrostu. Dostępne prognozy cenowe na kolej-
ne lata (np. OECD oraz FAO) wskazują, iż tak wyso-
kie ceny jak w drugiej połowie 2007 r. na rynku mle-
ka, ale także na innych rynkach, mogą się nie powtó-
rzyć. Przewiduje się, że ceny te mogą się utrzymać
na poziomie istotnie wyższym niż średni poziom
z poprzednich lat, ale nie aż tak wysokim.
— Interpretując wyniki badań, należy pamiętać,
że posługiwanie się uśrednionymi wielkościami może
być bardzo mylące, np. średni wzrost cen produktów
rolnych w 2007 r. faktycznie wystąpił, ale wynikał

on głównie ze wzrostu cen zbóż, przy praktycznie
stałym poziomie cen trzody chlewnej. To oznacza, że
dochodowość produkcji trzody chlewnej w 2007 r. mo-
gła ucierpieć, a jest to ważne źródło dochodu rolni-
czego dla około pół miliona gospodarstw w Polsce.
— Badania pokazują, że pomimo wzrostów cen
rolnych płatności bezpośrednie wciąż stanowią bar-
dzo ważny element dochodów rolniczych, szczegól-
nie dla najmniejszych gospodarstw rolnych. Ta sy-
tuacja wskazuje na zasadność utrzymania „socjal-
nej” funkcji pewnej części płatności bezpośrednich
także w przyszłości.
— Z analizy dynamiki (porównanie rok 2008 do
roku 2007) wskaźników pokazujących relację cen de-
talicznych niektórych środków produkcji dla rolnic-
twa do cen skupu produktów rolnych (dane GUS)
wynika, że w 2008 r. obserwuje się nieznaczną po-
prawę w zakresie przedmiotowych relacji, niemniej
jednak wynika ona głównie z faktu, że w roku 2007
nastąpił skokowy i nietrwały bardzo duży wzrost cen
zbóż i produktów mleczarskich. W 2007 r. korzystnie
ukształtowały się relacje cen produktów rolnych
sprzedawanych przez rolników do cen towarów i usług
przez nich nabywanych. Wskaźnik „nożyc cen” wy-
niósł 106,5, podczas gdy w 2006 r. 102,0, a w 2005 r.
96,0. Niemniej jednak w obecnej chwili sytuacja ta
została odwrócona przez wzrost kosztów produkcji
i jednoczesny spadek cen produktów rolnych.
Ad 2. Aktualnie sytuacja na rynku rolnym jest
bardzo zróżnicowana pod względem poziomu cen
i jest implikacją zarówno sytuacji cenowej z zeszłego
roku, jak również aktualnej sytuacji podażowo-ceno-
wej w UE i na świecie. Jednocześnie rolnictwo w Pol-
sce funkcjonuje w ramach wspólnej polityki rolnej
Unii Europejskiej, w związku z czym regulowane jest
przez prawodawstwo wspólnotowe. Regulacje unijne,
wspólne dla wszystkich krajów UE, dotyczą poszcze-
gólnych rynków rolnych, i tak:
Produkcja mleka objęta jest systemem kwotowa-
nia. Poza kwotowaniem funkcjonują mechanizmy
dodatkowo wpływające na rynek mleka, takie jak:
skup interwencyjny masła i odtłuszczonego mleka
w proszku, dopłaty do prywatnego przechowywania
masła oraz dopłaty do eksportu wybranych produk-
tów mlecznych. Mechanizmy te mają wymiar wspól-
notowy, są uregulowane w odpowiednich przepisach
unijnych i uruchamiane przez Komisję Europejską.
W związku z tym poszczególne kraje UE, w tym Pol-
ska, nie mają możliwości wpływania na rynek w dro-
dze innych mechanizmów niż wyżej wymienione.
Rok 2007 charakteryzował się wyjątkowo dobrą
koniunkturą na rynku mleka i przetworów mlecz-
nych, spowodowaną m.in. doskonałymi wynikami
eksportu unijnych przetworów mlecznych. W związ-
ku z powyższym ceny przetworów mlecznych, jak
również mleka w skupie osiągnęły bardzo wysoki po-
ziom. Dobra koniunktura na rynku mleka okazała
się jednak krótkotrwała. O ile przez pierwsze półro-
cze 2008 r. ceny mleka w skupie w Polsce utrzymy-
wały się powyżej poziomu notowanego w tym samym
381
okresie w 2007 r., to latem br. spadły już poniżej cen
notowanych rok wcześniej, a w październiku br. śred-
nie ceny mleka w skupie ukształtowały się poniżej
cen obserwowanych w 2006 r.
Z powodu dobrej koniunktury na rynku mleka
w czerwcu 2007 r. na mocy rozporządzenia Komisji
zostały zredukowane stawki refundacji wywozowych
do mleka i przetworów mlecznych do wysokości
0 EUR/100 kg. Niemniej jednak Komisja podkreśliła,
że wprowadzenie zerowych stawek refundacji wywo-
zowych nie oznacza zlikwidowania mechanizmu do-
płat do wywozu produktów mlecznych, a jedynie ich
czasowe zawieszenie, wynikające z oceny bieżącej sy-
tuacji rynkowej.
Dlatego też w związku z coraz trudniejszą sy-
tuacją rynkową, jak również na podstawie postu-
latów kierowanych z branży mleczarskiej w dniu
24 października 2008 r. minister rolnictwa i roz-
woju wsi wystąpił do Komisji z wnioskiem o pilne
przywrócenie refundacji wywozowych do przetwo-
rów mlecznych.
Kwestia przywrócenia refundacji wywozowych
została podniesiona przez delegację polską także na
posiedzeniu Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej
Organizacji Rynków Rolnych w dniu 20 listopada
2006 r. Ponadto w dniu 28 listopada 2008 r. minister
rolnictwa i rozwoju wsi ponownie przedstawił wnio-
sek Polski o pilne przywrócenie refundacji wywozo-
wych na posiedzeniu Rady Unii Europejskiej ds. Rol-
nictwa i Rybołówstwa.
Komisja Europejska przyjęła do wiadomości
wniosek Polski o przywrócenie refundacji do arty-
kułów mleczarskich. Jednocześnie Komisja zapew-
niła o stałym monitoringu sytuacji na rynku mleka
i przetworów mlecznych, jednak podkreśliła, że bio-
rąc pod uwagę obecny kryzys finansowy i problemy
z płynnością przedsiębiorstw, wprowadzenie refun-
dacji nie stanowiłoby rozwiązania trudnej sytuacji
na rynku mleka. Komisja stwierdziła również, iż
w okresie następnych kilku tygodni nie należy spo-
dziewać się radykalnych ruchów w zakresie kolej-
nych instrumentów interwencyjnych czy refundacji
na rynku mleka.
Dodatkowo Komisja wskazała, że z ewentualnym
wprowadzeniem refundacji wywozowych należy po-
czekać na wpływ na rynek przyjętego w dniu 13 li-
stopada 2008 r. mechanizmu dopłat do prywatnego
przechowywania masła. W związku z obecną sytu-
acją popytowo-podażową przejawiającą się w obniże-
niu średnich cen masła w Unii Europejskiej Komisja
Europejska uznała za wskazane zredukować zaist-
niałą nierównowagę rynkową poprzez wcześniejsze
uruchomienie dopłat do prywatnego przechowywa-
nia, tj. z dniem 1 stycznia 2009 r. Dopłaty te są zwy-
kle uruchamiane w okresie od 1 marca do 15 sierpnia
każdego roku kalendarzowego w celu likwidacji se-
zonowych nadwyżek tłuszczu mlecznego w okresie
letnim. Projekt tego rozporządzenia został poparty
przez Polskę.
382
Wprowadzenie powyższego mechanizmu powinno
sprzyjać zahamowaniu tendencji spadkowej cen mle-
ka w skupie, a przywrócenie refundacji wywozowych
dodatkowo wzmocniłoby te działania. Dlatego też,
pomimo negatywnego stanowiska Komisji odnośnie
do przywrócenia refundacji wywozowych do produk-
tów mlecznych, Polska będzie nadal kontynuowała
działania w kierunku ich wprowadzenia.
Należy również zauważyć, że w trakcie prac nad
reformą wspólnej polityki rolnej Komisja zapropono-
wała odejście od obecnie obowiązujących stałych cen
zakupów interwencyjnych masła i odtłuszczonego
mleka w proszku i zastąpienie ich poprzez ceny za-
kupu wyznaczane każdorazowo w przetargach. Po-
nadto propozycja Komisji zakładała odejście od obli-
gatoryjności systemu dopłat do prywatnego przecho-
wywania masła oraz likwidację tego mechanizmu
w przypadku przechowywania niektórych gatunków
serów, a także likwidację dopłat do przetwórstwa
tłuszczu mlecznego i dopłat do zakupu masła przez
organizacje niedochodowe. Rząd RP w stanowisku
prezentowanym podczas tych prac wyrażał koniecz-
ność utrzymania tych mechanizmów w niezmienio-
nej postaci, jako gwarancji możliwości stabilizowania
rynku mleka w sytuacjach kryzysowych. W przedło-
żonym na zakończenie prac nad reformą WPR pakie-
cie kompromisowym postulaty Polski dotyczące in-
terwencji oraz dopłat do prywatnego przechowywa-
nia masła zostały uwzględnione, co również powinno
przyczynić się do poprawy sytuacji na rynku mleka
i przetworów mlecznych.
Ponadto w dniu 17 listopada 2008 r. z inicjatywy
ministra rolnictwa i rozwoju wsi odbyło się spotkanie
branży mleczarskiej. Tematem spotkania była przy-
szłość sektora mleczarskiego w Polsce. Najistotniej-
szymi kwestiami poruszanymi podczas spotkania
były: zwiększenie konkurencyjności na rynku mleka
oraz wydajności produkcji, a także zintensyfikowanie
działań promujących spożycie polskich artykułów
mleczarskich w kraju i za granicą. Podczas spotkania
minister rolnictwa i rozwoju wsi zaproponował po-
wołanie zespołu ds. opracowania koncepcji przyspie-
szenia działań konsolidacyjnych oraz zwiększenia
efektywności wsparcia w ramach PROW na lata
2007–2013 w sektorze mleczarskim. Zespół ten zo-
stał powołany na mocy zarządzenia nr 31 ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 5 grudnia 2008 r.,
a w jego skład weszli przedstawiciele branży mleczar-
skiej, kadry naukowej, Agencji Rynku Rolnego, Agen-
cji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, Głów-
nej Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-
-Spożywczych oraz resortu rolnictwa.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżąco
monitoruje sytuację cenową na rynkach rolnych,
w tym na rynku wieprzowiny na terenie całego kra-
ju, jak również w poszczególnych makroregionach.
Służy temu Zintegrowany System Rolniczej Informa-
cji Rynkowej (ZSRIR), który opiera się na danych
pierwotnych, tj. gromadzonych bezpośrednio od pod-
miotów działających na rynku rolnym. W przypadku
rynku wieprzowiny zbierane i przetwarzane są m.in.
dane odnośnie do cen zakupu świń rzeźnych wg kla-
syfikacji EUROP i wg wagi żywej.
Produkcja wieprzowiny charakteryzuje się zarów-
no cyklicznością, jak i sezonowością. Obecnie mamy
do czynienia z przedświątecznym wzrostem cen wie-
przowiny. Wg danych ZSRIR MRiRW w 49. tygodniu
2008 r. (1–7 grudnia 2008 r.) średnia cena zakupu
świń wg wagi żywej wyniosła 4,44 zł/kg, co oznacza
wzrost o prawie 2% w stosunku do tygodnia poprzed-
niego. Należy podkreślić, iż średnia cena zakupu
żywca wieprzowego jest obecnie o prawie 40% wyższa
w porównaniu z rokiem ubiegłym. Biorąc pod uwagę
znaczące obniżenie cen zbóż i spadek cen pasz, sytu-
acja producentów wieprzowiny uległa poprawie w sto-
sunku do roku ubiegłego.
Jeżeli chodzi o instrumenty wsparcia rynku wie-
przowiny, uprzejmie informuję, że od momentu przy-
stąpienia Polski do Unii Europejskiej polityka na
rynku mięsa wieprzowego jest prowadzona i realizo-
wana w ramach instrumentów wspólnej polityki rol-
nej (WPR). Zasady funkcjonowania wspólnotowego
rynku wieprzowiny reguluje obecnie rozporządzenie
Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października
2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków
rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektó-
rych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej
wspólnej organizacji rynku”).
Przewiduje ono następujące instrumenty, które
mogą być zastosowane na rynku wieprzowiny:
— środki interwencyjne w postaci dopłat do
prywatnego przechowywania wieprzowiny lub sku-
pu interwencyjnego (niestosowany od ponad trzy-
dziestu lat);
— refundacje wywozowe;
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku wywołanych rozprze-
strzenianiem się chorób zwierzęcych.
Decyzje o uruchomieniu poszczególnych instru-
mentów podejmuje Komisja Europejska, po zasię-
gnięciu opinii Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej
Organizacji Rynków Rolnych, w którego posiedze-
niach biorą udział przedstawiciele Komisji i krajów
członkowskich.
W ramach wspólnej polityki wobec sektora wie-
przowiny realizowane są obecnie, zgodnie z rozpo-
rządzeniem KE nr 1043/2008 z dnia 23 października
2008 r. ustanawiającym refundacje wywozowe w sek-
torze wieprzowiny, refundacje do wywozu kiełbas
i przetworów wieprzowych.
Obok działań doraźnych podejmowane są działa-
nia mające na celu wypracowanie rozwiązań syste-
mowych zmierzających do trwałej poprawy sytuacji
producentów trzody chlewnej. Do takich działań na-
leży m.in. zachęcanie producentów do zawierania
umów kontraktacyjnych bezpośrednio z zakładami
ubojowymi w celu zapewnienia stabilności zbytu
żywca wieprzowego, a także zachęcanie do rozlicza-
nia się z odbiorcami żywca wg faktycznej jakości tusz
określanych jako klasa jakości w systemie EUROP,

a nie tylko wg masy żywych zwierząt. Stworzenie
grupy producenckiej powinno wpłynąć na wzmocnie-
nie pozycji producentów, a tym samym wpłynąć na
poprawę opłacalności produkcji. Ustawa z dnia
15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
Nr 88, poz. 983, z późn. zm.), jak również rozporzą-
dzenie w sprawie wykazu produktów i grup produk-
tów, dla których mogą być tworzone grupy producen-
tów rolnych, minimalnej rocznej wielkości produkcji
towarowej oraz minimalnej liczby członków grupy
producentów rolnych były już kilka razy nowelizowa-
ne. Wszystkie zmiany miały na celu zachęcenie oraz
ułatwienie potencjalnym członkom organizowania
się w grupy producentów rolnych. Każdorazowo bra-
no pod uwagę postulaty wysuwane przez osoby zain-
teresowane działalnością w tych grupach.
Podczas tegorocznego sezonu produkcji owoców
mieliśmy do czynienia z wystąpieniem sytuacji kry-
zysowych w sektorze wiśni oraz jabłek kierowanych
do przetwórstwa. W sektorze produkcji wiśni od wie-
lu lat występują problemy natury strukturalnej. Po-
tencjał produkcji wiśni w sezonach o względnie
sprzyjającym okresie wegetacji (jak np. tegoroczny)
pozwala na uzyskanie skali produkcji znacznie prze-
kraczającej zgłaszany przez przedsiębiorstwa prze-
twórcze popyt na te owoce. Dodatkowymi niekorzyst-
nymi czynnikami, jakie miały wpływ na natężenie
kryzysu w tym sektorze, jest brak alternatywy dla
przeznaczenia produkcji (wiśnie wykorzystywane są
niemal wyłącznie do przetwórstwa) oraz krótki i in-
tensywny sezon zbiorów, a także brak możliwości
przechowywania owoców w celu rozłożenia podaży
w czasie.
W przypadku jabłek kierowanych do przetwór-
stwa sytuacja kryzysowa wywołana była znaczną
dysproporcją podaży oraz popytu zgłaszanego w bie-
żącym sezonie zbiorów przez przetwórstwo. Bardzo
niekorzystny wpływ na sytuację na rynku jabłek
z przeznaczeniem do przetwórstwa miały dodatkowo
warunki na międzynarodowym rynku koncentratu
soku jabłkowego. We wrześniu 2008 r. pojawiły się
informacje odnośnie do bardzo dużych zapasów kon-
centratu soku jabłkowego zgromadzonego w chiń-
skich zakładach przemysłowych, co przełożyło się na
bardzo niskie ceny tego produktu. Taka sytuacja
skłoniła niektórych przetwórców do ograniczenia
produkcji koncentratu, a to z kolei skutkowało spad-
kiem popytu na surowiec.
Charakter przebiegu wegetacji jabłoni w bieżą-
cym roku (grady oraz warunki sprzyjające rozwojowi
chorób grzybowych) przyczynił się większego niż
normalnie udziału jabłek, które mogły być skierowa-
ne wyłącznie do przetwórstwa.
Rynki pozostałych owoców w bieżącym roku
uniknęły sytuacji kryzysowych. Bieżące analizy cen
i opłacalności produkcji pozostałych owoców (głów-
nie truskawki, maliny, czereśnie, porzeczki) nie
wskazywały na występowanie sytuacji kryzysowej
na tych rynkach. Analizy te wskazują, że produkcja
większości gatunków owoców w bieżącym roku była
383
opłacalna. Do resortu rolnictwa nie docierały także
żadne niepokojące sygnały ze strony przedstawicie-
li producentów tych owoców w bieżącym sezonie ich
zbiorów.
Krajowa Spółka Cukrowa SA poinformowała, że
ceny buraków kwotowych oferowane plantatorom
KSC w umowach kontraktacyjnych są wyższe niż ceny
minimalne określone w art. 49 cytowanego wyżej roz-
porządzenia Rady WE nr 1234/2007 z dnia 22 paź-
dziernika 2007 r., które wynoszą odpowiednio:
— 27,83 euro za tonę w roku gospodarczym 2008/
2009;
— 26,29 euro za tonę od roku gospodarczego
2009/2010.
Wszystkie ceny i wartości podane w euro są prze-
liczane na złote polskie według kursu euro w sposób
zgodny z art. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 1913/
2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiającego
szczegółowe zasady stosowania agromonetarnego
systemu dla euro w rolnictwie i zmieniającego nie-
które rozporządzenia.
Jednocześnie KSC SA poinformowała, że przed
przystąpieniem do ustalenia warunków zakupu su-
rowca przeprowadzane są analizy możliwości finan-
sowych spółki w tym zakresie. Odbywają się spotka-
nia konsultacyjne z plantatorami mające na celu po-
znanie ich oczekiwań dotyczących cen buraków cu-
krowych i warunków określonych w umowie.
KSC SA, mając na uwadze konieczność zapew-
nienia odpowiedniej ilości surowca do wyproduko-
wania limitu produkcji cukru, a jednocześnie uwa-
runkowania występujące na rynku rolnym i znacz-
ny spadek opłacalności uprawy buraka cukrowego,
podjęła szereg działań zmierzających do poprawy jej
rentowności.
W warunkach umowy na rok 2009/2010 zgodnie
z sugestiami plantatorów wszystkie ceny wyrażono
w PLN (dotychczas było to określone w euro). Spół-
ka przejęła „ryzyko kursowe”, gwarantując jedno-
cześnie przy drastycznym wzroście kursu euro wy-
płaty zgodnie z przepisami UE. Cena podstawowa
za surowiec standardowy, tj. buraki o zawartości
cukru 16%, ustalona została na poziomie 101 zł za
tonę. W momencie konsultacji cena ta była wyższa
o 26% od ceny minimalnej wynikającej z przepisów
unijnych. Dodatkowo wprowadzono premię „lojal-
nościową” w wysokości 8 zł netto za tonę dostarczo-
nych buraków kwotowych, w przypadku gdy plan-
tator dostarczy wszystkie zakontraktowane buraki
i należycie wykonał umowę kontraktacyjną w kam-
panii 2008 r. i 2009 r.
KSC SA podjęła rozmowy z dostawcami środków
produkcji, tj. nasion, środków ochrony roślin i nawo-
zów. Już w chwili obecnej wiadomo, że ceny nasion
i środków ochrony roślin na rok 2009 są niższe w sto-
sunku do roku 2008 o 10 do 15%.
Aktualna sytuacja ekonomiczno-finansowa spółki
nie pozwala ponosić wyższych kosztów zaopatrzenia
w surowiec. Zaproponowane w umowie warunki i pod-
jęte działania zmierzające do zmniejszenia kosztów
produkcji buraka cukrowego pozwalają sądzić, że
384

produkcja ta będzie rentowna dla plantatorów, także Poprzedni rok gospodarczy przyniósł odbudowę
w stosunku do innych upraw. zapasów zbóż na rynku krajowym do poziomu ok.
Krajowy rynek zbóż jest powiązany z rynkiem 2 mln ton. Umożliwiły to wyższe o ok. 1 mln ton
wspólnotowym i światowym. Wyjątkowa koniunktu- zbiory zbóż niż ich zużycie oraz wyższy o ok. 0,5 mln ton
ra na krajowym rynku po zbiorach w roku gospodar- import zbóż niż ich eksport. Biorąc pod uwagę tego-
czym 2007/2008 wynikała m.in. z korzystnych zbio- roczne zbiory zbóż, należy się spodziewać dalszej od-
rów w Polsce oraz nieurodzaju w krajach głównych budowy zapasów do średniego poziomu z ostatnich
producentów zbóż. W podejmowanych ocenach sytu- lat (ok. 3 mln ton zbóż).
acji na rynku krajowym nie można pomijać nieko- Należy pamiętać, że sytuacja na krajowym rynku
rzystnej sytuacji na światowym rynku finansowym zbóż w ubiegłym roku gospodarczym kształtowana
oraz związanej z tym recesji gospodarczej w skali była przez korzystne zbiory zbóż w Polsce oraz ich
światowej, której skutki wpływają również na gospo- niedobór na rynkach światowym i wspólnotowym.
darkę polską. Odpływ kapitału z rynków żywnościo- W roku gospodarczym 2008/2009, a zwłaszcza w lip-
wych oraz spowolnienie gospodarki światowej powo- cu oraz pierwszej połowie sierpnia, sytuację na tym
dują zmniejszenie zapotrzebowania na żywność, co rynku kształtowały informacje o korzystnych zbio-
przekłada się również na spadek cen produktów rol- rach na całym świecie oraz wyjątkowo negatywnym
niczych. wpływie suszy na zbiory w Polsce.
Analiza obecnej oraz prognozowanej sytuacji na Pomimo prognoz o negatywnym wpływie suszy
rynku zbóż wskazuje, że w skali światowej rok go- na poziom tegorocznych zbiorów zbóż w Polsce, które
spodarczy 2008/2009 po raz pierwszy od wielu lat to informacje w skali kraju nie potwierdziły się, mi-
będzie charakteryzował się zrównoważeniem popytu nister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 18 sierpnia
i podaży. Prognoza Międzynarodowej Rady Zbożowej 2008 r. przesłał do Komisji Europejskiej wniosek
z końca października 2008 r. zakłada, że zużycie zbóż o przywrócenie ochrony celnej na wspólnotowym
na świecie wyniesie 1,75 mld ton przy zbiorach na rynku zbóż.
poziomie 1,77 mld ton. Zgodnie z opublikowanym w dniu 23 październi-
Znaczący wzrost zbiorów wystąpił m.in. w Unii ka rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1039/2008 przy-
Europejskiej, wg informacji Komisji Europejskiej wraca się cła w imporcie zbóż do UE na zasadach,
o prawie 19%, do ok. 311 mln ton, a Wspólnota jakie obowiązywały przed ich zawieszeniem.
w roku gospodarczym 2008/2009 powróciła do po- Z dniem uzyskania członkostwa w Unii Europej-
zycji eksportera netto zbóż. Wysokie zbiory odno- skiej Polska została objęta mechanizmami wspólnej
towano na Ukrainie – ok. 49 mln ton i w Rosji polityki rolnej. Jednym z tych mechanizmów jest in-
– 102 mln ton. W porównaniu z rokiem ubiegłym terwencyjny skup i sprzedaż zbóż, który na terenie
tegoroczne zbiory zbóż na Ukrainie są wyższe Polski jest prowadzony przez Agencję Rynku Rolne-
o 64%, a w Rosji o ponad 27%. go. Mechanizm „Interwencyjnego zakupu i sprzeda-
Wyższe, niż wcześniej zakładano, są również zbio- ży zbóż”, stosowany w krajach Unii Europejskiej, ma
ry zbóż w Polsce. Według szacunków Głównego Urzę- na celu utrzymanie rynkowych cen zbóż na założo-
du Statystycznego z dnia 25 września 2008 r. tego- nym, określonym przez cenę interwencyjną poziomie,
roczne zbiory zbóż wyniosły 27,1 mln ton, tj. na po- w sytuacji występowania nadwyżek podaży nad po-
ziomie roku ubiegłego oraz wyższe o 1,4% od średniej pytem. Obecnie zakupem interwencyjnym w Polsce
zbiorów z lat 2001–2005. Krajowe zużycie zbóż są objęte zboża takie jak: pszenica, jęczmień i kuku-
w związku ze zmniejszeniem zapotrzebowania na pa- rydza. Aby mogły być one zaoferowane Agencji Ryn-
sze wynikającym ze spadku pogłowia trzody chlew- ku Rolnego, muszą spełniać odpowiednie wymagania
nej oceniane jest na ok. 1 mln ton mniej niż przed ilościowe i jakościowe określone w rozporządzeniu
rokiem, tj. ponad 25 mln ton. Komisji (WE) nr 687/2008 ustanawiającym procedu-
ry przejęcia zbóż przez agencje interwencyjne oraz
Zbiory zbóż na świecie w mln ton metody analizy do oznaczania jakości zbóż. Zgodnie
Wyszczególnienie
2003/ 2004/ 2005/ 2006/ 2007/ 2008/ z obowiązującymi zasadami wspólnej polityki rolnej
2004 2005 2006 2007 2008 2009
na rynku zbóż funkcjonuje cena interwencyjna, któ-
Świat 1477 1648 1604 1586 1689 1770
ra jest jednakowa dla wszystkich rodzajów zbóż ob-
– pszenica 556 628 620 598 610 683 jętych zakupem interwencyjnym i wynosi 101,31
– kukurydza 625 713 696 708 787 773 euro/t. W okresie trwania zakupów interwencyjnych,
UE 249 322 284 265 256 311 tj. od listopada do maja następnego roku, podlega ona
– pszenica 106 136 123 125 119,7 150,3 comiesięcznemu podwyższeniu o 0,46 euro/t. W mie-
– kukurydza 52,3 71,4 62,8 55,2 47,3 62,5
siącu czerwcu cena interwencyjna pozostaje na ta-
kim samym poziomie jak w miesiącu maju. Obowią-
Polska 23,3 29,6 26,9 21,7 27 27,1
zująca cena interwencyjna wraz z miesięcznym do-
– pszenica 7,9 9,9 8,8 7,1 8,3 8,7
datkiem podlega podwyższeniu lub obniżeniu w za-
– kukurydza 1,9 2,3 1,9 1,3 1,7 1,8 leżności od faktycznej jakości zboża dostarczonego
Źródło: IGC, GUS przez sprzedającego w ramach zakupów interwencyj-

nych w granicach określonych w rozporządzeniu Ko-
misji nr 1234/2007.
W 2007 r. podczas przeglądu prawodawstwa UE
zostały wprowadzone zmiany ustanawiające limity
na przyjmowanie do interwencji kukurydzy (700 000
ton w latach 2008/2009 i 0 ton od 2009 r.). Podczas
prac dotyczących przeglądu prawodawstwa WPR KE
podjęła już kroki w celu wycofania z systemu inter-
wencji sorgo i jęczmienia. W pracach nad przeglądem
prawodawstwa Polska będzie opowiadała się za
utrzymaniem systemu interwencji na obecnie obo-
wiązujących zasadach.
Mając na uwadze istotny wzrost kosztów produk-
cji zbóż przy jednoczesnym obniżeniu cen rynkowych,
minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił z wnio-
skiem na posiedzeniu Rady Ministrów UE ds. Rol-
nictwa i Rybołówstwa, które odbyło się w dniu
28 października 2008 r., o przygotowanie analizy
kosztów produkcji zbóż oraz rozważenie możliwości
podniesienia ceny interwencyjnej co najmniej do wy-
sokości średnich kosztów ich produkcji.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie niewykonywania orzeczeń
sądów administracyjnych
przez organy podatkowe (5949)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 28 października 2008 r.,
nr SPS-023-5949/08, interpelację pana posła Janusza
Krasonia w sprawie niewykonywania orzeczeń sądów
administracyjnych przez organy podatkowe, po zasię-
gnięciu stanowiska prezesa Naczelnego Sądu Admi-
nistracyjnego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Szczególną instytucją postępowania sądowo-ad-
ministracyjnego, niemającą swojego odpowiednika
w procedurze cywilnej, jest – określona w art. 154
ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępo-
waniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) – skarga na niewyko-
nanie przez organ wyroku wydanego przez sąd ad-
ministracyjny. Stosownie do wskazanego przepisu
w razie niewykonania wyroku uwzględniającego
skargę na bezczynność oraz w przypadku bezczyn-
ności organu po wyroku uchylającym lub stwierdza-
jącym nieważność aktu lub czynności prawnej stro-
na, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego
385
organu do wykonania wyroku lub załatwienia spra-
wy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając
wymierzenia temu organowi grzywny. Instytucja,
o której mowa, ma pełne zastosowanie do spraw do-
tyczących zobowiązań podatkowych, a więc relacji
obywatel – organy skarbowe.
Należy zauważyć, że podstawą złożenia interpe-
lacji przez pana posła Janusza Krasonia był artykuł
redaktora Łukasza Zalewskiego zatytułowany „Tyl-
ko 100 zł kary dla urzędu, który nie wykonał wyro-
ku”, zamieszczony w „Gazecie Prawnej” z dnia
20 października 2008 r. Autor artykułu zasugerował
w nim, iż sądy administracyjne z jednej strony czują
się bezradne w sytuacji, gdy organ lekceważy wyda-
wane przez nie wyroki, a z drugiej strony – w sytu-
acji, gdy podatnik składa skargę na niewykonanie
wyroku – nakładają na taki organ karę niewspół-
miernie niskiej wysokości, co deprecjonuje znaczenie
instytucji z art. 154 P.p.s.a. W tym kontekście zosta-
ło zadane w interpelacji pytanie, czy dostrzegany jest
problem egzekwowania wyroków sądów administra-
cyjnych oraz jakie działania legislacyjne są przewi-
dywane, aby zmienić – opisywany w artykule – nega-
tywny obraz skuteczności wymiaru sprawiedliwości
w tym zakresie.
Ustosunkowując się do tak postawionego proble-
mu, należy wskazać, że ocena sprawy i miarkowanie
przez sąd administracyjny kary za niewykonanie wy-
roku przez organ administracji ma zawsze charakter
zindywidualizowany i zależy od okoliczności danego
przypadku. Obserwowana w sądach administracyj-
nych praktyka pokazuje przy tym, iż w wielu tego
rodzaju sprawach orzekane są kary finansowe o wie-
le bardziej dolegliwe aniżeli mająca wymiar symbo-
liczny kwota 100 zł. Efektem indywidualnej oceny
przez sądy każdego przypadku jest to, iż np. w spra-
wie VI SA/Wa 1156/06 wyrokiem z dnia 8 grudnia
2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
wymierzył prezesowi Urzędu Patentowego 10 000 zł
grzywny, w sprawie II SA/Lu 96/07 wyrokiem z dnia
12 kwietnia 2007 r. wymierzono staroście lubelskie-
mu grzywnę w wysokości 8000 zł, zaś wyrokiem
z dnia 12 października 2007 r., sygn. akt II SA/Wa
354/07, WSA w Warszawie ukarał grzywną wynoszą-
cą 10 000 zł ministra pracy i polityki społecznej.
Z drugiej natomiast strony wyrokiem z dnia 25 kwiet-
nia 2007 r. WSA w Warszawie w sprawie IV SA/Wa
2049/06 nałożył na starostę sokołowskiego grzywnę
wynoszącą 500 zł.
Mając na względzie zaprezentowane wyżej przy-
kłady kilku spraw, trudno jest w sposób generalny
oceniać funkcjonowanie w praktyce sądowej instytu-
cji, o której mowa w art. 154 P.p.s.a. Tym niemniej
dostrzegana jest potrzeba wyciągania odpowiedzial-
ności (w tym także odpowiedzialności finansowej)
przez organy nadrzędne lub kierowników ukaranych
organów w stosunku do urzędników winnych po-
wstawania wskazanych zaniedbań i naruszeń prawa.
Wówczas, gdy organ ma informacje o nałożeniu na
niego kary grzywny za niewykonanie wyroku, wobec
386
osoby faktycznie odpowiedzialnej za powstałe zanie-
dbania powinny być wyciągane konsekwencje. Za-
gadnienie to wykracza jednak poza granice właści-
wości sądów administracyjnych.
Reasumując, w związku ze złożoną interpelacją
poselską pragnę zapewnić, że poruszony w niej pro-
blem zapewnienia wykonywania przez organy admi-
nistracji podatkowej wyroków sądów administracyj-
nych jest znany i na bieżąco obserwowany. Nie da się
jednak – jak już wspomniałem – na kanwie jedynie
kilku wybranych przypadków wysuwać uogólniają-
cych twierdzeń pod adresem praktyki orzeczniczej
sądów administracyjnych w tego rodzaju sprawach.
Dlatego też ewentualne podjęcie prac mających
na celu dokonanie zmian legislacyjnych możliwe bę-
dzie po dokonaniu pogłębionej analizy funkcjonowa-
nia omawianej instytucji prawnej w dłuższym okre-
sie czasu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie profilaktyki w świadczeniach
pielęgniarek i położnych (5987)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów na Sejm RP Tomasz Piotra
Nowaka, Arkadego Fiedlera i Macieja Orzechowskie-
go, z dnia 20 października 2008 r., w sprawie profi-
laktyki w świadczeniach pielęgniarek i położnych,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu RP, z dnia 28 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5987/08, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Zasady i warunki wykonywania zawodów pielę-
gniarki i położnej określa w sposób szczegółowy usta-
wa z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki
i położnej (Dz. U. z 2001 r., Nr 57, poz. 602, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do tej ustawy. Ponadto zakres
zadań realizowanych przez pielęgniarki POZ oraz
położne POZ m.in. w zakresie promocji zdrowia i pro-
filaktyki chorób określa rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie
zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej pod-
stawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r., Nr 214,
poz.1816).
Zgodnie z powyższym rozporządzeniem Narodo-
wy Fundusz Zdrowia finansuje świadczenia w zakre-
sie promocji zdrowia i profilaktyki chorób, realizowa-
ne przez pielęgniarki POZ, obejmujące:
1) rozpoznawanie, ocenę i zapobieganie zagroże-
niom zdrowotnym u świadczeniobiorców,
2) rozpoznawanie potrzeb pielęgnacyjnych i pro-
blemów zdrowotnych świadczeniobiorców,
3) prowadzenie edukacji zdrowotnej,
4) prowadzenie poradnictwa w zakresie zdrowe-
go stylu życia,
5) monitorowanie rozwoju dziecka zgodnie z od-
rębnymi przepisami,
6) realizację programów zdrowotnych i profilak-
tyki chorób,
7) prowadzenie działań profilaktycznych u świad-
czeniobiorców z grup ryzyka zdrowotnego,
8) organizację grup wsparcia,
9) profilaktykę chorób wieku rozwojowego,
10)edukację w zakresie obowiązkowych szcze-
pień ochronnych oraz informacje o szczepieniach
zalecanych.
Finansowanie tych świadczeń pielęgniarki POZ
odbywa się według wybranej przez pielęgniarkę me-
tody finansowania świadczeń, tj. rocznej stawki ka-
pitacyjnej (korygowanej współczynnikiem odpowied-
nim dla grupy wiekowej świadczeniobiorcy) lub me-
tody zadaniowej – katalogu wycenionych w punktach
świadczeń pielęgniarki POZ.
Podobnie świadczenia realizowane przez położ-
ne POZ w zakresie promocji zdrowia i profilaktyki
chorób finansowane są przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w ramach rocznej stawki kapitacyjnej
i obejmują:
1) edukację w zakresie prozdrowotnego stylu ży-
cia kobiety,
2) przygotowania do porodu, z uwzględnieniem
porodu rodzinnego,
3) poradnictwo w zakresie higieny odżywiania
w okresie połogu,
4) poradnictwo w zakresie pielęgnacji i prawidło-
wego żywienia noworodka i niemowlęcia do drugiego
miesiąca życia,
5) poradnictwo laktacyjne i promowanie karmie-
nia piersią,
6) kształtowanie postaw rodzicielskich,
7) edukację i udzielanie porad w zakresie powro-
tu płodności po porodzie, metod regulacji płodności,
8) profilaktykę chorób ginekologicznych i patolo-
gii położniczych,
9) edukację kobiety we wszystkich okresach życia
w zakresie prowadzenia samoobserwacji oraz podej-
mowania działań w celu wczesnego wykrywania
i likwidacji czynników ryzyka nowotworowego,
10) edukację w zakresie zapobiegania zakażeniom
HIV oraz chorobom przenoszonym drogą płciową,
11) profilaktykę chorób wieku rozwojowego,
12) edukację w zakresie szczepień ochronnych.
Odnosząc się do finansowanych przez Narodowy
Fundusz Zdrowia profilaktycznych programów zdro-

wotnych, należy zaznaczyć, iż w ramach tych progra-
mów, tj.:
− Populacyjnego programu wczesnego wykrywa-
nia raka piersi,
− Populacyjnego programu profilaktyki i wcze-
snego wykrywania raka szyjki macicy,
− Programu profilaktyki chorób układu krą-
żenia,
− Programu badań prenatalnych,
− Programu profilaktyki chorób odtytoniowych
– palenie jest uleczalne,
wykonywane są przede wszystkim określone ba-
dania diagnostyczne (np. cytologia, mammografia,
spirometria, badania USG, badania biochemiczne,
badania genetyczne), które służą do wczesnego wy-
krywania schorzeń lub nieprawidłowości w określo-
nej populacji osób najbardziej narażonych na nie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż realizacja
wyżej wskazanych programów odbywa się na etapie
diagnostycznym (podstawowym) oraz na etapie po-
głębionej diagnostyki przez świadczeniodawców, któ-
rzy posiadają uprawnienia do udzielania świadczeń
specjalistycznych.
Wyjątek stanowią: Program profilaktyki chorób
układu krążenia oraz Program profilaktyki chorób
odtytoniowych – palenie jest uleczalne, które na eta-
pie podstawowym są realizowane od 2008 r. w pod-
stawowej opiece zdrowotnej w ramach zakresu świad-
czeń lekarza POZ. Oprócz tych dwóch profilaktycz-
nych programów zdrowotnych Narodowy Fundusz
Zdrowia finansuje w ramach podstawowej opieki zdro-
wotnej również etap podstawowy Programu profilak-
tyki gruźlicy, realizowany przez pielęgniarkę POZ.
W ramach tego programu pielęgniarka POZ przepro-
wadza wywiad w kierunku gruźlicy oraz przeprowa-
dza edukację zdrowotną świadczeniobiorcy. Natomiast
w przypadku świadczeniobiorców z grupy największe-
go ryzyka zachorowania przekazuje pisemną infor-
mację lekarzowi POZ, do którego zadeklarowany jest
pacjent, o wynikach przeprowadzonej ankiety oraz
wskazuje pacjentowi tryb dalszego postępowania,
w tym informuje pacjenta o konieczności zgłosze-
nia się do lekarza POZ celem dalszej oceny stanu
zdrowia.
Odnosząc się kolejno do procedury diagnostycznej
prowadzonej w ramach Programu profilaktyki raka
szyjki macicy, uprzejmie wyjaśniam, iż pobranie ma-
teriału do przesiewowego badania cytologicznego jest
realizowane przez świadczeniodawcę w ramach po-
rady zabiegowo-diagnostycznej w ambulatoryjnej
opiece specjalistycznej w zakresie położnictwa i gine-
kologii. Rozmaz cytologiczny w ramach skriningu
może pobrać lekarz realizujący świadczenia w zakre-
sie położnictwa i ginekologii lub współpracująca
z nim położna posiadająca certyfikat umiejętności
w zakresie pobierania rozmazów cytologicznych wy-
dany przez centralny lub wojewódzki ośrodek koor-
dynujący Program profilaktyki raka szyjki macicy.
Należy przy tym zaznaczyć, że bezpłatne Centralne
Kursy Dokształcające dla Położnych i Położnych Ro-
387
dzinnych w Zakresie Pobierania Rozmazów Cytolo-
gicznych w Skriningu Raka Szyjki Macicy, zlecone
przez Ministerstwo Zdrowia, są realizowane od 2007 r.
i mają na celu włączenie grupy zawodowej położnych
i położnych POZ do pobierania rozmazów cytolo-
gicznych.
Ponadto uprzejmie informuję, iż pielęgniarki i po-
łożne mogą uczestniczyć w realizacji Programu pro-
filaktyki chorób odtytoniowych – palenie jest uleczal-
ne na etapie specjalistycznym pod warunkiem odby-
cia przeszkolenia w zakresie leczenia zespołu uzależ-
nienia od tytoniu – odbycia kursu: Leczenia zespołu
uzależnienia od tytoniu.
Mając na uwadze powyżej przedstawione informa-
cje, uprzejmie wyjaśniam, iż programy profilaktycz-
ne finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia
nie są kierowane wprost do pielęgniarek POZ oraz
położnych POZ z uwagi na to, iż realizacja tych pro-
gramów wymaga przede wszystkim wykonywania
badań diagnostycznych. Wykonywanie tych badań
w ramach przedmiotowych programów nakłada za-
tem na świadczeniodawcę oprócz posiadania określo-
nych kwalifikacji zawodowych także obowiązek dys-
ponowania aparaturą umożliwiającą wykonanie
określonych w programie procedur, a także interpre-
tacji wyników tych badań oraz kierowania do etapu
pogłębionej diagnostyki lub kierowania na dalsze
konsultacje specjalistyczne. W związku z tym, biorąc
pod uwagę liczbę procedur składających się na reali-
zację poszczególnych programów profilaktycznych,
pielęgniarki i położne mogą wspierać realizację tych
programów, nie mogą być jednak wyłącznym reali-
zatorem tych programów. Pielęgniarki i położne
mogą jedynie realizować te świadczenia opieki zdro-
wotnej wynikające z posiadanych przez nie kompe-
tencji zawodowych.
W odpowiedzi na pytania zawarte w interpelacji
uprzejmie informuję, iż koordynację i nadzór nad
całością Programu profilaktyki raka szyjki macicy
oraz Populacyjnego programu wczesnego wykrywa-
nia raka piersi sprawują centralne ośrodki koordy-
nujące Populacyjny program profilaktyki i wczesne-
go wykrywania raka szyjki macicy oraz Populacyj-
ny program wczesnego wykrywania raka piersi
w porozumieniu z wojewódzkimi ośrodkami koor-
dynującymi.
W zakresie poprawy zgłaszalności na badania
w ramach omawianych programów zostały podjęte
następujące działania:
1) organizacja kampanii medialnych i akcji infor-
macyjno-edukacyjnych na zlecenie ministra zdrowia
przez Narodowy Fundusz Zdrowia oraz wojewódzkie
ośrodki koordynujące,
2) włączenie pielęgniarek POZ i położnych
POZ do akcji roznoszenia zaproszeń, połączonej
z zachęcaniem kobiet do korzystania z badań pro-
filaktycznych,
3) centralna wysyłka imiennych zaproszeń do ko-
biet przez Narodowy Fundusz Zdrowia,
388

4) zakup czterech cytomammobusów w celu
umożliwienia mobilnej realizacji pobierania materia-
łu cytologicznego i badań mammograficznych na te-
renach o niskiej zgłaszalności i dostępności badań
profilaktycznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Zdrowia rozważa zaangażowanie pielęgniarek
POZ i położnych POZ do udziału w Populacyjnym
programie profilaktyki i wczesnego wykrywania
raka szyjki macicy oraz Populacyjnym programie
wczesnego wykrywania raka piersi, realizowanych
w ramach Narodowego Programu Zwalczania Cho-
rób Nowotworowych.
Ponadto zdaniem Ministerstwa Zdrowia oraz
Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych zasad-
ne jest umożliwienie położnym czynnego udziału
w pobieraniu i przekazywaniu do laboratoriów pa-
tomorfologicznych materiału cytologicznego w ra-
mach realizacji Populacyjnego programu profilak-
tyki i wczesnego wykrywania raka szyjki macicy.
Uprzejmie informuję, iż przedmiotowa propozycja
została przekazana prezesowi Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
br.) w sprawie stanu i możliwości poszerzenia polsko-
-rosyjskiej współpracy gospodarczej uprzejmie proszę
o przyjęcie informacji i wyjaśnień do 7 postawionych
pytań.
Ad 1. Jak przedstawiał się stan i zakres współpra-
cy gospodarczej pomiędzy Polską i Rosją przed
21 października 2007 r.? Oceniając obecny stan sto-
sunków handlowych z Rosją, należy uwzględnić, że
w wyniku kryzysu gospodarczego w tym kraju w sierp-
niu 1998 r. nastąpiło głębokie załamanie polskiego
eksportu – wartość dostaw na rynek rosyjski spadła
z 2155,0 mln USD w 1997 r. do 710 mln USD w 1999 r.,
tzn. o 67%. Odbudowa poziomu eksportu rozpoczęła
się w 2000 r., m.in. dzięki rozwojowi w Polsce instru-
mentarium wspierania eksportu i poprawie sytuacji
gospodarczej Rosji. W związku z rosnącą co roku dy-
namiką eksportu, szczególnie po akcesji Polski do
Unii Europejskiej, przełom nastąpił w 2004 r. – eks-
port osiągnął 2842,7 mln USD (dynamika 188%),
przekraczając wynik z najkorzystniejszego dla jego
rozwoju 1997 r. o 690 mln USD. Lata 2005–2007 są
okresem dalszego dynamicznego wzrostu polskiego
eksportu – w 2005 r. osiągnął on 3960,5 mln USD
(wzrost o 39,3%), w 2006 r. – 4711,1 mln USD (wzrost
o 19,0%), w 2007 r. – 6432,3 mln USD (wzrost
o 36,5%).
Przebieg realizacji obrotów handlowych z Rosją
w latach 2000–2007 ilustruje poniższe zestawienie.
W latach 2000–2007 rosnącą rolę we współpracy
gospodarczej z Rosją zaczęły odgrywać polskie inwe-
stycje w tym kraju. Napływ polskich inwestycji do
Rosji kształtował się następująco (w mln USD).
lata ogółem bezpośrednie udział% pozostałe portfelowe

ministra gospodarki 2000 r. 11,2 7,5 67,0 3,7 -

2001 r. 9,5 7,0 74,0 3,7 -
na interpelację posła Jana Kulasa
2002 r. 5,2 4,1 79,0 1,1 -
2003 r. 20,1 17,0 85,0 3,1 -
w sprawie stanu i możliwości poszerzenia 2004 r. 39,5 33,0 83,5 6,5 0,3
polsko-rosyjskiej współpracy gospodarczej 2005 r. 143,2 102,7 71,7 40,5 -
(6003) 2006 r. 163,6 92,2 58,2 68,4 -
2007 r. 120,9 27,8 23,0 88,9 4,2
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jana
Kulasa z dnia 23 października br. (pismo Marszałka Przytoczone dane wskazują na aktywizację dzia-
Sejmu nr SPS-023-6003/08 z dnia 28 października łalności inwestorów z Polski w latach 2005–2007,

2000 r. 2001 r. 2002 r. 2003 r. 2004 r. 2005 r.

mln USD 1999=100 mln USD 2000=100 mln USD 2001=100 mln USD 2002=100 mln USD 2003=100 mln USD 2004=100
Obroty 5.481,6 162 5.481,0 100 5.739,2 105 6.727,0 117 9.233,3 137 12.946,0 140
Eksport 862,1 121 1.058,7 123 1.331,8 126 1.512,3 114 2.842,7 188 3.960,5 139
Import 4.619,5 173 4.422,3 96 4.407,4 99 5.214,7 118 6.390,6 123 8.985,5 140
Saldo -3.757,4 -3.363,6 -3.075,6 -3.702,4 -3.547,9 -5.025,0

2006 r. 2007 r.
mln USD 2005=100 mln USD 2006=100
Obroty 16.856,1 130 20.785,1 123
Eksport 4.711,1 119 6.432,3 136
Import 12.145,0 135 14.352,8 118,2
Saldo - 7.433,9 - 7.920,6

tj. szczególnie po akcesji Polski do UE. Ważnym wy-
darzeniem w stosunkach z Rosją było przystąpienie
Polski z dniem akcesji do UE do Układu o partner-
stwie i współpracy między UE a FR z 24.06.1994 r.,
rozszerzonego z dniem 1 maja 2004 r. na nowe pań-
stwa członkowskie protokołem podpisanym 27.04.
2004 r. w Luksemburgu. Równocześnie w celu stwo-
rzenia podstaw traktatowych rozwoju bilateralnej
współpracy gospodarczej podpisano umowę między
rządem RP a rządem FR o współpracy gospodarczej
z 2.11.2004 r. Na podstawie tej umowy powołano Pol-
sko-Rosyjską Międzyrządową Komisję ds. Współpra-
cy Gospodarczej. Komisja odbyła swe pierwsze posie-
dzenie w dniu 31 marca 2006 r.
W końcu 2005 r. w stosunkach gospodarczych
z Rosją wystąpiła sytuacja konfliktowa, która wy-
warła negatywny wpływ na rozwój stosunków gospo-
darczych z Rosją. Opierając się na incydentalnych
przypadkach naruszeń rosyjskiego ustawodawstwa,
10 listopada 2005 r. Rosja wprowadziła zakaz impor-
tu z Polski produktów pochodzenia zwierzęcego
– wieprzowiny i podrobów wieprzowych, wołowiny
i podrobów wołowych, mięsa drobiu, farszu z mięsa
drobiowego i surowych półproduktów mięsnych, zaś
14 listopada 2005 r. zaprzestała uznawania polskich
certyfikatów na produkty pochodzenia roślinnego.
W związku z wprowadzeniem przez Rosję embarga
Polska nałożyła weto na przyjęcie mandatu negocja-
cyjnego nowego Układu o partnerstwie i współpracy
między UE i FR.
A 2. W jaki sposób (i kiedy) udało się znieść ro-
syjskie embargo na eksport polskich produktów
zwierzęcych i roślinnych? W latach 2005–2007 Fe-
deracja Rosyjska stosowała ograniczenia w imporcie
z Polski produktów rolnych. W listopadzie 2005 r.
Federacja Rosyjska wprowadziła zakaz importu
z Polski nieprzetworzonego mięsa oraz zaprzestała
uznawania świadectw wydawanych przez polskie
służby fitosanitarne na eksport do Rosji produktów
pochodzenia roślinnego, objętych nadzorem fitosa-
nitarnym, a w październiku 2007 r. zakaz importu
mączki rybnej. W celu zniesienia ww. restrykcji ad-
ministracja RP, w tym Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi, podejmowała aktywne działania. Dotyczy
to w szczególności:
1. Kwestie weterynaryjne. Wprowadzenie restryk-
cji w imporcie mięsa nieprzetworzonego strona rosyj-
ska uzasadniała występowaniem przypadków fałszo-
wania polskich świadectw na wwożone do Rosji pro-
dukty. Natomiast zakaz importu mączki rybnej uza-
sadniano wykryciem w mączce eksportowanej z Pol-
ski DNA bydła rogatego. Odbywające się kilkakrotnie
przez okres kolejnych 2 lat kontrole wybranych za-
kładów sektora mięsnego i paszowego, przeprowa-
dzane m.in. przez Federalną Służbę Nadzoru Wete-
rynaryjnego i Fitosanitarnego Federacji Rosyjskiej,
oraz rozmowy między polskimi i rosyjskimi przed-
stawicielami służb weterynaryjnych i fitosanitar-
nych, jak i między Komisją Europejską i Federacją
389
Rosyjską nie przyniosły pozytywnych rezultatów.
Przełom nastąpił dopiero pod koniec 2007 r.
Działania podjęte w wyniku przeprowadzonych
przez ministra M. Sawickiego z ministrem A.W. Gor-
diejewem rozmów w grudniu 2007 r. miały na celu
zniesienie restrykcji w dostępie do rynku rosyjskiego
polskich produktów rolnych. W wyniku rozmów mi-
nistrów rolnictwa Polski i Rosji zostało podpisane
19 grudnia 2007 r. w Swietłogorsku memorandum
między Polską Inspekcją Weterynaryjną a Federalną
Służbą ds. Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitar-
nego Federacji Rosyjskiej o warunkach dostaw pro-
dukcji zwierzęcej z Rzeczypospolitej Polskiej do Fe-
deracji Rosyjskiej. W wyniku przeprowadzonych w li-
stopadzie i grudniu 2007 r. w polskich zakładach
przetwórstwa mięsnego kontroli przez rosyjskie służ-
by weterynaryjne prawo do eksportu mięsa surowego
i gotowych produktów mięsnych na rynek rosyjski
uzyskało 13 przedsiębiorstw. Należy dodać, że na
mocy wspomnianego powyżej memorandum utworzo-
na została polsko-rosyjska grupa weterynaryjna,
której zadaniem jest rozwiązywanie spornych kwe-
stii weterynaryjnych. Pierwsze posiedzenie tej grupy
odbyło się w kwietniu bieżącego roku. Na posiedzeniu
tym omawiano również kwestie kontroli w kolejnych
zakładach mięsnych, zainteresowanych eksportem
mięsa na rynek rosyjski.
Główny Inspektorat Weterynarii (GIW) przesłał
propozycję kontroli kolejnych polskich zakładów:
29 lipca 2008 r. – 6 zakładów mięsa drobiowego,
12 sierpnia 2008 r. – 3 zakładów jajczarskich, 39 za-
kładów mleczarskich oraz 6 zakładów mleczarskich
już zatwierdzonych, ale zgodnie z memorandum z dnia
19 grudnia 2007 r. gotowych poddać się kontroli
służb rosyjskich, oraz 19 sierpnia 2008 r. – 33 zakła-
dów mięsa czerwonego. Zgłoszenie tych zakładów
zgodne jest z dodatkowymi wymogami zawartymi
w protokole polsko-rosyjskiej weterynaryjnej grupy
roboczej (zawiera informację o mocach produkcyj-
nych zakładów oraz posiadaniu przez polskich pro-
ducentów rosyjskich kontrahentów).
Podczas spotkania ministra rolnictwa i rozwoju
wsi Marka Sawickiego z ministrem rolnictwa Fede-
racji Rosyjskiej Aleksiejem Gordiejewem podczas tar-
gów Polagra-Food 15.09.2008 r. w Poznaniu uzgod-
niono przyspieszenie spraw związanych z kontrolą
polskich zakładów zainteresowanych eksportem do
Rosji. Minister rolnictwa FR zgodził się na to, by kon-
trole odbyły się w październiku 2008 r. Kontrole in-
spektorów rosyjskich rozpoczęły się w dniu 27 paź-
dziernika 2008 r. Strona rosyjska skontroluje 22 za-
kłady, 3–4 gospodarstwa – dostawców zwierząt rzeź-
nych. Ponadto, inspektorzy zapoznają się z systemem
przepuszczania ładunków podlegających kontroli na
rosyjsko-polskiej granicy. W związku z odbywającą
się kontrolą polskich zakładów, GIW zwrócił się do
strony rosyjskiej o przeprowadzenie dodatkowo kon-
troli 23 zakładów mięsa czerwonego oraz 5 zakładów
mięsa drobiowego.
390
Liczba polskich zakładów zatwierdzonych do eks-
portu na rynek Federacji Rosyjskiej (wg danych
GIW):
— 5 zakładów ma uprawnienia do eksportu mięsa
czerwonego, z czego 4 oprócz mięsa czerwonego mogą
również eksportować produkty gotowe,
— 8 zakładów ma uprawnienia do eksportu mięsa
drobiowego, z czego 6 oprócz mięsa drobiowego może
również eksportować produkty z mięsa drobiowego,
— 1 zakład ma uprawnienia do eksportu konserw
z mięsa drobiowego i czerwonego,
— 2 zakłady mają uprawnienia do eksportu pro-
duktów złożonych (dania dla dzieci) z dodatkiem
m.in. mięsa,
— 1 chłodnia składowa ma uprawnienia do
eksportu składowanego mięsa czerwonego i dro-
biowego,
— 4 chłodnie składowe mają uprawnienia do eks-
portu składowanych gotowych produktów pochodze-
nia zwierzęcego,
— 2 zakłady mają uprawnienia do eksportu jelit
wieprzowych, z czego 1 do eksportu jelit wieprzowych
i baranich,
— 27 zakładów mleczarskich,
— 1 zakład jajczarski,
— 6 zakładów paszowych.
2. Kwestie fitosanitarne. W odniesieniu do kwestii
fitosanitarnych w dniu 18 stycznia 2008 r. podpisano
memorandum między Ministerstwem Rolnictwa i Roz-
woju Wsi Rzeczypospolitej Polskiej i Ministerstwem
Rolnictwa Federacji Rosyjskiej w zakresie kwaran-
tanny roślin przy eksporcie roślin i produktów ro-
ślinnych z Rzeczypospolitej Polskiej do Federacji Ro-
syjskiej. W wyniku tego memorandum wznowione
zostało uznawanie polskich świadectw fitosanitar-
nych w eksporcie na rynek rosyjski produktów ro-
ślinnych na cele niespożywcze. Z obserwacji Główne-
go Inspektoratu Ochrony Roślin i Nasiennictwa
(GIORiN) wynika jednak, że liczba rosyjskich pozwo-
leń importowych wystawionych na import z Polski
towarów nieżywnościowych jest niewielka. Organy
Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennic-
twa wystawiły na towary eksportowane do Federacji
Rosyjskiej 186 świadectw fitosanitarnych (stan na
dzień 6.11.2008 r.). 132 świadectwa dotyczyły surow-
ca tytoniowego, 18 – roślinnego materiału rozmno-
żeniowego, 15 – suszu i ziół, oraz 21 – innych towa-
rów, z czego pojedyncze świadectwa dotyczyły m.in.
kwiatów ciętych, preparatów mlekozastępczych, mie-
szanek paszowych. Powyższe porozumienie warun-
kowało uznawanie polskich świadectw fitosanitar-
nych na cele spożywcze od podpisania między Unią
Europejską a Rosją memorandum w sprawie pozo-
stałości pestycydów, azotanów i azotynów w produk-
tach roślinnych.
Po zawarciu pomiędzy Komisją Europejską a Fe-
deracją Rosyjską memorandum dotyczącego bezpie-
czeństwa produktów roślinnych przeznaczonych do
spożycia przez ludzi i wywożonych ze Wspólnoty Eu-
ropejskiej (WE) do Federacji Rosyjskiej w odniesieniu
do pozostałości pestycydów, azotanów i azotynów
z dnia 26 marca 2008 r. szef Federalnej Służby Nad-
zoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego SA Dan-
kwert poinformował dyrektor P. Testori-Coggi (DG
SANCO) o wznowieniu uznawania świadectw fito-
sanitarnych w imporcie z Polski produktów roślin-
nych na cele spożywcze. Jednak do tej pory nie zo-
stało przedstawione organom PIORiN żadne rosyj-
skie pozwolenie importowe wskazujące na zgodę
strony rosyjskiej na import produktów roślinnych
na cele spożywcze bezpośrednio z Polski. W związku
z brakiem rosyjskich pozwoleń importowych organy
PIORiN nie wystawiały świadectw fitosanitarnych
dla takich towarów kierowanych do Federacji Ro-
syjskiej. Sytuacja może ulec zmianie po opublikowa-
niu komunikatu prasowego „Rossielchoznadzoru”,
stwierdzającego, że zgodnie z postanowieniami me-
morandum z dnia 26 marca 2008 r. z dniem 10 li-
stopada 2008 r. wznawia się wwóz z Polski do Rosji
produkcji roślinnej dla celów spożywczych. Obecnie
trwają konsultacje (zarówno na szczeblu unijnym,
jak i bilateralne ze stroną rosyjską) w celu ustalenia
porozumienia dotyczącego trybu atestacji przez in-
spektorów rosyjskich polskich szkółek, z których
towar mógłby być w latach następnych eksportowa-
ny do Federacji Rosyjskiej.
Ad 3. W jakim stopniu udało się na dzisiaj odbu-
dować polski eksport artykułów zwierzęcych i roślin-
nych do Rosji? W związku z tym, że embargo na do-
stawy wybranych polskich artykułów rolno-spożyw-
czych wprowadzone zostało przez Rosję w końcu
2005 r. (listopad), osiągnięty wówczas poziom eks-
portu tych towarów może stanowić punkt odniesie-
nia dla dalszych ocen rozwoju eksportu rolnego do
Rosji. Eksport artykułów rolno-spożywczych do Rosji
w 2005 r. wyniósł 635,3 mln USD (udział 16%).
W wyniku embarga w 2006 r. eksport ten spadł
o 14,8%, do 541,6 mln USD (spadek udziału do
11,5%). W 2007 r. wzrósł on o 14,4%, do 619,6 mln
USD (przy spadku udziału do 9,6%). Wzrost ekspor-
tu w warunkach embarga nastąpił głównie dzięki
wysokiej dynamice dostaw gotowych artykułów spo-
żywczych (wzrost o 13,8%) i realizacji dostaw produk-
tów pochodzenia roślinnego (wzrost dostaw o 32%);
tendencjom wzrostowym towarzyszył spadek dyna-
miki dostaw zwierząt żywych i produktów pochodze-
nia zwierzęcego (o 2,2%). W okresie 8 miesięcy 2008 r.
eksport artykułów rolno-spożywczych osiągnął
449,1 mln USD (wzrost o 16,5%, przy spadku udzia-
łu do 7,2%) – tendencje wzrostowe występowały za-
równo w zakresie zwierząt żywych i produktów po-
chodzenia zwierzęcego (wzrost o 32,2%), jak i pro-
duktów pochodzenia roślinnego (wzrost o 19,5%).
Dane o eksporcie mięsa i produktów mięsnych do
FR w 2008 r. (wg danych GIW). Do dnia 5 listopada
2008 r. odnotowano łącznie 771 wysyłek, w tym:
— wieprzowina – 7214 ton,
— wołowina – 6509 ton
— drób – 1458 ton.
Łącznie: 15 181 ton.

Ocenia się, że przy utrzymaniu dotychczasowego
tempa dostaw eksport artykułów rolno-spożywczych
w 2008 r. powinien przekroczyć poziom roku 2005,
co oznaczałoby odbudowę wartości dostaw z okresu
poprzedzającego wprowadzenie embarga.
Ad 4. Jak generalnie przedstawia się obecnie wiel-
kość i struktura polsko-rosyjskiej współpracy gospo-
darczej? Jakie miejsce w tej współpracy oraz w na-
szym bilansie handlowym zajmuje import rosyjskiej
ropy naftowej i gazu ziemnego?
1. Wielkość i struktura polsko-rosyjskiej współ-
pracy gospodarczej. Aktualnie wymiana handlowa
z Rosją charakteryzuje się wysoką dynamiką. Za
okres 8 miesięcy 2008 r. polski eksport do Rosji wy-
niósł 6233,2 mln USD (wzrost o 58,7%), przy impor-
cie w wysokości 14 449,8 mln USD (wzrost o 67,3%).
Na podkreślenie zasługuje utrzymująca się od po-
czątku roku bardzo wysoka dynamika polskich do-
staw. Widoczny wzrost wartości importu wynika
w głównej mierze ze wzrostu cen na importowane
z Rosji nośniki energii. Sytuacja ta kreuje ujemne
saldo obrotów handlowych z Rosją w wysokości
8216,6 mln USD.
Struktura polskiego eksportu do Rosji jest zróż-
nicowana. Podstawowe miejsce zajmują towary kla-
syfikowane jako wyroby przemysłu elektromaszyno-
wego o wartości 2834,0 mln USD (udział 45,5%).
Kolejne pozycje polskiego eksportu to: wyroby prze-
mysłu chemicznego – 1141,4 mln USD (udział 18,3%),
wyroby metalurgiczne – 582,3 mln USD (udział 9,3%),
wyroby przemysłu drzewno-papierniczego – 532,7 mln
USD (udział 8,5%), artykuły rolno-spożywcze – 449,1
mln USD (udział 7,2%), wyroby przemysłu lekkiego
– 254,6 mln USD (udział 4,1%), wyroby ceramiczne
– 193,0 mln USD (udział 3,1%), wyroby różne, w tym
meblarstwo – 192,2 mln USD (udział 3,1%), produk-
ty mineralne – 45,8 mln USD (0,7%) oraz skóry
– 8 mln USD (udział 0,13%).
Podstawę importu z Rosji stanowią towary klasyfiko-
wane jako produkty mineralne o wartości 11 145,8 mln
USD (udział 77,1%). Wśród istotnych pozycji importu
wymienić można również: wyroby metalurgiczne –
629,3 mln USD (udział 4,3%) i wyroby przemysłu
chemicznego – 528,5 mln USD (3,7%). Pozostałe
towary zajmują marginalne miejsce w imporcie
z Rosji.
2. Import ropy naftowej i gazu ziemnego z Rosji.
Ze względu na ograniczone zasoby własne surowca
produkcja paliw w Polsce realizowana jest przede
wszystkim w oparciu o importowaną ropę naftową.
W 2007 r. import ropy naftowej wyniósł 20 885 tys.
ton i był o 5% większy w stosunku do 2006 r. (19 813
tys. ton). Federacja Rosyjska odgrywa kluczową rolę
w imporcie tego surowca do Polski. Według danych
Agencji Rynku Energii SA import ropy naftowej
z Rosji do Polski w 2006 r. wyniósł 19 157 tys. ton,
natomiast w 2007 r. zwiększył się do 19 966 tys. ton,
co stanowiło 96% importu ogółem (ok. 97% w 2006 r.).
Przy krajowym zużyciu ropy naftowej na poziomie
20 113 tys. ton w 2007 r. surowiec importowany
z Rosji stanowił 99% zużycia krajowego (96% w 2006 r.).
391
Ze „Sprawozdania z działalności Prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki w 2007 r.” wynika, że najwięk-
szą część importu gazu ziemnego stanowił import
z Rosji realizowany w ramach długoterminowego
kontraktu zawartego pomiędzy PGNiG SA a Gaz-
prom Export – w 2007 r. na jego podstawie zakupiono
6219,2 mln m3, co stanowi prawie 67% całkowitego
przywozu gazu na terytorium Polski. Import ten był
uzupełniany dostawami z Ukrainy, krajów środko-
woazjatyckich, Niemiec i Czech. Łączna wielkość
tych dostaw realizowana w ramach umów średnio-
terminowych w 2007 r. wynosiła 3067,4 mln m3, co
stanowiło 33% całkowitego przywozu gazu na tery-
torium Polski.
Zgodnie z „Raportem o stanie handlu zagranicz-
nego «Polska 2008»” Ministerstwa Gospodarki,
okres ostatnich 5 lat przyniósł dynamiczny wzrost
wydatków importowych na zakup podstawowych
surowców energetycznych, tj. ropy naftowej i gazu
ziemnego. Szczególnie wysoki przyrost skali wydat-
ków importowych na zakup ropy naftowej nastąpił
w latach 2006–2007, kiedy to odnotowano nie tylko
dynamiczny wzrost cen tego surowca, ale także,
w przeciwieństwie do 3 poprzednich lat (tj. 2003–
–2005), przyrost wolumenu importu. W latach 2005–
–2007 wolumen importu ropy był średnio o 1,3 mln
ton wyższy niż w roku 2002 (rok bazowy, przyjęty
do obliczeń prezentowanych w raporcie). Jednak to
wzrost cen tego surowca ostatecznie przesądził
o wzroście wydatków importowych. Przyrost wydat-
ków importowych na zakup ropy naftowej i gazu
ziemnego, spowodowany wzrostem cen tych surow-
ców w latach 2006–2007 (w stosunku do poziomu
cen z roku 2002), stanowił w 2006 r. ok. 82% ogól-
nego deficytu wymiany towarowej z Rosją, jako nie-
mal wyłącznym dostawcą ropy naftowej i gazu ziem-
nego do Polski. Natomiast w 2007 r. odsetek ten
przekroczył 91%, co oznacza, że deficyt wymiany
z Rosją był niemal wyłącznie skutkiem wzrostu cen
surowców, jaki następował od 2003 r.
Ad 5. Jakie miejsce zajmuje obecnie Rosja wśród
partnerów gospodarczych Polski? Jaka jest tenden-
cja w tej kwestii? Rosja należy do czołówki partne-
rów handlowych Polski. W 2007 r. zajmowała ona
6 miejsce pod względem eksportu (udział 4,6%) oraz
2 miejsce w imporcie (udział 8,7%). W okresie 8 mie-
sięcy 2008 r. nastąpił wzrost udziału Rosji w pol-
skim eksporcie i imporcie, który wyniósł odpowied-
nio 5,3% i 10,3%.
Ad 6. Jakie miejsce i znaczenie we współpracy pol-
sko-rosyjskiej zajmuje współpraca naukowo-gospo-
darcza? Zgodnie z informacją Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, główny nurt współpracy na-
ukowej z Federacją Rosyjską w zakresie nauki i tech-
niki przebiega w ramach działania Polsko-Rosyjskiej
Komisji ds. Współpracy Naukowo- Technicznej. Pol-
skie i rosyjskie uczelnie, ośrodki naukowo-badawcze
składają w swoich ministerstwach w trybie konkur-
sowym projekty badawcze i innowacyjno-wdrożenio-
we. Po uzyskaniu pozytywnej opinii w swoich kra-
jach projekty zostają umieszczone w protokołach
392
wykonawczych komisji. Polskim jednostkom nauko-
wym pozwala to na sfinansowanie nie tylko kosztów
wymiany osobowej niezbędnej do realizacji projek-
tu, ale także uzyskanie środków specjalnych, pozo-
stających w dyspozycji ministra nauki i szkolnictwa
wyższego.
Pierwsze od 4 lat IX posiedzenie komisji odbyło
się w dniu 6 listopada 2008 r. w Warszawie. Przed-
miotem obrad komisji były 52 projekty naukowo-ba-
dawcze, nadesłane przez polskie i rosyjskie ośrodki
naukowo-badawcze. Realizacja programów wyko-
nawczych, stanowiących załącznik do protokołu po-
siedzenia komisji, jest formą kompleksowej polsko-
-rosyjskiej współpracy bilateralnej w dziedzinie na-
uki i techniki.
W ocenie Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego współpraca w tym zakresie nie przebiega
w sposób zadowalający. Ośrodki badawcze obu stron,
posiadające od wielu lat ścisłe kontakty naukowe,
wykazują bardzo duże zainteresowanie jej dalszą in-
tensyfikacją. Szereg instytucji naukowych prowadzi
współpracę w oparciu o porozumienia o współpracy
bilateralnej. Niemniej jednak odczuwalny jest duży
niedosyt w tym zakresie, spowodowany niewystar-
czającymi środkami finansowymi – przede wszyst-
kim po stronie partnera rosyjskiego.
Ponadto, należy też stwierdzić, iż niezależnie od
tego, że realizacja wspólnych projektów naukowo-ba-
dawczych zakłada ich finansowanie na zasadach pa-
rytetu, po stronie rosyjskiej występują określone
trudności finansowe. Według informacji posiadanych
przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego,
Ministerstwo Edukacji i Nauki FR, realizując zało-
żenia polityki naukowej państwa, największe środki
finansowe przeznacza na finansowanie wspólnych
projektów naukowych z krajami azjatyckimi (przede
wszystkim Chinami, Japonią) oraz kontynentu ame-
rykańskiego, rezerwując porównywalnie o wiele
mniejsze środki na projekty, realizowane we współ-
pracy z krajami europejskimi.
Założenia reformy finansowania nauki w FR za-
kładają finansowanie ze środków państwowych je-
dynie w 50% kosztów realizacji projektów naukowo-
-badawczych, jednocześnie wskazując na koniecz-
ność pozyskiwania środków pozabudżetowych na
ten cel. Bez zakłóceń przebiega polsko-rosyjska
współpraca ze Zjednoczonym Instytutem Badań Ją-
drowych w Dubnej (ZIBJ) (ze strony polskiej współ-
praca z ZIBJ koordynowana jest przez Państwową
Agencję Atomistyki).
Istotnym forum współpracy naukowo-technicznej
jest również udział strony polskiej w pracach koor-
dynowanych przez Międzynarodowe Centrum Infor-
macji Naukowo-Technicznej z siedzibą w Moskwie
(MCINT). MCINT jest międzynarodową organizacją
utworzoną w 1969 r. Do najważniejszych jej zadań
należy świadczenie usług informacyjnych, analitycz-
nych, konsultingowych, a także wspieranie między-
narodowej współpracy naukowo-technicznej i rozwój
sieci zaawansowanych technologii. Zadania te reali-
zowane są w ścisłej współpracy z krajowymi organi-
zacjami i instytucjami zajmującymi się gromadze-
niem i przetwarzaniem informacji. Polska jest człon-
kiem MCINT od 1969 r. Od kilku lat za najważniej-
sze kierunki współpracy obie strony uznają bezpie-
czeństwo energetyczne, nanotechnologie, nowe kon-
strukcje i technologie w przemyśle lotniczym, a tak-
że optoelektronikę i technologie laserowe.
Ad 7. Jakie inicjatywy i działania podejmuje rząd
Donalda Tuska, a w szczególności Ministerstwo Go-
spodarki, na rzecz poszerzenia i wzbogacenia polsko-
-rosyjskiej współpracy gospodarczej? Działania rządu
Rzeczypospolitej Polskiej ukierunkowane są na pro-
wadzenie konstruktywnego, regularnego dialogu ze
stroną rosyjską. Podstawowym wydarzeniem była
wizyta prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
w Moskwie w dniu 8 lutego 2008 r. Wśród innych
elementów dialogu polsko-rosyjskiego można m.in.
wymienić:
— spotkania ministrów spraw zagranicznych
– ministra R. Sikorskiego i ministra S. Ławrowa
w dniu 7.12.2007 r. (Bruksela), 21.01.2008 r. (Mo-
skwa), 11.09.2008 r. (Warszawa),
— spotkania ministrów rolnictwa – ministra M. Sa-
wickiego i ministra A. Gordiejewa w dniu 12.12.2007 r.
(Moskwa), 18.01.2008 r. (Berlin), 15.09.2008 r. (Poznań).
Dialogowi gospodarczemu z Rosją służyły rów-
nież wizyty złożone w FR przez wiceprezesa RM, mi-
nistra gospodarki Waldemara Pawlaka. W czerwcu
bieżącego roku uczestniczył on w Międzynarodowym
Forum Ekonomicznym w Sankt-Petersburgu, pod-
czas którego odbył rozmowy z wicepremierem I. Szu-
wałowem, minister rozwoju gospodarczego E. Na-
biulliną, wiceministrem przemysłu i handlu D. Man-
turowem i prezesem OAO Gazprom A. Millerem.
W październiku bieżącego roku minister gospodarki
wziął udział w Międzynarodowym Tygodniu Ener-
getycznym w Moskwie, w ramach którego przepro-
wadził rozmowy gospodarcze z wicepremierem I. Sie-
czinem, minister rozwoju gospodarczego E. Nabiul-
liną, ministrem energetyki S. Szmatko i prezesem
OAO Gazprom A. Millerem.
W ramach przygotowań do posiedzenia Polsko-
-Rosyjskiej Międzyrządowej Komisji ds. Współpracy
Gospodarczej (polskiej sekcji przewodniczy minister
infrastruktury) Ministerstwo Gospodarki wystąpi-
ło z inicjatywą przeprowadzenia w roku bieżącym
posiedzenia polsko-rosyjskiej grupy roboczej ds.
handlu i inwestycji (aktualnie oczekujemy na odpo-
wiedź strony rosyjskiej w tej sprawie). W rozmowach
ze stroną rosyjską strona polska występuje z inicja-
tywą przeprowadzenia Polsko-Rosyjskiego Forum
Biznesu. Podjęcie konkretnych rozmów w tej spra-
wie uwarunkowane jest wyznaczeniem przez stronę
rosyjską współorganizatora tej imprezy (ze strony
polskiej rolę tę pełniłaby polska część Rady Biznesu
Polska – Rosja).
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie dofinansowania badań
nad opatrunkiem z genetycznie
modyfikowanego lnu (6006)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Włodzimierza Kuli, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 28 października 2008 r. (SPS-023-6006/08),
w sprawie dofinansowania badań nad opatrunkiem
z genetycznie modyfikowanego lnu, przekazuję uprzej-
mie informacje w powyższej sprawie.
Zasady i tryb dopuszczania do obrotu produktów
leczniczych z uwzględnieniem w szczególności wyma-
gań dotyczących jakości, skuteczności i bezpieczeń-
stwa ich stosowania oraz warunki prowadzenia ba-
dań klinicznych produktów leczniczych określa usta-
wa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne
(Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271).
Badania kliniczne produktu leczniczego przepro-
wadza się zgodnie z zasadami określonymi w art. 37b–
–37g. W myśl przepisów wniosek o rozpoczęcie bada-
nia klinicznego produktu leczniczego sponsor albo
badacz składa do ministra właściwego do spraw zdro-
wia za pośrednictwem prezesa Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Pro-
duktów Biobójczych. Prezes urzędu rejestracji doko-
nuje wpisu badania klinicznego do Centralnej Ewi-
dencji Badań Klinicznych – jednostki działającej
w ramach urzędu rejestracji. Badania kliniczne z za-
stosowaniem opatrunku z genetycznie modyfikowa-
nego lnu nie zostały zarejestrowane w Centralnej
Ewidencji Badań Klinicznych. W związku z tym nie
jest możliwe stwierdzenie, czy opatrunek z genetycz-
nie modyfikowanego lnu spełnia definicję wyrobu
medycznego, czy produktu leczniczego, bez zbadania
odpowiedniej dokumentacji.
Należy wyjaśnić, że urząd rejestracji jest jednost-
ką działającą w sprawach ocen jakości, skuteczności
i bezpieczeństwa stosowania, niezbędnych ministro-
wi właściwemu do spraw zdrowia do podejmowania
decyzji w sprawie produktów leczniczych, w zakresie
określonym wymienioną ustawą Prawo farmaceu-
tyczne, co reguluje art. 1 ust. 2 ustawy z dnia
27 lipca 2001 r. o Urzędzie Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Bio-
bójczych (Dz. U. Nr 126, poz. 1379, ze zm.).
Jak wynika z informacji Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, pan profesor Jan Szopa-
-Skórkowski złożył w II połowie lipca 2007 r. wniosek
o finansowanie projektu badawczego własnego pt.
„Wytworzenie i analiza bioplastiku (biokompozytów
z udziałem lnu transgenicznego)”. Wniosek zgodnie
z obowiązującymi procedurami konkursowymi zo-
stał terminowo rozpatrzony, uzyskał rekomendację
393
Komisji Badań na Rzecz Rozwoju Nauki i w dniu
13 marca br. minister nauki i szkolnictwa wyższego
wydał decyzję przyznającą środki finansowe na wy-
konanie projektu badawczego w wysokości 270 000zł
na 3-letni okres jego realizacji.
Projekt ma charakter poznawczy. Oceniana bę-
dzie przydatność wytworzonych biokompozytów jako
zrębu w inżynierii tkankowej poprzez analizę wzro-
stu proliferacji limfocytów ludzkich w hodowli ko-
mórkowej. Badana będzie biodegradowalność wytwo-
rzonych materiałów biokompozytowych. Oceniana
też będzie podatność biokompozytów na porastanie
przez bakterie i grzyby.
W II połowie lipca br. pan profesor Szopa złożył
wniosek promotorski pt. „Poszukiwanie sekwencji
genów szlaku syntezy teapenoidów w lnie Linum usi-
tatissmum”. Zgodnie z procedurami konkursowymi
wniosek jest w trakcie oceny. Wyniki oceny znane
będą na przełomie miesięcy styczeń/luty 2009 r.
W dniu 23 września br. pan profesor Szopa złożył
skróconą wersję wniosku projektu rozwojowego wła-
snego (część A) pt. „Nowa generacja surowców pocho-
dzenia roślinnego opartych na lnie do zastosowań
przemysłowych”. Szacowane nakłady wynoszą 5 mln
zł. Wniosek (w części A) uzyskał pozytywne opinie
i ministerstwo oczekuje w terminie do 19 grudnia br.
na pełną wersję wniosku (część B) celem jej komplek-
sowej oceny.
Odnosząc się do zapytania, uprzejmie informuję,
że Ministerstwo Zdrowia nie finansuje badań klinicz-
nych. Na podstawie przedstawionych informacji nie
sposób ustosunkować się do rzeczywistej wartości
opatrunków z genetycznie modyfikowanego lnu, nie-
zbędne byłoby dysponowanie konkretnymi wynika-
mi przeprowadzonych badań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie gabinetów pielęgniarek
podstawowej opieki zdrowotnej (6050)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Krystyny Łybackiej, poseł na Sejm
RP, z dnia 20 października 2008 r., w sprawie gabi-
netów pielęgniarek podstawowej opieki zdrowotnej,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu RP, z dnia 28 października 2008 r.,
394
znak: SPS-023-6050/08, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Zagadnienia dotyczące postępowania w sprawie
zawarcia i realizacji umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju podstawowa opieka zdro-
wotna, a także warunki wymagane od świadczenio-
dawców zainteresowanych zawarciem umowy w tym
rodzaju na 2009 r. reguluje zarządzenie prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia nr 105/2008/DSOZ
z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna, wydane na podstawie art. 102 ust. 5
pkt 21 i 25, art.146 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz 159 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.).
Odnosząc się do podnoszonej przez panią poseł
kwestii, dotyczącej miejsca udzielania świadczeń
przez pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej
(pielęgniarkę POZ), uprzejmie informuję, iż w opar-
ciu o art. 55 ww. ustawy świadczeniodawca udziela-
jący świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdro-
wotnej zapewnia świadczeniobiorcom, w kosztach
własnej działalności, zgodnie z zakresem zadań okre-
ślonych w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
20 października 2005 r. w sprawie zakresu zadań
lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki
zdrowotnej (Dz.U.05.214.1816) dostęp do opieki am-
bulatoryjnej, w tym opieki w domu chorego.
W odniesieniu do pytania pani poseł w sprawie
miejsca udzielania świadczeń przez pielęgniarkę POZ
uprzejmie informuję, iż w zależności od potrzeb zdro-
wotnych świadczeniobiorcy uzasadnionych stanem
zdrowia udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
zgodnie z kompetencjami pielęgniarek POZ, może
odbywać się w warunkach domowych lub ambulato-
ryjnych, tj. gabinet pielęgniarki POZ.
Ponadto z informacji przekazanych przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia wynika, iż wymóg posiada-
nia przez świadczeniodawców gabinetów dla realiza-
cji zadań pielęgniarki POZ był przedmiotem wyja-
śnień kierowanych w 2007 i 2008 r. do Naczelnej Izby
Pielęgniarek i Położnych oraz okręgowych izb pielę-
gniarek i położnych. Stanowisko Narodowego Fun-
duszu Zdrowia w tej sprawie zgodne jest z obowiązu-
jącymi przepisami prawa oraz gwarantuje dostępność
do świadczeń dla świadczeniobiorców zadeklarowa-
nych do pielęgniarek POZ.
Zgodnie z podjętą decyzją prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia, przekazaną do wiadomości Na-
czelnej Izby Pielęgniarek i Położnych, świadczenio-
dawcy powinni ostatecznie dostosować warunki
udzielania świadczeń do postanowień zawartych
z funduszem umów do 31 grudnia 2008 r.
Wymagania lokalowe i sprzętowe dla zakresu
świadczeń pielęgniarki POZ w roku bieżącym określa
§ 23 zarządzenie nr 69/2007/DSOZ z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdro-
wotna, ze zm. Zgodnie z § 24 pielęgniarka POZ obo-
wiązana jest do udzielania pielęgniarskich świadczeń
opieki zdrowotnej w gabinecie pielęgniarki POZ oraz
w miejscu zamieszkania świadczeniobiorcy. Należy
przy tym zaznaczyć, że gabinet zabiegowy lekarza
POZ nie jest miejscem udzielania świadczeń pielę-
gniarki POZ wynikających z jej zakresu kompetencji
i zadań.
Jednocześnie odnosząc się do pytania dotyczącego
świadczeń udzielanych przez pielęgniarkę POZ
w swoim gabinecie, uprzejmie wyjaśniam, iż pielę-
gniarka POZ samodzielnie planuje i realizuje, zgod-
nie z potrzebami zadeklarowanej do niej populacji
świadczeniobiorców oraz postanowieniami rozporzą-
dzenia w sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniar-
ki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej komplek-
sową opiekę pielęgniarską. Poza tym zasady i warun-
ki wykonywania zawodów pielęgniarki i położnej
określa w sposób szczegółowy ustawa z dnia 5 lipca
1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U.
z 2001 r. Nr 57, poz. 602, ze zm.) oraz akty wykonaw-
cze do tej ustawy.
Mając na uwadze kolejne pytania pani poseł, do-
tyczące realizacji zleceń lekarza POZ, uprzejmie
wyjaśniam, iż gabinet pielęgniarki POZ powinien
być miejscem udzielania świadczeń zadeklarowa-
nym do niej świadczeniobiorcom, w tym świadczeń
wynikających ze zleceń na zabiegi i procedury me-
dyczne wydane przez lekarza ubezpieczenia zdro-
wotnego, nie zaś jedynie biurem do przechowywania
dokumentacji.
Należy zaznaczyć, iż wystawianie zleceń przez
lekarza POZ na realizację świadczeń w warunkach
domowych pozostających w kompetencjach pielę-
gniarki POZ powinno być uzasadnione stanem zdro-
wia świadczeniobiorcy.
W związku z tym w zarządzeniu nr 105/2008/
DSOZ, określającym zasady kontraktowania świad-
czeń w rodzaju podstawowa opieka zdrowotna na
2009 r., Narodowy Fundusz Zdrowia dookreślił bar-
dziej szczegółowo kwestię dotyczącą wymagań loka-
lowych i sprzętowych dla zakresu świadczeń pielę-
gniarki POZ poprzez dopisanie stolika zabiegowego
do wyposażenia gabinetu pielęgniarki POZ.
Z uzasadnienia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia do treści ww. zarządzenia wynika, że treść
projektu tego zarządzenia była przedmiotem konsul-
tacji z konsultantami krajowymi w dziedzinie pielę-
gniarstwa rodzinnego oraz w dziedzinie pielęgniar-
stwa ginekologicznego i położniczego, a także Naczel-
ną Radą Pielęgniarek i Położnych.
Ponadto trzeba także podkreślić, iż zagadnienia
dotyczące zarówno organizacji udzielania i warun-
ków dostępności do świadczeń pielęgniarki POZ, jak
też zasad ich finansowania, były przedmiotem licz-
nych spotkań, które odbywały się w Narodowym
Funduszu Zdrowia z udziałem przedstawicieli Na-
czelnej Rady Pielęgniarek i Położnych oraz konsul-
tantów krajowych w dziedzinie pielęgniarstwa ro-

dzinnego oraz w dziedzinie pielęgniarstwa ginekolo-
gicznego i położniczego.
Jednocześnie, wychodząc naprzeciw licznym po-
stulatom środowiska pielęgniarek i położnych,
uprzejmie informuję, iż w Ministerstwie Zdrowia,
począwszy od 19 listopada br., odbywają się cykliczne
spotkania z udziałem przedstawicieli kierownictwa
Ministerstwa Zdrowia, Narodowego Funduszu Zdro-
wia, Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych, Kole-
gium Pielęgniarek i Położnych Rodzinnych w Polsce
oraz Porozumienia Zielonogórskiego Federacji Związ-
ków Pracodawców Ochrony Zdrowia, a także z udzia-
łem konsultanta krajowego w dziedzinie pielęgniar-
stwa rodzinnego, w kwestii dotyczącej zakresu zmian
treści przedmiotowego zarządzenia, w tym także za-
pisów mówiących o miejscu realizacji świadczeń
przez pielęgniarkę POZ.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie wykonywania zadań z zakresu
promocji zdrowia i profilaktyki chorób
przez pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej (6051)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Krystyny Łybackiej, poseł na Sejm
RP, z dnia 20 października 2008 r. w sprawie wyko-
nywania zadań z zakresu promocji zdrowia i profi-
laktyki chorób przez pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej, przekazaną przy piśmie pana Krzyszto-
fa Putry, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r., znak: SPS-023-6051/08, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady i warunki wykonywania zawodów pielę-
gniarki i położnej określa w sposób szczegółowy usta-
wa z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki
i położnej (Dz. U. z 2001 r., Nr 57, poz. 602, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do tej ustawy. Ponadto zakres
zadań realizowanych przez pielęgniarki POZ oraz
położne POZ m.in. w zakresie promocji zdrowia i pro-
filaktyki chorób określa rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie
zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej pod-
stawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r., Nr 214,
poz.1816).
395
Zgodnie z powyższym rozporządzeniem Narodo-
wy Fundusz Zdrowia finansuje świadczenia w zakre-
sie promocji zdrowia i profilaktyki chorób, realizowa-
ne przez pielęgniarki POZ, obejmujące:
1) rozpoznawanie, ocenę i zapobieganie zagroże-
niom zdrowotnym u świadczeniobiorców,
2) rozpoznawanie potrzeb pielęgnacyjnych i pro-
blemów zdrowotnych świadczeniobiorców,
3) prowadzenie edukacji zdrowotnej,
4) prowadzenie poradnictwa w zakresie zdrowe-
go stylu życia,
5) monitorowanie rozwoju dziecka zgodnie z od-
rębnymi przepisami,
6) realizację programów zdrowotnych i profilak-
tyki chorób,
7) prowadzenie działań profilaktycznych u świad-
czeniobiorców z grup ryzyka zdrowotnego,
8) organizację grup wsparcia,
9) profilaktykę chorób wieku rozwojowego,
10)edukację w zakresie obowiązkowych szcze-
pień ochronnych oraz informacje o szczepieniach
zalecanych.
Finansowanie tych świadczeń pielęgniarki POZ
odbywa się według wybranej przez pielęgniarkę me-
tody finansowania świadczeń, tj. rocznej stawki ka-
pitacyjnej (korygowanej współczynnikiem odpowied-
nim dla grupy wiekowej świadczeniobiorcy) lub me-
tody zadaniowej – katalogu wycenionych w punktach
świadczeń pielęgniarki POZ.
Podobnie świadczenia realizowane przez położ-
ne POZ w zakresie promocji zdrowia i profilakty-
ki chorób finansowane są przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia w ramach rocznej stawki kapitacyj-
nej i obejmują:
1) edukację w zakresie prozdrowotnego stylu ży-
cia kobiety,
2) przygotowania do porodu, z uwzględnieniem
porodu rodzinnego,
3) poradnictwo w zakresie higieny odżywiania
w okresie połogu,
4) poradnictwo w zakresie pielęgnacji i prawidło-
wego żywienia noworodka i niemowlęcia do drugiego
miesiąca życia,
5) poradnictwo laktacyjne i promowanie karmie-
nia piersią,
6) kształtowanie postaw rodzicielskich,
7) edukację i udzielanie porad w zakresie powro-
tu płodności po porodzie, metod regulacji płodności,
8) profilaktykę chorób ginekologicznych i patolo-
gii położniczych,
9) edukację kobiety we wszystkich okresach życia
w zakresie prowadzenia samoobserwacji oraz podej-
mowania działań w celu wczesnego wykrywania i li-
kwidacji czynników ryzyka nowotworowego,
10) edukację w zakresie zapobiegania zakażeniom
HIV oraz chorobom przenoszonym drogą płciową,
11) profilaktykę chorób wieku rozwojowego,
12) edukację w zakresie szczepień ochronnych.
Odnosząc się do finansowanych przez Narodowy
Fundusz Zdrowia profilaktycznych programów zdro-
396
wotnych, należy zaznaczyć, iż w ramach tych progra-
mów, tj.:
− „Populacyjnego programu wczesnego wykry-
wania raka piersi”,
− „Populacyjnego programu profilaktyki i wcze-
snego wykrywania raka szyjki macicy”,
− „Programu profilaktyki chorób układu krą-
żenia”,
− „Programu badań prenatalnych”,
− „Programu profilaktyki chorób odtytoniowych
– palenie jest uleczalne”,
wykonywane są przede wszystkim określone ba-
dania diagnostyczne (np. cytologia, mammografia,
spirometria, badania USG, badania biochemiczne,
badania genetyczne), które służą do wczesnego wy-
krywania schorzeń lub nieprawidłowości w określo-
nej populacji osób najbardziej narażonych na nie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż realizacja
wyżej wskazanych programów odbywa się na etapie
diagnostycznym (podstawowym) oraz na etapie po-
głębionej diagnostyki przez świadczeniodawców, któ-
rzy posiadają uprawnienia do udzielania świadczeń
specjalistycznych.
Wyjątek stanowią: „Program profilaktyki chorób
układu krążenia” oraz „Program profilaktyki chorób
odtytoniowych” – palenie jest uleczalne, które na eta-
pie podstawowym są realizowane od 2008 r. w pod-
stawowej opiece zdrowotnej w ramach zakresu świad-
czeń lekarza POZ. Oprócz tych dwóch profilaktycz-
nych programów zdrowotnych Narodowy Fundusz
Zdrowia finansuje w ramach podstawowej opieki
zdrowotnej również etap podstawowy Programu pro-
filaktyki gruźlicy, realizowany przez pielęgniarkę
POZ. W ramach tego programu pielęgniarka POZ
przeprowadza wywiad w kierunku gruźlicy oraz
przeprowadza edukacje zdrowotną świadczeniobior-
cy. Natomiast w przypadku świadczeniobiorców
z grupy największego ryzyka zachorowania przeka-
zuje pisemną informację lekarzowi POZ, do którego
zadeklarowany jest pacjent, o wynikach przeprowa-
dzonej ankiety oraz wskazuje pacjentowi tryb dalsze-
go postępowania, w tym informuje pacjenta o ko-
nieczności zgłoszenia się do lekarza POZ celem dal-
szej oceny stanu zdrowia.
Odnosząc się kolejno do procedury diagnostycznej
prowadzonej w ramach „Programu profilaktyki raka
szyjki macicy”, uprzejmie wyjaśniam, iż pobranie
materiału do przesiewowego badania cytologicznego
jest realizowane przez świadczeniodawcę w ramach
porady zabiegowo-diagnostycznej w ambulatoryjnej
opiece specjalistycznej w zakresie położnictwa i gine-
kologii. Rozmaz cytologiczny w ramach skriningu
może pobrać lekarz realizujący świadczenia w zakre-
sie położnictwa i ginekologii lub współpracująca
z nim położna posiadająca certyfikat umiejętności
w zakresie pobierania rozmazów cytologicznych wy-
dany przez centralny lub wojewódzki ośrodek koor-
dynujący Program profilaktyki raka szyjki macicy.
Należy przy tym zaznaczyć, że bezpłatne Centralne
Kursy Dokształcające dla Położnych i Położnych Ro-
dzinnych w Zakresie Pobierania Rozmazów Cytolo-
gicznych w Skriningu Raka Szyjki Macicy, zlecone
przez Ministerstwo Zdrowia, są realizowane od 2007 r.
i mają na celu włączenie grupy zawodowej położnych
i położnych POZ do pobierania rozmazów cytolo-
gicznych.
Ponadto uprzejmie informuję, iż pielęgniarki i po-
łożne mogą uczestniczyć w realizacji „Programu pro-
filaktyki chorób odtytoniowych” – palenie jest ule-
czalne na etapie specjalistycznym pod warunkiem
odbycia przeszkolenia w zakresie leczenia zespołu
uzależnienia od tytoniu – odbycia kursu: Leczenia
zespołu uzależnienia od tytoniu.
Mając na uwadze powyżej przedstawione informa-
cje, uprzejmie wyjaśniam, iż programy profilaktycz-
ne finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia
nie są kierowane wprost do pielęgniarek POZ oraz
położnych POZ z uwagi na to, iż realizacja tych pro-
gramów wymaga przede wszystkim wykonywania
badań diagnostycznych. Wykonywanie tych badań
w ramach przedmiotowych programów nakłada za-
tem na świadczeniodawcę oprócz posiadania określo-
nych kwalifikacji zawodowych także obowiązek dys-
ponowania aparaturą umożliwiającą wykonanie
określonych w programie procedur, a także interpre-
tacji wyników tych badań oraz kierowania do etapu
pogłębionej diagnostyki lub kierowania na dalsze
konsultacje specjalistyczne. W związku z tym, biorąc
pod uwagę liczbę procedur składających się na reali-
zację poszczególnych programów profilaktycznych,
pielęgniarki i położne mogą wspierać realizację tych
programów, nie mogą być jednak wyłącznym reali-
zatorem tych programów. Pielęgniarki i położne
mogą jedynie realizować te świadczenia opieki zdro-
wotnej wynikające z posiadanych przez nie kompe-
tencji zawodowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Zdrowia rozważa zaangażowanie pielęgniarek
POZ i położnych POZ do udziału w „Populacyjnym
programie profilaktyki i wczesnego wykrywania
raka szyjki macicy” oraz „Populacyjnym programie
wczesnego wykrywania raka piersi”, realizowanych
w ramach „Narodowego programu zwalczania cho-
rób nowotworowych”.
Ponadto zdaniem Ministerstwa Zdrowia oraz
Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych zasad-
ne jest umożliwienie położnym czynnego udziału
w pobieraniu i przekazywaniu do laboratoriów pa-
tomorfologicznych materiału cytologicznego w ra-
mach realizacji „Populacyjnego programu profilak-
tyki i wczesnego wykrywania raka szyjki macicy”.
Uprzejmie informuję, iż przedmiotowa propozycja
została przekazana prezesowi Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie badania genetycznego na posiadanie
genu BRCA1 i BRCA2 wskazujących
na chorobę nowotworową (6070)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Lecha Kołakowskiego, przekaza-
ną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszał-
ka Sejmu, z dnia 31 października 2008 r., znak: SPS-
-023-6070/08, w sprawie badania genetycznego na
posiadanie genów BRCA1 i BRCA2 wskazujących na
chorobę nowotworową uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych zostały uregulowane w przepisach ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.), aktach
wykonawczych do ww. ustawy oraz zarządzeniach
prezesa NFZ w sprawie zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach tych świadczeń.
Odnosząc się do tematu interpelacji pana posła,
uprzejmie informuję, że Narodowy Fundusz Zdrowia
w ramach rodzaju: świadczenia odrębnie kontrakto-
wane finansuje świadczenia opieki zdrowotnej zwią-
zane z kompleksową diagnostyką genetyczną chorób
nowotworowych. Zgodnie z zarządzeniem nr 58/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
19 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia
odrębnie kontraktowane, z późn. zm., w ramach
świadczenia: kompleksowa diagnostyka genetyczna
wykonuje się, w zależności od potrzeb diagnostycz-
nych, badania materiału genetycznego następujący-
mi metodami:
1) cytogenetyki klasycznej;
2) techniką wysokiej rozdzielczości;
3) cytogenetyki molekularnej;
4) metodami biologii molekularnej dobranymi
w zależności od wielkości i rodzaju mutacji;
5) inne badania dobrane w zależności od wskazań
(biochemiczne, enzymatyczne, immunologiczne, EMG,
metody obrazowania i inne).
W ramach tego świadczenia, wykonywanego na
podstawie skierowania, można również określić
ewentualne nosicielstwo mutacji BRCA1 i BRCA2.
Badanie to jest wskazane przede wszystkim u kobiet
z rodzin wysokiego, dziedzicznie uwarunkowanego,
ryzyka zachorowania na nowotwory piersi i jajnika.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że badanie
obecności genu BRCA1, finansowane przez Minister-
stwo Zdrowia, w latach 2003–2005 wykonywane było
w ramach programu polityki zdrowotnej, natomiast
397
od 1 stycznia 2006 r. realizowane jest w ramach jed-
nego z zadań „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” pod nazwą: „Program opie-
ki nad rodzinami wysokiego, dziedzicznie uwarun-
kowanego, ryzyka zachorowania na nowotwory zło-
śliwe”, w ramach modułu I: Wczesne wykrywanie
nowotworów złośliwych w rodzinach wysokiego, dzie-
dzicznie uwarunkowanego, ryzyka zachorowania na
raka piersi i raka jajnika. Celem ww. zadania jest
znaczne zwiększenie odsetka wczesnych rozpoznań
i dzięki temu wyleczeń raka piersi i jajnika w rodzi-
nach wysokiego, dziedzicznie uwarunkowanego, ry-
zyka zachorowania na te nowotwory poprzez:
1) zidentyfikowanie, na podstawie dokładnych
wywiadów rodzinnych, kobiet, u których prawdopo-
dobieństwo zachorowania na raka piersi i/lub jajnika
jest 5- lub więcej krotnie wyższe od średniego ryzyka
w polskiej populacji,
2) prowadzenie badań nosicielstwa mutacji genu
BRCA1 w rodzinach wysokiego ryzyka zachorowa-
nia. W części tych rodzin (prawdopodobnie 10–15%)
takie badania umożliwią ustalenie lub wykluczenie
wysokiego indywidualnego ryzyka wśród zdrowych
krewnych chorych na raka piersi lub jajnika,
3) objęcie kobiet z grupy wysokiego ryzyka progra-
mem corocznych badań ukierunkowanych na wczesne
rozpoznanie raka piersi (samobadanie piersi: mammo-
grafia i USG oraz u nosicielek mutacji genu BRCA1
– do 60 roku życia badanie piersi metodą rezonansu
magnetycznego) oraz raka jajnika i błony śluzowej
trzonu macicy (badanie ginekologiczne, USG gineko-
logiczne, oznaczanie CA-125),
4) wyodrębnienie grupy kobiet najwyższego ryzy-
ka, u których można rozważać opcję prewencyjnej
adneksektomii, która bardzo znacznie obniża ryzyko
zachorowania na raka piersi i zapobiega (w przewa-
żającej większości przypadków) zachorowaniom na
raka jajnika, lub alternatywnie zapobiegawczą tera-
pię farmakologiczną, która bardzo znacząco obniża
ryzyko zachorowania na raka piersi, lecz nie zapobie-
ga zachorowaniom na raka jajnika.
Możliwości interwencji w grupach ryzyka polega-
ją na objęciu ich programami ukierunkowanymi na
możliwie najwcześniejsze rozpoznanie raka piersi,
jajnika i (w szczególnych przypadkach) innych nowo-
tworów. Podstawą tych programów są: systematycz-
ne samobadanie piersi, okresowe badania mammo-
graficzne i ultrasonograficzne oraz ginekologiczne
u kobiet ze wszystkich rodzin wysokiego ryzyka.
Molekularne badania nosicielstwa znanych genów
silnych predyspozycji do zachorowań na raka piersi
i jajnika, w tym zwłaszcza genu BRCA1, mają w pro-
gramach opieki tylko znaczenie pomocnicze, gdyż
nosicielstwo mutacji BRCA1 występuje jedynie
w około 10–15% rodzin wysokiego ryzyka. Wykrycie
nosicielstwa w rodzinie umożliwia jednak ustalenie,
które z kobiet z tej rodziny są obciążone szczególnie
wysokim ryzykiem i powinny być kwalifikowane do
programów opieki. Kobiety z takich rodzin, które
398
nie są nosicielkami, mogą być z tych programów wy-
łączone.
Nakłady na realizację „Programu opieki nad ro-
dzinami wysokiego, dziedzicznie uwarunkowanego,
ryzyka zachorowania na nowotwory złośliwe”, w ra-
mach modułu I, od 2003 r. wzrastają corocznie, śred-
nio o 20–25%, a w roku 2008 r. wynoszą 3 832 000 zł.
W toku realizacji programu w latach 2005–2007 zi-
dentyfikowano około 7293 nowych rodzin wysokiego
ryzyka, w tym 711 rodzin z mutacją genu BRCA1.
Jednocześnie informuję, że zgodnie ze stanowi-
skiem pana prof. Jana Lubińskiego, konsultanta kra-
jowego w dziedzinie genetyki klinicznej, środki do-
tychczas przeznaczone przez Ministerstwo Zdrowia
oraz Narodowy Fundusz Zdrowia pokrywają w pełni
zgłaszane zapotrzebowanie w zakresie wykonywania
testu BRCA1. Ponadto uprzejmie informuję, że kon-
tynuacja programu przewidziana jest również w 2009 r.,
po uprzednim zatwierdzeniu przez Radę ds. Zwalcza-
nia Chorób Nowotworowych oraz Radę Ministrów
harmonogramu zadań „Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych”, przewidzianych do
realizacji w 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie finansowania banków w Polsce
przez ich jednostki zagraniczne i działania
rządu w tym zakresie (6096)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Lucjana Karasiewicza przeka-
zaną przy piśmie z dnia 8 grudnia 2008 r., sygn.
DSPA-4401-6057(1)/08, w sprawie finansowania ban-
ków w Polsce przez ich jednostki zagraniczne i dzia-
łania rządu w tym zakresie, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień uzgodnionych z NBP
i KNF.
Z informacji uzyskanych od KNF wynika, że
w celu kontroli skali zaangażowania polskich ban-
ków w podmiotach zagranicznych oraz zabezpiecze-
nia środków zgromadzonych na rachunkach klientów
w bankach krajowych wprowadzono obowiązek co-
dziennego raportowania nowych ekspozycji wobec
podmiotów zagranicznych. Jak wynika z bieżącego
monitoringu przeprowadzanego przez KNF, zawie-
rane transakcje stanowią standardowe operacje wy-
konywane na rynku międzybankowym, zgodnie
z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe
(Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.).
Wszelkie działania mające na celu zwiększenie
zaufania na rynku międzybankowym poprzez zasi-
lanie banków w gotówkę, podejmowane w ramach
opracowanego przez NBP „pakietu zaufania”, ogra-
niczają ryzyko negatywnego wpływu kryzysu na kra-
jowy rynek finansowy. Należy jednak zaznaczyć, iż
takie działania nie zwiększą ryzyka transferu krajo-
wych środków finansowych do „banków matek”, któ-
re zasilane są przez Europejski Bank Centralny oraz
amerykańską Rezerwę Federalną. Bankom działają-
cym w ich jurysdykcjach (a więc również „bankom
matkom”) oferowany jest bardzo szeroki wachlarz
zabezpieczeń na bardziej konkurencyjnych warun-
kach niż w Polsce.
Zasilanie banków w płynność złotową oraz umoż-
liwienie im zabezpieczenia ryzyka walutowego przez
NBP stosowane jest obecnie również przez banki
centralne w innych krajach. Na rynku krajowym
działania te prowadzone są w celu zmniejszenia ry-
zyka dla sprawnego działania systemu płatniczego
w Polsce i stabilności systemu bankowego. Działania
NBP w tym zakresie nie wpłyną negatywnie na za-
silanie „banków córek” przez ich zagraniczne „banki
matki”, ponieważ NBP podobnie jak inne banki cen-
tralne zasila banki w płynność poprzez środki w wa-
lucie krajowej, natomiast środki walutowe mogą być
pozyskiwane przez banki z NBP w ramach operacji
swap po cenach wyższych niż rynkowe, co skłania je
do poszukiwania innych rozwiązań (m.in. przez ope-
racje z „bankami matkami”). Ponadto operacje swap
zawierane są na okres nieprzekraczający 3 miesięcy,
podczas gdy banki poszukują finansowania od „ban-
ków matek” w perspektywie długoterminowej.
Warto również zauważyć, iż NBP przyjmuje za-
bezpieczenie w formie papierów wartościowych lub
depozytów na operacje typu swap, co zmniejsza ob-
ciążenie ryzykiem. Dla każdego typu operacji szaco-
wana jest wartość zagrożona i od niej uzależniona
jest relacja wielkości udzielonych środków do wielko-
ści zabezpieczenia (tzw. haircut).
Przeprowadzanie przez NBP operacji typu swap
skutkuje obniżaniem wyniku finansowego banku
centralnego. Jednocześnie, dzięki operacjom typu
swap, NBP ściąga nadwyżkę płynności z sektora
bankowego, dzięki czemu mniejsza jest skala operacji
absorbujących w formie sprzedaży bonów pienięż-
nych przez NBP. Biorąc pod uwagę fakt, iż koszt emi-
sji bonów pieniężnych jest dla NBP wyższy niż ope-
racji typu swap, per saldo wpływ tej operacji na wy-
nik finansowy banku centralnego jest pozytywny.
Ponadto należy nadmienić, iż sytuacja na ryn-
kach międzybankowych kontrolowana jest na bieżą-
co przez Europejski Bank Centralny, jak również
poprzez działania poszczególnych rządów. Ważną
rolę w zakresie stabilizowania sytuacji na rynku fi-
nansowym odgrywa Komisja Nadzoru Finansowego,
która na bieżąco monitoruje operacje banków z pod-

miotami zagranicznymi. W przypadku zawierania
transakcji prowadzących do transferu środków z pol-
skich banków do zagranicznych właścicieli KNF za-
deklarowała, iż uniemożliwi bankowi prowadzącemu
taką procedurę wykorzystanie instrumentów popra-
wiających płynność, zawartych w pakiecie bezpie-
czeństwa NBP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie leczenia pacjentów cierpiących
na nowotwory nerek lekami nowej generacji
(6145)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Tadeusza Tomaszewskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 5 listopada 2008 r. (SPS-023-6145/08),
w sprawie leczenia pacjentów cierpiących na nowo-
twory nerek lekami nowej generacji uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Zagwarantowanie pacjentom prawa do świadczeń
opieki zdrowotnej, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń zostały określone w przepisach usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy, zarządzeniach prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowań
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
kresach oraz w zarządzeniach ministra zdrowia
z dnia 10 września 2008 r. w sprawie Agencji Oceny
Technologii Medycznych oraz w sprawie Zespołu do
Spraw Chorób Rzadkich powołanego zarządzeniem
z dnia 21 lipca 2008 r.
Zgodnie z zarządzeniem ministra zdrowia w spra-
wie Agencji Oceny Technologii Medycznych złożone
wnioski podmiotów odpowiedzialnych o objęcie refun-
dacją produktów leczniczych innowacyjnych (zawiera-
jących nowe substancje farmaceutyczne) są kierowane
do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Zarządzenie ministra zdrowia w sprawie Agencji
Oceny Technologii Medycznych ma na celu zwiększe-
nie przejrzystości polityki refundacyjnej państwa
i doprowadzenie polskiego prawa do pełnej zgodności
399
z wymogami określonymi w dyrektywie przejrzysto-
ści (dyrektywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia
1988 r.). Powyższa procedura obejmuje leki, które zo-
stały dopuszczone na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, i ma na celu uzyskanie opinii odnośnie do
skuteczności produktu leczniczego, jego profilu bez-
pieczeństwa, opłacalności terapii.
Agencja Oceny Technologii Medycznych jest pań-
stwową jednostką budżetową podległą ministrowi
właściwemu do spraw zdrowia i do zadań Rady Kon-
sultacyjnej agencji należy w szczególności opracowy-
wanie rekomendacji dotyczących finansowania tech-
nologii medycznych. Niezależni eksperci Rady Kon-
sultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych,
na podstawie dowodów naukowych, wydają opinie
rekomendujące bądź nie finansowanie ze środków
publicznych leków innowacyjnych.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji, uprzejmie informuję.
Produkty lecznicze sutent (sunitynib) i nexavar
(sorafenib) uzyskały pozwolenia na dopuszczenie do
obrotu w procedurze centralnej jako tzw. leki sieroce
– zgodnie z rozporządzeniem nr 141/2000 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1999 r.
w sprawie sierocych produktów leczniczych.
Zapewnienie pacjentom równego dostępu do tera-
pii z zastosowaniem leków sierocych zależy od wielu
czynników, które muszą być spełnione przy podejmo-
waniu decyzji w sprawie finansowania terapii.
Biorąc pod uwagę wysoki koszt terapii lekami sie-
rocymi, w celu zdiagnozowania konieczności objęcia
leku programem terapeutycznym zasadna jest zna-
jomość skuteczności działania preparatu, jego profi-
lu bezpieczeństwa, opłacalności terapii.
Istotną rolę spełnia Agencja Oceny Technologii
Medycznych. Działając na podstawie wymienione-
go wyżej zarządzenia ministra zdrowia, wnioski
podmiotu odpowiedzialnego o objęcie refundacją
terapii zaawansowanego raka nerki z zastosowa-
niem leków nexavar i sutent zostały skierowane do
oceny Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Techno-
logii Medycznych.
Na podstawie analizy dostępnych dowodów na-
ukowych Rada Konsultacyjna Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych podjęła uchwałę rekomendującą
niefinansowanie ze środków publicznych sorafenibu
(nexavar) i sunitynibu (sutent) w leczeniu zaawanso-
wanego raka nerki.
W uzasadnieniu rekomendacji wskazano, iż wy-
konane analizy efektywności klinicznej wymienio-
nych leków nie potwierdziły dostatecznej efektywno-
ści klinicznej wymienionych leków. Również analizy
wykonane w Kanadzie, Australii i Szkocji wykazały,
iż dotychczas nie potwierdzono efektywności klinicz-
nej sorafenibu w zaawansowanym raku nerki, uza-
sadniającej wysokie koszty terapii. Dodać należy, że
decyzja NICE (brytyjski opiniotwórczy instytut rzą-
dowy) odnośnie do skuteczności leku sutent została
odłożona do 2009 r., ze względu na to, że wyniki do-
tyczące skuteczności tego leku były oparte na anali-
400
zie częściowej. W przypadku dostarczenia dodatko-
wych dowodów naukowych odnośnie do efektywności
klinicznej wymienionych leków zostaną one poddane
ponownej ocenie agencji.
Podstawowym lekiem stosowanym w leczeniu
raka nerki pozostaje interferon, ponieważ dostępne
dowody naukowe do tej pory nie potwierdziły sku-
teczności terapeutycznej leków nexavar i sutent.
Pragnę zapewnić pana posła, że minister zdro-
wia, realizując zasady solidarności społecznej, nie
uchyla się od obowiązku zapewnienia obywatelom
skutecznego leczenia ratującego życie, niezależnie od
rzadkości danego schorzenia i ceny leków, jednakże
decyzje o finansowaniu nowych wskazań i nowych
produktów leczniczych są podejmowane przez mini-
stra zdrowia po zapoznaniu się z opinią powołanych
ekspertów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kwestie te-
rapii lekami sierocymi, z uwagi na wysokie koszty,
wymagały podjęcia specjalnych rozwiązań organiza-
cyjno-prawnych, m.in. w zakresie finansowania tera-
pii lekami sierocymi.
W celu właściwej realizacji obowiązków państwa
wobec osób dotkniętych chorobami rzadkimi mini-
ster zdrowia zarządzeniem z dnia 21 lipca 2008 r.
powołał Zespół do Spraw Chorób Rzadkich. W skład
Zespołu do Spraw Chorób Rzadkich wchodzą przed-
stawiciele Ministerstwa Zdrowia, Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych, Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
przedstawiciele środowisk i instytutów naukowych
oraz przedstawiciele organizacji zrzeszających pa-
cjentów. Zespół ten jest organem doradczym opiniu-
jącym zasadność finansowania ze środków publicz-
nych terapii chorób rzadkich sierocymi produktami
leczniczymi.
W związku z obowiązującymi ustaleniami mini-
stra zdrowia rekomendacje Rady Konsultacyjnej
Agencji Oceny Technologii Medycznych są opiniowa-
ne przez Zespół do Spraw Chorób Rzadkich. Reko-
mendacja Agencji Oceny Technologii Medycznych
odnośnie do niefinansowania ze środków publicznych
produktu leczniczego nexavar w leczeniu zaawanso-
wanego raka nerki będzie opiniowana na najbliższym
posiedzeniu zespołu w dniu 17 grudnia br.
Ostateczna decyzja odnośnie do finansowania
leku nexavar ze środków publicznych zostanie pod-
jęta przez ministra zdrowia po zapoznaniu się z opi-
nią Zespołu do Spraw Chorób Rzadkich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie przywrócenia pełnej refundacji tzw.
technik znieczulenia regionalnego (6162)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Małgorzaty Sadurskiej, przekaza-
ną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszał-
ka Sejmu, z dnia 5 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
-6162/08, w sprawie przywrócenia pełnej refundacji
tzw. technik znieczulenia regionalnego uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych zostały uregulowane w przepisach ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. z 2008 r. Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.), aktach
wykonawczych do ww. ustawy oraz zarządzeniach
prezesa NFZ, w sprawie zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach tych świadczeń.
Odnosząc się do tematu interpelacji pani poseł,
uprzejmie informuję, że Narodowy Fundusz Zdrowia
finansuje świadczenia opieki zdrowotnej związane
z terapią bólu.
Zgodnie z zarządzeniem nr 65/2007/DSOZ preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 20 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju: ambulatoryjne
świadczenia specjalistyczne, z późn. zm., świadczenia
w zakresie leczenia bólu, który nie daje się opanować
konwencjonalnymi metodami, udzielane są przede
wszystkim w ramach poradni leczenia bólu. W porad-
ni leczone są dolegliwości bólowe związane z choro-
bami nowotworowymi, jak również neurologicznymi,
zwyrodnieniowymi oraz innymi stanami chorobowy-
mi, w przebiegu których występują uporczywe dole-
gliwości bólowe. Zgodnie z wymaganiami określony-
mi w ww. zarządzeniu świadczenia w poradni lecze-
nia bólu udzielane są przez lekarzy specjalistów
w dziedzinach neurologii, anestezjologii oraz medy-
cyny paliatywnej. W poradni może być zatrudniony
psycholog kliniczny oraz fizjoterapeuta.
W ramach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej
Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje, w ramach
leczenia bólu, zabieg wykonywania blokady dostawo-
wej – podanie leku dostawowo i/lub okołostawowo
– oraz specjalistyczne zabiegi neurodestrukcyjne
u chorych z przewlekłym bólem, takie jak neuroliza
chemiczna (trwałe przerwanie przewodzenia nerwów
czuciowych przy pomocy mieszanin substancji che-
micznych), termolezja (destrukcja struktur central-
nego lub obwodowego układu nerwowego przy użyciu
prądu), kriolezja (czasowe wyłączenie funkcji czucio-
wych i ruchowych wybranych struktur układu ner-
wowego).

W sytuacji, w której prowadzenie terapii pacjenta
z omawianym problemem zdrowotnym w warunkach
ambulatoryjnych jest niewystarczające, lekarz może
skierować pacjenta do szpitala w celu zapewniania
dalszej, kompleksowej opieki.
Zgodnie z zarządzeniem nr 32/2008/DSOZ preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 czerwca
2008 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn.
zm., w większości oddziałów szpitalnych istnieje moż-
liwość udzielania świadczeń obejmujących specjali-
styczne zabiegi zwalczające ból.
Należy również wskazać, że w przypadku świad-
czeniobiorców chorujących na nieuleczalne, niepod-
dające się leczeniu przyczynowemu, postępujące cho-
roby, którzy u schyłku swojego życia cierpią często
na znaczne dolegliwości bólowe, udzielane są świad-
czenia w ramach opieki paliatywno-hospicyjnej, któ-
rej celem jest zapobieganie i uśmierzanie bólu oraz
innych objawów somatycznych, łagodzenie cierpień
psychicznych, duchowych i socjalnych (zarządzenie
nr 53/2008/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 6 sierpnia 2008 r. w sprawie określe-
nia warunków zawierania i realizacji umów w rodza-
ju: opieka długoterminowa, z późn. zm.). Pakiet
świadczeń udzielanych w ramach opieki paliatywno-
-hospicyjnej obejmuje m.in. leczenie bólu zgodnie
z wytycznymi WHO (drabina analgetyczna) i pomoc
psychologiczną.
W świetle powyższych wyjaśnień uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z art. 146 ust. 2 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych prezes NFZ przed określeniem przed-
miotu postępowania w sprawie zawarcia umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, kryteriów
oceny ofert i warunków wymaganych od świadcze-
niodawców zasięga opinii właściwych konsultantów
krajowych. Tym samym należy mieć na uwadze, że
obecne uregulowania w omawianym obszarze, doty-
czące terapii bólu, powstały przy współudziale przed-
stawicieli nadzoru merytorycznego – właściwych
konsultantów krajowych.
Odnosząc się natomiast do kwestii finansowania
ze środków publicznych tzw. regionalnych technik
znieczulenia bólu, uprzejmie informuję, że od kwiet-
nia 2007 r. procedurę – podanie w okolice nerwów lub
splotów nerwowych chorym z przewlekłym bólem
czasowo działających leków przeciwbólowych, bloku-
jących przewodnictwo – świadczeniodawcy mogli roz-
liczać w ramach porady III typu. W roku bieżącym
podanie leków przeciwbólowych można wykonywać
w ramach porady kompleksowej lub specjalistycznej
(nie jest finansowane odrębnie).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zarządze-
niem nr 80/2008/DSOZ prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia z dnia 14 października 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: ambulatoryjna opieka specjalistyczna,
określającym warunki udzielania świadczeń w 2009 r.,
została przywrócona w katalogu porad zabiegowo-
-diagnostycznych procedura – podanie w okolice ner-
401
wów lub splotów nerwowych, chorym z przewlekłym
bólem, czasowo działających leków przeciwbólowych,
blokujących przewodnictwo.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie przetargu na dostawę uzbrojenia
i wyposażenia dla Nadbrzeżnego Dywizjonu
Rakietowego Marynarki Wojennej (6182)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
przetargu na dostawę uzbrojenia i wyposażenia dla
Nadbrzeżnego Dywizjonu Rakietowego Marynarki
Wojennej (SPS-023-6182/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Prowadzone w sprawie dostawy uzbrojenia dla
Nadbrzeżnego Dywizjonu Rakietowego Marynarki
Wojennej postępowanie przetargowe nie zostało jesz-
cze zakończone. Publikowany na stronach interneto-
wych Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych
Ministerstwa Obrony Narodowej wykaz planowa-
nych zakupów wyrobów i usług ma charakter infor-
macji o zamierzeniach resortu i nie stanowi zobowią-
zania do przeprowadzenia postępowań przetargo-
wych na zakup wymienionych w nim elementów
wyposażenia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Umieszczenie w tym wykazie konkretnej pozycji nie
jest także równoznaczne z zakończeniem postępowa-
nia przetargowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej prowadzone są w Departamencie Zaopatry-
wania Sił Zbrojnych Ministerstwa Obrony Narodo-
wej oraz w Ministerstwie Gospodarki rozmowy
w sprawie uzgodnienia warunków umowy na dosta-
wę wyposażenia Nadbrzeżnego Dywizjonu Rakieto-
wego Marynarki Wojennej oraz związanej z tym
umowy offsetowej.
Ponadto pragnę nadmienić, iż ogłoszenie wyni-
ków nastąpi po zakończeniu rozmów i zatwierdzeniu
protokołów z przeprowadzonych postępowań.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 grudnia 2008 r.
402
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie waloryzacji programu wieloletniego
„Uniwersytet im. Adama Mickiewicza
w Poznaniu 2004–2011” (6183)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca (znak: SPS-
-023-6183/08 z dnia 14 listopada 2008 r.) dotyczące-
go udzielenia informacji w sprawie realizacji progra-
mu wieloletniego pn. „Uniwersytet im. Adama Mic-
kiewicza w Poznaniu 2004–2011” uprzejmie informu-
je Pana Marszałka.
Uniwersytet w Poznaniu w dniu 9 czerwca 2008 r.
złożył wniosek o aktualizację programu dotyczącą
wzrostu kosztów poszczególnych zadań inwestycyj-
nych i zmian terminów ich realizacji. Pod względem
formalnym wniosek nie jest zgodny z rozporządze-
niem Rady Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r. w sprawie
szczegółowego sposobu i trybu finansowana inwesty-
cji z budżetu państwa.
Zgodnie z przedstawioną przez Uniwersytet im.
Adama Mickiewicza w Poznaniu aktualizacją nastą-
piło rozszerzenie zakresu rzeczowego realizowanych
obiektów.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego za-
planowało nowelizację programu wieloletniego na
II półrocze 2009 r. po przedstawieniu przez Uniwer-
sytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu wniosku
zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Witold Jurek
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie funkcjonowania
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej (6202)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo znak: SPS-023-6202/08, przekazujące interpe-
lację posła Krzysztofa Putry dotyczącą funkcjonowa-
nia Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej, poniżej przedstawiam kon-
cepcję Rady Ministrów w sprawie funkcjonowania
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej oraz wojewódzkich funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej od dnia
1 stycznia 2010.
Rada Ministrów podczas posiedzenia w dniu
18 listopada 2008 r. przyjęła projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektó-
rych innych ustaw. Projektowana ustawa ma na celu
dostosowanie obecnego systemu finansowania ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej, w tym form or-
ganizacyjno-prawnych instytucji ochrony środowi-
ska, do rozwiązań zawartych w projektowanej usta-
wie o finansach publicznych i projektowanej ustawie
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych, reformujących finanse publiczne państwa.
Projekt ustawy zakłada, iż z dniem 1 stycznia
2010 r. obecnie działające w sektorze finansów pu-
blicznych Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej oraz wojewódzkie fundusze
ochrony środowiska i gospodarki wodnej staną się
odpowiednio: państwową osobą prawna i samorządo-
wymi osobami prawnymi w rozumieniu art. 9 pkt 14
projektowanej ustawy o finansach publicznych.
Wyżej wymienione osoby prawne przejmą całość
zadań przekształcanych funduszy celowych, a także
ich nazwy.
Z dniem 1 stycznia 2010 r.:
— mienie, w tym nieruchomości, należności i zo-
bowiązania państwowego i wojewódzkich funduszy
celowych staną się mieniem, należnościami i zobo-
wiązaniami odpowiednio: państwowej i samorządo-
wych osób prawnych;
— poręczenia i gwarancje udzielone przez Naro-
dowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej oraz wojewódzkie fundusze ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej staną się odpowiednio porę-
czeniami i gwarancjami państwowej osoby prawnej
i samorządowych osób prawnych;
— wymagane zobowiązania z tytułu poręczeń
i gwarancji udzielonych przez Narodowy Fundusz
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz wo-
jewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki
wodnej będą pokrywane odpowiednio: ze środków
państwowej osoby prawnej i samorządowych osób
prawnych;
— akcje, udziały i obligacje posiadane przez prze-
kształcane fundusze celowe staną się własnością
odpowiednio: państwowej i samorządowych osób
prawnych;
— pracownicy biura Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz biur
wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej staną się pracownikami odpowiednio:
państwowej i samorządowych osób prawnych.
Umowy zawarte przez Narodowy Fundusz Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz wojewódz-
kie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej z beneficjentami pomocy zachowają swoją moc do

czasu ich wygaśnięcia, z tym że wynikające z umów
prawa i obowiązki staną się prawami i obowiązkami
odpowiednio: państwowej i samorządowych osób
prawnych.
W projekcie ustawy zawarto zapewnienie, że środ-
ki pieniężne oraz odzyskane należności, pomniejszo-
ne o zobowiązania, przekształcanych funduszy celo-
wych zostaną przeznaczone na finansowanie ochrony
środowiska i gospodarki wodnej.
W ustawie budżetowej zostanie utworzona rezer-
wa celowa na dofinansowanie wydatków państwo-
wych jednostek budżetowych związanych z realizacją
zadań w zakresie ochrony środowiska i gospodarki
wodnej. Rezerwa zostanie utworzona na wniosek mi-
nistra właściwego do spraw środowiska, w kwocie
uzgodnionej z państwową osobą prawną i samorzą-
dowymi osobami prawnymi. Rezerwa będzie urucha-
miana po wpłaceniu przez ww. osoby prawne jej rów-
nowartości na dochody budżetu państwa. Podziału
środków rezerwy będzie dokonywał minister właści-
wy do spraw finansów publicznych na wniosek mini-
stra właściwego do spraw środowiska.
Projekt ustawy zakłada zachowanie ciągłości
zmienianych, w wyniku przekształcenia, organów
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej oraz wojewódzkich funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej. Osoby wchodzące
w skład organów przekształcanych funduszy celo-
wych, powołane na podstawie dotychczasowych prze-
pisów, będą wykonywały swoje funkcje do czasu po-
wołania organów państwowej osoby prawnej oraz
organów samorządowych osób prawnych, tj. zarzą-
dów i rad nadzorczych.
Ustalanie kryteriów wyboru przedsięwzięć, za-
sad udzielania dofinansowania oraz list przedsię-
wzięć priorytetowych będzie należało do zadań rad
nadzorczych.
Finansowanie ochrony środowiska i gospodarki
wodnej będzie odbywało się przez:
— udzielanie oprocentowanych pożyczek, w tym
pożyczek przeznaczonych na zachowanie płynności
finansowej przedsięwzięć współfinansowanych ze środ-
ków Unii Europejskiej,
— dopłaty do oprocentowania kredytów banko-
wych,
— dokonywanie częściowych spłat kapitału kre-
dytów bankowych,
— przyznawanie dotacji,
— nagrody za działalność na rzecz ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej, niezwiązaną z wyko-
nywaniem obowiązków pracowników administracji
rządowej i samorządowej.
Nowo powstała państwowa osoba prawna i samo-
rządowe osoby prawne będą mogły udostępniać środ-
ki finansowe bankom z przeznaczeniem na udziela-
nie kredytów bankowych, pożyczek lub dotacji na
wskazane przez siebie programy i przedsięwzięcia
z zakresu zadań ochrony środowiska i gospodarki
wodnej oraz potrzeb geologii, a także dopłaty do opro-
403
centowania lub częściowe spłaty kapitału udziela-
nych na ten cel kredytów bankowych.
Minister właściwy do spraw środowiska będzie
sprawował nadzór nad działalnością państwowej oso-
by prawnej, a zarządy województw – nad samorządo-
wymi osobami prawnymi.
Państwowa i samorządowe osoby prawne będą
prowadziły samodzielną gospodarkę finansową. Pod-
stawę tej gospodarki będzie stanowił roczny plan fi-
nansowy. Szczegółowy sposób prowadzenia gospo-
darki finansowej określi Rada Ministrów.
Organizacja wewnętrzna państwowej osoby praw-
nej, w tym tryb działania jej organów oraz zasady
udzielania pełnomocnictw, zostaną określone w sta-
tucie nadanym przez ministra właściwego do spraw
środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw finansów publicznych. Szczegółowy tryb
działania oraz organizacja wewnętrzna samorządo-
wej osoby prawnej zostaną określone w statucie
nadanym przez sejmik województwa.
Przekształcenie państwowego i wojewódzkich
funduszy celowych działających w obszarze ochrony
środowiska i gospodarki wodnej w państwową i sa-
morządowe osoby prawne jest konieczne ze względu
na brak możliwości realizacji istotnych społecznie
zadań ustawowych w dotychczasowej formie organi-
zacyjno-prawnej i stanowi gwarancję:
— uniknięcia perturbacji organizacyjnych i opóź-
nień mogących wystąpić w związku z reformą finan-
sów publicznych w zakresie wdrażania programów
bezzwrotnej pomocy zagranicznej w obszarze środo-
wiskowym,
— prawidłowej i terminowej realizacji zobowiązań
nałożonych na Polskę postanowieniami traktatu ak-
cesyjnego i wynikających z dyrektyw Unii Europej-
skiej,
— utrzymania w sektorze środowiska kadr legi-
tymujących się odpowiednim stażem i doświadcze-
niem we wdrażaniu projektów, w tym projektów re-
alizowanych z udziałem środków zagranicznych,
— zapewnienia „stałej odtwarzalności” środków
przeznaczonych na finansowanie ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej poprzez zwroty kwot udzie-
lonych pożyczek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
404
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie zasad orzecznictwa
o niepełnosprawności z tytułu celiakii
i zaliczania chorych na celiakię
do osób niepełnosprawnych (6203)
Odpowiadając na przekazaną przez Pana Mar-
szałka przy piśmie z dnia 14 listopada 2008 r., znak:
SPS-023-6203/08, interpelację pani poseł Teresy Pio-
trowskiej z dnia 3 listopada 2008 r. w sprawie zasad
orzecznictwa o niepełnosprawności z tytułu celiakii
i zaliczania chorych na celiakię do osób niepełno-
sprawnych, uprzejmie wyjaśniam:
Lekarz przewodniczący składu orzekającego usta-
la stopień niepełnosprawności/niepełnosprawność
lub jej brak w oparciu o standardy postępowania
orzeczniczego zawarte w rozporządzeniu ministra
gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia 15 lipca
2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności
i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139,
poz. 1328) oraz w rozporządzeniu ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie
kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku
do 16 roku życia (Dz. U. Nr. 17, poz. 162), określając
związek przyczynowy pomiędzy jednostką chorobo-
wą a zakresem ograniczeń funkcjonalnych osoby
orzekanej. Przedmiotowe standardy orzecznicze są
jednolite i obowiązują na terenie całego kraju.
Zgodnie z kryteriami oceny stopnia niepełno-
sprawności/niepełnosprawności określonymi w ww.
rozporządzeniach osoby z chorobami metaboliczny-
mi, wymagającymi diet eliminacyjnych, nie są zali-
czane do osób niepełnosprawnych. W przypadku tej
choroby nie stosuje się leczenia farmakologicznego.
Warunkiem zachowania zdrowia jest rygorystyczne
przestrzeganie diety.
Z informacji Ministerstwa Zdrowia wynika, iż le-
czenie celiakii nie zostało uwzględnione w wykazie
świadczeń wysokospecjalistycznych, które są finan-
sowane z budżetu państwa. Natomiast poszerzenie
wykazu chorób o nową jednostkę chorobową może
nastąpić na wniosek podmiotu odpowiedzialnego
i opinii specjalistów z danej dziedziny medycyny. Do
chwili obecnej do Ministerstwa Zdrowia nie wpłynął
wniosek o poszerzenie wykazu o nową jednostkę cho-
robową – celiakię.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, iż rząd Rzeczypospolitej Polskiej w chwili
obecnej nie przewiduje specjalnych instrumentów
wsparcia dla chorych na celiakię. Osoby te mogą jed-
nak zostać objęte pomocą w różnych formach: mate-
rialnych i niematerialnych – przewidzianą w ustawie
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.).
Osoby chore na celiakię będące w trudnej sytuacji
finansowej mogą ubiegać się o świadczenia pieniężne
z pomocy społecznej. W tym celu należy spełniać wa-
runki określone w ustawie z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej. Decyzję o przyznaniu pomocy
i jej rozmiarach podejmuje kierownik ośrodka pomo-
cy społecznej po zbadaniu sytuacji przez pracownika
socjalnego w drodze rodzinnego wywiadu środowi-
skowego.
W uzasadnionych przypadkach nieprzewidzia-
nych literą ustawy, uzasadniających przyznanie po-
mocy społecznej osobie lub rodzinie o dochodach
przekraczających kryteria dochodowe, może być
przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości nie-
przekraczającej odpowiednio kryterium dochodowe-
go osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który
nie podlega zwrotowi, może też być przyznany zasi-
łek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa,
pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty za-
siłku lub wydatków na pomoc rzeczową. Zasiłki ce-
lowe finansowane są z budżetów gmin.
Zgodnie z art. 8 ust.1 ustawy o pomocy społecznej
prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej
przysługuje:
1) osobie samotnie gospodarującej, której dochód
nie przekracza kwoty 477 zł,
2) osobie gospodarującej w rodzinie, w której
dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty
351 zł,
3) rodzinie, której dochód nie przekracza
sumy kwoty kryterium dochodowego na osobę
w rodzinie.
Ponadto ośrodki pomocy społecznej udzielają
wsparcia w wielu formach, nie tylko materialnych,
również w formie pracy socjalnej, wszelkiego rodzaju
poradnictwa (prawnego, psychologicznego), pomocy
we wzmacnianiu lub odzyskiwaniu zdolności do
funkcjonowania w społeczeństwie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie braku refundacji nowoczesnych
metod zwalczania cukrzycy (6205)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Sławomira Kopycińskiego przesłaną przy pi-
śmie z dnia 14 listopada 2008 r. (SPS-023-6205/08)
w sprawie braku refundacji nowoczesnych metod
zwalczania cukrzycy uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.

Unormowania prawne regulujące dostęp ludności
do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, a także zasady i tryb finanso-
wania tych świadczeń określa ustawa z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027) oraz akty wykonawcze do ww.
ustawy i zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczące postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji uprzejmie informuję.
1. Świadczenia opieki zdrowotnej dla osób chorych
na cukrzycę udzielane są przede wszystkim w ra-
mach świadczeń w poradni diabetologicznej oraz po-
radni diabetologicznej dla dzieci, zgodnie z zarządze-
niem nr 80/2008/DSOZ prezesa NFZ z dnia 14 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: ambulato-
ryjne świadczenia specjalistyczne, ze zm.
Problematyka cukrzycy została ujęta w Narodo-
wym Programie Zdrowia na lata 2007–2015. Kon-
strukcja ww. programu koncentruje się wokół grup
schorzeń, które są najważniejszymi przyczynami
umieralności i niepełnosprawności Polaków.
Uchwałą z dnia 15 maja 2007 r. prezesa Rady Mi-
nistrów została przyjęta czwarta już wersja Narodo-
wego Programu Zdrowia na lata 2007–2015. Podsta-
wą poprzedniej i obecnej wersji Narodowego Progra-
mu Zdrowia jest koncepcja promocji zdrowia.
Większość zagadnień związanych z profilaktyką
cukrzycową mieści się w Narodowym Programie
Zdrowia na lata 2007–2015 w pierwszym celu strate-
gicznym dotyczącym chorób układu krążenia oraz
celach operacyjnych dotyczących czynników ryzyka,
a w szczególności w celu nr 3 pt. „Poprawa sposobu
żywienia ludności i jakości zdrowotnej żywności oraz
zmniejszenie występowania otyłości” oraz celu ope-
racyjnym nr 4 pt. „Zwiększenie aktywności fizycznej
ludności”. W grupie celów operacyjnych dotyczących
niezbędnych działań ze strony ochrony zdrowia i sa-
morządu terytorialnego cel nr 14 brzmi: Usprawnie-
nie wczesnej diagnostyki i czynnej opieki nad osoba-
mi zagrożonymi chorobami układu krążenia, udara-
mi mózgowymi, nowotworami, powikłaniami cu-
krzycy, chorobami układu oddechowego oraz choro-
bami reumatycznymi, szczególnie przez działania
podstawowej opieki zdrowotnej. W samej treści celu
zawarta jest problematyka cukrzycy oraz czynnej
opieki nad osobami dotkniętymi tym schorzeniem.
Pewne działania na rzecz Narodowego Programu
Zdrowia w obrębie profilaktyki cukrzycowej są sys-
tematycznie wdrażane w ramach „Narodowego pro-
gramu profilaktyki i leczenia chorób układu sercowo-
-naczyniowego” na lata 2006–2008 (POLKARD)
oraz „Programu prewencji i leczenia cukrzycy w Pol-
sce” na lata 2006–2008.
Generalnie za finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej odpowiedzialny jest Narodowy Fundusz
405
Zdrowia. Minister zdrowia poprzez realizację i finan-
sowanie programów zdrowotnych bierze udział jedy-
nie w zapobieganiu powstawaniu i rozpowszechnia-
niu się chorób o charakterze epidemicznym (pande-
micznym) bądź istotnych z punktu widzenia bezpie-
czeństwa zdrowotnego państwa i obywateli.
W ramach programów polityki zdrowotnej finan-
sowanych z budżetu Ministerstwa Zdrowia realizo-
wany jest „Program prewencji i leczenia cukrzycy
w Polsce na lata 2006–2008”. W roku 2006 wymie-
niony program realizowany był w zakresie następu-
jących zadań: opracowanie i organizacja programu
szkoleń lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej
w zakresie diagnostyki oraz opieki nad chorymi na
cukrzycę, promocja problematyki cukrzycy i zdro-
wego trybu życia w mediach (prasa, radio, telewizja,
internet), opracowanie i organizacja programu edu-
kacyjnego dla nauczycieli i opiekunów dzieci cho-
rych na cukrzycę, opracowanie koncepcji utworze-
nia i funkcjonowania rejestru chorych na cukrzycę
(dorosłych) oraz rejestru wieku rozwojowego (dzieci
i młodzież).
Głównym celem prowadzenia rejestru chorych na
cukrzycę (dorosłych) jest: zewidencjonowanie cho-
rych z różnymi typami cukrzycy, określenie ich stanu
klinicznego na podstawie parametrów biochemicz-
nych opisujących stan metaboliczny, określenie wy-
stąpienia i stopnia zaawansowania późnych powi-
kłań cukrzycy, zewidencjonowanie aktualnego spo-
sobu leczenia z wyliczeniem kosztów postępowania
farmakologicznego.
Rejestr wieku rozwojowego (dzieci i młodzież)
– pozwoli na ustalenie jakości pediatrycznej opieki
diabetologicznej oraz realnych ekonomicznych aspek-
tów leczenia cukrzycy i jej powikłań w tej grupie
wiekowej.
Utworzony w ramach rejestru wieku rozwojowego
system będzie polegał na obiegu informacji – poprzez
sieć komputerową – między poradniami diabetolo-
gicznymi a centralą rejestru. W poradniach diabeto-
logicznych będą gromadzone dane według tych sa-
mych, zunifikowanych zasad „narzuconych” i podyk-
towanych programem informatycznym. Jednocześnie
informuję, że rozważana jest możliwość zaplanowa-
nia w budżecie środków finansowych na realizację
„Programu prewencji i leczenia cukrzycy w Polsce”
w 2009 r.
Uwzględniając potrzebę interdyscyplinarnej opie-
ki nad pacjentami z cukrzycą leczonymi insuliną, od
2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia wprowadził do
kontraktowania w ramach ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej nowe świadczenie: kompleksową am-
bulatoryjną opiekę specjalistyczną nad pacjentem
z cukrzycą (KAOS – cukrzyca). Możliwość jednoznacz-
nego określenia grupy pacjentów, jak również jedno-
znaczne zdefiniowanie standardów postępowania
przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne, dotyczą-
cych tej grupy chorych, były podstawą wprowadzenia
tego świadczenia do kontraktowania i rozliczania
w ramach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej.
406
Zgodnie z założeniami przyjętymi do kontrakto-
wania omawianych świadczeń pacjent ma prawo wy-
boru, w jakim trybie organizacyjnym chce być leczo-
ny – w ramach porad w poradniach specjalistycznych
lub w ramach programu kompleksowej ambulatoryj-
nej opieki nad pacjentem z cukrzycą.
Świadczenia w ramach kompleksowej opieki nad
pacjentem z cukrzycą obejmują diagnostykę i tera-
pię realizowaną na rzecz pacjenta (dzieci i doro-
słych) w trakcie pracy poradni diabetologicznej,
z intencją opuszczenia przez pacjenta placówki po
godzinach funkcjonowania i ewentualne zgłoszenie
się pacjenta celem dalszego postępowania w kolej-
nych dniach. Świadczenia w tym zakresie obejmują
w szczególności:
— przeprowadzenie badania podmiotowego i przed-
miotowego oraz wykonanie niezbędnych badań i kon-
sultacji, z wyłączeniem badań potwierdzających wstęp-
ne rozpoznanie; w przypadku wskazań klinicznych
obejmuje także korektę lub założenie osprzętu do
pomp insulinowych oraz przygotowanie do zabiegów
operacyjnych z oceną wyrównania glikemii i ewen-
tualną modyfikacją leczenia;
— nadzór nad pacjentem (obserwację) trwający
nie dłużej, niż wymaga tego stan zdrowia pacjenta
wraz z konieczną dodatkową diagnostyką oraz mo-
nitorowaniem – w zależności od wskazań klinicznych
– czynności elektrycznej serca i ciśnienia tętniczego;
w uzasadnionych przypadkach pacjent przyjmowany
jest w gabinecie wyposażonym w łóżka;
— zastosowanie niezbędnych leków i wyrobów
medycznych; w przypadku leczenia trwającego ponad
4 godz. pacjentom dostarcza się napoje i posiłki od-
powiednio do wskazań medycznych wynikających
z aktualnego stanu klinicznego;
— wyrównanie glikemii, parametrów równowagi
wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej z zasto-
sowaniem wlewów dożylnych leków lub płynów zgod-
nie ze wskazaniami medycznymi;
— w uzasadnionych przypadkach wykonywanie
innych czynności diagnostycznych;
— w razie potrzeby – konsultacje innych lekarzy
specjalistów.
2. Umieszczenie leków lub wyrobów medycznych
w odpowiednich wykazach, wymaga wypełnienia
określonej procedury wynikającej z przepisów, w tym
art. 39 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych.
Złożone wnioski podmiotów odpowiedzialnych
o objęcie refundacją leków innowacyjnych (zawiera-
jących nowe substancje farmaceutyczne) są kierowa-
ne do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych,
zgodnie z zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
10 września 2008 r.
Decyzja ministra zdrowia ma na celu zwiększenie
przejrzystości polityki refundacyjnej państwa i do-
prowadzenie polskiego prawa do pełnej zgodności
z wymogami określonymi w dyrektywie przejrzysto-
ści (dyrektywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia
1988 r.). Powyższa procedura obejmuje leki, które zo-
stały dopuszczone na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, i ma na celu uzyskanie opinii odnośnie do
skuteczności produktu leczniczego, jego profilu bez-
pieczeństwa, opłacalności terapii.
Istotną rolę spełnia Agencja Oceny Technologii
Medycznych. Agencja Oceny Technologii Medycznych
jest państwową jednostką budżetową podległą mini-
strowi właściwemu do spraw zdrowia. Do zadań rady
konsultacyjnej agencji należy w szczególności opra-
cowywanie rekomendacji dotyczących finansowania
technologii medycznych. Niezależni eksperci Rady
Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych na podstawie dowodów naukowych wydają opi-
nię rekomendującą bądź nie- finansowanie ze środ-
ków publicznych leków innowacyjnych.
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych długodziała-
jących analogów insuliny ludzkiej (lantus i levemir)
wraz z dokumentacją naukową zostały przekazane
do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Prace agencji dotyczące oceny dokumentacji wymie-
nionych insulin zostaną zakończone do końca grud-
nia 2008 r. W oparciu o rekomendację ekspertów
agencji minister zdrowia podejmie decyzję odnośnie
do umieszczenia tych insulin w wykazie leków refun-
dowanych, a tym samym ich finansowania ze środ-
ków publicznych.
3. Narodowy Fundusz Zdrowia odpowiedzialny
za finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej nie
ma możliwości pełnego oszacowania kosztów lecze-
nia powikłań cukrzycy, ponieważ klasyfikacja ICD-
-10 (międzynarodowa klasyfikacja chorób i proble-
mów zdrowotnych), zgodnie z którą sprawozdaje się
przyczyny udzielenia świadczeń opieki zdrowotnej
nie zawiera rozpoznania: powikłania cukrzycy.
W związku z powyższym takie powikłania, jak re-
tinopatia cukrzycowa, zaćma, nefropatia cukrzyco-
wa, sprawozdawane są z rozpoznaniem: cukrzyca
lub powikłania chorób sklasyfikowanych gdzie in-
dziej. Spośród najczęściej występujących powikłań
cukrzycy własne okodowanie posiada polineuropa-
tia cukrzycowa.
Liczba osób leczonych z ww. powodu (ambulatoryjne
świadczenia specjalistyczne, leczenie szpitalne, rehabi-
litacja, opieka długoterminowa), oraz koszty świadczeń
kształtowały się następująco (według danych przeka-
zanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia: 2006 r.
– 1 112 osób, kwota refundacji 177 466 zł; 2007 r. – 1 066
osób, kwota refundacji – 263 295 zł.
Liczba osób leczonych w szpitalach z powodu po-
wikłań: 2006 r. – 3 727 osób, kwota refundacji
– 7 688 687 zł, liczba wykonanych hospitalizacji
– 3 835 zł, liczba wykonanych jednostek rozliczenio-
wych – 746 765; 2007 r. – 3 979 osób, kwota refunda-
cji – 8 338 010 zł, liczba wykonanych hospitalizacji
– 4 131 zł, liczba wykonanych jednostek rozliczenio-
wych – 804 275. Należy wyjaśnić, że większa liczba
hospitalizacji niż liczba leczonych osób wynika z fak-
tu, że niektóre osoby były leczone w szpitalu z tego
samego powodu np. dwukrotnie.

Przekazując powyższe, wyrażam nadzieję, że
przedstawione informacje wyjaśniają problemy poru-
szone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zabezpieczenia przed zniszczeniem
obiektów polskiej architektury koszarowej
i fortyfikacyjnej okresu międzywojennego
(6210)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Rojka z dnia 3 listo-
pada 2008 r. w sprawie prowadzenia skoordynowa-
nych działań zmierzających do zabezpieczenia przed
zniszczeniem obiektów polskiej architektury kosza-
rowej i fortyfikacyjnej okresu międzywojennego,
przekazaną ministrowi kultury i dziedzictwa naro-
dowego przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
14 listopada 2008 r. (data wpływu do MKiDN – 19 grud-
nia 2008 r.), nr SPS-023-6210/08, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
W opracowanej w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego „Narodowej strategii rozwoju
kultury na lata 2004–2013” określono zasady rewi-
talizacji obszarów poprzemysłowych i powojskowych
(poddziałanie 3.3.2).
W ramach tego zadania wspierane są projekty wy-
nikające ze zintegrowanych programów rewitalizacji
społeczno-gospodarczej, przestrzennej i funkcjonal-
nej terenów powojskowych wraz ze znajdującymi się
na nich obiektami. Głównym celem rewitalizacji ob-
szarów powojskowych jest zmiana dotychczasowych
funkcji i adaptacja terenu oraz znajdujących się tam
obiektów na cele: usługowe, gospodarcze, społeczne,
edukacyjne, zdrowotne, rekreacyjne, kulturalne i tu-
rystyczne. Istotne także będzie włączenie tego rodza-
ju obszarów powojskowych, znajdujących się na tere-
nie miast, w jeden organizm miejski. W ramach tego
poddziałania, w celu nadania tym terenom nowych
funkcji społeczno-gospodarczych (usługowych, edu-
kacyjnych, społecznych, turystycznych, rekreacyj-
nych, gospodarczych, kulturalnych, etc.), przewiduje
się m.in.:
— porządkowanie „starej tkanki” urbanistycznej
poprzez odpowiednie zagospodarowywanie i zabudo-
wywanie pustych przestrzeni w harmonii z oto-
czeniem;
407
— renowację (prace związane z konserwacją, re-
waloryzacją, zachowaniem, adaptacją) budynków,
infrastruktury o wartości architektonicznej i znacze-
niu historycznym (w tym obiektów o znaczeniu mili-
tarnym), a także ich adaptację na cele gospodarcze,
społeczne i kulturalne wraz z zagospodarowaniem
otoczenia na rewitalizowanym terenie;
— prace konserwatorskie budynków o wartości
architektonicznej i znaczeniu historycznym, znajdu-
jących się w rejestrze zabytków, wraz z zagospodaro-
waniem przyległego terenu, jak również budowę,
przebudowę i/lub remont obiektów w celu nadania im
funkcji zaplecza kulturalnego, turystycznego lub re-
kreacyjnego rewitalizowanego obszaru dającego nowe
stałe miejsca pracy.
Ponadto, zgodnie z informacjami uzyskanymi
z Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabyt-
ków, w planowanym programie badawczym dotyczą-
cym zagadnień modernizmu w architekturze polskiej
uwzględnione będą również obiekty architektury ko-
szarowej i fortyfikacyjnej, np. zabudowania garnizo-
nu Marynarki Wojennej w Gdyni na Oksywiu.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 9 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie programu PESEL2 (6216)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
14 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6216/08) prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Wi-
tolda Pahla w sprawie projektu PESEL2, uprzejmie
informuję, iż Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji dokonało analizy zagrożeń przedsta-
wionych we wskazanym przez pana posła raporcie
Instytutu Sobieskiego nr 26/2007 pt. „Czy PESEL2
jest potrzebny?”, a jej wyniki posłużyły do opracowa-
nia architektury systemu w sposób pozwalający na
ich uniknięcie.
Pragnę jednocześnie podkreślić, iż w raporcie
znalazły się zagrożenia, dla których nie da się zna-
leźć żadnego uzasadnienia w rzeczywistości, obowią-
zujących regulacjach prawnych ani zakresie realiza-
cyjnym projektu PESEL2. W szczególności twierdze-
nie, iż „dziesiątki tysięcy urzędników państwowych
miałoby nieograniczony i niekontrolowany dostęp do
informacji o życiu i zdrowiu wszystkich obywateli”,
i zarzut o „szerokim zakresie profilowania zachowań
i gustów wszystkich obywateli” stoją w sprzeczności
408
z brakiem w zakresie informacyjnym systemu PE-
SEL2 informacji pozwalających na uzyskanie z nich
danych o zdrowiu, śledzeniu zachowań czy gustów.
Co więcej, zasób informacyjny systemu PESEL2
w porównaniu z eksploatowanym na platformie Jan-
tar rejestrem PESEL jest uboższy (już na etapie za-
łożeń PESEL2 zaplanowano usunięcie z rejestru da-
nych dotyczących służby wojskowej).
W kwestii pańskiego pytania o planowane wpro-
wadzenie poprawek przed uruchomieniem nowego
rejestru pragnę podkreślić, iż zbudowany w ramach
realizacji projektu PESEL2 Zintegrowany System
Informatyczny PESEL2, podobnie jak praktycznie
każdy system informatyczny, jest nieustannie udo-
skonalany, a jego funkcjonalność oraz mechanizmy
bezpieczeństwa są rozwijane.
Prace objęte planem naprawczym projektu PESE-
L2, przyjętym w grudniu 2007 r., tj. gruntowna mo-
dernizacja infrastruktury sprzętowej centralnych
rejestrów państwowych wraz z uruchomieniem w jej
środowisku e-usług, zostały zakończone 30 września
2008 r. Pomyślne zrealizowanie tych zadań stanowi
podstawę do rozpoczęcia przez MSWiA prac nad pro-
jektem pl.ID – elektronicznym dokumentem tożsa-
mości, który jest naturalnym następcą projektu PE-
SEL2 i w jego zakresie mieści się kolejny etap rozwo-
ju systemu PESEL2.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie refundacji długo działających
analogów insulin (6225)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej pana Zbigniewa Matuszczaka przesłaną przy
piśmie z dnia 15 listopada 2008 r. (SPS-023-6225/
08) w sprawie refundacji długo działających ana-
logów insulin uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Zagwarantowanie pacjentom chorym na cukrzycę
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych, a także zasady i tryb
finansowania tych świadczeń określa ustawa z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027) oraz akty wykonawcze do ww.
ustawy i zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczące postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję, co
następuje.
1. Generalnie za finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej odpowiedzialny jest Narodowy Fundusz
Zdrowia. Minister zdrowia podejmuje działania na
rzecz osób chorych na cukrzycę poprzez realizację
m.in. programów zdrowotnych finansowanych z bu-
dżetu Ministerstwa Zdrowia ukierunkowanych na
problematykę i profilaktykę cukrzycy.
W ramach programów polityki zdrowotnej finan-
sowanych z budżetu Ministerstwa Zdrowia realizo-
wany jest „Program prewencji i leczenia cukrzycy
w Polsce” na lata 2006–2008. W roku 2006 wymie-
niony program realizowany był w zakresie następu-
jących zadań: opracowanie i organizacja programu
szkoleń lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej
(POZ) w zakresie diagnostyki oraz opieki nad cho-
rymi na cukrzycę, promocja problematyki cukrzycy
i zdrowego trybu życia w mediach (prasa, radio, te-
lewizja, Internet), opracowanie i organizacja pro-
gramu edukacyjnego dla nauczycieli i opiekunów
dzieci chorych na cukrzycę, opracowanie koncepcji
utworzenia i funkcjonowania rejestru chorych na
cukrzycę (dorosłych) oraz rejestru wieku rozwojo-
wego (dzieci i młodzież).
Głównym celem prowadzenia rejestru chorych na
cukrzycę (dorosłych) jest: zewidencjonowanie cho-
rych z różnymi typami cukrzycy, określenie ich stanu
klinicznego na podstawie parametrów biochemicz-
nych opisujących stan metaboliczny, określenie wy-
stąpienia i stopnia zaawansowania późnych powi-
kłań cukrzycy, zewidencjonowanie aktualnego spo-
sobu leczenia z wyliczeniem kosztów postępowania
farmakologicznego.
Rejestr wieku rozwojowego (dzieci i młodzież)
– pozwoli na ustalenie jakości pediatrycznej opieki
diabetologicznej oraz realnych ekonomicznych aspek-
tów leczenia cukrzycy i jej powikłań w tej grupie
wiekowej.
Utworzony w ramach rejestru wieku rozwojowego
system będzie polegał na obiegu informacji – poprzez
sieć komputerową – między poradniami diabetolo-
gicznymi a centralą rejestru. W poradniach diabeto-
logicznych będą gromadzone dane według tych sa-
mych, zunifikowanych zasad „narzuconych” i podyk-
towanych programem informatycznym. Jednocześnie
informuję, że rozważana jest możliwość zaplanowa-
nia w budżecie środków finansowych na realizację
„Programu prewencji i leczenia cukrzycy w Polsce”
w 2009 r.
2. Odnosząc się do kwestii dotyczących pomocy
w leczeniu cukrzycy, uprzejmie informuję, że uwzględ-
niając potrzebę interdyscyplinarnej opieki nad pa-
cjentami z rozpoznaną cukrzycą, aby poprawić opie-
kę diabetologiczną zostanie wprowadzony w 2008 r.
do katalogu świadczeń Narodowego Funduszu Zdro-
wia nowe świadczenie pod tytułem Kompleksowa
ambulatoryjna opieka specjalistyczna nad pacjentem

z cukrzycą (KAOS – cukrzyca). Celem wdrożenia
kompleksowej opieki nad pacjentem jest poprawa
skuteczności leczenia pacjentów chorych na cukrzy-
cę, prowadzonego na podstawie aktualnie obowiązu-
jących standardów opieki diabetologicznej, a w na-
stępstwie zmniejszenie liczby hospitalizacji z powodu
cukrzycy i jej powikłań. Możliwość jednoznacznego
określenia grupy pacjentów, jak również jednoznacz-
ne zdefiniowanie standardów postępowania przez
Polskie Towarzystwo Diabetologiczne, dotyczących
tej grupy chorych, były podstawą wprowadzenia tego
świadczenia do kontraktowania i rozliczania w ra-
mach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej.
Wprowadzenie systemu KAOS umożliwi m.in.
zwiększenie wyceny usług diabetologicznych, utworze-
nie systemu edukacji diabetologicznej, walki z ampu-
tacjami kończyn dolnych, opiekę psychologiczną.
Zgodnie z założeniami przyjętymi do kontrakto-
wania omawianych świadczeń pacjent ma prawo wy-
boru, w jakim trybie organizacyjnym chce być leczo-
ny – w ramach porad w poradniach specjalistycznych
lub w ramach programu kompleksowej ambulatoryj-
nej opieki nad pacjentem z cukrzycą.
Świadczenia w ramach kompleksowej opieki nad
pacjentem z cukrzycą obejmują diagnostykę i terapię
realizowaną na rzecz pacjenta (dzieci i dorosłych)
w trakcie pracy poradni diabetologicznej, z intencją
opuszczenia przez pacjenta placówki po godzinach
funkcjonowania i ewentualne zgłoszenie się pacjenta
celem dalszego postępowania w kolejnych dniach.
Jednocześnie mając na uwadze wieloletni prze-
bieg choroby, który może prowadzić do powstania
przewlekłych powikłań wynikających z uszkodzenia
różnych tkanek i narządów, Narodowy Fundusz
Zdrowia zawarł z wykonawcami świadczeń opieki
zdrowotnej również umowy w zakresie: lecznictwa
szpitalnego, rehabilitacji leczniczej, opieki długoter-
minowej.
Problematyka cukrzycy nie została również po-
minięta w Narodowym Programie Zdrowia na lata
2007–2015. Uchwałą z dnia 15 maja 2007 r. prezesa
Rady Ministrów została przyjęta czwarta wersja Na-
rodowego Programu Zdrowia na lata 2007–2015.
Konstrukcja wyżej wymienionego programu koncen-
truje się wokół grup schorzeń, które są najważniej-
szymi przyczynami umieralności i niepełnosprawno-
ści Polaków.
Dodać należy, że został przedstawiony przez Pol-
skie Towarzystwo Diabetologiczne projekt „Narodo-
wego programu zwalczania cukrzycy i jej powikłań”
zawierający propozycje merytorycznych działań obej-
mujących problematykę związaną z cukrzycą, w celu
włączenia do nowego opracowania Narodowego Pro-
gramu Zdrowia na lata 2007–2015.
3. Odnośnie do zapytania w sprawie wpisania do
wykazu leków refundowanych długodziałających
analogów insuliny ludzkiej, uprzejmie informuję, co
następuje.
Umieszczenie leków innowacyjnych lub wyrobów
medycznych w odpowiednich wykazach wymaga wy-
409
pełnienia określonej procedury wynikającej z przepi-
sów, w tym art. 39 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Ponadto w celu zdiagnozowania konieczności objęcia
leku finansowaniem ze środków publicznych zasadna
jest znajomość skuteczności preparatu, jego profilu
bezpieczeństwa, opłacalności terapii. W związku
z tym złożone wnioski podmiotów odpowiedzialnych
o objęcie refundacją leków innowacyjnych (zawiera-
jących nowe substancje farmaceutyczne) są kierowa-
ne do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych,
zgodnie z zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
30 czerwca 2006 r. Ustalenia ministra zdrowia mają
na celu zwiększenie przejrzystości polityki refunda-
cyjnej państwa i doprowadzenie polskiego prawa do
pełnej zgodności z wymogami określonymi w dyrek-
tywie przejrzystości (dyrektywa Rady 89/105/EWG
z dnia 21 grudnia 1988 r.). Istotną rolę spełnia Agen-
cja Oceny Technologii Medycznych.
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych długodziała-
jących analogów insuliny ludzkiej (lantus i levemir)
wraz z dokumentacją naukową zostały przekazane
do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Prace agencji dotyczące oceny dokumentacji nauko-
wej wymienionych insulin zostaną zakończone do
końca grudnia 2008 r. W oparciu o rekomendację eks-
pertów agencji minister zdrowia podejmie decyzję
odnośnie do umieszczenia tych insulin w wykazie le-
ków refundowanych, a tym samym ich finansowania
ze środków publicznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że został uru-
chomiony program w Narodowym Funduszu Zdro-
wia dotyczący zaopatrzenia pacjentów w pompy in-
sulinowe, ze wskazaniem osób z cukrzycą.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia podpisał
w dniu 26 listopada 2008 r. zarządzenie nr 106/2008/
DSOZ zmieniające zarządzenie w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia zdrowotne kontraktowane odrębnie,
w związku z wprowadzeniem świadczenia: Leczenie
cukrzycy z zastosowaniem pompy insulinowej.
Ostateczna treść procedury zakłada istnienie kil-
kunastu ośrodków leczących cukrzycę z zastosowa-
niem pompy insulinowej i zaopatrzenie w pompy
dzieci i młodzieży do ukończenia 18 roku życia.
Pierwsze pompy zostaną przekazane pacjentom jesz-
cze w grudniu bieżącego roku.
Przekazując powyższe, pragnę podkreślić, że cu-
krzyca została uznana za jeden z priorytetowych ce-
lów działań w zakresie zdrowia publicznego. Minister
zdrowia oraz Narodowy Fundusz Zdrowia podejmują
wszelkie działania, aby pacjentom dotkniętym cu-
krzycą zapewnić najskuteczniejsze metody leczenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
410
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie refundacji tzw. regionalnych technik
znieczulenia bólu (6234)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka, przekaza-
ną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszał-
ka Sejmu, z dnia 15 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
-6234/08, w sprawie refundacji tzw. regionalnych
technik znieczulenia bólu uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych zostały uregulowane w przepisach ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
NFZ w sprawie zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach tych świadczeń.
Odnosząc się do tematu interpelacji pana posła,
uprzejmie informuję, że Narodowy Fundusz Zdrowia
finansuje świadczenia opieki zdrowotnej związane
z terapią bólu.
Zgodnie z zarządzeniem nr 65/2007/DSOZ preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 20 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju: ambulatoryjne
świadczenia specjalistyczne, z późn. zm., świadczenia
w zakresie leczenia bólu, który nie daje się opanować
konwencjonalnymi metodami, udzielane są przede
wszystkim w ramach poradni leczenia bólu.
W poradni leczone są dolegliwości bólowe związa-
ne z chorobami nowotworowymi, jak również neuro-
logicznymi, zwyrodnieniowymi oraz innymi stanami
chorobowymi, w przebiegu których występują upo-
rczywe dolegliwości bólowe.
Zgodnie z wymaganiami określonymi w ww. za-
rządzeniu świadczenia w poradni leczenia bólu udzie-
lane są przez lekarzy specjalistów w dziedzinach neu-
rologii, anestezjologii oraz medycyny paliatywnej.
W poradni może być zatrudniony psycholog kliniczny
oraz fizjoterapeuta.
W ramach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej
Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje, w ramach
leczenia bólu, zabieg wykonywania blokady dostawo-
wej – podanie leku dostawowo i/lub okołostawowo
oraz specjalistyczne zabiegi neurodestrukcyjne
u chorych z przewlekłym bólem, takie jak neuroliza
chemiczna (trwałe przerwanie przewodzenia nerwów
czuciowych za pomocą mieszanin substancji chemicz-
nych), termolezja (destrukcja struktur centralnego lub
obwodowego układu nerwowego przy użyciu prądu),
kriolezja (czasowe wyłączenie funkcji czuciowych i ru-
chowych wybranych struktur układu nerwowego).
W sytuacji, w której prowadzenie terapii pacjenta
z omawianym problemem zdrowotnym w warunkach
ambulatoryjnych jest niewystarczające, lekarz może
skierować pacjenta do szpitala w celu zapewniania
dalszej, kompleksowej opieki.
Zgodnie z zarządzeniem nr 32/2008/DSOZ preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 czerwca
2008 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn.
zm., w większości oddziałów szpitalnych istnieje moż-
liwość udzielania świadczeń obejmujących specjali-
styczne zabiegi zwalczające ból.
Należy również wskazać, że w przypadku świad-
czeniobiorców chorujących na nieuleczalne, niepod-
dające się leczeniu przyczynowemu, postępujące cho-
roby, którzy u schyłku swojego życia cierpią często
na znaczne dolegliwości bólowe, udzielane są świad-
czenia w ramach opieki paliatywno-hospicyjnej, któ-
rej celem jest zapobieganie i uśmierzanie bólu oraz
innych objawów somatycznych, łagodzenie cierpień
psychicznych, duchowych i socjalnych (zarządzenie
Nr 53/2008/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 6 sierpnia 2008 r. w sprawie określe-
nia warunków zawierania i realizacji umów w rodza-
ju: opieka długoterminowa, z późn. zm.). Pakiet
świadczeń udzielanych w ramach opieki paliatywno-
-hospicyjnej obejmuje między innymi leczenie bólu
zgodnie z wytycznymi WHO (drabina analgetyczna)
i pomoc psychologiczną.
W świetle powyższych wyjaśnień uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z art. 146 ust. 2 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych prezes NFZ przed określeniem przed-
miotu postępowania w sprawie zawarcia umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, kryteriów
oceny ofert i warunków wymaganych od świadcze-
niodawców zasięga opinii właściwych konsultantów
krajowych.
Tym samym należy mieć na uwadze, że obecne
uregulowania w omawianym obszarze dotyczące te-
rapii bólu powstały przy współudziale przedstawicie-
li nadzoru merytorycznego – właściwych konsultan-
tów krajowych.
Odnosząc się natomiast do kwestii finansowania
ze środków publicznych tak zwanych regionalnych
technik znieczulenia bólu, uprzejmie informuję, że
od kwietnia 2007 r. procedurę – podanie w okolice
nerwów lub splotów nerwowych chorym z przewle-
kłym bólem czasowo działających leków przeciwbó-
lowych blokujących przewodnictwo – świadczenio-
dawcy mogli rozliczać w ramach porady III typu.
W roku bieżącym podanie leków przeciwbólowych
można wykonywać w ramach porady kompleksowej
lub specjalistycznej (nie jest finansowane odrębnie).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zarządze-
niem nr 80/2008/DSOZ prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia z dnia 14 października 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów

w rodzaju: ambulatoryjna opieka specjalistyczna,
określającym warunki udzielania świadczeń w 2009 r.,
została przywrócona w katalogu porad zabiegowo-
-diagnostycznych procedura – podanie w okolice ner-
wów lub splotów nerwowych chorym z przewlekłym
bólem czasowo działających leków przeciwbólowych
blokujących przewodnictwo.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie przeprowadzania stałych kontroli
minibusów na terenie południowej Polski (6240)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Osucha przekazaną mi
przy piśmie nr SPS-023-6240/08 w sprawie przepro-
wadzania stałych kontroli minibusów na terenie po-
łudniowej Polski, uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o trans-
porcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) w zakresie krajowego transportu drogowego
osób odpowiadają organy samorządowe, które wyda-
ją licencje oraz stosowne zezwolenia, natomiast bez-
pośredni nadzór nad wydawaniem tych decyzji admi-
nistracyjnych sprawuje wojewódzki inspektor trans-
portu drogowego.
Zgodnie z informacjami uzyskanymi z Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego Wojewódzki
Inspektorat Transportu Drogowego w Krakowie
przeprowadził w bieżącym roku województwie mało-
polskim 758 kontroli pojazdów wykonujących regu-
larne przewozy osób. Wydano 138 decyzji administra-
cyjnych na kwotę 292 850 zł, a 113 postępowań ad-
ministracyjnych jest w toku. Inspektorzy zatrzyma-
li 166 dowodów rejestracyjnych. Inspekcja prowadzi
także czynności kontrolne w zakresie przestrzegania
prędkości jazdy autobusów, co pozwala mieć nadzie-
ję, że działania takie wpłyną na zmniejszenie wypad-
ków drogowych.
Należy wskazać także, że czynności kontrolne
prowadzone są cyklicznie z innymi służbami mający-
mi uprawnienie do kontroli na podstawie art. 98
ustawy o transporcie drogowym. Przykładem takiej
akcji była trzydniowa kontrola wspólnie z Komendą
Powiatową Policji w Krakowie na terenie Olkusza,
411
Miechowa, Wolbromia, Krzeszowic i Skały w miesią-
cu październiku br.
Niemniej jednak największy wpływ na poprawę
bezpieczeństwa będzie miała poprawa stanu tech-
nicznego pojazdów – 18% kontroli drogowych kończy
się zatrzymaniem dowodu rejestracyjnego pojazdu.
Należy również zwiększyć nadzór nad stacjami dia-
gnostycznymi w celu niedopuszczania do ruchu po-
jazdów, które ze względu na nieodpowiedni stan tech-
niczny nie mogą wykonywać przewozu osób. Ponadto
należy podkreślić, iż organy samorządowe udzielają-
ce zezwoleń (właściwe dla siedziby przedsiębiorcy),
zgodnie z ustawą o transporcie drogowym, mają tak-
że uprawnienia do kontroli przewozów regularnych,
jak i cofania uprawnień do wykonywania tych prze-
wozów. To właśnie te organy poprzez właściwą orga-
nizację przewozów na własnym terenie mogą zapo-
biec opisanym przez pana posła procederom.
Nawiązując do wniosku o wskazanie wysokości
nakładanych kar pieniężnych na niesolidnych prze-
woźników, przedstawiam w załączeniu katalog kar
przewidzianych za naruszenia w transporcie drogo-
wym osób, który jest zamieszczony w załączniku do
ustawy o transporcie drogowym.
Za wykonywanie transportu drogowego osób bez
wymaganego zezwolenia kara wynosi 6000 zł. Za wy-
konywanie transportu drogowego osób z narusze-
niem warunków określonych w zezwoleniu dotyczą-
cych: dni – kara wynosi 2000 zł, godzin odjazdu
i przyjazdu – kara wynosi 500 zł, ustalonej trasy
przejazdu lub wyznaczonych przystanków – kara wy-
nosi 3000 zł. Za wykonywanie transportu drogowego
osób przez posiadającego odpowiednie zezwolenie bez
obowiązującego rozkładu jazdy kara wynosi 2000 zł.
Za wykonywanie transportu drogowego osób w za-
kresie przewozów regularnych pojazdem innym niż
autobus kara wynosi 1000 zł. Za wykonywanie trans-
portu drogowego osób autobusem, który nie odpowia-
da warunkom technicznym autobusu przeznaczone-
go dla danego rodzaju przewozu osób, kara wynosi
500 zł. Za pobieranie należności za przejazd niezgod-
nie z cennikiem opłat podanym do publicznej wiado-
mości przy wykonywaniu transportu drogowego osób
kara wynosi 300 zł.
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Infrastruktury podjęło działania mające na celu
zmiany przepisów, które zagwarantują poprawę bez-
pieczeństwa wszystkich uczestników ruchu, przy jed-
noczesnym zachowaniu uczciwej konkurencji w prze-
wozach drogowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
412
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie potrzeby zwiększenia liczby etatów
kuratorów sądowych (6243)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Edwarda Siarki w sprawie po-
trzeby zwiększenia liczby etatów kuratorów sądo-
wych, przesłaną przy piśmie z dnia 15 listopada 2008 r.,
uprzejmie informuję.
Efektywność działania kurateli sądowej przeja-
wia się przede wszystkim w braku powrotu do prze-
stępstwa, do zachowań negatywnych sprzecznych
z zasadami współżycia społecznego. Dzięki działa-
niom kuratorów sądowych następuje stopniowa
zmiana postaw podopiecznych. Postawy bierne i rosz-
czeniowe ustępują miejsca postawom czynnym,
przygotowującym ich do samodzielności. Dlatego też
zapewnienie odpowiednich warunków funkcjonowa-
nia kurateli sądowej leży w interesie wymiaru spra-
wiedliwości.
Wprawdzie istnieją standardy obciążenia pracą
kuratorów zawodowych określone w rozporządzeniu
ministra sprawiedliwości z dnia 9 czerwca 2003 r.
w sprawie standardów obciążenia pracą kuratora za-
wodowego (Dz. U. Nr 116, poz. 1100), jednak dane
statystyczne dotyczące pracy kuratorów zawodowych
wskazują na znaczne dysproporcje pomiędzy okręga-
mi sądowymi, zarówno co do wielkości wpływu
spraw, liczby spraw zakończonych, jak i liczby spraw
niezakończonych w ujęciu ilościowym, a zwłaszcza
w przeliczeniu na limit etatów kuratorów zawodo-
wych. Dlatego też niezbędne jest wypracowanie
nowych standardów obciążenia pracą kuratorów
zawodowych, do czego Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści dąży.
Pragnę zatem poinformować, że kwestie związane
z obciążeniem pracą kuratorów zawodowych zostaną
poddane wnikliwej analizie na bazie danych staty-
stycznych za 2008 r. oraz pierwsze półrocze 2009 r.
Spodziewanym efektem tej analizy będzie ocena rze-
czywistego stanu obciążenia pracą kuratorów, która
da podstawę do podjęcia dalszych decyzji, w tym co
do zwiększenia limitu etatów w poszczególnych pio-
nach i okręgach.
Odnosząc się do pytania dotyczącego liczby eta-
tów kuratorów sądowych, należy wyjaśnić, że na
obecnym etapie funkcjonowania resortu nie ma
możliwości zwiększenia w przyszłym roku liczby
kuratorów zawodowych, bowiem prace nad projek-
tem budżetu na 2009 r. zostały już zakończone.
Chcę przy tym zapewnić, że kwestia ta będzie przed-
miotem rozważań przy pracach nad projektem bu-
dżetu na 2010 r.
Niezależnie od powyższego warto przybliżyć dane
dotyczące wzrostu liczby kuratorów zawodowych
w ciągu ostatnich lat. Od 2002 r. nastąpił wzrost
etatów kuratorów zawodowych prawie o 1500, co
oznacza wzrost w stosunku do etatyzacji na koniec
2002 r. o 42%, przy jednoczesnym wzroście liczby ku-
ratorów społecznych aż o 5341. Przy podziale etatów
z ustawy budżetowej na 2007 r. uwzględniono wpro-
wadzenie dozoru elektronicznego i kar weekendowych.
Dokonano wówczas podziału na okręgi sądowe 350
etatów kuratorskich, w tym 300 etatów kuratorów
zawodowych w pionie kurateli dla dorosłych, ze wska-
zaniem, że przydział etatów do najbardziej obciążo-
nych okręgów powinien umożliwić im realizację zmian
ustawowych w ww. zakresie. Natomiast okręgi, w któ-
rych obciążenie nie uzasadniało przydziału etatów,
powinny podołać nowym zadaniom w ramach posia-
danych etatów. W 2008 r. sądy powszechne otrzymały
kolejne 150 etatów kuratorskich, w tym 105 etatów
kuratorskich w pionie kurateli dla dorosłych.
Jednym z priorytetów Ministerstwa Sprawiedli-
wości jest uzyskanie dodatkowych etatów urzędni-
czych celem stałego podnoszenia wskaźnika urzęd-
nika na sędziego i referendarza, co pozwoli jednocze-
śnie na stopniowe zabezpieczanie potrzeb związanych
z obsługą administracyjną kuratorów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłanek Stanisławy Prządki
i Krystyny Łybackiej
w sprawie realizacji przez wyższe uczelnie
w Polsce projektów inwestycyjnych
współfinansowanych ze środków
Unii Europejskiej w ramach regionalnych
programów operacyjnych (6244)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Stanisławy Prządki i pani po-
seł Krystyny Łybackiej (znak: SPS-023-6244/08
z dnia 15 listopada 2008 r.) dotyczącą udzielenia in-
formacji w sprawie realizacji projektów inwestycyj-
nych uczelni wyższych współfinansowanych ze środ-
ków Unii Europejskiej w ramach regionalnych pro-
gramów operacyjnych, uprzejmie informuję Pana
Marszałka.
Sprawa dofinansowania projektów zaplanowa-
nych do realizacji w ramach regionalnych progra-
mów operacyjnych na lata 2007–2013, których bene-

ficjentami są publiczne szkoły wyższe, jest przedmio-
tem zainteresowania Ministerstwa Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego. Przy opracowaniu wstępnego projek-
tu budżetu na 2009 r. w uzgodnieniu z Ministerstwem
Rozwoju Regionalnego zostały zebrane i przeanali-
zowane potrzeby poszczególnych uczelni, które za
pośrednictwem ministra rozwoju regionalnego przed-
łożono ministrowi finansów. Przy współdziałaniu
trzech ministerstw na rzecz udzielenia pomocy uczel-
niom publicznym posiadających zbyt małe środki
własne, aby mogły uzupełnić swój wkład finansowy
w projektach inwestycyjnych, Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego w dniu 21 października 2008 r. wyda-
ło nowe „Procedury przyznawania/zapewniania fi-
nansowania przedsięwzięcia ze środków rezerwy ce-
lowej budżetu państwa na rok 2008 (część 83, poz. 8
i 9) dla programów i projektów realizowanych z fun-
duszy strukturalnych i Funduszu Spójności w ra-
mach, Narodowej Strategii Spójności 2007–2013”,
które umożliwiają pozyskiwanie przez ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego środków z rezerwy celo-
wej budżetu państwa na współfinansowanie projek-
tów realizowanych przez uczelnie publiczne w ra-
mach regionalnych programów operacyjnych na lata
2007–2013.
Ponadto informuję Pana Marszałka, że Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego planuje wprowadzić ana-
logiczne rozwiązanie w procedurze na 2009 r.
Trudności lokalowe Wydziału Humanistycznego
Akademii Podlaskiej w Siedlcach są w centrum zain-
teresowania resortu nauki i szkolnictwa wyższego od
kilku lat. Dla poprawienia sytuacji lokalowej uczelni,
w tym wydziału humanistycznego, Ministerstwo Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego w 2006 r. wprowadziło
budowę nowego budynku Wydziału Humanistyczne-
go Akademii Podlaskiej w Siedlcach do resortowego
planu inwestycyjnego. W oparciu o przesłane przez
Akademię Podlaską do MNiSW dokumenty została
wydana decyzja o wprowadzeniu przedmiotowej in-
westycji do planu inwestycyjnego Ministerstwa Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego, w której określono ter-
min realizacji inwestycji, efekty rzeczowe, wartość
kosztorysową inwestycji i łączne dofinansowanie in-
westycji z budżetu państwa oraz podane zostały wiel-
kości dotacji celowych w kolejnych latach jej realiza-
cji. Ponadto Akademia Podlaska podjęła działania
w celu pozyskania środków finansowych w ramach
Regionalnego Programu Operacyjnego dla Woje-
wództwa Mazowieckiego.
W 2009 r. o dofinansowanie wkładu własnego bę-
dzie mogła się ubiegać zgodnie z procedurą Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego na 2009 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Witold Jurek
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
413
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie zapewnienia finansowania zmian
w kalendarzu szczepień (6246)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery z dnia
31 października 2008 r., przekazaną przy piśmie
z dnia 15 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6246/08,
w sprawie zapewnienia finansowania zmian w kalen-
darzu szczepień, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących informacji.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że Pro-
gram Szczepień Ochronnych jest opracowywany pod
względem merytorycznym przez Główny Inspektorat
Sanitarny na podstawie ustawy z dnia 6 września
2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U.
Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.). Minister Zdrowia
w ramach Programu Szczepień Ochronnych finan-
suje zakup szczepionek, mając na względzie ko-
nieczność zapewnienia szczególnej opieki dzieciom
i młodzieży w zakresie zapobiegania chorobom za-
kaźnym.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że każdorazowe
zmiany Kalendarza Szczepień Ochronnych podlega-
ją rekomendacji działających przy ministrze zdrowia:
Pediatrycznego Zespołu Ekspertów do spraw Progra-
mu Szczepień Ochronnych oraz Komisji Chorób Za-
kaźnych Rady Sanitarno-Epidemiologicznej, jednak-
że są one uwarunkowane wysokością środków finan-
sowych przyznanych na realizację powyższego zada-
nia w danym roku budżetowym.
Ponadto uprzejmie informuję, że rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 24 czerwca 2008 r. zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie wykazu obowiązko-
wych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowa-
dzania i dokumentacji szczepień (Dz. U. z 2008 r.,
Nr 122, poz. 795) z dniem 1 października 2008 r.
zostały wprowadzone do Kalendarza Obowiązko-
wych Szczepień Ochronnych szczepienia przeciw
pneumokokom i przeciw ospie wietrznej dla dzieci
z określonych grup ryzyka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
414
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie powstania w Lublinie lecznicy
dla żołnierzy powracających
z misji zagranicznych (6272)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie powstania w Lublinie lecznicy dla żołnie-
rzy powracających z misji zagranicznych (SPS-023-
-6272/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
W projekcie „Programu rozwoju Sił Zbrojnych RP
w latach 2009–2018”, znajdującym się w końcowej
fazie opracowywania, ujęte jest przedsięwzięcie obej-
mujące sformowanie Wojskowego Ośrodka Zabezpie-
czenia Medycznego i Opieki Profilaktycznej w opar-
ciu o 107. Szpital Wojskowy w Wałczu. Jego głównym
przeznaczeniem będzie zapewnienie zabezpieczenia
medycznego dla wszystkich żołnierzy powracających
z misji zagranicznych. Takie rozwiązanie pozwoli na
przygotowanie i funkcjonowanie ośrodka na właści-
wym poziomie, w tym zwłaszcza w zakresie zabez-
pieczenia przeciwepidemicznego. Umożliwi również
w razie potrzeby udzielanie sprawnej i kompleksowej
pomocy medycznej oraz psychologicznej. Jej elemen-
tami będą: szybka i pełna diagnostyka medyczna
oraz psychologiczna, możliwość indywidualizacji dia-
gnostyki i skutecznego leczenia, pomoc psychologicz-
na w ramach indywidualnej terapii oraz turnusów
leczniczo-profilaktycznych, a także wstępna adapta-
cja fizyczna i psychiczna do warunków służby oraz
życia w kraju. Działania te będą stanowiły również
podstawę dla orzecznictwa wojskowo-lekarskiego
przed powrotem żołnierzy do macierzystych garnizo-
nów. W przypadku osób, które doznały urazu lub za-
chorowały poza granicami kraju, świadczenia opieki
zdrowotnej udzielane są zgodnie z postanowieniami
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.).
W związku z powyższym utworzenie przedmioto-
wego ośrodka w oparciu o dawną przychodnię spe-
cjalistyczną w Lublinie nie znajduje uzasadnienia,
ponieważ warunki pobytu i pomocy udzielanej w przy-
chodni są jedynie warunkami ambulatoryjnymi.
Ośrodek tego typu musi spełniać warunki przewi-
dziane dla pobytu stacjonarnego (zapewniać całodo-
bowe wyżywienie, zakwaterowanie itp.).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie waloryzacji programu wieloletniego
„Uniwersytet im. Adama Mickiewicza
w Poznaniu 2004–2011” (6282)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
(znak: SPS-023-6282/08 z dnia 15 listopada 2008 r.)
dotyczącego udzielenia informacji w sprawie realiza-
cji programu wieloletniego pn. „Uniwersytet im. Ada-
ma Mickiewicza w Poznaniu 2004–2011”, uprzejmie
informuję Pana Marszałka.
Uniwersytet w Poznaniu w dniu 9 czerwca 2008 r.
złożył wniosek o aktualizację programu dotyczącą
wzrostu kosztów poszczególnych zadań inwestycyj-
nych i zmian terminów ich realizacji. Pod względem
formalnym wniosek nie jest zgodny z rozporządze-
niem Rady Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r. w sprawie
szczegółowego sposobu i trybu finansowana inwesty-
cji z budżetu państwa.
Zgodnie z przedstawioną przez Uniwersytet
im. Adama Mickiewicza w Poznaniu aktualizacją na-
stąpiło rozszerzenie zakresu rzeczowego realizowa-
nych obiektów.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego za-
planowało nowelizację programu wieloletniego na
II półrocze 2009 r. po przedstawieniu przez Uniwer-
sytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu wniosku
zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Zgodnie z charakterystyką wieloletniego pro-
gramu zawartą w uzasadnieniu projektu ustawy
zadania inwestycyjne, które miały być realizowane
i sfinansowane z budżetu państwa w ramach dota-
cji celowych, obejmowały następujące zadania in-
westycyjne:
I Zadania inwestycyjne zakończone
1. Dokończenie budowy Wydziału Biologii – zada-
nie zakończone w 2007 r.
2. Budowa Instytutu Nauk Politycznych i Dzien-
nikarstwa – zadanie zakończone w 2007 r.
3. Parkingi i chodniki wraz z oświetleniem w re-
jonie zabudowy Wydziału Biologii – zadanie zakoń-
czone w 2006 r.
4. Wykup gruntów – zwiększono zakres rzeczowy
o 54% w stosunku do planowanego. W planie przewi-
dziano wykupienie działek o łącznej powierzchni 124 280 m2,
zakupiono działki o powierzchni 191 234 m2.
5. Budowa przejścia dla pieszych przez tory kolejowe
linii Zieleniec – Kiekrz w km 11 400 oraz ścieżki pieszo-
-rowerowej od terenów kolejowych do kampusu UAM
Poznań-Morasko – zadanie zrealizowano w 2006 r.
6. Drogi, parkingi, chodniki wraz z zagospodaro-
waniem i uzbrojeniem terenu wokół Instytutu Nauk

Politycznych i Dziennikarstwa – zadanie zrealizowa-
no w 2007 r.
7. Rozbudowa Wydziału Nauk Geograficznych
i Geologicznych – zadanie zrealizowano w 2008 r.
II Zadania inwestycyjne kontynuowane
1. Budowa hali sportowej Poznań-Morasko – pla-
nowane zakończenie 2010 r.
2. Budynek dydaktyczny Kolegium UAM w Pile
– planowane zakończenie 2010 r.
3. Budowa Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego
w Kaliszu (etap I, część A, B, C, D) – planowane za-
kończenie 2011 r.
4. Budowa Wydziału Chemii Poznań-Morasko
– planowane zakończenie 2011 r.
III Zadania, dla których nie przygotowano doku-
mentacji projektowej i nie są one realizowane
1. Zadanie inwestycyjne – budowa Wydziału Hu-
manistycznego.
2. Zadanie inwestycyjne – budowa zespołu domów
studenckich.
3. Zadanie inwestycyjne – kontynuowanie budowy
obiektów Collegium Polonicom w Słubicach.
Wyliczenia wykazały, że nie ma konieczności ak-
tualizacji w 2008 r. programu pod względem zmiany
terminu realizacji zadań inwestycyjnych oraz wzro-
stu kosztów czterech realizowanych zadań.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Witold Jurek
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie możliwości zameldowania
przez Internet (6284)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
15 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6284/08) doty-
czące interpelacji posła na Sejm RP pana Jarosława
Matwiejuka z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie moż-
liwości zameldowania przez Internet, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Poruszona w wystąpieniu problematyka została
uregulowana w projekcie ustawy o ewidencji ludno-
ści, który wpłynął do Sejmu w dniu 18 listopada 2008 r.
(druk sejmowy nr 1371). Przyjęte w przedmiotowym
projekcie rozwiązania prawne przewidują możliwość
dokonania zgłoszenia podstawowego miejsca za-
mieszkania lub dodatkowego miejsca zamieszkania
415
za pomocą środków komunikacji elektronicznej
na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 lutego
2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów re-
alizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565,
z późn. zm.).
W chwili obecnej trwają prace legislacyjne nad
projektem ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji
podmiotów realizujących zadania publiczne. Projekt
ten przewiduje, iż uwierzytelnienie użytkownika sys-
temów teleinformatycznych udostępnianych przez
podmioty realizujące zadania publiczne będzie na-
stępowało poprzez zastosowanie bezpiecznego podpi-
su elektronicznego opatrzonego ważnym kwalifiko-
wanym certyfikatem lub przy zastosowaniu zaufane-
go profilu ePUAP. Projektowane rozwiązania prawne
zapewniają uwierzytelnienie osób dokonujących zgło-
szenia miejsca zamieszkania, eliminując tym samym
możliwość, „nielegalnych wymeldowań”.
Odnosząc się do kwestii weryfikacji zgłoszeń pod-
stawowego miejsca zamieszkania, należy zauważyć,
iż organem właściwym do dokonania rejestracji pod-
stawowego miejsca zamieszkania jest organ gminy
właściwy ze względu na położenie nieruchomości,
w której osoba zamieszkuje (vide: art. 26 ust. 1 pro-
jektu ustawy o ewidencji ludności). Tym samym we-
ryfikacji zgłoszeń miejsca zamieszkania dokonywa-
nych za pomocą środków komunikacji elektronicznej
dokonywać będą pracownicy urzędu obsługującego
organ gminy. Uproszczenie procedur zgłaszania miej-
sca zamieszkania spowoduje obniżenie liczby doko-
nywanych przez organ gminy czynności, dlatego
przyjęte w projekcie ustawy o ewidencji ludności roz-
wiązania nie będą miały wpływu na wzrost zatrud-
nienia. Jednocześnie wskazać należy, iż bezpośredni
dostęp gmin do rejestru PESEL zapewni możliwość
weryfikacji dokumentów na bieżąco, co z kolei przy-
czyni się do poprawy jakości i szybkości obsługi inte-
resantów.
Wskazać należy, iż zaproponowane rozwiązania
zapewniają ochronę praw właścicieli. Każdy właści-
ciel będzie informowany o zarejestrowaniu podsta-
wowego lub dodatkowego miejsca zamieszkania oso-
by w jego lokalu. Dane dotyczące właściciela lokalu
będą podawane przez zgłaszającego miejsce zamiesz-
kania, zaś za podanie nieprawdziwych danych w zgło-
szeniu przewidziana została odpowiedzialność karna
na zasadach określonych w Kodeksie karnym. Ochro-
na praw właścicieli została zapewniona także po-
przez możliwość złożenia wniosku o wyrejestrowanie
podstawowego lub dodatkowego miejsca zamieszka-
nia osoby, która nie zamieszkała w lokalu lub też
lokal opuściła (vide: art. 33 projektu ustawy o ewi-
dencji ludności). Ponadto projekt zawiera przepis,
zgodnie z którym rejestracja podstawowego oraz do-
datkowego miejsca zamieszkania nie narusza praw
osób posiadających tytuł prawny do lokalu, w którym
dokonano rejestracji (vide art. 28 ust. 6 przedmioto-
wego projektu).
Pragnę również podkreślić, iż zgodnie z wyro-
kiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja
416
2002 r. (sygn. akt K20/01) ewidencja ludności służy
zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu za-
mieszkania i pobytu osób, a więc rejestracji stanu
faktycznego, a nie stanu prawnego, i nie jest formą
kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu. O tym,
czy zamieszkanie jakiejś osoby w lokalu wymaga zgo-
dy właściciela, nie decydują przepisy o ewidencji lud-
ności, ale przepisy prawa materialnego normujące
poszczególne typy stosunków prawnych, których ele-
mentem jest uprawnienie do używania lokalu, np. prze-
pisy Kodeksu cywilnego lub ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j.:
Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.). W opi-
nii ministra spraw wewnętrznych i administracji
przyjęte w projekcie ustawy o ewidencji ludności roz-
wiązania nie naruszają w żaden sposób praw właści-
cieli lokali mieszkalnych oraz osób posiadających
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w chwili
obecnej wskazanie terminu wejścia w życie przed-
miotowej regulacji nie jest możliwe. Zgodnie z propo-
zycją zawartą w projekcie ustawy o ewidencji ludno-
ści ustawa w części dotyczącej rejestracji miejsca
zamieszkania wejdzie w życie po upływie trzech mie-
sięcy od dnia ogłoszenia, wejście w życie pozostałych
przepisów nastąpi zaś po dniu 1 stycznia 2011 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 8 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie sytuacji kurateli sądowej w Polsce
(6289)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke w sprawie sytu-
acji kurateli sądowej w Polsce, przesłaną przy piśmie
z dnia 15 listopada 2008 r., uprzejmie informuję.
Kuratorzy sądowi pełnią w systemie polskiego
prawa ważne funkcje związane ze szczególną odpo-
wiedzialnością za ochronę porządku i bezpieczeństwa
publicznego w celu wychowania i resocjalizacji pod-
opiecznych, wykonując w sądach powszechnych czyn-
ności o charakterze wychowawczo- resocjalizacyj-
nym, diagnostycznym, profilaktycznym i kontrolnym
oraz inne czynności określone w przepisach praw-
nych dotyczących kurateli sądowej.
Efektywność działania kurateli sądowej przeja-
wia się przede wszystkim w braku powrotu do prze-
stępstwa, do zachowań negatywnych, sprzecznych
z zasadami współżycia społecznego. Dzięki działa-
niom kuratorów sądowych następuje stopniowa
zmiana postaw podopiecznych. Postawy bierne i rosz-
czeniowe ustępują miejsca postawom czynnym, przy-
gotowującym ich do samodzielności. Dlatego też za-
pewnienie odpowiednich warunków funkcjonowania
kurateli sądowej leży w interesie wymiaru sprawie-
dliwości.
Wprawdzie istnieją standardy obciążenia pracą
kuratorów zawodowych określone w rozporządzeniu
ministra sprawiedliwości z dnia 9 czerwca 2003 r.
w sprawie standardów obciążenia pracą kuratora za-
wodowego (Dz. U. Nr 116, poz. 1100), jednak dane
statystyczne dotyczące pracy kuratorów zawodowych
wskazują na znaczne dysproporcje pomiędzy okręga-
mi sądowymi zarówno co do wielkości wpływu spraw,
liczby spraw zakończonych, jak i liczby spraw nieza-
kończonych, w ujęciu ilościowym, a zwłaszcza w prze-
liczeniu na limit etatów kuratorów zawodowych. Dla-
tego też niezbędne jest wypracowanie nowych stan-
dardów obciążenia pracą kuratorów zawodowych, do
czego Ministerstwo Sprawiedliwości dąży.
Pragnę zatem poinformować, że kwestie związane
z obciążeniem pracą kuratorów zawodowych zostaną
poddane wnikliwej analizie, na bazie danych staty-
stycznych za 2008 r. oraz pierwsze półrocze 2009 r.
Spodziewanym efektem tej analizy będzie ocena rze-
czywistego stanu obciążenia pracą kuratorów, która
da podstawę do podjęcia dalszych decyzji, w tym co
do zwiększenia limitu etatów w poszczególnych pio-
nach i okręgach.
Odnosząc się do pytania dotyczącego wzrostu licz-
by zatrudnionych kuratorów sądowych, należy wy-
jaśnić, że na obecnym etapie funkcjonowania resortu
nie ma możliwości zwiększenia w przyszłym roku
liczby kuratorów zawodowych, bowiem prace nad
projektem budżetu na 2009 r. zostały już zakończone.
Chcę przy tym zapewnić, że kwestia ta będzie przed-
miotem rozważań przy pracach na projektem budże-
tu na 2010 r.
Niezależnie od powyższego warto przybliżyć dane
dotyczące wzrostu liczby kuratorów zawodowych
w ciągu ostatnich lat. Od 2002 r. nastąpił wzrost eta-
tów kuratorów zawodowych prawie o 1500, co ozna-
cza wzrost w stosunku do etatyzacji na koniec 2002 r.
o 42%, przy jednoczesnym wzroście liczby kuratorów
społecznych aż o 5341.
Przy podziale etatów z ustawy budżetowej na
2007 r. uwzględniono wprowadzenie dozoru elektro-
nicznego i kar weekendowych. Dokonano wówczas
podziału na okręgi sądowe 350 etatów kuratorskich,
w tym 300 etatów kuratorów zawodowych w pionie
kurateli dla dorosłych, ze wskazaniem, że przydział
etatów do najbardziej obciążonych okręgów powinien
umożliwić im realizację zmian ustawowych w ww.
zakresie. Natomiast okręgi, w których obciążenie nie
uzasadniało przydziału etatów, powinny podołać no-
wym zadaniom w ramach posiadanych etatów.

W 2008 r. sądy powszechne otrzymały kolejne
150 etatów kuratorskich, w tym 105 etatów kurator-
skich w pionie kurateli dla dorosłych. Jednym z prio-
rytetów Ministerstwa Sprawiedliwości jest uzyska-
nie dodatkowych etatów urzędniczych celem stałego
podnoszenia wskaźnika urzędnika na sędziego i re-
ferendarza, co pozwoli jednocześnie na stopniowe
zabezpieczanie potrzeb związanych z obsługą admi-
nistracyjną kuratorów.
Odnosząc się do pytania drugiego zawartego
w interpelacji, pragnę poinformować, że w projekcie
budżetu na 2009 r. wysokość środków budżetowych
na szkolenia, obsługę biurową oraz sprzęt biurowy
dla zespołów kuratorskich nie została zwiększona
w budżetach sądów w stosunku do 2008 r. Zosta-
ły natomiast zabezpieczone środki w wysokości
3265 tys. zł, z przeznaczeniem na wyposażenie
w sprzęt i oprogramowanie stanowisk sędziów peniten-
cjarnych oraz kuratorów pełniących nadzór nad wyko-
nywaniem kary pozbawienia wolności poza zakładem
karnym w systemie dozoru elektronicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie przebiegu prac rządowych
nad projektem ustawy
o funduszach dożywotnich emerytur
kapitałowych (6302)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł na Sejm
RP Anny Bańkowskiej oraz grupy posłów Klubu Po-
selskiego Lewica przekazaną przy piśmie z dnia
15 listopada br., znak: SPS-023-6302/08, za pośred-
nictwem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w spra-
wie przebiegu prac rządowych nad projektem ustawy
o funduszach dożywotnich emerytur kapitałowych
oraz okoliczności zamieszczenia w projekcie przepi-
sów umożliwiających tworzenie funduszy dożywot-
nich emerytur kapitałowych przez powszechne towa-
rzystwa emerytalne, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Na wstępie należy podkreślić, że priorytetem,
który konsekwentnie realizują przepisy ustaw z dnia
21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych
oraz z dnia 19 listopada 2008 r. o funduszach doży-
wotnich emerytur kapitałowych, jest dobro ubezpie-
417
czonego rozumiane jako zapewnienie maksymalnie
wysokich emerytur kapitałowych przy wykorzysta-
niu efektywności i infrastruktury podmiotów pry-
watnych. W odróżnieniu od wcześniejszych propozy-
cji zaproponowane przez obecny rząd regulacje obni-
żają ponoszone przez emeryta koszty wypłaty eme-
rytur, w porównaniu do projektów przedstawianych
i konsultowanych w latach 1998–2007, np. brak jest
jakichkolwiek dodatkowych opłat pobieranych przez
powszechne towarzystwa emerytalne z tytułu wypła-
ty okresowych emerytur kapitałowych. Dodatkowo
ustawa o funduszach dożywotnich emerytur kapita-
łowych umożliwia tworzenie funduszy dożywotnich
emerytur kapitałowych przez już istniejące instytu-
cje finansowe – powszechne towarzystwa emerytal-
na, co sprzyja obniżeniu kosztów powstania nowego
sektora usług finansowych.
Docelowo wszyscy ubezpieczeni w systemie po-
wszechnym mają być członkami OFE. Obowiązek
przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego
dotyczy wszystkich ubezpieczonych urodzonych po
dniu 31 grudnia 1968 r. Osoby urodzone po 31 grud-
nia 1948 r. a przed 1 stycznia 1969 r. miały w 1999 r.
wybór – jeżeli chciały, mogły podpisać umowę człon-
kowską z otwartym funduszem emerytalnym. W przy-
padku niepodpisania umowy członkowskiej z otwar-
tym funduszem emerytalnym do dnia 31 grudnia
1999 r. całość ich składek na ubezpieczenie emery-
talne pozostaje w Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych, jest rejestrowana na prowadzonym przez ZUS
koncie i w efekcie całość emerytury będzie wypłaca-
na przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Osoby starsze, a w szczególności kobiety, które
mogły skorzystać z prawa do wcześniejszej emerytu-
ry, rzadziej decydowały się na podpisanie umowy
z otwartym funduszem emerytalnym. Ze względu na
brak danych dotyczących struktury oszczędności
gromadzonych w OFE w dniu 21 lutego 2008 r. Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej zwróciło się do
Izby Gospodarczej Towarzystw Emerytalnych o przed-
stawienie danych dotyczących liczebności członków
OFE urodzonych w latach 1949–1968 w podziale na
płeć i zgromadzonych przez nich środków. Koniecz-
ność zwrócenia się do IGTE w tej sprawie wynikała
z faktu, że ani Zakład Ubezpieczeń Społecznych, ani
Komisja Nadzoru Finansowego niestety nie dyspo-
nowały zagregowanymi danymi w tym zakresie.
W rezultacie, zgodnie z danymi IGTE przekazanymi
przy piśmie z dnia 5 marca 2008 r., liczba członków
urodzonych w latach 1949–1968 podlegała istotnym
wahaniom. O ile łączna liczba członków OFE urodzo-
nych w roku 1949 wynosi 13 tys. osób (z czego tylko
2,1 tys. to kobiety), to liczba członków OFE urodzo-
nych w roku 1968 wynosi już 296,9 tys. osób (z czego
144,1 tys. to kobiety). Łączna liczba urodzonych
w latach 1949–1968 członków otwartych funduszy
emerytalnych zarządzanych przez zrzeszone w Izbie
Gospodarczej Towarzystw Emerytalnych (Izba Go-
spodarcza Towarzystw Emerytalnych zrzesza 12 po-
wszechnych towarzystw emerytalnych spośród
 418

14 działających na rynku; powszechne towarzystwa Analizując sposób wypłaty emerytur ze środków

emerytalne zrzeszone w IGTE zarządzają ponad 90%
aktywów wszystkich otwartych funduszy emerytal-
nych) powszechne towarzystwa emerytalne wynosi
3374 mln (wg stanu na dzień 31 grudnia 2007 r.).
Większość z nich – 2026 mln (52,3%), to mężczyźni.
Liczba urodzonych w latach 1949–1968 kobiet posia-
dających rachunki w OFE wynosi 1848 mln (47,7%).
Urodzone w latach 1949–1968 kobiety znacznie rza-
dziej wybierały więc nowy system emerytalny i człon-
kostwo w otwartym funduszu emerytalnym.
Udzia� liczby cz�onków OFE w liczbie ubezpieczonych urodzonych
w latach 1949 - 1968. �ród�o: ZUS.
gromadzonych w otwartych funduszach emerytal-
nych, trzeba mieć również na uwadze, że kariery za-
wodowe ubezpieczonych są różne. Dodatkowo okresy
aktywności zawodowej, zwłaszcza starszych człon-
ków funduszy, są przerywane okresami bezrobocia
i niezdolności do pracy. Niektórzy ubezpieczeni człon-
kowie OFE nabyli prawo do wcześniejszej emerytury.
Dlatego liczba rachunków aktywnych (zasilonych
przynajmniej jedną składką w 2007 r.) jest niższa niż
liczba rachunków członków OFE. W przypadku osób
urodzonych w latach 1949–1968 dla składek z roku
2007 r. udział ten wahał się nieco ponad 76% do nie-
co ponad 88,5%.

100
90
odsetek cz�onków OFE

80
70
Tabela 2. Członkowie OFE zarządzanych przez
60
50
PTE zrzeszone w IGTE wg płci i roku urodzenia
40 (1949–1968), rachunki aktywne (zasilone przynajm-
30
20 niej jedną składką w 2007 r.)
10
0

49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 Relacja aktywnych
19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19 19
(zasilonych przynajmniej
rok urodzenia
Płeć jedną składką w 2007 r.)
Rocznik Razem rachunków członkowie Średnio

M��czy�ni Kobiety OFE

Kobiety Mężczyźni Kobiety Mężczyźni

1949 1 377 8 731 10 108 65,60% 79,74% 77,46%

1950 2 703 16 880 19 583 61,81% 79,58% 76,54%

1951 4 537 25 173 29 710 62,29% 80,91% 77,38%

Tabela 1. Członkowie OFE zarządzanych przez 1952 12 850 34 821 47 671 70,92% 82,26% 78,86%

PTE zrzeszone w IGTE wg płci i rocznika – lata 1953 28 067 46 534 74 601 81,07% 83,08% 82,31%

1949–1968, wszystkie konta, stan na dzień 31 grud- 1954 45 977 60 700 106 677 84,35% 84,36% 84,35%

nia 2007 r. Źródło: IGTE 1955 63 409 75 544 138 953 86,73% 84,76% 85,65%

1956 77 657 86 776 164 433 87,42% 85,59% 86,45%

Płeć Płeć 1957 92 198 97 734 189 932 87,82% 85,90% 86,82%
Rocznik Razem Razem
Kobiety Mężczyźni Kobiety Mężczyźni 1958 104 293 106 814 211 107 88,46% 86,17% 87,28%

1949 2 099 10 950 13 049 16,09% 83,91% 100,00% 1959 112 460 111 405 223 865 88,69% 86,37% 87,52%

1950 4 373 21 212 25 585 17,09% 82,91% 100,00% 1960 115 957 113 100 229 057 89,04% 86,76% 87,90%

1951 7 284 31 113 38 397 18,97% 81,03% 100,00% 1961 116 571 113 541 230 112 89,30% 86,90% 88,10%

1952 18 120 42 332 60 452 29,97% 70,03% 100,00% 1962 117 080 114 589 231 669 89,55% 87,17% 88,36%

1953 34 622 56 011 90 633 38,20% 61,80% 100,00% 1963 120 442 118 928 239 370 89,76% 87,26% 88,50%

1954 54 506 71 956 126 462 43,10% 56,90% 100,00% 1964 121 522 121 693 243 215 89,79% 87,45% 88,60%

1955 73 109 89 129 162 238 45,06% 54,94% 100,00% 1965 121 451 122 739 244 190 89,77% 87,35% 88,54%

1956 88 830 86 776 190 214 50,58% 49,42% 100,00% 1966 122 673 125 176 247 849 89,72% 87,31% 88,49%

1957 104 983 113 773 218 756 47,99% 52,01% 100,00% 1967 123 680 127 284 250 964 89,35% 87,25% 88,28%

1958 117 903 123 960 241 863 48,75% 51,25% 100,00% 1968 128 749 132 995 261 744 89,30% 87,10% 88,17%

1959 126 798 128 987 255 785 49,57% 50,43% 100,00% Razem 1 633 653 1 761 157 3 394 810

1960 130 226 130 359 260 585 49,97% 50,03% 100,00%
1961 130 537 130 653 261 190 49,98% 50,02% 100,00%
1962 130 741 131 454 262 195 49,86% 50,14% 100,00%
1963 134 188 136 289 270 477 49,61% 50,39% 100,00%
Dodatkowym czynnikiem, który utrudnia pro-
1964 135 335 139 161 274 496 49,30% 50,70% 100,00%
jektowanie sposobu wypłaty emerytur z nowego sys-
1965 135 295 140 516 275 811 49,05% 50,95% 100,00%
temu, jest krótki okres gromadzenia kapitału
w otwartych funduszach emerytalnych. Obecnie jest
1966 136 724 143 375 280 099 48,81% 51,19% 100,00%
to okres 10 lat, czyli około 1/4 całości okresu aktyw-
1967 138 416 145 876 284 292 48,69% 51,31% 100,00%
ności zawodowej i ubezpieczenia. W rezultacie kwo-
1968 144 183 152 686 296 869 48,57% 51,43% 100,00%
ty zgromadzone na rachunkach członków OFE nie
Razem 1 848 272 2 026 568 3 889 448 47,70% 52,30% 100,00%
są wysokie.
 419

Tabela 3. Skumulowany rozkład liczebność kwot zgromadzonych na rachunkach aktywnych (zasilonych

przynajmniej jedną składką w 2007 r.), członkowie OFE zarządzanych przez PTE zrzeszone w IGTE wg płci
i roku urodzenia (1949–1958). Stan na 31 grudnia 2007 r.

Na rachunku do
Rok
urodzenia powyżej
2 000 zł 4 000 zł 6 000 zł 8 000 zł 10 000 zł 12 000 zł 14 000 zł 16 000 zł 18 000 zł 20 000 zł
20 000 zł
1949 k 179 303 383 450 530 602 748 838 865 893 1 377
m 537 941 1 339 1 722 2 259 2 754 3 775 4 405 4 640 4 853 8 731
o 716 1 244 1 722 2 172 2 789 3 356 4 523 5 243 5 505 5 746 10 108
1950 k 384 633 843 1 020 1 169 1 366 1 654 1 806 1 866 1 924 2 703
m 1 157 2 209 3 115 3 953 4 938 5 956 7 851 9 007 9 602 10 133 16 880
o 1 541 2 842 3 958 4 973 6 107 7 322 9 505 10 813 11 468 12 057 19 583
1951 k 635 1 077 1 422 1 722 1 986 2 277 2 791 3 074 3 188 3 284 4 537
m 1 639 3 021 4 419 5 821 7 367 9 018 11 918 13 727 14 690 15 531 25 173
o 2 274 4 098 5 841 7 543 9 353 11 295 14 709 16 801 17 878 18 815 29 710
1952 k 1 400 2 270 3 083 3 857 4 618 5 418 6 587 7 312 7 681 8 041 12 850
m 2 083 3 988 5 925 7 913 10 086 12 455 16 545 19 123 20 529 21 850 34 821
o 3 483 6 258 9 008 11 770 14 704 17 873 23 132 26 435 28 210 29 891 47 671
1953 k 1 382 2 960 4 643 6 376 8 307 10 264 13 126 15 200 16 529 17 669 28 067
m 2 594 5 064 7 555 10 158 13 246 16 473 22 001 25 529 27 601 29 491 46 534
o 3 976 8 024 12 198 16 534 21 553 26 737 35 127 40 729 44 130 47 160 74 601
1954 k 1 973 4 180 6 493 9 162 12 155 15 616 20 381 23 961 26 349 28 483 45 977
m 3 240 6 444 9 683 13 188 17 322 21 557 28 722 33 435 36 191 38 761 60 700
o 5 213 10 624 16 176 22 350 29 477 37 173 49 103 57 396 62 540 67 244 106 677
1955 k 2 672 5 596 8 745 12 246 16 503 21 271 28 220 33 309 36 924 40 052 63 409
m 3 854 7 635 11 607 16 093 21 302 26 762 35 500 41 471 45 101 48 595 75 544
o 6 526 13 231 20 352 28 339 37 805 48 033 63 720 74 780 82 025 88 647 138 953
1956 k 3 034 6 690 10 571 14 792 20 082 26 134 34 646 40 957 45 473 49 502 77 657
m 4 338 8 575 13 181 18 285 24 357 30 697 40 672 47 567 52 122 56 182 86 776
o 7 372 15 265 23 752 33 077 44 439 56 831 75 318 88 524 97 595 105 684 164 433
1957 k 3 719 7 984 12 648 17 818 24 268 31 182 41 179 48 951 54 376 59 244 92 198
m 4 736 9 510 14 636 20 214 27 029 34 150 45 320 53 088 58 166 62 993 97 734
o 8 455 17 494 27 284 38 032 51 297 65 332 86 499 102 039 112 542 122 237 189 932
1958 k 4 265 9 125 14 401 20 266 27 539 35 268 46 288 54 970 61 344 67 126 104 293
m 5 054 10 199 15 866 22 238 29 695 37 406 49 209 57 732 63 486 68 832 106 814
o 9 319 19 324 30 267 42 504 57 234 72 674 95 497 112 702 124 830 135 958 211 107

k – kobiety
m – mężczyźni,
o – ogółem

Analizując powyższe dane dotyczące aktywnych
w 2007 r. rachunków (a więc osób objętych obowiąz-
kiem ubezpieczenia społecznego w roku 2007), moż-
na stwierdzić, że ponad 50% mężczyzn członków
OFE urodzonych w latach 1949–1958 w dniu 31 grud-
nia 2007 r. zgromadziło na swoich kontach mniej niż
16 tysięcy zł (od 50,45% w przypadku urodzonych
w 1949 r. do 55,08% w przypadku urodzonych w 1954 r.).
Analogiczna analiza w przypadku kobiet pozwala
wyciągnąć następujące wnioski:
1) dla osób urodzonych w roku 1949 53,98% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 10 000 zł,
2) dla osób urodzonych w roku 1950 53,04% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 14 000 zł,
3) dla osób urodzonych w roku 1951 53,34% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 8000 zł,
4) dla osób urodzonych w roku 1952 50,49% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 14 000 zł,
5) dla osób urodzonych w roku 1953 51,31% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 8000 zł,
6) dla osób urodzonych w roku 1954 55,95% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 14 000 zł,
7) dla osób urodzonych w roku 1955 56,06% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 12 000 zł,
8) dla osób urodzonych w roku 1956 52,49% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 14 000 zł,
9) dla osób urodzonych w roku 1957 53,04% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 14 000 zł,
420
10) dla osób urodzonych w roku 1958 53,71% mia-
ło na swoim rachunku mniej niż 16 000 zł.
Na rachunki ubezpieczonych w OFE w dalszym
ciągu wpływać będą składki. Środki te będą inwesto-
wane. Ewidencja składek w systemie ubezpieczeń
odzwierciedla jednak rozkład i poziom wynagrodzeń.
Dlatego, zwłaszcza w pierwszych latach działania
systemu, nie można oczekiwać znacznego napływu
środków do funduszy dożywotnich emerytur kapita-
łowych. Ponieważ ze względów bezpieczeństwa, tak
ważnego w systemie powszechnych ubezpieczeń,
wraz ze wzrostem oszczędności gromadzonych w fun-
duszach rosnąć będą wymagania kapitałowe stawia-
ne przez zarządzające nimi instytucje, trudno ocze-
kiwać, że będzie to przedsięwzięcie rentowne. Dlate-
go od ponad 10 lat w takiej lub innej postaci analizo-
wane jest zaangażowanie powszechnych towarzystw
emerytalnych nie tylko w zarządzanie środkami
oszczędzanymi na emeryturę, ale również w wypłatę
emerytur.
Kwestia zaangażowania lub umożliwienia po-
wszechnym towarzystwom emerytalnym uczestnicze-
nia w fazie wypłat emerytur kapitałowych ze środków
zgromadzonych w otwartych funduszach emerytal-
nych była przedmiotem rozważań, począwszy od prac
nad reformą emerytalną w roku 1997.
Zgodnie z art. 50 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu
funduszy emerytalnych towarzystwo emerytalne nie
może: nabywać lub obejmować udziałów, akcji albo
innych papierów wartościowych, jednostek uczestnic-
twa w funduszach wartościowych lub tytułów uczest-
nictwa emitowanych przez instytucje wspólnego in-
westowania mające siedzibę za granicą ani uczestni-
czyć w spółkach niemających osobowości prawnej. Od
tej zasady, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu poczyniono
wyjątki dla inwestycji w akcje spółek prowadzących
rejestry członków funduszu zarządzanego przez dane
towarzystwo (agentów transferowych), w spółkach
rozliczających transakcje zawierane na rynku kapi-
tałowym w ilości niepowodującej powstania stosunku
dominacji, a także w spółkach prowadzących działal-
ność akwizycyjną na rzecz funduszu emerytalnego
zarządzanego przez dane powszechne towarzystwo
emerytalne.
Pierwszą próbą rozszerzenia zakresu działalności
powszechnych towarzystw emerytalnych o możli-
wość udziału w rynku wypłat przyszłych emerytur
z II filaru stanowiła propozycja regulacji zawarta
w przedstawionym w 1998 r. Sejmowi III kadencji
rządowym projekcie ustawy o zakładach emerytal-
nych (druk sejmowy nr 447). Wspomniany projekt
w art. 120 pkt 2 wprowadzał zmianę w art. 50 ust. 2
ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funk-
cjonowaniu funduszy emerytalnych polegającą na
zmianie brzmienia pkt 4 umożliwiającej powszech-
nemu towarzystwu emerytalnemu nabywanie akcji
zakładów emerytalnych.
Przygotowany w ubiegłym roku przez Międzyre-
sortowy Zespół do Spraw Nadzoru Ubezpieczeń Spo-
łecznych projekt ustawy o zakładach emerytalnych
(projekt z dnia 19 lipca 2007 r., przekazany w dniu
20 lipca 2007 r. do Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej) powielał tę istotną zmianę w katalogu do-
puszczalnych inwestycji powszechnego towarzystwa
emerytalnego, która umożliwiała powszechnym to-
warzystwom emerytalnym nabywanie akcji zakła-
dów emerytalnych. Konsekwencją takiego rozwiąza-
nia byłoby pośrednie, a więc kosztowne, wykonywa-
nie przedmiotowej działalności na rynku wypłat
świadczeń z II filaru przez powszechne towarzystwa
emerytalne. Należy przypomnieć, że ww. projekt
ustawy został w dniu 27 września 2007 r. przyjęty
przez Komitet Rady Ministrów i rekomendowany Ra-
dzie Ministrów.
Jednym z pierwszych kroków ministra pracy i po-
lityki społecznej po powstaniu rządu pana premiera
Donalda Tuska było przedstawienie wzmiankowane-
go projektu ustawy partnerom społecznym. Przesła-
ny do konsultacji w listopadzie 2007 r. projekt ustawy
o świadczeniach ze środków gromadzonych w otwar-
tych funduszach emerytalnych oraz o zakładach
emerytalnych (projekt z dnia 28 listopada 2007 r.)
w art. 134 pkt 2 przewidywał nadanie art. 50 ust. 2
pkt 4 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji
i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych brzmienia,
które pozwalało nabywać towarzystwom emerytal-
nym akcje zakładów emerytalnych.
Przyjęcie takiego rozwiązania wynikało z oceny
ekonomicznej. Jak już wspomniano, gwarantowanie
wypłaty świadczeń z II filaru wymaga zaangażowa-
nia olbrzymich kapitałów. Załączone do listopadowe-
go uzasadnienia projektu ustawy, sporządzone przez
Komisję Nadzoru Finansowego symulacje sytuacji
finansowej wypłacających emerytury zakładów eme-
rytalnych wskazały, że działalność ta stanie się ren-
towna po około 40 latach z ekspektatywą zwrotu za-
angażowanego kapitału po 70 latach. Mogłoby się
więc zdarzyć, że żaden podmiot nie zainteresowałby
się utworzeniem funduszu dożywotnich emerytur
kapitałowych i zakładu emerytalnego. W takiej sytu-
acji Skarb Państwa reprezentowany przez ministra
skarbu państwa musiałby utworzyć zakład emery-
talny, który z kolei utworzyłby fundusz dożywotnich
emerytur kapitałowych. De facto oznaczałoby to peł-
ną renacjonalizację systemu i przeczyłoby idei refor-
my emerytalnej.
W związku z przyspieszeniem prac legislacyjnych
oraz zintensyfikowaniem prac analitycznych, które
nastąpiło po listopadzie 2007 r., Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w drodze umów zlecenia zleciło
wykonanie ekspertyz naukowych projektowanych
regulacji przez niekwestionowane autorytety z dzie-
dziny ekonomii i matematyki ubezpieczeniowej. Za-
gadnienie kształtu przyszłego rynku wypłat świad-
czeń z II filaru i podmiotów, które powinny być
uprawnione do wykonywania tej działalności, zosta-
ło także opisane w tych ekspertyzach. Pan profesor
Marek Góra (Szkoła Główna Handlowa) w swojej

ekspertyzie (z dnia 28 stycznia 2008 r.) na str. 12
wskazał w tym zakresie, co następuje:
„Wypłata emerytur z powszechnego systemu eme-
rytalnego jest zadaniem stricte ubezpieczeniowym.
Znaczy to, że instytucje dokonujące wypłaty muszą
być instytucjami mającymi instytucjonalną i mery-
toryczną zdolność do wykonywania tego typu dzia-
łalności. Muszą to więc być instytucje o charakterze
życiowych firm ubezpieczeniowych. Instytucje in-
nych typów, by wykonywać to zadanie, musiałyby się
stać życiowymi firmami ubezpieczeniowymi. Nie cho-
dzi tu więc o zawężenie kręgu podmiotów mogących
świadczyć usługi tego typu, lecz doprecyzowanie za-
dania, jakie ma być wykonane na rzecz uczestników
systemu. Kwestią, którą można tu dyskutować, jest
jedynie to, czy zakłady ubezpieczeń na życie mieliby
tworzyć odrębne podmioty gospodarcze, które świad-
czyłyby usługi jedynie w zakresie obsługi wypłat
z powszechnego systemu emerytalnego, czy też do-
puszczalne byłoby wykorzystanie ich istniejącej in-
frastruktury instytucjonalnej”.
Panowie profesorowie Wojciech Otto oraz Marian
Wiśniewski (Uniwersytet Warszawski) w ekspertyzie
(z dnia 28 stycznia 2008 r.) na str. 50 w przedmioto-
wym zakresie przekazali, że:
„Szereg argumentów przemawia za tym, aby rolę
zakładu emerytalnego powierzyć dwóm rodzajom
podmiotów: wydzielonym zakładom emerytalnym,
których działalność ogranicza się do zarządzania
funduszem (funduszami) emerytur kapitałowych,
oraz towarzystwom ubezpieczeń na życie, które po
uzyskaniu odpowiedniego zezwolenia mogłyby łą-
czyć działalność w zakresie wszystkich 5 grup pro-
duktów ubezpieczeń działu I i ponadto zarządzać
funduszem (funduszami) emerytur kapitałowych.
Dla takich podmiotów można by przyjąć nazwę To-
warzystwa Ubezpieczeń na Życie i Emerytur Kapi-
tałowych (TUŻEK)”.
Tak więc ekspertyzy naukowe nie brały pod uwa-
gę uwzględnienia wśród podmiotów mających wypła-
cać przyszłe świadczenia ze środków z II filaru po-
wszechnych towarzystw emerytalnych, ale jedynie
wskazywały na zakłady ubezpieczeń na życie lub
utworzenie nowych instytucji ubezpieczeniowych.
Jednakże w trakcie uzgodnień międzyresorto-
wych pojawił się problem możliwości bezpośredniego
udziału w systemie wypłat emerytur kapitałowych
zakładów ubezpieczeń na życie. W chwili obecnej
kwestie związane z szeroko rozumianymi ubezpie-
czeniami na życie reguluje dyrektywa Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. 2002/
83/WE w sprawie ubezpieczeń na życie. Dyrektywa
ta odnosi się m.in. do działalności w zakresie: tzw.
annuitetów (świadczeń wypłacanych dożywotnio),
o ile powstają na bazie kontraktowej (art. 2 ust. 1 lit. b
dyrektywy), operacji kapitałowych opartych na zasa-
dach aktuarialnych, gdzie w zamian za jednorazową
lub periodyczną składkę ustaloną z góry wypłacane
są świadczenia określonej wysokości i w określonym
okresie, o ile powstają na bazie kontraktowej (art. 2
421
ust. 2 lit. b dyrektywy), oraz operacji dotyczących
długości ludzkiego życia przewidzianych w przepi-
sach o zabezpieczeniu społecznym, jeżeli są zarządza-
ne na własne ryzyko przez przedsiębiorstwa ubezpie-
czeniowe (art. 2 ust. 3 dyrektywy). Obecnie finalizo-
wane są prace nad dyrektywą ubezpieczeniową nowej
generacji, jednak kluczowe dla wyżej opisanego pro-
blemu rozwiązania poprzedniej dyrektywy nie uległy
w ramach tych prac zmianie. Prawo polskie jako pra-
wo krajowe państwa członkowskiego Unii Europej-
skiej musi pozostawać w zgodzie z prawem unijnym.
W tej konkretnej sytuacji implikuje to w szczególno-
ści, że powierzenie działalności, o której była mowa
w projekcie, bezpośrednio zakładom ubezpieczeń
oraz oparcie systemu na zasadach kontraktowych
wymuszają: dopuszczenie do rynku zakładów ubez-
pieczeń mających siedziby w innych państwach człon-
kowskich i podlegających organom nadzoru innych
państw członkowskich, znaczne ograniczenie możli-
wości wprowadzenia publicznoprawnej ingerencji
w sferę produktów oferowanych przez te podmioty
czy też wprowadzania ograniczeń w prowadzonej
przez nie polityce lokacyjnej. Implementacja ww. roz-
wiązań pozbawiałoby podstaw prawnych do wprowa-
dzenia rozwiązań mających na celu zapewnienie pu-
blicznoprawnego charakteru wypłat z kapitałowej
części systemu emerytalnego, przewidzianego w usta-
wie o systemie ubezpieczeń społecznych. Oznacza-
łoby też w praktyce utratę przez polskiego ustawo-
dawcę swobody w kształtowaniu tego obszaru za-
bezpieczenia społecznego, ponieważ instytucje wy-
płat musiałyby w tej sytuacji podlegać przepisom
traktatowym dotyczącym swobody przepływu kapi-
tału. W konsekwencji zagrożona byłaby cała kon-
strukcja systemu wypłat z części kapitałowej syste-
mu emerytalnego.
Dlatego konieczne było wybranie takich rozwią-
zań, które stworzą podstawy do wyłączenia zakładów
emerytalnych z zakresu prawa wspólnotowego doty-
czącego swobody przepływu kapitału. Problem po-
tencjalnej zgodności proponowanych rozwiązań z prze-
pisami dyrektyw ubezpieczeniowych rozwiązuje re-
zygnacja z kontraktowego charakteru stosunku mię-
dzy ubezpieczonym a zakładem emerytalnym oraz
usamodzielnienie zakładu emerytalnego i wyodręb-
nienie funduszu dożywotnich emerytur kapitałowych
jako odrębnych osób prawnych. Relacja, która będzie
łączyć przyszłego emeryta z zakładem emerytalnym
i z funduszem dożywotnich emerytur kapitałowych
(podlegających polskiemu nadzorowi), będzie miała
charakter publicznoprawny, co oznacza, że podmioty
oferujące tego rodzaju produkty nie są zakładami
ubezpieczeń i nie podlegają przepisom dyrektyw
ubezpieczeniowych. Jednocześnie Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej przychyliło się do uwag za-
wartych w „Ekspertyzie projektu ustawy o zakładach
emerytalnych z dnia 18 lutego 2008 r.” autorstwa
panów prof. Marka Góry, prof. Wojciecha Otto i prof.
Mariana Wiśniewskiego, podnoszących kwestię wza-
jemnego stosunku podmiotów, jakimi mają być za-
422
kłady emerytalne oraz zarządzane przez nie fundu-
sze. W związku z tym podjęto decyzję o oddzieleniu
tych podmiotów poprzez wyodrębnienie osób praw-
nych: zakładu emerytalnego i funduszu dożywotnich
emerytur kapitałowych. Podmiotowe rozdzielenie za-
kładów emerytalnych od zarządzanych przez nie fun-
duszy ma na celu jasne określenie roli funduszu, któ-
rego odseparowane aktywa nie będą mogły być trak-
towane jako środki własne zakładu emerytalnego.
Konsekwencją takiego rozdzielenia będzie możliwość
pełnej kontroli przez organ nadzoru (Komisję Nad-
zoru Finansowego) przepływów finansowych oraz
jasny status prawny funduszu w przypadku łączenia,
przejmowania, likwidacji czy upadłości zakładu eme-
rytalnego zarządzającego funduszem. Jednocześnie
należy przekazać, że podjęcie tej decyzji zdecydowa-
nie przyczyniło się do zmiany optyki w zakresie pro-
jektowanego tworzenia i zarządzania funduszami
dożywotnich emerytur kapitałowych.
Jednakże na podjęcie decyzji o umożliwieniu po-
wszechnym towarzystwom emerytalnym tworzenia
i zarządzania funduszami dożywotnich emerytur ka-
pitałowych bezpośrednio wpłynęły uwagi szeregu
podmiotów, które w trakcie uzgodnień międzyresor-
towych oraz konsultacji społecznych wskazywały na
potrzebę rozważenia powszechnych towarzystw eme-
rytalnych jako podmiotów wypłacających emerytury
ze środków gromadzonych w II filarze, mając na
względzie zmniejszenie kosztów projektowanego sys-
temu. Wśród podmiotów uczestniczących w konsul-
tacjach społecznych, które przedstawiły takie stano-
wisko, należy przede wszystkim wymienić:
1. Rzecznika ubezpieczonych (w piśmie z dnia
6 marca 2008 r., sygnatura: RU/63/08), który wska-
zał, że „Innym możliwym rozwiązaniem jest powie-
rzenie tej działalności funkcjonującym PTE (po-
wszechnym towarzystwom emerytalnym). To mogło-
by wpłynąć na ograniczenie kosztów powołania no-
wych instytucji. Należałoby jednak zauważyć, że
wówczas w jednej instytucji te same kapitały gwa-
rantowałyby wypłacalność w związku z wystąpie-
niem dwóch bardzo różnych od siebie ryzyk, ryzyka
inwestycyjnego i ryzyka demograficzne”. Dalej rzecz-
nik proponuje dyskusję w tym zakresie w dalszych
pracach, mającą na celu wypracowanie taniego i bez-
piecznego systemu dla emerytów.
2. Forum Związków Zawodowych (w piśmie 19 mar-
ca 2008 r., sygnatura: Dz. FZAZ IV/343/19/03/08),
które po wyrażeniu wątpliwości co do konieczności
powstania nowej instytucji – zakładu emerytalnego,
przekazało, że jego „(...) zdaniem należałoby rozwa-
żyć możliwość działania w tym zakresie OFE” (czyli
w tym przypadku – PTE, jako zarządzającego fun-
duszem dożywotnich emerytur kapitałowych).
3. Izbę Gospodarczą Towarzystw Emerytalnych
(w pismach z dnia 19 grudnia 2007 r., sygnatura:
IGTE/140/2007, i z dnia 25 kwietnia 2008 r., sygna-
tura: IGTE/55/2008), która przekazywała, że w oce-
nie PTE zrzeszonych w izbie powołanie zakładów
emerytalnych jako odrębnych podmiotów prawnych
jest rozwiązaniem kosztownym i że zasadne jest roz-
ważenie koncepcji zakładającej możliwość powierze-
nia istniejącym instytucjom finansowym (na przy-
kład PTE czy zakładom ubezpieczeń na życie) zarzą-
dzania funduszami emerytur kapitałowych.
4. Polską Konfederację Pracodawców Prywat-
nych (w pismach z dnia 9 stycznia 2008 r., sygnatura:
PKPP/9/MR/2008, i z dnia 16 lipca 2008 r., sygnatu-
ra: PKPP/340/MR/2008), która przekazywała, że krąg
instytucji uprawnionych do wypłaty środków zgro-
madzonych w OFE powinien się skupiać się przede
wszystkim na istniejących podmiotach, takich jak
towarzystwa ubezpieczeń na życie czy powszechne
towarzystwa emerytalne.
Wprowadzenie do projektu ustawy o funduszach
dożywotnich emerytur kapitałowych przepisów umoż-
liwiających tworzenie i zarządzanie funduszami do-
żywotnich emerytur kapitałowych przez PTE wyni-
kało z opisanych wyżej argumentów, a przede wszyst-
kim oddzielenia prawnego skutkującego separacją
aktywów funduszy dożywotnich emerytur kapitało-
wych i instytucji nimi zarządzających. W związku
z tym w ramach uzgodnień międzyresortowych, wraz
z pismem zapraszającym na konferencję uzgodnie-
niową wyznaczoną na dzień 30 lipca br., przekazano
projekt ustawy z dnia 22 lipca br. zawierający prze-
pisy umożliwiające tworzenie i zarządzanie fundu-
szami dożywotnich emerytur kapitałowych przez
PTE. Wyżej wymieniony projekt został również upu-
bliczniony w Biuletynie Informacji Publicznej na
stronie internetowej Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej. Do przedmiotowej propozycji przepisów
uwagi zgłosiły następujące podmioty:
1. Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowe-
go, który w piśmie z dnia 29 lipca 2008 r., znak: DPP/
024/365/2/08/BW/DN, podniósł sprawę niewłaściwej
konstrukcji uznania zezwolenia na utworzenie fun-
duszu dożywotnich emerytur kapitałowych przez
PTE za zezwolenie na zmianę statutu PTE ze wzglę-
du na odmienne przesłanki udzielenia tego zezwole-
nia. Ponadto przewodniczący KNF wskazał, że prze-
pisy projektu w tym kształcie prowadzić mogą do
komplikacji wynikających m.in. z podwójnej regulacji
składów zarządów i rad nadzorczych.
2. Prezes Narodowego Banku Polskiego, który
w pismach z dnia 31 lipca 2008 r., znak: GP-NZ-PS-
-073-2/08/1543/2008, oraz z dnia 20 sierpnia 2008 r.,
znak: GP-LS-MJ-073-2/1631/2008, negatywnie oce-
nił to rozwiązanie, jako wprowadzające niejednolite
zasady funkcjonowania podmiotów zarządzających
funduszem dożywotnich emerytur kapitałowych,
a także powodujące sprzeczności i poważne wątpli-
wości co do relacji między przepisami ustawy o orga-
nizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych do-
tyczących PTE a przepisami projektu ustawy. Ponad-
to prezes NBP wskazał, że PTE powinny pozostać
podmiotami prowadzącymi wyłącznie dotychczasową
działalność, jako podmioty nieuprawnione (ze wzglę-
du na charakter ubezpieczeniowy działalności zakła-
du emerytalnego) oraz nieprzygotowane do wypłat

dożywotnich emerytur kapitałowych. Jednocześnie
prezes NBP konsekwentnie postulował wykreślenie
przedmiotowych przepisów z projektu ustawy.
Ponadto należy podkreślić, że uzgodniony w ra-
mach konsultacji międzyresortowych projekt ustawy
o funduszach dożywotnich emerytur kapitałowych,
zawierający przepisy umożliwiające tworzenie fundu-
szy dożywotnich emerytur kapitałowych przez PTE,
w dniu 11 sierpnia 2008 r. został przekazany człon-
kom Zespołu Komisji Trójstronnej ds. Ubezpieczeń
Społecznych. Po zapoznaniu się z tym projektem stro-
ny dialogu społecznego w dniu 20 sierpnia 2008 r. pod-
pisały stanowisko umieszczone w uzasadnieniu do
projektu ustawy. Stanowisko to wskazuje, że „Zespół
potwierdził, że projekt ustawy wymaga pilnego uchwa-
lenia przez parlament, w związku z czym rekomen-
duje projekt do dalszych prac legislacyjnych”, oraz
nie zawiera sprzeciwu wobec przyjęcia rozwiązań
umożliwiających tworzenie funduszy dożywotnich
emerytur kapitałowych przez PTE.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej po za-
kończeniu procedury uzgodnieniowej, uznając, że
w ww. zakresie istnieje zasadnicza rozbieżność sta-
nowisk z Narodowym Bankiem Polskim, przekazało
przy piśmie z dnia 20 sierpnia 2008 r. projekt ustawy
o funduszach dożywotnich emerytur kapitałowych
z wnioskiem o rozpatrzenie go przez Komitet Rady
Ministrów. Komitet Rady Ministrów w dniu 21 sierp-
nia 2008 r. przyjął z zaleceniami przedmiotowy pro-
jekt ustawy oraz rekomendował go Radzie Ministrów.
Jednocześnie Komitet Rady Ministrów zobowiązał
ministra pracy i polityki społecznej do „uwzględnie-
nia w dokumencie kierowanym pod obrady Rady Mi-
nistrów przyjętych na posiedzeniu uwag:
— ministra finansów (pismo z dnia 21 sierpnia
2008 r., znak: FN/SE/0310/61-5/MAN/08/FN-777)
z wyjątkiem uwagi dot. statusu Funduszu Gwaran-
towanych Dożywotnich Emerytur Kapitałowych oraz
podmiotu nim zarządzającego, która zostanie wyja-
śniona z ministrem pracy i polityki społecznej w try-
bie roboczym;
— przewodniczącego Komisji Nadzoru Finanso-
wego (pismo z dnia 21 sierpnia 2008 r., znak: DPP/
024/5/08/BW/DN)”.
Ponadto Komitet Rady Ministrów przyjął wyja-
śnienia ministra pracy i polityki społecznej w sprawie
uwag zgłoszonych przez prezesa Narodowego Banku
Polskiego (pismo z dnia 21 sierpnia 2008 r., znak:
GP-LS-MJ-072-2/08/1633/2008). Prezes Narodowego
Banku Polskiego podtrzymał swoje uwagi. Projekt,
poprawiony zgodnie z zaleceniami Komitetu Rady
Ministrów, został w dniu 22 sierpnia 2008 r. skiero-
wany pod obrady Rady Ministrów. Przed Radą Mini-
strów uwagi do projektu, w piśmie z dnia 26 sierpnia
2008 r., znak: DKK-073/9/08/DL, przekazał prezes
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Pre-
zes UOKiK zaproponował poprawkę do projektu
ustawy w zakresie usunięcia przepisu przewidujące-
go wyłączenie przepisów ustawy z dnia 16 lutego
2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów co do
423
łączenia się powszechnych towarzystw emerytalnych
zarządzających funduszami dożywotnich emerytur
kapitałowych. Rada Ministrów w dniu 26 sierpnia
przyjęła projekt ustawy o funduszach dożywotnich
emerytur kapitałowych.
W związku z tym należy wskazać, że kwestia two-
rzenia funduszy dożywotnich emerytur kapitałowych
i zarządzania nimi przez PTE była przedmiotem ob-
rad i decyzji zarówno Komitetu Rady Ministrów, jak
i samej Rady Ministrów.
Zgromadzone dokumenty wskazują, że IGTE jako
organizacja samorządu gospodarczego realizowała
swoje ustawowe uprawnienia wynikające z ustawy
z dnia 30 maja 1989 r. o izbach gospodarczych oraz
swoje zadania statutowe. Należy zauważyć, że ww.
ustawa, stanowiąc realizację art. 17 ust. 2 Konstytu-
cji RP, określa w art. 4 ust. 1, że izba gospodarcza
jest uprawniona do wyrażania opinii o projektach
rozwiązań odnoszących się do funkcjonowania gospo-
darki oraz może uczestniczyć, na zasadach określo-
nych w odrębnych przepisach, w przygotowywaniu
projektów aktów prawnych w tym zakresie. Ponadto,
zgodnie z art. 6 ww. ustawy, właściwe organy admi-
nistracji państwowej mają obowiązek udzielania
izbom gospodarczym informacji niezbędnych do wy-
konywania ich zadań statutowych. Zgodnie z § 5 ust. 2
pkt 4 oraz ust. 3 pkt 2 Statutu Izby Gospodarczej
Towarzystw Emerytalnych (tekst uchwalony przez
Walne Zgromadzenie Członków Izby Gospodarczej
w dniu 6 stycznia 2004 r.) IGTE swoje zadania reali-
zuje m.in. przez uczestniczenie w pracach legislacyj-
nych oraz wyrażanie, w imieniu członków izby, opinii
i stanowisk wobec projektów rozwiązań dotyczących
systemu emerytalnego oraz zasad organizacji rynku
finansowego w Polsce, delegowanie swoich przedsta-
wicieli, na zaproszenie organów państwowych i sa-
morządu terytorialnego, do uczestniczenia w organi-
zowanych przez nie pracach.
Jednocześnie należy przekazać, że ministerstwo
nie dysponuje informacjami, czy wśród osób doradza-
jących administracji rządowej, odpłatnie lub bezpłat-
nie, w sprawie tej ustawy były osoby wykonujące
w 2008 r. na rzecz IGTE pracę lub odpłatne usługi
albo pozostające z tą izbą w stosunku zatrudnienia,
wynikającym z umowy zlecenia lub innej umowy
o podobnym charakterze. Należy natomiast przeka-
zać, że ministerstwo dysponuje informacjami na te-
mat ich dorobku naukowego, kompetencji oraz wy-
danych publikacji osób, u których zamówiono cyto-
wane w tekście ekspertyzy. Ponadto, co wymaga
podkreślenia, żadna z zamówionych przez minister-
stwo ekspertyz naukowych nie zawierała propozycji
przyjęcia w przedmiotowym projekcie ustawy roz-
wiązania umożliwiającego tworzenie i zarządzanie
funduszami dożywotnich emerytur kapitałowych
przez PTE.
Na zakończenie należy podkreślić, że opinie za-
równo różnych podmiotów gospodarczych, jak i osób
o znaczącym dorobku naukowym miały w trakcie
prac legislacyjnych jedynie charakter pomocniczy,
424
a wszystkie decyzje dotyczące kształtu projektu usta-
wy były podejmowane przez podmioty do tego upraw-
nione, tj. przedstawicieli resortu, Komitet Rady Mi-
nistrów oraz Radę Ministrów. Jednocześnie uprzej-
mie informuję, że przywołane w niniejszej odpowiedzi
dokumenty dotyczące uzgodnień międzyresortowych
i konsultacji społecznych projektu ustawy o fundu-
szach dożywotnich emerytur kapitałowych są dostęp-
ne w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej:
www.mpips.gov.pl/bip/.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie możliwości pozyskania
w budżecie Ministerstwa Zdrowia na 2009 r.
dodatkowych środków finansowych
celem rozszerzenia kalendarza szczepień
przeciwko pneumokokom i ospie wietrznej
(6309)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła na Sejm RP Wiesława Jan-
czyka z dnia 30 października 2008 r., przekazaną
przy piśmie z dnia 15 listopada 2008 r., znak: SPS-
-023-6309/08, w sprawie możliwości pozyskania
w budżecie Ministerstwa Zdrowia na 2009 r. dodat-
kowych środków finansowych celem rozszerzenia
kalendarza szczepień przeciwko pneumokokom i ospie
wietrznej, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że Pro-
gram Szczepień Ochronnych jest opracowywany pod
względem merytorycznym przez Główny Inspektorat
Sanitarny na podstawie ustawy z dnia 6 września
2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U.
Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.). Minister zdrowia
w ramach Programu Szczepień Ochronnych finansu-
je zakup szczepionek dla wszystkich dzieci i młodzie-
ży, niezależnie od poziomu dochodów w rodzinie czy
miejsca zamieszkania.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że każdorazowe
zmiany w kalendarzu podlegają rekomendacji dzia-
łającej przy ministrze zdrowia Komisji Chorób Za-
kaźnych Rady Sanitarno-Epidemiologicznej i Pedia-
trycznego Zespołu Ekspertów do spraw Programu
Szczepień Ochronnych, jednakże są one uwarunko-
wane wysokością środków finansowych przyznanych
na realizację powyższego zadania w danym roku bu-
dżetowym.
Ponadto uprzejmie informuję, że rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 24 czerwca 2008 r. zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie wykazu obowiązko-
wych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowa-
dzania i dokumentacji szczepień (Dz. U. z 2008 r.,
Nr 122, poz. 795) z dniem 1 października 2008 r.
zostały wprowadzone do Kalendarza Obowiązko-
wych Szczepień Ochronnych szczepienia przeciw
pneumokokom i przeciw ospie wietrznej dla dzieci
z określonych grup ryzyka.
Koszty przeprowadzenia szczepień obowiązko-
wych osób ubezpieczonych są pokrywane na zasa-
dach określonych w przepisach o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(świadczeniobiorcy zapewnia się i finansuje ze środ-
ków publicznych na zasadach i w zakresie określo-
nych w ustawie m.in. obowiązkowe szczepienia ochron-
ne). Należy wskazać, że według aktualnie obowiązu-
jących uregulowań prawnych, tj. art. 15 ust. 6 ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych
i zakażeniach, systemowo rozwiązano problematykę
finansowania szczepień ochronnych.
Ponadto zakup preparatów szczepionkowych do
prowadzenia obowiązkowych szczepień ochronnych
w obecnie obowiązującym systemie prawa nie może
być finansowany z innych źródeł niż z części budżetu,
którego dysponentem jest minister zdrowia (stosow-
nie do art. 16 ust. 7 ustawy o chorobach zakaźnych
i zakażeniach preparaty do szczepień zakupuje mini-
ster właściwy do spraw zdrowia, zgodnie z przepisa-
mi o zamówieniach publicznych).
Natomiast w przypadku szczepień zalecanych
koszty zakupu preparatów do szczepień ponosi osoba
poddająca się szczepieniu. Ponadto szczepienia takie
mogą być finansowane również przez gminy, które
zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie terytorialnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) zaspokajają zbiorowe potrzeby
wspólnoty m.in. z zakresu ochrony zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie wzrostu cen energii elektrycznej
(6314)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Andrzeja Stawiarskiego z dnia
7 listopada 2008 r. (wystąpienie Marszałka Sejmu

RP z dnia 15 listopada 2008 r., znak SPS-023-6314/
08) w sprawie wzrostu cen energii elektrycznej
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień do kwestii podniesionych w wyżej wymienionej
interpelacji.
1) Jak Pan Minister zapatruje się na uproszcze-
nia procedur związanych ze zmianą sprzedawcy
energii?
W moim przekonaniu problematyka zmiany sprze-
dawcy energii elektrycznej przez odbiorcę końcowego
jest nierozerwalnie związana z procesem budowy
i rozwoju konkurencyjnego rynku energii elektrycz-
nej, zarówno w naszym kraju, jak i w krajach człon-
kowskich całej Unii Europejskiej. Dlatego, mając na
względzie kształtowanie struktur prawnych i orga-
nizacyjnych tego rynku w pełnej zgodności z rozwią-
zaniami unijnymi, w ramach implementowania do
naszego porządku prawnego postanowień dyrektywy
2003/54/WE z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej
wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elek-
trycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE, do usta-
wy Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.) została m.in. wprowadzona
zapisem art. 4j tzw. zasada TPA (Third Part Access
– dostęp strony trzeciej), zgodnie z którą odbiorcy
mają prawo do zakupu energii elektrycznej od wybra-
nego przez siebie sprzedawcy tej energii. Od dnia
1 lipca 2007 r. powyższe prawo przysługuje również
odbiorcom energii elektrycznej w gospodarstwach
domowych, obejmując tym samym wszystkich odbior-
ców końcowych w naszym kraju.
Pragnę uprzejmie poinformować, że mając na
uwadze wyniki prowadzonego przez prezesa URE
bieżącego monitoringu rynku energii elektrycznej,
potwierdzające istnienie stosunkowo niewielkiej licz-
by odbiorców, którzy dotychczas skorzystali z zasady
TPA, oraz mając na uwadze właściwe kształtowanie
prawa w zakresie zagwarantowania bezpieczeństwa
i ciągłości dostaw energii elektrycznej, podjąłem ko-
lejną inicjatywę nowelizacji ustawy Prawo energe-
tyczne. W ramach tej nowelizacji m.in. znajdują się
oczekiwane regulacje dotyczące uproszczenia proce-
dur związanych ze zmianą sprzedawcy energii elek-
trycznej. Projekt nowelizacji ustawy został już przy-
jęty w dniu 10 grudnia 2008 r. przez Komitet Euro-
pejski Rady Ministrów, a po przyjęciu w najbliższym
czasie przez Radę Ministrów projekt ten zostanie
bezzwłocznie skierowany do Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej.
2) Jakie są szanse na wzrost płac, emerytur i rent
w nawiązaniu do wzrostu cen energii, gazu, żywno-
ści, a co za tym idzie – wzrostu w innych gałęziach
przemysłu?
W rozwiązaniach polityki społecznej emeryci i ren-
ciści nie są traktowani ani lepiej, ani gorzej niż inne
grupy ludności. Dlatego przedmiotem stałej troski
rządu, a w szczególności ministra właściwego do spraw
pracy i polityki społecznej, jest eliminacja zagrożenia
ubóstwem wszystkich polskich rodzin. Obiektywną
prawdą jest fakt, że zagrożenia tego nie da się wyeli-
425
minować z dnia na dzień, a trwała poprawa bytu
wszystkich polskich rodzin jest uzależniona od dal-
szego dynamicznego rozwoju naszej gospodarki
i związanego z nim wzrostu siły nabywczej – za-
równo wynagrodzeń, jak i świadczeń emerytalno-
-rentowych.
Pragnę uprzejmie poinformować, że jednym z ele-
mentów stworzenia trwałych podstaw rozwoju naro-
dowej gospodarki jest m.in. wdrażana reforma syste-
mu ubezpieczeń społecznych. W konstrukcji tego
systemu zasadniczą rolę odgrywa waloryzacja świad-
czeń emerytalno-rentowych i zasady indeksacji tych
świadczeń. Zasady te określają bowiem zakres ochro-
ny realnej wartości emerytur i rent, m.in. w związku
z podwyżkami cen energii, gazu, żywności i innych
świadczeń bytowych, jak również decydują o udziale
populacji osób nieaktywnych zawodowo we wzroście
gospodarczym i we wzroście poziomu życia całego
społeczeństwa.
Obecnie obowiązujące zasady waloryzacji emery-
tur i rent, określone w ustawie z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.), są wynikiem zmian wprowadzonych
ustawą z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. Nr 191, poz. 1368). Ustawą tą
przywrócono coroczną waloryzację świadczeń eme-
rytalno-rentowych oraz wprowadzono wskaźnik wa-
loryzacji, odpowiadający średniorocznemu wskaźni-
kowi cen towarów oraz usług konsumpcyjnych w po-
przednim roku kalendarzowym i zwiększonemu o co
najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wyna-
grodzenia w poprzednim roku kalendarzowym.
Można zatem powiedzieć, że wskaźnik waloryzacji
„patrzy wstecz”. Dlatego przeprowadzona w 2008 r. wa-
loryzacja emerytur i rent uwzględniła inflację za lata
2006 i 2007. Natomiast wzrost cen, który nastąpi
w 2008 r., będzie uwzględniony przy waloryzacji świad-
czeń, która będzie przeprowadzona w 2009 r.
Wprowadzony znacznie korzystniejszy, bo corocz-
ny, system waloryzacji świadczeń emerytalno-rento-
wych, skorelowany ze wzrostem wynagrodzeń, uzna-
ny został za formę obowiązującą w procesie urealnia-
nia wartości emerytur i rent. Zmiany w znacznym
stopniu uwzględniają też interesy osób pobierających
świadczenia emerytalno-rentowe. Ponadto metoda
ustalania wskaźnika waloryzacji emerytur i rent po-
woduje, że taka waloryzacja nie tylko służy zachowa-
niu siły nabywczej świadczeń w relacji do kosztów
utrzymania (waloryzacja cenowa), ale również za-
pewnia ich realny wzrost powyżej inflacji i tym sa-
mym umożliwia emerytom i rencistom udział we
wzroście gospodarczym (uwzględnienie w formule
waloryzacji realnego wzrostu wynagrodzeń) na mia-
rę możliwości budżetu państwa i Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych. Należy również nadmienić, że tak
przeprowadzona waloryzacja na równi traktuje
wszystkich emerytów i rencistów, gdyż niezależnie
426
od wysokości wypracowanych świadczeń są one pod-
wyższane takim samym wskaźnikiem waloryzacji.
Pragnę dodatkowo poinformować, że w odpowie-
dzi na głosy partnerów społecznych, dotyczące zmian
w zakresie waloryzacji emerytur i rent, w dniu 15 maja
2008 r. powyższa kwestia była przedmiotem dyskusji
Zespołu ds. Ubezpieczeń Społecznych Trójstronnej
Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych. W wyniku
uzgodnień ustalono, że w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej zostanie przygotowany stosowny
projekt ustawy wprowadzający zmianę dotyczącą ter-
minu negocjacji wysokości wskaźnika waloryzacji
emerytur i rent w części uzależnionej od realnego
wzrostu płac. Zgodnie z obecnie obowiązującymi
przepisami negocjacje dotyczące zwiększenia wskaź-
nika waloryzacji przeprowadza się dopiero po ogło-
szeniu (do końca stycznia) przez prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego średniorocznych wskaźników
cen oraz (do 7 roboczego dnia lutego) realnego wzro-
stu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku
kalendarzowym. Trójstronna Komisja ma jedynie
5 dni na uzyskanie konsensusu w tej sprawie.
Uprzejmie informuję, że w dniu 30 września 2008 r.
Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, stanowiący realizację uchwały
nr 32 Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodar-
czych z dnia 2 czerwca 2008 r. w sprawie trybu ne-
gocjacji wysokości wskaźnika waloryzacji emerytur
i rent. Zgodnie z przyjętymi ustaleniami w projekcie
proponuje się, aby negocjacje wzrostu wskaźnika wa-
loryzacji rozpoczynały się już w czerwcu każdego
roku, po przedstawieniu partnerom społecznym
przez stronę rządową informacji o prognozowanych
wielkościach makroekonomicznych. W przypadku,
gdy strony nie dojdą do porozumienia, strona rządo-
wa (tak jak obecnie) podejmie decyzję odnośnie do
wysokości wzrostu tego wskaźnika.
Według nowych zasad negocjowany byłby już wskaź-
nik najbliższej waloryzacji, która będzie przeprowadzo-
na w marcu 2009 r. Negocjacje dotyczące jego zwięk-
szenia rozpoczęłyby się w terminie 14 dni od dnia wej-
ścia w życie projektowanej ustawy. Nowe terminy ne-
gocjacji powinny pozwolić na zapewnienie odpowied-
nich środków na podwyżkę świadczeń w ustawie bu-
dżetowej na następny rok. W chwili obecnej projekt
ustawy znajduje się w Sejmie RP (druk nr 1109).
3) Czy przewiduje Pan Minister wdrożenie pro-
gramów osłonowych dla najuboższych rodzin?
Mając na względzie m.in. społeczny wymiar po-
stępującego procesu urynkowienia w sektorze elek-
troenergetyki, związanego z tym odchodzenia od za-
twierdzania taryf na energię elektryczną przez pre-
zesa Urzędu Regulacji Energetyki oraz istotne prze-
słanki powodujące wzrosty cen energii elektrycznej,
podjąłem inicjatywę uregulowania tej kwestii, pomi-
mo że resortem właściwym w sprawie systemowych
rozwiązań dotyczących pomocy społecznej jest mini-
ster właściwy do spraw pracy i polityki społecznej.
Jako przewodniczący Zespołu Sterującego do Spraw
Realizacji „Programu dla elektroenergetyki” w dniu
15 lutego 2008 r. wydałem specjalne zarządzenie
w sprawie powołania międzyresortowej grupy roboczej
do opracowania projektów aktów prawnych zapewnia-
jących odbiorcom słabym ekonomicznie właściwy po-
ziom ochrony na konkurencyjnym rynku energii elek-
trycznej oraz nadających prezesowi URE odpowiednią
rolę i narzędzia regulacyjne na takim rynku.
Jednym z zadań tej grupy, pracującej pod prze-
wodnictwem wiceprezesa URE, było przygotowanie
i przedstawienie ministrowi gospodarki legislacyj-
nych propozycji niezbędnych do wdrożenia do końca
2008 r., zmierzających do zbudowania rozwiązania
systemowego, w którym pozycja odbiorców najsłab-
szych ekonomicznie byłaby odpowiednio prawnie
usankcjonowana i wzmocniona przed dniem 1 stycz-
nia 2009 r., tj. przed przewidywaną wtedy przez pre-
zesa URE datą zwolnienia przedsiębiorstw obrotu
energią elektryczną z obowiązku przedkładania do
zatwierdzania taryf dla odbiorców w gospodarstwach
domowych.
Właśnie w ramach prac tej grupy nad przygoto-
waniem takiego systemowego rozwiązania przedys-
kutowano m.in. projekt prezesa URE polegający na
stworzeniu zespołu instrumentów pomagającym od-
biorcom słabym ekonomicznie uniknąć wstrzymania
dostaw energii elektrycznej. Projekt zakładał uzna-
nie energii elektrycznej za podstawowe dobro cywi-
lizacyjne, konieczne do zaspokojenia niezbędnej po-
trzeby bytowej, a ciężar niesienia pomocy tym gru-
pom odbiorców miałby spoczywać na gminach po-
przez istniejące ośrodki pomocy społecznej oraz wy-
działy mieszkaniowe (istniejące przepisy prawa
w zakresie funkcjonowania i zadań własnych gmin
tworzą odpowiednie ramy prawne do realizacji przez
nie polityki społecznej).
W tym celu propozycja zakładała zwiększenie
środków własnych gmin poprzez zwiększenie wyso-
kości udziałów we wpływach z podatku dochodowe-
go, wykorzystanie części wpływów z opłat koncesyj-
nych oraz z kar pieniężnych wymierzanych przez
prezesa URE. Propozycja zakładała także zastoso-
wanie rozwiązań systemowych polegających na
zmniejszeniu dotychczasowej wysokości podatków
nakładanych na energię elektryczną (akcyza, VAT).
Projekt zawierał wprowadzenie pakietu odpowied-
nich zmian w ustawach:
— o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.),
— o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r.
Nr 71, poz.734, z późn. zm.),
— o dochodach jednostek samorządu terytorialne-
go (Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.),
— o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29,
poz. 257, z późn. zm.),
— o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.),

— Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.).
Zaproponowane rozwiązanie, uznane za możliwe
do przyjęcia przez Ministerstwo Gospodarki, nie zna-
lazło akceptacji Ministerstwa Finansów, Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwa Infra-
struktury oraz prezesa Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów. Instytucje te wskazały jako ich
zdaniem jedyne możliwe do przyjęcia rozwiązanie
niesienie pomocy odbiorcom słabym ekonomicznie
poprzez wprowadzenie taryf socjalnych na energię
elektryczną.
Pragnę w tym miejscu podkreślić, że Minister-
stwo Gospodarki oraz prezes URE nie preferują
wprowadzenia regulowanych tańszych taryf socjal-
nych, uznając, że takie rozwiązanie nie jest najwła-
ściwszym środkiem pomocy słabym ekonomicznie
odbiorcom w warunkach liberalizowanego rynku
energii elektrycznej i przy prawidłowo działającym
w kraju systemie pomocy społecznej. W dobie odcho-
dzenia od taryfowania w obszarach konkurencyj-
nych elektroenergetyki i eliminowania barier roz-
woju rynku energii elektrycznej jako systemu kształ-
tującego właściwe relacje ekonomiczne i czystą
strukturę cen dla energii elektrycznej traktowanej
jako towar oraz czystą strukturę cen dla usług do-
starczania tej energii do odbiorców końcowych ad-
ministracyjne wprowadzenie taryf socjalnych w prak-
tyce prowadziłoby do przywrócenia subsydiowania
skrośnego i ponownego zniekształcenia rynkowych
informacji w zakresie prawidłowej wyceny energii
elektrycznej, czego doświadczaliśmy w sektorze
elektroenergetyki przez długie minione lata i co nie-
wątpliwie odcisnęło swoje piętno na warunkach
funkcjonowania tego sektora, włącznie z ogranicze-
niem jego potencjału rozwojowego.
W świetle zaistniałych zasadniczych rozbieżności
co do kształtu ww. projektu systemowego rozwiąza-
nia, mając na względzie wypełnienie zapisów dyrek-
tywy 2003/54/WE odnoszących się do wprowadzenia
przez kraje członkowskie stosowania środków służą-
cych pomocą odbiorcom słabym ekonomicznie, grupa
robocza uzgodniła (z zastrzeżeniami Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi zakresu
ochrony odbiorców wrażliwych) wprowadzenie roz-
wiązania, w drodze kolejnej nowelizacji ustawy Pra-
wo energetyczne, polegającego na:
— zdefiniowaniu odbiorcy słabego ekonomicznie
(czego nie ma dotychczas w naszym prawodawstwie,
a jest jednoznacznie zalecane przez Komisję Europej-
ską), co z punktu widzenia prawnego ma kluczowe
znaczenie dla każdego z kolejnych kroków i podejmo-
wanych działań na rzecz najuboższych odbiorców
energii elektrycznej w naszym kraju,
— wprowadzeniu świadczenia pomocy najuboż-
szym grupom odbiorców energii elektrycznej przez
przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się dystry-
bucją tej energii (w porozumieniu z jej sprzedawcami)
poprzez opracowywanie i realizowanie wewnętrz-
nych własnych programów pomocy w celu umożliwie-
427
nia uniknięcia wstrzymania dostarczania energii
elektrycznej słabym ekonomicznie odbiorcom,
— odpowiednim wzmocnieniu kompetencji prezesa
URE w zakresie sprawowania nadzoru nad działalno-
ścią przedsiębiorstw energetycznych celem zapobiega-
nia ewentualnym możliwościom nadużywania przez
nie siły rynkowej na rynku hurtowym i rynku deta-
licznym energii elektrycznej, a tym samym w konse-
kwencji wobec odbiorców końcowych.
Rozwiązanie to nie pociągałoby za sobą dodatko-
wego obciążenia budżetu państwa oraz budżetów
jednostek samorządu terytorialnego. Jego realizacja
odbywałaby się tylko ze źródeł finansowych przed-
siębiorstw energetycznych zajmujących się dystrybu-
cją energii elektrycznej oraz przedsiębiorstw dokonu-
jących sprzedaży tej energii odbiorcom końcowych.
Moim zdaniem to proponowane rozwiązanie nie
może jednak być uznane jako noszące cechy pełnego
rozwiązania systemowego – może mieć jedynie cha-
rakter rozwiązania uzupełniającego, stosowanego
dobrowolnie przez przedsiębiorstwa sektora energe-
tyki w ramach tzw. społecznej odpowiedzialności
biznesu CSR (z ang. Corporate Social Responsibili-
ty) w warunkach konkurencyjnego rynku energii
elektrycznej. Dlatego celem wypracowania rozwią-
zania, mieszczącego się w zakresie systemu pomocy
społecznej w naszym kraju, a jednocześnie możliwe-
go do wdrożenia w życie w sposób niezakłócający
właściwego funkcjonowania rynku energii elek-
trycznej, w dalszym ciągu będą prowadzone konsul-
tacje, w szczególności z Ministerstwem Pracy i Po-
lityki Społecznej oraz Ministerstwem Finansów
jako właściwymi w sprawach pomocy społecznej
i źródeł jej finansowania.
Jednocześnie pragnę dodać, że w dotychczaso-
wym orzecznictwie sądowym Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego energia elektryczna nie jest trak-
towana jako niezbędna potrzeba bytowa, co w kon-
sekwencji powoduje, że nie można wobec tego dobra
stosować rozwiązań w postaci zasiłków celowych dla
najuboższych grup odbiorców końcowych. Dlatego
wprowadzenie systemowego rozwiązania, mającego
na celu ochronę odbiorcy słabego ekonomicznie, wy-
magać będzie zmiany kilku ustaw. Z całą pewnością
nie obejdzie się bez konieczności uzyskania politycz-
nego konsensusu w tej sprawie, w tym również
w Sejmie RP.
4) Za co i jak zdaniem Pana Ministra mają żyć
i funkcjonować najubożsi Polacy?
Problematyka życia i funkcjonowania najuboż-
szych grupy społecznych wymaga stałej troski nasze-
go państwa. Dlatego właśnie dla tych grup stworzony
jest cały system pomocy społecznej. Uprzejmie infor-
muję, że w tym systemie pomocy głównymi podmio-
tami działającymi na rzecz rozwiązywania problemu
ubóstwa są gminne jednostki samorządu terytorial-
nego. Administracja rządowa, działając na podstawie
konstytucyjnej zasady pomocniczości państwa, wspie-
ra i w przyszłości wspierać będzie działania samorzą-
du terytorialnego oraz organizacji pozarządowych
428
zmierzające do poprawy poziomu integracji spo-
łecznej osób ubogich, a w szczególności rodzin
z dziećmi.
Mając na uwadze niezwykle istotny wymiar funk-
cjonowania systemu pomocy społecznej w naszym
kraju, przedstawiam poniżej szeroką informację
w tej sprawie.
Otóż osoby znajdujące się w trudnej sytuacji fi-
nansowej, zależnie od potrzeb, mogą zostać objęte
pomocą z szerokiego wachlarza świadczeń z pomocy
społecznej, świadczoną w formie niematerialnej lub
materialnej, przewidzianych w ustawie z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej. Świadczenia te przy-
znawane są na podstawie przyjętych w ustawie kry-
teriów dochodowych podlegających weryfikacji co
trzy lata, z uwzględnieniem wyniku badań progu in-
terwencji socjalnej. W październiku 2006 r. odbyła
się pierwsza taka weryfikacja, a kryteria dochodowe
wprowadzone od dnia 1 października 2006 r. obowią-
zują obecnie.
Badania progu interwencji socjalnej dokonuje In-
stytut Pracy i Spraw Socjalnych. W roku, w którym
przeprowadza się weryfikację, Rada Ministrów do
dnia 15 maja przedstawia Trójstronnej Komisji ds.
Społeczno-Gospodarczych: propozycję kwot kryte-
riów dochodowych, informację o realizacji świadczeń
pieniężnych z pomocy społecznej za okres od poprzed-
niej weryfikacji wraz z liczbą świadczeniobiorców,
liczbę świadczeń oraz ogólną kwotę wydatków na
świadczenia. Trójstronna Komisja uzgadnia kryteria
dochodowe w terminie do dnia 15 czerwca danego
roku kalendarzowego, a minister właściwy do spraw
zabezpieczenia społecznego ogłasza (w drodze ob-
wieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospo-
litej Polskiej „Monitor Polski”) zweryfikowane kry-
teria dochodowe do dnia 15 lipca w roku, w którym
przeprowadza się weryfikację.
W przypadku, gdy Trójstronna Komisja nie uzgod-
ni w przewidzianym terminie kryteriów dochodo-
wych, Rada Ministrów ustala, nie niższe niż w przed-
stawionej propozycji, kryteria dochodowe w terminie
do dnia 15 lipca danego roku. Zweryfikowane kryte-
ria dochodowe obowiązują od dnia 1 października
roku, w którym jest przeprowadzana weryfikacja.
Kolejna weryfikacja kryteriów dochodowych zostanie
przeprowadzona w 2009 r.
Zgodnie z zapisami ustawy o pomocy społecznej
(art. 8 ust. 1) pomoc pieniężna przysługuje:
— osobie samotnie gospodarującej, której dochód
nie przekracza 477 zł,
— osobie w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w ro-
dzinie nie przekracza kwoty 351 zł,
— rodzinie, której dochód nie przekracza sumy
kwot kryterium dochodowego na osobę w rodzinie.
Za dochód uważa się sumę miesięcznych przycho-
dów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub
w przypadku utraty dochodu – z miesiąca, w którym
wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło
ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, po-
mniejszoną o:
— miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym
od osób fizycznych,
— składki na ubezpieczenie zdrowotne, określone
w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Naro-
dowym Funduszu Zdrowia oraz ubezpieczenia spo-
łeczne, określone w odrębnych przepisach,
— kwotę alimentów świadczonych na rzecz in-
nych osób,
— jednorazowe pieniężne świadczenie socjalne,
wartość świadczeń w naturze oraz świadczenie
przysługujące osobie bezrobotnej na podstawie prze-
pisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy z tytułu wykonywania prac społecznie uży-
tecznych.
Planowana nowelizacja ustawy o pomocy społecz-
nej przewiduje dodatkowo wyłączenie z dochodu za-
siłków celowych, a także pomocy materialnej, mają-
cej charakter socjalny albo motywacyjny, przyznawa-
nej na podstawie przepisów o systemie oświaty. Oso-
by znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej mogą
otrzymywać pomoc finansową w formie następują-
cych świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej: za-
siłek stały, zasiłek okresowy, specjalny zasiłek okre-
sowy, zasiłek celowy i specjalny zasiłek celowy. Zasi-
łek stały - przysługuje pełnoletniej osobie samotnie
gospodarującej, całkowicie niezdolnej do pracy z po-
wodu wieku lub niepełnosprawności, jeżeli jej dochód
jest niższy od kryterium dochodowego osoby samot-
nie gospodarującej oraz pełnoletniej osobie pozosta-
jącej w rodzinie, całkowicie niezdolnej do pracy z po-
wodu wieku lub niepełnosprawności, jeżeli jej dochód,
jak również dochód na osobę w rodzinie są niższe od
kryterium dochodowego na osobę w rodzinie.
Zasiłek stały – ustala się w ten sposób, że dla oso-
by samotnie gospodarującej stanowi on różnicę mię-
dzy kryterium dochodowym (477 zł) a dochodem tej
osoby, a dla osoby w rodzinie stanowi różnicę między
kryterium dochodowym (351 zł) a dochodem na oso-
bę w rodzinie. Kwota zasiłku stałego nie może być
niższa niż 30 zł miesięcznie, zaś maksymalna wyso-
kość świadczenia wynosi 444 zł. Dużą grupę spośród
osób otrzymujących ten zasiłek stanowią osoby w po-
deszłym wieku, w przypadku których to świadczenie
jest jedynym dochodem lub też jest uzupełnieniem
ich niskich dochodów, np. renty rolniczej czy zasiłku
pielęgnacyjnego.
Zasiłek okresowy – przyznawany w szczególności
ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnospraw-
ność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia
uprawnień do świadczeń z innych systemów zabez-
pieczenia społecznego w wysokości od 20 zł do 418 zł.
Świadczenie to stanowi różnicę między posiadanym
dochodem a przyjętym kryterium uprawniającym
do świadczeń z pomocy społecznej, przy czym ustalo-
na została minimalna gwarantowana wysokość tego
świadczenia, docelowo (od 2008 r.) na poziomie:
— dla osób samotnych w wysokości nie niższej
niż 50% kwoty różnicy między kryterium dochodo-
wym osoby samotnie gospodarującej a posiadanym
dochodem,

— dla rodziny w wysokości nie niższej niż 50%
różnicy między kryterium dochodowym rodziny
a posiadanym dochodem.
Okres, na jaki jest przyznawany zasiłek okresowy,
ustala ośrodek pomocy społecznej na podstawie oko-
liczności sprawy. Zasiłek ten jest zadaniem własnym
gminy, dofinansowywanym z budżetu państwa.
Zasiłek celowy – może być przyznany w celu za-
spokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczegól-
ności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu
żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbęd-
nych przedmiotów użytku domowego, drobnych re-
montów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów
pogrzebu. Zasiłek celowy może być przyznany rów-
nież osobie albo rodzinie, które poniosły stratę w wy-
niku zdarzenia losowego lub w wyniku klęski żywio-
łowej i ekologicznej. Zasiłek przyznawany z takich
przyczyn może być przyznany niezależnie od dochodu
i może nie podlegać zwrotowi.
W przypadkach nieprzewidzianych regulacjami
ustawy, uzasadniających przyznanie pomocy społecz-
nej osobie lub rodzinie o dochodach przekraczających
kryteria dochodowe, może być przyznany specjalny
zasiłek celowy niepodlegający zwrotowi w wysokości
nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodo-
wego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny.
Może też być przyznany zasiłek okresowy, zasiłek
celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem zwrotu
części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na po-
moc rzeczową. Zasiłki celowe finansowane są z bu-
dżetu gmin.
Ponadto osoba lub rodzina ma prawo do schronie-
nia, posiłku i niezbędnego ubrania, jeżeli jest tego
pozbawiona.
W dniu 31 grudnia 2005 r. weszła w życie ustawa
z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259), która będzie obowią-
zywać do końca 2009 r. Ustawa ta ma na celu przede
wszystkim ograniczanie zjawiska niedożywienia
(w szczególności wśród dzieci i młodzieży, a także
wśród osób przewlekle chorych, niepełnosprawnych
i w podeszłym wieku) oraz wsparcie gmin w realiza-
cji ich zadania własnego w zakresie dożywiania dzie-
ci i młodzieży oraz zapewnienia posiłku osobom, któ-
re nie są w stanie go sobie zapewnić.
W ramach tego programu pomocą w zakresie do-
żywiania objęte zostały: dzieci do siódmego roku ży-
cia, uczniowie do czasu ukończenia szkoły ponadgim-
nazjalnej, a także osoby i rodziny znajdujące się
w trudnej sytuacji z różnych powodów (np. ubóstwa,
sieroctwa, bezdomności, bezrobocia, długotrwałej lub
ciężkiej choroby, przemocy w rodzinie, wielodzietno-
ści, bezradności w sprawach opiekuńczo-wychowaw-
czych i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłasz-
cza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, zda-
rzenia losowego, sytuacji kryzysowej), w szczególno-
ści osoby samotne, w podeszłym wieku, chore lub nie-
pełnosprawne. Na podstawie przyjętych w ustawie
kryteriów dochodowych pomoc może wynosić do
429
150% kryterium dochodowego określonego w art. 8
ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, co dla
osoby samotnie gospodarującej stanowi kwotę 715,50 zł,
a w rodzinie 526,50 zł na osobę.
Ww. ustawa przewiduje trzy formy pomocy w ra-
mach ustanowionego programu, tj.: posiłek (w tym
również z organizacją dowozu tego posiłku), zasiłek
celowy oraz pomoc rzeczowa.
Źródłem finansowania programu są zarówno
środki własne gmin, jak również środki budżetu pań-
stwa. Wspomniana ustawa gwarantuje, że środki pla-
nowane corocznie w budżecie państwa na realizację
programu nie będą niższe od 500 mln zł. Ogółem
w latach 2006–2009 kwota wydatkowana z budżetu
państwa (bez środków własnych gmin) na realizację
programu wynosić będzie nie mniej niż 2 mld zł. Za-
danie odpowiedniego podziału środków na poszcze-
gólne gminy, uwzględniające przyjęte priorytety, spo-
czywa na wojewodach.
Z danych statystycznych za okres styczeń–gru-
dzień 2007 r. wynika, że liczba osób objętych progra-
mem wyniosła 2 270 742, w tym na wsi 1 138 307
osób. Z tej liczby pomocą objęto:
— 295 723 dzieci do siódmego roku życia (w tym
49% tej liczby, tj. 144 822, stanowiły dzieci z obsza-
rów wiejskich),
— 1 036 660 uczniów do czasu ukończenia szkoły
ponadgimnazjalnej (w tym 60% tej liczby, tj. 623 598,
stanowili uczniowie z obszarów wiejskich),
— 992 978 osób otrzymujących pomoc na podsta-
wie art. 7 ustawy o pomocy społecznej (w tym 39%
tej liczby, tj. 385 573, stanowiły osoby z obszarów
wiejskich).
Z pomocy w formie z posiłku skorzystało 1 054 966
osób, w tym na wsi 608 687 osób. Najwięcej osób korzy-
stających z posiłku stanowili uczniowie do czasu ukończe-
nia szkoły ponadgimnazjalnej – 851 917 osób, oraz dzieci
do siódmego roku życia – 127 294 osoby.
Pomocą w formie zasiłku celowego objęto 1 407 167
osób (na wsi 607 324 osoby), zaś świadczenie rzeczo-
we udzielono 127 927 osobom (na wsi 66 079 osobom).
W okresie styczeń–grudzień z ogólnej liczby osób,
którym udzielono pomocy w formie posiłku, dla
42 372 osób zorganizowano dowóz posiłków. Więk-
szość, bo 86% liczby osób (36 547 osoby) korzysta-
jących z tej formy pomocy, stanowiły osoby z ob-
szarów wiejskich. Do 2242 osób dowieziono pro-
dukty żywnościowe do przygotowania posiłków,
w tym na wsi do 1660 osób.
W 2007 r. wydano 147 083 179 posiłków oraz
udzielono 5 240 848 świadczeń w postaci zasiłku ce-
lowego na zakup posiłku lub żywności. Na realizację
programu wydatkowana została kwota 811 079 763 zł,
w tym na wsi 344 597 293 zł, tj. 42% ogółu środków.
Ze środków budżetu państwa, których dysponentami
są wojewodowie, wydatkowano kwotę 527 107 262 zł,
z czego 234 798 140 zł na wsi, tj. 44,5%. Gminy prze-
znaczyły ze środków własnych kwotę 283 972 501 zł,
z czego 109 799 153 zł na wsi.
430
Na pomoc w formie posiłku przeznaczono kwotę
ogółem 410 250 640 zł, przy czym koszt jednego po-
siłku w 2007 r. wyniósł 2,79 zł. Świadczenie w posta-
ci zasiłku celowego na zakup posiłku lub żywności
zostało udzielone na kwotę 323 698 876 zł. Łączny
koszt świadczeń rzeczowych wyniósł 10 134 833 zł.
Środki wydatkowane na realizację dowozu wyniosły
4 597 423 zł.
W okresie styczeń–grudzień 2007 r. program re-
alizowany był w 22 946 punktach żywieniowych,
w tym na wsi w 11 611 punktach, co stanowi 51%
ogólnej liczby punktów żywieniowych.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
kwestie zawarte w interpelacji pana posła Jarosława
Stawiarskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie zapewnienia środków finansowych
na utrzymanie oraz wykonanie
niezbędnych robót budowlanych
na byłym odcinku drogi krajowej nr 3
od km 294+500 do km 311+350 w granicach
administracyjnych gmin Zielona Góra, Otyń,
Nowa Sól oraz Nowa Sól-miasto,
po wybudowaniu i oddaniu do użytkowania
północnej obwodnicy Nowej Soli (6316)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Bogdana Bojki (pismo znak:
SPS-023-6316/08 z dnia 15 listopada 2008 r.) w spra-
wie w sprawie zapewnienia środków finansowych na
utrzymanie oraz wykonanie niezbędnych robót bu-
dowlanych na byłym odcinku drogi krajowej nr 3 od
km 294+500 do km 311+350 w granicach admini-
stracyjnych gmin Zielona Góra, Otyń, Nowa Sól oraz
Nowa Sól miasto, po wybudowaniu i oddaniu do użyt-
kowania północnej obwodnicy Nowej Soli, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
wykonała wszystkie prace określone w dokumentacji
technicznej w ramach kontraktu 603 – budowa pół-
nocnego obejścia Nowej Soli w ciągu drogi krajowej
nr 3 Świnoujście – Jakuszyce od km 293+930 do km
309+090. W ramach tego kontraktu wyremontowa-
ne zostało 1200 m odcinka drogi krajowej nr 3
w obrębie m. Niedoradz (wjazd i wyjazd z drogi eks-
presowej S3) w celu dostosowania stanu nawierzchni
do zatwierdzonego projektu organizacji ruchu. Rów-
nież w latach wcześniejszych, przygotowując się do
budowy obwodnicy, wykonano modernizacje ulic
Zielonogórskiej i Staszica łącznie z remontem wia-
duktu w Nowej Soli w ciągu drogi krajowej nr 3.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że za ewentu-
alne zniszczenia powstałe m.in. na drogach publicz-
nych w związku z budową obwodnicy, zgodnie z za-
wartą umową na wybudowanie obwodnicy, odpowie-
dzialny jest wykonawca.
Należy ponadto pamiętać, iż zgodnie z art. 10
ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach
(Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) odcinek
drogi zastąpiony nowo wybudowanym odcinkiem drogi
z chwilą oddania go do użytkowania zostaje pozbawiony
dotychczasowej kategorii i zaliczony do kategorii drogi
gminnej. Przepis ten wyraża zatem zasadę nabywania
ex lege przez gminę własności dróg należących do-
tychczas do Skarbu Państwa lub innych jednostek
samorządu terytorialnego. Każdorazowe bowiem za-
stąpienie odcinka drogi należącego do innego pod-
miotu niż gmina odcinkiem nowym wiąże się z zali-
czeniem odcinka zastąpionego do kategorii dróg
gminnych. Drogi gminne stanowią przedmiot wła-
sności gminy. Przekwalifikowanie następujące z mocy
prawa oznacza, po pierwsze, powiększenie zasobu
własności gminy (zwiększenie jej majątku), po dru-
gie zaś automatycznie wiąże się z powstaniem ob-
ciążeń w postaci konieczności wykonywania przez
właściciela obowiązków zarządcy drogi. Nie ulega
wątpliwości, że nabycie własności przez gminę
(zwiększenie aktywów majątku gminy) wiąże się
z licznymi obowiązkami ciążącymi na gminie jako
na zarządcy drogi.
Dodatkowym źródłem dofinansowania dróg gmin-
nych jest „Narodowy program przebudowy dróg lo-
kalnych 2008–2011”. W ramach programu mogą być
dofinansowywane następujące zadania:
— przebudowa i remont dróg,
— budowa drogi,
— działania na rzecz poprawy bezpieczeństwa ru-
chu drogowego dróg istniejących.
Jednostką organizacyjną koordynującą wykona-
nie programu jest Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji.
Resort infrastruktury dysponuje środkami jedy-
nie na drogi krajowe zarządzane przez generalnego
dyrektora dróg krajowych i autostrad i nie ma moż-
liwości finansowania zadań na drogach zarządza-
nych przez samorządy.
Jeśli chodzi o kwestie stanu drogi w momencie
przekazania. Zarówno fakt przekazania gminie wła-
sności drogi, jak i obarczenie gminy obowiązkiem
utrzymania dróg przebiegających przez jej teryto-
rium co do zasady nie stanowi naruszenia samodziel-
ności finansowej gminy, zwłaszcza że dotyczy to jed-
noczesnego uwłaszczenia gmin majątkiem nierucho-

mym i stworzenia lepszych warunków bezpieczeń-
stwa i wygody dla miejscowej społeczności. Drogi,
których własność gmina nabywa ex lege, są drogami,
które były utrzymywane w stanie nadającym się do
eksploatacji przez dotychczasowego zarządcę, na któ-
rym ciążyły w tym zakresie identyczne powinności
jak na gminie nabywającej własność spornego odcin-
ka. W tej sytuacji nabycie własności nie powinno się
wiązać bezpośrednio z koniecznością czynienia nie-
oczekiwanych, istotnych nakładów na utrzymanie
nabytego odcinka drogi. Gdyby jednak np. okazało
się, że odcinek drogi, jakim gminę uwłaszczono, zo-
stał przekazany w stanie gorszym niż wynikający ze
standardu utrzymania drogi w należytym stanie
przez dotychczasowego zarządcę drogi, to dla uwłasz-
czonej gminy otwiera się ewentualność sporu odszko-
dowawczego, wymagającego wykazania zaniedbań
czy stopnia dewastacji drogi (co wiąże się z nagłym
poziomem wzrostu kosztów jej utrzymania) w okre-
sie, w którym dotychczasowy zarządca drogi wiedział
o obligatoryjnej zmianie właściciela i zarządcy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 10 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posłów
Sławomira Preissa i Pawła Suskiego
w sprawie wzrostu liczby kuratorów (6318)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Sławomira Preissa i pana posła
Pawła Suskiego w sprawie wzrostu liczby kuratorów,
przesłaną przy piśmie z dnia 15 listopada 2008 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
Kuratorzy sądowi pełnią w systemie polskiego
prawa ważne funkcje związane ze szczególną odpo-
wiedzialnością za ochronę porządku i bezpieczeństwa
publicznego w celu wychowania i resocjalizacji pod-
opiecznych, wykonując w sądach powszechnych czyn-
ności o charakterze wychowawczo-resocjalizacyjnym,
diagnostycznym, profilaktycznym i kontrolnym oraz
inne czynności określone w przepisach prawnych do-
tyczących kurateli sądowej.
Efektywność działania kurateli sądowej przeja-
wia się przede wszystkim w braku powrotu do prze-
stępstwa, do zachowań negatywnych, sprzecznych
z zasadami współżycia społecznego. Dzięki działa-
niom kuratorów sądowych następuje stopniowa
zmiana postaw podopiecznych. Postawy bierne i rosz-
431
czeniowe ustępują miejsca postawom czynnym, przy-
gotowującym ich do samodzielności. Dlatego też za-
pewnienie odpowiednich warunków funkcjonowania
kurateli sądowej leży w interesie wymiaru sprawie-
dliwości.
Wprawdzie istnieją standardy obciążenia pracą
kuratorów zawodowych określone w rozporządzeniu
ministra sprawiedliwości z dnia 9 czerwca 2003 r.
w sprawie standardów obciążenia pracą kuratora za-
wodowego (Dz. U. Nr 116, poz. 1100), jednak dane
statystyczne dotyczące pracy kuratorów zawodowych
wskazują na znaczne dysproporcje pomiędzy okręga-
mi sądowymi zarówno co do wielkości wpływu spraw,
liczby spraw zakończonych, jak i liczby spraw nieza-
kończonych, w ujęciu ilościowym, a zwłaszcza w prze-
liczeniu na limit etatów kuratorów zawodowych. Dla-
tego też niezbędne jest wypracowanie nowych stan-
dardów obciążenia pracą kuratorów zawodowych, do
czego Ministerstwo Sprawiedliwości dąży.
Pragnę zatem poinformować, że kwestie związane
z obciążeniem pracą kuratorów zawodowych zostaną
poddane wnikliwej analizie, na bazie danych staty-
stycznych za 2008 r. oraz pierwsze półrocze 2009 r.
Spodziewanym efektem tej analizy będzie ocena rze-
czywistego stanu obciążenia pracą kuratorów, która
da podstawę do podjęcia dalszych decyzji, w tym co
do zwiększenia limitu etatów w poszczególnych pio-
nach i okręgach.
Odnosząc się do pytania dotyczącego wzrostu licz-
by kuratorów sądowych, należy wyjaśnić, że na obec-
nym etapie funkcjonowania resortu nie ma możliwo-
ści zwiększenia w przyszłym roku liczby kuratorów
zawodowych, bowiem prace nad projektem budżetu
na 2009 r. zostały już zakończone. Chcę przy tym
zapewnić, że kwestia ta będzie przedmiotem rozwa-
żań przy pracach nad projektem budżetu na 2010 r.
Niezależnie od powyższego warto przybliżyć dane
dotyczące wzrostu liczby kuratorów zawodowych
w ciągu ostatnich lat.
Od 2002 r. nastąpił wzrost etatów kuratorów za-
wodowych prawie o 1500, co oznacza wzrost w sto-
sunku do etatyzacji na koniec 2002 r. o 42%, przy
jednoczesnym wzroście liczby kuratorów społecznych
aż o 5341.
Przy podziale etatów z ustawy budżetowej na
2007 r. uwzględniono wprowadzenie dozoru elektro-
nicznego i kar weekendowych. Dokonano wówczas
podziału na okręgi sądowe 350 etatów kuratorskich,
w tym 300 etatów kuratorów zawodowych w pionie
kurateli dla dorosłych ze wskazaniem, że przydział
etatów do najbardziej obciążonych okręgów powinien
umożliwić im realizację zmian ustawowych w ww.
zakresie. Natomiast okręgi, w których obciążenie nie
uzasadniało przydziału etatów, powinny podołać no-
wym zadaniom w ramach posiadanych etatów.
W 2008 r. sądy powszechne otrzymały kolejnych
150 etatów kuratorskich, w tym 105 etatów kurator-
skich w pionie kurateli dla dorosłych.
Jednym z priorytetów Ministerstwa Sprawiedli-
wości jest uzyskanie dodatkowych etatów urzędni-
432
czych celem stałego podnoszenia wskaźnika urzęd-
nika na sędziego i referendarza, co pozwoli jednocze-
śnie na stopniowe zabezpieczanie potrzeb związanych
z obsługą administracyjną kuratorów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Zdzisławy Janowskiej
w sprawie zmiany zasad przyznawania
świadczeniodawcom środków finansowych
na wzrost wynagrodzeń w 2009 r.
i w latach następnych i jej skutków
finansowych dla zakładów opieki zdrowotnej
(6326)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Zdzisławy Janowskiej, posłanki na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 6 listopada
2008 r. w sprawie zmiany zasad przekazywania
świadczeniodawcom środków finansowych na wzrost
wynagrodzeń w 2009 r. i latach następnych na mocy
ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazywaniu środ-
ków finansowych świadczeniodawcom na wzrost wy-
nagrodzeń (Dz. U. Nr 149, poz. 1076, z późn. zm.),
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 14 li-
stopada 2008 r., znak: SPS-023-6326/08, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Podstawowym celem ww. ustawy było umożli-
wienie przekazywania środków finansowych świad-
czeniodawcom przez NFZ z przeznaczeniem na
wzrost wynagrodzeń, przy jednoczesnym określeniu
ustawowych gwarancji, że środki te nie będą przez
kierowników zakładów wykorzystane w inny spo-
sób. Począwszy od IV kwartału 2006 r., do końca
2008 r. fundusz jest obowiązany przekazywać świad-
czeniodawcom oprócz kwoty wynikającej z realizacji
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
także dodatkowe środki finansowe na wzrost wyna-
grodzeń.
Począwszy od stycznia 2009 r., zgodnie z art. 10f
ww. ustawy fundusz jest obowiązany do zawarcia
umów ze świadczeniodawcami, którzy posiadali umo-
wę w 2008 r., w których kwota zobowiązania fundu-
szu nie może być niższa niż suma zobowiązań wyni-
kających z umów zawartych na 2008 r. według stanu
na dzień 1 stycznia 2008 r. Kwota zobowiązania wy-
nikająca z umowy będzie odpowiadała sumie warto-
ści umowy realizowanej w 2008 r. oraz tzw. produktu
podwyżkowego.
Zgodnie z postanowieniami rozdziału 4 ww. usta-
wy, począwszy od 1 stycznia 2009 r., nastąpi włącze-
nie środków z tytułu kosztów świadczeń zdrowot-
nych wynikających z ww. ustawy do wyceny świad-
czeń, a suma kwot zobowiązań funduszu wynikająca
z umów zawartych na 2009 r. będzie nie niższa niż
suma kwot zobowiązań, o których mowa w art. 136
pkt 5 ustawy o świadczeniach, wynikających z umów
zawartych na 2008 r. według stanu na dzień 1 stycz-
nia 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie polityki historycznej Polski
i stosunków polsko-ukraińskich (6328)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Sławomira Zawiślaka (pismo nr SPS-023-
-6328/08 z dnia 14 listopada 2008 r.) w sprawie poli-
tyki historycznej Polski i stosunków polsko-ukraiń-
skich przekazaną ministrowi spraw zagranicznych
z prośbą o udzielenie odpowiedzi w porozumieniu
z ministrem spraw wewnętrznych i administracji,
pragnę zwrócić uwagę, iż pytania zawarte w inter-
pelacji dotyczą wydarzeń oraz działań władz RP na
terenie naszego kraju. Stąd MSZ nie jest właściwą
instytucją do koordynacji powyższych działań. Przed-
stawiona w interpelacji problematyka wpisuje się ra-
czej w kompetencje ministerstwa spraw wewnętrz-
nych i administracji oraz Rady Ochrony Pamięci
Walk i Męczeństwa.
Na wstępie przekazujemy stanowisko MSWiA,
które poinformowało, iż z informacji przedstawio-
nych przez pełnomocnika wojewody podkarpackiego
ds. mniejszości narodowych i etnicznych wynika, że
w dniu 4 lutego 2008 r. sekretarz Rady Ochrony Pa-
mięci Walk i Męczeństwa pan Andrzej Przewoźnik
poinformował wojewodę podkarpackiego o fakcie
wzniesienia w Przemyślu pomnika upamiętniającego
60. rocznicę ludobójstwa dokonanego przez OUN-
-UPA na ludności polskiej zamieszkującej Kresy
Wschodnie II Rzeczypospolitej. Jednocześnie zwrócił
się z prośbą o podjęcie działań zmierzających do

nadania pomnikowi formy określonej w projekcie,
który uzyskał akceptację Rady Ochrony Pamięci
Walk i Męczeństwa. W dniu 22 lutego 2008 r. wice-
wojewoda, przewodnicząca Wojewódzkiego Komitetu
Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa pani Małgorza-
ta Chomycz przekazała tę informację prezydentowi
miasta Przemyśla, z prośbą o podjęcie stosownych
działań.
MSWiA zauważa, iż w obowiązującym stanie
prawnym brak jest przepisów nakładających sankcje
na osoby nielegalnie wznoszące pomniki upamiętnia-
jące wydarzenia historyczne. Ustawa z dnia 21 stycz-
nia 1988 r. o Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeń-
stwa (Dz. U. Nr 2 poz. 2, z późn. zm.) w art. 3 pkt 5
nakłada jedynie obowiązek uzyskania opinii Rady
Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa pod względem
historycznym i artystycznym wniosków o trwałe
upamiętnienie miejsc wydarzeń historycznych. Na-
leży jednak podkreślić, iż jest to wyłącznie opinia,
a nie zgoda czy też decyzja Rady Ochrony Pamięci
Walk i Męczeństwa. Natomiast ustawa z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (tj.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.), definiująca w art. 3 pkt 3
pomnik jako budowlę, nakłada tym samym obowią-
zek uzyskania pozwolenia na jego budowę (vide:
28 ww. ustawy), przyznając jednocześnie prawo do
demontażu nielegalnych obiektów. Jednak w przy-
padku wznoszenia pomników na cmentarzach, gdy
stanowią one część nagrobka, nie ma podstawy praw-
nej zezwalającej na ingerencję w formę lub treść po-
mnika, natomiast wspomniane w przedmiotowym
wystąpieniu obiekty znajdują się często właśnie
w obrębie mogił.
W przypadku pomników, które powstały bez uzy-
skania pozytywnej opinii Rady Ochrony Pamięci
Walk i Męczeństwa, decyzja co do dalszego ich istnie-
nia należy właśnie do tejże rady. W obecnym stanie
prawnym wojewoda nie ma uprawnień decyzyjnych
w tej kwestii. W Podkarpackim Urzędzie Wojewódz-
kim w Rzeszowie prowadzona jest wojewódzka ewi-
dencja cmentarzy, kwater i mogił wojennych (w tym
imienny spis osób w nich pochowanych), a także ewi-
dencja miejsc pamięci narodowej (w tym upamiętnień
powstałych nielegalnie). Podkarpacki Urząd Woje-
wódzki na bieżąco współpracuje też z Radą Ochrony
Pamięci Walk i Męczeństwa. Wszelkie ujawnione
przypadki powstania nielegalnych miejsc upamięt-
nień są zgłaszane do rady wraz z prośbą o podjęcie
działań i decyzji dotyczących ich dalszych losów, po-
nieważ nie ma żadnych przepisów prawnych umożli-
wiających podjęcie działań bezpośrednio przez woje-
wodę. Dla rozwiązania przedstawionej sytuacji ko-
niecznym wydaje się uchwalenie jasno sprecyzowa-
nych zapisów ustawowych, które nakładałyby obo-
wiązek uzyskania zgody na rozpoczęcie budowy za-
równo wojewody, jak i Rady Ochrony Pamięci Walk
i Męczeństwa, a jednocześnie umożliwiały wyko-
nanie rozbiórki obiektów powstałych nielegalnie.
MSWiA nadmienia, iż zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
433
rządowej (tj.: Dz. U. z 2007 roku Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeń-
stwa podlega ministrowi właściwemu do spraw kul-
tury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Wykraczając poza treść interpelacji posła Zawi-
ślaka, warto zwrócić uwagę na fakt, iż MSZ monito-
ruje politykę historyczną prowadzoną na Ukrainie
i reaguje na niepokojące nas działania po stronie
ukraińskiej, a także samodzielnie inicjuje dialog na
tematy historyczne w kontaktach z partnerami ukra-
ińskimi. Kwestie historyczne regularnie poruszane
są podczas spotkań dwustronnych na różnych szcze-
blach. Przejawem tego były obchody 75. rocznicy wy-
darzeń na Wołyniu latem bieżącego roku. Mimo róż-
nic w interpretowaniu roli UPA pomiędzy władzami
polskimi a ukraińskimi (zwłaszcza w zachodniej czę-
ści Ukrainy) zostały przeprowadzone uroczystości
upamiętniające tragedię z 1943 r. Strona polska czę-
sto wyraża swoje obiekcje wobec podkreślania zasług
UPA. Bardzo często upamiętnianie UPA (np. poprzez
stawianie pomników) stanowi inicjatywę ukraiń-
skich władz lokalnych (miejskich, obwodowych), na
działanie których władze centralne Ukrainy mają
ograniczony wpływ. Dlatego też dyplomaci polscy
prowadzą również rozmowy na powyższe tematy
z władzami lokalnymi. Elementem polityki historycz-
nej są również prace w ramach polsko-ukraińskiej
komisji ekspertów ds. doskonalenia treści podręczni-
ków szkolnych historii i geografii.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie krytycznej sytuacji
w polskim rolnictwie (6355)
W odpowiedzi na interpelację posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej pani Iwony Arent, przekazaną
przy piśmie z dnia 15 listopada 2008 r. (znak SPS-
-023-6355/08), w sprawie krytycznej sytuacji w pol-
skim rolnictwie pragnę przekazać następujące infor-
macje.
Zagadnienia dotyczące cen środków do produkcji
rolnej (w tym między innymi ceny nawozów sztucz-
nych) są kwestią znajdującą się w kręgu szczególnego
zainteresowania resortu rolnictwa. Rynek środków
produkcji i usług dla rolnictwa jest na bieżąco moni-
torowany i analizowany na zlecenie ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi m.in. przez Instytut Ekonomiki
434
Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej – Państwowy
Instytut Badawczy. Dzięki prowadzonym analizom
MRiRW podejmuje działania zmierzające do wyja-
śnienia niepokojących sytuacji na rynkach dotyczą-
cych rolnictwa oraz zgodnie z prawnymi możliwo-
z�/t
ściami przeciwdziała niewłaściwym zachowaniom
producentów i dystrybutorów w zakresie polityki ce-
nowej dotyczącej np. nawozów mineralnych.
Od 2000 r. stale rosną ceny detaliczne nawozów,
szczególnie w sezonie siewnym. W 2008 r. najbardziej
zdrożały nawozy potasowe i azotowe. Podstawową
przyczyną wzrostu cen nawozów jest wzrost świato-
wych cen na różnego rodzaju surowce do produkcji
oraz wzrost zapotrzebowania na dane produkty. Na-
leży podkreślić, iż ceny nawozów mineralnych
w 2007 r. wzrosły średnio o 16,3%, a wapniowych
o 28,6%. Do najbardziej drożejących nawozów mine-
ralnych należał fosforan amonu – wzrost o 26,1%.
Wzrost cen nawozów mineralnych przekraczał wskaź-
nik inflacji w 2007 r. czterokrotnie, natomiast nawo-
zów wapniowych siedmiokrotnie.
Pragnę podkreślić, że MRiRW występowało do
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o pod-
jęcie stosownych działań w celu wyjaśnienia podej-
rzeń co do istnienia ewentualnej zmowy cenowej pro-
ducentów i dystrybutorów nawozów. Zdaniem preze-
sa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z materiału dowodowego (będącego w jego posiada-
niu) wynika, że działania przedsiębiorców na krajo-
wym rynku produkcji nie są wynikiem stosowania
praktyk ograniczających konkurencję (zawierania
zakazanych porozumień lub nadużywania pozycji
dominującej), lecz gry rynkowej – popytu i podaży.
Mając powyższe na uwadze, chciałbym zazna-
czyć, iż minister rolnictwa i rozwoju wsi nie jest
organem mogącym bezpośrednio wpływać na kształ-
towanie się cen środków do produkcji rolnej, gdyż
zakłady produkcyjne określają je we własnym za-
kresie, kierując się zarówno rachunkiem kosztów,
swoimi możliwościami produkcyjnymi, jak i aktual-
ną sytuacją na rynku. Niezależnie od tych uwarun-
kowań resort rolnictwa w ramach swoich kompeten-
cji podejmuje starania na rzecz ochrony interesów
polskiego rolnictwa, w tym m.in. działania służące
przeciwdziałaniu praktykom, które prowadzą do
nieuzasadnionego podwyższania cen środków do
produkcji rolnej.
Odnosząc się do kwestii ceny skupu produktów
rolnych, należy zauważyć, że wyjątkowo korzystna
sytuacja cenowa zbóż w roku ubiegłym była sytuacją
nietypową. Wzrost cen zbóż, który rozpoczął się jesz-
cze przed żniwami roku ubiegłego, doprowadził do
rekordowego ich poziomu w całym roku gospodar-
czym. Obecnie ceny na rynku europejskim kształtu-
ją się pod wpływem informacji o wysokich zbiorach
w UE, na Ukrainie i w Rosji oraz silnej konkurencji
na rynku światowym ze strony taniego ziarna z ryn-
ku ukraińskiego i rosyjskiego. Szczególnie silna kon-
kurencja występuje w segmencie zbóż paszowych.
� rednie miesi�czne ceny skupu zbó� paszowych
950
900
850
800
750
700
650
600
550
500
450
400
VII VIII IX X XI XII I II III IV V VI VII VIII IX
2007 2008
Pszenica �yto J�czmie� Kukurydza
Źródło: Dane gromadzone w ramach ZSRIR
MRiRW
Z podobną sytuacją mamy do czynienia w Polsce.
W październiku br. ceny zbóż kontynuowały tenden-
cję spadkową. Według informacji na dzień 12 paź-
dziernika 2008 r. w Polsce, w okresie od 6 do 10 paź-
dziernika br., średnia cena pszenicy konsumpcyjnej
wyniosła 494 zł/t i w ciągu tygodnia obniżyła się
o 3,6%, średnia cena zakupu żyta konsumpcyjnego
wyniosła 366 zł/t i obniżyła się w ciągu tygodnia
o 7,8%. W analizowanym okresie cena skupu pszeni-
cy paszowej wyniosła 421 zł/t i w ciągu tygodnia ob-
niżyła się o 3,4%, natomiast średnia cena skupu żyta
paszowego wyniosła 371 zł/t i w ciągu tygodnia ob-
niżyła się o 3,2%. Największy tygodniowy spadek
ceny zanotowano w przypadku owsa konsumpcyjne-
go – 16,8%, którego cena wyniosła 370 zł/t, a średnia
cena kukurydzy wyniosła 415 zł/t i była niższa niż
przed tygodniem o 7,0%.
Z informacji pochodzących ze Zintegrowanego
Systemu Rolniczej Informacji Rynkowej (ZSRIR)
z okresu 24–30 listopada br. (dokument w załącze-
niu)*) wynika, że w ciągu mijającego tygodnia wzro-
sły nieznacznie ceny zakupu większości zbóż w przed-
siębiorstwach, nieznacznie wzrosły również ceny
większości zbóż na targowiskach. Nadal jednak
w odniesieniu do analogicznego okresu w roku po-
przednim ceny zbóż są niższe średnio o ok. 40%.
W odniesieniu do sierpnia ubiegłego roku w skupie
wg danych GUS odnotowano spadek cen zbóż (psze-
nicy i żyta w granicach 15%), mleka (o ponad 10%)
oraz drobiu rzeźnego (o blisko 2%). Wyższe niż przed
rokiem były zaś ceny żywca wołowego (o ponad 2%)
i żywca wieprzowego (o blisko 11%). Z przywołanej
powyżej informacji ZSRIR wynika ponadto, że w okre-
sie 24–30 listopada br. (elektroniczna wersja doku-
mentu znajduje się na oficjalnej stronie MRiRW www.
minrol.gov.pl) wzrosły znacząco (średnio ok. 3,8%)
ceny zakupu tuczników oraz prosiąt na targowiskach
(2%), przy czym wartości te znacząco wzrosły w od-
niesieniu do analogicznego okresu w roku poprzed-
nim (w przypadku tuczników – średnio 35%). Na
rynku mięsa wołowego w okresie 24–30 listopada br.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

wystąpiły bardzo niewielkie wahania cenowe (śred-
nio mniej niż 1%).
Podobnie w odniesieniu do sytuacji na rynku mle-
ka pragnę zauważyć, że po zeszłorocznej wyjątkowo
dobrej koniunkturze na rynku mleka obecny rok cha-
rakteryzuje się znaczącymi spadkami cen produktów
mleczarskich na rynkach światowych. Pod wpływem
wzrostu podaży mleka oraz pogorszenia światowej
koniunktury ceny surowca stopniowo maleją. Nie-
mniej jednak przez pierwsze półrocze 2008 r. ceny
mleka w skupie w Polsce utrzymywały się powyżej
cen notowanych w 2007 r., dopiero w miesiącach let-
nich obserwowano niższy poziom cen w porównaniu
z analogicznym okresem 2007 r., na co także mogą
mieć wpływ czynniki sezonowe. Należy jednocześnie
podkreślić, że według danych GUS w czerwcu 2008 r.
liczba krów wzrosła do 2807 tys. szt., tj. o ok. 68 tys.
szt. (o 2,5%) w odniesieniu do stanu z grudnia 2007 r.
i o 19,8 tys. szt. (o 0,7%) w porównaniu z analogicz-
nym okresem 2007 r. Postępujący proces rezygnacji
mniej wydajnych gospodarstw z towarowej produkcji
mleka będzie stymulował dalszą jej koncentrację, po-
wodując, że w końcu 2008 r. liczba krów w porówna-
niu do grudnia 2007 r. prawdopodobnie obniży się
o ok. 1%, do poziomu 2710 tys. szt. Jednocześnie
w wyniku dalszego postępu genetycznego i technolo-
gicznego wydajność mleczna w 2008 r. może osiągnąć
poziom ok. 4400 l/szt. wobec niecałych 4300 l/szt.
w 2007 r. W wyniku wzrostu pogłowia krów w pierw-
szym półroczu br. oraz rosnącej mleczności krów pro-
dukcja mleka w 2008 r. może być o ok. 2% większa
niż w 2007 r. i wynieść ok. 12 mld l.
Należy także zwrócić uwagę na fakt, że rynek
mleka w Unii Europejskiej jest regulowany poprzez
system kwot mlecznych, w ramach którego można
stosować skup interwencyjny masła i odtłuszczonego
mleka w proszku, a także dopłaty do prywatnego
przechowywania masła i określonych gatunków se-
rów oraz dopłaty do eksportu wybranych produktów.
Mechanizmy te uregulowane są w prawodawstwie
wspólnotowym, w związku z czym nie ma innych
krajowych możliwości wpływania na rynek.
W odniesieniu do importu zbóż i kukurydzy
uprzejmie informuję, że globalny charakter rynku
zbóż powoduje, że na sytuację polskich producen-
tów mają wpływ zamiany zachodzące zarówno na
rynku europejskim, jak i światowym. Analiza
obecnej oraz prognozowanej sytuacji na rynku zbóż
wskazuje, że w skali światowej rok gospodarczy
2008/2009 po raz pierwszy od wielu lat będzie cha-
rakteryzował się zrównoważeniem popytu i poda-
ży. Prognoza Międzynarodowej Rady Zbożowej z koń-
ca września br. zakłada, że zużycie zbóż na świecie
będzie zbliżone do wielkości zbiorów i wyniesie nie-
co ponad 1,70 mld ton.
Według informacji Komisji Europejskiej produk-
cja zbóż w UE wzrośnie blisko o 19% do poziomu do
około 307 mln ton. Należy zatem przypuszczać, że
w roku gospodarczym 2008/2009 Wspólnota powróci
do pozycji eksportera netto zbóż. Szacunki wysokich
435
zbiorów zbóż odnoszą się również do Ukrainy, gdzie
przewiduje się wzrost zbiorów (w stosunku do roku
poprzedniego) o prawie 51% (do 45 mln ton). Z naj-
nowszych danych dostarczonych przez IGC (Między-
narodową Radę Zbożową) wynika, że zbiory w Rosji
wyniosą około 95 mln ton, a w Kazachstanie około
15,6 mln ton. Wyższe niż zakładano są również zbio-
ry zbóż w Polsce. Szacunki Głównego Urzędu Staty-
stycznego (GUS) z dnia 26 września 2008 r. pokazu-
ją, że tegoroczne zbiory zbóż wyniosły 27,1 mln ton.
Należy zaznaczyć, że w związku ze zmniejszeniem
zapotrzebowania na pasze (co wynika m.in. ze spad-
ku pogłowia trzody chlewnej) krajowe zużycie zbóż
oceniane jest na około 1 mln ton mniej niż przed ro-
kiem (tj. ponad 25 mln ton).
Poprzedni rok gospodarczy przyniósł częściową
odbudowę zapasów zbóż na rynku krajowym do po-
ziomu około 2 mln ton. Umożliwiły to wyższe o około
1 mln ton zbiory zbóż aniżeli ich zużycie oraz wyższy
od eksportu, o około 0,5 mln ton, import zbóż. Z do-
stępnych danych handlowych wynika, że import zbóż
do Polski był realizowany głównie w ostatnich trzech
miesiącach poprzedniego roku gospodarczego (kwie-
cień–czerwiec).
W skali UE w okresie od 1 lipca 2008 r. do 14 paź-
dziernika 2008 r. import zbóż wyniósł około 4,4 mln
ton i był niższy niż przed rokiem o 3,8 mln ton. Po-
nadto w roku bieżącym w porównaniu do analogicz-
nego okresu roku ubiegłego obserwuje się zwiększony
(o 4,7 mln ton) eksport zbóż. W bieżącym roku gospo-
darczym w ww. okresie wyeksportowano z Unii Eu-
ropejskiej 10,5 mln ton zbóż, w tym 8,2 mln ton psze-
nicy i 2,1 mln ton jęczmienia. Ze wstępnych danych
Centrum Informacji Handlu Zagranicznego wynika,
że w okresie od stycznia do końca sierpnia do Polski
sprowadzono 1,9 mln ton zbóż, w tym 28% z Niemiec,
17,1% z Węgier, 12,2% oraz Czech i 11,7% z Ukrainy.
Z danych Komisji Europejskiej wynika, że w okresie
od 1 lipca do 14 października br. w Polsce wydano
pozwolenia na import 92,9 tys. ton ziarna zbóż,
w tym 44 tys. ton pszenicy średniej i niskiej jakości
oraz około 41 tys. ton kukurydzy. Biorąc pod uwagę
tegoroczne zbiory zbóż, należy się spodziewać dalszej
odbudowy zapasów, co niewątpliwie wpłynie na zwięk-
szenie wysokości importu zbóż.
Z informacji GUS wynika, że w lipcu i sierpniu
bieżącego roku zakupiono łącznie 1,5 mln ton zbóż,
tj. o 4,6% więcej niż w analogicznym okresie roku
ubiegłego. Poziom tegorocznego skupu pszenicy
– 944 tys. ton był zbliżony do ubiegłorocznego. Skup
żyta w omawianych miesiącach był na poziomie roku
ubiegłego – 140 tys. ton.
W wyniku pojawiających się informacji o wyso-
kich tegorocznych zbiorach w skali Unii Europejskiej
w dniu 18 sierpnia br. minister rolnictwa i rozwoju
wsi podjął decyzję o wystąpieniu do Komisji Europej-
skiej z wnioskiem o przywrócenie ochrony celnej na
wspólnotowym rynku zbóż. Podstawą do wystąpienia
ministra z ww. wnioskiem była prognozowana wiel-
kość zbiorów zbóż w UE (około 300 mln ton), która
436
zapewni Wspólnocie w bieżącym roku gospodarczym
samowystarczalność w tym zakresie. Ponadto trwa-
jący od kwietnia br. spadkowy trend cen zbóż spowo-
dował ich obniżenie poniżej 180% ceny interwencyj-
nej, co umożliwia Komisji Europejskiej podjęcie de-
cyzji w sprawie przywrócenia ceł. Na posiedzeniu
Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji
Rynków Rolnych w dniu 16 października br. Komisja
Europejska przedstawiła projekt rozporządzenia
przywracającego pobieranie cła w imporcie zbóż na
rynek Unii Europejskiej. Podczas głosowania projekt
został pozytywnie zaopiniowany przez kraje człon-
kowskie. Projekt rozporządzenia przywraca pobiera-
nie cła na pszenicę, żyto, jęczmień, kukurydzę, sorgo,
grykę i proso, tj. zboża wymienione w art. 1 rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 608/2008 w sprawie cza-
sowego zawieszenia cła przywozowego na niektóre
zboża w odniesieniu do roku gospodarczego 2008/
2009. Przyjęty projekt rozporządzenia spełnia, wie-
lokrotnie zgłaszany przez MRiRW, postulat przywró-
cenia ochrony celnej wspólnotowego rynku zbóż. We
wnioskach składanych do Komisji Europejskiej oraz
na forum Rady Polska argumentowała, że jest to ko-
nieczna reakcja na wysoki poziom tegorocznych zbio-
rów zbóż w Unii Europejskiej oraz spadek cen na tym
rynku.
Odnosząc się natomiast do kwestii dochodu rol-
ników, pragnę zaznaczyć, że zagadnienia dotyczące
sytuacji dochodowej w rolnictwie są przedmiotem
szczególnego zainteresowania MRiRW, ponieważ
stanowią jeden z kluczowych parametrów sprawno-
ści sektora rolnego. Należy podkreślić, że zapewnie-
nie godziwych dochodów jest jednym z celów wspól-
nej polityki rolnej, którą polskie rolnictwo objęte
jest od 2004 r. Niemniej jednak wyrównanie docho-
dowości w polskich gospodarstwach rolnych jest nie-
możliwe przy zastosowaniu jednego mechanizmu.
Należy podkreślić, że do podstawowych czynników
wpływających na dochody w rolnictwie należą kosz-
ty ponoszone w cyklu produkcyjnym oraz przychody
uzyskiwane z działalności rolniczej. Jednakże u pod-
staw analizy dochodów z rolnictwa leżą przede wszyst-
kim zdolności produkcyjne, a więc zasoby wykorzy-
stywane w produkcji rolnej, w tym m.in. wielkość
gospodarstwa, park maszynowy, kierunek produk-
cji. Dodatkowym elementem rzutującym na sytuację
ekonomiczną w rolnictwie są czynniki związane
z funkcjonowaniem wolnego rynku, w tym między
innymi wielkość popytu, ceny produktów rolnych
i środków do produkcji rolnej oraz wsparcie ze środ-
ków publicznych.
Z analizy danych GUS wynika między innymi, że:
— dochody na pełnozatrudnionego w gospodar-
stwach indywidualnych do 8 ESU wg krotności płacy
parytetowej z 2007 r. nie przekraczają jedności, co
oznacza, że wzrost dochodów gospodarstw rolnych
jest obserwowany głównie dla gospodarstw średnio
dużych i dużych, u których udział dopłat w tworzeniu
dochodu z rodzinnego gospodarstwa rolnego jest bli-
sko 2-krotnie niższy aniżeli w pozostałych gospodar-
stwach indywidualnych;
— przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto
w rolnictwie, łowiectwie i leśnictwie w 2007 r. wg
GUS wzrosło blisko o 11,7% w stosunku do roku po-
przedniego, wzrost ten jest bardzo zbliżony do ana-
logicznego wskaźnika mierzonego dla Polski ogółem
(8,7%) oraz pozostałych sektorów gospodarki;
— przeciętny miesięczny dochód rozporządzalny
na 1 osobę w gospodarstwach domowych rolników
w roku 2007 r. wg danych GUS wzrósł o ok. 18,54%
w stosunku do roku poprzedniego i był o blisko 10%
niższy aniżeli przeciętny miesięczny dochód rozpo-
rządzalny na 1 osobę w gospodarstwach domowych
ogółem w Polsce.
Pragnę jednocześnie zapewnić, że MRiRW popie-
ra każde działania prowadzące do obniżenia kosztów
produkcji rolnej oraz wzrostu dochodów ludności
wiejskiej, w tym między innymi działania zmierzają-
ce do zniesienia ceł antydumpingowych na nawozy
importowane spoza Unii Europejskiej, co powinno
skutkować zwiększeniem konkurencyjności na ryn-
ku, a w konsekwencji obniżeniem cen nawozów.
Do działań podejmowanych przez MRiRW, służą-
cych (bezpośrednio bądź pośrednio) podniesieniu
wysokości dochodów rodzin wiejskich, a tym samym
będących odpowiedzią na rosnące koszty utrzymania
i produkcji rolnej w Polsce, należą między innymi:
— dopłaty bezpośrednie do gruntów rolnych przy-
znawane na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rol-
nych (Dz. U. Nr 6/2004, poz. 40, z późn. zm.);
— reprezentowanie interesów polskich rolników
na forum UE (oceny funkcjonowania reformy wspól-
nej polityki rolnej - health check);
— działania wspierające rodziny wiejskie w ra-
mach realizacji Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013, w tym działania mające na
celu poprawę jakości życia na obszarach wiejskich
oraz różnicowanie gospodarki wiejskiej, tj. dotyczące
łagodzenia skutków bezrobocia (tworzenie nowych
miejsc pracy) oraz promujące dywersyfikację działal-
ności i tworzenie pozarolniczych źródeł dochodów,
tworzenie lub rozwijanie mikroprzedsiębiorstw, za-
pewnienie stałych źródeł dochodu dla przechodzą-
cych na renty strukturalne;
— dopłaty do składek z tytułu ubezpieczenia
upraw rolnych i zwierząt gospodarskich udzielane na
podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
14 marca 2006 r. w sprawie wysokości dopłat do skła-
dek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich (Dz. U. z 2006 r. Nr 52, poz. 381) ze
środków budżetu państwa;
— kredyty klęskowe i preferencyjne kredyty in-
westycyjne realizowane przez Agencję Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR).
Odnosząc się do pytania dotyczącego „rozmów
z rolnikami w celu poprawy sytuacji ekonomicznej
polskiego rolnictwa”, uprzejmie informuję, że resort
rolnictwa na bieżąco współpracuje z organizacjami

rolniczymi i samorządem rolniczym. Prowadzone są
liczne debaty na temat sytuacji w rolnictwie, podczas
których wspólnie z przedstawicielami organizacji rol-
niczych i samorządu rolniczego wypracowywane są
rozwiązania mające na celu poprawę warunków pro-
dukcji rolniczej i podniesienie dochodów rolników.
Organizowane są, z inicjatywy ministra rolnictwa
i rozwoju wsi oraz członków kierownictwa resortu,
spotkania z branżowymi organizacjami rolniczymi
mające na celu omówienie problemów, z jakimi bory-
kają się poszczególne branże, oraz ich przyszłości.
W listopadzie minister rolnictwa i rozwoju wsi odbył
szereg spotkań z organizacjami rolniczymi. Spotkał
się m.in. w dniu 17 listopada br. z przedstawicielami
organizacji rolniczych działających w sektorze mle-
czarskim, z którymi dyskutował na temat reformy
rynku mleka. Tego dnia również miało miejsce spo-
tkanie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z Zarządem
Związku Zawodowego Centrum Narodowe Młodych
Rolników, którego tematem był aktualny stan rolnic-
twa. W dniu 21 listopada br. minister rolnictwa i roz-
woju wsi wziął udział w IV Kongresie Spółdzielczości,
na którym zaprezentował, przygotowywane w resor-
cie rolnictwa zmiany w regulacjach prawnych doty-
czących spółdzielczości rolniczej. W dniu 25 listopada
br. przyjął członków Federacji Związków Pracodaw-
ców – Dzierżawców i Właścicieli Rolnych. Natomiast
dnia 27 listopada br. spotkał się z członkami Polskie-
go Związku Zrzeszeń Producentów Chmielu. W grud-
niu br. również planowane są spotkania ministra
rolnictwa i rozwoju wsi, a także członków kierow-
nictwa resortu, z organizacjami rolniczymi i samo-
rządem rolniczym. Podsekretarz stanu pan Artur
Ławniczak będzie uczestniczył w Walnym Zgroma-
dzeniu Izby Rolniczej Województwa Łódzkiego, dnia
7 grudnia br. podsekretarz stanu pan Marian Zalew-
ski spotka się z przedstawicielami Polskiego Związku
Pszczelarskiego.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, mając na
uwadze przestrzeganie zasad dialogu społecznego,
udziela odpowiedzi na wszelkie wystąpienia organi-
zacji rolniczych i samorządu rolniczego w sprawie
sytuacji w rolnictwie oraz w ramach konsultacji spo-
łecznych przekazuje tym podmiotom projekty aktów
prawnych do zaopiniowania. Ponadto przedstawi-
ciele organizacji rolniczych i samorządu rolniczego
są zapraszani na konferencje naukowe poświęcone
zagadnieniom rolnictwa, biorą udział w konferen-
cjach prasowych oraz konsultowane są z nimi sta-
nowiska resortu na posiedzenia unijnych grup ro-
boczych zajmujących się problematyką rolnictwa.
Przedstawiciele organizacji rolniczych i samorządu
rolniczego wchodzą także w skład organów opinio-
dawczo-doradczych powołanych przy ministrze rol-
nictwa i rozwoju wsi.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, biorąc pod uwa-
gę zgłaszane przez organizacje rolnicze problemy
i propozycje rozwiązań, podejmuje na forum Unii Eu-
ropejskiej interwencje w celu wprowadzenia nadzwy-
czajnych działań przyczyniających się do ochrony
437
unijnego rynku i poprawy warunków gospodarowa-
nia. Ostatnia skuteczna inicjatywa ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi dotyczyła wprowadzenia ceł na
importowane zboże i była reakcją na bardzo niskie
ceny skupu w kraju. W dniu 23 października rozpo-
rządzeniem Komisji (WE) nr 1039/2008 przywrócone
zostały cła w imporcie zbóż do UE na zasadach, jakie
obowiązywały przed ich zawieszeniem.
Resort rolnictwa docenia również potrzebę two-
rzenia warunków dla wyrażania przez organizacje
rolnicze i samorząd rolniczy swoich stanowisk na fo-
rum ponadnarodowych organizacji rolniczych repre-
zentujących interesy rolników indywidualnych wobec
instytucji Unii Europejskiej, do których przynależą.
W tym celu z budżetu państwa w latach 2008–2013
dofinansowywane są, w formie dotacji celowej, kosz-
ty uczestnictwa polskich organizacji rolniczych w struk-
turach ponadnarodowych organizacji.
W kontekście prezentowanych powyżej informacji,
jak również przedmiotowego postulatu należy zazna-
czyć, że MRiRW jest silnie zaangażowane w realizację
działań zmierzających do poprawy dochodowości ro-
dzin rolniczych. Jednocześnie pragnę podkreślić, że
rozwój polskiego rolnictwa niewątpliwie jest uzależ-
niony między innymi od zdolności inwestycyjnej rol-
ników, a więc przede wszystkim od poziomu ich docho-
dów. W powyższym kontekście należy wskazać, że na
kształt dochodów z produkcji rolnej ma wpływ bardzo
wiele czynników, z których część podlega prawom wol-
nego rynku i nie może być regulowana poprzez dzia-
łania będące w kompetencji MRiRW.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie zablokowania projektu ustawy
o szczególnych uprawnieniach pracowników
zakładów opieki zdrowotnej (6358)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Henryka Milcarza w sprawie
zablokowania projektu ustawy o szczególnych upraw-
nieniach pracowników zakładów opieki zdrowotnej
uprzejmie przedkładam następujące wyjaśnienia
w przedmiotowym zakresie.
Ustawa o pracownikach zakładów opieki zdrowot-
nej została uchwalona dnia 6 listopada 2008 r. Na
obecnym etapie prac legislacyjnych nie ma możliwo-
ści wprowadzania zmian do treści przedmiotowego
aktu prawnego.
Zawiera m.in. przepisy mające na celu zrównanie
wymiaru czasu pracy obowiązującego pracowników
438
zakładów opieki zdrowotnej. Przepisy obejmujące
normą 7 godzin i 35 minut na dobę oraz przeciętnie
37 godzin i 55 minut na tydzień, osoby obecnie pra-
cujące w wymiarze przeciętnie 5 godzin na dobę. Na
zasadność wprowadzenia zmian wielokrotnie wska-
zywali przedstawiciele podmiotów badanych skutki
pracy w środowisku, gdzie występują źródła promie-
niowania jonizującego. W szczególności na brak uza-
sadnienia utrzymywania skróconych norm czasu
pracy wskazywali konsultanci krajowi w dziedzinie
onkologii klinicznej, medycyny pracy, radioterapii
onkologicznej, jak również Instytut Medycyny Pracy
i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu oraz Instytut
Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera w Łodzi. Instytut
Medycyny Pracy w Łodzi stwierdził m.in., iż skraca-
nie czasu pracy nie jest skuteczną i optymalną me-
todą zapobiegania negatywnym skutkom wykonywa-
nia pracy w szkodliwych warunkach. Najbardziej
efektywną i zalecaną metodą przeciwdziałania nega-
tywnym skutkom pracy m.in. przy źródłach promie-
niowania jest respektowanie przez pracodawców
przepisów Kodeksu pracy oraz innych aktów praw-
nych regulujących kwestię ochrony pracowników na-
rażonych na promieniowanie jonizujące.
Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisy
w kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizują-
cym są zgodne z prawem unijnym, m.in. dyrektywą
Rady 97/43/EURATOM z dnia 30 czerwca 1997 r.
w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przed
niebezpieczeństwem wynikającym z promieniowania
jonizującego związanego z badaniami medycznymi.
Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni są w warun-
kach narażenia na promieniowanie jonizujące, pod-
legają ochronie wynikającej z ustawy z dnia 29 listo-
pada 2000 r. Prawo atomowe. Należy podkreślić, że
ustawa Prawo atomowe nie reguluje zagadnień zwią-
zanych z czasem pracy. Wynika to bezpośrednio
z zaleceń zwartych w „Międzynarodowych podsta-
wowych normach ochrony przed promieniowaniem
jonizującym i bezpieczeństwem źródeł promieniowa-
nia” (Państwowa Agencja Atomistyki, ISBN 83-7121-
-008-6, 1997), które stanowią, iż: „warunki zatrud-
nienia pracowników nie zależą od istnienia lub moż-
liwości pojawienia się narażenia zawodowego. Nie
stosuje się żadnych specjalnych systemów rekompen-
sat lub preferencyjnego traktowania narażonych pra-
cowników, takich jak: dodatki płacowe, opłacanie
specjalnych ubezpieczeń, skrócony dzień pracy, dłuż-
szy lub dodatkowy urlop, lepsze warunki przejścia na
emeryturę. Wymienione środki nie mogą być ani pro-
ponowane, ani stosowane zamiast zapewnienia pra-
cownikom takich środków ochrony i bezpieczeństwa,
które gwarantują spełnienie wymagań norm”.
Kwestie wielkości narażenia w postaci dawek gra-
nicznych wynikają z zaleceń międzynarodowych or-
ganizacji, takich jak: Międzynarodowa Agencja Ener-
gii Atomowej, Światowa Organizacja Zdrowia czy
Unia Europejska. Zgodnie z powyższymi zaleceniami
dawki graniczne w Polsce podobnie jak i w innych
krajach wynoszą 20 mSv w ciągu roku dla osób za-
wodowo narażonych na promieniowanie. Pomiary
tego narażenia prowadzone przez Instytut Medycy-
ny Pracy w Łodzi od 1966 r. wykazują, że średnia
dawka, jaką otrzymują ww. osoby (pomiarami obję-
tych jest obecnie ponad 30 tys. osób), nie przekracza
1 mSv w ciągu roku.
Istotnym jest również fakt, iż w państwach
członkowskich Unii Europejskiej nie obowiązują na
poziomie prawa krajowego regulacje skracające nor-
my czasu pracy do 5 godzin na dobę w stosunku do
pracowników zatrudnionych na stanowiskach pra-
cy, na których występuje promieniowanie jonizują-
ce. Jedynym krajem, w którym ustawodawstwo kra-
jowe przewiduje zbliżoną do obowiązującej w Polsce
normę skróconego czasu pracy, jest Grecja, na tere-
nie której skrócona norma czasu pracy wynosi 5 go-
dzin 30 minut na dobę. Okres jej obowiązywania
ograniczony jest jednak wyłącznie do miesięcy let-
nich, natomiast w pozostałej części roku normy cza-
su pracy są dłuższe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie odstąpienia od zamiaru likwidacji
stacji kolejowej Busko-Zdrój (6361)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 15 listopada br., znak: SPS-
-023-6361/08, interpelacją pana posła Henryka Mil-
carza dotyczącą kwestii odstąpienia od zamiaru li-
kwidacji stacji kolejowej Busko-Zdrój, uprzejmie wy-
jaśniam, iż stacja kolejowa Busko-Zdrój jest stacją
końcową na linii kolejowej nr 73 Sitkówka Nowiny
– Busko-Zdrój. Przewozy pasażerskie na ww. linii zo-
stały wstrzymane od dnia 11 października 2004 r.
z uwagi na brak zamówień tras dla pociągów osobo-
wych przez przewoźników kolejowych, jak i brak za-
interesowania samorządu lokalnego co do ewentual-
nego uruchomienia dofinansowania dla przywróce-
nia tych przewozów. Przewozy towarów na tej linii
ograniczają się do obsługi „torów ogólnego rozładun-
ku” raz w ciągu doby pociągiem zdawczym.
Utrzymanie obsługi ww. stacji oraz urządzeń in-
frastruktury kolejowej generuje dla zarządcy infra-
struktury kolejowej dodatkowe niczym nieuzasadnio-
ne koszty. Koszty te potęgują dodatkowo masowe
kradzieże pozostawionego bez stałego nadzoru mie-
nia, tj. budynków i elementów wyposażenia technicz-

nego, głównie urządzeń SRK. Tylko w 2007 r. ponie-
sione przez zarządcę tej infrastruktury straty finan-
sowe związane z kradzieżą wyłącznie urządzeń SRK
wyniosły około 6 100 000 zł. PKP Polskie Linie Ko-
lejowe SA jako zarządca infrastruktury kolejowej nie
może nadal ponosić kosztów, które narażają firmę na
straty.
W kontekście wskazanych aspektów sprawy pod-
jęta decyzja o likwidacji na stacji Busko-Zdrój urzą-
dzeń SRK jest zasadna i zgodna z przyjętą przez za-
rządcę strategią mającą na celu właściwe zarządza-
nie powierzonym majątkiem.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż Polskie Linie
Kolejowe SA nie planują likwidacji stacji Busko-
-Zdrój. Linia nr 73 nadal będzie funkcjonować dla
potrzeb przewozów towarowych. Jednakże z końcem
br. stacja Busko-Zdrój zostanie zamknięta dla po-
trzeb technicznych jako posterunek ruchu, a urzą-
dzenia SRK zostaną zdemontowane.
Dla potrzeb przewozu ładunków obsługa stacji
Busko-Zdrój odbywać się będzie ze stacji Szarbków
na zasadzie obsługi bocznicy szlakowej. Tak przyjęte
rozwiązanie nie powoduje likwidacji stacji, która
w dalszym ciągu będzie czynna dla potrzeb handlo-
wych. Powyższe rozwiązanie jest z powodzeniem sto-
sowane również na innych liniach sieci PKP, np. na
linii Chełm – Włodawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 10 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji (6368)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo znak: SPS-023-6368/08 w sprawie interpelacji
poseł na Sejm RP pani Joanny Muchy dotyczącej od-
padów ulegających biodegradacji oraz realizacji przez
Polskę dyrektywy w sprawie składowania odpadów,
przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Pragnę poinformować, iż zagadnienia związane
z gospodarką odpadami ulegającymi biodegradacji,
do których zaliczane są odpady kuchenne, uregulo-
wane są przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach oraz w regulaminach utrzymania czysto-
ści i porządku na terenie gminy, uchwalanych na
podstawie ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzy-
maniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.).
439
Jednocześnie uprzejmie informuję, że szczegółowe
postępowanie z odpadami gastronomicznymi uregu-
lowane jest w art. 4 ust. 2 oraz w art. 6 ust. 2 rozpo-
rządzenia (WE) nr 1777/2002 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustana-
wiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów
ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczo-
nych do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. WE 273
z 10.10.2002 r. str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne rozdz. 3, t. 37, str. 92, z późn. zm.)
i podlega nadzorowi Inspekcji Weterynaryjnej, jeśli
odpady te spełniają jeden z niżej wymienionych wa-
runków, tj.:
— pochodzą ze środków transportu międzynaro-
dowego,
— są przeznaczone do żywienia zwierząt,
— są przeznaczone do przetworzenia w wytwórni
biogazu lub do kompostowania.
W związku z powyższym minister rolnictwa i roz-
woju wsi nie widzi konieczności regulowania w dro-
dze rozporządzenia zagadnienia odpadów kuchen-
nych.
Nawiązując do stwierdzenia, że „dla niektórych
typów odpadów zgodnie z art. 7 ustawy o odpadach
ministrowie poszczególnych resortów są upoważnie-
ni do wydawania szczegółowych przepisów w zakre-
sie selektywnego zbierania odpadów”, uprzejmie in-
formuję, iż jest to przepis fakultatywny, tzn. upraw-
niający do regulowania postępowania z niektórymi
rodzajami odpadów.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż resort środowi-
ska podejmuje wszelkie działania, aby zapewnić wła-
ściwy system gospodarowania odpadami ulegającymi
biodegradacji, w tym kuchennymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie importu równoległego leków (6373)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Krystyny Łybackiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 15 listopada 2008 r. (SPS-023-6373/08),
w sprawie importu równoległego leków, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam informa-
cje w powyższej sprawie.
Zasady i tryb dopuszczania do obrotu produktów
leczniczych, z uwzględnieniem w szczególności wy-
magań dotyczących jakości, skuteczności i bezpie-
440
czeństwa stosowania, określa ustawa z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271).
Zgodnie z art. 3 przedmiotowej ustawy do obrotu
dopuszczane są produkty lecznicze, które uzyskały
pozwolenie na dopuszczenie do obrotu. Organem
uprawnionym do wydania pozwolenia jest minister
właściwy do spraw zdrowia. W myśl art. 4a do obro-
tu dopuszczane są również produkty lecznicze będą-
ce przedmiotem importu równoległego, które uzyska-
ły pozwolenie na import równoległy.
Importem równoległym, w rozumieniu ustawy
Prawo farmaceutyczne, jest każde działanie polega-
jące na sprowadzeniu z państw członkowskich Unii
Europejskiej lub państw członkowskich Europejskie-
go Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, pro-
duktu leczniczego spełniającego łącznie następujące
warunki:
a) sprowadzony produkt leczniczy posiada tę samą
substancję czynną (substancje czynne), co najmniej:
te same wskazania do 3. poziomu kodu ATC/ATCvet
(kod klasyfikacji anatomiczno-terapeutyczno-che-
micznej), tę samą moc, tę samą drogę podania oraz
tę samą postać jak produkt leczniczy dopuszczony do
obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
postać zbliżoną, która nie powoduje powstania różnic
terapeutycznych w stosunku do produktu lecznicze-
go dopuszczonego do obrotu na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej,
b) sprowadzony produkt leczniczy i produkt lecz-
niczy dopuszczony do obrotu na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej są odpowiednio w państwie, z któ-
rego produkt jest sprowadzony, i na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej jednocześnie referencyjnymi
produktami leczniczymi albo jednocześnie odpowied-
nikami referencyjnych produktów leczniczych.
Wniosek o wydanie pozwolenia na import równo-
legły albo wniosek o zmianę w pozwoleniu składa się
do ministra właściwego do spraw zdrowia za pośred-
nictwem prezesa Urzędu Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Bio-
bójczych.
Wydanie pozwolenia na import równoległy, odmo-
wa wydania pozwolenia, zmiana w pozwoleniu oraz
cofnięcie pozwolenia dokonywane są w drodze decyzji
wydawanej przez ministra właściwego do spraw zdro-
wia na podstawie raportu prezesa urzędu. Pozwole-
nie na import równoległy wydaje się na okres 5 lat.
Odnosząc się do kwestii podniesionej w interpela-
cji, uprzejmie informuję.
Podstawową zasadą importu równoległego jest
konkurencyjność cenowa, która może powodować ob-
niżanie cen produktów leczniczych, tym samym da-
jąc szansę na tańsze leki. Obowiązujące przepisy
sprzyjają temu procesowi – skrócona i uproszczona
została procedura dopuszczania do obrotu tych pro-
duktów leczniczych.
Postępowanie o wydanie pozwolenia na import
równoległy jest postępowaniem wnioskowym, wsz-
czynanym wyłącznie na wniosek podmiotu pragną-
cego uzyskać pozwolenie na import równoległy. De-
cyzja o złożeniu wniosku jest suwerenną decyzją pod-
miotu gospodarczego. Liczba wydanych przez mini-
stra zdrowia pozwoleń zależy od liczby wniosków
składanych przez importerów.
Procedura wprowadzenia do obrotu produktów
leczniczych drogą importu równoległego rozpoczęła
się w roku 2004, z dniem przystąpienia Polski do
Unii Europejskiej. W UE procedura ta jest stosowana
znacznie dłużej, bo od lat siedemdziesiątych ubiegłe-
go wieku. W związku z powyższym porównanie licz-
by wydanych pozwoleń w Polsce na import równole-
gły do liczby pozwoleń wydanych w różnych krajach
europejskich nie jest miarodajne.
Liczba przygotowanych przez urząd raportów
prezesa urzędu oraz projektów decyzji ministra
zdrowia wynosi odpowiednio: w roku 2004 – 2 po-
zwolenia, w roku 2005 – 40 pozwoleń, w roku 2006
– 63 pozwolenia, w roku 2007 – 80 pozwoleń na im-
port równoległy oraz 79 decyzji o zmianach i noty-
fikacjach do wydanych pozwoleń, w roku 2008 na
dzień 4 grudnia – 128 pozwoleń na import równole-
gły oraz 127 decyzji o zmianach i notyfikacjach do
wydanych pozwoleń. Łącznie wydano na import
równoległy 313 pozwoleń. Należy również wskazać,
iż w przypadkach braku zgodności wniosków z wy-
mogami ustawy Prawo farmaceutyczne postępowa-
nie kończy się odmową wydania pozwolenia lub
umorzeniem postępowania. Należy dodać, że z roku
na rok rośnie liczba rozpatrywanych wniosków o do-
konanie zmiany lub notyfikacji do wydanych pozwo-
leń w imporcie równoległym.
Pewne zaległości w pracach urzędu rejestracji
związane z rozpatrywaniem wniosków podmiotów od-
powiedzialnych za import równoległy produktów lecz-
niczych powstały w następstwie narastającej liczby
wniosków, które wpłynęły, w szczególności w roku
2008 (około 400 wniosków) oraz jednoczesnego spię-
trzenia prac związanych z zakończeniem procesu oce-
ny dokumentacji produktów leczniczych, podlegają-
cych procesowi harmonizacji (dostosowanie dokumen-
tacji do wymagań ustawy Prawo farmaceutyczne).
Proces harmonizacji dokumentacji produktów
leczniczych zostanie zakończony w dniu 31 grudnia
2008 r. zgodnie z ustaleniami traktatu akcesyjnego.
Zakończenie procesu harmonizacji umożliwi inten-
syfikację prac związanych z oceną wniosków o wyda-
nie zgody na import równoległy produktów leczni-
czych i czas oczekiwania na wydanie pozwoleń ule-
gnie skróceniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie konieczności zapewnienia
dostatecznej ilości zamówień sprzętu
wojskowego produkowanego
w Zakładach Mechanicznych Tarnów SA (6377)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie konieczności zapewnienia dostatecznej ilo-
ści zamówień sprzętu wojskowego produkowanego
w Zakładach Mechanicznych Tarnów SA (SPS-023-
-6377/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Podstawę składania zamówień na dostawy uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego stanowi „Plan moderni-
zacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej”. Obecnie jest on opracowywany na lata 2009
i 2010. Zapotrzebowanie w tym zakresie (w oparciu
o obowiązujące etaty, określające ilości poszczegól-
nych rodzajów uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz
zakładane plany modernizacji Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej), określają dowódcy rodzajów sił
zbrojnych, a ostateczna decyzja w przedmiocie za-
twierdzenia ich do realizacji – za pośrednictwem sze-
fa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego – należy do
ministra obrony narodowej.
Ministerstwo Obrony Narodowej, realizując zada-
nia w zakresie zakupu i modernizacji sprzętu oraz
wyposażenia indywidualnego żołnierzy, od wielu lat
stara się składać swoje zamówienia w polskich zakła-
dach zbrojeniowych, w tym również w Zakładach
Mechanicznych Tarnów SA.
Resort obrony narodowej w pełni rozumie trudną
sytuację, w jakiej znalazły się zakłady, oraz czyni
wszystko, co możliwe, by maksymalizować liczbę za-
mówień na potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej w tym przedsiębiorstwie. Jednak w świetle
obowiązujących uregulowań prawnych Ministerstwo
Obrony Narodowej jako zamawiający zobowiązane
jest do równego traktowania wszystkich potencjal-
nych wykonawców zamówienia.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zgodnie
z aktualnym projektem „Planu modernizacji tech-
nicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na
lata 2009–2010” – obok zamówień wynikających
z realizacji umów wieloletnich nr DZSZ/24/VI-9/UZ/
NEG/Z/2008-2010 z dnia 6 sierpnia 2008 r. (w 2009 r.
na kwotę 4389,0 tys. zł. i 4722,9 tys. zł w 2010 r.) oraz
nr DZSZ/237/VI-22/UZ/NEG/Z/2008-2010 z dnia
17 listopada 2008 r. (w 2009 r. na kwotę 2406,6 tys.
zł, i 3489,6 tys. zł w 2010 r.) – planuje się w 2010 r.
pozyskać osiem zestawów artyleryjsko-rakietowych
ZUR-23-2KG.
Ponadto Ministerstwo Obrony Narodowej planuje
w najbliższym czasie rozpocząć procedurę wyłonienia
wykonawcy pracy rozwojowej dotyczącej moderniza-
441
cji pojazdu BWP-l, w którym Zakłady Mechaniczne
Tarnów SA mogą uczestniczyć jako potencjalny pod-
wykonawca. Rozpatrywana jest także decyzja odno-
śnie do uzbrojenia pojazdów wojskowych, w tym ko-
łowego transportera opancerzonego Rosomaka,
w systemy wieżowe z uzbrojeniem w karabin kal.
12,7 mm i 7,62 mm. Kolejną szansą pozyskania za-
mówienia przez spółkę może być również przewidzia-
ny na przyszły rok przetarg na dostarczenie pojazdu
z opancerzeniem chroniącym przed wybuchami min-
-pułapek (MRAP) z bezzałogowym stanowiskiem
montażu uzbrojenia. Wymaga to jednak wykazania
przez spółkę aktywności wobec potencjalnych do-
stawców tego pojazdu zamiast, jak to ma miejsce
obecnie, biernego oczekiwania na kontrakty oferowa-
ne przez Ministerstwo Obrony Narodowej.
W związku ze sprawowaniem nadzoru nad reali-
zacją zadań określonych w planach modernizacji
technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
pragnę także wskazać, że dotychczasowe doświadcze-
nia ze współpracy resortu obrony narodowej z Zakła-
dami Mechanicznymi Tarnów SA wskazują na uchy-
bienia w zakresie wywiązywania się przez przedsię-
biorstwo z zawartych kontraktów. Cztery z umów
zawartych przez Ministerstwo Obrony Narodowej,
których termin realizacji upłynął w 2007 r., zostały
wykonane dopiero w 2008 r., z tego też powodu za-
kłady obciążone zostały karami umownymi. Ponadto
do dnia dzisiejszego zakłady nie wywiązały się z re-
alizacji umowy nr 21/OSU/05, podpisanej w 2005 r.
z dowództwem Marynarki Wojennej na remont uzbro-
jenia jednego z okrętów, mimo że termin wykonania
zobowiązania upłynął w dniu 30 listopada 2006 r.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Kalisza
w sprawie realizacji budowy portu lotniczego
Warszawa-Modlin (6384)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Ryszarda Kalisza w sprawie realiza-
cji budowy portu lotniczego Warszawa-Modlin (pismo
znak: SPS-023-6384/08), odpowiadam na postawione
pytania:
442
1. Kiedy zostanie uruchomiony port lotniczy
w Modlinie jako lotnisko obsługujące część ruchu lot-
niczego kierowanego na Okęcie w Warszawie?
2. Jakie działania podjęto w celu uruchomienia
infrastruktury komunikacyjnej łączącej Warszawę
z Modlinem?
3. Czy przyjęto harmonogram realizacji tej inwe-
stycji i kto jest odpowiedzialny za realizację inwesty-
cji związanych z budową portu lotniczego Warszawa-
-Modlin?
Ad 1. Port lotniczy dla tanich linii według pier-
wotnych planów miał powstać w Modlinie jeszcze
w 2005 r. Przez długi czas inwestycja blokowana była
ze względu na ciągłe protesty ekologów. Protestujący
twierdzą m.in., że lotnisko może zaszkodzić licznemu
w okolicy ptactwu. Lotnisko położone jest w dolinie
Wisły, należącej do obszaru Natura 2000 (problem
mokradeł i ptaków). Organizacje ekologiczne (Ogól-
nopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków oraz Cen-
trum Ochrony Mokradeł) składały protesty do bur-
mistrza Nowego Dworu Mazowieckiego. W grudniu
2007 r. spółka „Mazowiecki Port Lotniczy Warszawa-
-Modlin” złożyła u burmistrza Nowego Dworu Ma-
zowieckiego aneks uzupełniający do raportu o od-
działywaniu inwestycji:,,Modernizacja Lotniska Mo-
dlin w celu jego przystosowania do obsługi przewoź-
ników niskokosztowych” na środowisko.
W marcu 2008 r. wojewoda mazowiecki wydał po-
stanowienie uzgadniające warunki do decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia polegającego na „Modernizacji Lot-
niska Modlin”. Jednak Ogólnopolskie Towarzystwo
Ochrony Ptaków złożyło zażalenie do ministra śro-
dowiska na ww. postanowienie wojewody. W czerwcu
br. po rozpatrzeniu zażalenia OTOP na postanowie-
nie wojewody mazowieckiego z dnia 17 marca 2008 r.
minister środowiska odrzucił zarzuty ekologów i pod-
trzymał decyzję wojewody zatwierdzającą raport śro-
dowiskowy dla inwestycji. OTOP złożył skargę na po-
stanowienie ministra środowiska do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego. W listopadzie br. minister
środowiska zdecydował o uchyleniu postanowień
w trybie autokontroli i przekazał sprawę do ponow-
nego rozpatrzenia przez organ I instancji.
14 listopada 2008 r. wojewoda mazowiecki wydał
postanowienie uzgadniające środowiskowe uwarun-
kowania zgody na realizację przedsięwzięcia. Od po-
wyższego postanowienia nie przysługuje odwołanie.
9 grudnia 2008 r. główny inspektor sanitarny
utrzymał w mocy postanowienie wojewódzkiego pań-
stwowego inspektora sanitarnego z dnia 8 paździer-
nika 2008 r. uzgadniające środowiskowe uwarunko-
wania zgody na realizację przedsięwzięcia (również
oprotestowane przez OTOP).
12 grudnia 2008 r. w siedzibie Urzędu Miasta
w Nowym Dworze Mazowieckim odbyła się rozprawa
administracyjna z udziałem społeczeństwa, będąca
ostatnim etapem tzw. konsultacji społecznych.
Tym samym burmistrz Nowego Dworu Mazo-
wieckiego zgromadził wszystkie dokumenty wyma-
gane do wydania decyzji środowiskowej. Po zachowa-
niu wymaganych Kodeksem postępowania admini-
stracyjnego terminów na początku 2009 r. możliwe
będzie wydanie decyzji.
W chwili obecnej trwa budowa ogrodzenia oraz
postępowanie w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego
w sprawie wpisu lotniska Modlin do Rejestru Lotnisk
Cywilnych.
W związku z powyższym spółka przewiduje, że
zakończenie inwestycji modernizacji lotniska w Mo-
dlinie w celu przystosowania do obsługi przewoźni-
ków niskokosztowych nastąpi w połowie 2011 r.
Ad 2. W lutym 2008 r. w Urzędzie Marszałkow-
skim Województwa Mazowieckiego przedstawiciele:
samorządu województwa mazowieckiego, Agencji
Mienia Wojskowego, spółki „Polskie Koleje Państwo-
we Spółka Akcyjna”, spółki „PKP Polskie Linie Ko-
lejowe Spółka Akcyjna”, Przedsiębiorstwa Państwo-
wego „Porty Lotnicze” oraz spółki Mazowiecki Port
Lotniczy Warszawa-Modlin sp. z o.o. podpisali list
intencyjny dotyczący przygotowania i uruchomienia
połączenia kolejowego Portu Lotniczego w Modlinie
ze stacją Modlin. Połączenie przewiduje także moż-
liwość prowadzenia ruchu kolejowego z lotniska War-
szawa-Modlin do Portu Lotniczego im. Fryderyka
Chopina w Warszawie przez stację Warszawa Cen-
tralna lub/i stację Warszawa Gdańska. Planowana
jest modernizacja stacji kolejowej Modlin oraz odcin-
ka kolejowego Warszawa Wschodnia – Modlin. Od
stacji Modlin na teren lotniska prowadzi bocznica
kolejowa, która w przyszłości po modernizacji (posze-
rzenie, poprawa parametrów torów, podciągnięcie
trakcji elektrycznej, wybudowanie stacji i niezbędnej
infrastruktury towarzyszącej) będzie wykorzystana
do transportu osobowego oraz rozładunku i załadun-
ku towarów.
Niestety, z uwagi na ww. problemy z wydaniem
decyzji środowiskowej do czasu podjęcia tej decyzji
prace związane z projektem połączenia kolejowego
również są wstrzymane. Niezwłocznie po uzyskaniu
decyzji Urząd Marszałkowski Województwa Mazo-
wieckiego opublikuje ogłoszenie o przetargu na wy-
konanie studium wykonalności projektu.
Ad 3. Za procedurę uzyskania decyzji środowisko-
wej odpowiada spółka „Mazowiecki Port Lotniczy
Warszawa-Modlin”. Natomiast w zakresie bezpośred-
niej odpowiedzialności Przedsiębiorstwa Państwowe-
go „Porty Lotnicze” leży dokończenie i przekazanie
aportem do spółki „Mazowiecki Port Lotniczy War-
szawa-Modlin” (w której PPL posiada 26% udziałów)
dokumentacji projektowo-budowlanej (z wyłączeniem
projektu terminala opracowywanego na zlecenie
spółki) oraz zapewnienie dofinansowania spółce
w kolejnych podwyższeniach kapitału, na które PPL
ma zapewnione środki.
Dotychczasowa realizacja prac:
— Na podstawie pełnomocnictw uzyskanych od
PPL i AMW prezes spółki złożył w ULC wniosek
o założenie lotniska na bazie istniejącej infrastruk-
tury. Promesa na założenie lotniska została wydana

na rzecz PPL i AMW jeszcze w 2005 r., zaś decyzją
prezesa ULC z kwietnia 2008 r. promesa została roz-
szerzona także na spółkę MPL Warszawa-Modlin.
— Spółka uzyskała pozwolenie starosty powiatu
nowodworskiego oraz burmistrza miasta Nowy Dwór
Mazowiecki na porządkowanie terenu, likwidację za-
krzewienia, wycinki drzew na podejściu w obszarze
o powierzchni 16 ha, rozbiórkę obiektów budowla-
nych zakwalifikowanych jako zbędne oraz wykonała
niezbędne prace ogrodnicze na powierzchni około
200 ha.
— Trwa budowa ogrodzenia lotniska.
— Trwa postępowanie w Urzędzie Lotnictwa Cy-
wilnego w sprawie wpisu lotniska Modlin do Rejestru
Lotnisk Cywilnych.
Należy podkreślić, że proces przygotowań do
rozpoczęcia inwestycji jest niemal zamknięty, jed-
nak wszelkie prace hamowane były dotąd przez
przedłużający się proces uzyskania decyzji środo-
wiskowej. Procedura ta, za którą odpowiada spół-
ka, zgodnie z deklaracjami i szacunkami jej Zarzą-
du powinna zakończyć się prawomocną decyzją
środowiskową na początku 2009 r. W związku
z powyższym przewidywany termin zakończenia
inwestycji to połowa 2011 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie zwiększenia wynagrodzeń
pracowniczych dla Morskiej Służby
Poszukiwania i Ratownictwa SAR (6388)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z in-
terpelacją pana posła Stanisława Wziątka, znak:
SPS-023-6388/08, w sprawie zwiększenia wyna-
grodzeń pracowniczych dla Morskiej Służby Poszu-
kiwania i Ratownictwa SAR, uprzejmie informuję,
co następuje.
W nawiązaniu do wystąpienia Związków Zawodo-
wych Morskiej Służy Poszukiwania i Ratownictwa
(dalej: Służba SAR) z dnia 12 listopada 2008 r., do-
tyczącego podwyżki płac dla pracowników SAR,
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Infrastruktury
wystąpiło do Komitetu Rady Ministrów z wnioskiem
o przyznanie dodatkowych środków z rezerwy celo-
wej na wynagrodzenia osobowe dla pracowników
443
Służby SAR, w łącznej kwocie 3 085 000 zł, co spo-
wodowałoby wzrost płac o 700 zł brutto miesięcznie
na osobę.
Jednocześnie ministerstwo wskazało na specy-
ficzne wykształcenie i kwalifikacje kadry Służby
SAR, w większości oficerów i marynarzy doświadczo-
nych w eksploatacji statków ratowniczych oraz wy-
kwalifikowanych pracowników stacji brzegowych.
Dodatkowo w swojej argumentacji ministerstwo
zwróciło uwagę na fakt, iż od dnia 1 października br.
odeszły z pracy w Służbie SAR 33 osoby oraz że obec-
ny projekt budżetu państwa zakładający jedynie
wzrost wynagrodzeń wskaźnikiem 2% nie pozwoli
dalej utrzymać stałości zatrudnienia wykwalifikowa-
nej kadry.
W opisanej sytuacji zwrócono uwagę również, iż
ubytek nawet kilku oficerów spowoduje olbrzymie
trudności w obsadzie statków, co w oczywisty sposób
przełoży się na brak gotowości Służby SAR do wyko-
nywania działań ratowniczych.
W chwili obecnej Ministerstwo Infrastruktury
oczekuje na uzyskanie potwierdzenia możliwości
uruchomienia rezerwy celowej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 3 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie manifestacji sił prawicowych
w Warszawie w 90. rocznicę odzyskania
przez Polskę niepodległości (6391)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6391/08), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Tadeusza Iwińskiego z dnia 12 listopada
2008 r. w sprawie manifestacji sił prawicowych
w Warszawie w 90. rocznicę odzyskania przez Polskę
niepodległości, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż dnia 11 listopada
2008 r. na terenie Warszawy poza uroczystościami
państwowymi, miejskimi i dwiema imprezami maso-
wymi zwołano jedenaście różnych zgromadzeń pu-
blicznych, a jednym z nich było zgromadzenie zwoła-
ne w godzinach 17–19.30 przez osobę prywatną. Or-
ganizator w złożonym w Urzędzie m.st. Warszawy
zawiadomieniu zadeklarował udział w zgromadzeniu
444
od 300 do 400 osób i zbiórkę jego uczestników na
ul. Krakowskie Przedmieście przy ul. Miodowej,
z późniejszym przemarszem Traktem Królewskim
przed pomnik Polskiego Państwa Podziemnego i Ar-
mii Krajowej przy ul. Matejki. Jako cel zgromadzenia
podał uczczenie rocznicy Odzyskania Niepodległości.
Osoba składająca zawiadomienie reprezentowała
Obóz Narodowo-Radykalny, co zostało stwierdzone
przez przedstawiciela Biura Bezpieczeństwa i Zarzą-
dzania Kryzysowego Urzędu m.st. Warszawy, uczest-
niczącego w tym zgromadzeniu w charakterze obser-
watora.
Na uwagę zasługuje fakt, że organizowanie poko-
jowych zgromadzeń publicznych i prawo do uczestni-
czenia w nich jest wolnością konstytucyjną obywate-
li wpisaną w art. 57 Konstytucji RP. Ustawa z dnia
5 lipca 1990 r. Prawo o zgromadzeniach (Dz. U.
Nr 51, poz. 297 z późn. zm.) dla przeprowadzenia
zgromadzenia publicznego wymaga w art. 6 ust. 1
jedynie zawiadomienia organu gminy właściwego ze
względu na miejsce zgromadzenia o zamiarze jego
zorganizowania. Natomiast art. 7 ust. 1 ww. ustawy
wskazuje, że zawiadomienie o planowanym zgroma-
dzeniu publicznym powinno wpłynąć do organu gmi-
ny nie wcześniej niż na 30 dni i nie później niż na
3 dni przed terminem zwołanego zgromadzenia
i musi zawierać następujące dane:
— imię, nazwisko, datę urodzenia i adres organi-
zatora oraz nazwę i adres osoby prawnej lub innej
organizacji, jeżeli w jej imieniu organizuje on zgro-
madzenie,
— cel i program oraz język, w którym będą poro-
zumiewać się uczestnicy zgromadzenia,
— miejsce i datę, godzinę rozpoczęcia, planowany
czas trwania, przewidywaną liczbę uczestników oraz
projektowaną trasę przejścia, jeżeli przewiduje się
zmianę miejsca w czasie trwania zgromadzenia,
— określenie planowanych przez organizatora
środków służących zapewnieniu pokojowego przebie-
gu zgromadzenia oraz środków, o których dostarcze-
nie zwraca się do organu gminy.
Z uwagi na to, iż organizator wypełnił w całości
wymienione obowiązki, a przeprowadzenie zgroma-
dzenia publicznego nie jest warunkowane uzyska-
niem jakiejkolwiek zgody lub zezwolenia, nie było
podstaw, aby zgromadzenie miało się nie odbyć.
Podkreślić należy, iż organ gminy decyzję o zaka-
zie zgromadzenia publicznego wydaje tylko w ściśle
określonych przypadkach, tj. gdy jego cel lub odbycie
sprzeciwiają się niniejszej ustawie lub naruszają
przepisy ustaw karnych oraz gdy odbycie zgromadze-
nia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mie-
niu w znacznych rozmiarach (vide: art. 8 Prawo
o zgromadzeniach).
Art. 12 ust. 1 ustawy Prawo o zgromadzeniach
przewiduje również możliwość rozwiązania zgroma-
dzenia w trakcie jego trwania, jeżeli jego przebieg
zagraża życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacz-
nych rozmiarach lub gdy narusza przepisy niniejszej
ustawy albo przepisy ustaw karnych, a przewodni-
czący, uprzedzony o konieczności rozwiązania zgro-
madzenia, wzbrania się to uczynić.
Należy zaznaczyć, iż w przedmiotowym przypad-
ku oddelegowany, stosownie do art. 11 ust. 1 powo-
łanej ustawy, przedstawiciel z Urzędu m.st. Warsza-
wy nie stwierdził zachowań niezgodnych z prawem.
Odnosząc się do poruszanego przez pana posła
zagadnienia dotyczącego działań policji, uprzejmie
informuję, iż w tej kwestii wypowiedział się Trybunał
Konstytucyjny w wyroku z dnia 18 stycznia 2006 r.
(sygn. K 21/05), który rozpatrując sprawę zgodności
przepisów art. 65 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (t. j.: Dz. U. z 2005 roku
Nr 108 poz. 908, z późn. zm.), stanął na stanowisku,
iż wolność zgromadzeń jest szczególną polityczną
wolnością jednostki, podlegającą przez to szczególnej
ochronie konstytucyjnej. Wolność zgromadzeń nale-
ży do podstawowych, fundamentalnych, politycznych
praw człowieka. Dlatego też władza publiczna jest
zobowiązana do gwarancji realizacji tej wolności, nie-
zależnie od wyznawanych przekonań partyjno-poli-
tycznych poszczególnych osób, związków lub organi-
zacji. Jednym z elementów gwarantujących wolność
zgromadzeń, jak podkreślił trybunał, jest stworzenie
sytuacji, w której zgromadzenie nie będzie zakłócane
przez osoby trzecie, natomiast usiłowanie zakłócania
spotka się z odpowiednią reakcją władzy publicznej,
polegającą na niedopuszczeniu do zakłócenia zgro-
madzenia przez osoby trzecie.
Policja zobowiązana była zatem podjąć odpowied-
nie działania w stosunku do osób – uczestników nie-
zgłoszonego zgromadzenia, próbujących swoim za-
chowaniem uniemożliwić przemarsz zgromadzenia
zorganizowanego przez Obóz Narodowo-Radykalny,
a zgłoszonego w sposób prawidłowy.
Ponadto zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2007
roku Nr 109, poz. 756, z późn. zm.), kto:
— przeszkadza lub usiłuje przeszkodzić w orga-
nizowaniu lub w przebiegu niezakazanego zgroma-
dzenia,
— zwołuje zgromadzenie bez wymaganego zawia-
domienia albo przewodniczy takiemu zgromadzeniu
lub zgromadzeniu zakazanemu,
— przewodniczy zgromadzeniu po rozwiązaniu
go przez przewodniczącego lub przedstawiciela orga-
nu gminy,
— bezprawnie zajmuje lub wzbrania się opuścić
miejsce, którym inna osoba lub organizacja prawnie
rozporządza jako zwołujący lub przewodniczący zgro-
madzenia,
— bierze udział w zgromadzeniu, posiadając przy
sobie broń, materiały wybuchowe lub inne niebez-
pieczne narzędzia,
— podlega karze aresztu do 14 dni, karze ograni-
czenia wolności albo karze grzywny.
Policja zatem miała prawo przedsięwziąć pewne
czynności w stosunku do osób, co do których zacho-
dziło podejrzenie iż ich zachowanie nosi znamiona
ww. wykroczenia, w celu ustalenia czy istnieją pod-

stawy do wystąpienia z wnioskiem o ich ukaranie
[vide: art. 54 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Ko-
deks postępowania w sprawach o wykroczenia (t.j.:
Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848)].
Mając na uwadze powyższe, pragnę poinformo-
wać, iż policja wylegitymowała 200 osób utrudniają-
cych przemarsz niezakazanego zgromadzenia. W sto-
sunku do wylegitymowanych w Komendzie Rejono-
wej Policji Warszawa I prowadzone są obecnie czyn-
ności wyjaśniające.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie opłaty za przejazd drogą ekspresową
S3 Legnica – Nowa Sól (6398)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Adama Lipińskiego z dnia
14 listopada 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
19 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6398/08, w spra-
wie opłaty za przejazd drogą ekspresową S3 na od-
cinku Legnica – Nowa Sól uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
W chwili obecnej w resorcie infrastruktury trwa-
ją prace nad weryfikacją „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”. Jednakże należy za-
uważyć, iż weryfikacja nie ma na celu redukcji zadań
inwestycyjnych w nim ujętych, a jedynie jego ureal-
nienie. Ponadto aktualnie zakłada się uzupełnienie
programu o projekty, które są najlepiej przygotowa-
ne, a tym samym dają gwarancję wykorzystania
maksymalnego poziomu dofinansowania z funduszy
europejskich.
Podstawę omawianej weryfikacji stanowi szcze-
gółowa analiza wszystkich aspektów wpływających
na realizację inwestycji drogowych w Polsce, takich
jak na przykład wzrost wartości kosztorysowych czy
zmiana obowiązującego prawa w przedmiotowym za-
kresie. Ocenie poddano wszystkie inwestycje ujęte
w programie na lata 2008–2012. Intencją resortu jest
rzetelna i realna ocena stanu faktycznego, tak aby
możliwe było wypełnienie zadań postawionych przed
instytucją pełniącą rolę państwowego inwestora
w sektorze infrastruktury drogowej.
Jednym z analizowanych wariantów jest także
realizacja kilku istotnych inwestycji w sytuacji, gdy
będzie to ekonomicznie uzasadnione, w systemie
partnerstwa publiczno-prywatnego. Zatem w celu
445
wybudowania jak największej liczby dróg o najwyż-
szych standardach technicznych rząd zamierza wy-
korzystać zarówno system tradycyjny, jak i partner-
stwo publiczno-prywatne. Nie ulega wątpliwości, iż
obydwa te systemy posiadają wady i zalety. Z tego
też powodu decyzja w sprawie wykorzystania kon-
kretnego systemu realizacji będzie podlegała każ-
dorazowo analizie kosztów i korzyści, co w konse-
kwencji pozwoli na zoptymalizowanie podejmowa-
nych działań.
Biorąc pod uwagę powyższe, w chwili obecnej nie
jest możliwe wskazanie, czy droga ekspresowa S3 bę-
dzie realizowana w systemie partnerstwa publiczno-
-prywatnego. Nie jest także możliwe określenie ewen-
tualnych innych inwestycji, które w tym systemie
mogłyby być budowane. Decyzja w tej sprawie zosta-
nie podjęta po przeprowadzeniu szczegółowych ana-
liz, w szczególności obejmujących kwestię zapewnie-
nia wykorzystania maksymalnego poziomu środków
z funduszy europejskich.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie zmian w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej
w województwie (6399)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo SPS-023-6399/08 z dnia 19 listopada 2008 r.,
przy którym przekazano interpelację złożoną przez
panią poseł Beatę Kempę z dnia 3 listopada 2008 r.
w sprawie projektu ustawy o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podzia-
le zadań w województwie, który zakłada ponowne
włączenie organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej
do administracji zespolonej, przekazuję stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
W projekcie ustawy nie przewiduje się zmiany
statusu stacji sanitarno-epidemiologicznych; będą
one prowadzone w dalszym ciągu w formie państwo-
wych jednostek budżetowych, jako publiczne zakła-
dy opieki zdrowotnej i będą finansowane z budżetu
państwa.
Dysponentem środków dla wojewódzkich stacji
sanitarno-epidemiologicznych przestałby być mini-
ster zdrowia, a zostaliby wojewodowie, natomiast
dysponentem środków dla powiatowych stacji sani-
tarno-epidemiologicznych, jako administracji rządo-
wej w powiecie, byliby starostowie powiatowi.
446
W projekcie reformy administracji publicznej za-
kłada się zmianę podporządkowania państwowego
wojewódzkiego inspektora sanitarnego i państwowe-
go powiatowego inspektora sanitarnego, jak również
granicznego inspektora sanitarnego. Graniczny in-
spektor będzie bezpośrednio podlegał głównemu in-
spektorowi sanitarnemu.
Nie zakłada się zmian postanowienia art. 7 ust. 1
ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej z dnia
14 marca 1985 r. (Dz. U. Nr 122, poz. 851), zgodnie
z którym inspekcja podlega ministrowi do spraw
zdrowia, a kieruje nią główny inspektor sanitarny,
jako centralny organ administracji rządowej.
Godny podkreślenia jest fakt powołania w Sejmie
Rzeczypospolitej Polskiej, w Komisji Zdrowia, pod-
komisji stałej do spraw zdrowia publicznego. W dniu
3 września 2008 r. podkomisja podjęła dyskusję o usta-
wowym uregulowaniu obszaru zdrowia publicznego.
Do współpracy z podkomisją stałą do spraw zdrowia
publicznego został przeze mnie upoważniony główny
inspektor sanitarny.
Państwowa Inspekcja Sanitarna wykonuje zada-
nia z zakresu zdrowia publicznego, w tym promocji
zdrowia, oraz sprawuje bieżący i zapobiegawczy nad-
zór sanitarny w celu zapobiegania powstawaniu cho-
rób oraz prowadzi działania przeciwepidemiczne
w zakresie chorób zakaźnych.
Doświadczenie w działaniach na rzecz zdrowia pu-
blicznego i osiągnięcia Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej stanowić winny fundament prac do nowych roz-
wiązań poprzez stworzenie nowej ustawy o zdrowiu
publicznym. Inicjatywa uregulowania ustawowego ob-
szaru zdrowia publicznego byłaby zbieżna z oczekiwa-
niami autorytetów naukowych, samorządów teryto-
rialnych oraz innych instytucji i organizacji działają-
cych w obszarze zdrowia publicznego.
Nowe instrumenty prawne pozwoliłyby efektyw-
nie wykorzystać środki kierowane na profilaktykę,
promocję zdrowia, tak aby decydenci – organizatorzy
ochrony zdrowia na różnych stopniach zarządzania,
mogli dostosować działania w obszarze zdrowia pu-
blicznego do bieżącej sytuacji epidemiologicznej i wy-
nikających stąd potrzeb lokalnych. Koordynatorem
tych działań jest i powinna być Państwowa Inspekcja
Sanitarna.
Funkcjonowanie Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej zostało wielokrotnie pozytywnie ocenione przez
misje UE i WHO. Ostatnio zostało to również po-
twierdzone na nieformalnym spotkaniu ministrów
ds. zdrowia, które odbyło się w dniach 8–9 września
2008 r. w Angers we Francji. Wykazano tam, że Pol-
ska należy do krajów najlepiej przygotowanych do
zarządzania ryzykiem sanitarnym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie opłat lotniskowych
dla Portu Lotniczego Wrocław (6408)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posłanki Aldony Młyńczak w sprawie opłat
lotniskowych dla Portu Lotniczego Wrocław (pismo
znak: SPS-023-6408/08), odpowiadam na postawio-
ne pytanie:
Czy minister infrastruktury rozważyłby obniże-
nie zastosowanych stawek opłat lotniskowych dla
portów lotniczych, takich jak Port Lotniczy Wrocław,
tak aby były one porównywalne z taryfą przyjętą we
wszystkich portach lotniczych w kraju – przyjmując
rozwiązanie jednotaryfowe, zgodnie z sugestiami za-
proponowanymi w dezyderacie nr 5 Komisji Infra-
struktury uchwalonym na posiedzeniu Komisji In-
frastruktury w dniu 16 października 2008 r. w spra-
wie przyjęcia zasady jednej stawki opłaty terminalo-
wej dla wszystkich portów lotniczych?
Wyjaśnienia wymaga przede wszystkim fakt, czy
pytanie pani poseł dotyczy opłat lotniskowych, czy
opłat terminalowych. Polska Agencja Żeglugi Po-
wietrznej przedstawiła bowiem prezesowi Urzędu
Lotnictwa Cywilnego propozycje nowych stawek
opłaty terminalowej na rok 2009, a nie opłat lotni-
skowych, jak napisano w interpelacji.
Prezes ULC na wniosek PAŻP wydaje decyzje do-
tyczące opłat terminalowych, które zaliczane są do
opłat nawigacyjnych. Jest to opłata za start lub lądo-
wanie samolotu, jaką od przewoźników pobiera PAŻP.
PAŻP jako wyznaczona instytucja zapewniająca służ-
by żeglugi powietrznej zobowiązana jest do przedsta-
wiania prezesowi ULC projektu stref pobierania
opłat terminalowych do zatwierdzenia. Stawki opłat
terminalowych powinny być równe faktycznym kosz-
tom poniesionym w trakcie usługi doprowadzenia
samolotu do wylądowania lub do startu. Wynika to
jednoznacznie z regulacji UE i nie pozostawia żadne-
go pola manewru.
Z kolei na opłaty lotniskowe ustalane przez zarzą-
dzającego lotniskiem użytku publicznego składają się
następujące opłaty:
1) startowa lub za lądowanie – związana z udo-
stępnieniem urządzeń oraz wykonywaniem czynno-
ści niezbędnych dla zapewnienia wykonania operacji
startu lub lądowania statku powietrznego,
2) pasażerska – związana z udostępnieniem i utrzy-
maniem budynków dworców pasażerskich oraz urzą-
dzeń w nich się znajdujących,
3) postojowa – związana z udostępnieniem miejsc
parkingowych lub hangarów oraz ich oświetleniem,
4) towarowa – związana z udostępnieniem i utrzy-
maniem budynków dworców towarowych oraz urzą-
dzeń w nich się znajdujących, wykorzystywanych
przy przewozie ładunków.

Opłaty lotniskowe powinny uwzględniać ponoszo-
ne przez zarządzającego lotniskiem użytku publicz-
nego koszty świadczenia usług, za które pobierane są
opłaty, biorąc pod uwagę bezpośrednie koszty opera-
cyjne utrzymania i eksploatacji lotniska, koszty po-
średnie (w tym koszty administracyjne), koszty in-
frastruktury oraz rozpoczętych inwestycji, koszty
finansowe.
Projekt opłat lotniskowych do zatwierdzenia pre-
zesowi ULC przedstawia zarządzający lotniskiem
użytku publicznego.
Odnosząc się do dezyderatu nr 5 Komisji Infra-
struktury w sprawie przyjęcia jednej stawki opłaty
terminalowej dla wszystkich polskich portów lotni-
czych, na który powołuje się pani poseł, stanowisko
resortu infrastruktury jest następujące.
Zasady ustanawiania stref pobierania opłat ter-
minalowych określone zostały w rozporządzeniu
Komisji (WE) nr 1794/2006 z dnia 6 grudnia 2006 r.
ustanawiającego wspólny schemat opłat za korzy-
stanie ze służb żeglugi powietrznej. Zgodnie z regu-
lacjami prawa wspólnotowego (art. 4 ust. 2 rozpo-
rządzenia) strefy pobierania opłat są wyznaczane
z uwzględnieniem natężenia ruchu lotniczego i za-
pewnienia służb kontroli ruchu lotniczego, po kon-
sultacji z przedstawicielami użytkowników prze-
strzeni powietrznej.
Niewątpliwie pomiędzy Portem Lotniczym War-
szawa a pozostałymi portami regionalnymi w Polsce
istnieje znaczna różnica w natężeniu ruchu lotnicze-
go, jak również w zakresie zapewniania służb żeglu-
gi powietrznej. Większa złożoność i intensywność
ruchu lotniczego, odmienna struktura dróg starto-
wych oraz rozbudowane pola manewrowe powodują
konieczność odrębnego planowania operacyjnego,
procedur i rozbudowanego wyposażenia nawigacyj-
nego dla lotnisk regionalnych i lotniska Warszawa-
-Okęcie.
Stworzenie tylko jednej strefy pobierania opłat
zwiększałoby w znacznym stopniu subsydiowanie
operacji wykonywanych do/z portów regionalnych
przez użytkowników wykonujących operacje do/z
Warszawy. Taka sytuacja niekoniecznie mobilizowa-
łaby zarządzających portami lotniczymi do poszuki-
wania oszczędności lub ograniczania ponoszonych
kosztów, jak również mogłaby być czynnikiem wyha-
mowującym nakłady inwestycyjne w zakresie usług
nawigacyjnych w poszczególnych portach lotniczych.
Przy braku ekonomicznej zachęty dla dostosowywa-
nia świadczonych usług i realizowanych inwestycji
do rzeczywistych potrzeb zaistnieć mogłoby ryzyko
ograniczenia rozwoju zwłaszcza mniejszych regional-
nych portów lotniczych.
Ponadto mając na uwadze rozporządzenie (WE)
nr 550/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służb nawi-
gacji lotniczej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni
Powietrznej, opłata terminalowa nie może być narzę-
dziem subsydiowania przewoźników lotniczych ope-
rujących z portów regionalnych przez przewoźników
operujących do/z Portu Lotniczego w Warszawie. Na-
leży mieć też na uwadze, że do/z warszawskiego lot-
447
niska operują nie tylko przewoźnicy tradycyjni, ale
także przewoźnicy niskokosztowi, którzy mają znacz-
ny udział w ogólnej liczbie przewiezionych pasażerów
podróżujących do/z Warszawy. Z kolei również prze-
woźnicy tradycyjni wykonują regularne loty do pol-
skich portów regionalnych.
Nie chodzi zatem o uprzywilejowanie lotniska sto-
łecznego, lecz o zwiększenie zainteresowania zarzą-
dzających portami regionalnymi współpracą z Polską
Agencją Żeglugi Powietrznej w zakresie ograniczenia
kosztów funkcjonowania agencji w tych portach w celu
poprawy stawki opłat nawigacji terminalowej.
Opłata terminalowa odzwierciedla koszty świad-
czonych usług (zapewniania służb kontroli lotniska,
lotniskowych służb informacji powietrznej oraz służb
ruchu lotniczego obsługujących przyloty i odloty stat-
ków powietrznych na lotnisku oraz przydzielonej
przestrzeni powietrznej). Łączne koszty świadczenia
tych usług są znacznie wyższe w Porcie Lotniczym
Warszawa, ale dzięki dużej liczbie operacji lotniczych
koszty jednostkowe w przeliczeniu na jednostkę opła-
ty są niższe niż w portach regionalnych.
Warto też zauważyć, że w roku 2008, mimo wyż-
szej opłaty terminalowej obowiązującej w portach
regionalnych w stosunku do opłaty obowiązującej
w Porcie Lotniczym Warszawa, dynamika ruchu pa-
sażerskiego była w tych portach znacznie wyższa
i wyniosła w I półroczu 2008 r. 20,5% (dla wszystkich
portów regionalnych, a 14,7% dla PL Wrocław) wobec
8,1% dla Warszawy. Trudno zatem mówić o negatyw-
nym wpływie obowiązywania dwóch stref opłaty ter-
minalowej na rozwój portów regionalnych lub naru-
szaniu zasad uczciwej konkurencji. Na innych euro-
pejskich bogatych i rozwiniętych rynkach lotniczych
opłaty jednostrefowe nie różnicują portów lotniczych,
ponieważ ich standing finansowy jest zbliżony. W Pol-
sce natomiast jest duże zróżnicowanie potencjału
finansowego regionalnych portów lotniczych i stąd
należałoby wprowadzić dwustrefową konfigurację
pobierania opłat przy maksymalnym zminimalizo-
waniu, w perspektywie czasu, różnicy między opła-
tami strefowymi. Jest to zadanie trudne, ale możliwe
do zrealizowania. Zróżnicowane w zależności od po-
noszonych kosztów opłaty terminalowe dla różnych
portów lotniczych są stosowane nie tylko w Polsce,
ale także w innych państwach europejskich (Wielkiej
Brytanii, Danii, Hiszpanii czy Rumunii).
Zatem żeby uniknąć zarzutu niewypełnienia
przepisów wspólnotowych poprzez nadmierne finan-
sowanie kosztów służb nawigacji terminalowej świad-
czonych w portach lotniczych o mniejszym natężeniu
ruchu lotniczego przez przewoźników operujących
do/z Portu Lotniczego Warszawa, resort infrastruk-
tury opowiada się za utrzymaniem w polskiej prze-
strzeni powietrznej dwóch stref pobierania opłat ter-
minalowych w roku 2009.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
448
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie postępowań przygotowawczych
i czynności sprawdzających podejmowanych
przez Prokuraturę Rejonową w Sosnowcu
oraz Prokuraturę Okręgową w Katowicach
(6411)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 21 listopada 2008 r.
(nr SPS-023-6411/08) interpelację pana posła Jaro-
sława Pięty z dnia 17 listopada 2008 r. w sprawie
postępowań przygotowawczych prowadzonych przez
Prokuraturę Rejonową w Sosnowcu oraz Prokuratu-
rę Okręgową w Katowicach, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje:
Odnosząc się do podniesionej w punkcie pierw-
szym interpelacji kwestii naruszeń przepisów Prawa
budowlanego przez spółdzielnie mieszkaniowe,
uprzejmie informuję, iż prokuratorzy reagują odpo-
wiednio na sygnały o wypadkach nieprzestrzegania
przepisów dotyczących bezpiecznego użytkowania
obiektów budowlanych.
W razie zaistnienia przesłanek uzasadniających
podejrzenie sprowadzenia chociażby bezpośredniego
niebezpieczeństwa zawalenia się budowli, które za-
graża życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu
w wielkich rozmiarach, prokurator przeprowadza
postępowanie przygotowawcze.
Obecnie prokurator rejonowy w Sosnowcu pod
sygn. 5 Ds 279/08 prowadzi śledztwo w sprawie spro-
wadzenia w okresie od stycznia do czerwca 2008 r.
w Sosnowcu bezpośredniego niebezpieczeństwa zda-
rzenia zagrażającego zdrowiu i życiu wielu osób oraz
mieniu w wielkich rozmiarach w postaci zawalenia
się budowli, to jest o przestępstwo określone w art. 164
§ 1 K.k. i art. 163 § 1 pkt 2 K.k. przy zastosowaniu
art. 11 § 2 K.k.
Przedmiotowe postępowanie zainicjowane zosta-
ło przez mieszkańców budynków położonych przy
placu Kościuszki nr 9, 11, 13 i 15, którzy w dniu
20 czerwca 2008 r. przesłali do Prokuratury Rejono-
wej w Sosnowcu zawiadomienie o popełnieniu przez
członków Zarządu Spółdzielni „N” przestępstw pole-
gających na utrzymaniu w złym stanie technicznym
budynków pomimo decyzji inspektora nadzoru bu-
dowlanego w Sosnowcu nakazującej wykonanie pil-
nych prac remontowych tych obiektów.
W toku dotychczasowego postępowania przesłu-
chano w charakterze pokrzywdzonych osoby składa-
jące zawiadomienie, uzyskano dokumentację powia-
towego inspektora nadzoru budowlanego. Ustalono
również zakres usterek budynków położonych przy
placu Kościuszki.
W dalszej kolejności zostaną przesłuchani w cha-
rakterze świadków inspektorzy budowlani zajmujący
się kontrolą budynków ww. na okoliczność przepro-
wadzonych kontroli i stwierdzonych usterek.
Ustalić należy również, czy stwierdzone przez nich
nieprawidłowości grożą zawaleniem budynków lub ich
część, ewentualnie czy dalsze pozostawienie budyn-
ków bez kapitalnego remontu zagraża zawaleniem.
Należy także przesłuchać członków zarządu spół-
dzielni oraz kierownictwo działu zajmującego się re-
montami na okoliczność przyczyn zaistniałej sytuacji
i uzyskać stosowną dokumentację.
W celu zapewnienia prawidłowego toku postępo-
wania i wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich
okoliczności prokurator apelacyjny w Katowicach
rozważy objęcie sprawy zwierzchnim nadzorem służ-
bowym.
Natomiast w odniesieniu do pisma państwa J. i S.
L. z dnia 12 listopada 2008 r., przekazanego przy
interpelacji pana posła, uprzejmie informuję, iż Pro-
kuratura Rejonowa w Sosnowcu prowadziła postępo-
wanie (sygn. 1 Ds 1927/05) w sprawie narażenia
w maju i czerwcu 2005 r. w Sosnowcu S. L. i innych
osób na ciężki uszczerbek na zdrowiu, to jest o prze-
stępstwo określone w art. 160 § 1 K.k.
Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2005 r. postę-
powanie to zostało umorzone na podstawie art. 17
§ 1 pkt 1 wobec braku danych dostatecznie uzasad-
niających podejrzenie popełnienia przestępstwa.
W dniu 11 kwietnia 2006 r. prokurator okręgowy
w Katowicach po przeprowadzeniu badania akt spra-
wy, sygn. 1 Ds 1927/05, polecił w trybie obowiązują-
cego wówczas § 201 ust. 2 rozporządzenia ministra
sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. Regula-
min wewnętrznego urzędowania powszechnych jed-
nostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. z 1992 r.
Nr 38, poz. 163, z późn. zm.) podjęcie niniejszego postę-
powania, co też prokurator rejonowy w Sosnowcu uczy-
nił w dniu 18 kwietnia 2006 r. (sygn. 1 Ds 1044/06).
W wyniku przeprowadzonego śledztwa ustalono,
iż mieszkanie J. i S. L. w Sosnowcu oddzielone było
od sąsiedniego mieszkania ścianą z płyty kartonowo-
-gipsowej w ten sposób, że każde z mieszkań miało
swoje ściany, pomiędzy którymi była przestrzeń dy-
laktacyjna.
Według pokrzywdzonych od kilku lat od strony
tej ściany dochodziły do ich mieszkania różne zapa-
chy, a po zbudowaniu w jej miejsce ściany z bloczków
YTONG dochodził zapach chloru.
W celu wyjaśnienia faktów podanych przez po-
krzywdzonych m.in. przesłuchano ich sąsiadów, a tak-
że przedstawicieli Spółdzielni Mieszkaniowej „P”
w Sosnowcu oraz Powiatowej Stacji Sanitarno-Epi-
demiologicznej w Sosnowcu. Przede wszystkim jed-
nak, po zabezpieczeniu stosownego materiału do-
wodowego w postaci fragmentów ściany i bloczków
YTONG oraz śladów zapachowych, powołano
w charakterze biegłych Laboratorium Ośrodka Ba-
dań i Kontroli Środowiska w Katowicach oraz Cen-
trum Badań Kryminalistycznych „Modus Spectrum”
w Szczecinie.

Z przedstawionych przez wymienione podmioty
opinii wynika, iż w dostarczonych próbkach i śladach
zapachowych nie stwierdzono obecności chlorowczo-
-pochodnych: ani substancji toksycznych, kwaśnych,
alkalicznych, ani grzybów czy pleśni.
Na podstawie tak zgromadzonego materiału dowo-
dowego prokurator rejonowy w Sosnowcu postanowie-
niem z dnia 22 września 2006 r. powtórnie umorzył
przedmiotowe śledztwo na podstawie art. 17 § 1 pkt 1
K.p.k. – wobec braku danych dostatecznie uzasadnia-
jących podejrzenie popełnienia przestępstwa.
Na skutek zażalenia pokrzywdzonych Sąd Re-
jonowy w Sosnowcu uchylił zaskarżoną decyzję,
polecając prokuratorowi uzupełnienie materiału
dowodowego.
Po uzupełnieniu materiałów śledztwa (sygn. 1 Ds
1030/07) zostało ono postanowieniem z dnia 29 maja
2007 r. umorzone również na podstawie art. 17 § 1
pkt 1 K.p.k.
Decyzja ta jest prawomocna. Niezależnie od po-
wyższego uprzejmie informuję, iż z zawiadomień
państwa J. i S. L., składanych w związku z powyż-
szym postępowaniem, prowadzone były trzy inne po-
stępowania.
W Prokuraturze Rejonowej w Sosnowcu (sygn.
1 Ds 2918/06) toczyło się śledztwo w sprawie sporzą-
dzenia przez biegłego W. S. fałszywej opinii w sprawie
1 Ds 1030/07, tj. o zaistnienie przestępstwa określo-
nego w art. 233 § 4 K.k.
W sprawie tej w dniu 29 grudnia 2006 r. prokura-
tor rejonowy w Sosnowcu umorzył śledztwo na po-
stawie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k. – wobec braku ustawo-
wych znamion czynu zabronionego.
Aktualnie w trybie art. 327 § 3 K.p.k., na skutek
badania akt sprawy przez prokuratora okręgowego
w Katowicach, przedsięwzięto czynności dowodowe
w celu sprawdzenia okoliczności uzasadniających
podjęcie na nowo umorzonego śledztwa.
Również w Prokuraturze Rejonowej w Sosnowcu
(sygn. 1 Ds 1267/07) prowadzone było postępowanie
w sprawie niedopełnienia obowiązków przez pracow-
ników Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budow-
lanego w Sosnowcu, powiatowego inspektora sani-
tarnego w Sosnowcu i wojewódzkiego inspektora
nadzoru budowlanego w Katowicach w zakresie wy-
dania decyzji co do spełnienia norm budowlanych
i sanitarnych wykonanej ścianki działowej w miesz-
kaniu przy ul. N., to jest o zaistnienie przestępstwa
z art. 231 § 1 K.k.
W dniu 30 czerwca 2007 r. postępowanie w tej
sprawie zostało umorzone, na podstawie art. 17 § 1
pkt 1 – wobec braku danych dostatecznie uzasadnia-
jących podejrzenie popełnienia przestępstwa. Powyż-
sza decyzja jest prawomocna.
Natomiast Prokuratura Rejonowa w Dąbrowie
Górniczej prowadziła postępowanie (sygn. 2 Ds 939/
07) w sprawie przekroczenia uprawnień i niedopeł-
nienia obowiązków w 2006 r. w Sosnowcu przez pro-
kuratorów Prokuratury Rejonowej w Sosnowcu, po-
przez niewłaściwe prowadzenie i nadzorowanie po-
449
stępowania przygotowawczego, usuwanie z akt spra-
wy wniosków dowodowych, zatajanie wydania przez
stację sanitarno-epidemiologiczną, postanowienia
dotyczącego stwierdzenia w mieszkaniu państw J.
i S. L. substancji toksycznych oraz w sprawie niedo-
kończenia ich przesłuchania w dniu 14 marca 2006 r.,
to jest o przestępstwo określone w art. 231 § 1 K.k.
i art. 276 K.k. w związku z art. 11 § 2 K.k.
W sprawie tej w dniu 10 lipca 2007 r. wydano po-
stanowienie o odmowie wszczęcia śledztw. Decyzja
jest prawomocna.
W odniesieniu natomiast do pisma państwa J. i S.
L. z dnia 10 lipca 2008 r., również przekazanego przy
interpelacji, uprzejmie informuję, iż odpowiedzi na
niniejsze pismo, w trybie skargowym, udzielił w dniu
29 sierpnia 2008 r. prokurator okręgowy w Katowi-
cach. W części dotyczącej spraw 1 Ds 1030/07, 1 Ds
1267/07 i 1 Ds 2918/06 Prokuratury Rejonowej w So-
snowcu odpowiedzi udzielił prokurator rejonowy
w Sosnowcu.
Odnosząc się do drugiego pytania zawartego
w interpelacji pana posła, uprzejmie informuję, iż
jednostki prokuratury podległe Prokuraturze Apela-
cyjnej w Katowicach dysponują dostatecznymi środ-
kami finansowymi, pozwalającymi na wykorzystanie
ekspertyz biegłych sądowych w każdej sprawie, jeże-
li wymaga tego dobro postępowania.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie dyskryminacji Polaków w Niemczech
w kwestiach rodzinnych (6412)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Kempy, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Ad 1. Zasadniczym aktem prawnym obowiązują-
cym w stosunkach pomiędzy państwami członkow-
skimi Unii Europejskiej w odniesieniu do problema-
tyki, której dotyczy interpelacja, jest rozporządzenie
Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r.
o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń w sprawach
małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowie-
dzialności rodzicielskiej, które obowiązuje od 1 mar-
ca 2005 r. Ewentualna jego zmiana możliwa będzie
najwcześniej po 1 stycznia 2012 r. (art. 65).
450
Zgodnie z tym rozporządzeniem wyłącznie wła-
ściwe (tzn. mające jurysdykcję) w tych sprawach są
sądy tego państwa, w którym w chwili złożenia wnio-
sku dziecko ma zwyczajny pobyt.
W wypadkach zatem gdy dziecko nie ma zwyczaj-
nego pobytu w Polsce, brak jest jurysdykcji sądu pol-
skiego.
Ad 2. Ministerstwo Sprawiedliwości nie ma upraw-
nień do ingerowania w toku postępowania toczącego
się przez sądem lub innym właściwym organem dru-
giego państwa, jak też do wpływania na treść podej-
mowanych w takim postępowaniu decyzji.
W szczególności Ministerstwo Sprawiedliwości
nie jest pełnomocnikiem stron, które reprezentować
może adwokat ustanowiony przez nie bezpośrednio
lub – na ich wniosek – adwokat z urzędu, ustanowio-
ny przez właściwy organ państwa, w którym postę-
powanie się toczy. Sąd (lub inny właściwy organ) tego
państwa stosuje obowiązujące przepisy procesowe
zgodnie z zasadą lex fori.
Rozstrzygnięcie w sprawie będącej przedmiotem
postępowania należy wyłącznie do władz sądowych
lub administracyjnych tego państwa. Wszelkie ewen-
tualne zarzuty dotyczące postępowania, jak też treści
podejmowanych decyzji mogą być podnoszone jedynie
w toku instancji, tj. poprzez wniesienie środka odwo-
ławczego do sądu (organu) nadrzędnego.
Ministerstwo Sprawiedliwości wykonuje zadania
wynikające z art. 7 konwencji dotyczącej cywilnych
aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, sporzą-
dzonej w Hadze dnia 25 października 1980 r. (Dz. U.
z 1995r. nr 108, poz. 528 i 529; sprost.: Dz. U. z 1999 r.
Nr 93, poz. 1085) oraz art. 53 i nast. wymienionego
na wstępie rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003.
Dotyczy to jednak wyłącznie spraw o tzw. charakte-
rze transgranicznym, tj. gdy rodzic (rodzice) i dziec-
ko mają miejsce zwykłego pobytu w różnych pań-
stwach.
Ad 3. Kwestia udzielania pomocy obywatelom pol-
skim za granicą uregulowana jest przede wszystkim
przepisami ustawy z dnia 13 lutego 1984 r. o funk-
cjach konsulów RP (Dz. U. z 2002r. Nr 215, poz. 1823,
z późn. zm). Stosownie do tych przepisów konsul jest
zobowiązany do zapewnienia pomocy polskim oby-
watelom w realizacji praw przysługujących im zgod-
nie z prawem państwa przyjmującego oraz prawem
i zwyczajami międzynarodowymi.
Ad 4. W związku z tym, że omawiane sprawy są
przedmiotem bezpośredniego monitoringu polskich
urzędów konsularnych, należy oczekiwać, że infor-
macje będące w posiadaniu resortu spraw zagranicz-
nych będą w pełni miarodajne w tym zakresie.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie dyskryminacji Polaków w Niemczech
w kwestiach rodzinnych (6412)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Kempy (pismo nr SPS-
-023-6412/08 z dnia 21 listopada 2008 r.) w sprawie
dyskryminacji Polaków w Niemczech w kwestiach
rodzinnych uprzejmie informuję, że wszelkie przy-
padki podejrzeń o dyskryminację obywateli polskich
są przez urzędy konsularne RP wnikliwie badane,
a w uzasadnionych przypadkach podejmowane są in-
terwencje.
Pragnę zauważyć, że dotychczas odnotowywano
zaledwie sporadyczne skargi obywateli polskich na
postępowanie organów niemieckich, w tym urzędów
ds. młodzieży, których przedmiotem były konflikty
wokół praw rodzicielskich, kontaktów polskiego ro-
dzica z dzieckiem z małżeństwa mieszanego, a także
podejrzenie o stronniczość urzędów niemieckich
(ograniczanie używania języka polskiego w kontak-
tach rodzica z dzieckiem).
Każda z tych skarg była traktowana indywidual-
nie, albowiem poznanie szczegółów spraw w nich po-
ruszanych odsłaniało zazwyczaj bolesne i bardzo
trudne do jednoznacznej oceny wielowarstwowe kon-
flikty, tak jak to często ma miejsce w sprawach z za-
kresu prawa rodzinnego i opiekuńczego. Obecność
w tych sprawach emocji i poczucia głębokiej krzywdy
zaangażowanych stron jest elementem subiektyw-
nym. Czasami ujawniają się okoliczności wskazujące,
że dobro dziecka ustępuje chęci wygrania konfliktu
z byłym współmałżonkiem.
Należy podkreślić, że sprawy będące przedmio-
tem aktualnego zainteresowania mediów i opinii pu-
blicznej toczą się od kilku lat, natomiast wpływu
nowych urzędy konsularne RP w RFN już od pewne-
go czasu nie odnotowują. W sprawach zgłoszonych
urzędom konsularnym postępowanie ukierunkowa-
ne jest przede wszystkim na znalezienie prawnych
możliwości utrzymywania przez rodziców kontaktów
z dzieckiem lub też doprowadzenie do zmiany nieko-
rzystnych postanowień sądów dotyczących polskich
rodziców. Jest rzeczą oczywistą, że działania tego
typu wymagają solidnych dowodów i mocnych argu-
mentów, poza tylko wyrażanym poczuciem krzywdy
przez jednego z rodziców. W kontaktach z zaintere-
sowanymi rodzicami urzędy konsularne starają się
zwrócić uwagę na celowość działania opartego na
faktach i wykazywaniu ew. błędów proceduralnych
popełnianych przez sądy lub urzędy ds. młodzieży
(„Jugendamty”), a także udokumentowanych stwier-
dzeniach organów niemieckich (pisma, akta sądowe
itp.), mogących nosić znamiona dyskryminacji. Ze

zrozumieniem odnosząc się do czasami niekontrolo-
wanych reakcji ze strony rozgoryczonych polskich
rodziców, zwraca się im uwagę, że osobiste odczucia
i opinie oraz inwektywy pod adresem urzędów i są-
dów niemieckich nie mogą zastępować rzeczowych
argumentów stanowiących o zasadności i skutecz-
ności podejmowanych w ich sprawach interwencji
przez urzędy konsularne. Nie należy również abs-
trahować od faktu, że urzędy konsularne mają do
czynienia ze sprawami rodzinnymi i należy się li-
czyć z tym, że w przypadkach gdy wymaga tego do-
bro dziecka, sąd rodzinny może ograniczyć lub za-
kazać kontaktów rodziców z dzieckiem. Decyzję
taką, podobnie jak w Polsce, podejmuje wyłącznie
właściwy sąd rodzinny.
Wskazując na doświadczenia urzędów konsular-
nych RP w Niemczech, podkreślam znaczenie ścisłej
współpracy – od samego początku – zainteresowa-
nych rodziców z tymi urzędami. Poprzez oficjalne
kontakty i interwencje urzędy konsularne są w sta-
nie wiele narosłych problemów rozwiązać w sposób
polubowny, po myśli rodziców i bez antagonizowania
urzędów niemieckich. Informowanie urzędów konsu-
larnych w początkowej fazie konfliktu jest w tym
przypadku niezmiernie ważne. Daje to możliwość
uzyskania przez polskiego rodzica, we właściwym
czasie, porady zwiększającej skuteczność dalszego
procedowania. W takich trudnych i wielowątkowych
sprawach stosowanie sprawdzonych metod konsular-
nych przynosi zazwyczaj znacznie lepsze rezultaty
aniżeli obwinianie urzędów i sądów niemieckich za
ich rzekomą stronniczość, czego źródłem jest prze-
grana sprawa.
We wszystkich znanych polskim urzędom konsu-
larnym przypadkach podejrzeń o nieprawidłowości
w działaniach niemieckich urzędów ds. młodzieży lub
w przypadkach złożonych konfliktów rodzinnych po-
dejmowane były natychmiastowe interwencje, które
pozwalały na pomyślne rozwiązywanie zaistniałych
problemów. Podkreślenia wymaga, że w znakomitej
większości sprawy te noszą jednak znamiona typo-
wych konfliktów natury rodzinnej.
Mając na uwadze, że podłożem omawianych spraw
z przeszłości były próby ograniczania możliwości
używania języka polskiego w kontaktach rodzica pol-
skiego z dzieckiem, należy przytoczyć stanowisko
rządu niemieckiego przedstawione przed Parlamen-
tem Europejskim 7 czerwca 2007 r. Stwierdza się
w nim, że nadzorowane spotkania mogą się odbywać
w innym języku niż niemiecki, i to rodzic ma prawo
do określenia sposobu przeprowadzenia spotkania
nadzorowanego, w tym także ma prawo do wyboru
języka, w którym spotkanie ma się odbywać. W sta-
nowisku niemieckiego rządu wspomina się także, że
zorganizowanie spotkania nadzorowanego w języku,
który jest zwykle używany między rodzicem i dziec-
kiem, jest z reguły rozwiązaniem, które najlepiej od-
powiada dobru dziecka. Wcześniej, bo 11 lipca 2006 r.,
rząd RFN wyraźnie wskazał w swoim stanowisku,
że doświadczenia pedagogiczne wykazują, iż używa-
451
nie języka ojczystego wzbogaca dziecko kulturowo,
a także wzmacnia emocjonalną więź pomiędzy rodzi-
cem a dzieckiem. Stanowisko rządu niemieckiego jest
w tym zakresie konsekwentnie obowiązującym tam-
tejsze urzędy ds. młodzieży, które uczestniczą w pro-
cesie opieki nad dziećmi z rozbitych małżeństw.
Chciałbym dodać, że w ramach niesienia pomocy
polskim rodzicom w rozwiązywaniu różnych aspek-
tów problemów wynikających z konsekwencji rozbi-
tego mieszanego małżeństwa Ambasada RP w Ber-
linie przekazała do Federalnego Ministerstwa Spraw
Zagranicznych listę polskojęzycznych adwokatów,
mediatorów, psychologów i tłumaczy mieszkających
na terenie RFN, którzy zaoferowali swoją pomoc przy
rozwiązywaniu polsko-niemieckich konfliktów ro-
dzinnych. Lista ta ma być rozpowszechniona wśród
wszystkich urzędów ds. młodzieży oraz jest dostępna
w polskich urzędach konsularnych na terenie RFN.
W odniesieniu do konkretnych pytań pani poseł
Beaty Kempy informuję, co następuje:
1. Analiza raportów oraz zgromadzonych opinii
urzędów konsularnych RP w RFN nie potwierdza
istnienia w konfliktach natury rodzinnej i opiekuń-
czej dyskryminacji językowej i narodowościowej
obywateli polskich. Odnotowane zostały wprawdzie
dwa przypadki używania języka niemieckiego pod-
czas spotkań nadzorowanych przez terenowy urząd
ds. młodzieży, jednak interwencja urzędu konsular-
nego spowodowała, bez jakichkolwiek przeszkód,
przystanie na prowadzenie dalszych kontaktów ro-
dziców z dziećmi w języku polskim, jeśli tylko taka
będzie ich wola. Nie odnotowano przypadków zaka-
zów posługiwania się językiem polskim podczas spo-
tkań kontrolowanych rodziców z dziećmi. Nie odno-
towano również skarg na zakazywanie dzieciom
z rozbitych (polsko-niemieckich) rodzin nauki języ-
ka polskiego. Podzielam opinię urzędów konsular-
nych RP, że najlepszą metodą zapobiegania omawia-
nym problemom jest bieżąca współpraca tych urzę-
dów z instytucjami miejscowymi oraz monitorowa-
nie wykonywania przez nie praw rodziców i ich
dzieci. Utrzymując stałe kontakty z urzędami do
spraw młodzieży i sądami, urzędy konsularne RP
są w stanie dopilnować, aby kontakty rodziców
z dziećmi odbywały się w normalnych warunkach
oraz w języku polskim – jeżeli taki postulat zostanie
zgłoszony przez zainteresowanych.
2. Wyroki zakazujące polskim dzieciom nauki ich
własnego języka oraz poszerzania wiedzy o rodzimej
kulturze nie są znane ministerstwu. Chciałbym za-
pewnić, że w przypadku powzięcia informacji o ad-
ministracyjnych lub sądowych zakazach nauki języ-
ka polskiego przez dziecko z rozbitego (polsko-nie-
mieckiego) małżeństwa urzędy konsularne w RFN
będą podejmowały wszelkie dopuszczalne prawem
kroki zmierzające do ich zniesienia.
W zakresie ograniczeń w dostępie do nauki języka
polskiego w jednym przypadku wypowiedział się sąd
niemiecki. Wprawdzie orzeczenie sądu negatywnie
odniosło się do nauki języka polskiego przez dziecko,
452
ale, co wymaga podkreślenia, wniosek w przedmio-
towej sprawie do sądu składał rodzic polski, któremu
odebrane zostały w przeszłości prawa rodzicielskie,
a opór matki dziecka w tej sprawie ma charakter wy-
łącznie głębokiego konfliktu pomiędzy rodzicami.
3. W każdym przypadku zgłoszenia się do urzędu
konsularnego RP rodzica uwikłanego w konflikt do-
tyczący wykonywania władzy rodzicielskiej udziela-
na jest przez konsula pomoc polegająca w szczegól-
ności na informowaniu o przysługujących osobie za-
interesowanej prawach, udostępnieniu listy polsko-
języcznych specjalistów z dziedziny prawa rodzinne-
go i opiekuńczego, zapewnieniu obecności przedsta-
wiciela urzędu konsularnego podczas spotkań w urzę-
dzie ds. młodzieży oraz podczas rozprawy w sądzie
(jeżeli jest to uzasadnione).
Chciałbym poinformować, ze z inicjatywy Kon-
sulatu Generalnego RP w Hamburgu utworzono
zespół ds. rodzinnych, w skład którego wchodzą
przede wszystkim psychologowie, mediatorzy, tłu-
macze, polskojęzyczny personel placówek socjalnych
(domy dla kobiet) oraz osoby z organizacji pozarzą-
dowych, powołane do udzielania pomocy w sporach
rodzinnych.
Ten sam urząd:
— przeprowadził pierwszą dwujęzyczną mediację
rodzinną, przy współpracy z Federalnym Minister-
stwem Sprawiedliwości w Berlinie, zakończoną suk-
cesem;
— zorganizował seminarium skierowane do pol-
skojęzycznych adwokatów specjalizujących się w pra-
wie rodzinnym, poświęcone międzynarodowym aspek-
tom konwencji haskiej o cywilnych aspektach upro-
wadzeń dzieci oraz tzw. rozporządzeniu Bruksela II
bis, dotyczącemu uznawania i wykonywania orzeczeń
w sprawach rodzinnych;
— objął patronatem i współorganizował we wrze-
śniu 2008 r. podróż studyjną pracowników opieki
społecznej Pomorskiego Urzędu Marszałkowskiego,
kuratorów sądowych z Gdańska i Gdyni oraz pracow-
ników tamtejszych miejskich ośrodków pomocy spo-
łecznej do Hamburga (punkt ciężkości spotkań poło-
żono na zapoznanie się z metodami i sposobami
ochrony praw dziecka w praktyce sądów rodzinnych,
urzędów ds. młodzieży oraz organizacji pozarządo-
wych w Niemczech);
— zorganizował spotkania przedstawicieli sejmo-
wej Komisji ds. Łączności z Polakami za Granicą
z przedstawicielami Ministerstwa ds. Rodziny, co
uznano za szczególnie cenne dla uczulenia strony nie-
mieckiej na tematy spraw rodzinnych, m.in. mał-
żeństw mieszanych.
Wszystkie urzędy konsularne RP w RFN pozosta-
ją w stałym kontakcie z właściwymi urzędami do
spraw młodzieży (Jugendamt), czego efektem jest za-
chowanie znacznej ostrożności tych urzędów w spra-
wach z udziałem obywateli polskich.
Na podstawie zgromadzonych materiałów poziom
opieki konsularnej świadczonej w Niemczech na rzecz
obywateli polskich borykających się z problemami
w wykonywaniu władzy rodzicielskiej oceniam jako
wysoki. Niejednokrotnie wymiar tej pomocy jest po-
nadstandardowy. Dla przykładu – w jednej ze spraw
urząd konsularny RP wykonał ogółem 363 czynno-
ści konsularne, z tego co najmniej 144 w formie pi-
semnej.
4. Komisja Petycji Parlamentu Europejskiego zle-
ciła niezależnemu instytutowi, mającemu siedzibę
w Szwajcarii, przygotowanie dokumentu roboczego
dotyczącego prawa rodzinnego i opiekuńczego, wyko-
nywania władzy rodzicielskiej i kontaktów z dziec-
kiem w relacjach transgranicznych. Raport dotyczą-
cy między innymi Niemiec i Polski (a także Francji
i Wielkiej Brytanii) ma być gotowy w październiku
2009. Jestem przekonany, że treść raportu stworzy
warunki do obiektywnej oceny spraw, o których
mowa, i może stanowić punkt wyjścia do wspólnych
działań w relacjach bilateralnych resortów i instytu-
cji, w kompetencjach których leżą możliwości działań
o charakterze systemowym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie rządowego projektu ustawy
o państwowym nadzorze nad systemem
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego
(6413)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Rusieckiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 14 listopada
2008 r., które zostało przesłane przy piśmie Marszał-
ka Sejmu RP z dnia 21 listopada 2008 r. (znak: SPS-
-023-6413/08), w sprawie rządowego projektu ustawy
o państwowym nadzorze nad systemem powszechne-
go ubezpieczenia zdrowotnego, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno
w exposé prezesa Rady Ministrów, jak również
w „Informacji rządu na temat obecnej sytuacji
ochrony zdrowia w Polsce” (druk sejmowy nr 176),
jest decentralizacja i demonopolizacja instytucji
płatnika w ramach powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego. W związku z powyższym w Minister-
stwie Zdrowia został przygotowany projekt ustawy
w przedmiotowym zakresie.

Podczas uzgodnień zewnętrznych ww. projektu do
Ministerstwa Zdrowia wpłynęło wiele uwag i zastrze-
żeń ze strony różnych podmiotów biorących udział
w konsultacjach. Ponadto szereg zastrzeżeń do pro-
jektu, poza formalnymi ramami uzgodnień zewnętrz-
nych, zgłosili marszałkowie niektórych województw
oraz parlamentarzyści. Uwagi te, ze względu na ich
charakter, powinny zostać gruntownie przeanalizo-
wane. Po zakończeniu tego procesu możliwe będzie
przedstawienie stanowiska Ministerstwa Zdrowia
w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie budżetu Policji na rok 2009 (6415)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6415/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Szlachty w sprawie budżetu Policji na
rok 2009, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
W projekcie ustawy budżetowej na 2009 r. na Po-
licję zaplanowano wydatki w wysokości 9 277 091 tys.
zł, co w stosunku do ustawy budżetowej na 2008 r. sta-
nowi wzrost o 704 519 tys. zł. Oznacza to nominalny
wzrost wydatków na Policję o 8,3%, zaś realny
o 5,2%. Wydatki ujęte w ustawie budżetowej na 2008 r.
wzrosły nominalnie o 15,1%, a realnie o 12,5% w sto-
sunku do budżetu Policji na 2007 r. Wobec powyższe-
go należy zauważyć, iż wielkość środków budżeto-
wych przeznaczanych na finansowanie Policji w la-
tach 2007–2009 ulegała wzrostowi.
Wzrost wydatków na Policję wynika przede
wszystkim z realizacji „Programu modernizacji Po-
licji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej
i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009” przyję-
tego ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowie-
niu „Programu modernizacji Policji, Straży Granicz-
nej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony
Rządu w latach 2007–2009” (Dz. U. z 2007 r. Nr 35,
poz. 213).
Odnosząc się do kwestii przedstawionej przez
pana posła w interpelacji, a dotyczącej wielkości „wy-
datków rzeczowych”, nie mając doprecyzowanej in-
formacji o ich zakres przedmiotowy, niemożliwe jest
453
przedstawienie konkretnych kwot przeznaczonych
na realizacje tych wydatków.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż w 2008 r.
w ramach budżetu Policji zwiększone zostały środki
na uposażenia funkcjonariuszy o ok. 280 mln zł
z tytułu podjęcia decyzji o dodatkowej podwyżce, czy-
li zwiększeniu wskaźnika wielokrotności uposażenia
o 0,14. Zwiększenie to odbyło się w drodze obniżenia
pozostałych wydatków.
Nadmienić należy, że decyzja o wzroście wyna-
grodzenia funkcjonariuszy Policji podjęta została po
wnioskach środowiska policyjnego i związkowego.
W planowanym wzroście wydatków budżetowych na
rzecz Policji w 2009 r. uwzględnione zostały sygna-
ły płynące ze środowisk policyjnych.
Przy opracowywaniu projektu budżetu na 2009 r.
wydatki poszczególnych dysponentów, w tym Policji,
zostały ustalone na poziomie porównywalnym do
ustawy budżetowej na 2008 r., jednakże zmianie ule-
gła ich struktura. W celu pokrycia skutków wzrostu
kwoty bazowej na wynagrodzenia zmniejszono wy-
datki pozapłacowe.
Jednocześnie przyjęty w przyszłym roku średnio-
roczny wzrost o 2,9% cen towarów i usług musi zo-
stać sfinansowane z limitu określonego na wydatki
rzeczowe.
Z uwagi na powyższe uznać należy, iż w 2009 r.
wszyscy dysponenci środków budżetowych, w tym
także Policja, będą zobowiązani do celowego i oszczęd-
nego gospodarowania przyznanymi na 2009 r. środ-
kami finansowymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie prywatyzacji Wytwórni Sprzętu
Komunikacyjnego PZL – Świdnik SA (6417)
W odpowiedzi na interpelację poselską pana Lu-
dwika Dorna, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia
21 listopada 2008 r. o znaku SPS-023-6417/08
w sprawie prywatyzacji Wytwórni Sprzętu Komuni-
kacyjnego PZL – Świdnik SA, uprzejmie informuję,
co następuje.
Z informacji uzyskanych przez Ministerstwo Skar-
bu Państwa wynika, że Bumar sp. z o.o. nie posiada
wystarczających środków finansowych, które mogły-
by zostać przeznaczone na akwizycje kapitałowe,
454
w tym zakup akcji Wytwórni Sprzętu Komunikacyj-
nego PZL – Świdnik SA. Spółka realizuje określony
w „Strategii konsolidacji i wspierania rozwoju pol-
skiego przemysłu obronnego w latach 2007–2012”
przyszłościowy kierunek konsolidacji branży zbroje-
niowej, który polega na wnoszeniu przez Skarb Pań-
stwa i Agencję Rozwoju Przemysłu SA akcji (udzia-
łów) spółek obronnych na podwyższenie kapitału
zakładowego Bumar sp. z o.o. w zamian za ekwiwa-
lentne objęcie przez wnoszące podmioty nowo two-
rzonych udziałów Bumar sp. z o.o.
Przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 31 sierpnia
2007 r. „Strategia konsolidacji i wspierania rozwoju
polskiego przemysłu obronnego w latach 2007–2012”
określa, które z podmiotów sektora obronnego mają
podlegać konsolidacji kapitałowej w ramach Grupy
Bumar. W odniesieniu do Wytwórni Sprzętu Komu-
nikacyjnego PZL – Świdnik SA istnieje zapis (str. 16),
który stanowi, iż „odrębnych decyzji dotyczących
możliwego udziału w procesie konsolidacji kapitało-
wej p.p.o. wymagają: WSK PZL – Świdnik SA (...)
– w przypadku, gdy nie zdołają pozyskać inwestorów
strategicznych. W tej sytuacji rozważone zostanie
włączenie wymienionych podmiotów do Grupy Bu-
mar, o ile będzie to uzasadnione, biorąc pod uwagę
możliwości realizacji przez Grupę Bumar dostaw
uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla odbiorców kra-
jowych oraz zagranicznych, a także wpływ ewentu-
alnego włączenia wymienionych spółek do Grupy
Bumar na sytuację ekonomiczno-finansową grupy
oraz włączanych podmiotów.”
Dalsza treść „Strategii” (str. 19–20) uzależnia
wniesienie przez ARP SA do Bumar sp. z o.o. akcji
WSK PZL – Świdnik SA od wypracowania przez ARP
SA takiej koncepcji dla tej spółki, gdy jej wniesienie
do Bumar sp. z o.o. będzie uzasadnione, biorąc pod
uwagę zdolności produkcyjne Grupy Bumar, a także
ekonomiczno-finansowe konsekwencje wniesienia
Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL – Świdnik
SA dla Grupy Bumar oraz wnoszonego podmiotu.
Z kolei z zawartego w „Strategii” „Harmonogra-
mu realizacji najważniejszych działań struktural-
nych” wynika, że wycena oraz wniesienie przez ARP
SA do Bumar sp. z o.o. akcji WSK PZL – Świdnik SA
ma nastąpić do końca 2011 r. w przypadku, gdy do
końca 2009 r. ARP nie zdoła pozyskać inwestora dla
tej spółki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ARP SA
konsekwentnie realizuje postanowienia przyjętej
przez Radę Ministrów „Strategii konsolidacji i wspie-
rania rozwoju polskiego przemysłu obronnego w la-
tach 2007–2012”. Z wykonanej, na zlecenie ARP SA,
przez niezależnego konsultanta – firmę EVIP Cen-
trum sp. z o.o. „Oceny koncepcji przekształceń wła-
snościowych PZL –Świdnik SA” wynika, iż optymal-
nym rozwiązaniem dla PZL – Świdnik SA jest pry-
watyzacja tej spółki z udziałem inwestora branżowe-
go. Koncepcja ta najlepiej spełnia podstawowe kryte-
ria: finansowania przyszłej strategii spółki, rozwoju
rynkowo-produktowego i technologicznego.
Ponadto informuję, iż Ministerstwu Skarbu Pań-
stwa oraz ARP SA nie jest znana treść umowy za-
wartej pomiędzy koncernem Oboronprom a koncer-
nem Agusta Westland. W przypadku zakwalifikowa-
nia firmy Agusta Westland N.V. do fazy bezpośred-
nich negocjacji umowy na zakup od ARP SA akcji
PZL – Świdnik SA wszelkie wątpliwości wynikające
ze współpracy koncernów Oboronprom i Agusta We-
stland będą wyjaśniane w trakcie prowadzenia tych-
że negocjacji. Kwestia zabezpieczenia realizacji za-
dań w zakresie obronności i bezpieczeństwa państwa
zostanie uwzględniona w umowie prywatyzacyjnej
PZL – Świdnik SA. Jednocześnie uprzejmie informu-
ję, iż ARP SA uzyskała od Ministerstwa Obrony Na-
rodowej treść konkretnych zapisów do umowy pry-
watyzacyjnej (zobowiązań kupującego akcje PZL
– Świdnik SA), które nie podlegają negocjacji z kupu-
jącym akcje PZL – Świdnik SA.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie działalności pseudokibiców
w Polsce (6419)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6419/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Krzysztofa Putry w sprawie działalności
pseudokibiców w Polsce uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż podniesienie po-
ziomu bezpieczeństwa imprez masowych, w tym me-
czów piłki nożnej, jest jednym z priorytetowych za-
dań ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Główną przyczyną występowania tzw. chuligań-
stwa stadionowego są czynniki społeczno-kulturowe,
tj. brak pozytywnych wzorów zachowania wśród czę-
ści młodych ludzi, zwłaszcza prezentacji sposobów
radzenia sobie z agresją i zdecydowanego przeciwsta-
wiania się jej swoistemu kultowi. Istotną rolę odgry-
wa wspieranie wszystkich działań służących rozwi-
janiu oraz promowaniu różnorodnych modeli rywa-
lizacji między ludźmi, odrzucających akty przemocy
fizycznej i słownej. Kolejnymi aspektami przedmio-
towego problemu jest źle pojęty patriotyzm lokalny,
powiązany z „tradycyjnymi” konfliktami, poziom
kultury spożywania alkoholu, jak również dynamicz-
ny w ostatnich latach rozwój Internetu, umożliwia-

jący wcześniej rozproszonym i niezorganizowanym
grupom chuligańskim szybką komunikację, propa-
gowanie aspołecznych zachowań czy też prezentację
swoich „dokonań” w formie zdjęć i filmów.
Poziom bezpieczeństwa imprez masowych stano-
wi efekt pracy wielu organizacji, instytucji i służb.
Jednym z ogniw tego systemu jest Policja. Policja,
jako formacja służąca społeczeństwu, wykonująca
obowiązki związane z zapewnieniem bezpieczeństwa
i porządku publicznego, organizuje odpowiednie struk-
tury zadaniowe, przeciwdziała przestępczości po-
średnio i bezpośrednio związanej z imprezami spor-
towymi oraz podejmuje inicjatywy służące doskona-
leniu rozwiązań organizacyjnych i prawnych, zmie-
rzających do poprawy bezpieczeństwa zarówno uczest-
ników imprez, jak i osób postronnych.
W ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeń-
stwie imprez masowych (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 909, z późn. zm.), w rozdziale 3a uregulowane
zostały kwestie gromadzenia i przetwarzania infor-
macji dotyczących bezpieczeństwa masowych imprez
sportowych. Zgodnie z art. 20a ww. ustawy komen-
dant główny Policji jest organem administracji rzą-
dowej właściwym w sprawach gromadzenia i prze-
twarzania informacji dotyczących bezpieczeństwa
imprez sportowych. Policja zobligowana jest do gro-
madzenia i przetwarzania informacji dotyczącej bez-
pieczeństwa masowych imprez sportowych, opraco-
wania analiz, a także zapewnienia bezpieczeństwa
przetwarzanych informacji. Obowiązek ten realizo-
wany jest poprzez punkty kontaktowe ds. imprez ma-
sowych, gdzie centralną funkcję pełni Krajowy Punkt
Kontaktowy ds. Imprez Masowych w Komendzie
Głównej Policji. Ponadto przygotowywane są półrocz-
ne i roczne raporty, pozwalające na ocenę działań
podejmowanych przez Policję w związku z zapewnie-
niem bezpieczeństwa masowych imprez sportowych
oraz wyznaczaniem kierunków dalszej działalności
i sposobów reagowania na przypadki zakłóceń po-
rządku publicznego związane z imprezami sportowy-
mi. Doskonalone są również procedury i działania
praktyczne.
Na mocy zarządzenia nr 982 komendanta głów-
nego Policji z dnia 21 września 2007 r. w sprawie
zasad organizacji i trybu wykonywania przez Policję
zadań związanych z rozpoznaniem, zapobieganiem,
zwalczaniem przestępstw i wykroczeń popełnianych
w związku z imprezami sportowymi oraz gromadze-
nia i przetwarzania informacji dotyczących bezpie-
czeństwa masowych imprez sportowych (Dz. Urz.
KGP. Nr 17, poz. 129) od stycznia 2008 r. w Komen-
dzie Głównej Policji i w komendach wojewódzkich
(stołecznej) Policji funkcjonują zespoły zadaniowe do
spraw rozpoznania, zapobiegania oraz zwalczania
przestępstw i wykroczeń popełnianych w związku
z imprezami sportowymi, zwane zespołami do spraw
kibiców. Na podstawie analizy zagrożeń i w zależno-
ści od potrzeb takie zespoły powstały również w ko-
mendach wojewódzkich (stołecznej) Policji oraz
w komendach powiatowych (miejskich) Policji. W związ-
455
ku z przestępstwami popełnianymi przez pseudoki-
biców policjanci służby kryminalnej prowadzą czyn-
ności dochodzeniowo-śledcze i operacyjno-rozpo-
znawcze. Funkcjonariusze operacyjni jednostek róż-
nego szczebla podejmują działania mające na celu
zdobywanie informacji w celu wykrywania prze-
stępstw, ścigania ich sprawców, a także zapobiegania
czynom zabronionym. Czynności te zmierzają do
ustalania danych osobowych najbardziej agresyw-
nych pseudokibiców, uzyskiwania informacji wyprze-
dzających o planowanych przestępstwach lub zbiera-
nia wiadomości o zamiarach, z jakimi udają się oni
na poszczególne imprezy sportowe. Regularne ana-
lizy kryminalne przyczyniają się do określenia stanu
zagrożenia bezpieczeństwa planowanych imprez
sportowych, jak również do określania kategorii ry-
zyka. Przygotowany został również system zarządza-
nia obiegiem informacji o potencjalnych zagrożeniach
mogących mieć wpływ na prawidłowy i bezpieczny
przebieg rozgrywek piłkarskich.
W odniesieniu do kwestii działań mających na
celu poprawę bezpieczeństwa na stadionach uprzej-
mie informuję, iż w lutym 2008 r. w MSWiA odbyło
się spotkanie, którego przedmiotem była dyskusja
poświęcona obowiązującej obecnie ustawie o bezpie-
czeństwie imprez masowych. W spotkaniu tym
uczestniczyli przedstawiciele instytucji odpowiedzial-
nych za poszczególne obszary związane z bezpieczeń-
stwem imprez masowych oraz wykonujący zadania
mające wpływ na ich bezpieczeństwo (tj.: przedsta-
wiciele Ministerstwa Sportu i Turystyki, Policji, Stra-
ży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Urzędu
m.st. Warszawy, Polskiego Związku Piłki Nożnej,
Ekstraklasy SA). Na podstawie dyskusji w toku spo-
tkaniu został przygotowany projekt nowej ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych, wprowadzający
szereg nowych uregulowań prawnych, w szczególno-
ści dotyczących problematyki imprez sportowych,
które mogą przyczynić się do poprawy stanu bezpie-
czeństwa. Propozycje tych rozwiązań umieszczone
zostały w rozdziale poświęconym warunkom bezpie-
czeństwa meczu piłki nożnej. Z dotychczasowych do-
świadczeń jednoznacznie wynika, iż ten rodzaj współ-
zawodnictwa sportowego wymaga szczególnej uwagi
i wyjątkowej dbałości nie tylko na etapie tworzenia
przepisów prawa, ale także ich stosowania. Zgodnie
z treścią projektowanej ustawy przekwalifikowaniu
na przestępstwa uległa większość cięższych wykro-
czeń związanych z chuligaństwem stadionowym,
w tym czyny związane z posiadaniem broni, amuni-
cji i materiałów wybuchowych. Obecnie projekt ten
znajduje się na etapie prac sejmowych.
Pragnę jednocześnie dodać, iż w celu zintensyfi-
kowania działań zmierzających do eliminacji nega-
tywnych zachowań kibiców sportowych, szczególnie
kibiców piłki nożnej, zarządzeniem nr 104 prezesa
Rady Ministrów z dnia 23 września 2008 r. powołana
została Rada Bezpieczeństwa Imprez Sportowych
– krajowy podmiot koordynacyjny, który będzie sta-
nowił platformę wymiany informacji oraz współdzia-
456
łania wszystkich zainteresowanych podmiotów.
W skład rady wchodzą w szczególności przedstawi-
ciele administracji rządowej wykonującej zadania
związane z bezpieczeństwem imprez masowych oraz
przedstawiciele środowisk piłkarskich. Działania
rady skupiać się będą w szczególności na wypraco-
waniu przedsięwzięć strategicznych oraz wytyczaniu
kierunków działania, mających na celu poprawę bez-
pieczeństwa imprez sportowych. Powołana w ramach
rady stała grupa ekspercka będzie analizowała za-
istniałe przypadki negatywnych zachowań kibiców
i dawała propozycje rozwiązań, które pozwolą na ich
eliminację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie realizacji inwestycji drogowej
pod nazwą „Via Carpatia” (6420)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana marszałka S. Niesiołowskiego z dnia
24 listopada br. zawierające interpelację pana posła
Krzysztofa Putry w sprawie realizacji inwestycji
drogowej „Via Carpatia”, przekazuję następujące
stanowisko.
1. Rząd RP uznaje, iż budowa szlaku drogowego
„Via Carpatia” powinna stanowić jedno z głównych
zadań infrastrukturalnych. Decyzja w tej kwestii zo-
stała podjęta poprzez umieszczenie tej inwestycji
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”. Jednocześnie szlak ten będzie spełniał para-
metry techniczne dla Transeuropejskiej Sieci Trans-
portowej (TEN-T) dotyczące przystosowania do na-
cisku 11,5 tony na oś. Ministerstwo Infrastruktury
stoi na stanowisku, iż utworzenie międzynarodowego
szlaku drogowego „Via Carpatia” stanowi cenną ini-
cjatywę nowych państw członkowskich Unii Europej-
skiej. Jej realizacja będzie stanowiła silny impuls do
ich dynamicznego rozwoju.
W związku z rozszerzeniem UE w 2007 r. o Ru-
munię i Bułgarię logicznym działaniem jest rozpa-
trzenie możliwości przedłużenia szlaku „Via Carpa-
tia” dalej na południe, w kierunku portów czarno-
morskich, które w połączeniu ze szlakiem Traceca
mogłyby mieć duże znaczenie w obsłudze tranzytu
towarowego z kierunków Azji Środkowej i Dalekiego
Wschodu. Nowy drogowy szlak tranzytowy mógłby
zapewnić w granicach wewnętrznych Unii najkrót-
sze połączenie państw regionu Morza Bałtyckiego
z państwami regionu Morza Czarnego oraz poprzez
porty czarnomorskie Rumunii i Bułgarii – łatwiej-
szy dostęp do sieci drogowej państw Azji Środkowej
i Chin.
2. Rząd jest w trakcie przygotowywania propozy-
cji modyfikacji sieci TEN-T w Polsce. Szlak „Via Car-
patia” znajduje się wysoko na liście rozważanych wa-
riantów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie ubezpieczeń społecznych (6421)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka,
z dnia 24 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6421/08,
dotyczące interpelacji posła Krzysztofa Putry w spra-
wie ubezpieczeń społecznych, po uzyskaniu stosow-
nych wyjaśnień oraz danych statystycznych z Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych oraz Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi, uprzejmie informuję.
W Polsce świadczenia emerytalne i rentowe wy-
płacane są z dwóch systemów ubezpieczeniowych:
powszechnego oraz rolniczego. Każdy z tych syste-
mów funkcjonuje według innych zasad i dotyczy innej
grupy ludności.
W zakresie pytań pana posła dotyczących ubez-
pieczenia społecznego rolników pragnę wyjaśnić, że
Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego realizu-
je ubezpieczenie społeczne rolników na podstawie
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291,
z późn. zm.). Ubezpieczenie społeczne rolników dzie-
li się na dwa odrębne ubezpieczenia finansowane
z dwóch odrębnych funduszy. Na każde z tych ubez-
pieczeń opłacana jest za ubezpieczonych odrębna
składka. Jest to ubezpieczenie emerytalno-rentowe,
finansowane z Funduszu Emerytalno-Rentowego,
które jest w znacznym stopniu dotowane z budżetu
państwa, oraz ubezpieczenie wypadkowe, chorobowe
i macierzyńskie, finansowane z Funduszu Składko-
wego Ubezpieczenia Społecznego Rolników. Fundusz
składkowy nie korzysta z dotacji budżetowej. Ubez-
pieczenie wypadkowe, chorobowe i macierzyńskie
jest ubezpieczeniem samofinansującym się, a fun-

dusz składkowy posiada osobowość prawną. Ubez-
pieczenie może być obowiązkowe lub dobrowolne
w pełnym lub ograniczonym zakresie.
Poniżej przedstawiam średnioroczną liczbę osób
objętych ubezpieczeniem społecznym rolników oraz
wpływy z tytułu opłacania składek na to ubezpiecze-
nie za 2006 r. i 2007 r. (na podstawie danych Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego).
W 2006 r. ubezpieczeniem społecznym rolników
objętych było ogółem 1 604 174 osób, w tym składki
na ubezpieczenie emerytalno-rentowe odprowadzało
1 574 940 osób, a na ubezpieczenie wypadkowe, cho-
robowe i macierzyńskie 1 560 960 osób.
W 2007 r. ubezpieczeniem społecznym rolników
objętych było ogółem 1 609 644 osób, w tym składki
na ubezpieczenie emerytalno-rentowe odprowadzały
1 581 632 osoby, a na ubezpieczenie wypadkowe, cho-
robowe i macierzyńskie 1 552 743 osoby.
W 2006 r. wpływy z tytułu składek ogółem wy-
niosły 1 686 604 651,30 zł, w tym:
— do funduszu emerytalno-rentowego
1 205 908 679,55 zł,
— do funduszu składkowego 480 695 971,75 zł.
W 2007 r. wpływy z tytułu składek ogółem wynio-
sły: 1 688 945 140,11 zł, w tym:
— do funduszu emerytalno-rentowego
1 214 619 254,04 zł,
— do funduszu składkowego 474 325 886,07 zł.
Odpowiadając na pytania z zakresu ubezpieczeń
społecznych realizowanych przez Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych, uprzejmie informuję, że zakres
podmiotowy systemu ubezpieczeń społecznych obej-
muje osoby wymienione w art. 6 pkt 1 oraz w art. 7
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.), a zatem nie tylko pracowników.
Poniżej przedstawiam dane statystyczne dotyczą-
ce liczby osób objętych powszechnym ubezpieczeniem
społecznym oraz wpływów z tytułu opłacania skła-
dek za 2006 r. i 2007 r.
Liczba ubezpieczonych, w ubezpieczeniach eme-
rytalnym i rentowych, wyniosła ogółem:
— w grudniu 2006 r. – 13,4 mln, w tym ubezpie-
czonych pracowników – 9, 8 mln,
— w grudniu 2007 r. – 14,1 mln, w tym ubezpie-
czonych pracowników – 10,1 mln.
W 2006 r. do Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych wpłynęły składki od wszystkich ubezpieczo-
nych na kwotę 80,5 mld zł, w tym od pracowników
na 72,3 mld zł. Natomiast w 2007 r. kwota składek
ogółem wyniosła 88,4 mld zł, w tym od pracowników
– 80 mld zł.
Natomiast liczba ubezpieczonych (ubezpieczenia
emerytalne i rentowe) mających ustalone prawo do
emerytury lub renty wynosiła:
— w grudniu 2006 r. – 640 tys.,
— w grudniu 2007 r. – 703 tys.
Odpowiadając na ostatnie pytanie pana posła do-
tyczące reformy systemu ubezpieczeń społecznych,
pragnę poinformować, że system ubezpieczeń spo-
457
łecznych funkcjonujący w Polsce do dnia 31 grudnia
1998 r. był tzw. systemem zdefiniowanego świadcze-
nia. Cechą tego systemu był brak powiązania pomię-
dzy wysokością płaconej składki na ubezpieczenie
społeczne a wysokością przyszłego świadczenia eme-
rytalnego. Powodowało to uprzywilejowanie niektó-
rych grup pracowników pod względem osiągania
wieku emerytalnego i wysokości emerytury. Ówcze-
sne przepisy emerytalno-rentowe w ewidentny spo-
sób preferowały osoby, które przed przejściem na
emeryturę lub rentę osiągały relatywnie niższe za-
robki. W konsekwencji wiele osób pobiera dzisiaj
świadczenie wyższe, niżby to wynikało z bezpośred-
niego wyliczenia. Równocześnie osoby o wysokiej
podstawie wymiaru składek i świadczeń mają eme-
rytury relatywnie niższe.
Był to system oparty na zasadzie umowy między-
pokoleniowej, tzw. system repartycyjny. Jego głów-
nym założeniem było wypłacanie świadczeń emery-
talnych z bieżących składek pobieranych przez ZUS
od osób czynnych zawodowo. W ten sposób realizo-
wana była zasada solidarności społecznej, w myśl
której osoby, które osiągnęły wiek emerytalny korzy-
stały ze środków zgromadzonych w Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, otrzymując świadczenia eme-
rytalne.
Ze względu na wady tego systemu oraz wobec nie-
korzystnych tendencji demograficznych istniała uza-
sadniona obawa, że stanie się on niewydolny. System
ten tracił bowiem swoje demograficzne zasilanie
w nowych członków w skali niezbędnej do wywiązy-
wania się ze zobowiązań. W tej sytuacji jego przebu-
dowa stała się koniecznością.
Podjęto decyzję o gruntownej reformie systemu
emerytalnego. Reforma miała uzdrowić polski sys-
tem emerytalny, chronić go przed niewydolnością
związaną ze spadkiem przyrostu naturalnego i po-
stępującym procesem starzenia się społeczeństwa
oraz zabezpieczyć wypłaty świadczeń.
Reforma systemu emerytalno-rentowego weszła
w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.
Dotychczasowy system oparty na zasadzie zdefi-
niowanego świadczenia przekształcony został w sys-
tem oparty na zdefiniowanej składce.
Nowy system ubezpieczeń społecznych składa się
z trzech wzajemnie powiązanych ze sobą segmentów
– tzw. filarów, z których każdy charakteryzuje się
odmiennymi cechami:
1) I filar: obowiązkowy, powszechny, repartycyjny,
administrowany przez państwo,
2) II filar: obowiązkowy, powszechny, kapitałowy,
zarządzany przez prywatne podmioty,
3) III filar: dodatkowy, dobrowolny, kapitałowy,
zarządzany przez prywatne podmioty.
Zasada repartycyjności nie została całkowicie od-
rzucona. Jest ona aktualnie realizowana w I filarze
powszechnego systemu ubezpieczeń. Mamy tu bo-
wiem do czynienia ze wspólnym gromadzeniem środ-
ków na wypadek zajścia określonych ryzyk ubezpie-
czeniowych, m.in. ryzyka emerytalnego. Ma to szcze-
458
gólne znaczenie w warunkach prowadzących do
wzrostu liczby świadczeniobiorców przy jednocze-
snym spadku liczby osób płacących składki na ubez-
pieczenia społeczne.
W nowym systemie emerytalnym uprawnienia
emerytalne osób nim objętych są uwarunkowane osią-
gnięciem minimalnego wieku wynoszącego 60 lat
– w przypadku kobiet i 65 lat – w przypadku męż-
czyzn. Moment przejścia na emeryturę wynika nato-
miast z indywidualnej decyzji każdego ubezpieczone-
go, który przekroczył wymagane minimum wieku.
Należy dodać, że w nowym systemie wysokość
świadczenia uzależniona została od kilku czynników:
— od wielkości środków przekazanych przez
świadczeniobiorcę (składek),
— od wzrostu wynagrodzeń i zwrotu z inwestycji
na rynkach kapitałowych,
— od średniego dalszego trwania życia w wieku
przejścia na emeryturę.
Pragnę uprzejmie poinformować, że wprowadza-
na reforma emerytalna należy do najważniejszych
reform polskiej transformacji. Ma ona na celu po-
wstrzymanie narastania obciążenia osób pracują-
cych bardzo wysokim kosztem utrzymania starego
systemu emerytalnego. Pozwoli to na stopniowe zbi-
lansowanie wpływów i wydatków systemu. Jednocze-
śnie już teraz tworzy warunki do poprawy sytuacji
na rynku pracy oraz przyczynia się do trwałego wzro-
stu gospodarczego, który przekłada się na wzrost
dobrobytu społeczeństwa, a tym samym wzrost
świadczeń emerytalnych w przyszłości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie proponowanych zmian w ustawie
o samorządzie powiatowym oraz postulatów
uczynienia z miast, których organem
wykonawczym jest prezydent,
powiatów grodzkich oraz rozdzielenia
w związku z tym struktur, organów,
kompetencji i podległych jednostek
organizacyjnych pomiędzy powiatami
ziemskimi i grodzkimi (6423)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6423/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Krzysztofa Lipca z dnia 19 listopada 2008 r.
w sprawie proponowanych zmian w ustawie o samo-
rządzie powiatowym oraz postulatów uczynienia
z miast, których organem wykonawczym jest prezy-
dent, powiatów grodzkich oraz rozdzielenia w związ-
ku z tym struktur, organów, kompetencji i podległych
jednostek organizacyjnych pomiędzy powiatami
ziemskimi i grodzkimi uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż kryteria nadawa-
nia miastom praw powiatu zostały określone w art. 91
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie po-
wiatowym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.). Zgodnie z ww. artykułem prawa powia-
tu przysługują miastom, które w dniu 31 grudnia
1998 r. liczyły więcej niż 100 000 mieszkańców, a tak-
że miastom, które z tym dniem przestały być siedzi-
bami wojewodów, chyba że na wniosek właściwej rady
miejskiej odstąpiono od nadania miastu praw powia-
tu, oraz tym, którym nadano status miasta na pra-
wach powiatu przy dokonywaniu pierwszego podzia-
łu administracyjnego kraju na powiaty.
Pragnę zauważyć, iż powyższy przepis miał cha-
rakter jednorazowy i znalazł zastosowanie w momen-
cie wdrażania reformy administracyjnej. Natomiast
obowiązujące regulacje prawne nie przewidują moż-
liwości nadania praw powiatu nowym miastom. Za-
tem nadanie praw powiatu miastom, w których funk-
cję organu wykonawczego pełni prezydent miasta,
a które nie spełniają obecnie ww. kryteriów, wiązać
musiałoby się m.in. ze zmianą przepisów ustawy o sa-
morządzie powiatowym. Należy jednak zastanowić
się nad skutkami przedmiotowych zmian w stosunku
do powiatów powstałych po wyłączeniu takiego mia-
sta z sieci powiatowej, a zwłaszcza zdolnością reali-
zacji przez te jednostki zadań publicznych.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że
podjęcie jakichkolwiek decyzji w omawianym zakre-
sie nie może odbyć się z korzyścią dla jednej tylko
grupy jednostek samorządowych, a kosztem grupy
drugiej.
Z uwagi na fakt, że kryteria, na podstawie któ-
rych określono miasta posiadające prawa powiatu,
ujęte są w akcie prawnym rangi ustawy, w obowią-
zującym stanie prawnym nie jest możliwe nadanie
praw powiatu miastom prezydenckim, o ile nie speł-
niają one kryteriów ustawowych. Jednocześnie infor-
muję, że w chwili obecnej w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji nie są prowadzone
prace nad zmianą powszechnie obowiązujących ure-
gulowań w przedmiotowym zakresie.
Należy przy tym zauważyć, że zgodnie ze stano-
wiskiem prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tu-
ska prezentowanym m.in. w exposé oraz na posiedze-
niu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego w dniu 30 stycznia 2008 r. obecny rząd nie jest
zwolennikiem rewolucyjnych zmian w podziale tery-
torialnym państwa. Istniejące rozwiązania instytu-
cjonalne podlegać natomiast będą ocenie pod kątem

ich efektywności i sprawności wykonywania zadań
publicznych.
Zgodnie z uchwałą nr 13 Rady Ministrów z 22 stycz-
nia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy admini-
stracji publicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym
zakresie (M. P. Nr 8, poz. 99) do czerwca 2009 r.
trwać będzie – już rozpoczęta – diagnoza kompeten-
cji regionalnej i lokalnej administracji publicznej, co
ma na celu wsparcie reformy administracji publicz-
nej. Realizacja tego zadania rozpocznie się od prze-
glądu barier prawnych w funkcjonowaniu samorządu
terytorialnego. Planowana jest także ocena systemu
samorządu terytorialnego, która dostarczyć ma in-
formacji o potencjale instytucjonalnym i infrastruk-
turalnym jednostek samorządu terytorialnego, jakim
dysponują one niespełna 10 lat po wprowadzeniu
w życie reformy administracyjnej kraju, oraz jakości
wykonywanych przez nie usług publicznych.
Ponadto pragnę poinformować, że analizy przed-
miotowego zagadnienia wskazują, iż nie ma obecnie
możliwości utworzenia dwudziestu kilku nowych jed-
nostek powiatowych, a do tego de facto sprowadza się
propozycja nadania statusu miasta na prawach po-
wiatu omawianej grupie miast. Poszukiwać należy
zatem innych rozwiązań – tak na płaszczyźnie ustro-
jowej, jak i poprzez przegląd kompetencji poszczegól-
nych szczebli jednostek samorządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie nieumieszczenia KGHM Polska
Miedź SA w rozporządzeniu zawierającym
listę spółek o istotnym znaczeniu
dla porządku publicznego (6426)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 21 listopada 2008 r., znak SPS-023-6426/08,
dotyczącym interpelacji posła Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie nieumieszczenia KGHM Polska Miedź SA
na liście spółek stanowiącej załącznik do rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 30 września 2008 r.
w sprawie listy spółek o istotnym znaczeniu dla po-
rządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego
uprzejmie wyjaśniam.
Postawiony przez pana posła zarzut, jakoby nie-
umieszczenie KGHM PM SA na liście spółek o istot-
nym znaczeniu dla porządku publicznego lub bezpie-
459
czeństwa publicznego stanowiło naruszenie przepi-
sów ustawy z dnia 3 czerwca 2005r. o szczególnych
uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wykonywa-
niu w spółkach kapitałowych o istotnym znaczeniu
dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa pu-
blicznego, zwanej dalej ustawą, jest całkowicie nie-
zasadny. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż speł-
nianie przez KGHM PM SA przesłanki określonej
w art. 8 ust. 1 pkt 8 ustawy nie przesądza o koniecz-
ności umieszczenia tej spółki na liście.
Rada Ministrów wydaje rozporządzenie w sprawie
listy spółek o istotnym znaczeniu dla porządku pu-
blicznego lub bezpieczeństwa publicznego przy uwzględ-
nieniu kryteriów określonych w art. 8 ust. 1 ustawy,
a tym samym to Rada Ministrów powinna decydo-
wać, czy dana spółka spełnia powyższe kryteria, ma
istotne znaczenie dla porządku publicznego lub bez-
pieczeństwa publicznego. Innymi słowy, spełnienie
przez spółkę kryteriów art. 8 ust. 1 ustawy nie po-
woduje automatycznie, że dana spółka powinna zo-
stać umieszczona na liście spółek. Art. 8 ust. 1 usta-
wy wskazuje jedynie zakres możliwej maksymalnej
interwencji państwa. Natomiast ostateczny zakres
tej interwencji ustawodawca pozostawił uznaniu
Rady Ministrów, która określa, wyłącznie spośród
spółek spełniających kryteria z art. 8 ust. 1 ustawy,
spółki o istotnym znaczeniu dla porządku publiczne-
go lub bezpieczeństwa publicznego
Ponadto należy podkreślić, iż przy wykonywaniu
delegacji ustawowej Rada Ministrów powinna kiero-
wać się dodatkowo obowiązkiem prowspólnotowej
interpretacji prawa krajowego.
Według opinii Urzędu Komitetu Integracji Euro-
pejskiej KGHM PM SA działa w sektorze niemają-
cym znaczenia z punktu widzenia porządku publicz-
nego lub bezpieczeństwa publicznego, gdyż miedź nie
jest surowcem strategicznym, a jego uzyskiwanie
możliwe jest w oparciu o rynki wtórne.
Ponadto w odróżnieniu od broni, amunicji i ma-
teriałów wojennych ruda miedzi nie jest produktem
przeznaczonym wyłącznie na potrzeby wojskowe.
Trudno jest zatem udowodnić, że ruda miedzi sta-
nowi strategiczny zasób dla armii i przemysłu wo-
jennego.
Umieszczenie przedmiotowej spółki na liście by-
łoby również sprzeczne ze stanowiskiem Komisji Eu-
ropejskiej, która w wystosowanej przeciwko Polsce
uzasadnionej opinii dotyczącej naruszenia prawa
wspólnotowego przez przepisy ustawy podniosła
m.in. argumenty dotyczące braku związku objęcia
zakresem szczególnych uprawnień niektórych sekto-
rów, w tym m.in. sektora wydobycia i przetwórstwa
miedzi z utrzymaniem porządku lub bezpieczeństwa
publicznego.
A zatem umieszczenie KGHM PM SA na liście
spółek budzi wątpliwości w świetle art. 56 ust 1 TWE,
który stanowi, iż: „W ramach postanowień niniejsze-
go rozdziału zakazane są wszelkie ograniczenia
w przepływie kapitału między państwami członkow-
460
skimi oraz między państwami członkowskimi a pań-
stwami trzecimi”.
Wobec powyższego wywodu oraz mając na uwadze
stanowisko Komisji Europejskiej i opinie sekretarza
Komitetu Integracji Europejskiej, należy stwierdzić,
iż KGHM Polska Miedź SA nie musi być umieszczona
na liście spółek o istotnym znaczeniu dla porządku
publicznego.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie zwiększenia poziomu
środków budżetowych
dla szkolnictwa wyższego na rok 2009 (6427)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 27 listopada br., nr DSPA-
-4401-6459/08, interpelacją pani poseł Leny Dąbkow-
skiej-Cichockiej w sprawie zwiększenia poziomu
środków budżetowych dla szkolnictwa wyższego na
rok 2009 przedkładam uprzejmie następujące wyja-
śnienie.
Sejm RP uchwalił w dniu 5 grudnia 2008 r. usta-
wę budżetową na rok 2009, która następnie została
skierowana do rozpatrzenia przez Senat RP.
W uchwalonej przez Sejm RP ustawie budżetowej
na rok przyszły nie zostało uwzględnione, będące
przedmiotem interpelacji pani poseł, proponowane
zwiększenie wydatków w części 38: Szkolnictwo
wyższe o kwotę 1 mld zł na rzecz zwiększenia wy-
nagrodzeń pracowników uczelni publicznych, które
było zgłoszone w ramach poprawek rozpatrywanych
przez Sejm RP.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia dodatkowych opłat
dla właścicieli sklepów za wydawanie klientom
toreb foliowych do pakowania towarów (6429)
Nawiązując do pisma z dnia 21 listopada 2008 r.,
znak: SPS-023-6429/08, przekazującego interpelację
posła Jacka Osucha oraz grupy posłów w sprawie
wprowadzenia dodatkowych opłat dla właścicieli
sklepów za wydanie klientom toreb foliowych do pa-
kowania towarów, przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Ministerstwo Środowiska opracowało projekt
ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opa-
kowaniowymi. Projekt ustawy obejmuje dotychczas
obowiązujące przepisy w zakresie opakowań i gospo-
darowania odpadami opakowaniowymi oraz propo-
zycje nowych rozwiązań, których celem jest stworze-
nie takiego systemu, który zapewniłby osiągnięcie
w roku 2014 przez Polskę wymaganych przez dyrek-
tywę w sprawie opakowań i odpadów opakowanio-
wych celów w zakresie odzysku i recyklingu.
Jedną z zaproponowanych zmian jest wprowadze-
nie tzw. opłaty recyklingowej w maksymalnej wyso-
kości 40 gr, płaconej przez klientów za każdą torbę
foliową, którą otrzymają w jednostkach handlowych
do pakowania nabywanych tam produktów. Opłata
recyklingowa nie byłaby odzwierciedleniem ceny tej
torby, ale instrumentem skłaniającym klientów do
racjonalnego korzystania z wydawanych przez sklep
torebek. Środki te sprzedawcy detaliczni i hurtowi
przekazywaliby co kwartał bezpośrednio do urzędów
marszałkowskich, które następnie przeznaczałyby je
na działania w zakresie zbierania odpadów opakowa-
niowych oraz edukację ekologiczną w tym zakresie.
Ponadto zaproponowano również upoważnienie dla
ministra środowiska do określenia w drodze rozpo-
rządzenia rodzajów produktów (warzyw, owoców,
ryb, pieczywa itp.), do pakowania których torby fo-
liowe będą zwolnione z obowiązku pobrania opłaty
recyklingowej ze względu na właściwości tych pro-
duktów i wymagania w zakresie warunków higie-
niczno-sanitarnych. Takie rozwiązanie wydaje się
najbardziej kompromisowe, ponieważ nie spowoduje
całkowitego zakazu stosowania torebek foliowych,
a jednocześnie poprzez rachunek ekonomiczny powin-
no skłonić klientów sklepów do stosowania toreb wie-
lokrotnego użytku, co ograniczy ilość powstających
odpadów opakowaniowych z tworzywa sztucznego.
Celowo nie ograniczono obowiązku stosowania
opłaty recyklingowej jedynie do toreb bezpłatne wy-
dawanych w jednostkach handlowych, gdyż mogłoby
to spowodować, że jednostki handlowe ustalą cenę

dotychczas bezpłatnych toreb na poziomie np. 1 gr,
unikając tym samym opłaty recyklingowej, co jednak
nie wpłynie na decyzje konsumenckie ograniczające
ich zużycie. Podobnie nie dokonano podziału toreb
na jednorazowego użytku, objęte opłatą recyklingo-
wą, i wielokrotnego użycia, które tą opłatą nie były-
by objęte, gdyż mogłoby się okazać, że większość
wprowadzanych na rynek toreb byłoby oznaczanych
przez wprowadzających jako torby wielokrotnego
użytku.
Ostatecznie, w wyniku konsultacji społecznych
i uzgodnień międzyresortowych, nie dokonano rów-
nież wyodrębnienia z toreb foliowych toreb biodegra-
dowalnych, które również nie są obojętne dla środo-
wiska, gdyż ulegają rozkładowi najczęściej jedynie
przy zastosowaniu metod profesjonalnego komposto-
wania. Torby te nie są praktycznie odrębnie zbierane
i ze względu na ich nieprzydatność do recyklingu
w dużej części trafiają na składowiska odpadów.
Wprowadzenie okresu przejściowego dla wejścia
w życie przedmiotowych przepisów zostało zapropo-
nowane przez ministra gospodarki i wynika z potrze-
by zapewnienia branży wytwarzającej torby foliowe
czasu na dostosowanie się do nowych regulacji praw-
nych. Branża ta, otrzymując fundusze m.in. z Pro-
gramu Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności przed-
siębiorstw”, zobowiązała się do utrzymania miejsc
pracy wskazanych we wniosku, zakazu wyzbycia się
zakupionych w ramach projektu środków trwałych
przez 5 lat, utrzymania podanych wskaźników eko-
nomicznych, jak również związanych z tym umów
kredytowych bądź leasingowych.
Projekt ustawy został przyjęty przez Komitet Sta-
ły Rady Ministrów i w najbliższym czasie, po akcep-
tacji przez Komisję Prawniczą, zostanie przekazany
Radzie Ministrów. Można więc przypuszczać, że pro-
jekt ustawy zostanie przekazany do parlamentu
w okresie styczeń/luty 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie pełnej jawności i dostępności
do orzeczeń sądów dyscyplinarnych
korporacji prawniczych (6431)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 21 listopada 2008 r.,
SPS- 023-6431/08, interpelację pana posła Piotra
461
Stanke w sprawie pełnej jawności i dostępu do orze-
czeń sądów dyscyplinarnych korporacji prawniczych
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie należy podkreślić, że minister spra-
wiedliwości posiada uprawnienia nadzorcze nad sa-
morządem adwokackim i radcowskim, szczegółowo
wymienione w ustawach:
— z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze
(Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.),
— z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych
(Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.).
Sprawy dotyczące niewłaściwej działalności ad-
wokatów i radców prawnych oraz ich przewinień dys-
cyplinarnych należą do kompetencji organów samo-
rządu adwokackiego i radcowskiego.
Wzrost liczby postępowań dyscyplinarnych wobec
radców prawnych i adwokatów uwarunkowany był
wieloma czynnikami, między innymi zapewnieniem
szerszego dostępu osób do wykonywania zawodu
w ramach samorządu adwokackiego i radcowskiego.
Na podstawie danych statystycznych uzyskanych
od Naczelnej Rady Adwokackiej i Krajowej Rady Rad-
ców Prawnych ustalono, że od 2003 r. nastąpił wzrost
liczby adwokatów z 5623 osób do 7178, natomiast
radców prawnych z 16954 do 26040 osób. Wzrost licz-
by członków wymienionych korporacji miał wpływ
na wzrost liczby spraw dyscyplinarnych prowadzo-
nych wobec radców prawnych i adwokatów.
Nadmienić należy, że w 2003 r. prowadzono łącz-
nie 362 sprawy dyscyplinarne, w tym wobec adwoka-
tów – 242, a wobec radców prawnych – 120. Nato-
miast na dzień 15 października 2008 r. zostało zare-
jestrowanych we wskazanych korporacjach 641 spraw
dyscyplinarnych, w tym wobec adwokatów – 332,
a wobec radców prawnych – 309 postępowań.
Jakkolwiek wystąpił wzrost liczby wszczętych
i prowadzonych postępowań dyscyplinarnych, to ge-
neralnie wskazana sytuacja nie przesądza o nega-
tywnej ocenie pracy adwokatów i radców prawnych
podczas wykonywania obowiązków zawodowych.
Odnosząc się do podnoszonej przez pana posła
kwestii dotyczącej sposobu publikowania orzeczeń
sądów dyscyplinarnych wobec adwokatów i radców
prawnych, stwierdzić należy, że wymieniona proble-
matyka odnosi się do jawności rozpraw dyscyplinar-
nych. Znalazła ona swoje odzwierciedlenie w art. 95a
Prawa o adwokaturze, który stanowi, że rozprawa
przed sądem dyscyplinarnym jest jawna. Natomiast
zgodnie z art. 741 ustawy o radcach prawnych w spra-
wach nieuregulowanych do postępowań dyscyplinar-
nych prowadzonych wobec radców prawnych stosuje
się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania kar-
nego. Z tego też względu do wymienionych postępo-
wań dyscyplinarnych będą miały odpowiednie zasto-
sowanie uregulowania dotyczące jawności rozprawy
wskazane w art. 355 K.p.k. i następne.
Zauważyć jednak należy, iż przepisy ustawy Pra-
wo o adwokaturze i ustawy o radcach prawnych nie
nakładają na powyższe samorządy obowiązku publi-
462
kowania orzeczeń dyscyplinarnych wydanych wobec
adwokatów i radców prawnych.
Natomiast na podstawie art. 95ł ust. 1 Prawa
o adwokaturze sądy dyscyplinarne mają obowiązek
przesyłania prawomocnych orzeczeń do wykonania
właściwej radzie adwokackiej, a w sprawach dotyczą-
cych radców prawnych, w myśl art. 71 ust. 1 ustawy
o radcach prawnych – radzie okręgowej izby radców
prawnych.
Niezależnie od powyższego sądy dyscyplinarne na
podstawie wymienionych uregulowań zostały zobo-
wiązane do przesyłania odpisów wydanych orzeczeń
do wiadomości ministrowi sprawiedliwości, Naczel-
nej Radzie Adwokackiej oraz Krajowej Radzie Rad-
ców Prawnych.
Zasada jawności odnosi się również do orzeczo-
nych przez sądy dyscyplinarne kar dyscyplinarnych
wymienionych w art. 81 ust. 1 pkt 4 i 6 Prawa o ad-
wokaturze, tj. zawieszenia adwokata w czynnościach
zawodowych i jego wydalenia z adwokatury, a w sto-
sunku do radców prawnych odpowiednio w art. 65
ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o radcach prawnych, tj. zawie-
szenia i pozbawienia prawa do wykonywania zawodu
radcy prawnego.
Na podstawie art. 95ł ust. 3 Prawa o adwokaturze
i odpowiednio na podstawie art. 71 ust. 4 ustawy o rad-
cach prawnych sądy dyscyplinarne mają obowiązek
o wyżej wymienionych karach zawiadamiać sądy po-
wszechne, prokuratury oraz właściwe organy admi-
nistracji rządowej i samorządu terytorialnego.
Należy zauważyć, że kara wydalenia z adwoka-
tury, a w odniesieniu do radcy prawnego – kara po-
zbawienia prawa do wykonywania zawodu radcy
prawnego, należą do najsurowszych kar dyscypli-
narnych i orzekane są przez sądy dyscyplinarne za
najcięższe przewinienia dyscyplinarne. Orzeczenie
wskazanych kar w stosunku do adwokatów i radców
prawnych powoduje utratę praw do wykonywania
przez nich na stałe czynności zawodowych. Nato-
miast orzeczona kara zawieszenia w czynnościach
zawodowych rodzi skutek czasowego ich wyelimino-
wania z rynku prawnego.
W odniesieniu do zamierzeń legislacyjnych doty-
czących możliwości publikacji orzekanych wobec ad-
wokatów i radców prawnych kar dyscyplinarnych,
pragnę poinformować, że w przygotowywanym w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach
prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie, a także
w projekcie ustawy o państwowych egzaminach
prawniczych, nie wprowadzono dodatkowych rozwią-
zań odnoszących się do jawności oraz dostępności
i publikacji orzecznictwa sądów dyscyplinarnych
w zakresie orzeczonych wobec adwokatów i radców
prawnych środków karnych.
Dla zobrazowania i umiejscowienia omawianych
zagadnień w szerszym kontekście wskazać należy, że
ustawa z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze
(Dz. U. z 2008 r., Nr 7, poz. 39) i ustawa z dnia 27 lip-
ca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz. U. Nr 98, poz. 107) nie zawierają uregulowań
dotyczących publikacji wymierzonych kar dyscy-
plinarnych wobec sędziów i prokuratorów wyda-
nych w ramach prowadzonych postępowań dyscy-
plinarnych.
Podnieść należy, że również ustawa z dnia 24 maja
2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym (Dz. U. z 2008 r.,
Nr 50, poz. 292), jakkolwiek nie dotyczy orzeczeń dys-
cyplinarnych, nie przewiduje szerokiej dostępności
zgromadzonych danych w Krajowym Rejestrze Kar-
nym. Zgodnie z art. 6 i art. 7 cytowanej ustawy dane
mogą być udostępnione tylko osobom enumeratywnie
wyliczonym we wskazanych przepisach.
Niezależnie od powyższego wskazać trzeba, że
w przypadku powstania wątpliwości co do rzetelności
wykonywania przez adwokata lub radcę prawnego
zawodu strona zainteresowana może zawsze zwrócić
się do właściwej okręgowej rady adwokackiej lub
rady okręgowej izby radców prawnych z wnioskiem
o udzielenie informacji dotyczących karalności dys-
cyplinarnej wymienionych członków korporacji za-
wodowych.
Reasumując, pragnę podziękować za zaintereso-
wanie problematyką postępowań dyscyplinarnych
i jednocześnie chciałbym zapewnić, że poruszane
przez pana posła zagadnienia będą przedmiotem roz-
ważań przy ewentualnych dalszych pracach legisla-
cyjnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie przywrócenia 49% ulgi
dla uczniów i studentów na przejazdy
komunikacją publiczną
(w szczególności kolejową) (6434)
Szanowny Panie Marszałku! Działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów otrzymanego przy
piśmie sekretarza stanu szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów Sławomira Nowaka z dnia
27 listopada 2008 r. nr DSPA-4401-6457/08 do udzie-
lenia odpowiedzi na interpelację posła Piotra Stanke,
przesłaną prezesowi Rady Ministrów Donaldowi Tu-
skowi przy piśmie Pana Marszałka z dnia 21 listopa-
da 2008 r., znak SPS-023-6434/08, w sprawie przy-
wrócenia 49-procentowej ulgi dla uczniów i studen-

tów na przejazdy komunikacją publiczną (w szczegól-
ności kolejową), po zasięgnięciu opinii ministra fi-
nansów, uprzejmie informuję Pana Marszałka, co
następuje.
Z budżetu państwa finansowane są ulgi ustawowe
do pasażerskich przewozów kolejowych, a także w ko-
munikacji autobusowej, przyznane określonym kate-
goriom osób następującymi ustawami:
— ustawą z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnie-
niach do ulgowych przejazdów środkami publiczne-
go transportu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175,
poz. 1440, z późn. zm.),
— ustawą z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu
inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin
(Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn. zm.),
— ustawą z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatan-
tach oraz niektórych osobach będących ofiarami re-
presji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r.
Nr 42, poz. 371, z późn. zm.).
Zdaniem ministra finansów w chwili obecnej nie
jest możliwe zwiększanie wydatków publicznych na
rekompensowanie przewoźnikom utraconych przy-
chodów z tytułu honorowania ustawowych ulg prze-
jazdowych, albowiem finansowanie ulg już teraz sta-
nowi jedną z wyższych pozycji budżetowych po stro-
nie wydatków. W 2008 r. w budżecie państwa na ulgi
ustawowe do pasażerskich przewozów kolejowych
oraz w komunikacji autobusowej międzymiastowej
przeznaczono kwotę ponad 900 mln zł. W projekcie
budżetu na 2009 r. na obecnie stosowane ulgi zapla-
nowano dla przewoźników kolejowych kwotę dotacji
przedmiotowej w wysokości 380 mln zł, natomiast
z przeprowadzonego szacunku wynika, że zwiększe-
nie tylko studentom wymiaru ulgi z 37% do 49% przy
przejazdach koleją na podstawie biletów jednorazo-
wych spowodowałoby ujemne skutki finansowe dla
budżetu, a szacowany wzrost wydatków tylko przy
przejazdach koleją wynieść może około 50 mln zł.
Zwiększenie wymiaru ulgi dla uczniów przy przejaz-
dach koleją na podstawie biletów jednorazowych spo-
wodowałoby co najmniej takie same skutki finansowe
jak oszacowane dla studentów.
W związku z powyższym, podzielając opinię mi-
nistra finansów, zgodnie z którą należy poszukiwać
innych form wsparcia uczniów i studentów, jednakże
spójnych z polityką społeczną państwa w stosunku
do różnych grup społecznych realizowaną przez pań-
stwo stosownie do posiadanych możliwości ich sfi-
nansowania z budżetu państwa, informuję, iż zwięk-
szenie obowiązującego wymiaru ulgi dla uczniów
i studentów nie jest obecnie możliwe.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
463
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala
w sprawie nowelizacji ustawy Kodeks cywilny
w zakresie dziedziczenia ustawowego (6435)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Zbigniewa Chmielowca i Ka-
zimierza Moskala z dnia 19 listopada 2008 r., prze-
słaną przy piśmie z dnia 25 listopada 2008 r. (SPS-
-023-6435/08), dotyczącą zmian przepisów ustawy
Kodeks cywilny w zakresie prawa spadkowego, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 10 grudnia 2008 r. rząd przyjął projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny, który za-
wiera propozycję poszerzenia kręgu spadkobierców
ustawowych o dziadków spadkodawcy i ich zstępnych
oraz pasierbów.
Rządowy projekt nie wykracza poza potrzebę naj-
pilniejszą, to jest poszerzenie kręgu spadkobierców
ustawowych. Natomiast reforma instytucji prawa do
zachowku jest planowana w ramach prac nad nowym
Kodeksem cywilnym.
Należy zauważyć, że obce systemy prawne przy-
znają spadkodawcy pełną autonomię w rozrządzaniu
majątkiem na wypadek śmierci. Zdecydowana więk-
szość systemów prawnych na świecie albo ogranicza
swobodę testowania poprzez system rezerwy, dzieląc
spadek na część rozrządzalną i nierozrządzalną (np. pra-
wo francuskie), albo też ustanawia mechanizm ko-
rygujący w postaci zachowku na wypadek skorzysta-
nia przez spadkodawcę ze swobody testowania (do tej
grupy należy też prawo polskie).
Instytucja zachowku służy do ochrony interesów
osób najbliższych spadkodawcy przed skutkami do-
konanych przez niego rozrządzeń w ramach przysłu-
gującej mu swobody testowania oraz poczynionych
za życia darowizn. Wartości, które chroni, są na tyle
doniosłe, że nie powinno dojść do całkowitego jej znie-
sienia w przyszłości. Poszukując właściwego rozwią-
zania, należy mieć na względzie dwie konstytucyjne
zasady: zasadę poszanowania i ochrony własności
oraz zasadę ochrony rodziny.
Trafne jest spostrzeżenie panów posłów, że zapro-
ponowana w projekcie zmiana dziedziczenia ustawo-
wego rodziców (kosztem rodzeństwa spadkodawcy)
pośrednio prowadzi do poszerzenia ich roszczeń o za-
chowek. Roszczenia te tak dziś, jak i po wejściu
w życie projektu przysługują rodzicom, gdy brak jest
zstępnych spadkodawcy (chcących i mogących dzie-
dziczyć) oraz gdy – w związku ze sporządzeniem te-
stamentu – nie dziedziczą oni na podstawie ustawy.
Najczęściej roszczenia te kierują się przeciwko spad-
kobiercom testamentowym. Spadkodawcą pozwanym
o zachowek może być oczywiście także małżonek
464
spadkodawcy. Nie ma przy tym znaczenia, jak dłu-
go trwało małżeństwo i czy pozostały przy życiu
małżonek przyczynił się do powstania majątku
spadkowego.
Może się więc zdarzyć, że pozwaną przez rodziców
o zachowek będzie żona spadkodawcy, poślubiona
niedługo przed jego śmiercią, na korzyść której spad-
kodawca sporządził testament, czyniąc ją wyłączną
spadkobierczynią. Dochodzenie roszczeń o zachowek
przez rodziców w tym przykładzie zgodne będzie
z poczuciem sprawiedliwości. Należy zaznaczyć, że
tworzone przepisy muszą być obliczone na sytuacje
typowe. Abstrakcyjne normy, nawet najlepiej skon-
struowane, nie uwzględniają okoliczności każdego
konkretnego przypadku.
Rozważając sytuację małżonka pozwanego w pro-
cesie o zachowek, należy mieć na uwadze także to, że
do spadku po zmarłym małżonku wchodzi jedynie
jego majątek osobisty i tylko połowa majątku wspól-
nego małżonków (druga połowa zasadniczo przypada
małżonkowi pozostałemu przy życiu w ramach po-
działu majątku wspólnego, vide: art. 501 K.r.o.).
Małżonek w rozważanej sytuacji jest sam upraw-
niony do zachowku. Może więc powoływać się na
art. 999 K.c., który w takim przypadku jego odpo-
wiedzialność z tytułu zachowku ogranicza tylko do
wysokości nadwyżki przekraczającej jego własny
zachowek.
W razie szczególnie ciężkiej sytuacji życiowej po-
zwany małżonek może bronić się zarzutem nadużycia
prawa (art. 5 K.c.). Stosowanie tego przepisu w pro-
cesach o zachowek dopuszcza orzecznictwo Sądu Naj-
wyższego (vide: uchwała SN z 19.5. 1981 r., III CZP
18/81, OSN 1981, z. 12, poz. 228).
Konkludując, podkreślić trzeba, że Komisja Ko-
dyfikacyjna Prawa Cywilnego działająca przy Mini-
strze Sprawiedliwości w toku prac nad nowym Ko-
deksem cywilnym rozważa możliwość ograniczenia
prawa do zachowku. Bierze się pod uwagę możliwość
zastąpienia roszczeń o zachowek uprawnieniami
o charakterze alimentacyjnym na wzór uprawnienia
dziadków, uregulowanego w art. 966 K.c. Ostateczny
kształt omawianej instytucji nie został jeszcze prze-
sądzony.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie niewystarczającej liczby mieszkań
na rynku (6437)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
(znak: SPS-023-6437/08) z dnia 25 listopada 2008 r.
dotyczącym interpelacji posła Zbigniewa Chmielow-
ca w sprawie niewystarczającej liczby mieszkań na
rynku uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Dostrzegając problemy samorządów związane
z zapewnieniem dostatecznej liczby lokali i pomiesz-
czeń przeznaczonych do udzielania schronienia ro-
dzinom i osobom ubogim, rząd podejmuje działania
wspierające rozwój mieszkalnictwa socjalnego w gmi-
nach. Pomoc państwa w tworzeniu zasobu budownic-
twa dla najuboższych realizowana jest na podstawie
ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym wspar-
ciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronio-
nych, noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz. U.
Nr 251, poz. 1844). Program przewiduje możliwość
ubiegania się o finansowe wsparcie z budżetu pań-
stwa przez podmioty, do których ustawowych lub sta-
tutowych zadań należy zapewnianie schronienia lub
mieszkania potrzebującym, a zatem:
— gminy: na budowę, remont, przebudowę oraz
zmianę sposobu użytkowania budynków, w wyniku
czego powstaną lokale socjalne;
— gminy i powiaty: na zakup lokali mieszkalnych
(z możliwością ich remontu) z przeznaczeniem na lo-
kale socjalne (w przypadku gmin) i mieszkania chro-
nione (w przypadku gmin i powiatów);
— gminy, związki międzygminne i organizacje
pożytku publicznego: na budowę, remont, przebudo-
wę oraz zmianę sposobu użytkowania budynków,
w wyniku czego powstaną noclegownie lub domy dla
bezdomnych (albo nastąpi zwiększenie powierzchni
użytkowej już istniejących obiektów);
— gminy, związki międzygminne i powiaty: na
tworzenie w ramach inwestycji realizowanej przez
towarzystwa budownictwa społecznego (z wyłącze-
niem możliwości równoczesnego finansowania inwe-
stycji z KFM) lokali mieszkalnych pełniących rolę
socjalnych (w przypadku gmin i związków międzyg-
minnych) lub mieszkań chronionych (w przypadku
gmin i powiatów).
W zależności od rodzaju realizowanego przedsię-
wzięcia inwestor ma możliwość otrzymania wsparcia
w maksymalnej wysokości 20–40% jego kosztów.
Źródłem udzielanej pomocy jest fundusz dopłat zlo-
kalizowany w Banku Gospodarstwa Krajowego, któ-
rego zadaniem jest podpisanie z wybranymi inwesto-
rami stosownych umów, a następnie wypłata i rozli-
czenie wypłaconych środków. Podmioty uprawnione
mają prawo ubiegania się o wsparcie dwukrotnie

w roku kalendarzowym. Warunkiem jego uzyskania
jest złożenie odpowiedniego wniosku w BGK. W sy-
tuacji, gdy wystąpi niedobór środków w stosunku do
potrzeb, BGK dokonuje wyboru najlepszych przedsię-
wzięć na podstawie kryteriów określonych w rozpo-
rządzeniach do ustawy. W przypadku lokali socjal-
nych i mieszkań chronionych wśród kryteriów oceny
znalazły się: koszt realizacji przedsięwzięcia, inten-
sywność finansowego wsparcia, standard powierzch-
niowy lokali, lokalna stopa bezrobocia, energoosz-
czędność oraz potrzeby gminy w zakresie lokali so-
cjalnych. W rozporządzeniu ministra budownictwa
z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie finansowego
wsparcia na tworzenie lokali socjalnych i mieszkań
chronionych (Dz. U. Nr 52, poz. 346, z późn. zm.)
określony został także zakres informacji, które po-
winny znaleźć się w składanym przez inwestora
wniosku o finansowe wsparcie, jak również wykaz
niezbędnych załączników do wniosku.
Zgodnie z danymi Banku Gospodarstwa Krajowe-
go przeprowadzone w ubiegłym roku dwie pierwsze
edycje programu pozwoliły na udzielenie finansowe-
go wsparcia w kwocie ok. 57 mln zł na utworzenie
2564 lokali socjalnych i mieszkań chronionych oraz
170 miejsc w noclegowniach i domach dla bezdom-
nych. W pierwszej tegorocznej edycji złożono wnioski
na ogólną kwotę finansowego wsparcia w wysokości
ok. 34,1 mln zł na utworzenie 1 224 lokali socjalnych
i mieszkań chronionych oraz 68 miejsc noclegowych.
Do dnia 31 grudnia 2008 r. BGK przedstawi wyniki
kwalifikacji tegorocznej edycji jesiennej.
Informuję jednocześnie, że obecnie w trakcie prac
parlamentarnych znajduje się rządowy projekt usta-
wy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu two-
rzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych,
noclegowni i domów dla bezdomnych (druk sejmowy
nr 1282). Podstawową przesłanką proponowanej no-
welizacji jest eliminacja podstawowych barier efek-
tywnego wykorzystywania programu przez inwesto-
rów oraz wprowadzenie rozwiązań, które przyczynią
się do wzrostu zainteresowania samorządów uzyska-
niem finansowego wsparcia w ramach programu oraz
wpłyną na lepsze dostosowanie programu do wymo-
gów racjonalnego zarządzania posiadanym zasobem
przez gminy.
Projekt nowelizacji zakłada w tym zakresie wpro-
wadzenie możliwości pozyskania przez gminy przy
pomocy finansowej z budżetu państwa mieszkań ko-
munalnych nieposiadających statusu lokali socjal-
nych, a także zwiększenie maksymalnego poziomu
finansowego wsparcia, o jakie mogą ubiegać się wnio-
skodawcy. Możliwy także byłby zakup i refinansowa-
nie kosztów zakupu lokali i całych budynków miesz-
kalnych (a nie tylko zakup poszczególnych lokali).
Zgodnie z projektem nowelizacji ustawy niezbędnym
warunkiem wykorzystania przez gminy wsparcia na
inwestycje wykraczające poza aktualny zakres finan-
sowania przedsięwzięć będzie równoległe utworzenie
– bez wykorzystania środków funduszu dopłat – miesz-
kań socjalnych o powierzchni i liczbie co najmniej
465
równej efektowi, jaki przynieść ma inwestycja wspie-
rana w ramach programu. Pozostałe zmiany mają
w większości charakter dostosowujący i porządkujący,
z uwzględnieniem wniosków z dotychczasowych do-
świadczeń związanych z wdrażaniem ustawy, i mają
na celu wyeliminowanie niektórych niekorzystnych
rozwiązań przyjętych w jej obecnym brzmieniu.
Termin wejścia w życie znowelizowanej ustawy
zależeć będzie obecnie od tempa prac parlamentar-
nych. Przewiduje się, że projektowane regulacje za-
czną obowiązywać w czasie umożliwiającym przepro-
wadzenie już w oparciu o nowe przepisy najbliższej,
wiosennej edycji składania wniosków, która odbędzie
się w marcu przyszłego roku. W przypadku przedłu-
żenia prac parlamentarnych termin wejścia w życie
zmodyfikowanego programu może jednak ulec prze-
sunięciu na kolejną edycję składania wniosków. Dzię-
kując za zainteresowanie problematyką budownictwa
komunalnego i socjalnego, liczę na wsparcie pana po-
sła i aktywną współpracę w celu wypracowania naj-
skuteczniejszych instrumentów wspierających te for-
my finansowania mieszkalnictwa, za pomocą których
możliwe będzie ograniczenie problemu negatywnych
zjawisk społecznych związanych z brakiem mieszkań
dla osób niezamożnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie ostatnich żyjących oficerów
II Rzeczypospolitej (6438)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając zgod-
nie z kompetencją na interpelację pana posła Ka-
zimierza Gwiazdowskiego w sprawie ostatnich ży-
jących oficerów II Rzeczypospolitej (SPS-023-
-6438/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Obowiązujące po II wojnie światowej wojskowe
przepisy emerytalne nie dawały możliwości nabycia
prawa do emerytury wojskowej oficerom II Rzeczy-
pospolitej, którzy nie wstąpili do Ludowego Wojska
Polskiego. Dopiero zmiany wprowadzone w 1983 r.
do ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin
(Dz. U. Nr 53, poz. 341, z późń. zm.) przyznały upraw-
466
nienie do ubiegania się o emerytury wojskowe wszyst-
kim byłym żołnierzom zawodowym, którzy posiada-
li piętnaście lat służby wojskowej w Wojsku Polskim
w okresie po dniu 1 listopada 1918 r.
Na podstawie powyższych regulacji wielu przed-
wojennych żołnierzy Wojska Polskiego, którzy nie
wstąpili do Ludowego Wojska Polskiego, występowa-
ło osobiście lub przez organizacje zrzeszające ich na
uchodźstwie z wnioskami o ustalenie prawa do eme-
rytury wojskowej. Wszystkim, którzy spełniali usta-
wowe kryteria, prawa do emerytury zostały ustalone
i niniejsze świadczenia są wypłacane.
Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawo-
dowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8,
poz. 66, z późń. zm.) daje prawo do emerytury woj-
skowej wszystkim, którzy posiadają piętnaście lat
służby w Wojsku Polskim. W związku z powyższym
wszyscy żyjący przedwojenni żołnierze, którzy po
1983 r. nie wystąpili o ustalenie prawa do emerytury
wojskowej, a spełniają powyższe kryteria, mogą ubie-
gać się o te emerytury.
Natomiast przedwojenni oficerowie II Rzeczypo-
spolitej, którzy nie posiadają wymaganego okresu
służby, mogą występować osobiście lub przez organi-
zacje ich zrzeszające do Ministra Obrony Narodowej
z wnioskiem o przyznanie w trybie art. 8 ustawy
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
oraz ich rodzin emerytury wojskowej w drodze wy-
jątku w przypadku, gdy na skutek szczególnych oko-
liczności nie nabyli prawa do zaopatrzenia emerytal-
nego przewidzianego w tej ustawie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych (6439)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Rojka nr SPS-023-
-6439/08 w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Szereg przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, ze zm.) oraz ustawy z dnia 14 czerw-
ca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz.U. Nr 125, poz. 873) zostało zaskarżonych do
Trybunału Konstytucyjnego.
Z pytaniami prawnymi dotyczącymi konstytucyj-
ności niektórych przepisów obydwu ww. ustaw wy-
stąpiły również do trybunału sądy rejonowe.
Jednym z zaskarżonych przepisów jest art. 8³ ust. 1
ww. ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, na
mocy którego walne zgromadzenie spółdzielni miesz-
kaniowej nie może być zastąpione przez zebranie
przedstawicieli, jednakże, jeżeli statut tak stanowi,
w przypadku gdy liczba członków spółdzielni miesz-
kaniowej przekroczy 500, walne zgromadzenie może
być podzielone na części. Rada nadzorcza ustala za-
sady zaliczania członków do poszczególnych części
walnego zgromadzenia z tym, że nie można zaliczyć
członków uprawnionych do lokali znajdujących się
w obrębie jednej nieruchomości do różnych części
walnego zgromadzenia.
Dalsze pozostawanie w obrocie prawnym wska-
zanego art. 8³ ust. 1, a co za tym idzie celowość
istnienia regulacji zawartej w art. 9 ust. 2 ustawy
nowelizującej z 14 czerwca 2007 r., o której mowa
w interpelacji pana posła, zależeć będzie zatem od
wyroku trybunału.
Orzeczenia trybunału dotyczące konstytucyjności
przepisów będących przedmiotem obrad trybunału
będą miały decydujący wpływ na kierunek prac legi-
slacyjnych i treść regulacji projektowanych w plano-
wanej nowelizacji ww. ustaw, w tym również regula-
cji będących przedmiotem interpelacji pana posła.
Jednocześnie pragnę poinformować, że problemy
związane z funkcjonowaniem ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych po zmianach wprowadzonych
ww. ustawą nowelizującą były przedmiotem obrad
sejmowej Komisji Infrastruktury.
Na wniosek przewodniczącego komisji pana posła
Zbigniewa Rynasiewicza została przygotowana w re-
sorcie infrastruktury „Informacja dotycząca funkcjo-
nowania przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych po zmianach wpro-
wadzonych ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmia-
nie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw oraz propozycje
zmian legislacyjnych.”
W oparciu o tę informację na posiedzeniu w dniu
27 marca br. komisja dokonała oceny funkcjonowania
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych po zmia-
nach wprowadzonych ustawą nowelizującą.
Uczestnicząc z ramienia resortu infrastruktury
w posiedzeniu komisji, omówiłem funkcjonowanie
ustawy, procesy, które zostały uruchomione po wej-
ściu w życie nowelizacji oraz problemy podnoszone
w korespondencji kierowanej do ministra zarówno
przez rzecznika praw obywatelskich, jak też przez
członków spółdzielni

Informuję również, że zadeklarowałem przystą-
pienie do prac nad nowelizacją ustawy natychmiast
po ogłoszeniu przez Trybunał Konstytucyjny orze-
czeń w sprawie zgodności z konstytucją zaskarżo-
nych przepisów. Z kolei przewodniczący komisji za-
powiedział włączenie się posłów w proces rozwiązy-
wania zaprezentowanych problemów.
Wyrażam nadzieję, że współpraca ta pozwoli na
wypracowanie propozycji regulacji prawnych ko-
rzystnych zarówno dla spółdzielni mieszkaniowych,
jak i dla ich członków.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo farmaceutyczne (6440)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Józefa Rojka, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
25 listopada 2008 r. (SPS-023-6440/08), w sprawie
nowelizacji ustawy Prawo farmaceutyczne uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki obrotu produktami leczniczymi, wyma-
gania dotyczące reklamy produktów leczniczych oraz
wymagania dotyczące aptek określa ustawa z dnia
6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271).
Unormowania prawne w zakresie zagwarantowa-
nia obywatelom należytego dostępu do produktów
leczniczych i wyrobów medycznych są realizowane
przez ministra zdrowia na podstawie ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027), ustawy z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.) oraz
aktów wykonawczych.
Zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej systemem refundacji są objęte leki
znajdujące się w wykazach leków refundowanych,
określanych w drodze rozporządzeń ministra zdro-
wia. Wypełniając delegacje ustawowe art. 36 ust. 5
i art. 37 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych, mi-
nister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu
opinii prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Na-
czelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekar-
skiej, oraz biorąc pod uwagę stanowisko wyrażone
przez międzyresortowy Zespół do Spraw Gospodarki
467
Lekami, określa w drodze rozporządzeń wykazy le-
ków refundowanych.
Ponadto na podstawie art. 38 ust. 6 minister
zdrowia określa, w drodze rozporządzenia, limity
cen leków wymienionych w wykazach leków refun-
dowanych.
Polityka cenowa jest regulowana wymienioną
ustawą o cenach. Zgodnie z regulacją zawartą w usta-
wie o cenach ceny urzędowe produktów leczniczych
i wyrobów medycznych, objętych na podstawie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych wykazami leków refundowa-
nych, również nabywanych bezpośrednio od wytwór-
cy lub hurtowni farmaceutycznej przez zakłady lecz-
nictwa zamkniętego, ustala, zgodnie z uprawnienia-
mi określonymi w art. 5 ust. 4 ustawy o cenach, mi-
nister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw finansów publicz-
nych. Ceny urzędowe mają charakter cen maksymal-
nych, co oznacza, że ustalony poziom cen nie może
być przekroczony, natomiast ceny te mogą być obni-
żane i na gruncie aktualnej ustawy o cenach jest
możliwa konkurencja cenowa pomiędzy dystrybuto-
rami leków. W związku z tym hurtownie farmaceu-
tyczne sprzedające leki aptekom mają prawo obniżać
ceny, również mogą to czynić apteki. Należy podkre-
ślić, że niezależnie od obniżenia ceny urzędowej przez
hurtownie lub apteki Narodowy Fundusz Zdrowia
refunduje koszty wydania leków do wysokości usta-
lonego w drodze rozporządzenia ministra zdrowia
limitu ceny.
Natomiast ceny leków nieobjętych wykazami le-
ków refundowanych nie podlegają urzędowym regu-
lacjom i są ustalane przez wytwórców.
Wyjaśnić należy, że różnice cenowe w przypadku
tego samego produktu leczniczego wynikają z polity-
ki cenowej partnerów w łańcuchu dystrybucyjnym,
tj. na linii podmiot odpowiedzialny – hurtownia far-
maceutyczna – apteka, gdzie podstawowym kryte-
rium jest wielkość zamówień w poszczególnych pozy-
cjach asortymentowych składanych przez daną hur-
townię u podmiotu odpowiedzialnego i przez określo-
ną aptekę w hurtowni farmaceutycznej. Dlatego też
apteki zlokalizowane w dużych aglomeracjach, cha-
rakteryzujące się z reguły większymi obrotami, a co
za tym idzie legitymujące się większą siłą przebicia
w negocjacjach cenowych, posiadają w ofercie okre-
ślone pozycje asortymentowe produktów leczniczych
w niższych cenach.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
intencją kierownictwa resortu jest wyeliminowanie
niewłaściwych praktyk marketingowych prowadzo-
nych przez przedsiębiorców (aptekarzy, hurtowni-
ków) i jednoczesne uregulowanie cen refundowanych
produktów leczniczych określonych w drodze rozpo-
rządzeń ministra zdrowia. Odpowiednie zmiany zo-
stały ujęte w projekcie ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo farmaceutyczne.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo farma-
ceutyczne został w dniu 4 listopada 2008 r. skierowa-
468
ny do uzgodnień zewnętrznych oraz konsultacji spo-
łecznych i jest dostępny na stronie internetowej Mi-
nisterstwa Zdrowia. Na konsultacje projektu przed-
miotowego aktu prawnego i zgłoszenie uwag wyzna-
czono 30 dni. W sprawach objętych zakresem tych
zmian wpłynęło szereg uwag i propozycji, które są
obecnie analizowane w Ministerstwie Zdrowia. Na
obecnym etapie nie mogę podać szczegółowego har-
monogramu prac nad projektem ustawy o zmianie
ustawy Prawo farmaceutyczne, jak również wska-
zać terminu wejścia w życie przedmiotowego aktu
prawnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie planowanych zmian w systemie
rehabilitacji i zatrudniania
osób niepełnosprawnych (6442)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 25 listopada 2008 r., znak: SPS-
-023-6442/08, interpelację pana posła Józefa Rojka
w sprawie planowanych zmian w systemie rehabili-
tacji i zatrudniania osób niepełnosprawnych uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
1. Organizacje pozarządowe osób niepełnospraw-
nych, w tym i organizacje, których kopię wystąpienia
do pana Donalda Tuska – prezesa Rady Ministrów,
załączył pan poseł do interpelacji, sygnalizowały
wątpliwości w związku z proponowanymi zmianami
przekształcenia Państwowego Funduszu Rehabilita-
cji Osób Niepełnosprawnych. Organizacje te otrzy-
mały szczegółowe wyjaśnienia (kopia w załączeniu*)
oraz zapewnienie, że wdrażanie tych zmian nie spo-
woduje zakłóceń w finansowaniu ze środków fundu-
szu zadań ustawowych w zakresie rehabilitacji zawo-
dowej i społecznej osób niepełnosprawnych.
2. Ponadto informuję – w odniesieniu do załączo-
nej przez pana posła informacji z konferencji praso-
wej „Niepełnosprawni obywatele sfinansują deficyt
w budżecie”, która odbyła się 30 września 2008 r.,
zorganizowanej przez organizacje pozarządowe – że
nie ma zagrożenia w zakresie realizacji zadań usta-
wowych na rzecz osób niepełnosprawnych w związku
z propozycją przekształcenia Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, posiada-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
jącego osobowość prawną, w Państwowy Fundusz
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, stanowiący
wyodrębniony rachunek bankowy bez osobowości
prawnej, jako państwowy fundusz celowy. Zgodnie
z zaproponowanymi przez rząd projektami ustaw:
o finansach publicznych i Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych, które zostały prze-
słane do Sejmu RP, fundusz zostanie przekształcony
z dniem 1 stycznia 2010 r.
Nie podzielam opinii wyrażonej przez organizato-
rów konferencji, że utrata osobowości prawnej fun-
duszu „oznacza zmniejszone środki na rehabilitację
zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych”. Wszyst-
kie środki, które wpłyną na wyodrębniony rachunek
bankowy funduszu, będą – tak jak i dotychczas
– przeznaczane na realizację zadań określonych w usta-
wie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych, a niewykorzystane środki funduszu po-
większą stan jego konta w roku następnym.
Środki funduszu – zgodnie z planem rzeczowo-
-finansowym stanowiącym załącznik do ustawy bu-
dżetowej na dany rok – będą nadal (po przekształce-
niu funduszu) przekazywane algorytmem samorzą-
dom wojewódzkim i powiatowym na wyodrębniony
rachunek bankowy.
3. W celu zminimalizowania obaw przedstawia-
nych przez organizacje pozarządowe m.in. na wspo-
mnianej konferencji, w związku z wygaśnięciem
z dniem 1 stycznia 2009 r. realizacji programu celo-
wego Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych „Partner” (Państwowy Fundusz
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych będzie reali-
zować program celowy „Partner” adresowany tylko
do związków wyznaniowych, które prowadzą działa-
nia na rzecz osób niepełnosprawnych), fundusz roz-
pisał już pierwszy konkurs na zlecenie zadań na 2009 r.
organizacjom pozarządowym planującym realizację
zadania lub już realizującym zadanie o charakterze
ponadregionalnym lub lokalnym, względnie regio-
nalnym, ale ciągłym, dotyczącym prowadzenia reha-
bilitacji osób niepełnosprawnych w specjalistycz-
nych placówkach. Pragnę nadmienić, że zostały
zabezpieczone środki – w ramach zadań zlecanych
przez fundusz – na wsparcie rehabilitacji m.in. dzie-
ci niepełnosprawnych w ośrodkach prowadzonych
przez organizacje pozarządowe. Trudno więc zgo-
dzić się z twierdzeniem organizatorów wspomnianej
konferencji, że „31 tys. dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnej i 11 tys. dorosłych osób niepełnospraw-
nych nie otrzyma wsparcia rehabilitacyjnego już od
1 stycznia2009 r.”.
4. Na wspomnianej konferencji prasowej – co wy-
nika z informacji załączonej przez pana posła – wy-
rażono zaniepokojenie w związku ze zmniejszeniem
w planie rzeczowo-finansowym Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji na rok 2009 środków na realiza-
cję programów celowych. Plan rzeczowo-finansowy
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych opracowywany jest na dany rok na pod-

stawie obowiązujących przepisów. Ograniczenie
środków funduszu w planie rzeczowo-finansowym
na rok 2009 na realizację zadań fakultatywnych
(np. na programy celowe) wynika z konieczności za-
pewnienia środków na realizację zadań obligatoryj-
nych, np. dofinansowywania, w ramach pomocy pu-
blicznej, do wynagrodzeń zatrudnionych osób nie-
pełnosprawnych i refundacji składek na ubezpiecze-
nie społeczne od tych osób oraz osób niepełnospraw-
nych prowadzących działalność gospodarczą, a tak-
że rolników niepełnosprawnych i ich niepełnospraw-
nych domowników.
W trakcie opracowywania planu rzeczowo-finan-
sowego funduszu na rok 2009 zaistniała szczególna
sytuacja w zakresie wsparcia zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych, w ramach pomocy publicznej. Do
Sejmu RP został przesłany rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (druk nr 1275), w którym
dostosowano prawo krajowe do wymogów nowego
rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia
6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomo-
cy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu
art. 87 i 88 traktatu (ogólne rozporządzenie w spra-
wie wyłączeń blokowych).
Projekt tej ustawy wejdzie w życie w 2009 r. i w związ-
ku z tym zmieni się podstawa prawna do określenia
wysokości środków na pomoc publiczną dla praco-
dawców zatrudniających osoby niepełnosprawne,
np. nie będzie można refundować pracodawcom za-
trudniającym osoby niepełnosprawne w pełnej wyso-
kości składek na ubezpieczenie społeczne od tych
pracowników. Ponieważ refundacja tych składek zo-
stała zaplanowana w projekcie planu rzeczowo-finan-
sowego funduszu na rok 2009, to przewiduje się, że
– po wejściu w życie wspomnianego projektu ustawy
– fundusz będzie dysponować nadwyżką środków,
które za zgodą ministra właściwego do spraw zabez-
pieczenia społecznego będą mogły być przekazane
m.in. na uzupełnienie realizacji wspomnianych za-
dań fakultatywnych.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie reformy PFRON (6443)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 25 listopada 2008 r., znak: SPS-
-023-6443/08, interpelację pana posła Józefa Rojka
469
w sprawie reformy Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
1. Nie podzielam obaw przedstawionych przez Za-
rząd Koła Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób
z Upośledzeniem Umysłowym w Tarnowie w piśmie
skierowanym do pana Donalda Tuska – prezesa Rady
Ministrów, którego kopię załączył pan poseł do inter-
pelacji. Stowarzyszenie otrzymało odpowiedź (kopia
w załączeniu*) i zapewnienie, że proponowane zmia-
ny w zakresie przekształcenia Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie spo-
wodują zakłóceń w finansowaniu ze środków fundu-
szu zadań ustawowych w zakresie rehabilitacji zawo-
dowej i społecznej osób niepełnosprawnych.
2. Przekształcenie funduszu – zgodnie z rządową
propozycją zawartą w projektach ustaw: o finansach
publicznych i Przepisy wprowadzające ustawę o fi-
nansach publicznych, które zostały przesłane do Sej-
mu RP – nastąpi z dniem 1 stycznia 2010 r.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie uregulowań prawnych ułatwiających
pozyskiwanie eksponatów przez placówki
muzealnictwa wojskowego (6445)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie uregulowań prawnych ułatwiających po-
zyskiwanie eksponatów przez placówki muzealnic-
twa wojskowego (SPS-023-6445/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady nieodpłatnego przekazywania mienia ru-
chomego Skarbu Państwa muzeom zostały uregu-
lowane w art. 4b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja
1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami
mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Woj-
skowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze zm.)
oraz rozporządzeniu ministra obrony narodowej
z dnia 29 października 2002 r. w sprawie szczegóło-
wego trybu nieodpłatnego przekazywania mienia
ruchomego Skarbu Państwa będącego w użytkowa-
niu jednostek podporządkowanych lub nadzorowa-
nych przez ministra obrony narodowej (Dz. U. Nr 188,
poz. 1580).
470
Z tej formy pomocy udzielanej przez resort obrony
narodowej korzystają od lat placówki muzealne re-
alizujące statutową działalność w dziedzinie doku-
mentowania tradycji oręża polskiego, rozwoju tech-
niki wojskowej oraz promocji obronności, uzupełnia-
jąc swoje kolekcje o sprzęt i uzbrojenie wojskowe wy-
cofywane z Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Jednocześnie pragnę poinformować, że od stycz-
nia do końca listopada br. rozpatrzono pozytywnie
dwadzieścia sześć wniosków złożonych przez placów-
ki muzealne, które otrzymały nieodpłatnie sprzęt
i uzbrojenie wojskowe o wartości ponad 13 mln zł.
Jeżeli chodzi o Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrze-
gu, pragnę wskazać, że rozpatrywane są aktualnie
dwa wnioski o nieodpłatne przekazanie mu sprzętu
i uzbrojenia wojskowego. Ich pozytywne rozpatrzenie
będzie możliwe po dokonaniu uzgodnień wewnątrz-
resortowych, stosownie do § 3 rozporządzenia w spra-
wie szczegółowego trybu nieodpłatnego przekazywa-
nia mienia ruchomego Skarbu Państwa będącego
w użytkowaniu jednostek podporządkowanych lub
nadzorowanych przez ministra obrony narodowej,
dotyczących ustalenia, czy wnioskowane uzbrojenie
jest zbędne dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w rozumieniu ustawy o gospodarowaniu niektó-
rymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz
o Agencji Mienia Wojskowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Obrony Narodowej utrzymuje stały kontakt
z ponad sześćdziesięcioma placówkami muzealnymi
w kraju.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie zakładanych
przez Ministerstwo Gospodarki na 2009 r.
działań wspierających wdrażanie
czystych technologii wykorzystywania węgla
kamiennego w oparciu o zapisy ustawy
o funkcjonowaniu górnictwa
węgla kamiennego w latach 2008–2015 (6447)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Gadowskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 25 listopada 2008 r. (znak:
SPS-023-6447/08), w sprawie zakładanych przez Mi-
nisterstwo Gospodarki w 2009 r. działań wspierają-
cych wdrażanie czystych technologii wykorzystania
węgla kamiennego w oparciu o zapisy ustawy o funk-
cjonowaniu górnictwa węgla kamiennego w latach
2008–2015 z dnia 7 września 2007 r. (Dz. U. Nr 192,
poz. 1379) uprzejmie informuję, co następuje.
W programie rządowym pn. „Strategia działalno-
ści górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach
2007–2015”, dotyczącym funkcjonowania górnictwa
węgla kamiennego w Polsce, zapisano m.in., że rząd
Rzeczypospolitej Polskiej, a szczególnie minister go-
spodarki w ramach swoich kompetencji i możliwości
wspierać będzie wszelkie działania związane z dy-
wersyfikacją źródeł energii oraz poszukiwaniem no-
wych możliwości pozyskania energii, w tym z węgla
kamiennego. Założono również, że produkcja paliw
gazowych i płynnych z węgla musi być przedsięwzię-
ciem biznesowym.
Zgodnie z przepisem zawartym w art. 24 ustawy
o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego w la-
tach 2008–2015 zobowiązano ministra właściwego
do spraw gospodarki do zlecenia opracowania stu-
dium wykonalności projektu instalacji do produkcji
paliw gazowych i płynnych z węgla kamiennego. Pra-
gnę poinformować, że niezwłocznie po podpisaniu
przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ustawy
budżetowej na 2008 r. minister gospodarki ogłosił
przetarg, w wyniku którego wyłoniono wykonawcę
ww. studium, z którym została podpisana umowa.
Studium zostało opracowane, a obecnie trwają prace
związane z jego odbiorem.
Podstawowym celem studium wykonalności dla
przedmiotowego projektu jest określenie mocnych
i słabych stron dla różnych rozwiązań technologicz-
nych produkcji paliw gazowych i płynnych z węgla.
Dodatkowo dokument ten da odpowiedź na pytanie,
czy budowa i funkcjonowanie instalacji zgazowania
węgla w Polsce są ekonomicznie uzasadnione. Po do-
konaniu odbioru studium wykonalności projektu in-
stalacji do produkcji paliw gazowych i płynnych
z węgla kamiennego zostanie przedstawione zainte-
resowanym przedsiębiorstwom oraz instytucjom.
Należy zauważyć, że zlecenie ogólnego studium
przez ministra gospodarki jest jednorazowe i ma na
celu określenie głównych kierunków rozwoju techno-
logii. Natomiast w sytuacji planowania przez okre-
ślony podmiot gospodarczy budowy konkretnej insta-
lacji zgazowania węgla niezbędne będzie sfinansowa-
nie przez niego koniecznej dokumentacji. Przykłado-
wo działania związane z wdrożeniem technologii
zgazowania węgla zostały już podjęte przez Zakłady
Azotowe „Puławy” SA i Zakłady Azotowe Kędzie-
rzyn SA. Projekt zgazowania węgla jest jednym z waż-
niejszych projektów ujętych w nowej strategii bizne-
sowej ZA „Puławy” na lata 2007–2017. Zostało przy-
gotowane wstępne studium techniczno-ekonomiczne
instalacji do produkcji gazu syntezowego, z którego
planuje się separowanie wodoru do produkcji nawo-

zów sztucznych. Dodatkowo z Lubelskim Węglem
„Bogdanka” SA został podpisany list intencyjny w tej
sprawie. ZA „Puławy” SA podpisały także umowę
z amerykańską firmą Bechtel na przygotowanie stu-
dium wykonalności projektu zgazowania węgla. Na-
tomiast Zakłady Azotowe Kędzierzyn SA oraz Połu-
dniowy Koncern Energetyczny SA zleciły Energopro-
jektowi – Katowice SA oraz Instytutowi Chemicznej
Przeróbki Węgla przygotowanie wstępnego studium
techniczno-ekonomicznego elektrowni poligeneracyj-
nej, w której obok energii elektrycznej produkowano
by także ciepło technologiczne dla ZAK SA oraz gaz
syntezowy do produkcji metanolu.
Pragnę również poinformować, że minister gospo-
darki, w ramach swoich kompetencji, wystąpił do
ministra nauki i szkolnictwa wyższego o ustanowie-
nie programu wieloletniego pn. „Zaawansowane tech-
nologie pozyskiwania energii, w zakresie czystych
technologii węglowych”. Prace nad ustanowieniem
programu zostały zakończone, a projekt został prze-
kazany do realizacji przez Narodowe Centrum Badań
i Rozwoju. Ustanowiony program pozwoli m.in. na
wsparcie badań dotyczących czystych technologii wę-
glowych.
Podejmowane są również działania mające na celu
ograniczenie emisji dwutlenku węgla, m.in. poprzez
wychwyt i magazynowanie. Dla wdrożenia tej tech-
nologii, nazywanej technologią CCS (ang. Carbon
Capture and Storage), realizowany będzie unijny pro-
gram flagowy budowy i eksploatacji, który będzie
obejmował od 10 do 12 wielkoskalowych obiektów
CCS na terenie państw członkowskich UE.
W Polsce przewiduje się wykonanie instalacji CCS
w dwóch obiektach demonstracyjnych, w PKE SA
oraz BOT SA. Pierwszy z tych projektów ma powstać
w planowanej elektrowni poligeneracyjnej. Drugi
projekt polegać ma na zainstalowaniu w budowanym
bloku 858 MW w Elektrowni Bełchatów instalacji do
przechwytywania dwutlenku węgla (w opcji post
combustion) i transportowania go do podziemnego
magazynu w odpowiednich pod względem szczelności
strukturach geologicznych.
W projekcie „Polityki energetycznej Polski do
2030 r.” założono również wspieranie prac badaw-
czych i rozwojowych nad technologiami wykorzysta-
nia węgla do produkcji paliw płynnych i gazowych,
pozyskiwania czystej energii z węgla oraz w zakresie
węglowych ogniw paliwowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
471
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie realizacji zadania pn.
„Budowa połączenia kolejowego
Międzynarodowego Portu Lotniczego Katowice
w Pyrzowicach z miastami
Aglomeracji Górnośląskiej
– odcinek Katowice – Pyrzowice” (6448)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła na Sejm RP Krzysztofa Ga-
dowskiego skierowaną przy piśmie SPS-023-6448/
08 z dnia 25 listopada 2008 r. do ministra infra-
struktury pana Cezarego Grabarczyka w sprawie
realizacji zadania pn. „Budowa połączenia kolejo-
wego Międzynarodowego Portu Lotniczego Katowi-
ce w Pyrzowicach z miastami aglomeracji górnoślą-
skiej – odcinek Katowice – Pyrzowice”, przedsta-
wiam poniższe informacje.
Projekt pod nazwą „Budowa połączenia kolejowe-
go MPL Katowice w Pyrzowicach z miastami aglo-
meracji górnośląskiej, odcinek Katowice–Pyrzowice”
ujęty został na liście projektów indywidualnych (PO-
IiŚ 7.1-20) w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko na lata 2007–2013”.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA zakłada podpisa-
nie umowy z wykonawcą dokumentacji przedprojek-
towej i projektowej dla projektu „Budowa połączenia
kolejowego Międzynarodowego Portu Lotniczego Ka-
towice w Pyrzowicach z miastami aglomeracji górno-
śląskiej – odcinek Katowice – Pyrzowice” w I kwar-
tale 2009 r. Jest to termin, który w dalszym ciągu
umożliwia zrealizowanie fazy I projektu do II kwar-
tału 2012 r.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA podzieliła powyż-
sze zadanie na dwie fazy:
— faza I – budowa nowej linii kolejowej na odcin-
ku Bytom Rozbark – MPL Pyrzowice wraz z remon-
tem odcinka Chorzów Batory – Bytom Rozbark.
— faza II – modernizacja odcinka Katowice – By-
tom Rozbark.
Podział ten wynika z faktu powiązania projektu
z organizacją Euro 2012 i umożliwienia realizacji
jego znacznej części do II kwartału 2012 r. Zakończe-
nie fazy I zaplanowane jest na I kwartał 2012 r., na-
tomiast fazy II na I kwartał 2013 r. Wszystkie termi-
ny zostały zaplanowane przy założeniu, iż wszystkie
procedury administracyjne, tj. wydawanie decyzji
środowiskowych, lokalizacyjnych, będzie odbywać się
zgodnie z terminem ich wydania.
Obecnie trwa procedura przetargowa na wyłonie-
nie wykonawcy dokumentacji przedprojektowej i pro-
jektowej, która jest jedynym czynnikiem wstrzymu-
jącym rozpoczęcie realizacji. Przedłużająca się pro-
cedura wynika z faktu, iż jeden z oferentów złożył
472
skargę do sądu okręgowego. Do chwili obecnej nie
odbyło się ostateczne posiedzenie sądu zakończone
wydaniem wyroku.
Szacunkowy koszt brutto projektu wskazany
w chwili obecnej przez PKP PLK SA opiewa na kwo-
tę 1505,72 mln zł. Natomiast wg listy projektów in-
dywidualnych POIiŚ koszt całkowity projektu wyno-
si 107,81 mln zł, z czego UE dofinansuje 69,00 mln zł,
zaś pozostałość, tj. 38,81 mln zł – z dotacji celowej
budżetu państwa. Obecnie trwają prace nad wypra-
cowaniem sposobu pokrycia brakujących środków.
Zauważyć przy tym należy, że oprócz innych środków
zapisanych w POIiŚ przedmiotowy projekt nie posia-
da żadnych gwarancji finansowych.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie utworzenia Grupy
Węglowo-Koksowej na bazie
Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA (6449)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Gadowskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 25 listopada 2008 r. (znak:
SPS-023-6449/08) w sprawie utworzenia Grupy Wę-
glowo-Koksowej na bazie Jastrzębskiej Spółki Węglo-
wej SA, uprzejmie informuję, co następuje.
W przyjętej przez Radę Ministrów „Strategii
działalności górnictwa węgla kamiennego w Polsce
w latach 2007–2015” przewidziane zostało dokoń-
czenie tworzenia Grupy Węglowo-Koksowej. Według
strategii Jastrzębska Spółka Węglowa SA powinna
stać się większościowym udziałowcem następują-
cych spółek:
— Koksowni „Przyjaźń” sp. z o.o.,
— Polskiego Koksu SA,
— Kombinatu Koksochemicznego „Zabrze” SA,
— Wałbrzyskich Zakładów Koksowniczych „Vic-
toria”.
W wyniku dotychczasowych prac związanych
z tworzeniem grupy, JSW SA posiada obecnie 88,08%
akcji Koksowni „Przyjaźń” sp. z o.o. oraz 51% akcji
Polskiego Koksu SA.
Zmieniające się warunki gospodarcze i wynikają-
ca z nich potrzeba przeprowadzenia znacznych inwe-
stycji w KK „Zabrze” SA i WZK „Victoria” SA spo-
wodowały konieczność przeanalizowania innego niż
przewidziany w strategii sposobu tworzenia grupy,
tak aby umożliwić optymalne pozyskanie środków
pieniężnych ww. podmiotom. Ustalono, że przepro-
wadzone zostaną dodatkowe analizy dotyczące po-
wiązań kapitałowych oraz emisji akcji na Giełdzie
Papierów Wartościowych dla JSW SA, WZK „Victo-
ria” SA oraz KK „Zabrze” SA.
Opracowana analiza przez firmę Pricewaterho-
useCoopers dotycząca JSW SA i KK „Zabrze” SA
wskazała, że powołanie GWK tylko w celu zapew-
nienia dostaw samego surowca dla koksowni oraz
gwarancji zbytu dla wydobywanego węgla nie znaj-
duje uzasadnienia, gdyż cel ten można osiągnąć
w oparciu o umowy handlowe, a mniejszościowy
udział kapitałowy JSW SA w KK „Zabrze” SA nie
daje gwarancji dostaw i zbytu. Jednakże zdaniem
PWC stworzenie struktury kapitałowej, w której
JSW SA, jako jednostka dominująca, dysponowa-
łaby pakietem kontrolnym akcji KK „Zabrze” SA,
a docelowo objęłaby 100% akcji tej koksowni, byłoby
rozwiązaniem optymalnym dla funkcjonowania
Grupy Węglowo-Koksowej.
Z analizy wykonanej na zlecenie WZK „Victoria”
SA wynika, że włączenie Zakładów do GWK nie jest
zasadne. Obecnie najważniejszym celem dla WZK
„Victoria” SA jest konieczność szybkiego pozyskania
kapitału na niezbędne inwestycje poprzez samodziel-
ny debiut giełdowy spółki.
Ostatecznie w oparciu o powyższą analizę mini-
ster skarbu państwa podjął decyzje w zakresie nastę-
pujących działań:
— wniesienie pakietu 85% akcji KK „Zabrze” SA
na podwyższenie kapitału zakładowego Jastrzębskiej
Spółki Węglowej SA, pod warunkiem zagwarantowa-
nia w umowie ze Skarbem Państwa przez JSW SA
zapewnienia finansowania inwestycji kombinatu po-
przez bezpośrednie zaangażowanie kapitałowe w spół-
ce (podwyższenie kapitału KKZ SA) lub umożliwie-
nie KKZ SA emisji akcji na Giełdzie Papierów War-
tościowych,
— emisję przez Wałbrzyskie Zakłady Koksowni-
cze „Victoria” SA akcji na Giełdzie Papierów Warto-
ściowych w Warszawie. W przypadku braku powo-
dzenia emisji MSP podejmie próbę znalezienia dla
spółki inwestora strategicznego.
Zatem w skład grupy weszłyby: Jastrzębska Spół-
ka Węglowa SA, Koksownia „Przyjaźń” sp. z o.o.
(88,08% akcji), Kombinat Koksochemiczny „Zabrze”
SA (85% akcji) oraz Polski Koks SA (51% akcji).
Z punktu widzenia osiągnięcia głównych celów
utworzenia GWK, tj. koordynacji polityki handlowej,
zaopatrzeniowej i inwestycyjnej oraz wykorzystania
potencjalnych efektów synergii (efekty skali, reduk-
cja dublujących się kosztów itp.), wystarczające jest
posiadanie przez JSW SA większościowych pakietów
akcji ww. spółek. W perspektywie doprowadzi to peł-
nego wykorzystania ww. korzyści, sprawnego i sku-
tecznego zarządzania oraz do poprawy płynności
i zwiększenia aktywów, a w efekcie pojawienia się
większej możliwości pozyskania kapitału na sfinan-
sowanie rozwoju GWK.
Ponadto informuję, że w związku z powyższym
w Ministerstwie Gospodarki zostały podjęte prace
w kierunku zmiany „Strategii działalności górnic-

twa węgla kamiennego w Polsce w latach 2007–2015”,
w zakresie utworzenia Grupy Węglowo-Koksowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zmian w art. 3 projektu ustawy
o szczególnych uprawnieniach pracowników
zakładów opieki zdrowotnej (druk nr 286)
w zakresie wydłużenia czasu pracy
osób narażonych
na promieniowanie jonizujące (6450)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Henryka Siedlaczka w sprawie
zmian w projekcie art. 3 ustawy o szczególnych
uprawnieniach pracowników ZOZ (druk nr 286)
w zakresie wydłużenia czasu pracy osób pracujących
w narażeniu na promieniowanie jonizujące uprzejmie
przedkładam następujące wyjaśnienia w przedmio-
towym zakresie.
Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o pracownikach
zakładów opieki zdrowotnej zawiera m.in. przepisy
mające na celu zrównanie wymiaru czasu pracy obo-
wiązującego pracowników zakładów opieki zdrowot-
nej. Przepisy obejmujące normą 7 godzin i 35 minut
na dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut na
tydzień, osoby obecnie pracujące w wymiarze prze-
ciętnie 5 godzin na dobę, zgodnie z przepisami usta-
wy z dnia 21 października 2008 r. Przepisy wprowa-
dzające ustawy z zakresu ochrony zdrowia będą obo-
wiązywać od dnia 1 stycznia 2010 r.
Na zasadność wprowadzenia przedmiotowych
zmian wielokrotnie wskazywali przedstawiciele pod-
miotów badających skutki pracy w środowisku, gdzie
występują źródła promieniowania jonizującego. W szcze-
gólność na brak uzasadnienia utrzymywania skróco-
nych norm czasu pracy wskazywali konsultanci kra-
jowi w dziedzinie onkologii klinicznej, medycyny
pracy, radioterapii onkologicznej, jak również Insty-
tut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego
w Sosnowcu oraz Instytut Medycyny Pracy im. prof.
J. Nofera w Łodzi. Instytut Medycyny Pracy w Łodzi
stwierdził m.in., iż skracanie czasu pracy nie jest
skuteczną i optymalną metodą zapobiegania nega-
tywnym skutkom wykonywania pracy w szkodliwych
warunkach. Najbardziej efektywną i zalecaną meto-
dą przeciwdziałania negatywnym skutkom pracy
m.in. przy źródłach promieniowania jest respektowa-
nie przez pracodawców przepisów Kodeksu pracy
oraz innych aktów prawnych regulujących kwestię
473
ochrony pracowników narażonych na promieniowa-
nie jonizujące.
Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisy
w kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizują-
cym są zgodne z prawem unijnym, m.in. dyrektywą
Rady 97/43/Euratom z dnia 30 czerwca 1997 r. w spra-
wie ochrony zdrowia osób fizycznych przed niebez-
pieczeństwem wynikającym z promieniowania joni-
zującego związanego z badaniami medycznymi.
Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni są w warun-
kach narażenia na promieniowanie jonizujące, pod-
legają ochronie wynikającej z ustawy z dnia 29 listo-
pada 2000 r. Prawo atomowe. Należy podkreślić, że
ustawa Prawo atomowe nie reguluje zagadnień zwią-
zanych z czasem pracy. Wynika to bezpośrednio
z zaleceń zawartych w „Międzynarodowych podsta-
wowych normach ochrony przed promieniowaniem
jonizującym i bezpieczeństwa źródeł promieniowa-
nia” (Państwowa Agencja Atomistyki, ISBN 83-7121-
-008-6, 1997), które stanowią, iż: „warunki zatrud-
nienia pracowników nie zależą od istnienia lub moż-
liwości pojawienia się narażenia zawodowego. Nie
stosuje się żadnych specjalnych systemów rekompen-
sat lub preferencyjnego traktowania narażonych pra-
cowników, takich jak: dodatki płacowe, opłacanie
specjalnych ubezpieczeń, skrócony dzień pracy, dłuż-
szy lub dodatkowy urlop, lepsze warunki przejścia na
emeryturę. Wymienione środki nie mogą być ani pro-
ponowane, ani stosowane zamiast zapewnienia pra-
cownikom takich środków ochrony i bezpieczeństwa,
które gwarantują spełnienie wymagań norm”.
Kwestie wielkości narażenia w postaci dawek gra-
nicznych wynikają z zaleceń międzynarodowych ta-
kich organizacji jak: Międzynarodowa Agencja Ener-
gii Atomowej, Światowa Organizacja Zdrowia czy
Unia Europejska. Zgodnie z powyższymi zaleceniami
dawki graniczne w Polsce podobnie jak i w innych
krajach wynoszą 20 mSv w ciągu roku dla osób za-
wodowo narażonych na promieniowanie. Pomiary
tego narażenia prowadzone przez Instytut Medycyny
Pracy w Łodzi od 1966 r. wykazują, że średnia daw-
ka, jaką otrzymują ww. osoby (pomiarami objętych
jest obecnie ponad 30 tys. osób), nie przekracza
1 mSv w ciągu roku. Pomiary powyższe wykonywane
są metodą fotometryczną, której czułość wynosi
0,1 mSv. Inną metodą oceny narażenia indywidual-
nego mogą być dawkomierze termoluminescencyjne,
które stosowane są nie tylko w Zakładzie Fizyki Ją-
drowej w Krakowie, ale także w IMP w Łodzi, w szcze-
gólnych przypadkach jak np. oceny narażenia takich
części ciała jak ręce u operatorów biorących udział
w zabiegach z zakresu radiologii interwencyjnej czy
też pracowników zakładów medycyny nuklearnej
przygotowujących radiofarmaceutyki do bezpośred-
niego podania pacjentom. Zakres pomiarowy i czu-
łość obydwu metod pomiarowych jest podobna. Czu-
łość metody fotometrycznej wynosi 0,1 mSv, co
w stosunku do obowiązującego limitu (20 mSv rocz-
nie) jest absolutnie wystarczające.
Stosowany przez Instytut Medycyny Pracy w Ło-
dzi system pomiaru dawek oparty jest na dwumie-
474
sięcznym okresie pomiarowym, podczas gdy system
stosowany przez Instytut Fizyki Jądrowej opiera się
na trzymiesięcznym systemie pomiarowym, co auto-
matycznie wiąże się z odpowiednim czasem przeka-
zania do wiadomości wyników pomiarów dawek in-
dywidualnych. W przypadku zarejestrowania dawki
większej niż 5 mSv w danym okresie pomiarowym
natychmiast przesyłane są informacje do wojewódz-
kiej stacji sanitarno-epidemiologicznej dla sprawdze-
nia przyczyn zaistniałej sytuacji i wydania odpowied-
nich zaleceń zapobiegających powtórzeniu się takiej
sytuacji.
Jednocześnie należy podkreślić, że dozymetry fo-
tometryczne mają cały szereg zalet w porównaniu
z dozymetrami termoluminescencyjnymi jak np. moż-
liwość ponownego odczytu, dane na temat energii
promieniowania, jaką zostały napromieniowane, od-
różnienie ekspozycji ciągłej od ekspozycji jednorazo-
wej, określenie kierunku padania promieniowania.
Odnosząc się do kwestii danych dotyczących licz-
by zachorowań związanych z pracą w narażeniu na
działanie promieniowania jonizującego, uprzejmie
wyjaśniam, iż zgodnie z danymi gromadzonymi
w Centralnym Rejestrze Chorób Zawodowych w la-
tach 2003–2007 stwierdzono jedynie pojedyncze przy-
padki występowania chorób zawodowych (w 2003 r.
1 przypadek, w 2004 r. 2 przypadki oraz w latach
2005–2007 po 1 przypadku rocznie).
Odnosząc się do pytania dotyczącego zmniejsze-
nia zatrudnienia oraz warunków wynagradzania
pracowników, informuję, iż to pracodawca jest pod-
miotem odpowiedzialnym za zarządzanie zakładem
opieki zdrowotnej, w tym za właściwą organizację
pracy w zakładzie, zapewnienie odpowiedniego po-
ziomu zatrudnienia oraz prowadzenie dialogu z pra-
cownikami, w szczególności w kwestiach dotyczących
warunków wynagradzania i zatrudniania. Zgodnie
z przepisami Kodeksu pracy pracodawca zatrudnia-
jący powyżej 20 pracowników ustala w porozumieniu
z zakładową organizacją związkową regulamin wy-
nagradzania, w którym ustala się warunki wynagra-
dzania za pracę oraz przyznawania innych świadczeń
związanych z pracą.
Ponadto należy wskazać na skierowaną do praco-
dawców normę art. 78 Kodeksu pracy, zgodnie z któ-
rą jedną z przesłanek, którą kierować się powinni
pracodawcy przy ustalaniu wysokości wynagrodzeń
poszczególnych pracowników, jest ilość świadczonej
pracy. Norma ta umożliwia osobom kierującym za-
kładami opieki zdrowotnej dokonanie zmian w wy-
sokości wynagrodzeń pracowników, których czas
pracy ulegnie wydłużeniu w związku z wejściem
w życie przedmiotowej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zastrzeżeń do projektu nowelizacji
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (6451)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Henryka Siedlaczka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 23 października
2008 r. (pismo znak: SPS-023-6451/08) w sprawie
uwag do projektu ustawy o państwowym nadzorze
nad systemem powszechnego ubezpieczenia zdrowot-
nego uprzejmie wyjaśniam, iż powyższy projekt
w art. 54 przewiduje uchylenie przepisu ust. 6, który
stanowi, iż w przypadku wydania decyzji z art. 54
ust. 1, z urzędu lub na wniosek właściwego oddziału
wojewódzkiego funduszu, wójt (burmistrz, prezy-
dent) gminy właściwej ze względu na miejsce za-
mieszkania świadczeniobiorcy jest obowiązany do-
starczyć niezwłocznie kopię tej decyzji właściwemu
oddziałowi wojewódzkiemu funduszu. Uchylenie tego
przepisu wynika z przyjętej zmiany sposobu przeka-
zywania środków na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla osób posiadających decyzję potwier-
dzającą prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. Pro-
jekt ustawy przewiduje ich przekazywanie bezpo-
średnio jednostkom samorządu terytorialnego, bez
pośrednictwa Narodowego Funduszu Zdrowia. Na-
leży podkreślić, iż osoby, którym są wydawane decy-
zje, są osobami spełniającymi kryterium dochodowe
z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych i posiadają prawo do tych świad-
czeń niezależnie od ubezpieczenia. Jednocześnie oso-
by zarejestrowane jako osoby bezrobotne w urzędach
pracy mogą być objęte ubezpieczeniem zdrowotnym
na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 24 powyższej ustawy
i wówczas korzystają z prawa do świadczeń na pod-
stawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy. Niezależnie od po-
wyższego, wskazać należy, iż rejestracja w urzędzie
pracy nie służy bezpośrednio uzyskaniu prawa do
ubezpieczenia zdrowotnego, lecz również skorzysta-
niu z form wsparcia finansowego (zasiłku dla bezro-
botnych), form pośrednictwa pracy lub innych form
aktywizacji zawodowej, o których mowa w ustawie
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (t.j.: Dz. U. z 2008 r.,
Nr 69, poz. 415, z późn. zm.). Odnosząc się do pierw-
szego pytania, uprzejmie wyjaśniam, iż projekt usta-
wy o państwowym nadzorze nad systemem powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego nie uchyla nato-
miast przepisu art. 54 ust. 8 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, z którego wynika, że po wydaniu decyzji po-
twierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej
prawo do tych świadczeń będzie przysługiwało od

dnia określonego w decyzji przez okres 90 dni od tego
dnia. Decyzja ta zatem nie będzie wydawana na czas
nieokreślony.
Ustosunkowując się do drugiego z przedstawio-
nych pytań, uprzejmie wyjaśniam, iż projekt ustawy
o państwowym nadzorze nad systemem powszechne-
go ubezpieczenia zdrowotnego nie zmienia mechani-
zmu finansowania osób, którym świadczenia opieki
zdrowotnej finansowane są na podstawie decyzji,
o których mowa w art. 54 ust. 1 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych. Finansowanie tych świadczeń odbywać
się będzie z budżetu państwa (z części pozostającej
w dyspozycji ministra zdrowia), zgodnie ze zmienia-
nym w tym zakresie art. 11 ust. 1 pkt 6 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych.
Odnosząc się z kolei do trzeciego z pytań, uprzej-
mie wyjaśniam, iż – co do zasady – projekt ustawy
przewiduje powołanie w miejsce jednego płatnika
świadczeń opieki zdrowotnej siedmiu towarzystw
ubezpieczeń zdrowotnych, co uzasadnione jest ko-
niecznością zagwarantowania decentralizacji i demo-
nopolizacji w systemie powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego i zarządzania składką na ubezpieczenie
zdrowotne. Rozdział trzeci obecnego projektu jed-
nakże przewiduje możliwość łączenia towarzystw.
W celu zagwarantowania również w dalszej przyszło-
ści istnienia kilku podmiotów odpowiedzialnych za
finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej, w projek-
towanym art. 121 ustanowiono zasadę, iż w wyniku
połączenia towarzystw nie może powstać podmiot
skupiający więcej niż 18 mln ubezpieczonych, co
daje w praktyce gwarancję istnienia co najmniej
trzech towarzystw ubezpieczeń zdrowotnych. Jed-
nocześnie należy podkreślić, iż zgodnie z art. 122
połączenie towarzystw może nastąpić w drodze
uchwały podjętej na wspólnym posiedzeniu przez
rady tych towarzystw, z tym że dla podjęcia uchwa-
ły o połączeniu wymagane jest poparcie bezwzględ-
nej większości członków każdej z rad łączących się
towarzystw. Ustawa gwarantuje zatem minimalny
poziom demonopolizacji publicznego płatnika, a w dal-
szej mierze o połączeniu towarzystw będą decydo-
wać rady towarzystw, w których również swój udział
będą miały jednostki samorządu terytorialnego. Na
poziomie tych jednostek zatem zapadać będą okre-
ślone decyzje, również sprowadzające się do przeciw-
działania monopolizacji płatnika i zapewnienia od-
powiedniej konkurencji wśród podmiotów zarządza-
jących składką i kontraktujących świadczenia opie-
ki zdrowotnej.
Odnosząc się do czwartego pytania, uprzejmie
wyjaśniam, iż zgodnie z art. 99 projektu zasady two-
rzenia i funkcjonowania towarzystw prywatnych
określają odrębne przepisy. Odrębna ustawa zatem
stanowić mogłaby podstawę prawną działania oraz
wprowadzania do powszechnego systemu ubezpiecze-
nia zdrowotnego prywatnych instytucji ubezpiecze-
niowych.
475
Odnosząc się do piątego pytania, informuję, iż
projekt ustawy nie przewiduje uczestnictwa przed-
stawicieli samorządów w radach oddziałów regional-
nych, co więcej w ogóle nie przewiduje organu oddzia-
łu regionalnego, którym byłaby rada. Stosownie do
projektowanego art. 100 ust. 4 towarzystwo może
tworzyć, na zasadach określonych w statucie, oddzia-
ły regionalne, a zatem to statut będzie regulował
strukturę organizacyjną oraz zasady funkcjonowa-
nia oddziału regionalnego.
Ustosunkowując się do szóstego pytania, wskazać
należy, iż projekt nie reguluje, a przez to również nie
zmienia zasad konsultacji programów zdrowotnych
opracowywanych przez jednostki samorządu teryto-
rialnego.
Odnosząc się z kolei do ostatniego z przedstawio-
nych pytań, uprzejmie wyjaśniam, iż w zakresie kon-
sultacji projektu ogólnych warunków umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej projektowany
przepis art. 137 do ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
przewiduje analogiczne rozwiązanie jak funkcjonu-
jące w obecnie obowiązującej ustawie, sprowadzające
się do uzgadniania tego projektu z reprezentatywny-
mi organizacjami świadczeniodawców, Naczelną
Radą Lekarską oraz Naczelną Radą Pielęgniarek
i Położnych. Zmiana przyjęta w powyższym przepisie
jest wyłącznie konsekwencją zastąpienia Narodowe-
go Funduszu Zdrowia kilkoma instytucjami ubezpie-
czeniowymi.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień, uprzejmie
informuję, iż obecnie trwa analiza systemowa projek-
towanych rozwiązań, w kontekście założeń projektu
oraz skutków tych rozwiązań dla systemu powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie apelu Stowarzyszenia Polaków
Poszkodowanych przez III Rzeszę (6453)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
25 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6453/08, doty-
czące interpelacji posła Witolda Pahla w sprawie Sto-
warzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rze-
szę, uprzejmie informuję:
Kwestia przyznania świadczeń dla małoletnich
ofiar wojny była przedmiotem prac parlamentarnych
476
Sejmu i Senatu RP kilku już kadencji. Prace nad pro-
jektami ustaw wstrzymywano każdorazowo z uwagi
na fakt, że zawierały szereg nieścisłości, które trud-
no było wyeliminować, a mogły stać się przyczyną
problemów w ich realizacji. Ponadto oszacowanie
liczby ewentualnych beneficjentów stwarzało znacz-
ne trudności.
Potrzeba podjęcia tematu dotyczącego sposobów
rozwiązania problemu ewentualnego zadośćuczynie-
nia ofiarom wojny (również małoletnim ofiarom woj-
ny), zwłaszcza w kontekście możliwości ich socjalne-
go wsparcia, zauważona została już przez poprzedni
rząd i parlament. Wzięto pod uwagę, że wszelkie pro-
pozycje rozwiązania kwestii pomocy państwa dla sze-
roko definiowanych ofiar wojny muszą być przepro-
wadzane w sposób kompleksowy, bowiem każdy pro-
jekt ustawy przyznającej szczególne uprawnienia do
preferencyjnych świadczeń wybranej grupie społecz-
nej jest powodem do wysuwania roszczeń przez ko-
lejne grupy, które czują się pokrzywdzone w wyniku
działań okresu wojny.
Z tego względu minister pracy i polityki społecz-
nej we współpracy z kierownikiem Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych opraco-
wał „Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”,
w których dokonano m.in. przeglądu i oceny postu-
latów dotyczących zadośćuczynienia za krzywdy do-
znane w okresie wojny i po wojnie, zgłaszanych przez
różne i bardzo liczne grupy społeczne. Realizacja
wszystkich postulatów byłaby bardzo kosztowna,
szacuje się, że byłby to koszt co najmniej 4,5 mld zł,
co oczywiście sprawia, że staje się to nierealne. Wy-
brano więc grupy najbardziej zasłużone dla niepod-
ległości Polski, a także najbardziej poszkodowane
w związku z udziałem w walkach o niepodległość
i jednocześnie te, które do tej pory nie otrzymały re-
kompensaty w żadnej formie, a ich ogromne zasługi
dla niepodległości są oczywiste. Krąg tych osób zo-
stał określony m.in. uchwałą Sejmu RP z dnia 6 kwiet-
nia 2006 r. w sprawie pomocy państwa dla represjo-
nowanych uczestników walk o niepodległość z lat
1944–1989, znajdujących się obecnie w bardzo trud-
nych warunkach materialnych. Do grupy osób naj-
bardziej zasłużonych nie zaliczono małoletnich ofiar
wojny z lat 1939–1945.
Projekt „Założeń...” był przedmiotem szerokich
konsultacji społecznych, głównie w środowiskach
kombatantów i osób represjonowanych, i zyskał ich
akceptację.
Na podstawie „Założeń...”, przyjętych w marcu
2007 r. przez ówczesną Radę Ministrów, w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej opracowany został
projekt ustawy o uprawnieniach kombatantów, uczest-
ników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opo-
zycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektó-
rych ofiar represji systemów totalitarnych. Projekt
ten przyjęty został przez Komitet Rady Ministrów
w dniu 10 lipca 2008 r. i rekomendowany Radzie Mi-
nistrów.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
że minister pracy i polityki społecznej nie przewidu-
je podjęcia prac nad regulacjami prawnymi rozsze-
rzającymi katalog osób uprawnionych do świadczenia
pieniężnego o grupę małoletnich ofiar wojny z lat
1939–1945.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Jarosława Pięty
oraz grupy posłów
w sprawie poprawy jakości działania
serwisów internetowych sądów okręgowych,
apelacyjnych i wojewódzkich
sądów administracyjnych (6454)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej, SPS-023-6454/08, z dnia 25 listopada 2008 r.
przesyłam odpowiedź na interpelację pana posła Ja-
rosława Piety w sprawie poprawy jakości działania
serwisów internetowych sądów okręgowych, apela-
cyjnych i wojewódzkich sądów administracyjnych.
Niniejsza odpowiedź na interpelację pana posła
nie odnosi się do stanu serwisów wojewódzkich są-
dów administracyjnych z uwagi na to, że minister
sprawiedliwości nie sprawuje zwierzchniego nadzoru
nad działalnością administracyjną tych sądów.
Ministerstwo Sprawiedliwości postrzega raporty
i badania zawierające analizy i ocenę aktualnego sta-
nu serwisów internetowych jako pomocne w zakresie
prezentacji koncepcji i technik prowadzenia witryn
internetowych. Dlatego też ww. raporty i badania
mogą stanowić podstawę metodologiczną do opraco-
wania i wdrożenia nowoczesnego modelu serwisu in-
ternetowego sądów powszechnych. Jednocześnie na-
leży podkreślić fakt, że na obecnym etapie prowadze-
nia projektu standaryzacji witryn internetowych
sądów powszechnych nie zachodzi konieczność usta-
wowych regulacji tej kwestii.
Pierwsze działania ministerstwa w zakresie po-
prawy jakości działania serwisów internetowych są-
dów podjęte zostały w połowie 2006 r. Około 130 są-
dów (apelacyjnych, okręgowych i rejonowych) posia-
dało własne strony internetowe i już wtedy Minister-
stwo Sprawiedliwości opracowało zalecenia dla są-
dów, w których został sprecyzowany pełny (na miarę
ówczesnych koncepcji) i jednolity zakres informacji
merytorycznych zamieszczanych na stronach inter-
netowych sądów.

Przedmiotem zaleceń nie były natomiast szczegó-
łowe kwestie kompozycyjne i graficzne serwisu czy
też ergonomiczne i techniczne związane ze sposobem
nawigowania w serwisie. Pozostawiono również są-
dom swobodę w tworzeniu i zarządzaniu serwisami
internetowymi, z elementami centralnej dystrybucji
niektórych informacji do sądów (poprzez odpowied-
nie linki do portalu centralnego).
W oparciu o powyższe zalecenia oraz raport
„E-sądy po polsku. Badanie i ranking stron interne-
towych sądów okręgowych, apelacyjnych i wojewódz-
kich sądów administracyjnych” w Ministerstwie
Sprawiedliwości wykonana i zakończona została
w połowie czerwca 2008 r. analiza funkcjonowania
serwisów internetowych wszystkich 375 sądów po-
wszechnych (w tym: 11 sądów apelacyjnych, 45 sądów
okręgowych oraz 319 sądów rejonowych). W jej wy-
niku określony został następujący zbiór działań
usprawniających:
— ujednolicenie adresów stron internetowych
(zrealizowano w formie przekazanego do sądów za-
lecenia określającego schemat tworzenia nazw
domen),
— zintegrowanie zakresu informacyjnego pod-
miotowej strony BIP wymaganego rozporządze-
niem MSWiA w sprawie Biuletynu Informacji Pu-
blicznej z zawartością strony internetowej (zreali-
zowano w formie przekazanego do sądów przypo-
mnienia wywiązania się z obowiązku tworzenia
stron podmiotowych),
— zdefiniowanie grup docelowych – użytkowni-
ków stron internetowych sądów,
— określenie struktury i zakresu informacyjnego
pod kątem zdefiniowanych grup,
— określenie priorytetów czynności wykonywa-
nych przez przeciętnego użytkownika i jego preferen-
cji (tzn. z jakich informacji korzysta najczęściej, ja-
kich informacji poszukuje, co jest dla niego najważ-
niejsze na stronie),
— ujednolicenie szaty graficznej – określenie pod-
stawowych schematów kolorystycznych,
— standaryzacja kompozycji strony i jej elemen-
tów składowych,
— ułatwienie nawigacji poprzez opracowanie
wzorcowego menu i jego upowszechnienie,
— standaryzacja używanych pojęć i określeń,
— standaryzacja pomocy prawnej – stworzenie
oraz aktualizacja dostępnego na stronach sądów sys-
temu pomocy prawnej i poradników, uwzględniając
również koszty sądowe, dostępne formularze i wzory
pism oraz ich publikacje, np. na wyodrębnionej stro-
nie internetowej MS, wraz ze zobligowaniem sądów
do przekierowywania powyższych informacji ze stron
sądów na stronę MS.
Działania te mają na celu względnie szybkie,
w kategoriach celów krótkookresowych, usprawnie-
nie stanu obecnego i są zorientowane na zapewnienie
użyteczności i funkcjonalności według przywołanej
w raporcie normy PN-EN ISO 9241 „Wymagania er-
gonomiczne dotyczące pracy biurowej z zastosowa-
477
niem terminali wyposażonych w monitory ekranowe
(VDT)”. Równolegle można również wykorzystać me-
todykę WAES (ang. WAES –Website Attribute Eva-
luation System – wielokryterialny system oceny ser-
wisów internetowych), która umożliwia ocenę witryn
internetowych według ściśle zdefiniowanych, pro-
stych kryteriów i jest stosowana do oceny witryn ad-
ministracji publicznej, a co za tym idzie jest zbiorem
najlepszych praktyk i może być traktowana jako wy-
tyczne do projektowania stron internetowych.
Kontynuując działania zmierzające do ujednolice-
nia stron internetowych sądów powszechnych, Mini-
sterstwo Sprawiedliwości opracowało wraz z grupą
praktyków, a następnie przekazało sądom w sierpniu
2008 r. „Wytyczne dotyczące standardów prowadze-
nia stron internetowych przez jednostki wymiaru
sprawiedliwości”, które definiują zawartość meryto-
ryczną oraz układ strony internetowej sądu. Należy
podkreślić, że istotą serwisów sądowych jest dostar-
czenie zawartości merytorycznej obywatelom. Obec-
nie sądy są w trakcie implementacji wytycznych. Sza-
cuję się, że do końca roku 2008 większość sądów za-
kończy proces dostosowywania stron internetowych
do przekazanych wytycznych.
Ministerstwo Sprawiedliwości nie planuje aktu-
alnie utworzenia jednego portalu internetowego pol-
skiego wymiaru sprawiedliwości z centralnie zarzą-
dzaną treścią. Niektóre funkcje, które miałby speł-
niać jeden portal internetowy sądów, już obecnie
spełnia strona internetowa Ministerstwa Sprawiedli-
wości (np. funkcja „bramy” do stron internetowych
sądów, udostępnianie kompleksowej informacji o or-
ganizacji wymiaru sprawiedliwości w Polsce, udo-
stępnianie formularzy) i funkcjonalności takie będą
w coraz większym stopniu implementowane na stro-
nie Ministerstwa Sprawiedliwości.
Należy podkreślić, że od stycznia 2007 r. ze strony
tej możliwy jest elektroniczny dostęp do Krajowego
Rejestru Sądowego (strona główna, zakładka: Reje-
stry i Ewidencje. Krajowy Rejestr Sądowy. Elektro-
niczny dostęp do Krajowego Rejestru Sądowego).
Moduł elektronicznego dostępu do KRS umożliwia
składanie i przesyłanie drogą elektroniczną wnio-
sków, załączników i dokumentów do sądów rejestro-
wych lub Centralnej Informacji KRS, odbieranie ko-
respondencji z sądów i Centralnej Informacji KRS.
Użytkownik musi posiadać bezpieczny podpis elek-
troniczny weryfikowany ważnym certyfikatem kwa-
lifikowanym wystawionym przez podmiot kwalifiko-
wany występujący w rejestrze Narodowego Centrum
Certyfikacji, a dokumenty muszą być składane w wer-
sji elektronicznej w postaci podpisanego elektronicz-
nie pliku w formatach opisanych na stronie. Ponadto
dla wszystkich użytkowników dostępne są wyszuki-
warki podmiotów w Krajowym Rejestrze Sądowym
oraz organizacji pożytku publicznego.
Opracowana w Ministerstwie Sprawiedliwości
koncepcja e-sądu ma na celu wprowadzenie do pol-
skiej procedury cywilnej elektronicznego postępowa-
nia upominawczego. Jest to rozwiązanie nowoczesne
478
i praktykowane w niektórych wysoko rozwiniętych
krajach. Proponowane rozwiązanie pociągnie za sobą
istotne ograniczenie kosztów postępowania, zarówno
dla wymiaru sprawiedliwości, jak i stron. Kluczowe
założenia tej koncepcji to m.in.:
— utworzenie e-sądu jako wydziału cywilnego
sądu rejonowego, który rozpoznawałby sprawy wy-
łącznie w nowym postępowaniu odrębnym,
— obowiązek podjęcia przez e-sąd czynności
w sprawie w określonym terminie, np. 1 dnia robo-
czego od daty wniesienia pozwu,
— zakres podmiotowy postępowania nieograni-
czony, zaś zakres przedmiotowy obejmujący roszcze-
nia pieniężne bez górnego limitu kwoty dochodzone-
go roszczenia,
— pozew w postaci formularza wypełnianego
on-line lub off-line wnoszony poprzez elektronicz-
ny system dostępowy sądu, włącznie z mechani-
zmem umożliwiającym elektroniczne opłacenie
pozwu na wzór rozwiązań przyjętych w handlu
elektronicznym,
— opłaty od pism procesowych wnoszonych w elek-
tronicznym postępowaniu upominawczym niższe niż
w postępowaniu nakazowym,
— powód zobowiązany byłby komunikować się
z e-sądem (wnosić pisma procesowe) jedynie elek-
tronicznie. Jeśli powód wniósłby do e-sądu pismo
w postaci tradycyjnej (na papierze), zostałoby ono
zwrócone bez wezwania do uzupełnienia braków
formalnych,
— pozwany uprawniony byłby do wnoszenia do
e-sądu pism procesowych w postaci elektronicznej,
— akta sprawy miałyby jedynie postać elektro-
niczną.
Szczegółowe informacje przedstawione są na stro-
nie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości (stro-
na główna, zakładka: Projekty aktów prawnych MS.
Prawo cywilne: Elektroniczne postępowanie upomi-
nawcze. Założenia do projektu ustawy o zmianie
ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektó-
rych innych ustaw).
Obecnie w Sejmie toczą się prace nad przyjęciem
ww. ustawy (druk nr 859 z dnia 31 lipca 2008 r.).
W dniu 6 listopada 2008 r. (druk nr 1299) Komisja
Nadzwyczajna do spraw zmian w kodyfikacjach po
rozpatrzeniu projektu ustawy na posiedzeniach
w dniach 1 października oraz 6 listopada 2008 r.
skierowała projekt ustawy do uchwalenia. W dniu
5 grudnia 2008 r. ustawa została uchwalona przez
Sejm i przekazana do Senatu.
Uruchomienie we wszystkich sądach dostępu
przez Internet do informacji o stanie toczących się
przed nimi spraw uwarunkowane jest wdrożeniem
w sądach komputerowych baz danych – elektronicz-
nych repertoriów, jako podstawowego elementu syte-
mu informatycznego rejestracji i ewidencji spraw
i w konsekwencji przejściem od biurowości prowadzo-
nej na papierze do biurowości elektronicznej. Dlatego
dostęp przez Internet do informacji o stanie toczą-
cych się przed nimi spraw, aczkolwiek pilny i istotny
z punktu widzenia kształtowania kanałów komuni-
kacji społecznej obywatel – sąd, możliwy jest niejako
w drugim etapie informatyzacji sądów. Przedsięwzię-
cia związane z informatyzacją sądów powszechnych
realizują samodzielnie sądy w ramach własnych
środków budżetowych lub środków przydzielanych
z budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości. Trzeba
wskazać, że dotychczas istotną część środków musia-
ła być przeznaczana na stworzenie w sądach infra-
struktury technicznej: zakup sprzętu komputerowe-
go i budowę lokalnej sieci komputerowej, niezbędnej
do wdrożenia odpowiedniego oprogramowania syste-
mu informatycznego. Z uwagi na to, że poszczególne
wydziały w sądach powszechnych prowadzą oddziel-
ne, właściwe im repertoria, praktycznie nie ma jed-
nolitego systemu informatycznego i bazy danych dla
całego sądu. Aktualnie około 50% sądów wdrożyło
i używa elektroniczne repertoria spraw we wszyst-
kich wydziałach sądów, natomiast 100% sądów po-
siada co najmniej jedno takie wdrożenie (tzn. w jed-
nym z wydziałów).
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
oraz grupy posłów
w sprawie wygospodarowania miejsca
na grupę krwi w nowo wydawanych
dowodach osobistych (6455)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
25 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6455/08), doty-
czące interpelacji posła na Sejm RP pana Jarosława
Pięty oraz grupy posłów z dnia 17 listopada 2008 r.
w sprawie wygospodarowania miejsca na informację
o grupie krwi w nowo wydawanych dowodach oso-
bistych, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji rozważa-
ło możliwość umieszczenia w dowodzie osobistym
informacji o grupie krwi. Jednakże proponowane
rozwiązanie zakwestionował minister zdrowia, wska-
zując, że wszelkie informacje o grupie krwi mogą wy-
nikać wyłącznie z zaświadczeń wydanych przez
uprawnionych pracowników służby zdrowia (np.
z karty grupy krwi, tzw. krewkarty). Ponadto mini-

ster zdrowia wskazał, że konsekwencje wynikające
z ewentualnie błędnego wpisania grupy krwi w do-
wodzie osobistym − bez możliwości niezwłocznego
skorygowania tego błędu − byłyby poważniejsze
w skutkach dla posiadacza tego dokumentu niż brak
wpisu o grupie krwi.
Jednocześnie informuję, iż w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji prowadzone są prace
nad nowym dowodem osobistym „pl. ID”, który z uwa-
gi na zakładane rozwiązania elektroniczne będzie
mógł pełnić różne funkcje. Aktualnie trwają prace
analityczne nad ww. projektem, podczas których po-
nownie zostanie rozważona możliwość zamieszcza-
nia w przedmiotowym dokumencie informacji o gru-
pie krwi jego posiadacza. W ocenie Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji taka informa-
cja mogłaby zostać zamieszczona w elektronicznej
warstwie dokumentu (czipie). Przedmiotowa kwestia
będzie jednak rozważana wyłącznie w ramach prawa
zamieszczania ww. informacji, nie zaś obowiązku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
w sprawie niebezpieczeństwa i zagrożeń
dla ludzi oraz przyrody stwarzanego
przez niektóre niezarejestrowane
pojazdy silnikowe typu quady (6456)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo SPS-023-6456/08 przesyłające interpelację pana
posła Tadeusza Arkita w sprawie niebezpieczeństwa
i zagrożeń dla ludzi oraz przyrody stwarzanego przez
niektóre niezarejestrowane pojazdy silnikowe typu
quady, uprzejmie informuję, że obecnie trwają prace
nad kompleksowym unormowaniem statusu prawne-
go tzw. quadów. W projekcie nowej ustawy o dopusz-
czeniu pojazdów do ruchu Ministerstwo Infrastruk-
tury zaproponuje regulacje rozróżniające dwie nowe
kategorie pojazdów odnoszące się do ww. pojazdów
(art. 2):
1) czterokołowiec – pojazd samochodowy prze-
znaczony do przewozu osób lub ładunków, z wyłącze-
niem samochodu osobowego, ciężarowego i motocy-
kla, którego masa własna nie przekracza:
2) w przypadku przewozu rzeczy 550 kg;
3) w przypadku przewozu osób 400 kg;
479
2) czterokołowiec lekki – czterokołowiec, którego
masa własna nie przekracza 350 kg, którego kon-
strukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h.
Uprzejmie informuję, że w projekcie nowej ustawy
uwzględnione zostaną również zapisy nakładające na
właścicieli obowiązek rejestracji pojazdów, w tym
także tzw. quadów będących pojazdami samochodo-
wymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie wpływu tzw. mapy przestępczości
na działania prewencyjne Policji (6457)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6457/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Michała Stuligrosza z dnia 17 listopada
2008 r. w sprawie wpływu tzw. mapy przestępczości
na działania prewencyjne Policji, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż na proces dia-
gnozowania przez Policję obszarów o szczególnym
zagrożeniu składa się wiele elementów (m.in. analiza
operacyjna, analiza statystyczna, analiza strategicz-
na). Punktem wyjścia jest zwykle analiza statystycz-
na, w szczególności liczba przestępstw stwierdzonych
w określonym czasie na określonym obszarze. Nieza-
leżnie od potencjalnych wad wszelkich urzędowych
statystyk, są one podstawowym instrumentem po-
miaru zjawiska zagrożenia przestępczością na całym
świecie.
Metoda wnioskowania o rozmiarach przestępczo-
ści ze statystyki jest na tyle wiarygodna, że stosuje
ją i zaleca Unia Europejska, czego wyrazem jest m.in.
Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego,
Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Spo-
łecznego sporządzony w Brukseli dnia 7 sierpnia
2006 r. pt. „Opracowanie kompleksowej i spójnej stra-
tegii UE w zakresie statystyk dotyczących przestęp-
czości i wymiaru sprawiedliwości w sprawach kar-
nych: plan działania UE na lata 2006–2010” (sygn.
KE: COM/2006/437, nr CELEX 52006DC0437).
Celem komunikatu jest określenie spójnych ram
prawnych dla tworzenia statystyk na temat przestęp-
czości (w tym wiktymizacji) i wymiaru sprawiedliwo-
480
ści w sprawach karnych na szczeblu Unii Europej-
skiej (głównie poprzez działania Komisji Europejskiej
realizowane przy wsparciu przedstawicieli państw
członkowskich i we współpracy z odpowiednimi or-
ganizacjami unijnymi i międzynarodowymi).
Statystyka opisuje przestępstwa typu: zabójstwa,
napady rabunkowe czy kradzieże samochodów, a od-
powiednia metoda jej interpretacji dostarcza też rze-
telnej wiedzy o dynamice zjawiska i tendencjach roz-
woju lub redukcji w dłuższych przedziałach czasu.
Poza podawaniem liczb bezwzględnych, ważna rola
przypada wskaźnikowi przestępczości ogólnej raz
w poszczególnych kategoriach, przy jego pomocy wy-
licza się liczbę zdarzeń o znamionach przestępstwa
na 100 tys. mieszkańców.
Warto zaznaczyć, że do przetwarzania danych
statystycznych na temat przestępczości wykorzysty-
wane jest specjalistyczne oprogramowanie, takie jak
np. SPSS czy data mining. Dzięki zastosowaniu no-
woczesnych technik możliwa staje się wizualizacja
informacji statystycznych, czy też prognozowanie
trendów rozwoju przestępczości. W wyniku tak
przeprowadzonej analizy danych możliwe jest sku-
teczniejsze przeciwdziałanie rozwojowi przestępczo-
ści oraz wdrażanie określonych programów prewen-
cyjnych.
Istotne z punktu widzenia zapobiegania i zwal-
czania przestępczości są również analizy kryminalne
służące do identyfikacji powiązań pomiędzy informa-
cjami dotyczącymi przestępstwa lub przestępcy z wszel-
kimi innymi danymi uzyskanymi z różnych źródeł.
Są one bezpośrednio wykorzystywane do celów ope-
racyjnych i procesowych, ale pośrednio służą także
celom prewencyjnym Policji.
Na pograniczu elementów wymiernych wynika-
jących ze statystyk oraz elementów niepoddających
się statystycznemu opisowi sytuuje się zjawisko tzw.
ciemnej liczby przestępstw. Przyjmuje się, że jest to
wielkość przestępstw faktycznie popełnionych, lecz
niedająca się naprawdę poznać i zmierzyć.
Wielkość ciemnej liczby przestępstw oceniana jest
czasem metodą badań ankietowych. Na tej podstawie
szacuje się także poziom tzw. wiktymizacji społeczeń-
stwa, a więc liczbę i wskaźnik ofiar przestępstw, ich
strukturę wiekową, rodzaj pokrzywdzenia, stopień
przyczynienia się ofiar do zaistnienia przestępstwa.
Pragnę nadmienić, że w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji planuje się realizację
projektu badawczego związanego z analizą ciemnej
liczby przestępstw o charakterze zorganizowanym.
Uzyskane wnioski z pewnością będą miały bezpo-
średnie przełożenie na zwiększenie w tym zakresie
wiedzy Policji.
Niezwykle istotną rolę w genezie i analizach
przestępczości odgrywają czynniki ekonomiczne,
gospodarcze – stymulujące szereg problemów spo-
łecznych. Do przyczyn wzrostu zagrożenia przestęp-
czością należy zaliczyć przede wszystkim dezorga-
nizację społeczną, spadek standardów życia, bezro-
bocie oraz gwałtowną zmianę statusu niektórych
grup społecznych.
Wspomnieć też trzeba o subiektywnym czynniku,
jakim są społeczne odczucia dotyczące poziomu za-
grożenia przestępczością. Odczucia te mogą być jed-
nak generalizowane na podstawie incydentalnych
przypadków, ale może też występować zjawisko od-
mienne, gdy realne ryzyko stania się ofiarą przestęp-
stwa jest bagatelizowane.
Na podkreślenie zasługuje fakt, iż w polskim pra-
wodawstwie przewidziano katalog przestępstw ści-
ganych wprawdzie w trybie publiczno-skargowym,
ale na wyraźny i odrębnie złożony wniosek osoby po-
krzywdzonej.
Inną kategorię stanowią przestępstwa ścigane
z oskarżenia prywatnego. Ustawodawca zatem prze-
widział ewentualne dylematy osób pokrzywdzonych
i pozostawił im możliwość wyboru. Chodzi tu o takie
zachowania, których odczuwane skutki bywają indy-
widualnie subiektywne dla różnych pokrzywdzonych,
bądź dotyczą bardzo osobistych (intymnych) sfer ży-
cia, lub też sprawca jest osobą dla pokrzywdzonego
najbliższą.
Odnosząc się do kwestii, komu przysługuje upraw-
nienie do złożenia zawiadomienia o przestępstwie,
pragnę zaznaczyć, iż może złożyć je każdy, kto posia-
da taką informację (bez względu na wiek, płeć, rasę,
narodowość itp.).
W odniesieniu do obowiązku złożenia zawiado-
mienia o przestępstwie należy wspomnieć, że polska
procedura karna nakłada obowiązek zawiadomienia
organów ścigania o popełnieniu przestępstwa ściga-
nego z urzędu. W tym celu w przepisach ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania kar-
nego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.) został
wprowadzony zapis dotyczący społecznego obowiąz-
ku zawiadomienia o przestępstwie (vide: art. 304
§ 1). Stosownie do powołanego artykułu obowiązek
zawiadomienia prokuratora lub Policji o popełnieniu
przestępstwa ściganego z urzędu ma każdy, kto do-
wiedział o tym fakcie. To oznacza, że nie tylko po-
krzywdzony lub bezpośredni świadek przestępstwa,
ale każda osoba dysponująca informacjami na temat
popełnienia przestępstwa powinna zawiadomić o tym
organy ścigania. Przepis ten nie przewiduje jednak
kary za niedopełnienie wspomnianego obowiązku,
odwołuje się jedynie do pożądanych postaw społecz-
nych panujących w demokratycznym państwie.
Wyjątkiem od tej zasady jest tzw. obowiązek praw-
ny zawiadomienia organów ścigania w przypadku
posiadania wiarygodnej informacji o przestępstwie.
Za niedopełnienie powyższego obowiązku art. 240
§ 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny
(Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) przewiduje karę
pozbawienia wolności do lat 3. Dotyczy to wybranych,
szczególnie groźnych kategorii przestępstw, wśród
których cytowany artykuł wskazuje: ludobójstwo,
zamach stanu, szpiegostwo przeciwko Rzeczypospo-
litej Polskiej, zamach na życie prezydenta RP, zabój-
stwo, terrorystyczne wzięcie zakładnika. Obowiązek

zawiadomienia organów ścigania w przypadku posia-
dania wiedzy na temat popełnienia przestępstwa ści-
ganego z urzędu ciąży także na instytucjach pań-
stwowych i samorządowych, które dowiedziały się
o tym w związku ze swą działalnością.
Nawiązując do stwierdzenia pana posła, iż w nie-
których przypadkach mapa przestępstw staje się nie
wskaźnikiem występowania przestępczości w aspek-
cie terytorialnym, ale wskaźnikiem praworządności
społeczeństwa. Nie wskazuje, gdzie przestępstwa −
zwłaszcza te zagrożone relatywnie niską karą − są
popełniane, ale gdzie są zgłaszane, warto wspomnieć,
iż organy ścigania wdrażają postępowanie karne
(oraz postępowanie sprawdzające) nie tylko na pod-
stawie zgłoszeń osób pokrzywdzonych.
Katalog możliwych źródeł informacji o przestęp-
stwie jest obszerny: zawiadomienia osób innych niż
pokrzywdzony (łącznie z dobrowolnym zgłoszeniem
się sprawcy), zawiadomienia instytucji (państwo-
wych, samorządowych, społecznych), wynik działań
organów kontrolnych i innych służb, anonimy. Źródła
informacji o przestępstwie to także efekt działań
własnych Policji: ujęcie na gorącym uczynku lub
w bezpośrednim pościgu, wynik policyjnych akcji/
operacji, ujawnienie innych przestępstw w toku już
prowadzonych postępowań przygotowawczych, ujaw-
nienie czynów przestępczych na podstawie prowadzo-
nej pracy operacyjnej czy innych materiałów wła-
snych Policji. Ponadto źródłem wiedzy o przestęp-
stwie mogą być np. informacje publikowane w prasie,
Internecie itp.
Odnosząc się do poruszonej kwestii skomplikowa-
nych procedur i uciążliwości odstraszających obywa-
teli od kontaktu z organami ścigania, warto zauwa-
żyć, iż stosowanie skodyfikowanej procedury karnej
i wprowadzenie do użytku określonych przez organy
państwa schematów, terminów, sposobów realizacji
stanowi element przestrzegania prawa.
Niezależnie od powyższego warto wspomnieć, że
od Policji wymaga się, żeby spełniała oczekiwania
społeczeństwa w zakresie zapewnienia poczucia
bezpieczeństwa − jednym z głównych zadań Policji
jest zapobieganie zachowaniom nieakceptowanym
społecznie, w szczególności o charakterze przestęp-
czym, oraz naruszaniu bezpieczeństwa i porządku
publicznego.
Sygnały społeczne muszą być stałym, równopraw-
nym, jeśli nie istotniejszym, obok danych statystycz-
nych źródłem informacji o realnym zagrożeniu bez-
pieczeństwa na określonym terenie, a podejmowane
kompleksowe działania mają budować realne poczu-
cie bezpieczeństwa społeczności lokalnych.
W tym miejscu należy wskazać, że podstawo-
wym aktem prawnym regulującym kwestie służby
patrolowej w Policji jest zarządzenie nr 768 komen-
danta głównego Policji z dnia 14 sierpnia 2007 r.
w sprawie form i metod wykonywania zadań przez
policjantów pełniących służbę patrolową oraz ko-
ordynacji działań o charakterze prewencyjnym
(Dz. Urz. KGP Nr 15, poz. 119).
481
Ww. zarządzenie w § 15 nakłada na policjantów
odpowiednich służb obowiązek sporządzania nie rza-
dziej niż raz w miesiącu analizy stanu bezpieczeń-
stwa i porządku na potrzeby dyslokacji służby. Po-
wyższy przepis stanowi również, iż analiza taka po-
winna opierać się na ocenie i monitorowaniu m.in.
liczby i rodzaju popełnionych przestępstw i wykro-
czeń, a także miejsca i czasu ich popełnienia oraz
zgłaszanych interwencji.
Analiza sporządzana jest przez koordynatora
w oparciu o informacje przekazywane z komórek re-
alizujących czynności operacyjno-rozpoznawcze, od
kierowników komórek służby prewencyjnej, a także
pochodzące z innych źródeł, w tym ze środków ma-
sowego przekazu, od władz samorządowych i społecz-
ności lokalnej oraz podmiotów pozapolicyjnych.
Szczególne znaczenie mają także działania dziel-
nicowego Policji, który zgodnie z § 8 ust. 2 pkt 1 za-
rządzenia nr 528 komendanta głównego Policji z dnia
6 czerwca 2007 r. w sprawie form i metod wykony-
wania zadań przez dzielnicowego i kierownika rewi-
ru dzielnicowych (Dz. Urz. KGP Nr 12, poz. 95,
z późn. zm.) ma obowiązek prowadzenia rozpoznania
przydzielonego rejonu służbowego pod względem oso-
bowym, terenowym, zjawisk i zdarzeń mających
wpływ na stan bezpieczeństwa.
Informacje mające szczególny wpływ na poziom
bezpieczeństwa dzielnicowy przekazuje bezpośred-
niemu przełożonemu (vide: § 9 ust. 3 ww. zarządze-
nia), a ten koordynatorowi opracowującemu analizę
stanu bezpieczeństwa i porządku na potrzeby dyslo-
kacji służby.
Do zadań dzielnicowego należy w tym zakresie
przede wszystkim utrzymywanie kontaktów z osoba-
mi, które z racji wykonywanego zawodu, pełnionej
funkcji oraz w związku z ich działalnością społeczną
lub zainteresowaniami mogą mieć wpływ na funk-
cjonowanie środowiska lokalnego i dzięki którym
mogą być podejmowane skuteczne działania zapobie-
gające popełnianiu przestępstw i wykroczeń (vide:
§ 10 ust. 3 ww. zarządzenia).
Ponadto należy dodać, że mapy zagrożeń tworzy
się w oparciu o analizy stanu bezpieczeństwa i po-
rządku publicznego sporządzane na potrzeby dyslo-
kacji służb wszystkich podmiotów działających na
rzecz zapobiegania popełnianiu przestępstw, wykro-
czeń oraz zapobiegania zachowaniom aspołecznym.
Podmioty współpracujące w tym względzie z Po-
licją to w szczególności: straże gminne (miejskie),
Żandarmeria Wojskowa, Straż Graniczna, Straż
Ochrony Kolei, a także instytucje i organizacje spo-
łeczne działające na rzecz poprawy szeroko rozumia-
nego porządku publicznego.
Niezależnie od powyższego Policja w działaniach
prewencyjnych, poza wymienionymi wyżej danymi
o zgłaszanych przestępstwach, kieruje się również
wynikami badań społecznych, m.in. Polskiego Bada-
nia Przestępczości przeprowadzanego na reprezen-
tatywnej, 17-tysięcznej, próbie Polaków (po 1000 na
obszarze działania poszczególnych komend woje-
482
wódzkich i Komendy Stołecznej Policji). Dotychczas
przeprowadzono dwie edycje badania, trzecia plano-
wana jest na styczeń 2009 r.
W Polskim Badaniu Przestępczości respondentów
zapytano m.in. o zagrożenia w okolicy ich miejsca
zamieszkania. Najczęściej wskazywane zagrożenia
to: brawurowo jeżdżący kierowcy, niszczenie mienia
przez wandali, zaczepianie przez grupy agresywnej
młodzieży, włamania np. do piwnic, mieszkań lub
samochodów, napady i rozboje oraz agresja ze strony
osób pijanych lub narkomanów.
Na potrzeby opracowania policyjnego programu
ograniczania przestępczości i aspołecznych zachowań
w małych i średnich miastach „Bezpieczne Miasta”
dokonano wieloaspektowej analizy dotyczącej wska-
zanych zagrożeń, ze szczególnym uwzględnieniem
dwóch kryteriów: płeć i miejsce zamieszkania.
Ponadto w kwestionariuszu Polskiego Badania
Przestępczości zawarto pięć pytań dotyczących ofiar
wybranych kategorii przestępstw (najbardziej uciąż-
liwych społecznie). Respondentów pytano, czy w cią-
gu ostatniego roku, czyli w 2007 r., padli ofiarą któ-
regoś z tych czynów (włamania, rozboje, kradzieże,
włamania do samochodu, pobicia, kradzieże samo-
chodów) oraz czy zgłosili te zdarzenia Policji.
Wskazywana w interpelacji pana posła przyczyna
niezgłaszania przestępstw, określana jako chęć unik-
nięcia długich urzędowych procedur, wymieniana
była przez niespełna 16% respondentów (badanie za
rok 2007).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie ulgowych przejazdów
środkami transportu publicznego
dla dzieci w wieku 4–7 lat (6460)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego, otrzy-
maną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 25 listopa-
da 2008 r., znak SPS-023-6460/08, w sprawie ulgo-
wych przejazdów środkami transportu publicznego
dla dzieci w wieku 4–7 lat, uprzejmie informuję Pana
Marszałka, co następuje.
Do właściwości ministra infrastruktury należą:
interpretacja aktów prawnych dotyczących ustawo-
wych uprawnień do ulg przy przejazdach środkami
publicznego transportu zbiorowego kolejowego i au-
tobusowego, w tym przyznanych m.in. ustawą z dnia
20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych
przejazdów środkami publicznego transportu zbioro-
wego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn. zm.),
oraz nadzór nad prawidłowym stosowaniem tych
przepisów przez uprawnionych przewoźników kole-
jowych i autobusowych. Minister infrastruktury nie
posiada kompetencji do rozszerzenia uprawnień do
ulgowych przejazdów jakimkolwiek kategoriom osób
uprawnionych, w tym dzieciom i ich opiekunom.
Zgodnie z art. 4 ust. 4 pkt 1 i ust. 5 powołanej
ustawy dzieci w wieku powyżej 4 lat do rozpoczęcia
odbywania obowiązkowego rocznego przygotowania
przedszkolnego są uprawnione do ulgi 37% przy prze-
jazdach w pociągach osobowych, pospiesznych i eks-
presowych (bez Intercity) oraz komunikacją autobu-
sową zwykłą i przyspieszoną, na podstawie biletów
jednorazowych.
Natomiast dzieci odbywające obowiązkowe roczne
przygotowanie przedszkolne zarówno w przedszko-
lach, jak i w szkołach, a więc już dzieci 6-letnie, na
równi z uczniami mają prawo do ulgi:
— 49-procentowej przy przejazdach w pociągach
osobowych i pospiesznych na podstawie imiennych
biletów miesięcznych oraz komunikacją autobusową
zwykłą i przyspieszoną na podstawie biletów imien-
nych miesięcznych szkolnych (art. 4 ust. 6 i art. 5
ust. 1 pkt 1),
— 37-procentowej przy przejazdach w pociągach
osobowych, pospiesznych i ekspresowych (bez Inter-
city) na podstawie biletów jednorazowych (art. 4
ust. 4 pkt 2).
Pragnę zauważyć, że spośród 16 grup uprawnio-
nych do ulg z mocy powołanej ustawy prawo do ko-
rzystania z ulgowych biletów miesięcznych od 2002
r. mają tylko: uczniowie i studenci, osoby niewidome
oraz nauczyciele.
Zważywszy, iż problematyka ulg ustawowych
obejmuje obszar kreowanej przez rząd polityki spo-
łecznej i finansowej, inicjatywa ustawodawcza w tym
przedmiocie może być podjęta dopiero po uzyskaniu
akceptacji rozszerzenia ich dotychczasowego zakre-
su, jednakże wnioskodawcą wprowadzenia możliwo-
ści zakupu ulgowych biletów miesięcznych dla dzieci
nie będzie minister infrastruktury.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ryszki
w sprawie cen energii elektrycznej,
zasad polityki energetycznej i monitorowania
przez ministra gospodarki
rynku energii elektrycznej (6462)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Andrzeja Ryszki z dnia 19 listo-
pada 2008 r. (wystąpienie Marszałka Sejmu RP
z dnia 25 listopada 2008 r. znak SPS-023-6462/08)
w sprawie cen energii elektrycznej, zasad polityki
energetycznej i monitorowania rynku energii uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień do
kwestii podniesionych w ww. interpelacji.
1. Czy Ministerstwo Gospodarki zleciło opraco-
wanie lub dysponuje danymi na temat skutków, ja-
kie dla energochłonnych branż polskiego przemysłu
niesie gwałtowny wzrost cen i kosztów energii elek-
trycznej?
Na wstępie pragnę uprzejmie wyrazić przekona-
nie, że w dobie postępującej globalizacji, zdecydowa-
nego zaostrzenia światowej polityki surowcowej i fi-
nansowej, dynamicznego rozwoju nowych obszarów
gospodarczych (Chiny, Indie, Rosja) oraz coraz po-
wszechniej rozumianej potrzeby ochrony środowiska
naturalnego zasadniczym wyzwaniem dla ministra
gospodarki oraz całego rządu jest zapewnienie pol-
skiej gospodarce dalszego dobrego tempa rozwoju
i wysokiej pozycji konkurencyjnej na światowych
rynkach. Jestem też w pełni przekonany, że dla wła-
ściwego funkcjonowania państwa i całej gospodarki
niezbędny jest wysoki poziom bezpieczeństwa ener-
getycznego i niezawodności dostaw energii elektrycz-
nej. W tym względzie sektor elektroenergetyki po-
strzegany jest jako kluczowy element systemu gospo-
darczego.
Mając na względzie stojące przed nami wyzwania,
niezbędne staje się prowadzenie coraz to pełniejszych
analiz i badań dotyczących m.in. wpływu poszczegól-
nych zjawisk globalnej gospodarki oraz ich dynamiki
na naszą gospodarkę, w tym na zmiany cen energii
elektrycznej, i skutków tych zmian na procesy gospo-
darcze i społeczne. Z uwagi na skalę spraw, element
czasu oraz duże koszty tego typu zewnętrznych opra-
cowań, dla właściwej koordynacji i zmniejszenia po-
noszonych kosztów, w Ministerstwie Gospodarki
funkcjonuje wyspecjalizowany Departament Analiz
i Prognoz, który w oparciu o dostępne dane i staty-
styki zarówno wykonuje szereg analiz i prognoz go-
spodarczych, istotnych z punktu widzenia ministra
właściwego do spraw gospodarki, jak również prowa-
dzi współpracę z ośrodkami zewnętrznymi. Między
innymi, mając na względzie politykę klimatyczną
Unii Europejskiej i jej gospodarcze skutki dla nasze-
483
go kraju, departament ten współpracuje z Bankiem
Światowym w przygotowaniu raportu, którego ce-
lem ma być oszacowanie potencjalnej wielkości re-
dukcji emisji CO2 w polskiej gospodarce wraz z oce-
ną kosztów tej redukcji i zaleceniami konkretnych
działań, aby zredukować te emisje jak najmniejszym
kosztem.
W Ministerstwie Gospodarki nie prowadzono od-
rębnych badań dotyczących skutków, jakie dla ener-
gochłonnych branż polskiego przemysłu niesie w ostat-
nim czasie wzrost cen i kosztów energii elektrycznej.
Ministerstwo korzysta z danych uzyskanych w trak-
cie kompleksowego badania statystycznego,,Elektro-
energetyka i ciepłownictwo”, w ramach którego wy-
specjalizowana część poświęcona jest problematyce
cen energii elektrycznej.
Pragnę także przypomnieć, że w latach poprzed-
nich ceny energii elektrycznej w naszym kraju z róż-
nych powodów były na niższych poziomach, a ponad-
to tzw. odbiorcy energochłonni mają w stosunku do
innych odbiorców przemysłowych pewne preferencje
w postaci ponoszenia przez nich mniejszych opłat za
nabywaną energię elektryczną z tytułu obniżonego
o 90% składnika jakościowego opłaty przesyłowej
– zgodnie z rozporządzeniem ministra gospodarki
w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kal-
kulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elek-
tryczną (Dz. U. z 2007 r. Nr 128, poz. 895, z późn.
zm.) oraz z tytułu znacznie mniejszej opłaty przej-
ściowej – zgodnie z ustawą o zasadach pokrywania
kosztów powstałych u wytwórców w związku z przed-
terminowym rozwiązaniem umów długotermino-
wych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 130, poz. 905).
2. Czy i w jaki sposób minister gospodarki kon-
troluje poziom cen energii elektrycznej oferowanej
przez wytwórców i czy monitoruje polski rynek ener-
gii elektrycznej w aspekcie stosowania przez koncer-
ny energetyczne praktyk monopolistycznych i wyko-
rzystywania przez nie siły rynkowej?
Zasadą gospodarki wolnorynkowej, do której sys-
tematycznie zmierzamy, jest pełne działanie praw
konkurencji i kształtowanie się cen na podstawie
rynkowego równoważenia się popytu i podaży. W wy-
niku działania tych praw ceny energii elektrycznej
(podobnie jak ceny innych towarów, produktów
i usług) odpowiadają efektywnym kosztom, zobiek-
tywizowanym z punktu widzenia ekonomicznego
i bez strukturalnych zniekształceń. Dotychczasowe
doświadczenia krajów zachodnich, gdzie zadziałały
mechanizmy wolnego konkurencyjnego rynku ener-
gii elektrycznej, pokazują, że tak ukształtowane ceny
tej energii stały się jednym z podstawowych parame-
trów, mających zdecydowanie korzystne przełożenie
i pozytywny wpływ na rozwój działalności gospodar-
czej, a w konsekwencji na wysoki poziom życia miesz-
kańców tych krajów.
Taki stan jest w pełni pożądany również w na-
szym kraju, ale jego osiągnięcie jest złożonym proce-
sem wielu przemian rynkowych w strukturach go-
484
spodarczych, w tym również nieodzownych przemian
w sektorze energetycznym, włącznie z ukształtowa-
niem się właściwych poziomów kosztów wytwarzania
oraz kosztów usług dostarczania energii elektrycznej
do odbiorców końcowych. W tego typu procesie prze-
mian trzeba niewątpliwie liczyć się z tym, że ceny
energii oferowanej odbiorcom, do tej pory zbyt długo
i sztywno kształtowane na zaniżonych poziomach
przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, reagują
i z całą pewnością będą dalej reagować na zmiany
cen pierwotnych nośników energii i struktury paliw
służących do jej wytwarzania, na koszty pozyskiwa-
nia uprawnień do emisji CO2 oraz na poziomy cen
energii elektrycznej w różnych krajach Unii Europej-
skiej w ramach rozwoju jednolitego konkurencyjnego
rynku. Ceny energii oraz usług jej dostarczania będą
również musiały uwzględniać realne potrzeby finan-
sowania modernizacji i rozwoju sieci elektroenerge-
tycznych oraz mocy wytwórczych, opartych o nowo-
czesne ekologiczne technologie. Te realne potrzeby
modernizacji i rozwoju potencjału energetycznego
będą pochodną konieczności zachowania bezpieczeń-
stwa i ciągłości dostarczania energii elektrycznej na
potrzeby całej gospodarki naszego kraju, przy odpo-
wiednio elastycznym wzroście zapotrzebowania na
energię wraz ze wzrostem PKB.
W tym miejscu pragnę uprzejmie zauważyć, że
firmy wytwarzające i obracające energią elektryczną
są spółkami prawa handlowego, a ponadto wiele
z nich nie jest własnością Skarbu Państwa. Prawo,
jakim w zakresie cen energii elektrycznej dysponuje
minister gospodarki, sprowadza się do monitorowa-
nia poziomu tych cen w oparciu o badania statystycz-
ne, prowadzone w ramach corocznie zatwierdzanych
rozporządzeniem Rady Ministrów programów badań
statystycznych statystyki publicznej. Monitorowanie
cen prowadzone jest w ramach ww. badania pt. „Elek-
troenergetyka i ciepłownictwo” na podstawie formu-
larza sprawozdawczego G-11e „Sprawozdanie o ce-
nach energii elektrycznej”, sporządzonego przez pod-
mioty gospodarcze dwa razy do roku.
Z punktu widzenia ministra gospodarki działa-
nia mające na celu złagodzenie wzrostu cen energii
elektrycznej muszą mieć przede wszystkim charak-
ter zmian systemowych w elektroenergetyce, zwięk-
szających zakres funkcjonowania mechanizmów
rynku konkurencyjnego w obszarze wytwarzania
i obrotu energią elektryczną, a poprzez to wymusza-
jących racjonalizację kosztów działania po stronie
przedsiębiorstw sektora energetycznego. Istotne jest
bowiem, aby koszty działania tych przedsiębiorstw
były efektywne i w pełni uzasadnione ekonomicznie,
gdyż tylko wtedy będzie zasadnym i właściwym po-
ziom cen energii elektrycznej oferowanej odbiorcom
końcowym.
Z punktu widzenia zabezpieczenia interesów pań-
stwa i prawidłowego funkcjonowania gospodarki
istotne znaczenie ma zachowanie się spółek energe-
tycznych na rynku energii elektrycznej po jego uwol-
nieniu. Pamiętając o tym, że w gospodarce rynkowej
przedsiębiorstwa energetyczne prowadzą swoją dzia-
łalność jako spółki prawa handlowego, a organy tych
spółek są zobligowane do przestrzegania i szanowa-
nia ładu korporacyjnego, praktycznym narzędziem
w ręku państwa pozostają odpowiednie regulacje
w obszarze prawa energetycznego. Dlatego w Mini-
sterstwie Gospodarki przygotowywany jest cały pa-
kiet zmian ustawy Prawo energetyczne (w ramach
jej kolejnej nowelizacji) dotyczący uporządkowania
reguł otwartego rynku energii elektrycznej. Uchwa-
lenie nowelizacji tej ustawy będzie istotnym działa-
niem na rzecz budowania właściwych relacji w obsza-
rze elektroenergetyki w warunkach rynkowych.
Obok koniecznych zmian przepisów prawa ener-
getycznego moim zdaniem ze względu na strukturę
organizacyjną i własnościową krajowej elektroener-
getyki oraz zachowania poszczególnych przedsię-
biorstw energetycznych (w tym związane z ich poli-
tyką cenową) jako graczy rynkowych niezbędny jest
stały monitoring rynku energii elektrycznej zarówno
przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, jak i przez
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów, zgodnie z właściwością każdego z tych organów.
Niezbędna jest również stała współpraca pomiędzy
tymi organami i wzajemne uzupełniające wspoma-
ganie się, a w szczególności w sytuacjach gdy zacho-
wania przedsiębiorstw energetycznych nie mogą być
wyeliminowane przez działania ex ante regulatora
sektorowego (prezes URE) i wymagają interwencji
ex post organu, jakim jest prezes UOKiK. Dotyczy to
w szczególności eliminowania przypadków możliwe-
go nadużywania siły monopolistycznej przedsię-
biorstw energetycznych wobec odbiorców.
Z posiadanej przeze mnie wiedzy wynika, że ww.
organy prowadzą stały monitoring rynku energii
elektrycznej. Póki co prezes UOKiK nie stwierdził
przypadków nadużywania siły monopolistycznej
przez przedsiębiorstwa energetyczne lub stosowania
przez nie tzw. zmowy cenowej. Natomiast prezes
URE przygotował raport z monitorowania rynku
energii elektrycznej w pierwszym półroczu 2008 r.,
obejmujący rynek hurtowy po pionowej konsolidacji
sektora elektroenergetycznego i po rozwiązaniu
kontraktów długoterminowych KDT oraz obejmu-
jący także rynek detaliczny po prawnym wydziele-
niu operatorów systemów dystrybucyjnych i uwol-
nieniu cen energii dla przedsiębiorstw obrotu w czę-
ści dotyczącej sprzedaży energii odbiorcom przemy-
słowym. Raport za drugie półrocze 2008 r. będzie
przygotowany w możliwie najkrótszym czasie po za-
kończeniu i zbilansowaniu bieżącego roku. Będzie
zatem możliwa pełna analiza porównawcza do lat
poprzednich, dająca sygnały do podejmowania dal-
szych kierunkowych działań, w tym również przez
ministra gospodarki.
3. Czy założenia polskiej polityki energetycznej
uwzględniają konieczność stworzenia rozwiązań sys-
temowych dedykowanych „zakładom energochłon-
nym”, czy może przewiduje się ich likwidację lub

przenoszenie prowadzonej przez nie działalności poza
obszar Unii Europejskiej?
W przygotowywanym w Ministerstwie Gospodar-
ki projekcie,,Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”
nie przewiduje się specjalnych zapisów dedykowany-
ch,,zakładom energochłonnym”. W projekcie tego do-
kumentu za jeden z podstawowych kierunków poli-
tyki energetycznej naszego państwa przyjęto popra-
wę efektywności energetycznej jako podejście nie-
zbędne dla uzyskania oczekiwanego zmniejszenia
zużycia energii elektrycznej na jednostkę PKB. Jest
to bowiem kierunek jak najbardziej właściwy i spójny
z kierunkiem polityki gospodarczej całej Unii Euro-
pejskiej – a w przypadku naszego kraju na tym polu
mamy szczególnie dużo do zrobienia.
W ostatnich latach obserwowany był w naszym
kraju wzrost zapotrzebowania na moc i energię elek-
tryczną jako skutek znacznego wzrostu gospodarcze-
go. Warto w tym miejscu zauważyć, że w wyniku od-
notowywanego również wzrostu cen energii elektrycz-
nej coraz częściej pojawiają się pozytywne sygnały
o podejmowaniu przygotowań przez firmy energetycz-
ne do szybkiej realizacji inwestycji w nowe moce wy-
twórcze (w tym interwencyjne gazowe i OZE), w roz-
wój sieci elektroenergetycznych wraz z połączeniami
międzynarodowymi (z Litwą i Niemcami oraz przy-
wrócenie do ruchu istniejących połączeń z Ukrainą
i Białorusią) oraz o podejmowaniu przygotowań przez
firmy z branż przemysłowych do realizacji działań
proefektywnościowych prowadzących do oszczędzania
energii, jak też i w szeregu przypadkach do urucha-
miania inwestycji we własne źródła energii elektrycz-
nej. Sygnały te świadczą o tworzeniu się właściwych
relacji gospodarczych w naszym kraju.
Ponieważ istnieje szereg przesłanek wskazujących
na utrzymywanie się stosunkowo wysokich cen ener-
gii elektrycznej w nadchodzących latach, to wydaje się,
że jak najbardziej celowym i ekonomicznie uzasadnio-
nym będzie podejmowanie działań przez firmy ener-
gochłonne (szczególnie o skoncentrowanej produkcji)
dotyczących całkowitego lub częściowego uniezależ-
nienia się od zewnętrznych dostaw tej energii poprzez
budowę własnych źródeł wytwórczych. Źródłami tymi
mogą być np. elektrownie gazowe, wykorzystywane
szczególnie w okresach szczytowego zapotrzebowania
w kraju na energię elektryczną, a tym samym w okre-
sach gdy ceny tej energii są i będą znacznie wyższe od
przeciętnych. W warunkach rynkowych tego typu
działania są zjawiskiem w pełni naturalnym, niewy-
magającym szerszego komentarza.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
kwestie zawarte w interpelacji pana posła Andrzeja
Ryszki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
485
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłanek
Iwony Guzowskiej i Renaty Zaremby
w sprawie działalności spółki PLL LOT (6463)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłanek na Sejm RP, pani Iwony Guzow-
skiej oraz pani Renaty Zaremby, dotyczącej kwestii
rezygnacji przez PLL LOT SA z połączeń lotniczych
na trasie Warszawa – Szczecin – Warszawa i ponoszo-
nych kosztów dowozu i noclegów załóg, pragnę przed-
stawić poniżej informację w przedmiotowej sprawie.
Z wyjaśnień uzyskanych od PLL LOT SA wynika,
iż rejsy L03939 i LO 3940 w 2007 r. charakteryzowa-
ły się znaczącym zainteresowaniem klientów (współ-
czynnik wykorzystania miejsc osiągnął wynik 73%).
W obecnym sezonie popyt na ww. rejsy uległ zmniej-
szeniu (współczynnik wykorzystania miejsc kształto-
wał się na poziomie poniżej 60%).
Zawieszenie z początkiem sezonu zima 2009 rej-
sów: porannego z Goleniowa (Szczecin) do Warszawy
(L03939) i wieczornego z Warszawy do Goleniowa
(LO3940) zostało poprzedzone przez spółkę szczegó-
łowymi analizami ekonomiczno-finansowymi uwzględ-
niającym także możliwość utraty części ruchu pasa-
żerskiego zarówno krajowego, jak również ruchu
międzynarodowego. W obecnej sytuacji rynkowej
o utrzymaniu danego połączenia w ofercie dla pasa-
żera decyduje tylko kryterium ekonomiczne.
W przypadku tzw. linii szczecińskiej jedyną moż-
liwością poprawy rentowności było wycofanie się
z obsługi najsłabszych rejsów, a takimi były rejsy na
nocowanie do Szczecina. Powyższe rejsy przyniosły
PLL LOT SA wymierne straty za trzy pierwsze
kwartały 2008 r. w wysokości prawie 3 mln zł. Dla
porównania wszystkie pozostałe rejsy na tym połą-
czeniu przynosiły niewielką stratę, rzędu nieco po-
nad 100 tys. zł.
Odnosząc się do sprawy ponoszonych przez spółkę
kosztów dowozu i noclegu załóg, PLL LOT SA infor-
muje, iż załogi spółki w składzie 2 pilotów i 1 członek
personelu pokładowego wykonywały rejsy samolotem
EMB 145 z nocowaniem w Szczecinie w następują-
cych rotacjach: wylot wieczorem i powrót następnego
dnia rano, pierwsza załoga wylot w południe i powrót
rano następnego dnia, druga załoga wylot wieczorem
i powrót po południu dnia następnego. Rotacja przed-
stawiona w punkcie 2 ze względu na możliwość wy-
konywania przez załogę innych rejsów przed i po po-
wrocie ze Szczecina była stosowana częściej jako
bardziej efektywna.
Koszty, które poniosła spółka z tytułu noclegów
hotelowych w Szczecinie w okresie 01.01.2008 do
25.10.2008 wyniosły 115 582 zł brutto, co daje średni
koszt noclegu 1 osoby w wysokości 85,36 zł brutto.
Łączne koszty transportu załóg w ww. okresie wy-
niosły 33 622 zł brutto. Powyższe koszty stanowiły
486
mniej niż 2% całkowitych kosztów poniesionych na
rejsach LO 3939 i LO 3940.
Jak wskazuje PLL LOT SA, koszty związane
z wypoczynkiem załóg w Szczecinie nie stanowiły
podstawy do podjęcia decyzji o anulacji tego rejsu.
Decydujący wpływ miały natomiast niezadowalające
wyniki finansowe osiągane na ww. połączeniach.
Nie bez znaczenia dla powyższych informacji po-
zostaje fakt, iż PLL LOT SA jest podmiotem prawa
handlowego, którego działalność (na wysoce konku-
rencyjnym rynku usług lotniczych) musi opierać się
na rachunku ekonomicznym, a więc osiągać określo-
ny poziom rentowności. Aktualnie PLL LOT SA
w związku z pogorszeniem się sytuacji ekonomiczno-
-finansowej, m.in. na skutek negatywnych zjawisk
gospodarczych na świecie, skutkujących tym, iż cała
branża lotnicza weszła w okres spadkowy, wdraża
program naprawczy, którego wynikiem ma być osią-
gnięcie rentowności. Jedną z głównych dźwigni re-
alizowanego programu jest optymalizacja siatki po-
łączeń i floty samolotów PLL LOT oraz ograniczenie
ponoszonych kosztów.
Na zakończenie pragnę poinformować, iż Skarb
Państwa nie jest wyłącznym akcjonariuszem PLL
LOT SA, gdyż posiada 67,97% akcji w spółce, z tego
też względu swoje uprawnienia, zgodnie z postano-
wieniami ustawy Kodeks spółek handlowych wyko-
nuje na Walnym Zgromadzeniu PLL LOT SA. Zgod-
nie z ww. ustawą to zarząd prowadzi sprawy spółki
i reprezentuje ją na zewnątrz, sprawy dotyczące usta-
lenia siatki połączeń oraz ich obsługi nie znajdują się
w kompetencjach walnego zgromadzenia. Inną kwe-
stią pozostającą w kompetencjach walnego zgroma-
dzenia jest dokonywana corocznie przez akcjonariu-
szy ocena prawidłowości działań zarządu i udzielenie
absolutorium z wykonania obowiązków za dany roku
obrotowy. Ministerstwo Skarbu Państwa pozostaje
w kontakcie z przedstawicielami Skarbu Państwa
w Radzie Nadzorczej PLL LOT S., który to organ
sprawuje bezpośredni nadzór nad spółką. Kwestie
dotyczące wrażania programu naprawczego, jego
efektów, a także ograniczania kosztów podlegają wy-
jaśnieniom z udziałem rady nadzorczej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Iwony Guzowskiej i Renaty Zaremby
w sprawie rozbudowy
Międzynarodowego Portu Lotniczego
Kraków-Balice (6464)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posłanek Iwony Guzowskiej i Renaty Za-
remby w sprawie rozbudowy Międzynarodowego Por-
tu Lotniczego Kraków-Balice w kontekście przygoto-
wań do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012
(pismo znak: SPS-023-6464/08), odpowiadam na po-
stawione pytania:
1. Czy istnieje możliwość zapewnienia zarządza-
jącym lotniskami możliwości korzystania z wszyst-
kich ułatwień proceduralnych przewidzianych w usta-
wie o Euro 2012?
2. Czy istnieje możliwość uzyskania przez zarzą-
dzających lotniskami gwarancji Skarbu Państwa dla
przedsięwzięć Euro 2012?
Ad 1. Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o przygo-
towaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 miała za zadanie
określić podmioty wykonujące przedsięwzięcia Euro
2012 i warunki ułatwiające organizację mistrzostw,
polegające m.in. na wprowadzeniu szeregu ułatwień
przy realizacji przedsięwzięć inwestycyjnych czy uprosz-
czeń dotyczących procesu budowlanego.
Jednakże ustawa ta jest ustawą epizodyczną do-
tyczącą przygotowania inwestycji tylko pod potrzeby
obsługi ME Euro 2012. Inwestycje lotniskowe nato-
miast są przygotowywane nie tylko pod kątem po-
trzeb organizacji turnieju piłkarskiego, ale ich reali-
zacja jest ukierunkowana na osiągnięcie celów dłu-
gookresowych. Zachodzi obawa o możliwość zastoso-
wania rozwiązań zawartych w ustawie w przypadku
inwestycji, których harmonogram realizacji wykro-
czy poza rok 2012, zaś podmioty inwestujące na lot-
niskach muszą mieć pewność co do możliwości kon-
tynuacji swoich inwestycji na tych samych zasadach.
Biorąc pod uwagę fakt, że średni cykl inwestycyjny
w infrastrukturę lotniskową trwa od 3–5 lat, nie
wszystkie porty lotnicze mogłyby zdążyć skorzystać
z zapisów tej ustawy. Dlatego większość członków
Związku Regionalnych Portów Lotniczych – którego
ważnym obszarem działalności jest m.in. wspieranie
procesów inwestycyjnych w portach lotniczych – opo-
wiada się za korzystaniem z uregulowań innej usta-
wy umożliwiającej przyspieszenie realizacji inwesty-
cji lotniskowych niż ww. ustawa dotycząca bezpo-
średnio Euro 2012. Ustawa preferowana przez zarzą-
dzających lotniskami jest projektem poselskim, który
znajduje się na finalnym etapie prac sejmowych.

Poselski projekt ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lot-
nisk użytku publicznego, tzw. specustawa lotnicza,
dotyczy uproszczenia zasad przygotowania i realiza-
cji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego
w rozumieniu przepisów ustawy Prawo lotnicze. No-
welizacja obejmuje postępowanie poprzedzające roz-
poczęcie robót budowlanych lotnisk użytku publicz-
nego oraz warunków nabywania nieruchomości pod
lotniska użytku publicznego.
Projekt ustawy określa m.in.:
— zasady i warunki przygotowania inwestycji
w zakresie lotnisk użytku publicznego, w tym wa-
runki lokalizacji oraz budowy tych lotnisk,
— zasady nabywania nieruchomości na lotniska
użytku publicznego przez niektórych zakładających
lotniska użytku publicznego.
Konstrukcja projektu ustawy oparta jest w dużej
mierze na rozwiązaniach zawartych w przepisach
ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i re-
alizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Ce-
lem projektu, jak to wyraźnie zaznaczono w uzasad-
nieniu, jest impuls dla rozwoju poszczególnych regio-
nów kraju, którym będzie budowa i rozbudowa regio-
nalnych portów lotniczych.
Z punktu widzenia przygotowań portów lotni-
czych do Euro 2012 podstawowym zadaniem jest za-
pewnienie niezbędnej przepustowości terminali pa-
sażerskich oraz pola manewrowego lotnisk. W więk-
szości portów lotniczych, w tym MPL im. Jana Paw-
ła II Kraków-Balice, prowadzone są inwestycje przy-
gotowujące je do obsługi stale rosnącego ruchu lotni-
czego, a plany rozbudowy w zakresie terminali roz-
poczęły się, jeszcze zanim zostały rozpoczęte przygo-
towania do Euro 2012 – jako odpowiedź na dynamicz-
ny rozwój transportu lotniczego w kraju. Porty lotni-
cze położone w miastach będących gospodarzami ME
tak modyfikują swe plany, by inwestycje kluczowe dla
Euro 2012 zakończyły się w 2011 r. W uzasadnionych
przypadkach bierze się również pod uwagę możliwość
zastosowania rozwiązań tymczasowych służących
pod potrzeby zwiększonego ruchu pasażerskiego.
Ad 2. W obecnym porządku prawnym składają-
cym się na ustrój gospodarczy kraju nie jest przewi-
dywane uzyskanie gwarancji Skarbu Państwa dla
inwestycji lotniskowych będących przedsięwzięciami
Euro 2012.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
487
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Namyślaka
i Zdzisława Czuchy
w sprawie poprawy warunków bytowych
oraz pomocy finansowej żołnierzom górnikom,
zmuszanym w latach 1949–1959
do przymusowej, katorżniczej pracy w ramach
tzw. zastępczej służby wojskowej
w batalionach pracy – głównie w kopalniach
węgla, kamieniołomach i zakładach
wydobywania uranu (6465)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 25 listopada 2008 r.,
znak: SPS-023-6465/08, dotyczące interpelacji po-
słów Witolda Namyślaka i Zdzisława Czuchy w spra-
wie poprawy warunków bytowych oraz pomocy fi-
nansowej żołnierzom górnikom zmuszanym w latach
1949–1959 do przymusowej, katorżniczej pracy w ra-
mach tzw. zastępczej służby wojskowej w batalionach
pracy – głównie w kopalniach węgla, kamienioło-
mach i zakładach wydobywania uranu, uprzejmie
informuję:
W dniu 27 marca 2007 r. Rada Ministrów przyję-
ła „Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”.
W założeniach dokonano m.in. przeglądu i oceny po-
stulatów dotyczących zadośćuczynienia za krzywdy
doznane w okresie wojny i po wojnie, zgłaszanych
przez różne i bardzo liczne grupy społeczne.
Wśród wyżej wskazanych grup znajduje się rów-
nież grupa żołnierzy przymusowo zatrudnianych
w batalionach budowlanych w latach 1949–1959.
Na podstawie założeń w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej przygotowany został projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec dyk-
tatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji
systemów totalitarnych.
Zgodnie z projektem proponuje się żołnierzy przy-
musowo zatrudnianych w batalionach budowlanych
w latach 1949–1959 uznać za ofiary represji syste-
mów totalitarnych.
Osobom tym przysługiwałyby takie same upraw-
nienia, jakie obecnie posiadają osoby, które podlega-
ły represjom w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okre-
su powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371,
z późn. zm.), tj. m.in. dodatek kombatancki, dodatek
kompensacyjny, ryczałt energetyczny czy zniżki ko-
munikacyjne.
Ponadto proponuje się, aby ofiarom represji sys-
temów totalitarnych, które stały się niezdolne do pra-
cy w związku z doznanymi represjami przysługiwały
świadczenia pieniężne i inne uprawnienia przewi-
488
dziane w przepisach ustawy z dnia 29 maja 1974 r.
o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych
oraz członków ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9,
poz. 87, z późn. zm.) z wyłączeniem uprawnienia
określonego w art. 23b tej ustawy, które dotyczy re-
fundacji składki na ubezpieczenie OC lub AC pojaz-
dów samochodowych. Proponuje się również, aby
wyżej wskazanym osobom przysługiwało bezpłatne
zaopatrzenie w leki, o którym mowa w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.).
Projekt został przyjęty przez Komitet Rady Mini-
strów i skierowany pod obrady Rady Ministrów.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Namyślaka
i Zdzisława Czuchy
w sprawie podjęcia prac związanych
z wprowadzeniem niezbędnych nowelizacji
ustaw i rozporządzeń, by Państwowa Straż
Pożarna mogła również udzielać pomocy
służbie SAR w działaniach ratowniczych
na morzu (6466)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 25 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6466/
08) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Witolda Namyślaka i pana Zdzisława Czuchy
w sprawie podjęcia prac związanych z wprowadze-
niem niezbędnych nowelizacji ustaw i rozporządzeń,
by PSP mogła również udzielać pomocy służbie SAR
w działaniach ratowniczych na morzu, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa (zwa-
na „służbą SAR”) została powołana ustawą z dnia
9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U.
z 2006 r. Nr 99, poz. 693, z późn. zm.) w celu realiza-
cji postanowień Międzynarodowej konwencji o poszu-
kiwaniu i ratownictwie morskim. Art. 42 ust. 1 usta-
wy o bezpieczeństwie morskim określa, iż do zadań
służby SAR należy poszukiwanie i ratowanie każdej
osoby, która znalazła się w niebezpieczeństwie na
morzu, bez względu na okoliczności, w jakich znala-
zła się w niebezpieczeństwie.
W ramach realizacji nałożonych na SAR zadań
do wzajemnej współpracy zobowiązane są jednostki
organizacyjne Marynarki Wojennej, Straży Gra-
nicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Policji, służby
zdrowia, a także inne jednostki będące w stanie
udzielić pomocy.
Współdziałanie to opiera się o:
— „Plan działań poszukiwawczo-ratowniczych”
(w skrócie zwany planem SAR) – w zakresie dotyczą-
cym poszukiwania i ratowania życia na morzu;
— „Krajowy plan zwalczania zagrożeń i zanie-
czyszczeń środowiska morskiego” (w skrócie zwany
krajowym planem) – w zakresie zwalczania zagrożeń
i zanieczyszczeń na morzu.
Powyższe plany w uzgodnieniu z ministrem
obrony narodowej, a także ministrem spraw we-
wnętrznych i administracji zostały zatwierdzone
przez ministra właściwego do spraw gospodarki
morskiej i stanowią podstawowe dokumenty opera-
cyjne służby SAR.
Odnosząc się do pytania panów posłów zawarte-
go w interpelacji, dotyczącego możliwości udziału
jednostek Państwowej Straży Pożarnej w akcjach
realizowanych przez SAR, należy w pierwszej kolej-
ności przywołać podpisane w dniu 17 grudnia 2003 r.
porozumienie między dyrektorem Morskiej Służby
Poszukiwania i Ratownictwa a komendantem głów-
nym Państwowej Straży Pożarnej, pomorskim ko-
mendantem wojewódzkim, zachodniopomorskim ko-
mendantem wojewódzkim i warmińsko-mazurskim
komendantem wojewódzkim, zakładające współpra-
cę w zakresie:
— gaszenia pożarów na obszarach morskich
w celu ratowania życia ludzkiego i ochrony środowi-
ska naturalnego Morza Bałtyckiego;
— zwalczania zagrożeń olejowych i chemicznych
na obszarach morskich;
— zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń olejo-
wych i chemicznych w pasie nadbrzeżnym i na akwe-
nach śródlądowych;
— organizowania i wykonywania akcji poszuki-
wawczych i ratowniczych na akwenach morskich
i śródlądowych.
Porozumienie wychodzi naprzeciw wytycznym
w sprawie świadczenia zewnętrznego wsparcia
morskich służb ratowniczych jako pomocy w prze-
ciwdziałaniu incydentom na morzu, przyjętym na
81. sesji Komitetu Bezpieczeństwa Morskiego Mię-
dzynarodowej Organizacji Morskiej. Porozumienie
to stanowi wyraz woli współdziałania stron je ra-
tyfikujących.
Obowiązujące przepisy zawarte w rozporządzeniu
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
29 grudnia 1999 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 111, poz. 1311,
z późn. zm.) w sprawie szczegółowych zasad organi-
zacji krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego oraz
w ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie prze-
ciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229,
z późn. zm.) traktują, iż system KSRG działa na „ob-
szarze kraju” rozumianym jako pojęcie geograficzne

(obszar lądowy wraz z wodami śródlądowymi), ale
nie tożsamym z szerszym pojęciem – „terytorium
kraju”, jakim posługuje się ustawa z dnia 21 marca
1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Pol-
skiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 153,
poz. 1502, z późn. zm.).
Taka interpretacja przepisów wskazuje jedno-
znacznie, że jednostki PSP nie mają prawa uczestni-
czyć w akcjach wykonywanych przez służbę SAR na
morzu, a zatem przywołane porozumienie dotyczące
współdziałania PSP i SAR nie może być tym samym
realizowane.
Należy jednak zwrócić uwagę, iż stworzenie praw-
nych możliwości działania PSP na „terytorium kra-
ju”, czyli do granicy morskich wód terytorialnych,
tj. 12 mil morskich od linii podstawowej, nie rozwią-
zuje problemu. Polska strefa odpowiedzialności za
poszukiwanie i ratownictwo, a także granice polskiej
wyłącznej strefy ekonomicznej na Morzu Bałtyckim,
w której Polska jest odpowiedzialna za zwalczanie
zagrożeń i zanieczyszczeń morza, wykracza daleko
poza wody terytorialne.
Zakres ewentualnego działania PSP na morzu
obejmowałby przede wszystkim gaszenie pożarów na
statkach oraz zwalczanie zanieczyszczeń olejowych
i chemicznych.
W obowiązujących przepisach prawa nie została
jednoznacznie rozstrzygnięta kompetencja w dziedzi-
nie gaszenia pożarów na statkach znajdujących się
na morskich wodach wewnętrznych, w obrębie mor-
skich portów, stoczni i przystani.
Obowiązująca ustawa o ochronie przeciwpożaro-
wej w art. 14 ust. 3 stanowi, że „Komendant Głów-
ny Państwowej Straży Pożarnej (...) na obszarze
kraju (...) określa zadania krajowego systemu ratow-
niczo-gaśniczego, koordynuje jego funkcjonowanie
i kontroluje wykonywanie wynikających stąd zadań,
a w sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń życia,
zdrowia lub środowiska kieruje tym systemem”.
Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 5, 6, 9 usta-
wy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich
Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej
sprawy z zakresu:
— ochrony środowiska morskiego przed zanie-
czyszczeniem wskutek korzystania z morza oraz
przez zatapianie odpadów i innych substancji w za-
kresie nieuregulowanym przepisami prawa geolo-
gicznego i górniczego,
— ratowania życia, prowadzenia prac podwod-
nych i wydobywania mienia z morza,
— nadzoru przeciwpożarowego w polskich obsza-
rach morskich oraz morskich portach i przystaniach
– stanowią zakres działania dyrektorów urzędów
morskich oraz służby SAR.
Kolejnym problemem wymagającym rozwiązania,
poza rozstrzygnięciami natury prawnej, jest aspekt
operacyjny działań PSP. Dotychczas pożary na stat-
kach przycumowanych do nabrzeża były gaszone
przez portowe (stoczniowe) straże pożarne (służby
ratownicze) przy współudziale jednostek PSP.
489
Zauważana jest jednak w ostatnim czasie tenden-
cja do wycofywania się zarządców portów i stoczni
z utrzymywania własnych jednostek gaśniczych, bo-
wiem jednostki samorządu terytorialnego, które sta-
ły się właścicielami bądź współwłaścicielami portów,
nie wyrażają zgody na ponoszenie kosztów utrzymy-
wania dwóch straży – portowej i miejskiej.
Reasumując, stwierdzić należy, że w chwili obec-
nej jednostki PSP nie są przygotowane do realizacji
zadań związanych z ratowaniem życia ludzkiego
i ochrony środowiska naturalnego Morza Bałtyckie-
go oraz do zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń ole-
jowych i chemicznych w obszarach morskich. Ratow-
nicy nie posiadają odpowiednich kwalifikacji, nie
uczestniczyli w szkoleniach z zakresu specyfiki pro-
wadzenia działań ratowniczo-gaśniczych na statkach
i zasad zachowania się w czasie transportu morskie-
go. PSP nie posiada odpowiedniego sprzętu umożli-
wiającego efektywne prowadzenie działań gaśniczych
na statkach znajdujących się na morzu. Niezmiernie
istotną kwestią jest także przeprowadzenie kalkula-
cji ekonomicznej zasadności utrzymywania drogich
statków pożarniczych, które w działaniach operacyj-
nych będą wykorzystywane stosunkowo rzadko.
Jedyną drogą umożliwiającą udział wyspecjalizo-
wanych jednostek systemu ratowniczo-gaśniczego
przeznaczonych do wykonywania zadań poszukiwa-
nia i ratownictwa oraz zwalczania zagrożeń i zanie-
czyszczeń na obszarach objętych prawem morskim
jest nowelizacja przepisów rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji w sprawie szcze-
gółowych zasad organizacji krajowego systemu ra-
towniczo-gaśniczego oraz ustawy o Państwowej Stra-
ży Pożarnej, a także przepisów kompetencyjnych
z zakresu działania m.in. Straży Granicznej, Policji,
gospodarki morskiej, ratownictwa morskiego, Sił
Zbrojnych RP, ochrony środowiska
Ewentualne zmiany ww. aktów prawnych należa-
łoby poprzedzić gruntowną analizą potrzeb, oszaco-
waniem kosztów, wyznaczenia jednostek ratowniczo-
-gaśniczych do działań na morzu, ich usprzętowienia
oraz przeszkolenia. Wprowadzenie zmian w obowią-
zującym systemie prawnym wiązałoby się z koniecz-
nością wyasygnowania z budżetu państwa dodatko-
wych środków finansowych przeznaczonych na reali-
zację przedmiotowych zadań przez PSP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
490

Odpowiedź Konsulatu Generalnego RP we Lwowie oraz utwo-

sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mirosława Maliszewskiego
w sprawie wiz z pozwoleniem na pracę (6469)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Mirosława Maliszewskiego (pi-
smo nr SPS-023-6469/08 z dnia 25 listopada 2008 r.)
w sprawie wiz z pozwoleniem o pracę uprzejmie in-
formuję:
rzono kilkanaście dodatkowych stanowisk obsługi
interesantów w tym urzędzie. Przyczyniło się to do
radykalnej poprawy warunków obsługi interesantów
wizowych, przyspieszenia procedur wizowych i zwięk-
szenia liczby wydawanych wiz. Zostały w ten sposób
stworzone warunki dla ułatwionego dostępu do urzę-
du konsularnego, co doprowadziło do rozładowania
kolejek i wyeliminowania negatywnych zjawisk wy-
stępujących przed siedzibą urzędu. Aplikujący o wizy
do pracy są obsługiwani na bieżąco.
Oto statystyka wydanych wiz w celu wykonywa-
nia pracy wydanych przez urzędy konsularne RP na
Białorusi, Rosji i Ukrainie w latach 2007 i 2008.

2007 r. I. II. III. IV. V. VI. VII. VIII. IX. X. XI. XII.
Białoruś 129 58 108 76 1 52 98 199 277 259 319 277 157
Rosja 40 32 25 9 48 20 93 36 29 27 40 42
Ukraina 335 359 502 816 1.013 838 1.106 1.776 2.531 3.636 2.837 1.943
Razem: 504 449 635 901 1.213 956 1.398 2.089 2.819 3.982 3.154 2.142

2008 r. I. II. III. IV. V. VI. VII. VIII. IX. X. XI.

Białoruś 542 689 595 686 651 1.200 1.001 942 1.215 992 451
Rosja 35 38 62 66 48 72 99 83 91 73 52
Ukraina 3.228 5.534 6.344 7.926 11.317 10.387 10.175 10.678 9.624 6.109 3.879
Razem: 3.805 6.261 7.001 8.678 12.016 11.659 11.275 11.703 10930 7.174 4.382

Urzędy konsularne RP na terenie Ukrainy, Bia- Z wyrazami szacunku

łorusi i Rosji wydały w 2007 r. łącznie 20 242 wizy
do pracy, zaś w okresie styczeń–listopad 2008 r.
– 88 424 wizy, co stanowi prawie 17% wszystkich
wydanych wiz. Dla Ukrainy i Białorusi stosunek ten
wynosi odpowiednio 25% i 9% wszystkich wydanych
tam wiz. W konsulatach RP we Lwowie i Łucku, tj.
na terenie, skąd rekrutują się w większości pracow-
nicy podejmujący pracę w sektorze rolnym, wyda-
nych zostało w tym okresie 76 739 wiz z prawem do
pracy. Przeciętny czas oczekiwania na wydanie wizy
do pracy w urzędach na terenie Ukrainy wynosi od
5 do 10 dni, w zależności od stopnia obciążenia czyn-
nościami wizowymi.
Urzędy konsularne nie prowadzą statystyk co do
sfery zatrudnienia cudzoziemców aplikujących o wy-
danie wizy. Jednakże przedstawiona poniżej staty-
styka wskazuje, że wzrost liczby wydawanych wiz
w celu wykonywania pracy następuje w okresie
wzmożonych prac w rolnictwie.
Z istniejącymi uwarunkowaniami w procedurze
wydawania wiz w celu wykonywania pracy i trudny-
mi warunkami lokalowymi działu wizowego Konsu-
latu Generalnego RP we Lwowie miał Pan Poseł oka-
zję zapoznać się podczas pobytu na Ukrainie w dniach
15–16 czerwca 2008 r. na czele delegacji Zarządu
Głównego Związku Sadowników Rzeczypospolitej
Polskiej.
Pragnę poinformować, że w lipcu br. oddano do
użytku nowy pawilon dla potrzeb działu wizowego
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie parametryzacji
uczelni artystycznych (6473)
W nawiązaniu do interpelacji pani Hanny Zda-
nowskiej (znak: SPS-023-6473/08) z dnia 25 listopa-
da 2008 r. dotyczącej parametryzacji uczelni arty-
stycznych pragnę poinformować, że stosownie do
zapisów § 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 17 października 2007 r.
w sprawie kryteriów i trybu przyznawania oraz roz-
liczania środków finansowych na działalność statu-
tową (Dz. U. Nr 205, poz. 1488) ocena parametryczna
jednostek naukowych, w tym także uczelni arty-
stycznych, przeprowadzana jest przez właściwą ko-
misję Rady Nauki dla ustalonej przez ministra grupy
jednostek naukowych, jednorodnych ze względu na
dziedzinę lub dziedziny badań naukowych. Pragnę
wyjaśnić, że zarówno ostatnia, jak i poprzednia prze-

prowadzona ocena parametryczna jednostek nauko-
wych dokonywana była w ramach jednostek jedno-
rodnych. Oceniane jednostki naukowe uczelni arty-
stycznych konkurowały tylko z podobnymi do nich
jednostkami, a nie z fizykami czy chemikami. Nie
była również porównywana działalność naukowa
uniwersytetów i politechnik z jednostkami naukowy-
mi o charakterze działalności artystycznej i kulturo-
twórczej. Ustalona kategoria jednostki określała jej
pozycję wśród jej podobnych, a nie wśród wszystkich
jednostek naukowych ocenionych przez właściwe ko-
misje Rady Nauki. Zgodnie z zapisem § 4 ust. 2 roz-
porządzenia ministra nauki i szkolnictwa wyższego
z dnia 17 października 2007 r. w sprawie kryteriów
i trybu przyznawania oraz rozliczania środków fi-
nansowych na działalność statutową, oceny jednost-
ki naukowej dokonuje się na podstawie informacji
zawartych w corocznie składanych ankietach jed-
nostki, sporządzonych według wzoru stanowiącego
załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia. Jedną z infor-
macji składanych w ankiecie, poza danymi dotyczą-
cymi publikacji recenzowanych autorstwa pracowni-
ków ocenianej jednostki, jest również informacja
(liczba i wykaz) o innych osiągnięciach pracowników
jednostki, m.in. utworach, w stosunku do których
przysługują prawa autorskie będące wynikiem dzia-
łalności twórczej o indywidualnym charakterze
(prawa przysługujące zgodnie z ustawą z dnia 4 lu-
tego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrew-
nych: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631; Nr 94, poz. 658
i Nr 121, poz. 843 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 662
i Nr 181, poz. 1293). Ocena jednostek naukowych
prowadzących działalność naukową w zakresie twór-
czości artystycznej i sztuki dokonana była w grupie
jednostek jednorodnych pn. „Nauki o sztuce”, obej-
mującej min. wydziały akademii muzycznych, aka-
demii sztuk pięknych, państwowe wyższe szkoły
teatralne oraz wydziały artystyczne uniwersytetów.
Miała ona charakter ekspercki i była dokonywana
przez wybitnych uczonych wchodzących w skład
Rady Nauki, jak i ekspertów tematycznych pocho-
dzących spoza jej grona.
Nie podzielam opinii, że uczelnie artystyczne były
w jakiś sposób dyskryminowane przy przyznawaniu
środków na działalność statutową. Pragnę wyjaśnić,
że zgodnie z § 8 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia ministra
nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 17 października
2007 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawania
oraz rozliczania środków finansowych na działalność
statutową, wysokość corocznych dotacji przyznanych
jednostkom naukowym na działalność statutową za-
leżna jest m.in. od efektywności działalności jednost-
ki naukowej określonej na podstawie oceny parame-
trycznej jednostki przeprowadzonej w ramach grupy
jednostek jednorodnych, a wyrażona poprzez ustalo-
ną przez ministra kategorię. Minister ustala katego-
rię jednostki naukowej na podstawie propozycji wła-
ściwej komisji Rady Nauki. Na wysokość przyznanej
dotacji statutowej nie ma więc wpływu bezwzględna
491
liczba uzyskanych punktów w ocenie parametrycz-
nej, jak również przynależność do danego pionu
nauki (uczelnie, placówki naukowe Polskiej Aka-
demii Nauk, jednostki badawczo-rozwojowe) oraz
profil uczelni.
Niezależnie od powyższych informacji i wyjaśnień
przedstawiam odpowiedzi na postawione przez panią
poseł zapytania.
Odpowiedź na pytanie postawione w pkt 1.
Jednym z celów przeprowadzanej reformy nauki
jest min. stworzenie warunków do stosowania zasad
dobrej praktyki naukowej oraz rzetelności naukowej.
Projekt ustawy zakłada powołanie niezależnego cia-
ła opiniodawczego, tj. Komitetu Ewaluacji Jednostek
Naukowych, którego członków będzie powoływał mi-
nister spośród kandydatów zgłoszonych przez środo-
wisko naukowe i gospodarcze. W sytuacjach szcze-
gólnie trudnych minister będzie mógł powołać eks-
pertów indywidualnych, jak i instytucjonalnych,
w tym międzynarodowych, w celu sporządzenia me-
rytorycznej ekspertyzy.
Do zadań Komitetu Ewaluacji Jednostek Nauko-
wych będą należały wszystkie sprawy związane
z kompleksową oceną jakości działalności naukowej
lub badawczo-rozwojowej. Ocena ta dokonywana bę-
dzie nie rzadziej niż co 4 lata, w drodze oceny dzia-
łalności jednostek naukowych, przeprowadzanych
przez złożone z ekspertów zespoły do spraw ewaluacji
jednostek naukowych. W skład zespołów wejdą eks-
perci właściwi dla różnych rodzajów jednostek na-
ukowych i dziedzin nauki, w tym również reprezen-
tujący działalność naukową w zakresie twórczości
artystycznej i sztuki. W wyniku oceny przeprowadzo-
nej przez komitet jednostki naukowe będą klasyfiko-
wane do jednej z trzech kategorii:
— A – poziom wiodący w skali kraju;
— B – poziom akceptowalny z rekomendacją
wzmocnienia działalności naukowej, badawczo-rozwo-
jowej lub stymulującej innowacyjność gospodarki;
— C – poziom niezadowalający.
Szczegółowe parametry i kryteria oceny jednostek
naukowych będą zróżnicowane i dostosowane do spe-
cyfiki każdej z trzech grup dziedzin nauki. tj.:
— nauki humanistyczne i społeczne;
— nauki ścisłe i inżynierskie;
— nauki o życiu.
oraz do rodzaju ocenianych jednostek naukowych.
Kryteria te będą odrębne dla instytutów naukowych
Polskiej Akademii Nauk, podstawowych jednostek
organizacyjnych uczelni oraz instytutów badaw-
czych. Przyjęte rozwiązania pozwolą na bardzo rze-
telną ocenę działalności poszczególnych jednostek
naukowych, w tym również uczelni artystycznych.
Odpowiedź na pytanie postawione w pkt 2.
W tym miejscu pragnę zapewnić, że w ramach
nowych projektów związanych z finansowaniem na-
uki ministerstwo przygotowuje zasady ewaluacji jed-
nostek sfery nauki przez zespoły eksperckie. Jestem
przekonana, że jednym z materiałów wyjściowych,
który zostanie wzięty pod uwagę przez ekspertów
492
dokonujących audytu i oceny uczelni artystycznych,
będzie uzyskanie informacji i odpowiedzi m.in. na
pytania zawarte w wyżej wspomnianej ankiecie.
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 8 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie odpowiedzialności urzędników
za błędne decyzje (6474)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
-6474/08, przesyłam odpowiedź na interpelację
pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie projektu usta-
wy o odpowiedzialności urzędników za wydanie
błędnych decyzji.
Projekt ustawy o szczególnych zasadach odpo-
wiedzialności funkcjonariuszy publicznych za rażą-
ce naruszenie prawa wpłynął do Sejmu RP dnia
7 października br. (druk nr 1407). W dniu 2 grudnia
br. został skierowany do I czytania na posiedzeniu
Sejmu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dyrektywy IPCC (6475)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pani Anny Sobeckiej (przekaza-
ne pismem z dnia 25 listopada 2008 r., znak: SPS-
-023-6475/08) dotyczące stanowiska rządu RP od-
nośnie projektu dyrektywy w sprawie emisji prze-
mysłowych (IPPC), poniżej podaję następujące wy-
jaśnienia.
Komisja Europejska w grudniu 2007 r. opubliko-
wała projekt nowej dyrektywy w sprawie emisji prze-
mysłowych (IPPC), która ma zastąpić siedem aktu-
alnie obowiązujących dyrektyw, m.in. w sprawie zin-
tegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich
kontroli (IPPC), w sprawie ograniczenia emisji nie-
których zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiek-
tów energetycznego spalania (LCP) oraz spalania
odpadów. Projekt zakłada m.in. rewizję i istotne za-
ostrzenie obowiązujących standardów emisyjnych
dla dużych obiektów spalania, zmieniając jednocze-
śnie definicję „źródła spalania” oraz znosząc podział
instalacji na „nowe” i „istniejące”.
Przewiduje się, że przyjęcie projektu w zapropo-
nowanym przez Komisję Europejską brzmieniu może
wywołać w Polsce problemy zasilania w energię elek-
tryczną i ciepło, a także dalszy wzrost cen energii.
Należy zauważyć, że zmiana warunków emisyjnych
niweczy zasadność wykonanych już działań dostoso-
wawczych w sektorze energetycznym.
Prace nad projektem dyrektywy o emisjach prze-
mysłowych (IPPC) toczą się zgodnie z procedurą
współdecydowania, tj. do jej przyjęcia niezbędna jest
zgoda Rady Unii Europejskiej oraz Parlamentu Eu-
ropejskiego. Polska aktywnie uczestniczy na forum
Rady UE w przygotowaniu zapisów dotyczących du-
żych źródeł spalania w projekcie dyrektywy. Nasze
uwagi i argumenty stanowią wkład w dyskusji, w któ-
rej biorą udział także wszystkie państwa członkow-
skie. Natomiast według posiadanych informacji uwa-
gi Parlamentu Europejskiego zmierzają głównie do
zaostrzenia standardów emisyjnych.
Pragnę poinformować, że w chwili obecnej nie
można przesądzić na temat ostatecznego kształtu
dyrektywy. Natomiast minister środowiska, ściśle
współpracując z ministrem gospodarki, przygotował
stanowisko Polski na temat wdrożenia projektu dy-
rektywy o emisjach przemysłowych w związku z ko-
niecznością zaspokojenia potrzeb Polski w zakresie
ciepła i energii elektrycznej. Zostało ono w dniu
2 grudnia br. przyjęte przez Komitet Europejski
Rady Ministrów, a następnie przekazane do Komisji
Europejskiej. W stanowisku znajduje odbicie zarówno
dbałość o stan środowiska, jak i o ograniczenie nega-
tywnych skutków społecznych oraz gospodarczych,
jakie mogłyby wynikać z wdrożenia nowych przepi-
sów. Polska postuluje w nim przesunięcie terminu
wejścia w życie dyrektywy z roku 2016 na rok 2025
(wyniki analizy potwierdzają, że przesunięcie termi-
nu wdrożenia dyrektywy z roku 2016 na rok 2025
jest jak najbardziej korzystne, ze względu na wielkość
ubytków mocy elektrycznej, jak również oszczędność
nakładów inwestycyjnych).
Efektem przyjęcia późniejszego terminu do wdro-
żenia dyrektywy byłoby wykorzystanie naturalnej
wymiany wysłużonych źródeł i rozłożenie kosztów
wdrożenia na dłuższy okres czasu.
Reasumując, minister środowiska w porozumie-
niu z ministrem gospodarki podejmuje wszelkie moż-
liwe działania w ramach procedur legislacyjnych
Unii Europejskiej, mające na celu przede wszystkim
przesunięcie terminu wejścia w życie nowych przepi-

sów dla źródeł energetycznego spalania tak, aby
ograniczone zostały zagrożenia, jakie niesie nowa
dyrektywa dla bezpieczeństwa dostaw energii elek-
trycznej i ciepła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie pracujących (dorabiających)
emerytów tzw. mundurowych
obowiązkowo odprowadzających
składkę emerytalną i rentową
niemających prawa do dodatkowych świadczeń,
a także dorabiających emerytów „cywilnych”
obowiązkowo odprowadzających składkę
– co prawda – jedynie rentową, ale także
niemających prawa do dodatkowych świadczeń,
oraz w kwestii nierównego traktowania
pracujących emerytów wojskowych
niemających prawa do ponownego przeliczenia
tzw. podstawy emerytury z doliczeniem lat
wypracowanych w cywilu (6477)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Czesława Hoca w sprawie
pracujących (dorabiających) emerytów tzw. mundu-
rowych obowiązkowo odprowadzających składkę
emerytalną i rentową, niemających prawa do dodat-
kowych świadczeń, a także dorabiających emerytów
„cywilnych” obowiązkowo odprowadzających skład-
kę – co prawda – jedynie rentową, ale także niemają-
cych prawa do dodatkowych świadczeń, oraz w kwe-
stii nierównego traktowania pracujących emerytów
wojskowych niemających prawa do ponownego prze-
liczenia tzw. podstawy emerytury z doliczeniem lat
wypracowanych w cywilu (SPS-023-6477/08), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej zdaje sobie sprawę z fak-
tu, że regulacje prawne w zakresie opłacania składek
na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia wy-
konywanego po zwolnieniu z zawodowej służby woj-
skowej nie spełniają oczekiwań byłych żołnierzy za-
wodowych pobierających wojskowe świadczenia eme-
rytalne.
Jednak, zgodnie z art. 6 ust. 1 i art. 9 ust. 4 usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
ze zm.), każda osoba pozostająca w stosunku pracy,
wykonująca pracę nakładczą, pracę na podstawie
493
umowy agencyjnej lub umowy zlecenia podlega bez
wyjątku po dniu 31 grudnia 1998 r. obowiązkowo
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu, także
wówczas gdy ma ustalone prawo do emerytury i ren-
ty, w tym również z systemu zaopatrzeniowego.
Składki z tytułu tego ubezpieczenia pracodawca,
jako płatnik, zobowiązany jest odprowadzać do Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych na konto osoby ubez-
pieczonej. Zgromadzone w ten sposób fundusze sta-
nowią przychód Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
i przeznaczane są na wypłatę bieżących świadczeń
emerytalnych i rentowych.
W związku z powyższym unormowania prawne
w zakresie ubezpieczeń społecznych dotyczą wszyst-
kich obywateli, nie wyłączając osób, dla których dal-
sze opłacanie składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe nie zawsze znajduje w pełni swoje odzwier-
ciedlenie w postaci zwiększonej wysokości przysłu-
gującego świadczenia.
Pragnę również poinformować, że wojskowy sys-
tem emerytalny oparty jest na założeniach odmien-
nych niż system ubezpieczeń społecznych. Nabycie
przez żołnierza prawa do emerytury wiąże się wy-
łącznie ze stażem służby wojskowej i uposażeniem
otrzymywanym na ostatnio zajmowanym przez niego
stanowisku służbowym. Zgodnie z art. 5 ustawy
z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U.
z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.) podstawę wymiaru
emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidz-
kiej stanowi uposażenie należne żołnierzowi zawodo-
wemu w ostatnim miesiącu pełnienia zawodowej
służby wojskowej. Emerytura wojskowa przyznawa-
na jest na podstawie zaopatrzeniowego (nieskładko-
wego) systemu emerytalnego i wypłacana z budżetu
państwa. Nie zależy zatem od składek wnoszonych
z tytułu ubezpieczenia społecznego, jak to ma miejsce
w powszechnym systemie emerytalnym, gdzie wyso-
kość emerytury uzależniona jest od stażu pracy i uzy-
skiwanego wynagrodzenia.
Wojskowe przepisy emerytalne przewidują możli-
wość doliczania do wysługi emerytalnej okresów pra-
cy wykonywanej po zwolnieniu z zawodowej służby
wojskowej. Zgodnie z art. 14 ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin
emerytowi wojskowemu, który po zwolnieniu z zawo-
dowej służby wojskowej był zatrudniony przed dniem
1 stycznia 1999 r. w wymiarze czasu pracy nie niż-
szym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy lub
po dniu 31 grudnia 1998 r. podlegał ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowemu, dolicza się, na jego wnio-
sek, okres tego zatrudnienia do wysługi emerytalnej,
w przypadku gdy jego emerytura wynosi mniej niż
75% podstawy jej wymiaru oraz ukończył pięćdzie-
siąty piąty (mężczyźni) lub pięćdziesiąty (kobiety)
rok życia albo też stał się inwalidą. Za każdy rok
okresu zatrudnienia lub ubezpieczenia zaliczonego
do wysługi emerytalnej emeryturę wojskową zwięk-
sza się o 1,3% podstawy jej wymiaru.
494
Wobec powyższego lata pracy w ramach stosun-
ku pracy przynoszą wymierny efekt tylko w przy-
padku emerytów wojskowych, którzy z tytułu po-
siadanej w dniu zwolnienia z zawodowej służby woj-
skowej wysługi emerytalnej nie osiągnęli określo-
nego maksymalnego wymiaru emerytury, tj. 75%
podstawy wymiaru.
Pragnę także wskazać, że również w ramach po-
wszechnego systemu ubezpieczeń społecznych, na
podstawie art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
ze zm.), ustalono, że wskaźnik wysokości podstawy
wymiaru nie może być wyższy niż 250% kwoty bazo-
wej. Tym samym również w tym systemie istnieje
ograniczenie podstawy wymiaru świadczenia.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 5 grud-
nia 2008 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Zgodnie z nowymi regulacjami osoba
pobierająca emeryturę tzw. mundurową, jeżeli speł-
ni ogólne warunki do nabycia prawa do świadczeń
pieniężnych z ubezpieczenia emerytalnego, tj. ukoń-
czy sześćdziesiąt pięć lat życia i posiada dwudzie-
stopięcioletni okres składkowy – będzie mogła wy-
stąpić o przyznanie emerytury z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych. W razie zbiegu uprawnień do
emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
z emeryturą wojskową świadczeniobiorca będzie
miał prawo wyboru świadczenia korzystniejszego.
Przedmiotowa emerytura będzie uwzględniała okre-
sy służby wojskowej na mocy art. 6 ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych jako okresy składkowe. Natomiast jej wy-
sokość zostanie wyliczona zgodnie z powszechnymi
przepisami emerytalnymi.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie szczegółowych i czytelnych
wyjaśnień zasadności i celowości
opodatkowania emerytur i rent (6478)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 25 listopada 2008 r. nr SPS-023-6478/08 do-
tyczącym interpelacji posła pana Czesława Hoca
w sprawie celowości opodatkowania świadczeń eme-
rytalno-rentowych, otrzymanym przy piśmie pani
Jolanty Fedak, ministra pracy i polityki społecznej,
z dnia 5 grudnia nr DUS-07-557-KP/08, wyjaśniam,
co następuje.
Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym pań-
stwem prawnym, w którym konstytucja jest najwyż-
szym prawem, a jej przepisy stosuje się bezpośrednio.
Przepis art. 84 konstytucji stanowi natomiast, że
każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świad-
czeń publicznych, w tym podatków określonych
w ustawie. Podatkiem takim jest między innymi po-
datek opłacany stosownie do postanowień ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.), zwanej dalej „ustawą”. Jest to podatek od do-
chodów osobistych, a zatem każdy, kto uzyskał w roku
podatkowym podlegające opodatkowaniu dochody
(przychody), jest obowiązany do jego zapłacenia
w wysokości określonej przez ustawodawcę.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy źródłem
przychodu są również emerytury i renty. Nie można
jednak zapominać, iż w związku z wprowadzeniem
przepisami ustawy powszechnego podatku dochodo-
wego od osób fizycznych organy rentowe zostały zo-
bowiązane do podwyższenia należnych od dnia
1 stycznia 1992 r. emerytur i rent poprzez ich prze-
liczenie w taki sposób, aby po potrąceniu podatku nie
były niższe niż przed przeliczeniem, a także żeby nie
uległy obniżeniu wskaźniki wysokości świadczenia
i wysokości wynagrodzenia (art. 55 ust. 6 ustawy).
Sposób przeliczenia określony został przepisami za-
rządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia
17 grudnia 1991 r. (M. P. Nr 46, poz. 326).
Jednocześnie dostrzegając trudną sytuację mate-
rialną emerytów i rencistów, zwolniono z opodatko-
wania między innymi:
1) zapomogi otrzymane w przypadku indywidu-
alnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długo-
trwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprze-
kraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
2) otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami
świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną
i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych oraz z zakładowych funduszy rehabilita-
cji osób niepełnosprawnych;
3) świadczenia rzeczowe lub ekwiwalenty pie-
niężne w zamian tych świadczeń otrzymywane przez
emerytów i rencistów w związku z łączącym ich po-
przednio z zakładami pracy stosunkiem służbowym,
stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pra-
cy oraz od związków zawodowych – do wysokości nie-
przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
4) wartość rekompensaty pieniężnej otrzymanej
na podstawie przepisów o zrekompensowaniu okre-
sowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej
oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do
emerytur i rent;

5) zapomogę pieniężną, o której mowa w ustawie
z dnia 20 maja 2005 r. o zapomodze pieniężnej dla
niektórych emerytów, rencistów i osób pobierających
świadczenie przedemerytalne albo zasiłek przedeme-
rytalny w 2007 r.;
6) świadczenia z pomocy społecznej;
7) wartość świadczeń z tytułu realizacji upraw-
nień do ulgowych lub bezpłatnych przejazdów środ-
kami komunikacji miejskiej, przysługujących na pod-
stawie odrębnych przepisów;
8) wartość świadczeń przysługujących na podsta-
wie odrębnych przepisów dotyczących emerytów i ren-
cistów z tytułu abonamentowych opłat telewizyjnych
i radiowych.
Z kolei od świadczeń otrzymywanych przez eme-
rytów i rencistów w związku z łączącym ich uprzed-
nio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, sto-
sunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym
stosunkiem pracy, pobiera się podatek na preferen-
cyjnych zasadach, tj. w formie 10% ryczałtu. Docho-
dów opodatkowanych w ten sposób nie łączy się z do-
chodami opodatkowanymi według skali podatkowej,
co jest korzystne dla podatników, gdyż nie mają one
wpływu na progresję podatkową.
Emeryci i renciści mogą ponadto korzystać z in-
nych rozwiązań przewidzianych w przepisach usta-
wy, mających wpływ na obniżenie obciążeń fiskal-
nych. Należy do nich w szczególności ulga polegająca
na zmniejszeniu dochodu do opodatkowania o wydat-
ki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane
z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych,
poniesione w roku podatkowym przez podatnika bę-
dącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na
którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
W chwili obecnej nie są natomiast prowadzone
prace, których efektem miałoby być zniesienie podat-
ku dochodowego od świadczeń emerytalno-rento-
wych. Emerytury oraz renty są takimi samymi
świadczeniami (dochodami) jak wynagrodzenia za
pracę czy zasiłki dla bezrobotnych, od których rów-
nież pobierany jest podatek dochodowy, mimo iż
w wielu przypadkach ich wysokość jest niższa od
emerytury lub renty oraz stanowią jedyne źródło
utrzymania tych osób. Ponadto szacuje się, że dla
sektora finansów publicznych skutek zwolnienia
z podatku dochodowego emerytur i rent wyniósłby
około 8 mld zł (szacunku dokonano na podstawie da-
nych z zeznań podatkowych za 2007 r.).
Za wyłączeniem z opodatkowania świadczeń eme-
rytalno-rentowych nie przemawia również to, że po-
chodzą one „ze składek na ubezpieczenie społeczne,
które płacone było z wynagrodzenia w okresie pracy,
a od tego wynagrodzenia potrącono już podatek”. Jak
wcześniej zauważono, wprowadzeniu podatku docho-
dowego od osób fizycznych towarzyszyło ubruttowie-
nie krajowych emerytur i rent w taki sposób, aby po
ich potrąceniu wypłacone świadczenie nie było niższe
od świadczeń jakie przysługiwało przed wprowadze-
niem podatku. Ponadto z chwilą wprowadzenia re-
formy ubezpieczeń społecznych składki na ubezpie-
495
czenie emerytalne i rentowe, w części, w jakiej zosta-
ły opłacone ze środków podatnika, zmniejszają pod-
stawę opodatkowania podatkiem dochodowym od
osób fizycznych. W konsekwencji od tej części docho-
dów podatnika podatek nie jest pobierany.
Jednocześnie w przypadku gdy zła sytuacja ma-
terialna podatnika powoduje, iż nie jest on w stanie
wypełnić swoich zobowiązań podatkowych, może
zwrócić się do organu podatkowego z wnioskiem
o ulgę w spłacie zobowiązania podatkowego, stosow-
nie do postanowień art. 67a ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.). Przepis ten przewiduje możli-
wość udzielenia ulgi w spłacie zobowiązań podatko-
wych poprzez:
1) odroczenie terminu płatności podatku lub roz-
łożenie zapłaty podatku na raty,
2) odroczenie lub rozłożenie na raty zapłaty za-
ległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę,
3) umorzenie w całości lub w części zaległości
podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolonga-
cyjnej.
Decyzje w sprawie ulg w spłacie zobowiązań po-
datkowych, o których mowa w ww. przepisie, podej-
mowane są wyłącznie na wniosek podatnika i mają
charakter uznaniowy. Organem właściwym do po-
dejmowania decyzji w sprawie ulg w spłacie zobowią-
zań podatkowych z tytułu podatków stanowiących
dochód budżetu państwa jest, stosownie do § 15 roz-
porządzenia ministra finansów z dnia 22 sierpnia
2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych
(Dz. U. Nr 165, poz. 1371, z późn. zm.), właściwy na-
czelnik urzędu skarbowego, który na podstawie ca-
łokształtu materiału dowodowego ocenia, czy w kon-
kretnej sprawie wystąpiły przesłanki ważnego inte-
resu podatnika lub interesu publicznego i podejmuje
w tym zakresie stosowną decyzję.
Mając powyższe na uwadze, zauważyć należy, iż
polski system podatkowy pomimo objęcia opodatko-
waniem emerytur i rent uwzględnia w dużej mierze
sytuację polskich emerytów i rencistów. Nie można
natomiast zapominać, iż polityka fiskalna jest częścią
polityki budżetowej, która obejmuje ogół decyzji rzą-
du dotyczących wydatków i dochodów sektora finan-
sów publicznych.
Nie zmienia to faktu, iż obniżenie obciążeń podat-
kowych dla ogółu podatników oraz uczynienie podat-
ków bardziej przyjaznych dla podatników jest prio-
rytetem rządu. Wystarczy wspomnieć, że jedną z pierw-
szych decyzji obecnego rządu było opowiedzenie się
za utrzymaniem od 2009 r. skali podatkowej ze staw-
kami 18% i 32%, z jednym progiem podatkowym na
poziomie 85 528 zł oraz kwotą zmniejszającą podatek
w wysokości 556,02 zł. Przy czym wprowadzenie
dwustopniowej skali podatkowej wiąże się z wysoki-
mi kosztami dla sektora finansów publicznych (w roku
budżetowym 2009 jest to 8 mld zł). Dlatego dalsze
obniżanie stawek podatkowych lub rozszerzanie ka-
talogu zwolnień przedmiotowych, mogące skutkować
zmniejszeniem dochodów sektora finansów publicz-
496
nych, wymaga uprzedniej oceny przewidywanych
skutków (kosztów i korzyści) społeczno-gospodar-
czych. Trzeba pamiętać, iż poprzez odpowiedni sys-
tem podatkowy gromadzone są środki finansowe,
które następnie przeznacza się m.in. na pomoc spo-
łeczną, opiekę zdrowotną, oświatę, naukę oraz infra-
strukturę.
Reasumując, pragnę zauważyć, iż przy ocenie
możliwości wprowadzania zmian w systemie podat-
kowym (polegających np. na zwolnieniu z opodatko-
wania emerytur i rent) należy zawsze brać pod uwa-
gę sytuację gospodarczą, w tym obecną sytuację na
rynkach finansowych, które w przyszłości mogą spo-
wodować pogorszenie się kondycji finansów publicz-
nych. Nie należy też zapominać o wspólnotowych
zobowiązaniach Polski w zakresie redukcji deficytu
sektora finansów publicznych, co stało się dodatkowo
ważne po deklaracji o możliwej dacie przyjęcia wspól-
nej waluty. Wśród kryteriów z Maastricht, których
spełnienie jest konieczne, aby przyjąć wspólną walu-
tę, znajduje się kryterium fiskalne określające mak-
symalny poziom deficytu sektora finansów publicz-
nych na poziomie 3% PKB.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie przedłużających się procedur
wypłat rekompensat z tytułu pozostawienia
nieruchomości poza obecnymi granicami RP
(tzw. mienia zabużańskiego) utraconych
w związku z rozpoczętymi działaniami
wojennymi oraz braku obliczeń i publikacji
przez prezesa GUS wskaźnika zmiany cen
nieruchomości (6479)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Czesława Hoca z dnia 13 listopada 2008 r.
w sprawie procedur wypłat rekompensat z tytułu po-
zostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami
Rzeczypospolitej Polskiej uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Powstanie opóźnień w realizacji wypłat rekom-
pensat wynikało z faktu, iż od czasu uchwalenia
przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustawy z dnia
8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi
granicami Rzeczypospolitej Polskiej do dnia 30 wrze-
śnia 2008 r. nie funkcjonował jednolity ogólnopolski
system informatyczny rejestrów, pozwalający na bie-
żącą realizację wypłat.
Powodowało to, że przesyłanie danych osób upraw-
nionych do Banku Gospodarstwa Krajowego przez Mi-
nisterstwo Skarbu Państwa nie mogło odbywać się
w tempie umożliwiającym bieżącą wypłatę rekompen-
sat. Pomimo to w ciągu niespełna 2 lat wypłacono ogó-
łem 6465 rekompensat na kwotę 239 806 528,03 zł.
W celu przyspieszenia wypłat rekompensat został
opracowany i uruchomiony w październiku 2008 r.
w Ministerstwie Skarbu Państwa i urzędach woje-
wódzkich jednolity system informatyczny rejestrów
SIR obsługujący rejestr centralny i rejestry woje-
wódzkie prowadzone przez ministra skarbu państwa
i wojewodów na podstawie art. 19 ustawy z dnia
8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi
granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Dane rejestrowe do systemu SIR wprowadzane są
wyłącznie przez organy potwierdzające prawo do re-
kompensaty, którymi są właściwi wojewodowie. Mi-
nister skarbu państwa realizuje zadania kontrolne
w zakresie kompletności danych i ich prawidłowości
formalnej oraz zadania związane z gromadzeniem
i przekazywaniem do Banku Gospodarstwa Krajo-
wego danych osób uprawnionych z rejestru central-
nego, jak również środków finansowych niezbędnych
do wypłaty rekompensat.
W dniu 28. listopada 2008 r. Ministerstwo Skarbu
Państwa przekazało do Banku Gospodarstwa Krajo-
wego dane osób uprawnionych wygenerowane z no-
wego systemu informatycznego umożliwiające wy-
płatę w grudniu 2008 r. 1206 rekompensat z tytułu
pozostawienia nieruchomości poza obecnymi grani-
cami Rzeczypospolitej Polskiej.
Oznacza to, że w pierwszym miesiącu funkcjono-
wania systemu SIR nastąpiło blisko 3-krotne zwięk-
szenie liczby przekazywanych danych do BGK w sto-
sunku do średniej za okres od stycznia do września
2008 r., co już skutkuje zmniejszeniem kolejki osób
oczekujących na wypłaty rekompensat.
Oceniam, że istniejąca obecnie kolejka osób ocze-
kujących na wypłatę rekompensat zostanie zlikwido-
wana w ciągu ok. 6 miesięcy i w II półroczu przyszłe-
go roku rekompensaty będą już wypłacane w syste-
mie bieżącym, tj. w następnym miesiącu po zatwier-
dzeniu przekazanych przez wojewodów do rejestru
centralnego danych osób uprawnionych.
O kolejności przesyłania przez Ministerstwo
Skarbu Państwa do Banku Gospodarstwa Krajowego
danych osób uprawnionych w nowym systemie infor-
matycznym decydują terminy przekazywania przez
urzędy wojewódzkie kompletnych i prawidłowych da-
nych do rejestru centralnego.
Uprzejmie informuję, że pismem z dnia 10 grud-
nia 2008 r. wojewoda zachodniopomorski został po-
informowany, że z uwagi na nieprzekazanie w listo-
padzie 2008 r. do rejestru centralnego w systemie
SIR ani jednej pozycji rejestrowej w grudniu br. nie

zostaną dokonane wypłaty rekompensat dla osób
uprawnionych z tego województwa. W związku z tym
wojewoda zachodniopomorski został zobligowany do
podjęcia działań w celu wyjaśnienia tego stanu rze-
czy oraz spowodowania wprowadzania do rejestru
wojewódzkiego danych osób oczekujących na wypła-
ty rekompensat z tego województwa, a następnie
przesyłania kompletnych i prawidłowych danych do
rejestru centralnego.
W ramach obowiązujących przepisów ustawy z dnia
8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi
granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz przepisów
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami waloryzacja rekompensat z tytułu
pozostawienia nieruchomości poza obecnymi grani-
cami Rzeczypospolitej Polskiej wypłacanych od grud-
nia 2006 r. przez Bank Gospodarstwa Krajowego
dokonywana jest na podstawie wskaźnika wzrostu
cen towarów i usług konsumpcyjnych.
Wynika to z faktu, iż do chwili obecnej nie zo-
stała wykonana dyspozycja zawarta w art. 5 usta-
wy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieru-
chomościami, dotycząca ogłaszania przez prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego w drodze ob-
wieszczeń w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospo-
litej Polskiej „Monitor Polski” wskaźników zmian
cen nieruchomości.
Ministerstwo Skarbu Państwa w roku bieżącym
dwukrotnie zwracało się do prezesa Głównego Urzę-
du Statystycznego w tej sprawie. Prezes Głównego
Urzędu Statystycznego w piśmie z dnia 29 kwietnia
2008 r. stwierdził, że Główny Urząd Statystyczny
kontynuuje prace, których celem jest opracowywanie
metodologii obliczania wskaźników zmian cen nieru-
chomości na podstawie wiarygodnych źródeł danych
o cenach nieruchomości oraz informacji niezbędnych
do obliczania wskaźników dla poszczególnych typów
nieruchomości. Rozpoczęte działania dotyczące po-
zyskiwania danych, jak również opracowywania me-
todologii obliczania wskaźników pozwolą na opraco-
wanie wskaźników zmian cen wybranych typów nie-
ruchomości.
Ponadto uprzejmie informuję, że obowiązki infor-
macyjne związane z realizacją ustawy z dnia 8 lipca
2005 r. wykonywane są przez Ministerstwo Skarbu
Państwa następująco:
— od sierpnia 2007 r. do chwili obecnej na stronie
internetowej Ministerstwa Skarbu Państwa publiko-
wane są comiesięczne komunikaty na temat przeka-
zywanych do Banku Gospodarstwa Krajowego da-
nych osób uprawnionych oraz dokonanych wypłatach
rekompensat,
— pracownicy Ministerstwa Skarbu Państwa
udzielają informacji osobom zainteresowanym drogą
telefoniczną na temat spraw związanych z realizacją
świadczeń,
— udzielana jest w szerokim zakresie informacja
pisemna (w ciągu 2 lat odpowiedziano na ok. 2,5 tys.
pism).
497
Podawane przez Ministerstwo Skarbu Państwa
osobom uprawnionym terminy wypłat rekompensat
mają charakter orientacyjny, co zawsze jest artyku-
łowane w treści pism, i wynikają z analizy danych
przekazywanych przez poszczególnych wojewodów.
O dokładnym terminie wypłaty świadczeń osoby
uprawnione powiadamiane są przez Bank Gospodar-
stwa Krajowego.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów
Tadeusza Naguszewskiego i Mirona Sycza
w sprawie trudnej sytuacji ekonomicznej
rolników i ich gospodarstw (6481)
W odpowiedzi na pismo z dnia 25 listopada 2008 r.
(znak: SPS-023-6481/08) dotyczące interpelacji po-
słów Tadeusza Naguszewskiego i Mirona Sycza w spra-
wie trudnej sytuacji ekonomicznej rolników i ich go-
spodarstw pragnę przekazać następujące informacje
w przedmiotowej sprawie.
Podstawowym wskaźnikiem sytuacji materialnej
rolników i ich rodzin jest dochód, który stanowi tak-
że jeden z kluczowych parametrów sprawności sek-
tora rolnego. Zagadnienia dotyczące sytuacji docho-
dowej w rolnictwie są przedmiotem szczególnego za-
interesowania Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
(MRiRW). Zapewnienie godziwych dochodów jest jed-
nym z celów wspólnej polityki rolnej (WPR), którą
polskie rolnictwo objęte jest od 2004 r. Stąd polscy
rolnicy mogą obecnie korzystać z mechanizmów
wsparcia przewidzianych w ramach WPR, a także
wsparcia kierowanego w ramach polityk krajowych.
Do podstawowych mechanizmów wdrażanych m.in.
w celu podniesienia dochodów rodzin rolniczych moż-
na zaliczyć płatności bezpośrednie, wsparcie udzie-
lane w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), a także
interwencję w ramach wspólnotowej organizacji ryn-
ków rolnych.
W Polsce stosowany jest uproszczony system jed-
nolitej płatności obszarowej (z ang. SAPS – Single
Area Payment Scheme). Przyznawanie płatności
w ramach powyższego systemu regulują przepisy roz-
porządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 oraz ustawy
z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach
systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. Nr 170,
poz. 1051). System umożliwia pośrednie wsparcie
498
także tych sektorów, które nie są objęte pomocą
w systemie standardowym.
Rolnikowi przysługuje jednolita płatność obsza-
rowa na grunty rolne będące w jego posiadaniu
w dniu 31 maja roku, w którym został złożony wnio-
sek o przyznanie tej płatności, wchodzące w skład
gospodarstwa rolnego i kwalifikujące się do objęcia
tą płatnością, jeżeli:
— w tym dniu posiada działki rolne o łącznej po-
wierzchni nie mniejszej niż 1 ha;
— wszystkie grunty rolne są utrzymywane w do-
brej kulturze rolnej przy zachowaniu wymogów
ochrony środowiska (zgodnie z normami) przez rok
kalendarzowy, w którym został złożony wniosek
o przyznanie tej płatności;
— został mu nadany numer identyfikacyjny
w trybie przepisów o krajowym systemie ewidencji
producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz
ewidencji wniosków o przyznanie płatności.
Jednocześnie należy dodać, iż jednolita płatność
obszarowa jest w Polsce uzupełniana przez krajowe
płatności uzupełniające (z ang. CNDP – Complemen-
tary National Direct Payments), których wielkość
może maksymalnie stanowić 30% płatności w kra-
jach UE-15 na dzień 30 kwietnia 2004 r.
Dodatkowo, w związku z zastosowaniem zasady
stopniowego dochodzenia nowych krajów członkow-
skich do pełnych płatności (phasing-in), poziom płat-
ności bezpośrednich corocznie wzrasta o 10%. Dlate-
go też w 2009 r., zgodnie z przytoczoną zasadą, cał-
kowita pomoc dla rolnictwa (łącznie z pomocą krajo-
wą) wyniesie 90% płatności stosowanych we Wspól-
nocie. W 2008 r. na płatności w ramach jednolitej
płatności obszarowej przeznaczono 4864,727 mln zł,
co stanowi kwotę o 12,5% wyższą niż w roku ubie-
głym. Ponadto, tak jak w poprzednim roku, stosowa-
ne są następujące krajowe płatności uzupełniające:
— płatność do powierzchni upraw podstawowych,
obejmująca m.in. zboża, rośliny oleiste, rośliny wyso-
kobiałkowe, rośliny strączkowe, rośliny motylkowa-
te, len, konopie, orzechy czy plantacje nasienne;
— na płatności te przewidziane zostało 2562,212
mln zł; stawka tej płatności wynosi 269,32 zł/ha do
ww. upraw;
— płatność zwierzęca (do powierzchni upraw ro-
ślin przeznaczonych na paszę uprawianych na trwa-
łych użytkach zielonych), przyznawana proporcjonal-
nie do powierzchni paszowej i do liczby zwierząt
utrzymywanych w historycznym okresie referencyj-
nym; na płatność tę przewidziano 988,767 mln zł,
a jej stawka wynosi 379,55 zł/ha trwałych użytków
zielonych;
— płatność do chmielu, przyznawana w dwóch
częściach: części związanej z aktualną powierzchnią
uprawy i części proporcjonalnej do powierzchni upra-
wianej w historycznym okresie referencyjnym; staw-
ki w przypadku tej płatności wynoszą 407,60 zł/ha
chmielu aktualnie uprawianego oraz 591,50 zł/ha
(więcej niż w 2007 r. o ok. 8%) chmielu uprawianego
w okresie historycznym.
Poza ww. w Polsce kontynuowane są następujące
płatności bezpośrednie:
— płatność energetyczna, która może wynieść
maksymalnie 45 EUR/ha i jest przyznawana do po-
wierzchni obsianych roślinami wykorzystywanymi
na cele energetyczne (produkcja biopaliw); stawka
tego wsparcia w 2008 r. będzie przyznawana na mak-
symalnym poziomie 152,85 zł/ha;
— ponadto przyznawana jest krajowa pomoc do
zakładania plantacji trwałych, która może wynieść
50% kosztów założenia plantacji; dodatkowo produ-
cenci rzepaku mogą uzyskać pomoc de minimis
w wysokości 176 zł/ha;
— płatność cukrowa – przysługuje rolnikowi, któ-
ry spełnia warunki do przyznania jednolitej płatno-
ści obszarowej w danym roku i zawarł umowę dosta-
wy buraków cukrowych w historycznym okresie re-
ferencyjnym; w 2008 r. przeznaczono 498,218 mln zł
na wsparcie z tego tytułu.
Ponadto za 2008 r. stosowane są następujące
nowe rodzaje płatności bezpośrednich:
— płatność do owoców miękkich – przysługuje do
powierzchni uprawy malin lub truskawek objętej
umową przetwarzania; środki przeznaczone na ten
cel wyniosą maksymalnie 65,217 mln zł, z czego
37,499 mln zł pochodzi z budżetu Unii Europejskiej,
a pozostała część (27,717 mln zł) może zostać uzupeł-
niona z budżetu krajowego;
— płatność do pomidorów – od 2008 r. przysługu-
je rolnikowi, który spełnia warunki do przyznania
jednolitej płatności obszarowej i w roku referencyj-
nym dostarczył pomidory do przetworzenia; koperta
finansowa przeznaczona na tę płatność wyniesie
22,809 mln zł.
Z kolei w ramach PROW 2007–2013 przewidzia-
nych jest szereg działań, których celem jest wspar-
cie działalności rolniczej oraz szeroko rozumianego
otoczenia rolnictwa. Do działań, których celem jest
bezpośrednie wsparcie gospodarstw rolnych, zalicza
się m.in.: Wspieranie gospodarowania na obszarach
górskich i innych obszarach o niekorzystnych wa-
runkach gospodarowania (ONW) czy: Program rol-
nośrodowiskowy, w ramach których pomoc udziela-
na jest w postaci zryczałtowanych płatności obsza-
rowych po spełnieniu przez rolnika określonych
zobowiązań, jak również działania typowo inwesty-
cyjne: Modernizacja gospodarstw rolnych, mające zwięk-
szyć efektywność produkcji rolnej, czy: Różnicowa-
nie w kierunku działalności nierolniczej, wspierają-
ce tworzenie w gospodarstwach pozarolniczych źró-
deł dochodów.
Działaniem skierowanym na wsparcie inwestycji
związanych z działalnością rolniczą jest: Moderniza-
cja gospodarstw rolnych. Działanie to adresowane
jest do osób prowadzących gospodarstwo rolne o po-
wierzchni co najmniej 1 ha i wielkości ekonomicznej
nie mniejszej niż 4 ESU, posiadających odpowiednie
kwalifikacje zawodowe. Pomoc w ramach ww. dzia-
łania polega na refundacji 40–60% kosztów kwalifi-
kowalnych inwestycji, która przyczyni się do popra-

wy ogólnych wyników gospodarstwa, nie ma charak-
teru odtworzeniowego i jest ekonomicznie uzasadnio-
na. W zakres kosztów kwalifikowalnych zalicza się
koszty budowy, przebudowy, remontu połączonego
z modernizacją budynków lub budowli wykorzysty-
wanych do produkcji rolnej, zakupu maszyn, urzą-
dzeń, wyposażenia do produkcji rolnej, zakładania,
wyposażenia sadów lub plantacji wieloletnich, budo-
wy albo zakupu elementów infrastruktury technicz-
nej wpływających bezpośrednio na warunki prowa-
dzenia działalności rolniczej. Beneficjenci, którzy
w dniu złożenia wniosku o przyznanie pomocy nie
ukończyli 40. roku życia (młodzi rolnicy) lub operacja
realizowana jest na obszarach o niekorzystnych wa-
runkach gospodarowania (ONW), obszarach Natura
2000 oraz obszarach związanych z wdrażaniem ra-
mowej dyrektywy wodnej, otrzymują refundację 50%
poniesionych kosztów kwalifikowalnych, tj. o 10 punk-
tów procentowych więcej niż pozostali beneficjenci.
Jeśli beneficjentem działania jest młody rolnik i ope-
racja będzie realizowana na obszarach ONW, obsza-
rach Natura 2000 oraz obszarach związanych z wdra-
żaniem ramowej dyrektywy wodnej, może otrzymać
refundację w wysokości 60% kosztów kwalifikowal-
nych. Pierwszy nabór wniosków w ramach omawia-
nego działania został zakończony 13 grudnia 2007 r.
Natomiast informacja o kolejnym naborze wniosków
zostanie podana do publicznej wiadomości przez pre-
zesa ARiMR na stronie internetowej agencji (www.
arimr.gov.pl) oraz w co najmniej jednym dzienniku
o zasięgu ogólnokrajowym na 14 dni przed planowa-
nym terminem uruchomienia naboru.
Działanie: Wspieranie gospodarowania na obsza-
rach górskich i innych obszarach o niekorzystnych
warunkach gospodarowania (ONW) jest instrumen-
tem wsparcia finansowego gospodarstw rolnych po-
łożonych na obszarach, na których produkcja rolni-
cza jest utrudniona ze względu na niekorzystne wa-
runki naturalne. Dopłaty wyrównawcze dla gospo-
darstw rolnych położonych na obszarach górskich
i innych obszarach o niekorzystnych warunkach go-
spodarowania kompensują istniejące utrudnienia
w stosunku do gospodarstw położonych poza grani-
cami ONW. Celem działania jest zapewnienie cią-
głości rolniczego użytkowania ziemi i tym samym
utrzymanie żywotności obszarów wiejskich, zacho-
wanie walorów krajobrazowych obszarów wiejskich
oraz utrzymanie zrównoważonego sposobu gospo-
darowania uwzględniającego aspekty ochrony śro-
dowiska. Pierwszy nabór wniosków w tym działaniu
trwał od dnia 15 marca 2007 r. do dnia 11 czerwca
2007 r. Drugi nabór trwał od dnia 15 marca 2008 r.
do dnia 9 czerwca 2008 r.
W ramach programu rolnośrodowiskowego reali-
zowanych jest 9 pakietów rolnośrodowiskowych:
Pakiet 1. Rolnictwo zrównoważone.
Pakiet 2. Rolnictwo ekologiczne.
Pakiet 3. Ekstensywne trwałe użytki zielone.
499
Pakiet 4. Ochrona zagrożonych gatunków ptaków
i siedlisk przyrodniczych poza obszarami Natura
2000.
Pakiet 5. Ochrona zagrożonych gatunków pta-
ków i siedlisk przyrodniczych na obszarach Natura
2000.
Pakiet 6. Zachowanie zagrożonych zasobów gene-
tycznych roślin w rolnictwie.
Pakiet 7. Zachowanie zagrożonych zasobów gene-
tycznych zwierząt w rolnictwie.
Pakiet 8. Ochrona gleb i wód.
Pakiet 9. Strefy buforowe.
W ramach każdego pakietu znajdują się warianty
rolnośrodowiskowe, które zawierają zestawy zadań
wykraczających poza obowiązujące podstawowe wy-
magania i które nie pokrywają się z innymi instru-
mentami wspólnej polityki rolnej.
Realizacja programu rolnośrodowiskowego ma
przyczynić się do zrównoważonego rozwoju obszarów
wiejskich i zachowania różnorodności biologicznej na
tych terenach.
Głównym założeniem programu jest promowanie
produkcji rolnej opartej na metodach zgodnych z wy-
mogami ochrony środowiska i przyrody. Celem dzia-
łania jest poprawa środowiska przyrodniczego i ob-
szarów wiejskich, w szczególności przywracanie wa-
lorów lub utrzymanie stanu cennych siedlisk użytko-
wanych rolniczo oraz zachowanie różnorodności bio-
logicznej na obszarach wiejskich, promowanie zrów-
noważonego systemu gospodarowania, odpowiednie
użytkowanie gleb i ochrona wód oraz ochrona zagro-
żonych lokalnych ras zwierząt gospodarskich i lokal-
nych odmian roślin uprawnych. Beneficjentem dzia-
łania jest rolnik. Pierwszy nabór wniosków w tym
działaniu trwał od dnia 15 marca 2008 r. do 15 maja
2008 r. Z uwagi na specyfikę pakietu 4 i 5 (koniecz-
ność sporządzenia dokumentacji przyrodniczej) obej-
mował pakiety 1–3 i 6–9. Nabór wniosków w tym
działaniu obejmujący wszystkie pakiety rozpocznie
się w 2009 r.
Celem działania: Różnicowanie w kierunku dzia-
łalności nierolniczej jest podejmowanie lub rozwija-
nie przez rolników, domowników i małżonków rolni-
ków działalności nierolniczej lub związanej z rolnic-
twem, co wpłynie na tworzenie pozarolniczych źródeł
dochodów oraz promocję zatrudnienia poza rolnic-
twem na obszarach wiejskich.
Pomocy udziela się z tytułu podjęcia lub rozwoju
działalności w zakresie:
— usług dla gospodarstw rolnych lub leśnictwa;
— usług dla ludności;
— sprzedaży hurtowej i detalicznej;
— rzemiosła lub rękodzielnictwa;
— robót i usług budowlanych oraz instalacyj-
nych;
— usług turystycznych oraz związanych ze spor-
tem, rekreacją i wypoczynkiem;
— usług transportowych;
— usług komunalnych;
500
— przetwórstwa produktów rolnych lub jadalnych
produktów leśnych;
— magazynowania lub przechowywania towa-
rów;
— wytwarzania produktów energetycznych z bio-
masy;
— rachunkowości, doradztwa lub usług informa-
tycznych.
Beneficjentem działania jest osoba fizyczna ubez-
pieczona na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia
1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników jako
rolnik, małżonek rolnika lub domownik co najmniej
przez 12 miesięcy przed złożeniem wniosku o pomoc.
Pierwszy nabór wniosków w tym działaniu trwał od
dnia 5 czerwca 2008 r. do dnia 7 listopada 2008 r.
Równie ważnym, na co chciałbym zwrócić uwagę,
jest możliwość otrzymania wsparcia przez gospodar-
stwa rybackie z funduszy europejskich.
W poprzednim okresie programowania na działa-
nia inwestycyjne gospodarstwa otrzymywały pomoc
w wysokości 40% środków kwalifikowanych. W bie-
żącym okresie programowania w ramach Europej-
skiego Funduszu Rybackiego zwiększono możliwość
dofinansowania do 60%.
Ponadto Program Operacyjny „Ryby” 2007–2013
poprzez działania wodnośrodowiskowe zapewnia
udzielenie rekompensat dla gospodarstw rybackich
prowadzących w tradycyjny sposób chów i hodowlę
ryb metodami przyjaznymi dla środowiska.
Do innych działań będących w kompetencji MRiRW,
służących (bezpośrednio bądź pośrednio) podniesieniu
wysokości dochodów rodzin wiejskich, a tym samym
będących odpowiedzią na rosnące koszty utrzymania
i produkcji rolnej w Polsce, należą m.in.:
1) Dopłaty ze środków budżetu państwa do skła-
dek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich
Zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpie-
czeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
(Dz. U. Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) stosowane są
dopłaty ze środków budżetu państwa do składek
z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia:
— upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku,
chmielu, tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krze-
wów owocowych, truskawek, ziemniaków, buraków
cukrowych lub roślin strączkowych od zasiewu lub
wysadzenia do ich zbioru od ryzyka wystąpienia
szkód spowodowanych przez huragan, powódź, deszcz
nawalny, grad, piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę,
suszę, ujemne skutki przezimowania oraz przymroz-
ków wiosennych;
— bydła, koni, owiec, kóz, drobiu lub świń od
ryzyka wystąpienia szkód spowodowanych przez
huragan, powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, ob-
sunięcie się ziemi, lawinę oraz w wyniku uboju
z konieczności.
Zgodnie z projektem rozporządzenia Rady Mini-
strów w sprawie wysokości dopłat do składek z tytu-
łu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt gospodar-
skich w 2009 r. przyjętym przez Komitet Rady Mini-
strów dopłaty do składek na 2009 r. wyniosą:
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 ha
upraw;
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 szt.
zwierząt.
Stosowanie dopłat do ww. składek odbywa się na
podstawie umów zawartych przez ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z zakładami ubezpieczeń, które złożą
oferty z warunkami ubezpieczenia upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich.
Zgodnie z ww. ustawą oferty złożyły trzy zakłady
ubezpieczeń, które są zainteresowane podpisaniem
umowy w sprawie dopłat ze środków budżetu pań-
stwa do składek z tytułu zawarcia w 2009 r. umów
ubezpieczenia z producentami rolnymi od ryzyka wy-
stąpienia skutków zdarzeń losowych w rolnictwie,
tj. Powszechny Zakład Ubezpieczeń SA z siedzibą
w Warszawie, Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajem-
nych „TUW” z siedzibą w Warszawie, Concordia Pol-
ska Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajemnych z siedzi-
bą w Poznaniu.
W ww. ustawie stanowi się, że dopłaty do składek
producentów rolnych są stosowane, jeżeli określone
przez zakłady ubezpieczeń stawki taryfowe nie prze-
kraczają:
— przy ubezpieczeniu upraw zbóż, kukurydzy,
rzepaku jarego, rzepiku, ziemniaków lub buraków
cukrowych – 3,5% sumy ubezpieczenia upraw;
— przy ubezpieczeniu rzepaku ozimego, warzyw
gruntowych, chmielu, tytoniu, drzew i krzewów owo-
cowych, truskawek lub roślin strączkowych – 5%
sumy ubezpieczenia.
Zakłady ubezpieczeń mogą jednak określić stawki
taryfowe wyższe niż wyżej wymienione. W przypad-
ku gdy stawki taryfowe ubezpieczenia są wyższe niż
3,5% lub 5%, ale nie przekraczają 6% sumy ubezpie-
czenia, dopłaty są stosowane z tytułu zawarcia umo-
wy ubezpieczenia do składek wg stawek taryfowych
w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio 3,5%
lub 5% sumy ubezpieczenia.
Jednocześnie ministerstwo uprzejmie informuje,
że w celu dalszego usprawnienia systemu ubezpie-
czeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich ustawą
z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o ubezpie-
czeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
oraz ustawy o krajowym systemie ewidencji produ-
centów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewiden-
cji wniosków o przyznanie płatności (Dz. U. Nr 145,
poz. 918) wprowadzono m.in.:
— obniżenie z 30% do 10% wysokości strat
w przypadku huraganu, powodzi, deszczu nawalne-
go, gradu, pioruna, obsunięcia się ziemi, lawiny,
ujemnych skutków przezimowania, przymrozków
wiosennych oraz do 25% wysokości strat w przypad-
ku suszy, warunkujących ubieganie się o odszkodo-
wanie;
— obniżenie do 10% udziału własnego producen-
ta rolnego w szkodzie;

— rozdzielenie ryzyk w zakresie ubezpieczenia
obowiązkowego upraw rolnych od ryzyka wystąpie-
nia szkód spowodowanych przez powódź, suszę, grad,
ujemne skutki przezimowania oraz przymrozki wio-
senne.
Od 1 lipca 2008 r. rolnik, który uzyskał płatności
bezpośrednie do gruntów rolnych w rozumieniu prze-
pisów o płatnościach do gruntów rolnych i oddzielnej
płatności cukrowej, ma obowiązek ubezpieczenia co
najmniej 50% powierzchni upraw. Rolnik ma zatem
obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia z wybra-
nym zakładem ubezpieczeń, który zawarł z mini-
strem właściwym do spraw rolnictwa umowę w spra-
wie dopłat, albo innym wykonującym działalność
ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczenia upraw
zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu,
warzyw gruntowych, drzew i krzewów owocowych,
truskawek, ziemniaków, buraków cukrowych lub ro-
ślin strączkowych, od zasiewu lub wysadzenia do ich
zbioru, od ryzyka wystąpienia szkód spowodowanych
przez powódź, grad, suszę, ujemne skutki przezimo-
wania oraz przymrozki wiosenne.
Rolnik, który nie spełni obowiązku zawarcia
umowy ubezpieczenia obowiązkowego, tj. ubezpie-
czenia co najmniej 50% powierzchni upraw, obowią-
zany będzie do wniesienia opłaty za niespełnienie
tego obowiązku. Wysokość opłaty obowiązującej
w każdym roku kalendarzowym stanowić będzie
równowartość w złotych 2 euro od 1 ha, ustaloną
przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego
przez Narodowy Bank Polski według tabeli kursów
nr 1 w roku kontroli. Opłata za niespełnienie obo-
wiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązko-
wego będzie wnoszona na rzecz gminy właściwej ze
względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę rol-
nika. Powyższe sankcje nie będą jednak stosowane
wobec rolników, w przypadku gdy rolnik nie zawrze
umowy ubezpieczenia obowiązkowego z powodu pi-
semnej odmowy przez co najmniej dwa zakłady
ubezpieczeń, które zawarły z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa umowy w sprawie dopłat, w szcze-
gólności z powodu zaoferowania ubezpieczenia w staw-
kach taryfowych przekraczających 6% sumy ubez-
pieczenia.
Wprowadzenie obowiązku ubezpieczenia upraw
rolnych jest konieczne, ponieważ od 1 stycznia 2010 r.
w przypadku braku ubezpieczenia 50% upraw rol-
nych przez rolników będzie o połowę pomniejszana
wysokość pomocy z budżetu krajowego w przypadku
wystąpienia klęsk.
2) Dostęp do kredytów klęskowych i preferencyj-
nych kredytów inwestycyjnych realizowanych przez
Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
Podmioty zamierzające inwestować w produkcję
rolną lub przetwórstwo produktów rolnych mogą
ubiegać się zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu i kierunków działań Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich
501
realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514, z późn. zm.) o kre-
dyty preferencyjne na:
— kredyt na realizację inwestycji w gospodar-
stwach rolnych, działach specjalnych produkcji rolnej
i przetwórstwie produktów rolnych – symbol nIP;
— kredyt na zakup gruntów rolnych – symbol
nKZ;
— kredyt na utworzenie lub urządzenie gospo-
darstw rolnych przez osoby, które nie ukończyły
40. roku życia – symbol nMR;
— kredyt na utworzenie lub urządzenie gospodar-
stwa rolnego w ramach realizacji zaakceptowanego
przez ministra właściwego do spraw rozwoju wsi
i ministra właściwego do spraw finansów publicznych
programu osadnictwa rolniczego na gruntach Skar-
bu Państwa – symbol nOR;
— kredyt na realizację inwestycji w rolnictwie
i przetwórstwie produktów rolnych przez grupy pro-
ducentów rolnych utworzone na podstawie ustawy
z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów
rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw
(Dz. U. Nr 88, poz. 983, ze zm.) – symbol nGP;
— kredyt na zakup nieruchomości rolnych prze-
znaczonych na utworzenie lub powiększenie gospo-
darstwa rodzinnego w rozumieniu ustawy z dnia
11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego
(Dz. U. Nr 64, poz. 592) – symbol nGR;
— kredyt na realizację inwestycji w zakresie no-
wych technologii produkcji w rolnictwie zapewniają-
cych wysoką jakość produktu – symbol nNT;
— kredyt na realizację inwestycji w ramach „Bran-
żowego programu rozwoju wspólnego użytkowania
maszyn i urządzeń rolnych” – symbol nBR10, „Bran-
żowego programu restrukturyzacji przetwórstwa
ziemniaka na skrobię w Polsce” – symbol nBR 13,
„Programu wspierania restrukturyzacji i moderni-
zacji przemysłu mięsnego, chłodnictwa składowego
i przetwórstwa jaj w Polsce” – symbol nBR 14, „Bran-
żowego programu mleczarstwa” – symbol nBR 15.
Kwota ww. preferencyjnych kredytów nie może
przekroczyć:
— 80% wartości nakładów inwestycyjnych na go-
spodarstwo rolne (lub 95% – linia nOR, 90% – linia
nGR), nie więcej jednak niż 4 mln zł;
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych
w działach specjalnych produkcji rolnej, nie więcej
niż 8 mln zł;
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych w prze-
twórstwie produktów rolnych, nie więcej niż 16 mln zł.
Oprocentowanie płacone przez kredytobiorcę za-
leży od linii kredytowej i nie może być niższe niż
3,5% w skali roku. Kredyt może zostać udzielony
maksymalnie na 15 lat, z wyjątkiem linii nIP i nBR
(8 lat) oraz linii nGR (20 lat). O kredyt mogą ubiegać
się osoby fizyczne posiadające pełną zdolność do
czynności prawnych (z wyłączeniem emerytów), oso-
by prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiada-
jące osobowości prawnej.
502
Procedura ubiegania się o kredyt inwestycyjny
z dopłatami Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa do oprocentowania obejmuje:
— przygotowanie planu inwestycji (poza informa-
cjami wymaganymi przez bank do oceny zdolności
kredytowej plan powinien zawierać cel inwestycji,
strukturę jej finansowania, planowany okres reali-
zacji inwestycji, kierunek produkcji w okresie kredy-
towania, okres kredytowania i karencji w spłacie
kredytu, informacje o posiadaniu odpowiednich kwot
produkcyjnych lub o źródle pozyskania brakujących
kwot produkcyjnych, jeżeli dany rynek objęty jest
systemem kwotowania produkcji, informację o ryn-
kach zbytu, w szczególności jeżeli inwestycja skutku-
je wzrostem produkcji);
— złożenie przez wnioskodawcę w banku wnio-
sku o kredyt wraz z planem inwestycji, oświadcze-
niami sporządzonymi według wzorów udostępnio-
nych przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa oraz kompletem dokumentów wymaga-
nych przez bank.
Agencja zawarła umowy o współpracy w zakresie
udzielania kredytów preferencyjnych z: Bankiem
Polskiej Spółdzielczości SA, Bankiem Gospodarki
Żywnościowej SA, Mazowieckim Bankiem Regional-
nym SA, Gospodarczym Bankiem Wielkopolskim SA,
ING Bankiem Śląskim SA, Bankiem BPH SA, Ban-
kiem Zachodnim WBK SA, Bankiem Polska Kasa
Opieki SA.
3) Zwrot podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego
Zgodnie z ustawą z dnia 10 marca 2006 r. o zwro-
cie podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju na-
pędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej
(Dz. U. Nr 52, poz. 379) producentom rolnym – oso-
bom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom
organizacyjnym nieposiadającym osobowości praw-
nej, będącym posiadaczami gospodarstw rolnych
przysługuje zwrot podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do pro-
dukcji rolnej.
Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. ustawy z dnia 10 mar-
ca 2006 r. kwotę zwrotu podatku ustala się jako ilo-
czyn ilości oleju napędowego zakupionego przez pro-
ducenta rolnego, wynikającej z faktur VAT, i stawki
zwrotu podatku na 1 litr oleju napędowego, obowią-
zującej w dniu złożenia wniosku o zwrot podatku,
w ramach rocznego limitu. Limit ustala się jako kwo-
tę stanowiącą iloczyn stawki zwrotu podatku na
1 litr oleju napędowego, liczby 86 oraz powierzchni
użytków rolnych będących w posiadaniu lub współ-
posiadaniu producenta rolnego, określonej w ewiden-
cji gruntów i budynków, według stanu na dzień
1 kwietnia danego roku.
Wnioski o zwrot podatku akcyzowego producenci
rolni mogą składać w terminach: od 1 marca do
31 marca oraz od 1 września do 30 września danego
roku wraz z fakturami VAT albo ich kopiami, po-
świadczonymi za zgodność z oryginałem przez upo-
ważnionego przez wójta, burmistrza (prezydenta
miasta) pracownika urzędu gminy lub miasta, sta-
nowiącymi dowód zakupu oleju napędowego za okres
6 miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wniosku
o zwrot podatku akcyzowego.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 6 listopada 2007 r. w sprawie stawki zwrotu
podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju na-
pędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej
na 1 litr oleju w 2008 r. (Dz. U. Nr 212, poz. 1555)
stawka zwrotu podatku w 2008 r. została ustalona
w wysokości 0,85 zł na 1 litr oleju, tj. 73,10 zł na
1 ha. W ubiegłym roku stawka zwrotu wynosiła
0,55 zł/l oleju.
4) Do równie ważnych działań służących podnie-
sieniu wysokości dochodów rodzin wiejskich należy
zaliczyć:
— pomoc dla rolników, których gospodarstwa
ucierpiały wskutek suszy i huraganów – na realizację
programu w 2008 r. w zakresie jednorazowych zasił-
ków celowych, dopłat do oprocentowania klęskowych
kredytów preferencyjnych, dopłat z tytułu zużytego
do siewu lub sadzenia materiału siewnego kategorii
elitarny lub kwalifikowany zostały przewidziane
środki w kwocie 245 mln zł;
— uruchomienie nowej edycji programu mikropo-
życzkowego wspierającego mikroprzedsiębiorczość
na obszarach wiejskich przez Fundację Programów
Pomocy dla Rolnictwa FAPA wspólnie z Bankiem
Gospodarstwa Krajowego – mikropożyczki na rozpo-
częcie lub poszerzenie pozarolniczej działalności go-
spodarczej w kwocie do 20 tys. zł;
— poręczenia spłaty kredytów studenckich udzie-
lanych przez ARiMR studentom z obszarów wiej-
skich, które udzielane są przez banki na podstawie
ustawy z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach i kre-
dytach studenckich (Dz. U. Nr 108, poz. 685,
z późn. zm.);
— organizacja turnusów rehabilitacyjnych dla
dzieci rolników indywidualnych ubezpieczonych w Ka-
sie Ubezpieczenia Społecznego Rolników; w latach
1993–2007 z rehabilitacji połączonej z wakacyjnym
wypoczynkiem skorzystało ok. 18 tys. dzieci; w 2008 r.
zostało przygotowanych ok. 1800 miejsc na turnu-
sach dla dzieci z wadami postawy i chorobami ukła-
du ruchu oraz na turnusach dla dzieci z chorobami
układu oddechowego;
— dostarczanie żywności w ramach programu
dostarczania żywności dla najuboższej ludności Unii
Europejskiej realizowanego przez Agencję Rynku
Rolnego; do najbardziej potrzebujących trafią gotowe
artykuły spożywcze w postaci mąki, makaronu, płat-
ków kukurydzianych, musli, kaszy jęczmiennej, mle-
ka UHT, serów żółtych i topionych, cukru oraz dże-
mu; na realizację tego programu w 2009 r. minister
rolnictwa i rozwoju wsi wynegocjował środki pocho-
dzące z budżetu UE w wysokości 102,2 mln euro,
tj. ponaddwukrotnie więcej niż w 2008 r.;
— udzielanie dopłat do mleka i przetworów mlecz-
nych dostarczanych do placówek oświatowych na te-
renie Polski zgodnie z zasadami obowiązującymi

w UE przez Agencję Rynku Rolnego w ramach dzia-
łania: Szklanka mleka, którego celem jest promowa-
nie spożycia mleka i przetworów mlecznych wśród
dzieci uczęszczających do placówek oświatowych;
— dofinansowanie systemu ubezpieczenia spo-
łecznego rolników – dofinansowanie z budżetu pań-
stwa wynosi ponad 90% wydatkowanych środków;
— finansowanie z budżetu państwa składek na
ubezpieczenie zdrowotne za rolników objętych
ubezpieczeniem zdrowotnym, którzy prowadzą dzia-
łalność rolniczą na gruntach rolnych, oraz za do-
mowników;
— przygotowanie wsparcia finansowego wspól-
notowego programu „Owoce w szkole”; aktualnie na
forum Rady (WE) trwają prace nad ramami praw-
nymi dla tego programu; projekt rozporządzenia
Rady (WE) przewiduje budżet 90 mln euro rocznie
na zakup owoców i warzyw, które byłyby bezpłatnie
dystrybuowane w placówkach oświatowych wśród
dzieci w grupie wiekowej 6–10 lat – udział Polski
w środkach przewidzianych na realizację tego pro-
gramu będzie kształtował się na poziomie 9,5 mln
euro rocznie.
Ponadto wszystkie osoby, które znajdują się
w trudnej sytuacji materialnej, mogą zwrócić się do
gminnego ośrodka pomocy społecznej o przyznanie
pomocy, na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.). Pomoc przysługuje, gdy dochód na osobę w ro-
dzinie nie przekracza 351 zł. W przypadku gdy rodzi-
na utrzymuje się z gospodarstwa rolnego, przyjmuje
się, że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się dochód
miesięczny w wysokości 207 zł.
Natomiast rodziny posiadające dzieci mają moż-
liwość skorzystania ze świadczeń rodzinnych przy-
znawanych zgodnie z ustawą z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 22,
poz. 2255, z późn. zm.). Świadczenia te przysługują,
jeżeli dochód na osobę w rodzinie nie przekracza
504 zł netto. W przypadku gdy rodzina lub osoba
ucząca się utrzymuje się z gospodarstwa rolnego,
przyjmuje się, że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się
dochód miesięczny w wysokości 1/12 dochodu ogła-
szanego corocznie w drodze obwieszczenia przez pre-
zesa Głównego Urzędu Statystycznego, który od
września 2008 r. wynosi 185 zł miesięcznie.
Poza tym chciałbym podkreślić, iż Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zaniepokojone sytuacją na
rynku środków produkcji, w tym nawozów mineral-
nych, wielokrotnie podejmowało działania mające na
celu wyjaśnienie przyczyn, jak i zasadności podwyżek
cen dostępnych w Polsce tych nawozów.
Przeprowadzona analiza wykazuje, iż wzrost cen
nawozów mineralnych jest pochodną wielu czynni-
ków. Główny powód to wzrost kosztów produkcji na-
wozów mineralnych. Do wzrostu cen przyczyniają się
również wzrastające koszty pracy i transportu. War-
to zauważyć, iż znaczący wpływ na kształtowanie się
cen nawozów ma również aktualna światowa tenden-
cja zwiększonego popytu na nawozy mineralne w sto-
503
sunku do ich podaży. Sytuacja ta spowodowana jest
m.in. wzrostem areału upraw polowych, na co z ko-
lei wpływają wysokie ceny zbóż i roślin oleistych,
w związku ze zwiększonym popytem na żywność,
m.in. w krajach rozwijających się (Brazylii, Chinach
i Indiach).
Ponadto z dniem 1 maja br. podniesiona została
stawka VAT z 3% do 7% dla nawozów i środków
ochrony roślin, co ma przełożenie na cenę tych pro-
duktów. Jednakże należy zauważyć, że podwyższona
została stawka zryczałtowanego zwrotu podatku dla
rolników ryczałtowych z 5% do 6%, co rekompensuje
podwyżkę stawki podatku na środki produkcji dla
rolnictwa.
Resort rolnictwa, zaniepokojony sygnałami doty-
czącymi utrzymywania się na polskim rynku wyso-
kich cen nawozów mineralnych i świadomy wynika-
jących z tego faktu konsekwencji dla polskiego rolni-
ka, zorganizował w dniu 6 sierpnia 2008 r. wspólne
spotkanie przedstawicieli największych zakładów na-
wozowych: Fosfory, Fosfan, Luvena, Puławy, Anvil,
Police, Kędzierzyn, Gdańskie Zakłady Nawozów Fos-
forowych z przedstawicielami związków i organizacji
rolniczych. W spotkaniu brała również udział pani
Grażyna Henclewska, podsekretarz stanu z Mini-
sterstwa Gospodarki.
W trakcie spotkania producenci przedstawili sy-
tuację na rynku nawozów, wskazując, iż wzrost cen
nawozów spowodowany był głównie cenami energii
i surowców: fosforanów i soli potasowej, w ostatnim
roku ceny tych surowców zwiększyły się nawet
o 300–400%. Przedstawiciele producentów wskazali
ponadto na dodatkowe utrudnienia na rynku surow-
ców polegające na zmianie dotychczasowych zasad
nabywania tych towarów (krótkoterminowe kon-
trakty). Jednocześnie przedstawiciele resortu gospo-
darki zwrócili uwagę na znaczne poprawienie w ostat-
nim półroczu (w stosunku do dwóch ostatnich lat)
wyników finansowych zakładów nawozowych. W tej
sytuacji prowadzący spotkanie minister rolnictwa
i rozwoju wsi zaapelował o to, aby zarówno zyski, jak
i straty wynikające z koniunktury były rozkładane
bardziej równomiernie pomiędzy wszystkich uczest-
ników rynku.
Omawiając sytuację na rynku nawozów mineral-
nych, należy podkreślić, iż Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi popiera każde działania prowadzące
do obniżenia cen nawozów mineralnych, w tym dzia-
łania zmierzające do zniesienia ceł antydumpingo-
wych na nawozy importowane spoza Unii Europej-
skiej, które w obecnej sytuacji mogą stanowić zbędną
i nieuzasadnioną barierę przed importem nawozów
z krajów trzecich, podwyższających koszty dla pro-
ducentów rolnych.
Resort rolnictwa w stanowiskach przekazywa-
nych Ministerstwu Gospodarki, które jest resortem
wiodącym w zakresie postępowań ochronnych, był
przeciwny propozycjom przedłużania stosowania
środków antydumpingowych, m.in. na przywóz sale-
try amonowej z Rosji; środki te zostały jednak prze-
504
dłużone do 2013 r. na mocy rozporządzenia Rady
(WE) nr 661/2008. Resort rolnictwa poparł także
projekt rozporządzenia uchylającego środki anty-
dumpingowe w imporcie mocznika z Białorusi,
Chorwacji, Ukrainy oraz Libii (środki uchylone
w marcu 2008 r. zgodnie z rozporządzeniem Rady
nr 240/2008).
Ponadto należy wskazać, iż pismem z dnia 17 li-
stopada 2008 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi
wystąpił do ministra gospodarki z prośbą o podjęcie
stosownych działań na forum UE mających na celu
uchylenie lub przynajmniej zawieszenie środków an-
tydumpingowych obowiązujących w imporcie chlor-
ku potasu (w tym występującego w nawozach wie-
loskładnikowych) w imporcie z Rosji i Białorusi,
saletry amonowej w imporcie z Rosji i Ukrainy,
a także roztworu mocznika i saletry amonowej
(UAN) w imporcie z Algierii, Białorusi, Rosji i Ukra-
iny. Uchylenie lub zawieszenie obowiązujących w im-
porcie z ww. krajów ceł antydumpingowych na na-
wozy mineralne powinno skutkować zwiększeniem
konkurencyjności na rynku, a w konsekwencji ob-
niżeniem cen nawozów.
Ponadto obecnie w Ministerstwie Rolnictwa i Roz-
woju Wsi trwają prace nad projektem ustawy o zmia-
nie ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospoda-
rowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Głównym
założeniem powyższej ustawy jest wprowadzenie
przepisów mających na celu doprowadzenie do jak
najszybszej sprzedaży nieruchomości Zasobu Wła-
sności Rolnej Skarbu Państwa głównie na rzecz rol-
ników indywidualnych, a przez to poprawy ich kon-
kurencyjności.
Od początku swego działania do końca 2007 r.
Agencja Nieruchomości Rolnych (ANR) przejęła do
Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa nierucho-
mości o powierzchni ponad 4,7 mln ha, głównie po
zlikwidowanych państwowych przedsiębiorstwach
gospodarki rolnej (80%) oraz po Państwowym Fun-
duszu Ziemi.
ANR od ponad 16 lat wykonuje w imieniu Skarbu
Państwa prawo własności i inne prawa rzeczowe
w stosunku do mienia państwowego w rolnictwie.
W powyższym okresie ANR sprzedała nieruchomości
zasobu o łącznej powierzchni ok. 1,8 mln ha, co daje
ok. 38% przejętych gruntów.
Proponowane regulacje przyczynią się do powięk-
szenia gospodarstw rodzinnych, a także umożliwią
dotychczasowym dzierżawcom nabycie dzierżawio-
nych gruntów. Zdaniem Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi powiększenie obszaru gospodarstw
rodzinnych poprzez sprzedaż na zasadach preferen-
cyjnych nieruchomości Zasobu Własności Rolnej
Skarbu Państwa pozytywnie wpłynie na sytuację
ekonomiczną rolników.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi bierze też
udział w pracach mających na celu dostosowanie wy-
sokości czynszów dzierżawnych do aktualnej sytuacji
dzierżawców nieruchomości rybackich Zasobu Wła-
sności Rolnej Skarbu Państwa. Zaproponowano nowy
systemowy sposób naliczania czynszu dzierżawnego
podczas prac nad projektem zmieniającym ustawę
z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nie-
ruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. W ramach
istniejących przepisów uzgadniano tryb postępowa-
nia, systematyzujący zastosowanie pomocy de mini-
mis w formie obniżenia, odroczenia, rozłożenia na
raty lub umorzenia należności czynszowych przez
Agencję Nieruchomości Rolnych.
Regulacje unijne, wspólne dla wszystkich krajów
UE, dotyczą także rynków rolnych.
Rynek mleka i przetworów mlecznych
Produkcja mleka w ramach WPR objęta jest sys-
temem kwotowania. Poza kwotowaniem funkcjonują
mechanizmy dodatkowo wpływające na rynek mleka,
takie jak: skup interwencyjny masła i odtłuszczonego
mleka w proszku, dopłaty do prywatnego przechowy-
wania masła oraz dopłaty do eksportu wybranych
produktów mlecznych. Mechanizmy te mają wymiar
wspólnotowy, są uregulowane w odpowiednich prze-
pisach unijnych i uruchamiane przez Komisję Euro-
pejską. W związku z tym poszczególne kraje UE,
w tym Polska, nie mają możliwości wpływania na
rynek w drodze innych mechanizmów niż wyżej wy-
mienione.
Rok 2007 charakteryzował się wyjątkowo dobrą
koniunkturą na rynku mleka i przetworów mlecz-
nych, spowodowaną m.in. doskonałymi wynikami
eksportu unijnych przetworów mlecznych. W związ-
ku z powyższym ceny przetworów mlecznych, jak
również mleka w skupie osiągnęły bardzo wysoki po-
ziom. Mając to na względzie, w czerwcu 2007 r. Ko-
misja zredukowała stawki refundacji wywozowych
do mleka i przetworów mlecznych do wysoko-
ści 0 EUR/100 kg. Komisja podjęła powyższą decyzję,
kierując się głównie potrzebą ochrony rynku we-
wnętrznego UE przed nadmiernym wywozem pro-
duktów mleczarskich do krajów trzecich oraz z uwa-
gi na dobre wyniki w eksporcie tych produktów.
Jednocześnie Komisja podkreślała, że wprowa-
dzenie zerowych stawek refundacji wywozowych nie
oznacza zlikwidowania mechanizmu dopłat do wy-
wozu produktów mlecznych, a jedynie ich czasowe
zawieszenie, wynikające z oceny bieżącej sytuacji
rynkowej. Komisja zaznaczyła, że refundacje eks-
portowe mogą zostać przywrócone w sytuacji, gdy
bieżący monitoring rynku mleka wykaże taką ko-
nieczność.
Dobra koniunktura na rynku mleka okazała się
jednak krótkotrwała. O ile przez pierwsze półrocze
2008 r. ceny mleka w skupie w Polsce utrzymywały
się powyżej poziomu notowanego w tym samym okre-
sie w 2007 r., to latem 2008 r. spadły już poniżej cen
notowanych rok wcześniej, a w październiku 2008 r.
średnie ceny mleka w skupie ukształtowały się poni-
żej cen obserwowanych w 2006 r.
W związku z powyższym oraz na podstawie wnio-
sków płynących z monitoringu cen i handlu zagra-
nicznego przetworami mlecznymi prowadzonego

przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, jak
również na podstawie postulatów kierowanych z bran-
ży mleczarskiej przeprowadzono analizy możliwości
wystąpienia do Komisji Europejskiej z wnioskiem
o uruchomienie refundacji wywozowych. Prowadzo-
ne były również rozmowy z innymi krajami człon-
kowskimi w celu uzyskania poparcia dla tej inicja-
tywy na forum Unii Europejskiej. Z informacji uzy-
skanych od innych krajów członkowskich wynikało,
że w ich opinii nie zachodzi jeszcze konieczność po-
nownego uruchamiania refundacji wywozowych.
Ponadto zdaniem niektórych krajów ponowne wpro-
wadzenie refundacji wywozowych nie wpłynęłoby
znacząco na poprawę sytuacji rynkowej. Zarówno
Komisja Europejska, jak i niektóre państwa człon-
kowskie nie wykluczały jednak konieczności podję-
cia działań interwencyjnych w przypadku dalszego
obniżania się cen produktów mlecznych. Tym nie-
mniej w dniu 24 października 2008 r. minister rol-
nictwa i rozwoju wsi wystąpił do Komisji z wnio-
skiem o pilne przywrócenie refundacji wywozowych
do przetworów mlecznych.
Kwestia przywrócenia refundacji wywozowych
została podniesiona przez delegację polską także na
posiedzeniu Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej
Organizacji Rynków Rolnych w dniu 20 listopada
2008 r. Ponadto w dniu 28 listopada 2008 r. minister
rolnictwa i rozwoju wsi ponownie przedstawił wnio-
sek Polski o pilne przywrócenie refundacji wywozo-
wych na posiedzeniu Rady Unii Europejskiej ds. Rol-
nictwa i Rybołówstwa.
Komisja Europejska przyjęła do wiadomości wnio-
sek Polski o przywrócenie refundacji do artykułów
mleczarskich. Jednocześnie Komisja zapewniła o sta-
łym monitoringu sytuacji na rynku mleka i przetwo-
rów mlecznych, a także ponownie podkreśliła, że
biorąc pod uwagę obecny kryzys finansowy i proble-
my z płynnością przedsiębiorstw, wprowadzenie re-
fundacji nie stanowiłoby rozwiązania trudnej sytu-
acji na rynku mleka. Komisja stwierdziła również,
iż w okresie następnych kilku tygodni nie należy spo-
dziewać się radykalnych ruchów w zakresie kolejnych
instrumentów interwencyjnych czy refundacji na
rynku mleka.
W tej sytuacji Polska będzie kontynuowała dzia-
łania w zakresie przywrócenia refundacji wywozo-
wych do przetworów mlecznych.
Ponadto Komisja wskazała, że z ewentualnym
wprowadzeniem refundacji wywozowych należy po-
czekać na wpływ na rynek przyjętego w dniu 13 li-
stopada 2008 r. mechanizmu dopłat do prywatnego
przechowywania masła. W związku z obecną sytu-
acją popytowo-podażową przejawiającą się w obniże-
niu średnich cen masła w Unii Europejskiej do pozio-
mu ceny interwencyjnego zakupu Komisja Europej-
ska uznała za wskazane zredukować zaistniałą nie-
równowagę rynkową poprzez wcześniejsze urucho-
mienie dopłat do prywatnego przechowywania, tj.
z dniem 1 stycznia 2009 r. Dopłaty te są zwykle uru-
chamiane w okresie od 1 marca do 15 sierpnia każ-
505
dego roku kalendarzowego w celu likwidacji sezono-
wych nadwyżek tłuszczu mlecznego w okresie letnim
i mogą obejmować okres od minimum 90 do maksy-
malnie 210 dni przechowywania.
Zgodnie z przedłożonym projektem rozporządze-
nia Komisji dopłaty zostaną wypłacone jedynie wów-
czas, gdy przechowywanie masła będzie trwało od
minimum 90 do maksymalnie 227 dni. W celu zapo-
bieżenia zbyt szybkiemu wprowadzeniu masła do ob-
rotu rynkowego po okresie przechowywania będzie
ono mogło być wycofywane z magazynów dopiero od
16 sierpnia 2009 r., co powinno – przynajmniej czę-
ściowo – zapobiec zbyt szybkiemu spadkowi cen w okre-
sie wiosenno-letnim. Projekt tego rozporządzenia
został poparty przez Polskę.
W dniu 17 listopada 2008 r. z inicjatywy ministra
rolnictwa i rozwoju wsi odbyło się spotkanie branży
mleczarskiej. Tematem spotkania była przyszłość
sektora mleczarskiego w Polsce, także w kontekście
rezultatów przeglądu wspólnej polityki rolnej. Naj-
istotniejszymi kwestiami poruszanymi podczas spo-
tkania były: zwiększenie konkurencyjności na rynku
mleka oraz wydajności produkcji, a także zintensyfi-
kowanie działań promujących spożycie polskich ar-
tykułów mleczarskich w kraju i za granicą. Podczas
spotkania minister rolnictwa i rozwoju wsi zapropo-
nował powołanie zespołu ds. opracowania koncepcji
przyspieszenia działań konsolidacyjnych oraz zwięk-
szenia efektywności wsparcia w ramach PROW na
lata 2007–2013 w sektorze mleczarskim. Zespół ten
został powołany na mocy zarządzenia nr 31 mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 5 grudnia 2008 r.,
a w jego skład weszli przedstawiciele branży mleczar-
skiej, kadry naukowej, Agencji Rynku Rolnego, Agen-
cji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, Głów-
nej Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-
-Spożywczych oraz resortu.
Rynek mięsa czerwonego
Od momentu przystąpienia Polski do Unii Euro-
pejskiej polityka na rynku mięsa czerwonego jest
prowadzona i realizowana w ramach instrumentów
wspólnej polityki rolnej (WPR). Zasady funkcjono-
wania wspólnotowego rynku wieprzowiny i wołowi-
ny reguluje obecnie rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/
2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające
wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy
szczegółowe dotyczące niektórych produktów rol-
nych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organi-
zacji rynku).
Przewiduje ono następujące instrumenty, które
mogą być zastosowane na rynkach wieprzowiny, wo-
łowiny i mięsa baraniego:
— środki interwencyjne w postaci dopłat do pry-
watnego przechowywania (wieprzowina, wołowina,
baranina) lub skupu interwencyjnego (wieprzowina,
wołowina);
— refundacje wywozowe (wieprzowina, wołowina);
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku wywołanych rozprze-
506
strzenianiem się chorób zwierzęcych (wieprzowina,
wołowina, baranina).
Decyzje o uruchomieniu poszczególnych instru-
mentów podejmuje Komisja Europejska, po zasię-
gnięciu opinii Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej
Organizacji Rynków Rolnych, w którego posiedze-
niach biorą udział przedstawiciele Komisji i krajów
członkowskich.
W ramach wspólnej polityki rolnej realizowane są
obecnie na tych rynkach:
— zgodnie z rozporządzeniem KE nr 1043/2008
z dnia 23 października 2008 r. ustanawiającym
refundacje wywozowe w sektorze wieprzowiny,
refundacje do wywozu kiełbas i przetworów wie-
przowych,
— zgodnie z rozporządzeniem KE nr 1044/2008
z dnia 23 października 2008 r. ustanawiającym re-
fundacje wywozowe w sektorze wołowiny i cielęciny,
refundacje do wywozu mięsa wołowego świeżego,
schłodzonego i mrożonego.
Rynek zbóż
Krajowy rynek zbóż jest powiązany z rynkiem
wspólnotowym i światowym. Wyjątkowa koniunktu-
ra na krajowym rynku po zbiorach w roku gospodar-
czym 2007/2008 wynikała m.in. z korzystnych zbio-
rów w Polsce oraz nieurodzaju w krajach głównych
producentów zbóż. W podejmowanych ocenach sytu-
acji na rynku krajowym nie można pomijać nieko-
rzystnej sytuacji na światowym rynku finansowym
oraz związanej z tym recesji gospodarczej w skali
światowej, której skutki wpływają również na gospo-
darkę polską. Odpływ kapitału z rynków żywnościo-
wych oraz spowolnienie gospodarki światowej powo-
dują zmniejszenie zapotrzebowania na żywność, co
przekłada się również na spadek cen produktów rol-
niczych.
Analiza obecnej oraz prognozowanej sytuacji na
rynku zbóż wskazuje, że w skali światowej rok go-
spodarczy 2008/2009 po raz pierwszy od wielu lat
będzie charakteryzował się zrównoważeniem popytu
i podaży. Prognoza Międzynarodowej Rady Zbożowej
z końca października 2008 r. zakłada, że zużycie zbóż
na świecie wyniesie 1,75 mld ton przy zbiorach na po-
ziomie 1,77 mld ton.
Znaczący wzrost zbiorów wystąpił m.in. w Unii Eu-
ropejskiej, wg informacji Komisji Europejskiej o prawie
19%, do ok. 311 mln ton, a Wspólnota w roku gospodar-
czym 2008/2009 powróciła do pozycji eksportera netto
zbóż. Wysokie zbiory odnotowano na Ukrainie – ok.
49 mln ton i w Rosji – 102 mln ton. W porównaniu
z rokiem ubiegłym tegoroczne zbiory zbóż na Ukrainie
są wyższe o 64%, a w Rosji o ponad 27%.
Wyższe, niż wcześniej zakładano, są również zbio-
ry zbóż w Polsce. Według szacunków Głównego Urzę-
du Statystycznego z dnia 25 września 2008 r. tego-
roczne zbiory zbóż wyniosły 27,1 mln ton, tj. na po-
ziomie roku ubiegłego oraz wyższe o 1,4% od średniej
zbiorów z lat 2001–2005. Krajowe zużycie zbóż w związ-
ku ze zmniejszeniem zapotrzebowania na pasze wy-
nikającym ze spadku pogłowia trzody chlewnej oce-
niane jest na ok. 1 mln ton mniej niż przed rokiem,
tj. ponad 25 mln ton.
Poprzedni rok gospodarczy przyniósł odbudowę
zapasów zbóż na rynku krajowym do poziomu ok.
2 mln ton. Umożliwiły to wyższe o ok. 1 mln ton
zbiory zbóż niż ich zużycie oraz wyższy o ok. 0,5 mln
ton import zbóż niż ich eksport. Biorąc pod uwagę
tegoroczne zbiory zbóż, należy się spodziewać dalszej
odbudowy zapasów do średniego poziomu z ostatnich
lat (ok. 3 mln ton zbóż).
Należy pamiętać, że sytuacja na krajowym rynku
zbóż w ubiegłym roku gospodarczym kształtowana
była przez korzystne zbiory zbóż w Polsce oraz ich
niedobór na rynkach światowym i wspólnotowym.
W roku gospodarczym 2008/2009, a zwłaszcza w lip-
cu oraz pierwszej połowie sierpnia, sytuację na tym
rynku kształtowały informacje o korzystnych zbio-
rach na całym świecie oraz wyjątkowo negatywnym
wpływie suszy na zbiory w Polsce.
Utrzymujące się w tym okresie wyższe ceny zbóż
w Polsce niż w większości krajów UE spowodowały
korzystne warunki do przywozu zboża. Ze wstępnych
danych Ministerstwa Finansów wynika, że w okresie
od 1 lipca do końca września br. do Polski zaimpor-
towano ok. 734,5 tys. ton zbóż, w tym 417 tys. ton
pszenicy i 200 tys. ton kukurydzy.
Przywożone zboże pochodziło głównie z Niemiec,
Czech, Węgier i Ukrainy. Należy podkreślić, iż 63%
zbóż zaimportowanych w tym okresie było sprowa-
dzonych w lipcu, kiedy rynek krajowy borykał się
z niedoborami wynikającymi z braku podaży ziarna
z nowych zbiorów.
System ochrony celnej jest stałym elementem
funkcjonowania rynku zbóż we Wspólnocie. Od stycz-
nia 2008 r. ochrona celna na tym rynku została za-
wieszona z uwagi na występujący niedobór zbóż na
rynku Wspólnoty. Pomimo prognoz o negatywnym
wpływie suszy na poziom tegorocznych zbiorów zbóż
w Polsce, które to informacje w skali kraju nie po-
twierdziły się, minister rolnictwa i rozwoju wsi
w dniu 18 sierpnia br. przesłał do Komisji Europej-
skiej wniosek o przywrócenie ochrony celnej na
wspólnotowym rynku zbóż.
Niezależnie od przesłanego wniosku na forum Ko-
mitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Ryn-
ków Rolnych Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
starało się o poparcie wniosku wśród krajów człon-
kowskich zarówno na poziomie Komisji Europejskiej,
jak i Rady Ministrów UE. Podczas posiedzenia Rady
Ministrów UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa, które
odbyło się w dniach 29–30 września 2008 r., minister
rolnictwa i rozwoju wsi zwrócił uwagę Komisji Euro-
pejskiej na szczególnie trudną sytuację polskich rol-
ników spowodowaną dużą podażą zbóż na rynku
w obecnym sezonie.
Podczas posiedzenia Komitetu Zarządzającego ds.
Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych w dniu 16 paź-
dziernika Komisja Europejska podjęła decyzję o przy-
wróceniu ochrony celnej. Zgodnie z opublikowanym
w dniu 23 października rozporządzeniem Komisji

(WE) nr 1039/2008 przywraca się cła w imporcie
zbóż do UE na zasadach, jakie obowiązywały przed
ich zawieszeniem.
Na podstawie obiektywnych informacji nie można
potwierdzić, że import zbóż z Ukrainy stanowi szcze-
gólne zagrożenie dla krajowego rynku. Uprzejmie
informuję, że sprawa obrotu artykułami rolno-spo-
żywczymi zwłaszcza z Ukrainą nakazuje szczególną
ostrożność w formułowaniu czy też powielaniu nie-
sprawdzonych informacji i zarzutów. To dzięki otwar-
ciu tego rynku na polskie artykuły rolno-spożywcze
już w I półroczu br. rozwiązane zostały m.in. proble-
my nadwyżek na rynku wieprzowiny.
Chciałbym zaznaczyć, iż w celu poprawy warun-
ków społeczno-ekonomicznych ludności terenów wiej-
skich resort rolnictwa prowadzi aktywne działania
na forum wspólnotowym. Szczególne znaczenie miał
udział Polski w przeglądzie wspólnej polityki rolnej
(ang. Health Check) oraz rozpoczętej debaty nt. przy-
szłości wspólnej polityki rolnej po 2013 r.
Porozumienie w ramach Health Check osiągnię-
te podczas posiedzenia Rady Ministrów UE ds. Rol-
nictwa i Rybołówstwa w dniach 18–20 listopada
2008 r. realizuje większość polskich postulatów za-
wartych w stanowisku rządu RP przyjętym przez
KERM w dniu 17 czerwca 2008 r., zarówno tych
pozwalających na uproszczenie i poprawę efektyw-
ności tej polityki w skali UE i w Polsce, jak również
postulatów finansowych. W toku prac w ramach He-
alth Check przyjęto bardzo wiele istotnych dla Pol-
ski postanowień, m.in.:
— wydłużenie możliwości stosowania w Polsce
uproszczonego systemu płatności bezpośrednich
(SAPS) do 2013 r.;
— opóźnienie terminu wdrażania pakietu C (dobro-
stan zwierząt) systemu wzajemnej zgodności (cross-
-compliance);
— zwiększenie kopert płatności bezpośrednich
nowych państw członkowskich o pulę 90 mln euro
rocznie w latach 2010, 2011, 2012; środki te zostały
podzielone proporcjonalnie do krajowych pułapów
płatności bezpośrednich, tj. kwot, jakie państwa te
uzyskają w 2013 r. (UE-10) oraz 2016 r. (BG i RO);
— utrzymanie środków przewidzianych na płat-
ności do owoców miękkich, których roczny limit dla
Polski wynosi 11,04 mln euro;
— złagodzenie pierwotnej propozycji Komisji do-
tyczącej wsparcia powiązanego z produkcją w sekto-
rach: suszu paszowego, lnu i konopi uprawianych na
włókno oraz skrobi ziemniaczanej;
— stopniowe zwiększanie kwot mlecznych w okre-
sie od roku kwotowego 2009/2010 do roku kwotowe-
go 2013/2014 o 1% rocznie (łącznie o 5,1%);
— zachowano dotychczasowy zakres interwencji
na rynku mleka w odniesieniu do skupu masła i od-
tłuszczonego mleka w proszku po stałych cenach
w ramach dotychczasowych limitów (odpowiednio
30 tys. ton, 109 tys. ton), a także dopłaty do prywat-
nego przechowywania masła.
507
W rezultacie starań Polski porozumienie to zawie-
ra także dwa elementy szczególnie istotne z punktu
widzenia dyskusji na temat kształtu wspólnej polity-
ki rolnej po 2013 r. Pierwszym z nich jest przezna-
czenie dla nowych państw członkowskich środków
w wysokości 360 mln euro (w tym dla Polski 90 mln
euro) na realizację nowych zadań w ramach WPR
w latach 2010–2012. Drugim elementem jest zobo-
wiązanie Komisji i Rady do przeanalizowania proble-
mu dużego zróżnicowania płatności bezpośrednich
w skali UE i zaproponowania jak najszybszego przed-
stawiania odpowiednich rozwiązań. Tym samym wy-
nik porozumienia politycznego ma dla Polski istotne
pozytywne znaczenie nie tylko z punktu widzenia
kształtu tej polityki do 2013 r., ale także z uwagi na
ukierunkowanie dyskusji o przyszłości WPR po 2013 r.
w zgodzie z polskimi priorytetami.
Rozwiązania przyjęte w ramach Health Check
wyznaczają dalsze ramy dyskusji nad przyszłością
WPR po roku 2013. Rząd RP uczestniczy we wszyst-
kich możliwych aspektach debaty w zakresie przy-
szłości tej polityki i wyznaczenia jej nowych systemo-
wych ram. W tym zakresie Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi opracowało dokument pt. „Polska wi-
zja wspólnej polityki rolnej po 2013 r.”, przyjęty przez
KERM w dniu 21 listopada 2008 r. Przedstawiając
swoją wizję WPR po 2013 r., Polska wskazuje na po-
żądane i osiągalne wspólnotowe cele (europejską
wartość dodaną), ale także na konieczność uwzględ-
nienia specyficznych uwarunkowań naszego kraju,
którego sektor rolny i obszary wiejskie stanowią zna-
czącą część rolnictwa i obszarów wiejskich UE-27.
W dokumencie tym podkreślono konieczność zapew-
nienia równych warunków konkurencji dla sektora
rolnego w Polsce w stosunku do innych państw człon-
kowskich, co będzie możliwe tylko w ramach wspól-
notowego mechanizmu finansowania polityki rolnej
UE (solidarność finansowa). Realizacja tego dążenia
wymaga m.in. zmian w kryteriach podziału między
państwa członkowskie środków na płatności bezpo-
średnie, które powinny być oparte o realne i obiek-
tywne kryteria odnoszące się do wymogów nakłada-
nych na producentów rolnych. Ponadto Polska pod-
trzymuje postulat upraszczania mechanizmów WPR,
wskazując na konieczność zachowania ewolucyjnej
ścieżki zmian wspólnej polityki rolnej w celu jej do-
stosowania do nowych zadań i uwarunkowań poprzez
eliminację tych instrumentów, które utraciły rację
bytu, i wprowadzanie nowych, poprawiających sku-
teczność i efektywność tej polityki.
W odniesieniu do kwestii prowadzenia dialogu
z rolnikami pragnę podkreślić, iż resort rolnictwa na
bieżąco współpracuje z organizacjami rolniczymi
i samorządem rolniczym. Prowadzone są liczne de-
baty na temat sytuacji w rolnictwie, podczas których
wspólnie z przedstawicielami organizacji rolniczych
i samorządu rolniczego wypracowywane są rozwią-
zania mające na celu poprawę warunków produkcji
rolniczej i podniesienie dochodów rolników. Dodatko-
wo należy zaznaczyć, iż z inicjatywy ministra rolnic-
508
twa i rozwoju wsi oraz członków kierownictwa resor-
tu organizowane są spotkania z branżowymi organi-
zacjami rolniczymi mające na celu omówienie proble-
mów, z jakimi borykają się aktualnie poszczególne
branże, oraz ich przyszłości. Mając powyższe na uwa-
dze, w listopadzie odbyłem szereg spotkań z organi-
zacjami rolniczymi. Dla przykładu chciałbym wska-
zać, że w dniu 17 listopada 2008 r. spotkałem się
z przedstawicielami organizacji rolniczych działają-
cych w sektorze mleczarskim, z którymi prowadzona
była dyskusja na temat reformy rynku mleka. Tego
dnia również miało miejsce spotkanie z Zarządem
Związku Zawodowego Centrum Narodowe Młodych
Rolników, którego tematem był aktualny stan rolnic-
twa. W dniu 21 listopada 2008 r. uczestniczyłem
w IV Kongresie Spółdzielczości, na którym zaprezen-
towano przygotowywane w resorcie rolnictwa zmia-
ny w regulacjach prawnych dotyczących spółdzielczo-
ści rolniczej. W dniu 25 listopada 2008 r. odbyłem
spotkanie z członkami Federacji Związków Praco-
dawców – Dzierżawców i Właścicieli Rolnych. Nato-
miast dnia 27 listopada 2008 r. spotkałem się z człon-
kami Polskiego Związku Zrzeszeń Producentów
Chmielu. Również w grudniu odbywały się spotkania
ministra rolnictwa i rozwoju wsi, a także członków
kierownictwa resortu z organizacjami rolniczymi
i samorządem rolniczym.
Pragnę podkreślić, iż Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi, mając na uwadze przestrzeganie za-
sad dialogu społecznego, udziela odpowiedzi na
wszelkie wystąpienia organizacji rolniczych i samo-
rządu rolniczego w sprawie sytuacji w rolnictwie oraz
w ramach konsultacji społecznych przekazuje tym
podmiotom projekty aktów prawnych do zaopiniowa-
nia. Ponadto przedstawiciele organizacji rolniczych
i samorządu rolniczego są zapraszani na konferencje
naukowe poświęcone zagadnieniom rolnictwa, biorą
udział w konferencjach prasowych oraz konsultowa-
ne są z nimi stanowiska resortu na posiedzenia unij-
nych grup roboczych zajmujących się problematyką
rolnictwa. Przedstawiciele organizacji rolniczych
i samorządu rolniczego wchodzą także w skład orga-
nów opiniodawczo-doradczych powołanych przy mi-
nistrze rolnictwa i rozwoju wsi.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, biorąc pod
uwagę zgłaszane przez organizacje rolnicze problemy
i propozycje rozwiązań, podejmuje na forum Unii Eu-
ropejskiej interwencje w celu wprowadzenia nadzwy-
czajnych działań przyczyniających się do ochrony
unijnego rynku i poprawy warunków gospodarowa-
nia. Ostatnia skuteczna inicjatywa dotyczyła wpro-
wadzenia ceł na importowane zboże i była reakcją na
bardzo niskie ceny skupu w kraju. W dniu 23 paź-
dziernika 2008 r. rozporządzeniem Komisji (WE)
nr 1039/2008 przywrócone zostały cła w imporcie
zbóż do UE na zasadach, jakie obowiązywały przed
ich zawieszeniem.
Chciałbym zaznaczyć, że resort rolnictwa docenia
również potrzebę tworzenia warunków dla wyraża-
nia przez organizacje rolnicze i samorząd rolniczy
swoich stanowisk na forum ponadnarodowych orga-
nizacji rolniczych reprezentujących interesy rolni-
ków indywidualnych wobec instytucji Unii Europej-
skiej, do których przynależą. W tym celu z budżetu
państwa w latach 2008–2013 dofinansowywane są,
w formie dotacji celowej, koszty uczestnictwa pol-
skich organizacji rolniczych w strukturach ponadna-
rodowych organizacji.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Naguszewskiego i Mirona Sycza
w sprawie usług z zakresu pośrednictwa pracy
(6483)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 25 listopada 2008 r. (znak: SPS-023-6483/
08) przekazujące interpelację panów posłów Tade-
usza Naguszewskiego i Mirona Sycza z dnia 18 listo-
pada 2008 r. w sprawie usługi pośrednictwa pracy
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 2008 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) usługę
pośrednictwa w Polsce realizują publiczne służby za-
trudnienia, Ochotnicze Hufce Pracy i agencje zatrud-
nienia. Powszechna usługa pośrednictwa pracy dla
osób bezrobotnych świadczona jest przez publiczne
służby zatrudnienia, w szczególności zaś przez pod-
ległe samorządom powiatowe urzędy pracy, a także
w części dotyczącej pośrednictwa do pracy za granicą
w ramach sieci Eures przez wojewódzkie urzędy pra-
cy. Powszechną usługę pośrednictwa pracy dla mło-
dzieży w wieku 15 – 25 lat realizują Ochotnicze Huf-
ce Pracy. Prywatną usługę pośrednictwa pracy
świadczy w Polsce: 2579 agencji zatrudnienia reali-
zujących pośrednictwo pracy na terenie Rzeczypo-
spolitej Polskiej, 2317 agencji zatrudnienia realizują-
cych pośrednictwo pracy obywateli polskich do pracy
za granicą u pracodawców zagranicznych oraz 2170
agencji zatrudnienia oferujących pracę tymczasowa
(stan na 10 grudnia 2008 r., źródło: Krajowy Rejestr
Agencji Zatrudnienia). Należy dodać, iż każda z agen-
cji zatrudnienia w ramach swojej działalności może
realizować kilka usług na rynku pracy.
Pośrednictwo pracy jako jedna z podstawowych
usług rynku pracy świadczona przez publiczne służ-
by zatrudnienia zgodnie z art. 36 ustawy o promocji

zatrudnienia i instytucjach rynku pracy polega
w szczególności na udzielaniu pomocy bezrobotnym
i poszukującym pracy w uzyskaniu odpowiedniego
zatrudnienia oraz pracodawcom w pozyskaniu pra-
cowników o odpowiednich kwalifikacjach. Urzędy
pracy pozyskują oferty pracy i upowszechniają je za-
równo w swoich siedzibach, jak i na stronach inter-
netowych publicznych służb zatrudnienia poprzez
wykorzystanie internetowej bazy ofert pracy udo-
stępnionej przez ministra właściwego do spraw pra-
cy. Pośrednicy pracy udzielają informacji pracodaw-
com o kandydatach do pracy w związku ze zgłasza-
nymi przez nich ofertami pracy, a także informują
osoby bezrobotne, poszukujące pracy i pracodawców
o sytuacji na lokalnym rynku pracy i przewidywa-
nych zmianach w tym zakresie. Pośrednictwo pracy
świadczone przez publiczne służby zatrudnienia jest
nieodpłatne i realizowane zgodnie z zasadami do-
stępności dla osób bezrobotnych, poszukujących
pracy i pracodawców, dobrowolności, przez co rozu-
mie się wolne od przymusu korzystanie z tej usługi,
równości w udzielaniu informacji, jawności oznacza-
jącej udostępnienie każdej zgłoszonej do urzędu pra-
cy oferty pracy do wiadomości osób bezrobotnych
i poszukujących pracy.
Należy dodać, iż zgodnie z art. 38 ww. ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
poradnictwo zawodowe i informacja zawodowa sta-
nowi odrębną usługę rynku pracy i świadczone jest
nieodpłatnie bezrobotnym, poszukującym pracy i pra-
codawcom. Bezrobotni i poszukujący pracy korzysta-
jący z tej usługi mogą uzyskać pomoc w wyborze od-
powiedniego zawodu, miejsca zatrudnienia, nabycia
nowych kwalifikacji czy poszerzenia posiadanych.
Pracodawcy również bezpłatnie otrzymują pomoc
w doborze kandydatów do pracy oraz pomoc doradczą
w tym zakresie.
Uprzejmie informuję, iż 6 grudnia 2008 r. Sejm
przyjął i skierował do Senatu przygotowany przez
rząd projekt ustawy o zmianie ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie
niektórych innych ustaw. Wprowadza on szereg
zmian, które będą miały bezpośredni wpływ na za-
kres i sposób realizacji usługi pośrednictwa pracy.
Przyjęty projekt ustawy zakłada m.in. poszerzenie
grupy osób, które będą mogły korzystać z dostępu do
usługi pośrednictwa pracy o jednoosobowych przed-
siębiorców, którzy nie są pracodawcami w rozumie-
niu ustawy o promocji zatrudnienia. Ponadto praco-
dawcy korzystający z usługi pośrednictwa pracy będą
mogli zgłosić swoją ofertę pracy do urzędu pracy wła-
ściwego ze względu na siedzibę pracodawcy, miejsce
wykonywania pracy albo innego wybranego przez
siebie urzędu. Proponowana zmiana da pracodawcom
większą niż dotychczas swobodę w wyborze urzędu,
który według nich najlepiej zrealizuje powierzoną
ofertę. Projekt zakłada większe uprawnienia urzę-
dów w kwestii odmowy przyjęcia oferty pracy. Obec-
nie jedynym ograniczeniem w przyjęciu do realizacji
oferty pracy jest brak w niej wymagań dyskryminu-
509
jących. Przyjęty przez Sejm projekt przewiduje także
odmowę przyjęcia oferty od pracodawcy, który w okre-
sie ostatnich 365 dni przed dniem zgłoszenia oferty
został skazany prawomocnym wyrokiem za narusze-
nie praw pracowniczych lub jest objęty postępowa-
niem wyjaśniającym w tej sprawie. Zmiana ta przy-
czyni się do zwiększenia zaufania bezrobotnych
i poszukujących pracy do urzędów pracy i do ofert
pracy tam zamieszczanych oraz wyeliminuje nierze-
telnych pracodawców zgłaszających oferty do urzę-
dów pracy.
Projekt ustawy w dodanym art. 34a wprowadza
przepis dotyczący tworzenia indywidualnego planu
działania, który ma na celu doprowadzenie do za-
trudnienia osoby bezrobotnej lub poszukującej pracy.
Indywidualny plan działania obejmować może usłu-
gi i instrumenty rynku pracy realizowane przez
urząd pracy. Indywidualnym planem działania bę-
dzie mogła być objęta każda osoba zarejestrowana
w urzędzie pracy od dnia rejestracji, a obowiązkowo
osoba bezrobotna lub poszukująca pracy, która w okre-
sie 180 dni od dnia rejestracji nie otrzyma propozycji
odpowiedniej pracy lub nie zostanie objęta inną for-
mą aktywności proponowanej przez urząd pracy.
Plan zostanie przygotowywany przez urząd we
współpracy z osobą objętą jego działaniem. Przyjęty
projekt ustawy przewiduje na przygotowanie indywi-
dualnego planu działania maksymalnie 30 dni, tak
by był on gotowy przed upływem 210 dni od dnia
rejestracji osoby w urzędzie.
Warto tu przypomnieć, iż obowiązująca ustawa
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
w art. 24 ust. 1 daje możliwość marszałkowi woje-
wództwa lub staroście w ramach wykorzystania
środków określonych w budżecie danego samorządu
zlecenia innym podmiotom realizacji usług rynku
pracy, o których mowa w art. 35 ust. 1 ww. ustawy,
w tym usług pośrednictwa pracy. Zgodnie z art. 24
ust. 2 i 3 zlecenie wykonania usług rynku pracy od-
bywa się po przeprowadzeniu otwartego konkursu
ofert lub przez ich zakup na zasadach i w trybie okre-
ślonym w przepisach o zamówieniach publicznych,
nie może jednak dotyczyć spraw podlegających roz-
strzygnięciu na drodze decyzji administracyjnych lub
wydatkowania i gospodarowania środkami Fundu-
szu Pracy.
Niezależnie jednak od tego, czy urząd pracy bę-
dzie realizował usługę pośrednictwa pracy samo-
dzielnie czy zleci jej realizację innemu podmiotowi,
w każdym z tych przypadków usługa powinna być
realizowana zgodnie ze standardami usług rynku
pracy zawartymi w rozporządzeniu ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 2 marca 2007r. w sprawie
standardów rynku pracy (Dz. U. Nr 47, poz. 314).
Przyjęty projekt ustawy wprowadza nowe rozwią-
zania, które poszerzają możliwości współpracy urzę-
du pracy z innymi instytucjami rynku pracy. Przepis
zawarty w art. 61b daje urzędowi pracy możliwość
powierzenia części zadań agencji zatrudnienia. Sta-
rosta jako główny dysponent środków Funduszu Pra-
510
cy może podpisać umowę z agencją zatrudnienia na
doprowadzenie do zatrudnienia bezrobotnego znaj-
dującego się w szczególnej sytuacji na rynku pracy,
czyli jednej z osób wymienionych w art. 49. Umowa
ta będzie finansowana ze środków Funduszu Pracy
przyznanych powiatowym urzędom pracy na reali-
zację zadań, podobnie jak w przypadku usług wymie-
nionych w art. 35 ust. 1 ustawy o promocji zatrud-
nienia.
Kolejne nowe rozwiązanie stanowią programy
specjalne, które będą kierowane do osób poszukują-
cych pracy wymienionych w art. 49a projektu ustawy
zarejestrowanych w urzędzie pracy. Program specjal-
ny może być realizowany samodzielnie przez urząd
pracy, wspólnie z podmiotami wymienionymi w art. 24
ust. 1 lub poprzez całkowite przekazanie zadań tym
podmiotom. Zlecenie realizacji programu specjalnego
innym podmiotom będzie możliwe wtedy, gdy staro-
sta uzna, iż urząd pracy nie będzie mógł zrealizować
tego programu we własnym zakresie lub jego reali-
zacja przez podmiot wymieniony w art. 24 ust. 1
ustawy o promocji będzie gwarantowała możliwość
osiągnięcia lepszych efektów po jego zakończeniu.
Należy dodać, że przyjęty projekt ustawy poszerzy
także listę podmiotów mogących świadczyć usługę
pośrednictwa pracy na terenie Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Rozdz. 6 projektu ustawy wprowadza zmiany,
jeśli chodzi o agencje zatrudnienia. Zmiany te przede
wszystkim dotyczą dostępu do polskiego rynku pracy
dla agencji zatrudnienia z obszaru Unii Europejskiej,
Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz państw,
które mogą korzystać ze swobody świadczenia usług
na podstawie umów zawartych przez te państwa ze
Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowski-
mi. Przedsiębiorcy ci zgodnie z art. 18c ust. 1 pkt 4
projektu ustawy uzyskają prawo do prowadzenia
swojej działalności w Polsce bez konieczności wpisu
do rejestru agencji zatrudnienia, o którym mowa
w art. 18d (ust. 1 i 2) wspomnianego projektu ustawy.
Wszystkie agencje zatrudnienia, nie wymienione
w art. 18c projektu ustawy, są zobowiązane do posia-
dania wpisu do rejestru świadczonych usług prowa-
dzonego przez marszałka województwa potwierdzo-
nego certyfikatem wydanym po dokonaniu wpisu do
rejestru. Ponadto każda agencja zatrudnienia pozo-
stająca w rejestrze ma obowiązek zgodnie z art. 19f
projektu ustawy do złożenia do 31 stycznia marszał-
kowi województwa corocznego sprawozdania z pro-
wadzonej działalności za rok poprzedni. Zbiorcza in-
formacja za rok poprzedni o działalności prowadzo-
nej przez zarejestrowane agencje zatrudnienia zgod-
nie z art. 18p ust. 1 projektu ustawy i zmianie ustawy
jest przekazywana przez marszałków województw
ministrowi pracy i polityki społecznej do 31 marca.
W opinii resortu pracy zaproponowane rozstrzy-
gnięcia prawne dają większe możliwości delegowania
zadań z zakresu świadczenia usługi pośrednictwa
pracy i powinny usprawnić współpracę pomiędzy pu-
blicznymi służbami zatrudnienia a prywatnymi pod-
miotami w realizacji tej usługi dla osób bezrobotnych
i poszukujących pracy. Należy zwrócić uwagę, iż
urzędy pracy bezpośrednio podlegają samorządom
wojewódzkim i powiatowym, wobec czego mogą zle-
cać wykonanie poszczególnych zadań z zakresu re-
alizacji usługi pośrednictwa pracy tylko za zgodą
marszałków województwa czy starostów, którzy są
bezpośrednimi dysponentami środków finansowych
przyznawanych na te cele. Nawet przy założeniu wy-
sokiego poparcia ze strony samorządów dla pomysłu
przekazania realizacji usługi pośrednictwa pracy
podmiotom prywatnym, trzeba wziąć pod uwagę
skutki takiego rozwiązania, które dotyczyłyby nie
tylko zmian w systemie prawnym, ale także m.in.
dostosowania lub stworzenia nowego systemu telein-
formatycznego, który pozwoliłby na bezpieczny prze-
pływ danych o klientach pomiędzy urzędami a pod-
miotami prywatnymi. Zmiany te łączyłyby się z za-
angażowaniem bardzo dużych środków finansowych
m.in. na przygotowanie projektu systemu teleinfor-
matycznego, jego realizację, szkolenia kadry oraz
utrzymanie systemu z zachowaniem wszystkich wy-
mogów bezpieczeństwa. Należy wziąć pod uwagę to,
że usługę pośrednictwa pracy mogłyby świadczyć
również zagraniczne agencje zatrudnienia, istniała-
by więc konieczność zastosowania kolejnych kosz-
townych zabezpieczeń niwelujących niebezpieczeń-
stwo przekazania danych klientów bez ich zgody za
granicę.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zajmuje
stanowisko, iż powszechna usługa pośrednictwa pra-
cy powinna być nadal świadczona przez publiczne
służby zatrudnienia. Resort pracy monitoruje na bie-
żąco sytuację na rynku pracy i stosownie do zacho-
dzących zmian stara się dostosowywać przepisy tak,
aby usługa pośrednictwa pracy była świadczona
w najlepszy możliwy sposób.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego oraz grupy posłów
w sprawie informacji o zamiarze likwidacji
oraz reorganizacji sądów powszechnych (6484)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów: Tadeusza Naguszewskiego,
Mirona Sycza i Adama Żylińskiego w sprawie infor-
macji o zamiarze likwidacji oraz reorganizacji sądów
powszechnych, przesłaną przy piśmie Pana Marszał-

ka z dnia 25 listopada 2008 r. nr SPS-023-6484/08
– uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Na wstępie pragnę podnieść, że podstawowym ce-
lem polityki ministra sprawiedliwości jest zapewnie-
nie obywatelom konstytucyjnego prawa do sądu, ro-
zumianego jako rozpatrzenie sprawy bez nieuzasad-
nionej zwłoki przez właściwy sąd.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie dotyczą one tylko obszarów ich właści-
wości miejscowej, ale przede wszystkim liczby wpły-
wających spraw, a tym samym wielkości struktur
organizacyjnych, obciążenia sędziów i etatyzacji.
Ponadto dokonana analiza wpływu, załatwienia
i pozostałości spraw wskazuje, iż w sądach występu-
je strukturalna zaległość, rzutująca negatywnie na
ocenę funkcjonowania sądownictwa powszechnego.
Dlatego też w interesie wymiaru sprawiedliwości jest
jak najszybsza likwidacja tej zaległości przy wyko-
rzystaniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków prowadzonych w Minister-
stwie Sprawiedliwości prac jest ocena wpływu uprosz-
czenia struktury organizacyjnej sądownictwa po-
wszechnego na sprawność postępowania. Należy przy
tym zauważyć, że żaden z opracowywanych wstęp-
nych wariantów zmian organizacyjnych nie został
dotychczas przesądzony.
W omawianym kontekście zaznaczyć trzeba, że
podjęcie decyzji o zniesieniu jakiegokolwiek sądu re-
jonowego wymaga przeprowadzenia pogłębionej i wni-
kliwej analizy obciążenia sędziów pracą orzeczniczą,
przy jednoczesnym uwzględnieniu innych warunków
funkcjonowania konkretnej jednostki związanych
z wielkością wpływu spraw czy też strukturą lokal-
nej społeczności oraz umiejscowieniem geograficz-
nym sądu.
Pragnę zatem poinformować panów posłów, że
aktualnie nie prowadzi się prac legislacyjnych mają-
cych na celu likwidację sądów rejonowych, w tym
jednostek funkcjonujących na obszarze woj. warmiń-
sko-mazurskiego.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej reorganizacji
sądów, informuję, że w ramach prac racjonalizują-
cych strukturę organizacyjną sądownictwa po-
wszechnego planowane jest zniesienie wydziałów,
których wyniki działalności orzeczniczej są nieade-
kwatne do kosztów ponoszonych na ich funkcjono-
wanie.
W związku z powyższym znoszone są wydziały
grodzkie znajdujące się w siedzibach najmniejszych
sądów rejonowych, co wynika z braku konieczności
funkcjonowania dodatkowych wydziałów poza cywil-
nym i karnym do rozpoznawania spraw cywilnych,
karnych i wykroczeniowych. Utworzenie wydziałów
grodzkich w małych sądach spowodowało rozdrob-
nienie struktury organizacyjnej sądownictwa, i to
w sytuacji, gdy wydziały cywilne i karne trudno
uznać za tak liczebne, aby wymagały dalszego po-
działu.
511
Argumentami uzasadniającymi likwidację przed-
miotowych wydziałów są: niewielki wpływ spraw,
konieczność wydatkowania środków finansowych na
dodatki funkcyjne i obowiązek prowadzenia zwięk-
szonej liczby urządzeń ewidencyjnych (repertoriów
i wykazów).
Na podstawie przepisów rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2008 r. w spra-
wie zniesienia niektórych sądów grodzkich oraz
zmiany rozporządzenia w sprawie utworzenia sądów
grodzkich (Dz. U. Nr 108, poz. 696) z dniem 1 lipca
2008 r. zniesione zostały ogółem 52 wydziały grodz-
kie. Z dniem 1 stycznia 2009 r. planowana jest li-
kwidacja kolejnych 40 wydziałów grodzkich, wśród
których znajdują się również Wydziały Grodzkie
w Sądach Rejonowych w Mrągowie, Olecku, Piszu
i Szczytnie.
Zniesienie wymienionych powyżej wydziałów
grodzkich nie spowoduje negatywnych następstw dla
uczestników postępowań sądowych, gdyż sprawy cy-
wilne, karne i wykroczeniowe rozstrzygane obecnie
w wydziałach grodzkich rozpoznawane będą w Wy-
działach Cywilnych i Karnych Sądów Rejonowych
w Mrągowie, Olecku, Piszu i Szczytnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania
p.p.u.p. Poczta Polska (6485)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca nr SPS-
-023-6485/08 w sprawie funkcjonowania Poczty Pol-
skiej, przedstawiam, co poniżej.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że sprawy związane
z wewnętrzną organizacją działalności Poczty Pol-
skiej pozostają w wyłącznych kompetencjach dyrek-
tora generalnego Poczty Polskiej. Zgodnie bowiem
z przepisami art. 19 i 20 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r.
o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności pu-
blicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 106, poz. 675,
z późn. zm.) oraz § 16 ust. 3 i 4 statutu Poczty Pol-
skiej (MP z 2004 r. Nr 42, poz. 738, z późn. zm.) dy-
rektor generalny Poczty Polskiej tworzy, przekształ-
ca i likwiduje jednostki organizacyjne Poczty Polskiej
o ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym i tereno-
wym zasięgu działania.
512
W związku z tym w oparciu o informacje uzyska-
ne z Centrum Logistyki Poczty Polskiej pragnę po-
informować, że centrum logistyki zamierza w 2009 r.
zmienić swoją strukturę organizacyjną. W Poznaniu
polegać będzie to na przekształceniu dotychczasowe-
go Oddziału Regionalnego Centrum Logistyki w od-
dział terenowy podległy bezpośrednio pod centralę
centrum logistyki. Zmiana ta ma na celu dostosowanie
struktury organizacyjnej do rzeczywistych potrzeb
i nie wpłynie negatywnie na sprawność działania lo-
gistyki pocztowej w woj. wielkopolskim i lubuskim.
Centrum Logistyki Oddział Regionalny w Po-
znaniu zostało powołane w 2005 r. zarządzeniem
dyrektora generalnego Poczty Polskiej jako Cen-
trum Pocztex Oddział Regionalny w celu świadcze-
nia usługi doręczania przesyłek kurierskich. Jed-
nakże już w 2006 r. zmieniono koncepcję funkcjo-
nowania Centrum Pocztex, przekształcając je w cen-
trum logistyki i wykreślając z listy zadań świadcze-
nie usługi kurierskiej Pocztex. Usługa ta przeszła
do kompetencji Centrum Usług Pocztowych. Zatem
już we wrześniu 2006 r. oddział regionalny w Po-
znaniu przestał zarządzać usługą kurierską Pocz-
tex, do czego został powołany w 2005 r.
Ponadto obecnie funkcjonujący oddział regional-
ny w Poznaniu nie realizuje typowych zadań trans-
portowych przypisanych innym oddziałom regional-
nym centrum logistyki. Nie posiada własnego taboru
samochodowego do przewozu ładunku pocztowego,
zaś jego głównym zadaniem jest kontrolowanie wy-
konania usług transportowych świadczonych przez
firmę zewnętrzną.
Poczta Polska zgodnie z przyjętym programem
naprawczym prowadzi politykę racjonalizacji kosz-
tów, polegającą m.in. na przekształceniach jednostek
organizacyjnych, dostosowując ich zadania do po-
trzeb, oraz na ograniczaniu kosztów działalności po-
przez likwidację zbędnych stanowisk kierowniczych.
Osoby zatrudnione dotychczas w oddziale regional-
nym w Poznaniu otrzymają propozycję zatrudnienia
w oddziale terenowym lub innych jednostkach orga-
nizacyjnych Poczty Polskiej.
Z informacji przekazanych przez centrum logisty-
ki wynika, że Oddział Regionalny Centrum Logisty-
ki w Poznaniu nie zostanie zlikwidowany, tylko prze-
kształcony w oddział terenowy. Decyzja ta opiera się
na analizie faktycznych potrzeb Poczty Polskiej oraz
uwzględnia aspekt nadmiernie rozbudowanej admi-
nistracji. Poczta Polska zapewnia, że zmiany nie po-
gorszą jakości usług świadczonych przez przedsię-
biorstwo.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób wystarczający wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie sytuacji w regionalnym
polskim radiu w Koszalinie (6486)
W odpowiedzi na interpelację posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej pana Stanisława Steca (znak:
SPS-023-6486/08 z dnia 25 listopada 2008 r.) w spra-
wie sytuacji Regionalnej Rozgłośni Polskiego Radia
w Koszalinie „Radio Koszalin” SA niniejszym infor-
muję, że minister skarbu państwa, działając jako
walne zgromadzenie, podejmuje decyzje dotyczące
organów spółki w ramach obowiązujących przepisów
prawa.
Kwestie związane z powoływaniem i odwoływa-
niem zarządu spółki precyzuje art. 27 ust. 2 ustawy
z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
(Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 34, z późn. zm., dalej usta-
wa o rtv) zgodnie z którym członków zarządu, w tym
prezesa zarządu, powołuje i odwołuje rada nadzorcza
większością dwóch trzecich głosów w obecności co
najmniej trzech czwartych jej członków. Minister
skarbu państwa powołuje jedynie jednego członka
rady nadzorczej spółki – pozostałych zgodnie
z art. 28 ust. 1 ustawy o rtv powołuje Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji. Zgodnie z § 17 ust. 1 statutu
spółki Rada Nadzorcza Radia Koszalin SA składa się
z pięciu członków.
Należy podkreślić, że zgodnie z obowiązującą wy-
kładnią przepisów art. 26 ust. 4 i art. 28 ust. 1 usta-
wy o rtv, ustaloną przez Trybunał Konstytucyjny
(uchwała z dnia 13 grudnia 1995 r., sygn. akt
W. 6/95), walne zgromadzenie spółki, Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji oraz minister skarbu państwa
nie posiadają uprawnień do odwołania członków rad
nadzorczych spółek publicznej radiofonii i telewizji.
W opinii Trybunału Konstytucyjnego podział doko-
nany przez ustawodawcę kompetencji pomiędzy
stworzone w ustawie o rtv struktury miał zapewnić
niezależność publicznej radiofonii i telewizji od wła-
dzy wykonawczej.
Biorąc pod uwagę kompetencje rady nadzorczej
jako organu nadzoru i kontroli w spółce, minister
skarbu państwa wystąpił do rady o wyjaśnienie kwe-
stii przedstawionej w przedmiotowej interpelacji.
Uprzejmie informuję, że po otrzymaniu wyjaśnień
zostaną one niezwłocznie przekazane na ręce Pana
Marszałka.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie niegospodarności
Stowarzyszenia Instytucji
Zabezpieczenia Społecznego oraz zwrotu
przez to stowarzyszenie środków przelanych
z KRUS (6488)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 25 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6488/
08, przy którym przedłożona została interpelacja
posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie niegospo-
darności Stowarzyszenia Instytucji Zabezpieczenia
Społecznego oraz zwrotu przez to stowarzyszenie
środków przelanych z KRUS, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
ISSA – The International Social Security Asso-
ciation to Międzynarodowe Stowarzyszenie Zabez-
pieczenia Społecznego, które powstało w 1927 r.
w Brukseli. Do głównych zadań ISSA należy ochro-
na, wspieranie i rozwój zabezpieczenia społecznego
na całym świecie. Jest to światowa organizacja ofi-
cjalnych przedstawicieli różnych systemów zabez-
pieczenia społecznego. Sekretariat Generalny ISSA
ma swoją siedzibę w gmachu Międzynarodowego
Biura Pracy w Genewie oraz prowadzi biura regio-
nalne w Afryce, Ameryce, Azji i Europie. Europej-
skie Biuro ma swoją siedzibę w Paryżu. ISSA pro-
wadzi ścisłą współpracę z Międzynarodową Orga-
nizacją Pracy i Światową Organizacją Zdrowia
oraz szeregiem innych organizacji międzynarodo-
wych. Posiada status konsultacyjny przy Radzie
Gospodarczo-Społecznej ONZ.
Członkami pełnoprawnymi (członkami zwyczaj-
nymi) ISSA są instytucje centralne, narodowe, związ-
ki instytucji i towarzystw ubezpieczeń społecznych,
które są przedstawicielami poszczególnych dziedzin
zabezpieczenia społecznego. Organizacje narodowe,
tj. instytuty techniczne i organizacje non profit, za-
interesowane rozwojem zabezpieczenia społecznego,
które nie posiadają właściwych kompetencji, mogą
być przyjęte do ISSA jako członkowie stowarzyszeni
(korespondencyjni). Obecnie stowarzyszenie liczy
271 członków pełnoprawnych i 84 członków stowa-
rzyszonych ze 153 krajów. Pełnoprawnymi członkami
ISSA ze strony Polski jest Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Spo-
łecznego. ZUS jest członkiem ISSA od 1927 r., nato-
miast KRUS przyjęta została w poczet jej członków
decyzją Biura ISSA (organu zarządzającego ISSA) na
61 spotkaniu w Genewie 21 listopada 1991 r.
Przyjęcie KRUS w poczet ISSA jest nobilitujące
dla instytucji obsługującej system ubezpieczenia spo-
łecznego dla rolników w Polsce. Jako członek ISSA
513
KRUS z tego tytułu opłaca obowiązkowe składki
członkowskie.
KRUS uczestniczy w pracach jednej z najwięk-
szych sekcji ISSA (jest ich 11) – w Sekcji Rolnictwa
– Międzynarodowej Sekcji ISSA do spraw zabezpie-
czenia przed wypadkami w miejscu pracy i ochrony
przed chorobami zawodowymi w rolnictwie, jako naj-
bardziej zbieżnej z ustawową działalnością KRUS.
Sekcje w ISSA nie są narodowe, tylko specjalistyczne.
Nie ma więc żadnej polskiej sekcji ISSA.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi ani jako organ
administracji rządowej, ani Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi jako instytucja nie jest członkiem
ISSA. Minister rolnictwa i rozwoju wsi nie sprawuje
również żadnego nadzoru nad sekcją ISSA, która jest
organizacją międzynarodową. Nie ma również wpły-
wu na decyzje dotyczące organizacji sekcji, w tym
obsady personalnej poszczególnych funkcji w jej wła-
dzach. Cele, zadania, władze, organizację i tryb dzia-
łania Sekcji Rolnictwa reguluje statut przyjęty przez
Walne Zgromadzenie Międzynarodowej Sekcji ISSA
do spraw zabezpieczenia przed wypadkami w miejscu
pracy i ochrony przed chorobami zawodowymi w rol-
nictwie.
Zgodnie ze statutem Sekcji Rolnictwa zarząd sek-
cji składa się z prezesa, wiceprezesów oraz general-
nego sekretarza wybieranych przez walne zgroma-
dzenie sekcji zasadniczo na okres 6 lat. Dopuszczalny
jest jednak ponowny wybór zarządu. Członkami za-
rządu mogą być tylko pracownicy instytucji posiada-
jących status członka zwyczajnego sekcji. Wybór tym-
czasowego następcy dla każdego członka zarządu,
który sam ustępuje lub przestaje być pracownikiem
instytucji posiadającej status członka zwyczajnego
pomiędzy walnymi zgromadzeniami, należy do kom-
petencji zarządu.
Przez ostatnie 30 lat (do końca 2007 r.) pracą Sek-
cji Rolnictwa ISSA kierowali przedstawiciele nie-
mieckiej instytucji ubezpieczenia społecznego rolni-
ków BLB (niemiecki odpowiednik KRUS) z Kassel.
18 października 2007 r. na posiedzeniu Walnego
Zgromadzenia Sekcji Rolnictwa w Pampelunie (Hisz-
pania) odbyły się wybory nowych władz sekcji. Na
prezesa Sekcji Rolnictwa wybrany został Jacek Du-
biński, pełniący w tym czasie funkcję prezesa KRUS.
Na wiceprezesów wybrano prezesa MELA (odpowied-
nik KRUS w Finlandii) oraz wiceprezesa MSA (od-
powiednik KRUS we Francji). 18 grudnia 2007 r. na
posiedzeniu zarządu sekcji w Warszawie odbyło się
oficjalne przekazanie nowemu zarządowi przez stro-
nę niemiecką spraw związanych z prowadzeniem se-
kretariatu sekcji. Sekretariat sekcji przeniesiony zo-
stał do Warszawy. Zgodnie bowiem ze statutem Sek-
cji Rolnictwa ISSA siedziba sekcji powinna mieścić
się w kraju, z którego pochodzi prezes sekcji, a sekre-
tariat Sekcji Rolnictwa finansowany jest przez orga-
nizację członkowską ISSA, pochodzącą z kraju, w któ-
rym znajduje się siedziba sekretariatu.
Rada Ubezpieczenia Społecznego Rolników, re-
prezentująca interesy ogółu ubezpieczonych i świad-
514
czenioborców, dotyczące ubezpieczenia i działalności
KRUS, pozytywnie zaopiniowała wejście przedstawi-
cieli KRUS do władz Sekcji Rolnictwa ISSA i prze-
niesienia jej sekretariatu do Polski, uznając, że taki
fakt zwiększa prestiż KRUS na międzynarodowej
arenie instytucji zabezpieczenia społecznego. Rada
Rolników wskazała, że ewentualne koszty funkcjo-
nowania Sekretariatu Sekcji Rolnictwa ISSA sfinan-
sowane zostaną z Funduszu Składkowego Ubezpie-
czenia Społecznego Rolników. Fundusz składkowy
jest funduszem samofinansującym się, tworzonym ze
składek ubezpieczonych rolników bez dotacji budże-
towej. Posiada osobowość prawną, a prezes KRUS
z urzędu pełni funkcję zarządu tego funduszu pod
nadzorem Rady Rolników. Rada Rolników zobowią-
zała w ww. uchwale do przekazania przez zarząd fun-
duszu składkowego odpowiedniej koniecznej kwoty
na funkcjonowanie Sekretariatu Sekcji ISSA na
okres 6-letniej kadencji. rada nadzorcza funduszu
składkowego na posiedzeniu w dniu 29 sierpnia 2007 r.
zatwierdziła korektę planu finansowego funduszu
składkowego w celu zabezpieczenia środków na funk-
cjonowanie sekretariatu ISSA przez 6 lat.
Na podstawie porozumienia zawartego przez Sek-
cję Rolnictwa ISSA a funduszem składkowym w dniu
6 listopada 2007 r. ww. środki w kwocie 8 mln zł zo-
stały przekazane przez fundusz składkowy na konto
bankowe sekcji w dniu 8 listopada 2007 r. W ww. po-
rozumieniu określono, że sekcja ISSA zobowiązała się
do przekazywania rocznych sprawozdań finansowych
funduszowi składkowemu z wykorzystanych środków
na działalność sekretariatu do końca I kwartału każ-
dego roku oraz do zwrotu niewykorzystanych środków
w terminie do dnia 31 marca 2014 r.
Po odwołaniu pana Jacka Dubińskiego z funkcji
prezesa KRUS w Zarządzie Sekcji Rolnictwa ISSA
nastąpiły zmiany personalne. Uchwałą zarządu sek-
cji z dnia 11 maja 2008 r. stanowisko tymczasowego
prezesa sekcji powierzono nowemu prezesowi KRUS
panu Romanowi Kwaśnickiemu. Po odwołaniu pana
Romana Kwaśnickiego z funkcji prezesa KRUS za-
rząd sekcji na posiedzeniu nadzwyczajnym w dniu
31 października 2008 r. w Genewie stanowisko tym-
czasowego prezesa sekcji powierzył dotychczasowe-
mu jej wiceprezesowi panu Henri Jouvet z MSA
(Francja). Zaplanowano jednocześnie, że nowy prezes
(prezydent) sekcji zostanie wybrany na walnym zgro-
madzeniu. Na posiedzeniu walnego zgromadzenia
w dniu 19 grudnia br. na prezesa sekcji został wybra-
ny pan Henryk Smolarz, prezes KRUS. W dniu 5 stycz-
nia 2009 r. nastąpi przejęcie dokumentacji ISSA
przez nowy zarząd sekcji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie kryteriów dochodowych
uprawniających do zasiłku rodzinnego (6489)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
25 listopada br., znak: SPS-023-6489/08, dotyczące
interpelacji posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
kryteriów dochodowych uprawniających do zasiłku
rodzinnego, uprzejmie wyjaśniam.
Jednym z warunków nabycia prawa do świadczeń
rodzinnych, w tym do zasiłku rodzinnego (z wyjąt-
kiem uniezależnionych od dochodu zasiłku pielęgna-
cyjnego i jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia
się dziecka), jest dochód na osobę w rodzinie nieprze-
kraczający wysokości kryterium dochodowego, okre-
ślonego w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świad-
czeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.), które wynosi 504 zł netto na osobę
w rodzinie lub 583 zł netto na osobę w rodzinie, jeśli
jej członkiem jest dziecko niepełnosprawne. Należy
zgodzić się, że obowiązujące obecnie kwoty kryte-
rium dochodowego nie są wysokie, szczególnie w kon-
tekście tempa wzrostu wynagrodzeń i kosztów utrzy-
mania. Jednak przepisy ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych dopuszczają tylko jedną formę zmiany wy-
sokości kryterium, tj. okresową weryfikację. Zgodnie
bowiem z art. 18 ustawy kwoty kryterium dochodo-
wego uprawniającego do ustalenia prawa do świad-
czeń rodzinnych oraz kwoty tych świadczeń podlega-
ją procedurze weryfikacji co 3 lata. Ma ona na celu
ustalenie, na podstawie przeprowadzanych przez In-
stytut Pracy i Spraw Socjalnych badań progu wspar-
cia dochodowego rodzin (WDR), czy i w jakim zakre-
sie istnieje potrzeba zmiany wysokości tych kwot.
Badania, o których mowa powyżej, przeprowadzane
są metodą ekspercko-empiryczną, polegającą na
określeniu zawartości oraz wycenie koszyka dóbr
i usług konsumpcyjnych. Koszyk ten jest opracowy-
wany przez zespół ekspertów instytutu na podstawie
zalecanych norm spożycia/użytkowania dóbr i korzy-
stania z usług, a następnie weryfikowany na podsta-
wie rzeczywistych kosztów utrzymania ponoszonych
przez rodziny, ustalonych na podstawie wyników ba-
dań budżetów gospodarstw domowych prowadzonych
przez Główny Urząd Statystyczny. Próg WDR uwzględ-
nia wydatki na: żywność, mieszkanie, odzież i obu-
wie, higienę i ochronę zdrowia, edukację, transport
i łączność, kulturę, sport i wypoczynek. Sposób usta-
lania progu określa szczegółowo rozporządzenie mi-
nistra polityki społecznej z dnia 25 kwietnia 2005 r.
w sprawie sposobu ustalania progu wsparcia docho-
dowego rodzin (Dz. U. Nr 80, poz. 700).
Na podstawie wyników badań WDR, po przeana-
lizowaniu informacji o sytuacji dochodowej rodzin
posiadających na utrzymaniu dzieci oraz informacji
o realizacji świadczeń rodzinnych od wejścia w życie

ustawy o świadczeniach rodzinnych (tj. od 1 maja
2004 r.), w szczególności w zakresie liczby osób otrzy-
mujących świadczenia rodzinne i poniesionych na ten
cel wydatków, a także uwzględniając możliwości fi-
nansowe budżetu państwa, Rada Ministrów podjęła
decyzję o podniesieniu od 1 września 2006 r. kwot
zasiłku rodzinnego, niektórych dodatków do zasiłku
rodzinnego i zasiłku pielęgnacyjnego, pozostawiając
jednocześnie na dotychczasowym poziomie wysokości
kryterium dochodowego uprawniającego do nabycia
prawa do świadczeń rodzinnych uzależnionych od
dochodu rodziny. Niezmienione zostały również kwo-
ty dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu urodzenia
dziecka, dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu opie-
ki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wy-
chowawczego, dodatku z tytułu samotnego wychowy-
wania dziecka, świadczenia pielęgnacyjnego oraz
jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia się dziec-
ka. Ustalone przez rząd kwoty zostały określone
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 lipca
2006 r. w sprawie wysokości dochodu rodziny albo
dochodu osoby uczącej się, stanowiących podstawę
ubiegania się o zasiłek rodzinny oraz wysokości
świadczeń rodzinnych (Dz. U. Nr 130, poz. 903).
Obecnie w resorcie pracy i polityki społecznej
trwają prace związane z przyszłoroczną ustawową
weryfikacją kwot kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwot poszcze-
gólnych świadczeń. Datą tejże weryfikacji jest dzień
1 listopada 2009 r. Zważywszy na skalę inflacji, jaka
miała miejsce od 2004 r., tj. od wejścia ustawy w ży-
cie, a w odniesieniu do niektórych świadczeń – rów-
nież od dnia poprzedniej weryfikacji, tj. od września
2006 r., podniesienie ww. kwot wydaje się nieunik-
nione. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej roz-
poczęło również prace związane z przygotowaniem
nowych rozwiązań prawnych, także w zakresie kry-
terium dochodowego, dotyczących warunków przy-
znawania świadczenia pielęgnacyjnego i opłacania
przez budżet państwa składek na ubezpieczenie eme-
rytalno-rentowe oraz składek na ubezpieczenie zdro-
wotne za beneficjentów tego świadczenia.
Nie planuje się natomiast zmian zasad dotyczą-
cych częstotliwości weryfikacji kwot kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
i kwot poszczególnych świadczeń oraz wprowadzenia
corocznej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfi-
kacji świadczeń socjalnych są odmienne od zasad in-
deksacji wynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagi
na istotne różnice między tymi kategoriami. Świad-
czenia rodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczo-
ną pracę. Świadczenia rodzinne są pomocą o charak-
terze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pokrycie – kosztów utrzymania rodzin wycho-
wujących dzieci. Dlatego częstotliwość zmiany wa-
runków dostępu do świadczeń, jak i kwot świadczeń
zależy od częstotliwości znaczących zmian w kosz-
tach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuższym
niż 1–2 lata).
515
Należy ponadto zaznaczyć, że obowiązujące obec-
nie przepisy umożliwiają kontynuację uprawnień do
świadczeń rodzinnych w przypadku osób, które już
z nich korzystają, mimo przekroczenia obowiązują-
cego kryterium dochodowego o relatywnie niewyso-
kie kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy
świadczenia rodzinne przysługują także w sytuacji,
gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł, a rodzina ko-
rzystała ze świadczeń w poprzednim okresie zasił-
kowym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie budowy tzw. drogi transgranicznej
mającej połączyć Zittau, gminę Bogatynia
i Hradek nad Nysą (6490)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jerzego Szmajdzińskiego
z dnia 19 listopada 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 25 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6490/08,
dotyczącej budowy tzw. drogi transgranicznej mają-
cej połączyć Zittau, gminę Bogatynia i Hradek nad
Nysą, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Budowa drogi oraz mostu granicznego w eurore-
gionie Nysa stanowi zobowiązanie trójstronnej umo-
wy, której stronami są: Rzeczpospolita Polska, Repu-
blika Czeska i Republika Federalna Niemiec. Umowa
podpisana została w Zittau dnia 5 kwietnia 2004 r.,
natomiast weszła w życie 17 sierpnia 2005 r. Nadzór
nad realizacją inwestycji będącej przedmiotem umo-
wy pełni trójstronna komisja mieszana, w skład któ-
rej wchodzą przedstawiciele ministerstw do spraw
transportu Polski, Republiki Federalnej Niemiec
i Republiki Czeskiej. Dotychczas komisja odbyła dzie-
więć spotkań, z których ostatnie miało miejsce w Zit-
tau w dniach 14 i 15 lipca 2008 r. Na tym posiedzeniu
stwierdzono następujący stan realizacji omawianego
połączenia na terenie poszczególnych krajów:
Na terytorium Republiki Czeskiej: zakończono
I etap budowy. Rondo oddano do użytkowania jesie-
nią 2007 r. Realizowany był II etap – budowa drogi
do granicy państwa, który zgodnie z roboczymi in-
516
formacjami został zakończony zgodnie z planem, czy-
li w październiku 2008 r.
Na terytorium Republiki Federalnej Niemiec:
zgodnie z założeniami trójstronnej umowy przed koń-
cem 2007 r. ukończono V etap budowy drogi federal-
nej B178, pomiędzy niemiecką drogą federalną B99
a granicą.
Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej: od 2 lip-
ca 2008 r. pozwolenie na budowę połączenia drogo-
wego wraz z mostem granicznym jest prawomocne.
Przetarg na wyżej wymienione zadania został ogło-
szony w Dzienniku UE z dnia 6.03.2008 r. Otwarcia
ofert dokonano w dniu 3 lipca 2008 r. przy udziale
strony niemieckiej jako obserwatora. Według najko-
rzystniejszej oferty przetargowej, przy obecnym kur-
sie walut, środki finansowe zaplanowane w umowie
nie wystarczą do sfinansowania realizacji połączenia.
Brakuje ok. 10 mln EUR (zgodnie z umową na reali-
zację przedmiotowego połączenia strona polska
otrzymała od Republiki Czeskiej 2,5 mln EUR i od
Republiki Federalnej Niemiec 12 mln EUR. Strona
niemiecka ma przekazać jeszcze 1 mln EUR po za-
kończeniu budowy).
Z uwagi na powyższe marszałek województwa dol-
nośląskiego zwrócił się do ministra rozwoju regional-
nego o przyznanie promesy na środki brakujące do
realizacji zadania, w ramach programu finansowania
kontraktów wojewódzkich. Ministerstwo Infrastruk-
tury przesłało MRR pismo popierające wystąpienie
marszałka. Ponieważ dotychczas marszałek nie
otrzymał z MRR potwierdzenia o zabezpieczeniu bra-
kującej kwoty, w dniu 18 listopada 2008 r. przetarg
został unieważniony.
Przewodnicząca polskiej części komisji mieszanej
powiadomiła strony niemiecką i czeską o unieważ-
nieniu przetargu i zaproponowała spotkanie komisji
w celu ustalenia kierunku dalszych działań. Uzgod-
niono wstępnie termin posiedzenia komisji na 27–28
stycznia 2009 r. Sugeruje się dwie możliwości rozwią-
zania problemu:
1) zmianę projektu celem optymalizacji kosztów
i ogłoszenie kolejnego przetargu,
2) zaproponowanie stronie niemieckiej i stronie
czeskiej rozważenia możliwości dofinansowania
przedmiotowej inwestycji w zakresie brakujących
środków.
Oba wskazane powyżej sposoby rozwiązania pro-
blemu spowodują znaczne opóźnienie w realizacji
umowy. Niemniej jednak resort infrastruktury nie
dysponuje środkami w budżecie, które mógłby prze-
znaczyć na dofinansowanie budowy połączenia w eu-
roregionie Nysa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby opóźnienia zakończenia
reformy polskiej armii (6492)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie groźby opóźnienia zakończenia reformy polskiej
armii (SPS-023-6492/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
W ramach procesu dostosowywania struktur oso-
bowych do potrzeb w pełni profesjonalnych Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej w bieżącym roku po-
czyniono szereg działań mających na celu zintensy-
fikowanie naboru do ochotniczych form służby woj-
skowej oraz zapewnienie zainteresowania żołnierzy
pełniących zasadniczą służbę wojskową pozostaniem
w jej ochotniczych formach przez dłuższy okres.
W tym zakresie:
— poszerzono bazę naboru do nadterminowej za-
sadniczej służby wojskowej przez możliwość przecho-
dzenia do niej żołnierzy zasadniczej służby wojskowej
już po odbyciu trzech miesięcy tej służby oraz przez
możliwość powołania do służby nadterminowej żoł-
nierzy rezerwy, a także podniesienie granicy wieku
powołania do tej służby z dwudziestu pięciu do trzy-
dziestu lat;
— znacząco zwiększono uposażenia żołnierzy za-
wodowych i nadterminowej zasadniczej służby woj-
skowej oraz kandydatów na żołnierzy zawodowych;
— przeprowadzono na szeroką skalę z wykorzy-
staniem nowoczesnych środków przekazu (radio, te-
lewizja, Internet, billboardy) kampanię reklamową
zachęcającą do pełnienia ochotniczych form służby
wojskowej;
— zmieniono zasady przyznawania dodatków za
długoletnią służbę wojskową (dodatek pojawia się już
po trzech latach pełnienia zawodowej służby wojsko-
wej i maksimum osiąga po trzydziestu latach).
Ponadto w procedowaniu znajduje się nowelizacja
ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r.
Nr 41, poz. 398, ze zm.), na mocy której możliwością
zakwaterowania w różnej formie objęte zostaną
wszystkie grupy żołnierzy zawodowych.
W wyniku przedstawionych działań w bieżącym
roku (według danych z dnia 1 grudnia) nastąpił zna-
czący, w stosunku do ubiegłego roku, wzrost liczby
żołnierzy ochotników powołanych do służby wojsko-
wej – o 9523, w tym 173 oficerów, 239 podoficerów,
3607 szeregowych zawodowych, 1062 kandydatów na
żołnierzy zawodowych oraz 4442 żołnierzy nadter-
minowych.
Ponadto uruchomiono procedurę powołania do
zawodowej służby wojskowej do korpusu podoficerów

– 632 podoficerów rezerwy oraz do korpusu szerego-
wych zawodowych – 2865 szeregowych rezerwy,
a także osób bez przeszkolenia wojskowego.
W bieżącym roku prowadzono po raz pierwszy
szeroką kampanię promocyjną Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej oraz ochotniczej służby wojskowej
pod hasłem „Zawód żołnierz”. Zastosowano szeroki
asortyment środków prezentacji służby wojskowej,
takich jak ogłoszenia w mediach (telewizja, radio,
Internet), billboardy, ogłoszenia i prezentacje w lo-
kalnych instytucjach i miejscach publicznych, w tym
w jednostkach wojskowych oraz szkołach, uczestnic-
two w targach pracy oraz wzmożona działalność in-
formacyjna wojskowych komend uzupełnień.
Prowadzona kampania medialna, mająca zachę-
cić do ochotniczego wstępowania w szeregi Sił Zbroj-
nych, odnosi swój zamierzony skutek. Sukces wymie-
nionych przedsięwzięć wynika m.in. z tego, iż skie-
rowane były one do tych grup młodzieży, które po-
tencjalnie mogą być najbardziej zainteresowane za-
wodem żołnierza. Grupy te zostały określone w wy-
niku wcześniej prowadzonych badań społecznych.
Jednym z efektów tej kampanii jest wzrost w bie-
żącym roku liczby powołań do służby wojskowej,
tj. wzrost liczby żołnierzy zawodowych, a także licz-
ba 22,5 tys. osób, które wyraziły zainteresowanie
służbą w wojsku polskim. Dodatkowo, według prze-
prowadzonego we wrześniu br. sondażu instytutu
Gfk Polonia, 91% Polaków uważa, że potrzebna jest
armia zawodowa. W podobnym badaniu, przeprowa-
dzonym w lutym br. przez Centrum Badania Opinii
Społecznej, poziom społecznej aprobaty dla armii za-
wodowej wynosił jedynie 54%. Można więc założyć,
że kampania promocyjna „Zawód żołnierz” miała
istotny wpływ na wzrost poparcia dla procesu profe-
sjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Odpowiadając na pytanie pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczące możliwości rozwoju osób wstę-
pujących do armii, pragnę wskazać, że w profesjonal-
nych Siłach Zbrojnych niezwykle istotne jest zapew-
nienie naboru ochotników o wymaganych kwalifika-
cjach oraz w odpowiedniej liczbie, a także pozostawa-
nie ich w służbie przez odpowiednio długi czas. W ra-
mach badań społecznych określono czynniki moty-
wujące do pełnienia zawodowej służby wojskowej.
Jako najistotniejsze z nich postrzegane są: uposaże-
nie konkurencyjne w stosunku do cywilnego rynku
pracy, możliwość rozwoju zawodowego oraz zdobywa-
nia lub podnoszenia kwalifikacji, istotnych w proce-
sie rekrutacji i selekcji, prowadzonych przez cywil-
nych pracodawców, a także stabilność zatrudnienia.
Mając powyższe na uwadze, zaprojektowano sys-
tem motywacyjny, który powinien zapewnić nabór
ochotników i zainteresowanie z ich strony wielolet-
nim pełnieniem służby wojskowej. W zakresie możli-
wości rozwoju żołnierzy przewidziany został system
szkolenia, począwszy od szkolenia podstawowego,
niezbędnego dla wypełniania funkcji żołnierza, po
szkolenie specjalistyczne, uzależnione od korpusu
kadry, w którym żołnierz będzie pełnił służbę woj-
517
skową, a także specjalności wojskowej. Rozwój służ-
bowy obejmuje również wyznaczanie na wyższe sta-
nowiska służbowe, co wymaga posiadania wyższych
kwalifikacji, a tym samym poprzedzone jest – w za-
leżności od potrzeb – odbyciem określonego kursu lub
studiów. Wyznaczenie na wyższe stanowisko służbo-
we związane jest ze wzrostem uposażenia.
Ponadto przewidziano szereg dodatków wynika-
jących z wykonywania określonych zadań (personel
latający, nawigatorzy, płetwonurkowie, skoczkowie
spadochronowi, marynarze, saperzy, żołnierze służby
inżynieryjno-lotniczej), szkodliwości wykonywanych
prac oraz czasu pełnienia służby wojskowej.
Możliwości wyznaczania na wyższe stanowiska
służbowe podoficerów i szeregowych są mniejsze, niż
ma to miejsce w przypadku oficerów, z uwagi na or-
ganizację i zadania tych korpusów. Aby zaintereso-
wać tych żołnierzy dłuższą służbą wojskową oraz
ustawicznym podnoszeniem kwalifikacji, przewidzia-
no dla nich dodatek, którego wysokość uzależniona
będzie od posiadanej klasy specjalisty wojskowego
oraz od stopnia wywiązywania się z obowiązków
służbowych. Klasy specjalisty będą posiadały stopnie
– do mistrzowskiego włącznie. Możliwość zdobywa-
nia wyższych klas będzie uzależniona od doświadcze-
nia, wiedzy i umiejętności, a zatem będzie to proces
rozłożony w czasie. Zainteresowanie zdobywaniem
wyższych klas będzie zapewnione przez powiązanie
wzrostu wysokości dodatku z posiadaniem wyższej
klasy specjalisty.
Ponadto dla żołnierzy odchodzących ze służby
wojskowej przewidziano, w ramach rekonwersji, moż-
liwość podnoszenia kwalifikacji, a nawet zdobycia
nowego zawodu cywilnego lub pomoc w znalezieniu
zatrudnienia.
W mojej ocenie wprowadzany w ramach profesjo-
nalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej sys-
tem motywacyjny dla ochotników do służby wojsko-
wej stwarza korzystne warunki dla rozwoju zawodo-
wego osobom podejmującym i należycie wykonującym
obowiązki żołnierza zawodowego, zapewniając im
osiąganie satysfakcji osobistej i materialnej, wynika-
jącej z osiągniętego statusu społeczno-zawodowego.
Odnosząc się do pytania pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczącego możliwości opóźnienia utwo-
rzenia armii zawodowej i zagrożenia reformy polskiej
armii, pragnę podkreślić, że proces profesjonalizacji
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, z uwagi na
konieczność przebudowy lub dostosowania prawie
wszystkich dziedzin ich funkcjonowania do nowych
realiów, jest przedsięwzięciem niezwykle złożonym.
Dotyczy to zwłaszcza obszaru zarządzania zasobami
ludzkimi, gdyż wymaga przebudowy struktury we-
wnętrznej i mechanizmów zarządzania wszystkich
korpusów kadry oraz intensywnej rozbudowy korpu-
su szeregowych zawodowych. Projektując nowe roz-
wiązania, wzięto pod uwagę aktualny stan zasobów
żołnierzy zawodowych, jak również, wynikające z ba-
dań, możliwe zachowania potencjalnych kandydatów,
które wynikają z występujących w Polsce warunków
518
społeczno-ekonomicznych. Dokonano oceny prognoz
rozwoju gospodarczego kraju, zmian demograficz-
nych, jak również rozwoju rynku pracy z uwzględnie-
niem rynku wewnętrznego i zewnętrznego. Wszyst-
kie te uwarunkowania stanowiły podstawę do wy-
pracowania rozwiązań dotyczących systemu zachęt
do podejmowania służby wojskowej, przebiegu tej
służby, możliwości rozwoju służbowego, udogodnień
socjalno-bytowych, a także zachęt materialnych.
W dniu 6 grudnia br. weszły w życie: ustawa
z dnia 24 października 2008 r. o zmianie ustawy
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej
Polskiej oraz ustawy o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. Nr 206, poz. 1288) i rozporzą-
dzenie ministra obrony narodowej z dnia 27 listopa-
da 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie
grup uposażenia żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 213,
poz. 1341). Ponadto w dniu 19 grudnia br. wejdzie
w życie, z mocą od dnia 1 grudnia br., decyzja
nr 535/MON ministra obrony narodowej z dnia 1 grud-
nia 2008 r. w sprawie stanowisk służbowych zasze-
regowanych do stopnia etatowego szeregowego
(marynarza) oraz zmieniająca decyzję w sprawie
postępowania z dokumentami etatowymi i tabela-
mi należności w resorcie obrony narodowej (Dz. Urz.
MON Nr 23, poz. 294). W związku z powyższym
w strukturach etatowych Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej obecnie występują wyłącznie sta-
nowiska służbowe żołnierzy zawodowych. Umożli-
wia to rozpoczęcie budowy docelowych struktur
stanowisk etatowych, w tym korpusu szeregowych
zawodowych, w kształcie przewidzianym do funk-
cjonowania w ramach profesjonalnych Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej.
Poczynione działania, w tym dynamiczna kampa-
nia reklamowa, przyniosły oczekiwany skutek w po-
staci uzyskania w roku bieżącym znacznego przyro-
stu liczby ochotników do służby wojskowej. Można
zatem uznać, że – z uwagi na duże zainteresowanie
pełnieniem ochotniczych form służby wojskowej – nie
istnieje zagrożenie dla realizacji harmonogramu
przedsięwzięć procesu profesjonalizacji Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności w odnie-
sieniu do tempa i skali naboru ochotników.
Należy jednak zauważyć, że nie jest możliwe
szczegółowe określenie przebiegu procesów społecz-
nych i gospodarczych. Niemożliwe było chociażby
przewidzenie obecnego kryzysu finansowego, które-
go skutkiem może być zmniejszenie się rynku pracy,
co w efekcie zwiększy zainteresowanie służbą woj-
skową. Mogą też jednak nastąpić zmiany o charak-
terze niekorzystnym dla Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej. Aby możliwe było szybkie reagowanie
na tego typu zagrożenia, przewidziano system moni-
torowania naboru oraz zjawisk społecznych i gospo-
darczych mających wpływ na liczbę powołań, a także
wypracowywania zmian dostosowujących do bieżącej
sytuacji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie poziomu opieki medycznej
dzieci i młodzieży (6493)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 25 listopa-
da 2008 r., znak: SPS-023-6493/08, w sprawie pozio-
mu opieki medycznej dzieci i młodzieży uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Przedłożona interpelacja, jest drugim – przesła-
nym w krótkim czasie – wystąpieniem pana posła,
które zawiera negatywną opinię na temat opieki
zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą. Z treści inter-
pelacji wynika, że jej inspiracją były wypowiedzi pre-
zesa Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego dla me-
diów. Obszerną odpowiedź na część pytań, które zo-
stały powtórzone z poprzedniej interpelacji, przedło-
żyłem w wystąpieniu z dnia 3 grudnia 2008 r. Nowe
zapytania dotyczą finansowania leczenia dzieci przez
Narodowy Fundusz Zdrowia. Interpelacja ta również
nie uwzględnia stanowiska podmiotów, które w ak-
tualnym systemie sprawują opiekę zdrowotną nad
populacją wieku rozwojowego, w szczególności spe-
cjalistów medycyny rodzinnej oraz epidemiologii
i zdrowia publicznego.
Odnosząc się do zapytań dotyczących finansowa-
nia leczenia dzieci, informuję, że zgodnie ze stanowi-
skiem przedłożonym przez pana Jacka Grabowskie-
go, zastępcę prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
ds. medycznych, Narodowy Fundusz Zdrowia, na mocy
obowiązujących przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), finansuje świadczenia w rodzaju podsta-
wowa opieka zdrowotna (POZ). Przedmiotem umowy
są świadczenia w POZ, udzielane w warunkach am-
bulatoryjnych, a w przypadkach uzasadnionych me-
dycznie – w warunkach domowych lub w środowisku
nauczania i wychowania, finansowane przez NFZ.
Umowy określają również zasady ich rozliczania.
Fundusz finansuje świadczenia obejmujące m.in. ba-
danie lekarskie i porady, jak również diagnostykę

i leczenie oraz świadczenia związane z edukacją zdro-
wotną i profilaktykę chorób. W stosunku do świad-
czeniobiorcy, którego rodzice złożyli deklarację wy-
boru lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, roczna
stawka kapitacyjna korygowana jest współczynni-
kiem odpowiednim dla danej grupy wiekowej, w któ-
rej świadczeniobiorca się znajduje (osoba będąca
w grupie od 0 do 6 roku życia – współczynnikiem 1,6;
osoba będąca w grupie od 7 do 19 roku życia – współ-
czynnikiem 1,2). Ponadto Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje świadczenia profilaktycznej opieki
zdrowotnej dla uczniów, realizowane przez pielę-
gniarkę w środowisku nauczania i wychowania, we-
dług ustalonej rocznej stawki kapitacyjnej. W stosun-
ku do konkretnego ucznia roczna stawka kapitacyjna
korygowana jest współczynnikiem odpowiednim dla
typu szkoły i populacji uczniów, zgodnie z przepisami
zarządzenia nr 105/2008/DOSZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 5 listopada 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podsta-
wowa opieka zdrowotna na 2009 r.
W odniesieniu do zapytania o przyczynę oblicza-
nia kosztów leczenia dzieci na tym samym poziomie
co dorosłych zastępca prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia wyjaśnił, że finansowanie świadczeń leczni-
czych oparte jest na systemie jednorodnych grup pa-
cjentów. System różnicuje koszty leczenia, uwzględ-
niając m.in. grupy wiekowe pacjentów, np. noworod-
ków, dzieci czy osób w podeszłym wieku – w odróż-
nieniu od analogicznych grup dorosłych. Uwzględ-
niając powyższe, należy stwierdzić, że poziom finan-
sowania świadczeń zdrowotnych dla dzieci nie jest
taki sam jak dla dorosłych.
Ponadto w Narodowym Funduszu Zdrowia na
bieżąco prowadzone są analizy poziomu finansowa-
nia świadczeń w poszczególnych zakresach oraz jego
dynamiki. W oparciu o najnowsze dane, przekazane
przez oddziały wojewódzkie NFZ, średnia wartość
hospitalizacji w zakresie pediatrii w październiku
2008 r. wyniosła 1571,12 zł, podczas gdy w pierw-
szym półroczu tego roku nie przekroczyła poziomu
1420 zł. Aktualnie prowadzone są prace mające na
celu przeprowadzenie analizy istniejącej sytuacji
i podjęcie ewentualnych działań zmierzających do jej
poprawy w obszarach, w których okaże się to nie-
zbędne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
519
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie procederu wysyłania do szpitali
psychiatrycznych dzieci z domów dziecka (6494)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 25 listopada 2008 r.,
znak SPS-023-6494/08, dotyczące interpelacji pana
posła Jarosława Matwiejuka w sprawie procederu wy-
syłania do szpitali psychiatrycznych dzieci z domów
dziecka, udzielam następujących wyjaśnień:
Po ogłoszeniu przez rzecznika praw obywatel-
skich raportu z analizy dokumentacji pobytu wycho-
wanków placówek opiekuńczo-wychowawczych w szpi-
talach psychiatrycznych w latach 2004–2006 Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej wystosowało we
wrześniu 2007 r. pismo z zaleceniami do 16 dyrekto-
rów wydziałów polityki społecznej urzędów woje-
wódzkich. Zobowiązano wydziały polityki społecznej
uw, jako organy sprawujące nadzór nad placówkami
opiekuńczo-wychowawczymi, do podjęcia następują-
cych działań:
a) zobowiązanie dyrektorów wszystkich całodobo-
wych placówek opiekuńczo-wychowawczych w woje-
wództwie do stałego informowania wydziału polityki
społecznej UW o każdym przypadku umieszczania
dziecka w szpitalu psychiatrycznym (wydziały nadal
na bieżąco zbierają informacje o umieszczeniach);
b) w trakcie kontroli w placówce szczególnie do-
kładne sprawdzanie dokumentów dzieci, które choć
raz były skierowane do szpitala psychiatrycznego.
Szczególną uwagę należy zwrócić na adnotacje do-
tyczące zachowania dziecka, jego stanu zdrowia,
wizyt lekarskich, przyjmowanych leków itp.(przy
okazji każdej kontroli podjętej w 2008 r. inspektorzy
nadzoru sprawdzali teczki dzieci z problemami psy-
chicznymi);
c) zwrócenie uwagi na sposób dokumentowania
stanu zdrowia dzieci przebywających w placówkach;
d) zorganizowanie dla dyrektorów placówek szko-
leń na temat zdrowia psychicznego dzieci i młodzie-
ży z udziałem lekarza psychiatry, psychologa kli-
nicznego oraz prawnika. W czasie szkoleń należało
szczególną uwagę zwrócić na rozróżnienie zaburzeń
w zachowaniu od chorób psychicznych. Dyrektorzy
placówek opiekuńczo-wychowawczych powinni zo-
stać również przeszkoleni w zakresie przepisów
ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Szkolenia
takie odbyły się.
Wydziały polityki społecznej UW przesłały do
MPiPS dane za I półrocze 2007 r. dotyczące dzieci
przebywających w całodobowych placówkach opie-
kuńczo-wychowawczych:
520
a) w badanym okresie w szpitalach psychiatrycz-
nych zostało umieszczonych 524 dzieci. W tej liczbie
najwięcej dzieci mieściło się w przedziale wiekowym
15–18 lat. Z dzieci młodszych umieszczone było
1 dziecko w wieku 6 lat, jedno w wieku 7 lat oraz
4 dzieci w wieku 4 lat;
b) dla 88 dzieci z grupy 524 wychowanków placó-
wek umieszczonych w okresie I – VI 2007 r. był to już
kolejny pobyt w tego typu szpitalu;
c) umieszczone dzieci pochodziły z 457 placówek
opiekuńczo-wychowawczych.
Działania podjęte przez urzędy wojewódzkie do-
prowadziły do stałego monitorowania zasadności
umieszczania dzieci z placówek opiekuńczo-wycho-
wawczych w szpitalach psychiatrycznych. Obecnie
we wszystkich województwach inspektorzy nadzoru
nad placówkami opiekuńczo-wychowawczymi groma-
dzą informacje o każdym fakcie umieszczenia w szpi-
talu psychiatrycznym wychowanka placówki opie-
kuńczo-wychowawczej (domu dziecka, pogotowia opie-
kuńczego lub rodzinnego domu dziecka). Przy okazji
każdej kontroli przeprowadzanej w placówce inspek-
torzy wojewódzcy przeglądają również dokumentację
dzieci umieszczanych w szpitalach psychiatrycznych.
Przedmiotem kontroli problemowych zaplanowanych
w wydziałach polityki społecznej urzędów wojewódz-
kich, zarówno w roku 2008 jak i w raku 2009, jest
badanie zasadności umieszczania wychowanków pla-
cówek opiekuńczo-wychowawczych w szpitalach psy-
chiatrycznych.
Należy jednak zauważyć, że w szpitalach psychia-
trycznych przebywają nie tylko dzieci – wychowan-
kowie placówek opiekuńczo-wychowawczych, ale rów-
nież wychowankowie młodzieżowych ośrodków wy-
chowawczych, młodzieżowych ośrodków socjoterapii,
specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych, ośrod-
ków terapii uzależnień itp. Taki stan rzeczy może
wypływać z tego, iż do ww. placówek trafiają dzieci
z rodzin, w których matki nie przestrzegały higieny
ciąży, dzieci były poddawane przemocy, niedożywione
lub w inny sposób krzywdzone, a takie czynniki mają
znaczący wpływ na rozwój układu nerwowego dziec-
ka i zwiększają ryzyko wystąpienia zaburzeń psy-
chicznych.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie gro-
madzi danych szczegółowych o dzieciach umieszczo-
nych w szpitalach psychiatrycznych. Dane zebrane
w 2007 r. były badaniem jednorazowym. Planowane
jest powtórzenie tego badania poprzez zebranie na
początku 2009 r. z urzędów wojewódzkich gromadzo-
nych przez nie informacji, tak aby statystyki objęły
cały rok 2008.
Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że perso-
nel pedagogiczny w żadnej mierze nie decyduje ani
o konieczności podania dziecku leków psychotropo-
wych, ani o skierowaniu go na leczenie w szpitalu
psychiatrycznym. Za każdym razem taka decyzja na-
leży do lekarza specjalisty. Ich uprawnienia regulują
przepisy będące w kompetencjach resortu zdrowia.
Zasadność przyjmowania pacjentów do zakładów
lecznictwa zamkniętego jest nadzorowana przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia. Wobec powyższego o kom-
petencjach lekarzy stawiających diagnozy, na pod-
stawie których dzieci umieszczane są w szpitalach
psychiatrycznych, może wypowiedzieć się minister
zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie uprawnień kontrolerów biletów
komunikacji lokalnej (6495)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie uprawnień kontrolerów komunikacji lokalnej,
przesłaną pismem nr SPS-023-6495/08 z dnia 25 li-
stopada br., uprzejmie przedkładam następujące wy-
jaśnienia w tej sprawie.
Kwestie związane z kontrolą biletów oraz upraw-
nienia kontrolerów biletów regulują przepisy usta-
wy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe
(Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601, z późn. zm.), zwa-
nej dalej „ustawą”. Z przepisu art. 33a ustawy wy-
nika, że:
— przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona
(kontroler biletów) może dokonywać kontroli doku-
mentów przewozu osób lub bagażu;
— kontroler musi posiadać umieszczony w wi-
docznym miejscu identyfikator, a przepisy ustawy
określają minimalny zakres informacji, które muszą
być zamieszczone w identyfikatorze;
— w przypadku stwierdzenia braku odpowiednie-
go dokumentu przewozu lub dokumentu poświadcza-
jącego uprawnienie do ulgowych bądź bezpłatnych
przejazdów kontroler ma prawo do pobrania należ-
ności za przewóz wraz z opłatą dodatkową lub wysta-
wić wezwanie do zapłaty tych należności. Uiszczenie
należności wraz z opłatą dodatkową jest formą opła-
ty za przejazd i w związku z tym pasażer nie może
być dwukrotnie ukarany za przejazd bez biletu na tej
samej trasie, nie wysiadając ze środka komunikacji
miejskiej. Podobnie należy odnieść się do wezwania
do zapłaty, który stanowi dowód przejazdu pasażera
bez ważnego biletu i uprawnia go do kontynuowania
jazdy tym samym pojazdem;

— w razie odmowy zapłacenia należności kontro-
ler ma prawo zażądać okazania dokumentu umożli-
wiającego stwierdzenie tożsamości podróżnego. W przy-
padku odmowy okazania dokumentu tożsamości
kontroler może zwrócić się do funkcjonariusza Policji
lub innych organów porządkowych, które mają upraw-
nienia do ustalania tożsamości podróżnych w komu-
nikacji miejskiej, o podjęcie czynności zmierzających
do ustalenia tożsamości podróżnego. Kontroler nie
ma uprawnień do podejmowania innych działań ma-
jących na celu ustalenie tożsamości podróżnego,
w szczególności nie może uniemożliwić pasażerowi
opuszczenia pojazdu. W tym zakresie wypowiedział
się również NSA w Warszawie w wyroku z dnia
19 stycznia 2005 r., sygn. akt OSK 790/04, stwier-
dzając, iż: „Postanowienie regulaminu przewozu
osób i bagażu upoważniające kontrolera do udarem-
nienia próby opuszczenia pojazdu pasażerowi, który
to kontroler nie jest ani funkcjonariuszem Policji, ani
innym organem porządkowym, mającym ustawowe
prawo do zatrzymania podróżnego, narusza art. 41
ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz
art. 33a Prawa przewozowego”;
— w przypadku uzasadnionego podejrzenia, że
dokument przewozu lub dokument uprawniający do
bezpłatnych bądź ulgowych przejazdów został sfał-
szowany, kontroler jest uprawniony do zatrzymania
za pokwitowaniem takiego dokumentu. Nie jest jed-
nak uprawniony do zatrzymania dokumentu tożsa-
mości podróżnego.
W komunikacji miejskiej podstawą do przeprowa-
dzania kontroli biletów są przepisy ustanawiane
przez organy stanowiące gmin. Przepis art. 15 ust. 5
ustawy wskazuje, iż przepisy porządkowe dotyczące
przewozu osób i bagażu w gminnym transporcie
zbiorowym określa rada gminy. Na tej podstawie
rady gmin ustanawiają przepisy porządkowe, w tym
też przepisy dotyczące kontroli biletów, obowiązu-
jące w komunikacji miejskiej funkcjonującej na ob-
szarze danej gminy. Do stanowienia tych przepisów
rady gmin uwzględniają ww. przepis art. 33a usta-
wy. Przepisy te mają przeważnie formę regulami-
nów przewozu osób i bagażu i są podawane do pu-
blicznej wiadomości.
W zakresie ww. przepisów porządkowych rada
gminy może określić zasady przeprowadzania kon-
troli, w tym moment rozpoczęcia kontroli. Przykła-
dem rozwiązania tego zagadnienia jest uchwała nr
XXX/375/07 Rady Miasta Krakowa z dnia 5 grudnia
2007 r. w sprawie ustalenia cen i opłat za usługi prze-
wozowe, uprawnień do przejazdów ulgowych oraz
przepisów taryfowych w komunikacji miejskiej w Kra-
kowie realizowanej na obszarze Gminy Miejskiej
Kraków oraz miast i gmin, które przystąpiły do po-
rozumień międzygminnych w zakresie lokalnego
transportu zbiorowego, która w § 10 ust. 2 pkt 5 sta-
nowi, iż kontroler biletów „przed rozpoczęciem kon-
troli jest zobowiązany umożliwić wsiadającym pasa-
żerom skasowanie biletów”. Ponadto możliwość szcze-
gółowego uregulowania zasad przeprowadzania kon-
521
troli przewidziana została w art. 13 ustawy z dnia
20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U.
z 1997 r. Nr 9, poz. 43, z późn. zm.). Na podstawie
tego przepisu spółki przewozowe mogą określać za-
sady korzystania z usług przewozowych świadczo-
nych przez spółkę, które jednak muszą być zatwier-
dzone przez organ wykonawczy samorządu gminne-
go. Przykładem takich przepisów jest Regulamin
kontroli biletów obowiązujący w środkach lokalnego
transportu zbiorowego w Gdańsku wprowadzony
zarządzeniem nr 4 dyrektora Zarządu Transportu
Miejskiego w Gdańsku. Regulamin ten stanowi
m.in., że:
— kontroler ogłasza rozpoczęcie kontroli po upew-
nieniu się, że wszyscy pasażerowie wsiadający na
przystanku skasowali bilety natychmiast po wejściu
do pojazdu lub że zachowanie pasażerów nie wska-
zuje na zamiar skasowania biletów;
— kontroler może też poprosić kierującego pojaz-
dem o zablokowanie kasowników w pojeździe, z tym
że zablokowanie nie może nastąpić wcześniej niż pół
minuty od ruszenia pojazdu.
Regulamin zawiera też przepisy dotyczące zakazu
określonych zachowań kontrolera podczas wykony-
wania kontroli oraz sankcję pozbawienia kontrolera
uprawnień do kontroli w przypadku naruszenia re-
gulaminu kontroli biletów.
Przedstawiony powyżej aktualnie obowiązujący
stan prawny w zakresie kontroli biletów w komuni-
kacji miejskiej należy uznać za wystarczający.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że ustalanie
wynagrodzeń kontrolerów biletów, w tym uzależnie-
nia ich wysokości od liczby wystawionych mandatów,
należy do kompetencji właściwych jednostek samo-
rządów terytorialnych. Ponadto wszelkie szczegóło-
we kwestie związane z wynagrodzeniem kontrolera
biletów reguluje każdorazowo stosunek pracy, uwzględ-
niając przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.
Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94,
z późn. zm.).
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
522
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie problemów osób niepełnosprawnych,
ich rodzin, pomocy materialnej i świadczeń
na rzecz tych podmiotów oraz sposobów
finansowania projektów i programów
ze środków PFRON, a także przesłanek
nadania tak dużego tempa i zakresu regulacji
reformie sposobu dotowania i refundacji
kosztów ponoszonych przez pracodawców,
w związku z zadaniami z obszaru
szeroko rozumianej rehabilitacji zawodowej,
społecznej i zatrudniania osób
niepełnosprawnych (6498)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 25 listopada 2008 r. interpela-
cję Pana Posła Krzysztofa Lipca, w sprawie proble-
mów osób niepełnosprawnych, ich rodzin, pomocy
materialnej i świadczeń na rzecz tych podmiotów
oraz sposobów finansowania projektów i programów
ze środków PFRON, a także przesłanek nadania tak
dużego tempa i zakresu regulacji reformie sposobu
dotowania i refundacji kosztów ponoszonych przez
pracodawców w związku z zadaniami z obszaru sze-
roko rozumianej rehabilitacji zawodowej i społecznej
zatrudniania osób niepełnosprawnych, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpela-
cji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecz-
nej. W dniu 21 października br. w siedzibie resortu
odbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwa
ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia Rodziców
Dzieci Niepełnosprawnych, na którym omówiono ist-
niejące problemy i bariery, w tym dotyczące trudnej
sytuacji materialnej, jakie napotykają rodzice wycho-
wujący niepełnosprawne dzieci. Rodzice przedstawi-
li również swoje postulaty, których wprowadzenie
w życie znacząco poprawiłoby ich funkcjonowanie.
Należy dodać, że są one zbieżne z kwestiami wskaza-
nymi w interpelacji. W chwili obecnej te ze zgłoszo-
nych postulatów, które leżą w kompetencji ministra
pracy i polityki społecznej, są przedmiotem analiz
resortu, w celu przygotowania projektu założeń do
rozwiązań prawnych, w tym dotyczących warunków
przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego i opłaca-
nia przez budżet państwa składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe oraz składek na ubezpieczenie
zdrowotne za beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata.
Nowe kwoty kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych i kwoty świadczeń rodzin-
nych ustalane są z uwzględnieniem wyników badań
progu wsparcia dochodowego rodzin, przeprowadza-
nych przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W ba-
daniach tych uwzględnia się m.in. zmiany cen towa-
rów i usług konsumpcyjnych. Poprzednia weryfikacja
miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wówczas
podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzinne-
go z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka niepeł-
nosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Najbliż-
sza weryfikacja kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń rodzinnych oraz kwot poszcze-
gólnych świadczeń rodzinnych przewidziana jest
w II półroczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania i wprowadzenia corocznej waloryzacji kwot
poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji świad-
czeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacji
emerytur i rent, a także od zasad indeksacji wyna-
grodzeń w sferze budżetowej z uwagi na istotne róż-
nice między tymi kategoriami. Świadczenia rodzinne
nie są wynagrodzeniem za świadczoną pracę ani
ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia w przy-
padku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej płaco-
ną składką. Świadczenia rodzinne są pomocą o cha-
rakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania rodzin
wychowujących dzieci. Stąd częstotliwość zmiany
warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot świad-
czeń zależy od częstotliwości znaczących zmian w kosz-
tach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuższym
niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wynagrodzeń
oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń jest konsekwencją ograniczonych możliwości
budżetowych państwa – w budżecie nie ma wystar-
czających środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie i utrzy-
manie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci niepeł-
nosprawnych wychowywanych w rodzinie przysługi-
wać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,
gdyż nie jest to świadczenie przysługujące niepełno-
sprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie
podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy

o świadczeniach rodzinnych). Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego ma częściowo zrekompensować rodzi-
cowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni za-
stąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak
kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby
dzieci będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pieniężne
kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku ży-
cia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem
życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależne od dochodów i wieku
każdej osobie legitymującej się orzeczeniem o niepeł-
nosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawno-
ści lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku upraw-
niającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest pod-
wyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wycho-
wywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczę-
cia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko nauki poza
miejscem zamieszkania (niepełnosprawność dziecka
powoduje powstanie uprawnienia do niego nie tylko
w przypadku nauki dziecka w szkole średniej, ale
również, jeśli uczy się ono w szkole podstawowej lub
gimnazjum).
W przypadku osób, które już korzystają ze świad-
czeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuację
uprawnień do nich, mimo przekroczenia kryterium
dochodowego o relatywnie niewysokie kwoty. Zgod-
nie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach
rodzinnych przysługują one także w sytuacji, gdy
przeciętny miesięczny dochód netto rodziny w prze-
liczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowe
kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższego
zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Ponadto należy podkreślić, iż reformując ubezpie-
czenia społeczne ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.),
523
zniesiono wcześniejsza emeryturę dla pracowników
opiekujących się dziećmi specjalnej troski. Przewi-
dziano jednakże w art. 186 ust. 3 możliwość przejścia
na wcześniejszą emeryturę z tytułu opieki nad dziec-
kiem specjalnej troski rodzicom, którzy do dnia wej-
ścia w życie ustawy nie zgłosili wniosku o tę emery-
turę, mimo że do dnia 31 grudnia 1998 r. spełnili
wszystkie wymagane warunki.
Regulacja prawna pozwalająca jeszcze przez pe-
wien okres korzystać przez opiekunów dzieci specjal-
nej troski z wcześniejszej emerytury jest świadcze-
niem zanikającym, które nie może być kontynuowa-
ne w zreformowanym systemie emerytalnym, ponie-
waż z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tworzone-
go ze składek na ubezpieczenie społeczne osób czyn-
nych zawodowo nie mogą być finansowane świadcze-
nia pozaubezpieczeniowe. Konieczność zrezygnowa-
nia przez jednego z rodziców z pracy zarobkowej
w celu wychowywania dziecka wymagającego ze
względu na stan zdrowia stałej opieki nie jest bowiem
ryzykiem emerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem
objętym wsparciem ze środków przeznaczonych
w budżecie państwa na pomoc społeczną.
Obecny system emerytalno-rentowy uregulowany
przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz.U. z 2003 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) zawie-
ra rozwiązanie zapewniające środki utrzymania ro-
dzicom wychowującym dzieci niepełnosprawne. Po-
zwala na zaopatrzenie niepracujących współmałżon-
ków w świadczenia po śmierci pracującego małżonka
lub małżonka pobierającego świadczenie emerytalne.
Świadczeniem takim jest finansowana z ubezpiecze-
nia rentowego renta rodzinna.
Renta rodzinna zabezpiecza środki utrzymania
rodzicom wychowującym dzieci niepełnosprawne
na wypadek śmierci ubezpieczonego – żywiciela ro-
dziny.
Wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu
w myśl art. 70 ustawy emerytalnej, jeżeli w chwili
śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była niezdol-
na do pracy albo wychowuje co najmniej jedno z dzie-
ci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do renty ro-
dzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat,
jeżeli kształci się w szkole – 18 lat życia, lub jeżeli
sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdol-
nym do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub
całkowicie niezdolnym do pracy, uprawnionym do
renty rodzinnej. Przepisy te stosuje się odpowiednio
do wdowca.
Odpowiadając na kolejne pytanie Pana Posła pra-
gnę podkreslić, że Polska, jako kraj członkowski Unii
Europejskiej, jest obowiązana stosować przepisy
wspólnotowe dotyczące m.in. pomocy udzielanej ze
środków publicznych przedsiębiorcom, w tym także
zatrudniającym osoby niepełnosprawne.
W bieżącym roku utraciły ważność dotychczasowe
przepisy wydane przez Komisję Europejską, na pod-
stawie których pracodawcy osób niepełnosprawnych
korzystali z pomocy na zatrudnianie tych osób. Nowe
524
rozporządzenie Komisji (WE) Nr 800/2008 z dnia
6 sierpnia 2008 r. uznające niektóre rodzaje pomocy
za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu
art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w spra-
wie wyłączeń blokowych) (Dz. Urz. WE L 214 z 9 sierp-
nia 2008 r.) zawiera inne rozwiązania niż dotychczas
obowiązujące. Dlatego też projektowane zmiany
w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) wy-
nikają z konieczności jej dostosowania do przepisów
nowego rozporządzenia Komisji. Większość zawar-
tych w projekcie ustawy rozwiązań jest niezbędna,
aby właściwie zastosować przepisy unijne. W swym
założeniu zmiany mają na celu poprawę sytuacji osób
niepełnosprawnych na rynku pracy, a nie jej pogor-
szenie. Wysokość pomocy w formie dofinansowania
do wynagrodzenia dla osób niepełnosprawnych uza-
leżniona jest od ogólnego wskaźnika określonego
w przepisach wspólnotowych. Zgodnie z art. 41
ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 800/2008 wysokość
pomocy udzielanej pracodawcom wykonującym dzia-
łalność gospodarczą w formie subsydiów płacowych
na zatrudnianie pracowników niepełnosprawnych
nie może przekraczać 75% kosztów płacy. Górne pu-
łapy pomocy, określone w projekcie ustawy, wynoszą
160%, 140% i 60% najniższego wynagrodzenia, za
pracowników odpowiednio ze znacznym, umiarkowa-
nym i lekkim stopniem niepełnosprawności, ale po-
moc wypłacona pracodawcy nie będzie mogła prze-
kraczać 75% kosztów płacy. Wskaźniki te zwiększają
się o 40% najniższego wynagrodzenia w przypadku
osób niepełnosprawnych, u których stwierdzono cho-
robę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilep-
sję, oraz niewidomych. W związku z powyższym wy-
sokość dofinansowania do wynagrodzeń niepełno-
sprawnych pracowników uzależniona jest ściśle od
rzeczywistych kosztów płacy oraz od wielkości okre-
ślonych w rozporządzeniu Komisji. Nie ma więc moż-
liwości wprowadzenia w tym zakresie zmian w pro-
jekcie ustawy.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (druk nr 1389) nie eliminuje szere-
gu uprawnień przysługujących zakładom pracy chro-
nionej, które nadal zwolnione są z: podatku rolnego,
leśnego i od nieruchomości, opłat (z wyjątkiem opła-
ty skarbowej i opłat o charakterze sankcyjnym), nie-
odprowadzonych zaliczek na poczet podatku docho-
dowego od osób fizycznych od wynagrodzeń pracow-
ników (do I progu podatkowego), i w dalszym ciągu
mogą z tego źródła zasilać zakładowy fundusz reha-
bilitacji. Pomimo obowiązków związanych z zapew-
nieniem szczególnej opieki zatrudnionym osobom
niepełnosprawnym zakłady pracy chronionej mają
nadal uprzywilejowaną pozycję w stosunku do przed-
siębiorców z otwartego rynku pracy, także w zakresie
możliwości uzyskania rekompensaty dodatkowych
kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych zwią-
zanych z kosztami budowy lub rozbudowy obiektów
i pomieszczeń zakładu, a także kosztów transporto-
wych i administracyjnych, co zapewnia im projekt no-
welizowanej ustawy. Ponadto wychodząc naprzeciw
oczekiwaniom pracodawców z chronionego rynku pra-
cy, w trakcie prac Komisji Polityki Społecznej i Rodzi-
ny przyjęto szereg poprawek do projektu ustawy; m.in.
zgodnie art. 5 ust. 2 projektu ustawy w 2009 „praco-
dawcy prowadzącemu zakład pracy chronionej przy-
sługuje 100% kwot dofinansowania, o których mowa
w art. 26a ust. 1 i 1b ustawy, o której mowa w art. 1,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą”.
Natomiast od 1 stycznia 2010 r. wprowadzone zo-
stanie zróżnicowanie wysokości kwot dofinansowa-
nia do wynagrodzeń pracowników niepełnospraw-
nych, w zależności od stopnia niepełnosprawności
i rodzaju schorzenia, a nie od statusu pracodawcy, jak
było do tej pory w odniesieniu do zakładów pracy
chronionej. Jak wynika z danych dotyczących wyko-
rzystania środków zakładowego funduszu rehabili-
tacji osób niepełnosprawnych przez pracodawców
prowadzących zakłady pracy chronionej, zaledwie
13% tych środków jest przeznaczana na indywidual-
ne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych.
Zwiększenie pomocy dla pracodawców z otwartego
rynku pracy (w porównaniu z wysokością pomocy
otrzymywaną na podstawie dotychczas obowiązują-
cych przepisów) służy zachęceniu ich do zwiększenia
zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Ponadto za
wsparciem zatrudnienia na otwartym rynku pracy
przemawia fakt, że osoba niepełnosprawna pracująca
na otwartym rynku staje się równoprawnym pracow-
nikiem zatrudnionym na takich samych zasadach,
jak osoby w pełni sprawne.
Na zakończenie pragnę wyjaśnić, iż od dnia pu-
blikacji rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1976/2006
zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 2204/2002,
(WE) nr 70/2001 oraz (WE) nr 68/2001 w odniesieniu
do przedłużenia okresu stosowania (Dz. Urz. WE L
368 z 23 grudnia 2006 r.) była znana data, po upływie
której przyznawanie pomocy na zasadach określo-
nych m.in. w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2204/
2002 będzie niemożliwe. Ta data to 31 grudnia 2008 r.
Nowe warunki brzegowe dla pomocy publicznej na
zatrudnianie znane są co najmniej od 9 sierpnia 2008 r.,
tj. od dnia publikacji rozporządzenia Komisji (WE)
nr 800/2008. Zmiana zasad programu pomocowego
była więc oczekiwana i nie powinna stanowić zasko-
czenia dla zainteresowanych podmiotów, tym bar-
dziej że rozporządzenia są aktami stosowanymi bez-
pośrednio, na takich samych zasadach jak powszech-
nie obowiązujące akty prawa polskiego.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirona Sycza
w sprawie braku możliwości orzekania
przepadku auta za jazdę po pijanemu (6500)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Mirona Syczą z dnia 18 listo-
pada 2008 r., SPS-023-6500/08, w sprawie podjęcia
inicjatywy legislacyjnej zmierzającej do zmiany prze-
pisów Kodeksu karnego w kierunku umożliwiającym
orzekanie przez sądy przepadku pojazdów prowadzo-
nych przez sprawców znajdujących się w stanie nie-
trzeźwości, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Konsekwencją uchwały składu siedmiu sędziów
Izby Karnej Sądu Najwyższego z dnia 30 październi-
ka 2008 r., sygn. akt I KZP 20/08, niewątpliwie musi
być uznanie, iż obowiązujące przepisy Kodeksu kar-
nego – w szczególności art. 44 § 2 K.k. – nie dają
podstawy do orzeczenia przepadku pojazdu mecha-
nicznego prowadzonego przez sprawcę przestępstwa
z art. 178a § 1 K.k.
W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy za-
warł jednak także uwagi de lege ferenda, wskazując,
że jeżeli względy polityki kryminalnej przemawiały-
by, w przekonaniu ustawodawcy, za celowością orze-
kania przez sądy przepadku pojazdu wobec sprawców
powyższych występków, to podstawa prawna ku
temu powinna zostać wprowadzona do obowiązują-
cego Kodeksu karnego.
Zdaniem ministra sprawiedliwości względy takie
istnieją. Prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości
lub pod wpływem środka odurzającego stanowi po-
ważne zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji.
Zjawisko to powinno być ograniczane wszelkimi moż-
liwymi środkami, w tym także środkami o charak-
terze skutecznej represji karnej, zwłaszcza wobec
sprawców niepoprawnych, a więc takich, którzy do-
puszczają się przestępstwa z art. 178a § 1 K.k. mimo
uprzedniej – niekiedy nawet wielokrotnej – karalno-
ści za tego rodzaju przestępstwa i mimo uprzednio
orzeczonego wobec nich zakazu prowadzenia pojaz-
dów. Wprowadzenie możliwości orzekania przepadku
pojazdu w takich wypadkach może mieć zatem rów-
nież istotne znaczenie profilaktyczne poprzez unie-
możliwienie sprawcy ponawiania bezprawnych,
sprzecznych zarówno z ustawą, jak również z treścią
orzeczenia sądowego zachowań.
W związku z powyższym w Ministerstwie Spra-
wiedliwości podjęte zostały prace legislacyjne, pro-
wadzone w Departamencie Legislacyjno-Prawnym
we współdziałaniu z Prokuraturą Krajową, których
celem jest opracowanie projektu ustawy zmieniającej
w omawianym zakresie Kodeks karny.
W toku tych prac konieczne będzie wnikliwe roz-
ważenie, jaki katalog przestępstw powinna objąć re-
525
gulacja umożliwiająca orzekanie przepadku pojazdu
prowadzonego przez sprawcę, bowiem powołana wy-
żej uchwała Sądu Najwyższego odnosi się wyłącznie
do występku z art. 178a § 1 K.k., gdy tymczasem
względy polityki kryminalnej uzasadniają wprowa-
dzenie możliwości orzekania takiego środka nie tylko
wobec osób, które dopuściły się występku prowadze-
nia pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem
środka odurzającego, ale również wobec sprawców
pozostałych przestępstw przeciwko bezpieczeństwu
w komunikacji – sprowadzenia katastrofy komuni-
kacyjnej (art. 173 K.k.), sprowadzenia zagrożenia
katastrofą komunikacyjną (art. 174 K.k.) lub spowo-
dowania wypadku komunikacyjnego (art. 177 K.k.)
– jeżeli znajdowali się oni w stanie nietrzeźwości lub
pod wpływem środka odurzającego, a także wobec
sprawców czynów z art. 244 K.k., którzy nie stosują
się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia po-
jazdów.
Istotnymi problemami natury prawnej, które bę-
dzie musiała uwzględnić projektowana regulacja, są
także kwestie zastępczej postaci przepadku pojazdu
w sytuacji, gdyby orzeczenie przepadku in natura
było niewspółmierne do wagi popełnionego czynu,
jak również w sytuacji, gdyby orzeczenie przepadku
pojazdu było niemożliwe z przyczyn o charakterze
prawnym lub faktycznym (np. pojazd nie stanowił
własności sprawcy lub uległ zniszczeniu).
Projektowane regulacje powinny odnieść się tak-
że do problemu związanego z orzeczeniem przepadku
pojazdu objętego współwłasnością, w tym współwła-
snością łączną, co w praktyce jest najczęstsze (pojaz-
dy objęte wspólnością majątkową małżeńską).
Z uwagi na wstępny etap prac legislacyjnych
w chwili obecnej nie jest możliwe przesądzenie, czy
i kiedy projektowane regulacje wejdą w życie, jednak
na obecnym etapie prac nad projektem uzasadnione
jest przekonanie, że ze względu na wagę problemu
celowe jest dokonanie stosownej nowelizacji Kodeksu
karnego w możliwie krótkim terminie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
526
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie uporządkowania zapisów
zarządzenia nr 105/2008/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna
na 2009 r. (6501)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Bożeny Szydłowskiej, poseł na Sejm
RP, z dnia 19 listopada 2008 r. dotyczącą zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 105/2008/
DSOZ z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna, przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia
27 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6501/08, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zagadnienia dotyczące postępowania w sprawie
zawarcia i realizacji umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju podstawowa opieka
zdrowotna, a także warunki wymagane od świad-
czeniodawców zainteresowanych zawarciem umowy
w tym rodzaju na 2009 r. zostały określone przez
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia zarządze-
niem nr 105/2008/DSOZ z dnia 5 listopada 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna, wydanym
na podstawie art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25, art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 159 ust. 2 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j.: Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.).
Odnosząc się do poruszonej przez panią poseł
kwestii, dotyczącej miejsca udzielania świadczeń
przez pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej
(pielęgniarkę p.o.z.), uprzejmie informuję, iż w opar-
ciu o art. 55 cytowanej ustawy świadczeniodawca
udzielający świadczeń z zakresu podstawowej opieki
zdrowotnej zapewnia świadczeniobiorcom w kosztach
własnej działalności, zgodnie z zakresem zadań okre-
ślonych w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
20 października 2005 r. w sprawie zakresu zadań
lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz. 1816), dostęp do opie-
ki ambulatoryjnej, w tym opieki w domu chorego.
W związku z powyższym udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej przez pielęgniarkę p.o.z. powinno
odbywać się, w zależności od potrzeb zdrowotnych
świadczeniobiorcy uzasadnionych stanem zdrowia,
w warunkach domowych lub ambulatoryjnych, tj.
w gabinecie pielęgniarki p.o.z. Ponadto, z informacji
przekazanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia wy-
nika, iż wymóg posiadania przez świadczeniodawców
gabinetów do realizacji zadań pielęgniarki p.o.z. był
przedmiotem wyjaśnień kierowanych w 2007 r. i 2008 r.
do Naczelnej Izby Pielęgniarek i Położnych oraz
okręgowych izb pielęgniarek i położnych. Stanowisko
Narodowego Funduszu Zdrowia w tej sprawie zgodne
jest z obowiązującymi przepisami prawa oraz gwa-
rantuje dostęp do świadczeń dla świadczeniobiorców
zadeklarowanych do pielęgniarek p.o.z.
Zgodnie z podjętą decyzją prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia, przekazaną do wiadomości Na-
czelnej Izby Pielęgniarek i Położnych, świadczenio-
dawcy powinni ostatecznie dostosować warunki
udzielania świadczeń do postanowień zawartych
z NFZ umów do 31 grudnia 2008 r. Należy także
wskazać, iż gabinet pielęgniarki p.o.z. powinien być
miejscem udzielania świadczeń zadeklarowanym do
niej świadczeniobiorcom, w tym świadczeń wynika-
jących ze zleceń na zabiegi i procedury medyczne
wydane przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego,
nie zaś jedynie biurem do przechowywania doku-
mentacji. Poza tym wystawianie zleceń przez leka-
rza p.o.z. na realizację świadczeń w warunkach do-
mowych pozostających w kompetencjach pielęgniar-
ki p.o.z. powinno być uzasadnione stanem zdrowia
świadczeniobiorcy.
W związku z tym w zarządzeniu nr 105/2008/
DSOZ, określającym zasady kontraktowania świad-
czeń w rodzaju podstawowa opieka zdrowotna na
2009 r., Narodowy Fundusz Zdrowia dookreślił bar-
dziej szczegółowo kwestię dotyczącą wymagań loka-
lowych i sprzętowych dla zakresu świadczeń pielę-
gniarki p.o.z. poprzez dopisanie stolika zabiegowego
do wyposażenia gabinetu pielęgniarki p.o.z.
Kwestie dotyczące wymogów lokalowych i sprzę-
towych reguluje w sposób szczegółowy rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 15 marca 2006 r.
w sprawie wymagań technicznych i sanitarnych
dla pomieszczeń, w których mogą wykonywać
praktykę pielęgniarki i położne, oraz wymagań,
jakim powinny odpowiadać urządzenia i sprzęt me-
dyczny umożliwiające udzielanie świadczeń zdro-
wotnych (Dz. U. Nr 56, poz. 397), wydane na pod-
stawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r.
o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U. z 2001 r.
Nr 57, poz. 602, ze zm.).
Spełnianie standardów technicznych i sanitar-
nych pomieszczeń, w których można wykonywać in-
dywidualną praktykę oraz grupową praktykę pielę-
gniarek i położnych, zapewnia wykonywanie prakty-
ki zgodnie z rodzajem udzielanych świadczeń zdro-
wotnych, aktualną wiedzą medyczną, zasadami ety-
ki zawodowej, z poszanowaniem intymności i godno-
ści pacjentów oraz dbałością o ich bezpieczeństwo.
Ponadto zapisy ww. rozporządzenia nakładają na pie-
lęgniarkę obowiązek wydzielenia przy gabinecie po-
czekalni dla pacjentów wraz z miejscem do przecho-
wywania okryć wierzchnich oraz zapewnienia dostę-

pu do wydzielonego dla nich pomieszczenia higienicz-
no-sanitarnego.
Odnosząc się do poruszonej przez panią poseł
kwestii dotyczącej transportu przez pielęgniarkę
p.o.z. pobranego materiału do badań w domu pacjen-
ta, uprzejmie informuję, iż w roku bieżącym oraz
w poprzednich latach Narodowy Fundusz Zdrowia
określał jedynie, że w przypadku gdy w wyniku
udzielonej przez lekarza p.o.z. porady lekarskiej za-
chodzi konieczność wykonania badań laboratoryj-
nych, świadczeniodawca zapewnia pobranie materia-
łu do badań zgodnie z zasadami określonymi rozpo-
rządzeniem ministra zdrowia z dnia 23 marca 2006 r.
w sprawie standardów jakości dla medycznych labo-
ratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych (Dz. U.
Nr 61, poz. 435), które to pobranie zleca pielęgniarce
p.o.z.
Natomiast w zarządzeniu nr 105/2008/DSOZ NFZ
dookreślił bardziej szczegółowo tę kwestię poprzez
wskazanie, że w przypadku gdy świadczeniodawca
zleca pielęgniarce pobranie materiału do badań
w domu pacjenta, to powinien zapewnić we własnym
zakresie i na własny koszt pojemniki na materiały
do zleconych badań w firmowanym przez siebie miej-
scu udzielania świadczeń właściwym ze względu na
miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy oraz zapew-
nić w tym samym miejscu odbiór pobranych przez
pielęgniarkę próbek.
Jednocześnie w odniesieniu do pytań zawartych
w przedmiotowej interpelacji pozwolę sobie zauwa-
żyć, iż jak wynika z uzasadnienia prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia do treści ww. zarządzenia,
projekt tego zarządzenia był przedmiotem konsulta-
cji z konsultantami krajowymi w dziedzinie pielę-
gniarstwa rodzinnego oraz w dziedzinie pielęgniar-
stwa ginekologicznego i położniczego, a także Naczel-
ną Radą Pielęgniarek i Położnych.
Należy także podkreślić, iż zagadnienia dotyczą-
ce zarówno organizacji udzielania i warunków do-
stępności do świadczeń pielęgniarki p.o.z., jak też
zasad ich finansowania były przedmiotem licznych
spotkań, które odbywały się w Narodowym Fundu-
szu Zdrowia z udziałem przedstawicieli Naczelnej
Rady Pielęgniarek i Położnych oraz konsultantów
krajowych w dziedzinie pielęgniarstwa rodzinnego
oraz w dziedzinie pielęgniarstwa ginekologicznego
i położniczego.
Jednocześnie, wychodząc naprzeciw licznym po-
stulatom środowiska pielęgniarek i położnych, uprzej-
mie informuję, iż w Ministerstwie Zdrowia, począw-
szy od 19 listopada br., odbywają się cykliczne spo-
tkania z udziałem przedstawicieli kierownictwa Mi-
nisterstwa Zdrowia, Narodowego Funduszu Zdrowia,
Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych, Kolegium
Pielęgniarek i Położnych Rodzinnych w Polsce oraz
Porozumienia Zielonogórskiego Federacji Związków
Pracodawców Ochrony Zdrowia, a także z udziałem
konsultanta krajowego w dziedzinie pielęgniarstwa
rodzinnego w kwestii dotyczącej zakresu zmian tre-
ści przedmiotowego zarządzenia, w tym także zapi-
527
sów mówiących o miejscu realizacji świadczeń przez
pielęgniarkę p.o.z.
Mając na uwadze powyższe informacje, uprzejmie
wyjaśniam, że Ministerstwo Zdrowia oraz Narodowy
Fundusz Zdrowia starają się wyjaśniać na bieżąco
wszelkie wątpliwości i nieporozumienia powstałe na
bazie warunków kontraktowania świadczeń w rodza-
ju podstawowa opieka zdrowotna.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi umocnienia
pozycji Polski w ramach NATO zawartej
w exposé z dnia 23 listopada 2007 r.
prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska (6503)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
panów posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego Po-
laczka (pismo nr SPS-023-6503/08 z dnia 27 listopa-
da 2008 r.) w sprawie zapowiedzi umocnienia pozycji
Polski w ramach NATO zawartej w exposé z dnia
23 listopada 2007 r. prezesa Rady Ministrów Donal-
da Tuska, chcę poinformować, że polityka zagranicz-
na naszego rządu zakłada wzmacnianie pozycji Pol-
ski w organizacjach międzynarodowych. Szczególnie
zależy nam na wyeksponowaniu naszych potrzeb
i interesów na forum organizacji zajmujących się bez-
pieczeństwem międzynarodowym. Wśród tych orga-
nizacji NATO odgrywa rolę pierwszoplanową, co pod-
kreślają kolejne strategie bezpieczeństwa RP, w tym
najnowsza z 15 listopada 2007 r. Cel, jakim jest pod-
niesienie znaczenia Polski jako członka Sojuszu, za-
mierzamy osiągnąć poprzez aktywne działanie na
wielu płaszczyznach.
Po pierwsze, Rzeczpospolita Polska jako zwolen-
nik natowskiej polityki „otwartych drzwi” zamierza
konsekwentnie popierać rozszerzenie Sojuszu oraz
pogłębianie współpracy partnerskiej. Przyjęcie no-
wych członków przyczyni się nie tylko do likwidacji
potencjalnych ognisk zapalnych, ale również bezpo-
średnio wzmocni bezpieczeństwo Polski. Zyskujemy
bowiem kolejnych sojuszników, którzy gotowi są
wspierać Polskę.
528
Ponadto, występując jako orędownik członkostwa
nowych państw na forum NATO, Polska nawiązuje
szczególne stosunki z państwami aspirującymi do
akcesji, podnosząc równocześnie swoją rangę wśród
państw członkowskich. Konsekwentnie dążyć będzie-
my do rozwijania procesu integrowania Gruzji i Ukra-
iny z Sojuszem przy wykorzystaniu wszelkich istnie-
jących instrumentów współpracy. Nadal będziemy
budować koalicję wspierającą działania ukierunko-
wane na jak najszybsze uzyskanie członkostwa tych
państw w NATO.
W ramach polityki „otwartych drzwi” mieści się
również wzmacnianie i instytucjonalizacja współpra-
cy partnerskiej oraz nadawanie jej szczególnej rangi
w polityce Sojuszu. Wspieramy współpracę z pań-
stwami regionu Bałkanów oraz Europy Wschodniej,
Kaukazu i Azji Centralnej w ramach Partnerstwa dla
Pokoju, a także z państwami Dialogu Śródziemno-
morskiego i Inicjatywy Stambulskiej.
Przede wszystkim jednak w najbliższym czasie
Polska będzie kształtować swoją pozycję poprzez
dążenie do wypracowania korzystnej z naszego
punktu widzenia nowej koncepcji strategicznej So-
juszu. Poprzednia strategia NATO z 1999 r. została
stworzona jeszcze przed przystąpieniem do NATO
Polski, a także innych państw Europy Środkowej
i Wschodniej. Dokument ten wymaga rewizji zarów-
no ze względu na zmianę geopolitycznego położenia
organizacji, jak i na pojawienie się nowych wyzwań
i zagrożeń dla pokoju i bezpieczeństwa międzyna-
rodowego. Wystarczy wymienić terroryzm czy bez-
pieczeństwo energetyczne.
Podczas jubileuszowego szczytu NATO w Stras-
burgu i Kehl Polska będzie zabiegać o podjęcie decy-
zji w sprawie rozpoczęcia prac nad koncepcją strate-
giczną, która przygotuje Sojusz do nowych wyzwań
w dziedzinie bezpieczeństwa. W ten sposób mamy
szansę dołączyć do sojuszniczej awangardy. Będzie-
my dążyć do uzyskania jasnej wykładni art. 5 trak-
tatu waszyngtońskiego oraz wyeksponowania pod-
stawowej funkcji Sojuszu, jaką jest kolektywna obro-
na jego członków. Niezmiernie ważny jest powrót do
mechanizmu opracowywania przez Sojusz planów
obrony jego członków (contingency planning) oraz do
prowadzenia ćwiczeń sztabowych związanych z tymi
planami. Polska będzie również naciskać na wzboga-
cenie roli NATO w zakresie bezpieczeństwa energe-
tycznego. Naszym postulatem jest też powołanie do
życia forum wymiany informacji wywiadowczych do-
tyczących zagrożeń bezpieczeństwa na bazie już ist-
niejących komórek analitycznych, ale z szerszym
mandatem. Kolejnym zadaniem, które stoi przed Pol-
ską na forum NATO, jest podtrzymywanie poparcia
dla idei utworzenia sojuszniczego systemu obrony
przeciwrakietowej, uzupełniającego planowane in-
stalacje USA w Polsce i Czechach.
Jednak najbardziej widocznym i najszybciej prze-
kładającym się na pozycję państwa członkowskiego
działaniem jest udział w operacjach reagowania kry-
zysowego prowadzonych przez NATO. Dużym atu-
tem Polski jest istotne zaangażowanie w misję ISAF
w Afganistanie, która traktowana jest przez Sojusz
priorytetowo. Dzięki naszemu wysiłkowi obecnie pol-
ski głos jest silniejszy w kwestiach związanych bez-
pośrednio z naszym bezpieczeństwem, takich jak
np. polityka wschodnia NATO.
Rząd za pośrednictwem Ministerstwa Spraw Za-
granicznych będzie konsekwentnie dążył do wyrów-
nania bilansu ciężarów i korzyści z tytułu wypełnia-
nia zobowiązań członkowskich. Należy jednak pa-
miętać, że operacje pokojowe to nie tylko koszty po-
noszone przez państwo wysyłające, ale także korzyści
wypływające ze szkolenia i zdobywania doświadcze-
nia przez naszych żołnierzy, doświadczenia, którego
nie są w stanie zdobyć w warunkach poligonu. Wspól-
ne operacje są także okazją do ćwiczenia współdzia-
łania różnych narodowo jednostek sojuszniczych
w warunkach bojowych. Dzięki temu nasze jednostki
stają się jednostkami interoperacyjnymi w rozumie-
niu Sojuszu.
Aktywnie zabiegamy o rozszerzenie infrastruk-
tury Sojuszu na terytorium Polski. Pomaga nam
w tym wydatnie nasze zaangażowanie operacyjne
i opinia wiarygodnego sojusznika. Wiosną przyszłego
roku zostanie uruchomione natowskie Centrum
Szkolenia Połączonych Sił (IFTC) w Bydgoszczy. Już
teraz jednak czynimy zabiegi o zwiększenie puli eta-
tów sojuszniczych dla centrum. Działanie centrum
będzie miało istotny wkład w proces transformacji
wojskowej NATO, a w szczególności w dostosowywa-
nie zdolności wojskowych Sojuszu do reagowania na
nowe wyzwania i zagrożenia. Obecnie finalizujemy
rozmowy w sprawie rozmieszczenia Batalionu Łącz-
ności NATO w Bydgoszczy. Jesteśmy również bene-
ficjentami programów służących modernizacji naszej
infrastruktury obronnej. Korzystają na tym nie tylko
wojskowe porty, bazy paliwowe czy lotniska, ale rów-
nież polskie firmy, które stają do przetargów. W ra-
mach inwestycji natowskich tylko w pierwszym
kwartale 2009 r. Polska otrzyma środki finansowe
w wysokości 9 353 888 euro.
Należy zaznaczyć, że polityczne korzyści naszego
aktywnego członkostwa w NATO są nie do przece-
nienia. Polska jako silny kraj regionu oraz najwięk-
sze z nowych państw Sojuszu ma szczególną rolę
w zakresie wskazywania zagrożeń odczuwalnych
w Europie Środkowo-Wschodniej.
W okresie nasilonej debaty nad przyszłością
NATO dołożymy wszelkich starań, aby nasze postu-
laty znalazły odzwierciedlenie zarówno w politycz-
nych, jak i wojskowych działaniach Sojuszu.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi przeprowadzenia
ustrojowej reformy systemu ochrony zdrowia
(6504)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego
Polaczka, skierowaną do prezesa Rady Ministrów,
przekazaną przy piśmie znak: SPS-023-6504/08
(przesłaną do ministra zdrowia pismem DSPA-4401-
-6470/08), dotyczącą przekształcenia szpitali w spół-
ki prawa handlowego proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
1. Właściciel, w tym podmiot publiczny (jednostka
samorządu terytorialnego), może zbyć akcje albo udzia-
ły w spółce na zasadach ogólnych innym podmiotom
publicznym bądź prywatnym. Należy jednakże za-
uważyć, iż ustawy o samorządzie terytorialnym
(gminnym, powiatowym, wojewódzkim), ustawa o za-
kładach opieki zdrowotnej, ustawa o świadczeniach
zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych
nakładają na jednostki samorządu terytorialnego
obowiązki w zakresie zabezpieczenia zdrowotnego
ich mieszkańców. A zatem organy samorządów każdą
decyzję o ewentualnym zbyciu akcji albo udziałów
zakładów opieki zdrowotnej będą podejmowały z roz-
wagą. Należy zauważyć, iż jednostki samorządu te-
rytorialnego niezwykle rzadko zbywają udziały na
przykład w spółkach prowadzących szpitale (ponad
60), zakłady komunikacji miejskiej, regionalnej czy
wodociągi.
2. W ramach programu rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia przygotowany został projekt ustawy
o państwowym nadzorze nad systemem powszechne-
go ubezpieczenia zdrowotnego, dotyczący m.in. de-
centralizacji instytucji płatnika w ramach systemu
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego oraz kwe-
stii zmiany wymiaru składki na powszechne ubez-
pieczenie zdrowotne. Projekt ww. ustawy zakłada
zwiększenie wymiaru składnika powszechne ubez-
pieczenie zdrowotne do poziomu 10% podstawy wy-
miaru składki, począwszy od 2010 r. Celem zmiany
jest zwiększenie przychodów instytucji ubezpieczenia
zdrowotnego o ok. 6,1 mld zł i w konsekwencji zwięk-
szenie ich możliwości w zakresie zabezpieczenia
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
529
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi umocnienia sojuszu
ze Stanami Zjednoczonymi (6505)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
posłów Lucjana Karasiewicza oraz Jerzego Polaczka
(pismo nr SPS-023-6505/08 z dnia 27 listopada 2008 r.)
w sprawie zawartej w exposé premiera Donalda Tu-
ska z dnia 23 listopada 2008 r. zapowiedzi umocnie-
nia sojuszu ze Stanami Zjednoczonymi, pragnę poin-
formować, że obecność Stanów Zjednoczonych na
starym kontynencie oznacza bliską współpracę UE
i USA w zakresie m.in. kwestii bezpieczeństwa, po-
litycznych oraz ekonomicznych.
Wzmacnianie więzi transatlantyckich łączących
Stany Zjednoczone oraz Europę pozostaje jednym
z priorytetów polskiej polityki zagranicznej. Nasze
oczekiwania dotyczące rozwoju współpracy we wszyst-
kich trzech ww. obszarach, w sposób skoordynowany
i konsekwentny, prezentujemy na forum unijnym
oraz w kontaktach z przedstawicielami amerykań-
skiej administracji. W deklaracji końcowej tegorocz-
nego szczytu UE–USA (czerwiec 2008 r.), między
innymi za sprawą postulatów strony polskiej, w spo-
sób szczególny zaakcentowano kwestie poparcia
wspólnoty transatlantyckiej (UE i USA) dla prze-
mian i przeobrażeń demokratycznych dokonywa-
nych w krajach Europy Wschodniej oraz Bałkanów
Zachodnich. W naszych kontaktach z partnerami
unijnymi (ostatnio m.in. w listopadzie br. podczas
nieformalnego spotkania ministrów spraw zagra-
nicznych w Marsylii poświęconego partnerstwu
transatlantyckiemu) podkreślamy potrzebę jednoli-
tego stanowiska UE i Stanów Zjednoczonych wobec
problematyki rosyjskiej. Stanowisko Polski dotyczą-
ce potrzeby wzmacniania obecności USA na starym
kontynencie jest znane amerykańskim władzom.
Jasny sygnał naszych intencji daliśmy, podpisując
porozumienie w zakresie umieszczenia na teryto-
rium RP elementów amerykańskiego systemu obro-
ny przeciwrakietowej.
Z kolei okazją dla przedstawienia naszych ocze-
kiwań wobec nowej administracji dotyczących poli-
tyki USA była wizyta ministra Radosława Sikor-
skiego w Waszyngtonie w listopadzie br. Minister
w szeregu publicznych wypowiedzi oraz spotka-
niach z osobami związanymi z przyszłą administra-
cją podkreślał znaczenie „amerykańskiej obecności”
na starym kontynencie.
530
Mimo iż w relacjach bilateralnych ze Stanami
Zjednoczonymi szczególną wagę przywiązujemy do
kwestii bezpieczeństwa, to działania władz polskich
skierowane są również na rozwój kontaktów między-
ludzkich, współpracę naukową oraz kwestie gospo-
darcze.
Zdajemy sobie sprawę, iż nie bez wpływu na dy-
namikę tego rodzaju współpracy pozostaje utrzymu-
jący się obowiązek wizowy dla obywateli polskich
podróżujących w celach biznesowych i turystycznych
do Stanów Zjednoczonych. Jego zniesienie pozostaje
elementem agendy spotkań z przedstawicielami ame-
rykańskiej administracji różnego szczebla.
Ważnym impulsem dla polsko-amerykańskiej współ-
pracy naukowej jest nowa umowa o Polsko-Amery-
kańskiej Komisji Fulbrighta (podpisana 10 marca
2008 r.), która przewiduje większe zaangażowanie
strony polskiej w realizację programu, tj. jego wzrost
do wysokości 4 mln zł w ciągu najbliższych 4 lat.
Zwiększeniu zakresu kontaktów międzyludzkich słu-
ży również Polsko-Amerykański Parlamentarny Pro-
gram Wymiany Młodzieży. Opracowanie zasad funk-
cjonowania tej inicjatywy jest przedmiotem uzgod-
nień pomiędzy RP a USA. Umożliwi on młodzieży
szkolnej z Polski i Stanów Zjednoczonych odbywanie
rocznej nauki w szkołach publicznych kraju przyjmu-
jącego.
Mając świadomość konieczności zintensyfikowa-
nia kontaktów gospodarczych, wykorzystujemy róż-
ne płaszczyzny politycznego dialogu. Jedną z nich
jest formuła Polsko-Amerykańskiego Dialogu Gospo-
darczego (PADG) prowadzonego przy współpracy
Ministerstwa Gospodarki z Departamentem Handlu
USA, który koordynowany jest na poziomie właści-
wych podsekretarzy stanu. Polska przywiązuje dużą
wagę do realizacji umów offsetowych z USA, co po-
winno doprowadzić do powstania trwałych powiązań
podmiotów polsko-amerykańskich oraz przyczynić
się do wzrostu eksportu polskich towarów oraz wpły-
nąć na poprawę jego struktury towarowej w kierun-
ku zwiększenia udziału towarów wysoko przetworzo-
nych i zaawansowanych technologicznie. Zaangażo-
wanie inwestycyjne w Polsce firm amerykańskich
powinno być dobrym sygnałem dla innych firm z USA
do podjęcia działań związanych z lokowaniem kapi-
tału na terenie naszego kraju.
Szczególnie ważnym elementem rozwijania współ-
pracy z USA jest forum organizacji międzynarodo-
wych oraz Unii Europejskiej. Polska opowiada się za
rozwojem na forum wspólnotowym współpracy UE–
–USA w dziedzinie energetyki: bezpieczeństwa ener-
getycznego, dywersyfikacji źródeł zaopatrzenia, efek-
tywności zapobiegania zmianom klimatu, które wpi-
sują się m.in. w polskie koncepcje budowania trans-
atlantyckich więzi solidarności w dziedzinie energe-
tyki, a także w bilateralną współpracę Polski z USA
w tej dziedzinie. Dążymy do stworzenia korytarza
transportowego dla surowców energetycznych z re-
gionu Morza Kaspijskiego poprzez Gruzję – M. Czar-
ne i Ukrainę, co zainicjował szczyt energetyczny
w Krakowie. Polska szczególnie popiera takie projek-
ty dostaw węglowodorów do UE, jak: ropociąg Odessa
– Brody – Płock (OBP), gazociąg GUEU White Stre-
am (WS). Wsparcie USA jest niezmiernie istotne dla
realizacji tych projektów.
Dynamika współpracy ze Stanami Zjednoczony-
mi przybrała w ostatnim czasie szczególny charakter.
Bardzo dobra „temperatura” politycznego dialogu,
wielość kontaktów różnego szczebla przynoszą kon-
kretne rezultaty. Szczególne znaczenie ma tu podpi-
sane 20 sierpnia 2008 r. przez ministra spraw zagra-
nicznych RP R. Sikorskiego i sekretarz stanu USA
C. Rice porozumienie w zakresie umieszczenia na
terytorium RP elementów amerykańskiego systemu
obrony przeciwrakietowej. Umowa o bazie MD daje
Polsce i Stanom Zjednoczonym podstawę do realiza-
cji zarówno własnych, jak i wspólnych strategicznych
interesów bezpieczeństwa. Bardzo istotnym elemen-
tem całego pakietu jest deklaracja o współpracy stra-
tegicznej, która znacząco wzmacnia zaangażowanie
USA w proces transformacji systemu obronnego i Sił
Zbrojnych RP. Umowa o bazie MD oraz deklaracja
o współpracy strategicznej otwierają nowy etap w hi-
storii strategicznych relacji między naszymi pań-
stwami. Porozumienia te wzmacniają bezpieczeństwo
Stanów Zjednoczonych, Polski, jak i całego Sojuszu
Północnoatlantyckiego przed nowego typu zagroże-
niami. Przyczyniają się także do umocnienia obecno-
ści USA w Europie, która stanowi kluczowy czynnik
pokoju i stabilizacji na kontynencie.
Łączę wyrazy głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi reformy systemu
ubezpieczenia zdrowotnego (6507)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Lucjana Karasiewicza i pana Jerzego Polaczka
z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie zawartej
w exposé premiera Donalda Tuska z dnia 23 listopa-
da 2007 r. zapowiedzi reformy systemu ubezpieczenia
zdrowotnego, która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu RP z dnia 27 listopada 2008 r.

(znak: SPS-023-6507/08), do prezesa Rady Mini-
strów, działając z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno
w exposé prezesa Rady Ministrów, jak również
w informacji rządu na temat obecnej sytuacji ochro-
ny zdrowia w Polsce (druk sejmowy nr 176) jest de-
centralizacja i demonopolizacja instytucji płatnika
w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotne-
go. W związku z powyższym w Ministerstwie Zdro-
wia został przygotowany projekt ustawy w przed-
miotowym zakresie.
Podczas uzgodnień zewnętrznych ww. projektu do
Ministerstwa Zdrowia wpłynęło wiele uwag i zastrze-
żeń ze strony różnych podmiotów biorących udział
w konsultacjach. Ponadto szereg zastrzeżeń do pro-
jektu, poza formalnymi ramami uzgodnień zewnętrz-
nych, zgłosili marszałkowie niektórych województw
oraz parlamentarzyści. Uwagi te ze względu na ich
charakter powinny zostać gruntownie przeanalizo-
wane. Po zakończeniu tego procesu możliwe będzie
przedstawienie stanowiska Ministerstwa Zdrowia
oraz rządu w przedmiotowym zakresie.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej założeń tzw.
koszyka świadczeń gwarantowanych i niegwaranto-
wanych, uprzejmie informuję, że projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych oraz ustawy o pań-
stwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowi-
skach państwowych (tzw. ustawa o koszyku świad-
czeń zdrowotnych), który aktualnie jest w trakcie
procesu legislacyjnego, ma na celu uregulowanie me-
chanizmu tworzenia katalogu świadczeń gwaranto-
wanych, czyli tzw. koszyka świadczeń zdrowotnych.
Projekt niniejszej ustawy wprowadza przejrzyste me-
chanizmy podejmowania decyzji dotyczących finan-
sowania świadczeń gwarantowanych powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego oraz określa zasady i tryb
kwalifikowania świadczeń opieki zdrowotnej jako
świadczeń gwarantowanych.
Na mocy tej nowelizacji minister zdrowia określi
w drodze rozporządzenia wykaz świadczeń gwaran-
towanych, czyli tych współfinansowanych lub finan-
sowanych ze środków powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego.
Obecnie ustawa nie określa trybu podejmowania
decyzji, które świadczenia opieki zdrowotnej przysłu-
gują świadczeniobiorcom w ramach obowiązkowego
ubezpieczenia zdrowotnego. Określenie tego trybu
jest niezbędne dla transparentności sytemu po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, a w szcze-
gólności przejrzystości finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej.
Projektowana ustawa również tworzy instytucjo-
nalne (ustawowe) ramy funkcjonowania Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych (dalej AOTM). Obecnie
AOTM działa na podstawie zarządzenia ministra
zdrowia z dnia 30 czerwca 2006 r. w sprawie Agencji
531
Oceny Technologii Medycznych (Dz. Urz. MZ Nr 10,
poz. 53, z późn. zm.) i ma status jednostki budżeto-
wej. Na podstawie przepisów niniejszego projektu
ustawy AOTM uzyska status państwowej jednostki
organizacyjnej posiadającej osobowość prawną. Takie
usytuowanie AOTM, jak również jej status prawny,
mają na celu przede wszystkim jej wzmocnienie na
poziomie instytucjonalnym, jako kluczowego podmio-
tu w procesie przygotowywania decyzji dotyczących
finansowania bądź niefinansowania ze środków pu-
blicznych świadczeń opieki zdrowotnej. Decyzje te
z każdym rokiem stają się coraz bardziej istotne zwa-
żywszy na wysokość środków publicznych przezna-
czanych rocznie na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej. Nadzór nad agencją będzie sprawować
minister właściwy do spraw zdrowia.
Biorąc pod uwagę zakres przedmiotowy projektu
dotyczący przede wszystkim zakresu świadczeń fi-
nansowanych ze środków publicznych, mając na uwa-
dze wysokość środków finansowych pochodzących ze
źródeł publicznych przeznaczanych w ostatnich la-
tach na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej
oraz tendencję wzrostową w tym zakresie, należy
stwierdzić, iż przedmiotowy projekt będzie miał istot-
ny wpływ na efektywność wydawania środków pu-
blicznych w tym zakresie.
Pragnę ponadto poinformować, że ww. projekt
ustawy dotyczący tzw. koszyka świadczeń w dniu
16 grudnia 2008 r. został przyjęty przez Radę Mini-
strów i zostanie skierowany do parlamentu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi reformy systemu zarządzania
bezpieczeństwem wewnętrznym państwa (6508)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6508/
08), dotyczące interpelacji posłów na Sejm RP pana
Lucjana Karasiewicza i pana Jerzego Polaczka z dnia
19 listopada 2008 r. w sprawie zawartej w exposé pre-
miera Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r. za-
powiedzi reformy systemu zarządzania bezpieczeń-
532
stwem wewnętrznym państwa, z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Zagadnienie bezpieczeństwa wewnętrznego sta-
nowi jeden z elementów bezpieczeństwa narodowe-
go, co znalazło odzwierciedlenie w Strategii Bezpie-
czeństwa Narodowego określającej zasadnicze kie-
runki strategii dla poszczególnych dziedzin bezpie-
czeństwa.
Wskazać należy, iż celem podejmowanych obec-
nie działań w obszarze bezpieczeństwa wewnętrz-
nego jest stworzenie czytelnego i efektywnego sys-
temu zarządzania bezpieczeństwem wewnętrznym.
Prowadzone prace koncentrują się na utworzeniu
skoordynowanego systemu działań, w tym ich scen-
tralizowaniu w newralgicznych obszarach. Reforma
zarządzania bezpieczeństwem polegać będzie na
uporządkowaniu i usystematyzowaniu podejmowa-
nych przedsięwzięć, jak też wyznaczeniu właściwej
roli poszczególnym podmiotom. Osiągnięcie tego
celu realizowane jest poprzez tworzenie spójnych
przepisów prawnych, zwiększenie efektywności dzia-
łania administracji publicznej, profesjonalizmu oraz
poziomu współdziałania służb i organów odpowie-
dzialnych za bezpieczeństwo wewnętrzne państwa,
przede wszystkim zaś współdziałania w wymianie
informacji i wypracowywaniu właściwych form
działalności.
Obszarem wymagającym szczególnej uwagi pań-
stwa jest przeciwdziałanie zagrożeniom terrory-
stycznym. W dobie współczesnych światowych za-
grożeń terrorystycznych niezbędna jest efektywna
i stała współpraca instytucji powołanych do walki
z terroryzmem na poziomie krajowym i międzyna-
rodowym, jak również instytucji wspierających dzia-
łania przeciwko terroryzmowi. Przykładem takich
działań jest gotowość wsparcia pozostałych organów
państwa w przypadku wystąpienia zagrożeń terro-
rystycznych utrzymywana przez Siły Zbrojne RP
prowadzące obserwację i kontrolę przestrzeni po-
wietrznej, wspierające działalność w zakresie ochro-
ny granicy lądowej i morskiej, monitorujące i rozpo-
znające potencjalne zagrożenia promieniotwórcze,
chemiczne i biologiczne.
Realizując wprowadzanie systemu zarządzania
bezpieczeństwem wewnętrznym, w celu wzmocnienia
krajowych struktur antyterrorystycznych w dniu
1 października 2008 r. utworzono Centrum Antyter-
rorystyczne (CAT), do którego zadań należą:
1) wspomaganie procesów decyzyjnych w przypad-
ku realnego zagrożenia atakiem terrorystycznym;
2) koordynacja działań operacyjno-rozpoznaw-
czych zmierzających do zweryfikowania informacji
o zagrożeniach terrorystycznych;
3) prace analityczno-informacyjne w zakresie:
— sporządzania szybkich, aktualnych, syntetycz-
nych i całościowych informacji dla kierownictwa pań-
stwa, Rządowego Centrum Bezpieczeństwa oraz Mię-
dzyresortowego Zespołu do Spraw Zagrożeń Terro-
rystycznych na temat aktualnego poziomu zagroże-
nia terrorystycznego kraju oraz działań podejmowa-
nych przez służby i instytucje państwowe w celu
zniwelowania niebezpieczeństw;
— prognoz długo- i krótkookresowych poziomu
zagrożenia terrorystycznego Polski;
— analiz zagrożenia terrorystycznego w innych
państwach w kontekście bezpieczeństwa strategicz-
nych interesów i obywateli RP;
— ocen wydarzeń na świecie w aspekcie oddzia-
ływania na poziom zagrożenia terrorystycznego
w Polsce oraz dla polskich interesów i obywateli na-
szego kraju;
4) wspomaganie − na płaszczyźnie analityczno-
-informacyjnej − działań po ewentualnym zamachu
terrorystycznym;
5) monitoring radykalnych mediów;
6) współpraca z analogicznymi centrami antyter-
rorystycznymi w innych państwach;
7) działalność dydaktyczno-szkoleniowa.
Centrum Antyterrorystyczne działa w systemie
całodobowym. Służbę w nim pełnią oddelegowani
funkcjonariusze, żołnierze i pracownicy ze służb
i instytucji uczestniczących w antyterrorystycznej
ochronie Polski (ABW, AW, SKW, SWW, Policja,
Straż Graniczna, BOR i Służba Celna), realizujący
zadania w ramach kompetencji instytucji, którą
reprezentują.
Zadaniem CAT jest koordynacja przepływu infor-
macji miedzy wszystkimi instytucjami i służbami
oraz umiejętne zarządzanie nimi. W celu zapewnie-
nia szybkiego przepływu informacji oraz dostępu do
baz danych poszczególnych służb i instytucji na po-
trzeby Centrum Antyterrorystycznego wdrażane są
nowatorskie rozwiązania teleinformatyczne.
W systemie zapobiegania terroryzmowi i neutra-
lizacji jego skutków istotną rolę w systemie odgrywa
także nowo powołane Rządowe Centrum Bezpieczeń-
stwa, którego działania pozostają spójne z działania-
mi CAT.
W maju 2008 r. w strukturze Komendy Głównej
Policji powołano także Biuro Operacji Antyterrory-
stycznych. Komórka ta dysponuje doskonale przygo-
towanymi i wyszkolonymi funkcjonariuszami prze-
widzianymi do fizycznej likwidacji zagrożeń terrory-
stycznych na terenie całego kraju. Zadania biura
obejmują:
— działania rozpoznawcze oraz bojowe przy uży-
ciu taktyki antyterrorystycznej zmierzające do likwi-
dowania zamachów terrorystycznych, a także prze-
ciwdziałania zdarzeniom o takim charakterze;
— działania minersko-pirotechniczne;
— reagowanie kryzysowe w zakresie zagrożenia
atakiem terrorystycznym na obiekty ważne dla bez-
pieczeństwa i obronności państwa oraz obiekty uży-
teczności publicznej;
— działania w przypadku zaistnienia aktu terro-
rystycznego (podłożenie ładunku wybuchowego,
uprowadzenie środka transportu w komunikacji lot-
niczej, wodnej, lądowej);

— działanie w przypadku innych przestępstw
(uprowadzenie osób, zajęcie obiektu, przetrzymywa-
nie zakładników);
— prowadzenie negocjacji policyjnych w ramach
operacji i akcji antyterrorystycznych;
— współdziałanie z krajowymi i zagranicznymi
podmiotami właściwymi w sprawach zwalczania ak-
tów terroru.
W systemie przeciwdziałania i zwalczania terro-
ryzmu istotną rolę odgrywa powołany przez prezesa
Rady Ministrów, a działający pod przewodnictwem
ministra spraw wewnętrznych i administracji Mię-
dzyresortowy Zespół ds. Zagrożeń Terrorystycz-
nych. Do podstawowych zadań zespołu należą m.in.
monitorowanie zagrożeń o charakterze terrory-
stycznym, ich analiza i ocena oraz przedstawianie
opinii i wniosków dla Rady Ministrów, a także opra-
cowywanie projektów standardów i procedur w za-
kresie zwalczania terroryzmu, w szczególności stan-
dardu oceny występowania zagrożenia i określania
jego poziomu.
W celu ujednolicenia przepisów oraz zapewnienia
ich przejrzystości i komplementarności planuje się
opracowywanie projektu ustawy o gromadzeniu i prze-
twarzaniu informacji w celu rozpoznawania zagro-
żeń o charakterze terrorystycznym.
Jednocześnie wskazać należy, iż w projekcie usta-
wy o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy Ko-
deks postępowania karnego, ustawy Kodeks karny
wykonawczy, ustawy Kodeks karny skarbowy oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 1394) proponu-
je się wprowadzenie w Kodeksie karnym przepisu
art. 165a penalizującego czyn polegający na groma-
dzeniu, przekazywaniu lub oferowaniu środków płat-
niczych, instrumentów finansowych, papierów war-
tościowych, wartości dewizowych, praw majątkowych
lub innego mienia ruchomego lub nieruchomego
w celu sfinansowania przestępstwa o charakterze
terrorystycznym. Projektowany przepis otrzymałby
następujące brzmienie:
„Art. 165a. Kto gromadzi, przekazuje lub oferuje
środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery
wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe
lub inne mienie ruchome lub nieruchome w celu sfi-
nansowania przestępstwa o charakterze terrory-
stycznym, podlega karze pozbawienia wolności od lat
2 do 12”.
Wskazany powyżej przepis jest wyrazem realiza-
cji zobowiązań Rzeczypospolitej Polskiej wynikają-
cych z zaleceń Komitetu Antyterrorystycznego Rady
Bezpieczeństwa ONZ, monitorującego przestrzega-
nie przez państwa członkowskie ONZ Rezolucji Rady
Bezpieczeństwa 1373 (2001), jak również konwencji
ONZ z 1999 r. o zwalczaniu finansowania terrory-
zmu. Konwencja ta zobowiązuje państwa będące jej
stronami do wprowadzenia rozwiązań przewidują-
cych odpowiedzialność karną osób lub organizacji
finansujących terroryzm, zamrażanie rachunków
bankowych osób, co do których istnieją uzasadnione
podejrzenia, że są one zaangażowane w działalność
533
terrorystyczną, powstrzymanie się od udzielania po-
mocy podmiotom lub osobom zaangażowanym w dzia-
łalność terrorystyczną oraz dzielenie się z innymi
państwami informacjami dotyczącymi działalności
terrorystycznej.
Jedną z najbardziej szkodliwych dla gospodarki
kraju i budżetu państwa form przestępczości stanowi
przestępczość zorganizowana. Istotą skutecznej wal-
ki z przestępczością zorganizowaną jest natomiast
zapewnienie odpowiednich ram do działania i współ-
pracy służb odpowiedzialnych za jej zwalczanie. Ak-
tualnie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji koordynuje prace nad stworzeniem spójnej
Strategii przeciwdziałania przestępczości zorganizo-
wanej, która umożliwi m.in. określenie krajowych
priorytetów w ramach udoskonalonego systemu
zwalczania przestępczości zorganizowanej, aktywi-
zację szerokiej rzeszy podmiotów zarówno w ramach
administracji publicznej, jak również sektora prywat-
nego i ośrodków naukowych, a także usprawni me-
chanizmy wymiany informacji oraz doświadczeń
w tym zakresie. W zamierzeniu dokument ten ma
programować i harmonizować działania we wskaza-
nych w nim obszarach wszystkich służb i organów
ochrony prawa w Polsce. Celem strategii będzie ze-
spolenie międzyinstytucjonalnego mechanizmu kształ-
towania polityki bezpieczeństwa publicznego. Planu-
je się, że strategia zostanie wprowadzona uchwałą
Rady Ministrów w 2009 r.
Ponadto przy ministrze spraw wewnętrznych
i administracji funkcjonuje Zespół do opracowania
projektu ustawy o pracy operacyjnej. W trakcie pro-
wadzonych intensywnie od początku 2008 r. prac ze-
spół analizował zarówno treść poselskiego projektu
ustawy (druk nr 353) w przedmiotowym zakresie,
jak i różnorodne rozwiązania formalnoprawne obo-
wiązujące w innych krajach. W pracach zespołu bra-
li udział reprezentanci wszystkich służb uprawnio-
nych do prowadzenia czynności operacyjno-rozpo-
znawczych, jak również przedstawiciele Ministerstwa
Sprawiedliwości oraz Sądu Najwyższego. W wyniku
prac zespołu, stanowiącego swoiste forum wymiany
poglądów, osiągnięto konsensus co do kształtu po-
szczególnych rozwiązań, które przedłożono przewod-
niczącemu sejmowej Komisji Administracji i Spraw
Wewnętrznych. Do prowadzenia dalszych prac powo-
łano podkomisję nadzwyczajną do rozpatrzenia po-
selskiego projektu ustawy o czynnościach operacyj-
no-rozpoznawczych (druk nr 353).
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji prowadzone są również prace nad projektem
ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych
innych ustaw. Projekt ma na celu uporządkowanie
szeregu przepisów, usprawnienie działania Policji,
a także wyeliminowanie stwierdzonych niespójności,
błędów i niedoskonałości obowiązujących obecnie re-
gulacji. Na poprawę bezpieczeństwa obywateli wpły-
nąć ma szczególnie zmiana art. 19 ustawy o Policji
zmierzająca do rozszerzenia zakresu przedmiotowe-
go kontroli operacyjnej o przestępstwa określone w:
534
— Kodeksie karnym: art. 151, art. 158 § 2 i 3,
art. 159, art. 182 § 1, art. 183 § 1–3, art. 202, art. 203,
art. 204 § 2–4, art. 233–236, art. 239 § 1, art. 250a,
art. 265 § 1 i 2, art. 266 § 1 i 2 oraz art. 291,
— ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicz-
nej i warunkach wprowadzania instrumentów finan-
sowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz
o spółkach publicznych (Dz. U. Nr 184, poz. 1539,
z późn. zm.): art. 99–101,
— ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instru-
mentami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538,
z późn. zm.): art. 178–182,
— ustawie z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach
inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546, z późn.
zm.): art. 287–289.
Powyższe pozwoli wypełnić istniejące luki w ochro-
nie przed przestępczością, jakie istnieją obecnie
z powodu pominięcia przestępstw bezpośrednio za-
grażających życiu ludzkiemu takich jak: przestęp-
stwo bójki lub przestępstwo toksycznego zanieczysz-
czania środowiska lub moralności publicznej (sute-
nerstwo, pedofilia), niektórych przestępstw o charak-
terze ekonomicznym oraz innych przestępstw o znacz-
nym stopniu społecznej szkodliwości, w tym prze-
stępstw przeciwko wymiarowi sprawiedliwości.
Omawiając systemowe prace ukierunkowane na
zarządzanie bezpieczeństwem wewnętrznym, należy
wspomnieć także o projektowanych rozwiązaniach
w zakresie bezpieczeństwa imprez masowych.
Prezes Rady Ministrów zarządzeniem nr 104
z dnia 23 września 2008 r. powołał w nowej formule
Radę Bezpieczeństwa Imprez Sportowych. Rada sta-
nowi organ opiniodawczo-doradczy prezesa Rady Mi-
nistrów. W skład rady wchodzą przedstawiciele orga-
nów administracji rządowej wykonujących zadania
związane z bezpieczeństwem imprez masowych oraz
przedstawiciele środowisk piłkarskich.
Podkreślenia wymaga, iż przyznanie Polsce współ-
organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012 spowodowało zgłoszenie przez szereg pomiotów
postulatów dotyczących konieczności rozpoczęcia
prac nad zmianą ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o bezpieczeństwie imprez masowych (t.j.: Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 909, z późn. zm.). Z inicjatywy
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
w lutym rozpoczęto szeroką debatę poświęconą
przedmiotowej ustawie. Do udziału w debacie zosta-
li zaproszeni reprezentanci instytucji odpowiedzial-
nych za poszczególne obszary związane z bezpieczeń-
stwem imprez masowych. W wyniku debaty opraco-
wano projekt nowej ustawy o bezpieczeństwie imprez
masowych. Projekt ten został przyjęty przez Radę
Ministrów w dniu 23 września 2008 r. i skierowany
do Sejmu w dniu 2 października 2008 r. W dniu
24 października 2008 r. odbyło się w Sejmie I czyta-
nie projektu.
Nowelizacja ustawy zakłada przede wszystkim:
— zaostrzenie kar dla chuliganów stadionowych
i wprowadzenie nowych narzędzi, które pomogą
w walce z takimi zachowaniami,
— wprowadzenie zróżnicowania wymogów im-
prez artystyczno-rozrywkowych oraz imprez sporto-
wych, w tym uproszczenie procedur wydawania ze-
zwoleń na przeprowadzenie imprezy masowej o cha-
rakterze artystyczno-rozrywkowym,
— ustawowe określenie zadań i kompetencji służb
informacyjnych organizatora imprezy masowej – wpro-
wadzenie stewardingu,
— uporządkowania kwestii zakazów stadiono-
wych, w tym umożliwienie orzekania nakazu
wstępu na imprezy masowe za czyny popełnione
za granicą.
W dniu 25 stycznia 2005 r. Rada Ministrów przy-
jęła dokument rządowy pn. „Program Zwalczania
Korupcji – Strategia Antykorupcyjna – II etap wdra-
żania 2005–2009”. Strategia Antykorupcyjna koor-
dynuje działania podejmowane w kraju na rzecz prze-
ciwdziałania i zwalczania korupcji. Pomimo kilkulet-
nich wysiłków związanych z realizacją Strategii An-
tykorupcyjnej i niewątpliwych osiągnięć w tym za-
kresie, takich jak: wprowadzenie do Kodeksu karne-
go instrumentów prawnych ułatwiających zwalczanie
korupcji, a w konsekwencji tego wzrost skuteczności
ścigania przestępstw tej kategorii, korupcja w dal-
szym ciągu stanowi poważny problem społeczny.
W celu właściwego zaprojektowania i skoordynowa-
nia działań w omawianym obszarze prowadzone są
prace nad przygotowaniem kolejnej Strategii Anty-
korupcyjnej. Podejmowane działania zmierzają do
ponadresortowego umiejscowienia centrum koordy-
nacji Strategii Antykorupcyjnej.
W zakresie zwalczania przestępczości korupcyj-
nej, jak również przestępczości zorganizowanej duże
znaczenie odgrywać będzie budowany aktualnie
system odzyskiwania mienia. Mając na względzie
rangę oraz złożoność problematyki, jak również
duże rozdrobnienie baz danych, które mogą przy-
czynić się do skutecznego i efektywnego procesu
odzyskiwania mienia pochodzącego z czynów prze-
stępczych, wskazano na potrzebę powołania struk-
tur do spraw odzyskiwania mienia w ramach Ko-
mendy Głównej Policji wraz z utworzonymi odpo-
wiednimi mechanizmami współpracy w Minister-
stwie Sprawiedliwości i Ministerstwie Finansów, co
w konsekwencji doprowadzi do utworzenia krajowe-
go systemu do spraw odzyskiwania mienia opartego
na trzech filarach. W tak powstałym systemie rolę
instytucji wiodącej będzie spełniać Komenda Głów-
na Policji, gdzie zostanie utworzone Krajowe Biuro
ds. Odzyskiwania Mienia.
Zadaniem struktur utworzonych w Ministerstwie
Finansów i Ministerstwie Sprawiedliwości będzie za-
pewnienie skutecznej realizacji zadań przez Krajowe
Biuro ds. Odzyskiwania Mienia poprzez m.in. kon-
sultacje robocze i sprawdzenia w bazach, do których
dostępu nie ma instytucja wiodąca.
Stworzenie ww. systemu pozwoli na uzyskanie
szeregu korzyści poprzez:

— zebranie w jednej komórce organizacyjnej wy-
specjalizowanych sił i środków w praktycznym ujaw-
nianiu i pozbawianiu mienia sprawców przestępstw;
— ujednolicenie i upowszechnienie wykorzystania
oraz stosowania wszystkich kar i środków karnych
o charakterze majątkowym;
— specjalizację policjantów zajmujących się ujaw-
nianiem składników majątkowych;
— usprawnienie prowadzenia spraw operacyjnych
i procesowych;
— ułatwienie w dostępie i wykorzystaniu infor-
macji z krajowych i zagranicznych rejestrów i baz
danych;
— upowszechnienie nowych uregulowań praw-
nych, zasad ich stosowania oraz metodologii pracy;
— skrócenie czasu pomiędzy ustaleniem składni-
ków majątkowych sprawców przestępstw a ich zabez-
pieczeniem przez prokuratora;
— podniesienie efektywności działań w pozbawia-
niu mienia sprawców przestępstw i osób czerpiących
korzyści z przestępstwa.
Aktualnie finalizowane są prace nad podpisaniem
trójstronnej deklaracji między kierownictwami re-
sortów spraw wewnętrznych i administracji, sprawie-
dliwości i finansów, która określi zasady współpracy
w przedmiotowym obszarze.
Narzędziem wspomagającym funkcjonariuszy
Policji, Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego i Centralnego Biura Antykorupcyj-
nego oraz prokuratorów w działaniach związanych
z ujawnianiem i zabezpieczaniem składników ma-
jątkowych podlegających przepadkowi w związku
z przewidywanymi karami i środkami karnymi
o charakterze majątkowym będzie Elektroniczny
System Odzyskiwania Mienia. ESOM stanowić bę-
dzie narzędzie wspierające zwalczanie przestępstw
korupcyjnych, często powiązanych z przestępczo-
ścią gospodarczą i zorganizowaną. Wdrożenie ESOM
będzie miało znaczenie zarówno dla budowy syste-
mu odzyskiwania mienia będącego elementem opra-
cowywanej przez MSWiA Strategii zwalczania prze-
stępczości zorganizowanej, jak i realizacji nowej
Strategii Antykorupcyjnej.
Ponadto, zgodnie z decyzją ramową Rady 2003/
568/WSiSW z dnia 22 lipca 2003 r. w sprawie zwal-
czania korupcji w sektorze prywatnym, dokonano
penalizacji korupcji biernej w sposób szerszy, niż czy-
ni to przepis art. 296a § 1 K.k. w brzmieniu obowią-
zującym do dnia 17 grudnia 2008 r. Decyzja ramowa
bowiem obejmuje nie tylko osoby zajmujące stanowi-
ska kierownicze, ale też każdą osobę pracującą w ta-
kiej jednostce i nakazuje objęcie karalnością zacho-
wania polegającego na żądaniu przez takie osoby
korzyści majątkowej lub osobistej w zamian za dzia-
łanie lub zaniechanie naruszające obowiązki takiej
osoby. Regulacja ta została wprowadzona art. 2 pkt 7
ustawy z dnia 24 października 2008 r. o zmianie
ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 214, poz. 1344) i weszła w życie z dniem
535
18 grudnia 2008 r. Przywołaną wyżej ustawą art. 296a
§ 1 nadano następujące brzmienie:
„Art. 296a § 1. Kto, pełniąc funkcję kierowniczą
w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność
gospodarczą lub pozostając z nią w stosunku pracy,
umowy zlecenia lub umowy o dzieło, żąda lub przyj-
muje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obiet-
nicę, w zamian za zachowanie mogące wyrządzić tej
jednostce szkodę majątkową albo za czyn nieuczciwej
konkurencji lub za niedopuszczalną czynność prefe-
rencyjną na rzecz nabywcy lub odbiorcy towaru,
usługi lub świadczenia, podlega karze pozbawienia
wolności od 3 miesięcy do lat 5”.
Istotnym zadaniem pozostaje także skuteczne
przeciwdziałanie i zwalczanie korupcji w szeregach
służb mundurowych, w tym w Policji. Doskonalone
rozwiązania organizacyjne, prawne i techniczne
przekładają się na efektywność służb wewnętrznych,
tzn. komórek organizacyjnych ścigających te prze-
stępstwa, a w konsekwencji wzrost wykrywalności
czynów przestępczych w środowisku policyjnym. Po-
nieważ ściganie jest działaniem reaktywnym, Policja
w 2008 r. uruchomiła projekt na rzecz zbudowania
systemowego mechanizmu zapobiegania korupcji
w Policji, a więc skoncentrowania się również na jej
przyczynach, a nie skutkach.
Podjęte prace mają doprowadzić do:
— stworzenia kompleksowej analizy istniejących
rozwiązań antykorupcyjnych w Policji, oceny ich sku-
teczności, propozycji doskonalenia i wprowadzenia
nowych elementów;
— wypracowania systemowego mechanizmu za-
pobiegania przestępczości (korupcji) w Policji;
— powstania projektu planu przedsięwzięć anty-
korupcyjnych wraz z harmonogramem prac;
— powstania projektu wewnętrznego aktu praw-
nego komendanta głównego Policji, dotyczącego sys-
temowych rozwiązań antykorupcyjnych w Policji.
Ponadto pragnę poinformować, iż na przełomie
listopada i grudnia 2008 r. zakończony został wstęp-
ny etap prac związanych z planem stworzenia „tarczy
antykorupcyjnej” dla najważniejszych procesów pry-
watyzacji i zamówień publicznych. Na podstawie wia-
domości z poszczególnych resortów wyselekcjonowa-
no 230 procedur zamówień publicznych oraz podmio-
tów przeznaczonych do prywatyzacji, które z racji
wartości lub znaczenia dla interesów państwa powin-
ny zostać objęte „tarczą antykorupcyjną”. Zebrano
podstawowe dane dotyczące szacunkowej wartości
zamówień, osób i komórek odpowiedzialnych za or-
ganizację przetargów, udziału Skarbu Państwa
w prywatyzowanych podmiotach, przewidywanego
trybu prywatyzacji lub wszczęcia postępowań. Uzy-
skano również z właściwych ministerstw dane osób
odpowiedzialnych za kontakty i współpracę w zakre-
sie stworzenia tarczy. Materiały te zostały przekaza-
ne odpowiednim służbom i posłużą do wszczęcia kon-
kretnych działań.
W związku z przejściem do fazy wykonawczej pro-
jektu zostaną podjęte działania polegające na:
536
— niezwłocznym nawiązaniu przez wyznaczo-
nych funkcjonariuszy służb roboczej współpracy
z upoważnionymi przedstawicielami wybranych mi-
nisterstw,
— przekazywaniu funkcjonariuszom służb, a tak-
że do wiadomości Biura Kolegium do Spraw Służb
Specjalnych KPRM, informacji (w miarę możliwości
wyprzedzających) o organizacji i przebiegu przetar-
gów lub prywatyzacji,
— przekazywaniu właściwym ministrom mate-
riałów informacyjnych będących wynikiem spraw-
dzeń,
— analizowaniu uzyskanych przez służby infor-
macji pod kątem ewentualnych zagrożeń o charak-
terze korupcyjnym oraz udostępnianiu opracowa-
nych analiz właściwym ministrom,
— informowaniu KPRM o przebiegu roboczej
współpracy przedstawicieli służb i resortów,
— organizowaniu w KPRM okresowych spo-
tkań poświęconych funkcjonowaniu „tarczy anty-
korupcyjnej” i pojawiającym się w związku z tym
problemom.
Kluczowym elementem planowanych działań jest
zebranie przez służby specjalne informacji związa-
nych z projektami chronionymi przez „tarczę”.
W zainteresowaniu służb pozostawać będą głównie
osoby zaangażowane w organizację przetargów lub
prywatyzacji, w tym członkowie komisji przetargo-
wych, zatrudnione firmy doradcze oraz potencjalni
kontrahenci.
Dla zapewnienia sprawnego i efektywnego syste-
mu zarządzania bezpieczeństwem istotne znaczenie
ma nowelizacja ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r.
o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590)
porządkująca system zarządzania kryzysowego. Do-
świadczenia rocznego funkcjonowania przedmioto-
wej ustawy oraz postulaty organów administracji
publicznej szczebla terenowego spowodowały koniecz-
ność przemodelowania systemu zarządzania kryzy-
sowego w celu:
— wyeliminowania licznych wątpliwości powsta-
łych na etapie interpretacji przepisów prawa,
— stworzenia efektywnego i czytelnego systemu
zarządzania kryzysowego funkcjonującego także
w warunkach, gdy normalne zasoby i procedury dzia-
łania służb, inspekcji i straży okazały się niewystar-
czające,
— ujednolicenia dokumentacji tego systemu oraz
usunięcia dokumentów dublujących się,
— usprawnienia procesu planowania przez wpro-
wadzenie cyklu planowania, wskazanie podmiotów
uprawnionych do udziału w tym procesie oraz wła-
ściwych do uzgadniania planów zarządzania kryzy-
sowego,
— umożliwienia oszczędzania publicznych środ-
ków finansowych tam, gdzie nie ma potrzeby dublo-
wania się instytucji monitorujących sytuację na
szczeblu lokalnym.
Wszystkie wskazane powyżej elementy zostały
uwzględnione w projekcie nowelizacji ustawy, który
w dniu 11 grudnia 2008 r. został przyjęty przez Sta-
ły Komitet Rady Ministrów.
Mając powyższe na uwadze, pragnę jeszcze raz
podkreślić, iż wskazane zamierzenia i realizowane
działania w zakresie przeciwdziałania zagrożeniom
terrorystycznym, przestępczości zorganizowanej, ko-
rupcji, jak również w zakresie budowy sprawnego
systemu ratownictwa oraz zarządzania kryzysowego,
składające się na koncepcję efektywnego systemu za-
rządzania bezpieczeństwem wewnętrznym, mają na
celu wzmocnienie bezpieczeństwa publicznego pań-
stwa. Sprawny, skoordynowany mechanizm współ-
pracy organów administracji publicznej pozwoli na
właściwe reagowanie w sytuacji zagrożenia, powodu-
jąc wzrost poczucia bezpieczeństwa obywateli, jak
również poszanowania dla obowiązującego prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi rozwiązania problemu
asesorów sądowych (6509)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską panów posłów Lucjana Karasie-
wicza oraz Jerzego Polaczka dotyczącą zawartej
w exposé premiera Donalda Tuska z dnia 23 listopada
2007 r. zapowiedzi rozwiązania problemów asesorów
sądowych uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej na posiedzeniu
w dniu 5 grudnia 2008 r. uchwalił ustawę o Krajowej
Szkole Sądownictwa i Prokuratury. Unormowanie
zawarte w art. 65 ust. 2 powołanej powyżej ustawy
przewiduje, że na stanowisko sędziego sądu rejono-
wego może być powołana osoba mianowana na sta-
nowisko asesora sądowego w okresie od 5 listopada
2005 r. do 4 listopada 2007 r., jeżeli spełnia wymaga-
nia określone w art. 61 § 1 pkt 1–4 i pkt 6 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych, w brzmieniu nadanym niniejszą usta-
wą, ukończyła 28 lat i pracowała w charakterze ase-
sora sądowego co najmniej przez rok.
Należy zatem uznać, że w stosunku do osób peł-
niących obecnie funkcję asesora sądowego został

skrócony okres uprawniający do rozpoczęcia proce-
dury powołania na stanowisko sędziego, jak również
została obniżona granica wieku, od której zależy do-
puszczalność ubiegania się o stanowisko sędziego
sądu rejonowego.
Ponadto należy wskazać, że od 1 stycznia 2008 r.
na stanowiska sędziowskie zostało powołanych 574
asesorów sądowych, zaś 861 asesorów sądowych nadal
pracuje w strukturach wymiaru sprawiedliwości
(stan na 17 grudnia 2008 r.).
Mając powyższe na względzie, uznać należy, że
przyjęte rozwiązania normatywne umożliwią spraw-
ne funkcjonowanie organów wymiaru sprawiedliwo-
ści pomimo likwidacji instytucji asesora sądowego
w polskim systemie prawnym.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
obietnicy zapewnienia przez rząd
bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli (6510)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego
Polaczka, skierowaną do prezesa Rady Ministrów,
przekazaną przy piśmie znak: SPS-023-6510/08
(przesłaną do ministra zdrowia pismem DSPA-4401-
-6472/08), dotyczącą przekształcenia szpitali w spół-
ki prawa handlowego, uprzejmie informuję, iż obo-
wiązek nałożony przez Konstytucję RP na władze
publiczne zapewnienia obywatelom równego dostępu
do świadczeń opieki zdrowotnej, finansowanych ze
źródeł publicznych, może być realizowany zarówno
w publicznych, jak i niepublicznych zakładach opieki
zdrowotnej. Należy podkreślić, iż taki system obecnie
już funkcjonuje, np. podstawowa opieki zdrowotna na
terenie niektórych województw w całości jest reali-
zowana przez podmioty niepubliczne, co nie wpłynę-
ło na ograniczenie dostępności świadczeń. W oma-
wianym problemie rozstrzygające jest to, kto finan-
suje i w jakim zakresie świadczenia zdrowotne, nie
zaś to, czy właścicielem zakładu, który wykonuje ww.
świadczenia, jest podmiot publiczny, czy prywatny.
Ponadto należy podkreślić, iż uchwalone przez
Sejm RP ustawy stanowiące pakiet ustaw reformu-
537
jących system ochrony zdrowia zakładają obligato-
ryjne przekształcenie samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej w spółki. O ewentual-
nym zbyciu części albo całości udziałów będą decy-
dowały organy stanowiące (wybrane w demokratycz-
nych wyborach, a zatem mające mandat do podejmo-
wania takich decyzji w imieniu wspólnoty lokalnej)
jednostek samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartego w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
problemu polskich misji stabilizacyjnych (6511)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
panów posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego Polacz-
ka w sprawie zawartego w exposé premiera Donalda
Tuska z dnia 23 listopada 2007 r. problemu polskich
misji stabilizacyjnych (SPS-023-6511/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do pytania panów posłów Lucjana
Karasiewicza i Jerzego Polaczka dotyczącego długo-
falowej strategii udziału Polski w misjach wojsko-
wych uprzejmie informuję, że zasadnicze strategicz-
ne cele i zadania związane z użyciem Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w operacjach poza granica-
mi kraju zostały określone w Strategii Bezpieczeń-
stwa Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej, zatwier-
dzonej przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
w dniu 11 listopada 2007 r. Stanowi ona ramy, w któ-
rych ujęta została problematyka bezpieczeństwa i obron-
ności państwa, jest podstawowym dokumentem re-
gulującym problematykę zagrożeń i wyzwań, intere-
sów i celów narodowych Rzeczypospolitej Polskiej,
a także definiującym główne narzędzia realizacji po-
lityki bezpieczeństwa państwa, w tym uczestnictwo
w misjach międzynarodowych.
Strategia zakłada, że udział Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej w operacjach międzynarodo-
wych opiera się na trzech następujących zasadach:
— celowości (zgodności z interesem państwa),
— swobody (zapewnienia polskim kontyngentom
wojskowym możliwie największego wpływu na prze-
bieg operacji),
538
— ekonomii sił (optymalnego wykorzystania sił
i środków w stosunku do zamierzonych celów).
Resort obrony narodowej opracował także „Stra-
tegię udziału Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w operacjach międzynarodowych”, zgodnie z którą
Polska będzie aktywnie angażować się w operacje
prowadzone przez Organizację Traktatu Północno-
atlantyckiego (NATO) i Unię Europejską, a także
brać udział w doraźnie tworzonych koalicjach. Sto-
pień zaangażowania w tego rodzaju przedsięwzięcia
będzie determinowany przez aktualne możliwości
operacyjne Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
oraz określone cele polityczne, wynikające z polskiej
racji stanu, wyrażającej się w umacnianiu między-
narodowej pozycji Polski – zgodnie z postanowienia-
mi Strategii Bezpieczeństwa Narodowego Rzeczypo-
spolitej Polskiej. „Strategia udziału Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w operacjach międzynaro-
dowych” będzie w najbliższym czasie przedmiotem
obrad Rady Ministrów.
Pragnę nadmienić, że decyzje w sprawie udziału
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w opera-
cjach międzynarodowych poza granicami kraju po-
dejmowane są zawsze w oparciu o kryteria politycz-
ne, prawne, militarne i finansowe oraz stanowią
element realizacji celów strategicznych Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Odnosząc się do pytania panów posłów Lucjana
Karasiewicza i Jerzego Polaczka dotyczącego liczebności
polskich sił uczestniczących w misji afgańskiej,
pragnę wskazać, że Polski Kontyngent Wojskowy uc-
zestniczy w działaniach prowadzonych przez społeczność
międzynarodową w Islamskiej Republice Afganista-
nu od 2002 r. Obecnie podstawę prawną operacji
stanowi postanowienie prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 10 października 2008 r. o przedłuże-
niu okresu użycia Polskiego Kontyngentu Wojskowe-
go w Islamskiej Republice Afganistanu (M.P. Nr 76,
poz. 675), przewidujące prowadzenie działań do dnia
13 października 2009 r.
Polski Kontyngent Wojskowy w Islamskiej Repu-
blice Afganistanu bierze udział w operacji Międzyna-
rodowych Sił Wspierania Bezpieczeństwa (Interna-
tional Security Assistance Forces – ISAF), pod do-
wództwem NATO. Liczebność kontyngentu określo-
no na poziomie do 1600 żołnierzy i pracowników
wojska (aktualny stan – 1558 osób). Udział w opera-
cji afgańskiej w ramach sił ISAF jest obecnie priory-
tetową misją międzynarodową polskich żołnierzy.
Rzeczpospolita Polska stara się nadać swojemu za-
angażowaniu w Islamskiej Republice Afganistanu
kompleksowy charakter – nadrzędnym celem podej-
mowanych działań jest nadzór nad bezpieczeństwem
i wsparcie stabilizacji oraz odbudowy kraju. Stąd,
obok zadań ściśle wojskowych, angażujemy się zna-
cząco w pomoc rozwojową.
W dniu 30 października br. Polska przejęła odpo-
wiedzialność za prowincję Ghazni, co w konsekwen-
cji oznacza konieczność realizacji zadań o długofalo-
wym i kompleksowym charakterze. Najważniejsze
z nich to stworzenie warunków do szybkiego przeję-
cia przez władze i ludność afgańską odpowiedzialno-
ści za tę prowincję, poprawa wyszkolenia afgańskich
sił bezpieczeństwa oraz odbudowa powierzonej pro-
wincji, w tym realizacja projektów rozwojowych.
Dodatkowo planuje się zwiększenie zaangażowa-
nia w szkolenie afgańskich sił zbrojnych przez wy-
dzielenie dodatkowego operacyjnego zespołu dorad-
czo-łącznikowego szczebla batalionu, a także szko-
lenie afgańskiej policji w prowincji Ghazni przy
wykorzystaniu dwóch 12-osobowych zespołów szko-
leniowych. Ponadto, w okresie od kwietnia do paź-
dziernika 2009 r., Polska przejmie odpowiedzialność
za funkcjonowanie Międzynarodowego Portu Lot-
niczego w Kabulu, obsadzając stanowiska w liczą-
cym siedemdziesiąt pięć osób kierownictwie tego
portu lotniczego, z czego Siły Powietrzne wydzielą
40 żołnierzy, Żandarmeria Wojskowa – 4, natomiast
pozostałe stanowiska powinny zostać obsadzone
przez inne kraje.
Wobec powyższego, na skutek kompleksowego za-
angażowania Polski w działania stabilizacyjne w Is-
lamskiej Republice Afganistanu, liczebność kontyn-
gentu wojskowego może ulec zwiększeniu, gdyby za-
szła taka konieczność, zwłaszcza w przypadku pogor-
szenia warunków bezpieczeństwa w tym państwie.
W przyszłym roku odbędą się w Islamskiej Republice
Afganistanu wybory prezydenckie, które wymagają
znacznych wysiłków organizacyjnych i działań na
rzecz bezpieczeństwa zarówno ze strony afgańskiej,
jak i sił sojuszniczych.
Kwestią otwartą pozostaje natomiast stopniowe
zwiększanie przez Polskę udziału w Prowincjonal-
nym Zespole Odbudowy w prowincji Ghazni (obecnie
pod dowództwem amerykańskim) oraz jego ewentu-
alne przejęcie w przyszłości. Polski Komitet Wojsko-
wy w Islamskiej Republice Afganistanu włączył się
w realizację zadań tego zespołu w czerwcu br. przez
skierowanie 10-osobowego zespołu specjalistów oraz
20-osobowego zespołu ochrony.
Odpowiadając na pytanie panów posłów Lucjana
Karasiewicza i Jerzego Polaczka, dotyczące deklaracji
wysłania do Czadu 350 żołnierzy w ramach misji hu-
manitarnej, pragnę wskazać, że wspomniane deklaracje
Rady Ministrów zostały już zrealizowane. W operacji
sił Unii Europejskiej (EUFOR) w Republice Czadu
i Republice Środkowoafrykańskiej uczestniczy od
kwietnia br. kontyngent wojskowy o liczebności do
400 osób. Obecnie w rejonie misji przebywa trzystu
dziewięćdziesięciu jeden żołnierzy.
Podstawę prawną działania Polskiego Kontyn-
gentu Wojskowego w Republice Czadu stanowi posta-
nowienie prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
30 stycznia 2008 r. o użyciu Polskiego Kontyngentu
Wojskowego w operacji wojskowej Unii Europejskiej
w Republice Czadu i Republice Środkowoafrykań-
skiej (M.P. Nr 10, poz. 106), przewidujące użycie tych
sił poza granicami kraju do dnia 31 stycznia 2009 r.
Rząd zakłada udział kontyngentu w misji także

w okresie do dnia 15 marca 2009 r., tj. do wygaśnię-
cia mandatu sił EUFOR.
Siły główne Polskiego Kontyngentu Wojskowego
stacjonują w miejscowości Iriba, gdzie wraz z żołnie-
rzami francuskimi i chorwackimi tworzą Wielonaro-
dowy Batalion Północ sił EUFOR. Grupa Lotnicza
Polskiego Kontyngentu Wojskowego, licząca 63 żoł-
nierzy, wchodzi w skład Wielonarodowego Batalionu
Śmigłowcowego EUFOR i jest rozmieszczona w głów-
nej bazie operacji w miejscowości Abeché.
W strefie odpowiedzialności Wielonarodowego Ba-
talionu Północ znajduje się 6 spośród 12 obozów
uchodźców, w których przebywa obecnie ok. 110–120
tys. osób. W północno-wschodniej części regionu Wadi
Fira, za który odpowiadają polscy żołnierze, znajdu-
je się największe skupisko ludności uciekającej z su-
dańskiego Darfuru – obóz Oure Cassoni, w którym
schronienie znalazło blisko 30 tys. osób.
Główne zadania Polskiego Kontyngentu Wojsko-
wego w Republice Czadu obejmują:
— zapewnienie kontroli rejonu działania, w tym
patrolowanie, rozpoznanie i monitorowanie sytuacji
lokalnej,
— prowadzenie działań ochronno-kontrolnych,
— konwojowanie i ochronę ładunków specjal-
nych,
— ochronę konwojów z pomocą humanitarną,
— zapewnianie bezpieczeństwa personelowi Or-
ganizacji Narodów Zjednoczonych oraz organizacji
pozarządowych,
— udzielanie pomocy lokalnej ludności oraz
uchodźcom,
— monitorowanie działań oraz doradztwo i szko-
lenie lokalnej policji.
Odnosząc się do pytania panów posłów Lucjana
Karasiewicza i Jerzego Polaczka dotyczącego korzy-
ści płynących z udziału Polski w operacjach poza
granicami kraju, w tym w misjach stabilizacyjnych
w Afganistanie i Czadzie, pragnę wskazać, że udział
w nich Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej nie-
sie za sobą wymierne korzyści, z których najistot-
niejsze to:
— realizacja strategicznych celów państwa. Woj-
skowe misje międzynarodowe stanowią istotne na-
rzędzie służące realizacji tych celów. We wspomnia-
nej Strategii Bezpieczeństwa Narodowego Rzeczypo-
spolitej Polskiej, podobnie jak i w poprzednich stra-
tegiach (z 2000 r. i 2003 r.) do głównych zadań Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej zaliczono współ-
uczestnictwo w stabilizowaniu sytuacji międzynaro-
dowej oraz gotowość do udziału w wielonarodowych
połączonych operacjach stabilizacyjnych, pokojowych
oraz humanitarnych poza terytorium kraju,
— umocnienie wizerunku i prestiżu Polski jako
aktywnego członka społeczności międzynarodowej,
posiadającego odpowiednie zdolności i podejmują-
cego trudne wyzwania na rzecz walki z terrory-
zmem, udzielania pomocy humanitarnej, przywra-
cania i utrwalania bezpieczeństwa w różnych re-
gionach świata,
539
— wzrost wiarygodności Polski w strukturach
NATO przez wyrażenie odpowiedzialności Polski za
tzw. bezpieczeństwo zbiorowe państw sojuszu,
— udoskonalenie umiejętności i poprawa zdolno-
ści działania w ramach międzynarodowych struktur
wojskowych, w tym możliwość doskonalenia i ćwicze-
nia procedur sojuszniczych oraz unijnych,
— weryfikacja i poprawa polskich zdolności w za-
kresie zarządzania kryzysowego – od użycia kompo-
nentów wojskowych po wsparcie ekonomiczne, gospo-
darcze czy humanitarne,
— podniesienie poziomu wyszkolenia wojsk oraz
możliwość sprawdzenia, modyfikacji i unowocześnie-
nia wyposażenia, sprzętu i uzbrojenia naszych Sił
Zbrojnych w bardzo trudnych warunkach klimatycz-
nych (wysokie temperatury, zapylenie),
— rozwój doświadczeń w dziedzinie współpracy
cywilno-wojskowej. Bezpośrednią pomoc społeczno-
ści afgańskiej i czadyjskiej w polskiej strefie odpowie-
dzialności w postaci m.in. wspierania administracji
lokalnej, pomocy w odbudowie infrastruktury, dba-
łości o porządek publiczny i przestrzeganie prawa,
wspierania akcji humanitarnych, ochrony miejsc kul-
tu religijnego i zabytków.
Odpowiadając na pytanie panów posłów Lucjana
Karasiewicza i Jerzego Polaczka dotyczące bilansu
korzyści i strat operacji wojskowej w Iraku, pragnę
przypomnieć, że w dniu 23 października br. ostatnia
grupa polskich żołnierzy opuściła Republikę Iraku,
kończąc tym samym 5-letnią misję Polskiego Kon-
tyngentu Wojskowego. W działaniach Międzynaro-
dowych Sił Stabilizacyjnych w Republice Iraku
uczestniczyło 10 zmian Polskiego Kontyngentu Woj-
skowego, tj. blisko 15 tys. żołnierzy i pracowników
wojska.
Bilans korzyści i kosztów tej operacji wojskowej
wciąż stanowi przedmiot wszechstronnych analiz
ekspertów zarówno wojskowych, jak i cywilnych.
Nie jest łatwe nadanie podsumowaniu 5-letniego
wysiłku Wojska Polskiego krótkiej i syntetycznej formy,
niemniej jednak chciałbym odnieść się przynajmniej do
głównych aspektów polskiego zaangażowania w misję
iracką.
Zaangażowanie Polskiego Kontyngentu Wojsko-
wego stanowiło istotny element wkładu naszego
państwa w sprawy bezpieczeństwa tak regionalne-
go, jak i globalnego, a obecność sił wielonarodo-
wych, w tym polskich żołnierzy, była koniecznym
warunkiem stabilności i bezpieczeństwa Republiki
Iraku oraz sukcesywnego przeprowadzenia proce-
su transformacji politycznej i gospodarczej tego
kraju. Działania Polskiego Kontyngentu Wojs-
kowego przyczyniły się do:
— zapewnienia bezpieczeństwa i stabilizacji w pro-
wincji Ad Qadisiyah, czego wyrazem było przekaza-
nie w dniu 16 lipca 2008 r. odpowiedzialności za tę
prowincję władzom irackim,
— wsparcia budowy zdolności Irackich Sił Bezpie-
czeństwa przez realizację programów rekrutacji,
szkolenia, wyposażenia, doradztwa i nadzoru – dzię-
540
ki działaniom Polskiego Kontyngentu Wojskowego
Irak operująca na terenie prowincji Ad Qadisiyah 8.
Dywizja Armii Irackiej osiągnęła w szybkim tempie
poziom wyszkolenia umożliwiający jej prowadzenie
samodzielnych zadań i stała się pierwszą certyfiko-
waną dywizją iracką,
— wsparcia odbudowy infrastruktury cywilnej
w ramach współpracy cywilno-wojskowej – w latach
2003–2008 zrealizowano około 3,3 tys. projektów po-
mocowych na łączną kwotę ponad 170 mln dolarów,
— zapobieżenia działaniom rebelianckim i terro-
rystycznym,
— wsparcia organizacji międzynarodowych i po-
zarządowych w zakresie pomocy humanitarnej oraz
prowadzenie innych działań pomocowych.
Przy omawianiu korzyści odniesionych z tytułu
uczestnictwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w operacji w Republice Iraku należy niewątpliwie
wspomnieć o takich kwestiach, jak weryfikacja pol-
skich zdolności w zakresie zarządzania kryzysowego,
obejmującego szerokie spektrum działań – od użycia
komponentów wojskowych po wsparcie ekonomiczne,
gospodarcze czy humanitarne. Pragnę także podkre-
ślić skalę operacji stabilizacyjnej prowadzonej przez
siły wielonarodowe, w tym fakt, iż Polska była jed-
nym z państw najbardziej zaangażowanych w opera-
cję. Niewątpliwą korzyścią w aspekcie militarnym są
nabyte umiejętności dowodzenia wielonarodową dy-
wizją w tak zróżnicowanej i złożonej operacji.
Doświadczenie zdobyte przez polskich żołnierzy
w Republice Iraku, jako unikatowe w swojej skali
i wymiarze, jest i będzie nadal wykorzystywane za-
równo do lepszego przygotowania i indywidualnego
wyszkolenia, jak i do poprawy funkcjonowania całych
Sił Zbrojnych. Wyznaczyło ono kierunek rozwoju Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w stronę sił mo-
bilnych i interoperacyjnych, a także podniosło po-
ziom zdolności obronnych polskiej armii.
Przy dokonywaniu bilansu polskiego udziału
w operacji w Republice Iraku nie sposób także nie
wspomnieć o 22 polskich żołnierzach, którzy ponieśli
śmierć podczas tej misji, a także o tych, którzy od-
nieśli rany.
Odnosząc się do kwestii korzyści ekonomicznych,
które Rzeczpospolita Polska odniosła z tytułu udzia-
łu w operacji w Republice Iraku, pragnę poinformo-
wać, że początkowo rozwój współpracy gospodarczej
i wymiany handlowej nie przebiegał zgodnie z ocze-
kiwaniami. Miał na to istotny wpływ brak doświad-
czenia polskich przedsiębiorstw w prowadzeniu dzia-
łalności w warunkach zbliżonych do wojennych. Nie-
powodzeniem zakończyły się także starania o uzy-
skanie koncesji gospodarczych oraz wsparcia w tym
zakresie ze strony państw sojuszniczych, zwłaszcza
Stanów Zjednoczonych Ameryki. Możliwości wejścia
na rynek iracki i związana z tym szansa aktywizacji
współpracy gospodarczej były też bardzo silnie ogra-
niczane przez utrzymujący się zły stan bezpieczeń-
stwa państwa. Poprawa w tym zakresie nastąpiła
dopiero od 2007 r., czyli już po rezygnacji polskich
firm z prób rozszerzenia swojej działalności na rynek
iracki.
Od czasu zaangażowania Polski w operację iracką
najlepszym dla wymiany towarowej między obu pań-
stwami był 2005 r., kiedy łączna wartość polskiego
eksportu osiągnęła kwotę 94 mln dolarów, przy bra-
ku odnotowanego importu. Największą z polskich
firm obecnych na irackim rynku jest Bumar Sp. z o.
o. Od września 2004 r., kiedy zapoczątkowano współ-
pracę z irackimi kontrahentami, firma ta podpisała
łącznie 35 kontraktów na dostawę różnego rodzaju
sprzętu (m.in. uzbrojenia i amunicji, śmigłowców W-3
Sokół i Mi-17, wozów opancerzonych, kuchni i piekar-
ni polowych, cystern na wodę i paliwo oraz sprzętu
elektronicznego i sanitarek) o łącznej wartości ponad
400 mln dolarów. W kwietniu 2008 r., w odpowiedzi
na zapotrzebowanie strony irackiej, zgłoszone szefo-
wi Biura Bezpieczeństwa Narodowego podczas jego
wizyty w Republice Iraku, firma Bumar Sp. z o.o.
przygotowała kompleksową ofertę techniczną doty-
czącą dostaw sprzętu wojskowego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w tym sa-
mym czasie, z inicjatywy ówczesnego ambasadora
Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Iraku pana
Edwarda Pietrzyka, przy wsparciu Ministerstwa Go-
spodarki oraz Ministerstwa Obrony Narodowej, zor-
ganizowana została misja handlowa polskich przed-
siębiorców do Republiki Iraku. W jej toku rozeznane
zostały uwarunkowania i potrzeby rynku irackiego,
w szczególności w prowincji Diwanija. Obecnie trwa-
ją uzgodnienia warunków transakcji handlowych.
Według zapewnień polskich przedsiębiorców zaanga-
żowanych w ten proces istnieją duże szanse na za-
warcie umów na dostawy artykułów rolno-spożyw-
czych i budowlanych, a także maszyn i urządzeń rol-
niczych.
Mając na celu dalszą poprawę stosunków gospo-
darczych z Republiką Iraku, wiceprezes Rady Mini-
strów, minister gospodarki pan Waldemar Pawlak
wystosował zaproszenia do złożenia wizyty w Polsce
przez przedstawicieli władz irackich odpowiedzial-
nych za kwestie gospodarcze, tj. wicepremiera ds.
gospodarczych, ministra ropy, ministra handlu oraz
ministra przemysłu i minerałów. Pierwsza z wizyt,
tj. wizyta irackiego ministra ropy, odbyła się w sierp-
niu 2008 r. Podczas serii spotkań omówione zostały
kwestie możliwej współpracy w sektorze paliwowym,
m.in. w zakresie wydobycia, przetwarzania i przesy-
łania ropy naftowej. Minister ropy Republiki Iraku
wyraził przy tym pełną gotowość jego kraju do za-
opatrywania Polski w ropę naftową. Spotkanie to
było także okazją do zaprezentowania stronie irackiej
potencjału polskich firm sektora paliwowego, z której
to sposobności skorzystali przedstawiciele takich
firm, jak: Grupa Lotos, Kulczyk Investment, Polskie
Górnictwo Naftowe i Gazownictwo SA, Polskie Kon-
sorcjum Naftowe Orlen oraz Profus Management.
Kolejna wizyta przedstawiciela władz irackich, mi-
nistra handlu, zaplanowana została na początek
2009 r. Będzie ona niewątpliwie okazją do omówienia

kwestii możliwości realizacji dostaw artykułów rol-
no-spożywczych w ramach tzw. voucherów, tj. rządo-
wego systemu dystrybucji żywności. Na przyszły rok
zaplanowane zostało także posiedzenie polsko-irac-
kiej Komisji Mieszanej ds. Współpracy Gospodarczej.
Obecnie trwają uzgodnienia odnośnie do dokładnego
terminu i miejsca posiedzenia.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi wprowadzenia monitoringu
związków sportowych w zakresie
wykorzystania środków publicznych (6512)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
posłów na Sejm RP Lucjana Karasiewicza i Jerzego
Polaczka przekazaną pismem z dnia 27 listopada
2008 r. (sygn. SPS-023-6512/08), w sprawie zawart-
ej w exposé premiera Donalda Tuska z dnia 23 lis-
topada 2007 r. zapowiedzi wprowadzenia monitor-
ingu związków sportowych w zakresie wykorzysta-
nia środków publicznych, uprzejmie informuję, co
następuje.
Środki z budżetu państwa oraz funduszy celo-
wych przekazywane są polskim związkom sporto-
wym na podstawie umów zobowiązujących związki
do realizacji ściśle określonych zadań. Zadania te, jak
i wysokość środków finansowych przeznaczona na
ich realizację w znacznym stopniu determinują poli-
tykę finansową polskich związków sportowych. Stan
realizacji umów, w tym wykorzystanie środków pu-
blicznych, podlega kontroli Ministerstwa Sportu i Tu-
rystyki. Podstawę prawną działań kontrolnych sta-
nowią przepisy art. 153 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.), ponadto przepisy § 17 rozpo-
rządzenia ministra sportu z dnia 10 lipca 2006 r.
w sprawie dofinansowania zadań ze środków Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej (Dz. U. Nr 134,
541
poz. 944, z późn. zm.) oraz § 10 rozporządzenia mi-
nistra sportu z dnia 31 października 2005 r. w spra-
wie dofinansowania zajęć ze środków Funduszu Zajęć
Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów (Dz. U. Nr 226,
poz. 1942).
Ponadto działalność polskich związków sporto-
wych podlega nadzorowi oraz kontroli pod względem
zgodności z prawem, statutem, a także regulamina-
mi wewnętrznymi w trybie art. 18 ust. 2 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U.
Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.). W przypadku stwier-
dzenia niezgodnej z prawem działalności polskiego
związku sportowego minister sportu i turystyki za-
stosować może jeden ze środków przewidzianych
w art. 23 ww. ustawy.
W Ministerstwie Sportu i Turystyki trwają pra-
ce legislacyjne mające na celu zmianę struktury or-
ganizacyjnej polskiego sportu. Sprawy te będą
szczegółowo i kompleksowo unormowane w nowej
ustawie o sporcie, na mocy której polskie związki
sportowe zobowiązane będą do wprowadzenia no-
wych wymogów ustrojowych, m.in. takich jak zakaz
łączenia stanowisk, kadencyjność władz oraz obo-
wiązek corocznego rozpatrywania przez walne zgro-
madzenie sprawozdania z działalności zarządu i spra-
wozdania finansowego, ocenionego przez biegłego
rewidenta. Przesłanki powyższych regulacji wyni-
kają z potrzeby wprowadzenia zasad dobrego rzą-
dzenia (good governance) do statutów polskich
związków sportowych, na wzór funkcjonujących
w gospodarce standardów ładu korporacyjnego (cor-
porate governance).
W czasach dynamicznego rozwoju wszelkich dzie-
dzin życia społecznego konieczne jest wypracowanie
nowego modelu zarządzania sportem. Z całym posza-
nowaniem dotychczasowego dorobku polskich związ-
ków sportowych, niezależnie od ostatecznie ustalo-
nego modelu docelowego, konieczne jest wprowadze-
nie zmian zmierzających do jego unowocześnienia.
Konieczne jest wprowadzenie prostych i transparent-
nych rozwiązań, mechanizmów pozwalających na
przejrzyste podejmowanie decyzji oraz określenie od-
powiedzialności za ich rezultaty czy wyniki.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
542
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi wprowadzenia jednolitego modelu
egzaminu na aplikacje prawnicze (6513)
Szanowny Panie Marszałku! Działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam poni-
żej odpowiedź na interpelację posłów na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej pana Lucjana Karasiewicza
i pana Jerzego Polaczka w sprawie zawartej w expo-
sé premiera Donalda Tuska z dnia 23 listopada
2007 r. zapowiedzi wprowadzenia jednolitego modelu
egzaminu na aplikacje prawnicze.
Odnosząc się do zasygnalizowanego problemu
„powrotu do limitowania przyjęć na poszczególne
aplikacje prawnicze”, wyjaśnić należy, że projekt
ustawy o państwowych egzaminach prawniczych wpro-
wadzający jednolity model egzaminu na aplikacje,
który został poddany już konsultacjom społecznym
i wkrótce zostanie skierowany do uzgodnień rzą-
dowych, nie zawiera regulacji przywracających
tzw. limitowanie przyjęć na poszczególne aplikacje
prawnicze.
Projekt ten wprowadza modyfikację systemu
naboru na poszczególne aplikacje, która służyć
ma jednolitemu i równomiernemu rozmieszczeniu
aplikantów w poszczególnych izbach. Obecnie bo-
wiem w izbach, które są siedzibą dużych ośrodków
akademickich, liczba aplikantów znacznie przewyż-
sza możliwości ich szkolenia, podczas gdy w izbach
małych aplikantów nie ma. Przykładowo na II roku
w ROIRP w Warszawie jest ok. 1200 aplikantów, co
praktycznie czyni niemożliwym prowadzenie efek-
tywnego szkolenia. W projekcie zawarte są jednak
rozwiązania gwarantujące, że liczba miejsc na apli-
kacjach samorządowych (adwokackiej, radcowskiej
i notarialnej) będzie odpowiadała łącznej liczbie
osób, które zdały państwowy egzamin prawniczy
I stopnia i zadeklarowały chęć odbywania którejś
z tych aplikacji.
Wyjaśnić przy tym należy, że projekt ten nie wpro-
wadza regulacji dotyczących zasad ustalania liczby
miejsc na aplikacji ogólnej, które to regulacje zostały
zawarte w ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o Krajo-
wej Szkole Sądownictwa i Prokuratury. W projekcie
przewidziano jedynie, że państwowy egzamin praw-
niczy I stopnia będzie również egzaminem wstępnym
na aplikację ogólną, o której mowa w ww. ustawie.
Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o Krajowej Szko-
le Sądownictwa i Prokuratury, która obecnie oczeku-
je na podpis prezydenta RP, w art. 16 ust. 2 określa,
iż minister sprawiedliwości będzie zarządzał nabór
na aplikacje: ogólną, sędziowską i prokuratorską
w zależności od potrzeb kadrowych sądów i prokura-
tury. Rozwiązanie to pozwoli na dostosowanie liczby
aplikantów do rzeczywistych potrzeb kadrowych są-
dów i prokuratury.
Wprowadzenie w ustawie o krajowej szkole kry-
terium prognozy kadrowej pozwoli realnie zwięk-
szyć szanse na zatrudnienie aplikantów kończą-
cych wszystkie aplikacje prowadzone przez krajo-
wą szkołę.
Nowy system naboru na aplikacje samorządowe
związany jest natomiast z ustaleniem minimalnej
gwarantowanej liczby miejsc na aplikacjach samorzą-
dowych w poszczególnych izbach na dany rok. Liczba
ta nie może być mniejsza niż 10% adwokatów, radców
prawnych czy notariuszy należących do danej izby.
Propozycję liczby miejsc na dany rok wskazują po-
szczególne rady, natomiast liczbę miejsc ogłasza mi-
nister sprawiedliwości.
W projekcie ustawy o państwowych egzaminach
prawniczych zakłada się ponadto, że w przypadku,
kiedy liczba osób uprawnionych do odbywania apli-
kacji (tych, które zdały państwowy egzamin prawni-
czy I stopnia i zadeklarowały chęć odbywania apli-
kacji) będzie większa aniżeli łączna liczba miejsc na
poszczególne aplikacje ogłoszona przez ministra
sprawiedliwości, minister będzie zwiększał liczby
miejsc na aplikacje w poszczególnych izbach (pro-
porcjonalnie do liczby adwokatów, radców prawnych
i notariuszy należących do tych izb), tak aby łączna
liczba miejsc odpowiadała łącznej liczbie osób upraw-
nionych do złożenia wniosku o wpis na poszczególne
aplikacje.
Oczywiście możliwe będą sytuacje, że nie każdy
zostanie zakwalifikowany na aplikację w wybranej
przez siebie izbie, natomiast system zagwarantuje,
że miejsce do odbywania aplikacji będzie miał zapew-
nione każdy. Nowa regulacja będzie premiowała oso-
by, które najlepiej zdały państwowy egzamin praw-
niczy I stopnia. Osoby te będą miały pierwszeństwo
wyboru rodzaju aplikacji i miejsca jej odbywania.
Powyższe zmiany w systemie naboru na aplikacje
prawnicze podyktowane zostały sposobem funkcjono-
wania obecnego sytemu naboru i szkolenia aplikan-
tów. Obowiązujący na mocy ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. model doprowadził bowiem do niewydolności
systemu szkolenia z uwagi na liczbę aplikantów (obec-
nie aplikacje odbywa łącznie ok. 12 000 aplikantów).
Powyższa sytuacja już wkrótce może doprowadzić do
całkowitej fikcji w szkoleniu w tych izbach, gdzie jest
bardzo duża liczba aplikantów. Uzasadnione wydaje
się zatem kontrolowanie liczby miejsc na aplikacje
w poszczególnych izbach i proporcjonalne rozmiesz-
czanie aplikantów.
Odnosząc się do pytania w sprawie sytuacji praw-
nej działających obecnie na rynku doradców praw-
nych (na podstawie przepisów ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej), wyjaśnić należy, że pro-
jekt ustawy o państwowych egzaminach prawniczych
nie wprowadza przepisów ograniczających tej kate-

gorii osób świadczenie usług prawniczych. Projekt
zastrzega jednak używanie tytułu doradcy prawnego
tylko dla osób, które spełnią warunki przewidziane
w ustawie. Powyższa zmiana podyktowana jest za-
bezpieczeniem interesów osób korzystających z po-
mocy prawnej, tak aby mieli pewność, z czyich usług
korzystają: wykwalifikowanych prawników czy też
osób nieposiadających kwalifikacji zweryfikowanych
państwowym egzaminem prawniczym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi realizacji polityki historycznej
państwa (6514)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów w odpowiedzi na interpelację
panów posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego Po-
laczka, przesłanej w piśmie SPS-023-6514/08, uprzej-
mie informuję, że podstawowe wytyczne polityki hi-
storycznej prowadzonej przez rząd Rzeczypospolitej
Polskiej zostały określone w exposé prezesa Rady Mi-
nistrów Donalda Tuska, wygłoszonym w Sejmie
w dniu 23 listopada 2007 r. Premier, doceniając wiel-
kie znaczenie promocji naszego wizerunku na świe-
cie, zadeklarował, że zamierza podjąć liczne działa-
nia promocyjne. Odnośnie polityki historycznej pre-
mier stwierdził, że rząd będzie ją realizował wyłącz-
nie w celu wzmocnienia wizerunku Polski jako kraju,
który w swojej historii zawsze miłował wolność i któ-
ry wiedział, kiedy miał tę szansę, jak mądrze ją wy-
korzystać. Premier uznał, że w ostatecznym rachun-
ku to właśnie taka polityka historyczna może być
i będzie zasadniczym elementem oddziaływania Pol-
ski wobec naszych sąsiadów, także spoza Unii Euro-
pejskiej. Polityka historyczna, zdaniem premiera, ma
służyć dziedzictwu i pamięci, a nie walce politycznej.
Dziedzictwo kulturowe ma służyć Polsce a nie pro-
pagandzie partyjnej. Premier szczególnie podkreślił,
że nasza polska narodowa duma z naszego dziedzic-
twa, z naszej historii, tej tragicznej i tej optymistycz-
nej, musi służyć naszej pozycji w świecie i poczuciu
dumy Polaków z własnej ojczyzny, nie może nato-
miast nigdy służyć mnożeniu i pogłębianiu konflik-
543
tów, zarówno w Polsce jak i zagranicą. Jako okres
kluczowy dla realizacji tych zadań w ciągu najbliż-
szych paru lat premier wskazał rok 2009, kiedy cały
świat może i powinien włączyć się w upamiętnienie
właśnie w Polsce dwóch doniosłych rocznic: wybuchu
II wojny światowej i upadku komunizmu.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, a zwłaszcza Mi-
nisterstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, na
którym wśród wszystkich resortów ciąży największa
odpowiedzialność za sprawy polityki historycznej,
niezmiennie trzymają się wytyczonej przez prezesa
Rady Ministrów linii. Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego realizuje te zadania w ramach
swojej regularnej działalności poprzez już istniejące
lub nowo tworzone wyspecjalizowane jednostki pod-
ległe, ze szczególnym uwzględnieniem muzeów i in-
nych państwowych instytucji kultury, oraz Radę
Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Jako minister
kultury i dziedzictwa narodowego kieruję pracami
powołanego przez premiera Komitetu Organizacyj-
nego do spraw przygotowania obchodów 70. rocznicy
wybuchu II wojny światowej i 20. rocznicy odzyska-
nia wolności i upadku komunizmu w Europie Środ-
kowej. Instrumentem wspierania inicjatyw oddol-
nych są z kolei programy operacyjne oraz programy
ministra prowadzone przez Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego. Każdy podmiot może sta-
nąć do konkursu o uzyskanie dofinansowania dla
swojego projektu.
Głównym celem działań na polu badania i propa-
gowania historii powinna być prawda. Rząd stara się
nawiązać współpracę na tym polu między z partne-
rami zagranicznymi, tam, gdzie to możliwe, podej-
mując wspólne działania lub starając się stworzyć
warunki do dyskusji na tematy problematyczne i bo-
lesne. Przykładami dobrze, choć nieidealnie układa-
jących się relacji są te, jakie podtrzymujemy ze stro-
ną ukraińską i niemiecką. Tam, gdzie to konieczne,
rząd składa oficjalne protesty, ale są to wypadki
skrajne. Warto przypomnieć, że nie należy zwykle do
kompetencji rządu komentowanie i weryfikowanie
tez i ustaleń zawodowych historyków.
Jako podstawowe założenie trzeba przyjąć, że hi-
storia Polski nie jest autonomiczną narracją, ale czę-
ścią historii powszechnej, w pierwszej kolejności hi-
storii Europy. W relacjach z innymi krajami powin-
niśmy starać się znajdować te właśnie wspólne mo-
menty, o ile nie towarzyszyłaby temu rezygnacja
z kultywowania pamięci bohaterów i męczenników
polskich dziejów. Najlepszym przykładem tego rodza-
ju działania będą przygotowywane na 2009 r. uro-
czyste obchody 70. rocznicy wybuchu II wojny świa-
towej oraz 20. rocznicy odzyskania wolności i upadku
komunizmu w Europie Środkowej. W wyniku prac
Komitetu Organizacyjnego do spraw przygotowania
tych obchodów opracowano ogólną koncepcję obcho-
dów obu rocznic, wstępnie zatwierdzono główne
punkty oficjalnego harmonogramu oraz zaakcepto-
wano grono państw, których przywódcy zostaną za-
proszeni w pierwszej kolejności.
544
Komitet dyskutował nad hasłem myślą przewod-
nią całych obchodów. Ustalono, że państwowe obcho-
dy w 2009 r. będą skoncentrowane wokół dwóch dat:
1 IX (70. rocznica wybuchu II wojny światowej, po-
czątek walki Polaków z totalitaryzmami) oraz 4 VI
(20. rocznica pierwszych wolnych wyborów w Polsce
powojennej, ostateczne zwycięstwo Polaków w walce
z totalitaryzmem). Przedsięwzięcia zaplanowane na
te dwa dni mają zawierać kluczowe elementy oficjal-
nego przekazu, skierowanego do Europy i świata.
Ogólny cel strategiczny określono jako zbudowa-
nie i wypromowanie pozytywnego obrazu zmagań
i osiągnięć Polaków i Polski w wieku XX. Najistot-
niejszym elementem działań promocyjnych będzie
umiejętne podkreślenie faktu, że Polska znalazła się
w samym centrum najważniejszych wydarzeń nada-
jących bieg historii powszechnej w XX w., że jej dzie-
je w tym czasie mają wymiar uniwersalny i że Polacy
walczyli w imię wartości konstytutywnych dla cywi-
lizacji europejskiej. Europa i świat muszą pamiętać,
że początek II wojny światowej, największego i naj-
tragiczniejszego konfliktu zbrojnego w historii, w któ-
rym wzięły udział wszystkie ówczesne mocarstwa
i który ukształtował polityczną mapę świata aż do
dnia dzisiejszego, stanowi agresja na Polskę. Muszą
również pamiętać, że upadek muru berlińskiego (któ-
rego rocznicę będą w 2009 r. obchodzić Niemcy) to
finał długiego i złożonego procesu. Miały w nim swój
udział wszystkie narody zniewolonej przez komu-
nizm Europy Środkowej, a decydującego impulsu do-
starczyły mu wydarzenia lat 80. w Polsce.
Dodatkowe wyzwanie stanowić będzie znalezie-
nie dla tradycyjnego, patriotycznego przekazu rocz-
nicowego nowego języka, będącego w stanie dotrzeć
do przeciętnego odbiorcy. Należy zachować równo-
wagę między akcentami poważnymi i radosnymi,
między martyrologią a rozrywką, między sztuką wy-
soką a popularną.
Realizując zadania związane z promocją, nie moż-
na stracić z oczu prawdziwych bohaterów tamtych
czasów. Kombatanci z całego świata to kluczowa dla
przesłania obchodów grupa, tym bardziej że w 2009 r.
przypada zapewne ostatnia okrągła rocznica, w któ-
rej mogą aktywnie wziąć udział i przekazać osobiście
swoje świadectwo następnym pokoleniom. Komitet
Organizacyjny we współpracy z Urzędem do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych zadba, by
znaleźli się oni w centrum kluczowych uroczystości
rocznicowych, eliminując wszelkie niewygody, na ja-
kie mogliby być narażeni przez aktywne uczestnic-
two w obchodach.
Za najważniejsze środki dotarcia do głównych ad-
resatów przesłania, tj. światowych elit opiniotwór-
czych oraz młodzieży, Komitet Organizacyjny uznał
przygotowanie oficjalnych uroczystości państwowych
o charakterze upamiętniającym, na które zaproszeni
zostaną przywódcy polityczni najważniejszych państw
regionu i kontynentu, oraz organizację wydarzeń ar-
tystycznych najwyższej rangi, z dziedziny zarówno
sztuki wysokiej, jak popularnej, z udziałem rozpo-
znawalnych w kraju i na świecie twórców i wykonaw-
ców. W celu utrwalenia przekazu związanego z przy-
szłorocznymi obchodami w świadomości społecznej
planuje się wdrożenie długofalowych programów
edukacyjnych i popularyzatorskich, opartych o rze-
telną wiedzę historyczną, wykorzystujących atrak-
cyjne metody przekazu, nastawione na zaktywizowa-
nie odbiorcy.
Komitet Organizacyjny zdecydował o zachowa-
niu, pomimo powiązania dat 4 VI 2009 r. oraz 1 IX
2009 r. w jednej narracji, podporządkowanej oficjal-
nemu hasłu obchodów, odrębności obu rocznic. Rocz-
nica odzyskania wolności i upadku komunizmu
w Europie Środkowej ma być przede wszystkim świę-
tem radosnym i optymistycznym, o charakterze
„dnia zwycięstwa”. Rocznicę wybuchu II wojny świa-
towej powinniśmy uczcić w atmosferze powagi, sku-
pienia i refleksji.
Jako miejsca kluczowe w dniach 3–4 czerwca
2009 r. wyznaczono Warszawę, jako stolicę i siedzibę
parlamentu, ciała szczególnie związanego z rocznicą
pierwszych wolnych wyborów 1989 r., oraz Katowice,
w uznaniu roli Śląska i jego mieszkańców w walce
z systemem PRL, z najwymowniejszym symbolem
w postaci wydarzeń związanych z pacyfikacją kopal-
ni „Wujek”. Jako miejsca kluczowe w dniach 31 VIII
– 2 IX 2009 r. wyznaczono Gdańsk, jako miejsce za-
warcia Porozumień Sierpniowych, Westerplatte jako
miejsce rozpoczęcia II wojny światowej, najpełniej
w powszechnej świadomości uosabiającego niezłom-
ny heroizm Polaków, okazywany od samego począt-
ku hitlerowskiej inwazji, oraz Warszawę, jako stoli-
cę i miasto szczególnie ciężko doświadczone przez
wojnę, miejsce wyjątkowego bohaterstwa i wyjątko-
wej tragedii.
Ponadto do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego, jak również innych ministerstw i insty-
tucji docierają nieustannie informacje o licznych lo-
kalnych inicjatywach, uzupełniających oficjalny ka-
lendarz państwowych obchodów. Ich umiejętne wy-
korzystanie sprawi, że obchody na poziomie lokalnym
trwać będą – nawet jeśli z niejednakową intensyw-
nością – przez cały rok. Ministerstwo będzie wspierać
wszelkie zasługujące na to przedsięwzięcia instytucji
kultury, samorządów, fundacji czy osób prywatnych.
Opracowywany jest tryb finansowania takich wyda-
rzeń w ramach programów operacyjnych. Minister-
stwo zbiera informacje od pozostałych instytucji pań-
stwowych na temat przygotowywanych przez nie
projektów oraz przewidywanych źródeł finansowa-
nia. Niezbędne informacje przesłały już wszystkie
instytucje kultury podległe ministerstwu. Po okre-
śleniu budżetów poszczególnych inicjatyw oszacowa-
ny zostanie globalny koszt obchodów. Aby usprawnić
prace, powołany został, w osobie ministra Andrzeja
Przewoźnika, koordynator wszystkich związanych
z obchodami przedsięwzięć.
W ramach prowadzonej przez resort kultury po-
lityki historycznej w 2008 r. powołałem do życia dwie
placówki muzealne o szczególnym znaczeniu: Mu-

zeum II Wojny Światowej w Gdańsku (w dniu 1 wrze-
śnia 2008 r., pod obecną nazwą od 1 grudnia 2008 r.)
oraz Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku (w dniu
11 listopada 2008 r.). Rozwinięcie przez nie pełnej
działalności, odpowiedniej do roli, jaką powinny peł-
nić w polskim i światowym życiu kulturalnym, to
zadanie, którego wypełnienie zajmie kilka najbliż-
szych lat. Środki na ten cel stanowić będą stałą po-
zycję w budżecie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego. Informuję ponadto, że Ministerstwo
Obrony Narodowej planuje na rok 2009 wmurowanie
kamienia węgielnego pod budowę nowej siedziby Mu-
zeum Wojska Polskiego na warszawskiej Cytadeli.
Odnośnie projektu Muzeum Ziem Zachodnich in-
formuję, że stworzenie stałej ekspozycji ukazującej
dorobek Polaków przesiedlonych na ziemie zachodnie
po 1945 r. stanowi główne zadanie Ośrodka „Pamięć
i Przyszłość”, który z dniem 19 grudnia 2008 r., po
uchwale Rady Miasta i na podstawie umowy, przeka-
zany został miastu Wrocław jako swojemu odtąd je-
dynemu organizatorowi. Warunkiem wsparcia eks-
pozycji ze strony Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego jest, podobnie jak w wypadku wszyst-
kich tego typu inicjatyw, przedstawienie kompletne-
go projektu, w pełni profesjonalnego i realistycznego,
uwzględniającego tak stronę merytoryczną, jak or-
ganizacyjno-finansową przedsięwzięcia. Powstanie
instytucji zdolnej do sprawnego i szybkiego opraco-
wania takiego projektu było najważniejszym celem
niedawnych zmian w formule działania ośrodka.
Rządową instytucją, powołaną w celu promocji
kultury polskiej w świecie, jest podległy Ministrowi
Kultury i Dziedzictwa Narodowego Instytut Adama
Mickiewicza. Powstanie instytutu poprzedzone zo-
stało w 1999 r. listem intencyjnym ministrów kultu-
ry i sztuki oraz spraw zagranicznych w zakresie
współdziałania obu resortów w dziedzinie promocji
kultury. W programach projektów realizowanych
przez Instytut Adama Mickiewicza w 2008 i 2009 r.
obok wydarzeń prezentujących polska kulturę zna-
lazły się również projekty związane z polską historią
i relacjami międzynarodowymi. Prezentowane pro-
jekty, łączące kulturę i historię, często przygotowy-
wane są przez młodych polskich i zagranicznych ar-
tystów. Służą one przełamywaniu wzajemnych ste-
reotypów i trudnych momentów w stosunkach po-
między krajami, a także promocji wkładu Polski we
współczesną historię Europy. Dla przykładu przed-
stawiam kilka z nich.
Projekt „Marzec 68. Pożegnania i powroty”.
Projekt, zrealizowany z okazji 40. rocznicy Marca
’68, objął organizację cyklu warsztatów dziennikar-
sko-archiwalnych prowadzonych przez filmowców,
pisarzy, historyków, a także dziennikarzy i fotogra-
fików z Polski i Izraela z udziałem studentów z obu
krajów. Warsztaty odbywały się w Polsce i Izraelu we
współpracy z uczelniami wyższymi w Warszawie,
Krakowie, Jerozolimie i Tel Awiwie. Zrealizowane
przez studentów prace zostały zaprezentowane pod-
czas Roku Polskiego w Izraelu, co miało na celu przy-
545
bliżyć opinii publicznej tę trudną problematykę,
wnieść nowe informacje do dyskusji historycznej, ale
przede wszystkim zaangażować uczestniczącą w ich
powstawaniu młodzież w kwestię polsko-żydowskie-
go dialogu. Zgromadzone materiały stworzyły boga-
te archiwum projektu, które po jego zakończeniu
zostało przekazane w depozyt Ośrodkowi Karta
w Warszawie.
Zwieńczeniem projektu stała się wystawa prac po-
wstałych w ramach polsko-izraelskich warsztatów
dokumentalnych „Marzec 68. Pożegnania i powro-
ty”. Ekspozycję poświęconą wydarzeniom Marca ’68
w Polsce można było oglądać także w Goeteborgu od
24 listopada do 19 grudnia 2008 r. Uroczyste otwar-
cie w obecności polskiego ambasadora w Szwecji Mi-
chała Czyża miało miejsce 22 listopada 2008 r.
Projekt „Tykocin-Bat Yam”.
14 grudnia 2008 r. w Tel Awiwie odbyła się izra-
elska premiera spektaklu „Bat Yam – Tykocin”
w reżyserii Yael Ronen (pierwszy akt) i Michała Za-
dary (akt drugi). Jest to pierwsza w historii próba
ukazania tematu polsko-żydowskiego z perspektywy
młodych reżyserów obu krajów. Polska premiera od-
była się 20 listopada 2008 r. w Teatrze Współczesnym
we Wrocławiu.
Projekt „Transfer”.
W spektaklu „Transfer” reżyser Jan Klata poru-
sza jeden z najbardziej drażliwych, a zarazem waż-
nych problemów w stosunkach polsko-niemieckich:
kwestię masowych przesiedleń ludności w wyniku
nowego podziału granic w naszej części Europy po
II wojnie światowej, w wyniku ustaleń podjętych
w Jałcie przez liderów mocarstw wchodzących
w skład koalicji antyhitlerowsiej. Klata mówi o bo-
lesnej historii z dzisiejszej perspektywy, próbuje
wniknąć i opisać współczesną świadomość Polaków
i Niemców.
„Transfer” w reżyserii Jana Klaty, przygotowany
w ramach Roku Polskiego w Niemczech 2005/2006,
wystawiony został 21 września w ramach Sezonu
Kultury Polskiej w Rosji na Międzynarodowym Fe-
stiwalu Teatralnym „Nowaja Drama” w Moskwie.
Prezentacji towarzyszyła ożywiona dyskusja.
Kalendarz ścienny „20 lat później – rok pokojo-
wych rewolucji”.
Rok 2009 jest dla wszystkich szczególny ze wzglę-
du na 20. rocznicę powstania suwerennego państwa
polskiego i zmian na kontynencie europejskim, które
w dużej mierze zostały zainspirowane wydarzeniami
w Polsce. Z tej okazji Instytut Adama Mickiewicza
wydał kalendarz ścienny „20 lat później – rok poko-
jowych rewolucji”. Kalendarz prezentuje historię wy-
jątkowego roku 1989 ze szczególnym uwzględnieniem
roli „Solidarności” i wpływu polskiego modelu wy-
chodzenia z komunizmu na pokojowy charakter
zmian geopolitycznych w Europie i na całym świecie.
Wydawnictwo jest chronologiczną opowieścią od
grudnia 1988 r. do stycznia 1990 r. o przełomowym
dla Europy i świata roku 1989. Kalendarz ma na celu
pokazanie atrakcyjnych, czasem z pewnym dystan-
546
sem, ale charakterystycznych obrazów (zdjęć, plaka-
tów) ilustrujących wybrane, ważne momenty współ-
czesnej historii Polski, z uwzględnieniem szerszego
kontekstu europejskiego. Jednym z głównych celów
kalendarza jest wprowadzenie do europejskiej pamię-
ci o roku 1989 (kojarzonego przede wszystkim z upad-
kiem muru berlińskiego oraz aksamitną rewolucją
w Czechosłowacji) „polskich ikon”, w szczególności:
okrągłego stołu, wyborów czerwcowych 1989 r. oraz
powstania pierwszego niekomunistycznego rządu Ta-
deusza Mazowieckiego.
Promocja polskiej kultury w Internecie.
Culture.pl to stworzony przez instytut wieloję-
zyczny system informacji o polskiej kulturze. Zna-
leźć tam można informacje o aktualnych imprezach
w Polsce i za granicą oraz wiele danych encyklope-
dycznych, w tym sylwetki wybitnych Polaków – po-
nad 10 tys. haseł. Portal jest wysoko indeksowany
przez najważniejsze wyszukiwarki w tym Google.
Instytut planuje rozbudowę portalu o aplikacje mul-
timedialne.
IV Program Ministra Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego „Promocja kultury polskiej za granicą”.
Do 2008 r. instytucją zarządzającą programem
był Departament Współpracy z Zagranicą MKiDN.
Instytut Adama Mickiewicza będzie instytucją zarzą-
dzającą programem. Budżet w tym roku, począwszy
od 2009 r., wynosił 6 mln PLN. Pozytywnie rozpa-
trzono 145 projektów, na ogólną liczbę złożonych
wniosków 290.
Wśród dofinansowanych przedsięwzięć znalazła
się m.in. inicjatywa Ośrodka Karta – wystawa „Do-
świadczenia totalitaryzmu – podwójna polska per-
spektywa” (Die Erfahrungen des Totalitarismus –
die doppelte polnische Perspektive). Ekspozycja po-
kazana będzie w Muzeum Niemieckiego Ruchu Opo-
ru w Berlinie w okresie od 23 sierpnia do 15 grudnia
2009 r. Celem ekspozycji jest pobudzenie dialogu
z Niemcami, Rosjanami, Żydami i Ukraińcami
w kontekście różnych perspektyw narodowych doty-
czących totalitarnego doświadczenia Europy Środko-
wo-Wschodniej (nazizm, sowietyzm).
Drugą państwową instytucją kultury, ważną
z punktu widzenia polityki historycznej i podporząd-
kowaną Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego, jest Narodowe Centrum Kultury. Przedmio-
tem jego działania jest podtrzymywanie i upowszech-
nianie tradycji narodowej oraz państwowej, połączo-
ne z promocją polskiego dziedzictwa narodowego jako
elementu europejskiego dziedzictwa kulturowego.
Narodowe Centrum Kultury zajmuje się także inspi-
rowaniem i wspomaganiem działających w sferze
kultury i dziedzictwa narodowego ruchów społecz-
nych i organizacji pozarządowych, informacją kultu-
ralną oraz pracami badawczymi w zakresie kultury
i dziedzictwa narodowego. Dla przykładu przedsta-
wiam kilka z nich.
Program edukacyjny „Świadkowie historii”.
Do 2008 r. polegał na zbieraniu świadectw zapo-
mnianych bohaterów XX wieku i świadków mało do-
tąd znanych, a ważnych wydarzeń historycznych
i archiwizowaniu ich na stronie internetowej. Rów-
nolegle trwały prace nad „Elementarzem historii mó-
wionej” – pierwszym w Polsce wydawnictwem edu-
kacyjnym opisującym metodę poznawania historii
poprzez bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem
– świadkiem historii.
Z chwilą opracowania i wydania „Elementarza
historii mówionej” w 2008 r. Narodowe Centrum
Kultury zmieniło profil programu, który od tej pory
będzie promował metodę „historii mówionej” wśród
uczniów i studentów. Działająca już witryna interne-
towa będzie prezentowała zebrane dotąd przykłado-
we relacje i promowała metodę opisaną w „Elemen-
tarzu”. Jej częścią będzie sieć dokumentacyjna, czyli
kompleksowa baza wszystkich podmiotów, stowarzy-
szeń i organizacji w Polsce, które zbierają lub mają
w swoim posiadaniu relacje i wspomnienia świadków
historii XX w.
Program MKiDN „Polsko-ukraińska wymiana
młodzieży”.
Celem nadrzędnym Polsko-Ukraińskiej Wymiany
Młodzieży jest przyczynienie się do zmiany w nasta-
wieniu wobec siebie obu społeczeństw poprzez wy-
tworzenie poczucia wspólnoty historycznej oraz
wspólnoty współczesnych celów i zadań, jakie stoją
przed Polską i Ukrainą.
W ramach programu możliwe jest współfinanso-
wanie projektów obejmujących pobyt w Polsce gru-
py młodzieży ukraińskiej lub pobyt na Ukrainie
grupy młodzieży polskiej, wraz opiekunami, reali-
zującej wspólny projekt z rówieśnikami z Polski lub
Ukrainy.
Szczegółowy program projektów „Polsko-ukra-
ińskiej wymiany młodzieży” samodzielnie kształtu-
ją polscy organizatorzy w porozumieniu z partnera-
mi ukraińskimi, niemniej warunkiem otrzymania
wsparcia na wymianę młodzieży będzie włączenie
do programu następujących komponentów: „Histo-
ria lokalna”, „Kultura regionu”, „Poznajemy język
sąsiada”.
Kampania społeczna pod patronatem MKiDN:
„Pamiętam. Katyń 1940”.
Głównym punktem tej prowadzonej przez Naro-
dowe Centrum Kultury kampanii społeczno-eduka-
cyjnej jest prowadzenie informacyjnej strony inter-
netowej. W naszym serwisie znajdują się podstawowe
informacje o samej kampanii, jak i bogaty materiał
historyczny dotyczący zbrodni katyńskiej.
Cel kampanii zawiera się w jej haśle: pokazanie,
przy użyciu nowoczesnych środków komunikacji, jak
ważna jest pamięć o tamtych tragicznych wydarze-
niach. Zadaniem nie jest tylko przedstawienie solid-
nie udokumentowanego faktu historycznego, jakim
była zbrodnia na 22 000 tysiącach Polaków, ale tak-
że konkretnych ludzi, którzy w Katyniu – symbolicz-
nym miejscu kaźni – zginęli.
Ważnym miejscem tej strony jest aktywność oby-
watelska podmiotów społecznych i pozarządowych,
których inicjatywy edukacyjne, artystyczne, wydaw-

nicze przez lata podtrzymywały pamięć o zbrodni
katyńskiej.
Przechodząc do Rady Ochrony Pamięci Walk i Mę-
czeństwa, trzeba zauważyć, że niemal cała jej dzia-
łalność dotyczy sfery szeroko pojętej polityki histo-
rycznej. Do zadań tego ciała należy m. in.: opieka nad
miejscami walk i męczeństwa, upamiętnianie faktów,
wydarzeń i postaci związanych z walką, organizowa-
nie obchodów rocznic wydarzeń związanych walką
i męczeństwem, inicjowanie wydawnictw i wystaw
popularyzujących miejsca i osoby związane z walka-
mi i męczeństwem, organizowanie i sprawowanie
opieki nad miejscami i obiektami pamięci narodowej,
szczególnie nad cmentarzami wojennymi w Polsce
i za granicą, a także nad muzeami – miejscami pa-
mięci (w Oświęcimiu-Brzezince, na Majdanku, w Sztu-
towie, Rogoźnicy, Łambinowicach, Radogoszczy, Ża-
bikowie).
Wśród szczególnych osiągnięć ROPWiM w roku
2008, ważnych także w kontekście międzynarodo-
wym, można wskazać podpisanie w dniu 22 września
2008 r. w obecności podsekretarza stanu w MKiDN
Tomasza Merty listu intencyjnego w sprawie wspól-
nego projektu rewitalizacji terenu byłego niemieckie-
go obozu zagłady w Sobiborze. Sygnatariuszami listu
są: sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeń-
stwa Andrzej Przewoźnik, dyrektor Wydziału ds.
Ofiar Wojen i Upamiętniania II Wojny Światowej
w Ministerstwie Zdrowia, Dobrobytu i Sportu Kró-
lestwa Niderlandów Puck Huitsing, ambasador Izra-
ela w Warszawie David Peleg oraz ambasador Repu-
bliki Słowackiej w Warszawie František Ružička.
Celem porozumienia jest ochrona terenów byłego nie-
mieckiego obozu zagłady w Sobiborze i utworzenie
godnego miejsca pamięci, którego integralną część
stanowić będzie muzeum.
Wśród najważniejszych przedsięwzięć ROPWiM
planowanych na rok 2009 wymienić należy renowa-
cję, we współpracy z Włochami, Polskiego Cmentarza
Wojennego pod Monte Cassino i udział w organizacji
obchodów 65. rocznicy zdobycia wzgórza Monte Cas-
sino przez polskie oddziały pod dowództwem gen.
Władysława Andersa.
Jako ostatnią podległą ministerstwu instytucję,
odpowiedzialną za politykę historyczną, pragnę wy-
mienić Muzeum Historii Polski. Trwają konsultacje
z władzami miasta stołecznego Waszawy na temat
lokalizacji siedziby muzeum na pokryciu Trasy Ła-
zienkowskiej. Nie przeszkadza to muzeum w podej-
mowaniu licznych działań, jak np. corocznego „Pik-
niku Historycznego”, wystaw „Drogi do niepodległo-
ści” i „Dwudziestolecie. Oblicza nowoczesności” czy
konkursu – również cyklicznego – „Odważmy się być
wolnymi”. W celu umożliwienia muzeum jeszcze peł-
niejszej realizacji jego idei przewodniej: „Historia
Polski – historią wolności” powierzyłem mu w tym
roku prowadzenie programu „Patriotyzm jutra”,
w ramach którego wspierane są inicjatywy propagu-
jące historię w nowoczesnych formach, kreujące po-
stawy patriotyczne i obywatelskie.
547
Odnośnie pytania o budżet państwa na 2009 r.
uprzejmie informuję, że w związku z faktem, że nie
został jeszcze uchwalony, nie sposób jeszcze operować
konkretnymi liczbami. Jednak wobec wspomnianego
już zwiększenia prowadzonych przez Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego instytucji kultu-
ry, działających na obszarze polityki historycznej,
ministerstwo zadba o to, by wysokość środków prze-
znaczonych na ten cel w budżecie była odpowiednio
wyższa w porównaniu do roku bieżącego.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
obietnicy realizacji programu rządowego
„Moje boisko – Orlik 2012” (6516)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
posłów na Sejm RP Lucjana Karasiewicza i Jerzego
Polaczka, przekazaną pismem z dnia 27 listopada
2008 r. (sygn. SPS-023-6516/08), w sprawie zawart-
ej w exposé premiera Donalda Tuska z dnia 23 listo-
pada 2007 r. obietnicy realizacji programu rządowego
„Moje Boisko – Orlik 2012”, uprzejmie informuję, co
następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki rozpoczęło pra-
ce nad wdrożeniem programu „Moje Boisko – Orlik
2012” na przełomie 2007 r. i 2008 r. Bazą do określe-
nia wysokości całkowitych nakładów inwestycyjnych
były średnie ceny krajowe z III kwartału 2007 r.
W założeniach do programu opublikowanych na
stronach internetowych programu „Moje Boisko
– Orlik 2012” koszt zadania określony został jako
wstępny. Rzeczywisty koszt budowy określony zosta-
nie po wykonaniu dokumentacji, wyłonieniu wyko-
nawcy kompleksu oraz zbilansowaniu rzeczywistych,
niezbędnych do poniesienia nakładów.
Mając takie informacje, beneficjenci, wyrażając
chęć przystąpienia do programu, dysponowali wiedzą
o możliwości zmiany kosztów budowy kompleksu.
Na realizację zadań w ramach programu w 2008 r.
zabezpieczono środki budżetowe w wysokości 200 mln zł.
Kwota ta pozwoliła na realizację ok. 600 obiektów.
548
Finansowanie przedsięwzięcia zaplanowano z trzech
źródeł:
— środki budżetowe – kwota środków budżeto-
wych przeznaczona na realizację tych zadań wynosi
333 tys. zł brutto,
— inne środki – budżety marszałków województw,
kwota innych środków przeznaczona na realizację
tych zadań wynosić będzie 333 tys. zł brutto,
— środki własne wnioskodawcy.
Udział własny wnioskodawcy może być pokryty
poprzez wykonanie prac sposobem gospodarczym lub
w ramach robót publicznych albo prac społecznych.
Rozliczenie prac wykonanych w ww. sposób wymaga
złożenia kosztorysu powykonawczego, zaakceptowa-
nego przez inspektora nadzoru budowlanego. Koszt
wykonania kosztorysu pokrywa wnioskodawca.
Jak wynika z powyższego, łączne dofinansowanie
ze środków zewnętrznych (poza budżetem beneficjen-
ta) wynosi 666 tys. zł.
W budżecie państwa na realizację programu
w roku 2009 zabezpieczone zostały środki dla 750 kom-
pleksów sportowych. Aktualnie urzędy marszałkow-
skie ustalają lokalizacje budów i prowadzą nabór be-
neficjentów na 2009 r.
Ostatecznie w programie na rok 2008 biorą udział
584 lokalizacje. Na dzień 14 grudnia 2008 r. oddane
do użytkowania zostały 222 obiekty.
Do końca grudnia 2008 r. oddanych do użytku
zostanie 350 obiektów. Z uwagi na trudności w wy-
borze wykonawców budowy kompleksów poprzez wy-
dłużające się procedury przetargowe pozostałe zada-
nia w ilości 234 (realizacja inwestycji w dwóch eta-
pach: I – budowa boisk, II – pozostałe elementy przed-
sięwzięcia) mają przeprowadzone procedury przetar-
gowe i zostaną zakończone oraz rozliczone do dnia
30 kwietnia 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zapowiedzi reformy prokuratury (6517)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Lucjana Karasiewicza i Je-
rzego Polaczka w sprawie reformy prokuratury oraz
propozycji wprowadzenia instytucji sędziego śledcze-
go, przesłaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2008 r.,
nr SPS-023-6517/08, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Odnosząc się do formułowanych w stosunku do
projektu reformy prokuratury zarzutów związanych
z pozbawieniem władzy wykonawczej realnego wpły-
wu na kształtowanie polityki karnej państwa i wy-
konywanie konstytucyjnego obowiązku zapewnienia
bezpieczeństwa wewnętrznego państwa i porządku
publicznego, uprzejmie wyjaśniam, że rządowy pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o prokuraturze oraz
niektórych innych ustaw (druk Sejmu RP nr 617)
przewiduje dla organów należących do tej władzy in-
strumenty kontroli i nadzoru nad działalnością pro-
kuratury, które jednak nie ingerują bezpośrednio
w przebieg poszczególnych postępowań karnych.
Zaproponowane w projekcie rozwiązania o cha-
rakterze funkcjonalnym określają pozycję prokura-
tora generalnego w systemie organów państwa po-
przez wprowadzenie przejrzystych instytucji, mają-
cych na celu zachowanie niezbędnego stopnia zależ-
ności prokuratora generalnego, jak też ustanowienie
instrumentów zmierzających do skutecznego podda-
nia go koniecznemu nadzorowi i kontroli, w sposób
umożliwiający publiczne rozliczenie prokuratora ge-
neralnego za całokształt jego aktywności, w szcze-
gólności zaś w zakresie wywiązywania się z powie-
rzonych mu ustawą zadań.
Do ustanowienia tego rodzaju instrumentów zo-
bowiązują Zalecenia REC(2000) 19 Komisji i Mini-
strów dla Państw Członkowskich, dotyczące roli pro-
kuratury w odniesieniu do spraw karnych, przyjęte
przez Komisję Ministrów Rady Europy w dniu 6 paź-
dziernika 2000 r.
Prokurator jest instytucją publiczną, która w imie-
niu społeczeństwa i w interesie publicznym zapewnia
stosowanie prawa w przypadkach, gdy łamanie pra-
wa pociąga za sobą sankcje karne, uwzględniając za-
równo prawa jednostki, jak i niezbędną skuteczność
wymiaru sprawiedliwości w odniesieniu do spraw
karnych (pkt 1 zaleceń).
W odniesieniu do stosunków prokuratury z władzą
wykonawczą i ustawodawczą z zaleceń wynika, że
państwa powinny zapewnić prokuratorom możliwość
wykonywania swoich zawodowych obowiązków bez
nieuzasadnionej ingerencji lub nieuzasadnionego na-
rażania ich na odpowiedzialność cywilną, karną lub
inną. Niemniej jednak prokuratura powinna okreso-
wo i publicznie rozliczać się ze swoich działań w ogóle,
a w szczególności ze sposobu wywiązywania się ze
swoich zadań priorytetowych (pkt 11 zaleceń).
Prokuratorzy nie powinni ingerować w kompe-
tencje władzy ustawodawczej i wykonawczej (pkt 12
zaleceń).
Z zaleceń wynika również, że charakter prokura-
tury oraz zakres jej niezależności, jak i zakres wła-
dzy, jaką rząd posiada nad prokuraturą, powinny być
ściśle określone i gwarantowane ustawowo.

W odniesieniu do projektowanych rozwiązań
szczegółowych w tym zakresie wskazać należy na
przewidziane w projekcie kompetencje przypisane
organom władzy wykonawczej, w tym prezydentowi
i Radzie Ministrów odpowiedzialnej na mocy art. 146
ust. 4 pkt. 7 Konstytucji RP za zapewnienie bezpie-
czeństwa wewnętrznego państwa oraz porządek pu-
bliczny.
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej będą przy-
sługiwać:
— prawo powołania prokuratora generalnego
(art. 1 pkt 6 projektu dot. art. 10a ust. 1 ustawy
o prokuraturze),
— prawo odwołania prokuratora generalnego
w określonych sytuacjach (art. 1 pkt 6 proj. dot.
art. 10d ust. 2 ust. o prok.).
Wśród środków przysługujących prezesowi Rady
Ministrów wymienić należy w szczególności:
— obowiązek składania przez prokuratora gene-
ralnego rocznego sprawozdania z działalności proku-
ratury prezesowi Rady Ministrów oraz uprawnienie
prezesa Rady Ministrów do wystąpienia z wnioskiem
o odwołanie prokuratora generalnego przed upływem
okresu, na jaki został powołany, w przypadku odrzu-
cenia rocznego sprawozdania, ze względu na niewła-
ściwą realizację przez prokuratora generalnego za-
dań w zakresie strzeżenia praworządności oraz czu-
wania nad ściganiem przestępstw (art. 1 pkt 6 proj.
dot. art. 10e ust. 1, 5 i 6 ust. o prok.),
— uprawnienie prezesa Rady Ministrów do wy-
stąpienia do Sejmu z wnioskiem o odwołanie proku-
ratora generalnego w przypadku, gdy prokurator
generalny sprzeniewierzył się złożonemu ślubowa-
niu. Wniosek prezesa Rady Ministrów o odwołanie
prokuratora generalnego przed upływem kadencji
będzie opiniowany przez Krajową Radę Prokurato-
rów, która zobowiązana została do wyrażenia swoje-
go stanowiska w tym przedmiocie w terminie dwóch
miesięcy. Opinia Krajowej Rady Prokuratorów nie
jest wiążąca i jest załączana do wniosku (art. 1 pkt 6
proj. dot. art. 10f ust. o prok.),
— uprawnienie prezesa Rady Ministrów do żąda-
nia w każdym czasie od prokuratora generalnego
przedstawienia informacji na temat związany ze
strzeżeniem praworządności oraz czuwaniem nad
ściganiem przestępstw (art. 1 pkt 6 proj. dot. art. 10e
ust. 3 ust. o prok.),
— kontrasygnatę prezesa Rady Ministrów na ak-
cie powołania i odwołania prokuratora generalnego
(zgodnie z art. 144 ust. 2 Konstytucji RP),
— uprawnienie prezesa Rady Ministrów do wy-
stąpienia do prezydenta RP z wnioskiem o odwołanie
prokuratora generalnego w przypadku, gdy prokura-
tor generalny stał się trwale niezdolny do pełnienia
swoich obowiązków (art. 1 pkt 6 proj. dot. art. 10d
ust 3 ust. o prok.).
Minister sprawiedliwości dysponować będzie na-
stępującymi instrumentami kontrolnymi nad dzia-
łalnością prokuratury:
549
— uprawnienie ministra sprawiedliwości, jako
członka Krajowej Rady Sądownictwa i Krajowej Rady
Prokuratorów, do aktywnego udziału w procedurze
wyłaniania kandydatów na prokuratora generalnego
(zgłaszanie własnych kandydatów, zajmowanie sta-
nowiska wobec innych kandydatów, udział w głoso-
waniu – art. 1 pkt 22 projektu dot. art. 24 ust. l
pkt 4 ustawy o prokuraturze),
— uprawnienia ministra sprawiedliwości, jako
członka Krajowej Rady Prokuratorów, przewidziane
w procedurze odwoływania prokuratora generalnego
(art. 1 pkt 22 projektu dot. art. 24 ust. 1 pkt 6 ustawy
oraz art. 1 pkt 6 projektu dot. art. 10d ust. 3 ustawy
o prokuraturze),
— przedstawianie przez ministra sprawiedliwości
prezydentowi RP kandydatów na prokuratora gene-
ralnego (art. 1 pkt 6 projektu dot. art. 10a ust. 1 usta-
wy o prokuraturze),
— uprawnienie ministra sprawiedliwości do zaję-
cia pisemnego stanowiska wobec rocznego sprawoz-
dania prokuratora generalnego z działalności proku-
ratury, co przesądza o jego dalszym udziale w debacie
poświęconej temu sprawozdaniu (art. 1 pkt 6 projek-
tu dot. art. 10e ust. 2 ustawy o prokuraturze),
— kompetencje ministra sprawiedliwości do wnio-
skowania o zezwolenie sądu dyscyplinarnego na po-
ciągnięcie prokuratora generalnego do odpowiedzial-
ności karnej lub na pociągnięcie go do odpowiedzial-
ności dyscyplinarnej (art. 1 pkt 6 projektu dot.
art. 10c ust. 3 ustawy o prokuraturze),
— uprawnienie ministra sprawiedliwości do wy-
dawania aktów wykonawczych w zakresie działania
prokuratury, w szczególności rozporządzenia w spra-
wie regulaminu urzędowania powszechnych jedno-
stek organizacyjnych prokuratury (art. 1 pkt 15 pro-
jektu dot. art. 18 ust. 1 ustawy o prokuraturze).
Radzie Ministrów przysługiwać będą ponadto
uprawnienia związane z tworzeniem budżetu proku-
ratury. Głównym dysponentem części budżetowej
odpowiadającej prokuraturze będzie prokurator ge-
neralny, przy czym wydatki na szkolenie i doskona-
lenie zawodowe kadr powszechnych jednostek orga-
nizacyjnych prokuratury, realizowane przez Krajowe
Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Pro-
kuratury, pokrywane będą z budżetu państwa z czę-
ści, której dysponentem jest minister sprawiedliwo-
ści. Projekt budżetu prokuratury, w przeciwieństwie
do budżetu sądów powszechnych sporządzanego na
zasadzie autonomii przez sądy i włączanego przez
ministra finansów do projektu ustawy budżetowej
(zgodnie z treścią art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych), będzie opraco-
wywany przez prokuratora generalnego na zasadach
ogólnych wynikających z ustawy o finansach publicz-
nych, tj. w szczególności w ramach limitów wydatków
wyznaczanych dla poszczególnych części budżeto-
wych przez ministra finansów, a następnie przyjmo-
wany przez Radę Ministrów.
W tym miejscu podkreślić należy, że niezależnie
od wspomnianych uprawnień nadzorczo-kontrolnych
550
mających charakter ustrojowy nad działalnością pro-
kuratury sprawowana jest kontrola procesowa, przede
wszystkim przez niezawisłe sądy, określona w prze-
pisach Kodeksu postępowania karnego.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zapowiedzi
wprowadzenia instytucji sędziego śledczego, uprzej-
mie informuję, że aktualnie w Ministerstwie Spra-
wiedliwości nie są prowadzone prace legislacyjne
związane z tą problematyką. W ocenie rządu priory-
tetem w zakresie funkcjonowania polskiego wymiaru
sprawiedliwości jest doprowadzenie do ostatecznego
rozdzielenia funkcji ministra sprawiedliwości oraz
prokuratora generalnego, jak również rozwiązywa-
nie bieżących problemów dotyczących sądownictwa
powszechnego.
Koncepcja wprowadzenia do systemu prawnego
instytucji sędziego śledczego zasługuje na wnikliwe
rozważenie. Należy jednak zwrócić uwagę na inter-
dyscyplinarny charakter takiego przedsięwzięcia le-
gislacyjnego, którego ewentualna implementacja wy-
magałaby przeprowadzenia dogłębnych, wielopłasz-
czyznowych analiz. Konieczne byłoby przy tym wpro-
wadzenie takich rozwiązań o charakterze systemo-
wym, których kształt gwarantowałby spójność przy-
jętych rozwiązań z innymi instytucjami i instrumen-
tami prawa karnego, w szczególności procesowego,
jak również efektywność funkcjonowania instytucji
sędziego śledczego. Tego rodzaju kompleksowa refor-
ma wykracza poza wynikający z obecnych planów
resortu sprawiedliwości zakres nowelizacji tych
ustaw, z których materią musiałaby zostać powiąza-
na instytucja sędziego śledczego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi zawartej
w exposé premiera Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r.
restrukturyzacji szpitali (6518)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Lucjana Karasiewicza i pana Jerzego
Polaczka, posłów na Sejm RP, przekazaną przy pi-
śmie znak SPS-023-6518/08, dotyczącą wsparcia fi-
nansowego przy przekształcaniu samodzielnych pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej w spółki prawa
handlowego, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
W związku z pojawiającymi się wątpliwościami do-
tyczącymi kwalifikowania przyznawanych środków
finansowych zakładom opieki zdrowotnej wyjaśniam,
iż aby środki udzielane przedsiębiorcom mogły być za-
kwalifikowane jako pomoc publiczna w rozumieniu
art. 87 ust. 1 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Eu-
ropejską, zwanego dalej TWE, jednocześnie spełnione
muszą być następujące przesłanki:
1) udzielane są one przez państwo lub ze środków
państwowych,
2) przedsiębiorstwo uzyskuje przysporzenie na
warunkach korzystniejszych od oferowanych na
rynku,
3) mają charakter selektywny (uprzywilejowują
określone przedsiębiorstwo lub przedsiębiorstwa albo
produkcję określonych towarów),
4) przyznanie ich grozi zakłóceniem lub zakłó-
ca konkurencję oraz wpływa na wymianę handlo-
wą między państwami członkowskimi Unii Euro-
pejskiej.
Zasadnicze znaczenie ma tutaj fakt, iż przesłanki
te muszą być spełnione łącznie. Biorąc pod uwagę
charakter wsparcia proponowanego w ustawie Prze-
pisy wprowadzające ustawy z zakresu ochrony zdro-
wia, przesłanka dotycząca zakłócenia lub groźby za-
kłócenia konkurencji oraz wpływu na wymianę han-
dlową między państwami członkowskimi Unii Euro-
pejskiej nie będzie spełniona. Argumentem przema-
wiającym za takim stanowiskiem są dane, jakimi
dysponuje resort zdrowia. Od maja 2004 r. do czerw-
ca 2007 r. (w okresie 3 lat):
1) kwota roszczeń przedstawionych przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia instytucjom innych państw
to ok. 41 mln zł (z tytułu leczenia obywateli innych
państw członkowskich UE w Polsce),
2) kwota roszczeń przedstawiona Narodowemu
Funduszowi Zdrowia przez instytucje innych państw
to ok. 216 mln zł (z tytułu leczenia obywateli polskich
w innych państwach członkowskich UE).
Powyższe dane, dotyczące opieki zdrowotnej w ra-
mach systemu koordynacji zabezpieczenia społeczne-
go, wskazujące na niewielki rozmiar usług świadczo-
nych w ramach tego systemu, w szczególności usług
wykonywanych w Polsce na rzecz obywateli innych
państw członkowskich, przemawiają za uznaniem, iż
wsparcie dla publicznych zakładów opieki zdrowotnej
nie narusza ani nie grozi naruszeniem konkurencji
w wymiarze wspólnotowym oraz nie wpływa nega-
tywnie na wymianę handlową pomiędzy państwami
członkowskimi.
Należy zauważyć, że w ww. okresie, po wstąpieniu
Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej była
realizowana ustawa z dnia 15 kwietnia 2005 r. o po-
mocy publicznej i restrukturyzacji publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684,
z późn. zm). Ww. dane pokazują, że realizacja tej
ustawy nie odwróciła generalnego trendu, iż to czę-
ściej obywatele polscy korzystają ze świadczeń zdro-

wotnych w innych państwach członkowskich UE ani-
żeli obywatele tych państw w Polsce.
Wsparcie ze środków publicznych dla publicznych
zakładów opieki zdrowotnej było przedmiotem ana-
lizy Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
W piśmie z dnia 1 września 2008 r. (znak DDO-073-
-17/14/2008/AK) UOKiK dokonał oceny ww. wsparcia
w kontekście występowania czterech przesłanek wy-
nikających z art. 87 ust. 1 TWE. W ocenie UOKiK
nie ulega wątpliwości, iż wsparcie dla publicznych
zakładów opieki zdrowotnej spełnia trzy pierwsze
przesłanki uznania go za pomoc publiczną. Oceniając
wystąpienie czwartej przesłanki, UOKiK wziął pod
uwagę uwarunkowania funkcjonowania publicznego
systemu opieki zdrowotnej. Przede wszystkim uwzględ-
nił fakt, iż zasadniczym celem działania publicznych
zakładów opieki zdrowotnej jest zaspokajanie, w spo-
sób ciągły i trwały, potrzeb obywateli polskich w za-
kresie ochrony zdrowia w ramach gwarantowanych
przez państwo świadczeń zdrowotnych. W konse-
kwencji usługi publicznych zakładów opieki zdrowot-
nej kierowane są, co do zasady, do obywateli polskich.
Udzielanie świadczeń na rzecz obywateli innych
państw członkowskich ma miejsce w ograniczonym
zakresie. Powyższe może więc przemawiać za przy-
jęciem stanowiska, iż wsparcie ze środków publicz-
nych na rzecz publicznych zakładów opieki zdrowot-
nej wykonujących usługi w ramach publicznego sys-
temu opieki zdrowotnej nie spełnia czwartej prze-
słanki wymaganej dla uznania go za pomoc publicz-
ną, mówiącej o groźbie zakłócenia lub zakłóceniu
konkurencji oraz wpływie na wymianę handlową
między państwami członkowskimi. W konsekwencji
w ocenie UOKIK możliwe jest przyjęcie, iż omawiane
wsparcie dla publicznych zakładów opieki zdrowotnej
nie stanowi pomocy publicznej w rozumieniu art. 87
ust. 1 TWE.
Ponadto na uwagę zasługuje fakt, iż kwestia
uznania wsparcia udzielanego publicznym zakładom
opieki zdrowotnej jako pomocy publicznej rozważana
była już w trakcie prac nad ww. ustawą z dnia 15 kwiet-
nia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji
publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Po robo-
czych konsultacjach z Komisją Europejską uznano
wówczas, że do przedmiotowej ustawy nie znajdują
zastosowania reguły odnoszące się do pomocy pu-
blicznej. Wsparcie przewidziane w ww. ustawie na
rzecz publicznych zakładów opieki zdrowotnej nie
jest kwalifikowane jako pomoc publiczna i nie podle-
ga notyfikacji Komisji Europejskiej. Ustawa o pomo-
cy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej wprowadziła systemowe roz-
wiązania polegające na możliwości dotowania samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
znajdujących się w dobrej kondycji finansowej oraz
udzielania wsparcia finansowego w formie umorze-
nia zobowiązań publicznoprawnych oraz pożyczek
dla samodzielnych publicznych zakładów opieki zdro-
wotnej w złej sytuacji finansowej.
551
Biorąc powyższe pod uwagę, proponowane na pod-
stawie ustawy Przepisy wprowadzające ustawy z za-
kresu ochrony zdrowia formy wsparcia dla samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
należy potraktować jako kontynuację form wsparcia
określonych w ustawie z dnia 15 kwietnia 2005 r.
o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych
zakładów opieki zdrowotnej. Jednocześnie podkreślić
należy, iż proponowane w ustawie rozwiązania będą
kierowane tylko do samodzielnych publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej, a ich celem jest oddłużenie
tych podmiotów i przygotowanie ich do działania
w formie spółek kapitałowych. Konsekwencją zasto-
sowania tych rozwiązań będzie usunięcie z systemu
prawnego formy prawno-organizacyjnej, jaką jest sa-
modzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej.
Biorąc pod uwagę ww. zmiany w systemie opieki
zdrowotnej, a przede wszystkim nową ustawę o za-
kładach opieki zdrowotnej zakładającą funkcjonowa-
nie zakładów opieki zdrowotnej w formie spółek pra-
wa handlowego, mających możliwość udzielania
świadczeń zdrowotnych zarówno w ramach publicz-
nego systemu opieki zdrowotnej, jak również poza
tym systemem, na zasadach komercyjnych, UOKiK
zwrócił uwagę na potrzebę zapewnienia zgodności
przepisów z postanowieniami orzeczenia Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 24 lipca
2003 r. w sprawie Altmark Trans Gmbh (C-280/00
[2003] ECR I – 7747) bądź decyzji Komisji Europej-
skiej z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie stosowa-
nia art. 86 ust. 2 TWE do pomocy państwa w formie
rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicz-
nych, przyznawanej przedsiębiorstwom realizującym
usługi świadczone w ogólnym interesie gospodar-
czym (Dz. Urz. UE L 312, z dnia 29.11.2005 r.). Zgod-
nie z orzeczeniem ETS w sprawie Altmark Trans
Gmbh jednoczesne spełnienie wskazanych w nim
czterech przesłanek skutkuje uznaniem rekompen-
saty (wsparcia ze środków publicznych) przyznawa-
nej z tytułu realizacji usług w ogólnym interesie go-
spodarczym za niestanowiącą pomocy publicznej
w rozumieniu art. 87 ust. 1 TWE. Natomiast speł-
nienie warunków określonych w ww. decyzji Komisji
Europejskiej skutkuje uznaniem wsparcia dla zakła-
dów opieki zdrowotnej jako pomocy publicznej zgod-
nej ze wspólnym rynkiem i zwolnionej z obowiązku
notyfikacji Komisji Europejskiej. W cenie UOKiK
bardziej realne do osiągnięcia wydaje się drugie
z tych rozwiązań.
Zgodnie z opinią Urzędu Komitetu Integracji Eu-
ropejskiej wyrażoną w piśmie z dnia 25 września br.
(znak Min. MD2139/2008/DP/ar, mak) przepisy usta-
wy Przepisy wprowadzające ustawy z zakresu ochro-
ny zdrowia co do zasady pozostają w zgodzie z pra-
wem Unii Europejskiej, a jednocześnie powinny
zmierzać do dostosowania ich do wymagań określo-
nych w ww. decyzji Komisji Europejskiej wydanej
w dniu 28 listopada 2005 r. w sprawie stosowania
art. 86 ust. 2 TWE do pomocy państwa w formie re-
kompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych,
552
przyznawanej przedsiębiorcom realizującym usługi
świadczone w ogólnym interesie gospodarczym.
Przewidziane w ustawie Przepisy wprowadzające
ustawy z zakresu ochrony zdrowia formy wsparcia
ze środków publicznych dla samodzielnych publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej wykonujących
świadczenia zdrowotne w ramach publicznego syste-
mu opieki zdrowotnej mają na celu zapewnienie moż-
liwości realizacji procesu restrukturyzacji tych pod-
miotów i przekształcenia ich w spółki prawa handlo-
wego. Udzielanie wsparcia w tym zakresie zakończy
się z chwilą przekształcenia tych podmiotów.
Natomiast udzielanie wsparcia dla przekształco-
nych w spółki prawa handlowego zakładów opieki
zdrowotnej oraz innych zakładów działających we
wszelkich prawnie dopuszczalnych formach przewi-
dziane w nowej ustawie o zakładach opieki zdrowot-
nej zostało dostosowane do wymogów wynikających
z ww. decyzji Komisji Europejskiej poprzez wprowa-
dzenie stosownych poprawek, które zawiera ostatecz-
na wersja tej ustawy.
Środki publiczne będą przekazywane wszystkim
zakładom opieki zdrowotnej w zakresie, w jakim
udzielają one świadczeń zdrowotnych finansowanych
ze środków publicznych. Zgodnie z omawianymi prze-
pisami każda spółka z ograniczoną odpowiedzialno-
ścią albo spółka akcyjna prowadząca zakład opieki
zdrowotnej, jak również zakład opieki zdrowotnej
prowadzony we wszelkich formach prawnie dopusz-
czalnych, mogłyby otrzymać środki publiczne z prze-
znaczeniem na realizację zadań w zakresie progra-
mów zdrowotnych i promocji zdrowia, w tym na za-
kup aparatury i sprzętu medycznego oraz wykonanie
innych inwestycji koniecznych do realizacji tych za-
dań, remonty, inne inwestycje, realizację projektów
finansowanych albo współfinansowanych przy udzia-
le środków pochodzących z budżetu Unii Europej-
skiej i innych środków pochodzących ze źródeł zagra-
nicznych, niepodlegających zwrotowi, cele szczególne
określone w odrębnych przepisach, umowach między-
narodowych oraz programach wieloletnich – w zakre-
sie, w jakim realizacja tych zadań służy udzielaniu
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.). Wysokość przyznanych środków
publicznych nie może przekroczyć wysokości kosztów
koniecznych do realizacji całości zadania. Wysokość
tych środków ustalana będzie według odpowiedniego
algorytmu, stanowiącego wynik pomnożenia plano-
wanych kosztów realizacji zadań przez odpowiedni
współczynnik stanowiący stosunek przychodów pod-
miotu ubiegającego się o przyznanie środków finan-
sowych z tytułu świadczeń opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych w rozumieniu
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych uzyskanych w po-
przednim roku obrotowym do całości przychodów
tego podmiotu (uzyskanych zarówno z tytułu świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, jak również z innych tytułów) uzyska-
nych w poprzednim roku obrotowym.
Na realizację tych zadań zakłady opieki zdrowot-
nej będą mogły uzyskiwać od podmiotu, który utwo-
rzył zakład, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i 3 usta-
wy o zakładach opieki zdrowotnej, dotację w rozu-
mieniu przepisów o finansach publicznych (art. 72
ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej) bądź
też w wyszczególnionych przypadkach środki finan-
sowe przyznawane byłyby na podstawie umowy za-
wieranej z podmiotem, który utworzył zakład, o któ-
rym mowa w art. 11 ust. 1 i 3 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, albo innym podmiotem uprawnio-
nym do finansowania zadań na podstawie odrębnych
przepisów (art. 72 ust. 1 ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej). Umowa o przyznanie środków finanso-
wych (zarówno umowa, o której mowa w art. 72 ust.
1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, jak również
umowa w sprawie dotacji) powinna zawierać m.in.
szczegółowy opis zadania, w tym cel, na jaki środki
zostały przyznane, termin jego wykonania, wysokość
środków finansowych, termin ich wykorzystania,
termin i sposób rozliczenia przyznanych środków
oraz termin zwrotu niewykorzystanej części środków
finansowych. Analogiczne regulacje będą odnosiły
się do jednostek badawczo-rozwojowych, o których
mowa w art. 2 ust. 6 ustawy z dnia 25 lipca 1985 r.
o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 159, poz. 993).
Z uwagi na odmowę podpisu ww. ustaw przez
prezydenta RP (weto nie zostało odrzucone przez
Sejm RP) nie wejdą w życie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi zawartej
w exposé premiera Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. reformy sądów
24-godzinnych (6519)
Szanowny Panie Marszałku! Stosownie do upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów do udzielenia od-
powiedzi na przesłaną przy piśmie pana wicemar-
szałka Krzysztofa Putry z dnia 26 listopada 2008 r.

interpelację poselską panów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka dotyczącą oceny funkcjonowania
postępowania przyspieszonego uprzejmie przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie usta-
wy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 226, poz. 1648) ponownie wprowadzono
do procedury karnej postępowanie przyspieszone.
Ustawa ta weszła w życie z dniem 12 marca 2007 r.
Z danych statystycznych gromadzonych w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości wynika, że w okresie funk-
cjonowania postępowania przyspieszonego, tj. od 12 mar-
ca 2007 r. do 30 czerwca 2008 r., sądy wydały 43 600
orzeczeń. W I półroczu 2008 r. sądy skazały i warun-
kowo umorzyły postępowanie w tym trybie w stosun-
ku do 5922 osób. Z tej liczby 75,2% orzeczeń dotyczy-
ło przestępstwa stypizowanego w art. 178a § 1 i 2
Kodeksu karnego (prowadzenie pojazdu w stanie nie-
trzeźwości lub odurzenia). Wyodrębnienie z ogólnej
liczby prawomocnych orzeczeń liczby orzeczeń za wy-
stępki chuligańskie nie jest możliwe, ponieważ ta-
kich danych Ministerstwo Sprawiedliwości nie gro-
madzi. Natomiast przedstawiam w załączeniu*) ze-
stawienie spraw rozpoznawanych w postępowaniu
przyspieszonym według kategorii przestępstw będą-
cych przedmiotem osądu, w których zapadły wyroki
skazujące i warunkowo umarzające postępowanie,
za okres od 12 marca 2007 r. do 31 grudnia 2007 r.
Obowiązujące przepisy dotyczące instytucji sądów
24-godzinnych, których celem miało być realizowa-
nie konstytucyjnie zagwarantowanego prawa do roz-
poznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, a tak-
że szybkie i skuteczne karanie sprawców przestępstw,
okazały się jednakże niedoskonałe, stąd dostrzegając
mankamenty w dotychczasowej regulacji prawnej,
przygotowany w Ministerstwie Sprawiedliwości pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy
Kodeks postępowania karnego, ustawy Kodeks kar-
ny wykonawczy, ustawy Kodeks karny skarbowy
oraz niektórych innych ustaw (skierowany w dniu
24 listopada 2008 r. do Sejmu, druk nr 1394) przewi-
duje kompleksową modyfikację przepisów normują-
cych postępowanie przyspieszone.
Jedna z tych zmian dotyczy art. 517i § 1 K.p.k.,
zgodnie z którym w postępowaniu przyspieszonym
przed sądem oskarżony musi mieć obrońcę. W myśl
projektowanego rozwiązania w toku postępowania
przyspieszonego udział obrońcy nie będzie miał cha-
rakteru obligatoryjnego, natomiast oskarżony będzie
miał prawo do korzystania z jego pomocy, o czym
zostanie pouczony na piśmie (projektowany art. 517c
§ 2 K.p.k.).
Równocześnie projekt utrzymuje regulację doty-
czącą pełnienia przez adwokatów, na zasadach okre-
ślonych w odrębnych przepisach (w tym wypadku
– w rozporządzeniu ministra sprawiedliwości), dyżu-
rów mających na celu umożliwienie oskarżonemu
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
553
korzystania z pomocy obrońcy w postępowaniu przy-
spieszonym (projektowany art. 517j § 1 K.p.k.).
Motywami zmian w omówionym zakresie były
okoliczności związane z charakterem spraw podlega-
jących rozpoznaniu w postępowaniu przyspieszonym,
którego warunkiem jest schwytanie sprawcy prze-
stępstwa na gorącym uczynku jego popełnienia. Wo-
bec bezsporności ustaleń faktycznych w większości
takich spraw udział obrońcy w postępowaniu w wie-
lu wypadkach nie jest konieczny. W wielu sprawach
sam oskarżony nie tylko nie był zainteresowany
udziałem obrońcy, ale nawet się takiemu udziałowi
sprzeciwiał, w szczególności mając na uwadze konse-
kwencje w postaci obciążenia go wynikającymi z tego
kosztami, wliczanymi do sumy kosztów sądowych.
A zatem ustanowienie w postępowaniu przyspieszo-
nym obrońcy z urzędu powinno zależeć od stanowi-
ska oskarżonego.
Ponadto przyczyną wprowadzenia zmian są także
podnoszone przez teoretyków prawa, jak i praktyków
wątpliwości, towarzyszące nieomal od początku pra-
com legislacyjnym nad wprowadzeniem postępowa-
nia przyspieszonego do polskiej procedury karnej,
a następnie stosowania tego szczególnego trybu.
Przede wszystkim wątpliwości dotyczyły zbyt
szeroko ujętego katalogu spraw, które mogą być roz-
poznawane w postępowaniu przyspieszonym. Po-
nadto sprawdziły się obawy, że tryb ten będzie
w większości stosowany do przestępstw, które w po-
przednim stanie prawnym mogły być załatwiane
w postępowaniu nakazowym lub w drodze uwzględ-
nienia wniosku prokuratora złożonego w trybie
art. 335 K.p.k. Zaznaczyć należy, że obie te instytu-
cje znacząco ograniczają nakład pracy sędziów oraz
przyspieszają czas zakończenia sprawy merytorycz-
nym rozstrzygnięciem.
Mając na uwadze sprawność postępowania, pro-
jektowane zmiany ograniczają obowiązek przesłu-
chania podejrzanego przez prokuratora jedynie do
spraw, w których zaistniały warunki do wystąpienia
z wnioskiem, o którym mowa w art. 335 K.p.k., lub
gdy podejrzany złożył wniosek, o którym mowa
w art. 387 K.p.k. Temu celowi służyć ma też dopusz-
czenie możliwości prowadzenia rozprawy pod nie-
obecność oskarżonego.
Istotnym elementem związanym z procedowa-
niem przed sądem pierwszej instancji i zapewniają-
cym koncentrację czasową procesu jest regulacja za-
warta w projektowanym art. 517f § 1 K.p.k., umożli-
wiająca wielokrotne zarządzanie przerwy w rozpra-
wie, jednakże w ramach łącznego okresu 14 dni.
Wreszcie uznano za niecelowe obligatoryjne za-
trzymywanie każdej osoby podejrzanej o popełnienie
przestępstwa podlegającego rozpoznaniu w postępo-
waniu przyspieszonym i doprowadzanie jej do sądu.
Warto dodać, że rozpoznanie sprawy w postępo-
waniu przyspieszonym, wiążące się m.in. z kosztami
zatrzymań, doprowadzeń, wynagrodzeń adwokatów,
istotnie jest droższe aniżeli orzekanie w postępowa-
niu nakazowym czy na posiedzeniu w związku z wnio-
554
skiem prokuratora złożonym w oparciu o art. 335
K.p.k.
Dotychczasowe koszty funkcjonowania sądów 24-
-godzinnych oszacowane zostały na kwotę 21 553 657 zł,
z czego wydatki na pomoc prawną udzieloną z urzędu
na podstawie art. 517i § 1 i 2 K.p.k. wyniosły
18 736 600 zł.
Pragnę poinformować, że w ostatnim czasie rysu-
je się wyraźna tendencja spadkowa w zakresie ilości
spraw kierowanych do rozpoznania w postępowaniu
przyspieszonym, związana z wyraźnym zmniejsze-
niem się liczby postępowań o przestępstwa określone
w art. 178a K.k. Nie pozostaje to bez wpływu na kosz-
ty tego postępowania.
Projektowane zmiany przepisów normujących po-
stępowanie przyspieszone, w szczególności w zakre-
sie, w jakim przewiduje się wprowadzenie możliwości
odstąpienia od zatrzymania i przymusowego dopro-
wadzenia sprawcy przestępstwa do sądu, mogą także
skutkować ograniczeniem wydatków ponoszonych
przez Policję, a związanych z kosztami umieszczenia
oskarżonego, na przedsądowym etapie postępowania
przyspieszonego, w pomieszczeniu dla zatrzymanych
oraz jego doprowadzania (przewożenia) do prokura-
tury oraz sądu.
Ewentualna wysokość zaoszczędzonych wskutek
projektowanych zmian środków nie jest jednak
w chwili obecnej, nawet w przybliżeniu, możliwa do
oszacowania, będąc bezpośrednio zależną m.in. od
częstotliwości przyszłego korzystania przez organy
procesowe z możliwości odstąpienia od zatrzymania
i przymusowego doprowadzenia sprawcy do sądu,
jak i liczby wyznaczonych dla oskarżonych obroń-
ców z urzędu.
Oszczędności, które mogą wyniknąć z wprowa-
dzenia projektowanych rozwiązań, zostaną wykorzy-
stane w ramach budżetu resortowego na realizację
innych bieżących zadań. W tym miejscu należy za-
znaczyć, że nie jest możliwe wskazanie konkretnej
kwoty odzwierciedlającej ograniczenie wydatków po
nowelizacji, natomiast bez wątpienia istnieją podsta-
wy do twierdzenia, że ograniczenie takie nastąpi.
W mojej ocenie wprowadzenie zmian w obrębie
przepisów normujących postępowanie przyspieszo-
ne doprowadzi do jego uelastycznienia i usprawnie-
nia, a także zmniejszy koszty funkcjonowania tej
instytucji.
Odnosząc się do zawartego w punkcie pierwszym
interpelacji pytania o ocenę współpracy z organami
ścigania i adwokatury, uprzejmie informuję, że w za-
sadzie sądy od samego początku były należycie przy-
gotowane do rozpoznawania spraw w postępowaniu
przyspieszonym i nie wystąpiły problemy z obsadą
sędziów, jak i udziałem prokuratorów. Pewne proble-
my związane z udziałem funkcjonariuszy Policji
przed sądem w pierwszych miesiącach funkcjonowa-
nia tego postępowania zgłaszali prezesi niektórych
sądów okręgowych oraz Komenda Główna Policji.
Ponieważ sprowadzały się one głównie do kwestii sta-
wiennictwa policjantów w charakterze świadków,
w piśmie nadzorczym wystosowanym w dniu 2 maja
2007 r., skierowanym do prezesów wszystkich sądów
okręgowych zwrócono uwagę na potrzebę przesłuchi-
wania funkcjonariuszy Policji w pierwszej kolejności
(oczywiście z zachowaniem reguły wynikającej z art. 384
§ 2 zd. 2 K.p.k.).
Natomiast w odniesieniu do organów adwokatury,
poza poruszanymi wyżej kwestiami związanymi
z obligatoryjną obroną, na skutek sygnalizowanych
uchybień w pracy sądów dotyczących niezapewnienia
warunków prawidłowego kontaktu oskarżonego
z obrońcą, zgodnie z treścią art. 517b § 7 K.p.k.,
w styczniu 2008 r. wystosowano pismo nadzorcze do
prezesów sądów apelacyjnych o zbadanie problemu
i w razie stwierdzenia nieprawidłowości podjęcie sto-
sownych kroków organizacyjnych, które doprowadzą
do ich wyeliminowania w przyszłej pracy sądów.
Mam nadzieję, że powyższe informacje pozwolą
wyjaśnić wątpliwości związane z pytaniami panów
posłów, którym jednocześnie dziękuję za zaintereso-
wanie problemami wymiaru sprawiedliwości.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi zawartej
w exposé premiera Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. rozwiązania
problemu lekarzy rezydentów i stażystów (6520)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Lucjana Karasiewicza i Jerzego
Polaczka w sprawie zapowiedzi zawartej w exposé
prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska z dnia 23 li-
stopada 2007 r. rozwiązania problemu lekarzy rezy-
dentów i stażystów, przesłane przy piśmie SPS-023-
-6520/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Lekarz, lekarz dentysta odbywający staż podyplo-
mowy otrzymuje wynagrodzenie na podstawie roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 24 marca 2004 r.
w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza
dentysty (Dz. U. Nr 57, poz. 553, z późn. zm.)
Realizując jedno z założeń programowych rządu,
którego celem było podniesienie poziomu wynagro-
dzeń lekarzy, a szczególnie młodej kadry, zgodnie
z ustawą budżetową na rok 2008 dokonano 30-pro-

centowej podwyżki od 1 stycznia 2008 r. dla lekarzy
odbywających staż podyplomowy.
W związku z powyższym wynagrodzenie zasad-
nicze brutto dla lekarzy stażystów wzrosło z 1403 zł
do 1824 zł (czyli o 421 zł wynagrodzenia zasadnicze-
go brutto więcej niż w 2007 r.).
Wysokość wynagrodzenia zasadniczego dla rezy-
dentów ustala minister właściwy do spraw zdrowia
– zgodnie z zapisem § 30 ust. 4 rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w spra-
wie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U.
Nr 213, poz. 1779, z późn. zm.).
Zgodnie z § 30 ust. 4 ww. rozporządzenia lekarz,
który odbywa specjalizację w ramach rezydentury,
otrzymuje zasadnicze wynagrodzenie miesięczne
ustalane corocznie przez ministra właściwego do
spraw zdrowia do dnia 30 marca roku poprzedzają-
cego rok, w którym lekarz rozpoczyna lub odbywa
specjalizację, na podstawie przeciętnego miesięczne-
go wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez
wypłat nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego
przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski” w drodze obwieszczenia do dnia
15 stycznia każdego roku, w wysokości nie mniejszej
niż 70% tego wynagrodzenia.
Od 1999 r. wysokość wynagrodzenia rezydentów
systematycznie wzrasta ze względu na wzrost prze-
ciętnego wynagrodzenia, od którego liczona jest wy-
sokość wynagrodzenia lekarza odbywającego specja-
lizację w ramach rezydentury. W 2007 r. zasadnicze
wynagrodzenie miesięczne rezydenta wyniosło
1757 zł, natomiast od dnia 1 stycznia 2008 r. lekarz
rezydent otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze brut-
to w wysokości 2473 zł, czyli o 716 zł wynagrodzenia
zasadniczego brutto więcej niż w roku 2007.
Odnosząc się do systemu szkolenia specjalizacyj-
nego lekarzy, uprzejmie informuję, że wydane nie-
dawno rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 19 wrze-
śnia 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie
specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U.
Nr 170, poz. 1050) wprowadziło zmiany, które spowo-
dowały maksymalne skrócenie okresu od uzyskania
przez młodych lekarzy prawa wykonywania zawodu
do rozpoczęcia specjalizacji. Obecnie lekarz, który
ukończy staż podyplomowy np. 31 października,
może rozpocząć specjalizację już 1 grudnia, a nie, jak
dotychczas, dopiero 1 marca następnego roku. Po-
nadto uproszczono i zobiektywizowano zasady prze-
prowadzania postępowania kwalifikacyjnego na spe-
cjalizacje, polegające na rezygnacji z dotychczas prze-
prowadzanej rozmowy kwalifikacyjnej. W postępo-
waniu konkursowym w pierwszej kolejności uwzględ-
niany będzie wynik lekarskiego egzaminu państwo-
wego (LEP) lub lekarsko-dentystycznego egzaminu
państwowego (L-DEP), w następnej – średnia ocen
uzyskanych podczas studiów. Dotychczas przeprowa-
dzana rozmowa kwalifikacyjna będzie decydować
o zakwalifikowaniu do odbywania specjalizacji jedy-
nie w przypadkach, gdy wyżej przytoczone kryteria
555
nie rozstrzygną kolejności lekarzy na liście rankin-
gowej tworzonej po postępowaniu konkursowym.
Uprzejmie informuję, iż zostały także uwzględnio-
ne postulaty lekarzy dotyczące możliwości zdawania
lekarskiego egzaminu państwowego oraz lekarsko-
-dentystycznego egzaminu państwowego przed lub
w trakcie stażu podyplomowego, a nie, jak dotych-
czas, po jego zakończeniu. Pozwoliło to lekarzom na
uzyskiwanie prawa wykonywania zawodu bezpośred-
nio po stażu podyplomowym. Uważam, iż obecnie
egzaminy te funkcjonują prawidłowo i nie wymagają
zmian.
Odnosząc się do problemu dotyczącego liczby
miejsc specjalizacyjnych, pragnę uprzejmie poinfor-
mować, że liczba miejsc szkoleniowych w jednostkach
organizacyjnych uprawnionych do prowadzenia spe-
cjalizacji systematycznie rośnie. Obecnie we wszyst-
kich dziedzinach medycyny dostępne są 32 263 miej-
sca w 4466 jednostkach szkolących. Dla porównania
w dniu 16 października 2007 r. – 4351 jednostek dys-
ponowało 31 236 miejscami szkoleniowymi, a w dniu
13 stycznia 2005 r. – w 3758 jednostkach mogło się
szkolić 27 442 lekarzy.
Liczba etatów rezydenckich przyznawanych na po-
stępowanie kwalifikacyjne uległa znacznemu zwięk-
szeniu w porównaniu do poprzedniego okresu. W po-
stępowaniu kwalifikacyjnym, które zostało przepro-
wadzone w terminie 1–15 listopada 2008 r., przyznano
2202 rezydentury na 4414 miejsc szkoleniowych, tak
że zgłaszane przez poszczególnych konsultantów wo-
jewódzkich zapotrzebowania na etaty rezydenckie
zostały w 100% uwzględnione. Dla przykładu przy-
toczę dane dotyczące liczby przyznanych etatów re-
zydenckich w poprzednich postępowaniach kwalifi-
kacyjnych: w postępowaniu kwalifikacyjnym prze-
prowadzonym w terminie 1 maja – 30 czerwca 2008 r.
– przyznano 1100 rezydentur na 3729 miejsc szkole-
niowych, natomiast w postępowaniu kwalifikacyj-
nym przeprowadzonym w terminie 1 grudnia 2007 r.
– 31 stycznia 2008 r. – 1400 rezydentur na 4337
miejsc szkoleniowych. Docelowo planowane jest za-
pewnienie wszystkim stażystom możliwości odbywa-
nia specjalizacji w ramach rezydentury. Część z przy-
znawanych na kolejne postępowania kwalifikacyjne
rezydentur pozostaje niestety niewykorzystana ze
względu na małe zainteresowanie lekarzy podejmowa-
niem szkolenia w niektórych dziedzinach, takich jak
np. medycyna rodzinna czy choroby wewnętrzne.
Ogółem liczba rezydentur przyznanych w roku
2008 wyniosła 4702, podczas kiedy na rok 2007 zo-
stało przyznanych 1529 etatów rezydenckich.
Jednocześnie pragnę poinformować, że planuje
się wprowadzenie szeregu zmian w systemie kształ-
cenia podyplomowego lekarzy. Została przygotowana
nowelizacja rozporządzenia w sprawie stażu podyplo-
mowego lekarza i lekarza dentysty, w której propo-
nujemy podwyższenie wynagrodzenia zasadniczego
lekarza stażysty w roku 2009 do wysokości 2007 zł.
Wychodząc naprzeciw postulatom młodych leka-
rzy, przygotowywane są zmiany mające na celu do-
556
prowadzenie do udrożnienia i uelastycznienia syste-
mu specjalizacji lekarskich.
Wśród przygotowywanych zmian należy wymie-
nić następujące:
— Zniesienie podziału na specjalizacje podstawo-
we i szczegółowe (tzw. modułowy system specjaliza-
cji), co doprowadzi do skrócenia okresu specjalizacji
(zwłaszcza w specjalizacjach szczegółowych), oraz
dostosowanie długości programu specjalizacji do wy-
magań dyrektyw unijnej i zaleceń Europejskiej Unii
Specjalizacji Medycznych.
— Zmiana warunków akredytacji – weryfikacja
wymogów stawianych jednostkom (np. w odniesieniu
do wymagań odnoszących się do bazy sprzętowej lub
dydaktycznej tam, gdzie nie jest to niezbędne), tak
aby znacząco zwiększyć liczbę miejsc akredytowa-
nych, co obecnie stanowi istotną barierę w możliwo-
ści otwierania specjalizacji.
— Weryfikacja i urealnienie programów specjali-
zacji, które w niektórych przypadkach są nadmiernie
rozbudowane, przez co tworzą barierę dla osób spe-
cjalizujących się w mniejszych ośrodkach.
— Rezygnacja z egzaminu praktycznego w pań-
stwowym egzaminie specjalizacyjnym (PES) kończą-
cym specjalizację.
— Zróżnicowanie uposażenia rezydenta w zależ-
ności od etapu stażu specjalizacyjnego (wyższe upo-
sażenie w drugim etapie specjalizacji) oraz w specja-
lizacjach uznanych za priorytetowe.
Ponadto wdrożono działania mające na celu wy-
korzystanie środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego w priorytecie: Kapitał ludzki do dofinanso-
wania kosztów kursów specjalizacyjnych w wybra-
nych, istotnych z punktu widzenia społecznego i epi-
demiologicznego specjalizacjach (kardiologia, dzie-
dziny onkologiczne, medycyna pracy).
Pragnę wyrazić przekonanie, że działania te
w dużym stopniu spełniają oczekiwania lekarzy re-
zydentów i stażystów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi zawartej
w exposé premiera Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. wspierania
przez państwo sportu wyczynowego (6522)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
posłów na Sejm RP Lucjana Karasiewicza oraz Je-
rzego Polaczka z dnia 26 listopada br. (sygn. SPS-
-023-6522/08) w sprawie zawartej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r., a doty-
czącej wspierania przez państwo sportu wyczynowe-
go, uprzejmie informuję, co następuje.
Ad 1
Głównym dokumentem wytyczającym kierunki
działań dla kultury fizycznej i sportu jest „Strategia
rozwoju sportu w Polsce do 2015 r.”.
W dokumencie tym określono wizję i kierunek dą-
żenia, tworząc główny cel strategiczny – aktywne
i sprawne społeczeństwo, oraz zdefiniowano trzy
priorytety: popularyzacja sportu dla wszystkich,
wzrost wyników sportowych oraz rozwój infrastruk-
tury sportowo-rekreacyjnej. Dla poszczególnych prio-
rytetów przypisano obszary działań i sprecyzowano
dla nich zadania szczegółowe. Ww. dokument dostęp-
ny jest w wersji elektronicznej na stronie interneto-
wej: www.msport.gov.pl.
Kierunki rozwoju polskiego sportu spójne są z za-
łożeniami białej księgi na temat sportu, najważniej-
szego dokumentu Komisji Europejskiej, w całości
poświęconego zagadnieniom sportu. Głównym celem
zawartym w tym dokumencie jest określenie wytycz-
nych dla rozwoju sportu w Europie, zachęcenie do
dyskusji nad konkretnymi problemami związanymi
z kształtowaniem tej roli, a także zwiększenie zna-
czenia sportu we wspólnotowym procesie decyzyjnym
oraz podniesienie świadomości społecznej odnośnie
do potrzeb i cech szczególnych tego sektora.
W 2008 r. Ministerstwo Sportu i Turystyki przy-
jęło również nowe zadania m.in.:
— realizację programu budowy obiektów sporto-
wych „Moje boisko – Orlik 2012”,
— koordynację przygotowań do organizacji fina-
łowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012,
— podniesienie jakości zarządzenia polskim spor-
tem, wprowadzenie skutecznych instrumentów nad-
zoru nad polskimi związkami sportowymi,
— ograniczenie prawnej reglamentacji sportu.
Ministerstwo Sportu i Turystyki, stawiając jako
cel zmianę modelu zarządzania i finansowania spor-
tu w Polsce poprzez zdywersyfikowanie źródeł nakła-

dów na jego rozwój ze środków publicznych, w tym
środków Unii Europejskiej oraz źródeł prywatnych,
realizuje wspólnie z Ministerstwem Rozwoju Regio-
nalnego projekt: „Przygotowanie szeroko pojętych
środowisk sportowych do pozyskiwania środków fi-
nansowych z UE w latach 2007–2013” oraz finanso-
wany ze środków Unii Europejskiej Program Opera-
cyjny „Pomoc techniczna”.
Projekt skierowany jest do przedstawicieli jedno-
stek samorządu terytorialnego, klubów, organizacji
i stowarzyszeń związanych ze sportem, jak również
innych podmiotów działających w obszarze kultury
fizycznej.
W ramach projektu uczestnicy:
— zdobyli wiedzę na temat możliwości dofinanso-
wania z funduszy UE przedsięwzięć o charakterze
sportowo-rekreacyjnym,
— poznali możliwości współfinansowania zarów-
no projektów mających na celu podnoszenie kwali-
fikacji zawodowych kadr, jak i projektów inwesty-
cyjnych wspierających rozwój infrastruktury spor-
towej,
— zdobyli wiedzę niezbędną do samodzielnego
sporządzenia dokumentacji aplikacyjnej,
— poznali podstawy prawne ubiegania się o do-
tacje,
— na podstawie projektów modelowych sprawdzi-
li zdobytą wiedzę w praktyce,
— otrzymali: materiały szkoleniowe oraz certyfi-
kat ukończenia szkolenia.
Ponadto przez cały okres realizacji projektu moż-
liwe były konsultacje z ekspertami dla wszystkich
uczestników. Na potrzeby projektu uruchomiona zo-
stała strona internetowa www.euronasport.pl, na
której znajdują się wszelkie niezbędna informacje
oraz kontakt z ekspertami. W ramach projektu prze-
szkolono dotychczas 1600 osób w 16 województwach
(w każdym po 100 osób), kolejne 600 osób, w tym
przedstawiciele polskich związków i organizacji spor-
towych o zasięgu ogólnopolskim, będzie uczestniczyć
w seminariach.
Ponadto Ministerstwo Sportu i Turystyki we
współpracy z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych
i Administracji oraz Ministerstwem Spraw We-
wnętrznych w Niemczech od września 2007 r. do li-
stopada 2008 r. realizowało projekt twinningowy
Komisji Europejskiej pn. „Poprawa działań antyko-
rupcyjnych w Polsce”, współfinansowany ze środków
unijnych Transition Facility 2006.
Projekt twinningowy, który jest od wielu lat jed-
nym z najważniejszych mechanizmów współpracy
między krajami członkowskimi Unii Europejskiej,
umożliwił pracownikom Ministerstwa Sportu i Tu-
rystyki, a także stowarzyszeniom sportowym wy-
mianę doświadczeń oraz wiedzy ze specjalistami zaj-
mującymi się tożsamą problematyką w Niemczech.
Celem projektu było wdrożenie ogólnego progra-
mu szkoleniowego mającego na celu podniesienie po-
ziomu świadomości antykorupcyjnej wśród urzędni-
ków państwowych wszystkich szczebli, poszerzenie
557
wiedzy na temat zjawisk korupcyjnych, wymiana do-
świadczeń na poziomie międzynarodowym oraz stwo-
rzenie skutecznej strategii zwalczania korupcji i nad-
użyć w polskim sporcie.
W ramach programu prowadzone były m.in.
szkolenia-seminaria dla pracowników Ministerstwa
Sportu i Turystyki oraz polskich związków sporto-
wych i organizacji pozarządowych o zasięgu ogólno-
polskim.
Podczas 8 seminariów omówiono podstawowe za-
gadnienia związane z etycznymi standardami pra-
cowników administracji publicznej, potencjalnymi
strukturami i sytuacjami korupcyjnymi w sporcie,
wskazano także przykłady skutecznej pracy prewen-
cyjnej i sposoby rozwiązania problemów korupcyj-
nych.
Jedna z sesji „Korupcja wyzwaniem dla sportu”
skierowana została do pracowników i działaczy Pol-
skiego Związku Piłki Nożnej oraz instytucji zaanga-
żowanych w organizację przygotowań do Euro 2012.
Ogółem w szkoleniach uczestniczyło ponad 350 przed-
stawicieli środowisk sportowych.
Podczas czterech konferencji tematycznych, zor-
ganizowanych przez Ministerstwo Sportu i Turysty-
ki z udziałem szkoleniowców i przedstawicieli służb
finansowych polskich związków letnich i zimowych
dyscyplin sportowych, prelegenci z Akademii Nie-
mieckiego Związku Urzędników Państwowych dzie-
lili się z uczestnikami spotkań własnymi doświadcze-
niami na temat problemów zwalczania korupcji
w sporcie.
W ramach projektu wydano także podręcznik do-
brych praktyk pt. „Sport bez korupcji” oraz opraco-
wano „Standardy etyczne dla pracowników Minister-
stwa Sportu i Turystyki”.
Ad 2
Ministerstwo Sportu i Turystyki realizuje pro-
gram szkolenia i współzawodnictwa młodzieży uzdol-
nionej sportowo.
Zadanie to realizowane jest na podstawie „Pro-
gramu szkolenia i współzawodnictwa sportowego
młodzieży uzdolnionej w 2008 r. – założenia organi-
zacyjne i finansowe zadań z Funduszu Rozwoju Kul-
tury Fizycznej dotyczących sportu młodzieżowego”.
Program jest corocznie nowelizowany przy uwzględ-
nieniu wniosków uczestniczących w nim stowarzy-
szeń i związków sportowych.
W roku 2008 na dofinansowanie zadań zleconych
w zakresie szkolenia młodzieży uzdolnionej sporto-
wo przeznaczono kwotę 95,62 mln zł ze środków
Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej. Z dofinanso-
wania skorzysta około 32 850 młodych zawodniczek
i zawodników i około 2890 szkoleniowców. Ww. środ-
ki przeznaczono na dofinansowanie następujących
zadań:
1) szkolenie młodzieży uzdolnionej sportowo
w publicznych i niepublicznych szkołach mistrzo-
stwa sportowego oraz ośrodkach szkolenia spor-
towego młodzieży polskich związków sportowych
– 30 000 000 zł,
558
2) szkolenie kadr wojewódzkich młodzików, junio-
rów młodszych i juniorów – 61 800 000 zł,
3) szkolenie młodzieży w ośrodkach szkolenia
sportowego młodzieży Ludowych Zespołach Sporto-
wych – 3 500 000 zł,
4) prowadzenie działalności kontrolnej systemu
sportu dzieci i młodzieży oraz druk wydawnictw
– 320 000 zł.
Szkolenie młodzieży uzdolnionej sportowo w pu-
blicznych i niepublicznych szkołach mistrzostwa
sportowego.
Dofinansowano szkolenie sportowe w 37 szkołach
mistrzostwa sportowego:
— w 30 publicznych szkołach mistrzostwa spor-
towego (SMS),
— w 7 niepublicznych szkołach mistrzostwa spor-
towego (NSMS).
Dofinansowaniem objęto ponad 1430 zawodników
i zawodniczek z 22 dyscyplin, z którymi zajęcia pro-
wadziło 285 szkoleniowców.
W programach szkoleniowych polskich związków
sportowych (kadra Polski, kadra olimpijska) i woje-
wódzkich stowarzyszeń sportowych (kadra woje-
wódzka) uczestniczyło 1100 zawodników i zawodni-
czek, z czego ponad 900 osób w kadrach polskich
związków sportowych. Zawodnicy realizujący pro-
gram szkolenia sportowego uczestniczyli w różnej
rangi imprezach sportowych:
— ok. 100 osób wzięło udział w zawodach mi-
strzowskich rangi światowej i europejskiej,
— w mistrzostwach Polski w czterech kategoriach
wiekowych startowało ponad 1100 zawodników i za-
wodniczek.
Spośród startujących 37% ukończyło zawody na
miejscach medalowych, w tym 32 na mistrzostwach
świata i Europy.
Szkolenie młodzieży w ośrodkach szkolenia spor-
towego:
— dofinansowano szkolenie sportowe realizowane
w 46 ośrodkach, w których szkoliło się 1969 zawod-
ników i zawodniczek z 15 dyscyplin sportu. Szkolenie
prowadzone jest przez 282 szkoleniowców w trzech
typach ośrodków wyróżnianych ze względu na po-
ziom kształcenia (gimnazjalne i licealne) oraz zakres
szkolenia (polskie związki sportowe).
Szkolenie kadr wojewódzkich młodzików, junio-
rów młodszych, juniorów i młodzieżowców:
— szkolenie realizowane jest przez 28 819 zawod-
ników i zawodniczek z 65 dyscyplin sportu. Prowa-
dzone jest przez 2182 trenerów i instruktorów. We
wszystkich 16 województwach przeprowadzono po-
nad 2300 zgrupowań i 3400 konsultacji, co daje po-
nad 363 tys. osobodni szkoleniowych.
Szkolenie młodzieży w Ludowych Zespołach Spor-
towych:
— szkolenie prowadzone jest w 70 ośrodkach Kra-
jowego Zrzeszenia LZS, w których dofinansowano
szkolenie 624 zawodników i zawodniczek z 7 dyscy-
plin sportu, w których szkolenie prowadzi 135 trene-
rów i instruktorów. Program ten ma na celu wyrów-
nanie szans młodzieży pochodzącej ze środowiska
wiejskiego.
Prowadzenie działalności kontrolnej systemu spor-
tu dzieci i młodzieży oraz druk wydawnictw:
— zadanie to zlecono do realizacji Polskiej Fede-
racji Sportu Młodzieżowego. W ramach realizacji za-
dania powołano Komisję Sportu, która rozpatruje
i opiniuje wnioski polskich związków sportowych do-
tyczące propozycji zmian regulaminowych w zakre-
sie współzawodnictwa sportowego i szkolenia w ka-
drach wojewódzkich, dokonuje obserwacji zawodów
„Systemu Sportu Młodzieżowego”, wspierając m.in.
organizatorów zawodów finałowych ogólnopolskich
olimpiad młodzieży.
Zgromadzono i opracowywano wyniki wszystkich
zawodów mistrzowskich rozgrywanych w ramach
„Systemu Sportu Młodzieżowego” w czterech kate-
goriach wiekowych, konsultowano komunikaty z tych
imprez i na bieżąco dokonywano korekt. Okresowo
i całorocznie prezentowano na stronie internetowej
aktualne wyniki współzawodnictwa. Zostały one
również wydane w formie publikacji (dwa zeszyty)
i przesłane do środowisk samorządowych i sporto-
wych we wszystkich regionach kraju.
W zakresie współzawodnictwa sportowego dofi-
nansowano:
— organizację zawodów finałowych XIV Ogólno-
polskiej Olimpiady Młodzieżowej – 8 568 000 zł,
— zakup i dystrybucję sprzętu sportowego dla
najwyżej sklasyfikowanych klubów sportowych w sys-
temie sportu dzieci i młodzieży, prowadzonego przez
ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i spor-
tu – 835 000 zł.
Organizacja zawodów finałowych XIV Ogólnopol-
skiej Olimpiady Młodzieżowej:
— zawody w XIV Ogólnopolskiej Olimpiady Mło-
dzieży przeprowadzono w czterech blokach dyscyplin
i brało w nich udział ponad 9,9 tys. zawodników i za-
wodniczek:
a) w sportach zimowych – woj. śląskie (ponad
1,5 tys. uczestników),
b) w biegach przełajowych – woj. pomorskie (ok.
500 uczestników),
c) w sportach halowych – woj. dolnośląskie (ponad
4 tys. uczestników),
d) w sportach letnich – woj. kujawsko-pomorskie
(ok. 4 tys. uczestników).
Zakup i dystrybucja sprzętu sportowego dla naj-
wyżej sklasyfikowanych klubów sportowych w sys-
temie sportu dzieci i młodzieży, prowadzonego przez
ministra właściwego do spraw kultury fizycznej
i sportu:
— podsumowaniem całorocznego systemu współ-
zawodnictwa sportowego jest organizowana corocz-
nie w terminie styczeń–luty „Gala sportu młodzieżo-
wego”, podczas której wręcza się wyróżnienia dla
najlepszych klubów, gmin, powiatów i województw,
które zgromadziły największy dorobek punktowy
w „Systemie Sportu Młodzieżowego”. Nagrody finan-
sowe, z przeznaczeniem na zakup sprzętu sportowe-

go, wręczono 10 najlepszym klubom w klasyfikacji
generalnej, 3 najlepszym klubom z gmin do 20 tys.
mieszkańców oraz 4 najlepszym klubom w klasyfika-
cji gmin liczących 20–50 tys. mieszkańców.
Ad 3 i 4
Nowoczesna infrastruktura sportowa stanowi
podstawę rozwoju sportu, w związku z czym jednym
ze strategicznych zadań Ministerstwa Sportu i Tu-
rystyki jest stwarzanie warunków do rozbudowy sie-
ci ogólnodostępnych obiektów sportowych, służących
upowszechnianiu sportu oraz specjalistycznej bazy
sportowej dla potrzeb doskonalenia polskiego sportu
kwalifikowanego.
Realizację tych zamierzeń założono poprzez wspo-
maganie finansowe przedsięwzięć inwestycyjnych
oraz przygotowanie i upowszechnianie wzorcowych
rozwiązań projektowych w zakresie obiektów spor-
towych. W zakresie wsparcia finansowego kontynu-
uje się dofinansowanie ze środków Funduszu Rozwo-
ju Kultury Fizycznej czterech programów inwesty-
cyjnych.
W roku 2008 przeznaczono na ten cel ogółem kwo-
tę ok. 423,1 mln zł, z czego na:
— „Program inwestycji o szczególnym znaczeniu
dla sportu” – 224,2 mln zł (do 30 października 2008 r.
inwestorzy wykorzystali 142,4 mln zł).
— wieloletnie wojewódzkie programy rozwoju
bazy sportowej – 200 mln zł (do 30 października 2008 r.
inwestorzy wykorzystali 164,4 mln zł).
Systematycznie wdrażany jest „Program budowa
sali gimnastycznej w każdej gminie”.
Na preferencyjnych warunkach (60% wartości
kosztorysowej) dofinansowywane są pełnowymiaro-
we sale gimnastyczne w gminach, które nie mają ani
jednego takiego obiektu (bez pełnowymiarowej sali
gimnastycznej o wymiarach minimum 24/12 pozo-
stało jeszcze 211 gmin).
— „Program budowy ogólnodostępnych, wielo-
funkcyjnych boisk sportowych dla dzieci i młodzieży”
– 42,9 mln zł (do 30 października 2008 r. inwestorzy
wykorzystali 22,6 mln zł).
— Program „Blisko boisko” (boiska piłkarskie
o nawierzchni ze sztucznej trawy) – 11,5 mln zł (do
30 października 2008r. inwestorzy wykorzystali
6,6 mln zł).
W roku 2008 rozszerzono wsparcie finansowe re-
alizacji inwestycji sportowych. Z inicjatywy ministra
sportu i turystyki powołany został program budowy
kompleksów sportowych umożliwiających uprawia-
nie różnych dyscyplin sportowych przez wszystkie
grupy wiekowe na bezpiecznych, nowoczesnych, eu-
ropejskich boiskach sportowych pod nazwą „Moje
boisko – Orlik 2012”. W ramach projektu zakłada się
budowę kompleksu dwóch boisk: boisko piłkarskie
oraz boisko wielofunkcyjne o nawierzchniach synte-
tycznych wraz z zapleczem sanitarno-szatniowym
oraz ewentualnie placem zabaw. Przyjęto dofinanso-
wanie kompleksu sportowego z rezerwy celowej bu-
dżetu państwa oraz środków urzędów marszałkow-
skich po 333 tys. zł z każdego z tych źródeł. Środki
559
budżetowe zabezpieczone zostały na rok 2008 w ogól-
nej kwocie 200 mln zł na dofinansowanie realizacji
600 kompleksów. Wsparcie finansowe realizacji pię-
ciu projektów pilotażowych do tego programu zało-
żono ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycz-
nej, przeznaczając na ten cel ogółem 2,5 mln zł (po
500 tys. zł na jeden obiekt).
W dążeniu do uproszczenia procesów inwestycyj-
nych w obszarze ogólnodostępnej infrastruktury
sportowej rozpoczęto prace nad przygotowaniem mo-
delowych rozwiązań miejskich, gminnych i osiedlo-
wych ośrodków sportu.
W celu promocji najefektywniejszych rozwiązań
technicznych w budownictwie sportowym decyzją
ministra sportu i turystyki z grudnia 2007 r. został
rozpisany konkurs pn. „Inwestor roku 2007” dla in-
westycji dofinansowywanych ze środków Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej w czterech kategoriach:
hale sportowe o wymiarach 36x18 m do 44x22 m,
hale sportowe o wymiarach areny 44x22 m i większe,
kryte pływalnie 25x12,5 m oraz obiekty inne. Kon-
kurs ma na celu popularyzację obiektów sportowych
mających istotny wpływ na rozwój kultury fizycznej
i sportu, jak również wyłonienie obiektów charakte-
ryzujących się funkcjami ekonomiczno-technicznymi
korzystnymi dla inwestorów, z możliwością ich zasto-
sowania w tej dziedzinie budownictwa sportowego.
Zagadnienia dotyczące kultury fizycznej oraz sta-
nowiącego jej nierozerwalną część sportu w obecnym
stanie prawnym regulowane są przede wszystkim
przepisami ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kul-
turze fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675,
z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298,
z późn. zm.). Jednakże dzisiejsze realia życia sporto-
wego, a także uwarunkowania społeczne i gospodar-
cze wymagają dokonania gruntownych zmian w struk-
turze organizacyjnej sportu, stworzenia solidnych
podstaw finansowych do jego rozwoju, a także ogra-
niczenia do niezbędnego minimum regulacji praw-
nych, tak aby przez kazuistyczne przepisy nie ogra-
niczać swobodnego dostępu obywateli do różnych
form aktywności ruchowej.
Dotychczasowe rozwiązania prawne zawarte w prze-
pisach ustawy o kulturze fizycznej i ustawie o sporcie
kwalifikowanym częściowo się zdezaktualizowały
i nie służyły w pełni realizacji celów, dla których zo-
stały uchwalone. Ponadto równoległe istnienie dwóch
aktów prawnych regulujących sferę kultury fizycznej
powodowało znaczne problemy interpretacyjne i utrud-
niało prawidłowe stosowanie obowiązujących przepi-
sów. Tym samym też zaszła konieczność opracowa-
nia i uchwalenia aktu normatywnego, skupiającego
w ramach jednej, całościowej regulacji problematykę
dotyczącą sportu, będącego częścią szeroko pojętej
kultury fizycznej, przy założeniu, iż akt ten będzie
zawierał jedynie regulacje ograniczone do niezbęd-
nego minimum. Projektowana regulacja zakłada
podniesienie jakości rządzenia polskim sportem.
560
Biorąc powyższe pod uwagę, w dniu 16 września
2008 r. Rada Ministrów przyjęła założenia do projek-
tu ustawy o sporcie. Istotą projektu ustawy o sporcie
będzie uregulowanie w jednym akcie prawnym spraw
normowanych dotychczas przepisami ustawy o spo-
rcie kwalifikowanym i ustawy o kulturze fizycznej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie wprowadzenia zmian w gimnazjach
zapowiedzianych przez pana premiera
Donalda Tuska w exposé
z dnia 23 listopada 2007 r. (6525)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Lucjana Karasiewicza i pana Je-
rzego Polaczka, posłów na Sejm RP (SPS-023-6525/
08), w sprawie zmian w systemie oświaty, w tym
w zakresie funkcjonowania gimnazjów, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Działania ministra edukacji narodowej w zakre-
sie zmian w funkcjonowaniu gimnazjów dotyczą re-
formy programowej kształcenia ogólnego ukierunko-
wanej na precyzyjny opis efektów kształcenia na
każdym etapie edukacyjnym oraz zwiększenie auto-
nomii szkół w kreowaniu efektywnego procesu kształ-
cenia, w tym zmiany definicji podstawy programowej
i odejścia od opracowywania propozycji standardów
wymagań będących podstawą przeprowadzenia spraw-
dzianu i egzaminów.
Według dotychczasowej definicji podstawa progra-
mowa to obowiązkowe na danym etapie kształcenia
zestawy celów i treści nauczania oraz umiejętności,
a także zadania wychowawcze szkoły, które są
uwzględniane w programach wychowania przed-
szkolnego i programach nauczania oraz umożliwiają
ustalenie kryteriów ocen szkolnych i wymagań egza-
minacyjnych.
Sformułowanie podstawy programowej w języku
wymagań (główne kierunki oraz cele kształcenia
w danej dziedzinie sformułowane są w języku wyma-
gań ogólnych, zaś treści nauczania oraz oczekiwane
umiejętności sformułowane są w języku wymagań
szczegółowych) stanowi także pierwszy krok do wy-
pełnienia zaleceń Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia
europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez
całe życie (Dz. Urz. UE C z 6.05.2008 r., str. 1).
Podstawa programowa kształcenia ogólnego bę-
dzie stanowić podstawę przeprowadzenia sprawdzia-
nu w ostatnim roku nauki w szkole podstawowej,
egzaminu gimnazjalnego i egzaminu maturalnego,
a także egzaminów eksternistycznych przeprowadza-
nych z zakresu szkół dla dorosłych – podstawowej,
gimnazjum i liceum ogólnokształcącego, bez koniecz-
ności wydawania przez ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania odrębnego rozporządzenia
w sprawie standardów wymagań.
Kolejnym elementem są zmiany w programach
nauczania.
Podstawowym dokumentem określającym zakres
treści nauczania, umiejętności oraz wymagań jest
podstawa programowa. Program nauczania jest na-
tomiast narzędziem organizacji procesu nauczania/
uczenia się. Doboru programu dokonuje nauczyciel
prowadzący zajęcia, uwzględniając potrzeby, możli-
wości i zainteresowania uczniów oraz wyposażenie
szkoły. Nauczyciel jest również bezpośrednio odpo-
wiedzialny za realizację podstawy programowej
i dobierając program wychowania przedszkolnego
lub program nauczania spośród dostępnych progra-
mów lub opracowując własny program, ponosi od-
powiedzialność za jakość procesu nauczania i efekty
kształcenia.
Proponuje się zatem odstąpienie od dopuszczania
przez ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania do użytku szkolnego programów wychowania
przedszkolnego oraz programów nauczania. Wybrane
przez nauczycieli programy wychowania przedszkol-
nego oraz programy nauczania, w tym również wła-
sne programy opracowane przez nauczycieli, będzie
dopuszczał do użytku szkolnego w danej szkole dy-
rektor szkoły, po zasięgnięciu opinii rady pedagogicz-
nej oraz rady rodziców. Dopuszczone do użytku
w danej szkole programy wychowania przedszkolne-
go oraz programy nauczania będą stanowić odpo-
wiednio zestaw programów wychowania przedszkol-
nego lub szkolny zestaw programów nauczania.
Istotnym elementem związanym ze wzrostem ja-
kości edukacji jest otwarcie polskiego systemu edu-
kacji na świat przez stworzenie możliwości tworzenia
oddziałów międzynarodowych.
Zmiany dotyczą możliwości tworzenia w szkołach
oddziałów międzynarodowych, w których nauczanie
będzie zgodne z programem nauczania ustalonym
przez zagraniczną instytucję edukacyjną. W oddzia-
le międzynarodowym będzie mogło być prowadzone
np. kształcenie na podstawie programu nauczania
ustalonego przez Organizację Matury Międzynaro-
dowej (International Baccalaureate Organization).
Uczniowie uczęszczający do oddziałów międzyna-
rodowych będą realizować obowiązek szkolny i obo-
wiązek nauki. Uczniowie oddziału międzynarodowe-
go będący obywatelami polskimi będą mieli obowią-
zek nauki języka polskiego oraz historii i geografii

Polski zgodnie z podstawą programową kształcenia
ogólnego.
Uczniowie uczęszczający do takich oddziałów
będą mieli możliwość przejścia na każdym etapie
kształcenia do polskiego systemu edukacji, co m.in.
będzie gwarantowane koniecznością przystąpienia
do sprawdzianu w szkole podstawowej i do egzaminu
gimnazjalnego.
Proponowane przez ministra edukacji narodowej
zmiany mają charakter jakościowy i nie są związane
ze zmianami strukturalnymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi zawartej
w exposé premiera Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. podjęcia działań
promocyjnych w zakresie wizerunku Polski
na arenie międzynarodowej (6526)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
panów posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego Po-
laczka (pismo nr SPS-023-6526/08 z dnia 9 grudnia
2008 r.) w sprawie zapowiedzi zawartej w exposé pre-
miera Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r. pod-
jęcia działań promocyjnych wizerunku Polski na are-
nie międzynarodowej uprzejmie informuję:
1. W ostatnim roku – wzorem lat ubiegłych – pro-
mocja zagraniczna Polski, której celem, w najbardziej
ogólnym ujęciu, jest wzmocnienie międzynarodowej
pozycji Polski i poprawa wizerunku naszego kraju,
realizowana była przede wszystkim poprzez polskie
placówki dyplomatyczne oraz instytuty polskie. Pro-
mocja ta koncentrowała się głównie na:
— uzyskiwaniu zrozumienia i poparcia dla pol-
skiej racji stanu, aspiracji naszego społeczeństwa
oraz polityki władz RP, w tym dla postawy Polski
wobec kluczowych problemów społeczności między-
narodowej,
— podnoszeniu intensywności relacji politycznych
oraz poziomu współpracy kulturalnej, naukowej,
oświatowej, technologicznej z innymi krajami,
561
— budowaniu przychylności dla Polski i zapobie-
ganiu powstawaniu i utrzymywaniu się negatywnych
skojarzeń oraz stereotypów,
— prezentacji Polski jako stabilnej europejskiej
demokracji, wypełniającej najwyższe kryteria w tym
zakresie, jakie stanowią warunek członkostwa w Unii
Europejskiej,
— popularyzowaniu współczesnego potencjału
Polski jako areny dynamicznego rozwoju i wzrostu
w różnych dziedzinach atrakcyjnych dla partnerów
zagranicznych (gospodarka, edukacja, nauka, myśl
techniczna, kultura, turystyka, międzynarodowe re-
lacje społeczne i in.), a przez to przyczynianiu się do
wzrostu polskiego eksportu i/lub inwestycji, ewentu-
alnie zagranicznych inwestycji do Polski,
— promowaniu wiedzy o Polsce jako ważnym
uczestniku debaty i współpracy międzynarodowej,
o znaczącym potencjale w skali indywidualnej, regio-
nalnej, a nawet globalnej, ilustrowanym m. in. na-
szym zaangażowaniem w stabilizację i rozwój róż-
nych państw świata,
— tworzeniu pogłębionego zainteresowania dla
dawnych i współczesnych osiągnięć polskiej kultury,
sztuki i nauki, w tym szeroko pojętej humanistyki,
jako dziedzin w wyjątkowy sposób wyrażających pol-
skie dziedzictwo duchowe i współczesne przemiany,
— popularyzowaniu obiektywnej informacji na
temat zwłaszcza tych zjawisk i momentów w histo-
rii Polski, które przekładają się na współczesną
percepcję naszego kraju w opiniotwórczych krę-
gach za granicą,
— promocji Polski jako kraju zaangażowanego
w ruch międzynarodowej solidarności, udzielającego
coraz większej pomocy rozwojowej.
— promocji polskich kandydatur do określonych
funkcji, zadań, misji itp.
2. Podstawowymi instrumentami realizacji zadań
promocyjnych były: polityka informacyjna, organizo-
wanie wizyt studyjnych dla przedstawicieli zagra-
nicznych środowisk opiniotwórczych, w tym również
dziennikarzy, publicystów i naukowców, które mają
trudne do przecenienia znaczenie dla kształtowania
właściwego wizerunku Polski i pozytywnych opinii
na jej temat; organizacja bądź współorganizacja wy-
darzeń przyczyniających się do budowy pozytywnego
wizerunku Polski (seminaria, konferencje, kursy
akademickie, wystawy, koncerty, konkursy wiedzy
o Polsce, zagraniczne wykłady i prezentacje polskich
ekspertów z różnych dziedzin); włączanie się z pol-
skimi elementami w zagraniczne imprezy kulturalne
i naukowe (festiwale, cykliczne wydarzenia, targi
etc.); promocja literatury polskiej poprzez udział
w targach książki; przyznawanie dyplomów ministra
SZ za wybitne zasługi dla promocji Polski za granicą
oraz nagród ministra SZ dla najpopularniejszego
w świecie polskiego sportowca; wspieranie kursów
języka polskiego dla obcokrajowców, konkursy dla
organizacji pozarządowych, a także negocjowanie ko-
lejnych dwustronnych umów o współpracy kultural-
nej i naukowej wraz z ich programami wykonawczy-
562
mi oraz dalsze rozwijanie promocji Polski w Interne-
cie (przede wszystkim poprzez portale www.poland.
gov.pl i www.trade.gov.pl).
3. Priorytetowymi wydarzeniami promocyjnymi
w 2008 r. były Rok Polski w Izraelu oraz udział
w Expo w Saragossie. Kontynuowano także przygo-
towania do Sezonu Polskiego w Wielkiej Brytanii
(2009–2010) oraz podjęto prace nad przygotowaniem
projektu promocyjnego Rok Chopinowski 2010, który
będzie realizowany zarówno w kraju, jak i przez pla-
cówki zagraniczne na całym świecie. Ważne miejsce
w działalności promocyjnej zajmowały także przypa-
dające w 2008 r. rocznice, takie jak 90-lecie odzyska-
nia niepodległości, 65-lecie powstania w getcie war-
szawskim (w kontekście pomocy dla ludności żydow-
skiej, zarówno udzielanej spontanicznie przez lud-
ność polską, jak i organizowanej przez rząd polski
w Londynie i Delegaturę Rządu na Kraj), a także
takie wydarzenia, jak Rok Herbertowski i ogłoszony
przez Unię Rok Dialogu Międzykulturowego. Od
września do grudnia 2008 r., w tym w trakcie pro-
gramu „CNN Eye on Poland”, zrealizowano również
– wspólnie z PAIiZ, POT i LOT – szeroko zakrojoną
kampanię promującą Polskę. W jej trakcie widzom
CNN w regionie EMEA (Europa, Afryka, Bliski
Wschód) pokazano 625 razy spoty reklamowe mające
wzbudzić bądź wzmocnić zainteresowanie naszym
krajem. Realizacja projektu była efektem synergii
działań resortów i instytucji prowadzących promocję
Polski za granicą.
4. W celu modernizacji systemu promocji intere-
sów i wizerunku Polski za granicą reaktywowano
działalność Rady Promocji Polski, ciała opiniodaw-
czego dla Rady Ministrów, któremu przewodniczy
z urzędu minister spraw zagranicznych i w którego
skład wchodzą wiceministrowie wszystkich resortów
podejmujących w ten czy inny sposób działania pro-
mocyjne za granicą. Przeprowadzono reformę do-
tychczasowego Departamentu Promocji MSZ. Doko-
nano dalszego rozszerzenia struktur polskiej dyplo-
macji kulturalnej za granicą poprzez podjęcie decyzji
o powołaniu nowego Instytutu Polskiego (w Madry-
cie) oraz wzmocnieniu wydziałów kulturalno-nauko-
wych wybranych ambasad. Zwiększono aktywność
w strukturach europejskich i regionalnych – zwłasz-
cza poprzez działania i realizację projektów w ra-
mach Platformy Kultury Europy Środkowej oraz ak-
tywne uczestnictwo w EUNIC (European Union Na-
tional Institutes of Culture), Grupie Wyszehradzkiej,
jak też zakończono prace nad przygotowaniem „Ra-
mowej strategii Polski do 2015 r.”
5. Przygotowany przez MSZ – we współpracy
z innymi ministerstwami i zainteresowanymi insty-
tucjami – projekt „Ramowej strategii promocji Polski
do 2015 r.”, który, po uzyskaniu definitywnej akcep-
tacji Rady Promocji Polski, powinien wkrótce zostać
zarekomendowany Radzie Ministrów, wskazuje naj-
ważniejsze tendencje, kierunki, formy i koncepty
działań, jakie należy podjąć we wszystkich istotnych
dla promocji kraju dziedzinach – dyplomacji publicz-
nej, współpracy i dyplomacji kulturalnej, promocji
polskiego eksportu i inwestycji za granicą oraz inwe-
stowania w Polsce, promocji turystyki przyjazdowej
do Polski i promocji współpracy naukowo-technolo-
gicznej – aby do roku 2015 możliwe było osiągnięcie
zdecydowanej poprawy międzynarodowej rozpozna-
walności, konkurencyjności i wizerunku Polski, co
w konsekwencji powinno przełożyć się na umocnienie
pozycji politycznej, gospodarczej i cywilizacyjnej na-
szego kraju oraz przynieść wymierne korzyści zarów-
no na poziomie ogólnopolskim, jak i poszczególnych
regionów czy różnych środowisk społecznych i zawo-
dowych. Dla osiągnięcia spójności oraz efektu syner-
gii działań promocyjnych podejmowanych przez róż-
ne podmioty „Ramowa strategia promocji Polski do
2015 r.” jest pomyślana także jako punkt odniesienia
dla znacznie bardziej szczegółowych strategii odno-
szących się do konkretnych dziedzin promocji, jakie
– w korelacji ze „Strategią ramową” – są lub powinny
zostać przygotowane przez odpowiednie resorty i in-
stytucje, a także dla ewentualnych strategii regional-
nych lub strategii promocyjnych opracowywanych
przez jednostki samorządu terytorialnego. Z kolei
wnioskowane w „Ramowej strategii” wzmocnienie
roli i rozszerzenie uprawnień Rady Promocji Polski
powinno służyć efektowi synergii już w fazie powsta-
wania w kraju większych, zwłaszcza rządowych czy
międzyresortowych, projektów promocyjnych. Nale-
ży wspomnieć, że oprócz projektu „Ramowej strategii
Polski do 2015 r.” w roku 2008 powstała również
„Marketingowa strategia Polski w sektorze turysty-
ki na lata 2008–2015”.
6. W roku 2008 Departament Dyplomacji Publicz-
nej i Kulturalnej MSZ – główna jednostka admini-
stracji rządowej zajmująca się promocją Polski za
granicą – dysponował budżetem 61 214 000 zł.
7. W ramach sprawowanego przez siebie nadzoru
nad Polską Organizacją Turystyczną minister spor-
tu i turystyki podejmował działania w zakresie:
a) inspirowania i stymulowania Polskiej Organi-
zacji Turystycznej do efektywnej promocji Polski za
granicą, co wpłynęło na:
— zmianę struktury wewnętrznej POT mającą
na celu podniesienie skuteczności i efektywności
działania tej organizacji oraz dostosowania jej do za-
rządzania zadaniowego. Wprowadzone zmiany opar-
te są o rekomendacje audytu dokonanego przez firmę
Ernst & Young, tworząc w ten sposób nowoczesną,
dynamiczną strukturę promocyjną, przewidującą
stosowanie najnowszych technologii i instrumentów
marketingowych. Nowa struktura optymalizuje tak-
że koszty oraz wprowadza formy zarządzania projek-
towego, horyzontalnego w stosunku do schematu
organizacyjnego (np. projekt Rok Chopinowski, UEFA
EURO 2012TM, Rok Polski w…. i inne),
— otwarcie Polskiego Ośrodka Informacji Tury-
stycznej w Kijowie – rozszerzenie sieci współpracy
w zakresie promocji na strategicznie ważnym dla Pol-
ski rynku ukraińskim. W tym miejscu należy dodać,
że w Polskiej Organizacji Turystycznej zapoczątko-

wano gruntowne zmiany organizacyjne zagranicz-
nych przedstawicielstw POT w kierunku: łączenia
zarządzania placówkami jednej grupy językowej lub
geograficznej, unowocześnienia stosowanych instru-
mentów promocyjnych, optymalizacji kosztów i zmia-
ny ich proporcji oraz wprowadzenia planowania za-
daniowego,
— opracowanie „Marketingowej strategii Polski
w sektorze turystyki na lata 2008–2015”. Dokument
ten diagnozuje produkty turystyczne, precyzuje ryn-
ki, na których prowadzona przez POT działalność
przyniesie najlepsze efekty ekonomiczne z punktu
widzenia przyjazdów turystów i poziomu ich wydat-
ków oraz selekcjonującą zadania i działania skoordy-
nowane z Programem Promocji Polski MSZ oraz in-
nymi nadrzędnymi dokumentami rządowymi, jak
również regionalnymi planami operacyjnymi. Stra-
tegia sprofilowana została na dalekosiężne cele sko-
relowane z planami marketingowymi regionów i miast.
Dokument został bardzo szeroko skonsultowany,
otrzymał powszechnie bardzo pozytywną opinię i zo-
stał zatwierdzony przez Radę POT w dniu 16 paź-
dziernika 2008 r.;
b) zlecenia niezależnym instytucjom badawczym
dokonania oceny efektywności działań realizowa-
nych przez POT na krajowym i międzynarodowym
rynku turystycznym, dającej podstawę do przygoto-
wania efektywnych narzędzi dla ministra sportu
i turystyki, dzięki którym będzie mógł lepiej realizo-
wać zadania wynikające z funkcji sprawowania nad-
zoru nad tą organizacją;
c) inne działania:
— zweryfikowano skuteczność stosowanych do-
tychczas instrumentów promocyjnych, w wyniku
czego między innymi zmniejszono w planie ilość sto-
isk targowych i ich powierzchnię oraz wprowadzono
instrument zmierzający do wysokiego (ponad 50%)
wskaźnika odsprzedaży powierzchni regionom, mia-
stom i przedsiębiorcom,
— zintensyfikowaniu uległa współpraca z inny-
mi instytucjami i agencjami rządowymi działający-
mi w zakresie tworzenia wizerunku kraju w celu
budowy jednolitego przekazu promocyjnego, czego
pierwszym efektem była niezwykle skuteczna,
wspólna kampania reklamowa w stacji TV CNN
(POT, MSZ, PAIiZ, LOT),
— rozpoczęto realizację zadań w zakresie trans-
feru wiedzy mających na celu nie tylko upowszech-
nianie informacji o nowoczesnym marketingu czy
tendencjach rynkowych wśród różnych partnerów
publicznych czy prywatnych, ale również aktywizu-
jących przedsiębiorczość społeczeństwa w gospodar-
ce turystycznej. Zadanie to stanowi wspólny projekt
ministerstwa oraz POT pod nazwą „Zarabiaj na tu-
rystyce”. Do projektu tego w roku 2009 deklaruje
przystąpienie kilka województw,
— Polska Organizacja Turystyczna rozpoczęła
współpracę z profesjonalnymi sieciowymi agencjami
reklamowymi i partnerami typu Stroer czy AMS
celem partnerstwa publiczno-prywatnego w komu-
563
nikacji marketingowej opartej o najnowsze trendy
i nośniki,
— po raz pierwszy POT sięga po środki Unii Eu-
ropejskiej i po przejściu pozytywnie wszystkich au-
dytów stał się instytucją wdrażającą, jak i benefi-
cjentem. Konieczne było powołanie departamentu
zarządzającego środkami unijnymi dla prowadzenia
jako instytucja wdrażająca projektów inwestycyj-
nych w kwocie 138 mln euro (działanie 6.4). Jako
beneficjent systemowy POT będzie prowadził dwa
działania wybitnie promocyjne w kwocie 36 mln
euro (6.3 oraz 5.1), które pozwolą w perspektywie
2015 r. na zintensyfikowanie i unowocześnienie pro-
wadzonego marketingu, w tym przy wykorzystaniu
takich kotwic medialnych, jak UEFA EURO 2012™.
Środki te przeznaczone zostaną także na takie kom-
ponenty, jak zintegrowany system informacji tury-
stycznej czy wsparcie marketingowe rozwoju pro-
duktu turystycznego,
— Polska Organizacja Turystyczna została w roku
2008 kilkakrotnie wyróżniona za swe działania,
w tym otrzymała nagrodę za najlepsze stoisko na tar-
gach międzynarodowych ITB w Berlinie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzianych w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
działań mających na celu ułatwienia
w realizacji prawa wyborczego Polaków
za granicą (6527)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
panów posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego Po-
laczka (pismo nr SPS-023-6527/08 z dnia 26 listopa-
da 2008 r.) w sprawie zapowiedzianych w exposé pre-
miera Donalda Tuska w listopadzie 2007 r. działań
mających na celu ułatwienia w realizacji prawa wy-
borczego Polaków za granicą, uprzejmie informuję,
co następuje:
Aktywność emigracyjna Polaków po wejściu na-
szego kraju do Unii Europejskiej spowodowała po-
trzebę dostosowania urzędów konsularnych do zwięk-
szonego zakresu zainteresowania obywateli polskich
564
za granicą udziałem w wyborach do parlamentu.
W związku z tym minister spraw zagranicznych, na
wniosek kierowników placówek dyplomatyczno-kon-
sularnych, do przeprowadzenia wyborów za granicą
w październiku 2007 r. powołał 204 obwodowe komi-
sje wyborcze (w wyborach 2005 r. za granicą funk-
cjonowały 162 komisje). Mimo tak znacznego zwięk-
szenia liczby obwodowych komisji wyborczych w nie-
których krajach (Wielka Brytania, Irlandia, USA)
chęć oddania głosu wiązała się z koniecznością kil-
kugodzinnego oczekiwania.
Uwzględniając doświadczenia z przebiegu ostat-
niego głosowania za granicą, Ministerstwo Spraw
Zagranicznych podjęło poszukiwania możliwych roz-
wiązań coraz trudniejszej sytuacji. Przyjęte i dotych-
czas zrealizowane rozwiązania dotyczyły kilku kie-
runków. W szczególności:
— dostosowano sieć placówek do aktualnych po-
trzeb, tj. utworzono nowe urzędy konsularne w Man-
chesterze, Reykjaviku i Katanii;
— wzmocniono etatowo urzędy konsularne (na
przykład w Londynie, Edynburgu, Dublinie, Oslo);
— unowocześniono wyposażenie i wprowadzono
systemy usprawniające pracę;
— zainicjowano działania zmierzające do zmiany
prawa wyborczego w kierunku jego uproszczenia
i wprowadzenia rozwiązań umożliwiających na przy-
kład głosowanie korespondencyjne lub za pośrednic-
twem pełnomocnika.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych na potrzebę
zmian prawa wyborczego zwracało uwagę w wielu
wystąpieniach, między innymi adresowanych do Sej-
mu i Senatu RP, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
oraz Państwowej Komisji Wyborczej. Propozycje
zmian dotyczą między innymi:
— możliwości głosowania korespondencyjnego,
— głosowania przez pełnomocnika lub osobę upo-
ważnioną,
— wydłużenia czasu głosowania,
— mniejszego składu obwodowych komisji wybor-
czych,
— zmiany trybu tworzenia za granicą spisu wy-
borców,
— usprawnienia sposobu przekazywania wyni-
ków.
W ocenie MSZ zasadniczą poprawę sytuacji i spraw-
ny przebieg wyborów za granicą w największym stop-
niu poprawić może zmiana prawa wyborczego. Obec-
nie obowiązujące przepisy, w tym na przykład doty-
czące sposobu tworzenia za granicą list wyborczych,
rozproszenia obywateli polskich na dużych teryto-
riach państw, dość powszechnego braku dostępu do
internetu, często niefrasobliwego stosunku wielu wy-
borców do obowiązku wpisania się na listę wyborców,
uniemożliwiają w miarę precyzyjne, wcześniejsze
oszacowanie liczby osób zamierzających brać udział
w głosowaniu za granicą. W znacznym stopniu utrud-
nia to, a czasem – ze względu na kalendarz wyborczy
– wręcz uniemożliwia prognozowanie frekwencji i wła-
ściwe przygotowanie wyborów za granicą.
Koniecznością wprowadzenia do ustawodawstwa
polskiego ułatwień prawa wyborczego w części do-
tyczącej głosowania za granicą od wielu miesięcy
zajmuje się między innymi Państwowa Komisja Wy-
borcza, Instytut Spraw Publicznych, MSWIA oraz
Grupa Robocza Międzyresortowego Zespołu do
Spraw Polonii i Polaków za granicą. Dokonywane
są analizy porównawcze różnych rozwiązań praw-
nych tej kwestii na świecie, zmierzające do wykorzy-
stania najskuteczniejszych dla polskich wyborców
za granicą sposobów głosowania. Z analiz wynika,
że w praktyce optymalnym rozwiązaniem byłyby
takie zmiany polskiego prawa wyborczego, które
umożliwiłyby korespondencyjne głosowanie za gra-
nicą. W tym kierunku zmierzają prace wymienio-
nych wyżej gremiów.
Organizacja wyborów za granicą finansowana
jest ze środków będących w dyspozycji Krajowego
Biura Wyborczego. Na przeprowadzenie głosowania
w październiku 2007 r. ministerstwo wydatkowało
701,8 tys. zł.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Spraw Za-
granicznych uczestniczy w wymienionych działa-
niach zmierzających do zmiany polskiego prawa wy-
borczego i stworzenia warunków właściwego przygo-
towania i przebiegu wyborów za granicą.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie realizacji zapowiedzianego
w exposé premiera Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. dialogu z Rosją
(6529)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego Polaczka (pi-
smo nr SPS-023-6529/08 z dnia 27 listopada br.)
w sprawie realizacji zapowiedzianego w exposé pre-
miera Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r. dia-
logu z Rosją, uprzejmie informuję.
Wraz z wyrażoną przez premiera D. Tuska w expo-
sé opinią, iż „brak dialogu nie służy ani Polsce, ani
Rosji”, rząd RP podjął działania mające na celu oży-
wienie relacji polsko-rosyjskich. Po spotkaniu mini-

strów R. Sikorskiego i S. Ławrowa w Brukseli, które
miało miejsce na początku grudnia 2007 r., przystą-
piono do realizacji kalendarza wizyt, spotkań i kon-
sultacji polsko-rosyjskich na szczeblu rządowym
i eksperckim.
Do spotkań o znaczeniu kluczowym należy zali-
czyć rozmowy ministrów rolnictwa M. Sawickiego
z A. Gordiejewem (Moskwa, 12 grudnia 2007 r.), mi-
nistrów spraw zagranicznych R. Sikorskiego z S. Ław-
rowem (Moskwa, 21 stycznia br.), premiera D. Tuska
z prezydentem W. Putinem, premierem W. Zubko-
wem i ówczesnym I wicepremierem D. Miedwiedie-
wem (Moskwa, 8 lutego br.) oraz wicepremiera
W. Pawlaka (Sankt Petersburg, 6–8 czerwca i Mo-
skwa, 22–24 października br.). Potwierdzeniem dą-
żenia władz FR do aktywizacji kontaktów dwustron-
nych były wizyty w Polsce przewodniczącego Rady
Federacji S. Mironowa (8–10 czerwca br.) i ministra
S. Ławrowa (11 września br.).
Odbyte spotkania pokazały, że mimo istnieją-
cych między Polską a Rosją rozbieżności w takich
kwestiach jak ocena konfliktu gruzińsko-rosyjskie-
go, tarcza antyrakietowa, tworzenie euroatlantyc-
kiej perspektywy dla Ukrainy i Gruzji jesteśmy
w stanie wspólnie pracować nad rozwiązaniem pro-
blemów bilateralnych oraz podejmować tematy o wy-
miarze ogólnoeuropejskim i globalnym, co potwier-
dza wzrost znaczenie Polski jako kraju aktywnie
działającego w ramach UE i NATO.
W 2008 r. rząd prowadził szeroko zakrojoną dzia-
łalność zmierzającą do uporządkowania i rozszerze-
nia bazy prawno-traktatowej między RP i FR. W bie-
żącym roku przeprowadzono szereg konsultacji mię-
dzy MSZ RP i MSZ FR, których wyniki wskazują na
możliwości osiągnięcia postępu w takich kwestiach
jak zawarcie umowy o żegludze po Zalewie Wiśla-
nym, objęcie mieszkańców obwodu kaliningradzkie-
go zasadami małego ruchu granicznego, zmniejsze-
nie dysparytetu w zakresie posiadanych przez strony
nieruchomości w Polsce i w Rosji.
Nastąpiło wznowienie działalności istniejących
instytucjonalnych form dialogu polsko-rosyjskiego.
W 2008 r. odbyły się dwa posiedzenia Polsko-Rosyj-
skiej Grupy do Spraw Trudnych 13–14 czerwca
w Warszawie z udziałem premiera D. Tuska oraz
27–28 października w Moskwie, w którym uczestni-
czył minister S. Ławrow. Po ponad 4-letniej przerwie
10 września br. wznowiło prace Polsko-Rosyjskie Fo-
rum Dialogu Obywatelskiego z uczestnikami, na któ-
rym spotkali się minister R. Sikorski i S. Ławrow.
Należy podkreślić, że w 2008 r., po wieloletniej
przerwie, doszło do wznowienia kontaktów polskich
i rosyjskich parlamentarzystów działających w ra-
mach grup parlamentarnych ds. kontaktów dwu-
stronnych. Mamy nadzieję, że zrealizowana w dniach
8–11 grudnia br. wizyta delegacji polskich parlamen-
tarzystów w Moskwie pod przewodnictwem posła
Jana Tomaki była owocna dla obu stron i m.in. dzię-
ki niej uda się doprowadzić w 2009 r. do wizyty
w Warszawie przewodniczącego Dumy Państwowej
565
B. Gryzłowa, co dodatkowo zaktywizuje polsko-rosyj-
ski dialog międzyparlamentarny.
Trwają obecnie intensywne prace mające na celu
zorganizowanie II posiedzenia Komisji Międzyrządo-
wej ds. Współpracy Gospodarczej (22–23 stycznia
2009 r.), Komitetu Strategii Współpracy Polsko-Ro-
syjskiej (marzec–kwiecień 2009 r.), Grupy do Spraw
Trudnych (połowa 2009 r.), Forum Dialogu Obywa-
telskiego – maj 2009 r.). Uważamy, że pozytywny wy-
nik tych spotkań winien stworzyć sprzyjające warun-
ki do realizacji w połowie 2009 r. wizyty premiera
W. Putina w Polsce.
Rząd RP będzie kontynuował dialog z FR, mający
na celu rozwiązywanie konkretnych problemów
w naszych stosunkach, jednocześnie konsekwentnie
będzie starał się wprowadzić na forum unijnym pa-
kiet polskich inicjatyw jako wkład do wspólnej stra-
tegii UE wobec Rosji. Uważamy bowiem, że Polska,
jako kraj posiadający szczególne doświadczenia w re-
lacjach z Federacją Rosyjską, jest w stanie przedsta-
wić konkretne i oparte na obiektywnych ocenach
propozycje rozwoju wzajemnie korzystnych stosun-
ków z rosyjskimi partnerami.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zbudowania polskiej służby dyplomatycznej
na miarę XXI w. (6530)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Lucjana Karasiewicza i Je-
rzego Polaczka w sprawie zapowiedzi w exposé pre-
miera Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zbudowania polskiej służby dyplomatycznej na miarę
XXI wieku, przesłaną przy piśmie SPS-023-6530/08,
działając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
uprzejmie odpowiadam na zadane pytania.
I. Odpowiadając na pytanie o działania podjęte
w ciągu ostatniego roku przez resort spraw zagra-
nicznych w celu zbudowania profesjonalnego korpu-
su dyplomatycznego, uprzejmie informuję, że w mi-
nionych 12 miesiącach zostało wypracowanych i wdro-
żonych wiele istotnych prac służących wszechstron-
566
nej modernizacji polskiej dyplomacji. W efekcie doko-
nano w tym czasie wielu działań usuwających lub
łagodzących najbardziej oczywiste problemy powsta-
łe w przeszłości. Jednocześnie starano się przeprowa-
dzać także takie inicjatywy, które służyłyby bardziej
długofalowej modernizacji funkcjonowania polskiej
dyplomacji. Rozpoczęto liczne przygotowania koncep-
cyjne i organizacyjne niezbędne do uruchomienia
bardziej systemowego procesu reformy urzędu i pol-
skiej służby zagranicznej. Z katalogu wielu zmian
wprowadzonych w 2008 r. warto szczególnie przywo-
łać następujące:
1) pierwsza po wejściu Rzeczypospolitej Polskiej
do Unii Europejskiej reorganizacja struktury i orga-
nizacji pracy centrali Ministerstwa Spraw Zagranicz-
nych, uwzględniająca praktyczne skutki naszego
członkostwa w Unii Europejskiej, mająca na celu
m.in. praktyczną „europeizację” licznych komórek
merytorycznych spoza pionu unijnego, a także lepsze
przygotowanie resortu zarówno do planowanego po-
łączenia z Urzędem Komitetu Integracji Europej-
skiej, jak i do efektywniejszej współpracy z partnera-
mi w innych państwach członkowskich Unii Europej-
skiej. Wypracowana została też nowa ustawowa for-
muła zarówno koordynacji spraw dotyczących człon-
kostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej,
jak i samego połączenia MSZ z UKIE;
2) utworzenie wielu potrzebnych nowych komó-
rek organizacyjnych i struktur w centrali MSZ (m.in.
biuro bezpieczeństwa dyplomatycznego, centrum
operacyjne, biuro zamówień publicznych, biuro za-
rządzania informacją);
3) zasadnicza reforma modelu merytorycznej ob-
sługi prezydenta, prezesa Rady Ministrów, ministra
spraw zagranicznych przez Ministerstwo Spraw Za-
granicznych, zwłaszcza w odniesieniu do przygoto-
wywania spotkań międzynarodowych;
4) przegląd etatyzacji poszczególnych komórek
organizacyjnych w centrali resortu. Praktyczna li-
kwidacja z końcem roku tzw. nawisu etatowego, się-
gającego jesienią 2007 r. prawie 100 osób powyżej
przyznanej MSZ puli etatowej. Status „rezerwy ka-
drowej” zostanie utrzymany, przy zachowaniu jed-
nak pewnych reguł kierowania do dyspozycji (na
wzór innych służb). Podjęto też pierwszą próbę bar-
dziej szczegółowego opisu i wartościowania stano-
wisk pracy;
5) obsadzenie licznych do 2008 r. wakatów na sta-
nowiskach dyplomatycznych i konsularnych za grani-
cą (łącznie z szefami placówek). Przeprowadzenie ra-
cjonalizacji sieci placówek zagranicznych, w ramach
której zlikwidowano 10 ambasad i 6 konsulatów gene-
ralnych, kolejne 6 konsulatów generalnych w stolicach
przekształcono w wydziały konsularne tamtejszych
misji dyplomatycznych, natomiast Instytut Polski
w Lipsku ograniczono do filii IP w Berlinie;
6) uruchomienie procesu reformy systemu za-
trudnienia, zwłaszcza pracowników niedyplomatycz-
nych, w placówkach zagranicznych. Zlikwidowano
ponad 380 dotychczasowych stanowisk pracy na pla-
cówkach, tworząc jednocześnie ok. 110 nowych sta-
nowisk. Konsekwentnie realizowano program likwi-
dowania zazwyczaj nisko opłacanych, i często utrzy-
mywanych ze względów socjalnych, stanowisk po-
mocniczych, a jednocześnie tworzenia merytorycz-
nych stanowisk eksperckich, obsadzanych głównie
przez pracowników miejscowych. Przygotowano kon-
cepcyjnie i organizacyjnie likwidację w 2009 r. kolej-
nych ok. 100 stanowisk pracy w placówkach zagra-
nicznych;
7) systemowa reforma polegającą na silnym mo-
tywowaniu dyplomatów do uzyskiwania uprawnień
konsularnych, nawet wówczas gdy sprawy konsular-
ne nie należą do ich pierwszorzędnych zadań. W try-
bie ekstraordynaryjnym przeprowadzono nabór na
stanowiska 32 konsuli ds. Karty Polaka oraz 16 kon-
suli ds. małego ruchu granicznego;
8) reforma systemu rotacji dyplomatów i perso-
nelu pomocniczego zarówno w centrali, jak i na pla-
cówkach zagranicznych. Do jesieni 2008 r. zakończo-
no nie tylko opóźnioną w poprzednim okresie rotację
2007 i 2008 r., ale i przeprowadzono konkursowy na-
bór na stanowiska rotowane na placówkach latem
2009 r., dając pracownikom możliwość odbycia 9-mie-
sięcznego cyklu szkoleń zbiorowych i indywidualnych.
Łącznie od listopada 2007 r. skierowano na placówki
lub wybrano do skierowania prawie 500 osób. Tylko
w przypadku jednego kraju nie ma w chwili obecnej
wskazanego kandydata na stanowisko kierownika
placówki, po powrocie we wrześniu 2008 r. dotych-
czasowego ambasadora. W przypadku pozostałych
kierowników placówek trwają procedury bądź też
oczekujemy na finalne podpisy. Udało się obsadzić
ponad 20 wakujących stanowisk kierowników admi-
nistracyjno-finansowych placówek i kontystek. Na
aktualne wakaty zostaną skierowane osoby z placó-
wek likwidowanych z końcem 2008 r. Tym samym
usunięto realne jesienią zagrożenie praktycznej za-
paści niektórych placówek z powodu zasadniczych
braków w obsadzie kadrowej;
9) przeprowadzenie ewaluacji wynagrodzeń pra-
cowników centrali i placówek MSZ, powiązanej ze
znaczącą ich korektą, zwiększającą atrakcyjność za-
trudnienia w resorcie zwłaszcza w odniesieniu do
grup: zaczynających pracę w dyplomacji po aplikacji
dyplomatyczno-konsularnej, dysponujących wcze-
śniej w sposób nieuzasadniony niskim poziomem wy-
nagrodzenia oraz informatyków. Skala wynagrodze-
nia przypisana do poszczególnych stanowisk stała się
w efekcie przejrzysta i – przede wszystkim – jawna,
generalnie natomiast doszło do pewnego spłaszczenia
wynagrodzeń pomiędzy zarabiającymi najwięcej i naj-
mniej w polskiej dyplomacji;
10) przyjęcie nowej strategii szkoleniowej, obejmu-
jącej zarówno pracowników centrali resortu, osoby
delegowane z MSZ lub spoza MSZ do placówek, jak
i pracowników placówek. Dotyczy to zwłaszcza stwo-
rzenia zupełnie nowych możliwości udziału w indy-
widualnych i grupowych formach kształcenia języ-
kowego w centrali i w placówkach zagranicznych,

a także włączenia pracowników placówek zagra-
nicznych w cykl szkoleń ustawicznych oraz system
refundacji kosztów ponoszonych na podnoszenie
kwalifikacji w ramach studiów wyższych, podyplo-
mowych i doktoranckich oraz kursów i szkoleń spe-
cjalistycznych;
11) zwielokrotnienie liczby osób objętych szkole-
niami oraz poszerzenie zakresu tematycznego szko-
leń, w tym zwłaszcza zagranicznych szkoleń specja-
listycznych. Rozbudowano i wydłużono do 9 miesięcy
cykl szkoleń przed wyjazdem do placówek zagranicz-
nych, włączając w nie w szerszym zakresie współmał-
żonków osób wyjeżdżających. Zainicjowanie cyklu
szkoleń adaptacyjnych dla pracowników powracają-
cych z placówek zagranicznych do centrali MSZ,
a także cyklu szkoleń dla kadry kierowniczej MSZ.
Nadaniu profesjonalnego charakteru obsługi admi-
nistracyjno-biurowej i informatycznej resortu służył
cykl szkoleń specjalistycznych dla pracowników se-
kretariatów i kancelarii oraz pionu telekomunikacji
i informatyki;
12) nawiązanie współpracy zagranicznej w ra-
mach współpracy szkoleniowej z Komisją Europejską
w ramach Europejskiego Programu Szkoleniowego,
a także współpracy z Królestwem Niderlandów, Wiel-
ką Brytanią i Niemcami w zakresie wymiany dyplo-
matów i stażystów;
13)rozpoczęcie, w kontekście przygotowania pra-
cowników resortu do przewodnictwa Polski w Radzie
UE w 2011 r., cyklu szkoleń specjalistycznych reali-
zowanych we współpracy z Europejskim Instytutem
Administracji Publicznej w Maastricht – Antena
w Warszawie. Podpisanie zostało także „Memoran-
dum o współpracy w zakresie nauczania języka fran-
cuskiego w polskiej administracji” z Międzynarodo-
wą Organizacją Frankonii, dzięki czemu możliwa
będzie realizacja szkoleń językowych nie tylko dla
pracowników MSZ, ale także innych resortów. Zmo-
dyfikowany został tryb naboru na aplikację dyploma-
tyczno-konsularną w MSZ tak, aby profil specjaliza-
cji nowych aplikantów odpowiadał w jak najwięk-
szym stopniu bieżącym potrzebom resortu;
14) zainicjowanie zmian dotyczących roli Akade-
mii Dyplomatycznej w Polskim Instytucie Spraw
Międzynarodowych, mającej służyć jako realne cen-
trum poprawy kompetencji dla całego personelu służ-
by zagranicznej, a nie tylko – jak do tej pory – dla
kilkudziesięcioosobowego grona aplikantów. Zmody-
fikowanie trybu wyboru i szkolenia nowej grup apli-
kantów, którzy powinni być przyjęci na początku
2009 r.;
15) ustanowienie nowych standardów wykorzysty-
wania i wysokości środków reprezentacyjnych w pol-
skiej dyplomacji, połączone z jakościowym zwiększe-
niem możliwości ich używania, czyniące z nich real-
ny instrument oddziaływania dyplomatycznego na
placówkach, dostępny nie tylko okazjonalnie i nie tyl-
ko dla szefa placówki;
16) wprowadzenie nowych możliwości wykorzy-
stywania przez polską dyplomację takich instrumen-
567
tów, jak pozyskiwanie odpłatnych analiz, ekspertyz,
usług promocyjno-lobbingowych (w tym z wykorzy-
staniem firm zewnętrznych);
17) wypracowanie instytucjonalnych podstaw za-
sadniczych reform w zakresie bezpieczeństwa dy-
plomatycznego poprzez zarówno utworzenie specjal-
nego biura zajmującego się taką problematyka, jak
i rozpoczęcie nowej formuły współpracy z innymi
służbami państwowymi zaangażowanymi w zapew-
nienie bezpieczeństwa polskiej dyplomacji, szczegól-
nie w aspekcie antyterrorystycznym i kontrwywia-
dowczym;
18)rozpoczęcie procesu nowoczesnego przygoto-
wania resortu do zarządzania zarówno krytyczną
informacją, jak i sytuacjami kryzysowymi, poprzez
m.in. utworzenie centrum operacyjnego;
19)rozpoczęcie procesu radykalnych zmian w za-
kresie obiegu, przetwarzania i archiwizowania infor-
macji w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, zarów-
no niejawnej, jak i jawnej. Utworzono nową komórkę
profesjonalnego zarządzania informacją (odpowied-
nik funkcji Chief Information Officer w korpora-
cjach), utworzono nowe zintegrowanie Biuro Infor-
matyki i Telekomunikacji, rozwinięto formułę regio-
nalizacji obsługi informatycznej placówek, wprowa-
dzono nowe zasady sporządzania i obiegu szyfrogra-
mów, przygotowywane jest przejście na elektroniczny
obieg dokumentów;
20) wprowadzenie nowych standardów w zakre-
sie zarówno zamówień publicznych, jak i procesów
kontroli. Zajmujące się tymi zagadnieniami komórki
usamodzielniono, wzmocniono kompetencyjnie i ka-
drowo;
21) przeprowadzenie dzięki sprzyjającym warun-
kom budżetowym i korzystnym kursom walut ob-
cych, na skalę niespotykaną od lat, licznych inwesty-
cji i remontów, a także zakupów wyposażenia na
placówkach. Zrealizowanie kluczowych dla infra-
struktury polskich placówek zagranicznych proce-
sów inwestycyjnych (m.in. stworzenie nowej, oszczęd-
nej i realistycznej koncepcji ambasady RP w Berlinie,
zakończenie procesu zakupu i wypracowanie formu-
ły aranżacji nowego budynku Stałego Przedstawiciel-
stwa RP przy UE w Brukseli, wypracowanie projek-
tu sekcji polskiej przyszłej nowej Kwatery Głównej
NATO w Brukseli, finalizowanie budowy nowej sie-
dziby Konsulatu Generalnego RP we Lwowie, pozy-
skanie lokalu dla nowo otwieranego Instytutu Pol-
skiego w Brukseli, przygotowanie zakupu nowej
rezydencji ambasadora RP w Waszyngtonie, pozy-
skanie nowoczesnego lokalu dla SP RP przy ONZ
w Nowym Jorku, opracowanie programu funkcjo-
nalnego dla przyszłego budynku ambasady RP
w Wilnie w pałacu Paców;
22) przygotowanie planu inwestycji infrastruk-
turalnych w odniesieniu do obiektów MSZ w Warsza-
wie do 2010 r., z uwzględnieniem potrzeb związanych
z prezydencją RP w UE w 2011 r.;
23) wreszcie, przeprowadzenie nierealizowanych
czasami od lat spotkań: szefów wszystkich misji dy-
568
plomatycznych RP (wrzesień), konsulów honorowych
RP z całego świata (październik), szefów misji dyplo-
matycznych RP w Ameryce Łacińskiej (marzec), na
Bliskim Wschodzie (czerwiec), w Azji (czerwiec),
a także pracowników odpowiedzialnych za sprawy
dyplomacji publicznej i kulturalnej (październik)
oraz tematycznych narad szkoleniowych np. pracow-
ników zajmujących się dyplomacją publiczną i kultu-
ralną. Poza względami praktycznymi i informacyj-
nymi chodziło przy tych inicjatywach o stopniowe
budowanie kultury MSZ jako globalnej wspólnoty
polskiej dyplomacji w miejsce dotychczasowego wy-
raźnego podziału na tzw. centralę i placówki.
II. Odpowiadając na pytanie o instytucje i urzędy
realizujące w bieżącym roku politykę skoordynowa-
nych działań w obrębie polityki zagranicznej i euro-
pejskiej, uprzejmie informuję, że w obowiązującym
systemie obsługi spraw europejskich resortu admi-
nistracji rządowej współpracują ze sobą w ramach
Komitetu Europejskiego Rady Ministrów, utworzo-
nego zarządzeniem nr 30 prezesa Rady Ministrów
z 23 marca 2004 r. Komitet ten spełnia funkcję opi-
niodawczo-doradczą i pomocniczą wobec rządu. Ile-
kroć zachodzi potrzeba koordynacji spraw w aspekcie
„unijnym” oraz polityki zagranicznej, miejscem,
w którym się taka koordynacja odbywa, jest forum
Komitetu Europejskiego Rady Ministrów.
Niezależnie od powyższego pragnę podkreślić, że
obowiązująca nadal ustawa o Komitecie Integracji
Europejskiej ustanowiła system koordynacji i wspie-
rania działań organów administracji rządowej, który
pozwolił wypełnić im zadania wynikające z decyzji
o wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej oraz spro-
stać nowej sytuacji prawnej i gospodarczo-społecznej.
Jednakże po dniu 1 maja 2004 r. system ten, choć
zapewniał podejmowanie decyzji i reagowanie na
nowe wyzwania, nie był w pełni dostosowany do po-
trzeb, jakie pojawiły się w związku z nowym statu-
sem Polski – państwa członkowskiego Unii Europej-
skiej. Z tego względu system ustanowiony na mocy
ustawy o Komitecie Integracji Europejskiej został po
wstąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Euro-
pejskiej uzupełniony za pomocą instrumentów opar-
tych na przepisach ustawy o Radzie Ministrów. Czte-
roletnie doświadczenia ze stosowania tych rozwiązań
wskazują jednak na liczne ograniczenia takiej formu-
ły. Dostrzegam potrzebę zmiany obowiązujących
przepisów i stworzenia ram prawnych koordynacji
polityki europejskiej rządu, odpowiadających aktual-
nym wymaganiom. Potrzeba ta jest tym pilniejsza,
że nastał już czas rozpoczęcia przygotowań do spra-
wowania przez Polskę prezydencji w Unii Europej-
skiej, co stanowić będzie kulminację wyzwań euro-
pejskich stojących przed polską administracją.
Dlatego też w Ministerstwie Spraw Zagranicz-
nych opracowano i przeprowadzono proces uzgodnień
międzyresortowych projektu nowej ustawy o rządo-
wym systemie koordynacji spraw związanych z człon-
kostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europej-
skiej. Projekt ten został już przyjęty przez Radę Mi-
nistrów. Proponowany mechanizm koordynacji dzia-
łalności rządu w sprawach członkostwa RP w UE
przyjmuje jako nadrzędną zasadę uzgadniania sta-
nowisk poszczególnych ministrów w sprawach wy-
magających sformułowania jednolitego stanowiska
Rzeczypospolitej Polskiej wobec Unii Europejskiej.
Tak ukształtowany mechanizm jest spójny z kolegial-
nym charakterem Rady Ministrów oraz zasadami jej
pracy, określonymi w ustawie o Radzie Ministrów
oraz w regulaminie pracy Rady Ministrów. Projekt
zakłada, że system koordynacji oparty będzie o dwa
poziomy kompetencyjne: Rady Ministrów – w odnie-
sieniu do wszystkich spraw związanych z polskim
członkostwem w Unii Europejskiej – oraz poziom Ko-
mitetu do Spraw Europejskich, który – w zakresie
spraw wskazanych w ustawie – będzie mógł działać
z upoważnienia Rady Ministrów.
Projekt ww. ustawy przewiduje nadto zniesienie
działu administracji rządowej: Integracja europejska
i zastąpienie go nowym działem administracji rządo-
wej: Sprawy członkostwa RP w UE, w którym zosta-
ną zdefiniowane zadania wspierające obsługę spraw
unijnych przez poszczególne resorty administracji
rządowej, takie jak: koordynacja prac związanych
z członkostwem RP w UE, opiniowanie rządowych
projektów aktów prawnych pod względem zgodności
z prawem UE oraz reprezentowanie i ochrona inte-
resów Rzeczypospolitej Polskiej w postępowaniach
przed organami sądowymi Unii Europejskiej i Try-
bunałem EFTA. Zakłada się, że działy: Sprawy człon-
kostwa RP w UE oraz Sprawy zagraniczne zostaną
ustawowo powierzone jednemu ministrowi (ministro-
wi spraw zagranicznych). Jednocześnie nastąpi po-
łączenie MSZ i UKIE w jeden urząd (nowe Minister-
stwo Spraw Zagranicznych) zapewniający równolegle
obsługę działów: Sprawy zagraniczne i Sprawy człon-
kostwa RP w UE. Przez planowaną nowelizację nie-
których przepisów ustawy o działach administracji
rządowej nastąpi także skonkretyzowanie koordyna-
cyjnej roli ministra spraw zagranicznych w sferze
polityki zagranicznej.
Uważam, że projektowana ustawa znacznie uspraw-
ni funkcjonowanie administracji rządowej, uprości
tryb podejmowania decyzji w kluczowych sprawach
z zakresu polityki zagranicznej i wynikających z człon-
kostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europej-
skiej. Proponowany nowy system koordynacji spraw
europejskich spowoduje, że gros problemów i spor-
nych stanowisk będzie podlegało rozstrzygnięciu na
szczeblu komitetu, zaś do najwyższego szczebla poli-
tycznego (Rady Ministrów) będą docierały najważ-
niejsze z nich. Projektowany system znacznie uno-
wocześni obsługę polityki europejskiej przez polską
administrację. Znacznemu wzmocnieniu ulegnie ko-
ordynacyjna rola ministra spraw zagranicznych, któ-
ry dysponując po raz pierwszy ustawowymi instru-
mentami koordynacji, będzie mógł efektywnie czu-
wać nad skuteczną realizacją polityki zagranicznej.
W ten sposób zostanie wypełniona istniejąca obecnie
luka w przepisach kompetencyjnych, polegająca na

nieokreśleniu instrumentów koordynacji polskiej po-
lityki zagranicznej wykonywanej przez ministra
spraw zagranicznych.
III. Na pytanie o środki finansowe przewidziane
dla przekształcenia korpusu dyplomatycznego uprzej-
mie odpowiadam, że zgodnie z polityką oszczędnego
gospodarowania środkami publicznymi, przyjętą
przez rząd w 2008 r., zmiany i modernizacje przepro-
wadzone w resorcie spraw zagranicznych zostały sfi-
nansowane z wygospodarowanych przez resort oszczęd-
ności w wydatkach budżetowych oraz w drodze re-
alokacji niektórych zaplanowanych wydatków. Do-
dam też, że skutki planowanej na przyszły rok nowe-
lizacji ustawy o służbie zagranicznej zostaną także
sfinansowane w ten sposób, przy czym część z nich
zostanie pokryta z oszczędności powstałych w wyni-
ku zakończenia – z końcem bieżącego roku – likwi-
dacji niektórych placówek zagranicznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzianej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
zmiany systemu organizacji sektora kultury
(6533)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez panów posłów: Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka interpelacji (SPS-023-6533
z 28 listopada br.), dotyczącej zmian w systemie or-
ganizacji sektora kultury, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących informacji.
Prace resortu dotyczące zmian w systemie orga-
nizacji działalności kulturalnej dotyczą różnych jej
sfer. Podjęto m.in. następujące działania:
1. Zmienione zostały zasady i system przyznawa-
nia dotacji z budżetu Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego. Dotychczasowy sposób finan-
sowania działalności kulturalnej prowadził do roz-
proszenia środków; finansowania bardzo wielu przed-
sięwzięć, często o charakterze lokalnym i małym
znaczeniu artystycznym czy edukacyjnym. Celem
wprowadzonych zmian jest koncentracja środków na
wybranych celach i zagadnieniach oraz takie dopre-
cyzowanie kryteriów przyznawania dotacji, by środ-
ki przyznawane były możliwie najbardziej efektyw-
569
nie oraz na przedsięwzięcia najważniejsze z punk-
tu widzenia kultury narodowej. Podstawowe zmia-
ny wprowadzone w systemie udzielania dotacji
polegają na:
— możliwości składania aplikacji jeszcze w roku
poprzedzającym realizację zadania, dzięki czemu
wnioskodawcy wiedzę o potencjalnym wsparciu uzy-
skają już na początku roku realizacji zadania. Jest to
szczególnie ważne dla organizatorów przedsięwzięć
kulturalnych, którzy rozpoczynają działania w pierw-
szym kwartale roku;
— rozszerzeniu możliwości finansowania wielo-
letniego. W 2009 r. możliwość uzyskania decyzji
o dotowaniu nawet przez 3 kolejne lata wprowadzono
w sumie w czterech programach/priorytetach. Umoż-
liwi to racjonalne planowanie budżetów dużych
przedsięwzięć kulturalnych i artystycznych;
— zwiększeniu udziału ekspertów i instytucji ze-
wnętrznych w procedurze decyzyjnej;
— zwiększono transparentność procedur decyzyj-
nych związanych z przyznawaniem dotacji. Uzyska-
no to poprzez szczegółowo opisany system kryteriów,
według których oceniane są wnioski, oraz dzięki udo-
stępnieniu wnioskodawcom większej ilości informacji
dotyczących oceny złożonych aplikacji;
— z grona uprawnionych podmiotów wykluczono
państwowe instytucje kultury oraz instytucje współ-
prowadzone przez MKiDN, co przy jednoczesnym
zwiększeniu dostępnych środków finansowych (o po-
nad 10 mln zł) spowodowało, iż w systemie finanso-
wania znacząco wzrosła dostępność środków dla po-
zostałych wnioskodawców. Wykluczone instytucje
mają możliwość ubiegania się o dodatkowe środki, ale
nie będzie to obciążało limitu finansowego progra-
mów MKiDN;
— usprawniono system komunikacji z wniosko-
dawcami poprzez przebudowę strony internetowej
MKiDN w dziale dotyczącym finansowania przedsię-
wzięć kulturalnych;
— zwiększono limity udziału własnego w realizo-
wanych projektach, co prowadzić ma zarówno do
zwiększenia puli środków przeznaczanych na dzia-
łalność kulturalnych, jak i zwiększenia odpowiedzial-
ności realizatorów zadań za przygotowywane przed-
sięwzięcia.
2. Trwają prace mające na celu zmianę zasad
funkcjonowania państwowych instytucji kultury. Ich
celem jest m.in. dostosowanie ich działalności do
zmieniających się potrzeb i oczekiwań społecznych,
rozszerzanie profilu działania instytucji o problema-
tykę badawczą i analityczną oraz stopniowe delego-
wanie na instytucje kultury zadań dotychczas reali-
zowanych przez MKiDN z obszaru np. finansowania
określonych dziedzin sztuki.
3. Przygotowane zostały m.in. projekty ustaw:
— o zmianie ustawy o organizowaniu i prowadze-
niu działalności kulturalnej i zmianie innych ustaw;
— o Instytucie Kultury Polskiej;
— o miejscach pamięci narodowej.
570
4. Trwają prace koncepcyjne dotyczące założeń do
projektu ustawy roboczo nazwanej „ustawa 1% deco-
rum”. Dzięki projektowanemu rozwiązaniu potencjal-
nie możliwe byłoby uzyskanie dodatkowych środków
finansowych na działania związane z architekturą
i szeroko rozumianymi sztukami plastycznymi.
Zasada, że kultura jest sprawą państwa, a nie ad-
ministracji państwowej, wydaje się być oczywista.
Państwa rozumianego jako ogół jego obywateli oraz
podmiotów zajmujących się działalnością kulturalną
– organizacji pozarządowych, podmiotów gospodar-
czych, jednostek samorządu terytorialnego. Nie jest
i już chyba nigdy nie będzie tak, że Ministerstwo Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego będzie mogło rozwią-
zać wszelkie problemy życia kulturalnego w Polsce.
Zmiany, jakie zaszły w naszym kraju od 1989 r., ozna-
czają także to, że obywatele i ich bezpośredni re-
prezentanci – jednostki samorządu terytorialnego
– przejęli na siebie znaczną cześć odpowiedzialności
za stan kultury. Społeczeństwo obywatelskie – a do
takiego dążymy – to takie społeczeństwo, które po-
trafi samo zorganizować się w celu zaspokajania wła-
snych potrzeb. Zadaniem administracji państwowej
jest działania takie wspomagać, tworząc zarówno od-
powiednie ramy prawne dla takiej działalności, jak
i wspomagając ich realizację finansowo.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie realizacji projektu polskiego
e-dowodu osobistego zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6534)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6534/08) przekazującego interpelację posłów na
Sejm RP pana Lucjana Karasiewicza oraz Jerzego
Polaczka w sprawie realizacji projektu polskiego e-
-dowodu osobistego zapowiedzianej w exposé premie-
ra Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r., z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie, nawiązując do kwestii obecnego etapu
prac nad projektem dowodu elektronicznego PL.ID,
pragnę poinformować, iż aktualnie zamykana jest
lista funkcjonalności, które muszą być zaimplemen-
towane w dowodzie, aby spełniał on wszystkie wy-
magania i oczekiwania użytkowników.
Kolejnym krokiem będzie zaprojektowanie i prze-
testowanie mechanizmów zabezpieczających nowy
dokument w sposób nieutrudniający obywatelom ko-
rzystania z jego nowych walorów.
Do końca drugiego kwartału 2009 r. opracowana
zostanie szczegółowa specyfikacja dokumentu, na
bazie której będzie można przystąpić do kolejnego
etapu, tj. przygotowywania produkcyjnego nowych
dowodów osobistych oraz infrastruktury technicznej
MSWiA do procesu ich personalizacji.
Mając na względzie, że dowód osobisty jest pod-
stawowym dokumentem tożsamości w Rzeczypospo-
litej Polskiej, a obywatel, posługując się nim, doko-
nuje wielu czynności rodzących skutek prawny, nie-
zbędne jest rzetelne i staranne przeanalizowanie
projektu nowego dokumentu przede wszystkim pod
względem funkcjonalności zapewnianych przez nową
część elektroniczną i stosowanych zabezpieczeń.
Należy zaznaczyć, iż na obecnym etapie opraco-
wywania projektu trwa szacowanie kosztów nowego
dokumentu. Ostateczna cena spersonalizowanego
dowodu osobistego zależeć będzie od wielu czynni-
ków, m.in. od zastosowanych zabezpieczeń części
elektronicznej oraz graficznej, wielkości pamięci
dla przechowywania danych czy interfejsów dostępo-
wych. Jednocześnie pragnę poinformować, że w chwi-
li obecnej w Sejmie RP rozpatrywany jest poselski
projekt ustawy o zmianie ustawy o ewidencji ludności
i dowodach osobistych (druk sejmowy nr 1134), który
przewiduje zwolnienie obywateli z obowiązku uisz-
czania opłaty za wydanie dowodu osobistego. Praw-
dopodobnie więc koszty otrzymania nowego dowodu
osobistego nie będą ponoszone przez obywateli.
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego przyję-
tych rozwiązań zapewniających ochronę danych oso-
bowych obywateli, uprzejmie informuję, że dla za-
pewnienia odpowiedniego poziomu ochrony wdrożo-
ne zostaną rozwiązania gwarantujące integralność,
poufność, rozliczalność i niezaprzeczalność realizo-
wanych transakcji informatycznych. Wymiana da-
nych pomiędzy systemami będzie tak skonstruowa-
na, aby zapewnione było przekazywanie tylko tych
danych, które z założenia powinny być udostępniane.
Rozwiązanie dotyczące ochrony danych osobowych
będzie realizowane w oparciu o najnowszą wiedzę
technologiczno-koncepcyjną.
Szczegółowy opis jawnych mechanizmów ochrony
danych zostanie udostępniony w projekcie technicz-
nym, który będzie opracowany do końca drugie-
go kwartału 2009 r. Ponadto dokument, jak i sam
system teleinformatyczny będą posiadały również
niejawne zabezpieczenia chroniące dane przed nie-
autoryzowanym dostępem, nieuprawnioną modyfika-
cją czy też usunięciem.
Planowane mechanizmy bezpieczeństwa będą po-
zwalały m.in. na ochronę informacji przez ich szyfro-

wanie oraz zapewnienie anonimowości osoby w przy-
padkach, gdy będzie to możliwe. Zostaną także udo-
skonalone obecne mechanizmy audytu, kontroli
dostępu do danych oraz rejestracji udostępniania
informacji.
Jak zaznaczono powyżej, przyjęty docelowo model
bezpieczeństwa w części będzie niejawny, co też jest
elementem podnoszącym poziom ochrony danych
obywateli.
Ponadto należy wskazać, że zidentyfikowano moż-
liwe przeszkody w realizacji celów strategicznych
projektu określonych jako stworzenie systemu zarzą-
dzania danymi osobowymi zapewniającego referen-
cyjność rejestrów państwowych, stworzenie systemu
elektronicznego poświadczenia tożsamości i zarzą-
dzania statusem dowodu oraz zwiększenia jakości
usług publicznych świadczonych drogą elektronicz-
ną. Wśród nich wymienić należy przede wszystkim
brak skutecznych metod wdrażania usług publicz-
nych. Udostępnione w ramach realizowanych w MSWiA
projektów mechanizmy pozwalają każdemu organowi
administracji publicznej na prezentowanie swoich
usług dla obywatela w jeden spójny sposób oraz na
wykorzystanie nowego dowodu jako mechanizmu
do uwierzytelniania w kontaktach z administracją
realizowanych drogą elektroniczną. Efektywność wy-
korzystania tych mechanizmów dla podłączania sys-
temów dziedzinowych zależeć będzie od poszczegól-
nych organów administracji publicznej, natomiast
wypracowanie skutecznych metod wdrażania usług
publicznych planuje się osiągnąć w kolejnym etapie
rozwoju elektronicznej Platformy Usług Administra-
cji Publicznej (ePUAP).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie przekazania
urzędom marszałkowskim
kompetencji urzędów wojewódzkich
zgodnie ze stanowiskiem premiera
Donalda Tuska zawartym w exposé
z dnia 23 listopada 2007 r. (6536)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
571
-6536/08) przekazującego interpelację posłów na
Sejm RP pana Lucjana Karasiewicza oraz Jerzego
Polaczka w sprawie przekazania urzędom marszał-
kowskim kompetencji urzędów wojewódzkich zgod-
nie ze stanowiskiem premiera Donalda Tuska zawar-
tym w exposé z dnia 23 listopada 2007 r., z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie należy zauważyć, iż dokończenie re-
form administracyjnych, w tym kontynuacja rozpo-
czętego w 1989 r. procesu decentralizacji zadań i fi-
nansów publicznych oraz wzmacniania roli samorzą-
du terytorialnego w kształtowaniu rozwoju społecz-
no-gospodarczego państwa, jest priorytetem działań
rządu.
Prawną i merytoryczną podstawę podejmowanych
działań stanowi uchwała nr 13 Rady Ministrów
z 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia prac
w tym zakresie (M. P. Nr 8, poz. 99). Przedmiotowa
uchwała wskazuje jako główne zadania:
— dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową i samorządową;
— dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych i cen-
tralnych organów administracji rządowej;
— przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
W ramach realizacji zadania dokończenia reformy
decentralizacyjnej i uporządkowania podziału kom-
petencji między administracją rządową i samorządo-
wą w dniu 19 grudnia 2008 r. Sejm RP uchwalił:
— ustawę o zmianie niektórych ustaw w związku
ze zmianami w organizacji i podziale zadań admini-
stracji publicznej w województwie (tzw. ustawa kom-
petencyjna; druk sejmowy nr 1073);
— ustawę o wojewodzie i administracji rządowej
w województwie (druk sejmowy nr 1072).
W tzw. ustawie kompetencyjnej przewiduje się
przekazanie do jednostek samorządu województwa
zadań wojewody w zakresie koordynacji działań wo-
bec kombatantów, zmierzających do integracji środo-
wisk kombatanckich, zadania z zakresu wydawania
zezwoleń na prowadzenie prywatnej praktyki psycho-
logicznej, zadania z zakresu ochrony przyrody, a tak-
że przeciwdziałania narkomanii i nadzoru nad pro-
wadzeniem działalności w zakresie demontażu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji. Ponadto do samorzą-
du województwa przekazane zostanie prowadzenie
ośrodków doradztwa rolniczego.
Przygotowywane w ramach dokończenia reformy
administracji publicznej zmiany zmierzają też do
ograniczenia roli wojewodów do reprezentowania
Rady Ministrów w województwie, sprawowania nad-
zoru ogólnego nad samorządem terytorialnym, wy-
konywania kontroli gospodarowania mieniem pań-
stwowym w województwie, pełnienia funkcji organu
odpowiedzialnego za zarządzanie kryzysowe oraz
572
stan porządku publicznego i bezpieczeństwa zbioro-
wego.
Powyższe rozwiązania wpisują się w przyjętą
w programie rządu zasadę zakładającą, iż konieczne
jest kontynuowanie przywracania samorządowi ran-
gi, która przypada władzom regionalnym i lokalnym
w Europie, gdzie są one znaczącym partnerem rzą-
dów centralnych w osiąganiu ważnych celów społecz-
nych. Potrzebne jest zatem z jednej strony wzmocnie-
nie podstaw majątkowych samorządu, a z drugiej
doposażenie go w zadania i kompetencje, które po-
zwolą na odgrywanie roli prawdziwego gospodarza
na swoim terenie. Przyjęte rozwiązania prawne za-
warte w ww. ustawie stanowią zatem kolejny krok
w procesie decentralizacji zadań publicznych. W tym
celu proponuje się dalsze przekazanie przede wszyst-
kim samorządowi województwa kompetencji i zadań
aktualnie wykonywanych przez wojewodów. Część
kompetencji przekazana zostanie również do samo-
rządu gminnego. W ustawie przyjęto, że nadrzędną
rolę pełni konstytucyjna zasada subsydiarności pań-
stwa, co oznacza, iż uprawnienia winny być przypi-
sane do najniższego szczebla administracji będącego
w stanie efektywnie zrealizować postawione zadania.
Ponadto założono, że przekazywane zadania i kom-
petencje co do zasady powinny być przejmowane
przez samorząd jako zadania własne.
Zauważyć należy, że ww. ustawa nie zawiera
zmian w strukturze dochodów samorządu terytorial-
nego. Jest to związane z opracowywaną komplekso-
wą regulacją dotyczącą decentralizacji finansów pu-
blicznych, która wejdzie jednak w życie prawdopo-
dobnie dopiero od 2010 r. W tym kontekście należy
zwrócić uwagę na przepis ustawy, zgodnie z którym
jednostki samorządu terytorialnego będą otrzymy-
wały z budżetu państwa dotacje na realizację przej-
mowanych od dnia 1 kwietnia 2009 r. zadań wła-
snych, realizowanych dotychczas przez jednostki
administracji rządowej oraz przez jednostki samorzą-
du terytorialnego jako zadania z zakresu administra-
cji rządowej (vide: art. 38 ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie). Dotacje te ustalane będą zgodnie z zasa-
dami przyjętymi w budżecie państwa do określania
wydatków podobnego rodzaju. Celem tego przepisu
jest zapewnienie jednostkom samorządu terytorial-
nego środków finansowych na realizację przejmowa-
nych zadań w takiej samej wysokości, jaką otrzymy-
wałyby na te zadania jednostki administracji rządo-
wej, gdyby zadania pozostawały nadal zadaniami
tejże administracji oraz gdyby zadania nadal pozo-
stawały zadaniami jednostek samorządu terytorial-
nego, ale były przez nie realizowane jako zadania
z zakresu administracji rządowej.
Zgodnie z wyliczeniami zawartymi w ocenie skut-
ków regulacji do omawianej ustawy wskazano, że na
zadania przewidziane do przekazania do jednostek
samorządu terytorialnego w 2008 r. zaplanowano
następujące wydatki i etaty: w ustawie budżetowej
na rok 2008 w budżetach wojewodów zaplanowane
zostały wydatki w łącznej wysokości 196 515 tys. zł,
z tego wydatki bieżące 194 316 tys. zł, wydatki ma-
jątkowe 2 199 tys. zł. Kwota ta uwzględnia wydatki
skalkulowane przez:
— wojewodów – 967 tys. zł na obsługę realizacji
zadań przekazywanych. Zadania te w zakresie dzia-
łu 750 Administracja publiczna w 2008 r. realizowa-
ne są przez 23,8 etatu;
— ministra finansów – 195 548 tys. zł, z tego na
zadania:
a) w zakresie zadań wynikających z ustawy o ochro-
nie przyrody finansowanych z działu 925 (Ogrody
botaniczne i zoologiczne oraz naturalne obszary i obiek-
ty chronionej przyrody) – łącznie 27 669 tys. zł, z te-
go w rozdziale 92502 Parki krajobrazowe 27 109 tys.
zł (wydatki bieżące 25 010 tys. zł i wydatki majątko-
we 2 099 tys. zł) i w rozdziale 92503 (Rezerwaty
i pomniki przyrody) – 560 tys. zł (tj. ok. 1/3 część
wydatków bieżących zaplanowanych w tym rozdzia-
le). Na realizację przewidzianych do przekazania za-
dań zaplanowano 642 etaty,
b) w zakresie zadań wynikających z ustawy o jed-
nostkach doradztwa rolniczego finansowanych z dzia-
łu 010: Rolnictwo i łowiectwo, rozdział 01002 (Woje-
wódzkie ośrodki doradztwa rolniczego) – 167 879 tys.
zł, z tego wydatki bieżące 167 779 tys. zł, wydatki
majątkowe 100 tys. zł.
Minister zdrowia wskazał kwotę 779 393 tys. zł
na zadania Państwowej Inspekcji Sanitarnej – z kwo-
ty tej na zadania realizowane przez wojewódzkie sta-
cje sanitarno-epidemiologiczne przypada 203 604 tys.
zł, z tego wydatki bieżące 200 372 tys. zł, wydatki
majątkowe 3232 tys. zł, oraz na powiatowe stacje sa-
nitarno-epidemiologiczne 575 789 tys. zł, z tego wy-
datki bieżące 573 727 tys. zł, wydatki majątkowe
2 062 tys. zł. Kwota 2062 tys. zł obejmuje wydatki na
zadanie PN. Budowa siedziby PSSE w Radomiu o war-
tości kosztorysowej 3573 tys. zł (w cenach 2008 r.)
i okresie realizacji 2007–2010.
Przewidziane do przekazania zadania w 2008 r.
realizowane są przez 17 393 etaty, z tego w wojewódz-
kich stacjach sanitarno-epidemiologicznych – 4106
etatów, a w powiatowych – 13 287 etatów.
Ponadto na realizację zadań z zakresu pomocy
społecznej, które planuje się przekazać gminom jako
zadania własne o charakterze obowiązkowym,
w 2008 r. zaplanowano dotację w wys. 919 701 tys. zł
(w kwocie tej uwzględniono środki na zadania doty-
czące prowadzenia środowiskowych domów samopo-
mocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi oraz
usług opiekuńczych dla tych osób, które to zadania
na obecnym etapie prac sejmowych nad projektem
mają pozostać zadaniami z zakresu administracji
rządowej).
Należy podkreślić, że w związku ze zmianami,
jakie wprowadzono w trakcie prac sejmowych nad
przedmiotową ustawą, oraz wobec utworzenia regio-
nalnych dyrekcji ochrony środowiska, które przejęły
część pracowników i mienia od wojewodów i z parków

krajobrazowych, a także w związku z tym, iż prze-
kazanie zadań i kompetencji do jednostek samorządu
terytorialnego nastąpi nie – jak pierwotnie planowa-
no – z dniem 1 stycznia 2009 r., ale dopiero od dnia
1 kwietnia 2009 r., powyższe szacunki ulegną nie-
znacznym zmianom, do dokonania których właściwy
jest minister finansów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie systemu prewencji
przestępczości pospolitej,
systemów ratownictwa, ochrony ludności
oraz zarządzania kryzysowego
zapowiedzianych w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
(6537)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6537/08) przekazującego interpelację posłów na
Sejm RP pana Lucjana Karasiewicza i pana Jerzego
Polaczka w sprawie systemu prewencji przestępczo-
ści pospolitej, systemów ratownictwa, ochrony lud-
ności oraz zarządzania kryzysowego zapowiedzia-
nych w exposé prezesa Rady Ministrów Donalda Tu-
ska z dnia 23 listopada 2007 r., z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Odnosząc się do kwestii realizacji i funkcjonowa-
nia scentralizowanego i skoordynowanego systemu
prewencji wobec przestępczości pospolitej, podkreślić
należy, iż na poziomie krajowym zapobieganie prze-
stępczości jest domeną odpowiedzialności państwa,
natomiast na poziomie lokalnym istotną rolę w tej
dziedzinie odgrywają: samorząd terytorialny, orga-
nizacje pozarządowe i inne instytucje społeczeństwa
obywatelskiego. Dlatego też przy realizacji powyższe-
go założenia koniecznym jest doskonalenie mechani-
zmów współpracy pomiędzy poszczególnymi szcze-
blami administracji publicznej, i to w zakresie zarów-
no szybkiego reagowania na wszelkie przejawy naru-
szenia prawa, jak i poprawy bezpieczeństwa, przy
jednoczesnym stworzeniu scentralizowanego i skoor-
dynowanego systemu prewencji wobec przestępczości
573
pospolitej. To z kolei wymaga współdziałania w za-
kresie wymiany informacji i wypracowania form
działalności prewencyjnej. Skoordynowane działania
wielu podmiotów na rzecz bezpieczeństwa i porządku
publicznego opierają się na zasadach partnerstwa
i dialogu społecznego. Rola Policji w tym zakresie
stanowi realizację oczekiwań społeczeństwa w obsza-
rze zapewnienia poczucia bezpieczeństwa.
Sygnały społeczne muszą być stałym, równopraw-
nym, jeśli nie istotniejszym, obok danych statystycz-
nych, źródłem informacji o realnym zagrożeniu bez-
pieczeństwa na określonym terenie, a podejmowane
kompleksowe działania – budować realne poczucie
bezpieczeństwa społeczności lokalnych. Dlatego też
zmieniono katalog podstawowych zadań nie tylko
dzielnicowych, ale wszystkich policjantów służby pre-
wencyjnej, którzy muszą być otwarci na kontakt ze
społeczeństwem.
Ważne jest również dążenie do aktywizacji i ko-
ordynacji podejmowanych działań na rzecz bezpie-
czeństwa przez poszczególne podmioty, jednak z za-
chowaniem ich integralności i suwerenności. Policja
w tym systemie odgrywa rolę inicjującą i koordynu-
jącą szczególnie w odniesieniu do jednostek samorzą-
du terytorialnego. Wprowadzone rozwiązania, aby
były skuteczne i spełniały oczekiwania społeczne,
muszą być realizowane na poziomie lokalnym.
Mając na uwadze realizację powyższych celów,
w ciągu ostatniego roku były podejmowane działa-
nia, które zmierzały do:
— decentralizacji działań prewencyjnych i ochro-
ny porządku publicznego z jednoczesnym wsparciem
i koordynacją tych działań ze strony administracji
rządowej,
— funkcjonowania systemu bezpieczeństwa pu-
blicznego w oparciu o potrzeby i odczucia społeczno-
ści lokalnych,
— wzmocnienia roli samorządu w zakresie ochro-
ny bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Zadania realizowane w przedmiotowym za-
kresie:
1. Aktywizacja jednostek samorządu terytorial-
nego na rzecz poprawy bezpieczeństwa i porządku
publicznego poprzez wzmocnienie ich pozycji w za-
rządzaniu bezpieczeństwem lokalnym. W ramach
rządowego programu ograniczania przestępczości
i aspołecznych zachowań „Razem bezpieczniej” w MSWiA
w ubiegłym i bieżącym roku dokonano podziału re-
zerwy celowej w wysokości 3 mln zł, zabezpieczonej
w budżecie państwa na projekty do realizacji przez
jednostki samorządu terytorialnego oraz organizacje
pozarządowe w następujących obszarach: bezpie-
czeństwo w miejscach publicznych i w miejscu za-
mieszkania, przemoc w rodzinie, bezpieczeństwo
w szkole, bezpieczeństwo w ruchu drogowym, bezpie-
czeństwo w działalności gospodarczej, ochrona dzie-
dzictwa narodowego. W 2009 r. planowane jest zwięk-
szenie środków w ramach rezerwy celowej na dofi-
nansowanie projektów lokalnych.
574
2. Analiza działania podmiotów odpowiedzial-
nych za realizację zadań z zakresu ochrony bezpie-
czeństwa i porządku publicznego na szczeblu powia-
tu. W tym celu w 2008 r. została skierowana do
wszystkich przewodniczących komisji bezpieczeń-
stwa i porządku, działających na podstawie art. 38a
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie po-
wiatowym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.), ankieta na temat prac komisji bezpie-
czeństwa i porządku zatytułowana „Arkusz kierun-
kowych informacji o pracy komisji bezpieczeństwa
i porządku”. Założeniem tego projektu było zidenty-
fikowanie problemów, z jakimi spotykają się komisje
bezpieczeństwa i porządku na poziomie powiatu. Wy-
niki ankiety będą stanowić w przyszłym roku punkt
wyjścia do działań, które zaktywizują funkcjonowa-
nie działań na szczeblu powiatu na rzecz przeciw-
działania przestępczości pospolitej.
3. Uruchomienie, wspólnie z Wyższą Szkołą Po-
licji w Szczytnie, cyklicznych szkoleń dla przedstawi-
cieli strony samorządowej oraz jednostek terenowych
Policji w ramach programów „Razem bezpieczniej”
i „Daphne III”. Szkolenie to przygotowuje członków
komisji właściwej do spraw bezpieczeństwa i porząd-
ku do realizacji zadań związanych z inicjowaniem
i organizowaniem działań zapobiegających popełnia-
niu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom krymi-
nogennym, rozpoznawaniem i przeciwdziałaniem za-
grożeniom oraz przyczynom ich powstawania, a tak-
że tworzeniem powiatowych programów zapobiega-
nia przestępczości. Z powyższych względów do udzia-
łu w szkoleniu zapraszani są członkowie komisji
bezpieczeństwa i porządku, w skład której wchodzą
m.in. przedstawiciele samorządu terytorialnego oraz
policjanci.
4. Systematyczna współpraca ze strażami gmin-
nymi (miejskimi), m.in. poprzez funkcjonujący przy
ministrze spraw wewnętrznych i administracji Ze-
spół do Spraw Współpracy ze Strażami Gminnymi
(Miejskimi). Współpraca koncentrowała się przede
wszystkim na przygotowaniu projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o strażach gminnych, której celem jest
wzmocnienie roli straży miejskich/gminnych w sys-
temie bezpieczeństwa lokalnego, co powinno umoż-
liwić skuteczniejszą walkę z przestępczością pospo-
litą. Projekt aktualnie jest w toku prac parlamen-
tarnych.
5. W ramach dialogu społecznego − zlecenie or-
ganizacjom pozarządowym zadania „Przeciwdziała-
nie radykalizacji zachowań dzieci i młodzieży” (kwo-
ta dofinansowania 100 tys. zł). MSWiA wspiera rów-
nież merytorycznie podejmowane przez trzeci sektor
działania i inicjatywy zmierzające do poprawy bez-
pieczeństwa i porządku publicznego.
Ponadto, na podstawie zalecenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji w sprawie organizacji
działań administracji rządowej na rzecz poprawy
bezpieczeństwa podczas wypoczynku w okresie let-
nim pn. „Bezpieczne wakacje”, wojewodowie jako ko-
ordynatorzy akcji podjęli działania zmierzające do
realizacji zadań przez służby odpowiedzialne za bez-
pieczeństwo, administrację zespoloną oraz zaintere-
sowane jednostki samorządu terytorialnego w woje-
wództwie. Bezpieczne wakacje były głównie realiza-
cją wspólnych inicjatyw ww. podmiotów z organiza-
cjami pozarządowymi i instytucjami organizującymi
wypoczynek dzieciom i młodzieży w następujących
obszarach: bezpieczeństwo na drogach, bezpieczeń-
stwo w miejscu wypoczynku, bezpieczeństwo w miej-
scu zamieszkania. Realizacji zadań w powyższych
obszarach towarzyszyły zintegrowane działania
wszystkich formacji nadzorowanych przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji, wsparte dzia-
łaniami administracji rządowej i samorządu teryto-
rialnego. Partnerem współpracy była m.in. Żandar-
meria Wojskowa, Straż Ochrony Kolei, a także stra-
że gminne/miejskie.
W celu wypracowywania wspólnych kierunków
działań w obszarach najbardziej zagrożonych prze-
stępczością pospolitą MSWiA uczestniczyło w pra-
cach międzyresortowych zespołów, które przygoto-
wują zmiany ustaw, np. ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U.
Nr 180, poz. 1493) w ramach Zespołu Monitorujące-
go Realizację Krajowego Programu Przeciwdziałania
Przemocy w Rodzinie (przy ministrze pracy i polity-
ki społecznej), ustawy z dnia 26 października 1982 r.
o postępowaniu w sprawach nieletnich (t.j. Dz. U.
z 2002 r. Nr 11, poz. 109, z późn. zm.) (przy ministrze
sprawiedliwości), bądź monitorują lub opracowują
programy rządowe − zespół roboczy do spraw moni-
torowania, wdrażania i realizacji Krajowego Progra-
mu Przeciwdziałania Narkomanii przy ministrze
zdrowia, Zespół do Spraw Opracowania Krajowego
Programu na Rzecz Ofiar Przestępstw (przy mini-
strze sprawiedliwości), Zespół do Spraw Przeciwdzia-
łania Dyskryminacji Nieletnich w Elektronicznych
Środkach Masowego Przekazu (Kancelaria Prezesa
Rady Ministrów).
W odniesieniu do działań na rzecz bezpieczeń-
stwa w ruchu drogowym wskazać należy, iż różno-
rodność i wielopłaszczyznowość, a jednocześnie spe-
cyfika zadań, które są realizowane przez Policję ru-
chu drogowego, konieczność wypracowywania jed-
nolitych dla całego kraju rozwiązań dotyczących tej
problematyki, zdecydowały o przywróceniu (maj
2008 r.) w strukturach KGP Biura Ruchu Drogowe-
go jako scentralizowanego ośrodka organizującego
i nadzorującego działalność funkcjonariuszy Policji
ruchu drogowego (a także innych pionów Policji wy-
konujących zadania w powyższym zakresie) na niż-
szych szczeblach wykonawczych. Niezbędna jest
bowiem zmiana podejścia do problematyki bezpie-
czeństwa ruchu drogowego na szczeblu centralnym,
która pozwoli w sposób czytelny, sprawny i efektyw-
ny zarządzać policyjną służbą ruchu drogowego.
Działania realizowane w przedmiotowym za-
kresie:
1. Opracowanie systemu automatycznego nadzo-
ru nad ruchem drogowym. Obecnie w Sejmie RP

trwają prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy
Prawo o ruchu drogowym, których efektem ma być
wdrożenie w życie systemu automatycznego nadzoru
nad ruchem drogowym. Przy stale rosnącej liczbie
pojazdów poruszających się po polskich drogach oraz
utrzymującej się wciąż liczbie ponad 5 tys. osób, któ-
re giną co roku w wypadkach drogowych, jedynie
nowoczesne, sprawdzone i systemowe rozwiązania
mogą przyczynić się do zdecydowanej poprawy bez-
pieczeństwa na polskich drogach. System automa-
tycznego nadzoru nad ruchem drogowym pozwoli na
efektywne wykorzystanie urządzeń samoczynnie re-
jestrujących określone zachowania kierowców, a szyb-
ki i uproszczony tryb egzekwowania naruszeń wpły-
nie na redukcję rzeczywistej prędkości ruchu oraz
wzrost świadomości kierujących o nieuchronności
kary. System będzie usytuowany w strukturach In-
spekcji Transportu Drogowego, co pozwoli dodatko-
wo na odciążenie ok. 500 policjantów ruchu drogowe-
go od zadań biurowych i skierowanie ich do pracy
bezpośrednio na drodze.
2. Prowadzenie kampanii profilaktyczno-eduka-
cyjnych. Jednym z nieodłącznych elementów prowa-
dzonej polityki w tym zakresie muszą być i są reali-
zowane działania edukacyjne, i to nie tylko wśród
najmłodszych uczestników ruchu. Kampanie społecz-
ne adresowane do różnych grup uczestników ruchu
drogowego realizowane są przy współpracy następu-
jących podmiotów: MSWiA, Policja (,,Rowerem bez-
piecznie do celu”, w ramach programu,,Razem bez-
pieczniej”), KRBRD (,,Włącz myślenie”, ukierunko-
wanej na pasy, alkohol, prędkość), GDDKiA (,,Drogi
zaufania”, ukierunkowane na redukcję osób zabitych
na drogach krajowych), PKP PLK SA (,,Bezpieczny
przejazd – zatrzymaj się i żyj”). W 2008 r. wspólnie
z MSWiA przeprowadzono konkurs dla jednostek sa-
morządu terytorialnego na projekt „Miasteczka ru-
chu drogowego”.
3. Podejmowanie inicjatyw legislacyjnych. Do naj-
ważniejszych projektów legislacyjnych będących w fa-
zie realizacji należy zaliczyć projekty dotyczące:
— systemu automatycznego nadzoru nad ruchem
drogowym,
— dostosowania regulacji prawnych do skutecz-
nego egzekwowania prawa w zakresie parkowania
pojazdów na miejscach przeznaczonych dla osób nie-
pełnosprawnych,
— zmiany taryfikatora,
— wyłączenia potrzeby usuwania pojazdów na
parking za brak ubezpieczenia OC podczas kontroli
drogowej,
— uregulowania obszaru dotyczącego dróg we-
wnętrznych i stref zamieszkania.
W najbliższym czasie zostanie opracowany rów-
nież projekt przepisów prawnych umożliwiających
opłacanie mandatów karnych za pomocą kart płat-
niczych. Warto również zauważyć, iż niezależnie od
realizacji zadań na poziomie krajowym Polska bierze
czynny udział na forum UE w pracach nad projektem
dyrektywy wprowadzającej ułatwienia w transgra-
575
nicznym egzekwowaniu prawa dotyczącego bez-
pieczeństwa ruchu drogowego, której celem nad-
rzędnym jest poprawa bezpieczeństwa na drogach
całej UE.
Nawiązując do kwestii realizacji systemu ratow-
nictwa, ochrony ludności i zarządzania kryzysowego,
wskazać należy, iż w zakresie systemu powiadamia-
nia ratunkowego (integrującego krajowy system ra-
towniczo-gaśniczy i system Państwowego Ratownic-
twa Medycznego) aktualnie trwają w Senacie RP
prace nad nowelizacją ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r.
o ochronie przeciwpożarowej (t.j. Dz. U. z 2002 r.
Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.), wprowadzającej tak-
że zmiany m.in. w ustawie z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia
16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U.
Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) − projekt ustawy
o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej oraz
niektórych innych ustaw. Istotą nowelizacji jest na-
łożenie na administrację rządową zadania utworze-
nia wojewódzkich centrów powiadamiania ratunko-
wego, które będą nadzorować i koordynować funk-
cjonowanie centrów powiadamiania ratunkowego
przyjmujących zgłoszenia na numery alarmowe, w tym
numer alarmowy 112, a także same przyjmować tzw.
zgłoszenia nadmiarowe, których nie będą w stanie
obsłużyć centra powiadamiania ratunkowego two-
rzone na poziomie lokalnym. Centra powiadamiania
ratunkowego, tak na poziomie wojewódzkim, jak
i lokalnym, będą integrować działalność podmiotów
i służb realizujących zadania w ramach systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne i krajowego sys-
temu ratowniczo-gaśniczego. Koncepcja budowy sys-
temu powiadamiania ratunkowego przewiduje rów-
nież integrację ze stanowiskiem lekarza koordynato-
ra ratownictwa medycznego, który ma funkcjonować
w ramach wojewódzkiego centrum powiadamiania
ratunkowego, oraz współpracę z centrami zarządza-
nia kryzysowego. Natomiast centra powiadamiania
ratunkowego, oprócz ww. funkcji przyjmowania zgło-
szeń, będą również miejscem dysponowania sił i środ-
ków służb ustawowo powołanych do niesienia pomo-
cy (Policja, pogotowie ratunkowe, Państwowa Straż
Pożarna).
Ponadto MSWiA podjęło prace nad projektami
ustaw regulujących kwestie ratownictwa górskiego
i wodnego. Potrzeba wdrożenia nowych, systemo-
wych rozwiązań w tym zakresie wynika przede
wszystkim z konieczności zapewnienia właściwego
poziomu bezpieczeństwa osób uprawiających turysty-
kę, rekreację ruchową i sportową w górach i nad wo-
dami. Ponieważ obecny stan prawny w zakresie ra-
townictwa górskiego i wodnego to rozproszone i nie-
kompletne rozwiązania organizacyjno-prawne, czę-
ściowo nieprzystające do obecnych zagrożeń związa-
nych z uprawianiem turystyki, rekreacji ruchowej
i sportowej w górach i nad wodami, przyjęto do re-
alizacji projekty ustaw, które określą:
576
1) podmioty odpowiedzialne za ratownictwo gór-
skie i wodne, zakres ich obowiązków i uprawnień
oraz zasady ich finansowania;
2) obowiązki osób fizycznych uprawiających re-
kreację ruchową, sport i turystykę w górach i nad
wodami;
3) zadania organów administracji rządowej, sa-
morządu terytorialnego, dyrekcji parków narodo-
wych i krajobrazowych i innych podmiotów odpowie-
dzialnych za zapewnienie warunków bezpieczeństwa
w górach i nad wodami oraz obowiązki osób praw-
nych i fizycznych prowadzących działalność w zakre-
sie rekreacji, sportu i turystyki na tych obszarach;
4) warunki bezpieczeństwa osób fizycznych upra-
wiających rekreację ruchową, sport i turystykę
w górach i nad wodami.
Konstruując stosowne regulacje, przyjęto, że upra-
wianie turystyki i rekreacji ruchowej oraz sportu
w górach i nad wodami stanowi niezaprzeczalne pra-
wo każdego obywatela. Odpowiedzialność za ewen-
tualne skutki niewłaściwego zachowania się w gó-
rach i nad wodami ponosi sam obywatel. Natomiast
wspieranie aktywności obywateli ze strony państwa
winno być związane wyłącznie z zapewnieniem na-
rzędzi prawnych gwarantujących obywatelom uzy-
skanie pomocy w przypadku zagrożenia ich życia lub
zdrowia. Zakłada się, że prace nad opracowaniem
projektów ustaw zostaną zakończone w grudniu
2008 r., a przyjęte w nich rozwiązania częściowo za-
czną obowiązywać już w sezonie letnim i zimowym
2009 r.
Wskazać również należy, iż w resorcie spraw we-
wnętrznych i administracji rozpoczęły się prace nad
projektem ustawy o ochronie ludności. Z uwagi na to,
że nie wszystkie zagadnienia związane z tą tematyką
zostały uwzględnione w obowiązujących aktach
prawnych, istnieje potrzeba wypełnienia tej luki. Do
kwestii, które wymagają uregulowania, należą: po-
moc humanitarna, alarmowanie i ostrzeganie ludno-
ści oraz szkolenia dla ludności i programy dotyczące
ochrony ludności stanowiące element obowiązkowej
edukacji dzieci i młodzieży w szkołach. Ustawa po-
winna regulować również sprawy takie, jak: wzajem-
ne relacje służb i organizacji ratowniczych oraz za-
sady ich uczestnictwa w działaniach ratowniczych,
rozumianych jako czynności podejmowane w celu
ochrony życia, zdrowia, mienia i środowiska. Pozo-
stałe obszary systemu ochrony ludności pozostają
w zakresie kompetencji podmiotów i organów admi-
nistracji publicznej, które realizują odpowiednie za-
dania na podstawie odrębnych aktów prawnych.
Aktualnie trwają także prace nad nowelizacją
ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kry-
zysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590). W dniu 11 grudnia
2008 r. projekt nowelizacji wskazanej ustawy był
przedmiotem prac Stałego Komitetu Rady Ministrów
i w najbliższym czasie zostanie przedstawiony do roz-
patrzenia Radzie Ministrów.
Jednocześnie informuję, że w zakresie ratownic-
twa koszty związane z utworzeniem wojewódzkich
centrów powiadamiania ratunkowego (adaptacja bu-
dynków i ich wyposażenie w sprzęt biurowy i telein-
formatyczny) mają być pokryte z budżetu państwa,
a konkretnie z rezerwy celowej na Państwowe Ra-
townictwo Medyczne. To zadanie zostało również
zgłoszone do refundacji kosztów w wysokości 85%
poniesionych i udokumentowanych nakładów z Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
(zadanie: Budowa i wyposażenie wojewódzkich cen-
trów powiadamiania ratunkowego). Budowa sieci
łączy teleinformatycznej zostanie sfinansowana z bu-
dżetu Policji, która uzyskała na ten cel dofinansowa-
nie w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”.
W odniesieniu do ratownictwa górskiego i wodne-
go nowe regulacje zasadniczo nie będą wymagały
zwiększonych nakładów na finansowanie działalno-
ści GOPR, TOPR i WOPR. Zakłada się utrzymanie
dotychczasowej praktyki finansowania lub dofinan-
sowania zadań ratownictwa górskiego i wodnego
w ramach dotacji celowych, których wielkość okre-
ślana jest ustawą budżetową w części 42: Sprawy
wewnętrzne, dział 754: Bezpieczeństwo publiczne
i ochrona przeciwpożarowa, rozdział 75415: Zadania
ratownictwa górskiego i wodnego. Nowym rozwiąza-
niem jest stworzenie narzędzi prawnych umożliwia-
jących innym organom administracji rządowej oraz
samorządowej współuczestniczenie w dofinansowa-
niu lub finansowaniu tych zadań. Podkreślić jednak
należy, że przyjęte rozwiązanie nie będzie miało cha-
rakteru obowiązku, w związku z czym projektowane
ustawy nie spowodują skutków finansowych dla bu-
dżetów ww. organów.
Z kolei sposób finansowania realizacji ustawy
o zarządzaniu kryzysowym został opracowany w cza-
sie prac nad ustawą jeszcze w 2006 r. i 2007 r., tj.
przed uchwaleniem ustawy przez Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej. Obecnie proponowane zmiany nie spo-
wodują znaczących zmian w finansowaniu przedsię-
wzięć dotyczących zarządzania kryzysowego, a w nie-
których przypadkach (możliwość tworzenia wspól-
nych centrów zarządzania kryzysowego dla powia-
tów ziemskich i miast na prawach powiatu czy opar-
cie centrów na istniejących strukturach służb, in-
spekcji i straży) możliwe są nawet oszczędności.
W kwestii decentralizacji wskazanych systemów
pragnę poinformować, iż w odniesieniu do systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne, w ramach któ-
rego będzie funkcjonował system przyjmowania zgło-
szeń na numer 112, podstawowa obsługa zgłoszeń ma
mieć miejsce na poziomie lokalnym, tzn. powiatu lub
więcej niż jednego powiatu, natomiast na szczeblu
województwa mają być realizowane przede wszyst-
kim zadania nadzorcze i koordynujące.
W odniesieniu do ochrony ludności zadania z tego
zakresu zostaną w możliwie jak największym stopniu
zdecentralizowane. Z kolei w obszarze zarządzania
kryzysowego, zgodnie z ustawą o zarządzaniu kry-
zysowym, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
zarządzanie kryzysowe sprawuje Rada Ministrów, co

automatycznie wprowadza pewien stopień scentrali-
zowania. Zgodnie jednak z innymi przepisami usta-
wy system jest oparty na funkcjonowaniu wojewódz-
kich i powiatowych centrów zarządzania kryzysowe-
go, co sprowadza kwestie monitorowania zagrożeń
i reagowania do szczebla lokalnego administracji te-
renowej.
Odnosząc się do kwestii wpływu wskazanych roz-
wiązań na swobody i wolności obywateli, należy za-
uważyć, iż zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej
Polskiej „Ograniczenia w zakresie korzystania z kon-
stytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane
tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne
w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeń-
stwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony
środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo
wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie
mogą naruszać istoty wolności i praw”. Obecnie
istnieją trzy sytuacje, kiedy można zgodnie z pra-
wem ograniczyć wolności i prawa człowieka i oby-
watela. Są to stany nadzwyczajne, określone w Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a skonkretyzowa-
ne w ustawach:
— z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym
oraz o kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbroj-
nych i zasadach jego podległości konstytucyjnym or-
ganom Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 156,
poz. 1301, z późn. zm.),
— z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym
(Dz. U. Nr 113, poz. 985, z późn. zm.),
— z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski ży-
wiołowej (Dz. U. Nr 62, poz. 558, z późn. zm.).
Wskazać przy tym należy, iż nowe regulacje z za-
kresu funkcjonowania systemu ratownictwa w ogóle
nie będą ingerować w swobody i wolności obywateli.
W zakresie funkcjonowania zarządzania kryzysowe-
go i ochrony ludności istniejące uregulowanie oraz
przepisy, które zostaną ustanowione, będą stanowiły
ograniczenie ww. swobód jedynie w zakresie ustano-
wionym w powyższych aktach prawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
577
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzianej w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
strategii społeczeństwa obywatelskiego (6538)
W odpowiedzi na pismo z dnia 28 listopada 2008 r.,
przekazujące interpelację panów Lucjana Karasiewi-
cza i Jerzego Polaczka, posłów na Sejm RP, w sprawie
strategii społeczeństwa obywatelskiego (sygn. SPS-
-023-6538/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Nadrzędną zasadą polityki publicznej w zakresie
wspierania społeczeństwa obywatelskiego jest posza-
nowanie ciągłości procesów budowy tego społeczeń-
stwa. Jednocześnie konieczne jest, w oparciu o stra-
tegiczne dokumenty, wykorzystanie szans poprzez
prawne, instytucjonalne i finansowe wsparcie inicja-
tyw obywatelskich. Te idee przyświecały wszystkim
podmiotom i instytucjom zaangażowanym w budo-
wanie, konsultowanie i akceptację „Strategii wspie-
rania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego 2009–
–2015” oraz stały się przyczynkiem dla rozpoczęcia
dyskusji nt. koncepcji kolejnej strategii.
„Strategia wspierania rozwoju społeczeństwa
obywatelskiego (SWRSO) 2009–2015”
Aby zwiększyć uczestnictwo obywateli w życiu
publicznym oraz ustabilizować na najbliższe kilka lat
funkcjonowanie III sektora, 4 listopada 2008 r. rząd
przyjął „Strategię wspierania rozwoju społeczeństwa
obywatelskiego na lata 2009–2015” (aktualizacja
„Strategii wspierania rozwoju społeczeństwa obywa-
telskiego 2007 – 2013”).
SWRSO pomyślana została jako długofalowy do-
kument mający na celu kształtowanie procesu roz-
woju społeczeństwa obywatelskiego.
Cele strategii:
1. Osiągnięcie optymalnego poziomu uczestnic-
twa obywateli w życiu publicznym – jako warunek
konieczny stworzenia trwałych podstaw dla podmio-
towej aktywności obywateli i ich wspólnot w kształ-
towaniu rozwoju społecznego, wzrostu gospodarcze-
go i kultury politycznej;
2. Ilościowy i jakościowy rozwój instytucji spo-
łeczeństwa obywatelskiego – jako wyraz obiektyw-
nej konieczności wzmocnienia organizacji pozarzą-
dowych, integracji społecznej i podmiotów ekono-
mii społecznej oraz form i sposobów ich funkcjono-
wania
3. Stworzenie podstaw funkcjonowania dobrego
państwa – jako zwieńczający konstrukcję społeczeń-
stwa obywatelskiego rezultat działania zasad pomoc-
niczości, partycypacji, partnerstwa oraz dialogu oby-
578
watelskiego w relacji: sprawna administracja publicz-
na – obywatele.
Strategia ma również pomóc w stworzeniu mode-
lu tzw. dobrego państwa, w którym obowiązywać
mają partnerskie stosunki między władzą publiczną,
sferą biznesu a organizacjami pozarządowymi. Pla-
nowane jest także zwiększenie pomocy finansowej
dla organizacji pozarządowych (rozwój poradnictwa,
szkoleń, pomocy technicznej itp.), zwłaszcza wregio-
nach o mniej rozwiniętej infrastrukturze. Wspieranie
mają być ponadto procesy integracji trzeciego sekto-
ra, m.in. poprzez federalizację organizacji pozarzą-
dowych. Strategia będzie finansowana z budżetu
krajowego i unijnego, a także ze środków pochodzą-
cych z mechanizmów finansowych Europejskiego
Obszaru Gospodarczego, w tym Norwegii czy tzw.
mechanizmu finansowego szwajcarskiego
Długofalowa „Strategia wspierania rozwoju spo-
łeczeństwa obywatelskiego”
Niepodważalność wagi strategicznego myślenia
oraz wartość SWRSO 2009– 2015 stanowiącej cało-
ściową i horyzontalną formułę wsparcia organizacji
pozarządowych w procesie budowy społeczeństwa
obywatelskiego skłoniły przedstawicieli sektora po-
zarządowego oraz administracji publicznej – szczebla
centralnego i samorządowego do rozmyślań oraz dys-
kusji nt. konstruowania kolejnej strategii.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej roz-
poczęto już prace koncepcyjne nad określeniem ko-
lejnych etapów tworzenia długofalowej „Strategii
wspierania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego”.
Proponuje się, że rolę rady programowej, której
zadaniem będzie monitorowanie wszystkich eta-
pów i działań realizowanych w tym zakresie, pełnić
będzie Rada Działalności Pożytku Publicznego,
jako ciało składające się z przedstawicieli sektora
pozarządowego, administracji rządowej i samorzą-
dowej oraz organ pomocniczy ministra pracy i po-
lityki społecznej, o kompetencjach opiniodawczych
i doradczych.
Pierwszy etap prac – planowany na 2009 r. – za-
kończy się stworzeniem białej księgi społeczeństwa
obywatelskiego – dokumentu gromadzącego niezbęd-
ne analizy, definicje, rekomendacje, stanowiącego
raport otwarcia dla dalszych prac.
W 2010 r. planuje się powołanie specjalnego ze-
społu międzyresortowego, który wypracuje projekt
SWRSO wraz z wytycznymi dotyczącymi jej wdraża-
nia, w oparciu o rekomendacje zawarte w białej księ-
dze, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju.
Prace w ramach zespołu umożliwią wymianę
i uwzględnienie wielu punktów postrzegania proble-
matyki społeczeństwa obywatelskiego. W skład ze-
społu wchodzić będą praktycy i teoretycy zagadnie-
nia, reprezentujący: resorty – MPiPS, MRR, MEN,
MF, MNiSW, jednostki samorządu terytorialnego,
organizacje pozarządowe, jednostki badawcze, nie-
formalne inicjatywy obywatelskie.
W proces tworzenia projektu SWRSO zaangażo-
wane będzie gremium reprezentujące szeroki prze-
krój środowisk związanych z rozwojem społeczeń-
stwa obywatelskiego.
W 2011 r. rozpoczną się szerokie konsultacje spo-
łeczne, a w 2012 r. projekt dokumentu zostanie przed-
łożony do akceptacji przez Radę Ministrów.
Zakres merytoryczny oraz horyzont czasowy
obowiązywania dokumentu zostanie określony
przez zespół międzyresortowy w oparciu o informa-
cje zawarte w białej księdze. Planowane konsultacje
strategii mają stanowić gwarancję uzyskania zgody
wszystkich zainteresowanych na zaproponowany
kształt dokumentu.
Za zapewnienie właściwej koordynacji realizacji
SWRSO odpowiadać będzie minister właściwy do
spraw zabezpieczenia społecznego, a szczegóły i etapy
tego procesu zostaną określone w toku prac nad do-
kumentem.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzianego w exposé premiera
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
przekazywania zadań organom
samorządu terytorialnego wraz ze środkami
na ich realizację (6539)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6539/08) skierowanego do prezesa Rady Ministrów
pana Donalda Tuska, przekazującego interpelację
posłów na Sejm RP pana Lucjana Karasiewicza
i pana Jerzego Polaczka w sprawie zapowiedzianego
w exposé prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. związania przekazywa-
nia zadań organom samorządu terytorialnego wraz
ze środkami na ich realizację, przekazanego pismem
z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. DSPA-4401-6669/08)
przez pana Sławomira Nowaka, sekretarza stanu,
szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mini-
strów – w porozumieniu z zainteresowanymi człon-
kami Rady Ministrów – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż zgodnie z art. 167
ust. 4 Konstytucji RP zmiany w zakresie zadań i kom-

petencji jednostek samorządu terytorialnego nastę-
pują wraz z odpowiednimi zmianami w podziale do-
chodów publicznych. Wobec powyższego, przekazując
zadania i kompetencje do jednostek samorządu tery-
torialnego, każdorazowo ustawodawca określa, z ja-
kich źródeł zostaną one sfinansowane. Źródła docho-
dów jednostek samorządu terytorialnego określa
ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539). Dochodami jednostek samorządu
terytorialnego są ich dochody własne oraz subwencje
ogólne i dotacje celowe z budżetu państwa. Dlatego
też, przekazując jednostkom samorządu terytorial-
nego nowe zadania jako zadania własne, zwiększa się
ich dochody własne. Przekazując zaś zadania z za-
kresu administracji rządowej, w ślad za zadaniem
przekazuje się odpowiednie środki finansowe jako
dotacje celowe z budżetu państwa.
Priorytetem działań obecnego rządu jest dokoń-
czenie reform administracyjnych, w tym kontynuacja
rozpoczętego w 1989 r. procesu decentralizacji zadań
i finansów publicznych oraz wzmacnianie roli samo-
rządów terytorialnych w kształtowaniu rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego państwa. Rada Ministrów za-
decydowała, że konieczne jest prowadzenie prac nad
przywróceniem samorządowi rangi, która przypada
władzom regionalnym i lokalnym w Europie, gdzie
są one ważnym partnerem rządów centralnych po-
magającym w osiąganiu ważnych celów społecznych.
Do wykonywania powyższych zadań niezbędne jest
wzmocnienie podstaw majątkowych samorządu, a tak-
że doposażenie go w zadania i kompetencje, które
pozwolą na odgrywanie roli prawdziwego gospodarza
na swoim terenie. Kolejny krok w procesie decentra-
lizacji stanowią m.in. rozwiązania zawarte w projek-
cie ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku ze
zmianami w organizacji i podziale zadań administra-
cji publicznej w województwie (tzw. ustawy kompe-
tencyjnej), która w dniu 2 października 2008 r. zo-
stała skierowana do Sejmu RP.
W ustawie proponuje się dalsze przekazanie
przede wszystkim samorządowi województwa kom-
petencji i zadań aktualnie wykonywanych przez wo-
jewodów. Część kompetencji przekazana zostanie
również do samorządu gminnego. W projekcie przy-
jęto, że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasada
subsydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnienia
powinny być przypisane do najniższego szczebla ad-
ministracji będącego w stanie efektywnie zrealizo-
wać postawione zadania. Ponadto założono, że prze-
kazywane zadania i kompetencje co do zasady powin-
ny być przejmowane przez samorząd jako zadania
własne.
Zauważyć należy, że projekt ustawy o zmianie nie-
których ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie (tzw. ustawa kompetencyjna) nie zawiera
zmian w strukturze dochodów samorządu terytorial-
nego. Związane jest to z opracowywaną kompleksową
regulacją dotyczącą decentralizacji finansów publicz-
579
nych, która wejdzie życie prawdopodobnie dopiero od
2010 r. W tym kontekście należy zwrócić uwagę na
przepis projektu ustawy kompetencyjnej, zgodnie
z którym jednostki samorządu terytorialnego będą
otrzymywały z budżetu państwa dotacje na realizację
przejmowanych od dnia 1 stycznia 2009 r. zadań wła-
snych, realizowanych dotychczas przez jednostki ad-
ministracji rządowej oraz przez jednostki samorządu
terytorialnego, jako zadań z zakresu administracji
rządowej. Dotacje te ustalane będą zgodnie z zasada-
mi przyjętymi w budżecie państwa dotyczącymi
określania wydatków podobnego rodzaju. Celem tego
przepisu jest zapewnienie jednostkom samorządu te-
rytorialnego środków finansowych na realizację
przejmowanych zadań w takiej samej wysokości, jaką
otrzymywałyby na te zadania jednostki administra-
cji rządowej, gdyby zadania pozostawały w kompe-
tencji tejże administracji oraz gdyby zadania nadal
pozostawały zadaniami jednostek samorządu teryto-
rialnego, ale byłyby przez nie realizowane jako zada-
nia z zakresu administracji rządowej.
Dodać należy, że Komisja Wspólna Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego wyraziła pozytywną opinię wo-
bec omawianego projektu.
Wobec powyższego należy przede wszystkim
zwrócić uwagę, iż w Ministerstwie Finansów trwają
intensywne prace nad wzmocnieniem finansowym
jednostek samorządu terytorialnego poprzez zmianę
ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego, a trwające obecnie prace legislacyjne zmierza-
jące do przekazania zadań i kompetencji jednostkom
samorządu terytorialnego każdorazowo uwzględnia-
ją zapewnienie samorządowi terytorialnemu odpo-
wiedniego poziomu finansowania przekazywanych
zadań.
Zadaniem pomocy społecznej jest z zasady wspie-
ranie najbardziej potrzebujących grup społecznych.
Katalog zadań z obszaru pomocy społecznej określa
ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.). Zgod-
nie z zapisami ustawowymi zadania z zakresu pomo-
cy społecznej są finansowane z budżetu państwa,
dofinansowywane bądź realizowane w oparciu wy-
łącznie o środki własne jednostek samorządu teryto-
rialnego.
W 2008 r. oprócz środków zaplanowanych w bu-
dżetach wojewodów na finansowanie zadań zleconych
z zakresu administracji rządowej lub dofinansowanie
zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego
minister pracy i polityki społecznej sfinansował lub
dofinansował niektóre zadania z zakresu pomocy
społecznej ze środków rezerwy celowej budżetu pań-
stwa pozostających w jego gestii, w tym m.in.:
— rozwój sieci ośrodków wsparcia dla osób z za-
burzeniami psychicznymi (zadanie zlecone z zakresu
administracji rządowej) – 46 642 tys. zł,
— domy pomocy społecznej – programy napraw-
cze (zadanie własne) – 57 247 tys. zł,
580
— domy pomocy społecznej – dofinansowanie dzia-
łalności bieżącej tych jednostek (zadanie własne dofi-
nansowywane z budżetu państwa) – 163 036 tys. zł,
— zasiłki z pomocy społecznej (zadania własne do-
finansowywane z budżetu państwa i zadania z zakre-
su administracji rządowej) ogółem – 31 176 tys. zł,
— wypłata dodatków przyznawanych pracownikom
socjalnym na podstawie art. 121 ust. 3a ustawy o po-
mocy społecznej (zadanie własne) – 47 479 tys. zł,
— dożywianie w ramach realizacji programu
wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia” (zadanie własne o charakterze obligatoryjnym
– dotacja z budżetu państwa ogółem nie niższa niż
500 mln zł rocznie) – 258 344 tys. zł.
Należy przy tym zaznaczyć, iż także wojewodowie
dokonywali przesunięć środków finansowych w ra-
mach swoich budżetów na realizację zadań z zakresu
pomocy społecznej. Ostateczne kwoty przeznaczone
na realizację poszczególnych zadań znane będą po
podsumowaniu budżetu państwa za 2008 r.
Oprócz zadań wskazanych w ustawie o pomocy
społecznej Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w ramach działań ukierunkowanych na zwalczanie
ubóstwa i przeciwdziałanie wykluczeniu społeczne-
mu realizuje programy autorskie. W ramach tych
programów wspierane są zarówno podmioty publicz-
ne, jak i niepubliczne. W 2008 r. środki zaplanowane
w budżecie ministra pracy i polityki społecznej na
realizację programów autorskich wynosiły:
— Program „Powrót osób bezdomnych do społecz-
ności” – 5 mln zł (pod koniec roku przeznaczono na
ten cel dodatkowo 15 mln zł),
— Program „Oparcie społeczne dla osób z zabu-
rzeniami psychicznymi” – 3 mln zł,
— Program „Aktywne Formy Przeciwdziałania
Wykluczeniu Społecznemu” – 2 549 tys. zł,
— Program „Świetlica, Praca i Staż – socjoterapia
w środowisku gminnym” – 800 tys. zł,
— Program „Wspieranie rozwoju spółdzielczości
socjalnej” – 1 mln zł.
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2009
w części 85: Budżety wojewodów na realizację zadań
z zakresu pomocy społecznej zaplanowano środki
w wysokości 3 413 079 tys. zł z przeznaczeniem:
— na realizację zadań zleconych z zakresu admi-
nistracji rządowej realizowanych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego, tj. na:
a) finansowanie wypłat zasiłków stałych oraz
niektórych zasiłków celowych z pomocy społecznej
– 615 000 tys. zł,
b) opłacenie składek na ubezpieczenie zdrowotne
za osoby pobierające niektóre świadczenia z pomocy
społecznej, niektóre świadczenia rodzinne oraz za
osoby uczestniczące w zajęciach w centrum integra-
cji społecznej – 70 097 tys. zł,
c) finansowanie pobytu w całodobowych placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych i rodzinach zastęp-
czych dzieciom cudzoziemców – 56 tys. zł,
d) prowadzenie środowiskowych domów samopo-
mocy i powiatowych ośrodków wsparcia dla osób
z zaburzeniami psychicznymi specjalistycznych ośrod-
ków wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie – 239 665
tys. zł,
e) świadczenie specjalistycznych usług opiekuń-
czych w miejscu zamieszkania dla osób z zaburzenia-
mi psychicznymi – 59 777 tys. zł,
f) pomoc dla cudzoziemców – 4 133 tys. zł,
g) realizację programów korekcyjno-edukacyj-
nych dla sprawców przemocy w rodzinie w ramach
Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy
w Rodzinie – 4 066 tys. zł,
h) działalność ośrodków adopcyjno-opiekuńczych
w woj. mazowieckim prowadzących adopcje zagra-
niczne – 333 tys. zł;
— na dofinansowanie zadań własnych jednostek
samorządu terytorialnego, tj.:
a) wypłat zasiłków okresowych w części gwaran-
towanej z budżetu państwa – 556 000 tys. zł,
b) utrzymania ośrodków pomocy społecznej
– 493 748 tys. zł,
c) działalności całodobowych domów pomocy spo-
łecznej o zasięgu ponadgminnym (dotacja z budżetu
państwa przeznaczana jest na utrzymanie osób przy-
jętych bądź skierowanych do domów pomocy społecz-
nej przed dniem 1 stycznia 2004 r.) – 1 011 243 tys. zł,
d) realizacji programu „Pomoc państwa w zakre-
sie dożywiania” – 350 mln zł.
Ponadto w projekcie ustawy budżetowej na rok
2009 w części 83: Rezerwy celowe zaplanowano do-
datkowe środki celem uzupełnienia budżetów woje-
wodów w trakcie roku budżetowego w dziale 852:
Pomoc społeczna w wysokości 566 680 tys. zł. Środki
te będą znajdowały się w dyspozycji ministra pracy
i polityki społecznej, który dokona ich podziału na
podstawie m.in. zapotrzebowań zgłaszanych przez
wojewodów.
Pragnę jednocześnie zaznaczyć, iż na realizację
Programu „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
w roku 2009 w budżecie państwa zostały zaplanowa-
ne środki w wysokości 550 mln zł ogółem (350 mln zł
w budżetach wojewodów i 200 mln zł w rezerwach
celowych budżetu państwa), tj. o 50 mln zł więcej niż
w roku bieżącym.
W 2008 r. nie przekazywano żadnych zadań z za-
kresu pomocy społecznej będących w kompetencji
administracji rządowej do kompetencji samorządu
terytorialnego. Zadania realizowane jako zadania
zlecone z zakresu administracji rządowej są w całości
finansowane z budżetu państwa.
Natomiast corocznie przekazywane są środki
z budżetu państwa na dofinansowanie następujących
zadań własnych samorządu terytorialnego:
— wypłata zasiłków okresowych w części gwaran-
towanej ustawowo (zadanie własne gminy),
— wypłata dodatków dla pracowników socjalnych
(zadanie własne gminy lub powiatu),
— realizacja zadań w zakresie osiągania standar-
dów w domach pomocy społecznej (zadanie własne
gminy lub powiatu),

— dofinansowanie działalności bieżącej domów
pomocy społecznej (zadanie własne powiatu) – dota-
cja z budżetu państwa przeznaczana jest na utrzy-
manie osób przyjętych bądź skierowanych do domów
pomocy społecznej przed dniem 1 stycznia 2004 r.,
— dofinansowanie realizacji programów napraw-
czych w domach pomocy społecznej (zadanie własne
gminy lub powiatu),
— dożywianie dzieci lub zapewnienie posiłku oso-
bom, które nie są go w stanie zapewnić (zadanie wła-
sne gminy o charakterze obligatoryjnym).
W rządowym projekcie ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie zaplanowane zostały również zmiany
w ustawie o pomocy społecznej.
Zmiany dotyczą przekazania 4 zadań dotychczas
realizowanych jako zadania z zakresu administracji
rządowej do zadań własnych gmin. Należą do nich:
— przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych,
— opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne,
określonych w przepisach o świadczeniach opieki
zdrowotnej,
— organizowanie i świadczenie specjalistycznych
usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania dla osób
z zaburzeniami psychicznymi,
— prowadzenie i rozwój infrastruktury środowi-
skowych domów samopomocy dla osób z zaburzenia-
mi psychicznymi.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie zakła-
da, że w 2009 r. powyższe zadania będą realizowane
w ramach dotacji z budżetu państwa.
Odnośnie do przekazania zadań organom samo-
rządu terytorialnego w dziedzinie kolei i dróg uprzej-
mie informuję, iż w wyniku realizacji postanowień
„Strategii dla transportu kolejowego do roku 2013”
finalizowany jest proces usamorządowienia spółki
PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o., tj. przekazania
samorządom wojewódzkim, odpowiedzialnym za or-
ganizowanie i finansowanie regionalnych przewozów
pasażerskich w ramach usług publicznych, władztwa
nad spółką, której podstawowym celem jest wykony-
wanie ww. przewozów.
Usamorządowienie poprzedzone jest oddłużeniem
spółki PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. Zgodnie
z ustawą z dnia 25 kwietnia 2008 r. o zmianie ustawy
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Pań-
stwowe” (Dz. U. z 2008 r. Nr 97, poz. 624) spółka
otrzyma z budżetu państwa dotację w wysokości
2,16 mld zł stanowiącą rekompensatę strat poniesio-
nych przez nią w związku z wykonywaniem przewo-
zów pasażerskich w ramach obowiązku świadczenia
usług publicznych w okresie od dnia 1 października
2001 r. do dnia 30 kwietnia 2004 r. Pozyskane w ten
sposób środki spółka przeznaczy na spłatę zadłuże-
nia wobec wierzycieli. Z kwoty dotacji w wysokości
2,16 mld zł spółka otrzymała dotychczas 1,383 mld zł,
581
natomiast pozostałe 777 mln zł otrzyma do końca
listopada 2009 r. Jednocześnie w dniu 9 grudnia
2008 r. zostało podpisane z marszałkami województw
porozumienie, zgodnie z którym uzgodniono źródła
finansowania modernizacji starego i zakupu nowego
taboru w perspektywie do 2020 r., pokrycia straty
bilansowej spółki z lat ubiegłych oraz pokrycia luki
finansowej, jaka powstanie w wyniku przekazania
do PKP Intercity SA działalności związanej z prowa-
dzeniem przewozów międzywojewódzkich. Zgodnie
z tym porozumieniem na ww. cele zostaną przezna-
czone następujące środki finansowe:
— z Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013, na zadania związane
z zakupem i modernizacją kolejowych pojazdów szy-
nowych przeznaczonych do przewozów pasażerskich
wykonywanych na podstawie umów o świadczenie
usług publicznych na obszarze co najmniej dwóch wo-
jewództw, przewidziano kwotę 175 mln euro,
— w latach 2010–2015 w budżecie państwa zosta-
nie utworzona rezerwa celowa w kwocie 700 mln zł,
— w latach 2009–2015 ze środków Funduszu Ko-
lejowego zostanie przekazana kwota 800 mln zł,
— w latach 2016–2020 z budżetu państwa i pro-
gramów unijnych – kwota 3 851 mln zł.
Ponadto przedmiotowe porozumienie wskazuje na
konieczność zmiany ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
w zakresie zwiększenia dochodów samorządów woje-
wództw z tytułu podwyższenia od 2010 r. udziału
w podatku dochodowym od osób prawnych (CIT)
z 14% do 14,75% na pokrycie straty operacyjnej, in-
nych kosztów oraz wkładu własnego spółki PKP
Przewozy Regionalne sp. z o.o. do projektów inwesty-
cyjnych realizowanych ze środków Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ustawą
z dnia 24 października 2008 r. o zmianie ustawy
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Pań-
stwowe” oraz ustawy o transporcie kolejowym
(Dz. U. z 2008 r. Nr 206, poz. 1289) wprowadzone
zostały rozwiązania ułatwiające i przyśpieszające
proces przekazywania jednostkom samorządu tery-
torialnego linii kolejowych o znaczeniu lokalnym.
Ponadto przygotowany został projekt zmian praw-
nych uwzględniających możliwość przekazywania
gminom niektórych dworców kolejowych. W projek-
towanych przepisach przyjęto zasadę, iż warunkiem
przekazania nieruchomości jest zachowanie na tere-
nie dworca funkcji związanych z obsługą podróżnych
oraz że w zamian za przekazanie nieruchomości wy-
gasają zobowiązania PKP SA z tytułu podatku od
nieruchomości wobec gminy.
Odnośnie do kwestii związanych z drogami
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Infrastruktury
przygotowało pilotażowy program dotyczący przeka-
zania w trybie porozumienia utrzymania części dróg
krajowych do zarządów województw. Marszałkowie
województw otrzymali ze strony Ministerstwa Infra-
582
struktury propozycję zawarcia porozumienia z Ge-
neralną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad, okre-
ślającą warunki przekazania utrzymania części dróg
krajowych. Obecnie trwają zaawansowane prace nad
uruchomieniem pilotażowego programu w wojewódz-
twie kujawsko-pomorskim. Samorząd województwa
na mocy zawartego porozumienia, stosownie do art. 19
ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.), przejąłby zadania generalnego dyrektora dróg
krajowych i autostrad w zakresie utrzymania wybra-
nych odcinków dróg krajowych. Czas trwania pilota-
żu przewiduje się na cały 2009 r. Z konsultacji prze-
prowadzonych z marszałkami województw wynika,
iż większość z nich jest zainteresowana przejęciem
całości zarządzania wybranymi drogami krajowymi,
tj. planowania dróg, utrzymania i realizacji wszyst-
kich inwestycji związanych z tymi drogami.
Analiza wyników programu pilotażowego pozwo-
li Ministerstwu Infrastruktury ustalić kierunki
zmian w zakresie zarządzania drogami krajowymi,
jak też ewentualnych zmian w ustawie o drogach pu-
blicznych. Ministerstwo Infrastruktury przewiduje
kompleksowe rozwiązanie sprawy zarządzania dro-
gami krajowymi poprzez przeprowadzenie analizy
dotychczasowej sieci dróg krajowych i ewentualne
zmiany w tejże sieci. Obecnie Politechnika Warszaw-
ska zakończyła prace nad „Studium układu dróg
szybkiego ruchu w Polsce, układ kierunkowy hory-
zont 2025 rok, wraz z analizą podziału funkcjonal-
nego całej sieci drogowej w Polsce”. Niebawem roz-
poczną się uzgodnienia nowych zaproponowanych
w studium korekt w przebiegach autostrad i dróg eks-
presowych.
Po dokonaniu tychże uzgodnień prace nad prze-
kazaniem zarządzania częścią dróg krajowych do
samorządów województw zostaną zintensyfikowane.
W ślad za otrzymaniem zadań zarządcy dróg krajo-
wych do samorządu województwa zostaną przekaza-
ne również środki finansowe na realizację przejętych
zadań.
W 2008 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej nie
przekazywało nowych zadań z zakresu administracji
rządowej samorządom.
Należy zwrócić uwagę, iż w 2009 r. planowane są
zmiany w przedmiotowym zakresie. Rada Ministrów
w dniu 21 października 2008 r. przyjęła projekt usta-
wy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw. Projekt ww. ustawy
został w dniu 6 listopada 2008 r. skierowany do Sej-
mu RP.
W zakresie ochrony zdrowia i polityki zdrowotnej
w 2008 r. na samorządy terytorialne nie nałożono
nowych zadań.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie realizacji równouprawnienia
osób niepełnosprawnych w zdobywaniu
wykształcenia wyższego zgodnie
ze stanowiskiem premiera Donalda Tuska
zawartym w exposé z dnia 23 listopada 2007 r.
(6540)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka (SPS-023-6540/08) w sprawie re-
alizacji równouprawnienia osób niepełnosprawnych
w zdobywaniu wykształcenia wyższego zgodnie ze
stanowiskiem premiera Donalda Tuska, zawartym
w exposé z dnia 23 listopada 2007 r., przedstawiam,
co następuje.
Dostrzegając konieczność zapobiegania wyklucze-
niu społecznemu osób niepełnosprawnych, od lat po-
dejmowane są w obszarze szkolnictwa wyższego dzia-
łania mające na celu stworzenie dogodnych warun-
ków do podejmowania przez te osoby studiów wyż-
szych. Systematycznie wzrasta liczba niepełnospraw-
nych studentów, i tak na koniec 2005 r. w ogólnej
liczbie 1 953 832 studentów było 14 510 studentów
niepełnosprawnych, podczas gdy na koniec 2007 r.
liczby te kształtowały się odpowiednio na poziomie
1 937 404 oraz 22 988.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie
zasad podziału dotacji z budżetu państwa dla uczelni
publicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 89, poz. 544)
przy podziale dotacji na pomoc materialną dla stu-
dentów i doktorantów wydziela się część dotacji, któ-
ra jest dzielona proporcjonalnie do liczby niepełno-
sprawnych studentów i doktorantów. Uczelnie pu-
bliczne otrzymują także, zgodnie z przepisami usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym, dotację na zada-
nia związane z kształceniem i rehabilitacją leczniczą
studentów niepełnosprawnych.
Studenci i doktoranci posiadający orzeczenie wła-
ściwego organu o niepełnosprawności otrzymują sty-
pendia specjalne, niezależnie od ich sytuacji mate-
rialnej. Niepełnosprawni absolwenci mogą również
ubiegać się o 90% lub 99% umorzenie kredytu stu-
denckiego w przypadku trudnej sytuacji życiowej.
Studenci niepełnosprawni w wielu uczelniach
mają możliwość realizacji kształcenia z wykorzysta-
niem metod i technik kształcenia na odległość, a tak-
że odbywania studiów zgodnie z indywidualną orga-
nizacją studiów, dostosowaną do rodzaju niepełno-
sprawności. W strukturach wielu uczelni funkcjonu-
ją wyspecjalizowane komórki zajmujące się pomocą
dla niepełnosprawnych studentów.

W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki” są i będą realizowane działania związane z uno-
wocześnieniem oferty edukacyjnej uczelni oraz
wzmocnieniem zdolności do zatrudnienia absolwen-
tów, w tym również osób niepełnosprawnych.
Uczelnie są adresatem programu celowego Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych pn. „Pitagoras – program pomocy osobom
z uszkodzeniem słuchu”. Celem programu jest zapew-
nienie osobom niepełnosprawnym, w zależności od
potrzeb, pomocy tłumaczy migowych lub możliwości
wykorzystywania w trakcie zajęć oraz egzaminów
urządzeń wspomagających słyszenie oraz innych
urządzeń, w tym dostosowanych do możliwości i po-
trzeb wynikających z posiadanych dysfunkcji.
Uczestnikami programu są m.in. osoby niesłyszą-
ce lub niedosłyszące, w tym głuchoniewidome i głu-
choniedowidzące, które posiadają orzeczenie o stop-
niu niepełnosprawności, studiują lub uczą się na kur-
sach przygotowawczych do egzaminów do szkół wyż-
szych, organizowanych przez uczelnie, oraz zgłasza-
ją potrzebę korzystania z usług tłumacza migowego
lub konieczność zastosowania urządzeń wspomaga-
jących słyszenie lub innych urządzeń, w tym dosto-
sowanych do możliwości i potrzeb wynikających
z dysfunkcji słuchu lub słuchu i wzroku.
Studiujące osoby niepełnosprawne mogą otrzymy-
wać wsparcie w ramach programu „Student – kształ-
cenie ustawiczne osób niepełnosprawnych”. Jego ce-
lem jest pomoc studentom niepełnosprawnym w zdo-
byciu wyższego wykształcenia. Adresatami progra-
mu są studenci ze znacznym lub umiarkowanym
stopniem niepełnosprawności. Dofinansowanie może
obejmować m.in. opłaty za naukę, także studentom
studiującym na więcej niż jednym kierunku, koszty
zakwaterowania (w przypadku nauki poza miejscem
stałego zamieszkania), koszty dojazdów, koszty
uczestnictwa w zajęciach mających na celu podnie-
sienie sprawności fizycznej lub psychicznej, koszty
zakupu przedmiotów ułatwiających lub umożliwiają-
cych naukę oraz koszty wyjazdów organizowanych
w ramach zajęć szkolnych.
Jednocześnie, dostrzegając potrzebę rozwiązywa-
nia istniejących problemów związanych z tworzeniem
warunków do studiowania osób z niepełnosprawno-
ściami, pragnę zwrócić uwagę, że poprawa stanu
i rozwój infrastruktury obiektów dydaktycznych
uczelni wyższych, w tym w związku z potrzebami
osób niepełnosprawnych, mogą być współfinansowa-
ne z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej,
np. w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” (PO IiŚ).
W ramach PO IiŚ zostało przewidziane działanie
adresowane do wiodących ośrodków akademickich
w Polsce, ukierunkowane na budowę, rozbudowę i prze-
budowę infrastruktury szkolnictwa wyższego (dzia-
łanie 13.1.: Infrastruktura szkolnictwa wyższego).
W ramach działania realizowane są kompleksowe
projekty mające na celu rozwój i unowocześnienie in-
frastruktury służącej prowadzeniu działalności dy-
daktycznej na poziomie wyższym oraz działalności
583
rozwojowej, naukowo-badawczej powiązanej z dydak-
tyką na priorytetowych kierunkach, obejmujące w szcze-
gólności: budowę, rozbudowę lub przebudowę istnie-
jących obiektów infrastruktury szkół wyższych wraz
z wyposażeniem w aparaturę dydaktyczno-badaw-
czą. Instytucją pośredniczącą dla tego działania jest
Departament Funduszy Europejskich w Minister-
stwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Realizacji zadań współfinansowanych z funduszy
strukturalnych Unii Europejskiej na poziomie regio-
nalnym służą regionalne programy operacyjne, fi-
nansowane z Europejskiego Funduszu Rozwoju Re-
gionalnego. Programy są przygotowane w odpowiedzi
na lokalne potrzeby oraz dostosowane do indywidu-
alnej specyfiki województw w toku konsultacji spo-
łecznych. Samorządy województw, odpowiedzialne za
zarządzanie programami regionalnymi, przewidzia-
ły w szczególności wsparcie dla projektów mających
na celu dostosowanie obiektów użyteczności publicz-
nej do potrzeb osób niepełnosprawnych. Chodzi o li-
kwidowanie barier w dostępie osób niepełnospraw-
nych do infrastruktury edukacyjnej, zdrowotnej,
kulturalnej, turystycznej, a także transportowej.
Nic nie stoi na przeszkodzie, a nawet konieczne
jest uwzględnianie we wszelkich pracach nad roz-
wijaniem lub modernizacją infrastruktury uczelni
zróżnicowanych potrzeb studentów będących oso-
bami niepełnosprawnymi. Jest to ogólna zasada
funduszy strukturalnych, zakazująca jakiejkolwiek
dyskryminacji i zobowiązująca do uwzględniania
dostępności w realizowanych projektach dla osób
niepełnosprawnych.
Dostrzegając potrzebę stworzenia skutecznego
mechanizmu przeciwdziałającego dyskryminacji
osób niepełnosprawnych w różnych sytuacjach spo-
łeczno-zawodowych, pełnomocnik rządu do spraw
osób niepełnosprawnych priorytetowo traktuje prace
nad projektem ustawy o wyrównywaniu szans osób
z niepełnosprawnością, który został przygotowany
przez partnerów społecznych – organizacje pozarzą-
dowe działające na rzecz środowiska osób niepełno-
sprawnych, a więc osoby najlepiej znające niedosko-
nałości obecnego systemu. Prace były prowadzone
przy współpracy z Ambasadą Brytyjską i zespołem
prawników. Jest to pierwszy tego rodzaju akt prawny
w Polsce, który w kompleksowym stopniu wyrównu-
je szanse osobom niepełnosprawnym w najważniej-
szych sferach życia społecznego, politycznego i gospo-
darczego.
Jednocześnie informuję, że przedmiotowy projekt
został przekazany przez przedstawicieli środowiska
osób z niepełnosprawnością panu Donaldowi Tusko-
wi, prezesowi Rady Ministrów, w dniu 2 grudnia
2008 r. w trakcie spotkania poświęconego ochronie
praw obywatelskich osób niepełnosprawnych.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
584
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi zawartej
w exposé premiera Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. nadania
w drodze ustawy statusu stałego programu
Funduszowi Inicjatyw Obywatelskich (6542)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
sma z dnia 27 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6502/
08) oraz z dnia 28 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6542/08) w sprawie dwóch interpelacji posłów na
Sejm RP: pana Lucjana Karasiewicza i pana Jerzego
Polaczka, dotyczących pomocy dla sektora organiza-
cji pozarządowych oraz nadania w drodze ustawy
statusu stałego programu Funduszowi Inicjatyw
Obywatelskich, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji. W związku z faktem, iż obie inter-
pelacje dotyczą uzupełniających się kwestii, pozwa-
lam sobie udzielić odpowiedzi w jednym piśmie.
1. Jakie w ostatnim roku rząd kierowany przez
pana premiera Donalda Tuska podjął działania dla po-
prawy sytuacji sektora organizacji pozarządowych?
2. Czy przygotowano konkretne programy i jeśli
tak, jakich sektorów zagadnień one dotyczą?
Rząd przygotował projekt nowelizacji ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
oraz niektórych innych ustaw. Nowelizacja stanowi
uregulowanie problemów ujawnionych w trakcie
ostatnich pięciu lat funkcjonowania ustawy, a w szcze-
gólności kwestii trybu zlecania realizacji zadań pu-
blicznych organizacjom pozarządowym. Obecnie przy-
gotowywana nowelizacja ustawy o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie swym zakresem
obejmuje szereg zagadnień zmierzających do ułatwie-
nia i ugruntowania współpracy pomiędzy organiza-
cjami pozarządowymi a organami administracji pu-
blicznej, uproszczenia procedur i wprowadzenia no-
wych instytucji umożliwiających aktywizację spo-
łeczną obywateli.
W celu zapewnienia lepszej współpracy między
administracją publiczną i organizacjami pozarządo-
wymi zostały w projekcie wprowadzone przepisy
umożliwiające uchwalanie przez organy stanowiące
jednostek samorządu terytorialnego nie tylko rocz-
nych, ale także wieloletnich programów współpracy
z organizacjami pozarządowymi, uwzględniając po-
trzeby wspólnot lokalnych. Wprowadzono również
sankcje za nieuchwalenie programu współpracy.
W dotychczasowej regulacji brak było również
miejsca dla prostych i łatwych form współpracy.
W związku z powyższym proponuje się koncepcję ini-
cjatywy lokalnej jako nowej formy współpracy, która
służyć ma pobudzeniu samoorganizacji obywateli
w celu wspólnego rozwiązywania ważnych spraw
społeczności lokalnych. Lokalny charakter inicjaty-
wy lokalnej powoduje, że instytucję tę przewidziano
wyłącznie na szczeblu gminy, gdzie relacje między
jednostką samorządu terytorialnego a mieszkańcami
są najmocniejsze.
Jedną z istotnych zmian zawartych w projekcie
ustawy jest także uelastycznienie zlecania realizacji
zadań publicznych organizacjom pozarządowym.
Przede wszystkim stworzono możliwość zlecania za-
dań publicznych w trybie uproszczonym, w odniesie-
niu do zadań lokalnych ograniczonych zarówno cza-
sem ich realizacji (30 dni), jak i wielkością środków
finansowych przeznaczanych na te zadania (10 tys.
zł). Stanowi to ważne kryterium usprawnienia reali-
zacji zadań publicznych przez organizacje pozarzą-
dowe, służące skuteczności i efektywności ich wyko-
nywania.
Ważna jest również zmiana w kryteriach naby-
wania statusu organizacji pożytku publicznego, któ-
ra ma służyć zwiększeniu przejrzystości struktury
i funkcjonowania tych organizacji w oparciu o istotne
standardy procesu profesjonalizacji sektora pozarzą-
dowego. Status organizacji pożytku publicznego uzy-
ska wyłącznie organizacja prowadząca nieprzerwa-
nie działalność przez okres co najmniej dwóch lat.
Wprowadzono także obowiązek informowania w spra-
wozdaniu merytorycznym o wykorzystaniu 1% po-
datku od osób fizycznych w celu zapewnienia więk-
szej jawności i przejrzystości funkcjonowania orga-
nizacji pożytku publicznego. Ponadto wprowadzono
wymóg, aby osoby pełniące funkcje w organizacji po-
żytku publicznego nie były osobami skazanymi za
popełnione umyślnie przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe.
W celu zagwarantowania rzetelności i wiarygod-
ności podmiotów posiadających status organizacji
pożytku publicznego, a tym samym pewnej i nieza-
wodnej informacji o zarejestrowanych podmiotach,
a także w celu zapewnienia przestrzegania przez or-
ganizacje pożytku publicznego ustawowych standar-
dów działania, dokonano szeregu zmian w zakresie
środków nadzoru. Rozszerzono zakres przedmiotowy
nadzoru nad organizacjami pożytku publicznego,
obejmując nim działalność pożytku publicznego,
a nie tylko prawidłowość korzystania z uprawnień
wynikających ze statusu organizacji pożytku publicz-
nego. Nie można bowiem efektywnie nadzorować pra-
widłowości korzystania z uprawnień bez uprzedniej
kontroli przestrzegania zasad finansowo-organiza-
cyjnych funkcjonowania organizacji, które to zasady
determinują prawo do posiadania statusu organizacji
pożytku publicznego, a tym samym prawo do korzy-
stania z uprawnień.
Ponadto dalszej instytucjonalizacji dialogu oby-
watelskiego służy możliwość powoływania z inicjaty-
wy organizacji pozarządowych wojewódzkich, powia-
towych i gminnych rad działalności pożytku publicz-
nego, w skład których poza przedstawicielami III sek-
tora wchodziliby przedstawiciele zarządu wojewódz-

twa oraz wojewody. Utworzenie rad powinno przy-
czynić się do usprawnienia i rozwoju wzajemnych
relacji między instytucjami dialogu obywatelskiego
i dialogu społecznego (wojewódzkie komisje dialogu
społecznego).
Planuje się, iż Rada Ministrów przyjmie projekt
ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie do końca bieżącego roku.
Wraz ze znowelizowaną ustawą planuje się wyda-
nie odpowiednich aktów wykonawczych:
— rozporządzenia w sprawie wzoru oferty reali-
zacji zadania publicznego, ramowego wzoru umowy
o wykonanie zadania publicznego i wzoru sprawoz-
dania z wykonania tego zadania,
— rozporządzenia w sprawie przeprowadzania
kontroli organizacji pożytku publicznego,
— rozporządzenia w sprawie sprawozdania mery-
torycznego z działalności organizacji pożytku pu-
blicznego,
— w porozumieniu z KRRiT rozporządzenia
w sprawie trybu postępowania związanego z nieod-
płatnym informowaniem o prowadzonej przez organi-
zacje pożytku publicznego działalności pożytku pu-
blicznego (sposób przygotowania i emisji audycji).
Warto podkreślić, iż Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej w dniu 23 kwietnia 2008 r. zorgani-
zowało konferencję z okazji 5-lecia ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie, pod-
czas której poruszono kwestie funkcjonowania usta-
wy w ciągu ostatnich 5 lat, jak również postulaty
na przyszłość w świetle planowanej nowelizacji.
Konferencję uświetniły swą obecnością osoby, które
brały udział w projektowaniu przepisów ustawy, au-
torzy projektu jej nowelizacji oraz przedstawiciele
organizacji, którzy w swej codziennej pracy stosują
przepisy ustawy.
Wśród najważniejszych dokumentów, skierowa-
nych bezpośrednio do sektora pozarządowego, znaj-
duje się znowelizowana Strategia Wspierania Rozwo-
ju Społeczeństwa Obywatelskiego na lata 2009–2015
(SWRSO) przyjęta przez Radę Ministrów w drodze
uchwały w dniu 4 listopada 2008 r.. Potrzeba doko-
nania zmian w dotychczas obowiązującej Strategii
Wspierania Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego
na lata 2007-2013 wiązała się z koniecznością dosto-
sowania jej do Strategii Rozwoju Kraju 2007–2015
i zmieniających się zasad prowadzenia polityki roz-
woju. SWRSO obejmuje nowe rozwiązania wynika-
jące m.in. z potrzeby wzmocnienia priorytetu: Ak-
tywni, świadomi obywatele, aktywne wspólnoty lo-
kalne, dającego preferencje inicjatywom lokalnym
w realizacji zadań publicznych oraz priorytetu: Rozwój
przedsiębiorczości społecznej, szczególnie w kontekście
zakończenia Inicjatywy Wspólnotowej EQUAL.
SWRSO ma również pomóc w stworzeniu modelu
tzw. dobrego państwa, w którym obowiązywać mają
partnerskie stosunki między władzą publiczną, sferą
biznesu a organizacjami pozarządowymi. Planowane
jest także zwiększenie pomocy finansowej dla orga-
nizacji pozarządowych (rozwój poradnictwa, szkoleń,
585
pomocy technicznej itp.), zwłaszcza w regionach o mniej
rozwiniętej infrastrukturze. Wspierane mają być po-
nadto procesy integracji trzeciego sektora, m.in. po-
przez federalizację organizacji pozarządowych. Stra-
tegia będzie finansowana z budżetu krajowego i unij-
nego, a także ze środków pochodzących z mechani-
zmów finansowych Europejskiego Obszaru Gospo-
darczego, w tym Norwegii czy tzw. mechanizmu fi-
nansowego szwajcarskiego.
W zakresie instrumentów finansowych, jakie rząd
zaplanował dla organizacji pozarządowych, należy
wymienić Fundusz Inicjatyw Obywatelskich oraz
programy i fundusze współfinansowane ze środków
zagranicznych. W dniu 31 grudnia 2007 r. minister
pracy i polityki społecznej zakończył realizację trzy-
letniego rządowego programu Fundusz Inicjatyw
Obywatelskich na lata 2005–2007 (RP FIO). W okre-
sie październik–grudzień 2007 rozdysponowano na
dotacje dla sektora pozarządowego dodatkowe środki
w wysokości 20 mln zł. Ze środków tych zwiększono
kwoty dofinansowania projektów, które otrzymały
dotację w czerwcu 2007 r. oraz podpisano nowe umo-
wy z wnioskodawcami, których projekty nie otrzy-
mały dofinansowania. W wyniku tych działań, w okre-
sie październik–grudzień 2007 podpisano 99 anek-
sów na kwotę ponad 2 mln 336 tys. zł oraz 457 no-
wych umów na kwotę ponad 17 mln 205 tys. zł.
Ogółem w roku 2007 dofinansowano 746 projek-
tów złożonych w konkursie ogłoszonym w 2007 r.,
297 projektów dwuletnich (złożonych w konkursie
ogłoszonym w 2006 r.) oraz 5 projektów trzyletnich
(złożonych w konkursie ogłoszonym w 2005 r.) na
łączną kwotę ponad 49 mln 15 tys. zł.
W wyniku przyjęcia poprawek poselskich do usta-
wy budżetowej na rok 2008, z poparciem rządu, na
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich w roku 2008 (FIO
2008) zostało przeznaczone 60 mln zł, w tym 2,4 mln
na pomoc techniczną. FIO 2008 jest realizowany
w ramach rezerwy celowej budżetu państwa. Rozpo-
rządzenie Rady Ministrów w sprawie dokonywania
wydatków budżetu państwa w 2008 r. pochodzących
ze środków z rezerwy celowej zostało przyjęte przez
Radę Ministrów w dniu 11 marca 2008 r. i weszło
w życie z dniem ogłoszenia, tj. 21 marca 2008 r. (Dz. U.
Nr 49, poz. 290). Konkurs w ramach FIO 2008 roz-
począł się w dniu 28 marca 2008 r., zaś rozstrzygnię-
ty został 8 lipca 2008 r. Ogółem minister pracy i po-
lityki społecznej dofinansował w 2008 r. 842 podmio-
ty na kwotę blisko 58 mln zł.
W dniu 4 listopada 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła także Program Operacyjny Fundusz Inicjatyw
Obywatelskich na lata 2009–2013 – najważniejszy,
finansowany ze środków krajowych instrument fi-
nansowy trzeciego sektora. Opis programu FIO znaj-
duje się w odpowiedzi na kolejne pytania.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej bierze
również czynny udział we wdrażaniu Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” na lata 2007–2013
współfinansowanego z Europejskiego Funduszu
Społecznego.
586
Organizacje pozarządowe mają możliwość ubiega-
nia się, w ściśle określonym zakresie, o środki finan-
sowe pochodzące ze wszystkich funduszy unijnych
w ramach programów operacyjnych wynikających
z Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia, z wy-
jątkiem Programu Operacyjnego „Pomoc technicz-
na” oraz Programu Rozwoju Obszaru Wiejskich i Pro-
gramu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój sektora
rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich”
2007–2013.
Możliwość partycypowania podmiotów trzeciego
sektora w realizacji polityk wspólnotowych jest nie-
wątpliwie szansą na ich rozwój. Środki, o które będą
się ubiegać, będą stanowić jedno z wielu potencjal-
nych źródeł finansowania ich statutowej działalności.
Z kolei dywersyfikacja źródeł przychodów pozwoli
zachować stabilność i bezpieczeństwo finansowe or-
ganizacji. Wydaje się, iż udział organizacji pozarzą-
dowych w perspektywie finansowej 2007–2013 powi-
nien być postrzegany w kategoriach szans rozwojo-
wych, a także jako wyzwanie, zwłaszcza w zakresie
absorpcji środków unijnych.
Wsparcie organizacji pozarządowych na poziomie
centralnym i regionalnym będzie miało z jednej stro-
ny charakter bezpośredni, co oznacza, że organizacje
pozarządowe będą podmiotami korzystającymi z po-
mocy udzielanej w ramach PO „Kapitał ludzki”, sta-
nowić będą grupy docelowe, czyli podmioty bezpo-
średnio korzystające z pomocy. Z drugiej strony or-
ganizacje pozarządowe stanowić będą podmioty
uprawnione do składania wniosków o dofinansowa-
nie i realizacji projektów w ramach ogłaszanych kon-
kursów.
Szczególnie istotny dla rozwoju sektora organiza-
cji pozarządowych w Programie Operacyjnym „Ka-
pitał ludzki” 2007–2013 jest priorytet V: Dobre rzą-
dzenie, działanie 5.4: Rozwój potencjału trzeciego
sektora, który ma na celu wspieranie potencjału trze-
ciego sektora i wzmocnienie kompetencji kadr, uspraw-
nienie relacji z administracją publiczną, wzmocnie-
nie procesu konsultacji społecznych itp. Zostało za-
programowane wsparcie systemowe (poddziałanie
5.4.1: Wsparcie systemowe dla trzeciego sektora) oraz
wsparcie konkursowe (poddziałanie 5.4.2: Rozwój
dialogu obywatelskiego).
Alokacja finansowa w ramach działania 5.4 wy-
nosi 100 238 968 EUR. Zgodnie z zapisami budżet
planu działania na lata 2007–2008 dla priorytetu V:
Dobre rządzenie na rozwój potencjału trzeciego sek-
tora zostanie przeznaczone 5 900 000,00 zł, w ra-
mach poddziałania 5.4.1 oraz 13 000 000,00 w ra-
mach poddziałania 5.4.2.
Departament Pożytku Publicznego Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej w 2008 r. rozpoczął reali-
zację projektu systemowego „Zwiększenie poziomu
wiedzy na temat funkcjonowania sektora pozarządo-
wego i dialogu obywatelskiego oraz doskonalenia
umiejętności zarządzania sfera pożytku publicznego”
(działanie 5.4: Rozwój potencjału trzeciego sektora,
priorytet V: Dobre rządzenie, PO KL 2007–2013).
W marcu 2008 r. ogłoszono nabór wniosków do
konkursu w ramach programu „Kapitał ludzki” prio-
rytetu V: Dobre rządzenie, działanie 5.4: Rozwój po-
tencjału trzeciego sektora, poddziałanie 5.4.2: Roz-
wój dialogu obywatelskiego. Przedmiotem konkursu
są projekty przyczyniające się do:
— tworzenia lokalnych, regionalnych, branżo-
wych porozumień organizacji pozarządowych, które
reprezentowałyby ich interesy i służyły wzajemnej
wymianie informacji oraz podejmowaniu wspólnych
działań,
— wzmacniania już istniejących porozumień, fo-
rów, sieci organizacji pozarządowych,
— promowania i upowszechniania standardów
współpracy pomiędzy organizacjami pozarządo-
wymi,
— diagnozowania stanu współpracy pomiędzy or-
ganizacjami pozarządowymi na poziomie lokalnym
lub regionalnym,
— podnoszenia wiedzy w zakresie współpracy po-
między organizacjami pozarządowymi oraz tworze-
nia sieci porozumień.
W 2008 r. odbył się również konkurs pn. Tworze-
nie i wdrażanie programów z zakresu poradnictwa
prawnego i obywatelskiego w ramach działania
5.4 priorytetu V: Dobre rządzenie finansowanego ze
środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Miał
on na celu wzmocnienie usług prawnictwa prawnego
i obywatelskiego skierowanego bezpośrednio do za-
interesowanych obywateli, którzy potrzebują pomocy
i porad. Kwota środków przeznaczona na dofinanso-
wanie projektów w ramach konkursu wynosiła
30 000 000,00 zł. Wnioski można było składać do
1 września 2008 r.
Główne cele konkursu:
— świadczenie poradnictwa prawnego lub/i oby-
watelskiego (tworzenie i prowadzenie punktów/ośrod-
ków/biur/centrów poradnictwa prawnego lub/i oby-
watelskiego) w powiatach, na terenie których tego
typu poradnictwo nie funkcjonuje,
— przygotowywanie i wdrożenie programów
współpracy z samorządem terytorialnym w zakresie
świadczenia poradnictwa prawnego lub/i obywatel-
skiego,
— realizowanie programów poradnictwa prawne-
go lub/i obywatelskiego skierowanych do obywateli
o utrudnionym dostępie do tego typu usług,
— promowanie i upowszechnianie standardów
świadczenia usług w zakresie poradnictwa prawnego
lub/i obywatelskiego.
Wśród innych niż unijne, zagranicznych środków,
które stanowią źródło finansowania organizacji po-
zarządowych, należy wymienić środki finansowe po-
chodzące:
1. Z Funduszu dla Organizacji Pozarządowych
w ramach mechanizmu finansowego EOG i Norwe-
skiego Mechanizmu Finansowego 2004–2009. Ob-
szary priorytetowe, w ramach których wspierane są
projekty organizacji pozarządowych, to: demokracja
i społeczeństwo obywatelskie, ochrona środowiska

i zrównoważony rozwój, wyrównywanie szans i inte-
gracja społeczna. Środki przyznawane w ramach
Funduszu dla Organizacji Pozarządowych będą sta-
nowić 7% całkowitej kwoty netto przeznaczonej przez
państwa-darczyńców w ramach mechanizmów finan-
sowych (37,35 mln euro) oraz wkład rządu polskiego
w wysokości 10% wartości całego funduszu (4,15 mln
euro), co łącznie stanowi kwotę 41,5 mln euro w okre-
sie od uruchomienia funduszu do kwietnia 2009 r.
2. Ze szwajcarsko-polskiego programu współpra-
cy, który będzie koncentrował się m.in. na wsparciu
zdolności organizacyjnych organizacji pozarządo-
wych, promowaniu roli społeczeństwa obywatelskie-
go w zwiększaniu spójności społeczno-gospodarczej
oraz promowaniu i/lub wzmocnieniu partnerstw po-
między samorządem miejskim i regionami Polski
i Szwajcarii. Przewiduje się, iż pomoc finansowa dla
organizacji pozarządowych, w formie grantu bloko-
wego, będzie wynosić do 20,5 milionów CHF.
Ponadto Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej, we współpracy z Ogólnopolską Federacją Orga-
nizacji Pozarządowych, Forum Darczyńców oraz
Fundacją Komunikacji Społecznej, zorganizowało
kampanię informacyjną dotyczącą mechanizmu 1%.
Kampania obejmowała emisję spotu telewizyjnego
oraz dystrybucję plakatów informacyjnych do Urzę-
dów Skarbowych.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej prowa-
dzi również internetowy serwis informacyjny www.
pozytek.gov.pl, którego podstawową funkcją jest upo-
wszechnianie informacji na temat prac podejmowa-
nych przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej.
Serwis stanowi także forum aktywnego dialogu oby-
watelskiego m.in. w zakresie zmian prawnych i in-
stytucjonalnych dotyczących III sektora. W ramach
serwisu funkcjonuje elektroniczna platforma baza
organizacji pożytku publicznego (http://bopp.pozy-
tek.gov.pl/), która umożliwia organizacjom pożytku
publicznego bezpłatne upublicznienie sprawozdań
finansowych.
W ramach działań wykonywanych przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej należy również
wspomnieć o prowadzonych w 2008 r. działaniach na
rzecz rozwoju ekonomii społecznej, poprzez repre-
zentowanie MPiPS i merytoryczne zaangażowanie
w partnerstwo IW EQUAL „W poszukiwaniu polskie-
go modelu ekonomii społecznej” i „Tu jest praca” oraz
realizację we współpracy z Fundacją Inicjatyw Spo-
łeczno-Ekonomicznych projektu „Profesjonalne służ-
by zatrudnienia na rzecz ekonomii społecznej i trze-
ciego sektora” w ramach Sektorowego Programu
Operacyjnego „Rozwój zasobów ludzkich” 2004–
–2006, priorytet 1, działanie 1.1, schemat c (13–14
maja 2008 r. odbyła się konferencja podsumowująca
projekt).
Istotną kwestią wynikającą z instytucjonalizacji
dialogu obywatelskiego są prace obsługiwanej przez
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej Rady Dzia-
łalności Pożytku Publicznego – trójstronnego forum
dialogu obywatelskiego, ciała pomocniczego i opinio-
587
dawczo-doradczego ministra pracy i polityki społecz-
nej w zakresie problematyki III sektora.
1. Czy przewiduje się kolejne możliwe źródła fi-
nansowania organizacji pozarządowych z budżetu
państwa? Czy przygotowuje się rozwiązania legisla-
cyjne ułatwiające pozyskiwanie środków przez tego
typu podmioty?
2. Czy rząd przyjął projekt przedmiotowej usta-
wy nadającej status stałego programu Funduszowi
Inicjatyw Obywatelskich?
3. Na jakich zasadach program FIO będzie dzia-
łał w roku przyszłym?
W 2009 r. głównym źródłem finansowania or-
ganizacji pozarządowych z budżetu państwa będzie
Program Operacyjny Fundusz Inicjatyw Obywa-
telskich na lata 2009–2013, przyjęty przez Radę
Ministrów w dniu 4 listopada 2008 r. w drodze
uchwały1).
Program Operacyjny Fundusz Inicjatyw Obywa-
telskich (PO FIO) stanowi kontynuację Funduszu
Inicjatyw Obywatelskich realizowanego w latach
2005–2007 w formie programu rządowego, a w 2008 r.
w formie rezerwy celowej budżetu państwa. Decyzja
rządu o zatwierdzeniu funduszu w formie programu
operacyjnego powoduje, że będzie miał on stabilne
finansowanie budżetowe przez pięć kolejnych lat. Za-
daniem programu jest finansowanie projektów przed-
stawianych przez organizacje pozarządowe oraz pod-
mioty kościelne i związki wyznaniowe, jak również
spółdzielnie socjalne prowadzące działalność pożyt-
ku publicznego. Celem głównym PO FIO jest zwięk-
szenie udziału organizacji pozarządowych oraz pod-
miotów kościelnych i związków wyznaniowych pro-
wadzących działalność pożytku publicznego w reali-
zacji zadań publicznych, w ramach kształtowanych
i prowadzonych na zasadach partnerstwa i pomocni-
czości polityk publicznych.
PO FIO stanowi realizację exposé prezesa Rady
Ministrów Donalda Tuska oraz „Strategicznego planu
rządzenia” (przedstawionego podczas prezentacji do-
robku 100 dni rządu). Jest skorelowany z zapisami
Strategii Rozwoju Kraju 2007–2015, a jednocześnie
operacjonalizuje zapisy Strategii Wspierania Rozwoju
Społeczeństwa Obywatelskiego na lata 2009–2015.
Oferta PO FIO kierowana jest przede wszystkim
do niewielkich organizacji lokalnych, które nie mają
możliwości aplikowania o granty z funduszy struk-
turalnych oraz nie mają odpowiedniego zaplecza do
realizowania zlecanych zadań publicznych, ale sta-
nowią bazę dla współdziałania obywateli w rozwią-
zywaniu wspólnych, nawet niewielkich problemów.
PO FIO będzie finansowany wyłącznie ze środ-
ków krajowych. Oznacza to łatwiejszy dostęp do pie-
niędzy dla małych organizacji pozarządowych, któ-
rych projekty nie mogły zostać zrealizowane ze wzglę-
du na ograniczone fundusze. Zaletą programu jest
1)
Uchwała Nr 238/2008 Rady Ministrów z dnia 4 listopada
2008 r. w sprawie przyjęcia krajowego Programu Operacyjnego
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich na lata 2009–2013
588

również przyjęcie tzw. zasady prefinansowania. Przy- — podmiotami uprawnionymi do składania wnio-
jęcie takiego rozwiązania umożliwi projektodawcom sków o dofinansowanie realizacji zadania w ramach
dysponującym niewielką ilością środków realizację PO FIO są:
zadania bezpośrednio po rozstrzygnięciu konkursu, — organizacje pozarządowe, których definicje po-
bez potrzeby uprzedniego tworzenia rezerw finanso- daje art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.
wych. Jednocześnie wieloletniość programu umożliwi o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
projektodawcom rozłożenie finansowania swoich — osoby prawne i jednostki wyznaniowe kościo-
łów i jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 3
przedsięwzięć na 2 lata. Wysokość środków budżeto-
ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o dzia-
wych przeznaczanych na realizację programu wynie-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sie nie mniej niż 60 mln zł rocznie. W ramach PO — spółdzielnie socjalne, o których mowa w usta-
FIO, w latach 2009–2013 planuje się przekazanie nie wie z dnia 27 kwietnia 2006 r. o spółdzielniach so-
mniej niż 300 mln zł na wsparcie inicjatyw obywa- cjalnych (w zakresie działalności społecznie użytecz-
telskich zgłaszanych przez sektor pozarządowy. nej w sferze zadań publicznych)
W PO FIO przewidziano realizację pięciu priory- — minimalna i maksymalna wysokość dotacji
tetów wynegocjowanych w procesie uzgodnień i kon- określona na poziomie od 10 tys. zł do 300 tys. zł,
sultacji: — możliwość realizacji projektów jednorocznych
1. Priorytet I: Aktywni, świadomi obywatele, ak- (w 2009 r.) lub dwuletnich (w 2009 i 2010 r.),
tywne wspólnoty lokalne. — możliwość realizacji projektów już od 1 maja
2. Priorytet II: Sprawne organizacje pozarządowe 2009 r.,
w dobrym państwie. — udział środków własnych uzależniony od po-
3. Priorytet III: Integracja i aktywizacja społecz- ziomu wnioskowanej dotacji, według następującego
na. Zabezpieczenie społeczne. schematu (rozwiązanie sprzyjające małym organiza-
cjom realizującym zazwyczaj projekty o niewielkiej
4. Priorytet IV: Rozwój przedsiębiorczości spo-
kwocie dofinansowania):
łecznej.
5. Priorytet V: Pomoc techniczna.
% wartości
W każdym priorytecie określono od kilku do kil- wartość dotacji
projektu
środki własne
kunastu obszarów wsparcia, w ramach których będą środki własne
mogły być realizowane projekty. 10 tys. zł do 40 tys. zł 10% niefinansowe
lub finansowe
Realizacja PO FIO przyczyni się do:
ponad 40 tys. zł środki własne
— zwiększenia aktywności i świadomości obywa- do 150 tys. zł
10%
finansowe
teli i wspólnot lokalnych, ponad 150 tys. zł środki własne
20%
— rozwoju potencjału sektora organizacji poza- do 300 tys. zł finansowe
rządowych,
— zwiększenia zaangażowania sektora organiza- — możliwość przyznania dodatkowych punktów
cji pozarządowych na rzecz usług społecznych w za- w ramach kryteriów strategicznych (max. dodatkowo
kresie integracji i aktywizacji społecznej oraz zabez- 20 pkt),
— uproszczona procedura aplikowania o środki
pieczenia społecznego,
(m.in. mniejsza liczba załączników, większa rola pro-
— rozwoju polskiego modelu ekonomii społecznej.
cedury on line),
Zawiązywane w ramach PO FIO partnerstwa — zwiększenie limitu dotyczącego kosztów wypo-
wpłyną na poziom identyfikacji społeczności lokal- sażenia związanych z realizacją zadania (z 5% do
nych z celami i zasadami polityki rozwoju. Z uwagi 10%),
na horyzontalne ujęcie formuły wsparcia trzeciego — większa rola oceny merytorycznej, mniejsza
sektora, w kolejnych etapach realizacji PO FIO otwie- oceny formalnej,
ra możliwości wyrównywania szans rozwoju inicja- — czytelny, przejrzysty i rzetelny proces przyzna-
tyw obywatelskich poprzez docieranie do środowisk wania dotacji,
społecznie zaniedbanych. Przewiduje się również, iż — określenie alokacji środków na poszczególne
PO FIO wpłynie na partycypację trzeciego sektora priorytety, według następującego schematu:
w realizacji zadań w zakresie rozwoju lokalnego i re-
gionalnego w ramach funduszy strukturalnych (EFS Alokacja
Alokacja w 2010 r.
w 2009 r.
i EFRR).
Projekty
Obecnie Departament Pożytku Publicznego Mi- jednoroczne II transza
Projekty
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej wraz z Radą i I transza
jednoroczne
projektów
projektów dwuletnie
Działalności Pożytku Publicznego prowadzą prace dwuletnich
nad stworzeniem dokumentów proceduralnych, pre- 100% 70% 30%
cyzujących zasady przyznawania i rozliczania dotacji Priorytet I 18 000 000,00 PLN 12 600 000,00 PLN 5 400 000,00 PLN
w ramach PO FIO w 2009 r. Priorytet II 12 000 000,00 PLN 8 400 000,00 PLN 3 600 000,00 PLN
Wśród głównych zasad sprecyzowanych w projek- Priorytet III 18 600 000,00 PLN 13 020 000,00 PLN 5 580 000,00 PLN
tach ww. dokumentach należy wymienić: Priorytet IV 9 000 000,00 PLN 6 300 000,00 PLN 2 700 000,00 PLN
 589

Dokumenty znajdują się obecnie na etapie opinio-
wania przez Radę Działalności Pożytku Publicznego.
Ogłoszenie pierwszego konkursu w ramach PO FIO
przewidywane jest na drugą połowę stycznia 2009 r.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzi w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. upowszechniania
dostępu do dóbr kultury (6543)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez panów posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka interpelacji (SPS-023-6533 z 28 li-
stopada br.) dotyczącej zwiększenia dostępu do dóbr
kultury, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Podstawowym instrumentem finansowania dzia-
łalności kulturalnej przez resort są programy mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego. W ciągu
ostatniego roku podjęto szereg inicjatyw służących
takiej ich modyfikacji, aby środki kierowane były na
cele najważniejsze z punktu widzenia kultury naro-
dowej. Załączam tabelę prezentującą cele programów,
jak i rodzaje zadań, które w ich ramach możliwe są
do finansowania.
Od przyszłego roku wprowadzony zostanie nowy
instrument finansowania działalności kulturalnej,
tzw. programy własne państwowych instytucji kul-
tury. Celem resortu jest wyraźne rozdzielenie pro-
gramów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
od programów własnych instytucji, nadając tym
ostatnim większą autonomię i odmienny tryb i zasa-
dy funkcjonowania. Jest to częścią procesu delego-
wania na państwowe instytucje kultury zadań do-
tychczas realizowanych przez MKiDN, stworzenia
instytucjom możliwości większego oddziaływania na
sytuację określonych dziedzin kultury, a także zwięk-
szenia elastyczności i możliwości szybszego reagowa-
nia na społeczne potrzeby. Poniższa tabela przedsta-
wia programy, których podstawowym celem będzie
zwiększenie dostępu do edukacji kulturalnej.
Uprzejmie proszę o przyjęcie powyższych wyja-
śnień.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.

Nazwa Cele Adresat

1. Kształcenie estetyczne – poznanie teatru jako dziedziny sztuki.
Dzieci i młodzież
2. Wychowanie widza.
Artystyczne wakacje z miast będących
3. Organizacja czasu wolnego w okresie wakacji.
siedzibami teatrów
4. Ożywienie przestrzeni teatralnej w okresie letnim.
Mieszkańcy
miejscowości,
Ożywienie obiegu spektakli teatralnych. Prezentacja profesjonalnych spektakli poza
Teatr Polska na terenie których
macierzystymi siedzibami teatrów.
działają instytucje
teatralne
Cel główny: przekształcenie biblioteki gminnej w lokalne centrum kulturalne
– rozszerzenie ich zadań i funkcji.
Obszary potrzeb: Biblioteki publiczne
Biblioteka+ 1. Stworzenie systemu umożliwiającego zarządzanie zbiorami bibliotek. w gminach wiejskich
2. Internetyzacja bibliotek. i wiejsko-miejskich
3. Szkolenie bibliotekarzy.
4. Modernizacja i rozbudowa budynków bibliotecznych.
Założenia:
Adresat: domy i ośrodki kultury w gminachdo 50 000 mieszkańców.
Cel: stworzenie wielofunkcyjnego i profesjonalnego centrum użyteczności publicznej.
Rodzaj projektu: składane projekty obejmować muszą zarówno rozwój infrastruktury
Gminy i miasta
(modernizacja budynku, jego wyposażenie), jak i komplementarny wobec planów
do 50 000
modernizacji program merytoryczny.
mieszkańców
Dom Kultury+ Czas realizacji projektu: 2–3 lata.
posiadające dom
Dodatkowo:
lub ośrodek kultury
– stworzona zostanie „Baza dobrych praktyk” – internetowe forum wymiany projektu
lub chcące go powołać
i doświadczeń,
– opracowany zostanie modelowy projekt architektoniczny centrum kultury,
– uruchomione zostaną szkolenia dla instytucji zainteresowanych ubieganiem się
o dotację w ramach programu.
Wprowadzenie w szkołach wychowania filmowego:
– wyposażenie gimnazjów i liceów w pakiet ponad 50 filmów fabularnych,
dokumentalnych i animowanych, dobranych do 25 tematów lekcji,
Filmetoka szkolna – uruchomienie na stronie internetowej forum dla szkół, gdzie znajdować się będą: lekcje Młodzież szkolna
analizy filmowej, wypowiedzi twórców, dossier artystyczne i dokumenty dedykowane
artystom kina.
Uwaga: Pakiety filmowe udostępniane są bezpłatnie.
590
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie realizacji zgodnie z zapowiedzią
w exposé prezesa Rady Ministrów
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
bonu edukacyjnego (6544)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów Lucjana Karasiewicza oraz Jerze-
go Polaczka, posłów na Sejm RP, nr SPS-023-6544/
08, w sprawie bonu edukacyjnego, informuję, co na-
stępuje:
Obecnie system bonu edukacyjnego funkcjonuje
od 2000 r. na poziomie budżetu państwa. Część
oświatowa subwencji ogólnej dzielona jest pomiędzy
jednostki samorządu terytorialnego w oparciu o me-
chanizm, w którym stosuje się formę bonu. W algo-
rytmie podziału subwencji oświatowej podstawo-
wym parametrem jest finansowy standard A po-
działu subwencji (zwany „bonem oświatowym”),
tj. kwota części oświatowej subwencji ogólnej przy-
padająca na jednego ucznia przeliczeniowego oraz
system wag korygujących tę kwotę w odniesieniu do
uczniów (wychowanków) poszczególnych typów i ro-
dzajów szkół oraz placówek oświatowych. Liczba
uczniów i wychowanków jest więc głównym para-
metrem, od którego zależy wysokość otrzymywanej
przez samorządy terytorialne subwencji oświatowej.
Natomiast taki mechanizm nie jest obecnie po-
wszechnie stosowany podczas kształtowania przez
władze samorządowe planów finansowych poszcze-
gólnych szkół (placówek).
Przy wdrażaniu przez poszczególne samorządy
terytorialne koncepcji bonu wydaje się konieczne
uprzednie rzetelne wyliczenie standardowych kosz-
tów kształcenia pojedynczego ucznia w danym typie
i rodzaju szkoły na określonym terenie. Stąd też
przed wprowadzeniem bonu niezbędne będzie okre-
ślenie przez daną jednostkę samorządu terytorialne-
go wysokości finansowanego – ze środków publicz-
nych – standardu edukacyjnego oraz kosztów jego
realizacji w szkołach różnych typów.
Wydaje się, iż wartość bonu powinna również
uwzględniać lokalne uwarunkowania. Wprowadzenie
do lokalnej oświaty koncepcji bonu oświatowego
otworzy obszar wolności i aktywności edukacyjnej
obywateli, uruchomi mechanizmy rynku edukacyj-
nego i związanej z nim konkurencyjności pomiędzy
szkołami, pozwoli szkole na uzyskanie większej au-
tonomii. Szkoły zmuszone będą do ciągłego doskona-
lenia swojej pracy, aby zainteresować swoją ofertą
coraz większą grupę uczniów i ich rodziców. Warto
zauważyć, że w takim systemie poprawa jakości pra-
cy będzie mieć bardzo rzeczywisty charakter, a we-
ryfikacja poziomu pracy szkoły następować będzie
mogła nie tylko poprzez administracyjne procedury,
ale również poprzez konfrontację oferty szkoły z ocze-
kiwaniami uczniów i rodziców. Szkoła będzie więc
musiała dbać o uzyskanie i utrzymanie zaufania śro-
dowiska, w którym działa.
Pragnę poinformować, że w Polsce jest już kilka
samorządów terytorialnych, które taką politykę pro-
wadzą. Od 1994 r. bon funkcjonuje na terenie gminy
Kwidzyn, przynosząc bardzo pozytywne skutki. W tym
okresie w Kwidzynie podniósł się poziom pracy szkół
i doszło do wyraźnej poprawy szans edukacyjnych
dzieci ze środowisk o mniejszym potencjale kultu-
rowym.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 2 kwiet-
nia br. na spotkaniu kierownictwa MEN z przedsta-
wicielami korporacji samorządowych, m.in. z Unii
Miasteczek Polskich, Unii Metropolii Polskich,
Związku Województw RP, Związku Gmin Wiejskich,
Związku Powiatów Polskich, Związku Miast Pol-
skich, w sprawie wprowadzenia dobrych rozwiązań
finansowania edukacji na poziomie samorządu tery-
torialnego przedstawiciele samorządowców z Wrocła-
wia, Poznania i Świdnicy zaprezentowali funkcjonu-
jące na ich terenie rozwiązania bonowe finansowania
edukacji. Samorządy wprowadziły tam m.in. stan-
dardy funkcjonowania szkół takie jak minimalna
liczba oddziałów i uczniów w oddziale. W Poznaniu
bon podstawowy uzupełniany jest środkami z bonu
dodatkowego i indywidualnego. Powiat świdnicki
w swoim bonie oświatowym uwzględnił wszystkie
podstawowe koszty funkcjonowania szkoły. Określił
liczbę etatów nauczycielskich na oddział na podsta-
wie ramowych planów nauczania.
Doświadczenia Wrocławia, Świdnicy i Poznania
pokazały, że taki system prowadzi do oddolnego bu-
dowania standardów edukacyjnych i wpływa na po-
prawę jakości kształcenia.
Ponadto informuję, że nie zostały jeszcze przygo-
towane projekty legislacyjne, a tym samym brak
wstępnych kosztów wdrożenia planowanych zmian.
W ramach koncepcji bonu edukacyjnego planowane
jest bowiem stworzenie ram prawnych sprzyjających
dzieleniu przez samorządy lokalne środków finanso-
wych na edukację za pomocą bonu – od 2011 r.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, urzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapowiedzianej w exposé
prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. zmiany
w finansowaniu sektora badań naukowych
(6546)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 28 listopada br. nr SPS-023-6546/08
w sprawie interpelacji złożonej przez posłów Lucjana
Karasiewicza i Jerzego Polaczka, dotyczącej zapowie-
dzianej w exposé prezesa Rady Ministrów Donalda
Tuska z dnia 23 listopada 2007 r. zmiany w finanso-
waniu sektora badań naukowych, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Wychodząc naprzeciw konieczności podejmowa-
nia skutecznych działań sprzyjających rozwojowi ba-
dań naukowych i prac rozwojowych, wzrostowi ich
konkurencyjności, a także podwyższaniu nakładów
przeznaczanych na działalność B+R, również pocho-
dzących od przedsiębiorców, Ministerstwo Nauki
i Szkolnictwa Wyższego przygotowało pakiet ustaw
reformujących system badań naukowych. Reforma
to priorytet rządu, czego dowodem jest zdecydowany
wzrost nakładów na naukę w projekcie przyszłorocz-
nego budżetu – o prawie 1,4 mld zł, czyli o 29% (za-
planowana kwota w projekcie to 5600 mln zł). Rząd
stawia na badania i rozwój, tak aby polska gospodar-
ka mogła konkurować z najbardziej rozwiniętymi
rynkami na świecie.
Pakiet 5 ustaw „Budujemy na wiedzy – reforma
nauki dla rozwoju Polski” obejmuje ustawy o zasa-
dach finansowania nauki, Polskiej Akademii Nauk,
instytutach badawczych, Narodowym Centrum Ba-
dań i Rozwoju oraz Narodowym Centrum Nauki.
Projekt ustawy o zasadach finansowania nauki
wprowadza model, w którym pieniądze przeznaczane
na badania będą sukcesywnie wzrastać, a sposób ich
wydawania będzie uzależniony od osiągnięć badaw-
czych. Nowy sposób finansowania odpowiada stan-
dardom światowym, w których badania opłacane są
z kilku źródeł, w tym z Narodowego Centrum Nauki,
będącego instytucją niezależną merytorycznie od de-
cyzji politycznych, czy Narodowego Centrum Badań
i Rozwoju, prowadzącego konkursy dla nauk aplika-
cyjnych. Proponowane regulacje gwarantują przeka-
zywanie do tych instytucji corocznie większej części
pieniędzy, tak aby do 2015 r. osiągnąć poziom 50%
nakładów z budżetu nauki, przeznaczanych na kon-
kretne projekty realizowane w drodze konkursów.
Dotychczasowa dotacja statutowa dla jednostek
naukowych zostanie zastąpiona dotacją bazową na
utrzymanie potencjału badawczego, a najsłabsze
ośrodki nie otrzymają środków z dotacji. Należy się
591
spodziewać, że podejmowane działania pozwolą na
osiągnięcie wysokiej jakości badań.
Projekt ustawy o instytucjach badawczych zakła-
da, że dotychczasowe jednostki badawczo-rozwojowe
zostaną przekształcone w instytuty badawcze, pod-
legające ścisłym zasadom kontroli oraz systematycz-
nemu audytowi. Podstawowym zadaniem instytutów
będzie realizowanie badań i prac rozwojowych na po-
trzeby gospodarki. Do ich zadań należeć będzie tak-
że transfer technologii i przystosowywanie wyników
do oczekiwań przemysłu.
W pierwszej kolejności przekształcone zostaną
tylko najlepiej działające instytuty. Pozostałe będą
podlegały ocenie. Jednostki osiągające najsłabsze
wyniki będą zamykane lub reorganizowane. Zapro-
ponowane przepisy przewidują jasne powiązanie wy-
sokości finansowania z osiągnięciem celów statuto-
wych (badań).
Kolejna propozycja to ustawa o Narodowym Cen-
trum Badań i Rozwoju, która wprowadza zmiany
w przepisach obowiązującej ustawy o NCBiR. Cen-
trum zostało powołane do realizacji polityki państwa
w zakresie finansowania badań stosowanych, mają-
cych strategiczne znaczenie dla rozwoju Polski i jej
bezpieczeństwa. Ustawa wyposaża centrum w sku-
teczne narzędzia realizacji tych zadań.
Zasadą działania centrum ma być pełna transpa-
rentność podejmowanych na zasadach konkursowych
decyzji finansowych. Centrum będzie służyło jako
katalizator zmian w obszarze współpracy nauki i prze-
mysłu. Poprzez pozostawienie dyrektorowi centrum
swobody w kształtowaniu instrumentów realizacji
zadań możliwe będzie tworzenie skutecznych za-
chęt dla przedsiębiorców do udziału zarówno w ogła-
szanych konkursach, jak i w finansowaniu niektó-
rych zadań centrum, który obecnie jest zdecydo-
wanie za niski w porównaniu z krajami najwyżej
rozwiniętymi.
Ustawa o Narodowym Centrum Nauki odpowiada
na wieloletnie zapotrzebowanie polskiego środowiska
naukowego w zakresie stworzenia niezależnej od po-
lityków instytucji zarządzanej przez naukowców,
a finansowanej ze środków publicznych i przyznającej
granty badawcze we wszystkich obszarach nauki
z zachowaniem zasad konkursowych. Rozwiązanie
takie stosowane jest na całym świecie i zapewnia
podwyższenie jakości prac naukowych oraz sprzyja
przejrzystości przyznawania środków finansowych.
Narodowe Centrum Nauki, w odróżnieniu od Na-
rodowego Centrum Badań i Rozwoju, będzie udzielać
finansowania na badania podstawowe. Ważnym
elementem działania NCN będzie zagwarantowa-
nie przejrzystych zasad przyznawania pieniędzy
w drodze konkursów oraz zwrócenie uwagi na mło-
dych naukowców mających trudności z uzyskaniem
samodzielności badawczej ze względu na brak do-
stępu do środków finansowych. NCN będzie zobo-
wiązane do przeznaczania min. 15% wszystkich
grantów na badania prowadzone przez początku-
jących naukowców.
592
Zmiana objęła również zasady funkcjonowania
Polskiej Akademii Nauk. W wyniku wprowadzanych
zmian PAN stanie się prekursorem zmian jakościo-
wych w polskiej nauce. Będąc korporacją prowadzącą
wiele instytutów naukowych, jako pierwsza będzie
realizowała zasady rzetelności i najwyższej jakości
prowadzonych badań.
Zaproponowane zmiany, w tym audyt i ewaluacja
jednostek badawczych, powinny doprowadzić do
szybkiej poprawy zasad działania i finansowania
instytutów. Nowe rozwiązania pomogą także wpły-
nąć na odmłodzenie korporacji oraz zagwarantowa-
nie w badaniach udziału osób o największych osią-
gnięciach i najwyższym międzynarodowym presti-
żu. Projekt ustawy wprowadza ponadto uproszcze-
nie struktury korporacyjnej PAN. Proponuje także
ramy prawne do konsolidacji i integracji jednostek
naukowych akademii z innymi instytucjami syste-
mu nauki w Polsce.
W zakresie realizacji koncepcji nowoczesnych
miast wiedzy uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego przygotowało doku-
ment „Innowacyjna przedsiębiorczość akademicka”,
który otwiera konsultacje na temat funkcjonowania
akademickich inkubatorów oraz roli, jaką powinny
odgrywać uczelnie w zakresie akademickiej przedsię-
biorczości. Dokument ten został przesłany w listopa-
dzie br. do inkubatorów przedsiębiorczości w celu
podjęcia społecznej debaty poprzez zgłaszanie uwag,
opinii oraz odpowiedzi na przedstawione w dokumen-
cie pytania. Planowanym rezultatem przedsięwzięcia
jest przygotowanie spójnej wizji, a przede wszystkim
narzędzia wsparcia akademickiej przedsiębiorczości,
a także dobrych praktyk w zakresie funkcjonowania
inkubatorów.
Z poważaniem
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie projektów aktywizacyjnych
dla grupy osób określonych jako 55+
w exposé prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6547)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego
Polaczka w sprawie projektów aktywizacyjnych dla
grupy osób określonych jako 55+ zgodnie z zapowie-
dzią premiera Donalda Tuska w exposé z dnia 23 li-
stopada 2007 r. (znak SPS-23-6547/08) przekazuję
następujące informacje:
1. Pytają posłowie, jakie w ciągu ostatniego roku
rząd pana premiera podjął działania mające na celu
utrzymanie na rynku pracy osób po 50. roku życia
poprzez umożliwienie wszechstronnego uzupełnienia
i poszerzenia kwalifikacji.
Rząd przygotował pakiet działań zmierzających
do zwiększenia zatrudnienia osób powyżej 50. roku
życia w Polsce, czyli program „Solidarność pokoleń
– Działania dla zwiększenia aktywności zawodowej
osób w wieku 50+”. Szczegółowe cele programu
związane z podnoszeniem i uzupełnianiem kwalifi-
kacji to:
— poprawa kompetencji i kwalifikacji pracowni-
ków po 50. roku życia (poprzez tworzenie warunków
dla budowania ich ścieżek kształcenia, upowszech-
nienie kształcenia ustawicznego dla osób w wieku
45+, dopasowanie do nich oferty szkoleniowej);
— aktywizacja osób bezrobotnych lub zagrożo-
nych utratą pracy po 50. roku życia (poprzez upo-
wszechnienie programów rynku pracy dla osób
w wieku powyżej 50 lat, budowanie indywidualnych
planów wsparcia dla osób w wieku 50+, dopasowanie
oferty aktywnych programów rynku pracy do po-
trzeb tych osób).
Część z działań legislacyjnych zawartych w progra-
mie została już przez rząd wykonana – przygotowano
m.in. następujące zmiany prawne: ustawa o emerytu-
rach pomostowych, nowelizacja ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (elimi-
nacja zmniejszania i zawieszania świadczeń rentowych
przy podejmowaniu pracy przez osoby niepełnospraw-
ne), nowelizacja ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy, ustawy o zakładowym fundu-
szu świadczeń socjalnych (zwolnienie pracowników,
którzy osiągnęli wiek o pięć lat niższy od ustawowego
wieku emerytalnego ze składek na Fundusz Gwaran-
towanych Świadczeń Pracowniczych) oraz Kodeksu
pracy (skrócenie okresu wynagrodzenia za czas choro-
by finansowanego przez pracodawców dla pracowników
powyżej 50. roku życia).
W kontekście poruszonego przez posłów zagadnie-
nia możliwości wszechstronnego uzupełniania i po-
szerzania kwalifikacji osób w wieku 50+ należy
zwrócić uwagę na propozycje nowych rozwiązań za-
wartych w znowelizowanej ustawie z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy. Nowela ustawy wejdzie w życie w 2009 r.
Do nowych i najważniejszych zmian należą:
— umożliwienie pracownikom w wieku 45 lat
i powyżej uczestnictwa w szkoleniach organizowa-
nych przez urzędy pracy, finansowanych ze środków
Funduszu Pracy. Pracownicy, rejestrujący się w urzę-
dach pracy, będą mogli skorzystać zarówno ze szko-
leń zamawianych przez urząd pracy dla grup uczest-
ników, jak i ze szkoleń wskazanych przez siebie.

Wprowadzony będzie wymóg uzasadnienia celowości
tego szkolenia, a skierowanie na nie uzyskać będzie
można nie częściej niż raz w roku. Możliwe będzie
także sfinansowanie ze środków Funduszu Pracy ba-
dań lekarskich i specjalistycznych dla tych osób, o ile
badania takie są niezbędne przy kwalifikowaniu na
szkolenia;
— umożliwienie pracownikom w wieku 45 lat
i powyżej finansowania ze środków Funduszu Pracy
kształcenia w ramach studiów podyplomowych w celu
zwiększenia ich udziału w kształceniu ustawicznym
i poprawienia własnej sytuacji na rynku pracy. Oso-
by te nie będą musiały uprawdopodobniać faktu, iż
po ukończonych studiach podyplomowych znajdą za-
trudnienie, wystarczy wykazanie celowości podwyż-
szenia kwalifikacji;
— umożliwienie pracownikom w wieku 45 lat
i powyżej korzystania z pożyczek na sfinansowanie
kosztów szkolenia podejmowanego w celu utrzyma-
nia zatrudnienia;
— refinansowanie tej grupie pracowników ze
środków FP kosztów egzaminów umożliwiających
uzyskanie świadectw, zaświadczeń, określonych
uprawnień zawodowych lub tytułów zawodowych
oraz koszty uzyskania licencji niezbędnych do wyko-
nywania danego zawodu;
— umożliwienie pracownikom w wieku 45 lat
i powyżej uczestnictwa w inicjowanych i realizowa-
nych przez starostę w porozumieniu z pracodawcami
programach specjalnych. Istotą programu specjalne-
go jest podjęcie działań interwencyjnych na podsta-
wie zestawu wyodrębnionych usług i narzędzi rynku
pracy wobec wybranej grupy beneficjentów znajdują-
cych się w trudnej sytuacji na rynku pracy. Interwen-
cja ma charakter czasowy. Koszty realizacji tych pro-
gramów będą mogły być dofinansowane ze środków
Funduszu Pracy, które pozostają w dyspozycji mini-
stra właściwego do spraw pracy;
— uproszczenie zasad zakładania i wykorzystania
funduszu szkoleniowego – wydzielonych przez praco-
dawców środków na kształcenie ustawiczne. Celem
zmiany jest zwiększenie udziału osób pracujących
w kształceniu ustawicznym, w tym z grupy osób star-
szych. Zniesione będą bariery biurokratyczne znie-
chęcające do tworzenia funduszu szkoleniowego,
tj. dodatkowe wymagania co do konieczności budo-
wania i konsultowania planu szkoleń ze związkami
zawodowymi, a także współfinansowania szkoleń
opartych na planach szkoleniowych. Powinno to zwięk-
szyć zainteresowanie tym instrumentem, a w konse-
kwencji zwiększyć udział dorosłych w kształceniu
ustawicznym. W ramach zmian proponowana będzie
możliwość współfinansowania ze środków Funduszu
Pracy wszelkich szkoleń nie tylko specjalistycznych,
zniesiona będzie konieczność zatrudnienia przeszko-
lonych pracowników na co najmniej rok, umożliwi się
wsparcie z Funduszu Pracy także szkoleń pracodaw-
ców. Ponadto przy szkoleniu pracowników w wieku
powyżej 45 lat pracodawca będzie mógł otrzymać do-
finansowanie z FP aż 80% kosztów szkolenia, ale nie
593
więcej niż do 300% przeciętnego wynagrodzenia (dla
pozostałych osób jak dotychczas – dofinansowanie do
50% kosztów szkolenia do wysokości przeciętnego
wynagrodzenia);
— wprowadzenie nowego instrumentu aktywiza-
cji: „przygotowania zawodowego dorosłych”, łączące-
go naukę z pracą, umożliwiającego certyfikowanie
uzyskanych kwalifikacji. Celem zmiany jest zwięk-
szenie uczestnictwa dorosłych w kształceniu usta-
wicznym, w tym osób starszych, poprzez wzbogace-
nie i uatrakcyjnienie oferty szkoleniowej, a w szcze-
gólności oparcia jej na formule „nauki przez prakty-
kę”. Formuła ta spełnia warunek lepszego dostoso-
wania metod nauczania do możliwości uczenia się
osób starszych;
— przyznawanie bezrobotnym w wieku 50 lat
i powyżej, uczestnikom szkoleń organizowanych
przez urzędy pracy wyższych niż dla młodszych osób
stypendiów (120% kwoty zasiłku dla bezrobotnych).
Preferencja ta dotyczy 2009 r. i obejmuje także
uczestników przygotowania zawodowego dorosłych
(od 2010 r. stypendium będzie wynosiło 120% dla
wszystkich grup bezrobotnych);
— wprowadzenie zwolnienia dla pracodawców
z obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy za
pracowników starszych, tj. kobiet, które ukończyły
55. rok życia, i mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat.
Rozwiązanie ma na celu utrzymanie aktywności za-
wodowej osób w wieku przedemerytalnym i prowa-
dzić będzie do wzrostu wskaźnika zatrudnienia w tej
grupie wiekowej;
— wprowadzenie czasowego (12 miesięcznego)
zwolnienia dla pracodawców z obowiązku opłaca-
nia składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwaran-
towanych Świadczeń Pracowniczych w przypadku
zatrudniania bezrobotnych w wieku powyżej 50.
roku życia.
2. Kolejne pytanie posłów brzmi: W ramach ja-
kich projektów także ze środków UE jest realizo-
wane to zamierzenie? Jakie są obecnie jego realne
efekty?
Biorąc pod uwagę konieczność podejmowania
działań ułatwiających osobom w wieku niemobilnym
aktywne funkcjonowanie na rynku pracy, minister
pracy i polityki społecznej podjął decyzję o przezna-
czeniu w roku 2008 środków Funduszu Pracy z re-
zerwy ministra na realizację Programu 45/50 Plus.
Środki finansowe w wys. 51,7 mln zł na realizację
programu otrzymały 164 powiatowe urzędy pracy,
które w ramach tych środków zaplanowały aktywi-
zację 8911 bezrobotnych w wieku niemobilnym,
tj. powyżej 45. roku życia.
Wobec nadal utrzymującej się trudnej sytuacji na
rynku pracy osób w wieku niemobilnym podjęcie dzia-
łań ograniczających te problemy wydaje się ze wszech
miar wskazane. Potrzeba kompleksowego rozwiąza-
nia problemu pozostawania bez pracy tej kategorii
osób powoduje konieczność podjęcia intensywniej-
szych działań, ukierunkowanych na ułatwianie peł-
nego dostępu do zmieniającego się rynku pracy.
594
Działania podejmowane w ramach Programu 45/
50 Plus wpisują się w zadania rządowego programu
„Solidarność pokoleń – 50+” mającego na celu popra-
wę zatrudnialności osób powyżej 50. roku życia
w Polsce.
Program 45/50 Plus ma na celu przywrócenie
zdolności zatrudnieniowej, objęcie działaniami akty-
wizującymi oraz umożliwienie podjęcia i utrzymania
zatrudnienia przez osoby bezrobotne w wieku niemo-
bilnym, tj. powyżej 45. roku życia, ze szczególnym
uwzględnieniem bezrobotnych powyżej 50. roku ży-
cia, którzy w świetle art. 49 pkt 3 ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zostali uzna-
ni za osoby znajdujące się w szczególnej sytuacji na
rynku pracy. Podstawę prawną dla wszystkich dzia-
łań podejmowanych w ramach programu stanowią
regulacje przewidziane w ustawie o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy.
Zamierzeniem programu jest umożliwienie uczest-
nikom wykorzystania posiadanego już potencjału
zawodowego bądź nabycia nowych kwalifikacji zawo-
dowych w celu podjęcia zatrudnienia oraz pomoc
w podejmowaniu działalności gospodarczej.
Projekty realizowane w ramach programu były
konstruowane przez powiatowe urzędy pracy na
podstawie indywidualnych planów działań, obej-
mujących podstawowe usługi rynku pracy, wspie-
ranych instrumentami określonymi w ustawie o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
koncentrowały się w szczególności na następują-
cych działaniach:
— szkolenia zawodowe i ogólne, w tym z zakresu
umiejętności poszukiwania pracy,
— szkolenia połączone z programami przygoto-
wania zawodowego w miejscu pracy,
— szkolenia połączone z przyznaniem środków na
podjęcie działalności gospodarczej lub założeniem
spółdzielni socjalnej,
— szkolenia połączone z utworzeniem miejsca
pracy u pracodawcy,
— udzielanie pożyczek na sfinansowanie kosztów
szkolenia w celu umożliwienia podjęcia zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej wymagających szczegól-
nych kwalifikacji,
— refundacja pracodawcy kosztów zatrudnienia
bezrobotnego.
Dzięki realizacji programu zdecydowanie zwiększy-
ły się możliwości finansowe urzędów pracy w zakresie
aktywizacji zawodowej bezrobotnych, zaś samym bez-
robotnym umożliwiono szerszy dostęp do projektów
aktywizacji zawodowej, a co się z tym wiąże – zwięk-
szono możliwości zaistnienia na dynamicznie zmienia-
jącym się polskim i europejskim rynku pracy.
W 2008 r. podjęto także działania mające na celu
wprowadzenie do planów działania priorytetu I i II Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (PO KL) projek-
tów finansowanych ze środków EFS skierowanych do
grupy osób 45+. Inicjatywy te są następujące:
— W latach 2009–2013 w ramach priorytetu II
PO KL podziałanie 2.1.2. realizowany będzie projekt
systemowy o charakterze analityczno-badawczym,
promocyjnym, szkoleniowym i doradczym w zakresie
standardów zarządzania wiekiem w przedsiębior-
stwach, który posłuży opracowaniu modelowych roz-
wiązań z zakresu zarządzania wiekiem i przetestowa-
niu ich wśród 50 MŚP. Beneficjentem systemowym
będzie Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości.
W wyniku realizacji projektu zostaną osiągnięte na-
stępujące rezultaty: 500 pracowników w wieku
45+ objętych zostanie wsparciem szkoleniowo-dorad-
czym z zakresu zarządzania wiekiem oraz umiejętno-
ści interpersonalnych, 300 MŚP objętych zostanie
wsparciem szkoleniowo-doradczym z zakresu zarzą-
dzania wiekiem, zostanie przeprowadzona kampania
promocyjno-informacyjna promująca ideę zarządzania
wiekiem wśród przedstawicieli MŚP oraz przedstawia-
jąca osobom powyżej 45. roku życia szerokie spektrum
możliwości dalszego rozwoju zawodowego, zostanie
przygotowany poradnik dobrych praktyk oraz utwo-
rzone będzie forum wymiany informacji i doświadczeń
w zakresie zarządzania wiekiem. Kwota planowanych
wydatków w projekcie to 28 000 000 zł.
— W ramach priorytetu II PO KL podziałanie
2.1.1 w 2009 r. rozpocznie się realizacja ponadregio-
nalnych zamkniętych projektów szkoleń (ogólnych
i specjalistycznych) i doradztwa dla przedsiębiorców
oraz pracowników przedsiębiorstw przygotowanych
na podstawie indywidualnych strategii rozwoju firm,
które zostaną wyłonione w trybie konkursowym
przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości.
W kryteriach strategicznych określono, iż dodatkowo
premiowane będą projekty nakierowane na wsparcie
grupy 45+ poprzez zastosowanie następujących kry-
teriów strategicznych: 1) co najmniej 40% uczestni-
ków projektu stanowić będą osoby w wieku powyżej
45 lat, które otrzymają zindywidualizowane wsparcie
(np. doradztwo, coaching); 2) minimalny odsetek
uczestników powyżej 45. roku życia biorących udział
w szkoleniach z zakresu ICT wyniesie co najmniej
40% ogółu uczestników w ramach projektu. Powyż-
sze kryteria wpisują się w realizację rządowej strate-
gii na rzecz zwiększenia aktywności zawodowej osób
po 45./50. roku życia. Dzięki temu zwiększony zosta-
nie udział w szkoleniach osób powyżej 45. roku życia,
a oferta wsparcia zostanie zbudowana z myślą o po-
prawie kompetencji tych osób. Indywidualne podej-
ście do uczestników projektu zagwarantuje, iż umie-
jętności nabyte w trakcie szkoleń zostaną wdrożone
na stanowisku pracy, przyczyniając się do faktyczne-
go wzrostu kompetencji pracowników 45+.
— W ramach podziałania 2.1.1 w 2009 r. rozpocz-
nie się również realizacja ogólnopolskich otwartych
projektów szkoleń (ogólnych i specjalistycznych) i do-
radztwa dla przedsiębiorców oraz pracowników
przedsiębiorstw. Poprzez zastosowanie kryterium
strategicznego dodatkowo premiowane będą projek-
ty, w których co najmniej 40% stanowią uczestnicy
w wieku powyżej 45. roku życia i jednocześnie kobie-
ty stanowią co najmniej 55% uczestników projektu.
Powyższe kryterium wpisuje się w realizację rządo-

wej strategii na rzecz zwiększenia aktywności zawo-
dowej osób po 45./50. roku życia. Ze względu na wcze-
śniejszy niż w przypadku mężczyzn wiek dezaktywi-
zacji zawodowej kobiet istnieje konieczność wsparcia
tej płci w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodo-
wych, aby przeciwdziałać opisanym tendencjom.
— W ramach podziałania 2.1.1 w 2009 r. organi-
zowane będą studia podyplomowe dla przedsiębior-
ców oraz pracowników przedsiębiorstw w ramach
projektów wybieranych w trybie konkursowym przez
Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości. Dodat-
kowo premiowane będą projekty, w których co naj-
mniej 40% stanowić będą uczestnicy w wieku powy-
żej 45. roku życia.
— W priorytecie I PO KL wsparcie świadczone
w ramach projektów systemowych przewiduje także
objęcie osób z grupy 45+.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż od 2008 r.
MPiPS aktywnie uczestniczy w pracach Europejskiej
Sieci Zarządzania Wiekiem w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego (EFS), której działania kon-
centrują się na międzynarodowej wymianie doświad-
czeń i dobrych praktyk dotyczących wsparcia i akty-
wizacji grupy wiekowej 45+. W wyniku prac, w któ-
rych biorą udział przedstawiciele ministerstw pracy
lub agend rządowych ds. zatrudnienia z następują-
cych krajów/regionów: Holandia, Belgia-Flandria,
Belgia-Walonia, Francja, Niemcy, Hiszpania, Włochy,
Estonia, Czechy oraz Polska, wspólnie złożono pro-
jekt do Komisji Europejskiej w celu uzyskania gran-
tu na międzynarodowy projekt dot. zarządzania wie-
kiem w ramach implementacji Europejskiego Fundu-
szu Społecznego w temacie „Learning for change.
Setting up learning networks under ESF 2007–2013”.
Dalsze prace służyć będą m.in. szukaniu efektyw-
nych sposobów upowszechniania strategii programo-
wych nakierowanych na wsparcie grupy 45+, a tak-
że implementacji zarządzania wiekiem w tych kra-
jach oraz wśród kluczowych aktorów i decydentów,
z nakierowaniem na uzyskanie długofalowych re-
zultatów. Ze wstępnych założeń finansowych wyni-
ka, że w perspektywie do 2015 r. na realizację pro-
gramu przeznaczona będzie kwota około 12 mld zł,
w tym około 9,9 mld zł w ramach działań Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”, współfinansowa-
nych z EFS, oraz około 2,1 mld zł finansowanych
z Funduszu Pracy.
3. Pytają posłowie, jak wygląda projektowane
w wypowiedzi pana premiera porozumienie w tej
kwestii z pracodawcami.
Kolejnym etapem realizacji programu „Solidar-
ności pokoleń” będzie przygotowanie dokumentu
implementacyjnego, zawierającego uporządkowany
i szczegółowy zestaw działań legislacyjnych i poza-
legislacyjnych wraz z podmiotami za nie odpowie-
dzialnymi. W ramach konsultacji społecznych, któ-
re były prowadzone od marca do września 2008 r.
projekt programu został przesłany m.in. do nastę-
pujących instytucji:
— Konfederacja Pracodawców Polskich,
595
— Konfederacja Pracodawców Prywatnych Le-
wiatan,
— NSZZ „Solidarność”,
— NSZZ „Solidarność ’80”,
— Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego,
— Business Centre Club,
— Ogólnopolska Federacja Organizacji Pozarzą-
dowych,
— Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawo-
dowych,
— Związek Rzemiosła Polskiego,
— Forum Związków Zawodowych,
— Związek Nauczycielstwa Polskiego.
Uwagi przesłane przez powyższe instytucje zosta-
ły uwzględnione w ostatecznym kształcie programu.
Dodatkowo projekt programu „Solidarność pokoleń”
był dostępny na stronie Ministerstwa Pracy i Polity-
ki Społecznej podczas całego okresu konsultacji spo-
łecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zmiany koncepcji
szkolnictwa zawodowego i ustawicznego
zapowiedzianej w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6548)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka (SPS-023-6548/08) w sprawie
zmiany koncepcji szkolnictwa zawodowego i ustawicz-
nego zapowiedzianej w exposé prezesa Rady Mini-
strów Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.,
uprzejmie wyjaśniam.
Podstawową cechą współczesnego rynku pracy
w Polsce jest to, iż wymaga on od młodych ludzi
wkraczających w życie zawodowe coraz wyższych,
a zarazem zmieniających się kwalifikacji, czemu nie
zawsze potrafią oni sprostać, co zmniejsza ich szanse
na zatrudnienie. W tym kontekście niezwykle ważna
jest modyfikacja systemu kształcenia, czemu służy
m.in. reforma programowa w kształceniu ogólnym,
której celem jest podwyższanie efektów kształcenia
596
i rozwijanie kompetencji kluczowych przez przesu-
nięcie dzisiejszego nacisku z deklaratywnego okre-
ślania treści, które w szkole powinny być nauczane,
na ścisłe zdefiniowanie standardów wiedzy i umiejęt-
ności, które będą wymagane na koniec danego etapu
edukacji. Powodzenie na rynku pracy nie zależy
głównie od posiadania kwalifikacji ściśle zawodo-
wych, ale także od posiadania dodatkowych kompe-
tencji i umiejętności, w tym kompetencji matema-
tycznych, informatycznych, sprawnego posługiwania
się językiem polskim i językiem obcym, rozumienia,
porządkowania, oceniania wartości i znaczenia in-
formacji oraz ich wykorzystywania w działaniu przez
tworzenie informacji w języku właściwym dla danej
dyscypliny, wyciągania wniosków, planowania, prze-
widywania skutków, w tym umiejętności rozwiązy-
wania problemów, po oczekiwane przez pracodawców
cechy osobowościowe, tj. aktywną postawę wobec oto-
czenia, samodzielne uczenie się i podejmowanie za-
dań oraz przestrzeganie reguł życia społecznego.
Rynek pracy oczekuje od systemu szkolnictwa, że
dostarczy pracodawcom (a jest to coraz częściej ocze-
kiwanie ze strony pracodawców reprezentujących
nowe sektory) młodych ludzi łatwo poddających się
szkoleniu, o szerszych raczej niż węższych zakresach
umiejętności, które nie zestarzeją się wraz ze zmia-
nami technologicznymi czy zmianami struktury
przemysłowej. Ludzie ci powinni posiadać zdolność
do samodzielnej pracy, ale także pracy w zespole, do
formułowania ocen krytycznych i do rozwiązywania
konfliktów.
Dopełnieniem tak pojętego kształcenia ogólnego
jest modernizacja kształcenia zawodowego polegają-
ca m.in. na takich zmianach organizacyjno-progra-
mowych, które doprowadzą do zaangażowania pra-
codawców w kształcenie przyszłych pracowników,
szczególnie w sektorach poddanych szybkim zmia-
nom technologicznym oraz zmianom w organizacji
produkcji lub usług, a tym samym do trwałego zbli-
żania edukacji i rynku pracy.
Wobec powyższego minister edukacji narodowej
zarządzeniem nr 15 z dnia 18 czerwca br. powołał
zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształcenia
zawodowego, którego zadaniem jest opracowanie pro-
pozycji koncepcji zmian systemowych w szkolnictwie
zawodowym, w tym tworzenie sprzyjających warun-
ków dla zaangażowania edukacyjnego pracodawców.
W skład zespołu wchodzą przedstawiciele 25 insty-
tucji, w tym przedstawiciele ministrów właściwych
dla zawodów, organizacji pracodawców (Związek Rze-
miosła Polskiego, Krajowa Izba Gospodarcza, Polska
Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan,
Konfederacja Pracodawców Polskich) organizacji
branżowych (Naczelna Organizacja Techniczna, Pol-
ska Izba Przemysłowo-Handlowa Budownictwa), śro-
dowisk samorządowych (Związek Powiatów Polskich,
Związek Województw RP, Związek Miast Polskich,
Unia Metropolii Polskich), oświatowych (Ogólnopol-
skie Stowarzyszenie Kadry Kierowniczej Oświaty,
Stowarzyszenie Dyrektorów i Nauczycieli Centrów
Kształcenia Praktycznego, Rada Szkół Katolic-
kich, Związek Zakładów Doskonalenia Zawodowe-
go) i związkowych (Sekcja Krajowa Oświaty i Wy-
chowania „Solidarność”, Związek Nauczycielstwa
Polskiego).
Zgodnie z przywołanym zarządzeniem pracuje
ekspercka grupa robocza, której zadaniem jest przy-
gotowanie i przedstawianie członkom Zespołu analiz
i opinii eksperckich w zakresie funkcjonowania sys-
temu kształcenia zawodowego, w tym zewnętrznego
systemu egzaminów potwierdzających kwalifikacje
zawodowe. Odbyło się już także pierwsze spotkanie
zespołu, a w najbliższych dniach zespół spotka się po
raz drugi. W chwili obecnej prace nad przyszłym
kształtem szkolnictwa zawodowego są w fazie począt-
kowej, nie sposób więc określić, jakie nowe rozwią-
zania ostatecznie zostaną przyjęte i jaki będzie ich
koszt. Efekty pracy zespołu zostaną upowszechnione
na przełomie 2009/2010 r. Zgodnie z kalendarzem
reformy programowej zmiany organizacyjno-progra-
mowe w kształceniu zawodowym powinny wejść
w życie od 1 września 2012 r.
W odniesieniu do kwestii kształcenia ustawiczne-
go pragnę poinformować, że na etapie uzgodnień mię-
dzyresortowych i konsultacji społecznych są prace
nad rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
w sprawie publicznych placówek kształcenia usta-
wicznego, publicznych placówek kształcenia prak-
tycznego oraz publicznych ośrodków dokształcania
i doskonalenia zawodowego, które m.in. określa ro-
dzaje publicznych placówek kształcenia ustawiczne-
go, publicznych placówek kształcenia praktycznego
oraz publicznych ośrodków dokształcania i doskona-
lenia zawodowego, a także szczegółową organizację,
sposób, warunki i formy prowadzenia przez nie
kształcenia ustawicznego oraz zadania placówek i ośrod-
ków dostosowane do potrzeb rynku pracy.
Zgodnie z procedowanym rozporządzeniem centra
kształcenia ustawicznego prowadzą kształcenie usta-
wiczne, które może być realizowane zarówno w szko-
łach dla dorosłych wchodzących w skład centrum
kształcenia ustawicznego, jak również w formach po-
zaszkolnych, zgodnie z przepisami w sprawie uzyski-
wania i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy
ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w for-
mach pozaszkolnych. Przy realizacji zadań centra
kształcenia ustawicznego współpracują m.in. z inny-
mi placówkami prowadzącymi kształcenie ustawicz-
ne, z urzędami pracy i pracodawcami w zakresie ak-
tywizacji osób bezrobotnych lub zagrożonych bezro-
bociem oraz z pracodawcami w zakresie przygotowy-
wania oferty skierowanej do uczestników kształcenia
ustawicznego, zwiększających szansę ich zatrudnie-
nia. Centra kształcenia ustawicznego mogą ponadto
organizować i prowadzić kształcenie ustawiczne
umożliwiające spełnianie obowiązku nauki osobom,
które spełniły obowiązek szkolny oraz realizować za-
dania z zakresu praktycznej nauki zawodu wynika-
jące z programu nauczania dla danego zawodu. Ww.
rozporządzenie wprowadza regulacje umożliwiające

zawieranie przez organy prowadzące centra kształ-
cenia ustawicznego porozumień, w wyniku których
mogą wyznaczyć jedno z centrów do koordynowania
kształcenia ustawicznego, w tym kształcenia na od-
ległość na terenie danego województwa lub woje-
wództw.
Zgodnie z przywołanym rozporządzeniem do głów-
nych zadań centrów kształcenia praktycznego należą
zadania z zakresu przygotowania praktycznego
uczniów, wynikające z programu nauczania dla da-
nego zawodu. Centra realizują te zadania poprzez
prowadzenie zajęć praktycznych i praktyk zawodo-
wych dla uczniów szkół prowadzących kształcenie
zawodowe w zakresie całego lub części programu na-
uczania dla danego zawodu. Centra kształcenia prak-
tycznego prowadzą również kształcenie ustawiczne
w formach pozaszkolnych umożliwiających uzyska-
nie lub podniesienie kwalifikacji zawodowych, z uwzględ-
nieniem potrzeb rynku pracy. Natomiast jednym
z istotnych zadań ośrodków dokształcania i doskona-
lenia zawodowego jest prowadzenie dokształcania
teoretycznego młodocianych pracowników zatrud-
nionych u pracodawców w celu nauki zawodu oraz
prowadzenie kursów umożliwiających uzyskanie lub
podniesienie kwalifikacji zawodowych, z uwzględnie-
niem potrzeb lokalnego rynku pracy.
Procedowane rozporządzenie wprowadza możli-
wość funkcjonowania w systemie oświaty publicznej
placówki kształcenia ustawicznego o zasięgu ogólno-
krajowym, zakładanej przez ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania na podstawie aktu za-
łożycielskiego. Minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania zapewnia również środki finansowe na
jej utrzymanie oraz warunki organizacyjne i kadro-
we do realizacji zadań statutowych. W rozporządze-
niu określono zadania wyżej wymienionej placówki,
biorąc pod uwagę specyfikę jej działania. Są to przede
wszystkim zadania dotyczące: projektowania i reali-
zowania przedsięwzięć edukacyjnych związanych
z rozwojem kształcenia ustawicznego w systemie
oświaty, w tym kształcenia na odległość; przygoto-
wywania raportów, materiałów i analiz służących
diagnozowaniu i ocenianiu stanu kształcenia usta-
wicznego w systemie oświaty; tworzenia narzędzi
służących monitorowaniu procesu kształcenia usta-
wicznego w systemie oświaty; opracowywania pro-
gramów i materiałów edukacyjnych do prowadzenia
kształcenia ustawicznego, do rozwoju doradztwa za-
wodowego oraz przygotowywania kadry dla ich re-
alizacji; tworzenia baz danych i zbiorów informacji
w zakresie kształcenia ustawicznego w systemie
oświaty. Ponadto, zgodnie z założeniami, placówka
ta powinna współpracować m.in. z instytucjami sys-
temu oświaty, instytucjami rządowymi, samorządo-
wymi i naukowymi oraz partnerami społecznymi
w kraju i za granicą. Minister właściwy do spraw
oświaty i wychowania, który będzie sprawował nad-
zór nad placówką może zlecać również inne zadania
z zakresu kształcenia ustawicznego do realizowania
przez tę placówkę.
597
Wsparciem dla rozwoju kształcenia zawodowego
będą także działania podejmowane w Programie
Operacyjnym „Kapitał ludzki” na lata 2007–2013.
Zaprojektowano zadania o charakterze systemowym,
obejmujące m.in.:
— doskonalenie podstaw programowych ukierun-
kowane na zapewnienie zgodności kształcenia z wy-
mogami gospodarki opartej na wiedzy,
— opracowanie i wdrożenie Krajowego Systemu
Kwalifikacji, w tym Krajowych Ram Kwalifikacji
umożliwiających usystematyzowanie kompetencji
i kwalifikacji według poziomu i zakresu kształcenia,
mających odniesienie do Europejskich Ram Kwalifi-
kacji (EQF) w celu poprawy przejrzystości, dostępu,
stopniowania i jakości kwalifikacji w kontekście po-
trzeb rynku pracy i społeczeństwa obywatelskiego,
a także wdrożenie zasad i procedur potwierdzania
kompetencji i kwalifikacji nabywanych w trybie po-
zaformalnym i nieformalnym,
— doskonalenie nauczycieli kształcenia zawodo-
wego we współpracy z przedsiębiorcami,
— rozwój systemu doradztwa edukacyjno-zawo-
dowego.
Wymienione działania służyć będą realizacji szer-
szych celów promowania uczenia się przez całe życie,
zwiększania możliwości zatrudnienia, mobilności
i integracji społecznej pracowników i osób uczących
się, a także przyczynią się do unowocześniania sys-
temu edukacji zawodowej pod kątem przejrzystości
kwalifikacji uzyskiwanych w uczeniu się formalnym,
pozaformalnym i nieformalnym, a tym samym do
zatwierdzania wyników uczenia się uzyskanych po-
przez praktyczne doświadczenia.
Ponadto wsparciem dla realizacji regionalnych
polityk edukacyjnych w zakresie dostosowywania
kierunków kształcenia na szczeblu województw do
regionalnych i lokalnych uwarunkowań rynku pracy
i gospodarki są działania zaprojektowane w priory-
tecie IX ww. Programu Operacyjnego: Rozwój wy-
kształcenia i kompetencji w regionach, które obejmu-
ją w ramach działania 9.2: Podniesienie atrakcyjno-
ści i jakości szkolnictwa zawodowego m.in. następu-
jące obszary wsparcia edukacji zawodowej:
— diagnozowanie potrzeb edukacyjnych w obsza-
rze szkolnictwa zawodowego zgodnie z potrzebami
lokalnego i regionalnego rynku pracy,
— programy rozwojowe szkół i placówek oświato-
wych prowadzących kształcenie zawodowe ukierun-
kowane na zmniejszanie dysproporcji w osiągnię-
ciach uczniów w trakcie procesu kształcenia oraz
podnoszenie jakości procesu kształcenia obejmujące
m.in.: modernizację oferty kształcenia zawodowego
i dostosowanie jej do potrzeb lokalnego i regionalne-
go rynku pracy (wprowadzanie nowych kierunków
kształcenia, modyfikacja programów nauczania na
kierunkach istniejących) oraz współpracę szkół i pla-
cówek prowadzących kształcenie zawodowe z praco-
dawcami i instytucjami rynku pracy służącą podno-
szeniu kwalifikacji zawodowych uczniów jako przy-
szłych absolwentów i wzmacnianie ich zdolności do
598

zatrudnienia (w tym zwłaszcza w zakresie praktycz-
nych form nauczania – staże i praktyki).
Aktywny udział różnych podmiotów zaintereso-
wanych rozwojem edukacji zawodowej zgodnie z po-
trzebami strategii rozwoju regionu może przynieść
oczekiwany efekt, tj. dostosowanie oferty szkolnictwa
zawodowego do potrzeb regionalnego rynku pracy
i podniesienie jakości procesu kształcenia zawodowe-
go, w tym kształcenia praktycznego z aktywnym
udziałem pracodawców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie realizacji rządowego programu
prowadzenia polityki społecznej
zapowiedzianego w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6549)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
DSPA-4401-6700/08 Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej przesyła odpowiedź na interpelację pana
posła Lucjana Karasiewicza oraz pana posła Jerzego
Polaczka w sprawie realizacji rządowego programu
prowadzenia polityki społecznej zgodnie z zapowie-
dzią premiera Donalda Tuska w exposé dnia 23 listo-
pada 2007 r.
Główne cele polityki rządu w tym zakresie to
wspieranie wydłużania aktywności zawodowej – Pro-
gram 50+ – oraz reformy emerytalne, których reali-
zacja jest niezbędna ze względu m.in. na niekorzyst-
ne trendy demograficzne (jednym z głównych ele-
mentów w tym zakresie była uchwalona w grudniu
br. ustawa o emeryturach pomostowych).
Innym długookresowym działaniem jest tworze-
nie rynku pracy przyjaznego rodzinom z dziećmi, co
pozwalałoby na lepsze godzenie życia zawodowego
i rodzinnego. Pierwszym etapem wprowadzania no-
wych rozwiązań dla rodzin z dziećmi lub planują-
cych powiększenie rodziny jest uchwalona w grud-
niu br. ustawa o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz
niektórych innych ustaw – tzw. ustawa rodzinna.
Ponadto w zakresie wspomagania rodzin ważnym
elementem działań jest planowane stworzenie kom-
pleksowego systemu opieki nad dziećmi (zwłaszcza
w wieku 0–3), z zapewnieniem właściwych rozwią-
zań systemowych, jak i określeniem standardów
działania instytucji zaangażowanych w sprawowa-
nie opieki nad dzieckiem.
Pytanie 2.: Jakie działania przedsięwziął rząd,
aby zwiększyć wskaźnik zatrudnienia z 57% oraz jak
wymieniony wskaźnik zmienił się na przełomie ubie-
głego roku?
Wskaźnik zatrudnienia w Polsce począwszy od
2003 r. wzrasta z roku na rok. W ostatnich dwóch
latach zauważyć można przyspieszenie wzrostu
liczby osób pracujących w wieku 15–64 lata. Zmia-
ny te zostały przedstawione na poniższym wykre-
sie. W III kwartale 2008 r. wskaźnik ten osiągnął
wartość 60% – najwyższą od początku okresu
transformacji.
Wykres. Wskaźnik zatrudnienia dla osób w wieku
15–64 w latach 2000–2008 (III kwartał)
62

Pytanie 1.: Czy rząd przygotował projekt dłu- 60

wska�nik zatrudnienia

goterminowej strategii prowadzenia polityki spo-

łecznej? 58

Strategiczne ujęcie rozwoju polityki społecznej 56

w Polsce na okres najbliższych lat jest częścią doku-
mentu planistycznego rządu – Krajowego Programu 54

Reform (KPR) 2008–2011. Jednocześnie założenia 52

KPR są spójne ze Strategią Rozwoju Kraju 2007–
–2015 oraz Narodowymi Strategicznymi Ramami 50

Odniesienia 2007–2013.
48
W KPR przedstawiono planowane reformy
strukturalne, których realizacja jest niezbędna 46

w kontekście realizacji założeń odnowionej strate-

0

8
00

01

02

03

04

05

06

07

08
00

00

00

00

00

00

00

00

00
20

20

20

20

20

20

20

20

20
I2

I2

I2

I2

I2

I2

I2

I2

I2

gii lizbońskiej.
II I

II I

II I

II I

II I

II I

II I

II I

II I

Krajowy Program Reform na lata 2008–2011

w priorytecie 1.: Aktywne społeczeństwo, w działa-
niu 3.: Aktywne polityki rynku pracy odnosi się do
planowanych zmian w polityce społecznej rządu. Źródło: BAEL

W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej pro-
wadzone są prace, których celem jest podniesienie
aktywności zawodowej społeczeństwa polskiego,
a przede wszystkim liczby osób pracujących. Prace
te obejmują m.in. przygotowanie rządowego progra-
mu „Solidarność pokoleń. Działania dla zwiększenia
aktywności zawodowej osób w wieku 50+”, noweli-
zację ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy czy Kodeksu pracy.
Program „Solidarność pokoleń. Działania dla
zwiększenia aktywności zawodowej osób w wieku
50+” ma na celu wsparcie zatrudnienia osób powyżej
50. roku życia. Niemniej zawarte w nim działania
pośrednio odnoszą się także do innych grup na rynku
pracy, np. osób niepełnosprawnych, rodziców małych
dzieci czy osób opiekujących się osobami zależnymi.
Przewidziane w programie wsparcie osób niepełno-
sprawnych ma prowadzić do większej aktywizacji
zawodowej tej grupy osób, zaś rozwój systemu usług
pozwalających na godzenie pracy i życia rodzinnego
pozwoli nie tylko na stworzenie nowych miejsc pracy
dla kobiet w wieku przedemerytalnym, ale także za-
pewni lepszy dostęp do instytucji opieki nad dziećmi
i osobami zależnymi. Tak więc w pozytywny sposób
przekładać się będzie na możliwości powrotu do za-
trudnienia opiekunów tych osób. Bardziej szczegóło-
wy opis programu znajduje się w odpowiedzi na py-
tanie 4.
Nowelizacja ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy ma za zadanie ułatwienie oso-
bom bezrobotnym i poszukującym pracy powrotu do
zatrudnienia, m.in. poprzez zwiększenie dostępu i roz-
szerzenie oferty aktywnych polityk rynku pracy.
Nowe przepisy zakładają zmiany w organizacji
działalności urzędów pracy. Działania ściśle związa-
ne z aktywizacją osób bezrobotnych będą realizowa-
ne w wyodrębnionej części urzędu pracy, tj. w cen-
trum aktywizacji zawodowej. Ponadto powiatowe
urzędy pracy wraz z samorządami gminnymi będą
mogły tworzyć w gminach tzw. lokalne punkty infor-
macyjno-konsultacyjne. Ich zadaniem będzie infor-
mowanie o pomocy oferowanej przez urząd pracy,
a także rejestracja osób bezrobotnych i poszukują-
cych pracy.
Projekt nowelizacji przewiduje także możliwość
objęcia wszystkich osób bezrobotnych lub poszuku-
jących pracy indywidualnym planem działania. Oso-
ba, która będzie miała trudności ze znalezieniem
pracy i nie podejmie jej w ciągu 6 miesięcy od daty
rejestracji, zostanie obowiązkowo objęta takim pla-
nem. Będzie to wymagało większej intensywności
działań urzędu, ale także większej aktywności osoby
bezrobotnej. Bezrobotni będą mogli skorzystać z no-
wej możliwości podniesienia kwalifikacji zawodowych
w postaci przygotowania zawodowego dorosłych
(praktyczna nauka zawodu, przyuczenie do zdobycia
wybranych kwalifikacji lub umiejętności wykonywa-
nia niektórych zadań zawodowych). Nowo pozyskane
umiejętności będą poświadczone świadectwem uzy-
599
skania tytułu zawodowego lub świadectwem czelad-
niczym.
Modyfikacji ulegnie ponadto system wypłat zasił-
ków dla osób bezrobotnych. Przewiduje się pozosta-
wienie tylko dwóch okresów pobierania zasiłków
– 6 i 12 miesięcy. Od 1 stycznia 2010 r. kwota zasiłku
zostanie podniesiona, przy jednoczesnym wprowa-
dzeniu tzw. zasady degresywności (tzn. zmniejszania
kwoty świadczenia w miarę wydłużania okresu ko-
rzystania z zasiłku). Rozwiązanie to ma zachęcić oso-
by bezrobotne pobierające zasiłek dla bezrobotnych
do poszukiwania pracy w pierwszych miesiącach bez-
robocia. Nowelizacja liberalizuje także przepisy od-
noszące się do zakładania i funkcjonowania agencji
zatrudnienia. Powyższe zmiany pozwolą nie tylko na
wzrost liczby uczestników aktywnych form wsparcia,
lecz także zwiększą ich skuteczność, tym samym pro-
wadząc do skrócenia czasu pozostawania w bezrobo-
ciu i zwiększenia wskaźnika zatrudnienia ogółem dla
Polski. W chwili obecnej nowelizacja ustawy została
przyjęta przez Sejm i Senat i czeka na podpis prezy-
denta.
Ponadto w Ministerstwie Gospodarki realizowa-
ny jest „Pakiet na rzecz przedsiębiorczości”, którego
podstawowym celem jest usunięcie najpoważniej-
szych barier rozwoju przedsiębiorczości w Polsce,
uproszczenie prawa gospodarczego i zmiana klimatu
wokół działalności gospodarczej.
Pytanie 4.: Jakie działania przedsięwziął rząd,
aby zwiększyć aktywność zawodową osób powyżej
50. i 55. roku życia?
Rząd przygotował pakiet działań zmierzających
do zwiększenia zatrudnienia osób powyżej 50. roku
życia w Polsce, czyli program „Solidarność pokoleń.
Działania dla zwiększenia aktywności zawodowej
osób w wieku 50+”. Głównym celem programu jest
osiągnięcie poziomu wskaźnika zatrudnienia osób
w wieku 55–64 wyznaczonego w strategii lizbońskiej
do 2020 r.
W Programie „Solidarność pokoleń” zakłada się
z jednej strony działania, które zachęcają do zatrud-
nienia osób w wieku 50+ przez przedsiębiorców,
a z drugiej strony działania, które sprzyjają popra-
wie kwalifikacji, umiejętności i efektywności pracy
tych osób. Część rozwiązań proponowanych w pro-
gramie jest adresowana także do osób młodszych,
po 45. roku życia. Wynika to z oceny ekspertów
i praktyków, którzy wskazują, iż utrzymanie aktyw-
ności zawodowej osób w wieku 50 lat i więcej wyma-
ga odpowiednich działań także w stosunku do osób
młodszych.
Program prezentuje podejście międzypokolenio-
we, co oznacza, że podejmowane działania odnoszą
się do promowania dostępu do zatrudnienia przez
cały okres uczestnictwa w rynku pracy. Polityka „ak-
tywnego starzenia się” nie dotyczy tylko osób po
50. roku życia, odnosi się do działań w perspektywie
cyklu życia. Na przykład inicjatywy z obszaru zdro-
wia zawodowego i bezpieczeństwa pracowników w każ-
dym wieku i podkreślanie znaczenia prewencji pro-
600
blemów związanych z wiekiem sprzyjać będą dłuższej
aktywności zawodowej przyszłych pokoleń.
Szczegółowe cele programu to:
1) poprawa warunków pracy, promocja zatrud-
nienia pracowników po 50. roku życia i zarządzanie
wiekiem;
2) poprawa kompetencji i kwalifikacji pracowni-
ków po 50. roku życia;
3) zmniejszenie kosztów pracy związanych z za-
trudnianiem pracowników po 50. roku życia (poprzez
zwolnienie pracodawców z opłacania składek na Fun-
dusz Pracy za te osoby);
4) aktywizacja osób bezrobotnych lub zagrożo-
nych utratą pracy po 50. roku życia;
5) aktywizacja zawodowa osób niepełnospraw-
nych. Istotnym uzupełniającym elementem będą
kampanie podnoszenia świadomości o możliwo-
ściach i przydatności osób niepełnosprawnych jako
pracowników;
6) zwiększenie możliwości zatrudnienia kobiet
(przez rozwój usług pozwalających na godzenie pracy
i życia rodzinnego, uproszczenie przepisów dotyczą-
cych zakładania przedszkoli, wspieranie rozbudowy
sieci przedszkoli, szczególnie na obszarach wiejskich
(finansowane m.in. z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego), umożliwienie finansowania przedszkoli
przyzakładowych z zakładowych funduszy świadczeń
socjalnych, wspieranie innych form opieki nad dzieć-
mi poprzez korzystne rozwiązania podatkowe);
7) ograniczenie dezaktywizacji pracowników w sys-
temie świadczeń społecznych (cele szczegółowe za-
kładają wydłużanie efektywnego wieku emerytalne-
go oraz stopniowe wyrównywanie wieku emerytal-
nego kobiet i mężczyzn).
Część z działań programu została uchwalona
przez Sejm RP, np. ograniczenie liczby osób upraw-
nionych do wcześniejszych emerytur (ustawa o eme-
ryturach pomostowych).
Natomiast część jest już w końcowej fazie realiza-
cji: szerszy dostęp do programów rynku pracy dla
osób, które przekroczyły 45. rok życia bez względu
na status na rynku pracy; zwiększenie dofinansowa-
nia szkoleń dla pracowników powyżej 45. roku życia,
zwolnienie pracowników, którzy osiągnęli wiek
o 5 lat niższy od ustawowego wieku emerytalnego,
ze składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwaranto-
wanych Świadczeń Pracowniczych; skrócenie okresu
wynagrodzenia za czas choroby finansowanego przez
pracodawców dla pracowników powyżej 50. roku ży-
cia (ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, Kodeks pracy).
Nowelizacja ustawy przewiduje również wprowa-
dzenie zwolnienia dla pracodawców z obowiązku
opłacania składek na Fundusz Pracy za pracowni-
ków starszych, tj. kobiety, które ukończyły 55. rok
życia, i mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat, oraz wpro-
wadzenie czasowego (12-miesięcznego) zwolnienia
dla pracodawców z obowiązku opłacania składek na
Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świad-
czeń Pracowniczych w przypadku zatrudniania bez-
robotnych w wieku 50 lat lub więcej.
Pytanie 5.: Jakie działania podjął rząd, aby zreali-
zować postulat pana premiera odnośnie do „lepszego
dopasowania edukacji do oczekiwań gospodarki”?
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” w priory-
tecie IV: Szkolnictwo wyższe i nauka podejmuje pro-
blem konieczności poprawy w zakresie działań na
rzecz bliskiej współpracy sektora nauki (uczelnie,
jednostki badawczo-rozwojowe) z gospodarką.
W Programie Operacyjnym „Kapitał Ludzki”
(Szczegółowy opis priorytetów programu operacyjne-
go „Kapitał ludzki” 2007–2013, Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego, Warszawa, 13 marca 2008 r.)
stwierdza się, iż „odpowiednie projekty realizowane
w ramach działań priorytetu IV powinny przyczy-
niać się do:
1) wdrożenia programów rozwojowych przez
22,5% uczelni,
2) wzrostu odsetka kierunków ocenionych przez
Państwową Komisję Akredytacyjną jako wyróżnia-
jące z 1,25% do 5%,
3) wdrożenia modeli zarządzania jakością i kon-
troli jakości kształcenia przez 27% instytucji szkol-
nictwa wyższego,
4) 7-procentowego wzrostu liczby studentów uczest-
niczących w stażach lub praktykach (w tym uczestni-
czących w stażach i praktykach trwających co naj-
mniej 3 miesiące),
5) zwiększenia do 22% odsetka absolwentów
kierunków matematyczno-przyrodniczych i tech-
nicznych,
6) zmniejszenia o 33% odsetka studentów, niekon-
tynuujących nauki po I roku studiów na kierunkach
matematyczno-przyrodniczych i technicznych,
7) zwiększenia do 7,3% odsetka pracowników sek-
tora B+R, którzy podnieśli swoje kwalifikacje w za-
kresie zarządzania badaniami naukowymi, i komer-
cjalizacji wyników prac badawczo-rozwojowych.”
Od maja 2008 r. realizowany jest projekt „Zama-
wianie kształcenia na kierunkach technicznych, ma-
tematycznych i przyrodniczych – pilotaż”.
Zamówiono ponad 2 tys. studentów i przyznano
ponad 1 tys. stypendiów na okres 3 lat (27 miesięcy)
na specjalnościach/kierunkach:
1) specjalności związane z zastosowaniem najno-
wocześniejszych technologii w medycynie realizowa-
ne na kierunkach: inżynieria biomedyczna, mecha-
tronika;
2) specjalności związane z energooszczędnymi
technologiami w budownictwie realizowane na kie-
runkach: budownictwo, inżynieria środowiska, ener-
getyka;
3) specjalności związane z zastosowaniem tech-
nologii informacyjnych realizowanych w ramach kie-
runków: elektrotechnika, mechanika i budowa ma-
szyn, automatyka i robotyka;
4) specjalności związane z zastosowaniem mate-
matyki realizowane na kierunku: matematyka;

5) specjalności związane z biotechnologią medycz-
ną lub biotechnologią rolniczą realizowane na kie-
runku: biotechnologia;
Zlecone są też badania w zakresie zapotrzebowa-
nia gospodarki w okresie 5, 10, 15 lat, które mają do-
starczyć informacji, którzy absolwenci oraz jakich kie-
runków będą poszukiwani na rynku pracy. W 2009 r.
ruszy właściwy komponent projektu, który będzie re-
alizowany w trybie konkursowym (dla ponad 20 tys.
studentów).
Pytanie 6.: Jakie działania podjął rząd, aby wpro-
wadzić w życie postulat pana premiera odnośnie do
„uruchomienia wszystkich narzędzi realnie wspiera-
jących wzrost liczby urodzeń”?
Główny nurt zmian ma na celu zapewnienie ro-
dzinom lepszego godzenia życia zawodowego z ro-
dzinnym.
Zmiany zostały zawarte w nowej ustawie, tzw.
ustawie rodzinnej, zmieniającej przepisy pakietu
ustaw, w tym Kodeksu pracy. Ustawa została uchwa-
lona przez Sejm w dniu 6 grudnia 2008 r. W ustawie
przewidziano wydłużenie wymiaru urlopu macie-
rzyńskiego, wprowadzenie dodatkowego urlopu ma-
cierzyńskiego oraz urlopu ojcowskiego. Zrównano
również prawa rodziców adopcyjnych w zakresie wy-
miaru urlopu macierzyńskiego oraz ojcowskiego
z uprawnieniami rodziców biologicznych. Nowym
rozwiązaniem jest również możliwość łączenia dodat-
kowego urlopu macierzyńskiego z pracą. Zmiany te
będą wprowadzane stopniowo do roku 2014.
Rozwiązania nowej ustawy wprowadzają również
ochronę przed zwolnieniem z pracy pracowników
przebywających na urlopie wychowawczym w celu
sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem oraz pro-
wadzą do stopniowego zwiększenia podstawy wymia-
ru składki na ubezpieczenie społeczne tych osób.
Jednocześnie w nowej regulacji likwiduje się ist-
niejące ograniczenia związane z pracą osób przeby-
wających na urlopach wychowawczych.
W ustawie przewidziano również finansowanie
kosztów żłobków i przedszkoli oraz tworzenie zakła-
dowych żłobków i przedszkoli z zakładowego fundu-
szu świadczeń socjalnych. Propozycja ta ma na celu
zwiększenie dostępu do opieki przedszkolnej dzieci.
Brak dostępu do opieki w przedszkolach i żłobkach
stanowi jedną z najczęściej wymienianych barier
w możliwości powrotu rodziców (w szczególności ma-
tek) do zatrudnienia.
Założeniem projektodawcy jest zatem:
— umożliwienie dofinansowania kosztów opieki
nad dziećmi pracowników zakładu pracy – wydatków
na żłobki, przedszkola oraz innych form wychowania
przedszkolnego,
— możliwość tworzenia w ramach struktur za-
kładu pracy przyzakładowych żłobków, przeszkoli
oraz innych form wychowania przedszkolnego dla
dzieci zatrudnionych pracowników.
W ministerstwie trwają prace nad wypracowa-
niem nowych form organizacyjnych oraz określeniem
standardów opieki nad dzieckiem (z wykorzystaniem
601
doświadczeń Francji oraz krajów skandynawskich).
Działania te mają na celu usprawnienie i zwiększenie
dostępności różnych form opieki nad dzieckiem.
Ponadto na II połowę 2009 r. planowana jest
w MPiPS aktualizacja kryteriów dochodowych z sys-
temu świadczeń rodzinnych oraz zmiana wysokości
świadczeń w odniesieniu do aktualnej sytuacji eko-
nomicznej rodzin. Działania te mają na celu wsparcie
finansowe rodzin, zwłaszcza wielodzietnych, o ni-
skim poziomie dochodu.
Rozwiązania w ramach systemu świadczeń ro-
dzinnych oraz te wprowadzane tzw. ustawą rodzinną
(wraz z projektowanymi działaniami na rzecz no-
wych rozwiązań instytucjonalnych opieki nad dziec-
kiem) stanowią realne wsparcie dla rodziców, moty-
wując do powiększania rodziny.
Pytanie 7.: Jak na przełomie ostatniego roku
zmienił się wskaźnik dzietności w Polsce?
W odpowiedzi na to pytanie wykorzystano ostat-
nio publikowane dane za rok 2007 (Rocznik Demo-
graficzny, GUS, 2008 r.).
W Polsce współczynnik dzietności w 2007 r. wy-
niósł 1,306, co oznacza wzrost w porównaniu do
roku 2006, kiedy wynosił 1,27 (oraz w stosunku do
2003 r. – 1,22). W roku 2007 wskaźnik dzietności
dla miast wyniósł 1,216, natomiast dla obszarów
wiejskich 1,449.
Najwięcej urodzeń obserwowano w grupie kobiet
w wieku 25–29 lat. Natomiast najniższy wskaźnik
urodzeń wystąpił wśród kobiet w wieku 40–44 lata,
dotyczyło to zarówno obszarów miejskich i wiejskich.
Jednocześnie stosunkowo więcej urodzeń notuje się
w grupie kobiet w wieku 20–24 lata na obszarach
wiejskich w porównaniu do kobiet w tym wieku
mieszkających w miastach.
Należy przy tym zaznaczyć, iż występują istotne
zróżnicowania regionalne w wysokości wskaźnika
dzietności. Najwyższy wskaźnik dzietności wystąpił
w woj. pomorskim (1,455) zarówno na obszarach miej-
skich (1,307), jak i wiejskich (1,730). Natomiast naj-
niższy współczynnik dzietności obserwowano w woj.
opolskim (1,042) – miasto (1,053) i wieś (1,029).
Pytanie 8.: Jakie działania podjął rząd w minio-
nym roku dla wdrożenia postulatu pana premiera
dotyczącego „upowszechniania edukacji przedszkol-
nej, która szczególnie potrzebna jest na terenach
wiejskich”?
W polskiej praktyce oświatowej przez długi czas
nie analizowano źródeł różnicy w poziomie upo-
wszechnienia wychowania przedszkolnego pomiędzy
miastami a obszarami wiejskimi. Tłumaczenie w po-
staci braku środków finansowych było znacznie wy-
godniejsze i stanowiło istotną przyczynę powstania
i utrwalenia stereotypu, swego rodzaju bariery men-
talnej, uniemożliwiającej rzetelną diagnozę proble-
mu, a w konsekwencji podjęcie skutecznych działań.
Pomijano nawet tak fundamentalną kwestię jak de-
mografia, a przecież zjawisko znacznego niżu demo-
graficznego (powodującego zmniejszenie liczebności
kolejnych roczników dzieci nawet o połowę w stosun-
602
ku do lat wyżu) musiało skutkować zmniejszeniem
przedsięwzięć adresowanych do tej grupy wiekowej.
W małych środowiskach, szczególnie na terenach
wiejskich, poważnym problemem utrudniającym or-
ganizację przedszkoli jest rozproszenie. Trudno wy-
obrazić sobie zorganizowanie przedszkola w miejsco-
wości, w której mieszka troje, siedmioro czy dwana-
ścioro dzieci. W rezultacie kolejnym problemem sta-
wała się kwestia zapewnienia tym tradycyjnym, du-
żym, tworzonym w większych ośrodkach przedszko-
lom dostatecznej liczby wychowanków. Trudno dziwić
się rodzicom niechętnie odnoszącym się do dowożenia
dzieci na odległość wielu kilometrów w sytuacji, gdy
dotyczyło to maluchów 3–5 lat.
Ministerstwo Edukacji Narodowej w pełni doce-
nia znaczenie wychowania przedszkolnego dla roz-
woju intelektualnego, emocjonalnego i społecznego
dziecka. Stymulowanie i kierunkowanie prawidłowe-
go rozwoju dziecka, eliminowanie zaburzeń i dyshar-
monii rozwojowych, wzmocnienie i wsparcie oddzia-
ływań rodziny to kluczowe elementy wychowania
przedszkolnego, pozwalające na optymalizację wyko-
rzystania potencjału rozwojowego i wyrównujące wa-
runki startu szkolnego dzieci. Właśnie z tego powodu
upowszechnienie wychowania przedszkolnego dzieci
w wieku 3–5 lat, w tym umożliwienie wszystkim
dzieciom 5-letnim dostępu do edukacji przedszkolnej,
stanowi obecnie priorytet działań ministra edukacji
narodowej. Z tego też względu rok 2008 został
w oświacie ogłoszony Rokiem Przedszkolaka.
Ogłoszenie roku 2008 Rokiem Przedszkolaka ści-
śle koresponduje z planowanym obniżaniem wieku
obowiązku szkolnego do 6. roku życia. Podejmujące
naukę szkolną 6-latki powinny mieć możliwość korzy-
stania uprzednio z edukacji przedszkolnej. Ważne jest
promowanie takiego podejścia wśród rodziców i na-
uczycieli, a także podkreślanie znaczenia upowszech-
niania wychowania przedszkolnego.
Dla realizacji tego celu zostało wdrożonych szereg
działań:
— prowadzona jest szeroka kampania informa-
cyjna (m.in. w telewizji TVP programy telewizyjne),
adresowana do środowisk rodziców, jednostek samo-
rządu terytorialnego, organizacji pozarządowych i na-
uczycieli, dotycząca kwestii związanych z upowszech-
nianiem wychowania przedszkolnego,
— w dniu 7 lipca 2008 r. podczas konferencji
„Edukacja skuteczna, przyjazna i nowoczesna”, zor-
ganizowanej przez Ministerstwo Edukacji Narodowej
– pod patronatem Marszałka Sejmu – wspólnie z sej-
mową Komisją Edukacji, Nauki i Młodzieży, został
oficjalnie zaprezentowany opracowany i wydany
przez MEN poradnik informator „Jak organizować
edukację przedszkolną w nowych formach”. Obecnie
poradnik jest sukcesywnie przekazywany wszystkim
zainteresowanym. Zawiera on materiały praktycznie
wyjaśniające i ułatwiające realizację procedury po-
woływania punktów i zespołów przedszkolnych,
— minister edukacji narodowej, dostrzegając po-
trzebę wspierania tworzenia i organizowania przez
jednostki samorządu terytorialnego, osoby prawne
i fizyczne innych form wychowania przedszkolnego
(punkty przedszkolne, zespoły wychowania przed-
szkolnego), znowelizował w dniu 13 czerwca 2008 r.
rozporządzenie z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie
rodzajów innych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania tych form
oraz sposobu ich działania (Dz. U. Nr 7, poz. 38).
Nowelizacja dotyczyła przepisów uszczegółowiają-
cych i doprecyzowujących w zakresie określenia wa-
runków lokalowych i sanitarnych – do nowych roz-
wiązań organizacyjnych (obniżenie wymagań loka-
lowo-sanitarnych wobec innych form wychowania
przedszkolnego nie powoduje obniżenia standardów
bezpieczeństwa przebywających w pomieszczeniu
dzieci, natomiast zdecydowanie ułatwia uruchamia-
nie punktów przedszkolnych i zespołów wychowania
przedszkolnego),
— znowelizowano (dnia 25 lipca 2008 r.) ustawę
o systemie oświaty w części dotyczącej przepisu, iż
prowadzenie innej formy wychowania przedszkolne-
go nie jest działalnością gospodarczą,
— przygotowano projekt ustawy o zmianie usta-
wy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw, w którym zapisano zmiany mające na
celu upowszechnienie wychowania przedszkolnego
oraz wprowadzenie rocznego obowiązkowego wycho-
wania przedszkolnego dla dzieci 5-letnich.
W Ministerstwie Edukacji Narodowej zostały
przygotowane działania wspierające jednostki samo-
rządu terytorialnego i inne podmioty, które upo-
wszechniają wychowanie przedszkolne. Podstawo-
wym założeniem wdrożonego rządowego programu
wyrównywania szans edukacyjnych dzieci i młodzie-
ży w 2008 r. „Aktywizacja jednostek samorządu te-
rytorialnego i organizacji pozarządowych” było dofi-
nansowanie ze środków budżetu państwa działań
dotyczących m.in. tworzenia i prowadzenia innych
form wychowania przedszkolnego podejmowanych
przez jednostki samorządu terytorialnego i organi-
zacje pozarządowe, stowarzyszenia jednostek samo-
rządu terytorialnego oraz osoby prawne i jednostki
organizacyjne działające na podstawie przepisów
o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rze-
czypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych
kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwaran-
cjach wolności sumienia i wyznania, których cele
statutowe obejmują prowadzenie działalności pożyt-
ku publicznego. Program przewidywał zaangażowa-
nie w pomoc edukacyjną dla uczniów zarówno środ-
ków jednostek samorządu terytorialnego i środków
organizacji, jak też środków pochodzących z budżetu
państwa. Program został przyjęty przez Radę Mini-
strów 16 września 2008 r. W związku z tym wojewo-
dowie we współpracy z kuratorami oświaty zostali
zobowiązani do ogłoszenia konkursów na realizację
zadań ukierunkowanych na wzmocnienie oferty edu-
kacyjno-wspomagającej szkół i placówek, kierowanej
w szczególności do dzieci w wieku przedszkolnym
oraz realizującej roczne przygotowanie przedszkolne.

Zgodnie z założeniami reformy programowej priory-
tetem będą m.in. następujące cele:
1) zwiększenie liczby zajęć edukacyjno-wspoma-
gających dla dzieci w wieku przedszkolnym, w tym
realizowanych w innych formach wychowania przed-
szkolnego;
2) wzmocnienie funkcji wychowawczej i opiekuń-
czej szkoły, rodziny oraz środowiska lokalnego skie-
rowanej do dzieci realizujących roczne przygotowa-
nie przedszkolne oraz uczących się w klasach I–III
szkoły podstawowej i ogólnokształcącej szkoły mu-
zycznej I stopnia.
W 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej ogło-
siło konkurs na „Alternatywne formy edukacji przed-
szkolnej” w ramach Sektorowego Programu Opera-
cyjnego „Rozwój zasobów ludzkich”, priorytet 2.:
Rozwój społeczeństwa obywatelskiego opartego na
wiedzy, działanie 2.1: Zwiększenie dostępu do eduka-
cji – promocja kształcenia przez całe życie, Schemat:
Zmniejszenie dysproporcji edukacyjnych między wsią
a miastem. Środki na realizację tego zadania pocho-
dziły z Europejskiego Funduszu Społecznego i zaso-
bów krajowych. W konsekwencji powyższego powsta-
ło wiele projektów, których celem było upowszechnie-
nie edukacji przedszkolnej wśród dzieci w wieku
3–5 lat zamieszkałych na terenach wiejskich, na któ-
rych nie było przedszkoli. Projekty zrealizowano na
terenie całego kraju do 31 marca 2008 r. Ogółem po-
wstały 803 alternatywne formy edukacji przedszkol-
nej, w których znalazło miejsce 10 550 dzieci.
Zgodnie z zapisami powyższego projektu obo-
wiązkiem beneficjenta jest zapewnienie jego trwa-
łości po jego zakończeniu, co należy rozumieć jako
kontynuację działań zgodnych z wymogami projek-
tu. W przeciwnym razie beneficjent może zostać zo-
bowiązany – przez instytucje monitorujące i kontro-
lujące – do zwrotu środków otrzymanych na projekt.
Warunek trwałości projektu stanowi podstawowy
wymóg programów dofinansowanych ze środków
unijnych. Każdy beneficjent został zapoznany z tym
obowiązkiem określonym w rozporządzeniu Rady
Europy 1260/99.
Nowelizacja ustawy z 7 września 2007 r. o syste-
mie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292) stanowiła for-
mę znaczącej pomocy ze strony państwa dla benefi-
cjentów projektu finansowanego ze środków EFS
„Alternatywne formy wychowywania przedszkolne-
go”, umożliwiając dotrzymanie wymogu trwałości,
a jednocześnie uzyskanie dalszego dofinansowania
z budżetu jednostek samorządu terytorialnego.
Obecnie zainteresowane podmioty mogą również
występować o środki finansowe, które Unia Europej-
ska przeznacza na realizację konkretnych projektów
w krajach członkowskich, w ramach określonych pro-
gramów. W większości przypadków zarządzanie pro-
jektami odbywa się na poziomie regionalnym, dlate-
go też możliwość korzystania z dofinansowania ze
środków Europejskiego Funduszu Społecznego jest
uzależniona od priorytetów przyjętych przez mar-
szałków województw.
603
Powyższa nowelizacja ustawy o systemie oświaty,
a następnie akty wykonawcze, tj. rozporządzenie mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U. Nr 7,
poz. 38) pozwoliło na tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach) form wy-
chowania przedszkolnego. Zgodnie z art. 14a ust. 1a
ustawy o systemie oświaty w przypadkach uzasad-
nionych warunkami demograficznymi i geograficz-
nymi rada gminy może uzupełnić sieć publicznych
przedszkoli i oddziałów przedszkolnych w szkołach
podstawowych o inne formy wychowania przedszkol-
nego, czyli punkty przedszkolne lub zespoły wycho-
wania przedszkolnego.
Umożliwienie tworzenia punktów przedszkolnych
lub zespołów wychowania przedszkolnego ma przy-
czynić się do zwiększenia dostępu do edukacji przed-
szkolnej dzieciom 3–5-letnim z różnych środowisk,
zarówno wielkomiejskich, jak i wiejskich.
Roczny koszt funkcjonowania jednej innej formy
wychowania przedszkolnego szacuje się w wysokości
ok. 45–50 tys. zł. Tworzenie punktów przedszkolnych
lub zespołów wychowania przedszkolnego jest ko-
rzystne dla gmin ze względu na niskie koszty pono-
szone na jedno dziecko uczęszczające na zajęcia w in-
nej formie wychowania przedszkolnego. Nie oznacza
to jednak, że inne formy wychowania przedszkolnego
mają zastąpić tradycyjne przedszkola.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, dostrzegając
potrzebę wspierania tworzenia i organizowania przez
jednostki samorządu terytorialnego, osoby prawne
i fizyczne innych form wychowania przedszkolnego
(punkty, zespoły), dostosowało wcześniej obowiązu-
jące, bardzo rygorystyczne, przepisy – w zakresie
określenia warunków lokalowych i sanitarnych – do
nowych rozwiązań organizacyjnych.
W dniu 13 czerwca 2008 r. przez ministra eduka-
cji narodowej została podpisana nowelizacja rozpo-
rządzenia ministra edukacji narodowej z dnia 10 stycz-
nia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form wycho-
wania przedszkolnego, warunków tworzenia i orga-
nizowania tych form oraz sposobu ich działania.
Zmiany dotyczą uszczegółowienia treści zawartych
w § 4 tego rozporządzenia, dotyczących bezpiecznych
i higienicznych warunków pobytu dzieci w lokalu,
w którym prowadzone są zajęcia w innych formach
wychowania przedszkolnego. Są one efektem długo-
trwałych negocjacji i uzgodnień Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej z Komendą Główną Państwowej
Straży Pożarnej oraz Głównym Inspektoratem Sani-
tarnym. Celem zmian jest ułatwienie organizowania
innych form wychowania przedszkolnego (punkty
przedszkolne, zespoły wychowania przedszkolnego)
przez zainteresowane podmioty.
Złagodzenie wymogów sanitarno-lokalowych
(w porównaniu z przedszkolem i szkołą) wobec punk-
tów i zespołów, poprzez ich szczegółowe określenie,
było zmianą niecierpliwie oczekiwaną zarówno przez
604
jednostki samorządu terytorialnego, jak i inne osoby
prawne i osoby fizyczne. W przypadku innych form
wychowania przedszkolnego korzystny jest również
brak występowania przez organ prowadzący o zmia-
nę sposobu użytkowania obiektu, w którym będą
prowadzone zajęcia. Złagodzenie obowiązujących
przepisów dotyczy obszaru ochrony przeciwpożaro-
wej oraz sanitarno-epidemiologicznej.
Nowelizacja pozwoliła na sprawniejsze i łatwiejsze
zakładanie innych form wychowania przedszkolnego
przez zainteresowane podmioty, co przyczyni się do
realizacji zamierzeń Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej w zakresie upowszechniania wychowania przed-
szkolnego.
W ciągu najbliższych lat zadania dotyczące edu-
kacji przedszkolnej będą współfinansowane z Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego w ramach prioryte-
tu IX Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
2007–2013. Szczegółowy opis priorytetu IX PO KL
w ramach działania 9.1: Wyrównywanie szans edu-
kacyjnych i zapewnienie wysokiej jakości usług edu-
kacyjnych świadczonych w systemie oświaty przewi-
duje różne obszary wsparcia w zakresie edukacji
przedszkolnej.
W poddziałaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności
w stopniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej
przewiduje się projekty konkursowe dotyczące:
— tworzenia przedszkoli (w tym również urucha-
miania innych form wychowania przedszkolnego) na
obszarach i w środowiskach o niskim stopniu upo-
wszechnienia edukacji przedszkolnej (w szczególno-
ści na obszarach wiejskich),
— wsparcia istniejących przedszkoli (w tym rów-
nież funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego) przyczyniających się do zwiększone-
go uczestnictwa dzieci w wychowaniu przedszkolnym
(np. wsparcie dla placówek zagrożonych likwidacją,
wydłużenie godzin pracy placówek, uruchomienie
dodatkowego naboru dzieci, zatrudnienie dodatko-
wego personelu itp.),
— opracowanie i realizacja kampanii informacyj-
nych promujących edukację przedszkolną.
Alokacja na ww. działania w latach 2007–2013
wynosi:
Alokacja
Działanie
Ogółem EFS
Poddziałanie 9.1.1
Zmniejszanie nierówności
w stopniu 243 140 413€ 206 669 351€
upowszechnienia
edukacji przedszkolnej
Za realizację działań w ramach priorytetu IX PO
KL odpowiedzialne są samorządy województw jako
instytucje pośredniczące. We wszystkich wojewódz-
twach realizacja działań rozpoczęła się w 2008 ru.
Ministerstwo Edukacji Narodowej ściśle współ-
pracuje z samorządami wojewódzkimi oraz Minister-
stwem Rozwoju Regionalnego w celu jak najlepszego
i najbardziej efektywnego wykorzystania środków
finansowych Unii Europejskiej dla rozwoju wycho-
wania przedszkolnego.
Wyrównywanie szans edukacyjnych dzieci i mło-
dzieży, w tym zwłaszcza z obszarów wiejskich, oraz
lepsze przygotowanie uczniów do zmian zachodzą-
cych w gospodarce i społeczeństwie, w szczególności
na rynku pracy – to cele działań rządu w zakresie
modernizacji polskiej edukacji.
Rozwiązanie tych problemów wymaga efektyw-
nej, wielopłaszczyznowej współpracy władz rządo-
wych, samorządu wszystkich szczebli, organizacji
pozarządowych, środowisk lokalnych, rodziców, na-
uczycieli, wolontariuszy, naukowców i ludzi biznesu
– całego społeczeństwa. Nowe warunki do tej współ-
pracy tworzy integracja z Unią Europejską i dostęp-
ność ogromnych środków finansowych. Aby mogły
one być jak najlepiej wykorzystane, niezbędne jest
opracowanie spójnego planu działania.
Polityka rządu wyznacza szczególną rolę samo-
rządom lokalnym, od których oczekuje się efektyw-
nego prowadzenia finansowania edukacji oraz umie-
jętnego dostosowywania polskiej szkoły do lokalnych
możliwości i potrzeb.
Priorytetowym działaniem Ministerstwa Eduka-
cji Narodowej jest zwiększenie liczby i dostępności
placówek wychowania przedszkolnego, czemu służy
zakładanie zespołów wychowania przedszkolnego
i punktów przedszkolnych w gminach niedysponują-
cych przedszkolem lub uzupełnianie istniejącej sieci
wychowania przedszkolnego. Wskaźnik upowszech-
nienia wychowania przedszkolnego dla dzieci 3–5-
-letnich jest uwarunkowany potrzebami społeczności
lokalnych. Konieczność tworzenia nowych punktów
i zespołów przedszkolnych, oddziałów wychowania
przedszkolnego lub przedszkoli wynika z potrzeb ro-
dziców. To do nich należy decyzja dotycząca wyboru
formy wychowania przedszkolnego dla dzieci.
Fakt, że w gminie nie ma przedszkola, nie ozna-
cza, że dzieci mieszkające na jej terenie nie korzysta-
ją z wychowania przedszkolnego, gdyż mogą uczęsz-
czać do oddziałów przedszkolnych w szkołach podsta-
wowych.
Ministerstwo Edukacji Narodowej popiera rozwi-
janie różnych form wychowania przedszkolnego.
Przedszkola powinny być zlokalizowane możliwie
Środki
najbliżej miejsca zamieszkania dziecka. Małe dziec-
krajowe ko, dla którego najważniejsze jest poczucie bezpie-
czeństwa, czuje się dobrze w domowych, kameralnych
warunkach.
36 471 062€
Obecnie edukacja sześciolatków, tak jak prowa-
dzenie przedszkoli, jest finansowana z budżetu sa-
morządu jako zadanie własne gminy. Po wprowadze-
niu obniżenia wieku obowiązku szkolnego dzieci edu-
kacja 6-latków w szkole podstawowej będzie finanso-
wana z subwencji oświatowej. Dzięki takiemu roz-
wiązaniu gminy, jako organy prowadzące, uzyskają
wolne środki, które będą mogły wykorzystać na two-
rzenie nowych miejsc w przedszkolach dla dzieci
w wieku 3–5 lat.

Uprzejmie informuję, że wyrównywanie szans edu-
kacyjnych dzieci i młodzieży, w tym zwłaszcza z ob-
szarów wiejskich, to jeden z głównych celów działań
rządu w zakresie modernizacji polskiej edukacji.
Rozwiązanie powyższego problemu wymaga efek-
tywnej, wielopłaszczyznowej współpracy władz rzą-
dowych, samorządu wszystkich szczebli, organizacji
pozarządowych, środowisk lokalnych, rodziców, na-
uczycieli, wolontariuszy, naukowców i ludzi biznesu
– całego społeczeństwa. Nowe warunki do tej współ-
pracy tworzy integracja z Unią Europejską i dostęp-
ność ogromnych środków finansowych. Aby mogły
one być jak najlepiej wykorzystane niezbędne jest
opracowanie spójnego planu działania.
Polityka rządu wyznacza szczególną rolę samo-
rządom lokalnym, od których oczekuje się efektyw-
nego prowadzenia finansowania edukacji oraz umie-
jętnego dostosowywania polskiej szkoły do lokalnych
możliwości i potrzeb.
Powyższe zamierzenia będą realizowane m.in. po-
przez Program Rozwoju Edukacji na Obszarach
Wiejskich na lata 2008–2013, który w dniu 29 lipca
2008 r. został przyjęty przez Radę Ministrów. Jego
głównym celem jest eliminowanie barier w dostępie
ludności wiejskiej do pełnej oferty edukacyjnej, kul-
turalnej, informacyjnej i sportowej, co w przyszłości
powinno zmniejszyć różnice między miastem a wsią,
oraz ukształtowanie społeczeństwa otwartego na
nieustanny rozwój i podnoszenie kwalifikacji.
Zgodnie z polityką rządu zadaniem administracji
rządowej będzie stworzenie, w ramach tego progra-
mu, odpowiednich programów szczegółowych oraz
warunków do realizacji zaplanowanych działań. Na-
tomiast kompetencje i pieniądze będą w większym
stopniu przekazane do samorządów, aby obywatele
mieli możliwość decydowania o rozwoju społeczności
lokalnej. Taka decentralizacja przyczyni się do spraw-
niejszego funkcjonowania samorządu terytorialnego,
zwiększenia konkurencyjności regionów na poziomie
ogólnokrajowym i europejskim oraz wzrostu gospo-
darczego.
Dodatkowo edukacja przedszkolna wspierana jest
poprzez Poakcesyjny Program Wsparcia Obszarów
Wiejskich finansowany z pożyczki Banku Światowe-
go dla rządu polskiego w wysokości 72 mln euro,
z czego 47 mln przeznaczono na komponent dotyczą-
cy integracji społecznej na obszarach wiejskich.
Program PPWOW jest programem, który wspiera
najsłabsze i najbiedniejsze gminy wiejskie i wiejsko-
-miejskie w prowadzeniu polityki społecznej (do pro-
gramu weszło 500 gmin z terenu kraju). Ze środków
Programu Integracji Społecznej finansowane są usłu-
gi dla trzech grup beneficjentów: ludzi starszych,
dzieci i młodzieży, rodzin z dziećmi.
Dzięki PPWOW stworzone zostały i są realizowa-
ne lokalne strategie integracji społecznej, dzięki któ-
rym rozwiązywane będą najbardziej pilne problemy
społeczne. W ramach realizowanych programów
utworzono ok. 50 placówek o charakterze opiekuń-
czo-wychowawczym dla dzieci.
605
Najwięcej takich ośrodków powstało dotychczas
w woj. lubelskim, mazowieckim i świętokrzyskim.
W ramach Programu Integracji Społecznej mo-
bilizowany jest lokalny kapitał społeczny, który po-
zwala na aktywne uczestnictwo lokalnych społecz-
ności i organizacji pozarządowych w planowaniu
lokalnych strategii, których elementem są placówki
przedszkolne.
Pytanie 9.: Jakie działania podjął rząd, aby za-
chęcić młodych ludzi do powrotu do kraju z emigracji
zarobkowej oraz jak wyglądają statystyki dotyczące
powrotów naszych obywateli z emigracji zarobkowej
na przestrzeni ostatniego roku?
Pan premier Donald Tusk w swoim exposé zapo-
wiedział w odniesieniu do Polaków emigrujących
w celach zarobkowych m.in. „podjęcie starań uła-
twiających decyzje o powrocie”. Realizując ten cel,
rząd RP przestrzega zasady równości wobec prawa.
W pierwszej kolejności podjęto działania legisla-
cyjne dla zniesienia niekorzystnych różnic w obcią-
żeniu podatkowym podatników pracujących za gra-
nicą, wynikających ze stosowania w umowach o uni-
kaniu podwójnego opodatkowania dwóch różnych
metod rozliczania podatku. Zmiany w tym zakresie,
pod nazwą „abolicji podatkowej”, zawarto w ustawie
z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach
dla podatników uzyskujących niektóre przychody
poza terytorium RP (Dz. U. z 2008 r. Nr 143, poz. 894).
Natomiast ustawą z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r.
Nr 141, poz. 888) wprowadzono ułatwienia w prowa-
dzeniu działalności gospodarczej.
Powrót emigrantów do kraju jest priorytetowym
zagadnieniem uwzględnianym w procesie kształto-
wania założeń polityki migracyjnej. W ramach istnie-
jącego Międzyresortowego Zespołu do spraw Migracji
powołano grupę roboczą ds. reemigracji, w skład któ-
rej wchodzą przedstawiciele większości ministerstw
oraz KPRM. Grupie wyznaczono zadanie identyfika-
cji czynników powstrzymujących emigrantów bezpo-
średnio lub pośrednio przed podjęciem decyzji o po-
wrocie oraz opracowanie metod informowania grup
docelowych w kwestiach powrotu. Rezultatem pod-
jętych prac jest stworzenie, na użytek osób powraca-
jących, kompleksowego serwisu informacyjnego o Pol-
sce. Oprócz opisu czynności związanych z przygoto-
waniem wyjazdu z kraju emigracji (aktualizacja do-
kumentów, przewóz mienia) i załatwieniem niezbęd-
nych formalności po przyjeździe serwis zawiera sze-
rokie spektrum informacji ułatwiających reemigran-
tom i ich rodzinom ponowne osiedlenie się w Polsce.
Szczególny nacisk położono na sprawy związane
z wyszukaniem i podjęciem pracy, względnie działal-
ności gospodarczej. Przedstawiono również najważ-
niejsze kwestie dotyczące rozliczeń podatkowych,
świadczeń społecznych, opieki zdrowotnej, szkolnic-
twa oraz spraw rodzinnych. W rubryce „wydarzenia”
zamieszczane są bieżące informacje z Polski, przy-
datne dla powracających, a w części „regiony” – opis
606
lokalnych i regionalnych inicjatyw mogących mieć
dla nich istotne znaczenie, np. nowych inwestycji.
Dostęp do informacji zapewniony jest zarówno
poprzez portal internetowy www.powroty.gov.pl, jak
i książkowy poradnik rozprowadzany wśród Polonii,
w ramach specjalnie przygotowanej kampanii dys-
trybucyjnej. W przypadku zaistnienia wątpliwości
użytkownik portalu może zwrócić się do zespołu re-
dakcyjnego o dodatkowe wyjaśnienia. W razie ko-
nieczności zespół konsultuje się z właściwym resor-
tem lub regionalnym ekspertem EURES według
z góry ustalonego schematu postępowania. Stworzo-
no również możliwość interaktywnego kontaktu in-
ternautów z ekspertami w określonej dziedzinie,
w formie tzw. czatów.
Informatyczne kanały dostępu do informacji i in-
teraktywne kontakty wypracowano z myślą o lu-
dziach młodych, którzy stanowią większość emigra-
cji zarobkowej.
W ramach działania 1.1 (Rozwój i modernizacja
instrumentów i instytucji rynku pracy; Schemat B:
Rozwój oferty usług instytucji rynku pracy) Sektoro-
wego Programu Operacyjnego „Rozwój zasobów
ludzkich” stworzony został system teleinformatyczny
7/24, którego celem jest poszerzenie dostępności
usług publicznych służb zatrudnienia. Dzięki temu
umożliwiony jest bezpłatny dostęp telefoniczny do
aktualnych ofert pracy, szkoleń jak i doradztwa za-
wodowego. Obecnie został on pilotażowo wdrożony
w woj. podlaskim. MPiPS prowadzi rozmowy zwią-
zane z kontynuacją prac nad rozwojem tego systemu
i implementowaniem go na terenie całego kraju.
W dalszej przyszłości planuje się utworzenie „inter-
netowego urzędu pracy”, dzięki któremu Polacy za
granicą będą mieli łatwiejszy kontakt z publicznymi
służbami zatrudnienia.
Ponadto MPiPS zgłosiło propozycje korekty do
planu działania w zakresie priorytetu I: Zatrudnie-
nie i integracja społeczna, Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” na lata 2007–2013, polegające na
wprowadzeniu dodatkowego projektu systemowego
w działaniu 1.2: Wsparcie systemowe instytucji po-
mocy i integracji społecznej. Dotyczyłby on przygo-
towania instytucji integracji społecznej i zawodowej
do niesienia pomocy w szczególności wobec osób po-
wracających z nieudanej emigracji, np. po utracie
pracy w kraju emigracji i znajdujących się w trudnej
sytuacji ekonomiczno-społecznej.
Niezależnie jednak od podejmowanych inicjatyw
podstawowym czynnikiem, który mógłby skłonić
emigrantów do powrotu do kraju, byłaby spodziewa-
na poprawa warunków życiowych, w tym otrzymanie
szansy na znalezienie atrakcyjnego miejsca pracy
z perspektywą kariery zawodowej. Obok przesłanek
osobistych duże znaczenie będzie mieć w tym zakre-
sie rozwój ogólnej sytuacji na polskim rynku pracy.
Mając na uwadze światową, a w szczególności eu-
ropejską sytuację gospodarczą, można się spodzie-
wać, że nastąpi pewien wzrost poziomu migracji po-
wrotnych do Polski. Działania w zakresie przekazu
informacji na rzecz migrantów, ułatwiające im po-
wrót do kraju, są więc konieczne i wymagają kon-
tynuacji.
Odnośnie do pytania o dane statystyczne należy
stwierdzić, że sytuacja w zakresie przepływów mi-
gracyjnych obywateli polskich w celach zarobkowych
jest bardzo płynna. W komunikacie Komisji Unii Eu-
ropejskiej z 18 listopada 2008 r. o skutkach swobody
przepływu pracowników w kontekście rozszerzenia
UE (KOM/2008/765) stwierdza się, że cechą charak-
terystyczną mobilności siły roboczej po rozszerzeniu
UE wydaje się być jej przejściowość. W opinii Komisji
znaczna część osób wyjeżdża za granicę na kilka mie-
sięcy lub lat, ale nie chce tam zostać na stałe. Odno-
śnie do Wielkiej Brytanii przypuszcza się, że połowa
osób z 8 nowych państw członkowskich (przed roz-
szerzeniem o Bułgarię i Rumunię), która przybyła do
Wielkiej Brytanii od 2004 r., w międzyczasie opuści-
ła ten kraj. Podobnie ma się dziać w Irlandii. Nie
można wykluczyć, że część z nich mogła się przenieść
do bardziej dla nich atrakcyjnych krajów, np. skan-
dynawskich. Oczekiwanej wcześniej, z różnych wzglę-
dów fali powrotów z emigracji do Polski przynajmniej
jak na razie nie stwierdza się. Jednak wskutek usta-
wicznie pogarszającej się sytuacji na rynku pracy UE
dojdzie zapewne do wzrostu migracji powrotnych do
Polski. Nie ma jednak miarodajnych źródeł dla pro-
wadzenia statystyki osób powracających.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie wdrożenia w Polsce
europejskiej sieci terenów cennych
przyrodniczo Natura 2000 zapowiedzianego
w exposé prezesa Rady Ministrów
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r.
(6550)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 28 listopada 2008 r. (znak: SPS-023-6550/
08) przekazujące interpelację posłów Lucjana Kara-
siewicza i Jerzego Polaczka z dnia 19 listopada 2008 r.
w sprawie wdrożenia w Polsce europejskiej sieci te-
renów cennych przyrodniczo Natura 2000 zapowie-
dzianego w exposé prezesa Rady Ministrów Donalda

Tuska z dnia 27 listopada 2007 r., przedstawiam po-
niżej wyjaśnienia.
Od momentu przystąpienia Polski do Unii Euro-
pejskiej, na terenie naszego kraju wyznaczana jest
Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000. Niestety
według Komisji Europejskiej, pomimo wielokrotnie
składanych przez rząd Polski obietnic na wcześniej-
sze wywiązanie się z zobowiązań akcesyjnych, stan
prac Polski nad wyznaczeniem sieci Natura 2000
nadal jest niezadowalający, a obecny kształt sieci nie
zapewnia we właściwy sposób ochrony siedliskom
przyrodniczym oraz gatunkom określonym w dyrek-
tywie siedliskowej i ptasiej.
W efekcie prac nad uzupełnieniem obszarów spe-
cjalnej ochrony ptaków rozporządzeniem ministra
środowiska z dnia 27 października 2008 r. zmienia-
jącego rozporządzenie w sprawie obszarów specjalnej
ochrony ptaków dokonano wyznaczenia kolejnych
17 obszarów specjalnej ochrony ptaków oraz koniecz-
nych rozszerzeń wyznaczonych wcześniej obszarów
specjalnej ochrony ptaków. W efekcie obecnie przy-
gotowana sieć obszarów specjalnej ochrony ptaków
w ocenie Ministerstwa Środowiska zapewnia ochronę
gatunków dziko występujących ptaków i ich siedlisk
zgodnie ze stanem referencyjnym w roku 2004. Obec-
nie na terytorium kraju wyznaczonych jest 141 ob-
szarów specjalnej ochrony ptaków, które pokrywają
blisko 16% terytorium kraju. Jednakże w związku
z tym, iż do Ministerstwa Środowiska spływają in-
formacje na temat potrzeby korekty granic obszarów
już wyznaczonych, jak również propozycje nowych
obszarów, które spełniają kryteria ostoi ptaków o zna-
czeniu europejskim w Polsce i jako takie mają pod-
stawy do kwalifikacji ich w formie obszarów specjal-
nej ochrony ptaków Natura 2000, planuje się doko-
nanie weryfikacji listy obszarów specjalnej ochrony
ptaków do końca 2010 r.
Równocześnie na początku 2008 r. Ministerstwo
Środowiska przyspieszyło prace zmierzające do za-
kończenia procesu wyznaczania obszarów sieci Na-
tura 2000 w Polsce. W tym celu podjęto współpracę
z wojewódzkimi konserwatorami przyrody, przedsta-
wicielami nauki, a także z pozarządowymi organiza-
cjami ekologicznymi. Efektem tej współpracy było
zorganizowanie przełomowego w dotychczasowym
podejściu krajowego seminarium w kwietniu br., pod-
czas którego – w oparciu o wyniki przeprowadzonej
w latach 2006 i 2007 inwentaryzacji przyrodniczej,
czyli w oparciu o najlepszą wiedzę dotyczącą rozpo-
znania siedlisk przyrodniczych oraz gatunków chro-
nionych w ramach dyrektywy siedliskowej – dokona-
no oceny kompletności sieci Natura 2000. Ocenie
podlegały wszystkie siedliska i gatunki roślin oraz
zwierząt z załącznika I i II dyrektywy siedliskowej
w obu regionach biogeograficznych, czyli przeprowa-
dzono taką ocenę, jaka odbywa się na seminariach
biogeograficznych organizowanych przez KE.
Wyniki krajowego seminarium potwierdziły ko-
nieczność wyznaczenia kolejnych specjalnych obsza-
rów ochrony siedlisk Natura 2000 dla siedlisk przy-
607
rodniczych i gatunków, którym dotychczas nie za-
pewniono właściwej ochrony w sieci Natura 2000.
W celu uniknięcia wyznaczania obszarów bez dobre-
go rozeznania terenowego główny konserwator przy-
rody wystąpił z prośbą do wojewodów o powołanie
wojewódzkich zespołów specjalistycznych, w skład
których mieli wchodzić lokalni eksperci z zakresu
siedlisk przyrodniczych oraz gatunków. W odpowie-
dzi na prośbę głównego konserwatora przyrody
wszyscy wojewodowie powołali wojewódzkie zespoły
specjalistyczne, których zadaniem jest opracowanie
propozycji kolejnych obszarów Natura 2000. Prace
ekspertów są finansowane z rezerwy celowej budże-
tu państwa, na realizację tych prac przeznaczono
4 mln zł.
Należy tu podkreślić, że propozycje nowych ob-
szarów powstają w oparciu o prace terenowe mające
na celu potwierdzenie lub pozyskanie nowych infor-
macji dotyczących występowania siedlisk przyrodni-
czych i gatunków chronionych w ramach sieci Natu-
ra 2000. Eksperci są zobowiązani do wyznaczenia
takich granic obszarów, by objąć ich zasięgiem wy-
łącznie najcenniejsze tereny bez uwzględnienia – jeśli
jest to możliwe – terenów zurbanizowanych. Ponadto
każdy wojewódzki zespół specjalistyczny ma za zada-
nie współpracować już w pierwszym etapie prac nad
wyznaczaniem obszaru z lokalnymi samorządami
w celu wyeliminowania potencjalnych konfliktów.
Jednocześnie eksperci odpowiedzialni za dany obszar
mają w swoim zakresie prac przygotowanie informa-
cji przyrodniczej na temat każdego obszaru przedsta-
wiającej cel i zasadność wyznaczenia tego obszaru.
Informacja ta będzie prezentowana podczas zaplano-
wanych jeszcze na ten rok szkoleń dla wszystkich
gmin objętych nowymi obszarami Natura 2000. Po
przygotowaniu pełnej dokumentacji dla każdego ob-
szaru Natura 2000 obszary zostaną poddane konsul-
tacjom z właściwymi miejscowo gminami oraz kon-
sultacjom społecznym. Pragnę tu podkreślić, że każ-
da przekazana opinia będzie wnikliwie analizowana
i w uzasadnionych przypadkach uwzględniana. Na-
leży jednak mieć na uwadze fakt, iż jedynym kryte-
rium branym pod uwagę podczas wyznaczania ob-
szarów Natura 2000 i korekty ich granic, na które
zezwala nasze prawo, zgodne z dyrektywami UE, są
przesłanki przyrodnicze, a nie kryteria społeczno-
-gospodarcze. Takie podejście do wyznaczania obsza-
rów Natura 2000 jest zgodne z orzecznictwem Euro-
pejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
Zaktualizowana lista propozycji specjalnych ob-
szarów ochrony siedlisk winna zostać opracowana
i przekazana do konsultacji społecznych w pierwszym
kwartale 2009 r. Następnie lista propozycji specjal-
nych obszarów ochrony siedlisk, poddana procedurze
akceptacji przez Radę Ministrów, winna zostać prze-
kazana do Komisji Europejskiej do września 2009 r.
Należy spodziewać się, iż propozycja specjalnych ob-
szarów ochrony siedlisk zostanie przyjęta na semi-
narium biogeograficznym oraz zaakceptowana decy-
zją Komisji Europejskiej do końca 2010 r. W związku
608
z tym proces wyznaczania obszarów Natura 2000
w Polsce winien zostać zakończony w 2011 r.
Z uwagi, iż proces uzupełnienia sieci Natura 2000
w Polsce znajduje się obecnie w środkowym stadium
prac, nie określono dotychczas całkowitych kosztów
wdrażania i funkcjonowania obszarów Natura 2000,
które zależą między innymi od ich ilości i powierzch-
ni. Koszty te oraz szczegółowo zaplanowane źródła
finansowania koniecznych działań ochronnych, jak
również udział Wspólnoty Europejskiej przy finanso-
waniu tych zadań zostaną określone na etapie ich
zatwierdzania przez Radę Ministrów, zgodnie z art. 27
ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.).
Ponadto pragnę poinformować, że dążąc do po-
większenia udziału społeczeństwa w procesie wyzna-
czania obszarów Natura 2000, Ministerstwo Środowi-
ska w projekcie zmiany do ustawy o ochronie przyrody
wprowadziło zapis mówiący o tym, iż w trakcie prac
nad tworzeniem planu zadań ochronnych oraz planów
ochrony dla obszarów Natura 2000 sporządzający
uwzględni udział zainteresowanych osób i podmiotów
prowadzących działalność w obrębie siedlisk przyrod-
niczych i siedlisk gatunków, dla których wyznaczono
obszar Natura 2000. Zapis ten daje możliwość wypo-
wiedzenia się w procesie tworzenia planu ochrony spo-
łecznościom lokalnym zamieszkujących na terenach
objętych działaniem planu ochrony, co powinno pozy-
tywnie wpłynąć na późniejszą współpracę na tym ob-
szarze, a także pozwolić wyeliminować konflikty zwią-
zane z ochroną obszarów Natura 2000.
Pragnę jeszcze raz podkreślić, że wyznaczenie
na terenie gminy obszaru Natura 2000 nie ograni-
cza jej rozwoju. To właśnie opóźnienia Polski w wy-
znaczaniu sieci Natura 2000 mogą doprowadzić do
tego, iż całkowicie zostaną wstrzymane środki unij-
ne na realizację takich inwestycji, jak drogi, kolej
czy kanalizacja, co w konsekwencji może wstrzymać
rozwój tak potrzebnej infrastruktury. Już teraz Ko-
misja Europejska zobligowała Polskę do umieszcze-
nia w każdym z programów operacyjnych na lata
2007–2013 klauzuli, zgodnie z którą projekty nega-
tywnie oddziałujące na potencjalne obszary Natura
2000 (tzn. te obszary, które w opinii Komisji Euro-
pejskiej powinny zostać wyznaczone do 1 maja 2004 r.,
ale nie zostały wyznaczone przez Polskę), nie mogą
być finansowane ze środków unijnych. Również za-
pis mówiący o tym, iż w odniesieniu do potencjal-
nych obszarów Natura 2000 należy stosować proce-
durę oceny oddziaływania na środowisko, jest wy-
nikiem stanowiska Komisji Europejskiej, jakie za-
jęła w tej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie postępu prac związanych
z realizacją inwestycji w obszarze środowiska
zapowiedzianego w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6552)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego
Polaczka nr SPS-023-6552/08, dotyczącej postępu
prac związanych z realizacją inwestycji w obszarze
ochrony środowiska w kontekście skutecznego wyko-
rzystania środków unijnych przeznaczonych na in-
westycje w ochronie środowiska, pragnę przedstawić
poniższe informacje.
Najważniejszym źródłem finansowania przedsię-
wzięć związanych z ochroną środowiska w Polsce jest
obecnie Program Operacyjny „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 (PO IiŚ). Jest to naj-
większy z punktu widzenia dostępnych środków pro-
gram operacyjny nie tylko w Polsce, ale także w całej
Unii Europejskiej. Na jego realizację Polska otrzyma
z unijnego budżetu ok. 27,9 mld euro, z czego na in-
westycje w ochronę środowiska przeznaczone będzie
ok. 5 mld euro do wykorzystania do końca 2015 r.
W zakresie ochrony środowiska przewidziano dofi-
nansowanie dla dużych inwestycji komunalnych, in-
westycji ekologicznych w przedsiębiorstwach, projek-
tów ochrony przyrody i bezpieczeństwa ekologiczne-
go, a także edukacji ekologicznej. Wsparcie otrzyma-
ją zarówno samorządy i przedsiębiorcy, jak również
m.in. organizacje pozarządowe, parki narodowe, in-
stytucje naukowe i inne podmioty. Jednym z celów,
jakie postawił przed sobą resort środowiska, jest sku-
teczne wykorzystanie środków z funduszy Unii Eu-
ropejskiej na inwestycje związane z ochroną środo-
wiska w celu realizacji zobowiązań wynikających
z traktatu akcesyjnego. W tym celu podejmowane są
działania służące realizacji postawionych celów. Pod-
kreślenia wymaga fakt, iż w marcu 2008 r. Minister-
stwo Środowiska jako pierwszy resort ogłosiło kon-
kursy dla projektów z zakresu gospodarki wodno-
-ściekowej oraz gospodarki odpadami i uruchomiło
tym samym realizację całego Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko”. W dalszej kolejno-
ści resort ogłosił też konkursy dla projektów z zakre-
su rekultywacji terenów zdegradowanych i ochrony
brzegów morskich, dla projektów dotyczących ochro-
ny przyrody i edukacji ekologicznej oraz dla projek-
tów proekologicznych realizowanych przez przedsię-
biorstwa. Łącznie we wszystkich ogłoszonych kon-
kursach zgłoszonych zostało 589 projektów na łączną
kwotę przekraczającą 20 mld zł. Trwają również in-

tensywne prace nad przygotowaniem projektów
umieszczonych na tzw. liście projektów indywidual-
nych dla PO IiŚ. W dniu 14 listopada 2008 r. została
podpisana pierwsza umowa w ramach PO IiŚ dla pro-
jektu indywidualnego w ramach priorytetu III: Za-
rządzanie zasobami i przeciwdziałanie zagrożeniom
środowiska, Działanie 3.3.: Monitoring środowiska.
Umowa na dofinansowanie zakupu i wymiany apa-
ratury oraz sprzętu laboratoryjnego eksploatowane-
go w inspektoratach ochrony środowiska w kraju
o wartości 52 mln zł (w tym 44 mln zł dofinansowa-
nia unijnego) została podpisana przez głównego in-
spektora ochrony środowiska, prezesa Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska.
W dniu 1 grudnia 2008 r. podpisane zostały pierwsze
trzy potwierdzenia o przyznaniu dofinansowania ze
środków Funduszu Spójności dla projektów wyłonio-
nych w trybie konkursowym. Dodatkowo w dniu
15 grudnia 2008 r. komisarz Dyrekcji do Spraw Po-
lityki Regionalnej Danuta Hübner podpisała pierw-
szą w ramach PO IiŚ decyzję KE o przyznaniu dofi-
nansowania dla dużego projektu.
W tym miejscu należy podkreślić, iż projekty ma-
jące na celu poprawę stanu środowiska (budowa
oczyszczalni ścieków, kanalizacji sanitarnej, zakła-
dów zagospodarowania odpadów) to wieloletnie in-
westycje infrastrukturalne, których wpływ na takie
czynniki, jak dochód narodowy czy też rzeczywistą
liczbę stworzonych miejsc pracy, będzie możliwy do
oszacowania i skwantyfikowania dopiero w zaawan-
sowanym stadium ich realizacji oraz po ich zakoń-
czeniu. Realizacja inwestycji infrastrukturalnych
zwiększa zdecydowanie popyt na rynku materiałów
i usług budowlanych, co pozwala przyjąć założenie
o pozytywnym wpływie na rynek pracy. Należy zwró-
cić uwagę, iż zgodnie z przepisami rozporządzenia
Rady Nr 1083/2006 została przeprowadzona przez
niezależnych ekspertów ocena PO IiŚ przed rozpo-
częciem realizacji (tzw. ewaluacja ex ante). Ocena
oczekiwanego rezultatu oraz oddziaływania progra-
mu została oparta o wyniki analizy efektu makro-
ekonomicznego HERMIN oraz analizę ekspercką.
Eksperci potwierdzili pozytywny wpływ PO IiŚ na
osiąganie celów spójności społecznej, ekonomicznej
oraz terytorialnej UE. W ocenie oddziaływania wska-
zano również na efekt popytowy oraz efekt dźwigni
przyczyniające się do osiągnięcia wartości dodanej
zarówno w sferze ekonomicznej, jak i społecznej. Po-
zwala to sądzić, iż realizacja PO IiŚ, w tym inwesty-
cji w ochronie środowiska, w średnim i długim okre-
sie wpłynie pozytywnie na dochód narodowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
609
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie modernizacji i rozbudowy
infrastruktury na obszarach wiejskich
oraz poprawy warunków
społeczno-ekonomicznych ludności
terenów wiejskich zapowiedzianych w exposé
prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6553)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
kazanej interpelacji posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka (pismo znak SPS-023-6553/08
z 28 listopada 2008 r.) dotyczącej modernizacji i roz-
budowy infrastruktury na obszarach wiejskich oraz
poprawy warunków społeczno-ekonomicznych ludno-
ści terenów wiejskich, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, przedstawiam poniżej odpowiedzi na py-
tania zawarte w interpelacji:
1. Wsparcie modernizacji gospodarstw realizowa-
ne jest w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 oraz w ramach tzw. pomocy
krajowej w postaci kredytów o obniżonej stopie pro-
centowania.
1.1. Działaniem ukierunkowanym na bezpośred-
nie wsparcie inwestycji związanych z działalnością
rolniczą jest Modernizacja gospodarstw rolnych. Na
jego realizację w latach 2007–2013 przeznaczono
1 779 932 000 euro, przy czym środki te podzielone
są na poszczególne województwa i udostępnione w ko-
lejnych latach wdrażania PROW 2007–2013, tak aby
umożliwić dostęp do środków jak największej liczbie
beneficjentów. Działanie ma na celu wsparcie moder-
nizacji gospodarstw rolnych w celu zwiększenia ich
efektywności poprzez lepsze wykorzystanie czynni-
ków produkcji, różnicowanie działalności rolniczej,
a także zharmonizowanie warunków produkcji rol-
nej z wymogami dotyczącymi ochrony środowiska
naturalnego, higieny produkcji oraz warunków
utrzymania zwierząt. Adresowane jest do podmiotów
prowadzących działalność rolniczą. Pomoc udzielana
w ramach ww. działania polega na refundacji 40–60%
kosztów kwalifikowalnych inwestycji, przy czym
maksymalna kwota pomocy nie może przekroczyć
300 000 zł na jednego beneficjenta czy gospodarstwo.
Jednocześnie beneficjenci zobowiązani są do spełnie-
nia warunków określonych w programie, w tym m.in.
do osiągnięcia i zachowania celu operacji oraz pro-
wadzenia wspieranej działalności przez okres 5 lat
od dnia dokonania przez instytucję wdrażającą
(Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa)
płatności ostatecznej. W ramach działania wspierane
są inwestycje materialne i niematerialne związane
z prowadzoną w produkcją rolną.
610
Działanie zostało uruchomione w listopadzie 2007 r.
W ramach pierwszego naboru wniosków o przyzna-
nie pomocy w całym kraju wpłynęło łącznie 18 732
wniosków, z których wszystkie poprawne, kompletne
i ekonomicznie uzasadnione będą mogły być przyjęte
przez ARiMR do finansowania, przy czym przewi-
dziana dla tego naboru kwota środków do rozdyspo-
nowania to 624 514 085 euro. Obecnie trwa w ARiMR
proces weryfikacji złożonych wniosków, jak również
kontynuowane jest zawieranie umów z beneficjenta-
mi działania.
Pragnę dodać, iż w trakcie wdrażania PROW
2007–2013, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na bieżąco analizowane są możliwości usprawnienia
wdrażania poszczególnych działań. Obecnie np. trwa-
ją prace nad zmianą trybu naboru wniosków w ra-
mach działania: Modernizacja gospodarstw rolnych,
mające na celu m.in. ułatwienie wnioskodawcom spo-
sobu ubiegania się o pomoc podczas kolejnego naboru
wniosków. Od chwili zaprzysiężenia nowego rządu
resort rolnictwa podejmował działania przede wszyst-
kim mające na celu pełne wykorzystanie dostępnych
środków unijnych w Planie Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2004–2006 (PROW 2004–2006) oraz
w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego „Re-
strukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego
oraz rozwój obszarów wiejskich 2004–2006”.
W ramach PROW 2004–2006 płatności z tytułu
działań przewidzianych w tym programie otrzymało
do chwili obecnej ok. 6,5 mln beneficjentów. Łącznie
wypłacono ponad 14 mld zł, co stanowi 99,5% przy-
znanego limitu środków.
Równie sprawnie przebiega proces realizacji SPO
„Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywno-
ściowego oraz rozwój obszarów wiejskich” 2004–
–2006”. Warto zaznaczyć, że poziom realizacji płat-
ności w ramach tego programu w stosunku do do-
stępnej alokacji przewidzianej na cały okres progra-
mowania wzrósł w okresie październik 2007 – listo-
pad 2008 z poziomu około 70% do poziomu 96,6%.
W ww. okresie na rzecz beneficjentów zrealizowano
płatności ze środków publicznych (krajowych i wspól-
notowych) w wysokości ok. 1,6 mld zł. Od początku
wdrażania SPO rolnego do chwili obecnej ogółem ze
środków publicznych (przewidzianych na pomoc
w ramach tego programu) przekazano na rzecz be-
neficjentów kwotę ponad 6,2 mld zł.
1.2. Obecnie funkcjonuje 8 linii, w ramach któ-
rych rolnicy mogą starać się o preferencyjne kredyty.
Są to linie:
1) na realizację inwestycji w gospodarstwach rol-
nych, działach specjalnych produkcji rolnej i prze-
twórstwie produktów rolnych – symbol nIP,
2) na zakup gruntów rolnych – symbol nKZ,
3) na utworzenie lub urządzenie gospodarstw rol-
nych przez osoby, które nie ukończyły 40 roku życia
– symbol nMR,
4) na utworzenie lub urządzenie gospodarstwa
rolnego w ramach realizacji, zaakceptowanego przez
ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i ministra
właściwego do spraw finansów publicznych, progra-
mu osadnictwa rolniczego na gruntach Skarbu Pań-
stwa – symbol nOR,
5) na realizację inwestycji w rolnictwie i przetwór-
stwie produktów rolnych przez grupy producentów
rolnych utworzone na podstawie ustawy z dnia 15 wrze-
śnia 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich
związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 88,
poz. 983, ze zm.) – symbol nGP,
6) na zakup nieruchomości rolnych przeznaczo-
nych na utworzenie lub powiększenie gospodarstwa
rodzinnego w rozumieniu ustawy z dnia 11 kwietnia
2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. Nr 64,
poz. 592) – symbol nGR,
7) na realizację inwestycji w zakresie nowych
technologii produkcji w rolnictwie zapewniających
wysoką jakość produktu – symbol nNT,
8) na realizację inwestycji w ramach „Branżowe-
go programu rozwoju wspólnego użytkowania ma-
szyn i urządzeń rolnych” – symbol nBR10, „Branżo-
wego programu restrukturyzacji przetwórstwa ziem-
niaka na skrobię w Polsce” – symbol nBR 13, „Pro-
gramu wspierania restrukturyzacji i modernizacji
przemysłu mięsnego, chłodnictwa składowego i prze-
twórstwa jaj w Polsce” – symbol nBR 14, „Branżowe-
go programu mleczarstwa” – symbol nBR 15.
Kwota ww. preferencyjnych kredytów nie może
przekroczyć:
— 80% wartości nakładów inwestycyjnych na go-
spodarstwo rolne (lub 95% - linia nOR, 90% – linia
nGR), nie więcej jednak niż 4 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych w działach
specjalnych produkcji rolnej, nie więcej niż 8 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych w prze-
twórstwie produktów rolnych nie więcej niż 16 mln zł.
Oprocentowanie płacone przez kredytobiorcę za-
leży od linii kredytowej i nie może być niższe niż
3,5% w skali roku. Kredyt może zostać udzielony
maksymalnie na 15 lat, z wyjątkiem linii nIP i nBR
(8 lat) oraz linii nGR (20 lat). O kredyt mogą ubiegać
się osoby fizyczne posiadające pełną zdolność do
czynności prawnych (z wyłączeniem emerytów), oso-
by prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiada-
jące osobowości prawnej.
1.3. Odnośnie pytania dotyczącego rozwoju infra-
struktury technicznej na obszarach wiejskich uprzej-
mie informuję, iż najbliższych latach rozwój ten bę-
dzie wspierany w ramach działania: Podstawowe
usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej z PROW
2007 – 2013.
Beneficjentem tego działania jest gmina, jednooso-
bowa spółka gminy lub gminny zakład budżetowy.
Pomoc może być przyznana na projekty w zakresie:
1) gospodarki wodno-ściekowej;
2) tworzenia systemu zbiórki, segregacji lub wy-
wozu odpadów komunalnych;
3) wytwarzania lub dystrybucji energii ze źródeł
odnawialnych –
realizowane w miejscowości należącej do gminy
wiejskiej lub gminy miejsko-wiejskiej z wyłączeniem

miast liczących powyżej 5 tys. mieszkańców lub gmi-
ny miejskiej, z wyłączeniem miast powyżej 5 tys.
mieszkańców.
Maksymalna wysokość pomocy na realizację pro-
jektów w jednej gminie, w okresie realizacji Progra-
mu nie może przekroczyć:
1) 4 mln zł – na projekty w zakresie gospodarki
wodno-ściekowej,
2) 200 tys. zł – na projekty w zakresie tworzenia
systemu zbioru, segregacji, wywozu odpadów komu-
nalnych,
3) 3 mln zł – na projekty w zakresie wytwarzania
lub dystrybucji energii ze źródeł odnawialnych.
W chwili obecnej trwa opracowywanie ostatecz-
nych procedur niezbędnych do wdrożenia działania.
Ponadto informuję, że uchwałą nr 233/2008 Rady
Ministrów z dnia 28 października 2008 r. ustanowio-
no program wieloletni pod nazwą „Narodowy pro-
gram przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”. Pro-
gram realizowany będzie przez ministra właściwego
ds. administracji publicznej od dnia 31 października
2008 r. do dnia 31 grudnia 2011 r., a łączne wydatki
budżetowe na realizację tego Programu wyniosą
3 000 000 000 zł.
Główne cele programu to:
1) wsparcie przebudowy, budowy lub remontu klu-
czowych odcinków dróg gminnych i powiatowych
prowadzące do zwiększenia płynności ruchu i popra-
wy bezpieczeństwa komunikacyjnego;
2) wsparcie tworzenia powiązań sieci dróg powia-
towych i gminnych z siecią dróg wojewódzkich i kra-
jowych prowadzące do zwiększenia dostępności lokal-
nych ośrodków gospodarczych.
Program zakłada, że w efekcie jego realizacji moż-
liwe będzie przebudowanie ok. 6 tys. km dróg gmin-
nych i powiatowych.
2. W ramach zapowiedzianej w programie rządu
RP „aktywnej polityki wobec Komisji Europejskiej”
w sprawach wsi i rolnictwa najważniejsze prace od
listopada 2007 r. prowadzone są w zakresie przeglą-
du wspólnej polityki rolnej (ang. Health Check) oraz
rozpoczętej debaty nt. przyszłości wspólnej polityki
rolnej po 2013 r. W zakresie oceny funkcjonowania
reformy WPR do najważniejszych priorytetów Polski
o charakterze ogólnym należało:
— zapewnienie równych warunków konkurencji
polskiemu rolnictwu na jednolitym rynku,
— zachowanie wspólnotowego charakteru WPR,
szczególnie w zakresie finansowania, jako warun-
ku utrzymania jednolitego rynku w długiej per-
spektywie,
— postęp w zakresie uproszczenia WPR.
Osiągnięte w listopadzie 2008 r. porozumienie re-
alizuje większość polskich postulatów zawartych
w stanowisku rządu RP przyjętym przez KERM
w dniu 17 czerwca 2008 r., zarówno tych pozwalają-
cych na uproszczenie i poprawę efektywności tej po-
lityki w skali UE i w Polsce jak również postulatów
finansowych. W toku prac w ramach Health Check
611
przyjęto bardzo wiele istotnych dla Polski postano-
wień, m.in.:
— wydłużenie możliwości stosowania w Polsce
uproszczonego systemu płatności bezpośrednich
(SAPS) do 2013 r.;
— opóźnienie terminu wdrażania pakietu C (do-
brostan zwierząt) systemu wzajemnej zgodności
(cross-compliance);
— zwiększenie kopert płatności bezpośrednich
nowych państw członkowskich o pulę 90 mln euro
rocznie w latach 2010, 2011, 2012; środki te zostały
podzielone proporcjonalnie do krajowych pułapów
płatności bezpośrednich, tj. kwot, jakie państwa te
uzyskają w 2013 r. (UE-10) oraz 2016 r. (BG i RO);
— utrzymanie środków przewidzianych na płat-
ności do owoców miękkich, których roczny limit dla
Polski wynosi 11,04 mln euro;
— złagodzenie pierwotnej propozycji Komisji do-
tyczącej wsparcia powiązanego z produkcją w sekto-
rach: suszu paszowego, lnu i konopi uprawianych na
włókno oraz skrobi ziemniaczanej;
— stopniowe zwiększanie kwot mlecznych w okre-
sie od roku kwotowego 2009/10 do roku kwotowego
2013/14 o 1% rocznie (łącznie o 5,1%);
— zachowanie dotychczasowego zakresu inter-
wencji na rynku mleka w odniesieniu do skupu masła
i odtłuszczonego mleka w proszku po stałych cenach
w ramach dotychczasowych limitów (odpowiednio
30 tys. ton, 109 tys. ton), a także dopłat do prywat-
nego przechowywania masła.
W rezultacie starań Polski porozumienie to zawie-
ra także dwa elementy, szczególnie istotne z punktu
widzenia dyskusji na temat kształtu wspólnej polity-
ki rolnej po 2013 r. Pierwszym z nich jest przezna-
czenie dla nowych państw członkowskich środków
w wysokości 360 mln euro (w tym dla Polski 90 mln
euro) na realizację nowych zadań w ramach WPR
w latach 2010–2012. Drugim elementem jest zobo-
wiązanie Komisji i Rady do przeanalizowania proble-
mu dużego zróżnicowania płatności bezpośrednich
w skali UE i zaproponowania jak najszybszego przed-
stawiania odpowiednich rozwiązań. Tym samym wy-
nik porozumienia politycznego ma dla Polski istotne
pozytywne znaczenie nie tylko z punktu widzenia
kształtu tej polityki do 2013 r., ale także z uwagi na
ukierunkowanie dyskusji o przyszłości WPR po 2013 r.
w zgodzie z polskimi priorytetami.
Rozwiązania przyjęte w ramach Health Check
wyznaczają dalsze ramy dyskusji nad przyszłością
WPR po roku 2013 r. Rząd RP uczestniczy we wszyst-
kich możliwych aspektach debaty w zakresie przy-
szłości tej polityki i wyznaczenia jej nowych systemo-
wych ram. W tym zakresie Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi opracowało dokument pt. „Polska wi-
zja Wspólnej Polityki Rolnej po 2013 roku”, przyjęty
przez KERM w dniu 21 listopada 2008 r. Przedsta-
wiając swoją wizję WPR po 2013 r., Polska wskazuje
na pożądane i osiągalne wspólnotowe cele (europej-
ską wartość dodaną), ale także na konieczność
uwzględnienia specyficznych uwarunkowań naszego
612
kraju, którego sektor rolny i obszary wiejskie stano-
wią znaczącą część rolnictwa i obszarów wiejskich
UE-27. W dokumencie tym podkreślono konieczność
zapewnienia równych warunków konkurencji dla
sektora rolnego w Polsce w stosunku do innych
państw członkowskich, co będzie możliwe tylko w ra-
mach wspólnotowego mechanizmu finansowania po-
lityki rolnej UE (solidarności finansowej). Realizacja
tego dążenia wymaga między innymi zmian w kry-
teriach podziału między państwa członkowskie środ-
ków na płatności bezpośrednie, które powinny być
oparte o realne i obiektywne kryteria odnoszące się
do wymogów nakładanych na producentów rolnych.
Ponadto Polska podtrzymuje postulat upraszczania
mechanizmów WPR, wskazując na konieczność za-
chowania ewolucyjnej ścieżki zmian wspólnej polity-
ki rolnej w celu jej dostosowania do nowych zadań
i uwarunkowań poprzez eliminację tych instrumen-
tów, które utraciły rację bytu, i wprowadzanie no-
wych, poprawiających skuteczność i efektywność tej
polityki.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi jest aktywnym
uczestnikiem debat odbywających się na szczeblu
Rady Ministrów ds. Rolnictwa i Rybołówstwa, gdzie,
biorąc udział zarówno w sesjach plenarnych, jak rów-
nież w rozmowach bilateralnych, inicjuje ważne dla
polskiego rolnictwa propozycje legislacyjne. Do grud-
nia 2008 r. odbyło się czternaście posiedzeń Rady
Ministrów UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa. Podczas
posiedzeń minister rolnictwa i rozwoju wsi wielokrot-
nie przedstawiał kwestie priorytetowe dla polskiego
rolnictwa i proponował podejmowanie działań mają-
cych na celu zapewnienie właściwego funkcjonowa-
nia poszczególnych obszarów.
Minister przedstawił propozycje rozwiązań w za-
kresie:
— trudnej sytuacji na rynku wieprzowiny, zwłasz-
cza odnośnie zwiększenia stawek refundacji ekspor-
towych, głównie w odniesieniu do świeżego i zamro-
żonego mięsa wieprzowego (17 marca 2008 r).
— przywrócenia ochrony celnej wspólnotowego
rynku zbóż, przedstawiając argumenty oraz podsta-
wy prawne upoważniające do takiej decyzji. Polski
wniosek w sprawie przywrócenia ochrony celnej
wspólnotowego rynku zbóż został przekazany do Ko-
misji Europejskiej w dniu 18 sierpnia 2008 r. i uzy-
skał poparcie większości państw członkowskich. W od-
powiedzi na polski postulat Komisja Europejska
przedstawiła projekt rozporządzenia przywracające-
go pobieranie cła w imporcie zbóż na rynek Unii Eu-
ropejskiej. Minister zgłosił także potrzebę dokonania
analizy kosztów produkcji na tym rynku pod kątem
urealnienia ceny interwencyjnej. Minister rolnictwa
i rozwoju wsi postulował także o bardziej ambitne
decyzje w sprawie podniesienia kwot mlecznych, su-
gerując 5% jako możliwy stopień ich corocznego
wzrostu, zapewniający „miękkie lądowanie” dla sek-
tora mleczarskiego, w momencie ewentualnego odej-
ścia od kwot mlecznych w 2015 r. Zaznaczył jedno-
cześnie, że należy rozważyć utrzymanie sprawnie
działającego i efektywnego systemu kwot także po
2015 r. Jako mechanizmy, które mogłyby pomóc
w elastycznym dostosowaniu sektora mlecznego do
nowych warunków, wymienił stworzenie specjalnego
funduszu restrukturyzacyjnego dla wsparcia gospo-
darstw znajdujących się na obszarach wrażliwych czy
zwiększenie wsparcia promocji europejskich artyku-
łów mleczarskich na rynku UE i w krajach trzecich.
Wspólnie z Węgrami Polska postulowała w tym sa-
mym czasie o podjęcie stosownych rozwiązań na
szczeblu wspólnotowym wobec kryzysu na rynku ja-
błek przeznaczonych do przetwórstwa. Dodatkowo
minister rolnictwa i rozwoju wsi zwrócił uwagę na
trudną sytuację w rolnictwie europejskim, które kon-
frontowane jest z dynamicznie postępującymi zmia-
nami cen w sektorze rolnym. W związku z tym Pol-
ska opowiedziała się między innymi za zachowaniem
dotychczasowych mechanizmów interwencji rynko-
wych oraz wypracowaniem nowych instrumentów na
wypadek pojawiających się kryzysów.
Na posiedzeniu w dniu 28 listopada 2008 r. mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi zgłosił wniosek o refun-
dację do wywozu przetworów mlecznych z UE. W tak-
cie debaty Komisja Europejska potwierdziła, że zgło-
szony wniosek jest zasadny, ponieważ wysokie ceny
oraz kryzys finansowy są przyczyną spadku popytu
na przetwory mleczne. Komisja Europejska zapew-
niła, że monitoruje sytuację na rynku mleka i rozwa-
ży skorzystanie ze wskazanego przez Polskę instru-
mentu refundacji eksportowych. Dla pozyskania
wsparcia dla zgłaszanych na forum UE propozycji
minister odbywał szereg rozmów z ministrami rol-
nictwa, a także uczestniczy w konsultacjach robo-
czych dotyczących najważniejszych spraw WPR.
3. Najważniejszą sprawą w zakresie polityki roz-
woju obszarów wiejskich w ramach II filaru WPR jest
wdrożenie i uruchomienie wszystkich działań w ra-
mach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–
–2013 (PROW 2007–2013). Do chwili obecnej w ra-
mach PROW 2007–2013 uruchomiono 10 działań.
W większości z nich przeprowadzono po jednym na-
borze wniosków, a w niektórych nawet dwa.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa (ARiMR) w ramach PROW 2007–2013, według
stanu na dzień 5 grudnia br., przekazała beneficjen-
tom środki w wysokości przekraczającej 4,4 mld zł
(ok. 7,2% łącznej alokacji). Do końca 2009 r. przewi-
dywane jest wypłacenie beneficjentom ponad 20%
środków programu. Nie ma zatem zagrożenia utratą
środków z alokacji 2007 r., zgodnie z zasadą n+2.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dokonało
w ostatnim czasie przeglądu realizacji PROW 2007–
–2013. Podjęto działania mające na celu zapewnienie
środków na zrealizowanie zobowiązań podjętych
w ramach PROW 2004–2006 dla działań: Renty
strukturalne oraz Wspieranie gospodarstw niskoto-
warowych. Konieczność zapewnienia dodatkowych
środków w tych działaniach wynika z aprecjacji zło-
tego. Zobowiązania w tych działaniach są wieloletnie
i w większości były zaciągane przy kursie powyżej

4 zł za euro. Propozycja przesunięcia środków w ra-
mach PROW 2007–2013 została przyjęta przez Ko-
mitet Monitorujący PROW 2007–2013.
Ponadto MRiRW planuje wprowadzić zmiany
w części działań PROW 2007–2013, które ułatwią
wnioskującym o środki rolnikom i przedsiębiorcom
dostęp do pomocy. Podjęto decyzję m.in. o dopuszcze-
niu możliwości przyznania pomocy w ramach dzia-
łania: Ułatwienie startu młodym rolnikom osobom,
które zobowiążą się do powiększenia powierzchni
swojego gospodarstwa do wielkości średniej krajowej,
jeśli w momencie przyznania pomocy spełniają jedy-
nie kryterium średniej wojewódzkiej.
W ramach „Rent strukturalnych” zamierza się
umożliwić następcy uzupełnienie wykształcenia
i uzyskanie odpowiednich kwalifikacji zawodowych
w ciągu 3 lat od dnia otrzymania decyzji o przyzna-
niu pomocy.
Z kolei zmiana w ramach działania: Zwiększanie
wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i le-
śnej, polegająca na uprzywilejowaniu grup producen-
tów na etapie przyjmowania wniosków, ma na celu
stymulowanie powstawania nowych grup producen-
tów w Polsce i ułatwienie funkcjonowania grupom
już istniejącym.
Wspomniane zmiany w części działań programu
wejdą w życie po ich zaakceptowaniu przez KE i no-
welizacji odpowiednich rozporządzeń dla poszczegól-
nych działań PROW 2007–2013.
Spośród 20 działań PROW 2007–2013 6 działań
zostało oddelegowane przez MRiRW do samorządów
województw.
Pod koniec września br. wszystkie samorządy wo-
jewództw złożyły MRiRW deklarację gotowości wy-
konywania zadań i przeszły badania audytowe agen-
cji płatniczej.
W chwili obecnej samorządy województw oczeku-
ją na rozpoczęcie badania akredytacyjnego, którego
przeprowadzenie zlecone zostało przez Ministerstwo
Finansów niezależnemu audytorowi zewnętrznemu,
firmie KPMG.
Termin uruchomienia działań delegowanych ob-
jętych PROW 2007–2013, w tym w pierwszej kolejno-
ści działania: Odnowa i rozwój wsi, uzależniony jest
od dokonania oceny przez audytora zewnętrznego.
Należy podkreślić, że równolegle z pracami wdro-
żeniowymi prowadzone były także intensywne dzia-
łania mające na celu uzyskanie pełnej akredytacji
wszystkich działań PROW 2007–2013. W celu przy-
spieszenia i usprawnienia skomplikowanego procesu
przyznawania akredytacji według wymagań określo-
nych przez ministra finansów, które wiążą się z opra-
cowaniem szczegółowych procedur obejmujących nie
tylko część płatniczą, ale także etap przyznania po-
mocy, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło
w trybie roboczym intensywną i systematyczną
współpracę w tym zakresie z Ministerstwem Finan-
sów oraz z niezależnym audytorem zewnętrznym.
W wyniku tej współpracy minister finansów udzielił
od dnia 16 października br. „pełnej” akredytacji na
613
pełnienie przez ARiMR funkcji płatniczej do obsługi
działań PROW 2007–2013, które do tej pory wdraża-
ne były na podstawie akredytacji tymczasowej.
Minister finansów przyznał agencji pełną akre-
dytację na obsługę 10 działań z PROW 2007–13:
Modernizacja gospodarstw rolnych, Ułatwianie
startu młodym rolnikom, Różnicowanie w kierunku
działalności nierolniczej, Zwiększanie wartości do-
danej podstawowej produkcji rolnej i leśnej, Grupy
producentów rolnych, Renty strukturalne, Wspiera-
nie gospodarowania na obszarach górskich i innych
obszarach o niekorzystnych warunkach gospodaro-
wania (ONW), Zalesianie gruntów rolnych oraz za-
lesianie gruntów innych niż rolne, Program rolno-
środowiskowy (Płatności rolnośrodowiskowe), Po-
moc techniczna. Pełna akredytacja na te działania
oznacza, że agencja może przyjmować wnioski, we-
ryfikować je, podpisywać umowy albo wydawać de-
cyzje o przyznaniu pomocy i wypłacać pieniądze
beneficjentom. W przypadku działań, w których po-
moc polega na refundacji części poniesionych kosz-
tów, wypłata środków nastąpi po zrealizowaniu in-
westycji i ich rozliczeniu.
Akredytowane działania obejmują łącznie już po-
nad 70% wszystkich środków finansowych PROW
2007–2013. Do uruchomienia przez agencję pozosta-
ną jeszcze tylko cztery działania: Tworzenie i rozwój
mikroprzedsiębiorstw, Korzystanie z usług dorad-
czych, Uczestnictwo rolników w systemach jakości
żywności, Odtwarzanie potencjału produkcji rolnej
i leśnej zniszczonego przez katastrofy i wprowadza-
nie instrumentów zapobiegawczych. Do końca
pierwszej połowy roku 2009 należy się spodziewać
zakończenia procesu akredytacji ARiMR jako agen-
cji płatniczej w ramach pozostałych działań PROW
2007–2013.
Należy zaznaczyć, iż proces akredytacji ARiMR
jako agencji płatniczej dla PROW 2007–2013 rozpo-
częto w 2007 r., jeszcze w trakcie prac rządu pana
Jarosława Kaczyńskiego. Ówczesny minister finan-
sów wprowadził bardzo szeroki zakres akredytacji
dla PROW 2007–2013 według zasady akredytowania
oddzielnie każdego z 22 działań programu. Stąd też
długotrwały proces akredytacji PROW 2007–2013
jest konsekwencją decyzji podjętych przez poprzedni
rząd.
Obecny rząd nie mógł już zmienić tego podejścia
i musiał kontynuować zapoczątkowane wcześniej me-
chanizmy akredytacyjne. Ponadto w momencie obję-
cia stanowiska przez obecnego ministra rolnictwa
i rozwoju wsi obowiązywały rozporządzenia wyko-
nawcze tylko dla 8 działań PROW 2007–2013, co
utrudniało właściwe przygotowanie agencji do pro-
cesu akredytacji.
Niezależnie od trwającego procesu akredytacyj-
nego Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, mając
na uwadze usprawnienie procesu wdrażania PROW
2007–2013, podjęło intensywne prace mające na
celu m.in. nowelizację ustawy o wspieraniu rozwoju
obszarów wiejskich z udziałem środków Europej-
614
skiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich.
Ustawa wprowadza zmiany w dotychczas obowią-
zujących przepisach regulujące funkcjonowanie Kra-
jowej Sieci Obszarów Wiejskich, podział środków po-
mocy technicznej, doprecyzowuje przepisy dotyczące
osi Leader oraz zagadnienia związane z kontrolą
i nadzorem. Zmiany te wynikają w głównej mierze
z doświadczeń zebranych w toku dotychczasowego
procesu wdrażania i zarządzania Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013. Ustawa
obecnie znajduje się w podpisie u prezydenta RP.
W celu usprawnienia pracy instytucji działają-
cych w zakresie rozwoju obszarów wiejskich i obsłu-
gi beneficjentów Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi, na podstawie odpowiednich przepisów UE, pod-
jęło prace zmierzające do utworzenia struktury Kra-
jowej Sieci Obszarów Wiejskich (KSOW). KSOW
będzie skupiać struktury administracyjne (na po-
ziomie lokalnym, regionalnym i krajowym) oraz za-
interesowane podmioty, które przyczynią się do roz-
woju obszarów wiejskich oraz mają w sposób bezpo-
średni lub pośredni wpływ na lepsze wykorzystanie
instrumentów EFRROW. W celu zapewnienia pra-
widłowego funkcjonowania sieci zostanie przygoto-
wany wykaz obejmujący struktury administracyjne
i podmioty działające w zakresie rozwoju obszarów
wiejskich. Uczestnikami KSOW mogą być podmioty,
które są aktywnie zaangażowane w rozwój obsza-
rów wiejskich.
Działanie KSOW ma sprzyjać urzeczywistnianiu
zasady partnerstwa oraz nowoczesnego i efektywne-
go sposobu wymiany informacji oraz przekazywania
wiedzy.
Do zadań sieci należała będzie przede wszyst-
kim:
— identyfikacja i analiza możliwych do przenie-
sienia dobrych praktyk w zakresie rozwoju obszarów
wiejskich oraz przekazanie informacji na ich temat;
— wymiana wiedzy oraz ocena polityki w zakre-
sie rozwoju obszarów wiejskich;
— przygotowanie programów szkoleniowych dla
lokalnych grup działania w procesie tworzenia;
— wspieranie współpracy międzyterytorialnej
i transnarodowej;
— wspieranie dla współpracy międzyinstytucjo-
nalnej, w tym międzynarodowej;
— organizacja i wymiana doświadczeń oraz know-
-how,
— transfer dobrych praktyk oraz projektów inno-
wacyjnych,
W ramach KSOW organizowane będą m.in. spo-
tkania, szkolenia, seminaria, sieci eksperckie. Poza
tym utworzony zostanie portal internetowy KSOW.
4. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, mając
m.in. na uwadze doświadczenia płynące z wdrażania
programów pomocowych z lat ubiegłych (m.in. Sek-
torowego Programu Operacyjnego „Restrukturyza-
cja i modernizacja sektora żywnościowego oraz roz-
wój obszarów wiejskich”, 2004–2006), dąży do mak-
symalnego uproszczenia procedur związanych z ubie-
ganiem się o środki pomocowe w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW) na lata 2007–
–2013. Trzeba pamiętać jednak, że uproszczenia nie
mogą prowadzić do rezygnacji z weryfikacji kryte-
riów określonych w PROW 2007–2013 i odpowied-
nich przepisach krajowych czy wspólnotowych. Zasa-
dy ubiegania się o pomoc zostały możliwie maksy-
malnie uproszczone w szczegółowych rozporządze-
niach ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie
szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy
w ramach poszczególnych działań, których wydanie
przewiduje art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 mar-
ca 2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich
z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolne-
go na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
(Dz. U. Nr 64, poz. 427 z 11 kwietnia 2007 r.).
Charakter przyjętych rozporządzeń jest jednak
w znacznej mierze zdeterminowany regulacjami
wspólnotowymi w tym zakresie, przede wszystkim
rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez EFRROW (Dz. Urz. UE L 277
z 21.10.2005) oraz rozporządzeniem Komisji Nr 1974/
2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. ustanawiającym
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady
(WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez EFRROW (Dz. Urz. UE L 368
z 23.12.2006), a także treścią projektu programu ope-
racyjnego.
Rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
dla poszczególnych działań PROW 2007–2013 okre-
ślają sposób naboru wniosków o przyznanie pomocy,
zakres informacji, które zawiera wniosek o przyzna-
nie pomocy, zasady ubiegania się o pomoc, zasady
i terminy rozpatrywania wniosków oraz przypadki,
w których podmiot wdrażający odmawia przyznania
pomocy, pozostawia wniosek bez rozpatrzenia, wzy-
wa do usunięcia braków, wzywa beneficjenta do wy-
jaśnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia spra-
wy lub przedstawienia dowodów na potwierdzenie
tych faktów. Pomoc przyznawana jest w drodze de-
cyzji administracyjnej albo na podstawie umowy za-
wieranej w formie pisemnej między podmiotem wdra-
żającym, którym jest np. ARiMR lub samorząd wo-
jewództwa, a beneficjentem. Rozporządzenia zawie-
rają regulacje dotyczące m.in. postanowień umowy
w zakresie praw i obowiązków stron, przyjętych za-
bezpieczeń należytego wykonania przez beneficjenta
zobowiązań oraz ogólne warunki wypłaty środków
finansowych. Strategia finansowana jest ze środków
„Pomocy technicznej” oraz ze środków własnych
instytucji zaangażowanych w realizację działań in-
formacyjno-promocyjnych. Na lata 2007–2013 na
realizację powyższych działań będzie przeznaczone
50 mln euro.
W ramach prowadzonych działań informacyjnych
i komunikacyjnych PROW 2007–2013 zrealizowano
np. w 314 powiatach dwudniowe szkolenia informa-

cyjne o działaniach PROW 2007–2013 dla ponad
32 400 osób.
5. Podejmowane przez rząd działania w zakresie
wykorzystania potencjału i możliwości rolnictwa do
poprawy bilansu energetycznego są długofalowe i efek-
tów należy oczekiwać w perspektywie kilku lat.
Z danych GUS wynika, że produkcja energii ze źródeł
odnawialnych opiera się głównie o biomasę stałą,
której udział w pozyskaniu wszystkich nośników
energii odnawialnej (bez biopaliw i biogazu) wynosi
91,3%. Głównym źródłem biomasy stałej jest bioma-
sa leśna (drewno opałowe). W 2008 r. minister gospo-
darki wydał rozporządzenie z dnia 14 sierpnia 2008 r.
w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków uzy-
skania i przedstawiania do umorzenia świadectw po-
chodzenia, uiszczenia opłaty zastępczej, zakupu
energii elektrycznej i ciepła wytworzonych w odna-
wialnych źródłach energii oraz obowiązku potwier-
dzenia danych dotyczących ilości energii elektrycznej
wytworzonej w odnawialnym źródle energii (Dz. U.
Nr 156, poz. 969)
Rozporządzenie uzależnia uzyskanie świadectwa
pochodzenia energii elektrycznej lub ciepła wytwo-
rzonych w wyniku spalania biomasy od wykorzysta-
nia w tym procesie odpowiedniego udziału wagowego
biomasy pochodzącej z upraw energetycznych lub od-
padów i pozostałości z produkcji rolnej oraz przemy-
słu przetwarzającego produkty rolne.
Udział energii z biomasy pochodzącej z upraw
energetycznych lub odpadów i pozostałości z produk-
cji rolnej będzie się zwiększał w kolejnych latach.
W jednostce wytwórczej, w której są spalane bio-
masa lub biogaz wspólnie z innymi paliwami, do
energii wytwarzanej w odnawialnych źródłach ener-
gii zalicza się część energii elektrycznej lub ciepła
odpowiadającą udziałowi energii chemicznej biomasy
lub biogazu w energii chemicznej paliwa zużywanego
do wytwarzania energii, obliczaną na podstawie rze-
czywistych wartości opałowych tych paliw. Jednost-
kom wytwórczym o mocy elektrycznej powyżej 5MW
do energii wytworzonej w odnawialnych źródłach
energii, za które można uzyskać świadectwa pocho-
dzenia, zalicza się energię elektryczną lub ciepło,
o ile udział wagowy biomasy pozyskanej z rolnictwa
nie będzie niższy niż 5% dla 2008 r., 10% w 2009 r.
oraz od 2015 r. 100%.
W przypadku układów hybrydowych, w których
spalana jest biomasa w źródłach o mocy elektrycznej
powyżej 20MW, do energii wytworzonej w odnawial-
nych źródłach energii zalicza się energię elektryczną
lub ciepło, o ile udział wagowy biomasy pochodzącej
z upraw energetycznych lub odpadów i pozostałości
z produkcji rolnej lub przemysłu przetwarzającego
produkty rolne wynosić będzie 5% w 2008 r., 10%
w 2009 r., 20% dla lat 2010–2012 oraz w latach ko-
lejnych wzrastać do poziomu 60% w 2017 r.
W odniesieniu do jednostki wytwórczej spalającej
wyłącznie biomasę, której moc przekracza 20MW do
energii wytworzonej w źródłach odnawialnych, zali-
cza się energię elektryczną lub ciepło w ilości 100%
615
wytworzonej energii, jeżeli udział wagowy biomasy
pochodzenia rolniczego zastosowanej w procesach
spalania wynosi nie mniej niż 20% w 2010 r. i wzra-
sta, począwszy od 2013 r., do 25%, aby osiągnąć po-
ziom 60% w 2017 r.
Powyższy mechanizm powoduje, że głównym do-
stawcą biomasy spalanej w celu pozyskania energii
odnawialnej stanie się biomasa pochodzenia rolnicze-
go (a nie leśnego).
Oprócz produkcji energii z biomasy stałej innym
ważnym elementem wpływającym na poprawę bilan-
su energetycznego Polski jest wykorzystanie potencja-
łu energetycznego rolnictwa w produkcji biokompo-
nentów i biopaliw ciekłych. W oparciu o wytyczne dy-
rektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2003/
30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania
zużycia w transporcie biopaliw lub innych paliw od-
nawialnych, na podstawie przepisów ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. opracowano „Wieloletni program
promocji biopaliw lub innych paliw odnawialnych na
lata 2008–2014”. Dotychczasowe doświadczenia
wskazują, ze nie wszystkie założone w programie cele
są realizowane. Obowiązek udziału biokomponentów
i biopaliw ciekłych w ogólnej ilości paliw zużywanych
w transporcie jest realizowany głównie poprzez przy-
wóz i import biokomponentów z innych krajów, co nie
przekłada się na poprawę bezpieczeństwa energetycz-
nego Polski.
W ramach programu przewidziano działania
związane z rozbudową flot pojazdów wykorzystują-
cych biopaliwa ciekłe. Do notyfikacji Komisji Euro-
pejskiej zostało przekazane rozporządzenia ministra
gospodarki w sprawie wymagań jakościowych dla
biopaliw ciekłych. Obecnie trwa analizowanie uwag
przesłanych przez Komisję Europejską i państwa
członkowskie. Rozporządzenie to przewiduje wpro-
wadzenie nowego biopaliwa E85 zawierającego 85%
udziału bioetanolu. Tym samym paliwo to będzie do-
puszczone do publicznego obrotu, przez co zwiększy
się potencjalna możliwość wykorzystania bioetanolu.
Dotychczas bioetanol mógł być dodawany do paliw
ciekłych w ilościach nie większych niż 5% objętości
paliwa lub pod postacią przetworzoną do eteru etylo-
-tert-butylowego, maksymalnie do 15% udziału obję-
tościowego.
Obecnie przygotowywany jest program „Rozwój
energetyki rozproszonej do 2020 r. w oparciu o biogaz
pochodzenia rolniczego”. W założeniu program ma
na celu pozyskanie w procesie fermentacji potencjału
energetycznego zawartego w produktach ubocznych
rolnictwa, odchodach zwierzęcych oraz biodegrado-
walnych pozostałościach przemysłu rolno-spożyw-
czego. Rozwój mikroenergetyki w oparciu o bioga-
zownie ma duże znaczenie dla obszarów wiejskich,
gdzie szeroko dostępne są produkty uboczne rolnic-
twa, odchody zwierzęce oraz wymagające zagospoda-
rowania pozostałości przemysłu rolno-spożywczego.
6. W perspektywie finansowej 2007–2013 przy
udziale środków unijnych projekty mające na celu
zwiększenie produkcji energii ze źródeł odnawial-
616
nych mogą być realizowane w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz w ramach
poszczególnych regionalnych programów operacyj-
nych. Energetyce poświęcone są dwa priorytety PO
„Infrastruktura i środowisko” – priorytet 9: Infra-
struktura energetyczna przyjazna środowisku i efek-
tywność energetyczna oraz priorytet 10: Bezpieczeń-
stwo energetyczne, w tym dywersyfikacja źródeł
energii, na realizację których łącznie przeznaczono
ok. 2,2 mld euro ze środków publicznych. W ramach
PROW przewidziano działania takie, jak: Różnico-
wanie w kierunku działalności nierolniczej, Tworze-
nie i rozwój mikroprzedsiębiorstw oraz Podstawowe
usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej. Ponadto
we wszystkich RPO przewidziano działania, w ra-
mach których mogą być realizowane projekty doty-
czące produkcji energii ze źródeł odnawialnych.
Monitorowaniu postępu realizacji poszczególnych
priorytetów oraz działań służą odpowiednie wskaź-
niki, tj. dodatkowa moc zainstalowana energii ze źró-
deł odnawialnych, liczba projektów z zakresu energii
odnawialnej, liczba jednostek wytwarzania energii
przy wykorzystaniu poszczególnych źródeł energii
odnawialnej. Natomiast liczba nowo powstałych
miejsc pracy – również w ramach operacji o zakresie
obejmującym zagadnienia związane z produkcją ener-
gii ze źródeł odnawialnych – jest mierzona przy uży-
ciu odpowiednich horyzontalnych (stosowanych we
wszystkich programach) wskaźników produktu i re-
zultatu. Wartość wskaźnika produktu informuje
o faktycznie osiągniętych wynikach w postaci bezpo-
średnio utworzonych miejsc pracy w momencie za-
kończenia realizacji operacji, natomiast wartość
wskaźnika rezultatu mówi o miejscach pracy utwo-
rzonych w ciągu trzech lat od zakończenia operacji.
Należy zauważyć, że podstawowym, krótkotermi-
nowym celem operacji związanych ze zwiększaniem
produkcji energii ze źródeł odnawialnych nie jest
tworzenie nowych miejsc pracy, dlatego nie są one
mierzone za pomocą wskaźników produktu, a tylko
przy użyciu wskaźnika rezultatu. Wartość tego
wskaźnika jest z założenia podawana przez benefi-
cjenta dopiero we wniosku o płatność końcową, czyli
po zakończeniu faktycznej realizacji. W związku
z mechanizmem pomiaru liczby miejsc pracy w okre-
sie trzech lat od zakończenia operacji (zalecanym
przez Komisję Europejską) jest to wartość szacowa-
na. Realną wartość wskaźnika będzie można poznać
dopiero po zakończeniu tego okresu na drodze badań
ewaluacyjnych, analiz lub kontroli (w zależności od
rozwiązań przyjętych przez poszczególne instytucje
zarządzające).
7. 20 października 2008 r. został skierowany do
Sejmu RP rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników. Projekt zakła-
da zróżnicowanie składek na ubezpieczenie, a tym
samym proponuje zwiększenie udziału niektórych
ubezpieczonych w finansowaniu świadczeń emerytal-
no-rentowych. Wzrostem składki zostaną objęci rol-
nicy prowadzący działalność rolniczą w dużych roz-
miarach w gospodarstwach powyżej 50 ha przelicze-
niowych. Projekt stanowi I etap reformy systemu.
Jednocześnie trwają prace nad generalną moderni-
zacją systemu w zespole międzyresortowym, którym
kieruje minister Michał Boni.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie decentralizacji i usprawnień
w procedurach pozyskiwania
i wykorzystywania środków z programów
Unii Europejskiej zapowiedzianych w exposé
prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6554)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 28 listopada 2008 r.
(znak: SPS-023-6554/08) przesyłam odpowiedź na
interpelację panów posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka w sprawie decentralizacji i uspraw-
nień w procedurach pozyskiwania i wykorzystywania
środków z programów Unii Europejskiej.
Pragnę w pierwszej kolejności podkreślić, iż za-
pewnienie odpowiedniego tempa absorpcji środków
funduszy strukturalnych jest priorytetowym zada-
niem zarówno mojego resortu, jak również wszyst-
kich pozostałych instytucji zaangażowanych we
wdrażanie programów operacyjnych.
Odnosząc się do poszczególnych zapytań przed-
stawionych w przedmiotowej interpelacji, uprzejmie
informuję, jak następuje.
Zmiany legislacyjne ułatwiające pozyskiwanie
i wykorzystanie środków wspólnotowych (pytanie 1).
Zgodnie z zapowiedziami prezesa Rady Ministrów
pana premiera Donalda Tuska wygłoszonymi w expo-
sé z dnia 23 listopada 2007 r. rząd w okresie ostat-
nich kilkunastu miesięcy podjął intensywne działa-
nia zmierzające do uporządkowania otoczenia praw-
nego oddziałującego na system wdrażania środków
UE w Polsce, w tym przede wszystkim poprzez za-
pewnienie zgodności prawa polskiego z przepisami
wspólnotowymi.
Do najistotniejszych zmian należą:
— nowelizacja ustawy Prawo zamówień publicz-
nych, która weszła w życie 24 października br. – za-
kładająca przedłużenie terminu składania ofert

w przypadku zmiany specyfikacji istotnych warun-
ków zamówienia, wprowadzenie obowiązku informo-
wania o zmianie specyfikacji istotnych warunków
zamówienia przez zmianę treści ogłoszenia, częścio-
wą zmianę zasady ustalenia kwoty wadium w kie-
runku korzystnym dla przedsiębiorstw, zwłaszcza
w sektorze MŚP, które nie dysponują znacznymi
środkami finansowymi,
— ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko (weszła w życie
w dniu 15 listopada br.) – zakładająca dostosowanie
procedury w zakresie ocen oddziaływania na środo-
wisko do prawa unijnego, a także powołanie nowych
organów usprawniających przebieg ww. procedury,
— ustawa z 7 listopada 2008 r. o zmianie niektó-
rych ustaw w związku z wdrażaniem funduszy
strukturalnych i Funduszu Spójności (termin wej-
ścia w życie to 19 grudnia br.) – przewidująca upo-
rządkowanie systemu instytucjonalnego wdrażania
funduszy UE, systematyzację działań strategicz-
nych podejmowanych zarówno na szczeblu central-
nym, jak i regionalnym, uporządkowanie i doprecy-
zowanie zagadnień związanych z finansowaniem
programów unijnych.
Oprócz działań o charakterze legislacyjnym Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego podejmuje liczne
inicjatywy mające na celu zintensyfikowanie tempa
wykorzystywania środków unijnych. Wśród nich na
szczególne podkreślenie zasługuje akcja Proste Fun-
dusze. Przy ministrze rozwoju regionalnego powoła-
ny został w dniu 8 sierpnia br. Zespół do spraw
uproszczeń systemu wykorzystania środków fundu-
szy Unii Europejskich. Jego zadaniem jest badanie
indywidualnych i systemowych przypadków nad-
miernych utrudnień w korzystaniu z funduszy struk-
turalnych, a także formułowanie sugestii zmian w sys-
temie wdrażania środków UE w Polsce. Rekomenda-
cje zespołu są na bieżąco wdrażane w ramach po-
szczególnych programów operacyjnych.
Ponadto rząd zaangażował się w prace prowadzo-
ne przez Komisję Europejską, mające na celu wpro-
wadzenie zmian w rozporządzeniach wspólnotowych,
które pozwolą na efektywne wykorzystanie środków
funduszy strukturalnych na rzecz zapobiegania skut-
kom kryzysu gospodarczego. Planowane działania
w tym zakresie zostały przedstawione w „Komuni-
kacie Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego”
z 26 listopada 2008 r. pt. „European Economic Reco-
very Plan”. Należą do nich:
— dopuszczenie możliwości ujmowania w dekla-
racjach wydatków przesyłanych do KE wydatków
poniesionych w tzw. dużych projektach jeszcze przed
oficjalną decyzją KE o przyjęciu tych projektów do
współfinansowania,
— rozszerzenie skali zaliczek dla beneficjentów
projektów (realizowanych w ramach pomocy publicz-
nej) możliwych do ujęcia w deklaracji wydatków do
KE nawet do 100% wartości dofinansowania,
617
— wprowadzenie możliwości rozliczania kosztów
ogólnych w programach współfinansowanych z Eu-
ropejskiego Fundusz Rozwoju Regionalnego na zasa-
dzie ryczałtu, jak ma to miejsce dotychczas w progra-
mach Europejskiego Funduszu Społecznego, co po-
winno przyczynić się do szybszego wydatkowania
środków europejskich.
Dodatkowo KE planuje:
— zwiększenie o dodatkowe 2% w stosunku do
alokacji zaliczki wypłacanej w ramach Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego i Europejskiego
Funduszu Społecznego państwom członkowskim
przez Komisję Europejską w roku 2009, co może
przynieść budżetowi państwa w przyszłym roku po-
nad 3 mld zł dodatkowego dochodu,
— wprowadzenie możliwości wydłużenia okresu
kwalifikowalności wydatków dla programów per-
spektywy 2000–2006 poza koniec roku 2008. Polska
wystąpiła do KE z wnioskiem w tej sprawie w dniu
8 grudnia br.
Spośród proponowanych przez KE zmian naj-
większe znaczenie, w kontekście przyspieszenia ab-
sorpcji środków unijnych, ma zmiana dotycząca moż-
liwości składania wniosków o refundację w tzw. du-
żych projektach jeszcze przed oficjalną decyzją KE
o przyjęciu tych projektów oraz zwiększenie skali za-
liczek wypłaconych beneficjentom (realizującym pro-
jekty w ramach pomocy publicznej), które mogą być
ujęte w deklaracji wydatków do KE. Na podstawie
ww. propozycji KE strona polska podjęła niezbędne
działania w celu wprowadzenia usprawniających roz-
wiązań na poziomie krajowym.
Ponadto podkreślić należy, iż Polska zaangażo-
wała się w prace Zespołu ds. uproszczeń powołanego
przez Komisję Europejską (Regio Task Force Simpli-
fication), którego zadaniem jest wypracowanie kolej-
nych zmian do obowiązujących rozporządzeń unij-
nych, regulujących politykę spójności.
Decentralizacja systemu wdrażania funduszy
strukturalnych na lata 2007–2013 poprzez zwiększe-
nie kompetencji samorządu województwa w procesie
programowania i wykorzystywania środków fundu-
szy strukturalnych (pytania 2 i 3).
Decentralizacja systemu programowania i wdra-
żania funduszy strukturalnych na lata 2007–2013
była jednym z podstawowych założeń, jakie zostały
przyjęte przez Polskę przy tworzeniu Narodowych
Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007–2013.
W odróżnieniu od perspektywy finansowej na lata
2004–2006, w której wszystkie programy operacyjne
zarządzane są w sposób scentralizowany, w nowym
okresie programowania wyraźnie zwiększyły się
kompetencje władz samorządowych województw,
którym w ramach regionalnych programów opera-
cyjnych powierzono bezpośrednie zarządzanie kwotą
ok. 16,5 mld EUR, co stanowi ok. 25% wszystkich
środków dostępnych dla Polski na lata 2007–2013.
Jako instytucje zarządzające regionalnymi pro-
gramami operacyjnymi zarządy województw opraco-
wały w 2007 r. projekty programów i uczestniczyły
618
wraz z przedstawicielami Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego w procesie ich negocjacji z Komisją Euro-
pejską.
Zgodnie z zawartym z ministrem rozwoju regio-
nalnego kontraktem wojewódzkim zarządy woje-
wództw odpowiadają za prawidłową realizację RPO.
IZ RPO współpracują z ministrem rozwoju regional-
nego, który pełni funkcje koordynacyjne, nadzoruje
prawidłowość wykorzystania środków przekazanych
w ramach dotacji rozwojowej, deleguje przedstawicie-
li do udziału w pracach komitetów monitorujących
RPO oraz weryfikuje dokumenty i procedury przy-
gotowywane przez IZ RPO.
Na obecnym etapie wdrażania IZ RPO odpowia-
dają w szczególności za:
— wypełnianie obowiązków instytucji zarządza-
jącej w świetle przepisów art. 60 rozporządzenia
nr 1083/2006,
— przygotowanie i sprawne funkcjonowanie sys-
temu realizacji RPO,
— opracowanie i aktualizację dokumentów pro-
gramowych i operacyjnych, w tym szczegółowego opi-
su osi priorytetowych, opisu systemu zarządzania
i kontroli oraz instrukcji wykonawczych,
— przygotowanie kryteriów wyboru projektów,
przeprowadzenie konkursów, wybór projektów
oraz zawieranie z beneficjentami umów o dofinan-
sowanie,
— zarządzanie finansowe w ramach RPO.
W roku bieżącym Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego podjęło działania mające na celu dalszą de-
centralizację systemu wdrażania funduszy UE. W mar-
cu br. minister rozwoju regionalnego uchylił wytycz-
ne w zakresie wyboru projektów w trybie konkurso-
wym, przyznając tym samym zarządom województw
większe kompetencje w procesie naboru i oceny pro-
jektów. Ponadto minister rozwoju regionalnego przy-
gotował ustawę o zmianie niektórych ustaw w związ-
ku z wdrażaniem funduszy strukturalnych i Fundu-
szu Spójności (termin wejścia w życie: 19 grudnia
2008 r.), która zwiększyła kompetencje samorządu
województw w realizacji programów operacyjnych.
W rezultacie zarówno MRR, jak i właściwi wojewo-
dowie nie będą jak dotychczas zaangażowani w pro-
cedurę odwoławczą w ramach RPO. Większe kompe-
tencje w tym zakresie uzyskały natomiast IZ RPO,
które określą procedurę odwoławczą dla danego pro-
gramu operacyjnego. Przedstawiciele wojewody nie
będą również uczestniczyli w pracach komisji kon-
kursowych w ramach RPO. W ww. ustawie doprecy-
zowano ponadto tryb opracowywania i uzgadniania
RPO oraz prowadzenia negocjacji z KE, tak aby za-
pewnić zarządom województw jak najszerszy udział
w tym procesie.
Decentralizacja wdrażania programów na lata
2007–2013 w sposób oczywisty przejawia się również
w konstrukcji i przyjętych rozwiązaniach systemo-
wych w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”. Z kwoty 9,7 mld EUR przeznaczonych na
realizację tego programu ok. 60% przypada na reali-
zację priorytetów komponentu regionalnego (priory-
tet VI: Rynek pracy otwarty dla wszystkich, priory-
tet VII: Promocja integracji społecznej, priorytet
VIII: Regionalne kadry gospodarki, priorytet IX:
Rozwój wykształcenia i kompetencji w regionach). Za
realizację PO KL na poziomie regionalnym odpowie-
dzialne są instytucje pośredniczące – urzędy mar-
szałkowskie, wojewódzkie urzędy pracy oraz Święto-
krzyskie Biuro Rozwoju Regionalnego.
Instytucje pośredniczące przygotowują corocznie
plan działania, obejmujący jeden priorytet PO KL,
który zatwierdzany jest przez Instytucję Zarządzają-
cą PO KL oraz Komitet Monitorujący PO KL. W pla-
nie działania, który ma charakter planistyczno-ope-
racyjny, instytucja pośrednicząca przedstawia zało-
żenia w danym roku w odniesieniu do preferowanych
form wsparcia (typów projektów), podziału środków
finansowych na wybrane typy projektów oraz zasad
i terminów wyboru projektów.
Instytucja zarządzająca określa jedynie zasady
przygotowywania oraz zasady wyboru projektów
i zasady udzielania dofinansowania w ramowym do-
kumencie „Zasady dokonywania wyboru projektów
w ramach PO KL”, wchodzącym w skład sytemu re-
alizacji PO KL. Instytucje uczestniczące w realizacji
PO KL zapewniają zgodność swych szczegółowych
procedur wewnętrznych z postanowieniami ww. do-
kumentu. Mogą jednak uszczegółowiać w dokumen-
tacji konkursowej pewne zapisy dotyczące organizo-
wanego konkursu. Dokonują również we własnym
zakresie rozstrzygnięć w kwestiach wątpliwych. In-
stytucje pośredniczące mają także autonomię w za-
kresie stosowania polityki informacyjnej odnośnie do
organizowanych konkursów.
Zdecentralizowany system wyboru projektów
w trybie konkursowym skutkuje zróżnicowanym po-
dejściem do szczegółowych regulacji procedur kon-
kursowych na poziomie regionalnym. W związku
z powyższym instytucja zarządzająca stale monito-
ruje system wdrażania PO KL, a w 2008 r. wprowa-
dziła m.in. następujące usprawnienia proceduralne
w ramach PO KL:
— w celu zapewnienia sprawnego i przejrzystego
systemu wyboru najlepszych merytorycznie projek-
tów rozszerzono uprawnienia wnioskodawcy w od-
niesieniu do ubiegania się o dofinansowanie;
— w celu usprawnienia procesu oceny wniosków
i uczynienia go bardziej obiektywnym rozszerzono
skład Komisji Oceny Projektów, która dokonuje oce-
ny merytorycznej wniosków;
— w celu wyeliminowania niejasności związanych
z oceną wniosków o dofinansowanie w wyraźny spo-
sób określono przypadki, w których obligatoryjnie
jest wymagane zasięgnięcie opinii eksperta w proce-
sie oceny projektu;
— w celu wyeliminowania dowolności interpreta-
cyjnych oraz uczynienia procesu aplikowania o środ-
ki EFS w ramach PO KL maksymalnie przejrzystym
określono zamkniętą listę wymogów formalnych,

których niespełnienie skutkuje negatywnym wyni-
kiem oceny formalnej wniosku o dofinansowanie.
Przyjęcie ww. rozwiązań o charakterze „harmo-
nizacji” procedur ubiegania się o dofinansowanie sta-
nowi istotne uproszczenie dla wnioskodawców i jed-
nocześnie jest do pogodzenia z realizowaną konse-
kwentnie ideą decentralizacji wdrażania funduszy
strukturalnych w Polsce.
Jednocześnie w wyniku przeprowadzonej ewalu-
acji systemu wyboru projektów pilotażowych PO KL,
analizy propozycji uproszczeń zgłaszanych w ramach
stałego przedsięwzięcia Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego „Proste Fundusze” oraz doświadczeń pły-
nących z dotychczasowych postępowań konkurso-
wych planuje się wdrożenie do końca I kwartału 2009 r.
pakietu zmian w systemie realizacji PO KL mających
na celu zapewnienie większej przejrzystości i obiek-
tywizmu procesu oceny i wyboru wniosków do dofi-
nansowania. Nowe regulacje będą dotyczyły m.in.
pracy Komisji Oceny Projektów (wprowadzenie obo-
wiązku powoływania asesorów w skład KOP, zwięk-
szenie kompetencji przewodniczącego KOP) oraz oce-
ny formalnej (zobowiązanie instytucji organizujących
konkurs do umożliwiania wnioskodawcom uzupeł-
niania szczegółowo wskazanych uchybień formal-
nych) i merytorycznej (wprowadzenie wagowego sys-
temu oceny).
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informacje
odpowiadają na pytanie panów posłów dotyczące
działań podejmowanych przez rząd w celu zapewnie-
nia optymalnego tempa absorpcji funduszy struktu-
ralnych i Funduszu Spójności. Jednocześnie pragnę
wyrazić nadzieję, że w tak strategicznej dla polskiej
gospodarki i polskich obywateli kwestii, jaką jest
zwiększenie konkurencyjności naszego kraju i regio-
nów oraz trwałe podniesienie jakości życia mieszkań-
ców poprzez inwestycje realizowane przy udziale
środków europejskich, wszystkie ugrupowania poli-
tyczne w Polsce będą ze sobą ściśle współpracować.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
619
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie aktywizacji polskiego wybrzeża
Morza Bałtyckiego dla celów
transportu morskiego, w tym także poprawy
infrastruktury drogowej i kolejowej,
zapowiedzianej w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6555)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma wicemarszałka Sejmu RP pana Krzysztofa Pu-
try z dnia 28 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6555/
08, w sprawie przekazania prezesowi Rady Ministrów
panu Donaldowi Tuskowi interpelacji posłów na
Sejm RP – panów Lucjana Karasiewicza i Jerzego
Polaczka dotyczącej „aktywizacji polskiego wybrzeża
Morza Bałtyckiego dla celów transportu morskiego,
w tym także poprawy infrastruktury drogowej i ko-
lejowej zapowiedzianej w exposé”, pragnę przedsta-
wić Panu Marszałkowi odpowiedzi na pytania zawar-
te w przedmiotowej interpelacji.
W zakresie rozbudowy i modernizacji infrastruk-
tury drogowej i kolejowej łączącej porty bałtyckie
z resztą kraju duże znaczenie miała realizacja kilku
projektów w ramach Sektorowego Programu Opera-
cyjnego „Transport”. Prace prowadzone były równo-
legle na obszarze wszystkich trzech portów oraz na
terenach przyległych.
W rejonie Morskiego Portu Gdynia zakończono
prace na dwóch ważnych arteriach położonych w bez-
pośrednim sąsiedztwie portu, tj. na ulicy Janka Wi-
śniewskiego oraz Trasie Kwiatkowskiego. Rozbudo-
wa ulicy Janka Wiśniewskiego i powstały w wyniku
tych prac dwukilometrowy odcinek drogi usprawniły
połączenie z rejonami przeładunkowymi Portu Wschod-
niego poprzez wyprowadzenie ruchu z portu i stocz-
ni na Trasę Kwiatkowskiego i dalej do obwodnicy
Trójmiasta. Łatwiejsza stała się też komunikacja
między portem a śródmieściem i północnymi dzielni-
cami Gdyni. Rozbudowa ulicy umożliwiła ponadto
dostęp do ok. 30-hektarowego terenu inwestycyjnego
w porcie.
Równocześnie dokończono budowę ostatniego eta-
pu Trasy Kwiatkowskiego, która zapewniła bezpiecz-
ne i bezkolizyjne połączenie obszarów portowych
z obwodnicą Trójmiasta. W ramach projektu zbudo-
wano m.in. 3,5 km drogi dwujezdniowej dwupasmo-
wej, 3 wiadukty, przejazdy gospodarcze, nowe łącz-
nice wjazdowe i zjazdowe oraz zainstalowano ekrany
akustyczne. Na budowę obu projektów w rejonie
gdyńskiego portu wydano łącznie ponad 300 mln zł,
w tym ponad 224 mln zł pochodziły ze środków Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ra-
mach SPO „Transport”.
620
Na terenie Morskiego Portu Gdańsk w ramach
Sektorowego Programu Operacyjnego „Transport”
przeprowadzono trzy duże inwestycje, które także
miały na celu m.in. poprawę połączeń komunikacyj-
nych pomiędzy portem oraz terenami przyległymi
i dużymi sieciami transportowymi. Inwestycje obej-
mowały przebudowę dróg dojazdowych do Nabrzeża
Przemysłowego, Wolnego Obszaru Celnego oraz Ter-
minalu Promowego Westerplatte. W ramach prac
przeprowadzonych w rejonie Nabrzeża Przemysłowe-
go zbudowano nowy wiadukt Ku Ujściu o nośności
50 ton oraz przebudowano skrzyżowanie z przejaz-
dem kolejowym. Powstały w ten sposób nowoczesny
i zgodny z normami Unii Europejskiej węzeł komu-
nikacyjny umożliwił bezkolizyjny, bezpieczny dostęp
do portu dla ciężkiego taboru. Połączył on dodatkowo
tereny inwestycyjne portu z najważniejszą trasą na
wyspie Stogi, jaką jest ulica Sucharskiego. W następ-
stwie tego nastąpiła też poprawa jakości i bezpie-
czeństwa ruchu w rejonie nabrzeża oraz eliminacja
ciężkiego ruchu drogowego z dzielnicy mieszkaniowej
Gdańsk Przeróbka.
W obszarze Wolnego Obszaru Celnego przeprowa-
dzono prace drogowe na powierzchni blisko 10 tys.
m² węzła drogowego Oliwska/Przemysłowa. Dokona-
no tam przebudowy skrzyżowania z przejazdem ko-
lejowym, co znacznie ułatwiło dojazd ciężkiego trans-
portu kołowego do tego rejonu. Podobne prace wyko-
nano też na obrzeżach Terminalu Promowego We-
sterplatte. Wykonana przebudowa skrzyżowania
wraz z nową organizacją ruchu i ustawieniem dodat-
kowych barier ochronnych usprawniła transport na
przedpolu terminalu i sam dojazd do bazy. Łączna
wartość projektów zrealizowanych na obszarze gdań-
skiego portu wyniosła ponad 152 mln zł, z czego pra-
wie 80 mln pochodziło ze środków EFRR.
Inwestycje prowadzono też w porcie szczeciń-
skim. W ramach budowy bazy rozładunkowo-prze-
ładunkowej na Ostrowie Grabowskim oraz Zachod-
niopomorskiego Centrum Logistycznego zadbano
także o odpowiednie połączenie tych elementów in-
frastruktury portowej z siecią dróg krajowych. Czę-
ścią projektu w rejonie Ostrowa Grabowskiego była
budowa dróg dojazdowych do bazy stanowiących
przedłużenie przeprawy mostowej przez rzekę Par-
nicę i łącząca w ten sposób bazę z większymi węzła-
mi komunikacyjnymi.
Podobną inwestycję przeprowadzono też w rejonie
centrum logistycznego, gdzie wybudowano prawie
dwukilometrowy odcinek trasy zapewniający dogod-
ne połączenie z terenami bazy. Oprócz infrastruktu-
ry drogowej w porcie szczecińskim zbudowano także
kolejowe tory dojazdowe o łącznej długości ponad
3 kilometrów. Łączą one tereny inwestycyjne prze-
znaczone do przejęcia w przyszłości funkcji porto-
wych ze Szczecińskim Portem Centralnym. Łączna
wartość prac wykonanych w szczecińskim porcie wy-
niosła prawie 120 mln zł, z czego ponad 73 mln wy-
datkowano ze środków EFRR.
Pozycja konkurencyjna polskich portów morskich
zależy w dużym stopniu od ich skomunikowania
z zapleczem. Inwestycjami, które wpłyną na poprawę
dostępności polskich portów, są: budowa autostrady
A1 na odcinku od węzła Bełk (bez węzła) do węzła
(14,1 km), budowa węzła Sośnica na skrzyżowaniu
autostrad A1 i A4 (2,2 km), budowa odcinka autostra-
dy A1 Nowe Marzy – Toruń (62,4 km) w ramach part-
nerstwa publiczno-prywatnego oraz budowa drogi
ekspresowej S3 Szczecin – Gorzów Wlkp. Odcinek I
węzeł „Klucz” – węzeł „Pyrzyce” (28,2 km).
Należy również dodać, że obecnie trwają zaawan-
sowane negocjacje kontraktu na budowę ok. 180 km
autostrady A1 Stryków – Pyrzowice w ramach part-
nerstwa publiczno-prywatnego.
Do ruchu natomiast oddano: autostradę A1 Swa-
rożyn – Nowe Marzy (65 km), drogę ekspresową S7
Białobrzegi – Jedlińsk (15,7 km), drogę ekspresową
S7 Myślenice – Lubień z obwodnicą Lubnia na odcin-
ku Myślenice – Pcim (12,2 km). W budowie zaś znaj-
dują się odcinki: autostrada A1 Nowe Marzy – Toruń
(62,4 km), Sośnica Bełk (15,4 km), węzeł Sośnica –
(2,2 km), Bełk – Świerklany (14,1 km), Świerklany
– Gorzyczki (18,3 km), droga ekspresowa S3 Szczecin
(Klucz) – Pyrzyce (28,2 km), Pyrzyce – Myślibórz
– Renice (26,7 km), Myślibórz – Gorzów
Wlkp. (26,7 km), droga ekspresowa S7 Grójec – Bia-
łobrzegi (17,8 km), Występna – Kielce (7,3 km), El-
bląg – Pasłęk (14,6 km), Kraków Bieżanów – Rybitwy
(2,7 km). Dodatkowo do Centrum Unijnych Projek-
tów Transportowych wpłynęło 11 wniosków, w tym
jeden projekt indywidualny ze starej perspektywy
– budowa drogi ekspresowej S3 Szczecin – Gorzów
Wlkp. oraz jeden projekt indywidualny z nowej per-
spektywy – budowa drogi ekspresowej S7 Grójec
– Białobrzegi.
W obsłudze portów morskich w Szczecinie, Świ-
noujściu, Gdańsku i Gdyni dominującą pozycję zaj-
muje transport kolejowy. Wszystkie cztery ww. pod-
stawowe porty morskie mają połączenie kolejowe
z resztą kraju. Linie kolejowe łączące porty są rów-
nież położone w transeuropejskiej sieci transportowej
TEN-T i są objęte procesami inwestycyjnymi.
Porty w Szczecinie i Świnoujściu są jedynymi por-
tami, które poza połączeniem z siecią międzynarodo-
wą, określoną umowami AGC i AGTC, są połączone
poprzez Bałtyk z północną Europą liniami kolejowy-
mi o znaczeniu międzynarodowym i zaliczanymi do
sieci TERNF. Do linii tych należy linia E59 zaliczana
do układu AGC i linia CE59 zaliczana do sieci
AGTC.
Porty w Gdańsku i Gdyni są końcowymi węzłami
transportowymi VI paneuropejskiego korytarza
transportowego, ponadto Gdańsk jest połączony od-
gałęzieniem z I paneuropejskim korytarzem trans-
portowym Rail Baltica i Via Baltica.
Z południem Europy port w Gdańsku połączony
jest linią kolejową E65 Gdańsk – Warszawa i CE65
przebiegającą od Gdyni w kierunku południowej gra-
nicy Polski.

Modernizacja ww. linii kolejowych jest niezbędna
w celu uzyskania standardów technicznych określo-
nych wymogami umowy AGTC i dla poprawy bezpie-
czeństwa prowadzonego ruchu kolejowego. Przepro-
wadzenie modernizacji znacząco wpłynie na zmniej-
szenie negatywnego oddziaływania na środowisko
naturalne, zostaną poprawione warunki podróżowa-
nia pasażerów i poprawi się bezpieczeństwo na prze-
jazdach kolejowych.
Linia E59 Poznań – Szczecin – Świnoujście jest
linią magistralną, zelektryfikowaną, pasażersko-
-towarową o długości 310 km, jednotorową na od-
cinku Świnoujście SIA – Świnoujście Port o długości
5 km.
Maksymalna prędkość, z jaką jeżdżą obecnie po-
ciągi, to 120 km/h. Zły stan techniczny na linii spo-
wodował wprowadzenie licznych ograniczeń pręd-
kości. W ramach utrzymania dobrego kolejowego
dostępu do portów w Szczecinie i Świnoujściu PKP
Polskie Linie Kolejowe SA prowadzi prace moderni-
zacyjne na liniach dowozowych. Prace te mają na
celu utrzymanie i poprawienie parametrów tech-
nicznych linii w zakresie prędkości, nacisków i zdol-
ności przelotowej.
W latach 2006–2008 prace modernizacyjne prze-
prowadzono na liniach kolejowych:
— nr 351 Poznań Główny – Szczecin Główny (za
kwotę 17,68 mln zł.),
— nr 401 Szczecin Dąbie – Świnoujście Port (za
kwotę158,98mln zł.),
— nr 273 Wrocław Główny – Szczecin Główny (za
kwotę 24,28 mln zł.),
— nr 408/409 Szczecin Główny – Szczecin Gum.
– Gr. Państwa (za kwotę 17,4 mln zł.),
— nr 202 Gdańsk Główny – Stargard Szczeciński
(za kwotę 21,58 mln zł).
Łączne nakłady poniesione za wykonane prace
modernizacyjne na ww. liniach kolejowych to kwo-
ta 239,92 mln zł. Efektem przeprowadzonych prac
modernizacyjnych jest skrócenie czasu przejazdu
o: 9,1 min na linii nr 351, 53,6 min na linii nr 401,
37,5 min na linii nr 273, 8,9 min na linii nr 408/409
oraz 30,0 min na linii nr 202.
Na liniach dowozowych do portów Szczecin i Świ-
noujście nie ma problemów z wykonaniem zadań
przewozowych Zarządu Morskich Portów Szczecin
i Świnoujście SA. Wykonane modernizacje przyczy-
niły się do powstania większej rezerwy w zdolności
przelotowej linii dla przepuszczenia dodatkowej licz-
by pociągów.
Po wykonaniu prac modernizacyjnych linii E59
przewidzianych na lata 2009–2015 pociągi pasażer-
skie będą się poruszały z prędkością do 200 km/h na
odcinku Poznań – Szczecin i do 160 km/h na odcinku
Szczecin – Świnoujście (odcinek Szczecin – Świnouj-
ście będzie modernizowany po 2015 r.). Czas przejaz-
du pociągu pasażerskiego na odcinku Poznań – Szcze-
cin (214 km) ulegnie skróceniu z 2 h 22 min do 1 h
27 min. tj. o 55 minut. Pociągi towarowe pojadą
621
z prędkością 120 km/h. Obecnie trwa wykonywanie
dokumentacji projektowej dla tej inwestycji.
Linia CE59 pasażersko-towarowa Wrocław – Szcze-
cin jest linią dwutorową, długości 356 km o znacze-
niu państwowym. Odcinek Międzylesie – Wrocław
CE59/2 o długości 136 km jest odgałęzieniem dla ru-
chu towarowego od linii E59.
Obecnie pociągi pasażerskie po linii CE59 jeżdżą
z prędkością 100 km/h a towarowe 70 km/h, na całej
długości linii występują liczne ograniczenia prędko-
ści nawet do 30 km/h. Dnia 19 września 2008 r. pod-
pisano umowę na opracowanie dokumentacji przed-
projektowej dla modernizacji tej linii. Projekt ten
znajduje się na liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, jako projekt rezerwowy. Rozpoczęcie mo-
dernizacji odcinków Wrocław – Głogów i Dolna Odra
– Szczecin jest przewidywane w roku 2010, a zakoń-
czenie na lata 2014–2015. Po modernizacji linii po-
ciągi pasażerskie będą osiągały prędkość 160 km/h,
a towarowe 120 km/h.
Linia E65 to linia magistralna dwutorowa, zelek-
tryfikowana. Maksymalna prędkość osiągana obec-
nie przez pociągi pasażerskie to 120 km/h. Maksy-
malna prędkość dla pociągów towarowych to 70 km/
h. Na całej linii występują liczne ograniczenia pręd-
kości ze względu na zły stan techniczny linii. Po mo-
dernizacji linii, której zakończenie przewiduje się
w roku 2015, maksymalna prędkość, jaką będzie osią-
gał tabor pasażerski konwencjonalny, to 160 km/h,
natomiast tabor z wychylnym pudłem – 200 km/h.
Linia CE65 to linia magistralna o znaczeniu pań-
stwowym, dwutorowa o długości 620 km, zelektryfi-
kowana. Przebiega od Pszczyny przez Tarnowskie
Góry, Zduńską Wolę, Inowrocław, Bydgoszcz, Tczew
do Gdyni. Maksymalna prędkość, jaką osiągają po-
ciągi pasażerskie, to 120 km/h, a pociągi towarowe
– 70 km/h.
Aktualnie w ramach projektu 2005-PL-92601-S
TEN-T dofinansowywanego w 50% ze środków UE
wykonywane jest studium wykonalności moderni-
zacji linii kolejowej CE65 na odcinku Gdynia
– Tczew – Bydgoszcz – Inowrocław – Tarnowskie
Góry – Pszczyna.
Po wykonaniu modernizacji linii pociągi pasażer-
skie będą osiągały prędkość 200 km/h na trasie
Tczew – Inowrocław i 160 km/h Inowrocław – Pszczy-
na. Natomiast pociągi towarowe pojadą z prędkością
120 km/h. Rozpoczęcie prac modernizacyjnych pla-
nowane jest na lata 2014–2020.
Linia 226 łącząca Pruszcz Gdański z Gdańskim
Portem Północnym jest linią dwutorową o znaczeniu
państwowym, długości 15 km, zelektryfikowaną.
Obecnie pociągi osiągają prędkość na linii 60 km/h.
Na linii tej występują ograniczenia prędkości, jeden
tor jest całkowicie wyłączony z ruchu, a tor na moście
na Martwej Wiśle jest całkowicie wyeksploatowany.
We wrześniu 2008 r. została podpisana tzw. preumo-
wa dotycząca przygotowania projektu indywidualne-
go. Projekt znajduje się na liście projektów indywidu-
622
alnych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013, jako projekt pod-
stawowy, który dofinansowany będzie ze środków
UE. Orientacyjny koszt całkowity modernizacji okre-
ślony w oparciu o opracowane studium wykonalności
wynosi ok. 426,23 mln PLN.
Projekt obejmuje przebudowę linii kolejowej
nr 226 Pruszcz Gdański – Gdańsk Port Północny
oraz budowę w jej ciągu nowego dwutorowego mostu
kolejowego nad Martwą Wisłą i rozbiórkę istniejące-
go mostu jednotorowego. Realizacja projektu zapew-
ni zgodne ze standardami europejskimi połączenie
portu z krajową i międzynarodową siecią linii kole-
jowych. Linia kolejowa nr 226 Pruszcz Gdański
– Gdańsk Port Północny włącza się w Pruszczu
Gdańskim w ciąg VI europejskiego korytarza trans-
portowego, którego polską część kolejową stanowią
linie kolejowe E65 i CE65E. Wykonanie tego projek-
tu trzykrotnie zwiększy przepustowość linii (obecnie
82 poc./dobę, a po modernizacji 240 poc./dobę), zde-
cydowanie zostaną polepszone parametry żeglugowe
mostu kolejowego, polepszy się prześwit pod wiaduk-
tami kolejowymi w ciągu ulic: Siennej, Wosia, Budzy-
sza i Lenartowicza.
Po modernizacji ruch dwutorowy będzie się odby-
wał na całej długości linii z prędkością 100 km/h.
Obecnie jest wykonywana dokumentacja przedpro-
jektowa, zakończenie całej modernizacji jest przewi-
dziane około roku 2013.
Odnosząc się do ostatniego pytania zawartego
w interpelacji, pragnę przedstawić dane statystyczne
przygotowane w 2008 r. przez Urząd Statystyczny
w Szczecinie – Centrum Statystyki Morskiej, które
obrazują strukturę obrotów ładunkowych oraz dane
przedstawiające przewozy pasażerów statkami pasa-
żerskimi w komunikacji międzynarodowej oraz po-
między portami polskimi.
Obroty ładunkowe w portach morskich w roku
2007 utrzymały się na poziomie zbliżonym do 2006 r.
i wyniosły 60,0 mln ton, co stanowi o 0,4% mniej
niż w roku 2006. W 2007 r. największe obroty od-
notowane zostały z krajami Europy (77,5%), przy
czym obroty z krajami Unii Europejskiej stanowi-
ły 68,7% przeładunków ogółem. Udział obrotów
ładunkowych z Ameryką wyniósł 10,1% (z Amery-
ką Płn. – 4,3%), z Afryką – 7,0%, z Azją – 3,5%. Do
portów morskich w 2007 r. zawinęło prawie 20 tys.
statków transportowych, tj. o 15,2% więcej niż
w roku 2006. W ruchu międzynarodowym przypły-
nęło łącznie 828,3 tys. pasażerów, tj o 1,1% więcej
niż w 2006 r., wypłynęło zaś 848,4 tys. pasażerów,
tj. o 5,2% więcej niż w 2006 r.
Obrót ładunków tranzytowych w 2007 r. wyniósł
11 237,5 tys. ton (co stanowiło 18,7% ogólnych obro-
tów ładunkowych w portach morskich) i zmniejszył
się w porównaniu z rokiem 2006 o 11,8%. Największy
spadek przeładunków ładunków tranzytowych doty-
czył ropy i przetworów naftowych (o 21,3%), najwięk-
szy wzrost odnotowano dla węgla i koksu (trzykrot-
ny). Najwięcej ładunków tranzytowych przeładowano
w portach w Gdańsku (66,1%), Świnoujściu (16,6%)
i Szczecinie (14,8%), najmniej natomiast w Gdyni
(2,4%). Ponad połowę ładunków tranzytowych sta-
nowiła ropa i przetwory naftowe (64,6%), prawie jed-
ną piątą (18,8%) drobnica, 7,9% węgiel i koks, 4,4%
rudy, 3,1% ładunki i inne masowe, 1,0% zboże oraz
0,2% drewno. Obroty tranzytowe drobnicy odnoto-
wano głównie w portach ujścia Odry, które łącznie
obsłużyły 80% drobnicy tranzytowanej przez polskie
porty.
Do polskich portów morskich w 2007 r. zawinęło
prawie 20 tys. statków transportowych, tj. o 15,2%
więcej niż w roku 2006. W roku 2007 do polskich
portów morskich przypłynęło w ruchu międzynaro-
dowym na statkach pasażerskich, towarowych i pro-
mach 828,3 pasażerów, tj. o 9,3 tys. osób (o 1,1%)
więcej niż w poprzedzającym roku, wypłynęło zaś
848,4 tys. osób, tj. o 41,6 tys. osób (o 5,2%) więcej niż
w roku poprzedzającym. Wzrost międzynarodowego
ruchu pasażerów odnotowano w portach: Międzyz-
droje (prawie sześciokrotny), Trzebież i Nowe Warp-
no (o 20,0%), Gdańsk (o 9,2%) i Gdynia (o 2,1%); spa-
dek natomiast w portach: Darłowo (o 37,6%), Nowe
Warpno (o 20%), Szczecin (o 17,1%), Kołobrzeg (o 9,4%),
Świnoujście (o 5,8%). Najwięcej pasażerów przewie-
ziono w relacji z portami szwedzkimi – 75,2%, nie-
mieckimi – 11,6% i duńskimi – 10,2%. Przeładunki
w tys. ton w polskich portach morskich o podstawo-
wym znaczeniu dla gospodarki narodowej w 2007 r.
przedstawiały się następująco: Gdańsk – 24 162,6;
Gdynia – 12 294,2; Szczecin – 10 001,6; Świnoujście
– 10 017,6; Police – 2 619,3; Darłowo – 30,8; Elbląg
– 126,8; Kołobrzeg – 173,0; Stepnica – 31,0; Ustka
– 7,5; Władysławowo – 14,1.
Przedstawiając powyższą informację, pragnę za-
pewnić Pana Marszałka, że dane obrazujące dyna-
mikę przeładunków i przewozów w polskich portach
morskich za rok 2008 zostaną przedstawione posłom
na Sejm RP w chwili, kiedy Główny Urząd Staty-
styczny (Urząd Statystyczny w Szczecinie – Centrum
Statystyki Morskiej) przedstawi opracowanie doty-
czące gospodarki morskiej w Polsce w roku 2008, co
może nastąpić na początku II kwartału 2009 r.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie realizacji postulatu dotyczącego
możliwości rozliczania podatków za pomocą
Internetu, zapowiedzianego w exposé
prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6557)
Odpowiadając na interpelację panów posłów: Lu-
cjana Karasiewicza i Jerzego Polaczka z dnia 19 li-
stopada 2008 r., znak SPS-023-6557/08, „w sprawie
realizacji postulatu dotyczącego możliwości rozlicza-
nia podatków za pomocą Internetu zapowiedzianego
w exposé z dnia 23 listopada 2007 r. prezesa Rady
Ministrów Donalda Tuska”, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko ministra gospodarki i mini-
stra finansów:
1. Czy rząd rozważa możliwość zmian legislacyj-
nych zmierzających do obniżenia kosztów związa-
nych z zakupem tzw. bezpiecznego podpisu elektro-
nicznego, który to koszt jest barierą dla dużej grupy
podatników na drodze do korzystania z rozliczania
podatków przez Internet?
Przygotowywany w Ministerstwie Gospodarki
projekt ustawy o podpisach elektronicznych dopusz-
cza nowe usługi certyfikacyjne w zakresie podpisu
elektronicznego, co pozwoli urzędom i przedsiębior-
com na lepsze dostosowanie rodzaju i ceny stosowa-
nych elektronicznych narzędzi podpisywania i uwie-
rzytelnienia. Wprowadza się podpis zaawansowany,
który pozwoli na składanie podpisów opartych także
o kwalifikowany certyfikat, ale bez konieczności po-
siadania bezpiecznego urządzenia do składania pod-
pisu elektronicznego. Pozwoli to na składanie niektó-
rych rodzajów podpisu przy pomocy urządzeń mniej
kosztownych. W nowej ustawie proponuje się trzy
podstawowe kategorie podpisu elektronicznego: pod-
pis zwykły, podpis zaawansowany oraz szczególną
postać podpisu zaawansowanego, którą jest podpis
kwalifikowany (obecnie bezpieczny podpis elektro-
niczny). Wprowadzone zostaną również dwa dodat-
kowe rodzaje podpisu elektronicznego: podpis łączny
(dla grupy osób) ze skutkami reprezentacji łącznej
występującej m.in. w prawie spółek oraz podpis urzę-
dowy stosowany na potrzeby kontaktu obywateli
z urzędami. Oczekiwać należy, że rozszerzenie kata-
logu dostępnych usług certyfikacyjnych może wpły-
nąć w dłuższym okresie czasu na obniżenie ceny pod-
pisu elektronicznego. Niemniej podkreślić należy, że
projekt nie przewiduje wprowadzenia cen urzędo-
wych i o cenie za poszczególne rodzaje certyfikatów
decydować będą podmioty świadczące usługi certyfi-
kacyjne.
Usługi certyfikacyjne w zakresie podpisu elektro-
nicznego posiadają obecnie co do zasady charakter
623
komercyjny. Oznacza to, że ceny usług oraz zesta-
wów do składania podpisu elektronicznego kształ-
tują działające na zasadach rynkowych firmy. Mini-
sterstwo Gospodarki nie przewiduje udzielania po-
mocy publicznej ani nie subsydiuje tego rodzaju
działalności. Nie można oczekiwać, że podmioty
kwalifikowane ponosić będą całość lub część kosz-
tów zakupu bezpiecznych urządzeń do składania
podpisu elektronicznego. Podkreślić należy, że wy-
móg stosowania bezpiecznych urządzeń do składa-
nia podpisu elektronicznego dla podpisów zrówna-
nych w skutkach prawnych z podpisem własnoręcz-
nym nie jest wyłącznie specyfiką naszego kraju, ale
jest to obligatoryjny wymóg wynikający z art. 5.1
dyrektywy 99/93/WE w sprawie wspólnotowych
ram prawnych dla podpisów elektronicznych. Nowe-
lizacja ustawy o podpisach elektronicznych wprowa-
dzi możliwość składania podpisu zaawansowanego
bez wykorzystania bezpiecznego urządzenia. Moż-
liwe będzie wykorzystanie tego rodzaju podpisu
np. w odniesieniu do faktur elektronicznych, ale
jego stosowanie musi być zgodne z dyrektywą. Kra-
jowa implementacja zaawansowanego podpisu elek-
tronicznego nie może służyć obejściu przepisów dy-
rektywy o podpisie kwalifikowanym.
Cena za certyfikat kwalifikowany wynika z na-
kładów poniesionych na prowadzenie działalności
przez usługodawców komercyjnych. Każdy z kwali-
fikowanych podmiotów świadczących usługi certy-
fikacyjne w zakresie podpisu elektronicznego pono-
sił od chwili wpisania do rejestru koszty zapewnie-
nia podstawowego i zapasowego centrum certyfika-
cji, zatrudnienia wysokiej klasy specjalistów, ochro-
ny fizycznej i teleinformatycznej urządzeń, zapew-
nienia sieci punktów rejestracji oraz pozyskania
wymaganych prawem ubezpieczeń. Podmioty tego
rodzaju obowiązane są do zachowania wysokiego
poziomu kompetencji proceduralnej i technicznej ze
względu na wagę dóbr chronionych, jakimi są elek-
troniczna tożsamość i zobowiązania zaciągane przez
użytkownika e-podpisu. Prowadzenie tego rodzaju
działalności komercyjnej powiązane jest z nakłada-
mi na rozwój i aktualizację oprogramowania infra-
struktury klucza publicznego, a także z wysokim
poziomem ryzyka związanym z postępem w zakre-
sie usług certyfikacyjnych oraz zmianami technolo-
gii. Ze względu na niewielką ilość dostępnych drogą
elektroniczną usług publicznych liczba zakupionych
certyfikatów kwalifikowanych liczona była dotych-
czas w tysiącach sztuk, a podmioty do chwili obec-
nej nie uzyskały zwrotu z poczynionych inwestycji.
Ewentualne sprawdzenie prawidłowości funkcjono-
wania mechanizmów wyznaczenia cen przez rynek
należy do kompetencji Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów.
Zgodnie z postulatami przedsiębiorców wprowa-
dzony zostanie podpis osoby prawnej oraz pieczęć
elektroniczna. Wprowadzenie nowej definicji „podpi-
sującego”, która obejmuje również osoby prawne i jed-
nostki organizacyjne, pozwoli na powiązanie podpisu
624
z podmiotem, stanowiąc ułatwienie i obniżenie jed-
nego z kosztów prowadzenia działalności gospodar-
czej. Przedsiębiorcy zwracali uwagę, że składanie
deklaracji ZUS wymaga częstokroć więcej niż jedne-
go bezpiecznego podpisu elektronicznego, gdyż po-
wiązanie tego rodzaju podpisu z konkretnymi osoba-
mi jest niedogodne w przypadku urlopu lub zmiany
pracownika. Wprowadzone zostały inne nowe usługi,
takie jak m.in. certyfikaty atrybutów. Usługa ta po-
zwoli na wprowadzanie części danych zawartych do-
tychczas w certyfikacie kwalifikowanym do dodatko-
wego certyfikatu związanego z tym certyfikatem,
który może być wydany przez podmiot inny niż kwa-
lifikowane centrum certyfikacji. Przedsiębiorcy pod-
nosili, że zmiana nazwy lub adresu, modyfikacja za-
kresu upoważnienia (np. ograniczenie wysokości
kwoty, której może dotyczyć czynność opatrzona pod-
pisem kwalifikowanym), zmiana stanowiska w spół-
ce lub inne zmiany danych zawartych w certyfikacie
kwalifikowanym powodują konieczność zakupu no-
wego certyfikatu kwalifikowanego. Wprowadzone
rozwiązanie pozwoli przy umiejętnym stosowaniu na
zmiany dodatkowych danych bez konieczności zaku-
pu nowego certyfikatu kwalifikowanego.
Ministerstwo Finansów, dążąc do upowszechnia-
nia elektronicznej komunikacji podatników z admi-
nistracją podatkową, będzie przystosowywać system
przyjmowania deklaracji podatkowych do planowa-
nych nowych form autoryzacji składającego. W szcze-
gólności dla grup podatników nieprowadzących dzia-
łalności gospodarczej wprowadzone zostaną ułatwie-
nia, które pozwolą na składanie elektronicznych
wersji deklaracji podatkowych bez konieczności au-
toryzowania ich podpisem elektronicznym przez
składającego. Jednocześnie zachowane zostaną te
funkcje podpisu elektronicznego, które gwarantują
integralność przekazywanych danych oraz dokumen-
tują czas złożenia deklaracji.
Najdogodniejszym sposobem dla podatników pro-
wadzących działalność gospodarczą wydaje się wysy-
łanie deklaracji podatkowych wprost z systemów fi-
nansowo-księgowych. Dlatego Ministerstwo Finan-
sów zdecydowało, że zostaną opublikowane otwarte
standardy umożliwiające producentom oprogramo-
wania stworzenie własnych interfejsów współpracu-
jących z systemem e-Deklaracje w zakresie składania
elektronicznych deklaracji. W dniu 1 lipca 2008 r.
udostępniono środowisko testowe, do sprawdzenia
poprawności działania oprogramowania interfejso-
wego, co stwarza dogodne warunki do rozwoju apli-
kacji współpracujących z systemem e-Deklaracje.
Ministerstwo Finansów zamierza prowadzić prace
nad udoskonaleniami dostępnych formularzy, aby
zminimalizować ilość błędów po stronie podatników
i płatników, którzy korzystać będą z formularzy do-
stępnych na stronie http://www.e-deklaracje.gov.pl/.
2. Czy rząd planuje prowadzenie akcji promocyj-
nej zmierzającej do zapoznania podatników z nową
możliwością rozliczania podatków?
Minister Finansów planuje prowadzenie akcji
promocyjnych wszystkich sposobów rozliczania po-
datków, w tym także możliwości rozliczania za po-
mocą Internetu. Między innymi w tym celu Minister-
stwo Finansów zleciło przeprowadzenie ogólnopol-
skiego badania ankietowego sprawdzającego prefe-
rencje i potrzeby obywateli w zakresie edukacji i pro-
mocji resortu finansów.
3. Jaki procent osób fizycznych oraz prawnych
skorzystało z możliwości rozliczania podatku drogą
internetową?
Z możliwości rozliczania podatku drogą interne-
tową skorzystało:
— 0,056% osób fizycznych, tj. 13 645 osób składają-
cych deklaracje w systemie e-Deklaracje na 24 514 017
osób, które złożyły zeznania roczne za rok 2007,
— 1,4% podmiotów niebędących osobami fizycz-
nymi, tj. 3354 podmiotów składających deklaracje
w systemie e-Deklaracje w stosunku do 227 106 pod-
miotów, które złożyły deklaracje dla podatku od to-
warów i usług w październiku 2008 r.,
— uruchomiony 1 stycznia 2008 r. system e-De-
klaracje przyjął już 100 000 dokumentów elektro-
nicznych; od dnia uruchomienia systematycznie
wzrasta liczba użytkowników korzystających z sys-
temu.
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie realizacji postulatu objęcia
całej powierzchni kraju dostępem do Internetu,
szczególnie z uwzględnieniem
celów edukacyjnych zapowiedzianego w exposé
prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6558)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską panów posłów Jerzego Polacz-
ka oraz Lucjana Karasiewicza w sprawie realizacji
postulatu objęcia całej powierzchni kraju dostępem
do Internetu, szczególnie z uwzględnieniem celów
edukacyjnych, zapowiedzianego w exposé z dnia
23 listopada 2007 r. prezesa Rady Ministrów Donal-
da Tuska, pragnę uprzejmie przedstawić poniższe
informacje:
Ad 1. W czerwcu 2007 r. Ministerstwo Infrastruk-
tury opracowało „Plan działań w zakresie rozwoju
 625

szerokopasmowej infrastruktury dostępowej do usług cyjnych związanych z infrastrukturą telekomunika-

społeczeństwa informacyjnego na lata 2007–2013”,
który jest częścią „Planu informatyzacji państwa na
lata 2007–2010”.
Głównym celem planu jest zmniejszenie dystansu,
jaki dzieli Polskę w odniesieniu do wskaźnika opisu-
jącego stan infrastruktury, w konsekwencji zlikwi-
dowanie wykluczenia cyfrowego, jak również zmniej-
szenia różnic regionalnych oraz pomiędzy terenami
o dużej i małej gęstości zaludnienia. Zakładamy, że
zgodnie z planem realizacja zadań w nim zawartych
zapewni, że do roku 2013 dostęp do usług społeczeń-
stwa informacyjnego będzie rzeczywiście powszech-
ny i niemalże każdy obywatel będzie miał możliwość
korzystania z dostępu do sieci. Jest to jednak proces
wieloletni, biorąc pod uwagę aktualny stan infra-
struktury telekomunikacyjnej oraz możliwości jej
budowy i modernizacji.
Kolejnym zadaniem określonym w „Planie dzia-
łań...” jest realizacja programów operacyjnych, w tym
Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
2007–2013 oraz Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej”. Wszystkie przedsięwzięcia reali-
zowane w ramach Programu Operacyjnego Polska
Wschodnia są oczywiście spójne z Programem Ope-
racyjnym „Innowacyjna gospodarka”. Środki finan-
sowe przeznaczone na realizację tych zadań przekra-
czają 300 mln euro.
Ponadto działania w celu zwiększenia dostępności
usług szerokopasmowego Internetu podejmuje rów-
nież prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
W 2007 r. prezes UKE wydał 129 decyzji dotyczących
dostępu szerokopasmowego do Internetu oraz uwol-
nienia lokalnej pętli abonenckiej. Spowodowało to
wzrost penetracji szerokopasmowego dostępu do In-
ternetu w Polsce o ponad 3% oraz spadek udziału
operatora zasiedziałego w detalicznym rynku szero-
kopasmowego dostępu do Internetu w Polsce prawie
o 10%. Na początku 2008 r. prezes UKE opublikował
„Strategię regulacyjną prezesa UKE na lata 2008–
–2010”, która zawiera m.in. jako jeden z celów stra-
tegicznych wzrost fizycznej dostępności usług po-
przez stymulowanie inwestycji w infrastrukturę te-
lekomunikacyjną w Polsce. Jednym z najważniej-
szych działań prezesa UKE, chociaż ograniczonym
ze względu na uwarunkowania prawne, jest budowa
infrastruktury dla potrzeb szerokopasmowego Inter-
netu, łącznie z promowaniem nowej technologii, ta-
kich jak FWA czy FTTx. Prezes UKE będzie również
cyjną.
Ad 2. Roczną statystykę w formie dokumentu
„Raport o stanie rynku telekomunikacyjnego”, w tym
m.in. w dziedzinie liczby użytkowników Internetu
prowadzi Urząd Komunikacji Elektronicznej na pod-
stawie formularzy operatorów telekomunikacyjnych.
Obecnie dostępne są opracowania za lata 2006 oraz
2007. I tak w roku 2007 liczba użytkowników Inter-
netu wynosiła 12,9 mln, zaś dynamika wzrostu w sto-
sunku do poprzedniego roku kształtowała się w wy-
sokości ponad 23%. Natomiast teraz dostępny jest
dokument „Analiza Internet szerokopasmowy” z lip-
ca 2008 r., który jest jedynie cokwartalną analizą
usług dostępu szerokopasmowego świadczonych
przez operatorów sieci stacjonarnych we własnych
sieciach oraz w ramach umów BSA, a także operato-
rów sieci ruchomej. Ze wspomnianego opracowania
nie można niestety uzyskać odpowiedzi na pytanie
o wzrost odsetka użytkowników szerokopasmowego
Internetu w przeciągu ostatniego roku. W I kwarta-
le 2009 r. będzie dostępny kolejny raport o stanie
rynku obejmujący rok 2008, co pozwoli pełniej odpo-
wiedzieć na zadane pytanie.
Ad 3. Rząd ocenia, że działania zaproponowane
w „Planie działań...” w perspektywie do roku 2013
spowodują znaczący wzrost poziomu szerokopasmo-
wego dostępu do usług społeczeństwa informacyjne-
go, w tym świadczonych za pomocą Internetu. Prze-
widuje się m.in. zainstalowanie ok. 9 tys. km sieci
umożliwiających szerokopasmowy dostęp do Interne-
tu, co pokryje 99% obszarów Polski Wschodniej oraz
obejmie ok. 2,2 mln obywateli, w tym 1,7 mln na te-
renach wiejskich słabo zaludnionych. Przewidujemy,
że w ciągu trzech lat, czyli w roku 2010, osiągniemy
poziom penetracji co najmniej 15%, natomiast do
końca roku 2013 co najmniej 50%. Warto przypo-
mnieć, że poziom penetracji mierzony jest liczbą linii
na 100 mieszkańców.
Ad 4. Według danych z Ministerstwa Edukacji
Narodowej odsetek polskich szkół podstawowych,
gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych mających za-
pewniony dostęp do szerokopasmowego dostępu do
Internetu kształtował się następująco:
Liczba Liczba
szkół
% szkół
szkół
% szkół
z dostępem z dostępem
Typ Rok Liczba z dostępem
do
z dostępem
szerokopa-
szkoły szkolny szkół do szerokopa-
Internetu
Internetu
smowym
smowym

dążył do stworzenia sprzyjających warunków dla in- Szkoły 2007/2008 14 323 13 599 94,9 6438 44,9
westorów. podstawowe 2008/2009 13 988 13 629 97,9 6935 49,6
W sierpniu 2008 r. Komitet Rady Ministrów do Gimnazja
2007/2008 7135 6660 93,3 3984 55,8

Spraw Informatyzacji i Łączności przyjął dokument 2008/2009 7127 6876 96,5 4280 60,1
Szkoły 2007/2008 8851 7820 88,3 5634 63,7
pt. „Stanowisko Komitetu Rady Ministrów do Spraw ponadgim-
Informatyzacji i Łączności w sprawie barier procesu nazjalne
2008/2009 8504 8218 96,6 6041 71,0

inwestycyjnego w telekomunikacji”. Dokument ten

zawiera propozycje zmian przepisów praw, które Ad 5. W dniu 16 grudnia 2008 r. pan Andrzej Pa-
mają istotny wpływ na prawidłowy rozwój telekomu- nasiuk, podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
nikacji w Polsce. Szczególnie mają one skrócić proce- struktury, skierował pismo, o sygnaturze ŁT55-0701-
dury administracyjne dotyczące procesów inwesty- -22/08, do pana Witolda Drożdża, podsekretarza sta-
626
nu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji (jako resortu właściwego w zakresie działu
administracji rządowej „informatyzacja”), z prośbą
o przesłanie danych niezbędnych do udzielenia odpo-
wiedzi na piąte pytanie zawarte w interpelacji posel-
skiej na temat wykonania budżetu w zakresie wyko-
rzystania środków na dostępność do Internetu sze-
rokopasmowego na koniec listopada br. Ponieważ
Ministerstwo Transportu nie uzyskało żadnej infor-
macji na ten temat ze strony Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, w chwili obecnej Mi-
nisterstwo Infrastruktury nie jest w stanie jej udzie-
lić w odniesieniu do tej części interpelacji.
Pragnę wyrazić nadzieję, że przedstawione infor-
macje uznają Panowie Posłowie Jerzy Polaczek oraz
Lucjan Karasiewicz za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Panasiuk
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zabezpieczenia finansowania
Funduszu Rezerwy Demograficznej
zapowiedzianego w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6560)
W odpowiedzi na przysłaną przy piśmie sekreta-
rza stanu szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady
Ministrów z dnia 9 grudnia br., znak: DSPA-4401-
-6667(1)/08, interpelację posłów Lucjana Karasiewi-
cza i Jerzego Polaczka w sprawie zabezpieczenia fi-
nansowania Funduszu Rezerwy Demograficznej za-
powiedzianego w exposé prezesa Rady Ministrów
Donalda Tuska z dnia 23 listopada 2007 r., pozwolę
sobie przedstawić, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) wypłaty świadczeń
z ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, chorobo-
wego oraz wypadkowego finansowane są ze środków
zgromadzonych w Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych, którego przychody pochodzą przede wszystkim
ze składek.
Zabezpieczeniu wypłat emerytur z funduszu eme-
rytalnego w momencie niekorzystnej sytuacji demo-
graficznej (wyżu demograficznego) służyć ma Fun-
dusz Rezerwy Demograficznej powołany wyżej wy-
mienioną ustawą o systemie ubezpieczeń społecz-
nych. Fundusz Rezerwy Demograficznej gromadzi
i pomnaża środki finansowe, które mogą być wyko-
rzystane na uzupełnienie niedoborów funduszu eme-
rytalnego, wynikających wyłącznie z przyczyn demo-
graficznych. Spełnia on rolę funduszu rezerwowego
dla funduszu emerytalnego wyodrębnionego w Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych.
Podstawowym źródłem zasilania Funduszu Re-
zerwy Demograficznej są środki stanowiące część
składki na ubezpieczenie emerytalne. W 2002 r. i 2003 r.
stopa składki wynosiła 0,1% podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenie emerytalne, w kolejnych
latach stawka była podwyższana corocznie o 0,05%.
W 2008 r. wynosi ona 0,35% podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie emerytalne. Zgodnie z obec-
nie obowiązującymi regulacjami od 2009 r. składka
do Funduszu Rezerwy Demograficznej nie byłaby już
odprowadzana.
Zgodnie z treścią art. 58 ust. 1 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych, na rachunek Funduszu Re-
zerwy Demograficznej powinny wpływać również
środki pozostające w dniu 31 grudnia każdego roku
na rachunku funduszu emerytalnego wyodrębnione-
go w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pomniej-
szone o kwotę niezbędną na zapewnienie wypłat
świadczeń przypadających na pierwszy miesiąc ko-
lejnego roku. Jednak w latach minionych nie odno-
towano wolnych środków, które mogłyby zostać prze-
kazane Funduszowi Rezerwy Demograficznej.
Innymi wskazanymi przez ustawę źródłami przy-
chodów Funduszu Rezerwy Demograficznej mogą
być środki pochodzące z prywatyzacji mienia Skarbu
Państwa oraz przychody od środków funduszu ulo-
kowanych w odpowiednich aktywach na ściśle okre-
ślonych zasadach oraz odsetki uzyskane z lokat na
rachunkach prowadzonych przez zakład, niestano-
wiących przychodów Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W minio-
nych latach wśród ww. źródeł przychodów Funduszu
Rezerwy Demograficznej nie znalazły się przychody
z prywatyzacji.
Powołany w celu uzupełnienia deficytu finansowe-
go wynikającego z przyczyn demograficznych Fun-
dusz Rezerwy Demograficznej na dzień 30 czerwca br.
zarządzał środkami w kwocie niespełna 4 mld zł.
W związku z niewystarczającą dla realizacji celu,
jakiemu miało służyć powołanie Funduszu Rezerwy
Demograficznej wartością zgromadzonych środków,
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygoto-
wało projekt ustawy proponujący zasilanie Funduszu
Rezerwy Demograficznej przychodami z prywatyza-
cji w wysokości 40% z ogólnej kwoty brutto ze wszyst-
kich procesów prywatyzacyjnych pomniejszonych
o kwoty odpisu na Fundusz Reprywatyzacji.
Szacunkowe wysokości środków, jakie wpłyną do
Funduszu Rezerwy Demograficznej z tytułu 40 pro-
centowego udziału w przychodach z prywatyzacji,
kształtują się następująco. W 2009 r. do funduszu
wpłynie ok. 3,6 mld zł; w 2010 r. ok. 3,9 mld zł;
w 2011 r. ok. 2,3 mld zł.

Jednocześnie pragnę dodać, że przygotowany pro-
jekt ustawy przewiduje przedłużenie okresu odpro-
wadzania części składki emerytalnej przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych do Funduszu Rezerwy De-
mograficznej po 2008 r. Zgodnie z projektem ustawy
od 2009 r. wysokość części składki emerytalnej zasi-
lającej FRD utrzymana byłaby na poziomie z 2008 r.
i wynosiłaby 0,35% podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenie emerytalne. Projekt ustawy proponuje
bezterminowe zasilanie Funduszu Rezerwy Demo-
graficznej przychodami z prywatyzacji oraz częścią
składki emerytalnej. W dniu 2 grudnia 2008 r. pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych został przyjęty przez Radę Ministrów
i skierowany w dniu 16 grudnia br. do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie realizacji polityki
zrównoważonego rozwoju
w słabiej rozwiniętych regionach kraju
zapowiedzianej w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6561)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Lucjana Karasiewicza i Je-
rzego Polaczka, przesłaną w dniu 28 listopada br.
(znak: SPS-023-6561/08), przedstawiam z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów odpowiedź:
1. Co rząd przedsięwziął na przestrzeni ostatnie-
go roku dla realizowania polityki zrównoważonego
rozwoju w regionach słabiej rozwiniętych na wscho-
dzie Polski?
Wszystkie krajowe programy operacyjne przewi-
dują możliwość realizacji działań na obszarze Polski
wschodniej, a niekiedy wręcz gwarantują dla tego
obszaru specjalną pulę środków. Szczególną rolę
w tym kontekście spełnia PO „Rozwój Polski Wschod-
niej” (PO RPW), którego zakres terytorialny jest
ograniczony wyłącznie do województw: lubelskiego,
podkarpackiego, podlaskiego, świętokrzyskiego i war-
mińsko-mazurskiego. Intencją ustanowienia tego
programu była konieczność zahamowania tendencji
stagnacyjnych, decydujących o marginalizacji i pery-
feryjności wschodniej części kraju, oraz pobudzenie
wzrostu gospodarczego na terytorium Polski wschod-
niej. W ramach PO RPW są wspierane projekty słu-
żące przede wszystkim rozwojowi:
— nowoczesnej gospodarki,
627
— sieci szerokopasmowej,
— systemów miejskiego transportu zbiorowego,
— infrastruktury turystyki kongresowej i tar-
gowej,
— infrastruktury drogowej,
— tras rowerowych.
Projekty przewidziane do realizacji w ramach
PO RPW są finansowane ze środków Unii Europej-
skiej – Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego (EFRR), publicznych środków krajowych oraz
środków prywatnych. Ze środków EFRR na realiza-
cję tego programu wyasygnowano kwotę ok. 2,27
mld EUR, w tym ok. 992 mln EUR specjalnych środ-
ków przeznaczonych decyzją Rady Europejskiej dla
regionów Unii Europejskiej (UE-25) o najniższym
poziomie PKB na mieszkańca. Pozostała kwota, tj.
ok. 1,3 mld EUR, została przyznana przez rząd RP
z ogólnej puli środków EFRR przyznanych Polsce.
W ramach PO RPW podpisano jak dotąd 88 preu-
mów na realizację projektów indywidualnych na łącz-
nie 103 przewidziane do podpisania (na zawarcie
preumów oczekują jedynie projekty objęte pomocą
publiczną), na ogólną kwotę – 2,39 mld EUR, w tym
wartość dofinansowania z EFRR – 1,61 mld EUR.
Po wejściu w życie rozporządzenia ministra roz-
woju regionalnego z dnia 8 października 2008 r.
w sprawie udzielania przez Polską Agencję Rozwoju
Przedsiębiorczości pomocy finansowej w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
2007–2013 (Dz. U. Nr 187, poz. 1152) rozpoczęto na-
bór wniosków. Jak dotąd podpisano 7 umów na reali-
zację projektów w ramach działania I.1: Infrastruk-
tura uczelni, opiewających na kwotę 412,36 mln PLN,
z następującymi beneficjentami: Katolickim Uniwer-
sytetem Lubelskim, Politechniką Lubelską, Politech-
niką Świętokrzyską, Uniwersytetem Marii Curie-
-Skłodowskiej w Lublinie (2 projekty), Uniwersyte-
tem Medycznym w Lublinie oraz Uniwersytetem
Rzeszowskim. Ponadto wpłynęły również wnioski
o dofinansowanie w ramach działania I.3: Wspiera-
nie innowacji (do końca listopada br. zgłoszono w ra-
mach tego działania 4 wnioski na realizację projek-
tów na kwotę 56,51 mln PLN).
Działania wybrane do realizacji w ramach PO
RPW są komplementarne w stosunku do działań po-
dejmowanych na rzecz 5 województw Polski wschod-
niej w pozostałych programach krajowych oraz przez
samorządy województw w ramach regionalnych pro-
gramów operacyjnych.
Ponadto w ramach PO „Kapitał ludzki” (PO KL),
finansowanego ze środków Europejskiego Funduszu
Społecznego, wyodrębniono komponent regionalny
(priorytety VI, VII, VIII oraz IX), na który przezna-
czono ok. 60% dostępnych środków. Wsparcie z tych
środków jest realizowane w ramach następujących
obszarów: zatrudnienie, integracja społeczna, ada-
ptacyjność przedsiębiorstw oraz edukacja. Podział
środków finansowych w ramach komponentu regio-
nalnego PO KL został dokonany z uwzględnieniem
specyfiki poszczególnych regionów i opiera się o al-
gorytm uwzględniający: 1) liczbę ludności w regionie,
628
2) poziom bezrobocia w regionie, 3) poziom przedsię-
biorczości mierzony liczbą małych i średnich przed-
siębiorstw w województwie, 4) liczbę osób utrzymu-
jących się z rolnictwa na 100 ha ziem uprawnych oraz
5) wskaźnik zróżnicowania regionalnego poziomu
PKB na 1 mieszkańca. Ponadto w komponencie re-
gionalnym przeznaczono dodatkowo 3% środków dla
województw Polski wschodniej, które dysponują
w ramach PO KL łączną pulą środków w wysokości
ponad 1834 mln EUR, co stanowi prawie 26% środ-
ków komponentu regionalnego.
Programy operacyjne „Innowacyjna gospodarka”
oraz „Infrastruktura i środowisko” wprawdzie nie
zawierają komponentów regionalnych, lecz również
w ich przypadku przewiduje się realizację wielu in-
westycji w Polsce wschodniej umieszczonych na li-
stach projektów indywidualnych tych programów.
Ponadto znaczące środki kierowane są na wsparcie
obszarów przygranicznych. Na realizację działań słu-
żących wspieraniu transgranicznych procesów rozwo-
jowych w ramach „Programu współpracy transgra-
nicznej Polska – Białoruś – Ukraina 2007–2013”, obej-
mującego swym obszarem prawie całą Polskę wschod-
nią, przewidziano kwotę 186 mln EUR.
Województwa warmińsko-mazurskie i podla-
skie mogą korzystać również ze środków „Progra-
mu Polska – Litwa 2007–2013” oraz „Polska – Li-
twa – Federacja Rosyjska 2007–2013”, dysponują-
cych budżetem w wysokości odpowiednio 71,6 mln EUR
i 132,1 mln EUR. W ramach pierwszego z nich
w pierwszej połowie br. przeprowadzony został
pierwszy nabór wniosków o dofinansowanie.
Województwo podkarpackie znajduje się w obsza-
rze wsparcia „Programu współpracy transgranicz-
nej Polska – Słowacja 2007–2013”. Środki EFRR
przeznaczone na realizację tego programu to 157,4
mln EUR. Pierwszy nabór wniosków, ogłoszony
w sierpniu br., został zakończony pod koniec paź-
dziernika br.
2. Jak na przestrzeni ostatniego roku zmienił
się udział województw warmińsko-mazurskiego,
podlaskiego, lubelskiego, świętokrzyskiego i pod-
karpackiego w PKB oraz czy udział wymienionych
regionów w PKB w stosunku do średniej krajowej
się zwiększył?
W chwili obecnej dane o PKB w podziale na wo-
jewództwa są dostępne dla 2006 r. W drugiej połowie
2009 r. zostaną opublikowane przez GUS dane dla
kolejnego roku. W związku z tym niemożliwe jest do-
konanie oceny, jak na przestrzeni ostatniego roku
zmienił się poziom PKB w województwach Polski
wschodniej. Zgodnie z prognozami oddziaływania
makroekonomicznego realizacja programu „Rozwój
Polski Wschodniej” przyczyni się do wzrostu PKB
o 0,07% (zgodnie z modelem MAMoR2).
3. Jakie działania zamierza podjąć rząd dla pro-
wadzenia polityki zrównoważonego rozwoju?
Zrównoważony rozwój w rozumieniu harmonijne-
go rozwoju regionów stanowi przede wszystkim po-
chodną unijnej polityki spójności realizowaną w Pol-
sce w ramach Narodowej Strategii Spójności, która
określa m.in. alokację środków wspólnotowych na
lata 2007–2013. Podstawowym celem polityki spójno-
ści jest „promowanie harmonijnego rozwoju całego
terytorium UE poprzez działania prowadzące do
zmniejszania dysproporcji w poziomach rozwoju jej
regionów, a tym samym do wzmocnienia spójności
gospodarczej, społecznej i terytorialnej wspólnoty”.
Z tej perspektywy najważniejszym zadaniem, które
będzie realizować Polska, to zmniejszanie dystansu
rozwojowego kraju wobec innych członków UE oraz
przeciwdziałanie nadmiernym różnicom w poziomie
rozwoju regionów Polski.
Realizacja tych celów nie jest możliwa bez podję-
cia szczególnych wysiłków wobec obszarów doświad-
czających największych problemów rozwojowych.
Aby ułatwić im przezwyciężenie trudności struktu-
ralnych oraz podnieść ich atrakcyjność dla potencjal-
nych inwestorów, przewidziano dodatkowe mechani-
zmy wsparcia: Program Operacyjny „Rozwój Polski
Wschodniej” – instrument skierowany do pięciu naj-
biedniejszych województw Polski oraz algorytm po-
działu środków w ramach 16 regionalnych progra-
mów operacyjnych, służący wsparciu obszarów naj-
biedniejszych i charakteryzujących się wysokim bez-
robociem. Mechanizmy te realizują zasadę sprawie-
dliwości społecznej bez uszczerbku dla podstawowego
celu, jakim jest tworzenie warunków dla wzrostu
konkurencyjności gospodarki. Zadaniem PO RPW
jest również wywołanie efektu synergii pomiędzy in-
nymi programami operacyjnymi, których skoordyno-
wane wykonanie stanowić będzie potężny bodziec
rozwojowy, pozwalający Polsce wschodniej pokonać
społeczno-gospodarczy dystans dzielący ją do bar-
dziej rozwiniętych obszarów Polski i UE.
W perspektywie kolejnych lat przewidywana jest
realizacja programów zapobiegających marginaliza-
cji regionów doświadczających określone trudności
o charakterze społeczno-gospodarczo-środowisko-
wym. Ustawa z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie
niektórych ustaw w związku z wdrażaniem funduszy
strukturalnych i Funduszu Spójności wprowadziła
do programowania strategicznego pojęcie „obszaru
problemowego” rozumianego jako obszar, wobec któ-
rego niezbędna jest interwencja rządu, ze względu na
ciężar, którego region sam nie jest w stanie udźwi-
gnąć, oraz/lub jako obszar, który ze względów spo-
łecznych, gospodarczych lub środowiskowych (także
przestrzennych) wywiera lub może w przyszłości wy-
wierać istotny wpływ na rozwój kraju. W chwili obec-
nej prowadzone są prace metodologiczne i analitycz-
ne mające na celu identyfikację i delimitację „obsza-
rów problemowych” zgodnie z przyjętymi celami
długookresowego rozwoju kraju.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie usprawnienia mechanizmów
funkcjonowania instytucji partnerstwa
publiczno-prywatnego oraz zapewnienia
jego powszechnego wykorzystania
dla realizacji inwestycji infrastrukturalnych
zapowiedzianych w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6562)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji panów posłów Lucjana Karasiewicza i Je-
rzego Polaczka z dnia 19 listopada 2008 r., przekaza-
nej przy piśmie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
z dnia 8 grudnia 2008 r., znak: DSPA-4401-6699/08,
w sprawie funkcjonowania instytucji partnerstwa
publiczno-prywatnego uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Budowa spójnej sieci drogowej jest jednym z głów-
nych priorytetów rządu. W celu wywiązania się
z tego zadania niezależnie od zadań ujętych w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
niektóre inwestycje, w sytuacji gdy będzie to ekono-
micznie uzasadnione, będą realizowane w systemie
partnerstwa publiczno-prywatnego. Zatem w celu
wybudowania jak największej liczby dróg o najwyż-
szych standardach technicznych rząd zamierza wy-
korzystać zarówno system tradycyjny, jak i partner-
stwo publiczno-prywatne. Nie ulega wątpliwości, iż
obydwa te systemy posiadają wady i zalety. Z tego też
powodu decyzja w sprawie wykorzystania konkret-
nego systemu realizacji dla danej inwestycji będzie
podlegała każdorazowo analizie kosztów i korzyści,
co w konsekwencji pozwoli na zoptymalizowanie po-
dejmowanych działań.
Odnosząc się do kwestii aktualnego udziału
„wkładów prywatnych inwestorów” uprzejmie infor-
muję, iż w roku 2008 podpisane zostały umowy na
budowę 232,6 km autostrad, z czego w systemie tra-
dycyjnym – 64,3 km, natomiast w systemie partner-
stwa publiczno-prywatnego 168,3 km. Są to następu-
jące umowy:
1) w systemie tradycyjnym:
— budowa autostrady płatnej A1 na odcinku od
węzła Bełk (bez węzła) do węzła (14,1 km) za kwotę
1 105 683 120,02 PLN;
— budowa węzła Sośnica na skrzyżowaniu auto-
strad A1 i A4 (2,2 km) za kwotę 853 031 866,54 PLN;
— budowa autostrady A4 Wieliczka – Szarów wraz
z drogą S7 Bieżanów – Christo Botewa (22,6 km) za
kwotę 198 809 406,54 PLN;
— budowa obwodnicy Wrocławia A8 – odcinek most
przez Odrę (1,7 km) za kwotę 634 459 872,33 PLN;
629
— budowa obwodnicy Wrocławia – odcinek węzeł
Lotnisko – węzeł Pawłowice (19,4 km) za kwotę
2 263 917 723,37 PLN;
— budowa obwodnicy Wrocławia od autostrady A4
wraz z łącznikiem Kobierzyce do drogi krajowej nr 8 wę-
zeł Lotnisko (4,30 km) za kwotę 857 243 607,22 PLN;
2) w systemie partnerstwa publiczno-prywat-
nego:
— umowa na budowę i eksploatację autostrady A2
na odcinku Nowy Tomyśl – Świecko z autostradą
wielkopolską (105,9 km);
— umowa na budowę odcinka autostrady A1
Nowe Marzy – Toruń (62,4 km).
Ponadto w chwili obecnej trwają zaawansowane
negocjacje na budowę 270 km autostrad w ramach
partnerstwa publiczno-prywatnego (A1 Stryków
– Pyrzowice, ok. 180 km, A2 Stryków – Konotopa, ok.
90 km).
Odpowiadając na ostatnie pytanie, uprzejmie in-
formuję, iż w chwili obecnej rząd nie planuje opraco-
wania nowych zmian w przepisach regulujących kwe-
stię wykorzystania partnerstwa publiczno-prywatne-
go. W ocenie rządu działaniami, które w znacznym
stopniu usprawnią system p.p.p., jest w szczególności
opracowana w resorcie infrastruktury ustawa o kon-
cesjach na roboty budowlane lub usługi oraz opraco-
wana w resorcie gospodarki ustawa o partnerstwie
publiczno-prywatnym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie postępów prac nad rozwojem
infrastruktury drogowej, w szczególności
sieci dróg ekspresowych oraz autostrad,
zapowiedzianych w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6563)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 28 listopada 2008 r. nr SPS-023-6563/08
w sprawie interpelacji posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka odnośnie postępów prac nad roz-
wojem infrastruktury drogowej, w szczególności sie-
ci dróg ekspresowych oraz autostrad zapowiedzia-
nych w exposé prezesa Rady Ministrów Donalda Tu-
630
ska z dnia 23 listopada 2007 r., przekazuję następu-
jące informacje.
1. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad (GDDKiA) realizuje zadania ujęte w uchwale
nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25 września 2007 r.
w sprawie ustanowienia programu wieloletniego pod
nazwą „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. GDDKiA świadoma wagi zadań ujętych
w ww. dokumencie przeprowadziła szczegółową ana-
lizę wszystkich aspektów wpływających na realizację
inwestycji drogowych w Polsce, takich jak wzrost
wartości kosztorysowych, zmiana obowiązującego
prawa itp. Ocenie zostały poddane wszystkie inwe-
stycje ujęte w programie. Celem GDDKiA była rze-
telna i realna ocena stanu faktycznego, tak by moż-
liwe było wypełnienie zadań postawionych przed
instytucją pełniącą rolę państwowego inwestora
w sektorze infrastruktury drogowej. Przeprowadzo-
na weryfikacja pozwoliła na zidentyfikowanie zagro-
żeń realizacji przedmiotowego programu i opracowa-
nie scenariuszy dostosowujących go do rzeczywistych
warunków formalnoprawnych, budżetowych i ryn-
kowych. W związku z powyższym powstał projekt
aktualizacji programu, który został oparty na ocenie
stanu przygotowania i realizacji inwestycji, z odnie-
sieniem do obowiązujących przepisów ochrony środo-
wiska, a w szczególności do przepisów ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227).
2. Odpowiadając na drugie pytanie uprzejmie in-
formuję, iż środki finansowe przeznaczone na reali-
zację inwestycji drogowych w 2008 r. wyniosły
17 022 119,1 tys. zł (plus 3 mld zł – rezerwy budżeto-
wej bez przyporządkowania zadań). Do dnia 31 paź-
dziernika 2008 r. wydatkowano 15 302 780,7 tys. zł.
W związku z powyższym na dzień 31 października
2008 r. wydatkowane zostało 89,9% ogólnej kwoty
z budżetu państwa przeznaczonej na rozwój infra-
struktury drogowej.
Stan wykonania na dzień 31 października 2008 r.
w stosunku do:
— autostrad wyniósł 83,2% (wydatkowane zosta-
ło 2 861 965 tys. zł z 3 438 202,9 tys. zł zaplanowa-
nych w budżecie),
— dróg ekspresowych wyniósł 94,9% (wydatko-
wane zostało 4 536 144,4 tys. zł z 4 780 741, 5 tys. zł
zaplanowanych w budżecie),
— obwodnic wyniósł 89,9% (wydatkowane zosta-
ło 1 301 353,3 tys. zł z 1 448 203,2 tys. zł zaplanowa-
nych w budżecie),
— wzmocnień i przebudów wyniósł 87,5% (wydat-
kowane zostało 2 394 643,6 tys. zł z 2 735 356,8 tys.
zł zaplanowanych w budżecie),
— bieżącego utrzymania sieci drogowej wyniósł
100,4% (wydatkowane zostało 800 958,9 tys. zł
z 798 027,7 tys. zł zaplanowanych w budżecie).
3. Dla zapewnienia struktury instytucjonalnej,
gwarantującej pełne wykonywanie zadań ustawo-
wych nałożonych na generalnego dyrektora dróg
krajowych i autostrad w dniu 16 czerwca 2008 r.
zarządzeniem nr 16 wprowadzony został nowy re-
gulamin organizacyjny GDDKiA. Regulamin ten
ma oparcie w zarządzeniu nr 41 ministra infra-
struktury z dnia 9 czerwca 2008 r., zmieniającym
statut tej instytucji.
Ponadto od lipca 2008 r. w GDDKiA wprowadza-
ne są nowe zasady zarządzania organizacją. W szcze-
gólności należy wskazać na proces decentralizacji
wprowadzony zarządzeniem nr 54 generalnego dy-
rektora dróg krajowych i autostrad z dnia 10 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie podziału zadań w zakre-
sie przygotowania i realizacji inwestycji w ramach
GDDKiA. Zarządzenie miało na celu ujednolicenie
zasad prowadzenia procesu inwestycyjnego oraz jego
uproszczenie i skrócenie. Zakres zmian dotyczył:
przygotowania inwestycji, opracowania dokumenta-
cji do decyzji środowiskowych i decyzji o zezwoleniu
na realizację inwestycji drogowych, badań archeolo-
gicznych, pozyskiwania nieruchomości, prowadzenia
postępowań o udzielenie zamówienia publicznego
oraz procesu realizacji inwestycji. Wprowadzony za-
rządzeniem podział zadań ma usprawnić ustawową
działalność Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad poprzez szczegółowe określenie meryto-
rycznych zadań oraz zakresu odpowiedzialności
wszystkich komórek organizacyjnych instytucji
(w tym oddziałów). Ponadto wprowadzone zostały
zmiany usprawniające prowadzenie dużych inwesty-
cji infrastrukturalnych.
Odnosząc się do poruszonej kwestii związanej
z przyznaniem nowych etatów, uprzejmie informuję,
że przeprowadzona analiza potrzeb GDDKiA wska-
zała na konieczność wzmocnienia i racjonalizacji
zatrudnienia we wszystkich pionach i komórkach
organizacyjnych centrali oraz oddziałów. Obecnie
całość limitu etatów jest wykorzystana, co pozwoli-
ło znacznie usprawnić i wzmocnić instytucjonalnie
GDDKiA.
W 2008 r. dla wzmocnienia pionów inwestycyj-
nych w Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Auto-
strad zatrudnionych zostało 246 osób, w tym:
— Oddział GDDKiA w Białymstoku – 7 osób,
— Oddział GDDKiA w Bydgoszczy – 12 osób,
— Oddział GDDKiA w Gdańsku – 6 osób,
— Oddział GDDKiA w Katowicach – 6 osób,
— Oddział GDDKiA w Kielcach – 11 osób,
— Oddział GDDKiA w Krakowie – 11 osób,
— Oddział GDDKiA w Lublinie: – 19 osób,
— Oddział GDDKiA w Łodzi: – 13 osób,
— Oddział GDDKiA w Olsztynie – 11 osób,
— Oddział GDDKiA w Opolu – 4 osoby,
— Oddział GDDKiA w Poznaniu – 19 osób,
— Oddział GDDKiA w Rzeszowie – 12 osób,
— Oddział GDDKiA w Szczecin – 10 osób,
— Oddział GDDKiA w Warszawa – 34 osoby,
— Oddział GDDKiA w Wrocław – 22 osoby,
— Oddział GDDKiA w Zielonej Górze – 12 osób,
— Centrala GDDKiA – 37 osób.

4. Odnośnie wartości zawartych kontraktów
uprzejmie informuję, że w 2008 r. podpisano umowy
na realizację inwestycji drogowych, których łączna
wartość wyniosła 14 733 586 577 zł. Natomiast łącza
wartość kontraktów przewidzianych do podpisania
w 2009 r. to 32 997 135 417 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie zapewnienia Polsce
bezpieczeństwa energetycznego
zapowiedzianego w exposé prezesa
Rady Ministrów Donalda Tuska
z dnia 23 listopada 2007 r. (6564)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 28 listopada 2008 r.
(SPS-023-6564/08) do pana Donalda Tuska, prezesa
Rady Ministrów, dotyczące interpelacji posłów Lucja-
na Karasiewicza i Jerzego Polaczka w sprawie zapew-
nienia Polsce bezpieczeństwa energetycznego, a na-
stępnie przekazane – wedle właściwości – do ministra
gospodarki, przedstawiam poniższe informacje
w sprawach poruszonych przez panów posłów.
Mając na względzie możliwą niestabilność dostaw
surowców energetycznych z kierunku wschodniego,
Polska, podobnie jak większość krajów Unii Europej-
skiej, podjęła działania zmierzające do uniezależnie-
nia się od dostaw surowców energetycznych z jedne-
go źródła. W ramach realizacji polityki dywersyfika-
cji kierunków i źródeł dostaw ropy naftowej Polska
jest zaangażowana w prace związane z projektem
utworzeniu korytarza do transportu ropy naftowej
z rejonu Morza Kaspijskiego na rynki międzynaro-
dowe biegnącego przez Azerbejdżan, Gruzję, Ukra-
inę i Polskę, który stanowiłby alternatywny kierunek
dostaw ropy naftowej (część powyższego projektu sta-
nowi projekt Odessa – Brody – Płock – Gdańsk).
Projekt rurociągu Odessa – Brody – Płock – Gdańsk
w przypadku jego realizacji stałby się łącznikiem ist-
niejących systemów rurociągowych w regionie Morza
Kaspijskiego i Europie Środkowej, tworząc zintegro-
wany Euroazjatycki Korytarz Transportu Ropy Naf-
towej (EAKTR). Plan rozwoju projektu EAKTR prze-
widuje – poprzez modernizację istniejącej i budowę
nowej infrastruktury przesyłowej – stworzenie sys-
temu dostaw kaspijskiej ropy naftowej do rafinerii
631
w Polsce, a także w dalszej perspektywie w Niem-
czech, Czechach, Słowacji i być może Austrii – a tak-
że poprzez port w Gdańsku eksport ropy do dowol-
nego miejsca przeznaczenia.
W czasie ostatniego szczytu energetycznego, któ-
ry odbywał się w dniu 14 listopada 2008 r. w Baku,
w którym brali udział prezydenci m.in. Azerbejdża-
nu, Gruzji, Litwy, Polski i Ukrainy oraz przedstawi-
ciel Komisji Europejskiej, podkreślano znaczenie
prowadzenia polityki nakierowanej na dywersyfika-
cję dróg dostaw ropy naftowej i gazu z rejonu Morza
Kaspijskiego na światowe i europejskie rynki, reali-
zacji projektu euroazjatyckiego korytarza transportu
węglowodorów oraz inicjatywy utworzenia kaspijsko-
-czarnomorsko-bałtyckiej przestrzeni energetyczno-
-tranzytowej.
Także polskie spółki sektora naftowego – PKN
Orlen SA oraz Grupa Lotos SA – prowadzą szereg
działań w zakresie uzyskania dostępu do własnych
źródeł ropy naftowej, a tym samym dywersyfikacji
dostaw surowca. PKN Orlen SA zamierza w krótkim
okresie rozpocząć starania o uzyskanie koncesji wy-
dobywczych w Egipcie i Libii. Ponadto w kwietniu br.
PKN Orlen SA stał się właścicielem 45% udziału
w koncesjach na poszukiwanie i wydobycie ropy naf-
towej i gazu ziemnego w łotewskiej strefie ekonomicz-
nej Morza Bałtyckiego. Natomiast Grupa Lotos SA
koncentruje swoje działania w zakresie dywersyfika-
cji dostaw na terenie szelfu norweskiego. Spółka jest
w trakcie procedury kwalifikacyjnej do uzyskania od
rządu norweskiego licencji uprawniającej do ubiega-
nia się o złoża ropy naftowej na ww. obszarze.
Odnosząc się do kwestii dywersyfikacji dostaw
gazu ziemnego do Polski, pragnę poinformować Pa-
nów Posłów, że w chwili obecnej polskie przedsiębior-
stwa energetyczne zaangażowane są w projekt budo-
wy gazociągu Baltic Pipe i Skanled oraz terminala
do odbioru skroplonego gazu w Świnoujściu.
W lutym 2007 r. PGNiG SA za cenę 360 mln USD
nabył 15% udziałów w licencjach PL212, PL212B
i PL262 zawierających złoża Skarv, Snad i Idun na
norweskim szelfie kontynentalnym1). Zgodnie z sza-
cunkami PGNiG SA nakłady inwestycyjne na rozwój
złóż wyniosą ok. 5 mld USD, z czego nakłady inwe-
stycyjne PGNiG SA ok. 600 mln USD.
W ramach realizacji koncepcji umożliwienia do-
staw gazu ziemnego pochodzącego ze złóż norweskich
do Polski PGNiG SA zaangażował się w projekt bu-
dowy gazociągu Skanled. PGNiG SA objął 15% udzia-
łów w konsorcjum Skanled budującym gazociąg z Nor-
wegii do Szwecji i Danii oraz zarezerwował w nim
dla siebie przepustowość. Na rok 2012/2013 planowa-
ne jest oddanie gazociągu do użytku.
1)
Według danych zatwierdzonych przez Norwegian Petro-
leum Directoriate wielkość zasobów złóż, w których PGNiG na-
był udziały, szacowana jest na około: 35,8 mld m3 gazu ziemne-
go, 18,3 mln m3 ropy naftowej i kondensatu oraz 5,8 mln ton
NGL (Natural Gas Liquids).
632
Kolejnymi elementami infrastruktury transpor-
towej, które umożliwią przesył gazu do Polski, będą:
duński system przesyłowy i gazociąg Baltic Pipe. Pla-
nowana długość gazociągu w rozważanych warian-
tach wynosi od 230 do 280 km, w zależności od wy-
boru lokalizacji. Gazociąg ma przebiegać przez duń-
skie i polskie wody terytorialne oraz niemiecką wy-
łączną strefę ekonomiczną. Lądowa część gazociągu
w Polsce wyniesie 4 km (przy założeniu, że punkt
wyjścia będzie usytuowany w pobliżu Niechorza) albo
40 km (punkt wyjścia w okolicach miejscowości Pło-
ty). Docelowo za pośrednictwem Baltic Pipe ma trafić
do Polski ok. 3 mld m3 gazu rocznie.
W celu realizacji projektu Baltic Pipe współ-
pracują następujące spółki: PGNiG SA, polski
operator systemu przesyłowego OGP GAZ–SYS-
TEM SA i duński operator systemu przesyłowego
Energinet.dk.
W dniu 28 maja br. podpisana została umowa
z duńską firmą inżynieryjną Ramboll. Do zakresu
prac firmy Ramboll należy m.in. przygotowanie do
przeprowadzenia badania dna morskiego oraz wy-
znaczenie trasy przebiegu gazociągu, wstępne pro-
jektowanie, a także przygotowanie do przeprowa-
dzenia międzynarodowych procedur środowisko-
wych EIA/ESPOO dla podmorskiego odcinka gazo-
ciągu. Ponadto PGNiG SA w dniu 2 czerwca br.
podpisał umowę ze swoją spółką zależną – Investgas
SA na przeprowadzenie prac m.in. w zakresie pro-
jektowania oraz uzyskiwania pozwoleń środowisko-
wych i administracyjnych dla odcinka lądowego po
stronie polskiej.
Rozpoczęcie budowy gazociągu Baltic Pipe plano-
wane jest na I kwartał 2012 r., a oddanie gazociągu
do użytku na I kwartał 2013 r.
W przedstawionych wyżej działaniach PGNiG SA
ma pełne poparcie rządu polskiego.
Odnosząc się do projektu budowy terminala LNG
w Świnoujściu, chciałbym podkreślić, że w 2006 r.
międzynarodowe konsorcjum firm doradczych opra-
cowało „Studium wykonalności i założeń techniczno-
-ekonomicznych importu skroplonego gazu ziemnego
LNG do Polski”. W ramach studium przeprowadzono
analizy techniczne, organizacyjne, finansowe, praw-
ne i społeczno-ekonomiczne. Szacunkowy koszt bu-
dowy terminala to ok. 450 mln euro.
W dniu 17 kwietnia 2007 r. na potrzeby realizacji
inwestycji została powołana spółka celowa Polskie
LNG sp. z o.o. z siedzibą w Świnoujściu, której zada-
niem jest zarządzanie i nadzorowanie przebiegu in-
westycji budowy terminala LNG. W pierwszym eta-
pie nowo powołana spółka odpowiedzialna jest m.in.
za uzyskanie pozwoleń administracyjnych umożli-
wiających budowę terminala LNG oraz wykonanie
dokumentacji techniczno-ekonomicznej. W dniu 10
stycznia 2008 r. podpisana została umowa pomiędzy
Polskie LNG sp. z o.o. a SNC–Lavalin Services Ltd.
– zwycięzcą przetargu na wykonanie projektu termi-
nala w Świnoujściu.
Oddanie przedmiotowego terminala do użytku
planowane jest na rok 2014.
W chwili obecnej PGNiG SA prowadzi rozmowy
w sprawie podpisania kontraktu długoterminowego
na dostawy skroplonego gazu ziemnego. Potencjalny-
mi kierunkami dostaw mogą być Afryka Północna,
Bliski i Środkowy Wschód oraz Norwegia.
Jednym z istotnych działań służących podniesie-
niu bezpieczeństwa energetycznego Polski jest wpro-
wadzenie w naszym kraju czystych technologii wę-
glowych. Pozwoli to na utrzymanie znaczącej roli
węgla w polskiej energetyce, przy spełnieniu oczeki-
wań i wymagań Unii Europejskiej w zakresie ochro-
ny środowiska. W 2008 r. podjęto szereg działań ma-
jących na celu nawiązanie współpracy w zakresie
czystych technologii węglowych z krajami posiadają-
cymi stosowną wiedzę i doświadczenie.
Polska dostrzega także znaczenie i możliwości,
jakie niesie rozwój energetyki jądrowej, dlatego czyn-
nie współpracuje z Międzynarodową Agencją Energii
Atomowej oraz aktywnie działa w ramach Globalne-
go Partnerstwa Energetyki Jądrowej (GNEP). Roz-
wój energetyki jądrowej będzie miał pozytywny
wpływ na zwiększenie bezpieczeństwa energetyczne-
go Polski.
Rząd polski będzie w najbliższym czasie podejmo-
wał decyzję o wprowadzaniu lub nie programu ener-
getyki jądrowej. W obecnej sytuacji energetycznej UE
jest to jedna z bardzo istotnych decyzji dotyczących
polityki energetycznej Polski. Warunkiem wprowa-
dzenia energetyki jądrowej jest bezpieczeństwo elek-
trowni jądrowych w świecie i zbudowanie odpowied-
niej infrastruktury dla energetyki jądrowej w Polsce,
a także przekonanie społeczeństwa do tej idei.
Działania związane z wprowadzeniem energetyki
jądrowej przeprowadzane są w Polsce zgodnie z zale-
ceniami Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej,
opartymi na doświadczeniach krajów, które z sukce-
sem, przy społecznej aprobacie, wdrożyły u siebie
program rozwoju energetyki jądrowej.
Ministerstwo Gospodarki przedstawiło we wrze-
śniu br. do konsultacji społecznych projekt „Poli-
tyki energetycznej do 2030 r”. W projekcie tym
przewiduje się możliwość wybudowania elektrowni
jądrowych.
Podstawą do podjęcia przez rząd Rzeczypospolitej
Polskiej decyzji na temat ewentualnego wdrożenia
programu rozwoju energetyki jądrowej będzie szcze-
gółowa analiza przygotowywana w Ministerstwie
Gospodarki.
Działania dotyczące energetyki jądrowej zawar-
te w projekcie „Polityki energetycznej” to przede
wszystkim prace przygotowawcze, niezbędne do
podjęcia przez rząd ostatecznej decyzji o wprowa-
dzeniu w Polsce tego rodzaju energii. Decyzja ta po-
winna być podjęta w ciągu roku od przyjęcia „Poli-
tyki”. Zapisane w projekcie „Polityki energetycznej”
działania to m.in:
1) określenie niezbędnych zmian ram prawnych
dla wdrożenia programu energetyki jądrowej,
2) określenie zakresu działalności informacyjnej
na rzecz społeczeństwa oraz przygotowanie i prze-

prowadzenie przygotowawczej kampanii informacyj-
nej dotyczącej programu energetyki jądrowej,
3) wstępne analizy lokalizacyjne dla elektrowni
jądrowych oraz składowiska odpadów promienio-
twórczych.
W przypadku podjęcia przez rząd decyzji o przy-
stąpieniu do realizacji programu energetyki jądrowej
działania w tym kierunku będą przeprowadzone, jak
już wspomniano, zgodnie z zaleceniami Międzynaro-
dowej Agencji Energii Atomowej. Jednym z nich bę-
dzie przygotowanie harmonogramu rozwoju w Polsce
energetyki jądrowej.
Należy jednak stwierdzić, że ze względu na ko-
nieczność budowy całej infrastruktury związanej
z energetyką jądrową proces ten będzie długotrwały.
Przekazując powyższe wyjaśnienia na ręce Pana
Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedstawione in-
formacje zostaną uznane za wyczerpującą odpowiedź
na poruszone w interpelacji kwestie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie efektów przyspieszenia
i prowadzenia procesu prywatyzacji
oraz efektów polityki inwestycyjnej
w zakresie zagospodarowywania środków
uzyskanych z prywatyzacji (6566)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Lucjana Karasiewicza i Je-
rzego Polaczka:
I) w sprawie stworzenia nowych zasad naboru
kadr zarządzających majątkiem państwowym, usta-
lenia listy spółek przeznaczonych do prywatyzacji lub
przekazania samorządom oraz rezygnacji z rynkowej
formy zarządzania majątkiem państwowym,
II) w sprawie efektów przyspieszenia i prowadze-
nia procesu prywatyzacji oraz efektów polityki inwe-
stycyjnej w zakresie zagospodarowywania środków
uzyskanych z prywatyzacji,
uprzejmie informuję, co następuje:
Ad I:
1. Jakie są osiągnięcia rządu w zakresie zmian
w przepisach prawa regulujących te kwestie dla po-
prawienia warunków utrudniających obecnie funk-
cjonowanie przedsiębiorstw z udziałem kapitału pań-
stwowego?
633
W Ministerstwie Skarbu Państwa opracowanych
zostało szereg aktów prawnych mających przede
wszystkim na celu przyspieszenie i uproszczenie pro-
cedury prywatyzacyjnej spółek z udziałem Skarbu
Państwa oraz pozwalających ministrowi skarbu pań-
stwa na prowadzenie bardziej efektywnego nadzoru
właścicielskiego oraz skuteczniejszej polityki prywa-
tyzacyjnej. Spośród aktów prawnych wymienić moż-
na: projekt zmiany ustawy o komercjalizacji i prywa-
tyzacji (veto prezydenta RP), założenia projektu usta-
wy regulującej zasady wykonywania nadzoru właści-
cielskiego Skarbu Państwa, projekt ustawy o postę-
powaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczegól-
nym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowe-
go i szereg innych.
2. Jak wygląda harmonogram działań rządu
zmierzających do ustalenia programu prywatyzacji
lub przekazania samorządowi spółek z udziałem ka-
pitału państwowego?
Lista spółek przeznaczonych do prywatyzacji
oraz lista spółek, które nie będą prywatyzowane
a także tych, których prywatyzacja zostanie odsu-
nięta w czasie, została określona w przyjętym w dniu
22 kwietnia 2008 r. przez Radę Ministrów „Planie
prywatyzacji na lata 2008–2011”. Opracowany plan
prywatyzacji jest realizacją zapowiedzianych w expo-
sé premiera Donalda Tuska działań mających na
celu odblokowanie prywatyzacji oraz jej przyspiesze-
nie. Realizacja przyjętego przez Radę Ministrów
„Planu...”, a więc sprywatyzowanie poszczególnych
podmiotów, oznacza w perspektywie wyjście zarzą-
dzania państwa z gospodarki rynkowej, poza spół-
kami niepodlegającymi prywatyzacji, a więc tymi,
które uznane zostały za strategiczne dla bezpieczeń-
stwa państwa.
Tak więc podejmowane przez ministra skarbu
państwa działania mają na celu zarówno porządko-
wanie struktury własnościowej w gospodarce, jak
i restrukturyzację prywatyzowanych podmiotów
w kierunku zwiększania ich wartości i uzyskania
zdolności do konkurowania na otwartym rynku
Unii Europejskiej. Określenie jasnej perspektywy
właścicielskiej oraz wieloletniego harmonogramu
prywatyzacji pozwoli na zwiększenie wiarygodności
oraz efektywności procesów prywatyzacyjnych. Po-
nadto wzmocniony zostanie nadzór nad spółkami
o istotnym znaczeniu dla Skarbu Państwa.
3. Jak wyglądają postępy prac rządu zmierzają-
cych do ustalenia kryteriów naboru do rad nadzor-
czych i zarządów przedsiębiorstw państwowych?
Nabór kadr zarządzających majątkiem państwo-
wym określony jest przepisami prawa. W spółkach,
w których ponad połowa akcji lub udziałów należy do
Skarbu Państwa, o ile przepisy szczególne nie stano-
wią inaczej, zarząd jest powoływany i odwoływany
przez radę nadzorczą. Powołanie następuje po prze-
prowadzeniu przez radę nadzorczą postępowania
kwalifikacyjnego celem sprawdzenia i oceny kwalifi-
kacji kandydatów oraz wyłonienie najlepszego kan-
dydata na członka zarządu. Szczegółowe warunki
634
i tryb przeprowadzania takiego postępowania regu-
luje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca
2003 r. w sprawie przeprowadzania postępowania
kwalifikacyjnego na stanowisko członka zarządu
w niektórych spółkach handlowych.
Ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji przewi-
duje także inny niż powołanie sposób powierzania
zarządu konkretnym osobom, czyli w drodze zawar-
cia umowy cywilnoprawnej o zarządzanie spółką
z osobą fizyczną. Odrębność tego sposobu powierza-
nia zarządu od powołania polega przede wszystkim
na tym, że zarząd w spółce może być wyłącznie jed-
noosobowy. Wyłonienie osoby, z którą ma być zawar-
ta umowa cywilnoprawna, następuje w drodze kon-
kursu przeprowadzanego przez radę nadzorczą, z tym
że o przeprowadzeniu konkursu, czyli de facto o wy-
borze tego rodzaju formy powierzenia sprawowania
zarządu, decyduje walne zgromadzenie. Tryb prze-
prowadzenia konkursu zgodnie z art. 17 ww. ustawy
określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 wrze-
śnia 1997 r. w sprawie trybu przeprowadzania kon-
kursu w celu wyłonienia osoby, której będzie zlecane
sprawowanie zarządu w spółce.
Zgodnie z powszechnie obowiązującą regułą okre-
śloną przez odpowiednie przepisy K.s.h. rada nadzor-
cza w spółce kapitałowej jest powoływana przez zgro-
madzenie wspólników/walne zgromadzenie akcjona-
riuszy. Reguła ta ma charakter względnie obowiązu-
jący, co oznacza, że umowa/statut spółki mogą prze-
widywać inny sposób powoływania członków rady
nadzorczej.
W spółkach Skarbu Państwa na etapie powstawa-
nia spółki w wyniku komercjalizacji członkowie rady
nadzorczej, podobnie jak członkowie zarządu, są po-
woływani w akcie komercjalizacji wydawanym przez
ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa.
W jednoosobowych spółkach Skarbu Państwa po-
wstałych w wyniku komercjalizacji członków rady
nadzorczej powołuje walne zgromadzenie, spośród
osób, które złożyły egzamin dla kandydatów na
członków rad nadzorczych jednoosobowych spółek
Skarbu Państwa, oraz osób, które mogą być wpisane
na listę kandydatów bez złożenia egzaminu.
Szczegółowe zasady oraz tryb doboru kandyda-
tów do członków rad nadzorczych spółek z udzia-
łem Skarbu Państwa określa zarządzenie nr 45
z dnia 06.12.2007 r. (zmienione zarządzeniem nr 2
z 14.01.2008 r. i nr 12 z 06.05.2008 r.) ministra skar-
bu państwa, zgodnie z którym kandydatów na człon-
ków rady nadzorczej wskazuje minister skarbu pań-
stwa po przeprowadzeniu postępowania kwalifika-
cyjnego, które odbywa się w trybie publicznym po-
przez ogłoszenie o naborze na stronach interneto-
wych Ministerstwa Skarbu Państwa. Wszczęcie po-
stępowania kwalifikacyjnego jest poprzedzone odpo-
wiednimi czynnościami przygotowawczymi. Sekre-
tarz lub podsekretarz stanu nadzorujący spółkę,
w której mają być dokonane zmiany w składzie rady
nadzorczej, powołuje komisję kwalifikacyjną po po-
wzięciu informacji od dyrektora departamentu nad-
zorującego spółkę o potrzebie powołania rady nad-
zorczej. Dyrektor departamentu jest do tego zobowią-
zany niezwłocznie po powzięciu informacji o potrze-
bie dokonania zmian w składzie rady nadzorczej lub
o zwołaniu zgromadzenia, w porządku którego prze-
widziano zmiany w składzie rady nadzorczej. Osoby
zainteresowane udziałem w postępowaniu kwalifika-
cyjnym zgłaszają swój udział w terminie siedmiu dni
kalendarzowych od dnia ukazania się ogłoszenia
o postępowaniu. Osoby te powinny spełniać warunki
udziału w postępowaniu określone w treści ogłosze-
nia oraz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
7 września 2004 r. w sprawie szkoleń i egzaminów
dla kandydatów na członków rady nadzorczej. Komi-
sja przeprowadzająca postępowania kwalifikacyjne
dokonuje analizy zgłoszeń i przedstawia właściwemu
sekretarzowi lub podsekretarzowi stanu listę propo-
nowanych kandydatów w liczbie przekraczającej
dwukrotność mandatów podlegających obsadzeniu.
Wskazanie mniejszej liczby kandydatów wymaga
uzasadnienia. Lista kandydatów zaproponowana
przez komisję i zaaprobowana przez sekretarza lub
podsekretarza stanu jest w tym samym dniu ogła-
szana na stronach internetowych ministerstwa. Se-
kretarz lub podsekretarz stanu rekomenduje mini-
strowi skarbu państwa kandydata na członka rady
nadzorczej z ogłoszonej listy. Kandydata, który zo-
stanie powołany do rady nadzorczej, wskazuje mini-
ster skarbu państwa.
4. Jakie działania podjął rząd w celu stworzenia
programu wyjścia zarządzania państwowego z go-
spodarki rynkowej?
Zgodnie z informacją przekazaną powyżej został
opracowany i przyjęty przez Radę Ministrów cztero-
letni „Plan prywatyzacji na lata 2008–2001”, który
szczegółowo określa przewidywane terminy prywa-
tyzacji spółek z udziałem Skarbu Państwa.
Ad II:
1. Jakie są osiągnięcia rządu w zakresie zmian
w przepisach prawa dla poprawienia warunków pry-
watyzacji przedsiębiorstw z udziałem kapitału pań-
stwowego w Polsce?
Uprzejmie informuję, że przedmiotowe informacje
zostały zawarte w odpowiedzi na pytanie 1 w części
I. Zwracam także uwagę, że zostało opracowane roz-
porządzenie Rady Ministrów zmieniające rozporzą-
dzenie w sprawie zakresu analizy spółki oraz przed-
siębiorstwa państwowego, sposobu jej zlecania, opra-
cowania, zasad odbioru i finansowania oraz warun-
ków, w razie spełnienia których można odstąpić od
opracowywania analizy. Powyższe rozporządzenie
ma na celu uproszczenie procedury i zmniejszenie
kosztów w przypadku sprzedaży akcji należących do
Skarbu Państwa w spółkach z mniejszościowym
udziałem Skarbu Państwa.
2. Jak wygląda harmonogram działań zmierzają-
cych do poprawy efektywności działalności przedsię-
biorstw, które podlegać będą prywatyzacji?
Spółki z udziałem Skarbu Państwa, przewidywa-
ne do prywatyzacji oraz te, których rząd nie planuje

prywatyzować, podlegają stałemu nadzorowi właści-
cielskiemu sprawowanemu przez Skarb Państwa.
Służy temu m.in. przygotowany w Ministerstwie
Skarbu Państwa projekt ustawy regulującej zasady
wykonywania nadzoru właścicielskiego Skarbu Pań-
stwa. Doświadczenia zebrane podczas stosowania
przepisów ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji
wskazują na potrzebę zintensyfikowania nadzoru
właścicielskiego sprawowanego przez ministra skar-
bu państwa nad spółkami z udziałem Skarbu Pań-
stwa. Projektowana ustawa zapewni ministrowi
skarbu państwa instrumenty pozwalające na prowa-
dzenie bardziej efektywnego nadzoru właścicielskie-
go oraz skuteczniejszej polityki prywatyzacyjnej.
Wszystkie spółki nadzorowane przez ministra
skarbu państwa, także planowane do prywatyzacji,
podlegają stałemu monitorowaniu przez właścicie-
la i w przypadku konieczności przeprowadzenia nie-
zbędnych działań restrukturyzacyjnych czy też na-
prawczych, tak w sferze majątkowej, prawnej, finan-
sowej, jak i w sferze zatrudnienia, działania te są
wprowadzane w życie we współpracy z zarządami,
radami nadzorczymi oraz stroną społeczną.
3. Jak wyglądają postępy prac rządu zmierzają-
cych do zmniejszenia obciążenia państwa kosztami
długu publicznego?
Zgodnie z „Kierunkami prywatyzacji majątku
Skarbu Państwa w 2009 r.” Ministerstwo Skarbu
Państwa zaplanowało 12 mld zł przychodów z prywa-
tyzacji. Jest to oczywista perspektywa zmniejszania
kosztów długu publicznego, bowiem przychody z pry-
watyzacji i emisja papierów skarbowych są źródłami
pokrycia deficytu budżetowego.
Rozdysponowanie przychodów z prywatyzacji
określone zostało w art. 56 ww. ustawy o komercja-
lizacji i prywatyzacji, zgodnie z którym planowane
kwoty oraz przeznaczenie przychodów z prywatyzacji
określa co rok ustawa budżetowa.
Z przychodów uzyskanych z prywatyzacji tworzy
się następujące państwowe fundusze celowe:
1) Fundusz Reprywatyzacji, na którego rachunku
są gromadzone środki pochodzące ze sprzedaży 5%
akcji należących do Skarbu Państwa w każdej ze
spółek powstałych w wyniku komercjalizacji oraz od-
setki od tych środków, z przeznaczeniem na cele
związane z zaspokajaniem roszczeń byłych właścicie-
li mienia przejętego przez Skarb Państwa,
2) Fundusz Restrukturyzacji Przedsiębiorców,
na którego rachunku gromadzi się 15% przychodów
uzyskanych z prywatyzacji w danym roku budżeto-
wym oraz odsetki od tych środków, z przeznacze-
niem na wsparcie w celu ratowania lub restruktu-
ryzacji przedsiębiorców, w tym przeznaczonych do
prywatyzacji,
3) Fundusz Skarbu Państwa, na którego rachun-
ku gromadzi się 2% przychodów uzyskanych z pry-
watyzacji w danym roku budżetowym oraz odsetki
od tych środków, z przeznaczeniem na pokrycie kosz-
tów prywatyzacji, gospodarowania mieniem Skarbu
Państwa, podwyższenie kapitału zakładowego spółek
635
z udziałem Skarbu Państwa oraz na wykonywanie
przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa
innych ustawowo określonych zadań, w szczególności
zadań wynikających z ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa.
4) Fundusz Nauki i Technologii Polskiej, na któ-
rego rachunku gromadzi się 2% przychodów uzyska-
nych z prywatyzacji w danym roku budżetowym oraz
odsetki od tych środków, z przeznaczeniem na cele
związane z rozwojem nauki i technologii polskiej,
obejmujące wspieranie szczególnie ważnych kierun-
ków badań naukowych lub prac rozwojowych okre-
ślanych w założeniach polityki naukowo-technicznej
państwa, wspieranie inwestycji służących potrzebom
badań naukowych lub prac rozwojowych oraz promo-
cję i upowszechnianie nauki.
2. Dysponentem funduszy, o których mowa w ust. 1
pkt 1–3, jest minister właściwy do spraw Skarbu Pań-
stwa, a dysponentem funduszu, o którym mowa w ust. 1
pkt 4, jest minister właściwy do spraw nauki.
3. Przychody ze sprzedaży należących do Skarbu
Państwa akcji i udziałów, stanowiących do dnia wej-
ścia w życie ustawy z dnia 1 marca 2002 r. o zmia-
nach w organizacji i funkcjonowaniu centralnych
organów administracji rządowej i jednostek im pod-
porządkowanych oraz o zmianie niektórych ustaw
rezerwę na cele uwłaszczenia, minister właściwy do
spraw Skarbu Państwa przekazuje na wyodrębniony
rachunek ministra właściwego do spraw pracy. Środ-
ki te przeznacza się na finansowanie zadań ministra
właściwego do spraw pracy na rzecz przeciwdziałania
bezrobociu. Minister właściwy do spraw pracy może
przekazać środki do:
1) Funduszu Pracy,
2) Banku Gospodarstwa Krajowego – z przezna-
czeniem na wypłatę pożyczek dla osób fizycznych
podejmujących działalność gospodarczą, przy czym
środki pochodzące ze zwrotu pożyczek Bank Gospo-
darstwa Krajowego zwraca na wyodrębniony rachu-
nek ministra właściwego do spraw pracy.
4. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa
podwyższa corocznie kapitał zakładowy Agencji Roz-
woju Przemysłu SA o kwotę stanowiącą 1/3 przycho-
dów funduszu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, z prze-
znaczeniem tych środków na udzielanie pomocy na
ratowanie i na restrukturyzację przedsiębiorców in-
nych niż przedsiębiorcy mali i średni w rozumieniu
załącznika do rozporządzenia nr 70/2001 z dnia 12
stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88
Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla
małych i średnich przedsiębiorstw.
Ponadto do budżetu państwa przekazywane są
dochody z tytułu dywidend od spółek z udziałem
Skarbu Państwa. Wysokość tych dochodów określona
jest corocznie w dokumencie „Kierunki prywatyzacji
majątku Skarbu Państwa” stanowiące uzasadnienie
do ustawy budżetowej.
636
5. Jakie działania podjął rząd w celu doinwesto-
wania i przygotowania przedsiębiorstw objętych pro-
gramem prywatyzacji?
Jak już wyżej określono, ze środków pochodzą-
cych z prywatyzacji tworzone są określone fundusze
celowe, w tym m.in. Fundusz Restrukturyzacji
Przedsiębiorców, z którego zasobów istnieje możli-
wość przeznaczania środków na restrukturyzację
przedsiębiorców. Ponadto corocznie podwyższany jest
kapitał zakładowy Agencji Rozwoju Przemysłu, któ-
ra uzyskane środki przeznacza na ratowanie i re-
strukturyzację dużych przedsiębiorców.
Podkreślić jednakże należy, iż od czasu akcesji
Polski do Unii Europejskiej wszelka pomoc udzielana
przedsiębiorcom musi być notyfikowana do Komisji
Europejskiej i konieczne jest uzyskanie zgody na jej
udzielenie.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie działań rządu podjętych
w celu zapewnienia bezpieczeństwa
państwa i obywateli w procesie przyjęcia euro
jako waluty obowiązującej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej (6568)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 28 listopada br. (znak SPS-023-6568/08),
zawierające interpelację posłów Lucjana Karasiewi-
cza i Jerzego Polaczka w sprawie działań rządu pod-
jętych w celu zapewnienia bezpieczeństwa państwa
i obywateli w procesie przyjęcia euro jako waluty obo-
wiązującej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
pragnę przekazać na ręce Pana Marszałka odpo-
wiedź na postawione przez panów posłów pytania.
Przystąpienie Polski do strefy euro jest jednym
z priorytetów obecnego rządu Rzeczypospolitej Pol-
skiej, co znalazło odzwierciedlenie w exposé premie-
ra Donalda Tuska wygłoszonym w dniu 25 listopada
2007 r., w którym prezes Rady Ministrów stwierdził,
że w interesie Polski leży jak najszybsze przygotowa-
nie do wprowadzenia euro, zaznaczając jednak, że
droga do wspólnej waluty musi być bezpieczna z punk-
tu widzenia państwa i obywateli.
Realizując zamierzenia rządu związane z wpro-
wadzeniem w Polsce euro, premier Donald Tusk,
podczas otwarcia Forum Ekonomicznego w Krynicy
w dniu 10 września 2008 r., publicznie przedstawił
potencjalną datę przystąpienia Polski do strefy
euro. Kilka dni po tej deklaracji, podczas spotkania
premiera z prezesem NBP i Radą Polityki Pienięż-
nej, ustalono, że w 2011 r. Polska powinna spełnić
kryteria konwergencji i być gotowa do przystąpienia
do strefy euro. Oznacza to, że samo wprowadzenie
euro mogłoby nastąpić z dniem 1 stycznia 2012 r.
W związku z powyższym w dniu 28 października
2008 r. Rada Ministrów przyjęła harmonogram
przygotowań do wprowadzenia euro w Polsce (tzw.
mapa drogowa przyjęcia euro przez Polskę – w za-
łączeniu*), przewidujący sekwencję działań, które
powinny zostać podjęte i przeprowadzone na każ-
dym z etapów, aby doprowadzić do spełnienia przez
Polskę kryteriów konwergencji w 2011 r. i wprowa-
dzenia euro w miejsce złotego na początku 2012 r.
W tym miejscu trzeba zauważyć, że doświadczenia
innych krajów wskazują, że obecny harmonogram
może wymagać modyfikacji wraz z postępem prac
w kolejnych etapach procesu przygotowań Polski do
wprowadzenia euro.
Bezpieczeństwo wprowadzania euro stanowi
istotny element w pracach rządu związanych z pro-
gramowaniem procesu przyjęcia wspólnej waluty eu-
ropejskiej. Ma je m.in. zapewnić dokładne zaplano-
wanie całego procesu, w tym stosowne rozłożenie go
w czasie, aby zapewnić odpowiednio dużo czasu na
przeprowadzenie wszystkich niezbędnych przygoto-
wań. W związku z tym niezbędne jest opracowanie
narodowego planu wprowadzenia euro (przewidywa-
ne na koniec I kwartału 2009 r.), a także stworzenie
struktur koordynujących proces wprowadzenia euro
w Polsce. Aktualnie trwają końcowe prace mające na
celu powołanie pełnomocnika rządu ds. wprowadze-
nia euro. Mają również zostać powołane specjalne
międzyinstytucjonalne zespoły robocze (składające
się z przedstawicieli różnych ministerstw, urzędów,
instytucji itd.), a także narodowy komitet do spraw
wprowadzenia euro.
Bardzo istotną kwestią z punktu widzenia bezpie-
czeństwa procesu wprowadzania euro jest również
właściwe przygotowanie go od strony prawnej. Oprócz
zmian prawa wymaganych z uwagi na konieczność
spełnienia kryteriów konwergencji (jak np. zmiana
konstytucji czy ustawy o NBP) niezbędne będzie
w Polsce – tak jak w państwach, które wcześniej
przystępowały do strefy euro – przyjęcie stosownych
krajowych przepisów prawnych dotyczących wprowa-
dzenia euro, niezależnie od istniejącego prawodaw-
stwa wspólnotowego w tym zakresie. Przede wszyst-
kim będzie należało uchwalić tzw. ustawę ramową
lub horyzontalną, czyli ogólną ustawę w sprawie
wprowadzenia euro. Ustawa taka odgrywa szczegól-
ną rolę w zagwarantowaniu tzw. pewności prawnej
procesu wprowadzania euro, zapewniając m.in. za-
sadę ciągłości umów. Ustawa ramowa będzie punk-
tem wyjścia do dokonania zmian w innych ustawach
i/lub uchwalenia innych, bardziej szczegółowych
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

ustaw i aktów wykonawczych. Generalnie zaleca się
przyjęcie krajowych przepisów prawnych dotyczą-
cych euro na odpowiednio wczesnym etapie przygo-
towań (zgodnie z rządowym harmonogramem ma to
nastąpić w II połowie 2010 r.).
Podobnie jak w innych krajach, kluczowe znacze-
nie dla powodzenia procesu wprowadzenia euro do
obiegu w Polsce będzie mieć ogólnokrajowa kampania
informacyjna, w którą powinien być zaangażowany
rząd RP, NBP, instytucje finansowe, organizacje kon-
sumenckie i społeczne itd. Kampania powinna być
najbardziej intensywna na kilka miesięcy przed pla-
nowaną datą wprowadzenia euro, jak również w okre-
sie wymiany walutowej. Trzeba także podkreślić ko-
nieczność podjęcia akcji medialnej i działań marketin-
gowych w celu uczulenia społeczeństwa na ewentual-
ne nieuzasadnione podwyżki cen pojawiające się
w okresie wprowadzania euro (podobne działania po-
dejmował Narodowy Bank Polski we współpracy
z Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w okresie akcesji Polski do Unii Europejskiej).
Niemniej ważne jest także odpowiednie przygoto-
wanie procesu wprowadzania euro do obiegu gotów-
kowego, które będzie miało miejsce na około pół roku
przed przystąpieniem do strefy euro. Będzie to wy-
magało przeprowadzenia szeregu praktycznych przy-
gotowań, jak np. wcześniejsze zaopatrzenie banków
w banknoty i monety euro (tzw. zaopatrzenie pier-
wotne), wcześniejsze zaopatrzenie sektora detalicz-
nego w banknoty i monety euro (tzw. zaopatrzenie
wtórne), terminowe przestawienie na euro bankoma-
tów, terminali płatniczych, systemów informatycz-
nych, księgowych itd. Wszystkie te kwestie zostały
uwzględnione w rządowym harmonogramie wprowa-
dzenia euro w Polsce.
Planując wprowadzenie euro w Polsce, rząd ma
również na względzie społeczne obawy związane
z procesem wprowadzania euro w miejsce waluty
krajowej. Rząd jest świadomy, że w większości państw
członkowskich UE społeczeństwo obawiało się wzro-
stu cen w związku z operacją wymiany walutowej.
Należy jednak podkreślić, że w przypadku państw,
które do tej pory wprowadziły wspólną walutę, od-
czucia społeczeństwa dotyczące wyraźnego wzrostu
cen nie znalazły potwierdzenia w danych statystycz-
nych, które wskazywały, że wpływ wprowadzenia
euro na wzrost inflacji mieścił się w granicach 0,1–
–0,3 pkt proc.
Bazując na doświadczeniach krajów, które wpro-
wadziły wspólną walutę, rząd będzie podejmował
działania zapobiegające nadmiernym i nieuzasadnio-
nym podwyżkom cen oraz łagodzące obawy społe-
czeństwa związane ze wzrostem cen nabywanych
towarów i usług po wprowadzeniu euro. Do możli-
wych działań w tym zakresie należą:
— wprowadzenie obowiązku podwójnego podawa-
nia cen (w euro i w złotych) przez wyznaczony okres
(przed i po zmianie waluty);
— wzmożona komunikacja władz ze społeczeń-
stwem w celu wyjaśniania zasad przeliczania cen i za-
637
pobieżenia zjawisku rozbieżności pomiędzy oficjal-
nym wskaźnikiem inflacji a jego postrzeganiem przez
społeczeństwo;
— prowadzenie szkoleń i instruktaży dla przed-
siębiorców w formie bezpośrednich kontaktów orga-
nizowanych przez administrację publiczną lub przez
organizacje przedsiębiorców, w tym wprowadzenie
i informowanie o ścisłych i przejrzystych zasadach
zaokrąglania cen;
— monitorowanie zachowania przedsiębiorców
przez władze i organizacje konsumenckie, np. po-
przez wprowadzenie obowiązku kontroli cen i sporzą-
dzania krótkookresowych raportów o zmianach cen
wybranych towarów i usług przez urzędy statystycz-
ne lub inne instytucje;
— zachęcanie sprzedawców do sygnowania tzw.
kodeksu etycznego zawierającego zasady związane
z wprowadzaniem euro;
— wprowadzanie sankcji poprzez tworzenie tzw.
czarnej listy przedsiębiorców, którzy w sposób wy-
raźny wykorzystują wprowadzenie euro do niewspół-
miernego podwyższenia cen towarów i usług, lub
wprowadzenie wysokich grzywien za naruszenie tzw.
dyscypliny cenowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie stworzenia nowych zasad naboru
kadr zarządzających majątkiem państwowym,
ustalenia listy spółek przeznaczonych
do prywatyzacji lub przekazania samorządom
oraz ustalenia programu wyjścia
zarządzania państwa z gospodarki rynkowej
(6571)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Lucjana Karasiewicza i Je-
rzego Polaczka:
I) w sprawie stworzenia nowych zasad naboru
kadr zarządzających majątkiem państwowym, usta-
lenia listy spółek przeznaczonych do prywatyzacji lub
przekazania samorządom oraz rezygnacji z rynkowej
formy zarządzania majątkiem państwowym,
II) w sprawie efektów przyspieszenia i prowadze-
nia procesu prywatyzacji oraz efektów polityki inwe-
stycyjnej w zakresie zagospodarowywania środków
uzyskanych z prywatyzacji, uprzejmie informuję, co
następuje:
638
Ad I:
1. Jakie są osiągnięcia rządu w zakresie zmian
w przepisach prawa regulujących te kwestie dla po-
prawienia warunków utrudniających obecnie funk-
cjonowanie przedsiębiorstw z udziałem kapitału pań-
stwowego?
W Ministerstwie Skarbu Państwa opracowanych
zostało szereg aktów prawnych mających przede
wszystkim na celu przyspieszenie i uproszczenie pro-
cedury prywatyzacyjnej spółek z udziałem Skarbu
Państwa oraz pozwalających ministrowi skarbu pań-
stwa na prowadzenie bardziej efektywnego nadzoru
właścicielskiego oraz skuteczniejszej polityki prywa-
tyzacyjnej. Spośród aktów prawnych wymienić moż-
na: projekt zmiany ustawy o komercjalizacji i prywa-
tyzacji (veto prezydenta RP), założenia projektu usta-
wy regulującej zasady wykonywania nadzoru właści-
cielskiego Skarbu Państwa, projekt ustawy o postę-
powaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczegól-
nym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowe-
go i szereg innych.
2. Jak wygląda harmonogram działań rządu
zmierzających do ustalenia programu prywatyzacji
lub przekazania samorządowi spółek z udziałem ka-
pitału państwowego?
Lista spółek przeznaczonych do prywatyzacji
oraz lista spółek, które nie będą prywatyzowane
a także tych, których prywatyzacja zostanie odsu-
nięta w czasie, została określona w przyjętym w dniu
22 kwietnia 2008 r. przez Radę Ministrów „Planie
prywatyzacji na lata 2008–2011”. Opracowany plan
prywatyzacji jest realizacją zapowiedzianych w expo-
sé premiera Donalda Tuska działań mających na
celu odblokowanie prywatyzacji oraz jej przyspiesze-
nie. Realizacja przyjętego przez Radę Ministrów
„Planu...”, a więc sprywatyzowanie poszczególnych
podmiotów, oznacza w perspektywie wyjście zarzą-
dzania państwa z gospodarki rynkowej, poza spół-
kami niepodlegającymi prywatyzacji, a więc tymi,
które uznane zostały za strategiczne dla bezpieczeń-
stwa państwa.
Tak więc podejmowane przez ministra skarbu
państwa działania mają na celu zarówno porządko-
wanie struktury własnościowej w gospodarce, jak
i restrukturyzację prywatyzowanych podmiotów
w kierunku zwiększania ich wartości i uzyskania
zdolności do konkurowania na otwartym rynku
Unii Europejskiej. Określenie jasnej perspektywy
właścicielskiej oraz wieloletniego harmonogramu
prywatyzacji pozwoli na zwiększenie wiarygodności
oraz efektywności procesów prywatyzacyjnych. Po-
nadto wzmocniony zostanie nadzór nad spółkami
o istotnym znaczeniu dla Skarbu Państwa.
3. Jak wyglądają postępy prac rządu zmierzają-
cych do ustalenia kryteriów naboru do rad nadzor-
czych i zarządów przedsiębiorstw państwowych?
Nabór kadr zarządzających majątkiem państwo-
wym określony jest przepisami prawa. W spółkach,
w których ponad połowa akcji lub udziałów należy do
Skarbu Państwa, o ile przepisy szczególne nie stano-
wią inaczej, zarząd jest powoływany i odwoływany
przez radę nadzorczą. Powołanie następuje po prze-
prowadzeniu przez radę nadzorczą postępowania
kwalifikacyjnego celem sprawdzenia i oceny kwalifi-
kacji kandydatów oraz wyłonienie najlepszego kan-
dydata na członka zarządu. Szczegółowe warunki
i tryb przeprowadzania takiego postępowania regu-
luje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca
2003 r. w sprawie przeprowadzania postępowania
kwalifikacyjnego na stanowisko członka zarządu
w niektórych spółkach handlowych.
Ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji przewi-
duje także inny niż powołanie sposób powierzania
zarządu konkretnym osobom, czyli w drodze zawar-
cia umowy cywilnoprawnej o zarządzanie spółką
z osobą fizyczną. Odrębność tego sposobu powierza-
nia zarządu od powołania polega przede wszystkim
na tym, że zarząd w spółce może być wyłącznie jed-
noosobowy. Wyłonienie osoby, z którą ma być zawar-
ta umowa cywilnoprawna, następuje w drodze kon-
kursu przeprowadzanego przez radę nadzorczą, z tym
że o przeprowadzeniu konkursu, czyli de facto o wy-
borze tego rodzaju formy powierzenia sprawowania
zarządu, decyduje walne zgromadzenie. Tryb prze-
prowadzenia konkursu zgodnie z art. 17 ww. ustawy
określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 wrze-
śnia 1997 r. w sprawie trybu przeprowadzania kon-
kursu w celu wyłonienia osoby, której będzie zlecane
sprawowanie zarządu w spółce.
Zgodnie z powszechnie obowiązującą regułą okre-
śloną przez odpowiednie przepisy K.s.h. rada nadzor-
cza w spółce kapitałowej jest powoływana przez zgro-
madzenie wspólników/walne zgromadzenie akcjona-
riuszy. Reguła ta ma charakter względnie obowiązu-
jący, co oznacza, że umowa/statut spółki mogą prze-
widywać inny sposób powoływania członków rady
nadzorczej.
W spółkach Skarbu Państwa na etapie powstawa-
nia spółki w wyniku komercjalizacji członkowie rady
nadzorczej, podobnie jak członkowie zarządu, są po-
woływani w akcie komercjalizacji wydawanym przez
ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa.
W jednoosobowych spółkach Skarbu Państwa po-
wstałych w wyniku komercjalizacji członków rady
nadzorczej powołuje walne zgromadzenie, spośród
osób, które złożyły egzamin dla kandydatów na
członków rad nadzorczych jednoosobowych spółek
Skarbu Państwa, oraz osób, które mogą być wpisane
na listę kandydatów bez złożenia egzaminu.
Szczegółowe zasady oraz tryb doboru kandyda-
tów do członków rad nadzorczych spółek z udzia-
łem Skarbu Państwa określa zarządzenie nr 45
z dnia 06.12.2007 r. (zmienione zarządzeniem nr 2
z 14.01.2008 r. i nr 12 z 06.05.2008 r.) ministra skar-
bu państwa, zgodnie z którym kandydatów na człon-
ków rady nadzorczej wskazuje minister skarbu pań-
stwa po przeprowadzeniu postępowania kwalifika-
cyjnego, które odbywa się w trybie publicznym po-
przez ogłoszenie o naborze na stronach interneto-
wych Ministerstwa Skarbu Państwa. Wszczęcie po-

stępowania kwalifikacyjnego jest poprzedzone odpo-
wiednimi czynnościami przygotowawczymi. Sekre-
tarz lub podsekretarz stanu nadzorujący spółkę,
w której mają być dokonane zmiany w składzie rady
nadzorczej, powołuje komisję kwalifikacyjną po po-
wzięciu informacji od dyrektora departamentu nad-
zorującego spółkę o potrzebie powołania rady nad-
zorczej. Dyrektor departamentu jest do tego zobowią-
zany niezwłocznie po powzięciu informacji o potrze-
bie dokonania zmian w składzie rady nadzorczej lub
o zwołaniu zgromadzenia, w porządku którego prze-
widziano zmiany w składzie rady nadzorczej. Osoby
zainteresowane udziałem w postępowaniu kwalifika-
cyjnym zgłaszają swój udział w terminie siedmiu dni
kalendarzowych od dnia ukazania się ogłoszenia
o postępowaniu. Osoby te powinny spełniać warunki
udziału w postępowaniu określone w treści ogłosze-
nia oraz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
7 września 2004 r. w sprawie szkoleń i egzaminów
dla kandydatów na członków rady nadzorczej. Komi-
sja przeprowadzająca postępowania kwalifikacyjne
dokonuje analizy zgłoszeń i przedstawia właściwemu
sekretarzowi lub podsekretarzowi stanu listę propo-
nowanych kandydatów w liczbie przekraczającej
dwukrotność mandatów podlegających obsadzeniu.
Wskazanie mniejszej liczby kandydatów wymaga
uzasadnienia. Lista kandydatów zaproponowana
przez komisję i zaaprobowana przez sekretarza lub
podsekretarza stanu jest w tym samym dniu ogła-
szana na stronach internetowych ministerstwa. Se-
kretarz lub podsekretarz stanu rekomenduje mini-
strowi skarbu państwa kandydata na członka rady
nadzorczej z ogłoszonej listy. Kandydata, który zo-
stanie powołany do rady nadzorczej, wskazuje mini-
ster skarbu państwa.
4. Jakie działania podjął rząd w celu stworzenia
programu wyjścia zarządzania państwowego z go-
spodarki rynkowej?
Zgodnie z informacją przekazaną powyżej został
opracowany i przyjęty przez Radę Ministrów cztero-
letni „Plan prywatyzacji na lata 2008–2001”, który
szczegółowo określa przewidywane terminy prywa-
tyzacji spółek z udziałem Skarbu Państwa.
Ad II:
1. Jakie są osiągnięcia rządu w zakresie zmian
w przepisach prawa dla poprawienia warunków pry-
watyzacji przedsiębiorstw z udziałem kapitału pań-
stwowego w Polsce?
Uprzejmie informuję, że przedmiotowe informacje
zostały zawarte w odpowiedzi na pytanie 1 w części
I. Zwracam także uwagę, że zostało opracowane roz-
porządzenie Rady Ministrów zmieniające rozporzą-
dzenie w sprawie zakresu analizy spółki oraz przed-
siębiorstwa państwowego, sposobu jej zlecania, opra-
cowania, zasad odbioru i finansowania oraz warun-
ków, w razie spełnienia których można odstąpić od
opracowywania analizy. Powyższe rozporządzenie
ma na celu uproszczenie procedury i zmniejszenie
kosztów w przypadku sprzedaży akcji należących do
639
Skarbu Państwa w spółkach z mniejszościowym
udziałem Skarbu Państwa.
2. Jak wygląda harmonogram działań zmierzają-
cych do poprawy efektywności działalności przedsię-
biorstw, które podlegać będą prywatyzacji?
Spółki z udziałem Skarbu Państwa, przewidywa-
ne do prywatyzacji oraz te, których rząd nie planuje
prywatyzować, podlegają stałemu nadzorowi właści-
cielskiemu sprawowanemu przez Skarb Państwa.
Służy temu m.in. przygotowany w Ministerstwie
Skarbu Państwa projekt ustawy regulującej zasady
wykonywania nadzoru właścicielskiego Skarbu Pań-
stwa. Doświadczenia zebrane podczas stosowania
przepisów ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji
wskazują na potrzebę zintensyfikowania nadzoru
właścicielskiego sprawowanego przez ministra skar-
bu państwa nad spółkami z udziałem Skarbu Pań-
stwa. Projektowana ustawa zapewni ministrowi
skarbu państwa instrumenty pozwalające na prowa-
dzenie bardziej efektywnego nadzoru właścicielskie-
go oraz skuteczniejszej polityki prywatyzacyjnej.
Wszystkie spółki nadzorowane przez ministra skar-
bu państwa, także planowane do prywatyzacji, pod-
legają stałemu monitorowaniu przez właściciela
i w przypadku konieczności przeprowadzenia nie-
zbędnych działań restrukturyzacyjnych czy też na-
prawczych, tak w sferze majątkowej, prawnej, finan-
sowej, jak i w sferze zatrudnienia, działania te są
wprowadzane w życie we współpracy z zarządami,
radami nadzorczymi oraz stroną społeczną.
3. Jak wyglądają postępy prac rządu zmierzają-
cych do zmniejszenia obciążenia państwa kosztami
długu publicznego?
Zgodnie z „Kierunkami prywatyzacji majątku
Skarbu Państwa w 2009 r.” Ministerstwo Skarbu
Państwa zaplanowało 12 mld zł przychodów z prywa-
tyzacji. Jest to oczywista perspektywa zmniejszania
kosztów długu publicznego, bowiem przychody z pry-
watyzacji i emisja papierów skarbowych są źródłami
pokrycia deficytu budżetowego.
Rozdysponowanie przychodów z prywatyzacji
określone zostało w art. 56 ww. ustawy o komercja-
lizacji i prywatyzacji, zgodnie z którym planowane
kwoty oraz przeznaczenie przychodów z prywatyzacji
określa co rok ustawa budżetowa.
Z przychodów uzyskanych z prywatyzacji tworzy
się następujące państwowe fundusze celowe:
1) Fundusz Reprywatyzacji, na którego rachunku
są gromadzone środki pochodzące ze sprzedaży 5%
akcji należących do Skarbu Państwa w każdej ze
spółek powstałych w wyniku komercjalizacji oraz od-
setki od tych środków, z przeznaczeniem na cele
związane z zaspokajaniem roszczeń byłych właścicie-
li mienia przejętego przez Skarb Państwa,
2) Fundusz Restrukturyzacji Przedsiębiorców,
na którego rachunku gromadzi się 15% przychodów
uzyskanych z prywatyzacji w danym roku budżeto-
wym oraz odsetki od tych środków, z przeznacze-
niem na wsparcie w celu ratowania lub restruktu-
640
ryzacji przedsiębiorców, w tym przeznaczonych do
prywatyzacji,
3) Fundusz Skarbu Państwa, na którego rachun-
ku gromadzi się 2% przychodów uzyskanych z pry-
watyzacji w danym roku budżetowym oraz odsetki
od tych środków, z przeznaczeniem na pokrycie kosz-
tów prywatyzacji, gospodarowania mieniem Skarbu
Państwa, podwyższenie kapitału zakładowego spółek
z udziałem Skarbu Państwa oraz na wykonywanie
przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa
innych ustawowo określonych zadań, w szczególności
zadań wynikających z ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa.
4) Fundusz Nauki i Technologii Polskiej, na któ-
rego rachunku gromadzi się 2% przychodów uzyska-
nych z prywatyzacji w danym roku budżetowym oraz
odsetki od tych środków, z przeznaczeniem na cele
związane z rozwojem nauki i technologii polskiej,
obejmujące wspieranie szczególnie ważnych kierun-
ków badań naukowych lub prac rozwojowych okre-
ślanych w założeniach polityki naukowo-technicznej
państwa, wspieranie inwestycji służących potrzebom
badań naukowych lub prac rozwojowych oraz promo-
cję i upowszechnianie nauki.
2. Dysponentem funduszy, o których mowa w ust. 1
pkt 1–3, jest minister właściwy do spraw Skarbu Pań-
stwa, a dysponentem funduszu, o którym mowa w ust.
1 pkt 4, jest minister właściwy do spraw nauki.
3. Przychody ze sprzedaży należących do Skarbu
Państwa akcji i udziałów, stanowiących do dnia wej-
ścia w życie ustawy z dnia 1 marca 2002 r. o zmia-
nach w organizacji i funkcjonowaniu centralnych
organów administracji rządowej i jednostek im pod-
porządkowanych oraz o zmianie niektórych ustaw
rezerwę na cele uwłaszczenia, minister właściwy do
spraw Skarbu Państwa przekazuje na wyodrębniony
rachunek ministra właściwego do spraw pracy. Środ-
ki te przeznacza się na finansowanie zadań ministra
właściwego do spraw pracy na rzecz przeciwdziałania
bezrobociu. Minister właściwy do spraw pracy może
przekazać środki do:
1) Funduszu Pracy,
2) Banku Gospodarstwa Krajowego – z przezna-
czeniem na wypłatę pożyczek dla osób fizycznych
podejmujących działalność gospodarczą, przy czym
środki pochodzące ze zwrotu pożyczek Bank Gospo-
darstwa Krajowego zwraca na wyodrębniony rachu-
nek ministra właściwego do spraw pracy.
4. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa
podwyższa corocznie kapitał zakładowy Agencji Roz-
woju Przemysłu SA o kwotę stanowiącą 1/3 przycho-
dów funduszu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, z prze-
znaczeniem tych środków na udzielanie pomocy na
ratowanie i na restrukturyzację przedsiębiorców in-
nych niż przedsiębiorcy mali i średni w rozumieniu
załącznika do rozporządzenia nr 70/2001 z dnia 12
stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88
Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla
małych i średnich przedsiębiorstw.
Ponadto do budżetu państwa przekazywane są
dochody z tytułu dywidend od spółek z udziałem
Skarbu Państwa. Wysokość tych dochodów określona
jest corocznie w dokumencie „Kierunki prywatyzacji
majątku Skarbu Państwa” stanowiące uzasadnienie
do ustawy budżetowej.
5. Jakie działania podjął rząd w celu doinwesto-
wania i przygotowania przedsiębiorstw objętych pro-
gramem prywatyzacji?
Jak już wyżej określono, ze środków pochodzą-
cych z prywatyzacji tworzone są określone fundusze
celowe, w tym m.in. Fundusz Restrukturyzacji
Przedsiębiorców, z którego zasobów istnieje możli-
wość przeznaczania środków na restrukturyzację
przedsiębiorców. Ponadto corocznie podwyższany jest
kapitał zakładowy Agencji Rozwoju Przemysłu, któ-
ra uzyskane środki przeznacza na ratowanie i re-
strukturyzację dużych przedsiębiorców.
Podkreślić jednakże należy, iż od czasu akcesji
Polski do Unii Europejskiej wszelka pomoc udzielana
przedsiębiorcom musi być notyfikowana do Komisji
Europejskiej i konieczne jest uzyskanie zgody na jej
udzielenie.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie działań podjętych
dla zrównoważenia polityki społecznej,
gospodarczej, w tym wydatkowania środków
pozyskiwanych z programów Unii Europejskiej
dla zapewnienia lepszej realizacji założeń
demokratycznego kapitalizmu oraz realizacji
założeń demokratycznego kapitalizmu
oraz realizacji potrzeb społecznych (6573)
Szanowny Panie Marszałku! Ad 1. Nadrzędnym
celem polityki społecznej jest podnoszenie poziomu
życia ludności oraz zwiększanie spójności społecznej.
Zadaniem polityki gospodarczej jest z kolei wspiera-
nie wzrostu gospodarczego. Cele te są w dużej mierze
spójne. W dłuższej perspektywie bez wzrostu gospo-
darczego nie da się bowiem ani podnosić dobrobytu
społeczeństwa, ani skutecznie przeciwdziałać ubó-
stwu i wykluczeniu. Oczywiście wzrost nie zawsze
musi przekładać się na poprawę warunków życia
i pracy wszystkich obywateli. Dlatego tak ważne jest,
by prorozwojowej polityce gospodarczej towarzyszyła
solidarna polityka społeczna. Należy jednocześnie
pamiętać, że analogiczna zależność przebiega także

w przeciwnym kierunku, rozwiązania z zakresu po-
lityki społecznej mogą hamować wzrost gospodarczy
lub wręcz przeciwnie, mogą być czynnikiem proro-
zwojowym. Polityki społeczna i gospodarcza muszą
więc być spójne, a podejmowane w ich ramach dzia-
łania powinny się wzajemnie wzmacniać. Mając na
uwadze powyższe, premier Donald Tusk zapowie-
dział w exposé wygłoszonym w dniu 23 listopada
2007 r., iż rząd będzie realizować program liberalnej,
prowzrostowej polityki gospodarczej oraz aktywnej
polityki społecznej, wspierający „wolność gospodar-
czą, bez której rozwój zamiera, i solidarność społecz-
ną, bez której rozwój gospodarczy przestaje służyć
ludziom i staje się celem samym w sobie”. Premier
podkreślił, że głównym celem spójnej polityki gospo-
darczo-społecznej państwa będzie podniesienie za-
trudnienia. O ile wysokie zatrudnienie zasadniczo
było celem polityki gospodarczej, to w przypadku po-
lityki społecznej przez ostatnie 15 lat wypracowano
w Polsce model, w którym dominowały raczej dzia-
łania zachęcające do dezaktywizacji. W rezultacie
wskaźnik zatrudnienia w Polsce oscyluje w granicach
57% i jest jednym z najniższych w Europie. Dlatego
jednym z priorytetów w ciągu niecałych 14 miesięcy
pracy rządu było wprowadzenia pierwszych rozwią-
zań umożliwiających stopniową zmianę tego stanu
rzeczy poprzez wzmocnienie instrumentów ułatwia-
jących przekwalifikowanie, mobilność zawodową i zna-
lezienie zatrudnienia oraz zwiększenie opłacalności
pracy względem istniejących możliwości korzystania
ze świadczeń społecznych.
Jedną z podstawowych grup beneficjentów tych
działań są osoby powyżej 50 roku życia, będące ad-
resatami przyjętego przez rząd programu „Solidar-
ność pokoleń 50+”. Program obejmuje m.in. zachęty
finansowe skierowane do pracodawców, takie jak
zwolnienia z obowiązku opłacania składek na Fun-
dusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych czy finansowanie zwolnień chorobo-
wych o długości powyżej 14 dni. W celu podniesienia
mobilności osób starszych przewidziano również po-
szerzenie skierowanej do nich oferty doradztwa za-
wodowego poprzez wprowadzenie bezpłatnych szko-
leń dla osób w wieku 45 i więcej lat, promocję profi-
laktyki zdrowotnej oraz umożliwienie zmiany rozkła-
du godzin pracy w ciągu dnia (w tym z uwzględnie-
niem stanu zdrowia, sytuacji życiowej danej osoby).
Niezwykle istotnym elementem działań rządu są po-
nadto działania ukierunkowane na wspieranie mo-
bilności osób bezrobotnych, takie jak podwyższenie
kwoty zasiłku przysługującego w pierwszych trzech
miesiącach po utracie pracy. Pobierany w tym okresie
zasiłek umożliwia osobie bezrobotnej większe zaan-
gażowanie w poszukiwanie nowego zatrudnienia.
Aktywizacji bezrobotnych służyć będą także wyższe
stypendia na szkolenia, staże i kontynuowanie na-
uki, rozszerzenie katalogu dostępnych instrumentów
rynku pracy o przygotowanie zawodowe dorosłych,
wprowadzenie indywidualnych planów działania,
którymi obowiązkowo zostaną objęte osoby mające
641
trudności ze znalezieniem pracy, oraz postulowane
od dawna wyodrębnienie w ramach urzędów pracy
części odpowiedzialnych za aktywizację zawodową
bezrobotnych. Wszystkie te zmiany zostaną wpro-
wadzone ustawą o zmianie ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw, która w dniu 22 grud-
nia 2008 r. została przekazana do podpisu prezyden-
towi RP.
Niezwykle ważnym dla harmonizacji polityki spo-
łecznej i gospodarczej państwa elementem programu
„Solidarność pokoleń 50+” jest ponadto realizacja
przyjętego w 1998 r. przepisu dotyczącego wygasze-
nia uchwalonych na początku lat osiemdziesiątych
regulacji przyznających uprawnienia do przechodze-
nia na wcześniejsze emerytury kobietom i wielu gru-
pom zawodowym. Zgodnie z obowiązującym od 1999 r.
zapisem w ustawie o emeryturach i rentach z FUS,
w celu wywiązania się państwa ze zobowiązań pod-
jętych wobec osób, które rozpoczęły pracę przed uchwa-
leniem powyższej regulacji, wymagane jest wprowa-
dzenia ustawy o emeryturach pomostowych. W ciągu
10 lat od wprowadzenia tego zapisu kolejne rządy nie
zrealizowały jednak tej obietnicy, w konsekwencji
czego obowiązujące od 1999 r. przepisy przejściowe
były już dwukrotnie przedłużane bezpośrednio przed
terminem ich wygaśnięcia. Sytuacja ta była niesły-
chanie niekorzystna zarówno z punktu widzenia ryn-
ku pracy, jak i sytuacji osób, które mogłyby uzyskać
uprawnienia do emerytur pomostowych. Nie mając
pewności co do przyszłej sytuacji prawnej, masowo
odchodziły one bowiem na wcześniejsze emerytury,
zwłaszcza w ostatnich miesiącach przed planowanym
wygaśnięciem przepisów przejściowych.
Aby zapobiec powtórzeniu się takiej sytuacji, już
w pierwszych 14 miesiącach swojego urzędowania
rząd premiera Donalda Tuska doprowadził do przy-
jęcia ustawy o emeryturach pomostowych, która wej-
dzie w życie począwszy od 1 stycznia 2009 r. Zgodnie
z nowymi przepisami prawo do emerytury pomosto-
wej będzie przysługiwało pracownikom, którzy uro-
dzili się po 31 grudnia 1948 r. Projekt zawiera opra-
cowaną przez ekspertów medycyny listę stanowisk,
których wykonywanie wymaga np. wymuszonej po-
zycji ciała lub szczególnych predyspozycji psychofi-
zycznych. Osoby te otrzymają prawo do emerytury
pomostowej w wieku o 5 lat niższym od powszechne-
go wieku emerytalnego, o ile pracę w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze wykony-
wały przez co najmniej 15 lat, w tym co najmniej je-
den dzień przed wejściem w życie reformy emerytal-
nej z 1999 r. Dzięki decyzji Sejmu RP nowe rozwią-
zania wejdą w życie mimo, iż w dniu 15 grudnia 2008 r.
ustawa została zawetowana przez prezydenta RP, co
w przypadku podtrzymania weta oznaczałoby prze-
dłużenie najgorszej z punktu widzenia rynku pracy
sytuacji niepewności, konieczność odstąpienia od za-
sady opierania się na kryteriach medycznych lub
brak jakichkolwiek rozwiązań przejściowych dla po-
nad 240 tys. osób zatrudnionych w szczególnych wa-
642
runkach lub wykonujących pracę o szczególnym cha-
rakterze.
Spójne cele społeczne (ułatwianie wypełniania
funkcji rodzicielskich, przeciwdziałanie wykluczeniu
i wyrównywanie szans) oraz gospodarcze (podnosze-
nie zatrudnienia, przeciwdziałanie zagrożeniom de-
mograficznym) przyświecają także realizowanej
przez rząd polityce prorodzinnej. W celu wsparcia
rodziców w wypełnianiu funkcji rodzicielskich wpro-
wadzone zostaną m. in. rozwiązania umożliwiające
wykorzystania środków zakładowego funduszu świad-
czeń socjalnych na tworzenie przyzakładowych żłob-
ków i przedszkoli oraz finansowanie z tego funduszu
opieki nad dziećmi przebywającymi w tych placów-
kach. Zmianę tą przewiduje uchwalona przez Sejm
RP ustawa o zmianie ustawy Kodeks pracy z dnia
6 grudnia 2008, która w dniu 8 grudnia 2008 r. zo-
stała przekazana do podpisu prezydentowi RP.
Celem rządu jest również upowszechnienie wy-
chowania przedszkolnego dzieci w wieku 3–5 lat oraz
wprowadzenie obowiązku rocznego przygotowania
przedszkolnego dzieci 5-letnich, co zaplanowane jest
w nowelizacji ustawy o systemie oświaty. Upowszech-
nienie wychowania przedszkolnego jest ważne za-
równo w celu podnoszenia aktywności zawodowej
rodziców, jak i z punktu widzenia polityki wyrówny-
wania szans i przeciwdziałania wykluczeniu. Stymu-
lowanie rozwoju intelektualnego i społecznego dziec-
ka przynosi bowiem najlepsze rezultaty właśnie
w okresie przedszkolnym. Jest to więc także najlep-
szy okres na wyrównywanie zaniedbań środowisko-
wych i zapobieganie ewentualnym trudnościom
w nauce. Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy
o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych
ustaw obecnie jest po pierwszym czytaniu w Sejmie
i został skierowany do sejmowej Komisji Edukacji,
Nauki i Młodzieży oraz Komisji Samorządu Teryto-
rialnego i Polityki Regionalnej.
Ważnym elementem działań, których celem jest
zwiększenie opłacalności podejmowania i pozostawa-
nia w zatrudnieniu, powinna być ponadto zmiana
przepisów dotyczących zasad wymiaru rent z tytułu
niezdolności do pracy oraz łączenia ich pobierania
z przychodami z pracy. Obecne przepisy mają w dużej
mierze charakter dezaktywizujący. Wynika to zarów-
no z błędnej konstrukcji mechanizmów zmniejszania
i zawieszania świadczeń rentowych, jak i niedostoso-
wania zasad wymiaru rent do konstrukcji nowego
systemu emerytalnego. Przy obecnych regulacjach
dotyczących zasad łączenia pobierania świadczeń
rentowych z dochodami z pracy możliwe jest przykła-
dowo wystąpienie kuriozalnej sytuacji, w której wzrost
otrzymywanego przez osobę niepełnosprawną wyna-
grodzenia prowadzi do zmniejszenia uzyskiwanego
przez nią dochodu netto. Niedostosowanie przepisów
dotyczących wymiaru rent do zasad wprowadzonych
w nowym systemie emerytalnym powoduje z kolei
możliwość wystąpienia sytuacji, w której przejście na
rentę może być bardziej opłacalne niż praca do eme-
rytury. Sytuacja ta miała ulec zmianie dzięki przy-
jętej przez Sejm RP w dniu 17 października 2008 r.
ustawie o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektó-
rych innych ustaw, która jednak nie wejdzie w życie
w związku z odmową jej podpisania przez prezyden-
ta RP.
Ad 2. Gospodarka każdego kraju rozwija się cy-
klicznie. Oznacza to, że wokół długookresowego tren-
du wzrostowego występują pewne wahania, których
nie da się wyeliminować. Można je jednak łagodzić
poprzez odpowiednią politykę pieniężną bądź fiskal-
ną. O ile prowadzenie polityki pieniężnej należy do
kompetencji Narodowego Banku Polskiego, o tyle po-
lityką fiskalną kieruje rząd. Obie formy polityk po-
winny być ze sobą spójne i zintegrowane. Obecne
spowolnienie tempa wzrostu jest spowodowane prze-
chodzeniem do innej fazy cyklu koniunkturalnego.
Po okresie dynamicznego wzrostu gospodarczego
w roku 2006, 2007 i w pierwszej połowie roku 2008
(w tym okresie wzrost PKB kształtował się na po-
ziomie ok. 5,4–7,2% w zależności od kwartału), po-
woli następuje zmniejszenie dynamiki wzrostu
(4,8% w III kwartale i 4,5% w IV kwartale 2008 r.).
Dodatkowo na spowolnienie cykliczne nałożyła się
obecna negatywna sytuacja zewnętrzna – kryzys
finansowy.
Działania rządu zmierzające do zwiększenia tem-
pa wzrostu PKB są widoczne na dwóch płaszczy-
znach. Po pierwsze, prowadzone są liczne działania
wspierające podażową stronę gospodarki, a więc nie
tylko stymulujące krótkookresowy wzrost, ale i wpły-
wające korzystnie na długookresowy trend. Po dru-
gie, rząd prowadzi działania zmierzające do ograni-
czenia spowolnienia gospodarki spowodowanego
czynnikami cyklicznymi oraz ograniczenia skutków
globalnego kryzysu finansowego.
Spośród realizowanych przez rząd działań mają-
cych na celu zwiększenie długookresowego wzrostu
PKB należy wymienić przede wszystkim:
— wprowadzenie rozwiązań, których efektem bę-
dzie zwiększenie zatrudnienia, a przez to zapewnie-
nia długookresowej stabilności finansów publicznych,
z których za najważniejsze należy uznać przyjęcie
przez Sejm RP ustaw stanowiących implementację
rządowego programu „Solidarność pokoleń 50+”,
w tym ustawy o emeryturach pomostowych;
— wynegocjowanie modyfikacji niekorzystnego
dla Polski pakietu energetyczno-klimatycznego UE,
którego przyjęcie w wersji proponowanej pierwotnie
przez Komisję Europejską spowodowałoby radykalny
wzrost cen energii elektrycznej w Polsce, prowadzący
do zahamowania lub nawet ograniczenia produkcji
w wielu branżach przemysłu, a co za tym idzie zna-
czącego zmniejszenia dynamiki PKB;
— zwiększenie wydatków na badania i rozwój
(w budżecie państwa na 2009 r. kwota przeznaczona
na naukę wzrosła w stosunku do 2008 r. w ujęciu
realnym o 29%) oraz rozpoczęcie reformy nauki, co
pozwoli na zwiększenie potencjału sektora naukowo-
-badawczego;

— działania mające na celu zapewnienie gotowo-
ści Polski do przyjęcia euro począwszy od 1 stycznia
2012 r., co przyczyniłoby się do wzrostu PKB, m.in.
poprzez wyeliminowanie ryzyka kursowego, redukcję
kosztów transakcyjnych w wymianie handlowej, ob-
niżenie bankowych stóp procentowych, intensyfika-
cję handlu między Polską a Europą, zwiększony na-
pływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych oraz
zwiększenie dostępu polskich przedsiębiorstw do
rynku kapitałowego Wspólnoty.
Spośród podejmowanych przez rząd działań ma-
jących na celu ograniczenie spowolnienia spowodo-
wanego czynnikami cyklicznymi oraz skutków świa-
towego kryzysu finansowego wymienić należy przede
wszystkim:
— wzmocnienie dyscypliny budżetowej (uchwalo-
na przez Sejm RP w dniu 5 grudnia 2008 r. ustawa
budżetowej na 2009 r. przewiduje obniżenie wysoko-
ści deficytu budżetowego do 1,3 proc. PKB), co m. in.
pozwali utrzymać polskie finanse publiczne na ścież-
ce umożliwiającej obniżenie kosztów obsługi długu
oraz tworzy pole dla obniżki stóp procentowych;
— wprowadzenie gwarancji dla depozytów ban-
kowych i międzybankowych oraz możliwości udzie-
lania przez rząd wsparcia Narodowemu Bankowi
Polskiemu i zagrożonym utratą płynności bankom,
funduszom inwestycyjnym, towarzystwom funduszy
inwestycyjnych lub zakładom ubezpieczeń, mającym
siedzibę w Polsce, co pozwoli na zwiększenie zaufania
do polskiego systemu finansowego;
— zwiększenie określonego w ustawie budżetowej
limitu gwarancji i poręczeń do 40 mld zł;
— wzmocnienie systemu gwarancji i poręczeń dla
małych i średnich przedsiębiorstw, co pozwoli na wy-
kreowanie dodatkowej bezpiecznej akcji kredytowej
na kwotę przeszło 20 mld zł;
— wprowadzenie wyższej ulgi inwestycyjnej dla
nowych firm, które będą mogły wpisać w koszty do
100 tys. euro wydatków inwestycyjnych ponoszo-
nych w latach 2009–2010; wsparcie inwestycji
w odnawialne źródła energii z Narodowego Fundu-
szu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na
poziomie 1,5–2,5 mld zł oraz wyznaczenie ambit-
nych celów wydatków kwalifikowanych, certyfiko-
wanych do Komisji Europejskiej, co pozwoli na
zwiększenie popytu inwestycyjnego zarówno sekto-
ra prywatnego jak i publicznego.
Ad 3. W celu stworzenie warunków dla zwiększe-
nia skuteczności wydatkowania środków pochodzą-
cych z programów Unii Europejskiej rząd podjął sze-
reg działań służących uporządkowanie otoczenia
prawnego i wprowadzenie zmian w regulacjach, od-
działywujących na system wdrażania środków UE
w Polsce. W obszarze tym należy wymienić zmiany
legislacyjne umożliwiające, dzięki dostosowaniu pra-
wa polskiego do prawa unijnego, sprawniejsze wdra-
żanie funduszy UE, do których należą:
— nowelizacja ustawy Prawo zamówień publicz-
nych, która weszła w życie 24 października br., wpro-
wadzająca m. in: wydłużenie terminu składania ofert
643
w przypadku zmiany specyfikacji istotnych warun-
ków zamówienia, obowiązek informowania o zmianie
specyfikacji istotnych warunków zamówienia przez
zmianę treści ogłoszenia, częściową zmianę zasady
ustalenia kwoty wadium w kierunku korzystnym dla
przedsiębiorstw, zwłaszcza w sektorze MŚP, które nie
dysponują znacznymi środkami finansowymi;
— ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko, która weszła
w życie w dniu 15 listopada br., zapewniająca m. in.:
dostosowanie procedury w zakresie ocen oddziały-
wania na środowisko do prawa unijnego, powołanie
nowych organów usprawniających przebieg ww. pro-
cedury;
— ustawa z 7 listopada 2008 r. o zmianie niektó-
rych ustaw w związku z wdrażaniem funduszy struk-
turalnych i Funduszu Spójności, podpisana przez
prezydenta w dniu 24 listopada zapewniająca: upo-
rządkowanie systemu instytucjonalnego wdrażania
funduszy UE, systematyzację działań strategicznych
podejmowanych zarówno na szczeblu centralnym, jak
i regionalnym, uporządkowanie i doprecyzowanie za-
gadnień związanych z finansowaniem programów
unijnych (dotacja rozwojowa).
Ponadto w celu zwiększenia dostępności źródeł
finansowania projektów inwestycyjnych przyjęto am-
bitne cele finansowe na rok 2009 r. wyrażone warto-
ścią wydatków kwalifikowalnych certyfikowanych do
KE do końca 2009 r. w kwocie minimum 16,8 mld zł.
Realizacja szczegółowych celów przypisanych właści-
wym resortom będzie na bieżąco monitorowana na
szczeblu Rady Ministrów.
Realizacji powyższego celu sprzyjać będą, w mo-
mencie wejścia w życie, działania podejmowane
wspólnie z Komisją Europejską na rzecz zapobiega-
nia skutkom kryzysu gospodarczego ujęte w komu-
nikacie Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego
z 26 listopada 2008 r. pt. European Economic Reco-
very Plan. Należą do nich:
— dopuszczenie możliwości ujmowania w dekla-
racjach wydatków przesyłanych do KE wydatków
poniesionych w tzw. dużych projektach jeszcze przed
oficjalną decyzją KE o przyjęciu tych projektów do
współfinansowania;
— rozszerzenie skali zaliczek dla beneficjentów
projektów (realizowanych w ramach pomocy publicz-
nej) możliwych do ujęcia w deklaracji wydatków do
KE nawet do 100% wartości dofinansowania;
— wprowadzenie możliwości rozliczania kosztów
ogólnych w programach współfinansowanych z Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na za-
sadzie ryczałtu, jak ma to miejsce dotychczas w pro-
gramach Europejskiego Funduszu Społecznego, co
powinno przyczynić się do szybszego wydatkowania
środków europejskich.
Dodatkowo planuje się:
— zwiększenie o dodatkowe 2% w stosunku do
alokacji, zaliczki wypłacanej w ramach Europejskie-
644
go Funduszu Rozwoju Regionalnego i Europejskiego
Funduszu Społecznego państwom członkowskim
przez Komisję Europejską w roku 2009, co może
przynieść budżetowi państwa w przyszłym roku po-
nad 3 mld zł dodatkowego dochodu;
— wprowadzenie możliwości wydłużenia okresu
kwalifikowalności wydatków dla programów per-
spektywy 2000–2006 poza koniec roku 2008.
Spośród proponowanych przez KE zmian naj-
większe znaczenie, w kontekście przyspieszenia ab-
sorpcji środków unijnych, ma zmiana dotycząca moż-
liwości składania wniosków o refundację w tzw. du-
żych projektach jeszcze przed oficjalną decyzją KE
o przyjęciu tych projektów oraz zwiększenie skali za-
liczek wypłaconych beneficjentom (realizującym pro-
jekty w ramach pomocy publicznej), które mogą być
ujęte w deklaracji wydatków do KE. Ponadto, pod-
kreślić należy, iż Polska zaangażowała się w prace
zespołu ds. uproszczeń powołanego przez Komisję
Europejską (Regio Task Force Simplification), które-
go zadaniem jest wypracowanie zmian do obowiązu-
jących rozporządzeń unijnych, regulujących politykę
spójności.
Ad 4. Kwestia nadmiernej centralizacji jako przy-
czyny niskiego stopnia wykorzystania środków unij-
nych (33% z Funduszu Spójności, 55% z funduszy
strukturalnych)*) była ważnym elementem poruszo-
nym przez premiera Donalda Tuska w exposé w dniu
23 listopada 2007 r. W efekcie w odróżnieniu od per-
spektywy finansowej na lata 2004–2006, w której
wszystkie programy operacyjne zarządzane były
w sposób scentralizowany, jednym z podstawowych
założeń, jakie zostały przyjęte przez Polskę przy two-
rzeniu Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia
2007–2013 była decentralizacja systemu programo-
wania i wdrażania funduszy strukturalnych na lata
2007–2013. W nowym okresie programowania wy-
raźnie zwiększyły się kompetencje władz samorządo-
wych województw, którym w ramach regionalnych
programów operacyjnych powierzono bezpośrednie
zarządzanie kwotą ok. 16,5 mld EUR, co stanowi ok.
25% wszystkich środków dostępnych dla Polski na
lata 2007–2013.
Jako instytucje zarządzające regionalnymi pro-
gramami operacyjnymi (RPO), zarządy województw
opracowały w 2007 r. projekty programów i uczest-
niczyły wraz z przedstawicielami Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego w procesie ich negocjacji z Komi-
sją Europejską.
Zgodnie z zawartym z Ministrem Rozwoju Regio-
nalnego kontraktem wojewódzkim, zarządy woje-
wództw odpowiadają za prawidłową realizację RPO.
Instytucje zarządzające RPO współpracują z mini-
strem rozwoju regionalnego, który pełni funkcje ko-
ordynacyjne, nadzoruje prawidłowość wykorzystania
środków przekazanych w ramach dotacji rozwojowej,
deleguje przedstawicieli do udziału w pracach komi-
tetów monitorujących RPO oraz weryfikuje doku-
*)
Stan na wrzesień 2007 r.
menty i procedury przygotowywane przez instytucje
zarządzające RPO.
Na obecnym etapie wdrażania instytucje zarzą-
dzające RPO odpowiadają w szczególności za:
— wypełnianie obowiązków instytucji zarządza-
jącej w świetle przepisów art. 60 rozporządzenia
nr 1083/2006;
— przygotowanie i sprawne funkcjonowanie sys-
temu realizacji RPO;
— opracowanie i aktualizację dokumentów pro-
gramowych i operacyjnych, w tym szczegółowego opi-
su osi priorytetowych, opisu systemu zarządzania
i kontroli oraz instrukcji wykonawczych;
— przygotowanie kryteriów wyboru projektów,
przeprowadzenie konkursów, wybór projektów
oraz zawieranie z beneficjentami umów o dofinan-
sowanie;
— zarządzanie finansowe w ramach RPO.
W roku bieżącym Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego podjęło działania mające na celu dalszą de-
centralizację systemu wdrażania funduszy UE. W mar-
cu br. minister rozwoju regionalnego uchylił wytycz-
ne w zakresie wyboru projektów w trybie konkurso-
wym przyznając tym samym zarządom województw
większe kompetencje w procesie naboru i oceny pro-
jektów. Ponadto minister rozwoju regionalnego przy-
gotował ustawę o zmianie niektórych ustaw w związ-
ku z wdrażaniem funduszy strukturalnych i Fundu-
szu Spójności, która weszła w życie 19 grudnia 2008 r.
Ustawa zwiększyła kompetencje samorządu woje-
wództw w realizacji programów operacyjnych. W re-
zultacie zarówno MRR, jak i właściwi wojewodowie
nie będą jak dotychczas zaangażowani w procedurę
odwoławczą w ramach RPO. Większe kompetencje
w tym zakresie uzyskały natomiast instytucje zarzą-
dzające RPO, które określą procedurę odwoławczą
dla danego programu operacyjnego. Przedstawiciele
wojewody nie będą również uczestniczyli w pracach
komisji konkursowych w ramach RPO. W ww. usta-
wie doprecyzowano ponadto tryb opracowywania i uzgad-
niania RPO oraz prowadzenia negocjacji z KE, tak
aby zapewnić zarządom województw jak najszerszy
udział w tym procesie.
Decentralizacja wdrażania programów na lata
2007–2013 w sposób oczywisty przejawia się również
w konstrukcji i przyjętych rozwiązaniach systemo-
wych w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”. Z kwoty 9,7 mld EUR przeznaczonych na
realizację tego programu ok. 60% przypada na reali-
zację priorytetów komponentu regionalnego (priory-
tet VI: Rynek pracy otwarty dla wszystkich, priory-
tet VII: Promocja integracji społecznej, priorytet
VIII: Regionalne kadry gospodarki, priorytet IX:
Rozwój wykształcenia i kompetencji w regionach). Za
realizację PO KL na poziomie regionalnym odpowie-
dzialne są instytucje pośredniczące – urzędy mar-
szałkowskie, wojewódzkie urzędy pracy oraz Święto-
krzyskie Biuro Rozwoju Regionalnego.
Instytucje pośredniczące przygotowują corocznie
plan działania, obejmujący jeden priorytet PO KL,
który zatwierdzany jest przez instytucję zarządzają-

cą PO KL oraz komitet monitorujący PO KL. W pla-
nie działania, który ma charakter planistyczno-ope-
racyjny, instytucja pośrednicząca przedstawia zało-
żenia w danym roku w odniesieniu do preferowanych
form wsparcia (typów projektów), podziału środków
finansowych na wybrane typy projektów oraz zasad
i terminów wyboru projektów. Instytucja zarządza-
jąca określa jedynie zasady przygotowywania oraz
zasady wyboru projektów oraz zasady udzielania do-
finansowania w ramowym dokumencie zasady doko-
nywania wyboru projektów w ramach PO KL, wcho-
dzącym w skład sytemu realizacji PO KL. Instytucje
uczestniczące w realizacji PO KL zapewniają zgod-
ność swych szczegółowych procedur wewnętrznych
z postanowieniami ww. dokumentu. Mogą jednak
uszczegółowiać w dokumentacji konkursowej pewne
zapisy dotyczące organizowanego konkursu. Doko-
nują również we własnym zakresie rozstrzygnięć
w kwestiach wątpliwych. Instytucje pośredniczące
mają także autonomię w zakresie stosowania polity-
ki informacyjnej odnośnie do organizowanych kon-
kursów.
Zdecentralizowany system wyboru projektów
w trybie konkursowym skutkuje zróżnicowanym po-
dejściem do szczegółowych regulacji procedur kon-
kursowych na poziomie regionalnym. W związku
z powyższym instytucja zarządzająca stale monito-
ruje system wdrażania PO KL, a w 2008 r. wprowa-
dziła m.in. następujące usprawnienia proceduralne
w ramach PO KL:
— w celu zapewnienia sprawnego i przejrzystego
systemu wyboru najlepszych merytorycznie projek-
tów rozszerzono uprawnienia wnioskodawcy w od-
niesieniu do ubiegania się o dofinansowanie;
— w celu usprawnienia procesu oceny wniosków
i uczynienia go bardziej obiektywnym, rozszerzono
skład komisji oceny projektów, która dokonuje oceny
merytorycznej wniosków;
— w celu wyeliminowania niejasności związanych
z oceną wniosków o dofinansowanie, w wyraźny spo-
sób określono przypadki, w których obligatoryjnie
jest wymagane zasięgnięcie opinii eksperta w proce-
sie oceny projektu;
— w celu wyeliminowania dowolności interpreta-
cyjnych oraz uczynienia procesu aplikowania o środ-
ki EFS w ramach PO KL maksymalnie przejrzystym,
określono zamkniętą listę wymogów formalnych,
których niespełnienie skutkuje negatywnym wyni-
kiem oceny formalnej wniosku o dofinansowanie.
Przyjęcie ww. rozwiązań o charakterze harmoni-
zacji procedur ubiegania się o dofinansowanie stano-
wi istotne uproszczenie dla wnioskodawców i jedno-
cześnie jest do pogodzenia z realizowaną konse-
kwentnie ideą decentralizacji wdrażania funduszy
strukturalnych w Polsce.
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Michał Boni
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
645
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie racjonalizacji
wydatków budżetowych oraz sposobów
zmniejszania wielkości zadłużenia publicznego
w budżecie państwa (6574)
W załączeniu przesyłam odpowiedź na interpela-
cję posłów Lucjana Karasiewicza i Jerzego Polaczka
w sprawie racjonalizacji wydatków budżetowych oraz
sposobów zmniejszania wielkości zadłużenia publicz-
nego w budżecie państwa, przedłożoną w piśmie
o znaku SPS-023-6574/08 z 28 listopada br.
1. Jakie są osiągnięcia rządu w zakresie zmian
w przepisach prawa umożliwiających prowadzenie
zrównoważonej polityki finansowej?
Ograniczenie skali nierównowagi fiskalnej jest
jednym z celów polityki gospodarczej rządu. Podej-
mowane w tym zakresie działania są przede wszyst-
kim ukierunkowane na ograniczenie tempa wzrostu
wydatków, zmianę ich struktury na prorozwojową
oraz poprawę efektywności wydatkowanych środków.
Skalę i możliwe tempo ograniczania nierównowagi
fiskalnej poprzez wpływ na dochody lub wydatki sek-
tora instytucji rządowych i samorządowych determi-
nuje sytuacja makroekonomiczna oraz wdrażane
zmiany strukturalne.
Wśród najważniejszych działań o charakterze le-
gislacyjnym, które są bezpośrednio związane z ogra-
niczaniem skali nierównowagi fiskalnej, należy wy-
mienić przede wszystkim projekt nowej ustawy o fi-
nansach publicznych oraz ustawę budżetową na 2009 r.
(wraz z autopoprawką), nad którymi trwają obecnie
prace w parlamencie.
Zmiany wprowadzane projektem nowej ustawy
o finansach publicznych mają głównie na celu zwięk-
szenie dyscypliny oraz bezpieczeństwa i stabilności
finansów publicznych i usprawnienie absorpcji środ-
ków z UE. Projekt ustawy wprowadza 4-letnie pla-
nowanie (rok bieżący i 3-letnie prognozy) w zakresie
budżetu państwa (Wieloletni Plan Finansowy Pań-
stwa) i jednostek samorządu terytorialnego (wielo-
letnia prognoza finansowa). Rozwiązania zawarte
w projekcie ustawy zaostrzają również dotychczas
obowiązujące procedury ostrożnościowe i sanacyjne,
m.in. obniżając z 50% do 47% najniższą relację pań-
stwowego długu publicznego do PKB. Wprowadzają
również zasadę ukierunkowaną na zbilansowanie
budżetu operacyjnego jednostek samorządu teryto-
rialnego. Ustawa przewiduje także zindywidualizo-
wane podejście do kwestii zadłużenia jednostek sa-
morządu terytorialnego przez wprowadzenie kryte-
rium ekonomicznej zdolności kredytowej jako limitu
dopuszczalnego poziomu zadłużenia. Zawiera ona
również zapisy umożliwiające pełną implementację
646
budżetu zadaniowego. Jego wprowadzenie przyczyni
się do poprawy przejrzystości wydatków publicznych,
ich efektywności i racjonalności.
Dzięki lepszej identyfikacji zadań państwa po-
średnio przyczyni się również do lepszej koordynacji
realizacji celów i zwiększenia spójności prowadzonej
polityki gospodarczej. Budżet zadaniowy, którego
podstawą jest nadanie priorytetów realizowanym ce-
lom polityki gospodarczej rządu, usprawni planowa-
nie wieloletnie. Kładzie on nacisk przede wszystkim
na jakość wydatków. Podstawowym kryterium oceny
nie będzie, jak w budżecie tradycyjnym, poziom wy-
konania budżetu, lecz stopień realizacji postawio-
nych celów.
Ustawa budżetowa na 2009 r. przewiduje znaczące
ograniczenie deficytu budżetu państwa do 18,2 mld zł.
Tak duża skala redukcji w stosunku do poziomu de-
ficytu zawartego w ustawie budżetowej na 2008 r.
(27,1 mld zł) zostanie dokonana pomimo pogłębiają-
cego się kryzysu oraz wysokich kosztów reform
strukturalnych (ubytek dochodów) związanych głów-
nie z redukcją w 2009 r. wysokości stawek podatku
PIT. Ograniczanie skali deficytu budżetu państwa
stanowi istotny czynnik wspierający redukcję deficy-
tu całego sektora finansów publicznych (sektora in-
stytucji rządowych i samorządowych). Jest również
ważnym elementem realizacji strategii rządu przed-
stawionej w „Programie konwergencji. Aktualizacja
2007” z marca 2008 r. oraz w opracowywanym „Pro-
gramie konwergencji. Aktualizacja 2008”.
Obok wymienionych głównych obszarów zmian
legislacyjnych na uwagę zasługuje szereg działań,
których wprowadzenie pozytywnie wpłynie na sta-
bilność finansów publicznych w długim okresie. Zo-
stały one szczegółowo opisane w „Programie konwer-
gencji. Aktualizacja 2008”, który w najbliższych ty-
godniach zostanie przyjęty przez rząd. Obejmują one
działania realizowane w ramach obszarów prioryte-
towych rządu: ograniczanie obciążeń fiskalnych,
zmiana struktury wydatków i wzrost efektywności
wydatkowania środków, wzrost aktywności zawodo-
wej, liberalizacja gospodarki oraz przyspieszenie pry-
watyzacji i poprawa zarządzania aktywami Skarbu
Państwa.
2. Jak wygląda harmonogram działań zmierza-
jących do zapewnienia realizacji postulatu zrówno-
ważenia budżetu państwa?
Ścieżka redukcji skali nierównowagi fiskalnej zo-
stała przedstawiona w „Programie konwergencji.
Aktualizacja 2007” z marca 2008 r. Zakładała ona
systematyczną redukcję deficytu sektora instytucji
rządowych i samorządowych, tak aby w 2011 r. osią-
gnięty został średniookresowy cel budżetowy (tj. de-
ficyt strukturalny na poziomie -1 p. proc. PKB).
Z uwagi na konsekwencje kryzysu finansowego
dla zmiennych makroekonomicznych i fiskalnych
ścieżka fiskalna przedstawiona w opracowywanym
„Programie konwergencji. Aktualizacja 2008” będzie
nieco odmienna niż w dokumencie przyjętym w mar-
cu br. Będzie ona zapewniała redukcję deficytu sek-
tora instytucji rządowych i samorządowych oraz
trwałe wypełnianie fiskalnego kryterium konwer-
gencji. Jej realizacja jest zgodna z celem rządu, ja-
kim jest wypełnienie nominalnych kryteriów kon-
wergencji w 2011 r. i wprowadzenie euro z dniem
1 stycznia 2012 r.
3. Jak wyglądają postępy prac rządu zmierzają-
cych do zahamowania wzrostu zadłużenia publiczne-
go państwa?
Minister finansów zgodnie z priorytetami wska-
zanymi w exposé premiera Donalda Tuska podjął
działania zmierzające m.in do zahamowania wzrostu
zadłużenia publicznego państwa. Relacja długu pu-
blicznego do PKB (będąca miarą ciężaru długu pu-
blicznego dla gospodarki) w 2007 r. została obniżona
o 2,9 p. proc. do 44,9%.
Główną przyczyną przyrostu długu jest finanso-
wanie potrzeb pożyczkowych, w tym deficytu budże-
towego. Projekt ustawy budżetowej na 2009 r. prze-
widuje znaczące ograniczenie deficytu (do 18,2 mld zł
z kwoty 27,1 mld zł zapisanej w ustawie budżetowej
na 2008 r.). W przyjętej przez rząd i przesłanej do
Sejmu wraz z uzasadnieniem do ustawy budżetowej
na 2009 r. „Strategii zarządzania długiem sektora
finansów publicznych w latach 2009–2011” progno-
zuje się, iż relacja długu publicznego do PKB
w horyzoncie 3-letnim obniży się wg metodologii
unijnej oraz wg metodologii polskiej odpowiednio
(o 3,1 i 3,3 p. proc.) do 42,1% i 41,9%.
Założenia przyjęte do strategii i ustawy budżeto-
wej ulegną zmianie w przygotowywanym „Progra-
mie Konwergencji. Aktualizacja 2008”, głównie z uwa-
gi na zmianę uwarunkowań makroekonomicznych,
w tym znacznie słabszy kurs złotego wobec euro
i pozostałych walut oraz niższą dynamikę PKB. Dług
publiczny w całym prognozowanym okresie będzie
kształtować się znacząco poniżej konstytucyjnego
limitu 3/5 PKB oraz unijnego poziomu referencyjne-
go 60% związanego z kryterium fiskalnym traktatu
z Maastricht.
Projekt nowej ustawy o finansach publicznych
w zakresie procedur ostrożnościowych i sanacyjnych
wprowadza nowe progi relacji długu publicznego do
PKB mających zapobiec narastaniu długu. Najważ-
niejsze zmiany w tym zakresie polegają na:
— zastąpieniu dotychczasowych trzech progów
50%, 55% i 60% czterema progami 47%, 52%, 55%
i 60%,
— umożliwieniu szybszej reakcji polityki fiskalnej
na narastanie długu publicznego, jako że procedury
ostrożnościowe i sanacyjne stosowane są już po prze-
kroczeniu 47% relacji długu do PKB (w poprzedniej
ustawie 50%), a najdotkliwsze sankcje, tj. koniecz-
ność obniżenia relacji długu do PKB, obowiązują po
przekroczeniu 52% (poprzednio 55%),
— nałożeniu dodatkowych ograniczeń wzrostu
wydatków (w tym m.in. w zakresie nowych inwesty-
cji i podwyżek w sferze budżetowej) przy przekrocze-
niu przez dług relacji 52% i 55% PKB,

— zmianie formuły ograniczeń przewidzianych
w procedurach ostrożnościowych i sanacyjnych doty-
czących jednostek samorządu terytorialnego (j.s.t.).
4. Jak wygląda stanowisko rządu w zakresie
możliwych obszarów racjonalizacji wydatków budże-
towych?
Podstawę prac rządu mających na celu uzdrowie-
nie finansów publicznych stanowią zapisy zawarte
w „Strategicznym planie rządzenia” oraz „Krajowym
programie reform na lata 2008–2011”. Oba dokumen-
ty wskazują na działania niezbędne dla zwiększenia
efektywności funkcjonowania sektora finansów pu-
blicznych i poprawy zarządzania publicznymi środ-
kami finansowymi, których efektem ma być racjona-
lizacja wydatków budżetowych. Zatem konieczna
jest, jak zakłada to „Krajowy program reform”, re-
alizacja następujących zadań:
— reorganizacja sektora finansów publicznych,
— wprowadzenie wieloletniego planowania finan-
sowego w sferze budżetu państwa oraz budżetów jed-
nostek samorządu terytorialnego,
— wdrożenie systemu budżetowania zadanio-
wego,
— wzmocnienie efektywności służb audytu we-
wnętrznego w jednostkach sektora finansów pu-
blicznych.
Nowe zapisy projektu nowej ustawy o finansach
publicznych dotyczące m.in. ograniczenia form orga-
nizacyjno-prawnych sektora finansów oraz nowe re-
gulacje usprawniające i wzmacniające system audytu
wewnętrznego poprawią przejrzystość wydatków
oraz ułatwią identyfikację najsłabszych ogniw sekto-
ra finansów publicznych, co ma skutkować racjona-
lizacją wydatkowania środków publicznych.
Wprowadzenie rozwiązań w zakresie budżetu zada-
niowego oraz planowania wieloletniego pozwoli na bar-
dziej racjonalne gospodarowanie środkami publicznymi
poprzez wzrost efektywności wydatkowania, powiąza-
nie wydatków ze średnio- i długookresowymi prioryte-
tami rządu, ułatwienie absorpcji funduszy UE, skon-
centrowanie działań na średnio- i długookresowej sta-
bilności finansów publicznych.
Implementacja budżetu zadaniowego ma na celu
uzyskanie optymalnej, przejrzystej informacji na te-
mat efektywności i skuteczności wydatków publicz-
nych. Pierwszym budżetem zadaniowym na 2009 r.
objęci zostali wszyscy dysponenci części budżeto-
wych, natomiast zgodnie z harmonogramem w 2011 r.
planowane jest wdrożenie 3-letniego planowania bu-
dżetowego w układzie zadaniowym u dysponentów
poszczególnych części budżetowych.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
647
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Lucjana Karasiewicza
i Jerzego Polaczka
w sprawie ograniczenia wymiaru podatków
oraz danin publicznych obciążających
obywateli, a także redystrybucji środków
pozyskiwanych dzięki nim
dla administracji publicznej (6575)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów na Sejm RP pana Lucjana Ka-
rasiewicza i pana Jerzego Polaczka z dnia 19 listo-
pada 2008 r., przekazaną przez wicemarszałka Sej-
mu pana Krzysztofa Putrę przy piśmie z dnia 28 li-
stopada 2008 r., nr SPS-023-6575/08), w sprawie
ograniczenia wymiaru podatków oraz danin pu-
blicznych obciążających obywateli, a także redystry-
bucji środków pozyskiwanych dzięki nim dla admi-
nistracji publicznej, pragnę przedłożyć następujące
wyjaśnienia.
Obniżanie obciążeń fiskalnych to jeden z priory-
tetów polityki gospodarczej obecnego rządu. Równie
istotnym priorytetem jest jednak stabilny budżet,
obniżenie deficytu, poprawa relacji długu publiczne-
go do PKB, a także zaspokojenie istotnych potrzeb
społecznych. Z uwagi na rzeczywistość budżetową
wszelkie zmiany mogące skutkować zmniejszeniem
dochodów sektora finansów publicznych poprzedzane
są wnikliwą analizą przewidywanych skutków (kosz-
tów i korzyści) społeczno-gospodarczych. Jest to pro-
ces długotrwały, co nie zmienia faktu, iż zmierza
w kierunku zmniejszenia obciążeń fiskalnych z jedno-
czesnym uczynieniem podatków bardziej przyjaznych
dla podatników (np. poprzez ich uproszczenie).
Począwszy od 1 stycznia 2009 r., dotychczasowa
trzystopniowa skala podatku dochodowego od osób
fizycznych, ze stawkami podatku 19%, 30% i 40%,
zostanie zastąpiona przez skalę dwustopniową ze
stawkami podatku 18% i 32% przy progu dochodu
w wysokości 85 528 zł. Zmiana ta wpłynie na zmniej-
szenie obciążeń fiskalnych wszystkich podatników,
których dochody podlegają opodatkowaniu podat-
kiem dochodowym od osób fizycznych według skali
podatkowej. Zatem zarówno podatnicy o niskich, jak
i wyższych dochodach uzyskają obniżenie podatku
dochodowego od osób fizycznych.
Należy zwrócić przy tym uwagę, iż progresywna
skala podatkowa zarówno w kształcie obowiązują-
cym w 2008 r., jak i skala dwustopniowa, która za-
cznie obowiązywać od 2009 r., powoduje, iż podat-
nicy o wyższych dochodach płacą podatek dochodo-
wy według wyższej stawki podatku niż podatnicy
o dochodach mieszczących w pierwszym przedziale
skali. Tę prawidłowość może zilustrować poniższy
przykład.
648
Podatnik, który uzyskał w 2008 r. dochód w wy-
sokości:
1) 30 000 zł, zapłaci następujący podatek: (dla
uproszczenia bez składek na ubezpieczenia społeczne
oraz ubezpieczenie zdrowotne):
30 000 x 19% = 5700 zł – 586,85 zł = 5113,15 zł
(podatek dochodowy),
2) 60 000 zł, zapłaci następujący podatek (dla
uproszczenia bez składek na ubezpieczenia społeczne
oraz ubezpieczenie zdrowotne)
60 000 – 44 490 = 15 510 x 30% = 4653 + 7866,25
= 12 519,25 zł (podatek dochodowy).
Jak wynika z powyższego wyliczenia, podatnik
uzyskujący w roku podatkowym dochody w kwocie
60 000 zł płaci podatek ponaddwukrotnie większy
niż podatnik utyskujący dochody w wysokości 30 000 zł.
Ta sama zasada będzie dotyczyła roku 2009 pomimo
zmiany skali podatkowej.
Obok obniżki klina podatkowego dodatkowy im-
puls dla poprawy sytuacji gospodarstw domowych
stanowi ulga na dzieci, wprowadzona od rozliczenia
rocznego podatku dochodowego od osób fizycznych
za 2007 r. Jej negatywny wpływ na finanse sektora
instytucji rządowych i samorządowych w formie
ubytku dochodów z PIT jest szacowany na ok. 0,5%
PKB rocznie*).
Ustawą z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych roz-
wiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre
przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. Nr 143, poz. 894) wprowadzono korzystne dla
podatników rozwiązania, mające na celu zrównanie
obciążenia podatkowego osób pracujących za grani-
cą, wynikającego z różnic pomiędzy metodami uni-
kania podwójnego opodatkowania (tzw. abolicja po-
datkowa).
Wspomniana wyżej ustawa, w odniesieniu do lat
2002–2007, przewiduje:
1) umorzenie zaległości podatkowych wraz z na-
leżnymi odsetkami – dla podatników, którzy nie do-
konali rozliczenia z tytułu podatku dochodowego,
pod warunkiem złożenia przez tych podatników ze-
znania podatkowego;
2) zwrot podatku dochodowego – dla podatni-
ków, którzy dokonali takiego rozliczenia i zapłaci-
li podatek;
3) umorzenie zaległości i zwrot – dla podatników,
którzy dokonali częściowej zapłaty podatku.
Dodatkowo ustawa zawiera analogiczne rozwią-
zanie w postaci ulgi podatkowej, która ma zastoso-
wanie do dochodów uzyskanych od 2008 r.
Pragnę nadmienić, iż ww. umorzenie zaległości,
zwrot podatku, jak i ulga dotyczą różnicy pomiędzy
podatkiem obliczonym zgodnie z metodą zaliczenia
proporcjonalnego a podatkiem obliczonym zgodnie
z metodą wyłączenia z progresją.
Ustawa zawiera także unormowania uniemożli-
wiające pociągnięcie do odpowiedzialności karnej
skarbowej podatników będących adresatami ustawy,
*) W stosunku do sytuacji, gdyby taka ulga nie została wpro-
wadzona.
z tytułu nierozliczenia w Polsce dochodów z pracy
uzyskanych za granicą w latach 2002–2007. Nie będą
ponadto podlegały wykonaniu orzeczone prawomoc-
nie, przed wejściem w życie ustawy, niewykonane
w całości lub w części kary za przestępstwa skarbowe
lub wykroczenia skarbowe, za czyn obejmujący przy-
chody z pracy.
Ponadto w dniu 6 listopada 2008 r. Sejm RP
uchwalił ustawę o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych, ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316), której szereg roz-
wiązań bezpośrednio skutkuje zmniejszeniem wyso-
kości podatku dochodowego.
Do rozwiązań tych zaliczyć należy:
1) skreślenie w ustawie o podatku dochodowym
od osób fizycznych przepisu określającego przychód
z nieruchomości odstąpionych bezpłatnie w całości
lub w części do używania innym osobom fizycznym
i prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niema-
jącym osobowości prawnej w wysokości wartości
czynszowej, stanowiącą równowartość czynszu, jaki
przysługiwałby od tych osób w razie zawarcia umowy
najmu lub dzierżawy nieruchomości. Zmiana ta zno-
si obowiązek zapłaty podatku przez użyczających
nieruchomości;
2) włączenie do kosztów podatkowych poniesio-
nych kosztów zaniechanych inwestycji, które będą
potrącane w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.
Aktualnie wydatki z tego tytułu są wprost wyłączo-
ne z kosztów podatkowych;
3) zmniejszenie wysokości tzw. odsetek amorty-
zacyjnych. Odsetki te uiszczane są w przypadku za-
liczenia przez podatnika wydatku na nabycie skład-
nika majątkowego o wartości powyżej 3500 zł bezpo-
średnio do kosztów podatkowych z uwagi na zakła-
dany okres ich wykorzystywania równy lub krótszy
niż 1 rok, gdy faktyczny okres używania takiego
składnika jest dłuższy niż rok. Podatnicy obowiąza-
ni są wówczas, w pierwszym miesiącu następującym
po miesiącu, w którym ten rok upłynął, wpłacić,
w terminie do 20. dnia tego miesiąca, do urzędu skar-
bowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia
do kosztów uzyskania przychodów wydatków na na-
bycie lub wytworzenie we własnym zakresie skład-
ników majątku do dnia, w którym okres ich używa-
nia przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wy-
kazać w zeznaniu.
4) włączenie do kosztów podatkowych kosztów
wytworzenia lub ceny nabycia produktów spożyw-
czych przekazanych na rzecz organizacji pożytku
publicznego, z przeznaczeniem wyłącznie na cele
działalności charytatywnej prowadzonej przez te or-
ganizacje.
Do zmniejszenia obciążeń podatkowych mogą przy-
czynić się również inne rozwiązania przyjęte w ww.
ustawie. W tym względzie należy wskazać m.in. na:
1) zmianę zasad rozliczania kosztów m.in. wyna-
grodzeń pracowników, składek na ubezpieczenia spo-
łeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych

Świadczeń Pracowniczych – z metody kasowej na me-
todę memoriałową.
Należy przy tym zauważyć, iż w obowiązującym
stanie prawnym koszty wynagrodzeń i składek na
ubezpieczenia społeczne podlegają podatkowej kwa-
lifikacji w oparciu o zasadę kasową – wydatki te są
kosztem podatkowym w dacie ich wypłaty (postawie-
nia do dyspozycji) lub opłacenia. W efekcie wprowa-
dzonej zmiany omawiana grupa kosztów podlegać
będzie zaliczeniu do kosztów podatkowych na zasa-
dzie memoriałowej. W celu wyeliminowania ewentu-
alnych zagrożeń ze strony nieuczciwych pracodaw-
ców zastosowanie tej zasady zostało ograniczone do
sytuacji, gdy wynagrodzenie zostanie wypłacone (po-
stawione do dyspozycji) w terminie wynikającym
z przepisów prawa pracy bądź z umowy łączącej stro-
ny. Analogiczna reguła dotyczyć ma składek na ubez-
pieczenia społeczne. Terminowa wypłata wynagro-
dzenia/opłacenie składki jest więc warunkiem sko-
rzystania z memoriałowego rozliczenia tych wydat-
ków. W razie jego niedotrzymania wymienione wy-
datki zostaną rozliczone na dotychczasowych zasa-
dach, a więc dopiero po ich wypłaceniu/opłaceniu;
2) likwidację obowiązku uiszczania zaliczki za
ostatni miesiąc w wysokości zaliczki należnej za mie-
siąc poprzedni oraz zaliczki należnej za ostatni kwar-
tał w wysokości zaliczki za kwartał poprzedni. W efek-
cie proponowanej zmiany nastąpi przesunięcie termi-
nu wpłaty ostatniej zaliczki płatnej obecnie do 20. dnia
ostatniego miesiąca (kwartału) na okres do 20. dnia
pierwszego miesiąca (kwartału) następnego roku po-
datkowego, chyba że podatnik wcześniej złoży zezna-
nie roczne i dokona zapłaty podatku. Ostatnia zalicz-
ka ustalana będzie na podstawie rzeczywistych wyni-
ków za okres od początku roku do ostatniego dnia
roku podatkowego. Zmiany te będą miały zastosowa-
nie do dochodów osiągniętych od 1 stycznia 2010 r.;
3) wyodrębnienie w przychodach i w kosztach
z działalności gospodarczej kwot związanych z po-
życzkami (kredytami) waloryzowanymi kursem wa-
luty obcej. Dodatnia różnica pomiędzy otrzymaną
a zwracaną kwotą pożyczki (kredytu) stanowić bę-
dzie dla pożyczkobiorcy (kredytobiorcy) koszt podat-
kowy, a dla pożyczkodawcy (kredytodawcy) przychód,
natomiast ujemna różnica takich kwot oznaczać bę-
dzie, że pożyczkobiorca (kredytobiorca) uzyskał przy-
chód podatkowy, a pożyczkodawca (kredytodawca)
koszt podatkowy. Pożyczki (kredyty) waloryzowane
kursem waluty obcej powodują analogiczne skutki
podatkowe po stronie przychodów, jakie powstają
z tytułu różnic kursowych w przypadku pożyczek
(kredytów) walutowych;
4) wprowadzenie zwolnienia z opodatkowania do-
chodów uzyskanych z odpłatnego zbycia nieruchomo-
ści jeżeli, począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie
później niż w okresie 2 lat od końca roku podatkowe-
go, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód
uzyskany z tego zbycia podatnik przeznaczy na okre-
ślone w ustawie własne cele mieszkaniowe. Propono-
wane zwolnienie polega na wyłączeniu z opodatko-
649
wania tej części dochodu, jaka proporcjonalnie odpo-
wiada wydatkom poniesionym w dwuletnim okresie
w stosunku do osiągniętych przychodów z tego tytu-
łu. Jeżeli przychód z odpłatnego zbycia zostanie
w całości przeznaczony na cele mieszkaniowe, uzy-
skany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał
ze zwolnienia od podatku dochodowego. Zwolnienie
to zastąpiło tzw. ulgę meldunkową.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż przed-
stawiony w dniu 30 listopada 2008 r. przez prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska „Plan stabil-
ności i rozwoju – wzmocnienie gospodarki Polski wo-
bec światowego kryzysu finansowego”, przewiduje
wprowadzenie systemu ułatwień dla podmiotów pro-
wadzących działalność innowacyjną i rozwojową.
Ułatwienia te mają na celu umożliwienie przedsię-
biorcom pełnego i bieżącego rozliczenia ponoszonych
kosztów prac rozwojowych już w trakcie trwania tych
prac. Proponuje się, żeby podatnicy mieli prawo wy-
boru, czy wydatki z tego tytułu będą zaliczane do
kosztów podatkowych na bieżąco już w dacie ich po-
niesienia czy poprzez odpisy amortyzacyjne jako war-
tości niematerialne i prawne.
Obecnie poniesione koszty prac rozwojowych za-
licza się do kosztów uzyskania przychodów w roku
podatkowym, w którym zostały zakończone, o ile nie
mogą być uznane za wartości niematerialne i praw-
ne. Uznanie poniesionych kosztów prac rozwojowych
za wartości niematerialne i prawne skutkuje ich za-
liczaniem do kosztów podatkowych poprzez odpisy
amortyzacyjne. Okres dokonywania odpisów amor-
tyzacyjnych nie może być krótszy niż 12 miesięcy.
Ponadto plan stabilności i rozwoju przewiduje
wprowadzenie w latach 2009–2010 korzystnych zmian
w zakresie jednorazowej amortyzacji dla małych po-
datników oraz podatników rozpoczynających prowa-
dzenie działalności. Dla podatników tych zapropono-
wano zwiększenie limitu jednorazowej amortyzacji
do 100 000 euro rocznie do wykorzystania w każdym
z tych dwóch lat. Aktualnie limit ten wynosi 50 000 euro
w roku podatkowym. Dodać należy, że instrumentem
tym objęte będą również firmy, które rozpoczęły
działalność w roku 2008. Dwukrotne zwiększenie
limitu jednorazowej amortyzacji umożliwiającego za-
liczanie do kosztów podatkowych wydatków na inwe-
stycje może przyczynić się do istotnego wsparcia pro-
rozwojowego.
Z dniem 1 grudnia 2008 r. weszła w życie ustawa
z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podat-
ku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 209, poz. 1320), która wprowadziła sze-
reg korzystnych, wychodzących naprzeciw oczeki-
waniom przedsiębiorców zmian. Rozwiązania wpro-
wadzone tą ustawą znacząco uprościły przepisy
w zakresie podatku od towarów i usług oraz przy-
czyniły się do zniesienia barier i ograniczeń formal-
noprawnych wynikających z dotychczas obowiązu-
jących uregulowań.
Wśród szczególnie korzystnych dla przedsiębior-
ców rozwiązań należy wymienić m.in.:
650
1) zniesienie zakazu odliczania podatku VAT
z tytułu poniesionych wydatków, które nie stanowią
kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu przepi-
sów o podatku dochodowym,
2) likwidację 30% sankcji VAT za nieprawidłowe
rozliczenie podatku VAT,
3) wprowadzenie jednego podstawowego terminu
zwrotu podatku (60 dni), przy jednoczesnym utrzy-
maniu 25-dniowego terminu zwrotu dla podatników,
którzy sami rzetelnie uregulowali swoje zobowiąza-
nia wobec kontrahentów,
4) wyeliminowanie kaucji gwarancyjnej w wyso-
kości 250 tys. zł dla podatników rozpoczynających
działalność w handlu wewnątrzwspólnotowym,
5) umożliwienie otrzymania zwrotu podatku na-
liczonego pomimo braku sprzedaży opodatkowanej
w danym okresie rozliczeniowym,
6) wprowadzenie okresowego zwolnienia od po-
datku dla dostaw towarów objętych remanentem li-
kwidacyjnym, dokonywanej przez osoby fizyczne,
które zaprzestały działalności,
7) skrócenie terminu powrotu do zwolnienia pod-
miotowego od VAT, w przypadku jego wcześniejszej
utraty, do 1 roku (zamiast 3 lat),
8) wydłużenie terminu na dokonanie odliczenia
podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych
faktur lub dokumentów celnych (z dwóch do trzech
okresów rozliczeniowych).
Ponadto należy wskazać, iż podjęte zostały dzia-
łania negocjacyjne, których pozytywne skutki odczu-
wane są bezpośrednio przez obywateli, jako finalnych
konsumentów. Przykładem takich działań była de-
cyzja podjęta na Radzie Unii Europejskiej ds. Ekono-
micznych i Finansowych, dotycząca zmiany dyrekty-
wy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspól-
nego systemu podatku od wartości dodanej (2006/
112/WE, z późn. zm.), w wyniku której Polska zacho-
wała prawo do stosowania do końca 2010 r. stawki
podatku 0% do dostaw niektórych książek i czaso-
pism specjalistycznych. Utrzymano również prawo
do stosowania obniżonej 7-procentowej stawki podat-
ku w odniesieniu do świadczenia usług restauracyj-
nych oraz stawki obniżonej 3-procentowej w odnie-
sieniu do dostaw niektórych środków spożywczych.
Niezwykle istotnym elementem podjętej decyzji
jest również możliwość stosowania do końca 2010 r.
obniżonej stawki 7-procentowej w odniesieniu do
świadczenia usług związanych z budową, remontem
i przebudową budynków mieszkalnych oraz dostawy
budynków mieszkalnych. Zmianom w prawie unij-
nym towarzyszyły odpowiednie zmiany w przepisach
o podatku od towarów i usług.
W efekcie uzyskanego prawa do stosowania ww.
obniżonych stawek podatku od towarów i usług kon-
sument finalny (obywatel) ponosi mniejszy ciężar
przy nabyciu ww. towarów i usług.
Wynikający z exposé prezesa Rady Ministrów Do-
nalda Tuska zamiar ograniczenia obciążeń podatko-
wych i parapodatkowych obywateli został zrealizo-
wany również poprzez nowelizację przepisów ustawy
z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej:
1) ustawą z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie usta-
wy o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cu-
krowej oraz ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 44,
poz. 262 wyłączono obowiązek zapłaty opłaty skar-
bowej od:
a) czynności urzędowych dokonywanych przez
Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
albo Agencję Rynku Rolnego w sprawach z zakresu
wykonywania przez te agencje zadań w ramach re-
alizacji Wspólnej Polityki Rolnej, w tym w sprawach
płatności w ramach systemów wsparcia bezpośred-
niego określonych przepisami Unii Europejskiej, po-
mocy de minimis w sektorze rolnictwa lub rybołów-
stwa oraz innych zadań dotyczących organizacji ryn-
ków rolnych, z wyłączeniem zadań w zakresie admi-
nistrowania obrotem z zagranicą towarami rolno-
-spożywczymi;
b) złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie
pełnomocnictwa lub prokury albo jego odpisu, wypi-
su lub kopii w sprawach załatwianych przez Agencję
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa albo
Agencję Rynku Rolnego w ww. sprawach związanych
z dokonaniem czynności urzędowej, wydaniem za-
świadczenia lub zezwolenia;
2) ustawą z dnia 19 września 2008 r. o zmianie
ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego oraz ustawy
o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 182, poz. 1121) obni-
żono z 39 zł do 10 zł stawkę opłaty skarbowej od de-
cyzji wydawanych przez kierownika urzędu stanu
cywilnego, które nie uwzględniają wniosków stron;
3) ustawą z dnia 24 października 2008 r. o zmia-
nie ustawy o cudzoziemcach oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 216, poz. 1367) z dniem 1 stycznia
2009 r. wyłączono z zakresu przedmiotowego opłaty
skarbowej przepustki w małym ruchu granicznym
(jednorazowe i stałe).
Obecnie w Sejmie trwają także prace nad kolejny-
mi rozwiązaniami skutkującymi obniżeniem obcią-
żeń z tytułu opłaty skarbowej, zakładającymi:
— zmniejszenie z 5 zł do 1 zł stawki opłaty skar-
bowej od poświadczenia przez organ administracji
rządowej lub samorządowej wydawanego przez nie
odpisu albo kopii akt sprawy, co istotnie zmniejszy
koszty stron z tytułu uczestniczenia w postępowaniu
administracyjnym lub podatkowym (druk sejmowy
nr 1045);
— zniesienie opłaty skarbowej od niektórych jej
przedmiotów, w przypadkach szczególnie utrudnia-
jących obywatelom wykonywanie czynności życia co-
dziennego (druk sejmowy nr 1215).
Ponadto pragnę zaznaczyć, że ustawa o opłacie
skarbowej określa zwolnienie od tej opłaty osób o ni-
skich dochodach. Stosownie bowiem do art. 7 pkt 5
ustawy o opłacie skarbowej zwolnione od tej opłaty
są osoby, które dokonując zgłoszenia lub składając
wniosek o dokonanie czynności urzędowej albo wnio-
sek o wydanie zaświadczenia lub zezwolenia (pozwo-
lenia, koncesji) albo składając dokument stwierdza-
jący udzielenie pełnomocnictwa lub prokury albo jego

odpis, wypis lub kopię, przedstawią zaświadczenie
o korzystaniu ze świadczeń pomocy społecznej z po-
wodu ubóstwa.
Kolejnymi przykładami działań rządu, które
wprowadziły rozwiązania w systemie fiskalnym,
zmierzające do likwidacji przepisów obciążających
obywateli (podatników) odnośnie do podatków i opłat
lokalnych, są:
1) rozporządzenie ministra finansów z dnia 22 lu-
tego 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie
deklaracji na podatek od środków transportowych
składanych za pomocą środków komunikacji elektro-
nicznej (Dz. U. Nr 40, poz. 235) zapewniające możli-
wość wykorzystania narzędzi informatycznych w wy-
wiązywaniu się z obowiązków wynikających z prze-
pisów podatkowych;
2) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 sierp-
nia 2008 r. w sprawie warunków udzielania zwolnień
od podatku od nieruchomości oraz podatku od środ-
ków transportowych, stanowiących regionalną po-
moc inwestycyjną (Dz. U. Nr 146, poz. 927) stanowią-
ce program ogólnokrajowy dla gmin, określający ra-
mowe warunki udzielania regionalnej pomocy inwe-
stycyjnej w formie zwolnienia od podatku: od nieru-
chomości i od środków transportowych. Rozporzą-
dzenie istotnie upraszcza zasady udzielania przez
gminy pomocy publicznej przedsiębiorcom, poprzez
zmniejszenie barier formalno-biurokratycznych w udzie-
laniu pomocy publicznej przez gminy. Skutkiem tego
może przyczynić się do wzrostu liczby gmin zainte-
resowanych wykorzystaniem zwolnień podatkowych
w polityce pobudzenia przedsiębiorczości i ogranicze-
nia bezrobocia na rynku lokalnym.
Pragnę ponadto poinformować, że obecnie przed-
miotem prac legislacyjnych w Sejmie jest projekt
ustawy o zmianie ustawy o podatku od czynności
cywilnoprawnych (druk nr 748). Projekt ten został
opracowany w celu dostosowania przepisów ustawy
z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności
cywilnoprawnych (Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450
i Nr 176, poz. 1238), w zakresie opodatkowania ka-
pitału w spółkach kapitałowych, do obowiązujące-
go prawa Unii Europejskiej, tj. dyrektywy Rady
nr 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącej
podatków pośrednich od gromadzenia kapitału
(Dz. Urz. UE L 46 z 21.02.2008 r., str. 11).
W Polsce funkcję podatku kapitałowego pełni po-
datek od czynności cywilnoprawnych, który obejmu-
je umowy spółki i jej zmiany. Zaproponowana regu-
lacja wprowadza korzystne rozwiązania dla spółek
kapitałowych, w szczególności w zakresie wyłączenia
z opodatkowania niektórych działań restrukturyza-
cyjnych, zmniejszając koszty tych działań po stronie
przedsiębiorców.
Odnosząc się do kwestii związanych z systemem
redystrybucji środków finansowych w sektorze pu-
blicznym oraz planowanym wprowadzeniem zmian
w tym zakresie, pragnę na wstępie zwrócić uwagę na
fakt, że finanse publiczne są istotnym elementem
państwowości, natomiast system redystrybucji środ-
ków finansowych w sektorze publicznym jest waż-
651
nym elementem polityki finansowej państwa. System
finansów publicznych nie tylko kształtuje, ale jedno-
cześnie jest odzwierciedleniem stosunków ekono-
micznych powstających w toku procesu gromadzenia
i rozdziału środków finansowych przez podmioty pu-
bliczne. System finansów publicznych wyraża zatem
treść aktualnej polityki finansowej państwa, jak rów-
nież jest w ścisłym związku i zależności z sytuacją
ekonomiczną państwa.
Przedmiotem prac parlamentarnych jest projekt
ustawy o finansach publicznych, w którym zostały
przyjęte rozwiązania, mające na celu poprawienie
obowiązującego systemu finansów publicznych oraz
systemu redystrybucji środków finansowych w sek-
torze publicznym (druk nr 1118). W szczególności
w omawianym projekcie założono wprowadzenie nie-
zbędnych i gruntownych zmian w organizacji sekto-
ra finansów publicznych oraz zasadach jego funkcjo-
nowania, a także przyjęcia stabilnych rozwiązań
sprzyjających prowadzeniu racjonalnej gospodarki
finansowej w budżecie państwa oraz w budżetach
jednostek samorządu terytorialnego, w tym uzupeł-
nienie przepisów dotyczących zasad gospodarowania
środkami publicznymi. W ocenie projektodawcy wpro-
wadzenie takich zmian umożliwi odzyskanie orien-
tacji w możliwościach finansowych państwa oraz
ułatwi identyfikację najsłabszych ogniw sektora fi-
nansów publicznych.
Ponadto pragnę poinformować, iż w uchwale z dnia
22 stycznia 2008r. nr 13 w sprawie dokończenia refor-
my administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99) Rada Mini-
strów postawiła za cel m.in. dokończenie reformy de-
centralizacyjnej i uporządkowanie kompetencji między
administrację rządową i samorządową (§ 1 ust. 1).
Zagadnienia związane ze zmianami w systemie
finansowania jednostek samorządu terytorialnego,
a więc również zasilania ich budżetów wpływami
z podatków i opłat o charakterze publicznoprawnym,
są bezpośrednio związane i zależne od prac prowa-
dzonych w ramach ww. uchwały Rady Ministrów.
Dostrzegając zatem potrzebę dokonania modyfi-
kacji systemu finansowania jednostek samorządu
terytorialnego, strona rządowa, w porozumieniu ze
stroną samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego, powołała zespół roboczy,
którego zadaniem jest wypracowanie strategicznych
zmian w zakresie systemu dochodów jednostek sa-
morządu terytorialnego. W skład zespołu, który pod-
jął już prace, wchodzą przedstawiciele strony samo-
rządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego oraz reprezentanci ministra finansów,
ministra spraw wewnętrznych i administracji oraz
ministra infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
652
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie zatrudniania osób
niepełnosprawnych (6577)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Wicemar-
szałka przy piśmie z dnia 28 listopada 2008 roku,
znak: SPS-023-6577/08 interpelację z dnia 19 listo-
pada 2008 roku złożoną przez Pana Łukasza Zboni-
kowskiego – Posła na Sejm RP w sprawie zatrudnia-
nia osób niepełnosprawnych, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Uzasadnieniem dokonania nowelizacji ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych była przede wszystkim konieczność dostosowa-
nia krajowych regulacji do przepisów wspólnotowych
– nowego rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008
z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje
pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastoso-
waniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie
w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz. Urz. WE L 214
z 9.8.2008) i wygaśnięcie rozporządzenia wspólnoto-
wego dotychczas regulującego zagadnienia związane
z zatrudnieniem pracowników niepełnosprawnych
– rozporządzenia Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia
12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88
Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa
w zakresie zatrudnienia, którego przepisy obowiązu-
ją do dnia 31 grudnia 2008 r. Od dnia 1 stycznia 2009 r.
dozwoloną pomocą publiczną będzie pomoc udzielana
wyłącznie na warunkach określonych w nowym roz-
porządzeniu Komisji nr 800/2008.
Większość zawartych w projekcie ustawy rozwią-
zań jest niezbędna, aby właściwie zastosować prze-
pisy unijne. W swym założeniu zmiany mają na celu
poprawę sytuacji osób niepełnosprawnych na rynku
pracy, a nie jej pogorszenie. Zgodnie z art. 41 ust. 2
rozporządzenia Komisji nr 800/2008 wysokość pomo-
cy udzielanej pracodawcom wykonującym działalność
gospodarczą w formie subsydiów płacowych na za-
trudnianie pracowników niepełnosprawnych nie
może przekraczać 75% kosztów płacy. Górne pułapy
pomocy, określone w projekcie ustawy, wynoszą
160%, 140% i 60% najniższego wynagrodzenia, za
pracowników odpowiednio ze znacznym, umiarkowa-
nym i lekkim stopniem niepełnosprawności, ale po-
moc wypłacona pracodawcy nie będzie mogła prze-
kraczać 75% kosztów płacy. Wskaźniki te zwiększają
się o 40% najniższego wynagrodzenia w przypadku
osób niepełnosprawnych, u których stwierdzono cho-
robę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilep-
sję, oraz niewidomych. W związku z powyższym wy-
sokość dofinansowania do wynagrodzeń niepełno-
sprawnych pracowników uzależniona jest ściśle od
rzeczywistych kosztów płacy oraz od wielkości okre-
ślonych w rozporządzeniu Komisji. Nie ma więc moż-
liwości wprowadzenia w tym zakresie zmian w pro-
jekcie ustawy.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (druk nr 1389) nie eliminuje szere-
gu uprawnień przysługujących zakładom pracy chro-
nionej, które nadal zwolnione są z: podatku rolnego,
leśnego i od nieruchomości, opłat (z wyjątkiem opła-
ty skarbowej i opłat o charakterze sankcyjnym), nie-
odprowadzonych zaliczek na poczet podatku docho-
dowego od osób fizycznych od wynagrodzeń pracow-
ników (do I progu podatkowego) i w dalszym ciągu
mogą z tego źródła zasilać zakładowy fundusz reha-
bilitacji. Pomimo obowiązków związanych z zapew-
nieniem szczególnej opieki zatrudnionym osobom
niepełnosprawnym zakłady pracy chronionej mają
nadal uprzywilejowaną pozycję w stosunku do przed-
siębiorców z otwartego rynku pracy, także w zakresie
możliwości uzyskania rekompensaty dodatkowych
kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych zwią-
zanych z kosztami budowy lub rozbudowy obiektów
i pomieszczeń zakładu, a także kosztów transporto-
wych i administracyjnych, co zapewnia im projekt
nowelizowanej ustawy. Ponadto wychodząc naprze-
ciw oczekiwaniom pracodawców z chronionego rynku
pracy, w trakcie prac Komisji Polityki Społecznej
i Rodziny przyjęto szereg poprawek do projektu usta-
wy, m.in. odstąpiono na okres przejściowy jednego
roku od zrównania wysokości pomocy dla pracodaw-
ców z otwartego i chronionego rynku pracy (art. 5
ust. 2 projektu ustawy).
Nadal utrzymane zostanie zróżnicowanie wyso-
kości kwot dofinansowania do wynagrodzeń pracow-
ników niepełnosprawnych w zależności od stopnia
niepełnosprawności i rodzaju schorzenia. Zwiększe-
nie pomocy dla pracodawców z otwartego rynku pra-
cy (w porównaniu z wysokością pomocy otrzymywa-
ną na podstawie dotychczas obowiązujących przepi-
sów) służy zachęceniu ich do zwiększenia zatrudnie-
nia osób niepełnosprawnych. Ponadto za wsparciem
zatrudnienia na otwartym rynku pracy przemawia
fakt, że osoba niepełnosprawna pracująca na otwar-
tym rynku staje się równoprawnym pracownikiem,
zatrudnionym na takich samych zasadach jak osoby
w pełni sprawne.
Na zakończenie pragnę wyjaśnić, iż od dnia pu-
blikacji rozporządzenia Komisji (WE) nr 1976/2006
zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 2204/2002,
(WE) nr 70/2001 oraz (WE) nr 68/2001 w odniesieniu
do przedłużenia okresu stosowania (Dz. Urz. WE L
368 z 23 grudnia 2006 r.) była znana data, po upływie
której przyznawanie pomocy na zasadach określo-
nych m.in. w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2204/
2002 będzie niemożliwe. Ta data to 31 grudnia 2008 r.
Nowe warunki brzegowe dla pomocy publicznej na
zatrudnianie znane są co najmniej od 9 sierpnia 2008 r.,
tj. od dnia publikacji rozporządzenia Komisji (WE)
nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego nie-

które rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym ryn-
kiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne
rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych)
(Dz. Urz. WE L 214 z 9.8.2008). Zmiana zasad pro-
gramu pomocowego była więc oczekiwana i nie po-
winna stanowić zaskoczenia dla zainteresowanych
podmiotów.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie reformy PFRON (6578)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 28 listopada 2008 r., znak: SPS-
-023-6578/08, interpelację Pani Poseł Iwony Arent
w sprawie reformy Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
1. Termin przekształcenia państwowych fundu-
szy celowych posiadających osobowość prawną, w tym
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, został określony w przyjętych przez
rząd projektach ustaw o finansach publicznych i Prze-
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych,
które zostały przesłane do Sejmu RP. Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych zo-
stanie przekształcony z dniem 1 stycznia 2010 r.
2. Konsultacje społeczne przeprowadzono w trak-
cie prac nad wspomnianymi projektami ustaw, które
były również zamieszczone w Biuletynie Informacji
Publicznej na ogólnodostępnej stronie internetowej
Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl). Organiza-
cje pozarządowe osób niepełnosprawnych, które sy-
gnalizowały wątpliwości w związku z proponowany-
mi zmianami przekształcenia Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, otrzyma-
ły szczegółowe wyjaśnienia oraz zapewnienie, że
wdrażanie tych zmian nie spowoduje zakłóceń w fi-
nansowaniu ze środków funduszu zadań ustawowych
w zakresie rehabilitacji zawodowej i społecznej osób
niepełnosprawnych.
3. Samorządy mają dobre rozpoznanie potrzeb
osób niepełnosprawnych na swoim terenie, albowiem
samorządy powiatowe od dziesięciu lat, a samorządy
wojewódzkie od pięciu lat, realizują zadania na rzecz
osób niepełnosprawnych określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych,
653
dofinansowywane ze środków Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
W samorządach powiatowych funkcjonują usta-
wowo wyodrębnione i wyspecjalizowane w zakresie
problematyki osób niepełnosprawnych komórki orga-
nizacyjne (powiatowe centrum pomocy rodzinie, po-
wiatowy urząd pracy), które zatrudniają wykwalifi-
kowanych pracowników.
Ustawowym zadaniem każdego samorządu woje-
wództwa i samorządu powiatowego jest współpraca
z organizacjami pozarządowymi i fundacjami dzia-
łającymi na rzecz osób niepełnosprawnych. We wszyst-
kich samorządach województw i samorządach powia-
towych działają – zgodnie z ustawą o rehabilitacji
– społeczne rady do spraw osób niepełnosprawnych
będące organem opiniodawczo-doradczym każdego
marszałka i starosty. W skład rady wchodzą m.in.
przedstawiciele działających na terenie danego woje-
wództwa i powiatu organizacji pozarządowych i fun-
dacji. Do zadań tej rady należy m.in. opiniowanie
projektów uchwał i programów przyjmowanych przez
sejmik województwa i powiatową radę, w tym i uchwał
określających zadania dofinansowywane ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych.
4. Przekształcenie Państwowego Funduszu Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych nie będzie wyma-
gało zwiększenia kadry do jego obsługi, ponieważ:
1) dysponentem środków funduszu będzie mini-
ster właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,
2) dotychczasowe zadania wykonywane przez
prezesa zarządu bądź zarząd funduszu będzie wyko-
nywał minister pracy i polityki społecznej przy po-
mocy Biura Obsługi Funduszu, funkcjonującego
w formie jednostki budżetowej. Pracownicy Biura
Funduszu staną się pracownikami Biura Obsługi
Funduszu,
3) samorządy województw przejmą zadania do-
tychczas realizowane przez oddziały funduszu, a pra-
cownicy tych oddziałów staną się pracownikami
urzędów marszałkowskich,
4) wszystkie środki, które wpłyną na wyodręb-
niony rachunek bankowy funduszu, będą – tak jak
i dotychczas – przeznaczane na realizację zadań okre-
ślonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych,
5) środki funduszu – zgodnie z planem rzeczo-
wo-finansowym stanowiącym załącznik do ustawy
budżetowej na dany rok – będą nadal (po przekształ-
ceniu funduszu) przekazywane algorytmem samo-
rządom wojewódzkim i powiatowym na wydzielone
konto.
5. Podstawowa przesłanka przekształcenia Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych wynika z przyjętej przez rząd koncepcji
porządkowania i racjonalizacji finansów publicznych
państwa. Nie przewiduje się zwiększenia kosztów
funkcjonowania Państwowego Funduszu Rehabilita-
cji Osób Niepełnosprawnych po jego przekształceniu.
654
Natomiast szacuje się, że te koszty zostaną zmniej-
szone m.in. z uwagi na to, że rada nadzorcza i zarząd
funduszu zostaną rozwiązane oraz wygasną akty po-
wołania prezesa i zastępców prezesa zarządu fundu-
szu, a także dyrektorów jego oddziałów. Wdrażanie
tych zmian nie spowoduje zakłóceń w finansowaniu
ze środków funduszu zadań ustawowych w zakresie
rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełno-
sprawnych.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posłów
Krzysztofa Maciejewskiego
i Tadeusza Woźniaka
w sprawie polityki rządu
w zakresie finansowego wspierania działań
organizacji pozarządowych oraz rozliczania
przydzielonych dotacji (6579)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Tade-
usza Woźniaka oraz pana posła Krzysztofa Macie-
jewskiego z dnia 18 listopada 2008 r. (znak: SPS –
023 – 6579/08) w sprawie polityki rządu w zakresie
finansowego wspierania działań organizacji pozarzą-
dowych oraz rozliczania środków finansowych prze-
kazywanych ww. podmiotom w formie nawiązek
i świadczeń pieniężnych uprzejmie wyjaśniam Panu
Marszałkowi, co następuje.
Aktualna treść art. 47, 49 i 57 a § 2 Kodeksu kar-
nego jest konsekwencją wejścia w życie ustawy z dnia
8 października 2004 r. o zmianie ustawy Kodeks kar-
ny i ustawy Kodeks karny wykonawczy (Dz. U.
z 2004 r. Nr 243, poz. 2426). Jednym z celów przed-
miotowej nowelizacji było wprowadzenie regulacji
umożliwiających usunięcie wcześniejszych nieprawi-
dłowości związanych z niewłaściwym wykorzystywa-
niem środków finansowych pochodzących z nawiązek
oraz świadczeń pieniężnych orzekanych przez sądy.
Nieprawidłowości te dotyczyły przede wszystkim peł-
nej swobody wyboru podmiotu, który mógł stać się
beneficjentem orzeczonej nawiązki, a także celów, na
które podmioty te wydatkowały zasądzone środki.
Treść art. 47 i 49 K.k. sprzed nowelizacji z roku
2004 stanowiła niewątpliwą przestrzeń do nadużyć,
zarówno w zakresie wyboru podmiotu, na rzecz któ-
rego określone środki karne były zasądzane, jak
i celów wydatkowania w ten sposób uzyskanych środ-
ków finansowych.
Obowiązująca treść art. 47, 49 i 57 a K.k. określa,
jakie organizacje pozarządowe oraz instytucje są
uprawnione do uzyskania wpisu do wykazu prowa-
dzonego przez ministra sprawiedliwości, a także ja-
kie winno być przeznaczenie zasądzonych na ich
rzecz nawiązek i świadczeń pieniężnych. Wykładnia
wskazanych powyżej przepisów wyklucza wydatko-
wanie zasądzonych środków na cele, które w ogóle
lub co najwyżej pośrednio realizują zadania statuto-
we określonego podmiotu. W związku z powyższym
wydatkowanie środków uzyskanych z nawiązek i świad-
czeń pieniężnych na cele administracyjne, eksploata-
cyjne, wypłatę wynagrodzeń dla pracowników admi-
nistracyjnych, opłacanie składek tytułem ubezpie-
czenia społecznego, pokrywanie kosztów delegacji
służbowych, opłat za obsługę rachunkowo-księgową
i prawną podmiotu, nie mieści się w katalogu celów,
na które środki te mogą być przeznaczone.
Wskazane w interpelacji poselskiej uwagi są za-
sadne z punktu widzenia organizacji pozarządowej,
która nie ma stałych źródeł finansowania i dla której
środki uzyskane z nawiązek i świadczeń pieniężnych
stanowią zasadnicze źródło przychodu. Sytuacja,
w której podmiot wpisany do wykazu nie dysponuje
środkami finansowymi na pokrycie bieżących wydat-
ków administracyjnych, poddaje w wątpliwość jego
aktywność w zakresie realizacji zadań statutowych.
Niewątpliwie zaś intencją ustawodawcy było, by pod-
mioty, na rzecz których są zasądzane określone środ-
ki finansowe w postaci nawiązek i świadczeń pienięż-
nych, mogły finansować z tego źródła wyłącznie za-
dania mieszczące się w ich celach statutowych. Pod-
miot wpisany do wykazu winien zatem dysponować
środkami własnymi na koszty administracyjne i eks-
ploatacyjne. Podkreślić przy tym należy, że zasądza-
ne na rzecz podmiotów wpisanych do wykazu na-
wiązki i świadczenia pieniężne nie mogą być jedynym
źródłem utrzymania tych podmiotów. Stąd wprowa-
dzona w ustawie z dnia 8 października 2004 r. prze-
słanka – wydatkowania środków z przeznaczeniem
na określony w przepisach cel – miała wyłączyć z moż-
liwości uzyskania wpisu do wykazu te podmioty, któ-
re z nawiązek i świadczeń pieniężnych pragnęły
uczynić swoje zasadnicze źródło utrzymania.
Czteroletni okres obowiązywania znowelizowanej
treści art. 47, 49 i 57a K.k. nie wyeliminował niektó-
rych patologicznych form wykorzystywania zasądza-
nych środków na cele inne niż bezpośrednio związa-
ne z określonym w statucie zadaniem.
W tych okolicznościach w Ministerstwie Sprawie-
dliwości podjęto prace nad nowelizacją treści art.
art. 47, 49 i 57a K.k. poprzez utworzenie Funduszu
Pomocy Pokrzywdzonym oraz Funduszu Pomocy
Postpenitencjarnej. Zgodnie z zaproponowaną nowe-
lizacją sądy będą orzekać nawiązkę na rzecz Fundu-
szu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Funduszu Pomocy
Postpenitencjarnej. Fundusze będą działały w formie
wyodrębnionego rachunku bankowego, którego dys-
ponentem będzie minister sprawiedliwości. Z chwilą
utworzenia funduszy likwidacji ulegnie wykaz orga-
nizacji, fundacji, stowarzyszeń i organizacji prowa-
dzony przez ministra sprawiedliwości. Ze środków

funduszy wspierane będą działania organizacji
świadczących m.in. pomoc osobom pokrzywdzonym
przestępstwem.
W tych okolicznościach postulowane w interpela-
cji rozszerzenie celów wydatkowania środków uzy-
skanych tytułem nawiązek i świadczeń pieniężnych
uznać należy za niezasadne ze względu na wskazane
prace zmierzające do ustanowienia Funduszu Pomo-
cy Pokrzywdzonym oraz Funduszu Pomocy Postpe-
nitencjarnej.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie zapowiedzi sprzedaży przez PKN
Orlen spółki Anwil (6580)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pana posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie zapowiedzi sprzedaży przez PKN Orlen
SA spółki Anwil SA przedkładam wyjaśnienia do
kwestii poruszonych w przedmiotowej interpelacji
pana posła.
Większościowym akcjonariuszem Zakładów Azo-
towych Anwil SA z siedzibą we Włocławku jest Polski
Koncern Naftowy Orlen SA, który kontroluje pakiet
akcji stanowiących ok.85% kapitału zakładowego
spółki. Skarb Państwa posiada w przedmiotowej
spółce mniejszościowy pakiet akcji stanowiących ok.
5% jej kapitału.
Minister Skarbu Państwa, rozważając warianty
procesów prywatyzacji spółek wielkiej syntezy che-
micznej, miał na celu uporządkowanie struktury
własnościowej WSCh, jak również dalszy rozwój po-
szczególnych spółek, w tym także Zakładów Azoto-
wych Anwil SA we Włocławku.
W związku z powyższym potencjalny udział An-
wil SA w grupie chemicznej obejmującej następujące
podmioty: Ciech SA, Zakłady Azotowe Kędzierzyn
SA i Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA bę-
dzie możliwy tylko w sytuacji, gdy spółka celowa za-
wiązana przez te podmioty w celu nabycia akcji An-
wil SA zostanie wskazana przez właściciela jako in-
westor strategiczny, w przypadku ewentualnego uru-
chomienia przez niego procedury zbycia akcji ww.
spółki.
Minister Skarbu Państwa w ramach swoich
uprawnień, działając zgodnie ze statutem PKN Orlen
SA poprzez swoich przedstawicieli w Radzie Nadzor-
czej, dołoży należytej staranności przy podejmowa-
niu decyzji polegających na wyrażaniu zgody zarzą-
655
dowi na przeprowadzenie transakcji polegającej na
zbyciu posiadanego pakietu akcji Anwil SA.
Minister Skarbu Państwa, uchwałą Walnego
Zgromadzenia spółki Nafta Polska SA z dnia 14 lu-
tego 2008 r., zlecił Zarządowi Nafty Polskiej SA przy-
gotowanie koncepcji prywatyzacji spółek sektora
wielkiej syntezy chemicznej, tj. spółek, których akcje
posiada Skarb Państwa, wraz ze stosownymi reko-
mendacjami. Zgodnie z przygotowaną koncepcją
w 2009 r. podjęte zostaną działania prywatyzacyjne
zakładające sprzedaż pakietów akcji I grupy spółek:
Ciech, Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA
oraz Zakładów Azotowych Kędzierzyn SA, zaś
w 2010 r. II grupy spółek: Zakłady Azotowe Puławy
SA i Zakłady Chemiczne Police SA. W przygotowa-
nym projekcie Skarb Państwa nie uwzględnia spółki
Anwil SA z uwagi na fakt, że nie jest to spółka Skar-
bu Państwa.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie ustawy budżetowej
w zakresie doskonalenia nauczycieli (6581)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Lecha Sprawki z 28 listopada
2008 r., nr SPS-023-6581/08, w sprawie ustawy bu-
dżetowej na 2009 r. w zakresie doskonalenia nauczy-
cieli, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z art. 70a ust. 3 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r., Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) w budżetach wojewodów wyod-
rębnia się środki na wsparcie na obszarze wojewódz-
twa doskonalenia zawodowego nauczycieli, w łącznej
wysokości 5000 średnich wynagrodzeń nauczyciela
stażysty.
Natomiast w myśl art. 70a ust. 6 ww. ustawy mi-
nister właściwy do spraw oświaty i wychowania okre-
śla w drodze rozporządzenia sposób podziału środ-
ków, o których mowa w ust. 3, pomiędzy budżety
poszczególnych wojewodów, uwzględniając w szcze-
gólności liczbę nauczycieli zatrudnionych w poszcze-
gólnych województwach, formy doskonalenia zawo-
dowego dofinansowywane ze środków, o których
mowa w ust. 1–5 oraz szczegółowe kryteria i tryb
przyznawania tych środków, uwzględniając kompe-
656
tencje organów wymienionych w ust. 1, a także dy-
rektorów szkół i placówek w zakresie doskonalenia
zawodowego nauczycieli.
Mając na uwadze powyższe, Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej rozważy możliwość pozyskania na re-
alizację tego zadania dodatkowych środków na etapie
wykonywania budżetu roku 2009.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie przebudowy skrzyżowania
dróg krajowych nr 25 i 56 pod Koronowem
(6582)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
13 listopada 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
28 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6582/08, w spra-
wie przebudowy skrzyżowania dróg krajowych nr 25
i 56 pod Koronowem przedstawiam następujące wy-
jaśnienia.
W związku z faktem, iż potrzeby w zakresie bu-
dowy i modernizacji infrastruktury transportowej
wielokrotnie przewyższają wielkość dostępnych środ-
ków, nie wszystkie inwestycje drogowe mogły zostać
przewidziane do realizacji w bieżącym roku. W tej
sytuacji w pierwszej kolejności do realizacji zaplano-
wano najpilniejsze zadania, które zostały ujęte
w przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 25 wrze-
śnia 2007 r. „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”. Z tego też powodu w roku bieżącym
nie dokonano przebudowy skrzyżowania dróg krajo-
wych nr 25 i 56 w miejscowości Koronowo.
Przebudowa tego skrzyżowania planowana jest
natomiast w 2009 r. w ramach działań podejmowa-
nych na drodze krajowej nr 25 w związku z realizacją
„Krajowego programu bezpieczeństwa ruchu drogo-
wego”.
Jednocześnie należy zauważyć, iż w chwili obec-
nej w resorcie toczą się prace nad kompleksowym
uporządkowaniem sieci drogowej w Polsce. Działania
te mają na celu dokończenie reformy decentralizacyj-
nej i uporządkowanie podziału kompetencji pomiędzy
administracją rządową i samorządową. Ministerstwo
Infrastruktury przygotowało pilotażowy program
dotyczący przekazania w trybie porozumienia utrzy-
mania części dróg krajowych do zarządów woje-
wództw. Marszałkowie województw otrzymali ze
strony Ministerstwa Infrastruktury propozycję za-
warcia porozumienia z Generalną Dyrekcją Dróg
Krajowych i Autostrad, określającą warunki przeka-
zania utrzymania części dróg krajowych. Obecnie
trwają zaawansowane prace nad uruchomieniem ta-
kiego pilotażowego programu w woj. kujawsko-po-
morskim. Samorząd województwa na mocy zawarte-
go porozumienia stosownie do art. 19 ust. 4 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) przejąłby za-
dania generalnego dyrektora dróg krajowych i auto-
strad w zakresie utrzymania wybranych odcinków
dróg krajowych (w szczególności dróg nr 25 i 56).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie konieczności jak najszybszego
uregulowania stanu prawnego
wspólnot gruntowych (6586)
Panie Marszałku! W związku z interpelacją pani
poseł Beaty Mazurek z dnia 19 listopada 2008 r.,
nr SPS-023-6586/08, w sprawie uregulowania stanu
prawnego wspólnot gruntowych przesyłam następu-
jące wyjaśnienia.
Mając na celu zmianę przepisów o zagospodaro-
waniu wspólnot gruntowych, przed przystąpieniem
do prac legislacyjnych, w marcu 2008 r. Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi wystąpiło do wojewodów po
informacje na temat aktualnego stanu wspólnot
gruntowych oraz o przeprowadzenie konsultacji
z zarządami wspólnot gruntowych, organizacjami
i związkami rolników oraz starostwami i zgłoszenie
propozycji rodzaju i zakresu zmian oraz nadesłanie
opinii w tej sprawie. Po ustaleniu stosownych infor-
macji przystąpiono do prac nad zmianami przepisów
w tym zakresie.
W programie prac legislacyjnych rządu na I pół-
rocze 2009 r. przewidziano do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów w miesiącach kwiecień–czerwiec za-
łożenia do projektu ustawy o zmianie ustawy o zago-
spodarowaniu wspólnot gruntowych. Obecnie zało-
żenia te zostały poddane uzgodnieniom wewnątrzre-
sortowym. Przewiduje się, że w styczniu 2009 r. za-
łożenia do projektu ww. ustawy zostaną przedstawio-
ne do społecznych konsultacji, a następnie do uzgod-
nień międzyresortowych.
W założeniach proponuje się m.in. umożliwienie
przekształcenia wspólnot gruntowych we współwła-

sność. Proponuje się wprowadzić ostateczny termin
do wydania decyzji w sprawie ustalenia wykazu
uprawnionych do udziału we wspólnocie gruntowej,
a także regulacji, zgodnie z którymi gminy nabyłyby
te nieruchomości, co do których nie jest obecnie moż-
liwe wydanie decyzji określających wykazy osób
uprawnionych do wspólnoty. Przewiduje się również
wprowadzenie sądowej kontroli działalności organów
spółki powołanej do zagospodarowania wspólnoty
gruntowej.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie dokładnego wyjaśnienia przesłanek,
które spowodowały wykreślenie
z listy podstawowej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” 2007–2013
projektu pod nazwą „Hala Stulecia
we Wrocławiu – Centrum Innowacyjności
w Architekturze i Budownictwie”, wobec oceny
dokonanej przez zespół oceniający,
a także wyników przeprowadzonych
konsultacji społecznych (6587)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 28 listopada br. w sprawie interpelacji
pana posła Dawida Jackiewicza dotyczącego projektu
pn. „Hala Stulecia we Wrocławiu – Centrum Inno-
wacyjności w Architekturze i Budownictwie” uprzej-
mie informuję, co następuje.
1. Wszystkie projekty znajdujące się na liście pod-
stawowej działania 6.4 PO IG podlegały konsulta-
cjom społecznym. Jednocześnie fakt, że w ich rezul-
tacie na liście znalazły się nowe propozycje, wynika
z charakteru procesu, jakim są konsultacje – sprzecz-
ne z ich ideą byłoby, gdyby proces ten ograniczał się
wyłącznie do listy poddanej konsultacjom. W wyniku
konsultacji mogą bowiem zaistnieć – i tak się stało
w tym przypadku – przesłanki, które spowodują
zmiany odnośnie do propozycji wyjściowej. W przy-
padku działania 6.4 PO IG efektem przeprowadzo-
nych od 20 czerwca br. do 21 lipca br. konsultacji była
dodatkowa weryfikacja inwestycji pozwalająca ocenić
potencjał inwestycji w kontekście szans na dynami-
zację rozwoju gospodarczego poprzez rozwój turysty-
ki. Pierwszy projekt listy został uzupełniony o czte-
ry projekty złożone w procesie naboru, które mogą
stać się „kołem zamachowym” dla kolejnych inwe-
stycji aktywizujących region i powodujących, że
w biedniejszych województwach będą powstawać
atrakcyjne dla mieszkańców innych regionów oraz
państw ośrodki.
657
2. Decyzja o ostatecznym kształcie listy projektów
indywidualnych dla działania 6.4 PO IG została pod-
jęta na podstawie pkt 14 ww. wytycznych, zgodnie
z którym ostateczną decyzję w sprawie kształtu listy
podejmuje minister rozwoju regionalnego, z pełną
świadomością i głębokim przekonaniem, iż wybrane
inwestycje wpisują się w kryteria i założenia odno-
śnego działania w sposób wyróżniający je spośród
pozostałych zgłoszonych podczas naboru projektów
oraz mają realny wpływ na rozwój społeczno-gospo-
darczy kraju w obszarze turystyki. Propozycja listy
przedstawiona przez zespół oceniający jest jedynie
rekomendacją, którą należy wziąć pod uwagę – i tak
też się stało – ale nie w oderwaniu od dodatkowych
czynników, które mogą pojawić się w trakcie procesu
jej tworzenia – w szczególności społecznej weryfikacji
rekomendowanej propozycji. Zgodnie z informacją
zawartą w pkt 1 pisma na zmiany na liście miały
wpływ wyniki konsultacji społecznych oraz opinie
i uwagi zgłoszone podczas spotkania uzgodnieniowe-
go, które odbyło się w dniu 17 lipca 2008 r. W sytuacji
wysokiej jakości zgłoszonych propozycji oraz zniko-
mych – w stosunku do potrzeb – środków finanso-
wych dostępnych w ramach działania 6.4 PO IG, IZ
PO IG kierowała się m.in. ww. przesłankami.
Zmiana pozycji części projektów na liście wynika
dodatkowo z faktu, iż w celu umożliwienia realizacji
największej liczby inwestycji przyjęto inną koncepcję
indykatywnego wyliczenia poziomu dofinansowania
przedsięwzięć. Podział środków na liście poddanej
konsultacjom z dnia 20 czerwca br. zakładał dofinan-
sowanie projektu na poziomie określonym zgodnie
z mapą pomocy regionalnej. Obecnie pułap dofinan-
sowania zgodny z mapą pomocy regionalnej utrzy-
mano w przypadku projektów, dla których przewidu-
je się występowanie pomocy regionalnej, zaś dla po-
zostałych określono go na poziomie maksymalnie do
60% całkowitych kosztów kwalifikowanych.
Dodatkowo należy zwrócić uwagę na fakt, iż kry-
teria dotyczące Euro 2012 lub wpisania na listę
UNESCO są jednymi z wielu elementów ocenianych
w ramach działania 6.4 PO IG. W działaniu tym pre-
miowane są przede wszystkim kompleksowe, po-
nadregionalne projekty turystyczne obejmujące in-
westycje w spójną infrastrukturę unikatowych pro-
duktów turystycznych, ze szczególnym uwzględnie-
niem projektów liniowych i sieciowych, których re-
alizacja obejmuje kilka atrakcji zlokalizowanych
w różnych miejscach, stanowiących spójną całość.
Projekt „Hala Stulecia we Wrocławiu – Centrum In-
nowacyjności w Architekturze i Budownictwie” jest
projektem punktowym – wątpliwości budzi zasięg
oddziaływania przedsięwzięcia, gdyż jego głównymi
odbiorcami będą mieszkańcy oraz odwiedzający mia-
sto Wrocław.
3. Kwestia możliwości dofinansowania projektu
pn. „Interaktywne Centrum historii Ostrowa Tum-
skiego w Poznaniu – kolebki państwowości i chrze-
ścijaństwa w Polsce” ze środków priorytetu XI: Kul-
tura i dziedzictwo kulturowe Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” była rozważana
658
w trakcie spotkania instytucji zarządzającej oraz Pol-
skiej Organizacji Turystycznej z beneficjentem ww.
inwestycji. Niemniej jednak ówczesny harmonogram
wdrażania priorytetu XI PO IiŚ nie pozwalał na re-
alizację projektu Ostrowa Tumskiego w ramach tej-
że osi. W chwili obecnej również nie przewiduje się
dokonywania zmian na liście projektów indywidual-
nych dla priorytetu XI PO IiŚ.
4. W pkt 75 wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów in-
dywidualnych rzeczywiście mowa jest o niestosowa-
niu przepisów dotyczących protestu, niemniej jednak
protest i wniosek o ponowne rozpatrzenie stanowią
dwa etapy jednej procedury – tj. procedury odwoław-
czej, która zgodnie z ustawą o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju nie ma zastosowania dla projektów
indywidualnym oraz systemowych.
Dodatkowo pragnę przypomnieć, że tryb indywi-
dualny jest szczególnym sposobem wyboru projektów
do wsparcia, co wiąże się z koniecznością przestrze-
gania określonych procedur przewidzianych wyłącz-
nie dla tej formy realizacji przedsięwzięć. Projekty
indywidualne stanowią inwestycje o strategicznym
znaczeniu dla realizacji programu operacyjnego, któ-
rych wdrożenie jest niezwykle istotne z punktu wi-
dzenia osiągnięcia zakładanych wskaźników rozwo-
ju społeczno-gospodarczego kraju, danego sektora
bądź województwa. Projekty te nie podlegają później-
szej procedurze konkursowej i nie konkurują o środ-
ki z pozostałymi projektami, ale ich umieszczenie na
liście wiąże się ze wstępnym zagwarantowaniem
środków na ich realizację, jest warunkową deklaracją
ich wsparcia, związaną z zarezerwowaniem środków
w ramach budżetu, nie stanowi natomiast gwarancji
ich dofinansowania. Niemniej jednak ostateczna de-
cyzja w tym zakresie podejmowana jest przez mini-
stra właściwego ds. rozwoju regionalnego. Pragnę
podkreślić, że proces wsparcia w trybie indywidual-
nym przewiduje aktualizację listy dwa razy do roku
(w terminie do dnia 31 stycznia i do dnia 31 lipca).
Kończąc, pragnę raz jeszcze podkreślić, że proces
wsparcia w trybie indywidualnym przewiduje aktu-
alizację listy dwa razy do roku. Biorąc pod uwagę, że
IZ PO IG podjęła decyzję o podpisaniu preumów tak-
że z projektami znajdującymi się na liście rezerwo-
wej, przez co zostaną one włączone do systemu mie-
sięcznego monitoringu i znany będzie szczegółowo
stan ich przygotowania do realizacji, szanse na otrzy-
manie wsparcia będą miały przede wszystkim inwe-
stycje gotowe do realizacji. W świetle powyższego
projekt hali ma realną szansę uzyskania dofinanso-
wania w ramach działania 6.4 PO IG.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie nieprawidłowości powstałych
w związku z wejściem w życie zarządzeń
prezesa NFZ nr 8/2008/DGL
z dnia 29 stycznia 2008 r. oraz nr 15/2008/DGL
z dnia 18 lutego 2008 r. (6588)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Dawida Jackiewicza, posła na Sejm
RP, z dnia 14 listopada 2008 r. w sprawie nieprawi-
dłowości powstałych w związku z wejściem w życie
zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
nr 8/2008/DGL oraz nr 15/2008/DGL, przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu RP, z dnia 28 listopada 2008 r., znak: SPS-
-023-6588/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Unormowania prawne regulujące dostęp do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wy-
konawczych do tej ustawy i zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Odnosząc się do pytań zawartych w przedmioto-
wej interpelacji, uprzejmie wyjaśniam, iż szczegółowe
zasady określające stosowanie terapii inicjującej,
w tym stosowanie terapii inicjującej w przypadku
pacjentów, którzy ukończyli 18 rok życia, z rozpozna-
nym serododatnim i seroujemnym reumatoidalnym
zapaleniem stawów zostały uregulowane w zarządze-
niach prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/
2008/DGL z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad
opracowywania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
terapeutycznych programów zdrowotnych oraz nr 36/
2008/DGL z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju: leczenie szpitalne w zakresie terapeutyczne
programy zdrowotne, ze zm.
Jednym z wiodących założeń wprowadzenia tera-
pii inicjującej do programów zdrowotnych jest popra-
wa w zakresie dostępności opieki zdrowotnej dla pa-
cjentów cierpiących na poważne schorzenia, których
koszty leczenia stanowią znaczącą pozycję w budże-
cie publicznego płatnika. Wydatkowanie tych środ-
ków publicznych powinno podlegać szczególnym ry-
gorom gospodarki finansowej, przy wykorzystaniu
istniejących możliwości racjonalnego ograniczenia
kosztów ponoszonych na refundację produktów lecz-

niczych, bez szkody dla jakości udzielanych świad-
czeń zdrowotnych.
Istota terapii inicjującej polega przede wszystkim
na wskazaniu leku, od którego należy rozpoczynać
terapię. Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, że
możliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,
w których występują cząsteczki równoważne, przy
czym ta równoważność musi być potwierdzona przez
niezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się
analizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilości
dawek stosowanych podczas terapii oraz przewidy-
wanego czasu leczenia. Dzięki przedmiotowym roz-
wiązaniom można zwiększyć liczbę osób objętych
terapeutycznymi programami zdrowotnymi, nie ogra-
niczając jednocześnie ich efektywności, oraz osiągnąć
optymalizację kosztów świadczeń zdrowotnych przez
publicznego płatnika.
Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagę na
zalecenia National Institute for Health and Clinical
Exellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacji
odpowiedzialnej za przygotowanie wytycznych doty-
czących promocji zdrowia i zapobiegania stanom cho-
robowym z października 2007 r., „NICE technology
appraisal guidance 130-Adalimumab, etanercept and
infliximab for the treatment of rheumatoid arthri-
tis”, które wskazują na równoważność etanerceptu,
adalimumabu i infliksymabu w terapii reumatoidal-
nego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi zaleceniami
powinno się rozpoczynać terapię od najtańszej opcji.
Wymienność omawianych inhibitorów TNF- została
również wskazana w amerykańskich zaleceniach
z czerwca 2008 r.
Odnosząc się również do kwestii dotyczącej ogra-
niczenia swobody terapeutycznej lekarza w związku
z wprowadzeniem terapii inicjującej, uprzejmie infor-
muję, iż w dalszym ciągu do kompetencji lekarza na-
leżeć będzie stwierdzenie, czy w przypadku indywi-
dualnego pacjenta nie zachodzą przeciwwskazania
do zastosowania produktu leczniczego określonego
jako technologia inicjująca. Jeżeli zaistnieją przeciw-
wskazania, lekarz, kierujący się dobrem pacjenta
i wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, jest zo-
bowiązany wybrać inną terapię niż wskazana jako
inicjująca lub w szczególnych przypadkach może od-
stąpić od leczenia w ramach programu terapeutycz-
nego. Uzyskanie przez najmniej kosztowną techno-
logię medyczną statusu technologii inicjującej nie
wyklucza więc indywidualizacji prowadzonego przez
lekarza postępowania terapeutycznego.
Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, któ-
re wpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawie
uchylenia zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia określających stosowanie terapii inicjującej,
uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu 25 sierp-
nia br. wystąpił do Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych z wnioskiem o ocenę finansowania ze środ-
ków publicznych w terapeutycznym programie zdro-
659
wotnym „Leczenie reumatoidalnego zapalenia sta-
wów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu (Remica-
de®), adalimumabu (Humira®) oraz wyłonienia te-
rapii inicjującej.
W dniu 16 października 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych pod-
jęła uchwałę nr 52/15/2008, w której rekomenduje
kontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbre-
l®), infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Hu-
mira®) w ramach pierwszego rzutu leczenia biolo-
gicznego reumatoidalnego zapalenia stawów w te-
rapeutycznym programie zdrowotnym prowadzo-
nym przez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględ-
nieniem wyboru w terapii inicjującej leku aktualnie
najtańszego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązują-
ce na 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpi-
talne w zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,
które reguluje postępowanie w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w ww. rodzaju, jak również opis terapeutycznego pro-
gramu zdrowotnego „Leczenie reumatoidalnego za-
palenia stawów i młodzieńczego idiomatycznego za-
palenia stawów o przebiegu agresywnym” nie okre-
ślają, który z leków stosowany w ramach tego pro-
gramu uzyskał status technologii inicjującej. Zgodnie
z § 9 ust. 10 ww. zarządzenia technologia medyczna,
której zostanie nadany status terapii inicjującej, zo-
stanie wskazana stosownym zarządzeniem prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej za-
pewnienia dostępu osobom z zesztywniającym zapa-
leniem stawów kręgosłupa do leczenia biologicznego,
uprzejmie wyjaśniam, że z informacji uzyskanych
z Agencji Oceny Technologii Medycznych wynika, iż
została przygotowana analiza weryfikacyjna efek-
tywności klinicznej inhibitorów TNF- w leczeniu
między innymi zesztywniającego zapalenia stawów
kręgosłupa. Natomiast obecnie Agencja Oceny
Technologii Medycznych na podstawie opisów pro-
gramów terapeutycznych przygotowanych przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia przeprowadzi dalszą ana-
lizę ekonomiczną przedmiotowej terapii. W związku
z tym, po uzyskaniu rekomendacji Agencji Oceny
Technologii Medycznych odnośnie do zasadności fi-
nansowania powyższych technologii lekowych ze
środków publicznych, zostanie podjęta decyzja o utwo-
rzeniu nowych programów terapeutycznych dla tej
grupy osób.
Należy także zaznaczyć, iż z uwagi na to, że leki
biologiczne zwiększają zagrożenie u leczonych nimi
pacjentów zachorowania między innymi na choroby
nowotworowe i gruźlicę, leczenia biologicznego nie
można zastosować u każdego pacjenta z chorobą reu-
matyczną. Zatem o włączeniu do leczenia decydują
każdorazowo kryteria medyczne, jakie musi spełniać
pacjent, u którego ma być zastosowana terapia leka-
660
mi biologicznymi. Tego rodzaju specjalistyczne dłu-
gotrwałe leczenie musi być także prowadzone pod
nadzorem lekarzy specjalistów w dziedzinie reuma-
tologii. Stąd leczenie osób inhibitorami TNF- prowa-
dzone jest w ramach terapeutycznych programów
zdrowotnych.
Ponadto, w odniesieniu do pytania zawartego
w przedłożonej interpelacji dotyczącego tzw. ustawy
koszykowej uprzejmie informuję, że treść projektu usta-
wy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy
o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowi-
skach państwowych była już przedmiotem uzgodnień
międzyresortowych oraz była rozpatrywana przez Ko-
misję Prawniczą i w dniu 16 grudnia br. została przy-
jęta przez Radę Ministrów. Projekt ww. ustawy określa
zasady i tryb kwalifikowania świadczeń opieki zdrowot-
nej jako świadczeń gwarantowanych. W przepisach
tych zostaną zawarte:
1) kryteria, którymi minister zdrowia będzie się
kierował, ustalając zawartość wykazu świadczeń
gwarantowanych (tzw. koszyka świadczeń gwaran-
towanych),
2) tryb ustalania koszyka świadczeń gwaranto-
wanych, w tym m.in. kto będzie uprawniony do wnio-
skowania o umieszczenie danego świadczenia opieki
zdrowotnej w koszyku, wymogi formalne wniosku
o kwalifikację świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego oraz które podmioty
będą dokonywały oceny tego świadczenia i wydawa-
ły rekomendację
3) zasady, organizacja i zadania Agencji Oceny
Technologii Medycznych odpowiedzialnej za ocenę
świadczeń opieki zdrowotnej objętych wnioskiem
o kwalifikację świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego.
Zgodnie z projektem omawianej ustawy wykaz
świadczeń gwarantowanych zostanie wydany jako akt
wykonawczy do ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych i określony po przeprowadzeniu
odrębnej procedury kwalifikacyjnej określonej w niniej-
szym projekcie dla każdego świadczenia i w związku
z tym na obecną chwilę nie można wskazać konkret-
nych świadczeń opieki zdrowotnej, które zostaną w nim
zawarte. Zgodnie z projektem ustawy w wykazie będą
zawarte świadczenia finansowane w całości lub współ-
finansowane ze środków publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie statusu domów
specjalnego przeznaczenia (6589)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Roszaka, nr SPS-
-023-6589/08, w sprawie statusu domów specjalnego
przeznaczenia, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
Art. 121 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) przewiduje możliwość
statutowego ograniczenia przenoszenia przez spół-
dzielnię na inne osoby własności lokali mieszkalnych
w domach dla inwalidów, osób samotnych i innych
domach o specjalnym przeznaczeniu. Należy w tym
miejscu zauważyć, iż ww. przepis nie obliguje spół-
dzielni do wprowadzania w statucie tego typu ogra-
niczeń.
Postanowienia statutu mogą zaś być zmieniane
wyłącznie przez członków danej spółdzielni w pożą-
danym przez nich kierunku poprzez podjęcie stosow-
nej uchwały na walnym zgromadzeniu członków.
Pragnę przy tym zaznaczyć, że zgodnie z przepi-
sami ww. ustawy, spółdzielcze lokatorskie prawo do
lokalu może przysługiwać jedynie członkom spół-
dzielni.
Nie ma zatem przeszkód prawnych, aby członko-
wie spółdzielni, w tym posiadający spółdzielcze loka-
torskie prawo do lokalu, podjęli uchwałę o zmianie
statutu w kierunku uchylenia postanowień zawiera-
jących przedmiotowe ograniczenia, o ile oczywiście
taka będzie ich wola.
Uprzejmie informuję, iż od dnia 31 lipca 2007 r.
na mocy art. 83 ust. 10–13 dodanego w ustawie o spół-
dzielniach mieszkaniowych przepisami ustawy no-
welizującej z dnia 14 czerwca 2007 r. (Dz. U. Nr 125,
poz. 873) członkowie mają prawo zgłaszać projekty
uchwał i żądania zamieszczenia oznaczonych spraw
w porządku obrad walnego zgromadzenia lub jego
wszystkich części. Mogą to zrobić w terminie do 15 dni
przed dniem posiedzenia walnego zgromadzenia lub
jego pierwszej części. Projekt uchwały zgłaszanej
przez członków spółdzielni musi być poparty przez
co najmniej 10 członków.
Ponadto każdy członek ma prawo zgłaszania po-
prawek do projektów uchwał nie później niż na 3 dni
przed posiedzeniem walnego zgromadzenia lub jego
pierwszej części.
Do przygotowania pod względem formalnym i przed-
łożenia pod głosowanie na walnym zgromadzeniu
projektów uchwał i poprawek zgłoszonych przez
członków spółdzielni zobowiązany jest zarząd spół-
dzielni.

Tryb podejmowania uchwał przez walne zgroma-
dzenie uregulowany jest w przepisach ustawy z dnia
16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r.
Nr 188, poz. 1838, ze zm.).
Zmiana statutu wywołuje skutki prawne po jej
wpisaniu do rejestru przez sąd rejestrowy.
Należy również mieć na uwadze, że ustawowe na-
łożenie na spółdzielnie obowiązku przeniesienia wła-
sności lokali w tego rodzaju domach byłoby kontro-
wersyjne pod względem konstytucyjnym.
Rząd nie może zaś przygotowywać projektów ak-
tów prawnych zmierzających w zakwestionowanym
przez Trybunał Konstytucyjny kierunku ogranicza-
nia właścicielskich praw spółdzielni.
Na niekonstytucyjność tego rodzaju regulacji
wskazał trybunał m.in. w wyroku z dnia 29 maja
2001 r., sygn. akt K 5/01, w którym uznał za niezgod-
ny z konstytucją przepis art. 46 ust. 1 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych umożliwiający prze-
kształcenie prawa do lokalu za kwotę nieprzekracza-
jącą 3% wartości rynkowej lokalu. Zdaniem TK prze-
pis ten stanowił ingerencję w przysługujące spół-
dzielni mieszkaniowej prawo własności, polegającą
na takim jego ograniczeniu, które nie znajduje dosta-
tecznego uzasadnienia konstytucyjnego i nie spełnia
konstytucyjnych warunków dopuszczalności ograni-
czeń o tak daleko idącym zakresie.
Wobec powyższego wyrażam pogląd, że brak
jest uzasadnienia do zmiany przepisów ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych w kierunku na-
łożenia na spółdzielnie obowiązku przeniesienia,
na żądanie członków, własności lokali w domach,
o których mowa w art. 121 ust. 1 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych.
Odnosząc się natomiast do zapytania pana posła
w kwestii tego, czy ministerstwo dysponuje informa-
cjami dotyczącymi sytuacji domów specjalnego prze-
znaczenia, informuję, iż problematyka ta nie należy
do właściwości ministerstwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
661
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego
oraz grupy posłów
w sprawie obowiązku dołączenia
do zgłoszenia identyfikacyjnego NIP
dokumentu potwierdzającego uprawnienia
do korzystania z lokalu lub nieruchomości
w przypadku rejestracji działalności
gospodarczej (6590)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 28 listopada 2008 r.
(sygn.: SPS-023-6590/08) interpelację posłów Ry-
szarda Zawadzkiego, Marka Krząkały i Jarosława
Pięty w sprawie obowiązku dołączenia do zgłoszenia
identyfikacyjnego dokumentu potwierdzającego upraw-
nienia do korzystania z lokalu lub nieruchomości
w przypadku dokonywania zgłoszenia przez osobę
prowadzącą samodzielnie działalność gospodarczą,
uprzejmie informuję, iż naprzeciw temu postulatowi
wychodzi wprowadzona w art. 14 pkt 2 lit. a ustawy
o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospo-
darczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw
zmiana ustawy z dnia 13 października 1995 r. o za-
sadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatni-
ków (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681, z późn. zm.).
Projektowana ustawa, znajdująca się obecnie w koń-
cowym etapie prac legislacyjnych (24.11.2008 r. zo-
stała przekazana marszałkowi Senatu), przewiduje
uchylenie ust. 4b w art. 5 ustawy o NIP.
Zatem z dniem wejścia w życie projektowanej
ustawy osoba ubiegająca się o nadanie NIP nie będzie
musiała dołączać do zgłoszenia identyfikacyjnego
żadnych dodatkowych dokumentów, w tym również
dokumentu potwierdzającego prawo do lokalu lub
nieruchomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
662
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego
oraz grupy posłów
w sprawie zmian w zasadach ewidencji
i identyfikacji podatników i płatników (6591)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego, posła Mar-
ka Krząkały i posła Jarosława Pięty przesłane przy
piśmie z dnia 28 listopada 2008 r., nr SPS-023-659/
08 w sprawie zmian w zasadach ewidencji i identyfi-
kacji podatników i płatników, uprzejmie informuję,
iż podzielam przedstawione w interpelacji stanowi-
sko w kwestii zasadności rezygnacji z żądania od po-
datników podawania w zgłoszeniach identyfikacyj-
nych i aktualizacyjnych informacji dotyczących do-
kumentów stwierdzających tożsamość.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż uwzględnienie
postulatu wymagałoby przede wszystkim zmiany
w przepisie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji po-
datników i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269,
poz. 2681, z późn. zm.), a następnie wprowadzenia
stosownych zmian formularzy NIP-1 oraz NIP-3.
Taka zmiana upraszczająca wykonywanie obowiąz-
ków w zakresie zgłoszeń NIP wymaga jednak rów-
noległych prac legislacyjnych i technicznych ukie-
runkowanych na zapewnienie urzędom skarbowym
oraz ministrowi finansów (prowadzącemu Krajową
Ewidencję Podatników) bezpośredniego i efektyw-
nego dostępu do rejestru bazy PESEL, z której dane
o serii i numerze dowodu osobistego można pozy-
skać. Pragnę przy tym poinformować, że zostały już
podjęte działania w celu zapewnienia przez Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, aby
baza PESEL zawierała aktualne i rzetelne dane do-
tyczące osób fizycznych, co pozwoli na wyelimino-
wanie dublowania danych w Krajowej Ewidencji
Podatników.
Dodatkowo pragnę zauważyć, iż w związku z ko-
niecznością wymiany dowodów osobistych w celu
udogodnienia obywatelom realizacji obowiązku ak-
tualizacji danych wprowadzony został przepis art. 9
ust. 1b ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji
podatników i płatników, który stanowi, że „Podatni-
cy podatku dochodowego od osób fizycznych niepro-
wadzący działalności gospodarczej, dla których obo-
wiązek aktualizowania danych wynika z faktu otrzy-
mania dowodu osobistego, mogą dokonać zgłoszenia
aktualizacyjnego za pośrednictwem organu wydają-
cego dowód osobisty. Organ ten obowiązany jest do
poinformowania podatnika o obowiązku złożenia
zgłoszenia aktualizacyjnego oraz do przekazania
zgłoszenia naczelnikowi urzędu skarbowego właści-
wemu dla podatnika w terminie 7 dni od dnia złoże-
nia przez podatnika tego zgłoszenia.”
Reasumując, zgłoszona powyższa propozycja do-
tycząca uproszczenia zgłoszeń NIP jest zasadna. Pra-
gnę zapewnić, że Ministerstwo Finansów będzie
wprowadzać zmiany zmierzające do uproszczenia
obowiązków rejestracyjnych NIP do niezbędnego mi-
nimum.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie wydawania skróconego odpisu
aktu urodzenia osobie niepełnoletniej (6592)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
28 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6592/08) prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Woj-
ciecha Ziemniaka w sprawie wydawania skróconego
odpisu aktu urodzenia osobie niepełnoletniej uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Ustawodawca w art. 83 ustawy z dnia 29 września
1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (t.j.: Dz. U.
z 2004 r. Nr 161, poz. 1688, z późn. zm.) określił krąg
podmiotów uprawnionych do otrzymania odpisów
aktów stanu cywilnego. Wśród nich znajduje się rów-
nież osoba, której akt dotyczy. W świetle powyższego
wniosek o wydanie odpisu aktu stanu cywilnego wy-
maga zbadania przez kierownika urzędu stanu cy-
wilnego pod względem podmiotowym i przedmioto-
wym. Oznacza to ustalenie tożsamości wnioskodaw-
cy oraz jego uprawnienia do uzyskania dokumentu.
Wskazać przy tym należy, iż identyfikacji osoby moż-
na dokonać na podstawie dokumentu stwierdzające-
go tożsamość, tj. paszportu lub dowodu osobistego.
W przypadku osoby małoletniej, nieposiadającej ta-
kich dokumentów, kierownik urzędu stanu cywilne-
go może posiłkować się innym dokumentem ze zdję-
ciem, np. legitymacją szkolną.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż
obecna konstrukcja omawianego przepisu umożliwia
uzyskanie odpisu skróconego aktu urodzenia osobie
powyżej 13. roku życia, tj. o ograniczonej zdolności
do czynności prawnych, jeśli dana osoba przedstawi
kierownikowi urzędu stanu cywilnego dokument ze
zdjęciem potwierdzający jej dane osobowe.
Powyższe wiąże się z kwestią zdolności do czyn-
ności prawnej. Zgodnie z art. 11 Kodeksu cywilnego
pełną zdolność do czynności prawnych nabywa się

z chwilą uzyskania pełnoletności. Natomiast ograni-
czoną zdolność do czynności prawnych mają małolet-
ni, którzy ukończyli lat trzynaście, oraz osoby ubez-
własnowolnione częściowo (vide: art. 15 K.c.). Należy
przy tym wskazać, że czynności prawne dokonywane
przez osobę o ograniczonej zdolności do czynności
prawnej, które prowadzą do powstania po jej stronie
zobowiązania lub powodują rozporządzenie jej pra-
wami, wymagają zgody jej przedstawiciela ustawo-
wego. A zatem osoba taka może samodzielnie doko-
nywać tylko tych czynności prawnych, które po jej
stronie nie wywołują wskazanych skutków praw-
nych. Należy przyjąć, że wystąpienie z wnioskiem
o odpis aktu stanu cywilnego jest taką czynnością,
której osoba o ograniczonej zdolności do czynności
prawnych może dokonać samodzielnie, zwłaszcza że
wydobycie odpisu aktu urodzenia jest konieczne do
wykonania obowiązku bądź uprawnienia wynikają-
cego z innych przepisów prawa.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w związku
z zasygnalizowanym przez pana posła problemem
zostanie skierowane wystąpienie do organów nadzo-
ru wojewódzkiego, zalecające kierownikom podle-
głych urzędów stanu cywilnego wydawanie odpisów
aktów urodzenia osobom małoletnim na potrzeby
wyrobienia i otrzymania dowodu osobistego przy
spełnieniu wyżej wymienionych warunków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Jazłowieckiej
w sprawie konieczności dokonania
reorganizacji w szkołach
dla ich lepszego funkcjonowania
oraz efektywniejszej edukacji (6594)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Danuty Jazłowieckiej z dnia
6 listopada 2008 r., nr SPS-023-6594/08, dotyczącą
konieczności dokonania reorganizacji w szkołach
i przedszkolach dla ich lepszego funkcjonowania oraz
efektywniejszej edukacji, uprzejmie przedstawiam
następujące wyjaśnienia:
I. Zgodnie ze „Strategicznym planem rządzenia”
zapewnienie wysokiego poziomu edukacji stanowi
jeden z priorytetów rządu. W celu konsekwentnej re-
alizacji tego priorytetu dokonano diagnozy sytuacji
663
w oświacie, w szczególności w obszarze wychowania
przedszkolnego oraz w obszarze obowiązkowego
kształcenia powszechnego w szkołach podstawowych
i w gimnazjach, a także w szkołach ponadgimnazjal-
nych. Dla poprawy sytuacji zaproponowano podjęcie
konkretnych działań, a w rządowym projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw określono podstawy
prawne dla ich realizacji. Wskazać tutaj należy przede
wszystkim takie działania kierunkowe, jak:
— upowszechnienie wychowania przedszkolnego
dla dzieci w wieku 3–5 lat, w tym wprowadzenie obo-
wiązku rocznego przygotowania przedszkolnego
dzieci 5-letnich;
— zapewnienie lepszego dostępu do edukacji dla
najmłodszych dzieci przez obniżenie wieku rozpoczy-
nania obowiązku szkolnego do wieku 6 lat;
— opracowanie nowej podstawy programowej
wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego,
ukierunkowanej na precyzyjny opis efektów kształ-
cenia na każdym etapie edukacyjnym oraz zwięk-
szenie autonomii szkół w kreowaniu procesu kształ-
cenia.
Wprowadzanie zmian w systemie edukacji wyma-
ga zaangażowania całego środowiska nauczycielskie-
go. Jak wskazano w informacji rządu na temat aktu-
alnej sytuacji i działań podejmowanych w polskiej
oświacie „Edukacja skuteczna, przyjazna i nowocze-
sna”, przedstawionej parlamentowi przez prezesa
Rady Ministrów w dniu 16 września 2008 r. (druk
nr 956), jedynie dzięki nauczycielom dobrze pracują-
cym i rozumiejącym istotę wprowadzanych reform
mogą się one udać. Dlatego też wzmocnienie pozycji
zawodowej nauczycieli, poprawienie warunków ich
pracy i wsparcie w realizacji trudnej misji uznano za
jedno z najważniejszych zadań rządu.
Należy jednak podkreślić, iż projektowanie no-
wych rozwiązań w systemie edukacji nie może abs-
trahować od rozstrzygnięć ustrojowych państwa,
w tym przede wszystkim konstytucyjnej zasady de-
centralizacji władzy publicznej, wyrażonej w art. 15
i 16 Konstytucji RP. W myśl tej zasady samorząd te-
rytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy pu-
blicznej, zaś przysługującą mu w ramach ustaw istot-
ną część zadań publicznych wykonuje w imieniu wła-
snym i na własną odpowiedzialność. Do najważniej-
szych zadań publicznych realizowanych przez jed-
nostki samorządu terytorialnego należą zadania
oświatowe, tj. zapewnienie kształcenia, wychowa-
nia i opieki, w tym opieki profilaktycznej w zakła-
danych i prowadzonych w tym celu publicznych
szkołach i placówkach. Zakres zadań oświatowych
gmin, powiatów i samorządów województw określono
w ust. 2 art. 5a ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.), zaś w ust. 3 przesądzono równocześnie,
iż środki niezbędne na realizację zadań oświatowych,
w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz utrzyma-
nie szkół i placówek, zagwarantowane są w docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego. Ustawa
664
o systemie oświaty przesądza też jednoznacznie o po-
dziale kompetencji pomiędzy administracją rządową
i samorządem terytorialnym w zakresie zarządzania
szkołami i placówkami oświatowymi oraz nadzoro-
wania ich działalności: jednostka samorządu teryto-
rialnego będąca organem prowadzącym szkołę (pla-
cówkę) nadzoruje jej funkcjonowanie w zakresie
spraw administracyjnych i finansowych (art. 34a
ust. 1), zaś kurator oświaty w imieniu wojewody spra-
wuje nadzór pedagogiczny (art. 31 ust. 1 pkt 1).
U podstaw projektowanych obecnie zmian w sys-
temie oświaty legło przeświadczenie, iż decydujący
wpływ na poprawę efektywności kształcenia i wycho-
wania, jak również wyrównywania szans edukacyj-
nych dzieci i młodzieży, ma zwiększanie odpowie-
dzialności za edukację ze strony społeczności lokal-
nych, a co za tym idzie, jednostek samorządu teryto-
rialnego. Pożądanym kierunkiem zmian w oświacie
jest zatem dalsza decentralizacja zadań państwa, po-
legająca na przekazywaniu lokalnym społecznościom
zadań i odpowiedzialności za ich realizację, a także
doskonalenie systemu zarządzania szkołami i pla-
cówkami oświatowymi oraz usprawnienie nadzoru
pedagogicznego.
Odpowiednio do powyższego stwierdzić należy, iż
postulat sprowadzenia roli jednostki samorządu te-
rytorialnego będącej organem prowadzącym szkoły
i placówki wyłącznie do zarządzania infrastrukturą
oświatową sprzeczny jest zarówno z zasadami ustro-
jowymi państwa, jak i z kierunkowymi zamierzenia-
mi strategicznymi rządu w obszarze edukacji. Niedo-
puszczalne jest bowiem kreowanie rozwiązań praw-
nych, w myśl których państwo ustala kompleksowo
wynagrodzenia nauczycieli, nie będąc przy tym or-
ganem prowadzącym dla szkół i placówek, zatem nie
mając możliwości wpływu na elementy przesądzające
ostatecznie o skutkach finansowych dokonywanej
regulacji (np. zatrudnienie nauczycieli, godziny po-
nadwymiarowe, itp.).
Mimo iż nauczyciele w Polsce nie posiadają statu-
su pracowników państwowych, to jednak rangę tego
zawodu odzwierciedla fakt ustanowienia szczególnej
pragmatyki służbowej ustawy Karta Nauczyciela,
która określa warunki ich pracy odrębnie od po-
wszechnego prawa pracy.
Projektowane wzmocnienie statusu zawodowego
kadry pedagogicznej polega m.in. na kontynuowaniu
procesu podwyższania wynagrodzenia za wykonywa-
ną pracę w taki sposób, aby stosunki pracy nauczy-
cieli stanowiących najliczniejszą grupę zawodową
sektora finansów publicznych cechowała zarówno
stabilność, jak i możliwie wysoka płaca. Cechą cha-
rakterystyczną projektowanych zmian w pragmaty-
ce służbowej nauczycieli jest ugruntowywanie proce-
su decentralizacji kompetencji państwa, przez otwie-
ranie możliwości działania i podejmowania decyzji
o charakterze publicznym na poziomie możliwie naj-
bliższym obywatelom, czyli na poziomie terytorialnej
wspólnoty mieszkańców (jednostek samorządu tery-
torialnego). W efekcie tych zmian dokona się znaczne
podwyższenie płacy nauczycieli, zwłaszcza rozpoczy-
nających pracę w zawodzie.
Mając na względzie fakt, iż lokalna polityka edu-
kacyjna musi być poddana kontroli społecznej, a jej
założenia i efekty powinny być znane w środowisku
lokalnym, na organy wykonawcze jednostek samo-
rządu terytorialnego nakłada się obowiązek informo-
wania odpowiednio rad gmin, powiatów, sejmików
województw, dyrektorów prowadzonych szkół i pla-
cówek oraz związków zawodowych zrzeszających na-
uczycieli o wysokości faktycznie ponoszonych wydat-
ków na wynagrodzenia. Stanowi to gwarancję prze-
strzegania zasady przejrzystości oraz czytelnych i po-
wszechnych kryteriów wydatkowania środków pu-
blicznych w zakresie realizacji zadań oświatowych.
Ponadto z uwagi na konieczność zagwarantowania
wypłaty wynagrodzeń nauczycieli na poziomie wyni-
kającym z ustawy Karta Nauczyciela, przewiduje się
dodatkowo wprowadzenie obowiązku kontroli wyso-
kości średnich wynagrodzeń nauczycieli w danej jed-
nostce samorządu terytorialnego przez regionalną
izbę obrachunkową.
II. Zgodnie z zasadą podziału kompetencji w za-
kresie zarządzania oświatą, w tym stanowienia prze-
pisów dotyczących wynagradzania nauczycieli, w § 5
pkt 1 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 31 stycznia 2005 r. w sprawie wyso-
kości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadni-
czego nauczycieli, ogólnych warunków przyznawania
dodatków do wynagrodzenia zasadniczego oraz wy-
nagradzania za pracę w dniu wolnym od pracy
(Dz. U. 22, poz. 181, z późn. zm.) rozstrzygnięto, iż
nauczycielom, którym powierzono stanowisko dyrek-
tora lub wicedyrektora przedszkola, szkoły, placówki
lub innej jednostki organizacyjnej systemu oświaty,
przysługuje dodatek funkcyjny, zaś w art. 30 ust. 6
pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.) organ prowadzący szkołę będący jednostką sa-
morządu terytorialnego upoważniony został do okre-
ślenia, w drodze regulaminu, wysokości stawek oraz
szczegółowych warunków przyznawania tego dodat-
ku. Tak więc wysokość oraz zasady przyznawania
dodatków funkcyjnych dla dyrektorów szkół określa
akt prawa miejscowego, uchwalany przez organ sta-
nowiący jednostki samorządu terytorialnego z uwzględ-
nieniem trybu opiniowania przez związki zawodowe
zrzeszające nauczycieli. Postulaty dotyczące określe-
nia wysokości tego dodatku w zależności od uwarun-
kowań lokalnych zgłaszać zatem należy na etapie
przyjmowania w danej jednostce samorządu teryto-
rialnego uchwały w sprawie regulaminu wynagra-
dzania nauczycieli.
III. W przepisach określających zasady zatrudnia-
nia nauczycieli, a także w szczególnych przypadkach
osób niebędących nauczycielami, przewidziano moż-
liwość przyznawania wysokokwalifikowanym fa-
chowcom od początku pracy w szkole wyższej stawki
wynagrodzenia zasadniczego aniżeli dla nauczyciela
stażysty. W przypadku nauczycieli przepis art. 9a

ust. 3 Karty Nauczyciela stanowi, iż nauczyciele aka-
demiccy legitymujący się co najmniej trzyletnim
okresem pracy w szkole wyższej lub osoby posiadają-
ce co najmniej pięcioletni okres pracy i znaczący do-
robek zawodowy uzyskują z dniem nawiązania sto-
sunku pracy w szkole stopień nauczyciela kontrakto-
wego. Podstawę zatrudniania, w uzasadnionych przy-
padkach, w szkole publicznej osoby niebędącej na-
uczycielem, posiadającej odpowiednie przygotowanie
do prowadzenia danych zajęć, ustanowiono w przepi-
sach art. 7 ust. 1a i 1b ustawy o systemie oświaty.
Osobę tę zatrudnia się na zasadach określonych
w Kodeksie pracy, stosuje się do niej odpowiednio
przepisy dotyczące tygodniowego obowiązkowego wy-
miaru godzin zajęć edukacyjnych nauczycieli, zaś
wynagrodzenie ustala się jak dla nauczyciela kon-
traktowego. W rządowym projekcie nowelizacji usta-
wy o systemie oświaty (druk sejmowy nr 1343) za-
proponowano możliwość ustalenia wynagrodzenia
wyższego, tj. jak dla nauczyciela dyplomowanego.
IV. W świetle przepisów ustawy Karta Nauczycie-
la należy stwierdzić, że warunki pracy nauczycieli
zatrudnionych w publicznych przedszkolach i szko-
łach prowadzonych przez jednostki samorządu tery-
torialnego są co do zasady identyczne: wskazać tu
należy przede wszystkim dającą poczucie bezpieczeń-
stwa trwałość zatrudnienia, możliwości awansu za-
wodowego i płacowego, jak również tygodniowy mak-
symalny wymiar czasu pracy wynoszący, w przypad-
ku nauczyciela zatrudnionego w pełnym wymiarze
zajęć, 40 godzin tygodniowo. Nauczyciele przedszko-
li korzystają też z tych samych przywilejów, co na-
uczyciele zatrudnieni w szkołach (ochrona na zasa-
dach przysługujących funkcjonariuszom publicznym,
urlop dla poratowania zdrowia, pomoc zdrowotna,
urlopy szkoleniowe i dofinansowanie doskonalenia
zawodowego).
Zróżnicowanie w zakresie wymiaru pensum dy-
daktycznego oraz wymiaru i sposobu wykorzystywa-
nia urlopu wypoczynkowego dla nauczycieli szkół
i przedszkoli stanowi konsekwencję racjonalnego
działania ustawodawcy i odwzorowuje odmienną spe-
cyfikę organizacji i zakresu realizowanych przez nich
zadań. Z analizy przepisów art. 42 ustawy Karta Na-
uczyciela wynika, że pensum dydaktyczne, tj. wy-
miar zajęć prowadzonych bezpośrednio z uczniami
(wychowankami) lub na ich rzecz, ustawodawca zróż-
nicował adekwatnie do tego, czy nauczyciel jest ob-
ciążony dodatkowo sprawdzaniem prac pisemnych:
pensum nauczycieli zajęć edukacyjnych wynosi 18 godz.
zajęć tygodniowo, zaś w przypadku nauczycieli pro-
wadzących inne rodzaje zajęć jest odpowiednio wyż-
sze: np. dla wychowawców przedszkoli wynosi 25 godz.
zajęć tygodniowo (a w przypadku nauczycieli pracu-
jących z grupami dzieci sześcioletnich – 22), dla wy-
chowawców świetlic – 26, dla bibliotekarzy bibliotek
szkolnych – 30 godz. zajęć tygodniowo.
Należy przy tym podkreślić, że nie można utoż-
samiać godziny pracy nauczyciela z czasem trwania
jednostki lekcyjnej, który jest dostosowany do pozio-
665
mu rozwoju psychofizycznego dziecka. Godzina
pracy nauczyciela zajęć edukacyjnych trwa oczy-
wiście 60 minut, zaś zróżnicowany jest – ze wzglę-
du na możliwości psychofizyczne uczniów oraz wy-
magania higieny pracy umysłowej – czas trwania
prowadzonych przez nich zajęć edukacyjnych: od
15 minut w przypadku dzieci 5-letnich i młodszych,
do 45 (60) minut w przypadku gimnazjalistów
i uczniów starszych.
Wymiar i sposób wykorzystywania urlopu wypo-
czynkowego nauczycieli dostosowany jest do organi-
zacji pracy jednostki, w której nauczyciel jest zatrud-
niony. W organizacji pracy szkoły przewidziane są
dwutygodniowe ferie zimowe oraz ferie letnie pomię-
dzy zakończeniem zajęć dydaktycznych a rozpoczę-
ciem kolejnego roku szkolnego, stąd nauczycielowi
zatrudnionemu w szkole przysługuje urlop wypo-
czynkowy w wymiarze odpowiadającym okresowi
ferii i w czasie ich trwania. Przedszkole działa nato-
miast cały rok, z wyjątkiem przerwy określonej przez
organ prowadzący, dlatego nauczycielowi przedszko-
la przysługuje urlop wypoczynkowy w wymiarze
35 dni roboczych, który może być wykorzystany
w dowolnym okresie ustalonym w planie urlopów.
Trudno przy tym mówić o dyskryminowaniu nauczy-
cieli przedszkoli pod względem uprawnień urlopo-
wych: wprawdzie wymiar przysługującego im urlopu
jest nieco krótszy, jednak, w przeciwieństwie do na-
uczycieli zatrudnionych w szkołach, mogą go wyko-
rzystać w dowolnym okresie roku, w tym przysługu-
je im prawo do tzw. urlopu na żądanie, na zasadach
określonych w Kodeksie pracy. Nauczyciele zatrud-
nieni w szkołach muszą wykorzystać urlop wypo-
czynkowy w ściśle określonym okresie odpowiadają-
cym okresowi ferii szkolnych i nie mogą korzystać
z urlopu na żądanie.
V. W rozporządzeniu ministra edukacji narodowej
z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania
uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) regulacje dotyczące
przeprowadzania egzaminu maturalnego zawarto
w rozdziale 5 pt. Egzamin maturalny, zaś rozdział
6 pt. Egzamin potwierdzający kwalifikacje zawodo-
we obejmuje całość przepisów w wyczerpujący spo-
sób odnoszących się do zewnętrznego egzaminu za-
wodowego.
VI. W ramowych statutach stanowiących załącz-
niki do rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów
publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U.
Nr 61, poz. 624, z późn. zm.) określono maksymalną
liczbę uczniów w oddziałach przedszkolnych oraz
w oddziałach wszystkich typów szkół, w tym w od-
działach integracyjnych oraz specjalnych. Odpowied-
nio do przyjętej przez rząd zasady, iż pożądanym kie-
runkiem zmian w oświacie jest zwiększanie wpływu
lokalnych społeczności na sposób realizacji zadań
666
oświatowych, nie przewiduje się obecnie ustanowie-
nia bardziej szczegółowych regulacji w tym zakresie.
VII. Zgodnie z art. 71d ustawy o systemie oświaty
minister właściwy do spraw oświaty i wychowania
dofinansowuje podręczniki szkolne i książki pomoc-
nicze do kształcenia specjalnego dla uczniów z upo-
śledzeniem umysłowym, niewidomych, słabo widzą-
cych i niesłyszących. Tryb dopuszczania podręczni-
ków do użytku szkolnego reguluje rozporządzenie
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 5 lutego
2005 r. w sprawie dopuszczania do użytku szkolnego
programów wychowania przedszkolnego, programów
nauczania i podręczników oraz cofania dopuszczenia
(Dz. U. Nr 25, poz. 220). Na podstawie tego rozporzą-
dzenia minister właściwy do spraw oświaty i wycho-
wania dopuszcza do użytku szkolnego w szkołach
specjalnych nowe lub modyfikowane podręczniki dla
uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu lek-
kim oraz dla uczniów niesłyszących. Na stronie in-
ternetowej MEN zamieszczony jest wykaz podręcz-
ników do kształcenia specjalnego, dopuszczonych do
użytku szkolnego.
Dla uczniów niewidomych i słabo widzących do-
konywana jest adaptacja (na język brajla i druk po-
większony) podręczników dopuszczonych do użytku
szkolnego przez wszystkie szkoły, wybranych z wy-
kazu podręczników przez nauczycieli uczących tę
grupę uczniów niepełnosprawnych. Nie tworzy się
odrębnych podręczników szkolnych. Z tego względu
na stronie internetowej MEN nie zamieszcza się wy-
kazu podręczników dla uczniów niewidomych i słabo
widzących.
Podręczniki szkolne dopuszczone do użytku szkol-
nego w szkołach specjalnych dla uczniów z upośle-
dzeniem umysłowym w stopniu lekkim i dla uczniów
niesłyszących oraz podręczniki zaadaptowane dla
uczniów niewidomych i słabo widzących są dofinan-
sowywane przez MEN i przekazywane przez wydaw-
ców bezpośrednio do szkół specjalnych.
Zarówno uczniowie z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim i uczniowie niesłyszący realizują
podstawy programowe kształcenia ogólnego te same,
co uczniowie szkół ogólnodostępnych. Zatem w celu
przeciwdziałania stygmatyzacji ww. uczniowie speł-
niający obowiązek szkolny i obowiązek nauki w szko-
łach integracyjnych lub w szkołach ogólnodostępnych
mają możliwość korzystania z tych samych podręcz-
ników, co uczniowie sprawni. Uczniowie niewidomi
i słabo widzący szkół ogólnodostępnych i integracyj-
nych zaopatrywani są w dostosowane (drukiem po-
większonym lub alfabetem brajla) podręczniki, za
pośrednictwem kuratoriów oświaty.
Dofinansowane zgodnie z ustawą o systemie
oświaty podręczniki szkolne są dostarczane do szkół
i stanowią własność biblioteki szkolnej. Biblioteka
wypożycza podręczniki zgodnie z potrzebami uczniów.
Po zakończeniu roku szkolnego uczeń powinien od-
dać podręcznik do biblioteki. Tylko książki do ćwi-
czeń są użytkowane przez jeden rok szkolny.
Podręczniki szkolne dla uczniów z uszkodzonym
wzrokiem są bardzo drogie, m.in. z powodu ich ni-
skich nakładów, bowiem w szkołach specjalnych,
ogólnodostępnych i integracyjnych na wszystkich
poziomach kształci się w każdym roku szkolnym ok.
6500 tych uczniów, w tym ok. 650 uczniów niewido-
mych. Cena 1 egzemplarza podręcznika brajlowskie-
go w roku 2008 wynosiła od 116,05 zł do 363,50 zł.
Wysokie koszty produkcji podręczników szkolnych
dla wymienionej grupy uczniów spowodowały, że
niemożliwe jest ich zakupienie w krótkim okresie
czasu.
Ogółem na dofinansowanie w 2008 r. podręczni-
ków dla wszystkich grup uczniów niepełnosprawnych
wydatkowano kwotę około 7 mln zł. W dniu 8 paź-
dziernika 2008 r. minister edukacji narodowej powo-
łała zespół ekspertów, którego zadaniem będzie m.in.
opracowanie lepszego modelu zaopatrywania uczniów
niepełnosprawnych w podręczniki szkolne.
VIII. Dysponentem środków finansowych prze-
znaczonych na realizację programu „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” jest Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej. Resort ten przygotował w tym roku
nowelizację ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259),
dotyczącą zwiększenia środków na jego realizację
w 2009 r. o 50 mln zł.
Dotychczas pomoc w ramach tego programu
udzielana była w oparciu o przepisy ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r.
Nr 115, poz. 728, ze zm.). Dlatego też, aby pomoc
mogła być udzielona, konieczne było przeprowadze-
nie rodzinnego wywiadu środowiskowego i wydanie
decyzji administracyjnej w tej sprawie. W styczniu
2008 r., z inicjatywy pana premiera Donalda Tuska,
powstał zespół roboczy ds. zmniejszania barier w sys-
temie dożywiania dzieci w szkołach. Jego pracami
kierował pan Michał Boni, sekretarz stanu w Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów. Efektem prac zespo-
łu jest raport „Dożywianie dzieci w szkołach” zawie-
rający analizę barier w skutecznym dożywianiu głod-
nych dzieci i rekomendacje działań zmierzających do
usunięcia tych barier. Z analiz zespołu wynika, że
pomimo funkcjonującego programu, w każdej szkole
można spotkać głodne dzieci. Zdarza się, że pochodzą
one z rodzin spełniających kryteria dochodowe do
przyznania pomocy w ramach programu, które jed-
nak nie wyrażają zgody na przeprowadzenie wywia-
du, co w konsekwencji uniemożliwia wydanie stosow-
nej decyzji. Bardzo często są to też dzieci z rodzin
przekraczających kryteria dochodowe, tym niemniej
rodzice tych uczniów nie zawsze dbają o zabezpiecze-
nie posiłku swoim dzieciom w okresie przebywania
w szkole. Skutkuje to bardzo negatywnie dla rozwo-
ju psychofizycznego dzieci, a także dla ich stanu zdro-
wia w wieku dojrzałym.
Spostrzeżenia te są zgodne również z doświadcze-
niem dyrektorów i nauczycieli różnych szkół. W związ-
ku z tym jedną z rekomendacji zespołu jest zmiana

ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania”. Zmiana ta ma na celu umożliwienie od
1 stycznia 2009 r. dożywiania w szkołach faktycznie
głodnych uczniów, którzy z różnych powodów, najczę-
ściej od nich niezależnych, nie mają szansy na spoży-
cie żadnego posiłku w szkole, w której przebywają
znaczną część dnia. Zakłada się, że pomoc ta udzie-
lana będzie w uzasadnionych sytuacjach bez koniecz-
ności przeprowadzania rodzinnych wywiadów środo-
wiskowych i wydawania decyzji administracyjnych.
Środki na zakup posiłków przekazywane będą przez
ośrodki pomocy społecznej na podstawie sporządzo-
nej przez dyrektora szkoły listy dzieci i liczby spoży-
tych posiłków w przyjętym okresie rozliczeniowym.
W związku z tym uprawnienia dyrektora szkoły
będą dotyczyć wyłącznie wskazywania dzieci wyma-
gających dożywienia i przekazywania listy dzieci
i liczby spożytych posiłków do ośrodków pomocy spo-
łecznej. Dyrektor szkoły nie będzie zobowiązany do
gromadzenia dodatkowej dokumentacji dotyczącej
tych dzieci, czy też do przeprowadzania wywiadu śro-
dowiskowego.
Jednocześnie przyjęto, że maksymalna liczba
dzieci dożywianych dodatkowo w szkole nie może
przekroczyć 10% liczby dzieci żywionych w szkole
w ramach programu w oparciu o wydane decyzje ad-
ministracyjne. Wobec powyższego tylko te 10% bene-
ficjentów nie będzie otrzymywać posiłków na podsta-
wie przepisów ustawy o pomocy społecznej w zakresie
udzielania świadczeń z pomocy społecznej, lecz bę-
dzie je otrzymywać w ramach powyżej opisanej wy-
jątkowej procedury.
Zgodnie z informacjami przygotowanymi przez
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej (uzasadnie-
nie do projektu nowelizacji ustawy) w 2007 r. doży-
wianiem w formie posiłku objęto 851 917 uczniów
szkół podstawowych, gimnazjów i szkół ponadgim-
nazjalnych.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przyjęło
następujące założenia:
— całkowite wykorzystanie uprawnienia przez
dyrektorów (10% dodatkowych beneficjentów progra-
mu w gminie wynosi ok. 85 tys.),
— dodatkowo dołączyć należy grupę 10% dzieci
uczęszczających do oddziałów przedszkolnych na te-
renie szkół podstawowych (przy założeniu statystycz-
nego, średniego udziału procentowego dzieci objętych
programem =15,31%). Grupa ta liczy ok. 2670 dzieci
– ogółem 87 853 dzieci i uczniów,
— średni koszt posiłku w wysokości 2,79 zł (śred-
ni koszt posiłku za rok 2007),
— średnia liczba dni żywienia w miesiącu – 20,
— średni okres dożywiania w szkole – 10 mie-
sięcy,
87 853 uczniów x 20 dni x 10 m-cy x 2,79zł =
49 021 974 zł w przybliżeniu 50 mln zł. Przyjęto śred-
ni udział środków własnych gmin na poziomie mini-
malnym, tj. 20%, co stanowi ok. 10 mln zł. Pozostała
667
kwota, tj. 40 mln zł powinna pochodzić z budżetu
państwa.
IX. Na podstawie cytowanej wyżej ustawy o sys-
temie oświaty (art. 5 ust. 5) zakładanie i prowadze-
nie wszystkich rodzajów publicznych przedszkoli
należy do zadań własnych gminy. Jednakże Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej, uznając zwiększone
potrzeby dzieci z niepełnosprawnościami, w algo-
rytmie podziału części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego stworzyło
warunki do wyrównywania ich szans edukacyjnych
poprzez dofinansowanie wychowania przedszkolne-
go tych dzieci.
W związku z tym, w rozporządzeniu ministra
edukacji narodowej w sprawie sposobu podziału czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej z dnia 21 grudnia
2007 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej
subwencji ogólnej dla jednostek samorządu teryto-
rialnego w roku 2008 (Dz. U. Nr 247, poz. 1825) wy-
odrębniono środki finansowe dla niepełnosprawnych
wychowanków przedszkoli (niezależnie od tego, czy
jest to przedszkole ogólnodostępne, specjalne czy in-
tegracyjne), wg wag:
— P28 = 4000 dla dzieci niesłyszących, słabo sły-
szących, niewidomych, słabo widzących, z niepełno-
sprawnością ruchową, z upośledzeniem umysłowym
w stopniu umiarkowanym lub znacznym,
— P36 = 9,500 dla dzieci z autyzmem.
X. Podniesiony przez panią poseł problem korzy-
stania przez uczniów z wykupionego biletu miesięcz-
nego na dojazd do szkół również w soboty zostanie
szczegółowo przeanalizowany pod kątem możliwości
podjęcia ewentualnych prac legislacyjnych w tym
zakresie.
XI. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego musi
być poprzedzone zmianą warunków nauki w szko-
łach podstawowych. Rok szkolny 2008/2009 ma słu-
żyć przygotowaniu systemu edukacji do wprowadza-
nia zmiany. W związku z obniżeniem wieku obowiąz-
ku szkolnego konieczne jest wzmocnienie opiekuńczej
funkcji szkoły. W celu zapewnienia przez szkołę
wszystkim 6-latkom rozpoczynającym naukę w szko-
le podstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa
porównywalnych do rozwiązań przyjętych w wycho-
waniu przedszkolnym Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej będzie realizować działania wspierające. Przy-
gotowywany jest program rządowy wspomagania
organów prowadzących szkoły w realizacji zmian.
Program będzie obejmował działania służące dopo-
sażaniu szkół i zapewnianiu dzieciom podejmującym
naukę szkolną bezpiecznych warunków i opieki od-
powiedniej do ich wieku. Skierowanie 6-latków z obo-
wiązkowych zerówek do klas pierwszych w szkołach
będzie połączone z przeniesieniem do szkoły przed-
szkolnego standardu opieki nad nimi. Na realizację
programu w projekcie budżetu państwa na 2009 r.
zaplanowano środki finansowe w wysokości 347 mln zł.
Kontynuacja programu wymaga zapewnienia w re-
zerwach celowych budżetu państwa kwoty co naj-
mniej 284 682 tys. zł w 2010 r. i co najmniej 296 416
668
tys. zł w 2011 r. Środki te będą rozdysponowane po-
między organy prowadzące wg zasad, które zostaną
określone w programie rządowym, a jednym z pod-
stawowych kryteriów będzie liczba dzieci sześciolet-
nich podejmujących naukę od 1 września 2009 r.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzą-
cego. W uzasadnionych warunkach realizacja tego
zadania może być wspierana z budżetu państwa. Za-
uważyć należy, że samorządy życzliwie przyjęły pro-
jektowane zmiany, a korporacje samorządowe w trak-
cie uzgodnień nie zgłaszały zastrzeżeń dotyczących
proponowanych rozwiązań ani też sposobu oszaco-
wania ich skutków finansowych i zakresu projekto-
wanych działań rządu wspierających finansowo re-
alizację zadania.
Projekt regulacji stanowiący o sposobie wprowa-
dzania zmiany został starannie przemyślany i przy-
gotowany. Przygotowano również projekt podstawy
programowej uwzględniającej fakt wcześniejszego
rozpoczynania edukacji szkolnej. Projekt ten został
przygotowany przez zespół ekspertów: nauczycieli,
metodyków oraz grono wysokiej klasy specjalistów
(nauczycieli akademickich) m.in. z dziedziny pedago-
giki wczesnoszkolnej i przedszkolnej. Zaplanowane
zostały środki finansowe na realizację programu rzą-
dowego związanego z obniżeniem wieku obowiązku
szkolnego. Zakres koniecznego doposażenia oceni or-
gan prowadzący. Ministerstwo może zagwarantować
na ten cel dodatkowe środki, co też uczyniło, a o szcze-
gółowym ich przeznaczeniu na to zadanie zdecyduje
samorząd, który najlepiej zna warunki danej szkoły.
Należy jednak podkreślić, że decyzja o posłaniu
6-latka do szkoły będzie należała do rodziców, którzy
podejmując decyzję w tej sprawie, będą oceniali
przede wszystkim to, czy szkoła dysponuje stosowną
bazą i wyposażeniem odpowiednim do przyjęcia
6-letniego dziecka.
XII. Wymagania kwalifikacyjne niezbędne do zaj-
mowania stanowiska nauczyciela określone zostały
w art. 9 ustawy Karta Nauczyciela oraz rozporządze-
niu ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwali-
fikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia
szkół i wypadków, w których można zatrudnić na-
uczycieli niemających wyższego wykształcenia lub
ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 155, poz. 1288, ze zm.).
Zgodnie z ww. rozporządzeniem kwalifikacje do
zajmowania stanowiska nauczyciela w przedszkolach
i szkołach podstawowych posiada m.in. osoba, która
legitymuje się dyplomem ukończenia studiów wyż-
szych na kierunku (specjalności) zgodnym z naucza-
nym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć
i posiada przygotowanie pedagogiczne.
Kształcenie nauczycieli przedszkoli i klas I–III
szkół podstawowych prowadzone jest przez szkoły
wyższe w ramach kierunku pedagogika. Nazwę kie-
runku studiów ustala minister właściwy do spraw
szkolnictwa wyższego w rozporządzeniu, natomiast
nazwy specjalności realizowanych w ramach poszcze-
gólnych kierunków studiów ustalane są przez prowa-
dzące je szkoły wyższe. Kształcenie nauczycieli
przedszkoli prowadzono, w zależności od uczelni, za-
równo w specjalnościach, które noszą nazwę „wycho-
wanie przedszkolne”, „pedagogika przedszkolna” jak
i „wczesna edukacja dziecka”, „pedagogika wieku
dziecięcego” a także „nauczanie zintegrowane”, „na-
uczanie początkowe” czy „pedagogika wczesnoszkol-
na” itp.
Szkoły wyższe, prowadząc w ramach kierunku
pedagogika ww. specjalności, różnorodnie ustalały
zakres prowadzonego kształcenia, które w zależności
od przyjętego modelu obejmowało zarówno przygoto-
wanie do pracy w przedszkolach i szkołach podsta-
wowych bądź tylko w przedszkolach lub szkołach
podstawowych. Jeśli plan studiów danej specjalności
obejmował realizację zajęć z zakresu wychowania
przedszkolnego i nauczania zintegrowanego, to ab-
solwent takich studiów posiada kwalifikacje do zaj-
mowania stanowiska nauczyciela w oddziałach
przedszkolnym i klasach I–III szkół podstawowych.
Ponadto projekt podstawy programowej klasy
pierwszej dla sześciolatków nie zawiera elementów,
do których nie są przygotowani nauczyciele wycho-
wania przedszkolnego prowadzący obecnie dla sze-
ściolatków zajęcia w ramach rocznego przygotowania
przedszkolnego w przedszkolu albo w oddziale przed-
szkolnym zorganizowanym w szkole podstawowej.
W związku z powyższym przeszkolenie nauczycieli
w tym zakresie nie jest konieczne.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zastąpienia
wojewódzkich konserwatorów przyrody
regionalnymi dyrektorami ochrony środowiska
(6595)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka, prze-
słaną przy piśmie znak: SPS-023-6595/08 z dnia
28 listopada 2008 r., w sprawie zastąpienia woje-
wódzkich konserwatorów przyrody regionalnymi dy-

rektorami ochrony środowiska, uprzejmie informuję,
co następuje.
Z dniem 15 listopada 2008 r., na podstawie ustawy
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeń-
stwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-
ływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227),
została powołana do życia Generalna Dyrekcja
Ochrony Środowiska oraz regionalne dyrekcje ochro-
ny środowiska (RDOŚ), częściowo przejmujące kom-
petencje wojewodów. Natomiast na podstawie art. 124
ust. 3 przywołanej ustawy nadano poszczególnym
regionalnym dyrekcjom ochrony środowiska, w dro-
dze rozporządzenia ministra środowiska, statuty bę-
dące obok cytowanej ustawy podstawą ich działania.
Rozporządzenia ministra środowiska z dnia 10 listo-
pada 2008 r. w sprawie nadania statutu poszczegól-
nym regionalnym dyrekcjom ochrony środowiska
zostały opublikowane w Dz. U. Nr 202, poz. 1251–
–1266. Statut określa m.in. strukturę regionalnej
dyrekcji ochrony środowiska i jej podział na komórki
organizacyjne, w tym na wydziały terenowe, których
liczba jest różna w poszczególnych regionalnych dy-
rekcjach. Natomiast organizację wewnętrzną i szcze-
gółowy zakres zadań poszczególnych komórek orga-
nizacyjnych RDOŚ określa regulamin organizacyjny.
Jest on nadawany przez regionalnego dyrektora na
podstawie § 7 statutu, po zatwierdzeniu przez gene-
ralnego dyrektora ochrony środowiska.
Zgodnie z cytowaną na wstępie ustawą organem
administracji rządowej właściwym do realizacji za-
dań związanych z ochroną przyrody (w tym m.in.
z ochroną i zarządzaniem obszarami Natura 2000)
na obszarze województwa jest regionalny dyrektor
ochrony środowiska, który w myśl art. 131 ust. 1 bę-
dzie realizował m.in. zadania związane z edukacją
ekologiczną. W ramach przygotowania projektu pla-
nu zadań ochronnych dla każdego obszaru Natura
2000 regionalny dyrektor ochrony środowiska będzie
zobowiązany do podjęcia działań mających na celu
sporządzenie tego dokumentu. Działania obejmować
będą m.in. konsultacje z udziałem społeczeństwa lo-
kalnego oraz promocję i edukację dotyczącą walorów
przyrodniczych obszaru Natura 2000. Natomiast Ge-
neralna Dyrekcja Ochrony Środowiska inicjować bę-
dzie działania edukacyjne mające na celu kształto-
wanie świadomości ekologicznej oraz upowszechnia-
nie wiedzy o przyrodzie. Wykorzystane zostaną m.in.
efekty polsko-hiszpańskiego projektu twinningowego
„Komunikacja, świadomość społeczna i wzmocnienie
instytucjonalne dla funkcjonowania europejskiej sie-
ci ekologicznej Natura 2000” oraz szkoleń o sieci Na-
tura 2000 dla przedstawicieli gmin. W ramach dzia-
łań edukacyjnych finansowanych ze środków Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
zaplanowano również programy edukacyjne dla mło-
dzieży szkolnej.
W Ministerstwie Środowiska trwają prace nad
utworzeniem tzw. Państwowej Inspekcji i Straży
Środowiska. Planuje się, że nowa instytucja powsta-
669
nie m.in. z połączenia straży i inspekcji środowisko-
wych. Będzie to instytucja uprawniona do pełnej
kontroli przestrzegania przepisów ochrony środowi-
ska. W chwili obecnej nie jest możliwe sprecyzowa-
nie daty jej powstania.
Do zadań Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowi-
ska należą m.in. zadania związane z szeroko rozu-
mianymi ocenami oddziaływania na środowisko. Za-
łożeniem utworzenia nowych organów było przede
wszystkim podniesienie jakości przeprowadzanych
postępowań w sprawie oceny oddziaływania na śro-
dowisko, co przekłada się bezpośrednio na efektyw-
ność procesu inwestycyjnego, jego krótszy czas trwa-
nia oraz na skuteczną absorpcję środków z funduszy
wspólnotowych.
W celu sprawnego funkcjonowania dyrekcji i jej
oddziałów podjęte zostały prace nad stworzeniem ka-
dry wysoko wyspecjalizowanych ekspertów. Podsta-
wę nowej struktury stanowią dotychczasowi pracow-
nicy Ministerstwa Środowiska oraz urzędów woje-
wódzkich, którzy do dnia wejścia w życie ustawy
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko wyko-
nywali zadania i kompetencje podlegające przekaza-
niu regionalnym dyrekcjom ochrony środowiska,
a zatem i z zakresu ocen oddziaływania na środowi-
sko. Dodatkowo trwa procedura naboru nowych pra-
cowników w celu wzmocnienia obecnych zasobów
kadrowych. Przyjmowane są zarówno osoby bez do-
świadczenia zawodowego, bezpośrednio po ukończe-
niu studiów wyższych, jak i eksperci posiadający wie-
loletnie doświadczenie w zakresie ochrony środowi-
ska, w tym w szczególności w zakresie ocen oddzia-
ływania na środowisko. Zatem obawa paraliżu prac
Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, jak i re-
gionalnych dyrekcji jest w moim przekonaniu nieuza-
sadniona.
Trzon pracowników urzędu obsługującego gene-
ralnego dyrektora ochrony środowiska stanowią do-
tychczasowi pracownicy Ministerstwa Środowiska.
Natomiast na poziomie regionalnych dyrekcji ochro-
ny środowiska nastąpiło przeniesienie pracowników
urzędów wojewódzkich oraz części pracowników
służb parków krajobrazowych. Jednak dla osiągnię-
cia celów ustawy związanych z usprawnieniem pro-
cedur zezwalających na realizację inwestycji współ-
finansowanych ze środków wspólnotowych, a nie-
zbędnych do zagwarantowania absorpcji tych środ-
ków, konieczne jest zwiększenie zatrudnienia, które
w roku 2009 jest planowane zgodnie z projektem
ustawy budżetowej. Nadmienić należy, że przewidu-
je się wsparcie finansowe nowych urzędów ze środ-
ków strukturalnych na lata 2007–2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
670
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie zachowania odpowiednich
warunków edukacyjnych, żywieniowych
i lokalowych w tzw. przedszkolach (6599)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 28 listopada 2008 r., znak:
SPS-023-6599/08, interpelacją posła Andrzeja Kani
dotyczącą warunków panujących w przedszkolach
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W obecnym systemie oświaty placówki wychowa-
nia przedszkolnego mogą być prowadzone w formie
publicznych i niepublicznych placówek przedszkol-
nych oraz w innych formach wychowania przedszkol-
nego, zwanych w ustawie z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U z 2004 r., Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) oddziałami lub zespołami. Wszystkie
ww. placówki podlegają rejestracji w kuratorium
oświaty i muszą uzyskać pozytywną opinię właściwe-
go terenowo powiatowego inspektora sanitarnego.
Placówki te znajdują się pod stałym nadzorem
Państwowej Inspekcji Sanitarnej i systematycznie,
zgodnie z rocznym planem, kontrolowane są warun-
ki higieniczno-sanitarne, czyli zgodność stanu fak-
tycznego z obowiązującymi przepisami. W razie po-
trzeby przeprowadzane są ponadto kontrole spraw-
dzające wykonanie wydanych zaleceń lub decyzji
administracyjnych oraz kontrole interwencyjne wy-
konywane w przypadku zgłoszenia nieprawidłowości
w danej placówce.
Na rynku funkcjonują również podmioty prowa-
dzące działalność gospodarczą polegającą na sprawo-
waniu opieki lub prowadzeniu działań opiekuńczo-
-wychowawczo-edukacyjnych. Podmioty prowadzące
działalność w ww. zakresie rejestrują działalność go-
spodarczą (nr PKD 93.05.Z: 96.09.Z: 88.91.Z: 85.59.
Z: 85.32.Z), która w myśl obowiązujących przepisów
nie podlega nadzorowi kuratora oświaty (nie jest wy-
magana rejestracja) oraz nie figuruje w rejestrach
Państwowej Inspekcji Sanitarnej (nie ma obowiązku
zgłoszenia).
Kwestie związane z żywieniem dzieci w ww. pla-
cówkach regulowane są przepisami prawa żywno-
ściowego, w tym w szczególności przepisami wspól-
notowymi:
— rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r.
ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa
żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds.
Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającym pro-
cedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz.
WE L 31 z 01.02.2002, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 463),
— rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) nr 852/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r.
w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz.
UE L 139 z 30.04.2004, str. l; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319),
oraz przepisami krajowymi:
— ustawą z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeń-
stwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225)
i rozporządzeniami wykonawczymi wydanymi na
podstawie tej ustawy.
Rozporządzenia wspólnotowe stosuje się wprost
w każdym państwie członkowskim Unii Europejskiej.
Ww. przepisów są obowiązane przestrzegać
wszystkie podmioty działające na rynku spożyw-
czym. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ww. roz-
porządzenia 178/2002 podmiot działający na rynku
spożywczym oznacza osoby fizyczne lub prawne od-
powiedzialne za spełnienie wymogów prawa żywno-
ściowego w przedsiębiorstwie spożywczym pozosta-
jącym pod ich kontrolą. Natomiast przedsiębiorstwo
spożywcze oznacza przedsiębiorstwo publiczne lub
prywatne, typu non-profit lub nie, prowadzące jaką-
kolwiek działalność związaną z jakimkolwiek etapem
produkcji, przetwarzania i dystrybucji żywności.
Ponadto zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy prze-
pisów tej ustawy nie stosuje się do środków spo-
żywczych produkowanych, przetwarzanych i prze-
chowywanych w gospodarstwie domowym na po-
trzeby własne oraz do własnego spożycia w tym
gospodarstwie.
Zatem wszyscy przedsiębiorcy prowadzący dzia-
łalność gospodarczą w zakresie produkcji i obrotu
żywnością podlegają nadzorowi organów urzędowej
kontroli żywności. Zgodnie z podziałem kompetencji
określonym w art. 73 ww. ustawy o bezpieczeństwie
żywności i żywienia Państwowa Inspekcja Sanitarna
sprawuje nadzór sanitarny m.in. nad warunkami
zdrowotnymi produkcji i obrotu żywnością nieobję-
tych urzędową kontrolą organów Inspekcji Wetery-
naryjnej, w tym również zorganizowanego żywienia
określonych grup konsumentów (np. dzieci w przed-
szkolach i innych zakładach opiekuńczych).
Zgodnie z art. 61 i 63 ww. ustawy o bezpieczeń-
stwie żywności i żywienia przedsiębiorca, który za-
mierza podjąć działalność w zakresie produkcji i ob-
rotu żywnością, jest obowiązany do dokonania reje-
stracji i uzyskania zatwierdzenia zakładu w drodze
decyzji wydawanej przez właściwego państwowego
powiatowego inspektora sanitarnego. Zatwierdzenie
zakładu dokonywane jest na podstawie kontroli prze-
prowadzonej w zakładzie przez przedstawiciela pań-
stwowego powiatowego inspektora sanitarnego, w trak-
cie której sprawdzane jest spełnianie przez zakład
wymagań higienicznych.
Ogólne wymagania higieniczne, jakie muszą być
spełnione w produkcji i obrocie żywnością, określają
przepisy rozporządzenia WE nr 852/2004. Ww. roz-
porządzenie reguluje m.in. wymagania, które powin-
ny spełniać pomieszczenia używane głównie jako pry-
watne domy mieszkalne, ale gdzie regularnie przygo-
towuje się żywność w celu wprowadzania do obrotu
(w rozdziale III załącznika nr II). Ponadto zgodnie

z art. 59 ust. 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności
i żywienia osoby pracujące w styczności z żywnością
powinny uzyskać określone przepisami o chorobach
zakaźnych i zakażeniach orzeczenia lekarskie dla ce-
lów sanitarno-epidemiologicznych o braku przeciw-
wskazań do wykonywania prac, przy których wyko-
nywaniu istnieje możliwość przeniesienia zakażenia
na inne osoby.
Mając na względzie dobro i zdrowie dzieci, organy
Państwowej Inspekcji Sanitarnej w nadzorowanych
zakładach przeprowadzają kontrole przestrzegania
przepisów prawa żywnościowego. W przypadkach
stwierdzenia naruszenia prawa w zakresie wymagań
sanitarno-higienicznych organy te podejmują stosow-
ne działania w celu wyeliminowania nieprawidłowo-
ści (poprzez np. wydawanie zaleceń, karanie manda-
tami karnymi osób winnych zaniedbań, prowadzenie
postępowań administracyjnych).
Należy podkreślić, że obowiązek zapewnienia
bezpieczeństwa żywności, w tym również posiłków
spożywanych przez dzieci we wszystkich typach
obiektów opiekuńczych, ww. przepisy prawne nakła-
dają na przedsiębiorców, którzy zakładają tego typu
placówki.
W placówkach, w których nie ma warunków na
prowadzenie żywienia zbiorowego, stosuje się czasem
rozwiązanie (tak jak w szkołach) polegające na przy-
noszeniu przez dzieci własnych posiłków (kanapek
i napoju) – taki sposób żywienia dzieci nie podlega
kontroli Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
W związku ze zwiększającą się liczbą takich pod-
miotów (tzn. podmiotów prowadzących działalność
gospodarczą polegającą na sprawowaniu opieki) co-
raz częściej zdarzają się interwencje odnośnie do nie-
prawidłowego funkcjonowania ww. instytucji. Zda-
rzają się również sytuacje, gdy podmiot prowadzący
taką działalność zwraca się z prośbą o wydanie opinii
sanitarnej.
Obecnie obowiązujące w Polsce ustawodawstwo
nie reguluje szczegółowo warunków pobytu dzieci
w placówkach działających na podstawie innych
przepisów niż przepisy ustawy o systemie oświaty.
Nie ma szczegółowych uregulowań dotyczących wa-
runków, jakie muszą spełnić podmioty działające na
podstawie ustawy o swobodzie działalności gospodar-
czej, a także podmioty publiczne działające na pod-
stawie ustawy o pomocy społecznej (domy dziecka)
czy ustawy o sporcie (obozy reprezentacji młodzieżo-
wej i inne obozy sportowe prowadzone przez kluby
sportowe). W ocenie warunków sanitarno-higienicz-
nych w tych placówkach stosuje się przepisy ogólne.
W działalności Państwowej Inspekcji Sanitarnej
stosuje się jako podstawę do oceny warunków sani-
tarnych w ww. obiektach:
— ustawę z dnia 6 września 2001 r. o chorobach
zakaźnych i zakażeniach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384,
z późn. zm.);
— rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 lute-
go 2006 r. w sprawie badań do celów sanitarno-epi-
demiologicznych (Dz. U. z 2006 r. Nr 25, poz. 191);
671
— rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 lip-
ca 2006 r. w sprawie wykazu czynników chorobo-
twórczych i stanów chorobowych spowodowanych
tymi czynnikami, którymi zakażenie wyklucza wy-
konywanie niektórych prac, przy wykonywaniu któ-
rych istnieje możliwość przeniesienia zakażenia na
inne osoby (Dz. U. Nr 132, poz. 928). Jednakże gdy
usługi realizuje właściciel, to ww. badania nie są od
niego wymagane, gdyż ww. rozporządzenie dotyczy
tylko osób zatrudnionych;
— rozporządzenie ministra pracy i polityki socjal-
nej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych
przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U.
z 2003 r. Nr 169, poz. 1650) stosowane w odniesieniu
do pracowników, natomiast nie dotyczy dzieci i jed-
noosobowych firm;
— rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usy-
tuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.).
Państwowa Inspekcja Sanitarna we współpracy
z Ministerstwem Edukacji Narodowej opracowała
rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form
wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia
i organizowania tych form oraz sposobu ich działania
(Dz. U. z 2008 r., Nr 7, poz. 38), które ma na celu
ułatwienie organizowania innych form wychowania
przedszkolnego (punkty przedszkolne, zespoły wy-
chowania przedszkolnego) poprzez uszczegółowienie
przepisu § 4 cytowanego rozporządzenia, dotyczące-
go bezpiecznych i higienicznych warunków pobytu
dzieci w lokalu, w którym prowadzone są zajęcia
w innych formach wychowania przedszkolnego.
W znowelizowanym rozporządzeniu złagodzono
wymogi sanitarno-lokalowe (w porównaniu z przed-
szkolem) wobec punktów i zespołów, poprzez literalne
ich wskazanie. Była to zmiana niecierpliwie oczeki-
wana zarówno przez jednostki samorządu terytorial-
nego, osoby prawne, jak i fizyczne. Pozwoli ona na
sprawniejsze i łatwiejsze zakładanie innych form wy-
chowania przedszkolnego przez zainteresowane pod-
mioty, co przyczyni się do realizacji zamierzeń Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej w zakresie upowszech-
niania wychowania przedszkolnego zarówno na tere-
nach wiejskich, jak i wielkomiejskich. Wprowadzone
zmiany są efektem uzgodnień roboczych Minister-
stwa Edukacji Narodowej z Komendą Główną Pań-
stwowej Straży Pożarnej oraz głównym inspektora-
tem sanitarnym.
Państwowa Inspekcja Sanitarna nie widzi jednak
potrzeby wprowadzania regulacji związanych z wa-
runkami higieniczno-sanitarnymi w odniesieniu do
wszystkich podmiotów funkcjonujących na rynku,
a szczególnie do małych form działalności (do 4–5
podopiecznych), gdzie decydujący głos w sprawie ko-
rzystania lub nie z takiej formy działalności mają
rodzice i prawni opiekunowie.
Nałożenie zbyt wielu wymagań może spowodować
ograniczenie inicjatyw obywatelskich w tworzeniu
672
nowych podmiotów gospodarczych w obszarze opieki
nad dziećmi. Rodzice i prawni opiekunowie powinni
mieć możliwość świadomego wyboru i powinni być po-
informowani o standardzie proponowanych usług.
Być może warto rozważyć możliwość wydania jed-
nego aktu prawnego (w formie ustawy lub rozporzą-
dzenia) regulującego minimum sanitarno-higienicz-
ne, jakie należy zapewnić dzieciom i młodzieży we
wszelkiego rodzaju instytucjach w zależności od wie-
ku i liczby dzieci, czasu pobytu itp., a nie biorąc pod
uwagę formy działalności podmiotu prowadzącego
taką instytucję.
Natomiast zagadnienia związane z programem
nauczania, podstawą edukacyjną, kompetencjami
opiekunów (przedszkolanek) podlegają działalności
resortu edukacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie zmiany art. 50 ust. 2 projektu ustawy
o kierujących pojazdami (6601)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-6601/08 przekazujące interpelację
posła Artura Dunina w sprawie zmiany art. 50 ust. 2
projektu ustawy o kierujących pojazdami, przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Wielu egzaminatorów traktuje przeprowadzanie
egzaminów dla kandydatów na kierowców jako pracę
dodatkową. Zatrudniają się w WORD na 1/4, 1/8,
a nawet 1/16 etatu, pojawiając się np. raz w tygodniu
na 1 dzień. Osoby te zwykle są zatrudnione w innych
instytucjach w pełnym wymiarze czasu pracy lub wy-
konują działalność gospodarczą. Taki sposób zatrud-
nienia powoduje, że egzaminatorzy zatrudnieni
w niepełnym wymiarze czasu pracy nie identyfikują
się z WORD, co może prowadzić do sytuacji, że nie
zależy im na utrzymywaniu właściwej jakości swojej
pracy i jakości świadczonych przez WORD usług.
Traktowanie zatrudnienia w WORD na zasadzie
„hobby” może być przesłanką do tego, że osoby takie
nie poddają się łatwo wewnętrznemu nadzorowi
i dyscyplinie pracy w WORD, ponieważ nie jest to ich
zasadnicze źródło utrzymania.
Związanie egzaminatora z ośrodkiem egzamino-
wania poprzez zatrudnienie wyłącznie w pełnym wy-
miarze czasu pracy pozwoli między innymi na unik-
nięcie sytuacji korupcyjnych czy „kumoterskich”,
występujących w przypadku, jeżeli egzaminator eg-
zaminuje swoich znajomych z podstawowego miejsca
pracy czy ich dzieci. Wpłynie także na poziom świad-
czonych usług, ponieważ egzaminator pracujący wy-
łącznie w WORD będzie odpowiednio wypoczęty
i przygotowany do wykonywania swojej funkcji. Po-
zwoli także na utrzymanie jednolitego poziomu wie-
dzy i umiejętności egzaminatorów, co przyczyni się
do podniesienia jakości świadczonych przez WORD
usług.
Egzaminatorzy argumentują, że zabrania się za-
trudniania egzaminatorów w niepełnym wymiarze
czasu pracy, a pozwala się pracować osobom pobiera-
jącym emeryturę. Pozostawienie możliwości zatrud-
nienia osoby na emeryturze np. „policyjnej” stanowi
odrębny aspekt sprawy. Osoba taka faktycznie pobie-
ra dodatkowe wynagrodzenie w formie emerytury,
ale pomimo to jest na stałe związana z WORD.
W czasie zatrudnienia jest to dla niej jedyne miejsce
pracy, a więc faktyczna praca zawodowa, a nie „hob-
by” po godzinach pracy.
Podkreślenia wymaga fakt, że przepisy projektu
ustawy o kierujących pojazdami stawiają na profesjo-
nalnych egzaminatorów skupionych wyłącznie na
właściwym merytorycznie i jakościowo przeprowadza-
niu kolejnych egzaminów, a nie na „hobbystów”, któ-
rzy tak naprawdę egzaminowaniem zajmują się wy-
łącznie, żeby „dorobić” do pensji podstawowej. Projekt
ustawy o kierujących pojazdami w pierwszym kwar-
tale 2009 r. trafi pod obrady Sejmu. W toku prac sej-
mowych posłowie będą mogli wypracować odpowied-
ni kompromis w tej sprawie, jednak należy pamiętać,
że dotychczasowe rozwiązanie polegające na swobod-
nym kształtowaniu polityki zatrudnienia przyczynia
się do powstawania zjawisk korupcyjnych w środowi-
sku egzaminatorów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Renaty Butryn i Piotra Tomańskiego
w sprawie pozbawienia świadczeń
opieki zdrowotnej młodzieży szkół
ponadgimnazjalnych powyżej 19 roku życia
(6602)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez panią poseł Renatę Butryn
i pana posła Piotra Tomańskiego, przekazaną przy
piśmie marszałka Sejmu z dnia 28 listopada 2008 r.,

znak: SPS-023-6602/08, w sprawie pozbawienia
świadczeń opieki zdrowotnej młodzieży szkół ponad-
gimnazjalnych powyżej 19 roku życia, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 92 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) uczniowie, z wyjątkiem uczniów szkół
dla dorosłych, objęci są świadczeniami profilaktycz-
nej opieki zdrowotnej. Organizację oraz formy profi-
laktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami określają
przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn.zm).
Zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 1 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych osoby objęte obowiązkowym ubez-
pieczeniem zdrowotnym mają prawo do korzystania
ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych na zasadach określonych w usta-
wie. Stosownie do brzmienia art. 66 pkt 17 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
uczniowie oraz słuchacze zakładów kształcenia na-
uczycieli w rozumieniu przepisów o systemie oświaty,
niepodlegający obowiązkowi ubezpieczenia zdrowot-
nego z innego tytułu, podlegają obowiązkowi ubez-
pieczenia zdrowotnego, a zatem są uprawnieni do
wszystkich świadczeń medycznych, w tym również
leczenia ambulatoryjnego i szpitalnego. Status ucznia
należy natomiast oceniać w rozumieniu ustawy o sys-
temie oświaty. Uczniami są osoby uczęszczające do
szkół wymienionych w art. 9 tejże ustawy. Przepis
ten określa typy danych szkół publicznych i niepu-
blicznych, wprowadzając również czas trwania nauki
w poszczególnych rodzajach szkół. Nie wprowadza
natomiast tu żadnych granic wiekowych, mając zna-
czenie z punktu widzenia uprawnień do świadczeń
opieki zdrowotnej. Jednocześnie uwzględniając brzmie-
nie art. 66 pkt 17 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
należy stwierdzić, iż świadczenia opieki zdrowotnej
przysługują wszystkim uczniom, z wyjątkiem uczniów
szkół dla dorosłych.
W odniesieniu natomiast do statusu uczniów szkół
specjalnych oraz uczniów klas integracyjnych w szko-
łach ogólnodostępnych należy podnieść, iż zgodnie
z art. 71b ustawy o systemie oświaty kształcenie spe-
cjalne, jak wynika z komentowanego przepisu, pole-
ga na stosowaniu specjalnej organizacji nauki i me-
tod pracy z dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną
oraz niedostosowaną społecznie. Jednocześnie rozpo-
rządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków or-
ganizowania kształcenia, wychowania i opieki dla
dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedosto-
sowanych społecznie w przedszkolach, szkołach i od-
działach ogólnodostępnych lub integracyjnych (Dz. U.
Nr 19, poz. 167) przewiduje, że kształcenie specjalne
673
jest prowadzone nie dłużej niż do ukończenia przez
ucznia:
1) 18 roku życia – w przypadku szkoły podsta-
wowej;
2) 21 roku życia – w przypadku gimnazjum;
3) 24 roku życia – w przypadku szkoły ponad-
gimnazjalnej lub dotychczasowej szkoły ponadpod-
stawowej.
Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, iż
opieka profilaktyczna dotyczy dzieci i młodzieży
w rozumieniu ww. ustawy o systemie oświaty, w tym
także dzieci i młodzieży będących uczniami szkół
specjalnych oraz uczniów klas integracyjnych w szko-
łach ogólnodostępnych, przy uwzględnieniu granicy
wiekowej, o której mowa w ww. rozporządzeniu mi-
nistra edukacji narodowej i sportu.
Dodatkowo należy podnieść, iż w przypadku pro-
filaktycznej opieki zdrowotnej należy zwrócić szcze-
gólną uwagę na przepis art. 27 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych. W ust. 1 tegoż przepisu określa się usta-
wowy zakres świadczeń na rzecz zachowania zdro-
wia, zapobiegania chorobom i wczesnego wykrywa-
nia chorób, do których zaliczono m.in. profilaktyczną
opiekę zdrowotną nad dziećmi i młodzieżą w środo-
wisku nauczania i wychowania (pkt 6 w art. 27).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 18 grud-
nia 2008 r. powyższe stanowisko zostało przekazane do
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie finansowania urządzeń lektorskich
w bibliotekach publicznych (6603)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 28 listopada 2008 r., znak SPS-
-023-6603/08, interpelację pana posła Stanisława
Steca w sprawie finansowania urządzeń lektorskich
w bibliotekach publicznych, proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień:
Osoby niepełnosprawne, w tym niewidome i nie-
dowidzące, które wymagają korzystania z urządzeń
lektorskich (autolektor) lub specjalistycznych elek-
tronicznych urządzeń do odczytu cyfrowej książki
mówionej (czytaki), mają możliwość uzyskania
wsparcia ze środków Państwowego Funduszu Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach likwida-
674
cji barier w komunikowaniu się lub technicznych
przy zakupie takiego sprzętu, pozwalającego m.in. na
samodzielne korzystanie z dostępnych zbiorów biblio-
tek publicznych. Osoba niepełnosprawna, składając
stosowny wniosek do powiatowego centrum pomocy
rodzinie, powinna wykazać, czy i w jakim stopniu
zakup takiego sprzętu pozwoli na kompensację doty-
kających ją ograniczeń. Działania dotyczące likwida-
cji barier funkcjonalnych mają charakter pomocy
indywidualnej, uzależnionej od jednostkowych po-
trzeb i możliwości osób niepełnosprawnych. Zróżni-
cowanie zbiorowości osób niepełnosprawnych prze-
sądza o konieczności stosowania indywidualnego
podejścia w ustalaniu rodzaju i zakresu niezbędnej
pomocy. Wymienione w interpelacji sprzęty mogą być
w zależności od indywidualnych potrzeb osób niepeł-
nosprawnych dofinansowane ze środków PFRON,
będących w dyspozycji samorządu powiatowego.
Poza systemowymi instrumentami służącymi
wsparciu osób niepełnosprawnych, zgodnie z ustawą
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (t.j. Dz. U. z 2008, Nr 14, poz. 92), dofinansowa-
nymi ze środków PFRON, istnieje także możliwość
uzyskania przez te osoby wsparcia w ramach progra-
mów celowych PFRON. W ramach tych instrumen-
tów realizowane są także działania zmierzające do
likwidacji barier funkcjonalnych, które dotykają oso-
by niepełnosprawne. Osoby niewidome i niedowidzą-
ce są beneficjentami programu „Komputer dla Ho-
mera 2003” – program pomocy w zakupie sprzętu
elektronicznego oraz oprogramowania umożliwiają-
cego rehabilitację zawodową i społeczną osób niewi-
domych i niedowidzących.*) Celem programu jest po-
moc finansowa przy zakupie m.in. specjalistycznych
urządzeń lektorskich. Realizatorem programu są od-
działy PFRON. Adresatami programu są:
— pełnoletnie osoby w wieku aktywności zawodo-
wej, niepełnosprawne z powodu dysfunkcji narządu
wzroku, posiadające ważne orzeczenie o znacznym
lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności albo
orzeczenie równoważne,
— dzieci i młodzież w wieku do lat 18, niepełno-
sprawne z powodu dysfunkcji narządu wzroku, po-
siadające aktualne orzeczenie o zaliczeniu do znacz-
nego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawno-
ści lub aktualne orzeczenie o niepełnosprawności.
W przypadku osób wnioskujących o dofinansowa-
nie do zakupu specjalistycznego urządzenia umożli-
wiającego odczyt cyfrowych książek mówionych nie
obowiązuje kryterium wieku aktywności zawodowej.
Jednocześnie informuję, że dysleksja jako deficyt
rozwojowy nie stanowi samoistnej podstawy do orze-
kania o niepełnosprawności lub o stopniu niepełno-
sprawności. Przy udziale środków PFRON realizowa-
ne może być jedynie wsparcie osób, których niepełno-
sprawność została potwierdzona orzeczeniem wska-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
zanym w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecz-
nej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania ośrodków
szkolno-wychowawczych
dla osób niepełnosprawnych (6604)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
28 listopada 2008 r. znak: SPS-023-6604/08 interpe-
lację pana posła Stanisława Steca w sprawie funk-
cjonowania ośrodków szkolno-wychowawczych dla
osób niepełnosprawnych, uprzejmie informuję, że
w 2008 r. mogła być udzielona pomoc regionalna,
w ramach obszaru B programu celowego Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych „Wyrównywanie różnic miedzy regionami” – na
likwidację barier m.in. w placówkach edukacyjnych,
w tym i w specjalnym ośrodku szkolno-wychowaw-
czym, w zakresie umożliwienia osobom niepełno-
sprawnym poruszania się i komunikowania. Pro-
gram ten, jak wynika z informacji funduszu, będzie
kontynuowany w 2009 r.
Szczegółowe informacje są zamieszczane na stro-
nie internetowej Państwowego Funduszu Rehabili-
tacji Osób Niepełnosprawnych (www.pfron.org.pl)
Nadmieniam, że beneficjentem wspomnianej po-
mocy może być podmiot, który utworzył lub prowadzi
placówkę edukacyjną, w tym przypadku specjalny
ośrodek szkolno-wychowawczy. Podmiot ten będzie
mógł zwrócić się do samorządu powiatowego o wspar-
cie, w ramach programu celowego, określając zakres
niezbędnej pomocy, w celu umożliwienia osobom nie-
pełnosprawnym poruszanie się w ośrodku. Nato-
miast samorząd powiatowy – jako realizator progra-
mu w odniesieniu do obszaru B – może wystąpić do
oddziału Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych o uczestnictwo w programie ce-
lowym, składając wniosek o dofinansowanie specjal-
nego ośrodka szkolno-wychowawczego.
Zgodnie z procedurą funduszu zgłoszenie uczest-
nictwa w programie i złożenie wniosku o dofinanso-
wanie powinno nastąpić do 31marca danego roku.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów umiejscowienia
elektrowni atomowej w woj. podlaskim (6605)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej pana posła Jarosława Matwie-
juka, znak SPS-023-6605/08, z dnia 28 listopada
2008 r., w sprawie planów umiejscowienia elektrow-
ni jądrowej w woj. podlaskim, przedstawiam poniższe
informacje.
Rząd rozważa przyjęcie programu budowy ener-
getyki jądrowej. Decyzja w tej sprawie nie została
jeszcze przez rząd podjęta. Działania związane
z wprowadzeniem energetyki jądrowej przeprowa-
dzane są w Polsce zgodnie z zaleceniami Międzyna-
rodowej Agencji Energii Atomowej, opartymi na do-
świadczeniach krajów, które z sukcesem, przy spo-
łecznej aprobacie, wdrożyły u siebie program rozwo-
ju energetyki jądrowej.
Ministerstwo Gospodarki przedstawiło we wrze-
śniu br. do konsultacji społecznych projekt „Poli-
tyki energetycznej do 2030 r.”. W projekcie tym
przewiduje się możliwość wybudowania elektrowni
jądrowych.
Podstawą do podjęcia przez rząd Rzeczypospolitej
Polskiej decyzji na temat ewentualnego wdrożenia
programu rozwoju energetyki jądrowej będzie szcze-
gółowa analiza przygotowywana w Ministerstwie
Gospodarki.
Działania dotyczące energetyki jądrowej zawarte
w projekcie polityki energetycznej to przede wszyst-
kim prace przygotowawcze, niezbędne do podjęcia
przez rząd ostatecznej decyzji o wprowadzeniu w Pol-
sce tego rodzaju energii. Decyzja ta powinna być pod-
jęta w ciągu roku od przyjęcia polityki.
Zapisane w projekcie polityki energetycznej dzia-
łania, to m.in:
— określenie niezbędnych zmian ram prawnych
dla wdrożenia programu energetyki jądrowej,
— określenie zakresu działalności informacyjnej
na rzecz społeczeństwa oraz przygotowanie i prze-
prowadzenie przygotowawczej kampanii informacyj-
nej dotyczącej programu energetyki jądrowej,
— wstępne analizy lokalizacyjne dla elektrowni
jądrowych oraz składowiska odpadów promienio-
twórczych.
W przypadku podjęcia przez rząd decyzji o przy-
stąpieniu do realizacji programu energetyki jądrowej
działania w tym kierunku będą przeprowadzone, jak
już wspomniano, zgodnie z zaleceniami Międzynaro-
dowej Agencji Energii Atomowej przewidującymi
przeprowadzenie konsultacji społecznych przed pod-
jęciem przez rząd RP decyzji o rozwoju w Polsce ener-
getyki jądrowej oraz przeprowadzenie niezbędnych
675
uzgodnień przed podjęciem decyzji o lokalizacji elek-
trowni jądrowej.
W związku z powyższym, wobec braku decyzji
o rozwoju energetyki jądrowej i stosownych analiz,
co do możliwości lokalizacji elektrowni jądrowych,
nie można w chwili obecnej mówić o zamiarze budo-
wy elektrowni jądrowej w woj. podlaskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby paraliżu
wymiaru sprawiedliwości (6606)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską, złożoną przez posła Jarosła-
wa Matwiejuka w sprawie groźby paraliżu wymia-
ru sprawiedliwości uprzejmie przedstawiam, co
następuje:
Ministerstwo Sprawiedliwości, dostrzegając pro-
blem powstały w wyniku orzeczenia Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 24 października 2007 r. (sygn.
SK 7/06), w którym uznano powierzenie asesorom
sądowym sprawowania wymiaru sprawiedliwości za
sprzeczne z normami Konstytucji RP, rozpoczęło,
jeszcze w zeszłym roku, pracę nad projektem ustawy
o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury regu-
lującej również kwestie podniesione w interpelacji.
Ustawa o krajowej szkole została uchwalona przez
Sejm 5 grudnia 2008 r., a obecnie oczekuje na decyzje
prezydenta RP w przedmiocie jej podpisania.
Wprowadzenie rozwiązań zaproponowanych w usta-
wie o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury
stanowi zwieńczenie prac nad nowym, komplekso-
wym modelem szkolenia zarówno wstępnego, jak
i ustawicznego szeroko rozumianych kadr sądownic-
twa i prokuratury w naszym kraju.
Dotychczasowy system naboru na stanowiska sę-
dziów sądów rejonowych opierał się na specjalistycz-
nej aplikacji oraz asesurze, połączonej z powierze-
niem na czas oznaczony pełnienia czynności sędziow-
skich i zakończonej oceną pracy. Wskazane orzecze-
nie Trybunału Konstytucyjnego spowodowało, że
niezbędnym stało się dokonanie daleko idących mo-
dyfikacji zasad dostępu do stanowisk sędziowskich
oraz opracowanie innego niż asesura modelu weryfi-
676
kacji umiejętności praktycznych i predyspozycji osób
kandydujących na stanowiska sędziowskie.
Rezygnacja ze swoistego okresu próby, jaki stano-
wiła asesura, spowodowała konieczność zagwaran-
towania odpowiedniego poziomu szkolenia kandyda-
tów na stanowiska sędziowskie, co wymagało zmian
dotychczasowego kształtu aplikacji.
Zgodnie z ustawą do zadań krajowej szkoły będzie
należeć prowadzenie aplikacji ogólnej, której celem
jest przygotowanie osób poddanych szkoleniu do zaj-
mowania stanowisk: referendarza sądowego, asy-
stenta sędziego i asystenta prokuratora, oraz aplika-
cji sędziowskiej i prokuratorskiej, nakierowanej na
szkolenie przyszłych sędziów i prokuratorów (aseso-
rów prokuratorskich).
Wzorem wielu innych państw europejskich zdecy-
dowano się na zastąpienie asesury okresem stażu,
w ramach aplikacji, na stanowisku referendarza są-
dowego lub asystenta sędziego.
Proponuje się również rozwiązania dla osób
w tzw. okresie przejściowym. W przypadku osób mia-
nowanych na stanowisko asesora sądowego przed
dniem opublikowania wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego (Dz. U. z dnia 5.11.2007 r., Nr 204, poz. 1482)
ustawa zakłada skrócenie okresu asesury niezbęd-
nego do ubiegania się o powołanie na stanowisko sę-
dziego sądu rejonowego do jednego roku oraz obniże-
nie wieku kandydatów do 28 lat.
Na stanowisko sędziego sądu rejonowego będzie
mogła być powołana również osoba, która, spełniając
wymagania określone w ustawie Prawo o ustroju są-
dów powszechnych, w brzmieniu nadanym omawia-
ną ustawą, ukończyła aplikację sądową i złożyła eg-
zamin sędziowski na podstawie przepisów obowiązu-
jących do dnia wejścia w życie ustawy o krajowej
szkole, a po złożeniu tego egzaminu była zatrudniona
przez okres 2 lat na stanowisku referendarza sądo-
wego lub asystenta sędziego.
Ustawa przewiduje, że asesorzy, w stosunku do
których ustało powierzenie pełnienia czynności sę-
dziowskich (co nastąpić ma z dniem 5 maja 2009 r.),
wykonywać będą czynności referendarzy sądowych
(w sądach powszechnych) lub czynności sekretarsko-
-administracyjne (w sądach wojskowych), zachowają
dotychczasowe uprawnienia pracownicze oraz w za-
kresie wynagradzania i będą podlegać zwolnieniu
przez właściwy organ, na zasadach takich samych
jak obowiązujące obecnie.
Rozwiązania przyjęte w ustawie przewidują nad-
to, że o stanowiska referendarzy sądowych lub asy-
stentów sędziów będą się mogły ubiegać także osoby,
które na dotychczasowych zasadach ukończyły apli-
kację sądową, prokuratorską bądź referendarską
i zdały odpowiedni egzamin.
Zważywszy, wskazany na wstępie, końcowy etap,
na którym znajduje się ustawa, wydaje się uzasad-
niony pogląd, iż wejdzie ona w życie przed dniem
5 maja 2009 r. Oczywiste jest, że pewność w tym
zakresie będzie można uzyskać dopiero po całkowi-
tym zakończeniu procesu legislacyjnego.
W świetle powyższego ostatnie pytanie interpela-
cji dotyczące rozważań na temat skutków paraliżu
wymiaru sprawiedliwości wydaje się być bezprzed-
miotowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie postępów
w prowadzonych rozmowach dotyczących
umowy o małym ruchu granicznym
z Republiką Białorusi (6608)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka (pismo
nr SPS-023-6608/08 z dnia 28 listopada 2008 r.) w spra-
wie postępów w prowadzonych rozmowach dotyczą-
cych umowy o małym ruchu granicznym z Republiką
Białorusi uprzejmie informuję, co następuje:
1. Strona polska wystąpiła z inicjatywą zawarcia
umowy o małym ruchu granicznym podczas konsul-
tacji konsularnych z Białorusią w lutym 2008 r. Ne-
gocjacje nad projektem umowy między rządem RP
a rządem Republiki Białorusi o zasadach małego ru-
chu granicznego odbyły się w Warszawie w dniach
14–15 kwietnia 2008 r., w Mińsku w dniach 23–24
lipca 2008 r. oraz 29–30 września 2008 r. w Warsza-
wie. Negocjacje te doprowadziły do uzgodnienia
wszystkich postanowień umowy. W dniu 12 grudnia
2008 r. strona białoruska przedstawiła jednak pro-
pozycję zmiany niektórych artykułów. W tej sytuacji
niezbędne jest przeprowadzenie kolejnej tury rozmów
16–17 grudnia 2008 r. w Mińsku.
2. Z oczywistych względów udzielenie odpowiedzi
na pytania pana posła Jarosława Matwiejuka odno-
szące się do szczegółowych rozwiązań negocjowanego
porozumienia możliwe będzie dopiero po uzgodnieniu
wszystkich artykułów i podpisaniu umowy.
3. Umowa podlegać będzie ratyfikacji i wejdzie
w życie trzydziestego dnia po otrzymaniu późniejszej
z not, w których umawiające się strony poinformują
się wzajemnie o zakończeniu procedur wewnętrznych
niezbędnych do jej wejścia w życie.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych dokłada wszelkich starań, aby negocjacje
umowy zakończyły się jak najszybciej, zgodnie z ocze-

kiwaniami mieszkańców strefy przygranicznej po
obu stronach polsko-białoruskiej granicy.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie priorytetów polskiej prezydencji
w obszarze sportu i turystyki (6609)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Tomasza Garbowskie-
go oraz grupy posłów, przekazaną pismem z dnia
28 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6609/08), w spra-
wie priorytetów polskiej prezydencji w obszarze spor-
tu i turystyki, uprzejmie informuję, co następuje.
Priorytety prezydencji polskiej w Radzie Unii Eu-
ropejskiej w obszarze właściwości ministra sportu
i turystyki, za których opracowanie odpowiada ze-
spół do spraw prezydencji Polski w Radzie Unii Eu-
ropejskiej w obszarze właściwości ministra sportu
i turystyki, rozumieć należy jako tematy do dyskusji,
zagadnienia, w których Polska organizować będzie
dialog z pozostałymi państwami członkowskimi Unii
Europejskiej w czasie swojej prezydencji, nie zaś jako
cele do osiągnięcia.
Określenie tak rozumianych priorytetów deter-
minowane jest w znacznej mierze przez stan prac
w poszczególnych tematach poprzedzających polską
prezydencję. Priorytety prezydencji polskiej nie mogą
być bowiem zdefiniowane w oderwaniu od prioryte-
tów tychże prezydencji, tak by zachować ciągłość
prac między poszczególnymi prezydencjami, a w szcze-
gólności w ramach tzw. trio (w tym przypadku Polska
– Dania – Cypr). Określając priorytety w obszarze
sportu, Polska dodatkowo ograniczona jest treścią
dokumentu programowego Komisji Europejskiej
w tym zakresie („Biała księga na temat sportu”), któ-
ry w chwili obecnej faktycznie determinuje tematy
prac poszczególnych prezydencji.
Zespół do spraw prezydencji Polski w Radzie Unii
Europejskiej w obszarze właściwości ministra sportu
i turystyki nie podjął jeszcze działań w zakresie opra-
cowania przedmiotowych priorytetów. Zgodnie z przy-
jętym harmonogramem przygotowań do prezydencji
wstępne określenie zagadnień, które Polska chciała-
by realizować jako priorytety prezydencji, ma nastą-
677
pić w 2009 r. Oznacza to, że priorytetów sformułowa-
nych w ostatecznym kształcie należy spodziewać się
ok. 2010 r.
Ponadto w przekazanej Komisji Kultury Fizycz-
nej i Sportu Sejmu RP informacji nt. „Sport w struk-
turach Unii Europejskiej. Programy Unii Europej-
skiej dotyczące rozwoju sportu. Przyszłość sportu
w Unii Europejskiej” znalazł się zapis o wstępnym
określeniu przez Ministerstwo Sportu i Turystyki
głównych tematów prac podczas prezydencji. Ozna-
cza to, że ministerstwo udzieliło Komitetowi Integra-
cji Europejskiej informacji, iż tematy te zaczerpnięte
będą z dokumentu „Biała księga na temat sportu”.
W związku z charakterem priorytetów minister
sportu i turystyki nie przewiduje ich konsultowania
z samorządami terytorialnymi oraz samorządami
gospodarczymi ani z właściwymi komisjami sejmo-
wymi, natomiast po ich opracowaniu zostaną one
zakomunikowane komisjom. Prawdopodobne jest na-
tomiast, że w pewnym zakresie (np. pod kątem uży-
tecznym analiz i ekspertyz) priorytety uzgadniane
będą z partnerami społecznymi, w tym wypadku
z organizacjami pozarządowymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie braku ustawowego terminu,
w którym przedsiębiorcy powinni udzielać
odpowiedzi rzecznikowi konsumentów (6610)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Macieja Orzechowskiego, Arkadego
Fiedlera oraz Tomasza Piotra Nowaka w kwestii no-
welizacji ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie
konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331,
z późn. zm.) w zakresie określenia terminu, do któ-
rego przedsiębiorca ma udzielić odpowiedzi na wy-
stąpienie powiatowego (miejskiego) rzecznika konsu-
mentów w sprawach o ochronę interesów i praw kon-
sumentów, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy o ochronie konku-
rencji i konsumentów przedsiębiorca, do którego
zwrócił się rzecznik konsumentów jest obowiązany
udzielić rzecznikowi wyjaśnień i informacji będących
przedmiotem wystąpienia oraz ustosunkować się do
678
uwag i opinii rzecznika. Ponadto art. 114 ww. ustawy
stanowi, że kto wbrew przepisowi art. 42 ust. 4 na-
rusza obowiązek udzielenia rzecznikowi konsumen-
tów wyjaśnień i informacji będących przedmiotem
wystąpienia rzecznika lub obowiązek ustosunkowa-
nia się do uwag i opinii rzecznika podlega karze
grzywny nie mniejszej niż 2000 zł, a orzekanie
w sprawach o czyny powyżej określone następuje
w trybie przepisów ustawy Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia. Należy zauważyć, że
przewidziana w art. 114 ustawy o ochronie konku-
rencji i konsumentów kara grzywny jest swoistym
środkiem przymuszenia zmierzającym do wyegze-
kwowania obowiązku wynikającego z art. 42 ust. 4
ww. ustawy. Podstawą wszczęcia postępowania jest
zaniechanie wywiązania się przedsiębiorcy z nałożo-
nego na niego obowiązku.
W kwestii zawartej w interpelacji Ministerstwo
Sprawiedliwości zwróciło się o opinię do prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, do
którego zadań należy m.in. opracowanie i przedkła-
danie Radzie Ministrów projektów aktów prawnych
dotyczących ochrony konkurencji i konsumentów.
Odnosząc się do propozycji określenia 14-dnio-
wego terminu na udzielenie odpowiedzi przez przed-
siębiorcę na wystąpienie powiatowego (miejskiego)
rzecznika konsumentów, prezes UOKiK wskazał, że
precyzyjne wskazanie w ustawie terminu, w którym
przedsiębiorca powinien udzielić odpowiedzi na wy-
stąpienie rzecznika konsumentów, z punktu widze-
nia konsumenta może być uznane za korzystne. Jed-
nakże może się również okazać, iż termin ten
w niektórych przypadkach, w sprawach szczególnie
skomplikowanych, będzie zbyt krótki i może prowa-
dzić do nadmiernego obciążenia przedsiębiorcy. In-
nym zaproponowanym przez prezesa UOKiK roz-
wiązaniem byłoby wprowadzenie do ustawy zapisu
ogólnego, nakazującego przedsiębiorcy udzielenie
odpowiedzi w terminie wskazanym przez rzecznika
konsumentów
Według prezesa UOKiK, mając na uwadze interes
konsumentów, interes przedsiębiorców oraz możli-
wość skutecznej realizacji zadań przez rzeczników
konsumentów, proponowana zmiana wymaga wni-
kliwego rozważenia i szczegółowego przeanalizowa-
nia wszelkich skutków, mogących wyniknąć z propo-
nowanego zapisu. Niezbędne jest również skonsulto-
wanie proponowanych zmian z Krajową Radą Rzecz-
ników Konsumentów. W konkluzji prezes UOKiK
poinformował, iż przedstawiona w interpelacji kwe-
stia zostanie rozważona przy nowelizacji ustawy
o ochronie konkurencji i konsumentów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie oświadczeń o zatrudnieniu
cudzoziemców zza wschodniej granicy
rejestrowanych w powiatowych urzędach pracy
(6611)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Tomasza Kuleszy (pismo nr SPS-
-023-6611/08 z dnia 28 listopada 2008 r.) w sprawie
oświadczeń o zatrudnieniu cudzoziemców zza wschod-
niej granicy rejestrowanych w powiatowych urzę-
dach pracy uprzejmie informuję, co następuje.
Kwestie dotyczące dokumentów stanowiących
podstawę do ubiegania się o wizy pobytowe w celu
wykonywania pracy oraz przebiegu zatrudnienia cu-
dzoziemców na terytorium RP znajdują się w kompe-
tencji ministra pracy i polityki społecznej. Tryb reje-
strowania oświadczeń, które należą do wymienionej
kategorii dokumentów, określa rozporządzenie mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 30 sierpnia
2006 r. w sprawie wykonywania pracy przez cudzo-
ziemców bez konieczności uzyskania zezwolenia na
pracę (Dz. U. Nr 156 poz. 1116, z późn. zm.).
Ministerstwo Spraw Zagranicznych podziela opi-
nię pana posła T. Kuleszy odnośnie konieczności
zwiększenia kontroli, w ramach procesu rejestrowa-
nia w powiatowych urzędach pracy, oświadczeń pra-
codawców o zamiarze powierzenia wykonywania pra-
cy cudzoziemcom z Białorusi, Rosji i Ukrainy. Pro-
blemy te były sygnalizowane Ministerstwu Pracy
i Polityki Społecznej w piśmie Departamentu Konsu-
larnego i Polonii MSZ z 22 sierpnia 2008 r. na pod-
stawie informacji i opinii otrzymanych od konsulów
RP z terenu wymienionych państw. W piśmie zapro-
ponowano między innymi wprowadzenie centralnego
rejestru ewidencji oświadczeń oraz centralnego reje-
stru cudzoziemców zatrudnionych na podstawie oświad-
czenia, który uwzględniałby również fakt zgłoszenia
pracownika do ZUS (celem umożliwienia monitoro-
wania zgodnego z prawem pobytu cudzoziemców),
czy obowiązku unieważnienia oświadczenia, jeżeli
pracodawca zrezygnował z zamiaru powierzenia pra-
cy lub cudzoziemiec nie stawił się u pracodawcy. Pod-
niesiono również kwestię sprawdzania oświadczeń
przez pracowników powiatowych urzędów pracy – za-
proponowano, aby sprawdzenie oświadczenia obejmo-
wało sprawdzenie pracodawcy (ile miejsc pracy może
faktycznie zaoferować) oraz czy pracodawca nie wy-
stawił oświadczenia cudzoziemcowi, który już wyko-
rzystał u innego pracodawcy przysługujące mu na
mocy rozporządzenia 180 dni w okresie roku. Zjawi-
sko występowania nadużyć przy stosowaniu przepi-
sów rozporządzenia z 30 sierpnia 2006 r. zostało po
raz kolejny podniesione przez MSZ przy okazji przy-

gotowywanej obecnie przez Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej nowelizacji wspomnianego aktu
prawnego, która ma wejść w życie 1 stycznia 2009 r.
Zdaniem Ministerstwa Spraw Zagranicznych wzór
oświadczenia powinien stanowić załącznik do oma-
wianego rozporządzenia i powinien zawierać poucze-
nie o odpowiedzialności karnej za składanie fałszy-
wych zeznań (analogicznie jak w oświadczeniu praco-
dawcy składanym w procedurze ubiegania się o wyda-
nie zezwolenia na pracę), w rozumieniu art. 75 K.p.a.
Formularz oświadczenia byłby nadal dostępny dla
zainteresowanych na stronach internetowych PUP.
Do chwili obecnej stanowisko Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej w tej kwestii nie zostało Mini-
sterstwu Spraw Zagranicznych przedstawione.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Spraw Za-
granicznych, sprawując nadzór nad działalnością wi-
zową urzędów konsularnych, zaleciło, aby podczas
rozpatrywania wniosków cudzoziemców w sprawie
wydania wiz w celu wykonywania pracy zwracały
szczególną uwagę na prawidłowość przedkładanych
oświadczeń i sygnalizowały stosownym władzom
krajowym stwierdzane w tym zakresie nadużycia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie niezgodności właściwości
miejscowej prokuratury i organów Policji
oraz wynikających z tego utrudnień w pracy
organów ścigania (6615)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie niezgodności właściwości miejscowej pro-
kuratury i organów Policji przekazaną przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 28 listopada 2008 r. (znak:
SPS-023-6615/08), uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Przed odniesieniem się do merytorycznych kwe-
stii przedstawionych w interpelacji pragnę wskazać,
że przepis art. 95 ust. 2 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy refor-
mujące administracje publiczną (Dz. U. Nr 133,
poz. 872, z późn. zm.) zwolnił ministra sprawiedli-
wości z obowiązku dostosowania struktury sądow-
nictwa powszechnego i powszechnych jednostek or-
679
ganizacyjnych prokuratury do nowego podziału te-
rytorialnego państwa.
Niezależnie od powyższego w uzasadnionych sy-
tuacjach Ministerstwo Sprawiedliwości podejmuje
działania mające na celu dostosowanie właściwości
miejscowej sądów i prokuratur rejonowych do admi-
nistracyjnych granic powiatów.
Zmiany te są dokonywane wtedy, gdy pozwalają
na to warunki lokalowe i kadrowe konkretnych są-
dów i prokuratur rejonowych, przy czym każda tego
rodzaju decyzja ma charakter indywidualny i nie
może prowadzić do rażącego zwiększenia dyspropor-
cji w wielkości poszczególnych jednostek.
Poruszona w treści interpelacji problematyka
dotycząca niezgodności obszarów działania i właści-
wości miejscowej organów Policji oraz prokuratury
nie powinna być analizowana w oderwaniu od pro-
blemu obszarów działania i właściwości sądów, gdyż
konsekwencją działań organów ścigania jest kiero-
wanie części spraw do sądów np. z aktem oskarże-
nia. W tych okolicznościach kwestię określenia wła-
ściwości miejscowej i obszaru działania tych insty-
tucji należy rozważać łącznie.
Zagadnienie dostosowania obszarów działania
Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejonowej w Kra-
snymstawie do administracyjnych granic pow. kra-
snostawskiego było już konsultowane z prezesem
sądu okręgowego i prokuratorem okręgowym w Za-
mościu oraz z prezesem sądu okręgowego i prokura-
torem okręgowym w Lublinie.
Prokurator okręgowy w Zamościu zwrócił uwagę,
że rozbieżność właściwości miejscowej organów ad-
ministracji samorządowej, sądów, prokuratury i Po-
licji dotyczy nie tylko pow. krasnostawskiego, ale
także powiatów: hrubieszowskiego, tomaszowskiego
i zamojskiego. Prokuratura Rejonowa w Hrubieszo-
wie obejmuje bowiem swą właściwością miejscową
gminy Grabowiec i Miączyn z pow. zamojskiego, Pro-
kuratura Rejonowa w Tomaszowie Lubelskim – gmi-
nę Komarów-Osada z pow. zamojskiego, a Prokura-
tura Rejonowa w Zamościu – gminy: Gorzów, Izbica,
Rudnik i Żółkiewka z pow. krasnostawskiego. Proku-
ratura Rejonowa w Krasnymstawie prowadzi nato-
miast sprawy z terenu miasta Rejowiec Fabryczny
oraz gmin: Leśniowice, Rejowiec, Rejowiec Fabrycz-
ny i Wojsławice, należących do pow. chełmskiego
(okręg lubelski).
W ocenie prokuratora okręgowego w Zamościu
dokonanie kompleksowej reorganizacji w zakresie
właściwości miejscowej prokuratur rejowych okrę-
gu zamojskiego nie wymagałoby zmian obsady pro-
kuratorskiej i administracyjnej poszczególnych
jednostek.
Także prokurator okręgowy w Lublinie pozytyw-
nie odniósł się do propozycji włączenia miasta Rejo-
wiec Fabryczny oraz gmin: Leśniowice, Rejowiec,
Rejowiec Fabryczny i Wojsławice do obszaru proku-
ratur rejonowych w Chełmie. Zmiana ta spowodowa-
łaby jednak zwiększenie wpływu spraw do jednostki
680
w Chełmie o ok. 25%, dlatego też konieczne byłoby
zwiększenie jej obsady orzeczniczej i urzędniczej.
Niezależnie od pozytywnego stanowiska prokura-
tora okręgowego w Zamościu i prokuratora okręgo-
wego w Lublinie przeprowadzenie postulowanych
zmian organizacyjnych wymaga pogłębionej analizy,
gdyż prowadzi do przesunięć obszarów właściwości
sądów rejonowych.
Rozszerzenie obszaru działania Sądu Rejonowego
w Chełmie poprzez przyjęcie części spraw z Sądu Re-
jonowego w Krasnymstawie wiązałoby się przede
wszystkim z koniecznością zapewnienia warunków
lokalowych odpowiadających znacznie zwiększonemu
wpływowi spraw.
Postulowane dostosowanie obszaru Sądu Rejono-
wego w Krasnymstawie do granic pow. krasnostaw-
skiego zostało negatywnie zaopiniowane przez pre-
zesa Sądu Okręgowego w Zamościu, który zwrócił
uwagę na konieczność sporządzenia wykazów i prze-
kazania do poszczególnych sądów rejonowych znacz-
nej liczby ksiąg wieczystych oraz zbioru dokumentów
dotyczących nieruchomości położonych w obszarach
ich nowej właściwości. Zaprezentowane stanowisko
uzasadniane jest także planowanym z dniem 1 lute-
go 2009 r. wdrożeniem w Sądzie Rejonowym w Kra-
snymstawie systemu elektronicznej księgi wieczystej
(NKW), do którego jednostka ta została już przygo-
towana.
Reasumując, można stwierdzić, iż dostosowanie
obszarów właściwości miejscowej jednostek organi-
zacyjnych resortu sprawiedliwości okręgu zamojskie-
go do administracyjnych granic powiatów możliwe
byłoby jedynie w sytuacji podjęcia działań w tym za-
kresie zarówno w stosunku do sądów, jak i prokura-
tur rejonowych. Z uwagi na powyższe kwestia zmian
reorganizacyjnych w podniesionym przez pana posła
zakresie będzie przedmiotem dalszych rozważań. De-
cyzja w tej sprawie podjęta zostanie z uwzględnie-
niem wszelkich istotnych okoliczności, w tym prawa
obywateli do dostępu do sądu również w sprawach
wieczystoksięgowych.
W związku z powyższym informuję, że po wypra-
cowaniu ostatecznego stanowiska w przedmiotowej
sprawie o jego treści zostanie pan Poseł niezwłocznie
poinformowany odrębnym pismem.
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie rozbieżności
obecnego stanowiska ministerstwa
i informacji wcześniej przekazywanych
rolnikom, dotyczących możliwości ujęcia
jako kosztów kwalifikowalnych zakupu
pojazdów przeznaczonych do transportu
towarowego drogowego w ramach działania:
Różnicowanie w kierunku
działalności nierolniczej (6616)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka, prze-
słaną przy piśmie z dnia 28 listopada 2008 r., znak:
SPS-023-6616/08, w sprawie kosztów kwalifikowal-
nych w działaniu: Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich 2007–2013, przekazuję następujące
wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że spośród działań osi III
PROW 2007–2013 objętych art. 52 rozporządzenia
Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwo-
ju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rol-
ny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFR-
ROW), zasady pomocy państwa dotyczą działania:
Różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej
oraz Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw.
W przypadku tych działań stosuje się zasadę de mi-
nimis, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE)
nr 1998/2006 z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie
stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomocy de mini-
mis, co zostało jasno określone w Programie Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Kwota pomocy de minimis przyznana dowolnemu
podmiotowi gospodarczemu nie przekracza 200 000
EUR w dowolnie ustalonym okresie trzech lat budże-
towych. Natomiast całkowita wartość pomocy de mi-
nimis przyznanej jednemu podmiotowi gospodarcze-
mu działającemu w sektorze transportu drogowego
przez dowolny okres trzech lat budżetowych nie może
przekroczyć 100 000 EUR.
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 sto-
suje się do pomocy przyznawanej podmiotom gospo-
darczym we wszystkich sektorach, z wyjątkami enu-
meratywnie wskazanymi w przepisach tego rozpo-
rządzenia. Zgodnie z przedmiotowym rozporządze-
niem pomocy de minimis nie można udzielać m.in.:
— w sektorze rybołówstwa i akwakultury,
— w sektorze podstawowej produkcji produktów
rolnych wymienionych w załączniku I do TWE,
— na działalność związaną z wywozem,
— w przypadku preferowania towarów krajo-
wych,
— w sektorze węglowym,

— na nabycie pojazdów przeznaczonych do trans-
portu drogowego podmiotom gospodarczym wykonu-
jącym działalność zarobkową w tym zakresie,
— podmiotom znajdującym się w trudnej sytuacji.
W związku z powyższym, w ramach działania: Róż-
nicowanie w kierunku działalności nierolniczej nie
można udzielać pomocy na nabycie pojazdów przezna-
czonych do transportu drogowego podmiotom gospo-
darczym prowadzącym działalność zarobkową w za-
kresie drogowego transportu towarowego.
Podmioty prowadzące ww. działalność mogą ubie-
gać się o pomoc w ramach przedmiotowego działania
na inwestycje obejmujące inne koszty kwalifikowalne
w ramach planowanej operacji.
Pomoc finansowa w ramach przedmiotowego dzia-
łania jest przyznawana na operację spełniającą wy-
magania określone w Programie Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, rozporządzeniu mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października
2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr. 200 poz. 1442,
z późn. zm.) i innych przepisach mających do niej
zastosowanie.
W związku z tym, że pomoc ta jest pomocą de mi-
nimis, może być udzielona zgodnie z zasadami okre-
ślonymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/
2006. Przepisy tego rozporządzenia są bezpośrednio
stosowane w systemie prawa krajowego i zgodnie z tą
zasadą nie ma konieczności ich powielania.
Pragnę jednocześnie podkreślić, że w związku
z licznymi sygnałami od potencjalnych beneficjentów
odnośnie braku dostatecznej informacji na temat za-
sad przyznawania pomocy de minimis, dostępnej
przed naborem wniosków przeprowadzonym w 2008 r.,
rozważana jest propozycja umożliwienia wniosko-
dawcom, którzy planowali zakup pojazdów w celu
wykonywania działalności zarobkowej w zakresie to-
warowego transportu drogowego, dokonania zmiany
zestawienia rzeczowego we wniosku z zastrzeżeniem,
iż zmiana ta nie mogłaby spowodować zwiększenia
kwoty pomocy określonej we wniosku.
Jednocześnie zostały podjęte działania mające na
celu uszczegółowienie instrukcji wypełniania wnio-
sku o pomoc w ramach działania: Różnicowanie
w kierunku działalności nierolniczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
681
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie opieszałości organów prokuratury
w podejmowaniu czynności w zakresie
zgłaszanych przez media nieprawidłowości
we współpracującej z PSL Fundacji Rozwoju
oraz niewspółmiernej reakcji
na podobne zarzuty dotyczące Fundacji
Lux Veritatis i Fundacji Nasza Przyszłość (6617)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 28 listopada 2008 r.,
nr SPS-023-6617/08, interpelację posła Sławomira
Zawiślaka w sprawie opieszałości organów prokura-
tury w podejmowaniu czynności w zakresie zgłasza-
nych przez media nieprawidłowości we współpracu-
jącej z PSL Fundacji Rozwoju oraz niewspółmiernej
reakcji na podobne zarzuty dotyczące Fundacji Lux
Veritatis i Fundacji Nasza Przyszłość, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Poruszona w interpelacji problematyka dotyczą-
ca nieprawidłowości w funkcjonowaniu Fundacji
Rozwoju oraz Fundacji Lux Veritatis i Fundacji Na-
sza Przyszłość była przedmiotem publikacji za-
mieszczonych w dzienniku „Puls Biznesu”. Z ich
treści wynika, że wymienione fundacje naruszają
prawo, bowiem zajmują się one głównie działalno-
ścią gospodarczą, a nie statutową, a równocześnie
korzystają z ulg podatkowych przysługujących wy-
łącznie fundacjom, a nie podmiotom prowadzącym
działalność gospodarczą.
Nieprawidłowości te zatem wiązać należy ze sferą
prawa podatkowego, stanowiącą domenę organów
skarbowych.
Organy te z urzędu badają wszelką działalność
osób fizycznych i prawnych podlegającą opodatkowa-
niu, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości
władne są podjąć określone prawem czynności, włącz-
nie z wszczęciem postępowania karnego.
Z tego powodu organy prokuratury na publikacje
te nie reagowały wdrożeniem własnego postępowa-
nia, zwłaszcza że dane zawarte w artykułach praso-
wych wymagały weryfikacji ze strony właściwych
służb skarbowych i kontroli skarbowej.
Jednakże pomimo braku reakcji wyżej wymienio-
nych służb zarządzeniem prokuratora krajowego
z dnia 18 listopada 2008 r., wydanym na podstawie
§ 105 ust. 4 rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 27 sierpnia 2007 r. Regulamin wewnętrznego
urzędowania powszechnych jednostek organizacyj-
nych prokuratury (Dz. U. Nr 169, poz. 1184, z późn.
zm.), prokurator apelacyjny we Wrocławiu zobowią-
zany został do przeprowadzenia postępowania spraw-
dzającego w odniesieniu do Fundacji Lux Veritatis
i Fundacji Nasza Przyszłość.
682
Podkreślić należy jednak, iż równocześnie podob-
ne czynności polecono podjąć w odniesieniu do Fun-
dacji Rozwoju, do czego zobowiązany został prokura-
tor apelacyjny w Warszawie pismem zastępcy dyrek-
tora Biura Postępowania Przygotowawczego Proku-
ratury Krajowej z dnia 17 listopada 2008 r. nr PR III
Ko 2789/08.
Przedstawione powyżej okoliczności przeczą więc
tezom sformułowanym przez pana posła w interpe-
lacji o nierównym traktowaniu omawianych fundacji
oraz o politycznych przyczynach zwłoki w podjęciu
postępowania sprawdzającego w stosunku do Funda-
cji Rozwoju.
Jeśli chodzi o trzecie pytanie pana posła, pragnę
poinformować, że w odniesieniu do Fundacji Lux Ve-
ritatis i Fundacji Nasza Przyszłość postępowanie
sprawdzające prowadzone jest w Prokuraturze Okrę-
gowej we Wrocławiu pod sygnaturą VI Ds 111/08,
natomiast w odniesieniu do Fundacji Rozwoju postę-
powanie prowadzi Prokuratura Okręgowa w Warsza-
wie pod sygnaturą VI Ds 258/08.
Oba postępowania znajdują się w fazie początko-
wej, a prokuratorzy je prowadzący wystąpili do od-
powiednich służb i instytucji o nadesłanie niezbędnej
dokumentacji źródłowej, której analiza pozwoli do-
piero na podjecie decyzji w przedmiocie wszczęcia lub
odmowy wszczęcia postępowania przygotowawczego
w tych sprawach.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie przepisów regulujących
właściwość sądów (6621)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Witolda Kochana i Tadeusza
Arkita w sprawie zmiany przepisów Kodeksu postę-
powania cywilnego dotyczących właściwości sądu,
przekazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu z dnia
28 listopada 2008 r., nr SPS-023-6621/08, przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Odróżnić należy sytuację, w której do sądu nie-
właściwego wniesione zostanie powództwo, od sytu-
acji gdy do sądu niewłaściwego strona wniesie środek
odwoławczy. W pierwszej sytuacji, zgodnie z treścią
art. 200 § 1 K.p.c., sąd z urzędu przekazuje sprawę
do sądu właściwego. Nie ma to wpływu na dochowa-
nie terminów, np. przedawnienia, gdyż zgodnie
z art. 200 § 3 K.p.c. czynności procesowe dokonane
w sądzie niewłaściwym pozostają w mocy. Dotyczy to
także wniesienia pozwu i oznacza, że jego wniesienie
do sądu niewłaściwego nie pozbawia go skutków
prawnych, jakie wiąże z nim ustawa, a więc w szcze-
gólności skutku w postaci przerwy biegu przedaw-
nienia (art. 123 § 1 pkt 1 K.p.c.).
Natomiast odmiennie przedstawia się sytuacja
w przypadku wnoszenia środków odwoławczych od
orzeczeń wydanych przez sąd, przed którym toczy
się postępowanie. Zgodnie z art. 369 K.p.c. apelację,
a na podstawie art. 397 § 2 K.p.c. także zażalenie,
wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzecze-
nie. Na podstawie powołanej w interpelacji uchwały
połączonych izb: Izby Cywilnej i Administracji oraz
Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 listopada
1987 r. (III CZP 33/87,OSNC 1988/6/73) wniesienie
rewizji (obecnie apelacji) w terminie dwutygodnio-
wym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uza-
sadnieniem wprost do sądu niewłaściwego, z pomi-
nięciem sądu, który wydał zaskarżony wyrok, nie
może być traktowane jako wniesienie rewizji w ter-
minie. Oznacza to, że gdy sąd niewłaściwy nie nada
w urzędzie pocztowym przed upływem zawitego ter-
minu (14 dni w przypadku apelacji lub 7 dni w przy-
padku zażalenia) wniesionego środka odwoławczego,
uważa się, że nie został dochowany ustawowy termin
do jego wniesienia.
Tego rodzaju rozwiązanie w zakresie konsekwen-
cji procesowych wniesienia środka odwoławczego do
niewłaściwego sądu ma na celu zapewnienie spraw-
ności postępowania na etapie międzyinstancyjnym,
a ponadto jest wynikiem przyjęcia założenia, że
w odmienny sposób należy formułować wymogi sta-
ranności procesowej w stosunku do osób, które ini-
cjują postępowanie sądowe, i tych, które już takie
postępowanie prowadzą. Przepisy art. 327 § 1 K.p.c.
i art. 357 § 2 K.p.c. zobowiązują sąd do udzielenia
stronom działającym bez adwokata, radcy prawnego
lub rzecznika patentowego wskazówek co do sposo-
bu wniesienia środka zaskarżenia. Przepisy te
w wystarczający sposób zapewniają stronom uzy-
skanie informacji niezbędnych do realizacji zasady
prawa do sądu.
Regulację Kodeksu postępowania cywilnego
w omawianym zakresie uzupełniają przepisy doty-
czące przywrócenia terminu. W myśl art. 168 § 1
K.p.c., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynno-
ści procesowej bez swojej winy, sąd na jej wniosek
postanowi o przywróceniu terminu. Strona, która
terminu nie dochowała, powinna jednak uprawdopo-
dobnić, iż nastąpiło to bez jej winy.
Z uwagi na powyższe gwarancje procesowe nie
jest wymagana pilna zmiana przepisów regulujących
konsekwencje wnoszenia środków odwoławczych do
niewłaściwych sądów. Tym niemniej pragnę poinfor-
mować Pana Marszałka, że kwestia doprecyzowania

tych przepisów w kierunku zasygnalizowanym w in-
terpelacji zostanie wzięta pod uwagę przez Komisję
Kodyfikacyjną Prawa Cywilnego działającą przy mi-
nistrze sprawiedliwości podczas prac nad przyszłą
nowelizacją Kodeksu postępowania cywilnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie zmian w przepisach
dotyczących świadczeń rodzinnych
(rodziny z dziećmi niepełnosprawnymi) (6623)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
28 listopada br., znak: SPS-023-6623-08, dotyczące
interpelacji posłów Marka Zielińskiego i Macieja
Orzechowskiego w sprawie zmian w przepisach do-
tyczących świadczeń rodzinnych (rodziny z dziećmi
niepełnosprawnymi), uprzejmie wyjaśniam:
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te
dotyczące trudnej sytuacji materialnej, na jakie na-
potykają rodzice wychowujący niepełnosprawne
dzieci. Rodzice przedstawili również swoje postula-
ty, których wprowadzenie w życie znacząco popra-
wiłoby ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one
zbieżne z kwestiami wskazanymi w interpelacji.
W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów, któ-
re leżą w kompetencji ministra pracy i polityki spo-
łecznej, są przedmiotem analiz resortu w celu przy-
gotowania projektu założeń do rozwiązań prawnych,
w tym dotyczących warunków przyznawania świad-
czenia pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet
państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-ren-
towe oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne za
beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
683
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata.
Nowe kwoty kryteriów i kwoty świadczeń rodzinnych
ustalane są z uwzględnieniem wyników badań progu
wsparcia dochodowego rodzin, przeprowadzanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W bada-
niach tych uwzględnia się m.in. zmiany cen towarów
i usług konsumpcyjnych. Poprzednia weryfikacja
miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wówczas
podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzinne-
go z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka niepeł-
nosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Najbliż-
sza weryfikacja kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń rodzinnych oraz kwot poszczegól-
nych świadczeń rodzinnych przewidziana jest w II pół-
roczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania i wprowadzenia corocznej waloryzacji kwot
poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji świad-
czeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacji
emerytur i rent, a także od zasad indeksacji wyna-
grodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotne róż-
nice między tymi kategoriami. Świadczenia rodzinne
nie są wynagrodzeniem za świadczoną pracę ani
ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia w przy-
padku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej płaco-
ną składką. Świadczenia rodzinne są pomocą o cha-
rakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania rodzin
wychowujących dzieci. Stąd częstotliwość zmiany
warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot świad-
czeń zależy od częstotliwości znaczących zmian
w kosztach utrzymania (te zaś następują w cyklu
dłuższym niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wyna-
grodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń jest konsekwencją ograniczonych możliwości
budżetowych państwa – w budżecie nie ma wystar-
czających środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie i utrzy-
manie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci niepeł-
nosprawnych wychowywanych w rodzinie przysługi-
wać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,
gdyż nie jest to świadczenie przysługujące niepełno-
sprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie
podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy
o świadczeniach rodzinnych). Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego ma częściowo zrekompensować rodzi-
684
cowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni za-
stąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak
kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby
dzieci będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Jednocześnie informuję, że rozwiązaniem zabez-
pieczającym środki utrzymania rodzicom wychowu-
jącym dzieci niepełnosprawne na wypadek śmierci
ubezpieczonego – żywiciela rodziny jest funkcjonują-
cy system rent rodzinnych. Obecny system emerytal-
no-rentowy pozwala na zaopatrzenie niepracujących
współmałżonków w świadczenia po śmierci pracują-
cego małżonka lub małżonka pobierającego świad-
czenie emerytalne. Świadczeniem takim jest finan-
sowana z ubezpieczenia rentowego renta rodzinna.
Sytuacja małżonków osób ubezpieczonych jest roz-
wiązana zgodnie z utrwalonymi, sprawdzonymi roz-
wiązaniami. Istotne dla sytuacji wdowy lub wdowca
jest to, czy zmarły współmałżonek w dniu zgonu speł-
niał warunki do emerytury lub renty z tytułu nie-
zdolności do pracy. W takiej sytuacji Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych oblicza świadczenie, jakie przysłu-
giwałoby zmarłemu. Na tej podstawie ustalana jest
wysokość renty rodzinnej, której wysokość zależy od
kręgu osób uprawnionych do świadczenia. Ustalona
na tej podstawie wysokość renty rodzinnej, w zależ-
ności od liczby osób, którym przysługuje, wynosi od
85% do 95% świadczenia (emerytury lub renty), jaką
ma lub miałby zmarły. Renty rodzinne finansowane
są z wyodrębnionych w ramach FUS ubezpieczeń
rentowych, finansowanych ze składek wszystkich
ubezpieczonych. Zgodnie z przepisem art. 65 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) renta rodzinna przysłu-
guje uprawnionym członkom rodziny osoby, która
w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury
lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełnia-
ła warunki wymagane do uzyskania jednego z tych
świadczeń.
Ponadto, zgodnie z przepisem art. 70 ww. ustawy,
wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu, jeżeli
w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była
niezdolna do pracy albo wychowuje co najmniej jedno
z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do ren-
ty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło
16 lat lub – jeżeli kształci się w szkole – 18 lat życia,
lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicie
niezdolnym do pracy oraz do samodzielnej egzysten-
cji lub całkowicie niezdolnym do pracy, uprawnionym
do renty rodzinnej.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód asy-
stenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowa-
dzony rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji za-
wodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np. ośro-
dek pomocy społecznej lub powiatowe centrum po-
mocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulo-
wanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cywil-
noprawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym. Nie
jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekują-
cego się swym niepełnosprawnym dzieckiem publicz-
ny pracodawca zatrudniał na stanowisku asystenta-
-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiem zarówno
kwestie stosunków między rodzicem a dzieckiem,
wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnego i opie-
kuńczego, w tym dotyczące obowiązku opieki i utrzy-
mania dziecka, jak również kwestie dotyczące sto-
sunku pracy, w tym: czasu pracy, godzin nadliczbo-
wych, zwolnień chorobowych, urlopów itp. Stąd też
właściwym narzędziem wsparcia materialnego ro-
dzin wychowujących niepełnosprawne dzieci jest sys-
tem świadczeń rodzinnych, uzupełniony rozwiąza-
niami z zakresu pomocy społecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pieniężne
kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku
życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem
życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależnie od dochodów i wieku
dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności, znacznym stopniu niepełnospraw-
ności lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawno-
ści, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku
uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,
mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do za-

siłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest pod-
wyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wycho-
wywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczę-
cia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko nauki poza
miejscem zamieszkania (niepełnosprawność dziecka
powoduje powstanie uprawnienia do niego nie tylko
w przypadku nauki dziecka w szkole średniej, ale
również jeśli uczy się ono w szkole podstawowej lub
gimnazjum).
W przypadku osób, które już korzystają ze świad-
czeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuację
uprawnień do nich mimo przekroczenia kryterium
dochodowego o relatywnie niewysokie kwoty. Zgod-
nie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach
rodzinnych przysługują one także w sytuacji, gdy
przeciętny miesięczny dochód netto rodziny w prze-
liczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowe
kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższego
zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie zawieszenia działalności
Banku Staropolskiego SA w Poznaniu (6624)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła na Sejm RP pana Jarosława Wałęsy
w sprawie zawieszenia działalności Banku Staropol-
skiego SA w Poznaniu, przesłanej przy piśmie z dnia
28 listopada 2008 r., sygn. SPS-023-6624/08, uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia, uwzględ-
niające stanowisko przekazane przez Urząd Komisji
Nadzoru Finansowego.
Wniosek Stowarzyszenia Pokrzywdzonych przez
System Bankowy oraz Stowarzyszenia Osób, Które
Czują się Poszkodowane przez Bank Staropolski SA
oraz Invest Bank SA, o stwierdzenie nieważności
uchwały Komisji Nadzoru Bankowego z dnia 12 stycz-
nia 2000 r. w sprawie zawieszenia działalności Ban-
ku Staropolskiego SA, złożony w dniu 4 września
2008 r. do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, opie-
ra się na uznaniu, iż swym działaniem b. Komisja
Nadzoru Bankowego dopuściła się rażącego narusze-
nia prawa, w tym zwłaszcza art. 158 ustawy z dnia
685
29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. W opinii wnio-
skodawców b. Komisja Nadzoru Bankowego, zawie-
szając działalność Banku Staropolskiego SA, dzia-
łała nie w oparciu o bilans rzeczonego banku, lecz
o dokumenty, które jedynie mogły uchodzić za pro-
jekt bilansu. Takie działanie b. Komisji Nadzoru
Bankowego ma zaś uzasadniać – według ustaleń
wnioskodawców – występowanie rażącego narusze-
nia prawa.
Na podstawie postanowienia prezesa Rady Mini-
strów z dnia 23 października 2008 r., wydanego
w oparciu o art. 65 § 1 Kodeksu postępowania admi-
nistracyjnego, podanie zawierające wniosek Stowa-
rzyszenia Pokrzywdzonych przez System Bankowy
oraz Stowarzyszenia Osób, Które Czują się Poszko-
dowane przez Bank Staropolski SA oraz Invest Bank
SA, o stwierdzenie nieważności uchwały Komisji
Nadzoru Bankowego z dnia 12 stycznia 2000 r. w spra-
wie zawieszenia działalności Banku Staropolskiego
SA zostało przekazane Komisji Nadzoru Finansowe-
go. W ww. postanowieniu wskazuje się, że organem
administracji, któremu aktualnie przynależy kompe-
tencja do rozpatrzenia przedmiotowej sprawy, jest
Komisja Nadzoru Finansowego. Zgodnie z informa-
cją Komisji Nadzoru Finansowego komisja w toku
korespondencji z prezesem Rady Ministrów wyraziła
również pisemnie takie stanowisko. Pragnę nadmie-
nić, że wniosek Stowarzyszenia Pokrzywdzonych
przez System Bankowy oraz Stowarzyszenia Osób,
Które Czują się Poszkodowane przez Bank Staropol-
ski SA oraz Invest Bank SA, w dniu 16 września
2008 r. przekazany został przez prezesa Rady Mini-
strów do resortu finansów z prośbą o informację, czy
w tożsamej sprawie były już podejmowane jakiekol-
wiek czynności prawnoadministracyjne. Odpowiada-
jąc na otrzymane zapytanie, Ministerstwo Finansów
m.in. zwróciło uwagę na konieczność dokonania
szczególnie wnikliwej analizy w zakresie prawidło-
wości określenia przez wnioskodawców organu wła-
ściwego do rozpatrzenia odnośnej sprawy.
Na obecnym etapie Komisja Nadzoru Finansowe-
go stała się zatem właściwa do rozpatrzenia wniosku
Stowarzyszenia Pokrzywdzonych przez System Ban-
kowy oraz Stowarzyszenia Osób, Które Czują się Po-
szkodowane przez Bank Staropolski SA oraz Invest
Bank SA, o stwierdzenie nieważności uchwały Ko-
misji Nadzoru Bankowego z dnia 12 stycznia 2000 r.
w sprawie zawieszenia działalności Banku Staropol-
skiego SA. Jak wynika z informacji KNF, w związku
z zaistniałym stanem aktualnie organ nadzoru po-
dejmuje czynności w celu zgromadzenia niezbędnej
dokumentacji, która będzie stanowić materiał dowo-
dowy w prowadzonym postępowaniu administracyj-
nym oraz jedną z podstaw rozstrzygnięcia w sprawie.
Należy podkreślić, iż złożenie takiego wniosku z punk-
tu widzenia prawnego inicjuje etap wstępny nadzwy-
czajnego postępowania administracyjnego, w toku
którego badana jest dopuszczalność wniosku przy
uwzględnieniu aspektu podmiotowego i przedmioto-
wego. W świetle art. 157 § 3 Kodeksu postępowania
686
administracyjnego odmowa wszczęcia postępowania
w przedmiocie nieważności decyzji administracyjnej
następuje w drodze decyzji administracyjnej. W oce-
nie Komisji Nadzoru Finansowego istotne jest w ana-
lizowanej sprawie, iż wniosek o wszczęcie nadzwy-
czajnego postępowania administracyjnego złożyły
organizacje społeczne, co wymaga równoległego roz-
patrzenia ich wniosku o wszczęcie i dopuszczenie
tych podmiotów do postępowania w trybie określo-
nym w art. 31 § 1 Kodeksu postępowania administra-
cyjnego. Zgodnie z ww. artykułem konieczne jest
ustalenie, czy żądanie wszczęcia postępowania i do-
puszczenia do udziału w tym postępowaniu jest uza-
sadnione celami statutowymi Stowarzyszenia Po-
krzywdzonych przez System Bankowy oraz Stowa-
rzyszenia Osób, Które Czują się Poszkodowane przez
Bank Staropolski SA oraz Invest Bank SA, a ponad-
to czy przemawia za tym interes społeczny. Wspo-
mniane działania procesowe, jak podkreśla KNF,
warunkują przeprowadzenie zgodnego z prawem
nadzwyczajnego postępowania administracyjnego
w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. Dla-
tego też Komisja Nadzoru Finansowego stoi na sta-
nowisku, że na obecnym etapie prowadzenia postę-
powania wydawanie przez komisję opinii dotyczących
przedmiotowej sprawy wydaje się przedwczesne.
Trzeba mieć bowiem na względzie, iż złożony wnio-
sek opiera się na twierdzeniu występowania w decy-
zji administracyjnej b. Komisji Nadzoru Bankowego
rażącego naruszenia prawa. Powyższe twierdzenie
wnioskodawców powoduje konieczność przeprowa-
dzenia złożonych analiz stanu prawnego i faktyczne-
go, przy jednoczesnej świadomości trudności w defi-
niowaniu pojęcia „rażącego naruszenie prawa”, czego
wyrazem jest bogate orzecznictwo sądów administra-
cyjnych oraz poglądy wyrażane w doktrynie prawa
administracyjnego.
KNF wskazuje, że sprawa administracyjna zaini-
cjowana złożonym wnioskiem zostanie rozpatrzona
przy uwzględnieniu terminów wynikających z unor-
mowań Kodeksu postępowania administracyjnego.
W podsumowaniu KNF stwierdza, iż w istniejącym
stanie nieuprawnionym działaniem ze strony Komi-
sji Nadzoru Finansowego byłoby antycypowanie
przyszłego rozstrzygnięcia wniosku, przed przepro-
wadzeniem postępowania administracyjnego w przed-
miocie zakreślonym wnioskiem Stowarzyszenia Po-
krzywdzonych przez System Bankowy oraz Stowa-
rzyszenia Osób, Które Czują się Poszkodowane przez
Bank Staropolski SA oraz Invest Bank SA. W opinii
KNF z punktu widzenia prawnego nie jest możliwe,
a wręcz niezasadnym byłoby prowadzenie rozważań
co do treści przyszłego rozstrzygnięcia administra-
cyjnego Komisji Nadzoru Finansowego w przedmio-
towej sprawie. Treść tego rozstrzygnięcia determino-
wana będzie bowiem ustaleniami postępowania wy-
jaśniającego, które zostanie przeprowadzone z moż-
liwie dużą dokładnością oraz starannością. Tak po-
czynione ustalenia faktyczne i prawne skonfronto-
wane zostaną z przesłankami stwierdzenia nieważ-
ności decyzji administracyjnej określonymi w art. 156
§ 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Jed-
nocześnie KNF podkreśla, iż do momentu hipotetycz-
nego wyeliminowania z obrotu prawnego uchwały
Komisji Nadzoru Bankowego z dnia 12 stycznia 2000 r.
w sprawie zawieszenia działalności Banku Staropol-
skiego SA temu aktowi administracyjnemu przyna-
leży domniemanie legalności. Ustosunkowując się do
kwestii ewentualnego zadośćuczynienia deponentom
Banku Staropolskiego SA w związku z podjętą
uchwałą o zawieszeniu działalności tego banku, KNF
wskazuje, że określenie występowania i realizacja
potencjalnych roszczeń z tego tytułu nie mieści się
w kompetencjach organu nadzoru, lecz służą temu
unormowania prawa cywilnego.
W kontekście przedmiotowej sprawy Komisja Nad-
zoru Finansowego zauważa jednocześnie, że na po-
czątku września 2006 r. b. Komisja Nadzoru Banko-
wego została powiadomiona o zgłoszeniu 7 sierpnia
2006 r. do Prokuratury Krajowej zawiadomienia o po-
pełnieniu przestępstwa. W zawiadomieniu tym sfor-
mułowane zostały wobec przewodniczącego KNB i jej
członków zarzuty, rzekomego, zdaniem b. KNB:
— zafałszowania bilansu Banku Staropolskiego,
— podjęcia przez KNB decyzji o zgłoszeniu do
sądu wniosku bez posiadania bilansu banku zwery-
fikowanego przez biegłego rewidenta,
— umożliwienia nowemu inwestorowi, poprzez
upadłość Banku Staropolskiego, przejęcia pełnej kon-
troli kapitałowej w Invest Banku SA.
W dniu 6 września 2006 r. b. Komisja Nadzoru
Bankowego wydała komunikat, który został opubli-
kowany na stronie internetowej NBP. Komunikat ten
zawiera ustosunkowanie się do stawianych b. Komi-
sji Nadzoru Bankowego zarzutów oraz przedstawia
stanowisko w sprawie.
Odnośnie do działań podejmowanych na rzecz
usprawnienia zasad oraz warunków funkcjonowania
banków, mających na celu m.in. zapobieganie w przy-
szłości ich upadłości, pragnę wskazać, iż od dnia
1 kwietnia 2007 r. obowiązują znowelizowane prze-
pisy ustawy Prawo bankowe, implementujące do pol-
skiego porządku prawnego postanowienia zmienionej
dyrektywy 2006/48/WE w sprawie podejmowania
i prowadzenia działalności przez instytucje kredyto-
we (zmieniającej dyrektywę 2000/12/WE) oraz dy-
rektywy 2006/49/WE w sprawie adekwatności kapi-
tałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji
kredytowych (zmieniającej dyrektywę 93/6/EWG).
Znowelizowane postanowienia wymienionych dyrek-
tyw przenoszą do regulacji obowiązujących w Unii
Europejskiej propozycje zawarte w tzw. nowej umo-
wie kapitałowej Bazylejskiego Komitetu ds. Nadzoru
Bankowego (NUK), która zastąpiła umowę kapita-
łową z 1988 r. wraz z jej późniejszymi zmianami
(umowa bazylejska I). Przeniesione do implemento-
wanych dyrektyw postanowienia składają się na tzw.
trzy filary:
1) minimalne wymogi kapitałowe (minimum ca-
pital requirements) w odniesieniu do ryzyka kredy-

towego, rynkowego i operacyjnego – indywidualnie
i na bazie skonsolidowanej;
2) analiza nadzorcza (supervisory review) – mo-
nitorowanie procesu zarządzania ryzykiem i ewen-
tualne kierowanie dodatkowych zaleceń do poszcze-
gólnych podmiotów;
3) dyscyplina rynkowa (market discipline) – wy-
móg ujawniania wszelkich niezbędnych danych i in-
formacji o sytuacji finansowej uczestników rynku
(disclosure).
Instrumenty i procedury, do których stosowania
są obowiązane banki w świetle nowego otoczenia
prawnego, oraz uprawnienia przypisane organom
nadzoru mają na celu zwiększenie bezpieczeństwa
ich działalności.
Warto również wspomnieć o prowadzonych na fo-
rum UE pracach w zakresie kolejnych zmian dyrek-
tyw 2006/48/WE i 2006/49/WE (CRD – Capital Re-
quirement Directive), przedstawionych przez Komi-
sję Europejską w dniu 1 października 2008 r. Zmiany
te mają wzmocnić stabilność systemu finansowego,
zmniejszyć występujące ryzyko oraz usprawnić nad-
zór nad bankami prowadzącymi działalność w kilku
państwach członkowskich. Propozycja Komisji Euro-
pejskiej stanowi rezultat szerokich konsultacji z part-
nerami międzynarodowymi, państwami członkow-
skimi i sektorem bankowym. W dniu 2 grudnia 2008 r.
projekt nowelizacji CRD został przyjęty przez Radę
Ecofin i obecnie jest przedmiotem prac komisji ds.
ekonomicznych i finansowych Parlamentu Europej-
skiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o strażach gminnych (6625)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 28 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6625/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Wałęsy w sprawie nowelizacji ustawy
o strażach gminnych, przedstawiam następujące in-
formacje.
Rozpatrując przedmiotową kwestię, należy na
wstępie zauważyć, że strażnicy gminni (miejscy) są
pracownikami w rozumieniu prawa pracy. Straż
gminna (miejska) jest samorządową umundurowaną
formacją o charakterze fakultatywnym (jednostka
687
samorządu terytorialnego nie ma obowiązku jej
utworzenia), powołaną w ściśle określonym celu,
a mianowicie do ochrony porządku publicznego na
terenie jednostki samorządu terytorialnego, która ją
utworzyła. Ustawodawca wskazuje w art. 5 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
z 1997 r. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), iż koszty
funkcjonowania straży pokrywane są z budżetu jed-
nostki samorządu terytorialnego, która utworzyła
daną formację. Natomiast w przypadku funkcjona-
riuszy rządowych ich świadczenia wypłacane są z bu-
dżetu państwa, a ponadto łączy ich z państwem sto-
sunek służby.
Należy również porównać pracę strażników gmin-
nych (miejskich) do służby funkcjonariuszy Policji.
W przeciwieństwie do straży gminnej (miejskiej), re-
alizującej zadania na terenie gminy, która utworzyła
daną formację, i spełniającej rolę służebną wobec
społeczności lokalnej, ustawodawca nie wyznaczył
terytorium działania Policji, wskazując, że jest to
umundurowana formacja służąca społeczeństwu.
Strażnicy gminni (miejscy) mają również znacz-
nie ograniczony – w stosunku do funkcjonariuszy
Policji – zakres kompetencji. Warto wskazać na za-
dania Policji określone w ustawie z dnia 6 kwietnia
1990 roku o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) w zakresie rozpoznawania, zapobiegania
i wykrywania przestępstw i wykroczeń oraz wyko-
nywania czynności:
— operacyjno-rozpoznawczych,
— dochodzeniowo-śledczych,
— administracyjno-porządkowych.
Zadania straży sprowadzają się przede wszystkim
do czynności o charakterze administracyjno-porząd-
kowym i mieszczą się w sferze porządku publicznego,
a nie jak w przypadku Policji – również w sferze bez-
pieczeństwa publicznego.
Należy również podkreślić, iż istotnym elemen-
tem służby policjantów jest pełna dyspozycyjność
i wykonywanie służby w nielimitowanym czasie pra-
cy i trudnych warunkach, związanych niejednokrot-
nie z narażeniem życia.
Różnice dotyczące obydwu formacji występują
również w zakresie kryteriów doboru oraz szkolenia,
którego zakres przedmiotowy jest znacznie ograni-
czony w przypadku straży.
W świetle powyższego nie wydaje się możliwe do-
pisanie strażników gminnych, którzy są pracowni-
kami samorządowymi, do ustawy z dnia 18 lutego
1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agen-
cji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochro-
ny Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.).
Pragnę także wskazać, iż Trybunał Konstytucyj-
ny w wyroku z dnia 19 października 2004 r. (K 1/04,
OTK-A 2004/9/93) stwierdził, iż służby mundurowe
688
(i umundurowane) nie tworzą bezwzględnie jednolitej
kategorii zawodowej, gdyż każda z tych grup ma wła-
sną specyfikę, która może uzasadniać ich swoiste
różnicowanie.
Należy także wskazać, iż warunkami uzasadnia-
jącymi korzystniejsze zasady nabywania przez funk-
cjonariuszy służb mundurowych uprawnień emery-
talno-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru są mię-
dzy innymi:
— pełna dyspozycyjność i zależność od władzy
służbowej,
— wykonywanie zadań w nielimitowanym czasie
pracy i trudnych warunkach, związanych nierzadko
z bezpośrednim narażeniem życia i zdrowia (np.
w czasie udziału w obronie kraju lub ochronie bez-
pieczeństwa obywateli),
— wysoka sprawność fizyczna i psychiczna wy-
magana w całym okresie pełnienia służby,
— niewielkie możliwości wykonywania dodatko-
wej pracy i posiadania innych źródeł utrzymania,
— ograniczone prawo udziału w życiu politycz-
nym i zrzeszania się.
Z samej tylko przynależności do służby munduro-
wej, czy też formacji umundurowanej, nie można wy-
snuwać również wniosku, że status prawny poszczegól-
nych profesji do niej zaliczanych powinien być kształ-
towany przez ustawodawcę w sposób identyczny.
W świetle powyższego, nie deprecjonując charak-
teru pracy strażników gminnych (miejskich), jako
cechującej się ryzykiem, odpowiedzialnością czy też
sprawnością fizyczną i psychiczną, należy pamiętać,
że jest to fakultatywna formacja samorządowa. Ka-
talog przyznanych im uprawnień i obowiązków, jak
również terytorium ich realizacji, istotnie różnią się
od uprawnień i obowiązków chociażby funkcjonariu-
szy Policji. Należy również stwierdzić, że ustawodaw-
ca przyznał wcześniejsze emerytury przede wszyst-
kim służbom mundurowym o ogólnokrajowym zasię-
gu działania.
Uprzejmie informuję, iż w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji planuje się podjęcie
prac nad rozwiązaniami systemowymi dotyczącymi
uprawnień emerytalnych odnośnie do wszystkich
służb mundurowych. Mając na względzie fakt, że
60-letni strażnik może nie spełniać oczekiwań spo-
łeczeństwa względem tej formacji, przy okazji wska-
zanych prac rozważana będzie także kwestia upraw-
nień dla strażników gminnych (miejskich). Jednakże
będzie to wymagało szerokich konsultacji opartych
o współpracę administracji rządowej i samorządowej.
W szczególności należy rozważyć kwestię dotyczącą
źródła finansowania tego uprawnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
Kodeks rodzinny i opiekuńczy (6626)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Wałęsy z dnia 17 li-
stopada 2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 28 li-
stopada 2008 r. (SPS-023-6626/08), a dotyczącą
zmian przepisów ustawy Kodeks rodzinny i opiekuń-
czy w zakresie prawa do kontaktów rodziców i dzieci
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Uchwalona przez Sejm RP ustawa z dnia 6 listopa-
da 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opie-
kuńczy oraz niektórych innych ustaw, zwana dalej
„ustawą”, zawiera kilka rozwiązań legislacyjnych, któ-
re w zamyśle mają przyczynić się do podniesienia sku-
teczności orzeczeń sądowych zawierających rozstrzy-
gnięcia dotyczące realizacji prawa do kontaktów.
Na wstępie trzeba zaznaczyć, że w dotychczaso-
wym systemie prawnym nie było pozytywnej prokla-
macji prawa rodziców z jednej strony (prawo to jest
wywodzone a contrario z normy określającej podsta-
wy do ograniczenia lub pozbawienia prawa do kon-
taktu – art. 113 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego)
i z drugiej strony – być może ważniejszej – odpowia-
dającego prawu rodziców prawa samego dziecka do
takiego kontaktu. Tymczasem znaczenie dwustron-
nego postrzegania prawa do kontaktów rośnie wraz
ze wzrostem znaczenia praw dziecka w życiu społecz-
nym i nie może być pomijane w świetle wiążącej Pol-
skę Konwencji o prawach dziecka.
W nowym art. 113 § 1 K.r.o. przewiduje się, że
także w odniesieniu do dziecka utrzymywanie kon-
taktów powinno być nie tylko jego prawem, ale i obo-
wiązkiem. W art. 113 § 2 K.r.o. w brzmieniu nada-
nym wspomnianą ustawą zawarto katalog rodzajów
kontaktów z dzieckiem. Katalog ten ma charakter
otwarty, ale zawiera najważniejsze składniki kontak-
tów z dzieckiem i powinien ułatwić formułowanie
rozstrzygnięcia sądowego dotyczącego tej materii.
Natomiast w art. 1131 K.r.o. wymienia się podstawo-
we zasady regulowania sposobu utrzymywania kon-
taktów. Z kolei art. 1132 K.r.o. zawiera przykładowy
katalog sposobów ograniczenia utrzymywania kon-
taktów z dzieckiem, który powinien ułatwić orzeka-
nie w sprawach o kontakty. W art. 1133 –1135 K.r.o.
zawarto normy dotyczące zakazu lub ograniczenia
utrzymywania kontaktów. Zakaz może być jednak
orzekany dopiero w przypadku poważnego zagroże-
nia lub naruszenia dobra dziecka (art. 1133 K.r.o.).
W kontekście interpelacji podkreślenia wymaga
dodawany ustawą art. 1134 K.r.o., który daje sądowi
opiekuńczemu, orzekającemu w sprawie kontaktów
z dzieckiem, kompetencję do zobowiązania rodziców

do określonego postępowania, ze wskazaniem możli-
wości kierowania rodziców do placówek lub specjali-
stów zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem
lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc.
Nadto wprowadzono w przepisach obowiązek sądu
wskazania sposobu kontroli realizacji wspomnianego
obowiązku. Jest to możliwość o doniosłym znaczeniu
dla zapewnienia późniejszej realizacji już orzeczo-
nych lub okresowo ograniczonych kontaktów.
W nowym art. 5821 K.p.c. wprowadzono katalog
zabezpieczeń wykonywania kontaktów z dzieckiem.
Przepis ten będzie miał również istotne znaczenie
dla wymuszenia realizacji kontaktów, bowiem na tej
podstawie w razie uniemożliwienia kontaktu upraw-
niony rodzic będzie mógł domagać się od drugiego
zwrotu poniesionych kosztów np. dojazdu do miejsca
zamieszkania dziecka.
Nie można też pominąć zmian w art. 58 K.r.o.,
które jednoznacznie rozstrzygają problem kognicji
sądu rozwodowego do orzekania w sprawie kontak-
tów, czyniąc to obowiązkiem sądu.
W tym miejscu należy wyjaśnić, że egzekucja
orzeczeń dotyczących kontaktów z dzieckiem prowa-
dzona była dotychczas w oparciu o przepisy o egze-
kucji świadczeń niepieniężnych. Wchodzą tu w grę
dwie podstawy prawne: art. 1050 K.p.c., który znaj-
duje zastosowanie, gdy rodzic uprawniony do kontak-
tów z dzieckiem ma prawo zabierać dziecko poza
miejsce zamieszkania, oraz art. 1051 K.p.c., gdy do
kontaktów powinno dochodzić w miejscu zamieszka-
nia dziecka, a rodzic sprawujący bezpośrednią pieczę
ma obowiązek nie przeszkadzać w tych kontaktach.
Zgodnie z art. 1052 K.p.c. sąd, który jest organem
egzekucyjnym w tych sprawach, może nałożyć na zo-
bowiązanego grzywnę wymuszającą wykonanie obo-
wiązku. Grzywny mogą być ponawiane, górna grani-
ca ich łącznej wysokości w jednej sprawie jest okre-
ślona na 100 000 zł. Tytułem wykonawczym jest
postanowienie sądu zaopatrzone w klauzulę wyko-
nalności. W przypadku zastosowania art. 1050 K.p.c.
nałożenie grzywny następuje po bezskutecznym
upływie terminu zakreślonego przez sąd w postępo-
waniu egzekucyjnym do wykonania czynności i za-
grożeniu grzywną na wypadek jej niewykonania.
W sytuacji opisanej w art. 1051 K.p.c. sąd nakłada
grzywnę po ustaleniu naruszenia tytułu egzekucyj-
nego przez zobowiązanego bez konieczności wyzna-
czania dodatkowego terminu do wykonania zobowią-
zania. Dłużnikowi przysługuje tygodniowy termin
do uiszczenia grzywny, w przeciwnym razie ulega
ona automatycznej zamianie na areszt, gdyż przy wy-
mierzaniu grzywny sąd ma obowiązek orzec jedno-
cześnie o takiej zamianie na wypadek niezapłacenia
(art. 1053 § 1 zd. pierwsze K.p.c.).
Uchwała Sądu Najwyższego z 28 sierpnia 2008 r.
(III CZP 75/08) odstępuje – przynajmniej w części
– od wyżej przedstawionego sposobu wykonywania
orzeczeń dotyczących kontaktów z dzieckiem. We-
dług uchwały postanowienie regulujące kontakty ro-
dziców z dzieckiem, nakazujące wydawanie dziecka
689
przez rodzica, któremu powierzono wykonywanie
władzy rodzicielskiej, oraz zobowiązujące drugiego
rodzica do odprowadzania dziecka, podlega wykona-
niu w postępowaniu unormowanym w art. 5981
i nast. K.p.c.
W tym miejscu należy wskazać, że do skuteczno-
ści przyjętego przez Sąd Najwyższy trybu postępo-
wania może się przyczynić nowy przepis odnoszący
się do odebrania dziecka, wprowadzany do Kodeksu
postępowania cywilnego ustawą.
Chodzi o nowy art. 59814 w brzmieniu: „Postępo-
wanie określone w art. 5986 –59812 może być podjęte
na nowo na podstawie tego samego postanowienia,
o którym mowa w art. 5985, jeżeli zobowiązany po-
nownie w okresie trzech miesięcy od wydania tego
postanowienia postąpił sprzecznie z treścią postano-
wienia, dotyczącego władzy rodzicielskiej, miejsca
zamieszkania dziecka, opieki lub kontaktów z dziec-
kiem, a okoliczności uzasadniające jego wydanie nie
uległy zmianie”.
Przepis ten dotyczy możliwości wielokrotnego
wykorzystania postanowienia o odebraniu dziecka.
W praktyce może on okazać się skutecznym instru-
mentem w egzekwowaniu orzeczeń o kontaktach,
tym bardziej że orzeczenie o kontaktach jest w wy-
mienionym przepisie ujęte na równi z postanowie-
niem dotyczącym władzy rodzicielskiej, miejsca za-
mieszkania dziecka, opieki. Przepis powyższy znaj-
dzie zastosowanie zarówno w sytuacji odebrania
dziecka przez osobę uprawnioną do kontaktów, jak
i odebrania dziecka od takiej osoby, jeżeli nie odda-
ła dziecka w terminie określonym w postanowieniu
o kontaktach.
Wspomniana uchwała SN i niedawno uchwalona
ustawa w istotny sposób zmieniają stan prawny
w zakresie egzekwowania prawa do kontaktów, ale
ostateczna skuteczność przepisów może zostać po-
twierdzona wyłącznie w praktyce.
Odpowiadając na ostatnie pytanie pana posła,
wskazać trzeba, że uchwalona przez Sejm ustawa
nowelizująca Kodeks rodzinny i opiekuńczy zawie-
ra normy prawa prywatnego oraz kilka przepisów
administracyjno-prawnych, nie wprowadza jednak
jakichkolwiek rozwiązań przewidujących sankcje
karne.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
690
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie dostępu chorych na cukrzycę
do nowoczesnych środków leczenia (6627)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Wałęsy, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 28 listopada 2008 r. (SPS-023-6627/08), w spra-
wie dostępu chorych na cukrzycę do nowoczesnych
środków leczenia uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Zagwarantowanie pacjentom chorym na cukrzycę
prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, w tym zaopa-
trzenia w produkty lecznicze i wyroby medyczne, jest
realizowane przez Ministerstwo Zdrowia na podsta-
wie regulacji określonych w ustawie z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027), aktach wykonawczych do ww.
ustawy oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie
zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach, oraz
zarządzeniu ministra zdrowia z dnia 10 września
2008 r. zmieniającym zarządzenie w sprawie Agencji
Oceny Technologii Medycznych.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji, uprzejmie informuję.
Zgodnie z obowiązującą procedurą wnioski pod-
miotów odpowiedzialnych o umieszczenie w wykazie
leków refundowanych długo działających analogów
insuliny ludzkiej (lantus i levemir), wraz z dokumen-
tacją naukową, zostały przekazane do oceny Agencji
Oceny Technologii Medycznych. Prace agencji doty-
czące oceny dokumentacji zostały zakończone i mi-
nister zdrowia, po zapoznaniu się z rekomendacją
ekspertów agencji, podejmie decyzję odnośnie do
umieszczenia tych insulin w wykazie leków refundo-
wanych, a tym samym ich finansowania ze środków
publicznych.
Ponadto został uruchomiony program w Naro-
dowym Funduszu Zdrowia dotyczący zaopatrzenia
pacjentów w pompy insulinowe, ze wskazaniem osób
z cukrzycą. Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
podpisał w dniu 26 listopada 2008 r. zarządzenie
nr 106/2008/DSOZ zmieniające zarządzenie w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju świadczenia zdrowotne kontrakto-
wane odrębnie, w związku z wprowadzeniem świad-
czenia „Leczenie cukrzycy z zastosowaniem pompy
insulinowej”.
Ostateczna treść procedury zakłada istnienie kil-
kunastu ośrodków leczących cukrzycę z zastosowa-
niem pompy insulinowej. Procedura zakłada zaopa-
trzenie w pompy insulinowe dzieci i młodzieży do
ukończenia 18. roku życia.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej zapobiegania,
leczenia i opieki nad pacjentem informuję, iż oprócz
edukacji i promocji zachowań prozdrowotnych pro-
wadzonych w ramach ambulatoryjnej opieki specja-
listycznej również w ramach leczenia szpitalnego
znajduje się świadczenie mające na celu wdrożenie
programu intensywnej terapii z „programową” edu-
kacją w odniesieniu do osób, u których rozpoznano
cukrzycę typu 1 lub typu 2. Edukacja zdrowotna
i profilaktyka chorób znajduje się również wśród
świadczeń udzielanych świadczeniobiorcom przez le-
karza, pielęgniarkę i położną podstawowej opieki
zdrowotnej.
Większość zagadnień związanych z cukrzycą mie-
ści się w Narodowym Programie Zdrowia. Uchwałą
z dnia 15 maja 2007 r. prezesa Rady Ministrów zo-
stała przyjęta czwarta już wersja Narodowego Pro-
gramu Zdrowia na lata 2007–2015. Podstawą obecnej
wersji Narodowego Programu Zdrowia jest koncepcja
promocji zdrowia i związanej z nim jakości życia lu-
dzi. Pewne działania na rzecz Narodowego Programu
Zdrowia w obrębie profilaktyki cukrzycowej są sys-
tematycznie wdrażane w ramach edukacji i „Progra-
mu prewencji i leczenia cukrzycy w Polsce na lata
2006–2008”, który jest realizowany i finansowany
z budżetu Ministerstwa Zdrowia. W ramach tego pro-
gramu zrealizowano zadanie pn.: „Opracowanie pro-
gramu edukacyjnego dla nauczycieli i opiekunów
dzieci chorych na cukrzycę”. Głównym jego założe-
niem było opracowanie i realizacja ogólnopolskiego
programu edukacyjnego dla nauczycieli i opiekunów
dzieci i młodzieży z cukrzycą. Program ten pozwolił
na zwiększenie skuteczności i bezpieczeństwa długo-
falowej terapii dziecka z cukrzycą przy spełnieniu
oczekiwań środowiska nauczycieli i wychowawców
w postępowaniu z przewlekle chorym dzieckiem.
Ponadto działania w zakresie edukacji społeczeń-
stwa o metodach prewencji i zachowaniach prozdro-
wotnych (zwiększenie aktywności fizycznej, zdrowa
dieta, walka m.in. z hipercholesterolemią i cukrzycą)
wchodzą w zakres „Narodowego programu profilak-
tyki i leczenia chorób układu sercowo-naczyniowego
na lata 2006–2008” (POLKARD).
Również w „Narodowym programie zapobiegania
nadwadze i otyłości oraz przewlekłym chorobom nie-
zakaźnym poprzez poprawę żywienia i aktywności
fizycznej na lata 2007–2011” podejmowane są działa-
nia profilaktyczne poprzez powszechną edukację ży-
wieniową społeczeństwa.
Ponadto w ramach „Programu prewencji i lecze-
nia cukrzycy w Polsce na lata 2006–2008” w 2007 r.
i bieżącym zaplanowano wdrożenie i prowadzenie
Rejestru Chorych na Cukrzycę (dorosłych) i Rejestru
Wieku Rozwojowego (dzieci i młodzieży). Głównym
celem prowadzenia rejestru dorosłych jest: zewiden-
cjonowanie chorych z różnymi typami cukrzycy,
określenie ich stanu klinicznego na podstawie para-
metrów biochemicznych opisujących stan metabolicz-

ny, określenie wystąpienia i stopnia zaawansowania
późnych powikłań cukrzycy, zewidencjonowanie ak-
tualnego sposobu leczenia z wyliczeniem kosztów
postępowania farmakologicznego. Rejestr dzieci i mło-
dzieży chorych na cukrzycę pozwoli na ustalenie ja-
kości pediatrycznej opieki diabetologicznej oraz real-
nych ekonomicznych aspektów leczenia cukrzycy i jej
powikłań w tej grupie wiekowej.
W budżecie Ministerstwa Zdrowia zaplanowano
na 2009 r. środki finansowe przeznaczone na pro-
gram polityki zdrowotnej dotyczący cukrzycy, jed-
nakże wysokość środków na realizację kolejnej edycji
programu zależeć będzie od środków przyznanych na
rok 2009 w ustawie budżetowej.
Jednocześnie informuję, że uwzględniając potrze-
bę interdyscyplinarnej opieki nad pacjentami z cu-
krzycą leczonymi insuliną, od 2008 r. Narodowy
Fundusz Zdrowia wprowadził do kontraktowania
w ramach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej nowe
świadczenie: „Kompleksową ambulatoryjną opiekę
specjalistyczną nad pacjentem z cukrzycą” (KAOS
– cukrzyca). Wdrożenie kompleksowej opieki nad pa-
cjentem z cukrzycą ma na celu poprawę skuteczności
leczenia pacjentów chorych na cukrzycę, prowadzone-
go w oparciu o aktualnie obowiązujące standardy opie-
ki diabetologicznej, a w następstwie zmniejszenie licz-
by hospitalizacji z powodu cukrzycy i jej powikłań.
Możliwość jednoznacznego określenia grupy pacjen-
tów objętych programem, jak również jednoznaczne
zdefiniowanie standardów postępowania przez Polskie
Towarzystwo Diabetologiczne dotyczących tej grupy
chorych były podstawą wprowadzenia tego świadcze-
nia do kontraktowania i rozliczania w ramach ambu-
latoryjnej opieki specjalistycznej.
Zgodnie z założeniami przyjętymi do kontrakto-
wania omawianych świadczeń pacjent ma prawo wy-
boru, w jakim trybie organizacyjnym chce być leczo-
ny – w ramach porad w poradniach specjalistycznych
lub w ramach programu „Kompleksowej ambulato-
ryjnej opieki nad pacjentem z cukrzycą”. Świadczenia
w ramach kompleksowej opieki nad pacjentem z cu-
krzycą obejmują diagnostykę i terapię realizowaną
na rzecz pacjenta (dzieci i dorosłych) w trakcie pracy
poradni diabetologicznej, z intencją opuszczenia
przez pacjenta placówki po godzinach funkcjonowa-
nia i ewentualne zgłoszenie się pacjenta celem dal-
szego postępowania w kolejnych dniach.
Jednocześnie, mając na uwadze wieloletni prze-
bieg choroby, który może prowadzić do powstania
przewlekłych powikłań wynikających z uszkodzenia
różnych tkanek i narządów, m.in. stopy cukrzycowej,
Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł z wykonawcami
świadczeń opieki zdrowotnej również umowy w za-
kresie: lecznictwa szpitalnego, rehabilitacji leczni-
czej, opieki długoterminowej.
Informuję również, że Narodowy Fundusz Zdro-
wia, począwszy od 1 lipca br., zobowiązał lekarzy
podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) do sprawozda-
wania informacji o poradach udzielonych zadeklaro-
wanym do niego świadczeniobiorcom, dla których
691
przyczyną interwencji lekarskiej była m.in. cukrzy-
ca. Wyniki wprowadzonej sprawozdawczości mają
posłużyć funduszowi do zmiany zasad finansowania
świadczeń lekarza POZ. Poza tym Narodowy Fun-
dusz Zdrowia rozważa rozszerzenie wykazu badań
diagnostycznych o badanie poziomu glikozylacji he-
moglobiny (HbA1C) w celu poprawy jakości opieki
sprawowanej przez lekarzy POZ nad osobami z cu-
krzycą.
Przekazując powyższe, pragnę podkreślić, że cu-
krzyca została uznana za jeden z priorytetowych
celów działań w zakresie zdrowia publicznego i mi-
nister zdrowia oraz Narodowy Fundusz Zdrowia
podejmują wszelkie działania, aby pacjentom do-
tkniętym cukrzycą zapewnić najskuteczniejsze me-
tody leczenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie zarządzeń prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia (6628)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Jarosława Wałę-
sy z 17 listopada 2008 r., przysłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z 28 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
-6628/08, w sprawie rzekomych nieprawidłowości
powstałych w związku z wprowadzeniem zarządzeń
prezesa NFZ, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jącego stanowiska.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydał
w dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie nr 8/2008/
DGL w sprawie zasad opracowywania przez Narodo-
wy Fundusz Zdrowia terapeutycznych programów
zdrowotnych, w którym wprowadził do przepisów
wewnętrznych obowiązujących w Narodowym Fun-
duszu Zdrowia instytucję „terapii inicjującej” do pro-
gramów lekowych, w przypadku występowania w te-
rapeutycznym programie zdrowotnym dwóch lub
więcej technologii medycznych leczących tę samą jed-
nostkę chorobową.
W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadku wy-
stępowania w terapeutycznym programie zdrowot-
nym dwóch lub więcej technologii medycznych leczą-
cych tę samą jednostkę chorobową w sytuacji, gdy:
692
1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodnie
z wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych nie stwierdza się istotnych różnic w efektyw-
ności klinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicz-
nej praktyce;
2) nie występują konkretne przesłanki do wybo-
ru innej technologii medycznej w indywidualnym
przypadku chorego (na przykład z powodu przeciw-
wskazań)
terapia powinna być rozpoczynana z użyciem naj-
mniej kosztownej technologii medycznej (biorąc pod
uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i koszt po-
jedynczej dawki).
Najmniej kosztowna technologia medyczna,
o której mowa w ust. 4, uzyskuje status technologii
inicjującej.
Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia status technologii
inicjującej nadawany jest danej technologii medycz-
nej w opisie terapeutycznego programu zdrowotnego,
zawartego w warunkach udzielania i realizacji świad-
czeń opieki zdrowotnej, ustalanych przez prezesa
funduszu na podstawie art. 146 ust. 1 ustawy. Opis
terapeutycznego programu zdrowotnego wskazuje
powody dla wyboru innej niż inicjująca technologii
medycznej. Wprowadzono również w § 7 ust. 8 zarzą-
dzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy zespół powołany
przez prezesa funduszu bada, czy nie nastąpiła istot-
na zmiana, w odniesieniu do efektywności kosztowej,
technologii medycznych uznanych za technologie ini-
cjujące. W przypadku zaistnienia takiej zmiany pre-
zes funduszu może dokonać ponownej wyceny punk-
towej produktów leczniczych, wyłonienia nowej tech-
nologii inicjującej oraz stosownych zmian w warun-
kach zawierania i realizacji umów o udzielane świad-
czeń opieki zdrowotnej. Wartość różnicy uznanej za
istotną między kosztami technologii medycznych,
o których mowa w ust. 8, zostanie każdorazowo okre-
ślona zarządzeniem prezesa funduszu.
W zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZ
z dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającego zarządzenie
w sprawie przyjęcia „Szczegółowych materiałów in-
formacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie
zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: Lecze-
nie szpitalne” wprowadzono wskazanie terapii ini-
cjującej do dwóch programów terapeutycznych: „Le-
czenie reumatoidalnego zapalenia stawów i mło-
dzieńczego zapalenia stawów etanerceptem” oraz
programu „Leczenie reumatoidalnego zapalenia sta-
wów infliximabem”.
W opisie ww. programów przesądzono, że status
technologii inicjującej uzyskała terapia infliksyma-
bem. Następnie zdefiniowano kryteria i warunki
zmiany terapii inicjującej na inną, powołując się przy
tym na zalecenia NICE technology appraisal guidan-
ce 130. Zaliczono do nich:
1. Każdorazowo zmiana terapii inicjującej wyma-
ga uzyskania zgody właściwego konsultanta woje-
wódzkiego.
2. Zmiana terapii inicjującej na terapię inną czą-
steczką leku anty-TNF�, wymienioną w przedmioto-
wym terapeutycznym programie zdrowotnym, moż-
liwa jest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii;
3. Zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:
a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkę
infliksymabu, metotreksatu lub substancje pomoc-
nicze;
b) wystąpienia istotnych działań niepożądanych
związanych z podaniem cząsteczki infliksymabu, któ-
rych uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzone na-
ukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty-TNF;
c) wystąpienia działań niepożądanych związa-
nych z podaniem metotreksatu;
d) stwierdzenia innych, potwierdzonych bada-
niem klinicznym pacjenta, przeciwwskazań do poda-
wania infliksymabu i metotreksatu.
Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przesłało
obowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzenia
nr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązania
dotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wymie-
nionych programów zdrowotnych zawarte w później-
szym akcie prawnym powielają co do zasady kon-
strukcje przyjęte w zarządzeniu nr 15/2008/DGL
prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniu status
technologii inicjującej nadano terapii z użyciem pre-
paratu infliksymab.
Kwestionowana przez pana posła instytucja tera-
pii inicjującej, czyli leku, od którego należy rozpoczy-
nać terapię, dotyczy wskazań, w których występują
cząsteczki równoważne, przy czym ta równoważność
musi być potwierdzona przez niezależny wyspecjali-
zowany podmiot zajmujący się analizą farmakoeko-
nomiczną technologii lekowych. Status technologii
inicjującej uzyskuje lek mający najniższe koszty
związane z podaniem i najniższy koszt substancji
z uwzględnieniem dawki leku i ilości dawek stosowa-
nych podczas terapii oraz przewidywanego czasu le-
czenia. W przypadku chorób przewlekłych bierze się
pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej terapii. Ocenę
dokonuję się w oparciu o ofertę (deklarację) podmio-
tu odpowiedzialnego dla z góry określonej populacji
chorych. Dzięki tym rozwiązaniom można rozszerzyć
krąg osób objętych programami terapeutycznymi,
nie ograniczając jednocześnie ich efektywności, oraz
osiągnąć optymalizację kosztów świadczeń zdrowot-
nych przez publicznego płatnika.
Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, że
możliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,
w których występują cząsteczki równoważne, przy
czym ta równoważność musi być potwierdzona przez
niezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się
analizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilości
dawek stosowanych podczas terapii oraz przewidy-
wanego czasu leczenia. W przypadku chorób przewle-
kłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej
terapii.

Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iż
w przypadku braku pełnej zastępowalności leków
w programach terapeutycznych wykluczone jest sto-
sowanie instytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiektyw-
ne badania farmakoekonomiczne, sporządzone przez
profesjonalną jednostkę badawczą, wykażą nierów-
noważność (brak wymienności) technologii medycz-
nych stosowanych w programach zdrowotnych, w któ-
rych wprowadzono dotychczas terapię inicjującą
opartą na konkretnym leku, zakwestionowany zosta-
nie tym samym mechanizm terapii inicjującej.
Wskazanie wymienność leków w programie le-
czenia schorzeń reumatoidalnych oparte jest na za-
leceniach National Institute for Health and Clinical
Exellence (NICE), angielskiej niezależnej organiza-
cji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycznych
dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania sta-
nom chorobowym, z października 2007 r. „NICE
technology appraisal guidance 130- Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis” wskazały na równoważność eta-
nerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtań-
szej opcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca
2008 r. wskazano również na wymienność tych
trzech inhibitorów TNF-.
Potwierdzeniem takiego stanowiska jest również
uchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych – profesjonalnej polskiej insty-
tucji zajmującej się oceną technologii medycznych,
z 16 października 2008 r., która rekomenduje konty-
nuowanie finansowania etanerceptu (enbrel) infilik-
simabu (remicade), adalimumabu (humira) w ramach
pierwszego rzutu leczenia biologicznego reumatoidal-
nego zapalenia stawów w terapeutycznym programie
zdrowotnym prowadzonym przez Narodowy Fundusz
Zdrowia z uwzględnieniem wyboru terapii inicjującej
leku aktualnie najtańszego.
W dniu 27 października 2008 r. prezes NFZ wydał
zarządzenie w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji świadczeń w rodzaju: Leczenie szpi-
talne, w zakresie: Terapeutyczne programy zdrowot-
ne, które reguluje problematykę udzielania świad-
czeń w ramach programów terapeutycznych leczenia
reumatoidalnego zapalenia stawów. Powtórzone zo-
stały w nim również rozwiązania obowiązujące
w poprzednich zarządzeniach, w tym również zasada
terapii inicjującej. Inaczej jednak niż w poprzednim
zarządzeniu, nie wskazano natomiast konkretnie na-
zwy produktu leczniczego, od którego należy rozpo-
czynać terapię, ma być to jednak lek najtańszy, wy-
brany spośród tych równorzędnych, które zapropo-
nowano do programu terapeutycznego. W efekcie
czego możliwe będzie znaczące obniżenie kosztu za-
kupu leku przez świadczeniodawców, a tym samym
stanie się realne objęcie nowoczesnym leczeniem
szerszej grupy pacjentów cierpiących na schorzenia
reumatyczne.
693
Poprawy dostępności świadczeń opieki zdrowotnej
dla osób cierpiących na schorzenia reumatyczne nale-
ży również upatrywać w sukcesywnym wprowadzenia
nowych programów terapeutycznych. Wśród proble-
mów zdrowotnych, na które wskazał Zespół ds. iden-
tyfikacji problemów zdrowotnych w NFZ, w aspekcie
możliwości wdrożenia nowych terapeutycznych pro-
gramów zdrowotnych w 2009 r., znalazło się bowiem
leczenie łuszczycowego zapalenia stawów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Tuska
w sprawie konieczności rozwiązania problemu
komunikacji samochodowej w miejscowościach
Brzeg i Namysłów na drodze krajowej nr 39
(6629)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Łukasza Tuska (pismo znak:
SPS-023-6629/08 z dnia 28 listopada 2008 r.) w spra-
wie konieczności rozwiązania problemów komunika-
cji samochodowej w miejscowości Brzeg i Namysłów
na drodze krajowej nr 39, uprzejmie przekazuję na-
stępujące wyjaśnienia.
Miasto Brzeg jest usytuowane na skrzyżowaniu
dróg krajowych nr 94 i 39 oraz ograniczone od pół-
nocy rzeką Odrą. W ciągu drogi krajowej nr 94 mia-
sto Brzeg posiada obwodnicę drogową ze względu na
natężenie ruchu oraz znaczenie jako drogi alterna-
tywnej do autostrady, natomiast dla drogi krajowej
nr 39 obwodnica drogowa wraz z nowym mostem
przez rzekę Odrę nie istnieje.
Natężenie ruchu, jakie odnotowano na drodze
krajowej nr 94 w ramach generalnego pomiaru ruchu
2005, pokazuje, że w samym mieście wynosi ono
11 126 poj./dobę, natomiast na kolejnym odcinku
Lubsza – Rogalice (droga krajowa nr 39) niezakłóca-
nym ruchem źródłowo-docelowym, co reprezentuje
faktyczną wielkość ruchu tranzytowego dla planowa-
nej obwodnicy, ruch wynosi 1599 poj./dobę. Są to na-
tężenia mierzone dla sytuacji normalnego „rozplotu”
ruchu, nieuwzględniające wprowadzonego w roku
2006 ograniczenia w ruchu pojazdów ciężarowych we
Wrocławiu oraz awarii mostu przez Odrę w ciągu
drogi wojewódzkiej nr 396, która była zalecanym
tranzytem dla pojazdów jadących dotąd przez Wro-
694
cław z kierunku granicy polsko-czeskiej w Kudowie
do Warszawy i Poznania. Ocenia się, że w wyniku
tych okresowych zakłóceń w ruchu natężenie ruchu
w Brzegu na drodze krajowej nr 39 wzrosło o 50%
w ruchu tranzytowym ponad średni roczny wyno-
szący 3% przyrost ruchu. Należy zaznaczyć, że
w ruchu tym przeważa znaczny udział pojazdów cię-
żarowych, co wzmaga uciążliwość dla społeczeń-
stwa, jednakże przy przytoczonych powyżej okolicz-
nościach natężenie ruchu tranzytowego wynosi je-
dynie 2600 poj./dobę.
Podkreślenia wymaga fakt, iż zarówno objazd
Wrocławia, jak i obecnie Oławy są sytuacjami kryzy-
sowymi o określonym, krótkim czasie występowania
i jako takie nie mogą stanowić podstawy do podjęcia
decyzji o budowie obwodnicy wraz z nowym mostem
przez Odrę. Ponadto most usytuowany po zachodniej
stronie miast w odległości około 4 km zasadniczo nie
wpłynąłby na poprawę komfortu komunikacyjnego
w układzie dróg samego miasta Brzeg. Podzielam
zdanie, że ze względów strategicznych i szeroko ro-
zumianego bezpieczeństwa oraz poprawy warunków
komunikacyjnych w mieście druga przeprawa mosto-
wa przez Odrę jest bardzo potrzebna, ale uważam, że
powinna ona powstać w ścisłym powiązaniu z ukła-
dem ulic w mieście tak, aby umożliwić szybką komu-
nikację pomiędzy w całości usytuowanym na lewym
brzegu Odry miastem Brzeg a jego dwoma „satelic-
kimi” miejscowościami: Michałowicami i Pisarzowi-
cami, stanowiącymi faktyczne zaplecze o charakte-
rze mieszkalnym. Obecny most, spełniający parame-
try dla drogi klasy G, jest mostem stosunkowo wą-
skim, a ze względu na rodzaj konstrukcji i zabytkowy
charakter nie nadaje się do rozbudowy. Należy jed-
nak podkreślić, że obiekt ten spełnia wymagania sta-
wiane mu pod względem bezpieczeństwa pracy kon-
strukcji oraz warunków użytkowania i nie stanowi
zagrożenia w ruchu.
Badania prowadzone w innych miastach i przy
znacznie większym natężeniu ruchu oraz bliższym
usytuowaniu obiektów budowlanych przy drodze niż
ma to miejsce w Brzegu nie potwierdziły tezy o nisz-
czącym oddziaływaniu drgań komunikacyjnych na
infrastrukturę przyległą do drogi. Sytuacje katastro-
falne okazywały się być zawsze związane ze złym
stanem technicznym samej infrastruktury. Jedynym
negatywnym wpływem ruchu na zabytkową część
miasta może być oddziaływanie estetyczne ruchu po-
jazdów ciężarowych w stosunku do fragmentu zabyt-
kowej zabudowy rynku. Brzeg jest miastem 40- ty-
sięcznym i ten fakt implikuje wielkość ruchu źródło-
wo-docelowego. Budowa obwodnicy spowoduje, że
obecne natężenie ruchu z 12 000 poj./dobę spadnie
jedynie do 9500 poj./dobę i spowoduje prawie nieod-
czuwalną poprawę wygenerowaną przy pomocy ol-
brzymich nakładów finansowych.
Z powyższych względów w najbliższym czasie bu-
dowa przeprawy mostowej na rzece Odrze w miej-
scowości Brzeg nie jest planowana.
Biorąc jednak pod uwagę obecną sytuację i moż-
liwe do zastosowania środki ograniczające uciążli-
wość, Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad opracowała „Projekt poprawy warunków bez-
pieczeństwa ruchu drogowego w ciągu drogi krajowej
nr 39”. W pierwszym kroku planowana jest przebu-
dowa dwóch skrzyżowań: w miejscowości Skarbi-
mierz oraz w centrum Brzegu, a następnie przebu-
dowa drogi na odcinku od skrzyżowania do istnieją-
cego mostu na rzece Odrze. Zakres prac jest zapla-
nowany na lata 2009–2010. W następnej kolejności
będą realizowane dalsze elementy tego programu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie limitu przychodu uzyskiwanego
przez osoby uprawnione do renty socjalnej
(6630)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 28 listopada 2008 r., znak SPS-023-6630/08,
dotyczące interpelacji posła Grzegorza Roszaka
w sprawie limitu przychodu uzyskiwanego przez oso-
by uprawnione do renty socjalnej wyjaśniam.
Przepisy dotyczące zasad wypłaty renty socjalnej
zawiera ustawa z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie
socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268, ze zm.). Świad-
czenie to przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie
niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności
organizmu, które powstało:
1) przed ukończeniem 18. roku życia;
2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej
– przed ukończeniem 25. roku życia;
3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspiran-
tury naukowej.
Tak określone przesłanki nabycia prawa do renty
socjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest dla
osób, które z powodu wcześnie powstałej niezdolności
do pracy nie miały możliwości podjęcia pracy zawo-
dowej i nabycia własnych uprawnień do renty z tytu-
łu niezdolności do pracy, a często nawet zdobycia ja-
kichkolwiek kwalifikacji zawodowych. Świadczenie
to jest wyrazem szczególnej troski państwa o takie
osoby.
Warto zauważyć, że osoby takie w większości nig-
dy nie osiągają samodzielności życiowej, mimo ukoń-
czenia 18. roku życia nadal zamieszkują z rodzicami
lub też przebywają wiele lat w instytucjonalnych for-

mach opieki, najczęściej w domach pomocy społecz-
nej. Renta socjalna jest dla wielu osób jedynym źró-
dłem dochodu, a w przypadku osób zamieszkujących
wspólnie z rodziną jest postrzegana jako wkład osoby
niepełnosprawnej w budżet domowy. Własna renta
daje tym osobom poczucie godności, a do pewnego
stopnia także niezależności. Z powyższych względów
renta socjalna jest świadczeniem skierowanym do
osób całkowicie niezdolnych do pracy.
Na podstawie art. 10 ustawy o rencie socjalnej
prawo do renty socjalnej zawiesza się w razie osią-
gania przychodu z tytułu działalności podlegającej
obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Zawiesze-
nie następuje za miesiąc, w którym zostały osią-
gnięte przychody w łącznej kwocie wyższej niż 30%
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwar-
tał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez preze-
sa Głównego Urzędu Statystycznego do celów eme-
rytalnych.
Zdarza się, że pomimo posiadania orzeczenia
o niezdolności do pracy osoby młode pobierające ren-
tę socjalną chcą pracować. Obecna sytuacja na rynku
pracy często stwarza im taką możliwość. Jednocze-
śnie osoby takie ze względu na groźbę zawieszenia
prawa do renty socjalnej nie podejmują zatrudnienia
lub podejmują zatrudnienie w szarej strefie. Zmiana
zasad wypłaty renty socjalnej mogłaby dać tym oso-
bom szansę jednoczesnego uzyskiwania dochodu
z pracy i renty, które to środki mogłyby w większym
stopniu być przeznaczone na rehabilitację bądź dal-
szą naukę osoby niepełnosprawnej.
W związku z powyższym resort pracy i polityki
społecznej przygotował projekt ustawy o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw,
która miała pozwolić na wypłacanie rent z tytułu
niezdolności do pracy oraz rent socjalnych w pełnej
wysokości, bez względu na wysokość przychodów
z pracy zarobkowej. Stosowna ustawa została uchwa-
lona przez Sejm w dniu 17 października 2008 r., jed-
nak została zawetowana przez prezydenta RP. W dniu
19 grudnia podczas głosowania nad odrzuceniem
weta ustawa nie uzyskała wymaganej większości,
w związku z czym nie wejdzie w życie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
695
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie dokumentowania niezdolności
do pracy (6631)
Odpowiadając na pismo z dnia 28 listopada br.,
znak: SPS-023-6631/08, przekazujące interpelację
posła Romualda Ajchlera w sprawie dokumentowania
niezdolności do pracy, uprzejmie informuję:
Jak wynika z treści interpelacji pana posła Ro-
mualda Ajchlera, chodzi przede wszystkim o doku-
mentowanie niezdolności do pracy przez osoby bez-
robotne. Zgodnie z art. 80 ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 412, ze zm.) bez-
robotny zachowuje prawo do zasiłku, stypendium
lub dodatku szkoleniowego za okres udokumento-
wanej niezdolności do pracy, za który na podsta-
wie odrębnych przepisów pracownicy zachowują
prawo do wynagrodzenia lub przysługują im zasiłki
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub ma-
cierzyństwa.
Zapis ten jest sprecyzowany w § 7 ust. 1 rozporzą-
dzenia ministra gospodarki i pracy z dnia 6 paździer-
nika 2004 r. (Dz. U. Nr 219, poz. 2222, z późn. zm.)
w sprawie szczegółowego trybu przyznawania zasił-
ku dla bezrobotnych, dodatku szkoleniowego, stypen-
dium i dodatku aktywizacyjnego. Stanowi on, iż bez-
robotnemu uprawnionemu do zasiłku dla bezrobot-
nych, stypendium lub dodatku szkoleniowego, w przy-
padku niezdolności do pracy z powodu choroby lub
pobytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej,
konieczności osobistego sprawowania opieki nad człon-
kiem rodziny, w przypadkach, o których mówią prze-
pisy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa, powia-
towy urząd pracy wypłaca zasiłek, dodatek szkole-
niowy lub stypendium po przedstawieniu odpowied-
niego zaświadczenia lekarskiego.
Tym odpowiednim zaświadczeniem lekarskim
jest druk ZUS ZLA, którego wzór został określony
w rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej
z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad
i trybu wystawiania zaświadczenia lekarskiego wy-
dawanego w wyniku kontroli lekarza orzecznika ZUS
(Dz. U. Nr 65, poz. 741, z późn. zm.)
Mając powyższe na uwadze, w przypadku bezro-
botnych uprawnionych do świadczeń takich jak zasi-
łek dla bezrobotnych lub stypendium, PUP wymaga
przedstawienia zaświadczeń lekarskich na druku
ZUS ZLA. Obowiązku takiego brak w przypadku
bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub stypendium.
Informuję także, że z uwagi na zgłaszane do mini-
sterstwa sygnały, iż lekarze nie wydają bezrobotnym
zaświadczeń na druku ZUS ZLA, interweniowaliśmy
w 2006 r. w tej sprawie w Ministerstwie Zdrowia.
Skutkiem tego prezes NFZ pismem z dnia 26 kwiet-
696
nia 2006 r. skierowanym do dyrektorów oddziałów
wojewódzkich NFZ wezwał do wydawania bezrobot-
nym zaświadczeń lekarskich na druku ZUS ZLA.
Ponadto informuję, że obecnie na końcowym eta-
pie prac legislacyjnych znajduje się nowelizacja usta-
wy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pra-
cy zakładająca wprowadzenie w art. 80 zmiany pole-
gającej na nałożeniu na wszystkich bezrobotnych
(zarówno z prawem, jak i bez prawa do zasiłku) obo-
wiązku przedstawiania zaświadczeń o niezdolności
do pracy na skutek choroby na druku ZUS ZLA.
Zmiana ta ma na celu ograniczenie niekorzystnej
praktyki przedkładania przez bezrobotnych przede
wszystkim bez prawa do zasiłku długotrwałych zwol-
nień lekarskich bądź też kilku następujących bezpo-
średnio po sobie, wystawianych np. na drukach re-
cept lub zwykłych kartkach. Praktyka ta uniemożli-
wia bowiem aktywizację tych osób.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
oraz grupy posłów
w sprawie trudnej sytuacji, z jaką borykają się
matki dzieci urodzonych w domach (6633)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Lidii Staroń oraz grupy posłów,
przesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 28 li-
stopada 2008 r., znak: SPS-023-6633/08, w sprawie
trudnej sytuacji, z jaką borykają się matki dzieci uro-
dzonych w domach, uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że w związku z treścią in-
terpelacji pani poseł Lidii Staroń oraz grupy posłów,
a także zawartymi w tej interpelacji pytaniami do-
konaliśmy analizy obowiązujących przepisów. Ana-
liza ta wskazuje, że zagadnienia związane z doku-
mentacją zakładaną noworodkom są prawnie uregu-
lowane i nie występuje potrzeba wprowadzenia do-
datkowych wytycznych lub określania kolejnych
procedur w tym względzie. W naszej opinii scharak-
teryzowane w interpelacji problemy są wynikiem
braku profesjonalizmu pracowników medycznych po-
dejmujących się wykonania świadczeń związanych
z przyjęciem porodu w domu kobiety rodzącej.
Odnośnie do „procedury zalegalizowania dziecka”
informuję, że zasady postępowania w sprawie reje-
stracji urodzeń zostały określone w ustawie z dnia
29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego
(t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 161, poz. 1699, z późn. zm.).
Zgodnie z postanowieniami wymienionej ustawy uro-
dzenie dziecka rejestruje się w urzędzie stanu cywil-
nego właściwym ze względu na miejsce tego zdarze-
nia lub (jeżeli żadne z rodziców dziecka nie ma miej-
sca zamieszkania na obszarze właściwości tego urzę-
du stanu cywilnego) w urzędzie stanu cywilnego
miejsca zamieszkania rodziców lub jednego z nich.
W dniu, w którym dokonano zgłoszenia zdarzenia
powodującego sporządzenie takiego aktu, sporządza
się akt stanu cywilnego.
Zgodnie z postanowieniami art. 19 wymienionej
ustawy zgłoszenia urodzenia dokonuje się ustnie.
Zgłoszenia urodzenia na piśmie dokonują odpowied-
nio organy państwowe, zakłady opieki zdrowotnej
i inne zakłady oraz lekarze i położne. Zgodnie z art. 38
ust. 1 tej ustawy urodzenie dziecka należy zgłosić
w ciągu 14 dni od dnia urodzenia. Art. 39 cytowanej
ustawy stanowi, że do zgłoszenia urodzenia dziecka
są obowiązani:
1) ojciec dziecka albo matka, jeżeli jej stan zdro-
wia na to pozwala, albo inna osoba obecna przy po-
rodzie;
2) lekarz albo położna.
Jeżeli urodzenie dziecka nastąpiło w zakładzie
opieki zdrowotnej, do zgłoszenia urodzenia jest obo-
wiązany zakład opieki zdrowotnej. Przepis art. 40
ust. 1 stanowi, że akt urodzenia sporządza się na
podstawie pisemnego zgłoszenia urodzenia dziecka
wystawionego przez lekarza, położną lub zakład opie-
ki zdrowotnej. Wzór pisemnego zgłoszenia urodzenia
dziecka oraz sposób jego wypełniania został określo-
ny w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 2 lute-
go 2005 r. w sprawie pisemnego zgłoszenia urodzenia
dziecka (Dz. U. Nr 27, poz. 232).
Pisemne zgłoszenie urodzenia dziecka jest doku-
mentem, który wypełniany jest zarówno w przypad-
ku narodzin dziecka w szpitalu, jak i w innych miej-
scach. Dział I zgłoszenia – wypełniany przez zakład
opieki zdrowotnej, lekarza lub położną – zawiera in-
formacje dotyczące matki dziecka, okresu trwania
ciąży, miejsca porodu oraz dokładnego czasu naro-
dzin dziecka.
Pragnę poinformować, że w pierwszej dobie życia
noworodka podejmowanych jest wiele czynności me-
dycznych mających na celu ocenę stanu zdrowia no-
worodka, jak też wykluczenie najpoważniejszych nie-
prawidłowości. Podejmowane są też pierwsze działa-
nia profilaktyczne. Zakres profilaktycznych świad-
czeń opieki zdrowotnej u dzieci, w tym wykonywa-
nych od momentu urodzenia do 4 doby życia, został
określony w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
21 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu świadczeń
opieki zdrowotnej, w tym badań przesiewowych, oraz
okresów, w których te badania są przeprowadzane
(Dz. U. Nr 276, poz. 2740). Badania przesiewowe
u noworodków wykonują: położne lub pielęgniarki
legitymujące się specjalizacją, ukończonym kursem
kwalifikacyjnym lub specjalistycznym, natomiast
określone w rozporządzeniu świadczenia profilak-

tyczne, zastrzeżone dla lekarzy, wykonują lekarze
oddziału położniczego i noworodkowego, ginekolodzy,
lekarze podstawowej opieki zdrowotnej lub pediatrzy.
Obowiązkiem pracowników medycznych jest prawi-
dłowe dokumentowanie wszystkich podjętych dzia-
łań. Tak więc w przypadku porodu w domu pierwsze
dokumenty medyczne dziecka zakładane są przez
pracownika medycznego przyjmującego poród. Nale-
ży zaznaczyć, że zgodnie z postanowieniami ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) świad-
czeniobiorca ma prawo wyboru lekarza, pielęgniarki
i położnej podstawowej opieki zdrowotnej, jak rów-
nież ma prawo wyboru szpitala.
Zgodnie z obowiązującym programem szczepień
ochronnych w ciągu 24 godzin po urodzeniu noworo-
dek powinien być zaszczepiony przeciw WZW typu B
oraz gruźlicy. Zasady dokumentowania szczepień
ochronnych regulują postanowienia rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie
wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz
zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień
(Dz. U. Nr 237, poz. 2018, z późn. zm.). Szczepienia
dokumentowane są w karcie uodpornienia oraz
książeczce szczepień, których wzór określają załącz-
niki do rozporządzenia. Zgodnie z § 11 ust. 1 wy-
mienionego rozporządzenia karta uodpornienia wy-
stawiana jest dla dziecka bezpośrednio po jego na-
rodzinach przez osobę wystawiającą zaświadczenie
o urodzeniu żywym i przekazywana, za pokwitowa-
niem lub potwierdzeniem odbioru, wskazanemu
przez rodziców bądź opiekunów dziecka świadcze-
niodawcy sprawującemu opiekę profilaktyczną nad
tym dzieckiem. Ta sama osoba zakłada książeczkę
szczepień, którą przekazuje przedstawicielowi usta-
wowemu lub opiekunowi faktycznemu dziecka. Na-
leży zwrócić uwagę, iż „szczepienia ochronne oraz
badania tuberkulinowe przeprowadzają lekarze, fel-
czerzy, pielęgniarki, położne i higienistki szkolne,
którzy odbyli w ramach doskonalenia zawodowego
specjalistyczny kurs w tym zakresie” (§ 7 wymie-
nionego rozporządzenia). Natomiast kwalifikacyjne
badanie lekarskie do szczepień ochronnych przepro-
wadza wyłącznie lekarz posiadający niezbędną wie-
dzę z zakresu szczepień ochronnych, znajomości
wskazań oraz przeciwwskazań do szczepień, a tak-
że niepożądanych odczynów poszczepiennych (§ 8
wymienionego rozporządzenia).
Przytoczone powyżej przepisy prawne związane
ze świadczeniami opieki zdrowotnej podczas porodu
i opieki nad noworodkiem w pierwszych godzinach
życia wskazują, że działania w tym zakresie powinny
być starannie zaplanowane przez pracownika me-
dycznego podejmującego się odebrania porodu w domu
pacjentki. W przypadku braku kwalifikacji tego pra-
cownika do wykonania niezbędnych świadczeń powi-
nien on poinformować o tym fakcie pacjentkę, poma-
gając jej w zaaranżowaniu kompleksowej opieki nad
noworodkiem.
697
Odnosząc się do pytania o plany ministerstwa,
informuję, że zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
31 października 2007 r. (Dz. Urz. MZ Nr 16, poz. 90,
ze zm.) powołany został Zespół do spraw opracowania
projektu standardu opieki okołoporodowej. Na posie-
dzeniu tego zespołu w dniu 21 października br. oma-
wiana była problematyka pozaszpitalnych form opie-
ki nad kobietą w okresie porodu, w tym porodów
domowych. Ze względu na aktualny etap prac mają-
cych na celu opracowanie przez zespół standardu po-
rodu fizjologicznego nie zostało wypracowane stano-
wisko w tej sprawie. Niemniej jednak członkowie
zespołu uznali za celowe zajęcie się tym problemem
na kolejnych posiedzeniach zespołu. Ustalenia zespo-
łu w tej sprawie będą miały istotne znaczenie dla
modelu opieki okołoporodowej obowiązującego w pol-
skim systemie opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
oraz grupy posłów
w sprawie przepisu, zgodnie z którym
ustalana jest podstawa wymiaru emerytury
(6634)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Lidii Staroń w sprawie zasad
ustalania podstawy wymiaru emerytury, nadesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 28 listopada 2008 r.,
znak SPS-023-6634/08, pragnę uprzejmie przedsta-
wić, co następuje:
W myśl art. 15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi
przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpie-
czenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie
społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego:
— z kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybra-
nych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat
kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub ren-
tę (art. 15 ust. 1 ustawy), albo
— z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego
okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających
698
przed rokiem zgłoszenia wniosku o przyznanie świad-
czenia (art. 15 ust. 6 ustawy).
A zatem tylko od wnioskodawcy zależy, jakiego
wyboru dokona przy ustalaniu podstawy wymiaru
emerytury lub renty.
W przypadku gdy wnioskodawca przedstawi za-
robki z całego okresu swojej aktywności zawodowej,
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest zobowiązany
przyjąć do podstawy wymiaru emerytury lub renty
wariant korzystniejszy dla zainteresowanego.
Jak z powyższego wynika, obowiązujący stan
prawny w pełni odpowiada postulatowi przedstawio-
nemu w interpelacji pani poseł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
oraz grupy posłów
w sprawie wzrostu opłacalności
produkcji mleka (6636)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów na Sejm RP pani Lidii Staroń, pani
Danuty Olejniczak oraz pana Pawła Suskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 28 listopada 2008 r., znak
SPS-023-6636/08, w sprawie wzrostu opłacalności
produkcji mleka, uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, co następuje.
Rolnictwo w Polsce funkcjonuje w ramach
wspólnej polityki rolnej Unii Europejskiej, w związ-
ku z czym regulowane jest przez prawodawstwo
wspólnotowe. Regulacje unijne, wspólne dla wszyst-
kich krajów UE, dotyczą również produkcji mleka,
objętej systemem kwotowania. Poza kwotowaniem
funkcjonują mechanizmy dodatkowo wpływające na
rynek mleka, takie jak: skup interwencyjny masła
i odtłuszczonego mleka w proszku, dopłaty do pry-
watnego przechowywania masła oraz dopłaty do eks-
portu wybranych produktów mlecznych. Mechani-
zmy te mają wymiar wspólnotowy, są uregulowane
w odpowiednich przepisach unijnych i uruchamiane
przez Komisję Europejską. W związku z tym poszcze-
gólne kraje UE, w tym Polska, nie mają możliwości
wpływania na rynek w drodze innych mechanizmów
niż wyżej wymienione.
Rok 2007 charakteryzował się wyjątkowo dobrą
koniunkturą na rynku mleka i przetworów mlecz-
nych, spowodowaną m.in. doskonałymi wynikami
eksportu unijnych przetworów mlecznych. W związ-
ku z powyższym ceny przetworów mlecznych, jak
również mleka w skupie osiągnęły bardzo wysoki po-
ziom. Dobra koniunktura na rynku mleka okazała
się jednak krótkotrwała. O ile przez I półrocze 2008 r.
ceny mleka w skupie w Polsce utrzymywały się po-
wyżej poziomu notowanego w tym samym okresie
w 2007 r., o tyle latem br. spadły już poniżej cen no-
towanych rok wcześniej, a w październiku br. średnie
ceny mleka w skupie ukształtowały się poniżej cen
obserwowanych w 2006 r.
Z powodu dobrej koniunktury na rynku mleka
w czerwcu 2007 r. na mocy rozporządzenia Komisji
zostały zredukowane stawki refundacji wywozowych
do mleka i przetworów mlecznych do wysokości
0 EUR/100 kg. Niemniej jednak Komisja podkreśliła,
że wprowadzenie zerowych stawek refundacji wywo-
zowych nie oznacza zlikwidowania mechanizmu do-
płat do wywozu produktów mlecznych, ale jedynie
ich czasowe zawieszenie, wynikające z oceny bieżącej
sytuacji rynkowej.
Dlatego też, w związku z coraz trudniejszą sytu-
acją rynkową, jak również w odpowiedzi na postula-
ty branży mleczarskiej, w dniu 24 października 2008 r.
minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do komi-
sarz Mariann Fischer Boel z pismem w sprawie pil-
nego przywrócenia refundacji wywozowych do prze-
tworów mlecznych.
Kwestia przywrócenia refundacji wywozowych
została podniesiona przez delegację polską także na
posiedzeniu Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej
Organizacji Rynków Rolnych w dniu 20 listopada
br. Ponadto w dniu 28 listopada br. minister rolnic-
twa i rozwoju wsi na posiedzeniu Rady Unii Euro-
pejskiej ds. Rolnictwa i Rybołówstwa ponownie
przedstawił wniosek o pilne przywrócenie refunda-
cji wywozowych.
W odpowiedzi na pismo ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 24 października 2008 r. w piśmie
z dnia 25 listopada 2008 r. pani komisarz Mariann
Fischer Boel zwróciła uwagę, że w jej opinii refunda-
cje wywozowe nie przyczynią się obecnie do zwięk-
szenia wywozu unijnych przetworów mleczarskich
na rynek światowy i tym samym zmniejszenia nad-
wyżek na rynku UE. Ponadto przy obecnej sytuacji
na rynku światowym, charakteryzującej się oczeki-
waniem na dalszy spadek cen przetworów mlecznych,
wprowadzenie refundacji wywozowych mogłoby ten
oczekiwany spadek jeszcze pogłębić. Dlatego też pani
komisarz nie jest przekonana co do zasadności po-
nownego wprowadzenia refundacji wywozowych.
Jednocześnie pani komisarz podkreśliła, że Komisja
Europejska bacznie obserwuje rozwój sytuacji na
rynku mleczarskim. Jej zdaniem wcześniejsze uru-
chomienie (już od początku stycznia 2009 r., a nie
dopiero od 1 marca) mechanizmu dopłat do prywat-
nego przechowywania masła powinno skutecznie
stabilizować sytuację na rynku mleczarskim. Ponad-
to zauważa, że wskutek niskich cen produkcja mleka
ulegnie prawdopodobnie zmniejszeniu, a jednocze-

śnie niższe ceny przetworów mleczarskich powinny
sprzyjać wzrostowi ich konsumpcji, co w konsekwen-
cji powinno przywrócić równowagę rynkową w sek-
torze mleczarskim UE.
Należy wspomnieć, że zgodnie z prawem wspól-
notowym z dniem 1 marca 2009 r., w związku
z utrzymywaniem się w niektórych krajach unijnych
(w tym w Polsce) cen masła poniżej poziomów inter-
wencji, może zostać uruchomiony dodatkowo skup
interwencyjny masła. Ten mechanizm obok wcze-
śniej wspomnianych dopłat do prywatnego przecho-
wywania masła, które mają funkcjonować od 1 stycz-
nia 2009 r., powinien sprzyjać zahamowaniu tenden-
cji spadkowej cen mleka w skupie, jednakże przywró-
cenie refundacji wywozowych dodatkowo wzmocni-
łoby te działania. Dlatego też, pomimo negatywnego
stanowiska Komisji Europejskiej, jak również pozo-
stałych państw członkowskich odnośnie do przywró-
cenia refundacji wywozowych do produktów mlecz-
nych, Polska będzie nadal kontynuowała działania
w kierunku ich wprowadzenia.
Uprzejmie informuję, że w trakcie prac nad refor-
mą wspólnej polityki rolnej Komisja zaproponowała
odejście od obecnie obowiązujących stałych cen za-
kupów interwencyjnych masła i odtłuszczonego mle-
ka w proszku i zastąpienie ich poprzez ceny zakupu
wyznaczane każdorazowo w przetargach. Ponadto
propozycja Komisji zakładała odejście od obligatoryj-
ności systemu dopłat do prywatnego przechowywa-
nia masła oraz likwidację tego mechanizmu w przy-
padku przechowywania niektórych gatunków serów,
a także likwidację dopłat do przetwórstwa tłuszczu
mlecznego i dopłat do zakupu masła przez organiza-
cje niedochodowe. Rząd RP w stanowisku prezento-
wanym podczas tych prac wyrażał konieczność utrzy-
mania tych mechanizmów w niezmienionej postaci
jako gwarancji możliwości stabilizowania rynku mle-
ka w sytuacjach kryzysowych. W przedłożonym na
zakończenie prac nad reformą WPR pakiecie kom-
promisowym postulaty Polski dotyczące interwencji
oraz dopłat do prywatnego przechowywania masła
zostały uwzględnione.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 17 listo-
pada br. z inicjatywy ministra rolnictwa i rozwoju wsi
odbyło się spotkanie branży mleczarskiej. Tematem
spotkania była przyszłość sektora mleczarskiego
w Polsce. Najistotniejszymi kwestiami poruszanymi
podczas spotkania były: zwiększenie konkurencyjno-
ści na rynku mleka oraz wydajności produkcji, a tak-
że zintensyfikowanie działań promujących spożycie
polskich artykułów mleczarskich w kraju i za grani-
cą. Podczas spotkania minister rolnictwa i rozwoju
wsi zaproponował powołanie zespołu ds. opracowania
koncepcji przyspieszenia działań konsolidacyjnych
oraz zwiększenia efektywności wsparcia w ramach
PROW na lata 2007–2013 w sektorze mleczarskim.
Zespół ten został powołany na mocy zarządzenia
nr 31 ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 5 grud-
nia 2008 r., a w jego skład weszli przedstawiciele
branży mleczarskiej, kadry naukowej, Agencji Rynku
699
Rolnego, Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa, Głównej Inspekcji Jakości Handlowej
Artykułów Rolno-Spożywczych oraz resortu. W trak-
cie inauguracyjnego spotkania zespołu, które odby-
ło się w dniu 17 grudnia 2008 r., zostały powołane
podzespoły, których zadaniem będzie przedstawie-
nie propozycji rozwiązań dla poszczególnych pozio-
mów produkcji i przetwórstwa mleka – od gospodar-
stwa rolnego do promocji i marketingu przetworów
mlecznych.
Natomiast w kwestii odnoszącej się do cen mleka
wyprodukowanego i cen mleka sprzedawanego w skle-
pach uprzejmie informuję, że minister rolnictwa
i rozwoju wsi, także w związku z sygnałami z branży
mleczarskiej dotyczącymi barier napotykanych przez
zakłady w kontaktach z sieciami handlowymi, nie-
jednokrotnie występował do prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów o zbadanie, czy działa-
nia sieci handlowych nie wykraczają poza przepisy
ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkuren-
cji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, z późn.
zm.). Na podstawie przeprowadzonych analiz nie
stwierdzono jednakże, aby wskazywane przez bran-
żę mleczarską zachowania sieci sklepów były wyni-
kiem zawarcia porozumienia ograniczającego konku-
rencję lub by któraś z sieci sklepów nadużywała po-
zycji dominującej, gdyż zdaniem UOKiK żadna
z sieci sklepów działających na krajowym rynku po-
zycji dominującej nie posiada.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek
Danuty Olejniczak i Lidii Staroń
w sprawie rozszerzenia kompetencji gmin
o przejęcie finansowania rodzin zastępczych
niespokrewnionych, w tym także zawodowych
(6637)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak
SPS-023-6637/08, dotyczące interpelacji poseł Danu-
ty Olejniczak i poseł Lidii Staroń w sprawie rozsze-
rzenia kompetencji gmin o przejęcie finansowania
rodzin zastępczych niespokrewnionych, w tym także
zawodowych, uprzejmie informuję:
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opraco-
wało założenia ustawy o wspieraniu rodziny i syste-
mie pieczy zastępczej nad dzieckiem, które w dniu
25 września 2008 r. uzyskały rekomendację Komite-
700
tu Rady Ministrów i zostały skierowane pod obrady
Rady Ministrów. Planuje się, że projekt ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem zostanie przekazany do Sejmu RP w I kwarta-
le 2009 r.
Projektowane zmiany wprowadzają szereg nowych
rozwiązań dotyczących organizacji, tworzenia, zasad
finansowania pieczy zastępczej, a także zasad odpłat-
ności rodziców za pobyt ich dzieci w pieczy zastępczej.
Istotną zmianą jest przekazanie kompetencji w zakre-
sie finansowania, ale także wspierania rodzin zastęp-
czych spokrewnionych do samorządu gminy. Pozosta-
wiono jednak w gestii samorządu powiatu zakres
spraw związanych z pieczą zastępczą sprawowaną
przez osoby niespokrewnione z dzieckiem.
Propozycja takiego podziału została przedstawio-
na w trakcie konsultacji z osobami i organizacjami
zajmującymi się rodzinną pieczą zastępczą i ma swo-
je sensowne uzasadnienie. Rodziny zastępcze spo-
krewnione, którymi po wejściu w życie nowych roz-
wiązań będą mogły być tylko osoby, na których – zgod-
nie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym – ciąży
wobec dziecka obowiązek alimentacyjny, a więc bab-
cia, dziadek, rodzeństwo dziecka, nie wymagają przej-
ścia odpowiednich szkoleń, aby mogły wypełniać to
zadanie. Natomiast w trakcie opieki i wychowywania
dziecka nierzadko potrzebna jest im pomoc i wspar-
cie, jak zresztą wielu rodzinom naturalnym wycho-
wującym dzieci. Ponadto krąg dzieci, które mogą
otoczyć swoją pieczą, jest – z istoty rzeczy – ograni-
czony tylko do najbliższych krewnych. Z tego powodu
ich usytuowanie w gminie wydaje się ze wszech miar
właściwe.
Inna jest natomiast sytuacja rodzin zastępczych
tworzonych przez osoby niespokrewnione z dziec-
kiem. Każdy kandydat do tworzenia rodziny zastęp-
czej będzie musiał przejść odpowiednie szkolenie
i zostać zakwalifikowany do tej roli. Zakłada się, że
wśród rodzin zastępczych z czasem zdecydowanie
dominować będą rodziny zastępcze zawodowe, któ-
rych profesjonalne przygotowanie będzie doskonalo-
ne poprzez różne formy szkoleń. Rodziny zastępcze
– zawodowe i niezawodowe – uzyskają znaczące
wsparcie merytoryczne. Rodzina taka nie może dzia-
łać w obrębie jednej gminy, gdyż w wielu przypad-
kach nie byłoby możliwe zarówno doskonalenie jej
umiejętności, jak i zapewnienie odpowiedniego wspar-
cia. Właściwym obszarem działania takiej rodziny
zastępczej wydaje się powiat, z którego terenu kiero-
wane będą do niej dzieci.
Nie oznacza to jednak, że samorząd gminy pozba-
wiony zostanie odpowiedzialności za dzieci umiesz-
czone w pieczy zastępczej oraz za ich rodziny. Obok
przejęcia przez gminy finansowania rodzin spokrew-
nionych zakłada się również współfinansowanie po-
bytu dzieci z terenu gminy umieszczonych w innych
formach pieczy zastępczej. Proponuje się następujący
udział:
— w pierwszym roku pobytu dziecka w pieczy za-
stępczej samorząd gminy partycypuje w kosztach
w wysokości 20%,
— w drugim roku pobytu dziecka w pieczy zastęp-
czej samorząd gminy partycypuje w kosztach w wy-
sokości 40%,
— w trzecim roku i latach następnych udział sa-
morządów powiatu i gminy w kosztach pobytu dziec-
ka będzie równy i wynosić będzie 50%.
Ocenia się, że przejęcie finansowania w przypad-
ku rodzin zastępczych spokrewnionych oraz udział
w finansowaniu w przypadku umieszczenia dziecka
w innych formach pieczy zastępczej spowodują więk-
szą odpowiedzialność gminy za rodziny, a przez in-
tensywnie prowadzoną profilaktykę i pracę z rodzi-
ną nastąpi zmniejszenie liczby dzieci umieszczanych
poza rodziną. Należy bowiem podkreślić, że wczesna
profilaktyka i praca z rodziną wychowującą dzieci
stanowi istotny element proponowanych rozwiązań.
Oznacza to dla samorządów gmin bardzo wiele do-
datkowych zadań, a także intensyfikację zadań do-
tychczas realizowanych. Konieczna będzie współ-
praca różnych instytucji działających na rzecz dziec-
ka, aby zapobiec jego izolacji od rodziny własnej, ale
także wpółpraca z instytucjami na poziomie powia-
tu, jeśli dziecko umieszczone zostanie w pieczy za-
stępczej.
Jestem przekonana, że takie podzielenie zadań
pomiędzy samorządy gminy i powiatu sprzyjać bę-
dzie zarówno trosce o należyte wsparcie rodziny na-
turalnej dziecka, jak i budowaniu profesjonalnej ro-
dzinnej pieczy zastępczej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie prywatyzacji FŁT Kraśnik SA (6639)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 2 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6639/08, prze-
kazującym interpelację pana posła Jarosława Sta-
wiarskiego z dnia 20 listopada 2008 r. dotyczącą Fa-
bryki Łożysk Tocznych – Kraśnik SA z siedzibą
w Kraśniku przedkładam w przedmiotowej sprawie
niniejszą informację, stanowiącą odpowiedzi na za-
dane przez pana posła pytania.
Jakie są plany ministra skarbu państwa w sto-
sunku do FŁT w Kraśniku?
W kontekście poruszanego przez pana posła
wstrzymania procesu prywatyzacji Fabryki Łożysk
Tocznych – Kraśnik SA uprzejmie informuję, iż Mi-

nisterstwo Skarbu Państwa zamierza ponownie za-
prosić inwestorów do składania ofert w sprawie na-
bycia akcji FŁT – Kraśnik SA w I półroczu 2009 r.
Komunikat o powyższej treści został zamieszczo-
ny w dniu 17 listopada 2008 r. na stronie interneto-
wej Ministerstwa Skarbu Państwa.
Czy rozważane jest wydzielenie części majątku
przedsiębiorstwa i utworzenie na jego bazie specjal-
nej strefy ekonomicznej, będącej częścią jednej ze
stref już działających w tym regionie Polski?
Aktualnie minister skarbu państwa nie planuje
włączenia majątku FŁT – Kraśnik SA do specjalnej
strefy ekonomicznej w Kraśniku.
W chwili obecnej zarząd opracowuje program re-
strukturyzacji przedsiębiorstwa, zawierający możli-
wości spółki w zakresie ograniczenia strat i poprawy
sytuacji finansowej wraz z rzetelnie przygotowanymi
prognozami ekonomiczno-finansowymi, którego ce-
lem ma być zażegnanie trudnej sytuacji ekonomicz-
nej spółki w kontekście kryzysu gospodarczego, jaki
dotknął branżę motoryzacyjną.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie wynagrodzenia pracowników
Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Roślin
i Nasiennictwa w Lublinie (6640)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
2 grudnia br., znak: SPS-023-6640/08, interpelację
Posła na Sejm RP Pana Jarosława Stawiarskiego,
dotyczącą sytuacji płacowej w wojewódzkich inspek-
toratach ochrony roślin i nasiennictwa, przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Z problemem trudnej sytuacji płacowej borykają
się wszystkie wojewódzkie inspektoraty ochrony ro-
ślin i nasiennictwa. Według danych uzyskanych
z Głównego Inspektoratu Ochrony Roślin i Nasien-
nictwa wynika, że wysokość średniego wynagrodze-
nia brutto pracowników służby cywilnej w wojewódz-
kich inspektoratach w pierwszym półroczu wynosiła
2104 zł, a za cały 2007 r. – 2316 zł. Skutkiem tego jest
wysoka fluktuacja kadr w wojewódzkich inspektora-
tach, sięgająca 48% w okresie ostatnich 4 lat, oraz
trudności z naborem nowych pracowników.
W związku z powyższym resort rolnictwa podej-
mował próby przeciwdziałania tej niekorzystnej sy-
tuacji. Należy jednak podkreślić, że wojewódzkie in-
701
spektoraty ochrony roślin i nasiennictwa zgodnie
z przepisami art. 82 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 grud-
nia 2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133,
poz. 849) wchodzą w skład zespolonej administracji
wojewódzkiej. Za ustalanie funduszu wynagrodzeń
zespolonych inspekcji, służb i straży odpowiada wo-
jewoda, a więc minister rolnictwa i rozwoju wsi nie
ma bezpośredniego wpływu na regulację płac w wo-
jewódzkich inspektoratach.
Niezależnie od powyższego na przestrzeni ostat-
nich lat podejmowane były liczne starania, mające na
celu poprawę sytuacji płacowej w wojewódzkich in-
spektoratach. W uzasadnieniu do ustawy o ochronie
roślin, przygotowującej Państwową Inspekcję Ochro-
ny Roślin i Nasiennictwa do realizacji zadań wyni-
kających z akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do Unii
Europejskiej, określone zostały precyzyjnie skutki
finansowe wprowadzanych zmian. Zgodnie z szacun-
kami zapotrzebowanie na dodatkowe środki finanso-
we tylko w 2004 r. wynosiło 16,799 mln zł, w tym na
wzrost zatrudnienia i wynagrodzenia około 8 mln zł.
Niestety, środki te nie zostały uwzględnione w usta-
wie budżetowej na rok 2004.
W wyniku kolejnych starań, w ustawie budżeto-
wej na 2005 r., utworzono rezerwę celową z przezna-
czeniem na wydatki bieżące wojewódzkich inspekto-
ratów w wysokości 6,968 mln zł. Rezerwa ta mogła
jednak zostać uruchomiona jedynie w przypadku
uzyskania określonej kwoty dochodów z podatku ak-
cyzowego, która jednak nie została osiągnięta. O złej
sytuacji płacowej w wojewódzkich inspektoratach in-
formowani byli w tym okresie także m.in. minister
finansów, minister gospodarki i pracy oraz sekretarz
Komitetu Integracji Europejskiej. Niezależnie od po-
wyższego główny inspektor ochrony roślin i nasien-
nictwa regularnie ponawiał interwencje u poszcze-
gólnych wojewodów, wnioskując o uwzględnianie
w budżetach własnych, dodatkowych środków finan-
sowych dla wojewódzkich inspektoratów.
W roku bieżącym minister rolnictwa i rozwoju wsi
wystąpił do szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
o uruchomienie rezerwy celowej: Środki na zwiększe-
nie wynagrodzeń i pochodnych, w tym na moderni-
zację systemu wynagrodzeń w administracji, i prze-
kazanie odpowiednich funduszy z tej rezerwy dla
wojewódzkich inspektoratów.
W dniu 11 czerwca 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła uchwałę w sprawie procentowego podziału na
poszczególne urzędy środków na wynagrodzenia
przewidziane na dodatki specjalne w służbie cywilnej
(M. P. Nr 49, poz. 435). Łączna kwota środków na
dodatki specjalne przyznana urzędom wyniosła
134 919 tys. zł bez pochodnych, w tym w wojewódz-
kich inspektoratach 2247 tys. zł bez pochodnych, czy-
li 87,73 zł miesięcznie per capita, z wyrównaniem od
dnia 1 stycznia 2008 r.
W dniu 31 maja 2008 r. zakończony został również
proces wartościowania stanowisk pracy w służbie
cywilnej. Stosownie do informacji przekazanej przez
Kancelarię Prezesa Rady Ministrów kwota środków
702
przeznaczonych na ten cel wyniosła 224 812 tys. zł
bez pochodnych, w tym dla wojewódzkich inspekto-
ratów 3745 tys. zł bez pochodnych, czyli 146,22 zł
miesięcznie per capita, również z wyrównaniem od
dnia 1 stycznia 2008 r.
Według danych uzyskanych z Głównego Inspek-
toratu Ochrony Roślin i Nasiennictwa przekazane do
budżetu urzędów wojewódzkich w październiku
2008 r. środki z rezerwy celowej pozwolą na podwyż-
szenie wynagrodzeń pracowników służby cywilnej
o 373–441 zł brutto/1 etat (średnio o 404,13 zł).
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Kan-
celarię Prezesa Rady Ministrów w 2009 r. przewidy-
wany jest dalszy wzrost wynagrodzeń w wojewódz-
kich inspektoratach ochrony roślin i nasiennictwa.
Będzie on wynikał między innymi z:
1) średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagro-
dzeń w państwowej sferze budżetowej w 2009 r.
w wysokości 103,9%,
2) skutków finansowych przechodzących z 2008 r.
w wyniku procesów: wartościowania stanowisk pra-
cy, przekazania środków na zmniejszenie różnic
w wynagrodzeniach pomiędzy urzędami,
3) dodatku specjalnego, który zostanie wypłacony
w 2009 r.
Opisane powyżej rozwiązania powinny zwiększyć
atrakcyjność zatrudnienia w wojewódzkich inspek-
toratach ochrony roślin i nasiennictwa, a tym samym
przyczynić się do zahamowania niekorzystnych ten-
dencji w strukturze zatrudnienia w tych jednostkach,
obserwowanych na przestrzeni ostatnich lat.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie dodatkowych, niezależnych
od wskazań wodomierza, opłat pobieranych
za wodę od lokatorów bloków wielorodzinnych
(6641)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego,
znak SPS-023-6641/08, w sprawie dodatkowych, nie-
zależnych od wskazań wodomierza opłat pobieranych
od lokatorów bloków wielorodzinnych, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca
2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbioro-
wym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123,
poz. 858 ze zm.) ilość wody dostarczanej do nierucho-
mości ustala się na podstawie wskazania wodomierza
głównego, a w przypadku jego braku – w oparciu
o przeciętne normy zużycia wody określone w rozpo-
rządzeniu ministra infrastruktury z dnia 14 stycznia
2002 r. w sprawie określenia przeciętnych norm zu-
życia wody (Dz. U. Nr 8, poz. 70), a zatem miejscem
wykonania umowy o dostawę wody jest zawór za wo-
domierzem głównym w budynku i tylko do tego miej-
sca przedsiębiorstwo wodociągowe może odpowiadać
za dostawę wody w wymaganej ilości, pod odpowied-
nim ciśnieniem oraz należytej jakości.
Pomiar ilości dostarczonej zimnej wody zawsze
odbywał się za pomocą wodomierza głównego, insta-
lowanego na każdym połączeniu (przyłączu) instala-
cji z siecią wodociągową. Naturalną konsekwencją
takiego praktykowanego od lat sposobu opomiarowa-
nia instalacji jest rozliczanie należności za wodę we-
dług wskazań z tych wodomierzy. Przedsiębiorstwo
wodociągowo-kanalizacyjne nie ponosi bowiem odpo-
wiedzialności za stan techniczny instalacji, wybór
wodomierzy lokalowych, ich legalizację i wybór spo-
sobu rozliczania za wodę.
Przy rozliczaniu zużycia wody wykazanego przez
wodomierz główny na odbiorców posiadających opo-
miarowane zużycie w lokalach okazuje się prawie za-
wsze, że wskazania wodomierza głównego są wyższe
niż suma wskazań wodomierzy indywidualnych.
Przyczyną powstawania tej różnicy są dopusz-
czalne przepisami błędy przyrządów pomiarowych,
wybór ich rodzaju, nierejestrowane przecieki, brak
jednoczesności dokonywania odczytów, zły stan tech-
niczny instalacji w budynku. Z powyższego wynika,
że straty wody w instalacji to tylko jeden z elementów
ww. różnicy wskazań wodomierza głównego i sumy
wskazań wodomierzy indywidualnych.
Mieszkańcy budynków wielolokalowych zawsze,
również przed wejściem w życie przedmiotowej usta-
wy, płacili za wodę dostarczaną do budynku wg wska-
zań wodomierza głównego, a więc ponosili koszty
związane ze stratami wody z powodu nieszczelności
instalacji. To skorzystanie z uprawnień właściciela/
zarządcy do opomiarowania lokali zwróciło po-
wszechną uwagę na występowanie różnicy pomiędzy
wskazaniami wodomierza głównego a sumą wskazań
wodomierzy indywidualnych.
Z tych powodów w 2005 r. znowelizowano ustawę
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym od-
prowadzaniu ścieków, wprowadzając ustawowy obo-
wiązek rozliczania ww. różnicy.
W myśl art. 26 ust. 2 ustawy jeżeli odbiorcą usług
jest wyłącznie właściciel lub zarządca budynku wie-
lolokalowego lub budynków wielolokalowych, jest on
obowiązany do rozliczenia kosztów tych usług. Suma
obciążeń za wodę lub ścieki nie może być wyższa od
kosztów ponoszonych przez właściciela lub zarządcę
na rzecz przedsiębiorstwa wod.-kan. Zgodnie z art. 26
ust. 3 właściciel lub zarządca budynku wielolokalo-
wego dokonuje wyboru metody rozliczania różnicy

wskazań wodomierza głównego i sumy wskazań wo-
domierzy zainstalowanych w lokalach.
Niemniej różnice sięgające czasem kilkadziesiąt
procent całkowitego zużycia wody w budynku słusz-
nie budzą zastrzeżenia mieszkańców, bowiem tak
znaczne wielkości mogą wynikać z niewłaściwego
utrzymania instalacji wewnętrznej w budynku, za co
odpowiada jego właściciel/zarządca, nie zaś przedsię-
biorstwo dostarczające wodę.
W sytuacji niepełnego opomiarowania lokali
w wodomierze lokalowe trudno oszacować rzeczywi-
stą wielkość różnicy wskazań wodomierza głównego
i sumy wskazań wodomierzy lokalowych, gdyż za-
miast faktycznego zużycia wody do rozliczeń bierze
się najczęściej normę z rozporządzenia w sprawie
określenia przeciętnych norm zużycia wody. Prze-
ciętne normy nie odzwierciedlają jednak rzeczywiste-
go zużycia wody w lokalach, a częste przypadki nie-
wykazywania faktycznej ilości osób korzystających
z wody, ponadnormatywne korzystanie z wody w lo-
kalach nieopomiarowanych powiększają tzw. straty.
Z powyższego wynika, że należy dążyć do całko-
witego opomiarowania lokali, gdyż niepełne opomia-
rowanie utrudnia oszacowanie rzeczywistej różnicy
wskazań wodomierza głównego i sumy wskazań wo-
domierzy lokalowych.
Jednocześnie należy podkreślić, że obciążanie
stratami wyłącznie lokali nieopomiarowanych jest
działaniem nieprawidłowym, z uwagi na to, że ww.
różnica generowana jest we wszystkich lokalach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie małej liczby żłobków (6642)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm RP pana Jarosława Stawiar-
skiego przekazaną przy piśmie (znak: SPS-023-6642/
08), dotyczącą żłobków uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych informacji.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) żłobek jest za-
kładem opieki zdrowotnej. Oznacza to, iż podlega za-
sadom określonym dla zakładów opieki zdrowotnej,
np. w aspekcie wpisu do rejestru zakładów opieki
zdrowotnej czy wymagań fachowych i sanitarnych
703
dla pomieszczeń i urządzeń. Należy jednak wskazać,
że za organizację żłobków i ich działalność odpowia-
dają władze samorządów terytorialnych i, realizując
swoje zadania, powinny podejmować wysiłki w celu
zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc w żłobkach
i określić warunki, na jakich dzieci są do tych żłob-
ków przyjmowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie wsparcia jednoosobowych spółek
Skarbu Państwa w okresie
kryzysu gospodarczego (6643)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie wsparcia jednoosobowych spółek Skar-
bu Państwa w okresie kryzysu gospodarczego
(znak: SPS-023-6643/08 przekazuję następujące
informacje.
W dniu 30 listopada 2008 r. rząd przedstawił
plan stabilności i rozwoju, którego celem jest wzmoc-
nienie polskiej gospodarki wobec światowego kry-
zysu finansowego. W dokumencie szczegółowo
przedstawiono dotychczasowe działania rządu oraz
planowane działania antykryzysowe. Dzięki rządo-
wym działaniom gospodarka może zostać zasilona
kwotą nawet 91,3 mld zł.
Pierwszym elementem planu antykryzysowego
zawartego w ww. dokumencie jest zwiększenie do-
stępności kredytów dla przedsiębiorców. W tym celu
rząd zwiększy do 40 mld zł zapisany w ustawie bu-
dżetowej na 2009 r. limit przeznaczony na poręczenia
i gwarancje Skarbu Państwa. Skarb Państwa będzie
mógł udzielać gwarancji spłaty przez banki kredytu
refinansowego zaciągniętego w Narodowym Banku
Polskim w celu zapobieżenia utracie płynności. Skarb
Państwa będzie miał również możliwość gwaranto-
wania spłaty poszczególnych kredytów płynnościo-
wych na rynku międzybankowym.
Drugi element to wsparcie dla instytucji rynku
finansowego. Rząd przygotowuje kolejny projekt
ustawy, która zabezpieczy wypłacalność instytucji
finansowych i ich możliwości finansowania gospodar-
ki. Celem przygotowywanej ustawy o reakapitalizacji
instytucji finansowych jest zapewnienie dodatkowej,
oprócz płynnościowej, pomocy ze strony Skarbu Pań-
704
stwa dla działających na polskim rynku instytucji
finansowych.
Trzecim elementem planu jest wzmocnienie sys-
temu gwarancji i poręczeń dla małych i średnich
przedsiębiorstw. Rząd szacuje, że średnia wartość
poręczenia w ramach Funduszu Poręczeń Unijnych,
Krajowego Funduszu Poręczeń Kredytowych i Kra-
jowej Grupy Poręczeniowej wyniesie 50% kwoty kre-
dytu. Działania rządu pozwolą na rozwój bezpiecznej
akcji kredytowej do poziomu 20 mld zł w 2009 r.
W tym celu rząd przewiduje podniesienie kapitału
Banku Gospodarstwa Krajowego w wysokości do
2 mld zł. Wymaga to jednocześnie określenia roli
BGK jako organizatora i reporęczyciela oraz aktyw-
nego uczestnika systemu poręczeń, a także podmiotu
wspierającego proces obsługi poręczeń i gwarancji
Skarbu Państwa. Rada Ministrów zamierza przyjąć
w formie rozporządzenia program określający model,
standardy i kierunki rozwoju oraz zasady monitorin-
gu działalności poręczeniowej, nowelizację ustawy
o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez
Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne, a także
nowelizację ustawy o samorządzie województwa i sa-
morządzie powiatowym.
Czwarty element to przyspieszenie inwestycji
współfinansowanych ze środków UE (fundusze struk-
turalne i Fundusz Spójności w 2009 r.). W wyniku
intensywnych konsultacji z resortami i samorządami
województw odpowiedzialnymi za wdrażanie progra-
mów operacyjnych w latach 2007–2013, stworzono
możliwość wzrostu wydatkowania środków z pozio-
mu poniżej 10 mld zł do poziomu 16,8 mld zł wydat-
ków kwalifikowanych, certyfikowanych przez Komi-
sję Europejską do końca 2009 r. Jednocześnie podję-
te zostaną kroki w celu zwiększenia ich faktycznej
realizacji nawet do 21,4 mld zł.
Ponadto, aby zwiększyć skłonność do inwestowa-
nia, w szczególności małych firm polskich, rząd
przedstawi projekt nowelizacji ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych. Firma rozpoczynająca
swoją działalność będzie mogła wpisać w swoje kosz-
ty wszystkie wydatki ponoszone na inwestycje do
wysokości 100 tysięcy euro w latach 2009–2010 (dzi-
siaj tylko 50 tys. zł i na jeden rok). Taką pomocą ob-
jęte byłyby również firmy, które rozpoczęły działal-
ność w roku 2008.
W tym kontekście rząd nie przewiduje odrębnego
sposobu postępowania w stosunku do jednoosobo-
wych spółek Skarbu Państwa.
Wśród pozostałych elementów rządowego planu
antykryzysowego znajdują się również:
— znoszenie barier dla inwestycji w infrastruk-
turę teleinformacyjną,
— umożliwienie zaliczania do kosztów podatko-
wych wydatków na prace badawcze,
— wspieranie inwestycji w odnawialne źródła
energii,
— wzmocnienie pozycji odbiorców energetyki,
a także wzmocnienie konkurencji i pozycji regulato-
ra w celu ochrom gospodarki i gospodarstw domo-
wych przed niekontrolowanym wzrostem cen energii.
Na potrzeby ważnych wydatków społecznych po-
wstanie rezerwa solidarności społecznej. Będzie z niej
można korzystać w celu finansowania ważnych kwe-
stii społecznych, jakie może wywołać światowe spo-
wolnienie gospodarcze, takich jak m.in.:
— wsparcie dochodów rodzin żyjących poniżej
progu ubóstwa, co będzie się wiązało z nowym mo-
delem waloryzacji świadczeń rodzinnych, bardziej
odpowiadającym na potrzeby rodzin wysoko wielo-
dzietnych
— wsparcia projektów wspomagających dzieci
tak, by akcją dożywiania obejmować wszystkie po-
trzebujące osoby.
— wsparcie osób niesamodzielnych, szczególnie
w podeszłym wieku, by miały zapewnioną podstawo-
wą pomoc. W wypadku zmian sytuacji na rynku pra-
cy w ramach Funduszu Pracy wzmocnione zostaną
działania zaadresowane do osób długotrwale bezro-
botnych.
Zgodnie z zapisami w ww. planie stabilności i roz-
woju powołany zostanie specjalny zespół pod kierow-
nictwem ministra finansów analizujący sytuację
i zachodzące procesy i przedstawiane Radzie Mini-
strów rekomendacje. Zadaniem zespołu będzie też
stały kontakt ze środowiskami społecznymi, bizne-
sowymi i bankowymi w celu wymiany informacji
i poszukiwania wspólnych propozycji wspomagają-
cych polską gospodarkę*).
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów Ewy Kierzkowskiej
i Mieczysława Kasprzaka
w sprawie zwiększenia środków finansowych
dla Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin
i Nasiennictwa w budżecie państwa na 2009 r.
(6644)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
2 grudnia br., znak: SPS-023-6644/08, interpelację
posłów na Sejm RP pani Ewy Kierzkowskiej i pana
Mieczysława Kasprzaka, dotyczącą sytuacji płacowej
w wojewódzkich inspektoratach ochrony roślin i na-
siennictwa, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Zła sytuacja płacowa w wojewódzkich inspektora-
tach ochrony roślin i nasiennictwa oraz wiążące się
z nią zagrożenia dla realizacji zadań przez Państwo-
wą Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa są zna-
ne kierownictwu resortu rolnictwa. Według danych
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

uzyskanych z Głównego Inspektoratu Ochrony Ro-
ślin i Nasiennictwa wysokość średniego wynagrodze-
nia brutto pracowników służby cywilnej w wojewódz-
kich inspektoratach w pierwszym półroczu wynosiła
2104 zł, a za cały 2007 r. – 2316 zł. Kształtowanie się
w ostatnich latach płac w wojewódzkich inspektora-
tach na poziomie nieadekwatnym do wymagań sta-
wianych pracownikom doprowadziło do wysokiej
fluktuacji kadr, sięgającej w okresie ostatnich 4 lat
poziomu 48%, a także spowodowało trudności z na-
borem nowych pracowników.
W związku z powyższym resort rolnictwa podej-
mował starania mające na celu zaradzenie tej sytu-
acji. Należy jednak podkreślić, że wojewódzkie in-
spektoraty ochrony roślin i nasiennictwa zgodnie
z przepisami art. 82 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 grud-
nia 2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133,
poz. 849) wchodzą w skład zespolonej administracji
wojewódzkiej. Za ustalanie funduszu wynagrodzeń
zespolonych inspekcji, służb i straży odpowiada wo-
jewoda, a więc minister rolnictwa i rozwoju wsi nie
ma bezpośredniego wpływu na regulację płac w wo-
jewódzkich inspektoratach.
Niezależnie od powyższego na przestrzeni ostat-
nich lat podejmowane były liczne działania mające
na celu poprawę sytuacji płacowej w wojewódzkich
inspektoratach. Już w uzasadnieniu do ustawy o ochro-
nie roślin, przygotowującej Państwową Inspekcję
Ochrony Roślin i Nasiennictwa do realizacji zadań
wynikających z akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do
Unii Europejskiej, określone zostały precyzyjnie
skutki finansowe wprowadzanych zmian. Zgodnie
z szacunkami zapotrzebowanie na dodatkowe środki
finansowe tylko w 2004 r. wynosiło 16,799 mln zł,
w tym na wzrost zatrudnienia i wynagrodzenia oko-
ło 8 mln zł. Niestety, środki te nie zostały uwzględ-
nione w ustawie budżetowej na rok 2004.
W wyniku kolejnych starań w ustawie budżetowej
na 2005 r. utworzono rezerwę celową z przeznacze-
niem na wydatki bieżące wojewódzkich inspektora-
tów w wysokości 6,968 mln zł. Rezerwa ta mogła
jednak zostać uruchomiona jedynie w przypadku
uzyskania określonej kwoty dochodów z podatku ak-
cyzowego, która jednak nie została osiągnięta. O złej
sytuacji płacowej w wojewódzkich inspektoratach in-
formowani byli w tym okresie także m.in. minister
finansów, minister gospodarki i pracy oraz sekretarz
Komitetu Integracji Europejskiej. Niezależnie od po-
wyższego główny inspektor ochrony roślin i nasien-
nictwa regularnie ponawiał interwencje u poszcze-
gólnych wojewodów, wnioskując o uwzględnianie
w budżetach własnych dodatkowych środków finan-
sowych dla wojewódzkich inspektoratów.
W roku bieżącym minister rolnictwa i rozwoju wsi
wystąpił do szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
o uruchomienie rezerwy celowej Środki na zwiększe-
nie wynagrodzeń i pochodnych, w tym na moderni-
zację systemu wynagrodzeń w administracji i prze-
kazanie odpowiednich funduszy z tej rezerwy dla
wojewódzkich inspektoratów.
705
W dniu 11 czerwca 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła uchwałę w sprawie procentowego podziału na
poszczególne urzędy środków na wynagrodzenia
przewidziane na dodatki specjalne w służbie cywilnej
(M. P. Nr 49, poz. 435). Łączna kwota środków na
dodatki specjalne przyznana urzędom wyniosła
134 919 tys. zł bez pochodnych, w tym w wojewódz-
kich inspektoratach 2247 tys. zł bez pochodnych, czy-
li 87,73 zł miesięcznie per capita, z wyrównaniem od
dnia 1 stycznia 2008 r.
W dniu 31 maja 2008 r. zakończony został również
proces wartościowania stanowisk pracy w służbie
cywilnej. Stosownie do informacji przekazanej przez
Kancelarię Prezesa Rady Ministrów kwota środków
przeznaczonych na ten cel wyniosła 224 812 tys. zł
bez pochodnych, w tym dla wojewódzkich inspekto-
ratów 3745 tys. zł bez pochodnych, czyli 146,22 zł
miesięcznie per capita, również z wyrównaniem od
dnia 1 stycznia 2008 r.
Według informacji uzyskanej z Głównego Inspek-
toratu Ochrony Roślin i Nasiennictwa przekazane do
budżetu urzędów wojewódzkich w październiku 2008 r.
środki z rezerwy celowej pozwolą na podwyższenie
wynagrodzeń pracowników służby cywilnej o 373–
–441 zł brutto/1 etat (średnio o 404,13 zł).
Zgodnie z przekazanym do Sejmu RP projektem
ustawy budżetowej na rok 2009 wydatki związane
z funkcjonowaniem wojewódzkich inspektoratów wy-
niosą 109 812 tys. zł, z czego wydatki bieżące wynio-
są 107 216 tys. zł. Dla porównania w ustawie budże-
towej na rok 2008 wydatki na wojewódzkie inspek-
toraty ustalono na poziomie 100 397 tys. zł, w tym
wydatki bieżące na poziomie 94 313 tys. zł. Według
danych przekazanych przez Kancelarię Prezesa Rady
Ministrów w 2009 r. przewidywany jest dalszy wzrost
wynagrodzeń w wojewódzkich inspektoratach ochro-
ny roślin i nasiennictwa. Będzie on wynikał między
innymi z:
1) średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagro-
dzeń w państwowej sferze budżetowej w 2009 r.
w wysokości 103,9%,
2) skutków finansowych przechodzących z 2008 r.
w wyniku procesów wartościowania stanowisk pracy,
przekazania środków na zmniejszenie różnic w wy-
nagrodzeniach pomiędzy urzędami,
3) dodatku specjalnego, który zostanie wypłacony
w 2009 r.
Pragnę w tym miejscu również nadmienić, że sy-
tuacja płacowa w wojewódzkich inspektoratach była
przedmiotem przeprowadzonego w dniu 16 paździer-
nika 2008 r. 74 posiedzenia sejmowej Komisji Admi-
nistracji i Spraw Wewnętrznych „Bezpieczeństwo
fitosanitarne upraw i nadzór nad obrotem i stosowa-
niem środków ochrony roślin oraz nadzór nad eks-
portem produktów pochodzenia roślin oraz nadzór
nad eksportem produktów pochodzenia roślinnego
w kontekście trudnej sytuacji kadrowo-organizacyj-
nej wojewódzkich inspektorów ochrony roślin i na-
siennictwa”. Omawiane zagadnienia zostały szczegó-
łowo przedstawione przez podsekretarza stanu w Mi-
706
nisterstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi pana Mariana
Zalewskiego. Problemy płacowe Państwowej Inspek-
cji Ochrony Roślin i Nasiennictwa były poruszane
także w trakcie 70 posiedzenia sejmowej Komisji
Rolnictwa i Rozwoju Wsi, które odbyło się w dniu
15 października br. z udziałem sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi pana Ka-
zimierza Plocke. Należy zauważyć, że komisja od-
rzuciła poprawkę posła na Sejm RP pana Henryka
Kowalczyka, dotyczącą zwiększenia budżetu woje-
wódzkich inspektoratów ochrony roślin i nasiennic-
twa o 24 mln zł. Zgodnie z drukiem sejmowym
nr 1298-A, obradując w dniu 4 grudnia br., sejmowa
Komisja Finansów Publicznych negatywnie zaopi-
niowała poprawki mające na celu zwiększenie bu-
dżetów wojewódzkich inspektoratów ochrony roślin
i nasiennictwa.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Ewy Kierzkowskiej
i Mieczysława Kasprzaka
w sprawie zmiany § 3 ust. 1 rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (6645)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Ewy Kierzkowskiej i pana
posła Mieczysława Kasprzaka, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 2 grudnia br., znak: SPS-023-6645/08,
w sprawie złagodzenia kryterium minimalnej po-
wierzchni gospodarstwa wymaganej w ramach dzia-
łania: Ułatwianie startu młodym rolnikom objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (PROW na lata 2007–2013), przekazuję,
co następuje.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europejską
(KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r. Jego
kształt, w tym warunki przyznania pomocy w ramach
poszczególnych działań, wynika ze strategii rozwoju
obszarów wiejskich, przepisów prawa UE, konsultacji
regionalnych i społecznych, a przede wszystkim nego-
cjacji z KE. Warunek dotyczący przyznawania w ra-
mach działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom
pomocy osobom przejmującym gospodarstwa o po-
wierzchni użytków rolnych nie mniejszej niż średnia
powierzchnia gruntów rolnych w województwie za-
warty został już we wstępnym projekcie programu,
przekazanym KE w styczniu 2007 r. W trakcie nego-
cjacji programu Komisja Europejska, mając na wzglę-
dzie efektywną realizację podstawowych celów dzia-
łania: Ułatwianie startu młodym rolnikom, jakimi są
poprawa struktury agrarnej oraz konkurencyjności
polskiego rolnictwa na jednolitym rynku UE, uznała,
że powyższe rozwiązanie nie zapewnia efektywności
wdrażania tego działania, i zaleciła zaostrzenie ww.
kryterium poprzez wprowadzenie zasady, iż w przy-
padku, gdy średnia dla województwa jest niższa niż
średnia dla kraju, pomocy udziela się w związku
z przejęciem gospodarstwa o powierzchni użytków rol-
nych równej co najmniej średniej krajowej.
Wobec powyższego, zgodnie z obowiązującymi wa-
runkami przyznawania wsparcia młodym rolnikom,
zawartymi w PROW w latach 2007–2013 oraz w roz-
porządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Ułatwianie startu młodym rol-
nikom objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 200, poz.
1443 oraz z 2008 r. Nr 24, poz. 147), gospodarstwo
rolne wnioskodawcy musi mieć powierzchnię użyt-
ków rolnych (ha fizyczne) nie większą niż 300 ha oraz
nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntów rol-
nych w gospodarstwie rolnym w województwie,
w którym jest położone, albo – w sytuacji, gdy śred-
nia dla województwa jest niższa niż średnia dla kra-
ju – nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntów
rolnych w gospodarstwie rolnym w kraju.
Uprzejmie informuję, że planuje się dokonanie
zmian w programie, w tym m.in. również w zakresie
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom.
Przewidywana w tym działaniu modyfikacja ma na
celu ułatwienie spełnienia kryteriów dostępu benefi-
cjentom z województw, gdzie średnia wojewódzka
powierzchnia gospodarstwa jest niższa od średniej
krajowej powierzchni gospodarstwa (a zatem dotyczy
to również województwa podkarpackiego). Polega
ona na dopuszczeniu możliwości przyznania premii
osobom, które w momencie ubiegania się o wsparcie
spełniają kryterium średniej wojewódzkiej i zobowią-
żą się do powiększenia powierzchni swojego gospo-
darstwa do poziomu średniej krajowej w terminie
3 lat od dnia doręczenia decyzji o przyznaniu pomocy.
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia koszty za-
kupu gruntów rolnych, które przez okres 5 lat od
dnia wypłaty pomocy beneficjent będzie wykorzysty-
wał do prowadzenia działalności rolniczej, uznawane
są za koszty kwalifikowalne w ramach niniejszego
działania. Otrzymana premia będzie mogła więc zo-
stać przeznaczona m.in. na powiększenie gospodar-
stwa, co znacznie ułatwi młodemu rolnikowi wywią-

zanie się z warunku posiadania wymaganej po-
wierzchni gospodarstwa.
Projekt zmian PROW na lata 2007–2013 został
zaakceptowany w dniu 25 września 2008 r. uchwałą
nr 13/2008 Komitetu Monitorującego Program Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 w spra-
wie zatwierdzenia zmian do Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Zgodnie z przepisami ustawy z 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427,
ze zm.) projekt zmiany programu powinien zostać
również zatwierdzony w drodze uchwały przez Radę
Ministrów, a następnie przekazany do Komisji Euro-
pejskiej z wnioskiem o przegląd programu.
Należy podkreślić, że dokonanie zmian programu
możliwe będzie dopiero po uzyskaniu zgody Komisji
Europejskiej. W niektórych przypadkach, w tym
w przypadku ww. zmiany w zakresie działania: Uła-
twianie startu młodym rolnikom, konieczne będzie
również odpowiednie dostosowanie przepisów wyko-
nawczych dotyczących poszczególnych działań PROW
na lata 2007–2013 (rozporządzeń regulujących wa-
runki i tryb przyznawania wsparcia w ramach po-
szczególnych działań).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Popiołka
w sprawie objęcia działaniami osłonowymi
młodych małżeństw, które zaciągnęły
kredyty hipoteczne na zaspokojenie
potrzeb mieszkaniowych własnej rodziny,
a które utraciły pracę z przyczyn leżących
po stronie pracodawcy na skutek
kryzysu gospodarczego (6646)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Popiołka (znak:
SPS-023-6646/08) w sprawie ewentualnego podjęcia
przez rząd działań mających na celu objęcie ochroną
młodych małżeństw, które zaciągnęły kredyty hipo-
teczne, a w wyniku pogorszenia sytuacji gospodar-
czej zagrożona została ich zdolność spłaty zaciągnię-
tego kredytu, uprzejmie przekazuję poniższe wyja-
śnienia.
707
Plany rządu nie przewidują obecnie podejmowa-
nia specjalnych działań dotyczących problemu poru-
szonego w interpelacji poselskiej. Stosunkowo krótki
okres obserwowanych w ostatnim czasie zawirowań
finansowych na rynkach światowych, nie pozostają-
cy oczywiście bez wpływu na uwarunkowania gospo-
darki polskiej, nie daje jeszcze podstaw do formuło-
wania oceny zmiany sytuacji w zakresie trwałego
i znaczącego pogorszenia się jakości kredytów miesz-
kaniowych, w tym pogorszenia będącego wynikiem
znaczącego wzrostu bezrobocia w Polsce.
Duże wahania kursowe i gwałtowne zmiany na-
strojów na rynkach finansowych, charakterystycz-
ne dla okresu niepewności i obaw dotyczących roz-
woju gospodarek światowych w kolejnych latach,
nie pozostają oczywiście bez wpływu na bieżące
warunki spłaty kredytów mieszkaniowych, jak
również na uwarunkowania związane z udzielany-
mi dopiero kredytami. Kredyty mieszkaniowe z za-
łożenia stanowią jednak formę zobowiązania dłu-
goterminowego.
W tych warunkach, przy obecnej sytuacji gospo-
darczej kraju, odpowiedzią na zjawisko utraty moż-
liwości spłaty zadłużenia przez gospodarstwa domo-
we są obecnie przede wszystkim działania samych
banków, ograniczające zagrożenie sytuacji utraty
zdolności kredytowej przez kredytobiorców. Te dzia-
łania to m.in.:
— kierowanie do klientów informacji, iż w pierw-
szej kolejności należy kontaktować się z bankiem
w przypadku wystąpienia symptomów braku możli-
wości spłaty,
— podejmowanie, razem z klientami, działań ma-
jących na celu umożliwienie restrukturyzacji spłaty
(inne rozłożenie wysokości rat spłaty kredytu, prze-
dłużenie okresu spłaty),
— korzystanie z oferowanych wcześniej ubezpie-
czeń, w tym ubezpieczeń od utraty dochodów.
Oczywiście w przypadku gdyby skutki kryzysu
finansowego dotknęły w większym stopniu rynek
polski, uderzając w wielu kredytobiorców i powodu-
jąc trwałą utratę możliwości spłaty kredytów miesz-
kaniowych, podstawę dla ewentualnego programu
interwencyjnego mogłyby stanowić istniejące in-
strumenty wsparcia gospodarstw domowych w spła-
cie kredytu mieszkaniowego. W takich warunkach
na przykład funkcjonujący program finansowego
wsparcia rodzin w nabywaniu własnego mieszka-
nia, oferujący pomoc w spłacie kredytów mieszka-
niowych, można byłoby poddać odpowiedniej mody-
fikacji, tak aby warunki skorzystania z pomocy
państwa uwzględniały również problem braku moż-
liwości spłaty zaciągniętych wcześniej kredytów
mieszkaniowych.
Wszelkie rozwiązania w tym względzie, które
obecnie rozważać można w Polsce jedynie w katego-
riach teoretycznych, musiałyby oczywiście zostać
opracowane przy zachowaniu odpowiednich procedur
ostrożnościowych. Należy przy tym podkreślić że
ewentualne interwencje rządu w zakresie, do którego
708
odnosi się interpelacja, wykraczałyby z pewnością
poza zakres samej polityki mieszkaniowej, mieszcząc
się w obszarze polityki gospodarczej i możliwych
szerszych działań rządu podejmowanych w odpowie-
dzi na kryzys gospodarczy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie modernizacji stacji kolejowej
w Olkuszu (6648)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną w załączeniu pisma nr SPS-023-6648/08
z dnia 2 grudnia 2008 r. interpelację posła Jacka
Osucha w sprawie modernizacji stacji kolejowej w Ol-
kuszu, odnosząc się do zawartych w interpelacji py-
tań, uprzejmie informuję, że strategiczne plany in-
westycyjne Polskich Linii Kolejowych SA, jako za-
rządcy infrastruktury, ściśle związane są z Progra-
mem Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”
oraz wielkością środków UE przeznaczanych na
transport kolejowy. Wartość tych środków nie daje
możliwości modernizowania infrastruktury kolejo-
wej linii położonych poza korytarzami transportowy-
mi, względnie niebędących przedmiotem umów mię-
dzynarodowych, m.in. stacji Olkusz.
Stacja Olkusz usytuowana jest na linii kolejowej
nr 62 Tunel – Sosnowiec Główny, znaczenia państwo-
wego, nie jest jednak usytuowana w głównych kory-
tarzach transportowych Polski. Sytuacja ta uniemoż-
liwia podejmowanie przez PKP Polskie Linie Kolejo-
we SA, jako zarządcę infrastruktury kolejowej, kom-
pleksowych prac modernizacyjnych, m.in. infrastruk-
tury kolejowej w obrębie stacji kolejowej w Olkuszu.
Wstępnie oszacowane nakłady finansowe na prze-
budowę peronu jednokrawędziowego to kwota około
1 mln, natomiast dwukrawędziowego 2 mln zł. Pra-
ce związane z ewentualnym podniesieniem wysoko-
ści peronu w świetle przepisów Prawa budowlanego
mają charakter inwestycyjny, a nie utrzymaniowo-
-remontowy.
Zgodnie z posiadaną informacją wyjaśniam, że
znajdujące się na stacji Olkusz przejście dla osób nie-
pełnosprawnych spełnia warunki bezpieczeństwa.
Sposób użytkowania przejścia uzgodniony został
wspólnie z Urzędem Miasta i Gminy Olkusz, jak rów-
nież zainteresowanymi przewoźnikami.
Poprawa stanu technicznego infrastruktury jest
przedmiotem stałej troski Polskie Linie Kolejowe SA,
jednak ograniczone środki finansowe uniemożliwia-
ją w krótkim czasie realizację wszystkich koniecz-
nych prac modernizacyjnych bądź utrzymaniowo-re-
montowych.
W roku 2008 zarządca infrastruktury zaplano-
wał i wykonał prace remontowe m.in. wiaty perono-
wej na stacji Olkusz. Koszt tych prac to 46 256,67 zł.
Na rok 2009 nie planuje się modernizacji stacji ko-
lejowej Olkusz.
Podzielając zdanie co do konieczności przeprowa-
dzenia pilnych prac remontowo-modernizacyjnych
istniejącej infrastruktury kolejowej, m.in. w obrębie
stacji kolejowej w Olkuszu, w kontekście przedsta-
wionych faktów należy uznać, iż pomocne w rozwią-
zaniu zaistniałej sytuacji będzie umieszczenie przed-
miotowej linii w regionalnym programie operacyj-
nym, co pozwoli na dofinansowanie realizacji prac
modernizacyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie modernizacji stacji kolejowych
i przystanków w Bukownie,
Bukownie-Przymiarkach, Wolbromiu i Jeżówce
(6649)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną w załączeniu pisma nr SPS-023-6649/08
z dnia 2 grudnia 2008 r. interpelację posła Jacka
Osucha w sprawie modernizacji stacji kolejowych
i przystanków w Bukownie, Bukownie-Przymiar-
kach, Wolbromiu i Jeżówce, odnosząc się do zawar-
tych w interpelacji pytań, uprzejmie wyjaśniam, że
niewystarczające są środki własne zarządcy infra-
struktury kolejowej, budżetu państwa oraz Fundu-
szu Kolejowego przeznaczane na utrzymanie i re-
monty infrastruktury kolejowej w stosunku do ist-
niejących potrzeb w przedmiotowym zakresie. Po-
nadto brak wymogu dostosowania parametrów linii
kolejowej nr 62 Sosnowiec Południowy – Bukowno
– Olkusz – Wolbrom – Tunel do standardów wynika-
jących z umów międzynarodowych powoduje ograni-

czenie zakresu wykonywanych prac remontowo-mo-
dernizacyjnych.
Na linii tej wykonywane są prace utrzymaniowe
w ramach bieżącej działalności remontowej dla za-
chowania jak najlepszych parametrów technicznych
i użytkowych, zapewniających prowadzenie ruchu
w sposób bezpieczny.
W roku 2008 wykonano prace naprawcze dojścia
na peron przystanku kolejowego Jeżówka. W ramach
wykonanych prac naprawione zostały schody oraz
odmalowane poręcze.
Zarządca infrastruktury w roku bieżącym zapla-
nował i wykonał prace remontowe wiat peronowych
na stacjach: Wolbrom – za kwotę 16 728,73 zł, Olkusz
– za kwotę 46 256,67 zł. Ponadto na stacji Wolbrom
wykonana została naprawa główna przejazdu kolejo-
wego w km 23,384, w ciągu drogi wojewódzkiej
nr 783 za kwotę 550 000 zł
W lipcu 2008 r. zostało podpisane porozumienie
PKP Polskie Linie Kolejowe SA z Urzędem Miasta
Bukowno w sprawie współfinansowania przedsię-
wzięcia mającego na celu przystosowanie przejścia
podziemnego na stacji Bukowno dla osób niepełno-
sprawnych oraz modernizację oświetlenia. Zarządca
infrastruktury zlecił opracowanie koncepcji projek-
towej remontu przejścia wraz z dostosowaniem go dla
osób niepełnosprawnych. Koncepcja ta opracowana
zostanie w dwóch wariantach:
— zamontowanie dźwigu przyściennego dla osób
niepełnosprawnych lub budowa windy,
— przebudowa przejścia i budowa pochylni.
Po przedłożeniu opracowanej koncepcji Urząd
Miasta i Gminy Bukowno podejmie decyzję o wyborze
jednego z wariantów.
Propozycja modernizacji przejścia pod torami
w stacji Bukowno, z dostosowaniem dla osób niepeł-
nosprawnych wraz z modernizacją oświetlenia w tu-
nelu oraz modernizacją peronu, zgłoszona została do
planu inwestycyjnego na lata 2009–2010.
Ponadto należy podkreślić, iż plany inwestycyjne
spółki PKP Polskie Linie Kolejowe SA na lata 2007–
–2013 i dalsze ściśle związane są z Programem Ope-
racyjnym „Infrastruktura i środowisko”, jak również
wielkością środków UE przeznaczanych na transport
kolejowy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
709
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie zakończenia upadłości
Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej
w Olkuszu (6650)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Osucha w sprawie zakoń-
czenia procesu upadłości Przedsiębiorstwa Komuni-
kacji Samochodowej SA w Olkuszu (SPS-023-6650/
08) przedstawiam następujące informacje:
Na wniosek Zarządu Przedsiębiorstwa Komuni-
kacji Samochodowej w Olkuszu SA w dniu 26 lutego
2007 r. Sąd Rejonowy w Krakowie wydał postano-
wienie o ogłoszeniu upadłości spółki obejmującej li-
kwidację majątku. Przedmiotowe postępowanie za-
kończyło się, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejo-
nowego w Krakowie, w dniu 21 listopada 2008 r.
Dla zapewnienia właściwego nadzoru nad mająt-
kiem spółki po powzięciu informacji o zakończeniu
postępowania upadłościowego podjęta została decy-
zja o otwarciu procesu likwidacji Przedsiębiorstwa
Komunikacji Samochodowej SA w Olkuszu celem za-
kończenia bytu prawnego spółki i w dniu 2 grudnia
2008 r. został powołany likwidator odpowiedzialny
za przeprowadzenie tego postępowania.
Decyzje w sprawie ostatecznego zagospodarowa-
nia majątku spółki mogą zostać podjęte po formal-
nym przejęciu majątku przez likwidatora, sporządze-
niu bilansu otwarcia i planu likwidacji. Podstawo-
wym kierunkiem zagospodarowania majątku spółki
w likwidacji przez Skarb Państwa jest, każdorazowo,
jego sprzedaż w trybie publicznym. Na tym etapie
procesu nie można jednak wykluczyć rozwiązania
polegającego na przekazaniu nieruchomości jako da-
rowizny na rzecz jednostki samorządu terytorialne-
go, np. gminy Olkusz.
Pragnę jednocześnie zaznaczyć, że Ministerstwo
Skarbu Państwa nie jest w posiadaniu żadnego do-
kumentu od władz lokalnych dotyczącego zagospo-
darowania przedmiotowego mienia.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
710
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie finansowania w 2009 r. rozbudowy
przejść granicznych na przykładzie
przejścia granicznego w Dorohusku (6651)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 2 grudnia 2008 r.,
nr SPS-023-6651/08, przy którym przekazana zosta-
ła interpelacja posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie finansowania w 2009 r. rozbudowy przejść gra-
nicznych na przykładzie przejścia granicznego w Do-
rohusku, uprzejmie informuję, co następuje.
W celu usprawnienia obsługi systematycznie
wzrastającego obrotu towarowego i ilości podróżnych
przekraczających granicę Służba Celna widzi pilną
potrzebę rozwiązania problemów parkingów buforo-
wych usytuowanych przed dużymi drogowymi przej-
ściami granicznymi, tj. w Dorohusku oraz Korczowej
i Medyce (parkingi te powinny spełniać również wa-
runki bezpiecznego postoju samochodów przewożą-
cych materiały niebezpieczne).
Parking buforowy w Dorohusku (w wymiarze
800–1000 miejsc postojowych) docelowo miałby się
przekształcić w terminal celny. Działania w tym za-
kresie zostały już podjęte w MSWiA.
Na mocy postanowień rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie obowiąz-
ków wojewody w zakresie finansowania i utrzymy-
wania przejść granicznych, przejść turystycznych,
miejsc przekraczania granicy na szlakach turystycz-
nych oraz punktów nocnego postoju na rzekach gra-
nicznych, ich wyposażenia w sprzęt, a także organów
właściwych do osadzania i utrzymywania znaków
granicznych na morskich wodach wewnętrznych
(Dz. U. Nr 256, poz. 2145) kwestie związane z reali-
zowaniem inwestycji na przejściu granicznym, finan-
sowaniem i utrzymywaniem przejść granicznych na-
leżą do kompetencji wojewody właściwego miejscowo
dla lokalizacji przejścia granicznego. Koszty związa-
ne z modernizacją i utrzymaniem przejść granicz-
nych pokrywane są ze środków wyodrębnionych
w budżecie właściwych miejscowo wojewodów.
Za utrzymanie przejść granicznych na granicy
polsko-ukraińskiej odpowiedzialni są wojewoda lu-
belski oraz wojewoda podkarpacki. W imieniu woje-
wody lubelskiego jego ustawowe obowiązki w zakre-
sie utrzymania przejść granicznych (włącznie z pro-
wadzeniem inwestycji) realizuje gospodarstwo po-
mocnicze pod nazwą Lubelski Zarząd Przejść Gra-
nicznych w Chełmie.
Planowaniem odpowiednich środków finanso-
wych zajmuje się wojewoda jako organ odpowiedzial-
ny za planowanie i wykonywanie inwestycji, w tym
parkingów buforowych, w przejściach granicznych.
Natomiast rozdysponowania środków pomiędzy wo-
jewództwa dokonuje MSWiA.
Pozostaję w przekonaniu, iż przedstawione in-
formacje spotkają się ze zrozumieniem Pana Mar-
szałka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie finansowania w 2009 r. rozbudowy
przejść granicznych na przykładzie
przejścia granicznego w Zosinie (6652)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 2 grudnia 2008 r.
nr SPS-023-6652/08, przy którym przekazana zosta-
ła interpelacja posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie finansowania w 2009 r. rozbudowy przejść gra-
nicznych na przykładzie przejścia granicznego w Zo-
sinie, uprzejmie informuję, co następuje.
Dla poprawy warunków przekraczania granicy
oraz warunków pracy służb granicznych opracowa-
no „Koncepcję programowo-przestrzenną moderni-
zacji i rozbudowy drogowego przejścia granicznego
w Zosinie”.
Projektowana w powyższym dokumencie przepu-
stowość wynosi łącznie w przywozie i w wywozie:
— samochody osobowe: 4000 na dobę (obecnie
1600 na dobę);
— autokary: 30 na dobę (obecnie 3 na dobę).
Koncepcja rozbudowy i modernizacji przejścia
granicznego w Zosinie zakłada także powiększenie
jego obszaru i zastąpienie kontenerowych pawilonów
trwałymi obiektami kubaturowymi oraz rozszerze-
nie zakresu ruchu o pojazdy ciężarowe do 3,5 tony.
Na mocy postanowień rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie obowiąz-
ków wojewody w zakresie finansowania i utrzymy-
wania przejść granicznych, przejść turystycznych,
miejsc przekraczania granicy na szlakach turystycz-
nych oraz punktów nocnego postoju na rzekach gra-
nicznych, ich wyposażenia w sprzęt, a także organów
właściwych do osadzania i utrzymywania znaków
granicznych na morskich wodach wewnętrznych
(Dz. U. Nr 256, poz. 2145) kwestie związane z reali-
zowaniem inwestycji na przejściach granicznych, fi-
nansowaniem i utrzymywaniem przejść granicznych
należą do kompetencji wojewody właściwego miejsco-

wo dla lokalizacji przejścia granicznego. Wojewoda
jest więc zobowiązany do zapewnienia służbom gra-
nicznym odpowiedniej bazy lokalowej oraz urządzeń
i sprzętu technicznego niezbędnych do przeprowa-
dzania sprawnej i skutecznej kontroli. Koszty zwią-
zane z modernizacją i utrzymaniem przejść granicz-
nych pokrywane są ze środków wyodrębnionych
w budżetach właściwych miejscowo wojewodów.
Za utrzymanie przejść granicznych na granicy
polsko-ukraińskiej odpowiedzialni są: wojewoda lu-
belski oraz wojewoda podkarpacki. W imieniu woje-
wody lubelskiego jego ustawowe obowiązki w zakre-
sie utrzymania przejść granicznych (włącznie z pro-
wadzeniem inwestycji) realizuje gospodarstwo po-
mocnicze pod nazwą Lubelski Zarząd Przejść Gra-
nicznych w Chełmie.
Planowaniem odpowiednich środków finanso-
wych zajmuje się wojewoda jako organ odpowiedzial-
ny za planowanie i wykonywanie inwestycji w przej-
ściu granicznym, jak również za jego bieżące utrzy-
manie. Natomiast rozdysponowania środków pomię-
dzy województwa dokonuje MSWiA.
Dodatkowo należy jedynie wskazać, iż z informa-
cji uzyskanych od naczelnika Urzędu Celnego w Ja-
godzinie wynika, iż po stronie ukraińskiej początek
prac związanych z rozbudową przejścia granicznego
Ustiług planowany jest na 2009 r., a łączny koszt prac
to 7,5 mln hr.
Pozostaję w przekonaniu, iż przedstawione in-
formacje spotkają się ze zrozumieniem Pana Mar-
szałka.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Jerzego
Szmajdzińskiego i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie składek na ubezpieczenie społeczne
kobiet przebywających na urlopach
macierzyńskich (6653)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 2 grudnia 2008 r., znak SPS-023-6653/08, do-
tyczące interpelacji panów posłów Jerzego Szmaj-
dzińskiego i Tadeusza Tomaszewskiego z dnia 21 li-
stopada 2008 r., znak BK-023-6675/08, w sprawie
składek na ubezpieczenia społeczne kobiet przebywa-
jących na urlopach macierzyńskich uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Od 1 stycznia 1999 r. weszły w życie przepisy usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
711
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.) W treści art. 6 powołanej ustawy zawar-
ty jest krąg osób, które na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym. Wśród nich wymienieni
są m.in.: pracownicy, osoby, które prowadzą pozarol-
niczą działalność gospodarczą, osoby przebywające
na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek
macierzyński. Jednocześnie art. 9 powołanej ustawy
rozstrzyga, z jakiego tytułu, w przypadku zbiegu ty-
tułów do ubezpieczeń, ubezpieczony będzie podlegał,
a tym samym z jakiego tytułu będą odprowadzane
składki na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie z treścią
ust. 6 powołanego artykułu osoby pobierające zasiłek
macierzyński lub przebywające na urlopie wycho-
wawczym podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym tylko wówczas, gdy nie
mają ustalonego prawa do emerytury lub renty i nie
mają innych tytułów rodzących obowiązek ubezpie-
czeń społecznych. Oznacza to, że w przypadku jedno-
czesnego prowadzenia pozarolniczej działalności go-
spodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskiego z in-
nego tytułu (lub przebywania na urlopie wychowaw-
czym) osoba taka będzie obowiązkowo podlegała
ubezpieczeniu z tytułu prowadzenia pozarolniczej
działalności gospodarczej i – co się z tym wiąże – bę-
dzie zobowiązana do odprowadzania składek na obo-
wiązkowe ubezpieczenia społeczne.
Należy przy tym wskazać, że zgodnie z powołaną
ustawą pobieranie zasiłku macierzyńskiego czy prze-
bywanie na urlopie wychowawczym są odrębnym od
pracowniczego tytułem do ubezpieczeń.
Zgodnie z wyjaśnieniami prezesa Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych takie stanowisko prezentował
ZUS od dnia wejścia w życie reformy ubezpieczeń
społecznych. Rozbieżne było natomiast orzecznictwo
sądów w tym zakresie. Prawidłowość stanowiska
ZUS została ostatecznie potwierdzona uchwałą Sądu
Najwyższego z dnia 23 maja 2006 r. w składzie sied-
miu sędziów.
Ponadto zasady opłacania składek na ubezpie-
czenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fun-
dusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
określone zostały w publikatorach ZUS i dostępne
były na salach obsługi interesanta od początku 1999 r.,
a w wersji elektronicznej na stronie internetowej
ZUS od marca 1999 r.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez pre-
zesa ZUS Zakład Ubezpieczeń Społecznych podejmo-
wał i podejmuje szereg działań zmierzających do
przekazywania na bieżąco informacji dotyczących
obowiązków płatników związanych z opłacaniem
składek.
W myśl art. 68 ust. 1 ustawy o s.u.s. Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych realizuje przepisy o ubezpiecze-
niach społecznych m.in. w zakresie ustalania i stwier-
dzania obowiązku ubezpieczeń społecznych. W przy-
padku stwierdzenia nieprawidłowości ZUS ma obo-
wiązek wszcząć postępowanie wyjaśniające w tym
zakresie, a osoby będące płatnikami składek mają
712
obowiązek złożyć prawidłowe dokumenty zgłoszenio-
we. Z dniem 18 maja 2001 r. weszła w życie noweli-
zacja ustawy o s.u.s., w wyniku której osoby pobiera-
jące zasiłek macierzyński lub przebywające na urlo-
pie wychowawczym zostały zobowiązane do złożenia
oświadczenia informującego płatnika składek (np. pra-
codawcę), który udzielił urlopu macierzyńskiego lub
wychowawczego, o posiadaniu innego tytułu do obo-
wiązkowych ubezpieczeń społecznych (np. prowadze-
nia działalności gospodarczej). Oświadczenie to umoż-
liwiało pracodawcy stwierdzenie, czy istnieje obowią-
zek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne
z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub
przebywania na urlopie wychowawczym za taką oso-
bę, czy też powinna ona opłacać składki osobiście
w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej. Po znowelizowaniu ustawy ZUS
opublikował poradnik „Zasady rozliczania składek
na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowot-
ne osób przebywających na urlopach wychowawczych
lub pobierających zasiłek macierzyński”.
Ponadto, zgodnie z informacją ZUS, zakład kwe-
stionuje brak zgłoszenia takich osób do ubezpieczeń
społecznych z tytułu prowadzenia działalności gospo-
darczej jedynie w sytuacji, gdy z zebranego materia-
łu dowodowego jednoznacznie wynika, że w spornym
okresie taka działalność była rzeczywiście prowadzo-
na. W takich przypadkach ZUS wydaje decyzje
stwierdzające obowiązek podlegania ubezpieczeniom
społecznym, od których przysługuje stronie odwoła-
nie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. A zatem
ostatecznie prawidłowość rozstrzygnięcia dokonane-
go przez ZUS podlega ocenie sądowej.
Jednocześnie prezes ZUS poinformował, że z uwa-
gi na istniejące w okresie od stycznia 1999 r. do maja
2001 r. niejednolite orzecznictwo sądowe oraz zwią-
zane z tym wątpliwości prawne zobowiązał terenowe
jednostki organizacyjne ZUS do uwzględniania w pro-
wadzonych postępowaniach wszystkich występują-
cych okoliczności na korzyść osób, które w okresie od
stycznia 1999 r. do maja 2001 r. pobierały zasiłek
macierzyński lub przebywały na urlopie wychowaw-
czym i nie zgłosiły się do ubezpieczeń społecznych
z tytułu prowadzonej w tym okresie działalności go-
spodarczej. We wszystkich uzasadnionych przypad-
kach, po stwierdzeniu faktycznego wykonywania
działalności w tym okresie, zostanie takim osobom
wyznaczony termin do opłacenia składek na ubezpie-
czenia społeczne i Fundusz Pracy za powyższy okres.
W przypadku wywiązania się z opłacenia składek
w tym terminie ZUS odstąpi od naliczenia odsetek.
W sytuacji, gdy osoba taka nie będzie miała możli-
wości uregulowania swoich należności w terminie
wyznaczonym przez ZUS, będzie mogła się ubiegać
o ich spłatę w systemie ratalnym. Decyzje o udziele-
niu ulgi będą podejmowane przez ZUS indywidualnie
z uwzględnieniem możliwości płatniczych zaintere-
sowanych osób oraz stanu Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. W przypadku pozytywnego rozpatrze-
nia wniosku złożonego przed upływem terminu do
zapłaty odsetki nie zostaną naliczone, jednakże na-
leżna będzie opłata prolongacyjna, wynikająca z obo-
wiązujących przepisów.
Odnosząc się do kwestii umorzenia należności,
należy wskazać, że brak jest przesłanek do ich umo-
rzenia wszystkim kobietom, których dotyczy ten pro-
blem. Należy dodatkowo wskazać, że ewentualne
umorzenie tych należności miałoby wpływ na wyso-
kość świadczeń emerytalno-rentowych w przyszłości,
ponieważ wysokość emerytury w nowym systemie
emerytalnym uzależniona jest od odprowadzonych
składek.
W przypadku osób, które pobierały zasiłek macie-
rzyński lub przebywały na urlopach wychowawczych
po 1 czerwca 2001 r., z uwagi na unormowany stan
prawny brak jest podstaw do wyznaczenia nowego
terminu do opłacenia należnych składek, jednakże
ZUS zobowiązał się również i w tym przypadku wni-
kliwie analizować poszczególne przypadki. Osoby
takie będą mogły wnioskować o zawarcie układu ra-
talnego, a w sytuacji, gdy z posiadanego materiału
dowodowego wynikałoby niezbicie, że zostały wpro-
wadzone w błąd przez pracowników terenowej jed-
nostki organizacyjnej, możliwe będzie wyznaczenie
nowego terminu do opłacenia składek.
Odnosząc się do zagadnienia egzekwowania
przez ZUS należności sprzed 2003 r., uprzejmie wy-
jaśniam, że zasady i tryb egzekwowania należności
z tytułu składek określone są w art. 24 ustawy o s.u.s.,
zgodnie z którym należności z tytułu składek nie-
opłacone w terminie podlegają ściągnięciu w trybie
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji lub egzekucji sądowej. Natomiast ust. 4 po-
wołanego wyżej artykułu stanowi, że należności
z tytułu składek ulegają przedawnieniu po upływie
10 lat, licząc od dnia, w którym stały się wymagal-
ne. Ów wyraźny zapis o 10-letnim okresie przedaw-
nienia należności z tytułu składek, wprowadzony
nowelą z dnia 18 grudnia 2002 r., wszedł w życie od
dnia 1 stycznia 2003 r.
Powyżej wskazana zmiana przepisów nie ma za-
stosowania do należności z tytułu składek przedaw-
nionych przed wejściem w życie nowego 10-letniego
okresu dochodzenia należności, jednakże, zgodnie
ze stanowiskiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
ma zastosowanie do wszystkich należności, które
były wymagalne i nie uległy przedawnieniu do dnia
31 grudnia 2002 r. ZUS stoi na stanowisku, że rów-
nież z uwagi na brak przepisów przejściowych w tym
zakresie przedawnienie należności powinno być oce-
niane według stanu prawnego obowiązującego w da-
cie upływu terminu przedawnienia. Pogląd ten, zgod-
nie z informacją ZUS, podzieliła Prokuratoria Gene-
ralna Skarbu Państwa w swojej opinii z dnia 16 listo-
pada 2007 r. Również Sąd Najwyższy zajął podobne
stanowisko w uchwałach z dnia 2 lipca 2008 r.
i z dnia 8 lipca 2008 r.
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 2 lip-
ca 2008 r. (sygn. akt II UZP 5/08) dziesięcioletni
okres przedawnienia przewidziany w art. 24 ust. 4

ustawy o s.u.s. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia
18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o systemie ubez-
pieczeń społecznych oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 241, poz. 2074) znajduje zasto-
sowanie do należności z tytułu składek, które stały
się wymagalne przed dniem 1 stycznia 2003 r., jeżeli
do tej daty nie uległy przedawnieniu według przepi-
sów dotychczasowych.
W taki sam sposób rozstrzygnął kwestię docho-
dzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia
społeczne należnych i nieprzedawnionych przed
dniem 31 grudnia 2002 r. w uchwale z dnia 8 lipca
2008 r. (sygn. akt I UZP 4/08).
Jednocześnie Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej, widząc problemy, z jakimi borykają się osoby
pobierające zasiłki macierzyńskie i jednocześnie po-
siadające inny tytuł do ubezpieczeń społecznych,
przygotowało projekt ustawy o zmianie ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych i ustawy Prawo ban-
kowe. W myśl zaproponowanych zmian w przypadku
jednoczesnego prowadzenia pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskie-
go z innego tytułu osoba taka będzie obowiązkowo
podlegała ubezpieczeniu z tytułu pobierania zasiłku
macierzyńskiego. Aktualnie ustawa została przeka-
zana do uzgodnień międzyresortowych oraz partne-
rom społecznym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie
szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (6654)
Odpowiadając na interpelację pana posła Mieczy-
sława Kasprzaka, przesłaną przy piśmie z dnia 2 grud-
nia 2008 r., znak: SPS-023-6654/08, dotyczącą defi-
nicji stażu pracy w rolnictwie w ramach działania:
Renty strukturalne objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Podstawowe założenia, jak również zakres i cele
działań Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
713
lata 2007–2013 zostały określone w rozporządzeniu
Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju
obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny
na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW).
Głównym celem działania: Renty strukturalne
w latach 2007–2013, wyznaczonym przez rozporzą-
dzenie Rady (WE) nr 1698/2005, jest znaczna popra-
wa struktury agrarnej kraju oraz przyspieszenie wy-
miany pokoleniowej wśród osób prowadzących gospo-
darstwa rolne, a także poprawa rentowności i kon-
kurencyjności gospodarstw poprzez ich przejmowa-
nie przez osoby dobrze przygotowane do zawodu
rolnika.
Kraje członkowskie, ustalając zasady udzielania
świadczeń z tytułu działań określonych w tym roz-
porządzeniu, muszą obligatoryjnie zastosować wa-
runki w nim zapisane. Mogą zdefiniować jeszcze inne
warunki dostępu do działania, ale te podstawowe nie
mogą być zmienione. Warunki dostępu do działań
określonych w PROW na lata 2007–2013 podlegały
weryfikacji przez Komisję Europejską i zostały osta-
tecznie przyjęte.
Szczegółowe zasady działania: Renty struktu-
ralne zostały określone w rozporządzeniu ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania:
Renty strukturalne objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109,
poz. 750, z późn. zm.).
W Unii Europejskiej każdy kraj członkowski okre-
śla szczegółowe wymogi kwalifikacji rolniczych, któ-
re dają gwarancję racjonalnego wykorzystania środ-
ków finansowych przeznaczonych na rozwój obsza-
rów wiejskich. Wprowadzenie określonych wymogów
kwalifikacyjnych jest jednym z instrumentów, które
mogą w sposób istotny podwyższyć poziom wykształ-
cenia przejmujących gospodarstwa, a tym samym
przyczynić się do zwiększenia efektywności i jakości
produkcji rolnej.
Przy braku prawnej definicji pojęć „wykształcenie
rolnicze” oraz „kwalifikacje rolnicze” za potwierdze-
nie wykształcenia rolniczego dla potrzeb PROW
uznano świadectwo lub dyplom ukończenia: szkoły
zasadniczej, średniego studium zawodowego, techni-
kum, liceum, policealnego studium zawodowego oraz
szkoły wyższej, a także świadectwo i dyplom uznane
w trybie odrębnych przepisów za równorzędne ze
świadectwem lub dyplomami ww. szkół w zawodach
i specjalnościach wyszczególnionych w przypadku
działania: Renty strukturalne w załączniku do ww.
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
Przygotowując ten załącznik, stanowiący listę zawo-
dów przydatnych do prowadzenia działalności rolni-
czej, a tym samym potwierdzających kwalifikacje
rolnicze, wzięto pod uwagę analizę programów na-
uczania dla poszczególnych zawodów, która pozwala
stwierdzić, że osoby mające wymienione tytuły zawo-
dowe opanowały wiedzę i umiejętności w stopniu co
najmniej podstawowym do prowadzenia działalności
714
rolniczej. Wskaźnikiem oceny była przede wszystkim
liczba godzin przeznaczonych na realizację zagad-
nień z zakresu produkcji roślinnej, zwierzęcej, tech-
niki rolnej oraz ekonomiki.
Pragnę poinformować, iż z myślą o rolnikach
nieposiadających odpowiednich kwalifikacji zawo-
dowych, chcących przejąć użytki rolne potencjalne-
go beneficjenta rent strukturalnych, wprowadzono
w ww. rozporządzeniu rozwiązanie polegające na
tym, że 3- lub 5-letni okres pracy w gospodarstwie
rolnym uznaje się za spełnienie warunku wykształ-
cenia. Staż pracy zdefiniowany został jako okres
podlegania ubezpieczeniu w KRUS, prowadzenia
działalności rolniczej w gospodarstwie rolnym bę-
dącym własnością przejmującego, zatrudnienia na
podstawie umowy o pracę lub spółdzielczej umowy
o pracę, na stanowisku związanym z prowadzeniem
produkcji rolnej, oraz okres odbycia stażu z mocy
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r.
Nr 69, poz. 415 i Nr 70, poz. 416). Dla osób niespeł-
niających wymogów wykształcenia, prowadzących
gospodarstwo rolne, które stanowi ich główne źró-
dło dochodu, wprowadzone rozwiązanie stanowi da-
leko idące ułatwienie.
Odnosząc się do propozycji sposobu dokumento-
wania stażu pracy osoby przejmującej gospodarstwo
rolne od rolnika ubiegającego się o rentę struktural-
ną poprzez złożenie przez przejmującego oświadcze-
nia o okresie wykonywanej w tym gospodarstwie
pracy, potwierdzonego oświadczeniem złożonym
przez posiadacza gospodarstwa rolnego, należy za-
uważyć, iż przyjęcie takiego rozwiązania nie jest wy-
starczającym dowodem na spełnienie warunku
w zakresie kwalifikacji zawodowych osoby przejmują-
cej gospodarstwo. W celu skutecznej weryfikacji tego
kryterium, należy opierać się na zaświadczeniach wy-
dawanych przez urzędy lub innych dokumentach, ja-
kimi są np. umowy o pracę. Takie rozwiązanie zosta-
ło również przyjęte w działaniu: Ułatwianie startu
młodym rolnikom, gdzie staż pracy w rolnictwie moż-
na udokumentować okresem ubezpieczenia w KRUS
jako domownik lub zatrudnienia w gospodarstwie rol-
nym na podstawie umowy o pracę lub spółdzielczej
umowy o pracę. Także w działaniu: Modernizacja go-
spodarstw rolnych spełnienie kryterium w zakresie
stażu pracy w rolnictwie wymaga przedstawienia od-
powiednich dokumentów urzędowych.
Każde działanie w ramach PROW skierowane jest
do określonej w PROW liczby beneficjentów, ograni-
czonej wielkością przyznanych na to działanie środ-
ków finansowych z Europejskiego Funduszu Rolnego
na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
i z budżetu państwa. Warunki dostępu do każdego
działania zawierają zarówno wymogi rozporządzeń
unijnych, jak i zaakceptowane przez Komisję Euro-
pejską warunki krajowe. Z każdego działania może
skorzystać tylko ten podmiot – beneficjent, który
spełni łącznie wszystkie warunki zawarte w rozpo-
rządzeniu wykonawczym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż nie przewi-
duje się prac mających na celu zmianę wymogu do-
tyczącego posiadania kwalifikacji zawodowych przy-
datnych do prowadzenia działalności rolniczej przez
osobę przejmującą gospodarstwo rolne w ramach
działania: Renty strukturalne, w tym również zmia-
nę definicji stażu pracy w rolnictwie.
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Aleksandry Natalli-Świat
w sprawie umowy opcji sprzedaży akcji Banku
Pekao SA (6655)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Aleksandry Natalii-Świat z dnia
20 listopada 2008 r. w sprawie umowy opcji sprzeda-
ży akcji Banku Pekao SA uprzejmie informuję, iż
w dniu 11 grudnia 2008 r. pomiędzy ministrem skar-
bu państwa i UniCredit S.p.A. został podpisany aneks
do umowy z dnia 2 września 2008 r. dotyczącej opcji
sprzedaży i zakupu należących do Skarbu Państwa
10 363 020 akcji Pekao SA.
W zamian za anulowanie opcji sprzedaży przy-
sługującej Skarbowi Państwa w okresie do dnia
30 czerwca 2009 r. UniCredit S.p.A. wypłaci na
rzecz Skarbu Państwa rekompensatę pieniężną
w kwocie 300 000 000 PLN. Jednocześnie została
anulowana opcja zakupu akcji Pekao SA przysłu-
gująca UniCredit S.p.A. w okresie od dnia 23 grud-
nia 2008 r. do dnia 23 grudnia 2009 r.
UniCredit S.p.A. udzielił dodatkowo Skarbowi
Państwa opcji europejskiej typu put spread na dzień
30 czerwca 2009 r. Wykonanie opcji przez Skarb Pań-
stwa nie będzie wiązało się z przeniesieniem własno-
ści akcji Pekao SA. Strony potwierdziły, iż postano-
wienia aneksu nie wpływają na prawo Skarbu Pań-
stwa do rozporządzania akcjami Pekao SA.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie wybranych obszarów
funkcjonowania oświaty (6657)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację (SPS-023-6657/08) pani poseł Mirosławy
Nykiel w sprawie wybranych obszarów funkcjonowa-
nia oświaty, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Odnosząc się do pierwszej kwestii dotyczącej eg-
zekwowania obowiązku szkolnego w gimnazjach
w przypadku osób prawie pełnoletnich, Konstytucja
RP w art. 70 ust. 1 wprowadza obowiązek nauki do
ukończenia 18 roku życia i nie przewiduje od tej za-
sady żadnych wyjątków. Konstytucja uzależnia pod-
leganie obowiązkowi nauki wyłącznie od wieku. Jed-
nocześnie konstytucja stanowi, że sposób wykonywa-
nia obowiązku szkolnego określa ustawa. Upoważ-
nienie to realizuje ustawa z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
ze zm.) w art. 15–20. Zgodnie z art. 15 ust. 2 do cza-
su ukończenia gimnazjum, nie dłużej jednak niż do
ukończenia 18 roku życia, obowiązek nauki jest re-
alizowany w formie obowiązku szkolnego spełniane-
go poprzez uczęszczanie do szkoły podstawowej i gim-
nazjum.
Ustawa nie przewiduje możliwości zwalniania
osoby, która nie ukończyła 18 lat i nie ukończyła na-
uki w gimnazjum, z obowiązku szkolnego. Na wnio-
sek rodziców dopuszcza się natomiast w art. 16
ust. 8 możliwość zezwalania przez dyrektora szkoły
podstawowej lub gimnazjum, w obwodzie których
dziecko mieszka, na spełnianie obowiązku szkolnego
lub obowiązku nauki poza szkołą i określenie przez
dyrektora szkoły warunków spełniania tego obo-
wiązku, tak by dziecko spełniając obowiązek szkolny
lub obowiązek nauki w tej formie, mogło otrzymać
świadectwo ukończenia poszczególnych klas danej
szkoły lub ukończenia tej szkoły na podstawie egza-
minów klasyfikacyjnych przeprowadzanych przez
szkołę, której dyrektor zezwolił na taką formę speł-
niania obowiązku szkolnego.
Zgodnie z art. 20 ust. 1 niespełnienie obowiązku
szkolnego lub obowiązku nauki podlega egzekucji
w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji. Przepis ten precyzuje pojęcie nie-
spełnienia obowiązku szkolnego i obowiązku nauki,
natomiast art. 18 określa szczegółowe obowiązki na-
łożone na rodziców ucznia podlegającego obowiązko-
wi szkolnemu, a także obowiązkowi nauki. Umożli-
wia ustalenie, do czego rodzice są zobowiązani i w razie
braku wypełnienia określonych czynności stanowi
podstawę do wszczęcia czynności egzekucyjnych,
przewidzianych w przepisach o postępowaniu egze-
kucyjnym w administracji.
715
Odnośnie kwestii w sprawie specjalnych dodat-
ków dla nauczycieli gimnazjów i niektórych typów
szkół ponadgimnazjalnych, uprzejmie informuję, że
wprowadzona w roku 2000 reforma systemu wyna-
grodzeń nauczycielskich, urzeczywistniając zasadę
decentralizacji kompetencji państwa, opierała się na
co najmniej dwóch, absolutnie kluczowych założe-
niach: podstawowe regulacje dotyczące płacy muszą
być powołane aktem prawa w randze ustawy oraz że
płace nauczycielskie muszą być stanowione przez sa-
morządy terytorialne.
Stosownie do powyższego w ustawie z dnia 26 stycz-
nia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) w treści art. 30 i jego kolejnych
ustępach ustalono m.in. definicję wynagrodzenia
(składniki), zasady od jakich zależy wypłacanie po-
szczególnych składników, wymiar gwarancji ustawo-
wych dla wysokości płac oraz precyzyjne upoważnie-
nia dla ministra właściwego ds. oświaty i wychowa-
nia oraz samorządu w zakresie obowiązków legisla-
cyjnych.
W ślad za powyższym, na podstawie art. 30
ust. 5 minister edukacji narodowej określa, w drodze
rozporządzenia, konkretny zakres elementów:
1) wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia
zasadniczego;
2) sposób obliczania wysokości stawki wynagro-
dzenia zasadniczego dla nauczycieli realizujących
tzw. podwyższone pensum;
3) wykaz stanowisk oraz sprawowanych funkcji
uprawniających nauczyciela do dodatku funkcyjnego
oraz ogólne warunki przyznawania nauczycielom do-
datku motywacyjnego;
4) sposób ustalania wysokości wynagrodzenia za
pracę w dniu wolnym od pracy.
Zaś samorządy w aktach prawa miejscowego (re-
gulaminach wynagradzania) ustalają:
1) wysokość stawek dodatków, o których mowa
w definicji płacy oraz szczegółowe warunki przyzna-
wania tych dodatków;
2) szczegółowe warunki obliczania i wypłacania
wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i godzi-
ny doraźnych zastępstw;
3) wysokość i warunki wypłacania innych skład-
ników wynagrodzenia, o ile nie zostały one określone
w ustawie lub w odrębnych przepisach.
Powyższe oznacza, iż zarówno minister właściwy
ds. oświaty i wychowania jak i samorządy terytorial-
ne nie mają ustawowego upoważnienia do swobodne-
go powoływania dowolnych składników płacy. Taka
regulacja powstała z analizy uprzednio obowiązują-
cego systemu, którego główną cechą było funkcjono-
wanie szeregu niewielkich, nieskutecznych jak się
potem okazało, dodatków. Takie rozwiązanie zastą-
piono w 2000 r. likwidacją szeregu dodatków na rzecz
wyższego wzrostu wynagrodzenia zasadniczego oraz
przekazaniem stosownych uprawnień dla samorzą-
dów. Wśród tych uprawnień za najważniejsze należy
uznać prawo do stanowienia lokalnych przepisów
i podejmowania rozstrzygnięć uwzględniających lo-
716
kalne uwarunkowania i specyfikę realizacji zadań
edukacyjnych.
Wśród głównych kompetencji umożliwiających re-
agowanie na poziomie szkoły należy wskazać np. art. 30
ust. 6 oraz ust. 10 ustawy Karta Nauczyciela. Zgod-
nie z tym pierwszym z przepisów samorząd ma obo-
wiązek ustalania szczegółowych warunków przyzna-
wania dodatku motywacyjnego i może odpowiednio
różnicować wysokość tego dodatku w ślad za identy-
fikowaniem określonych potrzeb. Zgodnie z art. 30
ust. 10 samorządy mają nawet możliwość podwyższa-
nia wynagrodzenia zasadniczego, o ile inne działania
wydadzą się nieskuteczne.
Powyższe oznacza zatem, że choć nie ma obecnie
możliwości prawnych dla ustanawiania kolejnych do-
datków, to nie ma żadnego problemu z ustalaniem
wyższej płacy nauczyciela, w sytuacji w której specy-
fika pracy szkoły uzasadnia taką decyzję.
Inną kwestia jest dodatek wiejski. Nie jest on
składnikiem płacy nauczycielskiej (wynagrodzeniem
za pracę), ale zgodnie z art. 30 ust 1 Karty Nauczy-
ciela dodatkiem socjalnym. Oznacza to, iż u podstaw
powołania tego elementu dochodów nauczyciela legły
nie tyle warunki i sposób świadczenia pracy, ale po-
trzeba wyrównywania szans nauczyciela wiejskiego,
np. w dostępie do dóbr nauki i kultury (seminaria,
kino, teatr, biblioteka itp.), czyli dóbr kształtujących
cechy osobowościowe nauczyciela, rozwijających się
wciąż jedynie w większych miejscowościach.
W związku z przeciwdziałaniem patologii wśród
dzieci i młodzieży w dniu 25 marca 2002 r. prezes
Rady Ministrów wydał zarządzenie nr 37 (M.P. Nr 12,
poz. 216), w sprawie powołania Zespołu do Spraw
Opracowania Programu Zapobiegania Niedostoso-
waniu Społecznemu i Przestępczości wśród Dzieci
i Młodzieży.
W jego skład weszli przedstawiciele ministra
spraw wewnętrznych i administracji, ministra spra-
wiedliwości, komendanta głównego Policji, ministra
edukacji narodowej i sportu, ministra zdrowia, mi-
nistra pracy i polityki społecznej. W pracach zespołu
uczestniczyli również z głosem doradczym przedsta-
wiciele Biura Rzecznika Praw Dziecka, samorządu
terytorialnego oraz organizacji pozarządowych. Do
zadań zespołu należało opracowanie Krajowego Pro-
gramu Zapobiegania Niedostosowaniu Społecznemu
i Przestępczości wśród Dzieci i Młodzieży.
W ramach tego programu, w oparciu o obowiązu-
jące prawo, zostały opracowane procedury postępo-
wania nauczycieli w sytuacjach zagrożenia dzieci
i młodzieży demoralizacją. Procedury te miały na
celu usprawnienie i zwiększenie trafności oraz sku-
teczności oddziaływań szkoły w sytuacjach zagroże-
nia dzieci i młodzieży przestępczością i demoraliza-
cją, jak również wypracowanie metod współpracy
szkoły z policją.
W piśmie DS-WPZN-AK-401-16/08 przedstawione
zostały procedury postępowania obowiązujące w sy-
tuacjach, gdy uczeń na terenie szkoły używa substan-
cji psychoaktywnych lub je posiada.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej widząc konieczność podejmowania dzia-
łań interwencyjnych na wczesnym etapie pojawiania
się zachowań problemowych dzieci i młodzieży, zor-
ganizowało w grudniu br. międzyresortową konfe-
rencję „Opracowanie zasad współpracy międzyresor-
towej na poziomie środowisk lokalnych w celu pomo-
cy dziecku i rodzinie w specjalistycznych placówkach
wsparcia dziennego. Konferencja zorganizowana
była we współpracy z Ministerstwem Pracy i Polity-
ki Społecznej, Ministerstwem Sprawiedliwości, Pań-
stwową Agencją Rozwiązywania Problemów Alkoho-
lowych, rzecznikiem praw dziecka oraz Komendą
Główną Policji. W konferencji uczestniczyło 160 osób,
tj. pracowników socjalnych, policjantów, kuratorów
sądowych (45 osób), nauczycieli, pedagogów, wycho-
wawców z placówek wsparcia dziennego, w tym ze
świetlic socjoterapeutycznych. W czasie pracy warsz-
tatowej zostały uzgodnione warunki konieczne do
tworzenia tzw. dobrych praktyk współpracy pomię-
dzy szkołami i innymi służbami, m.in. kuratorami
sądowymi. Rezultaty pracy warsztatowej zostały za-
mieszczone na stronie głównej Ministerstwa Eduka-
cji Narodowej. W przyszłym roku zadanie dotyczące
podnoszenia jakości współpracy interdyscyplinarnej
w środowisku lokalnym zostanie wpisane w rządowy
program na lata 2008–2013 „Bezpieczna i przyjazna
szkoła”. W oparciu o uzgodnienia interdyscyplinarne
chcemy skupić się na opisaniu warunków tworzenia
diagnozy rodziny, ustalania planu pomocy, przeka-
zywania informacji ważnych z punktu widzenia po-
mocy rodzinie i dziecku. W opisach tych będzie
uwzględniona szkoła oraz jej relacje z kuratorami
sądowymi.
Odnosząc się do kwestii dotyczących postępowa-
nia przed sądem, reguluje je dział III ustawy o postę-
powaniu w sprawach nieletnich. Zgodnie z art. 23
§ 2 o wszczęciu i ukończeniu postępowania w sprawie
nieletniego można zawiadomić szkołę, do której nie-
letni uczęszcza, odpowiednią instytucję państwową,
społeczną lub jednostkę samorządową, w szczegól-
ności powiatowe centrum pomocy rodzinie właściwe
ze względu na miejsce zamieszkania nieletniego.
Ponadto zgodnie z art. 30 § 5 na rozprawę lub po-
siedzenie sąd może wezwać także kuratora, przed-
stawiciela schroniska dla nieletnich, zakładu po-
prawczego, młodzieżowego ośrodka wychowawcze-
go, młodzieżowego ośrodka socjoterapii, placówki
opiekuńczo-wychowawczej lub publicznego zakładu
opieki zdrowotnej albo domu pomocy społecznej,
w którym nieletni przebywa, a ponadto również
inne osoby, w szczególności przedstawiciela szkoły,
do której nieletni uczęszcza.
Sąd nie powiadamia szkoły z urzędu o przebiegu
postępowania, ponieważ szkoła nie jest stroną tego
postępowania. Zgodnie z art. 30 § 1 w postępowaniu
w sprawie nieletniego stronami są:
— nieletni,
— rodzice lub opiekun nieletniego,
— prokurator.

Równocześnie jednakże należy zauważyć, że zwy-
kle sąd przychyla się do wniosku szkoły w sprawie
uczestnictwa w postępowaniu sądowym, jeśli jest on
uzasadniony dobrem nieletniego lub posiadaniem in-
formacji istotnych dla przebiegu postępowania.
Uprzejmie informuję, że m.in. celem rozwiązania
sygnalizowanych kwestii został przez prezesa Rady
Ministrów powołany Międzyresortowy Zespół do
Spraw Poprawy Skuteczności Wykonania Orzeczeń
Sądowych, koordynowany przez ministra sprawie-
dliwości. W ramach tego zespołu utworzona została
grupa robocza do spraw poprawy skuteczności wy-
konania orzeczeń sądowych w przedmiocie umiesz-
czania nieletnich w placówkach podległych Mini-
sterstwu Edukacji Narodowej, Ministerstwu Pracy
i Polityki Społecznej. W skład tej grupy wchodzą
przedstawiciele ministra sprawiedliwości, ministra
edukacji narodowej, ministra pracy i polityki spo-
łecznej, ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji i Policji.
Zadaniem grupy jest opracowanie projektu nowe-
lizacji obowiązujących aktów prawnych, regulujących
postępowanie w sprawach nieletnich. Projekt obejmie
m.in.: reformę funkcjonowania rodzinnych ośrodków
diagnostyczno-konsultacyjnych resortu sprawiedli-
wości, zmiany w zakresie wykonywania orzeczeń
w sprawach nieletnich, optymalizację funkcjonowa-
nia MOW i MOS, poprawę skuteczności oddziaływań
placówek opiekuńczo-wychowawczych, a także roz-
wiązanie problemu umieszczania tymczasowego.
Pragnę zauważyć, że w toku prac legislacyjnych
nad przywołanym rozporządzeniem ministra eduka-
cji narodowej z dnia 26 lipca 2004 r. w sprawie szcze-
gółowych zasad kierowania, przyjmowania, przeno-
szenia, zwalniania i pobytu nieletnich w młodzieżo-
wym ośrodku wychowawczym oraz młodzieżowym
ośrodku socjoterapii (DZ. U. 178, poz.1833) w rezul-
tacie prac Międzyresortowego Zespołu do Spraw Po-
prawy Skuteczności Wykonania Orzeczeń Sądowych
przygotowywany jest projekt nowelizacji ustawy o po-
stępowaniu w sprawach nieletnich oraz powyższego
rozporządzenia, obejmujący m.in. nowelizację zapisu
§ 4, ust. 4 ww. rozporządzenia, skracający ten termin
do 1 miesiąca, co pozwoli na znaczne przyśpieszenie
procedur sądowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
717
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie projektu ustawy o systemie
pieczy zastępczej nad dzieckiem (6658)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
2 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6658/08, dotyczą-
ce interpelacji poseł Mirosławy Nykiel w sprawie pro-
jektu ustawy o systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem, uprzejmie wyjaśniam:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
opracowano założenia do projektu ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem, które zostały przyjęte przez Komitet Rady
Ministrów, a obecnie zostały przedłożone Radzie
Ministrów.
Na podstawie założeń przygotowywany jest pro-
jekt ustawy, który – jak się planuje – skierowany zo-
stanie do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w pierw-
szej połowie 2009 r. W założeniach do projektu usta-
wy wprowadzono możliwość organizacji przez samo-
rząd województwa, po rozpoznaniu potrzeb, inter-
wencyjnych ośrodków preadopcyjnych. Takie rozwią-
zanie zostało podyktowane faktem, iż na oddziałach
noworodkowych często przebywają dzieci pozosta-
wione przez rodziców, które ze względu na stan zdro-
wia, w okresie oczekiwania na przysposobienie, nie
mogą zostać oddane pod opiekę rodzin zastępczych.
Nowa forma opieki przewidziana jest dla dzieci wy-
magających intensywnej diagnozy i leczenia, do ukoń-
czenia przez nie 1 roku życia. Czas pobytu dzieci
w interwencyjnych ośrodkach preadopcyjnych będzie
dostosowany do czasu koniecznego dla sporządzenia
diagnozy stanu zdrowia dziecka, podjęcia leczenia
i rehabilitacji. Efektem pobytu dziecka w opisanym
powyżej ośrodku będzie, po pierwsze – umożliwienie,
relatywnie szybko, umieszczenia dziecka w rodzi-
nach przysposabiających lub w rodzinach zastęp-
czych i rodzinnych domach dziecka, a po drugie
– przekazanie rodzinie kompleksowej wiedzy o stanie
zdrowia dziecka oraz rozpoczętym procesie leczenia
i rehabilitacji. Ponadto diagnoza medyczna dziecka
umożliwi właściwy dobór zarówno rodziny adopcyj-
nej, jak i zastępczej lub rodzinnego domu dziecka do
dziecka o specyficznych potrzebach.
Ponadto w obecnie obowiązujących przepisach
Kodeksu postępowania cywilnego jest wpisany dla
sądów obowiązek zasięgnięcia opinii ośrodka adop-
cyjno-opiekuńczego lub innej specjalistycznej placów-
ki, zanim sąd wyda decyzję o przysposobieniu. Nie
jest więc możliwe wydanie, w myśl prawa, decyzji
o przysposobieniu, pomijając rolę ośrodka adopcyjno-
-opiekuńczego bądź innej opiniodawczej instytucji.
Podobnie aktualnie obowiązujące przepisy Ko-
deksu rodzinnego i opiekuńczego zapewniają sześcio-
tygodniowy okres od urodzenia się dziecka, po upły-
wie którego dopiero jest możliwe przeprowadzenie
przysposobienia. Zatem nie jest możliwe przysposo-
718
bienie noworodka, czyli dziecka przed ukończeniem
4 tygodnia życia.
Powyższe zasady prawne zostały podtrzymane
w założeniach do projektu ustawy, jak również nadal
będzie obowiązywać reguła, że za zapewnienie opie-
ki dziecku pozostawionemu w szpitalu po urodzeniu
odpowiedzialne jest powiatowe centrum pomocy ro-
dzinie właściwe miejscowo dla tego szpitala. W ten
sposób zapewnia się zachowanie prawa do anonimo-
wości matki.
W założeniach do projektu ustawy szczegółowo
zostały przedstawione zadania ośrodków adopcyjno-
-opiekuńczych, do których należy m.in. przygotowa-
nie i kwalifikowanie kandydatów na rodziców adop-
cyjnych. Przygotowanie obejmować będzie obowiąz-
kowe, płatne szkolenie dla osób zgłaszających chęć
przysposobienia dziecka. Obecnie ukończenie takiego
szkolenia nie jest wymagane, dlatego też konieczna
jest zmiana w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.
W założeniach został również wprowadzony obo-
wiązkowy element pomocy psychologicznej dla matki,
która przebywa na oddziale położniczym i deklaruje
chęć zrzeczenia się dziecka. Miałoby to na celu jak
najszybsze udzielenie niezbędnej porady matce oraz
jej wsparcie, a także wszczęcie procedury zapewnie-
nia dziecku właściwego rodzinnego środowiska za-
stępczego przez przygotowane odpowiednio służby
oraz w drodze przewidzianej prawem. Planowane jest
nałożenie na szpitale obowiązku przekazywania
w trybie natychmiastowym informacji o zaistniałej
sytuacji do powiatowego centrum pomocy rodzinie,
które jest zobowiązane do zapewnienia dziecku pie-
czy zastępczej. W działaniach tych została podkre-
ślona zasada zachowania anonimowości matki, jeśli
taka będzie jej wola, podczas prowadzenia spraw
związanych z ustaleniem sytuacji prawnej dziecka
oraz ustanowieniem dla tego dziecka pieczy zastęp-
czej lub jego adopcją.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
w sprawie braku regulacji prawnych w ustawie
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
odnośnie do możliwości udzielenia dotacji
na prace konserwatorskie i restauratorskie
obiektów zabytkowych, niewpisanych
do rejestru zabytków prowadzonego
przez wojewódzkiego konserwatora zabytków
(6659)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Piotra Cybulskiego z dnia 12 listo-
pada 2008 r. w sprawie braku regulacji prawnych
w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytka-
mi odnośnie do możliwości udzielania dotacji na pra-
ce konserwatorskie i restauratorskie obiektów zabyt-
kowych niewpisanych do rejestru zabytków, przeka-
zaną ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego
przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 2 grudnia
2008 r. (data wpływu do MKiDN – 3.12.2008 r.),
nr SPS-023-6659/08, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień.
Ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabyt-
ków i opiece nad zabytkami w art. 7 ustanawia na-
stępujące formy ochrony zabytków:
1) wpis do rejestru zabytków;
2) uznanie za pomnik historii;
3) utworzenie parku kulturowego;
4) ustalenie ochrony w miejscowym planie zago-
spodarowania przestrzennego.
Natomiast ewidencja zabytków (krajowa, woje-
wódzka, gminna) nie została w przepisach ustawy
uznana za formę ochrony zabytków.
Wpisanie zabytku do rejestru nakłada na jego
właściciela lub posiadacza obowiązek sprawowania
należytej opieki nad tym zabytkiem. Obowiązki te
wymienione są w m.in. art. 5 oraz art. 28–31 ww.
ustawy. Państwo stara się pomóc właścicielom lub
posiadaczom zabytków w wypełnianiu tych obowiąz-
ków, m.in. poprzez dotowanie prac konserwatorskich,
restauratorskich i robót budowlanych. Naczelną za-
sadą tej pomocy jest wspieranie właścicieli zabytków
w obowiązku sprawowania należytej opieki nad za-
bytkami, nie zaś wyręczanie ich w tych powinno-
ściach.
Zasady finansowania opieki nad zabytkami sfor-
mułowane zostały w rozdziale 7 ustawy (art. 71–83).
Zgodnie z art. 73: „osoba fizyczna, jednostka samo-
rządu terytorialnego lub inna jednostka organizacyj-
na, będąca właścicielem lub posiadaczem zabytku
wpisanego do rejestru (...) może ubiegać się o udzie-
lenie dotacji celowej z budżetu państwa na dofinan-
sowanie prac konserwatorskich, restauratorskich lub
robót budowlanych przy tym zabytku”. Jedną z pod-
stawowych zasad jest wspieranie, a nie wyręczanie
właścicieli w ponoszeniu nakładów na te prace.
Od kilku lat środki przeznaczane na dotowanie
przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego
prac konserwatorskich, restauratorskich i robót bu-
dowlanych przy zabytkach wpisanych do rejestru
kształtują się na poziomie 100 mln zł rocznie. Jest to
kwota znacząca, nie zaspakaja ona jednak wszyst-
kich potrzeb wynikających chociażby z sumy oczeki-
wanych kwot dotacji określonych we wnioskach, zło-
żonych w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego w ramach programu „Dziedzictwo kultu-
rowe”, priorytet 1: Ochrona zabytków ruchomych
i nieruchomych. Z tego też względu oraz zgodnie
z zasadami racjonalności wydatkowanych środków
dotacje przeznaczane są na najcenniejsze zabytki,
których stan zachowania wymaga podjęcia pilnych
działań ratowniczych i zabezpieczających. Poszerze-
nie kręgu właścicieli uprawnionych do ubiegania się

o dotacje na konserwację, restaurację i odnowę za-
bytków niewpisanych do rejestru zabytków wyma-
gałoby przeznaczenia na ten cel jeszcze większych
nakładów.
Nie podzielam stanowiska pana posła, że brak re-
gulacji w zakresie prawa ubiegania się o dotacje na
prowadzenie prac konserwatorskich przy obiektach
zabytkowych niewpisanych do rejestru zabytków
prowadzi do pogorszenia stanu dóbr kultury państwa
Należy wskazać, że do rejestru zabytków wpisuje się
zabytki nieruchome i ruchome posiadające wartości
historyczne, artystyczne lub naukowe. Nie ma for-
malnych przeszkód, aby zabytki posiadające określo-
ne wyżej wartości, niewpisane jeszcze do rejestru,
a znajdujące się np. w gminnej ewidencji zabytków,
mogły być na wniosek właściciela lub, w szczególnych
przypadkach, z urzędu wpisane do tego rejestru.
W związku z powyższym w chwili obecnej ani
w przyszłości nie są przewidywane działania legisla-
cyjne umożliwiające finansowanie z budżetu państwa
prac konserwatorskich, restauratorskich i robót bu-
dowlanych przy zabytkach niewpisanych do rejestru
zabytków.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie umowy bilateralnej między
Rzecząpospolitą Polską
a Republiką Kazachstanu (6661)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 2 grudnia 2008r. (znak: SPS-023-6661/
08), przesyłające interpelację posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie umowy bilateralnej mię-
dzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Kazachsta-
nu, uprzejmie wyjaśniam:
W ostatnim czasie do Ministerstwa Pracy i Poli-
tyki Społecznej wpływała liczna korespondencja
w sprawie uregulowania stosunków w zakresie za-
bezpieczenia społecznego z państwami powstałymi
po rozpadzie byłego ZSRR, w tym z Republiką Ka-
zachstanu. Zarówno osoby bezpośrednio zaintereso-
wane tą kwestią, jak też instytucje i urzędy wystę-
pujące w imieniu tych osób wskazywały na pilną
potrzebę rozwiązania problemów dotykających osoby
posiadające okresy ubezpieczenia przebyte na tery-
torium Kazachstanu, a zamieszkałe w Polsce, po-
przez zawarcie stosownej umowy o zabezpieczeniu
społecznym.
719
W związku z powyższym Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w kwietniu br. zaproponowało
władzom Republiki Kazachstanu podjęcie negocjacji
dwustronnej umowy o zabezpieczeniu społecznym.
Biorąc jednak pod uwagę zawiłość problemu oraz
fakt, że byłaby to jedna z pierwszych umów zawiera-
nych z państwem powstałym po rozpadzie ZSRR,
uznano za uzasadnione – przed rozpoczęciem nego-
cjacji – przeprowadzenie dwustronnych konsultacji
umożliwiających poznanie kazachskiego systemu za-
bezpieczenia społecznego oraz ustalenie podstawo-
wych założeń umowy, tak by możliwe było przygoto-
wanie wstępnego projektu umowy, który następnie
mógłby stanowić przedmiot dwustronnych negocja-
cji. Niestety dotychczas władze Republiki Kazachsta-
nu oficjalnie nie odniosły się ani do przedstawionej
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej pro-
pozycji przeprowadzenia dwustronnych konsultacji,
ani do propozycji podjęcia negocjacji w sprawie za-
warcia polsko-kazachskiej umowy o zabezpieczeniu
społecznym.
Pragnę jednak zapewnić, że nadal kwestia uregu-
lowania stosunków w zakresie zabezpieczenia spo-
łecznego z Republiką Kazachstanu stanowi priorytet
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w zakresie
negocjowania dwustronnych umów o zabezpieczeniu
społecznym. Jednakże z uwagi na fakt, iż do podjęcia
negocjacji dwustronnej umowy o zabezpieczeniu spo-
łecznym niezbędna jest wola obu zainteresowanych
państw – do czasu uzyskania oficjalnej odpowiedzi ze
strony władz Republiki Kazachstanu w przedmioto-
wej sprawie – nie jest możliwe rozpoczęcie przez re-
sort działań zmierzających do zawarcia polsko-ka-
zachskiej umowy o zabezpieczeniu społecznym.
Niezależnie od powyższego pragnę odnieść się do
poruszonej w interpelacji posła Mieczysława Łuczaka
kwestii repatriantów z Kazachstanu i informacji, iż
pozostają oni w „prawnej pustce”.
Otóż sytuacja repatriantów w zakresie nabywa-
nia prawa do świadczeń emerytalno-rentowych z pol-
skiego systemu zabezpieczenia społecznego jest ure-
gulowana ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.).
Zgodnie z tą ustawą osobom, które powróciły do kra-
ju po dniu 22 lipca 1944 r. i zostały uznane za repa-
triantów, uwzględnia się okresy zatrudnienia za gra-
nicą na prawo i wysokość polskich emerytur. Zalicze-
nie tych okresów na prawo do polskich świadczeń jest
możliwe, pod warunkiem że osoba zainteresowana:
— zamieszkuje na obecnym terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej,
— została uznana za repatrianta,
— z tytułu pracy za granicą nie jest wypłacane
świadczenie rentowe z instytucji zagranicznej inne
niż renta z ubezpieczenia dodatkowego (art. 9 ust. 1
i 3 ustawy).
W efekcie powyższej regulacji osobie posiadającej
status repatrianta na prawo do polskiej emerytury są
zaliczane okresy ubezpieczenia (zatrudnienia) przeby-
te na terytorium Republiki Kazachstanu. Jeżeli
720
w myśl polskich przepisów jest to okres wystarczający
do przyznania polskiej emerytury, to wnioskodawca,
po ukończeniu wieku emerytalnego, uzyskuje prawo
do polskiej emerytury, mimo że niejednokrotnie nigdy
w Polsce nie pracował i nie opłacał składek do polskie-
go systemu ubezpieczenia społecznego. Okresy prze-
byte w Kazachstanie nie są zaliczone repatriantowi
na prawo do polskiej emerytury wyłącznie w sytuacji,
gdy z ich tytułu repatriant pobiera zagraniczne świad-
czenie emerytalne lub rentowe.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że
w obecnym stanie prawnym osoby posiadające status
repatrianta stanowią jedyną grupę, która – mimo
braku dwustronnej umowy o zabezpieczeniu społecz-
nym – ma możliwość nabycia prawa do polskich eme-
rytur, z uwzględnieniem okresów ubezpieczenia prze-
bytych na terytorium Republiki Kazachstanu.
Natomiast odnosząc się do kwestii „podwójnego
zaliczania okresów deportowania do uprawnień z ubez-
pieczenia społecznego”, należy wyjaśnić, że zgodnie
z ustawą z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach
oraz niektórych osobach będących ofiarami represji
wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r.,
Nr 42, poz. 371, z późn. zm.) osoby, które z przyczyn
politycznych, religijnych i narodowościowych przeby-
wały na przymusowych zesłaniach i deportacji
w ZSRR, należą do grupy ofiar represji wojennych
i okresu powojennego (art. 4 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy).
Osobom tym okresy przebywania na przymusowych
zesłaniach i deportacji w ZSRR – zgodnie z art. 13
ustawy – zalicza się w wymiarze podwójnym do okre-
su, od którego zależy przyznanie emerytury lub renty
na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych. Możliwość zaliczenia tych okresów
w wymiarze podwójnym w żaden sposób nie jest zwią-
zana z faktem posiadania lub nie, przez daną osobę,
statusu repatrianta. Oznacza to, że każdy obywatel
polski, w tym także repatriant, może mieć zaliczony
na prawo do polskich świadczeń emerytalno-rento-
wych okres deportacji do ZSRR w wymierz podwój-
nym, o ile udokumentuje ten okres decyzją potwier-
dzającą fakt deportacji.
Decyzje w powyższych sprawach wydaje kierow-
nik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjo-
nowanych lub osoby przez niego upoważnione, na
podstawie udokumentowanego wniosku zaintereso-
wanej osoby oraz rekomendacji stowarzyszenia wła-
ściwego dla określonego rodzaju działalności komba-
tanckiej lub represji. Na podstawie decyzji o przyzna-
niu przez kierownika uprawnień określonych w usta-
wie Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjo-
nowanych wydaje odpowiednie zaświadczenie.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie ustawy z dnia 9 maja 2007 r.
o zmianie ustawy o pracownikach sądów
i prokuratury (6662)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Lenza w sprawie wy-
magań w zakresie wykształcenia osób zatrudnianych
na stanowiskach urzędników w sądach powszech-
nych uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Ustawa z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U. Nr 102,
poz. 690) wprowadziła w stosunku do osób zatrud-
nianych na stanowiskach urzędników oraz osób od-
bywających staż urzędniczy w sądach i prokuratu-
rach nowe wymagania w zakresie wykształcenia.
Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 2 ustawy
z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów
i prokuratury (Dz. U. nr 162, poz. 1125, ze zm.) urzęd-
nikiem może zostać osoba, która – poza innymi wy-
mienionymi warunkami – ukończyła co najmniej stu-
dia pierwszego stopnia i uzyskała tytuł zawodowy.
Natomiast długoletni pracownicy sądów po-
wszechnych, aby spełniać całokształt wymagań sta-
wianych obecnie urzędnikom w art. 2 ustawy o pra-
cownikach sądów i prokuratury, powinni jedynie
uzupełnić wykształcenie poprzez ukończenie 3-let-
nich studiów i uzyskanie tytułu licencjata, z wyjąt-
kiem grupy pracowników, którzy w dniu wejścia
w życie ustawy mieli ukończone 40 lat oraz posiada-
li 15-letni staż pracy, dla których wystarczającym
kryterium spełnienia nowych wymagań kwalifika-
cyjnych jest ukończenie studium zawodowego jako
cyklicznej formy doskonalenia zawodowego w Krajo-
wym Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych
i Prokuratury.
Wskazać należy, że projekt ustawy z dnia 9 maja
2007 r. o zmianie ustawy o pracownikach sądów
i prokuratury został skierowany do Sejmu jako pro-
jekt rządowy, a zaproponowane w nim zmiany w za-
kresie podniesienia wymagań stawianych kandyda-
tom do pracy w sądach i prokuraturze, jak i wprowa-
dzenie mechanizmów, które pozwolą na zastosowanie
tych podwyższonych wymagań, również wobec osób
już zatrudnionych w tych jednostkach, zyskały po-
wszechną akceptację. Zmiany te miały na celu stwo-
rzenie w sądach i prokuraturze nowoczesnej i wy-
kwalifikowanej kadry, a w konsekwencji zapewnienie
prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedli-
wości.
Dostrzegając jednak konieczność weryfikacji obo-
wiązujących rozwiązań organizacyjnych i prawnych,
zawartych w ustawie o pracownikach sądów i proku-
ratury, w Ministerstwie Sprawiedliwości powołany

został zespół do spraw zmiany ustawy o pracowni-
kach sądów i prokuratury oraz przygotowania aktów
wykonawczych do tej ustawy. W ramach prac zespo-
łu między innymi rozważane jest odejście od wymogu
wyższego wykształcenia w przypadku osób zatrud-
nianych w sądach na stanowisku protokolanta.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 10 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie dokonania zmian w projekcie ustawy
z dnia 13 sierpnia 2008 r. o finansach
publicznych w części dotyczącej likwidacji
gospodarstw pomocniczych
i zakładów budżetowych (6663)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Kempy (pismo z dnia
11 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6663/08) w spra-
wie zmian w projekcie ustawy o finansach publicz-
nych w części dotyczącej likwidacji gospodarstw po-
mocniczych i zakładów budżetowych, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, że projekt usta-
wy o finansach publicznych wraz z projektem ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych zostały przyjęte przez Radę Ministrów na po-
siedzeniu w dniu 17 października br. i skierowane
pod obrady Sejmu RP (druki sejmowe nr 1181 i 1182).
Obecnie są przedmiotem prac parlamentarnych.
Jednym z zasadniczych celów reformy finansów
publicznych znajdującym swoje odzwierciedlenie
w projekcie nowej ustawy o finansach publicznych
jest przede wszystkim ograniczenie form organiza-
cyjno-prawnych sektora finansów publicznych, a co
za tym idzie zapewnienie realizacji postulatów
przejrzystości finansów publicznych oraz zwiększe-
nie kontroli i racjonalizacja wydatkowanych środ-
ków publicznych.
Należy podkreślić, że dogłębne analizy działalno-
ści gospodarstw pomocniczych pozwoliły na zidenty-
fikowanie obszarów nieprawidłowości w zakresie or-
ganizacji, gospodarki finansowej i sprawozdawczości
gospodarstw, mających wpływ nie tylko na efekty ich
działalności, lecz także na przejrzystość i funkcjonal-
ność całego sektora finansów publicznych.
Projekt nowej ustawy o finansach publicznych nie
przewiduje m.in. dalszego funkcjonowania wszyst-
721
kich państwowych i samorządowych gospodarstw
pomocniczych jednostek budżetowych. Zgodnie z za-
łożeniami reformy organizacji sektora finansów pu-
blicznych zadania publiczne realizowane dotychczas
przez ww. jednostki organizacyjne będą mogły być
przejęte do realizacji przez jednostki budżetowe albo
wykonywane w innej formie organizacyjno-prawnej,
wybranej spośród obecnie funkcjonujących w gospo-
darce – spółki prawa handlowego, a także zapropo-
nowanej w ramach reformy finansów publicznych
– agencji wykonawczej lub instytucji gospodarki bu-
dżetowej, przy spełnieniu zasad ciągłości realizacji
zadań publicznych. Utworzenie instytucji gospodarki
budżetowej na bazie gospodarstwa pomocniczego nie
będzie wymagało jego likwidacji. Będzie to możliwe
w drodze przekształcenia, którego zasady i tryb zo-
staną ustalone przez Radę Ministrów. Decyzje w za-
kresie wyboru formy organizacyjnej będą podejmo-
wać dysponenci części budżetowych (w tym wojewo-
dowie) oraz organy stanowiące jednostek samorządu
terytorialnego.
Efektywność wykorzystania wszystkich środków
budżetowych stanowić będzie nadrzędny cel przy wy-
borze sposobu realizacji zadań publicznych przez dys-
ponentów budżetu państwa lub organy stanowiące
jednostek samorządu terytorialnego.
Podkreślenia wymaga również, że projekt ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych stwarza warunki organizacyjno-prawne, mająt-
kowe i techniczne umożliwiające dokonanie zmiany
w organizacji sektora finansów publicznych z dniem
1 stycznia 2009 r., przy spełnieniu następujących,
podstawowych, zasad:
— zachowania ciągłości realizacji zadań publicz-
nych – zadania pozostające w obszarze działania da-
nego organu, a dotychczas realizowane przez likwi-
dowane jednostki sektora finansów publicznych, po-
winny zostać przejęte przez jednostki budżetowe,
instytucje gospodarki budżetowej lub agencje wyko-
nawcze,
— zachowania ciągłości organizowania i świad-
czenia usług wiążących się z wykonywaniem kon-
kretnych zadań publicznych przez dotychczas dzia-
łające podmioty,
— „płynnego przejścia” do nowych realiów wyni-
kających z reorganizacji sektora finansów publicz-
nych – zawarcie przepisów przejściowych pozwalają-
cych na pełne wdrożenie nowych rozwiązań syste-
mowych.
Zasady te realizowane mają być przy zachowaniu
reguły racjonalności działania – w zakresie odpo-
wiedniego wykorzystania zarówno pracowników li-
kwidowanych podmiotów, jak również składników
majątkowych i środków finansowych jednostek orga-
nizacyjnych, które powinny zachować zdolność do
nieprzerwanego świadczenia usług publicznych.
Według założeń projektodawcy docelowy kształt
rynku wspomnianych wyżej usług powinien przed-
stawiać się w sposób następujący:
722
— w przypadku usług stricte rynkowych najwy-
godniejszą formą będzie ich zakup na rynku przy
zastosowaniu obowiązujących procedur udzielania
zamówień publicznych,
— usługi wiążące się z wykonywaniem konkret-
nych zadań publicznych powinny być dostarczane
przez tworzone w tym celu podmioty działające na
zasadach rynkowych,
— bezpośrednie wykonywanie zadań publicznych,
pozostających w obszarze działania danego organu,
jeżeli dotychczas było realizowane przez podmiot li-
kwidowany, powinno zostać przejęte przez istniejącą
bądź w tym celu utworzoną jednostkę budżetową,
której plan finansowy musi być częścią odpowiednie-
go budżetu (państwa lub jednostki samorządu tery-
torialnego).
Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że
przedstawione wyżej rozwiązanie jest wynikiem
kompromisu pomiędzy koniecznością dokonania za-
powiadanych zmian w organizacji sektora finansów
publicznych oraz zachowaniem ciągłości wykonywa-
nia zadań państwa. Wychodzi ono także naprzeciw
potrzebom uregulowania spraw pracowniczych, w szcze-
gólności zachowania praw pracowników ww. pod-
miotów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie reformy systemu wspierania
i rehabilitacji osób niepełnosprawnych (6664)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 2 grudnia 2008 r., znak: SPS-
-023-6664/08, interpelację Pani Poseł Beaty Kempy
w sprawie reformy systemu wspierania i rehabilitacji
osób niepełnosprawnych, uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych wyjaśnień:
1. Nie podzielam poglądu Pani Poseł, że zapro-
ponowane – w przyjętych przez rząd projektach
ustaw: o finansach publicznych i Przepisy wprowa-
dzające ustawę o finansach publicznych, które zosta-
ły przesłane do Sejmu RP – przekształcenie Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych, posiadającego osobowość prawną, w Państwo-
wy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,
stanowiący wyodrębniony rachunek bankowy bez
osobowości prawnej, jako państwowy fundusz celo-
wy, spowoduje negatywne skutki w zakresie reali-
zacji zadań ustawowych na rzecz osób niepełno-
sprawnych.
Proponowane zmiany w tym zakresie nie ograni-
czą realizacji ustawowych zadań na rzecz osób nie-
pełnosprawnych, ponieważ:
1) dysponentem środków funduszu będzie mini-
ster właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,
2) dotychczasowe zadania wykonywane przez
prezesa zarządu bądź zarząd funduszu będzie wyko-
nywał minister pracy i polityki społecznej przy po-
mocy Biura Obsługi Funduszu, funkcjonującego
w formie jednostki budżetowej. Pracownicy Biura
Funduszu staną się pracownikami Biura Obsługi
Funduszu,
3) tylko samorządy województw przejmą zadania
dotychczas realizowane przez oddziały funduszu,
a pracownicy tych oddziałów staną się pracownikami
urzędów marszałkowskich i będą realizować – tak
jak i obecnie – zadania ustawowe,
4) wszystkie środki, które wpłyną na wyodręb-
niony rachunek bankowy funduszu, będą – tak jak
i dotychczas – przeznaczane na realizację zadań
określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych, a niewykorzystane
środki funduszu powiększą stan jego konta w roku
następnym,
5) środki funduszu – zgodnie z planem rzeczowo-
-finansowym stanowiącym załącznik do ustawy bu-
dżetowej na dany rok – będą nadal (po przekształce-
niu funduszu) przekazywane algorytmem samorzą-
dom wojewódzkim i powiatowym, na wyodrębniony
rachunek bankowy.
2. Społeczną kontrolę wydatkowania środków
funduszu, po jego przekształceniu i rozwiązaniu
Rady Nadzorczej, zapewni Krajowa Rada Konsulta-
cyjna do Spraw Osób Niepełnosprawnych, która jest
organem doradczym pełnomocnika rządu do spraw
osób niepełnosprawnych – sekretarza stanu w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej.
W skład Krajowej Rady Konsultacyjnej do Spraw
Osób Niepełnosprawnych – zgodnie z ustawą z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
– wchodzą przedstawiciele:
— każdej organizacji pracodawców i każdej orga-
nizacji związkowej reprezentatywnej w rozumieniu
ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich
komisjach dialogu społecznego,
— innych organizacji działających na rzecz osób
niepełnosprawnych,
— organów administracji rządowej,
— jednostek samorządu terytorialnego.
Warto nadmienić, że obecnie w Radzie Nadzorczej
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych – z mocy ustawy o rehabilitacji zawo-

dowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych – zasiadają również przedstawiciele:
— pracodawców i związków zawodowych repre-
zentatywnych w rozumieniu wspomnianej ustawy
o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospo-
darczych,
— organizacji osób niepełnosprawnych,
— administracji rządowej.
Członków Krajowej Rady Konsultacyjnej do Spraw
Osób Niepełnosprawnych powołuje minister pracy
i polityki społecznej na wniosek pełnomocnika rządu
do spraw osób niepełnosprawnych lub organizacji
w rozumieniu ustawy o Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych.
3. Środki funduszu – po jego przekształceniu
– nie ulegną zmniejszeniu, albowiem w tym zakresie
nie przewiduje się zmian ustawowych.
4. Planowane przekształcenie funduszu nie ogra-
niczy realizacji przez samorządy województw i powia-
towe ustawowych zadań na rzecz osób niepełnospraw-
nych, a środki funduszu będą im przekazywane – tak
jak i obecnie – według wzoru algorytmu, w którym
uwzględnia się m.in. liczbę osób niepełnosprawnych
bezrobotnych i osób niepełnosprawnych poszukują-
cych pracy w województwie lub w powiecie, wyliczoną,
jako średnia z trzech ostatnich miesięcy, według stanu
na koniec miesiąca na podstawie dostępnych danych
Głównego Urzędu Statystycznego.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie rodzajów
roślin objętych płatnością uzupełniającą
oraz szczegółowych warunków
i trybu przyznawania płatności w ramach
systemów wsparcia bezpośredniego (6665)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-6665/08 z dnia 2 grudnia 2008 r.
dotyczące interpelacji pana posła Jacka Boguckiego
pragnę wyjaśnić, co następuje.
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej uchwa-
loną w czerwcu 2003 r. płatności bezpośrednie w Unii
Europejskiej są oddzielone od produkcji rolnej, ponie-
waż ich nadrzędnym celem jest wsparcie dochodów
rolniczych, a nie powodowanie zachęt do zwiększania
723
produkcji. Dzięki temu rolnicy dostosowują swoją
produkcję do faktycznego zapotrzebowania rynku
i swoich przewag konkurencyjnych, a nie kierują się
wysokością płatności bezpośrednich. Wypłata wspar-
cia nie jest zatem powiązana z obowiązkiem prowa-
dzenia określonej produkcji rolnej, a jej wysokość
została określona na podstawie danych historycz-
nych z okresu referencyjnego. W państwach UE-15
jako okres historyczny przyjęto lata 2000–2002.
W praktyce oznacza to, że rolnicy we Wspólnocie
otrzymują określoną kwotę płatności w przeliczeniu
na gospodarstwo lub hektar użytków rolnych nieza-
leżnie od tego, co uprawiają lub produkują w roku
bieżącym.
Przyjęty w Polsce w 2004 r. uproszczony system
płatności bezpośrednich (SAPS) powodował, że pro-
ducenci bydła byli w gorszej pozycji konkurencyjnej
niż ich odpowiednicy z Unii Europejskiej, którzy
otrzymywali płatności do określonych zwierząt (by-
dła, owiec). Dlatego też w 2007 r. Polska zapropono-
wała zmiany do dotychczasowych płatności bezpo-
średnich w celu dofinansowania produkcji zwierzęcej.
Przygotowany program jest zgodny z polityką reali-
zowaną w Unii Europejskiej w zakresie płatności,
a mianowicie płatności nie mogą być powiązane
z bieżącą produkcją, a jedynie z produkcją w okresie
referencyjnym.
W 2007 r. płatność zwierzęca przysługiwała rol-
nikom, którzy w okresie od dnia 1 kwietnia 2005 r.
do dnia 31 marca 2006 r. byli posiadaczami bydła lub
owiec, lub kóz, lub koni, wpisanych lub zgłoszonych
przez rolników w tym okresie do rejestru zwierząt
gospodarskich lub do rejestru koniowatych, o których
mowa w przepisach o systemie identyfikacji i reje-
stracji zwierząt. Ustalenie ostatecznej daty okresu
referencyjnego przed dniem rozpoczęcia prac nad
ustanowieniem tego mechanizmu wsparcia zapobie-
gło „sztucznemu” zwiększaniu liczby zwierząt utrzy-
mywanych przez rolników (zwiększanie pogłowia
w trakcie prac nad płatnością zwierzęcą mogłoby być
podyktowane chęcią uzyskania większych płatności,
a nie faktycznym zapotrzebowaniem rynku).
Jednocześnie przewidziana została możliwość
przyznania płatności zwierzęcej tym rolnikom, któ-
rzy dopiero rozpoczęli działalność. Również w tym
przypadku konieczne było zachowanie historycznego
charakteru wsparcia, a więc niemożliwe było zasto-
sowanie pomocy związanej z bieżącą produkcją. W tym
celu w § 5 ust. 1 rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie ro-
dzajów roślin objętych płatnością uzupełniającą oraz
szczegółowych warunków i trybu przyznawania tej
płatności w ramach systemów wsparcia bezpośred-
niego (Dz. U. Nr 44, poz. 265, z późn. zm.) określono
okres referencyjny od dnia 15 września roku poprze-
dzającego złożenie wniosku do dnia 14 marca roku
złożenia wniosku, w którym to okresie rolnicy powin-
ni posiadać zwierzęta, żeby móc uzyskać płatność
zwierzęcą. Końcowa data tego okresu (14 marca
roku, w którym składany jest wniosek) jest ostatecz-
724
nym możliwym terminem zapewniającym historycz-
ny charakter tego mechanizmu. Przyjęcie terminu
późniejszego oznaczałoby bowiem, że uprawnienie do
płatności uzyskiwaliby rolnicy posiadający zwierzęta
w czasie składania wniosku o płatność, a więc byliby
to producenci aktualni, a nie historyczni (choć oczy-
wiście przyjęte rozwiązanie nie wyklucza z systemu
płatności tych rolników, którzy nadal utrzymują
zwierzęta po 14 marca).
Jednocześnie Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi, mając na uwadze trudności, jakie występują
przy stosowaniu płatności zwierzęcej, podjęło prace
mające na celu ich wyeliminowanie w przyszłym
roku. Jednym z rozpatrywanych wariantów jest wy-
dłużenie dotychczasowego okresu referencyjnego
w sposób zapewniający objęcie płatnością zwierzęcą
tych producentów, którzy składali wnioski o przyzna-
nie płatności w 2006 r., jednak produkcję zwierzęcą
rozpoczęli po dniu 31 marca 2006 r. Proponuje się
ustalenie ostatecznej daty okresu referencyjnego na
dzień 14 marca 2007 r., tj. do dnia wejścia w życie
przepisów wprowadzających tę formę wsparcia (utrzy-
manie historycznego charakteru pomocy). Rozwią-
zanie to pozwoli na wyeliminowanie trudności opisy-
wanych w wystąpieniu pana posła.
Ewentualne nowe rozwiązania w przedmiotowym
zakresie będą obowiązywały w odniesieniu do płat-
ności przyznawanych od 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie uhonorowania obrońców Lwowa
i żołnierzy walczących o Polskę
na Kresach Wschodnich podczas apelu ku czci
poległych przy Grobie Nieznanego Żołnierza
(6666)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Szaramy w spra-
wie uhonorowania obrońców Lwowa i żołnierzy wal-
czących o Polskę na Kresach Wschodnich podczas
apelu ku czci poległych przy Grobie Nieznanego Żoł-
nierza (SPS-023-6666/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej przywiązuje wielką
wagę do kultywowania polskich tradycji orężnych.
Oddanie należnej czci bohaterom, którzy przelewali
krew za Polskę. jest naszym świętym prawem i obo-
wiązkiem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zarówno
kultywowanie pamięci o obronie Lwowa, jak i o czy-
nie zbrojnym polskich żołnierzy walczących na Kre-
sach Wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej stanowi
istotny element w działalności edukacyjnej i wycho-
wawczej w Wojsku Polskim. Wydarzenia te są rów-
nież uwzględniane w treści apeli pamięci odczytywa-
nych podczas uroczystości patriotycznych.
W czasie uroczystości przed Grobem Nieznanego
Żołnierza z okazji Narodowego Święta Niepodległości
w bieżącym, jak i w ubiegłym roku w odczytanym
apelu pamięci zostało zawarte wezwanie dotyczące
również obrońców Lwowa i żołnierzy walczących na
Kresach Wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej.
Za pośrednictwem Pana Marszałka pragnę ser-
decznie podziękować panu posłowi Wojciechowi Sza-
ramie za szacunek do munduru oraz troskę o kulty-
wowanie tych, jakże ważnych wydarzeń z historii
Polski.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie zamiany gruntów leśnych będących
w zasobach Lasów Państwowych
na inne równorzędne grunty należące
do osób fizycznych (6667)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 2 grud-
nia 2008 r., znak: SPS-023-6667/08, interpelację posła
Stanisława Kalemby w sprawie zamiany gruntów le-
śnych będących w zarządzie Lasów Państwowych na
inne równorzędne grunty należące do osób fizycznych,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Gospodarowanie mieniem Skarbu Państwa bę-
dącym w zarządzie Lasów Państwowych regulują
przepisy ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach
(Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, ze zm.). Jest to
ustawa szczególna w odniesieniu do ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, ze zm.), która
nie narusza innych ustaw w zakresie dotyczącym
gospodarki nieruchomościami, w tym m.in. ustawy
o lasach (art. 2 pkt 3).

Zgodnie z art. 38e ust. 1 ww. ustawy o lasach „…
lasy, grunty i inne nieruchomości Skarbu Państwa
pozostające w zarządzie Lasów Państwowych mogą
być przedmiotem zamiany… w przypadkach uzasad-
nionych potrzebami i celami gospodarki leśnej…”.
Wprowadzone pismem dyrektora generalnego La-
sów Państwowych z dnia 16 kwietnia 2008 r. ograni-
czenia w dokonywaniu zamian w Lasach Państwo-
wych, m.in. z osobami fizycznymi, podyktowane były
oceną dokonanych transakcji w latach ubiegłych.
Przeprowadzone kontrole wykazały, iż w wielu
przypadkach wnioskodawcami transakcji zamian
(stroną inicjującą) były podmioty zewnętrzne, które
proponowały swoje nieruchomości Lasom Państwo-
wym w zamian za grunty Skarbu Państwa, przy
czym zamiany były na ogół korzystne dla osób wnio-
skujących. Najczęściej Lasy Państwowe przekazywa-
ły grunty przeznaczone na cele inwestycyjne, tj. pod
zabudowę mieszkalną czy rekreacyjną, lub grunty,
których lokalizacja wskazywała na nieodległe prze-
znaczenie ich na cele inwestycyjne. W takich przy-
padkach interes Skarbu Państwa pozostawał sprawą
wtórną.
Ograniczenia przy dokonywaniu transakcji za-
mian mają aktualnie na celu poprawę czytelności
zasad gospodarowania mieniem Skarbu Państwa bę-
dącym w zarządzie LP. Podstawową przesłanką dzia-
łań dyrektora generalnego LP było wyeliminowanie
dyskusyjnych i wątpliwych z punktu widzenia Skar-
bu Państwa transakcji zamian. W ocenie dyrektora
generalnego LP wątpliwości nie budzą jedynie takie
transakcje zamian, w których Skarb Państwa zbywa
lasy i grunty planowane do wykorzystania na cele
publiczne w rozumieniu przepisów ustawy o gospo-
darce nieruchomościami. Jednocześnie wykorzysta-
nie takich gruntów nie może mieć charakteru komer-
cyjnego, a otrzymane w drodze zamiany grunty w zde-
cydowany sposób mają poprawić prowadzenie gospo-
darki leśnej. Stąd też ograniczono zamiany do pod-
miotów, na których spoczywa obowiązek realizacji
celów publicznych, czyli jednostek samorządu tery-
torialnego, administracji rządowej oraz kościołów
i związków wyznaniowych.
Biorąc pod uwagę uprawnienia dotyczące nadzoru
nad jednostkami podległymi oraz kierując się dbało-
ścią o interes Skarbu Państwa, dyrektor generalny
LP podjął decyzję ograniczającą przeprowadzanie
transakcji zamian. Należy zwrócić uwagę, że dyspo-
zycje te nie różnicują wprost podmiotów mogących
dokonywać transakcji zamian, bowiem zamiany z pod-
miotami wymienionymi w tym piśmie są dopuszczal-
ne tylko w przypadku wykorzystania pozyskanych
zamiennie gruntów na cele publiczne. Wstrzymanie
zamian, m.in. z osobami fizycznymi, jest konsekwen-
cją założenia, że art. 38e ustawy o lasach, który wa-
runkowo zezwala na przeprowadzenie zamiany, powi-
nien być wykorzystywany tylko w przypadkach nie-
budzących wątpliwości co do celu, na jaki ma być wy-
korzystana nieruchomość Skarbu Państwa. Cele pu-
bliczne z pewnością nie budzą takich wątpliwości.
725
Przepisy art. 38e ustawy o lasach umożliwiają La-
som Państwowym, w ramach zarządu nad majątkiem
Skarbu Państwa, dokonywanie transakcji zamiany
tylko w przypadku, kiedy jest ona korzystna dla in-
teresów Skarbu Państwa. W związku z tym uważam,
że wprowadzone ograniczenia zamian przyczynią się
do większej przejrzystości podejmowanych decyzji
w zakresie gospodarowania mieniem Skarbu Pań-
stwa przez Lasy Państwowe.
Zgodnie z art. 38e ustawy o lasach nadleśniczy
może dokonać zamiany po uzyskaniu zgody dyrekto-
ra regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych oraz do-
kładnym przeanalizowaniu wszystkich przesłanek.
Wobec tego złożenie podania o zamianę, a następnie
prowadzenie czynności mających ustalić, czy trans-
akcja jest korzystna dla Skarbu Państwa, nie zapew-
nia pozytywnego zakończenia sprawy.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że osoby, które
stały się posiadaczami nieruchomości (głównie grun-
tów leśnych), po pozytywnym zaopiniowaniu przez
nadleśniczych, przed wydaniem zgody dyrektora re-
gionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, nie ponio-
sły straty materialnej, ponieważ stały się właścicie-
lami nieruchomości, którymi mogą nadal dowolnie
dysponować.
Odnosząc się do zadanego przez posła Stanisława
Kalembę zapytania, chciałbym poinformować, że ak-
tualnie opracowywane są zasady wykonywania
zwiększonego nadzoru nad dokonywanymi transak-
cjami zamian. Ponadto przygotowywane są stosowne
projekty zmian przepisów art. 38e ustawy o lasach
w zakresie możliwości dokonywania zamian w La-
sach Państwowych. Z uwagi na znaczenie tych trans-
akcji dla gospodarowania majątkiem Skarbu Pań-
stwa w LP oraz złożoność i specyfikę tego zagadnie-
nia, a także konieczność przeprowadzenia określonej
procedury legislacyjnej nie jest możliwe podanie do-
kładnego terminu zakończenia prac oraz przyjęcia
konkretnych rozwiązań prawnych w tym zakresie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że działania Lasów Pań-
stwowych dotyczące problemu poruszanego w inter-
pelacji posła Stanisława Kalemby podyktowane są
koniecznością dochowania należytej staranności ma-
jącej na celu zabezpieczenie interesu Skarbu Pań-
stwa, do czego zobowiązuje je ustawa o lasach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
726
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie planowanego zmniejszenia
środków budżetowych na funkcjonowanie
jednostek Policji (6668)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6668/
08) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana
Wojciecha Szaramy z dnia 7 listopada 2008 r. w spra-
wie planowanego zmniejszenia środków budżetowych
na funkcjonowanie jednostek Policji uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślenia wymaga, iż wysokość
środków budżetowych przeznaczonych na Policję
w latach 2007–2009 wskazuje na wzrost środków
finansowych wydatkowanych na tę formację. Zapla-
nowana w projekcie ustawy budżetowej na 2009 r.
kwota wydatków na Policję w wysokości 9 227 091 tys. zł
stanowi w stosunku do ustawy budżetowej na 2008 r.
wzrost o 704 519 tys. zł, tj. nominalnie o 8,3%, a realnie
o 5,2%. Wydatki ujęte w ustawie budżetowej na 2008 r.
były z kolei wyższe w stosunku do budżetu Policji na
2007 r. nominalnie o 15,1%, a realnie o 12,5%.
Przedmiotowe zwiększenia wynikają przede
wszystkim z realizacji „Programu modernizacji Po-
licji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej
i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009” ustano-
wionego ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. (Dz. U.
Nr 35, poz. 213). Program modernizacji zakłada re-
alny wzrost wydatków na Policję ogółem o kwotę
4 458 429 tys. zł. Podział kwot na realizację tego pro-
gramu przedstawia się następująco: 2007 r. − 869 045
tys. zł, 2008 r. − 1 816 717 tys. zł oraz 2009 r.
− 1 772 667 tys. zł. W ramach ww. kwot realizowane
są przedsięwzięcia dotyczące: zakupu i wymiany
sprzętu transportowego, uzbrojenia, sprzętu i wypo-
sażenia specjalnego, sprzętu oraz systemów telein-
formatycznych, budowy nowych oraz modernizacji
użytkowanych obiektów, wzmocnienia motywacyjne-
go systemu uposażeń funkcjonariuszy oraz zastąpie-
nia funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi.
Ponadto wskazać należy, że w 2008 r. zwiększone
zostały w ramach budżetu Policji środki na uposaże-
nia funkcjonariuszy o ok. 280 000 tys. zł z tytułu
zwiększenia wskaźnika wielokrotności uposażenia
o 0,14. Zwiększenie to odbyło się w drodze obniżenia
pozostałych wydatków, w tym również wydatków
rzeczowych. Powyższe działanie, uzgodnione rów-
nież z przedstawicielami środowiska policyjnego oraz
związkowego, ma na celu zróżnicowanie poziomu
uposażeń w aspekcie indywidualnym, strukturalnym
oraz regionalnym, powodując ścisłe powiązanie upo-
sażenia ze specyfiką służby oraz stanowiąc skutecz-
ny element działań o charakterze dyscyplinującym
i antykorupcyjnym.
Jednocześnie należy zauważyć, że środki związa-
ne ze wzrostem kwoty bazowej na wynagrodzenia
z tytułu średniorocznego wskaźnika wzrostu wyna-
grodzeń 102,0% w stosunku do 2008 r., jak również
z przyjętym w przyszłym roku średniorocznym wzro-
stem cen towarów i usług konsumpcyjnych będą mu-
siały zostać pokryte z limitu środków przeznaczo-
nych na wydatki rzeczowe.
Odnosząc się zaś do poruszonej w wystąpieniu
problematyki ewentualnego pozyskiwania przez ko-
mendantów środków w samorządach oraz różnego
rodzaju fundacjach i stowarzyszeniach, uprzejmie
wyjaśniam, że kwestię tę regulują przepisy rozporzą-
dzenia ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 24 czerwca 2005 r. w sprawie szczegółowych
zasad gospodarki finansowej Funduszu Wsparcia Po-
licji (Dz. U. Nr 118, poz. 1006, z późn. zm.) oraz de-
cyzji nr 81 ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie przyjmowa-
nia przez jednostki organizacyjne resortu spraw we-
wnętrznych i administracji darowizn pieniężnych
i rzeczowych oraz sprzętu i wyposażenia do testowa-
nia lub badań (Dz. Urz. MSWiA Nr 13, poz. 48,
z późn. zm.).
Zgodnie z ww. przepisami darowizny pieniężne
mogą być przyjmowane przez organy i kierowników
jednostek organizacyjnych podległych lub nadzoro-
wanych przez ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji od państwowych jednostek organizacyj-
nych, jednostek samorządu terytorialnego oraz fun-
dacji, stowarzyszeń, banków i instytucji ubezpiecze-
niowych. Darowizny te gromadzone są przez jed-
nostki Policji na wyodrębnionym rachunku docho-
dów własnych. Przyjmowane darowizny rzeczowe
podlegają wycenie wartościowej i ujmowane są
w ewidencji finansowo-księgowej jednostki. Infor-
macje o przyjętych darowiznach pieniężnych i rze-
czowych są przekazywane przez komendy wojewódz-
kie Policji do Komendy Głównej Policji, a następnie
do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji, gdzie sporządzana jest zbiorcza informacja
w tej sprawie. Powyższe służy monitoringowi tego
zjawiska i zapobiega powstawaniu ewentualnych
nieprawidłowości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
udzielania pomocy rodzicom i opiekunom
dzieci niepełnosprawnych (6671)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
2 grudnia br., znak: SPS-023-6671-08, dotyczące in-
terpelacji posła Andrzeja Grzyba w sprawie zmiany
przepisów dotyczących udzielania pomocy rodzicom
i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, uprzejmie
wyjaśniam:
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te
dotyczące trudnej sytuacji materialnej, na jakie na-
potykają rodzice wychowujący niepełnosprawne
dzieci. Rodzice przedstawili również swoje postula-
ty, których wprowadzenie w życie znacząco popra-
wiłoby ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one
zbieżne z kwestiami wskazanymi w interpelacji.
W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów, któ-
re leżą w kompetencji ministra pracy i polityki spo-
łecznej, są przedmiotem analiz resortu w celu przy-
gotowania projektu założeń do rozwiązań prawnych,
w tym dotyczących warunków przyznawania świad-
czenia pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet
państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-ren-
towe oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne za
beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata.
Nowe kwoty kryteriów i kwoty świadczeń rodzinnych
ustalane są z uwzględnieniem wyników badań progu
wsparcia dochodowego rodzin, przeprowadzanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W bada-
niach tych uwzględnia się m.in. zmiany cen towarów
i usług konsumpcyjnych. Poprzednia weryfikacja
miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wówczas
podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzinne-
go z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka niepeł-
nosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Najbliż-
sza weryfikacja kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń rodzinnych oraz kwot poszczegól-
727
nych świadczeń rodzinnych przewidziana jest w II pół-
roczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania i wprowadzenia corocznej waloryzacji kwot
poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji świad-
czeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacji
emerytur i rent, a także od zasad indeksacji wyna-
grodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotne róż-
nice między tymi kategoriami. Świadczenia rodzinne
nie są wynagrodzeniem za świadczoną pracę ani
ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia w przy-
padku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej płaco-
ną składką. Świadczenia rodzinne są pomocą o cha-
rakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania rodzin
wychowujących dzieci. Dlatego częstotliwość zmiany
warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot świad-
czeń zależy od częstotliwości znaczących zmian w kosz-
tach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuższym
niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wynagrodzeń
oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń są konsekwencją ograniczonych możliwości bu-
dżetowych państwa – w budżecie nie ma wystarcza-
jących środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie
i utrzymanie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci
niepełnosprawnych wychowywanych w rodzinie
przysługiwać może tylko jedno świadczenie pielęgna-
cyjne, gdyż nie jest to świadczenie przysługujące nie-
pełnosprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który
nie podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad
dzieckiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4
ustawy o świadczeniach rodzinnych). Kwota świad-
czenia pielęgnacyjnego ma częściowo zrekompenso-
wać rodzicowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie
w pełni zastąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjne-
go, tak jak kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy
od liczby dzieci będących na utrzymaniu świadcze-
niobiorcy.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jednego
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad nie-
pełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze stro-
ny państwa. Nie powinno się to jednak odbywać ze
środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ utrud-
nienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej, spowo-
dowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzykiem
emerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym
pomocą socjalną. Dlatego też w systemie świadczeń
728
rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej, a nie
w systemie ubezpieczeń społecznych, jest odpowied-
nie miejsce na rozwiązania zapewniające osobom
i rodzinom będącym w trudnej sytuacji życiowej nie
tylko niezbędne środki finansowe, ale też inne formy
pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzenie jakichkol-
wiek rozwiązań prawnych, które miałyby dać przy-
wileje emerytalne osobom sprawującym opiekę nad
niepełnosprawnymi dziećmi, nie może zostać zaak-
ceptowane, ponieważ koliduje to z ideą wdrażanej
reformy systemu ubezpieczeń społecznych, która ma
na celu przywrócenie mu charakteru ubezpieczenio-
wego. Właśnie w tym celu parlament dokonał w 1998 r.
zmiany przepisów emerytalno-rentowych powodują-
cej, że z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy-
znawane są wyłącznie świadczenia należne z powodu
spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia
określonego w przepisach wieku lub niemożności
kontynuowania pracy zarobkowej z powodu niezdol-
ności do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód asy-
stenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowa-
dzony rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji za-
wodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należą: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.:
ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrum
pomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regu-
lowanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cywil-
noprawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym. Nie
jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekują-
cego się swym niepełnosprawnym dzieckiem publicz-
ny pracodawca zatrudniał na stanowisku asystenta-
-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiem zarówno
kwestie stosunków między rodzicem a dzieckiem,
wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnego i opie-
kuńczego, w tym dotyczące obowiązku opieki i utrzy-
mania dziecka, jak również kwestie dotyczące sto-
sunku pracy, w tym: czasu pracy, godzin nadliczbo-
wych, zwolnień chorobowych, urlopów, itp. Dlatego
też właściwym narzędziem wsparcia materialnego
rodzin wychowujących niepełnosprawne dzieci jest
system świadczeń rodzinnych, uzupełniony rozwią-
zaniami z zakresu pomocy społecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pieniężne,
kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego
– dodatek przysługuje na dziecko legitymujące się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia
5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.
rokiem życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależne od dochodów i wieku dla
każdej osoby legitymującej się orzeczeniem o niepeł-
nosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawno-
ści lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku upraw-
niającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych okres jego pobie-
rania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzo-
wych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szko-
le średniej, ale również gdy uczy się ono w szkole
podstawowej lub gimnazjum).
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają
ze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kon-
tynuację uprawnień do nich mimo przekroczenia
kryterium dochodowego o relatywnie niewysokie
kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie parametryzacji
uczelni artystycznych (6672)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie
parametryzacji uczelni artystycznych, przekazaną
pismem SPS-023-6672/08 z dnia 2 grudnia 2008 r.,
chciałbym podziękować pani poseł za zainteresowa-
nie sprawami szkolnictwa artystycznego. Cieszę się,
że osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne uczelni ar-
tystycznych zyskały wysoką ocenę pani poseł.
W pełni zgadzam się z panią poseł, że uczelnie
artystyczne – ze względu na swoją specyfikę – po-
winny być oceniane według innych kryteriów niż
np. politechniki czy też szkoły rolnicze. Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego czyniło
starania o zmianę zasad tej oceny, ponieważ obo-
wiązująca ankieta w żadnej mierze nie uwzględnia
odrębności uczelni artystycznych. Konferencja Rek-
torów Uczelni Artystycznych w imieniu całego szkol-
nictwa artystycznego opracowała projekt karty oce-
ny jednostki naukowej, dostosowany do specyfiki
szkolnictwa artystycznego. Mam nadzieję, że zosta-
nie on uwzględniony w pracach Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, odpowiedzialnego za pro-
ces parametryzacji, tak aby szkolnictwo artystyczne
mogło być oceniane według ankiety uwzględniającej
jego specyfikę.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Janika
w sprawie ubezpieczeń komunikacyjnych (6673)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 2 grudnia br. sygn.
SPS-023-6673/08 interpelację pana posła Grzegorza
Janika w sprawie ubezpieczenia komunikacyjnego
pragnę przekazać następujące informacje.
Rozpatrując kwestię rozliczeń powypadkowych
z tytułu szkód komunikacyjnych, należy mieć na
729
uwadze zarówno regulacje wynikające z przepisów
ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach
obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, z późn.
zm.), jak i ogólne normy zawarte w przepisach Ko-
deksu cywilnego.
Stosownie do art. 13 ust. 2 ww. ustawy zakład
ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w granicach
odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych
ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości
sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Potwier-
dzeniem tej ogólnej normy jest zapis art. 36 ust. 1
tej ustawy, który – w odniesieniu do obowiązkowego
ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicz-
nych – stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wy-
płaca w granicach odpowiedzialności cywilnej po-
siadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym,
najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpiecze-
nia sumy gwarancyjnej.
Tak więc dla ustalenia zakresu odpowiedzialności
ubezpieczyciela względem poszkodowanego niezbęd-
ne jest sięgnięcie do ogólnocywilistycznych reguł do-
tyczących kwestii odszkodowawczych. Co do zasady
świadczenie zmierzające do naprawienia szkody ma
przede wszystkim funkcję kompensacyjną, która po-
lega na wyrównaniu szkody doznanej przez poszko-
dowanego i doprowadzeniu do takiej sytuacji, jak
gdyby zdarzenie wywołujące szkodliwe następstwa
nie nastąpiło. Na przedmiotową funkcję wskazuje
przepis art. 363 § 1 K.c., który stanowi, iż naprawie-
nie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszko-
dowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzed-
niego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pienięż-
nej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzednie-
go było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla
zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty,
roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świad-
czenia w pieniądzu.
Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 363
§ 2 K.c., jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić
w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być
ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania,
chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia
za podstawę cen istniejących w innej chwili. Jedno-
cześnie zaś, co zostało kilkukrotnie potwierdzone
w orzecznictwie Sądu Najwyższego, roszczenie
uprawnionego i odpowiadający mu obowiązek zakła-
du ubezpieczeń naprawienia szkody powstają z chwi-
lą wyrządzenia szkody – z chwilą nastąpienia wypad-
ku komunikacyjnego. Tym samym obowiązek napra-
wienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy
pieniężnej powstaje z tą chwilą i nie jest uzależniony
od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy
i czy w ogóle zamierza ją naprawiać – odszkodowanie
ma bowiem wyrównać mu uszczerbek majątkowy po-
wstały w wyniku zdarzenia skutkującego szkodą.
Uszczerbek taki istnieje już od chwili wyrządzenia
szkody do czasu wypłacenia przez zobowiązanego
sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości szkody
730
ustalonej w sposób przewidziany prawem. Stanowi-
sko takie zostało przedstawione m.in. w uchwale
siedmiu sędziów SN z dnia 17 maja 2007 r. III CZP
150/06, wyroku SN z dnia 7 sierpnia 2003 r. IV CKN
387/01, wyroku SN z dnia 11 czerwca 2001 r. V CKN
226/00 czy też uchwale SN z dnia 15 listopada 2001 r.
III CZP 68/01.
Mając powyższe na uwadze oraz kwestie dotyczą-
ce wyboru części zamiennych do naprawy pojazdu
z obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy po-
jazdów, należy wskazać na następujące wnioski.
W sytuacji gdy naprawa uszkodzonego pojazdu bę-
dzie polegać na wymianie części oryginalnych, to po-
winny zostać zamontowane również części oryginal-
ne, gdyż w przeciwnym wypadku mielibyśmy do czy-
nienia z częściową kompensacją poniesionej szkody.
Jednocześnie w sytuacji gdy naprawa uszkodzonego
pojazdu będzie polegać na wymianie części nieorygi-
nalnych, to powinny zostać zamontowane również
części nieoryginalne, gdyż w przypadku zamontowa-
nia części oryginalnych doprowadziłoby to z kolei do
wzbogacenia poszkodowanego. W takim przypadku
byłby on zobowiązany do zwrotu nadwyżki w związ-
ku z zasadą compensatio lucri cum damno.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż, jak
wynika z przesłanej przez pana posła interpelacji,
pan H. F. na skutek zaistniałego zdarzenia w ramach
likwidowanej szkody zdecydował się na tzw. naprawę
bezgotówkową. Należy nadmienić, iż w przypadku
takiej formy likwidacji szkody wszystkie koszty z nią
związane powinny być rozliczane pomiędzy zobowią-
zanym do wypłaty odszkodowania ubezpieczycielem
a zakładem naprawczym wykonującym przedmioto-
wą naprawę pojazdu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie braku refundacji nowoczesnych
środków leczenia cukrzycy, jak analogi insulin
i pompy insulinowe (6675)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Tadeusza Cymańskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 2 grudnia 2008 r. (SPS-023-6675/08), w spra-
wie braku refundacji nowoczesnych środków leczenia
cukrzycy, jak analogi insulin i pompy insulinowe,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zagwarantowanie pacjentom chorym na cukrzycę
prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, w tym zaopa-
trzenia w produkty lecznicze i wyroby medyczne, jest
realizowane na podstawie regulacji określonych
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027), aktach
wykonawczych do ww. ustawy oraz zarządzeniu mi-
nistra zdrowia z dnia 10 września 2008 r. zmieniają-
cym zarządzenie w sprawie Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych.
Umieszczenie leków innowacyjnych lub wyrobów
medycznych w odpowiednich wykazach wymaga wy-
pełnienia określonej procedury wynikającej z przepi-
sów, w tym art. 39 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Ponadto w celu zdiagnozowania konieczności objęcia
leku finansowaniem ze środków publicznych zasadna
jest znajomość skuteczności preparatu, jego profilu bez-
pieczeństwa, opłacalności terapii. W związku z tym
złożone wnioski podmiotów odpowiedzialnych o ob-
jęcie refundacją leków innowacyjnych (zawierających
nowe substancje farmaceutyczne) są kierowane do
oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych – zgod-
nie z ww. zarządzeniem ministra zdrowia.
Wymienione zarządzenie ministra zdrowia ma na
celu zwiększenie przejrzystości polityki refundacyj-
nej państwa i doprowadzenie polskiego prawa do peł-
nej zgodności z wymogami określonymi w dyrekty-
wie przejrzystości (dyrektywa Rady 89/105/EWG
z dnia 21 grudnia 1988 r.). Powyższa procedura obej-
muje leki, które zostały dopuszczone na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, i ma na celu uzyskanie opi-
nii odnośnie do skuteczności produktu leczniczego,
jego profilu bezpieczeństwa, opłacalności terapii.
Istotną rolę spełnia Agencja Oceny Technologii
Medycznych. Agencja Oceny Technologii Medycznych
jest państwową jednostką budżetową podległą mini-
strowi właściwemu do spraw zdrowia. Do zadań Rady
Konsultacyjnej agencji należy w szczególności opra-
cowywanie rekomendacji dotyczących finansowania
technologii medycznych. Niezależni eksperci Rady
Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych, na podstawie dowodów naukowych, wydają
opinię rekomendującą bądź nie finansowanie ze środ-
ków publicznych leków innowacyjnych.
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych długo dzia-
łających analogów insuliny ludzkiej (lantus i leve-
mir), wraz z dokumentacją naukową, zostały prze-
kazane do oceny Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych. Prace agencji zostały zakończone i w najbliż-
szym czasie minister zdrowia, po zapoznaniu się
z rekomendacją, podejmie decyzję odnośnie do
umieszczenia tych insulin w wykazie leków refun-
dowanych, a tym samym ich finansowania ze środ-
ków publicznych.

Zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych świadczenia opieki zdrowotnej są finansowane
ze środków pozostających w dyspozycji Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że został uru-
chomiony program w Narodowym Funduszu Zdro-
wia dotyczący zaopatrzenia pacjentów w pompy in-
sulinowe, ze wskazaniem osób z cukrzycą.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia podpisał
w dniu 26 listopada 2008 r. zarządzenie nr 106/2008/
DSOZ zmieniające zarządzenie w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia zdrowotne kontraktowane odrębnie,
w związku z wprowadzeniem świadczenia „Leczenie
cukrzycy z zastosowaniem pompy insulinowej”.
Ostateczna treść procedury zakłada istnienie kil-
kunastu ośrodków leczących cukrzycę z zastosowa-
niem pompy insulinowej. Procedura zakłada zaopa-
trzenie w pompy insulinowe dzieci i młodzieży do
ukończenia 18. roku życia.
Przekazując powyższe, pragnę podkreślić, że cu-
krzyca została uznana za jeden z priorytetowych
celów działań w zakresie zdrowia publicznego i mi-
nister zdrowia oraz Narodowy Fundusz Zdrowia
podejmują wszelkie działania, aby pacjentom do-
tkniętym cukrzycą zapewnić najskuteczniejsze me-
tody leczenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie potrzeby opracowania
dla straży gminnych kompleksowej pragmatyki
służbowej i nadania im praw podobnych
do tych, które mają inne formacje mundurowe
(6676)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6676/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Tadeusza Cymańskiego w sprawie potrzeby
opracowania dla straży gminnych kompleksowej
pragmatyki służbowej i nadania im praw podobnych
do tych, które mają inne formacje mundurowe, przed-
stawiam następujące informacje.
731
Rozpatrując przedmiotową kwestię, należy na
wstępie zauważyć, że strażnicy gminni (miejscy) są
pracownikami w rozumieniu prawa pracy. Straż
gminna (miejska) jest samorządową umundurowaną
formacją o charakterze fakultatywnym (jednostka
samorządu terytorialnego nie ma obowiązku jej
utworzenia), powołaną w ściśle określonym celu,
a mianowicie do ochrony porządku publicznego na
terenie jednostki samorządu terytorialnego, która ją
utworzyła. Ustawodawca wskazuje w art. 5 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
z 1997 r. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), iż koszty
funkcjonowania straży pokrywane są z budżetu jed-
nostki samorządu terytorialnego, która utworzyła
daną formację. Natomiast w przypadku funkcjona-
riuszy rządowych ich świadczenia wypłacane są
z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z państwem
stosunek służby.
Należy również porównać pracę strażników gmin-
nych (miejskich) do służby funkcjonariuszy Policji.
W przeciwieństwie do straży gminnej (miejskiej) re-
alizującej zadania na terenie gminy, która utworzyła
daną formację, i spełniającej rolę służebną wobec
społeczności lokalnej ustawodawca nie wyznaczył te-
rytorium działania Policji, wskazując, że jest to
umundurowana formacja służąca społeczeństwu.
Strażnicy gminni (miejscy) mają również znacz-
nie ograniczony – w stosunku do funkcjonariuszy
Policji – zakres kompetencji. Warto wskazać na za-
dania Policji określone w ustawie z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) w zakresie rozpoznawania, zapobiegania
i wykrywania przestępstw i wykroczeń oraz wyko-
nywania czynności:
— operacyjno-rozpoznawczyczych,
— dochodzeniowo-śledczych,
— administracyjno-porządkowych.
Zadania straży sprowadzają się przede wszystkim
do czynności o charakterze administracyjno-porząd-
kowym i mieszczą się w sferze porządku publicznego,
a nie – jak w przypadku Policji – również w sferze
bezpieczeństwa publicznego.
Należy również podkreślić, iż istotnym elemen-
tem służby policjantów jest pełna dyspozycyjność
i wykonywanie służby w nielimitowanym czasie pra-
cy i trudnych warunkach, związanych niejednokrot-
nie z narażeniem życia.
Różnice dotyczące obydwu formacji występują
również w zakresie kryteriów doboru oraz szkolenia,
którego zakres przedmiotowy jest znacznie ograni-
czony w przypadku straży.
W świetle powyższego nie wydaje się możliwe do-
pisanie strażników gminnych, którzy są pracowni-
kami samorządowymi, do ustawy z dnia 18 lutego
1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agen-
cji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochro-
ny Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
732
ziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.).
Pragnę także wskazać, iż Trybunał Konstytucyj-
ny w wyroku z dnia 19 października 2004 r. (K 1/04,
OTK-A 2004/9/93) stwierdził, iż służby mundurowe
(i umundurowane) nie tworzą bezwzględnie jednolitej
kategorii zawodowej, gdyż każda z tych grup ma wła-
sną specyfikę, która może uzasadniać ich swoiste
różnicowanie.
Należy także wskazać, iż warunkami uzasadnia-
jącymi korzystniejsze zasady nabywania przez funk-
cjonariuszy służb mundurowych uprawnień emery-
talno-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru są mię-
dzy innymi:
— pełna dyspozycyjność i zależność od władzy
służbowej,
— wykonywanie zadań w nielimitowanym czasie
pracy i trudnych warunkach, związanych nierzadko
z bezpośrednim narażeniem życia i zdrowia (np.
w czasie udziału w obronie kraju lub ochronie bez-
pieczeństwa obywateli),
— wysoka sprawność fizyczna i psychiczna wy-
magana w całym okresie pełnienia służby,
— niewielkie możliwości wykonywania dodatko-
wej pracy i posiadania innych źródeł utrzymania,
— ograniczone prawo udziału w życiu politycz-
nym i zrzeszania się.
Z samej tylko przynależności do służby mundu-
rowej czy też formacji umundurowanej nie można
wysnuwać również wniosku, że status prawny po-
szczególnych profesji do niej zaliczanych powinien
być kształtowany przez ustawodawcę w sposób iden-
tyczny.
W świetle powyższego, nie deprecjonując charak-
teru pracy strażników gminnych (miejskich), jako
cechującej się ryzykiem, odpowiedzialnością czy też
sprawnością fizyczną i psychiczną, należy pamiętać,
że jest to fakultatywna formacja samorządowa. Ka-
talog przyznanych im uprawnień i obowiązków, jak
również terytorium ich realizacji istotnie różnią się
od uprawnień i obowiązków chociażby funkcjonariu-
szy Policji. Należy również stwierdzić, że ustawodaw-
ca przyznał wcześniejsze emerytury przede wszyst-
kim służbom mundurowym o ogólnokrajowym zasię-
gu działania.
Uprzejmie informuję, iż w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji planuje się podjęcie
prac nad rozwiązaniami systemowymi dotyczącymi
uprawnień emerytalnych odnośnie do wszystkich
służb mundurowych. Mając na względzie fakt, że
60-letni strażnik może nie spełniać oczekiwań spo-
łeczeństwa względem tej formacji, przy okazji wska-
zanych prac rozważana będzie także kwestia upraw-
nień dla strażników gminnych (miejskich). Jednakże
będzie to wymagało szerokich konsultacji opartych
na współpracy administracji rządowej i samorządo-
wej. W szczególności należy rozważyć kwestię doty-
czącą źródła finansowania tego uprawnienia.
Dotychczasowa praktyka stosowania przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gmin-
nych (Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.)
ujawniała potrzebę dostosowania rozwiązań ustawo-
wych do aktualnych potrzeb i rozwoju straży gmin-
nych. Wobec powyższego w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji we współpracy z Zespo-
łem ds. Współpracy ze Strażami Gminnymi (Miejski-
mi) przygotowano projekt ustawy o zmianie ustawy
o strażach gminnych i ustawy o Policji.
Projekt przewiduje zmiany zarówno w zakresie
tzw. pragmatyki służbowej, dostosowując rozwiąza-
nia legislacyjne do charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), zmienia w pewnym zakresie
sposób organizacji pracy strażników, a także posze-
rza katalog uprawnień straży. Proponowane rozwią-
zania na każdym etapie prac były konsultowane ze
środowiskiem strażniczym. Projektodawcy starali się
uwzględnić zgłaszane przez straże postulaty w przed-
miotowym zakresie zmiany ustawy o strażach.
Należy także nadmienić, iż Komisja Wspólna Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, opiniując pozytyw-
nie projekt ustawy o zmianie ustawy o strażach
gminnych oraz o Policji, wskazała na konieczność
kompleksowego uregulowania funkcjonowania stra-
ży, co nastąpi w ramach funkcjonującego przy mini-
strze spraw wewnętrznych i administracji Zespołu
ds. Współpracy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie dostępu służb policyjnych
do narkotesterów (6677)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6677/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Macieja Orzechowskiego oraz grupy posłów,
z dnia 20 listopada 2008 r., w sprawie dostępu służb
policyjnych do narkotestów, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż Biuro Logistyki
Policji KGP w bieżącym roku nie realizowało zakupu
narkotestów i nie zaplanowało na rok 2009 środków
finansowych umożliwiających ich zakup w trybie
scentralizowanym.

Natomiast w przypadku wyczerpania się w ko-
mendach wojewódzkich Policji narkotestów pocho-
dzących z zakupu realizowanego w ramach umowy
nr 231/Cmt/06/JC/SPOT/2.3.2/85/04 zawartej z fir-
mą Estederm, na dostawę 70 000 sztuk wielopanelo-
wych urządzeń jednorazowego użytku, o nazwie ra-
pid stat, do wstępnego wykrywania w ślinie osób
kierujących pojazdami środków działających podob-
nie do alkoholu, poszczególne jednostki organizacyj-
ne Policji (zgodnie z własnymi potrzebami) będą mo-
gły samodzielnie nabyć odpowiednią ilość testów
w celu zachowania ciągłości badań kierowców znaj-
dujących się pod wpływem substancji odurzających.
Należy zauważyć, iż Biuro Ruchu Drogowego Ko-
mendy Głównej Policji ocenia, na podstawie bieżące-
go monitoringu zużycia narkotestów przez poszcze-
gólne jednostki, że obecnie komendy wojewódzkie
dysponują prawie połową zakupionych w 2007 r. nar-
kotestów rapid stat, tj. około 35 000 sztuk, których
termin ważności upływa w lipcu–wrześniu 2009 r.,
i ilość ta zabezpieczy potrzeby prowadzenia stosow-
nych badań do września 2009 r.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że obecnie opracowywana jest decyzja komendanta
głównego Policji pozwalająca na przeprowadzenie
scentralizowanych zakupów finansowanych ze środ-
ków budżetowych poszczególnych komend wojewódz-
kich, która dotyczyłaby również narkotestów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie systemu wspierania zatrudnienia
osób niepełnosprawnych (6678)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posłów Klubu Parlamentarnego Platformy
Obywatelskiej Macieja Orzechowskiego, Ewy Drozd,
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz, Tomasza Nowaka,
Jakuba Rutnickiego i Marka Zielińskiego z dnia 20 li-
stopada 2008 r., Biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw
Osób Niepełnosprawnych uprzejmie wyjaśnia:
Z przeprowadzonych analiz wynika, iż uchwale-
nie ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych będącej przedmiotem prac parlamentar-
733
nych nie powinno negatywnie wpłynąć na stan za-
trudnienia osób niepełnosprawnych zarówno na
otwartym, jak i chronionym rynku pracy. Ustalenie
progu intensywności wsparcia na poziomie 75% wy-
nika z rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008
z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje
pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastoso-
waniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólnego rozporządzenia
w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz. Urz. WE L 214
z 09.08.2008, str. 3) i Polska, jako członek Unii Eu-
ropejskiej, nie może inaczej kształtować krajowych
regulacji.
Oznacza to, że wprowadzenie do projektu noweli-
zacji ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2008 Nr 14,
poz. 92) zmian wykraczających poza obszar wyzna-
czony przez ustawodawcę unijnego spowodowałoby
udzielanie pomocy niezgodnej z przepisami UE i po-
ciągałoby za sobą obowiązek jej zwrotu.
Rozporządzenie Komisji przewiduje, że dopusz-
czalna wysokość pomocy na zatrudnianie pracowni-
ka niepełnosprawnego nie może przekroczyć 75%
kosztów płacy. Definicja kosztów płacy została zdefi-
niowana w taki sposób, aby obejmować zarówno
składki na ubezpieczenia społeczne, jak i fundusze
pozaubezpieczeniowe – Fundusz Pracy, Fundusz Gwa-
rantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz dofi-
nansowanie do wynagrodzeń. W związku z powyż-
szym nie jest również możliwe pozostawienie refun-
dacji składek na ubezpieczenia społeczne, o co postu-
lują zainteresowane środowiska, albowiem nie ma
potrzeby utrzymywania w dalszym ciągu dwóch in-
strumentów: refundacji składek na ubezpieczenia
społeczne i refundacji wynagrodzeń.
Jak wynika z powyższego, subsydia płacowe za-
stąpią dofinansowania do wynagrodzeń i refundację
składek na ubezpieczenia społeczne. Ogólne pułapy
pomocy w formie subsydiów płacowych zostały jed-
nak ustanowione na dużo wyższym poziomie niż
obecne. Aby zrekompensować fakt konieczności za-
stosowania wynikającego z rozporządzenia Komisji
limitu maksymalnie 75% kosztów płacy, zapropono-
wano nowe, wyższe w stosunku do obowiązującej
obecnie regulacji, maksymalne kwoty dofinansowań
do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych
– 160%, 140% i 60% najniższego wynagrodzenia, od-
powiednio na pracownika ze znacznym, umiarkowa-
nym i lekkim stopniem niepełnosprawności (w chwi-
li obecnej 130%, 110% i 50%), powiększane o 40%
w przypadku pracowników ze szczególnymi schorze-
niami, tj. tych, u których stwierdzono chorobę psy-
chiczną, upośledzenie umysłowe lub epilepsję oraz
niewidomych. Oznacza to wzrost maksymalnego do-
finansowania o 10% w stosunku do pracowników
z lekkim stopniem niepełnosprawności i aż o 30%
w odniesieniu do pracowników ze stopniem umiar-
kowanym i znacznym.
W związku z powyższymi wyliczeniami nie można
zgodzić się zarzutem, że po wejściu w życie ustawy
734
o zmianie ustawy o rehabilitacji (…) sytuacja pracow-
ników niepełnosprawnych na otwartym i chronio-
nym rynku pracy pogorszy się.
Propozycja poszerzenia katalogu rodzajów scho-
rzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrud-
nienia osób niepełnosprawnych o wszystkie osoby
zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności
nie znajduje uzasadnienia merytorycznego. Obecny
katalog został stworzony zmyślą o zachęceniu praco-
dawców do zatrudniania osób, które z powodu okre-
ślonych dolegliwości mają najmniejsze szanse na zna-
lezienie pracy. Należy w tym miejscu podkreślić, iż
znaczący odsetek osób zaliczonych do znacznego
stopnia niepełnosprawności cierpi na schorzenia wy-
mienione w powołanym wyżej katalogu.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie remontu drogi krajowej nr 22
na odcinku przebiegającym
przez centrum miasta Czersk (6679)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 2 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6679/
08, w sprawie interpelacji posła Piotra Stanke z dnia
24 listopada 2008 r. odnośnie remontu drogi krajo-
wej nr 22 na odcinku przebiegającym przez centrum
miasta Czerska, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Nie wszystkie inwestycje drogowe mogły zostać
ujęte w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” zatwierdzonym uchwałą Rady Mini-
strów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r., po-
nieważ potrzeby w zakresie budowy i modernizacji
infrastruktury transportowej wielokrotnie prze-
wyższają wielkość dostępnych środków. W związku
z powyższym w ww. programie nie została ujęta
przebudowa drogi krajowej nr 22 na wskazanym od-
cinku. Należy podkreślić, że w pierwszej kolejności
do wykonania zostały przewidziane najpilniejsze
zadania.
Warto zaznaczyć, że Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad, mając na celu poprawę życia
mieszkańców, podjęła działania zmierzające do przy-
gotowania przedmiotowej inwestycji, w szczególności
zleciła wykonanie projektu budowlanego i wykonaw-
czego przebudowy i wzmocnienia drogi krajowej
nr 22 w mieście Czersku od km 276+899 do km
277+645,60 oraz od km 278+230,20 do km 278+751.
Realizacja przedsięwzięcia nastąpi w momencie za-
pewnienia źródeł jego finansowania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie projektu radykalnych zmian
w funkcjonowaniu Państwowej Inspekcji
Sanitarnej (6680)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6680/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pani Beaty Mazurek w sprawie projektu
radykalnych zmian w funkcjonowaniu Państwowej
Inspekcji Sanitarnej, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji pu-
blicznej w województwie (druk sejmowy nr 1073),
który w dniu 3 października 2008 r. wpłynął do Sej-
mu RP, przewiduje ponowne zespolenie Państwowej
Inspekcji Sanitarnej na poziomie powiatowym i wo-
jewódzkim.
Reforma administracji publicznej w kształcie
nadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w od-
niesieniu do administracji rządowej w województwie
opierała się na dwóch zasadniczych założeniach,
tj. wprowadzeniu organu sprawującego władzę ad-
ministracji ogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacji
pomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymi
służbami, strażami i inspekcjami działającymi na
obszarze województwa, zapewniającej spójność funk-
cjonowania organów i struktur administracji rządo-
wej w województwie oraz możliwość ponoszenia po-
litycznej odpowiedzialności za rezultaty działania
wszystkich podległych służb. Relacja ta oparta jest
na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawującego wła-
dzę administracji ogólnej nad wszystkimi, norma-
tywnie wskazanymi administracjami o charakterze
inspekcyjno-kontrolnym i policyjnym. Zwierzchnic-
two organu sprawującego władzę administracji ogól-
nej przejawia się w pojęciu zespolenia, które stanowi

podstawę konstruowania modelu administracji. Od-
zespolenie wojewódzkich struktur inspekcji sanitar-
nej ogranicza rolę wojewody jako przedstawiciela
Rady Ministrów w województwie oraz utrudnia ko-
ordynację i kierowanie działaniami wszystkich jed-
nostek organizacyjnych administracji rządowej i sa-
morządowej na obszarze województwa w zakresie
m.in. zapobiegania zagrożeniu życia, zdrowia lub
mienia oraz zagrożeniom środowiska, bezpieczeń-
stwa państwa i utrzymania porządku publicznego,
ochrony praw obywatelskich, a także zapobiegania
klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym zagro-
żeniom oraz zwalczania i usuwania ich skutków na
zasadach określonych w ustawach.
Nawet przy uwzględnieniu instrumentów, które
przypisane są wojewodzie w odniesieniu do organów
administracji niezespolonej funkcjonujących w woje-
wództwie, wojewoda nie posiada pełni kompetencji
zwierzchnich wobec tych organów, także w sytu-
acjach kryzysowych, bowiem właściwy minister może
wstrzymać wydanie polecenia wydanego przez woje-
wodę. Należy podkreślić, że jedynie w przypadku
działania jako zwierzchnik zespolonej administracji
rządowej wojewoda może w całości kierować tą admi-
nistracją i koordynować jej działalność, zapewniać
warunki do jej skutecznego działania i ponosić odpo-
wiedzialność za rezultaty jej działania.
Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na pozio-
mie powiatowym przyjęto także zasadę funkcjono-
wania organu władzy administracji ogólnej, który
zapewnia spójność funkcjonowania służb działają-
cych na tym poziomie, w szczególności w sytuacjach
nadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przy-
pisana jest staroście, stąd konieczne jest jego oddzia-
ływanie na powiatowe struktury inspekcji sanitar-
nej, która odgrywa bardzo istotną rolę w zapewnie-
niu bezpieczeństwa zdrowia.
W świetle powyższego, dla stworzenia spójnego
systemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych
oraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawicie-
la Rady Ministrów w województwie, a także zwierzch-
nika zespolonej administracji wojewódzkiej, celowe
jest zespolenie również inspekcji sanitarnej na pozio-
mie wojewódzkim i powiatowym.
W proponowanych obecnie regulacjach starano
się odpowiednio skonstruować przepisy tak, aby za-
pewnić wpływ głównego inspektora sanitarnego na
powoływanie wojewódzkich inspektorów oraz wpływ
wojewódzkich inspektorów na powoływanie powiato-
wych inspektorów sanitarnych, przy czym zapewnio-
no możliwość wnioskowania tych organów odpowied-
nio do wojewody i starosty o odwołanie w każdym
czasie wojewódzkiego lub powiatowego inspektora,
w przypadku gdy przemawiałby za tym interes służ-
by. Główny inspektor sanitarny, zgodnie z projekto-
wanymi zmianami, ustalać będzie również ogólne
kierunki działania organów Państwowej Inspekcji
Sanitarnej lub, w przypadku zagrożenia bezpieczeń-
stwa sanitarnego w zakresie należącym do właściwo-
ści Państwowej Inspekcji Sanitarnej, szczegółowe
735
zasady postępowania państwowych inspektorów sa-
nitarnych, a także zasady współdziałania z innymi
organami kontroli państwowej. Należy podkreślić, iż
powyższe uprawnienia przysługują również woje-
wódzkiemu inspektorowi sanitarnemu w stosunku
do powiatowych inspektorów. Głównemu inspekto-
rowi Sanitarnemu przysługiwać będą także ogólne
uprawnienia koordynacyjne i nadzorcze wobec orga-
nów Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a ponadto bę-
dzie on określał standardy postępowania w zakresie
kontroli i nadzoru sanitarnego organów inspekcji.
W zakresie systemów wymiany informacji w ramach
systemów informacyjnych główny inspektor będzie
posiadał uprawnienia zarządcze, co umożliwi dokoń-
czenie budowy jednolitego systemu informatycznego
w inspekcji.
W odniesieniu do poddania powiatowych struktur
Państwowej Inspekcji Sanitarnej nadzorowi starosty
pragnę przypomnieć, że każda jednostka samorządu
terytorialnego podlega nadzorowi wojewody i preze-
sa Rady Ministrów, którzy dysponują określonymi
narzędziami w celu zapewniania podejmowania przez
tenże samorząd działań zgodnych z prawem, co zde-
cydowanie przyczynia się też do zapobiegania ewen-
tualnym zagrożeniom korupcyjnym. Tym niemniej
wychodząc naprzeciw postulatom wprowadzenia re-
guł ustawowych w zakresie zapobiegania ewentual-
nemu konfliktowi interesów w przypadku kontrolo-
wania podmiotów, dla których powiat jest organem
założycielskim lub prowadzącym albo jest w nich
podmiotem dominującym, w projekcie ustawy za-
mieszczono zapis, zgodnie z którym organem właści-
wym w stosunku do takich podmiotów będzie pań-
stwowy wojewódzki inspektor sanitarny.
Pragnę również wskazać, iż w zakresie działalno-
ści laboratoryjnej inspekcji sanitarnej proponuje się,
aby minister właściwy do spraw zdrowia określił,
w drodze rozporządzenia:
1) wykaz stacji sanitarno-epidemiologicznych wy-
konujących badania wody w zintegrowanym syste-
mie badań laboratoryjnych, ze wskazaniem obszaru,
na którym dana stacja wykonuje badania,
2) wykaz stacji sanitarno-epidemiologicznych
wykonujących badania jakości zdrowotnej żywności
w zintegrowanym systemie badań laboratoryjnych,
ze wskazaniem obszaru, na którym dana stacja wy-
konuje badania.
Państwowy inspektor sanitarny kierujący stacją
sanitarno-epidemiologiczną wykonującą badania
w zintegrowanym systemie badań laboratoryjnych
nie będzie mógł odmówić wykonania badań na rzecz
innej stacji działającej na tym samym obszarze, okre-
ślonym w powyższych rozporządzeniach. Za wykona-
nie badań na rzecz innej stacji nie będą pobierane
opłaty. Zaproponowane powyżej przepisy dotyczące
badań laboratoryjnych pozwolą na utrzymanie obec-
nego systemu badań laboratoryjnych.
Przewiduje się, iż liczba stacji powiatowych w naj-
bliższym czasie nie ulegnie zwiększeniu. Uprawnie-
nia organu założycielskiego w stosunku do powiato-
736
wej stacji sanitarno-epidemiologicznej posiadać bę-
dzie bowiem wojewoda, co oznacza że to wojewoda
będzie każdorazowo decydował o utworzeniu, prze-
kształceniu lub likwidacji stacji powiatowej. Taka
regulacja zapobiegnie niepotrzebnemu rozrostowi
liczby stacji powiatowych, w szczególności w sytuacji
braku środków finansowych na ich tworzenie oraz
braku racjonalnych przesłanek do działania dodat-
kowych stacji powiatowych.
Odnosząc się do stwierdzenia pani poseł, że pod-
porządkowanie granicznych inspektorów sanitar-
nych głównemu inspektorowi sanitarnemu przy jed-
noczesnym zespoleniu pozostałych inspektorów sa-
nitarnych spowoduje ograniczenie zadań wykonywa-
nych obecnie przez powiatowych inspektorów sani-
tarnych na międzynarodowych portach lotniczych
oraz w stosunku do agencji celnych należy uznać, że
wiodąca rola co do zapewnienia realizacji zadań gra-
nicznych inspektorów sanitarnych przysługuje mini-
strowi właściwemu do spraw zdrowia, który na mocy
art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j.: Dz. U. z 2006 r.
Nr 122, poz. 85, z późn. zm.) w porozumieniu z mi-
nistrem właściwym do spraw administracji publicz-
nej określa w drodze rozporządzenia wykaz granicz-
nych stacji sanitarno-epidemiologicznych, uwzględ-
niając w szczególności terytorialny zakres działania
oraz siedziby państwowych granicznych inspektorów
sanitarnych. Tym niemniej nic nie stoi na przeszko-
dzie, aby niektóre zadania granicznych inspektorów
na mocy porozumień z samorządem powiatowym re-
alizowane były przez powiatowych inspektorów sa-
nitarnych.
Projekt ustawy nie przewiduje prowadzenia do-
datkowych postępowań kwalifikacyjnych na stano-
wiska państwowych inspektorów sanitarnych. Prze-
pisy art. 13 ww. projektu ustawy określają natomiast
wymogi, jakie musi spełniać państwowy inspektor
sanitarny.
W Państwowej Inspekcji Sanitarnej obowiązuje
ponadzakładowy układ zbiorowy pracy. Zgodnie
z art. 2418 Kodeksu pracy, w okresie jednego roku od
dnia przejścia zakładu pracy lub jego części na nowe-
go pracodawcę do pracowników stosuje się postano-
wienia układu, którym byli objęci przed przejściem
zakładu pracy lub jego części na nowego pracodawcę.
Pracodawca może stosować do tych pracowników ko-
rzystniejsze warunki niż wynikające z dotychczaso-
wego układu. Po upływie okresu stosowania dotych-
czasowego układu wynikające z tego układu, warun-
ki umów o pracę lub innych aktów stanowiących
podstawę nawiązania stosunku pracy stosuje się do
upływu okresu wypowiedzenia tych warunków.
W zakresie stosunków pracy z pracownikami Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej projekt ustawy nie
przewiduje żadnych zmian. Dodać należy, że w przy-
padku Państwowej Inspekcji Sanitarnej pracodawca
zmienia się jedynie w odniesieniu do państwowego
wojewódzkiego, granicznego i powiatowego inspek-
tora sanitarnego, natomiast dla pracowników po-
szczególnych stacji sanitarno-epidemiologicznych
pracodawca pozostaje ten sam jak dotychczas.
Dodać należy, że zespolenie struktur wojewódz-
kiej i powiatowej inspekcji sanitarnej nie będzie skut-
kować dodatkowymi kosztami, zarówno dla budżetu
państwa, jak i budżetów jednostek samorządu tery-
torialnego, ponieważ zakres ich zadań nie ulegnie
zmianie. Przesunięciu ulegną jedynie środki na re-
alizację zadań jednostek samorządu terytorialnego z
części budżetu państwa, której dysponentem jest mi-
nister zdrowia do budżetów wojewodów i budżetów
powiatów. Stacje sanitarno-epidemiologiczne będą
prowadzone w formie jednostki budżetowej. Zgodnie
z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539) dochodami
powiatu są dotacje celowe z budżetu państwa na
realizację zadań straży i inspekcji, o których mowa
w ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.).
Pragnę jednocześnie poinformować, iż rząd nie
zwracał się bezpośrednio do organów Unii Europej-
skiej o opinię, co do zespolenia struktur wojewódz-
kich i powiatowych Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Niemniej należy podkreślić, iż wstępna opinia o zgod-
ności projektowanych przepisów z prawem Unii Eu-
ropejskiej była pozytywna. Przy czym warto zwrócić
uwagę, iż Unia Europejska nigdy nie wskazuje,
w jakiej strukturze należy realizować zadania, pozo-
stawiając określenie układu administracji danego
państwa członkowskiego w jego kompetencjach.
Reasumując, proponowane powyżej regulacje za-
pewniają spójność działań Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej na obszarze całego kraju, stanowiąc z jednej
strony o politycznej odpowiedzialności za rezultat
działania zespolonej administracji wojewódzkiej po-
noszonej przez wojewodę i starostę, z drugiej nato-
miast o merytorycznej odpowiedzialności pozostają-
cej wewnątrz struktur Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej. Zapewniają również zdolność do skoordyno-
wanych działań Inspekcji w całym kraju, a także
umożliwiają wojewodzie i staroście podejmowanie
skoordynowanych działań w zakresie zapobiegania
zagrożeniom życia i zdrowia mieszkańców na obsza-
rze województwa i powiatu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie projektu radykalnych zmian
w funkcjonowaniu Państwowej Inspekcji
Sanitarnej (6680)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Mazurek z dnia 26 listo-
pada 2008 r., przekazaną przy piśmie SPS-023-6680/
08 z dnia 2 grudnia 2008 r., w sprawie projektu usta-
wy o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmia-
nami w organizacji i podziale zadań w województwie,
który zakłada zespolenie organów Państwowej In-
spekcji Sanitarnej, przekazuję stanowisko w przed-
miotowej sprawie.
Projektuje się, aby państwowy wojewódzki in-
spektor sanitarny był organem wojewódzkiej zespo-
lonej administracji rządowej, natomiast państwowy
powiatowy inspektor sanitarny – organem powiato-
wej zespolonej administracji rządowej.
Zakłada się, że państwowi graniczni inspektorzy
sanitarni, jako niezespolona administracja rządowa,
będą terenowymi organami administracji rządowej
podporządkowanymi głównemu inspektorowi sani-
tarnemu, a nie, jak dotychczas, państwowym woje-
wódzkim inspektorom sanitarnym.
Nie nastąpi destabilizacja w zakresie funkcjono-
wania Państwowej Inspekcji Sanitarnej, ponieważ
nie wprowadza się zmian do zapisów art. 7 ust. 1
ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej z dnia 14
marca 1985 r. (Dz. U.z 2006 r. Nr 122, poz. 851),
zgodnie z którym inspekcja podlega ministrowi wła-
ściwemu do spraw zdrowia, a kieruje nią główny in-
spektor sanitarny jako centralny organ administracji
rządowej. Nie ulega również zmianie zapis art. 10.1
pkt 4.1, zgodnie z którym główny inspektor sanitar-
ny koordynuje i nadzoruje ustawową działalność
wszystkich państwowych inspektorów sanitarnych.
Stacje sanitarno-epidemiologiczne będą nadal
publicznymi zakładami opieki zdrowotnej i w dal-
szym ciągu prowadzone będą w formie państwo-
wych jednostek budżetowych finansowanych z bu-
dżetu państwa.
Natomiast dysponentem środków dla wojewódz-
kich stacji sanitarno-epidemiologicznych nie będzie
minister zdrowia, a wojewodowie, natomiast dyspo-
nentem środków dla powiatowych stacji sanitarno-
-epidemiologicznych, jako administracji rządowej
w powiecie, będą starostowie powiatowi.
Organem założycielskim, a jednocześnie dys-
ponentem środków dla granicznych stacji sanitar-
no-epidemiologicznych będzie główny inspektor
sanitarny.
W związku z zapytaniem Rady Krajowej Federacji
Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdro-
wia i Pomocy Społecznej oraz Rady Sekretariatu
737
Ochrony Zdrowia NSZZ „Solidarność”, czy w wyniku
ewentualnego wprowadzenia reformy w dalszym cią-
gu będzie obowiązywał ponadzakładowy układ zbio-
rowy pracy dla pracowników zatrudnionych w sta-
cjach sanitarno-epidemiologicznych, zwrócono się do
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej o ustosun-
kowanie się do podniesionej kwestii.
Bezpieczeństwo zdrowotne stanowi cel nadrzędny
działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a projek-
towane zmiany nie powinny osłabić skuteczności
w zakresie sprawowanego nadzoru, profilaktyki i pro-
mocji zdrowia. Koordynatorem tych działań w kraju
jest i powinna być Państwowa Inspekcja Sanitarna.
W celu zachowania bezpieczeństwa zdrowotnego
akredytowane laboratoria Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej, które prowadza działalność stosowną do
zarządzenia ministra zdrowia z dnia 27 października
2005 r. w sprawie wykazu stacji sanitarno-epidemio-
logicznych wykonujących badania wody w zintegro-
wanym systemie badań laboratoryjnych oraz wykazu
stacji sanitarno-epidemiologicznych wykonujących
badania jakości zdrowotnej żywności w zintegrowa-
nym systemie badań laboratoryjnych, będą w dal-
szym ciągu funkcjonować w tym samym systemie.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej powołał w Komisji
Zdrowia podkomisję stałą do spraw zdrowia publicz-
nego. W dniu 3 września 2008 r. podkomisja podjęła
dyskusję o ustawowym uregulowaniu obszaru zdro-
wia publicznego.
Do współpracy z podkomisją stałą do spraw zdro-
wia publicznego został upoważniony główny inspek-
tor sanitarny.
Doświadczenie w działaniach na rzecz zdrowia
publicznego i osiągnięcia Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej stanowić winny fundament prac do nowych
rozwiązań poprzez stworzenie nowej ustawy o zdro-
wiu publicznym.
Inicjatywa uregulowania ustawowego obszaru
zdrowia publicznego byłaby zbieżna z oczekiwaniami
autorytetów naukowych, samorządów terytorialnych
oraz innych instytucji i organizacji działających w ob-
szarze zdrowia publicznego.
Funkcjonowanie Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej zostało wielokrotnie pozytywnie ocenione przez
misje UE i WHO.
Na nieformalnym spotkanie ministrów do spraw.
zdrowia, które odbyło się w dniach 8–9 września 2008 r.
w Angers we Francji, wykazano, że Polska należy do
krajów najlepiej przygotowanych do zarządzania ry-
zykiem sanitarnym, co również dowodzi, że Państwo-
wa Inspekcja Sanitarna dobrze wypełnia zadania i nie
powinno ulec zakłóceniu jej funkcjonowanie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
738
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie prac nad reformą systemu
szkolnictwa wyższego w Polsce w zakresie
działania państwowych wyższych szkół
zawodowych (6681)
Wielce Szanowny Panie Marszałku! Odpowiada-
jąc na wystąpienie Pana Marszałka z dnia 2 grudnia
br. (znak: SPS-023-6681/08), przy którym przesłana
została interpelacja pani poseł Beaty Mazurek,
uprzejmie informuję, co następuje.
Opublikowane na początku bieżącego roku mate-
riały zawierające założenia reformy systemu szkol-
nictwa wyższego zostały poddane szerokiej dyskusji
w środowisku akademickim, w tym także państwo-
wych wyższych szkół zawodowych. Rozmowy doty-
czące dalszych perspektyw rozwoju PWSZ, w tym
planów zreformowania ich działalności, odbywały się
w czasie bieżących kontaktów z rektorami tych szkół,
a także podczas wydarzeń szczególnych, do których
zaliczyć należy przede wszystkim konferencję podsu-
mowującą 10-lecie działalności PWSZ, która odbyła
się w dniu 11 czerwca 2008 r. w siedzibie Sejmu RP,
oraz wrześniowe posiedzenie Konferencji Rektorów
Publicznych Szkół Zawodowych w Nowym Targu.
Po zakończeniu dyskusji trwają prace zmierzające
do zatwierdzenia założeń do planowanych zmian
w systemie szkolnictwa wyższego. Po ich ostatecz-
nym zaakceptowaniu przez kierownictwo MNiSW
dokument ten zostanie przekazany do zaopiniowania
przez środowisko akademickie, w tym także Konfe-
rencję Rektorów Publicznych Szkół Zawodowych
(KRePSZ). Niezależnie od powyższego już obecnie
mogę poinformować Pana Marszałka, że nowy pro-
jekt zmian systemowych nie przewiduje przekazania
PWSZ pod nadzór samorządu województwa. Trwają
natomiast prace nad opracowaniem nowelizacji prze-
pisów, która pozwoli organom samorządowym na fi-
nansowanie w większym niż dotychczas zakresie
działalności PWSZ.
Koncepcja usytuowania PWSZ w systemie szkol-
nictwa wyższego przewiduje dalsze umacnianie ich
roli jako szkół, które w wyspecjalizowany sposób
będą kształciły pracowników dla regionalnych ryn-
ków pracy. Przewidujemy, że nastąpi wzmocnienie
więzi tych szkół z lokalnymi środowiskami samorzą-
dowymi oraz pracodawcami, co pozwoli na jeszcze
lepsze dopasowanie profilu kształcenia do miejsco-
wych potrzeb rynku. Sytuując PWSZ w zreformowa-
nym systemie szkolnictwa wyższego, nie można jed-
nak tracić z oczu perspektywy przyświecającej głów-
nym założeniom procesu bolońskiego, a także regu-
lacji zawartych w opracowanej na ich podstawie obo-
wiązującej ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym.
Oznacza to konieczność zapewnienia w programach
nauczania odpowiedniej proporcji przedmiotów ogól-
nych i kierunkowych do przedmiotów specjalizacyj-
nych. Promując kształcenie fachowców dla rynku
pracy, należy jednocześnie pamiętać, że członkowie
społeczeństwa opartego na wiedzy powinni posiadać
mocne podstawy do kontynuowania studiów na ko-
lejnych stopniach kształcenia, a także umiejętności
i nawyki pozwalające na uzupełnianie wiedzy przez
całe życie.
Włączenie PWSZ do systemu prawa obowiązują-
cego wszystkie polskie uczelnie spowodowało ko-
nieczność stosowania wobec tych szkół także ujed-
noliconych przepisów dotyczących finansowania ich
działalności. Przejściowe pogorszenie się sytuacji
finansowej niektórych PWSZ nie powinno jednak
prowadzić do prób naruszania zasady równoupraw-
nienia podmiotów działających wg jednego systemu
prawa. Pragnę poinformować Pana Marszałka, iż
służby ekonomiczne MNiSW sprawują ciągły nadzór
nad sytuacją finansową PWSZ, co przejawia się
m.in. poprzez przeznaczanie dodatkowych środków
finansowych dla tych szkół, które powstały w ostat-
nich latach i jeszcze nie zakończyły pierwszych cy-
klów kształcenia na nowo uruchomionych kierun-
kach studiów.
Niezależnie od powyższego chciałabym zapewnić,
że postulaty pani poseł dotyczące zweryfikowania
zasad naliczania dotacji budżetowej zostaną przeka-
zane do dalszej dyskusji nad projektem zmian syste-
mowych w szkolnictwie wyższym.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Maria Elżbieta Orłowska
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie przeciwdziałania skutkom
wzrastającej redukcji zatrudnienia
(fali zwolnień grupowych)
w świętokrzyskich zakładach pracy w związku
ze światowym kryzysem gospodarczym (6682)
W związku z przekazaniem przy piśmie z dnia
2 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6682/08) interpe-
lacji pana posła Przemysława Gosiewskiego w spra-
wie przeciwdziałania skutkom wzrastającej redukcji
zatrudnienia (fali zwolnień grupowych) w święto-
krzyskich zakładach pracy w związku ze światowym
kryzysem gospodarczym poniżej zamieszczam odpo-
wiedzi na pytania zadane przez pana posła.

1. Jakie działania zamierza podjąć minister pra-
cy i polityki społecznej, aby przeciwdziałać przypad-
kom masowych zwolnień ogłaszanych przez zakłady
pracy w związku ze skutkami światowego kryzysu
gospodarczego?
Spowolnienie gospodarcze, w szczególności w Eu-
ropie Zachodniej, będącej największym rynkiem eks-
portowym dla Polski, zwiększa prawdopodobieństwo
obniżenia wzrostu polskiego PKB. Należy jednak
podkreślić, że Polska posiada silną gospodarkę i sta-
bilny system finansowy. Wzrost gospodarczy Polski
jest znacznie szybszy od przeciętnej unijnej. PKB
w cenach bieżących w 2007 r. miał dziewiątą wartość
w całej Unii Europejskiej. W tym samym roku tempo
wzrostu PKB było wyższe w Polsce w stosunku do
średniej w UE-27 o 3,8 punktu procentowego. Razem
zwiększa to zdolność polskiej gospodarki do stawie-
nia czoła globalnemu kryzysowi finansowemu.
Również podejmowana przez ministra pracy i po-
lityki społecznej polityka zatrudnienia i rynku pra-
cy obejmuje instrumenty, które stanowią odpowiedź
na zjawiska kryzysowe. Wstępne symptomy spowol-
nienia gospodarki globalnej w połowie 2008 r. spo-
wodowały przyjęcie założenia, że niezależnie od
pozytywnej sytuacji na rynku pracy wzrost zatrud-
nienia może napotykać bariery i dlatego istnieje
potrzeba silniejszego i bardziej ukierunkowanego
wsparcia politycznego w tym zakresie. Założenie
to zostało uwzględnione w projekcie „Krajowego
planu działań na rzecz zatrudnienia na lata 2009–
–2011”, będącego dokumentem wspierającym reali-
zację „Krajowego programu reform” – w obszarze
polityki rynku pracy.
W konsekwencji projekt „Krajowego planu dzia-
łań na rzecz zatrudnienia na lata 2009–2011”, opra-
cowany przez międzyresortowy zespół pod przewod-
nictwem ministra właściwego do spraw pracy, uzna-
je wzrost aktywności ludności jako główne wyzwanie
oraz ryzyko spowolnienia gospodarczego jako główne
zagrożenie dla rynku pracy.
W ślad za projektem „Krajowego programu re-
form na lata 2008–2011” na rzecz realizacji strategii
lizbońskiej, w szczególności za jego priorytetem: Ak-
tywne społeczeństwo, projekt „Krajowego planu
działań na rzecz zatrudnienia na lata 2009–2011”
określa zbiór działań mających na celu przyciągnię-
cie większej liczby osób do zatrudnienia poprzez:
— zachęcanie do uczestnictwa w uczeniu się przez
całe życie, w tym rozwój kształcenia ustawicznego,
— tworzenie spójności na rynku pracy (zawodowa
aktywizacja grup w niekorzystnym położeniu, takich
jak: osoby w wieku 50+, kobiety, młodzież, mieszkań-
cy obszarów wiejskich, osoby zagrożone ryzykiem
wykluczenia społecznego, niepełnosprawni),
— promowanie elastycznych i alternatywnych
form zatrudnienia (np. przedsiębiorczość w e-gospo-
darce),
— tworzenie nowych relacji instytucjonalnych na
rynku pracy, opartych na współpracy w miejsce kon-
kurencji, między publicznymi służbami zatrudnie-
739
nia, prywatnymi agencjami zatrudnienia, pomocą
społeczną, partnerami społecznymi i organizacjami
pozarządowymi,
— lepsze monitorowanie rynku pracy i przekształ-
canie zatrudnienia w kierunku gospodarki innowa-
cyjnej,
— doskonalenie aktywnych polityk rynku pracy,
nakierowane na wprowadzanie bardziej efektyw-
nych instrumentów i stosowanie zindywidualizowa-
nego podejścia do klientów publicznych służb za-
trudnienia,
— wzmocnienie publicznych służb zatrudnienia
poprzez rozwój zawodowy i poprawę kompetencji
kadr publicznych służb zatrudnienia, jak również
poprzez mierzenie i ocenę efektywności publicznych
służb zatrudnienia w celu poprawy profilowania
i kierowania polityk rynku pracy w najbliższej przy-
szłości.
Nowelizacja ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy i niektórych innych ustaw
(przyjęta przez Sejm w dniu 6 grudnia 2008 r., aktu-
alnie w toku prac Senatu) będzie tworzyć podstawy
prawne dla wdrożenia nowych programów i instru-
mentów polityki rynku pracy.
Reagowanie na wszelkie negatywne trendy poja-
wiające się na rynku pracy jest generalnie zadaniem
publicznych służb zatrudnienia. W dyspozycji urzę-
dów pracy, stanowiących rdzeń publicznych służb
zatrudnienia, pozostaje szeroki zbiór instrumentów
służących ograniczaniu lub łagodzeniu trudności na
rynku pracy. Zbiór tych instrumentów tworzą: po-
średnictwo pracy, informacja i poradnictwo zawodo-
we, pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy, szkole-
nie pomagające w zdobywaniu kwalifikacji potrzeb-
nych na rynku pracy, prace interwencyjne, roboty
publiczne, jak i system pożyczek. Wspomniane wyżej
nowe regulacje prawne pozwolą na realizację nowych
odpowiednich działań, takich jak programy specjalne
adresowane do grup w niekorzystnej sytuacji identy-
fikowanych na lokalnych rynkach pracy.
Publiczne służby zatrudnienia powinny reago-
wać szczególnie szybko i odpowiednio w sytuacjach
kryzysowych zarówno o charakterze globalnym, jak
i lokalnym. Programy wdrożone przez publiczne
służby zatrudnienia: „Inwestycje w kwalifikacje de-
ficytowe na rynku pracy”, „Aktywna kobieta”, „Do-
bry start – praca dla młodych”, jak i program „45/50
plus” realizowany w 2008 r. są przykładami takiej
natychmiastowej odpowiedzi na potrzeby rynku
pracy.
W sytuacji kryzysu istniejące na rynku pracy wy-
zwania stają się bardziej palące. Należy do nich zali-
czyć trend demograficzny w Polsce. Dlatego w polity-
ce rynku pracy realizowanej przez ministra pracy
i polityki społecznej zwraca się szczególną uwagę na
aktywizację zawodową osób biernych zawodowo
w wieku 45+, jak i na działania nakierowane na za-
chęcanie osób do dłuższego pozostawania aktywnymi
zawodowo. Praktycznej tego realizacji służy rządowy
program „Solidarność pokoleń – działania dla zwięk-
740
szenia aktywności zawodowej osób w wieku 50+”
(przyjęty przez Radę Ministrów w październiku 2008 r.).
Program obejmuje dwa zasadnicze kierunki działań
odnoszące się do rynku pracy i do modernizacji sys-
temu zabezpieczenia społecznego.
Efektywna realizacja inicjatyw ministra pracy
i polityki społecznej na poziomie regionalnym lub lo-
kalnym warunkowana jest również jakością funkcjo-
nowania urzędów pracy. Doskonalenie kadr urzędów
pracy jest stałym priorytetem w ramach polityki ryn-
ku pracy. Jednak liczba, dobór, jak i zarządzanie ka-
drami urzędów pracy pozostaje w gestii władz samo-
rządowych. W tym miejscu należy zauważyć, że woj.
świętokrzyskie należy do grupy województw, gdzie
urzędy pracy zatrudniały najmniej pracowników. Na
koniec 2007 r. w urzędach pracy woj. świętokrzyskie-
go zatrudnione były 773 osoby (tj. 3,8% zatrudnionych
w urzędach pracy w kraju), a liczba bezrobotnych
przypadająca na jednego pracownika powiatowego
urzędu pracy wynosiła 124 osoby wobec średniej licz-
by dla kraju wynoszącej 99 bezrobotnych. Również
pod względem wyposażenia technicznego urzędy pra-
cy woj. świętokrzyskiego pozostawały w tyle za urzę-
dami pracy większości pozostałych województw. Trze-
ba jednak odnotować, że zaistniała pewna poprawa
wspomnianych wskaźników charakteryzujących urzę-
dy pracy w porównaniu do 2006 r.
2. W jaki sposób minister pracy i polityki społecz-
nej zamierza wykorzystać środki unijne z Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”, aby stworzyć progra-
my osłonowe dla osób zwalnianych z zakładów pracy
w ramach zwolnień grupowych, w tym z regionu
świętokrzyskiego?
Zgodnie z zatwierdzonym przez Komisję Europej-
ską systemem wydatkowania środków Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Opera-
cyjnego „Kapitał ludzki”, w perspektywie finansowej
2007–2013 Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
pełni funkcję instytucji pośredniczącej dla priorytetu
I: Zatrudnienie i integracja społeczna i priorytetu II:
Rozwój zasobów ludzkich oraz potencjału adaptacyj-
nego przedsiębiorstw oraz poprawa stanu zdrowia
osób pracujących. Ponadto Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej pełni funkcję instytucji pośredni-
czącej II stopnia dla priorytetu V: Dobre rządzenie,
dla poddziałania 5.4 i 5.5.
Wszystkie zadania, za których realizację Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej odpowiada,
zgodnie z ww. systemem, są nakierowane na wypra-
cowywanie standardowych rozwiązań możliwych do
zastosowania w całym kraju oraz na wsparcie syste-
mów i struktur (np. krajowych ram kwalifikacji czy
struktur publicznych służb zatrudnienia) i należą do
tzw. komponentu centralnego.
A zatem, zakładając, iż w wyniku analizy danych
dotyczących szczególnie trudnej sytuacji osób zatrud-
nionych w konkretnej branży przemysłu (pomijając
kwestie związane z zatrudnieniem na terenie kon-
kretnego województwa) wyniknie potrzeba stworze-
nia rozwiązań bądź programów znajdujących zasto-
sowanie na terenie całego kraju, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej może taką inicjatywę zrealizo-
wać ze środków PO KL jako projekt systemowy, o ile
będzie ona zgodna z dokumentami programowymi.
Równocześnie wdrożenie takiego programu i jego sfi-
nansowanie ze środków EFS może nastąpić dopiero
po jego szczegółowym opracowaniu i zbadaniu zgod-
ności z obowiązującym stanem prawnym oraz za-
twierdzeniu do realizacji zgodnie z obowiązującymi
procedurami.
Trzeba jednakże pamiętać, iż w związku ze znacz-
nym zróżnicowaniem regionalnym kraju oraz, co za
tym idzie, odmiennym nasileniem problemów spo-
łecznych podjęto decyzję, że większość (60%) środ-
ków Europejskiego Funduszu Społecznego będzie
wdrażana regionalnie, przez samorządy województw,
co zapewni odpowiednie dostosowanie instrumentów
pomocy przewidzianych w PO KL do warunków
w poszczególnych województwach.
A więc, mając na uwadze opisaną w interpelacji
szczególnie trudną sytuację osób zatrudnionych na
terenie woj. świętokrzyskiego, należy podkreślić, iż
zgodnie ze strukturą zarządzania systemem jednost-
ką właściwą do koordynowania działań wspierają-
cych osoby znajdujące się w trudnym położeniu na
rynku pracy w woj. świętokrzyskim jest właściwy
terytorialnie samorząd województwa, w którego kom-
petencjach leży koordynacja systemu wydatkowania
środków alokowanych na m.in. priorytet VI: Rynek
pracy otwarty dla wszystkich oraz priorytet VII: Pro-
mocja integracji społecznej, w ramach których moż-
liwa jest realizacja projektów, których realizacja mo-
głaby częściowo bądź całkowicie zniwelować proble-
my wspomnianych osób.
3. Czy minister pracy i polityki społecznej zamie-
rza zwiększyć środki z Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” na tworzenie nowych miejsc pracy dla
osób, które utracą pracę, w tym w wyniku zwolnień
masowych? Jaka część tych środków ma być przezna-
czona dla woj. świętokrzyskiego?
Pytanie o zwiększenie środków z PO KL przezna-
czonych na tworzenie nowych miejsc pracy dla osób,
które utracą pracę, w tym w wyniku zwolnień maso-
wych, wymaga następującego wyjaśnienia. Otóż
wszelkie ewentualne kwestie związane ze zwiększe-
niem środków z programu należą zgodnie z kompe-
tencją do Instytucji Zarządzającej PO KL w Minister-
stwie Rozwoju Regionalnego.
Wspomniane powyżej koncepcje wdrożenia sys-
temowych projektów mających na celu zastosowanie
szczególnych środków ochrony grup zawodowych
zatrudnionych w konkretnych branżach mogą być
realizowane jedynie w ramach limitów przyznanych
na konkretny, właściwy tematycznie priorytet,
w wysokościach zatwierdzonych przez Komisję Eu-
ropejską.
Środki przeznaczone na realizację komponentu
regionalnego dla woj. świętokrzyskiego wynoszą
317 490 967,00 euro (odpowiednio 100 898 456,29
i 69 424 341,47 euro dla priorytetu VI i VII). Należy

zaznaczyć, iż w ramach wspomnianych priorytetów
nie zostały sztywno wyodrębnione środki na tworze-
nie nowych miejsc pracy. Nie jest to bowiem jedyny
instrument możliwy do zastosowania wobec osoby
pozostającej w trudnej sytuacji na rynku pracy.
4. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
uruchomiło system monitorowania w poszczególnych
województwach dotyczący zwalnianych pracowników
w zakresie ich liczby, branż, specjalizacji, wykształ-
cenia, a tym samym czy przygotowany jest program
polegający na analizowaniu potencjalnych ofert pra-
cy dla tych pracowników?
Ministerstwo prowadzi badania statystyczne słu-
żące monitorowaniu sytuacji na lokalnych rynkach
pracy. W ramach statystyki publicznej w badaniach
prowadzonych z częstotliwością miesięczną zbierane
są informacje na temat liczby zgłoszeń zwolnień
z przyczyn dotyczących zakładów pracy oraz dokona-
nych zwolnień z uwzględnieniem liczby zakładów
i liczby osób w podziale na zakłady sektora publicz-
nego i prywatnego. Ponadto zbierane są informacje
o wszystkich osobach, które zostały zwolnione z przy-
czyn dotyczących zakładu pracy i zarejestrowały się
w urzędzie pracy, niezależnie od tego, czy wcześniej
miało miejsce zgłoszenie zwolnienia.
Z prowadzonych statystyk wynika, że w okresie
od stycznia do października 2008 r. w całym kraju
zgłoszeń zwolnienia 36,3 tys. osób dokonały 584 za-
kłady pracy. Według stanu w końcu października
2008 r. 276 zakładów pracy zamierzało zwolnić 19,7
tys. osób. Warto jednak zauważyć, że pracodawcy
często rezygnują z zamiaru dokonania zwolnienia
bądź liczba osób zwolnionych jest niższa od począt-
kowych zamierzeń. Z liczby zgłoszonych zwolnień
z przyczyn dotyczących zakładu pracy pracę w okre-
sie 10 miesięcy br. straciło 19,6 tys. osób. Zwolnienia-
mi monitorowanymi objęto 3,9 tys. osób (wobec
5,2 tys. osób w analogicznym okresie 2007 r.).
Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 7 oraz art. 9 ust. 1 pkt 10
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy do zadań samorządu województwa oraz samo-
rządu powiatu w zakresie polityki rynku pracy nale-
ży m.in. inicjowanie i realizowanie przedsięwzięć
mających na celu rozwiązanie lub złagodzenie pro-
blemów związanych z planowanymi zwolnieniami
grup pracowników z przyczyn dotyczących zakładu
pracy. Ponadto, zgodnie z art. 70 ust. 1 ww. ustawy,
pracodawca zamierzający zwolnić co najmniej 50 pra-
cowników w okresie 3 miesięcy jest obowiązany
uzgodnić z powiatowym urzędem pracy właściwym
dla siedziby tego pracodawcy lub ze względu na miej-
sce wykonywania pracy zakres i formy pomocy dla
zwalnianych pracowników. W konsekwencji również
urzędy pracy powinny gromadzić informacje nt. pla-
nowanych zwolnień, po to by podejmować skuteczne
działania na rynku pracy.
Jak wynika z danych gromadzonych w ramach
statystyki publicznej, w woj. świętokrzyskim w okre-
sie 10 miesięcy 2008 r. 19 zakładów zgłosiło zamiar
zwolnienia 1,1 tys. osób (wobec 14 zakładów i 0,7 tys.
741
osób w tym samym okresie 2007 r.). W okresie 10 mie-
sięcy 2008 r. 12 zakładów pracy z terenu woj. świę-
tokrzyskiego zwolniło 598 pracowników (w analo-
gicznym okresie roku ubiegłego 13 zakładów pracy
zwolniło 720 osób). Jak wynika z informacji przesła-
nych przez Wojewódzki Urząd Pracy w Kielcach,
zwalniani pracownicy pracowali przede wszystkim
w branży odzieżowej oraz przetwórstwie spożyw-
czym. Z danych na koniec października 2008 r. prze-
kazanych przez powiatowe urzędy pracy wynika, że
7 zakładów pracy na terenie woj. świętokrzyskiego
zamierza zwolnić 518 pracowników.
Jak dotąd, mimo sygnałów o wysokiej liczbie pla-
nowanych zwolnień, sytuacja na rynku pracy nie
uległa istotnemu pogorszeniu, co więcej, notowany
jest spadek liczby bezrobotnych zwolnionych z przy-
czyn dotyczących zakładu pracy. Oznacza to, że oso-
by zwalniane stosunkowo dobrze radzą sobie na
rynku pracy, co potwierdzają dane statystyczne.
W końcu października 2008 r. w ewidencji bezrobot-
nych w woj. świętokrzyskim znajdowało się 1,4 tys.
osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu
pracy, tj. o 0,3 tys. mniej niż przed rokiem (spadek
o 16,7%).
W całym kraju w ewidencji bezrobotnych w końcu
października 2008 r. znajdowało się 37,5 tys. osób
zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy,
tj. o 20 tys. mniej niż przed rokiem (spadek o 34,8%).
Szczegółowymi informacjami nt. liczby zwolnionych
z przyczyn dotyczących zakładu pracy z podziałem
na sekcje Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD)
ostatniego miejsca pracy za II półrocze 2008 r. MPiPS
będzie dysponowało w końcu stycznia 2009 r.
5. W jaki sposób mają być wykorzystane środki
Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych w celu przygotowania wypłat dla pracowników
tracących pracę w ramach zwolnień grupowych,
w tym w woj. świętokrzyskim?
Ustawa z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń
pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
(Dz. U. Nr 158, poz. 1121) pozwala na zaspokojenie
roszczeń pracowników z Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych – instytucji gwarancyjnej,
której celem jest ochrona roszczeń pracowniczych
– wyłącznie w przypadku niewypłacalności praco-
dawcy, która zachodzi, gdy sąd upadłościowy na pod-
stawie przepisów prawa upadłościowego i naprawcze-
go wyda stosowne postanowienie. Datą niewypłacal-
ności jest data wydania postanowienia sądu upadło-
ściowego o ogłoszeniu upadłości pracodawcy.
Zatem po spełnieniu tej przesłanki możliwe jest
dokonanie z FGŚP wypłaty świadczeń należnych pra-
cownikom od niewypłacalnego pracodawcy. Fundusz
zgodnie z ustawą o ochronie roszczeń pracowniczych
(...) nie gwarantuje jednak wypłaty wszystkich na-
leżności pracowniczych, których nie dokonał praco-
dawca. Ustawa zawiera ograniczenia zarówno co do
okresów, za które roszczenia są zaspokajane, jak rów-
nież co do tytułów wypłat.
742
Jeżeli, jak pisze pan poseł, pracownicy przedsię-
biorstw, zakładów z woj. świętokrzyskiego tracą pra-
cę w ramach zwolnień grupowych, a nie są zwalnia-
ni z pracy wskutek upadłości zakładów, nie jest moż-
liwe dokonywanie jakichkolwiek wypłat dla tych
pracowników z FGŚP.
Minister właściwy do spraw pracy, jako dyspo-
nent funduszu, nie może udzielić zgody na inne, nie-
zgodne z obowiązującymi przepisami prawa gospo-
darowanie środkami funduszu, ponieważ byłoby to
potraktowane jako naruszenie dyscypliny finansów
publicznych.
6. Jakie programy osłonowe mogą być urucha-
miane, a które mogłyby być wdrożone w woj. świę-
tokrzyskim, aby aktywizować zawodowo osoby bez-
robotne?
Wskazać tu należy na możliwości, które tworzy
wspomniany wyżej art. 70 ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn.
zm.). Zgodnie z tym artykułem pracodawca zamie-
rzający zwolnić co najmniej 50 pracowników w okre-
sie 3 miesięcy jest obowiązany uzgodnić z powiato-
wym urzędem pracy właściwym dla siedziby tego
pracodawcy lub ze względu na miejsce wykonywania
pracy zakres i formy pomocy dla zwalnianych pra-
cowników, dotyczące w szczególności: pośrednictwa
pracy, poradnictwa zawodowego, szkoleń, pomocy
w aktywnym poszukiwaniu pracy.
Ponadto w przypadku zwolnienia monitorowane-
go pracodawca jest obowiązany podjąć działania po-
legające na zapewnieniu pracownikom przewidzia-
nym do zwolnienia lub będącym w trakcie wypowie-
dzenia lub w okresie 6 miesięcy po rozwiązaniu sto-
sunku pracy lub stosunku służbowego usług rynku
pracy (realizowanych w formie programu zwolnień
monitorowanych). Program taki może być realizowa-
ny przez powiatowy urząd pracy, agencję zatrudnie-
nia lub instytucję szkoleniową. Program może być
finansowany przez pracodawcę, przez pracodawcę
i odpowiednie jednostki administracji publicznej lub
na podstawie porozumienia organizacji i osób praw-
nych z udziałem pracodawcy.
Należy także podkreślić, iż w przypadku ewentu-
alnie niewystarczającej ilości środków Funduszu
Pracy, będących w dyspozycji starostów/prezydentów
miast, wysokość środków może zostać zwiększona
przez ministra właściwego do spraw pracy, na uza-
sadniony wniosek starosty/prezydenta miasta. Środ-
ki te będą mogły posłużyć realizacji projektów akty-
wizacji zawodowej pracowników tracących pracę,
przygotowanych przez powiatowe urzędy pracy i zgło-
szonych przez samorządy powiatów.
7. Jakie kroki zamierza podjąć minister pracy
i polityki społecznej w celu przeciwdziałania zwalnia-
niu pracowników przez sektor małych i średnich
przedsiębiorstw, które jako firmy kooperujące z du-
żymi zakładami pracy redukującymi produkcję rów-
nież odczuwają skutki kryzysu?
Zadania w zakresie rynku pracy, w tym także za-
dania dotyczące łagodzenia skutków bezrobocia re-
alizowane na poziomie centralnym, wojewódzkim
i powiatowym, wynikają z przepisów ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.) oraz rozporządzeń wykonaw-
czych do tej ustawy. Dotyczy to zarówno zadań zwią-
zanych z udzielaniem pomocy osobom bezrobotnym
i poszukującym pracy (w tym poprzez udostępnianie
ofert pracy czy organizację szkoleń dla osób zwalnia-
nych w związku z problemami pracodawcy) i wspie-
raniem ich mobilności geograficznej poprzez instru-
menty rynku pracy (np. finansowanie kosztów prze-
jazdu czy zakwaterowania), jak też zadań związa-
nych z pomocą pracodawcom (w tym w pozyskiwaniu
kandydatów do pracy spośród osób zarejestrowa-
nych). Ustawa ta nie uzależnia możliwości uzyskania
pomocy oferowanej przez publiczne służby zatrudnie-
nia od miejsca zamieszkania osoby, której udzielana
jest pomoc, czy lokalizacji pracodawcy. Podobnie do-
stępność pomocy oferowanej pracodawcom nie jest
uzależniona od kryterium wielkości przedsiębiorstwa
i udzielana jest wszystkim pracodawcom, niezależnie
od liczby zatrudnianych przez nich pracowników.
Zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
minister pracy i polityki społecznej nie ma bezpo-
średniego wpływu na wojewódzkie i powiatowe ryn-
ki pracy czy też sytuację ekonomiczną przedsię-
biorstw i wynikający z niej stan zatrudnienia w przed-
siębiorstwach. Minister pracy i polityki społecznej
koncentruje się na rozwiązaniach systemowych ma-
jących na celu rozwijanie pomocy udzielanej przez
publiczne służby zatrudnienia osobom bezrobotnym,
poszukującym pracy oraz osobom zagrożonym utra-
tą pracy, w tym także poprzez ułatwianie podejmo-
wania działań osłonowych wobec takich osób.
W ramach tych uprawnień w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej prowadzono prace nad projek-
tem nowelizacji ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
W efekcie tych prac powstał rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych
ustaw. Ustawa została uchwalona przez Sejm w dniu
6 grudnia 2008 r. (druk nr 1196) i aktualnie jest
przedmiotem prac Senatu.
Nowe rozwiązania zawarte w ustawie o zmianie
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy mają sprostać aktualnym wyzwaniom i zapo-
biegać skutkom spowolnienia gospodarczego na pol-
skim rynku pracy poprzez ułatwianie osobom bezro-
botnym i poszukującym pracy powrotu do zatrudnie-
nia lub rozpoczęcia aktywności zawodowej. Szczegól-
nie aktywną rolę w tym procesie odgrywają publicz-
ne służby zatrudnienia. Urzędy pracy mają być pod-
miotem stymulującym zdarzenia na rynku pracy
i w większym stopniu mają „otworzyć się” na każde-

go klienta, w tym również na osoby, które wskutek
spowolnienia gospodarczego mogą utracić pracę.
Zaproponowane przez Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej zmiany idą w kierunku zwiększenia
dostępu do oferowanych usług, tak aby każda zain-
teresowana osoba otrzymała ofertę zatrudnienia lub
innej pracy zarobkowej lub ofertę uczestnictwa w jed-
nej z wielu form aktywizacji zawodowej (staż, przy-
gotowanie zawodowe dorosłych, szkolenie, uczestnic-
two w klubie pracy, uczestnictwo w programie spe-
cjalnym lub w programie integracji społecznej).
Zaprojektowane zmiany obejmują kilka podstawo-
wych kierunków działania, takich jak:
— Znaczące zwiększenie zakresu aktywizacji za-
wodowej osób oczekujących pomocy. Wyrazem zwięk-
szenia nacisku na aktywizację zawodową będą szcze-
gółowe rozwiązania dotyczące trybu współpracy
urzędu z klientem. Wprowadzona zostanie możliwość
objęcia wszystkich osób bezrobotnych lub poszuku-
jących pracy indywidualnym planem działania.
— Wsparcie zatrudniania i aktywizacji zawodo-
wej osób w wieku 50+. Pracodawcy zatrudniający
bezrobotnych w wieku 50+ będą czasowo zwolnieni
z obowiązku odprowadzania składek na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych. Natomiast wobec wszystkich osób, któ-
re ukończą 60 lat (mężczyźni) i 55 lat (kobiety), zo-
staje zniesiony obowiązek odprowadzania składek
na te fundusze.
— Zwiększony zostanie dostęp do oferowanych
usług. Poszerzeniu ulega grono beneficjentów usług
rynku pracy, uprawniając poszukujących pracy,
w tym zatrudnionych w wieku powyżej 45. roku ży-
cia, małżonków i domowników rolników objętych
obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym rolni-
ków, zamierzających podjąć zatrudnienie, inną pracę
zarobkową lub działalność gospodarczą poza rolnic-
twem, do korzystania z niektórych z tych usług.
Zwiększona będzie możliwość wsparcia w zakresie
finansowania dodatkowych kosztów związanych
z realizacją usług (koszty badań lekarskich, dojaz-
dów, zakwaterowania itd.), co z pewnością zwiększy
poziom korzystania z nich.
— Zmiany rozszerzają zakres pomocy urzędu pra-
cy skierowanej do pracodawców, świadczonej w ra-
mach poradnictwa zawodowego i informacji zawodo-
wej. Usługa ta obejmować będzie teraz również po-
moc we wspieraniu rozwoju zawodowego pracodawcy
i jego pracowników. Ponadto, na podstawie nowych
przepisów, z pośrednictwa pracy oraz poradnictwa
zawodowego i informacji zawodowej będą mogli ko-
rzystać także jednoosobowi przedsiębiorcy, którzy
nie są pracodawcami w rozumieniu dotychczas obo-
wiązującej ustawy o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy.
— Rozwiązaniem poszerzającym dostęp do usług
rynku pracy jest także ułatwienie działania agen-
cjom zatrudnienia, w tym agencjom zatrudnienia
z państw członkowskich Unii Europejskiej. Zmiany
dotyczą liberalizacji przepisów w zakresie działania
743
podmiotów świadczących usługi agencji zatrudnienia
oraz uproszczenia procedury wpisu do rejestru agen-
cji zatrudnienia.
— Przyznane zostaną preferencje dla kształcenia
ustawicznego i inwestowania w kapitał ludzki. Za-
kłada się przez to zwiększenie atrakcyjności uczest-
nictwa w szkoleniach, a zarazem ich większą dostęp-
ność dla zainteresowanych osób. Przepisy wprowa-
dzają możliwość wydatkowania większych niż dotąd
kwot ze środków Funduszu Pracy na działania o cha-
rakterze edukacyjnym.
— Wprowadza się także nowy instrument rynku
pracy, jakim jest przygotowanie zawodowe doro-
słych. Dzięki temu rozwiązaniu stworzona została
możliwość uzyskiwania przez osoby bezrobotne no-
wych kwalifikacji zawodowych, poświadczonych
świadectwem uzyskania tytułu zawodowego, świa-
dectwem czeladniczym lub zaświadczeniem insty-
tucji szkoleniowej, po ukończeniu praktycznej nauki
zawodu dorosłych lub przyuczenia do pracy doro-
słych, realizowanych w oparciu o umowy zawierane
między urzędami pracy a pracodawcami i instytu-
cjami szkoleniowymi.
— Wprowadza się także zmiany w zakresie gospo-
darowania Funduszem Pracy – głównym środkiem
finansowania aktywnej polityki rynku pracy w Pol-
sce. Zasadnicza zmiana to modyfikacja systemu wy-
płat zasiłków dla bezrobotnych. Kwota zasiłku dla
bezrobotnych zostaje podniesiona (zmniejszenie róż-
nicy między zasiłkiem dla bezrobotnych a minimal-
nym wynagrodzeniem za pracę) przy wprowadzeniu
zasady degresywności wypłat (100% zasiłku w pierw-
szej fazie pozostawania w bezrobociu i po trzech mie-
siącach zmniejszenie jego wysokości).
— Znacząca zmiana dotyczy funkcjonowania pu-
blicznych służb zatrudnienia. Działalność związana
ściśle z aktywizacją zawodową będzie realizowana
w wyodrębnionej części urzędu pracy, tj. w centrum
aktywizacji zawodowej, co umożliwi większą koncen-
trację urzędów na działaniach aktywizujących. Po-
nadto powiatowe urzędy pracy we współpracy z sa-
morządami gminnymi będą mogły tworzyć na pozio-
mie gmin lokalne punkty informacyjno-konsultacyj-
ne (LPIK). Celem wprowadzenia samorządu gmin-
nego jako czwartego poziomu oddziaływania jest
zapewnienie możliwości korzystania z pomocy urzę-
du pracy lub uzyskania informacji najbliższej miejsca
zamieszkania lub siedziby pracodawcy.
— Wprowadzane są zmiany ułatwiające ograni-
czenie zbędnych procedur biurokratycznych związa-
nych z obsługą klientów urzędów pracy, a także
usprawniające komunikację z tymi klientami oraz
innymi podmiotami zaangażowanymi w aktywną
politykę rynku pracy, dzięki wdrożeniu na większą
niż dotąd skalę technologii teleinformatycznych.
8. Jakie kroki zamierza podjąć minister pracy
i polityki społecznej w celu przeciwdziałania redukcji
zatrudnienia przez małe i średnie firmy z regionu
świętokrzyskiego?
744
Zarówno ustawa o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy, jak i inne akty normatywne
umożliwiają ministrowi właściwemu do spraw pracy
kształtowanie rozwiązań ramowych, nie dają mu na-
tomiast uprawnień do działań adresowanych bezpo-
średnio do pracowników zagrożonych utratą pracy,
a także ingerowania w szczegółowe kwestie dotyczą-
ce realizacji polityki rynku pracy na poziomie woje-
wództwa czy powiatu.
Zgodnie z ww. ustawą inicjowanie i realizowanie
przedsięwzięć mających na celu rozwiązanie lub zła-
godzenie problemów związanych z planowanymi
zwolnieniami grup pracowników z przyczyn doty-
czących zakładu pracy należy do zadań samorządu
powiatu, a realizatorem tych zadań są powiatowe
urzędy pracy funkcjonujące w ramach administracji
samorządowej działającej pod zwierzchnictwem sta-
rostów.
Podstawową formę pomocy w przypadku zwol-
nień grup pracowników reguluje przytaczany już wy-
żej art. 70 ustawy o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy, mówiący o tym, że pracodawca
zamierzający zwolnić co najmniej 50 pracowników
w okresie 3 miesięcy jest obowiązany uzgodnić z po-
wiatowym urzędem pracy właściwym dla siedziby
tego pracodawcy lub ze względu na miejsce wykony-
wania pracy zakres i formy pomocy dla zwalnianych
pracowników, dotyczące w szczególności pośrednic-
twa pracy, poradnictwa zawodowego, szkoleń oraz
pomocy w aktywnym poszukiwaniu pracy.
Z kolei wspominana w pyt. 7. ustawa o zmianie
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(uchwalona przez Sejm w dniu 6 grudnia 2008 r.,
druk nr 1196, aktualnie będąca przedmiotem prac
Senatu) zawiera nowe rozwiązanie systemowe wprost
wspierające regionalne i lokalne polityki rynku pra-
cy. Rozwiązaniem tym są programy specjalne służą-
ce większemu uelastycznieniu form pomocy oferowa-
nej przez urzędy pracy na poziomie lokalnym. Pro-
gram specjalny umożliwi dobór i aktywizację osób
potrzebujących specyficznej pomocy w doprowadze-
niu do podjęcia pracy. Do takich osób będą mogły być
adresowane specjalne programy pomocy. Uczestnicy
programu oraz zakres działań aktywizacyjnych okre-
ślany będzie na poziomie powiatu. Umożliwi to sa-
morządom powiatowym większą swobodę w podejmo-
waniu działań dostosowanych do potrzeb i zwiększy
możliwość ich wpływu na sytuację na lokalnym ryn-
ku pracy (ale zwiększy również ich odpowiedzialność
w tym zakresie). Programy te mogą być realizowane
zarówno bezpośrednio przez urzędy pracy, jak rów-
nież w określonych przypadkach ich realizacja może
być zlecana innym podmiotom. Na wniosek starosty
minister właściwy do spraw pracy na realizację pro-
gramów specjalnych może przyznać dodatkowe środ-
ki z rezerwy dysponenta Funduszu Pracy, przy za-
chowaniu zasad przyznawania pomocy de minimis.
Ponadto ustawa o zmianie ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie
niektórych innych ustaw liberalizuje znacznie zasady
korzystania z funduszu szkoleniowego, który jest wa-
runkiem uzyskania przez pracodawcę środków pu-
blicznych w refinansowaniu kosztów szkolenia pra-
cowników. Na wniosek pracodawcy, który utworzył
fundusz szkoleniowy, starosta może refundować z Fun-
duszu Pracy, na warunkach określonych w umowie,
koszt szkolenia pracowników lub pracodawcy w wy-
sokości do 50%, nie więcej jednak niż do wysokości
przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu
zawarcia umowy, na jedną osobę, a w przypadku osób
w wieku 45 lat i powyżej – w wysokości do 80%, nie
więcej jednak niż do wysokości 300% przeciętnego
wynagrodzenia, obowiązującego w dniu zawarcia
umowy, na jedną osobę.
Przedstawione powyżej informacje pokazują, że
zarówno obowiązujące regulacje prawne, jak też za-
proponowane zmiany w nowelizacji ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy powinny wy-
wrzeć korzystny wpływ na rynek pracy i ograniczyć
m.in. negatywne skutki spowolnienia gospodarczego
oraz zwiększyć mobilność (rozumianą jako przecho-
dzenie między stanami na rynku pracy) w przypadku
zwolnień pracowników z różnych przedsiębiorstw,
w tym małych i średnich przedsiębiorstw zlokalizowa-
nych na terenie woj. świętokrzyskiego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie nieumieszczenia inwestycji
związanych z rozbudową Portu Lotniczego
Rzeszów-Jasionka w wykazie przedsięwzięć
Euro 2012 (6684)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Kazimierza Gołojucha,
przekazaną pismem z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn.
SPS-023-6684/08), w sprawie nieumieszczenia in-
westycji związanych z rozbudową Portu Lotniczego
Rzeszów-Jasionka w wykazie przedsięwzięć Euro
2012, uprzejmie informuję, co następuje.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie przedsięwzięć Euro 2012
(Dz. U. Nr 127, poz. 818, z późn. zm.) zawiera listę
inwestycji ściśle związanych z organizacją przez Pol-
skę i Ukrainę turnieju finałowego UEFA Euro 2012.
W wykazie przedsięwzięć Euro 2012 umieszczono
zadania wynikające z wymogów oraz wytycznych
UEFA w zakresie przygotowania infrastruktury nie-
zbędnej do przeprowadzenia turnieju.

W przypadku lotnisk i portów lotniczych w Polsce
kluczowe jest przygotowanie 6 portów lotniczych
w miastach – gospodarzach oraz lotnisk zapasowych
służących do „parkowania” samolotów na płytach
postojowych. Ponadto oprócz inwestycji dotyczących
lotnisk zrealizowane zostaną także inwestycje popra-
wiające nawigacyjną przepustowość polskiej prze-
strzeni powietrznej, za które odpowiada Polska Agen-
cja Żeglugi Powietrznej.
Lotnisko Rzeszów-Jasionka było wizytowane i oce-
nione pozytywnie przez eksperta ds. lotnisk UEFA,
pana Petera Hampsona. Zostało także zakwalifiko-
wane do grupy lotnisk wspomagających 6 głównych
portów lotniczych. Podstawową rolą lotnisk wspoma-
gających będzie przyjęcie samolotów, które pozostaną
w Polsce w oczekiwaniu na przywiezionych na mecze
kibiców. Bazowanie samolotów zaparkowanych na
okres oczekiwania będzie mogło być usługą płatną
powodującą przychód lotniska.
Rozbudowa polskich lotnisk jest ściśle monitoro-
wana przez eksperta UEFA oraz spółkę PL 2012 sp.
z o.o. W miarę zbliżania się terminu turnieju finało-
wego w 2012 r. możliwa będzie zarówno zmiana bądź
zwiększenie roli, jaka zostanie przypisana lotnisku
w Rzeszowie, jak i rozważenie umieszczenia jego roz-
budowy na liście inwestycji zawartych we wspomnia-
nym rozporządzeniu.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie substancji zwanych dopalaczami
(6685)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 2 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6685/
08), uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpela-
cję pana posła Kazimierza Gołojucha w sprawie sub-
stancji zwanych dopalaczami.
Ministerstwo Zdrowia uprzejmie informuje, że
witryna internetowa www.dopalacze.com oraz sklepy
sprzedające podobny asortyment preparatów oferują
środki psychoaktywne zawierające głównie BZP
(1-benzylopiperazynę), która zaliczana jest do tzw.
stymulantów o stosunkowo łagodnym działaniu.
Oferta ww. sklepów zawiera w 90% przypadków pre-
paraty zawierające BZP, dlatego objęcie w najbliż-
szym czasie kontrolą BZP powinno skutecznie ogra-
745
niczyć możliwość działania zarówno sklepów, jak
i witryn internetowych.
Chciałbym w tym miejscu poinformować, że zgod-
nie z raportem z 2008 r. Europejskiego Centrum
Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCD-
DA) gwałtownie rośnie w Unii Europejskiej liczba
sklepów internetowych oferujących psychoaktywne
środki zastępujące substancje kontrolowane. We-
dług badań EMCDDA (styczeń 2008 r.) ponad poło-
wa sklepów (52%) miała siedzibę w Wielkiej Bryta-
nii, 37% w Holandii, 6% w Niemczech, 4% w Austrii,
1% w innych krajach UE, między innymi w Polsce.
Sytuacja ta wymaga stałego monitorowania oferty
ww. sklepów i ustawicznego dostosowywania listy
kontrolowanych substancji psychoaktywnych do
zmieniających się propozycji tychże sklepów, tak jak
to ma miejsce w przypadku BZP, a także aktywnych
działań ze strony wszystkich służb, w tym organów
ścigania.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
od dnia 3 kwietnia 2008 r. prowadziło prace legisla-
cyjne dotyczące projektu ustawy o zmianie ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z 2006 r. Nr 66, poz. 469
i Nr 120, poz. 826 oraz z 2007 r. Nr 7, poz. 48 i Nr 82,
poz. 558). Projekt został opracowany w celu wprowa-
dzenia pod kontrolę prawną substancji o nazwie ben-
zylopiperazyna (1-benzylopiperazyna, BZP) w związ-
ku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii Europej-
skiej z dnia 3 marca 2008 r.
Zgodnie z art. 1 decyzji wszystkie państwa człon-
kowskie Unii Europejskiej są zobowiązane do podję-
cia niezbędnych środków, zgodnych z prawem krajo-
wym, w celu objęcia benzylopiperazyny środkami
kontroli proporcjonalnymi do zagrożenia związanego
z tą substancją, jak również sankcjami karnymi. Ta-
kim środkiem kontroli w Polsce jest wpisanie sub-
stancji psychoaktywnej do załączników wyżej wymie-
nionej ustawy, które stanowią listę środków odurza-
jących i substancji psychotropowych objętych kontro-
lą. Uprzejmie informuję, że prace legislacyjne nad
projektem ww. ustawy w Ministerstwie Zdrowia zo-
stały zakończone i po przyjęciu przez Radę Ministrów
projekt ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii został w dniu 22 października 2008 r.
przesłany do Sejmu RP (druk nr 1207).
Benzylopiperazyna jest substancją syntetyczną,
która po raz pierwszy pojawiła się w Unii Europej-
skiej w 1999 r. Podobnie jak amfetamina czy metam-
fetamina, benzylopiperazyna działa pobudzająco na
ośrodkowy układ nerwowy, jednak jej siła działania
jest wyraźnie mniejsza (około 10% siły działania am-
fetaminy). Z uwagi na właściwości pobudzające, za-
grożenie dla zdrowia oraz brak korzyści medycznych
zdaniem Rady Unii Europejskiej istnieje potrzeba
ustanowienia kontroli nad tą substancją. Należy pod-
kreślić, że decyzje rady są wynikiem opinii komitetu
naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania
Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA), w którym
pracują również eksperci z Polski.
746
Ministerstwo Zdrowia podjęło również działania
prowadzące do objęcia kontrolą ustawową (wpisanie
do załączników ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu narkomanii) pozostałych, poza benzy-
lopiperazyną, substancji i roślin oferowanych w skle-
pach „dopalacze.com.” lub będących składnikami
produktów oferowanych w tych sklepach. Ponadto
Ministerstwo Zdrowia, dostrzegając, że oferta wyżej
wspomnianych placówek handlowych zawiera w du-
żej części tzw. suplementy diety, wystąpiło do głów-
nego inspektora sanitarnego o dokonanie kontroli
tych produktów, zgodnie z zapisami ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia. (Dz. U. Nr 171, poz. 1225).
Główny inspektor sanitarny, zgodnie z otrzymaną
informacją z dnia 9 października 2008 r., zobowiązał
państwowych wojewódzkich inspektorów Sanitar-
nych, w tym PWIS w Łodzi, do przeprowadzenia kon-
troli w placówkach zwanych potocznie funshopami.
Jednocześnie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji na posiedzeniu Rady do Spraw Prze-
ciwdziałania Narkomanii w dniu 18 listopada br. po-
informowało o działaniach Komendy Głównej Policji
sprawdzających witryny internetowe oferujące tzw.
dopalacze, a także o rozpoczętych przez Policję dzia-
łaniach wobec sklepów z dopalaczami i wobec klien-
tów tych sklepów.
Sekcja do walki z przestępczością narkotykową
KMP w Łodzi wszczęła dochodzenie w sprawie wpro-
wadzenia wbrew przepisom ustawy produktów mo-
gących zawierać prekursory (efedryna) w sklepie
mieszczącym się w Łodzi przy ul. Kościuszki 22 (czyn
z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdzia-
łaniu narkomanii). Funkcjonariusze zabezpieczyli
również w sklepie produkty o nazwie Spice i podjęto
czynności sprawdzające celem ustalenia, czy zawarte
związki w ww. produktach są niebezpieczne dla zdro-
wia. Postępowanie nadzorowane jest przez Prokura-
turę Rejonową w Łęczycy. W dniu 28 października
2008 r. dokonano także procesowego zatrzymania
niektórych produktów ze sklepu dopalacze.com.” Za-
bezpieczone produkty po podjęciu decyzji przez pro-
kuratora nadzorującego postępowanie zostaną pod-
dane badaniom przez Instytut Ekspertyz Sądowych
w Krakowie lub Centralne Laboratorium Krymina-
listyczne Komendy Głównej Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie utrzymania dotychczasowego
kierunku udzielania pomocy przez państwo
osobom niepełnosprawnym (6686)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 2 grudnia 2008 r., znak: SPS-
-023-6686/08, interpelację Pana Posła Marka Kuch-
cińskiego w sprawie utrzymania dotychczasowego
kierunku udzielania pomocy przez państwo osobom
niepełnosprawnym uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień:
1. Odnośnie do propozycji przedłużenia do 31 grud-
nia 2009 r. dotychczasowej pomocy wspierania pra-
codawców zatrudniających osoby niepełnosprawne
pragnę szczególnie podkreślić, że – zgodnie z nowym
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia
6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomo-
cy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu
art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w spra-
wie wyłączeń blokowych) (Dz. Urz. UE L 214/3 z dnia
9 sierpnia 2008 r.) – udzielanie dotychczasowej po-
mocy publicznej adresowanej do pracodawców za-
trudniających osoby niepełnosprawne możliwe jest
tylko do 31 grudnia 2008 r.
Biorąc to pod uwagę, rząd przygotował i skierował
do Sejmu RP projekt ustawy o zmianie ustawy o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (druk nr 1275), której wej-
ście w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. jest niezbędne
dla zachowania ciągłości udzielanej pomocy praco-
dawcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne, wy-
nikającej z nowego rozporządzenia Komisji (WE)
nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego nie-
które rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym ryn-
kiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne
rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych).
Projekt tej ustawy jest na ostatnim etapie prac
parlamentarnych. Jedna z ważniejszych zmian w tym
projekcie przewiduje, iż od 1 stycznia 2009 r. zgodnie
z brzmieniem art. 41 nowego rozporządzenia Komisji
(…) obecny system dofinansowania do wynagrodzeń
i refundacji składek na ubezpieczenia społeczne pra-
codawcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne
zostanie zastąpiony systemem subsydiów do zatrud-
nienia w wysokości do 75% kosztów płacy. W związku
z powyższym dofinansowanie do wynagrodzeń pra-
cowników niepełnosprawnych nie będzie mogło wy-
nosić więcej niż 75% kosztów płacy dla pracodawców,
którzy wykonują działalność gospodarczą, i 90% dla
tych, którzy jej nie prowadzą. Warunek dotyczący
wysokości pomocy został określony wprost w rozpo-
rządzeniu Komisji nr 800/2008, co oznacza, że wpro-
wadzenie do projektu nowelizacji ustawy o rehabili-

tacji (…) zmian wykraczających poza obszar wyzna-
czony przez ustawodawcę unijnego spowodowałoby
udzielanie pomocy niezgodnej z przepisami UE.
Jak wynika z powyższego, subsydia płacowe za-
stąpią dofinansowania do wynagrodzeń i refundację
składek na ubezpieczenia społeczne. Ogólne pułapy
pomocy w formie subsydiów płacowych zostały jed-
nak ustanowione na dużo wyższym poziomie niż
obecne. Maksymalne kwoty dofinansowań do wyna-
grodzeń pracowników niepełnosprawnych wyniosą:
160%, 140% i 60% najniższego wynagrodzenia, od-
powiednio na pracownika ze znacznym, umiarkowa-
nym i lekkim stopniem niepełnosprawności (w chwi-
li obecnej jest to: 130%, 110% i 50%). W przypadku
pracowników ze szczególnymi schorzeniami, tj. tych,
u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośle-
dzenie umysłowe lub epilepsję oraz niewidomych,
ogólny pułap pomocy w formie subsydiów płacowych
może być dodatkowo zwiększony o 40% najniższego
wynagrodzenia.
Należy jednak pamiętać, że ostateczna wysokość
pomocy zależy od rzeczywistych kosztów płacy pono-
szonych przez pracodawców. Im niższe będzie wyna-
grodzenie osoby niepełnosprawnej (a więc i koszty
płacy), tym mniejsza będzie wartość pomocy w formie
subsydium płacowego. W związku z tym trudno wy-
kluczyć przypadki dokonania zwolnień pracowników
niepełnosprawnych przez pracodawców, dla których
zatrudnianie osób niepełnosprawnych powodowane
jest głównie osiąganiem korzyści z tego tytułu ze
środków publicznych, które zasadniczo powinny słu-
żyć wspieraniu tych osób i ich zatrudniania.
2. Termin przekształcenia państwowych fundu-
szy celowych posiadających osobowość prawną, w tym
i Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, został określony w przyjętych przez
rząd projektach ustaw: o finansach publicznych i Prze-
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych,
które zostały przesłane do Sejmu RP. Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych zo-
stanie przekształcony z dniem 1 stycznia 2010 r.
Przekształcenie Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych nie ograniczy roli
i jego kompetencji w realizacji zadań ustawowych
w zakresie rehabilitacji zawodowej i społecznej osób
niepełnosprawnych, w tym finansowania programów
celowych, ponieważ:
1) dysponentem środków funduszu będzie mini-
ster właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,
2) dotychczasowe zadania wykonywane przez pre-
zesa zarządu bądź zarząd funduszu będzie wykonywał
minister pracy i polityki społecznej przy pomocy biura
obsługi funduszu, funkcjonującego w formie jednostki
budżetowej. Pracownicy biura funduszu staną się pra-
cownikami biura obsługi funduszu,
3) samorządy województw przejmą zadania do-
tychczas realizowane przez oddziały funduszu, a pra-
cownicy tych oddziałów staną się pracownikami
urzędów marszałkowskich,
747
4) wszystkie środki, które wpłyną na wyodręb-
niony rachunek bankowy funduszu, będą – tak jak
i dotychczas – przeznaczane na realizację zadań okre-
ślonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych,
5) środki funduszu – zgodnie z planem rzeczowo-
-finansowym stanowiącym załącznik do ustawy bu-
dżetowej na dany rok – będą nadal (po przekształce-
niu funduszu) przekazywane algorytmem samorzą-
dom wojewódzkim i powiatowym na wyodrębniony
rachunek bankowy.
Wspomniane zmiany nie pogorszą sytuacji całego
środowiska osób niepełnosprawnych korzystającego
ze wsparcia Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych, ponieważ fundusz nadal
będzie funkcjonować i wspierać realizację zadań
określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych, wobec których nie prze-
widuje się zmian. Kontynuowane będzie także wspar-
cie ze środków publicznych (z funduszu i budżetu
państwa) pracodawców zatrudniających osoby nie-
pełnosprawne.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie konieczności przyspieszenia zmiany
przepisów blokujących rozwój
bibliotek cyfrowych (6687)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Andrzeja Halickiego, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej (sygn. SPS-023-6687/08) uprzej-
mie proszę Pana Marszałka o zapoznanie się z poniż-
szymi wyjaśnieniami.
Kwestia digitalizacji polskiego dziedzictwa kultu-
rowego, w tym zbiorów bibliotecznych, archiwalnych
i muzealnych, jest dla mnie, co wielokrotnie podkre-
ślałem, jednym z priorytetów Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego w ciągu najbliższych kil-
ku lat. Nie ulega wątpliwości, że w porównaniu z in-
nymi krajami Europy Zachodniej, np. z Francją, Pol-
ska ustępuje na polu cyfryzacji, co wynika nie tylko
z problemów prawnych, lecz również finansowych.
Pragnę jednakże zwrócić uwagę, że mimo wszystkich
kwestii problematycznych powstają w Polsce biblio-
teki cyfrowe i jest to proces bardzo dynamiczny.
748
Obecnie funkcjonuje w naszym kraju 29 bibliotek
i repozytoriów cyfrowych skupionych w Federacji Bi-
bliotek Cyfrowych. Na budowę bibliotek cyfrowych
udaje się również skutecznie pozyskiwać środki fi-
nansowe, czego przykładem jest otrzymanie w grud-
niu br. dotacji unijnej na rozwój Pomorskiej Bibliote-
ki Cyfrowej, powstającej przy Politechnice Gdańskiej.
Chciałbym także wspomnieć o udziale polskich bi-
bliotek w cyfrowych projektach europejskich, a więc
udziale Biblioteki Narodowej w projekcie budowy
portalu Europeana czy na przykład Biblioteki Kór-
nickiej PAN w CacaoProject, którego celem jest
umożliwienie wielojęzykowego dostępu do katalogów
on-line i obiektów w bibliotekach cyfrowych.
Również w przypadku na przykład archiwów
warty odnotowania jest fakt przekształcenia w bie-
żącym roku Archiwum Dokumentacji Mechanicznej
w Narodowe Archiwum Cyfrowe – instytucję, której
jednym z głównych zadań jest digitalizacja materia-
łów archiwalnych i która z sukcesem rozpoczęła
wdrażanie Zintegrowanego Systemu Informacji Ar-
chiwalnej.
Odpowiadając szczegółowo na zadane przez pana
posła pytania, uprzejmie informuję, co następuje.
1. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowe-
go zamierza wspierać proces digitalizacji zbiorów
kultury przede wszystkim poprzez zwiększenie fi-
nansowania procesu cyfryzacji. Od roku 2007 funk-
cjonuje w ministerstwie Program „Dziedzictwo kul-
turowe”, priorytet „Tworzenie zasobów cyfrowych
dziedzictwa kulturowego”, który ma za zadanie
umożliwić dofinansowanie nie tylko samej digitali-
zacji zbiorów bibliotecznych, archiwalnych i muzeal-
nych, ale również tworzenie wirtualnych bibliotek
i muzeów. Budżet programu na rok 2009 wynosi
10 000 000 zł i jest pięciokrotnie wyższy niż w roku
2008. Dodatkowo prace ministerstwa będą skupiać
się na kwestiach legislacyjnych, a zwłaszcza na spra-
wie uregulowania problemów związanych z prawem
autorskim, którego uporządkowanie jest niezbędne
w przypadku materiałów udostępnianych w domenie
publicznej, a więc w bibliotekach cyfrowych.
Będziemy również gromadzić informacje o proble-
mach prawnych związanych z digitalizacją i, jeżeli
będzie to możliwe, na bieżąco rozwiązywać. W roku
2009 planujemy również, oprócz aktywnego wspiera-
nia udziału polskich instytucji kulturalnych w pro-
gramach europejskich, na przykład we wspomnianej
wcześniej Europeanie, powołanie nowej instytucji,
której zadaniem będzie archiwizowanie, digitalizacja
i cyfrowe udostępnianie materiałów audiowizual-
nych. Instytucja ta, której wzorem jest dla nas fran-
cuski Narodowy Instytut Audiowizualny (L’institut
national de l’audiovisuel), będzie też docelowo koor-
dynować działania związane z digitalizacją w Polsce.
Zgodnie z moimi wcześniejszymi zapowiedziami, na-
szą ambicją jest wprowadzenie Polski do czołówki
krajów zajmujących się digitalizacją i w tym kierun-
ku będą zmierzać prace ministerstwa w roku 2009.
2. Zgodnie z zaleceniami Komisji Europejskiej
w sprawie digitalizacji i udostępnienia w Internecie
dorobku kulturowego oraz w sprawie ochrony zaso-
bów cyfrowych z sierpnia 2006 r., państwa członkow-
skie powinny wspierać partnerstwo pomiędzy insty-
tucjami kulturalnymi a sektorem prywatnym w celu
tworzenia nowych sposobów finansowania digitali-
zacji dorobku kulturowego. Biorąc pod uwagę ww.
zalecenia, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego jak najbardziej zamierza uwzględniać
w przyszłości kwestię partnerstwa publiczno-prywat-
nego w procesie cyfryzacji polskich zasobów kultu-
ralnych.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia zostaną uznane przez pana posła Andrzeja
Halickiego za wystarczające.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie konieczności uporządkowania
sytuacji prawnej dzieci urodzonych w domu
(6688)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Halickiego, przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 2 grudnia 2008 r.,
znak: SPS-023-6688/08, w sprawie konieczności
uporządkowania sytuacji prawnej dzieci urodzonych
w domu, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Narodziny dziecka są zdarzeniem istotnym z punk-
tu widzenia prawa. Wiąże się to ze zmianą statusu
prawnego dziecka, które z momentem narodzin uzy-
skuje zdolność prawną. W związku z tym prawodaw-
ca określił zasady postępowania w sprawie rejestracji
urodzeń. Zasady te są zawarte w ustawie z dnia 29 wrze-
śnia 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (tekst
jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 161, poz. 1699, z późn.
zm.). Zgodnie z postanowieniami wymienionej usta-
wy urodzenie dziecka rejestruje się w urzędzie stanu
cywilnego właściwym dla miejsca tego zdarzenia lub
(jeżeli żadne z rodziców dziecka nie ma miejsca za-
mieszkania na obszarze właściwości tego urzędu sta-
nu cywilnego) w urzędzie stanu cywilnego miejsca
zamieszkania rodziców lub jednego z nich. W dniu,
w którym dokonano zgłoszenia zdarzenia powodują-

cego sporządzenie takiego aktu, sporządza się akt
stanu cywilnego.
Zgodnie z postanowieniami art. 19 wymienionej
ustawy zgłoszenia urodzenia dokonuje się ustnie.
Zgłoszenia urodzenia na piśmie dokonują odpowied-
nio organy państwowe, zakłady opieki zdrowotnej
i inne zakłady oraz lekarze i położne. Zgodnie z art. 38
ust. 1 tej ustawy urodzenie dziecka należy zgłosić
w ciągu 14 dni od dnia urodzenia. Art. 39 cytowanej
ustawy stanowi, że do zgłoszenia urodzenia dziecka
są obowiązani:
1) ojciec dziecka albo matka, jeżeli jej stan zdro-
wia na to pozwala, albo inna osoba obecna przy po-
rodzie;
2) lekarz albo położna.
Jeżeli urodzenie dziecka nastąpiło w zakładzie
opieki zdrowotnej, do zgłoszenia urodzenia jest obo-
wiązany zakład opieki zdrowotnej. Przepis art. 40
ust. 1 stanowi, że akt urodzenia sporządza się na
podstawie pisemnego zgłoszenia urodzenia dziecka
wystawionego przez lekarza, położną lub zakład opie-
ki zdrowotnej. Wzór pisemnego zgłoszenia urodzenia
dziecka oraz sposób jego wypełniania został określo-
ny w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 2 lute-
go 2005 r. w sprawie pisemnego zgłoszenia urodzenia
dziecka (Dz. U. Nr 27, poz. 232).
Pisemne zgłoszenie urodzenia dziecka jest doku-
mentem, który wypełniany jest zarówno w przypad-
ku narodzin dziecka w szpitalu, jak i w innych miej-
scach. Dział I zgłoszenia – wypełniany przez zakład
opieki zdrowotnej, lekarza lub położną – zawiera in-
formacje dotyczące matki dziecka, okresu trwania
ciąży, miejsca porodu oraz dokładnego czasu naro-
dzin dziecka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie ustalenia priorytetowych inwestycji
mających na celu skomunikowanie Polski
i Ukrainy na Mistrzostwa Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 ze szczególnym
uwzględnieniem linii kolejowej nr 7 (6689)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze skie-
rowaną do prezesa Rady Ministrów interpelacją pani
poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie ustalenia
749
priorytetów inwestycji mających na celu skomuni-
kowanie Polski i Ukrainy na Mistrzostwa Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012, ze szczególnym uwzględ-
nieniem linii kolejowej nr 7, z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Linia nr 7 stanowi najkrótsze połączenie kolejowe
Warszawy z Ukrainą (Dorohusk/Jagodin). W planach
inwestycyjnych opracowanych na Euro 2012 przed-
sięwzięcie pod nazwą „Modernizacja linii nr 7 War-
szawa – Lublin – Dorohusk wraz z remontem linii
nr 13 na odcinku Pilawa – Mińsk Mazowiecki” zo-
stało umieszczone we wstępnie akceptowanym przez
Radę Ministrów 27.02.2007 r. „Indykatywnym wy-
kazie indywidualnych projektów kluczowych, w tym
dużych, przewidzianych do realizacji w ramach
NSRO 2007–2013 dla Programu Operacyjnego”In-
frastruktura i środowisko«” i umieszczone na liście
rezerwowej dla priorytetu VII: Transport przyjazny
środowisku.
W wyniku weryfikacji listy projektów indywidu-
alnych dla PO IiŚ, w sierpniu 2007 r., w uzgodnieniu
z Ministerstwem Rozwoju Regionalnego, inwestycja
została usunięta z indykatywnego wykazu indywi-
dualnych projektów kluczowych. Decyzja taka zosta-
ła podjęta ze względu na niski priorytet znaczenia
linii dla Euro 2012, niewystarczające zaawansowanie
prac przygotowawczych oraz wyczerpanie dostępnej
alokacji w ramach działania 7.1.
Po zakończeniu i rozliczeniu obecnej perspektywy
programowania środków finansowych Unii Europej-
skiej, czyli po roku 2015, planowana jest komplekso-
wa modernizacja linii. Do tego czasu program na-
prawczy ograniczać się musi do wymiany nawierzch-
ni w ramach naprawy głównej oraz napraw bieżą-
cych. Naprawy bieżące wykonywane będą na odcin-
kach Warszawa Wschodnia – Pilawa, Pilawa – Dęblin
oraz Lublin – granica państwa, natomiast na odcin-
ku Puławy – Lublin konieczna będzie wymiana na-
wierzchni. W tym celu PKP Polskie Linie Kolejowe
SA opracowały „Program dla linii kolejowej nr 7
Warszawa – Dorohusk do 2012 r. dla utrzymania
standardów eksploatacyjnych i czasów jazdy pocią-
gów”, przyjmując następujące założenia:
1) zapewnienie bezpieczeństwa ruchu kolejowe-
go, w tym na przejazdach kolejowych w poziomie
szyn, dla założonych prędkości rozkładowych,
2) realizacja przewozów pasażerskich i towaro-
wych na poziomie nie niższym niż aktualny,
3) skrócenie czasu jazdy pociągów, zwłaszcza pa-
sażerskich, pomiędzy Warszawą a granicą państwa.
Utrzymanie założonych standardów eksploatacyj-
nych i czasów jazdy pociągów przekłada się zatem na
konieczność przeprowadzenia naprawy głównej toru
na długości ponad 82 km, naprawy głównej rozjaz-
dów (5 szt.), prowadzenia napraw bieżących z oczysz-
czaniem podsypki (128 km), napraw bieżących torów
(302 km) oraz napraw bieżących rozjazdów (457 szt.).
Całkowity koszt wykonania tych robót został osza-
cowany na około 280 mln zł. Wziąwszy pod uwagę
750
ograniczone możliwości finansowe zarządcy infra-
struktury kolejowej, program utrzymania standar-
dów eksploatacyjnych dla linii kolejowej nr 7 powi-
nien zostać sfinansowany ze źródeł budżetowych.
Wysokość środków finansowych wydatkowanych
z budżetu państwa na rozwój transportu kolejowego
jest corocznie ustalana przez Sejm i środki te są rów-
nież ograniczone. Biorąc jednakże pod uwagę szcze-
gólne znaczenie linii kolejowej nr 7 dla rozwoju go-
spodarczego województw lubelskiego i mazowieckie-
go, celowe wydaje się rozważenie działań mających
na celu pozyskanie dodatkowych źródeł finansowa-
nia, wykorzystując przy tym uprawnienia jednostek
samorządu terytorialnego, które zgodnie z art. 38
ust. 2 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie
kolejowym mogą finansować inwestycje wynikające
z umów i porozumień międzynarodowych, inwesty-
cje, remonty, eksploatację i utrzymanie linii kolejo-
wych o znaczeniu wyłącznie obronnym, a także kosz-
ty przygotowania i realizacji inwestycji obejmujących
linie kolejowe o znaczeniu państwowym.
Przyjęty w resorcie infrastruktury strategiczny
„Masterplan dla transportu kolejowego w Polsce do
2030 r.” zakłada, w odniesieniu do linii nr 7, jej mo-
dernizację na odcinku Warszawa – Lublin w latach
2014–2020 oraz na odcinku Lublin – Dorohusk
w okresie 2021–2030. Dokument przewiduje również
konieczność dobudowania nowych torów szlakowych
na odcinku Otwock – Pilawa. Po realizacji tych za-
mierzeń linia kolejowa nr 7 dostosowana zostanie:
na odcinku Warszawa – Otwock do prędkości
120 km/h, na odcinku Otwock – Dęblin – Lublin do
160 km/h oraz na odcinku Lublin – Chełm – granica
państwa do 120 km/h.
Niezależnie od przedstawionych wyżej zamierzeń
na przyszłość na linii kolejowej nr 7 w 2007 r. reali-
zowany był program modernizacji nawierzchni na
odcinku Warszawa – Wawer za kwotę ok. 12,5 mln zł
ze środków Funduszu Kolejowego oraz środków wła-
snych zarządcy linii. Również ze środków spółki zmo-
dernizowanych zostało 7 przejazdów, nawierzchnia
na odcinku Zarzeka – Puławy i wiadukt w Świdniku.
W roku bieżącym na roboty związane z modernizacją
linii wydatkowano ok. 48,4 mln zł, za co została prze-
budowana nawierzchnia na odcinku Samurki – Mo-
tycz – Rury oraz Wólka Okopska – Dorohusk (wraz
z budową urządzeń zabezpieczenia ruchu na przejaz-
dach kolejowych i przebudową przejazdu). W 2009 r.
przewiduje się rozpoczęcie zadania współfinansowa-
nego z funduszu TEN-T „Przygotowanie dokumen-
tacji przedprojektowej dla modernizacji linii kolejo-
wej nr 7 Warszawa Wschodnia – Dorohusk”.
Odnośnie innych linii kolejowych leżących na te-
renie oddziału regionalnego w Lublinie przewiduje
się do realizacji przed rokiem 2012 modernizację linii
kolejowej nr 26 Łuków – Radom na odcinku Stawy
– Dęblin z przebudową przystanku osobowego Pion-
ki Zachodnie oraz budową przejścia pod torami, za-
budowę urządzeń samoczynnej sygnalizacji przejaz-
dowej oraz zabudowę urządzeń sterowania ruchem
na posterunkach ruchu, zgodnie z planowaną reali-
zacją 13 nowych zadań w ramach obiektów zabezpie-
czenia ruchu kolejowego i telekomunikacji. Ogółem
na działania te przewiduje się kwotę ok. 110 mln zł
ze środków Funduszu Kolejowego oraz własnych za-
rządcy infrastruktury kolejowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie zapowiedzi pozbawienia Nałęczowa
statusu uzdrowiska (6690)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Małgorzaty Sadurskiej z dnia
19 listopada 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
2 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6690/08, w sprawie
budowy obwodnicy miasta Nałęczowa w ciągu drogi
wojewódzkiej nr 830 przedstawiam następujące wy-
jaśnienia.
Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) zarządcą dróg
wojewódzkich jest zarząd województwa, który posia-
da wyłączne kompetencje do podejmowania działań
m.in. w sprawie projektów planów finansowania bu-
dowy, przebudowy, remontu, utrzymania nawierzch-
ni drogi, chodników i ich ochrony.
Ponadto art. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r.
o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.) sta-
nowi, iż zadania w zakresie budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz zarządza-
nia nimi finansowane są przez samorząd wojewódz-
twa w odniesieniu do dróg wojewódzkich.
Powyższe unormowania prawne oznaczają, iż
w przedmiocie modernizacji drogi wojewódzkiej nr 450
oraz przeznaczenia na ten cel środków właściwe są
organy samorządu województwa i Ministerstwo In-
frastruktury nie może podejmować działań zastrze-
żonych w przepisach do wyłącznej kompetencji in-
nych organów.
Należy jednak pamiętać, iż jednostki samorządu
terytorialnego mogą uzyskać dodatkowe środki na
finansowanie zadań drogowych z funduszy unijnych.
Ponadto dodatkowym źródłem dofinansowania dla
samorządów na zadania drogowe jest rezerwa sub-

wencji ogólnej tworzona w budżecie państwa na mocy
art. 26 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
z 2003 r. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.). Rezerwą tą
dysponuje minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw transportu, po zasięgnięciu opinii reprezentacji
jednostek samorządu terytorialnego.
Reasumując, uprzejmie informuję, iż resort infra-
struktury, dysponując środkami jedynie na drogi
krajowe, zarządzane przez generalnego dyrektora
dróg krajowych i autostrad, nie ma możliwości podej-
mowania działań związanych z modernizacją i finan-
sowaniem dróg samorządowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie działań podejmowanych przez rząd
stwarzających możliwość kontaktów
z dzieckiem rodzica, który nie pełni
nad nim opieki (6692)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej w spra-
wie podejmowanych działań dotyczących stwarzania
możliwości kontaktów z dzieckiem tego z rodziców,
który nie pełni nad nim bezpośredniej pieczy, uprzej-
mie przedstawiam poniższe stanowisko Ministerstwa
Sprawiedliwości.
W związku z przyjęciem przez Radę Ministrów
w dniu 17 maja 2007 r. „Programu działań rządu
w sprawie wykonywania wyroków Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka wobec Rzeczypospolitej
Polskiej” Ministerstwo Sprawiedliwości realizuje
obowiązek nałożony w punkcie 13.1.3 programu,
przewidujący monitorowanie skali problemu dotyczą-
cego nieskuteczności egzekucji postanowień sądo-
wych dotyczących kontaktów z dzieckiem bądź na-
kazujących wydanie dziecka. W związku z powyż-
szym prezesi sądów okręgowych są zobowiązani nad-
syłać kwartalne sprawozdania według wzorów tabel
opracowanych przez resort sprawiedliwości. Dzięki
gromadzonym w ten sposób informacjom monitoro-
wane są postępowania dotyczące egzekucji kontak-
tów, w których od czasu wpływu wniosku do sądu
upłynął okres dłuższy niż trzy miesiące, a rozstrzy-
751
gnięcie merytorycznie kończące sprawę w danej in-
stancji nie zostało wydane.
Z analizy sprawozdań za IV kwartał 2007 r. oraz
I, II i III kwartał 2008 r. wynika, że w części spraw
nie dochodziło do wykonania orzeczenia w przedmio-
cie kontaktów mimo kilkakrotnego ukarania grzyw-
ną dłużnika (który je na bieżąco uiszcza), natomiast
niezwykle rzadko dochodziło do wykonania aresztu
wobec dłużnika (aktualnie zgłoszono dwa przypadki
oczekiwania na areszt orzeczony w wyniku nieuisz-
czenia grzywny). Natomiast w wielu sprawach wie-
rzyciel rezygnuje z przeprowadzania dalszych etapów
postępowania egzekucyjnego (po uzyskaniu pierw-
szego orzeczenia wydanego na podstawie art. 1050
§ 1 K.p.c.), zaś sądy nie mają możliwości ustalać
z urzędu, jaka jest przyczyna braku kontynuacji po-
stępowania egzekucyjnego. Jak bowiem wynika z tre-
ści art. 1050 i 1051 K.p.c., rozpoczęcie każdego etapu
postępowania o egzekucję kontaktów wymaga wnio-
sku wierzyciela. W tego rodzaju postępowaniu sąd
nie może wszczynać postępowania z urzędu. Zauwa-
żyć jednak należy, że analiza sprawozdań wskazuje
na to, iż stosunkowo często pierwsze orzeczenie
w trybie art. 1050 § 1 K.p.c. jest wystarczające do
przywrócenia stanu zgodnego z prawem.
Ponadto Ministerstwo Sprawiedliwości, poprzez wy-
znaczenie kierunków czynności nadzorczych w 2008 r.,
dokonuje kontroli spraw w zakresie wykonania orze-
czeń dotyczących kontaktów z dzieckiem przez wizy-
tatorów sądów okręgowych, ale także przez sędziów
delegowanych do pracy w ministerstwie. Działania
te mają na celu poprawę sprawności postępowania
oraz wyeliminowanie stwierdzonych uchybień w od-
niesieniu do spraw, które są objęte monitoringiem
ministra sprawiedliwości. W szczególności w trybie
nadzoru administracyjnego zwracana jest uwaga na
sprawność prowadzonego postępowania w przedmio-
cie egzekucji kontaktów oraz zgodność z obowiązu-
jącym prawem materialnym i procesowym wydanych
orzeczeń.
Odnośnie drugiego poruszonego w piśmie pani
poseł zagadnienia dotyczącego ilości spraw, w któ-
rych została nałożona na dłużnika kara grzywny,
uprzejmie informuję, że w roku 2007 w tej kategorii
spraw wpłynęło 2117 wniosków, z których uwzględ-
niono 476. Natomiast w pierwszym półroczu 2008 r.
wpłynęło 1119 wniosków, z których uwzględniono
232. Dane powyższe pochodzą ze sprawozdań staty-
stycznych MS-S16r. Należy jednak dodać, że nie
wszystkie z tych orzeczeń to orzeczenia o wymiarze
grzywny dla dłużnika, ponieważ w tej kategorii
spraw odnotowywane są również orzeczenia wydane
w trybie art. 1050 § 1 K.p.c., na podstawie którego
sądy zakreślają dłużnikowi termin do wykonania
orzeczenia w przedmiocie kontaktów pod groźbą na-
łożenia grzywny na wypadek, gdyby w wyznaczonym
terminie czynność nie została wykonana.
Odnośnie trzeciego poruszonego zagadnienia
uprzejmie informuję, iż obecnie nie są podejmowane
działania w kierunku zaostrzania przepisów dotyczą-
752
cych egzekucji orzeczeń w przedmiocie kontaktów.
W ocenie ministra sprawiedliwości obowiązujące re-
gulacje są wystarczająco restrykcyjne i dalsze ich
zaostrzanie nie jest celowe. Wskazać należy, że zgod-
nie z art. 1052 K.p.c. ogólna suma grzywien w spra-
wach o egzekucję kontaktów może wynieść nawet
100 000 zł, a w myśl art. 1053 K.p.c. ogólny czas
trwania aresztu może wynieść sześć miesięcy. Nale-
ży jednak wspomnieć, że uchwalona przez parlament
w dniu 6 listopada 2008 r. i podpisana przez prezy-
denta RP w dniu 28 listopada 2008 r. nowelizacja
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz Kodeksu
postępowania cywilnego wprowadza bardziej szcze-
gółowe niż dotychczas unormowania co do kontak-
tów, akcentujące potrzebę doprowadzenia już na eta-
pie postępowania rozpoznawczego do większej współ-
pracy rodziców dziecka co do przyszłego kształtu
i zakresu kontaktów z dzieckiem poprzez koniecz-
ność przyjęcia i przedstawienia sądowi porozumienia
co do przyszłych kontaktów z dzieckiem. Jednocze-
śnie nowe regulacje przewidują np. sankcje finanso-
we dla rodziców w razie przyjęcia przez sąd określo-
nego kształtu kontaktów z dzieckiem (np. finanso-
wanie przez rodziców obecności osoby trzeciej wska-
zanej do uczestnictwa w kontaktach).
Zaznaczyć w tym miejscu należy, że od niedawna
w skuteczniejszej realizacji kontaktów pewne rozwią-
zanie nasuwa uchwała Sądu Najwyższego z dnia
28 sierpnia 2008 r. podjęta na skutek pytania praw-
nego Sądu Okręgowego we Wrocławiu (sygn. akt SN
III CZP 75/08), który wskazał, że postanowienie re-
gulujące kontakty rodziców z dzieckiem, nakazujące
wydawanie dziecka przez rodzica, któremu powierzo-
no wykonywanie władzy rodzicielskiej, oraz zobowią-
zujące drugiego rodzica do odprowadzania dziecka
po zakończeniu kontaktu, podlega wykonaniu w po-
stępowaniu unormowanym w art. 5981 i nast. K.p.c.
(dotychczas ten tryb nie był powszechnie stosowany
do egzekucji orzeczeń w przedmiocie kontaktów).
Dla wierzyciela oznacza to możliwość skorzysta-
nia z innego sposobu przymusowego wykonania
orzeczenia niż ten uregulowany w art. 1050–1051
K.p.c., zaś zagwarantowanie obecności kuratora są-
dowego, asysty pracownika socjalnego lub ewentu-
alnie Policji przy tzw. przymusowym odebraniu
dziecka może doprowadzić niejednokrotnie do szyb-
szego wykonania orzeczenia w przedmiocie kontak-
tów z małoletnim i zaspokojenia w tym przedmiocie
interesu wierzyciela.
Odnosząc się do ostatniego zagadnienia, uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Sprawiedliwości nie
prowadziło analizy wpływu powierzenia rodzicom
opieki naprzemiennej na życie i rozwój dziecka.
Nowelizacja Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
o której wspomniano powyżej, zakłada, iż sądy, orze-
kając rozwód i nie ograniczając żadnemu z rodziców
władzy rodzicielskiej, nie będą zobowiązane do wska-
zywania miejsca pobytu małoletniego w miejscu za-
mieszkania jednego z rodziców. To rozwiązanie teo-
retycznie umożliwi funkcjonowanie tzw. opieki na-
przemiennej. Projekt jednak wprost nie reguluje ta-
kiej formy opieki i w przypadku, gdy rodzice nie będą
mogli dojść do porozumienia w tym zakresie, roz-
strzygnięcie należeć będzie do sądu, który ma obo-
wiązek kierowania się nie wolą rodziców małoletnie-
go, lecz wyłącznie jego dobrem.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie dofinansowania projektów
związanych z renowacją zabytkowych obiektów
sakralnych woj. lubelskiego (6693)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację przedłożoną przez panią poseł Małgorzatę
Sadurską, przekazaną pismem z dnia 2 grudnia 2008 r.,
znak: SPS-023-6693/08, w sprawie dofinansowania
projektów związanych z renowacją zabytkowych obiek-
tów sakralnych woj. lubelskiego w ramach Regional-
nego Programu Operacyjnego Województwa Lubel-
skiego (RPO WL) poniżej przedstawiam wyjaśnienia
w przedmiotowej sprawie.
W świetle zapisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego
przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu
Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego
rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 instytucjami od-
powiedzialnymi za realizację programów operacyj-
nych oraz osiągane efekty są instytucje zarządzające.
W przypadku RPO WL rolę takiej instytucji pełni
Zarząd Województwa Lubelskiego (ZWL). W związku
z powyższym zarówno na etapie opracowywania pro-
gramu, jak i w procesie jego wdrażania samorząd
województwa odgrywa rolę kluczową.
Instytucja koordynująca regionalne programy
operacyjne (IK RPO), której rolę pełni Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego, odpowiada m.in. za opraco-
wanie wytycznych oraz dokonywanie interpretacji
dotyczących kwestii systemowych odnoszących się do
wszystkich programów regionalnych, co głównie
przybiera charakter zaleceń dla IZ RPO. W związku
z powyższym instrumenty oddziaływania ogranicza-
ją się do form wskazanych powyżej zadań wynikają-
cych z art. 35 ustawy o zasadach prowadzenia poli-
tyki rozwoju oraz bieżącego monitoringu stanu reali-
zacji programów. Decyzje w zakresie przeznaczenia
określonej alokacji na poszczególne działania, wy-
znaczenia obszarów priorytetowych i typów projek-
tów zostały podjęte na etapie opracowywania progra-

mu przez IZ RPO. Wprawdzie uwarunkowane były
one takimi czynnikami jak cele i zasady polityki spój-
ności Unii Europejskiej, ale przede wszystkim miały
odzwierciedlać cele wynikające ze strategii rozwoju
województwa, jakie zamierza osiągnąć samorząd po-
przez realizację programu. Jednocześnie należy do-
dać, że poszczególne RPO przygotowywane były
przez zarządy województw we współpracy z Minister-
stwem Rozwoju Regionalnego oraz podlegały konsul-
tacjom społecznym zgodnie z art. 11 i art. 32 rozpo-
rządzenia Rady (WE) 1083/2006.
W latach 2004–2006 możliwość wsparcia projek-
tów z zakresu ochrony dziedzictwa kulturowego ist-
niała w ramach Zintegrowanego Programu Opera-
cyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR). Dofinan-
sowanie mogły otrzymać zarówno projekty o charak-
terze regionalnym, jak i lokalnym. W ramach dzia-
łania 1.4 ZPORR: Kultura i turystyka w pierwszym
naborze wniosków 2004 r. dofinansowanie w wyso-
kości ponad 6 mln zł otrzymał projekt archidiecezji
lubelskiej dotyczący renowacji archikatedry św. Jana
i organizacji Muzeum 200-lecia Archidiecezji Lubel-
skiej. Ogólna kwota przeznaczona na działanie 1.4
ZPORR, w ramach którego możliwe były do realiza-
cji m.in. projekty dotyczące ochrony zabytków, w tym
zabytkowych obiektów sakralnych w woj. lubelskim,
to ponad 15 mln euro z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego (EFRR) na lata 2004–2006,
natomiast w skali kraju była to kwota ok. 200 mln
euro z EFRR. W zakresie projektów lokalnych, moż-
liwych do realizacji głównie w działaniu 3.1 ZPORR:
Obszary wiejskie, trudności we wskazaniu dokład-
nej kwoty na przedsięwzięcia związane z ochroną
dziedzictwa kulturowego wynikają z faktu, iż alo-
kacja na powyższe działanie nie była podzielona ze
wskazaniem na konkretne dziedziny. Jedna pula
środków przeznaczona była na projekty zarówno
z zakresu ochrony środowiska, infrastruktury dro-
gowej, infrastruktury turystyki, jak i ochronę obiek-
tów zabytkowych.
W ramach RPO WL najważniejszym w kontekście
możliwości finansowania projektów związanych z ochro-
ną obiektów zabytkowych jest działanie 7.1: Infra-
struktura kultury i turystyki. W działaniu tym prze-
widziano do realizacji trzy kategorie projektów:
ochrona dziedzictwa kulturowego, infrastruktura
kultury oraz infrastruktura turystyki. Na realizację
działania 7.1 RPO WL przeznaczono ponad 115 mln
euro, z czego 98 mln euro to środki pochodzące
z EFRR. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez
IZ RPO WL w ramach pierwszego naboru w działa-
niu 7.1 do dofinansowania wybrano 6 projektów
związanych z ochroną dziedzictwa kulturowego, za-
równo o charakterze regionalnym, jak i lokalnym.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że wśród nich znaj-
dują się 2 projekty dotyczące obiektów sakralnych,
którymi są: „Remont zabytkowego kościoła oo. Ber-
nardynów w Radecznicy” oraz „Renowacja i przysto-
sowanie na cele kulturalne zabytkowej cerkwi unic-
753
kiej pw. św. Jerzego i Wniebowzięcia NMP w Wisz-
nicach”.
Wskazany przez panią poseł projekt miasta Za-
mość dotyczący rewitalizacji zabytkowego Starego
Miasta wprawdzie otrzymał jako jedyny dofinanso-
wanie, ale w ramach projektów o charakterze regio-
nalnym. Natomiast 2 projekty, o których mowa po-
wyżej, związane z obiektami sakralnymi, otrzymały
dofinansowanie jako projekty o charakterze lokal-
nym. Należy jeszcze raz podkreślić, iż był to pierwszy
nabór w ramach przedmiotowego działania i z pew-
nością nie można na jego podstawie wnioskować
o ograniczonych możliwościach wsparcia dla obiek-
tów sakralnych. Projekty, które z powodów formal-
nych, merytorycznych bądź też ze względu na niewy-
starczającą alokację nie zostały wybrane do dofinan-
sowania, będą mogły ubiegać się o wsparcie w kolej-
nych naborach odbywających się zgodnie z harmono-
gramem konkursów, który ustala IZ RPO.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie opóźnień w ogłaszaniu konkursów
na unijne dotacje w ramach
Regionalnego Programu Operacyjnego
wojewówdztwa lubelskiego (6694)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację przedłożoną przez panią poseł Małgorzatę
Sadurską, przekazaną pismem z dnia 2 grudnia 2008 r.,
znak: SPS-023-6694/08, w sprawie realizacji Regio-
nalnego Programu Operacyjnego Województwa Lu-
belskiego (RPO WL) poniżej przedstawiam wyjaśnie-
nia w przedmiotowej sprawie.
Na wstępie pragnę wyraźnie podkreślić, iż biorąc
pod uwagę stan wdrażania RPO WL, w chwili obec-
nej nie ma żadnego zagrożenia, że środki na lata
2007–2013 nie zostaną w pełni wykorzystane. Zgod-
nie z zasadami realizacji programów i projektów
w ramach polityki spójności Unii Europejskiej zakoń-
czenie procesu wydatkowania środków w ramach
perspektywy finansowej 2007–2013 będzie miało
miejsce w roku 2015. Jednocześnie informuję, iż rok
2008 został poświęcony na przygotowanie ram insty-
tucjonalnych umożliwiających skuteczne wykorzy-
stanie środków z funduszy strukturalnych. Opraco-
wano szereg wytycznych ministra rozwoju regional-
nego, jak również dokumentów programowych i ope-
754
racyjnych na poziomie regionalnym, takich jak szcze-
gółowe opisy osi priorytetowych, opisy systemu za-
rządzania i kontroli i inne. Przeprowadzono ponadto
obligatoryjny audyt zgodności dotyczący poprawno-
ści systemu zarządzania i wdrażania w zakresie
zgodności z przyjętymi zasadami wspólnotowymi
i krajowymi dla 16 RPO. Należy mieć na uwadze, iż
bez podjęcia powyższych działań rozpoczęcie reali-
zacji programów, czyli ogłoszenie naborów wniosków
o dofinansowanie projektów, byłoby niemożliwe. Uru-
chomienie konkursów jest zatem efektem szeregu
działań podejmowanych na rzecz przygotowania in-
stytucjonalnego oraz stworzenia ram prawych i pro-
ceduralnych.
Zgodnie z zasadą n+2/n+3 do końca roku 2010
w ramach RPO WL poziom wydatków musi osiągnąć
wartość 81 125 740 euro. Biorąc pod uwagę stan
wdrażania programu, do którego odnoszą się dane
w dalszej części pisma, w chwili obecnej nie ma żad-
nego zagrożenia utraty środków.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w przyjętym
w Polsce systemie wdrażania polityki spójności na
lata 2007–2013 instytucjami odpowiedzialnymi za
realizację RPO oraz osiągane efekty są samorządy
poszczególnych województw. Zgodnie z art. 60 rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca
2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Eu-
ropejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu
Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/
1999 instytucja zarządzająca, której rolę w przypad-
ku RPO WL pełni Zarząd Województwa Lubelskiego
(ZWL), odpowiada za zarządzanie programem oraz
jego realizację zgodnie z zasadą należytego zarządza-
nia finansowego, co oznacza m.in., że projekty są wy-
bierane do finansowania zgodnie z kryteriami mają-
cymi zastosowanie do programu operacyjnego oraz
że są one zgodne z zasadami wspólnotowymi i krajo-
wymi przez cały okres ich realizacji. Jednocześnie
należy dodać, że zgodnie z zapisami ww. rozporzą-
dzenia podczas okresu programowania państwa
członkowskie dokonują oceny związanej z monitoro-
waniem programów operacyjnych, w szczególności
w przypadkach gdy monitorowanie ujawniło znaczą-
ce odchylenia od założonych pierwotnie celów lub gdy
zgłaszane są wnioski o dokonanie przeglądu progra-
mów operacyjnych m.in. ze względu na zidentyfiko-
wane trudności w trakcie ich realizacji. W oparciu
o powyższy zapis na mocy art. 35 ust. 2 pkt 5 ustawy
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju minister
rozwoju regionalnego może wystąpić do Komisji Eu-
ropejskiej z wnioskiem o dokonanie przesunięć środ-
ków między programami, w tym pomiędzy progra-
mami regionalnymi.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego (MRR) jako instytucja koor-
dynująca regionalne programy operacyjne (IK RPO)
na bieżąco monitoruje proces ich wdrażania w po-
szczególnych województwach. Narzędziami służący-
mi do podejmowania działań w tym obszarze jest tzw.
informacja miesięczna przesyłana do MRR przez in-
stytucje zarządzające RPO. Zamieszczane są w niej
m.in. kwestie odnoszące się do trwających naborów
wniosków oraz planowanych konkursów w ramach
działań RPO. Ponadto instrumentem służącym mo-
nitorowaniu programów regionalnych, jakim dyspo-
nuje minister rozwoju regionalnego, są sprawozdania
okresowe przesyłane IK RPO do wiadomości. Ponad-
to przed przedłożeniem do komitetów monitorują-
cych poszczególne programy operacyjne IZ RPO
przedkłada sprawozdanie roczne i końcowe do zaopi-
niowania IK RPO, a opinia, o której mowa, jest wa-
runkiem przedstawienia sprawozdania rocznego i koń-
cowego do zatwierdzenia przez komitet monitorujący
dany program operacyjny. Ponadto przedstawiciele
MRR uczestniczą w posiedzeniach komitetów moni-
torujących regionalne programy operacyjne jako ich
członkowie. W kontekście bieżącego monitorowania
można wskazać również na fakt, iż odbywa się ono
w odniesieniu do wykorzystania środków pochodzą-
cych z poszczególnych transz dotacji rozwojowej przez
poszczególne IZ RPO.
Ponadto funkcjonujący w obecnym okresie pro-
gramowania Krajowy System Informatyczny SIMIK
07-13 gromadzi dane niezbędne z punktu widzenia
regulacji unijnych w zakresie monitorowania wyko-
rzystania środków na poziomie krajowym. Z systemu
pochodzą bieżące dane m.in. na temat postępu finan-
sowego oraz osiąganych w poszczególnych progra-
mach wskaźników.
Odnosząc się do kwestii poziomu absorpcji środ-
ków w ramach 16 RPO z perspektywy finansowej
2007–2013, uprzejmie informuję, iż według stanu na
początek grudnia br. ogłoszono 162 konkursy, z cze-
go w woj. lubelskim ogłoszono 13 konkursów w ra-
mach 12 spośród 22 działań programu. Według da-
nych pochodzących z Krajowego Systemu Informa-
tycznego w odniesieniu do wszystkich RPO na dzień
10 grudnia br. 5500 wniosków złożonych w ramach
powyższych naborów oceniono pozytywnie pod wzglę-
dem formalnym, a ich łączna wartość to ponad
20 mld zł. Na powyższą liczbę składa się 776 wnio-
sków na kwotę ponad 3 mld zł w woj. lubelskim. Po-
nadto do dnia 10 grudnia br. liczba podpisanych
umów wyniosła 399, a ich wartość ogółem przekro-
czyła 1,6 mld zł, z tego w woj. lubelskim podpisano
54 umowy na kwotę prawie 60 mln zł.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
 755

Odpowiedź ściej podaje się relację ostatniego do pierwszego de-

cyla rozkładu dochodów (D9/D1), która według cyto-
podsekretarza stanu wanych danych OECD wyniosła dla Polski 5,63, przy
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej średniej dla całej organizacji – 4,16. Rzeczywiście
- z upoważnienia ministra - Polska plasuje się w takim wypadku na 4. miejscu
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej wśród analizowanych krajów OECD, ale skala tej
różnicy z pewnością nie jest taka duża, jak sugeruje
w sprawie podjęcia przez resort działań pani posłanka (wykres 1).
mających na celu przeciwdziałanie Zróżnicowanie dochodów jest często utożsamiane
rozwarstwieniu finansowemu Polaków (6695) ze zróżnicowaniem wynagrodzeń, aczkolwiek nie są
to pojęcia tożsame. Dochody gospodarstwa domowe-
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in- go mogą opierać się bowiem o inne źródła zarobkowe
terpelację posłanki Małgorzaty Sadurskiej (znak: i niezarobkowe, a standard życia członków gospodar-
SPS-023-6695/08), dotyczącej przeciwdziałania roz- stwa może być wysoki mimo uzyskiwania niskich
warstwieniu finansowemu Polaków, przedstawiam wynagrodzeń z pracy najemnej (np. dzięki dużym
stanowisko Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej oszczędnościom, dochodom z kapitału czy samoza-
w tej sprawie. trudnienia). Relacja między wynagrodzeniami i do-
1. Skala nierówności dochodowych w Polsce” chodami nie jest więc jednoznaczna. Jednak prawdą
Najczęściej stosowaną miarą nierówności docho- jest, że dyspersja wynagrodzeń w Polsce uległa wy-
dowych jest współczynnik Giniego. Osiąga on warto- raźnemu zwiększeniu. Jak podają autorzy raportu
ści z przedziału od 0 do 1, przy czym im bliższy jest „Zatrudnienie w Polsce 2007”, relacja między pierw-
jedności, z tym większą koncentracją dochodów szym a ostatnim decylem wzrosła z 3,39 w 1996 r. do
mamy do czynienia. Według danych OECD (bazują- 4,31 w 2006 r. (obliczenia na podstawie badania
cych na badaniu budżetów gospodarstw domowych struktury wynagrodzeń). Warto podkreślić, iż obser-
i EU SILC), w 2005 r. osiągnął on wartość 0,37 dla wowany wzrost zróżnicowania płac na przełomie XX
Polski przy średniej dla krajów OECD – 0,31. Dane i XXI w. stał się charakterystyczną cechą wielu kra-
z badania struktury wynagrodzeń pokazują z kolei jów rozwiniętych. Zwłaszcza kraje Europy Środkowo-
jego wzrost z poziomu 0,28 w 1995 r. do 0,33 w 2006 r. -Wschodniej w efekcie trwającego procesu transfor-
Także na tym tle Polska plasuje się nieco powyżej macji doświadczyły wyjątkowo szybkiego wzrostu
przeciętnej, ale są kraje, w których te nierówności są nierówności płacowych. Polska na tle nowych państw
większe (np. Meksyk, Portugalia, Stany Zjednoczone członkowskich UE wypada przeciętnie – dyspersja
czy Turcja). wynagrodzeń nie wzrosła tak mocno jak np. w kra-
Ministerstwo nie zna źródła podawanych przez jach nadbałtyckich czy Bułgarii i Rumunii (porównaj
panią posłankę danych na temat 13,5-krotnej różni- powyższy wykres).
cy między zarobkami osób najwyżej i najniżej opła- 2. Przyczyny wzrostu zróżnicowania dochodów:
canych. Przy ocenie relatywnej różnicy między do- Na wzrost nierówności dochodowych w Polsce
chodami najlepiej i najgorzej zarabiających najczę- i w innych krajach wpłynęło wiele czynników.

Wykres 1.
Zróżnicowanie rocznych wynagrodzeń (D9/D1) w krajach europejskich w 2002 r.

0
Luksemburg
Rumunia
Bu�garia

S�owacja

S�owenia

Szwecja

Norwegia
Grecja

Irlandia

Holandia

Belgia

Finlandia
�otwa

Litwa

Portugalia

Hiszpania

Austria

Francja

Dania
Cypr
W�gry

Niemcy

Czechy
Estonia

Polska

W�ochy
Wielka Brytania

Źródło: Zatrudnienie w Polsce 2007, MPiPS 2008, s. 83.

756

Przemiany demograficzne doprowadziły m.in. do Do najważniejszych narzędzi stosowanych przez

zmniejszenia wielkości przeciętnego gospodarstwa różne kraje w celu zmniejszenia rozwarstwienia do-
i w efekcie utratę konsumpcyjnych efektów skali, chodowego należą wydatki rządowe o charakterze
a jednocześnie w populacji zwiększył się udział redystrybucyjnym oraz progresywna polityka podat-
grup posiadających dochody niższe od przeciętnych kowa i system specjalnych ulg dla osób o najniższych
(np. samotni rodzice). Największe znaczenie przy- dochodach.
pisuje się jednak czynnikom związanym bezpo- Redystrybucyjny wpływ wydatków rządowych,
średnio z rynkiem pracy i wynagrodzeniami za jak się podkreśla w raporcie OECD „Growing unequ-
pracę. Wydaje się, że największe znaczenie miały al?”, zahamował wzrost ubóstwa w okresie od połowy
w tej kwestii przemiany strukturalne związane lat 80. do połowy lat 90. XX w., ale zwiększył go
z transformacją i restrukturyzacją gospodarki, w kolejnej dekadzie, ponieważ świadczenia w mniej-
które doprowadziły do zmian w „opłacaniu” szero- szym stopniu skierowane były do biednych. W Polsce
ko rozumianego kapitału ludzkiego, w tym formal- środki te są w szczególności źle ukierunkowane. Jak
nego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. piszą autorzy raportu, 20% najbiedniejszych Polaków
Wzrosła w szczególności „premia” z tytułu wyko- otrzymuje tylko 10% transferów, a jednocześnie wy-
nywania funkcji kierowniczych oraz zawodu spe- płacane przez państwo środki mają relatywnie duże
cjalisty i technika. Coraz większe znaczenie zyski- znaczenie dla populacji w wieku produkcyjnym. W tym
wały prawdopodobnie także indywidualne umiejęt- zakresie podjęte zostały już pewne działania, które
ności pracownika, niekoniecznie związane wprost ograniczają dostęp do świadczeń i przywilejów oso-
z poziomem wykształcenia, np. znajomość języków bom w wieku przedemerytalnym, i będą podjęte ko-
obcych, samodzielność, umiejętności personalne. lejne w celu jak najpełniejszego ukierunkowania
3. Działania przeciwdziałające wzrostowi nierów- transferów do osób naprawdę ich potrzebujących
ności dochodowych: (wykres 2).
Problem zróżnicowania płac i dochodów nie jest Polski system podatkowy nakłada z kolei relatyw-
łatwy do zidentyfikowania i oceny z uwagi na różno- nie duże obciążenia na dochody osób najmniej zara-
rodność definicji, problemy z danymi oraz pewne nie- biających. W sytuacji względnie łatwo dostępnych
jednoznaczności z tym związane. Należy więc być świadczeń społecznych i wysokiej przeciętnej stopy
ostrożnym w wyciąganiu wniosków, a w szczególno- podatkowej ma to negatywny wpływ na podaż pracy
ści nie należy utożsamiać niskich dochodów z ubó- oraz stwarza zachęty do zatrudniania w szarej stre-
stwem, zaś wzrostu zróżnicowania dochodów – każ- fie. Analizy pokazują, iż jednym z możliwych sposo-
dorazowym pogorszeniem sytuacji osób, których do- bów obniżenia relatywnie wysokiego opodatkowania
chody kształtują się poniżej przeciętnej. osób najmniej zarabiających jest podniesienie kosz-

Wykres 2.
Wysokość klina podatkowego w 2008 r. a płaca brutto w zależności od wysokości kosztów uzyskania
przychodów
45%

44%

43%
Wysoko�� klina podatkowego

42%

41%

40%

39%

38%

37%

36%

35%
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
6
76
96
16
36
56
76
96
16
36
1 12
1 63
2 15
2 67
3 19
3 71
4 23
4 75
5 27
5 79
6 31
6 83
7 35
7 87
8 39
8 91
9 43
9 95
1 04
1 09
1 15
1 20
1 25
1 30
1 35
1 41
1 46

P�aca brutto

111,25 z � 222,50 z �

Źródło: opracowanie własne DAE MPiPS.


tów uzyskania przychodów. Na powyższym wykre-
sie przedstawiono zależność klina podatkowego od
wysokości płacy brutto przy obecnej wysokości kosz-
tów uzyskania przychodu (111,25 zł) oraz przy teo-
retycznym scenariuszu, w którym koszty te zostały
podniesione dwukrotnie (do 222,50 zł). W takim
przypadku klin podatkowy dla płacy minimalnej
(1126 zł) zmniejsza się o 1,6 pkt. procentowego,
a dla przykładu, dla płacy na poziomie pięciokrotnie
wyższym od poziomu minimalnego (5630 zł) klin
zmniejsza się o 0,58 pkt. procentowego, zaś przy pła-
cy dziesięciokrotnie wyższej od minimum (11 260 zł)
– już jedynie o 0,35 pkt. procentowego. Im więc wyż-
sza płaca brutto, tym mniejsze ma to znaczenie dla
wysokości klina podatkowego.
Ogólna tendencja w kreowaniu tego rodzaju poli-
tyki na świecie zwraca się raczej ku zapewnianiu
równości szans, a nie równości wyników. W tym sen-
sie należy prowadzić działania ukierunkowane na
zachęcanie ludzi do pracy, zniechęcanie ich do korzy-
stania z niskich świadczeń dla bezrobotnych, niepeł-
nosprawnych i wcześniejszych emerytur oraz ofero-
wanie dobrych perspektyw rozwoju zawodowego.
Uważa się bowiem, że praca jest podstawową metodą
walki z ubóstwem, choć nie zawsze wystarczającą.
W przypadku Polski jest to jeden z kluczowych pro-
blemów z uwagi na niską aktywność i niski wskaźnik
zatrudnienia (non-employment ratio jest bardzo wy-
soki i w 2007 r. wyniósł aż 51,5% na podstawie da-
nych BAEL). Jednocześnie odsetek populacji pocho-
dzącej z gospodarstw, w których nie ma ani jednej
osoby pracującej, wyniósł 14% w 2005 r. W dużej mie-
rze jest to efekt szczególnie niskiego udziału osób
w wieku okołoemerytalnym w życiu zawodowym.
Dlatego powstał program „Solidarność pokoleń 50+”,
którego celem jest zwiększenie wskaźnika zatrudnie-
nia dla osób w wieku 55–64 lata do poziomu 50%
w 2020 r.
4. Rola płacy minimalnej:
Obowiązująca od 1 stycznia 2003 r. ustawa z dnia
10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodze-
niu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z późn. zm.)
określiła wysokość minimalnego wynagrodzenia
w 2003 r. w kwocie 800 zł oraz zasady jej podwyższa-
nia w latach następnych. Ustawa gwarantuje corocz-
ny wzrost minimalnego wynagrodzenia w stopniu
nie niższym niż prognozowany na dany rok wzrost
cen towarów i usług konsumpcyjnych, a mechanizm
korygujący, w przypadku gdy faktyczny wzrost cen
będzie różnił się od prognozowanego, zapewnia
utrzymanie realnej wartości minimalnego wynagro-
dzenia. Od 1 stycznia 2005 r. zwiększono minimalną
gwarancję wzrostu dodatkowo o 2/3 wskaźnika pro-
gnozowanego realnego przyrostu produktu krajowe-
go brutto, jeśli w roku, w którym odbywają się nego-
cjacje, wysokość minimalnego wynagrodzenia jest
niższa od połowy przeciętnego wynagrodzenia w go-
spodarce narodowej w I kwartale.
Ustawa nie wyznacza górnej granicy wzrostu mi-
nimalnego wynagrodzenia, pozostawiając decyzję
757
w tej sprawie Trójstronnej Komisji do Spraw Społecz-
no-Gospodarczych. W przypadku nieosiągnięcia po-
rozumienia w Trójstronnej Komisji decyzję o wyso-
kości minimalnego wynagrodzenia podejmuje Rada
Ministrów. Ustalanie wysokości minimalnego wyna-
grodzenia w Trójstronnej Komisji tworzy warunki
do wynegocjowania takiego poziomu minimalnego
wynagrodzenia, który w maksymalnym stopniu bę-
dzie godził funkcję społeczną płacy minimalnej z funk-
cją ekonomiczną, a tym samym nie będzie miał ne-
gatywnego wpływu na konkurencyjność gospodarki,
rynek pracy oraz sytuację budżetu państwa.
Omawiana ustawa daje pracodawcom możliwość
ustalania wysokości wynagrodzenia pracownika
w pierwszym roku pracy w wysokości niższej od obo-
wiązującej wysokości minimalnego wynagrodzenia,
jednak nie niższej niż 80% tego wynagrodzenia. Do
2005 r. istniała jeszcze możliwość ustalenia wyso-
kości minimalnego wynagrodzenia pracownika w dru-
gim roku pracy w wysokości 90% minimalnego wy-
nagrodzenia. Rozwiązanie to wprowadzono w celu
poprawienia szans osób młodych na rynku pracy
w okresie wkraczania roczników wyżu demogra-
ficznego.
Uchwalając w 2002 r. przedmiotową ustawę, Sejm
zobowiązał jednocześnie prezesa Rady Ministrów do
przedłożenia oceny jej funkcjonowania do końca
września 2006 r. (art. 24). Realizację tej dyspozycji
stanowił dokument pt. „Ocena funkcjonowania usta-
wy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę”. Proble-
matykę minimalnego wynagrodzenia za pracę przed-
stawiono w tym dokumencie w szerokim aspekcie,
a mianowicie: celowości jego ustalania, pełnionej
funkcji, zakresu występowania, związku z rynkiem
pracy, a także kosztami utrzymania. Analizę przepro-
wadzono w dłuższym horyzoncie czasowym, z uwzględ-
nieniem porównań międzynarodowych. Dokument
zawierał także część wnioskową, podsumowującą ca-
łość opracowania.
W dniu 30 marca 2007 r. Sejm przyjął „Ocenę
funkcjonowania ustawy o minimalnym wynagrodze-
niu za pracę” (druk nr 1197), podzielając przedsta-
wione w części wnioskowej propozycje:
— pozostawienie dotychczasowych zasad ustala-
nia wysokości minimalnego wynagrodzenia,
— odejście od możliwości stosowania obniżonego mi-
nimalnego wynagrodzenia dla pracowników w pierw-
szym roku pracy, zarówno z uwagi na zasady sprawie-
dliwości społecznej i zasadę równej płacy za pracę jedna-
kowej wartości, a także z uwagi na brak większego
związku pomiędzy minimalnym wynagrodzeniem a sto-
pą bezrobocia oraz niewielkim zakresem stosowania
tego subminimum przez pracodawców.
W trakcie rozpatrywania opinii przez połączone
komisje: polityki społecznej oraz pracy, na posiedze-
niu w dniu 7 grudnia 2006 r. uchwalony został dezy-
derat nr 4/1 w sprawie minimalnego wynagrodzenia
za pracę, w którym zwrócono się do prezesa Rady
Ministrów aby wynagrodzenie minimalne w 2008 r.
wynosiło 40% przeciętnego wynagrodzenia w gospo-
758
darce narodowej, co pozwoliłoby w latach 2010–2011
ustalić je na poziomie 50% przeciętnego wynagrodze-
nia w gospodarce.
W 2007 r. minimalne wynagrodzenie wynosiło
936 zł i stanowiło 34,8% przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej. W porównaniu do 2006 r.
relacja ta uległa obniżeniu o 1,5 pkt. proc. W bieżą-
cym roku obowiązuje minimalne wynagrodzenie
w wysokości 1126 zł, określone przez Radę Ministrów
rozporządzeniem z dnia 11 września 2007 r. (Dz. U.
Nr 171, poz. 1209). Oznacza to wzrost, w porównaniu
z poziomem minimalnego wynagrodzenia w 2007 r.,
o 20,3% i relację do prognozowanego w bieżącym
roku przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce na-
rodowej w granicach ok. 40%. Kwota ta została usta-
lona przy prognozie wzrostu cen towarów i usług
konsumpcyjnych o 2,3%. Przewidywany w bieżącym
roku wzrost cen w granicach 4% przełoży się na re-
alną poprawę wartości minimalnego wynagrodzenia
o ponad 15%.
W lipcu br. została uzgodniona w Trójstronnej Ko-
misji wysokość minimalnego wynagrodzenia na 2009 r.
w kwocie 1276 zł, tj. na poziomie 40% prognozowa-
nego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce na-
rodowej w 2009 r. Kwota ta jest wyższa od obowiązu-
jącej w roku bieżącym o 13,3%. Przy prognozie infla-
cji w 2009 r. na poziomie 2,9% oznacza to wzrost
realny o 10,1%.
Relacja minimalnego wynagrodzenia do prze-
ciętnego jest w rzeczywistości wyższa, gdyż katego-
ria minimalnego wynagrodzenia za pracę i przecięt-
nego wynagrodzenia w gospodarce narodowej nie
jest zakresowo jednoznaczna. Przeciętne wynagro-
dzenie w gospodarce narodowej uwzględnia wszyst-
kie tytuły wynagrodzeń i świadczeń przysługują-
cych ze stosunku pracy, natomiast minimalne wy-
nagrodzenie nie ujmuje wynagrodzenia za pracę
w godzinach nadliczbowych, nagród jubileuszowych,
odpraw emerytalnych i rentowych, a także wypłat
z zysku lub nadwyżki bilansowej w spółdzielczości
oraz dodatkowego wynagrodzenia rocznego w jed-
nostkach sfery budżetowej.
Określenie faktycznej relacji w układzie porów-
nywalnym nie jest możliwe z uwagi na brak stosow-
nych danych statystycznych.
W 2007 r. i 2008 r. nastąpiło podwyższenie wyso-
kości minimalnego wynagrodzenia w ujęciu netto
z tytułu obniżenia składki na ubezpieczenie rentowe
w części płaconej przez pracownika: od 1 lipca 2007 r.
z 6,5% do 3,5% i od 1 stycznia 2008 r. do 1,5% (łącz-
nie o 5 pkt procentowych).
Podstawową zasadą wynikającą z ustawy o mini-
malnym wynagrodzeniu za pracę jest dążenie do
osiągnięcia przez minimalne wynagrodzenie pozio-
mu 50% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce
narodowej, tj. poziomu wynikającego ze standardów
europejskich.
Wzrost minimalnego wynagrodzenia powinien
być wyważony, aby nie powodował implikacji dla ryn-
ku pracy i konkurencyjności gospodarki, a także nad-
miernych skutków dla budżetu państwa z tytułu
ustawowego powiązania z wysokością minimalnego
wynagrodzenia niektórych wynagrodzeń i świadczeń
(np. dofinansowanie do wynagrodzeń osób niepełno-
sprawnych, wynagrodzenie osób skazanych, składka
na ubezpieczenie społeczne osób duchownych).
Szacuje się, że podwyższenie wysokości minimal-
nego wynagrodzenia o 10 zł powoduje, w warunkach
2008 r., dodatkowe wydatki dla budżetu państwa
z tytułu wymienionych wyżej „podwiązek” w wyso-
kości ok. 12 mln zł w skali roku.
Z kolei wzrost minimalnego wynagrodzenia u pra-
codawców przekłada się na wzrost kosztów pracy nie
tylko z tytułu podwyższonego minimalnego wyna-
grodzenia, ale także opłacanych przez pracodawców
składek na: ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy,
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych. Problem sfinansowania tych kosztów może
rodzić problemy zwłaszcza w małych firmach, w któ-
rych zakres występowania niższych wynagrodzeń
jest prawdopodobnie większy.
Warto zauważyć, że wysokość minimalnego wy-
nagrodzenia na 2009 r. została ustalona, po raz
pierwszy od czasu wejścia w życie ustawy, w wyniku
porozumienia w Trójstronnej Komisji. Strony, usta-
lając wysokość minimalnego wynagrodzenia, zade-
klarowały jednocześnie podjęcie prac nad systemo-
wymi rozwiązaniami dotyczącymi wynagrodzeń,
w tym także nad minimalnym wynagrodzeniem za
pracę. Pozwala to mieć nadzieję, że podwyższenie
wysokości minimalnego wynagrodzenia do poziomu
połowy przeciętnego wynagrodzenia będzie mogło
następować stopniowo i w drodze dialogu społeczne-
go, co jest możliwe w ramach prawnych stworzonych
przez obowiązującą ustawę o minimalnym wynagro-
dzeniu za pracę.
5. Plan stabilności i rozwoju:
Po analizie możliwych dla Polski skutków istnie-
jącego kryzysu rząd opracował i ogłosił 30 listopada
br. „Plan stabilności i rozwoju – wzmocnienie gospo-
darki Polski wobec światowego kryzysu finansowe-
go”, który zapowiada utworzenie w budżecie na 2009 r.
rezerwy solidarności społecznej.
Odpowiedni zapis dotyczący tego działania brzmi:
Na potrzeby ważnych wydatków społecznych po-
wstanie w budżecie ze środków uzyskanych ze wzro-
stu akcyzy (1140 mln zł) rezerwa solidarności spo-
łecznej. Będzie z niej można korzystać w celu finan-
sowania ważnych kwestii społecznych, jakie może
wywołać światowe spowolnienie gospodarcze, takich
jak m.in.:
— wsparcie dochodów rodzin żyjących poniżej
progu ubóstwa, co będzie się wiązało z nowym mo-
delem waloryzacji świadczeń rodzinnych, bardziej
odpowiadającym potrzebom rodzin wysoko wielo-
dzietnych,
— wsparcia projektów wspomagających dzieci,
tak by akcją dożywania obejmować wszystkie potrze-
bujące osoby,

— wsparcie osób niesamodzielnych, szczególnie
w podeszłym wieku, by miały zapewnioną podsta-
wową pomoc.
W wypadku zmiany sytuacji na rynku pracy
w ramach Funduszu Pracy wzmocnione zostaną
działania zaadresowane do osób długotrwale bez-
robotnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie wjazdu na obwodnicę Trójmiasta
i zjazdu z obwodnicy Trójmiasta
(węzeł Wielki Kack) (6696)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Marka Biernackiego z dnia
24 listopada 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
2 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6696/08, w sprawie
wjazdu na obwodnicę Trójmiasta i zjazdu z niej,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W chwili obecnej przewidywana jest rozbudowa
następujących węzłów obwodnicy Trójmiasta (drogi
ekspresowej S6):
— węzeł Karczemki – w latach 2009–2010,
— węzeł Straszyn – rozbudowa węzła zespolonego
Straszyn w ramach budowy obwodnicy południowej
miasta Gdańska w latach 2009–2011,
— budowa węzła z Trasą Kaszubską – wybór
miejsca włączenia zostanie dokonany na przełomie
lutego i marca 2009 r. (aktualnie zakłada się, iż może
to być jeden z następujących węzłów: węzeł Kack,
Matarnia lub węzeł zespolony Barniewice).
W przypadku włączenia Trasy Kaszubskiej do wę-
zła Kack jego rozbudowa w myśl najnowszych ustaleń
nastąpiłaby w latach 2012–2013. W obszarze ww. wę-
zła w 2009 r. przewidywana jest rozbudowa dwóch
istniejących łącznic z jedno na dwupasmowe.
Ponadto podnieść należy, iż obwodnica Trójmia-
sta posiada oświetlenie w obszarze wszystkich wę-
złów drogowych, a nie, jak wskazano w interpelacji,
w okolicy hipermarketów.
Nawiązując do kolejnej wątpliwości, uprzejmie
wyjaśniam, iż problem przepustowości węzłów ob-
wodnicy Trójmiasta dotyczy nie tylko węzła Kack,
ale też wielu innych i to nie tylko z uwagi na aktual-
ne rozwiązania, ale głównie z powodu braku przepu-
759
stowości dróg podporządkowanych łączących się
z obwodnicą.
Odnosząc się do trzeciego pytania, uprzejmie in-
formuję, iż na modernizację i rozbudowę infrastruk-
tury drogowej w Polsce wykorzystywane są środki
finansowe z funduszy unijnych. Projekty inwestycyj-
ne infrastruktury drogowej współfinansowane są
z Funduszu Spójności oraz w ramach Sektorowego
Programu Operacyjnego „Transport” współfinanso-
wanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego. Należy podkreślić, iż ze środków unijnych
realizowane są również projekty inwestycyjne ujęte
na liście indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie kontroli korespondencji
prowadzonej przez ABW wykraczającej
poza ustawowy zakres jej uprawnień (6697)
Szanowny Panie Marszałku! Działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Jana Burego w spra-
wie kontroli korespondencji prowadzonej przez Agen-
cję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, wykraczającej
poza ustawowy zakres przyznanych jej w tym za-
kresie uprawnień (pismo z 2 bm., sygn. SPS-023-
-6697/08).
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 47
zapewnia prawo do ochrony prywatności, a w art. 49
– wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się
(a więc także korespondencji), zastrzegając, iż ich
ograniczenie może nastąpić jedynie w przypadkach
określonych w ustawie i w sposób w niej określony.
Konstytucyjną gwarancję ochrony prywatności
i tajemnicy komunikowania się realizują przepisy
art. 267 Kodeksu karnego, a w odniesieniu do ta-
jemnicy korespondencji – jego § 1. Przepis ten pena-
lizuje m.in. uzyskanie informacji nieprzeznaczonej
dla sprawcy poprzez otwarcie zamkniętego pisma
lub przełamanie szczególnego zabezpieczenia infor-
macji.
Analiza treści art. 267 § 1 K.k. prowadzi do wnio-
sku, że ochronie na gruncie tego przepisu podlega
wyłącznie korespondencja zabezpieczona przed do-
760
stępem do niej osób trzecich. Zapoznanie się z treścią
wiadomości umieszczonych na karcie pocztowej bądź
w niezaklejonej kopercie nie realizuje znamion czynu
zabronionego z tego przepisu.
Podobnie rzecz się ma z przełamaniem zabezpie-
czenia informacji. Uzyskanie informacji, wobec któ-
rej nie zastosowano żadnych środków ochronnych,
nie stanowi przestępstwa z art. 267 § 1.
Wspomniany powyżej art. 49 Konstytucji RP do-
puszcza możliwość ograniczenia tajemnicy komuni-
kowania się – a więc także korespondencji – w przy-
padkach określonych w ustawie i w sposób w niej
określony. Zezwolenie to realizowane jest m.in. prze-
pisami ustaw regulujących działalność służb upraw-
nionych do wykonywania czynności operacyjno-roz-
poznawczych, w tym przywołanej przez pana posła
Jana Burego ustawy o Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego oraz Agencji Wywiadu.
Art. 27 tej ustawy określa zasady i tryb prowa-
dzenia przez ABW kontroli operacyjnej, polegającej
m.in. na kontrolowaniu treści korespondencji oraz
zawartości przesyłek (ust. 6 pkt 1 i 2). Jedną z klu-
czowych regulacji w tym zakresie jest wymóg uzy-
skania zgody sądu na podjęcie kontroli operacyjnej
(ust. 1 i 3), związany z faktem, że jej prowadzenie
wiąże się z podjęciem działań, które stanowią daleko
posuniętą ingerencję w konstytucyjnie chronione
prawa i wolności.
Odmiennie natomiast ustawodawca uregulował
– w art. 28 przywołanej ustawy – zasady i tryb dostę-
pu ABW do danych identyfikujących podmiot korzy-
stający z usług pocztowych oraz dotyczących faktu
i okoliczności świadczenia usług pocztowych lub ko-
rzystania z tych usług. W tym przypadku nie jest
wymagana zgoda sądu czy choćby prokuratora, gdyż
dostęp ten dotyczy jedynie tych danych, które – ze
swej istoty – są umieszczane na zewnętrznej stronie
przesyłki pocztowej i wobec których nie stosuje się
żadnych środków ochronnych.
W celu umożliwienia ABW skorzystania z opisa-
nych powyżej uprawnień ustawodawca w art. 41
ust. 1 i 2 Prawa pocztowego nałożył na operatorów
pocztowych obowiązek wykonywania zadań na rzecz
obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeń-
stwa i porządku publicznego, obejmujący nieodpłatne
zapewnienie przez operatora, w ramach prowadzonej
przez siebie działalności pocztowej, technicznych
i organizacyjnych możliwości realizacji przez upraw-
nione organy – w tym szefa Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego – ich zadań określonych odrębnymi
przepisami.
Zadania operatorów uszczegółowione zostały w roz-
porządzeniu ministra transportu w sprawie wykony-
wania przez operatorów zadań na rzecz obronności,
bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i po-
rządku publicznego. W jego § 2 stwierdza się, iż na
operatorze ciąży obowiązek zapewnienia uprawnio-
nym podmiotom technicznych i organizacyjnych moż-
liwości wykonywania ich zadań poprzez:
1) przygotowanie obiektów, urządzeń oraz stoso-
wanych technik i technologii pocztowych do wyod-
rębnienia przesyłek wskazanych przez uprawnione
podmioty w celu przeprowadzenia uprawnionej kon-
troli, monitorowania, czasowego wyłączenia przesy-
łek z obrotu pocztowego lub ich zajęcia;
2) przygotowanie technicznych systemów umoż-
liwiających dostęp do przesyłanych w nich treści in-
formacji, w tym danych identyfikujących podmiot
korzystający z usług pocztowych oraz dotyczących
faktu, okoliczności świadczenia usług pocztowych lub
korzystania z tych usług, danych identyfikujących
przesyłkę, danych dotyczących jej cech zewnętrznych
oraz zbiorów tych danych.
Na tle przedstawionych powyżej ogólnych rozwa-
żań pragnę odnieść się do pytań zadanych przez pana
posła Jana Burego.
1. Jakie jest Pańskie stanowisko wobec zamiarów
ABW prowadzenia niczym nieuzasadnionej po-
wszechnej kontroli korespondencji i przesyłek, której
zakres nie tylko w mojej ocenie, ale przede wszystkim
wielu specjalistów daleko wykracza poza uprawnie-
nia przekazane agencji prawem oraz jest niezgodny
z ustawą zasadniczą?
Na wstępie należy zauważyć, iż pan poseł w treści
interpelacji łączy ze sobą dwa opisane powyżej upraw-
nienia ABW, tj. do stosowania kontroli operacyjnej
(art. 27 ustawy o ABW oraz AW) oraz do dostępu do
danych identyfikujących podmiot korzystający z usług
pocztowych (art. 28). Nie jest zatem jasne, czy pojęcie
„kontrola korespondencji”, którym posługuje się pan
poseł, odnosi się do pierwszego, czy drugiego z nich.
W obu jednak wypadkach uprawnienia te nie są sto-
sowane powszechnie, a jedynie w odniesieniu do kon-
kretnych osób, pozostających w zainteresowaniu
ABW z uwagi na podejrzenia, iż prowadzą one dzia-
łalność sprzeczną z prawem, i to w takim zakresie,
jaki leży we właściwości rzeczowej ABW.
Podkreślić przy tym należy, że system tzw. funk-
cji specjalnych w urządzeniach sortujących nie posia-
da żadnej możliwości tworzenia baz danych adresa-
tów i nadawców przesyłek (dziennie w skali kraju
Poczta Polska opracowuje ok. 6 mln przesyłek) oraz
nie wykonuje, z oczywistych względów technicznych,
specjalistycznych analiz grafologicznych. Co za tym
idzie, nie można przypisać Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego zamiaru podjęcia „powszechnej kon-
troli korespondencji i przesyłek”.
2. Czy zgodę na tak szeroki zakres planowanej
kontroli został uzgodniony z szefem stosownego
resortu sprawującego nadzór nad działalnością
ABW?
W świetle odpowiedzi na pytanie poprzednie moż-
na stwierdzić, iż drugie z pytań zadanych przez pana
posła Jana Burego jest bezprzedmiotowe. Należy
również zwrócić uwagę, że nadzór nad działalnością
ABW sprawuje prezes Rady Ministrów.
3. Jakie kroki zamierza podjąć rząd, aby działania
ABW były zgodne z zapisami Konstytucji RP i nie
łamały podstawowych praw obywatelskich?

Rząd nie posiada informacji wskazujących, by
Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego w toku pro-
wadzonych obecnie działań naruszała obowiązujący
w Rzeczypospolitej Polskiej porządek prawny z Kon-
stytucją RP na czele. Pragnę zapewnić, iż w razie
uzyskania takiej informacji zostanie ona niezwłocz-
nie przekazana organom prokuratury, jako właści-
wym w zakresie strzeżenia praworządności oraz czu-
wania nad ściganiem przestępstw.
Odnosząc pytanie pana posła do sytuacji opisanej
w interpelacji, pragnę również wskazać, iż - reagując
na doniesienia środków masowego przekazu – prze-
prowadzenie stosownej kontroli w Poczcie Polskiej
zapowiedział generalny inspektor ochrony danych
osobowych, a więc organ niezależny od rządu, wypo-
sażony natomiast w odpowiednie uprawnienia kon-
trolne. Jestem przekonany, iż kontrola ta pozwoli
w sposób obiektywny ocenić prawidłowość wykony-
wania przez Pocztę Polską zadań na rzecz obronno-
ści, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i po-
rządku publicznego, a co za tym idzie – także prawi-
dłowość korzystania przez Agencję Bezpieczeństwa
Wewnętrznego z posiadanych uprawnień w zakresie
dostępu do danych identyfikujących podmiot korzy-
stający z usług pocztowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie podjęcia przez resort działań
zmierzających do obniżenia ceł
na nawozy sztuczne w celu obniżenia ich ceny
na rynku krajowym (6699)
W odpowiedzi na interpelację pana Wiesława
Wody, posła na Sejm RP, przesłaną przy piśmie
nr SPS-023-6699/08 z 2 grudnia 2008 r. pana Krzysz-
tofa Putry, wicemarszałka Sejmu RP, poniżej przed-
stawiam odpowiedzi na zawarte w ww. interpelacji
pytania.
Ad 1. Czy resort rolnictwa monitoruje rynek pro-
ducentów rolnych i producentów nawozów sztucz-
nych w aspekcie zależności zachodzącej między cena-
mi nawozów i opłacalnością produkcji rolnej?
MRiRW nie ma bezpośredniego wpływu na ceny
detaliczne nawozów sztucznych i innych środków do
produkcji rolnej, natomiast monitoruje procesy za-
chodzące w rolnictwie mające wpływ na opłacalność
761
produkcji rolniczej. Dostępność tych wskaźników
i ich analiza jest niezbędna do właściwego ukierun-
kowania działań resortu.
Według danych Instytutu Ekonomiki Rolnictwa
i Gospodarki Żywnościowej – PIB ceny nawozów mi-
neralnych systematycznie rosną. W I połowie 2008 r.
na zakup 1 kg NPK należało przeznaczyć 3,6 kg rów-
nowartości pszenicy, a zatem relacja cen nawozów
mineralnych była opłacalna. Należy tutaj wyjaśnić,
iż opłacalna relacja cen nawozów mineralnych 1 kg
NPK do cen produktów rolnych mieści się w prze-
dziale 2–4 kg równowartości pszenicy. W każdym
gospodarstwie relacja ta jest różna, uzależniona od
wielu czynników, najbardziej od jakości i kultury gle-
by, ale również od stosunków wodnych w glebie i od-
czynu kwasowości.
Od czerwca 2008 r. na polskim rynku nawozo-
wym nastąpiło diametralne odwrócenie się relacji
cen i pogorszenie koniunktury w relacjach cen nawo-
zów mineralnych do cen zbóż (w omawianym przy-
padku do cen pszenicy). We wrześniu na zakup 1 kg
NPK należało przeznaczyć równowartość aż 8,1 kg
pszenicy, tj. o 1,2 kg więcej niż przed miesiącem
i blisko 3-krotnie więcej niż przed rokiem.
Drastyczny wzrost cen nawozów mineralnych nie
miał jednak bezpośredniego odzwierciedlenia w po-
ziomie zużycia tych środków produkcji pod zbiory
2007/2008 r. Rolnicy w wyniku dopłat bezpośrednich
zareagowali racjonalnie i zwiększyli zużycie nawo-
zów mineralnych z 121,8 kg NPK w 2006/2007 r. do
132,6 kg NPK na 1 ha użytków rolnych. W ciągu
roku nawożenie wzrosło ogółem o 10,8 kg, w tym azo-
towe o 5,4 kg, fosforowe o 3,1 kg, potasowe o 2,2 kg.
Wg danych instytutu nastąpił również nienotowany
od 5 lat wzrost nawożenia wapniowego o 1,1 kg/ha
użytków rolnych.
Uprzejmie informuję, że szczegółowe analizy ryn-
kowe na temat środków produkcji i usług dla rolnic-
twa są dostępne w publikowanym cyklicznie biulety-
nie PIB przez Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospo-
darki Żywnościowej (z udziałem ARR i MRiRW).
Ad 2. Czy Pan Minister zamierza wystąpić z ini-
cjatywą znaczącego obniżenia ceł na import nawozów
sztucznych, by tą drogą zahamować swoisty dyktat
krajowych producentów nawozów sztucznych w zakre-
sie narzucania ich cen detalicznych dla odbiorców?
Uprzejmie informuję, że resort rolnictwa i rozwoju
wsi w dniu 17 listopada 2008 r. skierował pismo do
Ministerstwa Gospodarki o wystąpienie do Komisji
Europejskiej z wnioskiem o uchylenie lub przynajm-
niej zawieszenie środków antydumpingowych obowią-
zujących w imporcie niektórych nawozów sztucznych.
Dotyczy to: chlorku potasu (w tym występującego
w nawozach wieloskładnikowych) w imporcie z Rosji
i Białorusi, saletry amonowej w imporcie z Rosji i Ukra-
iny, roztworu mocznika i saletry amonowej (UAN)
w imporcie z Algierii, Białorusi, Rosji i Ukrainy.
Zaznaczyć należy, że rozporządzeniem Rady (WE)
nr 240/2008 z dnia 17 marca 2008 r. uchylone zosta-
ło cło antydumpingowe na przywóz mocznika z Bia-
762
łorusi, Chorwacji, Libii i Ukrainy. Natomiast rozpo-
rządzenie Rady (WE) nr 907/2007 z dnia 23 lipca
2007 r. uchyliło cło antydumpingowe na przywóz
mocznika pochodzącego z Rosji.
Obecny poziom ceł antydumpingowych na ww.
nawozy kształtuje się następująco:
Chlorek potasu:
Stawka cła AD dla FR: 19,61–40,63 EUR/t, przy
czym stawki dla dwóch firm rosyjskich wynoszą od-
powiednio 12,3% i 23%.
Stawka cła AD dla Białorusi: 27,50%.
W imporcie z Białorusi obowiązuje wolny od cła
antydumpingowego pułap ilościowy związany z za-
stosowaniem minimalnej ceny importowej (MCI),
ustalony na poziomie 700 tys. ton produktów dopusz-
czonych do swobodnego obrotu rocznie.
Saletra amonowa:
Rosja
— dla Open Joint Stock Company (OJSC) Mineral
and Chemical Company „Eurochem”, członka grupy
przedsiębiorstw Eurochem (Moskwa, Rosja), w od-
niesieniu do towarów wyprodukowanych przez po-
wiązane przedsiębiorstwo JSC NAK Azot (Nowomo-
skowsk, Rosja) oraz powiązane przedsiębiorstwo JSC
Nevinka Azot (Niewinnomyssk, Rosja) i sprzedawa-
nych przez Eurochem Trading GmbH (Zug, Szwajca-
ria), cło AD na poziomie 28,88–32,82 EUR/t;
— dla pozostałych producentów cło AD 41,42–
–47,07 EUR/t.
Zobowiązania cenowe dotyczą dwóch producen-
tów rosyjskich (zostały przyjęte decyzją Komisji
z dnia 4 lipca 2008 r. nr 2008/577/WE). Zobowiązanie
cenowe polega na tym, że eksporter, któremu udo-
wodniono stosowanie praktyk dumpingowych, zobo-
wiązuje się do podniesienia cen do poziomu eliminu-
jącego margines dumpingu lub, przy zastosowaniu
zasady niższego cła, do poziomu eliminującego szko-
dę dla przemysłu Wspólnoty. W zamian za to jest
zwolniony z cła AD.
Ukraina
Zobowiązanie cenowe: Otwartej Spółki Akcyjnej
(WAT) Azot Cherkassy z Ukrainy – przyjęte na mocy
decyzji Komisji nr 2008/577 z dnia 4 lipca 2008 r.
Roztwór mocznika i saletry amonowej (UAN)
Algieria – wszystkie przedsiębiorstwa – cło AD
6,88 EUR/t,
Białoruś – wszystkie przedsiębiorstwa – cło AD
17,86 EUR/t,
Rosja – JSC Nevinnomyssky Azot 357030 Russian
Federation Stavropol region Nevinnomyssk, Nizyaev
st. – cło AD 1 – 17,80 EUR/t,
— wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa – cło AD
20,11 EUR/t,
Ukraina – wszystkie przedsiębiorstwa – cło AD
26,17 EUR/t;
— zobowiązanie cenowe przyjęte w decyzji KE
nr 2008/649 w imporcie produktów produkowanych
przez Otwartą Spółkę Akcyjną (OAO) „Azot”, Novo-
moskovsk, Rosja lub Otwartą Spółkę Akcyjną (OAO)
„Nevinnomyssky Azot”, Nevinnomyssk, Rosja albo
sprzedawanych bezpośrednio pierwszemu niezależ-
nemu klientowi we Wspólnocie, albo sprzedawanych
przez Eurochem Trading GmbH, Zug, Szwajcaria lub
za pośrednictwem Otwartej Spółki Akcyjnej (OAO)
Mineral and Chemical Company „Eurochem”, Mo-
skwa, Rosja, i Eurochem Trading GmbH, Zug, Szwaj-
caria, pierwszemu niezależnemu klientowi we Wspól-
nocie; eksport dokonywany przez ww. producentów
w ramach tych zobowiązań odbywa się po cenach eli-
minujących szkodliwy efekt dumpingu, ale nie jest
obciążony dodatkowymi cłami antydumpingowymi;
— zobowiązanie cenowe algierskiej firmy Fertal-
ge Industries Spa.
Uchylenie bądź zawieszenie obecnie utrzymywa-
nych środków antydumpingowych w imporcie ww.
nawozów sztucznych skutkowałoby obniżeniem ceł
do poziomu wg klauzuli najwyższego uprzywilejowa-
nia (KNU), który dla chlorku potasu wynosi od 0 do
6,5% ad valorem, w zależności od pozycji taryfowej,
dla saletry amonowej – 6,5%, dla roztworu mocznika
i saletry amonowej (UAN) – 6,5%.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Płażyńskiego
w sprawie ataków na posłów Akcji Wyborczej
Polaków na Litwie posiadających Karty Polaka
(6700)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Macieja Płażyńskiego (pismo
nr SPS-023-6700/08 z dnia 2 grudnia 2008 r.) w spra-
wie ataków na posłów Akcji Wyborczej Polaków na
Litwie posiadających Karty Polaka uprzejmie infor-
muję jak następuje.
Do czasu politycznej akcji posła Gintorasa Songa-
ila kwestionującego lojalność wobec Republiki Litwy
posłów polskiej mniejszości narodowej posiadających
Kartę Polaka nie odnotowaliśmy negatywnych reak-
cji ze strony władz politycznych lub administracyj-
nych Litwy w stosunku do posiadaczy Karty Polaka.
Także w okresie przedwyborczym nie były podnoszo-
ne zarzuty, że posiadanie Karty Polaka jest przeja-
wem nielojalności kandydata na posła wobec pań-
stwa litewskiego.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, oceniając za-
istniałą sytuację jako bardzo poważną, podjęło szereg
działań realizowanych przez ministerstwo, Ambasa-
dę RP i Konsulat Generalny RP w Wilnie. Konsul

generalny Stanisław Cygnarowski udzielił kilku
wywiadów – m.in. dziennikowi „Kurier Wileński”
i stacji telewizyjnej LNK, w których informował
o rzeczywistych przywilejach i obowiązkach wyni-
kających z posiadania Karty Polaka, odrzucając jed-
nocześnie sugestie powstawania jakichkolwiek zo-
bowiązań czy wręcz deklaracji lojalności wobec pań-
stwa polskiego.
Ambasador Janusz Skolimowski przeprowadził
w tej sprawie rozmowy z ustępującym przewodniczą-
cym Sejmu RL C. Jurszenasem, ministrem SZ RL
P. Vaitiekunasem, doradcą premiera M. Jurkynasem,
doradcą prezydenta ds. polityki zagranicznej S. Sza-
tunasem, posłami partii konserwatywnej: E. Zinge-
risem, A. Ażubalisem i E. Vareikisem, byłym prze-
wodniczącym komisji spraw zagranicznych Sejmu RL
socjaldemokratą J. Karosasem oraz innymi urzędni-
kami państwowymi różnego szczebla. Ambasador
pozostaje również w stałym kontakcie z posłami
AWPL W. Tomaszewskim i M. Mackiewiczem.
W dniu 17 listopada podsekretarz stanu w MSZ
Andrzej Kremer spotkał się – z inicjatywy polskiego
MSZ – z ambasadorem Republiki Litewskiej Egidiju-
sem Meilūnasem. Poinformował go, że władze polskie
oraz polska opinia publiczna ze zdziwieniem przyjęły
podjęcie na Litwie przez niektóre środowiska poli-
tyczne oraz instytucje państwowe działań poddają-
cych w wątpliwość lojalność wobec RL dwóch posłów
polskiej narodowości, którzy dostali się do Sejmu RL
z ramienia Akcji Wyborczej Polaków na Litwie,
w związku z posiadaniem przez nich Karty Polaka.
Zaznaczył, że jeśli strona litewska byłaby tym zain-
teresowana, rząd polski może udzielić wszystkich
niezbędnych informacji na temat samej ustawy i jej
realizacji. Wyraził także nadzieję, że sprawa ta nie
wpłynie na tradycyjnie dobre stosunki polsko-litew-
skie. O rozmowie tej MSZ poinformował opinię pu-
bliczną w specjalnym komunikacie opublikowanym
na stronie internetowej ministerstwa.
Ocena powstałej sytuacji była też tematem spe-
cjalnego posiedzenia sejmowej Komisji Łączności
z Polakami za Granicą w dniu 27 listopada 2008 r.
Co jest istotne, posiedzenie to odbyło się w duchu
ponadpartyjnych podziałów i poszukiwania rozwią-
zań, które byłyby korzystne dla naszych rodaków na
Litwie. Komisja, pozytywnie opiniując działalność
MSZ w tej sprawie, wyraziła zarazem wolę aktyw-
niejszego włączenia parlamentarzystów w dialog ze
stroną litewską, co ma szczególne znaczenie ze wzglę-
du na fakt, że właśnie litewski Sejm podejmować bę-
dzie wkrótce w tej kwestii najważniejsze decyzje do-
tyczące dwóch polskich posłów.
W opinii Ministerstwa Spraw Zagranicznych sy-
tuacja, w której znaleźli się posłowie AWPL, wymaga
uzgodnionych działań nie tylko przedstawicieli rządu
polskiego. Biorąc pod uwagę, że dopiero niedawno
powstał w Republice Litewskiej rząd oraz że kluczo-
wa decyzja dotycząca posłów zapadnie w litewskim
parlamencie, jest wskazane, aby władze RP podejmo-
wały w tej sprawie skoordynowane działania obejmu-
763
jące także parlament. Wspomniane wyżej posiedze-
nie sejmowej Komisji Łączności z Polakami za Gra-
nicą, a przede wszystkim jego przebieg, stanowiło
doskonałą ilustrację takiego właśnie konstruktyw-
nego podejścia. Kontynuując takie współdziałanie,
w najbliższym czasie Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych przeprowadziło bezpośrednie konsultacje
z przewodniczącymi komisji polonijnych i spraw za-
granicznych obu izb poświęcone właśnie sytuacji po-
słów AWPL.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Spraw Za-
granicznych będzie w dalszym ciągu prowadzić ze
stroną litewską dialog, który służy zaprezentowaniu
naszego jednoznacznego stanowiska w tej sprawie
oraz wyrażeniu oczekiwania, że nie doprowadzi ona
do pogorszenia wzajemnych relacji. Dialog ten, jeśli
ma zakończyć się sukcesem, powinien być prowadzo-
ny w duchu wzajemnego zrozumienia i bez zbędnych
emocji, w przeciwnym bowiem wypadku zamiast do
normalizacji sytuacji może doprowadzić do jej pogor-
szenia. W ramach prowadzonej przez ministerstwo
akcji dyplomatycznej na początku stycznia 2009 r.
podsekretarz stanu w MSZ Jan Borkowski udaje się
na Litwę w celu przedyskutowania problemów mniej-
szości polskiej na szczeblu politycznym z naszymi
litewskimi partnerami. W czasie rozmów strona pol-
ska pragnie poruszyć nie tylko kwestię Karty Polaka,
ale również inne problemy Polaków na Litwie, takie
jak oświata polskojęzyczna, zwrot ziemi, sprawy le-
gislacyjne, w tym pisownia imion i nazwisk, obywa-
telstwo i dwujęzyczne nazwy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie możliwości przyznania
jednorazowych środków na podjęcie
działalności gospodarczej (6701)
W odpowiedzi na przekazaną przez Pana Mar-
szałka przy piśmie z dnia 2 grudnia 2008 r., znak:
SPS-023-6701/08, interpelację z dnia 17 listopada
2008 r. złożoną przez panią Izabelę Katarzynę Mrzy-
głocką – posłankę na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie możliwości przyznania jednorazowych
764
środków na podjęcie działalności gospodarczej,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 12a ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedno-
lity: Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) osoba niepełno-
sprawna zarejestrowana w powiatowym urzędzie
pracy jako bezrobotna albo poszukująca pracy niepo-
zostająca w zatrudnieniu może otrzymać ze środków
funduszu jednorazowo środki na podjęcie działalno-
ści gospodarczej, rolniczej albo na wniesienie wkładu
do spółdzielni socjalnej w wysokości określonej
w umowie zawartej ze starostą, nie więcej jednak niż
do wysokości piętnastokrotnego przeciętnego wyna-
grodzenia, jeżeli nie otrzymała środków publicznych
na ten cel.
Natomiast – zgodnie z art. 26e ust. 1 ustawy
o rehabilitacji zawodowej (...) – pracodawca, który
przez okres co najmniej 36 miesięcy zatrudni osobę
niepełnosprawną zarejestrowaną w powiatowym
urzędzie pracy jako bezrobotna albo poszukująca
pracy niepozostająca w zatrudnieniu, może otrzy-
mać, na wniosek, ze środków funduszu zwrot kosz-
tów wyposażenia stanowiska pracy do wysokości
piętnastokrotnego przeciętnego wynagrodzenia. Tak
więc z wnioskiem o przyznanie zwrotu ww. kosztów
może wystąpić wyłącznie pracodawca. Ustawa o re-
habilitacji zawodowej (...) nie definiuje terminu pra-
codawcy. Dlatego też – stosownie do przepisu art. 66
ustawy o rehabilitacji (...) – mają tutaj zastosowanie
przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks
pracy (Dz. U. z 1998 Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 3 K.p. pracodawcą jest jednostka or-
ganizacyjna, choćby nie posiadała osobowości praw-
nej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one
pracowników (w rozumieniu art. 2 K.p., tj. osoby za-
trudnione na podstawie umowy o pracę, spółdzielczej
umowy o pracę, powołania, mianowania lub wyboru).
Dlatego z wnioskiem o zwrot kosztów wyposażenia
stanowiska pracy mogą zwracać się podmioty i osoby,
które przed złożeniem wniosku i na dzień zawarcia
umowy zatrudniają chociaż jedną (inną niż tę, z któ-
rą wiąże się zwrot kosztów wyposażenia stanowiska
pracy) na którejkolwiek z podstaw wymienionych
w art. 2 K.p. Jednakże o zwrot kosztów wyposażenia
stanowiska pracy osoby niepełnosprawnej może ubie-
gać się pracodawca działający przez okres co najmniej
12 miesięcy, bowiem pracodawcy do wniosku Wn-W
(część I) – stanowiącym załącznik do rozporządzenia
w sprawie zwrotu kosztów wyposażenia stanowiska
pracy osoby niepełnosprawnej (Dz. U. Nr 194, poz.
1404, z późn. zm.) – załączają bilans oraz rachunek
zysków i strat czy roczne rozliczenie podatkowe za
ostatnie 2 lata, a w przypadku pracodawcy działają-
cego krócej niż dwa lata przedstawia on przedmioto-
we dokumenty za okres co najmniej 12 miesięcy. Pra-
codawca – zgodnie z art. 26e ust. 1 ustawy o rehabi-
litacji zawodowej (...) – jest zobowiązany zatrudniać
osobę niepełnosprawną przez okres 36 miesięcy.
A więc jego sytuacja ekonomiczna powinna być na
tyle dobra, aby zapewniała zatrudnianie takiej oso-
by przez ten okres. M.in. z oświadczenia pracodaw-
cy wynika, czy znajduje on się w trudnej sytuacji
ekonomicznej wg kryteriów określonych w przepi-
sach prawa Unii Europejskiej dot. udzielania pomo-
cy publicznej. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 lit. h
rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia
15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87
i 88 traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L
379 z 28.12.2006 str. 5) pomoc ta nie może być przy-
znana podmiotom gospodarczym znajdującym się
w trudnej sytuacji.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że w myśl przepisu § 2 pkt 8 rozporządzenia ministra
pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 r.
w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i hi-
gieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650,
z późn. zm.) stanowisko pracy to przestrzeń pracy
wraz z wyposażeniem w środki i przedmioty pracy,
w której pracownik lub zespół pracowników wykonu-
ją pracę.
Wobec tego należy uznać, że w sytuacji, gdy na-
stępuje wyposażenie jednego stanowiska pracy
– w środki i przedmioty pracy (w tym konkretnym
przypadku we wtryskarkę) – które będzie obsługiwa-
ne w systemie trzyzmianowym, to zawsze będzie to
wyposażenie jednego stanowiska pracy, które będzie
obsługiwane przez jednego pracownika na jednej
zmianie, drugiego pracownika na drugiej zmianie,
a trzeciego pracownika na trzeciej zmianie. Wówczas
zwrot kosztów wyposażenia takiego stanowiska pra-
cy może nastąpić do wysokości piętnastokrotnego
przeciętnego wynagrodzenia.
Przy tym należy wskazać na przepis art. 15 i 16 usta-
wy o rehabilitacji zawodowej (...). Z przepisów tych
wynika, że czas pracy osoby niepełnosprawnej nie
może przekroczyć 8 godzin na dobę i 40 godzin tygo-
dniowo, natomiast czas pracy osoby niepełnospraw-
nej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stop-
nia niepełnosprawności nie może przekroczyć 7 go-
dzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Nadto osoba
niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze
nocnej i w godzinach nadliczbowych. Ustawa o reha-
bilitacji zawodowej (...) wprowadza zakaz zatrudnia-
nia osób niepełnosprawnych w porze nocnej i w go-
dzinach nadliczbowych. Istnieją jednak wyjątki od
tej zasady, bowiem zgodnie z przepisem art. 16 ww.
ustawy przepisów art. 15 ustawy nie stosuje się:
— do osób zatrudnionych przy pilnowaniu oraz
— gdy, na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz
przeprowadzający badania profilaktyczne pracowni-
ków lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę
nad tą osobą wyrazi na to zgodę.
W przypadku braku zgody lekarza na pracę osoby
niepełnosprawnej w porze nocnej pracodawca może
zatrudnić do obsługi stanowiska w tej porze osobę
pełnosprawną.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
nie jest możliwe przyznanie osobie niepełnosprawnej
środków na podjęcie działalności gospodarczej w wy-

sokości 270 000 zł, ale jedynie do wysokości
44 528,25 zł, bowiem w świetle obowiązującego
przepisu art. 12a ustawy o rehabilitacji zawodowej
(...) osoba niepełnosprawna może otrzymać środki
do wysokości piętnastokrotnego wynagrodzenia
(przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej
za III kw. 2008 r. wynosi 2 968,55 x 15). Natomiast
o zwrot kosztów wyposażenia stanowiska pracy dla
osoby niepełnosprawnej może ubiegać się jedynie
pracodawca, który spełnia warunki, o których mowa
w niniejszym piśmie.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie zmiany przepisu rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r. dotyczącego
szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(6703)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Skowrońskiej, prze-
słaną przy piśmie z dnia 2 grudnia br., znak: SPS-
-023-6703/08, w sprawie złagodzenia kryterium mi-
nimalnej powierzchni gospodarstwa wymaganej
w ramach działania: Ułatwianie startu młodym rol-
nikom objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007-2013), przeka-
zuję, co następuje.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europejską
(KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r. Jego
kształt, w tym warunki przyznania pomocy w ra-
mach poszczególnych działań, wynika ze strategii
rozwoju obszarów wiejskich, przepisów prawa UE,
konsultacji regionalnych i społecznych, a przede wszyst-
kim negocjacji z KE. Warunek, dotyczący przyzna-
wania w ramach działania: Ułatwianie startu mło-
dym rolnikom pomocy osobom przejmującym gospo-
darstwa o powierzchni użytków rolnych nie mniejszej
niż średnia powierzchnia gruntów rolnych w woje-
wództwie, zawarty został już we wstępnym projekcie
programu, przekazanym KE w styczniu 2007 r.
W trakcie negocjacji programu Komisja Europejska,
765
mając na względzie efektywną realizację podstawo-
wych celów działania: Ułatwianie startu młodym
rolnikom, jakimi są poprawa struktury agrarnej oraz
konkurencyjności polskiego rolnictwa na jednolitym
rynku UE, uznała, że powyższe rozwiązanie nie za-
pewnią efektywności wdrażania tego działania, i za-
leciła zaostrzenie ww. kryterium poprzez wprowa-
dzenie zasady, iż w przypadku, gdy średnia dla woje-
wództwa jest niższa niż średnia dla kraju, pomocy
udziela się w związku z przejęciem gospodarstwa
o powierzchni użytków rolnych równej co najmniej
średniej krajowej.
Wobec powyższego, zgodnie z obowiązującymi wa-
runkami przyznawania wsparcia młodym rolnikom,
zawartymi w PROW na latach 2007–2013 oraz w roz-
porządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Ułatwianie startu młodym rol-
nikom objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 200, poz.
1443 oraz z 2008 r. Nr 24, poz. 147), gospodarstwo
rolne wnioskodawcy musi mieć powierzchnię użyt-
ków rolnych (ha fizyczne) nie większą niż 300 ha oraz
nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntów rol-
nych w gospodarstwie rolnym w województwie, w któ-
rym jest położone, albo – w sytuacji, gdy średnia dla
województwa jest niższa niż średnia dla kraju – nie
mniejszą niż średnia powierzchnia gruntów rolnych
w gospodarstwie rolnym w kraju.
Uprzejmie informuję, że planuje się dokonanie
zmian w programie, w tym m.in. również w zakresie
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom.
Przewidywana w tym działaniu modyfikacja ma na
celu ułatwienie spełnienia kryteriów dostępu benefi-
cjentom z województw, gdzie średnia wojewódzka
powierzchnia gospodarstwa jest niższa od średniej
krajowej powierzchni gospodarstwa (a zatem dotyczy
to również województwa podkarpackiego). Polega
ona na dopuszczeniu możliwości przyznania premii
osobom, które w momencie ubiegania się o wsparcie
spełniają kryterium średniej wojewódzkiej i zobowią-
żą się do powiększenia powierzchni swojego gospo-
darstwa do poziomu średniej krajowej w terminie
3 lat od dnia doręczenia decyzji o przyznaniu pomocy.
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia koszty za-
kupu gruntów rolnych, które przez okres 5 lat od
dnia wypłaty pomocy beneficjent będzie wykorzysty-
wał do prowadzenia działalności rolniczej, uznawane
są za koszty kwalifikowalne w ramach niniejszego
działania. Otrzymana premia będzie mogła więc zo-
stać przeznaczona m.in. na powiększenie gospodar-
stwa, co znacznie ułatwi młodemu rolnikowi wywią-
zanie się z warunku posiadania wymaganej po-
wierzchni gospodarstwa.
Projekt zmian PROW na lata 2007–2013 został
zaakceptowany w dniu 25 września 2008 r. uchwałą
nr 13/2008 Komitetu Monitorującego Program Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 w spra-
766
wie zatwierdzenia zmian do Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Zgodnie z przepisami ustawy z 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427,
ze zm.) projekt zmiany programu powinien zostać
również zatwierdzony w drodze uchwały przez Radę
Ministrów, a następnie przekazany do Komisji Euro-
pejskiej z wnioskiem o przegląd programu.
Należy podkreślić, że dokonanie zmian programu
możliwe będzie dopiero po uzyskaniu zgody Komisji
Europejskiej. W niektórych przypadkach, w tym
w przypadku ww. zmiany w zakresie działania: Uła-
twianie startu młodym rolnikom, konieczne będzie
również odpowiednie dostosowanie przepisów wyko-
nawczych dotyczących poszczególnych działań PROW
na lata 2007–2013 (rozporządzeń regulujących wa-
runki i tryb przyznawania wsparcia w ramach po-
szczególnych działań).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
w sprawie wad prawnych przepisów ustawy
o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych wyłączających
stosowanie przepisów ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych,
określających zasady ich likwidacji
oraz wypłaty odszkodowań
za składniki majątkowe znajdujące się
na działkach, a stanowiące własność
Polskiego Związku Działkowców (6704)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Cybulskiego (pismo
znak: SPS-023-6704/08 z dnia 2 grudnia 2008 r.)
w sprawie wad prawnych przepisów ustawy z dnia
10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygo-
towania i realizacji inwestycji w zakresie dróg pu-
blicznych (Dz.U z 2008 r. Nr 193, poz. 1194, z późn.
zm.) w zakresie warunków przejmowania terenów
rodzinnych ogrodów działkowych w związku z reali-
zacją inwestycji drogowych, uprzejmie wyjaśniam, iż
zgodnie z art. 11j ww. specustawy do nieruchomości
stanowiących rodzinne ogrody działkowe objętych
decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogo-
wej nie stosuje się art. 17–22 ustawy z dnia 8 lipca
2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1419 oraz z 2006 r. Nr 220, poz. 1600).
Specustawa stanowi bowiem lex specialis wobec
przepisów ustawy o rodzinnych ogrodach działko-
wych. Obliguje do stosowania zawartych w niej zasad
i warunków przygotowania inwestycji w zakresie
dróg publicznych z wyłączeniem niektórych istnieją-
cych uregulowań, w tym przepisów dotyczących li-
kwidacji rodzinnych ogrodów działkowych. Zapis
art. 11j nie pozbawia jednak działkowców prawa do
odszkodowania. W zakresie wypłaty odszkodowań za
przejęte pod drogi publiczne rodzinne ogrody dział-
kowe należy stosować zasady określone w ww. spe-
custawie, a w sprawach nieuregulowanych tą ustawą
stosować przepisy ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami.
Zgodnie z art. 12 ust. 4f ww. specustawy za nie-
ruchomości, które stały się z mocy prawa własnością
Skarbu Państwa bądź też własnością odpowiednich
jednostek samorządu terytorialnego, przysługuje od-
szkodowanie dotychczasowym właścicielom nieru-
chomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości
oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości
ograniczone prawo rzeczowe. W myśl art. 244 § 1
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
ograniczonymi prawami rzeczowymi są: użytkowa-
nie, służebność, zastaw, spółdzielcze własnościowe
prawo do lokalu oraz hipoteka. Wspólną cechą tych
praw jest to, że są one prawami na rzeczy cudzej, to
znaczy, że obciążają rzecz będącą własnością innego
podmiotu.
Biorąc pod uwagę powyższe, odszkodowanie przy-
sługiwać będzie zarówno właścicielowi, użytkowni-
kowi wieczystemu, jak i osobie mającej ograniczone
prawo rzeczowe, czyli np. prawo użytkowania. Zgod-
nie natomiast z przepisem art. 9 ustawy o rodzin-
nych ogrodach działkowych ogrody zakładane są na
gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa,
jednostek samorządu terytorialnego oraz Polskiego
Związku Działkowców. Z kolei grunty stanowiące
własność Skarbu Państwa lub własność jednostki
samorządu terytorialnego, przeznaczone w miejsco-
wych planach zagospodarowania przestrzennego
pod rodzinne ogrody działkowe, przekazuje się nie-
odpłatnie w użytkowanie bądź też w użytkowanie
wieczyste Polskiemu Związkowi Działkowców.
W praktyce oznacza to, iż Polskiemu Związkowi
Działkowców przysługiwać mogą trzy rodzaje praw
do nieruchomości stanowiących rodzinne ogrody
działkowe:
— własność;
— użytkowanie wieczyste;
— użytkowanie.
Zatem biorąc pod uwagę powołany wyżej art. 12
ust. 4f specustawy, Polskiemu Związkowi Działkow-
ców przysługiwać będzie odszkodowanie za przejęte
grunty w każdym przypadku, niezależnie od posia-

danego prawa do nieruchomości. Analogiczne zasady
ustalania odszkodowania znajdą zastosowanie w od-
niesieniu do poszczególnych członków Polskiego
Związku Działkowców, z tym że w każdym przypad-
ku odszkodowanie przyznawane będzie za wygasze-
nie użytkowania ustanowionego na mocy art. 14
ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Należy również pamiętać o tym, iż utrzymanie
dotychczasowych przepisów odnośnie do sposobu
przejmowania pod drogi publiczne nieruchomości
stanowiących rodzinne ogrody działkowe, czyli pozo-
stawienie przepisów dotyczących szczególnego trybu
likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych w nie-
zmienionym kształcie, byłoby rażąco niesprawiedli-
we w stosunku do nieruchomości innych osób fizycz-
nych i prawnych, np. w przypadku przejmowania
nieruchomości zabudowanych wraz z budynkami
mieszkalnymi. Kwestie odszkodowań i terminy wy-
dawania nieruchomości rodzinnych ogrodów dział-
kowych były bardziej korzystne niż dla pozostałych
właścicieli i użytkowników nieruchomości zajętych
pod drogi.
Argument podnoszony przez działkowców, iż art. 11
j ww. specustawy pozbawiania ich praw nabytych, jest
nieuzasadniony. Zdaniem resortu infrastruktury wy-
łączenie stosowania mechanizmu zapewnienia nieru-
chomości zamiennej oraz odtwarzania ogrodów dział-
kowych nie godzi w zasadę ochrony praw nabytych.
Podobne stanowisko zostało wyrażone w opinii praw-
nej Biura Analiz Sejmowych z dnia 18 września 2008 r.
Stwierdzono w niej, iż „wcześniejsze decyzje ustawo-
dawcy co do zakresu i sposobu realizacji określonych
celów publicznych nie ograniczają go w decyzjach do-
tyczących zmiany dotychczasowej polityki oraz uregu-
lowań prawnych. Jedną z cech prawa jest to, iż nie
tylko oddziałuje ono, ale też i reaguje na zmieniające
się stosunki społeczne”. Trybunał Konstytucyjny wy-
raził również pogląd, że istnieją dziedziny życia i sy-
tuacje, w których jednostka musi liczyć się z tym, że
zmiana warunków społecznych lub gospodarczych
może wymagać zmian regulacji prawnych, w tym rów-
nież zmian, które znoszą lub ograniczają dotychczas
zagwarantowane prawa podmiotowe. Zasada ochrony
praw nabytych chroni bowiem wyłącznie oczekiwania
usprawiedliwione i racjonalne.
Natomiast w kwestii uzyskania zgody Polskiego
Związku Działkowców na likwidację rodzinnego
ogrodu działkowego wypowiedział się Trybunał Kon-
stytucyjny. W wyroku z dnia 9 grudnia 2008 r. (sygn.
akt k 61/07) po rozpoznaniu na rozprawie, z udziałem
wnioskodawcy oraz Sejmu i prokuratora generalne-
go, wniosku Rady Miejskiej Wrocławia o zbadanie
zgodności art. 17 ust. 3 z art. 21 konstytucji, orzekł,
iż art. 17 ust. 3 w zakresie, w jakim uzależnia likwi-
dację rodzinnego ogrodu działkowego na cel publicz-
ny od Polskiego Związku Działkowców, jest niezgod-
ny z art. 21 ust. 2 konstytucji. Kwestionowany prze-
pis bowiem znacznie uszczupla władztwo jednostek
samorządu terytorialnego nad powierzonym im mie-
niem komunalnym.
767
Art. 17 ust. 3 ustawy o rodzinnych ogrodach dział-
kowych ustanawia bowiem – w odniesieniu do pozy-
skania nieruchomości pod realizację celu publicznego
– dodatkowy warunek w postaci zgody podmiotu wy-
właszczanego (pozbawianego prawa użytkowania).
Tym samym realizacja któregokolwiek z ustawowo
zdefiniowanych celów publicznych, mających znacze-
nie dla ogółu społeczeństwa (linia kolejowa, autostra-
da, instalacje wojskowe) albo przynajmniej dla lokal-
nej społeczności (oczyszczalnia ścieków, ratusz czy
sąd), uzależniona jest od woli pewnej organizacji spo-
łecznej – podmiotu administrującego ogrodem. Pod-
miot ten może więc, realizując własne interesy, nie
wyrazić zgody, czym uniemożliwi likwidację ogrodu,
a przez to również uniemożliwi albo znacząco utrud-
ni realizację celu publicznego.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż obecnie w Sej-
mie RP znajdują się dwa poselskie projekty ustaw:
— o zmianie ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (druk nr 1171),
— o zmianie ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (druk nr 1172).
Z uwagi na fakt, iż kwestia odszkodowań budzi
szereg wątpliwości interpretacyjnych, resort infra-
struktury przychylił się do stanowiska działkowców
postulujących o doprecyzowanie sprawy odszkodowa-
nia za składniki majątkowe stanowiące własność
działkowców, a niestanowiące części składowej nie-
ruchomości. W związku z tym, iż nie został przewi-
dziany przez ustawodawcę wprost tryb dokonywania
wywłaszczeń, w przypadku gdy na nieruchomości
znajdują się obiekty, urządzenia i nasadzenia nie-
związane z własnością nieruchomości i niemające
charakteru akcesoryjnego do wywłaszczanego prawa
użytkowania wieczystego lub prawa użytkowania
– resort proponuje samodzielnie określić zasady przy-
znania odszkodowania za rzeczy stanowiące odrębną
własność, a niezwiązane z gruntem. Tym samym za-
równo Polskiemu Związkowi Działkowców, jak i jego
członkom przysługiwać będzie odszkodowanie nie
tylko za ograniczone prawa rzeczowe, m.in. prawo
użytkowania, ale również za składniki majątkowe
stanowiące ich własność.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r.
768
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
w sprawie wad prawnych przepisów ustawy
o odpadach wydobywczych w zakresie
wyłączającym stosowanie przepisów ustawy
Prawo ochrony środowiska odnośnie
do uiszczania opłat za korzystanie
ze środowiska – składowanie odpadów (6705)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6705/
08, przekazującego interpelację posła Piotra Cybul-
skiego w sprawie wad prawnych przepisów ustawy
o odpadach wydobywczych w zakresie wyłączającym
stosowanie przepisów ustawy Prawo ochrony środo-
wiska odnośnie uiszczania opłat za korzystanie ze
środowiska – składowanie odpadów, przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Ustawa z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydo-
bywczych (Dz. U. Nr 138, poz. 865), mając na celu
zapobieganie powstawaniu w przemyśle wydobyw-
czym odpadów wydobywczych, ograniczanie ich nie-
korzystnego wpływu na środowisko oraz życie i zdro-
wie ludzi, określa między innymi zasady gospoda-
rowania odpadami wydobywczymi oraz niezanie-
czyszczoną glebą, zasady prowadzenia obiektu
unieszkodliwiania odpadów wydobywczych. W usta-
wie tej w art. 58 ust. 4 określono, że do dnia 1 maja
2012 r. do odpadów wydobywczych obojętnych, odpa-
dów innych niż niebezpieczne i obojętne oraz nieza-
nieczyszczonej gleby nie stosuje się przepisów Tytu-
łu V ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochro-
ny środowiska. Tytuł V ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska reguluje swym zakresem kwestie dotyczące
ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska. Zwol-
nienie z opłat za korzystanie ze środowiska przewi-
dziane w ustawie o odpadach wydobywczych nie do-
tyczy odpadów o właściwościach niebezpiecznych.
Biorąc pod uwagę generalnie odpady wydobywcze
inne niż niebezpieczne i obojętne oraz efekty obowią-
zywania dotychczas ustawy o odpadach wydobyw-
czych, wprowadzenie tego przepisu miało wpływ na
obniżenie wpływów z opłat za korzystanie ze środo-
wiska z tytułu składowania odpadów przeróbczych
z fizycznej i chemicznej przeróbki rud metali, w szcze-
gólności przemysłu miedziowego.
Podnoszona przez pana posła kwestia była rów-
nież przedmiotem analizy w resorcie środowiska.
W październiku br. jeden z klubów parlamentarnych
zwrócił się o wyrażenie opinii ministra środowiska
odnośnie przygotowanego poselskiego projektu usta-
wy o zmianie ustawy o odpadach wydobywczych.
Zmiany zawarte w poselskim projekcie ustawy spro-
wadzają się do objęcia systemem ponoszenia opłat za
składowanie odpadów wydobywczych, odpadów wy-
dobywczych składowanych w obiektach unieszkodli-
wiania odpadów wydobywczych zaliczanych do kate-
gorii A oraz odpadów przeróbczych z fizycznej i che-
micznej przeróbki rud metali. Biorąc pod uwagę za-
grożenia dla środowiska i zdrowia ludzi, jakie mogą
powodować obiekty zaliczane do kategorii A, jak rów-
nież właściwości odpadów powstających podczas
przeróbki odpadów, przedstawione w uzasadnieniu
tego projektu, zasadne jest wprowadzenie przedmio-
towych zmian, stąd też opinia ministra środowiska
do tego projektu była pozytywna, jednak z sugestia-
mi dalszego doprecyzowania niektórych zapisów.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że z ostat-
nio uzyskanych informacji wynika, iż poselski pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o odpadach wydobyw-
czych został przesłany do marszałka Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej w celu podjęcia przez parlament
procesu legislacyjnego tego projektu. Z tego też
względu nieuzasadnione jest, aby minister środowi-
ska na obecnym etapie podejmował kroki zmierzają-
ce do przygotowywania propozycji przedmiotowych
zmian.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Doroty Wróbel
w sprawie planowanej likwidacji 100 sądów,
w tym ewentualnej likwidacji w całości lub
w części Sądu Rejonowego w Lipsku (6706)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Marzeny Doroty Wróbel w spra-
wie planowanej likwidacji 100 sądów, w tym ewentu-
alnej likwidacji w całości lub w części Sądu Rejono-
wego w Lipsku, przesłaną przy piśmie z dnia 2 grud-
nia 2008 r., nr SPS-023-6706/08, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje:
Zagwarantowanie obywatelom realizacji konsty-
tucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia sprawy
bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd to
priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tego celu,
w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace m.in.
w kierunku racjonalizacji i uelastycznienia struktu-
ry organizacyjnej sądów powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-

ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość, rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości jest jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzysta-
niu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków prowadzonych w Minister-
stwie Sprawiedliwości prac jest ocena wpływu uprosz-
czenia struktur organizacyjnych sądów powszech-
nych na sprawność postępowania.
W ramach omawianych prac wnikliwej analizie
poddawane są następujące uwarunkowania: obszar
właściwości sądu, liczba wpływających spraw, limity
etatów we wszystkich grupach zatrudnienia, stan
obciążenia pracą sędziów (w zakresie właściwego roz-
mieszczenia kadry), warunki komunikacyjne (pod ką-
tem możliwości dojazdu stron do sądu), warunki lo-
kalowe sądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw), miej-
sce zamieszkania pracowników sądu we wszystkich
grupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do pracy), odległo-
ści między poszczególnymi sądami, w tym miejsco-
wościami znajdującymi się w obszarach ich właści-
wości (m.in. pod kątem ewentualnych utrudnień
związanych z dojazdem do sądu w sprawach odwo-
ławczych).
Reasumując, pragnę poinformować panią poseł,
że minister sprawiedliwości nie podjął dotychczas
decyzji w zakresie wprowadzenia systemowych zmian
organizacyjnych w sądownictwie powszechnym. Ak-
tualnie nie prowadzi się zatem prac legislacyjnych
mających na celu likwidację sądów rejonowych,
w tym Sądu Rejonowego w Lipsku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Kowalczyka
w sprawie komunikatu ARiMR dotyczącego
kosztów kwalifikowanych w działaniu 311:
Różnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej w ramach PROW
na lata 2007–2013 (6708)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Kowalczyka, prze-
769
słaną przy piśmie z dnia 2 grudnia 2008 r., znak:
SPS-023-6708/08, w sprawie kosztów kwalifikowal-
nych w działaniu: Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej objętym Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich 2007–2013, przekazuję następujące
wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że spośród działań osi III
PROW 2007–2013 objętych art. 52 rozporządzenia
Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwo-
ju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rol-
ny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
zasady pomocy państwa dotyczą działania: Różnico-
wanie w kierunku działalności nierolniczej oraz
Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw. W przy-
padku tych działań stosuje się zasadę de minimis
zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1998/
2006 z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania
art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis, co zo-
stało jasno określone w Programie Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013.
Kwota pomocy de minimis przyznana dowolnemu
podmiotowi gospodarczemu nie przekracza 200 000
EUR w dowolnie ustalonym okresie trzech lat budże-
towych. Natomiast całkowita wartość pomocy de mi-
nimis przyznanej jednemu podmiotowi gospodarcze-
mu działającemu w sektorze transportu drogowego
przez dowolny okres trzech lat budżetowych nie może
przekroczyć 100 000 EUR.
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 sto-
suje się do pomocy przyznawanej podmiotom gospo-
darczym we wszystkich sektorach, z wyjątkami enu-
meratywnie wskazanych w przepisach tego rozporzą-
dzenia. Zgodnie z przedmiotowym rozporządzeniem
pomocy de minimis nie można udzielać m.in.:
— w sektorze rybołówstwa i akwakultury;
— w sektorze podstawowej produkcji produktów
rolnych wymienionych w załączniku I do TWE;
— na działalność związaną z wywozem;
— w przypadku preferowania towarów krajowych;
— w sektorze węglowym;
— na nabycie pojazdów przeznaczonych do trans-
portu drogowego podmiotom gospodarczym wykonu-
jącym działalność zarobkową w tym zakresie;
— podmiotom znajdującym się w trudnej sytuacji.
W związku z powyższym w ramach działania:
Różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej
nie można udzielać pomocy na nabycie pojazdów
przeznaczonych do transportu drogowego podmio-
tom gospodarczym prowadzącym działalność zarob-
kową w zakresie drogowego transportu towarowego.
Podmioty prowadzące ww. działalność mogą ubiegać
się o pomoc w ramach przedmiotowego działania na
inwestycje obejmujące inne koszty kwalifikowalne
w ramach planowanej operacji.
Odnosząc się do nowelizacji rozporządzenia mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 6 maja 2008 r.
zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Różnicowanie w kierunku
działalności nierolniczej objętego PROW na lata
770
2007–2013, uprzejmie informuję, że miała ona przede
wszystkim na celu wprowadzenie zmian w numeracji
i sposobie zaklasyfikowania poszczególnych rodzajów
działalności objętych wsparciem w ramach przedmio-
towego działania. Zmiany te wynikają bezpośrednio
z wejścia w życie z dniem 1 stycznia 2008 r. rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r.
w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD)
(Dz. U. Nr 251, poz. 1885), zmieniającego dotychcza-
sowy sposób klasyfikacji działalności gospodarczej
w Polsce. Od dnia wejścia w życie ww. rozporządzenia
wpis podmiotów podejmujących działalność do Ewi-
dencji Działalności Gospodarczej, Krajowego Reje-
stru Sądowego oraz Krajowej Ewidencji Podatników
następuje według nowej klasyfikacji. Jednakże do-
tychczasową klasyfikację można nadal stosować do
dnia 31grudnia 2009 r. w odniesieniu do działalności
oznaczonej według tej klasyfikacji przed dniem wej-
ścia w życie tego rozporządzenia.
Odnosząc się do interpelacji pana posła, pragnę
wyraźnie podkreślić, że przywołane kody obejmujące
działalność transportową nie zostały usunięte, lecz
zastąpione nowymi, zgodnie z rozporządzeniem Rady
Ministrów z 24 grudnia 2007 r. Z tego względu za-
proponowano dodanie nowego załącznika do zmie-
nianego rozporządzenia określającego wykaz dzia-
łalności według nowej PKD oraz przepisu umożliwia-
jącego podmiotom, posługującym się oznaczeniami
dotychczasowej PKD, ubiegać się o pomoc, ale tylko
do dnia 31 grudnia 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie kupna na licytacji komorniczej
lokalu mieszkalnego (6709)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka, w sprawie kupna lokalu
mieszkalnego na licytacji publicznej, przekazaną
przy piśmie z dnia 2 grudnia 2008 r. Nr SPS-023-
-6709/08, uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Odnosząc się do zawartego w przedmiotowej in-
terpelacji twierdzenia, że do objęcia w posiadanie
przez nabywcę (licytanta) lokalu mieszkalnego na-
bytego na licytacji publicznej w trybie przepisów
o egzekucji z nieruchomości jest konieczne wytocze-
nie powództwa o nakazanie opróżnienia lokalu,
wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 999 § 1
k.p.c., prawomocne postanowienie o przysądzeniu
własności, wydane w następstwie wygrania licytacji,
stanowi tytuł egzekucyjny do wprowadzenia nabyw-
cy w posiadanie nieruchomości. Postanowienie takie
po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności sta-
nowi tytuł wykonawczy, na którego podstawie może
być prowadzona egzekucja przeciwko dotychczasowe-
mu właścicielowi lokalu. W tym przypadku nie ma
więc potrzeby wytaczania odrębnego powództwa
o opróżnienie lokalu.
Zgodzić natomiast należy się z zaprezentowaną
w interpelacji tezą, że wyeksmitowanie dotychcza-
sowego właściciela lokalu, sprzedanego w trybie li-
cytacji publicznej, niejednokrotnie utrudniają prze-
pisy regulujące uprawnienie do tymczasowego po-
mieszczenia.
W dniu 2 października 2008 r. Przewodniczący
Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego działającej
przy Ministrze Sprawiedliwości powołał Zespół pro-
blemowy pod przewodnictwem prof. dr hab. Feliksa
Zedlera do opracowania projektu nowelizacji przepi-
sów kodeksu postępowania cywilnego w części doty-
czącej postępowania egzekucyjnego. Przedmiotem
prac Zespołu są między innymi przepisy regulujące
prowadzenie egzekucji z nieruchomości, w tym rów-
nież przepisy dotyczące wprowadzenia nabywcy nie-
ruchomości w posiadanie i eksmisji dotychczasowego
właściciela.
Przewiduje się wprowadzenie rozwiązań ułatwia-
jących nabywcy nieruchomości uzyskanie jej włada-
nia oraz eksmitowanie dotychczasowych lokatorów.
Rozważa się m.in. zmianę polegającą na tym, że pod-
stawą eksmisji w przypadku nabycia lokalu na licy-
tacji publicznej byłoby prawomocne postanowienie
o przysądzeniu własności, bez potrzeby nadawania
mu klauzuli wykonalności. Kolejnym rozważanym
rozwiązaniem byłoby wprowadzenie zasady, że pra-
womocne postanowienie o przysądzeniu własności
byłoby podstawą egzekucji erga omnes, do której bę-
dzie miał zastosowanie art. 791 k.p.c. Rozważa się
ponadto wprowadzenie przepisu, zgodnie z którym
tymczasowym pomieszczeniem dla eksmitowanych
mogą być noclegownie.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zapisów projektu ustawy
o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury
(6710)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-6710/08 z dnia 2 grudnia 2008 r.,
przy którym została przekazana interpelacja posła
Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie przepisów
projektu ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa
i Prokuratury, uprzejmie informuję, co następuje.
Na 31. posiedzeniu dnia 5 grudnia 2008 r. Sejm
RP uchwalił ustawę o Krajowej Szkole Sądownictwa
i Prokuratury, która obecnie oczekuje na podpis pre-
zydenta RP. Ustawa ta w art. 65 ust. 3 stanowi, iż na
stanowisko sędziego sądu rejonowego może być po-
wołana osoba, która spełnia wymagania określone
w art. 61 § 1 pkt 1–5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą) ukończyła aplikację są-
dową i złożyła egzamin sędziowski na podstawie
przepisów obowiązujących do dnia wejścia w życie
niniejszej ustawy, a po złożeniu tego egzaminu była
zatrudniona na stanowisku referendarza sądowego
lub asystenta sędziego co najmniej przez okres 2 lat
w pełnym wymiarze czasu pracy.
Rozwiązanie przyjęte w przywołanym przepisie
jest korzystniejsze aniżeli proponowane przez posła
w interpelacji – usunięto wyraz „trzyletniej”, obej-
mując przedmiotową regulacją również aplikantów,
którzy ukończyli aplikację przed wprowadzeniem
trzyletniej aplikacji sądowej, zrównano także – do
2 lat – okresy pracy na stanowisku referendarza są-
dowego i asystenta sędziego (wymagane do ubiegania
się o stanowisko sędziowskie).
W interpelacji zwrócono również uwagę na dwo-
jaką formę zatrudnienia (umowa o pracę na czas
określony oraz umowa o pracę na czas nieokreślony)
aplikanta sędziowskiego w ramach stażu na prowa-
dzonej przez Krajową Szkołę Sądownictwa i Proku-
ratury aplikacji sędziowskiej, proponując jednocze-
śnie ujednolicenie przyjętych rozwiązań.
Uprzejmie wyjaśniam, iż określone w ustawie for-
my zatrudnienia – umowa o pracę na czas określony
na stanowisku asystenta sędziego oraz mianowanie
na stanowisko referendarza sądowego (umowa o pra-
cę na czas nieokreślony) wynikają bezpośrednio z usta-
wy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.).
Dodać jedynie można, iż umowa o pracę na stanowi-
sku asystenta sędziego zawarta na czas określony
rozwiązuje się z konkretną datą, co jest niezbędne
dla płynnego przejścia do drugiej części stażu, jaką
771
jest zatrudnienie na stanowisku referendarza są-
dowego.
Nie można się również zgodzić z postawionym
w interpelacji zarzutem, iż zakładane przez ustawo-
dawcę obniżenie kosztów aplikacji obciąży finanse
aplikantów. Redukcja kosztów prowadzenia aplikacji
będzie wynikała z centralistycznego charakteru apli-
kacji, który pociągnie za sobą zmniejszenie liczby
ośrodków prowadzących aplikację do jednego central-
nego, a tym samym zmaleje kadra wykładowców. Po-
nadto zauważyć trzeba, iż aplikanci będą pobierali
stypendium – na aplikacji ogólnej w wysokości 70%
wynagrodzenia zasadniczego referendarza sądowe-
go, zaś na aplikacjach specjalistycznych – 100% tego
uposażenia. Zatem sytuacja finansowa aplikantów
będzie korzystniejsza aniżeli dotychczasowych apli-
kantów odbywających aplikację etatową.
Na marginesie można również dodać, iż aplikant
Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury nie bę-
dzie ponosił żadnych kosztów kształcenia, co ma
z kolei miejsce w przypadku aplikacji prowadzonych
przez samorządy prawnicze.
Odnosząc się natomiast do kwestii podstaw okre-
ślonego ustawą o Krajowej Szkole Sądownictwa i Pro-
kuratury wymiaru aplikacji, należy stwierdzić, iż
jest on w zasadzie bardzo zbliżony do dotychczas obo-
wiązującego (trzyletni okres trwania aplikacji sądo-
wej i prokuratorskiej). Ustawa o Krajowej Szkole Są-
downictwa i Prokuratury kształtuje ten okres na
3,5 roku, w tym rok aplikacji ogólnej i 2,5 aplikacji
specjalistycznej. Podkreślić trzeba, iż jest to czas
umożliwiający aplikantowi, w sposób najbardziej
efektywny, przyswojenie niezbędnych wiadomości,
warunkujących w przyszłości wysoki poziom wyko-
nywanych czynności służbowych. Wskazać przy tym
należy, iż aplikacja sędziowska została wydłużona
o kolejne 2 lata, co jest skutkiem orzeczenia Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 24 października 2007 r.
(sygn. SK 7/06), w którym trybunał uznał powierze-
nie asesorom sprawowania wymiaru sprawiedliwości
za sprzeczne z normami Konstytucji RP.
Dodać można, iż dotychczasowy system naboru
na stanowiska sędziów sądów rejonowych opierał się
na specjalistycznej aplikacji oraz asesurze, połączo-
nej z powierzeniem na czas oznaczony pełnienia
czynności sędziowskich i zakończonej oceną pracy.
Przywołane orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego
spowodowało, iż niezbędne stało się dokonanie mo-
dyfikacji zasad dostępu do stanowisk sędziowskich
oraz opracowanie innego niż asesura modelu weryfi-
kacji umiejętności praktycznych i predyspozycji osób
kandydujących na stanowiska sędziowskie. W ocenie
ustawodawcy swoisty okres próby, jaki stanowiła ase-
sura, zastąpi staż na stanowisku asystenta sędziego,
a następnie referendarza sądowego. Wspomnieć przy
tym trzeba, iż dwuletni okres stażu będzie identycz-
ny z wymaganym ustawą o Krajowej Szkole Sądow-
nictwa i Prokuratury okresem zatrudnienia egzami-
nowanych aplikantów sądowych, którzy odbyli apli-
kację na dotychczasowych zasadach (art. 65 ust. 3
772
ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokura-
tury).
Ponadto nie bez znaczenia przy projektowaniu
przyjętego w ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. okresu
aplikacji sędziowskiej był fakt, iż osoby kończące
aplikację w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokura-
tury będą posiadały odpowiedni wiek (29 lat) do ubie-
gania się o stanowiska sędziego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie powstawania na terenie Polski
sklepów, w których legalnie można kupić
środki odurzające, tzw. dopalacze (6713)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie powstawania na terenie Polski
sklepów, w których legalnie można kupić środki
odurzające – tak zwane dopalacze, przekazaną przy
piśmie Pana Marszałka (nr SPS-023-6713/08) z dnia
2 grudnia 2008 r., uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
Jednym z najgroźniejszych przejawów patologii
społecznej jest zjawisko narkomanii. Z perspektywy
minionych co najmniej kilkudziesięciu lat można za-
ryzykować twierdzenie, że używanie różnego rodza-
ju środków, w szczególności pochodzenia roślinnego,
działających pobudzająco na układ nerwowy człowie-
ka i wykazujących cechy uzależnienia (czasami trwa-
łego), przybierało różne formy w zależności od specy-
fiki społeczno-kulturowej poszczególnych państw.
Przeobrażenia społecznej reakcji na powyższe zjawi-
sko, w szczególności skutkujące stosownymi regula-
cjami prawnymi, w tym prawnokarnymi, były i są
powodowane postępującą skalą niekontrolowanego
używania tych spośród powyższych środków, które
cechują się właśnie właściwościami uzależniającymi
i wynikającymi z ich zażywania zagrożeniami.
W tym miejscu należy wskazać, że w Polsce sku-
teczne zwalczanie przez organy ścigania zachowań
polegających na szeroko pojętym obrocie środkami
odurzającymi i substancjami psychotropowymi umoż-
liwiają przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485,
z późn. zm.). Rozdział 7 tejże ustawy zawiera przepi-
sy karne, penalizujące w art. 53–68 działania noszą-
ce znamiona przestępstwa.
Prawnokarna ocena zjawiska handlu substancja-
mi psychotropowymi i środkami odurzającymi jest
zatem możliwa, w szczególności w aspekcie wyczer-
pania znamion przestępstwa z art. 56 powołanej
ustawy. Ust. 1 tegoż artykułu stanowi: „Kto, wbrew
przepisom art. 33–35 i 37, wprowadza do obrotu środ-
ki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę
makową albo uczestniczy w takim obrocie, podlega
grzywnie i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy
do lat 8”. Zaznaczyć należy, iż zgodnie z ust. 3 powo-
łanego przepisu jeżeli przedmiotem czynu, o którym
mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzają-
cych, substancji psychotropowych lub słomy mako-
wej, sprawca podlega grzywnie i karze pozbawienia
wolności do lat 10.
Warunkiem umożliwiającym skuteczne ściganie
osób zajmujących się handlem substancjami psycho-
tropowymi i środkami odurzającymi jest wykazanie,
iż specyfiki oferowane do sprzedaży stanowią sub-
stancje lub środki, o których mowa w art. 4 pkt 25
i 26 przywołanej powyżej ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii.
Substancją psychotropową w rozumieniu art. 4
pkt 25 powołanej ustawy jest każda substancja po-
chodzenia naturalnego lub syntetycznego, działająca
na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie
substancji psychotropowych stanowiącym załącznik
nr 2 do ustawy, natomiast środkiem odurzającym
– każda substancja pochodzenia naturalnego lub syn-
tetycznego działająca na ośrodkowy układ nerwowy,
określona w wykazie środków odurzających stano-
wiącym załącznik nr 1 do ustawy. Zgodnie z brzmie-
niem art. 31 ust. 1 oraz 32 ust. 1 powołanej ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii środki odurzające
i substancje psychotropowe określone w załącznikach
dzieli się na grupy w zależności od stopnia ryzyka
powstania uzależnienia w przypadku używania ich
w celach innych niż medyczne oraz zakresu ich sto-
sowania w celach medycznych.
Natomiast kryteria zaliczania określonych sub-
stancji do kategorii środków odurzających oraz ich
zakres podlegają ciągłym zmianom, w większości
przypadków w kierunku rozszerzającym. Na gruncie
prawodawstwa polskiego termin „środek odurzający”
został wprowadzony ustawą z dnia 8 stycznia 1951 r.
o środkach farmaceutycznych i odurzających (Dz. U.
z 1951 r. Nr 1, poz. 4) oraz użyty w przepisach Ko-
deksu karnego z 1969 r. (Dz. U. z 1969 r. Nr 13,
poz. 94, z późn. zm.). Ustawa o środkach farmaceu-
tycznych i odurzających nie określała jednak cech
charakterystycznych oraz warunków, jakie musi
spełnić substancja zaliczana do środków odurza-
jących.
Aktualnie obowiązująca ustawa o przeciwdziała-
niu narkomanii określa środek odurzający jako „każ-
dą substancję pochodzenia naturalnego albo synte-
tycznego działającą na ośrodkowy układ nerwowy,

określoną w wykazie środków odurzających stano-
wiącym załącznik nr 1 do ustawy” (art. 4 pkt 26).
Ustawodawca posłużył się zatem mieszaną defini-
cją środka odurzającego, w której uwzględnia się
kilka kryteriów, mianowicie: istotę działania i fakt
skatalogowania w wykazie załączonym do aktu
prawnego.
Definicja środka odurzającego ujęta w art. 4
pkt 26 cytowanej ustawy koresponduje również
z określeniem zawartym w jednolitej konwencji
o środkach odurzających z 1961 r. sporządzonej w No-
wym Jorku (Dz. U. z 1966 r. Nr 45, poz. 277), zgodnie
z którą „przez środek odurzający rozumie się każdą
substancję wymienioną w wykazach I i II, zarówno
naturalną, jak i otrzymaną w drodze syntezy” (art. 1
ust. 1 lit. j). Zgodnie zaś z art. 1 ust. 1 lit. u jednolitej
konwencji „przez wykaz I, wykaz II, wykaz III i wy-
kaz IV rozumie się odpowiednie listy środków odu-
rzających lub przetworów dołączone do niniejszej
konwencji ze wszystkimi zmianami, które mogą być
wprowadzone od czasu do czasu, zgodnie z art. 3”.
Analogiczną definicję środka odurzającego zawiera
art. 1 lit. n Konwencji Narodów Zjednoczonych
o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurza-
jącymi i substancjami psychotropowymi sporządzo-
nej w Wiedniu dnia 20 grudnia 1988 r. (Dz. U. z 1995 r.
Nr 15, poz. 69).
Ponadto należy stwierdzić, że państwa członkow-
skie UE mogą wprowadzić na swoim terytorium
wszelkie krajowe środki kontroli dla substancji psy-
choaktywnych, które nie zostały poddane powyższej
procedurze lub dla których Rada nie podjęła decyzji
o ich kontroli w skali UE.
W ostatnim czasie obserwuje się natomiast, sy-
gnalizowane w interpelacji, zjawisko wprowadzania
na rynek substancji, które, pomimo iż nie są objęte
katalogiem substancji psychotropowych lub odurza-
jących, wywołują podobne, chociaż nasilone w mniej-
szym stopniu, skutki zdrowotne. Substancje te są
nazywane popularnie „dopalaczami”. Jedną ze sku-
tecznych metod zapobiegania ich używaniu, w szcze-
gólności przez podatną na patologiczne „trendy” mło-
dzież, mogą zapewnić regulacje prawne nadążające
za rozwijającą się pomysłowością producentów i han-
dlarzy środków odurzających.
W tym miejscu należy wskazać, iż z uwagi na
cechy i właściwości poszczególnych środków, co do
których wykazano ich właściwości pobudzające, re-
alną obawę uzależnienia, zagrożenie dla życia i zdro-
wia oraz brak korzyści medycznych, ustawodawstwa
poszczególnych państw wprowadzają określone me-
chanizmy kontrolne. W ramach przyjmowanych roz-
strzygnięć prawnych akcent położono jednak na
rozwiązania prawnokarne jako najbardziej skutecz-
ne w aspekcie ograniczenia rozmiarów zjawiska
narkomanii.
W odniesieniu do przedstawionego w interpelacji
zagadnienia i zawartych w niej pytań należy stwier-
dzić, że jednym z podstawowych składników „dopa-
laczy” jest substancja o nazwie benzylopiperazyna
773
(1-benzylopiperazyna, BZP). Pojawiła się ona po raz
pierwszy w Unii Europejskiej w 1999 r., a efekt jej
działania jest podobny do amfetaminy czy metamfe-
taminy. Działa ona pobudzająco na ośrodkowy układ
nerwowy, jednak jej siła działania jest wyraźnie
mniejsza.
W dniu 3 marca 2008 r. Rada Unii Europejskiej
decyzją nr 20008/2006/WSiSW (Dz. U. UE.
L.08.63.45) uznała 1-benzylopiperazynę za nową sub-
stancję psychoaktywną, którą należy objąć środkami
kontroli i sankcjami karnymi. Zgodnie zaś z art. 1
powyższej decyzji państwa członkowskie zobowiąza-
ne są „podjąć niezbędne środki, zgodne z prawem
krajowym, w celu objęcia 1-benzylopiperazyny (zwa-
nej również 1-benzylo-1,4-diazacykloheksanem,
N-benzylopiperazyną lub – mniej dokładnie – benzy-
lopiperazyną lub BZP) środkami kontroli proporcjo-
nalnymi do zagrożenia związanego z tą substancją
oraz sankcjami karnymi przewidzianymi przez ich
ustawodawstwo krajowe na mocy ich zobowiązań wy-
nikających z Konwencji Narodów Zjednoczonych
o substancjach psychotropowych z 1971 r.”
Zmiana dostosowująca polskie przepisy do prawa
unijnego została zawarta w przesłanym do Sejmu
w dniu 22 października 2008 r. rządowym (opraco-
wanym przez Ministerstwo Zdrowia) projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
(druk sejmowy nr 1207). Projekt ten proponuje zmia-
nę brzmienia załącznika nr 2 „Wykaz substancji psy-
chotropowych” poprzez dodanie do części 2 „Sub-
stancje psychotropowe grupy II-P” substancji o na-
zwie benzylopiperazyna (1-benzylopiperazyna, czyli
1-benzylo-1,4-diazacykloheksan).
Jednocześnie mając na uwadze powyżej przedsta-
wione regulacje, należy stwierdzić, że reakcja usta-
wodawcza w zakresie prawa karnego w odniesieniu
do pojawiających się nowych substancji, co do któ-
rych istnieje podejrzenie o ich szkodliwym działaniu
na ośrodkowy układ nerwowy, wymaga zastosowa-
nia stosownego trybu i procedury postępowania,
a przede wszystkim uzyskania wystarczających da-
nych dotyczących możliwych zagrożeń zdrowotnych
i społecznych spowodowanych ich używaniem. Przy
tym, jak wynika z powyżej przedstawionych infor-
macji, aktualizacja wykazu substancji psychotropo-
wych i środków odurzających odbywa się w miarę
pozyskiwania w tym zakresie niezbędnych danych.
Warto także nadmienić, że – jak wynika z infor-
macji przekazanych przez resort zdrowia – wobec
faktu, iż oferta sklepów sprzedających „dopalacze”
zawiera w dużej części suplementy diety, Minister-
stwo Zdrowia wystąpiło do głównego inspektora sa-
nitarnego o dokonanie kontroli tych produktów,
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r.
o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U.
Nr 171, poz. 1225).
Reasumując, rozwiązaniu przedstawionego w in-
terpelacji problemu służą wspomniane wyżej działa-
nia legislacyjne, już podjęte przez rząd, zmierzające
do umieszczenia na liście substancji kontrolowanych
774
(a więc w załącznikach nr 1 lub 2 do ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii) wszystkich substancji,
które pod obiegowym pojęciem „dopalaczy” sprze-
dawane są w sklepach, o ile rzeczywiście wykazują
one działanie charakterystyczne dla środków odu-
rzających lub substancji psychotropowych – co z ko-
lei spowoduje określoną reakcję organów odpowie-
dzialnych za zwalczanie przestępczości i egzekwo-
wanie prawa.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zastrzeżeń odnośnie
do postępowania egzekucyjnego w zakresie
egzekucji z nieruchomości (6714)
Odpowiadając na interpelację pana posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka z dnia 24 listopada 2008 r.
w sprawie zastrzeżeń odnośnie postępowania egze-
kucyjnego w zakresie egzekucji z nieruchomości,
nadesłaną wraz z pismem z dnia 2 grudnia 2008 r.
nr SPS-023-6714/08, uprzejmie przedstawiam, co
następuje:
Do Ministerstwa Sprawiedliwości docierały już
wcześniej sygnały wskazujące na występowanie
nieprawidłowości w zakresie czynności opisu i osza-
cowania dokonywanych w toku egzekucji z nieru-
chomości. Dotyczyły one w szczególności dokony-
wanych przez biegłych wycen nieruchomości. Te-
mat nieprawidłowości tego rodzaju nieustannie
jest podnoszony w audycjach telewizyjnych i publi-
kacjach prasowych.
Dotychczas do Departamentu Wykonania Orze-
czeń i Probacji, zajmującego się w ramach Minister-
stwa Sprawiedliwości nadzorem nad działalnością
organów egzekucyjnych, nie docierały sygnały wska-
zujące na konieczność wprowadzenia zmian w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r.
w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania ope-
ratu szacunkowego (Dz. U. Nr 207, poz. 2109, z późn.
zm.). W skargach licznie kierowanych do Minister-
stwa Sprawiedliwości skarżący na ogół zarzucali bie-
głym błędy w sztuce polegające na niestosowaniu się
do zasad wskazanych w rozporządzeniu. Nie kwestio-
nowali natomiast samych zasad sporządzania opera-
tów szacunkowych. Należy nadmienić, że po przepro-
wadzeniu badania zasadności podnoszonych zarzu-
tów tylko nieliczne ze skarg wskazujących na niepra-
widłowości w zakresie opisu i oszacowania nierucho-
mości uznane zostały za uzasadnione.
Interpelacja pana posła zostanie potraktowana
jako ważny sygnał wskazujący na wadliwość niektó-
rych rozwiązań przyjętych w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wy-
ceny nieruchomości i sporządzania operatu szacun-
kowego. Funkcjonowanie tych rozwiązań zostanie
poddane ocenie organów sprawujących nadzór nad
działalnością organów egzekucyjnych.
Wszelkie nieprawidłowości w działalności ko-
morników sądowych i biegłych w zakresie czynności
opisu i oszacowania, w tym wyceny nieruchomości,
mogą być eliminowane wyłącznie przez sąd w trybie
skargi na czynności komornika uregulowanej w art. 767
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępo-
wania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 298,
z późń. zm.). Z analizy skarg kierowanych do mini-
stra sprawiedliwości wynika, że w wielu przypadkach
dłużnicy sami pozbawiają się możliwości zweryfiko-
wania prawidłowości sporządzonego przez biegłego
operatu szacunkowego, nie wnosząc skargi na czyn-
ność opisu i oszacowania nieruchomości albo wno-
sząc ją z przekroczeniem obowiązującego ustawowe-
go terminu, co skutkować musi odrzuceniem skargi
przez sąd.
W wyniku analizy przepisów Kodeksu postępo-
wania cywilnego w części dotyczącej postępowania
egzekucyjnego przeprowadzonej w roku bieżącym
stwierdzono konieczność wprowadzenia rozległych
zmian w prawie egzekucyjnym. Dotyczy to również
przepisów regulujących opis i oszacowanie nierucho-
mości. Uznano między innymi, że obowiązujące re-
gulacje dotyczące zaskarżania tej czynności są nie-
doskonałe, co przekłada się na liczbę przypadków,
w których osoby kwestionujące prawidłowość doko-
nanej przez biegłego wyceny nieruchomości uchybiły
terminowi do wniesienia skargi na czynność komor-
nika, pozbawiając się tym samym możliwości zwery-
fikowania tej czynności. W Komisji Kodyfikacyjnej
Prawa Cywilnego, działającej przy ministrze spra-
wiedliwości, w dniu 2 października 2008 r. powołany
został zespół problemowy do opracowania projektu
zmian w przepisach Kodeksu postępowania cywilne-
go w części dotyczącej postępowania egzekucyjnego.
Przedmiotem prac zespołu są również regulacje do-
tyczące opisu i oszacowania nieruchomości. Zapropo-
nowane zostaną zmiany dotyczące terminu i sposobu
wnoszenia skarg na czynność opisu i oszacowania.
Pierwsze pytanie pana posła z końcowej części
interpelacji wydaje się nie do końca zrozumiałe. Od-
powiadając na to pytanie, można jedynie stwierdzić,
że aspekty brane pod uwagę przez biegłego przy wy-
cenie nieruchomości rolnej wynikają z wyżej wymie-
nionego rozporządzenia i są powiązane z okoliczno-
ściami konkretnego przypadku.
Nie do końca zrozumiałe wydaje się też drugie
pytanie. Uznać należy, że sprowadza się ono do często
podnoszonego zarzutu, że komornik doprowadził do
sprzedaży nieruchomości na licytacji publicznej

w sytuacji, gdy wartość egzekwowanego świadczenia
była relatywnie niska. Zgodzić należy się z panem
posłem, że takie sytuacje mogą pozbawiać dłużnika
całego dorobku, spychając go na granicę bankruc-
twa. Trzeba mieć jednak na względzie, że zgodnie
z obowiązującymi regulacjami Kodeksu postępowa-
nia cywilnego to wierzyciel, a nie komornik, decy-
duje o tym, z jakich składników majątku dłużnika
ma być prowadzona egzekucja. Komornik jest taką
decyzją wierzyciela w tym zakresie związany i nie
może odstąpić od egzekucji tylko z tego powodu, że
pociągnie ona dla dłużnika skutki zbyt daleko idące.
Możliwość powoływania się przez dłużnika na zasa-
dy współżycia społecznego w celu obrony przed egze-
kucją jest w postępowaniu egzekucyjnym praktycz-
nie wyłączona. Egzekucja sądowa z samego założenia
ma służyć wierzycielowi, prowadzić do zaspokojenia
jego należności stwierdzonej w orzeczeniu sądowym.
Należność przypadająca wierzycielowi od konkretne-
go dłużnika może być niskiej wartości, ale jednocze-
śnie temuż wierzycielowi może przysługiwać wiele
takich należności od innych dłużników. Zaniechanie
prowadzenia egzekucji w takich przypadkach rów-
nież mogłoby prowadzić do załamania podstaw egzy-
stencji wierzyciela, zwłaszcza gdy prowadzi on dzia-
łalność gospodarczą.
Należy oczywiście dążyć do eliminowania każde-
go przejawu nieprawidłowości w zakresie szacowania
nieruchomości będących przedmiotem egzekucji.
Trzeba jednak mieć na względzie, że zaniżenie przez
biegłego wartości szacowanej nieruchomości nie musi
prowadzić do jej sprzedaży po zaniżonej cenie. Zani-
żenie tej wartości prowadzi do takiego skutku wy-
łącznie w przypadku, gdy do przetargu staje jeden
tylko licytant, co obecnie zdarza się coraz rzadziej.
W razie zgłoszenia się do udziału w przetargu więcej
niż jednego licytanta dochodzi przecież do konkuro-
wania licytantów i tym samym windowania ceny na-
bycia w górę, która może nawet wielokrotnie prze-
wyższyć cenę wywołania. Należy także nadmienić,
że osoby przystępujące do przetargu na ogół mają
bardzo dobre rozeznanie co do stanu i wartości licy-
towanej nieruchomości. Istotną przeszkodę w prowa-
dzeniu sprawnej i skutecznej egzekucji mogą nato-
miast stanowić przypadki, w których dochodzi do
zawyżenia przez biegłego wartości szacowanej nieru-
chomości. Zniechęca to bowiem potencjalnych na-
bywców do udziału w przetargu i w konsekwencji
skutkuje brakiem zaspokojenia wierzyciela.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
775
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie informacji o zmianie planu
wycofania ze służby okrętów typu Tarantul
(6715)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
zmiany planu wycofania ze służby okrętów typu Ta-
rantul (SPS-023-6715/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Marynarka Wojenna prowadzi obecnie prace ana-
lityczno-koncepcyjne nad określeniem przyszłości
okrętów typu 1241 RE (oznaczenie kodowe NATO
– TARANTUL). Rozkazem z dnia 6 listopada 2008 r.
nr 90/N3 dowódca Marynarki Wojennej powołał ze-
spół specjalistów z zadaniem określenia zasadności
oraz celowości dalszej eksploatacji okrętów, a także
niezbędnego zakresu ich remontu i modernizacji, tak
by było możliwe dalsze ich użytkowanie przez okres
od 10 do 15 lat. Zakończenie prac koncepcyjnych pla-
nowane jest na koniec drugiego kwartału 2009 r.
Wstępna ocena Dowództwa Marynarki Wojennej
uwzględnia dwa zasadnicze warianty przedłużenia
eksploatacji pozostających w służbie okrętów typu
Tarantula, tj. ORP Metalowiec i ORP Rolnik. Pierw-
szy z nich przewiduje remont siłowni okrętów (koszt
około 100 mln zł), w tym wymianę agregatową 4 tur-
bin spalinowych (2 mocy szczytowej i 2 ruchu ekono-
micznego) i zespołów prądotwórczych oraz remont
eksploatacyjny kadłuba i uzbrojenia artyleryjskiego.
Okręty pozostałyby w służbie do czasu wyeksploato-
wania siłowni, tj. do 2023 r. W tym wariancie nie
przewiduje się wymiany uzbrojenia głównego. W dru-
gim wariancie rozważane jest natomiast rozszerzenie
zakresu prac wariantu pierwszego o modernizację
systemów uzbrojenia, która objęłaby wymianę rakiet
na pociski RBS 15 Mk. 3 produkcji szwedzkiej, wy-
mianę urządzeń obserwacji technicznej oraz budowę
Bojowego Centrum Informatyki, pozwalającego na
integrację systemów dowodzenia i kierowania ogniem
(koszt około 600 mln zł).
Okręty ORP Metalowiec i ORP Rolnik mogą zo-
stać poddane modernizacji jednocześnie lub kolejno,
co pozwoliłoby na rozłożenie kosztów w czasie. Koszt
programu mógłby ulec zmniejszeniu w przypadku
znalezienia nabywcy na posiadany zapas rakiet kie-
rowanych.
Odpowiadając na pytanie pana posła Ludwika
Dorna dotyczące przywrócenia do służby ORP Gór-
nik i ORP Hutnik, uprzejmie informuję, że nie pla-
nuje się przywrócenia do służby tych okrętów. Okrę-
ty te od 2005 r. pozostają w gotowości do przejęcia
przez Agencję Mienia Wojskowego. Ostatnio ponow-
nie swoje zainteresowanie nabyciem tych okrętów
wyraziła Marynarka Wojenna Socjalistycznej Repu-
bliki Wietnamu.
776
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie jakości wykrywaczy min
stanowiących wyposażenie
Polskiego Kontyngentu Wojskowego
w Afganistanie (6716)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
jakości wykrywaczy min stanowiących wyposażenie
Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie
(SPS-023-6716/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Wykrywacze min typu W-3-P oraz W-4-P są suk-
cesywnie wycofywane z Polskiego Kontyngentu Woj-
skowego w Islamskiej Republice Afganistanu i zastę-
powane wykrywaczami nowej generacji typu ATMID
(MT 5001) Schiebel oraz MINEX 2 FD 4.530.
Wykrywacze typu ATMID przeznaczone są do po-
szukiwania min o znikomej zawartości metalu w zróż-
nicowanych warunkach glebowych oraz klimatycz-
nych. Są użytkowane (w liczbie około 40 tys. egzem-
plarzy) przez siły zbrojne wielu państw, m.in. Kam-
bodży, Słowacji, Szwecji, Tajwanu, USA oraz przez
humanitarne organizacje rozminowania (CROMAC
– The Croatian Mine Action Center, MAG – The Mi-
nes Advisory Group i inne) przy rozminowaniu tere-
nu w Afganistanie, Chorwacji, Kambodży, Laosie,
Libanie, Mozambiku, Peru i Wietnamie.
W warunkach realizacji zadań przy dużym zapy-
leniu i wysokiej mineralizacji gruntu wykrywacze
ATMID czasami ulegają rozstrojeniu. Należy jednak
wskazać, że ponowne ich dostrojenie jest czynnością
bardzo prostą, wykonywaną przez każdego użytkow-
nika w ciągu kilkudziesięciu sekund.
Pomimo wskazanych niedoskonałości wykrywa-
cze firmy Schiebel cieszą się aktualnie największym
uznaniem i zapotrzebowaniem w polskich kontyn-
gentach wojskowych.
Jednocześnie pragnę poinformować, że wymiana
wykrywaczy min w Polskim Kontyngencie Wojsko-
wym w Islamskiej Republice Afganistanu jest konse-
kwentnie kontynuowana i kolejne wykrywacze nowe-
go typu (MINEX 2 FD 4.530) zostaną w pierwszym
kwartale 2009 r. przekazane dla tego kontyngentu.
Dodatkowo podjęte zostały działania zmierzające
do pozyskania nowego typu wykrywacza z geora-
darem.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie sytuacji sił podwodnych
Marynarki Wojennej RP po 2015 r. w związku
z planami wycofania w latach 2013–2015
okrętów typu Kobben (6717)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
sytuacji sił podwodnych Marynarki Wojennej RP po
2015 r. w związku z planami wycofania w latach
2013–2015 okrętów typu Kobben (SPS-023-6717/
08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Pierwsze rozpoznanie rynku okrętów podwod-
nych przeprowadzono w 2000 r., przy okazji poszuki-
wania dla polskiej Marynarki Wojennej używanych
jednostek. Monitorowanie tego rynku prowadzone
jest do chwili obecnej, ponieważ założono, że okręty
podwodne typu Kobben mogą być eksploatowane nie
dłużej jak do 2015 r.
Biorąc pod uwagę ich wiek, stan techniczny, trud-
ności z pozyskaniem części zamiennych oraz trudno-
ści z remontem okrętów podwodnych typu Kilo, Do-
wództwo Marynarki Wojennej przeprowadziło wstęp-
ne rozpoznanie rynku pod względem możliwości
pozyskania nowych jednostek. Odbyły się wizyty
u trzech potencjalnych producentów okrętów pod-
wodnych – we Francji, Niemczech i Szwecji.
Analiza porównawcza przeprowadzona przez spe-
cjalistów z Marynarki Wojennej wykazała, że najlep-
szym okrętem podwodnym byłaby jednostka zbudo-
wana w Niemczech, typu 214. Przemawia za tym
nowoczesna konstrukcja okrętu, bogate zaplecze
techniczne, logistyczne oraz szkoleniowe. Istotnym
elementem jest również popularność takich okrętów
(zbudowano dużą liczbę jednostek), a także możli-
wość ich pozyskania już w 2009 r. Ponadto nawiąza-
nie współpracy z niemiecką stocznią stwarza możli-
wość zacieśnienia współpracy obronnej z Republiką

Federalną Niemiec oraz wynegocjowania korzystnej
umowy offsetowej.
Uprzejmie informuję, że aktualnie prowadzone są
prace planistyczne zmierzające do zakupu okrętów
podwodnych. Podawanie na tym etapie kosztów po-
zyskania sprzętu byłoby przedwczesne, należy także
mieć na uwadze, że są to informacje niejawne.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zado-
walające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie propozycji zmiany ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii (6718)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 24 listopada 2008 r. (znak: SPS-023-6718/
08), uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpela-
cję pana posła Mirosława Koźlakiewicza w sprawie
propozycji zmiany ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w związku ze sprze-
dażą w wyspecjalizowanych sklepach tak zwanych
dopalaczy.
Ministerstwo Zdrowia uprzejmie informuje, że
witryna internetowa www.dopalacze.com oraz sklepy
sprzedające podobny asortyment preparatów oferują
środki psychoaktywne zawierające głównie BZP
(1-benzylopiperazynę), która zaliczana jest do tzw.
stymulantów o stosunkowo łagodnym działaniu.
Oferta ww. sklepów zawiera w 90% przypadków pre-
paraty zawierające BZP, dlatego objęcie w najbliż-
szym czasie kontrolą BZP powinno skutecznie ogra-
niczyć możliwość działania zarówno sklepów, jak
i witryn internetowych.
Chciałbym w tym miejscu poinformować, że zgod-
nie z raportem z 2008 r. Europejskiego Centrum Mo-
nitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)
gwałtownie rośnie w Unii Europejskiej liczba skle-
pów internetowych oferujących psychoaktywne środ-
ki zastępujące substancje kontrolowane. Według ba-
dań EMCDDA (styczeń 2008 r.) ponad połowa skle-
pów (52%) miała siedzibę w Wielkiej Brytanii, 37%
w Holandii, 6% w Niemczech, 4% w Austrii, 1%
w innych krajach UE, między innymi w Polsce. Sy-
tuacja ta wymaga stałego monitorowania oferty ww.
sklepów i ustawicznego dostosowywania listy kontro-
777
lowanych substancji psychoaktywnych do zmienia-
jących się propozycji tychże sklepów, tak jak to ma
miejsce w przypadku BZP, a także aktywnych dzia-
łań ze strony wszystkich służb, w tym organów
ścigania.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
od dnia 3 kwietnia 2008 r. prowadziło prace legisla-
cyjne dotyczące projektu ustawy o zmianie ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z 2006 r. Nr 66, poz. 469
i Nr 120, poz. 826 oraz z 2007 r. Nr 7, poz. 48 i Nr 82,
poz. 558). Projekt został opracowany w celu wprowa-
dzenia pod kontrolę prawną substancji o nazwie ben-
zylopiperazyna (1-benzylopiperazyna, BZP) w związ-
ku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii Europej-
skiej z dnia 3 marca 2008 r.
Zgodnie z art. 1 decyzji wszystkie państwa człon-
kowskie Unii Europejskiej są zobowiązane do podję-
cia niezbędnych środków, zgodnych z prawem krajo-
wym, w celu objęcia benzylopiperazyny środkami
kontroli proporcjonalnymi do zagrożenia związanego
z tą substancją, jak również sankcjami karnymi. Ta-
kim środkiem kontroli w Polsce jest wpisanie sub-
stancji psychoaktywnej do załączników wyżej wymie-
nionej ustawy, które stanowią listę środków odurza-
jących i substancji psychotropowych objętych kontro-
lą. Uprzejmie informuję, że prace legislacyjne nad
projektem ww. ustawy w Ministerstwie Zdrowia zo-
stały zakończone i po przyjęciu przez Radę Ministrów
projekt ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii został w dniu 22 października 2008 r.
przesłany do Sejmu RP (druk nr 1207).
Benzylopiperazyna jest substancją syntetyczną,
która po raz pierwszy pojawiła się w Unii Europej-
skiej w 1999 r. Podobnie jak amfetamina czy metam-
fetamina, benzylopiperazyna działa pobudzająco na
ośrodkowy układ nerwowy, jednak jej siła działania
jest wyraźnie mniejsza (około 10% siły działania am-
fetaminy). Z uwagi na właściwości pobudzające, za-
grożenie dla zdrowia oraz brak korzyści medycznych
zdaniem Rady Unii Europejskiej istnieje potrzeba
ustanowienia kontroli nad tą substancją. Należy pod-
kreślić, że decyzje rady są wynikiem opinii komitetu
naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania
Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA), w którym
pracują również eksperci z Polski.
Ministerstwo Zdrowia podjęło również działania
prowadzące do objęcia kontrolą ustawową (wpisanie
do załączników ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu narkomanii) pozostałych, poza benzy-
lopiperazyną, substancji i roślin oferowanych w skle-
pach „dopalacze.com.” lub będących składnikami
produktów oferowanych w tych sklepach. Ponadto
Ministerstwo Zdrowia, dostrzegając, że oferta wyżej
wspomnianych placówek handlowych zawiera w du-
żej części tzw. suplementy diety, wystąpiło do głów-
nego inspektora sanitarnego o dokonanie kontroli
tych produktów, zgodnie z przepisami ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia. (Dz. U. Nr 171, poz. 1225).
778
Główny inspektor sanitarny, zgodnie z otrzymaną
informacją z dnia 9 października 2008 r., zobowiązał
państwowych wojewódzkich inspektorów sanitar-
nych, w tym PWIS w Łodzi, do przeprowadzenia kon-
troli w placówkach zwanych potocznie funshopami.
Jednocześnie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji na posiedzeniu Rady do Spraw Prze-
ciwdziałania Narkomanii w dniu 18 listopada br. po-
informowało o działaniach Komendy Głównej Policji
sprawdzających witryny internetowe oferujące tzw.
dopalacze, a także o rozpoczętych przez Policję dzia-
łaniach wobec sklepów z dopalaczami i wobec klien-
tów tych sklepów.
Sekcja do walki z przestępczością narkotykową
KMP w Łodzi wszczęła dochodzenie w sprawie wpro-
wadzenia wbrew przepisom ustawy produktów mo-
gących zawierać prekursory (efedryna) w sklepie
mieszczącym się w Łodzi przy ul. Kościuszki 22 (czyn
z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdzia-
łaniu narkomanii). Funkcjonariusze zabezpieczyli
również w sklepie produkty o nazwie Spice i podjęto
czynności sprawdzające celem ustalenia, czy zawarte
związki w ww. produktach są niebezpieczne dla zdro-
wia. Postępowanie nadzorowane jest przez Prokura-
turę Rejonową w Łęczycy. W dniu 28 października
2008 r. dokonano także procesowego zatrzymania
niektórych produktów ze sklepu „dopalacze.com.”
Zabezpieczone produkty po podjęciu decyzji przez
prokuratora nadzorującego postępowanie zostaną
poddane badaniom przez Instytut Ekspertyz Sądo-
wych w Krakowie lub Centralne Laboratorium Kry-
minalistyczne Komendy Głównej Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Grasia
w sprawie słabości instytucjonalnej GDDKiA
(6719)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 grudnia br., znak SPS-023-6719/08),
w sprawie interpelacji pana posła Pawła Grasia do-
tyczącej słabości instytucjonalnej Generalnej Dyrek-
cji Dróg Krajowych i Autostrad, uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Infrastruktury jest świadome skali
problemów opisanych w piśmie pana posła.
Również Najwyższa Izba Kontroli, badając zdol-
ność instytucjonalną Generalnej Dyrekcji Dróg Kra-
jowych i Autostrad (GDDKiA) w latach 2006–2007,
sformułowała w wystąpieniu pokontrolnym sześć
wniosków dotyczących zakresu odpowiedniej orga-
nizacji pracy instytucji oraz poprawy realizacji na-
łożonych na GDDKiA ustawowych zadań. Wnioski
ww. kontroli NIK stały się jedną z podstaw do okre-
ślenia nowej strategii dla GDDKiA, która została
opracowana w czerwcu 2008 r., a od lipca 2008 r.
jest wdrażana.
W pierwszej kolejności NIK zwrócił uwagę na ko-
nieczność „wprowadzenia do regulaminu organiza-
cyjnego GDDKiA oraz do innych wewnętrznych prze-
pisów GDDKiA wszystkich zadań nałożonych usta-
wami i rozporządzeniami na generalnego dyrektora
dróg krajowych i autostrad” oraz bezwzględne „wy-
konywanie wszystkich zadań ustawowych GDDKiA,
w szczególności w zakresie przygotowania i realizacji
inwestycji”.
W ramach realizacji tych zaleceń zarządzeniem
nr 16 z dnia 16 czerwca 2008 r. określony został nowy
regulamin organizacyjny GDDKiA, który wprowa-
dza m.in. zalecane przez NIK zmiany. Regulamin ten
ma oparcie w zarządzeniu ministra infrastruktury
nr 41 z dnia 9 czerwca 2008 r., zmieniającym statut
GDDKiA.
Warto zaznaczyć, że wobec ustaleń NIK, które
wskazały brak regulaminów wewnętrznych w komór-
kach organizacyjnych dyrekcji, zgodnie z § 1 ust. 5 za-
rządzenia nr 16 generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad z dnia 16 czerwca 2008 r. w sprawie
nadania regulaminu organizacyjnego GDDKiA, dy-
rektorzy komórek organizacyjnych zostali zobowią-
zani do opracowania wewnętrznych regulaminów
komórek organizacyjnych.
Obowiązek ten został spełniony i obecnie każda
komórka organizacyjna posiada, zatwierdzony przez
dyrektora generalnego, wewnętrzny regulamin orga-
nizacyjny. Natomiast osoby zajmujące samodzielne
stanowiska pracy posiadają zatwierdzony zakres
czynności.
W ramach dostosowywania struktury organiza-
cyjnej do wymogów ustawowych i rosnącej liczby za-
dań przeprowadzono analizę działań i procesów pro-
wadzonych przez GDDKiA, która pozwoliła na okre-
ślenie słabych ogniw w organizacji. W procesie przy-
gotowania wyraźnego wzmocnienia wymagały spra-
wy związane z ochroną środowiska oraz monitoringu
inwestycji. W celu zwiększenia nadzoru nad wykony-
waniem raportów środowiskowych i zapewnienia im
należytej jakości wyodrębniono Departament Środo-
wiska. Natomiast wyodrębniony Wydział Monitoro-
wania realizowanych projektów zapewnia odpowied-
ni nadzór nad działaniami prowadzonymi przez
GDDKiA w całej Polsce.
Niezależnie od realizacji zaleceń Najwyższej Izby
Kontroli w GDDKiA rozpoczęto proces decentraliza-
cji instytucji, który zapewni jej sprawność tak w przy-
gotowaniu i realizacji nowych zadań drogowych, jak

i w zakresie utrzymanie sieci i zarządzania ruchem.
W dniu 10 października 2008 r. weszło w życie zarzą-
dzenie nr 54 generalnego dyrektora dróg krajowych
i autostrad w sprawie podziału zadań w zakresie
przygotowania i realizacji inwestycji implementujące
proces decentralizacji. Zarządzenie to było podstawą
do wprowadzenia zmian w przepisach wewnętrznych
GDDKiA.
Jest to faktyczna realizacja zalecenia NIK w za-
kresie „wykonywania wszystkich zadań ustawowych
GDDKiA” przy jednoczesnym zapewnieniu maksy-
malnej skuteczności i efektywności w działaniach
organizacji, na co wskazywała izba w kolejnym wnio-
sku – „dostosowania zatrudnienia i organizacji pracy
do potrzeb odpowiadających zakresowi działania
GDDKiA”.
Zakres zmian dotyczył: przygotowania inwesty-
cji, opracowania dokumentacji do decyzji środowi-
skowych i o zezwoleniu na realizację, badań arche-
ologicznych, nabywania nieruchomości, prowadze-
nia postępowań o udzielenie zamówienia publiczne-
go oraz procesu realizacji inwestycji.
Ponadto opracowano i wdrożono szereg zmian
usprawniających prowadzenie dużych inwestycji in-
frastrukturalnych. Zmiany te w szczególności pole-
gają na określeniu sztywnych terminów realizacji
poszczególnych etapów oraz zatwierdzania projekto-
wanych rozwiązań jedynie przez podmioty wskazane
w aktach prawnych.
W celu dostosowania organizacji do rosnącego za-
kresu działania na rok 2008 GDDKiA otrzymała
łącznie 400 etatów na wzmocnienie działalności in-
stytucjonalnej, z tego 200 etatów finansowanych
z budżetu i 200 etatów współfinansowanych ze środ-
ków Pomocy Technicznej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”. Przeprowadzona ana-
liza potrzeb GDDKiA wskazała na konieczność wy-
korzystania ich na wzmocnienie i racjonalizację za-
trudnienia we wszystkich pionach i komórkach orga-
nizacyjnych centrali oraz oddziałów.
Obecnie całość limitu etatów jest wykorzystana,
co pozwoliło znacznie usprawnić i wzmocnić instytu-
cjonalnie GDDKiA. Pozwoliło to również w dużym
stopniu zagospodarować niezbędne luki kadrowe po-
wstałe w wyniku reorganizacji wprowadzonej w czerw-
cu br. Aby podołać zadaniom związanym z działalno-
ścią inwestycyjną (m.in. w ramach „Programu budo-
wy dróg krajowych na lata 2008–2012”), dla GDD-
KiA przewidziane jest na 2009 r. dalsze wsparcie
etatowe w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” (250 etatów). Etaty te będą
wykorzystane na zadania związane z przygotowa-
niem i realizacją inwestycji unijnych. Aby umożliwić
jak najefektywniejsze wykorzystanie potencjału tych
etatów, już w chwili obecnej GDDKiA zamieszcza
ogłoszenia w ramach limitu na rok 2009, tak by
z dniem 1 stycznia 2009 r. możliwe było przyjęcie do
pracy możliwie największej liczby odpowiednio wy-
kwalifikowanych pracowników.
779
W celu powstrzymania odpływu z GDDKiA pra-
cującej kadry w budżecie na 2009 r. na szkolenia
dla pracowników urzędu została zaplanowana kwo-
ta 1 500 000 PLN z budżetu oraz dodatkowo
377 960 PLN z Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że głów-
ne działania resortu infrastruktury w najbliższych
latach nakierowane będą na zapewnienie sprawnej
i jak najszybszej realizacji projektów drogowych.
Ponadto w celu przyspieszenia procesu inwesty-
cyjnego planowane jest powołanie dwóch drogowych
spółek specjalnego przeznaczenia, które zajmą się
inwestycjami na drogach krajowych nr S8 i S19. Zaś
dla zapewnienia sprawnej realizacji zadań wszystkie
zawarte w programie inwestycje są na bieżąco moni-
torowane, co przekłada się na możliwość szybkiego
reagowania w sytuacji zidentyfikowania zagrożenia.
Analizowany jest również system zarządzania dro-
gami krajowymi.
Jednocześnie informuję, iż analizy wymaga rów-
nież reforma zarządzania drogami krajowymi. Mini-
sterstwo Infrastruktury przygotowało pilotażowy
program dotyczący przekazania w trybie porozumie-
nia utrzymania części dróg krajowych do zarządów
województw. Marszałkowie województw otrzymali ze
strony Ministerstwa Infrastruktury propozycję za-
warcia porozumienia z Generalną Dyrekcją Dróg
Krajowych i Autostrad, określającą warunki przeka-
zania utrzymania części dróg krajowych. Obecnie
trwają mocno zaawansowane prace nad uruchomie-
niem takiego pilotażowego programu w wojewódz-
twie kujawsko-pomorskim. Samorząd województwa
na mocy zawartego porozumienia, stosownie do art. 19
ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.), przejąłby zadania generalnego dyrektora dróg
krajowych i autostrad w zakresie utrzymania wybra-
nych odcinków dróg krajowych. Czas trwania pilota-
żu przewiduje się na okres roku (cały 2009 r). Jed-
nakże z konsultacji przeprowadzonych z marszałka-
mi województw wynika, iż większość z nich jest za-
interesowana przejęciem całości zarządzania wybra-
nymi drogami krajowymi, tj. planowania dróg, utrzy-
mania i realizacji wszystkich inwestycji związanych
z tymi drogami.
Analiza wyników programu pilotażowego pozwo-
li Ministerstwu Infrastruktury ustalić kierunki
zmian w zakresie zarządzania drogami krajowymi,
jak też ewentualnych zmian w ustawie o drogach pu-
blicznych. Ministerstwo Infrastruktury przewiduje
kompleksowe rozwiązanie sprawy zarządzania dro-
gami krajowymi poprzez przeprowadzenie analizy
dotychczasowej sieci dróg krajowych i ewentualne
zmiany w tejże sieci. Obecnie Politechnika Warszaw-
ska zakończyła prace nad „Studium układu dróg
szybkiego ruchu w Polsce, układ kierunkowy hory-
zont 2025 r., wraz z analizą podziału funkcjonalnego
całej sieci drogowej w Polsce”. Niebawem rozpoczną
się uzgodnienia nowych zaproponowanych w „Stu-
780
dium” korekt w przebiegach autostrad i dróg eks-
presowych. Po dokonaniu tychże uzgodnień prace
nad przekazaniem zarządzania częścią dróg krajo-
wych do samorządów województw zostaną zinten-
syfikowane.
Reasumując, resort infrastruktury podjął wszel-
kie możliwe działania w celu realizacji zaleceń po-
kontrolnych NIK oraz zapewnienia realizacji „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie wypracowania zapisów
interpretujących w sposób jasny i jednoznaczny
powiązanie między czasem pracy
a zmianą czasu z zimowego na letni i z letniego
na zimowy (6721)
W odpowiedzi na interpelację posła Henryka Mil-
carza w sprawie wypracowania zapisów interpretu-
jących w sposób jasny i jednoznaczny powiązanie
między czasem pracy a zmianą czasu z zimowego na
letni i z letniego na zimowy, przesłaną przy piśmie
z dnia 2 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6721/08,
uprzejmie informuję, co następuje:
Obowiązkiem pracodawcy jest ewidencjonowanie
rzeczywistego czasu pracy pracownika, a następnie
ustalanie na tej podstawie uprawnień pracowniczych.
Podstawą do rozliczania czasu pracy pracowników
jest zatem ewidencja czasu pracy, a nie harmonogram
czasu pracy – ten bowiem określa tylko czas pracy
zaplanowany do przepracowania przez pracownika,
natomiast z art. 151 § 1 Kodeksu pracy wynika, że
np. w razie szczególnych potrzeb pracodawca jest
uprawniony do polecenia pracownikowi pracy nad-
liczbowej. W zakładzie pracy może się także z róż-
nych względów zdarzyć przestój – sytuacja, gdy pra-
cownik jest gotów do wykonywania pracy, ale nie
może jej świadczyć z przyczyn dotyczących pracodaw-
cy (np. z powodu niedostarczenia narzędzi pracy). To
powoduje, że liczba godzin faktycznie przepracowa-
nych przez pracownika może się różnić od liczby go-
dzin zaplanowanych przez pracodawcę na dany okres
rozliczeniowy.
Co do zasady, pracodawca powinien ustalać pra-
cownikom liczbę godzin pracy odpowiadającą wymia-
rowi czasu pracy ustalonemu na przyjęty okres roz-
liczeniowy w sposób wynikający z art. 130 Kodeksu
pracy. Pracodawca nie powinien przy tym planować
pracownikowi wyższej ani niższej liczby godzin pra-
cy niż wynikająca z tego wymiaru. Nie powinien
zatem planować ani pracy nadliczbowej, ani prze-
stoju.
Są jedynie dwa wyjątki od tej zasady – wynika-
jące z obiektywnych okoliczności, na które praco-
dawca nie ma jakiegokolwiek wpływu, tj. przejście
z czasu zimowego na letni oraz z czasu letniego na
zimowy. W przypadku przejścia z czasu letniego na
zimowy pracownicy wykonujący pracę w porze noc-
nej pracują o godzinę dłużej, co powoduje wystąpie-
nie pracy nadliczbowej w rozumieniu art. 151 § 1
Kodeksu pracy. Mają oni zatem prawo do stosownej
rekompensaty za tą pracę, tj. wynagrodzenia wraz
z dodatkiem za pracę nadliczbową albo czasem wol-
nym od pracy – na podstawie art. 1511 i art. 1512
Kodeksu pracy. Natomiast w razie zmiany czasu
z zimowego na letni pracownicy ci pracują o jedną
godzinę krócej i w związku z tym mają prawo do
wynagrodzenia przestojowego za tę godzinę – na
podstawie art. 81 Kodeksu pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie groźby likwidacji bazy
Lotniczego Pogotowia Ratunkowego
w Suwałkach (6722)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Piotra Klima, przesłaną
2 grudnia 2008 r. przy piśmie znak: SPS-023-6722/
08, dotyczącą utrzymania bazy Lotniczego Pogoto-
wia Ratunkowego w Suwałkach informuję, iż w myśl
ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410,
z późn. zm.) minister zdrowia, jako organ admini-
stracji rządowej odpowiedzialny za nadzór nad sys-
temem ratownictwa medycznego na terenie kraju,
finansuje z budżetu państwa z części, której jest dys-
ponentem, działalność lotniczych zespołów ratownic-
twa medycznego.
Do zadań lotniczych zespołów ratownictwa me-
dycznego należy wykonywanie medycznych czynno-
ści ratunkowych. Zadania te realizowane są przez
Śmigłowcową Służbę Ratownictwa Medycznego
(HEMS). Za organizację i koordynację udzielania
przez zespoły HEMS świadczeń opieki zdrowotnej
odpowiedzialny jest dyrektor SP ZOZ Lotnicze Pogo-

towie Ratunkowe. Na terenie Polski funkcjonuje ak-
tualnie 16 stałych baz HEMS, ponadto przewidywa-
ne jest utworzenie dodatkowych baz w Koszalinie,
Płocku oraz Gorzowie Wielkopolskim. W planowa-
nych docelowo do utrzymania 19 bazach HEMS znaj-
duje się baza w Suwałkach, w związku z powyższym
informuję, iż minister zdrowia nie przewiduje jej li-
kwidowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie obniżenia stawki stypendiów
naukowych na Uniwersytecie w Białymstoku
(6723)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Piotra Klima (nr SPS-
-023-6723/08), dotyczącą obniżenia stawki stypen-
diów naukowych na Uniwersytecie w Białymstoku,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Podstawowym celem systemu pomocy material-
nej dla studentów i doktorantów jest zwiększanie
dostępu do kształcenia w szkołach wyższych osób
znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej. Po-
moc państwa powinna mieć przede wszystkim cha-
rakter socjalny i służyć wyrównywaniu szans edu-
kacyjnych. Aby zapewnić odpowiednie środki finan-
sowe na pomoc studentom znajdującym się w trud-
nej sytuacji materialnej w ustawie z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) wprowadzono zapis, iż środ-
ki przeznaczone w uczelni na świadczenia o charak-
terze socjalnym nie mogą być niższe niż środki prze-
znaczone na stypendia za wyniki w nauce lub spo-
rcie (art. 174 ust. 4).
Wdrożenie tej zmiany spowodowało w uczel-
niach zmianę struktury wydatków na pomoc ma-
terialną dla studentów i doktorantów, zwiększyły
się środki przeznaczane na świadczenia o charak-
terze socjalnym.
Ograniczenie środków na stypendia o charakte-
rze motywacyjnym ma na celu promowanie najlep-
szych studentów, którzy faktycznie osiągają wysokie
wyniki w nauce. We wrześniu br. do uczelni zostało
skierowane pismo zachęcające do przyznawania
mniejszej liczby stypendiów za wyniki w nauce, ale
781
o wyższej niż dotychczas wysokości w celu wzmoc-
nienia charakteru motywacyjnego tych świadczeń
i podniesienia ich rangi.
Dotacja na pomoc materialną dla studentów i dok-
torantów ustalana jest na podstawie jednolitych za-
sad dla wszystkich uczelni, określonych w rozporzą-
dzeniu ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia
9 maja 2008 r. w sprawie zasad podziału dotacji
z budżetu państwa dla uczelni publicznych i niepu-
blicznych (Dz. U. Nr 89, poz. 544). Obniżenie dotacji
dla Uniwersytetu w Białymstoku na 2008 r. spowo-
dowane było spadkiem liczby studentów uprawnio-
nych do zakwaterowania oraz liczby studentów
otrzymujących świadczenia o charakterze socjal-
nym, których dochód na członka rodziny nie prze-
kracza 351 zł.
W listopadzie br. rektor Uniwersytetu w Białym-
stoku zwrócił się o zwiększenie dotacji na pomoc ma-
terialną dla studentów i doktorantów. Prośba zosta-
ła uwzględniona – dotację zwiększono dodatkowo
o 794,1 tys. zł. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż
w większości krajów nie są przyznawane stypendia
o charakterze naukowym.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie regulacji dotyczących posiadania
i używania wiatrówek (6724)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6724/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Hanny Zdanowskiej w sprawie regulacji doty-
czących posiadania i używania wiatrówek uprzejmie
informuję, iż obecnie w MSWiA nie są prowadzone
prace legislacyjne w przedmiotowym zakresie.
Niezależnie od powyższego pragnę zaznaczyć, iż
kwestie związane z posiadaniem broni i amunicji re-
guluje ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amu-
nicji (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.).
W myśl art. 1 ww. ustawy ustawa określa zasady wy-
dawania i cofania pozwoleń na broń, nabywania, re-
jestracji, przechowywania, zbywania i deponowania
broni i amunicji, przewozu przez terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej oraz przywozu z zagranicy i wy-
wozu za granicę broni i amunicji, jak również zasady
782
posiadania broni i amunicji przez cudzoziemców oraz
zasady funkcjonowania strzelnic. Zgodnie natomiast
z art. 2 tej ustawy, poza przypadkami określonymi
w ustawie nabywanie, posiadanie oraz zbywanie bro-
ni i amunicji jest zabronione. Przedmiotowa ustawa
nie zawiera wprawdzie definicji pojęcia „broń”, jed-
nakże określa zakres tego pojęcia poprzez wyliczenie
rodzajów broni. W myśl art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ile-
kroć w ustawie jest mowa o broni, należy przez to
rozumieć:
1) broń palną, w tym broń bojową, myśliwską,
sportową, gazową, alarmową i sygnałową;
2) broń pneumatyczną;
3) miotacze gazu obezwładniającego;
4) narzędzia i urządzenia, których używanie
może zagrażać życiu lub zdrowiu:
5) broń białą w postaci ostrzy ukrytych w przed-
miotach niemających wyglądu broni, kastetów i nun-
czaków, pałek posiadających zakończenie z ciężkiego
i twardego materiału lub zawierających wkładki
z takiego materiału oraz pałek wykonanych z drew-
na lub innego ciężkiego i twardego materiału, imitu-
jących kij bejsbolowy,
6) broń cięciwową w postaci kusz,
7) przedmioty przeznaczone do obezwładniania
osób za pomocą energii elektrycznej.
Będące przedmiotem interpelacji wiatrówki zali-
czane są do broni pneumatycznej.
W związku z powyższym wskazać należy, że od
dnia 1 stycznia 2004 r. wiatrówki, w których energia
kinetyczna pocisku opuszczającego lufę lub element
ją zastępujący nie przekracza 17 J, nie stanowią bro-
ni pneumatycznej w rozumieniu ww. ustawy o broni
i amunicji.
Regulujący powyższe zagadnienie art. 8 ww. usta-
wy w swym pierwotnym brzmieniu stanowił, że
w rozumieniu ustawy bronią pneumatyczną jest nie-
bezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które
w wyniku działania sprężonego gazu jest zdolne do
wystrzelenia pocisku z lufy gwintowanej albo z ele-
mentu ją zastępującego, a przez to do rażenia celów
na odległość. Obejmował on zatem pojęciem broni
pneumatycznej wszystkie wiatrówki, także te, w któ-
rych energia kinetyczna pocisku opuszczającego lufę
lub element ją zastępujący nie przekracza 17 J.
Powyższy przepis został zmieniony na mocy art. 1
pkt 6 ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie usta-
wy o broni i amunicji oraz o zmianie ustawy o Biurze
Ochrony Rządu (Dz. U. Nr 52, poz. 451, z późn. zm.),
która weszła w życie dnia 1 stycznia 2004 r. Obowią-
zujący aktualnie art. 8 ww. ustawy o broni i amunicji
stanowi, że w rozumieniu ustawy bronią pneuma-
tyczną jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urzą-
dzenie, które w wyniku działania sprężonego gazu
jest zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy lub elemen-
tu ją zastępującego i przez to zdolne do rażenia celu
na odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszcza-
jącego lufę lub element ją zastępujący przekracza
17 J. Oznacza to, że wiatrówki, w których energia
kinetyczna pocisku opuszczającego lufę lub element
ją zastępujący nie przekracza 17 J, nie stanowią bro-
ni pneumatycznej w rozumieniu przepisów ustawy
o broni i amunicji. Określane są wyłącznie jako urzą-
dzenia pneumatyczne, niepodlegające rejestracji,
a więc powszechnie dostępne. Przeprowadzone bada-
nia i analizy wskazują, że odpowiednie ich stosowa-
nie nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla życia
i zdrowia.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informuję,
że w opinii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji prowadzenie prac legislacyjnych w zapro-
ponowanym przez panią poseł kierunku wydaje się
niemożliwe i niecelowe. Zmiany ww. ustawy w takim
zakresie mogłyby doprowadzić do sytuacji kontrower-
syjnych, w których za broń należałoby uznać szereg
narzędzi przeznaczonych do powszechnego użytku,
w tym takich jak np.: czekany alpinistyczne, młotki,
siekiery.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie projektu ustawy
o dochodzeniu roszczeń
w postępowaniu grupowym (6725)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej przekaza-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 2 grudnia
2008 r. dotyczącą projektu ustawy o dochodzeniu
roszczeń w postępowaniu grupowym, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
1. Postępowanie grupowe jest w polskim ustawo-
dawstwie rozwiązaniem całkowicie nowym. Jego
konstrukcja prawna ma szczególny charakter. Zakła-
da ona, że stroną postępowania (powodem) jest wy-
łącznie działający w imieniu własnym reprezentant
grupy, którym może być jeden z członków grupy lub
jako podmiot zewnętrzny rzecznik konsumentów.
Osoby będące członkami grupy, dochodzące swoich
roszczeń, są związane konsekwencjami działania re-
prezentanta grupy i z zastrzeżeniem wąsko określo-
nych wyjątków pozbawione uprawnień strony proce-
su. Osoby te są również w pełni związane skutkami
orzeczenia sądu wydanego w postępowaniu grupo-
wym, w tym także orzeczenia oddalającego powódz-
two, w tym znaczeniu, że prawomocność tego orze-

czenia wyklucza późniejsze indywidualne dochodze-
nie przez nich roszczeń.
W takim stanie rzeczy dla ochrony konstytucyj-
nych praw osób będących członkami grupy konieczne
jest zagwarantowanie na poziomie ustawy, że repre-
zentant grupy będzie prowadził postępowanie w spo-
sób spełniający najwyższe standardy fachowości.
W obecnym stanie prawnym rękojmię taką może dać
jedynie zobligowanie reprezentanta grupy do działa-
nia przez pełnomocnika procesowego będącego ad-
wokatem lub radcą prawnym. W założeniu ustawo-
dawcy przymus adwokacko-radcowski w postępowa-
niu grupowym ma zatem gwarantować, że interesy
grupy osób, które powierzają swoje prawa reprezen-
tantowi grupy, będą należycie chronione. Przymus
ten należy traktować jako czynnik zmierzający do
wyrównania konsekwencji wynikających dla człon-
ków grupy w związku z pozbawieniem ich uprawnień
procesowych.
Obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialno-
ści cywilnej, którym objęci są adwokaci i radcowie
prawni, zapewniać ma ponadto możliwość dochodze-
nia późniejszych, ewentualnych roszczeń odszkodo-
wawczych. Nie istnieją zatem uzasadnione powody,
dla których od przymusu adwokacko-radcowskiego
w postępowaniu grupowym miałby być zwolniony
powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów działa-
jący jako reprezentant grupy.
2. Kwestia umożliwienia organizacjom społecz-
nym występowania w charakterze reprezentanta
grupy była analizowana przez Komisję Kodyfikacyj-
ną Prawa Cywilnego. Ostatecznie w projekcie ustawy
celowo zrezygnowano z rozwiązania, według którego
reprezentantem grupy może być organizacja społecz-
na. Uznano, że organizacje społeczne nie mają dosta-
tecznego doświadczenia oraz środków finansowych
na prowadzenie tego typu spraw. Jednakże, jeżeli
w praktyce okaże się, że przyznanie takiego przywi-
leju organizacjom społecznym będzie celowe, można
znowelizować ustawę w kierunku umożliwienia tym
podmiotom wytaczania powództw grupowych.
3. Przewidziana w projekcie ustawy kaucja na
zabezpieczenie kosztów procesu jest pomyślana jako
instrument mający zniechęcić do lekkomyślnego wy-
taczania powództw w postępowaniu grupowym. In-
stytucja ta jest wzorowana na przewidzianej obecnie
w Kodeksie postępowania cywilnego kaucji aktorycz-
nej (art. 1119 i nast. K.p.c.). Postępowanie cywilne
umożliwiające dochodzenie roszczeń większej liczbie
osób w jednej sprawie, oprócz niewątpliwych zalet,
pociąga za sobą także określone ryzyka. Jednym
z nich jest nadużywanie tego środka w celu wywarcia
nacisku gospodarczego na przyszłego pozwanego lub
w celu szykany. Ponadto ze względu na zawartą
w projekcie konstrukcję strony powodowej egzekucja
zasądzonych kosztów procesu w razie oddalenia po-
wództwa może okazać się istotnie utrudniona. Kau-
cja pozwala złagodzić te niebezpieczeństwa i z tego
powodu stanowi ona niezbędny element projektowa-
nej ustawy. Na marginesie należy zwrócić uwagę, że
783
wysokość kaucji podlega ocenie sądu i nie może ona
przekroczyć 20% wartości przedmiotu sporu. W związ-
ku z tym nie jest celowe zawarcie w projekcie ustawy
postanowień, ma mocy których określone podmioty
byłyby zwolnione z obowiązku wpłacenia kaucji na
zabezpieczenie kosztów procesu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie możliwości ogłoszenia
upadłości konsumenckiej (6726)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-023-6726/08, dotyczącego interpelacji
pani poseł Hanny Zdanowskiej, w sprawie tzw. upa-
dłości konsumenckiej, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Interpelacja nawiązuje do rządowego projektu
ustawy wprowadzającej możliwość postępowania upa-
dłościowego, zmierzającego do oddłużenia osób fizycz-
nych nieprowadzących działalności gospodarczej
(obecnie jest to już uchwalona w parlamencie ustawa
o zmianie ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze
oraz ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywil-
nych, która oczekuje na podpis prezydenta RP).
Pani poseł zapytuje, czy Ministerstwo Sprawiedli-
wości przygotowuje zmiany w przepisach, które da-
łyby możliwość skorzystania z upadłości konsumenc-
kiej osobom dyscyplinarnie zwolnionym z pracy, nad-
miernie zadłużonym rolnikom, a także osobom fi-
zycznym, które prowadzą działalność gospodarczą,
gdy ich kłopoty finansowe nie są związane z prowa-
dzoną firmą.
Odpowiadając na powyższe pytanie, należy wska-
zać, że obecnie Ministerstwo Sprawiedliwości nie
planuje zmian w przepisach o upadłości konsumenc-
kiej. Nie można jednak wykluczyć, że po pewnym
okresie praktycznego stosowania tych przepisów zaj-
dzie potrzeba ich zmiany.
Nadto w odniesieniu do problemu upadłości osób
wskazanych w interpelacji, mianowicie dyscyplinar-
nie zwolnionych z pracy, rolników oraz osób prowa-
dzących działalność gospodarczą, wypada stwierdzić,
że dodatkowe regulacje w tym zakresie nie byłyby
uzasadnione.
784
Oddłużenie, które zawsze wiąże się ze stratą dla
wierzycieli, osób dyscyplinarnie zwolnionych z pracy
wydaje się rażąco niesłuszne. Nikt nie powinien od-
nosić korzyści z faktu, że własnym negatywnym po-
stępowaniem doprowadza do utraty źródła zarobko-
wania, przy pełnej świadomości ciążącego obowiązku
spłaty zobowiązań.
Natomiast zadłużonym rolnikom przepisy obec-
nie uchwalonej ustawy umożliwiają skorzystanie
z upadłości konsumenckiej, jeżeli zachodzą przesłan-
ki ogłoszenia takiej upadłości (niewypłacalność po-
wstała wskutek wyjątkowych i niezależnych od nich
okoliczności).
Słusznie zauważa się w interpelacji, że w art. 6
pkt 5 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadło-
ściowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, z późn.
zm.) wyłączone zostało stosowanie przepisów o upa-
dłości przedsiębiorców wobec osób fizycznych pro-
wadzących gospodarstwo rolne. Tak więc w stosun-
ku do tych osób można stosować przepisy o upadło-
ści konsumenckiej w myśl nowo uchwalonego art. 4911,
który przesądza zasadę, że przepisy o postępowaniu
w zakresie upadłości konsumenckiej stosuje się do
osób fizycznych, wobec których nie prowadzi się po-
stępowania upadłościowego przewidzianego dla przed-
siębiorców.
Jeśli chodzi o osoby fizyczne prowadzące działal-
ność gospodarczą, co do których możliwe jest ogło-
szenie upadłości dotyczącej przedsiębiorców, to istot-
ne znaczenie ma w tym przypadku okoliczność, iż
osoby te odpowiadają za swoje zobowiązania całym
swoim majątkiem. Nie da się wydzielić masy upadło-
ści na potrzeby upadłości przewidzianej dla przedsię-
biorców oraz masy upadłości konsumenckiej. Usta-
wodawca przyjął, iż w postępowaniu upadłościowym
prowadzonym wobec przedsiębiorców zgłaszane są
wszelkiego rodzaju wierzytelności, nie tylko te, które
związane są z prowadzonym przedsiębiorstwem.
Mogą to być należności z tytułu alimentów, kredytów
konsumenckich, mieszkaniowych i tym podobnych.
Wobec takich osób nie byłoby zasadne prowadzenie
obu rodzajów postępowań.
Podsumowując odpowiedź na interpelację, należy
podkreślić, że obecnie Ministerstwo Sprawiedliwości
nie znajduje podstaw do występowania o zmianę
przepisów dotyczących upadłości konsumenckiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie likwidacji polskiej ambasady
w Republice Mongolskiej (6727)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej (pismo nr
SPS-023-6727/08 z dnia 2 grudnia 2008 r.) w sprawie
likwidacji polskiej ambasady w Republice Mongolskiej,
uprzejmie informuję, że po uwzględnieniu postulatów
polskich parlamentarzystów oraz przedstawicieli mon-
golskich władz minister spraw zagranicznych posta-
nowił odroczyć wykonanie decyzji o zamknięciu ww.
placówki o 12 miesięcy, tj. do 15 grudnia 2009 r. Do
tego czasu resort spraw zagranicznych dokładnie
przeanalizuje, czy utrzymywanie placówki w Mongolii
jest rzeczywiście niezbędne dla efektywnej reprezen-
tacji polskich interesów w tym kraju.
Podejmując decyzję o zamknięciu części przedsta-
wicielstw dyplomatycznych RP, minister SZ kierował
się przede wszystkim optymalizacją kosztów. W prze-
konaniu resortu stworzenie silnych placówek regio-
nalnych oznacza bardziej efektywną alokację ogra-
niczonej ilości zasobów pozostających w dyspozycji
resortu. Postawiony wobec konieczności dokonania
cięć w wydatkach resortu, minister zdecydował o roz-
wiązaniu, które przyniesie znacznie mniej szkody
polskiej polityce zagranicznej. Z uwagi na fakt, iż
drastyczne ograniczenie etatów w borykającym się
już w chwili obecnej z potężnymi niedoborami kadro-
wymi resorcie nie wchodziło w rachubę, resort spraw
zagranicznych opracował koncepcję dokonania cięć
w taki sposób, aby straty dla polskiej polityki zagra-
nicznej były minimalne. Kluczowym założeniem owe-
go projektu było stworzenie ww. placówek regional-
nych, które, dysponując znacznie lepszym zapleczem
techniczno-organizacyjnym, będą reprezentować in-
teresy Polski w krajach, w których likwidowane będą
nasze przedstawicielstwa, w stopniu co najmniej rów-
nym owym zamykanym placówkom.
Po uwzględnieniu postulatów zainteresowanych
stron minister SZ zdecydował o potraktowaniu ambasa-
dy RP w Ułan Bator w sposób szczególny. Licząc na to,
że w ciągu wspomnianych 12 miesięcy, o które minister
odłożył wykonanie swojej decyzji o zamknięciu tej pla-
cówki, okaże się ona istotnie niezbędna do prowadzenia
naszej polityki zagranicznej wobec Mongolii.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie planów prywatyzacyjnych spółek
Skarbu Państwa poprzez warszawską Giełdę
Papierów Wartościowych (6728)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie
planów prywatyzacyjnych spółek Skarbu Państwa
poprzez warszawską Giełdę Papierów Wartościowych
uprzejmie informuję, co następuje:
Zgodnie z przyjętym w dniu 22 kwietnia br. przez
Radę Ministrów „Planem prywatyzacji na lata 2008–
–2011” tak w roku 2008, jak i w kolejnych latach pla-
nowano prywatyzacje spółek w trybie oferty publicz-
nej. Szczegółowe listy spółek określone są w załącz-
nikach nr 5,6 i 7.
W bieżącym roku, pomimo trudnej sytuacji na
rynkach finansowych, przeprowadzone zostało upu-
blicznienie, na Giełdzie Papierów Wartościowych
w Warszawie SA poprzez pierwotną ofertę akcji, spół-
ki Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA. De-
biut giełdowy spółki miał miejsce 30 czerwca 2008 r.
Została przeprowadzona także oferta publiczna
spółki Enea SA. Pierwsze notowanie akcji na GPW
w Warszawie SA miało miejsce 17 listopada br. Ofer-
ta spółki to największe IPO na świecie przeprowa-
dzone w ciągu ostatniego półrocza.
Prywatyzacja w trybie oferty publicznej, w wyni-
ku której złożono prospekty emisyjne w Komisji Nad-
zoru Finansowego, prowadzona jest także w takich
podmiotach, jak: PGE Polska Grupa Energetyczna
SA (gotowy prospekt, debiut planowany na kwiecień
2009 r.), Zakłady Azotowe Kędzierzyn SA (spółka
przygotowała prospekt, lecz dopuszcza się także pry-
watyzację z udziałem inwestora strategicznego), BGŻ
SA (gotowy prospekt, lecz ze względu na trudną sy-
tuację na rynkach finansowych Skarb Państwa
w porozumieniu z inwestorem strategicznym zadecy-
dował o przesunięciu terminu oferty publicznej), Ko-
palnia Węgla Kamiennego Lubelski Węgiel Bogdanka
SA (planowany termin debiutu giełdowego koniec
I kwartału 2009 r.), Sklejka Pisz SA (spółka przygo-
towała prospekt emisyjny, lecz ze względu na pogor-
szenie się koniunktury w branży i, co za tym idzie,
pozycji rynkowej firmy rozpoczęto procedurę zbycia
akcji na rzecz inwestora strategicznego).
W „Planie (...)” w wielu projektach prywatyzacyj-
nych zakładane były wariantowo dwa tryby prywa-
tyzacji. I tak na przykład zakładano prywatyzację
w trybie rokowań podjętych na podstawie publicz-
nego zaproszenia lub w trybie oferty publicznej spół-
ki Kieleckie Kopalnie Surowców Mineralnych SA.
Decyzja o trybie prywatyzacji zostanie jednak pod-
jęta po zakończeniu prac przez doradcę prywatyza-
cyjnego.
785
Należy podkreślić, że w każdym przypadku wybór
ścieżki prywatyzacji poprzedzany jest szczegółowymi
analizami przedprywatyzacyjnymi sporządzanymi
przez doradcę, który przedstawia wady i zalety pro-
ponowanych scenariuszy prywatyzacji spółki oraz
rekomenduje najkorzystniejszy wariant prywatyzacji
z uwzględnieniem m.in. sytuacji panującej na ryn-
kach finansowych.
Zakłada się jednak, iż pomimo niepewnej sytuacji
na rynkach finansowych przyjęte w „Planie (...)” oraz
w „Kierunkach prywatyzacji majątku Skarbu Pań-
stwa na 2009 r.” projekty przewidziane do prywaty-
zacji w 2009 r. zostaną zrealizowane. W przypadku
każdej ze spółek możliwa jest jednak zmiana trybu
lub terminu prywatyzacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie środków na dopłaty
dla przewoźników realizujących
regionalną komunikację pasażerską na terenie
woj. zachodniopomorskiego, zrzeszonych
w Polskiej Izbie Gospodarczej
Transportu Samochodowego i Spedycji (6729)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Wziątka, otrzymaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 02.12.2008 r.
znak SPS-023-6729/08, w sprawie środków na dopła-
ty dla przewoźników realizujących komunikację pa-
sażerską na terenie woj. zachodniopomorskiego,
zrzeszonych w Polskiej Izbie Gospodarczej Transpor-
tu Samochodowego i Spedycji, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, co następuje.
Tryb prac nad projektem budżetu państwa na
2009 r. reguluje rozporządzenie ministra finansów
z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie szczegółowego spo-
sobu, trybu i terminów opracowania materiałów do
projektu ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U.
Nr 87, poz. 537), które określa zadania dla dysponen-
tów poszczególnych części budżetu. Zgodnie z § 5 ust. 1
pkt 6) tegoż rozporządzenia minister infrastruktury
zobowiązany był do opracowania formularza RZ-6
w zakresie dotacji przedmiotowej wynikającej z prze-
pisów art. 39 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o trans-
porcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94,
786
z późn. zm.) dotyczącej wyłącznie ulg ustawowych
w transporcie kolejowym.
Zasady rekompensowania przewoźnikom autobu-
sowym utraconych przychodów z tytułu stosowania
ustawowych ulg przejazdowych regulują przepisy
art. 8a ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnie-
niach do ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175,
poz. 1440, z późn. zm.), które stanowią, iż koszty
związane z finansowaniem ustawowych uprawnień
do bezpłatnych lub ulgowych przejazdów pokrywane
są z budżetu państwa. Samorządy województw prze-
kazują przewoźnikom wykonującym krajowe autobu-
sowe przewozy pasażerskie dopłaty do tych przewozów
z tytułu obowiązku stosowania ulg ustawowych.
W związku z tym, iż zgodnie z ustawą z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) za finansowa-
nie jednostek realizujących zadania objęte budżetem
państwa oraz za finansowanie samorządu terytorial-
nego odpowiada minister właściwy do spraw finan-
sów publicznych, minister infrastruktury nie jest
właściwy do udzielenia odpowiedzi w kwestiach przed-
stawionych w interpelacji pana posła.
Niemniej, wykorzystując odpowiedź ministra fi-
nansów przekazaną Panu Marszałkowi na jedną
z interpelacji w takiej samej sprawie, uprzejmie in-
formuję, że w oparciu o wydatki przeznaczone na do-
finansowanie krajowych przewozów pasażerskich
poniesione przez województwa w latach ubiegłych,
jak również dane z ich wykonania w pierwszej poło-
wie bieżącego roku oraz informacje przekazane przez
dysponentów środków, w projekcie ustawy budżeto-
wej na 2009 r. zaplanowano, w porozumieniu z tymi
dysponentami, w części 85 budżetu państwa: Woje-
wództwa, ogółem kwotę 387 383 tys. zł. Ponadto
utworzona rezerwa celowa w wysokości 148 800 tys.
zł ma dodatkowo służyć sfinansowaniu zapotrzebo-
wania na środki finansowe zgłoszone przez poszcze-
gólnych wojewodów w czwartym kwartale 2009 r.
Dodatkowo podczas tworzenia projektu budżetu pań-
stwa na 2009 r., jak stwierdza minister finansów,
posłużono się także informacjami uzyskanymi od
Ogólnopolskiego Związku Pracowników Transportu
Samochodowego. Przekazane przez nich szacunkowe
dane uzyskane zostały na podstawie ankiet przewoź-
ników PKS zawierających informacje o bieżącej re-
alizacji przewozów oraz prognozowanej wielkości
dopłat w 2009 r.
Ministerstwo Finansów ponadto poinformowało,
iż prowadzi monitoring wykonania wydatków zwią-
zanych z dopłatami z tytułu honorowania przez prze-
woźników autobusowych ulg ustawowych, aby nie
dopuścić do sytuacji nierealizowania zobowiązań pu-
blicznych i móc odpowiednio wcześniej uruchomić
środki z rezerwy celowej.
Przepisy art. 8a. ust. 3 powołanej ustawy o upraw-
nieniach do ulgowych przejazdów środkami publicz-
nego transportu zbiorowego stanowią dla przewoź-
ników autobusowych gwarancję otrzymania tych
dopłat.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie sytuacji materialno-prawnej
rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci (6730)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
2 grudnia br., znak: SPS-023-6730-08, dotyczące in-
terpelacji posła Stanisława Wziątka w sprawie sytu-
acji materialno-prawnej rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci, uprzejmie wyjaśniam:
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te
dotyczące trudnej sytuacji materialnej, na jakie na-
potykają rodzice wychowujący niepełnosprawne
dzieci. Rodzice przedstawili również swoje postula-
ty, których wprowadzenie w życie znacząco popra-
wiłoby ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one
zbieżne z kwestiami wskazanymi w interpelacji.
W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów, któ-
re leżą w kompetencji ministra pracy i polityki spo-
łecznej, są przedmiotem analiz resortu, w celu przy-
gotowania projektu założeń do rozwiązań prawnych,
w tym dotyczących warunków przyznawania świad-
czenia pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet
państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-ren-
towe oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne za
beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata.
Nowe kwoty kryteriów i kwoty świadczeń rodzinnych

ustalane są z uwzględnieniem wyników badań progu
wsparcia dochodowego rodzin, przeprowadzanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W bada-
niach tych uwzględnia się m.in. zmiany cen towarów
i usług konsumpcyjnych. Poprzednia weryfikacja
miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wówczas
podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzin-
nego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka nie-
pełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Naj-
bliższa weryfikacja kryteriów dochodowych upraw-
niających do świadczeń rodzinnych oraz kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych przewidziana
jest w II półroczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania i wprowadzenia corocznej waloryzacji kwot
poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji świad-
czeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacji
emerytur i rent, a także od zasad indeksacji wyna-
grodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotne róż-
nice między tymi kategoriami. Świadczenia rodzinne
nie są wynagrodzeniem za świadczoną pracę ani
ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia w przy-
padku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej płaco-
ną składką. Świadczenia rodzinne są pomocą o cha-
rakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania rodzin
wychowujących dzieci. Dlatego częstotliwość zmiany
warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot świad-
czeń zależy od częstotliwości znaczących zmian w kosz-
tach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuższym
niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wynagrodzeń
oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń są konsekwencją ograniczonych możliwości bu-
dżetowych państwa – w budżecie nie ma wystarcza-
jących środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie i utrzy-
manie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci niepeł-
nosprawnych wychowywanych w rodzinie przysługi-
wać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,
gdyż nie jest to świadczenie przysługujące niepełno-
sprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie
podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy
o świadczeniach rodzinnych). Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego ma częściowo zrekompensować rodzi-
cowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni za-
stąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak
787
kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby
dzieci będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jednego
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad nie-
pełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze stro-
ny państwa. Nie powinno się to jednak odbywać ze
środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ utrud-
nienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej spowodo-
wane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiem eme-
rytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym po-
mocą socjalną. Dlatego też, w systemie świadczeń
rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej, a nie
w systemie ubezpieczeń społecznych, jest odpowied-
nie miejsce na rozwiązania zapewniające osobom
i rodzinom będącym w trudnej sytuacji życiowej nie
tylko niezbędne środki finansowe, ale też inne formy
pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzenie jakichkol-
wiek rozwiązań prawnych, które miałyby dać przy-
wileje emerytalne osobom sprawującym opiekę nad
niepełnosprawnymi dziećmi, nie może zostać zaak-
ceptowane, ponieważ koliduje to z ideą wdrażanej
reformy systemu ubezpieczeń społecznych, która ma
na celu przywrócenie mu charakteru ubezpieczenio-
wego. Właśnie w tym celu parlament dokonał w 1998 r.
zmiany przepisów emerytalno-rentowych powodują-
cej, że z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy-
znawane są wyłącznie świadczenia należne z powodu
spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia
określonego w przepisach wieku lub niemożności
kontynuowania pracy zarobkowej z powodu niezdol-
ności do pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie rewaloryzacji emerytur osób,
które pobierając emerytury wojskowe,
pracują w zakładach cywilnych (6731)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Tomasza Głogowskiego w spra-
wie rewaloryzacji emerytur osób, które pobierając
emerytury wojskowe, pracują w zakładach cywilnych
(SPS-023-6731/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Wojskowe przepisy emerytalne przewidują możli-
wość doliczania do wysługi emerytalnej okresów pra-
cy wykonywanej po zwolnieniu z zawodowej służby
wojskowej. Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 10 grud-
nia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
788
zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8,
poz. 66, ze zm.) emerytowi wojskowemu, który po
zwolnieniu ze służby był zatrudniony przed dniem
1 stycznia 1999 r. w wymiarze czasu pracy nie niż-
szym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy lub
też po dniu 31 grudnia 1998 r. podlegał ubezpiecze-
niom emerytalnemu i rentowemu, dolicza się na jego
wniosek okres tego zatrudnienia do wysługi emery-
talnej, w przypadku gdy jego emerytura wynosi mniej
niż 75% podstawy jej wymiaru oraz ukończył on pięć-
dziesiąt pięć (mężczyźni) lub pięćdziesiąt (kobiety)
lat życia albo stał się inwalidą.
Za każdy rok okresu zatrudnienia lub ubezpiecze-
nia zaliczonego do wysługi emerytalnej emeryturę
zwiększa się o 1,3% podstawy jej wymiaru. W związ-
ku z powyższym posiadane lata pracy – na podstawie
stosunku pracy – przynoszą wymierne skutki finan-
sowe tylko w przypadku emerytów, którzy z tytułu
posiadanej na dzień zwolnienia ze służby wysługi
emerytalnej nie osiągnęli określonego ustawowo
maksymalnego wymiaru emerytury.
Pragnę wskazać, że maksymalny wymiar emery-
tury wojskowej określa art. 18 wspomnianej ustawy
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
oraz ich rodzin. Zgodnie z jego zapisem kwota eme-
rytury bez uwzględnienia dodatków: pielęgnacyjne-
go, dla sierot zupełnych, kombatanckiego i za tajne
nauczanie, nie może przekraczać 75% podstawy jej
wymiaru, tj. uposażenia należnego żołnierzowi za-
wodowemu w ostatnim miesiącu pełnienia zawodo-
wej służby wojskowej.
Analogiczny zapis dotyczący maksymalnego doli-
czania okresu zatrudnienia oraz maksymalnego wy-
miaru świadczenia przewiduje także art. 18 ustawy
z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywia-
du Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Cen-
tralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicz-
nej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Po-
żarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U.
z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.).
Również w powszechnym systemie emerytalnym
przepisem art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
ze zm.) określono, że wskaźnik wysokości podstawy
wymiaru emerytury nie może być wyższy niż 250%
kwoty bazowej, ogłaszanej corocznie przez prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego w formie komuni-
katu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Pol-
skiej „Monitor Polski”. Jeżeli wskaźnik podstawy
wymiaru emerytury przekracza 250%, jest on auto-
matycznie redukowany do 250%. Tym samym ogra-
niczenie w zakresie maksymalnej wysokości podsta-
wy emerytury istnieje zarówno w systemach tzw.
służb mundurowych, jak również w systemie po-
wszechnym.
Pragnę jednocześnie wskazać, że w dniu 5 grud-
nia 2008 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Zgodnie z nową regulacją osoba pobie-
rająca tzw. emeryturę mundurową, jeżeli spełnia
ogólne warunki do nabycia prawa do świadczeń pie-
niężnych z ubezpieczenia emerytalnego, tj. ukończy-
ła sześćdziesiąt pięć lat życia i posiada dwadzieścia
pięć lat okresów składkowych – będzie mogła wystą-
pić o przyznanie emerytury z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. W razie zbiegu uprawnień do emerytu-
ry z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z emerytu-
rą wojskową świadczeniobiorca będzie miał prawo
wyboru świadczenia korzystniejszego. Przedmiotowa
emerytura będzie uwzględniała okresy służby woj-
skowej na mocy art. 6 ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jako
okresy składkowe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zado-
walające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie możliwości zmiany przebiegu drogi
S11 (6732)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 2 grudnia 2008 r. nr SPS-023-6732/08
w sprawie interpelacji posła Tomasza Głogowskiego
z dnia 25 listopada 2008 r. dotyczącej zmiany prze-
biegu drogi S11, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg eks-
presowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 128, poz. 1334, z późn.
zm.) droga ekspresowa S11 ma następujący przebieg:
Kołobrzeg – Koszalin – Piła – Poznań – Ostrów Wiel-
kopolski – Tarnowskie Góry – A1.
Do Ministerstwa Infrastruktury i do Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA)
wpływają wnioski o zmianę przepisów ww. rozporzą-
dzenia w zakresie rozszerzenia sieci dróg ekspreso-
wych lub korekty ich przebiegu. W związku z powyż-
szym podjęto decyzję dotyczącą konieczności poprze-
dzenia wprowadzania zmian w układzie dróg szyb-
kiego ruchu opracowaniem analizy sieciowej w opar-

ciu o wyniki generalnego pomiaru ruchu przeprowa-
dzonego w 2005 r. W celu realizacji tego zadania
zlecono Politechnice Warszawskiej wykonanie opra-
cowania „Studium układu dróg szybkiego ruchu
w Polsce, układ kierunkowy horyzont 2025 r., wraz
z analizą podziału funkcjonalnego całej sieci drogo-
wej w Polsce”. Celem studium jest analiza obowiązu-
jącego układu autostrad i dróg ekspresowych, a na-
stępnie jego potwierdzenie lub zaproponowanie ewen-
tualnych zmian w układzie autostrad i dróg ekspre-
sowych w horyzontach 2013 i 2025 oraz w podziale
funkcjonalnym całej sieci drogowej w Polsce.
Propozycje zmian obowiązującego układu auto-
strad i dróg ekspresowych, które okażą się uzasad-
nione, a także zostaną zaakceptowane w trakcie pro-
wadzonych uzgodnień zewnętrznych oraz konsultacji
społecznych, zostaną wprowadzone do przedmioto-
wego rozporządzenia. Zatem jeżeli studium wykaże
zasadność zmiany przebiegu drogi ekspresowej S11,
resort infrastruktury podejmie odpowiednie kroki
zmierzające do zmiany rozporządzenia w sprawie sie-
ci autostrad i dróg ekspresowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mirosława Maliszewskiego
w sprawie zakładów przetwórczych (6733)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 2 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6733/
08, w sprawie interpelacji posła Mirosława Maliszew-
skiego dotyczącej umów na dostawy produktów za-
wieranych pomiędzy zakładami przetwórczymi bę-
dącymi beneficjentami działania: Poprawa przetwór-
stwa i marketingu artykułów rolnych Sektorowego
Programu Operacyjnego „Restrukturyzacja i moder-
nizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów
wiejskich” (SPO ROL) a producentami rolnymi uprzej-
mie przekazuję poniższe wyjaśnienia w przedmioto-
wej sprawie.
Pragnę poinformować, iż zgodnie z zapisami za-
łącznika do rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 8 września 2004 r. (Dz. U. Nr 207,
poz. 2117, z późn. zm.) w sprawie Uzupełnienia Sek-
torowego Programu Operacyjnego „Restrukturyza-
cja i modernizacja sektora żywnościowego oraz roz-
789
wój obszarów wiejskich 2004–2006” beneficjenci
działania: Poprawa przetwórstwa i marketingu ar-
tykułów rolnych nie mają obowiązku podpisywania
umów kontraktacyjnych, lecz jedynie umowy na do-
stawę produktów rolnych. Stąd pomoc może zostać
wypłacona, jeżeli przetwórca zobowiąże się, że wy-
pełniać będzie warunek korzyści dla rolników, tj. po
zakończeniu realizacji projektu i w ciągu następnych
5 lat będzie się zaopatrywać w surowiec na podstawie
umów zawieranych z producentami rolnymi na okres
co najmniej 1 roku.
Jedynym nawiązaniem do kwestii określania ceny
w ramach umów na dostawy są zapisy Instrukcji wy-
pełniania wniosku o dofinansowanie realizacji pro-
jektu w zakresie działania: Poprawa przetwórstwa
i marketingu artykułów rolnych, w których wskaza-
no, iż umowy te powinny m.in. określać zasady usta-
lania cen zakupu surowców. Mając to na uwadze, nie
można więc stwierdzić, iż umowy podpisywane po-
między zakładami przetwórczymi a producentami
posiadają znamiona umów kontraktacyjnych, które
według art. 613 § 1 Kodeksu cywilnego powinny
w istocie dokładnie określać cenę transakcji.
W odniesieniu do sprawy nadmiernego importu
produktów rolnych przez zakłady przetwórcze korzy-
stające ze środków SPO ROL uprzejmie informuję,
że kwestia spełniania odpowiednich zobowiązań be-
neficjenta z tytułu otrzymanej pomocy jest przedmio-
tem umowy zawieranej z ARiMR. Dlatego wszystkie
zobowiązania beneficjenta odnoszące się do tzw. 5
letniego okresu związania z celem projektu podlega-
ją procedurze kontroli ex post, a brak ich spełnienia
skutkuje zwrotem pomocy wraz z odsetkami nalicza-
nymi jak dla zaległości podatkowych. Zobowiązania
te dotyczą również zakazu nabywania produktów
rolnych z państw trzecich, z wyjątkiem sektorów
przetwórstwa owoców i warzyw oraz produkcji pasz,
w których umożliwiono korzystanie z surowców z państw
trzecich, pod warunkiem że udział tych surowców nie
przekracza 30% całości przetwarzanych produktów
rolnych w ujęciu wartościowym. W tym przypadku
kwota pomocy ulega obniżeniu proporcjonalnie do
zadeklarowanego udziału surowców pochodzących
z państw trzecich.
W związku z prezentowanymi przepisami należy
stwierdzić, iż duże wahania ceny skupu mogą mieć
wpływ na warunki wypełnienia zobowiązań prze-
twórców w zakresie korzyści dla rolników, a spadek
cen skupu surowców może powodować proporcjonal-
ne zmniejszenie wartości nabywanych produktów
rolnych. Należy jednakże podkreślić, iż zgodnie ze
stanowiskiem wypracowanym na potrzeby SPO ROL
obowiązek zaopatrywania się beneficjentów w surow-
ce do produkcji nie musi być spełniany corocznie, zaś
weryfikacja powyższego warunku powinna nastąpić
dopiero po upływie 5-letniego okresu, liczonego od
dnia dokonania płatności końcowej. Niemniej jednak
przedsiębiorca na bieżąco powinien badać swoją sy-
tuację w tym zakresie, tak aby na koniec okresu zo-
bowiązań uzyskać wymagany co najmniej 50% udział
790

nabywanych produktów rolnych na podstawie umów Głównego Związku Sadowników Rzeczypospolitej

z rolnikami. W obliczu wspomnianych trudności Polskiej.
w nowym okresie programowania 2007–1013 przyjęto, Pragnę poinformować pana posła, że w lipcu br.
iż rozliczanie umów na dostawy produktów rolnych oddano do użytku nowy pawilon dla potrzeb działu
powinno się odbywać w ujęciu ilościowym, co pomoże wizowego Konsulatu Generalnego RP we Lwowie
wykluczyć wpływ wahających się cen skupu surowców oraz utworzono kilkanaście dodatkowych stanowisk
na spełnienie wspomnianych zobowiązań. obsługi interesantów w tym urzędzie. Przyczyniło
się do radykalnej poprawy warunków obsługi inte-
Z poważaniem resantów wizowych, przyspieszenia procedur wizo-
Podsekretarz stanu wych i zwiększenia liczby wydawanych wiz. Zostały
Artur Ławniczak w ten sposób stworzone warunki dla ułatwionego do-
stępu do urzędu konsularnego, co doprowadziło do
Warszawa, dnia 15 grudnia 2008 r. rozładowania kolejek i wyeliminowania negatywnych
zjawisk występujących przed siedzibą urzędu. Apli-
kujący o wizy w celu wykonywania pracy są obsługi-
Odpowiedź wani na bieżąco.
Oto statystyka wydanych wiz w celu wykonywa-
podsekretarza stanu
nia pracy wydanych przez urzędy konsularne RP na
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej Białorusi, Rosji i Ukrainie w latach 2007 i 2008.
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła 2007 r. I. II. III. IV. V. VI. VII. VIII. IX. X. XI. XII.
Mirosława Maliszewskiego Białoruś 129 58 108 76 1 52 98 199 277 259 319 277 157
Rosja 40 32 25 9 48 20 93 36 29 27 40 42

w sprawie wiz z pozwoleniem na pracę (6734) Ukraina 335 359 502 816 1013 838 1106 1776 2531 3636 2837 1943
Razem: 504 449 635 901 1213 956 1398 2089 2819 3982 3154 2142

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na

2008 r. I. II. III. IV. V. VI. VII. VIII. IX. X. XI.
interpelację pana posła Mirosława Maliszewskiego Białoruś 542 689 595 686 651 1200 1001 942 1215 992 451
z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie wiz z pozwole- Rosja 35 38 62 66 48 72 99 83 91 73 52
niem na pracę (SPS 023-6734/08), przekazuję poniżej Ukraina 3228 5534 6344 7926 11 317 10 387 10 175 10 678 9624 6109 3879
– otrzymane z Ministerstwa Spraw Zagranicznych Razem: 3805 6261 7001 8678 12 016 11 659 11 275 11703 10 930 7174 4382

– dane liczbowe o wizach pobytowych w celu wyko-

nywania pracy (symbol 08), wystawionych obywate- Pragnę ponadto poinformować, iż od 20 lipca 2007 r.
lom Ukrainy, Białorusi i Federacji Rosyjskiej. (od dnia wprowadzenia obowiązku rejestracji oświad-
Urzędy konsularne RP na terenie Ukrainy, Bia- czeń o zamiarze powierzenia pracy obywatelowi Ukra-
łorusi i Rosji wydały w 2007 r. łącznie 20 242 wizy iny, Białorusi i Federacji Rosyjskiej) do końca ubiegłe-
w celu wykonywania pracy, zaś w okresie styczeń – li- go roku powiatowe urzędy pracy zarejestrowały łącz-
stopad 2008 r. – 88 424 wizy, co stanowi prawie 17% nie 23 284 takich oświadczeń, w tym 6788 oświadczeń
wszystkich wydanych wiz. Dla Ukrainy i Białorusi dla osób zatrudnionych w rolnictwie.
stosunek ten wynosi odpowiednio 25% i 9% wszyst- W okresie od 1 stycznia do 31 października br.
kich wydanych tam wiz. W konsulatach RP we Lwo- zarejestrowano oświadczenia dla 140 002 osób,
wie i Łucku, tj. na terenie, skąd rekrutują się w więk- w tym dla 70 494 osób do pracy w rolnictwie. Ponad
szości pracownicy podejmujący pracę w sektorze rol- 98% ogółu stanowią obywatele Ukrainy. Poniżej
nym, wydanych zostało w tym okresie 76 739 wiz przedstawiam szczegółowe dane w podziale na po-
w celu wykonywania pracy. Przeciętny czas oczeki- szczególne miesiące.
wania na wydanie wizy w celu wykonywania pracy
Z liczby ogółem:
w urzędach na terenie Ukrainy wynosi od 5 do 10 Rok, miesiąc Ogółem
rolnictwo
dni, w zależności od stopnia obciążenia czynnościami 2007 r.
wizowymi. Lipiec 1514 258
Sierpień 3815 1262
Urzędy konsularne nie prowadzą statystyk co do
Wrzesień 3882 1246
sfery zatrudnienia cudzoziemców aplikujących o wy- Październik 5406 1812
danie wizy. Jednakże przedstawiona poniżej staty- Listopad 4552 1147
Grudzień 4115 964
styka wskazuje, że wzrost liczby wydawanych wiz 2008 r.
w celu wykonywania pracy następuje w okresie Styczeń 7783 2319
wzmożonych prac w rolnictwie. Luty 14 889 6440
Marzec 16 428 9040
Z istniejącymi uwarunkowaniami w procedurze Kwiecień 19 328 11 166
wydawania wiz w celu wykonywania pracy i trudny- Maj 17 023 10 042
mi warunkami lokalowymi działu wizowego Konsu- Czerwiec 14 347 7648
Lipiec 13 409 6534
latu Generalnego RP we Lwowie miał pan poseł oka- Sierpień 13 350 7233
zję zapoznać się podczas pobytu na Ukrainie dniach Wrzesień 12 965 6215
15–16 czerwca 2008 r. na czele delegacji Zarządu Październik 10 480 4064

Pragnę jednocześnie przypomnieć, iż nowe zasady
i procedury ułatwiające dostęp cudzoziemców do ryn-
ku pracy w przypadku zatrudnienia krótkotermino-
wego zostały maksymalnie uproszczone, co jednak
równocześnie oznacza, że mniejsza jest liczba infor-
macji uzyskiwanych od pracodawców – nie są np. zbie-
rane dane dotyczące rodzaju stosunku prawnego.
Stąd ministerstwo nie dysponuje informacjami, któ-
re pozwoliłyby na udzielenie odpowiedzi na niektóre
pytania postawione przez pana posła Mirosława Ma-
liszewskiego.
Korzystając z okazji, pragnę nadmienić, iż do
MPiPS napływają sygnały wskazujące na zjawisko
coraz częstszego zawierania z cudzoziemcami przez
rolników, w tym także sadowników umów cywilno-
prawnych, przede wszystkim umowy zlecenia kosz-
tem zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W myśl
Kodeksu pracy niedopuszczalne jest zawieranie
umów prawa cywilnego w warunkach, gdy praca
jest wykonywana pod kierownictwem pracodawcy
oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez praco-
dawcę (art. 22 § 1 Kodeksu pracy). Jest to sytuacja,
w której istnieje obowiązek zawarcia z cudzoziem-
cem umowy o pracę.
Z doświadczeń inspektorów inspekcji pracy wyni-
ka, iż podstawową przesłanką, jaką kierują się pra-
codawcy świadomie zawierający umowy cywilno-
prawne zamiast umów o pracę jest chęć obniżenia
kosztów oraz odpowiedzialności związanej z zatrud-
nieniem w ramach stosunku pracy. Trzeba bowiem
zwrócić uwagę, że zatrudniony na podstawie umowy
prawa cywilnego nie korzysta z gwarancji pracowni-
czych określonych w przepisach prawa pracy, w szcze-
gólności w Kodeksie pracy.
Warto wspomnieć, iż dla ograniczenia tego zjawi-
ska do Kodeksu pracy wprowadzono przepis, w myśl
którego zatrudnienie w warunkach wykonywania
pracy pod kierownictwem pracodawcy oraz w miejscu
i czasie przez niego wyznaczonym jest zatrudnieniem
na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę
zawartej przez strony umowy (art. 22 § 11 K.p.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
791
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mirosława Maliszewskiego
w sprawie konsulatów na Ukrainie (6735)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Mirosława Maliszewskiego (pi-
smo nr SPS-023-6735/08 z dnia 2 grudnia 2008 r.)
w sprawie konsulatów na Ukrainie uprzejmie infor-
muję, co następuje:
Ministerstwo Spraw Zagranicznych podziela opi-
nię o potrzebie wzmocnienia sieci urzędów konsular-
nych na Ukrainie.
Obecnie na terenie Ukrainy działa 5 konsulatów
generalnych RP: w Kijowie, we Lwowie, w Charko-
wie, Odessie i Łucku. Do czasu przystąpienia Polski
do systemu Schengen oraz wejścia w życie ustawy
z 7 września 2007 r. o Karcie Polaka ich liczba i roz-
mieszczenie gwarantowały prawidłowe załatwianie
spraw konsularnych w tym państwie. Trudności,
szczególnie w szybkim otrzymywaniu wiz, nastąpiły
z chwilą wprowadzenia nowych procedur wizowych
po przystąpieniu Polski do strefy Schengen. Problem
stanowi znaczny wzrost pracochłonności przy opra-
cowywaniu dokumentacji wizowej. W porównaniu
z okresem poprzednim wzrósł również drastycznie
popyt na wizy, szczególnie w konsulatach umiejsco-
wionych w pobliżu granicy z Polską.
W związku z powyższym przeprowadzone zostały
prace analityczne poprzedzone wizytami studyjnymi
przedstawicieli resortu w poszczególnych miastach
na Ukrainie, zmierzające do podjęcia decyzji o miej-
scu utworzenia nowych urzędów w celu wsparcia
nadmiernie przeciążonych placówek. W rezultacie
tych działań pan minister Radosław Sikorski podjął
decyzję o utworzeniu na Ukrainie 3 nowych konsu-
latów: w Winnicy, Iwano-Frankiwsku i w Sewasto-
polu, które będą utworzone w przyszłym roku.
Z powyższego jednoznacznie więc wynika, że za-
miarem Ministerstwa Spraw Zagranicznych nie jest
zmniejszenie liczby placówek konsularnych na Ukra-
inie, lecz ich zwiększenie.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
792
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie uregulowania sytuacji
materialno-prawnej rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci (6736)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
2 grudnia br., znak: SPS-023-6736-08, dotyczące in-
terpelacji poseł Mirosławy Masłowskiej w sprawie
uregulowania sytuacji materialnoprawnej rodziców
wychowujących niepełnosprawne dzieci, uprzejmie
wyjaśniam:
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te
dotyczące trudnej sytuacji materialnej, na jakie na-
potykają rodzice wychowujący niepełnosprawne
dzieci. Rodzice przedstawili również swoje postula-
ty, których wprowadzenie w życie znacząco popra-
wiłoby ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one
zbieżne z kwestiami wskazanymi w interpelacji.
W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów, któ-
re leżą w kompetencji ministra pracy i polityki spo-
łecznej, są przedmiotem analiz resortu, w celu przy-
gotowania projektu założeń do rozwiązań prawnych,
w tym dotyczących warunków przyznawania świad-
czenia pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet
państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-ren-
towe oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne za
beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata.
Nowe kwoty kryteriów i kwoty świadczeń rodzinnych
ustalane są z uwzględnieniem wyników badań progu
wsparcia dochodowego rodzin, przeprowadzanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W bada-
niach tych uwzględnia się m.in. zmiany cen towarów
i usług konsumpcyjnych. Poprzednia weryfikacja
miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wówczas
podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzinne-
go z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka niepeł-
nosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Najbliż-
sza weryfikacja kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń rodzinnych oraz kwot poszcze-
gólnych świadczeń rodzinnych przewidziana jest
w II półroczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania i wprowadzenia corocznej waloryzacji kwot
poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji świad-
czeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacji
emerytur i rent, a także od zasad indeksacji wyna-
grodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotne róż-
nice między tymi kategoriami. Świadczenia rodzinne
nie są wynagrodzeniem za świadczoną pracę ani
ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia w przy-
padku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej płaco-
ną składką. Świadczenia rodzinne są pomocą o cha-
rakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania rodzin
wychowujących dzieci. Dlatego częstotliwość zmiany
warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot świad-
czeń zależy od częstotliwości znaczących zmian
w kosztach utrzymania (te zaś następują w cyklu
dłuższym niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wyna-
grodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń są konsekwencją ograniczonych możliwości bu-
dżetowych państwa – w budżecie nie ma wystarcza-
jących środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie i utrzy-
manie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci niepeł-
nosprawnych wychowywanych w rodzinie przysługi-
wać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,
gdyż nie jest to świadczenie przysługujące niepełno-
sprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie
podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy
o świadczeniach rodzinnych). Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego ma częściowo zrekompensować rodzi-
cowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni za-
stąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak
kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby
dzieci będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pieniężne,
kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-

kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku ży-
cia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem
życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależne od dochodów i wieku dla
każdej osoby legitymującej się orzeczeniem o niepeł-
nosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawno-
ści lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku upraw-
niającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szko-
le średniej, ale również jeśli uczy się ono w szkole
podstawowej lub gimnazjum).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie konieczności zapewnienia
osobom niepełnosprawnym możliwości
konsultacji z władzami w sprawach ważnych
dla ich zdrowia i bezpieczeństwa (6737)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo pana Marszałka nr SPS-023-6495/08 z dnia
2 grudnia br. przekazujące interpelację pana posła
Andrzeja Halickiego w sprawie konieczności zapew-
nienia osobom niepełnosprawnym możliwości kon-
sultacji z władzami w sprawach ważnych dla ich
zdrowia i bezpieczeństwa przekazanej pismem,
uprzejmie przedkładam następujące wyjaśnienia
w tej sprawie.
Obowiązek zapewnienia osobom niepełnospraw-
nym niezbędnych warunków do korzystania z obiek-
tów użyteczności publicznej, w tym na stacjach me-
793
tra, wskazany jest w art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156 poz. 1118,
z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą”. Obowiązek ten
dotyczy zarówno projektowania, jak i budowy tych
obiektów.
Ustawa zawiera ponadto szereg przepisów mają-
cych na celu zapewnienie warunków do korzystania
przez osoby niepełnosprawne z obiektów użyteczno-
ści publicznej, m. in.:
— w przypadkach szczególnie uzasadnionych do-
puszcza się odstępstwo od przepisów techniczno-bu-
dowlanych, o których mowa w art. 7 ustawy, jednak-
że odstępstwo to nie może powodować ograniczenia
dostępności dla osób niepełnosprawnych;
— projekt budowlany powinien zawierać projekt
architektoniczno-budowlany, który powinien obejmo-
wać również opis dostępności dla osób niepełno-
sprawnych;
— określono podstawowe obowiązki inspektora
nadzoru, do których zaliczono m.in. kontrolę zgod-
ności realizacji budowy z projektem oraz sprawdzenie
jakości wykonywanych robót i użytych materiałów
budowlanych;
— zakazuje się dokonywania przez inwestora lub
wykonawcę jakichkolwiek zmian projektu, które
mogą mieć wpływ na warunki korzystania z tego
obiektu przez osoby niepełnosprawne. Zmiany takie
są dopuszczalne jedynie na podstawie decyzji o zmia-
nie pozwolenia na budowę;
— przed wydaniem decyzji pozwolenia na budowę
organ właściwy jest zobowiązany do sprawdzenia
m.in. zgodności projektu z odpowiednimi przepisami
techniczno-budowlanymi;
— przed wydaniem decyzji pozwolenia na użytko-
wanie obiektu organ właściwy przeprowadza kontro-
lę budowy w celu stwierdzenia prowadzenia jej zgod-
nie z pozwoleniem na budowę, w tym zapewnienie
warunków niezbędnych do korzystania z tego obiek-
tu przez osoby niepełnosprawne.
Aktualnie obowiązujące przepisy w wystarczają-
cym stopniu regulują sprawy zapewnienia osobom
niepełnosprawnym bezpieczeństwa w nowych lub
modernizowanych obiektach użyteczności publicznej,
w tym na stacjach metra.
W polskim prawie społeczeństwo, w tym osoby
niepełnosprawne, ma zagwarantowaną możliwość
uczestniczenia w konsultacjach społecznych. Przepi-
sy nakładają również na władze publiczne obowiązek
zapewnienia możliwości przedstawienia swojego sta-
nowiska w konsultowanych sprawach. Prawa te są
zawarte m. in. w:
— ustawie z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658,
z późn. zm.), w której ustanowiono obowiązek kon-
sultacji z organizacjami pozarządowymi projektów
dokumentów strategicznych, programów operacyj-
nych oraz planów wykonawczych do tych dokumen-
tów. Podmiot, który opracował projekt dokumentu,
został zobowiązany do ogłoszenia informacji o kon-
sultacjach projektu w dzienniku o zasięgu krajowym
794
oraz na swojej stronie internetowej, zaproszenia do
uczestnictwa w konsultacji, podania miejsca spotkań
i konferencji oraz adresu strony internetowej, na któ-
rej zamieszczono ten projekt. Podmioty te zostały też
zobowiązane do podania do publicznej wiadomości
sprawozdań z przebiegu konsultacji i ich wyników,
zawierających w szczególności ustosunkowanie się do
uwag zgłaszanych wraz z uzasadnieniem.
W ustawie zobowiązano też wojewodów do powo-
łania stałych konferencji współpracy w zakresie do-
tyczącym gmin, powiatów i województwa. W skład
konferencji wchodzą m.in. przedstawiciele partnerów
społecznych.
— ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 8, poz. 717,
z późn. zm.), w której zobowiązano organy wykonaw-
cze gmin do ogłoszenia o wyłożeniu projektu studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy, udostępnienia tego projektu do
publicznego wglądu, zapewnienia możliwości wno-
szenia uwag oraz zorganizowania dyskusji publicznej
nad przyjętymi w nim rozwiązaniami. Zobowiązano
też ten organ do wykonania tych samych czynności
w odniesieniu do projektu miejscowego planu zago-
spodarowania i zabudowy.
— ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udo-
stępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
Nr 199, poz. 1227), w której przyznano każdemu
prawo do informacji o środowisku i o jego ochronie
oraz ustanowiono warunki uczestniczenia społe-
czeństwa w postępowaniach związanych z ochroną
środowiska.
Powyższe przykłady świadczą o tym, że społe-
czeństwo, w tym osoby niepełnosprawne mają praw-
nie zagwarantowaną możliwość uczestniczenia w kon-
sultacjach społecznych w ważnych dla nich sprawach.
Jednakże ze względu na wieloletnie zaniedbania
w dostosowywaniu obiektów użyteczności publicznej
do potrzeb osób niepełnosprawnych możliwości ich
bezpośredniego udziału w konsultacjach organizo-
wanych w formie spotkań lub konferencji mogą być
jeszcze utrudnione.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że Ministerstwo Infrastruktury zwróciło się
do Zarządu Metra Warszawskiego sp. z o.o. o podanie
wyjaśnień w sprawie wypadku niewidomego pasaże-
ra, jaki miał miejsce na stacji Centrum metra. Z otrzy-
manych wyjaśnień wynika, że:
— proces inwestycyjny I linii metra został prze-
prowadzony zgodnie z zobowiązującymi przepisami;
projekty budowlane stacji metra były opiniowane
i uzyskały wymagane uzgodnienia Państwowej
Straży Pożarnej (PSP), Państwowej Inspekcji Pracy
(PIP), wojewódzkiego inspektora ochrony środowi-
ska (WIOŚ), wojewódzkiego inspektora sanitarnego
(WIS) oraz wojewódzkiego inspektora nadzoru bu-
dowlanego (WINB);
— odbiory końcowe odbywały się przy udziale pro-
jektanta i inwestora; kontrolę obiektów przed dopusz-
czeniem do użytkowania przeprowadzili inspektorzy
PSP, PIP, WIOŚ, WIS i WINB;
— decyzje o pozwoleniu na użytkowanie metra
zostały wydane przez mazowieckiego WINB.
Projektant metra, przedstawiając propozycje roz-
wiązań zwiększających bezpieczeństwo poruszania
się osób w rejonie krawędzi peronu, zastrzegł, że za-
stosowane elementy nie mogą stwarzać niebezpie-
czeństwa potknięcia ani poślizgnięcia, zarówno w wa-
runkach suchej, jak i mokrej posadzki.
Zalecił przeprowadzenie konsultacji z przedstawi-
cielami osób niepełnosprawnych, PIP oraz specjali-
stami z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Or-
ganizacje zrzeszające i reprezentujące osoby niepeł-
nosprawne nie wypracowały dotychczas wspólnego
stanowiska dotyczącego najlepszych rozwiązań z punk-
tu widzenia różnych, czasem rozbieżnych, potrzeb
osób niewidomych i osób niepełnosprawnych rucho-
wo. W środowisku tym nie ma m.in. jednoznacznego
stanowiska w sprawie stosowania na peronach pa-
sów z wypukłymi guzkami. Część ekspertów pre-
zentuje pogląd, że pasy takie stanowią istotne
utrudnienie dla osób poruszających się na wózkach
inwalidzkich.
Natomiast w związku z wypadkiem niewidomego
pasażera, jaki miał miejsce w dniu 17 września br. na
stacji Centrum, zarząd metra podjął decyzję o wpro-
wadzeniu dodatkowych sygnałów dźwiękowych in-
formujących o wjeździe pociągu na stację. Ponadto
na monitorach zainstalowanych w wagonach metra
wyświetlany jest apel do podróżnych o zwracanie
uwagi i udzielanie pomocy niepełnosprawnym pasa-
żerom.
Zarząd metra w celu poprawy bezpieczeństwa nie-
pełnosprawnych pasażerów podejmował także wcze-
śniej inne działania, jak:
— oznakowanie drogi dojścia do wind na stacjach
metra;
— zmodernizowanie wind przez zastosowanie gło-
sowego powiadamiania o przystankach oraz zamon-
towanie kaset sterujących przystosowanych dla po-
trzeb osób słabowidzących.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie ewentualnych kar dla podatników,
wynikających z braku przepisów przejściowych
dotyczących kontynuacji opodatkowania
w formie ryczałtu przez osoby, które w 2002 r.
były na ryczałcie, a w 2003 r. nie złożyły
oświadczenia o formie opodatkowania (6738)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 2 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6738/08,
przy którym załączono interpelację pana posła An-
drzeja Halickiego w sprawie ewentualnych kar dla
podatników, wynikających z braku przepisów przej-
ściowych dotyczących kontynuacji opodatkowania
w formie ryczałtu przez osoby, które w 2002 r. były
na ryczałcie, a w 2003 r. nie złożyły oświadczenia
o formie opodatkowania, uprzejmie informuję.
Ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektó-
rych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne
(Dz. U. Nr 141, poz. 1183) zmieniono zasady wyboru
form opodatkowania. Od 1 stycznia 2003 r. podsta-
wową formę opodatkowania stanowią zasady ogólne
według progresywnej skali podatkowej.
Wyboru opodatkowania w formie ryczałtu od
przychodów ewidencjonowanych podatnik dokonuje,
składając stosowne oświadczenie. Oświadczenie to
skutkuje również na lata następne, co oznacza, że
podatnik nie musi składać oświadczenia o wyborze
opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjo-
nowanych corocznie. Ponowne złożenie oświadczenia
następuje w sytuacji, gdy podatnik chce zmienić for-
mę opodatkowania.
Mając na uwadze przyjęte w ustawie o zryczałto-
wanym podatku dochodowym (...) domniemanie, że
podatnik, który nie zawiadomił o zmianie formy opo-
datkowania, prowadzi działalność na dotychczaso-
wych zasadach, minister finansów w piśmie z dnia
12 grudnia 2002 r., nr PB2/MW-033-0562-2684/02,
adresowanym do izb, urzędów skarbowych i urzędów
kontroli skarbowej wyjaśnił, że „w przypadku kon-
tynuowania w roku podatkowym 2003 działalności,
z której osiągane przychody opodatkowane są na za-
sadach analogicznych jak w roku podatkowym 2002,
podatnicy nie są obowiązani do składania żadnych
oświadczeń w omawianym zakresie.
Obowiązek złożenia pisemnego oświadczenia w ter-
minie do dnia 20 stycznia 2003 r. dotyczy podatni-
ków, którzy wybierając w roku podatkowym 2003
opodatkowanie ryczałtem od przychodów ewidencjo-
nowanych zmienią formę opodatkowania”.
Stanowisko zajęte przez ministra finansów w ww.
urzędowej interpretacji nie zostało zmienione.
795
Odnosząc się do stwierdzenia, iż wiele małych
firm płacących od co najmniej 2002 r. podatek docho-
dowy w formie zryczałtowanej może mieć kłopoty ze
swoim rozliczeniem, w związku z odmienną interpre-
tacją przepisów dotyczących obowiązku złożenia
przez podatników podatku dochodowego opodatko-
wanych ryczałtem od przychodów ewidencjonowa-
nych pisemnego oświadczenia o wyborze formy opo-
datkowania, zawartą w wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2006 r. (sygn.
II FSK 37/06), czego potwierdzeniem są wszczęte
przez urzędy skarbowe kontrole, należy zauważyć, iż
obawy te są nieuzasadnione.
Przede wszystkim wyrok wydany został w indy-
widualnej sprawie, a rozstrzygnięcie w nim zawarte
wiąże organ podatkowy i podatnika tylko w tej kon-
kretnej sprawie. Organy podatkowe powinny zatem
prowadzić postępowania w tym zakresie, zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż nie przeka-
zywano żadnych poleceń dotyczących przeprowa-
dzania kontroli podatników opodatkowanych ry-
czałtem od przychodów ewidencjonowanych w kon-
tekście przytoczonego wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2006 r. sygn.
II FSK 37/06.
Nie zaplanowano też „akcji kontrolnej” ukierun-
kowanej szczególnie na tę grupę podatników.
Na podstawie danych przekazanych przez dyrek-
torów izb skarbowych, dotyczących liczby wszczętych
postępowań podatkowych w 2007 r. oraz w I półroczu
2008 r., odnoszących się do przedsiębiorców, którzy
w 2002 r. prowadzili działalność gospodarczą, a do
20 stycznia 2003 r. nie złożyli oświadczenia o wybo-
rze formy opodatkowania, ustalono, iż w skali kraju
wszczęto 74 postępowania podatkowe. Liczba ta
wskazuje na marginalną skalę zjawiska.
Jednocześnie należy wyjaśnić, iż wskazane powy-
żej postępowania, mimo iż dotyczyły podatników
spełniających powyższe kryterium, były podjęte z po-
wodu ujawnienia w toku przeprowadzonych kontroli
innego rodzaju nieprawidłowości takich jak np. nie-
dokonywanie wpłat należnego podatku, nietermino-
we uiszczanie należności podatkowych, odliczanie
niezapłaconych składek na ubezpieczenie społeczne
i zdrowotne, zastosowanie nieprawidłowej stawki ry-
czałtu od przychodów ewidencjonowanych, nieujęcie
w ewidencji wystawionych faktur sprzedaży, przekro-
czenie limitu uprawniającego do korzystania z tej
formy opodatkowania. Fakt niezłożenia oświadcze-
nia o wyborze formy opodatkowania nie był przyczy-
ną typowania do kontroli podatkowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
796
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie stopnia przygotowania ZUS
do najnowszych zadań, wynikających z ustaw
wchodzących w życie w styczniu 2009 r. (6739)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Halickiego, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 2 grudnia br., znak SPS-023-
-6739/08, w sprawie stopnia przygotowania Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych do najnowszych zadań wy-
nikających z ustaw wchodzących w życie w styczniu
2009 r. proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W odpowiedzi na pytanie pana posła – Czy ZUS
zamierza wprowadzić oprogramowanie z rodziny
Open Source, zakładające neutralność technologicz-
ną i na ogół niewiążące się z koniecznością zakupu
nowego sprzętu komputerowego, czy też inne opro-
gramowanie i jakie będą koszty jego wdrożenia?
– uprzejmie informuję.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest zwolenni-
kiem stosowania otwartych standardów i wolnego
oprogramowania (Open Source) w administracji pu-
blicznej. Jest to naturalne podejście, które może przy-
nieść wiele korzyści szczególnie w przypadku syste-
mów nowo projektowanych.
Kompleksowy System Informatyczny ZUS (KSI
ZUS) to jeden z największych systemów użytkowa-
nych w naszym kraju. Wszelkie decyzje dotyczące
budowy, modyfikacji i eksploatacji takiego systemu
muszą być dokonywane z dużą rozwagą i po dogłęb-
nych analizach. Jedną z najistotniejszych decyzji był
wybór takiej technologii, która została sprawdzona
w działaniu przy obsłudze dużych woluminów da-
nych (liczonych w terabajtach) oraz gwarantuje efek-
tywną obsługę bardzo dużej liczby użytkowników
(kilkadziesiąt tysięcy). Ostateczny kształt infra-
struktury techniczno-systemowej KSI (w tym rów-
nież oprogramowania systemowego) został ustalony
w latach 1997–1998 w rezultacie prac nad ostatecz-
nym kształtem reformy ubezpieczeń społecznych.
Istniejące ówcześnie otwarte standardy (np. komu-
nikacyjne) zostały zastosowane w systemie KSI.
Jeżeli chodzi o wykorzystanie wolnego oprogra-
mowania, to przed rokiem 2000 zarówno stopień roz-
woju, a tym bardziej stopień udokumentowanych
zastosowań narzędzi należących do tej kategorii
w projektach o tak dużej skali jak KSI ZUS był nie-
wielki. Dlatego w tamtym czasie żaden z uczestników
postępowania przetargowego na wykonanie systemu
KSI ZUS nie zdecydował się na wykorzystanie na
szeroką skalę rozwiązań opartych na narzędziach
należących do kategorii wolnego oprogramowania.
Aktualnie narzędzia tego typu uzyskały stopień doj-
rzałości pozwalający na rozważenie wykorzystania
ich do budowy systemów informatycznych, w szcze-
gólności systemów nowo tworzonych.
Ewentualna zmiana platformy systemowej w KSI
ZUS niosłaby ze sobą konieczność poniesienia
kosztów:
— weryfikacji stabilności i wydajności środowiska
produkcyjnego KSI ZUS,
— konwersji oprogramowania użytkowego KSI na
nowa platformę,
— modyfikacji infrastruktury techniczno-syste-
mowej KSI ZUS,
— szkolenia użytkowników oraz służb informa-
tycznych ZUS z wykorzystania nowych platform lub
narzędzi.
Przeprowadzenie zmiany platformy systemowej,
poza ogromnym kosztem jej przeprowadzenia, mu-
siałoby zająć dużo czasu, co stanowiłoby niewątpliwe
zagrożenie dla dotrzymania ustawowych terminów
wprowadzania modyfikacji i rozszerzeń systemu KSI
ZUS. Z tego powodu na obecnym etapie rozwoju sys-
temu KSI ZUS nie jest uzasadniona zmiana platfor-
my systemowej (w tym również na rozwiązania wy-
korzystujące wolne oprogramowanie).
Realizacja nowych zadań wynikających z ustaw
wchodzących w życie w styczniu 2009 r. zostanie
oparta na rozszerzeniu systemu KSI. Wdrażany
System Obsługi Świadczeń (SOŚ) jest specjalizowa-
nym systemem użytkowym realizującym zapisy
ustawowe w zakresie wypłat świadczeń i dlatego
musiał być napisany od początku pod te konkretne
potrzeby. System SOŚ wykorzystuje dane zgroma-
dzone w Centralnej Bazie Danych KSI oraz istnie-
jącą strukturę centralna i terytorialną KSI w za-
kresie rozwiązań systemowych. Z tego powodu do
wdrożenia i przyszłej eksploatacji systemu SOŚ nie
jest wymagany zakup dodatkowego oprogramowa-
nia systemowego (wszystkie niezbędne elementy są
już dostępne w ramach KSI).
W zakresie wykorzystania otwartych standardów
w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych podejmowane
są działania służące realizacji tej idei. Nowo projek-
towane i wdrażane rozszerzenia do systemu KSI
uwzględniają aktualne i możliwe do wykorzystania
otwarte standardy (np. XML). Innym przykładem
jest program Płatnik, dla którego zostały opubliko-
wane używane struktury dokumentów elektronicz-
nych, formaty danych oraz protokoły komunikacyjne
i szyfrujące w celu umożliwienia innym podmiotom
opracowywanie programów interfejsowych, które
będą mogły być wykorzystywane zamiast programu
Płatnik. W tym celu udostępnione zostało oprogra-
mowanie testowe pozwalające na weryfikację po-
prawności dokumentów ubezpieczeniowych nadsyła-
nych za pomocą innych programów niż Płatnik,
np. wykorzystujących narzędzia należące do katego-
rii wolnego oprogramowania.
W zakresie wykorzystania wolnego oprogramo-
wania w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych podej-
mowane są również działania służące realizacji tej
idei, przy czym dotyczą one przede wszystkim syste-

mów informatycznych poza KSI, które nie są kry-
tyczne dla realizacji statutowych zadań zakładu. Za-
kład monitoruje pojawiające się na rynku rozwiąza-
nia należące do kategorii wolnego oprogramowania
i analizuje możliwość ich wykorzystania. Dla przy-
kładu, aktualnie wdrażane są: emulatory terminali,
elementy systemów biurowych, system ewidencji za-
sobów informatycznych itp.
Podsumowując, Zakład Ubezpieczeń Społecznych
jest zwolennikiem wykorzystywania otwartych stan-
dardów i wolnego oprogramowania w administracji
publicznej i stosuje je w użytkowanych systemach
wszędzie tam, gdzie jest to uzasadnione. Należy pa-
miętać, że w odniesieniu do już istniejących syste-
mów konieczne jest w każdym przypadku przepro-
wadzenie wnikliwej analizy stanu aktualnego i osza-
cowanie potencjalnych korzyści i zagrożeń związa-
nych z przejściem na nowe rozwiązania.
Odnośnie do pytania pana posła – Czy najnowsze
oprogramowanie wyeliminuje dotychczasowe błędy
w rozliczaniu kont ubezpieczeniowych? – informuję,
iż na tle planowanych zmian przepisów prawa wcho-
dzących w życie od stycznia 2009 r. lub na przestrze-
ni 2009 r. nie jest wymagane wprowadzanie dodat-
kowych zmian w oprogramowaniu służącym do roz-
liczeń kont płatników składek i ubezpieczonych.
Dodatkowo informujemy, że w ramach prac zwią-
zanych z przygotowaniem zakładu do przyznawania
świadczeń według zreformowanych zasad poddana
została analizie poprawność danych na kontach
ubezpieczonych, którzy w 2009 r. mogą zwrócić się
z wnioskiem o przyznanie takiego świadczenia. W wy-
niku analizy określono nieprawidłowości, występu-
jące na niektórych kontach ubezpieczonych, celem
ich eliminacji, dla uzyskania poprawnych zapisów
będących podstawą naliczenia świadczenia w prawi-
dłowej wysokości. W pierwszej kolejności analiza po-
lega na określeniu zakresu danych, jakie niezbędne
będą do wyliczenia świadczenia i dla których należy
zweryfikować ich jakość. Następnie na podstawie do-
datkowych analiz zidentyfikowano problemy doty-
czące jakości danych oraz określono programy na-
prawcze, rozumiane jako zbiór czynności, jakie nale-
ży wykonać w celu usunięcia określonego problemu
na koncie ubezpieczonego.
Analizie zostały poddane dane ubezpieczonych
pod kątem jakości danych w następujących obsza-
rach:
— danych identyfikacyjnych;
— danych ewidencyjnych;
— okresów podlegania ubezpieczeniom;
— ewidencji składek;
— ewidencji świadczeń;
— przynależności do OFE;
— kapitału początkowego.
Nieprawidłowości na kontach ubezpieczonych
usuwane są w ramach zdefiniowanych programów
naprawczych, dla których zostały określone priory-
tety i kolejność usuwania problemów dla poszczegól-
nych zakresów danych. Programy naprawcze zostały
797
zdefiniowane w obszarach danych identyfikacyjnych,
ewidencyjnych, danych o okresach podlegania ubez-
pieczeniom, danych rozliczeniowych oraz danych do-
tyczących składek na II filar w OFE.
Naprawa sytuacji błędnych na kontach ubezpie-
czonych podlega systemowi monitorowania, którego
celem jest bieżąca ocena tempa usuwania nieprawi-
dłowości oraz możliwości reagowania na pojawiające
się problemy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Elżbiety Jakubiak
w sprawie przekształceń państwowych domów
dziecka w opiekę rodzicielską,
tj. rodzinne domy dziecka (6740)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak
SPS-023-6740/08, dotyczące interpelacji poseł Elż-
biety Jakubiak w sprawie przekształceń państwo-
wych domów dziecka w opiekę rodzicielską, tj. ro-
dzinne domy dziecka, uprzejmie informuję:
Na blisko 96 tys. dzieci objętych w 2007 r. pieczą
zastępczą 48,5 tys. przebywało w rodzinach zastęp-
czych spokrewnionych z dzieckiem, natomiast pozo-
stałe 47,5 tys. dzieci w innych formach pieczy zastęp-
czej. Z tej liczby ponad połowa dzieci (24,7 tys.) była
wychowywana w placówkach opiekuńczo-wychowaw-
czych o charakterze nierodzinnym. Należy przy tym
podkreślić, że mimo prowadzonej od kilku lat stan-
daryzacji, której istotnym elementem jest zmniejsze-
nie liczby wychowanków w poszczególnych placów-
kach (powinno ich być co najwyżej 30), ciągle jeszcze
funkcjonują duże instytucje, w których przebywa na-
wet znacznie powyżej 50 dzieci. Taka sytuacja oczy-
wiście nie sprzyja właściwemu rozwojowi wychowan-
ków i jest bezpośrednią przyczyną nieradzenia sobie
w momencie wejścia w dorosłe życie, a więc opuszcze-
nia placówki. Alternatywą dla tych rozwiązań jest
rodzinna piecza zastępcza, która gwarantuje indywi-
dualne podejście opiekuna do problemów każdego
dziecka, zapewniając mu odpowiedni rozwój, w tym
także emocjonalny.
Mając to na uwadze, w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej opracowane zostały założenia do
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej nad dzieckiem, które w dniu 25 września
2008 r. uzyskały rekomendację Komitetu Rady Mi-
nistrów i zostały skierowane pod obrady Rady Mini-
798
strów. Planuje się, że projekt ustawy o wspieraniu ro-
dziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem zo-
stanie skierowany do Sejmu RP w I kwartale 2009 r.
W proponowanych rozwiązaniach do najważniej-
szych należą dwie kwestie: położenie dużego nacisku
na pracę z rodziną własną dziecka, tak aby możliwe
było w jej ramach zapewnienie dziecku warunków do
właściwego rozwoju, oraz ograniczenie roli placówek
opiekuńczo-wychowawczych do niezbędnego mini-
mum, na rzecz rozwoju rodzinnych form pieczy za-
stępczej.
Jak widać z powyższego, nie zakłada się likwida-
cji placówek opiekuńczo- wychowawczych, lecz ich
znaczne ograniczenie, a także modernizację. Przede
wszystkim planuje się, aby – począwszy od 2010 r.
(tj. od wejścia w życie nowych przepisów) – w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych nie mogły być
umieszczane dzieci poniżej 7 roku życia, a od 2014 r.
– poniżej 10 roku życia. Od 2020 r. w placówkach
będą mogły być wychowywane jedynie dzieci starsze,
powyżej 10 roku życia, które mają trudności w przy-
stosowaniu się do życia rodzinnego lub wymagające
szczególnej opieki i terapii.
Wyjątkowo dopuści się możliwość przebywania
w placówkach opiekuńczo-wychowawczych dzieci
młodszych, wymagających specjalistycznej terapii,
dla których – z uwagi na stan zdrowia – nie będzie
możliwe znalezienie zawodowej rodziny zastępczej,
mogącej zapewnić odpowiedni poziom usług opiekuń-
czych i rehabilitacyjnych.
Jednocześnie zakłada się przekształcenie obec-
nie istniejących placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych w małe placówki o charakterze domowym,
w których przebywać będzie nie więcej niż 14 dzieci.
Osiągnięcie tego stanu przebiegać będzie stopniowo,
do 2020 r. Należy przy tym zaznaczyć, że, zgodnie
z aktualnym stanem prawnym, od 2011 r. będą mo-
gły funkcjonować jedynie placówki nie większe niż
30-osobowe.
Planuje się wejście w życie nowej ustawy od
1 stycznia 2010 r. Z tego powodu nie było możliwe
zagwarantowanie w budżecie państwa na 2009 r.
kwot pozwalających realizować projektowane zamie-
rzenia. Natomiast oszacowane zostały koszty nie-
zbędne do poniesienia, począwszy od 2010 r., zarów-
no przez budżet państwa, jak i budżety samorządów.
Ich uwzględnienie wymagać będzie wprowadzenia
zmian w ustawie o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego oraz zabezpieczenia wydatków w bu-
dżecie państwa w latach 2010–2020.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie wadliwego funkcjonowania
systemu rozliczeń – jednorodne grupy
pacjentów (6741)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Pawła Poncyljusza, posła na Sejm
RP, z dnia 25 listopada 2008 r., przesłaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
2 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6741/08), w spra-
wie wadliwego funkcjonowania systemu rozliczeń
– jednorodne grupy pacjentów, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ, dotyczących szcze-
gółowych warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowa-
dzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Po-
nadto, zgodnie z art. 146 ust. 1 cytowanej na wstę-
pie ustawy, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
określa przedmiot postępowania w sprawie zawar-
cia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, kryteria oceny ofert oraz warunki wymagane
od świadczeniodawców.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej w systemie jednorod-
nych grup pacjentów (JGP), uprzejmie informuję
Pana Marszałka, iż Narodowy Fundusz Zdrowia,
przygotowując system JGP, oparł się na posiadanej
bazie danych z realizacji świadczeń opieki zdrowotnej
i wydatków w latach 2006–2007. Grupy poszczegól-
nych świadczeń zostały scharakteryzowane w opar-
ciu o doświadczenia brytyjskie, a następnie zweryfi-
kowane na podstawie dyskusji klinicznej z dostoso-
waniem do polskich warunków.
Ponadto proces tworzenia polskiego JGP był
przedmiotem szerokiej konsultacji w środowisku
konsultantów krajowych z poszczególnych dziedzin
medycyny, a jego wdrożenie zostało poprzedzone pi-
lotażem, który rozpoczął się w marcu br. w wybra-
nych 44 szpitalach.

Odnosząc się do kwestii wyceny poszczególnych
grup świadczeń opieki zdrowotnej, uprzejmie infor-
muję, iż przy określaniu wartości kosztowej poszcze-
gólnych grup Narodowy Fundusz Zdrowia posłużył
się wartościami dotychczasowych świadczeń katalo-
gowych, które zostały przypisane, o ile było to moż-
liwe, do odpowiednich grup, z uwzględnieniem liczby
świadczeń i częstości ich występowania w poszcze-
gólnych dziedzinach medycyny. Wartości grup zosta-
ły następnie dostosowane do poziomu finansowania
w 2008 r.
Jednocześnie pozwolę sobie wyjaśnić, iż każda
grupa posiada znaczenie kliniczne, które kojarzy się
ze zbliżonym sposobem leczenia oraz określoną cha-
rakterystyką leczonych pacjentów (w odniesieniu do
czasu pobytu w szpitalu, rodzaju wykonanych proce-
dur zabiegowych, diagnostycznych, leków itd.). Po-
nadto poszczególne grupy pacjentów obejmują proce-
dury o podobnej kosztochłonności w sensie zużycia
zasobów szpitala, związanego z leczeniem danego pa-
cjenta, oraz każda grupa jest definiowana na podsta-
wie ogólnodostępnych danych występujących w do-
kumentacji szpitala, które odnoszą się do stanu pa-
cjenta lub zastosowanej terapii.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż
system jednorodnych grup pacjentów jest tak skon-
struowany, że przyporządkowuje różnych pacjentów
z różnymi dolegliwościami do grup o podobnym po-
dejściu diagnostycznym i leczniczym oraz o podobnej
charakterystyce kosztowej.
Odnosząc się natomiast do podnoszonych przez
pana posła w interpelacji kwestii finansowania
w systemie JGP świadczeń realizowanych w szpita-
lach wysokospecjalistycznych, uprzejmie wyja-
śniam, iż przedmiotowa problematyka była wielo-
krotnie dyskutowana w Ministerstwie Zdrowia
z udziałem przedstawicieli Narodowego Funduszu
Zdrowia, konsultantów krajowych, świadczeniodaw-
ców, w tym Instytutu „Pomnik – Centrum Zdrowia
Dziecka”, a także przedstawicieli środowisk medycz-
nych. Niezaprzeczalnym faktem jest, iż specyfika
szpitali wysokospecjalistycznych wymusza ich indy-
widualne traktowanie z uwagi na złożoność rozpo-
znań oraz najwyższy poziom referencyjności udzie-
lanych świadczeń.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zobowiązał
się do weryfikacji i dostosowania systemu JGP do
krajowych potrzeb. Prace w tym zakresie są prowa-
dzone w Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia,
natomiast za przykład podjętych już działań mogą
posłużyć zmiany w systemie jednorodnych grup pa-
cjentów, które zostały wprowadzone zarządzeniami
nr 43/2008/DSOZ, 49/2008/DSOZ, 67/2008/DSOZ
i 94/2008/DSOZ.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż
płatnik świadczeń opieki zdrowotnej prowadzi usta-
lenia z dyrektorami szpitali klinicznych i instytutów
naukowo-badawczych w zakresie finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej na 2009 r. Jak informuje pre-
799
zes Narodowego Funduszu Zdrowia, ostatnie spotka-
nie w tym zakresie odbyło się w dniu 4 grudnia br.,
na którym:
— zaproponowana została korekta taryf w zakre-
sie specjalistki pediatrycznej;
— ustanowiono dwa poziomy referencyjne dla od-
działów anestezjologii i intensywnej terapii (wyższe
o 12% finansowanie oddziałów z II stopniem referen-
cyjności);
— ustalono, że wspólnie z dyrektorami szpitali
klinicznych i instytutów naukowo-badawczych zosta-
ną utworzone grupy JGP, które są realizowane przy
użyciu najnowszych, kosztownych technologii me-
dycznych; na bazie dodatkowych kodów potwierdza-
jących zastosowanie tych technologii wycena takich
grup będzie korygowana do poziomu zapewniającego
adekwatne finansowanie;
— ustalono, iż zostanie dokonana korekta algo-
rytmu wyceny punktów TISS dla intensywnej terapii
dziecięcej, opracowane zostaną metody finansowania
drogich terapii przeciwgrzybiczych w zakresie hema-
toonkologii i transplantologii, a także dokonane zo-
staną niezbędne korekty taryf w oparciu o rzetelne
dane kosztowe dostarczane przez szpitale.
Mając na uwadze powyższe, pozwolę sobie zapew-
nić Pana Marszałka, iż Narodowy Fundusz Zdrowia
oraz minister zdrowia podejmują wszelkie niezbędne
działania, których nadrzędnym celem jest zagwaran-
towanie bezpieczeństwa finansowego po stronie
świadczeniodawców oraz prawidłowe zabezpieczenie
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie zmiany przepisów i podmiotu
nadającego uprawnienia osobom
przeprowadzającym dzieci przez ulice (6742)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6742/
08) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana
Pawła Poncyljusza z dnia 24 listopada 2008 r. w spra-
wie zmiany przepisów i podmiotu nadającego upraw-
nienia osobom przeprowadzającym dzieci przez ulice
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
800
Przepisy nieobowiązującego już rozporządzenia
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
17 września 2003 r. w sprawie kierowania ruchem
drogowym (Dz. U. Nr 182, poz. 1784, z późń. zm.)
określały, iż szkolenie w zakresie kierowania ruchem
drogowym organizuje komendant wojewódzki Policji
lub policyjny ośrodek szkolenia. Wskazać jednak na-
leży, że w praktyce niejednokrotnie miała miejsce
sytuacja, kiedy właściwy komendant Policji sprawo-
wał jedynie nadzór nad organizacją szkolenia, nato-
miast praktyczne szkolenie przeprowadzane było
w wojewódzkim ośrodku ruchu drogowego, na zasa-
dzie wzajemnego porozumienia.
Rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kie-
rowania ruchem drogowym (Dz. U. Nr 132, poz. 839)
wprowadzono zmiany w zakresie ww. szkoleń, ujed-
nolicając zasady ich przeprowadzania. Obowiązek
ten został powierzony wojewódzkim ośrodkom ruchu
drogowego, które na co dzień zajmują się realizacją
szkoleń z zakresu ruchu drogowego. Podmioty te po-
siadają wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną oraz
odpowiednie zaplecze dydaktyczne, co gwarantuje
prowadzenie wskazanych szkoleń na wysokim pozio-
mie. Niebagatelne znaczenie przy wprowadzeniu
przedmiotowych zmian miało również odciążenie Po-
licji od wykonywania czynności niezwiązanych ze
sprawowaniem bezpośredniego nadzoru nad ruchem
drogowym.
Wskazać należy, iż zmiana przepisów we wskaza-
nym wyżej zakresie, w szczególności zaś zmiana pod-
miotu odpowiedzialnego za realizację szkoleń nie
przyczyniła się do odczuwalnych przerw w szkoleniu.
Z informacji przekazanych przez Biuro Ruchu Dro-
gowego Komendy Głównej Policji wynika, iż wszyst-
kie ośrodki bardzo sprawnie zaadaptowały się do
nowych regulacji, tym bardziej że – jak już wyżej pod-
kreślono – niektóre z nich prowadziły szkolenia jesz-
cze przed wprowadzeniem ww. zmian.
Odnosząc się do kwestii wydawania przez dyrek-
torów ośrodków zaświadczeń uprawniających do wy-
konywania niektórych czynności z zakresu kierowa-
nia ruchem drogowym na podstawie zaświadczeń
wydanych przez komendantów wojewódzkich Policji
w oparciu o nieobowiązujące już przepisy, dla któ-
rych upłynął termin ważności, podkreślenia wyma-
ga, iż analiza aktualnie obowiązujących przepisów
cyt. wyżej rozporządzenia z dnia 18 lipca 2008 r.
w sprawie kierowania ruchem drogowym prowadzi
do wniosków, iż nie ma przeciwwskazań, aby dyrek-
torzy tychże ośrodków wydawali zaświadczenia na
podstawie dokumentów dotychczas posiadanych. W § 9
ust. 7 ww. rozporządzenia określono jedynie, iż or-
gan, który wydaje zaświadczenia przed przedłuże-
niem ważności zaświadczenia, decyduje o potrzebie
poddania osoby uzupełniającemu przeszkoleniu.
Przykładowo, w ośrodkach zlokalizowanych na tere-
nie woj. podlaskiego osoba posiadająca zaświadczenie
wydane przez komendanta Policji, które straciło już
ważność, poddawana jest nieodpłatnie testowi spraw-
dzającemu jedynie wiedzę teoretyczną. Pozytywny
wynik testu skutkuje wydaniem zaświadczenia, na-
tomiast w przypadku wyniku negatywnego koniecz-
ne jest odbycie jednodniowego kursu doszkalającego
zakończonego egzaminem. Kurs ten realizowany jest
odpłatnie, jednakże jego koszt jest znacznie niższy
aniżeli w przypadku osób, które po raz pierwszy sta-
rają się o przedmiotowe zaświadczenie.
Należy podkreślić, iż w przeważającej liczbie przy-
padków osoby, które w przyszłości mają przeprowa-
dzać dzieci przez ulice, kierowane są na szkolenie
przez swoich pracodawców − zwykle przez szkoły lub
urzędy pracy − którzy pokrywają koszty takiego szko-
lenia (średnio od 300 do 400 zł). Do nielicznych zali-
czyć należy przypadki, w których dana osoba zgłasza
się na szkolenie, pokrywając samodzielnie jego kosz-
ty. W tej materii przepisy nie uległy zmianie, ponie-
waż zarówno teraz, jak i przed zmianami przepisów
szkolenie było płatne. Istotną zmianą, jaką wprowa-
dzono w obowiązującym rozporządzeniu, ogranicza-
jącą ewentualne wydatki związane z przedłużeniem
terminu ważności zaświadczenia jest wydłużenie
okresu jego ważności z 12 do 24 miesięcy.
Mając powyższe na uwadze, pragnę wyrazić prze-
konanie, iż wprowadzone zmiany nie wpłyną nega-
tywnie na system szkolenia nawet w okresie przej-
ściowym, a tym samym na utratę możliwości wyko-
nywania pracy przez wskazane wyżej osoby. Przed-
miotowe zmiany mają na celu przede wszystkim
ujednolicenie zasad przeprowadzania szkoleń, przy-
pisując wskazane zadanie odpowiednio do tego przy-
gotowanym i posiadającym doświadczenie w tym za-
kresie wojewódzkim ośrodkom ruchu drogowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Mariusza Błaszczaka
w sprawie świadczeń przysługujących osobom
wychowującym niepełnosprawne dzieci (6743)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
3 grudnia br., znak: SPS-023-6743-08, dotyczące in-
terpelacji posła Mariusza Błaszczaka w sprawie zmia-
ny przepisów dotyczących udzielania pomocy rodzi-
com i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, uprzej-
mie wyjaśniam:
Kwestie poruszane w petycji przygotowanej przez
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci,
załączonej do Pana pisma, zostały już wcześniej

przedstawione Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te
dotyczące trudnej sytuacji materialnej, na jakie na-
potykają rodzice wychowujący niepełnosprawne
dzieci. Rodzice przedstawili również swoje postula-
ty, których wprowadzenie w życie znacząco popra-
wiłoby ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one
zbieżne z kwestiami wskazanymi w interpelacji.
W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów, któ-
re leżą w kompetencji ministra pracy i polityki spo-
łecznej, są przedmiotem analiz resortu w celu przy-
gotowania projektu założeń do rozwiązań prawnych,
w tym dotyczących warunków przyznawania świad-
czenia pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet
państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-ren-
towe oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne za
beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata.
Nowe kwoty kryteriów i kwoty świadczeń rodzinnych
ustalane są z uwzględnieniem wyników badań progu
wsparcia dochodowego rodzin, przeprowadzanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W bada-
niach tych uwzględnia się m.in. zmiany cen towarów
i usług konsumpcyjnych. Poprzednia weryfikacja
miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wówczas
podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzin-
nego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka nie-
pełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Naj-
bliższa weryfikacja kryteriów dochodowych upraw-
niających do świadczeń rodzinnych oraz kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych przewidziana
jest w II półroczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania i wprowadzenia corocznej waloryzacji kwot
poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji świad-
czeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacji
emerytur i rent, a także od zasad indeksacji wyna-
grodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotne róż-
nice między tymi kategoriami. Świadczenia rodzinne
nie są wynagrodzeniem za świadczoną pracę ani
ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia w przy-
padku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej płaco-
ną składką. Świadczenia rodzinne są pomocą o cha-
rakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania rodzin
801
wychowujących dzieci. Stąd częstotliwość zmiany
warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot świad-
czeń zależy od częstotliwości znaczących zmian w kosz-
tach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuższym
niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wynagrodzeń
oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń jest konsekwencją ograniczonych możliwości
budżetowych państwa – w budżecie nie ma wystar-
czających środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie i utrzy-
manie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci niepeł-
nosprawnych wychowywanych w rodzinie przysługi-
wać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,
gdyż nie jest to świadczenie przysługujące niepełno-
sprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie
podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy
o świadczeniach rodzinnych). Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego ma częściowo zrekompensować rodzi-
cowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni za-
stąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak
kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby
dzieci będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jednego
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad nie-
pełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze stro-
ny państwa. Nie powinno się to jednak odbywać ze
środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ utrud-
nienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej spowodo-
wane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiem eme-
rytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym po-
mocą socjalną. Dlatego też w systemie świadczeń
rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej, a nie
w systemie ubezpieczeń społecznych, jest odpowied-
nie miejsce na rozwiązania zapewniające osobom
i rodzinom będącym w trudnej sytuacji życiowej nie
tylko niezbędne środki finansowe, ale też inne formy
pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzenie jakichkol-
wiek rozwiązań prawnych, które miałyby dać przy-
wileje emerytalne osobom sprawującym opiekę nad
niepełnosprawnymi dziećmi, nie może zostać zaak-
ceptowane, ponieważ koliduje to z ideą wdrażanej
reformy systemu ubezpieczeń społecznych, która ma
na celu przywrócenie mu charakteru ubezpieczenio-
wego. Właśnie w tym celu parlament dokonał w 1998 r.
zmiany przepisów emerytalno-rentowych powodują-
cej, że z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy-
znawane są wyłącznie świadczenia należne z powodu
spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia okre-
ślonego w przepisach wieku lub niemożności konty-
802
nuowania pracy zarobkowej z powodu niezdolności
do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód asy-
stenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowa-
dzony rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji za-
wodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np. ośro-
dek pomocy społecznej lub powiatowe centrum po-
mocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulo-
wanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cywil-
noprawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym. Nie
jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekują-
cego się swym niepełnosprawnym dzieckiem publicz-
ny pracodawca zatrudniał na stanowisku asystenta-
-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiem zarówno
kwestie stosunków między rodzicem a dzieckiem,
wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnego i opie-
kuńczego, w tym dotyczące obowiązku opieki i utrzy-
mania dziecka, jak również kwestie dotyczące sto-
sunku pracy, w tym: czasu pracy, godzin nadliczbo-
wych, zwolnień chorobowych, urlopów itp. Stąd też
właściwym narzędziem wsparcia materialnego ro-
dzin wychowujących niepełnosprawne dzieci jest sys-
tem świadczeń rodzinnych, uzupełniony rozwiąza-
niami z zakresu pomocy społecznej.
Jednocześnie informuję, że rozwiązaniem zabez-
pieczającym środki utrzymania rodzicom wychowu-
jącym dzieci niepełnosprawne na wypadek śmierci
ubezpieczonego – żywiciela rodziny jest funkcjonują-
cy system rent rodzinnych. Obecny system emerytal-
no-rentowy pozwala na zaopatrzenie niepracujących
współmałżonków w świadczenia po śmierci pracują-
cego małżonka lub małżonka pobierającego świad-
czenie emerytalne. Świadczeniem takim jest finan-
sowana z ubezpieczenia rentowego renta rodzinna.
Sytuacja małżonków osób ubezpieczonych jest roz-
wiązana zgodnie z utrwalonymi, sprawdzonymi roz-
wiązaniami. Istotne dla sytuacji wdowy lub wdowca
jest to, czy zmarły współmałżonek w dniu zgonu speł-
niał warunki do emerytury lub renty z tytułu nie-
zdolności do pracy. W takiej sytuacji Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych oblicza świadczenie, jakie przy-
sługiwałoby zmarłemu. Na tej podstawie ustalane
jest prawo do renty rodzinnej, której wysokość za-
leży od kręgu osób uprawnionych do świadczenia.
Wynosi ona od 85% do 95% świadczenia (emerytury
lub renty), jakie ma lub miałby zmarły. Renty ro-
dzinne finansowane są z wyodrębnionych w ramach
FUS ubezpieczeń rentowych, finansowanych ze skła-
dek wszystkich ubezpieczonych. Zgodnie z przepi-
sem art. 65 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) renta rodzinna przysługuje uprawnionym
członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci mia-
ła ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu
niezdolności do pracy lub spełniała warunki wyma-
gane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Ponad-
to, zgodnie z przepisem art. 70 ww. ustawy, wdowa
ma prawo do renty po zmarłym mężu, jeżeli w chwi-
li śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była nie-
zdolna do pracy albo wychowuje co najmniej jedno
z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do
renty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osią-
gnęło 16 lat lub – jeżeli kształci się w szkole – 18 lat
życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem cał-
kowicie niezdolnym do pracy oraz do samodzielnej
egzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy,
uprawnionym do renty rodzinnej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pieniężne
kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku ży-
cia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem
życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależnie od dochodów i wieku
dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności, znacznym stopniu niepełnospraw-
ności lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawno-
ści, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku
uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,
mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do za-
siłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-

padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest pod-
wyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wycho-
wywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczę-
cia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko nauki poza
miejscem zamieszkania (niepełnosprawność dziecka
powoduje powstanie uprawnienia do niego nie tylko
w przypadku nauki dziecka w szkole średniej, ale
również jeśli uczy się ono w szkole podstawowej lub
gimnazjum).
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają
ze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kon-
tynuację uprawnień do nich mimo przekroczenia
kryterium dochodowego o relatywnie niewysokie
kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie nowelizacji art. 51 Kodeksu pracy
przez przyznanie pracownikowi,
który został przywrócony do pracy,
prawa do urlopu wypoczynkowego
za czas pozostawania bez pracy (6744)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jarosła-
wa Rusieckiego, przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 3 grudnia br., znak: SPS-023-
-6744/08, dotyczącą prawa pracownika przywrócone-
go do pracy do urlopu wypoczynkowego za czas po-
zostawania bez pracy, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
W mojej ocenie pojęcie „okres pozostawania bez
pracy”, o którym mowa w art. 51 § 1 Kodeksu pracy,
należy rozumieć jako okres nieświadczenia pracy
u pracodawcy, który dokonał wypowiedzenia umowy
o pracę z naruszeniem prawa. Należy bowiem zwró-
cić uwagę, że przepis ten nie nakazuje uznania okre-
su pozostawania bez pracy, za który przyznano wy-
nagrodzenie, za okres zatrudnienia, ale jedynie za
okres podlegający wliczeniu do okresu zatrudnienia
(stażu pracy), od którego zależą uprawnienia pracow-
nicze. Okres pozostawania bez pracy może być zali-
czony do okresu zatrudnienia jedynie w przypadku,
gdy pracownik podejmie zatrudnienie po przywróce-
niu go do pracy na mocy orzeczenia sądu. Moim zda-
niem nie jest zatem możliwe przyjęcie założenia, że
803
pracownik przywrócony do pracy w okresie pozosta-
wania bez pracy nabywa prawo do urlopu wypoczyn-
kowego, nie pozostaje on bowiem w tym czasie w sto-
sunku pracy. Analogiczne stanowisko wyraził Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 14 marca 2004 r. (I PK
144/05, OSNP 2007/5-6/68).
Odpowiadając na wątpliwości związane z brakiem
możliwości nabycia prawa do urlopu wypoczynkowe-
go w okresie pozostawania bez pracy, za który przy-
znano wynagrodzenie, pragnę dodać, że urlop wypo-
czynkowy, o którym mowa w art. 152 § 1 Kodeksu
pracy, jest prawem majątkowym polegającym na
zwolnieniu pracownika od obowiązku wykonywania
pracy w celu wypoczynku, przy jednoczesnym zapew-
nieniu przez ten czas wynagrodzenia (urlopowego).
A zatem prawo do urlopu wypoczynkowego przysłu-
guje pracownikowi, a więc osobie świadczącej pracę
na podstawie stosunku pracy.
Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w uchwa-
le z dnia 4 kwietnia 1995 r. (I PZP 10/95, OSNA-
PiUS 1995 nr 18, poz. 228) przyjmując, że „jest za-
sadą, iż prawo do urlopu wypoczynkowego zależy od
pozostawania w stosunku pracy. Do istoty stosunku
należy również to, że urlop przysługuje pracowni-
kowi w wymiarze określonym przepisami prawa
pracy i w czasie ustalonym przez pracodawcę. Ze
względu na swój cel urlop wypoczynkowy powinien
być wykorzystany w naturze i w całości, zaś zamia-
na urlopu na ekwiwalent pieniężny możliwa jest tyl-
ko w przypadkach ściśle określonych przepisami
prawa pracy (art. 171 K.p.)”.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie wyjaśniam,
iż regulację dotyczącą skutków zaliczenia okresu po-
zostawania bez pracy przez pracownika przywraca-
nego do pracy uważam za prawidłową i niewymaga-
jącą zmian w kierunku postulowanym w interpelacji
pana posła Jarosława Rusieckiego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie ustawy o zmianie ustawy
Kodeks cywilny, dotyczącej dziedziczenia
ustawowego (6745)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jarosła-
wa Rusieckiego z dnia 24 listopada 2008 r. przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 3 grudnia 2008 r.
(znak: SPS-023-6745/08) dotyczącą zmian przepisów
804
ustawy Kodeks cywilny w zakresie dziedziczenia
ustawowego i prawa do zachowku uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
W dniu 10 grudnia 2008 r. rząd przyjął projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny, który za-
wiera propozycję poszerzenia kręgu spadkobierców
ustawowych o dziadków spadkodawcy i ich zstępnych
oraz pasierbów.
Rządowy projekt nie wykracza poza potrzebę naj-
pilniejszą, tj. poszerzenia kręgu spadkobierców usta-
wowych. Natomiast reforma instytucji prawa do za-
chowku jest planowana w ramach prac nad nowym
Kodeksem cywilnym.
Należy zauważyć, że obce systemy prawne przy-
znają spadkodawcy pełną autonomię w rozrządzaniu
majątkiem na wypadek śmierci. Zdecydowana więk-
szość systemów prawnych na świecie albo ogranicza
swobodę testowania poprzez system rezerwy, dzieląc
spadek na część rozrządzaną i nierozrządzalną (np. pra-
wo francuskie), albo też ustanawia mechanizm ko-
rygujący w postaci zachowku na wypadek skorzysta-
nia przez spadkodawcę ze swobody testowania (do tej
grupy należy też prawo polskie).
Instytucja zachowku służy do ochrony interesów
osób najbliższych spadkodawcy przed skutkami do-
konanych przez niego rozrządzeń w ramach przysłu-
gującej mu swobody testowania oraz poczynionych
za życia darowizn. Wartości, które chroni, są na tyle
doniosłe, że nie powinno dojść do całkowitego jej znie-
sienia w przyszłości. Poszukując właściwego rozwią-
zania, należy mieć na względzie dwie konstytucyjne
zasady: zasadę poszanowania i ochrony własności
oraz zasadę ochrony rodziny.
Trafne jest spostrzeżenie zawarte w interpelacji,
że zaproponowana w projekcie zmiana dziedziczenia
ustawowego rodziców (kosztem rodzeństwa spadko-
dawcy) pośrednio prowadzi do poszerzenia ich rosz-
czeń o zachowek. Roszczenia te tak dziś, jak i po
wejściu w życie projektu, przysługują rodzicom, gdy
brak jest zstępnych spadkodawcy (chcących i mogą-
cych dziedziczyć) oraz gdy – w związku ze sporzą-
dzeniem testamentu – nie dziedziczą oni na podsta-
wie ustawy. Najczęściej roszczenia te kierują się
przeciwko spadkobiercom testamentowym. Spadko-
biercą pozwanym o zachowek może być oczywiście
także małżonek spadkodawcy. Nie ma przy tym zna-
czenia, jak długo trwało małżeństwo i czy pozosta-
ły przy życiu małżonek przyczynił się do powstania
majątku spadkowego.
Może się więc zdarzyć, że pozwaną przez rodziców
o zachowek będzie żona spadkodawcy poślubiona nie-
długo przed jego śmiercią, na korzyść której spadko-
dawca sporządził testament, czyniąc ją wyłączną
spadkobierczynią. Dochodzenie roszczeń o zachowek
przy rodziców w tym przykładzie zgodne będzie
z poczuciem sprawiedliwości. Należy zaznaczyć, że
tworzone przepisy muszą być obliczone względem sy-
tuacji typowych. Abstrakcyjne normy, nawet najle-
piej skonstruowane, nie uwzględniają okoliczności
każdego konkretnego przypadku.
Rozważając sytuację małżonka pozwanego w pro-
cesie o zachowek należy mieć na uwadze także to, że
do spadku po zmarłym małżonku wchodzi jedynie
jego majątek osobisty i tylko połowa majątku wspól-
nego małżonków (druga połowa zasadniczo przypada
małżonkowi pozostałemu przy życiu w ramach po-
działu majątku wspólnego, vide: art. 501 K.r.o.).
Małżonek w rozważanej sytuacji jest sam upraw-
niony do zachowku. Może więc powoływać się na
art. 999 K.c., który w takim przypadku jego odpo-
wiedzialność z tytułu zachowku ogranicza tylko do
wysokości nadwyżki przekraczającej jego własny
zachowek.
W razie szczególnie ciężkiej sytuacji życiowej po-
zwany małżonek może bronić się zarzutem nadużycia
prawa (art. 5 K.c.). Stosowanie tego przepisu w pro-
cesach o zachowek dopuszcza orzecznictwo Sądu Naj-
wyższego (vide: uchwała SN z 19.5.1981 r. III CZP
18/81, OSN 1981 z. 12, poz. 228).
Konkludując, podkreślić trzeba, że Komisja Ko-
dyfikacyjna Prawa Cywilnego działająca przy mini-
strze sprawiedliwości w toku prac nad nowym Ko-
deksem cywilnym rozważa możliwość ograniczenia
prawa do zachowku. Bierze się pod uwagę możliwość
zastąpienia roszczeń o zachowek uprawnieniami
o charakterze alimentacyjnym na wzór uprawnienia
dziadków uregulowanego w art. 966 K.c. Ostateczny
kształt omawianej instytucji nie został jeszcze prze-
sądzony.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie realizacji przez administrację
publiczną projektów informatycznych
na podstawie doświadczeń wynikających
z wdrażania działania 1.5 SPO WKP (6746)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 3 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6746/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Witolda Pahla z dnia 24 listopada 2008 r. w spra-
wie realizacji przez administrację publiczną projek-
tów informatycznych na podstawie doświadczeń wy-
nikających z wdrażania działania 1.5 SPO WKP.
Na wstępie pragnę poinformować, iż wdrożenie
metod nowoczesnego zarządzania w administracji
publicznej jest elementem warunkującym sprawne
i skuteczne funkcjonowanie tej administracji. W tym

kontekście należy wskazać, iż dla sprawnego zarzą-
dzania administracją publiczną konieczne jest dokoń-
czenie kompleksowych reform. Uchwała nr 13 Rady
Ministrów z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie do-
kończenia reformy administracji publicznej oraz za-
sad prowadzenia prac w tym zakresie (M. P. Nr 8,
poz. 99) wskazuje jako główne zadania:
1) dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową i samorządową;
2) dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych i cen-
tralnych organów administracji rządowej;
3) przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Najistotniejsze prace legislacyjne w zakresie pkt
1 i 3 zostały już ukończone bądź znajdują się na koń-
cowym etapie realizacji.
W zakresie kontynuacji wdrażania nowego mode-
lu zarządzania administracją można wytyczyć nastę-
pujące kierunki:
— zdecentralizowanie państwa wymaga jasnego
i jednoznacznego podziału zadań, środków i odpowie-
dzialności pomiędzy poszczególne jednostki w taki
sposób, aby ani nie powstawały między nimi luki, ani
też ich funkcje wzajemnie się nie pokrywały, a jed-
nocześnie istniały odpowiednie systemy efektywnej
kontroli i harmonizacji;
— jednoznaczny rozdział funkcji o charakterze
politycznym, określających cele rozwoju, od działań
administracyjnych, dotyczących realizacji zarządza-
nia majątkiem publicznym i regulowania spraw in-
dywidualnych, a tym samym zasadniczego ograni-
czenia wpływu partii politycznych na bieżące decyzje
aparatu administracyjnego;
— wszystkie jednostki administracji winny kiero-
wać się celami strategicznymi i zakresem ich usta-
wowej odpowiedzialności, a nie tylko na bieżąco dzia-
łać według przepisów i proceduralnych reguł;
— administracja winna być konkurencyjna, a więc
profesjonalna, skuteczna i efektywna, dlatego też ko-
nieczne jest wykształcenie odpowiedniego systemu
oceny działalności jednostek administracyjnych,
obejmującego ocenę społeczną realizacji celów, a tak-
że ocenę efektywności i legalności działań;
— zasada pomocniczości powinna obowiązywać
również w stosunku do działalności poszczególnych
jednostek i wyrażać się w decentralizacji własnych
mechanizmów zarządzania, opartych o delegowanie
uprawnień;
— realizacja wymogu profesjonalności admini-
stracji wymaga budowy systemu kształtowania się
kadr zawodowego korpusu pracowników admini-
stracyjnych, dostosowanego do zdecentralizowane-
go ustroju państwa;
— walka z korupcją powinna być uznana za
sprawę najwyższej wagi, a zasada pełnej jawności
i publicznego dostępu do informacji administracyj-
805
nej powinna być potraktowana jako podstawowe
narzędzie.
Należy zauważyć, iż wdrożenie nowoczesnych me-
tod zarządzania w administracji publicznej wspiera-
ne będzie m.in. poprzez działania w ramach priory-
tetu V: Dobre rządzenie Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” 2007–2013. Pierwszym istotnym
działaniem jest przygotowanie administracji do za-
rządzania finansami w aspekcie zadaniowym oraz
wdrożenie budżetowania zadaniowego w jednostkach
administracji publicznej. Realizacja tego działania
będzie bezpośrednią odpowiedzią na wyzwanie ziden-
tyfikowane w „Krajowym programie reform”. Dru-
gim istotnym działaniem będzie usprawnienie zarzą-
dzania zasobami ludzkimi w administracji publicz-
nej, w szczególności poprzez opracowanie nowego
systemu kształtowania wynagrodzeń we wszystkich
jednostkach administracji rządowej, udoskonalenie
systemu wartościowania stanowisk pracy oraz wspar-
cie działów kadr w jednostkach administracji rządo-
wej i samorządowej. Nieodłącznym aspektem wzmac-
niania potencjału administracji jest także wyposaże-
nie kadr w kompetencje niezbędne do realizacji za-
dań przypisanych administracji publicznej, w tym
tych z zakresu wdrażanych reform. Po trzecie, prio-
rytet przyczyni się do poprawy standardów zarządza-
nia w jednostkach administracji. W przypadku jed-
nostek samorządu terytorialnego kluczowe jest wdro-
żenie rozwiązań przyczyniających się do poprawy
jakości i dostępności usług świadczonych przez urzę-
dy. Efektem wprowadzenia tych działań będzie opty-
malizacja wykorzystania zasobów przez jednostki
administracji samorządowej oraz wzrost efektywno-
ści obsługi klienta. Ze względu na rosnącą rolę samo-
rządów terytorialnych w kreowaniu warunków roz-
woju, niezbędnym jest ukierunkowanie wsparcia
także na wzmacnianie ich zdolności strategicznych,
co przyczyni się do poprawy jakości długookresowych
strategii lub programów rozwojowych. Projekty re-
alizowane w tym zakresie będą poparte szczegółową
analizą potrzeb.
Pragnę poinformować, iż w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” na lata 2007–2013,
współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji odpowiada za wdrożenie zasad dobrego rzą-
dzenia w administracji samorządowej.
Zgodnie z przyjętymi założeniami począwszy od
2009 r. jednostki samorządu terytorialnego objęte
wsparciem szkoleniowo-doradczym w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” będą musiały
osiągnąć konkretne rezultaty w zakresie trzech fila-
rów „Dobrego rządzenia”:
1) państwo prawa – rezultaty służące podniesie-
niu jakości prawa miejscowego lub indywidualnych
aktów administracyjnych;
2) skuteczność i efektywność – rezultaty służące
poprawie zarządzania w j.s.t. i jakości świadczonych
usług publicznych poprzez m.in.:
— wdrożenie systemu zarządzania jakością,
806
— wdrożenie systemu monitorowania usług pu-
blicznych,
— wdrożenie systemu monitorowania poziomu
satysfakcji klientów z jakości usług publicznych lub
funkcjonowania urzędu j.s.t.;
1) partycypacja i przejrzystość – rezultaty służące
wzrostowi zaufania społecznego poprzez m.in.:
— usprawnienie/wdrożenie procedury konsultacji
społecznych w sprawach ważnych dla gminy, powia-
tu albo województwa,
— przyjęcie kodeksu etycznego pracowników
urzędu gminy (miasta), starostwa powiatowego albo
urzędu marszałkowskiego oraz wdrożenie procedur
postępowania w przypadku naruszenia kodeksu
etycznego,
— wdrożenie/usprawnienie procedury i wzrost
liczby realizowanych zadań publicznych w oparciu
o zasadę partnerstwa publiczno-prywatnego,
— wdrożenie/usprawnienie procedury i wzrost
liczby zadań publicznych realizowanych przez orga-
nizacje pozarządowe.
Dodać należy, że za realizację działań w ramach
priorytetu V PO KL w zakresie wzmocnienia poten-
cjału administracji rządowej odpowiada Kancelaria
Prezesa Rady Ministrów, a zatem tam należałoby
skierować zapytanie w sprawie planowanych dzia-
łań na rzecz poprawy zarządzania w administracji
rządowej.
Ponadto nowoczesne zarządzanie administracją
publiczną znajduje też swoje odzwierciedlenie w wy-
miarze jej informatyzacji. Postęp technologii infor-
macyjnych i komunikacyjnych (ICT – Information
and Communication Technology) oraz rozwój mediów
elektronicznych spowodowały zasadnicze zmiany
otoczenia gospodarczego w kraju i na świecie. Pro-
wadzą one od społeczeństwa postindustrialnego do
nowego modelu społeczeństwa, które już zdążyło uzy-
skać wiele określeń. Najczęściej jednak określa się je
mianem społeczeństwa informacyjnego (Information
Society), ponieważ informacja staje się w nim głów-
nym elementem sprawnego funkcjonowania.
W tych nowych warunkach państwo i jego organy
administracyjne stoją przed koniecznością dostoso-
wania się do zachodzących zmian. Muszą one nie tyl-
ko stworzyć nowoczesne urzędy – na miarę ery spo-
łeczeństwa informacyjnego i wzrastających potrzeb
obywateli, ale muszą przede wszystkim przygotować
ich do szybkich zmian technologicznych, społecznych
i gospodarczych.
Już dziś wiek XXI możemy uznać za wiek mediów
elektronicznych, które kształtują byt i rozwój ekono-
miczno-społeczny państw. W tym kontekście należy
widzieć proces budowy i rozwoju administracji pu-
blicznej na całym świecie, w tym również i w Polsce.
W marcu 2000 r. w Lizbonie został przyjęty plan roz-
woju dla krajów Unii Europejskiej, który to doku-
ment zyskał miano strategii lizbońskiej. Celem planu
przyjętego na okres 10 lat było uczynienie Europy
jednym z najbardziej dynamicznych i konkurencyj-
nych regionów gospodarczych na świecie. Strategia
lizbońska zakładała jako jeden z priorytetowych ce-
lów rozwój społeczeństwa informacyjnego, a jedną ze
składowych tak postawionego celu było udostępnie-
nie przez kraje członkowskie Unii Europejskiej usług
administracji publicznej drogą elektroniczną. Stra-
tegia lizbońska i – realizujące jej podstawowe priory-
tety – programy eEurope 2005 oraz i2010 stały się
w Polsce podstawą do rozwoju krajowych programów
informatyzacji administracji.
O ile rozwój podstaw prawnych dla elektronicz-
nych usług administracji publicznej w Polsce należy
ocenić pozytywnie, o tyle bilans realizacji samych
usług nie wypada zadowalająco. Uchwalono ustawę
z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U.
z 2005 r. Nr 64 poz. 565, z późn. zm.) oraz akty wy-
konawcze do niej, takie jak m.in.:
— dwa rozporządzenia dotyczące technicznej stro-
ny interoperacyjności systemów teleleinformatycz-
nych i rejestrów publicznych, tj.: rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 11 października 2005 r.
w sprawie minimalnych wymagań dla systemów te-
leinformatycznych (Dz. U. Nr 212 poz. 1766) oraz
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 paździer-
nika 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań dla
rejestrów publicznych i wymiany informacji w formie
elektronicznej (Dz. U. Nr 214, poz. 1781);
— rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia
28 marca 2007 r. w sprawie „Planu informatyzacji
państwa na lata 2007–2010” (Dz. U. Nr 61, poz. 415).
Implementacja tych oczekiwań na grunt admini-
stracji elektronicznej (e-Government) jest zgodna
z ogólnymi kierunkami rozwoju społeczeństwa infor-
macyjnego w tym zakresie i wymaga między innymi
nowoczesnych usług administracji publicznej (usług
publicznych) dostępnych dla obywatela z dowolnego
miejsca w kraju, „24 godziny na dobę”.
Wprowadzenie w życie planu informatyzacji pań-
stwa w 2007 r. umożliwiło sprawne planowanie roz-
woju usług administracji publicznej w Polsce i umoż-
liwiło sprzężenie systemów teleinformatycznych re-
alizowanych do tej pory niezależnie w różnych resor-
tach. Najważniejszym projektem, który ma stanowić
podstawę do tworzenia systemu elektronicznych
usług administracji publicznej w Polsce, jest Elektro-
niczna Platforma Usług Administracji Publicznej
(ePUAP).
Projekt ePUAP doprowadził w 2008 r. do urucho-
mienia platformy, na której z pomocą określonych
podstawowych elementów (usług wspólnych platfor-
my) instytucje publiczne budują, a następnie udo-
stępniają usługi oparte na elektronicznych kanałach
komunikacji ze swoim otoczeniem (w szczególności
przedsiębiorcami i obywatelami, ale również z inny-
mi instytucjami publicznymi) poprzez pojedynczy
punkt dostępowy w Internecie.
Uruchomiona platforma będzie umożliwiała w przy-
szłości definiowanie kolejnych procesów obsługi oby-
watela i przedsiębiorstw, tworzenie kanałów dostępu
do poszczególnych systemów administracji publicz-

nej, rozszerzenie zestawu usług publicznych świad-
czonych elektronicznie.
Zakres projektu ePUAP obejmuje budowę:
— platformy ePUAP;
— Centralnego Repozytorium Wzorów Doku-
mentów;
— portalu informacyjnego ePUAP;
— portalu interoperacyjności.
Elektroniczna Platforma Usług Administracji Pu-
blicznej (ePUAP) jest wspólną infrastrukturą udo-
stępnienia przez dowolne jednostki administracji
publicznej usług publicznych w kanałach elektronicz-
nych w relacjach z obywatelami, przedsiębiorcami
i innymi jednostkami administracji publicznej. EPU-
AP przyczynia się tym samym do integracji syste-
mów teleinformatycznych polskiej administracji,
a także pozwoli na łatwiejsze udostępnianie obywa-
telom i przedsiębiorcom usług publicznych świadczo-
nych drogą elektroniczną.
Głównym celem stworzenia i wdrożenia projektu
ePUAP jest stworzenie jednolitego, bezpiecznego
i w pełni zgodnego z obowiązującym prawem elek-
tronicznego kanału udostępniania usług publicznych
przez administrację publiczną dla obywateli, przed-
siębiorców i administracji publicznej, a także skróce-
nie czasu oraz obniżenie kosztów udostępniania za-
sobów informacyjnych.
Budowany system ma stanowić centralny punkt
dostępu do usług świadczonych przez administra-
cję publiczną. Realizacja tego zadania wymaga in-
tegracji wielu przedsięwzięć i współpracy pomię-
dzy organizatorami i wykonawcami tych przedsię-
wzięć, w szczególności ścisłej współpracy MSWiA
i samorządów. Platforma ePUAP jest krokiem milo-
wym na drodze do społeczeństwa informacyjnego
XXI wieku i w szerszym znaczeniu budowy gospo-
darki opartej na wiedzy.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Aleksandrzaka
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo łowieckie (6748)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Leszka Aleksandrzaka z dnia
24 listopada 2008 r. dotyczącą nowelizacji ustawy
807
Prawo łowieckie w zakresie szkód łowieckich, przed-
stawiam następujące stanowisko:
W przypadku pierwszej części zapytania dotyczą-
cej nowelizacji ustawy z dnia 13 października 1995 r.
Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066,
z późn. zm.) informuję, że nie planuje się zmian ww.
aktu prawnego w poruszonym przez posła zakresie.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że dobiegają końca
wspólne prace przedstawicieli Ministerstwa Środo-
wiska, Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, La-
sów Państwowych, izb rolniczych, Polskiego Związ-
ku Łowieckiego oraz ekspertów ze świata nauki
mające na celu wypracowanie optymalnych rozwią-
zań problemów z zakresu szacowania szkód łowiec-
kich i wypłat odszkodowań, a w wyniku tych prac
nowelizacji rozporządzenia ministra środowiska
z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie sposobu postępo-
wania przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszko-
dowań za szkody w uprawach i płodach rolnych (Dz. U.
Nr 126, poz. 1081).
W kwestiach odnoszących się do sugestii pana
radnego Z. K. należy stwierdzić, co następuje:
Zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro
ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Pań-
stwa, o czym stanowi art. 2 cytowanej ustawy. Jest
to zapis mający fundamentalne znaczenie dla pol-
skiego modelu łowiectwa, zaś określenie zwierzyny
mianem dobra ogólnonarodowego służy podkreśleniu
znaczenia zwierzyny i nadaje jej wysoką rangę w sys-
temie wartości środowiska przyrodniczego, a do dba-
łości o jego stan jesteśmy wszyscy zobligowani zapi-
sami Konstytucji RP.
Pragnę również poinformować, że w przypadku
gatunków objętych ochroną wymienionych przez
pana radnego wypłat odszkodowań nie dokonuje Mi-
nisterstwo Środowiska, jak stwierdza radny, lecz
podmiot wskazany w ustawie z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r. Nr 92,
poz. 880, z późn. zm.), którym jest wojewoda.
Szkód łowieckich, wyrządzanych przez zwierzy-
nę, nie da się całkowicie wyeliminować, ale można je
ograniczyć przez stosowanie form zabezpieczenia,
np. grodzenie upraw, pastuchy elektryczne oraz re-
pelenty. Uważam, że tego rodzaju działania zabez-
pieczające o charakterze prewencyjnym są rozwiąza-
niem zmierzającym do znacznego ograniczenia szkód
i powinny być wykorzystywane przez zainteresowane
strony. Chcę przy tym podkreślić, że ustawodawca
obowiązek zabezpieczenia upraw przed szkodami ło-
wieckimi nałożył także na posiadaczy gruntów, któ-
rzy powinni współdziałać w tym zakresie z dzierżaw-
cami i zarządcami obwodów łowieckich (art. 47
ust. 2 Prawa łowieckiego).
Odnosząc się do propozycji przeniesienia odpowie-
dzialności za szkody łowieckie wyłącznie na Skarb
Państwa, stwierdzić należy, że ustawodawca jedno-
znacznie wskazał podmioty odpowiedzialne za sza-
cowanie szkód łowieckich i wypłatę odszkodowań, co
jednocześnie obliguje te podmioty (zarządcy i dzier-
808
żawcy obwodów łowieckich) do zapewnienia środków
finansowych na te cele.
Przejęcie ustawowego obowiązku wypłacania od-
szkodowań tytułem szkód łowieckich przez Skarb
Państwa nie wydaje się w chwili obecnej możliwe do
realizacji. Rozwiązanie to pociągałoby za sobą ko-
nieczność stworzenia specjalnych służb i wymagało-
by dodatkowo bardzo znacznych nakładów finanso-
wych (ponad 5000 obwodów łowieckich, ok. 2500 kół
łowieckich) ze strony Skarbu Państwa. W sytuacji
kiedy należne odszkodowania sięgają w wielu przy-
padkach kilkuset złotych, niejednokrotnie koszt sza-
cowania przekraczałby te wartości. Uważam, że in-
tensyfikacja szkód łowieckich w newralgicznych
okresach roku (wiosna i lato) uniemożliwiałaby za-
chowanie przewidzianych prawem terminów i szyb-
kie oszacowanie szkody w przypadku sugerowanego
przez radnego rozwiązania systemowego w tym za-
kresie. Obecny system zapewnia wykonywanie zadań
związanych z szacowaniem szkód łowieckich społecz-
nie przez przedstawicieli dzierżawców lub zarządców
obwodów łowieckich bez dodatkowych obciążeń bu-
dżetu państwa.
Nie mogę podzielić zastrzeżeń w odniesieniu do
wiedzy osób szacujących szkody łowieckie. Szkolenie
przygotowujące do tego typu działań prowadzi Stacja
Badawcza Polskiego Związku Łowieckiego w Czem-
piniu. Dodać należy, że działalność osób dokonują-
cych szacowania szkód jest funkcją społeczną i osoby
te nie pobierają za wykonywaną pracę żadnego wy-
nagrodzenia. W celu wyeliminowania ewentualnych
nieprawidłowości ustawodawca w art. 46 ust. 2 usta-
wy Prawo łowieckie wprowadził możliwość uczest-
nictwa podczas oględzin, szacowania szkód oraz
ustalania wysokości odszkodowania przedstawiciela
właściwej terytorialnie izby rolniczej, który również
przechodzi podobne szkolenie. W sytuacji kiedy stro-
ny nie mogą osiągnąć porozumienia, ustawa wpro-
wadza możliwość skorzystania z postępowania me-
diacyjnego w przypadku sporu o wysokość odszkodo-
wania, co reguluje art. 47 ust. 2, a w ostateczności
arbitraż sądowy. Stąd w przypadku niesatysfakcjo-
nującego którąś ze stron ustalenia wysokości odszko-
dowania każda ze stron może dochodzić swoich racji
w ww. postępowaniach.
Odnosząc się natomiast do kwestii § 4 ust. 6 roz-
porządzenia ministra środowiska z dnia 15 lipca
2002 r. w sprawie sposobu postępowania przy szaco-
waniu szkód oraz wypłat odszkodowań za szkody
w uprawach i płodach rolnych, zaznaczam, że nie po-
wodował on do tej pory kontrowersji. Informuję rów-
nież, że sprawy w nim zawarte zostaną doprecyzo-
wane w najbliższej nowelizacji rozporządzenia regu-
lującego ten zakres materii.
Kwestia plonu ubocznego, a poruszana przez rad-
nego została rozstrzygnięta w uchwale Sądu Najwyż-
szego z dnia 27 listopada 2007 r., która określa, że
wszystko, co rośnie na gruncie rolnym, uznaje się za
uprawę rolną.
Dodatkowo informuję, iż mając na uwadze wzrost
populacji dzików, minister środowiska zwrócił się do
dyrektora generalnego Lasów Państwowych z zale-
ceniem przychylnego rozpatrywania przez nadleśni-
czych wniosków dzierżawców obwodów łowieckich
dotyczących zwiększenia planów ich pozyskania, ma-
jąc na celu zmniejszenie szkód łowieckich wyrządza-
nych przez ten gatunek zwierzyny.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień informuję,
że sugestie radnego K. będą przedmiotem analizy
przy nowelizacji rozporządzenia regulującego ten za-
kres materii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Ołdakowskiego
w sprawie ksiąg kondolencyjnych w związku
z wojną w Gruzji (6749)
W związku z interpelacją Pana Posła Jana Ołda-
kowskiego (pismo nr SPS-023-6749/08 z dnia 3 grud-
nia br.) w sprawie ksiąg kondolencyjnych w związku
z wojną w Gruzji uprzejmie informuję, że wytyczne
w tej sprawie zostały przesłane na placówki RP za
granicą jako korespondencja niejawna. Pan Poseł
może zapoznać się z treścią odpowiedniego dokumen-
tu w Departamencie Wschodnim MSZ.
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie dodatku emerytalnego
dla osób przymusowo wcielonych
do stalinowskiej organizacji „Służba Polsce”
w ramach brygad i hufców pracy (6752)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 3 grudnia 2008 r., znak:

SPS-023-6752/08, dotyczące interpelacji posła Dariu-
sza Seligi, Krzysztofa Sońty i Roberta Telusa w spra-
wie dodatku emerytalnego dla osób przymusowo
wcielonych do stalinowskiej organizacji,,Służba Pol-
sce” w ramach brygad i hufców pracy, uprzejmie in-
formuję:
W dniu 27 marca 2007 r. Rada Ministrów przyję-
ła „Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”.
W „Założeniach (...)” dokonano m.in. przeglądu i oce-
ny postulatów dotyczących zadośćuczynienia za
krzywdy doznane w okresie wojny i po wojnie, zgła-
szanych przez różne i bardzo liczne grupy społeczne,
w tym także przez grupę byłych junaków Powszech-
nej Organizacji „Służba Polsce”, czyli osób wcielo-
nych do tej organizacji na mocy ustawy z dnia 25 lu-
tego 1948 r. o powszechnym obowiązku przysposo-
bienia zawodowego, wychowania fizycznego i przy-
sposobienia wojskowego młodzieży oraz o organizacji
spraw kultury fizycznej i sportu (Dz. U. z 1948 r.
Nr 12, poz. 90, z późn. zm.).
Na podstawie „Założeń (...)” w Ministerstwie Pra-
cy i Polityki Społecznej przygotowany został projekt
ustawy o uprawnieniach kombatantów, uczestników
walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wo-
bec dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar
represji systemów totalitarnych.
W wyniku dokonanej oceny podjęto decyzję, aby
przygotowywane nowe rozwiązania nie obejmowały
wszystkich osób, które zostały wcielone do organiza-
cji „Służba Polsce”. Wynika to z faktu, że wcielenie
do „Służby Polsce” nie było, co do zasady, formą re-
presji – taki charakter miało tylko wcielenie do tzw.
brygad ponadkontyngentowych, których junacy otrzy-
mują już świadczenia na mocy ustawy z dnia 2 wrze-
śnia 1994 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnie-
niach przysługujących żołnierzom zastępczej służby
wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach
węgla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i ba-
talionach budowlanych (Dz. U. z 2001 r. Nr 60,
poz. 622, z późn. zm.). Ponadto brak jest instrumen-
tów, które pozwoliłyby odróżnić junaków, którzy zna-
leźli się w „Służbie Polsce” dobrowolnie, od tych, któ-
rzy trafili tam przymusowo. Zgodnie z projektem
proponuje się żołnierzy z poboru w 1949 r., którzy
byli wcieleni do ponadkontyngentowych brygad
„Służby Polsce” i przymusowo zatrudniani w kopal-
niach węgla i kamieniołomach, uznać za ofiary re-
presji systemów totalitarnych.
Wyżej wskazanym osobom przysługiwałyby takie
same uprawnienia, jakie obecnie posiadają osoby,
które podlegały represjom w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach
oraz niektórych osobach będących ofiarami represji
wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r.
Nr 42, poz. 371, z późn. zm.), tj. m.in. dodatek kom-
batancki, dodatek kompensacyjny, ryczałt energe-
tyczny czy zniżki komunikacyjne.
Ponadto proponuje się, aby ofiarom represji sys-
temów totalitarnych, które stały się niezdolne do pra-
cy w związku z doznanymi represjami, przysługiwa-
809
ły świadczenia pieniężne i inne uprawnienia przewi-
dziane w przepisach ustawy z dnia 29 maja 1974 r.
o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych
i ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn.
zm), z wyłączeniem uprawnienia określonego w art. 23b
tej ustawy, które dotyczy refundacji składki na ubez-
pieczenie OC lub AC pojazdów samochodowych.
W dniu 10 lipca 2008 r. projekt ustawy, przygoto-
wywany na podstawie,,Założeń (...)”, został przyjęty
przez Komitet Rady Ministrów i rekomendowany Ra-
dzie Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie ograniczeń uprawnień emerytalnych
nauczycieli w nowej ustawie
o emeryturach pomostowych (6753)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Dariusza Seligi, przekazaną przy
piśmie z dnia 3 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6753/
08) w sprawie ograniczeń uprawnień emerytalnych
nauczycieli w nowej ustawie o emeryturach pomosto-
wych, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Wchodząca w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.
ustawa o emeryturach pomostowych obejmuje część
nauczycieli wykonujących pracę o szczególnym cha-
rakterze. Są to osoby, które wykonują prace nauczy-
cieli, wychowawców i innych pracowników pedago-
gicznych zatrudnionych w młodzieżowych ośrodkach
wychowawczych, młodzieżowych ośrodkach socjote-
rapii, ośrodkach szkolno-wychowawczych, schroni-
skach dla nieletnich oraz zakładach poprawczych
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 października
1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U.
z 2002 r. Nr 11, poz. 109, z późn. zm.).
Nauczyciele wykonujący innego rodzaju pracę
prawa do emerytury pomostowej nie będą posiadali,
ponieważ ich praca nie spełnia kryteriów przyjętej
w ustawie o emeryturach pomostowych definicji prac
o szczególnym charakterze.
Dla osób, które nie spełnią warunków wymaga-
nych do uzyskania emerytury pomostowej, ustawa
przewiduje rekompensaty. Zgodnie z definicją zawar-
tą w art. 2 ustawy rekompensata to odszkodowanie
810
za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej
emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach
lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie
nabędą prawa do emerytury pomostowej. Przepis
art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych dopre-
cyzowuje, że rekompensata przysługuje ubezpieczo-
nemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warun-
kach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu
przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS,
wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie bę-
dzie przysługiwać osobie, która nabyła prawo do eme-
rytury na podstawie przepisów ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS albo nabędzie prawo do projek-
towanych świadczeń kompensacyjnych.
Uprzejmie informuję, że obecnie w Sejmie znajdu-
je się poselski projekt ustawy o nauczycielskich
świadczeniach kompensacyjnych (druk sejmowy nr
1462), pod którym podpisali się również posłowie ko-
alicji rządzącej. Zgodnie z projektem, poczynając od
dnia 1 stycznia 2009 r., świadczenie kompensacyjne
będzie przyznawane nauczycielom, którzy osiągnęli
30-letni staż pracy nauczycielskiej i określony wiek.
W projekcie przewiduje się, że wiekiem tym
w 2009 r. (zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn) byłby
wiek 55 lat, natomiast w kolejnych latach (aż do roku
2028) wiek uprawniający do świadczenia kompensa-
cyjnego stopniowo wzrastałby w sposób zróżnicowa-
ny dla kobiet i mężczyzn. W 2028 r. wiek ten wyno-
siłby 59 lat i 9 miesięcy dla kobiet i 64 lata i 6 mie-
sięcy dla mężczyzn.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie zmian w budżecie państwa
na rok 2009, zmierzających do zapewnienia
niezbędnych środków na dopłaty z tytułu
ulg przewozowych dla przewoźników
realizujących komunikację pasażerską (6755)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 3 grudnia 2008 r. znak:
SPS-023-6755/08, przy którym przekazana została
interpelacja panów posłów Dariusza Seligi, Roberta
Telusa oraz Krzysztofa Sońty w sprawie zmian w bu-
dżecie państwa na rok 2009, zmierzających do zapew-
nienia niezbędnych środków ma dopłaty z tytułu ulg
przewozowych dla przewoźników realizujących ko-
munikację pasażerską, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Zgodnie z art. 8a. ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca
1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn zm.) samorządy
województw przekazują przewoźnikom wykonującym
krajowe autobusowe przewozy pasażerskie dopłaty
do przewozów z tytułu stosowania obowiązujących
ustawowych ulg biletowych. Ciężar rekompensowa-
nia przewoźnikom ustawowych uprawnień do ulgo-
wych przejazdów od 2008 r. finansowany jest z bu-
dżetu państwa.
W oparciu o wydatki przeznaczone na dofinan-
sowanie krajowych przewozów pasażerskich ponie-
sione przez województwa w latach ubiegłych, jak
również dane z ich wykonania w pierwszej połowie
br. oraz informacje przekazane przez dysponentów
środków, w projekcie ustawy budżetowej na 2009 r.
zaplanowano, w porozumieniu z tymi dysponenta-
mi, w części 85 budżetu państwa: Województwa,
ogółem kwotę 387 383 tys. zł oraz w rezerwie celo-
wej kwotę 148 800 tys. zł.
Nadmieniam, że utworzona zgodnie z ogólnymi
zasadami finansów publicznych rezerwa celowa ma
służyć sfinansowaniu zapotrzebowania na środki fi-
nansowe zgłoszone przez poszczególnych wojewodów
w czwartym kwartale 2009 r.
Wydaje się, że założone w ustawie budżetowej na
2009 r. wydatki na finansowanie krajowych przewo-
zów pasażerskich wraz z dodatkowymi środkami
przekazanymi do budżetu wojewodów z rezerwy ce-
lowej pozwolą w całości sfinansować uzasadnione
roszczenia przewoźników autobusowych.
Podczas tworzenia projektu budżetu państwa na
2009 r. posłużono się także informacjami uzyskany-
mi od Ogólnopolskiego Związku Pracowników Trans-
portu Samochodowego. Przekazane przez nich sza-
cunkowe dane uzyskane zostały na podstawie ankiet
przewoźników PKS zawierających informacje o bie-
żącej realizacji przewozów oraz prognozowanej wiel-
kości dopłat w 2009 r.
Pragnę podkreślić, że na bieżąco prowadzony jest
monitoring wykonania wydatków związanych z do-
płatami z tytułu honorowania przez przewoźników
autobusowych ulg biletowych, aby nie dopuścić do
sytuacji nierealizowania zobowiązań publicznych
i móc odpowiednio wcześniej uruchomić środki z re-
zerwy celowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie nowelizacji ustawy
o podpisie elektronicznym oraz ustawy
Kodeks postępowania administracyjnego (6756)
W odpowiedzi na pismo z dnia 3 grudnia 2008 r.
(sygn. SPS-023-6756/08), dotyczące interpelacji po-
sła na Sejm RP pana Wojciecha Szaramy z dnia
21 listopada 2008 r. w sprawie nowelizacji ustawy
o podpisie elektronicznym oraz ustawy Kodeks po-
stępowania administracyjnego, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, iż jakkolwiek Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji za-
uważa konieczność podjęcia prac nad zmianą wska-
zanych w wystąpieniu aktów prawnych, to jednak
organem właściwym w zakresie nowelizacji ustawy
z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym
(Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.) jest minister
gospodarki. Aktualnie w Ministerstwie Gospodarki
prowadzone są prace legislacyjne nad przedmiotową
ustawą.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji trwa-
ją obecnie prace nad nowelizacją ustawy z dnia 17 lu-
tego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64,
poz. 565, z późn. zm.). Projekt przedmiotowej usta-
wy, który zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r.
o działalności lobbingowej w procesie stanowienia
prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414) został zamieszczony
na stronie internetowej Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji, przewiduje również
zmiany w Kodeksie postępowania administracyjnego
w zakresie umożliwienia stronom składania podań
lub innych pism w formie elektronicznej oraz opatrze-
nia ich podpisem elektronicznym, wiążącym doku-
ment z osobą go podpisującą.
Projektowane zmiany Kodeksu postępowania ad-
ministracyjnego polegają na:
— nałożeniu na organy obowiązku stosowania do
doręczeń środków komunikacji elektronicznej, jeżeli
strona się o to zwróciła lub wyraziła zgodę (art. 39¹
§ 1 K.p.a.);
— rozszerzeniu kręgu adresatów pism doręcza-
nych środkami komunikacji elektronicznej na innych
uczestników postępowania niż strona (art. 39¹ § 1
K.p.a.);
— rezygnacji z warunku opatrzenia podania bez-
piecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym
za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu
(art. 63 § 3a pkt 1 K.p.a.);
811
— wprowadzeniu wymogu korzystania z elektro-
nicznej skrzynki podawczej przy składaniu podań
(art. 63 § 3a K.p.a.);
— przyjęciu zasady, iż termin uważa się za zacho-
wany, gdy nadawca otrzymał urzędowe poświadcze-
nie odbioru (57 § 5 pkt 1 K.p.a.);
— zmianie zasad doręczania dokumentów elek-
tronicznych uwzględniającej sposoby doręczania
określone w obowiązującym obecnie rozporządzeniu
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
27 listopada 2006 r. w sprawie sporządzania i dorę-
czania pism w formie dokumentów elektronicznych
(Dz. U. Nr 227, poz. 1664);
— wprowadzeniu bezpiecznego podpisu elektro-
nicznego weryfikowanego za pomocą ważnego kwa-
lifikowanego certyfikatu jako obowiązkowego skład-
nika pism organu, tj.: wezwania (art. 54 § 2 K.p.a.),
decyzji (art. 107 § 1 K.p.a.), postanowienia (art. 124
§ 1 K.p.a.), zawiadomienia o sposobie załatwienia
skargi i wniosku (art. 238 § 1 K.p.a. oraz art. 247
K.p.a. w zw. z art. 238 K.p.a.).
Projekt ww. nowelizacji znajduje się obecnie na
etapie uzgodnień międzyresortowych. W styczniu
2009 r. planowana jest konferencja uzgodnieniowa.
Z uwagi na fakt, iż projekt został przesłany do szero-
kiego grona podmiotów, zakładane zmiany mogą ulec
modyfikacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie programu wymiany
przewodów wodociągowych
azbestowo-cementowych na przewody
wykonane z materiałów nieszkodliwych
dla zdrowia (6757)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Jerzego Budnika, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie programu wy-
miany przewodów wodociągowych azbestowo-cemen-
towych na przewody wykonane z materiałów nie-
szkodliwych dla zdrowia, przekazuję poniższe wyja-
śnienia.
Zgodnie z obecnym stanem wiedzy chorobotwór-
cze działanie azbestu należy rozpatrywać w ścisłym
powiązaniu ze wziewną drogą narażenia. Ekspozycja
812
na działanie agresywnych włókien azbestu we wdy-
chanym powietrzu jest przyczyną wielu chorób ukła-
du oddechowego. Należy przy tym podkreślić, że
azbest stanowi zagrożenie dla zdrowia wyłącznie
wtedy, gdy dojdzie do jego uszkodzenia i uwolnienia
włókien azbestowych do powietrza. Zatem materiały
dobrze zabezpieczone i odizolowane nie stanowią za-
grożenia.
Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez
Państwowy Zakład Higieny (potwierdzonym pismem
z dnia 12 grudnia 2008 r.) popartym publikacjami
naukowymi i stanowiskiem Światowej Organizacji
Zdrowia (WHO) brak jest dowodów świadczących
o tym, iż azbest spożyty w wodzie jest szkodliwy dla
zdrowia. Dotychczas przeprowadzane badania nie
wykazały zależności między obecnością azbestu
w wodzie pitnej a zwiększoną zachorowalnością na
choroby nowotworowe. W środowisku naturalnym
włókna azbestu mogą przedostawać się do wód z utwo-
rów geologicznych, a także z zanieczyszczeń atmos-
ferycznych oraz ścieków przemysłowych. Zatem stę-
żenie włókien azbestu w badanej wodzie przesyłanej
przewodami azbestowo-cementowymi w wielu przy-
padkach nie różni się od naturalnego tła.
Wobec powyższego Światowa Organizacja Zdro-
wia przedstawiła stanowisko, iż nie ma konieczności
określenia dopuszczalnego stężenia włókien azbestu
w wodzie pitnej. Opinia ta znalazła także odzwier-
ciedlenie w regulacji Unii Europejskiej dotyczącej
jakości wody przeznaczonej do spożycia (dyrektywa
98/83/WE, OJL 330, 5.12. 1998, p. 32-54).
W związku z powyższym Ministerstwo Środowi-
ska podtrzymuje dotychczasowe stanowisko, że na-
tychmiastowa wymiana sieci wodociągowej zbudowa-
nej z elementów zawierających azbest nie jest uza-
sadniona, o ile ich zły stan techniczny tego nie wy-
maga. Nieuszkodzone rury azbestowo-cementowe
niemające bezpośredniego kontaktu z powietrzem
atmosferycznym nie stanowią zagrożenia dla zdro-
wia i życia ludzi. Mogą być one w tej formie eksplo-
atowane do czasu ich technicznego zużycia. W przy-
padku kiedy rury azbestowo-cementowe są w złym
stanie technicznym, a więc wymagają częstego ich
odkrywania i cięcia, czego konsekwencją jest uwal-
nianie włókien azbestu do środowiska, należy podjąć
decyzję o ich pilnej wymianie.
Jednocześnie informuję, że w przyjętym przez
Radę Ministrów dnia 14 maja 2002 r. „Programie
usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest
stosowanych na terytorium Polski” przewidziane zo-
stało sukcesywne zastępowanie rur azbestowo-ce-
mentowych wyrobami bezazbestowymi, w przypad-
ku ich technicznego zużycia lub woli wymiany na
przewody wykonane z materiałów nieszkodliwych
dla zdrowia. Ostateczny termin likwidacji wszyst-
kich wyrobów zawierających azbest został wyznaczo-
ny na rok 2032.
Ponadto przewidziane jest także dofinansowanie
dla samorządów, które zdecydowały się na wymianę
przewodów zawierających azbest na rury bezazbesto-
we. Odbywa się to na tych samych zasadach jak fi-
nansowanie usuwania azbestu z pokryć dachowych.
Wspomniane środki mogą pochodzić m.in. z woje-
wódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej, Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej, a także Banku Ochrony Śro-
dowiska.
Także w ramach regionalnych programów opera-
cyjnych, opracowanych dla poszczególnych woje-
wództw, wsparcie mogą uzyskać projekty związane
np. z realizacją gminnych i powiatowych programów
usuwania azbestu, jako dokumentów odrębnych lub
stanowiących część planów gospodarki odpadami
bądź też z zastępowaniem azbestowych elementów
znajdujących się na wielorodzinnych budynkach
mieszkalnych materiałami mniej szkodliwymi, w ra-
mach działań związanych z rewitalizacją obszarów
miejskich. Rodzaje projektów kwalifikujących się do
dofinansowania różnią się jednak w zależności od
województwa.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie wprowadzenia obowiązkowej nauki
drugiego języka obcego w gimnazjum
od września 2009 r. (6758)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Jana Kaź-
mierczaka (SPS-023-6758/08) w sprawie wprowa-
dzenia od września 2009 r. obowiązkowej nauki
drugiego języka obcego w gimnazjum, uprzejmie
wyjaśniam, że:
Jednym z priorytetowych zadań edukacyjnych
jest podniesienie jakości nauczania języków obcych
w polskich szkołach. Obowiązujące od 1 września
2008 r. ramowe plany nauczania stanowią o obowiąz-
ku nauczania jednego języka obcego od I klasy szko-
ły podstawowej oraz we wszystkich klasach gimna-
zjum i zasadniczej szkoły zawodowej, a dwu języków
obcych w szkołach ponadgimnazjalnych (liceum ogól-
nokształcące, liceum profilowane, technikum).
Wprowadzenie wczesnej edukacji językowej w kla-
sach I–III skutkuje nie tylko zmianami w ramowym
planie nauczania dla szkoły podstawowej i w podsta-
wie programowej kształcenia zintegrowanego, ale
wymaga przebudowy całego kształcenia językowego
w szkole. Wraz z wprowadzeniem obowiązkowego ję-

zyka obcego w klasach I–III konieczne jest wcześniej-
sze, tj. od gimnazjum, wprowadzenie nauczania dru-
giego języka obcego.
Sposób organizacji wczesnej edukacji językowej
był przygotowywany w związku z koniecznymi
zmianami dotyczącymi całokształtu edukacji języ-
kowej, w tym również nauczania drugiego języka
obcego. Jednym z elementów tej przebudowy jest
także wcześniejsze wprowadzenie drugiego języka
obcego. Projektując zmiany w tym zakresie, wzięto
pod uwagę, iż:
— szefowie państw i rządów Unii Europejskiej
w 2002 r. na szczycie w Barcelonie uznali za koniecz-
ne nauczanie co najmniej dwóch języków obcych po-
cząwszy od bardzo młodego wieku,
— rząd Rzeczypospolitej Polskiej w 2006 r. w sta-
nowisku wobec komunikatu Komisji Europejskiej
w sprawie wielojęzyczności „Nowa strategia ramowa
w sprawie wielojęzyczności” poparł zapisy komuni-
katu, wskazując, iż wpisują się one w priorytety po-
lityki rządu RP w tym zakresie.
Właściwe przygotowanie do wprowadzenia tych
zmian wymaga zagwarantowania odpowiednich wa-
runków ku temu, tj. przede wszystkim wykwalifiko-
wanej kadry nauczycieli i zapewnienie kontynuacji
nauczania tego języka.
Ministerstwo Edukacji Narodowej od lat podejmo-
wało działania związane z kształceniem i doskonale-
niem nauczycieli języków obcych. Działania te obej-
mowały wyposażenie w odpowiednie kompetencje
wszystkich nauczycieli, bez względu na poziom na-
uczania.
W związku ze wzrostem zapotrzebowania na na-
uczycieli języków zachodnioeuropejskich, Minister-
stwo Edukacji Narodowej podejmowało od 1990 r.
działania umożliwiające utworzenie sieci nauczyciel-
skich kolegiów języków obcych. W 1990 r. stworzono
również dodatkowe możliwości uzyskiwania kwalifi-
kacji do nauczania języków obcych dla osób legity-
mujących się wymaganym od nauczycieli poziomem
wykształcenia i znajomością języka obcego, potwier-
dzoną uznawanym certyfikatem poprzez uzyskanie
w formie studiów podyplomowych lub kursu kwalifi-
kacyjnego przygotowania pedagogicznego do naucza-
nia języka obcego. Centralny Ośrodek Doskonalenia
Nauczycieli w ramach programów INSETT, DEL-
FORT, COFRAN, HOLA prowadził kursy kwalifika-
cyjne pedagogiczno-metodyczne dla nauczycieli języ-
ków: angielskiego, niemieckiego, francuskiego i hisz-
pańskiego, a ponadto organizowane były studia po-
dyplomowe z zakresu nauczania języków zachodnio-
europejskich i kursy doskonalące dofinansowywane
z funduszy unijnych w ramach Europejskiego Fun-
duszu Społecznego.
Poza przyjęciem wskazanych wyżej rozwiązań
systemowych dotyczących kształcenia i doskonalenia
nauczycieli języków obcych ministerstwo podejmo-
wało również doraźne działania o charakterze ogól-
nopolskim adresowane do nauczycieli języków ob-
cych. Kształcenie i doskonalenie nauczycieli języków
813
obcych należy do priorytetowych zadań realizowanych
ze środków finansowych wyodrębnianych w budżecie
ministra właściwego do spraw oświaty w trybie art. 70a
ust. 4 ustawy Karta Nauczyciela.
Ze środków tych organizowane były w latach
2002–2004 przez 5 uczelni, na zamówienie minister-
stwa, studia podyplomowe dla nauczycieli języków
obcych, w których uczestniczyło 450 nauczycieli.
Wśród projektów w ramach Sektorowego Progra-
mu Operacyjnego Rozwój Zasobów Ludzkich 2004–
–2006 współfinansowanego przez Europejski Fun-
dusz Społeczny zrealizowane są studia podyplomowe
dla 760 nauczycieli języka angielskiego i niemieckie-
go służące uzyskaniu przez tę grupę nauczycieli wy-
maganych kwalifikacji.
W ramach projektów EFS w latach 2006–2007
realizowane były również kursy językowe adresowa-
ne do nauczycieli różnych przedmiotów służące po-
prawie znajomości języków obcych, w których będzie
mogło uczestniczyć ok. 26 tys. nauczycieli.
Odpowiadając na szczegółowe pytania pana posła,
uprzejmie wyjaśniam, że:
1. Drugim językiem obcym w gimnazjum, wobec
dominującej pozycji języka angielskiego jako pierw-
szego języka, będą języki inne niż angielski. W przy-
padku nauczycieli filologów specjalności innej niż
język angielski nie ma już rażących niedoborów ka-
drowych. Przeciwnie, liczni romaniści i germaniści
zainteresowani są podejmowaniem pracy w szkole.
2. Wskazany przez pana posła przepis § 2 ust. 5
pkt 2 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych
planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 15 poz. 142, z późn. zm.) stanowi o możliwości
wprowadzenia nauki języka obcego w ramach zajęć
dodatkowych. Oznacza to, iż możliwość realizacji za-
jęć z języka obcego będzie zależała od decyzji dyrek-
tora szkoły. Natomiast regulacja projektowana przez
ministerstwo obejmie wszystkich uczniów gimnazjów
w sposób jednolity.
3) Ministerstwo Edukacji Narodowej nie rozważa
możliwości zwiększania liczby godzin do dyspozycji
dyrektora, które mogłyby być przeznaczane na zaję-
cia z języka obcego, ponieważ jak wskazano wyżej,
intencją MEN jest, aby regulacja dotycząca tej kwe-
stii miała charakter powszechny.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
814
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie wprowadzenia dodatkowego
6 miesięcznego terminu na złożenie
wniosków „dekretowych” na terenie
m.st. Warszawy (6759)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Górskiego z dnia 2 grud-
nia 2008 r. (znak: SPS-02306759/08) w sprawie ak-
tualnego stanu prac nad ustawą reprywatyzacyjną
uprzejmie informuję, co następuje:
Ministerstwo Skarbu Państwa przygotowało pro-
jekt ustawy o zadośćuczynieniu z tytułu krzywd do-
znanych w wyniku procesów nacjonalizacyjnych
w latach 1944–1962. Powyższy projekt jest obecnie
przedmiotem prac Komitetu Stałego Rady Ministrów,
a jego ostateczny kształt zostanie nadany podczas
prac w komisjach sejmowych.
Projekt ustawy nie reguluje kwestii zaspokojenia
roszczeń z tytułu przejęcia przez państwo nierucho-
mości na podstawie dekretu z dnia 26 października
1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obsza-
rze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Specy-
fika dekretu, który nadal obowiązuje, i rozwiązania
w nim zawarte przesądziły o konieczności odrębnego
uregulowania kwestii „gruntów warszawskich”.
Informuję zatem, iż projekt aktu prawnego okre-
ślający zobowiązania wynikłe z przejęcia nierucho-
mości na rzecz m.st. Warszawy jest przygotowywany
przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie ostatniego miejsca Polski w UE
pod względem dostępu obywateli
do e-administracji (6760)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
3 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6760/08) przeka-
zującego interpelację posła na Sejm RP pana Artura
Górskiego w sprawie ostatniego miejsca Polski w UE
pod względem dostępu obywateli do e-administracji
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Cytowany raport Głównego Urzędu Statystyczne-
go pod nazwą „Wykorzystanie technologii informa-
cyjno-telekomunikacyjnych w przedsiębiorstwach,
gospodarstwach domowych i przez osoby prywatne
w 2008 r.” powołuje się na dane źródłowe Eurostatu
oraz „Wskaźnik dostępności usług administracji pu-
blicznej on-line w Europie w 2007 r.”. Warto zwrócić
uwagę, że według tego samego źródła (Eurostat)
w 2008 r. wskaźnik korzystania z usług elektronicz-
nej administracji przez przedsiębiorstwa w Polsce
(”e-Government usage by enterprises”1) jest równy
68. Jest to wartość mieszcząca się w średniej dla kra-
jów UE. Jest ona wyższa niż odpowiedni wskaźnik
dla Węgier, czyli kraju znajdującego się na podobnym
etapie przekształceń administracji publicznej (60),
czy dla Hiszpanii – kraju, z którym zazwyczaj porów-
nywana jest Polska ze względu na obszar, zaludnienie
oraz pozycję w UE (64). W 2008 r. wskaźnik korzy-
stania z usług elektronicznej administracji przez oso-
by indywidualne („e-Government usage by individu-
als”2) wynosi (16) i jest co prawda niższy niż średnia
dla krajów UE (28), ale wyższy niż dla takich krajów
jak Czechy (14), Grecja (10) czy Włochy (15). Należy
zatem podkreślić postęp w niektórych kategoriach,
jaki nastąpił w 2008 r. w stosunku do innych krajów
oraz w stosunku do lat poprzednich.
Komisja Europejska przyjęła zasadę, że nie ma
jednolitego rozwiązania e-Administracji dla wszyst-
kich krajów członkowskich. Stąd też działania doty-
czące tego obszaru nie są harmonizowane w Unii
Europejskiej przy pomocy zazwyczaj stosowanych
rozwiązań prawnych. Komisja zarekomendowała jed-
nak krajom członkowskim 20 najbardziej potrzeb-
nych usług – 12 dla obywateli i 8 dla biznesu. Na
zlecenie Komisji Europejskiej firma CapGemini pro-
wadzi badania dotyczące poziomu rozwoju poszcze-
gólnych usług w ramach pięciostopniowej skali:
— Poziom 1 – Informacja: ogólnodostępny serwis
informacyjny o usłudze publicznej;
— Poziom 2 – Interakcja jednokierunkowa: moż-
liwość pobrania formularzy i aplikacji;
— Poziom 3 – Interakcja dwukierunkowa: prze-
twarzanie formularzy;
— Poziom 4 – Transakcja: obsługa transakcji, po-
dejmowanie decyzji on-line, dostarczanie usług oraz
obsługa płatności;
— Poziom 5 – Personalizacja: organizacja usług
wokół potrzeb użytkowników.
Realizacja e-Usług w Polsce przed 2004 r. oscylo-
wała na poziomie 1 stopnia rozwoju. Według badań
przeprowadzonych w 2007 r. szesnaście usług umoż-
liwiało chociażby częściową interakcję, odpowiadają-
cą poziomowi 2 w skali rozwoju. Cztery usługi osią-
1)
http://nui.epp.eurostat.ec.europa.eu/nui/show.do?datase-
t=isoc_si_egov&lang=en – 10.12.2008 r.
2)
http://nui.epp.eurostat.ec.europa.eu/nui/show.do?datase-
t=isoc_si_igov&lang=en – 10.12.2008 r.

gnęły 4 poziom rozwoju, umożliwiający przeprowa-
dzenie transakcji z wykorzystaniem Internetu. Dwie
z nich to usługi dla obywateli: podatek od osób fizycz-
nych oraz usługi pośrednictwa pracy z wykorzysta-
niem systemu e-Plus. Dla przedsiębiorców dostępne
były dwie usługi na poziomie 4: rejestracja i pobór
należności celnych (system CELINA) oraz przekazy-
wanie do ZUS dokumentów dotyczących obowiązko-
wych ubezpieczeń społecznych (program Płatnik).
Rozwój usług elektronicznej administracji wyma-
ga nie tylko działań po stronie urzędów przygotowu-
jących usługi, ale również zwiększenia świadomości
użytkowników o zakresie ich dostępności. Działania
w obszarze e-Usług powinny być przede wszystkim
nakierowane na wdrożenie usług, które będą miały
największe grono odbiorców (usługi administracji
najczęściej realizowane przez największą grupę oby-
wateli w skali kraju), oraz usług, dla których dystans
dzielący Polskę od liderów Unii Europejskiej jest naj-
większy. Rada Ministrów, koordynując działania po-
szczególnych działów administracji rządowej i stara-
jąc się wzmóc aktywność instytucji samorządowych,
dąży do zmiany podejścia do sposobu oferowania
usług elektronicznej administracji. W miejsce „wy-
spowo” realizowanych pojedynczych usług tworzy
Elektroniczną Platformę Usług Administracji Pu-
blicznej, która ma stać się głównym miejscem dostę-
powym do usług e-administracji oraz wspiera rozwój
tych usług, których realizacji wydaje się być przez
obywateli najbardziej oczekiwana (kwestie rozlicza-
nia podatków oraz sprawy związane z prowadzeniem
indywidualnej działalności gospodarczej)
Sprawnej koordynacji tych działań ma służyć
przede wszystkim opracowana przez Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji w projekcie do-
kumentu „Strategia rozwoju społeczeństwa informa-
cyjnego w Polsce do roku 2013”3), w której dokonano
szczegółowej analizy rozwoju 20 usług w Polsce na
tle krajów Unii Europejskiej. Na jej podstawie przy-
pisano priorytety do poszczególnych usług w celu
określenia kolejności ich wdrażania. Przyjęto nastę-
pującą skalę priorytetów:
— Priorytet 1 (najpilniejsze): usługi dla biznesu,
dla których poziom rozwoju znacznie odbiega od po-
zostałych krajów UE, a których realizacja przyniesie
największe korzyści dla ułatwienia kontaktu G2B;
— Priorytet 2: pozostałe usługi dla biznesu oraz
usługi dla obywateli rozwinięte na poziomie znacznie
odbiegającym od średniej unijnej;
— Priorytet 3: pozostałe usługi dla obywateli.
Usługom, które stanowią przedmiot niniejszej in-
terpelacji, przypisano odpowiednio priorytety: „Do-
kumenty tożsamości” – 3 oraz „Rejestracja pojaz-
dów” – 2.
Nie są to co prawda usługi zgłaszane jako najpil-
niejsze i najczęściej wykorzystywane przez obywate-
li. Jest jednak prawdą, że ich realizacja przy użyciu
3)
http://www.mswia.gov.pl/portal/SZS/495/6271/Strategia_
rozwoju_spoleczenstwa_informacyjnego__projekt.html
815
środków komunikacji elektronicznej mogłaby znacz-
nie przyspieszyć procedurę oraz spowodować, że bę-
dzie ona mniej uciążliwa dla obywateli. Wniosek
o wydanie dowodu osobistego składa się nie częściej
niż raz na kilka lub kilkanaście lat, a wniosek o za-
rejestrowanie pojazdu samochodowego zwykle nie
częściej niż raz na kilka lat. Zatem z usług tych ko-
rzysta tylko część społeczeństwa w kilkuletnim prze-
dziale czasowym. W skali całego kraju i szerszego
przekroju społecznego znacznie większe znaczenie
mają usługi takie jak np. „Podatek od osób fizycz-
nych”, „Podatek od osób prawnych”, „VAT: deklaracje
i notyfikacje”, „Rejestracja działalności gospodar-
czej” czy „Zamówienia publiczne”. Usługom tym
przypisano wyższe priorytety i trwają prace nad ich
sukcesywnym wdrażaniem. Z chwilą pełnego wdro-
żenia danej usługi nie będzie konieczne wypełnianie
i składanie dokumentów w formie papierowej.
Uproszczenie procedur związanych z elektronicz-
nym dostępem do usług administracji publicznej jest
jednym z obecnych priorytetów pracy Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji. Trwają prace
nad wprowadzaniem przepisów tworzących środowi-
sko prawne umożliwiające identyfikację i uwierzytel-
nianie obywateli, niezbędne w elektronicznej formie
kontaktów z administracją publiczną – w tym nowej
ustawy o podpisach elektronicznych.
Aktualnie prowadzone są również prace nad udo-
stępnieniem obywatelom jednego z kanałów dostępu
do usług administracji publicznej poprzez Elektro-
niczną Platformę Usług Administracji Publicznej
− ePUAP. Na tej platformie instytucje publiczne
(rządowe i samorządowe) udostępnią usługi oparte
na elektronicznych kanałach komunikacji poprzez
pojedynczy punkt dostępowy w Internecie. Urucho-
miona platforma będzie umożliwiała dostęp do po-
szczególnych systemów administracji publicznej oraz
rozszerzenie zestawu usług publicznych świadczo-
nych elektronicznie. W ramach tej platformy obywa-
tel będzie identyfikowany i uwierzytelniany poprzez
tzw. profil zaufany ePUAP. Jest to rozwiązanie alter-
natywne dla stosowania bezpiecznego podpisu elek-
tronicznego, który może być wykorzystywany przez
obywateli w bardzo szerokim zakresie, nie tylko do
kontaktów z administracją publiczną (rządową i sa-
morządową), ale również np. do kontaktów z ban-
kiem, akceptacji transakcji handlowych, wykonywa-
nia czynności prawnych itp. Natomiast udostępniana
przez MSWiA Elektroniczna Platforma Usług Admi-
nistracji Publicznej ePUAP wraz z mechanizmem
„profilu zaufanego” (identyfikacji i uwierzytelniania)
stanowić będzie rozwiązanie alternatywne w kontak-
tach z administracją publiczną, ale równocześnie
komplementarne – uzupełniające do stosowanych
w najbliższej przyszłości rozwiązań w tym zakresie.
ePUAP z chwilą pełnego wdrożenia stanowić będzie
bezpieczny i w pełni zgodny z prawem elektroniczny
kanał udostępniania obywatelom usług administra-
cji publicznej.
816
ePUAP zawierać będzie katalog usług elektro-
nicznych oferowanych przez jednostki administracji
państwowej i samorządowej. Z usług tych będą mogli
korzystać obywatele („G2C” – Government to Citi-
zen), firmy („G2B” – Government to Business) oraz
jednostki administracji publicznej („G2G” – Govern-
ment to Government). ePUAP ma stanowić miejsce
integracji elektronicznych usług administracji pu-
blicznej.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji monitoruje stan informatyzacji urzędów admini-
stracji publicznej w szerokim kontekście, w tym rów-
nież wykorzystywania środków komunikacji elektro-
nicznej. Trzecia edycja badania stanu informatyzacji
urzędów administracji publicznej przeprowadzona
została przez instytut badawczy ARC Rynek i Opinia
na zlecenie MSWiA. Raport „Stopień informatyzacji
urzędów w Polsce”4) obejmuje dane dotyczące infor-
matyzacji urzędów centralnych, wojewódzkich, mar-
szałkowskich oraz powiatowych i gminnych. Ankietę
wypełniło niemal 75% urzędów.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż nie są
znane przypadki braku odpowiedzi urzędników na
listy i zapytania obywateli wysyłane drogą elektro-
niczną. Warto przy tym wskazać, iż tą formę kon-
taktu reguluje rozporządzenie prezesa Rady Mini-
strów z dnia 29 września 2005 r. w sprawie warun-
ków organizacyjno-technicznych doręczania doku-
mentów elektronicznych podmiotom publicznym
(Dz. U. Nr 200, poz. 1651).
Prognozowanie szybkości poprawienia stanu pol-
skiej e-Administracji w porównaniu do krajów, które
są liderami w UE, pod tym względem jest bardzo
trudne, biorąc pod uwagę chociażby zawirowania na
rynkach finansowych i wzajemne zależności między
globalnymi gospodarkami krajów na całym świecie.
Postęp w zakresie elektronicznej administracji jest
uzależniony od bardzo wielu czynników, w tym czę-
sto niezależnych wyłącznie od administracji. Według
Oxford Internet Institute, który zrealizował na zle-
cenie Komisji Europejskiej projekt „Breaking Bar-
rierrs to e-Government” − jednymi z ważniejszych
barier uniemożliwiających lub opóźniających wpro-
wadzenie i sprawne funkcjonowanie procesów e-Ad-
ministracji są między innymi:
— czynniki finansowe (np.% PKB przeznaczane-
go na informatyzację administracji, ceny dostępu do
Internetu dla obywateli oferowane przez rynek tele-
komunikacyjny);
— „wykluczenie cyfrowe” − brak odpowied-
nich umiejętności posługiwania się technologiami
informacyjnymi i komunikacyjnymi (ICT) przez
obywateli;
— brak zaufania do „nowych technologii”.
Umiarkowanym optymizmem napawa fakt, że
według badań przeprowadzonych w 2007 r. 16 usług
4)
http://www.mswia.gov.pl/portal/pl/258/5841/Badanie_sta-
nu_informatyzacji_urzedow_administracji_publicznej__3_edy-
cja__2006_r.html – 11.12.2008 r.
umożliwiało chociażby częściową interakcję, odpo-
wiadającą poziomowi 2 w skali rozwoju (w 5 stopnio-
wej skali), a 4 usługi osiągnęły 4 poziom rozwoju
– transakcyjność za pośrednictwem Internetu. Dla
porównania, realizacja e-Usług w Polsce przed 2004 r.
oscylowała na poziomie 1 stopnia rozwoju.
Należy również zwrócić uwagę na fakt, iż Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji pra-
cuje nad usługowym charakterem „Planu informa-
tyzacji państwa”, a we współpracy z samorządami,
Ministerstwem Infrastruktury oraz Urzędem Komu-
nikacji Elektronicznej szuka możliwości optymaliza-
cji i przyspieszenia realizacji inwestycji w broadband
(szerokopasmowy dostęp do Internetu) – co służyć
będzie upowszechnieniu e-Usług. Jednocześnie obec-
ny stan to efekt wieloletnich opóźnień, które planu-
jemy nadrobić w ciągu najbliższych 2–3 lat.
Ponadto w ramach 7. osi priorytetowej: Społe-
czeństwo Informacyjne − budowa elektronicznej ad-
ministracji Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka 2007–2013”, realizowanych jest 18 pro-
jektów kluczowych znajdujących się na liście podsta-
wowej projektów indywidualnych oraz 11 projektów
kluczowych znajdujących się na liście rezerwowej
projektów indywidualnych.
Głównym celem 7. osi priorytetowej jest popra-
wa warunków prowadzenia działalności gospodar-
czej poprzez zwiększenie dostępności zasobów in-
formacyjnych administracji publicznej oraz usług
publicznych w formie cyfrowej dla obywateli i przed-
siębiorców.
W ramach 7. osi priorytetowej wspierane będą
m.in. następujące działania:
1. Budowa współpracujących elektronicznych plat-
form usług publicznych, na których dostępne będą
e-Usługi dla obywateli i przedsiębiorców, m.in. zabez-
pieczenie społeczne, podatki, zamówienia publiczne,
rejestracja działalności gospodarczej, rejestry sądo-
we, ochrona zdrowia, ochrona środowiska.
2. Przebudowa, dostosowanie i wdrożenie reje-
strów państwowych, zasobów i systemów informa-
tycznych administracji publicznej do współdziałania,
w celu ich usprawnienia, integracji i umożliwienia
świadczenia usług drogą elektroniczną, zapewnienie
zintegrowanej infrastruktury teleinformatycznej ad-
ministracji publicznej dla jednostek administracji
rządowej i jednostek samorządu terytorialnego.
3. Rozwój systemów informacji publicznej.
4. Projekt systemowy mający na celu zapewnie-
nie synergii działań w zakresie e-Administracji pro-
wadzonych na szczeblu centralnym i regionalnym.
Spodziewane rezultaty realizacji 7. osi prioryte-
towej:
1. Uruchomienie nowych, modernizacja i rozbu-
dowa istniejących usług elektronicznych dla przed-
siębiorców i obywateli, świadczonych przez admini-
strację publiczną oraz zwiększenie ich dostępności.
2. Uruchomienie elektronicznego obiegu spraw
i dokumentów w administracji publicznej, z wykorzy-

staniem podpisu elektronicznego i systemu elektro-
nicznych tożsamości (eID).
3. Zwiększenie zakresu wykorzystania istnieją-
cych rejestrów państwowych, zasobów i systemów
informatycznych administracji publicznej.
4. Tworzenie elektronicznej administracji po-
przez uruchomienie zintegrowanej platformy cen-
tralnej umożliwiającej świadczenie usług publicznych
drogą elektroniczną, w zakresie usług dla przedsię-
biorców i obywateli
5. Zwiększenie dostępności informacji publicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie regulacji prawnych umożliwiających
przyspieszenie budowy lotnisk w Polsce (6761)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Krzysztofa Putry w sprawie
regulacji prawnych umożliwiających przyspieszenie
budowy lotnisk w Polsce (pismo znak: SPS-023-6761/
08), odpowiadam na postawione pytania:
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury przygotowu-
je projekt ustawy o szczególnych zasadach przygoto-
wania i realizacji inwestycji publicznej w zakresie
lotnisk lokalnych i regionalnych, a jeżeli tak, to w ja-
kim terminie?
2. Na jakim etapie jest realizacja budowy lotnisk
w Polsce, a szczególnie w województwie podlaskim?
Ad 1. Odpowiadając na pytanie pana posła doty-
czące prac nad ustawą upraszczającą tworzenie lot-
nisk, informuję, że w dniu 15 października br. do
Komisji Infrastruktury skierowany został poselski
projekt ustawy o szczególnych zasadach przygotowa-
nia i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku
publicznego, tzw. specustawa lotnicza. Pierwsze czy-
tanie odbyło się w dniu 23 października br., następ-
nie projekt skierowany został do podkomisji nadzwy-
czajnej, której przewodniczył poseł PO pan Stanisław
Żmijan. Podkomisja przyjęła uzgodniony projekt ww.
ustawy. W dniu 17grudnia 2008 r. Komisja Infra-
struktury pozytywnie zaopiniowała sprawozdanie
podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia poselskie-
go projektu ustawy o szczególnych zasadach przygo-
towania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk
użytku publicznego.
817
Ze swej strony Ministerstwo Infrastruktury pra-
gnie zapewnić, iż uczyniło wszystko, by prace nad
projektem przebiegały sprawnie i rzetelnie. Z uwagi
na charakter regulacji projekt ustawy był traktowa-
ny priorytetowo. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż
uproszczenie zasad przygotowania i realizacji inwe-
stycji w zakresie lotnisk użytku publicznego w rozu-
mieniu przepisów ustawy Prawo lotnicze jest tylko
pierwszym, acz znaczącym krokiem w procesie uła-
twień inwestycji w lotniska publiczne. Nowelizacja
obejmuje postępowanie poprzedzające rozpoczęcie
robót budowlanych lotnisk użytku publicznego oraz
warunków nabywania nieruchomości pod lotniska
użytku publicznego.
Ponadto bodźcem stymulującym rozwój lotnisk
użytku publicznego jest ustawa o zmianie ustawy
o gospodarowaniu niektórymi składnikami Skarbu
Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, która weszła
w życie w dniu 22 sierpnia br. Nowelizacja uregulo-
wań prawnych w ww. przepisach umożliwia przeka-
zywanie na rzecz jednostek samorządu terytorialne-
go (j.s.t.) nieruchomości Skarbu Państwa będących
w trwałym zarządzie jednostek organizacyjnych pod-
ległych ministrowi obrony narodowej lub przez niego
nadzorowanych, stanowiących lotniska lub lądowi-
ska wojskowe lub ich części. Celem ma być zwiększe-
nie efektywności wykorzystania tego mienia na roz-
wój cywilnej infrastruktury lotniskowej.
Na ostatnim etapie prac legislacyjnych znajduje
się projekt nowelizacji Prawa lotniczego. Noweliza-
cja Prawa lotniczego ma zapewnić lepsze wykorzy-
stanie infrastruktury lotniskowej oraz taki jej roz-
wój, który będzie w stanie sprostać dynamicznie
rosnącemu ruchowi lotniczemu. Szczególnie ważne
dla rozwoju infrastruktury lotniskowej są zapisy
dotyczące nowego podziału lotnisk na lotniska użyt-
ku publicznego i lotniska użytku wyłącznego, roz-
szerzenie zakresu podmiotów mogących ubiegać się
o zezwolenia na założenie lotniska użytku publicz-
nego (w tym i z kraju trzeciego), wprowadzenie in-
stytucji planu generalnego w celu zapewnienia opty-
malnych możliwości dla rozwoju lotnisk użytku
publicznego, ochrony gruntów pod te lotniska oraz
uwzględnienia tych obiektów w procesie planowania
i zagospodarowania przestrzennego. Nowelizacja
Prawa lotniczego stanowi odpowiedź na oczekiwa-
nia społeczne w zakresie zintensyfikowania działań
państwa dla zapewnienia bardziej elastycznego,
bezpiecznego i wydajnego wykorzystania infra-
struktury lotniskowej oraz jej rozwoju w celu spro-
stania rosnącemu ruchowi lotniczemu.
Ad 2. Lotniska regionalne i lokalne są motorem
rozwoju całego krajowego rynku transportu lotnicze-
go. Pociąga to za sobą konieczność inwestycji w bu-
dowę i rozbudowę tych lotnisk – do obsługi lotnictwa
komunikacyjnego i ogólnego. Brak rozwiniętej sieci
komunikacji naziemnej oraz deficyt lotnisk komuni-
kacyjnych wskazuje na potrzebę aktywizacji infra-
struktury lotnisk głównie w Polsce wschodniej. Ak-
818
tywizacja ta niezbędna jest dla zwiększenia dostęp-
ności tych obszarów w aspektach gospodarczym i spo-
łecznym, co niewątpliwie przyczyni się do zniwelowa-
nia różnic w rozwoju poszczególnych regionów.
W „Programie rozwoju sieci lotnisk i lotniczych urzą-
dzeń naziemnych”, będącym podstawowym doku-
mentem rządowym określającym kierunki rozwoju
infrastruktury lotniskowej i nawigacyjnej w Polsce,
wskazano m.in., iż z analizy obszarów ciążenia obec-
nie działających portów lotniczych wynika, iż zasad-
ne jest uzupełnienie sieci portów o charakterze lokal-
nym i regionalnym o pięć portów, w tym lotnisko
zlokalizowane m.in. w województwie podlaskim.
Podstawowym problemem związanym z powsta-
waniem lotnisk regionalnych jest zwykle kwestia po-
zyskania środków finansowych, dlatego znaczną po-
moc stanowić będą środki z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego w ramach regionalnych pro-
gramów operacyjnych dla poszczególnych woje-
wództw na lata 2008–2013. Także budowa lotniska
regionalnego dla województwa podlaskiego wpisana
została na listę projektów RPO. Zgodnie z informacją
przekazaną przez marszałka województwa podla-
skiego Sejmik Województwa Podlaskiego zajął stano-
wisko w sprawie budowy regionalnego lotniska
w województwie i podjęte zostały prace nad znalezie-
niem lokalizacji spełniającej wymogi lotniska o ko-
dzie referencyjnym 4D. W czerwcu br. zarząd woje-
wództwa ogłosił przetarg na opracowanie koncepcji
budowy regionalnego podlaskiego portu lotniczego,
w której oprócz podstawowych lokalizacji w Krywla-
nach znajdujących się na obrzeżach Białegostoku
(gdzie istnieje już lotnisko o charakterze sportowym)
oraz oddalonych o ok. 40 km od centrum miasta To-
polanach znalazło się jeszcze pięć innych wariantów
lokalizacji lotniska (na wypadek gdyby podstawowe
lokalizacje okazały się niemożliwe do realizacji).
Zgodnie z informacjami, jakimi dysponuje Minister-
stwo Infrastruktury, dokumentacja projektowa opra-
cowana ma być w ciągu roku, a rozpoczęcie prac bu-
dowlanych zaplanowano na 2010 r.
Kluczem do rozwoju regionów jest m.in. zwiększa-
nie dostępności transportowej, stąd też inicjatywa
budowy lotniska regionalnego dla Podlasia cieszy się
niesłabnącym zainteresowaniem ministerstwa.
Omawiając zagadnienia tworzenia lotnisk regio-
nalnych, nie można zapominać też o tym, iż powo-
dzenie przedsięwzięcia budowy nowego lotniska uwa-
runkowane jest wieloma czynnikami, a decyzja taka
musi być podjęta w oparciu o kompleksową analizę.
Trafne określenie zapotrzebowania na usługi trans-
portu lotniczego, jak i jego potencjalne możliwości
rozwoju w regionie z uwzględnieniem bliskości lot-
nisk już istniejących, jest nieodzowne przy realizacji
tego typu inwestycji, tym bardziej finansowanych ze
środków publicznych.
Dużą pomoc przy planowaniu rozwoju sieci lot-
nisk regionalnych w przyszłości może stanowić opra-
cowanie analityczne, które realizowane ma być
w ramach projektu „Koncepcja lotniska centralnego
dla Polski”. Ministerstwo Infrastruktury we wrze-
śniu br. opublikowało ogłoszenie o przetargu na wy-
konanie opracowania, którego wynikiem będzie rze-
telna analiza rynku transportu lotniczego, obecnego
stanu infrastruktury lotniskowej i nawigacyjnej
wraz z prognozami w zakresie możliwości ich rozwo-
ju oraz dwoma scenariuszami rozwoju transportu
lotniczego w Polsce: z uwzględnieniem lotniska cen-
tralnego oraz bez jego udziału. Analiza ta zawierać
będzie m.in. informacje o wpływie LCP na dalsze
funkcjonowanie portu stołecznego i portów regional-
nych oraz na cały system transportowy kraju, a tak-
że opracowanie wieloletniej prognozy popytu na po-
dróże lotnicze w ujęciu obejmującym wszystkie gałę-
zie transportu.
Pragnę jeszcze raz zapewnić, że Ministerstwo
Infrastruktury popiera inicjatywy służące zwięk-
szeniu dostępności regionów, niezbędne dla ich roz-
woju, i zdaje sobie sprawę ze znaczenia funkcjono-
wania lotnisk regionalnych w systemie transporto-
wym kraju.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie wyjaśnienia kwestii prawnej
związanej z możliwością prowadzenia filii
powiatowego urzędu pracy
przez samorząd gminny (6763)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Putry w sprawie
wyjaśnienia kwestii prawnej związanej z możliwością
prowadzenia filii powiatowego urzędu pracy przez
samorząd gminny uprzejmie informuję, że na mocy
art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.) zadania samorządu
powiatu w zakresie polityki rynku pracy są wykony-
wane przez powiatowe urzędy pracy, wchodzące
w skład powiatowej administracji zespolonej.
Należy na wstępie zaznaczyć, że filie powiatowych
urzędów pracy nie są autonomicznymi jednostkami,
a stanowią w pełni integralną część tychże urzędów.
Po wprowadzeniu reformy administracyjnej powia-
towe urzędy pracy znajdujące się w miejscowościach,
które wskutek reformy utraciły status siedziby władz

powiatu, były przekształcane w filie właściwych miej-
scowo urzędów pracy, mających siedzibę w miastach
powiatowych.
W ust. 1 wspomnianego już art. 9 ustawy o pro-
mocji zatrudnienia zapisano, że do zadań samorządu
powiatu w zakresie polityki rynku pracy należy
„współpraca z gminami w zakresie upowszechniania
ofert pracy, upowszechniania informacji o usługach
poradnictwa zawodowego i szkoleniach, organizacji
robót publicznych oraz zatrudnienia socjalnego na
podstawie odrębnych przepisów”. Cytowany powyżej
artykuł moim zdaniem daje władzom gminy szerokie
spektrum możliwości współpracy z właściwym miej-
scowo powiatowym urzędem pracy, a co za tym idzie
– możliwość aktywnego wpływania na kształtowanie
lokalnego rynku pracy.
W mojej opinii jedyną możliwość realizacji usług
rynku pracy przez jednostki samorządu terytorial-
nego w trybie art. 24 ustawy o promocji zatrudnienia
stanowi zlecanie przez powiatowy urząd pracy wy-
konywania usług rynku pracy poprzez przeprowa-
dzenie konkursu ofert lub przez zakup tych usług na
zasadach i w trybie określonych w przepisach o za-
mówieniach publicznych.
Ponadto w art. 9b ust. 2 noweli ustawy o promocji
zatrudnienia przyjętej przez Sejm w dniu 19 grudnia
br. znalazł się zapis stwarzający możliwość tworzenia
i prowadzenia w ramach powiatowych urzędów pra-
cy we współpracy z samorządem gminnym lokalnych
punktów informacyjno-konsultacyjnych, które na te-
renie gminy realizować mają w szczególności zadania
w zakresie udzielania osobom zainteresowanym oraz
pracodawcom informacji o możliwościach i zakresie
udzielenia pomocy określonej w ustawie oraz reje-
strowania bezrobotnych i poszukujących pracy. Za-
dania te mają być realizowane przede wszystkim
przy wykorzystaniu systemów teleinformatycznych
umożliwiających dostęp do rejestrów publicznych
prowadzonych w powiatowych urzędach pracy.
Nie dostrzegam możliwości, aby w obecnej sytu-
acji prawnej gminy same prowadziły filie powiato-
wych urzędów pracy, z uwagi na przywołany na wstę-
pie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
Jednocześnie informuję, że nie zamierzam prze-
prowadzić nowelizacji ustawy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy w przedmiotowym
zakresie, gdyż wymagałoby to wprowadzenia szeregu
zmian systemowych, które zburzyłyby funkcjonujący
obecnie system publicznych służb zatrudnienia oraz
doprowadziłyby do zbytniego rozdrobnienia działań
zmierzających do realizacji ustawowych celów. Nale-
ży zwrócić uwagę na fakt, iż działania podejmowane
przez powiatowy urząd pracy są wobec siebie kom-
plementarne i nie powinny być w żaden sposób roz-
dzielone lub też realizowane i koordynowane z róż-
nych poziomów – w tym przypadku powiatowego
i gminnego. Ponadto działania powiatowego urzędu
pracy są oparte na długo- i krótkoterminowych pla-
nach oraz informacjach zbieranych i generowanych
819
w poszczególnych komórkach organizacyjnych urzę-
du, a następnie kierowane do osób bezrobotnych
w postaci szeroko pojętych usług i instrumentów ryn-
ku pracy. Zaburzenie tego swoistego cyklu i sieci po-
wiązań mogłoby skutkować szeregiem negatywnych
i niepożądanych zjawisk na rynku pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Piotra Krzywickiego
i Lucjana Karasiewicza
w sprawie korzystania z biletów okresowych
przez podróżnych z Grupy PKP (6764)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Piotra Krzywickiego i Lu-
cjana Karasiewicza (SPS-023-6764/08 z dnia 4 grud-
nia 2008 r.) w sprawie korzystania z biletów okreso-
wych przez podróżnych z Grupy PKP, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Kierunki zmian organizacyjnych, jakie mają miej-
sce w segmencie kolejowych przewozów regionalnych
i międzywojewódzkich, są wynikiem zapisów „Stra-
tegii dla transportu kolejowego do roku 2013”, która
zakłada m.in. usamorządowienie spółki PKP Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o., czyli przekazanie samo-
rządom wojewódzkim, odpowiedzialnym za organi-
zowanie i finansowanie regionalnych przewozów pa-
sażerskich w ramach usług publicznych, władztwa
nad spółką, której podstawowym celem jest wykony-
wanie tego rodzaju przewozów, jak również reguluje
kwestie jednolitego systemu taryfowego.
Wzajemne relacje pomiędzy pasażerskimi prze-
woźnikami kolejowymi od 2001 r. opierają się na
umowach regulujących wykonywanie kolejowych usług
przewozowych. Umowy te obejmują również rozlicze-
nia z tytułu wzajemnej sprzedaży biletów w kasach
biletowych wszystkich przewoźników. Po wejściu
w życie od dnia 14 grudnia br. nowego rozkładu jazdy
w dalszym ciągu obowiązują te same umowy, a w związ-
ku z tym te same zasady rozliczeń. Każdy z przewoź-
ników pasażerskich z Grupy PKP posiada własną
sieć dystrybucji, która oparta jest na jednolitym opro-
gramowaniu i fiskalnych urządzeniach rejestrują-
cych, dzięki czemu istnieje ogólnopolska sieć dystry-
bucji biletów kolejowych. Taka struktura pozwala na
sprzedaż każdego rodzaju biletu w dowolnej kasie
820
przewoźnika. Jednocześnie każdy z kolejowych prze-
woźników pasażerskich funkcjonujących na rynku
stosuje własną taryfę i odrębne cenniki usług. Nie
oznacza to jednak, że podróżny nie może skorzystać
z przejazdu pociągami dwóch lub większej liczby
przewoźników na podstawie jednego biletu czy wspól-
nej oferty taryfowej. Spółki: PKP Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o. i PKP Intercity SA uczestniczą w ofer-
cie specjalnej „Wspólny przejazd”, na podstawie któ-
rej przy zakupie biletów na przejazd pociągami kilku
przewoźników podróżny zyskuje upust cenowy w wy-
sokości 10%. Ponadto ww. spółki porozumiały się co
do zasady honorowania biletów okresowych odcinko-
wych ważnych na przejazd pociągami pospiesznymi
spółki PKP Intercity SA w pociągach osobowych.
Odnosząc się do kwestii dopłat do biletów okreso-
wych odcinkowych ważnych na przejazdy pociągami
osobowymi spółki PKP Przewozy Regionalne sp.
z o.o. w razie zamiaru przejścia przez podróżnego do
pociągu pośpiesznego spółki PKP Intercity SA,
uprzejmie informuję, że obecnie nie jest możliwe
przyjęcie takiego rozwiązania z uwagi na brak wspól-
nego taryfikatora. Na dzień dzisiejszy podróżny po-
siadający bilet okresowy odcinkowy ważny na prze-
jazd pociągami osobowymi, który zamierza w relacji
wskazanej na tym bilecie skorzystać z przejazdu po-
ciągiem pospiesznym uruchamianym przez spółkę
PKP Intercity SA, obowiązany jest nabyć jednorazo-
wy bilet na faktyczny przejazd. Z informacji przeka-
zanych przez ww. przewoźników wynika, że rozwa-
żają oni wypracowanie wspólnego rozwiązania satys-
fakcjonującego podróżnych w tym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ze względu
na fakt, iż na rynku kolejowych przewozów pasażer-
skich działać będzie coraz więcej podmiotów, istnieje
potrzeba regulacji branżowych wykraczających poza
Grupę PKP celem ułatwienia pasażerom korzystania
z usług przewozowych. Obecnie ustawą z dnia 24 paź-
dziernika 2008 r. o zmianie ustawy o komercjalizacji,
restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego „Polskie Koleje Państwowe” oraz usta-
wy o transporcie kolejowym (Dz. U. Nr 206, poz. 1289)
wprowadzono szereg rozwiązań, które usprawnią ko-
lejowe przewozy pasażerskie, mianowicie:
— obowiązek uzgodnienia i skoordynowania po-
ciągów przez organizatorów i przewoźników kolejo-
wych przed złożeniem zarządcy wniosków o przydzie-
lenie tras pociągów,
— zarządca, przed dokonaniem przydziału tras
pociągów w rozkładzie jazdy dla przewozu osób, do-
konuje z udziałem zainteresowanych przewoźników
koordynacji wzajemnego uzgodnienia dogodnych dla
pasażerów połączeń z uwzględnieniem odpowiednich
przerw między przejazdami pociągów różnych prze-
woźników na tych samych liniach kolejowych,
— zarządca dokonuje przydziału tras pociągów
z uwzględnieniem pierwszeństwa połączeń między-
wojewódzkich i potrzeb ich skoordynowania z regio-
nalnymi przewozami pasażerskimi, biorąc pod uwa-
gę interes podróżnych,
— finansowanie lub współfinansowanie ze środ-
ków publicznych wydatków na budowę informatycz-
nego systemu rozliczeń sprzedaży biletów na prze-
jazd środkami transportu publicznego różnych prze-
woźników, w tym biletu wspólnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie pogarszającej się sytuacji
gospodarczej w nawozowej branży chemicznej
(6765)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Arkadiusza Litwińskiego
z dnia 25 listopada 2008 r. dotyczącej sytuacji na ryn-
ku nawozów przedstawiam poniżej informacje w przed-
miotowej sprawie.
Nawozy produkowane są głównie w spółkach sek-
tora wielkiej syntezy chemicznej (wsch). Krajowi pro-
ducenci nawozów mineralnych w Polsce to m.in:
— Zakłady Azotowe „Puławy” SA,
— Zakłady Azotowe Kędzierzyn SA,
— Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA,
— Zakłady Chemiczne „Police” SA,
— Anwil SA,
— Luvena SA,
— FOSFAN SA,
— GZNF „Fosfory” sp. z o.o.,
— FNF „Ubocz” w likwidacji,
— Zakłady Chemiczne „Siarkopol” Tarnobrzeg
sp. z o.o.
Podstawowe surowce do produkcji nawozów to
gaz ziemny, fosforyty i apatyty, kamień dolomitowy,
sól potasowa oraz siarka. Od poziomu cen surowców
zależy w dużym stopniu sytuacja ekonomiczno-finan-
sowa spółek sektora wsch.
Ceny surowców
O cenach detalicznych gazu ziemnego dla poszcze-
gólnych grup odbiorców decydują:
a) koszty zakupu tych paliw od przedsiębiorstwa
handlu hurtowego,
b) koszty własne obrotu.
Czynnikiem wpływającym na wysokość cen gazu
ziemnego jest ponadto wysokość kosztów związanych
z handlową obsługą odbiorców, obejmującą: odczyty-
wanie wskazań układów pomiarowych, wystawianie

faktur, obliczanie i pobieranie należności za dostar-
czone paliwo, a także za czynności związane z kon-
trolą układów pomiarowych, dotrzymywaniem wa-
runków umów i prawidłowości rozliczeń – które nie
znalazły odzwierciedlenia w stawkach opłat abona-
mentowych. Konieczność wzrostu ceny hurtowej
gazu wysokometanowego wynika ze wzrostu kosztów
jego pozyskania za granicą. Na koszt zakupu gazu
w imporcie wpływ ma:
a) cena importowa, po jakiej gaz ten nabywany
jest za granicą,1)
b) kurs walutowy, w tym kurs:
— dolara do złotego, który ma zastosowanie
w odniesieniu do zakupów w ramach kontraktu dłu-
goterminowego z Rosją oraz kontraktów krótkoter-
minowych,
— euro do złotego, który ma zastosowanie w od-
niesieniu do zakupów tego gazu z Niemiec.
I. Taryfy z kwietnia 2008 r.
W skali całego kraju – uwzględniając zarówno
dostawy do odbiorców przyłączonych do sieci prze-
syłowej, jak i dystrybucyjnej – wzrost średniej ceny
dostawy gazu wynosi 14,45%, w tym dla gazu wy-
sokometanowego – 14,3%, gazu zaazotowanego GZ-
-41,5 – 16,1% oraz dla gazu zaazotowanego GZ-35
– 15,1%.
Stawki opłat sieciowych dla odbiorców zaopatry-
wanych z sieci przesyłowej uległy zmniejszeniu dla
gazu wysokometanowego o 11,3%, dla gazu zaazo-
towanego GZ-41,5 o 21,9%, zaś dla gazu zaazotowa-
nego GZ-35 o 13,6%. Głównym powodem jest spadek
stawek opłat przesyłowych, które w stosunku do
stawek poprzednio obowiązujących zmalały średnio
o 8,6%.
Dla odbiorców z grup taryfowych W-42), W-5
i W-6 – do których należą przedsiębiorstwa branży
chemicznej – koszty za roczne zużycie paliwa gazo-
wego (przy założeniu, że roczne zużycie stanowi mak-
symalną ilość dla danej taryfy) wzrosły średnio: gru-
pa W-4 – 8,69%, grupa W-5 – 12,27%, grupa W-6
– 11,8%
Należy zaznaczyć że cena za zużyte paliwo gazo-
we stanowi średnio: 71,5% (grupa W-4), 76,11% (gru-
pa W-5), 76,26% (grupa W-6) rocznych kosztów zu-
życia paliwa gazowego. Pozostałą część, to jest od
32% do 24%, stanowią opłaty związane z dostarcze-
niem paliwa gazowego, tj. opłaty za jego przesyłanie
i dystrybucję, oraz opłaty abonamentowe.
II. Korekta taryfy PGNiG SA z października 2008 r.
Zmiana taryfy dla PGNiG SA z dnia 17 paździer-
nika 2008 r. spowodowała wzrost ceny za paliwo ga-
1)
Ceny importowe ustalane są kwartalnie, w wysokości wy-
nikającej z formuł kontraktowych, zależnych od cen olejów lek-
kich i ciężkich, jakie notowane są na giełdzie w Rotterdamie
w okresie dziewięciu miesięcy poprzedzających dany kwartał.
Ich dynamika pozostaje w ścisłym związku z długookresowym
trendem zmian cen ropy naftowej.
2)
Odbiorca w grupie taryfowej W-4 pobiera do 800 m3/rok.
Dla odbiorcy z grupy taryfowej W-5 moc umowna wynosi od 10
do 65 m3/h, a w grupie W-6 pobór wynosi od 65 do 600 m3/h.
821
zowe w wysokości od 10,5% do 11,13%. W wyniku
zatwierdzonej zmiany taryfy odbiorców z grup tary-
fowych W-4 do W-6 koszty za roczne zużycia paliwa
gazowego (przy założeniu, że roczne zużycie stanowi
maksymalną ilość dla danej taryfy) wzrosną o 7,8%
(dla grupy W-4), ok. 8,36% (dla grupy W-5) i 8,46%
(dla grupy W-6).
Istotnym czynnikiem wpływającym na ceny na-
wozów i kondycję producentów jest koszt zakupu fos-
foranów i soli potasowej, który w ostatnim roku
zwiększył się nawet o 300–400%. W okresie od czerw-
ca do października br. nastąpił również drastyczny
wzrost cen amoniaku przekraczający 100%. Wyraźny
wzrost cen surowców do produkcji nawozów fosforo-
wych i potasowych jest spowodowany m. in. dyna-
micznym rozwojem przemysłu nawozowego w Chi-
nach i Indiach.
Wzrost cen nawozów nie dotyczy tylko Polski, ale
także innych krajów europejskich. W styczniu 2008 r.
saletra amonowa w Polsce kosztowała 778 zł/ tonę,
a w październiku 995 zł/tonę, natomiast we Francji
w analogicznym okresie odnotowano wzrost z 892 zł/tonę
do 1527 zł/tonę. W styczniu 2008 r. mocznik nawozo-
wy w Polsce kosztował 1004 zł/tonę, a w październi-
ku 1459 zł/tonę, natomiast w Niemczech3) w analo-
gicznym czasie odnotowano wzrost z 1064 zł/tonę do
1980 zł/tonę.
Produkcja nawozów
W ciągu 10 miesięcy 2008 r. zmniejszyła się pro-
dukcja nawozów azotowych i fosforowych. Szczegó-
łowe dane przedstawiono w tabeli 1.
Tab. 1. Produkcja nawozów mineralnych w Polsce
w tys. ton.
Nawozy mineralne [w tys. ton]
Azotowe Fosforowe
w przeliczeniu na N w przeliczeniu na P2O5
2006 1714 595
2007 1834 650
I – X 2007 1502 556
I – X 2008 1458 496
Źródło: Biuletyn Statystyczny.
W ubiegłym roku w stosunku do 2006 r. nastąpił
wzrost importu i eksportu nawozów mineralnych,
z wyjątkiem eksportu nawozów NPK (azotowo-fosfo-
rowo-potasowych). Analizując trzy kwartały tego
roku w odniesieniu do analogicznego okresu 2007 r.,
można zaobserwować spadek importu nawozów, przy
jednoczesnym wzroście eksportu nawozów azoto-
wych, potasowych i NPK. Szczegółowe dane w zakre-
sie handlu zagranicznego przedstawiono w tabeli 2.
3)
Cena netto nawozu luzem.
822

Tab. 2. Handel zagraniczny nawozami mineralnymi w tys. ton.

I – IX 2008 I – IX 2007 2007 2006

Kod Nawóz
Eksport Import Eksport Import Eksport Import Eksport Import

3102 azotowe 1205,7 373,9 1024,0 367,3 1481,0 486,5 1.226,1 423,5
3103 fosforowe 38,1 3,5 44,2 5,6 61,4 8,5 12,0 5,6
3104 potasowe 8,9 805,6 1,6 822,7 3,1 1023,7 3,1 795,8
zawierające dwa lub trzy z pierwiastków
3105 597,5 241,6 487,0 279,1 632,5 328,3 670,3 273,0
nawozowych N,P,K

Tab. 3. Unijne środki ochronne na nawozy.

Pochodzenie
T Kod towaru Środki ochronne
towaru

3104 20 10 10 / 3104 20 10 90 / 3104 20 50 Cła antydumpingowe

10 / 3104 20 50 90 / 3104 20 90 00 / 3105 ad valorem 12,3–23%
Chlorek potasu 20 10 10 / 3105 20 10 20 / 3105 20 90 10 / + cło specyficzne 19,61–40,63 EUR/t
Rosja
3105 20 90 20 / 3105 60 90 10 / 3105 60 90 + zobowiązanie cenowe
20 / 3105 90 91 10 / 3105 90 91 20 / 3105 wygasną 13.07.2011
90 99 10/ 3105 90 99 20
3104 20 10 10 / 3104 20 10 90 / 3104 20 50
10 / 3104 20 50 90 / 3104 20 90 00 / 3105
Cła antydumpingowe
Chlorek potasu 20 10 10 / 3105 20 10 20 / 3105 20 90 10 /
Białoruś ad valorem 27,5% + kontyngent bezcłowy
3105 20 90 20 / 3105 60 90 10 / 3105 60 90
wygasną 13.07.2011
20 / 3105 90 91 10 / 3105 90 91 20 / 3105
90 99 10/ 3105 90 99 20
Cła antydumpingowe specyficzne 6,88 EUR/t
Roztwór saletry i mocznika
3102 80 00 00 Algieria + zobowiązanie cenowe
(RSM)
wygasną 22.12.2011
Roztwór saletry i mocznika Cła antydumpingowe specyficzne 17,86 EUR/t
3102 80 00 00 Białoruś
(RSM) wygasną 22.12.2011
Cła antydumpingowe specyficzne 17,80–20,11
Roztwór saletry i mocznika
3102 80 00 00 Rosja EUR/t
(RSM)
wygasną 22.12.2011
Roztwór saletry i mocznika Cła antydumpingowe specyficzne 26,17 EUR/t
3102 80 00 00 Ukraina
(RSM) wygasną 22.12.2011
Cła antydumpingowe specyficzne 29,26–33,25
Saletra amonowa 3102 30 90 00 / 3102 40 90 00 Ukraina EUR/T + zobowiązanie cenowe
wygasną 25.04.2009
3102 30 90, 3102 40 90 /
Cła antydumpingowe specyficzne 28,88–47,07
Saletra amonowa ex 3102 29 00 /ex 3102 60 00 /ex 3102 90
Rosja EUR/t
00 /ex 3105 10 00 /ex 3105 20 10 ex 3105
wygasną 12.07.2013
51 00 /ex 3105 59 00 / ex 3105 90 91

Minister rolnictwa i rozwoju wsi z zasady nie po-
piera wprowadzenia środków antydumpingowych
w imporcie, a także dąży do jak największej liberali-
zacji aktualnie obowiązujących ograniczeń importo-
wych w tym zakresie. Resort rolnictwa poparł także
projekt rozporządzenia Rady nr 240/2008 uchylają-
cego środki antydumpingowe w imporcie mocznika
z Białorusi, Chorwacji, Ukrainy oraz Libii (środki
uchylone w marcu 2008 r.).
Ponadto minister rolnictwa i rozwoju wsi pismem
z dnia 17 listopada br. wystąpił do Ministerstwa Go-
spodarki z prośbą o podjęcie stosownych działań na
forum UE mających na celu uchylenie lub przynajm-
niej zawieszenie środków antydumpingowych obo-
wiązujących w imporcie chlorku potasu (w tym wy-
stępującego w nawozach wieloskładnikowych) w im-
porcie z Rosji i Białorusi, saletry amonowej w impor-
cie z Rosji i Ukrainy, a także roztworu mocznika
i saletry amonowej (UAN) w imporcie z Algierii, Bia-
łorusi, Rosji i Ukrainy. Zdaniem resortu rolnictwa
uchylenie lub zawieszenie obowiązujących w imporcie
z ww. krajów ceł antydumpingowych na nawozy mi-
neralne powinno zwiększyć konkurencyjność na ryn-
ku, a w konsekwencji spowodować obniżenie cen na-
wozów.
Wysokie podwyżki cen nawozów mineralnych spo-
wodowały pogorszenie relacji cen nawozów do cen
skupu pszenicy. We wrześniu br. na zakup 1 kg NPK
należało przeznaczyć równowartość 8,1 kg pszenicy,
o 1,2 kg więcej niż przed miesiącem i blisko 3-krotnie
więcej niż przed rokiem. W mniejszym stopniu po-
gorszyły się relacje cen nawozów do cen trzody chlew-
nej, tzn. na 1 kg NPK należało przeznaczyć 9,0 kg
żywca, tj. o 0,2 kg więcej niż przed miesiącem i o 3,2 kg
więcej niż przed rokiem.
Istnieje potencjalne zagrożenie, iż niekorzystne
relacje cen środków produkcji do cen produktów rol-
nych wpłyną na spadek zainteresowania rolników
stosowaniem nawozów mineralnych. Jednakże do-
tychczas analizowane dane nie potwierdzają tej ten-

dencji. Według danych GUS w pierwszym półroczu
2008 r. sprzedaż nawozów mineralnych wzrosła o ok.
30% w stosunku do analogicznego okresu roku po-
przedniego. Natomiast zgodnie z danymi Instytutu
Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej
– PIB w ostatnich latach odnotowuje się wzrost zuży-
cia nawozów mineralnych. Pod zbiory 2006 r. zużyto
123,3 kg NPK w przeliczeniu na 1 ha użytków rolnych,
w 2007 r. – 121,8 kg, a w 2008 r. zużycie wzrosło do
poziomu około 130 kg. W 2009 r. IERiGŻ przewiduje
zużycie nawozów mineralnych na podobnym poziomie
jak w roku 2008. Dla porównania w krajach UE naj-
bardziej racjonalna gospodarka nawozowa pod wzglę-
dem zużycia i efektywności mieści się w przedziale
100–150 kg NPK na 1 ha użytków rolnych.
Jednocześnie należy podkreślić, że rosnący popyt
na żywność i wzrost produkcji biopaliw powinien
zwiększyć popyt na nawozy.
W związku ze światowym kryzysem opracowany
został „Plan stabilności i rozwoju – wzmocnienie
gospodarki Polski wobec światowego kryzysu finan-
sowego”.
Głównymi celami planu są:
— zapewnienie stabilności finansów publicz-
nych,
— działania na rzecz stabilności systemu finan-
sowego,
— działania na rzecz wzrostu gospodarczego.
Z kolei zawarty w dokumencie plan antykryzyso-
wy przewiduje m.in:
— większą dostępność kredytów dla przedsię-
biorstw – wzrost limitu poręczeń i gwarancji,
— wsparcie dla instytucji rynku finansowego,
— wzmocnienie systemu gwarancji i poręczeń dla
MŚP,
— przyspieszenie inwestycji współfinansowanych
ze środków UE,
— wprowadzenie wyższej ulgi inwestycyjnej dla
nowo zakładanych firm,
— znoszenie barier dla inwestycji w infrastruk-
turę teleinformacyjną,
— wspieranie inwestycji w odnawialne źródła
energii,
— wzmocnienie pozycji odbiorców energetyki,
wzmocnienie konkurencji i pozycji regulatora w celu
ochrony gospodarki i gospodarstw domowych przed
niekontrolowanym wzrostem cen energii,
— utworzenie Rezerwy Solidarności Społecznej,
— umożliwienie zaliczania do kosztów podatko-
wych wydatków na prace badawcze.
Jednocześnie pragnę dodać, że działania mające
na celu poprawę sytuacji przemysłu nawozowego
będą omawiane na najbliższym posiedzeniu Zespołu
Trójstronnego do spraw Branży Chemicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Hencelewska
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
823
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie instytucji wieczystego użytkowania
(6766)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Arkadiusza Litwiń-
skiego w sprawie instytucji wieczystego użytkowa-
nia, przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
4 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6766/08.
W odniesieniu do kwestii likwidacji prawa użyt-
kowania wieczystego wskazać należy, że w Komisji
Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego działającej przy mi-
nistrze sprawiedliwości trwają prace nad projektem
nowego Kodeksu cywilnego. W ramach tych prac roz-
waża się m.in. zastąpienie prawa użytkowania wie-
czystego nowym ograniczonym prawem rzeczowym,
które pełniłoby podobne funkcje gospodarcze jak
obecne użytkowanie wieczyste. Wprowadzenie takiej
regulacji skutkowałoby uchyleniem możliwości usta-
nawiania użytkowania wieczystego na nieruchomo-
ściach, na których prawo to nie było dotychczas usta-
nowione. Podkreślić natomiast należy, że nie przewi-
duje się, by z wprowadzeniem takich zmian miało być
połączone przekształcenie ex lege już ustanowionego
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwestii
ewentualnych wytycznych organów administracji
rządowej dotyczących sposobu załatwiania wniosków
o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego
nieruchomości Skarbu Państwa wykorzystywanych
na inne cele niż mieszkaniowe, wskazać należy, że
zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.), zagadnienia
gospodarki nieruchomościami należą (o ile odrębne
ustawy nie stanowią inaczej) do działu: Budownic-
two, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa. Dzia-
łem tym, zgodnie z § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia
prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu działania ministra
infrastruktury (Dz. U. nr 216, poz. 1594), kieruje mi-
nister infrastruktury.
Niemniej jednak wskazać należy, że pod rządem
obowiązującego prawa zakres przypadków, w któ-
rych możliwe jest żądanie przekształcenia użytko-
wania wieczystego dotyczącego gruntów niewyko-
rzystywanych na cele mieszkaniowe w prawo wła-
sności nieruchomości, jest w znacznym stopniu
ograniczony.
Krąg osób uprawnionych do występowania z żą-
daniem przekształcenia prawa użytkowania wieczy-
stego w prawo własności określa art. 1 ustawy z dnia
824
29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
(Dz. U. Nr 175, poz. 1459, z późn. zm.). Do wystąpie-
nia z takim żądaniem są więc uprawnione:
1) osoby fizyczne będące w dniu wejścia w życie
ustawy użytkownikami wieczystymi nieruchomości
zabudowanych na cele mieszkaniowe lub zabudowa-
nych garażami albo przeznaczonych pod tego rodzaju
zabudowę oraz nieruchomości rolnych (art. 1 ust. 1);
2) osoby fizyczne będące w dniu wejścia w życie
ustawy użytkownikami wieczystymi nieruchomości,
niezależnie od jej przeznaczenia, jeżeli użytkowanie
wieczyste uzyskały w zamian za wywłaszczenie lub
przejęcie nieruchomości gruntowej na rzecz Skarbu
Państwa na podstawie innych tytułów przed dniem
5 grudnia 1990 r. albo też jeżeli użytkowanie wieczy-
ste uzyskały na podstawie art. 7 dekretu z dnia 26
października 1945 r. o własności i użytkowaniu
gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50,
poz. 279), jak również ich następcy prawni (art. 1
ust. 1a), na rzecz tych osób przekształcenie następu-
je nieodpłatnie (art. 5);
3) osoby fizyczne i prawne będące właścicielami
lokali, których udział w nieruchomości wspólnej obej-
muje prawo użytkowania wieczystego, oraz spółdziel-
nie mieszkaniowe będące właścicielami budynków
mieszkalnych lub garaży (art. 1 ust. 2);
4) osoby fizyczne będące następcami prawnymi
osób, o których mowa w pkt 1 i 2 oraz osoby fizyczne
i prawne będące następcami prawnymi osób, o któ-
rych mowa w pkt 3.
Z przedstawionego powyżej wyliczenia wynika, że
możliwość występowania z żądaniem przekształce-
nia w prawo własności użytkowania wieczystego
ustanowionego na nieruchomościach innych niż nie-
ruchomości przeznaczone na cele mieszkaniowe do-
tyczy jedynie:
1) nieruchomości zabudowanych garażami (bądź
przeznaczonych pod taką zabudowę) – w tym wy-
padku z żądaniem przekształcenia występować
mogą jedynie osoby fizyczne oraz spółdzielnie miesz-
kaniowe;
2) nieruchomości rolnych – w tym wypadku z żą-
daniem przekształcenia występować mogą jedynie
osoby fizyczne;
3) nieruchomości, na których użytkowanie wie-
czyste uzyskano w zamian za wywłaszczenie lub
przejęcie nieruchomości gruntowej na rzecz Skarbu
Państwa na podstawie innych tytułów przed dniem
5 grudnia 1990 r., względnie na podstawie art. 7 de-
kretu o własności i użytkowaniu gruntów na obsza-
rze m.st. Warszawy – w tym przypadku prawo do
występowania z żądaniem (nieodpłatnego) prze-
kształcenia przysługuje niezależnie od przeznaczenia
nieruchomości i dotyczy jedynie osób fizycznych.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie zmian w ustawie
o pomocy społecznej (6767)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, nr SPS-
-023-6767/08, z dnia 4 grudnia 2008 r., dotyczące
interpelacji pana posła Roberta Węgrzyna w sprawie
środowiskowych domów samopomocy, informuję, co
poniżej.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związ-
ku ze zmianami w organizacji i podziale zadań ad-
ministracji publicznej w województwie w art. 28 prze-
widuje m.in. zmianę charakteru zadania z zakresu
pomocy społecznej, jakim jest prowadzenie i rozwój
infrastruktury środowiskowych domów samopomocy
dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Zadanie to,
realizowane do tej pory przez gminę jako zadanie
z zakresu administracji rządowej, w myśl zaprojek-
towanych zmian stanie się zadaniem własnym gminy
o charakterze obligatoryjnym.
Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętą
w programie rządu zasadę zakładającą, iż konieczne
jest przywrócenie samorządowi rangi, która przy-
pada władzom regionalnym i lokalnym w Europie,
gdzie są one ważnym partnerem rządów central-
nych w osiąganiu ważnych celów społecznych. Po-
trzebne jest zatem z jednej strony wzmocnienie pod-
staw majątkowych samorządu, a z drugiej doposa-
żenie go w zadania i kompetencje, które pozwolą na
odgrywanie roli prawdziwego gospodarza na swoim
terenie. Projektowane rozwiązania prawne zawarte
w projekcie tzw. ustawy kompetencyjnej stanowią
więc kolejny krok w procesie decentralizacji zadań
publicznych. W tym celu proponuje się dalsze prze-
kazanie przede wszystkim samorządowi wojewódz-
twa kompetencji i zadań aktualnie wykonywanych
przez wojewodów. Część kompetencji przekazana
zostanie również do samorządu gminnego. W pro-
jekcie przyjęto, że nadrzędną rolę pełni konstytu-
cyjna zasada subsydiarności państwa, co oznacza,
iż uprawnienia powinny być przypisane do najniż-
szego szczebla administracji będącego w stanie efek-
tywnie zrealizować postawione zadania. Ponadto
założono, że przekazywane zadania i kompetencje
co do zasady powinny być przejmowane przez samo-
rząd jako zadania własne. Jak wynika z powyższe-
go, planowane zmiany nie są w żadnym wypadku
celowym działaniem rządu zmierzającym do prywa-
tyzacji środowiskowych domów samopomocy.
W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,
które staną się zadaniami własnymi gmin, w tym
także w odniesieniu do zadania prowadzenia i roz-
woju infrastruktury środowiskowych domów samo-
pomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi, na-

leży podkreślić, że zadaniom tym nadaje się charak-
ter obligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina będzie
musiała realizować to zadanie niezależnie od tego,
czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce gminnej,
czy nie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w toku
konsultacji międzyresortowych zgłaszało uwagi do-
tyczące zmian proponowanych w art. 28 przedmioto-
wego projektu.
Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodować
zagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburze-
niami psychicznymi, jakimi są usługi świadczone
w środowiskowych domach samopomocy, jak również
ograniczyć do nich dostęp czy też pogorszyć jakość
wsparcia udzielanego tej grupie osób. W opinii tutej-
szego resortu wskazane byłoby przekazanie środowi-
skowych domów samopomocy dopiero po doprowa-
dzeniu budowy sieci oparcia społecznego dla osób
z zaburzeniami psychicznymi do końca, a także po
określeniu stosownymi przepisami wykonawczymi
standardów usług świadczonych w tych jednostkach.
Za niepokojące uznano również obawy, że przekaza-
nie domów w chwili obecnej może drastycznie obni-
żyć poziom usług świadczonych w tych jednostkach
lub wyzwolić proces przekształcania domów w jed-
nostki spełniające inne funkcje – niesłużące celom
wsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi. Może
również dojść do łączenia opieki nad różnymi grupa-
mi podopiecznych – osób chorych psychicznie, upo-
śledzonych umysłowo, osób ze specyficznymi zabu-
rzeniami typu autyzm czy choroba Alzheimera, co
byłoby procesem niepożądanym.
Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że część pla-
cówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi, w tym
również środowiskowych domów samopomocy, jest
prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakresu
administracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobec
czego zaproponowana w projekcie zmiana dotycząca
zadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróż-
nicowanie sytuacji prawnej środowiskowych domów
samopomocy, co z kolei może prowadzić do wypiera-
nia przez gminy tego zadania do powiatów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podno-
siło również argument, że kondycja finansowa wielu
gminnych jednostek samorządu terytorialnego nie
gwarantuje należytej realizacji zadań związanych
z organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowania
różnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,
by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodziny
miały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwa
socjalnego.
Dodatkowo informowano, że obecnie trwają prace
nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, która
przewiduje m.in. zmiany w zakresie funkcjonowania
i finansowania środowiskowych domów, co również
wskazywałoby na brak zasadności projektowanych
w ustawie kompetencyjnej zmian.
Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacji
przyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanie
825
prowadzenia środowiskowych domów samopomocy
będzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. W re-
zerwach celowych budżetu państwa na 2009 r. zapla-
nowano także środki na uruchomienie nowych miejsc
w tego typu ośrodkach. Sposób finansowania tego
zadania w latach późniejszych zostanie ustalony naj-
prawdopodobniej w ramach zmienionej ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego.
Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalsze funk-
cjonowanie środowiskowych domów samopomocy
oraz utrzymanie standardu usług realizowanych tam
usług, a także kontynuację rozwoju tej formy wspar-
cia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie lokatorów sprzedanych mieszkań
zakładowych (6768)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Roberta Węgrzyna przesła-
ną przy piśmie z dnia 4 grudnia 2008 r., znak: SPS-
-023-6768/08, w sprawie sprzedaży mieszkań zakła-
dowych wraz z lokatorami na rzecz osób prywat-
nych i prawnych uprzejmie informuję, iż sprzedaż
mieszkań zakładowych przez nadzorowane przez
ministra skarbu państwa spółki odbywa się na pod-
stawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach
zbywania mieszkań będących własnością przedsię-
biorstw państwowych, niektórych spółek handlo-
wych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych
osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących
własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4,
poz. 24, z późn. zm.).
Zgodnie z ww. ustawą mieszkania, których na-
jemcami są osoby uprawnione, a za takie ustawa
uznaje:
— najemcę, zajmującego mieszkanie na podstawie
umowy najmu zawartej na czas nieoznaczony lub de-
cyzji administracyjnej o przydziale,
— pracownika zbywcy albo poprzednika prawne-
go zbywcy, z którym przed dniem 12 listopada 1994 r.
zawarto umowę najmu na czas oznaczony związaną
ze stosunkiem pracy,
— stale zamieszkałych z najemcą w chwili jego
śmierci: małżonka, zstępnego, wstępnego, rodzeń-
stwo, osobę go przysposabiającą albo przez niego
przysposobioną oraz osobę pozostającą we wspólnym
gospodarstwie domowym,
826
mogą być zbywane wyłącznie, pod rygorem nie-
ważności, na zasadach określonych w niniejszej usta-
wie. Zbycie nieruchomości zabudowanej budynkiem
mieszkalnym na rzecz innych osób niż osoby upraw-
nione nie może nastąpić z pominięciem przysługują-
cego tym osobom pierwszeństwa w nabyciu lokali
mieszkalnych położonych w tym budynku. Mieszka-
nia zbywane są na zasadach preferencyjnych, okre-
ślonych w ustawie, a jeżeli osobą uprawnioną jest
emeryt, rencista lub wdowa (wdowiec) po nim (po
niej), cena nabycia mieszkania ustalana jest na po-
ziomie 5% jego wartości.
O przeznaczeniu do sprzedaży lokali mieszkal-
nych zbywca zawiadamia na piśmie osoby uprawnio-
ne, wyznaczając trzymiesięczny termin do złożenia
pisemnego oświadczenia o zamiarze nabycia takiego
lokalu, liczony od dnia doręczenia zawiadomienia
osobie zainteresowanej. W razie niezłożenia oświad-
czenia w powyższym terminie stosuje się przepisy
dotyczące przekazania mieszkań, określone w usta-
wie z dnia 12 października 1994 r. o zasadach prze-
kazywania zakładowych budynków mieszkalnych
przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz. U. Nr 119,
poz. 567, z późn. zm.), tj. lokale mieszkalne mogą być
przekazane na rzecz gminy lub, pod pewnymi warun-
kami, na rzecz spółdzielni mieszkaniowej.
Z informacji uzyskanych ze spółek nadzorowa-
nych przez ministra skarbu państwa oraz zgroma-
dzonej dokumentacji wynika, że zbywanie mieszkań
zakładowych przez nadzorowane spółki odbywało się
zgodnie z obowiązującym prawem, w przeważającej
części na rzecz uprawnionych najemców. Liczbę
mieszkań zbytych w latach 2004–2006 przez spółki
z dominującym udziałem Skarbu Państwa można
szacować na około 2400. Poruszony przez pana posła
problem zbywania lokali mieszkalnych wraz z loka-
torami występuje w spółkach incydentalnie. Odnoto-
wano dwa takie przypadki:
1. Spółka Stomil – Poznań SA poinformowała, że
22 kwietnia 1997 r. dokonano sprzedaży 52 mieszkań
zakładowych wraz z lokatorami na podstawie uchwa-
ły rady nadzorczej i ówczesnego zarządu spółki. Pro-
ces zbywania tych mieszkań stanowi obecnie przed-
miot analiz prawnych.
2. Lubuskie Zakłady Aparatów Elektrycznych
Lumel SA w Zielonej Górze, jeszcze jako przedsiębior-
stwo państwowe, dokonały sprzedaży 70 mieszkań.
Wszystkie, z wyjątkiem jednego, zostały zbyte na
rzecz dotychczasowych lokatorów. 1 mieszkanie zo-
stało sprzedane wraz z lokatorami, ponieważ nie do-
pełnili oni zobowiązań wynikających z protokołu
uzgodnień, tj. nie wpłacili 5% ceny sprzedaży oraz
nie stawili się w umówionym terminie w celu podpi-
sania aktu notarialnego, co potraktowano jako rezy-
gnację z zakupu. Przedmiotowy lokal zbyto w prze-
targu otwartym, informując dotychczasowego loka-
tora o konieczności zawarcia z nowym właścicielem
lokalu nowej umowy najmu.
Odnosząc się do kwestii ewentualnych działań
ministra skarbu państwa zmierzających do systemo-
wego ujęcia i rozwiązania problemu, uprzejmie in-
formuję Pana Posła, że w zakresie spółek pozostają-
cych w nadzorze ministra skarbu państwa obowią-
zujące obecnie przepisy prawne w pełni zabezpiecza-
ją interesy zarówno lokatorów mieszkań zakłado-
wych, jak i podmiotów nadzorowanych przez mini-
stra skarbu państwa. Zarządy spółek, w których
występuje problem mieszkań zakładowych, zostały
zobowiązane uchwałami walnych zgromadzeń/zgro-
madzeń wspólników do kontrolowania prawidłowości
procesu zbywania lokali mieszkalnych. Zgodnie z za-
pisami statutowymi w spółkach kompetencje w za-
kresie gospodarki mieszkaniowej należą do zarządów
spółek. W przypadku większości spółek nabycie i zby-
cie nieruchomości lub prawa użytkowania wieczyste-
go albo udziałów w nieruchomości o wartości powyżej
10 000 euro wymaga zgody rady nadzorczej, nato-
miast powyżej równowartości 30 000 euro wymaga-
na jest zgoda walnego zgromadzenia akcjonariuszy
lub zgromadzenia wspólników.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Posła, że zgod-
nie z art. 9a ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437 – tekst jednolity ze zm.) sprawy z zakresu
m.in. gospodarki nieruchomościami oraz wspierania
mieszkalnictwa należą do kompetencji ministra wła-
ściwego do spraw budownictwa, gospodarki prze-
strzennej i mieszkaniowej.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie rozliczeń z tytułu zaopatrzenia
w ciepło (6769)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Roberta Węgrzyna, skierowaną
pismem z dnia 4 grudnia 2008 r., znak SPS-023-
-6769/08, w sprawie rozliczeń z tytułu zaopatrzenia
w ciepło, uprzejmie proszę o przyjęcie następującego
stanowiska.
Czy możliwe jest wprowadzenie do rozporządze-
nia (rozporządzenie ministra gospodarki z dnia 9 paź-
dziernika 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad
kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z ty-
tułu zaopatrzenia w ciepło – Dz. U. Nr 193, poz. 1423)
zasady, jaka obowiązywała za czasów ministra go-
spodarki J. Steinhoffa, kiedy to ewentualne zlecane
audyty dotyczące zamówionej mocy cieplnej były

opłacane przez zlecającego ten audyt, a nie przez za-
mawiającego moc cieplną, natomiast po stwierdzeniu
przekroczenia zamówionej mocy w danym miesiącu
opłata naliczana zgodnie z nową przekroczoną mocą
byłaby naliczana aż do końca okresu grzewczego?
Zagadnienie ochrony odbiorcy przed nieuzasad-
nionym ponoszeniem kosztów z tytułu wykonania
przywołanego audytu energetycznego regulowane
jest zapisami § 40 przywołanego rozporządzenia.
Zgodnie z tymi przepisami (§ 40 ust 5 ww. rozpo-
rządzenia) przedsiębiorstwo energetyczne może ob-
ciążyć odbiorcę wspomnianymi kosztami tylko w sy-
tuacji, gdy przeprowadzony przez uprawnioną jed-
nostkę audyt potwierdzi zaniżenie przez tego odbior-
cę wielkości zamówionej mocy cieplnej, przy czym
stosownie do zapisu § 2 pkt 18 ww. rozporządzenia
przez zamówioną moc cieplną rozumiana jest ustalo-
na przez odbiorcę największa moc cieplna, jaka
w danym obiekcie wystąpi w warunkach obliczenio-
wych, która niezbędna jest do zapewnienia:
a) pokrycia strat ciepła w celu utrzymania norma-
tywnej temperatury i wymiany powietrza w pomiesz-
czeniach,
b) utrzymania normatywnej temperatury ciepłej
wody w punktach czerpalnych, prawidłowej pracy
innych urządzeń lub instalacji.
Przedstawiony sposób określenia poziomu zamó-
wionej mocy cieplnej ma na celu zapewnienie odpo-
wiednich warunków eksploatacji budynku. W prak-
tyce wartość zamówionej mocy cieplnej może więc
odbiegać od wartości chwilowych maksymalnego po-
boru mocy przez ten obiekt.
Opłaty za zamówioną moc cieplną pobierane są
miesięcznie w wysokości 1/12 ceny za zamówioną
moc cieplną dla danej grupy taryfowej. Cena za za-
mówioną moc cieplną ustalana jest w taryfie na pod-
stawie określonego dla danego źródła ciepła i nośni-
ka ciepła wskaźnika udziału kosztów stałych w łącz-
nych kosztach wytwarzania ciepła. Rozłożenie na
podstawie zapisów ww. rozporządzenia opłaty z ty-
tułu zamówionej mocy cieplnej na dwanaście rat mie-
sięcznych pozwala odbiorcom na uniknięcie jednora-
zowej płatności rocznej.
Warto również podkreślić, że przewidziany roz-
porządzeniem oparty na niezależnym audycie mecha-
nizm rozwiązania sporu pomiędzy przedsiębiorstwem
energetycznym a odbiorcą w sprawie wielkości zamó-
wionej mocy cieplnej stanowi rozwiązanie alterna-
tywne. Znajduje ono zastosowanie tylko w przypad-
ku, gdy strony nie ustalą w umowie innego sposobu
postępowania w tym zakresie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że zostaną one przyjęte jako wyczerpująca od-
powiedź na interpelację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
827
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie połączeń drogowych na Euro 2012
z woj. zachodniopomorskiego (6770)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 4 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6770/08,
w sprawie interpelacji posła Konstantego Oświęcim-
skiego odnośnie połączeń drogowych na Euro 2012
z woj. zachodniopomorskiego, przekazuję następują-
ce informacje.
Połączenie drogi ekspresowej S3 i autostrady A2,
tak by możliwy był bezkolizyjny przejazd z Warsza-
wy, Poznania i Łodzi do woj. zachodniopomorskiego
będzie możliwe po wybudowaniu odcinka drogi eks-
presowej S3 Gorzów Wielkopolski – Nowa Sól oraz
autostrady A2 Nowy Tomyśl – Świecko. Zgodnie
z zawartą z firmą Autostrada Wielkopolska SA umo-
wą zakończenie budowy odcinka autostrady A2 Nowy
Tomyśl – Świecko planowane jest na dzień 31 listo-
pada 2011 r. Budowa drogi ekspresowej S3 Gorzów
Wielkopolski – Nowa Sól będzie realizowana w latach
2009–2012. Inwestycja ta dzieli się na kilka odcin-
ków międzywęzłowych, dla których proces przygoto-
wawczy przedstawia się następująco:
— II jezdnia obwodnicy Gorzowa Wlkp. – w opra-
cowaniu są materiały do decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach,
— Gorzów Wlkp. (DK nr 3, w. Gorzów Południe)
z węzłem – Międzyrzecz (DK nr 3, w. Północ) – decy-
zja o środowiskowych uwarunkowaniach została wy-
dana dnia 22 grudnia 2006 r., a decyzja o ustaleniu
lokalizacji drogi dnia 23 czerwca 2005 r.,
— Międzyrzecz – Sulechów (w. Kruszyna) – decy-
zja o środowiskowych uwarunkowaniach została wy-
dana dnia 24 grudnia 2007 r., a decyzja o ustaleniu
lokalizacji drogi dnia 25 marca 2005 r.,
— II jezdnia obwodnicy Międzyrzecza – w opra-
cowaniu są materiały do decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach,
— Sulechów (w. Kruszyna) – Nowa Sól (DW nr 292,
w. Nowe Miasteczko) bez węzła – w opracowaniu są
materiały do decyzji o środowiskowych uwarunko-
waniach.
Odnośnie budowy drogi ekspresowej S3 Szczecin
– Gorzów Wielkopolski uprzejmie informuję, że wska-
zana inwestycja przewidziana jest na lata 2007–2010.
Przedsięwzięcie podzielone jest na trzy odcinki mię-
dzywęzłowe:
— w. Klucz – w. Pyrzyce,
— w. Pyrzyce – w. Myślibórz,
— w. Myślibórz – w. Gorzów Północ bez węzła.
Wszystkie trzy odcinki są w budowie.
828
Budowa drogi ekspresowej S3 Nowa Sól – Legnica
realizowana będzie w latach 2010–2012. Budowa po-
dzielona jest na dwa odcinki:
— Nowa Sól (w. Nowe Miasteczko) z węzłem – Le-
gnica (A4, w. Legnica II) – w opracowaniu są mate-
riały do decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach,
— obwodnica Lubina – w opracowaniu są mate-
riały do decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach.
Natomiast budowa drogi ekspresowej S3 Legnica
(A4) – Lubawka planowana jest na lata 2010–2012.
Inwestycja podzielona jest na dwa odcinki:
— Legnica (A4, w. Legnica II) – Lubawka
(gr. państwa) – w opracowaniu są materiały do decy-
zji o środowiskowych uwarunkowaniach,
— obwodnica Jawora – w opracowaniu są: projekt
budowlany, projekt wykonawczy, materiały przetar-
gowe i raport o oddziaływaniu na środowisko.
Odpowiadając na pytanie dotyczące budowy au-
tostrady A2 na odcinku Stryków – Konotopa, uprzej-
mie informuję, iż obecnie trwają zaawansowane ne-
gocjacje na budowę przedmiotowego odcinka. W związ-
ku z tym, dopiero po zakończeniu negocjacji i podpi-
saniu umowy, możliwe będzie wskazanie konkretnej
daty zakończenia inwestycji. Aktualnie zakładane
jest oddanie omawianego odcinka do użytkowania
w 2012 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie zmiany art. 15 ustawy
o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (6771)
W związku z przesłaną przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 4 grudnia 2008 r., znak SPS-023-
-6771/08, interpelacją pana posła Roberta Węgrzyna
w sprawie zmiany art. 15 ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych uprzejmie
wyjaśniam, że reforma emerytalna, wprowadzona
przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.),
nie objęła osób urodzonych przed dniem 1 stycznia
1949 r. oraz niektórych ubezpieczonych urodzonych
w latach 1949–1968, jeżeli warunki uprawniające do
emerytury w myśl dotychczasowych przepisów speł-
nią do dnia 31 grudnia 2008 r. Wysokość świadcze-
nia dla tych osób, a więc również obecnych emery-
tów i rencistów, nadal jest obliczana według zasad
wymiaru stosowanych przed 1 stycznia 1999 r.,
zgodnie z art. 53 tej ustawy, a podstawę wymiaru
świadczeń stanowi – ustalona w sposób określony
w art. 15 tej ustawy – przeciętna podstawa wymia-
ru składek na ubezpieczenie społeczne lub na ubez-
pieczenia emerytalne i rentowe w okresie, z którego
jest ona ustalana.
Ponieważ obowiązujące do końca 1990 r. przepisy
o archiwizacji zobowiązywały zakłady pracy do prze-
chowywania dokumentacji płacowej pracowników
przez okres 12 lat, natomiast akt osobowych przez
okres 50 lat od zwolnienia pracownika, w przepisach
ustawy o emeryturach i rentach z FUS przyjęto za-
sadę, że do podstawy wymiaru świadczeń przyjmuje
się zarobki z 10 kolejnych lat wybranych z ostatniego
20-lecia, a więc z okresu przypadającego po roku
1979. Oznacza to, że złożenie wniosku np. w roku
2008 obliguje do poruszania się w obrębie lat 1988–
–2007. Natomiast na wniosek osoby zainteresowanej,
dysponującej odpowiednimi dowodami, do ustalenia
podstawy wymiaru świadczenia mogą być przyjęte
zarobki z 20 lat dowolnie wybranych z całego okresu
pracy.
Pragnę zwrócić uwagę, że sukcesywne wydłuża-
nie okresu, z którego wynagrodzenie miało stanowić
podstawę wymiaru emerytury/renty, rozpoczęło się
wraz z wejściem w życie ustawy z dnia 17 paździer-
nika 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasa-
dach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450, z późn. zm.).
Zasadę obliczania wysokości świadczeń od zarobków
uzyskanych w kolejnych 10 latach kalendarzowych,
wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat
kalendarzowych, przewidywał art. 7 ust. 1 pkt 9 tej
ustawy. Reguła ta została utrzymana przez art. 15
ust. 1 obowiązującej od dnia 1 stycznia 1999 r. usta-
wy o emeryturach i rentach z FUS. Alternatywne
rozwiązanie, przewidziane w jej art. 15 ust. 6, a więc
możliwość przyjęcia do ustalenia podstawy wymiaru
zarobków z 20 lat wybranych dowolnie z całego okre-
su podlegania ubezpieczeniu, zostało uzależnione od
złożenia przez osobę zainteresowaną stosownego
wniosku, co oczywiście łączy się z koniecznością udo-
wodnienia wysokości podstawy wymiaru składek
z wybranego okresu (art. 116 ust. 5).
Rodzaje środków dowodowych, którymi można
dokumentować okresy zatrudnienia i osiągane wy-
nagrodzenie, określa rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania
o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 10,
poz. 49, z późn. zm.). W świetle tych przepisów doku-
mentem potwierdzającym wysokość wynagrodzeń
w celu ustalenia (przeliczenia) podstawy wymiaru
emerytury/renty jest zaświadczenie wystawione
przez pracodawcę na druku, według wzoru określo-
nego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (aktu-
alnie druk Rp-7), lub legitymacja ubezpieczeniowa

zawierająca wpisy o okresach zatrudnienia i wysoko-
ści osiąganego w tych okresach wynagrodzenia.
Wymaga podkreślenia, że począwszy od 1959 r.
– zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 6 października 1959 r. w sprawie legity-
macji ubezpieczeniowych (Dz. U. Nr 56, poz. 338)
wydanego na podstawie art. 70 ust. 2 dekretu z dnia
25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu eme-
rytalnym pracowników i ich rodzin (t.j. Dz. U. z 1958 r.
Nr 23, poz. 97, z późn. zm.) – legitymacja ubezpiecze-
niowa była podstawowym dowodem objęcia pracow-
nika ubezpieczeniem społecznym. Obowiązek przed-
stawienia tej legitymacji zakładowi pracy w celu do-
konania w niej stosownych wpisów spoczywał na
pracowniku, o czym jednoznacznie stanowił § 6 pkt 3
tego rozporządzenia.
Dopuszcza się również możliwość potwierdzania
przez pracodawcę (lub prawnego następcę pracodaw-
cy) wysokości zarobków na podstawie wiarygodnej
dokumentacji zastępczej, tj. akt osobowych pracow-
nika (umowa o pracę, angaże, pisma o powołaniu,
mianowaniu oraz inne pisma określające wynagro-
dzenie danej osoby), jednak pod warunkiem że wyso-
kość poszczególnych składników wynagrodzenia zo-
stała w tych dokumentach określona kwotowo, a wy-
kazane składniki podlegały składce na ubezpieczenie
społeczne. Przy ustalaniu podstawy wymiaru świad-
czeń z dokumentacji zastępczej obowiązuje bowiem
ścisła zasada uwzględniania tylko takich składników
wynagrodzenia określonego w aktach osobowych,
które przysługiwały bezwarunkowo w czasie trwania
zatrudnienia jako stałe składniki w określonej wyso-
kości – np. wynagrodzenie zasadnicze, stałe dodatki
określone kwotowo itp. Inne składniki wynagrodze-
nia podlegające obowiązkowi ubezpieczenia społecz-
nego – premie, nagrody czy dodatki mogą być uwzględ-
nione tylko wówczas, jeżeli zachowana dokumentacja
wskazuje niewątpliwie na ich faktyczną wypłatę
w określonej wysokości.
Ubezpieczenia społeczne to system zagwaran-
towanych ustawowo i ściśle związanych z pracą
świadczeń. Ustalając podstawę ich wymiaru,
uwzględnia się wyłącznie prawidłowo i niepodwa-
żalnie udokumentowane wysokości dochodów osią-
ganych z pracy, nie ma natomiast miejsca na do-
mniemanie co do wysokości wypłaconego pracow-
nikowi wynagrodzenia.
Nie ulega wątpliwości, że brak dokumentacji pła-
cowej uniemożliwia ustalenie bądź przeliczenie wy-
sokości emerytury od korzystniejszej podstawy wy-
miaru. Przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych
nie mogą jednak zawierać unormowań, które pozwa-
lałyby na ustalenie wynagrodzenia, będącego bazą
do wyliczenia podstawy wymiaru, w sposób przybli-
żony lub prawdopodobny. Dlatego też uważam, że
dopuszczenie możliwości dokumentowania zarobków
na podstawie wiarygodnej dokumentacji zastępczej
stanowi optymalne rozwiązanie problemu osób, któ-
re nie są w stanie przedłożyć zaświadczenia wysta-
wionego na podstawie dokumentacji płacowej.
829
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przepisy ww.
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.,
dotyczące postępowania o świadczenia emerytalno-
-rentowe przed organem rentowym, nie mają zastoso-
wania w postępowaniu sądowym, uregulowanym
przepisami ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks
postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296,
z późn. zm.). Oznacza to, że fakty, od których uzależ-
nione jest prawo do emerytury/renty oraz ich wyso-
kość, mogą być wykazywane wszelkimi środkami do-
wodowymi przewidzianymi w Kodeksie postępowania
cywilnego, w tym także zeznaniami świadków, i jedy-
nie do sądu należy ocena ich wiarygodności.
Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wy-
rok sądu wiąże nie tylko strony i sąd, który go wydał,
lecz również inne sądy i inne organy państwowe,
w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, że obec-
nie obowiązujące przepisy zezwalają na wpisywanie
zera w miejsce dochodu osoby, która udokumentuje
fakt wykonywania w poszczególnych okresach za-
trudnienia na podstawie umowy o pracę, natomiast
nie może przedstawić za ten okres wiarygodnej dla
ZUS dokumentacji płacowej.
Wprowadzenie zmian w tym zakresie przewiduje
ustawa z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. Nr 192, poz. 1180), zgodnie
z którą podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie
społeczne za okres zatrudnienia, za który nie można
wykazać faktycznej podstawy ich wymiaru, będzie
stanowić kwota obowiązującego w tym okresie naj-
niższego wynagrodzenia za pracę.
Po wejściu w życie tej ustawy, co nastąpi 1 stycz-
nia 2009 r., wszystkie osoby, którym brakuje danych
o zarobkach osiąganych w poszczególnych latach pra-
cy, a które udokumentują okres wykonywania w tym
czasie zatrudnienia w ramach stosunku pracy, będą
mogły złożyć wniosek o ponowne przeliczenie przy-
sługującego im świadczenia. Ustalając nową wyso-
kość emerytury, renty, jak również kapitału począt-
kowego, w miejsce zera ZUS przyjmie jako podstawę
wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne kwotę
obowiązującego w tym czasie najniższego wynagro-
dzenia za pracę, obliczoną proporcjonalnie do wymia-
ru czasu pracy.
Przepisy przewidują, że świadczenie w nowej,
przeliczonej wysokości będzie przysługiwać od dnia
wejścia w życie ustawy z dnia 4 września 2008 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS
(tj. od 1 stycznia 2009 r.), pod warunkiem że zainte-
resowany złoży wniosek do ZUS o ponowne obliczenie
jego wysokości do końca 2009 r. Bez względu więc na
to, czy wniosek zostanie złożony w styczniu, czy
w grudniu przyszłego roku, ZUS wyrówna emerytu-
rę/rentę od stycznia 2009 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
830
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie zmian w ustawie o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie (6772)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację z dnia 4 grudnia 2008 r. znak: SPS-
-023-6772/08 złożoną przez pana posła Roberta Wę-
grzyna za pośrednictwem Marszałka Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej w sprawie zmian w ustawie
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, uprzejmie
informuję:
Obecnie kwestie dotyczące realizacji działań na
rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie uregu-
lowane są w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180,
poz. 1493) oraz „Krajowym programie przeciwdzia-
łania przemocy w rodzinie” uchwalonym uchwałą
Rady Ministrów w dniu 25 września 2006 r.
Po kilku latach funkcjonowania ustawy oraz po
dokonaniu monitorowania zjawiska przemocy w ro-
dzinie wystąpiła konieczność wprowadzenia zmian
do ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
oraz niektórych innych ustaw.
Obecnie projekt zmian do ustawy jest po uzgod-
nieniach międzyresortowych oraz z partnerami spo-
łecznymi i został przekazany pod obrady Komitetu
Rady Ministrów.
Projektowane zmiany obejmować będą zarówno
nowe uregulowania w ustawie o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie, Kodeksie karnym, Kodeksie
postępowania karnego, a także Kodeksie rodzinnym
i opiekuńczym i ukierunkowane będą na:
— rozwój profilaktyki jako formy działań zapobie-
gających zjawisku przemocy w rodzinie,
— zmianę świadomości społeczeństwa,
— skuteczną ochronę ofiar przemocy, w tym
w szczególności dzieci,
— stworzenie mechanizmów ułatwiających izola-
cję sprawców od ofiar,
— zmianę postaw osób stosujących przemoc w ro-
dzinie poprzez poddanie ich oddziaływaniom korek-
cyjno-edukacyjnym.
W zakresie zmian dotyczących wprowadzenia za-
kazu zbliżania się sprawców przemocy w rodzinie do
ofiar przemocy w rodzinie w celu skuteczniejszego
egzekwowania prawa przez sąd oraz prokuraturę
w projektowanej regulacji prawnej uchylono art. 14
ustawy w obowiązującym brzmieniu w związku
z prowadzonymi pracami legislacyjnymi nad zmianą
Kodeksu postępowania karnego.
Projektowane przepisy poszerzają katalog środ-
ków zapobiegawczych w formie nakazu powstrzymy-
wania się od kontaktowania z pokrzywdzonym lub
innymi osobami w określony sposób oraz nakazu
opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzyw-
dzonym oraz określają zasady ich stosowania.
Projekt zmian do K.p.k. przyjęty przez Radę Mi-
nistrów w dniu 31 października 2008 r. zawiera pro-
pozycję zmiany art. 275 K.p.k. § 2 poprzez nadanie
mu brzmienia:
„§ 2 Oddany pod dozór ma obowiązek stosowania
się do wymagań zawartych w postanowieniu sądu lub
prokuratora. Obowiązek ten może polegać na zakazie
opuszczania określonego miejsca pobytu, zgłaszaniu
się do organu dozorującego w określonych odstępach
czasu, zawiadamianiu go o zamierzonym wyjeździe
oraz o terminie powrotu, zakazie kontaktowania się
z pokrzywdzonym lub innymi osobami, zakazie prze-
bywania w określonych miejscach, a także na innych
ograniczeniach jego swobody, niezbędnych do wyko-
nania dozoru.”
oraz wprowadzenia nowych przepisów – § 3–5
w brzmieniu:
„§ 3. Jeżeli zachodzą przesłanki zastosowania
tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego
o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub
groźby bezprawnej na szkodę osoby najbliższej albo
innej osoby zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, za-
miast tymczasowego aresztowania można zastoso-
wać dozór, pod warunkiem że oskarżony w wyzna-
czonym terminie opuści lokal zajmowany wspólnie
z pokrzywdzonym oraz określi miejsce swojego po-
bytu.
§ 4. Oddany pod dozór Policji ma obowiązek sta-
wiania się we wskazanej jednostce organizacyjnej
Policji z dokumentem stwierdzającym tożsamość, wy-
konywania poleceń mających na celu dokumentowa-
nie przebiegu dozoru oraz udzielania informacji ko-
niecznych dla ustalenia, czy stosuje się on do wyma-
gań nałożonych w postanowieniu sądu lub prokura-
tora. W celu uzyskania takich informacji można
wzywać oskarżonego do stawiennictwa w wyznaczo-
nym terminie.
§ 5. W przypadku niestosowania się przez odda-
nego przez dozór do wymagań określonych w posta-
nowieniu, organ dozorujący niezwłocznie zawiada-
mia o tym sąd lub prokuratora, który wydał posta-
nowienie.”
Przewidziana przez projekt modyfikacja brzmie-
nia przepisu § 2, polegająca na wprowadzeniu expres-
sis verbis do przepisu określającego obowiązki podej-
rzanego związane z zastosowanym dozorem zakazu
kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi oso-
bami (w szczególności świadkami lub współoskarżo-
nymi), jak również zakazu przebywania w określo-
nych miejscach, wyeliminuje podstawy do jakichkol-
wiek wątpliwości co do dopuszczalności zastosowania
tego rodzaju ograniczeń przy dozorze, prowadząc do
wzrostu funkcjonalności i zapobiegawczego waloru
tego środka.
Projektowane zmiany polegają także na dodaniu
do art. 275 K.p.k. nowego przepisu umiejscowionego
w § 3, inkorporującego do Kodeksu postępowania
karnego instytucję tzw. warunkowego dozoru, funk-

cjonującą obecnie w oparciu o art. 14 ustawy o prze-
ciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Rozwiązanie to
polega na wprowadzeniu podstawy, w wypadkach
uzasadniających zastosowanie wobec oskarżonego
(podejrzanego) tymczasowego aresztowania, do za-
stosowania w miejsce tego środka dozoru, warunko-
wanego opuszczeniem przez oskarżonego zajmowa-
nego wspólnie z pokrzywdzonym lokalu i określeniem
miejsca swego pobytu.
Instytucja ta znajdować będzie zastosowanie wy-
łącznie w sprawach o przestępstwa popełnione z uży-
ciem przemocy lub groźby bezprawnej na szkodę oso-
by najbliższej albo innej osoby zamieszkującej ze
sprawcą, w tych wypadkach, gdy szczególną prze-
słanką uzasadniającą zastosowanie tymczasowego
aresztowania będzie obawa matactwa (art. 258 § 1
pkt 2 K.p.k.), a także zaistnienia przesłanki określo-
nej w art. 258 § 3 K.p.k. (obawa dopuszczenia się
przez oskarżonego kolejnego przestępstwa przeciwko
życiu lub zdrowiu na szkodę pokrzywdzonego). Jej
prawidłowe stosowanie będzie skutkować realizacją
celu zapobiegawczego przy równoczesnym zmniejsze-
niu aresztów tymczasowych.
Projekt przewiduje ponadto dodanie do art. 275
K.p.k. dwóch nowych przepisów (§ 4 i 5) normujących
etap sprawowania dozoru, w szczególności w zakresie
związanego z tym środkiem zapobiegawczym obo-
wiązku zgłaszania się do organu dozorującego
w określonych odstępach czasu.
Ponadto w projekcie zmian do ustawy o przeciw-
działaniu przemocy w rodzinie oraz niektórych in-
nych ustaw zwiększono uprawnienia kuratora sądo-
wego w zakresie wykonywania orzeczeń wobec ska-
zanych za przestępstwa związane z przemocą w ro-
dzinie, pozostających pod dozorem, i określono pro-
cedurę zatrzymania skazanego w celu zarządzenia
wykonania kary pozbawienia wolności bądź odwoła-
nia przedterminowego zwolnienia.
W Kodeksie karnym natomiast projektuje się do-
konanie zmiany art. 72, która umożliwi nałożenie na
sprawcę przemocy w rodzinie obowiązku uczestnicze-
nia w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych bez
konieczności uzyskania jego zgody.
W odniesieniu do osób, wobec których stosowana
była przemoc w rodzinie, ważną projektowaną regu-
lacją prawną będzie rozszerzenie form udzielanej po-
mocy ofierze przemocy w rodzinie o możliwość bez-
płatnego badania lekarskiego dla ustalenia przyczyn
i rodzaju uszkodzeń ciała oraz wydanie zaświadcze-
nia lekarskiego w tym przedmiocie.
Mam nadzieję, że wprowadzenie w życie zapropo-
nowanych rozwiązań przyczyni się do radykalnej po-
lityki – zerowej tolerancji dla sprawców przemocy,
a także konieczności poniesienia przez sprawcę wszel-
kich negatywnych konsekwencji swego czynu oraz
bardziej skutecznej ochrony ofiar przed przemocą.
Ustosunkowując się natomiast do kwestii funk-
cjonowania specjalistycznych ośrodków wsparcia dla
ofiar przemocy w rodzinie, uprzejmie informuję, że
na terenie kraju kompleksowej pomocy osobom, wo-
831
bec których stosowana była przemoc w rodzinie,
udziela 37 specjalistycznych ośrodków wsparcia.
Należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, że za-
daniem ośrodków nie jest jedynie zapewnienie schro-
nienia ofiarom przemocy w rodzinie, ale przede
wszystkim udzielenie tym osobom specjalistycznej
i bezpłatnej pomocy psychologicznej, prawnej, socjal-
nej, medycznej, pedagogicznej. Osoby korzystające
z usług świadczonych przez ośrodki mogą przebywać
w nich całodobowo, ale również mogą korzystać z po-
mocy doraźnej, np. terapeutycznej.
Z przeprowadzonych kontroli w specjalistycznych
ośrodkach w 2007 r. przez pracowników urzędów wo-
jewódzkich wynika, że placówki te udzieliły różno-
rodnych form pomocy 7 991 ofiarom przemocy w ro-
dzinie. Liczba ta jednoznacznie wskazuje, jak ważna
i potrzebna jest działalność tych placówek.
Specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar prze-
mocy w rodzinie oprócz wypełniania podstawowych
standardów zgodnie z rozporządzeniem ministra pra-
cy i polityki społecznej z dnia 6 lipca 2006 r. (Dz. U.
Nr 127, poz. 890) w sprawie standardu podstawo-
wych usług świadczonych przez specjalistyczne
ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie, a tak-
że szczegółowych kierunków prowadzenia oddziały-
wań korekcyjno-edukacyjnych rozszerzają swą dzia-
łalność o realizację kompleksowych programów po-
mocowych i terapeutycznych dla ofiar przemocy
w rodzinie, prowadzenie akcji promujących i infor-
macyjnych, współpracę interdyscyplinarną z organa-
mi odpowiedzialnymi za działania związane z prze-
ciwdziałaniem przemocy w rodzinie na danym tere-
nie, udzielanie kompleksowego poradnictwa dla ro-
dziców i dzieci.
Podejmowanie działań na rzecz pomocy ofiarom
przemocy w rodzinie musi mieć charakter komplek-
sowy i wielowymiarowy. Dlatego też priorytetem
zmian legislacyjnych ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie oraz niektórych innych ustaw
jest skuteczniejsza ochrona ofiar przemocy w rodzi-
nie, a także interdyscyplinarność podejmowanych
działań w ramach prac służb i osób zaangażowa-
nych w problematykę przeciwdziałania przemocy
rodzinie.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
832
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie inwestycji mających na celu
usprawnienie i poprawę bezpieczeństwa
w ruchu kolejowym na trasie
Wrocław– Rzepin – Chojna – Gryfino – Szczecin
(6775)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną w załączeniu pisma, nr SPS-023-6775/08,
z dnia 4 grudnia 2008 r. interpelację posła Konstan-
tego Oświęcimskiego w sprawie inwestycji mających
na celu usprawnienie i poprawę bezpieczeństwa
w ruchu kolejowym na trasie Wrocław – Rzepin
– Chojna – Gryfino – Szczecin, uprzejmie wyjaśniam,
że linia CE59 pasażersko-towarowa Wrocław – Szcze-
cin jest linią dwutorową o długości 356 km, o znacze-
niu państwowym.
Obecne działania na linii Wrocław – Kostrzyn
– Szczecin znajdują się w fazie realizacji kontraktu
zawartego w dniu 18 sierpnia 2008 r. z wykonawcą
dokumentacji przedprojektowej oraz finansowanego
ze środków pomocowych Funduszu Spójności. W ra-
mach kontraktu opracowane zostaną studia wyko-
nalności, raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na
środowisko z uwzględnieniem zidentyfikowanych ob-
szarów Natura 2000 oraz wnioski o decyzje dotyczą-
ce środowiskowych uwarunkowań. Zakres projektu
przewiduje również przygotowanie materiałów prze-
targowych na wybór wykonawcy dokumentacji tech-
nicznej oraz wnioski o dofinansowanie opracowania
dokumentacji projektowej z Funduszu Spójności.
W umowie dla przedmiotowego kontraktu zadania
składają się z 11 etapów, z przypisanymi im termi-
nami wykonania. Zakończenie realizacji kontraktu
odcinka Wrocław – Kostrzyn – Szczecin nastąpi
w dniu 31 marca 2010 r.
Modernizacja linii CE59 wpisuje się w realizację
priorytetu drugiego Strategii Rozwoju Kraju 2007–
–2013, jakim jest poprawa stanu infrastruktury tech-
nicznej i społecznej w aspekcie infrastruktury trans-
portowej, jak również zgodna jest z priorytetem:
Transport przyjazny środowisku, w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, co
pozwoli na zwiększenie udziału przyjaznych środo-
wisku przewozów kolejowych w ogólnym transporcie
osób i ładunków. Ponadto projekt jest zbieżny z „Po-
lityką transportową państwa na lata 2006–2025”
w kwestii radykalnej poprawy infrastruktury w głów-
nych korytarzach transportowych oraz z polityką
województw, przez które linia ta przebiega.
Konieczność modernizacji przedmiotowej linii ko-
lejowej uzasadniają ponadto potrzeby świadczenia
usług przewozowych w obrębie aglomeracji szczeciń-
skiej. Projekt modernizacji tej linii umieszczony zo-
stał na obowiązującej indykatywnej liście projektów
kluczowych jako projekt rezerwowy Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, z inicjaty-
wy zarządcy infrastruktury kolejowej, tj. PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA. Przewiduje się, że reali-
zacja prac modernizacyjnych na tej linii możliwa
będzie w latach 2012–2015.
Obecnie pociągi pasażerskie po CE59 jeżdżą
z prędkością 100 km/h, a towarowe – 70 km/h. Na
całej długości linii, z uwagi na istniejący stan tech-
niczny linii, występują liczne ograniczenia prędkości,
nawet do 30 km/h.
Niewystarczające środki własne zarządcy infra-
struktury kolejowej przeznaczane na utrzymanie
i remonty linii kolejowych, budżetu państwa i Fun-
duszu Kolejowego na modernizacje w stosunku do
istniejących potrzeb w przedmiotowym zakresie
uniemożliwiają realizację w krótkim czasie wszyst-
kich koniecznych inwestycji na sieci kolejowej.
Stosownie do założeń projektowych ujętych w pro-
pozycji Master Planu na odcinku Dolna Odra – Gry-
fino – Szczecin zakłada się przystosowanie linii do
prędkości docelowej maksymalnej V=120 km/h dla
pociągów pasażerskich. Po kompleksowej moderni-
zacji linii pociągi pasażerskie będą osiągały prędkość
160 km/h, a towarowe – 120 km/h.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie programu ochrony
przeciwpowodziowej terenów położonych
wzdłuż rzeki Odry z uwzględnieniem
woj. zachodniopomorskiego (6776)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-6776/08, z dnia 4 grudnia 2008 r.
przekazujące interpelację poselską pana Konstante-
go Oświęcimskiego w sprawie programu ochrony
przeciwpowodziowej terenów położonych wzdłuż rze-
ki Odry, z uwzględnieniem woj. zachodniopomorskie-
go, przekazuję poniższe informacje.
Szeroko rozumiana ochrona przeciwpowodziowa
obejmuje w sobie każde działanie zmniejszające za-
grożenie powodzią, jak i ograniczanie poprzez mini-

malizację wszelkich strat w czasie występowania
powodzi. Ważnym elementem takich działań są spo-
soby zapobiegania powodzi i ograniczania jej skut-
ków. Szczególne znaczenie w tym aspekcie ma wła-
ściwe i racjonalne zagospodarowanie terenów zale-
wowych. Duże znaczenie dla szeroko rozumianej
ochrony przeciwpowodziowej mają instrumenty pla-
nowania. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w usta-
wie Prawo wodne (ustawie z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne – Dz. U. Nr 115, poz. 1229 oraz 154,
poz. 1803, wraz z późn. zm.), gdzie ochronę przed
powodzią oraz suszą prowadzi się zgodnie z planami
ochrony przeciwpowodziowej oraz przeciwdziałania
skutkom suszy na obszarze kraju, a także planami
ochrony przeciwpowodziowej regionu wodnego.
Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki
Wodnej w Szczecinie sporządził projekt studium
ochrony przeciwpowodziowej w części dotyczącej wy-
znaczenia obszarów bezpośredniego zagrożenia po-
wodzią, tj. obszarów, gdzie należy ustawowo wpro-
wadzić daleko idące ograniczenia w zagospodarowa-
niu. Studium to przechodzi aktualnie proces opinio-
wania (zgodnie z art. 79 ust. 3 ustawy Prawo wodne)
przez rady gminy, rady powiatu i sejmiki wojewódz-
kie. Organy te mają ustawowe prawo do zgłaszania
uwag co do przedstawionego projektu, z czego w wie-
lu przypadkach korzystają.
W woj. zachodniopomorskim w dorzeczu dolnej
Odry mamy do czynienia przede wszystkim z ryzy-
kiem występowania częstych powodzi sztormowych
(tzw. cofki morskiej) oraz zimowych powodzi zatoro-
wych. Dość częstym i bardzo groźnym zjawiskiem
jest nakładanie się powodzi sztormowych z powo-
dziami roztopowymi i opadowymi. W mniejszym na-
tomiast stopniu rozpatrywany odcinek rzeki podlega
letnim powodziom opadowym. W zależności od wa-
runków hydrologiczno-meteorologicznych zagrożenie
powodzią zatorową może sięgać daleko na południe
od Szczecina, obejmując znaczną część dorzecza Odry
i Warty, a czasem również Noteci. O ile zapobieganie
powodzi letniej obejmuje ochronę głównie przez wła-
ściwe utrzymanie wałów i koryta przepływu wielkiej
wody, o tyle w przypadku powodzi zimowej najwięk-
szy wpływ na zapobieżenie powodzi mają działania
polegające na sprawnej, rozpoczętej w porę akcji lo-
dołamania.
Aktualny stan techniczny urządzeń ochrony prze-
ciwpowodziowej wraz z korytem rzecznym dla prze-
prowadzenia wielkiej wody wymaga modernizacji.
Dla zapewnienia stateczności wałów nieodzowne jest
zabezpieczenie brzegów rzeki za pomocą budowli re-
gulacyjnych. Jednocześnie pojawiają się duże proble-
my z utrzymaniem odpowiednich głębokości tranzy-
towych w rzece, co ogranicza w dużym stopniu moż-
liwość pracy lodołamaczy i może skutkować niesku-
tecznością działań zmierzających do zapobiegania
powodziom zatorowym.
Zadania ochrony przeciwpowodziowej w tym re-
jonie są ukierunkowane na:
833
1) modernizację i przebudowę wałów przeciwpo-
wodziowych,
2) udrożnienie przekrojów przepływu wielkiej
wody terenów obwałowanych i nie obwałowanych,
3) udrożnienie nurtu jeziora Dąbie w celu swo-
bodnego przepuszczenia połamanej kry lodowej,
4) utrzymania odpowiednich głębokości dla ru-
chu lodołamaczy.
Informuję, że sukcesywnie realizowane są zada-
nia wymienione w ustawie z dnia 6 lipca 2001 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Program
dla odry 2006” obejmujące modernizację i utrzyma-
nie zabudowy regulacyjnej na Odrze swobodnie pły-
nącej na odcinku 542,4 km do 704,2 km, czyli od
ujścia Nysy Łużyckiej do Widuchowej. Program ten
na etapie powstawania poddawany był ocenie na po-
ziomie gminnym i powiatowym, co można uznać za
konsultacje społeczne w dzisiejszym rozumieniu tego
pojęcia.
W wyniku polsko-niemieckich narad międzymi-
nisterialnych prowadzonych w ramach polsko-nie-
mieckiej grupy roboczej do spraw modyfikacji istnie-
jącego systemu zabudowy regulacyjnej granicznego
odcinka Odry strona polska i strona niemiecka wy-
pracowały dokument pt. „Tezy do późniejszego ure-
gulowania prawnego celem wspólnej poprawy sytu-
acji na drogach wodnych na pograniczu polsko-nie-
mieckim (ochrona przeciwpowodziowa, warunki
przepływu i żeglugi)”, który znajduje się w fazie za-
twierdzania przez obie strony. Na podstawie tego do-
kumentu w 2009 r. ma zostać opracowana i parafo-
wana polsko-niemiecka umowa regulująca tematy
zawarte w dokumencie tezowym.
Dokument ten obejmuje między innymi harmo-
nogram czasowo-rzeczowy likwidacji miejsc zatoro-
gennych oraz limitujących głębokości na granicznym
odcinku rzeki Odry do roku 2025. Według szacunków
strony polskiej wartość koniecznych do wykonania
prac modernizacyjno-remontowych zabudowy regu-
lacyjnej na polskim brzegu granicznego odcinka rze-
ki Odry do roku 2025 wynosi 571 mln zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
834
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie deregulacji transportu publicznego
na terenach słabo zaludnionych (6777)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Konstantego Tomasza Oświę-
cimskiego z dnia 3 grudnia 2008 r. – przekazaną mi
przy piśmie nr SPS-023-6777/08 – w sprawie deregu-
lacji transportu publicznego na terenach słabo zalud-
nionych, uprzejmie informuję, że w świetle przepisów
ustawy z dnia 2 lipca o swobodzie działalności gospo-
darczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807, z późn.
zm.) podejmowanie działalności gospodarczej jest
wolne dla każdego na równych prawach z zachowa-
niem warunków określonych przepisami prawa. Or-
gan administracji publicznej nie może też żądać ani
uzależniać swojej decyzji w sprawie podjęcia działal-
ności gospodarczej przez zainteresowaną osobę od
spełnienia dodatkowych warunków, np. obsługi linii
regularnej na słabo zaludnionym terenie, tj. linii nie-
rentownej.
Przewoźnicy przedsiębiorcy działają na zasadach
rynkowych, preferując usługi, które są rentowne,
a nie niezbędne z punktu widzenia ogólnego interesu
społecznego. Właściwe organy (wójt, burmistrz, pre-
zydent miasta, starosta marszałek województwa
– w zależności od zasięgu przewozów) na mocy ustaw
samorządowych zobowiązane są do realizacji zadania
własnego, jakim jest publiczny transport zbiorowy,
jednakże tylko na szczeblu gminy obecnie jest moż-
liwość władczego oddziaływania na podmioty reali-
zujące gminny transport zbiorowy i istnieją instru-
menty prawno-finansowe do kształtowania systemu
przewozów w celu zadań nałożonych w ustawie. Na
pozostałych szczeblach samorządowych takich in-
strumentów nie ma. Stąd brak jest możliwości kształ-
towania rynku usług drogowego transportu publicz-
nego zgodnie z zasadami równego dostępu, efektyw-
ności, prawidłowego zaspokojenia potrzeb, koordyna-
cji między różnymi środkami transportu.
Uprzejmie informuję, iż w dniu 23 października
2007 r. podpisane zostało rozporządzenie Parlamen-
tu Europejskiego i Rady dotyczące usług publicznych
w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasa-
żerskiego (Dz. U. z 3 grudnia 2007 r.), którego prze-
pisy wejdą w życie w grudniu 2009 r.
Powyższe rozporządzenie Parlamentu Europej-
skiego i Rady w założeniu eliminuje problem, który
został wskazany w interpelacji. Z uwagi na koniecz-
ność wypracowania instrumentów kształtowania
rynku usług transportu publicznego zgodnie z zasa-
dami równego dostępu, efektywności, prawidłowego
zaspokojenia potrzeb przewozowych, koordynacji
między różnymi środkami transportu, a także na
podstawie przepisów wymienionego rozporządzenia
– w Ministerstwie Infrastruktury opracowany został
projekt ustawy o publicznym transporcie drogo-
wym.
Projekt ww. ustawy aktualnie został skierowany
do konsultacji społecznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie niemożności uzyskania świadczeń
pielęgnacyjnych przez współmałżonków (6779)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 4 grudnia 2008 r.
dotyczące interpelacji posła Krzysztofa Brejzy w spra-
wie niemożności uzyskania świadczeń pielęgnacyj-
nych przez współmałżonków, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia
28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) świadczenie
pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba niepełno-
sprawna wymagająca opieki pozostaje w związku
małżeńskim. Powyższy zapis nie był przedmiotem
orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca
2008 r. (sygn. akt P 27/07) oraz z dnia 22 lipca 2008 r.
(sygn. akt P 41/07), w których to orzeczeniach Try-
bunał Konstytucyjny stwierdził, że o świadczenie
pielęgnacyjne, poza rodzicem lub opiekunem faktycz-
nym niepełnosprawnego dziecka legitymującego się
odpowiednim orzeczeniem, mają prawo ubiegać się
także inni członkowie rodziny, na których zgodnie
z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego cią-
ży obowiązek alimentacyjny, także w przypadku gdy
pełnią funkcję spokrewnionej rodziny zastępczej.
Zgodnie z art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuń-
czego do alimentacji na rzecz dziecka zobowiązani są
jego krewni w linii prostej oraz rodzeństwo. Nato-
miast obowiązek alimentacyjny małżonka względem
drugiego małżonka może powstać na mocy art. 130
K.r.o. dopiero po rozwiązaniu lub unieważnieniu
małżeństwa albo po orzeczeniu separacji. Problema-
tyczne jest, czy art. 27 K.r.o. dotyczący zaspokajania
potrzeb rodziny odnosi się również do obowiązku ali-
mentacyjnego między małżonkami. Ma to szczegól-
nie istotne znaczenie, gdyż Trybunał Konstytucyjny

nie odniósł się w uzasadnieniu do wyroku z dnia
18 lipca 2008 r. do art. 27 K.r.o., a jedynie do art. 128
K.r.o. Dlatego też nawet po wejściu w życie wyro-
ków Trybunału Konstytucyjnego nie wydaje się
możliwe pobieranie świadczenia pielęgnacyjnego
przez małżonka, który rezygnuje z pracy w celu
sprawowania osobistej opieki nad niepełnospraw-
nym małżonkiem.
Z tego też powodu kwestia przyznania prawa do
świadczenia pielęgnacyjnego dla małżonka nie była
przedmiotem najnowszej nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych z dnia 24 października 2008 r.
Należy również podkreślić, że świadczenie pielę-
gnacyjne jest świadczeniem przeznaczonym dla osób
zdolnych do pracy, którzy muszą jednak zrezygnować
z aktywności zawodowej z uwagi na konieczność
sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną.
Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje osobom,
które niezależnie od sprawowania opieki nad niepeł-
nosprawnym członkiem rodziny i tak nie są aktywne
zawodowo z uwagi na ustalone prawo do emerytury,
renty, renty socjalnej, zasiłku stałego, zasiłku przed-
emerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego.
W wielu przypadkach sprawowania opieki nad nie-
pełnosprawnym współmałżonkiem osoba sprawująca
opiekę ma już ustalone prawo do ww. świadczeń eme-
rytalno-rentowych i z tego względu i tak nie nabyła-
by prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na podsta-
wie ustawy o świadczeniach rodzinnych.
Aktualnie w MPiPS prowadzone są prace anali-
tyczne dotyczące ewentualnej zmiany warunków
przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego i opłaca-
nia składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
oraz ubezpieczenie zdrowotne za osoby uprawnione
do świadczenia pielęgnacyjnego. Dotyczy to zwłasz-
cza rodziców opiekujących się niepełnosprawnym
dzieckiem.
Ponadto uprzejmie informuję, że wsparcie dla
osób rezygnujących z zatrudnienia w związku z ko-
niecznością sprawowania bezpośredniej, osobistej
opieki nad długotrwale lub ciężko chorym członkiem
rodziny (np. współmałżonkiem) przewiduje ustawa
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.). Wyżej wy-
mieniona ustawa w art. 42 przewiduje pomoc dla ta-
kich osób w postaci opłacania za nich składek na
ubezpieczenie społeczne. I tak, za osobę, która zrezy-
gnuje z zatrudnienia w związku z koniecznością spra-
wowania bezpośredniej, osobistej opieki nad długo-
trwale lub ciężko chorym członkiem rodziny oraz
wspólnie niezamieszkującymi matką, ojcem lub ro-
dzeństwem, ośrodek pomocy społecznej opłaca skład-
kę na ubezpieczenia emerytalne i rentowe od kwoty
kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, jeżeli
dochód na osobę w rodzinie osoby opiekującej się nie
przekracza 150% kwoty kryterium dochodowego na
osobę w rodzinie i osoba opiekująca się nie podlega
obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i ren-
towym z innych tytułów lub nie otrzymuje emerytu-
ry albo renty. Dotyczy to również osób, które w związ-
835
ku z koniecznością sprawowania opieki pozostają na
bezpłatnym urlopie.
Rezygnacja z zatrudnienia powinna nastąpić
bezpośrednio przed złożeniem wniosku do ośrodka
pomocy społecznej, gdyż wymagany jest związek
przyczynowy między rezygnacją z zatrudnienia a ko-
niecznością opieki nad chorą osobą. Osoba zainte-
resowana opłacaniem składki powinna wcześniej
zgłosić do ośrodka pomocy społecznej zamiar rezy-
gnacji z pracy, co umożliwi ośrodkowi wstępne usta-
lenie uprawnień do świadczenia. Rezygnacja z pracy
powinna być też dobrowolna. Możliwe jest także
przebywanie na urlopie bezpłatnym, bez rozwiązy-
wania stosunku pracy. Do kręgu uprawnionych do
tego świadczenia należą członkowie rodziny osoby
chorej, czyli osoby wspólnie zamieszkujące i gospo-
darujące, a więc m.in. małżonkowie. Istnienie cięż-
kiej lub długotrwałej choroby stwierdza lekarz w po-
staci zaświadczenia, które musi być wydane nie
wcześniej niż na 14 dni przed złożeniem wniosku
o przyznanie świadczenia. Uprawnienie do świad-
czenia nie jest więc powiązane z posiadaniem przez
osobę chorą orzeczenia ustalającego niezdolność do
pracy lub stopień niepełnosprawności.
Kryterium dochodowe do tego świadczenia wyno-
si 150% kwoty określonej w art. 8 ust. 1 pkt 2, a więc
526,50. Warunkiem opłacania składki jest też nie-
podleganie obowiązkowi ubezpieczenia emerytalnego
i rentowego z innych tytułów i nieotrzymywanie eme-
rytury albo renty.
Celem wskazanego świadczenia jest umożliwienie
nabycia uprawnień emerytalnych i rentowych osobie,
która w związku z opieką nad osobą chorą nie podle-
ga ubezpieczeniu z innych tytułów. Składka opłacana
jest przez okres opieki, jednakże ust. 5 omawianego
artykułu zawiera pewne ramy czasowe, które wyni-
kają właśnie z celu, jakiemu składka ma służyć.
Składka nie przysługuje więc osobie, która w dniu
złożenia wniosku o przyznanie świadczenia:
1) ukończyła 50 lat i nie posiada okresu ubezpie-
czenia (składkowego i nieskładkowego) wynoszącego
co najmniej 10 lat;
2) posiada okres ubezpieczenia (składkowy i nie-
składkowy) wynoszący 20 lat w przypadku kobiet
i 25 lat w przypadku mężczyzn.
Ważne jest przyjęte za art. 5 ust 2 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych rozwiązanie, polegają-
ce na ustalaniu długości łącznego okresu ubezpiecze-
nia z uwzględnieniem odpowiedniej proporcji okre-
sów składkowych i nieskładkowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
836
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie realizacji przez gminy
inwestycji związanych z budową
przydomowych oczyszczalni ścieków (6780)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 4 grudnia br. znak: SPS-023-6780/08,
przy którym została przekazana interpelacja pana
Krzysztofa Brejzy, posła na Sejm RP, w sprawie re-
alizacji przez gminy inwestycji związanych z budową
przydomowych oczyszczalni ścieków, uprzejmie wy-
jaśniam:
Zgodnie z Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013, zatwierdzonym przez Ko-
misję Europejską, beneficjentami przedmiotowego
działania „Podstawowe usługi dla gospodarki i lud-
ności wiejskiej” mogą być gminy, jednoosobowe spół-
ki gminy, a także gminne zakłady budżetowe. Po-
mocy udziela się na realizację projektów m.in.
w zakresie odprowadzania i oczyszczania ścieków,
w tym systemów kanalizacji sieciowej lub kanaliza-
cji zagrodowej.
Pomoc może być przyznana na projekt realizowa-
ny w miejscowości należącej do gminy wiejskiej lub
gminy miejsko-wiejskiej, z wyłączeniem miast liczą-
cych powyżej 5 tys. mieszkańców, lub gminy miej-
skiej, z wyłączeniem miejscowości liczących powyżej
5 tys., oraz na projekt spełniający wymagania wyni-
kające z obowiązujących przepisów prawa, które mają
zastosowanie do tego projektu.
Na poziomie urzędów marszałkowskich prowa-
dzona będzie weryfikacja, czy na dane przedsięwzię-
cie wnioskodawca nie otrzymał wsparcia lub czy nie
została z nim zawarta umowa w ramach RPO. Za-
kres pomocy obejmuje koszty inwestycyjne, w szcze-
gólności: zakup materiałów i wykonanie prac budow-
lano-montażowych, zakup niezbędnego wyposażenia.
Pomoc ma formę zwrotu części kosztów kwalifikowa-
nych projektu.
Maksymalna wysokość pomocy na realizację pro-
jektów w zakresie gospodarki wodno-ściekowej
w jednej gminie, w okresie realizacji programu, tj.
w latach 2007–2013, nie może przekroczyć zgodnie
z rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 1 kwietnia 2008 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania oraz wypłaty pomo-
cy finansowej w ramach działania „Podstawowe
usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej” objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 60, poz. 373) kwoty 4 000 000 zł
(refundacji ze środków Europejskiego Funduszu Rol-
nego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich podlegać
będzie równowartość w PLN kwoty 1 024 642,7 €).
Poziom pomocy z EFRROW wynosi maksymalnie
75% kosztów kwalifikowanych inwestycji. Wymaga-
ny krajowy wkład środków publicznych, w wysokości
co najmniej 25% kosztów kwalifikowanych projektu,
pochodzi ze środków własnych.
Zgodnie z art. 406 pkt 12 ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 25,
poz. 150, ze zm.) środki gminnych funduszy mogą
być wydatkowane na inne zadania ustalone przez
radę gminy, służące ochronie środowiska i gospodar-
ce wodnej, wynikające z zasady zrównoważonego roz-
woju, w tym na programy ochrony środowiska.
Ustawa o samorządzie gminnym nakłada na gmi-
nę obowiązek realizacji zadań z zakresu kanalizacji,
usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych oraz
zadań z zakresu ochrony środowiska.
Zasady i warunki zbiorowego odprowadzania ście-
ków, z uwzględnieniem wymagań ochrony środowi-
ska i optymalizacji kosztów, określa ustawa z dnia
7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tekst jednolity
z 2006 r. Dz. U. Nr 123, poz. 858, z późn. zm.). Zgod-
nie z art. 3 ust. 1 tej ustawy zbiorowe odprowadzanie
ścieków jest zadaniem własnym gminy, ale obowią-
zek budowy przyłącza kanalizacyjnego do sieci spo-
czywa na właścicielu nieruchomości.
Przepis art. 5 ustawy z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst
jednolity z 2005 r. Dz. U. Nr 236, poz. 2008, z późn.
zm.) nakłada na właścicieli nieruchomości obowiązek
przyłączenia nieruchomości do istniejącej sieci kana-
lizacyjnej lub, w przypadku gdy budowa sieci jest
technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, wy-
posażenie nieruchomości w zbiornik bezodpływowy
lub przydomową oczyszczalnię ścieków.
Cele, na jakie mogą być przeznaczone środki
gminnego funduszu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej, są określone w przepisach ustawy Prawo
ochrony środowiska. Zgodnie z art. 406 tej ustawy
środki gminnych funduszy przeznacza się m.in. na
przedsięwzięcia związane z gospodarką odpadami
i ochroną powierzchni ziemi, a także na inne zadania
ustalone przez radę gminy, służące ochronie środo-
wiska i gospodarce wodnej.
Określając cele, na jakie mogą być przeznaczane
środki funduszu, ustawodawca nie wskazuje katego-
rii podmiotów, którym przysługuje prawo ubiegania
się o dofinansowanie z tych funduszy. Tak więc o tym,
czy środki z gminnego funduszu mogą być przyzna-
ne, decyduje okoliczność, czy wnioskodawca ubiega-
jący się o ich przyznanie zamierza je wykorzystać na
cele określone w art. 406 ustawy.
Analiza przytoczonych wyżej przepisów wskazuje,
że w obowiązującym stanie prawnym brak jest moż-
liwości dofinansowania bezpośrednio z budżetu gmi-
ny wydatków ponoszonych przez osoby fizyczne na
budowę przydomowych urządzeń w zakresie ochrony
środowiska. Istnieje natomiast możliwość dofinanso-

wania tego zadania ze środków gminnego funduszu
ochrony środowiska i gospodarki wodnej – w przy-
padku gdy budowa sieci jest niemożliwa lub ekono-
micznie nieuzasadniona.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie zmian w ustawie
Prawo o ruchu drogowym w kierunku
ponownego stworzenia szkołom
i placówkom oświatowym kształcącym
w branży samochodowej możliwości
prowadzenia usług w zakresie
obowiązkowych przeglądów diagnostycznych
samochodów osobowych (6781)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Zalewskiej (SPS-023-
-6781/08) w sprawie zmian w ustawie Prawo o ruchu
drogowym w kierunku ponownego stworzenia szko-
łom i placówkom oświatowym kształcącym w branży
samochodowej możliwości prowadzenia usług w za-
kresie obowiązkowych przeglądów diagnostycznych
samochodów osobowych, uprzejmie wyjaśniam.
Podzielam opinię pani poseł, że prowadzenie przez
szkoły i placówki kształcące w zawodach związanych
z branżą samochodową usług w zakresie obowiązko-
wych przeglądów diagnostycznych samochodów oso-
bowych miało pozytywny wpływ na proces kształce-
nia. Sprzyjało usamodzielnianiu się uczniów i zdoby-
waniu przez nich praktycznych umiejętności w rze-
czywistych warunkach środowiska pracy, a także
kształtowało w nich obowiązkowość i odpowiedzial-
ność, uczyło dyscypliny pracy. Obowiązujące obecnie
przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym uniemoż-
liwiają prowadzenie przez szkoły stacji diagnostycz-
nych. Nie pozbawia to jednak szkół możliwości pro-
wadzenia kształcenia zawodowego w warunkach
rzeczywistego miejsca pracy. Bardzo ważna jest
w tym przypadku aktywność szkoły, która oprócz
organizowania zgodnie z podstawą programową
kształcenia w zawodzie, w którym diagnostyka jest
elementem procesu kształcenia, praktyk zawodo-
wych i zajęć praktycznych w stacjach kontroli pojaz-
dów, może także, w porozumieniu z organem prowa-
dzącym oraz we współpracy z urzędami pracy i pra-
codawcami, organizować dodatkowe zajęcia w for-
mach pozaszkolnych, a pracodawcy mogą również
837
organizować nauczycielom zawodu krótkie przeszko-
lenie w zakresie nowoczesnych urządzeń i nowych
technologii.
Pragnę także poinformować, że rozpoczął prace
powołany zarządzeniem nr 15 z dnia 18 czerwca br.
zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształcenia
zawodowego, którego zadaniem jest opracowanie
propozycji koncepcji zmian systemowych w szkol-
nictwie zawodowym, w tym tworzenie sprzyjających
warunków dla zaangażowania edukacyjnego praco-
dawców, zatem także takich warunków praktycznej
nauki zawodu, które byłyby jak najbliższe warun-
kom rzeczywistego miejsca pracy przyszłych absol-
wentów szkół prowadzących kształcenie zawodowe.
W skład zespołu wchodzą przedstawiciele 25 insty-
tucji, w tym przedstawiciele ministrów właściwych
dla zawodów, organizacji pracodawców, organizacji
branżowych, środowisk samorządowych, oświato-
wych i związkowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ewentualna
zmiana przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym
dotycząca prowadzenia stacji kontroli pojazdów po-
zostaje wyłącznie w kompetencjach ministra infra-
struktury, który jest ministrem właściwym do spraw
transportu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie zmian w ustawie
Prawo o ruchu drogowym w kierunku
ponownego stworzenia szkołom
i placówkom oświatowym kształcącym
w branży samochodowej możliwości
prowadzenia usług w zakresie
obowiązkowych przeglądów diagnostycznych
samochodów osobowych (6781)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (znak: SPS-023-6781/08) z dnia 8 grudnia 2008 r.
przekazujące interpelację pani poseł Anny Zalew-
skiej w sprawie zmian w ustawie Prawo o ruchu dro-
gowym w kierunku ponownego stworzenia szkołom
i placówkom oświatowym kształcącym w branży sa-
mochodowej możliwości prowadzenia usług w zakre-
sie obowiązkowych przeglądów diagnostycznych sa-
mochodów osobowych, uprzejmie informuję, że stacje
838
kontroli pojazdów prowadzone przez podmioty nie-
będące przedsiębiorcami (w tym szkoły), które do
dnia 21 sierpnia 2004 r. przeprowadzały badania
techniczne pojazdów mogą nadal prowadzić tę dzia-
łalność. Obowiązujące przepisy nie pozwalają na roz-
szerzenie zakresu badań technicznych oferowanych
przez takie stacje kontroli pojazdów, przekształcenie
stacji podstawowej na stację okręgową oraz powsta-
nie nowych stacji kontroli pojazdów tworzonych przez
podmioty niebędące przedsiębiorcami.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że resort in-
frastruktury opracował projekt ustawy o dopuszcze-
niu pojazdów do ruchu, która to jest obecnie po
uzgodnieniach międzyresortowych w trakcie analiz
przedstawionych w ich toku propozycji i wniosków.
Projekt ten zawiera w art. 63 ust. 1 pkt 1 zapis umoż-
liwiający prowadzenie stacji kontroli pojazdów przez
szkołę kształcącą w zawodach związanych z naprawą
i eksploatacją pojazdów samochodowych. Planowany
termin skierowania projektu do prac sejmowych to
styczeń 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie składek emerytalnych dla rodziców
wychowujących niepełnosprawne dzieci,
którzy zrezygnowali z pracy zawodowej (6782)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 8 grudnia 2008 r., znak SPS-023-6782/08, do-
tyczące interpelacji pana posła Piotra Babinetza
z dnia 1 grudnia 2008 r., znak BK-023-6802/08,
w sprawie składek emerytalnych dla rodziców wy-
chowujących niepełnosprawne dzieci, którzy zrezy-
gnowali z pracy zawodowej, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Od 1 stycznia 1999 r. weszły w życie przepisy usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.) W treści art. 6 powołanej ustawy zawar-
ty jest krąg osób, które na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym. Wśród nich wymienione
są osoby pobierające świadczenie pielęgnacyjne.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, ze zm.) świadczenie pielęgnacyjne
z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad
dzieckiem przysługuje matce lub ojcu dziecka albo
opiekunowi faktycznemu dziecka, jeżeli nie podejmu-
je lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pracy zarob-
kowej w celu sprawowania opieki nad dzieckiem le-
gitymującym się orzeczeniem o niepełnosprawności
łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub dłu-
gotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku
ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej
egzystencji oraz konieczności stałego współudziału
na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego lecze-
nia, rehabilitacji i edukacji, albo orzeczeniem o znacz-
nym stopniu niepełnosprawności.
Zgodnie z art. 6 ust. 2a powołanej ustawy o s.u.s.
za osoby pobierające świadczenie pielęgnacyjne wójt,
burmistrz lub prezydent miasta opłaca składkę na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe od podstawy od-
powiadającej wysokości świadczenia pielęgnacyjnego
przysługującego na podstawie przepisów o świadcze-
niach rodzinnych przez okres niezbędny do uzyska-
nia okresu ubezpieczenia (składkowego i nieskładko-
wego) odpowiednio 20-letniego przez kobietę i 25-let-
niego przez mężczyznę, jednak nie dłużej niż przez
20 lat. Wskazany okres opłacania składek ma na celu
zabezpieczenie tym osobom gwarancji wypłaty eme-
rytury minimalnej.
Po tym okresie, zgodnie z art.10 ustawy o s.u.s.
osoby te jako osoby objęte obowiązkowo ubezpiecze-
niami emerytalnym i rentowymi mogą po ustaniu
tych ubezpieczeń kontynuować je dobrowolnie.
Odpowiednio 20- i 25-letni okres opłacania skła-
dek na ubezpieczenia związany jest z zabezpiecze-
niem tym osobom prawa do najniższej emerytury.
Albowiem zgodnie z art. 87 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
ze zm.) w przypadku gdy emerytura przysługująca
z funduszu łącznie z emeryturą dożywotnią z zakła-
du emerytalnego jest niższa niż określona przez prze-
pisy kwota najniższej emerytury, emeryturę przysłu-
gującą z funduszu podwyższa się w taki sposób, aby
suma tych świadczeń nie była niższa od tej kwoty,
o ile ubezpieczony:
— mężczyzna – ukończył 65 lat życia i ma okres
składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej
25 lat,
— kobieta – ukończyła 60 lat życia i ma okres
składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej
20 lat.
Mając na względzie fakt, że obowiązujący stan
prawny zabezpiecza prawo do emerytur dla osób po-
bierających świadczenie pielęgnacyjne oraz umożliwia
ewentualne kontynuowanie ubezpieczeń społecznych,
obecne regulacje prawne wydają się optymalne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o strażach gminnych (6783)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6783/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Józefa Rojka z dnia 1 grudnia 2008 r. w sprawie
potrzeby nowelizacji ustawy o strażach gminnych
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż praktyka
stosowania dotychczasowych przepisów ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123,
poz. 779, z późn. zm.) ujawniała potrzebę dostosowa-
nia rozwiązań ustawowych do aktualnych potrzeb
i rozwoju straży gminnych. Z uwagi na powyższe
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji przygotowano, we współpracy z Zespołem ds.
Współpracy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi), pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o strażach gminnych
i ustawy o Policji, który znajduje się obecnie na etapie
prac sejmowych (druk nr 958).
Projekt przewiduje zmiany zarówno w zakresie
tzw. pragmatyki służbowej, dostosowując rozwiąza-
nia legislacyjne do charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), zmienia w pewnym zakresie
sposób organizacji pracy strażników, a także posze-
rza katalog uprawnień straży.
Za najważniejsze zmiany w tym pierwszym obsza-
rze należy uznać:
— wprowadzenie zasady, że przepisy ustawy o stra-
żach gminnych będą regulowały przeprowadzanie
badań psychologicznych, a do badań lekarskich bę-
dzie miał zastosowanie art. 229 ustawy z dnia 26 czerw-
ca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21,
poz. 94. z późn. zm.);
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży;
— określenie czasu pracy strażników zgodnie
z wymogami dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r.
w sprawie niektórych aspektów organizacji czasu
pracy (Dz. Urz. UE L 299 z 18 listopada 2003 r.);
— określenie przypadków rozwiązania ze straż-
nikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia;
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażnika
w wykonywaniu obowiązków pracowniczych w razie
wszczęcia postępowania karnego w sprawie o prze-
stępstwo lub przestępstwo skarbowe;
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytywnym
szkolenia podstawowego;
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze strażni-
kiem drugiej umowy na czas określony;
839
— wskazanie, że strażnikiem może być osoba, któ-
ra nie była prawomocnie skazana za ścigane z oskarże-
nia publicznego i umyślnie popełnione przestępstwo
lub przestępstwo skarbowe.
Dążąc do usprawnienia realizowanych przez
straże zadań, w projekcie ustawy proponuje się rów-
nież:
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego;
— przyznanie strażnikom prawa do dokonywania
kontroli osobistej, przeglądania podręcznych przed-
miotów i bagaży osoby.
Uprawnienie to dotyczyć ma przypadków, gdy ist-
nieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu za-
bronionego pod groźbą kary oraz gdy strażnicy wy-
konują czynności:
1) doprowadzania osób nietrzeźwych do izby wy-
trzeźwień lub miejsc zamieszkania, jeżeli osoby te
zachowaniem swoim dają powód do zgorszenia w miej-
scu publicznym, znajdują się w okolicznościach za-
grażających ich życiu lub zdrowiu, albo zagrażają
życiu i zdrowiu innych osób;
2) doprowadzania do najbliższej jednostki Policji
osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie
zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także
dla mienia, ujętych podczas wykonywania przez
strażnika prawem dozwolonych zadań.
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – przedmiotów przeznaczonych do obez-
władniania osób za pomocą energii elektrycznej, na
które nie jest wymagane pozwolenie na broń oraz
konia służbowego.
Do najważniejszych zmian w zakresie organizacji
pracy strażników należy zaliczyć:
— powierzenie sprawowania nadzoru nad straża-
mi wojewodzie, przy pomocy komendanta wojewódz-
kiego (stołecznego) Policji, w zakresie:
1) wykonywania przez strażników uprawnień,
o których mowa w art. 12;
2) użycia broni palnej bojowej oraz środków przy-
musu bezpośredniego;
3) ewidencji etatów, wyników działań straży oraz
wyposażenia.
— uregulowanie kwestii porozumień o utworze-
niu wspólnej straży przez gminy sąsiadujące na ob-
szarze jednego województwa;
— określenie, iż rozwiązanie straży będzie mo-
gło nastąpić po zasięgnięciu opinii właściwego tery-
torialnie komendanta wojewódzkiego (stołecznego)
Policji;
— określenie, iż w przypadku umiejscowienia
straży w strukturze urzędu gminy szczegółową
strukturę organizacyjną straży będzie określał regu-
lamin straży nadawany przez wójta, burmistrza (pre-
zydenta miasta);
— uchylenie przepisu stanowiącego, że komen-
dant straży wykonuje swoje zadania przy pomocy
komendy straży.
840
W strukturach straży nie wyodrębniła się bowiem
samodzielna jednostka, której można byłoby przypi-
sać cechy komendy straży.
Odnosząc się do kwestii objęcia strażników gmin-
nych (miejskich) uprawnieniami emerytalno-rento-
wymi zbliżonymi do uprawnień innych służb mun-
durowych, pragnę poinformować, że strażnicy gmin-
ni (miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa
pracy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia, na co wskazuje art. 2
ust. 1 ustawy o strażach gminnych stanowiący, iż
rada gminy może utworzyć straż gminną), powołaną
w ściśle określonym celu, jakim jest ochrona porząd-
ku publicznego na terenie jednostki samorządu tery-
torialnego, która ją utworzyła (art. 1 ust. 1 ustawy
o strażach gminnych). Ponadto, zgodnie z art. 5 ww.
ustawy, koszty funkcjonowania straży pokrywane są
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, która
utworzyła daną formację. Natomiast w przypadku
funkcjonariuszy np. Policji ich świadczenia wypłaca-
ne są z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z pań-
stwem stosunek służby.
Analizując przedmiotową kwestię, należy również
zwrócić uwagę na istniejące różnice pomiędzy pracą
strażników gminnych (miejskich) a służbą funkcjo-
nariuszy Policji. W przeciwieństwie do straży gmin-
nej (miejskiej), spełniającej rolę służebną wobec spo-
łeczności lokalnej i realizującej zadania na terenie
gminy, która utworzyła daną formację, ustawodawca
nie ograniczył zakresu działania funkcjonariuszy
Policji do ściśle określonego terytorium, wskazując
w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn.
zm.), że jest to umundurowana formacja służąca spo-
łeczeństwu.
Pragnę zaznaczyć, iż strażnicy gminni (miejscy)
mają również znacznie ograniczony – w stosunku do
funkcjonariuszy Policji – zakres kompetencji. Warto
chociażby wskazać na zadania Policji w zakresie roz-
poznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw
i wykroczeń oraz wykonywania czynności: operacyj-
no-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych i ad-
ministracyjno-porządkowych. Zadania straży spro-
wadzają się przede wszystkim do czynności o charak-
terze administracyjno-porządkowym i mieszczą się
w sferze porządku publicznego. W przypadku zaś Po-
licji – również w sferze bezpieczeństwa publicznego.
Dodać należy, że istotnym składnikiem służby
policjantów jest pełna dyspozycyjność oraz wykony-
wanie służby w nielimitowanym czasie pracy i trud-
nych warunkach, związanych niejednokrotnie z na-
rażeniem życia. Ponadto różnice dotyczące formacji
występują w zakresie kryteriów doboru oraz szkole-
nia, którego zakres przedmiotowy jest znacznie ogra-
niczony w przypadku straży. Na uwagę zasługuje
również wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia
19 października 2004 r. (K 1/04, OTK-A 2004/9/93),
w którym trybunał stwierdził, iż służby mundurowe
(i umundurowane) nie tworzą bezwzględnie jednolitej
kategorii zawodowej, gdyż każda z tych grup ma wła-
sną specyfikę, która może uzasadniać ich swoiste
różnicowanie. Natomiast w wyroku z dnia 23 wrze-
śnia 1997 r. (K 25/96, OTK 1997/3-4/36) Trybunał
Konstytucyjny wśród szczególnych warunków uza-
sadniających korzystniejsze zasady nabywania przez
funkcjonariuszy służb mundurowych uprawnień
emerytalno-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru
wymienił m.in. pełną dyspozycyjność i zależność od
władzy służbowej, wykonywanie zadań w nielimito-
wanym czasie pracy i trudnych warunkach, związa-
nych nierzadko z bezpośrednim narażeniem życia
i zdrowia (np. w czasie udziału w obronie kraju lub
ochronie bezpieczeństwa obywateli), wysoką spraw-
ność fizyczną i psychiczną wymaganą w całym okre-
sie pełnienia służby, niewielkie możliwości wykony-
wania dodatkowej pracy i posiadania innych źródeł
utrzymania, ograniczone prawo udziału w życiu po-
litycznym i zrzeszania się. Z samej tylko przynależ-
ności do służby mundurowej czy też formacji umun-
durowanej nie można wysnuwać wniosku, że status
prawny poszczególnych profesji do niej zaliczanych
powinien być kształtowany przez ustawodawcę
w sposób identyczny.
Nie deprecjonując charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzykiem,
odpowiedzialnością, czy też sprawnością fizyczną
i psychiczną, należy jednak pamiętać, że jest to fa-
kultatywna formacja samorządowa. Katalog przy-
znanych strażnikom gminnym (miejskim) uprawnień
i obowiązków, jak również terytorium ich realizacji,
istotnie różnią się od uprawnień i obowiązków funk-
cjonariuszy Policji. Należy również stwierdzić, że
przyznane przez ustawodawcę wcześniejsze przywi-
leje emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszyst-
kim do służb mundurowych o ogólnokrajowym zasię-
gu działania.
Z uwagi na powyższe objęcie strażników gmin-
nych (miejskich), którzy są pracownikami samorzą-
dowymi, przepisami ustawy z dnia 18 lutego 1994 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wy-
wiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antyko-
rupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rzą-
du, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (t. j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.) nie wydaje się możliwe.
Niemniej jednak w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji planuje się podjęcie prac
nad rozwiązaniami systemowymi dotyczącymi upraw-
nień emerytalnych odnośnie do wszystkich służb
mundurowych. Mając na względzie fakt, że 60-letni
strażnik może nie spełniać oczekiwań społeczeństwa
względem tej formacji, przy okazji wskazanych prac
rozważana będzie także kwestia uprawnień dla
strażników gminnych (miejskich). Będzie to wyma-
gało jednakże szerokich konsultacji opartych na
współpracy administracji rządowej i samorządowej.

W szczególności należy rozważyć kwestię dotyczą-
cą źródła finansowania wprowadzenia w życie tego
uprawnienia.
Należy także nadmienić, iż Komisja Wspólna Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, opiniując pozytyw-
nie projekt ustawy o zmianie ustawy o strażach
gminnych oraz o Policji, wskazała na konieczność
kompleksowego uregulowania funkcjonowania stra-
ży, co nastąpi w ramach działającego przy ministrze
spraw wewnętrznych i administracji Zespołu ds.
Współpracy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie pomijania nazw zespołów szkół
na świadectwach szkolnych (6785)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Bętkowskiego
(SPS-023-6785/08) w sprawie wydania rozporządze-
nia Ministerstwa Edukacji Narodowej umożliwiają-
cego umieszczenie na świadectwach szkolnych za-
równo nazwy zespołu szkół, jak i konkretnej szkoły,
uprzejmie wyjaśniam.
Na świadectwie szkolnym nazwę szkoły wpisuje
się w pełnym brzmieniu, zgodnie z nazwą ustaloną
w statucie szkoły, z tym że w nazwie szkoły wchodzą-
cej w skład zespołu pomija się nazwę zespołu. Stano-
wi o tym przepis § 8 ust. 2 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 14 marca 2005 r.
w sprawie zasad wydawania oraz wzorów świadectw,
dyplomów państwowych i innych druków szkolnych,
sposobu dokonywania ich sprostowań i wydawania
duplikatów, a także zasad legalizacji dokumentów
przeznaczonych do obrotu prawnego z zagranicą oraz
zasad odpłatności za wykonywanie tych czynności
(Dz. U. Nr 58, poz. 504, z późn. zm.), którego brzmie-
nie jest konsekwencją wcześniejszej zmiany wprowa-
dzonej do ramowych statutów publicznych szkół od-
noszącej się do pieczęci urzędowej. W odniesieniu do
technikum, zgodnie z przepisem § 21 ust. 4 załączni-
ka nr 5a do rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów publicznego przedszkola oraz publicznych
szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.), „pieczęć
urzędowa technikum wchodzącego w skład zespołu
szkół (...) nie zawiera nazwy tego zespołu”.
841
Należy podkreślić, że organ prowadzący szkoły
różnych typów lub placówki może je połączyć w ze-
spół, a połączenie to powinno być uzasadnione wzglę-
dami administracyjnymi i nie naruszać odrębności
rad pedagogicznych, rad rodziców, rad szkół lub pla-
cówek i samorządów uczniowskich poszczególnych
szkół lub placówek, o ile statut zespołu nie stanowi
inaczej. Zgodnie z ww. rozporządzeniem pełna nazwa
wpisana na świadectwie wynika z nazwy wpisanej
w statucie szkoły.
Aktualnie nie jest planowana nowelizacja rozpo-
rządzenia, jednakże sygnalizowana przez pana posła
kwestia zostanie rozważona przy kolejnej zmianie
rozporządzenia w sprawie zasad wydawania oraz
wzorów świadectw, dyplomów państwowych i innych
druków szkolnych, sposobu dokonywania ich spro-
stowań i wydawania duplikatów, a także zasad lega-
lizacji dokumentów przeznaczonych do obrotu praw-
nego z zagranicą oraz zasad odpłatności za wykony-
wanie tych czynności.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie planowanych zmian w ustawie
o samorządzie powiatowym, w wyniku których
zlikwidowanych zostałoby wiele powiatów,
w tym pow. skarżyski (6786)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 3 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6786/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Bętkowskiego w sprawie „planowa-
nych zmian w ustawie o samorządzie powiatowym,
w wyniku których zlikwidowanych zostałoby wiele
powiatów, w tym powiat skarżyński”, uprzejmie in-
formuję, iż w chwili obecnej w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji nie są prowadzone
prace nad zmianą uregulowań w przedmiotowym za-
kresie.
Zgodnie ze stanowiskiem prezesa Rady Ministrów
pana Donalda Tuska, prezentowanym m.in. w expo-
sé oraz na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego w dniu 30 stycznia 2008 r.,
obecny rząd nie jest zwolennikiem rewolucyjnych
zmian w podziale terytorialnym państwa. Istniejące
obecnie rozwiązania instytucjonalne podlegać nato-
miast będą ocenie pod kątem ich efektywności i spraw-
ności wykonywania zadań publicznych.
842
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z uchwałą Rady Ministrów nr 13 z dnia 22 stycznia
2008 r. w sprawie dokończenia reformy administracji
publicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym zakre-
sie (M. P. z 2008 r. Nr 8, poz. 99) do czerwca 2009
trwać będzie rozpoczęta już diagnoza kompetencji
regionalnej i lokalnej administracji publicznej. Reali-
zacja powyższego zadania rozpocznie się od przeglą-
du barier prawnych, które utrudniają funkcjonowa-
nie samorządu terytorialnego. Planowana jest tak-
że ocena systemu samorządu terytorialnego, która
dostarczyć ma informacji o potencjale instytucjo-
nalnym i infrastrukturalnym jednostek samorzą-
du terytorialnego, jakim dysponują one niespełna od
10 lat po wprowadzeniu w życie reformy administra-
cyjnej kraju, a także o jakości wykonywanych przez
nie usług publicznych.
Powyższe działania mają na celu poprawę kondy-
cji jednostek samorządu terytorialnego istniejących
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Kamińskiego
i Leszka Aleksandrzaka
w sprawie nieprawidłowości
podczas państwowego egzaminu
specjalistycznego (6787)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Kamińskiego oraz
pana posła Leszka Aleksandrzaka przesłaną przy pi-
śmie SPS-023-6787/08, dotyczącą nieprawidłowości
związanych z przeprowadzeniem w sesji jesiennej
2008 r. części testowej Państwowego Egzaminu Spe-
cjalizacyjnego (zwanego dalej „PES”) w dziedzinie
chorób wewnętrznych, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Zgodnie z art. 16 ust. 1k i l ustawy z dnia 5 grud-
nia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j.:
Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943, z późn. zm.) Pań-
stwowy Egzamin Specjalizacyjny organizuje Cen-
trum Egzaminów Medycznych (zwane dalej „CEM”),
a przeprowadza Państwowa Komisja Egzaminacyjna
(zwana dalej „PKE”), której przewodniczącego i człon-
ków powołuje i odwołuje dyrektor CEM.
Przywołane w przedmiotowej interpelacji zastrze-
żenia były już kierowane do CEM oraz ministra zdro-
wia przez wielu zdających, zrzeszonych w Stowarzy-
szeniu Obrony Godności Lekarskiej. W odpowiedzi
na złożone skargi CEM wystosował do wszystkich
skarżących odpowiedzi, jakich mógł udzielić w zakre-
sie swojej właściwości rzeczowej. Ponadto przekazał
swe stanowisko do Ministerstwa Zdrowia oraz in-
nych podmiotów, tj.:
— pana dra Konstantego Radziwiłła, prezesa Na-
czelnej Rady Lekarskiej;
— pana posła Bolesława Piechy, przewodniczące-
go Komisji Zdrowia Sejmu VI kadencji;
— pana senatora Władysława Sidorowicza, prze-
wodniczącego Komisji Zdrowia Senatu VI kadencji;
— pana prof. dra hab. n. med. Zbigniewa Gacion-
ga, konsultanta krajowego w dziedzinie chorób we-
wnętrznych;
— pana dra Janusza Kochanowskiego, rzecznika
praw obywatelskich;
— pana Krzysztofa Bukiela – przewodniczącego
Zarządu Krajowego OZZL
(pisma z dnia 6 listopada 2008 r. przekazane
w dniu 12 listopada 2008 r., l.dz. 593/2008/org).
W stanowisku tym dyrektor CEM szczegółowo
odniósł się do wszystkich zarzutów i skarg.
Przechodząc do warstwy merytorycznej przed-
miotowego wystąpienia, należy zaznaczyć, iż PKE
przeprowadzająca PES działa na podstawie § 33
i nast. rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i le-
karzy dentystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779, z późn.
zm.). Jej prawa i obowiązki normuje także Regula-
min przeprowadzania PES, zatwierdzony przez mi-
nistra zdrowia. Zgodnie z § 33 ust. 3 ww. rozporzą-
dzenia dyrektor CEM powołuje i odwołuje przewod-
niczącego oraz członków PKE. Jednakże powołanie
to nie następuje na zasadzie swobodnego uznania,
gdyż dalsza część wskazanej normy wymaga, by po-
wołanie dotyczyło osób zaproponowanych przez Kra-
jową Radę Egzaminów Lekarskich, w porozumieniu
z właściwym konsultantem krajowym, właściwym
towarzystwem naukowym oraz Naczelną Radę Le-
karską. Kandydaci ci podlegają następnie weryfika-
cji dokonywanej przez ministra zdrowia.
W skład PKE wchodzą lekarze specjaliści w dzie-
dzinie medycyny objętej PES lub, w uzasadnionych
przypadkach, w pokrewnej dziedzinie medycyny,
a w szczególności:
1) przedstawiciel lub przedstawiciele konsultanta
krajowego;
2) przedstawiciel lub przedstawiciele właściwych
towarzystw naukowych dla dziedziny medycyny ob-
jętej egzaminem państwowym;
3) przedstawiciel lub przedstawiciele Naczelnej
Rady Lekarskiej lub przedstawiciele okręgowych rad
lekarskich;
4) przedstawiciel lub przedstawiciele uczelni me-
dycznych lub uczelni prowadzących działalność dy-
daktyczną i badawczą w zakresie nauk medycznych,
Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego
lub medycznych jednostek badawczo-rozwojowych.
Jak widać z przedstawionej regulacji, PKE jest
podmiotem składającym się z osób posiadających od-

powiednio wysokie kwalifikacje i reprezentujących
różne środowiska, zainteresowane rzetelnym i pra-
widłowym przeprowadzeniu PES. W przedmiotowym
stanie faktycznym dyrektor CEM prawidłowo powo-
łał PKE, której skład odpowiadał ww. wymogom.
Należy podkreślić, iż PKE jest podmiotem suwe-
rennym, który nie podlega władztwu CEM lub mini-
stra zdrowia.
Odnosząc się do kwestii unieważnienia części za-
dań wchodzących w skład ww. egzaminu testowego,
uprzejmie informuję, iż procedurę taką przewiduje
§ 19 Regulaminu przeprowadzania PES. Jest on po-
święcony uwagom merytorycznym do zadań testo-
wych. Zdający, mając takie uwagi, jest uprawniony
do ich pisemnego złożenia w trakcie egzaminu, na
ręce przewodniczącego komisji albo zespołu. Zgłoszo-
ne zastrzeżenia są weryfikowane przez komisję albo
zespół bezpośrednio po egzaminie testowym, przed
obliczeniem jego wyników. W przypadku ich uznania
komisja albo zespół przy dokonywaniu obliczeń wy-
ników egzaminu testowego pomija zadanie testowe
objęte zastrzeżeniem w stosunku do wszystkich zda-
jących. Jak widać z przedstawionej procedury, regu-
lamin dopuszcza zgłaszanie uwag, ale musi to nastą-
pić w trakcie trwania egzaminu. Biorąc pod uwagę,
iż zgłoszone uwagi są rozpatrywane przed ustale-
niem wyników egzaminu, można dopuścić ich skła-
danie również po zakończonym egzaminie, ale przed
ustaleniem jego wyników.
Omawiane unormowania zostały wprowadzone
do regulaminu w celu umożliwienia zdającym odnie-
sienia się do zadań, które ich zadaniem są wadliwe
skonstruowane. Rozwiązanie to zatem stanowi tryb
quasi-odwoławczy, co jest zadośćuczynieniem pra-
wom obywateli do kontroli działań organów admini-
stracji publicznej. Ponadto tryb ten umożliwia elimi-
nację zadań, które ze względu na błędy edycyjne lub
merytoryczne nie mogłyby skutecznie weryfikować
wiedzy zdających. Przyczynia się zatem do popraw-
ności i rzetelności przeprowadzenia egzaminu.
Z kolei przyjęcie rozwiązania o możliwości unie-
ważniania zadań jedynie przed ustaleniem wyników
egzaminu służy wyeliminowaniu ewentualnych ma-
nipulacji progiem punktowym. PKE, dokonując unie-
ważnienia zadania, nie posiada bowiem informacji
o wynikach poszczególnych zdających. Nie wie za-
tem, jak unieważnienie zadania wpłynie na ich sytu-
ację. Wprowadzona procedura jest zatem w pełni
obiektywna i transparentna.
Należy jednak zauważyć, iż w przedmiotowej
sprawie PKE naruszyła formalnie przepisy regula-
minu. Dokonała bowiem unieważnienia zadań,
względem których zdający nie złożyli zastrzeżeń.
Jednakże wyeliminowanie 6 zadań nie spowodowało
obniżenie progu zdawalności. W wyniku działań
PKE próg ten został bowiem ustalony na poziomie
69 punktów, gdyby zaś nie unieważniono zadań – wy-
nosiłby 72 punkty. Naturalną więc konsekwencją ta-
kiego rozstrzygnięcia PKE była możliwość uzyskania
wyniku pozytywnego przez osoby, które zdobyły od
843
69 do 72 punktów. Liczba zatem lekarzy, która zło-
żyła część testową egzaminu, wzrosła, a nie zmalała.
Ponadto z symulacji dokonanych w CEM wynika, że
żadna z osób, które uzyskały negatywny wynik eg-
zaminu, nie uzyskałaby wyniku pozytywnego, gdyby
wszystkie zadania pozostały ważne.
Odnosząc się do problemu jakości zadań egzami-
nacyjnych, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z § 32
ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia test oraz eg-
zamin ustny i praktyczny opracowuje i ustala CEM.
Jednakże w warstwie merytorycznej jest ono zobli-
gowane do współdziałania z właściwym konsultan-
tem krajowym lub jego przedstawicielem oraz przed-
stawicielem właściwego towarzystwa w danej dzie-
dzinie. Realizując tę powinność, CEM zwraca się do
autorów zadań, posiadających tytuł specjalisty w da-
nej dziedzinie oraz legitymujących się odpowiednio
dużym doświadczeniem zawodowym i naukowym.
Konstrukcja zadania nie ogranicza się jedynie do jego
treści oraz wskazania potencjalnych i właściwej od-
powiedzi. Każdy autor otrzymuje bowiem od CEM
wytyczne określające warunki, jakim powinny spro-
stać zadania. W szczególności wymagane jest, by za-
danie zawierało uzasadnienie, wskazanie podręczni-
ka, z którego zaczerpnięto informacje służące jego
formułowaniu, ustalenie, czy odpowiada ono progra-
mowi specjalizacji oraz ocenę trudności zadania.
Opracowane zadania nie są jednak od razu włączane
do puli zadań, z których tworzony jest test. Podlega-
ją one bowiem merytorycznej ocenie dokonywanej
przez ekspertów. W praktyce najczęściej recenzji za-
dań dokonuje osobiście konsultant krajowy lub jego
przedstawiciel.
W naszej opinii przyjęte procedury sprzyjają po-
zyskiwaniu zadań posiadających wysoką jakość me-
rytoryczną i poprawność konstrukcyjną. Zabezpie-
czeniem zaś przed wykorzystaniem zadań wadliwych
i niejako kolejną metodą eliminacji zadań edycyjnie
i merytorycznie błędnych jest wspomniany tryb unie-
ważniania zadań, opisany w regulaminie. CEM za-
tem wielokierunkowo zadbał o poprawność konstruk-
cji testu egzaminacyjnego. Trudno więc wprowadzać
jeszcze bardziej rozbudowane procedury weryfikacji
zadań.
W odniesieniu do możliwości publikacji zadań eg-
zaminacyjnych należy stwierdzić, że wyrażenie zgo-
dy na ich upublicznienie nie leży w kompetencji pra-
cowników CEM, lecz autorów zadań. Zgodnie bowiem
z umowami zawartymi z autorami zadań zobowiązu-
ją się oni do opracowania zadań testowych z danego
zakresu medycyny z przeznaczeniem do wykorzysta-
nia na egzaminie. W takim też zakresie przenoszą na
CEM swoje autorskie prawa majątkowe. Oznacza to,
iż autor uprawnia CEM do dysponowania jego pra-
wami majątkowymi tylko w tej sferze. W formule tej
nie mieści się zaś udostępnianie zadań testowych
osobom trzecim z przeznaczeniem na inne cele. Poza
tym CEM nie sprzeciwiał się osobistemu oglądowi
książeczki testowej. Może to jednak nastąpić tylko
844
w siedzibie CEM w obecności pracownika CEM, bez
prawa reprodukowania treści książeczki.
Uprzejmie informuję, że obowiązujące przepisy
nie przewidują możliwości składania odwołania od
niesatysfakcjonującego wyniku egzaminu. Należy
jednak podkreślić, iż na dyplomie specjalisty nie
umieszcza się oceny z egzaminu, lecz jedynie infor-
mację o uzyskaniu przez lekarza tytułu specjalisty.
W sytuacji zaś, gdy zdający nie uzyska wyniku pozy-
tywnego, rozporządzenie w § 36 przewiduje możli-
wość ponownego przystąpienia do egzaminu (zasad-
niczo 3, a wyjątkowo 4 razy). Istnieje zatem procedu-
ra poprawiania wyniku egzaminu. Trudno natomiast
dopuścić możliwość składania odwołań od wyniku.
Egzamin jest bowiem sprawdzeniem wiedzy zdające-
go. Jego wynik zostaje ustalony według odpowied-
nich procedur, obiektywnie. Zdający kwestionujący
wynik egzaminu musiałby zatem odwołać się od po-
ziomu swej wiedzy, którą odzwierciedlił rezultat eg-
zaminu. Ponadto CEM podkreśla, iż z utrwalonej
linii orzeczniczej sądów administracyjnych wynika,
że wynik egzaminu nie stanowi decyzji administra-
cyjnej, stąd też nie znajdują do niego zastosowania
przepisy dotyczące odwołań, zawarte w Kodeksie po-
stępowania administracyjnego (por. np. postanowie-
nie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 li-
stopada 2007 r., sygn. akt II OSK 1586/07). Nie jest
zatem możliwe składanie odwołań od samego wyniku
egzaminu. Ministerstwo Zdrowia rozważa wprowa-
dzenie regulacji prawnych umożliwiających unieważ-
nienie egzaminu z powodu rażących naruszeń proce-
dury jego przeprowadzenia.
Aktualnie obowiązujące unormowania nie umoż-
liwiają dopuszczenia do pozostałych części egzaminu
osób, które nie uzyskały pozytywnego wyniku z czę-
ści testowej. Uprawnień takich nie posiada dyrektor
CEM, PKE ani minister zdrowia. W przypadku zaś
zadośćuczynienia wnioskowi o unieważnieniu egza-
minu, oznaczałoby to, iż wszyscy zdający musieliby
ponownie złożyć tę część egzaminu. Dotyczyłoby to
więc również tych zdających (ok. 400 osób), którzy
uzyskali wynik pozytywny. Musieliby oni także po-
nownie przystąpić do części testowej. Biorąc jednak
pod uwagę, iż obecna regulacja prawna nie dopuszcza
unieważnienia egzaminu, powtórne ustalenie jego
wyników nie jest możliwe.
Podsumowując, należy zauważyć, że większość
zastrzeżeń zawartych w skargach zdających nie była
zasadna. Jednakże wydaje się, że istnieje potrzeba
wzmocnienia pozycji CEM przez wyposażenie go w in-
strumenty prawne umożliwiające sprawowanie nad-
zoru na działaniami PKE oraz wprowadzenia roz-
wiązań prawnych dopuszczających unieważnienie
części albo całości PES.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Tomasza Kamińskiego
i Leszka Aleksandrzaka
w sprawie tzw. ustawy kompetencyjnej
wprowadzającej zmiany w ustawie
o pomocy społecznej (6788)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6788/
08) skierowanego do prezesa Rady Ministrów Pana
Donalda Tuska, przekazującego interpelację posłów
na Sejm RP, pana Tomasza Kamińskiego i pana
Leszka Aleksandrzaka, w sprawie tzw. ustawy kom-
petencyjnej wprowadzającej zmiany w ustawie o po-
mocy społecznej, przekazanego pismem z dnia 11 grud-
nia 2008 r. (sygn. DSPA-4401-6796/08) przez pana
Sławomira Nowaka sekretarza stanu szefa Gabinetu
Politycznego Prezesa Rady Ministrów, w porozumie-
niu z ministrem pracy i polityki społecznej, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Środowiskowe domy samopomocy są ośrodkami
wsparcia oferującymi usługi osobom z zaburzeniami
psychicznymi, a także osobom z upośledzeniem umy-
słowym, które w wyniku upośledzenia niektórych
funkcji organizmu lub zdolności adaptacyjnych wy-
magają pomocy w dostosowaniu się do życia w środo-
wisku rodzinnym i społecznym, w szczególności zaś
pomagają w zwiększania zaradności i samodzielności
życiowej, a także wspomagają proces integracji spo-
łecznej. Środowiskowe domy samopomocy świadczą
usługi w ramach indywidualnych lub zespołowych
treningów samoobsługi i treningów umiejętności
społecznych, polegających na nauce, rozwijaniu lub
podtrzymywaniu umiejętności w zakresie czynności
dnia codziennego i funkcjonowania w życiu społecz-
nym. W jednostkach tych mogą być prowadzone rów-
nież miejsca całodobowego pobytu.
Tworzenie i finansowanie środowiskowych do-
mów samopomocy jest zadaniem administracji rzą-
dowej zleconym do realizacji gminie lub powiatowi,
a jego realizacja jest finansowana z budżetu państwa.
Dodatkowo w rezerwach celowych budżetu państwa
przeznaczonych na pomoc społeczną, którymi dyspo-
nuje minister pracy i polityki społecznej, corocznie
planowane są środki na tworzenie nowych ośrodków
wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi lub
uruchamianie nowych miejsc w już funkcjonujących
ośrodkach wsparcia, w tym finansowanie tych miejsc
w roku, w którym są uruchamiane. Środki na finan-
sowanie uruchomionych ośrodków w latach następ-
nych planuje w swoim budżecie właściwy miejscowo
wojewoda.
Podkreślenia wymaga, iż odnośnie do kwestii do-
tyczącej zmiany charakteru zadania gmin w zakresie

prowadzenia i rozwoju infrastruktury środowisko-
wych domów samopomocy dla osób z zaburzeniami
psychicznymi na zadanie własne o charakterze obli-
gatoryjnym, po szerokiej dyskusji nad proponowany-
mi zmianami w projekcie ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie, na obecnym etapie prac legislacyjnych
w Sejmie RP, postanowiono zrezygnować z przeka-
zywania gminom zadań dotyczących prowadzenia
środowiskowych domów samopomocy oraz świadcze-
nia usług opiekuńczych dla tych osób.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej trwa-
ją prace nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej,
które przewidują zmiany w zakresie funkcjonowania
i finansowania środowiskowych domów samopomocy,
domów pomocy społecznej, a także palcówek opie-
kuńczo-wychowawczych. W planowanej nowelizacji
ww. ustawy ustawodawca nie przewiduje jednak
przekazania gminom prowadzenia środowiskowych
domów samopomocy. Jednocześnie minister pracy
i polityki społecznej w najbliższym czasie planuje
określenie, poprzez wprowadzenie stosownych prze-
pisów wykonawczych, standardów usług świadczo-
nych w środowiskowych domach samopomocy. Na
dostosowanie funkcjonujących jednostek do standar-
dów określonych przez ministra pracy i polityki spo-
łecznej czynione będą starania o pozyskanie środków
finansowych z budżetu państwa, podobnie jak ma to
obecnie miejsce w odniesieniu do domów pomocy spo-
łecznej i palcówek opiekuńczo-wychowawczych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie finansowania
Międzynarodowego Festiwalu
Wratislavia Cantans (6790)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Janusza Krasonia (SPS-023-
-6790/08) w sprawie finansowania Międzynarodowe-
go Festiwalu Wratislavia Cantans pragnę podzięko-
wać panu posłowi za zainteresowanie działalnością
tej jednej z najważniejszych instytucji kultury w na-
szym kraju.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na skutek
kompleksowej analizy funkcjonowania instytucji
845
przejętych do wspólnego prowadzenia wraz z jednost-
kami samorządu terytorialnego podjąłem decyzję
o wypowiedzeniu umowy z dnia 18 maja 2006 r.
w sprawie prowadzenia jako wspólnej instytucji kul-
tury – Międzynarodowy Festiwal Wratislavia Can-
tans. Przedmiotowa umowa została wypowiedziana
z dniem 30 listopada 2008 roku, a jej rozwiązanie
nastąpi po upływie półrocznego okresu wypowiedze-
nia ze skutkiem na koniec roku budżetowego, tj. z dniem
31 grudnia 2009 r.
Pragnę równocześnie zapewnić, że rozwiązując
umowę, nie zamierzam odstąpić od wspierania dzia-
łalności Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia
Cantans. Począwszy od roku 2010, festiwal będzie
mógł się ubiegać o dofinansowanie w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego,
mając możliwość uzyskania wsparcia w cyklu trzy-
letnim, dającym szansę lepszego planowania realizo-
wanych projektów.
Jednocześnie, w związku z obawami organizato-
rów o utrzymanie dotychczasowego poziomu finan-
sowania festiwalu, podjąłem decyzję o wprowadzeniu
warunku zawieszającego moje wcześniejsze wypowie-
dzenie umowy. Zgodnie z warunkiem zawieszającym
w przypadku nieotrzymania środków finansowych
w ramach programu MKiDN w trybie trzyletnim
(tj. w latach 2010–2012) w wysokości dotychczas za-
gwarantowanej w umowie o współprowadzeniu in-
stytucji moje wypowiedzenie traci moc prawną.
Pragnę zatem zapewnić pana posła Janusza Kra-
sonia, że nie zamierzam wycofać się ze współfinan-
sowania festiwalu, a środki w ramach programów
MKiDN pozwolą na utrzymanie niezmiennie wyso-
kiego poziomu artystycznego tego jednego z najważ-
niejszych przedsięwzięć kulturalnych w naszym
kraju.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do modernizacji linii kolejowej Rzeszów – Jasło
(6791)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Tomasza Kamińskiego w spra-
846
wie podjęcia działań zmierzających do modernizacji
linii kolejowej Rzeszów – Jasło, uprzejmie informuję.
Linia nr 106 Rzeszów – Jasło jest linią jednotoro-
wą, niezelektryfikowaną, o znaczeniu regionalnym,
w całości położoną na terenie województwa podkar-
packiego. Całkowita długość linii wynosi 61,251 km.
Ostatnia naprawa główna nawierzchni kolejowej zo-
stała wykonana w roku 1983 na długości 30,849 km.
W roku 1977 naprawa główna objęła 38,402 km.
Stan techniczny nawierzchni kolejowej na linii
nr 106 jest w 61% niezadowalający, zaś w pozostałych
39% dostateczny. Na linii występują ograniczenia
prędkości o łącznej długości 21,834 km. Koszt likwi-
dacji ograniczeń prędkości wynosi 12 mln zł.
Spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA posiada
ograniczone środki finansowe, dlatego zakres robót
utrzymania ogranicza się do zachowania przejezdno-
ści linii. Do końca roku 2008 na linii nr 106 wykona-
ne zostaną roboty utrzymania o wartości 631,1 tys.
zł obejmujące roboty nawierzchniowe, na obiektach
inżynieryjnych i remonty budynków.
Oddział Regionalny PKP Polskie Linie Kolejowe
w Krakowie prowadził negocjacje z samorządem wo-
jewództwa podkarpackiego. Wynikiem tych rozmów
jest zapewniona kwota dofinansowania projektów
dotyczących rewitalizacji i modernizacji regionalnych
linii kolejowych, w ramach trybu konkursowego Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa
Podkarpackiego, w wysokości 48,6 mln euro.
Zarząd Spółki PKP PLK SA przyznał środki fi-
nansowe w wysokości 2,44 mln zł brutto na wykona-
nie studium wykonalności dla modernizacji linii re-
gionalnych województwa podkarpackiego (w tym li-
nii nr 106). Ponadto w ramach Regionalnego Progra-
mu Operacyjnego na lata 2007–2013 planowana jest
modernizacja linii nr 106 na odcinkach:
— Czudec – Dobrzechów na długości 3,950 km;
— Frysztak – Jasło Towarowe na długości 17,150 km.
Wstępnie wartość zadania została oszacowana na
kwotę około 100 mln zł. Bardziej dokładny szacunek
kosztów zostanie opracowany w ramach zleconego
studium wykonalności.
W sierpniu br. została podpisana umowa z wyko-
nawcą na opracowanie studium wykonalności dla
zadania „Modernizacja kolejowych linii nr 106 Rze-
szów – Jasło oraz nr 108 Stróże – Krościenko w ra-
mach Regionalnego Programu Operacyjnego Woje-
wództwa Podkarpackiego na lata 2007–2013” na
kwotę 1 816 580,00 zł. Do końca roku 2008 zostanie
opracowane studium wykonalności, a realizacja ro-
bót modernizacyjnych przewidziana jest w latach
2010–2012.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie po-
wyższej odpowiedzi, a panu posłowi Tomaszowi Ka-
mińskiemu bardzo dziękuję za zainteresowanie się
powyższą sprawą.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie włączenia powiatów dębickiego,
stalowowolskiego, niżańskiego,
tarnobrzeskiego do struktur regionu
rzeszowskiego Poczty Polskiej (6792)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Kamińskiego,
nr SPS-023-6485/08, w sprawie włączenia powiatów
dębickiego, stalowolskiego, niżańskiego, tarnobrze-
skiego do struktur regionu rzeszowskiego Poczty Pol-
skiej, przedstawiam co poniżej.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że sprawy związane
z wewnętrzną organizacją działalności Poczty Pol-
skiej pozostają w wyłącznych kompetencjach dyrek-
tora generalnego Poczty Polskiej. Zgodnie bowiem
z przepisami art. 19 i 20 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r.
o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności pu-
blicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 106, poz. 675,
z późn. zm.) oraz § 16 ust. 3 i 4 Statutu Poczty Pol-
skiej (M. P. z 2004 r. Nr 42, poz. 738, z późn. zm.)
dyrektor generalny Poczty Polskiej tworzy, prze-
kształca i likwiduje jednostki organizacyjne Poczty
Polskiej o ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym
i terenowym zasięgu działania.
W związku z tym, w oparciu o informacje przeka-
zane przez zastępcę dyrektora generalnego Poczty
Polskiej, pragnę Pana poinformować, że tworzenie
struktur organizacyjnych i zmiany obszaru działania
poszczególnych jednostek Poczty Polskiej zawsze po-
przedzane są szczegółową analizą. Uwzględnia ona
przede wszystkim czynniki o charakterze organiza-
cyjnym (np. miejsca koncentracji klientów, odległości
między jednostkami) oraz ekonomicznym (np. koszty
obsługi administracyjnej, koszty zarządzania podle-
głymi jednostkami). Istotny jest też fakt, że jakiekol-
wiek zmiany w obszarze działania jednej z jednostek
wymagają jednoczesnego określenia ich wpływu nie
tylko na sąsiadujące z nią jednostki organizacyjne,
ale również na jednostki organizacyjne pełniące wo-
bec nich rolę obsługową (np. w zakresie administra-
cyjnym, kadrowym, informatycznym), czyli na całą
strukturę organizacyjną Poczty Polskiej.
Ponadto Poczta Polska nie jest zobowiązana do
dopasowania swojej struktury do podziału admini-
stracyjnego kraju, ponieważ nie jest organem admi-
nistracji państwowej. Zatem podział administracyjny
nie może stanowić podstawowej przesłanki rozmiesz-
czania czy tworzenia jednostek organizacyjnych
przedsiębiorstwa.
W ramach prac związanych z komercjalizacją
przedsiębiorstwa, zgodnie z ustawą z dnia 5 września
2008 r. o komercjalizacji p.p.u.p. „Poczta Polska” (Dz. U.
Nr 180, poz. 1109), problem dostosowania struktur

organizacyjnych Poczty Polskiej do podziału admini-
stracyjnego kraju będzie również rozpatrywany.
Wprowadzanie zmian przed rozpoczęciem procesu
komercjalizacji bez przeprowadzenia kompleksowej
analizy jest nieuzasadnione.
Odnosząc się do kwestii poprawy funkcjonowania
Poczty Polskiej w woj. podkarpackim, pragnę Pana
poinformować, iż Poczta Polska opracowała plan
działań naprawczych, którego jednym z podstawo-
wych zadań jest dążenie do poprawy jakości świad-
czenia usług pocztowych, w tym również na terenie
woj. podkarpackiego. Plan ten jest aktualnie sukce-
sywnie realizowany.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób wystarczający wyjaśniałem kwestie poru-
szone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie problemów, jakie wyniknęły w pracy
Centralnego Ośrodka Przetwarzania Danych
Ministerstwa Sprawiedliwości (6793)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej Stanisława Rydzonia z dnia 2 grudnia 2008 r.
w zakresie funkcjonowania systemu przetwarzania
danych MS w związku z wypowiedzeniem przez dy-
rektora generalnego Ministerstwa Sprawiedliwości
umowy nr 45 z dnia 21 grudnia 2005r. zawartej
z konsorcjum firm Mainframe sp. z o.o. z siedzibą
w Raszynie przy ul. Zielnej 18 oraz Centrum Infor-
matyki Handlu Zagranicznego z siedzibą w Warsza-
wie przy ul. Stępińskiej 9, przekazaną przy piśmie
SPS-023-6793/08, uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, co następuje.
W dniu 31 lipca 2008r., wobec uraty zaufania
przez MS co do rzetelności konsorcjum realizującego
usługi administrowania Centralnym Ośrodkiem
Przetwarzania Danych Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści, dyrektor generalny Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści pismem DG-1139/08 z dnia 30 lipca 2008 r. wypo-
wiedział ze skutkiem natychmiastowym zawartą
umowę. Podstawowymi przesłankami mającymi bez-
pośredni wpływ na podjętą decyzję były:
847
1) niewykonywanie lub nienależyte wykonywa-
nie prac zleconych konsorcjum na podstawie umowy,
pomimo wielokrotnych wezwań do prawidłowego wy-
konywania usług. Zakres takich niewykonywanych
lub nienależycie wykonywanych prac był wielokrot-
nie określony w korespondencji z Mainframe sp.
z o. o., liderem konsorcjum;
2) wykonywanie czynności związanych z admi-
nistrowaniem systemem informatycznym Centralne-
go Ośrodka Przetwarzania Danych Ministerstwa
Sprawiedliwości bez informowania przedstawicieli
właściciela systemu informatycznego – Ministerstwa
Sprawiedliwości – o podejmowanych działaniach,
wbrew zaleceniom każdorazowego uzgadniania z przed-
stawicielami Ministerstwa Sprawiedliwości koniecz-
nych zmian w konfiguracji systemów oraz zaleceniu
ich dokumentowania z jednoczesnym przekazywa-
niem bieżących informacji o ich wykonywaniu wraz
z dokumentacją dokonanych zmian w systemie. Ze
względu na bardzo istotne znaczenie prawidłowego
zarządzania systemem Centralnego Ośrodka Prze-
twarzania Danych Ministerstwa Sprawiedliwości dla
ciągłości funkcjonowania tego systemu oraz dla bez-
pieczeństwa danych zawartych w systemie, podejmo-
wanie przez konsorcjum działań bez powiadomienia
przedstawicieli Ministerstwa Sprawiedliwości i do-
kumentowania działań podejmowanych przez kon-
sorcjum należy uznać za szczególnie ważny powód
uzasadniający wypowiedzenie umowy;
3) brak udziału przedstawiciela konsorcjum w spo-
tkaniach Zespołu Projektowego Ministerstwa Spra-
wiedliwości związanego z realizacją projektu budowy
ośrodka zapasowego, brak asysty przy wykonywa-
nych zadaniach przez Zespół Projektowy oraz niewy-
konywanie zaleceń Ministerstwa Sprawiedliwości
w zakresie umożliwienia prowadzenia prac zleconych
IBM na podstawie zawartych umów PWH093N oraz
PSH093N. Należy podkreślić, że niewykonywanie
przez konsorcjum obowiązków wynikających z umo-
wy oraz niewykonywanie zadań zlecanych konsor-
cjum przez Ministerstwo Sprawiedliwości oraz brak
współpracy z Zespołem Projektowym stanowiło bar-
dzo znaczące utrudnienie, a w niektórych przypad-
kach przeszkodę w realizacji zadań projektowych.
Ponadto spowodowało ponad 5-miesięczne opóźnie-
nie tych prac. Zważywszy na fakt, że projekt budowy
ośrodka zapasowego prowadzony przez Ministerstwo
Sprawiedliwości, a realizowany przez IBM na pod-
stawie zawartych umów, ma na celu zapewnienie bez-
pieczeństwa funkcjonowania rejestrów sądowych
obejmujących dane zawarte w Krajowym Rejestrze
Sądowym, Rejestrze Zastawów, Centralnej Bazie
Ksiąg Wieczystych oraz centralnej bazie Systemu In-
formatycznego Prokuratury poprzez utworzenie za-
pasowej infrastruktury technicznej przetwarzania
danych, działania podejmowane przez konsorcjum
stanowiły naruszenie umowy, a także powodowały
ryzyko powstania znaczących szkód majątkowych,
a przede wszystkim stanowiły bardzo poważne za-
grożenie bezpieczeństwa danych kluczowych dla za-
848
pewnienia prawidłowego obrotu gospodarczego oraz
funkcjonowania sądów powszechnych i organów ści-
gania w Polsce. Z powyższych przyczyn powód wy-
powiedzenia umowy należy uznać za szczególnie
istotny;
4) utrata zaufania Ministerstwa Sprawiedliwości
co do rzetelności działań konsorcjum oraz jego przed-
stawicieli, w szczególności w zakresie dbałości o in-
tegralność i poufność danych zawartych w systemie
informatycznym Centralnego Ośrodka Przetwarza-
nia Danych Ministerstwa Sprawiedliwości. Z uwagi
na to, że część danych zawartych w systemie infor-
matycznym stanowią dane wrażliwe podlegające
ochronie, w tym m.in. informacje gromadzone w toku
postępowań przygotowawczych, podejmowanie przez
konsorcjum działań, co do których istnieje uzasad-
nione podejrzenie, iż mogły stanowić zagrożenie dla
ich poufności, stanowiło w ocenie Ministerstwa Spra-
wiedliwości bardzo ważny powód dla wypowiedzenia
umowy ze skutkiem natychmiastowym.
Odpowiadając szczegółowo na pytania zadane
w interpelacji poselskiej, uprzejmie informuję Pana
Marszałka, że:
Ad 1. Umowa nr 45 z dnia 21 grudnia 2005 r. na
świadczenie na rzecz Ministerstwa Sprawiedliwości
usług administrowania Centralnym Ośrodkiem
Przetwarzania Danych (COPD MS) z konsorcjum
firm Mainframe sp. z o.o. z siedzibą w Raszynie przy
ul. Zielnej 18 oraz Centrum Informatyki Handlu
Zagranicznego z siedzibą w Warszawie przy ul. Stę-
pińskiej 9 została zawarta w wyniku postępowania
przetargowego o udzielenie zamówienia publicznego
przeprowadzonego w trybie przetargu nieograniczo-
nego, znak sprawy BF-A-III-3820-36/05 (numer
ogłoszenia w spisie Dz. Urz. UE: 2005/S 192-189439
z 05/10/2005);
Ad 2. Umowa nr 17 z dnia 1 lipca 2006 r. na świad-
czenie na rzecz Ministerstwa Sprawiedliwości po-
gwarancyjnych usług serwisowych w zakresie kom-
putera klasy mainframe oraz macierzy dyskowej Hi-
tachi 9970V z konsorcjum firm Mainframe sp. z o.o.
z siedzibą w Raszynie przy ul. Zielnej 18, Centrum
Informatyki Handlu Zagranicznego z siedzibą
w Warszawie przy ul. Stępińskiej 9 oraz CPU-Servi-
ce A. i Z. Maryniak sp. jawna z siedzibą w Warszawie
przy ul. Modlińskiej 199 została zawarta w wyniku
postępowania przetargowego o udzielenie zamówie-
nia publicznego przeprowadzonego w trybie przetar-
gu nieograniczonego, znak sprawy BF-A-III-3820-
-4/06 (nr ogłoszenia w spisie BZP: Nr 103 poz 21957
z 26.04.2006);
Ad 3. W związku z realizacją przez Ministerstwo
Sprawiedliwości planu strategicznego w latach 2007–
–2010 oraz projektu Transition Facility 2006 „Wzmoc-
nienie polskiego wymiaru sprawiedliwości”, w ra-
mach kontraktu IV TF 2006, w celu dofinansowania
projektu ze środków Unii Europejskiej w zakresie
pomocy technicznej, resort zrealizował w roku 2007
kontrakt inwestycyjny, w tym wszystkie wymagane
zadania mające na celu przygotowanie infrastruktu-
ry technicznej pod budowę Zapasowego Ośrodka
Przetwarzania Danych (ZOPD MS):
Łączny koszt netto kontraktu inwestycyjnego,
z uwzględnieniem płatności za licencjonowanie opro-
gramowania dwóch komputerów klasy mainframe
z/9, do 2010 r. wyniósł 24 566 312,00 PLN, tj.
5 599 797,58 EUR (przy średnim kursie złotego
w stosunku do euro równym 4,3870 obowiązującym
w 2007 r. zgodnie z rozporządzeniem PRM z dnia
22 maja 2006 r.). Kontrakt finansowany był w całości
ze środków krajowych.
Zgodnie z fiszą projektową realizacja kontraktu
IV (inwestycyjnego) w całości warunkowała dofinan-
sowanie w 100% ze środków europejskich TF 2006
realizację pomocy technicznej w ramach kontraktu
V oraz kontraktu VI w roku 2009 w łącznej wysoko-
ści 1 900 000,00 EUR.
W celu przygotowania systemu przetwarzania da-
nych MS do migracji danych, fizycznej relokacji
sprzętu oraz uruchomienia systemu GDPS/PPRC
(Geographically Dispersed Parallel Sysplex oraz Pe-
er-to-peer Remote Copy) w układzie pracy dwóch
ośrodków przetwarzania danych (POPD MS, ZOPD
MS), Ministerstwo Sprawiedliwości zawarło umowy
nr PSH093N z dnia 25 października 2007 r. oraz
umowę nr PWH093N z dnia 20 listopada 2007 r.
z firmą IBM WTC, reprezentowaną przez firmę IBM
Polska sp. z o.o.
Dla zrealizowania ww. umów niezbędne było prze-
prowadzenie szeregu skomplikowanych pod względem
informatycznym i organizacyjnym działań, dokona-
nie aktualizacji systemu operacyjnego z/OS i narzę-
dzi systemowych, rekonfiguracji oraz optymalizacji
systemu. Zamierzonym efektem było przeniesienie
obecnego systemu przetwarzania danych pod wzglę-
dem logicznym i fizycznym na nową maszynę main-
frame z/9 Q02 oraz rozbudowa dotychczas eksploato-
wanej maszyny do poziomu funkcjonalnego z/9 A02.
Zrealizowanie powyższych działań pozwoliłoby na
znaczne podniesienie poziomu bezpieczeństwa syste-
mu przetwarzania poprzez umożliwienie fizycznej
relokacji jednej z maszyn z/9, zestawu serwerów kla-
sy blade, macierzy dyskowej HDS oraz urządzeń ak-
tywnych sieci do lokalizacji POPD MS. W celu umoż-
liwienia powyższego, w ramach usług związanych
z realizacją umowy, ministerstwo zakupiło licencję
na mechanizmy GDPS/PPRC umożliwiające współ-
bieżną pracę dwóch maszyn oraz rzeczywiste prze-
noszenie danych pomiędzy macierzami zlokalizowa-
nymi w różnych lokalizacjach. Dla realizacji tych
działań niezbędny był aktywny udział i zaangażowa-
nie firmy wykonującej usługi administrowania sys-
temem przetwarzania danych MS, tym bardziej, że
była ona zobowiązana do tego typu aktywności na
podstawie zawartej umowy.
W trakcie prowadzonych prac przedstawiciel kon-
sorcjum administrującego systemem przetwarzania
MS nie stawiał się na spotkania Zespołu Projektowe-
go pomimo pisemnych informacji o ich terminach
oraz informacjach o jego pożądanej obecności. Nie

umożliwił również przeniesienia konfiguracji eksplo-
atowanej maszyny na zakupioną z/9 poprzez niewy-
rażanie zgody na nadanie odpowiednich uprawnień
administratorom Zespołu Projektowego. Dodatkowo
administrator wprowadzał zmiany architektury sys-
temu bez informowania o tym właściciela systemu
– Ministerstwa Sprawiedliwości, co naruszało posta-
nowienia wiążącej umowy oraz utrudniało i opóźnia-
ło prowadzone prace, powodując konieczność wielo-
krotnego powracania do tych samych czynności
uprzednio już zrealizowanych.
Sytuacja taka, w związku z przyjętym harmono-
gramem realizacji prac, spowodowała konieczność
wydłużenia terminów realizacji poszczególnych eta-
pów zawartych z IBM WTC umów. Opóźnienia w re-
alizacji prac wpłynęły również negatywnie na przy-
gotowanie i uruchomienie innych elementów systemu
przetwarzania MS niezbędnych do pracy w układzie
dwuośrodkowym. Z projektem budowy POPD MS
wiąże się szereg innych działań, realizowanych rów-
nolegle, mających na celu odpowiednie przygotowa-
nie jego otoczenia, w tym projektu budowy łącza
DWDM pomiędzy POPD a ZOPD, zapewnienie łączy
WAN STM-1 w lokalizacjach POPD i ZOPD, zapew-
nienie łącza do sieci europejskiej TESTA, wirtuali-
zacja posiadanych zasobów mocy obliczeniowej ser-
werów front-end w celu uruchomienia ich drugiego
kompletu do pracy w ZOPD, przygotowanie i konfi-
guracja urządzeń rdzeniowych sieci WAN do pracy
w środowisku złożonym z dwóch ośrodków oblicze-
niowych.
Ponadto w związku z blokowaniem działań Zespo-
łu Projektowego przez konsorcjum administrujące
COPD i z uwagi na niemożność terminowej realizacji
zadań IBM powziął zamiar wycofania się z realizacji
umowy z pełnymi tego konsekwencjami, co znalazło
odzwierciedlenie w raportach zespołu projektowego
oraz pismach z dnia 14.01.2008 r., 12.02.2008 r.,
20.05.2008 r. kierowanych do Ministerstwa Sprawie-
dliwości.
W związku z tym, biorąc pod uwagę ryzyko za-
trzymania rozwoju centralnych rejestrów sądowych,
w tym systemów Nowej Księgi Wieczystej i Krajowe-
go Rejestru Sądowego oraz zagrożeń dla ciągłości
eksploatacji uruchomionych systemów wypowiedze-
nie umowy konsorcjum, administratorowi COPD ze
skutkiem natychmiastowym, było w ocenie Minister-
stwa Sprawiedliwości koniecznym rozwiązaniem.
Ad 4. Zgodnie z zawartą umową nr 45 z dnia
21 grudnia 2005 r. na świadczenie usług administro-
wania COPD MS wykonawca zobowiązany był do
zachowania w tajemnicy informacji o danych prze-
twarzanych i archiwizowanych w systemie oraz prze-
strzegania zasad określonych w dokumentacji ISO
MS – B.4.4: Zarządzanie COPD. Okresowe kontrole
oraz audyty prowadzone w trakcie świadczenia usług
przez konsorcjum potwierdzały stosowanie się wyko-
nawcy do przedmiotowych procedur. Incydentem,
który spowodował utratę zaufania przez minister-
stwo w stosunku do działań konsorcjum było wynie-
849
sienie bez zgody zamawiającego z COPD MS uszko-
dzonego wskutek awarii z dnia 14 grudnia 2007 r.
dysku macierzy dyskowej Hitachi 9970V.
Ad 5. W dniu 14 grudnia 2007 r. nastąpiła awaria
dysku twardego w macierzy dyskowej Hitachi 9970V
eksploatowanej wówczas w COPD MS. Zgodnie z za-
pisami umowy nr 17 z dnia 1 lipca 2006 r. wykonaw-
ca, tj. konsorcjum firm Mainframe sp. z o.o. z siedzi-
bą w Raszynie przy ul. Zielnej 18, Centrum Informa-
tyki Handlu Zagranicznego z siedzibą w Warszawie
przy ul. Stępińskiej 9 oraz CPU-Service A. i Z. Ma-
ryniak sp. jawna z siedzibą w Warszawie przy ul. Mo-
dlińskiej 199, zobowiązany był do przywrócenia cią-
głości działania urządzenia polegającej, w tym przy-
padku, na wymianie dysku na nowy.
Wykonawca dokonał wymiany uszkodzonego dys-
ku twardego z macierzy i pomimo wielokrotnych we-
zwań do chwili obecnej nie zwrócił go Ministerstwu
Sprawiedliwości ani nie przedstawił dowodu na jego
profesjonalne zniszczenie. Ministerstwo Sprawiedli-
wości występowało kilkakrotnie pisemnie do lidera
konsorcjum administrującego COPD z wnioskami
o odzyskanie uszkodzonego dysku. Fakt ten był od-
notowywany również w miesięcznych protokołach
odbioru usług. Z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwa
danych Ministerstwo Sprawiedliwości, po bezsku-
tecznych próbach odzyskania dysku, zawiadomiło
prokuraturę o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.
Aktualnie w przedmiotowej sprawie toczy się postę-
powanie wyjaśniające w prowadzonym przez Proku-
raturę Okręgową Warszawa-Praga śledztwie o sygn.
akt VI Ds. 42/08.
W ramach prowadzonego śledztwa Prokuratura
Okręgowa Warszawa-Praga wystąpiła o opinię bie-
głego w sprawie skutków wejścia w posiadanie uszko-
dzonego dysku i możliwości odczytania danych przez
osoby postronne. Do czasu zakończenia postępowa-
nia wyjaśniającego Ministerstwo Sprawiedliwości nie
dysponuje wiedzą na powyższy temat.
Ad 6. Ministerstwo Sprawiedliwości, w celu za-
pewnienia odpowiedniego poziomu usług świadczo-
nych drogą elektroniczną z wykorzystaniem najnow-
szych technologii informatycznych, realizuje złożone
projekty informatyczne, w tym z wykorzystaniem
doświadczeń podmiotów i firm zewnętrznych.
Dotychczas, w związku z brakiem odpowiednio
wykwalifikowanej kadry technicznej i administrator-
skiej, obsługę zaawansowanych technologicznie sys-
temów ministerstwo powierzało firmom komercyj-
nym w ramach outsourcingu.
Doświadczenia administracji państw europejskich
w tym zakresie są różne, począwszy od całkowitego
outsourcingu eksploatacji i administracji systemów
informatycznych i telekomunikacyjnych poprzez
utrzymywanie własnych zespołów technicznych oraz
systemy mieszane, gdzie administrowaniem i utrzy-
maniem części systemów odpowiedzialnych np. za
bezpieczeństwo danych zajmują się wykwalifikowane
zespoły własne, pozostała część oddawana jest w ad-
850
ministrowanie i zarządzanie firmom komercyjnym,
pod pełną kontrolą eksploatacyjną administracji.
Bazując na tych doświadczeniach, w związku
z pojawiającymi się informacjami o zagrożeniach dla
bezpieczeństwa danych, wielkość udziału firm ko-
mercyjnych w zarządzaniu i administrowaniu dany-
mi Ministerstwa Sprawiedliwości w ostatnich latach
ulega zmniejszeniu. Cel ten osiągany jest poprzez za-
trudnianie specjalistów pozyskiwanych z rynku i przej-
mowaniu w administrację i zarządzanie głównych
obszarów związanych z przetwarzaniem, archiwiza-
cją, udostępnianiem i bezpieczeństwem danych przez
własny personel techniczny. Procentowy udział ze-
społów firm komercyjnych i zespołów własnych w za-
rządzaniu systemami informatycznymi ministerstwa
definiowany jest poprzez parametry bezpieczeństwa
teleinformatycznego i ochronę danych oraz koszty
realizacji tych zadań.
Koszt pełnego outsourcingu jest relatywnie wy-
soki, a jednocześnie utrzymanie i szkolenie własnych
specjalistycznych zespołów technicznych pociąga za
sobą konieczność ponoszenia znacznych nakładów
finansowych. Przykładem rozwiązania pośredniego
(mieszanego) jest zakup przez Ministerstwo Sprawie-
dliwości usług transmisji danych dla obsługi central-
nych rejestrów sądowych i zapewnienia wymiany
danych drogą elektroniczną.
Jednocześnie przy realizacji złożonych technicz-
nie i technologicznie projektów informatycznych
ministerstwo wymaga, aby w toku realizowanych
umów personel zamawiającego został kompleksowo
przeszkolony z zakresu obsługi, konserwacji oraz
utrzymania wdrażanych rozwiązań. Dodatkowo
w treści umów, których realizacja warunkowana
jest aktami normatywnymi, zawierane są zapisy
określające datę przejęcia w całości procesu zarzą-
dzania i utrzymania wdrożonego rozwiązania przez
personel zamawiającego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie deklaracji rządu w zakresie budowy
dróg ekspresowych i autostrad (6794)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6794/08,
w sprawie interpelacji posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów z dnia 3 grudnia 2008 r. odnośnie
do deklaracji rządu w zakresie budowy dróg ekspre-
sowych i autostrad, przekazuję następujące infor-
macje.
Drogi na Euro 2012 są elementem „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia
25 września 2007 r. Jako drogi związane z organiza-
cją Euro 2012 przewidziane w ww. dokumencie uzna-
je się drogi:
— zapewniające połączenia międzynarodowe: A2
(Świecko – Warszawa), A4 (Zgorzelec – Korczowa),
— zapewniające połączenia krajowe: A1 (Gdańsk
– Katowice), S5 (Wrocław – Nowe Marzy), S7 (Gdańsk
– Kraków), S8 (Wrocław – Białystok), S3 (Szczecin
– Lubawka).
Pragnę zapewnić, że priorytetem Generalnej Dy-
rekcji Dróg Krajowych i Autostrad jest stworzenie do
czasu Euro 2012 podstawowych ciągów drogowych
ujętych w programie. Uzupełnienie ich odcinkami,
które zostaną wybudowane na podstawie umów kon-
cesyjnych, zapewni sprawny układ komunikacyjny
między miastami – gospodarzami Euro 2012.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w przyję-
tym programie zakłada się coroczną jego aktualiza-
cję, która ma na celu odzwierciedlenie tempa reali-
zacyjnego, stanu przygotowań zadań do realizacji
oraz zmian w zakresie kosztów budowy. Obecnie
w Ministerstwie Infrastruktury toczą się prace nad
aktualizacją programu, która uwzględnia powyższe
czynniki zmian. Weryfikacja dokonywana jest w opar-
ciu o następujące kryteria:
— dostępność 121 mld zł na program,
— pełna absorpcja środków UE,
— wymogi środowiskowe (związane z pełną im-
plementacją dyrektyw środowiskowych poprzez
zmiany w ustawie o ochronie przyrody oraz przyję-
cie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko, co w przypadku niektórych inwestycji wydłu-
ża termin realizacji i podwyższa koszty z uwagi
m.in. na konieczność przeprowadzenia powtórnego
postępowania w sprawie oceny oddziaływania na
środowisko,
— aktualny stan przygotowania inwestycji,
— wyniki przeprowadzonej prognozy oddziaływa-
nia na środowisko programu,
— aktualna sytuacja ekonomiczna w kraju (w szcze-
gólności na rynku materiałów budowlanych i wykonaw-
stwa) skutkująca zmianami w wycenie kosztów reali-
zacyjnych/wartości kosztorysowych,
— aktualna sytuacja na rynkach finansowych.
Przeprowadzona weryfikacja pozwoli na zidenty-
fikowanie zagrożeń realizacji przedmiotowego pro-
gramu i opracowanie scenariuszy dostosowujących
go do rzeczywistych warunków formalnoprawnych,
budżetowych i rynkowych. Należy zaznaczyć, iż we-
ryfikacja nie ma na celu redukcji zadań inwestycyj-
nych ujętych w programie, a jedynie ma na celu jego

urealnienie. Warto dodać, że aktualnie planowane
jest uzupełnienie programu o projekty, które są naj-
lepiej przygotowane, a tym samym dają gwarancję
wykorzystania maksymalnego poziomu dofinanso-
wania z funduszy europejskich.
Resort infrastruktury zapewnia, że nie ma zagro-
żenia realizacji głównych zadań związanych z Eu-
ro 2012. W celu zapewnienia sprawnej ich realizacji
wszystkie zawarte w programie inwestycje są na bie-
żąco monitorowane, co przekłada się na możliwość
szybkiego reagowania w sytuacji zidentyfikowania
zagrożenia.
Ponadto informuję, że realizacja wszystkich za-
planowanych inwestycji do 2012 r. wymagała podję-
cia szeregu działań ze strony resortu infrastruktury,
które skupione były na zmianach aktów prawnych
(m.in. ustawa o szczególnych zasadach przygotowa-
nia i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych, ustawa Prawo zamówień publicznych, ustawa
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, ustawa
o koncesji na roboty budowlane lub usługi) oraz we-
wnętrznej reorganizacji Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad. Większość z tych działań zo-
stała już zrealizowana bądź znajduje się na końco-
wym etapie realizacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Aleksandrzaka
w sprawie studentów uczelni wyższych,
którzy ukończyli 26. rok życia i tym samym
utracili prawo do ulg na przejazdy
środkami komunikacji PKP i PKS (6795)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Leszka Aleksandrzaka (SPS-
-023-6795/08) w sprawie studentów, którzy ukończy-
li 26. rok życia i tym samym utracili prawo do ulgo-
wych przejazdów środkami komunikacji PKP i PKS,
przedstawiam, co następuje.
Zarówno krąg osób uprawnionych, jak i wysokość
ulg zostały uregulowane w ustawie z dnia 20 czerw-
ca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 175, poz. 1440). Regulacja ustawowa sta-
851
nowi rozwiązanie kompromisowe, uwzględniające
z jednej strony interes wszystkich grup uprawnio-
nych do korzystania z ulgowych przejazdów, z drugiej
zaś strony możliwości budżetu państwa.
Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym w art. 188
ust. 2 w kwestii uprawnień studentów do ulgowych
przejazdów środkami publicznego transportu zbioro-
wego kolejowego i autobusowego odsyła do odrębnych
przepisów, czyli do przywołanej na wstępie ustawy.
Tak więc organem właściwym do ewentualnej zmia-
ny kręgu osób uprawnionych, polegającej na podnie-
sieniu granicy wieku, jak i bliższego uzasadnienia
przyjętych rozwiązań jest minister infrastruktury.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w mojej
opinii przesłankę ustalenia granicy 26. roku życia,
jako uprawniającą studentów do ulgowych przejaz-
dów, stanowił maksymalny okres trwania studiów,
tj. 6 lat (np. na kierunkach lekarskich).
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie gróźb karalnych i nękania działaczy
Federacji Młodych Socjaldemokratów
w Lublinie z pobudek politycznych (6797)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka w spra-
wie gróźb karalnych i nękania działaczy Federacji
Młodych Socjaldemokratów w Lublinie z pobudek po-
litycznych, przekazaną pismem z dnia 8 grudnia
2008 r., SPS-023-6797/08, uprzejmie informuję, co
następuje:
W dniu 19 listopada 2008 r. do Prokuratury Re-
jonowej Lublin-Południe w Lublinie wpłynęło zawia-
domienie dotyczące kierowania za pośrednictwem
sieci internetowej gróźb karalnych pod adresem J. K.
i K. Ł.
Z treści przedmiotowego doniesienia wynika, że
w stosunku do wyżej wymienionych skierowane zo-
stały groźby pozbawienia ich życia za rzekome znisz-
czenie pomnika WiN usytuowanego u zbiegu ulic
Jana Pawła i Filaretów w Lublinie.
Prokurator rejonowy wszczął postępowanie przy-
gotowawcze w dniu 17 grudnia 2008 r. (sygn. 4 Ds.
2744/08) o czyn z art. 190§ 1 K.k.
852
Po przesłuchaniu pokrzywdzonych aktualnie po-
dejmowane są czynności procesowe zmierzające do
ustalenia sprawców przestępstwa.
Sprawa pozostanie w zainteresowaniu Biura Postę-
powania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie tworzenia nowych przejść
granicznych (6798)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6798/
08), skierowanego do prezesa Rady Ministrów pana
Donalda Tuska, przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jarosława Matwiejuka w sprawie two-
rzenia nowych przejść granicznych, przekazanego
pismem z dnia 11 grudnia 2008 r. (sygn. DSPA-4401-
-6792/08) przez pana Sławomira Nowaka sekretarza
stanu szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mi-
nistrów, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji przykłada bardzo dużą
wagę do kwestii funkcjonowania polskiego odcinka
zewnętrznej granicy Unii Europejskiej, jak i stworze-
nia warunków do sprawnego jej przekraczania przez
podróżnych. W tym celu podejmowane są komplek-
sowe działania obejmujące zarówno modernizację
istniejącej infrastruktury przejść granicznych, jak
również budowę nowych przejść, rozwój podstaw
prawnych funkcjonowania granicy oraz współpracę
z władzami oraz służbami granicznymi państw są-
siednich.
Infrastruktura obecnie działających drogowych
przejść granicznych po polskiej stronie jest nowo wy-
budowana bądź została ostatnio kompleksowo zmo-
dernizowana, w dużej mierze przy udziale środków
z funduszy europejskich. Wychodząc naprzeciw wy-
zwaniom takim jak wzrastający ruch graniczny oraz
organizacja Euro 2012, strona polska planuje dalszą
rozbudowę i modernizację istniejących przejść. Nie-
mniej jednak ze względu na ograniczenia po stronie
naszych partnerów, zwłaszcza ukraińskich i rosyj-
skich, infrastruktura po stronie polskiej nie jest
w pełni wykorzystywana. Strona polska wielokrotnie
występowała do władz państw sąsiednich z prośbą
o przyśpieszenie inwestycji w infrastrukturę granicz-
ną, aby zapewnić porównywalną przepustowość przejść
po obu stronach granicy.
Na granicy polsko-ukraińskiej w najbliższym cza-
sie zaplanowane jest powstanie trzech nowych przejść
granicznych: Dołhobyczów – Uhrynow, Budomierz
– Hruszew oraz Malhowice – Niżankowice. Powyższe
przejścia graniczne zlokalizowane będą w całości na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wojewoda lu-
belski i podkarpacki prowadzą już działania inwesty-
cyjne w przejściach w Dołhobyczowie i Budomierzu.
Na te cele w przyszłorocznym budżecie posiadają
środki w wysokości: wojewoda podkarpacki – 31 000
tys. zł, wojewoda lubelski – 41 218 tys. zł. Ponadto,
wojewoda podkarpacki wystąpił z wnioskiem do
Funduszu Granic Zewnętrznych o dofinansowanie
projektów związanych z budową przejścia graniczne-
go w Budomierzu o wartości 1 240 tys. zł.
Na utworzenie przejścia granicznego w Malhowi-
cach dotychczas strona ukraińska nie wyraziła jed-
nak zgody. Na wniosek ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji Rada Ministrów w dniu 21 mar-
ca 2007 r. wyraziła zgodę na związanie Rzeczypospo-
litej Polskiej porozumieniem o utworzeniu drogowego
przejścia granicznego Malhowice-Niżankowice, po-
przez wymianę not, zgodnie z procedurą przewidzia-
ną w art. 7 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie przejść gra-
nicznych sporządzonej w Warszawie dnia 18 maja
1992 r. Nota z dnia 22 marca 2007 roku stanowiąca
propozycję zawarcia ww. porozumienia przekazana
została stronie ukraińskiej drogą dyplomatyczną.
Pomimo wielokrotnie powtarzanych zapowiedzi stro-
na ukraińska dotychczas nie udzieliła odpowiedzi.
Dopiero po otrzymaniu ukraińskiej noty wyrażającej
zgodę na polską propozycję, wojewoda podkarpacki
będzie mógł rozpocząć budowę infrastruktury przej-
ścia granicznego.
Pragnę podkreślić, iż kwestia uzyskania odpowie-
dzi strony ukraińskiej w sprawie utworzenia przej-
ścia granicznego w Malhowicach traktowana jest
priorytetowo przez Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji. Zagadnienie to jest stale pod-
noszone zarówno przez kierownictwo resortu, jak
również, na wniosek MSWiA, przez przedstawicieli
Ministerstwa Spraw Zagranicznych podczas spotkań
z partnerami ukraińskimi. Z roboczych informacji
przekazanych przez stronę ukraińską wynika, że
projekt ukraińskiej noty znajduje się na etapie uzgod-
nień międzyresortowych.
W celu dalszego usprawnienia funkcjonowania
granicy polsko-białoruskiej podejmowane są zdecy-
dowane działania zarówno w zakresie modernizacji
i rozbudowy istniejących przejść granicznych, jak
i budowy nowych. Obecnie prowadzona jest rozbudo-
wa drogowego przejścia granicznego Terespol – Brześć
za kwotę 52 mln zł oraz planowana jest modernizacja
przejścia Połowce – Pieszczatka. Z uwagi iż obecnie
kontrola graniczna dokonywana jest w tymczaso-
wych obiektach kontenerowych, niezbędne jest stwo-

rzenie od podstaw infrastruktury stałej. Wojewoda
podlaski, na podstawie założeń przyjętych przez
służby graniczne, opracował koncepcję rozbudowy
infrastruktury granicznej w Połowcach, która za-
kłada usytuowanie przejścia na powierzchni ok. 12 ha
i wybudowanie obiektów o łącznej powierzchni 4805 m2.
Określono dobową przepustowość przejścia na po-
ziomie ok. 200 samochodów ciężarowych do 7,5 t,
2 tys. samochodów osobowych i 50 autobusów w obu
kierunkach. Szacunkowy koszt budowy infrastruk-
tury przejścia granicznego wynosi 102 mln zł.
W budżecie wojewody podlaskiego na rok 2009 prze-
widziano 11 mln zł na budowę infrastruktury przej-
ścia w Połowcach.
W dniu 20 grudnia 2007 r. Rada Ministrów wy-
raziła zgodę na zawarcie porozumienia o utworzeniu
drogowego przejścia granicznego Lipszczany – Sofi-
jewo przeznaczonego dla międzynarodowego ruchu
osobowego i towarowego samochodami do 3,5 t. Od-
powiednia infrastruktura przejścia zostanie wybu-
dowana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Nota z dnia 11 stycznia 2008 r. z propozycją utworze-
nia ww. przejścia przekazana została stronie biało-
ruskiej drogą dyplomatyczną. Dotychczas strona bia-
łoruska nie udzieliła odpowiedzi na polską notę, co
wstrzymuje rozpoczęcie inwestycji. Utworzenie no-
wych drogowych przejść granicznych Kodeń – Stra-
diczy oraz Wygoda – Kostary przewidziane jest
w następnym okresie programowania środków unij-
nych, po 2013 r.
Zgodnie z Umową między Rządem Rzeczypospo-
litej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w spra-
wie przejść granicznych z dnia 22 maja 1992 r. na
polsko-rosyjskim odcinku granicy państwowej prze-
widuje się budowę trzech nowych drogowych przejść
granicznych: Grzechotki – Mamonowo II, Michałko-
wo- – Żeleznodorożnyj, Perły – Kryłowo.
Drogowe przejście graniczne Grzechotki zlokali-
zowane jest w ciągu drogi krajowej nr 22 Elbląg
– Chruściel – Grzechotki – granica państwa. Droga
ta leży w transeuropejskim korytarzu transporto-
wym IA – Ryga – Kaliningrad – Elbląg, będąca od-
gałęzieniem korytarza I – Helsinki – Tallin – Ryga
– Warszawa i jest zaliczana do sieci dróg TINA. Na
realizację przedmiotowego projektu pozyskano środ-
ki z programu Phare 2002 i 2003 w kwocie 8,2 mln
euro. W 2006 r. zakończono budowę nowego przejścia
bez wyposażenia. Wyposażenie i uruchomienie przej-
ścia zaplanowane było na I półrocze 2007 r., po bu-
dowie drogi do granicy państwowej na terenie obwo-
du kaliningradzkiego i wybudowaniu części infra-
struktury przejścia przez stronę rosyjską. Przewidu-
je się, że proces wyposażenia w sprzęt techniczny
pozwalający na dokonanie kontroli potrwa rok od
chwili jego rozpoczęcia.
Koszt utrzymania przez wojewodę warmińsko-
-mazurskiego infrastruktury drogowego przejścia
granicznego w Grzechotkach w stanie gotowości do
otwarcia w 2008 r. wyniósł 2 144 tys. zł.
853
Podczas posiedzenia komisji ds. przejść granicz-
nych, które odbyło się w dniu 16 lipca 2008 r. w Gu-
siewie, delegacja rosyjska poinformowała, że budo-
wa drogowego przejścia granicznego Grzechotki
– Mamonowo II po stronie rosyjskiej zrealizowana
jest w 27%, a całkowite zakończenie budowy plano-
wane jest na IV kwartał 2009 r. Z informacji posia-
danych przez Straż Graniczną wynika, że strona
rosyjska do listopada 2008 r. wybudowała 3 budyn-
ki w stanie surowym.
Według informacji przekazanych przez Minister-
stwo Spraw Zagranicznych należy się liczyć ze znacz-
nym opóźnieniem oddania przejścia do użytku, ze
względu na przewidywany długi proces odbioru bu-
dowy przez inwestora, który może potrwać kilka mie-
sięcy, a następnie przejmowanie infrastruktury przez
rosyjskie służby graniczne. Oddanie przejścia do
użytku może nastąpić dopiero w połowie 2010 r.
Strona polska zaniepokojona opóźnieniem w re-
alizacji inwestycji przez stronę rosyjską wystosowała
notę dyplomatyczną z dnia 18 listopada 2008 r.
w sprawie przyśpieszenia budowy drogowego przej-
ścia granicznego Grzechotki – Mamonowo II i okre-
ślenia terminu zakończenia tego zadania.
Podczas wymienionego powyżej posiedzenia ko-
misji ds. przejść granicznych strony zgodziły się,
że powstanie nowych przejść granicznych uwarun-
kowane będzie zakończeniem przez stronę rosyjską
budowy drogowego przejścia granicznego Grze-
chotki – Mamonowo II i rozpoczęciem jego funkcjo-
nowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nierównego traktowania
przy obsadzaniu stanowisk oficerskich
oraz awansowaniu młodych oficerów PSP
na wyższe stopnie (6799)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6799/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka w sprawie nierównego
traktowania przy obsadzaniu stanowisk oficerskich
oraz awansowaniu młodych oficerów Państwowej
854
Straży Pożarnej na wyższe stopnie, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż stopnie w Państwo-
wej Straży Pożarnej, podmioty uprawnione do ich
nadawania oraz warunki uzyskania danego stopnia
określa rozdział 6 (art. 50–56) ustawy z dnia 24 sierp-
nia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j.: Dz. U.
z 2006 r. Nr 96, poz. 667, z późn. zm.). Wskazane
przepisy regulują warunki obligatoryjnego i fakulta-
tywnego nadawania kolejnych wyższych stopni służ-
bowych.
Zgodnie z art. 51 ust. 4 wskazanej ustawy stopnie
oficerskie nadaje minister właściwy do spraw we-
wnętrznych na wniosek komendanta głównego Pań-
stwowej Straży Pożarnej. Kolejny wyższy stopień
może być nadany stosownie do posiadanych kwalifi-
kacji zawodowych oraz w zależności od zajmowanego
stanowiska i opinii służbowej (vide: art. 54 ust. 1).
Nadanie tego stopnia nie może jednak nastąpić wcze-
śniej niż po przesłużeniu okresu wskazanego w tym
artykule.
Niemniej jednak wskazać należy, że zgodnie
z art. 73 ust. 1 pkt 4 (rozdz. 7) ww. ustawy strażako-
wi, który wzorowo wykonuje obowiązki, może być,
w drodze wyróżnienia, przedterminowo nadany
wyższy stopień. W art. 38 ww. ustawy wymienione
są natomiast przypadki, w których strażak zostaje
lub może być przeniesiony na niższe stanowisko
służbowe.
Kwestia maksymalnych stopni etatowych, przy-
pisanych do poszczególnych stanowisk w jednostkach
organizacyjnych Państwowej Straży Pożarnej, ure-
gulowana jest w rozporządzeniu ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 25 lipca 2006 r.
w sprawie stanowisk służbowych w jednostkach or-
ganizacyjnych Państwowej Straży Pożarnej, maksy-
malnych stopni przypisanych do poszczególnych sta-
nowisk oraz dodatkowych wymagań kwalifikacyj-
nych, jakim powinni odpowiadać strażacy na okre-
ślonych stanowiskach służbowych (Dz. U. Nr 142,
poz. 1022, z późn. zm.).
Podkreślić należy, iż za politykę kadrową odpo-
wiadają i prowadzą ją kierownicy jednostek organi-
zacyjnych Państwowej Straży Pożarnej, którzy przed-
kładają komendantowi głównemu Państwowej Stra-
ży Pożarnej propozycje awansowe. Komendant głów-
ny Państwowej Straży Pożarnej, działając zgodnie
z art. 54 ust. 1 ustawy o Państwowej Straży Pożar-
nej, rozważa każdy wniosek awansowy indywidual-
nie i podejmuje ewentualną decyzję o wystąpieniu
z wnioskiem do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji w oparciu o przesłanki formalne, tj. po-
siadanie odpowiednich kwalifikacji zawodowych, ak-
tualnie zajmowane stanowisko, opinię służbową,
a także kierując się aktualnymi potrzebami służby
m.in. w zakresie stopnia nasycenia korpusu oficer-
skiego w stosunku do ogółu strażaków Państwowej
Straży Pożarnej, jak również uwzględniając uzasad-
nienie nadesłanego wniosku o nadanie stopnia. Na-
leży jednak zauważyć, że przywołane przepisy nie
obligują komendanta głównego Państwowej Straży
Pożarnej do wystąpienia z wnioskiem do ministra
spraw wewnętrznych i administracji o nadanie wyż-
szego stopnia służbowego.
Pragnę również poinformować, że komendanto-
wi głównemu Państwowej Straży Pożarnej nie są
znane opisane przez pana posła przypadki przeno-
szenia aspirantów na wyższe stanowisko w celu
nadania wyższego stopnia i ich powrotnego przeno-
szenia na poprzednio zajmowane stanowisko, na
którym stopień ten nie przysługuje, a także przeno-
szenia na stanowiska związane z kierowaniem dzia-
łaniami ratowniczymi oficerów, którzy posiadają
wyższe wykształcenie i jednocześnie są po przeszko-
leniu oficerskim.
Ponadto uprzejmie informuję, że obecnie trwają
prace nad nowelizacją ww. rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji w sprawie sta-
nowisk służbowych w jednostkach organizacyjnych
Państwowej Straży Pożarnej, maksymalnych stopni
przypisanych do poszczególnych stanowisk oraz do-
datkowych wymagań kwalifikacyjnych, jakim po-
winni odpowiadać strażacy na określonych stano-
wiskach służbowych w przepisie kwalifikacyjnym.
Projekt rozporządzenia w sprawie stanowisk służ-
bowych w jednostkach organizacyjnych Państwowej
Straży Pożarnej przekazany został przedstawicie-
lom central związków zawodowych. W związku ze
zgłoszonymi uwagami oraz uzgodnieniami na spo-
tkaniu z przedstawicielami strony związkowej, któ-
re odbyło w Komendzie Głównej Państwowej Straży
Pożarnej, rozważany jest tryb prowadzenia prac
zmierzających do nadania ostatecznego kształtu
przedmiotowej regulacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie modelu Sił Zbrojnych RP (6800)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie modelu Sił Zbrojnych RP (SPS-023-
-6800/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Działania reorganizacyjne w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej wynikają ze zmieniających
się uwarunkowań i potrzeb obronnych kraju. Prowa-
dzone prace planistyczne wskazują na zasadność roz-

formowania dowództwa 1. Warszawskiej Dywizji Zme-
chanizowanej im. Tadeusza Kościuszki w Legionowie
z jednoczesnym pozostawieniem w strukturze Wojsk
Lądowych brygad ogólnowojskowych wchodzących
w jej skład.
Prowadzone w resorcie obrony narodowej analizy
i potrzeby operacyjne Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej wskazują, iż posiadanie trzech związków
taktycznych, samodzielnych brygad oraz pakietu jed-
nostek zabezpieczenia i wsparcia zapewni realizację
zadań związanych z obroną terytorium Polski oraz
zobowiązań sojuszniczych.
W odniesieniu do podtrzymywania tradycji 1. War-
szawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza
Kościuszki w Legionowie pragnę poinformować, iż
kultywować je będzie – historycznie podległa dowód-
cy tej dywizji – 1. Warszawska Brygada Pancerna im.
Tadeusza Kościuszki w Warszawie-Wesołej.
Jednocześnie pragnę wskazać, że wszystkie zmia-
ny skutkujące przebudową struktur Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poddawane są wszechstron-
nym analizom, ze szczególnym uwzględnieniem za-
sady koszt-efekt w kontekście potrzeb obronnych,
efektywnego wydatkowania środków finansowych
z budżetu państwa, a także potencjalnych skutków
dla społeczności lokalnych. Każdorazowo podjęcie
tak trudnej, ale jednak niezbędnej decyzji, jak w spra-
wie dowództwa 1. Warszawskiej Dywizji Zmechani-
zowanej im. Tadeusza Kościuszki w Legionowie, ma
na celu wygospodarowanie możliwie największych
środków finansowych na realizację zadań niezbęd-
nych dla obronności i rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Wprowadzana pełna profesjonalizacja ma na celu
lepsze przygotowanie wojska do reagowania na ak-
tualne i przewidywane zagrożenia militarne i niemi-
litarne. Doprowadzi również do zwiększenia liczby
jednostek bojowych wsparcia i zabezpieczenia o cha-
rakterze uniwersalnym, zdolnych do reagowania na
zagrożenia niemilitarne przy jednoczesnej poprawie
ich zdolności ekspedycyjnych, tj. przerzutu i użycia
poza granicami kraju w operacjach sojuszniczych
i koalicyjnych. Przykładem tego typu działań jest
planowane przekształcenie 18. Batalionu Obrony Te-
rytorialnej w Białymstoku w 18. Pułk Rozpoznawczy.
Pozwoli to na zmianę specyfiki jednostki, jej rozwi-
nięcie oraz znaczne unowocześnienie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
855
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie sytuacji w Radzie Ochrony Pamięci
Walk i Męczeństwa (6802)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo (SPS-023-6802/08) z dnia 8 grudnia 2008 r. po-
niżej przedstawiam odpowiedź na interpelację posła
Jarosława Matwiejuka w sprawie sytuacji w Radzie
Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
Podstawę funkcjonowania Rady Ochrony Pamię-
ci Walk i Męczeństwa stanowią przepisy ustawy
z dnia 21 stycznia 1988 r. (Dz. U. Nr 2, poz. 2, z późn.
zm.). Członków rady powołuje i odwołuje prezes Rady
Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, spośród
przedstawicieli organizacji kombatanckich, społecz-
nych, politycznych, wyznaniowych, zawodowych i mło-
dzieżowych oraz organizacji środowisk nauki, oświa-
ty, kultury i sztuki, a także przedstawicieli desygno-
wanych przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
i Radę Ministrów – art. 5 ust. 1 ww. ustawy. Prze-
wodniczącego, wiceprzewodniczącego i sekretarza
rady powołuje i odwołuje prezes Rady Ministrów, na
wniosek ministra właściwego do spraw kultury i ochro-
ny dziedzictwa narodowego, spośród członków rady
(art. 5 ust. 2 ww. ustawy).
Obowiązek lustracyjny członków Rady Ochrony
Pamięci Walk i Męczeństwa został ustalony na pod-
stawie postanowień art. 4 pkt 12 ustawy z dnia 18 paź-
dziernika 2006 r. o ujawnianiu informacji o doku-
mentach bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990
oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 63,
poz. 425, z późn. zm.). W związku z powyższym
wszystkie osoby zobowiązane ustawowo do złożenia
oświadczenia zostały poinformowane o ciążącym na
nich obowiązku wynikającym z faktu członkostwa
w Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, w dro-
dze powiadomień na piśmie. Zaznaczam, iż powia-
domienia zawierały pełną informację dotyczącą za-
równo terminów przewidzianych przez ustawę od-
nośnie spełnienia obowiązku lustracyjnego, jak
również informację dotyczącą skutków naruszenia
wskazanych terminów bądź niedopełnienia obo-
wiązku lustracyjnego.
Zgodnie z postanowieniami „ustawy lustracyjnej”
naruszenie terminu przewidzianego na spełnienie
obowiązku lustracyjnego z mocy prawa skutkuje
utratą pełnionej funkcji czy zajmowanego stanowiska
bez względu na towarzyszące temu okoliczności. Ta-
kie stanowisko potwierdził Departament Prawny
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Pan Piotr Kadlcik otrzymał stosowne powiado-
mienie w dniu 1 lutego br. Zatem wskazana data roz-
poczęła bieg terminu (trzy miesiące) określonego na
złożenie wymaganego oświadczenia lustracyjnego,
856
o czym pan Kadlcik został poinformowany w ww. po-
wiadomieniu. W przewidzianym terminie do Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów nie wpłynęło oświad-
czenie lustracyjne, jak również nie wpłynęła infor-
macja o złożeniu oświadczenia lustracyjnego, składa-
ne według wzorów określonych w ustawie z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o zmianie ustawy o ujawnianiu informa-
cji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa
z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U.
z 2007 r. Nr 165, poz. 1171).
Reasumując, utrata członkostwa pana Piotra Ka-
dlcika w Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa
nastąpiła z mocy prawa na skutek niedopełnienia
obowiązku złożenia oświadczenia lustracyjnego i ma
charakter sankcji określonej przez ustawodawcę.
Ustawa lustracyjna nie przewiduje żadnych wyjąt-
ków w gronie osób, które zajmują lub ubiegają się
o stanowiska podlegające lustracji (poza osobami
urodzonymi po dniu 1 sierpnia 1972 r.), które zwal-
niałyby ze wskazanego obowiązku. Tym samym uzy-
skanie statusu pokrzywdzonego nie zwalnia z obo-
wiązku lustracyjnego.
Nie ma przeszkód prawnych do ponownego powo-
łania pana Piotra Kadlcika do grona członków ww.
rady, przy czym w tym zakresie inicjatywa spoczywa
w ręku ministra kultury i dziedzictwa narodowego
zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 21 stycznia 1988 r.
o Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (Dz. U.
Nr 2, poz. 2, z późn. zm.), zaś jako osoba kandydują-
ca na członka rady pan Piotr Kadlcik obowiązany jest
spełnić obowiązek lustracyjny.
Z poważaniem
Szef Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do ograniczenia wzrostu cen nawozów
sztucznych produkowanych w Polsce (6803)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mi-
nistrów pana Sławomira Nowaka (znak: DSPA-4401-
-6795/08) i interpelacji pana posła Stanisława Steca
dotyczącej cen nawozów sztucznych, z dnia 25 listo-
pada 2008 r., uprzejmie proszę o przyjęcie niniejszej
odpowiedzi.
Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie kon-
kurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 50,
poz. 331, ze zm.) jest aktem prawnym regulującym
kwestie związane z ochroną konkurencji i konsumen-
tów, należy ona do dziedziny prawa publicznego i ma
na celu ochronę interesu publicznego.
Zgodnie z art. 31 ww. ustawy do zadań prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwa-
nego dalej „prezesem urzędu”) należy m.in. sprawo-
wanie kontroli przestrzegania przez przedsiębiorców
przepisów ww. ustawy, w tym przeciwdziałanie prak-
tykom ograniczającym konkurencję, stosowanym
przez przedsiębiorców.
Praktyki ograniczające konkurencję dzielą się na:
— porozumienia ograniczające konkurencję
– art. 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumen-
tów zakazuje porozumień, których celem lub skut-
kiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naru-
szenie w inny sposób konkurencji na rynku właści-
wym;
— nadużywanie pozycji dominującej – art. 9 ww.
ustawy zakazuje nadużywania pozycji dominującej
na rynku właściwym przez jednego lub kilku przed-
siębiorców. Zgodnie z art. 4 pkt 10 ustawy o ochronie
konkurencji i konsumentów przez pozycję dominują-
cą rozumie się pozycję przedsiębiorcy, która umożli-
wia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na ryn-
ku właściwym przez stworzenie mu możliwości dzia-
łania w znacznym zakresie niezależnie od konkuren-
tów, kontrahentów oraz konsumentów. Ustawa wpro-
wadza domniemanie, że przedsiębiorca posiada pozy-
cję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym
przekracza 40%.
Od wskazanych wyżej porozumień ograniczają-
cych konkurencję, w których warunkiem sine qua
non jest uzgodnienie określonego zachowania doko-
nane w jakiejkolwiek formie, należy odróżnić tzw.
zachowania paralelne (np. podążanie za liderem), ob-
serwowane w szczególności w przypadkach zewnętrz-
nych zmian na określonym rynku właściwym, czy
też zachowania nieparalelne, których celem jest do-
stosowanie przedsiębiorców do zmieniających się wa-
runków konkurowania. Z zakazanym porozumie-
niem mamy do czynienia wówczas, gdy działania
przedsiębiorców (określone skoordynowane zachowa-
nia) wynikają z podjętych wspólnie uzgodnień, co do
których przedsiębiorcy zawierający porozumienie
mają z reguły świadomość, że ich celem lub skutkiem
jest ograniczenie konkurencji i w konsekwencji świa-
domi są naruszania przepisów ustawy o ochronie
konkurencji i konsumentów lub właściwych przepi-
sów wspólnotowych. Fakt zawarcia porozumienia
np. cenowego musi być udowodniony. Zgodnie z orzecz-
nictwem Komisji i Europejskiego Trybunału Spra-
wiedliwości, jeżeli porównywalny poziom cen produk-
tu na danym rynku właściwym można usprawiedli-
wić innymi czynnikami niż zawarcie porozumienia
ograniczającego konkurencję, a jednocześnie nie ma
wystarczających dowodów, że takie porozumienie zo-
stało zawarte, wówczas nie można zastosować art. 81

TWE, odpowiadającego art. 6 ustawy o ochronie kon-
kurencji i konsumentów (vide: wyrok z 27 września
1988 r., w sprawie 89, 104, 114, 116, 117, 125–129/85,
Wood Pulp przeciwko Komisji Europejskiej, ECR
1988, 5193). Zachowania przedsiębiorców, które w skraj-
nych przypadkach mogą nawet prowadzić do ograni-
czenia konkurencji, lecz nie są wynikiem zawarcia
porozumienia nie są zakazane w rozumieniu art. 6
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Z po-
dobną sytuacją mamy do czynienia w przypadku sto-
sowania art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i kon-
sumentów. W tym zakresie, aby prezes urzędu mógł
podjąć przewidzianą prawem interwencję w tym za-
kresie, musi wykazać, iż przedsiębiorca posiada po-
zycję dominującą na danym rynku właściwym i jej
nadużywa.
Podsumowując, prezes urzędu, który – co należy
podkreślić – nie jest organem do spraw cen, ma moż-
liwość pośredniego wpływania na poziom stosowa-
nych przez przedsiębiorców cen jedynie w sytuacji,
gdy ich wysokość jest konsekwencją zawarcia przez
przedsiębiorców niedozwolonego prawem porozumie-
nia w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy antymo-
nopolowej, polegającego na ustalaniu, bezpośrednio
lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub
sprzedaży towarów bądź nadużywania pozycji domi-
nującej, zakazanego przepisami art. 9 ust. 1 ww.
ustawy, polegającego na bezpośrednim lub pośred-
nim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen nad-
miernie wygórowanych albo rażąco niskich. Warun-
kiem jednak interwencji prezesa urzędu w ww. za-
kresie jest fakt, aby sytuacja na rynku i działania
przedsiębiorców były wynikiem zawarcia porozumie-
nia ograniczającego konkurencję lub nadużywania
pozycji dominującej.
Ponadto pragniemy poinformować, że prezes
urzędu przeprowadził postępowanie wyjaśniające
w sprawie wstępnego ustalenia, czy działania produ-
centów i dystrybutorów nawozów mineralnych naru-
szają przepisy ww. ustawy i uzasadniają wszczęcie
postępowania antymonopolowego. W związku z tym,
że w wyniku postępowania wyjaśniającego nie stwier-
dzono, aby działania producentów i dystrybutorów
nawozów sztucznych naruszały przepisy ustawy
o ochronie konkurencji i konsumentów, brak było
podstaw do wszczęcia postępowania antymonopolo-
wego w tej sprawie.
W ramach przedmiotowego postępowania, na
podstawie upoważnienia prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów oraz postanowienia
Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów, została przeprowadzo-
na niezapowiedziana kontrola z przeszukaniem po-
mieszczeń i rzeczy następujących przedsiębiorców:
— Zakłady Azotowe Puławy SA z siedzibą w Pu-
ławach,
— Zakłady Azotowe Kędzierzyn SA z siedzibą
w Kędzierzynie Koźlu,
857
— Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA
z siedzibą w Tarnowie,
— Zakłady Chemiczne „Police” SA z siedzibą
w Policach,
— ANWIL SA z siedzibą we Włocławku,
— Gdańskie Zakłady Nawozów Fosforowych
„Fosfory” sp. z o.o. z siedzibą w Gdańsku,
w celu pozyskania dowodów na okoliczność za-
warcia porozumienia ograniczającego konkurencję
na krajowych rynku produkcji i sprzedaży nawo-
zów sztucznych przez podmioty działające na ww.
rynku.
Ponadto w celu zbadania sytuacji na rynku na-
wozowym organ antymonopolowy rozesłał, w trak-
cie postępowania wyjaśniającego, ankietę do dzie-
sięciu krajowych producentów prowadzących dzia-
łalność na rynku produkcji i sprzedaży nawozów
sztucznych.
Badaniem objęto następujących producentów na-
wozów mineralnych:
1) Zakłady Azotowe Puławy SA z siedzibą w Pu-
ławach,
2) Zakłady Azotowe Kędzierzyn SA z siedzibą
w Kędzierzynie-Koźlu,
3) Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA
z siedzibą w Tarnowie,
4) Zakłady Chemiczne Police SA z siedzibą w Po-
licach,
5) ANWIL SA z siedzibą we Włocławku,
6) Zakłady Chemiczne „Luboń” sp.z o.o. z siedzibą
w Luboniu,
7) Zakłady Chemiczne „Siarkopol” sp. z o.o. z sie-
dzibą w Tarnobrzegu,
8) „Fosfory” sp. z o.o. z siedzibą w Gdańsku,
9) FOSFAN SA z siedzibą w Szczecinie,
10) Fabryka Nawozów Fosforowych „Ubocz” sp.
z o.o. z siedzibą w Uboczy.
Analiza informacji uzyskanych od ww. podmio-
tów, wytwarzających nawozy azotowe, potasowe, fos-
forowe oraz nawozy wieloskładnikowe, miała na celu
ustalenie pozycji rynkowej poszczególnych producen-
tów na rynku krajowym, zmian cen poszczególnych
nawozów oraz weryfikację ewentualnej ich zbieżności
i jej przyczyn. W toku ww. postępowania ustalono, iż
w krajowym systemie sprzedaży nawozów sztucz-
nych można wyróżnić trzy szczeble: wprowadzanie
do obrotu (produkcja oraz import), sprzedaż hurtową
(dealerzy) oraz sprzedaż detaliczną (poddealerzy).
Z informacji zgromadzonych przez organ antymono-
polowy wynika, że producenci krajowi zdecydowaną
większość nawozów sprzedają na rynku krajowym za
pośrednictwem dealerów. Jedynie niewielka część
produktów sprzedawana była bezpośrednio indywi-
dualnym rolnikom.
W wyniku badania rynku krajowych producen-
tów nawozów mineralnych ustalono, iż działała na
nim bardzo liczna grupa dystrybutorów, a udział
dziesięciu największych dystrybutorów w sprzedaży
858
nawozów krajowych producentów nie przekraczał
50%. Z danych będących w posiadaniu organu anty-
monopolowego wynika, że większość dystrybutorów
jest również największymi odbiorcami nawozów azo-
towych, tj. dziesięciu największych dystrybutorów
odbierało około 1/4 sprzedaży krajowych producen-
tów nawozów azotowych.
Z zebranych w trakcie kontroli z przeszukaniem
oraz ww. postępowania wyjaśniającego informacji nie
wynikało, by na rynku sprzedaży nawozów sztucz-
nych doszło do naruszenia przepisów ustawy o ochro-
nie konkurencji i konsumentów, poprzez zawarcie
porozumienia ograniczającego konkurencję, polega-
jącego na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen
zakupu i sprzedaży nawozów sztucznych. Jak wynika
z protokołów kontroli przeprowadzonej wraz z prze-
szukaniem w siedzibach sześciu producentów nawo-
zów sztucznych, nie uzyskano żadnych dowodów
świadczących o istnieniu niedozwolonego porozumie-
nia. Nie wykryto przede wszystkim żadnych doku-
mentów wskazujących na zawarcie porozumienia
ograniczającego konkurencję, zakazanego w świetle
ww. ustawy. W ramach postępowania wyjaśniającego
organ antymonopolowy przeprowadził również ana-
lizę kształtowania się poziomu cen poszczególnych
nawozów sztucznych lub półproduktów służących do
ich produkcji. Ustalono, iż producenci nawozów
sztucznych prowadzą różnorodną politykę handlową,
strategię marketingową czy sposób ustalania cen na-
wozów sztucznych (np. na bazie loco, franco trans-
port kolejowy, franco transport samochodowy), co
w konsekwencji wyklucza, by poziom cen był wyni-
kiem jakichkolwiek uzgodnień mogących naruszać
przepisy zakazujące antykonkurencyjnych porozu-
mień w świetle ustawy o ochronie konkurencji i kon-
sumentów. Z informacji przekazanych przez produ-
centów nawozów sztucznych wynika, iż każdy z pro-
ducentów w badanym okresie kilkakrotnie zmieniał
ceny nawozów, ceny te na przemian wzrastały i ma-
lały. Spółki podejmowały co do zasady decyzje cenowe
w różnym okresie, przy czym z reguły decyzje te były
podejmowane z kilku- lub nawet z kilkunastodnio-
wym wyprzedzeniem w stosunku do podejmowanych
przez innego producenta. Zaznaczyć również należy,
że najczęściej ceny nawozów utrzymywały się na nie-
zmienionym poziomie w sezonie nawozowym, tj. w okre-
sie od grudnia do maja danego roku. Analiza cenni-
ków przekazanych przez objętych badaniem produ-
centów nawozów sztucznych dowiodła, iż kształtowa-
nie się cen niektórych nawozów sprzedawanych przez
krajowych producentów nawozów na jednakowym
poziomie miało charakter incydentalny i nie można
było wyprowadzić z tego wniosku, iż było to efektem
wcześniej ustalonych działań uczestników rynku
produkcji i sprzedaży nawozów sztucznych. Należało
uznać, iż działania producentów nawozów sztucz-
nych przybierały charakter działań paralelnych, po-
legających na podobnym dostosowaniu się przedsię-
biorców do zmienionych warunków rynkowych
(w tym do zachowań konkurentów).
W ramach postępowania wyjaśniającego organ
antymonopolowy ustalił także, iż żaden z producen-
tów nawozów sztucznych ani dealerów nie posiadał
pozycji dominującej na krajowym rynku nawozów
sztucznych w rozumieniu przepisów ustawy o ochro-
nie konkurencji i konsumentów, tj. pozycji, która
umożliwia przedsiębiorcy zapobieganie skutecznej
konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie
mu możliwości działania w znacznym zakresie nie-
zależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsu-
mentów (domniemywa się, że przedsiębiorca ma po-
zycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właści-
wym przekracza 40%). Tym samym nie istniały prze-
słanki uzasadniające wszczęcie postępowania anty-
monopolowego w sprawie nadużywania pozycji domi-
nującej, bowiem aby stwierdzić nadużywanie pozycji
dominującej, należałoby uprzednio wykazać, iż przed-
siębiorca pozycję taką posiada.
Reasumując, należy wskazać również, że natural-
nym mechanizmem rynkowym jest wzrost cen dobra,
na które jest znaczące zapotrzebowanie. W przypad-
ku środków do produkcji rolnej (w tym nawozów)
wzrost taki ma miejsce w szczególności porą zimową
i wczesnowiosenną, co ma bezpośredni związek z pla-
nowanymi przez rolników zasiewami. Na rynku kra-
jowym od kilka lat utrzymuje się zwiększony popyt
w stosunku do podaży środków do produkcji rolnej
(w tym nawozów). Należy podkreślić ponownie, iż
wzrost cen, o ile nie wynika ze stosowania antymo-
nopolowych praktyk, stanowi dozwoloną grę rynko-
wą. Ponadto istnieje szereg obiektywnych czynni-
ków, jakie mają wpływ na wzrost cen środków do
produkcji rolnej (m.in. rosnący popyt na żywność).
Istotny wpływ na wysokość kosztów produkcji po-
wyższych dóbr, a tym samym ich cen sprzedaży, ma
stale rosnąca cena surowców, w szczególności gazu
i energii elektrycznej (przemysł chemiczny, zwłasz-
cza nawozowy, należy do jednych z najbardziej ener-
gochłonnych). Producenci nawozów są jednymi
z największych krajowych odbiorców gazu ziemne-
go, który jest podstawowym surowcem wykorzysty-
wanym w tym przemyśle, dlatego każdy wzrost cen
gazu ma bezpośredni wpływ na ceny produkowa-
nych dóbr. Nie bez znaczenia dla kształtowania po-
lityki cenowej przez producentów środków do pro-
dukcji rolnej ma wzrost płac w branży oraz istotny
wzrost dochodów rolników, które według danych
Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żyw-
nościowej wzrosły w ubiegłym roku o niemal 1/5, na
który to wzrost miały wpływ z kolei dopłaty bezpo-
średnie z budżetu Unii Europejskiej oraz wzrost
wydajności produkcji rolnej.
W związku z powyższym oraz w świetle materia-
łu dowodowego będącego w posiadaniu prezesa urzę-
du, przemawiającego za przyjęciem, iż działania
przedsiębiorców na rynku produkcji i sprzedaży środ-
ków do produkcji rolnej nie są wynikiem stosowania
praktyk ograniczających konkurencję (zakazanych
porozumień lub nadużywania pozycji dominującej),
lecz gry rynkowej – popytu i podaży, oraz w związku

z brakiem istotnej zmiany struktury krajowego ryn-
ku nawozów należy uznać, że nie ma obecnie podstaw
do interwencji prezesa urzędu w przedmiotowym za-
kresie.
Z poważaniem
Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie podejmowania działań
zmierzających do obniżenia ceny kredytu
i zwiększenia jego dostępności (6804)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Steca, przekazaną pi-
smem z dnia 8 grudnia 2008 r. (pismo nr SPS-023-
-6804/08), w sprawie podejmowania działań zmierza-
jących do obniżenia ceny kredytu i zwiększenia jego
dostępności, uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
W celu zwiększenia dostępności kredytów dla
przedsiębiorstw przewidywany jest, zgodnie z przed-
stawionym przez rząd „Planem stabilności i rozwo-
ju”, wzrost limitu poręczeń i gwarancji Skarbu Pań-
stwa do kwoty 40 mld zł, co zostało uwzględnione
w projekcie ustawy budżetowej na 2009 r.
W ramach tej kwoty możliwe jest ubieganie się
o udzielenie poręczeń i gwarancji Skarbu Państwa
na podstawie ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręcze-
niach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Pań-
stwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2003 r.,
Nr 174, poz. 1689, z późn. zm.), zgodnie z którą
ww. poręczenia i gwarancje mogą być udzielane
pod warunkiem przeznaczenia środków pozyska-
nych z kredytu objętego poręczeniem lub gwaran-
cją na finansowanie przedsięwzięć inwestycyjnych
zapewniających:
— rozwój lub utrzymanie infrastruktury;
— rozwój eksportu dóbr i usług;
— ochronę środowiska;
— tworzenie nowych miejsc pracy związanych
z daną inwestycją w ramach pomocy regionalnej;
— wdrażanie nowych rozwiązań technicznych lub
technologicznych będących wynikiem badań nauko-
wych lub prac rozwojowych;
— restrukturyzację przedsiębiorstw.
Poręczenia lub gwarancje mogą być także udzie-
lane pod warunkiem przeznaczenia objętego nimi
859
kredytu na finansowanie zakupu materiałów lub wy-
robów gotowych, przeznaczonych na realizację przed-
sięwzięć polegających na wykonaniu dóbr inwesty-
cyjnych na eksport, o wartości kontraktowej powyżej
10 000 000 euro.
Ponadto zgodnie z ww. „Planem stabilności i roz-
woju” w celu ułatwienia dostępu do kredytów małym
i średnim przedsiębiorstwom przewiduje się wprowa-
dzenie pakietu wzmocnienia systemu poręczeń kre-
dytowych z wykorzystaniem instytucji Banku Gospo-
darstwa Krajowego.
Przewiduje się, że średnia wartość poręczenia wy-
niesie 50% kwoty kredytu. Wysokość zabezpieczenia
będzie uzależniona m.in. od ryzyka związanego z re-
alizacją danego projektu i branżą, w której działa
klient. Realizacja pakietu ma umożliwić rozwój bez-
piecznej akcji kredytowej do poziomu 20 mld zł.
Ww. pakiet przewiduje m.in.: nowelizację ustawy
o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez
Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne umożli-
wiającą m.in.:
— udzielanie poręczeń przez uczestników syste-
mu (BGK i fundusze poręczeniowe) na zasadach
określonych w programie rządowym,
— wdrożenie nowych produktów, jak np. poręcze-
nia wadium, leasingu, factoringu, inwestycji kapita-
łowych, gwarancji dobrego wykonania kontraktu,
— rozszerzenie grupy beneficjentów poręczeń/
gwarancji, jak np. podmioty ekonomii społecznej,
— znaczne podwyższenie maksymalnej kwoty po-
ręczenia,
— budowę systemu lokalnych i regionalnych fun-
duszy poręczeniowych z udziałem kapitałowym jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Odnosząc się do kwestii innych działań podejmo-
wanych w obliczu zawirowań na rynkach globalnych,
uprzejmie informuję, że w październiku 2008 r. Na-
rodowy Bank Polski ogłosił tzw. pakiet zaufania, któ-
rego celem jest zwiększenie płynności i zaufania na
rynku międzybankowym. Instrumenty zaoferowane
przez Narodowy Bank Polski w ramach pakietu
umożliwiają bankom pozyskiwanie środków złoto-
wych na okresy dłuższe niż jeden dzień (do 3 miesię-
cy) oraz pozyskiwanie środków walutowych, a także
zwiększają możliwości pozyskania płynności złotowej
poprzez rozszerzenie zabezpieczeń operacji z NBP.
Realizując powyższe zamierzenia, NBP:
— rozpoczął przeprowadzanie zasilających w płynność
operacji repo o okresie zapadalności do 3 miesięcy;
— ogłosił wprowadzenie, jeśli będzie taka potrze-
ba, większej częstotliwości operacji otwartego rynku,
aby móc elastycznie reagować na zmiany płynności
i stabilizować stopę POLONIA wokół stopy referen-
cyjnej NBP;
— ogłosił utrzymanie emisji 7-dniowych bonów
pieniężnych jako głównego instrumentu sterylizacji
nadpłynności;
— rozpoczął przeprowadzanie operacji typu swap
walutowy;
860
— wprowadził modyfikacje w systemie operacyj-
nym kredytu lombardowego w NBP, obejmujące
zmniejszenie haircutu przy określeniu wartości po-
ziomu zabezpieczeń kredytu lombardowego i rozsze-
rzenie listy aktywów mogących stanowić zabezpie-
czenie dla kredytu lombardowego w NBP.
Umożliwienie bankom pozyskiwania środków zło-
towych na dłuższe okresy ułatwia elastyczne zarzą-
dzanie płynnością i zmniejsza poczucie niepewności
dotyczącej płynności w dłuższym horyzoncie czasu.
Z kolei swapy walutowe zapewniają bankom dostęp
do finansowania w obcych walutach w celu domknię-
cia otwartych pozycji walutowych, będących efektem
udzielonych kredytów w walutach obcych. Pakiet za-
ufania wprowadzony przez Narodowy Bank Polski
służy wzmocnieniu stabilności systemu finansowego,
co z kolei warunkuje możliwość pełnienia przez ban-
ki swych funkcji, w tym m. in. udzielania kredytów
i gromadzenia depozytów.
Natomiast w zakresie sugerowanej przez pana
posła obniżki stóp procentowych uprzejmie informu-
ję, że realizacja polityki pieniężnej znajduje się, zgod-
nie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym
Banku Polskim (Dz. U. z 2005 r., nr 1, poz. 2, z późn.
zm.), w zakresie kompetencji Narodowego Banku
Polskiego. Stosownie do „Założeń polityki pieniężnej
na rok 2008” oraz przyjętych przez Radę Polityki Pie-
niężnej we wrześniu 2008 r. „Założeń polityki pie-
niężnej na rok 2009” podstawowym celem polityki
pieniężnej jest dążenie do utrzymania inflacji w śred-
nim okresie na poziomie 2,5%. Powyższy cel wynika
bezpośrednio z przepisów art. 3 ust. 1 ww. ustawy,
który stanowi, że podstawowym celem działalności
NBP jest utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy
jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej rzą-
du, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP”.
Na listopadowym posiedzeniu Rada Polityki Pienięż-
nej oceniła prawdopodobieństwo ukształtowania się
inflacji w średnim okresie poniżej celu inflacyjnego
za wyższe od prawdopodobieństwa, że inflacja będzie
wyższa od celu, i podjęła decyzję o obniżeniu stóp
procentowych NBP o 0,25 pkt proc. Obniżenie stóp
procentowych NBP oddziałuje w kierunku zmniej-
szenia oprocentowania kredytów oferowanych przez
banki komercyjne. Dalsze decyzje w zakresie stóp
procentowych NBP będą uzależnione od zmieniającej
się oceny dotyczącej przewidywanej sytuacji gospo-
darki polskiej. Rada będzie analizowała wpływ zmian
sytuacji na krajowym rynku międzybankowym na
działanie mechanizmu transmisji polityki pieniężnej
w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie podjęcia działań związanych
z uproszczeniem i ustabilizowaniem przepisów
dotyczących realizacji inwestycji
współfinansowanych ze środków unijnych
(6806)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo pana marszałka z dnia 8 grudnia br. (SPS-023-
-6806/08) przekazujące interpelację pana posła Sta-
nisława Steca uprzejmie przedstawiam odpowiedź na
pytania zawarte w powyższej interpelacji.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego prowadzi
bieżący monitoring, mający na celu m.in. zidentyfi-
kowanie istniejących i potencjalnych czynników mo-
gących negatywnie wpływać na poziom wykorzysta-
nia środków europejskich w Polsce. Po ich zidentyfi-
kowaniu podejmowane są niezwłocznie działania
naprawcze.
Jednocześnie podkreślić należy, iż w odpowiedzi
na kryzysową sytuację na międzynarodowych ryn-
kach finansowych rząd polski przygotował „Plan
stabilności i rozwoju – wzmocnienie gospodarki Pol-
ski wobec światowego kryzysu finansowego”. Istot-
nym elementem powyższego planu są działania
zmierzające do stworzenia dalszych ułatwień w się-
ganiu po środki UE przez beneficjentów, m.in. po-
przez stworzenie mechanizmów wzmacniających
popyt inwestycyjny. Służyć temu mają m.in. działa-
nia polegające na zwiększeniu dostępności kredytów
dla przedsiębiorców, wzmocnieniu systemu gwaran-
cji i poręczeń dla małych i średnich przedsiębiorstw,
znoszeniu barier dla inwestycji w infrastrukturę
teleinformacyjną.
W obszarze funduszy UE możemy wyróżnić dwa
poziomy podjętych i planowanych do podjęcia w naj-
bliższym czasie działań:
— uporządkowanie otoczenia prawnego i wprowa-
dzenie zmian w regulacjach krajowych, oddziaływu-
jących na system wdrażania środków UE w Polsce,
— kroki podejmowane wraz z Komisją Europej-
ską i innymi państwami członkowskimi UE, mają-
ce na celu wprowadzenie zmian w regulacjach unij-
nych.
W sferze działań wewnątrzkrajowych (planowa-
nych lub już wdrożonych), w realizację których zaan-
gażowane jest Ministerstwo Rozwoju Regionalnego,
należy wymienić szereg zmian legislacyjnych umoż-
liwiających, dzięki dostosowaniu prawa polskiego do
prawa unijnego, sprawniejsze wdrażanie funduszy
UE. Do najistotniejszych zmian należą:
— nowelizacja ustawy Prawo zamówień publicz-
nych, która weszła w życie 24 października br. – prze-
dłużenie terminu składania ofert w przypadku zmia-

ny specyfikacji istotnych warunków zamówienia,
wprowadzenie obowiązku informowania o zmianie
specyfikacji istotnych warunków zamówienia przez
zmianę treści ogłoszenia, częściowa zmiana zasady
ustalenia kwoty wadium w kierunku korzystnym dla
przedsiębiorstw, zwłaszcza w sektorze MŚP, które nie
dysponują znacznymi środkami finansowymi,
— ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko (weszła w życie
w dniu 15 listopada br.) – dostosowanie procedury
w zakresie ocen oddziaływania na środowisko do pra-
wa unijnego, powołanie nowych organów usprawnia-
jących przebieg ww. procedury,
— ustawa z 7 listopada 2008 r. o zmianie niektó-
rych ustaw w związku z wdrażaniem funduszy struk-
turalnych i Funduszu Spójności – uporządkowanie
systemu instytucjonalnego wdrażania funduszy UE,
systematyzacja działań strategicznych podejmowa-
nych zarówno na szczeblu centralnym, jak i regional-
nym, uporządkowanie i doprecyzowanie zagadnień
związanych z finansowaniem programów unijnych
(dotacja rozwojowa).
Ponadto w Ministerstwie Rozwoju Regionalne-
go podjęte zostały intensywne prace zmierzające
do zmian rozporządzenia ministra rozwoju regio-
nalnego w sprawie wydatków związanych z reali-
zacją programów operacyjnych. Celem planowa-
nych zmian jest rozszerzenie katalogu beneficjen-
tów, którzy mogą otrzymywać zaliczki, także o przed-
siębiorców.
Dodatkowo przyjęto ambitne cele finansowe na
rok 2009, wyrażone wartością wydatków kwalifiko-
walnych certyfikowanych do KE do końca 2009 r.
w kwocie minimum 16,8 mld zł. Realizacja szczegó-
łowych celów przypisanych właściwym resortom bę-
dzie na bieżąco monitorowana na szczeblu Rady Mi-
nistrów.
Realizacji powyższego celu sprzyjać będą, w mo-
mencie wejścia w życie, działania ze strony Komisji
Europejskiej na rzecz zapobiegania skutkom kryzy-
su gospodarczego, ujęte w komunikacie Komisji do
Rady i Parlamentu Europejskiego z 26 listopada
2008 r. pt. European Economic Recovery Plan. Na-
leżą do nich:
— dopuszczenie możliwości ujmowania w dekla-
racjach wydatków przesyłanych do KE wydatków
poniesionych w tzw. dużych projektach jeszcze przed
oficjalną decyzją KE o przyjęciu tych projektów do
współfinansowania,
— rozszerzenie skali zaliczek dla beneficjentów
projektów (realizowanych w ramach pomocy publicz-
nej) możliwych do ujęcia w deklaracji wydatków do
KE nawet do 100% wartości dofinansowania,
— wprowadzenie możliwości rozliczania kosztów
ogólnych w programach współfinansowanych z Eu-
ropejskiego Fundusz Rozwoju Regionalnego na zasa-
dzie ryczałtu, jak ma to miejsce dotychczas w progra-
mach Europejskiego Funduszu Społecznego, co po-
861
winno przyczynić się do szybszego wydatkowania
środków europejskich.
Dodatkowo KE planuje:
— zwiększenie o dodatkowe 2% w stosunku do
alokacji zaliczki wypłacanej w ramach Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego i Europejskiego
Funduszu Społecznego państwom członkowskim
przez Komisję Europejską w roku 2009, co może
przynieść budżetowi państwa w przyszłym roku po-
nad 3 mld zł dodatkowego dochodu,
— wprowadzenie możliwości wydłużenia okresu
kwalifikowalności wydatków dla programów per-
spektywy 2000–2006 poza koniec roku 2008 (w dniu
8 grudnia br. strona polska wystąpiła do Komisji
Europejskiej o wydłużenie terminu kwalifikowalno-
ści wydatków do 30 czerwca 2009 r. we wszystkich
programach operacyjnych z wyjątkiem PO „Pomoc
techniczna”).
Spośród proponowanych przez KE zmian naj-
większe znaczenie, w kontekście przyspieszenia ab-
sorpcji środków unijnych, ma zmiana dotycząca moż-
liwości składania wniosków o refundację w tzw. du-
żych projektach jeszcze przed oficjalną decyzją KE
o przyjęciu tych projektów oraz zwiększenie skali za-
liczek wypłaconych beneficjentom (realizującym pro-
jekty w ramach pomocy publicznej), które mogą być
ujęte w deklaracji wydatków do KE.
Ponadto podkreślić należy, iż Polska zaangażo-
wała się w prace zespołu ds. uproszczeń, powołanego
przez Komisję Europejską (Regio Task Force Simpli-
fication), którego zadaniem jest wypracowanie zmian
do obowiązujących rozporządzeń unijnych, regulują-
cych politykę spójności.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 12 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wykupu akcji banków komercyjnych
(6807)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca z dnia 25 listo-
pada 2008 r. (znak: SPS-023-6807/08), uprzejmie
informuję, że Ministerstwo Skarbu Państwa nie pla-
nuje zakupu większościowych pakietów akcji banków
komercyjnych.
Należy przy tym zwrócić uwagę na fakt, iż mini-
ster skarbu państwa kieruje działem administracji:
Skarb Państwa, obejmującym sprawy dotyczące go-
862
spodarowania mieniem Skarbu Państwa, w tym ko-
mercjalizacji i prywatyzacji, jak również ochrony in-
teresów Skarbu Państwa. Do zadań ministra skarbu
państwa należy wykonywanie praw z należących do
Skarbu Państwa udziałów i akcji. Zakres zadań, pla-
ny działania i budżet Ministerstwa Skarbu Państwa
nie przewidują zakupu większościowych pakietów
akcji banków komercyjnych.
Konieczne jest podkreślenie, iż działem: instytu-
cje finansowe, obejmującym sprawy funkcjonowania
rynku finansowego, w tym sprawy banków, zakładów
ubezpieczeń, funduszy inwestycyjnych i innych insty-
tucji wykonujących działalność na tym rynku, kieru-
je minister finansów. Zgodnie z zakresem swoich
kompetencji minister finansów podjął działania zmie-
rzające do zapewnienia stabilności polskiego rynku
finansowego w sytuacji kryzysu. Przykładem podej-
mowanych w tym zakresie inicjatyw jest skierowany
do Sejmu RP projekt ustawy o udzielaniu przez Skarb
Państwa wsparcia instytucjom finansowym.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie realizacji ustawy o ubezpieczeniach
upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (6808)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 8 grudnia 2008 r. (znak:
SPS-023-6808/08) zapytaniem pana posła Stanisła-
wa Steca w sprawie realizacji ustawy z dnia 7 lipca
2005 r. o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich (Dz. U. Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.)
uprzejmie informuję, że zgodnie z ww. ustawą stoso-
wane są dopłaty ze środków budżetu państwa do
składek z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia:
— upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku,
chmielu, tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krze-
wów owocowych, truskawek, ziemniaków, buraków
cukrowych lub roślin strączkowych od zasiewu lub
wysadzenia do ich zbioru od ryzyka wystąpienia
szkód spowodowanych przez huragan, powódź, deszcz
nawalny, grad, piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę,
suszę, ujemne skutki przezimowania oraz przymroz-
ków wiosennych;
— bydła, koni, owiec, kóz, drobiu lub świń od ry-
zyka wystąpienia szkód spowodowanych przez hura-
gan, powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, obsunię-
cie się ziemi, lawinę oraz w wyniku uboju z koniecz-
ności.
Dopłaty do składek w 2008 r. wynoszą:
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 ha upraw,
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 szt. zwie-
rząt.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z przyjętym przez Radę Ministrów rozporządzeniem
w sprawie wysokości dopłat do składek z tytułu ubez-
pieczenia upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
w 2009 r. będą wynosić:
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 ha upraw,
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 szt. zwie-
rząt.
Stosownie dopłat do ww. składek odbywa się na
podstawie umów zawartych przez ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z zakładami ubezpieczeń, które
złożą oferty z warunkami ubezpieczenia upraw rol-
nych i zwierząt gospodarskich. Zgodnie z ww. usta-
wą minister rolnictwa i rozwoju wsi zawarł z czte-
rema zakładami ubezpieczeń umowy w sprawie do-
płat ze środków budżetu państwa do składek z ty-
tułu zawarcia w 2008 r. umów ubezpieczenia z pro-
ducentami rolnymi od ryzyka wystąpienia skutków
zdarzeń losowych w rolnictwie, tj. z Powszechnym
Zakładem Ubezpieczeń SA z siedzibą w Warszawie,
Towarzystwem Ubezpieczeń Wzajemnych TUW
z siedzibą w Warszawie, Concordia Polska Towarzy-
stwem Ubezpieczeń Wzajemnych z siedzibą w Po-
znaniu, MTU Moje Towarzystwo Ubezpieczeń SA
z siedzibą w Sopocie.
W ww. ustawie stanowi się, że dopłaty do składek
producentów rolnych są stosowane, jeżeli określone
przez zakłady ubezpieczeń stawki taryfowe nie prze-
kraczają:
— przy ubezpieczeniu upraw zbóż, kukurydzy,
rzepaku jarego, rzepiku, ziemniaków lub buraków
cukrowych – 3,5% sumy ubezpieczenia upraw;
— przy ubezpieczeniu rzepaku ozimego, warzyw
gruntowych, chmielu, tytoniu, drzew i krzewów owo-
cowych, truskawek lub roślin strączkowych – 5%
sumy ubezpieczenia.
Zakłady ubezpieczeń mogą jednak określić stawki
taryfowe wyższe niż wyżej wymienione. W przypad-
ku, gdy stawki taryfowe ubezpieczenia są wyższe niż
3,5% lub 5%, ale nie przekraczają 6% sumy ubezpie-
czenia, dopłaty są stosowane z tytułu zawarcia umo-
wy ubezpieczenia do składek wg stawek taryfowych
w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio 3,5%
lub 5% sumy ubezpieczenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w celu dal-
szego usprawnienia systemu ubezpieczeń upraw rol-
nych i zwierząt gospodarskich ustawą z dnia 25 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich oraz ustawy o kra-
jowym systemie ewidencji producentów, ewidencji
gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przy-
znanie płatności (Dz. U. Nr 145, poz. 918), wprowa-
dzono m.in.:

— obniżenie z 30% do 10% wysokości strat
w przypadku huraganu, powodzi, deszczu nawal-
nego, gradu, pioruna, obsunięcia się ziemi, lawiny,
ujemnych skutków przezimowania, przymrozków
wiosennych oraz do 25% wysokości strat w przy-
padku suszy, warunkujących ubieganie się o od-
szkodowanie,
— obniżenie do 10% udziału własnego producen-
ta rolnego w szkodzie,
— rozdzielenie ryzyk w zakresie ubezpieczenia
obowiązkowego upraw rolnych od ryzyka wystąpie-
nia szkód spowodowanych przez powódź, suszę, grad,
ujemne skutki przezimowania oraz przymrozki wio-
senne.
Równocześnie uprzejmie informuję, że w trzech
kwartałach 2008 r. zakłady ubezpieczeń zawarły
łącznie 17 977 umów ubezpieczenia upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich, w tym 17 839 umów ubez-
pieczenia upraw rolnych i 138 umów ubezpieczenia
zwierząt gospodarskich. Na dopłaty do składek wy-
datkowano z budżetu państwa łączną kwotę ok.
10 750 tys. zł, w tym na dopłaty do składek z tytułu
ubezpieczenia upraw rolnych – ok. 10.696 tys. zł i ok.
54 tys. zł z tytułu ubezpieczenia zwierząt gospo-
darskich.
W związku z wprowadzonymi ww. nowelizacją
ustawy zmianami w systemie ubezpieczeń upraw
rolnych wzrosło zainteresowanie producentów rol-
nych ubezpieczeniem upraw rolnych. Przełożyło się
to na zwiększenie zawierania umów ubezpieczenia
upraw rolnych. W IV kwartale 2008 r. zakłady ubez-
pieczeń zawarły 69 311 umów ubezpieczenia upraw
rolnych, co stanowi 79,4% umów ubezpieczeń za-
wartych w całym roku 2008. Na dopłaty do składek
z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych w IV kwarta-
le 2008 r. wydatkowane będzie 50 592 134,13 zł, co
stanowi 82,5% wydatkowanych środków na ten cel
w 2008 r.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że od 2008 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi przy-
znaje zakładom ubezpieczeń dotację celową na pokry-
cie części odszkodowań wypłaconych producentom
rolnym z tytułu szkód spowodowanych przez suszę.
Łącznie na ten cel przyznano zakładom ubezpieczeń
środki w wysokości ok. 82 mln zł.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
863
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działań odnośnie do zadłużeń
członków spółdzielni mieszkaniowych
powstałych do 31 maja 1992 r. (6810)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca, przekaza-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 8 grudnia
2008 r., znak SPS-023-6810/08, w sprawie m. in. po-
dejmowanych przez ministerstwo działań w celu roz-
wiązania problemu spółdzielczych kredytów miesz-
kaniowych, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Poruszone w interpelacji kwestie dotyczą długo-
terminowych (40–60 letnich) kredytów mieszkanio-
wych tzw. starego portfela zaciągniętych przez spół-
dzielnie mieszkaniowe do dnia 31 maja 1992 r. (roz-
liczanych z bankiem kredytującym nawet do 1995 r.),
do których mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia
30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie kre-
dytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwaran-
cyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii
gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115,
ze zm.).
Pragnę podkreślić, iż ww. ustawa była wielokrot-
nie nowelizowana i wszystkie dotychczasowe zmiany
były korzystne dla kredytobiorców, zawsze bowiem
dotyczyły zwiększenia skali udzielanej im pomocy ze
środków budżetu państwa.
Nie kwestionując faktu, iż w wyniku dokonanych
na przełomie lat 80. i 90. radykalnych reform gospo-
darczych ponad 280 tys. spółdzielców zostało obcią-
żonych obowiązkiem długoterminowej spłaty zadłu-
żenia, ciążącego na zajmowanych przez nich lokalach
spółdzielczych, to ponad 17 latach stosowania pomo-
cy państwa w spłacie tych kredytów można ocenić,
iż efekty tej pomocy są pozytywne, a dla zdecydowa-
nej większości spółdzielców, którzy jeszcze zasiedlają
zadłużone mieszkania, zbliża się termin ostateczne-
go zakończenia spłaty tego zadłużenia.
Jak wynika z danych banku PKO BP SA (posia-
dającego największy portfel udzielonych kredytów
mieszkaniowych) na koniec II kwartału 2008 r. po-
zostało jeszcze 109 118 mieszkań obciążonych zadłu-
żeniem i liczba ta sukcesywnie ulega zmniejszeniu,
przede wszystkim dzięki ustawowo określonym pre-
ferencyjnym warunkom spłaty, tj. umorzeniu 70%
odsetek przejściowo wykupionych lub/i wykupieniu
70% odsetek skapitalizowanych, naliczonych po dniu
30 czerwca 1993 r.
Zadłużenie ww. liczby mieszkań na dzień 30 czerw-
ca 2008 r. wynosiło ogółem 9.053,8 mln zł, w tym:
1) wobec banku 2.088,8 mln zł:
— z tytułu kredytu 655,1 mln zł,
864
— z tytułu skapitalizowanych odsetek 1.433,7
mln zł;
2) wobec budżetu państwa z tytułu przejściowego
wykupienia odsetek 6.965,0 mln zł.
W ocenie ministerstwa większość lokali mieszkal-
nych, nawet jeśli są zadłużone w kwotach przekra-
czających ich wartość rynkową, zostanie całkowicie
oddłużona w ciężar budżetu państwa na koniec 2017 r.,
na podstawie art. 10a ustawy o pomocy państwa. Dla
spółdzielców będzie to oznaczało zakończenie wielo-
letniej, ale jednak przed upływem terminów wynika-
jących z umów kredytowych, spłaty ww. kredytów
mieszkaniowych, a dla budżetu państwa sfinalizowa-
nie stosowanej od 1990 r. pomocy państwa w spłacie
tych kredytów.
Odnosząc się do kwestii dotyczących podjęcia
przez ministerstwo działań mających na celu pomoc
zadłużonym spółdzielcom, informuję, iż z inicjatywy
rządu w dniu 19 grudnia br. została uchwalona przez
Sejm RP ustawa o zmianie ww. ustawy o pomocy
państwa. Zmiany wprowadzone tą ustawę umożli-
wiają m.in. przeznaczenia premii gwarancyjnych na
spłatę zadłużenia z tytułu kredytów mieszkaniowych
tzw. starego portfela, dla osób posiadających ksią-
żeczki mieszkaniowe wystawione do dnia 23 paź-
dziernika 1990 r.
Ustawa zostanie skierowana do Senatu RP.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie pociągów kursujących na trasie
Wrocław – Bolesławiec (6811)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła pana Jerzego Szmajdzińskiego
(SPS-023-6811/08 z dnia 8 grudnia 2008 r.) w spra-
wie pociągów kursujących na trasie Wrocław – Bole-
sławiec, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 40 ust 1 ustawy z dnia 28 marca
2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 16, poz. 94, z późn. zm.), podmiotami odpowie-
dzialnymi za organizowanie i dotowanie regional-
nych kolejowych przewozów osób wykonywanych na
podstawie umów o świadczenie usług publicznych są
samorządy województw. Władze samorządowe, posia-
dając wiedzę o lokalnych uwarunkowaniach komu-
nikacyjnych i zapotrzebowaniu na usługi kolejowych
przewozów pasażerskich, decydują o kształcie rozkła-
du jazdy, zamawiają pociągi u przewoźnika oraz po-
krywają związane z tym koszty, gdy połączenie jest
deficytowe.
Na terenie woj. dolnośląskiego usługi w zakresie
kolejowych przewozów regionalnych świadczy spół-
ka PKP Przewozy Regionalne Sp. z o.o., która jest
wykonawcą określonego zamówienia, zawierającego
szczegółowy rozkład jazdy pociągów regionalnych,
składanego przez organizatora, tj. samorząd woj.
dolnośląskiego. Przewoźnik, spółka PKP Przewozy
Regionalne Sp. z o.o., będąc podmiotem prawa han-
dlowego, nie może świadczyć usług przynoszących
straty.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że spółka wy-
raża gotowość realizowania dodatkowych przewo-
zów na linii Wrocław Główny – Bolesławiec po
otrzymaniu zlecenia od organizatora przewozów
i pokryciu deficytu z tytułu uruchomienia zamówio-
nych pociągów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie dotychczasowego stopnia
efektywności w realizacji obowiązujących
strategii i programów sektorowych (6812)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 grudnia br., znak: SPS-023-6812/08,
dotyczące interpelacji posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie dotychczasowego stopnia efektywności
w realizacji obowiązujących strategii i programów
sektorowych, z upoważnienia Prezesa Rady Mini-
strów, pragnę udzielić poniższych wyjaśnień.
Ad 1.
Przygotowywany w ramach prac rządu dokument
„Założenia sytemu zarządzania rozwojem Polski”
prezentuje propozycję modelu systemu zarządzania
rozwojem, zmierzającego do zwiększenia skuteczno-
ści programowania i wdrażania polityki rozwoju oraz
podniesienia jakości funkcjonowania instytucji pu-
blicznych. Szereg proponowanych rozwiązań ujętych
zostało w ramach trzech podsystemów: programowa-
nia, instytucjonalnym oraz wdrażania. W kontekście
podsystemu programowania, który w ostatnich la-
tach sprawnie funkcjonuje jedynie w części dotyczą-
cej programowania działań finansowanych ze środ-
ków UE, przewiduje się:

— uporządkowanie oraz skonstruowanie spójnej
hierarchii dokumentów w perspektywie średnio-
i długookresowej, w podziale na dokumenty strate-
giczne szczebla krajowego i regionalnego oraz w ujęciu
horyzontalnym oraz dziedzinowym/sektorowym,
— systemowe rozdzielenie zagadnień i dokumen-
tów związanych z koordynacją działań oraz wykorzy-
staniem środków w ramach programów współfinan-
sowanych z funduszy UE i tych finansowanych ze
środków krajowych,
— opracowanie długookresowej strategii rozwoju
kraju (DSRK) o perspektywie do roku 2030 oraz
określenie średniookresowej strategii rozwoju kraju
(ŚSRK) jako wiodącej strategii rozwojowej,
— dalsze ograniczenie liczby dokumentów strate-
gicznych w stosunku do przeglądu dokonanego przez
MRR w roku 2007 według kryterium efektywności
realizacji,
— dla nowo powstających dokumentów określenie
ram struktury i podstawowych elementów oraz wy-
móg ścisłego powiązania celów tych dokumentów
z celami średniookresowej strategii rozwoju kraju,
— budowę 4-szczeblowego systemu programowa-
nia strategicznego,
— powiązanie obecnie obowiązujących dokumen-
tów w bloki tematyczne.
Dodatkowo przewiduje się integrację wymiaru
społeczno-gospodarczego i terytorialnego w ramach
podsystemu programowania strategicznego oraz
wzmocnienie rangi i znaczenia polityki regionalnej,
która powinna być elementem polityki rozwoju kra-
ju. Planuje się wzmacnianie funkcji koordynacyjnej
polityki regionalnej jako szeregu działań prowadzo-
nych zarówno przez resorty, jak i samorządy woje-
wództw. Dla zapewnienia kompleksowej koordynacji
w tej kwestii planuje się opracowanie krajowej stra-
tegii rozwoju regionalnego.
W kontekście podsystemu instytucjonalnego, gdzie
obecnie nie ma wyodrębnionej, centralnej jednostki
odpowiadającej za szeroko rozumiane, kompleksowe
zarządzanie rozwojem, przewiduje się bezpośredni
nadzór premiera nad zarządzaniem strategicznym
oraz współdziałanie następujących podmiotów:
— Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z funkcją
inicjowania działań programowych oraz weryfikacyj-
no-nadzorczą,
— ministra rozwoju regionalnego z funkcją ko-
ordynacji w zakresie określonym ustawowo, reali-
zującego główne zadania w zakresie średniookre-
sowego programowania społeczno-gospodarczego
i przestrzennego,
— ministrów i szefów urzędów centralnych oraz
władz samorządowych jako instytucji podlegających
koordynacji i wdrażających działania w ramach po-
lityki rozwoju, w tym m.in. przygotowujących i reali-
zujących strategie sektorowe,
— pozostałych uczestników, tj. partnerów spo-
łecznych i gospodarczych.
Organem opiniodawczo-doradczym prezesa Rady
Ministrów w zakresie prowadzenia polityki rozwoju
865
będzie komitet koordynacyjny do spraw polityki roz-
woju (KK), umocowany ustawowo oraz usytuowany
w KPRM. Głównym zadaniem KK będzie wytyczanie
kierunków polityki rozwoju i programowania strate-
gicznego, stały monitoring realizacji działań rozwo-
jowych kraju oraz okresowa ocena skuteczności
i efektywności polityk publicznych, w oparciu o którą
formułowane i przyjmowane będą określone reko-
mendacje.
Ponadto kluczową rolę pełnić będą: funkcjonują-
cy w ramach MRR ośrodek badawczo-prognostyczny
odpowiedzialny za badania i prognozy rozwoju spo-
łeczno-gospodarczo-przestrzennego oraz proces
ewaluacji krajowej polityki rozwoju i polityk publicz-
nych, a także funkcjonujący w KPRM zespół dorad-
ców strategicznych prezesa Rady Ministrów i ośro-
dek analityczny, odpowiedzialne za określanie po-
trzeb i inicjowanie działań w zakresie programowa-
nia i realizacji polityki rozwoju oraz wyzwań rozwo-
jowych, a także za ocenę bieżących inicjatyw regu-
lacyjnych, w tym pod kątem zgodności ze strategicz-
nymi celami rządu.
W kontekście podsystemu wdrażania, gdzie obec-
nie brak jednolitych ram monitorowania i oceny efek-
tów realizowanej polityki rozwoju oraz przy sposobie
finansowania polityki rozwoju niegwarantującym
efektywnej realizacji podejmowanych działań, planu-
je się m.in. zdecydowane polepszenie jakości monito-
rowania oraz sprawozdawczości obowiązującej do-
tychczas w ramach SRK. Prowadzony będzie stały
monitoring realizacji założeń dokumentów strate-
gicznych poszczególnych instytucji według jednoli-
tych wymogów oraz przygotowywana będzie corocz-
na informacja obrazująca stan realizacji ŚSRK,
z uwzględnieniem stopnia osiągnięcia celów DSRK.
Ponadto wprowadza się obowiązek przygotowywania
co trzy lata przez ministra właściwego do spraw roz-
woju regionalnego raportu o rozwoju społeczno-go-
spodarczym, regionalnym oraz przestrzennym za-
wierającego analizę kierunków rozwojowych, ocenę
skuteczności realizacji celów rozwoju kraju (na tle
UE) wskazanych w strategiach i programach oraz
rekomendacje dla polityki rozwoju kraju. Wnioski
z raportu stanowić będą podstawę do aktualizacji
obowiązujących strategii rozwoju i programów.
Planuje się także instytucjonalizację procesu ewa-
luacji jako stałego narzędzia oceny efektywności po-
lityki rozwoju, polityk publicznych oraz funkcjono-
wania instytucji, realizujących te polityki oraz przy-
jętego przez nie systemu wdrażania. Dzięki temu
proces ten stałby się elementem idei „good governan-
ce”, podnosząc jakość funkcjonowania poszczegól-
nych jednostek administracji publicznej; sprzyjałby
prowadzeniu polityk publicznych opartych o dowody,
tj. „evidence based policy” (w rozumieniu transpa-
rentnego wykazywania efektów) oraz zwiększałby
poczucie odpowiedzialności wśród kierownictwa ad-
ministracji publicznej (tzw. „ownership”).
Celem zapewnienia skutecznego narzędzia plano-
wania średniookresowego ustanawia się wieloletni
866
plan finansowy (czteroletni, „kroczący”) jako podsta-
wowy dokument określający środki na realizację po-
lityki rozwoju. Ponadto, w ramach ustawy budżeto-
wej wprowadza się zasady budżetu zadaniowego,
gdzie docelowo powinny zostać określone podstawo-
we wskaźniki rzeczowe dla każdego z programów.
Horyzont czasowy rozpoczęcia realizacji prezentowa-
nego modelu został określony na 2010 r.
Ad 2.
Polski system zarządzania strategicznego wyka-
zuje wiele słabości i mankamentów, które były iden-
tyfikowane od kilku lat i zostały podsumowane
w toku prac nad rządowym dokumentem pt. „Zało-
żenia systemu zarządzania rozwojem Polski” w jego
części diagnostycznej. Główny zarzut to słabość i nie-
efektywność podsystemu programowania oraz nie-
rozwinięty podsystem wdrażania dokumentów stra-
tegicznych, co skutkuje brakiem możliwości osiąga-
nia celów polityki rozwoju zarówno w horyzoncie
średniookresowym, jak i długookresowym.
Podsystem programowania strategicznego obec-
nie nie posiada jednolitych ram i wymogów co do
kształtu i struktury dokumentów strategicznych, co
niejednokrotnie powoduje brak spójności pomiędzy
dokumentami strategicznymi. Jednocześnie przekła-
da się to w dalszej kolejności na trudności w pozyska-
niu danych monitoringowych z ich realizacji w ukła-
dzie, który zapewniałby możliwość porównywania
wyników oraz oceny rezultatów, jak również agrega-
cji danych celem oceny stopnia realizacji założeń
SRK 2007-2015. Sytuacja ta została wyraźnie zaob-
serwowana przy okazji opracowywania przez MRR
w lipcu br. „Informacji o realizacji ŚSRK 2007–2015
w roku 2007” na podstawie wkładów poszczegól-
nych resortów z realizacji ich adekwatnych doku-
mentów strategicznych będących narzędziami re-
alizacji ŚSRK.
Ponadto o niskim stopniu efektywności wdraża-
nia dokumentów programowych i dotychczasowym
braku ich koordynacji świadczą wyniki przeglądu
dokonanego przez MRR w 2007 r., kiedy to po prze-
prowadzonej analizie spośród 406 dokumentów stra-
tegicznych przyjętych przez Radę Ministrów, 146
z nich straciło ważność, a 140 okazało się nieprzydat-
nymi i zostały uchylone. Według stanu na koniec
2007 r. obowiązują 192 dokumenty o charakterze
strategicznym, w tym 8 dokumentów długookreso-
wych, 20 strategii sektorowych i 154 innych doku-
mentów o charakterze strategicznym (tj. programy
wieloletnie, polityki, plany).
Ad 3.
W wyniku nowelizacji ustawy z dnia 5 czerwca br.
o samorządzie województwa oraz nowelizacji ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju, która nastąpiła 7 listopada br.,
przewiduje się następujące zmiany w dokumentach
programowych:
1) samorząd województwa jest zobowiązany do-
stosować strategię rozwoju województwa do wyma-
gań określonych w art. 11 ust. 1d znowelizowanej
ustawy z dnia 5 czerwca 1999 r. o samorządzie woje-
wództwa w terminie 9 miesięcy od dnia wejścia
w życie nowelizacji;
2) właściwi ministrowie w terminie 6 miesięcy od
dnia wejścia w życie znowelizowanej ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju są zobowiązani do przedstawienia ministro-
wi właściwemu do spraw rozwoju regionalnego aktu-
alnych programów rozwoju będących programami
wieloletnimi, przyjętymi przez Radę Ministrów przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w celu uzy-
skania opinii o zgodności projektu programu rozwo-
ju ze średniookresową strategią rozwoju kraju;
3) właściwi ministrowie, w terminie 12 miesięcy
od dnia wydania przez ministra właściwego do spraw
rozwoju regionalnego opinii nt. zgodności projektu
programu rozwoju ze średniookresową strategią roz-
woju kraju, doprowadzą wieloletnie programy rozwo-
ju do zgodności z ŚSRK;
4) przepisy znowelizowanej ustawy z dnia 5 czerw-
ca br. o samorządzie województwa oraz znowelizowa-
nej ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach pro-
wadzenia polityki rozwoju stosuje się do aktualizacji
wojewódzkich programów rozwoju przyjętych przed
dniem wejścia w życie niniejszych nowelizacji.
Dodatkowo przewiduje się wprowadzenie do sys-
temu programowania strategicznego „Długookreso-
wą strategię rozwoju kraju do roku 2030”. Dokument
ten będzie uwzględniał strategiczne wyzwania roz-
woju kraju w perspektywie długookresowej, wynika-
jące zarówno z rozwoju wewnętrznego kraju, jak
i uwarunkowań międzynarodowych. Rozwiązanie to
umożliwi koordynowanie na poziomie kraju działań
podejmowanych przez różne podmioty wokół celów
uznanych za nadrzędne oraz pomoże unikać sprzecz-
ności między decyzjami krótkookresowymi a potrze-
bami długookresowymi.
Ponadto system programowania strategicznego
zostanie uzupełniony o „Krajową strategię rozwoju
regionalnego” – dokument, który będzie stanowić
główne narzędzie polityki regionalnej państwa okre-
ślające zasadnicze cele i kierunki rozwoju kraju
w jego układzie regionalnym, uwzględniając zasady
spójności gospodarczej, społecznej oraz terytorialnej.
Z założenia będzie odnosił się do głównych proble-
mów rozwoju regionalnego kraju oraz wskaże na spo-
soby ich rozwiązywania, określając wizję rozwoju
regionalnego kraju oraz wyznaczając kierunki inter-
wencji regionalnej państwa przy współudziale władz
samorządowych, odpowiedzialnych za tworzenie i re-
alizację regionalnych strategii rozwoju.
Jednocześnie wzmocnienia wymaga więc dotych-
czasowa rola średniookresowej „Strategii rozwoju
kraju 2007–2015” (SRK), w tym zapewnienie sku-
tecznego systemu jej realizacji oraz finansowania
działań rozwojowych tam przewidzianych. Zakłada
się, iż będzie ona stanowić odniesienie dla wszystkich
dokumentów strategicznych jako horyzontalny doku-
ment o średniookresowym horyzoncie czasowym,
tzw. strategia matka określająca cele strategiczne

oraz wskazująca strategiczne zadania państwa. Śred-
niookresowa strategia powinna też sygnalizować
główne zagadnienia rozwoju regionalnego, które na-
stępnie powinny być podjęte w krajowej strategii roz-
woju regionalnego, strategiach ponadregionalnych
i regionalnych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie przyspieszenia prac nad nowelizacją
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (6813)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6813/
08), uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpela-
cję panów posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Pio-
tra Nowaka w sprawie przyspieszenia prac nad no-
welizacją ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Ministerstwo Zdrowia uprzejmie informuje, że
witryna internetowa www.dopalacze.com oraz sklepy
sprzedające podobny asortyment preparatów oferują
środki psychoaktywne zawierające głównie BZP
(1-benzylopiperazynę), która zaliczana jest do tzw.
stymulantów o stosunkowo łagodnym działaniu.
Oferta ww. sklepów zawiera w 90% przypadków pre-
paraty zawierające BZP, dlatego objęcie w najbliż-
szym czasie kontrolą BZP powinno skutecznie ogra-
niczyć możliwość działania zarówno sklepów, jak
i witryn internetowych.
Chciałbym w tym miejscu poinformować, że zgod-
nie z raportem z 2008 r. Europejskiego Centrum Mo-
nitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)
gwałtownie rośnie w Unii Europejskiej liczba skle-
pów internetowych oferujących psychoaktywne środ-
ki zastępujące substancje kontrolowane. Według ba-
dań EMCDDA (styczeń 2008 r.) ponad połowa skle-
pów (52%) miała siedzibę w Wielkiej Brytanii, 37%
w Holandii, 6% w Niemczech, 4% w Austrii, 1%
w innych krajach UE, między innymi w Polsce.
Sytuacja ta wymaga stałego monitorowania ofer-
ty ww. sklepów i ustawicznego dostosowywania listy
kontrolowanych substancji psychoaktywnych do
zmieniających się propozycji tychże sklepów, tak jak
to ma miejsce w przypadku BZP, a także aktywnych
działań ze strony wszystkich służb, w tym organów
ścigania. W związku z powyższym Ministerstwo
867
Zdrowia od dnia 3 kwietnia 2008 r. prowadziło prace
legislacyjne dotyczące projektu ustawy o zmianie
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z 2006 r.
Nr 66, poz. 469 i Nr 120, poz. 826 oraz z 2007 r.
Nr 7, poz. 48 i Nr 82, poz. 558). Projekt został opra-
cowany w celu wprowadzenia pod kontrolę prawną
substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzylopi-
perazyna, BZP) w związku z decyzją 2008/206/
WSiSW Rady Unii Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r.
Zgodnie z art. 1 decyzji wszystkie państwa człon-
kowskie Unii Europejskiej są zobowiązane do podję-
cia niezbędnych środków, zgodnych z prawem krajo-
wym, w celu objęcia benzylopiperazyny środkami
kontroli proporcjonalnymi do zagrożenia związanego
z tą substancją, jak również sankcjami karnymi. Ta-
kim środkiem kontroli w Polsce jest wpisanie sub-
stancji psychoaktywnej do załączników wyżej wymie-
nionej ustawy, które stanowią listę środków odurza-
jących i substancji psychotropowych objętych kontro-
lą. Uprzejmie informuję, że prace legislacyjne nad
projektem ww. ustawy w Ministerstwie Zdrowia zo-
stały zakończone i po przyjęciu przez Radę Ministrów
projekt ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii został w dniu 22 października 2008 r.
przesłany do Sejmu RP (druk nr 1207).
Benzylopiperazyna jest substancją syntetyczną,
która po raz pierwszy pojawiła się w Unii Europej-
skiej w 1999 r. Podobnie jak amfetamina czy metam-
fetamina, benzylopiperazyna działa pobudzająco na
ośrodkowy układ nerwowy, jednak jej siła działania
jest wyraźnie mniejsza (około 10% siły działania am-
fetaminy). Z uwagi na właściwości pobudzające, za-
grożenie dla zdrowia oraz brak korzyści medycznych
zdaniem Rady Unii Europejskiej istnieje potrzeba
ustanowienia kontroli nad tą substancją. Należy pod-
kreślić, że decyzje rady są wynikiem opinii komitetu
naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania
Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA), w którym
pracują również eksperci z Polski.
Ministerstwo Zdrowia podjęło również działania
prowadzące do objęcia kontrolą ustawową (wpisanie
do załączników ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu narkomanii) pozostałych, poza benzy-
lopiperazyną, substancji i roślin oferowanych w skle-
pach „dopalacze.com.” lub będących składnikami
produktów oferowanych w tych sklepach. Ponadto
Ministerstwo Zdrowia, dostrzegając, że oferta wyżej
wspomnianych placówek handlowych zawiera w du-
żej części tzw. suplementy diety, wystąpiło do głów-
nego inspektora sanitarnego o dokonanie kontroli
tych produktów, zgodnie z przepisami ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225).
Główny inspektor sanitarny, zgodnie z otrzymaną
informacją z dnia 9 października 2008 r., zobowiązał
państwowych wojewódzkich inspektorów sanitar-
nych, w tym PWIS w Łodzi, do przeprowadzenia kon-
troli w placówkach zwanych potocznie funshopami.
868
Jednocześnie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji na posiedzeniu Rady do Spraw Prze-
ciwdziałania Narkomanii w dniu 18 listopada br. po-
informowało o działaniach Komendy Głównej Policji
sprawdzających witryny internetowe oferujące tzw.
dopalacze, a także o rozpoczętych przez Policję dzia-
łaniach wobec sklepów z dopalaczami i wobec klien-
tów tych sklepów. Sekcja do walki z przestępczością
narkotykową KMP w Łodzi wszczęła dochodzenie
w sprawie wprowadzenia wbrew przepisom ustawy
produktów mogących zawierać prekursory (efedry-
na) w sklepie mieszczącym się w Łodzi przy ul. Ko-
ściuszki 22 (czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii).
Funkcjonariusze zabezpieczyli również w sklepie
produkty o nazwie Spice i podjęto czynności spraw-
dzające celem ustalenia, czy zawarte związki w ww.
produktach są niebezpieczne dla zdrowia. Postępo-
wanie nadzorowane jest przez Prokuraturę Rejono-
wą w Łęczycy. W dniu 28 października 2008 r. doko-
nano także procesowego zatrzymania niektórych
produktów ze sklepu „dopalacze.com.” Zabezpieczone
produkty po podjęciu decyzji przez prokuratora nad-
zorującego postępowanie zostaną poddane badaniom
przez Instytut Ekspertyz Sądowych w Krakowie lub
Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Komen-
dy Głównej Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
w sprawie wprowadzenia procedur
gwarantujących terminowe wypłacanie
przez PFRON części składek ZUS osobom
niepełnosprawnym prowadzącym
działalność gospodarczą (6814)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 8 grudnia 2008 r. znak SPS-
-023-6814/08 interpelację posła Arkadego Fiedlera
z dnia 1 grudnia 2008 r. w sprawie wprowadzenia
procedur gwarantujących terminowe wypłacanie
przez PFRON części składek ZUS osobom niepełno-
sprawnym prowadzącym działalność gospodarczą
uprzejmie informuję, iż podjęte zostały przez mini-
stra pracy i polityki społecznej oraz Zarząd PFRON
działania mające na celu usprawnienie funkcjonowa-
nia systemu, uproszczenie procedur związanych
z uzyskaniem refundacji tych składek, a także zo-
bligowanie PFRON do przestrzegania terminów
zwrotu osobom niepełnosprawnym kwot wydatko-
wanych z tytułu opłacenia składek na ubezpieczenia
społeczne.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że wejście w życie
znowelizowanych przepisów ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wprowadza-
jących nowe formy wsparcia dla osób niepełnospraw-
nych prowadzących działalność gospodarczą oraz
niepełnosprawnych rolników i rolników zobowiąza-
nych do opłacania składek na ubezpieczenia społecz-
ne za niepełnosprawnych domowników, spowodowa-
ło przejściowe utrudnienia w funkcjonowaniu elek-
tronicznego systemu obsługi dofinansowań i refun-
dacji, wynikające m.in. z konieczności wprowadzenia
nowych wzorów dokumentów dla nowych grup bene-
ficjentów.
Należy też zauważyć, że w związku z rozszerze-
niem grupy uprawnionych do korzystania z refunda-
cji i dużym zainteresowaniem, jakim cieszy się ta
forma wsparcia, miesięcznie do funduszu składa
wnioski średnio 19 tys. podmiotów, z czego tylko ok.
16 tys. wniosków jest poprawnie sporządzonych. Po-
zostałe dokumenty wymagają korekt, co wydłuża
czas przekazywania refundacji.
W celu usprawnienia sposobu realizacji nowego
zadania ustawowego na przełomie roku 2008 Zarząd
PFRON wprowadził zmiany zmierzające do uspraw-
nienia działalności funduszu, m.in. w zakresie obsłu-
gi refundacji składek na ubezpieczenie społeczne.
W celu wyjaśnienia zawiłości nowych przepisów, jak
również zwiększenia liczby poprawnie sporządzonych
dokumentów składanych do PFRON opracowano
i wydano broszurę „Krok po kroku”, informującą be-
neficjentów o warunkach, jakie muszą być spełnione,
oraz o sposobie wypełniania dokumentów niezbęd-
nych do ubiegania się o refundację składek na ubez-
pieczenie społeczne.
Uruchomiono specjalne centrum telefoniczne, dzię-
ki któremu niepełnosprawni przedsiębiorcy oraz pra-
codawcy zatrudniający osoby niepełnosprawne mogą
uzyskać informacje o tym, jak prawidłowo składać do
funduszu wnioski o refundację ich składek. W związku
z dużą liczbą kierowanych przez beneficjentów zapy-
tań i dużym obciążeniem punktu informacyjnego
w III kwartale 2008 r. zatrudniono nowych pracow-
ników, którzy odpowiadają na pytania związane
z refundacjami składek. Obecnie w tej części obsługi
wnioskodawców pracuje 12-osobowy zespół, który
udziela blisko 500 odpowiedzi dziennie. Fundusz
uruchomił jednocześnie tzw. obsługę bezpośrednią
klienta, za pośrednictwem której beneficjent może
złożyć wniosek o refundację składek osobiście w sie-
dzibie funduszu oraz uzyskać pomoc w jego wypeł-
nieniu. Uwagi zgłaszane pracownikom obsługującym
to zadanie posłużyły do opracowania odpowiedzi na
najczęściej zadawane pytania, które zostały zamiesz-
czone na stronie internetowej funduszu. Trwają tak-
że prace nad uproszczeniem treści wezwań do korekt,

co niewątpliwie usprawni wypłatę refundacji składek
na ubezpieczenie społeczne.
Podjęte zostały także procesy legislacyjne zmie-
rzające do uproszczenia procedur związanych z reali-
zacją tego zadania, i tak m.in. obowiązującym od
11 grudnia br. rozporządzeniem ministra pracy i po-
lityki społecznej z dnia 14 listopada 2008 r., zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie refundacji składek
na ubezpieczenie społeczne osób niepełnosprawnych
(Dz. U. Nr 207, poz. 1304), wprowadzono udogodnie-
nia w zakresie ubiegania się o refundację przez osoby
niepełnosprawne prowadzące działalność gospodar-
czą. Zgodnie z nowymi przepisami:
— beneficjenci, którzy nie dokonali rejestracji od
początku 2008 r. lub nie złożyli comiesięcznych wnio-
sków o refundacje składek, będą mieli szansę na
otrzymanie pomocy, jeśli do 31 grudnia 2008 r. prze-
ślą do funduszu stosowne dokumenty rejestracyjne
oraz złożą wnioski;
— osoba niepełnosprawna prowadząca działal-
ność gospodarczą, która po raz pierwszy składa wnio-
sek o refundację składek, może ją otrzymać już za ten
miesiąc, w którym ten wniosek złożyła – pod warun-
kiem że załączy do niego wymagane dokumenty re-
jestracyjne (takie jak PESEL, REGON, NIP, kopie
dokumentów je potwierdzających oraz kopię aktual-
nego orzeczenia dotyczącego niepełnosprawności);
— beneficjenci mają możliwość składania tylko
jednego wniosku o refundację Wn-U-G zamiast
dwóch (Wn-U i INF-U-G); nowy wzór wniosku zawie-
ra podstawowe dane dotyczące wnioskodawcy, kwoty
wnioskowanej refundacji i pomocy de minimis.
A zatem jeżeli do dnia 31 grudnia 2008 r. osoba
niepełnosprawna wykonująca działalność gospodar-
czą przekaże do funduszu dokument pisemny po-
twierdzający dane rejestracyjne lub wniosek o sym-
bolu WN-U oraz informację o symbolu INF-U-G
o opłaconych składkach na ubezpieczenie społeczne
za okres od stycznia do października 2008 r., fun-
dusz uzna te dokumenty za skutecznie złożone. Ma-
jąc na uwadze dobro i interes beneficjentów, infor-
macje o nowelizacji tego rozporządzenia i jego za-
kresie umieszczone zostały na stronie internetowej
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej – Biura
Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełno-
sprawnych (www.niepelnosprawni.gov.pl). Również
PFRON prowadzi akcję informacyjną za pośrednic-
twem prasy ogólnopolskiej, oddziałów funduszu
oraz strony internetowej celem jak najszerszego roz-
powszechnienia zmian, jakie wprowadza wspomnia-
ne rozporządzenie dla osób niepełnosprawnych pro-
wadzących działalność gospodarczą, ubiegających
się o refundację składek.
Ponadto w przedłożonym Sejmowi RP rządowym
projekcie ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (druk nr 1275) zaproponowane zostały
m.in. zmiany do art. 25c ustawy z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
869
Nr 14, poz. 92) stanowiącego o refundacji składek na
ubezpieczenia społeczne. Zmiany te również mają na
celu ułatwienie i usprawnienie korzystania z tej for-
my wsparcia przez osoby niepełnosprawne.
M.in. uznano za konieczne wydłużenie terminu
wypłaty refundacji składek podmiotom uprawnio-
nym z 7 do 14 dni, gdyż termin 7 dni okazał się
w praktyce zbyt krótki dla organu udzielającego po-
mocy dla skutecznego sprawdzenia wniosku i doko-
nania refundacji (art. 25c ust. 5).
Natomiast kwestia zobligowania funduszu do
przestrzegania terminowego zwrotu opłaconych
składek uregulowana została poprzez dodanie prze-
pisu (art. 25c ust. 5a), na podstawie którego możliwe
jest naliczanie odsetek (w wysokości określonej jak
dla zaległości podatkowych) w przypadku nietermi-
nowego przekazania przez fundusz kwoty refundacji
składek na ubezpieczenia społeczne.
Nowelizacja ustawy uwzględniająca powyższe
zmiany uchwalona została przez Sejm w dniu 5 grud-
nia br. i będzie przedmiotem obrad najbliższego po-
siedzenia Senatu RP.
Jestem przekonana, że podjęte działania pozwolą
na uproszczenie skomplikowanych dotychczas proce-
dur realizacji omawianego zadania, a beneficjentom
umożliwią sprawne i punktualne otrzymywanie re-
fundacji składek na ubezpieczenia społeczne.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie blokady rachunków bankowych
na podstawie tytułu egzekucyjnego
organów administracji publicznej (6815)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 8 grudnia 2008 r. nr SPS-
-023-6815/08 interpelacją pana posła Tadeusza Ar-
kita oraz grupy posłów w sprawie blokady rachunków
bankowych na podstawie administracyjnego tytułu
egzekucyjnego uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zasady postępowania egzekucyjnego oraz środki
egzekucyjne (w tym egzekucja z rachunku bankowe-
go), jakie mogą być stosowane przez administracyjne
organy egzekucyjne w celu doprowadzenia do wyko-
nania przez zobowiązanych ich obowiązków o cha-
rakterze pieniężnym, uregulowane zostały w ustawie
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954,
z późn. zm.). Egzekucję administracyjną wszczyna
870
się na podstawie tytułu wykonawczego wystawione-
go przez wierzyciela, według ustalonego wzoru okre-
ślonego w rozporządzeniu ministra finansów z dnia
22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych
przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 137, poz. 1541,
z późn. zm.). Tytuł wykonawczy winien zawierać
dane wskazane w art. 27 ww. ustawy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji, m.in. imię i nazwisko
zobowiązanego, treść podlegającego egzekucji obo-
wiązku, a także jego podstawę prawną. Ponadto
w tytule wykonawczym wierzyciel podaje informacje
o majątku i źródłach dochodu zobowiązanego, o ile
jest w ich posiadaniu. Powyższe ma przyczynić się do
usprawnienia działań podejmowanych przez organ
egzekucyjny, niemniej nie oznacza, iż organ egzeku-
cyjny jest uprawniony do kierowania egzekucji wy-
łącznie do majątku wskazanego przez wierzyciela
(np. rachunku bankowego zobowiązanego wskazane-
go w tytule wykonawczym). Postępowanie egzeku-
cyjne prowadzi się bowiem wobec osoby, która nie
wykonała w terminie prawem nałożonego na nią obo-
wiązku, tj. zobowiązanego. Przy czym należy wska-
zać, iż stosownie do art. 26 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) podatnik odpowiada całym swo-
im majątkiem za wynikające z zobowiązań podatko-
wych podatki. Natomiast w myśl art. 29 § 1 tej usta-
wy, w przypadku osób pozostających w związku mał-
żeńskim odpowiedzialność, o której mowa w art. 26,
obejmuje majątek odrębny podatnika oraz majątek
wspólny podatnika i jego małżonka. Przedmiotowe
przepisy wyznaczają zakres składników majątko-
wych, które są objęte odpowiedzialnością podatnika
za jego zobowiązania podatkowe i do których w kon-
sekwencji może być skierowana przymusowa egzeku-
cja administracyjna, w przypadku braku dobrowol-
nego wywiązania się przez podatnika z ciążących na
nim obowiązków.
Kwestie dotyczące zasad stosowania środka egze-
kucyjnego w postaci egzekucji z rachunku bankowe-
go uregulowane zostały w przepisach art. 80–87
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administra-
cji. Stosownie do art. 80 § 1 tej ustawy organ egze-
kucyjny dokonuje zajęcia wierzytelności z rachunku
bankowego przez przesłanie do banku, a jeżeli bank
posiada oddziały – do właściwego oddziału, zawiado-
mienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej zobowią-
zanego z rachunku bankowego do wysokości egze-
kwowanej należności pieniężnej wraz z odsetkami
z tytułu niezapłacenia w terminie dochodzonej wie-
rzytelności oraz kosztami egzekucyjnymi. Organ eg-
zekucyjny jednocześnie wzywa bank, aby bez zgody
organu egzekucyjnego nie dokonywał wypłat z ra-
chunku bankowego do wysokości zajętej wierzytel-
ności, lecz bezzwłocznie przekazał zajętą kwotę or-
ganowi egzekucyjnemu na pokrycie egzekwowanej
należności albo zawiadomił organ egzekucyjny,
w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania,
o przeszkodzie w dokonaniu wpłaty. Zajęcie wierzy-
telności z rachunku bankowego zobowiązanego jest
dokonane z chwilą doręczenia bankowi ww. zawiado-
mienia o zajęciu i obejmuje również kwoty, które nie
były na rachunku bankowym w chwili zajęcia, a zo-
stały wpłacone na ten rachunek po dokonaniu zaję-
cia. Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z dyspozy-
cją zawartą w art. 81 § 1 ustawy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji zajęcie wierzytelności
jest skuteczne w odniesieniu do rachunków banko-
wych zobowiązanego prowadzonych przez bank, nie-
zależnie od tego, czy organ egzekucyjny wskazał
w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 80 § 1, nu-
mery tych rachunków.
W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, iż or-
gan egzekucyjny, stosując ww. środek egzekucyjny, nie
jest obowiązany do dokładnego określania rachunku
bankowego (podania jego numeru) i wystarczające
jest, by zobowiązany w danym banku w ogóle posiadał
rachunek bankowy. Dlatego też należy przyjąć, iż za-
jęcie wierzytelności dokonane na podstawie art. 80
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administra-
cji – o ile organ egzekucyjny nie wskazał konkretnego
numeru rachunku bankowego podlegającego zajęciu
– obejmuje wszystkie rachunki bankowe prowadzone
dla danej osoby. W takim przypadku brak jest podstaw
do ograniczania odpowiedzialności podatnika, który
odpowiada całym swoim majątkiem, tylko do określo-
nych rachunków bankowych (np. tylko rachunku
oszczędnościowo-rozliczeniowego).
Z kolei zakres zajęcia wierzytelności z rachunku
bankowego obejmuje sumy zgromadzone na rachun-
ku bankowym wystarczające na pokrycie egzekwo-
wanej kwoty. Blokada wszystkich środków zgroma-
dzonych na rachunku bankowym występuje zatem
wyłącznie w przypadku, gdy kwota znajdująca się na
rachunku nie wystarcza na pokrycie egzekwowanej
należności. Zauważyć przy tym należy, iż środki pie-
niężne znajdujące się na rachunkach oszczędnościo-
wych, rachunkach oszczędnościowo-rozliczeniowych
oraz na rachunkach terminowych lokat oszczędno-
ściowych jednej osoby, niezależnie od liczby zawar-
tych umów, są wolne od zajęcia na podstawie admi-
nistracyjnego tytułu wykonawczego do wysokości
trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia w sektorze przedsiębiorstw, bez wypłat na-
gród z zysku, ogłaszanego przez prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego za okres bezpośrednio po-
przedzający dzień wystawienia tytułu wykonawczego
(art. 54 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo ban-
kowe, Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.).
Ponadto zajęcie wierzytelności zobowiązanego
z rachunku bankowego jest skuteczne, co do zasady,
do czasu zapłacenia egzekwowanej kwoty. W takim
przypadku dochodzi do zrealizowania zajęcia, przy
czym przepisy nie nakładają na organy egzekucyjne
obowiązku zawiadamiania o tym fakcie banku, któ-
ry konkretne zajęcie zrealizował. Na banku jako na
dłużniku zajętej wierzytelności ciąży bowiem zgod-
nie z art. 70 § 1 ww. ustawy o postępowaniu egzeku-
cyjnym w administracji obowiązek naliczenia odse-
tek z tytułu niezapłacenia należności w terminie,

należnych od następnego dnia po dniu wystawienia
przez organ egzekucyjny zawiadomienia o zajęciu
wierzytelności lub prawa majątkowego do dnia prze-
kazania organowi egzekucyjnemu środków pienięż-
nych uzyskanych z zajęcia. Ewentualne oczekiwanie
przez bank, który zrealizował konkretne zajęcie
z odblokowaniem środków znajdujących się na ra-
chunku bankowym do czasu otrzymania informacji
organu egzekucyjnego o zrealizowaniu zajęcia, nie
znajduje podstaw w przepisach ustawy o postępowa-
niu egzekucyjnym w administracji, niemniej może
wynikać z ostrożności banku. Dłużnik zajętej wie-
rzytelności (bank), który nie wykonał lub nienależy-
cie wykonał ciążące na nim obowiązki związane
z realizacją zajęcia egzekucyjnego lub zabezpieczają-
cego wierzytelności lub prawa majątkowego, odpo-
wiada bowiem za wyrządzone przez to wierzycielowi
szkody na postawie przepisów Kodeksu cywilnego
(art. 168c ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w ad-
ministracji). W przypadku natomiast gdy w wyniku
realizacji zajęcia uzyska się wystarczającą kwotę na
pokrycie egzekwowanych sum, organ egzekucyjny
zobowiązany jest do niezwłocznego uchylenia pozo-
stałych zajęć egzekucyjnych.
Bez wątpienia usprawnienie procesu przekazywa-
nia informacji dotyczących realizacji zajęć wierzytel-
ności z rachunku bankowego pomiędzy bankami
i administracyjnymi organami egzekucyjnymi wpły-
nęłoby pozytywnie nie tylko na sytuację zobowiąza-
nego w postępowaniu egzekucyjnym, ale także zop-
tymalizowało działania organów egzekucyjnych po-
dejmowane w związku z zastosowaniem przedmioto-
wego środka egzekucyjnego. Aktualnie rozważana
jest propozycja umożliwienia elektronicznego prze-
syłania dokumentów związanych z zajęciem wierzy-
telności z rachunku bankowego oraz jego realizacją.
Należy jednak wskazać, że przyjęcie nowych rozwią-
zań w tym zakresie – z uwagi na stopień złożoności
przedmiotowej materii, jak i konieczność zapewnie-
nia proponowanemu rozwiązaniu spójności systemo-
wej oraz adekwatności do aktualnego poziomu tech-
nicznego – wymaga czasu.
Niezależnie od powyższego uprzejmie zauważam,
iż nie widzę potrzeby przyjmowania na gruncie eg-
zekucji administracyjnej z rachunku bankowego roz-
wiązań obowiązujących w egzekucji sądowej w zakre-
sie kierowania zajęcia wierzytelności z rachunku
bankowego do określonego rachunku bankowego.
Celem egzekucji sądowej jest w zasadzie przymusowe
wykonanie obowiązków cywilnoprawnych, zaś egze-
kucji administracyjnej – obowiązków o charakterze
administracyjnoprawnym. Z uwagi na istnienie za-
sadniczych różnic pomiędzy charakterem dochodzo-
nych należności istnieją odmienności w sposobie
i zakresie ich przymusowej egzekucji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
871
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie spornego problemu ściągania
składek ZUS od kobiet przebywających
na urlopach macierzyńskich i wychowawczych
z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy
o pracę oraz prowadzących jednocześnie
działalność gospodarczą
w latach 1999–2001 (6817)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 8 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6817/08,
dotyczące interpelacji pani poseł Bożenny Bukiewicz
z dnia 19 listopada 2008 r., znak: BK-023-6841/08,
w sprawie spornego problemu ściągania składek ZUS
od kobiet przebywających na urlopach macierzyń-
skich i wychowawczych z tytułu zatrudnienia na
umowę o pracę oraz prowadzących jednocześnie dzia-
łalność gospodarczą w latach 1999–2001 uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Od 1 stycznia 1999 r. weszły w życie przepisy usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.) W treści art. 6 powołanej ustawy zawar-
ty jest krąg osób, które na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym. Wśród nich wymienieni
są m.in.: pracownicy, osoby, które prowadzą pozarol-
niczą działalność gospodarczą, osoby przebywające
na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek
macierzyński. Jednocześnie art. 9 powołanej ustawy
rozstrzyga, z jakiego tytułu w przypadku zbiegu ty-
tułów do ubezpieczeń ubezpieczony będzie podlegał,
a tym samym z jakiego tytułu będą odprowadzane
składki na ubezpieczenia społeczne.
Zgodnie z treścią ust. 6 powołanego artykułu, oso-
by pobierające zasiłek macierzyński lub przebywają-
ce na urlopie wychowawczym podlegają obowiązkowo
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym tylko
wówczas, jeżeli nie mają ustalonego prawa do emery-
tury lub renty i nie mają innych tytułów rodzących
obowiązek ubezpieczeń społecznych. Oznacza to, że
w przypadku jednoczesnego prowadzenia pozarolni-
czej działalności gospodarczej i pobierania zasiłku
macierzyńskiego z innego tytułu (lub przebywania
na urlopie wychowawczym) osoba taka będzie obo-
wiązkowo podlegała ubezpieczeniu z tytułu prowa-
dzenia pozarolniczej działalności gospodarczej i, co
się z tym wiąże, będzie zobowiązana do odprowadza-
nia składek na obowiązkowe ubezpieczenia społecz-
ne. Należy przy tym wskazać, że zgodnie z powołaną
ustawą pobieranie zasiłku macierzyńskiego czy prze-
bywanie na urlopie wychowawczym są odrębnym od
pracowniczego tytułem do ubezpieczeń.
Zgodnie z wyjaśnieniami prezesa Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych, takie stanowisko prezentował
ZUS od dnia wejścia w życie reformy ubezpieczeń
872
społecznych. Rozbieżne było natomiast orzecznictwo
sądów w tym zakresie. Prawidłowość stanowiska
ZUS została ostatecznie potwierdzona uchwałą Sądu
Najwyższego z dnia 23 maja 2006 r. w składzie 7 sę-
dziów. Ponadto zasady opłacania składek na ubezpie-
czenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fun-
dusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
określone zostały w publikatorach ZUS i dostępne
były na salach obsługi interesanta od początku 1999 r.,
a w wersji elektronicznej na stronie internetowej ZUS
od marca 1999 r.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez pre-
zesa ZUS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych podej-
mował i podejmuje szereg działań zmierzających do
przekazywania na bieżąco informacji dotyczących
obowiązków płatników związanych z opłacaniem
składek. W myśl art. 68 ust. 1 ustawy o s.u.s., Zakład
Ubezpieczeń Społecznych realizuje przepisy o ubez-
pieczeniach społecznych m.in. w zakresie ustalania
i stwierdzania obowiązku ubezpieczeń społecznych.
W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości ZUS
ma obowiązek wszcząć postępowanie wyjaśniające
w tym zakresie, a osoby będące płatnikami składek
mają obowiązek złożyć prawidłowe dokumenty zgło-
szeniowe.
Z dniem 18 maja 2001 r. weszła w życie noweliza-
cja ustawy o s.u.s., w wyniku której osoby pobierają-
ce zasiłek macierzyński lub przebywające na urlopie
wychowawczym zostały zobowiązane do złożenia
oświadczenia informującego płatnika składek (np. pra-
codawcę), który udzielił urlopu macierzyńskiego lub
wychowawczego, o posiadaniu innego tytułu do obo-
wiązkowych ubezpieczeń społecznych (np. prowadze-
nie działalności gospodarczej). Oświadczenie to umoż-
liwiało pracodawcy stwierdzenie, czy istnieje obowią-
zek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne
z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub
przebywania na urlopie wychowawczym za taką oso-
bę, czy też powinna ona opłacać składki osobiście
w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej. Po znowelizowaniu ustawy ZUS
opublikował poradnik „Zasady rozliczania składek
na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowot-
ne osób przebywających na urlopach wychowawczych
lub pobierających zasiłek macierzyński”.
Ponadto, zgodnie z informacją ZUS, zakład kwe-
stionuje brak zgłoszenia takich osób do ubezpieczeń
społecznych z tytułu prowadzenia działalności gospo-
darczej jedynie w sytuacji, gdy z zebranego materia-
łu dowodowego jednoznacznie wynika, że w spornym
okresie taka działalność była rzeczywiście prowadzo-
na. W takich przypadkach ZUS wydaje decyzje
stwierdzające obowiązek podlegania ubezpieczeniom
społecznym, od których przysługuje stronie odwoła-
nie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Zatem
ostatecznie prawidłowość rozstrzygnięcia dokonane-
go przez ZUS podlega ocenie sądowej.
Jednocześnie prezes ZUS poinformował, że z uwa-
gi na istniejące w okresie od stycznia 1999 r. do maja
2001 r. niejednolite orzecznictwo sądowe oraz zwią-
zane z tym wątpliwości prawne zobowiązał terenowe
jednostki organizacyjne ZUS do uwzględniania
w prowadzonych postępowaniach wszystkich wystę-
pujących okoliczności na korzyść osób, które w okre-
sie od stycznia 1999 r. do maja 2001 r. pobierały za-
siłek macierzyński lub przebywały na urlopie wycho-
wawczym i nie zgłosiły się do ubezpieczeń społecz-
nych z tytułu prowadzonej w tym okresie działalno-
ści gospodarczej.
We wszystkich uzasadnionych przypadkach po
stwierdzeniu faktycznego wykonywania działalności
w tym okresie zostanie takim osobom wyznaczony
termin do opłacenia składek na ubezpieczenia spo-
łeczne i Fundusz Pracy za powyższy okres. W przy-
padku wywiązania się z opłacenia składek w tym
terminie ZUS odstąpi od naliczenia odsetek. W sytu-
acji gdy osoba taka nie będzie miała możliwości ure-
gulowania swoich należności z terminie wyznaczo-
nym przez ZUS, będzie mogła się ubiegać o ich spła-
tę w systemie ratalnym. Decyzje o udzieleniu ulgi
będą podejmowane przez ZUS indywidualnie, z uwzględ-
nieniem możliwości płatniczych zainteresowanych
osób oraz stanu Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku
złożonego przed upływem terminu do zapłaty odset-
ki nie zostaną naliczone, jednakże należna będzie
opłata prolongacyjna, wynikająca z obowiązujących
przepisów.
W przypadku osób, które pobierały zasiłek macie-
rzyński lub przebywały na urlopach wychowawczych
po 1 czerwca 2001 r., z uwagi na unormowany stan
prawny brak jest podstaw do wyznaczenia nowego
terminu do opłacenia należnych składek, jednakże
ZUS zobowiązał się również i w tym wypadku wni-
kliwie analizować poszczególne przypadki. Osoby
takie będą mogły wnioskować o zawarcie układu ra-
talnego, a w sytuacji gdy z posiadanego materiału
dowodowego wynikałoby niezbicie, że zostały wpro-
wadzone w błąd przez pracowników terenowej jed-
nostki organizacyjnej, możliwe będzie wyznaczenie
nowego terminu do opłacenia składek.
Jednocześnie Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej, widząc problemy, z jakimi borykają się osoby
pobierające zasiłki macierzyńskie i jednocześnie po-
siadające inny tytuł do ubezpieczeń społecznych,
przygotowało projekt ustawy o zmianie ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych i ustawy Prawo ban-
kowe. W myśl zaproponowanych zmian w przypadku
jednoczesnego prowadzenia pozarolniczej działalności
gospodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskiego z in-
nego tytułu osoba taka będzie obowiązkowo podlegała
ubezpieczeniu z tytułu pobierania zasiłku macierzyń-
skiego. Aktualnie ustawa została przekazana do uzgod-
nień międzyresortowych oraz partnerom społecznym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie pracowników sądów i prokuratur
(6818)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-6818/08 z dnia 8 grudnia 2008 r.,
przy którym została przekazana interpelacja poseł
Bożenny Bukiewicz w sprawie pracowników sądów
i prokuratur, uprzejmie informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U. Nr 102,
poz. 690) wprowadziła w stosunku do osób zatrud-
nianych na stanowiskach urzędników oraz osób od-
bywających staż urzędniczy w sądach i prokuratu-
rach nowe wymagania w zakresie wykształcenia
– zgodnie z obecnym brzmieniem art. 2 ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokura-
tury (Dz. U. Nr 162, poz. 1125, z późn. zm.) urzędni-
kiem może zostać osoba, która – poza innymi wymie-
nionymi warunkami – ukończyła co najmniej studia
pierwszego stopnia i uzyskała tytuł zawodowy. Nie
jest zatem wymagany – jak podano w interpelacji
– tytuł zawodowy magistra (do uzyskania którego
wymagane jest ukończenie studiów drugiego stop-
nia), a jedynie tytuł zawodowy licencjata.
Konsekwentnie, długoletni pracownicy sądów po-
wszechnych, aby spełnić całokształt wymagań sta-
wianych obecnie urzędnikom w art. 2 ustawy o pra-
cownikach sądów i prokuratury, powinni uzupełnić
wykształcenie poprzez ukończenie (3-letnich) stu-
diów pierwszego stopnia i uzyskanie tytułu zawodo-
wego licencjata; wyjątek dotyczy grupy pracowników,
którzy w dniu wejścia w życie ustawy mieli ukończo-
ne 40 lat i posiadali 15-letni staż pracy – dla tych
pracowników wystarczającym kryterium spełnienia
nowych wymagań kwalifikacyjnych jest ukończenie
studium zawodowego jako cyklicznej formy doskona-
lenia zawodowego w Krajowym Centrum Szkolenia
Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury.
Mimo to minister sprawiedliwości dostrzega ko-
nieczność weryfikacji obowiązujących rozwiązań or-
ganizacyjnych i prawnych zawartych w ustawie
o pracownikach sądów i prokuratury i dlatego powo-
łał w Ministerstwie Sprawiedliwości zespół do spraw
zmiany ustawy o pracownikach sądów i prokuratury
oraz przygotowania aktów wykonawczych do tej
ustawy. W opracowywanym w ramach prac zespołu
wstępnym projekcie ustawy o pracownikach sądów
i prokuratury zakłada się odejście od wymogu wyż-
szego wykształcenia w przypadku osób zatrudnia-
nych w sądach na stanowisku protokolanta.
Nie wydaje się jednak możliwa realizacja postu-
latów zawartych w punkcie 2 i 3 interpelacji pani
poseł – zniesienie wymogu wyższego wykształcenia
873
dla dotychczasowych pracowników sądów (jeżeli
będą posiadać odpowiedni staż pracy i pozytywną
ocenę swojej pracy) oraz wprowadzenie rozwiązania,
zgodnie z którym wyższe wykształcenie będzie sta-
nowiło dodatkowy wymóg (w przypadku dużej liczby
kandydatów do pracy w sądzie) – w odniesieniu do
pracowników zajmujących pozostałe, poza stanowi-
skiem protokolanta, stanowiska wspomagające pion
orzeczniczy. Zauważyć bowiem należy, iż od odpo-
wiedniej kadry urzędniczej zależy sprawność pozio-
mu postępowań w tej instytucji.
Dodać również można, że projekt ustawy z dnia
9 maja 2007 r. o zmianie ustawy o pracownikach są-
dów i prokuratury został skierowany do Sejmu RP
jako projekt rządowy, a zaproponowane w nim zmia-
ny w zakresie podniesienia wymagań stawianych
kandydatom do pracy w sądach i prokuraturze, jak
i wprowadzenie mechanizmów, które pozwolą na za-
stosowanie tych podwyższonych wymagań również
wobec osób już zatrudnionych w tych jednostkach,
zyskały powszechną akceptację. Zmiany te miały bo-
wiem na celu, jak już wyżej wskazano, stworzenie
w sądach i prokuraturze nowoczesnej i wykwalifiko-
wanej kadry, a w konsekwencji zapewnienie prawi-
dłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie realizacji budowy drogi S5
Nowe Marzy – Bydgoszcz – Poznań (6819)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Teresy Piotrowskiej z dnia
3 grudnia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
8 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6819/08, w sprawie
budowy drogi ekspresowej S5 Nowe Marzy – Byd-
goszcz – Poznań, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Odnosząc się do pytania dotyczącego przebiegu
drogi w okolicach Bydgoszczy, należy zauważyć, iż
zgodnie z ustaleniami Komisji Oceny Przedsięwzięć
Inwestycyjnych działającej przy generalnym dyrek-
torze dróg krajowych i autostrad przyjęty został wa-
riant IV, czyli wariant stanowiący północno-zachod-
nią obwodnicę Bydgoszczy. Został on także rekomen-
dowany we wniosku o wydanie decyzji o środowisko-
874
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia, który wpłynął dnia 8 lutego 2008 r. do
wojewody kujawsko-pomorskiego. Jednakże już po
rozpoczęciu postępowania administracyjnego w tej
sprawie zostały wyznaczone nowe obszary Natura
2000, z którymi koliduje proponowany przebieg oma-
wianej drogi. W związku z tym minister środowiska
zalecił uzupełnienie raportu środowiskowego o ele-
menty związane z nowymi obszarami. Z tego też po-
wodu termin uzyskania decyzji środowiskowej ule-
gnie przesunięciu w czasie. Natomiast uzupełniony
raport zostanie przekazany do Regionalnej Dyrekcji
Ochrony Środowiska (następcy prawnego wojewody)
w kwietniu 2009 r.
Odpowiadając na pytania dotyczącego harmono-
gramu budowy drogi S5 na odcinku Nowe Marzy
– Poznań, uprzejmie informuję, iż został on podzie-
lony na kilka pododcinków realizacyjnych:
1) Nowe Marzy – Bydgoszcz,
2) Bydgoszcz – Stryszek i Białe Błota,
3) Bydgoszcz – Żnin,
4) Żnin – Gniezno,
5) Gniezno – Poznań węzeł Kleszczewo.
Z wymienionych odcinków jedynie odcinek Byd-
goszcz – Stryszek i Białe Błota w części został już
oddany do ruchu, a w części znajduje się w budowie
z planowanym terminem jej zakończenia w maju
2010 r. Pozostałe odcinki znajdują się na etapie prac
przygotowawczych. Dla odcinków Nowe Marzy –Byd-
goszcz oraz Bydgoszcz – Gniezno GDDKiA oczekuje
na wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia. Z przed-
stawionych powyżej powodów termin wydania decy-
zji ulegnie przesunięciu w czasie. Po uzyskaniu tej
decyzji GDDKiA wystąpi z wnioskiem o wydanie de-
cyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.
Rozpoczęcie robót budowlanych planowane jest na
rok 2010, a ich zakończenie na rok 2012. Natomiast
dla odcinka Gniezno – Poznań (węzeł Kleszczewo)
uzyskano już zarówno decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach, jak i decyzję o ustaleniu lokali-
zacji drogi. W związku z proponowanym obszarem
sieci Natura 2000 (dolina Cybiny oraz Ostoja koło
Promna) wstrzymano złożenie wniosku o wydanie
decyzji o pozwoleniu na budowę. W chwili obecnej
zlecono przygotowanie materiałów do wniosku o wy-
danie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
w zakresie oddziaływania na obszar Natura 2000.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że GDDKiA doło-
ży wszelkich starań, aby realizacja przedmiotowej
inwestycji przebiegała sprawnie i została zakończona
w zakładanych terminach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie dostosowania polskich przepisów
Prawa telekomunikacyjnego do unijnych norm
telekomunikacyjnych (6821)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Waldy Dzikowskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 8 grudnia 2008 r.,
w sprawie dostosowania polskich przepisów Prawa
telekomunikacyjnego do unijnych norm telekomuni-
kacyjnych (nr SPS-023-6821/08), podaję poniższe
informacje.
Aktualnie przeciwko Polsce prowadzonych jest
5 postępowań w obszarze telekomunikacji, z czego
2 trafiły przed Europejski Trybunał Sprawiedli-
wości.
Pierwszym zarzutem jest brak zagwarantowania
niezależności krajowego organu regulacyjnego z po-
wodu braku kadencyjności i przesłanek odwołania
tego organu. Strona polska uznaje zasadność tego
zarzutu i podejmowane są kroki w celu usunięcia
uchybień. W tym miejscu należy wspomnieć, że ka-
dencyjność prezesa UKE a także przesłanki, na pod-
stawie których prezes UKE mógł być usunięty ze
stanowiska, były określone w ustawie z dnia 16 lipca
2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171,
poz., 1800, z późn. zm.), jednak zostały zniesione
ustawą z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym za-
sobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwo-
wych (Dz. U. Nr 170, poz. 1217, z późn. zm.). Obecnie
kwestia odwołania prezesa UKE jest uzależniona je-
dynie od uznaniowej decyzji premiera. Wyżej wymie-
niona ustawa o państwowym zasobie kadrowym zo-
stała uchwalona przez Sejm na podstawie projektu
poselskiego Prawa i Sprawiedliwości. Objęła ona tak-
że inne organy centralne i wysokie stanowiska pań-
stwowe oraz wprowadziła zmiany w funkcjonowaniu
służby cywilnej. Obecnie następuje odejście od zasad
wprowadzonych ustawą o państwowym zasobie ka-
drowym. W dniu 21 listopada 2008 r. została ona
uchylona ustawą o służbie cywilnej, która oczekuje
na podpis prezydenta. Ponadto w rządowym projekcie
ustawy Prawo telekomunikacyjne, przesłanym do
Sejmu (druk sejmowy nr 1448), przewiduje się przy-
wrócenie pięcioletniej kadencji prezesa UKE, a także
wyłącznych przesłanek jego odwołania.
Drugi zarzut Komisji Europejskiej dotyczy moż-
liwości zrywania umów przez abonentów w przypad-
ku zmiany regulaminu świadczenia usług przez do-
stawcę usług na skutek zmiany przepisów prawa,
czyli z przyczyn niezależnych od dostawcy usług. We-
dług Komisji Europejskiej przepisy ustawy Prawo
telekomunikacyjne są zbyt „prokonsumenckie”. Spra-
wa jest na wczesnym etapie postępowania, jednak

stosowne propozycje zmian do ustawy znajdują się
już w Sejmie (druk sejmowy nr 1448). Projekt no-
wych zapisów w żadnym wypadku nie przewiduje
odebrania abonentom prawa do odstąpienia od umo-
wy bez konieczności uiszczania kar umownych, z wy-
jątkiem przypadku, kiedy taka zmiana jest narzuca-
na przez organy państwowe.
Kolejną kwestią podnoszoną przez Komisję Euro-
pejską jest brak analizy rynków właściwych w dzie-
dzinie sieci i usług łączności elektronicznej, tj. nie-
zrealizowanie obowiązku terminowego i sprawnego
przeprowadzenia przez krajowe organy regulacyjne
analizy rynku zgodnie z wymogami dyrektyw. Za-
rzut nie jest związany z treścią ustawy Prawo tele-
komunikacyjne, lecz z interpretowaniem i egzekwo-
waniem prawa przez krajowy organ regulacyjny,
czyli Urząd Komunikacji Elektronicznej. Urząd Ko-
munikacji Elektronicznej ma obowiązek przeprowa-
dzania analiz rynków określonych w rozporządzeniu
ministra infrastruktury z dnia 25 października 2004 r.
w sprawie określenia rynków właściwych podlegają-
cych analizie przez prezesa Urzędu Regulacji Tele-
komunikacji i Poczty (Dz. U. Nr 242, poz. 2420). Na
mocy art. 21 ust. 5 Prawa telekomunikacyjnego pre-
zes UKE powinien przeprowadzać regularnie, nie
rzadziej niż co 2 lata, analizę rynków określonych
w ww. rozporządzeniu. Od chwili wejścia w życie
(w 2004 r.) do chwili obecnej prezes UKE nie za-
kończył analiz wszystkich rynków, tj. nie określił,
czy na tych rynkach występuje lub nie skuteczna
konkurencja.
Ponadto Komisja Europejska kwestionuje włącze-
nie dostępu szerokopasmowego do rynku właściwego
bez przeprowadzenia wcześniej analizy (na podsta-
wie przepisów przejściowych). Tutaj także zarzut nie
jest związany z treścią ustawy Prawo telekomunika-
cyjne, lecz z interpretowaniem i egzekwowaniem jej
przez krajowy organ regulacyjny czyli Urząd Komu-
nikacji Elektronicznej. Prezes UKE w związku z nie-
właściwą definicją rynków nałożył na Telekomuni-
kację Polską SA kary pieniężne (ok. 340 mln zł).
W wyniku interwencji Komisji Europejskiej prezes
UKE zmienił definicję rynku (wyłączając dostęp sze-
rokopasmowy z tego rynku), jednakże pomimo defi-
nicji rynku decyzje w sprawie kar nie zostały uchy-
lone. Decyzje są zaskarżone przez TP SA do SOKiK
(kary nie zostały uiszczone).
Ostatni zarzut Komisji wiąże się z nieprawidłową
implementacją definicji abonenta, zgodnie bowiem
z opinią KE abonent nie musi posiadać umowy pi-
semnej. Natomiast definicja abonenta znajdująca się
w polskim Prawie telekomunikacyjnym zawiera wy-
móg zawarcia umowy na piśmie. Polska wielokrotnie
przedstawiała Komisji Europejskiej swoje argumen-
ty wskazujące, że zastosowanie definicji zawartej
w dyrektywie skutkowałoby np. nadaniem absurdal-
nych uprawnień użytkownikom aparatów publicz-
nych (np. możliwość żądania przeniesienia numeru
aparatu publicznego). W wyniku braku porozumie-
nia z KE sprawa trafiła przed ETS. Polska czeka na
875
rozstrzygnięcie sprawy. Nowelizacja ustawy Prawo
telekomunikacyjne na razie nie przewiduje zmian
w tym zakresie.
Pan poseł wskazał także, że Komisja Europejska
negatywnie ocenia wysokie stawki za przejęcie lokal-
nej pętli abonenckiej z sieci Telekomunikacji Polskiej.
Ministerstwo nie posiada jednak informacji, aby ta
kwestia stanowiła przedmiot oficjalnych zarzutów
KE. W tym miejscu uprzejmie informuję, że prezes
Urzędu Komunikacji Elektronicznej decyzją z dnia
28 listopada 2008 r., nr DHRT-WOR-6062-10/07(112),
zmienił i zatwierdził projekt „Oferty ramowej Tele-
komunikacji Polskiej określający ramowe warunki
umów o dostępie do lokalnej pętli abonenckiej i zwią-
zanych z nim udogodnień w zakresie dostępu pełne-
go i współdzielonego”, w tym m.in. ustalił nowy cen-
nik opłat.
Odnośnie do poruszonego w interpelacji przez
pana posła obowiązku negocjowania dostępu do pu-
blicznych sieci telekomunikacyjnych, 13 listopada br.
ETS ogłosił wyrok uznający, że Polska nie dokonała
prawidłowo transpozycji art. 4 ust. 1 dyrektywy
2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności
elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wza-
jemnych połączeń (wyrok w sprawie C-227/07). Try-
bunał orzekł, że przepis art. 26 ust. 1 ustawy Prawo
telekomunikacyjne jest ujęty zbyt szeroko, ponieważ
nakłada na wszystkich operatorów publicznej sieci
telekomunikacyjnej obowiązek prowadzenia negocja-
cji w sprawie zawarcia umowy o dostępie telekomu-
nikacyjnym. Natomiast zdaniem Komisji Europej-
skiej, które podzielił ETS, obowiązek ten powinien
dotyczyć jedynie wzajemnych połączeń sieci, które
stanowią szczególny rodzaj dostępu telekomunika-
cyjnego. Jednocześnie w drugiej części tego wyroku
ETS oddalił skargę Komisji Europejskiej, uznając, że
art. 26–30 ustawy Prawo telekomunikacyjne stanowi
prawidłową implementację art. 5 ust. 1 akapit 1 dy-
rektywy dostępowej. Obecnie przygotowywane są
zmiany w przepisach ustawy Prawo telekomunika-
cyjne wdrażające ten wyrok.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Panasiuk
Warszawa, dnia 16 grudnia 2008 r.
876
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie popularyzacji elastycznych form
zatrudnienia (6822)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przeka-
zaniem przy piśmie z dnia 8 grudnia 2008 r. (znak:
SPS-023-6822/08) interpelacji pana posła Waldy Dzi-
kowskiego w sprawie popularyzacji elastycznych form
zatrudnienia uprzejmie przedkładam, co następuje:
Pan poseł w swojej interpelacji wskazuje na dużą
popularność telezatrudnienia w Stanach Zjednoczo-
nych oraz w państwach Europy Zachodniej, gdzie
liczba osób zatrudnionych w charakterze telepracow-
ników sięga nawet kilkunastu milionów osób, i po-
stuluje podjęcie działań mających na celu populary-
zację tej formy zatrudnienia w Polsce.
We wspomnianych krajach istotnie zaobserwowa-
no wzrost znaczenia tej formy zatrudnienia, co
w znacznym stopniu wiąże się z rozwojem nowocze-
snych technologii informatycznych, a także z libera-
lizacją rynków telekomunikacyjnych, bez której nie
byłoby mowy o tanim i efektywnym dostępie do sieci
teleinformatycznej, niezbędnych do rozwoju tej formy
zatrudnienia. Rozwój telepracy w tych krajach był de
facto długotrwałym procesem, zapoczątkowanym
znacznie wcześniej niż w Polsce. Wspomniane kraje
dysponują rozbudowaną infrastrukturą techniczną
niezbędną do stworzenia możliwości zatrudnienia
w formie telepracy. Chodzi tu zwłaszcza o dostęp do
tzw. szerokopasmowego Internetu, stanowiący w wie-
lu przypadkach kluczowy warunek do świadczenia
telepracy. Rozwój telepracy w krajach Europy Za-
chodniej i w Stanach Zjednoczonych podyktowany
był także potrzebą obniżenia przez przedsiębiorstwa
kosztów funkcjonowania i sprostania w ten sposób
rosnącej konkurencji. Ponadto w tej formie zatrud-
nienia, dzięki związanej z nią redukcji kosztów za-
trudniania, upatruje się alternatywę dla przenosze-
nia działalności firm do krajów charakteryzujących
się niższymi kosztami pracy. Z kolei z punktu widze-
nia pracowników ten rodzaj zatrudnienia jest po-
strzegany jako bardziej przyjazny rodzinie i pozwa-
lający na lepsze godzenie życia zawodowego z życiem
rodzinnym. Telepraca pozwala także na aktywizację
zawodową tych zasobów siły roboczej, które dotych-
czas z różnych względów, np. z powodu niepełno-
sprawności czy miejsca zamieszkania, nie były
w pełni obecne na rynku pracy. Tym samym telepra-
ca obok stworzenia dogodnych warunków do pracy
dla pewnych grup wysoko wykwalifikowanych pra-
cowników, np. prawników, grafików czy webmaste-
rów, stanowi również korzystną alternatywę dla osób
o niższych kwalifikacjach, które w dobie poprzedza-
jącej rozwój nowoczesnych technologii związanych z
telepracą były skazane w najlepszym wypadku na
długotrwałe dojazdy do pracy bądź na wykonywanie
pracy chałupniczej.
W Polsce, chociaż w mniejszym stopniu niż we
wspomnianych krajach, także zwrócono uwagę na
możliwości, jakie stwarza telepraca. Jednak zainte-
resowanie wykorzystaniem telepracy wykazuje ten-
dencję rosnącą, gdyż tylko w latach 2004–2006 ob-
serwowany był wzrost liczby firm korzystających
z tej formy zatrudnienia. Warto dodać, że telepraca
była wykorzystywana już przed stworzeniem regula-
cji specjalnie zaprojektowanych dla tej formy zatrud-
nienia. Natomiast samo wprowadzenie podstaw
prawnych dla zatrudnienia pracowników w tej formie
znacznie przyczyniło się do jej popularyzacji.
W ostatnich latach w Polsce były podejmowane
inicjatywy instytucjonalne mające na celu ułatwienie
korzystania z tej formy zatrudnienia. Wyrazem tego
były zadania realizowane w ramach krajowych pla-
nów działań na rzecz zatrudnienia: na 2006 i 2007
rok. W ramach tych dwóch edycji krajowego planu
działań na rzecz zatrudnienia podejmowane było za-
danie polegające na opracowaniu podstaw prawnych
wykonywania pracy w formie telepracy, które zosta-
ły następnie wprowadzone w wyniku nowelizacji Ko-
deksu Pracy z dnia 24 sierpnia 2007 r. (Dz. U. Nr 181,
poz. 1288). Znaczny wpływ na przyjęte regulacje mie-
li partnerzy społeczni, z którymi były one konsulto-
wane na forum Zespołu Roboczego Prawa Pracy
i Układów Zbiorowych Pracy w Trójstronnej Komisji
ds. Społeczno-Gospodarczych.
Obecnie nie są przewidziane dalsze zmiany
w przepisach Kodeksu pracy, zmierzające do wpro-
wadzenia dodatkowych ułatwień dla pracodawców
przy zatrudnianiu telepracowników. Obowiązujące
w tym zakresie przepisy Kodeksu Pracy są w ocenie
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej wystarcza-
jące i w pełni gwarantują zarówno pracodawcom, jak
i pracownikom możliwość korzystania z tej formy za-
trudnienia, jeśli strony wyrażają taką wolę.
Innym działaniem w ramach Krajowego Planu
Działania na rzecz Zatrudnienia na 2007 rok, mają-
cym na celu m.in. wspieranie podejmowania telepra-
cy, były zadania realizowane przez Państwowy Fun-
dusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Do Kra-
jowego Planu Działań na Rzecz Zatrudniania na rok
2007 zostało zgłoszone zadanie: Podnoszenie aktyw-
ności zawodowej osób niewidomych i niedowidzących.
W ramach tego zadania realizowany był program pod
nazwą „Komputer dla Homera”. Program polegał na
udzielaniu pomocy finansowej osobom niewidomym
i niedowidzącym w dostępie do nowoczesnego sprzę-
tu komputerowego wraz z odpowiednim oprzyrządo-
waniem i oprogramowaniem w celu umożliwienia im
zatrudnienia i samodzielnej pracy, nauki, zdobycia
wiedzy i umiejętności pozwalających na usamodziel-
nienie się oraz rozwój intelektualny. Wspomniane
działania były kontynuowane w ramach zadania:
Podnoszenie aktywności zawodowej osób niewido-
mych i niedowidzących realizowanego w ramach

Krajowego Planu Działań na rzecz Zatrudnienia na
2008 rok.
Koncepcja telepracy była również upowszechnia-
na przez projekty dofinansowywane ze środków Eu-
ropejskiego Funduszu Społecznego i realizowane
w ramach inicjatywy wspólnotowej Equal. Przykła-
dem upowszechniania wiedzy na temat telepracy
wśród pracodawców był m.in. projekt „Elastan” re-
alizowany w powiatach: garwolińskim, pułtuskim i ra-
domskim. Przedsiębiorcy uczestniczący w projekcie
mieli okazję zapoznać się z możliwościami wykorzy-
stania nowych dostępnych elastycznych form zatrud-
nienia, w tym telepracy.
Innym przykładem działań popularyzujących wśród
pracowników i pracodawców wiedzę o telepracy był re-
alizowany w ramach SPO RZL i dofinansowywany ze
środków EFS projekt „Telepraca. Ogólnopolski pro-
gram promocji i szkoleń dla przedsiębiorców”.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej upo-
wszechniało wiedzę nt. telepracy poprzez wspieranie
wspólnie z Instytutem Pracy i Polityki Społecznej
prac badawczych poświęconych telepracy. Wyrazem
tego było wyróżnienie mgr Magdaleny Fiszer za pra-
cę pt. „Telepraca jako elastyczna forma zatrudnienia
w gospodarce opartej na wiedzy – strategie polityki
zatrudnienia Unii Europejskiej i Polski”.
Należy podkreślić, iż upowszechnianie stosowa-
nia telepracy zależy nie tylko od działań wprost od-
noszących się do jej promowania, ale przede wszyst-
kim od możliwości i potrzeb pracodawców, a także
zainteresowania taką formą zatrudnienia samych
pracowników.
W przypadkach wszelkich wątpliwości związanych
z zatrudnianiem w formie telepracy, kierowanych do
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej przez praco-
dawców i pracowników, udzielane są wyczerpujące
informacje i wyjaśnienia. Ponadto publikacje dotyczą-
ce tej problematyki zamieszczane są na łamach mie-
sięcznika ministerstwa „Służba Pracownicza”.
Reasumując, powyższe jednoznacznie wskazuje,
iż Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przywią-
zuje dużą wagę do upowszechniania nowatorskiej
formy zatrudnienia, jaką w Polsce stanowi telepraca,
i nie zamierza rezygnować w tego podejścia.
Niemniej, wspierając rozwój telepracy, należy pa-
miętać, iż pomimo wszystkich związanych z nią ko-
rzyści powinna stanowić ona jedynie uzupełnienie
innych, bardziej tradycyjnych form zatrudnienia, po-
nieważ – jak dowodzą wyniki badań – również osoby
wykonujące pracę w formie telepracy po pewnym cza-
sie pragną wrócić do stacjonarnego trybu zatrudnie-
nia, który pozwala na tworzenie pełniejszych, bezpo-
średnich relacji zawodowych i społecznych z innymi
zatrudnionymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
877
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Krzysztofa Brejzy
i Grzegorza Roszaka
w sprawie problemów polskich hut szkła
na przykładzie Huty Szkła Gospodarczego
Irena w Inowrocławiu (6824)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Krzysztofa Brejzy i Grzego-
rza Roszaka, znak pisma: SPS-023-6824/08, z dnia
8 grudnia 2008 r., poniżej przedkładam wyjaśnienia
w przedmiotowej sprawie.
Czy ministerstwo podejmuje działania zmierzają-
ce do ochrony krajowego rynku produkcji szkła? Na
czym te działania polegają?
W sytuacji obecnej stosowanie instrumentów
ochrony handlu na wspólnotowym rynku unijnym
leży w gestii Komisji Europejskiej (KE). Nie istnieją
mechanizmy ochronne, które byłyby stosowane przez
poszczególne państwa członkowskie Unii Europej-
skiej (UE), a jedynie instrumenty ogólnounijne. Za-
interesowani przedsiębiorcy mogą wystąpić z wnio-
skiem do KE o wszczęcie postępowania antydumpin-
gowego (AD) lub antysubsydyjnego (AS), muszą jed-
nak zdawać sobie sprawę, że to na nich ciąży obowią-
zek dostarczenia informacji świadczących o stosowa-
niu dumpingu/subsydiów przez państwa trzecie,
o szkodzie poniesionej przez unijnych producentów
danego towaru oraz o związku przyczynowo-skutko-
wym między dumpingiem/subsydiami a szkodą.
Wniosek muszą poprzeć producenci posiadający co
najmniej 25% udziału w unijnej produkcji. Ponadto
następne 50% nie może wystąpić przeciw takiemu
wnioskowi. Przemysł unijny, w tym polski, dotych-
czas nie wystąpił do KE z wnioskiem o wszczęcie
takiego postępowania.
Gdyby ww. wniosek był złożony i wnioskodawcy
mieliby trudności proceduralne, dotyczące groma-
dzenia informacji, a także uzyskania poparcia innych
producentów w UE, Ministerstwo Gospodarki goto-
we jest wesprzeć polskich producentów specjalistycz-
ną wiedzą w tym zakresie oraz wykonać wstępną
analizę oceniającą zasadność wniosku, a także zabie-
gać o poparcie innych państw członkowskich UE.
Zainteresowani producenci powinni w tym celu skon-
taktować się z Wydziałem Środków Ochronnych
w Departamencie Polityki Handlowej Ministerstwa
Gospodarki.
Wstępnie mogę jednak poinformować, że według
danych statystycznych wielkość importu szkła z Chin
i wyrobów ze szkła sklasyfikowanych w taryfie celnej
w dziale 70 stanowi zaledwie 10% całego importu
towarów z tego działu, mimo iż Chiny zajmują 3. miej-
sce na liście krajów, z których sprowadzane jest szkło.
Jednocześnie w ogólnym imporcie towarów z działu
878
70 import z UE stanowi ponad 76% całego importu
z tego działu, tak więc udział w tym imporcie krajów
azjatyckich pozostaje stosunkowo nieduży.
Ujmując szerzej zagadnienie ochrony rynku, na-
leży stwierdzić, że przedstawiciele Polski aktywnie
współdziałają na forum unijnym w tworzeniu regu-
lacji handlowych kształtujących zasady handlu za-
granicznego UE z krajami pozaunijnymi w sposób
korzystny dla polskich przedsiębiorców. Przedstawi-
ciele Polski aktywnie również bronią zasad uczciwej
konkurencji na rynku unijnym i w przypadku stwier-
dzenia importu z krajów pozaunijnych realizowanego
na nieuczciwych zasadach opowiadają się za wprowa-
dzeniem środków uwzględniających interes polskiego
przemysłu. Przy tym wszystkim należy mieć na uwa-
dze, że wspólna polityka handlowa UE stanowi wy-
padkową interesów handlowych wszystkich 27 państw
członkowskich tej organizacji.
Na jaką pomoc mogą liczyć pracownicy przedsię-
biorstw, którym grozi upadłość wywołana m.in. ta-
nim importem szkła?
Ustawa z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń
pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
(Dz. U. Nr 158, poz. 1121) pozwala na zaspokojenie
roszczeń pracowników z Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych (FGŚP), instytucji gwa-
rancyjnej, której celem jest ochrona roszczeń pracow-
niczych w przypadku niewypłacalności pracodawcy,
która zachodzi, gdy sąd upadłościowy na podstawie
przepisów prawa upadłościowego i naprawczego wyda
stosowne postanowienie. Datą niewypłacalności jest
data wydania postanowienia sądu upadłościowego
o ogłoszeniu upadłości pracodawcy. Zatem po speł-
nieniu tej przesłanki możliwe jest dokonanie z FGŚP
wypłaty świadczeń należnych pracownikom od nie-
wypłacalnego pracodawcy. Fundusz, zgodnie z usta-
wą o ochronie roszczeń pracowniczych, nie gwaran-
tuje jednak wypłaty wszystkich należności pracow-
niczych, których nie dokonał pracodawca. Ustawa
zawiera ograniczenia zarówno co do okresów, za któ-
re roszczenia są zaspokajane, jak również co do tytu-
łów wypłat.
Należy również wskazać na możliwości, które
tworzy art. 70 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.).
Zgodnie z tym artykułem pracodawca zamierzający
zwolnić co najmniej 50 pracowników w okresie 3 mie-
sięcy jest obowiązany uzgodnić z powiatowym urzę-
dem pracy właściwym dla siedziby tego pracodawcy
lub ze względu na miejsce wykonywania pracy zakres
i formy pomocy dla zwalnianych pracowników, doty-
czące w szczególności: pośrednictwa pracy, poradnic-
twa zawodowego, szkoleń, pomocy w aktywnym po-
szukiwaniu pracy. Ponadto w przypadku zwolnienia
monitorowanego pracodawca jest obowiązany podjąć
działania polegające na zapewnieniu pracownikom
przewidzianym do zwolnienia lub będącym w trakcie
wypowiedzenia lub w okresie 6 miesięcy po rozwią-
zaniu stosunku pracy lub stosunku służbowego usług
rynku pracy. Program taki może być realizowany
przez powiatowy urząd pracy, agencję zatrudnienia
lub instytucję szkoleniową. Program może być finan-
sowany przez pracodawcę, przez pracodawcę i odpo-
wiednie jednostki administracji publicznej lub na
podstawie porozumienia organizacji i osób prawnych
z udziałem pracodawcy. Należy także podkreślić, iż
w przypadku ewentualnie niewystarczającej ilości
środków Funduszu Pracy, będących w dyspozycji sta-
rostów/prezydentów miast, wysokość środków może
zostać zwiększona przez ministra właściwego do
spraw pracy, na uzasadniony wniosek starosty/pre-
zydenta miasta. Środki te będą mogły posłużyć re-
alizacji projektów aktywizacji zawodowej pracowni-
ków tracących pracę, przygotowanych przez powia-
towe urzędy pracy i zgłoszonych przez samorządy
powiatów.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej pro-
wadzono prace nad projektem nowelizacji ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy. W efekcie tych prac po-
wstał rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Ustawa zo-
stała uchwalona przez Sejm w dniu 6 grudnia 2008 r.
(druk nr 1196) i aktualnie jest przedmiotem prac Se-
natu. Nowe rozwiązania zawarte w ustawie o zmia-
nie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy mają sprostać aktualnym wyzwaniom
i zapobiegać skutkom spowolnienia gospodarczego na
polskim rynku pracy poprzez ułatwianie osobom bez-
robotnym i poszukującym pracy powrotu do zatrud-
nienia lub rozpoczęcia aktywności zawodowej. Szcze-
gólnie aktywną rolę w tym procesie odgrywają pu-
bliczne służby zatrudnienia. Urzędy pracy mają być
podmiotem stymulującym zdarzenia na rynku pracy
i w większym stopniu mają „otworzyć się” na każde-
go klienta, w tym również na osoby, które wskutek
spowolnienia gospodarczego mogą utracić pracę. Za-
projektowane zmiany obejmują kilka podstawowych
kierunków działania, takich jak:
— Znaczące zwiększenie zakresu aktywizacji za-
wodowej osób oczekujących pomocy. Wyrazem zwięk-
szenia nacisku na aktywizację zawodową będą szcze-
gółowe rozwiązania dotyczące trybu współpracy
urzędu z klientem. Wprowadzona zostanie możliwość
objęcia wszystkich osób bezrobotnych lub poszuku-
jących pracy indywidualnym planem działania.
— Wsparcie zatrudniania i aktywizacji zawodowej
osób w wieku 50+. Pracodawcy zatrudniający bezro-
botnych w wieku 50+ będą czasowo zwolnieni z obo-
wiązku odprowadzania składek na Fundusz Pracy
i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych. Natomiast wobec wszystkich osób, które ukoń-
czą 60 lat (mężczyźni) i 55 lat (kobiety), zostaje znie-
siony obowiązek odprowadzania składek na te fun-
dusze.
— Zwiększony zostanie dostęp do oferowanych
usług. Poszerzeniu ulega grono beneficjentów usług
rynku pracy, uprawniając poszukujących pracy, w tym

zatrudnionych w wieku powyżej 45. roku życia, do
korzystania z niektórych z tych usług. Zwiększona
będzie możliwość wsparcia w zakresie finansowania
dodatkowych kosztów związanych z realizacją usług
(koszty badań lekarskich, dojazdów, zakwaterowa-
nia itd.), co z pewnością zwiększy poziom korzysta-
nia z nich.
— Zmiany rozszerzają zakres pomocy urzędu pra-
cy skierowanej do pracodawców, świadczonej w ra-
mach poradnictwa zawodowego i informacji zawodo-
wej. Usługa ta obejmować będzie teraz również po-
moc we wspieraniu rozwoju zawodowego pracodawcy
i jego pracowników. Ponadto, na podstawie nowych
przepisów, z pośrednictwa pracy oraz poradnictwa
zawodowego i informacji zawodowej będą mogli ko-
rzystać także jednoosobowi przedsiębiorcy, którzy
nie są pracodawcami w rozumieniu dotychczas obo-
wiązującej ustawy o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy.
— Rozwiązaniem poszerzającym dostęp do usług
rynku pracy jest także ułatwienie działania agen-
cjom zatrudnienia, w tym agencjom zatrudnienia
z państw członkowskich Unii Europejskiej. Zmiany
dotyczą liberalizacji przepisów w zakresie działania
podmiotów świadczących usługi agencji zatrudnienia
oraz uproszczenia procedury wpisu do rejestru agen-
cji zatrudnienia.
— Przyznane zostaną preferencje dla kształcenia
ustawicznego i inwestowania w kapitał ludzki. Za-
kłada się przez to zwiększenie atrakcyjności uczest-
nictwa w szkoleniach, a zarazem ich większą dostęp-
ność dla zainteresowanych osób. Przepisy wprowa-
dzają możliwość wydatkowania większych niż dotąd
kwot ze środków Funduszu Pracy na działania o cha-
rakterze edukacyjnym.
— Wprowadza się także nowy instrument rynku
pracy, jakim jest przygotowanie zawodowe doro-
słych. Dzięki temu rozwiązaniu stworzona została
możliwość uzyskiwania przez osoby bezrobotne no-
wych kwalifikacji zawodowych, poświadczonych
świadectwem uzyskania tytułu zawodowego, świa-
dectwem czeladniczym lub zaświadczeniem insty-
tucji szkoleniowej, po ukończeniu praktycznej nauki
zawodu dorosłych lub przyuczenia do pracy doro-
słych, realizowanych w oparciu o umowy zawierane
między urzędami pracy a pracodawcami i instytu-
cjami szkoleniowymi.
— Wprowadza się także zmiany w zakresie go-
spodarowania Funduszem Pracy – głównym środ-
kiem finansowania aktywnej polityki rynku pracy
w Polsce. Zasadnicza zmiana to modyfikacja syste-
mu wypłat zasiłków dla bezrobotnych. Kwota zasił-
ku dla bezrobotnych zostaje podniesiona przy jed-
noczesnym wprowadzeniu zasady degresywności
wypłat (100% zasiłku w pierwszej fazie pozostawa-
nia w bezrobociu, a po trzech miesiącach zmniejsze-
nie jego wysokości).
— Znacząca zmiana dotyczy funkcjonowania pu-
blicznych służb zatrudnienia. Działalność związana
ściśle z aktywizacją zawodową będzie realizowana
879
w wyodrębnionej części urzędu pracy, tj. w centrum
aktywizacji zawodowej, co umożliwi większą koncen-
trację urzędów na działaniach aktywizujących. Po-
nadto powiatowe urzędy pracy we współpracy z sa-
morządami gminnymi będą mogły tworzyć na pozio-
mie gmin lokalne punkty informacyjno-konsultacyj-
ne (LPIK). Celem wprowadzenia samorządu gmin-
nego jako czwartego poziomu oddziaływania jest
zapewnienie możliwości korzystania z pomocy urzę-
du pracy lub uzyskania informacji najbliższej miejsca
zamieszkania lub siedziby pracodawcy.
— Wprowadzane są zmiany ułatwiające ograni-
czenie zbędnych procedur biurokratycznych związa-
nych z obsługą klientów urzędów pracy, a także
usprawniające komunikację z tymi klientami oraz
innymi podmiotami zaangażowanymi w aktywną
politykę rynku pracy, dzięki wdrożeniu na większą
niż dotąd skalę technologii teleinformatycznych.
Jednym z najczęściej podejmowanych działań
przez pracodawców znajdujących się w trudnej sytu-
acji ekonomicznej są zwolnienia grupowe pracowni-
ków. Zwolnienia grupowe dokonywane są przez pra-
codawców na podstawie przepisów ustawy z dnia
13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązy-
wania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844,
z późn. zm.). Ustawa z jednej strony daje pracodawcy
zatrudniającemu co najmniej 20 pracowników moż-
liwość dokonywania zwolnień grupowych z przyczyn
niedotyczących pracowników, w tym zatem także gdy
jest to uzasadnione jego niekorzystną sytuacją eko-
nomiczną, z drugiej zaś strony zapewnia zwalnianym
pracownikom ochronę polegającą na przeprowadze-
niu specjalnej uprzedniej procedury konsultacyjno-
-informacyjnej z przedstawicielstwem pracowników
oraz zagwarantowaniu pracownikom tracącym pra-
cę odprawy pieniężnej.
Nie jest to jednak jedyne uregulowanie prawne,
z jakiego korzystać mogą pracodawcy znajdujący się
w trudnej sytuacji finansowej. Mogą oni podejmować
także inne działania przewidziane przepisami Ko-
deksu pracy, umożliwiające uniknięcie zwolnienia
grupowego bądź ograniczenie jego rozmiaru. Jeżeli
jest to uzasadnione sytuacją finansową pracodawcy,
może być zawarte porozumienie o zawieszeniu stoso-
wania w całości lub części przepisów prawa pracy
określających prawa i obowiązki stron stosunku pra-
cy; nie dotyczy to przepisów Kodeksu pracy oraz prze-
pisów innych ustaw i aktów wykonawczych (art. 91
§ 1 Kodeksu pracy). Porozumienie to zawiera praco-
dawca i reprezentująca pracowników organizacja
związkowa, a jeżeli pracodawca nie jest objęty dzia-
łaniem takiej organizacji, porozumienie zawiera pra-
codawca i przedstawicielstwo pracowników wyłonio-
ne w trybie przyjętym u tego pracodawcy. Zawiesze-
nie stosowania przepisów prawa pracy nie może
trwać dłużej niż przez okres 3 lat. Takie zawieszenie
nie wymaga dokonania pracownikom wypowiedzenia
zmieniającego. Uzupełnieniem tej regulacji jest moż-
liwość, w przypadku gdy jest to uzasadnione sytuacją
880
finansową pracodawcy nieobjętego układem zbioro-
wym pracy lub zatrudniającego mniej niż 20 pracow-
ników, zawarcia porozumienia o stosowaniu mniej
korzystnych warunków zatrudnienia pracowników
niż wynikające z umów o pracę zawartych z tymi
pracownikami, w zakresie i przez czas ustalony
w porozumieniu (art. 23 Kodeksu pracy). Powołany
artykuł daje możliwość zawarcia porozumienia, któ-
rego przedmiotem będzie zawieszenie postanowień
indywidualnych umów o pracę, których pracodawca
nie może zrealizować ze względu na pogorszenie się
jego sytuacji finansowej. Takie zawieszenie może
trwać nie dłużej niż przez okres 3 lat. Wówczas sto-
sowane są do pracownika mniej korzystne warunki
zatrudnienia niż wynikające z umowy o pracę. Po-
gorszenie sytuacji pracowników nie może jednak
zejść poniżej standardów ustalonych przez Kodeks
pracy, inne ustawy oraz akty wykonawcze.
Z kolei zawieszenie postanowień układów zbioro-
wych pracy ma swoją odrębną regulację. Przepis
art. 241 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że ze względu
na sytuację finansową pracodawcy strony układu za-
kładowego mogą zawrzeć porozumienie o zawiesze-
niu stosowania u danego pracodawcy, w całości lub
w części, tego układu oraz układu ponadzakładowe-
go bądź jednego z nich, na okres nie dłuższy niż
3 lata. Zgodnie natomiast z § 3 wskazanego artykułu
w zakresie i przez czas określony w porozumieniu nie
stosuje się z mocy prawa wynikających z układu po-
nadzakładowego oraz z układu zakładowego warun-
ków umów o pracę i innych aktów stanowiących pod-
stawę nawiązania stosunku pracy.
Istotą i celem wszystkich wyżej wskazanych po-
rozumień jest umożliwienie pracodawcy przezwycię-
żenia trudności finansowych, które wskutek pogłę-
biania się mogłyby doprowadzić do zaprzestania pro-
wadzenia przez niego działalności gospodarczej lub
konieczności ograniczenia zatrudnienia.
Przepisy Kodeksu pracy przewidują ponadto
szczególny rodzaj urlopu bezpłatnego, udzielanego
pracownikowi w celu wykonywania pracy u innego
pracodawcy. Urlop ten ma na celu wzajemne przeka-
zywanie sobie pracowników między pracodawcami
na określony czas, co daje możliwość regulowania
stanu zatrudnienia bez konieczności dokonywania
zwolnień, a w szczególności zwolnień grupowych.
Przesłanki udzielania tego urlopu określa art. 174
Kodeksu pracy, zgodnie z którym za zgodą pracow-
nika, wyrażoną na piśmie, pracodawca może udzielić
pracownikowi urlopu bezpłatnego w celu wykonywa-
nia pracy u innego pracodawcy przez okres ustalony
w zawartym w tej sprawie porozumieniu między pra-
codawcami.
Na podstawie art. 42 § 4 Kodeksu pracy praco-
dawca może w przypadkach uzasadnionych potrze-
bami pracodawcy powierzyć pracownikowi inną pra-
cę niż określona w umowie o pracę. Nie wymaga to
dokonania pracownikom wypowiedzenia warunków
pracy i płacy. Czasowe oddelegowanie pracownika do
innej pracy należy do jednostronnych czynności pra-
codawcy. Pracodawca korzystający z tego uprawnie-
nia jest jednak związany ustawowymi gwarancjami
dla pracownika kierowanego do innej pracy. Te gwa-
rancje zostały wyraźnie określone. Powierzenie może
nastąpić na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku
kalendarzowym, nie może powodować obniżenia wy-
nagrodzenia i musi odpowiadać kwalifikacjom pra-
cownika. Innym jeszcze sposobem uniknięcia zwol-
nień grupowych czy zmniejszenia ich rozmiaru jest
zmniejszenie wymiaru czasu pracy, co jednak wyma-
ga zgody pracowników lub dokonania wypowiedzenia
zmieniającego warunki pracy i płacy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Hencelewska
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wysokości ekwiwalentu pieniężnego
dla członków ochotniczej straży pożarnej (6825)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6825/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Girzyńskiego oraz grupy posłów
w sprawie wysokości ekwiwalentu pieniężnego dla
członków ochotniczej straży pożarnej, przedstawiam
następujące informacje.
Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy z dnia
24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej
(Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.), czło-
nek ochotniczej straży pożarnej, który uczestniczył
w działaniu ratowniczym lub szkoleniu pożarniczym
organizowanym przez Państwową Straż Pożarną lub
gminę, otrzymuje ekwiwalent pieniężny. Wysokość
ekwiwalentu ustala rada gminy w drodze uchwały.
Ekwiwalent wypłacany jest z budżetu gminy (art. 28
ust.2 omawianej ustawy). Przepis zawarty w art. 28
ust. 3 ww. ustawy stanowi wyjątek, iż ekwiwalent ten
nie przysługuje członkowi ochotniczej straży pożar-
nej za czas nieobecności w pracy, za który zachował
wynagrodzenie.
W dotychczasowej praktyce organy samorządu
terytorialnego, w zależności od interpretacji art. 28
ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 roku o ochronie prze-
ciwpożarowej, decydowały o wypłacie ekwiwalentu,
sugerując się najczęściej opinią właściwej miejscowo
regionalnej izby obrachunkowej, która jest organem

uprawnionym do nadzoru nad działalnością jedno-
stek samorządu terytorialnego w zakresie spraw fi-
nansowych oraz dokonującym kontroli gospodarczo-
-finansowej i zamówień publicznych.
Należy zauważyć, iż w przypadku gdy gmina nie
zgadza się z rozstrzygnięciem nadzorczym danej re-
gionalnej izby obrachunkowej, wówczas zgodnie
z art. 92a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorzą-
dzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.) może je zaskarżyć do właściwego miej-
scowo wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Na marginesie pragnę zauważyć, iż opinie Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wy-
dawane w poszczególnych sprawach nie są wiążące
dla samorządów gminnych podejmujących decyzje
w sprawie wypłaty ekwiwalentu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
oraz grupy posłów
w sprawie organizowania oraz finansowania
innych form wychowania przedszkolnego (6827)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Adama Rogackiego oraz gru-
py posłów (SPS-023-6827/08) w sprawie organizowa-
nia oraz finansowania innych form wychowania
przedszkolnego, uprzejmie wyjaśniam:
Ad 1.
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form
wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia
i organizowania tych form oraz sposobu ich działania
(Dz. U. Nr 7, poz. 38) oraz rozporządzenie z dnia
13 czerwca 2008 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U. Nr 104,
poz. 667) stanowią realizację delegacji zawartej
w art. 14a ust. 7 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.).
Takie rozwiązanie stanowi realizację podjętego
przez rząd zadania upowszechnienia dostępu do edu-
kacji przedszkolnej dzieciom 3–5-letnim z różnych
środowisk, zarówno wiejskich, jak i wielkomiejskich.
881
Umożliwienie organizowania przez gminy, inne oso-
by prawne i osoby fizyczne wychowania przedszkol-
nego w formach innych niż przedszkola i oddziały
przedszkolne w szkołach podstawowych korespondu-
je z ideą optymalnego wykorzystania możliwości roz-
wojowych małego dziecka w zakresie uczenia się,
predestynuje lepsze wykorzystanie potencjału rozwo-
jowego dziecka i stymulację jego zdolności. Wg da-
nych z Systemu Informacji Oświatowej z 2008 r. wy-
chowaniem przedszkolnym objętych jest 48% dzieci
w wieku 3–5 lat.
Zgodnie z art. 14a ust. 1a ustawy o systemie
oświaty w przypadkach uzasadnionych warunkami
demograficznymi i geograficznymi rada gminy może
uzupełnić sieć publicznych przedszkoli i oddziałów
przedszkolnych w szkołach podstawowych o inne for-
my wychowania przedszkolnego (punkty przedszkol-
ne lub zespoły wychowania przedszkolnego).
Oprócz gminy również osoby prawne i osoby fizycz-
ne mogą prowadzić inne formy wychowania przed-
szkolnego: publiczne – na podstawie art. 59a ustawy
o systemie oświaty lub niepubliczne – na podstawie
art. 89a ust. 1 powyższej ustawy. Warunkiem utwo-
rzenia innych form wychowania przedszkolnego
w oparciu o ww. rozporządzenie jest uzyskanie wpisu
do ewidencji prowadzonej przez gminę właściwą ze
względu na miejsce prowadzenia tych form przedszkol-
nych (art. 89a ust. 1 ustawy o systemie oświaty).
Szczegółowe wymogi dotyczące ewidencjonowania
placówek wychowania przedszkolnego określają prze-
pisy art. 82–84 oraz 89 cytowanej ustawy.
Kontynuując działania w zakresie upowszechnia-
nia wychowania przedszkolnego, w Ministerstwie
Edukacji Narodowej został opracowany i wydany
w lipcu 2008 r. poradnik-informator „Jak organizo-
wać edukację przedszkolną w nowych formach”.
W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej nie
można zgodzić się ze stwierdzeniem, iż „rozporządze-
nie pozostaje martwym, a urzędnicy nie wiedzą, na
jakiej zasadzie powinni przyznawać dotacje dla in-
nych form wychowania przedszkolnego”.
Na podstawie informacji statystycznych uzyska-
nych od kuratorów oświaty w ramach pełnionego
przez ministra edukacji narodowej nadzoru peda-
gogicznego informuję, iż wg stanu na dzień 12 grud-
nia 2008 r. ogółem w całym kraju powstało (zgodnie
z rozporządzeniem w sprawie rodzajów innych form
wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia
i organizowania tych form oraz sposobu ich działa-
nia) 410 punktów przedszkolnych oraz 102 zespoły
wychowania przedszkolnego (publicznych i niepu-
blicznych), a kolejne zostaną uruchomione od stycz-
nia 2009 r.
Pracownicy Ministerstwa Edukacji Narodowej,
którzy uczestniczą na terenie całej Polski w wielu
spotkaniach z przedstawicielami gmin, są informo-
wani o chęci uruchamiania punktów przedszkolnych
lub zespołów wychowania przedszkolnego.
Wzrosła również liczba przedszkoli (publicznych
i niepublicznych) w porównaniu z rokiem ubiegłym
882
o 335 placówek (z 7844 w 2007 r. do 8179 w 2008 r.).
Podawanie informacji o braku tradycyjnego przed-
szkola w gminie nie oznacza, że nie ma w niej innych
miejsc realizacji wychowania przedszkolnego, muszą
one być, chociażby ze względu na obowiązek zapew-
nienia miejsca realizacji rocznego przygotowania
przedszkolnego. Zgodnie z danymi z SIO z 2008 r.
w 9047 szkołach podstawowych w całym kraju
funkcjonują oddziały przedszkolne (nie tylko dla
6-latków).
Ad 2.
Zajęcia w innych formach wychowania przed-
szkolnego (publicznych i niepublicznych) może pro-
wadzić nauczyciel posiadający kwalifikacje wymaga-
ne od nauczycieli przedszkoli (zgodnie z art. 14a
ust. 6 ustawy o systemie oświaty) określone w § 4
rozporządzenia ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych
kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz okre-
ślenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić
nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub
ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 155, poz. 1288, z późn. zm.).
Zgodnie z § 5 rozporządzenia w sprawie rodzajów
innych form wychowania przedszkolnego, warunków
tworzenia i organizowania tych form oraz sposobu
ich działania w zajęciach prowadzonych w ramach
zespołu lub punktu mogą uczestniczyć rodzice dzieci
uczęszczających na zajęcia lub inni pełnoletni człon-
kowie ich rodzin upoważnieni przez rodziców, nato-
miast nauczyciel prowadzący zajęcia w zespole lub
punkcie jest zobowiązany do współpracy z rodzinami
dzieci uczęszczających na zajęcia, w szczególności po-
przez m.in. prowadzenie konsultacji i udzielanie po-
rad rodzicom w zakresie pracy z dziećmi (§ 7 pkt 2).
Decyzje o przeprowadzaniu szkoleń dla rodziców za-
leżą od lokalnych potrzeb środowiskowych, wobec
czego nie są planowane centralne szkolenia w powyż-
szym zakresie.
Ad 3.
Część oświatowa subwencji ogólnej naliczana
jest dla poszczególnych jednostek samorządu tery-
torialnego w jednej kwocie, w której nie wydziela się
środków przeznaczonych na poszczególne zadania.
O sposobie przeznaczenia subwencji ogólnej decydu-
ją, zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn.
zm.), organy stanowiące jednostek samorządu tery-
torialnego.
Zgodnie z postanowieniami art. 28 ust. 5 ww.
ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego zadania związane z prowadzeniem przedszkoli
ogólnodostępnych (łącznie z oddziałami przedszkol-
nymi w szkołach podstawowych) i oddziałów ogólno-
dostępnych w przedszkolach integracyjnych nie są
uwzględniane przy podziale części oświatowej sub-
wencji ogólnej. Zadania te powinny być finansowane
wyłącznie z dochodów własnych, tj. m.in. z udziałów
gmin we wpływach z podatku dochodowego od osób
fizycznych (PIT) i podatku dochodowego od osób
prawnych (CIT). Natomiast w części oświatowej sub-
wencji ogólnej uwzględniane są środki naliczane na
dzieci niepełnosprawne objęte wychowaniem przed-
szkolnym (na podstawie orzeczeń, o których mowa
w art. 71b ust. 3 ustawy o systemie oświaty) i wyka-
zane w Systemie Informacji Oświatowej.
Funkcjonowanie innych form wychowania przed-
szkolnego w strukturach organizacyjnych przedszko-
li i szkół nie narusza zasady, iż źródłem finansowania
tych form mogą być wyłącznie środki budżetowe
i pozabudżetowe pozostające w dyspozycji jednostek
samorządu terytorialnego, planowane – w ramach
dochodów własnych – na utrzymanie (dotowanie) pla-
cówek wychowania przedszkolnego, a także ewentu-
alnie uzupełniane środkami pochodzącymi z budże-
tu Unii Europejskiej.
Osoba prawna (niebędąca jednostką samorządu
terytorialnego) lub osoba fizyczna prowadząca nie-
publiczny zespół wychowania przedszkolnego lub
punkt przedszkolny otrzymuje na każdego ucznia
objętego tą formą wychowania przedszkolnego dota-
cję z budżetu gminy w wysokości nie niższej niż 40%
wydatków bieżących ponoszonych na jednego ucznia
w przedszkolu publicznym prowadzonym przez gmi-
nę – pod warunkiem że osoba prowadząca niepublicz-
ną formę wychowania przedszkolnego poda organowi
właściwemu do udzielania dotacji planowaną liczbę
uczniów nie później niż do dnia 30 września roku
poprzedzającego rok udzielania dotacji (art. 90 ust. 2d
ustawy o systemie oświaty).
Natomiast osoba prawna (niebędąca jednostką
samorządu terytorialnego) lub osoba fizyczna pro-
wadząca publiczny zespół wychowania przedszkol-
nego lub punkt przedszkolny otrzymuje na każdego
ucznia objętego tą formą wychowania przedszkolne-
go dotację z budżetu gminy w wysokości nie niższej
niż 50% wydatków bieżących przewidzianych na
jednego ucznia w przedszkolu publicznym prowa-
dzonym przez gminę (art. 80 ust. 2b ustawy o sys-
temie oświaty).
W ramach środków Unii Europejskiej w Programie
Operacyjnym „Kapitał ludzki” w priorytecie IX w ra-
mach poddziałania 9.1.1: Zmniejszanie nierówności
w stopniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej
przewidziane są projekty konkursowe m.in. dotyczące
tworzenia przedszkoli (w tym również uruchamiania
innych form wychowania przedszkolnego) na obsza-
rach i w środowiskach o niskim stopniu upowszech-
nienia edukacji przedszkolnej (w szczególności na ob-
szarach wiejskich), wsparcia istniejących przedszkoli
(w tym również funkcjonujących innych form wycho-
wania przedszkolnego). Na powyższe działania zapla-
nowano w latach 2007–2013 łącznie ponad 243 mln
euro. We wszystkich województwach realizacja dzia-
łań rozpoczęła się w 2008 r., a środki te dzielone są
obecnie przez urzędy marszałkowskie.
Ad 4.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,

poz. 1591, z późn. zm.) do zadań własnych gminy
należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty.
Jednym z obszarów zaspokajania tych potrzeb jest
m.in. zakładanie i prowadzenie przedszkoli, oddzia-
łów przedszkolnych w szkole podstawowej oraz in-
nych form wychowania przedszkolnego – zgodnie
z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.).
Należy podkreślić, że zakładanie i prowadzenie
innych form wychowania przedszkolnego przez
gminy nie jest nowym zadaniem, lecz rozszerze-
niem katalogu miejsc realizacji wychowania przed-
szkolnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że oprócz wymie-
nionych powyżej sposobów dotowania, jak i pozyski-
wania środków unijnych w Ministerstwie Edukacji
Narodowej w 2008 r. przygotowano i wdrożono pro-
gram „Aktywizacja jednostek samorządu terytorial-
nego i organizacji pozarządowych”, którego celem
było wspieranie działań jednostek samorządu tery-
torialnego i innych podmiotów w upowszechnianiu
wychowania przedszkolnego. Na realizację programu
do końca grudnia 2008 r. uruchomiono 50 mln zł.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie planów MON związanych
z zapowiadanym koordynowaniem
przez polską jednostkę jednego
z prowincjonalnych zespołów odbudowy
w Afganistanie (PRT) (6828)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Dawida Jackiewicza, Ada-
ma Rogackiego, Mariusza Kamińskiego i Adama
Hofmana w sprawie planów MON związanych z za-
powiadanym koordynowaniem przez polską jednost-
kę jednego z prowincjonalnych zespołów odbudowy
w Afganistanie (PRT), (SPS-023-6828/08), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Prowincjonalne zespoły odbudowy (PRT) po-
wstały w 2002 r. w ramach międzynarodowej koali-
cji prowadzącej operację „Trwała wolność”, funkcjo-
nując początkowo wyłącznie w jej ramach. Zespoły
są strukturami o charakterze cywilno-wojskowym,
a strukturze dowodzenia Międzynarodowych Sił
Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF) podlega tylko ich
część wojskowa.
883
Głównymi celami działalności PRT są:
— wspieranie rządu afgańskiego w zapewnianiu
stabilizacji i bezpieczeństwa,
— zabieganie o wsparcie miejscowej ludności dla
działań społeczności międzynarodowej, ISAF i rządu
afgańskiego,
— wspieranie działań państw grupy G8 na rzecz
reform w sektorze bezpieczeństwa,
— wspieranie władz państwowych w zakresie bu-
dowy struktur administracyjnych oraz odbudowy
infrastruktury kraju,
— zapewnienie współdziałania cywilnych organi-
zacji rządowych i pozarządowych w realizacji zadań
na rzecz odbudowy kraju.
Struktura prowincjonalnych zespołów odbudowy
uzależniona jest od ich zadań oraz dostępnych fun-
duszy na realizację reform. Liczba ich personelu oscy-
luje od 90 osób w PRT Ghazni do 500 w PRT Konduz.
W skład każdego zespołu wchodzą ponadto przedsta-
wiciele różnych międzynarodowych instytucji i orga-
nizacji rządowych oraz pozarządowych, m.in. przed-
stawiciele resortu finansów, gospodarki, obrony, spraw
wewnętrznych, spraw zagranicznych oraz Amerykań-
skiej Agencji Na Rzecz Międzynarodowego Rozwoju
(USAID), a także przedstawiciele władz Islamskiej
Republiki Afganistanu.
W ocenie Organizacji Traktatu Północnoatlan-
tyckiego (NATO), którą podzielamy, w miarę popra-
wiania się sytuacji w zakresie bezpieczeństwa, ope-
racja afgańska będzie zmieniać charakter z misji
typowo militarnej na działania prowadzone przez
cywilno-wojskowe struktury wspierające rządowe
instytucje afgańskie. Ewentualne zaangażowanie
się Polski w prowadzenie prowincjonalnego zespołu
odbudowy w perspektywie długoterminowej pozwo-
liłoby na koncentrację naszego zaangażowania oraz
silniejsze zaznaczenie polskiej obecności w Islam-
skiej Republice Afganistanu, a w przyszłości – stop-
niowe wycofywanie pododdziałów bojowych i zmniej-
szanie liczby żołnierzy, których częściowo mógłby
zastąpić personel cywilny. Prowadzenie własnego
PRT wzmocniłoby również dodatkowo wizerunek
Polski na arenie międzynarodowej. Potencjalne
utworzenie prowincjonalnego zespołu odbudowy
w Islamskiej Republice Afganistanu w rozmiarze od
80 do 100 osób personelu cywilnego i wojskowego
wpłynęłoby pozytywnie na wizerunek polskich żoł-
nierzy oraz naszego państwa wśród społeczności
lokalnej, a tym samym poprawiło stan bezpieczeń-
stwa personelu Polskiego Kontyngentu Wojskowego
Afganistan, a także potwierdziło gotowość Polski do
kompleksowego rozwiązywania złożonych proble-
mów bezpieczeństwa międzynarodowego.
Wobec powyższego zaangażowanie Polski w funk-
cjonowanie prowincjonalnych zespołów odbudowy
jest jednym z priorytetowych zagadnień, zwłaszcza
w aspekcie przejęcia odpowiedzialności za prowincję
Ghazni. Ministerstwo Obrony Narodowej prowadzi
obecnie zaawansowane prace koncepcyjne nad moż-
liwością przejęcia przez Polskę jednego z prowincjo-
884
nalnych zespołów odbudowy w Islamskiej Republice
Afganistanu. Propozycję w tym zakresie przedsta-
wił w lutym 2007 r. głównodowodzący Połączonymi
Siłami Zbrojnymi NATO w Europie gen. Bantz
J. Craddock. Propozycja została wstępnie zaakcep-
towana z zastrzeżeniem, że Stany Zjednoczone Ame-
ryki wyasygnują corocznie na ten cel odpowiednie
fundusze.
Odnosząc się do pytania panów posłów Dawida
Jackiewicza, Adama Rogackiego, Mariusza Kamiń-
skiego i Adama Hofmana, dotyczącego kwestii decy-
zji w przedmiocie polskiego zaangażowania, uprzej-
mie informuję, że dokonana analiza środowiska ope-
racyjnego wykazała, że najbardziej optymalnym dla
Polski byłoby objęcie amerykańskiego PRT działają-
cego w prowincji Ghazni, w którego strukturach ma
już udział strona polska. Na podstawie analiz per-
spektyw operacji ISAF oraz pozyskiwanych od przed-
stawicieli NATO informacji wynika, że misja ta bę-
dzie trwała 10 lub więcej lat.
Utworzenie polskiego prowincjonalnego zespołu
odbudowy w prowincji Ghazni wymaga określenia
zasad działalności oraz opracowania wstępnej struk-
tury kosztów jego finansowania. Do realizacji tego
zadania niezbędne jest zaangażowanie, oprócz resor-
tów obrony narodowej i spraw zagranicznych, także
resortów edukacji narodowej, gospodarki, rolnictwa
i rozwoju wsi, spraw wewnętrznych i administracji
oraz zdrowia. Dla podjęcia decyzji w przedmiocie or-
ganizacji przez Polskę prowincjonalnego zespołu od-
budowy, konieczne są w związku z tym odpowiednie
konsultacje i uzgodnienia między poszczególnymi re-
sortami.
Z inicjatywy resortu obrony narodowej przepro-
wadzono szereg spotkań międzyresortowych w tym
przedmiocie. Zarządzeniem nr 9 prezesa Rady Mini-
strów z dnia 25 lutego 2008 r. powołano Międzyre-
sortowy Zespół do Spraw Koordynacji Cywilno-Woj-
skowych Działań Rzeczypospolitej Polskiej w Afga-
nistanie, który regularnie odbywa posiedzenia. Jego
przewodniczącym jest podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Spraw Zagranicznych.
Do głównych obszarów działalności polskiego
PRT należałyby: rozbudowa infrastruktury drogo-
wej, systemów energetycznych, budowa i wyposa-
żenie szkół, przychodni i klinik, prace melioracyj-
ne, budowa zbiorników retencyjnych oraz pomoc
w uprawie roślin i hodowli zwierząt. Pragnę także
wskazać, że szerokie zaangażowanie ministerstw
i innych instytucji państwowych, a także organi-
zacji pozarządowych w odpowiednio skoordynowa-
ne działania o charakterze humanitarnym i roz-
wojowym oraz promocyjno-informacyjnym mogło-
by pomóc polskim podmiotom gospodarczym w wej-
ściu na rynek afgański.
Koncepcja zaangażowania Polski w PRT Ghazni
przewiduje trzy zasadnicze etapy realizacji. W pierw-
szym etapie, kończącym się z upływem 2008 r., zało-
żone było utrzymanie naszego zaangażowania na po-
ziomie 10 specjalistów wojskowo-cywilnych i 20-oso-
bowego zespołu ochrony personelu oraz realizowanie
rozpoczętych już w ramach PRT projektów. Obecnie
priorytetowo traktowane jest stworzenie warunków
sprzyjających sprawniejszej realizacji projektów oraz
odpowiednie przygotowanie specjalistów.
W drugim etapie, przewidzianym na lata 2009
i 2010, zakłada się zakończenie rozpoczętych projek-
tów oraz zwiększenie zaangażowania w dodatkowe
obszary zadaniowe PRT, określone wcześniej przez
międzyresortową grupę studyjną, która zostanie po-
wołana do tego zadania. W ślad za zwiększonym za-
angażowaniem nastąpiłoby powiększenie liczby per-
sonelu do ok. 50 etatów. Jednocześnie na tym etapie
rozpoczęłoby się planowanie i realizacja projektów
długoterminowych, z których wiele mogłoby zostać
przejętych do dalszej realizacji od strony amerykań-
skiej. Tym samym zespół zostałby przekształcony
w zespół polsko-amerykański.
Na tym etapie konieczne będzie zbudowanie pod-
staw prawnych, warunkujących płynną, skoordyno-
waną i terminową realizację projektów przez polską
część PRT, stworzenie warunków do realizacji pro-
jektów wieloletnich, a także uregulowań prawnych
w zakresie możliwości korzystania z funduszy innych
niż pozyskiwanych z rezerwy celowej Ministerstwa
Spraw Zagranicznych oraz sposobu ich rozliczania.
Warunkiem niezbędnym do zwiększenia zaanga-
żowania będzie dostęp do funduszy amerykańskich
lub innych na poziomie ok. 20 mln USD rocznie, ko-
niecznym będzie także zwiększenie polskiego wkładu
do poziomu ok. 5 mln USD. Jednocześnie należy roz-
ważyć utworzenie funduszu operacyjnego dowódcy
na wzór amerykańskiego funduszu CERP (Comman-
der’s Emergency Response Program). Jest to kwota
rzędu 5–25 tys. USD miesięcznie. Z dotychczas po-
czynionych wstępnych ustaleń wynika, że strona
amerykańska wyraża zgodę na finansowanie projek-
tów opracowywanych i realizowanych przez stronę
polską. Konieczne będzie jednak odpowiednie uregu-
lowanie prawne tej kwestii. Istnieje także możliwość
pokrycia kosztów realizacji projektów do wysokości
100 tys. USD przez stronę japońską, jak ma to miej-
sce w przypadku litewskiego prowincjonalnego ze-
społu odbudowy w mieście Chaghcharan.
Zwiększając nasz udział w PRT Ghazni w latach
2009 i 2010, planuje się utrzymanie obecnych obsza-
rów zaangażowania, pozyskanie zgodnie z potrzeba-
mi dodatkowych etatów specjalistów, a także rozwa-
żenie ewentualnego zwiększenia ilości projektów,
realizowanych w następujących obszarach:
— infrastruktury – rozbudowa dróg i obiektów
użyteczności publicznej, bazarów, systemów elek-
trycznych i wodnokanalizacyjnych oraz odnawial-
nych źródeł energii,
— rolnictwa – hodowla zwierząt (fermy drobiu),
irygacja, drobne przetwórstwo, weterynaria, tworze-
nie spółdzielni rolniczych itp.,
— służby zdrowia – prowadzenie szkoleń perso-
nelu oraz wyposażanie w sprzęt i tworzenie wiejskich
ośrodków zdrowia,

— edukacji – przygotowywanie programów kształ-
cenia nauczycieli, budowa boisk szkolnych, dostarcza-
nie materiałów dydaktycznych, tworzenie warunków
do równego dostępu do szkół dla dzieci obu płci,
— systemu prawnego i penitencjarnego – tworze-
nie niezawisłych sądów, ograniczenie korupcji i za-
pewnienie przestrzegania praw człowieka,
— kultury – renowacja obiektów zabytkowych,
pomoc w tworzeniu nowoczesnego rejestru zabytków,
wsparcie w tworzeniu muzeum miasta Ghazni i przy-
gotowanie miasta do organizacji Światowego Cen-
trum Kultury Islamskiej Ghazni w 2013 r.,
— mediów – wspieranie ich rozwoju, szkolenie
dziennikarzy, zwiększanie dostępności mediów oraz
podnoszenie poziomu merytorycznego materiałów me-
dialnych,
— równouprawnienia – tworzenie miejsc pracy
dla kobiet i budowanie świadomości społecznej w za-
kresie praw kobiet.
W celu skutecznego pozyskiwania informacji
o rzeczywistych potrzebach rozwojowych w prowin-
cji, koniecznym będzie stworzenie co najmniej 5-so-
bowego zespołu rozpoznania. W ślad za zwiększe-
niem liczby ekspertów do ok. 20, niezbędnym będzie
zapewnienie im odpowiedniej ochrony przez zwięk-
szenie do ok. 30 żołnierzy zespołu ochrony personelu
i odpowiednie jego wyposażenie w sprzęt wojskowy.
Powodzenie przyjętych na lata 2009 i 2010 zało-
żeń oraz pomyślna realizacja projektów, w tym roz-
poczętych projektów długoterminowych, a także ko-
rzystny rozwój sytuacji w Islamskiej Republice Afga-
nistanu, stworzyłyby przesłanki do przekształcenia
od 2011 r., w ramach trzeciego etapu zaangażowania
Polski w proces odbudowy kraju, prowincjonalnego
zespołu odbudowy Ghazni w zespół polski.
Odpowiadając na pytanie panów posłów Dawida
Jackiewicza, Adama Rogackiego, Mariusza Kamiń-
skiego i Adama Hofmana dotyczące kosztów udziału
Polski w prowincjonalnym zespole odbudowy, uprzej-
mie informuję, że w prowizorium budżetowym na
przyszły rok na fundusze pomocowe przeznaczono
kwotę 40 mln zł. Prace planistyczne w tym zakresie
koordynuje wspomniany Międzyresortowy Zespół do
Spraw Koordynacji Cywilno-Wojskowych Działań
Rzeczypospolitej Polskiej w Afganistanie. Ostateczna
kwota może jednak ulec zmianie.
Środki te mogłyby zostać wydatkowane w ramach
realizacji drugiego etapu polskiego zaangażowania
w zadanie odbudowy Islamskiej Republiki Afganista-
nu. Natomiast w następnych latach na realizację pro-
gramów długoterminowych niezbędne będzie wyasy-
gnowanie kwoty 20 mln zł z budżetu państwa.
Istotną kwestią, bez której nie jest możliwe funk-
cjonowanie PRT oraz realizowanie projektów pomo-
cowych, są przydzielane im fundusze i środki finanso-
we. Pochodzą one ze wspomnianego funduszu CERP,
Amerykańskiego Programu Odbudowy i Rozwoju dla
Iraku i Afganistanu, Funduszu Rozwoju Inżynieryj-
nego Afganistanu, polskiego funduszu pomocowego
885
Departamentu Rozwoju Regionalnego Ministerstwa
Spraw Zagranicznych oraz innych źródeł.
Odnosząc się do kwestii rozpoczęcia przez Pola-
ków udziału w pracach systemu prowincjonalnych
zespołów odbudowy, uprzejmie informuję, że resort
obrony narodowej zaangażował się w prace tego sys-
temu w czerwcu 2008 r. Do PRT Ghazni (aktualnie
pod kierownictwem amerykańskim) w ramach III
zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego skiero-
wano 30-osobowy wojskowo-cywilny zespół specjali-
stów wraz z zespołem ochrony personelu.
Etat PRT Ghazni liczy aktualnie 93 osoby perso-
nelu amerykańskiego: 13 specjalistów w różnych dzie-
dzinach, sztab, zespół logistyki oraz pluton ochrony.
Dodatkowo na potrzeby PRT zatrudnionych zostało
8 tłumaczy języków dari i pasztu, ponadto 2 tłumaczy
jest jednocześnie lekarzami.
Funkcjonujący w składzie tego PRT polski zespół
specjalistów realizuje cztery projekty pomocowe na
łączną kwotę ok. 963 tys. zł. Dotyczą one w szczegól-
ności poprawy warunków życia ludności. Obecnie
w fazie planowania znajduje się czternaście projek-
tów na łączną kwotę ponad 1,9 mln zł. Obejmują one
głównie naprawę infrastruktury w prowincji Ghazni,
zakupy odzieży i wyposażenia szkolnego oraz pomoc
w obszarze rolnictwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wyczer-
pujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie strzeleckiego doskonalenia
zawodowego policjantów (6831)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6831/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Szlachty, w sprawie doskonalenia za-
wodowego policjantów, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, iż konieczność po-
siadania oraz utrzymania właściwego poziomu wy-
szkolenia strzeleckiego przez policjantów przewidują
obowiązujące w ustawodawstwie polskim przepisy
prawne. Szkolenie strzeleckie jest integralną częścią
886
szkolenia i doskonalenia zawodowego policjantów re-
gulowanego przepisami rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 19 czerw-
ca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków odby-
wania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawo-
dowego w Policji (Dz. U. Nr 126, poz. 877 z późn. zm.).
Ponadto zgodnie z postanowieniami decyzji nr 713
komendanta głównego Policji z dnia 30 grudnia 2005 r.
w sprawie szkolenia strzeleckiego policjantów (Dz. Urz.
KGP z 2006 r. Nr 3, poz. 9, z późn. zm.), każdy poli-
cjant zobowiązany jest do podnoszenia umiejętności
posługiwania się bronią palną, a co za tym idzie
uczestnictwa w zajęciach szkolenia strzeleckiego.
Szkolenie strzeleckie realizowane jest w jednostkach
szkoleniowych Policji według programów szkoleń za-
wodowych i kursów doskonalenia zawodowego oraz
w jednostkach organizacyjnych Policji w ramach lo-
kalnego doskonalenia zawodowego.
Pierwszy etap szkolenia strzeleckiego, mający na
celu nabycie przez nowo przyjętego policjanta wiedzy
i umiejętności z ww. zakresu, realizowany jest w ra-
mach szkolenia podstawowego zawodowego. W pro-
gramie tego szkolenia, wprowadzonym decyzją nr 697
komendanta głównego Policji z dnia 28 grudnia 2006 r.
w sprawie wprowadzenia programu szkolenia zawo-
dowego podstawowego (Dz. Urz. KGP Nr 1, poz. 4,
z późn. zm.) zamieszczono obejmujących łącznie
92 godziny lekcyjne, siedem jednostek szkolnych,
ukierunkowanych na kształcenie umiejętności z za-
kresu bezpiecznego użytkowania broni palnej, strze-
lań statycznych, szybkich, dynamicznych i sytuacyj-
nych oraz strzelań z pistoletu maszynowego i strzelb
gładkolufowych. W ramach ww. jednostek szkolnych
zaplanowane są dwa egzaminy i jedno zaliczenie, po
których wystawiane są słuchaczom oceny okresowe.
Pierwsza jednostka szkolna traktuje o podstawach
szkolenia strzeleckiego i obejmuje 15 godzin lekcyj-
nych. Podczas jej realizacji kształtowane są następu-
jące umiejętności: bezpieczne użytkowanie broni pal-
nej, umiejętność rozkładania i składania broni pal-
nej, umiejętność stosowania zasad mających wpływ
na celność strzelania, a także rozpoznawania i usu-
wania zacięć w broni palnej krótkiej oraz innych ro-
dzajów broni będącej na wyposażeniu Policji. Następ-
nym etapem szkolenia są realizowane w ciągu 77 go-
dzin lekcyjnych strzelania przygotowawcze, statycz-
ne, szybkie, dynamiczne i sytuacyjne oraz podstawy
strzelań z pistoletu maszynowego oraz strzelby gład-
kolufowej. Zakończenie jednostki to zaliczenie przez
każdego słuchacza egzaminu składającego się z pi-
semnego testu wiedzy oraz praktycznego testu umie-
jętności zakończonego strzelaniem.
Również program szkolenia zawodowego dla ab-
solwentów szkół wyższych, wprowadzony decyzją
nr 681 komendanta głównego Policji z dnia 20 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie programu szkolenia zawodo-
wego dla absolwentów szkół wyższych (Dz. Urz. KGP
Nr 17, poz. 131), przewiduje doskonalenie umiejętno-
ści strzeleckich nabytych w trakcie szkolenia podsta-
wowego i doskonalenia lokalnego. Realizacja bloku
tematycznego z zakresu doskonalenia umiejętności
strzeleckich przewidziana jest w trakcie 28 godzin
lekcyjnych i kończy się zaliczeniem na ocenę. Zagad-
nienia poruszane w ramach ww. bloku to: warunki
bezpieczeństwa przy posługiwaniu się bronią, strze-
lania szybkie, dynamiczne, sytuacyjne z broni palnej
krótkiej oraz strzelania z pistoletu maszynowego
i strzelby gładkolufowej.
W ramach centralnego doskonalenia zawodowego
policjanci uczestniczą m.in. w kursach specjalistycz-
nych, prowadzonych przez jednostki szkoleniowe.
Tematykę z zakresu szkolenia strzeleckiego zawiera-
ją następujące programy kursów specjalistycznych:
— kurs specjalistyczny dla policjantów realizują-
cych zatrzymania niebezpiecznych przestępców,
wprowadzony decyzją nr 781 komendanta głównego
Policji z dnia 26 października 2007 r., 30 godzin lek-
cyjnych,
— kurs specjalistyczny dla policjantów pełniących
służbę w jednostkach Policji w ramach kontyngentów
policyjnych, wprowadzony decyzją nr 784 komendan-
ta głównego Policji z dnia 30 października 2007 r.,
35 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla przewodników psów
służbowych do wyszukiwania zapachów narkoty-
ków, wprowadzony decyzją nr 847 komendanta
głównego Policji z dnia 30 listopada 2007 r., 14 go-
dzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla policjantów w specjal-
ności do spraw nieletnich, wprowadzony decyzją
nr 865 komendanta głównego Policji z dnia 5 grudnia
2007 r., 24 godziny lekcyjne,
— kurs specjalistyczny dla przewodników psów
do wyszukiwania zwłok ludzkich, wprowadzony de-
cyzją nr 868 komendanta głównego Policji z dnia
5 grudnia 2007 r., 14 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla policjantów wykonu-
jących zadania na wodach i terenach przywodnych,
wprowadzony decyzją nr 869 komendanta główne-
go Policji z dnia 5 grudnia 2007 r., 30 godzin lek-
cyjnych,
— kurs specjalistyczny dla przewodników psów
do badań osmologicznych, wprowadzony decyzją
nr 874 komendanta głównego Policji z dnia 5 grudnia
2007 r., 14 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla instruktorów strzelań
policyjnych, wprowadzony decyzją nr 908 komendan-
ta głównego Policji z dnia 11 grudnia 2007 r., 106 go-
dzin lekcyjnych,
—kurs specjalistyczny dla policjantów prowadzą-
cych postępowania przygotowawcze, wprowadzony
decyzją nr 916 komendanta głównego Policji z dnia
12 grudnia 2007 r., 14 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla policjantów służby
kryminalnej wykonujących czynności operacyjno-
-rozpoznawcze, wprowadzony decyzją nr 917 komen-
danta głównego Policji z dnia 12 grudnia 2007 r.,
16 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla przewodników psów
służbowych do wyszukiwania zapachów materiałów

wybuchowych, wprowadzony decyzją nr 925 komen-
danta głównego Policji z dnia 17 grudnia 2007 r.,
14 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny w zakresie zwalczania
przestępczości gospodarczej, wprowadzony decyzją
nr 252 komendanta głównego Policji z dnia 18 kwiet-
nia 2008 r., 10 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla policjantów realizują-
cych zadania dotyczące fizycznego zwalczania terro-
ryzmu w zakresie podstawowym, wprowadzony de-
cyzją nr 352 komendanta głównego Policji z dnia
3 czerwca 2008 r., zmieniającą decyzję nr 890 komen-
danta głównego Policji z dnia 5 grudnia 2007 r.,
82 godziny lekcyjne,
— kurs specjalistyczny dla przewodników psów pa-
trolowo-tropiących, wprowadzony decyzją nr 748 ko-
mendanta głównego Policji z dnia 4 grudnia 2008 r.,
zmieniającą decyzję nr 881 komendanta głównego Po-
licji z dnia 5 grudnia 2007 r., 12 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla przewodników psów
patrolowych, wprowadzony decyzją nr 749 komen-
danta głównego Policji z dnia 4 grudnia 2008 r., zmie-
niającą decyzję nr 883 komendanta głównego Policji
z dnia 5 grudnia 2007 r. 12 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny w zakresie ruchu drogo-
wego, wprowadzony decyzją nr 750 komendanta
głównego Policji z dnia 4 grudnia 2008 r., zmieniają-
cą decyzję nr 873 komendanta głównego Policji z dnia
5 grudnia 2007 r. 30 godzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla przewodników psów
tropiących, wprowadzony decyzją nr 751 komendan-
ta głównego Policji z dnia 4 grudnia 2008 r., 12 go-
dzin lekcyjnych,
— kurs specjalistyczny dla policjantów podejmu-
jących interwencje wobec osób agresywnych i niebez-
piecznych, wprowadzony decyzją nr 766 komendanta
głównego Policji z dnia 11 grudnia 2008 r., zmienia-
jącą decyzję nr 797 komendanta głównego Policji
z dnia 6 listopada 2007 r., 12 godzin lekcyjnych.
W ramach lokalnego doskonalenia zawodowego
policjantów prowadzonego w poszczególnych jednost-
kach organizacyjnych Policji, wyszkolenie strzeleckie
realizowane jest przede wszystkim na strzelnicach
komend wojewódzkich Policji, a także na obiektach
będących w dyspozycji oddziałów prewencji Policji.
Komendy wojewódzkie Policji, które nie posiadają
własnych strzelnic, realizują zajęcia na obiektach na-
leżących do innych podmiotów (np. użytkowanych
przez Ministerstwo Obrony Narodowej). Według sta-
nu na dzień 30 września 2008 r., w posiadaniu Policji
znajduje się 49 obiektów strzelnic, w tym 14 to obiek-
ty odkryte, a 35 to strzelnice kryte. Zajęcia strzelec-
kie realizowane są na 7 strzelnicach odkrytych i 20 strzel-
nicach krytych. Pozostałe obiekty, tj. 7 strzelnic od-
krytych i 15 strzelnic krytych, są nieczynne w związ-
ku z niespełnieniem warunków technicznych okre-
ślonych w odrębnych przepisach. Są one remontowa-
ne lub oczekują na remont, którego rozpoczęcie jest
determinowane wielkością środków budżetowych
przeznaczonych na ten cel.
887
Zgodnie z przepisami prawa dotyczącymi organi-
zowania lokalnego doskonalenia zawodowego poli-
cjantów, prowadzonego w poszczególnych jednost-
kach organizacyjnych Policji, funkcjonuje obowiązek
corocznego przygotowywania lokalnych programów
zajęć z zakresu utrzymywania lub podnoszenia po-
ziomu umiejętności strzeleckich funkcjonariuszy.
Kierownicy jednostek organizacyjnych Policji zobli-
gowani są m.in. do uwzględniania w tych progra-
mach zagadnień związanych z odpowiednim przygo-
towywaniem policjanta do odbycia sprawdzianu
strzeleckiego prowadzonego zgodnie z decyzją nr 713
komendanta głównego Policji z dnia 30 grudnia 2005 r.
w sprawie szkolenia strzeleckiego policjantów
(Dz. Urz. KGP z 2006 r. Nr 3, poz. 9, z późn. zm). Za
nadzór nad organizacją i realizacją szkolenia strze-
leckiego policjantów odpowiedzialny jest kierownik
jednostki organizacyjnej Policji, a w komórce organi-
zacyjnej Komendy Głównej Policji jej kierownik.
Określenie zakresu szkolenia oraz trybu i organi-
zacji sprawdzianów strzeleckich następuje corocznie
w formie wytycznych kierownika komórki organiza-
cyjnej Komendy Głównej Policji właściwej w spra-
wach kadr i szkolenia. Projekt powołanych wytycz-
nych określa minimalne kryteria niezbędne do za-
pewnienia prawidłowego procesu szkolenia i ukształ-
towania u policjantów pożądanych nawyków i umie-
jętności w posługiwaniu się bronią palną. Konsulto-
wany jest on z właściwymi dla poszczególnych rodza-
jów służb biurami merytorycznymi Komendy Głów-
nej Policji.
W odniesieniu do kwestii związanej z zabezpiecze-
niem środków finansowych na zakup amunicji do
realizacji szkolenia strzeleckiego uprzejmie informu-
ję, iż środki przeznaczone na zakup amunicji są po-
chodną środków przeznaczanych co roku z budżetu
państwa na Policję, jednakże są to środki nieade-
kwatne do wykonywanych zadań i potrzeb. Niemniej
Komenda Główna Policji, w ramach posiadanych
środków, stara się zabezpieczyć zaopatrzenie jedno-
stek organizacyjnych Policji w najwyższym możli-
wym stopniu. I tak dla przykładu: w 2007 r. zakupio-
no 3500 tys. szt. amunicji 9 mm makarow i 2 mln szt.
amunicji 9 mm parabellum, w 2008 r. zakupiono 1490
tys. szt. amunicji 9 mm makarow i 5600 tys. szt.
amunicji 9 mm parabellum.
Podkreślić należy, iż amunicja typu makarow
i parabellum to dwa podstawowe rodzaje amunicji do
broni służbowej. Ponadto zakupywana jest amunicja
do strzelb gładkolufowych, amunicja do karabinków,
amunicja specjalna, amunicja treningowa, materiały
wybuchowe, środki pozoracji, granaty dymne, huko-
we i łzawiące, amunicja do wyrzutników pirotech-
nicznych oraz wiele innych typów amunicji. Zgłasza-
ne przez jednostki organizacyjne Policji zapotrzebo-
wanie na amunicję w 2008 r. wynosiło 5254 tys. szt.
amunicji 9 mm makarow oraz 10 180 tys. szt. amu-
nicji 9 mm parabellum. W zakresie podstawowej
amunicji zakupy pokryły jedynie ok. 55% zgłoszone-
888
go zapotrzebowania, a w przypadku amunicji specjal-
nej jeszcze mniej.
W wyniku wprowadzenia ustawy z dnia 12 stycz-
nia 2007 r. o ustanowieniu „Programu modernizacji
Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożar-
nej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009”, (Dz. U.
Nr 35, poz. 213) w 2008 r. zwiększono środki na za-
kup amunicji. Program ten będzie kontynuowany
w 2009 r.
Warto jednakże zauważyć, iż nie bez znaczenia
pozostaje również fakt stałego wzrostu cen amunicji
zarówno krajowej, jak i zagranicznej. Powyższe zja-
wisko oraz ewentualne zmniejszenie środków finan-
sowych przyznawanych Policji, będzie implikowało
konieczność dostosowania zakupów amunicji do po-
siadanych zasobów finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie funkcjonowania szkół
z klasami policyjnymi (6832)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-6832/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Szlachty w sprawie funkcjonowania
szkół z klasami policyjnymi uprzejmie informuję, iż
obecnie w systemie szkół ponadgimnazjalnych nie
występują „licea o profilu policyjnym”. Problematyka
profili kształcenia ogólnozawodowego została uregu-
lowana w rozporządzeniu ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 16 stycznia 2002 r. (Dz. U. Nr 8,
poz. 65, z późn. zm.). Jednakże w określonych w za-
łączniku do ww. rozporządzenia profilach nie wska-
zano „bezpieczeństwa wewnętrznego” czy też podob-
nej specjalności zawodowej. W związku z powyższym
należy zaznaczyć, iż określenie „liceum o profilu po-
licyjnym” jest nazwą nieuprawnioną, a tzw. „profil
policyjny” jest roboczym terminem, mającym na celu
jedynie urozmaicenie oferty edukacyjnej.
Podkreślenia wymaga, że zgodnie z rozporządze-
niem ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów na-
uczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.) godziny do dyspozycji dyrektora szkoły
mogą być przeznaczone na realizację dodatkowych
zajęć edukacyjnych nieujętych w ramowym planie
nauczania dla danego etapu edukacyjnego, dla któ-
rych nie została ustalona podstawa programowa, lecz
program nauczania tych zajęć został włączony do
szkolnego zestawu programów nauczania (vide § 2
ust. 5 pkt 2 rozporządzenia). Zajęcia takie mogą obej-
mować różne zagadnienia, w tym także historię Po-
licji, prawo, administrację, bezpieczeństwo wewnętrz-
ne itp. Decyzję o rozszerzeniu programu nauczania
podejmuje dyrektor szkoły w porozumieniu z radą
pedagogiczną i radą rodziców, uwzględniając przy
tym zainteresowania uczniów oraz możliwości orga-
nizacyjne, kadrowe i finansowe.
Tworząc klasę, w której realizowane będą dodat-
kowe zajęcia edukacyjne z zakresu np. historii Poli-
cji, bezpieczeństwa wewnętrznego, władze szkoły
zwykle zwracają się do właściwego miejscowo komen-
danta Policji, który w miarę posiadanych możliwości
(odpowiednie zasoby kadrowe) wspiera powyższą ini-
cjatywę. Jednak Komenda Główna Policji nie koor-
dynuje takich inicjatyw centralnie. Pomimo iż od kilu
lat funkcjonują w liceach ogólnokształcących klasy
o tzw. „profilu policyjnym”, KGP dotychczas nie ba-
dała tej problematyki. Komenda Główna Policji nie
posiada również informacji na temat liczby liceów
ogólnokształcących, w których prowadzone są klasy
realizujące dodatkowo problematykę związaną z bez-
pieczeństwem wewnętrznym. W ramach doboru do
służby w Policji również nie zbiera się informacji
o absolwentach tego typu klas.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie trwających latami
postępowań przygotowawczych (6833)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty z dnia
20 listopada 2008 r. w sprawie długotrwałych postę-
powań przygotowawczych, przekazaną ministrowi
sprawiedliwości – prokuratorowi generalnemu przez
pana Krzysztofa Putrę, wicemarszałka Sejmu RP,
pismem z dnia 8 grudnia 2008 r. (SPS-023-6833/08),
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Długotrwałość postępowań przygotowawczych
spowodowana jest zarówno przyczynami obiektywny-

mi, jak i subiektywnymi. Do najczęstszych obiektyw-
nych powodów długotrwałości postępowań należą:
1. Trudności związane ze znalezieniem biegłych,
którzy podjęliby się sporządzenia ekspertyz z zakre-
su tak specjalistycznych dziedzin jak badania DNA,
działalność spółek handlowych, finanse i bankowość,
co wynika z małej liczby takich ekspertów w relacji
do ilości spraw, w których niezbędne jest zasięgnięcie
specjalistycznej opinii.
2. Długie oczekiwanie na sporządzenie sądowych
opinii kryminalistycznych, w szczególności z zakresu
badań biologicznych, fizykochemicznych, fonoskopij-
nych i daktyloskopijnych.
3. Prowadzenie bardzo dużej ilości postępowań
o skomplikowanym charakterze, wielowątkowych,
których materia wymaga od prokuratorów dokony-
wania czasochłonnych i pracochłonnych analiz ma-
teriału dowodowego, w szczególności w sprawach
dotyczących funkcjonowania systemów bankowych,
nieprawidłowości w działaniu szeregu instytucji pań-
stwowych czy samorządowych, a także w sprawach
o przestępstwa internetowe i przestępstwa „prania
brudnych pieniędzy”.
4. Konieczność potwierdzenia danych personal-
nych podejrzanych cudzoziemców, którzy bardzo czę-
sto w momencie ich zatrzymania nie posiadają doku-
mentów tożsamości, a podejmowane w tym zakresie
czynności za pośrednictwem Biura Wywiadu Krymi-
nalnego KGP trwają wiele miesięcy.
5. Długotrwałe oczekiwanie na uzyskanie ma-
teriałów z wykonania międzynarodowej pomocy
prawnej.
6. Trudności z ustaleniem miejsca pobytu stron
procesowych i świadków, bez udziału których nie jest
możliwe wykonanie określonych czynności proceso-
wych niezbędnych do zakończenia postępowania i pod-
jęcia decyzji merytorycznej.
7. Długotrwałość oczekiwania na przeprowadze-
nie i zakończenie działań różnego rodzaju instytucji
kontrolnych i organów administracji, w tym postępo-
wań kontroli skarbowej i postępowań podatkowych,
których wyniki są niezbędne dla dalszych działań
procesowych.
8. Okresowe spiętrzenia liczby spraw pozostają-
cych w toku w poszczególnych jednostkach Policji lub
prokuratury, wynikające z przejściowych lub stałych
problemów kadrowych.
Do grupy przyczyn subiektywnych długotrwało-
ści postępowań – w znacznym stopniu zależnych od
organów ścigania – należą:
1. Przewlekłe lub nierzetelne wykonywanie czyn-
ności procesowych przez organy Policji, wynikające
z obserwowanego od kliku lat spadku poziomu przy-
gotowania zawodowego funkcjonariuszy pionu do-
chodzeniowo-śledczego.
2. Długi okres trwania czynności wykrywczych
oraz poszukiwawczych, realizowanych przez opera-
cyjno- poszukiwawczy pion Policji.
3. Brak właściwego nadzoru prokuratora nad po-
stępowaniem przygotowawczym, przejawiający się
889
tolerowaniem bezczynności i opieszałości funkcjona-
riuszy Policji.
Poszczególne prokuratury apelacyjne, oceniając
subiektywne przyczyny długotrwałości postępowań
przygotowawczych, zwracają uwagę na obniżający się
poziom zaangażowania funkcjonariuszy Policji w wy-
konywanie czynności procesowych oraz na coraz niż-
szą jakość tych czynności, co powoduje, iż ich wartość
procesowa jest tak niska, że często wymaga powtó-
rzenia przez prokuratora, a w wielu przypadkach
powoduje konieczność przejmowania postępowań
przez prokuratorów do własnego prowadzenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, iż w organach powszechnych jednostek organiza-
cyjnych prokuratury, dostrzegając przypadki długo-
trwałych postępowań przygotowawczych, podejmuje
się różnego rodzaju działania zmierzające do skróce-
nia czasu ich trwania. W szczególności prokuratorzy
biorą udział w szkoleniach funkcjonariuszy i wyko-
nują kluczowe czynności w postępowaniach prowa-
dzonych przez Policję. Ponadto kierowane są liczne
pisma instruktażowe i wytyki, a w szczególnie dra-
stycznych przypadkach do przełożonych służbowych
funkcjonariuszy winnych zaniedbań kierowane są
wnioski o wszczęcie postępowań dyscyplinarnych.
Wewnątrz organów prokuratury właściwi prze-
łożeni, zwłaszcza prokuratorzy rejonowi i naczelni-
cy wydziałów śledczych, zobowiązani są do monito-
rowania postępowań długotrwałych i inspirowania
lub podejmowania działań procesowych i służbo-
wych zmierzających do skrócenia czasu postępowa-
nia. Takie jest też jedno z zadań realizowanych
w toku zwierzchniego nadzoru służbowego sprawo-
wanego przez nadrzędne jednostki organizacyjne
prokuratury.
Ograniczone są możliwości działania prokuratury
wobec podmiotów i organów niepodległych jej służ-
bowo lub funkcjonalnie. Tu działania mogą ograni-
czać się jedynie do monitorowania pracy innych jed-
nostek organizacyjnych (na przykład organów kon-
trolnych) i powiadamiania ich kierowników lub jed-
nostek nadrzędnych o opóźnieniach.
Stosowane są też środki dyscyplinujące wobec bie-
głych w postaci ponagleń, obniżenia wynagrodzenia
w przypadkach opóźnienia wydania opinii (na podsta-
wie § 11 rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przepro-
wadzania dowodu z opinii biegłych w postępowaniu
sądowym – Dz. U. Nr 46, poz. 254, z późn. zm.), a w skraj-
nych wypadkach orzekania wobec nich kar porządko-
wych – stosownie do treści art. 287 K.p.k.
Ponadto celem skrócenia czasu trwania postępo-
wań podejmowane są następujące działania:
— sprawy skomplikowane i czasochłonne są przej-
mowane do prowadzenia w wydziałach śledczych pro-
kuratur okręgowych,
— do prowadzenia spraw o najpoważniejsze prze-
stępstwa powoływane są zespoły prokuratorów,
— przeprowadzane są badania i lustracje spraw
długotrwałych, w przypadkach przewlekłości zawi-
890
nionej przez prokuratora lub policjanta są inicjowane
postępowania służbowe.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, że
kwestia długotrwałości postępowań przygotowaw-
czych pozostaje w zainteresowaniu Biura Postępowa-
nia Przygotowawczego Prokuratury Krajowej, które
po zakończeniu okresów sprawozdawczych (półrocze
i rok) dokonuje analizy nadsyłanych przez prokura-
tury apelacyjne informacji i w razie stwierdzenia
przewlekłości zawinionych przez prokuratora inspi-
ruje stosowne działania dyscyplinujące.
Przedstawiona analiza przyczyn długotrwałości
postępowań przygotowawczych wskazuje, iż w zde-
cydowanej większości przypadków skrócenie czasu
trwania tych postępowań uzależnione jest od innych
instytucji, na funkcjonowanie których prokuratura
ma wpływ ograniczony bądź jest go zupełnie pozba-
wiona. Poprawy sytuacji w tym zakresie można spo-
dziewać się po dokonaniu stosownych zmian ustawo-
dawczych zmierzających do umocnienia ustrojowej
roli prokuratury i pozycji prokuratora.
Odnosząc się natomiast do pytania zawartego
w punkcie pierwszym interpelacji, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, że w przygotowanym w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępo-
wania karnego, ustawy Kodeks karny wykonawczy,
ustawy Kodeks karny skarbowy oraz niektórych in-
nych ustaw przewiduje się nowelizację art. 310 § 2
Kodeksu postępowania karnego.
W projektowanej treści art. 310 § 2 K.p.k. powró-
cono do zapisu sprzed noweli z 2007 r. i uprawnienie
do przedłużenia w szczególnie uzasadnionych wypad-
kach okresu śledztwa ponad 1 rok na dalszy czas
oznaczony przekazano ponownie właściwemu proku-
ratorowi nadrzędnemu nad prokuratorem nadzoru-
jącym lub prowadzącym śledztwo.
Wskazać bowiem trzeba, że przekazanie wspo-
mnianą nowelą tego uprawnienia prokuratorowi
bezpośrednio przełożonemu wobec prokuratora nad-
zorującego lub prowadzącego śledztwo, a zatem pro-
kuratorowi z tej samej jednostki organizacyjnej pro-
kuratury co referent sprawy, nie może stanowić
dostatecznej gwarancji prawidłowego przedłużania
śledztw na okres przekraczający 1 rok, następują-
cego rzeczywiście tylko w szczególnie uzasadnio-
nych wypadkach.
Obecnie obowiązujące rozwiązanie nie może być
uznane za prawidłowe również dlatego, że prokura-
tor bezpośrednio przełożony nad prokuratorem pro-
wadzącym śledztwo może je przedłużyć na dalszy
czas oznaczony zarówno na okres do roku, jak i na
okres powyżej roku, co może mieć wpływ na wydłu-
żenie czasu trwania postępowania.
Natomiast kwestia skarg na czynności podejmo-
wane przez prokuraturę, w tym skarg na nieuza-
sadnioną długotrwałość postępowania, regulowa-
na jest w rozdziale XI rozporządzenia ministra
sprawiedliwości z dnia 27 sierpnia 2007 r. Regula-
min wewnętrznego urzędowania powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U.
Nr 169, poz. 1189).
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie planowanej reorganizacji
sądownictwa w Polsce (6834)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Eugeniusza Kłopotka w spra-
wie planowanej reorganizacji sądownictwa w Polsce,
przesłaną przy piśmie z dnia 8 grudnia 2008 r.,
nr SPS-023-6834/08, uprzejmie przedstawiam,
co następuje:
Zagwarantowanie obywatelom realizacji konsty-
tucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia sprawy
bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd, to
priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tego celu
w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace m.in.
w kierunku racjonalizacji i uelastycznienia struktu-
ry organizacyjnej sądów powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość, rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości jest jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzysta-
niu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków prowadzonych w Minister-
stwie Sprawiedliwości prac jest ocena wpływu uprosz-
czenia struktur organizacyjnych sądów powszech-
nych na sprawność postępowania.
W ramach omawianych prac wnikliwej analizie
poddawane są następujące uwarunkowania: obszar
właściwości sądu, liczba wpływających spraw, limity
etatów we wszystkich grupach zatrudnienia, stan
obciążenia pracą sędziów (w zakresie właściwego roz-
mieszczenia kadry), warunki komunikacyjne (pod ką-
tem możliwości dojazdu stron do sądu), warunki lo-

kalowe sądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw), miej-
sce zamieszkania pracowników sądu we wszystkich
grupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do pracy), odległo-
ści między poszczególnymi sądami, w tym miejsco-
wościami znajdującymi się w obszarach ich właści-
wości (m.in. pod kątem ewentualnych utrudnień
związanych z dojazdem do sądu w sprawach odwo-
ławczych).
Reasumując, pragnę poinformować pana posła,
że minister sprawiedliwości nie podjął dotychczas
decyzji w zakresie wprowadzenia systemowych
zmian organizacyjnych w sądownictwie powszech-
nym. Aktualnie nie prowadzi się zatem prac legisla-
cyjnych mających na celu likwidację sądów rejono-
wych, w tym jednostek z siedzibami w: Mogilnie,
Szubinie i Żninie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie kosztów zakupu
podręczników szkolnych (6836)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Żukowskiego (SPS-023-
-6836/08) w sprawie kosztów zakupu podręczników
szkolnych uprzejmie wyjaśniam:
Wstępny projekt nowej podstawy programowej
wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogól-
nego w poszczególnych typach szkół został po raz
pierwszy upowszechniony w dniu 10 kwietnia 2008 r.
w celu poddania go szerokim konsultacjom społecz-
nym, które trwały do końca czerwca br. Następnie
przygotowany został projekt rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej w sprawie podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół, który w dniu
16 września br. został przekazany do uzgodnień mię-
dzyresortowych i konsultacji z partnerami społecz-
nymi. Kolejna wersja projektu rozporządzenia, z dnia
2 grudnia br., różni się zatem od wersji z dnia 16 wrze-
śnia, uwzględnia bowiem zmiany wprowadzone w wy-
niku uzgodnień międzyresortowych i konsultacji
z partnerami społecznymi oraz zmiany o charakterze
prawnym i redakcyjnym. Wersja ta nie zawiera już
m.in. zapisu dotyczącego stosowania w edukacji
wczesnoszkolnej zeszytów ćwiczeń i kart pracy za-
mieszczonego we wcześniejszej wersji projektu w brzmie-
891
niu: „W trosce o wspomaganie harmonijnego rozwo-
ju dziecka zaleca się, aby zeszyty ćwiczeń i karty
pracy stanowiły jedynie uzupełnienie wielostronne-
go wspierania rozwoju dziecka, co oznacza stosowa-
nie ich w ograniczonym zakresie, odpowiednio do
wieku dziecka”. Regulacja ta nie mieści się bowiem
w zakresie upoważnienia ustawowego, zgodnie z któ-
rym minister właściwy do spraw oświaty i wycho-
wania określa w drodze rozporządzenia podstawy
programowe wychowania przedszkolnego, uwzględ-
niając w szczególności zestawy celów i treści naucza-
nia, umiejętności uczniów, a także zadania wycho-
wawcze szkoły.
Ministerstwo Edukacji Narodowej planuje nato-
miast wydanie na początku 2009 r. komentarza do
podstawy programowej, w którym znajdą się tego
typu komentarze metodyczne oraz inne uwagi o re-
alizacji podstawy programowej, które nie zostały za-
mieszczone w projekcie rozporządzenia w sprawie
podstawy programowej.
W zakresie „przewidywanego kosztu, jaki mieliby
ponieść rodzice na zakup zeszytów ćwiczeń w przed-
szkolach”, nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi,
ponieważ o ewentualnej potrzebie zakupu oraz wy-
borze środków dydaktycznych po wcześniejszym
uzgodnieniu tych kwestii z rodzicami decyduje na-
uczyciel.
Jeśli chodzi o koszt zakupu podręczników dla
uczniów klas I, II i III szkoły podstawowej na rok
szkolny 2008/2009, był on szacowany na następują-
cym poziomie (rządowy program pomocy uczniom
w 2008 r. „Dofinansowanie zakupu podręczników…”,
tzw. wyprawka szkolna):
— klasa I – 130 zł;
— klasa II – 150 zł;
— klasa III – 170 zł.
Wyjaśniam również, że zgodnie z przepisami usta-
wy o systemie oświaty (art. 22a) rada pedagogiczna,
spośród przedstawionych przez nauczycieli progra-
mów wychowania przedszkolnego, programów na-
uczania oraz podręczników, ustala, w drodze uchwały,
po zasięgnięciu opinii rady rodziców, odpowiednio ze-
staw programów wychowania przedszkolnego lub
szkolny zestaw programów nauczania i szkolny zestaw
podręczników, biorąc pod uwagę możliwości uczniów,
a w przypadku podręcznika również:
1) przystosowanie dydaktyczne i językowe pod-
ręcznika do możliwości uczniów;
2) wysoką jakość wykonania podręcznika umoż-
liwiającą korzystanie z niego przez kilka lat.
Decyzja w sprawie wyboru podręczników, w tym
korzystania z tych samych podręczników przez na-
stępne roczniki, należy zatem do kompetencji rady
pedagogicznej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
892
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Wrony
w sprawie wprowadzenia szczepionki
przeciwko pneumokokom do programu
powszechnych szczepień ochronnych na 2009 r.
i zagwarantowania na ten cel środków
w budżecie Ministerstwa Zdrowia (6837)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Waldemara Wro-
ny z dnia 4 grudnia 2008 r. przekazaną przy piśmie
z dnia 11 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6837/08)
w sprawie wprowadzenia szczepionki przeciwko
pneumokokom do programu powszechnych szczepień
ochronnych na 2009 r. i zagwarantowania na ten cel
środków w budżecie Ministerstwa Zdrowia, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że pro-
gram szczepień ochronnych jest opracowywany pod
wzglądem merytorycznym przez Główny Inspektorat
Sanitarny na podstawie ustawy z dnia 6 września
2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U.
Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.). Minister zdrowia
w ramach programu szczepień ochronnych finansuje
zakup szczepionek dla wszystkich dzieci i młodzieży,
niezależnie od poziomu dochodów w rodzinie czy
miejsca zamieszkania.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że każdorazowe
zmiany w kalendarzu podlegają rekomendacji dzia-
łającej przy ministrze zdrowia Komisji Chorób Za-
kaźnych Rady Sanitarno-Epidemiologicznej i Pedia-
trycznego Zespołu Ekspertów do Spraw Programu
Szczepień Ochronnych, jednakże są one uwarunko-
wane wysokością środków finansowych przyznanych
na realizację powyższego zadania w danym roku bu-
dżetowym.
Ponadto uprzejmie informuję, że rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 24 czerwca 2008 r. zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie wykazu obowiązko-
wych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowa-
dzania i dokumentacji szczepień (Dz. U. z 2008 r.
Nr 122, poz. 795) z dniem 1 października 2008 r.
zostały wprowadzone do kalendarza obowiązkowych
szczepień ochronnych szczepienia przeciw pneumo-
kokom i przeciw ospie wietrznej dla dzieci z określo-
nych grup ryzyka.
Koszty przeprowadzenia szczepień obowiązko-
wych osób ubezpieczonych są pokrywane na zasa-
dach określonych w przepisach o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (świadczeniobiorcy zapewnia się i finan-
suje ze środków publicznych na zasadach i w zakre-
sie określonych w ustawie m.in. obowiązkowe szcze-
pienia ochronne).
Natomiast w przypadku szczepień zalecanych
koszty zakupu preparatów do szczepień ponosi osoba
poddająca się szczepieniu. Ponadto szczepienia takie
mogą być finansowane również przez gminy, które
zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie terytorialnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) zaspokajają zbiorowe potrzeby
wspólnoty m.in. z zakresu ochrony zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Wrony
w sprawie problemów na rynku
owocowo-warzywnym i postulatów zmian (6838)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Waldemara Wrony, załączoną
przy piśmie znak: SPS-023-6838/08 z dnia 11 grud-
nia 2008 r., w sprawie problemów na rynku owocowo-
-warzywnym i postulatów zmian niniejszym przeka-
zuję Panu Marszałkowi odpowiedź na zawarte w ww.
interpelacji kwestie.
1. Odnośnie do postulatu dotyczącego wystąpie-
nia do Komisji Europejskiej o wzmocnienie ochrony
unijnego rynku przed importem produktów owoco-
wo-warzywnych poprzez wprowadzenie barier cel-
nych wzorem tych, jakie zastosowano w przypadku
truskawek mrożonych. W wyniku akcesji do UE Pol-
ska została objęta Wspólną Taryfą Celną UE. Kom-
petencje w zakresie negocjacji handlowych, zgodnie
z art. 133 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Eu-
ropejską, przejęła Komisja Europejska. W związku
z tym w imporcie z krajów trzecich stosowane są
stawki celne obowiązujące wszystkie kraje człon-
kowskie UE. Stawki te wynikają z podjętych przez
WE zobowiązań międzynarodowych, tj. z listy kon-
cesyjnej do WTO (tzw. stawki związane), z umów
o handlu preferencyjnym zawartych przez UE z kra-
jami trzecimi lub z ogólnego systemu preferencji
celnych, tzw. GSP.
Podwyższenie stawek celnych ponad poziom wy-
nikający z zobowiązań międzynarodowych UE jest
możliwe w wyniku postępowań ochronnych, anty-
subsydyjnych lub antydumpingowych lub wycofania
preferencji. W odniesieniu do każdego z wymienio-
nych rodzajów środków stosowana jest w UE odpo-
wiednia szczegółowa procedura. Do ogólnych warun-
ków niezbędnych do wprowadzenia którychkolwiek
z ww. środków zalicza się konieczność przeprowadze-

nia przez Komisję Europejską postępowania wyja-
śniającego, podczas którego powinna zostać udowod-
niona ewentualna szkoda lub groźba jej wystąpienia
dla przemysłu Wspólnoty oraz związek przyczynowy
między szkodą a importem podlegającym postępowa-
niu ochronnemu. Ponadto, podejmując decyzję o na-
łożeniu środków, Unia Europejska jest zobowiązana
uwzględnić interesy całej Wspólnoty, nie tylko zain-
teresowanych ochroną producentów, ale również na-
bywców, konsumentów, producentów przetwarzają-
cych importowany towar, oraz aspekt konkurencji na
rynku Unii.
Postępowania antydumpingowe i antysubsydyjne
wszczyna się na wniosek przemysłu Wspólnoty lub
z inicjatywy Komisji Europejskiej, natomiast w przy-
padku postępowania ochronnego przeciwko nadmier-
nemu importowi z wnioskiem o wszczęcie postępo-
wania mogą wystąpić wyłącznie państwa członkow-
skie (w wyniku określonych sygnałów od przemysłu
krajowego). Aby skarga o zastosowanie takich środ-
ków była skuteczna, muszą ją poprzeć producenci
wytwarzający istotną część całkowitej wspólnotowej
produkcji danych wyrobów (postępowanie ochronne
przed nadmiernym importem) lub ponad 25% całko-
witej produkcji wspólnotowej produktu podobnego
(postępowanie antydumpingowe). Po ewentualnym
wykazaniu szkody i związku przyczynowego między
importem danego towaru a szkodą wniosek musi tak-
że uzyskać poparcie większości państw członkow-
skich UE.
Wniosek o ewentualne zastosowanie środków
ochronnych lub antydumpingowych podlega głoso-
waniu na posiedzeniu komitetu doradczego Komisji
Europejskiej ds. środków ochronnych lub komitetu
antydumpingowego. W przypadku uzyskania więk-
szości głosów za przyjęciem środków KE przyjmuje
rozporządzenie, jeśli takiej większości nie ma – spra-
wa trafia pod obrady Rady UE. Środki ochronne
mogą zostać wprowadzone w postaci dodatkowych
ceł, minimalnych cen importowych. Możliwe jest też
przyjęcie zobowiązań cenowych eksporterów z państw
trzecich, wskutek czego import taki jest zwolniony
z cła antydumpingowego, a w zamian eksporterzy
zobowiązują się podnieść cenę do poziomu eliminu-
jącego margines dumpingu lub szkodę.
Należy podkreślić, że ww. postępowania w spra-
wie wprowadzenia środków ochronnych, antydum-
pingowych lub antysubsydyjnych, jak pokazują do-
świadczenia w przypadku truskawek mrożonych, są
długotrwałe i od momentu rozpoczęcia postępowania
do wprowadzenia środków ochrony rynku może upły-
nąć kilkanaście miesięcy. Wszystkie środki ochrony
rynku ustanawiane są na szczeblu Wspólnoty, Polska
nie ma zatem możliwości traktatowych jednostron-
nego wprowadzenia środków ochronnych w imporcie
z krajów trzecich. Ponadto w imporcie niektórych
produktów można zastosować specjalne klauzule
ochronne (SSG) na podstawie porozumienia WTO
w sprawie rolnictwa, jeśli taka możliwość wynika
z listy koncesyjnej UE do WTO. Jednakże w przypad-
893
ku importu koncentratu soku jabłkowego tej możli-
wości w ramach unijnej listy koncesyjnej nie przewi-
dziano.
Polska podtrzymuje stanowisko, zgłaszane już
Komisji Europejskiej w ramach dyskusji nt. negocja-
cji rundy Doha WTO, że zasadne jest podjęcie przez
KE działań w sprawie modyfikacji zakresu towaro-
wego SSG w unijnej liście koncesyjnej, tak aby moż-
liwe było objęcie tym mechanizmem koncentratu
soku jabłkowego. W ramach ww. negocjacji przewi-
duje się jednak, że możliwość stosowania klauzul
SSG mogłaby dotyczyć tylko 1% wszystkich linii ta-
ryfowych, okres stosowania byłby ograniczony do
7 lat, a poziom cła włącznie z dodatkową opłatą celną
wynikającą z zastosowania SSG nie mógłby przekra-
czać stawki celnej KNU. Należy dodać, że w przyszło-
ści w wyniku toczących się negocjacji rundy Doha
WTO (o ile rokowania te zostaną zakończone podpi-
saniem porozumienia) będzie miała miejsce redukcja
stawek celnych na wszystkie towary rolno-spożywcze
w imporcie z krajów trzecich.
2. Odnośnie do postulatu dotyczącego wystąpie-
nia do Komisji Europejskiej o wzmocnienie ochrony
unijnego rynku przed importem produktów owoco-
wo-warzywnych poprzez zniesienie możliwości doda-
wania do koncentratu soku jabłkowego koncentratu
z limonki. Dyrektywa Rady 2001/112/WE z dnia
20 grudnia 2001 r. odnosząca się do soków owoco-
wych i niektórych podobnych produktów przeznaczo-
nych do spożycia przez ludzi dopuszcza dodanie soku
cytrynowego i/lub zagęszczonego soku cytrynowego
do zakwaszania soków i koncentratów w celu popra-
wy ich parametrów sensorycznych. Ww. przepisy tej
dyrektywy znalazły odzwierciedlenie w § 4.1 rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
30 września 2003 r. w sprawie szczegółowych wyma-
gań w zakresie jakości handlowej soków i nektarów
owocowych (Dz. U. Nr 177, poz. 1735, z późn. zm.).
Obowiązujące aktualnie przepisy dyrektywy 95/2/
WE przewidują możliwość dokwaszania zagęszczone-
go soku owocowego poprzez użycie kwasu cytryno-
wego lub innych podobnych dodatków dokwaszają-
cych, a co za tym idzie zostały wskazane w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia z dnia 18 września 2008 r.
w sprawie dozwolonych substancji dodatkowych i sub-
stancji pomagających w przetwarzaniu (Dz. U. Nr 177,
poz. 1094). W ubiegłym roku na forum Unii Europej-
skiej podjęto prace nad nowelizacją ww. dyrektywy
2001/112/WE. W projekcie zaproponowano możliwość
dodawania soku z limonki/koncentratu z limonki do
soków i koncentratów. Należy jednak podkreślić, że
sok cytrynowy i sok limonowy mają podobne para-
metry fizyko-chemiczne i sensoryczne, stąd też moż-
liwość użycia ekwiwalentnie jednego lub drugiego
soku do zakwaszania nie zmieni w żaden sposób sy-
tuacji na rynku soku jabłkowego.
Z uzyskanych w trybie roboczym informacji z Ko-
misji Europejskiej wynika, że prace nad nowelizacją
dyrektywy 2001/112/WE odnoszącej się do soków
owocowych i niektórych podobnych produktów prze-
894
znaczonych do spożycia przez ludzi zostaną wzno-
wione w przyszłym roku. W momencie wznowienia
prac nad projektem zmian dyrektywy 2001/112/WE
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, mając na
względzie zachęcenie producentów z innych krajów
Unii Europejskiej do wykorzystania koncentratu
jabłkowego krajowej produkcji, będzie postulowało
o to, aby:
— w przypadku dokwaszania soków owocowych
kwasem cytrynowym i innymi dodatkami dokwasza-
jącymi – konieczne było podanie tych informacji na
etykiecie w pobliżu nazwy produktu w celu umożli-
wienia odróżnienia podobnych produktów i zapew-
nienia tym samym odpowiedniego wyboru konsu-
mentom,
— w przypadku użycia w produkcji soku owoco-
wego soku cytrynowego lub limonowego lub ich so-
ków zagęszczonych – takie soki były traktowane jako
soki dwu- lub wieloskładnikowe, np. owocowo-cytry-
nowe lub owocowo-limonowe.
3. Odnośnie do postulatu dotyczącego wystąpie-
nia do Komisji Europejskiej o rozszerzenie kwalifiko-
wanych kosztów inwestycji wspieranych w ramach
pomocy dla grup producentów owoców i warzyw
o koszty zakupu sprzętu do zbioru oraz inwestycji do
przetwarzania w oparciu o surowce produkowane
przez członków grupy. Zgodnie z przepisem art. 38
ust. 2 lit. b rozporządzenia Komisji (WE) nr 1580/
2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiającego prze-
pisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/
96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze
owoców i warzyw do decyzji Polski należy określenie
listy kosztów kwalifikowanych. Aktualnie dobiegają
końca prace nad nowelizacją rozporządzenia mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi określającego m.in. listę
kosztów kwalifikowanych. W projekcie przewidziano
możliwość 75-procentowego dofinansowania zakupu
urządzeń i maszyn przeznaczonych do zbioru, prze-
chowywania, magazynowania lub przygotowywania
owoców i warzyw do sprzedaży, w tym w szczególno-
ści służących do ich mycia, czyszczenia, sortowania,
pakowania lub konfekcjonowania, cięcia, drylowania
oraz obierania.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE)
1234/2007 grupy producentów, realizując plan docho-
dzenia do uznania, mają na celu zapewnienie osią-
gnięcia warunków, jakie dla uznania spełnić musi
organizacja producentów. Oznacza to, że nie mogą
zostać uwzględnione jako kwalifikowane koszty in-
westycji związanych z przetwarzaniem, bowiem tego
rodzaju działanie nie należy do zakresu działań, ja-
kie realizować musi podmiot w celu uznania go za
organizację producentów. A zatem infrastruktura
służąca suszeniu, mrożeniu, kwaszeniu oraz tłocze-
niu soków z owoców i warzyw nie może być przed-
miotem wsparcia. Infrastruktura do chłodzenia owo-
ców i warzyw w celu umożliwienia wydłużenia poda-
ży owoców i warzyw w stanie świeżym, najczęściej
kierowanych do bezpośredniej konsumpcji, jest we-
dług obecnie obowiązujących przepisów objęta zakre-
sem kosztów kwalifikowanych. Winogrona do pro-
dukcji wina oraz wino objęte są oddzielną organizacją
rynku, w ramach której nie ma uregulowań umożli-
wiających stosowanie wsparcia podobnego do tego,
jakie stosuje się w odniesieniu do grup producentów
owoców i warzyw. Wspólną organizacją rynku owo-
ców i warzyw objęte są wyłącznie tzw. winogrona
odmian stołowe, tzn. do bezpośredniej konsumpcji.
Należy podkreślić, że nowe przepisy rozporządze-
nia Komisji (WE) nr 1580/2007 umożliwiają uwzględ-
nienie w kalkulacji wartości produkcji sprzedanej
przez grupy lub organizacje producentów owoców
i warzyw wartości produktów uzyskanych w ramach
tzw. pierwszego przetworzenia. Jest to istotna mody-
fikacja ze względu na fakt, iż wartość produkcji
sprzedanej, o której mowa, służy jako podstawa do
kalkulacji wsparcia funkcjonowania i administrowa-
nia w przypadku grup producentów (10%, 10%, 8%,
6%, 4% w kolejnych latach realizacji planu dochodze-
nia do uznania) oraz wsparcia realizacji programu
operacyjnego w przypadku organizacji producentów
(4,1%). Ostatnio Komisja podjęła działania w celu
określenia bardziej precyzyjnej definicji „pierwsze-
go przetworzenia”. Według zaproponowanej definicji
„pierwsze przetworzenie” to przetworzenie owoców
i warzyw na produkty wymienione w części X załącz-
nika 1 do rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007,
w tym owoce i warzywa mrożone oraz soki.
4. Odnośnie do postulatu dotyczącego wystąpie-
nia do Komisji Europejskiej o zwolnienie z podatku
od nieruchomości i podatku dochodowego pod warun-
kiem, że organizacja ma charakter producencki, oraz
zwolnienia z podatku dochodowego funduszu rezer-
wowego i operacyjnego organizacji producentów.
Grupy producentów owoców i warzyw dysponują ak-
tualnie bardzo szerokim zakresem możliwości pozy-
skiwania wsparcia. Wsparcie na pokrycie kosztów
założenia oraz funkcjonowania grup producentów
owoców i warzyw na poziomie 10%, 10%, 8%, 6%, 4%
wartości produkcji sprzedanej przez te podmioty oraz
wsparcie na realizację inwestycji na poziomie 75%
kosztów kwalifikowanych powinny być wystarczają-
co atrakcyjne dla producentów do tworzenia lub
wstępowania do tego rodzaju podmiotów. Należy pod-
kreślić, że wsparcie, o którym mowa, pochodzi nie
tylko ze wspólnotowego budżetu UE, ale jest uzupeł-
niane do ww. poziomów z budżetu krajowego. Wspar-
cie na pokrycie kosztów założenia oraz funkcjonowa-
nia jest w 25% współfinansowane ze środków krajo-
wych, a wsparcie kwalifikowanych kosztów inwesty-
cji – w 1/3 z budżetu krajowego. Oznacza to, że Pol-
ska, podejmując decyzję o wdrożeniu rozwiązania
polegającego na wspieraniu grup producentów, pod-
jęła bardzo duży wysiłek finansowy. Decyzja o wybo-
rze takich rozwiązań ma na celu jak największe
uatrakcyjnienie wsparcia dla grup producentów,
a tym samym producentów owoców i warzyw, którzy
pośrednio są jego beneficjentami.
5. Odnośnie do skierowania wniosku dotyczącego
wystąpienia do Komisji Europejskiej o uproszczenie

procedur zatrudniania pracowników sezonowych
oraz pracowników z zagranicy. Za zagadnienia zwią-
zane z warunkami dotyczącymi zatrudniania pra-
cowników sezonowych oraz dostępem cudzoziemców
do polskiego rynku pracy odpowiada Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej. Należy jednak podkre-
ślić, że dla pracowników sezonowych zatrudnianych
w ogrodnictwie z ostatnio wydanych aktów praw-
nych szczególnie ważne jest rozporządzenie ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 17 października
2007 r. w sprawie wysokości wypłaty dokonywanej w
związku ze złożeniem wniosku o wydanie zezwolenia
na pracę (Dz. U. Nr 195, poz. 1409). Zgodnie z tym
rozporządzeniem opłata za złożenie wniosku o zezwo-
lenie na pracę w przypadku pracy krótkoterminowej
do 3 miesięcy została zredukowana do 50 zł, a w przy-
padku dłuższego okresu zatrudnienia niż 3 miesiące
– do 100 zł.
Bardzo duże znaczenie, zdaniem resortu pracy,
ma rozporządzenie ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 29 stycznia 2008 r. zmieniające rozporzą-
dzenie w sprawie wykonywania pracy przez cudzo-
ziemców bez uzyskania zezwoleń na pracę. Rozporzą-
dzenie to daje możliwość cudzoziemcom pochodzą-
cym z państw graniczących z Polską, tj. Ukrainy,
Białorusi i Federacji Rosyjskiej, wykonywania pracy
krótkoterminowej bez obowiązku uzyskania zezwo-
lenia na pracę w okresie do 6 miesięcy w ciągu kolej-
nych 12 miesięcy, licząc od pierwszego wjazdu do
Polski. Pracodawca zamierzający zatrudnić obywa-
tela Ukrainy, Białorusi lub Rosji nadal będzie miał
obowiązek zarejestrowania oświadczenia o zamiarze
powierzenia pracy cudzoziemcowi w powiatowym
urzędzie pracy właściwym dla siedziby lub miejsca
zamieszkania wnioskodawcy. Procedura rejestracji
odbywa się w trakcie jednorazowej, krótkiej wizyty
w powiatowym urzędzie pracy i jest bezpłatna. Pro-
cedura zatrudniania pracowników sezonowych z za-
granicy została przez Polskę znacznie uproszczona.
Problemem, który w tej chwili wydaje się najważniej-
szy, są stawki opłat, jakie ogrodnicy w Polsce mogą
zaproponować cudzoziemcom, oraz warunki ich pra-
cy, zakwaterowania i wyżywienia.
6. Odnośnie do wniosku dotyczącego wystąpienia
do Komisji Europejskiej o prolongowanie terminów
spłat zaciągniętych w latach poprzednich kredytów
preferencyjnych. W przypadku preferencyjnych kre-
dytów inwestycyjnych udzielonych do 30 kwietnia
2007 r. na podstawie rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegó-
łowych kierunków działań Agencji Restrukturyza-
cji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich re-
alizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.) w okresie
objętym umową kredytu preferencyjnego w ramach
okresu spłaty ustalonego dla danej linii kredytowej
bank może:
— stosować prolongatę spłat rat kapitału i od-
setek,
— wydłużyć okres kredytowania poza przewi-
dziany w umowie kredytu pod warunkiem poinfor-
895
mowania o tym Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa.
Okres spłaty preferencyjnych kredytów inwe-
stycyjnych udzielonych na podstawie ww. rozporzą-
dzenia w zależności od linii kredytowej wynosi od
8 do 20 lat, natomiast maksymalny okres spłaty
obrotowych kredytów klęskowych z dopłatami do
oprocentowania ze środków agencji nie może prze-
kroczyć 5 lat.
Podobne rozwiązania zostały przyjęte w odniesie-
niu do kredytów inwestycyjnych udzielanych od
1 maja 2007 r. na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
szczegółowego zakresu i kierunków działań Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz spo-
sobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514, z późn.
zm.), zgodnie z którymi w okresie objętym umową
kredytu bank może stosować prolongatę spłaty rat
kapitału i odsetek oraz wydłużyć okres kredytowania
przewidziany w umowie, o ile określony w umowie
kredytu termin spłaty kredytu jeszcze nie minął.
W przypadku prolongowania lub wydłużenia spłaty
preferencyjnego kredytu inwestycyjnego całkowity
okres jego spłaty nie może być dłuższy niż ustalony
dla danej linii kredytowej, nie wymaga się sporządze-
nia zmian do planu inwestycji oraz nie ulega zmianie
maksymalna kwota dopłat do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa ustalona w umowie zawartej pomiędzy
bankiem a kredytobiorcą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie zasadności i celowości
reformy edukacyjnej polegającej na obniżeniu
wieku szkolnego do sześciu lat (6839)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Marka Kwitka (SPS-023-6839/
08) w sprawie zasadności i celowości reformy eduka-
cyjnej polegającej na obniżeniu wieku szkolnego do
sześciu lat, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane od
kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i debata-
mi, których wyniki przemawiały za obniżeniem wie-
ku obowiązku szkolnego do lat sześciu. Przemiany
896
cywilizacyjne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają
dojrzałość szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większo-
ści intelektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej.
Proponowana zmiana w organizacji nauczania – ob-
jęcie obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młod-
szych – ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych,
zapewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edu-
kacji i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój
uzdolnień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego
z siedmiu na sześć lat spowoduje, że w klasie pierwszej
dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się rok
wcześniej, i będą kontynuować naukę stosownie do
wieku. Ponadto objęcie pięciolatków obowiązkowym
przygotowaniem przedszkolnym i obniżenie o rok wie-
ku rozpoczynania spełniania obowiązku szkolnego
pozwoli również na wcześniejsze zdiagnozowanie dzie-
ci z zaburzeniami, np. deficytami rozwojowymi, wa-
dami wymowy i jednoczesne stosowanie odpowiedniej
pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
W celu zapewnienia przez szkołę sześciolatkom
rozpoczynającym naukę w szkole podstawowej wa-
runków opieki i bezpieczeństwa porównywalnych do
rozwiązań przyjętych w wychowaniu przedszkolnym,
Ministerstwo Edukacji Narodowej będzie realizować
działania wspierające. Przygotowywany jest program
rządowy wspomagania organów prowadzących szko-
ły w realizacji zmian. Program będzie obejmował
działania służące wspieraniu aktywności jednostek
samorządu terytorialnego w doposażeniu szkół i za-
pewnianiu dzieciom podejmującym naukę szkolną
bezpiecznych warunków i opieki odpowiedniej do ich
wieku. Skierowanie sześciolatków z obowiązkowych
zerówek do klas pierwszych w szkołach będzie połą-
czone z przeniesieniem do szkoły przedszkolnego
standardu opieki nad nimi.
Na realizację programu w projekcie budżetu pań-
stwa na 2009 r. zaplanowano środki finansowe w wy-
sokości 347 mln zł. Środki te będą rozdysponowane
pomiędzy organy prowadzące według zasad, które
zostaną określone w programie rządowym, a jednym
z podstawowych kryteriów będzie liczba dzieci sze-
Liczba dzieci w wieku 6 lat w latach 2004-2015
400000
390000
380000
370000
360000
350000
340000
330000
320000
2004 2005 2006 2007
ścioletnich podejmujących naukę od 1 września 2009 r.
Kontynuacja programu wymaga zapewnienia w re-
zerwach celowych budżetu państwa kwoty co naj-
mniej 284 682 tys. zł w 2010 r. i co najmniej 296 416
tys. zł w 2011 r.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie prowadziło
własnych badań porównawczych, ale korzystało
z wyników badań realizowanych przez wyspecjalizo-
wane jednostki. Projekt „Sześciolatki w Polsce. Dia-
gnoza badanych sfer rozwoju” został zrealizowany
przez Akademię Świętokrzyską. Projekt ten był
współfinansowany ze środków Europejskiego Fun-
duszu Społecznego w ramach Sektorowego Progra-
mu Operacyjnego „Rozwój zasobów ludzkich” oraz
Ministerstwo Edukacji Narodowej. Głównym celem
badań była diagnoza przygotowania dzieci sześcio-
letnich do podjęcia edukacji szkolnej.
Z danych statystycznych wynika, że od kilkuna-
stu lat spada liczba uczniów w szkołach podstawo-
wych. W roku 2009 rocznik sześciolatków będzie naj-
mniej liczny, dlatego będzie to najkorzystniejszy czas
na rozpoczęcie planowanych zmian. Pomimo stopnio-
wego wprowadzania do systemu dodatkowego rocz-
nika dzieci łączna liczba uczniów w systemie eduka-
cji przez najbliższe lata będzie spadać. Dlatego też,
z uwagi na sytuację demograficzną, system szkolny
pod względem łącznej liczby nauczycieli i sal szkol-
nych jest do takiej zmiany gotowy.
Sposób wprowadzania projektowanej zmiany, po-
zostawiający decyzję w tej sprawie w gestii rodziców,
pozwoli przeprowadzić ją w sposób możliwie najła-
godniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie zaburzy pra-
cy szkół poprzez gwałtowne i znaczące zwiększenie
liczby dzieci rozpoczynających naukę w pierwszej
klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te ze względu na
liczbę uczniów w roczniku będą miały większe pro-
blemy w trakcie rekrutacji do szkół ponadgimnazjal-
nych, a później do szkół wyższych. Liczba dzieci roz-
poczynających naukę w szkole, pomimo obniżenia
wieku, będzie zbliżona do liczby obecnych absolwen-
tów szkół ponadgimnazjalnych.
2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015

Pomimo stopniowego wprowadzania do systemu
dodatkowego rocznika dzieci, łączna liczba uczniów
w systemie edukacji przez najbliższe lata będzie spa-
dać, co ilustruje powyższy wykres. Dlatego też, z uwa-
gi na sytuację demograficzną, system szkolny pod
względem liczby nauczycieli i sal szkolnych jest do
takiej zmiany gotowy.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie przewiduje
problemów związanych z zagrożeniem utratą pracy
przez nauczycieli szkół i nauczycieli przedszkoli. Po-
nadto należy zauważyć, że wprowadzenie obowiąz-
kowego przygotowania przedszkolnego dla pięciolat-
ków spowoduje zwiększenie liczby dzieci pięcioletnich
korzystających z edukacji przedszkolnej i umożliwi
objęcie wychowaniem przedszkolnym większą liczbę
dzieci od 3 roku życia.
Projekt podstawy programowej uwzględniającej
fakt wcześniejszego rozpoczynania edukacji szkolnej
został przygotowany przez zespół ekspertów: nauczy-
cieli, metodyków oraz grono wysokiej klasy specjali-
stów (nauczycieli akademickich) m.in. z dziedziny
pedagogiki wczesnoszkolnej i przedszkolnej. Projekt
rozporządzenia ministra edukacji narodowej w spra-
wie podstawy programowej wychowania przedszkol-
nego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół jest po uzgodnieniach międzyresorto-
wych i konsultacjach społecznych.
Warto również podkreślić, że decyzja o posłaniu
sześciolatka do szkoły będzie należała do rodziców,
którzy, postanawiając w tej sprawie, będą oceniali
przede wszystkim, to czy szkoła dysponuje stosowną
bazą i wyposażeniem odpowiednim do przyjęcia sze-
ścioletniego dziecka. Projektowane zmiany zakłada-
ją, iż zasadą stanie się podejmowanie nauki przez
dzieci sześcioletnie, ale z możliwością odroczenia
tego obowiązku, wynikającą z woli rodziców, bez ko-
nieczności zasięgania opinii publicznej poradni psy-
897
chologiczno-pedagogicznej. Stan taki dotyczyć będzie
od roku 2009 trzech kolejnych roczników dzieci.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zwiększenia liczby programów
profilaktycznych dotyczących uzależnienia
od narkotyków wśród dzieci i młodzieży
w szkołach (6843)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mieczysława Łuczaka (SPS-
-023-6843/08) w sprawie zwiększenia liczby progra-
mów profilaktycznych dotyczących uzależnienia od
narkotyków wśród dzieci i młodzieży, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje:
Szkoły i placówki oświatowe zgodnie z art. 54
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572), rozporządzeniem
ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów szkół i placówek pu-
blicznych (Dz. U. z 2001 r. Nr 61, poz. 624, z późn.
zm.), rozporządzeniem w sprawie podstawy progra-
898
mowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2007 r
Nr 157, poz. 1100) realizują program wychowawczy
szkoły oraz program profilaktyki dostosowany do po-
trzeb rozwojowych uczniów oraz potrzeb danego śro-
dowiska.
Szkolny program profilaktyki zawiera wszystkie
treści i działania o charakterze profilaktycznym skie-
rowane do uczniów, nauczycieli i rodziców. Za orga-
nizację działań wychowawczych i zapobiegawczych
wśród dzieci i młodzieży oraz przygotowanie nauczy-
cieli do ich realizacji odpowiada dyrektor szkoły lub
placówki.
Punktem wyjścia planowania wszelkich działań
wychowawczych i profilaktycznych w szkołach i pla-
cówkach jest diagnoza występujących problemów.
Wyniki diagnozy przekładają się na działania pro-
gramowe opisane w sposób spójny w szkolnym pro-
gramie wychowawczym i szkolnym programie profi-
laktyki. We wszystkich szkołach i placówkach pro-
gramy te przyjmowane są do realizacji po akceptacji
rady pedagogicznej i rady rodziców.
Należy podkreślić, że autorskie programy nauczy-
cieli i wychowawców, ukierunkowane na rozwiązanie
problemów, powinny spełniać standardy jakości two-
rzenia programów profilaktycznych, a potrzeba ich
wdrożenia wypływać ze stwierdzonych podczas ba-
dań diagnostycznych problemów szkoły.
Obowiązujące regulacje prawne stanowią zatem
dla decydentów i realizatorów działań profilaktycz-
nych w szkołach i placówkach wyczerpujące narzę-
dzia do inicjowania i rozwiązywania problemów uza-
leżnień. Należy podkreślić fakt, że działania w tym
zakresie są skuteczniejsze, jeżeli oparte są na ściślej
współpracy z lokalnym środowiskiem i władzami
gminnymi.
W sytuacji zagrożenia narkomanią, zgodnie z roz-
porządzeniem ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 31 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowych
form działalności wychowawczej i zapobiegawczej
wśród dzieci i młodzieży zagrożonej uzależnieniem
(Dz. U. z 2003 r. Nr 26, poz. 226), szkoły i placówki
mają obowiązek rozwijania działań wychowawczych
i zapobiegawczych wśród dzieci i młodzieży, u któ-
rych zespół zjawisk psychicznych i oddziaływań śro-
dowiskowych stwarza wysokie prawdopodobieństwo
powstania zależności od środków odurzających lub
substancji psychotropowych lub gdy używają ich spo-
radycznie.
Działania te polegają w szczególności na systema-
tycznym rozpoznawaniu i diagnozowaniu zagrożeń
związanych z uzależnieniem, informowaniu o narko-
manii i jej skutkach oraz stałej współpracy z rodzi-
cami dzieci i młodzieży zagrożonej uzależnieniem.
Szkoły i placówki mają również obowiązek meryto-
rycznego przygotowania nauczycieli i osób zajmują-
cych się wychowaniem dzieci i młodzieży do przeciw-
działania narkomanii. Zadania z zakresu działalno-
ści wychowawczej i zapobiegawczej wśród dzieci i mło-
dzieży realizowane są na zajęciach profilaktycznych
w ramach godzin dla wychowawcy klasy, godzin do
dyspozycji dyrektora, zajęciach świetlicowych, poza-
lekcyjnych, a także w zajęciach edukacyjnych w ra-
mach przedmiotów, których podstawy programowe
uwzględniają zagadnienia dotyczące zapobiegania
narkomanii oraz ścieżek edukacyjnych jak: edukacja
prozdrowotna, wychowanie do życia w rodzinie.
W ramach działań wychowawczych szkoły prowa-
dzą również działania informacyjne, które mają na
celu upowszechnianie wśród dzieci i młodzieży, ro-
dziców wiedzy na temat szkodliwości substancji, któ-
rych używanie może prowadzić do uzależnienia.
Równolegle powinny być przekazane informacje na
temat skutków prawnych związanych z naruszeniem
przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o prze-
ciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.)
W sytuacji problemowej, w której występuje ryzy-
ko uzależnienia, szkoły informują o dostępnych for-
mach pomocy i przekazują niezbędne informatory,
poradniki oraz inne materiały edukacyjne dotyczące
problematyki narkomanii.
W przyjętych do realizacji działaniach profilak-
tycznych szkoły zawarte powinny być plany dotyczą-
ce wewnątrzszkolnych szkoleń nauczycieli z zakresu
profilaktyki, wczesnej interwencji, procedur i sposo-
bu współdziałania pracowników szkoły ze służbą
zdrowia i Policją w sytuacjach wymagających inter-
wencji oraz określenie zadań dla wszystkich pracow-
ników szkoły w zakresie pomocy dzieciom i młodzie-
ży zagrożonych uzależnieniem.
Działania profilaktyczne w szkołach mogą być re-
alizowane bezpośrednio przez nauczycieli lub przez
realizatorów zewnętrznych. Realizatorzy powinni
korzystać z rekomendowanych programów profilak-
tycznych, które są udostępnione w Centrum Meto-
dycznym Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej.
Programy te są sklasyfikowane i mogą być realizo-
wane w dużych grupach, w klasach, w grupach zwięk-
szonego ryzyka. Mogą być przeznaczone dla liderów
młodzieżowych, nauczycieli, wychowawców, rodzi-
ców. Większość z rekomendowanych programów za-
kłada konieczność ściślej współpracy z lokalnym śro-
dowiskiem i władzami samorządowymi. Obecnie
w bazie znajdują się 34 profesjonalne programy pro-
filaktyczne, które skonstruowane zostały na podsta-
wie współczesnej wiedzy, dotyczące czynników ryzy-
ka, czynników chroniących i sprawdzonych modeli
oddziaływań profilaktycznych. Współczesne progra-
my, zgodnie ze wskazaniami profilaktyki naukowej,
rzadziej koncentrują się na jednym środku odurzają-
cym (tylko na alkoholu lub tylko na narkotykach),
a częściej zajmują się różnymi uzależnieniami. Uka-
zują również mechanizmy powstawania innych za-
chowań ryzykownych, które współwystępują z piciem
alkoholu czy używaniem narkotyków (np. agresja
i przemoc, przestępczość, przedwczesna aktywność
seksualna). Ponieważ za efektywny w odniesieniu do
dzieci i młodzieży uznaje się psychologiczno-społecz-
ny model profilaktyki, większość programów oprócz

dostarczania rzetelnej wiedzy kładzie nacisk na wy-
uczenie najważniejszych umiejętności psychologicz-
nych i społecznych: umiejętności radzenia sobie ze
stresem, nawiązywania dobrych kontaktów z ludźmi,
rozwiązywania konfliktów, rozpoznawania nacisków
wewnętrznych i zewnętrznych i przeciwstawiania się
im, umiejętności podejmowania decyzji, szukania
wsparcia, udzielania pomocy innym itp.
Nauczyciele, którzy podejmują działania profilak-
tyczne, są zobowiązani do przestrzegania standar-
dów jakości pierwszorzędowych programów profilak-
tycznych realizowanych w szkołach i placówkach
oświatowych. Standardy udostępnione są na stronie
Centrum Metodycznego Pomocy Psychologiczno-Pe-
dagogicznej (www.cmppp.edu.pl).
Należy dodać, że aktualnie nacisk kładzie się na
jakość przyjmowanych do realizacji programów i stra-
tegii profilaktycznych. Zależy nam, aby podejmowa-
ne przez realizatorów działania były skuteczne i prze-
kładały się na zjawisko ograniczania popytu na nar-
kotyki. Służy temu również system europejskich
działań ograniczających popyt na narkotyki, zwany
European Drug Demand Reduction Action (EDDRA).
W krajach Unii Europejskiej jest on realizowany od
1997 r. Od 2001 r. Polska uczestniczyła w nim w cha-
rakterze obserwatora, a od 2004 r. uzyskała status
uczestnika programu. Głównym celem programu
EDDRA jest dostarczenie europejskim realizatorom
programów ograniczających popyt na narkotyki szer-
szej bazy informacji na temat programów spełniają-
cych kryteria dobrej jakości. W konsekwencji zbiera-
ne ilościowe, jak i jakościowe dane będą podstawą do
tworzenia nowych programów, standardów jakości
oraz definiowania wskaźników ewaluacji. Aby tak
szeroko zarysowana współpraca międzynarodowa
była możliwa, kraje uczestniczące w projekcie ED-
DRA posługują się ujednoliconym narzędziem zbie-
rania informacji, które udostępnione jest na stronie
Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii
(www.narkomania.gov.pl).
W chwili obecnej do bazy EDDRA przyjęte zosta-
ły dwa polskie programy Stowarzyszenia Kuźnia:
„Profilaktyka w szkole” oraz „Interwencja profilak-
tyczna w szkole”, przygotowany przez Instytut Psy-
chiatrii i Neurologii – Pracownię Profilaktyki Mło-
dzieży Pro-M. W dalszej kolejności aspirują takie
programy jak: „Szkoła dla rodziców i wychowaw-
ców”, przygotowany w Centrum Metodycznym Po-
mocy Psychologiczno-Pedagogicznej, autorski pro-
gram Andrzeja Kołodziejczyka „Spójrz inaczej”. Moż-
liwość aplikowania programu do EDDRA jest uzależ-
niona od wcześniej prowadzonych badań ewaluacyj-
nych. Wymagana jest co najmniej dwuletnia ewalu-
acja prowadzona przez ewluatora zewnętrznego.
W międzynarodowej bazie danych są umieszczane
programy spełniające kryteria dobrej jakości. Do ich
badania i ewidencjonowania opracowano kwestiona-
riusz, który jest również zamieszczony na stronie
Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii.
Nauczyciele, dyrektorzy szkół, którzy zainteresowa-
899
ni są sprawdzeniem jakości realizowanych przez sie-
bie programów, mają możliwość poddania ich ewalu-
acji i aplikowania zarówno do bazy rekomendowa-
nych programów zamieszanych w Centrum Meto-
dycznym Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej, jak
i do EDDRA.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie planowanych
przez Ministerstwo Sprawiedliwości
reorganizacji sieci sądów rejonowych w Polsce
(6844)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora w sprawie planowanych przez
Ministerstwo Sprawiedliwości reorganizacji sieci są-
dów rejonowych w Polsce, przesłaną przy piśmie
z dnia 11 grudnia 2008 r. nr SPS-023-6844/08,
uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Zagwarantowanie obywatelom realizacji konsty-
tucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia sprawy
bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd, to
priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tego celu
w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace m.in.
w kierunku racjonalizacji i uelastycznienia struktu-
ry organizacyjnej sądów powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość, rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości jest jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzysta-
niu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków prowadzonych w Minister-
stwie Sprawiedliwości prac jest ocena wpływu uprosz-
900
czenia struktur organizacyjnych sądów powszech-
nych na sprawność postępowania.
W ramach przedmiotowych prac wnikliwej anali-
zie poddawane są następujące uwarunkowania: ob-
szar właściwości sądu, liczba wpływających spraw,
limity etatów we wszystkich grupach zatrudnienia,
stan obciążenia pracą sędziów (w zakresie właściwe-
go rozmieszczenia kadry), warunki komunikacyjne
(pod kątem możliwości dojazdu stron do sądu), wa-
runki lokalowe sądu (powierzchnia, liczba sal roz-
praw), miejsce zamieszkania pracowników sądu
we wszystkich grupach zatrudnienia (w zakresie
ewentualnych utrudnień związanych z dojazdem do
pracy), odległości między poszczególnymi sądami,
w tym miejscowościami znajdującymi się w obsza-
rach ich właściwości (m.in. pod kątem ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do sądu w spra-
wach odwoławczych).
Reasumując, pragnę poinformować panów posłów,
że omawiane kwestie są przedmiotem prac analitycz-
nych oraz koncepcyjnych i minister sprawiedliwości
nie podjął dotychczas decyzji w zakresie wprowadze-
nia systemowych zmian organizacyjnych w sądow-
nictwie powszechnym. Aktualnie nie prowadzi się
zatem prac legislacyjnych mających na celu likwida-
cję sądów rejonowych.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie stosowania przez niektóre podmioty
uciążliwych dla firm praktyk sprzedaży (6845)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma pana Sławomira Nowaka, sekretarza stanu szefa
Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów, z dnia
16 grudnia 2008 r., znak DSPA-4401-6895(1)/08, za-
wierającego upoważnienie do udzielenia przez prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów odpo-
wiedzi na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembiń-
skiej w sprawie stosowania przez niektóre podmioty
uciążliwych dla firm praktyk sprzedaży, przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Odnosząc się do kwestii zgodności praktyk Wy-
dawnictwa „Wiedza i Praktyka” sp. z o.o. z przepisa-
mi Kodeksu cywilnego dotyczącymi sprzedaży na
próbę (art. 592 K.c.), uprzejmie wyjaśniam, iż prze-
kazane informacje wskazują, że przedmiotowe dzia-
łania, pomimo cech wskazujących na przypadek
sprzedaży na próbę, nie są nimi w istocie. Należy
bowiem podkreślić, iż sprzedaż na próbę jest szcze-
gólnym rodzajem umowy sprzedaży. Co oznacza, iż
do zaistnienia tego stosunku obligacyjnego konieczne
jest zawarcie umowy poprzez złożenie oświadczeń
woli stron umowy sprzedaży. W opisywanym przy-
padku nie mamy do czynienia z umową, a jedynie
z ofertą skierowaną przez spółkę do przedsiębiorców
(oblatów).
Tryb ofertowy jest zgodnie z przepisami Kodeksu
cywilnego jednym ze sposobów zawarcia umowy
sprzedaży. Jego istotę stanowi wzajemna wymiana
oświadczeń woli stron – propozycji zawarcia umowy
(oferty) po stronie oferenta oraz akceptacji tej propo-
zycji (przyjęcia oferty) po stronie oblata. Za ofertę zaś
należy uznać każde oświadczenie woli, które określa
co najmniej jej istotne postanowienia (essentialia ne-
gotii) bez względu na użycie przez oferenta słowa
„oferta” (por. uzasadnienie uchwały SN z dnia 28 wrze-
śnia 1990 r., sygn. akt III CZP 33/90 – „Każde
oświadczenie woli o tych cechach uznać trzeba za
ofertę, bez względu na to, czy określenie”oferta”zo-
stanie użyte, czy nie, i czy jest skierowane do kon-
kretnej osoby, czy do nieokreślonego kręgu osób.”).
Kodeks cywilny przewiduje również instytucję
tzw. milczącego przyjęcia oferty. Zgodnie z treścią
art. 69 K.c. tego rodzaju praktyka jest dopuszczalna
jednak tylko wówczas, gdy obie strony pozostające ze
sobą w stałych kontaktach tak ustaliły, lub w sytu-
acji, w których z treści oferty wynika, iż dojście do
oferenta oświadczenia oblata o przyjęciu oferty nie
jest potrzebne: „Jeżeli według ustalonego w danych
stosunkach zwyczaju lub według treści oferty dojście
do składającego ofertę oświadczenia drugiej strony
o jej przyjęciu nie jest wymagane, w szczególności
jeżeli składający ofertę żąda niezwłocznego wykona-
nia umowy, umowa dochodzi do skutku, skoro druga
strona w czasie właściwym przystąpi do jej wykona-
nia; w przeciwnym razie oferta przestaje wiązać”.
W praktyce oznacza to, iż umowa będzie uważana za
zawartą pomimo braku oświadczenia o przyjęciu
oferty, jeśli oblat przystąpił do wykonywania tej umo-
wy. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo. W wy-
roku z dnia 30 kwietnia 1991 r., sygn. akt I ACr 95/91
Sąd Apelacyjny stwierdził: „Wysłanie towaru i wy-
stawienie faktury może być kwalifikowane jako ofer-
ta zawarcia umowy sprzedaży (art. 66 § 1 K.c.). Za-
chowanie to bowiem ujawnia stanowczą wolę zawar-
cia umowy, określa jej istotne postanowienia, a zara-
zem umożliwia jego adresatowi dopełnienie stanu
faktycznego zawarcia umowy przez prostą akceptację
złożonej mu propozycji. W przypadku tak złożonej
oferty zostaje uchylone wymaganie dojścia do oferen-
ta oświadczenia oblata o przyjęciu oferty, co umożli-
wia adresatowi oferty spowodowanie zawarcia umo-
wy już z chwilą uzewnętrznienia – przez jego konklu-
dentne zachowanie się – woli przyjęcia oferty”. Jed-

nocześnie zgodnie z treścią art. 70 K.c. w razie wąt-
pliwości poczytuje się umowę za zawartą w chwili
otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia
o jej przyjęciu, a w przypadku kiedy dojście do ofe-
renta oświadczenia oblata nie jest potrzebne – z chwi-
lą przystąpienia przez oblata do wykonywania umo-
wy: „Stosownie do reguły interpretacyjnej ustano-
wionej w art. 70 § 1 K.c. (...) umowę poczytuje się za
zawartą w chwili przystąpienia przez oblata do wy-
konywania umowy” (patrz uzasadnienie do wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 30 kwietnia 1991 r., sygn.
akt I ACr 95/91).
Mając powyższe na uwadze, należy podkreślić, iż
do zawarcia umowy poprzez milczące przyjęcie ofer-
ty dochodzi w przypadku spełnienia przesłanek
określonych w art. 69 K.c. (tzn. kiedy strony pozo-
stające ze sobą w stałych kontaktach tak ustaliły
lub jeżeli z treści oferty wynika, iż dojście do oferen-
ta oświadczenia oblata o przyjęciu oferty nie jest po-
trzebne, i jeśli oblat przystąpił do wykonywania umo-
wy w określonym czasie). W przeciwnym razie umo-
wa nie zostaje zawarta.
Odnosząc się do praktyk spółki opisanych w przed-
miotowej interpelacji, z uwagi na powyższe trudno
jednoznacznie stwierdzić, czy w tym przypadku do-
chodzi do zawarcia umowy poprzez tzw. milczące przy-
jęcie oferty. Trudno bowiem stwierdzić, czy nastąpiło
spełnienie przesłanek określonych w art. 69 K.c., tzn.
czy oblat, który otrzymał konkretną ofertę od spółki,
przystąpił do wykonywania umowy w wyznaczonym
terminie. Wydaje się, iż uzyskanie jednoznacznej od-
powiedzi na te wątpliwości może nastąpić jedynie
w drodze rozstrzygnięcia sądowego po zbadaniu przez
sąd wszystkich okoliczności sprawy.
Nieco inaczej została uregulowana kwestia nieza-
mawianych towarów kierowanych przez przedsię-
biorców do konsumentów w przypadku tzw. umów
zawieranych na odległość. Zagadnienia umów na od-
ległość oraz świadczenia niezamówionego przez kon-
sumenta reguluje ustawa z dnia 20 marca 2000 r.
o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o od-
powiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt
niebezpieczny (Dz. U. Nr 22, poz. 271, ze zm.). Umo-
wami na odległość są „Umowy zawierane z konsu-
mentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy
wykorzystaniu środków porozumiewania się na od-
ległość, w szczególności drukowanego lub elektro-
nicznego formularza zamówienia niezaadresowanego
lub zaadresowanego, listu seryjnego w postaci dru-
kowanej lub elektronicznej, reklamy prasowej z wy-
drukowanym formularzem zamówienia, reklamy
w postaci elektronicznej, katalogu, telefonu, telefak-
su, radia, telewizji, automatycznego urządzenia wy-
wołującego, wizjofonu, wideotekstu, poczty elektro-
nicznej lub innych środków komunikacji elektronicz-
nej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r.
o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U.
Nr 144, poz. 1204), są umowami na odległość, jeżeli
kontrahentem konsumenta jest przedsiębiorca, który
w taki sposób zorganizował swoją działalność”
901
(art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2000 r. o ochro-
nie niektórych praw konsumentów oraz o odpowie-
dzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt nie-
bezpieczny). Zgodnie z treścią art. 15 tejże ustawy
należy przyjąć, że jeżeli przedsiębiorca składa propo-
zycję zawarcia umowy na odległość i nie czekając na
odpowiedź konsumenta (zamówienie), spełnia świad-
czenie, zawsze działa na własne ryzyko. Nawet jeże-
li w ramach uprzednio zawartych umów konsument
przyjmował niezamówiony towar i uiszczał cenę, przy
każdej kolejnej transakcji nie będzie do tego zobowią-
zany, a koszty i ryzyko utraty, uszkodzenia lub ubyt-
ku towaru w całości poniesie przedsiębiorca. W ta-
kich przypadkach na konsumencie nie ciąży obowią-
zek uregulowania należności za przedmioty nieza-
mawiane, choćby przesłano mu rachunek i żądano
zapłaty.
Zasady powyższe dotyczą umów zawieranych
w obrocie konsumenckim, czyli sytuacji, kiedy kon-
trahentem przedsiębiorcy jest konsument w rozumie-
niu art. 221 K.c. Za konsumenta, zgodnie z art. 221
K.c., uważa się osobę fizyczną, która dokonuje czyn-
ności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej dzia-
łalnością gospodarczą lub zawodową.
Z uwagi na fakt, iż ustawodawca odnosi regulację
zawartą w ustawie z dnia 20 marca 2000 r. o ochronie
niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzial-
ności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebez-
pieczny tylko do obrotu konsumenckiego, można
przyjąć, iż ten tryb kierowania ofert przez Wydaw-
nictwo „Wiedza i Praktyka” sp. z o.o. do ewentual-
nych kontrahentów, którymi są przedsiębiorcy, oraz
związana z nim konieczność złożenia przez oblata
wyraźnego sprzeciwu nie naruszają przepisów przed-
miotowej ustawy.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest central-
nym organem administracji rządowej właściwym
w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów.
Jako taki realizuje cele ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r.
Nr 50, poz. 331, ze zm.). Regulująca kwestie ochro-
ny konkurencji oraz konsumentów ww. ustawa na-
leży do gałęzi prawa publicznego, którego celem jest
ochrona interesu publicznoprawnego. Określa ona
warunki rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasady
podejmowanej w interesie publicznym ochrony
interesów przedsiębiorców i konsumentów. Zgodnie
z art. 31 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie
konkurencji i konsumentów do zakresu działań pre-
zesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
należy m.in.:
— sprawowanie kontroli i przeciwdziałanie prak-
tykom ograniczającym konkurencję w sprawach kon-
centracji lub podziału przedsiębiorców,
— podejmowanie działań z zakresu ochrony zbio-
rowych interesów konsumentów,
— nadzorowanie pomocy publicznej udzielanej
przedsiębiorcom na podstawie odrębnych przepisów
oraz
— szeroko pojęty nadzór rynku.
902
W trybie powyższych przepisów prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów działa w inte-
resie publicznym, podejmując stosowne działania
w sytuacji naruszenia zbiorowych interesów konsu-
mentów. Przez praktykę naruszającą zbiorowe inte-
resy konsumentów rozumie się godzące w nie bez-
prawne działanie przedsiębiorcy, w szczególności:
stosowanie postanowień wzorców umów, które zosta-
ły wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy
uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 47945
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępo-
wania cywilnego, naruszanie obowiązku udzielania
konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informa-
cji, nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczci-
wej konkurencji.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w interpe-
lacji, wyjaśniam, iż z uwagi na fakt, że działania
spółki dotyczą obrotu profesjonalnego, prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie dysponuje
kompetencjami do podjęcia działań w tym zakresie.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż w obecnym stanie prawnym w przypadku sporu
pomiędzy stronami umowy organem właściwym do
jego rozstrzygnięcia jest sąd powszechny.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż pismem
z dnia 17 grudnia 2008 r. prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów udzielił odpowiedzi na
zgłoszoną przez poseł Elżbietę Streker-Dembińską
w trybie art. 20 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (tekst jedn.:
Dz. U. z 2003 r. Nr 2199, poz. 221, ze zm.) interwen-
cję, której zakres przedmiotowy pokrywał się z za-
kresem przedmiotowym powyższej interpelacji.
Z poważaniem
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie możliwości zmiany
obowiązujących regulacji prawnych
w celu umożliwienia osobom prowadzącym
działalność gospodarczą na zasadach ogólnych
przeprowadzania inwentaryzacji na dzień
31 stycznia każdego roku,
a nie jak do tej pory – 31 grudnia (6846)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Katulskiego w spra-
wie możliwości zmiany obowiązujących regulacji
prawnych w celu umożliwienia osobom prowadzącym
działalność gospodarczą na zasadach ogólnych prze-
prowadzenia inwentaryzacji na dzień 31 stycznia każ-
dego roku, a nie jak do tej pory 31 grudnia, otrzymanej
przy piśmie znak: SPS-023-6846/08 z dnia 11 grudnia
2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Jednostki zobowiązane do prowadzenia ksiąg ra-
chunkowych i sporządzania sprawozdań finansowych
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694,
z późn. zm.) przeprowadzają – na podstawie przepisów
rozdziału 3 ww. ustawy Inwentaryzacja (art. 26–27)
– inwentaryzację aktywów i pasywów. Przepisy te okre-
ślają metody, terminy, a także częstotliwość przeprowa-
dzenia inwentaryzacji. Określoną w ustawie częstotli-
wość inwentaryzacji należy uznać za minimalną.
Generalnie jednostki przeprowadzają inwentary-
zację aktywów i pasywów na koniec roku obrotowego.
Niemniej termin i częstotliwość inwentaryzacji uwa-
ża się za dotrzymane, jeżeli np. inwentaryzację:
— składników aktywów – z wyłączeniem akty-
wów pieniężnych, papierów wartościowych, produk-
tów w toku produkcji oraz materiałów, towarów i pro-
duktów gotowych, określonych w art. 17 ust. 2 pkt 4
– rozpoczęto nie wcześniej niż 3 miesiące przed koń-
cem roku obrotowego, a zakończono do 15 dnia na-
stępnego roku, ustalenie zaś stanu nastąpiło przez
dopisanie lub odpisanie od stanu stwierdzonego dro-
gą spisu z natury lub potwierdzenia salda – przycho-
dów i rozchodów (zwiększeń i zmniejszeń), jakie na-
stąpiły między datą spisu lub potwierdzenia a dniem
ustalenia stanu wynikającego z ksiąg rachunkowych,
przy czym stan ustalony z ksiąg rachunkowych nie
może być ustalony po dniu bilansowym – zgodnie
z art. 26 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy o rachunkowości;
— nieruchomości zaliczonych do środków trwa-
łych oraz inwestycji, jak też znajdujących się na te-
renie strzeżonym innych środków trwałych oraz ma-
szyn i urządzeń wchodzących w skład środków trwa-
łych w budowie przeprowadzi się raz w ciągu 4 lat –
zgodnie z art. 26 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy o rachun-
kowości;
— zapasów towarów i materiałów (opakowań) ob-
jętych ewidencją wartościową w punktach obrotu
detalicznego jednostki – przeprowadzono raz w roku
– zgodnie z art. 26 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy o rachun-
kowości.
Ponadto – zgodnie z art. 27 ust. 2 ww. ustawy
– ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między
stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księ-
gach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księ-
gach rachunkowych tego roku obrotowego, na który
przypadał termin inwentaryzacji.
Powyższe oznacza, że przepisy określają termin
przeprowadzenia inwentaryzacji, natomiast nie pre-
cyzują terminu na rozliczenie ujawnionych w toku
inwentaryzacji różnic między stanem rzeczywistym
a stanem wykazanym w księgach rachunkowych,
niemniej wskazują, iż rozliczenie to powinno nastą-

pić w księgach tego roku, na który przypadał termin
inwentaryzacji.
Na podstawie art. 45 ust. 1 ww. ustawy, jednostki
sporządzają sprawozdanie finansowe na dzień za-
mknięcia ksiąg rachunkowych, w tym także na dzień
kończący rok obrotowy.
Mając na uwadze nadrzędną zasadę rachunkowo-
ści, tj. jasnego i rzetelnego przedstawienia sytuacji
majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego, o
której mowa w art. 4 ust. 1 ww. ustawy, jak również
fakt, iż sprawozdanie finansowe sporządza się na ko-
niec roku obrotowego, konieczne jest przeprowadze-
nie inwentaryzacji na ten dzień.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie przyjęcia pełnej i spójnej
definicji budowli w przepisach podatkowych
(6847)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Michała Jarosa, posła na Sejm RP,
z dnia 12 listopada 2008 r., w sprawie definicji bu-
dowli w przepisach podatkowych, nadesłaną przy pi-
śmie marszałka Sejmu z dnia 11 grudnia 2008 r.,
znak: SPS-023-6847/08, uprzejmie informuję.
Przedmiotem opodatkowania podatkiem od nie-
ruchomości, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokal-
nych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), są
m.in. budynki oraz budowle. Ich definicje na po-
trzeby opodatkowania określone są w art. 1a ust. 1
pkt 1 i pkt 2 ustawy.
Budynek jest to obiekt budowlany w rozumieniu
przepisów prawa budowlanego, który jest trwale
związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za po-
mocą przegród budowlanych oraz posiada fundamen-
ty i dach.
Budowlę stanowi obiekt budowlany w rozumieniu
przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem
lub obiektem małej architektury, a także urządzenie
budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowla-
nego związane z obiektem budowlanym, które zapew-
nia możliwość użytkowania tego obiektu zgodnie
z jego przeznaczeniem.
Pojęcie budynku w ustawie o podatkach i opłatach
lokalnych jest zgodne z pojęciem budynku w art. 3
pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane
(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, ze zm.). Jest to
903
definicja zamknięta określająca niezbędne elementy
budynku, których zidentyfikowanie, a tym samym
określenie przedmiotu opodatkowania nie powinno
budzić wątpliwości.
Definicja budowli w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych zawiera odesłanie
do dwóch pojęć z ustawy Prawo budowlane, tj. do
obiektu budowlanego niebędącego budynkiem ani
obiektem małej architektury oraz urządzenia budow-
lanego związanego z obiektem budowlanym, zapew-
niającego możliwość użytkowania tego obiektu zgod-
nie z jego przeznaczeniem. Pierwsze z pojęć jest toż-
same z definicją budowli z prawa budowlanego. Dru-
gie oznacza urządzenia techniczne związane z obiek-
tem budowlanym, takie jak przyłącza i urządzenia
instalacyjne.
Pojęcie budowli w ustawie o podatkach i opłatach
lokalnych obejmuje więc swoim zakresem obiekty,
które stanowią budowle zgodnie z prawem budowla-
nym, oraz wszelkiego rodzaju urządzenia budowlane,
jeśli zostanie stwierdzony ich związek użytkowy
z obiektem budowlanym.
Za budowlę, w świetle powołanych przepisów, na-
leży uważać każdy obiekt budowlany, którego nie
można zakwalifikować jako budynku ani obiektu ma-
łej architektury, gdyż nie spełnia niezbędnych kry-
teriów przewidzianych dla tych obiektów.
Definicje powyższe odwołują się do prawa budow-
lanego, a więc dziedziny prawa, która w sposób naj-
bardziej precyzyjny reguluje pojęcia z zakresu bu-
downictwa, w tym pojęcie budynku i budowli. Prze-
pisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych właśnie
z tego względu, a także z powodów systemowych nie
zawierają odmiennych uregulowań w zakresie defi-
nicji budynku i budowli.
Problemy ze stosowaniem definicji budowli wyni-
kają z jej negatywnego i otwartego charakteru, a tak-
że z dużego zróżnicowania i stopnia skomplikowania
obiektów stanowiących budowle. Istnieją również
obiekty, które tylko w części stanowią budowle, zgod-
nie z powołanymi przepisami. Wszystko to wpływa
na brak możliwości precyzyjnego uregulowania oma-
wianej materii. Prawo budowlane jedynie przykłado-
wo wymienia obiekty, które są budowlami, nie okre-
ślając ich zamkniętego katalogu.
W związku z tym nie jest możliwe uregulowanie
tej kwestii bardziej szczegółowo w ustawie podat-
kowej.
Ze względów systemowych najlepszym rozwiąza-
niem byłoby uszczegółowienie przepisów Prawa bu-
dowlanego w zakresie budowli. Pozytywnym przykła-
dem jest nowelizacja art. 3 pkt 3 ustawy (która we-
szła w życie 26 września 2005 r.) polegająca na wpi-
saniu jako przykładu części budowlanej urządzeń
technicznych części budowlanych elektrowni wiatro-
wych, co położyło kres wątpliwościom, jaki jest za-
kres opodatkowania tych obiektów.
Należy podkreślić, że w przypadku wątpliwości co
zakwalifikowania obiektu jako budowli organ podat-
kowy może powołać biegłego dysponującego wiedzą
904
specjalistyczną (eksperta w dziedzinie prawa budow-
lanego) w celu wydania opinii. Możliwość taką prze-
widuje art. 197 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
ze zm.). W tym też kierunku idzie praktyka organów
podatkowych przy dokonywaniu wymiaru podatku
w przypadku kwestionowania składanych przez po-
datników deklaracji na podatek od nieruchomości.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie ustawy o podatku akcyzowym (6848)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 11 grudnia br., znak: SPS-023-6848/08,
przy którym przekazano interpelację pana posła Mi-
chała Jarosa z dnia 21 listopada br. w sprawie zapy-
tania o możliwość poparcia przez Ministerstwo Fi-
nansów propozycji wykreślenia z projektu ustawy
o podatku akcyzowym art. 46 ust. 5, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Dnia 21 listopada br. na ręce marszałka Sejmu
została złożona interpelacja w sprawie wykreślenia
z projektu ustawy o podatku akcyzowym przepisu,
zgodnie z którym podmioty, które zechcą prowadzić
w składzie podatkowym działalność polegającą wy-
łącznie na przeładowywaniu cystern kolejowych z ga-
zem płynnym, nie będą musiały spełnić warunku
posiadania pojemności magazynowej dla tego gazu
na poziomie co najmniej 500 m3 (art. 46 ust. 5 pro-
jektu ustawy o podatku akcyzowym).
Należy zaznaczyć, iż w dniu 6 grudnia br. Sejm
RP uchwalił ustawę o podatku akcyzowym. Tymcza-
sem interpelacja pana posła w sprawie wykreślenia
ww. przepisu z projektu ustawy wpłynęła do Mini-
sterstwa Finansów w dniu 12 grudnia br., a zatem
już po zakończeniu prac legislacyjnych w Sejmie nad
przedmiotowym aktem prawnym. Tym samym nie
było możliwości, aby Ministerstwo Finansów mogło
w jakikolwiek sposób odnieść się do postulowanej
przez pana posła propozycji, kiedy ustawa była jesz-
cze na etapie projektu w Sejmie.
Obecnie pragnę jedynie wyjaśnić, iż regulacja
prawna będąca przedmiotem interpelacji pana posła
nie jest rozwiązaniem nowym. Przewidziana została
w § 13 ust. 4a rozporządzenia ministra finansów z dnia
1 marca 2004 r. w sprawie zezwoleń na prowadzenie
składu podatkowego, działalności jako zarejestrowa-
ny handlowiec oraz niezarejestrowany handlowiec,
a także na wykonywanie czynności w charakterze
przedstawiciela podatkowego (Dz. U. Nr 35, poz. 312,
z późn. zm.) i do chwili obecnej nie budziła wątpliwo-
ści. Jej wejście w życie w lipcu 2004 r. umożliwiło
uzyskiwanie zezwoleń na prowadzenie składów po-
datkowych podmiotom, które nie spełniały warunku
pojemności magazynowej na poziomie 500 m3. Roz-
wiązanie takie, ze względu na specyfikę prowadzonej
przez ww. podmioty działalności, było niezbędne, aby
umożliwić przeładunek gazu płynnego (zmianę środ-
ka transportu, tj. wagonów kolejowych, w związku
z różnicą szerokości torów), który powinien odbywać
się w składzie podatkowym i podlegać szczególnemu
nadzorowi podatkowemu.
Ze swej strony mogę jednak zapewnić, że przepis
stanowiący przedmiot niniejszej interpelacji będzie
w praktyce uważnie monitorowany, zwłaszcza że, jak
przewiduje się na chwilę obecną, wejściu w życie no-
wej ustawy o podatku akcyzowym będą towarzyszy-
ły także zmiany w przepisach regulujących system
kontroli realizowanych przez organy celne, w tym
m.in. w zakresie dotychczasowego szczególnego nad-
zoru podatkowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie ujednolicenia określenia
gazu płynnego w przepisach (6849)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 11 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6849/08,
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Michała Jarosa z dnia 21 listopada 2008 r. w spra-
wie ujednolicenia określenia gazu płynnego w usta-
wie o podatku akcyzowym uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
W dniu 6 grudnia 2008 r. Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej uchwalił ustawę o podatku akcyzowym.
W art. 3 ust. 1 ustawodawca zdecydował, że do celów
poboru akcyzy i oznaczania wyrobów akcyzowych
znakami akcyzy stosuje się klasyfikację w układzie
odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgod-
ną z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia
23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej
i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej
(Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. l, z późn. zm.;

Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2,
str. 382, z późn. zm.).
W Nomenklaturze Scalonej nie wyodrębniono
kodu CN dla gazu skroplonego (płynnego) LPG.
Wspólną nazwą LPG (ang. Liquefied Petroleum Gas)
określane są mieszaniny propanu i butanu (w róż-
nych proporcjach), które to gazy przechowywane
w pojemnikach pod ciśnieniem kilku atmosfer wystę-
pują w stanie skroplonym (ciekłym).
Zatem proponowany przez pana posła Jarosa za-
pis „gaz skroplony LPG” odnosi się jedynie do wą-
skiej grupy wyrobów akcyzowych, podczas gdy wy-
mieniony w ww. ustawie „gaz ziemny (mokry) i pozo-
stałe węglowodory gazowe objęte pozycją CN 2711
oraz gazowe węglowodory alifatyczne objęte pozycją
CN 2901” oznacza znacznie większą grupę wyrobów
akcyzowych obejmującą węglowodory zarówno skro-
plone (płynne), jak i w stanie gazowym.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Michała Jarosa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 17 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
pośredników w obrocie gazem LPG (6850)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-6850/08 z dnia 11 grudnia 2008 r.
dotyczące interpelacji pana posła Michała Jarosa
w sprawie zmiany przepisów dotyczących pośredni-
ków w obrocie gazem LPG uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Art. 2 uchwalonej przez Sejm RP w dniu 6 grud-
nia 2008 r. ustawy o podatku akcyzowym zawiera
definicje podmiotów uczestniczących w obrocie wy-
robami akcyzowymi, m.in. podmiotu prowadzącego
skład podatkowy, zarejestrowanego handlowca, nie-
zarejestrowanego handlowca, podmiotu zużywające-
go i podmiotu pośredniczącego. Przepisy określające
uprawnienia i obowiązki tych podmiotów znajdują się
w dalszej treści ustawy zgodnie z przyjętą w niej sys-
tematyką.
Kwestię obrotu większością wyrobów akcyzowych
zwolnionych od akcyzy ze względu na przeznaczenie
regulują przepisy określone w art. 32 oraz dodatkowo
będą regulować przepisy wykonawcze wydane przez
ministra finansów na podstawie upoważnień ustawo-
wych określonych w art. 38 ustawy.
905
W przypadku podmiotów prowadzących skład po-
datkowy, zgodnie z art. 32 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy,
zwolnienie od akcyzy wyrobów, o których mowa
w ust. 1 (tzn. wyrobów akcyzowych zwolnionych od
akcyzy ze względu na przeznaczenie), stosuje się
m.in. w przypadku ich:
— dostarczenia ze składu podatkowego na tery-
torium kraju do podmiotu zużywającego lub
— dostarczenia ze składu podatkowego na tery-
torium kraju do podmiotu pośredniczącego.
Zatem podmiot prowadzący skład podatkowy wy-
prowadzający ze składu podatkowego wyroby akcy-
zowe (podlegające zwolnieniu od podatku akcyzowe-
go ze względu na przeznaczenie) w celu ich dostar-
czenia do podmiotu zużywającego lub podmiotu po-
średniczącego będzie korzystał ze zwolnienia od ak-
cyzy, o którym mowa w art. 32 ustawy.
Podobnie w zakresie pośredniczenia w obrocie
wyrobami akcyzowymi zwolnionymi od akcyzy ze
względu na przeznaczenie wygląda sytuacja zareje-
strowanego handlowca, który korzysta z tego zwol-
nienia na podstawie z art. 32 ust. 3 pkt 5 ustawy.
Z kolei podmioty, które nie są podmiotami pro-
wadzącymi skład podatkowy ani zarejestrowanymi
handlowcami, ale uczestniczą w obrocie ww. wyro-
bami, zostały określone w ustawie o podatku akcy-
zowym mianem podmiotów pośredniczących, zdefi-
niowanym w art. 2 pkt 23 ustawy, które korzystają
ze zwolnienia od akcyzy zgodnie z jej art. 32 ust. 3
pkt 3 i 6.
Z powyższych przepisów wynika, że podmiot pro-
wadzący skład podatkowy może wyroby akcyzowe
zwolnione od akcyzy ze względu na przeznaczenie
dostarczyć zarówno do podmiotu pośredniczącego,
jak i do podmiotu zużywającego. Natomiast podmiot
pośredniczący może je dostarczać tylko do podmiotu
zużywającego. Podmiot prowadzący skład podatkowy
posiada zatem takie uprawnienia jak podmiot po-
średniczący.
Ponadto nie ma przeszkód, aby podmiot prowa-
dzący skład podatkowy uzyskał zezwolenie na dzia-
łalność w charakterze podmiotu pośredniczącego, co
jednak nie wydaje się racjonalne, gdyż jako podmiot
prowadzący skład podatkowy może dane wyroby ak-
cyzowe nabyć w procedurze zawieszenia poboru ak-
cyzy z innego składu podatkowego i dalej dostarczyć
je jako wyroby akcyzowe zwolnione od akcyzy.
W związku z powyższym propozycja Polskiej Or-
ganizacji Gazu Płynnego wykreślenia z ustawowej
definicji podmiotu pośredniczącego wyrazów: inny
niż podmiot prowadzący skład podatkowy, która jest
przedmiotem interpelacji poselskiej pana posła Mi-
chała Jarosa, nie znajduje uzasadnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
906
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie zmiany w ustawie
o podatku akcyzowym przepisu precyzującego
pojazdy wykorzystujące gaz płynny LPG (6851)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 11 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-6851/08,
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Michała Jarosa z dnia 21 listopada 2008 r. w spra-
wie zmian w ustawie o podatku akcyzowym precy-
zującej pojazdy wykorzystujące gaz płynny LPG,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W uzasadnieniu uchwalonej w dniu 6 grudnia
2008 r. przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustawy
o podatku akcyzowym w sposób wyraźny podkreślo-
no, iż została ona opracowana w związku z koniecz-
nością harmonizacji polskich regulacji z zakresu po-
datku akcyzowego z przepisami wspólnotowymi po-
przez wdrożenie nowych rozwiązań wynikających
z dyrektywy Rady 2003/96/WE w sprawie restruk-
turyzacji wspólnotowych przepisów ramowych doty-
czących opodatkowania produktów energetycznych
i energii elektrycznej.
Zatem wprowadzenie do ustawy o podatku akcy-
zowym terminu „paliwa silnikowe” jest zabiegiem
celowym, wynikającym z konieczności implemento-
wania do polskiego porządku prawnego regulacji
wspólnotowych. Stąd też paliwami silnikowymi są
wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, ofero-
wane na sprzedaż lub używane do napędu silników
spalinowych. Takim wyrobem energetycznym jest
m.in. gaz skroplony (płynny) LPG.
Powołana w interpelacji zmiana, jakiej dokonuje
art. 142 ustawy o podatku akcyzowym (art. 138 pro-
jektu ustawy o podatku akcyzowym) w art. 37h
ust. 3 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.), wiąże się z odejściem od stosowania klasyfika-
cji wyrobów akcyzowych w układzie odpowiadającym
PKWiU w obrocie krajowym na rzecz klasyfikacji
w układzie odpowiadającym Scalonej Nomenklaturze
(CN) i dotyczy ona wyłącznie opłaty paliwowej od
paliw silnikowych i gazu.
Ustawa o autostradach płatnych... stanowi od-
rębną regulację, w której ustawodawca jako podle-
gające opłacie paliwowej określił wprowadzanie na
rynek krajowy paliw wykorzystywanych do napędu
pojazdów w rozumieniu art. 2 pkt 31 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.
Odnosząc się do opodatkowania podatkiem akcy-
zowym gazu skroplonego LPG w butlach wykorzy-
stywanego do napędu pojazdów niebędących pojaz-
dami samochodowymi, to w Ministerstwie Finansów
jest rozważane zwolnienie z podatku akcyzowego
tego gazu m.in. do napędu wózków widłowych w roz-
porządzeniu wykonawczym do ww. ustawy o podatku
akcyzowym.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Michała Jarosa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie wprowadzenia
leasingu mieszkaniowego i jego wsparcia
przez budżet państwa (6853)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Michała Jarosa sprawie możliwo-
ści wsparcia przez rząd leasingu mieszkaniowego,
przekazaną pismem z 11 listopada br. (znak: SPS-
-023-6853/08), uprzejmie przekazuję poniższe wy-
jaśnienia.
Wprowadzenie formuły budowy i dystrybucji
mieszkań na zasadach zbliżonych do idei leasingu
było jednym z istotnych założeń przygotowywanego
w 2007 r. w ówczesnym Ministerstwie Budownic-
twa dokumentu „Rządowy program działań na rzecz
rozwoju mieszkalnictwa”. W warunkach rynku pro-
ducenta, skokowych wzrostów cen mieszkań oraz
materiałów i usług budowlanych uruchomienie rzą-
dowego programu budowy mieszkań łączącego kon-
cepcje leasingu, partnerstwa publiczno-prywatnego
oraz preferencyjnej dystrybucji gruntów publicznych
pod budownictwo mieszkaniowe miało, przy założe-
niu utrzymania koniunktury rynkowej, zwiększyć
malejącą podaż mieszkań dostępnych dla średnioza-
możnych gospodarstw domowych. Zakładane działa-
nie było ponadto wyrazem realizacji jednego z pod-
stawowych postulatów programowych partii tworzą-
cych ówczesną koalicję rządową.
Obecny rząd nie podjął koncepcji uruchomienia
wielkiego rządowego programu budowy mieszkań,
koncentrując działania na poprawie efektywności
funkcjonujących już programów polityki mieszkanio-
wej oraz przygotowaniu zmian prawnych eliminują-
cych bariery inwestycyjne w budownictwie mieszka-
niowym. W warunkach niemożliwej do uniknięcia
korekty cen na rynku nieruchomości mieszkanio-
wych i jednoczesnym występowaniu nadal w Polsce
szeregu barier podażowych dla rozwoju budownictwa
mieszkaniowego takie przeformułowanie kolejności
działań legislacyjno-finansowych polityki mieszka-
niowej było zasadne. Słuszność kierunku zaakcento-

wano już w exposé prezesa Rady Ministrów szere-
giem ryzyk ponoszonych przez gospodarstwo domo-
we. Niemogące uzyskać kredytu w wyniku negatyw-
nej oceny zdolności kredytowej przez bank gospodar-
stwo domowe w przypadku jakichkolwiek problemów
ze spłatą rat leasingowych stałoby w obliczu utraty
nabywanego mieszkania, pomijając równie ważne
w kontekście zawirowań gospodarczych ryzyko upa-
dłości samego dewelopera będącego w trakcie trwa-
nia umowy leasingu nadal właścicielem nieruchomo-
ści. Bardziej adekwatne do obecnej sytuacji gospodar-
czej wydają się rozwiązania modyfikujące funkcjonu-
jący od ponad roku program dopłat do oprocentowa-
nia kredytów mieszkaniowych, tak aby objął on zde-
cydowanie większy krąg osób (w tym kierunku zmie-
rza właśnie przyjęta w końcu br. z nowelizacja usta-
wy z 8 września 2006 r. o finansowym wsparciu ro-
dzin w nabywaniu własnego mieszkania). Również
inne programy polityki mieszkaniowej, za realizację
których odpowiedzialny jest resort infrastruktury,
łagodzić powinny negatywne skutki światowego kry-
zysu finansowego wpływającego na sytuację w sek-
torze budownictwa mieszkaniowego. Oprócz wspie-
rającego grupy popytowe programu dopłat do opro-
centowania kredytów mieszkaniowych, mieszkania
budowane w ramach społecznego budownictwa czyn-
szowego, jak również większe zaangażowanie inwe-
stycyjne gmin w rozwój tego segmentu rynku najmu,
jaki stanowi budownictwo komunalne (w tym budow-
nictwo socjalne), mogą być w warunkach obserwo-
wanych zawirowań gospodarczych czynnikiem przy-
najmniej w pewnym zakresie stabilizującym rynek,
służąc zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych osób
mających obiektywne bariery w zaciągnięciu kredy-
tu komercyjnego na własne mieszkanie.
Nieco odrębną kwestią od poruszonej powyżej jest
postulowane w interpelacji pana posła wprowadzenie
zmian podatkowych eliminujących bariery dla roz-
woju leasingu nieruchomości mieszkaniowych, jako
jednej z możliwych form pozyskania nieruchomości
na rynku. Działanie takie zakładał, niezależnie od
ówczesnej koncepcji uruchomienia programu polityki
mieszkaniowej odwołującego się do leasingu miesz-
kań, projekt wspomnianego na wstępie dokumentu
„Rządowy program działań na rzecz rozwoju miesz-
kalnictwa”. Postulat stosownych zmian podatkowych
wraz ze skierowaniem ww. projektu dokumentu do
uzgodnień międzyresortowych został zgłoszony przez
resort budownictwa do organu właściwego w kwestii
zajęcia stanowiska w tej sprawie. Za przygotowanie
ewentualnych zmian prawnych dotyczących elimina-
cji barier podatkowych dla rozwoju leasingu nieru-
chomości mieszkaniowych odpowiada, zgodnie z za-
kresem właściwości, Ministerstwo Finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
907
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie rozszerzenia listy
substancji psychotropowych (6855)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6855/
08), uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpela-
cję pani poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
zmian ustawowych zmierzających do regulacji obro-
tu substancjami o działaniu zbliżonym do narkoty-
ków, w tym zawierających benzylopiperazynę.
Ministerstwo Zdrowia uprzejmie informuje, że
witryna internetowa www.dopalacze.com oraz sklepy
sprzedające podobny asortyment preparatów oferu-
ją środki psychoaktywne zawierające głównie BZP
(1-benzylopiperazynę), która zaliczana jest do tzw.
stymulantów o stosunkowo łagodnym działaniu.
Oferta ww. sklepów zawiera w 90% przypadków pre-
paraty zawierające BZP, dlatego objęcie w najbliż-
szym czasie kontrolą BZP powinno skutecznie ogra-
niczyć możliwość działania zarówno sklepów, jak
i witryn internetowych. Chciałbym w tym miejscu
poinformować, że zgodnie z raportem z 2008 r. Eu-
ropejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii (EMCDDA) gwałtownie rośnie w Unii
Europejskiej ilość sklepów internetowych oferują-
cych psychoaktywne środki zastępujące substancje
kontrolowane. Według badań EMCDDA (styczeń
2008 r.) ponad połowa sklepów (52%) miała siedzibę
w Wielkiej Brytanii, 37% w Holandii, 6% w Niem-
czech, 4% w Austrii, 1% w innych krajach UE, mię-
dzy innymi w Polsce. Sytuacja ta wymaga stałego
monitorowania oferty ww. sklepów i ustawicznego
dostosowywania listy kontrolowanych substancji
psychoaktywnych do zmieniających się propozycji
tychże sklepów, tak jak to ma miejsce w przypadku
BZP, a także aktywnych działań ze strony wszyst-
kich służb, w tym organów ścigania.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
od dnia 3 kwietnia 2008 r. prowadziło prace legisla-
cyjne dotyczące projektu ustawy o zmianie ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z 2006 r. Nr 66, poz. 469
i Nr 120, poz. 826 oraz z 2007 r. Nr 7, poz. 48 i Nr 82,
poz. 558). Projekt został opracowany w celu wprowa-
dzenia pod kontrolę prawną substancji o nazwie ben-
zylopiperazyna (1-benzylopiperazyna, BZP) w związ-
ku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii Europej-
skiej z dnia 3 marca 2008 r. Zgodnie z art. 1 decyzji
wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej
są zobowiązane do podjęcia niezbędnych środków,
zgodnych z prawem krajowym, w celu objęcia benzy-
lopiperazyny środkami kontroli proporcjonalnymi do
zagrożenia związanego z tą substancją, jak również
sankcjami karnymi. Takim środkiem kontroli w Pol-
908
sce jest wpisanie substancji psychoaktywnej do za-
łączników wyżej wymienionej ustawy, które stanowią
listę środków odurzających i substancji psychotropo-
wych objętych kontrolą. Uprzejmie informuję, że pra-
ce legislacyjne nad projektem ww. ustawy w Mini-
sterstwie Zdrowia zostały zakończone i po przyjęciu
przez Radę Ministrów projekt ustawy o zmianie usta-
wy o przeciwdziałaniu narkomanii został w dniu
22 października 2008 r. przesłany do Sejmu RP (druk
nr 1207).
Benzylopiperazyna jest substancją syntetyczną,
która po raz pierwszy pojawiła się w Unii Europej-
skiej w 1999 r. Podobnie jak amfetamina czy metam-
fetamina, benzylopiperazyna działa pobudzająco na
ośrodkowy układ nerwowy, jednak jej siła działania
jest wyraźnie mniejsza (około 10% siły działania am-
fetaminy). Z uwagi na właściwości pobudzające, za-
grożenie dla zdrowia oraz brak korzyści medycznych
zdaniem Rady Unii Europejskiej istnieje potrzeba
ustanowienia kontroli nad tą substancją. Należy pod-
kreślić, że decyzje Rady są wynikiem opinii komitetu
naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania
Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA), w którym
pracują również eksperci z Polski.
Ministerstwo Zdrowia podjęło również działania
prowadzące do objęcia kontrolą ustawową (wpisanie
do załączników ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu narkomanii) pozostałych, poza benzy-
lopiperazyną, substancji i roślin oferowanych w skle-
pach „dopalacze.com.” lub będących składnikami
produktów oferowanych w tych sklepach.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, dostrzegając, że
oferta wyżej wspomnianych placówek handlowych
zawiera w dużej części tzw. suplementy diety, wystą-
piło do głównego inspektora sanitarnego o dokonanie
kontroli tych produktów, zgodnie z zapisami ustawy
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności
i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225). Główny inspek-
tor sanitarny, zgodnie z otrzymaną informacją z dnia
9 października 2008 r., zobowiązał państwowych wo-
jewódzkich inspektorów sanitarnych, w tym PWIS
w Łodzi, do przeprowadzenia kontroli w placówkach
zwanych potocznie funshopami.
Jednocześnie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji na posiedzeniu Rady do Spraw Prze-
ciwdziałania Narkomanii w dniu 18 listopada br. po-
informowało o działaniach Komendy Głównej Policji
sprawdzających witryny internetowe oferujące tzw.
dopalacze, a także o rozpoczętych przez Policję dzia-
łaniach wobec sklepów z dopalaczami i wobec klien-
tów tych sklepów. Sekcja do walki z przestępczością
narkotykową KMP w Łodzi wszczęła dochodzenie
w sprawie wprowadzenia wbrew przepisom ustawy
produktów mogących zawierać prekursory (efedry-
na) w sklepie mieszczącym się w Łodzi przy ul. Ko-
ściuszki 22 (czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii). Funkcjona-
riusze zabezpieczyli również w sklepie produkty o na-
zwie spice i podjęto czynności sprawdzające celem
ustalenia, czy zawarte związki w ww. produktach są
niebezpieczne dla zdrowia. Postępowanie nadzoro-
wane jest przez Prokuraturę Rejonową w Łęczycy.
W dniu 28 października 2008 r. dokonano także pro-
cesowego zatrzymania niektórych produktów ze
sklepu „dopalacze.com.” Zabezpieczone produkty po
podjęciu decyzji przez prokuratora nadzorującego po-
stępowanie zostaną poddane badaniom przez Insty-
tut Ekspertyz Sądowych w Krakowie lub Centralne
Laboratorium Kryminalistyczne Komendy Głównej
Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie przywrócenia obowiązku
zapewnienia przez gminy transportu osób
niewidomych i niedowidzących uczących się
w szkołach ponadgimnazjalnych (6857)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej (SPS-
-023-6857/08) w sprawie przywrócenia obowiązku
zapewnienia przez gminy transportu osób niewido-
mych i niedowidzących uczących się w szkołach po-
nadgimnazjalnych, uprzejmie informuję.
Zgodnie z przepisami ustawy o systemie oświaty
(ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty;
t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)
obowiązującymi do 15 czerwca 2007 r. wszyscy nie-
pełnosprawni uczniowie mieli zapewniony bezpłatny
transport i opiekę w czasie przewozu do najbliższej
szkoły podstawowej oraz gimnazjum, tzn. do szkoły,
w której spełniali obowiązek szkolny.
Natomiast uczniowie z różnymi niepełnospraw-
nościami lub stopniami upośledzenia umysłowego
uczęszczający do szkół ponadgimnazjalnych oraz ich
opiekunowie do 2002 r. korzystali z bezpłatnych prze-
jazdów wszystkimi środkami publicznego transportu
zbiorowego. Na podstawie ustawy z dnia 20 czerwca
1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych
przejazdów środkami publicznego transportu zbioro-
wego (ustawa z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnie-
niach do ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego; Dz. U. z 2002 r. Nr 175,
poz. 1440, z późn. zm.), znowelizowanej w 2002 r.
(ustawa z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy
o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejaz-

dów środkami publicznego transportu zbiorowego
oraz o zmianie innych ustaw; Dz. U. z 2002 r. Nr 4,
poz. 34, z późn. zm.), możliwość korzystania z bez-
płatnych przejazdów dla tej grupy uczniów została
zniesiona na rzecz uprawnienia do 78% ulgi przy tych
przejazdach, przy czym uprawnienie to obejmuje wy-
łącznie przejazd z miejsca zamieszkania lub miejsca
pobytu do szkoły lub placówki, w których spełniają
obowiązek szkolny i obowiązek nauki, do ośrodka
rehabilitacyjno-wychowawczego, domu pomocy spo-
łecznej, ośrodka wsparcia, zakładu opieki zdrowot-
nej, poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym
poradni specjalistycznej, a także na turnus rehabili-
tacyjny – i z powrotem.
Obecnie obowiązująca regulacja art. 17 ust. 3a
ustawy o systemie oświaty, dotycząca bezpłatnego
transportu i opieki w czasie przewozu uczniów nie-
pełnosprawnych do szkół, została wprowadzona usta-
wą z dnia 15 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (ustawa z dnia 15 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecz-
nej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw; Dz. U. z 2007 r.
Nr 115, poz. 791). Z ww. przepisu ustawy o systemie
oświaty wynika, że obowiązkiem gminy jest zapew-
nienie uczniom niepełnosprawnym objętym kształ-
ceniem specjalnym bezpłatnego transportu i opieki
w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej
i gimnazjum, a uczniom z niepełnosprawnością ru-
chową, upośledzeniem umysłowym w stopniu umiar-
kowanym i znacznym – także do najbliższej szkoły
ponadgimnazjalnej, jednak nie dłużej niż do ukoń-
czenia 21. roku życia,
Tylko dzieciom i młodzieży upośledzonym umy-
słowo w stopniu głębokim oraz upośledzonym umy-
słowo ze sprzężonymi niepełnosprawnościami gmina
jest zobowiązana zapewnić bezpłatny transport i opie-
kę w czasie przewozu do ośrodka umożliwiającego
tym dzieciom i młodzieży realizację obowiązku szkol-
nego i obowiązku nauki, nie dłużej jednak niż do
ukończenia 25. roku życia.
Wprowadzenie tych rozwiązań wynikało z braku
przystosowania środków transportu publicznego
m.in. do potrzeb dzieci i młodzieży z niepełnospraw-
nościami ruchowymi oraz brakiem samodzielności
i koniecznością zapewnienia opieki osoby drugiej dla
osób z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiar-
kowanym, znacznym i głębokim. A zatem znowelizo-
wany ww. ustawą przepis art. 17 ustawy o systemie
oświaty rozszerza obowiązek zapewnienia przez gmi-
ny bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu
również do szkół ponadgimnazjalnych wyłącznie dla
najmniej samodzielnych grup uczniów.
Z powyższego wynika, że ustawodawca zagwa-
rantował również uczniom niewidomym i słabo wi-
dzącym bezpłatny transport i opiekę w czasie prze-
wozu (lub zwrot kosztów przejazdu ucznia oraz jego
opiekuna) do najbliższej szkoły podstawowej i gim-
909
nazjum lub do szkoły funkcjonującej w ośrodku,
zapewniających tym uczniom, zgodnie z orzecze-
niem o potrzebie kształcenia specjalnego, realiza-
cję obowiązku szkolnego i obowiązku nauki dosto-
sowaną do ich potrzeb rozwojowych i możliwości
edukacyjnych.
Szanowny Panie Marszałku! Kwestie związane
z organizacją kształcenia specjalnego dla uczniów
niepełnosprawnych są przedmiotem szczególnej tro-
ski Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Należy jednak zwrócić uwagę, że wprowadzenie
zmian w ustawie o systemie oświaty polegających na
zobowiązaniu gmin do zapewnienia transportu uczniom
niewidomym i słabowidzącym do szkół ponadgimna-
zjalnych wymaga również wprowadzenia zmian
w systemie kształcenia uczniów ze specjalnymi pro-
blemami edukacyjnymi.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, dostrzegając
niedoskonałości obecnie obowiązującego systemu
edukacji oraz potrzebę zmian, podjęło działania
w celu wypracowania nowych rozwiązań systemo-
wych związanych z kształceniem, wychowaniem
i opieką nad uczniami ze specjalnymi potrzebami
edukacyjnymi. W tym celu w dniu 8 października
2008 r. pani Katarzyna Hall – minister edukacji na-
rodowej, powołała Zespół ekspertów ds. specjalnych
potrzeb edukacyjnych, do zadań którego należy m.in.
opracowanie projektu tych zmian.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie funkcjonowania szkół rolniczych
przejętych przez ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (6858)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka, znak: SPS-023-6858/08 z dnia
11 grudnia 2008 r., przy którym przysłano interpe-
lację pani poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
funkcjonowania szkół rolniczych przejętych do pro-
wadzenia przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z przepisami art. 5 ust. 5a ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) do zadań własnych
powiatu należy prowadzenie szkół ponadgimnazjal-
910
nych, w tym kształcących w zawodach, dla których
właściwy jest minister właściwy do spraw rolnictwa,
rozwoju wsi oraz rynków rolnych.
Na podstawie przepisów art. 5 ust. 3d i 5e ustawy
o systemie oświaty minister rolnictwa i rozwoju wsi
przejął w roku 2007 i 2008 od samorządów powiato-
wych w drodze porozumienia prowadzenie 38 pu-
blicznych szkół rolniczych, natomiast od 1 stycznia
2009 r. przejmie 7 szkół rolniczych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, prowadząc szko-
ły rolnicze, ma możliwość bezpośredniego oddziały-
wania na jakość i efektywność kształcenia rolnicze-
go, a tym samym na kreowanie polityki kadrowej dla
sektora rolno-spożywczego.
Dlatego Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi bę-
dzie dążyć do tego, aby prowadzone szkoły rolnicze
stały się nowoczesnymi centrami kształcenia rolnicze-
go, współpracującymi z różnymi instytucjami działa-
jącymi na rzecz rozwoju nowoczesnego rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi podejmuje dzia-
łania związane z poprawą funkcjonowania szkół rol-
niczych, w tym poprawą warunków kształcenia prak-
tycznego oraz właściwym przygotowaniem uczniów
szkół rolniczych do egzaminów potwierdzających
kwalifikacje zawodowe.
W 2007 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi prze-
znaczył środki finansowe na wyposażenie bazy dy-
daktycznej w nowoczesny sprzęt, maszyny i urządze-
nia w szkołach rolniczych prowadzonych zarówno
przez siebie, jak i przez jednostki samorządowe. Za-
kupiony sprzęt posłużył jako pomoc dydaktyczna
w realizacji programu praktycznej nauki zawodu,
a tym samym pozwolił wyposażyć uczniów i przy-
szłych rolników w umiejętności niezbędne do obsługi
nowoczesnych urządzeń i maszyn rolniczych.
W 2008 r. szkoły rolnicze prowadzone przez mini-
stra właściwego do spraw rolnictwa otrzymały dodat-
kowe środki na remonty i inwestycje. Ze środków
z rezerw celowych sfinansowano skutki awansu za-
wodowego nauczycieli oraz zakup i instalację moni-
toringu wizyjnego.
Poza tym minister rolnictwa i rozwoju wsi powo-
łał w 2007 r. Krajowe Centrum Edukacji Rolniczej.
Placówka ta zajmuje się doskonaleniem nauczycieli
przedmiotów zawodowych – zatrudnionych w szko-
łach rolniczych ministra właściwego do spraw rolnic-
twa oraz w szkołach prowadzonych przez jednostki
samorządowe. Krajowe Centrum Edukacji Rolniczej
organizuje i prowadzi dla nauczycieli miedzy innymi
doskonalenie i dokształcanie specjalistyczne i peda-
gogiczne, doradztwo metodyczne oraz działania na
rzecz rozwoju i awansu zawodowego. Placówka ini-
cjuje także zmiany programowe kształcenia zawodo-
wego, przeprowadzanie badań wyników kształcenia
zawodowego oraz dokonywanie oceny realizacji pro-
gramów nauczania. Organizuje współpracę oraz wy-
mianę doświadczeń między nauczycielami i szkoła-
mi, w tym z udziałem partnerów zagranicznych.
Z powyższego wynika, że minister rolnictwa i roz-
woju wsi działa na rzecz podnoszenia jakości rolni-
czego kształcenia zawodowego oraz zapewniania
równego traktowania wszystkich szkół kształcących
w zawodach związanych z rolnictwem.
Należy także zaznaczyć, iż minister rolnictwa
i rozwoju wsi wspiera materialnie i organizacyjnie
szkoły rolnicze prowadzone przez siebie i przez jed-
nostki samorządu terytorialnego oraz będzie nadal
kontynuować swoje działania w tym zakresie, w mia-
rę posiadanych środków budżetowych oraz poparcia
instytucji rządowych i pozarządowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie znowelizowania przepisów ustawy
o świadczeniach rodzinnych, dotyczących
dochodu rodziców wychowujących dzieci
niepełnosprawne (6860)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
11 grudnia br., znak: SPS-023-6860-08, dotyczące
interpelacji poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie znowelizowania przepisów ustawy o świad-
czeniach rodzinnych dotyczących dochodu rodziców
wychowujących niepełnosprawne dzieci, uprzejmie
wyjaśniam:
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpela-
cji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecz-
nej. W dniu 21 października br. w siedzibie resortu
odbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwa
ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia Rodziców
Dzieci Niepełnosprawnych, na którym omówiono ist-
niejące problemy i bariery, w tym te dotyczące trud-
nej sytuacji materialnej, na jakie napotykają rodzice
wychowujący niepełnosprawne dzieci. Rodzice przed-
stawili również swoje postulaty, których wprowadze-
nie w życie znacząco poprawiłoby ich funkcjonowa-
nie. Należy dodać, że są one zbieżne z kwestiami
wskazanymi w interpelacji. W chwili obecnej te ze
zgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej, są przedmio-
tem analiz resortu w celu przygotowania projektu
założeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczą-
cych warunków przyznawania świadczenia pielę-
gnacyjnego i opłacania przez budżet państwa skła-
dek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz

składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają okresowej weryfikacji
co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty świadczeń
rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem wyników
badań progu wsparcia dochodowego rodzin, przepro-
wadzanych przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.
W badaniach tych uwzględnia się m.in. zmiany cen
towarów i usług konsumpcyjnych. Ustawowa wery-
fikacja miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wów-
czas podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń
rodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzin-
nego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka nie-
pełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Naj-
bliższa weryfikacja kryteriów dochodowych upraw-
niających do świadczeń rodzinnych oraz kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych przewidziana
jest w II półroczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania czy też corocznej weryfikacji i waloryzacji
kwot poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji
świadczeń socjalnych są odmienne od zasad walory-
zacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacji
wynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istot-
ne różnice między tymi kategoriami. Świadczenia
rodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczoną pra-
cę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia
w przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej
płaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocą
o charakterze socjalnym, mającą na celu dofinanso-
wanie – a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania
rodzin wychowujących dzieci. Stąd częstotliwość
zmiany warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot
świadczeń zależy od częstotliwości znaczących zmian
w kosztach utrzymania (te zaś następują w cyklu
dłuższym niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wyna-
grodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń jest konsekwencją ograniczonych możliwości
budżetowych państwa – w budżecie nie ma wystar-
czających środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie i utrzy-
manie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci niepeł-
nosprawnych wychowywanych w rodzinie przysługi-
911
wać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,
gdyż nie jest to świadczenie przysługujące niepełno-
sprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie
podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy
o świadczeniach rodzinnych). Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego ma częściowo zrekompensować rodzi-
cowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni za-
stąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak
kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby
dzieci będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jednego
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad nie-
pełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze stro-
ny państwa. Nie powinno się to jednak odbywać ze
środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ utrud-
nienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej spowodo-
wane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiem eme-
rytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym po-
mocą socjalną. Dlatego też w systemie świadczeń
rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej, a nie
w systemie ubezpieczeń społecznych, jest odpowied-
nie miejsce na rozwiązania zapewniające osobom
i rodzinom będącym w trudnej sytuacji życiowej nie
tylko niezbędne środki finansowe, ale też inne formy
pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzenie jakichkol-
wiek rozwiązań prawnych, które miałyby dać przy-
wileje emerytalne osobom sprawującym opiekę nad
niepełnosprawnymi dziećmi, nie może zostać zaak-
ceptowane, ponieważ koliduje to z ideą wdrażanej
reformy systemu ubezpieczeń społecznych, która ma
na celu przywrócenie mu charakteru ubezpieczenio-
wego. Właśnie w tym celu parlament dokonał w 1998 r.
zmiany przepisów emerytalno-rentowych powodują-
cej, że z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy-
znawane są wyłącznie świadczenia należne z powodu
spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia
określonego w przepisach wieku lub niemożności
kontynuowania pracy zarobkowej z powodu niezdol-
ności do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód asy-
stenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowa-
dzony rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji za-
wodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
912
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np. ośro-
dek pomocy społecznej lub powiatowe centrum po-
mocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulo-
wanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cywil-
noprawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym. Nie
jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekują-
cego się swym niepełnosprawnym dzieckiem publicz-
ny pracodawca zatrudniał na stanowisku asystenta-
-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiem zarówno
kwestie stosunków między rodzicem a dzieckiem,
wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnego i opie-
kuńczego, w tym dotyczące obowiązku opieki i utrzy-
mania dziecka, jak również kwestie dotyczące sto-
sunku pracy, w tym: czasu pracy, godzin nadliczbo-
wych, zwolnień chorobowych, urlopów itp. Stąd też
właściwym narzędziem wsparcia materialnego ro-
dzin wychowujących niepełnosprawne dzieci jest sys-
tem świadczeń rodzinnych, uzupełniony rozwiąza-
niami z zakresu pomocy społecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pieniężne
kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku ży-
cia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem
życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależnie od dochodów i wieku
dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności, znacznym stopniu niepełnospraw-
ności lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawno-
ści, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku
uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,
mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do za-
siłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem w okre-
sie korzystania z urlopu wychowawczego (w przypad-
ku dzieci niepełnosprawnych okres jego pobierania
jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych), sa-
motnego wychowywania dziecka (w przypadku dzie-
ci niepełnosprawnych jego kwota jest podwyższona
do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywania
dziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęcia roku
szkolnego, podjęcia przez dziecko nauki poza miej-
scem zamieszkania (niepełnosprawność dziecka po-
woduje powstanie uprawnienia do niego nie tylko
w przypadku nauki dziecka w szkole średniej, ale
również jeśli uczy się ono w szkole podstawowej lub
gimnazjum).
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają
ze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kon-
tynuację uprawnień do nich mimo przekroczenia
kryterium dochodowego o relatywnie niewysokie
kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
naliczania wysokości subwencji i dotacji
dla gmin (6861)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 11 grud-
nia 2008 r., nr SPS-023-6861/08, interpelacją poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie zmiany
przepisów dotyczących sposobu naliczania wysokości
wpłat do budżetu państwa z tytułu części równowa-
żącej subwencji ogólnej dla gmin uprzejmie wyja-
śniam:
Jedną z podstawowych zasad, na których opiera
się system finansowy jednostek samorządu teryto-
rialnego, jest obiektywizacja zasileń budżetów samo-
rządowych w formie subwencji ogólnej z budżetu
państwa. Oznacza to w szczególności:
1) ustalenie ściśle sformalizowanych zasad usta-
lania wielkości subwencji ogólnej dla poszczegól-
nych jednostek samorządu terytorialnego, a także
wpłat do budżetu państwa dokonywanych przez te
jednostki,
2) zniesienie możliwości uznaniowego przyznawa-
nia przez ministra finansów – z własnej inicjatywy
lub w wyniku kierowanych do resortu indywidual-
nych wniosków – dodatkowych środków, poza okre-
ślonymi w ustawie (np. część wyrównawcza subwen-
cji ogólnej dla gmin, powiatów lub województw, za-
równo w zakresie kwoty podstawowej, jak i kwoty
uzupełniającej, jest naliczana według zobiektywizo-

wanych i ustawowo określonych kryteriów, nie we-
dług zgłaszanych potrzeb).
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopa-
da 2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539) gminy,
w których wskaźnik dochodów podatkowych na jed-
nego mieszkańca w gminie (wskaźnik G) jest większy
od 150% wskaźnika dochodów podatkowych wszyst-
kich gmin (wskaźnika Gg), dokonują wpłat do budże-
tu państwa z przeznaczeniem na część równoważącą
subwencji ogólnej dla gmin.
Stosownie do ww. ustawy o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego wskaźnik G oblicza się,
dzieląc kwotę dochodów podatkowych gminy, ustala-
nych z uwzględnieniem art. 32 ust. 1 i 3 tej ustawy,
za rok poprzedzający rok bazowy przez liczbę miesz-
kańców gminy. Należy przy tym zwrócić uwagę, że
ilekroć w ustawie jest mowa o liczbie mieszkańców
– rozumie się przez to liczbę mieszkańców faktycznie
zamieszkałych na obszarze danej jednostki samorzą-
du terytorialnego lub obszarze kraju, według stanu
na dzień 31 grudnia roku poprzedzającego rok bazo-
wy, ustaloną przez prezesa Głównego Urzędu Staty-
stycznego.
Tak więc podstawę do wyliczenia wskaźnika
G stanowi potencjał dochodowy gmin, na który skła-
dają się kwoty:
1) wykonanych dochodów podatkowych,
2) skutków uchwał rad gmin o stosowaniu sta-
wek podatkowych niższych od stawek maksymal-
nych,
3) skutków finansowych wynikających z zastoso-
wania przewidzianych w przepisach prawa podatko-
wego ulg podatkowych i ulg w spłacie zobowiązań.
Dla przykładu wskaźniki dochodów podatkowych
na jednego mieszkańca (wskaźnik G), ustalone na
podstawie danych ze sprawozdania z wykonania do-
chodów podatkowych dla gminy Powidz wymienionej
w interpelacji poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej,
przedstawiają się następująco:
— za 2006 r. 2342,25 zł, tj. 245,3% wskaźnika
dochodów podatkowych dla wszystkich gmin w kraju
(wskaźnik Gg = 954,74 zł),
— za 2007 r. 2083,69 zł, tj. 186,2% (wskaźnik Gg
= 1119,20 zł).
Wielkość wpłat do budżetu państwa z przeznacze-
niem na część równoważącą subwencji ogólnej dla
gmin jest uzależniona nie tylko od liczby mieszkań-
ców gminy, ale przede wszystkim od wielkości wskaź-
nika dochodów podatkowych danej gminy w odnie-
sieniu do analogicznego wskaźnika obliczonego łącz-
nie dla wszystkich gmin w kraju.
Wskaźnik dochodów podatkowych dla gminy Po-
widz za 2006 r. jest wyższy od 200% wskaźnika kra-
jowego i dlatego w 2008 r. gmina dokonuje wpłat do
budżetu państwa w wysokości 431 968 zł, wyliczonej
zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 2 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego.
Natomiast wskaźnik dochodów podatkowych na
jednego mieszkańca dla gminy Powidz na 2009 r.
913
(ustalony na podstawie danych ze sprawozdania
z wykonania dochodów podatkowych za 2007 r.) wy-
nosi 2083,69 zł i stanowi 186,2% wskaźnika Gg
w wysokości 1119,20 zł.
Ponieważ wskaźnik G dla gminy Powidz za 2007 r.
jest niższy od 200% wskaźnika krajowego, planowa-
ne na 2009 r. wpłaty do budżetu państwa z przezna-
czeniem na część równoważącą subwencji ogólnej dla
gmin zostały wyliczone na podstawie art. 29 ust. 2
pkt 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego, a więc są niższe i wynoszą 171 835 zł.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż poziom docho-
dów jednostek samorządu terytorialnego zależy nie
tylko od wysokości środków otrzymanych z budżetu
państwa w formie dotacji i subwencji. W przypadku
gmin wielkość dochodów własnych zależy również od
decyzji władz gmin, które posiadają możliwość usta-
lania stawek podatkowych oraz udzielania ulg w za-
kresie podatków lokalnych.
Dokonywanie przez jednostki samorządu teryto-
rialnego wpłat do budżetu państwa z przeznacze-
niem na część równoważącą (gminy i powiaty) lub
regionalną (województwa) subwencji ogólnej jest
związane z systemem wyrównywania dochodów jed-
nostek samorządu terytorialnego w wyniku redy-
strybucji środków pomiędzy tymi jednostkami (sys-
tem poziomego wyrównywania dochodów) – środki
z tytułu wpłat wpływają do budżetu państwa, a na-
stępnie są one w tej samej wysokości wydatkowane
z przeznaczeniem dla jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Przyjęcie takiego systemu wypełnia zobowiąza-
nia wynikające z postanowień art. 9 ust. 5 Europej-
skiej Karty Samorządu Terytorialnego, według któ-
rego ochrona społeczności lokalnych finansowo słab-
szych wymaga zastosowania procedur wyrównaw-
czych lub działań równoważących, mających na celu
korygowanie skutków nierównego podziału poten-
cjalnych źródeł dochodów, a także wydatków, jakie
te społeczności ponoszą.
Przegląd systemów finansowania samorządów
wskazuje, że wprowadzenie mechanizmu solidarno-
ściowego jest konieczne w państwach, w których:
— stopień decentralizacji w zakresie zadań i środ-
ków jest duży,
— stosunkowo mały udział mają transfery z bu-
dżetu państwa,
— potrzeba wyrównywania dochodów wynika ze
znacznych dysproporcji w potencjale dochodowym.
System dokonywania wpłat przez jednostki samo-
rządu terytorialnego znany jest również w innych
krajach Unii Europejskiej (Niemcy, Dania, Szwecja
i Francja).
Jeśli zaś chodzi o uwzględnienie przy wyliczaniu
wskaźnika G nie tylko mieszkańców faktycznie za-
mieszkałych, ale również osób posiadających nieru-
chomości na terenie gminy Powidz, które nie za-
mieszkują na stałe w tej gminie, to należy zwrócić
uwagę, że w analogicznej sytuacji jest bardzo wiele
gmin, których położenie geograficzne (nad morzem,
914
w górach, nad jeziorami itp.) predestynuje do posia-
dania nieruchomości, z których właściciele korzysta-
ją sezonowo.
Dla przykładu osoby posiadające np. działki re-
kreacyjne położone na terenie gminy turystyczno-
-wypoczynkowej płacą podatki i opłaty związane
z posiadaniem nieruchomości (najczęściej ustalane
według maksymalnych stawek), a także mają wpływ
na rozwój gospodarczy gminy. W tych gminach roz-
wija się infrastruktura turystyczna, tworzone są
nowe miejsca pracy – co powoduje dodatkowy na-
pływ do budżetu gminy środków pochodzących z po-
datków. Ewentualne koszty ponoszone przez gminę
na obsługę wczasowiczów i turystów są rekompen-
sowane większymi wpływami do ich budżetów z ty-
tułu wszelkiego rodzaju opłat, a także poprzez środ-
ki finansowe pozostawione przez te osoby w skle-
pach, punktach gastronomicznych, a nawet na sta-
cjach benzynowych itp.
Gmina turystyczno-wypoczynkowa nie ponosi
zwiększonych wydatków na wiele zadań, do wykony-
wania których na rzecz wspólnoty (mieszkańców
gminy) jest zobowiązana ustawowo, np. wydatków na
edukację publiczną, gminne budownictwo mieszka-
niowe, pomoc społeczną, w tym ośrodki i zakłady
opiekuńcze, bowiem wczasowicze i turyści przebywa-
ją na jej terenie jedynie w okresie letnim, a obowiązek
zapewnienia im ww. świadczeń spoczywa na gmi-
nach, które faktycznie zamieszkują.
Ponadto nie można wykluczyć, iż mieszkańcy
gminy, o której mowa wyżej, nie posiadają nierucho-
mości w innych gminach.
Należy zauważyć, że ustawa o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego nie przewiduje roz-
wiązań systemowych polegających na szczególnym
traktowaniu wybranych grup gmin, a w szczególno-
ści wybranych gmin. Ustawa ta zawiera natomiast
rozwiązania, które w sposób jednolity i obiektywny
regulują finanse poszczególnych jednostek samorzą-
du terytorialnego.
Przygotowanie zmian w ustawie o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego będzie możliwe
dopiero po zakończeniu prac nad projektami stosow-
nych ustaw regulujących kompetencje administracji
publicznej, prowadzonych w związku z dokończe-
niem reformy administracji publicznej. Kierunki
zmian systemowych, w tym w zakresie finansów
jednostek samorządu terytorialnego, zostały okre-
ślone przez Radę Ministrów w uchwale nr 13 z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie pracy dla Irakijczyków
współpracujących z wojskiem polskim (6864)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego w sprawie
pracy dla Irakijczyków współpracujących z wojskiem
polskim (SPS-023-6864/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Zakres zadań Ministerstwa Obrony Narodowej
w ramach „Rządowego programu pomocy cudzoziem-
com i innym osobom współpracującym z polskimi
kontyngentami wojskowymi oraz kontyngentami po-
licyjnymi i Straży Granicznej, wydzielonymi do re-
alizacji zadań poza granicami państwa” jest syste-
matycznie realizowany. Resort obrony narodowej
odpowiadał przede wszystkim za przeprowadzenie
działań weryfikujących i sprawdzających cudzoziem-
ców współpracujących z Polskim Kontyngentem Woj-
skowym w Iraku przez specjalnie powołaną w tym
celu Grupę Przygotowawczo-Weryfikacyjną.
Większość osób ubiegających się o pomoc ze stro-
ny Polski skorzystała z pierwszej formy pomocy, po-
legającej na otrzymaniu jednorazowej bezzwrotnej
pomocy finansowej do wysokości 40 tys. dolarów. Za-
pomoga ta miała im pomóc na nowo ułożyć sobie ży-
cie w Iraku. Żaden cudzoziemiec współpracujący z Pol-
skim Kontyngentem Wojskowym w Iraku nie został
objęty drugą formą pomocy, przewidującą wypłatę
jednorazowej bezzwrotnej pomocy finansowej do wy-
sokości 40 tys. dolarów połączoną ze wsparciem
w osiedleniu się w jednym z sąsiednich krajów.
Rządowy program przewidywał również trzecią
formę pomocy, polegającą na umożliwieniu cudzo-
ziemcom współpracującym z Polskim Kontyngentem
Wojskowym w Iraku przyjazdu do Polski (zadanie
przeprowadzenia operacji ewakuacji tych osób do Pol-
ski zostało również wykonane przez Ministerstwo
Obrony Narodowej) i ubiegania się o udzielenie, prze-
widzianej prawem, formy ochrony na terenie Rzeczy-
pospolitej Polskiej. Wszystkie osoby, które przybyły
do Polski w ramach rządowego programu, złożyły
odpowiednie wnioski o nadanie im statusu uchodźcy.
Aktualnie osoby te przebywają w specjalnie zorgani-
zowanym w tym celu ośrodku przejściowym.
Do zadań resortu obrony narodowej należy dodat-
kowo zapewnienie cudzoziemcom współpracującym
z Polskim Kontyngentem Wojskowym w Iraku i ob-
jętym trzecią formą pomocy przewidzianą w rządo-
wym programie zakwaterowania w oparciu o zasoby
mieszkaniowe Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.
W chwili obecnej Wojskowa Agencja Mieszkaniowa
jest na końcowym etapie remontów i wyposażania
wybranych lokali mieszkalnych (sprzęt AGD-RTV,
meble, pościel, ręczniki itp.). Docelowo mają one być

gotowe do zasiedlenia najpóźniej do dnia 2 lutego
2009 r.
Rządowy program przewiduje prowadzenie odpo-
wiednich programów integracyjnych, które mają po-
móc cudzoziemcom w zaadaptowaniu się w Polsce. Za
koordynację tych działań odpowiada Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej. Po przeprowadzce cudzo-
ziemców do docelowych lokali mieszkalnych będą oni
zobowiązani do zwrócenia się do powiatowych cen-
trów pomocy rodzinie w celu włączenia w indywidu-
alne programy integracji. Program jednocześnie
przewiduje uruchomienie dla cudzoziemców odpo-
wiednich działań związanych z aktywizacją zawodo-
wą bezrobotnych.
Rządowy program nie zakłada automatycznego
zatrudnienia przybyłych do Polski cudzoziemców
w instytucjach resortu obrony narodowej. W tym
kontekście chciałbym jednak wskazać, iż szef Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego polecił w podległych
mu jednostkach i komórkach organizacyjnych rozwa-
żenie możliwości zatrudnienia przybyłych do Polski,
w ramach programu, cudzoziemców.
Odnosząc się do pytania pana posła Jana Kamiń-
skiego dotyczącego wykorzystania przez nasze służ-
by wojskowe wiedzy przybyłych do kraju Irakijczy-
ków, pragnę zaznaczyć, iż nie ma zwyczaju, aby tego
rodzaju służby publicznie dzieliły się informacjami,
z kim podejmują współpracę.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie wprowadzenia nowej specjalizacji
lekarskiej dla lekarzy leczących nadciśnienie
(6865)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Kamińskiego przekazaną
przy piśmie (znak: SPS-023-6865/08) pragnę uprzej-
mie poinformować Pana Marszałka, że problemy do-
tyczące zapewnienia kadry specjalistycznej we wszyst-
kich dziedzinach medycyny są objęte szczególną tro-
ską ministra zdrowia. Wprowadzenie specjalności
w dziedzinie hipertensjologii miało na celu zaspoko-
jenie stale rosnącego zapotrzebowania na usługi
915
zdrowotne związane z diagnostyką i terapią chorych
z nadciśnieniem tętniczym, zwłaszcza jego wtórnymi
i opornymi na leczenie postaciami. W opinii konsul-
tanta krajowego w dziedzinie hipertensjologii, pana
prof. dr hab. Krzysztofa Narkiewicza niezwykle istot-
nym czynnikiem poprawiającym dostępność do
świadczeń zdrowotnych w zakresie ww. specjalności
jest utworzenie sieci ośrodków referencyjnych dia-
gnostyki i terapii nadciśnienia tętniczego w ramach
„Narodowego programu profilaktyki i leczenia cho-
rób układu sercowo-naczyniowego”. Sprawne funk-
cjonowanie takiej ogólnopolskiej sieci ośrodków bę-
dzie możliwe dzięki odpowiedniej kadrze lekarzy
o udokumentowanych kwalifikacjach w zakresie hi-
pertensjologii. W celu szczegółowego omówienia pro-
gnoz zapotrzebowania na usługi zdrowotne w zakre-
sie nadciśnienia tętniczego w kolejnych latach na
grudzień br. zostało zaplanowane spotkanie konsul-
tantów krajowych w dziedzinie hipertensjologii
i w dziedzinie chorób wewnętrznych oraz prezesa
elekta Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętni-
czego z przedstawicielami centrali Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Pragnę uprzejmie poinformować Pana Marszał-
ka, że dla lekarzy odbywających szkolenie specjaliza-
cyjne w dziedzinie hipertensjologii dostępne są 103 miej-
sca szkoleniowe w 17 jednostkach uprawnionych do
prowadzenia tej specjalizacji. Obecnie specjalizacje
w ww. dziedzinie odbywa 94 lekarzy. Ze względu na
to, że większość z nich rozpoczęła 2-letnie szkolenie
specjalizacyjne w 2007 r., będą mogli w niedługim
czasie przystąpić do państwowego egzaminu specja-
lizacyjnego i uzyskać tytuł specjalisty.
Do zwiększenia dostępności do opieki specjali-
stycznej nie tylko w dziedzinie hipertensjologii, lecz
również w zakresie innych specjalności przyczyni się
naszym zdaniem wprowadzenie planowanych w naj-
bliższym czasie zasadniczych zmian w systemie szko-
lenia specjalizacyjnego lekarzy, co znacznie ułatwi
lekarzom uzyskiwanie specjalizacji. Wprowadzenie
nowego systemu specjalizacji lekarskich umożliwi
m.in. dostosowanie minimalnych okresów szkolenia
w danej specjalizacji do obowiązujących w krajach
Unii Europejskiej, co w przypadku niektórych dzie-
dzin pozwoli na skrócenie minimalnego okresu szko-
lenia specjalizacyjnego lekarzy i uzyskiwanie tytułu
specjalisty w krótszym, niż dotychczas, czasie. Duże
znaczenie będzie miało planowane utworzenie jednej
listy specjalizacji lekarskich bez podziału na specja-
lizacje w podstawowych i szczegółowych dziedzinach
medycyny, tak jak to ma miejsce obecnie. Pozwoli to
na uzyskiwanie specjalizacji tzw. szczegółowych, do
których zalicza się m.in. hipertensjologia, w czasie
krótszym o 2–3 lata niż dotychczas, bez konieczności
wcześniejszego uzyskiwania specjalizacji wyjściowej,
tj. ukończenia pełnego cyklu szkolenia np. w zakresie
chorób wewnętrznych lub pediatrii.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że projekt
rozporządzenia w sprawie specjalizacji lekarzy i le-
karzy dentystów zawierający powyżej omówione
916
zmiany został już wstępnie poddany konsultacjom
społecznym i nasze propozycje spotkały się z przy-
chylnym przyjęciem. W związku z uwagami Rządo-
wego Centrum Legislacji o konieczności rozszerzenia
delegacji ustawowej do wydania tego rozporządzenia
planowane jest, że przedmiotowe rozporządzenie wej-
dzie w życie w 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie działającego na poczcie
systemu skanującego koperty (6866)
Szanowny Panie Marszałku! Działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Jana Kamińskiego
w sprawie działającego w Poczcie Polskiej systemu
skanującego koperty (pismo z 17 bm., sygn. SPS-023-
-6866/08).
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 47
zapewnia prawo do ochrony prywatności, a w art. 49
– wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się
(a więc także korespondencji), zastrzegając, iż ich
ograniczenie może nastąpić jedynie w przypadkach
określonych w ustawie i w sposób w niej określony.
Konstytucyjną gwarancję ochrony prywatności
i tajemnicy komunikowania się realizują przepisy
art. 267 Kodeksu karnego, a w odniesieniu do ta-
jemnicy korespondencji – jego § 1. Przepis ten pena-
lizuje m.in. uzyskanie informacji nieprzeznaczonej
dla sprawcy poprzez otwarcie zamkniętego pisma
lub przełamanie szczególnego zabezpieczenia infor-
macji.
Analiza treści art. 267 § 1 K.k. prowadzi do wnio-
sku, że ochronie na gruncie tego przepisu podlega
wyłącznie korespondencja zabezpieczona przed do-
stępem do niej osób trzecich. Zapoznanie się z treścią
wiadomości umieszczonych na karcie pocztowej bądź
w niezaklejonej kopercie nie realizuje znamion czynu
zabronionego z tego przepisu.
Podobnie rzecz się ma z przełamaniem zabezpie-
czenia informacji. Uzyskanie informacji, wobec któ-
rej nie zastosowano żadnych środków ochronnych,
nie stanowi przestępstwa z art. 267 § 1.
Wspomniany powyżej art. 49 Konstytucji RP do-
puszcza możliwość ograniczenia tajemnicy komuni-
kowania się – a więc także korespondencji – w przy-
padkach określonych w ustawie i w sposób w niej
określony. Zezwolenie to realizowane jest m.in. prze-
pisami ustaw regulujących działalność służb upraw-
nionych do wykonywania czynności operacyjno-roz-
poznawczych, w tym ustawy o Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu.
Art. 27 tej ustawy określa zasady i tryb prowa-
dzenia przez ABW kontroli operacyjnej, polegającej
m.in. na kontrolowaniu treści korespondencji oraz
zawartości przesyłek (ust. 6 pkt 1 i 2). Jedną z klu-
czowych regulacji w tym zakresie jest wymóg uzy-
skania zgody sądu na podjęcie kontroli operacyjnej
(ust. 1 i 3), związany z faktem, że jej prowadzenie
wiąże się z podjęciem działań, które stanowią daleko
posuniętą ingerencję w konstytucyjnie chronione
prawa i wolności.
Odmiennie natomiast ustawodawca uregulował
– w art. 28 przywołanej ustawy – zasady i tryb dostę-
pu ABW do danych identyfikujących podmiot korzy-
stający z usług pocztowych oraz dotyczących faktu
i okoliczności świadczenia usług pocztowych lub ko-
rzystania z tych usług. W tym przypadku nie jest
wymagana zgoda sądu czy choćby prokuratora, gdyż
dostęp ten dotyczy jedynie tych danych, które – ze
swej istoty – są umieszczane na zewnętrznej stronie
przesyłki pocztowej i wobec których nie stosuje się
żadnych środków ochronnych.
W celu umożliwienia ABW skorzystania z opisa-
nych powyżej uprawnień ustawodawca w art. 41 ust. 1
i 2 Prawa pocztowego nałożył na operatorów pocz-
towych obowiązek wykonywania zadań na rzecz
obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpie-
czeństwa i porządku publicznego, obejmujący nie-
odpłatne zapewnienie przez operatora, w ramach
prowadzonej przez siebie działalności pocztowej,
technicznych i organizacyjnych możliwości realiza-
cji przez uprawnione organy – w tym szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego – ich zadań określo-
nych odrębnymi przepisami.
Zadania operatorów uszczegółowione zostały w roz-
porządzeniu ministra transportu w sprawie wykony-
wania przez operatorów zadań na rzecz obronności,
bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i po-
rządku publicznego. W jego § 2 stwierdza się, iż na
operatorze ciąży obowiązek zapewnienia uprawnio-
nym podmiotom technicznych i organizacyjnych
możliwości wykonywania ich zadań poprzez:
1) przygotowanie obiektów, urządzeń oraz stoso-
wanych technik i technologii pocztowych do wyod-
rębnienia przesyłek wskazanych przez uprawnione
podmioty w celu przeprowadzenia uprawnionej kon-
troli, monitorowania, czasowego wyłączenia przesy-
łek z obrotu pocztowego lub ich zajęcia;
2) przygotowanie technicznych systemów umoż-
liwiających dostęp do przesyłanych w nich treści in-
formacji, w tym danych identyfikujących podmiot
korzystający z usług pocztowych oraz dotyczących
faktu, okoliczności świadczenia usług pocztowych lub
korzystania z tych usług, danych identyfikujących

przesyłkę, danych dotyczących jej cech zewnętrznych
oraz zbiorów tych danych.
Odnosząc się do sytuacji opisanej w interpelacji,
należy wskazać, iż – reagując na doniesienia środ-
ków masowego przekazu – przeprowadzenie stosow-
nej kontroli w Poczcie Polskiej zapowiedział gene-
ralny inspektor ochrony danych osobowych, a więc
organ niezależny od rządu, wyposażony natomiast
w odpowiednie uprawnienia kontrolne. Jestem prze-
konany, iż kontrola ta pozwoli w sposób obiektywny
ocenić prawidłowość wykonywania przez Pocztę
Polską zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa
państwa lub bezpieczeństwa i porządku publiczne-
go, a co za tym idzie – także prawidłowość korzysta-
nia przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego
z posiadanych uprawnień w zakresie dostępu do da-
nych identyfikujących podmiot korzystający z usług
pocztowych.
Pragnę ponadto poinformować, że rząd nie posia-
da informacji wskazujących, by Agencja Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego w toku prowadzonych obecnie
działań naruszała obowiązujący w Rzeczypospolitej
Polskiej porządek prawny z Konstytucją RP na czele.
Zapewniam, iż w razie uzyskania takiej informacji
zostanie ona niezwłocznie przekazana organom pro-
kuratury, jako właściwym w zakresie strzeżenia pra-
worządności oraz czuwania nad ściganiem prze-
stępstw.
Na tle przedstawionych powyżej ogólnych rozwa-
żań pragnę odnieść się do pytań zadanych przez pana
posła Jana Kamińskiego.
1. Czy rzeczywiście system skanujący dane z ko-
respondencji ma działać w sortowniach Poczty Pol-
skiej w całym kraju?
Skanowanie danych umieszczonych na przesył-
kach listowych jest standardowym elementem auto-
matycznych urządzeń sortujących, bez których
współczesne poczty – a więc także Poczta Polska – nie
byłyby w stanie wykonywać swoich zadań (dziennie
w skali kraju Poczta Polska opracowuje ok. 6 mln
przesyłek). Trzeba mieć przy tym na względzie, iż
uruchamianie przez Pocztę Polskę nowoczesnych
sortowni wynika także z konieczności stawienia
przez nią czoła zbliżającej się pełnej liberalizacji ryn-
ku pocztowego.
Należy jednak podkreślić, że system tzw. funkcji
specjalnych w urządzeniach sortujących nie posiada
żadnej możliwości tworzenia baz danych adresatów
i nadawców przesyłek oraz nie wykonuje, z oczywi-
stych względów technicznych, specjalistycznych ana-
liz grafologicznych.
2. Czy Pana zdaniem zbieranie takich danych
przez ABW nie narusza konstytucji i europejskiej
konwencji praw człowieka?
Uprawnienia Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego do stosowania kontroli operacyjnej oraz do do-
stępu do danych identyfikujących podmiot korzysta-
jący z usług pocztowych uregulowane są w art. 27
i art. 28 ustawy o ABW oraz AW. Nie naruszają zatem
postanowień przywołanego powyżej art. 49 Konsty-
917
tucji RP ani też art. 8 Konwencji o ochronie praw
człowieka i podstawowych wolności, który w ust. 2
dopuszcza ingerencję władzy publicznej w korzysta-
nie z prawa do poszanowania korespondencji w przy-
padkach przewidzianych przez ustawę i koniecznych
w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bez-
pieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne
lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku
i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i mo-
ralności lub ochronę praw i wolności innych osób.
Należy przy tym podkreślić, że uprawnienia, opi-
sane w art. 27 i w art. 28 ustawy o ABW oraz AW, nie
są stosowane powszechnie, a jedynie w odniesieniu
do konkretnych osób, pozostających w zainteresowa-
niu ABW z uwagi na podejrzenia, iż prowadzą one
działalność sprzeczną z prawem, i to w takim zakre-
sie, jaki leży we właściwości rzeczowej ABW.
3. Czy na takie działania operacyjne funkcjona-
riusze ABW uzyskali zgodę sądu?
Jak już wskazałem wcześniej, zgoda sądu wyma-
gana jest w przypadku stosowania kontroli operacyj-
nej, obejmującej m.in. kontrolowanie treści korespon-
dencji (art. 27 ustawy o ABW oraz AW). Obowiązek
taki – zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 3 przywołanej usta-
wy – nie dotyczy informacji niezbędnych do realizacji
przez ABW zadań określonych w art. 5 ust. 1, w po-
staci danych identyfikujących podmiot korzystający
z usług pocztowych oraz dotyczących faktu, okolicz-
ności świadczenia usług pocztowych lub korzystania
z tych usług.
4. Jakie stanowisko przyjmuje kierowany przez
Pana resort w ww. sprawie?
Uprzejmie informuję, że prezes Rady Mini-
strów Donald Tusk nie kieruje żadnym działem
administracji rządowej, stąd też pytanie jest bez-
przedmiotowe.
Pragnę wyrazić nadzieję, że przedstawione powy-
żej informacje rozwieją obawy pana posła Jana Ka-
mińskiego co do prawidłowości działań prowadzo-
nych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
918
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka
i Leonarda Krasulskiego
w sprawie implementacji przez rząd dyrektywy
2007/64/WE Unii Europejskiej dotyczącej usług
płatniczych w ramach rynku wewnętrznego
(6868)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do inter-
pelacji panów posłów Leonarda Krasulskiego i Zbi-
gniewa Kozaka w sprawie implementacji przez rząd
dyrektywy 2007/64/WE Unii Europejskiej dotyczącej
usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego,
pragnę przekazać następujące informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż zgodnie z dyrek-
tywą 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatni-
czych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającą
dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE
i 2006/48/E i uchylającą dyrektywę 97/5/WE dyrek-
tywa powinna być implementowana do krajowego
porządku prawnego do dnia 1 listopada 2009 r.
Art. 94(1) Payment Services Directive (PSD) stwier-
dza, iż państwa członkowskie wprowadzają w życie
przed dniem 1 listopada 2009 r. przepisy ustawowe,
wykonawcze i administracyjne niezbędne do wyko-
nania dyrektywy.
1. Odpowiadając na pytanie dotyczące kwestii za-
awansowania krajowych prac legislacyjnych nad pro-
jektem ustawy implementującej przedmiotową dy-
rektywę, pragnę uprzejmie poinformować, iż w chwi-
li obecnej w Departamencie Rozwoju Rynku Finan-
sowego Ministerstwa Finansów został opracowany
projekt ustawy o usługach płatniczych oraz zmian
ustaw horyzontalnych (ustawy o elektronicznych in-
strumentach płatniczych, ustawy Prawo bankowe,
ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu
finansowego wartości majątkowych pochodzących
z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz prze-
ciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu, a także wie-
lu innych ustaw).
Od 10 grudnia 2008 r. do dnia 9 stycznia 2009 r.
trwają konsultacje roboczego projektu ustawy z po-
wołaną w sierpniu 2007 r. grupą roboczą ds. usług
płatniczych Rady Rozwoju Rynku Finansowego dzia-
łającą pod auspicjami ministra finansów, które po-
przedzą przekazanie projektu do uzgodnień we-
wnątrzresortowych. W pracach grupy uczestniczą
m.in. przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki, Mi-
nisterstwa Infrastruktury, Urzędu Ochrony Konku-
rencji i Konsumentów, Narodowego Banku Polskie-
go, Komisji Nadzoru Finansowego, Związku Banków
Polskich, Krajowej Izby Rozliczeniowej, Bankowego
Funduszu Gwarancyjnego, Krajowej Spółdzielczej
Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, Poczty Polskiej,
Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych, Pol-
skiej Izby Ubezpieczeń, izb gospodarczych pośredni-
ków finansowych, dostawców usług mobilnych, Uni-
wersytetu Jagiellońskiego. Jednocześnie w Minister-
stwie Finansów nadal są kontynuowane dotychcza-
sowe prace nad projektem. W szczególności trwają
prace nad uzupełnieniem w projekcie przepisów roz-
działu Przepisy zmieniające.
Harmonogram prac poprzedzających poddanie
projektu procedurze legislacyjnej przewiduje liczne
konsultacje z interesariuszami w ramach RRRF ce-
lem zapewnienia, aby w czasie uzgodnień międzyre-
sortowych i konsultacji społecznych projekt był już
szeroko skonsultowany przez instytucje rynku finan-
sowego, podmioty sektora usług płatniczych. Należy
podkreślić, iż kwestie związane z implementacją PSD
konsultowano już wcześniej w ramach wskazanej
grupy RRRF. Spotkania grupy na przełomie 2007
i 2008 r. poprzedziły bowiem przygotowanie projektu
aktu prawnego implementującego PSD. W ramach
grupy zajmowano się głównie 25 opcjami narodowy-
mi, które zawiera dyrektywa. Są to zapisy, które na
etapie implementacji do krajowych porządków praw-
nych, na podstawie decyzji państw członkowskich,
mogą zostać włączone, zmodyfikowane lub uregulo-
wane odmiennie oraz wymagają analizy i dopasowa-
nia do krajowego rynku usług płatniczych. Grupa
zakończyła swoje prace plenarne, przed rozpoczęciem
prac nad projektem, sformułowaniem stanowiska
w sprawie mniej więcej połowy z opcji narodowych.
Należy również wskazać, iż niezależnie od bieżą-
cych konsultacji gotowego projektu w ramach RRRF
w listopadzie i grudniu 2008 r. roboczy projekt był
wstępnie konsultowany z Narodowym Bankiem Pol-
skim i Komisją Nadzoru Finansowego głównie celem
uzgodnienia kwestii o charakterze systemowym, jak
np. rozstrzygnięcie zagadnienia wyznaczenia organu
nadzoru nad działalnością dostawców usług płatni-
czych, w tym nad nowo powoływanymi instytucjami
płatniczymi.
Ponadto na drugi tydzień stycznia 2009 r. zapla-
nowano spotkanie z grupą roboczą ds. usług płatni-
czych celem zakończenia prac nad projektem, rozpa-
trzenia uwag interesariuszy i sformułowania osta-
tecznych rekomendacji grupy dotyczących przyjętej
formuły implementacji opcji narodowych.
2. Odnosząc się do drugiego pytania, pragnę
uprzejmie poinformować, iż przekazanie projektu do
uzgodnień wewnątrzresortowych planowane jest na
drugą połowę stycznia 2009 r., natomiast przekaza-
nie projektu do uzgodnień międzyresortowych oraz
konsultacji społecznych, a także umieszczenie pro-
jektu w Biuletynie Informacji Publicznej Minister-
stwa Finansów zaplanowane jest na luty 2009 r.
Jak zostało wyżej wskazane, Ministerstwo Finan-
sów uznało, iż istnieje żywotna potrzeba poprzedze-
nia wskazanych uzgodnień miesięczną konsultacją
projektu Ministerstwa Finansów z grupą roboczą ds.
usług płatniczych RRRF. Naszym zdaniem bowiem
zapewni to sprawne przeprowadzenie późniejszych
uzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecz-

nych oraz pozwoli na uniknięcie ewentualnych nie-
pożądanych opóźnień.
3. Nawiązując do pytania odnoszącego się do pro-
gnozy w zakresie możliwości wystąpienia opóźnień
w implementacji dyrektywy, pragnę podkreślić, iż
Ministerstwo Finansów nie przewiduje takich opóź-
nień, co ma być zagwarantowane przez wspomniane
szerokie uzgodnienie projektu jeszcze przed przeka-
zaniem do właściwych prac legislacyjnych. Jak wska-
zano powyżej, interesariusze społeczni, NBP i KNF
konsultują projekt co najmniej dwukrotnie (w ra-
mach RRRF oraz w ramach uzgodnień międzyresor-
towych i konsultacji społecznych). Należy również
pamiętać, iż kwestie związane z implementacją PSD
konsultowano już wcześniej w ramach grupy roboczej
ds. usług płatniczych RRRF, w tym opcje narodowe
przewidziane w dyrektywie.
W związku z szerokim uzgodnieniem projektu
jeszcze w ramach RRRF powinno nastąpić sprawne
i szybkie przeprowadzenie następnych etapów im-
plementacji, w tym konsultacji społecznych i uzgod-
nień międzyresortowych. Dodatkowo z uwagi na to,
iż jest to akt czysto implementujący dyrektywę unij-
ną tzw. pełnej harmonizacji, powinno być zapewnio-
ne sprawne przeprowadzenie rządowego projektu
przez Sejm.
Po uzgodnieniach projektu, usprawnionych dzięki
wcześniejszym konsultacjom z licznymi interesariu-
szami już w grupie roboczej RRRF, przyjęcie projek-
tu rządowego ustawy przez Radę Ministrów przewi-
dywane jest najpóźniej na kwiecień 2009 r. Wówczas
też projekt zostanie skierowany do prac parlamen-
tarnych. Najbardziej pożądanym czasem na uchwa-
lenie ustawy implementującej jest jej uchwalenie
przed lipcem 2099 r. Zapewniłoby to bowiem przy-
najmniej 4-miesięczne vacatio legis, które pozwoli na
stosowne przygotowanie się instytucjom sektorowym
i innym uczestnikom rynku do nowych warunków,
w tym na dostosowanie przepisów wewnętrznych
i umów z klientami. Natomiast w razie niespodzie-
wanego przedłużenia prac przez parlament ten zapas
czasu pozwoli na uniknięcie opóźnienia implementa-
cji dyrektywy.
4. Nawiązując do czwartego pytania, pragnę
uprzejmie poinformować, iż Komisja Europejska ma
bieżący wgląd w prace narodowych zespołów imple-
mentacyjnych z uwagi na fakt, iż przedstawiciele kra-
jów członkowskich biorą udział w warsztatach imple-
mentacyjnych na poziomie europejskim, w grupie
roboczej ds. implementacji dyrektywy PSD utworzo-
nej przy Komisji Europejskiej (Payment Services Di-
rective Transposition Group). Warsztaty trwające
przy Komisji mają wspomóc proces legislacyjny na
poziomie krajowym i strona polska bierze w nich od
początku udział, będąc w stałym kontakcie ze służ-
bami Komisji.
5. Najważniejszym założeniem przedmiotowej dy-
rektywy jest wprowadzenie zamkniętego katalogu
podmiotów świadczących usługi płatnicze (PSP, czy-
li Payment Services Providers – pl. dostawcy usług
919
płatniczych), w tym dodatkowo nowego podmiotu na
rynku usług płatniczych – instytucji płatniczej, po-
nadto umowy o usługę płatniczą i jednolitych zasad
dotyczących wykonania transakcji płatniczych.
Celem dyrektywy jest usunięcie barier dla trans-
granicznych produktów SEPA (Single Euro Payment
Area), zwiększenie konkurencji pomiędzy podmiota-
mi świadczącymi usługi płatnicze, zwiększenie za-
ufania konsumentów do nowoczesnych instrumen-
tów płatniczych oraz pełna harmonizacja przepisów
prawnych na szczeblu unijnym dotyczących usług
płatniczych. Z tymi celami dyrektywy, wyrażonymi
w preambule PSD, powiązano krajową filozofię im-
plementacji przyjętą przy tworzeniu projektu ustawy,
uznając je za główne wytyczne przy traktowaniu za-
wartych w PSD 25 opcji narodowych. Polski ustawo-
dawca przyjmuje m.in. następujące podejście przy
implementacji opcji narodowych:
1) jest nastawiony na stosowanie wyłączeń z za-
kresu dyrektywy, aby nie eliminować istniejących
i małych podmiotów gospodarczych z rynku ani, co
za tym idzie, nie tworzyć szarej strefy,
2) w przypadkach gdy jest to możliwe, pozostawia
zastosowanie opcji narodowych do oceny organu nad-
zoru,
3) wyraża również podejście prokonsumenckie,
a także
4) kieruje się potrzebą promocji metod płatności
alternatywnych wobec gotówki.
6–9. Należy zwrócić uwagę, iż w zakresie osta-
tecznej oceny skutków regulacji, na podstawie § 11
ust. 1 uchwały nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 mar-
ca 2002 r. – Regulamin Pracy Rady Ministrów (M. P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.), Ministerstwo Finansów
przed skierowaniem ustawy do uzgodnień międzyre-
sortowych będzie współpracowało w tej sprawie z Kan-
celarią Prezesa Rady Ministrów.
6. Niemniej jednak podstawowym skutkiem wy-
nikającym z przedmiotowej dyrektywy dla sektora
banków komercyjnych i banków spółdzielczych, jako
podmiotów zaliczonych do zamkniętego katalogu do-
stawców usług płatniczych, będzie konieczność do-
stosowania ich działalności w zakresie świadczenia
usług płatniczych do nowej regulacji prawnej. W szcze-
gólności będzie dotyczyło to przepisów regulujących
wprowadzaną, jako nazwaną, umowę o usługę płat-
niczą, dotyczących przejrzystości warunków i wymo-
gów w zakresie informowania o usługach płatniczych
oraz jednolitych zasad dotyczących wykonania usłu-
gi płatniczej. Zajdzie konieczność dostosowania przez
banki regulaminów czy umów z klientami do przepi-
sów nowej ustawy.
Jednocześnie jednak nowa regulacja jest okazją
do uporządkowania istniejących przepisów dotyczą-
cych usług płatniczych, rozsianych niekiedy w ra-
mach różnych aktów prawnych (Kodeks cywilny,
ustawa Prawo bankowe, ustawa o elektronicznych
instrumentach płatniczych, ustawa o świadczeniu
usług drogą elektroniczną). Docelowo umieszczenie
tych przepisów w jednym akcie implementującym dy-
920
rektywę powinno pozwolić na zwiększenie jasności
i przejrzystości prawa, a co za tym idzie, pewności
prawnej.
7. Natomiast podstawowymi skutkami dyrektywy
PSD i ustawy ją implementującej dla całego rynku
finansowego i płatniczego w Polsce będą:
1) poprawa konkurencyjności poprzez wprowa-
dzenie nowej kategorii podmiotów świadczących
usługi płatnicze – instytucji płatniczej, a także
2) zwiększenie pewności prawnej poprzez ustano-
wienie umowy o usługę płatniczą,
3) szeroki dostęp do informacji dla użytkowników
usług płatniczych oraz
4) jednolite zasady dotyczące wykonania usługi
płatniczej (uregulowane w rozdziałach 3 i 4 projektu
ustawy odpowiadających tytułowi III i IV PSD).
Nie bez znaczenia dla polskiego rynku płatnicze-
go będzie również poprawa konkurencyjności na po-
ziomie europejskim dzięki wprowadzanej zasadzie
jednolitej licencji.
Należy zwrócić uwagę, iż zamknięty katalog do-
stawców usług płatniczych podlegających stosownym
wymogom ostrożnościowym pozwoli na większe bez-
pieczeństwo transferowanych środków pieniężnych
należących zarówno do konsumentów, jak i przedsię-
biorców.
8. Wejście w życie ustawy implementującej dyrek-
tywę będzie wiązało się z koniecznością poniesienia
przez uczestników rynku pewnych kosztów związa-
nych z dostosowaniem ich działalności do nowej re-
gulacji prawnej.
Podmioty świadczące szeroki zakres usług płat-
niczych (międzynarodowe przekazy pieniężne, wpła-
ty na rachunki bankowe, wydawanie kart płatni-
czych, rozliczenie kart płatniczych, płatności mobil-
ne, płatności internetowe) zostaną objęte nowym
reżimem prawnym. Zgodnie bowiem z PSD działal-
ność w zakresie świadczenia usług płatniczych będzie
mogła być wykonywana na terenie Wspólnoty i Eu-
ropejskiego Obszaru Gospodarczego wyłącznie przez
dostawców usług płatniczych, w tym nowy podmiot
– instytucje płatnicze (art. 29 PSD), oraz ich oddzia-
ły i agentów.
Po uzyskaniu zezwolenia na prowadzenie działal-
ności w charakterze instytucji płatniczej instytucje
te będą musiały prowadzić działalność zgodnie z wy-
mogami nowej ustawy pod względem ich organizacji
czy nadzoru, także nad ich oddziałami. Jednocześnie,
podobnie jak banki, będą musiały prowadzić działal-
ność w zakresie świadczenia usług płatniczych zgod-
nie z wymogami nowej ustawy w zakresie przepisów
regulujących umowę o usługę płatniczą, dotyczących
przejrzystości warunków i wymogów w zakresie in-
formowania o usługach płatniczych oraz jednolitych
zasad dotyczących wykonania usługi płatniczej. Nie-
mniej jednak zezwolenie na działalność w charakte-
rze instytucji płatniczej, raz otrzymane w macierzy-
stym państwie członkowskim, tj. państwie, na tery-
torium którego mieści się siedziba główna lub statu-
towa podmiotu otrzymującego zezwolenie – art. 4 (1)
PSD – będzie ważne we wszystkich państwach
członkowskich i pozwoli danej instytucji płatniczej
na świadczenie usług płatniczych na terytorium ca-
łej Wspólnoty i Europejskiego Obszaru Gospodar-
czego w ramach swobody świadczenia usług albo
swobody przedsiębiorczości pod warunkiem, że ta-
kie usługi są objęte zezwoleniem (zasada jednolitej
licencji). Należy więc zwrócić uwagę, iż może to spo-
wodować redukcję obecnych kosztów prowadzenia
działalności w zakresie usług płatniczych, które czę-
sto wiążą się z elementem transgranicznym, dzięki
ujednoliceniu zasad dokonywania płatności na ca-
łym obszarze Unii i EOG, jak również eliminacji
konieczności ubiegania się o szereg zezwoleń w ko-
lejnych krajach w toku poszerzania działalności go-
spodarczej danego podmiotu.
Z kolei małe podmioty (średnia całkowitej kwoty
wykonanych transakcji płatniczych z poprzednich
dwunastu miesięcy, w tym przez ich agentów, nie
przekracza 3 mln euro miesięcznie), nieplanujące
korzystania z zasady jednolitej licencji przy imple-
mentowaniu stosownej opcji narodowej, uzyskają
możliwość skorzystania z wyłączeń (art. 26 PSD),
które pozwolą im na istotną redukcję kosztów przy-
stosowania do nowych warunków prawnych. Ponad-
to podmioty, które już prowadziły działalność odpo-
wiadającą działalności instytucji płatniczej, a nie-
mające zamiaru korzystania z zasady jednolitej li-
cencji, będą miały możliwość skorzystania z dobro-
dziejstwa przepisów przejściowych, które wydłużają
okres dostosowawczy (możliwość kontynuowania tej
działalności bez zezwolenia na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej do dnia 30 kwietnia 2011 r.). Do-
datkowo też instytucje finansowe, które już prowa-
dziły działalność w zakresie usług transferu środ-
ków pieniężnych, spełniające zasadnicze wymogi
będą mogły być zwolnione z uzyskania zezwolenia
i automatycznie wpisane do rejestru instytucji płat-
niczych pod warunkiem stosownej notyfikacji w od-
powiednim czasie przewidzianym w ustawie (do
dnia 25 grudnia 2009 r.).
Te możliwości powinny pozwolić na sprawne i jak
najmniej kosztowne odnalezienie się funkcjonującym
podmiotom w nowej rzeczywistości prawnej, bowiem
celem ustawodawcy, zarówno europejskiego, jak i pol-
skiego, jest utrzymanie na rynku podmiotów istnie-
jących, a tym samym uniknięcie tworzenia szarej
strefy usług płatniczych.
Zarówno instytucje płatnicze, jak ich agenci i od-
działy będą musieli być wpisani do specjalnie utwo-
rzonego publicznego rejestru prowadzonego przez
właściwy organ (art. 13 PSD). Prowadzenie rejestru,
a ponadto nałożenie innych obowiązków na organ
nadzoru będzie się wiązało z dodatkowymi kosztami
administracyjnymi – kosztami nadzoru.
Niemniej jednak stosowny nadzór nad świadcze-
niem usług płatniczych w celu zachowania zgodności
ze zharmonizowanymi przepisami, przy jednocze-
snych jasnych warunkach umowy o usługę płatniczą
wprowadzonych ustawą implementującą PSD, a do-

datkowo wprowadzenie procedur skargi, jak i możli-
wości pozasądowego rozstrzygania sporów, powinny
doprowadzić do redukcji kosztów postępowań sądo-
wych po stronie wszystkich uczestników rynku, za-
równo przedsiębiorców, jak i konsumentów, jak rów-
nież stopniowego odciążania sądów.
9. Instytucje, których będzie dotyczyła PSD, są to
podmioty, które będą objęte reżimem prawnym PSD
zarówno pod względem podmiotowym, jak i przed-
miotowym. Będą to podmioty podejmujące świadcze-
nie usług płatniczych w jednej z dopuszczalnych form
– w charakterze dostawcy usług płatniczych, w tym
instytucji płatniczej albo jej agenta (zakres podmio-
towy), na terytorium Unii Europejskiej i Europej-
skiego Obszaru Gospodarczego, w zakresie określo-
nym w art. 2 (1) i (2) oraz art. 3 PSD (zakres przed-
miotowy).
1) Skutkiem podstawowym dla podmiotów chcą-
cych świadczyć usługi płatnicze, niebędących dostaw-
cami usług płatniczych (np. bankami), będzie ko-
nieczność uzyskania zezwolenia na działalność w cha-
rakterze instytucji płatniczej. Będą ją mogły podjąć
osoby prawne po uzyskaniu od organu właściwego ze
względu na ich siedzibę zezwolenia uprawniającego
do świadczenia i wykonywania usług płatniczych na
terytorium całej Unii i EOG (po spełnieniu szeregu
warunków określonych w art. 5–10 PSD). Przykła-
dowo jednym z warunków dla prowadzenia działal-
ności w charakterze instytucji płatniczej, gdy ma ona
wykonywać wyłącznie usługę płatniczą przekazu pie-
niężnego, będzie posiadanie kapitału zakładowego,
który nie jest w żadnym momencie niższy od równo-
wartości w złotych 20 000 euro (art. 6a PSD).
Jeżeli dane podmioty uprzednio już prowadziły
działalność o tym charakterze oraz chcą korzystać
z jednolitej licencji, będą musiały dostarczyć organo-
wi nadzoru dokumenty potwierdzające spełnienie
stosownych wymogów lub, w przypadku instytucji
finansowych, które prowadziły działalność w zakre-
sie usług transferu środków pieniężnych, dokonać
stosownego powiadomienia organu nadzoru celem
dokonania ich rejestracji. Z kolei jeżeli dany przed-
siębiorca nie planuje prowadzenia działalności na
zasadzie jednolitego paszportu, może zgodnie z prze-
pisami przejściowymi kontynuować działalność przez
pewien czas bez uzyskania zezwolenia lub ubiegać się
o rejestrację zgodnie z zasadami odpowiednich wyłą-
czeń i traktowanie jedynie w charakterze instytucji
płatniczej.
2) Przełomowe stanie się wprowadzenie zasady,
że dana osoba prawna będzie musiała uzyskać zezwo-
lenie tylko raz, w jednym z państw członkowskich,
by później korzystać ze swobody świadczenia usług
płatniczych na zasadzie jednolitego paszportu.
3) Jeżeli krajowa instytucja płatnicza będzie
chciała świadczyć usługi płatnicze za pośrednictwem
agenta, będzie musiała przekazać do wiadomości
właściwego organu, celem wpisania również agenta
do stosownego rejestru:
— nazwę i adres agenta,
921
— opis mechanizmów kontroli wewnętrznej, z któ-
rych będą korzystali agenci, w celu dopełnienia obo-
wiązków związanych z zapobieganiem praniu pienię-
dzy i finansowaniu terroryzmu oraz
— tożsamość dyrektorów i osób odpowiedzial-
nych za zarządzanie agentem, z którego usług in-
stytucja płatnicza będzie korzystać w ramach świad-
czenia usług płatniczych, a także dokumenty po-
twierdzające ich kwalifikacje (fit and proper per-
sons) (art. 17 PSD).
4) Niezależnie od wykonywania działalności w za-
kresie usług płatniczych czy to w charakterze do-
stawcy usług płatniczych, w tym np. instytucji płat-
niczej, czy też agenta instytucji płatniczej, każdy
podmiot świadczący usługi płatnicze objęte zakresem
przedmiotowym PSD będzie obowiązany dochować
przepisów ustawy implementującej PSD, w tym w za-
kresie praw i obowiązków stron umów o usługę płat-
niczą (tytuł III rozdział 3 PSD) czy też zasad prowa-
dzenia działalności w zakresie świadczenia usług
płatniczych przez dostawców usług płatniczych (tytuł
III i IV PSD).
W trakcie warsztatów implementacyjnych na po-
ziomie unijnym państwa członkowskie przeprowadzi-
ły konsultacje z interesariuszami, w tym instytucja-
mi sektorowymi. Zasygnalizowały one kilka szczegó-
łowych zagadnień, które pragną poddać szczególnej
rozwadze legislatorów. Wskazywały m.in. potrzebę
kontynuacji mocy prawnej istniejących poleceń za-
płaty w kontekście migracji do SEPA. Potencjalni
kandydaci na instytucje płatnicze podkreślali rów-
nież potrzebę równego dostępu instytucji płatniczych
do infrastruktury technicznej celem zapewnienia za-
sad równej konkurencji z bankami.
Jednocześnie pragnę uprzejmie wskazać, iż polski
harmonogram implementacji jest zbieżny z harmo-
nogramem przyjętym przez inne kraje członkowskie
i kraje EFTA. Polska znajduje się w gronie 15 krajów,
które zapowiedziały przyjęcie aktu przez parlament
w drugim kwartale 2009 r. Tylko 5 krajów zapowie-
działo wcześniejsze przyjęcie aktów implementują-
cych, pozostałe 9 wskazuje terminy późniejsze. Na-
leży ponadto wskazać, iż wszystkie kraje członkow-
skie planują, iż ich akty implementujące PSD wejdą
w życie 1 listopada 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
922
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
oraz grupy posłów
w sprawie zmian przepisów ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz ustawy o zryczałtowanym podatku
dochodowym od niektórych przychodów
osiąganych przez osoby fizyczne (6869)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 11 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6869/
08, przy którym załączono interpelację pana posła
Adama Rogackiego, pana posła Dawida Jackiewicza,
pana posła Adama Hofmana oraz pana posła Mariu-
sza Kamińskiego w sprawie zmian przepisów ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz usta-
wy o zryczałtowanym podatku dochodowym od nie-
których przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
uprzejmie informuję.
Ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektó-
rych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne
(Dz. U. Nr 141, poz. 1183) zmieniono zasady wyboru
form opodatkowania. Od 1 stycznia 2003 r. podsta-
wową formę opodatkowania stanowią zasady ogólne
według progresywnej skali podatkowej. Wyboru opo-
datkowania w formie ryczałtu od przychodów ewi-
dencjonowanych podatnik dokonuje, składając sto-
sowne oświadczenie. Oświadczenie to skutkuje rów-
nież na lata następne, co oznacza, że podatnik nie
musi składać oświadczenia o wyborze opodatkowania
ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych co-
rocznie. Ponowne złożenie oświadczenia następuje
w sytuacji, gdy podatnik chce zmienić formę opodat-
kowania.
Mając na uwadze przyjęte w ustawie o zryczałto-
wanym podatku dochodowym (...) domniemanie, że
podatnik, który nie zawiadomił o zmianie formy opo-
datkowania, prowadzi działalność na dotychczaso-
wych zasadach, minister finansów w piśmie z dnia
12 grudnia 2002 r., nr PB2/MW-033-0562-2684/02,
adresowanym do izb, urzędów skarbowych i urzędów
kontroli skarbowej wyjaśnił, że „w przypadku kon-
tynuowania w roku podatkowym 2003 działalności,
z której osiągane przychody opodatkowane są na za-
sadach analogicznych jak w roku podatkowym 2002,
podatnicy nie są obowiązani do składania żadnych
oświadczeń w omawianym zakresie.
Obowiązek złożenia pisemnego oświadczenia
w terminie do dnia 20 stycznia 2003 r. dotyczy po-
datników, którzy, wybierając w roku podatkowym
2003 opodatkowanie ryczałtem od przychodów ewi-
dencjonowanych, zmienią formę opodatkowania”.
Stanowisko zajęte przez ministra finansów w ww.
urzędowej interpretacji nie zostało zmienione.
Odnosząc się do stwierdzenia, „iż ponad 600 tys.
przedsiębiorców może mieć problemy” w związku
z odmienną interpretacją przepisów dotyczących obo-
wiązku złożenia przez podatników podatku dochodo-
wego opodatkowanych ryczałtem od przychodów ewi-
dencjonowanych pisemnego oświadczenia o wyborze
formy opodatkowania, zawartą w wyroku Naczelne-
go Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2006 r.
(sygn. II FSK 37/06), należy zauważyć, iż podawana
w publikacjach prasowych oraz w interpelacji liczba
zbliżona jest do ogólnej liczby podatników opłacają-
cych w 2003 r. ryczałt od przychodów ewidencjono-
wanych.
Według danych Ministerstwa Finansów liczba po-
datników opłacających ryczałt od przychodów ewi-
dencjonowanych w roku 2002 wynosiła 647 507, na-
tomiast w roku 2003 liczba podatników opłacających
ryczałt z tytułu prowadzonej działalności gospodar-
czej wynosiła 616 948. Potencjalnie każdy podatnik
korzystający z tej uproszczonej formy opłacania po-
datku dochodowego od osób fizycznych odczułby kon-
sekwencje ww. orzeczenia. Taki wniosek nie znajdu-
je jednak żadnego uzasadnienia, bowiem wyrok wy-
dany został w indywidualnej sprawie, a rozstrzygnię-
cie w nim zawarte wiąże organ podatkowy i podat-
nika tylko w tej konkretnej sprawie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na podsta-
wie danych przekazanych przez dyrektorów izb skar-
bowych, dotyczących liczby wszczętych postępowań
podatkowych w 2007 r. oraz w I półroczu 2008 r.,
odnoszących się do przedsiębiorców, którzy w 2002 r.
prowadzili działalność gospodarczą, a do 20 stycznia
2003 r. nie złożyli oświadczenia o wyborze formy opo-
datkowania, ustalono, że w skali kraju wszczęto
74 postępowania podatkowe. Liczba ta wskazuje na
marginalną skalę zjawiska.
Jednocześnie należy wyjaśnić, iż wskazane powy-
żej postępowania, mimo iż dotyczyły podatników
spełniających powyższe kryterium, były podjęte z po-
wodu ujawnienia w toku przeprowadzonych kontroli
innego rodzaju nieprawidłowości, takich jak na przy-
kład niedokonywanie wpłat należnego podatku, nie-
terminowe uiszczanie należności podatkowych, odli-
czanie niezapłaconych składek na ubezpieczenie spo-
łeczne i zdrowotne, zastosowanie nieprawidłowej
stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,
nieujęcie w ewidencji wystawionych faktur sprzeda-
ży, przekroczenie limitu uprawniającego do korzysta-
nia z tej formy opodatkowania. Fakt niezłożenia
oświadczenia o wyborze formy opodatkowania nie był
przyczyną typowania do kontroli podatkowej.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie podjętych przez rząd działań
mających na celu przeciwdziałanie
rosnącej fali zwolnień grupowych
w zakładach pracy na terenie
woj. świętokrzyskiego (6871)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaniem przy piśmie z dnia 2 grudnia 2008 r. (znak:
SPS-023-6871/08) interpelacji pani poseł Marii Zuby
w sprawie podjętych przez rząd działań mających na
celu przeciwdziałanie fali zwolnień grupowych w za-
kładach pracy na terenie woj. świętokrzyskiego po-
niżej zamieszczam odpowiedzi na pytania zadane
przez panią poseł.
1. Jaki program umożliwiający przedsiębiorstwom
wprowadzenie działań osłonowych w celu uniknięcia
lub ograniczenia zwolnień grupowych zamierza wdro-
żyć minister pracy i polityki społecznej?
W obszarze właściwości ministra pracy i polityki
społecznej programy ograniczające zwolnienia gru-
powe wynikają z ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 7 oraz art. 9 ust. 1 pkt 10
tej ustawy inicjowanie i realizowanie przedsięwzięć
mających na celu rozwiązanie lub złagodzenie pro-
blemów związanych z planowanymi zwolnieniami
grup pracowników z przyczyn dotyczących zakładu
pracy należy do zadań samorządu województwa oraz
samorządu powiatu. Ponadto, zgodnie z art. 70 ust. 1
ww. ustawy, pracodawca zamierzający zwolnić co naj-
mniej 50 pracowników w okresie 3 miesięcy jest obo-
wiązany uzgodnić z powiatowym urzędem pracy wła-
ściwym ze względu na siedzibę tego pracodawcy lub
ze względu na miejsce wykonywania pracy zakres
i formy pomocy dla zwalnianych pracowników, doty-
czące w szczególności: pośrednictwa pracy, poradnic-
twa zawodowego, szkoleń, pomocy w aktywnym po-
szukiwaniu pracy. W przypadku zwolnienia monito-
rowanego pracodawca jest obowiązany podjąć dzia-
łania polegające na zapewnieniu pracownikom prze-
widzianym do zwolnienia lub będącym w trakcie
wypowiedzenia lub w okresie 6 miesięcy po rozwią-
zaniu stosunku pracy lub stosunku służbowego usług
rynku pracy (realizowanych w formie programu
zwolnień monitorowanych). Program taki może być
realizowany przez powiatowy urząd pracy, agencję
zatrudnienia lub instytucję szkoleniową. Program
może być finansowany przez pracodawcę, przez pra-
codawcę i odpowiednie jednostki administracji pu-
blicznej lub na podstawie porozumienia organizacji
i osób prawnych z udziałem pracodawcy. Należy mieć
na uwadze, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 44 wskaza-
923
ne wyżej formy pomocy dotyczą również pracowni-
ków zagrożonych wypowiedzeniem. W przypadku
ewentualnie niewystarczającej ilości środków Fun-
duszu Pracy, będących w dyspozycji starostów/pre-
zydentów miast, wysokość środków może zostać
zwiększona przez ministra właściwego do spraw pra-
cy, na uzasadniony wniosek starosty/prezydenta mia-
sta. Środki te będą mogły posłużyć realizacji progra-
mów aktywizacji zawodowej pracowników tracących
pracę, przygotowanych przez powiatowe urzędy pra-
cy i zgłoszonych przez samorządy powiatów.
Podjęta z inicjatywy ministra pracy i polityki
społecznej nowelizacja ustawy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy i niektórych innych
ustaw (przyjęta przez Sejm w dniu 19 grudnia 2008 r.,
aktualnie oczekuje na podpis prezydenta RP) tworzy
podstawy prawne dla wdrożenia nowych programów
i instrumentów polityki rynku pracy. Pozwolą one
na realizację odpowiednich działań, takich jak pro-
gramy specjalne adresowane do grup w niekorzyst-
nej sytuacji identyfikowanych na lokalnych rynkach
pracy.
Programy specjalne służą większemu uelastycz-
nieniu form pomocy oferowanej przez urzędy pracy
na poziomie lokalnym i umożliwią dobór i aktywiza-
cję osób potrzebujących specyficznej pomocy w dopro-
wadzeniu do podjęcia pracy. Uczestnicy programu
specjalnego oraz zakres działań aktywizacyjnych
określani będą na poziomie powiatu. Programy te
mogą być realizowane zarówno bezpośrednio przez
urzędy pracy, jak też w określonych przypadkach ich
realizacja może być zlecana innym podmiotom. Na
wniosek starosty minister właściwy do spraw pracy
na realizację programów specjalnych może przyznać
dodatkowe środki z rezerwy dysponenta Funduszu
Pracy, przy zachowaniu zasad przyznawania pomocy
de minimis.
Ustawa o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych
innych ustaw również liberalizuje znacznie zasady
korzystania z funduszu szkoleniowego, który jest wa-
runkiem uzyskania przez pracodawcę środków pu-
blicznych w refinansowaniu kosztów szkolenia pra-
cowników. Na wniosek pracodawcy, który utworzył
fundusz szkoleniowy, starosta może refundować
z Funduszu Pracy, na warunkach określonych w umo-
wie, koszt szkolenia pracowników lub pracodawcy
w wysokości do 50%, nie więcej jednak niż do wyso-
kości przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego
w dniu zawarcia umowy, na jedną osobę, a w przy-
padku osób w wieku 45 lat i powyżej – w wysokości
do 80%, nie więcej jednak niż do wysokości 300%
przeciętnego wynagrodzenia, obowiązującego w dniu
zawarcia umowy, na jedną osobę.
2. Czy minister pracy i polityki społecznej planu-
je wdrożenie nowych programów otwierających per-
spektywę tworzenia nowych miejsc pracy dla osób
bezrobotnych, w tym w szczególności wskutek zwol-
nień grupowych?
924
Zgodnie z art. 34 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn.
zm.) inicjowanie i dofinansowywanie tworzenia do-
datkowych miejsc pracy (jako forma wsparcia osób
zarejestrowanych, dla których brak możliwości za-
pewnienia odpowiedniego zatrudnienia) stanowi za-
danie powiatowych urzędów pracy. Art. 46 ww. usta-
wy umożliwia staroście zrefundowanie ze środków
Funduszu Pracy podmiotowi prowadzącemu działal-
ność gospodarczą koszty wyposażenia lub doposaże-
nia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego
w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jed-
nak niż 5-krotnej wysokości przeciętnego wynagro-
dzenia. Starosta ze środków Funduszu Pracy może
również przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki
na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na po-
krycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradz-
twa związanych z podjęciem tej działalności, w wy-
sokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż
5-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia,
a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na
zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wy-
sokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może
przekraczać 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia
na jednego członka założyciela spółdzielni oraz
2-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego
członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po
jej założeniu. Ponadto, w myśl art. 47 ww. ustawy
starosta może zawrzeć z pracodawcą umowę przewi-
dującą jednorazowe refundowanie (w wysokości do
300% wysokości minimalnego wynagrodzenia za
pracę) poniesionych kosztów z tytułu opłaconych
składek na ubezpieczenia społeczne w związku z za-
trudnieniem skierowanego bezrobotnego. Refunda-
cja taka może nastąpić w przypadku zatrudniania
skierowanego bezrobotnego w pełnym wymiarze cza-
su pracy przez okres co najmniej 12 miesięcy oraz gdy
po upływie 12 miesięcy zatrudnienia skierowany bez-
robotny jest nadal zatrudniony.
Ustawa o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych
innych ustaw:
— podnosi możliwą refundację kosztów wypo-
sażenia lub doposażenia stanowiska pracy z 5-krot-
nej do 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagro-
dzenia,
— zwiększa pułap przyznawanych bezrobotnemu
jednorazowo środków na podjęcie działalności gospo-
darczej z 5-krotnej do 6-krotnej wysokości przecięt-
nego wynagrodzenia, a w przypadku jednego członka
założyciela spółdzielni socjalnej z 3-krotnego do
4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia i z 2-krot-
nego do 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na
członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po
jej założeniu.
Należy równocześnie podkreślić konieczność za-
pewnienia zgodności udzielania pomocy z zasadami
przyznawania pomocy de minimis w przypadku re-
fundacji kosztów wyposażenia i doposażenia stano-
wiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz
w przypadku pomocy przyznawanej bezrobotnemu
w postaci jednorazowej wypłaty środków na rozpo-
częcie działalności gospodarczej lub refundacji kosz-
tów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa doty-
czących podjęcia takiej działalności.
3. Jakie programy osłonowe dla małych i śred-
nich przedsiębiorstw uruchomi rząd w celu przeciw-
działania redukcji przez nie zatrudnienia oraz umoż-
liwiające im przetrwanie kryzysu?
Podejmowana przez ministra pracy i polityki spo-
łecznej polityka zatrudnienia i rynku pracy obejmuje
instrumenty, które stanowią odpowiedź na zjawiska
kryzysowe. Wstępne symptomy spowolnienia gospo-
darki globalnej w połowie 2008 r. spowodowały przy-
jęcie założenia, że niezależnie od pozytywnej sytuacji
na rynku pracy wzrost zatrudnienia może napotykać
bariery i dlatego istnieje potrzeba silniejszego i bar-
dziej ukierunkowanego wsparcia politycznego w tym
zakresie. Założenie to zostało uwzględnione w pro-
jekcie Krajowego Planu Działań na rzecz Zatrudnie-
nia na lata 2009–2011, będącego dokumentem wspie-
rającym realizację Krajowego Programu Reform
w obszarze polityki rynku pracy.
W konsekwencji projekt Krajowego Planu Działań
na rzecz Zatrudnienia na lata 2009–2011, opracowa-
ny przez międzyresortowy zespół pod przewodnic-
twem ministra właściwego do spraw pracy, uznaje
wzrost aktywności ludności jako główne wyzwanie
oraz ryzyko spowolnienia gospodarczego jako główne
zagrożenie dla rynku pracy.
W ślad za projektem Krajowego Programu Re-
form na lata 2008–2011 na rzecz realizacji strategii
lizbońskiej, w szczególności za jego priorytetem: Ak-
tywne społeczeństwo, projekt Krajowego Planu Dzia-
łań na rzecz Zatrudnienia na lata 2009–2011 określa
zbiór działań mających na celu przyciągnięcie więk-
szej liczby osób do zatrudnienia poprzez:
— zachęcanie do uczestnictwa w uczeniu się przez
całe życie, w tym rozwój kształcenia ustawicznego,
— tworzenie spójności na rynku pracy (zawodowa
aktywizacja grup w niekorzystnym położeniu, takich
jak: osoby w wieku 50+, kobiety, młodzież, mieszkań-
cy obszarów wiejskich, osoby zagrożone ryzykiem
wykluczenia społecznego, niepełnosprawni),
— promowanie elastycznych i alternatywnych
form zatrudnienia (np. przedsiębiorczość w e-gospo-
darce),
— tworzenie nowych relacji instytucjonalnych na
rynku pracy, opartych na współpracy w miejsce kon-
kurencji, między publicznymi służbami zatrudnie-
nia, prywatnymi agencjami zatrudnienia, pomocą
społeczną, partnerami społecznymi i organizacjami
pozarządowymi,
— lepsze monitorowanie rynku pracy i przekształ-
canie zatrudnienia w kierunku gospodarki innowa-
cyjnej,
— doskonalenie aktywnych polityk rynku pra-
cy, nakierowane na wprowadzanie bardziej efek-
tywnych instrumentów i stosowanie zindywiduali-

zowanego podejścia do klientów publicznych służb
zatrudnienia,
— wzmocnienie publicznych służb zatrudnienia
poprzez rozwój zawodowy i poprawę kompetencji kadr
publicznych służb zatrudnienia, jak również poprzez
mierzenie i ocenę efektywności publicznych służb za-
trudnienia w celu poprawy profilowania i kierowania
polityk rynku pracy w najbliższej przyszłości.
W polityce rynku pracy realizowanej przez mini-
stra pracy i polityki społecznej zwraca się szczególną
uwagę na aktywizację zawodową osób biernych zawo-
dowo w wieku 45+, jak i na działania nakierowane na
zachęcanie osób do dłuższego pozostawania aktywny-
mi zawodowo. Praktyczną tego realizacją jest rządowy
program „Solidarność pokoleń – działania dla zwięk-
szenia aktywności zawodowej osób w wieku 50+”
(przyjęty przez Radę Ministrów w październiku 2008 r.).
Program obejmuje dwa zasadnicze kierunki działań
odnoszące się do rynku pracy i do modernizacji syste-
mu zabezpieczenia społecznego.
Ponadto działania osłonowe dla małych i średnich
przedsiębiorstw zawiera przyjęty przez rząd „Plan
stabilności i rozwoju – wzmocnienie gospodarki Pol-
ski wobec światowego kryzysu finansowego”, którego
wartość opiewa na łączną kwotę 91,3 mld zł. Plan
antykryzysowy, obok działań skoncentrowanych na
stabilności finansów publicznych i systemu finanso-
wego oraz na zwiększaniu popytu konsumpcyjnego
i inwestycyjnego, obejmuje m.in. działania wprost
odnoszące się do przedsiębiorstw, takie jak:
— większą dostępność kredytów dla przedsię-
biorstw – wzrost limitu poręczeń i gwarancji (zapisa-
ny w ustawie budżetowej limit przeznaczony na po-
ręczenia i gwarancje Skarbu Państwa zostanie
zwiększony do 40 mld zł),
— wzmocnienie systemu gwarancji i poręczeń dla
małych i średnich przedsiębiorstw (kluczowe dla uła-
twienia dostępu do kredytów małym i średnim przed-
siębiorstwom będzie wprowadzenie pakietu wzmoc-
nienia systemu poręczeń kredytowych, a realizacja
pakietu pozwoli na rozwój bezpiecznej akcji kredyto-
wej do poziomu 20 mld zł w perspektywie 2009 r.),
— wprowadzenie wyższej ulgi inwestycyjnej dla
nowo zakładanych firm poprzez nowelizację ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych (firma roz-
poczynająca działalność będzie mogła wpisać w swo-
je koszty wszystkie wydatki ponoszone na inwestycje
do wysokości 100 tys. euro w latach 2009–2010,
— umożliwienie zaliczania do kosztów podatko-
wych wydatków na prace badawcze (umożliwienie
przedsiębiorcom pełnego i bieżącego rozliczenia po-
noszonych kosztów prowadzonych prac rozwojowych
już w trakcie trwania tych prac, a nie po ich zakoń-
czeniu).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
925
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rozliczania przychodów osiągniętych
z działów specjalnych produkcji rolnej (6877)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 11 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6877/
08, przy którym załączono interpelację pana posła
Waldy Dzikowskiego w sprawie opodatkowania po-
datkiem dochodowym od osób fizycznych osób pro-
wadzących działy specjalne produkcji rolnej, uprzej-
mie wyjaśniam.
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.) w art. 10 ust. 1 pkt 4 jako
źródło przychodów wymienia działy specjalne pro-
dukcji rolnej.
Wyboru sposobu ustalania dochodu z tego źródła,
tj. na podstawie ksiąg bądź norm szacunkowych, do-
konuje podatnik sam. Jednakże możliwość wyboru
sposobu ustalania dochodu z działów specjalnych
produkcji rolnej jest ograniczona wielkością uzyska-
nego przychodu z tego źródła.
Stosownie do art. 24a ust. 1 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, spół-
ki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycz-
nych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność
gospodarczą są obowiązane ewidencjonować zdarze-
nia gospodarcze w podatkowej księdze przychodów
i rozchodów albo w księgach rachunkowych. Możli-
wość prowadzenia podatkowej księgi przychodów
i rozchodów ograniczona jest limitem przychodów.
Zgodnie bowiem z art. 24a ust. 4 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych obowiązek prowa-
dzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych,
spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych
osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich
przychody w rozumieniu art. 14 za poprzedni rok po-
datkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej
równowartość kwoty określonej w euro w przepisach
o rachunkowości.
W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 wrze-
śnia 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76,
poz. 694, z późn. zm.) osoby fizyczne, spółki cywilne
osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz
spółki partnerskie zobowiązane są do prowadzenia
ksiąg rachunkowych, jeżeli ich przychody netto ze
sprzedaży towarów, produktów i operacji finanso-
wych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co naj-
mniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000
euro. Wielkość wyrażoną w euro, stosownie do art. 3
ust. 3 ustawy o rachunkowości, przelicza się na wa-
lutę polską po średnim kursie ustalonym przez Na-
rodowy Bank Polski na dzień 30 września roku po-
przedzającego rok obrotowy. Jak z powyższego wyni-
926
ka, obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych
zależy od formy prawnej jednostki lub wielkości osią-
ganych przychodów, nie zaś od przedmiotu działal-
ności i sposobu opodatkowania. Jeżeli zatem osoby
fizyczne prowadzące działy specjalne produkcji rolnej
przekroczą określoną w wyżej wymienionym przepi-
sie kwotę, to są zobowiązane do stosowania przepi-
sów ustawy o rachunkowości.
Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych przychód z działów specjalnych
produkcji rolnej ustala się według zasad określonych
w art. 14, jeżeli podatnik prowadzi księgi wykazują-
ce te przychody. W myśl art. 24 ust. 4 zdanie 2 wy-
mienionej ustawy dochód z działów specjalnych pro-
dukcji rolnej, jeżeli podatnik nie prowadzi ksiąg,
o których mowa w art. 15, ustala się przy zastosowa-
niu norm szacunkowych dochodu z określonej po-
wierzchni upraw lub jednostki produkcji zwierzęcej,
określonych w załączniku nr 2. Z powołanych wyżej
przepisów wynika, że dochód z działów specjalnych
produkcji rolnej może być ustalany przy zastosowa-
niu norm tylko wówczas, gdy podatnik nie prowadzi
ksiąg. W sytuacji, gdy podatnik, wypełniając obowią-
zek nałożony przez art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o ra-
chunkowości, prowadzi księgi rachunkowe, dochód
z tego źródła ustalany jest na podstawie tych ksiąg.
Należy również zauważyć, że zaprezentowana po-
wyżej interpretacja przepisów, potwierdzona stano-
wiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyra-
żonym w wyroku z dnia 20 czerwca 2008 r., sygn. akt
II FSK 183/07, a także Wojewódzkiego Sądu Admi-
nistracyjnego w Olsztynie w wyroku z dnia 23 paź-
dziernika 2008 r., sygn. akt I SA/Ol 281/08, co do
objęcia w określonych warunkach obowiązkiem pro-
wadzenia ksiąg rachunkowych podmiotów prowadzą-
cych działy specjalne produkcji rolnej, nie jest stano-
wiskiem nowym. Minister finansów prezentował
takie stanowisko już w piśmie z dnia 17 grudnia 2001 r.
w odpowiedzi na zapytanie posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, jak również wielokrotnie w później-
szych odpowiedziach na interpelacje poselskie oraz
na zapytania dziennikarzy. Żadna z tych odpowiedzi
nie zawierała odmiennej interpretacji obowiązują-
cych w tym zakresie przepisów prawa.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie nowych przepisów dotyczących bhp
(6878)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaniem przy piśmie z dnia 11 grudnia br. znak: SPS-
-023-6878/08 interpelacji pana posła Waldy Dzikow-
skiego w sprawie nowych przepisów dotyczących bez-
pieczeństwa i higieny pracy przedstawiam niżej sta-
nowisko w tej sprawie.
Przepisy art. 2091 znowelizowanego Kodeksu pra-
cy stanowią wdrożenie do prawa polskiego postano-
wień art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 89/391/EWG
z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia
środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia
pracowników w miejscu pracy. Dyrektywa ta nakła-
da obowiązek wyznaczenia pracowników do udziela-
nia pierwszej pomocy oraz zwalczania pożarów i ewa-
kuacji pracowników na wszystkich pracodawców, bez
względu na liczbę zatrudnianych przez nich osób.
Pragnę zauważyć, że w przepisach art. 2091 zno-
welizowanego Kodeksu pracy nie określono wyma-
gań dla osób wyznaczonych do wykonywania czyn-
ności w zakresie ochrony przeciwpożarowej i ewaku-
acji pracowników, a jedynie w sprawie tej odesłano
do przepisów o ochronie przeciwpożarowej, należą-
cych do właściwości Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji. Obowiązujące od wielu lat prze-
pisy o ochronie przeciwpożarowej, w szczególności
zawarte w ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochro-
nie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147,
poz. 1229, z późn. zm.), określają obowiązki wszyst-
kich właścicieli, zarządców lub użytkowników bu-
dynków, obiektów lub terenów (a więc także wszyst-
kich pracodawców) w zakresie ochrony przeciwpoża-
rowej i ewakuacji pracowników, jak również wyma-
gania kwalifikacyjne dla osób wykonujących zadania
z tego zakresu.
Przed podjęciem prac nad omawianą nowelizacją
Kodeksu pracy ministerstwo prowadziło korespon-
dencję z Komisją Europejską, wyjaśniając, że speł-
nienie ww. postanowień dyrektywy w zakresie ochro-
ny przeciwpożarowej i ewakuacji pracowników za-
pewniają przepisy ww. ustawy o ochronie przeciwpo-
żarowej. Mimo tych wyjaśnień Komisja Europejska
uznała, że Polska nie w pełni wdrożyła postanowie-
nia ww. dyrektywy i w marcu 2007 r. wystąpiła
z wezwaniem do usunięcia uchybienia. Niewywiąza-
nie się z obowiązku wdrożenia prawa europejskiego
groziłoby nałożeniem na Polskę wysokich kar.
Obowiązek wyznaczania pracowników do udzie-
lania pierwszej pomocy również istnieje w polskich
przepisach od wielu lat (w § 44 rozporządzenia mini-
stra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 r.

w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i hi-
gieny pracy – Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650,
z późn. zm.) i do przepisów tych Komisja Europejska
nie wnosiła zastrzeżeń. Dotychczas do ministerstwa
nie docierały sygnały o problemach z realizacją tych
przepisów przez pracodawców.
Pewne problemy mogą wiązać się z wyznaczaniem
pracowników do wykonywania czynności w zakresie
ochrony przeciwpożarowej i ewakuacji pracowników,
szczególnie przez pracodawców zatrudniających jed-
ną lub kilka osób, zwłaszcza w kontekście wymagań
kwalifikacyjnych stawianych dla takich pracowni-
ków w przepisach o ochronie przeciwpożarowej.
Ministerstwo, w porozumieniu z Państwową In-
spekcją Pracy, będzie monitorować stosowanie oma-
wianych przepisów i w przypadku stwierdzenia pro-
blemów z ich przestrzeganiem podejmie prace w kie-
runku wprowadzenia odpowiednich zmian.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie nowego projektu ustawy dotyczącego
uposażenia sędziów i prokuratorów (6880)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-6880/08 z dnia 11 grudnia 2008 r.,
przy którym została przekazana interpelacja posła
Zbigniewa Matuszczaka w sprawie nowego projektu
ustawy dotyczącego uposażenia sędziów i prokurato-
rów, uprzejmie informuję, co następuje.
Opracowany w Ministerstwie Sprawiedliwości pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów
powszechnych oraz niektórych innych ustaw dnia
25 listopada 2008 r. został przyjęty przez Radę Mi-
nistrów, zaś dnia 5 grudnia 2008 r. skierowany do
Sejmu RP. W dniu 15 grudnia 2008 r. przedmiotowy
projekt skierowano do Komisji Sprawiedliwości i Praw
Człowieka (druk nr 1461).
Omawiany projekt ustawy zmierza do ukształto-
wania systemu wynagradzania sędziów w sposób,
który pełniej niż dotychczas będzie realizował wzo-
rzec określony w art. 178 ust. 2 Konstytucji RP. Naj-
istotniejszą zmianą jest odejście od kształtowania
wysokości wynagrodzeń sędziów w oparciu o dotych-
czasową kwotę bazową określaną corocznie w usta-
wie budżetowej. Kwota ta zostaje zastąpiona przecięt-
927
nym wynagrodzeniem w drugim kwartale roku po-
przedniego, ogłaszanym w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez pre-
zesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie
art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych. Jednocześnie mnożniki służące do określania
wysokości poszczególnych stawek, w których ustala
się wynagrodzenia, zostały unormowane w ustawie,
a nie jak dotychczas w rozporządzeniu prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej. Rozwiązania te służą obiek-
tywizacji ustalania wynagrodzeń sędziowskich i po-
zwolą na postulowane przez środowisko sędziowskie
ograniczenie wpływu innych władz na wysokość za-
sadniczych wynagrodzeń sędziowskich.
Projektowana regulacja zapewni zarazem istotny
wzrost wynagrodzeń sędziowskich w stosunku do ich
dotychczasowego poziomu, uwzględniający zapowie-
dzianą pierwotnie – w stanowisku rządu wobec dezy-
deratu nr 2 Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowie-
ka, uchwalonego na posiedzeniu w dniu 23 lipca 2008 r.
w sprawie wynagrodzeń sędziowskich – podwyżkę
wynagrodzenia sędziów o kwotę 1000 zł brutto, nie-
zależnie od stanowiska, które zajmują. Z tych wzglę-
dów konieczne jest ukształtowanie nowych mnożni-
ków w taki sposób, aby wysokość wynagrodzenia
zasadniczego sędziów w stawce podstawowej i staw-
kach awansowych, przewidzianych dla każdego sta-
nowiska sędziowskiego, zawierała zastąpienie do-
tychczasowej kwoty bazowej przeciętnym wynagro-
dzeniem oraz uwzględniała pierwotnie planowany
wzrost wynagrodzenia każdego sędziego o kwotę
1000 zł brutto. Osiągnięcie tego celu zapewnia okre-
ślenie mnożników na poziomie od 2,05 (dla sędziego
sądu rejonowego otrzymującego wynagrodzenie za-
sadnicze w stawce podstawowej) do 3,23 (dla sędzie-
go sądu apelacyjnego otrzymującego wynagrodzenie
zasadnicze w trzeciej stawce awansowej).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie ograniczenia kompetencji
kuratora oświaty na rzecz samorządów (6881)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka (pi-
928
smo Nr: SPS-023-6881/08) w sprawie ograniczenia
kompetencji kuratora oświaty na rzecz samorządów,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Propozycja Ministerstwa Edukacji Narodowej zmie-
rzająca do rezygnacji z obowiązku opiniowania przez
kuratora oświaty arkuszy organizacji publicznych
szkół i planów pracy placówek doskonalenia nauczy-
cieli oraz z obowiązku opiniowania planów sieci szkół
i związanych z tym likwidacji szkół i łączenia ich
w zespoły nie zwalnia kuratora z podstawowego obo-
wiązku zapisanego w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty, jakim jest spra-
wowanie nadzoru pedagogicznego nad publicznymi
i niepublicznymi szkołami i placówkami.
W obecnym stanie prawnym szczegółową organi-
zację nauczania, wychowania i opieki w danym roku
szkolnym określa arkusz organizacji danego typu
szkoły opracowywany przez dyrektora szkoły do
30 kwietnia z uwzględnieniem szkolnego planu na-
uczania, o którym mowa w przepisach o ramowych
planach nauczania i po zaopiniowaniu przez radę pe-
dagogiczną. Taki arkusz organizacji zatwierdza or-
gan prowadzący daną szkołę do 30 maja.
Jednak przed zatwierdzeniem jest zobligowany
ustawą do zasięgnięcia opinii kuratora oświaty. Ten
przepis ustawy ogranicza obowiązek opiniowania
przez kuratorów arkuszy organizacji szkół wyłącznie
do oceny ich zgodności z przepisami, a więc legalno-
ści. Obowiązkiem kuratora jest przede wszystkim
sprawdzenie, czy nie jest zaniżana w arkuszu liczba
godzin zajęć obowiązkowych oraz innych zajęć wy-
znaczonych szkołom i placówkom publicznym ramo-
wymi planami nauczania, a także czy planowany
rozkład zajęć zapewnia bezpieczne i higieniczne wa-
runki pracy i nauki szkolnej. Wyrażana przez kura-
tora opinia jest opinią posiadającą znamiona opinii
zwykłej, a nie jej kwalifikowanej formy w postaci opi-
nii pozytywnej i stanowi najluźniejszą z form współ-
działania, gdyż nie wiąże treścią organu, który o nią
występuje.
Opiniowanie arkuszy organizacji przez kuratorów
ustawa ogranicza tylko do szkół i placówek publicz-
nych, których zgodność z przepisami kurator efek-
tywniej może sprawdzić w drodze sprawowanego nad
nimi nadzoru pedagogicznego.
Proponowana zmiana prowadzi do odciążenia ku-
ratora oświaty od zadania, które jest wykonywane
w dość długim, kilkumiesięcznym przedziale czaso-
wym (aneksy do arkuszy organizacji obejmujące ja-
kąkolwiek zmianę także przedstawiane są do opinio-
wania czasami nawet do końca sierpnia).
Nawiązując do propozycji rezygnacji z opiniowa-
nia przez kuratora oświaty zamiaru likwidacji szko-
ły publicznej, wyjaśniam, że zgodnie z art. 59 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty szkoła
publiczna może być zlikwidowana przez organ pro-
wadzący, po spełnieniu przez ten organ następują-
cych warunków:
— likwidacja może nastąpić z końcem roku szkol-
nego,
— uczniowie likwidowanej szkoły muszą mieć za-
pewnioną możliwość kontynuowania nauki w innej
szkole publicznej tego samego typu,
— co najmniej na 6 miesięcy przed terminem li-
kwidacji należy zawiadomić o zamiarze likwidacji
szkoły rodziców uczniów, właściwego kuratora
oświaty oraz organ wykonawczy jednostki samorzą-
du terytorialnego właściwej do prowadzenia szkół
danego typu,
— szkoła może zostać zlikwidowana po uzyskaniu
pozytywnej opinii kuratora oświaty.
Przy wydawaniu opinii dotyczącej likwidacji szko-
ły kurator oświaty zobligowany jest do brania pod
uwagę nie tylko okoliczności wskazanych w art. 59
ust. 1 ustawy o systemie oświaty, jak termin likwi-
dacji szkoły, zapewnienie możliwości kontynuowania
nauki, dokonanie stosownych zawiadomień o zamia-
rze likwidacji szkoły, czy też, stosownie do art. 17 ust.
3 i 3a ustawy o systemie oświaty, dotyczących zapew-
nienia dzieciom określonego transportu do szkoły, ale
również tych wszystkich aspektów związanych z li-
kwidacją szkoły, które odnoszą się do współtworzenia
i realizacji regionalnej i lokalnej polityki oświatowej
zgodnej w tym względzie z polityką państwa, jak i do
zapewnienia uczniom właściwych warunków nauki,
wychowania i opieki. Opinia taka musi jednak odno-
sić się do przepisów prawa nakładających na organ
prowadzący określone obowiązki, a w szczególności
do oceny skutków likwidacji szkoły w kontekście za-
pewnienia uczniom odpowiednich warunków nauki,
wychowania i opieki.
Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem
sądów organy prowadzące, podejmując działania
zmierzające do reorganizacji sieci szkół, nie mogą po-
mijać stanowiska społeczności lokalnej, w tym pro-
testów przeciwko likwidacji szkoły.
Kuratorzy oświaty opiniując zamiar likwidacji
szkoły, dokonują oceny propozycji zmian w sieci szkół
na terenie gminy/powiatu, m.in. z uwzględnieniem
zapewnienia przez organ prowadzący możliwości
kontynuowania nauki w innej szkole tego samego
typu, a więc pod kątem zgodności działań organu
prowadzącego z prawem, co stanowi również kompe-
tencję wojewody jako organu sprawującego nadzór
nad działalnością gmin i powiatów na podstawie od-
rębnych przepisów.
Zrezygnowanie z obciążeń wynikających z ko-
nieczności opiniowania powyższych działań organów
prowadzących szkoły i placówki pozwoli na lepszą
organizację i większe zaangażowanie w pełnienie
nadzoru pedagogicznego i wspomaganie szkół w do-
skonaleniu jakości kształcenia.
Uprzejmie informuję, że realizowany w minister-
stwie (do 2013 r.) „Program wzmocnienia efektyw-
ności systemu nadzoru pedagogicznego i oceny jako-
ści pracy szkoły” ma na celu wypracowanie takiego
modelu sprawowania nadzoru pedagogicznego, któ-
rego celem będzie nieustanne doskonalenie jakości
pracy szkół i placówek przy zaangażowaniu wszyst-
kich podmiotów za tę jakość odpowiedzialnych, m.in.

dyrektorów szkół i nauczycieli, rodziców i uczniów,
ale także osób i organów prowadzących szkoły (nie-
publiczne i publiczne) oraz organu sprawującego nad
nimi nadzór pedagogiczny poprzez dokonywanie
ewaluacji ich pracy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niewyjaśnionych śmierci skazanych
– potencjalnych świadków –
w zakładach karnych (6885)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 11 grudnia 2008 r.
(SPS-023-6885/08) interpelację pana posła Jarosła-
wa Matwiejuka z dnia 3 grudnia 2008 r. w sprawie
niewyjaśnionych przypadków śmierci w zakładach
karnych osób osadzonych mogących być również
świadkami, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Prokuratury na terenie całego kraju prowadzą
łącznie 28 postępowań, których przedmiotem są zgo-
ny osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach
śledczych. Uprzejmie informuję, w zakresie pytania
zwartego w pkt 1 interpelacji, iż w polskim systemie
penitencjarnym nie ma jednego aktu prawnego, któ-
ry w całości odnosiłby się do przeciwdziałania samo-
bójstwom w izolacji więziennej. Istnieje jednak szereg
przepisów rangi ustawy, rozporządzenia i zarządze-
nia, które tworzą złożony, ale kompletny system
prawny regulujący sposób postępowania z osobami
znajdującymi się w więziennych grupach ryzyka.
Kodeks karny wykonawczy w art. 108 określa, że
za bezpieczeństwo osadzonego odpowiada on sam
i administracja zakładu karnego. Przepis § 1 tego
artykułu nakłada na administrację obowiązek podej-
mowania odpowiednich działań celem zapewnienia
skazanym bezpieczeństwa osobistego w trakcie od-
bywania kary. Art. 108 § 2 K.k.w. zobowiązuje ska-
zanego do niezwłocznego informowania przełożonych
o zagrożeniach dla jego bezpieczeństwa oraz unika-
nia tych zagrożeń. Art. 110 § 4 K.k.w. nakazuje w pkt
6 zwrócenie uwagi przy osadzaniu skazanego w celi
mieszkalnej na konieczność zapobiegania samoagre-
sji. Art. 145 § 3 K.k.w. obliguje funkcjonariuszy i pra-
cowników Służby Więziennej do zasięgnięcia opinii
psychologa lub lekarza w sprawie możliwości wymie-
rzenia kary umieszczenia w celi izolacyjnej, gdzie
929
osadzony przebywa sam przez określony przedział
czasu.
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
14 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów prowadzenia
oddziaływań penitencjarnych w zakładach karnych
i aresztach śledczych nakłada w § 7 na funkcjonariu-
szy Służby Więziennej obowiązek zapobiegania sa-
moagresji wśród skazanych poprzez realizację wielu
zaleceń, do których zaliczyć można przykładowo: kie-
rowanie skazanych do właściwego systemu odbywa-
nia kary, kierowanie skazanych do właściwych za-
kładów karnych i odpowiednich oddziałów, odpo-
wiednim rozmieszczeniu w celach mieszkalnych,
właściwym doborze grup wychowawczych, wizytacji
cel mieszkalnych, łagodzeniu antagonizmów w śro-
dowisku skazanych, udzielaniu im pomocy, utrzymy-
waniu stałych kontaktów wychowawczych. W uza-
sadnionych przypadkach skazanym sporządza się
diagnozę psychologiczną i pogłębioną diagnozę reso-
cjalizacyjną.
Również zarządzenie nr 2/04 dyrektora general-
nego Służby Więziennej z dnia 24 lutego 2004 r.
w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia i orga-
nizacji pracy penitencjarnej oraz zakresów czynności
funkcjonariuszy i pracowników działów penitencjar-
nych i terapeutycznych poświęca cały 6 rozdział te-
matyce przeciwdziałania aktom samoagresji.
Podkreślić należy, że pozbawienie wolności jest
dla osadzonego sytuacją trudną również w sensie
psychologicznym, to znaczy wiąże się z deprywacją
potrzeb, poczuciem zagrożenia, nasileniem się in-
nych negatywnych emocji oraz spadkiem poczucia
wartości itp. Negatywne konsekwencje pobytu
w izolacji więziennej prowadzą m.in. do osłabienia
funkcji mechanizmu świadomego panowania nad
nastrojami, przesunięcia się punktu ciężkości z uczu-
ciowości w miarę dojrzałej na labilną i impulsywną,
zamykanie się w sobie, skłonność do zachowań au-
toagresywnych.
Populacja osób pozbawionych wolności jest mocno
zróżnicowana ze względu na często występujące
w niej różnorodne zaburzenia psychiczne, uzależnie-
nia, problemy osobiste, istniejące w niej różnorodne
patologie, słabe mechanizmy zaradcze, jak brak
umiejętności zwracania się o pomoc w trudnych sy-
tuacjach. Wszystkie te czynniki wpływają na gorsze
i mniej dojrzałe radzenie sobie w sytuacji deprywacji
i mogą prowadzić do zachowań suicydalnych.
Polskie więziennictwo podejmuje, na podstawie
wskazanych wyżej aktów prawnych, działania pro-
filaktyczne w celu zapobieżenia samobójstwom
w zakładach karnych i aresztach śledczych na 3 po-
ziomach:
1) profilaktyki pierwszorzędowej, która dotyczy
wszystkich osadzonych i obejmuje tak podstawowe
działania, jak kształtowanie właściwych relacji po-
między osadzonymi i kadrą więzienną,
2) profilaktyki drugorzędowej, dotyczącej wybra-
nych grup osadzonych o zwiększonym ryzyku zacho-
wań suicydalnych i obejmującej takie oddziaływania,
930
jak pogłębiona diagnoza psychologiczna i resocjaliza-
cyjna, opracowanie programu oddziaływań, udziela-
nie wsparcia itp.,
3) profilaktyki trzeciorzędowej, dotyczącej od-
działywań podejmowanych wobec osadzonych po do-
konanych próbach samobójczych i obejmującej pomoc
psychologiczną i terapeutyczną.
Nie bez znaczenia pozostają również ogólne zasa-
dy, na których opiera się wykonywanie kary pozba-
wienia wolności. Polskie więziennictwo wykonuje
karę pozbawienia wolności zgodnie z kodeksową za-
sadą indywidualizacji oddziaływań wobec osadzo-
nych, według której dobiera się odpowiednie metody
pracy do osób pozbawionych wolności, takie jak pro-
wadzenie badań psychologicznych w grupach wyso-
kiego ryzyka, kierowanie do właściwych ze względu
na cechy osobowości zakładów karnych, odpowiednie
osadzanie w celach mieszkalnych. Kara pozbawienia
wolności jest wykonywana zgodnie z zasadą huma-
nitaryzmu, z poszanowaniem praw i godności czło-
wieka. Śmierć natomiast każdego osadzonego jest
dramatycznym i niechcianym przez nikogo zdarze-
niem i jest traktowana jako wypadek nadzwyczajny,
który jest przedmiotem wewnętrznego postępowania
wyjaśniającego, jak i postępowania prokuratorskie-
go. Od każdego funkcjonariusza Służby Więziennej
egzekwuje się przestrzeganie przepisów, zasad postę-
powania oraz realizacji przyjętych rozwiązań dosto-
sowanych do potrzeb jednostek penitencjarnych w za-
kresie profilaktyki zachowań autoagresywnych. Funk-
cjonariusze Służby Więziennej uczestniczą w syste-
mie szkoleń mającym na celu zdobycie umiejętności
rozpoznawania osadzonych o skłonnościach samobój-
czych oraz właściwego reagowania w sytuacjach
związanych z zachowaniami suicydalnymi, udziela-
nia pierwszej pomocy medycznej. Szkolenia i kursy
w tym zakresie są organizowane na wszystkich szcze-
blach i we wszystkich jednostkach organizacyjnych
Służby Więziennej. Każda jednostka penitencjarna
posiada specyficzny dla niej, ze względu na jej typ,
rodzaj oraz architekturę wnętrza, program zapobie-
gania zachowaniom autoagresywnym, w tym zacho-
waniom samobójczym, w których określa się czynni-
ki ryzyka. Wobec osadzonych prowadzi się oddziały-
wania profilaktyczne indywidualne i grupowe. Pro-
wadzona jest ciągła obserwacja i monitoring osób
z grup szczególnie wysokiego ryzyka. Zjawisko za-
chowań autoagresywnych jest stale monitorowane
przez funkcjonariuszy i pracowników Służby Wię-
ziennej, a dane na ten temat, z podaniem skali i przy-
czyn zjawiska samobójstw w izolacji więziennej, są
zamieszczane w corocznej „Analizie stanu ładu, dys-
cypliny i nastrojów w jednostkach organizacyjnych
Służby Więziennej”.
Zdaniem dyrektora generalnego Służby Więzien-
nej, aktualnie, mając na względzie stosunkowo nie-
wielką skalę zjawiska samobójstw w zakładach peni-
tencjarnych oraz rozwiązania przewidziane w obo-
wiązujących przepisach prawnych, nie istnieje po-
trzeba tworzenia dodatkowych uregulowań prawnych
w tym zakresie.
Odpowiadając na kolejne pytania pana posła Ja-
rosława Matwiejuka, uprzejmie informuję, że insty-
tucja świadka koronnego uregulowana została w usta-
wie z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym.
Ustawa ta obowiązuje od 1 września 1998 r. Dotych-
czasowa praktyka organów ścigania i wymiaru spra-
wiedliwości wykazała przydatność instytucji świad-
ka koronnego do zwalczania najgroźniejszej przestęp-
czości o charakterze zorganizowanym. Od 1998 r.
właściwe sądy dopuściły dowody z zeznań ponad
90 świadków koronnych. Wielu z nich zeznawało
w kilku lub nawet kilkunastu śledztwach. Instytucji
tej więc nie nadużywano, gdyż rocznie ustanawiano
mniej niż 10 takich świadków. Skuteczność dowodu
z zeznań świadka koronnego w toku postępowania
karnego pozostaje w ścisłym związku z zapewnie-
niem takiej osobie i jej najbliższej rodzinie bezpie-
czeństwa i pomocy, w formach przewidzianych w usta-
wie z dnia 25 czerwca 1997 r. Świadek koronny musi
bowiem być chroniony przed zemstą zorganizowanej
grupy lub związku przestępczego, w zakresie dzia-
łalności którego złożył zeznania. Bezpośredni za-
mach na takiego świadka, szantaż lub inne formy
wymuszenia jego zeznań mogą niekorzystnie wpły-
wać na jego postawę przed sądem.
Ustawa o świadku koronnym przewiduje, że o ochro-
nie lub pomocy wobec takiego świadka i osób mu naj-
bliższych decyduje prokurator prowadzący śledztwo,
natomiast ochronę wykonuje komendant główny Po-
licji lub dyrektor generalny Służby Więziennej w od-
niesieniu do osób odbywających karę pozbawienia
wolności lub tymczasowo aresztowanych. W obu
wskazanych organach od lat działają, na podstawie
wewnętrznych uregulowań prawnych, specjalistycz-
ne zespoły funkcjonariuszy powołane wyłącznie do
ochrony świadków koronnych. Służby te zapewniają
ochronę świadkom koronnym w każdych warunkach,
reagują na przypadki zagrożeń i stosują formy ochro-
ny adekwatne do konkretnych okoliczności. Cofnięcie
i zakończenie ochrony świadka koronnego zawsze
wymaga zgody prokuratora, a zainteresowanemu
służy w tym przedmiocie zażalenie do prokuratora
nadrzędnego.
Dotychczasowa praktyka w zakresie ochrony
świadków koronnych pozwala na stwierdzenie, że
jest ona realizowana profesjonalnie i skutecznie, gdyż
nie odnotowano przypadków zamachów na świadka
koronnego. Zdarzały się sporadycznie sytuacje zagro-
żenia dla życia lub zdrowia, w większości jednakże
spowodowane niezachowaniem wymaganej ostrożno-
ści ze strony świadka koronnego. Podjęte działania
ochronne pozwoliły na zapobieżenie realnemu nie-
bezpieczeństwu.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe,
uprzejmie informuję, iż system ochrony świadków
koronnych i osób dla nich najbliższych, na podstawie
przeszło dziesięcioletniej praktyki organów zarządza-
jących i realizujących ochronę tych osób, uznać na-

leży za wystarczający i niewymagający zmian. Warto
również nadmienić, że aczkolwiek sam fakt popełnia-
nia samobójstw w polskich jednostkach penitencjar-
nych może budzić zaniepokojenie, to podejmowane
przez Służbę Więzienną przytoczone wyżej środki
zaradcze powodują, że ich liczba utrzymuje się na
stosunkowo niskim poziomie. W 2007 r. bowiem w pol-
skich więzieniach miało miejsce 219 prób samobój-
czych oraz 36 samobójstw. W uprzednim roku 34 pró-
by samobójcze zakończyły się zgonem. Dla porówna-
nia we Francji do października 2008 r. odnotowano
aż 90 samobójstw, natomiast w Anglii od wielu lat
przekraczają one liczbę 70 samobójstw rocznie,
a w 2007 r. odnotowano aż 92 takie przypadki. Pod
względem liczby osadzonych systemy penitencjarne
tych państw są porównywalne z realiami polskimi.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 2 stycznia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmian prawnych w odniesieniu
do opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi
(6887)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
11 grudnia br., znak: SPS-023-6887-08, dotyczące
interpelacji poseł Anny Sobeckiej w sprawie zmian
prawnych w odniesieniu do opieki nad dziećmi nie-
pełnoprawnymi, uprzejmie wyjaśniam:
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpela-
cji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecz-
nej. W dniu 21 października br. w siedzibie resortu
odbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwa
ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia Rodziców
Dzieci Niepełnosprawnych, na którym omówiono ist-
niejące problemy i bariery, w tym te dotyczące trud-
nej sytuacji materialnej, na jakie napotykają rodzice
wychowujący niepełnosprawne dzieci. Rodzice przed-
stawili również swoje postulaty, których wprowadze-
nie w życie znacząco poprawiłoby ich funkcjonowa-
nie. Należy dodać, że są one zbieżne z kwestiami
wskazanymi w interpelacji. W chwili obecnej te ze
zgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej, są przedmio-
tem analiz resortu w celu przygotowania projektu
założeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczą-
cych warunków przyznawania świadczenia pielę-
gnacyjnego i opłacania przez budżet państwa skła-
931
dek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata.
Nowe kwoty kryteriów i kwoty świadczeń rodzinnych
ustalane są z uwzględnieniem wyników badań progu
wsparcia dochodowego rodzin, przeprowadzanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W bada-
niach tych uwzględnia się m.in. zmiany cen towarów
i usług konsumpcyjnych. Poprzednia weryfikacja
miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wówczas
podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzinne-
go z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka nie-
pełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Naj-
bliższa weryfikacja kryteriów dochodowych upraw-
niających do świadczeń rodzinnych oraz kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych przewidziana
jest w II półroczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania i wprowadzenia corocznej waloryzacji kwot
poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji świad-
czeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacji
emerytur i rent, a także od zasad indeksacji wyna-
grodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotne róż-
nice między tymi kategoriami. Świadczenia rodzinne
nie są wynagrodzeniem za świadczoną pracę ani
ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia w przy-
padku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej płaco-
ną składką. Świadczenia rodzinne są pomocą o cha-
rakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania rodzin
wychowujących dzieci. Stąd częstotliwość zmiany
warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot świad-
czeń zależy od częstotliwości znaczących zmian w kosz-
tach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuższym
niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wynagrodzeń
oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń jest konsekwencją ograniczonych możliwości
budżetowych państwa – w budżecie nie ma wystar-
czających środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie i utrzy-
manie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci niepeł-
932
nosprawnych wychowywanych w rodzinie przysługi-
wać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,
gdyż nie jest to świadczenie przysługujące niepełno-
sprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie
podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy
o świadczeniach rodzinnych). Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego ma częściowo zrekompensować rodzi-
cowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni za-
stąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak
kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby
dzieci będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jednego
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad nie-
pełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze stro-
ny państwa. Nie powinno się to jednak odbywać ze
środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ utrud-
nienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej spowodo-
wane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiem eme-
rytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym po-
mocą socjalną. Dlatego też w systemie świadczeń
rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej, a nie
w systemie ubezpieczeń społecznych, jest odpowied-
nie miejsce na rozwiązania zapewniające osobom i ro-
dzinom będącym w trudnej sytuacji życiowej nie tyl-
ko niezbędne środki finansowe, ale też inne formy
pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzenie jakichkol-
wiek rozwiązań prawnych, które miałyby dać przy-
wileje emerytalne osobom sprawującym opiekę nad
niepełnosprawnymi dziećmi, nie może zostać zaak-
ceptowane, ponieważ koliduje to z ideą wdrażanej
reformy systemu ubezpieczeń społecznych, która ma
na celu przywrócenie mu charakteru ubezpieczenio-
wego. Właśnie w tym celu parlament dokonał w 1998 r.
zmiany przepisów emerytalno-rentowych powodują-
cej, że z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy-
znawane są wyłącznie świadczenia należne z powodu
spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia
określonego w przepisach wieku lub niemożności
kontynuowania pracy zarobkowej z powodu niezdol-
ności do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód asy-
stenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowa-
dzony rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji za-
wodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np. ośro-
dek pomocy społecznej lub powiatowe centrum po-
mocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulo-
wanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cywil-
noprawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym. Nie
jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekują-
cego się swym niepełnosprawnym dzieckiem publicz-
ny pracodawca zatrudniał na stanowisku asystenta-
-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiem zarówno
kwestie stosunków między rodzicem a dzieckiem,
wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnego i opie-
kuńczego, w tym dotyczące obowiązku opieki i utrzy-
mania dziecka, jak również kwestie dotyczące sto-
sunku pracy, w tym: czasu pracy, godzin nadliczbo-
wych, zwolnień chorobowych, urlopów itp. Stąd też
właściwym narzędziem wsparcia materialnego ro-
dzin wychowujących niepełnosprawne dzieci jest sys-
tem świadczeń rodzinnych, uzupełniony rozwiąza-
niami z zakresu pomocy społecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pieniężne
kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku ży-
cia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem
życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależnie od dochodów i wieku
dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności, znacznym stopniu niepełnospraw-
ności lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawno-
ści, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku upraw-
niającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,
mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do za-
siłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest pod-
wyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wycho-

wywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczę-
cia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko nauki poza
miejscem zamieszkania (niepełnosprawność dziecka
powoduje powstanie uprawnienia do niego nie tylko
w przypadku nauki dziecka w szkole średniej, ale
również jeśli uczy się ono w szkole podstawowej lub
gimnazjum).
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają
ze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kon-
tynuację uprawnień do nich mimo przekroczenia
kryterium dochodowego o relatywnie niewysokie
kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie nadzoru nad spółką Skarbu Państwa
PKS Wschód SA (6890)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Grzego-
rza Raniewicza z dnia 01.12.2008 r., znak: SPS-023-
-6890/08, w sprawie nadzoru nad spółką Skarbu
Państwa PKS Wschód SA uprzejmie informuję Pana
Marszałka, co następuje.
W dniu 31.07.2008 r. Zarząd Spółki Przedsiębior-
stwo Komunikacji Samochodowej Wschód SA z sie-
dzibą w Lublinie złożył wniosek dotyczący wyrażenia
przez walne zgromadzenie spółki zgody na zbycie
prawa użytkowania wieczystego nieruchomości ozna-
czonych numerami ewidencyjnymi 3065/5 oraz 3065/
04, położonych w Krasnymstawie przy ul. Poniatow-
skiego. Wartość prawa użytkowania wieczystego
działki o numerze ewidencyjnym 3065/05 została wy-
ceniona przez rzeczoznawcę majątkowego na kwotę
2 196 108 zł, natomiast wartość użytkowania wie-
czystego działki o numerze ewidencyjnym 3065/4
została przez rzeczoznawcę majątkowego ustalona
w wysokości 727 763 zł. Nadzwyczajne walne zgro-
madzenie spółki, które odbyło się 1 października
2008 r., wyraziło zgodę na sprzedaż ww. działek przez
spółkę oraz biorąc pod uwagę ceny wywoławcze za-
proponowane w uchwałach zarządu i rady nadzorczej
ustaliło cenę wywoławczą działki oznaczonej nume-
rem ewidencyjnym 3065/4 na kwotę 1 200 000 zł,
933
a działki oznaczonej numerem ewidencyjnym 3065/5
na kwotę 2 196 108 zł.
Jednocześnie nadzwyczajne walne zgromadzenie
spółki wskazało tryb sprzedaży przedmiotowych nie-
ruchomości określony w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 13 lutego 2007 r. w sprawie określenia
sposobu i trybu organizowania przetargu na sprzedaż
składników aktywów trwałych przez spółkę powsta-
łą w wyniku komercjalizacji (Dz. U. z 2007 r. Nr 27,
poz. 177, z późn. zm.). W trakcie procedury przetar-
gowej, tj. 30 października br., burmistrz miasta Kra-
snystaw wystąpił do prezesa spółki z wnioskiem
o bezprzetargową sprzedaż nieruchomości oznaczo-
nej numerem 3065/4 na podstawie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami (Dz. U. 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, t.j. z późn. zm.).
Zarząd spółki pismem z dnia 5 listopada 2008 r.
poinformował wnioskodawcę, iż zarząd spółki, zgod-
nie z ww. rozporządzeniem Rady Ministrów, jest zo-
bligowany do przeprowadzenia przetargu dotyczące-
go zbycia prawa użytkowania wieczystego przedmio-
towej nieruchomości. Jednocześnie zarząd spółki
zaproponował udział pełnomocnika miasta Krasny-
staw w ogłoszonym przetargu. Z tej propozycji władze
miasta Krasnystaw nie skorzystały. W dniu 17 listopa-
da 2008 r. w wyniku przeprowadzonego przetargu
zakończonego udzieleniem przybicia został wyłoniony
nabywca, który zaoferował za przedmiotową nieru-
chomość kwotę 1 464 000 zł. W dniu 18 listopada
2008 r. burmistrz miasta Krasnystaw złożył spółce
propozycję nabycia działki oznaczonej numerem
3065/4 za kwotę 1 480 000 zł na podstawie umowy
kupna-sprzedaży lub w trybie art. 66 ustawy Ordy-
nacja podatkowa, tj. przeniesienia własności nieru-
chomości w zamian za zaległości podatkowe, przy
czym różnica pomiędzy ceną rynkową a kwotą zale-
głości podatkowych podlegałaby zwrotowi zgodnie
z dyspozycją podatnika.
W dniu 3 grudnia br. Zarząd Spółki Przedsiębior-
stwo Komunikacji Samochodowej Wschód SA poin-
formował burmistrza miasta Krasnystaw, iż złożył
on ofertę nabycia przedmiotowej nieruchomości 2 dni
po zakończeniu przetargu oraz o braku możliwości
zbycia przedmiotowej nieruchomości w trybie wska-
zanym w art. 66 ustawy Ordynacja podatkowa. Unie-
ważnienie przetargu i zmiana sposobu zbycia przed-
miotowej nieruchomości musiałyby zostać poprzedzo-
ne podjęciem stosownych uchwał przez nadzwyczajne
walne zgromadzenie spółki i wiązałoby się z opóźnie-
niem w zbyciu działki o numerze 3065/4, co miałoby
negatywne konsekwencje dla regulowania zobowią-
zań przez spółkę i realizacji planu jej restrukturyza-
cji. Jednocześnie należy zauważyć, iż oferent, które-
mu udzielono przybicia, ma roszczenie o zawarcie
umowy przedmiotowej nieruchomości i realizacji tego
roszczenia może dochodzić na drodze sądowej.
Analizując powyższe fakty, należy stwierdzić, iż
zarząd spółki wskazał burmistrzowi miasta Krasny-
staw możliwości prowadzące do nabycia ww. nieru-
chomości, jednakże deklarowana chęć ich kupna nie
934
znalazła odzwierciedlenia w faktycznych działaniach
podjętych przez władze miasta. Każda z przedstawio-
nych przez burmistrza Krasnegostawu propozycji
nabycia ww. nieruchomości wiązałaby się z narusze-
niem przepisów prawa oraz uchwały nadzwyczajnego
walnego zgromadzenia spółki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na podsta-
wie § 4 uchwały nr 1 nadzwyczajnego walnego zgro-
madzenia spółki z dnia 1 października 2008 r. po wy-
konaniu uchwały zarząd spółki złoży sprawozdanie
z wykonania czynności oraz sprawozdanie z wydat-
kowania środków uzyskanych w wyniku sprzedaży
wraz z opinią rady nadzorczej. Na działkę o numerze
ewidencyjnym 3065/5 w przetargu zorganizowanym
przez spółkę nie wpłynęła żadna oferta.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie poprawy sytuacji materialnej rodzin
wychowujących niepełnosprawne dzieci (6891)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
11 grudnia br., znak: SPS-023-6891-08, dotyczące
interpelacji posła Krzysztofa Tchórzewskiego w spra-
wie poprawy sytuacji materialnej rodzin wychowu-
jących dzieci niepełnosprawne, uprzejmie wyja-
śniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci poruszane w interpela-
cji są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecz-
nej. W dniu 21 października br. w siedzibie resortu
odbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwa
ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia Rodziców
Dzieci Niepełnosprawnych, na którym omówiono ist-
niejące problemy i bariery, w tym te dotyczące trud-
nej sytuacji materialnej, na jakie napotykają rodzice
wychowujący niepełnosprawne dzieci. Rodzice przed-
stawili również swoje postulaty, których wprowadze-
nie w życie znacząco poprawiłoby ich funkcjonowa-
nie. Należy dodać, że są one zbieżne z kwestiami
wskazanymi w interpelacji. W chwili obecnej te ze
zgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej, są przedmiotem
analiz resortu w celu przygotowania projektu zało-
żeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczących wa-
runków przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego
i opłacania przez budżet państwa składek na ubez-
pieczenie emerytalno-rentowe oraz składek na
ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentów tego
świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniach
rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszcze-
gólnych świadczeń podlegają weryfikacji co 3 lata.
Nowe kwoty kryteriów i kwoty świadczeń rodzinnych
ustalane są z uwzględnieniem wyników badań progu
wsparcia dochodowego rodzin przeprowadzanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W bada-
niach tych uwzględnia się między innymi zmiany cen
towarów i usług konsumpcyjnych. Poprzednia wery-
fikacja miała miejsce 1 września 2006 r. Uległy wów-
czas podwyższeniu wysokości niektórych świadczeń
rodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzin-
nego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka nie-
pełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Naj-
bliższa weryfikacja kryteriów dochodowych upraw-
niających do świadczeń rodzinnych oraz kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych przewidziana
jest w II półroczu 2009 r.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych, zasad ich
ustalania i wprowadzenia corocznej waloryzacji kwot
poszczególnych świadczeń. Zasady weryfikacji świad-
czeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacji
emerytur i rent, a także od zasad indeksacji wyna-
grodzeń w sferze budżetowej z uwagi na istotne róż-
nice między tymi kategoriami. Świadczenia rodzinne
nie są wynagrodzeniem za świadczoną pracę ani
ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia w przy-
padku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej płaco-
ną składką. Świadczenia rodzinne są pomocą o cha-
rakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie
– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania rodzin
wychowujących dzieci, stąd częstotliwość zmiany wa-
runków dostępu do świadczeń, jak i kwot świadczeń
zależy od częstotliwości znaczących zmian w kosz-
tach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuższym
niż 1–2 lata), a nie np. od dynamiki wynagrodzeń
oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot po-
szczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokość
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń jest konsekwencją ograniczonych możliwości
budżetowych państwa – w budżecie nie ma wystar-
czających środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie i utrzy-

manie dziecka. Bez względu na liczbę dzieci niepeł-
nosprawnych wychowywanych w rodzinie przysługi-
wać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,
gdyż nie jest to świadczenie przysługujące niepełno-
sprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie
podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy
o świadczeniach rodzinnych). Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego ma częściowo zrekompensować rodzi-
cowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni za-
stąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak
kwota wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby
dzieci będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jednego
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad nie-
pełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze
strony państwa. Nie powinno się to jednak odbywać
ze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ utrud-
nienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej spowodo-
wane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiem eme-
rytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym po-
mocą socjalną. Dlatego też w systemie świadczeń
rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej, a nie
w systemie ubezpieczeń społecznych, jest odpowied-
nie miejsce na rozwiązania zapewniające osobom
i rodzinom będącym w trudnej sytuacji życiowej nie
tylko niezbędne środki finansowe, ale też inne formy
pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzenie jakichkol-
wiek rozwiązań prawnych, które miałyby dać przy-
wileje emerytalne osobom sprawującym opiekę nad
niepełnosprawnymi dziećmi, nie może zostać zaak-
ceptowane, ponieważ koliduje to z ideą wdrażanej
reformy systemu ubezpieczeń społecznych, która ma
na celu przywrócenie mu charakteru ubezpieczenio-
wego. Właśnie w tym celu parlament dokonał w 1998 r.
zmiany przepisów emerytalno-rentowych powodują-
cej, że z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy-
znawane są wyłącznie świadczenia należne z powodu
spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia
określonego w przepisach wieku lub niemożności
kontynuowania pracy zarobkowej z powodu niezdol-
ności do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód asy-
stenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowa-
dzony rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji za-
wodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz.
860) do grupy zawodów pn. „pracownicy pomocy spo-
łecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań realizo-
wanych przez asystenta należy: współtworzenie pro-
gramów rehabilitacyjnych, zawodowego przekwalifi-
kowania, kontaktów społecznych, usług kultural-
nych, rekreacji i integracji ze środowiskiem, diagno-
zowanie warunków życia i dążenie do usuwania
wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności oso-
by niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu zaspoko-
jenia potrzeb biologicznych, psychicznych i społecz-
935
nych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie indywi-
dualnego programu pomocy osobie niepełnosprawnej,
włączenie osoby niepełnosprawnej w programy insty-
tucji i placówek świadczących usługi rehabilitacyjne,
a także współpraca z mediami ułatwiająca poszuki-
wanie sponsorów w działaniach na rzecz osób niepeł-
nosprawnych. Wykonywanie zawodu asystenta osoby
niepełnosprawnej wiąże się ze zdobyciem stosownego
wykształcenia w tym zakresie. Jednocześnie osoba
taka zatrudniona jest przez jednostkę organizacyjną
pomocy społecznej (np.: ośrodek pomocy społecznej
lub powiatowe centrum pomocy rodzinie) na podsta-
wie umowy o pracę regulowanej przepisami Kodeksu
pracy lub umowy cywilno-prawnej, o której mowa
w Kodeksie cywilnym. Nie jest jednak możliwe i za-
sadne, aby rodzica opiekującego się swym niepełno-
sprawnym dzieckiem publiczny pracodawca zatrud-
niał na stanowisku asystenta-pielęgniarza. Na prze-
szkodzie stoją bowiem zarówno kwestie stosunków
między rodzicem a dzieckiem wynikające z przepisów
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w tym dotyczą-
ce obowiązku opieki i utrzymania dziecka, jak rów-
nież kwestie dotyczące stosunku pracy, w tym: czasu
pracy, godzin nadliczbowych, zwolnień chorobowych,
urlopów, itp. Stąd też właściwym narzędziem wspar-
cia materialnego rodzin wychowujących niepełno-
sprawne dzieci jest system świadczeń rodzinnych
uzupełniony rozwiązaniami z zakresu pomocy spo-
łecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pieniężne
kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnospraw-
ności, w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia
5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.
rokiem życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależne od dochodów i wieku
każdej osobie legitymującej się orzeczeniem o niepeł-
nosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawno-
ści lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku upraw-
niającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,
mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do za-
siłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest pod-
936
wyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wycho-
wywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczę-
cia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko nauki poza
miejscem zamieszkania (niepełnosprawność dziecka
powoduje powstanie uprawnienia do niego nie tylko
w przypadku nauki dziecka w szkole średniej, ale
również jeśli uczy się ono w szkole podstawowej lub
gimnazjum).
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają
ze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kon-
tynuację uprawnień do nich mimo przekroczenia
kryterium dochodowego o relatywnie niewysokie
kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie sytuacji na rynku pracy w Kraśniku
(6892)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie, znak: SPS-023-6892/08, z dnia
11 grudnia 2008 r. interpelacją pana posła Jarosława
Stawiarskiego w sprawie sytuacji na rynku pracy
w Kraśniku, uprzejmie informuję.
Trudna sytuacja dwóch największych pracodaw-
ców w Kraśniku i pow. kraśnickim, podobnie jak na
wielu innych lokalnych rynkach pracy w Polsce, jest
przez ministerstwo dostrzegana i staje się przedmio-
tem intensywnych prac i starań dla złagodzenia tego
bolesnego problemu. Te wyjątkowe sytuacje nie dają
jednak ministrowi upoważnienia do przyspieszenia
procedur obowiązujących przy przekazywaniu środ-
ków Funduszu Pracy do poszczególnych samorządów
powiatowych. Procedury te określone w art. 109
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r.
Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) umożliwiają ustalanie
kwot (limitów) środków i ich przekazywanie zgodnie
z algorytmem na podstawie rozporządzenia Rady Mi-
nistrów.
Odnośnie zaciągania przez samorządy powiatowe
zobowiązań finansowanych ze środków Funduszu
Pracy w początku roku budżetowego, przed otrzyma-
niem decyzji o limitach środków możliwych do wyko-
rzystania na aktywne programy nadal obowiązuje
zasada możliwości angażowania miesięcznie 1/12 kwo-
ty limitu ustalonego wg algorytmu w roku poprzed-
nim. Zadowalający stan prac w parlamencie RP nad
ustawą budżetową na rok 2009 wskazuje, że ustawa
ta (niemożliwa do zawetowania) może zostać podpi-
sana przez prezydenta RP jeszcze w br. Wówczas
marszałkowie województw bezzwłocznie powiado-
mieni o wysokościach kwot środków Funduszu Pra-
cy możliwych do wydatkowania w województwie
w roku 2009 określą, w oparciu o rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie
algorytmu ustalania kwot środków Funduszu Pracy
na finansowanie zadań w województwie (Dz. U.
Nr 18, poz. 114), zgodnie z podziałem samorządu wo-
jewództwa i według kryteriów określonych przez sej-
mik województwa, oczekiwane kwoty. Na ich podsta-
wie minister wyda decyzję, która przy sprawnym
działaniu marszałka woj. lubelskiego i sejmiku sa-
morządowego województwa może dotrzeć do starosty
kraśnickiego w styczniu 2009 r.
Przy ustalaniu kwot środków na finansowanie
programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodze-
nia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej al-
gorytm uwzględnia w szczególności: skalę napływów
do bezrobocia i odpływów z bezrobocia; udział osób
będących w szczególnej sytuacji na rynku pracy
w ogólnej liczbie bezrobotnych; stopę bezrobocia;
kwoty środków Funduszu Pracy przeznaczone na re-
alizację projektów współfinansowanych z Europej-
skiego Funduszu Społecznego.
W przypadku niedostatecznego przełożenia dyna-
micznej sytuacji kraśnickiego rynku pracy na wyso-
kość ustalonego samorządowi powiatowemu limitu,
istniała będzie możliwość wystąpienia do ministra
z konkretnym wnioskiem samorządu powiatu lub
województwa o uruchomienie dodatkowych środków
Funduszu Pracy z rezerwy ministra na finansowanie
przedłożonego we wniosku programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie realizacji umowy offsetowej
przez fińską firmę Patria (6896)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Andrzeja Szlachty (znak: SPS-

-023-6896/08) w sprawie realizacji umowy offseto-
wej zawartej pomiędzy Skarbem Państwa RP a Pa-
tria Vehicles Oy („umowa offsetowa”) poniżej prze-
kazuję odpowiedzi na przekazane przez pana posła
pytania.
1. Za realizację wszystkich postanowień, w tym
także zobowiązań offsetowych kierowanych do HSW
Zakład Zespołów Napędowych Sp. z o.o. („HSW ZZN
Sp. z o.o.”), zawartych w umowie offsetowej, odpowie-
dzialny jest dostawca zagraniczny, tj. Patria Vehicles
Oy („Patria”). Zgodnie z zapisami umowy offsetowej
oraz ustawą offsetową Skarb Państwa posiada in-
strumenty pozwalające egzekwować odpowiedzial-
ność dostawcy zagranicznego za niewywiązywanie
się z zapisów umowy offsetowej. Są to kary umowne,
których wymagalność następuje w końcowym okre-
sie rozliczeniowym całej umowy offsetowej.
2. W ramach umowy offsetowej ujęte są następu-
jące zobowiązania offsetowe, dla których offsetobior-
cą jest HSW ZZN Sp. z o.o.:
— zobowiązanie offsetowe podstawowe (tzn. zo-
bowiązanie, które zostało przyjęte przez Skarb Pań-
stwa RP jako zobowiązanie offsetowe zagranicznego
dostawcy), którego przedmiotem jest zakup, promo-
cja i sprzedaż różnych wyrobów metalowych, prze-
kładni zębatych, kół zębatych oraz elementów skrzyń
przekładniowych produkowanych przez HSW ZZN
Sp. z o.o. Łączna wartość nominalna tego zobowią-
zania wynosi 5 mln euro,
— zobowiązanie offsetowe potencjalne (tzn. zobo-
wiązanie, które może stanowić przedmiot podstawo-
wego zobowiązania offsetowego; stanowi ono możli-
we, lecz nieobligujące zobowiązanie Patrii do reali-
zacji przedsięwzięcia), którego przedmiot jest tożsa-
my z wyżej wskazanym zobowiązaniem offsetowym
podstawowym. Łączna wartość nominalna tego po-
tencjalnego zobowiązania wynosi 15 mln euro.
3. Ministerstwo Gospodarki (MG) od początku
realizacji umowy offsetowej podejmuje działania ma-
jące na celu zintensyfikowanie realizacji ujętych
w niej zobowiązań offsetowych. Z inicjatywy MG od-
było się szereg spotkań z udziałem przedstawicieli
Patria, HSW ZZN Sp. z o.o., Ministerstwa Skarbu
Państwa, MG celem przedyskutowania problemów
związanych z realizacją zobowiązań offsetowych ad-
resowanych do HSW ZZN Sp. z o.o. W czasie tych
spotkań przedstawiciele MG zachęcali do bardziej
aktywnej współpracy pomiędzy Patrią a HSW ZZN
Sp. z o.o. w związku z tym, że wypełnienie tych zo-
bowiązań jest bardzo ważne ze względu na duże bez-
robocie występujące w rejonie woj. podkarpackiego
a HSW ZZN Sp. z o.o. objęta jest Tarnobrzeską Spe-
cjalną Strefą Ekonomiczną.
Ponadto, HSW ZZN Sp. z o.o. jest poinformowane,
że realizacja zobowiązań offsetowych odbywa się na
zasadach biznesowych, a ewentualne roszczenia stro-
ny, tj. offsetobiorca i offsetodawca, mogą zapisać
w umowie handlowej (każda specyfikacja zobowiąza-
nia offsetowego zawiera sformułowanie mówiące
o braku podstaw do powstania praw po stronie offse-
937
tobiorcy i offsetodawcy w zakresie realizacji zobowią-
zania). Tak więc HSW ZZN Sp. z o.o. może liczyć na
takie roszczenia, jakie zawarte zostały w umowie
z offsetodawcą, tj. z Patrią. Na seminariach i konfe-
rencjach offsetowych przedstawiciele MG zachęcają
(nie mogą nakazać ustawowo) do zawierania umów
handlowych pomiędzy offsetobiorcą i offsetodawcą
w celu zabezpieczenia interesów stron, m.in. negocjo-
wania kar umownych egzekwowanych w przypadku
niewywiązania się przez offsetodawcę z realizacji zo-
bowiązania offsetowego.
Z uwagi na fakt, że termin realizacji pierwszego
etapu podstawowego zobowiązania offsetowego skie-
rowanego do HSW ZZN Sp. z o.o., zgodnie z jego spe-
cyfikacją, upłynął w końcu 2006 r., z dniem 31 grud-
nia 2006 r. powstało roszczenie Skarbu Państwa RP
o zapłatę przez Patrię kary umownej z tytułu niewy-
konania podstawowego zobowiązania offsetowego.
Roszczenie to stanie się wymagalne w końcowym
terminie wykonania umowy offsetowej, chyba że Pa-
tria zgłosi wniosek o przyjęcie w zamian takiej kary
umownej wykonanie innego zobowiązania offsetowe-
go, a Skarb Państwa RP rozpatrzy pozytywnie ten
wniosek.
W wyniku wielokrotnych monitów kierowanych
przez MG do Patrii, których celem było wyjaśnienie
przyczyn braku realizacji zobowiązań offsetowych,
dostawca zagraniczny poinformował, że realizacja
zobowiązań nie została rozpoczęta z uwagi na nie-
konkurencyjne ceny proponowane przez HSW ZZN
Sp. z o.o. Aktualnie, w związku ze zwiększeniem
w końcu roku 2005 wartości umowy dostawy zawar-
tej pomiędzy Patria i WZM S oraz biorąc pod uwagę
dużą ilość zobowiązań offsetowych, których reali-
zacja nie została rozpoczęta, trwają negocjacje zmie-
rzające do zawarcia aneksu nr 1 do umowy offseto-
wej. W ramach negocjowanego aneksu istnieje moż-
liwość zweryfikowania istniejących zobowiązań of-
fsetowych dotyczących HSW ZZN Sp. z o.o. lub za-
stąpienia ich nowymi projektami, których realizacja
byłaby możliwa.
MG wciąż monitoruje postępy w zakresie współpracy
pomiędzy Patrią a HSW ZZN Sp. z o.o. Z informacji
uzyskanych przez MG wynika, iż w październiku
2008 r. dwie firmy fińskie kooperujące z Patrią zło-
żyły w HSW ZZN Sp. z o.o. zapytania ofertowe na
koła zębate do traktorów, które po wstępnej analizie
okazały się dla HSW ZZN Sp. z o.o. bardzo interesu-
jące. Jednakże oferta techniczno-cenowa przedsta-
wiona przez HSW ZZN Sp. z o.o. nie spotkała się
z akceptacją wyżej wskazanych spółek fińskich z uwa-
gi na to, że oferta nie zawierała wszystkich produktów,
którymi zainteresowany jest zamawiający. A ponadto
ceny proponowane przez HSW ZZN Sp. z o.o. są nie-
konkurencyjne. W związku z tym, jak wynika z infor-
macji uzyskanej od przedstawiciela Patrii w trakcie
spotkania negocjacyjnego w dniu 15 grudnia 2008 r.,
wyżej wskazane fińskie firmy nie są zainteresowane
dalszą współpracą z HSW ZZN Sp. z o.o.
938
MG wyraża jednak nadzieję, że nawet jeśli nie
dojdzie pomiędzy Patrią a HSW ZZN Sp. z o.o. do
porozumienia w zakresie realizacji zobowiązań off-
setowych lub ewentualnej zmiany ich przedmiotu
celem włączenia ich aneksem do umowy offsetowej,
to być może wzajemne kontakty przyniosą obydwu
stronom efekty w obszarze biznesowym. MG zachęca
offsetobiorców, w tym także HSW ZZN Sp. z o.o., do
korzystania z katalogu potrzeb offsetowych funkcjo-
nującego na stronach internetowych MG. W przypad-
ku gdy spółka ma skonkretyzowany obszar działal-
ności, mogłaby przełożyć to na projekty zobowiązań
offsetowych i umieścić je w katalogu potrzeb offseto-
wych, co dałoby szansę spółce na wykorzystanie tych
projektów w przyszłych umowach offsetowych.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia okażą
się satysfakcjonujące. Jednocześnie pragnę podkre-
ślić, że dane dotyczące realizacji zobowiązań offse-
towych zawartych w umowach offsetowych są infor-
macjami chronionymi, stanowiącymi tajemnicę przed-
siębiorców.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie realizacji umowy offsetowej
przez zagranicznych dostawców
uzbrojenia i sprzętu wojskowego (6897)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty (znak:
SPS-023-6897/08) w sprawie stanu realizacji umów
offsetowych przez zagranicznych dostawców uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego poniżej przedstawiam
wyjaśnienia dotyczące poruszonych przez pana po-
sła kwestii.
1. Jaki jest aktualny stopień realizacji umów of-
fsetowych?
Według „Sprawozdania z wykonania zobowiązań
offsetowych przez zagranicznych dostawców w 2007 r.”
wartość zobowiązań offsetowych zrealizowanych
w 2007 r. wyniosła 510,47 mln USD oraz 204,34 mln
EUR. Natomiast łączna wartość zobowiązań offseto-
wych zrealizowanych w latach 2002–2007 wyniosła
4899,38 mln USD oraz 848,24 mln EUR.
Sumaryczna wartość zobowiązań offsetowych
zrealizowanych w latach 2002–2007 i zaliczonych
przez ministra gospodarki na poczet wartości umów
offsetowych1) wyniosła:
— umowa z LMC – 4638,27 mln USD,
— umowa z EUROTORP – 1,65 mln EUR,
— umowa z THALES – 48,19 mln EUR,
— umowa z PATRIA – 254,74 mln EUR,
— umowa z OTO Melara – 250,71 mln EUR,
— umowa z RAFAEL – 195,04 mln USD.
2. Które umowy realizowane są zgodnie z planem?
Zgodnie z postanowieniami wszystkich umów of-
fsetowych zagraniczni dostawcy zobowiązani są do
wykonania zobowiązań offsetowych zgodnie z har-
monogramami zawartymi w specyfikacjach zobowią-
zań offsetowych. W przypadku niewykonania zobo-
wiązania offsetowego zgodnie z harmonogramem
zobowiązanie offsetowe uznane jest za nienależycie
wykonane i z tego tytułu powstaje roszczenie Skarbu
Państwa z tytułu kary lub odszkodowania określo-
nych odrębnie dla każdej umowy offsetowej. Roszcze-
nia te stają się wymagalne w ostatnim dniu wykony-
wania każdej z umów offsetowych.
Jednak w przypadku istotnej zmiany okoliczności,
o których mowa w art. 17 ustawy z dnia 10 września
1999 r. o niektórych umowach kompensacyjnych za-
wieranych w związku z umowami dostaw na potrze-
by obronności i bezpieczeństwa państwa (Dz. U. Nr 80,
poz. 903, z późn. zm.), w przypadku zagranicznych
dostawców, przed upływem końcowej daty realizacji
zobowiązania offsetowego możliwe jest między inny-
mi dokonanie zmiany harmonogramu jego realizacji
lub zastąpienie tego zobowiązania innym, nowym
zobowiązaniem offsetowym.
Jedynie w czterech umowach offsetowych – tych
o największych wartościach offsetowych, tj. zawar-
tych z LMC, OTO Melara, PATRIA oraz RAFAEL
– wprowadzony jest dodatkowy mechanizm „rozlicza-
nia” zagranicznych dostawców z wykonania umowy
offsetowej w trzech etapach. W przypadku niewyko-
nania zobowiązań offsetowych o wartości określonej
w umowie offsetowej na koniec każdego „okresu roz-
liczeniowego” zagraniczni dostawcy zobowiązani są
do uiszczenia określonej w umowie kary umownej.
Dla każdej z wyżej wskazanych umów offseto-
wych okresy rozliczeniowe są następujące:
— LMC „rozliczany” jest z wykonania umowy of-
fsetowej w trzech etapach: na koniec 2006 r., 2009 r.
oraz 2013 r.;
— OTO Melara „rozliczana” jest z wykonania
umowy offsetowej w trzech etapach: na koniec 2006 r.,
2009 r. oraz 2012 r.;
— PATRIA „rozliczana” jest z wykonania umowy
offsetowej w trzech etapach: na koniec 2006 r., 2009 r.
oraz 2012 r.;
1)
Po uwzględnieniu uchylenia się ministra gospodarki od
skutków oświadczenia woli w przedmiocie zaliczenia wartości
zobowiązań offsetowych na poczet wartości umowy offsetowej,
jako oświadczeń złożonych pod wpływem błędu, które w latach
ubiegłych oraz w 2007 r. nastąpiły w wyniku stwierdzonych
nieprawidłowości związanych z realizacją kilku zobowiązań
offsetowych.

— RAFAEL „rozliczany” jest z wykonania umo-
wy offsetowej w trzech etapach: na koniec 2007 r.,
2010 r. oraz 2013 r.
Wszyscy wskazani wyżej zagraniczny dostawcy
wypełnili warunek realizacji zobowiązań offseto-
wych w pierwszym okresie rozliczeniowym.
3. Które umowy offsetowe były renegocjowane
i z jakich powodów?
Aneksy zawarte zostały do umów offsetowych
podpisanych z następującymi zagranicznymi do-
stawcami:
— EADS-CASA;
— EUROTORP;
— THALES;
— LMC;
— OTO Melara;
— NAMMO;
— HARRIS.
Podstawową przyczyną wywołującą konieczność
aneksowania umów offsetowych było zwiększenie
wartości umów dostawy. Bowiem zgodnie z art. 6
ust. 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r. o niektórych
umowach kompensacyjnych zawieranych w związku
z umowami dostaw na potrzeby obronności i bezpie-
czeństwa państwa (Dz. U. Nr 80, poz. 903, z późn.
zm.) wartość umowy offsetowej nie może być mniej-
sza od wartości umowy dostawy.
Zwiększenia wartości umów dostawy spowodowa-
ło zawarcie aneksów do umów offsetowych zawartych
z następującymi zagranicznymi dostawcami:
— EADS-CASA;
— EUROTORP;
— THALES;
— OTO Melara;
— HARRIS.
Ponadto – w odniesieniu do poszczególnych umów
offsetowych – przyczyny zawarcia aneksów były na-
stępujące:
— umowa offsetowa z LMC: zawarcie aneksu
nr 1 i aneksu nr 2 do umowy offsetowej z LMC spo-
wodowane było wieloma względami, w tym w szcze-
gólności koniecznością sprostowania oczywistych
omyłek w treści umowy offsetowej, usunięciem
rozbieżności w polskiej i angielskiej wersji języko-
wej, usunięciem rozbieżności i niejasności w do-
tychczasowym brzmieniu postanowień umowy
offsetowej, wprowadzeniem nowych mechanizmów
umożliwiających bardziej efektywną realizację zo-
bowiązań offsetowych wykonywanych w ramach
umowy offsetowej;
— umowa offsetowa z EUROTORP: obok zwięk-
szenia wartości umowy dostawy konieczność zawar-
cia aneksu nr 1 związana była z wystąpieniem oko-
liczności niezależnych i niezawinionych przez zagra-
nicznego dostawcę uniemożliwiających mu wykona-
nie niektórych zobowiązań offsetowych. Zobowiąza-
nia te zostały zastąpione nowymi, korzystnymi dla
offsetobiorców;
— umowa offsetowa z OTO Melara: obok zwięk-
szenia wartości umowy dostawy zawarcie aneksu
939
nr 1 związane było z koniecznością usunięcia z umo-
wy offsetowej zobowiązań offsetowych nieperspekty-
wicznych, dotychczas nierozpoczętych, i wprowadze-
nia w to miejsce nowych zobowiązań offsetowych;
— umowa offsetowa z NAMMO: podstawą zawar-
cia aneksu nr 1 była konieczność wprowadzenia do
umowy offsetowej postanowienia nadającego formę
prawną zgodnej woli stron wyrażonej podczas nego-
cjacji umowy offsetowej, nieujętej w umowie offseto-
wej. Ponadto wydłużono okres wykonania umowy
offsetowej z pięciu na siedem lat oraz skorygowano
wartość umowy dostawy do aktualnego stanu zamó-
wień w ramach umowy dostawy.
4. jakie kwoty nakładów inwestycyjnych została
już zasilona polska gospodarka w wyniku podpisa-
nych umów offsetowych?
Stopień realizacji zobowiązań offsetowych ujętych
w umowach offsetowych analizowany i rozliczany
jest w wartościach offsetowych, tj. wartości nominal-
ne powiększone o stosowne wynegocjowane mnożni-
ki offsetowe. Przedmiotem analiz i rozliczania nie są
wartości nominalne zobowiązań offsetowych, czyli
rzeczywiste, realne wartości każdego z zobowiązań
offsetowych.
Zobowiązania offsetowe o charakterze inwesty-
cyjnym związane są przede wszystkim z nieodpłat-
nym transferem technologii2). W ramach wszystkich
umów offsetowych obecnie realizowanych jest 9 zo-
bowiązań offsetowych o takim charakterze, o łącznej
wartości offsetowej 2859,9 mln USD, i 10 zobowiązań
o wartości 413 mln EUR. W rozbiciu na poszczególne
umowy offsetowe realizacja powyższych zobowiązań
offsetowych kształtuje się następująco:
— umowa z EADS-CASA – 1 zobowiązanie o charak-
terze inwestycyjnym o łącznej wartości 5,7 mln USD;
— umowa z THALES – 3 zobowiązania o charakte-
rze inwestycyjnym o łącznej wartości 15,6 mln EUR;
— umowa z LMC – 4 zobowiązania o charakterze
inwestycyjnym o łącznej wartości 2843,1 mln USD;
— umowa z PATRIA – 2 zobowiązania o charakte-
rze inwestycyjnym o łącznej wartości 82,9 mln EUR;
— umowa z OTO Melara – 2 zobowiązania o charak-
terze inwestycyjnym o łącznej wartości 164,3 mln EUR;
— umowa z HARRIS – 4 zobowiązania o charakte-
rze inwestycyjnym o łącznej wartości 11,1 mln USD;
— umowa z SAAB – 1 zobowiązanie o charakterze
inwestycyjnym o łącznej wartości 69,9 mln EUR;
— umowa z NAMMO – 1 zobowiązanie o charakte-
rze inwestycyjnym o łącznej wartości 70,9 mln EUR;
— umowa z AVIO – 1 zobowiązanie o charakterze
inwestycyjnym o łącznej wartości 9,8 mln EUR.
Wśród projektów offsetowych, których realizacja
w całości została zakończona, a wartość zobowiązań
2)
W realizowanych obecnie umowach offsetowych niewiele
jest zobowiązań offsetowych o charakterze inwestycyjnym, któ-
rych przedmiotem są inwestycje kapitałowe i rzeczowe obejmują-
ce zakup od Skarbu Państwa udziałów lub akcji, wniesienie wkła-
du pieniężnego do spółki lub wniesienie aportu rzeczowego.
940
została zaliczona na poczet wartości umów offseto-
wych, wymienić można:
— uruchomienie produkcji w Opel Polska sp.
z o.o. w Gliwicach nowego modelu samochodu T 3000
Astra wraz z produkcją części zamiennych – o war-
tości offsetowej 840 mln USD (umowa z LMC);
— uruchomienie produkcji samochodu Opel Zafira
MY05.5 wraz z produkcją części zamiennych – o war-
tości offsetowej 815,20 mln USD (umowa z LMC);
— transfer technologii i know-how na produkcję
radiostacji VHF PR4G V3 oraz udzielenie zgody na
ich produkcję, serwisowanie i naprawy przez RAD-
MOR SA – o wartości offsetowej 45 mln EUR (umo-
wa z THALES);
— transfer technologii, licencji i know-how na pro-
dukcję KTO typu AMV 8x8 i AMV 6x6 dla Wojskowych
Zakładów Mechanicznych SA w Siemianowicach Ślą-
skich – o wartości offsetowej 168,61 mln EUR (umowa
z PATRIA);
— 7 zobowiązań offsetowych dotyczących bez-
płatnego przekazania do ZM MESKO SA najnow-
szych innowacji technologicznych związanych z pro-
dukcją przeciwpancernego pocisku kierowanego
– o łącznej wartości offsetowej 205,10 mln USD
(umowa z RAFAEL).
5. Z którymi umowami offsetowymi są naj-
większe trudności w zakresie egzekwowania zobo-
wiązań?
Dotychczasowe doświadczenia związane z moni-
torowaniem umów offsetowych wskazują, że niepo-
kojący był stan realizacji niektórych bezpośrednich
zobowiązań offsetowych. Część zagranicznych do-
stawców miała problemy w realizacji tej grupy zobo-
wiązań. Dotyczy to zwłaszcza zobowiązań offseto-
wych ujętych w umowach offsetowych z PATRIA
i EUROTORP.
Pomimo wypełnienia przez PATRIA postanowień
umowy offsetowej dotyczących osiągnięcia wymaga-
nej wartości zobowiązań offsetowych w pierwszym
okresie rozliczeniowym stan realizacji umowy offse-
towej nie jest satysfakcjonujący z uwagi na fakt, że
realizacja większości zobowiązań offsetowych bezpo-
średnich nie została nawet rozpoczęta. Obecnie pro-
wadzone są negocjacje z zagranicznym dostawcą
zmierzające do zawarcia aneksu do umowy offsetowej
w celu usunięcia z umowy offsetowej zobowiązań of-
fsetowych nieperspektywicznych, dotychczas nieroz-
poczętych, i wprowadzenia w to miejsce nowych zo-
bowiązań offsetowych.
W przypadku umowy offsetowej z EUROTORP
zagraniczny dostawca wstrzymał realizację zobowią-
zań offsetowych w związku z zaistnieniem szczegól-
nych okoliczności przewidzianych w ustawie offseto-
wej. W dniu 28 października 2008 r. został podpisany
aneks nr 1 do umowy offsetowej, na mocy którego
wprowadzono do umowy nowe zobowiązania offseto-
we. Zastąpiły one zobowiązania offsetowe, których
realizacja była niemożliwa w związku z wystąpie-
niem okoliczności niezależnych i niezawinionych przez
zagranicznego dostawcę.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia okażą się
satysfakcjonujące.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że dane dotyczą-
ce realizacji zobowiązań offsetowych zawartych w umo-
wach offsetowych są informacjami chronionymi, sta-
nowiącymi tajemnice przedsiębiorców.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie projektu ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku
ze zmianami w organizacji i podziale zadań
administracji publicznej w województwie,
wprowadzającej zmiany m.in. w ustawie
o pomocy społecznej (6899)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka nr SPS-
-023-6899/08 z dnia 11 grudnia 2008 r. dotyczące
wystąpienia pana posła Henryka Siedlaczka w spra-
wie projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie, wpro-
wadzającej m.in. zmiany w ustawie o pomocy społecz-
nej, informuję, co poniżej.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związ-
ku ze zmianami w organizacji i podziale zadań ad-
ministracji publicznej w województwie w art. 28 prze-
widuje m.in. zmianę charakteru zadania z zakresu
pomocy społecznej, jakim jest prowadzenie i rozwój
infrastruktury środowiskowych domów samopomocy
dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Zadanie to,
realizowane do tej pory przez gminę jako zadanie
z zakresu administracji rządowej, w myśl zaprojek-
towanych zmian stanie się zadaniem własnym gminy
o charakterze obligatoryjnym.
Przyczyną wprowadzenia powyższego rozwiąza-
nia była przyjęta w programie rządu zasada zakła-
dająca, iż konieczne jest przywrócenie samorządowi
rangi, która przypada władzom regionalnym i lokal-
nym w Europie, gdzie są one ważnym partnerem rzą-
dów centralnych w osiąganiu ważnych celów społecz-
nych. Potrzebne jest zatem z jednej strony wzmocnie-
nie podstaw majątkowych samorządu, a z drugiej
doposażenie go w zadania i kompetencje, które po-
zwolą na odgrywanie roli prawdziwego gospodarza
na swoim terenie. Projektowane rozwiązania prawne
zawarte w projekcie tzw. ustawy kompetencyjnej sta-
nowią więc kolejny krok w procesie decentralizacji

zadań publicznych. W tym celu proponuje się dalsze
przekazanie przede wszystkim samorządowi woje-
wództwa kompetencji i zadań aktualnie wykonywa-
nych przez wojewodów. Część kompetencji przekaza-
na zostanie również do samorządu gminnego.
W projekcie przyjęto, że nadrzędną rolę pełni kon-
stytucyjna zasada subsydiarności państwa, co ozna-
cza, iż uprawnienia winny być przypisane do najniż-
szego szczebla administracji będącego w stanie efek-
tywnie zrealizować postawione zadania. Ponadto
założono, że przekazywane zadania i kompetencje co
do zasady powinny być przejmowane przez samorząd
jako zadania własne. Jak wynika z powyższego, pla-
nowane zmiany nie są w żadnym wypadku celowym
działaniem rządu zmierzającym do prywatyzacji śro-
dowiskowych domów samopomocy.
W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,
które staną się zadaniami własnymi gmin, w tym
także w odniesieniu do zadania prowadzenia i roz-
woju infrastruktury środowiskowych domów samo-
pomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi, na-
leży podkreślić, że zadaniom tym nadaje się charak-
ter obligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina będzie
musiała realizować to zadanie, niezależnie od tego,
czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce gminnej,
czy nie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w toku
konsultacji międzyresortowych zgłaszało uwagi do-
tyczące zmian proponowanych w art. 28 przedmioto-
wego projektu.
Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodować
zagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburze-
niami psychicznymi, jakimi są usługi świadczone
w środowiskowych domach samopomocy, jak również
ograniczyć do nich dostęp czy też pogorszyć jakość
wsparcia udzielanego tej grupie osób. W opinii tutej-
szego resortu wskazane byłoby przekazanie środowi-
skowych domów samopomocy dopiero po doprowa-
dzeniu budowy sieci oparcia społecznego dla osób
z zaburzeniami psychicznymi do końca, a także po
określeniu stosownymi przepisami wykonawczymi
standardów usług świadczonych w tych jednostkach.
Za niepokojące uznano również obawy, że przekaza-
nie domów w chwili obecnej może drastycznie obni-
żyć poziom usług świadczonych w tych jednostkach
lub wyzwolić proces przekształcania domów w jed-
nostki spełniające inne funkcje – niesłużące celom
wsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi. Może
również dojść do łączenia opieki nad różnymi grupa-
mi podopiecznych – osób chorych psychicznie, upo-
śledzonych umysłowo, osób ze specyficznymi zabu-
rzeniami typu autyzm czy choroba Alzheimera, co
byłoby procesem niepożądanym.
Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że część pla-
cówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi, w tym
również środowiskowych domów samopomocy, jest
prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakresu
administracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobec
czego zaproponowana w projekcie zmiana dotycząca
941
zadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróż-
nicowanie sytuacji prawnej środowiskowych domów
samopomocy, co z kolei może prowadzić do wypiera-
nia przez gminy tego zadania do powiatów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podno-
siło również argument, że kondycja finansowa wie-
lu gminnych jednostek samorządu terytorialnego
nie gwarantuje należytej realizacji zadań związa-
nych z organizowaniem i zapewnieniem funkcjono-
wania różnych ofert oparcia społecznego, tak nie-
zbędnych, by osoby z zaburzeniami psychicznymi
i ich rodziny miały szansę na poprawę poczucia bez-
pieczeństwa socjalnego.
Dodatkowo informowano, że obecnie trwają prace
nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, która
przewiduje m.in. zmiany w zakresie funkcjonowania
i finansowania środowiskowych domów, co również
wskazywałoby na brak zasadności projektowanych
w ustawie kompetencyjnej zmian.
Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacji
przyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanie
prowadzenia środowiskowych domów samopomocy
będzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. W re-
zerwach celowych budżetu państwa na 2009 r. zapla-
nowano także środki na uruchomienie nowych miejsc
w tego typu ośrodkach. Sposób finansowania tego
zadania w latach późniejszych zostanie ustalony naj-
prawdopodobniej w ramach zmienionej ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego.
Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalsze funk-
cjonowanie środowiskowych domów samopomocy oraz
utrzymanie standardu realizowanych tam usług, a tak-
że kontynuację rozwoju tej formy wsparcia dla osób
z zaburzeniami psychicznymi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie zamiarów rządu w kwestii zmian
ustawowych zmierzających do regulacji obrotu
substancjami o działaniu zbliżonym
do narkotyków, w tym zawierających
benzylopiperazynę (6904)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6904/
08), uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpela-
cję pana posła Adama Lipińskiego w sprawie zmian
ustawowych zmierzających do regulacji obrotu sub-
stancjami o działaniu zbliżonym do narkotyków,
w tym zawierających benzylopiperazynę.
942
Ministerstwo Zdrowia uprzejmie informuje, że
witryna internetowa www.dopalacze.com oraz sklepy
sprzedające podobny asortyment preparatów oferują
środki psychoaktywne zawierające głównie BZP
(1-benzylopiperazynę), która zaliczana jest do tzw.
stymulantów o stosunkowo łagodnym działaniu.
Oferta ww. sklepów zawiera w 90% przypadków pre-
paraty zawierające BZP, dlatego objęcie w najbliż-
szym czasie kontrolą BZP powinno skutecznie ogra-
niczyć możliwość działania zarówno sklepów, jak
i witryn internetowych. Chciałbym w tym miejscu
poinformować, że zgodnie z raportem z 2008 r. Eu-
ropejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii (EMCDDA) gwałtownie rośnie w Unii
Europejskiej liczba sklepów internetowych oferują-
cych psychoaktywne środki zastępujące substancje
kontrolowane. Według badań EMCDDA (styczeń
2008 r.) ponad połowa sklepów (52%) miała siedzibę
w Wielkiej Brytanii, 37% w Holandii, 6% w Niem-
czech, 4% w Austrii, 1% w innych krajach UE, mię-
dzy innymi w Polsce. Sytuacja ta wymaga stałego
monitorowania oferty ww. sklepów i ustawicznego
dostosowywania listy kontrolowanych substancji
psychoaktywnych do zmieniających się propozycji
tychże sklepów, tak jak to ma miejsce w przypadku
BZP, a także aktywnych działań ze strony wszyst-
kich służb, w tym organów ścigania.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
od dnia 3 kwietnia 2008 r. prowadziło prace legisla-
cyjne dotyczące projektu ustawy o zmianie ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z 2006 r. Nr 66, poz. 469
i Nr 120, poz. 826 oraz z 2007 r. Nr 7, poz. 48 i Nr 82,
poz. 558). Projekt został opracowany w celu wprowa-
dzenia pod kontrolę prawną substancji o nazwie ben-
zylopiperazyna (1-benzylopiperazyna, BZP) w związ-
ku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii Europej-
skiej z dnia 3 marca 2008 r. Zgodnie z art. 1 decyzji
wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej
są zobowiązane do podjęcia niezbędnych środków,
zgodnych z prawem krajowym, w celu objęcia benzy-
lopiperazyny środkami kontroli proporcjonalnymi do
zagrożenia związanego z tą substancją, jak również
sankcjami karnymi. Takim środkiem kontroli w Pol-
sce jest wpisanie substancji psychoaktywnej do za-
łączników wyżej wymienionej ustawy, które stanowią
listę środków odurzających i substancji psychotro-
powych objętych kontrolą. Uprzejmie informuję, że
prace legislacyjne nad projektem ww. ustawy w Mi-
nisterstwie Zdrowia zostały zakończone i po przy-
jęciu przez Radę Ministrów projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii został
w dniu 22 października 2008 r. przesłany do Sejmu
RP (druk nr 1207).
Benzylopiperazyna jest substancją syntetyczną,
która po raz pierwszy pojawiła się w Unii Europej-
skiej w 1999 r. Podobnie jak amfetamina czy metam-
fetamina, benzylopiperazyna działa pobudzająco na
ośrodkowy układ nerwowy, jednak jej siła działania
jest wyraźnie mniejsza (około 10% siły działania am-
fetaminy). Z uwagi na właściwości pobudzające, za-
grożenie dla zdrowia oraz brak korzyści medycznych
zdaniem Rady Unii Europejskiej istnieje potrzeba
ustanowienia kontroli nad tą substancją. Należy pod-
kreślić, że decyzje Rady są wynikiem opinii komitetu
naukowego Europejskiego Centrum Monitorowania
Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA), w którym
pracują również eksperci z Polski.
Ministerstwo Zdrowia podjęło również działania
prowadzące do objęcia kontrolą ustawową (wpisanie
do załączników ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu narkomanii) pozostałych, poza benzy-
lopiperazyną, substancji i roślin oferowanych w skle-
pach „dopalacze.com.” lub będących składnikami
produktów oferowanych w tych sklepach.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, dostrzegając, że
oferta wyżej wspomnianych placówek handlowych
zawiera w dużej części tzw. suplementy diety, wystą-
piło do głównego inspektora sanitarnego o dokonanie
kontroli tych produktów, zgodnie z zapisami ustawy
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności
i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225).
Główny inspektor sanitarny, zgodnie z otrzymaną
informacją z dnia 9 października 2008 r., zobowiązał
państwowych wojewódzkich inspektorów sanitar-
nych, w tym PWIS w Łodzi, do przeprowadzenia kon-
troli w placówkach zwanych potocznie funshopami.
Jednocześnie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji na posiedzeniu Rady do Spraw Prze-
ciwdziałania Narkomanii w dniu 18 listopada br. po-
informowało o działaniach Komendy Głównej Policji
sprawdzających witryny internetowe oferujące tzw.
dopalacze, a także o rozpoczętych przez Policję dzia-
łaniach wobec sklepów z dopalaczami i wobec klien-
tów tych sklepów. Sekcja do walki z przestępczością
narkotykową KMP w Łodzi wszczęła dochodzenie
w sprawie wprowadzenia wbrew przepisom ustawy
produktów mogących zawierać prekursory (efedryna)
w sklepie mieszczącym się w Łodzi przy ul. Kościusz-
ki 22 (czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii). Funkcjonariusze za-
bezpieczyli również w sklepie produkty o nazwie Spi-
ce i podjęto czynności sprawdzające celem ustalenia,
czy zawarte związki w ww. produktach są niebezpiecz-
ne dla zdrowia. Postępowanie nadzorowane jest przez
Prokuraturę Rejonową w Łęczycy. W dniu 28 paź-
dziernika 2008 r. dokonano także procesowego zatrzy-
mania niektórych produktów ze sklepu „dopalacze.
com.” Zabezpieczone produkty po podjęciu decyzji
przez prokuratora nadzorującego postępowanie zosta-
ną poddane badaniom przez Instytut Ekspertyz Są-
dowych w Krakowie lub Centralne Laboratorium Kry-
minalistyczne Komendy Głównej Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie dotowania cukru dla pszczelarzy
oraz produkcji polskiego miodu (6905)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2008 r. znak SPS-023-6905/
08, przysyłam odpowiedź na interpelację poselską
z dnia 4.12.2008 r. pana posła Roberta Telusa oraz
grupy posłów w sprawach: poprawienia rentowności
produkcji miodu poprzez dotowanie cukru dla pszcze-
larzy, hodowli pszczół i produkcji polskiego miodu
przez Polski Związek Pszczelarski (PZP).
Odnośnie do poprawy rentowności produkcji
miodu poprzez dotowanie cukru buraczanego dla
pszczelarzy uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 26
rozporządzenia Rady (WE) Nr 1234/2007 z dnia
22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną
organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegó-
łowe dotyczące niektórych produktów rolnych (roz-
porządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku
– Dz. Urz. L 299 z dnia 16 listopada 2007 r.) Komi-
sja Europejska może zadecydować, że agencje płat-
nicze (w Polsce jest to Agencja Rynku Rolnego)
mogą sprzedawać cukier za cenę równą lub niższą
od ceny referencyjnej ustalonej dla roku gospodar-
czego, w którym sprzedaż ma miejsce, z przeznacze-
niem na paszę dla zwierząt.
Cukier z zapasów interwencyjnych, który ma być
przeznaczony na paszę, powinien być poddany dena-
turacji w zakładach zatwierdzonych przez państwo
członkowskie, zgodnie z rozporządzeniem Komisji
(EWG) nr 100/72 z dnia 14 stycznia 1972 r. ustana-
wiającym szczegółowe zasady odnoszące się do dena-
turacji cukru przeznaczonego na paszę dla zwierząt.
Aktualnie Agencja Rynku Rolnego nie dysponuje jed-
nak cukrem pochodzącym z interwencji, natomiast
w pozostałych wspólnotowych agencjach interwen-
cyjnych znajduje się ok. 40 tys. ton takiego cukru.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi wielokrot-
nie zwracało się do Komisji Europejskiej o wprowa-
dzenie przepisów umożliwiających pszczelarzom za-
kup tańszego cukru, jednakże Komisja nie podjęła
żadnych działań w tej sprawie. Jednocześnie uprzej-
mie informuję, że nie ma możliwości wprowadzenia
przepisów krajowych (np. dotyczących zakupu tań-
szego cukru dla pszczół), gdyż z rozporządzeń Unii
Europejskiej dotyczących rynku cukru nie wynika
upoważnienie dla państwa członkowskiego umożli-
wiające wprowadzenie takich regulacji.
Odnośnie do umożliwienia Polskiemu Związkowi
Pszczelarskiemu prowadzenie hodowli pszczół uprzej-
mie informuję, że Stowarzyszenie Pszczelarzy Zawo-
943
dowych pismem z dnia 16 czerwca 2008 r. przekaza-
ło wnioski o:
1) wyrażenie zgody na prowadzenie ksiąg dla
48 linii hodowlanych pszczół;
2) upoważnienie do prowadzenia oceny wartości
użytkowej i hodowlanej pszczół oraz do publikowania
wyników tych ocen.
W związku z tym, że dołączone do wniosków do-
kumenty spełniały wszystkie wymagania, określone
w ustawie z dnia 29 czerwca 2007 r. o organizacji
hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U.
Nr 133, poz. 921, z późn. zm.) oraz rozporządzeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28 kwietnia
2008 r. w sprawie dodatkowych wymagań, jakie po-
winny spełniać związki hodowców lub inne podmioty
ubiegające się o prowadzenie księgi hodowlanej dro-
biu, zwierząt futerkowych i pszczół (Dz. U. Nr 84,
poz. 512), oraz wskazywały, że Stowarzyszenie Pszcze-
larzy Zawodowych zapewni prawidłową realizację
powierzonych mu zadań oraz wiarygodność uzyski-
wanych wyników oceny wartości użytkowej i hodow-
lanej, został rozpoczęty proces legislacyjny umożli-
wiający upoważnienie Stowarzyszenia Pszczelarzy
Zawodowych do prowadzenia zadań związanych z oce-
ną wartości użytkowej i hodowlanej pszczół, publiko-
wania wyników tej oceny oraz prowadzenia systemu
informatycznego na potrzeby tej oceny.
W ramach konsultacji społecznych projekt rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi zmienia-
jącego rozporządzenie w sprawie upoważnienia związ-
ków hodowców lub innych podmiotów do wykonywa-
nia zadań z zakresu prowadzenia oceny wartości
użytkowej lub hodowlanej zwierząt został przesłany
związkom zawodowym, organizacjom społeczno-za-
wodowym hodowców i instytucjom działającym w ob-
szarze regulowanym niniejszym projektem rozporzą-
dzenia. W ramach ww. konsultacji Polski Związek
Pszczelarski wyraził sprzeciw wobec powierzenia
prowadzenia zadań związanych z hodowlą pszczół
Stowarzyszeniu Pszczelarzy Zawodowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do momen-
tu przeprowadzania konsultacji społecznych przed-
miotowego projektu rozporządzenia Polski Związek
Pszczelarski nie złożył formalnego wniosku o wyra-
żenie zgody na powierzenie mu prowadzenia zadań
związanych z hodowlą pszczół, a jedynie trzykrotnie
deklarował taką wolę (w pismach z dnia: 22 września
2004 r., 24 marca 2006 r. oraz 24 września 2007 r.).
W odpowiedziach na ww. pisma ministerstwo infor-
mowało Polski Związek Pszczelarski o warunkach,
jakie związek musi spełnić, aby uzyskać zgodę na
prowadzenie ksiąg oraz zostać upoważnionym do
prowadzenia oceny wartości użytkowej i hodowlanej
pszczół, a także zaproponowało PZP podjęcie robo-
czych rozmów z dyrektorem Krajowego Centrum Ho-
dowli Zwierząt w celu omówienia technicznej strony
ewentualnego przejęcia ww. zadań. Jak wynika z in-
formacji Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt, ta-
kie rozmowy również nie były prowadzone.
944
W odpowiedzi na pismo Polskiego Związku Pszcze-
larskiego z dnia 22 lipca 2008 r., w którym PZP wy-
raził sprzeciw w sprawie przedmiotowego projektu
rozporządzenia, ministerstwo pismem z dnia 19 sierp-
nia 2008 r. poinformowało PZP, że pismo to nie speł-
nia warunków wniosku określonych przepisami
art. 11 i art. 18 ustawy o organizacji hodowli i rozro-
dzie zwierząt gospodarskich i w celu usunięcia bra-
ków formalnych wniosku Związek powinien dostar-
czyć brakujące załączniki, zgodnie z art. 64 § 2 K.p.a.,
w ciągu siedmiu dni od dnia otrzymania pisma,
a nieusunięcie tych braków w podanym terminie spo-
woduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Pol-
ski Związek Pszczelarski pismem z dnia 27 sierpnia
2008 r. przedłożył wniosek oraz dokumenty dotyczą-
ce przekazania PZP zadań związanych z hodowlą
pszczół. W związku z przedłożeniem przez Polski
Związek Pszczelarski ww. wniosku powstały dwie
strony wnioskujące o upoważnienie do prowadzenia
zadań związanych zarówno z prowadzeniem ksiąg
hodowlanych pszczół, jak i oceny wartości użytko-
wej i hodowlanej pszczół, dlatego też proces legisla-
cyjny przedmiotowego projektu rozporządzenia zo-
stał wstrzymany.
Jednocześnie Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi informuje, że wniosek PZP z dnia 27 sierpnia
2008 r. w kwestii dotyczącej wyrażenia zgody na pro-
wadzenie ksiąg dla wymienionych w nim linii hodow-
lanych pszczół nie czynił zadość wymaganiom usta-
lonym w ustawie o organizacji hodowli i rozrodzie
zwierząt gospodarskich, wobec czego ministerstwo,
pismem z dnia 5 września 2008 r., na podstawie
art. 64 § 2 K.p.a., ponownie wezwało wnoszącego po-
danie do usunięcia braków w terminie siedmiu dni,
z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowodu-
je pozostawienie podania bez rozpoznania.
Wobec tego, że Polski Związek Pszczelarski w ko-
lejnych pismach (z dnia 15 września 2008 r., 6 paź-
dziernika 2008 r. i 4 listopada 2008 r.) nie zadość-
uczynił wezwaniu ani nie wniósł o przywrócenie ter-
minu, ministerstwo w pismach z dnia 26 września
2008 r., 29 października 2008 r. oraz 3 grudnia 2008 r.
poinformowało PZP, że wniosek z dnia 27 sierpnia
2008 r. pozostawiono bez rozpoznania oraz że braki
co do wymagań formalnych, nieusunięte, spowodo-
wały bezskuteczność podań, co oznacza, że nie były
one zdolne do wywołania skutku prawnego wszczęcia
postępowania.
Odnosząc się do pytania na temat przepisów
umożliwiających Polskiemu Związkowi Pszczelar-
skiemu produkcję polskiego miodu, uprzejmie infor-
muję, że aktualnie nie ma przeszkód prawnych, aby
Polski Związek Pszczelarski produkował miód. Jed-
nakże należy przypomnieć, że Polski Związek Pszcze-
larski jest dobrowolną, niezależną, samorządną, spo-
łeczno-zawodową i federacyjną organizacją podmio-
tów i działa na podstawie ustawy z dnia 8 paździer-
nika 1982 r. o społeczno-zawodowych organizacjach
rolników (Dz. U. Nr 32, poz. 217, z późn. zm.). Zgod-
nie z art. 12. ust. 1. tej ustawy organizacje rolników
mogą inicjować, organizować i prowadzić działalność
gospodarczą i socjalną, w zakresie określonym w sta-
tutach, na zasadach przewidzianych w odrębnych
przepisach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie utworzenia rezerwy solidarności
społecznej (6906)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Tomasza Garbowskiego oraz gru-
py posłów (KP Lewica), przesłaną przy piśmie z dnia
11 grudnia 2008 r., nr SPS-023-6906/08, w sprawie
utworzenia rezerwy solidarności społecznej, proszę
o przyjęcie następującego wyjaśnienia.
Rezerwa solidarności społecznej została zaplano-
wana w projekcie ustawy budżetowej na 2009 r. na
ważne wydatki społeczne, jakie mogą wynikać ze
światowego spowolnienia gospodarczego. Rezerwa ta
służyć będzie m.in.:
— wsparciu dochodów rodzin żyjących poniżej
progu ubóstwa, co będzie się wiązało z nowym mo-
delem waloryzacji świadczeń rodzinnych, bardziej
odpowiadającym na potrzeby rodzin wysoko wielo-
dzietnych,
— wsparciu projektów wspomagających dzieci
tak, by akcją dożywiania obejmować wszystkie po-
trzebujące osoby,
— wsparciu osób niesamodzielnych, szczególnie
w podeszłym wieku, by miały zapewnioną podstawo-
wą pomoc.
Środki na ten cel pochodzić będą ze wzrostu ak-
cyzy i będą wynosić ok. 1140 mln zł.
Ad 1. Kiedy przewiduje się waloryzację progów
dochodowych oraz wysokości świadczeń z pomocy
społecznej.
Zgodnie z art. 9 ust.1 ustawy o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2008 r., Nr 115, poz. 728) kryteria dochodo-
we podlegają weryfikacji co 3 lata. Kolejna taka we-
ryfikacja będzie miała miejsce w roku 2009. Badania
progu interwencji socjalnej metodą ekspercko-empi-
ryczną dokonuje Instytut Pracy i Spraw Socjalnych,
dobierając koszyk dóbr i usług na podstawie norm
spożycia, okresów użytkowania dóbr oraz zakresu

korzystania z usług. Następnie koszyk ten zostanie
skorygowany w oparciu o fakty empiryczne, czyli rze-
czywiste zachowania konsumpcyjne biedniejszych
gospodarstw domowych. Nowe progi dochodowe
uprawniające do świadczeń pomocy społecznej wejdą
w życie z dniem 1 października 2009 r.
Ad 2. Jakie będą w drugiej połowie roku 2009
wysokości świadczeń z pomocy społecznej.
Kwoty świadczeń pieniężnych z pomocy społecz-
nej ogłaszane są obwieszczeniem ministra pracy i po-
lityki spolecznej w sprawie zweryfikowanych kryte-
riów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej i podobnie jak kryteria docho-
dowe zostaną zweryfikowane w 2009 r. Obwieszcze-
nie to wejdzie w życie z dniem 1 października 2009 r.,
zmieniając wysokości:
— maksymalnej kwoty zasiłku stałego,
— kwoty stanowiącej podstawę do ustalenia wy-
sokości pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie
kosztów utrzymania dziecka umieszczonego w rodzi-
nie zastępczej, pieniężnej na usamodzielnienie, na
kontynuowanie nauki, na zagospodarowanie w for-
mie rzeczowej,
— minimalnej oraz maksymalnej kwoty świad-
czenia pieniężnego na utrzymanie i pokrycie wydat-
ków związanych z nauką języka polskiego dla cudzo-
ziemców, którzy uzyskali status uchodźcy lub ochro-
nę uzupełniającą.
Wysokości te będą znane po uzyskaniu wyników
badania Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych oraz
przedstawione Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych przez Radę Ministrów do dnia
15 maja 2009 r.
Ad 3. Jakie formy wsparcia przewiduje rząd dla
osób niesamodzielnych, szczególnie w podeszłym
wieku.
Jeśli chodzi o formy wsparcia dla osób niesamo-
dzielnych, szczególnie w podeszłym wieku, uprzejmie
wyjaśniam, że nie przewiduje się zmian w tym zakre-
sie w obowiązujących aktach prawnych. W ramach
działań Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej re-
alizowany jest w roku 2008 i planowany także na rok
2009 program resortowy wspierający osoby niesamo-
dzielne i ich rodziny, także z dziećmi:
— „Oparcie społeczne dla osób z zaburzeniami
psychicznymi” – celem programu jest umożliwienie
osobom z zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza
osobom przewlekle psychicznie chorym i upośledzo-
nym umysłowo, a także ich rodzinom, przezwycię-
żanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są
one w stanie pokonać, wykorzystując własne upraw-
nienia, zasoby i możliwości.
Ponadto w latach 2006–2009 realizowany jest
program wieloletni „Pomoc państwa w zakresie do-
żywiania” ustanowiony uchwaloną przez Sejm w dniu
29 grudnia 2005 r. ustawą o ustanowieniu programu
wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259). W okresie styczeń–
–grudzień 2007 r. na realizację programu wydatko-
wana została kwota 811 079 763 zł. Pomocą objęto
945
992 978 osób otrzymujących pomoc na podstawie art. 7
ustawy o pomocy społecznej, czyli głównie osób i ro-
dzin znajdujących się w trudnej sytuacji z różnych
powodów (np. ubóstwa, sieroctwa, bezdomności, bez-
robocia, długotrwałej lub ciężkiej choroby, przemocy
w rodzinie, wielodzietności, bezradności w sprawach
opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia gospo-
darstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepeł-
nych lub wielodzietnych, zdarzenia losowego, sytu-
acji kryzysowej), w szczególności osób samotnych,
w podeszłym wieku, chorych lub niepełnosprawnych.
Realizowany jest także Poakcesyjny Program
Wsparcia Obszarów Wiejskich. Program PPWOW
jest programem, który wspiera najsłabsze i najbied-
niejsze gminy wiejskie i wiejsko-miejskie w prowa-
dzeniu polityki społecznej (do programu weszło 500
gmin z terenu kraju), co w długiej perspektywie cza-
sowej przyczyni się do racjonalizacji wydatków w ob-
szarze pomocy społecznej oraz lepszej absorpcji środ-
ków pochodzących z funduszy strukturalnych. Dzię-
ki PPWOW stworzone zostały i są realizowane lokal-
ne strategie integracji społecznej, dzięki którym
rozwiązywane będą najbardziej pilne problemy spo-
łeczne. Poprzez realizację strategii mobilizowany bę-
dzie lokalny kapitał społeczny, tak by w przyszłości
skutecznie przeciwdziałać występowaniu tych pro-
blemów lub by problemy te rozwiązywane były przy
aktywnym uczestnictwie lokalnych społeczności i or-
ganizacji pozarządowych.
Warunkiem uzyskania wsparcia będzie przygo-
towanie projektu ukierunkowanego na łagodzenie
problemów grup społecznych, do których adresowa-
ny jest program. Ze środków Programu Integracji
Społecznej finansowane są usługi dla trzech grup
beneficjentów: ludzi starszych, dzieci i młodzieży,
rodzin z dziećmi. Program jest finansowany z po-
życzki Banku Światowego dla rządu polskiego w wy-
sokości 72 mln euro, z czego 47 mln przeznaczono
na komponent dotyczący integracji społecznej na
obszarach wiejskich.
Wspomnieć należy również o podjęciu prac nad
przygotowaniem założeń do nowej ustawy o pomocy
społecznej. Uzasadnieniem rozpoczęcia prac nad nową
ustawą o pomocy społecznej jest m.in. potrzeba:
— stworzenia perspektyw dla rozwoju różnych
ogniw oparcia społecznego pełniących funkcję sub-
stytucyjne w stosunku do innych ogniw oparcia spo-
łecznego, w tym innych systemów bezpieczeństwa
socjalnego osób zależnych;
— usprawnienia mechanizmów finansowania
usług;
— usprawnienia pracy jednostek organizacyjnych
pomocy społecznej zwiększającego efektywność funk-
cjonowania tych jednostek;
— poprawy potencjału instytucjonalnego pomocy
społecznej jako warunku poprawy efektywności sys-
temu pomocy społecznej i wzmacniającego bezpie-
czeństwo socjalne osób i rodzin zależnych od wspar-
cia innych;
946
— usprawnienia funkcjonowania domów pomocy
społecznej i ułatwienia dostępu do tej formy pomocy
społecznej osobom wymagającym całodobowego
wsparcia;
— umacniania podmiotowości i sprawczości osób
i rodzin zależnych w procesie zarządzania pomocą
społeczną, także na etapie prac wstępnych przy defi-
niowaniu celów zmienionego w wyniku nowelizacji
ustawy systemu pomocy społecznej;
— podwyższenia dostępności do świadczeń, w tym
usług w pomocy społecznej.
Z powyższego wynikać by mogło, iż etap identyfi-
kacji problemów, które ma skuteczniej rozwiązywać/
łagodzić nowa pomoc społeczna (analiza, ocena, opis
i identyfikacja problemów dotyczących tego czy i jak
pomoc społeczna skutecznie odpowiada na problemy
społeczne wymagające jej interwencji, a także anali-
za, ocena, opis i identyfikacja problemów związanych
ze stanem organizacji i funkcjonowania pomocy spo-
łecznej) mamy za sobą.
Z poniższego wynikać by mogło, iż jesteśmy na
etapie generowania propozycji rozwiązania/złagodze-
nia wyżej wymienionych problemów.
Z przebiegu i rezultatów prac zespołu zadaniowe-
go nie wynika, byśmy wskazali strategicznych po-
średników, którzy mieliby wolę i kompetencje, by
konflikty interesów, jakie będą powstawać na etapie
pisania projektu ustawy o pomocy społecznej i jej
wdrażania były skutecznie rozwiązywane i by wspól-
ny interes motywował wszystkich graczy do poparcia
proponowanych zmian.
Ad 4. Jakie nowe formy, poza istniejącym wielo-
letnim programem dożywiania, przewidują projekty
wsparcia akcji dożywiania ze środków Rezerwy So-
lidarności Społecznej.
W każdej z przeprowadzonych analiz realizacji
programu „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
wynika, że największy udział w programie mają
szkoły podstawowe i gimnazja. Program zatem sku-
tecznie trafia do najbardziej potrzebujących dzieci,
w ich bardzo istotnym okresie rozwojowym. Dotyczy
to w szczególności różnych form posiłków oferowa-
nym uczniom. Stosunkowo niewielki jednak jest
udział rozwiązań organizacyjnych podjętych w ra-
mach programu. Może to wynikać z konieczności po-
niesienia wyższych kosztów w tym zakresie.
W mijającym roku podjęto prace nad projektem
ustawy zmieniającej ustawę w sprawie ustanowienia
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” w celu umożliwienia dożywiania w szko-
łach faktycznie głodnych dzieci i uczniów, którzy
z różnych powodów, od nich niezależnych, nie mają
szansy na spożycie żadnego posiłku w szkole, w któ-
rej przebywają znaczną część dnia. Uchwalona przez
Sejm ustawa zakłada, że pomoc ta udzielana będzie
w uzasadnionych sytuacjach bez konieczności prze-
prowadzania rodzinnych wywiadów środowiskowych
i wydawania decyzji administracyjnych, a środki na
zakup posiłków przekazywane będą przez ośrodki
pomocy społecznej na podstawie sporządzonej przez
dyrektora szkoły listy dzieci lub uczniów i liczby spo-
żytych posiłków w przyjętym okresie rozliczenio-
wym. Jednocześnie przyjęto, że maksymalna liczba
dzieci dożywianych dodatkowo w przedszkolach i szko-
łach nie może przekroczyć 10% liczby dzieci żywio-
nych w ramach programu w oparciu o decyzje admi-
nistracyjne.
W roku 2009 na ten cel zaplanowano dodatkowe
środki w wys. 50 mln zł. Gdyby okazało się, że środ-
ki te będą niewystarczające, wówczas będzie można
uruchomić dodatkowe środki z Rezerwy Solidarności
Społecznej. Z funduszy tych może być także dofinan-
sowane dożywianie dzieci dodatkowym posiłkiem
np. II śniadaniem lub innych osób. Ponadto planuje
się podjęcie działań w celu objęcia pomocą w formie
posiłku osób nieobjętych dożywianiem z różnych po-
wodów, w szczególności z powodu braku warunków
technicznych.
Ad 5. Na czym ma polegać nowy model waloryza-
cji świadczeń rodzinnych.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 23 listopada 2008 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) kwoty kryteriów dochodowych
oraz wysokości świadczeń rodzinnych podlegają we-
ryfikacji co 3 lata. Datą kolejnej weryfikacji jest
1 listopada 2009 r. Weryfikacja odbywa się na pod-
stawie wyników badań progu wsparcia dochodowego
rodzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. Badania przeprowadzane są metodą eks-
percko-empiryczną polegającą na określeniu zawar-
tości oraz wycenie koszyka dóbr i usług konsumpcyj-
nych. Koszyk ten jest opracowywany przez zespół
ekspertów na podstawie zalecanych norm spożycia/
użytkowania dóbr i korzystania z usług, a następnie
weryfikowany w oparciu o rzeczywiste koszty utrzy-
mania ponoszone przez rodziny, ustalone na podsta-
wie wyników badań budżetów gospodarstw domo-
wych, prowadzonych przez Główny Urząd Staty-
styczny. Próg wsparcia dochodowego rodzin uwzględ-
nia wydatki na żywność, mieszkanie, odzież i obuwie,
higienę i ochronę zdrowia, edukację, transport i łącz-
ność, kulturę, sport i wypoczynek. Sposób ustalania
progu określa szczegółowo rozporządzenie ministra
polityki społecznej z dnia 25 kwietnia 2005 r. w spra-
wie sposobu ustalania progu wsparcia dochodowego
rodzin (Dz. U. Nr 80, poz. 700). Propozycje nowych
kwot świadczeń rodzinnych i kryteriów dochodo-
wych, uwzględniające wyniki ww. badań, podlegają
uzgodnieniom w Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych.
Obecnie w resorcie pracy i polityki społecznej
trwają prace związane z przyszłoroczną weryfikacją
kwot kryteriów dochodowych uprawniających do
świadczeń rodzinnych oraz wysokości poszczegól-
nych świadczeń. Zważywszy na skalę inflacji, jaka
miała miejsce od 2004 r., tj. od wejścia w życie ustawy
o świadczeniach rodzinnych, a w odniesieniu do nie-
których świadczeń – od dnia poprzedniej weryfikacji
(1 września 2006 r.), podniesienie ww. kwot wydaje
się nieuniknione.

Jednocześnie informuję, iż w ustawie budżetowej
na rok 2009 z dnia 5 grudnia 2008 r. w części 83
poz. 40 zaplanowana została rezerwa celowa: środki
na zwiększenie dotacji celowych na realizację świad-
czeń rodzinnych i świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego w kwocie 1 429,8 mln zł, z której sfinansowane
zostaną zwiększone wydatki budżetu państwa w li-
stopadzie i grudniu 2009 r. związane z ustawową we-
ryfikacją kwot świadczeń rodzinnych i kryteriów
dochodowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza
Naguszewskiego oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia do planu krajowego
TEN-T 20 przebudowy drogi krajowej nr 22
na odcinku Elbląg – Swarożyn
oraz podwyższenia jej kategorii
do drogi ekspresowej (6907)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 11 listopada br. zawiera-
jące interpelację pana posła Tadeusza Naguszewskie-
go w sprawie wprowadzenia do planu krajowego
TEN-T 2020 przebudowy drogi krajowej nr 22 na od-
cinku Elbląg – Swarożyn oraz podwyższania jej ka-
tegorii do drogi ekspresowej, przekazuję następujące
stanowisko.
Ad 1. W okresie lat 2008–2012 Ministerstwo In-
frastruktury nie planuje przebudowy drogi krajowej
nr 22 na odcinku Elbląg – Swarożyn. Nie wszystkie
inwestycje drogowe mogły zostać ujęte w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”, zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia
25 września 2007 r., ponieważ potrzeby w zakresie
budowy i modernizacji infrastruktury transportowej
wielokrotnie przewyższają wielkość dostępnych środ-
ków. W związku z powyższym w ww. programie nie
została ujęta przebudowa drogi krajowej nr 22 na
odcinku Elbląg – Swarożyn.
Ad 2 i 3. Co do przyszłej perspektywy finansowej
UE 2014–2020 – nie są jeszcze znane dokładne ilości
środków finansowych Unii, które mogłyby zostać
przeznaczone na budowę dróg. Wobec powyższego
jest obecnie zbyt wcześnie, aby jednoznacznie stwier-
dzać o możliwości realizacji przedsięwzięcia w tym
947
okresie. Podjęcie ewentualnych decyzji w tej kwestii
jest zatem kwestią dłuższego horyzontu czasowego,
w zależności od ilości dostępnych środków finanso-
wych oraz natężenia ruchu. W świetle powyższych
informacji obecnie nie jest możliwe określenie przy-
szłej kategorii drogi krajowej nr 22 na odcinku Elbląg
– Swarożyn.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Żylińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie ustalenia wskaźnika zmian cen
nieruchomości pozostawionych za Bugiem
(6908)
W odpowiedzi na interpelację posłów na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej: pana posła Adama Żyliń-
skiego, pana posła Mirona Sycza i pana posła Tade-
usza Naguszewskiego, z dnia 1 grudnia 2008 r.
w sprawie ustalenia wskaźnika zmian cen nierucho-
mości pozostawionych poza obecnymi granicami
Rzeczypospolitej Polskiej uprzejmie informuję, co
następuje.
Zgodnie z przepisami ustaw: z dnia 8 lipca 2005 r.
o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozosta-
wienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rze-
czypospolitej Polskiej oraz z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami w chwili obecnej wa-
loryzacja rekompensat z tytułu pozostawienia nieru-
chomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej
Polskiej dokonywana jest w oparciu o wskaźnik wzro-
stu cen towarów i usług konsumpcyjnych.
Ministerstwo Skarbu Państwa w roku bieżącym
dwukrotnie zwracało się do prezesa Głównego Urzę-
du Statystycznego w sprawie wykonania dyspozycji
zawartej w art. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami, dotyczącej ogłasza-
nia przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego,
w drodze obwieszczeń w Dzienniku Urzędowym Rze-
czypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wskaźników
zmian cen nieruchomości.
Zgodnie z informacjami uzyskanymi od prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego kontynuowane są
prace, których celem jest opracowanie metodologii
obliczania wskaźników zmian cen nieruchomości
w oparciu o wiarygodne źródła danych o cenach nie-
948
ruchomości, mając na uwadze uwzględnienie specy-
fiki poszczególnych typów nieruchomości. Czynności
Głównego Urzędu Statystycznego dotyczące pozyski-
wania danych, jak również opracowywania metodo-
logii obliczania wskaźników, pozwolą na opracowanie
wskaźników zmian cen wybranych typów nierucho-
mości. Z uwagi na powyższe wyjaśnienie nie jest moż-
liwe określenie dokładnego terminu opublikowania
ww. wskaźników.
Stosowanie wskaźnika wzrostu cen nieruchomo-
ści rolnych sprzedawanych przez Agencję Nierucho-
mości Rolnych do waloryzacji rekompensat z tytułu
pozostawienia nieruchomości poza obecnymi grani-
cami Rzeczypospolitej Polskiej nie jest możliwe, gdyż
brak jest ku temu podstawy prawnej.
Odniesienie się do kwestii ewentualnego wyrów-
nania kwoty waloryzacji rekompensat osobom, które
już otrzymały świadczenie, będzie możliwe po opu-
blikowaniu przez prezesa Głównego Urzędu Staty-
stycznego wskaźników zmian cen nieruchomości i do-
konaniu analizy zasadności ww. wyrównania.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Zdzisława Czuchy i Witolda Namyślaka
w sprawie pomocy dla gmin w zapewnieniu
mieszkań socjalnych eksmitowanym lokatorom
(6909)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem (znak: SPS-023-6909/08) z dnia 11 grudnia
2008 r. dotyczącym interpelacji posłów Zdzisława
Czuchy i Witolda Namyślaka w sprawie pomocy dla
gmin w zapewnieniu mieszkań socjalnych eksmito-
wanym lokatorom, uprzejmie przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
Dostrzegając problemy samorządów związane
z zapewnieniem dostatecznej liczby lokali i pomiesz-
czeń przeznaczonych do udzielania schronienia ro-
dzinom i osobom ubogim, rząd podejmuje działania
wspierające rozwój mieszkalnictwa socjalnego w gmi-
nach. W ubiegłych latach na podstawie ustawy z dnia
29 kwietnia 2004 r. o finansowym wsparciu tworze-
nia w latach 2004–2006 lokali socjalnych, noclegow-
ni i domów dla bezdomnych (Dz. U. Nr 145, poz. 1533,
z późn. zm.) nastąpiła realizacja tzw. pilotażowego
programu budowy domów socjalnych. W jego ramach
finansowe wsparcie otrzymały gminy podejmujące
przedsięwzięcia polegające na budowie, a także ada-
ptacji, przebudowie lub remoncie budynków, w wyni-
ku czego powstawały lokale socjalne, noclegownie lub
domy dla bezdomnych. Pilotaż spotkał się z bardzo
dużym zainteresowaniem samorządów. Otrzymane
przez gminy finansowe wsparcie w łącznej kwocie
84,5 mln zł pozwoliło na powstanie w sumie ponad
5 tys. lokali socjalnych oraz ok. 500 miejsc w nocle-
gowniach i domach dla bezdomnych.
Obecnie pomoc państwa w tworzeniu zasobu bu-
downictwa dla najuboższych realizowana jest na pod-
stawie ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chro-
nionych, noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz. U.
Nr 251, poz. 1844). Program przewiduje możliwość
ubiegania się o finansowe wsparcie z budżetu pań-
stwa przez podmioty, do których ustawowych lub sta-
tutowych zadań należy zapewnianie schronienia lub
mieszkania potrzebującym, a zatem:
— gminy: na budowę, remont, przebudowę oraz
zmianę sposobu użytkowania budynków, w wyniku
czego powstaną lokale socjalne;
— gminy i powiaty: na zakup lokali mieszkalnych
(z możliwością ich remontu) z przeznaczeniem na lo-
kale socjalne (w przypadku gmin) i mieszkania chro-
nione (w przypadku gmin i powiatów);
— gminy, związki międzygminne i organizacje
pożytku publicznego: na budowę, remont, przebudo-
wę oraz zmianę sposobu użytkowania budynków,
w wyniku czego powstaną noclegownie lub domy dla
bezdomnych (albo nastąpi zwiększenie powierzchni
użytkowej już istniejących obiektów);
— gminy, związki międzygminne i powiaty: na
tworzenie w ramach inwestycji realizowanej przez
towarzystwa budownictwa społecznego (z wyłącze-
niem możliwości równoczesnego finansowania inwe-
stycji z KFM) lokali mieszkalnych pełniących rolę
socjalnych (w przypadku gmin i związków międzyg-
minnych) lub mieszkań chronionych (w przypadku
gmin i powiatów).
W zależności od rodzaju realizowanego przedsię-
wzięcia inwestor ma możliwość otrzymania wsparcia
w maksymalnej wysokości 20–40% jego kosztów.
Źródłem udzielanej pomocy jest fundusz dopłat zlo-
kalizowany w Banku Gospodarstwa Krajowego, któ-
rego zadaniem jest podpisanie z wybranymi inwesto-
rami stosownych umów, a następnie wypłata i rozli-
czenie wypłaconych środków. Podmioty uprawnione
mają prawo ubiegania się o wsparcie dwukrotnie
w roku kalendarzowym. Warunkiem jego uzyskania
jest złożenie odpowiedniego wniosku w BGK. W sy-
tuacji, gdy wystąpi niedobór środków w stosunku do
potrzeb, BGK dokonuje wyboru najlepszych przedsię-
wzięć na podstawie kryteriów określonych w rozpo-
rządzeniach do ustawy. W przypadku lokali socjal-
nych i mieszkań chronionych wśród kryteriów oceny
znalazły się: koszt realizacji przedsięwzięcia, inten-
sywność finansowego wsparcia, standard powierzch-
niowy lokali, lokalna stopa bezrobocia, energoosz-
czędność oraz potrzeby gminy w zakresie lokali so-

cjalnych. W rozporządzeniu ministra budownictwa
z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie finansowego
wsparcia na tworzenie lokali socjalnych i mieszkań
chronionych (Dz. U. Nr 52, poz. 346, z późn. zm.)
określony został także zakres informacji, które po-
winny znaleźć się w składanym przez inwestora
wniosku o finansowe wsparcie, jak również wykaz
niezbędnych załączników do wniosku.
Zgodnie z danymi Banku Gospodarstwa Krajowe-
go przeprowadzone w ubiegłym roku dwie pierwsze
edycje programu pozwoliły na udzielenie finansowe-
go wsparcia w kwocie ok. 57 mln zł na utworzenie
2564 lokali socjalnych i mieszkań chronionych oraz
170 miejsc w noclegowniach i domach dla bezdom-
nych. W pierwszej tegorocznej edycji złożono wnioski
na ogólną kwotę finansowego wsparcia w wysokości
ok. 34,1 mln zł na utworzenie 1 224 lokali socjalnych
i mieszkań chronionych oraz 68 miejsc noclegowych.
Do dnia 31 grudnia 2008 r. BGK przedstawi wyniki
kwalifikacji tegorocznej edycji jesiennej.
Dwuletni okres realizacji programu pomimo
nadal aktualnych problemów społecznych znacząco
zatem odbiega od zakładanych efektów, prognozowa-
nych na etapie opracowywania regulacji ustawy. Jak
się wydaje, najistotniejszą barierą w realizacji takich
przedsięwzięć jest brak możliwości otrzymania fi-
nansowego wsparcia na tworzenie lokali mieszkal-
nych nieposiadających statusu lokali socjalnych. Two-
rzenie nowych lokali socjalnych dla niewypłacalnych
najemców przy jednoczesnym zamieszkiwaniu loka-
torów uiszczających regularnie opłaty czynszowe
w starym zasobie mieszkań komunalnych nie jest
postrzegane przez samorządy jako rozwiązanie ra-
cjonalne i sprawiedliwe. Niewystarczającą zachętą
dla gmin jest także obecnie wysokość udziału pomo-
cy z budżetu państwa w kosztach przedsięwzięcia.
Wprowadzenie do programu rozwiązań ułatwia-
jących samorządom podjęcie decyzji o ubieganiu się
o finansowe wsparcie przewiduje rządowy projekt
ustawy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu
tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych,
noclegowni i domów dla bezdomnych. Projekt ten jest
obecnie przedmiotem prac parlamentarnych (druk
sejmowy nr 1282). Podstawową przesłanką propono-
wanej nowelizacji jest eliminacja podstawowych ba-
rier efektywnego wykorzystywania programu przez
inwestorów oraz wprowadzenie rozwiązań, które
przyczynią się do wzrostu zainteresowania samorzą-
dów uzyskaniem finansowego wsparcia w ramach
programu oraz wpłyną na lepsze dostosowanie pro-
gramu do wymogów racjonalnego zarządzania posia-
danym zasobem przez gminy.
Projekt nowelizacji zakłada w tym zakresie wpro-
wadzenie możliwości pozyskania przez gminy przy
pomocy finansowej z budżetu państwa mieszkań ko-
munalnych nieposiadających statusu lokali socjal-
nych, a także zwiększenie maksymalnego poziomu
finansowego wsparcia, o jakie mogą ubiegać się wnio-
skodawcy. Możliwy także byłby zakup i refinansowa-
nie kosztów zakupu lokali i całych budynków miesz-
949
kalnych (a nie tylko zakup poszczególnych lokali).
Zgodnie z projektem nowelizacji ustawy niezbędnym
warunkiem wykorzystania przez gminy wsparcia na
inwestycje wykraczające poza aktualny zakres finan-
sowania przedsięwzięć będzie równoległe utworzenie
– bez wykorzystania środków funduszu dopłat
– mieszkań socjalnych o powierzchni i liczbie co naj-
mniej równej efektowi, jaki przynieść ma inwestycja
wspierana w ramach programu. Pozostałe zmiany
mają w większości charakter dostosowujący i porząd-
kujący, z uwzględnieniem wniosków z dotychczaso-
wych doświadczeń związanych z wdrażaniem usta-
wy, i mają na celu wyeliminowanie niektórych nieko-
rzystnych rozwiązań przyjętych w jej obecnym
brzmieniu.
Termin wejścia w życie znowelizowanej ustawy
zależeć będzie obecnie od tempa prac parlamentar-
nych. Przewiduje się, że projektowane regulacje za-
czną obowiązywać w czasie umożliwiającym przepro-
wadzenie już w oparciu o nowe przepisy najbliższej,
wiosennej edycji składania wniosków, która odbędzie
się w marcu przyszłego roku. W przypadku przedłu-
żenia prac parlamentarnych termin wejścia w życie
zmodyfikowanego programu może jednak ulec prze-
sunięciu na kolejną edycję składania wniosków. Dzię-
kując za zainteresowanie problematyką budownictwa
komunalnego i socjalnego, liczę na wsparcie pana po-
sła i aktywną współpracę w celu wypracowania naj-
skuteczniejszych instrumentów wspierających te for-
my finansowania mieszkalnictwa, za pomocą których
możliwe będzie ograniczenie problemu negatywnych
zjawisk społecznych związanych z brakiem mieszkań
dla osób niezamożnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wojtkowskiego
w sprawie działań podejmowanych
na rzecz podwyższenia pozycji konkurencyjnej
na rynku pracy osób powyżej 50. roku życia
(6910)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Wojtkowskiego w spra-
wie działań podejmowanych na rzecz podwyższenia
pozycji konkurencyjnej na rynku pracy osób powyżej
950
50. roku życia (znak: SPS-023-6910/08) udzielam na-
stępujących wyjaśnień.
Jeżeli chodzi o pytanie, czy resort dostrzega ten
problem i jakie widzi rozwiązania na przyszłość oraz
jakie działania, poza pomocą ze strony urzędów pra-
cy, podjęło ministerstwo, minister pracy i polityki
społecznej dostrzega problem niskiego udziału osób
w wieku powyżej 50. roku życia w zatrudnieniu
i stosunkowo niską atrakcyjność tej grupy osób na
rynku pracy. Reakcją na to niepożądane ze społecz-
nego i gospodarczego punktu widzenia zjawisko jest
przygotowany przez rząd pakiet działań zmierzają-
cych do zwiększenia zatrudnienia osób powyżej
50. roku życia w Polsce, czyli program „Solidarność
pokoleń – działania dla zwiększenia aktywności za-
wodowej osób w wieku 50+”. Szczegółowe cele pro-
gramu związane z podnoszeniem i uzupełnianiem
kwalifikacji to:
— poprawa kompetencji i kwalifikacji pracowni-
ków po 50. roku życia poprzez tworzenie warunków
dla budowania ich ścieżek kształcenia, upowszech-
nienie kształcenia ustawicznego dla osób w wieku
45+, dopasowanie do nich oferty szkoleniowej,
— aktywizacja osób bezrobotnych lub zagrożo-
nych utratą pracy po 50. roku życia poprzez upo-
wszechnienie programów rynku pracy dla osób
w wieku powyżej 50 lat, budowanie indywidualnych
planów wsparcia dla osób w wieku 50+, dopasowanie
oferty aktywnych programów rynku pracy do po-
trzeb tych osób.
Część z działań legislacyjnych zawartych w pro-
gramie została już przez rząd wykonana. Przygotowa-
no m.in. następujące zmiany prawne: ustawę o eme-
ryturach pomostowych, nowelizację ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(chodzi o eliminację zmniejszania i zawieszania świad-
czeń rentowych przy podejmowaniu pracy przez osoby
niepełnosprawne), nowelizację ustawy o zakładowym
funduszu świadczeń socjalnych (zwolnienie pracowni-
ków, którzy osiągnęli wiek o pięć lat niższy od usta-
wowego wieku emerytalnego ze składek na Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych) oraz
Kodeksu pracy (skrócenie okresu wynagrodzenia za
czas choroby finansowanego przez pracodawców pra-
cownikom powyżej 50. roku życia).
Odrębny pakiet rozwiązań zawiera znowelizowa-
na ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, której przepisy wejdą w życie w 2009 r.
Przewidują one m.in. możliwość korzystania przez
osoby pracujące w wieku 45 lat i powyżej ze szkoleń
organizowanych przez urzędy pracy i finansowanych
ze środków Funduszu Pracy, a także korzystania
z innych form aktywizacji zawodowej (finansowania
studiów podyplomowych, dostępu do pożyczek szko-
leniowych, uczestnictwa w programie przygotowania
zawodowego dorosłych). Pracodawcy zatrudniający
mężczyzn powyżej 60. roku życia i kobiet powyżej
55. roku życia nie będą musieli odprowadzać za te
osoby składek na Fundusz Pracy i FGŚP.
Kolejnym etapem realizacji programu „Solidarno-
ści pokoleń” będzie przygotowanie dokumentu imple-
mentacyjnego zawierającego uporządkowany i szcze-
gółowy zestaw działań legislacyjnych i pozalegislacyj-
nych, wraz z podmiotami za nie odpowiedzialnymi.
Ze wstępnych założeń finansowych wynika, że w per-
spektywie do 2015 r. na realizację programu przezna-
czona będzie kwota ok. 12 mld zł, w tym około 9,9 mld zł
w ramach działań Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” współfinansowanych z EFS oraz ok. 2,1 mld zł
finansowanych z Funduszu Pracy. Jeśli chodzi o inicja-
tywy podejmowane w ramach PO KL i finansowane ze
środków EFS, to są one następujące.
W latach 2009–2013 w ramach priorytetu II PO
KL, podziałania 2.1.2. realizowany będzie projekt
systemowy o charakterze analityczno-badawczym,
promocyjnym, szkoleniowym i doradczym w zakresie
standardów zarządzania wiekiem w przedsiębior-
stwach, który posłuży opracowaniu modelowych roz-
wiązań z zakresu zarządzania wiekiem i przetesto-
waniu ich wśród 50 MŚP. Beneficjentem systemowym
będzie Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości.
W wyniku realizacji projektu zostaną osiągnięte na-
stępujące rezultaty: 500 pracowników w wieku 45+
objętych zostanie wsparciem szkoleniowo-doradczym
z zakresu zarządzania wiekiem oraz umiejętności
interpersonalnych; 300 MŚP objętych zostanie wspar-
ciem szkoleniowo-doradczym z zakresu zarządzania
wiekiem; zostanie przeprowadzona kampania promo-
cyjno-informacyjna promująca ideę zarządzania wie-
kiem wśród przedstawicieli MŚP oraz przedstawia-
jąca osobom powyżej 45. roku życia szerokie spek-
trum możliwości dalszego rozwoju zawodowego; zo-
stanie przygotowany poradnik dobrych praktyk oraz
utworzone będzie forum wymiany informacji i do-
świadczeń w zakresie zarządzania wiekiem. Kwota
planowanych wydatków w projekcie to 28 mln zł.
W ramach priorytetu II PO KL, podziałania 2.1.1.
w 2009 r. rozpocznie się realizacja ponadregional-
nych zamkniętych projektów szkoleń (ogólnych i spe-
cjalistycznych) i doradztwa dla przedsiębiorców oraz
pracowników przedsiębiorstw, przygotowanych na
podstawie indywidualnych strategii rozwoju firm,
które zostaną wyłonione w trybie konkursowym
przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości.
W kryteriach strategicznych określono, iż dodatkowo
premiowane będą projekty nakierowane na wsparcie
grupy 45+ poprzez zastosowanie następujących kry-
teriów strategicznych:
— co najmniej 40% uczestników projektu stano-
wić będą osoby w wieku powyżej 45 lat, które otrzy-
mają zindywidualizowane wsparcie (np. doradztwo,
coaching);
— minimalny odsetek uczestników powyżej
45. roku życia biorących udział w szkoleniach z za-
kresu ICT wyniesie co najmniej 40% ogółu uczestni-
ków w ramach projektu
Powyższe kryteria wpisują się w realizację rządo-
wej strategii na rzecz zwiększenia aktywności zawo-
dowej osób po 45. lub 50. roku życia. Dzięki temu

zwiększony zostanie udział w szkoleniach osób po-
wyżej 45 roku życia, a oferta wsparcia zostanie zbu-
dowana z myślą o poprawie kompetencji tych osób.
Indywidualne podejście do uczestników projektu za-
gwarantuje, iż umiejętności nabyte w trakcie szkoleń
zostaną wdrożone na stanowisku pracy, przyczynia-
jąc się do faktycznego wzrostu kompetencji pracow-
ników 45+.
W ramach podziałania 2.1.1. w 2009 r. rozpocznie
się również realizacja ogólnopolskich otwartych pro-
jektów szkoleń (ogólnych i specjalistycznych) i do-
radztwa dla przedsiębiorców oraz pracowników
przedsiębiorstw. Poprzez zastosowanie kryterium
strategicznego dodatkowo premiowane będą projek-
ty, w których co najmniej 40% stanowią uczestnicy
w wieku powyżej 45. roku życia i jednocześnie w któ-
rych kobiety stanowią co najmniej 55% uczestników
projektu. Powyższe kryterium wpisuje się w realiza-
cję rządowej strategii na rzecz zwiększenia aktywno-
ści zawodowej osób po 45. lub 50. roku życia. Ze
względu na wcześniejszy niż w przypadku mężczyzn
wiek dezaktywizacji zawodowej kobiet istnieje ko-
nieczność wsparcia tej płci w zakresie podnoszenia
kwalifikacji zawodowych, aby przeciwdziałać opisa-
nym tendencjom.
W ramach podziałania 2.1.1. w 2009 r. organizo-
wane będą studia podyplomowe dla przedsiębiorców
oraz pracowników przedsiębiorstw w ramach pro-
jektów wybieranych w trybie konkursowym przez
Polską Agencje Rozwoju Przedsiębiorczości. Dodat-
kowo premiowane będą projekty, w których co naj-
mniej 40% stanowić będą uczestnicy w wieku powy-
żej 45. roku życia.
W priorytecie I PO KL wsparcie świadczone w ra-
mach projektów systemowych przewiduje także ob-
jęcie osób z grupy 45+.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż od 2008 r.
MPiPS aktywnie uczestniczy w pracach Europejskiej
Sieci Zarządzania Wiekiem w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego (EFS), której działania kon-
centrują się na międzynarodowej wymianie doświad-
czeń i dobrych praktyk dotyczących wsparcia i akty-
wizacji grupy wiekowej 45+. W wyniku prac, w któ-
rych biorą udział przedstawiciele ministerstw pracy
lub agend rządowych do spraw zatrudnienia z nastę-
pujących krajów lub regionów: Holandia, Belgia-
-Flandria, Belgia-Walonia, Francja, Niemcy, Hiszpa-
nia, Włochy, Estonia, Czechy oraz Polska, wspólnie
złożono projekt do Komisji Europejskiej w celu uzy-
skania grantu na międzynarodowy projekt dotyczący
zarządzania wiekiem w ramach implementacji Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego w temacie „Lear-
ning for Change. Setting up learning networks under
the ESF 2007–2013”. Dalsze prace służyć będą m.in.
szukaniu efektywnych sposobów upowszechniania
strategii programowych nakierowanych na wsparcie
grupy 45+, a także implementacji zarządzania wie-
kiem w tych krajach oraz wśród kluczowych aktorów
i decydentów, z nakierowaniem na uzyskanie długo-
falowych rezultatów.
951
Odnośnie do pytania, jakie są efekty już zorgani-
zowanych programów skierowanych do grupy 50+,
należy zauważyć, iż w 2007 r. różnego rodzaju aktyw-
nymi programami rynku pracy objętych zostało
674,3 tys. bezrobotnych, co stanowiło 22,1% odpływu
bezrobotnych w tym okresie. W porównaniu z 2006 r.
liczba zaktywizowanych bezrobotnych zwiększyła się
o ponad 66 tys. osób, tj. o 10,9%. W związku ze zmie-
niającą się strukturą zarejestrowanych w urzędach
pracy bezrobotnych systematycznie zwiększa się
m.in. liczba aktywizowanych osób powyżej 50. roku
życia. W 2007 r. zaktywizowano 85,1 tys. bezrobot-
nych powyżej 50. roku życia (wzrost o 22,2 tys. osób,
tj. o 35,3%). Tym samym 21,5% wyłączonych z ewi-
dencji bezrobotnych osób powyżej 50. roku życia roz-
poczęło uczestnictwo w aktywnych programach ryn-
ku pracy (wobec 19,1% w 2006 r.). Osoby powyżej 50.
roku życia stanowiły ponad 40% uczestników robót
publicznych oraz 30% uczestników prac społecznie
użytecznych. Wśród uczestników szkoleń osoby
w omawianej grupie stanowiły 9,9%, a w liczbie wy-
łączonych z powodu rozpoczęcia przygotowania za-
wodowego w miejscu pracy było 13,3% osób powyżej
50. roku życia.
Podejmowane działania aktywizacyjne z pewno-
ścią wpłynęły na poprawę sytuacji na rynku pracy,
w tym osób w najtrudniejszej sytuacji, a więc również
osób w wieku niemobilnym. Korzystnie zmieniający
się rynek pracy nadal wymaga jednak podejmowania
szeregu działań na rzecz zmniejszania bezrobocia
oraz przywracania na rynek pracy licznej grupy osób,
które pozostają bierne zawodowo. Szczególnie istot-
nego znaczenia nabiera to w sytuacji prognozowane-
go starzenia się społeczeństwa, które już dziś jest
widoczne oraz pozostawania w urzędach pracy osób,
które mają największe problemy w znalezieniu za-
trudnienia z uwagi na posiadane wykształcenie,
kwalifikacje zawodowe czy czas pozostawania bez
pracy. Przy powyżej opisanych tendencjach demogra-
ficznych i prognozach aktywizacja oraz zatrzymanie
na rynku pracy osób w wieku niemobilnym nabiera
szczególnej wagi. Zmiany w strukturze wieku ludno-
ści oznaczają istotne wyzwania dla systemu zabez-
pieczenia społecznego. Starzenie się ludności oznacza
konieczność zwiększenia transferów społecznych
na rzecz tej grupy ludności.
Celem prowadzonej obecnie w Polsce polityki za-
trudnienia jest wzrost zatrudnienia i ograniczenie
bezrobocia wraz z inicjowaniem postępu w zakresie
jakości zatrudnienia. Po latach bardzo trudnej sytu-
acji na rynku pracy obecnie obserwujemy oznaki jej
poprawy. Sytuacja na rynku pracy w Polsce w ostat-
nim okresie uległa zdecydowanej poprawie i choć
nadal pozostaje ona trudna, to niewątpliwie nieko-
rzystne tendencje zostały wyhamowane.
Jeśli spojrzeć na polski rynek pracy w perspekty-
wie najbliższych 10 lat, to do problemów, które będą
nabierały na znaczeniu, można w szczególności zali-
czyć: starzenie się polskiego społeczeństwa, migrację
zarobkową, restrukturyzację wsi i rolnictwa oraz
952
rozwój kształcenia ustawicznego. Wobec szczegól-
nie złożonej sytuacji na rynku pracy ludzi w wieku
niemobilnym, wydaje się ze wszech miar potrzebne
podjęcie zadań ograniczających problemy tej grupy
osób.
Biorąc pod uwagę konieczność podejmowania dal-
szych działań ułatwiających osobom w wieku niemo-
bilnym aktywne funkcjonowanie na rynku pracy,
minister pracy i polityki społecznej podjął decyzję
o przeznaczeniu w roku 2008 środków Funduszu
Pracy z rezerwy ministra na realizację „Programu
45/50 PLUS”. Środki finansowe w wys. 51,7 mln zł.
na realizację programu otrzymały 164 powiatowe
urzędy pracy, które w ramach tych środków zaplano-
wały aktywizację 8 911 bezrobotnych w wieku nie-
mobilnym, tj. powyżej 45. roku życia.
Działania podejmowane w ramach „Programu
45/50 PLUS” wpisują się w zadania rządowego pro-
gramu „Solidarność pokoleń – 50+” mającego na celu
poprawę zatrudnialności osób powyżej 50. roku życia
w Polsce.
„Program 45/50 PLUS” ma na celu przywrócenie
zdolności zatrudnieniowej, objęcie działaniami akty-
wizującymi oraz umożliwienie podjęcia i utrzymania
zatrudnienia przez osoby bezrobotne w wieku niemo-
bilnym, tj. powyżej 45. roku życia, ze szczególnym
uwzględnieniem bezrobotnych powyżej 50. roku ży-
cia, którzy w świetle art. 49 pkt 3 ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zostali uzna-
ni za osoby znajdujące się w szczególnej sytuacji na
rynku pracy. Podstawę prawną dla wszystkich dzia-
łań podejmowanych w ramach programu stanowią
regulacje przewidziane w ustawie o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy.
Zamierzeniem programu jest umożliwienie jego
uczestnikom wykorzystania posiadanego już poten-
cjału zawodowego bądź nabycia nowych kwalifikacji
zawodowych w celu podjęcie zatrudnienia oraz pomoc
w podejmowaniu działalności gospodarczej.
Projekty realizowane w ramach programu były
konstruowane przez powiatowe urzędy pracy na pod-
stawie indywidualnych planów działań obejmujących
podstawowe usługi rynku pracy wspierane instru-
mentami określonymi w ustawie o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy w celu aktywizacji
zawodowej i powinny koncentrować się w szczególno-
ści na następujących działaniach:
— szkoleniach zawodowych i ogólnych, w tym
z zakresu umiejętności poszukiwania pracy,
— szkoleniach połączonych z programami przy-
gotowania zawodowego w miejscu pracy,
— szkoleniach połączonych z przyznaniem środ-
ków na podjęcie działalności gospodarczej lub zało-
żeniem spółdzielni socjalnej,
— szkoleniach połączonych z utworzeniem miej-
sca pracy u pracodawcy,
— udzielaniu pożyczek na sfinansowanie kosztów
szkolenia w celu umożliwienia podjęcia zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej wymagających szczegól-
nych kwalifikacji,
— refundacji pracodawcy kosztów zatrudnienia
bezrobotnego.
Dzięki realizacji programu zdecydowanie zwięk-
szyły się możliwości finansowe urzędów pracy w za-
kresie aktywizacji zawodowej bezrobotnych, zaś sa-
mym bezrobotnym umożliwiono szerszy dostęp do
projektów aktywizacji zawodowej, a co się z tym
wiąże, zwiększono możliwości zaistnienia na dyna-
micznie zmieniającym się polskim i europejskim
rynku pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Wojtkowskiego
w sprawie zmian prawnych mających na celu
oddzielenie posiadania statusu
osoby bezrobotnej i korzystania
z ubezpieczenia zdrowotnego (6911)
Odpowiadając na pismo z dnia 11 grudnia br.,
znak: SPS-023-6911/08, przekazujące interpelację
posła Marka Wojtkowskiego w sprawie zmian praw-
nych mających na celu oddzielenie posiadania statu-
su osoby bezrobotnej i korzystania z ubezpieczenia
zdrowotnego, uprzejmie informuję:
Obecnie obowiązujące przepisy określają, że świad-
czenia opieki zdrowotnej, poza nielicznymi wyjątka-
mi, przysługują obywatelom posiadającym tytuł do
ubezpieczenia zdrowotnego. Podstawą do tego tytułu
jest odprowadzanie składek na ubezpieczenie zdro-
wotne. Zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 24 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 210,
poz. 2135, ze zm.) obowiązkowi ubezpieczenia zdro-
wotnego podlegają bezrobotni. Postulowane przez
pana posła wprowadzenie zmian w ww. ustawie (bę-
dącej w kompetencji Ministerstwa Zdrowia i Mini-
sterstwa Finansów) musiałoby zakładać całkowitą
zmianę zasad finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej, bez konieczności obowiązkowego ubezpiecze-
nia jako podstawy do korzystania ze świadczeń opie-
ki zdrowotnej, albo należałoby znaleźć inne rozwią-
zanie sposobu opłacania składek na ubezpieczenie
zdrowotne za osoby niepracujące – niepodlegające
obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego
tytułu. W pierwszym przypadku byłaby to całkowita
przebudowa istniejącego obecnie systemu, mająca
znaczne skutki dla finansów państwa. Drugi przypa-
dek wymaga znalezienia innego płatnika składek za

wspomniane osoby w miejsce powiatowych urzędów
pracy. Wymagałoby to precyzyjnego określenia sytu-
acji, w których budżet państwa finansowałby skład-
ki na ubezpieczenie zdrowotne za obywateli nieposia-
dających żadnego innego tytułu do tego ubezpiecze-
nia. W ogromnej większości są to osoby niemające
innych środków utrzymania. Dlatego też bardzo czę-
sto korzystają one z pomocy społecznej. Ubocznym
skutkiem takiego rozwiązania może być zwiększenie
liczebności tej kategorii osób.
Należy jednocześnie podkreślić, że ustawa z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 412,
z późn. zm.) zawiera w art. 33 ust. 4 mechanizmy
pozwalające na pozbawianie statusu bezrobotnego
osób, które nie są zainteresowane podjęciem zatrud-
nienia, innej pracy zarobkowej czy przekwalifikowa-
niem. Oprócz tego wyraźny spadek poziomu bezro-
bocia stwarza duże potencjalne możliwości wzrostu
zatrudnienia, a pośrednio wyraźnego ograniczenia
rejestracji w urzędach pracy osób zainteresowanych
wyłącznie korzystaniem z bezpłatnej opieki zdrowot-
nej oraz świadczeniami z pomocy społecznej, a nie
aktywizacją zawodową.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Gierady
oraz grupy posłów
w sprawie egzaminów konkursowych
na aplikacje prawnicze (6912)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej:
Artura Gierady, Tomasza Głogowskiego, Michała Ja-
rosa, Andrzeja Nowakowskiego, Cezarego Tomczyka,
Krzysztofa Tyszkiewicza, Radosława Witkowskiego
oraz Marka Wójcika, w sprawie egzaminów konkur-
sowych na aplikacje prawnicze, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Jednym z głównych celów ministra sprawiedliwo-
ści pozostaje zwiększenie dostępu społeczeństwa do
pomocy prawnej. Obecnie – jak słusznie wskazują
panowie posłowie w swojej interpelacji – liczba osób
świadczących profesjonalną pomoc prawną w naszym
kraju w odniesieniu do liczby mieszkańców jest jedna
z najniższych w Europie. Minister sprawiedliwości
podjął zatem działania systemowe, mające na celu
zarówno ułatwienie dostępu do zawodów prawni-
953
czych, jak i zwiększenie liczby osób świadczących po-
moc prawną w Polsce.
W Ministerstwie Sprawiedliwości został przygo-
towany projekt ustawy o państwowych egzaminach
prawniczych. W projekcie zakłada się wprowadzenie
dwóch powszechnych, równoważnych dróg dochodze-
nia do prawniczych zawodów zaufania publicznego.
Obok funkcjonującej dotychczas drogi aplikacyjnej
powstanie możliwość świadczenia pomocy prawnej,
po zdaniu egzaminu I stopnia (odpowiadającego obec-
nym egzaminom konkursowym na aplikacje), jako
doradca prawny. Absolwenci prawa, którzy zdadzą
państwowy egzamin I stopnia, będą uprawnieni do
świadczenia podstawowych czynności prawniczych,
w tym do zastępstwa przed sądami powszechnymi
w sprawach należących do właściwości sądów rejono-
wych, z wyłączeniem spraw z zakresu prawa karne-
go, rodzinnego i opiekuńczego.
Planuje się, że 4-letni okres świadczenia pomocy
prawnej jako doradca prawny uprawniał będzie do
przystąpienia do egzaminu II stopnia, którego zda-
nie pozwoli na ubieganie się o wpis na listę adwoka-
tów lub radców prawnych albo do powołania na sta-
nowisko asesora notarialnego. Istotne jest, że wie-
dza i umiejętności doradców prawnych zostaną zwe-
ryfikowane egzaminem państwowym, którego celem
będzie również sprawdzenie umiejętności stosowa-
nia prawa.
Wprowadzenie dwutorowej ścieżki dochodzenia
do prawniczych zawodów zaufania publicznego może
również spowodować spadek zainteresowania samy-
mi aplikacjami, bowiem z uwagi na wysoką odpłat-
ność i czas trwania aplikacji zdobywanie zawodu tą
drogą może okazać się mało atrakcyjnym rozwiąza-
niem dla absolwentów prawa.
Powyższe rozwiązania wydają się zatem odpowia-
dać postulatowi panów posłów dotyczącemu stworze-
nia warunków, które ułatwiałyby drogę do zawodów
prawniczych.
Odnosząc się natomiast do pytania, jak będzie
wyglądał egzamin na aplikacje prawnicze w przy-
szłym roku, należy podkreślić, że celem ministra
sprawiedliwości jest uchwalenie do tego czasu ustawy
o państwowych egzaminach prawniczych, która obec-
nie jest po konsultacjach społecznych. Biorąc jednak
pod uwagę długość procesu legislacyjnego, jak rów-
nież konieczność współdziałania w pracach nad tą
ustawą z wieloma podmiotami, w tym samorządami
prawniczymi, w Ministerstwie Sprawiedliwości przy-
gotowano – w ramach prac nad ustawę o zmianie
ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach praw-
nych i ustawy Prawo o notariacie – doraźną zmianę
obowiązujących przepisów dotyczących naboru na
aplikacje. Ustawa o zmianie ustawy Prawo o adwo-
katurze, ustawy o radcach prawnych i ustawy Prawo
o notariacie została uchwalona przez Sejm w dniu
19 grudnia br. Zgodnie z przyjętymi przepisami za-
wężony ma być zakres dziedzin prawa będących
przedmiotem egzaminów konkursowych, zmniejszona
zostanie liczna pytań testowych oraz limit popraw-
954
nych odpowiedzi, a ponadto – co bardzo ważne – po-
dany będzie do publicznej wiadomości wykaz aktów
prawnych stanowiących podstawę opracowywania
testu. W ustawie wprowadza się również jednakowy
test na aplikację adwokacką i radcowską.
Odnosząc się z kolei do pytań panów posłów, czy
zróżnicowanie stopnia trudności testu nie stanowi
naruszenia konstytucjonalnej zasady równości wobec
prawa oraz czy zamieszczenie w teście pytań z takich
dziedzin prawa, jakich nie mogli przewidzieć zdający,
jest naruszeniem zasady pogłębiania zaufania oby-
wateli do organów władzy, należy stanowczo stwier-
dzić, że tegoroczne testy na aplikacje prawnicze nie
naruszyły żadnej z tych zasad.
Przede wszystkim ustawodawca, określając for-
mułę testu egzaminacyjnego, ograniczył się do usta-
lenia łącznej liczby pytań oraz określenia jego zakre-
su przedmiotowego, nie określił natomiast jego me-
rytorycznej struktury wewnętrznej. Ustalenie za-
równo szczegółowości pytań z poszczególnych dzie-
dzin prawa, jak i aktów prawnych, które w ramach
wymienionych w ustawie dziedzin prawa stanowić
będą podstawę skonstruowania testu, pozostawiono
zespołowi do przygotowania pytań na egzamin kon-
kursowy. Z tej przyczyny, skoro wewnętrzna struk-
tura testu, stopień trudności testu ani też poziom
stopnia szczegółowości pytań nie są przedmiotem re-
gulacji normatywnej, zagadnienia te nie mogą pod-
legać badaniu pod względem zgodności z prawem.
Odnosząc się z kolei do zarzutu, iż zdający nie mogli
przewidzieć, jakie ustawy będą podstawą pytań te-
gorocznego testu, należy podkreślić, że ustawodawca
określając zakres testu posłużył się sformułowaniem
„zakresy prawa”, a więc pojęciem bardzo szerokim,
nie uprawniając jednocześnie ministra sprawiedliwo-
ści ani żaden inny organ do publikacji ustaw będą-
cych podstawą testu (obecnie będzie to możliwe dzię-
ki dokonanej nowelizacji ustaw samorządowych).
Ponadto szczegółowa analiza zakresu przedmio-
towego testów na aplikacje adwokacką, radcowską
i notarialną w 2008 r., w porównaniu do zakresu
przedmiotowego testów na aplikacje w latach 2006
i 2007, wykazała, że w 2008 r. zakres ten był podob-
ny jak w latach ubiegłych. Zauważyć należy, że aż
188 pytań (na 190 koniecznych do zdania egzaminu)
w teście na aplikację adwokacką stanowiły pytania
z kodeksów, konstytucji, Ordynacji podatkowej (bę-
dącej podstawowym aktem prawnym z zakresu pra-
wa finansowego) oraz z ustaw Prawo o adwokaturze
i ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych,
a więc z podstawowych aktów prawnych wchodzą-
cych w ustawowy zakres przedmiotowy egzaminu.
Znajomość tylko tych aktów prawnych – o charakte-
rze całkowicie podstawowym z punktu widzenia ich
przydatności przy świadczeniu pomocy prawnej – da-
wała gwarancję zdania egzaminu. Analogiczną struk-
turę miały testy na aplikację radcowską i notarialną.
Podkreślić także trzeba, że w testach nie było żadne-
go pytania, którego treść oparta byłaby o rozporzą-
dzenie, wszystkie odpowiedzi wynikały wprost z tre-
ści przepisu ustawowego i nie wymagały dokonywa-
nia wykładni czy też analizy porównawczej wielu
przepisów.
Odnosząc się natomiast do ostatniej kwestii pod-
niesionej przez panów posłów, dotyczącej podjęcia
działań które „zmniejszyłyby poczucie krzywdy zda-
jących w bieżącym roku na aplikacje prawnicze,
w aspekcie składanych odwołań”, należy podkreślić,
iż minister sprawiedliwości działa w granicach obo-
wiązującego prawa. Każde ze składanych odwołań
jest dogłębnie analizowane i traktowane indywidu-
alnie. Odwołanie jest uwzględniane jedynie w przy-
padku zasadności zarzutów. Na marginesie należy
wskazać, ze w roku bieżącym odsetek odwołań w od-
niesieniu do liczby osób, która nie zdała egzaminu,
jest najniższy w ostatnich trzech latach, tj. od czasu,
gdy minister sprawiedliwości organizuje egzaminy
na aplikacje prawnicze (w roku bieżącym ok. 8% osób
złożyło odwołania, podczas gdy w roku 2007 – 9%,
zaś w 2006 – 12%).
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie koncepcji ochrony środowiska
w ramach programu Natura 2000 (6913)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2008 r. (znak: SPS-023-6913/
08) przekazujące interpelację posła Sebastiana Kar-
piniuka z dnia 4 grudnia 2008 r. w sprawie koncepcji
ochrony środowiska w ramach programu Natura
2000, przedstawiam poniżej wyjaśnienia.
Obszar specjalnej ochrony ptaków Ostoja Ińska
został wyznaczony rozporządzeniem ministra środo-
wiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów
specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 (Dz. U. Nr 229,
poz. 2313). Propozycja utworzenia obszaru specjalnej
ochrony ptaków Ostoja Ińska (kod obszaru: PLB320008)
powstała na podstawie danych naukowych zebranych
o ptakach i ich liczebności oraz na podstawie infor-
macji dotyczących wielkości populacji poszczególnych
gatunków, dostępnych w literaturze polskiej i euro-
pejskiej. Po zastosowaniu kryteriów wyznaczania
ostoi przyjętych przez BirdLife International zgodnie
z wytycznymi Komisji Europejskiej opracowano pro-

jekt obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura
2000, w tym obszar: PLB320008 Ostoja Ińska.
Odnosząc się do pytania dotyczącego kwestii wy-
łączenia z obszaru Natura 2000 terenów zurbanizo-
wanych oraz terenów przewidzianych w planie roz-
woju lokalnego pod rozwój inwestycyjny, uprzejmie
informuję, że istnieje możliwość wprowadzania zmian
do granic obszarów zgłoszonych do Komisji Europej-
skiej po ich notyfikacji, jednakże w każdym przypad-
ku propozycja zmiany granicy powinna być udoku-
mentowana rzetelnymi dowodami naukowymi wska-
zującymi na fakt, iż tereny planowane do wyłączenia
nie posiadają wartości przyrodniczych lub je bezpow-
rotnie utraciły, a proponowana zmiana granic nie
wpłynie na stan zachowania siedlisk i gatunków bę-
dących przedmiotem ochrony w tym obszarze oraz
że nie wpłynie to negatywnie na integralność wyzna-
czonego obszaru i spójność sieci Natura 2000. Zgod-
nie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości
Wspólnot Europejskich jedynym kryterium branym
pod uwagę podczas wyznaczania obszarów Natura
2000, jak również korekty ich granic są naukowe do-
wody dotyczące miejsca występowania siedlisk i ga-
tunków. Ponadto przy delimitacji granic obszaru nie
można bezpośrednio posługiwać się kryteriami spo-
łeczno-gospodarczymi.
Odpowiadając na pytanie drugie, chciałbym pod-
kreślić, iż obszary Natura 2000 są formą ochrony
przyrody mającą na celu zapewnienie rozwoju gospo-
darczego w koegzystencji z ochroną walorów przy-
rodniczych. Sposoby gospodarowania na obszarach
Natura 2000 winny być dostosowane do specyfiki sie-
dlisk i gatunków, które w ich obrębie występują i sta-
nowiły podstawę do włączenia tych obszarów do sie-
ci Natura 2000. Znaczna część obszarów Natura 2000
nie wymaga jednak ostrych reżimów ochronnych,
a dla większości z nich podstawowym wymogiem jest
brak zmiany dotychczasowych funkcji tych obszarów
oraz niepogarszanie obecnego stanu ich siedlisk
– czyli oparcie dalszego procesu przeobrażania o za-
sady zrównoważonego rozwoju, polegające m.in. na
uwzględnianiu uwarunkowań przyrodniczych przy
wprowadzaniu nowych funkcji gospodarczych i przy
lokalizacji inwestycji, albo wręcz wykorzystywanie
tych uwarunkowań do wyznaczania nowych kierun-
ków rozwoju. Przez eliminację głównych zagrożeń,
które mogłyby powodować pogorszenie warunków
funkcjonowania siedlisk i gatunków, zapewniamy
właściwą ochronę obszaru. Jednocześnie działalność
gospodarcza oraz realizacja przedsięwzięć, które nie
wpłyną na pogorszenie warunków siedlisk i gatun-
ków, dla których utworzono obszar, nie może być
w żaden sposób ograniczana. W ocenie Ministerstwa
Środowiska najlepszym narzędziem gwarantującym
ochronę obszaru, a równocześnie poszanowanie idei
zrównoważonego rozwoju gminy jest sporządzenie
planów zadań ochronnych lub planów ochrony. Pra-
gnę również poinformować, że dla obszaru specjalnej
ochrony ptaków Ostoja Ińska trwają obecnie prace
nad sporządzeniem planu ochrony, które prowadzi
955
regionalny dyrektor ochrony środowiska w Szczeci-
nie. Zgodnie z zapisami ustawy o ochronie przyrody
sporządzający projekt planu ochrony umożliwi zain-
teresowanym osobom i podmiotom prowadzącym
działalność w obrębie siedlisk przyrodniczych i sie-
dlisk gatunków, dla których ochrony wyznaczono
obszar Natura 2000, udział w pracach związanych ze
sporządzaniem tego projektu. Za zapewnienie udzia-
łu zainteresowanym osobom i podmiotom odpowie-
dzialny jest sprawujący nadzór nad obszarem. Pro-
wadzone obecnie przez sprawującego nadzór nad
obszarem prace nad projektem planu ochrony powin-
ny prowadzić do wypracowania wspólnego stanowi-
ska lokalnej społeczności oraz sprawującego nadzór
nad obszarem odnośnie do projektowanych na tym
terenie działań ochronnych i zaleceń związanych
z ochroną siedlisk przyrodniczych i gatunków. W trak-
cie uzgodnień z radami gmin sprawujący nadzór nad
obszarem powinien zorganizować spotkania dla
przedstawicieli gmin z udziałem ekspertów z zakre-
su chronionych siedlisk i gatunków, a w razie ko-
nieczności również z udziałem wyspecjalizowanych
mediatorów. Pragnę tu podkreślić, że proces uzgad-
niania planów ochrony powinien przebiegać w opar-
ciu o ideę harmonijnego godzenia potrzeb społeczno-
-ekonomicznych z ochroną przyrody. Dla skutecznego
przebiegu tego procesu konieczne jest wzajemne
partnerstwo i poszanowanie opinii wszystkich inte-
resariuszy. W opinii Ministerstwa Środowiska nie-
zbędne jest, by w procesie tworzenia planu ochrony
poddane zostały analizie wszelkie pojawiające się
uwarunkowania oraz wnioski, tak by końcowy doku-
ment spełniał wymogi ochronne związane z funkcjo-
nowaniem obszaru Natura 2000, a jednocześnie za-
pewniał rozwój zgodnie z wspólnie wypracowanym
modelem rozwoju społeczno-gospodarczego oraz prze-
strzennego gminy Ińsko. W opinii Ministerstwa Śro-
dowiska plan sporządzony zgodnie z przytoczonym
scenariuszem pozwala na wyeliminowania wątpliwo-
ści i mitów związanych z funkcjonowaniem obszarów
Natura 2000. Jednakże w wyjątkowych przypadkach
może zdarzyć się, iż dotychczasowa działalność bę-
dzie wymagała dostosowania do ochrony obszaru,
co może prowadzić do jej pewnych ograniczeń. Wów-
czas, zgodnie z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia
2008 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r. Nr 92,
poz. 880, z późń zm.): jeżeli działalność gospodarcza,
rolna, leśna, łowiecka lub rybacka wymaga dostoso-
wania do wymogów ochrony obszaru Natura 2000,
na którym nie mają zastosowania programy wspar-
cia z tytułu obniżenia dochodowości, regionalny dy-
rektor ochrony środowiska może zawrzeć umowę
z właścicielem lub posiadaczem obszaru, z wyjątkiem
zarządców nieruchomości Skarbu Państwa, która za-
wiera wykaz niezbędnych działań, sposoby i terminy
ich wykonania oraz warunki i terminy rozliczenia
należności za wykonywane czynności, a także war-
tość rekompensaty za utracone dochody wynikające
z wprowadzonych ograniczeń. Środki na realizację
zadań będących w kompetencji regionalnych dyrek-
956
torów ochrony środowiska związanych z funkcjono-
waniem obszarów Natura 2000 zostały przewidziane
w budżetach regionalnych dyrektorów ochrony śro-
dowiska.
Odpowiadając na kolejne pytania, chciałbym pod-
kreślić, iż nie przewidziano środków na przekwalifi-
kowanie zawodowe mieszkańców lub zmianę rodzaju
wykonywanej działalności, gdyż wprowadzenie ob-
szarów Natura 2000 nie powoduje tego rodzaju skut-
ków. Dostosowanie dotychczasowej działalności do
wymogów obszaru Natura 2000 może prowadzić do
wprowadzenia bardziej prośrodowiskowych techno-
logii bądź jej przestrzennej modyfikacji (np. zmiana
lokalizacji przedsięwzięcia, zmiana miejsca pozyski-
wania surowców, itp.), jednakże dotychczas nie spo-
tkano się z sytuacją, by prowadzona legalna działal-
ność została całkowicie zaprzestana z tytułu funk-
cjonowania obszaru Natura 2000. Pragnę ponownie
podkreślić, iż w głównej mierze to dzięki dotychcza-
sowej działalności i użytkowaniu terenu walory przy-
rodnicze Ostoi Ińskiej zachowały na tyle duże war-
tości, by pozwoliło to na włączenie jej do sieci Natura
2000. Ponadto objęcie terenów gminy Europejską
Siecią Ekologiczną Natura 2000 daje również pewne
przywileje. Gminy objęte obszarem Natura 2000
traktowane są na preferencyjnych warunkach w do-
stępie do środków priorytetu V Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na ochronę przy-
rody. Uzyskują one dodatkową punktację w kwalifi-
kacji wniosków do Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na: monitoring środowiska,
racjonalizację gospodarki odpadami, BAT i ochronę
powietrza w przedsiębiorstwach oraz uzyskują moż-
liwość dotacji na sieć kanalizacyjną, nawet gdy
wskaźnik koncentracji mieszkańców wynosi mniej
niż 120 osób/km sieci. Istotne jest, iż zgodność z za-
sadami ochrony w obszarach Natura 2000 wzmacnia
argumentację na rzecz finansowania wszelkich in-
nych proekologicznych projektów, takich jak np. bu-
dowa oczyszczalni ścieków, innowacje technologiczne
przedsiębiorstw prowadzące do ochrony środowiska
itp. Ponadto rolnicy mogą liczyć na podwyższone
o 5–15% płatności rolnośrodowiskowe za pakiety
ochrony cennych siedlisk przyrodniczych. Równocze-
śnie zachęcam gminy do wykorzystywania istnienia
obszaru Natura 2000 do ich promocji (np. w zakresie
turystyki), jak również stosowania eco-labellingu
swoich produktów i usług.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie niesprawiedliwego wzywania
do opłacania odsetek od nieuiszczonej składki
emerytalnej kobiet, które w 1999 r.,
będąc zatrudnionymi w firmach państwowych
i prowadząc jednocześnie działalność
gospodarczą, przebywały w tym czasie
na urlopach macierzyńskich (6915)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 11 grudnia
2008 r., znak SPS-023-6915/08, dotyczące interpela-
cji pana posła Sławomira Zawiślaka z dnia 5 grud-
nia 2008 r., znak BK-023-6950/08, w sprawie nie-
sprawiedliwego wzywania do opłacenia odsetek od
nieuiszczonej składki emerytalnej kobiet, które
w 1999 r., będąc zatrudnionymi w firmach państwo-
wych i prowadząc jednocześnie działalność gospo-
darczą, przebywały jednocześnie na urlopie macie-
rzyńskim, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Od 1 stycznia 1999 r. weszły w życie przepisy usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.) W treści art. 6 powołanej ustawy zawar-
ty jest krąg osób, które na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym. Wśród nich wymienieni
są m.in.: pracownicy, osoby, które prowadzą pozarol-
niczą działalność gospodarczą, osoby przebywające
na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek
macierzyński. Jednocześnie art. 9 powołanej ustawy
rozstrzyga, z jakiego tytułu, w przypadku zbiegu ty-
tułów do ubezpieczeń, ubezpieczony będzie podlegał,
a tym samym z jakiego tytułu będą odprowadzane
składki na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie z treścią
ust. 6 powołanego artykułu osoby pobierające zasiłek
macierzyński lub przebywające na urlopie wycho-
wawczym podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym tylko wówczas, jeżeli nie
mają ustalonego prawa do emerytury lub renty i nie
mają innych tytułów rodzących obowiązek ubezpie-
czeń społecznych. Oznacza to, że w przypadku jedno-
czesnego prowadzenia pozarolniczej działalności go-
spodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskiego
z innego tytułu (lub przebywania na urlopie wycho-
wawczym) osoba taka będzie obowiązkowo podlegała
ubezpieczeniu z tytułu prowadzenia pozarolniczej
działalności gospodarczej i, co się z tym wiąże, będzie
zobowiązana do odprowadzania składek na obowiąz-
kowe ubezpieczenia społeczne.
Należy przy tym wskazać, że zgodnie z powołaną
ustawą pobieranie zasiłku macierzyńskiego czy prze-
bywanie na urlopie wychowawczym są odrębnym od
pracowniczego tytułem do ubezpieczeń.
Zgodnie z wyjaśnieniami prezesa Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych takie stanowisko prezentował

ZUS od dnia wejścia w życie reformy ubezpieczeń
społecznych. Rozbieżne było natomiast orzecznictwo
sądów w tym zakresie. Prawidłowość stanowiska
ZUS została ostatecznie potwierdzona uchwałą Sądu
Najwyższego z dnia 23 maja 2006 r. w składzie sied-
miu sędziów.
W myśl art. 68 ust. 1 ustawy o s.u.s. Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych realizuje przepisy o ubezpiecze-
niach społecznych, m.in. w zakresie ustalania i stwier-
dzania obowiązku ubezpieczeń społecznych. W przy-
padku stwierdzenia nieprawidłowości ZUS ma obo-
wiązek wszcząć postępowanie wyjaśniające w tym
zakresie, a osoby będące płatnikami składek mają
obowiązek złożyć prawidłowe dokumenty zgłoszenio-
we. Z dniem 18 maja 2001 r. weszła w życie noweli-
zacja ustawy o s.u.s., w wyniku której osoby pobiera-
jące zasiłek macierzyński lub przebywające na urlo-
pie wychowawczym zostały zobowiązane do złożenia
oświadczenia informującego płatnika składek (np. pra-
codawcę), który udzielił urlopu macierzyńskiego lub
wychowawczego, o posiadaniu innego tytułu do obo-
wiązkowych ubezpieczeń społecznych (np. prowadze-
nia działalności gospodarczej). Oświadczenie to umoż-
liwiało pracodawcy stwierdzenie, czy istnieje obowią-
zek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne
z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub
przebywania na urlopie wychowawczym za taką oso-
bę, czy też powinna ona opłacać składki osobiście
w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej. Po znowelizowaniu ustawy ZUS
opublikował poradnik „Zasady rozliczania składek
na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowot-
ne osób przebywających na urlopach wychowawczych
lub pobierających zasiłek macierzyński”.
Odpowiadając na pytanie dotyczące ewentualnego
odstąpienia od naliczenia odsetek od należności bądź
ich umorzenia, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 3 grudnia 2008 r. prezes ZUS przedłożył wy-
jaśnienia, z których wynika, że z uwagi na istniejące
w okresie od stycznia 1999 r. do maja 2001 r. niejed-
nolite orzecznictwo sądowe oraz związane z tym wąt-
pliwości prawne, zobowiązał terenowe jednostki or-
ganizacyjne ZUS do uwzględniania w prowadzonych
postępowaniach wszystkich występujących okolicz-
ności na korzyść osób, które w okresie od stycznia
1999 r. do maja 2001 r. pobierały zasiłek macierzyń-
ski lub przebywały na urlopie wychowawczym i nie
zgłosiły się do ubezpieczeń społecznych z tytułu pro-
wadzonej w tym okresie działalności gospodarczej.
We wszystkich uzasadnionych przypadkach, po stwier-
dzeniu faktycznego wykonywania działalności w tym
okresie, zostanie takim osobom wyznaczony termin
do opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne
i Fundusz Pracy za powyższy okres. W przypadku
wywiązania się z opłacenia składek w tym terminie
ZUS odstąpi od naliczenia odsetek. W sytuacji gdy
osoba taka nie będzie miała możliwości uregulowa-
nia swoich należności z terminie wyznaczonym przez
ZUS będzie mogła się ubiegać o ich spłatę w systemie
957
ratalnym. Decyzje o udzieleniu ulgi będą podejmo-
wane przez ZUS indywidualnie z uwzględnieniem
możliwości płatniczych zainteresowanych osób oraz
stanu Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W przy-
padku pozytywnego rozpatrzenia wniosku złożonego
przed upływem terminu do zapłaty odsetki nie zosta-
ną naliczone, jednakże należna będzie opłata prolon-
gacyjna wynikająca z obowiązujących przepisów.
W przypadku osób, które pobierały zasiłek macie-
rzyński lub przebywały na urlopach wychowawczych
po 1 czerwca 2001 r., z uwagi na unormowany stan
prawny brak jest podstaw do wyznaczenia nowego
terminu do opłacenia należnych składek, jednakże
ZUS zobowiązał się również i w tym przypadku wni-
kliwie analizować poszczególne przypadki. Osoby
takie będą mogły wnioskować o zawarcie układu ra-
talnego, a w sytuacji gdy z posiadanego materiału
dowodowego wynikałoby niezbicie, że zostały wpro-
wadzone w błąd przez pracowników terenowej jed-
nostki organizacyjnej, możliwe będzie wyznaczenie
nowego terminu do opłacenia składek.
Odnosząc się do 10-letniego okresu dochodzenia
należności, uprzejmie wyjaśniam, że zasady i tryb
egzekwowania należności z tytułu składek określone
są w art. 24 ustawy o s.u.s., zgodnie z którym należ-
ności z tytułu składek nieopłacone w terminie, pod-
legają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji lub egzekucji sądowej.
Natomiast ust. 4 powołanego wyżej artykułu stano-
wi, że należności z tytułu składek ulegają przedaw-
nieniu po upływie 10 lat, licząc od dnia, w którym
stały się wymagalne. Wskazany okres dochodzenia
należności wydaje się optymalny. Zgodnie z ustawą
z dnia 28 marca 2008 r. o zmianie ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.08.67.411)
taki sam okres na dochodzenie zwrotu nienależnie
opłaconych składek od ZUS mają płatnicy składek.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
zmiany przepisów w zakresie ubezpieczeń kobiet po-
bierających zasiłki macierzyńskie i mających jedno-
cześnie inny tytuł do ubezpieczenia, uprzejmie infor-
muję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej,
widząc problemy, z jakimi borykają się te osoby, przy-
gotowało projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych i ustawy Prawo bankowe.
W myśl zaproponowanych zmian, w przypadku jed-
noczesnego prowadzenia pozarolniczej działalności
gospodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskiego
z innego tytułu, osoba taka będzie obowiązkowo pod-
legała ubezpieczeniu z tytułu pobierania zasiłku ma-
cierzyńskiego. Aktualnie ustawa została przekazana
do uzgodnień międzyresortowych oraz partnerom
społecznym.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
958
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie poprawy warunków i efektywności
funkcjonowania straży miejskich i gminnych
(6917)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 11 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6917/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Sławomira Zawiślaka w sprawie po-
prawy warunków i efektywności funkcjonowania
straży miejskich i gminnych przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Rozpatrując przedmiotową kwestię, należy na
wstępie zauważyć, że strażnicy gminni (miejscy) są
pracownikami w rozumieniu prawa pracy. Straż
gminna (miejska) jest samorządową umundurowaną
formacją o charakterze fakultatywnym (jednostka
samorządu terytorialnego nie ma obowiązku jej
utworzenia), powołaną w ściśle określonym celu,
a mianowicie do ochrony porządku publicznego na
terenie jednostki samorządu terytorialnego, która ją
utworzyła. Ustawodawca wskazuje w art. 5 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
z 1997 roku Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), iż koszty
funkcjonowania straży pokrywane są z budżetu jed-
nostki samorządu terytorialnego, która utworzyła
daną formację. Natomiast w przypadku funkcjona-
riuszy rządowych, ich świadczenia wypłacane są
z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z państwem
stosunek służby.
Należy również porównać pracę strażników gmin-
nych (miejskich) do służby funkcjonariuszy Policji.
W przeciwieństwie do straży gminnej (miejskiej) re-
alizującej zadania na terenie gminy, która utworzyła
daną formację i spełniającej rolę służebną wobec spo-
łeczności lokalnej, ustawodawca nie wyznaczył tery-
torium działania Policji, wskazując, że jest to umun-
durowana formacja służąca społeczeństwu.
Strażnicy gminni (miejscy) mają również znacz-
nie ograniczony w stosunku do funkcjonariuszy
Policji zakres kompetencji. Warto wskazać na za-
dania Policji określone w ustawie z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) w zakresie rozpoznawania, zapobiega-
nia i wykrywania przestępstw i wykroczeń oraz wy-
konywania czynności: operacyjno-rozpoznawczyczych,
dochodzeniowo-śledczych, administracyjno-porząd-
kowych.
Zadania straży sprowadzają się przede wszystkim
do czynności o charakterze administracyjno-porząd-
kowym i mieszczą się w sferze porządku publicznego,
a nie jak w przypadku Policji również w sferze bez-
pieczeństwa publicznego. Należy również podkreślić,
iż istotnym elementem służby policjantów jest pełna
dyspozycyjność i wykonywanie służby w nielimito-
wanym czasie pracy i trudnych warunkach, związa-
nych niejednokrotnie z narażeniem życia. Różnice
dotyczące obydwu formacji występują również w za-
kresie kryteriów doboru oraz szkolenia, którego za-
kres przedmiotowy jest znacznie ograniczony w przy-
padku straży.
W świetle powyższego nie wydaje się możliwe do-
pisanie strażników gminnych, którzy są pracowni-
kami samorządowymi do ustawy z dnia 18 lutego
1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agen-
cji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochro-
ny Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.).
Pragnę także wskazać, iż Trybunał Konstytucyj-
ny w wyroku z dnia 19 października 2004 r. (K 1/04,
OTK-A 2004/9/93) stwierdził, iż służby mundurowe
(i umundurowane) nie tworzą bezwzględnie jednolitej
kategorii zawodowej, gdyż każda z tych grup ma wła-
sną specyfikę, która może uzasadniać ich swoiste
różnicowanie.
Należy także wskazać, iż warunkami uzasadnia-
jącymi korzystniejsze zasady nabywania przez funk-
cjonariuszy służb mundurowych uprawnień emery-
talno-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru są mię-
dzy innymi:
— pełna dyspozycyjność i zależność od władzy
służbowej,
— wykonywanie zadań w nielimitowanym cza-
sie pracy i trudnych warunkach, związanych nie-
rzadko z bezpośrednim narażeniem życia i zdrowia
(np. w czasie udziału w obronie kraju lub ochronie
bezpieczeństwa obywateli),
— wysoka sprawność fizyczna i psychiczna wy-
magana w całym okresie pełnienia służby,
— niewielkie możliwości wykonywania dodatko-
wej pracy i posiadania innych źródeł utrzymania,
— ograniczone prawo udziału w życiu politycz-
nym i zrzeszania się.
Z samej tylko przynależności do służby mundurowej
czy też formacji umundurowanej nie można wysnuwać
również wniosku, że status prawny poszczególnych pro-
fesji do niej zaliczanych powinien być kształtowany
przez ustawodawcę w sposób identyczny.
W świetle powyższego, nie deprecjonując charak-
teru pracy strażników gminnych (miejskich), jako
cechującej się ryzykiem, odpowiedzialnością czy też
sprawnością fizyczną i psychiczną, należy pamiętać,
że jest to fakultatywna formacja samorządowa. Ka-
talog przyznanych im uprawnień i obowiązków, jak
również terytorium ich realizacji istotnie różnią się
od uprawnień i obowiązków chociażby funkcjonariu-
szy Policji. Należy również stwierdzić, że ustawodaw-
ca przyznał wcześniejsze emerytury przede wszyst-
kim służbom mundurowym o ogólnokrajowym zasię-
gu działania.
Uprzejmie informuję, iż w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji planuje się podjęcie

prac nad rozwiązaniami systemowymi dotyczącymi
uprawnień emerytalnych odnośnie do wszystkich
służb mundurowych. Mając na względzie fakt, że
60-letni strażnik może nie spełniać oczekiwań spo-
łeczeństwa względem tej formacji, przy okazji wska-
zanych prac rozważana będzie także kwestia upraw-
nień dla strażników gminnych (miejskich). Jednakże
będzie to wymagało szerokich konsultacji opartych
o współpracę administracji rządowej i samorządowej.
W szczególności należy rozważyć kwestię dotyczącą
źródła finansowania tego uprawnienia.
Dotychczasowa praktyka stosowania przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gmin-
nych (Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.)
ujawniała potrzebę dostosowania rozwiązań ustawo-
wych do aktualnych potrzeb i rozwoju straży gmin-
nych. Wobec powyższego w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji we współpracy z Zespo-
łem ds. Współpracy Ze Strażami Gminnymi (Miejski-
mi) przygotowano projekt ustawy o zmianie ustawy
o strażach gminnych i ustawy o Policji.
Projekt przewiduje zmiany zarówno w zakresie
tzw. pragmatyki służbowej, dostosowując rozwiąza-
nia legislacyjne do charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), zmienia w pewnym zakresie
sposób organizacji pracy strażników, a także posze-
rza katalog uprawnień straży.
Za najważniejsze zmiany w tzw. pragmatyce służ-
bowej należy uznać:
— wprowadzenie zasady, że przepisy ustawy o stra-
żach gminnych będą regulowały przeprowadzanie
badań psychologicznych, a do badań lekarskich bę-
dzie miał zastosowanie Kodeks pracy,
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży,
— określenie czasu pracy strażników, zgodnie
z wymogami dyrektywy 2003/88/WE z dnia 4 listo-
pada 2003 r. w sprawie niektórych aspektów organi-
zacji czasu pracy,
— określenie przypadków rozwiązania ze straż-
nikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia,
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażnika
w wykonywaniu obowiązków pracowniczych w razie
wszczęcia postępowania karnego w sprawie o prze-
stępstwo lub przestępstwo skarbowe,
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytywnym
szkolenia podstawowego,
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze strażni-
kiem drugiej umowy na czas określony,
— wskazanie, że strażnikiem może być osoba,
która nie była prawomocnie skazana za przestępstwo
ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo
skarbowe popełnione umyślnie.
Dążąc do usprawnienia realizowanych przez stra-
że zadań w projekcie ustawy proponuje się również:
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego;
— przyznanie strażnikom prawo do dokonywania
kontroli osobistej, przeglądania podręcznych przed-
miotów i bagaży osoby.
959
Uprawnienie to dotyczyć ma przypadków, gdy ist-
nieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu za-
bronionego pod groźbą kary oraz gdy strażnicy wy-
konują czynności: 1) doprowadzania osób nietrzeź-
wych do izby wytrzeźwień lub miejsc zamieszkania,
jeżeli osoby te zachowaniem swoim dają powód do
zgorszenia w miejscu publicznym, znajdują się w oko-
licznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo
zagrażają życiu i zdrowiu innych osób, a także 2)
w przypadku gdy strażnik, wykonując prawem do-
zwolone zadania, ujmie osobę stwarzającą w sposób
oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub
zdrowia ludzkiego, a także dla mienia, i niezwłocznie
doprowadzi ją do najbliższej jednostki Policji;
— przyznanie strażnikom prawo do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – paralizatora elektrycznego, na który nie
jest wymagane pozwolenie na broń oraz konia służ-
bowego.
Do najważniejszych zmian w zakresie organizacji
pracy strażników należy zaliczyć:
— powierzenie sprawowania nadzoru nad straża-
mi wojewodzie, przy pomocy komendanta wojewódz-
kiego Policji,
— uregulowanie kwestii porozumień o utworze-
niu wspólnej straży,
— określenie, iż rozwiązanie straży będzie mo-
gło nastąpić po zasięgnięciu opinii właściwego tery-
torialnie komendanta wojewódzkiego (stołecznego)
Policji,
— określenie, iż w przypadku umiejscowienia
straży w strukturze urzędu gminy, szczegółową
strukturę organizacyjną straży będzie określał regu-
lamin straży nadawany przez wójta, burmistrza (pre-
zydenta miasta),
— uchylenie przepisu mówiącego tym, że komen-
dant straży wykonuje swoje zadania przy pomocy
komendy straży. W strukturach straży nie wyodręb-
niła się bowiem samodzielna jednostka, której można
byłoby przypisać cechy komendy straży.
Proponowane rozwiązania na każdym etapie prac
były konsultowane ze środowiskiem strażniczym.
Projektodawcy starali się uwzględnić zgłaszane przez
straże postulaty w przedmiotowym zakresie zmiany
ustawy o strażach.
Należy także nadmienić, iż Komisja Wspólna
Rządu i Samorządu Terytorialnego, opiniując po-
zytywnie projekt ustawy o zmianie ustawy o stra-
żach gminnych oraz o Policji, wskazała na koniecz-
ność kompleksowego uregulowania funkcjonowa-
nia straży, co nastąpi w ramach funkcjonującego
przy Ministrze Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji Zespołu ds. Współpracy Ze Strażami Gminnymi
(Miejskimi).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
960
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Lidii Staroń i Danuty Olejniczak
w sprawie przeciwdziałania kształtowaniu się
u młodych ludzi mody na spożywanie alkoholu
(6919)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2008 r., znak:
SPS-023-6919/08, dotyczące interpelacji posłanek
Lidii Staroń i Danuty Olejniczak w sprawie przeciw-
działania kształtowaniu się u młodych ludzi mody na
spożywanie alkoholu, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
W dniu 11 grudnia 2008 r. Komitet Rady Mini-
strów przyjął projekt ustawy o zmianie ustawy o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi oraz ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
zgodnie z którym wprowadza dopuszczalność emisji
reklam i promocji piwa w telewizji, radiu, kinie i te-
atrze wyłącznie w godzinach między 23 a 6. Zmiana
ta podyktowana jest potrzebą ograniczenia wpływu
reklam i promocji piwa na małoletnich odbiorców
środków masowego przekazu. Jest to propozycja po-
wrotu do poprzedniej regulacji. Po roku 2002, kiedy
to zwiększono liczbę godzin, w jakich dopuszczalna
jest emisja filmów reklamowych promujących piwo,
do godzin pomiędzy 20 a 6, liczba emisji wyżej wy-
mienionych filmów reklamowych wzrosła z ponad
10 tys. do ponad 30 tys.
W mojej opinii istotne znaczenie ma także fakt, iż
młodzi ludzie stanowią znaczną część widowni oglą-
dającą telewizję w godzinach pomiędzy 20 a 23, stąd
też wprowadzenie zakazu emisji reklam piwa w tym
czasie emisyjnym ma szczególne znaczenie.
Ponadto w związku z zobowiązaniem przez Ko-
misję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego
w dniu 20 maja 2008 r. Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji do wystąpienia z inicja-
tywą zmiany ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zakresie nada-
nia radzie gminy kompetencji do określania w drodze
uchwały obszarów na terenie gminy, na których za-
kazuje się prowadzenia reklamy i promocji napojów
alkoholowych, przewiduje się współpracę z Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji w pra-
cach nad tą nowelizacją.
W ramach działań w przedmiotowym zakresie
podległa ministrowi zdrowia Państwowa Agencja
Rozwiązywania Problemów Alkoholowych przygoto-
wuje także ogólnopolską kampanię edukacyjną, któ-
rej celem będzie ograniczenie liczby osób pijących
ryzykownie i szkodliwie, wraz z przekazaniem wie-
dzy na temat szkód zdrowotnych i społecznych, jakie
wiążą się z piciem alkoholu. Kampania ruszy w kwiet-
niu 2009 r. i mam nadzieję na udział w niej nie tylko
mediów, ale także samorządów lokalnych.
Kampania adresowana jest do dorosłych konsu-
mentów napojów alkoholowych – także do młodych
dorosłych. Zawierać będzie zachętę do oceny własne-
go modelu picia i ostrzeżenie przed niebezpieczeń-
stwami, jakie mogą się pojawić w związku z piciem.
Kampania odniesie się do każdego, kto pije alkohol,
także do osób pijących niewiele. Wytłumaczy adresa-
tom kampanii, co to znaczy pić nadmiernie (przeliczy
to na kufle piwa, lampki wina czy kieliszki wódki).
Uświadomi, że picie nadmierne lub w niewłaściwych
sytuacjach może powodować szkody zdrowotne i spo-
łeczne. Kampania zmierza do zmniejszenia liczby
osób pijących alkohol w sposób ryzykowny i szkodli-
wy, a także do zmniejszania szkód wynikających
z takiego sposobu picia alkoholu. Zachęca również
pijących alkohol dorosłych Polaków do odpowiedzi na
pytanie: „Czy moje picie jest bezpieczne?”
Kampania będzie adresowana również do osób,
które w ogóle nie powinny pić alkoholu. Zostaną przy-
gotowane specjalne materiały informacyjne i eduka-
cyjne oraz portal internetowy dla uczniów szkół pod-
stawowych i gimnazjów. Nie ominie również mate-
riałów dla kierowców oraz kobiet w ciąży. Gminy,
które zgłoszą swój udział w kampanii, otrzymają od
Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Al-
koholowych pakiety materiałów edukacyjnych, wśród
nich m.in. publikacje dotyczące młodzieży, scena-
riusz spotkania z rodzicami (wywiadówki profilak-
tycznej), scenariusz lokalnej debaty z udziałem decy-
dentów itp.
Patronatem honorowym objęło kampanię Biuro
Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w Polsce.
Partnerem przedsięwzięcia jest Kolegium Lekarzy
Rodzinnych.
Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów
Alkoholowych realizuje także projekty skierowane do
grup ryzyka. W ramach wspierania systemu pomocy
dla młodzieży upijającej się prowadzony jest ogólno-
polski telefon zaufania „Pomarańczowa Linia”,
w którym udzielane są konsultacje i porady dla mło-
dych ludzi i ich rodziców. Realizowany jest także pro-
jekt edukacyjny dla studentów Akademii Medycznej
w Warszawie. W programie profilaktyczno-interwen-
cyjnym uczestniczyli wszyscy chętni studenci rozpo-
czynający edukację na tej uczelni, łącznie zgłosiło się
ok. 600 studentów. Do środowiska studentów skiero-
wany był też program realizowany przy współpracy
z Akademickim Związkiem Sportowym. Rozpoczęto
realizację kampanii „Wybierz dobrą metę”, w ramach
której przygotowano materiały edukacyjne dotyczące
profilaktyki nadużywania alkoholu przez studentów.
Zadanie ma być kontynuowane w następnym roku,
tak aby przekaz dotyczący promocji zdrowego stylu
życia związanego z uprawianiem sportu, jako alter-
natywa wobec sięgania po alkohol, mógł być propa-
gowany w jak największej grupie odbiorców.
Warto również podkreślić, iż wyniki ogólnopol-
skich badań (np.: ESPAD z roku 2007 czy też HBSC

z roku 2006) wskazują na zatrzymanie tendencji
wzrostu spożywania substancji psychoaktywnych
wśród młodzieży (dotyczy do również picia alkoholu),
a nawet spadek liczby młodych ludzi, którzy przyzna-
ją się do picia lub upijania się w ostatnim okresie
(szczególnie spadek ten jest wyraźny w grupach
chłopców).
Wyrażam głęboką nadzieję, że działania te, wpi-
sując się w szerszy kontekst realizowanych progra-
mów profilaktycznych, przyczynią się do zmniejsze-
nia spożycia alkoholu przez nieletnich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie finansowania kosztów pobytu
mieszkańców domów pomocy społecznej
na różnych zasadach (6922)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
Pana pismo z dnia 11 grudnia br., znak SPS-023-
-6922/08, w sprawie interpelacji pani poseł Bożeny
Kotkowskiej oraz grupy posłów klubu parlamentar-
nego Nowa Lewica dotyczącej sposobu finansowania
kosztów pobytu mieszkańców domów, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje:
Zgodnie z ustawą z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.) prowadzenie i rozwój infrastruktury do-
mów pomocy społecznej o zasięgu ponadgminnym
oraz umieszczanie w nich skierowanych osób jest za-
daniem własnym powiatu (w tym gmin na prawach
powiatu) dofinansowywanym z budżetu państwa.
Jednostki samorządu terytorialnego mogą zlecać
prowadzenie domów pomocy społecznej, udzielając
dotacji na dofinansowanie realizacji zleconego zada-
nia organizacjom pozarządowym prowadzącym dzia-
łalność w zakresie pomocy społecznej oraz osobom
prawnym i jednostkom organizacyjnym działającym
na podstawie przepisów o stosunku państwa do Ko-
ścioła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, sto-
sunku państwa do innych kościołów i związków wy-
znaniowych oraz o gwarancji wolności sumienia i wy-
znania, jeżeli ich cele statutowe obejmują prowadze-
nie działalności w zakresie pomocy społecznej.
961
Od 1 stycznia 2004 r. zmienił się sposób kierowa-
nia do domów pomocy społecznej oraz sposób finan-
sowania domów pomocy społecznej. Do dnia 1 stycz-
nia 2004 r. decyzje kierujące do domu pomocy spo-
łecznej wydawał powiat właściwy ze względu na miej-
sce zamieszkania osoby, natomiast od dnia 1 stycznia
kompetencje te należą do gminy właściwej ze wzglę-
du na miejsce zamieszkania osoby składającej wnio-
sek o umieszczenie w domu pomocy społecznej. Pobyt
mieszkańców skierowanych do domu pomocy społecz-
nej po dniu 1 stycznia 2004 r. opłacany jest do wyso-
kości średniego kosztu utrzymania.
Średni miesięczny koszt utrzymania w domu po-
mocy społecznej oznacza kwotę rocznych wydatków
na działalność domu, wynikającą z kosztów utrzy-
mania mieszkańców, z roku poprzedniego, bez wy-
datków inwestycyjnych, powiększoną o prognozowa-
ny średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług kon-
sumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej
na dany rok kalendarzowy, podzieloną przez liczbę
miejsc, ustaloną jako sumę rzeczywistej liczby miesz-
kańców w poszczególnych miesiącach roku poprzed-
niego, w domu.
W koszcie utrzymania mieszkańca w domu pomo-
cy społecznej skierowanego po dniu 1 stycznia 2004 r.
partycypują według ustalonej kolejności: osoba kie-
rowana do domu pomocy społecznej, rodzina osoby
kierowanej – małżonek, zstępni (dzieci, wnuczki)
przed wstępnymi (rodzicami, dziadkami), jeżeli jej
sytuacja na to pozwala, i gmina kierująca osobę do
domu pomocy społecznej – w wysokości różnicy mię-
dzy średnim kosztem utrzymania w domu pomocy
społecznej a opłatami wnoszonymi przez osoby, o któ-
rych mowa wyżej.
Jednocześnie zgodnie z art. 87 ustawy o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego powiat
otrzymuje dotację na mieszkańców domów pomocy
społecznej prowadzonych w ramach zadania własne-
go lub prowadzonych na jego zlecenie, umieszczonych
na podstawie skierowania wydanego przed dniem
1 stycznia 2004 r.
Przyczyną wprowadzenia takiego rozwiązania
był fakt, że do dnia 1 stycznia 2004 r. gminy przerzu-
cały ciężar opieki nad osobami wymagającymi szcze-
gólnego wsparcia na powiaty, kierując je do domów
pomocy społecznej, przy czym należy pamiętać, że
domy pomocy były dofinansowywane z budżetu pań-
stwa. Kolejka do tych domów systematycznie wzra-
stała; jednocześnie spadała liczba osób, którym przy-
znawano świadczenia w postaci usług opiekuńczych
w miejscu zamieszkania.
Nowe zasady ponoszenia opłat z tytułu pobytu
w domu pomocy społecznej nałożyły pewne obciąże-
nia na rodziny i gminy, nie zwalniając ich z odpowie-
dzialności za swoich niepełnosprawnych członków
i mieszkańców. Przy ustalaniu odpłatności brana jest
pod uwagę rzeczywista sytuacja materialna rodziny,
w taki sposób, aby obciążona opłatą, sama nie zna-
lazła się w sytuacji wymagającej wsparcia pieniężne-
go z pomocy społecznej.
962
Przeniesienie częściowej opłaty na gminy miało
na celu m.in. wyzwolenie w nich inicjatywy rozwija-
nia usług środowiskowych dla swoich mieszkańców,
budowy lokalnych ośrodków wsparcia dziennego czy
też małych lokalnych domów pomocy społecznej,
z czego wcześniej gminy często rezygnowały, przeno-
sząc obciążenia na powiaty prowadzące domy pomo-
cy społecznej. Jednocześnie w ramach nowej ustawy
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
wprowadzono stały mechanizm przenoszenia uwal-
nianych środków z dotacji dla domów pomocy spo-
łecznej (naturalny spadek liczby mieszkańców domów
pomocy społecznej, na których powiaty prowadzące
domy otrzymywały dotacje z budżetu państwa) do
budżetów gmin, które to środki miały wesprzeć sa-
morządy w realizacji zadań ustawowych w zakresie
usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opie-
kuńczych. Działanie to na początku nie przyniosło
spodziewanego efektu. Obecnie sytuacja w tym za-
kresie uległa zdecydowanej poprawie.
Środki na dotacje dla domów pomocy społecznej
planuje w swoim budżecie wojewoda i ustala ich wy-
sokość. Miesięczną kwotę dotacji dla powiatu ustala
się w wysokości odpowiadającej iloczynowi liczby
mieszkańców domów, o których mowa wyżej, w po-
wiecie i średniego miesięcznego kosztu utrzymania
w domu, pomniejszonemu o dochody uzyskiwane
z odpłatności za pobyt w domu za mieszkańca.
Do wyliczenia dotacji przyjmuje się średni mie-
sięczny koszt utrzymania w domu, nie wyższy jednak
niż średnia miesięczna kwota dotacji wyliczona dla
województwa. Kwota ta w praktyce może być zwięk-
szana co miesiąc, stosownie do niewykorzystanych
środków dotacji (zgony mieszkańców, rezygnacja
z miejsca w domu pomocy społecznej, usamodzielnie-
nie mieszkańca DPS).
Wysokość miesięcznej dotacji może być zróżnico-
wana w zależności od dochodów z tytułu odpłatności
mieszkańców, jednak nie więcej niż o 20%.
Powiat finansuje prowadzone przez siebie domy
pomocy społecznej z dochodów własnych, stanowią-
cych w praktyce odpłatność zamieszkałych w domach
mieszkańców. Odpłatność mieszkańców zamieszka-
łych w domach prowadzonych na zlecenie powiatu
stanowi dochód podmiotu prowadzącego dom pomo-
cy społecznej. Nie ma przeszkód, aby samorząd prze-
znaczył dodatkowe środki na finansowanie działal-
ności domów pomocy społecznej.
Na dzień dzisiejszy powiaty dopłacają do domów
pomocy społecznej, inwestując środki głównie w re-
alizację programów naprawczych tych jednostek, na-
tomiast bardzo rzadko dopłacają do bieżących kosz-
tów utrzymania.
Mechanizm wzrostu dotacji dla powiatów dopiero
od miesiąca następującego po ogłoszeniu nowego
kosztu utrzymania (najczęściej kwiecień) nie wpływa
tak drastycznie na działalność domów pomocy spo-
łecznej, jak pisze w swoim wystąpieniu pani poseł.
Poza tym w trakcie roku (najczęściej po I półroczu)
wojewodowie weryfikują kwotę średniej miesięcznej
dotacji na 1 mieszkańca domu pomocy społecznej
i wówczas wcześniejsze niedobory środków wyrów-
nują się, a czasami budżet domu zwiększa się ponad
planowane środki. Dodatkowo w województwach
o najniższych dotacjach jednostkowych wojewodowie
dokonują stosownych przesunięć w ramach swoich
budżetów, dofinansowując jeszcze w trakcie roku
działalność bieżącą domów pomocy społecznej lub
dofinansowując realizację programów naprawczych
w tych jednostkach.
Problemy finansowe domów pomocy społecznej
spowodowane zostały nieprzewidzianym wzrostem
inflacji i ograniczoną do tej sytuacji wysokością
środków finansowych zaplanowanych w budżetach
wojewodów na dotacje dla domów pomocy społecz-
nej. Dodatkowo pracownicy tych jednostek podjęli
akcje protestacyjne z uwagi na bardzo niskie wyna-
grodzenia.
Z uwagi na powyższe minister pracy i polityki
społecznej występował w roku bieżącym dwukrotnie
do ministra finansów z wnioskiem o dodatkowe środ-
ki dla domów pomocy społecznej, a także o rozważe-
nie możliwości nowelizacji przepisu art. 87 ustawy
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego,
która umożliwiłaby wojewodom udzielanie dotacji na
1 mieszkańca do wysokości średniego kosztu utrzy-
mania mieszkańca, a nie do wysokości średniej mie-
sięcznej dotacji wojewódzkiej.
Pomimo negatywnego stanowiska Ministerstwa
Finansów tutejszy resort w ramach przygotowywa-
nej nowelizacji ustawy o pomocy społecznej przedsta-
wił także propozycje zmian innych ustaw, w tym
zmianę art. 87 ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego. Projekt jest już po konsulta-
cjach międzyresortowych, jednak z uwagi na duże
rozbieżności z Ministerstwem Finansów trwają w tej
sprawie jeszcze uzgodnienia.
Dodatkowo we wrześniu tego roku minister pracy
i polityki społecznej wystąpił z wnioskiem o zmianę
przeznaczenia części środków – w wysokości 150 mln zł
– z rezerwy celowej budżetu państwa na 2008 r.,
część 83, poz. 48: Środki na zwiększenie dotacji celo-
wych na realizację świadczeń rodzinnych, zaliczki
alimentacyjnej oraz świadczeń z funduszu alimenta-
cyjnego oraz środki na wdrożenie centralnego reje-
stru dłużników alimentacyjnych, na podwyższenie
dotacji dla powiatów na dofinansowanie bieżącej
działalności domów pomocy społecznej. W dniu 2 paź-
dziernika br. Komisja Finansów Publicznych w opinii
nr 48 wyraziła zgodę na takie działanie.
Ponieważ zgłoszone przez województwa zapotrze-
bowania na środki finansowe dla domów pomocy spo-
łecznej przekraczały ww. kwotę, minister pracy i po-
lityki społecznej przeznaczył dodatkowe środki na
ten cel w wysokości 24 346 613 zł ze środków zapla-
nowanych w ustawie budżetowej w rezerwach celo-
wych budżetu państwa na zadania pomocy społecznej
(część 83, poz. 33).
Środki w wysokości 174 346 613 zł ogółem prze-
znaczone były na zwiększenie dotacji powiatom do
wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzyma-
nia w domach pomocy społecznej oraz dodatkowo na

podwyższenie dotacji, nie więcej jednak niż o 20%
(art. 155 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej), lub w oparciu o art. 115 tej ustawy
w przypadku domów, które miały bardzo niski koszt
utrzymania i już wcześniej skorzystały z 20-procen-
towego zwiększenia dotacji. Dotacja ta miała służyć
zabezpieczeniu wszystkich niezbędnych wydatków
w 2008 r. związanych z utrzymaniem standardu
usług świadczonych w tych jednostkach, w tym tak-
że zrekompensowaniu niskich wynagrodzeń pracow-
nikom. Kwota potrzeb w tym zakresie oceniona zo-
stała na podstawie danych zgłoszonych przez wydzia-
ły polityki społecznej z poszczególnych województw.
Ponadto informuję, że rozpoczęto prace nad zało-
żeniami do nowej ustawy o pomocy społecznej. Prze-
widywane są również zmiany dotyczące domów po-
mocy społecznej.
Jeśli chodzi o potrącenia dokonywane przez ZUS
na rzecz opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej,
to uprzejmie informuję, że na dzień dzisiejszy wpro-
wadzenie zmian w tym zakresie nie jest możliwe.
Zgodnie z art. 139 ust. 1 pkt 10 ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118, z późn. zm.) ze
świadczeń pieniężnych określonych w ustawie – po
odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz
zaliczki i innych należności z tytułu podatku docho-
dowego od osób fizycznych – podlegają potrąceniu,
z uwzględnieniem art. 141, należności m.in. z tytułu
odpłatności za pobyt osób uprawnionych do świad-
czeń w domach pomocy społecznej, zakładach opie-
kuńczo-leczniczych lub zakładach pielęgnacyjno-
-opiekuńczych. Nadmienić należy, że zgodnie z powo-
łanym przepisem organ rentowy dokonuje potrąceń
na wniosek dyrektorów tych placówek.
Natomiast art. 140 ust. 4 pkt 3 ww. ustawy okre-
śla górną granicę tych potrąceń, stanowiąc, że potrą-
cenia należności z tytułu odpłatności za pobyt osób
uprawnionych do świadczeń w domach pomocy spo-
łecznej, zakładach opiekuńczo-leczniczych lub zakła-
dach pielęgnacyjno-opiekuńczych nie mogą przekra-
czać 65% kwoty świadczenia.
Jak wynika z powyższego, przepisy ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych określają tylko kolej-
ność i maksymalną wysokość potrąceń dokonywa-
nych ze świadczeń wypłacanych z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych.
Natomiast podstawę ustalenia opłaty za pobyt
w domu pomocy społecznej stanowią wyłącznie prze-
pisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.).
Nie mają w tym względzie zastosowania przepisy
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, a zwłaszcza art. 140 tej ustawy.
Nie ingerują one zatem w zasady ustalania wysokości
odpłatności za pobyt w domach pomocy społecznej,
które są uregulowane odrębnie.
Organ rentowy może, na wniosek dyrektora pla-
cówki, potrącać z emerytury lub renty pensjona-
riusza należności z tytułu odpłatności za jego po-
963
byt w domu pomocy społecznej, ale według zasad
określonych w przepisach art. 139–141 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
W praktyce w większości przypadków odpłatność
potrącana jest przez właściwy oddział ZUS, ze wzglę-
du na fakt, że dla większości pensjonariuszy, z uwa-
gi na ich wiek i niesprawność, ta forma opłaty jest
dogodniejsza.
Zauważyć należy, że sytuacja, w wyniku której
potrącana przez ZUS kwota odpłatności jest wyższa
lub niższa niż wskazana w decyzji w sprawie odpłat-
ności za pobyt w domu pomocy społecznej, spowodo-
wana jest tym, że należność ustalona w oparciu
o ustawę o pomocy społecznej wyrażona jest w kwo-
tach netto, natomiast potrącenie, o którym mowa jest
w art. 140 ust. 4 pkt 3 ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odbywa
się na kwotach świadczenia brutto. Niemożliwym jest
więc przeniesienie wielkości procentowych z ustawy
o pomocy społecznej do ustawy emerytalnej, a wyso-
kość potrącenia do 65% dochodu w ustawie emery-
talnej odpowiada w przybliżeniu wielkości należnej
kwoty z tytułu odpłatności za pobyt w domu pomocy
społecznej. Powstałe w ten sposób niewielkie różnice
w kwotach należnych nakładają na dom obowiązek
zwrotu różnicy nadpłaconej kwoty lub konieczność
dopłaty przez osobę niedopłaconej kwoty do kasy
domu.
Niedogodność ta wynika z niemożliwości zindy-
widualizowania blokad na pojedynczych świadcze-
niach w oddziałach ZUS, ponieważ taka blokada
znacznie przewyższałaby kosztami wysokość doko-
nywanych potrąceń. Koszty te obciążałyby i tak skrom-
ne budżety domów pomocy społecznej.
Należy również nadmienić, że przepisy ustawy
o emeryturach i rentach z FUS nie stwarzają prze-
szkód prawnych, aby dyrektorzy domów pomocy spo-
łecznej pobierali opłaty bezpośrednio od osób przeby-
wających w domach pomocy społecznej.
W tym zakresie ustawa o emeryturach i rentach
z FUS była już kilkakrotnie nowelizowana i ponie-
waż kolejne nowelizacje nie satysfakcjonują ani dy-
rektorów domów pomocy społecznej, którzy uskarża-
ją się na niechęć mieszkańców do dokonywania do-
płat, ani mieszkańców, którzy skarżą się, że ZUS
potrąca im większą kwotę niż ta należna domowi,
najprostszym rozwiązaniem jest pobieranie opłaty
z tytułu pobytu w domu pomocy społecznej bezpo-
średnio od mieszkańców, co w sposób zdecydowany
upraszcza sposób liczenia należnej opłaty. Zasadnym
jest, aby z pośrednictwa ZUS korzystać jedynie wów-
czas, gdy w domu przebywają osoby, które mają po-
ważne trudności z dysponowaniem własnymi środ-
kami finansowymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
964
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie podwyższenia wskaźnika
waloryzacji rent i emerytur o 40% w 2009 r.
(6927)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2008 r.
(znak: SPS-023-6927/08) dotyczące interpelacji poseł
Bożeny Kotkowskiej w sprawie podwyższenia wskaź-
nika waloryzacji rent i emerytur o 40% w 2009 r. na
wstępie chciałabym zaznaczyć, że problematyka
przyjęcia właściwych rozwiązań w zakresie walory-
zacji emerytur i rent jest przedmiotem mojej szcze-
gólnej troski. Zasady waloryzacji określają bowiem
zakres ochrony realnej wartości emerytur i rent,
m.in. w związku z podwyżkami cen energii, gazu,
żywności i innych świadczeń bytowych, jak również
decydują o udziale populacji osób już nieaktywnych
zawodowo we wzroście gospodarczym i wzroście po-
ziomu życia całego społeczeństwa.
Obecnie obowiązujące zasady waloryzacji emery-
tur i rent określone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) są wynikiem zmian wprowadzonych ustawą
z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. Nr 191, poz. 1368). Ustawą tą przywró-
cono coroczną waloryzację świadczeń emerytalno-
-rentowych (od dnia 1 marca) oraz wprowadzono
wskaźnik waloryzacji odpowiadający średnioroczne-
mu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyj-
nych w poprzednim roku kalendarzowym, zwiększo-
nemu o co najmniej 20% realnego wzrostu przecięt-
nego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzo-
wym. Zwiększenie o co najmniej 20% realnego wzro-
stu przeciętnego wynagrodzenia jest corocznie przed-
miotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych.
W 2008 r. nie doszło do uzgodnienia przedmioto-
wego zwiększenia. Negocjacje odbyły się w dniach
14–15 lutego 2008 r. po ogłoszeniu przez prezesa GUS
średniorocznych wskaźników cen oraz realnego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim
roku kalendarzowym. Należy dodać, że odbyły się
one już po przyjęciu ustawy budżetowej na 2008 r.
W związku z negatywnymi głosami partnerów
społecznych odnośnie do terminu negocjacji wysoko-
ści wskaźnika waloryzacji oraz zbyt krótkiego czasu
na osiągnięcie porozumienia w tej sprawie w dniu
15 maja 2008 r. kwestie zmian w zakresie waloryzacji
świadczeń były przedmiotem dyskusji zespołu do spraw
ubezpieczeń Społecznych Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych. W wyniku uzgod-
nień ustalono, iż w Ministerstwie Pracy i Polityki Spo-
łecznej zostanie przygotowany stosowny projekt usta-
wy wprowadzający zmianę dotyczącą terminu nego-
cjacji wysokości wskaźnika waloryzacji emerytur i rent
w części uzależnionej od realnego wzrostu płac.
Uprzejmie informuje, że w dniu 5 grudnia 2008 r.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął ustawę o zmia-
nie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych stanowiącą w zakresie walory-
zacji realizację uchwały nr 32 Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych z dnia 2 czerw-
ca 2008 r. w sprawie trybu negocjacji wysokości
wskaźnika waloryzacji emerytur i rent. Zgodnie
z przyjętymi ustaleniami w ustawie proponuje się,
aby negocjacje wzrostu wskaźnika waloryzacji roz-
poczynały się już w czerwcu każdego roku po przed-
stawieniu przez stronę rządową partnerom społecz-
nym informacji o prognozowanych wielkościach ma-
kroekonomicznych, a zatem jeszcze na etapie two-
rzenia budżetu państwa. W przypadku, gdy strony
nie dojdą do porozumienia, strona rządowa, tak jak
obecnie, podejmie decyzję odnośnie do wysokości
tego zwiększenia.
Uważam, że proponowane zmiany umożliwią
przedyskutowanie z partnerami społecznymi kwestii
dotyczącej tego, w jakim stopniu, jeżeli weźmie się
pod uwagę prognozowane wielkości makroekono-
miczne, waloryzacja powinna zapewnić wzrost powy-
żej inflacji i tym samym umożliwić emerytom i ren-
cistom udział we wzroście gospodarczym. Stworzone
zostaną tym samym lepsze warunki na osiągnięcie
w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych porozumienia co do wielkości wskaź-
nika waloryzacji adekwatnego do aktualnej sytuacji
społeczno-gospodarczej.
Nadmieniam, że według nowych zasad wynikają-
cych z przedmiotowej ustawy negocjacje dotyczące
zwiększenia wskaźnika waloryzacji, która będzie
przeprowadzona w marcu 2009 r., rozpoczną się
w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie ustawy.
W kwestii waloryzacji należy również zaznaczyć,
że wskaźnik waloryzacji jest wskaźnikiem „patrzą-
cym wstecz”, co oznacza, że przeprowadzona w 2008 r.
waloryzacja emerytur i rent uwzględnia inflację za
lata 2006–2007. Natomiast wzrost cen, który nastą-
pi w roku 2008, będzie uwzględniony przy waloryza-
cji świadczeń, która zostanie przeprowadzona w ro-
ku 2009.
Odnośnie do pytania w zakresie wzrostu walory-
zacji emerytur i rent o 40% w 2009 r. pragnę poin-
formować, że przyjęcie wskaźnika waloryzacji
uwzględniającego 40% udział realnych wynagrodzeń
spowodowałoby ustalenie wskaźnika waloryzacji na
poziomie 107%. Wobec przyjęcia przez Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej w dniu 5 grudnia 2008 r. ustawy
budżetowej na 2009 r. oraz stosownie do informacji
uzyskanej z Ministerstwa Finansów w zakresie
wskaźnika waloryzacji świadczeń w 2009 r. zaplano-
wane w ustawie budżetowej na 2009 r. wydatki na

emerytury i renty nie uwzględniają tak znacznego
zwiększenia wskaźnika waloryzacji. Ustalenie wskaź-
nika waloryzacji na poziomie 107% oznaczałoby bo-
wiem konieczność wygospodarowania dodatkowych
środków budżetowych w wysokości ok. 1,6 mld zł, co
podrożyłoby koszty waloryzacji do ok. 8,8 mld zł.
Odpowiadając na ostatnie pytanie dotyczące tego,
czy rząd nie powinien uruchomić dodatkowych środ-
ków wspomagających grupy najbiedniejsze, otrzymu-
jące świadczenia na poziomie minimum socjalnego,
pragnę poinformować, że minimum socjalne nie jest
pojęciem funkcjonującym w polskim systemie praw-
nym. Istnieje natomiast prawna definicja ubóstwa,
wykorzystywana również przez Główny Urząd Sta-
tystyczny w badaniach sytuacji materialnej gospo-
darstw domowych. Jest nią ustawowa granica ubó-
stwa, czyli kryterium dochodowe warunkujące prawo
do świadczeń z pomocy społecznej.
Wsparcie materialne osób zagrożonych ubóstwem
powinno dokonywać się poprzez system świadczeń
z pomocy społecznej na zasadach takich samych, jak
w przypadku pozostałych obywateli znajdujących się
w trudnej sytuacji materialnej, a niebędących eme-
rytami lub rencistami. Kwestie te reguluje ustawa
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.).
Zawarte w przedmiotowej ustawie przepisy praw-
ne umożliwiają taką organizację pomocy społecznej,
która ma na celu umożliwienie osobom i rodzinom
przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych.
W systemie pomocy społecznej głównym podmio-
tem działającym na rzecz rozwiązywania problemu
ubóstwa są gminne jednostki samorządu terytorial-
nego. Administracja rządowa, działając na podstawie
konstytucyjnej zasady pomocniczości państwa, wspie-
ra i w przyszłości wspierać będzie działania samorzą-
du terytorialnego oraz organizacji pozarządowych,
zmierzające do poprawy poziomu integracji społecz-
nej osób ubogich, w szczególności rodzin z dziećmi.
Osoby znajdujące się w trudnej sytuacji finanso-
wej zależnie od potrzeb mogą zostać objęte pomocą
z szerokiego wachlarza świadczeń pomocy społecznej
świadczonej w formie niematerialnej lub materialnej,
przewidzianych we wspomnianej ustawie o pomocy
społecznej. Świadczenia te przyznawane są na pod-
stawie przyjętych w ustawie kryteriów dochodowych.
Przepisy ustawy o pomocy społecznej umożliwiają
zmianę ww. kryteriów dochodowych. Zmiana ta jest
podyktowana sytuacją wzrostu cen. Ustalanie pozio-
mu potrzeb bytowych osób i rodzin jest przedmiotem
prowadzonych wieloletnich badań naukowych. We-
ryfikacja kryteriów dochodowych odbywa się co
3 lata z uwzględnieniem wyniku badań progu inter-
wencji socjalnej dokonywanych przez Instytut Pracy
i Spraw Socjalnych. W październiku 2006 r. odbyła
się pierwsza taka weryfikacja. Kryteria dochodowe
wprowadzone od dnia 1 października 2006 r. obowią-
zują obecnie.
W roku, w którym przeprowadza się weryfikację,
Rada Ministrów do dnia 15 maja przedstawia Trój-
965
stronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych: propozycję kwot kryteriów dochodowych, in-
formację o realizacji świadczeń pieniężnych z pomo-
cy społecznej za okres od poprzedniej weryfikacji
obejmującą liczbę świadczeniobiorców, liczbę świad-
czeń i ogólną kwotę wydatków na świadczenia. Trój-
stronna Komisja do Spraw Społeczno-Gospodarczych
uzgadnia kryteria dochodowe w terminie do dnia
15 czerwca danego roku kalendarzowego. Minister
właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego ogła-
sza w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” zweryfi-
kowane kryteria dochodowe do dnia 15 lipca w roku,
w którym przeprowadza się weryfikację. W przypad-
ku, gdy Trójstronna Komisja do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych nie uzgodni w przewidzianym ter-
minie kryteriów dochodowych, Rada Ministrów usta-
la nie niższe niż w przedstawionej propozycji kryteria
dochodowe w terminie do dnia 15 lipca danego roku.
Zweryfikowane kryteria dochodowe obowiązują od
dnia 1 października roku, w którym jest przeprowa-
dzana weryfikacja.
W roku 2009 przeprowadzona zostanie kolejna
weryfikacja kryteriów dochodowych. Analizy badaw-
cze w powyższym zakresie przyczyniają się do podej-
mowania przez resort działań zmierzających w kie-
runku zaspokojenia godziwego poziomu życia osób
i rodzin.
Jednocześnie pragnę dodać, że w związku z przy-
wróceniem corocznej waloryzacji świadczeń emery-
talno-rentowych nie obowiązują przepisy, które mia-
ły zastosowanie w 2005 i 2007 r., dotyczące wypłaca-
nego w zastępstwie waloryzacji jednorazowego do-
datku pieniężnego do świadczeń emerytalnych i ren-
towych, tzw. zapomogi pieniężnej dla niektórych
emerytów, rencistów i osób pobierających świadcze-
nie przedemerytalne oraz zasiłek przedemerytalny.
Wprowadzenie takiego dodatku w warunkach corocz-
nej waloryzacji nie znajduje uzasadnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
966
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie naliczania funduszu rentowego
osobom otrzymującym świadczenia emerytalne
(6928)
W odpowiedzi na przekazaną przy piśmie Pana
Marszałka z dnia 11 grudnia 2008 r., znak: SPS-023-
-6928/08, interpelację posłanki Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów w sprawie naliczania funduszu
rentowego osobom otrzymującym świadczenia eme-
rytalne pragnę uprzejmie wyjaśnić.
Kwestia obowiązku ubezpieczenia społecznego pra-
cowników została uregulowana w ustawie z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.).
Art. 6 ustawy mówi, że obowiązkowo ubezpiecze-
niom społecznym podlegają osoby fizyczne, które są
pracownikami. W przypadku pracowników obowią-
zek ubezpieczenia istnieje bez względu na rodzaj
umowy i wymiar czasu pracy. Z obowiązku tego nie
zwalnia również praca wykonywana na podstawie
umowy w dwóch lub więcej zakładach pracy. Przepis
ten nie wyłącza z ubezpieczenia pracowników, którzy
mają status emeryta lub rencisty.
Pragnę wyjaśnić, że obowiązek opłacania składki
od wynagrodzenia za pracę od wszystkich pracowni-
ków jest wyrazem jednej z podstawowych zasad ubez-
pieczeń społecznych – solidaryzmu społecznego. Wszy-
scy pracownicy gromadzą środki w Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych na wypłatę świadczeń z tego
funduszu. Żaden pracownik nie może być zwolniony
z tego obowiązku, mimo że nie wszyscy zatrudnieni
w jednakowej przecież mierze skorzystają z tych fun-
duszy, a są i tacy, którzy nigdy z nich nie skorzystają.
Należy również zauważyć, że do 1998 r. składki
na ubezpieczenia społeczne pracowników opłacali
w całości pracodawcy z własnych środków. Od 1999 r.
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe po-
krywają pracodawca i pracownik; początkowo w czę-
ściach równych, później stopa procentowa składki na
ubezpieczenie rentowe była – od 1 lipca 2007 r. – stop-
niowo obniżana i od 1 stycznia 2008 r. wynosi 6%
podstawy wymiaru (w proporcjach odpowiednio:
1,5% po stronie ubezpieczonego, a 4,5% po stronie
płatnika składek).
Należy pamiętać, że w związku z wprowadzeniem
od 1999 r. obciążenia pracowników częścią składek
na ubezpieczenia zostały wówczas podwyższone wszyst-
kie wynagrodzenia pracownicze, tak aby potrącenia
należnych od pracowników składek nie spowodowały
zmniejszenia wypłat wynagrodzeń. Ubruttowienie
objęło także wynagrodzenia zatrudnionych emery-
tów i rencistów.
Zasady wynagradzania pracowników nie przewi-
dują stawek wynagrodzeń nieobejmujących składek
na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej
przez pracownika. Sugerowane zwolnienie niektó-
rych pracowników z obowiązku ubezpieczeń emery-
talnego i rentowych oznaczałoby zwolnienie z obcią-
żenia częścią składek wynagrodzeń tych pracowni-
ków i w konsekwencji – nieuzasadnione zróżnicowa-
nie wynagrodzeń. Zgodnie bowiem z art. 78 Kodeksu
pracy wynagrodzenie za pracę powinno odpowiadać
rodzajom pracy i wymaganym do niej kwalifikacjom
z uwzględnieniem ilości i jakości pracy. Nie powinno
być więc różnicowane z innych, pozazawodowych
względów. Ponadto wyłączenie emerytów i rencistów
z ubezpieczenia mogłoby stwarzać zachętę dla praco-
dawcy do zatrudniania emerytów i rencistów w miej-
sce osób, za które należy odprowadzać składki, a co
za tym idzie, prowadzić do nieuzasadnionego zróżni-
cowania szans na rynku pracy.
W związku z wyrażonym w interpelacji poglądem,
że osoby, które teraz są na emeryturze, z puli skła-
dek nigdy nie skorzystają, pragnę poinformować, że
z funduszu rentowego są finansowane – oprócz rent
z tytułu niezdolności do pracy – także renty rodzinne
przysługujące uprawnionym członkom rodziny w ra-
zie śmierci emeryta lub rencisty, dodatek do renty
rodzinnej dla sieroty zupełnej, dodatek pielęgnacyjny
przysługujący emerytowi po ukończeniu 75 lat, zasi-
łek pogrzebowy przysługujący zarówno w razie
śmierci ubezpieczonego, jak i emeryta i rencisty lub
członka jego rodziny.
Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) przewiduje
możliwość podwyższenia emerytury dla osób, które
mają już ustalone prawo do tego świadczenia. Świad-
czeniobiorca, który pracował po przejściu na emery-
turę i osiągał korzystne zarobki, może zgłosić wnio-
sek o przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia,
z uwzględnieniem zarobków, które w całości lub
w części uzyskał po przyznaniu emerytury, o ile
wskaźnik wysokości przeliczonej podstawy wymiaru
będzie wyższy od poprzednio obliczonego. Nie muszą
wykazywać wyższych zarobków osoby, które po przy-
znaniu emerytury nie pobrały jej wskutek zawiesze-
nia prawa do tego świadczenia. Bez konieczności po-
siadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy
wymiaru niż ustalony poprzednio zostanie przeliczo-
na podstawa wymiaru świadczenia przysługującego
emerytowi, który do ustalenia podstawy wymiaru
wskaże zarobki z okresu przypadającego w całości po
przyznaniu emerytury. Emeryt, który wykonuje pra-
cę zarobkową i z tego tytułu podlega obowiązkowi
ubezpieczenia emerytalnego i rentowych, może zgło-
sić wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadcze-
nia poprzez doliczenie nieuwzględnionych dotychczas
okresów składkowych i nieskładkowych.
Należy zaznaczyć, że obowiązkowe ubezpieczenie
emerytów i rencistów nie jest nową zasadą, ale po-
wtórzeniem wcześniejszych uregulowań. Uchylona
ustawa z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i fi-
nansowaniu ubezpieczeń społecznych przewidywała

w art. 4 ust. 1, że ubezpieczeniu społecznemu podle-
gają wszyscy pracownicy. Zatem już w świetle po-
przednio obowiązujących przepisów za emeryta i ren-
cistę będącego jednocześnie pracownikiem pracodaw-
ca obowiązany był opłacać składkę na ubezpieczenie
społeczne.
Poruszane kwestie były przedmiotem oceny Try-
bunału Konstytucyjnego, który wielokrotnie wyja-
śniał, że nie naruszają one zasad określonych w art. 2
i 32 konstytucji.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego (wyrok
z dnia 4 grudnia 2000 r. K 9/2000) obowiązkowe
ubezpieczenie emerytów i rencistów kontynuujących
określoną aktywność zawodową usprawiedliwia tak-
że konieczność realizacji konstytucyjnego prawa do
zabezpieczenia społecznego. Zapewnienie wszystkim
emerytom należnych świadczeń wypracowanych
w systemie ubezpieczeń społecznych opartym na mię-
dzypokoleniowym porozumieniu powoduje, że utrzy-
manie równowagi finansowej FUS ma doniosłe zna-
czenie dla stabilności obecnego systemu. Cechą cha-
rakterystyczną ubezpieczenia społecznego jest rozło-
żenie ciężaru świadczeń na szerszą zbiorowość osób
objętych jego zakresem.
Usprawiedliwione jest zatem nałożenie obowiąz-
ku ubezpieczenia nawet w sytuacji, gdy dalsze opła-
canie składek nie zawsze znajdzie w pełni odzwier-
ciedlenie w zwiększonej wysokości przysługującego
świadczenia. Trybunał wskazał też, że nie ma powo-
du, dla którego osiągnięcie wieku emerytalnego i po-
bieranie świadczeń miałoby rodzić przywileje na ryn-
ku pracy, naruszając zasady równej konkurencji na
tym rynku.
Dążenie do zapewnienia wszystkim jednakowego
dostępu do miejsc pracy może uzasadniać egzekwo-
wanie takich samych warunków zatrudnienia rów-
nież w stosunku do osób mających już ustalone prawo
do emerytury lub renty.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego regulacja
nakładająca obowiązek ubezpieczenia emerytów i ren-
cistów prowadzących działalność zarobkową w ra-
mach określonego stosunku prawnego niewątpliwie
skutkuje równomiernym obciążeniem finansowym
pracodawców, a tym samym stwarza potencjalnym
pracownikom równe szanse zatrudnienia. Z tego
punktu widzenia stanowi realizację zasady sprawie-
dliwości społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
967
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Pisalskiego
oraz grupy posłów
w sprawie możliwego terminu wejścia w życie
Umowy między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zasadach małego ruchu granicznego,
podpisanej w Kijowie w dniu 28 marca 2008 r.
(6929)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Grzegorza Pisalskiego oraz grupy
posłów (pismo nr SPS-023-6929/08 z dnia 11 grudnia
2008 r.) w sprawie możliwego terminu wejścia w życie
Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasadach małego
ruchu granicznego, podpisanej w Kijowie w dniu
28 marca 2008 r. przedstawiam, co następuje.
1. W dniu 22 grudnia 2008 r. w Warszawie podpi-
sano Protokół między Rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zmianie
Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasadach małego
ruchu granicznego, sporządzonej w Kijowie dnia
28 marca 2008 r. Podpisanie protokołu umożliwia
wszczęcie procedury ratyfikacyjnej przedmiotowej
umowy. Zgodnie z postanowieniami art. 19 umowy
wchodzi ona w życie dziesiątego dnia po dniu otrzy-
mania drogą dyplomatyczną późniejszej z not, w któ-
rych umawiające się strony poinformują się wzajem-
nie o zakończeniu procedur wewnętrznych niezbęd-
nych dla jej wejścia w życie.
2. Wraz z protokołem została podpisana deklara-
cja polsko-ukraińska, w której strony oświadczają,
że dołożą wszelkich starań w celu zmiany postano-
wień rozporządzenia (WE) nr 1931/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. usta-
nawiającego przepisy dotyczące małego ruchu gra-
nicznego na zewnętrznych granicach lądowych
państw członkowskich i zmieniającego postanowie-
nia konwencji wykonawczej do układu z Schengen,
a w szczególności dotyczących rozszerzenia strefy
przygranicznej oraz wprowadzenia wymogu posiada-
nia dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
ubezpieczenia zdrowotnego (polisy ubezpieczeniowej,
certyfikatu) przez podróżujących w ramach małego
ruchu granicznego.
Wykonując postanowienia deklaracji, wiceprezes
Rady Ministrów pan Grzegorz Schetyna przekazał
w dniu 24 listopada 2008 r. panu Jacquesowi Barrot
wiceprzewodniczącemu komisji europejskiej ds. wol-
ności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości stanowisko
Polski o celowości modyfikacji wymienionego rozpo-
968
rządzenia wraz z opracowaną w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych propozycją zmian.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Pisalskiego
oraz grupy posłów
w sprawie realnego niebezpieczeństwa
zaniechania przez policję ścigania kierowców
prowadzących pod wpływem narkotyków (6931)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6931/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Grzegorza Pisalskiego oraz grupy posłów
w sprawie realnego niebezpieczeństwa zaniechania
przez policję ścigania kierowców prowadzących po-
jazd pod wpływem narkotyków, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż KGP w bieżącym
roku nie realizowała zakupu narkotestów i nie zapla-
nowała na rok 2009 środków finansowych umożli-
wiających ich zakup w trybie scentralizowanym.
W przypadku wyczerpania się w komendach woje-
wódzkich Policji narkotestów pochodzących z zakupu
realizowanego w ramach umowy zawartej z firmą
Estederm na dostawę 70 tys. sztuk wielopanelowych
urządzeń jednorazowego użytku, o nazwie Rapid
Stat, do wstępnego wykrywania w ślinie osób kieru-
jących pojazdami środków działających podobnie do
alkoholu, poszczególne jednostki organizacyjne Poli-
cji (zgodnie z własnymi potrzebami) będą mogły sa-
modzielnie nabyć odpowiednią ilość testów w celu
zachowania ciągłości badań kierowców znajdujących
się pod wpływem substancji odurzających.
Według szacunków KGP, obecnie komendy woje-
wódzkie dysponują około 35 stys. sztuk, których ter-
min ważności upływa w lipcu–wrześniu 2009 r. i ilość
ta zabezpieczy potrzeby prowadzenia stosownych ba-
dań do września 2009 r.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że obecnie opracowywana jest decyzja komendanta
głównego Policji pozwalająca na przeprowadzenie
scentralizowanych zakupów finansowanych ze środ-
ków budżetowych poszczególnych komend wojewódz-
kich, która dotyczyłaby również narkotestów.
Pragnę jednocześnie dodać, iż przedmiotem prze-
prowadzonego w 2007 r. postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego był zakup 70 tys. szt. wielo-
panelowych urządzeń jednorazowego użytku do
wstępnego wykrywania w ślinie osób kierujących po-
jazdami następujących środków działających podob-
nie do alkoholu: opiaty, amfetamina i jej analogii
(w tym MDMA), kokaina, tetrahydrokannabinole,
benzodiazepiny. Jednym z najważniejszych warun-
ków przetargu było, aby nabywane przez Policję
urządzenia do badania śliny spełniały wymagania
§ 4 ust. 5 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
11 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu środków dzia-
łających podobnie do alkoholu oraz warunków i spo-
sobu przeprowadzania badań na ich obecność w or-
ganizmie (Dz. U. Nr 116, poz. 1104, z późn. zm.),
tj. posiadały świadectwo dopuszczenia wydane przez
Instytut Ekspertyz Sądowych im. prof. Jana Sehna
w Krakowie. Postępowanie przetargowe prowadzone
było w trybie przetargu nieograniczonego ze stosow-
ną publikacją na stronie internetowej zamawiające-
go, w Biuletynie Zamówień Publicznych oraz Dzien-
niku Urzędowym Unii Europejskiej, zatem udział
w danym postępowaniu mogli wziąć wszyscy wyko-
nawcy, którzy byliby w stanie zaoferować wielopane-
lowe narkotesty spełniające obowiązujące w Polsce
przepisy. W wyniku przetargu zakupiono wielopane-
lowe urządzenia jednorazowego użytku o nazwie Ra-
pie Stat produkcji Mavand Solutions GmbH, posia-
dające ww. świadectwo dopuszczenia, ważne do dnia
31 marca 2012 r.
W odniesieniu do kwestii szkolenia policjantów
w zakresie rozpoznawania objawów używania środ-
ków odurzających przez kierujących pojazdami
uprzejmie informuję, iż szkolenia takie rozpoczęto
już w 2002 r. Obecnie w ramach programu kursu
specjalistycznego w zakresie ruchu drogowego reali-
zowane jest szkolenie obejmujące również rozpozna-
wanie objawów organoleptycznie.
Warto również wspomnieć, iż Centrum Szkole-
nia Policji w Legionowie przy współpracy z Biurem
Ruchu Drogowego KGP przygotowało film instruk-
tażowy przedstawiający sposób prowadzenia kon-
troli drogowych kierującego, wobec którego zacho-
dzi podejrzenie, że znajduje się pod wpływem nar-
kotyków.
Wskazane testy psychofizjologiczne ułatwiają wi-
zualne rozpoznanie objawów u kierującego pojazdem,
który następnie według określonego algorytmu pod-
dawany jest badaniom z użyciem narkotestera. Ma-
teriał dydaktyczny przekazywany jest do jednostek
terenowych Policji, który następnie wykorzystywany
jest w ramach doskonalenia zawodowego policjantów.
Ponadto w ramach działań DRUID prowadzonych od
września 2007 r. przez Policję i Instytut Transportu
Samochodowego policjanci ruchu drogowego realizu-
ją kontrole drogowe ukierunkowane na wyłączanie
z ruchu drogowego kierujących pojazdami znajdują-
cych się pod wpływem środków odurzających. W ra-
mach tych działań wykonano ok. 2 tys. badań. Pla-

nowane jest wykonanie dodatkowo około 2 tys. takich
badań. Każde działania poprzedzone są stosownym
szkoleniem policjantów przez pracowników Instytu-
tu Transportu Samochodowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Jana Burego s. Józefa
w sprawie budowy zbiornika wodnego
Kąty-Myscowa (6932)
Odpowiadając na pismo znak: SPS-023-6932/08
z dnia 11.12.2008 r., przekazujące interpelację posel-
ską pana Jana Burego s. Józefa w sprawie budowy
zbiornika wodnego Kąty-Myscowa, uprzejmie infor-
muję, że prace przygotowawcze dla potrzeb budowy
zbiornika Kąty-Myscowa, poprzednia nazwa Kremp-
na, prowadzone są od lat 70. Wykonane zostały m.in.
niżej wymienione prace projektowe, studialne i ba-
dawcze:
1) studia koncepcyjne dla zapory i zbiornika Kremp-
na, operaty hydrologiczne, analizy wpływu na ochronę
przeciwpowodziową i jakość wody rzeki Wisłoki,
2) prace i dokumentacje geologiczne dla zapory
i zbiornika Krempna,
3) prace i dokumentacje złóż kruszywa natural-
nego i glin w rejonie zbiornika Krempna,
4) ocena oddziaływania na środowisko zbiornika
Krempna,
5) koncepcja programowo-przestrzenna zbiornika
wodnego Krempna na rzece Wisłoce,
6) ocena rozwiązań technologicznych w rejonie
zapory zbiornika Krempna,
7) koncepcja techniczna zapory zbiornika wodne-
go Krempna na rzece Wisłoce w przekroju I ze spu-
stem dennym,
8) studium wykonalności zbiornika wodnego
Krempna na rzece Wiosłoce, gmina Nowy Żmigród
i Krempna, powiat Jasło, woj. podkarpackie,
9) badania modelowe urządzeń przelewowo-spu-
stowych zapory zbiornika Krempna,
10) w ramach prac geologicznych wykonano odci-
nek próbny przesłony cementacyjnej oraz odcinek
próbny sztolni,
11) ocena ekofizjograficzna rejonu inwestycji zbior-
nik wodny Kąty-Myscowa,
12) aktualizacja podkładów geodezyjnych oraz
stabilizacja sieci punktów odniesienia do celów budo-
wy zbiornika wodnego Kąty-Myscowa,
969
13) raport o oddziaływaniu na środowisko zbior-
nika wodnego Kąty-Myscowa (wraz z aktualizacją),
14) operat wodnoprawny na wykonanie urządzeń
wodnych dla zbiornika Kąty-Myscowa,
15) program funkcjonalno-użytkowy dla inwesty-
cji budowa zbiornika Kąty-Myscowa,
16) określenie deficytu wody pitnej rejonu Kremp-
na – Jasło.
Obecnie głównym celem jest uzyskanie od woje-
wody decyzji – pozwolenia na budowę. Wymaga to
uzyskania w pierwszej kolejności decyzji środowi-
skowej. Wojewoda podkarpacki od marca 2007 r.
prowadzi postępowanie administracyjne w sprawie
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację zbiornika wodnego Kąty-
-Myscowa, uwzględniające obowiązującą politykę
UE. Ponieważ Regionalny Zarząd Gospodarki Wod-
nej w Krakowie złożył dokumenty wykonane we-
dług wcześniejszego ustawodawstwa, wojewoda we-
zwał go do uzupełnienia dokumentów, aby były
zgodne z obowiązującymi przepisami europejskimi.
W ramach postępowania, do marca 2009 r., zostanie
wykonane „Rozszerzenie studium wykonalności…”,
które po zaakceptowaniu stanowić będzie podstawę
dla uzupełnienia „Raportu oddziaływania na środo-
wisko…”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że trwają pra-
ce związane ze sporządzeniem miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego, obejmującego re-
jon całego zbiornika Kąty-Myscowa, położonego na
obszarze gmin Krempna i Nowy Żmigród. Termin
wykonania projektu i ogłoszenia w Dzienniku Urzę-
dowym Województwa to 2009 r.
Realizacja zbiornika wodnego w zakresie prac in-
żynieryjno-budowlanych planowana jest na lata
2011–2018 pod warunkiem wcześniejszego:
— uzyskania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację inwestycji,
— uzyskania pozytywnej decyzji o finansowaniu,
— uzyskania pozwolenia wodnoprawnego,
— sporządzenia dokumentacji projektowej,
— uzyskania pozwolenia na budowę.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
970
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie pogarszającej się jakości
gazu ziemnego (6933)
Szanowna Pani Poseł! Odpowiadając na przesła-
ną przy piśmie z dnia 11 grudnia 2008 r. nr SPS-023-
-6933/08 interpelację Pani Poseł Beaty Kempy
w sprawie pogarszającej się jakości gazu ziemnego,
wraz z załączoną korespondencją dotyczącą postępo-
wań przygotowawczych prowadzonych w Prokuratu-
rze Rejonowej w Opolu oraz Nysie, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Ministerstwo Sprawiedliwości nie podejmie dzia-
łań dotyczących uregulowań prawnych związanych
z monitorowaniem i nadzorowaniem obniżenia pra-
widłowej jakości gazu, albowiem powyższe wykracza
poza kompetencje ministerstwa. Zauważyć należy,
że zgodnie z ustawą z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007,
Nr 65, poz. 438, ze zm.) do zakresu zadań działu
sprawiedliwość (art. 24) należą sprawy: sądownic-
twa, prokuratury, notariatu adwokatury i radców
prawnych w zakresie wynikającym z przepisów od-
rębnych, wykonywanie kar oraz środków wychowaw-
czych i środka poprawczego orzeczonego przez sądy,
sprawy pomocy postpenitencjarnej oraz tłumaczy
przysięgłych.
Ministerstwo Sprawiedliwości nie gromadzi da-
nych statystycznych odnośnie do spraw karnych
dotyczących zdarzeń stanowiących przedmiot in-
terpelacji.
Jednakże w oparciu o informację uzyskaną od
prokuratora apelacyjnego we Wrocławiu, tj. właści-
wego dla obszaru, który, jak wydaje się na podstawie
załączonych do interpelacji dokumentów, pozostaje
w zainteresowaniu Pani Poseł, ustalono, iż Prokura-
tura Rejonowa w Opolu prowadziła postępowanie
sprawdzające o sygn. 4Ds 318/08 na skutek złożone-
go przez A. M., W. S. i R. J. zawiadomienia o prze-
stępstwie usiłowania oszustwa oraz oszustwa w okre-
sie od grudnia 2007 r. do lutego 2008 r. w Opolu przez
Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo, w związ-
ku z zawyżeniem opłat z tytułu zużycia gazu ziem-
nego oraz przesyłaniem gazu o zaniżonej jakości na
terenie różnych miejscowości woj. opolskiego, które
postanowieniem z dnia 21 marca 2008 r. zakończo-
ne zostało odmową wszczęcia dochodzenia z powodu
braku podstaw do przyjęcia, iż zachodzi uzasadnio-
ne podejrzenie popełnienia przestępstwa kwalifiko-
wanego z art. 13 § 1 K.k. w zw. z art. 286 § 1 K.k.
i art. 286 § 1 K.k.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone przez
A. M. i poddane kontroli Sądu Rejonowego w Opolu,
który w dniu 20 maja 2008 r. uwzględnił zażalenie
i przekazał sprawę Prokuraturze Rejonowej w Opolu
do dalszego prowadzenia, uznając decyzję prokura-
tora za przedwczesną.
W dniu 11 lipca 2008 r. wszczęte zostało docho-
dzenie w przedmiotowej sprawie i kontynuowane pod
sygn. 4Ds 802/08.
W toku postępowania przygotowawczego wyko-
nano szereg czynności procesowych zmierzających do
wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, w tym uzyska-
no raport prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia
22 kwietnia 2008 r. z postępowań prowadzonych
w urzędzie w wyniku skarg odbiorców oraz sygnałów
medialnych dotyczących wysokich rachunków za gaz
w okresie grudzień 2007 r.–luty 2008 r.
Z raportu wynika, iż wykonane sprawdzenia po-
miarów ciepła spalania nie potwierdziły tezy o zani-
żonych parametrach energetycznych gazu dostarczo-
nego odbiorcom w podanym wyżej okresie. Znamien-
ny jest fakt, iż w tym czasie nie zarejestrowano skarg
od odbiorców wielkich ilości gazu (przemysłu i innych
podmiotów gospodarczych), gdzie obniżona jego ja-
kość miałaby wpływ na przebieg procesów produk-
cyjnych.
Z przesłuchania w charakterze świadka pracow-
nika Zakładu Technologii Gazu w Instytucie Ciężkiej
Syntezy Organicznej Blachownia w Kędzierzynie
Koźlu wynika, iż nie ma możliwości fałszowania ja-
kości gazu ziemnego w toku procesu jego przesyłu,
poprzez dodawanie gazu lub powietrza, ponieważ jest
to sieć przesyłowa wysokiego ciśnienia i taki proce-
der spowodowałby realne niebezpieczeństwo wytwo-
rzenia mieszanki wybuchowej. Podobne niebezpie-
czeństwo wystąpiłoby również przy fałszowaniu ja-
kości gazu na lokalnych rozdzielniach gazu, gdzie
ciśnienie jest zredukowane.
Teoretycznie istnieje możliwość dotłaczania po-
wietrza lub azotu w sieciach niskiego ciśnienia, jed-
nak powyższe również groziłoby powstawaniem mie-
szanek palnych lub wybuchowych. Nie ma takich
urządzeń, które umożliwiałyby bezpieczne dotłacza-
nie do sieci powietrza. W przypadku dotłaczania azo-
tu niezbędne są specjalistyczne urządzenia, przy
czym nie miałoby to ekonomicznego sensu, albowiem
cena azotu i gazu ziemnego jest porównywalna.
Uwzględniając powyższe ustalenia, przedmiotowe
dochodzenie postanowieniem prokuratora rejonowe-
go w Opolu z dnia 25 września 2008 r. zostało umo-
rzone na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 K.p.k., wobec
braku danych dostatecznie uzasadniających podej-
rzenie popełnienia czynu zabronionego.
Wskazane postanowienie zostało zaskarżone
przez A. M. oraz pozostałych pokrzywdzonych. Po-
stanowieniem z dnia 12 grudnia 2008 r. Sąd Rejono-
wy w Opolu nie uwzględnił przedmiotowych zażaleń
i utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
Jednocześnie uprzejmie nadmieniam, że w Pro-
kuraturze Rejonowej w Nysie toczyło się drugie po-
stępowanie z zawiadomienia A. M. (sygn. 1Ds 167/08)
o wyłudzeniu od wyżej wymienionego całej należno-
ści w wysokości 500 zł za dostarczone paliwo gazowe
o niewłaściwej jakości i parametrach.

W ramach tego dochodzenia przesłuchano w cha-
rakterze świadka kierownika rozdzielni gazu w Ny-
sie, który zeznał, że nie był informowany przez prze-
łożonych, aby do Nysy został dostarczany gaz o zani-
żonych parametrach, jak również nie potwierdził
faktu zawyżania faktur A. M. Podobne stwierdzenia
wynikały z przesłuchania przedstawiciela gazowni
opolskiej, jak również pisemnej informacji z postępo-
wania wyjaśniającego przeprowadzonego przez gór-
nośląskiego operatora systemu dystrybucyjnego.
W związku z poczynionymi ustaleniami docho-
dzenie, postanowieniem z dnia 4 czerwca 2008 r., zo-
stało umorzone wobec braku znamion czynu zabro-
nionego.
Powyższe postanowienie zaskarżył A. M. i posta-
nowieniem z dnia 1 września 2008 r. Sąd Rejonowy
w Nysie uchylił przedmiotowe postanowienie z powo-
du niewyjaśnienia kwestii kaloryczności dostarcza-
nego gazu, który przepływał przez urządzenia po-
miarowe.
Sprawa została zarejestrowania w Prokuraturze
Rejonowej w Nysie pod nr 1Ds 848/08. W toku uzu-
pełniających czynności uzyskano od Górnośląskiej
Spółki Gazownictwa w Zabrzu informację, iż spółka
jako operator systemu dystrybucyjnego gazu otrzy-
mywała gaz od operatora systemu przesyłowego OGP
Gaz-System SA w Warszawie. Jakość paliwa gazowe-
go dostarczanego odbiorcom w okresie będącym
przedmiotem prowadzonego postępowania przygoto-
wawczego zgodna była z wymogami normy PN-C-
-04753 wskazanej w rozporządzeniu ministra gospo-
darki, pracy i polityki społecznej z dnia 6 kwietnia
2004 r. w sprawie szczegółowych warunków przyłą-
czenia podmiotów do sieci gazowych, ruchu i eksplo-
atacji tych sieci (Dz. U. z 2004 r. nr 105, poz. 1113)
oraz obowiązującą taryfą dla paliw gazowych. Jed-
nocześnie wskazano, iż OGP Gaz-System SA posiada
zainstalowane w punktach systemu przesyłowego,
z których gaz przekazywany jest do systemu dystry-
bucyjnego, chromatografy procesowe dokonujące po-
miarów parametrów jakościowych paliwa gazowego
z częstotliwością co kilkanaście–kilkadziesiąt minut
lub też kilku godzin. Mierzone parametry przekazy-
wane są w czasie rzeczywistym i gromadzone są
w systemie informatycznym Górnośląskiej Spółki
Gazownictwa sp. z o.o.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Proku-
ratura Rejonowa w Nysie w dniu 22 grudnia 2008 r.
umorzyła dochodzenie w przedmiotowej sprawie, wo-
bec braku danych dostatecznie uzasadniających po-
dejrzenie popełnienia czynu zabronionego, tj. na pod-
stawie art. 17 § 1 pkt 1 K.p.k. Postanowienie o umo-
rzeniu dochodzenia nie jest prawomocne.
Jednocześnie uprzejmie informuję, w odniesieniu
do sformułowanych w interpelacji pytań, iż jak wy-
nika z przytoczonego wyżej raportu prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki, poruszone w treści interpelacji
zagadnienia podlegają regulacji ministra gospodarki,
do którego zamierza wystąpić prezes Urzędu Regu-
lacji Energetyki, celem podjęcia inicjatywy legislacyj-
971
nej i dokonania zmian w rozporządzeniu określają-
cym warunki funkcjonowania systemu gazowego.
Zważywszy na to, że nadzór właścicielski nad
PGNiG należy do ministra gospodarki, ewentualne
skargi i zażalenia dotyczące wszystkich reklamacji
z tego zakresu należą również do tego ministra.
Natomiast zawarte w interpelacji stwierdzenie
o wzroście zasłabnięć i zgonów ludzi podczas kąpieli
przez zaczadzenie od urządzeń gazowych jest mało
precyzyjne, a zatem trudno się do niego ustosunko-
wać merytorycznie, jednakże zauważyć należy, że
z informacji uzyskanej z Prokuratury Rejonowej
w Nysie wynika, iż w analizowanym okresie zareje-
strowano dwa przypadki zgonów od zaczadzenia tlen-
kiem węgla, zaś na terenie objętym właściwością
Prokuratury Rejonowej w Opolu nie odnotowano na-
silenia się tego rodzaju zdarzeń.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie utraty prawa
do świadczeń zdrowotnych
osoby przebywającej na urlopie bezpłatnym
i nieotrzymującej w tym czasie
żadnych świadczeń finansowych (6935)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Macieja Orzechowskiego – posła na
Sejm Rzeczpospolitej Polskiej, w sprawie prawa do
świadczeń opieki zdrowotnej osób przebywających na
urlopach bezpłatnych, uprzejmie informuję, iż zgod-
nie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) do korzystania ze świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych na
zasadach określonych w ustawie mają prawo co do
zasady osoby objęte powszechnym – obowiązkowym
i dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym. Pra-
cownicy podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu
zdrowotnemu zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Z chwilą jednakże rozpoczęcia urlopu bezpłatnego
osoby te tracą prawo do świadczeń opieki zdrowotnej,
lecz również tracą wszystkie uprawnienia związane
ze statusem osoby zatrudnionej (np. prawo do ubez-
pieczenia społecznego, prawo do urlopów wypoczyn-
972
kowych itp.). Obowiązujące ustawodawstwo mimo
wygaśnięcia tytułu do ubezpieczenia zdrowotnego
w przepisie art. 69 ust. 3 ustawy rozszerza ochronę
ubezpieczeniową, tj. zapewnia osobie korzystającej
z urlopu bezpłatnego prawo do świadczeń opieki zdro-
wotnej jeszcze w okresie 30 dni od dnia rozpoczęcia
urlopu.
Zawieszenie stosunku pracy spowodowane urlo-
pem bezpłatnym i upływ 30-dniowego terminu z art.
69 ust. 3 ustawy powoduje utratę prawa do świadczeń
opieki zdrowotnej. Po tym terminie dana osoba może
np. ubezpieczyć się dobrowolnie na podstawie umowy
z Narodowym Funduszem Zdrowia, co przewiduje
art. 68 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych.
Jednocześnie nie jest wykluczone, by osoba prze-
bywająca na urlopie bezpłatnym nabyła inny tytuł
do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, o któ-
rym mowa w art. 66 ustawy (np. zawarła umowę-
-zlecenie). Nie jest również wykluczone, iż w przy-
padku pozostawania bez pracy dana osoba spełniać
będzie niskie kryterium dochodowe, o którym mowa
w art. 12 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.).
W takim przypadku dana osoba będzie mogła otrzy-
mać decyzję potwierdzającą prawo do świadczeń opie-
ki zdrowotnej, wydawaną w trybie art. 54 powyższej
ustawy przez wójta, burmistrza lub prezydenta mia-
sta. Decyzja ta będzie mogła być podstawą rozlicza-
nia świadczeń udzielonych tej osobie.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż
dzieci osoby nieubezpieczonej (nieuprawnionej do
świadczeń opieki zdrowotnej) mają prawo do korzy-
stania ze świadczeń opieki zdrowotnej, niezależnie
od ubezpieczenia, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie limitów oddziaływania
pola elektromagnetycznego na ludzi w świetle
rezolucji Parlamentu Europejskiego
z dnia 4 września 2008 r. (6937)
W odpowiedzi na interpelację posła Dariusza Li-
pińskiego, przesłaną przy piśmie z dnia 11 grudnia
2008 r. znak SPS-023-6937/08, w sprawie limitów
oddziaływania pola elektromagnetycznego na lu-
dzi w świetle rezolucji Parlamentu Europejskiego
z dnia 4 września 2008 r. przekazuję następujące
wyjaśnienie.
Treść uchwały Parlamentu Europejskiego z dnia
4 września br. podnosząca sprawę potrzeby przeglą-
du wartości dopuszczalnych, określonych w zalece-
niach europejskich, jest znana w resorcie od chwili
jej opublikowania. Zalecenia, do których odnosi się
uchwała, to wydany przez Wspólnoty Europejskie
dokument opublikowany 12 lipca 1999 r. w sprawie
ograniczania ekspozycji ludności w polach elektro-
magnetycznych (0 Hz do 300 GHZ), którego orygi-
nalny tekst przekazuję w załączeniu do niniejszego
stanowiska*). Uchwała ta odnosi się zwłaszcza do
kwestii oddziaływania pól elektromagnetycznych,
których źródłami są systemy radiokomunikacyjne.
Uchwała ta nie pozwala na wnioskowanie, że war-
tości dopuszczalne postulowane przez różnorakie
organizacje ekologiczne są jedynymi, które muszą
być stosowane.
Jednocześnie pragnę poinformować, że niestety
podejście do kwestii ochrony ludności przed oddzia-
ływaniem pól elektromagnetycznych w poszczegól-
nych państwach Unii Europejskiej nie jest jednolite,
przy czym siedemnaście państw przyjęło do stoso-
wania wartości odniesienia zawarte w zaleceniach
z 1999 r., dziesięć krajów, w tym Polska, przyjęło
wartości ostrzejsze, a jedno państwo (Dania) – mniej
restrykcyjne.
W datowanym na dzień 1 września 2008 r. dru-
gim raporcie Komisji, dotyczącym wprowadzenia do
stosowania zaleceń z 1999 r., znajduje się stwierdze-
nie, w którym Komisja dostrzega, że Polska ustaliła
kilkakrotnie niższy dopuszczalny poziom ekspozycji
w polach wykorzystywanych w radiokomunikacji od
podanego w tych zaleceniach oraz dla pola o często-
tliwości 50 Hz przyjęła niższą wartość składowej ma-
gnetycznej, a ponadto – dla składowej elektrycznej
dziesięciokrotnie niższą wartość dla terenów zabu-
dowy mieszkaniowej od przyjętej dla pozostałych ob-
szarów środowiska.
Powyższa opinia ma szczególnie istotne znacze-
nie dla toczących się dyskusji na temat oddziaływa-
nia pól elektromagnetycznych systemów radioko-
munikacji ruchomej. Dla pól wykorzystywanych
w nowej generacji telefonii komórkowej krajowe prze-
pisy dopuszczają wartość składowej elektrycznej
7 V/m, a europejskie zalecenia z 1999 r. – 61 V/m.
Zgodnie z treścią zaleceń z 1999 r. dla pól o czę-
stotliwości przemysłowej jako poziom odniesienia
przyjmuje się wartość 80 A/m, a więc wyższą od tej,
która obowiązuje w Polsce – 60 A/m, zgodnie z roz-
porządzeniem ministra środowiska z dnia 30 paź-
dziernika 2003 r. w sprawie dopuszczalnych pozio-
mów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz
sposobów sprawdzania tych poziomów (Dz. U. Nr 192,
poz. 1883). Rozporządzenie to zostało wydane w po-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

rozumieniu z ministrem właściwym w sprawach
zdrowia zgodnie z upoważnieniem zawartym w usta-
wie Prawo ochrony środowiska.
Ponadto pragnę poinformować, iż dopuszczalne
poziomy pól elektromagnetycznych, jakie mogą wy-
stępować w środowisku, nie są jedynym elementem
prawnego systemu ochrony środowiska przed polami
elektromagnetycznymi. Stosowana jest prawnie
usankcjonowana kontrola pomiarowa rzeczywistych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku.
Zgodnie bowiem z art. 122a ustawy Prawo ochrony
środowiska prowadzący instalację oraz użytkownicy
urządzeń emitujących pola elektromagnetyczne, któ-
re są stacjami elektroenergetycznymi lub napowietrz-
nymi liniami elektroenergetycznymi o napięciu zna-
mionowym nie niższym niż 110 kV lub instalacjami
radiokomunikacyjnymi, radionawigacyjnymi lub ra-
diolokacyjnymi emitującymi pola elektromagnetycz-
ne, których równoważna moc promieniowana izotro-
powo wynosi nie mniej niż 15 W, emitującymi pola
elektromagnetyczne o częstotliwościach od 30 kHz
do 300 GHz, są obowiązani do wykonania pomiarów
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
bezpośrednio po rozpoczęciu użytkowania instalacji
lub urządzenia oraz każdorazowo w przypadku
zmiany warunków pracy instalacji lub urządzenia,
w tym zmiany spowodowanej zmianami w wyposa-
żeniu instalacji lub urządzenia, o ile zmiany te mogą
mieć wpływ na zmianę poziomów pól elektromagne-
tycznych, których źródłem jest instalacja lub urzą-
dzenie. Wyniki tych pomiarów muszą być przekazy-
wane wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środo-
wiska i państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi
sanitarnemu.
Zgodnie z uchwałą Parlamentu Europejskiego
z dnia 4 września br. dokonywany jest przegląd oma-
wianych wartości dopuszczalnych. Wyniki przeglądu
zaleceń europejskich pozwolą stworzyć jednolite za-
sady ochrony ludności wszystkich krajów europej-
skich przed polami elektromagnetycznymi, a tym
samym doprowadzą do zawężenia pola dyskusji doty-
czącej skutków oddziaływania pól elektromagnetycz-
nych na zdrowie ludności i środowisko.
Wyniki tych działań, które z całą pewnością będą
oparte na wynikach przeglądu całej zgromadzonej
dotychczas na świecie wiedzy dotyczącej skutków od-
działywań pól elektromagnetycznych na zdrowie lu-
dzi, pozwolą także na przyjęcie założeń do modyfika-
cji prawnego systemu ochrony przed polami elektro-
magnetycznymi w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
973
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie proponowanych zmian w ustawie
o samorządzie powiatowym (6939)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6939/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Sławomira Kopycińskiego z dnia 27 listopa-
da 2008 r. w sprawie proponowanych zmian w ustawie
o samorządzie powiatowym uprzejmie informuję, że
z postulatem wprowadzenia do ustawy z dnia 5 czerw-
ca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j.: Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) zmian pole-
gających na przyznaniu miastom, w których orga-
nem wykonawczym jest prezydent miasta, statusu
miasta na prawach powiatu, zwraca się do rządu
część środowisk samorządowych. Niemniej jednak
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji nie są prowadzone prace legislacyjne w przedmio-
towym zakresie.
W dniu 25 czerwca 2008 r. w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji odbyło się spotkanie
przedstawicieli miast liczących powyżej 50 tys. miesz-
kańców, w których organem wykonawczym jest pre-
zydent miasta, a które nie mają statusu miasta na
prawach powiatu z wiceprezesem Rady Ministrów,
ministrem spraw wewnętrznych i administracji pa-
nem Grzegorzem Schetyną. W trakcie spotkania po-
informowano, iż obecnie nie są prowadzone prace nad
nowelizacją ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samo-
rządzie powiatowym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1592, z późn. zm.), które dałyby możliwość nada-
nia statusu miasta na prawach powiatu miastom,
które nie spełniają dziś kryteriów ustawowych. Ana-
liza przedmiotowej kwestii wskazuje, iż w chwili
obecnej nie ma możliwości utworzenia dwudziestu
kilku nowych jednostek powiatowych, a do tego de
facto sprowadza się propozycja nadania statusu mia-
sta na prawach powiatu omawianej grupie miast.
Poszukiwać należy zatem innych rozwiązań, zarów-
no na płaszczyźnie ustrojowej, jak i poprzez przegląd
kompetencji poszczególnych szczebli jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Wymaga podkreślenia, że kwestia nadania statu-
su miasta na prawach powiatu kolejnym miastom
wymaga wieloaspektowych analiz. Korzyści wynika-
jące z ewentualnego dokonania postulowanych zmian
(np. korzyści finansowe czy dotyczące sprawniejszego
zarządzania) płynące dla nowo utworzonych miast
na prawach powiatu należy zestawić ze skutkami
wynikającymi w stosunku do powiatów powstałych
po wyłączeniu takiego miasta z sieci powiatowej,
a zwłaszcza ze zdolnością realizacji przez te jednost-
ki zadań publicznych. Podjęcie jakichkolwiek decyzji
974
w omawianym zakresie nie może odbyć się z korzy-
ścią dla jednej tylko grupy jednostek samorządowych,
a kosztem grupy drugiej.
Należy przy tym zauważyć, że zgodnie ze stano-
wiskiem prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tu-
ska prezentowanym między innymi w exposé oraz na
posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego w dniu 30 stycznia 2008 r. obecny
rząd nie jest zwolennikiem rewolucyjnych zmian
w podziale terytorialnym państwa. Istniejące obec-
nie rozwiązania instytucjonalne podlegać natomiast
będą ocenie pod kątem ich efektywności i sprawności
wykonywania zadań publicznych.
Zgodnie z uchwałą Rady Ministrów nr 13 z dnia
22 stycznia 2008 r. (M.P. Nr 8, poz. 99) w sprawie
dokończenia reformy administracji publicznej oraz
zasad prowadzenia prac w tym zakresie do czerwca
2009 r. trwać będzie rozpoczęta już diagnoza kom-
petencji regionalnej i lokalnej administracji publicz-
nej mająca na celu wsparcie reformy administracji
publicznej. Realizacja tego zadania rozpocznie się
od przeglądu barier prawnych w funkcjonowaniu
samorządu terytorialnego. Planowana jest także
ocena systemu samorządu terytorialnego, która do-
starczyć ma informacji o potencjale instytucjonal-
nym i infrastrukturalnym jednostek samorządu
terytorialnego, jakim dysponują jednostki niespełna
10 lat po wprowadzeniu w życie reformy administra-
cyjnej kraju oraz o jakości wykonywanych przez nie
usług publicznych. Wnioski płynące w wymienio-
nych wyżej działań zostaną wykorzystane dla odpo-
wiednich działań rządu w celu poprawy kondycji
jednostek samorządu terytorialnego w Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie wycofania się rządu PO i PSL
z programu finansowania
wycieczek patriotycznych (6941)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Przemysława Gosiewskiego
(SPS-023-6941/08), uprzejmie informuję, że minister
edukacji narodowej w 2007 r. był dysponentem rezer-
wy celowej nr 11 budżetu państwa pn.: Dofinansowa-
nie kosztów wdrażania reformy oświaty, w ramach
której zostały wydzielone środki finansowe w wyso-
kości 8 mln zł z przeznaczeniem na dofinansowanie
wycieczek dla dzieci i młodzieży realizowanych w ra-
mach „Programu wycieczek edukacyjnych dla dzieci
i młodzieży do miejsc pamięci narodowej – Podróże
historyczno-kulturowe w czasie i przestrzeni”.
W Ministerstwie Edukacji Narodowej opracowany
został program wycieczek edukacyjnych dla dzieci
i młodzieży oraz podział środków finansowych rezer-
wy celowej, który został przesłany do wojewodów ce-
lem jego realizacji. Podziału środków finansowych
dokonano z uwzględnieniem kryterium 16 woje-
wództw*) oraz liczby uczniów w poszczególnych wo-
jewództwach.
W większości województw omawiane zadanie zo-
stało przekazane do realizacji kuratorom oświaty,
którzy realizowali je zgodnie z ustawą z dnia 24 kwiet-
nia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873), ogłaszając otwar-
te konkursy ofert na organizację wycieczek eduka-
cyjnych dla dzieci i młodzieży szkolnej.
O dofinansowanie do wycieczek edukacyjnych dla
dzieci i młodzieży do miejsc pamięci narodowej ubie-
gały się szkoły prowadzone przez jednostki samorzą-
du terytorialnego oraz organizacje pozarządowe
i podmioty wymienione w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie.
Z dofinansowania do wycieczek edukacyjnych
w roku 2007 skorzystali uczniowie: klas szóstych
szkół podstawowych, klas drugich gimnazjów, klas
drugich szkół ponadgimnazjalnych.
Wysokość dofinansowania uczestnika wycieczki
kształtowała się w przedziale od 30% do 70% kosz-
tów ponoszonych przez uczniów. W uzasadnionych
przypadkach oraz na wniosek (udokumentowany)
dyrektora szkoły uczeń objęty pomocą społeczną, bę-
dący w trudnej sytuacji życiowej mógł uczestniczyć
w wycieczce nieodpłatnie. W takim przypadku koszt
dofinansowania wynosił 100% całkowitego kosztu
wycieczki. Dofinansowane wycieczki miały bardzo
zróżnicowany charakter (czas trwania, zakres zwie-
dzania). Skorzystali z nich uczniowie tylko niektó-
rych szkół.
Dodatkowo w 2007 r. Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej było dysponentem środków finansowych na
realizację zadania publicznego pn. „Edukacja patrio-
tyczna dzieci i młodzieży szkolnej”. Na realizację tego
zadania Ministerstwo Edukacji Narodowej przezna-
czyło środki finansowe w wysokości 1 mln zł. Zada-
nie realizowane było na podstawie art. 106 i art. 131
ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.) oraz
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873, z późn. zm.).
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

O przyznanie dotacji ubiegały się organizacje po-
zarządowe oraz podmioty wymienione w art. 11
ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873, z późn. zm.) posiadające doświadczenie, któ-
re zapewniło odpowiednią realizację powierzonego
zadania publicznego, oraz te, które realizowały zada-
nie w ścisłej współpracy ze szkołami. Zadanie było
realizowane od 5 października do 15 grudnia 2007 r.
Na realizację jednego projektu przeznaczone zostały
środki finansowe w wysokości do 20 tys. zł.
Dotację przyznawano na realizację projektów
edukacyjnych dotyczących kształtowania postaw pa-
triotycznych. Każda oferta podlegała ocenie formal-
nej i merytorycznej dokonywanej przez pracowników
Ministerstwa Edukacji Narodowej, a następnie była
rozpatrywana komisyjnie przez powołany przez mi-
nistra edukacji narodowej zespół ds. zadań zleco-
nych. Dotacje przyznane zostały na zasadzie jawnego
wyboru najkorzystniejszej oferty. Wyniki konkursu,
zgodnie z obowiązującą procedurą, zostały opubliko-
wane na stronie internetowej Ministerstwa Edukacji
Narodowej.
W ramach tego zadania dofinansowanie otrzyma-
ło 65 jednostek spoza sektora finansów publicznych,
łącznie na kwotę 755 085 zł*).
Uprzejmie informuję, że opisane powyżej progra-
my nie były kontynuowane w 2008 r. W opinii kie-
rownictwa Ministerstwa Edukacji Narodowej, podej-
mowanie działań o charakterze akcyjnym z poziomu
resortu nie jest właściwym sposobem sterowania sys-
temem edukacji w zakresie wypełniania jego najważ-
niejszych zadań, w tym edukacji patriotycznej. Wła-
ściwym rozwiązaniem jest znalezienie i wdrożenie
rozwiązań systemowych, które zapewnią każdemu
uczniowi odpowiedni poziom wykształcenia, a w szcze-
gólności stworzą możliwości do efektywnego kształ-
towania postawy patriotycznej.
W związku z powyższym zadanie zostało wykre-
ślone z budżetu Ministerstwa Edukacji Narodowej,
jako działanie w danym czasie, niecelowe i niespeł-
niające oczekiwań kierownictwa resortu. Konse-
kwentnie Ministerstwo Edukacji Narodowej w 2008 r.
podjęło szereg działań dotyczących wypracowana
i wprowadzenia systemowych rozwiązań w zakresie
oświaty i wychowania, które długofalowo zapewnią
osiągnięcie oczekiwanych celów. W szczególności za
jedno z priorytetowych zadań uznane zostały spra-
wy z zakresu wychowania dzieci i młodzieży, w tym
edukacji patriotycznej realizowanej w szkołach oraz
placówkach, funkcjonujących w ramach systemu
oświaty. Działanie to ma za zadanie m.in. wzmoc-
nienie postaw patriotycznych uczniów w polskich
szkołach.
Do rozwiązań systemowych należy przede wszyst-
kim zaliczyć przygotowanie i wdrożenie nowej pod-
stawy programowej, w której również położony jest
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
975
bardzo mocny akcent na problematykę kształtowa-
nia postaw uczniów.
Nowa podstawa programowa już w preambule
kładzie nacisk na kształtowanie postawy obywatel-
skiej uczniów, w tym szczególnie poczucia tożsamości
narodowej, poszanowania symboli narodowych, przy-
gotowania do świadomego oraz odpowiedzialnego
uczestnictwa w życiu publicznym państwa. Cele po-
wyższe realizowane będą na wszystkich etapach edu-
kacyjnych odpowiednio do wieku, możliwości po-
znawczych oraz stopnia świadomości społecznej
uczniów.
Dla ilustracji pozwolę sobie przytoczyć podstawy
programowe dotyczące edukacji patriotycznej uczniów
w szkołach i placówkach na różnych etapach eduka-
cji. Zaczynając od pierwszego etapu edukacyjnego,
który stanowi wychowanie przedszkolne, celem jest
kształtowanie u dzieci poczucia przynależności spo-
łecznej (do rodziny, grupy rówieśniczej i wspólnoty
narodowej) oraz postawy patriotycznej. Aby osiągnąć
cele wychowania przedszkolnego planuje się wspoma-
gać rozwój, wychowywać i kształcić dzieci w obsza-
rach wychowania rodzinnego, obywatelskiego i pa-
triotycznego. Dziecko kończące przedszkole i rozpo-
czynające naukę w szkole podstawowej będzie wie-
działo, jakiej jest narodowości, że mieszka w Polsce,
stolicą Polski jest Warszawa. Będzie nazywało godło
i flagę państwową, będzie znało polski hymn i wie-
działo, że Polska należy do Unii Europejskiej.
Po pierwszym etapie edukacyjnym uczeń (kończą-
cy klasę III) zna symbole narodowe (barwy, godło,
hymn narodowy) i najważniejsze wydarzenia histo-
ryczne; orientuje się w tym, że są ludzie szczególnie
zasłużeni dla miejscowości, w której mieszka, dla Pol-
ski i świata.
W zakresie języka polskiego (uczeń klasy IV–VI),
przy wymaganiach ogólnych, potrafi odbierać wy-
powiedzi i wykorzystywać zawarte w nich informa-
cje, analizuje i interpretuje teksty kultury odpo-
wiednie dla stopnia rozwoju emocjonalnego i intelektu-
alnego; (…) w kontakcie z dziełami kultury kształ-
tuje hierarchię wartości, swoją wrażliwość, gust
estetyczny, poczucie własnej tożsamości i postawę
patriotyczną.
W zakresie historii uczeń posługuje się podstawo-
wymi określeniami czasu historycznego: okres p.n.e.,
n.e., tysiąclecie, wiek, rok; przyporządkowuje fakty
historyczne datom; oblicza upływ czasu między wy-
darzeniami historycznymi i umieszcza je na linii
chronologicznej; dostrzega związki teraźniejszości
z przeszłością. Analizuje i interpretuje wydarzenia
historyczne. Uczeń odpowiada na proste pytania po-
stawione do tekstu źródłowego, planu, mapy, ilustra-
cji; pozyskuje informacje z różnych źródeł oraz selek-
cjonuje je i porządkuje; stawia pytania dotyczące
przyczyn i skutków analizowanych wydarzeń histo-
rycznych i współczesnych.
W zakresie treści nauczania wymagań szczegóło-
wych np.:
976
— „Mała Ojczyzna”– uczeń opisuje swoją małą
ojczyznę, uwzględniając tradycję historyczno-kultu-
rową i problemy społeczno-gospodarcze; zbiera infor-
macje o rozmaitych formach upamiętniania postaci
i wydarzeń z przeszłości małej ojczyzny; wskazuje na
planie miejscowości, siedzibę władz lokalnych, i na
przykładach omawia zakres działań oraz sposoby po-
woływania władz.
— Ojczyzna – uczeń wymienia i tłumaczy znacze-
nie najważniejszych świąt narodowych, symboli pań-
stwowych, miejsc ważnych dla pamięci narodowej;
wskazuje na mapie i opisuje główne regiony Polski;
wymienia mniejszości narodowe i etniczne żyjące
w Polsce i na wybranych przykładach opisuje ich kul-
turę i tradycje oraz wymienia miejsca największych
skupisk Polaków na świecie.
— Państwo – uczeń wyjaśnia, w czym wyraża się
demokratyczny charakter państwa polskiego, używa-
jąc pojęć: wolne wybory, wolność słowa, wolne media,
konstytucja; wymienia organy władzy w Rzeczypo-
spolitej Polskiej: parlament, prezydent, rząd, sądy
i omawia najważniejszą funkcję każdego z tych orga-
nów w systemie politycznym; podaje przykłady praw
i obowiązków obywateli Rzeczypospolitej Polskiej;
omawia wybrane prawa dziecka i podaje, gdzie moż-
na się zwrócić, gdy są one łamane.
— Formy walki o niepodległość – uczeń umiejsca-
wia w czasie powstanie listopadowe i powstanie
styczniowe; wymienia cele walki powstańców oraz
przykłady represji zastosowanych wobec społeczeń-
stwa po przegranych powstaniach, omawia na wy-
branym przykładzie walkę o język polski w naucza-
niu, zbiera z różnych źródeł informacje o zasługach
dla rozwoju kultury polskiej: Jana Matejki, Stanisła-
wa Moniuszki, Henryka Sienkiewicza i Stanisława
Wyspiańskiego.
— Odrodzenie państwa polskiego – uczeń wska-
zuje na mapie granice II Rzeczypospolitej oraz wy-
mienia jej sąsiadów; wymienia czynniki decydujące
o odzyskaniu niepodległości przez Polskę; zbiera in-
formacje o zasługach dla państwa polskiego Józefa
Piłsudskiego i Romana Dmowskiego.
— Świadomość językowa – uczeń operuje słownic-
twem z określonych kręgów tematycznych (na tym
etapie rozwijanym i koncentrującym się przede
wszystkim wokół tematów: rozwój psychiczny, moral-
ny i fizyczny człowieka; społeczeństwo i kultura; re-
gion i Polska).
— Wartości i wartościowanie (w zakresie języka
polskiego IV etap edukacyjny) – uczeń dostrzega
związek języka z wartościami, rozumie, że język pod-
lega wartościowaniu, (np. język jasny, prosty, zrozu-
miały, obrazowy, piękny), jest narzędziem wartościo-
wania, a także źródłem poznania wartości utrwalo-
nych w znaczeniach nazw wartości, takich jak: do-
bro, prawda, piękno; wiara, nadzieja, miłość; wol-
ność, równość, braterstwo; Bóg, honor, ojczyzna;
solidarność, niepodległość, tolerancja; dostrzega obec-
ne w utworach literackich oraz innych tekstach kul-
tury wartości narodowe i uniwersalne; dostrzega
w świecie konflikty wartości (np. równości i wolno-
ści, sprawiedliwości i miłosierdzia) oraz rozumie źró-
dła tych konfliktów.
— Świadomość językowa – uczeń operuje słownic-
twem z określonych kręgów tematycznych (na tym
etapie rozwijanym i koncentrującym się przede
wszystkim wokół tematów: Polska, Europa, świat
– współczesność i przeszłość; kultura, cywilizacja,
polityka).
— Walka o utrzymanie niepodległości w ostatnich
latach XVIII w. (w zakresie historii III etap eduka-
cyjny) – uczeń sytuuje w czasie I, II i III rozbiór Rze-
czypospolitej i wskazuje na mapie zmiany terytorial-
ne po każdym rozbiorze, przedstawia cele i następ-
stwa powstania kościuszkowskiego, rozróżnia we-
wnętrzne i zewnętrzne przyczyny upadku Rzeczypo-
spolitej.
— Społeczeństwo dawnej Rzeczypospolitej w okre-
sie powstań narodowych – uczeń sytuuje w czasie
i przestrzeni powstanie listopadowe i powstanie
styczniowe, przedstawia przyczyny oraz porównuje
przebieg i charakter powstań narodowych, rozróżnia
bezpośrednie i długofalowe następstwa powstań-
czych ruchów narodowych; charakteryzuje główne
nurty i postaci Wielkiej Emigracji.
— Odrodzenie państwa polskiego po I wojnie
światowej (IV etap edukacyjny) – uczeń opisuje odro-
dzenie państwa polskiego oraz jego granice i sąsia-
dów, charakteryzuje i ocenia postanowienia traktatu
wersalskiego wobec Polski, porównuje cele i skutki
powstania wielkopolskiego i trzech powstań śląskich
oraz wyjaśnia przyczyny i opisuje następstwa wojny
polsko-bolszewickiej, charakteryzuje ustrój politycz-
ny II Rzeczypospolitej na podstawie konstytucji mar-
cowej 1921 r., wskazuje czynniki utrudniające proces
integracji odrodzonego państwa polskiego, wyjaśnia
cele i skutki reformy Władysława Grabskiego, ocenia
wkład Józefa Piłsudskiego i Romana Dmowskiego
w odbudowę państwa polskiego.
— Demokracja – zasady i procedury (IV etap edu-
kacyjny – zakres rozszerzony) – uczeń opisuje warto-
ści będące fundamentem współczesnej demokracji;
podaje różne sposoby rozumienia wolności, równości
i sprawiedliwości, rozważa, w jakim stopniu demo-
kracja sprzyja pokojowemu rozwiązywaniu konflik-
tów, charakteryzuje główne fazy kształtowania się
systemu demokratycznego, opisuje polskie tradycje
demokratyczne (parlamentaryzm I Rzeczypospolitej,
Konstytucja 3 maja, II Rzeczpospolita).
— Współczesna demokracja w Polsce i na świecie,
problemy i zagrożenia – uczeń omawia na przykła-
dach patologie życia publicznego (takie jak korupcja,
nepotyzm, klientelizm) i wyjaśnia, dlaczego wpły-
wają one destrukcyjnie na życie publiczne, wyjaśnia
dlaczego tak wielu obywateli nie uczestniczy w życiu
politycznym i przedstawia sposoby zwiększania po-
ziomu partycypacji, przedstawia sposoby, jakimi par-
tie polityczne walczą o elektorat i ocenia te działania
według standardów demokracji, wyjaśnia, jaką rolę

w państwie demokratycznym pełnią ruchy obywatel-
skiego sprzeciwu i emancypacji.
— Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej – uczeń
przedstawia konstytucyjne zasady ustroju państwa,
wyjaśnia konstytucyjne pojęcie suwerenności, wyja-
śnia relację między prawem międzynarodowym
(w tym unijnym) a prawem krajowym, omawia po-
stanowienia dotyczące rodzajów stanów nadzwyczaj-
nych i warunków ich wprowadzania, przedstawia
procedurę zmiany konstytucji.
— Parlament Rzeczypospolitej Polskiej – uczeń
wymienia kompetencje Sejmu i Senatu w państwie
i przedstawia znaczenie obu izb oraz Zgromadzenia
Narodowego w systemie władz Rzeczypospolitej Pol-
skiej, określa sytuacje, w jakich może dojść do skró-
cenia kadencji Sejmu, podaje przykłady stosowania
w procedurze legislacyjnej polskiego parlamentu
większości zwykłej, bezwzględnej i kwalifikowanej,
wyjaśnia szczególny charakter procedury uchwala-
nia ustawy budżetowej.
— Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej – uczeń
określa główne kompetencje prezydenta w relacjach
z parlamentem, rządem, władzą sądowniczą, a także
sposób sprawowania władzy w zakresie bezpieczeń-
stwa państwa i polityki zagranicznej, wyjaśnia róż-
nice między ordynacjami wyborów parlamentarnych
i prezydenckich w Polsce, wyjaśnia, w jakich okolicz-
nościach prezydent może być zawieszony lub usunię-
ty z urzędu.
— Rada Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej
– uczeń przedstawia konstytucyjne procedury powo-
ływania i odwoływania rządu, zmiany rządu i zmia-
ny ministrów, porównuje sytuację rządów mniejszo-
ściowych i większościowych ze względu na możliwości
działania, rozpoznaje urzędy należące do administra-
cji rządowej; określa kompetencje i procedurę powo-
ływania wojewody, wyjaśnia podając przykłady, czym
zajmuje się administracja, ocenia funkcjonowanie
służby cywilnej w Polsce.
— Organy kontroli państwowej, ochrony prawa
i zaufania publicznego – uczeń omawia kompetencje
Najwyższej Izby Kontroli i ocenia jej znaczenie dla
funkcjonowania instytucji publicznych, przedstawia
uprawnienia i sposób działania Rzecznika Praw Oby-
watelskich, opisuje procedurę lustracyjną i wskazuje
kategorie osób, które jej podlegają, odwołując się do
wybranych przykładów, charakteryzuje zadania In-
stytutu Pamięci Narodowej, wymienia podstawowe
zadania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz Urzędu
Kontroli Elektronicznej.
— Samorząd terytorialny w Polsce – uczeń oma-
wia formy demokracji przedstawicielskiej i bezpo-
średniej w samorządach terytorialnych; opisuje in-
stytucję referendum lokalnego, przedstawia zadania
i kompetencje samorządu gminnego, powiatowego
i wojewódzkiego, wyjaśnia, jakie są źródła dochodów
samorządów (dochody własne, dotacje, subwencje) i jak
977
jest uchwalany budżet gminy, znajduje i analizuje
informacje na temat dochodów i wydatków własnej
gminy, opisuje uprawnienia nadzorcze premiera i wo-
jewody wobec samorządów terytorialnych, rozważa
problemy oraz perspektywy rozwoju własnej gminy,
powiatu lub regionu na podstawie samodzielnie ze-
branych materiałów.
Ponadto uprzejmie informuję pana posła, że dzia-
łania z zakresu wychowania dzieci i młodzieży, w tym
edukacji patriotycznej realizowane są od wielu lat,
w ramach programów wychowawczych, zgodnie z usta-
wą o systemie oświaty obowiązkowo opracowanych
przez dyrektorów, nauczycieli i wychowawców w szko-
łach i placówkach.
Jednym z założeń programu wychowawczego jest
realizacja ścieżki edukacyjnej: Wychowanie do życia
w społeczeństwie, która zawiera moduł: Wychowanie
patriotyczne i obywatelskie.
Wychowanie patriotyczne ma wprowadzić uczniów
w świat wartości humanistycznych, kształtować
w nich postawy patriotyczne i poczucie tożsamości
narodowej.
W ramach realizowanych w szkołach i placów-
kach programów wychowawczych nauczyciele i wy-
chowawcy dążą do kształtowania właściwych postaw
uczniów i wychowanków, w tym patriotycznych od-
działując m.in. poprzez:
— poszerzanie wiedzy w zakresie znajomości dzie-
dzictwa narodowego,
— podejmowanie i realizowanie w szkołach i pla-
cówkach zadań związanych z utrwalaniem pamięci
narodowej,
— organizowanie szkoleń, warsztatów, spotkań,
uroczystości okolicznościowych, patriotycznych, im-
prez, debat,
— opracowywanie i realizowanie dydaktyczno-wy-
chowawczych projektów, np. dotyczących wycieczek,
zbierania i propagowania wiedzy nt. patrona szkoły/
placówki, dokumentowania opieki nad miejscami pa-
mięci narodowej w środowisku lokalnym itp.,
— przygotowywanie i publikowania materiałów
informacyjnych, programowo-metodycznych, wycho-
wawczych, scenariuszy, konspektów, itp., przydat-
nych w pracy wychowawczej i edukacyjnej szkoły/
placówki.
Przedstawiając powyższą informację o realizowa-
nych działaniach w zakresie edukacji patriotycznej
dzieci i młodzieży uprzejmie informuję pana posła,
że Ministerstwo Edukacji Narodowej będzie w dal-
szym ciągu dążyło do optymalizacji działań w tym
zakresie, czyniąc edukację patriotyczną jednym z waż-
nych zadań obecnego rządu.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
978
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie przygotowań
warszawskich dworców PKP
do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 (6948)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Michała Szczerby w sprawie przygo-
towania warszawskich dworców kolejowych do Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 przedsta-
wiam następujące informacje.
W roku 2008 przeprowadzona została kontrola
Najwyższej Izby Kontroli dotycząca stanu technicz-
nego i przygotowania kolejowych obiektów dworco-
wych do obsługi pasażerów. Ustalenia NIK wskaza-
ły m.in. na niewystarczające środki przeznaczane
na sfinansowanie najpilniejszych nawet potrzeb
w dziedzinie utrzymania i zagospodarowania obiek-
tów dworcowych i przygotowania ich do obsługi pa-
sażerów. Dotychczasowe przepisy nie przewidywały
bowiem możliwości finansowania ze środków pu-
blicznych modernizacji dworców kolejowych. W związ-
ku z tym minister infrastruktury doprowadził do
przyjęcia ustawy z dnia 24 października 2008 r.
o zmianie ustawy o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe” oraz ustawy o trans-
porcie kolejowym, która określa, iż ze środków pu-
blicznych mogą być finansowane lub współfinanso-
wane wydatki na budowę lub przebudowę dworców
kolejowych w zakresie bezpośrednio związanym
z obsługą podróżnych.
Pomimo powyższych trudności dotyczących środ-
ków finansowych spółka Polskie Koleje Państwowe
SA, w ramach przygotowań do Euro 2012, urucho-
miła w 2007 r. na terenie Warszawy projekty inwe-
stycyjne związane z budową dworców kolejowych
Warszawa Zachodnia oraz Warszawa Wschodnia. Po-
stępowanie w tych projektach prowadzone jest na
podstawie przygotowanej i zatwierdzonej przez Za-
rząd PKP SA „Procedury wyłaniania inwestorów
w drodze rokowań”. Do poszczególnych projektów zo-
stali zatrudnieni profesjonalni doradcy, którzy współ-
pracują z PKP SA. Według koncepcji dotyczących
uruchomionych projektów inwestycyjnych istniejące
dworce kolejowe mają być przekształcone w nowocze-
sne węzły komunikacyjne o znaczeniu ponadregio-
nalnym, które będą mogły zaspokoić wszystkie po-
trzeby komunikacyjne oraz usługowe podróżnych.
Przede wszystkim powinny zapewniać kompleksowe
i najdogodniejsze dla podróżnych rozwiązania komu-
nikacyjne oraz techniczne, w tym windy dla osób
o ograniczonej zdolności poruszania się, ruchome
schody i chodniki. Obecnie trwają prace komisji po-
wołanych przez Zarząd PKP SA w celu wyłonienia
inwestorów. Prace komisji w obu projektach powinny
zostać sfinalizowane do końca 2008 r. W przypadku
wyłonienia inwestorów przewidywane jest rozpoczę-
cie w 2009 r. prac związanych z budową nowych kom-
pleksów dworcowych. Jeżeli w ramach uruchomionej
procedury nie uda się wyłonić inwestorów dla powyż-
szych projektów, PKP SA podejmie inne działania
związane z przeprowadzeniem modernizacji obiek-
tów dworcowych. Będą one dotyczyć zabezpieczenia
odpowiedniego poziomu obsługi podróżnych w czasie
Euro 2012 w podstawowym zakresie.
Do czasu Euro 2012 poprawiony zostanie również
wygląd dworca Warszawa Centralna oraz dworca
Warszawa Śródmieście.
Dworzec Warszawa Śródmieście zostanie dosto-
sowany do obsługi pasażerów niepełnosprawnych
poprzez montaż specjalnych wind i przystosowanie
ciągów komunikacyjnych. W latach 2009–2010 zosta-
nie przeprowadzona modernizacja budynku dworca:
zostaną zmodernizowane systemy bezpieczeństwa,
ostrzegania i informacji dla pasażerów oraz wyposa-
żenia związanego z ich obsługą. To wszystko pozwo-
li na dostosowanie wyglądu i standardów budynku
dworca do dzisiejszych wymagań.
Budowa nowego obiektu na miejscu obecnego
dworca Warszawa Centralna planowana jest po roku
2012. Wynika to przede wszystkim z faktu urucho-
mienia zamierzeń inwestycyjnych na terenie Warsza-
wy Wschodniej i Warszawy Zachodniej. Ponadto prze-
budowa do roku 2012 trzeciego dworca kolejowego na
linii średnicowej mogłaby spowodować zbyt duże
utrudnienia komunikacyjne dla mieszkańców War-
szawy. W związku z tym przesunięty został termin
kompleksowej przebudowy dworca Warszawa Cen-
tralna oraz modernizacji układu torowego na tej sta-
cji na okres po roku 2012.
Jeśli chodzi o połączenia kolejowe centrum War-
szawy z międzynarodowym portem lotniczym na
Okęciu, to ich zapewnienie wiąże się z modernizacją
linii kolejowej nr 8 Warszawa – Radom – Kielce. Pra-
ce modernizacyjne na linii nr 8 podzielone zostały na
trzy etapy:
Etap I: odcinek Warszawa Zachodnia – Warszawa
Okęcie oraz budowa łącznicy w tunelu na odcinku
Warszawa Służewiec – lotnisko Okęcie. Przedsięwzię-
cie realizowane w podziale na dwa zadania, z czego
pierwsze ma dwie fazy, zaś drugie – jedną. Każda
z faz stanowi odrębne projekty:
— Etap I, zadanie 1, faza 1. Przygotowanie doku-
mentacji projektowej – projekt SPOT/1.1.1/161/05.
— Etap I, zadanie 1, faza 2. Roboty na odcinku
Warszawa Zachodnia – Warszawa Okęcie – SPOT/
1.1.1/160/05.
— Etap I, zadanie 2, jako tzw. faza 3. Roboty bu-
dowlane na łącznicy Warszawa Służewiec – lotnisko
Okęcie. Projekt Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” nr 7.1.–18.
Etap II: odcinek Warszawa Okęcie – Radom
– Kielce jako projekt Programu Operacyjnego „In-

frastruktura i środowisko” nr 7.1.–19. Inwestycja re-
alizowana będzie w formie niezależnych faz obejmu-
jących projektowanie/roboty na poszczególnych od-
cinkach.
Etap III: odcinek Kielce – Kozłów – Kraków Oso-
bowy planowany jest w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” jako projekt
nr 7.1–17, ale wyłącznie w odniesieniu do dochodzą-
cego odcinka linii nr 64 Psary – Kozłów oraz linii
nr 8 – odcinka Kraków Batowice – Kraków Główny
Osobowy, z terminem rozpoczęcia 30 kwietnia 2011 r.
i zakończenia – 30 czerwca 2013 r.
Z punktu widzenia sprawnych połączeń kolejo-
wych z lotniskiem szczególną rolę odgrywa etap I,
zadanie 2: Budowa tunelu łączącego linię nr 8 ze sta-
cją MPL Okęcie przy Terminalu II. W zakres prac
wchodzi budowa łącznicy Warszawa Służewiec – lot-
nisko Okęcie, stanowiącej połączenie z MPL Warsza-
wa Okęcie, co zapewni szybkie połączenie lotniska
z centrum Warszawy. W ramach prac budowlanych
przewiduje się wykonanie tunelu o długości 1,18 km,
budowę pochylni wjazdowej do tunelu o długości ok.
0,42 km, budowę obiektów umożliwiających eksploata-
cje tunelu i prowadzenie ruchu pociągów, wyposażenie
stacji kolejowej na lotnisku. Przetarg na realizację
przedsięwzięcia rozpisany będzie na początku przy-
szłego roku, co oznacza, iż przy założeniu 18-miesięcz-
nego terminu realizacji możliwe stanie się rozpoczęcie
prac budowlanych ok. czerwca 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie rozwiązania problemu
opieki pielęgniarskiej i rehabilitacyjnej
w domach pomocy społecznej (6957)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka przy
piśmie z dnia 16 grudnia 2008 r. (znak SPS-023-
-6957/08) interpelację pani poseł Krystyny Skowroń-
skiej w sprawie rozwiązania problemów opieki pielę-
gniarskiej i rehabilitacyjnej w domach pomocy spo-
łecznej uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Dom pomocy społecznej jest jednostką organiza-
cyjną pomocy społecznej świadczącą całodobowe
usługi o charakterze bytowym, opiekuńczym, wspo-
979
magającym oraz edukacyjnym. Świadczenie tych
usług oparte jest o zestaw standardów obowiązują-
cych funkcjonujące w Polsce domy. Z założenia więc
dom pomocy społecznej nie jest jednostką świadczącą
usługi medyczne, a jedynie powinien umożliwić
mieszkańcom korzystanie z nich, zarówno w miejscu
zamieszkania, jak i w zakładach opieki zdrowotnej.
W rozumieniu art. 5 pkt 41 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych dom pomocy społecznej nie jest świad-
czeniodawcą usług zdrowotnych, dlatego też nie może
wystąpić do dyrektora oddziału wojewódzkiego Na-
rodowego Funduszu Zdrowia o zawarcie kontraktu
na usługi zdrowotne.
Wielokrotnie Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej wnioskowało o takie rozwiązanie, jakie pro-
ponuje pani poseł, poprzez dopisanie do katalogu
świadczeniodawców domów pomocy społecznej lub
np. gabinetu lekarskiego przy domu pomocy społecz-
nej, ale te i inne działania nigdy nie zyskały akcep-
tacji ze strony Ministerstwa Zdrowia.
Ze względu na podleganie innemu niż zakład opie-
ki zdrowotnej reżimowi prawnemu dom pomocy spo-
łecznej nie może więc zawierać z Narodowym Fun-
duszem Zdrowia umów na udzielanie świadczeń
zdrowotnych, ma jednak obowiązek umożliwienia
i zorganizowania mieszkańcom pomocy w korzysta-
niu ze świadczeń zdrowotnych przysługujących im
na podstawie odrębnych przepisów.
Jednym ze sposobów realizacji tego zadania w obec-
nym stanie prawnym jest możliwość zlokalizowania
w domach pomocy społecznej jednostki organizacyjnej
wydzielonej ze struktury zakładu opieki zdrowotnej
w celu udzielania świadczeń zdrowotnych mieszkań-
com placówki, która przewidziana została w art. 2
ust. 2a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89,
z późn. zm.). Rozwiązanie to umożliwia skorzystanie
z pomocy lekarskiej czy pielęgniarskiej na miejscu, bez
konieczności dowożenia pacjenta do zakładu opieki
zdrowotnej (lekarza, pielęgniarki), co w przypadku
pacjentów starszych czy niepełnosprawnych z pewno-
ścią nie jest bez znaczenia. W praktyce przepis ten jest
jednak bardzo rzadko wykorzystywany.
Ponadto obowiązujące regulacje prawne dopusz-
czają możliwość wykonywania w domach pomocy
społecznej świadczeń pielęgnacyjnych w ramach
kontraktów z Narodowym Funduszem Zdrowia
przez pielęgniarki działające w ramach grupowych
lub indywidualnych praktyk. Niektóre domy pomo-
cy społecznej w Polsce korzystają już z takiego roz-
wiązania.
Odnosząc się do kwestii tzw. koszyka świadczeń
medycznych adresowanych do mieszkańców domów
pomocy społecznej, uprzejmie informuję, że obecna
oferta Narodowego Funduszu Zdrowia w zakresie
opieki środowiskowej czy też długoterminowej odpo-
wiada przede wszystkim na potrzeby mieszkańców
domów dla osób przewlekle somatycznie chorych i nie
jest dostosowana do potrzeb zdrowotnych mieszkań-
980
ców innych typów domów pomocy społecznej. Dlate-
go też minister pracy i polityki społecznej powołał
zespół roboczy, który ma za zadanie m.in. opracowa-
nie koszyka świadczeń dla mieszkańców domów po-
mocy społecznej, w szczególności w odniesieniu do
domów pomocy społecznej dla osób z zaburzeniami
psychicznymi (domy dla osób z niepełnosprawnością
intelektualną i domy dla osób przewlekle psychicznie
chorych).
W skład tego zespołu wchodzą przedstawiciele tu-
tejszego resortu, Ministerstwa Zdrowia, Narodowego
Funduszu Zdrowia, Naczelnej Izby Pielęgniarek i Po-
łożnych oraz dyrektorzy i pracownicy różnych typów
domów pomocy społecznej. W połowie stycznia 2009 r.
ma się odbyć spotkanie poświęcone problematyce
usług zdrowotnych dla mieszkańców domów pomocy
społecznej i osób z zaburzeniami psychicznymi.
Mamy nadzieje, że propozycje wypracowane w ra-
mach prac zespołu wykorzystane zostaną przy opra-
cowywaniu przez Narodowy Fundusz Zdrowia no-
wych produktów usług pielęgniarskich i rehabilita-
cyjnych adresowanych do mieszkańców domów po-
mocy społecznej.
W obecnym systemie prawnym stawka kapitacyj-
na jest naliczana adekwatnie do liczby pacjentów za-
pisanych do lekarza pierwszego kontaktu lub do pie-
lęgniarki środowiskowej i odnosi się tyko do zakła-
dów opieki zdrowotnej. Tak więc nie ma możliwości,
aby na pielęgniarki zatrudnione w domach pomocy
społecznej naliczać stawkę kapitacyjną adekwatnie
do liczby zapisanych pacjentów (mieszkańców domów
pomocy społecznej).
Należy przy tym zaznaczyć, że pielęgniarskie
stawki kapitacyjne na usługi pielęgniarskie są bar-
dzo niskie. Obecnie średnia miesięczna stawka na
jednego pacjenta w POZ wynosi 6,73 zł, w tym
5,46 zł dla lekarza i 1,27 zł dla pielęgniarki i położ-
nej. Pod opieką lekarza i pielęgniarki znajduje się
nie więcej niż 2750 osób. Stawka na mieszkańca
domu pomocy społecznej jest podwyższona do 2,5
krotności ww. kwoty.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie prze-
widuje przedłużenia terminu dochodzenia do stan-
dardów usług przez domy pomocy społecznej. Nie-
zbędne będzie jednak wprowadzenie nowych rozwią-
zań prawnych wobec domów, które tych standardów
nie osiągną do końca 2010 r. Dlatego też w ramach
przygotowywanej nowej ustawy o pomocy społecznej
przewiduje się także prace nad wskazaniem możli-
wości przekształcania tych jednostek w inne jednost-
ki organizacyjne pomocy społecznej.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie prze-
widuje zmiany sposobu zatrudniania dyrektorów po-
mocy społecznej. Dyrektorzy domów pomocy społecz-
nej, dla których organami prowadzącymi są jednost-
ki samorządu terytorialnego, zatrudniani są na pod-
stawie ustawy o pracownikach samorządowych. Gdy-
by zastanawiać się nad wprowadzaniem szczególnych
rozwiązań dla dyrektorów domów pomocy społecznej
(np. kontraktów), zdaniem tutejszego resortu takie
same rozwiązania należałoby przewidzieć w odnie-
sieniu do dyrektorów wszystkich jednostek organiza-
cyjnych pomocy społecznej.
Jeśli chodzi o procedury zlecania realizacji zadań
z zakresu pomocy społecznej, to uprzejmie informuję,
że przygotowany został projekt ustawy o zmianie
ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie oraz niektórych innych ustaw, który przewi-
duje m.in. ujednolicony tryb zlecania realizacji usług
podmiotom niepublicznym. Projekt ten jest po uzgod-
nieniach międzyresortowych i w najbliższym czasie
zostanie skierowany pod obrady Rady Ministrów.
Procedura określona w tej nowelizacji będzie obowią-
zywała również przy zlecaniu zadań z zakresu pomo-
cy społecznej.
Jeśli chodzi o możliwość zawierania umów przez
jednostkę samorządu terytorialnego z podmiotem
niepublicznym na realizację zadań z zakresu pomocy
społecznej na czas nieokreślony, to uprzejmie infor-
muję, iż nie ma takiej możliwości z uwagi na zapisy
ustawy z dnia z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 176 ust. 1 i 2 podmioty niezaliczane do
sektora finansów publicznych i niedziałające w celu
osiągnięcia zysku mogą otrzymywać z budżetu jed-
nostki samorządu terytorialnego dotacje na cele pu-
bliczne związane z realizacją zadań tej jednostki.
Zlecenie zadania i udzielenie dotacji następuje na
podstawie umowy jednostki samorządu terytorialne-
go z takim podmiotem. Jednocześnie do takiej umo-
wy ma zastosowanie art. 131 ust. 2 ustawy, który
wskazuje na niezbędne elementy umowy, w tym:
— szczegółowy opis zadania, w tym cel, na jaki
dotacja została przyznana, i termin jego wykonania,
— wysokość dotacji celowej udzielanej organizacji
wykonującej zadanie i tryb płatności,
— termin wykorzystania dotacji, nie dłuższy niż
do dnia 31 grudnia danego roku budżetowego,
— tryb kontroli wykonywania zadania,
— termin i sposób rozliczenia udzielonej dotacji
celowej;
— termin zwrotu niewykorzystanej części dotacji
celowej, nie dłuższy niż 15 dni od określonego w umo-
wie dnia wykonania zadania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 31 grudnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie zagrożonego likwidacją
połączenia kolejowego Zakopane – Kraków
(6959)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Andrzeja Guta-Mostowego w spra-
wie nowego rozkładu jazdy pociągów na trasie Kra-
ków – Zakopane uprzejmie informuję, że przewozy
w tej relacji mają charakter regionalny i ich organi-
zatorem jest Urząd Marszałkowski Województwa
Małopolskiego.
Do dnia 13 grudnia 2008 r. przedmiotowa oferta
uzupełniona była o dofinansowany z budżetu pań-
stwa międzywojewódzki pociąg osobowy „Giewont”
relacji Zakopane – Kraków – Częstochowa – Zakopa-
ne. Dotacja budżetowa na dofinansowanie przewozów
międzywojewódzkich i międzynarodowych w projek-
cie budżetu państwa na rok 2009, mimo podejmowa-
nych przez ministra infrastruktury starań o jej
zwiększenie, pozostała na poziomie roku 2007 i 2008,
tzn. zaplanowana została w kwocie 240 mln zł.
W związku ze znaczącym wzrostem kosztów wyko-
nywania tych przewozów, wynikającym głównie ze
wzrostu cen energii oraz usług zewnętrznych, nie jest
możliwe objęcie dofinansowaniem przez ministra in-
frastruktury takiej samej oferty przewozowej jak do-
tychczas.
Faktem potwierdzonym wynikami badań marke-
tingowych wykonywanych zgodnie z postanowienia-
mi zawartej umowy jest to, iż osobowe pociągi mię-
dzywojewódzkie zaspokajały głównie potrzeby prze-
wozowe lokalnych społeczności na obszarze woje-
wództwa i w zakresie przejazdów do sąsiednich wo-
jewództw, a ze względu na charakter przejazdów
i odległość przewozu spełniały głównie rolę przewo-
zów regionalnych.
Zgodnie z art. 40 ustawy o transporcie kolejowym
„organizowanie i dotowanie regionalnych kolejowych
przewozów osób (…) należy do zadań własnych sa-
morządu województwa”. Mając na uwadze fakt, iż
kolejowe przewozy regionalne mogą być realizowane
osobowymi pociągami międzywojewódzkimi, ustawa
uzupełniona została o art. 40a, aby umożliwić samo-
rządom realizację powierzonych im zadań: „Kolejowe
przewozy osób wykonywane w połączeniach między-
wojewódzkich pociągami krajowymi (…) mogą być
również dotowane z dochodów własnych jednostek
samorządu terytorialnego”.
W związku z powyższym na rozkład jazdy pocią-
gów obowiązujący od 14 grudnia 2008 r. zaplanowa-
no wykorzystanie pełnej kwoty dotacji z budżetu
państwa w sposób uwzględniający przede wszystkim
981
potrzeby w zakresie przewozów międzywojewódzkich
realizowanych pociągami pospiesznymi.
O ograniczeniu z dniem 14 grudnia 2008 r. oferty
pociągów międzywojewódzkich osobowych organiza-
torzy przewozów regionalnych zostali poinformowa-
ni w marcu 2008 r. Na terenie województwa małopol-
skiego dotyczyło to dwóch pociągów na linii Kraków
– Zakopane oraz dziesięciu pociągów na linii Kato-
wice – Olkusz – Tunel. W przypadku linii przez Ol-
kusz oferta została odpowiednio dostosowana do naj-
ważniejszych potrzeb w zakresie przewozów regio-
nalnych i osiem z dziesięciu pociągów międzywoje-
wódzkich osobowych zostało dofinansowanych przez
zainteresowane urzędy marszałkowskie. Skoro orga-
nizator przewozów regionalnych, mając na uwadze
ograniczone środki na dofinansowanie tych przewo-
zów, nie podjął decyzji o dofinansowaniu pociągu
„Giewont”, oznacza to, że pozostałe połączenia były
ważniejsze z punktu widzenia przewozów regional-
nych na tej linii.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie nowelizacji rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 15 maja 2004 r.
dotyczącego określenia sieci autostrad
i dróg ekspresowych w przedmiocie
przebiegu drogi ekspresowej S74 na odcinku
Łódź – Tomaszów Mazowiecki – Kielce –
Opatów – Tarnobrzeg – Stalowa Wola – Nisko
(6964)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Przemysława Gosiewskiego
z dnia 8 grudnia 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 16 grudnia 2008 r., znak SPS-023-6964/08,
w sprawie przebiegu drogi ekspresowej S74 przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg eks-
presowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 128, poz. 1334, z późn.
zm.) droga ekspresowa S74 ma następujący przebieg:
Sulejów–Kielce–Opatów–Tarnobrzeg–Stalowa Wo-
la–Nisko.
982
W chwili obecnej do Ministerstwa Infrastruktury
i do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
(GDDKiA) wpływają wnioski o zmianę przepisów
przedmiotowego rozporządzenia w zakresie rozsze-
rzenia sieci dróg ekspresowych lub korekty ich prze-
biegu. W związku z powyższym podjęto decyzję do-
tyczącą konieczności poprzedzenia wprowadzania
zmian w układzie dróg szybkiego ruchu przeprowa-
dzeniem analizy sieciowej w oparciu o wyniki gene-
ralnego pomiaru ruchu przeprowadzonego w 2005 r.
W celu realizacji ww. zadania zlecono Politechnice
Warszawskiej wykonanie opracowania „Studium
układu dróg szybkiego ruchu w Polsce, układ kierun-
kowy horyzont 2025 rok, wraz z analizą podziału
funkcjonalnego całej sieci drogowej w Polsce”. Celem
studium jest analiza obowiązującego układu auto-
strad i dróg ekspresowych oraz potwierdzenie lub
zaproponowanie ewentualnych zmian w układzie au-
tostrad i dróg ekspresowych w horyzontach 2013
i 2025 oraz w podziale funkcjonalnym całej sieci dro-
gowej w Polsce. Autorzy ww. dokumentu uwzględnia-
ją w opracowaniu również wniosek dotyczący prze-
biegu drogi ekspresowej S74 przez Łódź (A1) i Toma-
szów Mazowiecki.
Zmiany sieci ww. układu dróg, które będą uzasad-
nione oraz które zostaną zaakceptowane w trakcie
prowadzonych uzgodnień zewnętrznych oraz konsul-
tacji społecznych, zostaną wprowadzone do przed-
miotowego rozporządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie przywrócenia interpretacji
przepisów art. 6 ust. 1 pkt 19 w związku z art. 9
ust. 6 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych, obowiązującej
w latach 1999–2001 (6966)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 19 grudnia 2008 r.,
znak SPS-023-6966/08, dotyczące interpelacji pani
poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej z dnia 3 grudnia
2008 r., znak BK-023-6891/08, w sprawie przywró-
cenia interpretacji przepisów art. 6 ust. 1 pkt 19
w związku z art. 9 ust. 6 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, obo-
wiązującej w latach 1999–2001, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Od 1 stycznia 1999 r. weszły w życie przepisy usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.). W treści art. 6 powołanej ustawy zawar-
ty jest krąg osób, które na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym. Wśród nich wymienieni
są m.in.: pracownicy, osoby, które prowadzą pozarol-
niczą działalność gospodarczą, osoby przebywające
na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek
macierzyński albo zasiłek w wysokości zasiłku ma-
cierzyńskiego. Jednocześnie art. 9 powołanej ustawy
rozstrzyga, z jakiego tytułu, w przypadku zbiegu ty-
tułów do ubezpieczeń, ubezpieczony będzie podlegał,
a tym samym z jakiego tytułu będą odprowadzane
składki na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie z treścią
ust. 6 powołanego artykułu osoby pobierające zasiłek
macierzyński albo zasiłek w wysokości zasiłku ma-
cierzyńskiego lub przebywające na urlopie wycho-
wawczym podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym tylko wówczas, jeżeli nie
mają ustalonego prawa do emerytury lub renty i nie
mają innych tytułów rodzących obowiązek ubezpie-
czeń społecznych. Oznacza to, że w przypadku jedno-
czesnego prowadzenia pozarolniczej działalności go-
spodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskiego z in-
nego tytułu (lub zasiłku w wysokości zasiłku macie-
rzyńskiego, przebywania na urlopie wychowawczym)
osoba taka będzie obowiązkowo podlegała ubezpie-
czeniu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej i, co się z tym wiąże, będzie zobo-
wiązana do odprowadzania składek na obowiązkowe
ubezpieczenia społeczne.
Należy przy tym wskazać, że zgodnie z powołaną
ustawą pobieranie zasiłku macierzyńskiego, zasiłku
w wysokości zasiłku macierzyńskiego czy przebywa-
nie na urlopie wychowawczym są odrębnym od pra-
cowniczego tytułem do ubezpieczeń.
Zgodnie z wyjaśnieniami prezesa Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych takie stanowisko prezentował
ZUS od dnia wejścia w życie reformy ubezpieczeń
społecznych. Rozbieżne było natomiast orzecznictwo
sądów w tym zakresie. Prawidłowość stanowiska
ZUS została ostatecznie potwierdzona uchwałą Sądu
Najwyższego z dnia 23 maja 2006 r. w składzie sied-
miu sędziów.
Ponadto zasady opłacania składek na ubezpie-
czenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fun-
dusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
określone zostały w publikatorach ZUS i dostępne
były na salach obsługi interesanta od początku 1999 r.,
a w wersji elektronicznej na stronie internetowej
ZUS od marca 1999 r.
Zgodnie z art. 68 ust. 1 ustawy o s.u.s. Zakład
Ubezpieczeń Społecznych realizuje przepisy o ubez-
pieczeniach społecznych m.in. w zakresie ustalania
i stwierdzania obowiązku ubezpieczeń społecznych.

W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości ZUS
ma obowiązek wszcząć postępowanie wyjaśniające
w tym zakresie, a osoby będące płatnikami składek
mają obowiązek złożyć prawidłowe dokumenty zgło-
szeniowe. Z dniem 18 maja 2001 r. weszła w życie
nowelizacja ustawy o s.u.s., w wyniku której osoby
pobierające zasiłek macierzyński lub przebywające
na urlopie wychowawczym zostały zobowiązane do
złożenia oświadczenia informującego płatnika skła-
dek (np. pracodawcę), który udzielił urlopu macie-
rzyńskiego lub wychowawczego, o posiadaniu innego
tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych
(np. prowadzenia działalności gospodarczej). Oświad-
czenie to umożliwiało pracodawcy stwierdzenie, czy
istnieje obowiązek opłacania składek na ubezpiecze-
nia społeczne z tytułu pobierania zasiłku macierzyń-
skiego lub przebywania na urlopie wychowawczym
za taką osobę, czy też powinna ona opłacać składki
osobiście w związku z prowadzeniem pozarolniczej
działalności gospodarczej. Po znowelizowaniu usta-
wy ZUS opublikował poradnik „Zasady rozliczania
składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie
zdrowotne osób przebywających na urlopach wycho-
wawczych lub pobierających zasiłek macierzyński”.
Ponadto, zgodnie z informacją ZUS, zakład kwe-
stionuje brak zgłoszenia takich osób do ubezpieczeń
społecznych z tytułu prowadzenia działalności gospo-
darczej jedynie w sytuacji, gdy z zebranego materia-
łu dowodowego jednoznacznie wynika, że w spornym
okresie taka działalność była rzeczywiście prowadzo-
na. W takich przypadkach ZUS wydaje decyzje
stwierdzające obowiązek podlegania ubezpieczeniom
społecznym, od których przysługuje stronie odwoła-
nie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Zatem
ostatecznie prawidłowość rozstrzygnięcia dokonane-
go przez ZUS podlega ocenie sądowej.
Jednocześnie prezes ZUS poinformował, że z uwa-
gi na istniejące w okresie od stycznia 1999 r. do maja
2001 r. niejednolite orzecznictwo sądowe oraz zwią-
zane z tym wątpliwości prawne zobowiązał terenowe
jednostki organizacyjne ZUS do uwzględniania w pro-
wadzonych postępowaniach wszystkich występują-
cych okoliczności na korzyść osób, które w okresie od
stycznia 1999 r. do maja 2001 r. pobierały zasiłek
macierzyński lub przebywały na urlopie wychowaw-
czym i nie zgłosiły się do ubezpieczeń społecznych
z tytułu prowadzonej w tym okresie działalności go-
spodarczej. We wszystkich uzasadnionych przypad-
kach, po stwierdzeniu faktycznego wykonywania
działalności w tym okresie, zostanie takim osobom
wyznaczony termin do opłacenia składek na ubezpie-
czenia społeczne i Fundusz Pracy za powyższy okres.
W przypadku wywiązania się z opłacenia składek
w tym terminie ZUS odstąpi od naliczenia odsetek.
W sytuacji gdy osoba taka nie będzie miała możliwo-
ści uregulowania swoich należności w terminie wy-
znaczonym przez ZUS, będzie mogła się ubiegać o ich
spłatę w systemie ratalnym. Decyzje o udzieleniu ulgi
będą podejmowane przez ZUS indywidualnie z uwzględ-
nieniem możliwości płatniczych zainteresowanych
983
osób oraz stanu Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku
złożonego przed upływem terminu do zapłaty odset-
ki nie zostaną naliczone, jednakże należna będzie
opłata prolongacyjna, wynikająca z obowiązujących
przepisów.
W przypadku osób, które pobierały zasiłek macie-
rzyński lub przebywały na urlopach wychowawczych
po 1 czerwca 2001 r., z uwagi na unormowany stan
prawny brak jest podstaw do wyznaczenia nowego
terminu do opłacenia należnych składek, jednakże
ZUS zobowiązał się również i w tym przypadku wni-
kliwie analizować poszczególne przypadki. Osoby
takie będą mogły wnioskować o zawarcie układu ra-
talnego, a w sytuacji gdy z posiadanego materiału
dowodowego wynikałoby niezbicie, że zostały wpro-
wadzone w błąd przez pracowników terenowej jed-
nostki organizacyjnej, możliwe będzie wyznaczenie
nowego terminu do opłacenia składek.
Jednocześnie Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej, widząc problemy, z jakimi borykają się osoby
pobierające zasiłki macierzyńskie i jednocześnie po-
siadające inny tytuł do ubezpieczeń społecznych,
przygotowało projekt ustawy o zmianie ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych i ustawy Prawo ban-
kowe. W myśl zaproponowanych zmian w przypadku
jednoczesnego prowadzenia pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskie-
go z innego tytułu osoba taka będzie obowiązkowo
podlegała ubezpieczeniu z tytułu pobierania zasiłku
macierzyńskiego. Aktualnie projekt ustawy został
przekazany do uzgodnień międzyresortowych oraz
partnerom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie zmian w ustawie o systemie oświaty
(6967)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Iwony Arent (SPS-023-6967/
08) w sprawie zmian w ustawie o systemie oświaty,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie ze „Strategicznym planem rządzenia”
oraz programem prac rządu priorytetem w obszarze
edukacji jest zwiększenie dostępności do edukacji wy-
984
sokiej jakości. Jest to zgodne z rekomendacjami ra-
portu o kapitale intelektualnym Polski. Realizacja
tego celu jest możliwa przez opisane poniżej działa-
nia, będące obecnie ważnymi obszarami pracy mini-
stra edukacji narodowej, takie jak:
— upowszechnienie wychowania przedszkolne-
go dla dzieci w wieku 3–5 lat, w tym obowiązku
rocznego przygotowania przedszkolnego dla dzieci
5-letnich,
— zapewnienie lepszego dostępu do edukacji naj-
młodszych dzieci poprzez obniżenie wieku rozpoczy-
nania obowiązku szkolnego do wieku 6 lat, umożli-
wiające wykorzystanie potencjału systemu szkolnego
dla wyrównywania szans oraz wczesnego odkrywa-
nia uzdolnień,
— reforma programowa wychowania przedszkol-
nego i kształcenia ogólnego ukierunkowana na pre-
cyzyjny opis efektów kształcenia na każdym etapie
edukacyjnym oraz zwiększenie autonomii szkół
w kreowaniu efektywnego procesu kształcenia,
— poprawa jakości edukacji poprzez odbiuro-
kratyzowanie sprawowanego nadzoru pedagogicz-
nego i jasny rozdział zadań pomiędzy organy pro-
wadzące szkoły oraz organy sprawujące nadzór
pedagogiczny będący elementem racjonalnej decen-
tralizacji części kompetencji państwa w obszarze
oświaty i wychowania,
— otwarcie polskiego systemu edukacji na świat
poprzez stworzenie możliwości tworzenia oddziałów
międzynarodowych,
— wspieranie integracji cudzoziemców w polskim
systemie oświaty.
Podstawy prawne realizacji ww. zadań zostały
przygotowane w projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych
innych ustaw, skierowanym 6 października br. do
Sejmu RP.
Przemiany cywilizacyjne sprawiają, że dzieci
wcześniej osiągają dojrzałość szkolną. Dzieci sze-
ścioletnie są w większości intelektualnie gotowe do
podjęcia nauki szkolnej. Proponowana zmiana w or-
ganizacji nauczania i objęcie nauką dzieci o rok
młodszych ułatwi wyrównywanie szans edukacyj-
nych, zapewni lepszy dostęp młodszych dzieci do
edukacji i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie
i rozwój uzdolnień. Obniżenie wieku rozpoczynania
spełniania obowiązku szkolnego z siedmiu na sześć
lat oraz reforma podstawy programowej spowodują,
że dzieci w klasie pierwszej szkoły podstawowej nie
będą powtarzać tego, czego uczyły się rok wcześniej
i będą kontynuować naukę na poziomie dostosowa-
nym do ich wieku. Proces włączania sześciolatków
do edukacji szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z da-
nych statystycznych wynika bowiem, że od kilku-
nastu lat spada liczba uczniów w szkołach podsta-
wowych. W roku 2009 rocznik sześciolatków będzie
najmniej liczny, dlatego będzie to najkorzystniejszy
czas na rozpoczęcie planowanych zmian. Wprowa-
dzane obecnie zmiany były planowane od kilku lat
i zostały poprzedzone badaniami i debatami, któ-
rych wyniki przemawiały za obniżeniem wieku obo-
wiązku szkolnego do lat sześciu.
W związku z obniżeniem wieku obowiązku szkol-
nego konieczne jest również wzmocnienie opiekuń-
czej funkcji szkoły. W celu zapewnienia przez szkołę
wszystkim 6-latkom rozpoczynającym naukę w szko-
le podstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa
porównywalnych do rozwiązań przyjętych w wycho-
waniu przedszkolnym Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej będzie realizować działania wspierające. Cel
ten będzie realizowany przez rządowy program w za-
kresie przygotowania szkół do obniżenia wieku roz-
poczynania obowiązku szkolnego.
Program będzie składał się z trzech elementów:
— dotacji z tytułu wzrostu liczby uczniów
w klasie I,
— dotacji na doposażenie,
— dotacji na zapewnienie opieki przed i po zakoń-
czeniu zajęć uczniom rozpoczynającym realizację
obowiązku szkolnego w szkole.
Kwota dofinansowania w 2009 r. wynosi 347 mln
zł. Jednostki samorządu terytorialnego mogą korzy-
stać z programu „Aktywizacja j.s.t. i organizacji po-
zarządowych w 2008 r.”, gdzie istnieje możliwość wy-
datkowania łącznie 50 mln zł na doposażenie placó-
wek organizujących opiekę nad dziećmi w wieku
przedszkolnym i młodszym wieku szkolnym.
W ramach programu „Aktywizacja j.s.t. i organi-
zacji pozarządowych w 2008 r.” samorządy i organi-
zacje pozarządowe zyskały możliwość:
1) zwiększenia liczby zajęć edukacyjno-wspoma-
gających dla dzieci w wieku przedszkolnym, w tym
realizowanych w innych formach wychowania przed-
szkolnego;
2) wzmocnienia funkcji wychowawczej i opiekuń-
czej szkoły, rodziny oraz środowiska lokalnego, skie-
rowanej do dzieci realizujących roczne przygotowa-
nie przedszkolne oraz uczących się w klasach I–III
szkoły podstawowej i ogólnokształcącej szkoły mu-
zycznej I stopnia.
Ważnym elementem jest również dążenie do za-
pewnienia wzmożonej opieki psychologiczno-pedago-
gicznej dla najmłodszych uczniów. W 2008 r. poradnie
psychologiczno-pedagogiczne otrzymały środki na
zakup niezbędnego wyposażenia technicznego oraz
dydaktycznego, które pozwoli im na podjęcie skutecz-
nych programów profilaktycznych dotyczących zrów-
noważonego rozwoju dzieci, diagnozy ewentual-
nych zaburzeń rozwojowych oraz prowadzenia te-
rapii. Właściwie przygotowani pracownicy poradni
podejmą się realizacji oddziaływań bezpośrednio
na terenie przedszkoli oraz w grupach przedszkol-
nych w szkołach w ramach specjalnie tworzonych
punktów konsultacyjnych (stacjonarnych i rotacyj-
nych), tak by odpowiednio wcześnie móc podjąć dzia-
łania naprawcze i terapeutyczne. Na powyższe zada-
nie uruchomiono środki finansowe w wysokości po-
nad 12 mln zł.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-

chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzą-
cego. W uzasadnionych warunkach państwo może
realizację tego zadania wspierać. Zauważyć należy,
że samorządy życzliwie przyjęły projektowane zmia-
ny, a korporacje samorządowe w trakcie uzgodnień
nie zgłaszały zastrzeżeń dotyczących proponowanych
rozwiązań ani też sposobu oszacowania ich skutków
finansowych i zakresu projektowanych działań rządu
wspierających finansowo realizację zadania.
Do priorytetowych zadań systemu oświaty nale-
ży doskonalenie nauczycieli wychowania przed-
szkolnego i nauczania zintegrowanego. Z zadaniem
edukacji dzieci w tym wieku, które reprezentują róż-
ne kompetencje i w szczególności różny rozwój emo-
cjonalny, musi zmierzyć się nauczyciel nauczania
początkowego i jest on do tego zadania przygotowy-
wany w trakcie studiów. Placówki doskonalenia na-
uczycieli, w tym centralne, w 2009 r. podejmą zada-
nia związane z doskonaleniem warsztatu nauczycie-
li przedszkoli i klas I–III.
Projekt regulacji stanowiący o sposobie wprowa-
dzania zmiany polegającej na obniżeniu wieku obo-
wiązku szkolnego został starannie przemyślany i przy-
gotowany. Przygotowano również projekt podstawy
programowej uwzględniającej fakt wcześniejszego
rozpoczynania edukacji szkolnej. Projekt ten został
przygotowany przez zespół ekspertów: nauczycieli,
metodyków oraz grono wysokiej klasy specjalistów
(nauczycieli akademickich) m.in. z dziedziny pedago-
giki wczesnoszkolnej i przedszkolnej. Zaplanowane
zostały środki finansowe na realizację programu rzą-
dowego związanego z obniżeniem wieku obowiązku
szkolnego. Zakres koniecznego doposażenia oceni or-
gan prowadzący. Ministerstwo może zagwarantować
na ten cel dodatkowe środki, co też uczyniło, a o szcze-
gółowym ich przeznaczeniu na to zadanie zdecyduje
samorząd, który najlepiej zna warunki danej szkoły.
Należy jednak podkreślić, że decyzja o posłaniu
6-latka do szkoły będzie należała do rodziców, którzy,
podejmując decyzję w tej sprawie, będą oceniali
przede wszystkim to, czy szkoła dysponuje stosowną
bazą i wyposażeniem odpowiednim do przyjęcia
6-letniego dziecka.
Jak wspomniano wyżej zmiany dotyczą również
podstawy programowej. Według dotychczasowej de-
finicji podstawa programowa to obowiązkowe na da-
nym etapie kształcenia zestawy celów i treści naucza-
nia oraz umiejętności, a także zadania wychowawcze
szkoły, które są uwzględniane w programach wycho-
wania przedszkolnego i programach nauczania oraz
umożliwiają ustalenie kryteriów ocen szkolnych i wy-
magań egzaminacyjnych.
Sformułowanie podstawy programowej w języku
wymagań (główne kierunki oraz cele kształcenia
w danej dziedzinie sformułowane są w języku wyma-
gań ogólnych, zaś treści nauczania oraz oczekiwane
umiejętności sformułowane są w języku wymagań
szczegółowych) stanowi także pierwszy krok do wy-
pełnienia zaleceń Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia
985
europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez
całe życie (Dz. Urz. UE C z 6.05.2008 r., str. 1).
Uprzejmie informuję również, że projekt ustawy
o zmianie ustawy o systemie oświaty, wprowadzający
przedmiotowe zmiany oraz projekty dotyczące refor-
my programowej (w tym dotyczące I etapu edukacyj-
nego w szkole podstawowej) są zamieszczone na stro-
nie internetowej Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Internet zapewnia dostęp do informacji oraz udział
w dyskusji wszystkim zainteresowanym i jest naj-
powszechniej stosowaną formą konsultacji społecz-
nych pozwalającą na udział w nich całego społeczeń-
stwa. Wszystkie zgłoszone opinie dotyczące wprowa-
dzanych zmian, w tym również opinie rodziców, zo-
stały przeanalizowane przez zespół specjalistów.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie zmiany przez ZUS wykładni
przepisów odnoszących się do kobiet
przebywających jednocześnie na urlopie
macierzyńskim lub wychowawczym i mających
zarejestrowaną działalność gospodarczą (6968)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 16 grudnia 2008 r.,
znak SPS-023-6968/08, dotyczące interpelacji pani
poseł Iwony Arent z dnia 8 grudnia 2008 r., znak
BK-023-6996/08, w sprawie zmiany przez ZUS wy-
kładni przepisów odnoszących się do kobiet przeby-
wających jednocześnie na urlopie macierzyńskim lub
wychowawczym i mających zarejestrowaną działal-
ność gospodarczą.
Od 1 stycznia 1999 r. weszły w życie przepisy usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.). W treści art. 6 powołanej ustawy zawar-
ty jest krąg osób, które na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym. Wśród nich wymienieni
są m.in.: pracownicy, osoby, które prowadzą pozarol-
niczą działalność gospodarczą, osoby przebywające
na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek
macierzyński. Jednocześnie art. 9 powołanej ustawy
rozstrzyga, z jakiego tytułu, w przypadku zbiegu ty-
tułów do ubezpieczeń, ubezpieczony będzie podlegał,
a tym samym z jakiego tytułu będą odprowadzane
składki na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie z treścią
986
ust. 6 powołanego artykułu osoby pobierające zasiłek
macierzyński lub przebywające na urlopie wycho-
wawczym podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym tylko wówczas, jeżeli nie
mają ustalonego prawa do emerytury lub renty i nie
mają innych tytułów rodzących obowiązek ubezpie-
czeń społecznych. Oznacza to, że w przypadku jedno-
czesnego prowadzenia pozarolniczej działalności go-
spodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskiego
z innego tytułu (lub przebywania na urlopie wycho-
wawczym) osoba taka będzie obowiązkowo podlegała
ubezpieczeniu z tytułu prowadzenia pozarolniczej
działalności gospodarczej i, co się z tym wiąże, będzie
zobowiązana do odprowadzania składek na obowiąz-
kowe ubezpieczenia społeczne.
Należy przy tym wskazać, że zgodnie z powołaną
ustawą pobieranie zasiłku macierzyńskiego czy prze-
bywanie na urlopie wychowawczym są odrębnym od
pracowniczego tytułem do ubezpieczeń.
Zgodnie z wyjaśnieniami prezesa Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych takie stanowisko prezentował
ZUS od dnia wejścia w życie reformy ubezpieczeń
społecznych. Rozbieżne było natomiast orzecznictwo
sądów w tym zakresie. Prawidłowość stanowiska
ZUS została ostatecznie potwierdzona uchwałą Sądu
Najwyższego z dnia 23 maja 2006 r. w składzie sied-
miu sędziów.
Ponadto zasady opłacania składek na ubezpie-
czenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fun-
dusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
określone zostały w publikatorach ZUS i dostępne
były na salach obsługi interesanta od początku 1999 r.,
a w wersji elektronicznej na stronie internetowej
ZUS od marca 1999 r.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez pre-
zesa ZUS Zakład Ubezpieczeń Społecznych podejmo-
wał i podejmuje szereg działań zmierzających do
przekazywania na bieżąco informacji dotyczących
obowiązków płatników związanych z opłacaniem
składek.
W myśl art. 68 ust. 1 ustawy o s.u.s. Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych realizuje przepisy o ubezpiecze-
niach społecznych m.in. w zakresie ustalania i stwier-
dzania obowiązku ubezpieczeń społecznych. W przy-
padku stwierdzenia nieprawidłowości ZUS ma obo-
wiązek wszcząć postępowanie wyjaśniające w tym
zakresie, a osoby będące płatnikami składek mają
obowiązek złożyć prawidłowe dokumenty zgłoszenio-
we. Z dniem 18 maja 2001 r. weszła w życie noweli-
zacja ustawy o s.u.s., w wyniku której osoby pobiera-
jące zasiłek macierzyński lub przebywające na urlo-
pie wychowawczym zostały zobowiązane do złożenia
oświadczenia informującego płatnika składek (np. pra-
codawcę), który udzielił urlopu macierzyńskiego lub
wychowawczego, o posiadaniu innego tytułu do obo-
wiązkowych ubezpieczeń społecznych (np. prowadze-
nia działalności gospodarczej). Oświadczenie to umoż-
liwiało pracodawcy stwierdzenie, czy istnieje obowią-
zek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne
z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub
przebywania na urlopie wychowawczym za taką oso-
bę, czy też powinna ona opłacać składki osobiście
w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej. Po znowelizowaniu ustawy ZUS
opublikował poradnik „Zasady rozliczania składek
na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowot-
ne osób przebywających na urlopach wychowawczych
lub pobierających zasiłek macierzyński”.
Ponadto, zgodnie z informacją ZUS, zakład kwe-
stionuje brak zgłoszenia takich osób do ubezpieczeń
społecznych z tytułu prowadzenia działalności gospo-
darczej jedynie w sytuacji, gdy z zebranego materia-
łu dowodowego jednoznacznie wynika, że w spornym
okresie taka działalność była rzeczywiście prowadzo-
na. W takich przypadkach ZUS wydaje decyzje
stwierdzające obowiązek podlegania ubezpieczeniom
społecznym, od których przysługuje stronie odwoła-
nie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Zatem
ostatecznie prawidłowość rozstrzygnięcia dokonane-
go przez ZUS podlega ocenie sądowej.
Jednocześnie prezes ZUS poinformował, że z uwa-
gi na istniejące w okresie od stycznia 1999 r. do maja
2001 r. niejednolite orzecznictwo sądowe oraz zwią-
zane z tym wątpliwości prawne zobowiązał terenowe
jednostki organizacyjne ZUS do uwzględniania
w prowadzonych postępowaniach wszystkich wystę-
pujących okoliczności na korzyść osób, które w okre-
sie od stycznia 1999 r. do maja 2001 r. pobierały za-
siłek macierzyński lub przebywały na urlopie wycho-
wawczym i nie zgłosiły się do ubezpieczeń społecz-
nych z tytułu prowadzonej w tym okresie działalno-
ści gospodarczej. We wszystkich uzasadnionych przy-
padkach, po stwierdzeniu faktycznego wykonywania
działalności w tym okresie, zostanie takim osobom
wyznaczony termin do opłacenia składek na ubezpie-
czenia społeczne i Fundusz Pracy za powyższy okres.
W przypadku wywiązania się z opłacenia składek
w tym terminie ZUS odstąpi od naliczenia odsetek.
W sytuacji gdy osoba taka nie będzie miała możliwo-
ści uregulowania swoich należności w terminie wy-
znaczonym przez ZUS, będzie mogła się ubiegać o ich
spłatę w systemie ratalnym. Decyzje o udzieleniu ulgi
będą podejmowane przez ZUS indywidualnie z uwzględ-
nieniem możliwości płatniczych zainteresowanych
osób oraz stanu Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku
złożonego przed upływem terminu do zapłaty odset-
ki nie zostaną naliczone, jednakże należna będzie
opłata prolongacyjna, wynikająca z obowiązujących
przepisów.
W przypadku osób, które pobierały zasiłek macie-
rzyński lub przebywały na urlopach wychowawczych
po 1 czerwca 2001 r., z uwagi na unormowany stan
prawny brak jest podstaw do wyznaczenia nowego
terminu do opłacenia należnych składek, jednakże
ZUS zobowiązał się również i w tym przypadku wni-
kliwie analizować poszczególne przypadki. Osoby
takie będą mogły wnioskować o zawarcie układu ra-
talnego, a w sytuacji gdy z posiadanego materiału
dowodowego wynikałoby niezbicie, że zostały wpro-

wadzone w błąd przez pracowników terenowej jed-
nostki organizacyjnej, możliwe będzie wyznaczenie
nowego terminu do opłacenia składek.
Jednocześnie Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej, widząc problemy, z jakimi borykają się osoby
pobierające zasiłki macierzyńskie i jednocześnie po-
siadające inny tytuł do ubezpieczeń społecznych,
przygotowało projekt ustawy o zmianie ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych i ustawy Prawo ban-
kowe. W myśl zaproponowanych zmian w przypadku
jednoczesnego prowadzenia pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej i pobierania zasiłku macierzyńskie-
go z innego tytułu osoba taka będzie obowiązkowo
podlegała ubezpieczeniu z tytułu pobierania zasiłku
macierzyńskiego. Aktualnie ustawa została przeka-
zana do uzgodnień międzyresortowych oraz partne-
rom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie wykorzystania zwiększonej
subwencji oświatowej na edukację Romów
w polskich szkołach (6990)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Machałek (nr SPS-
-023-6990/08) w sprawie wykorzystania zwiększonej
subwencji oświatowej na edukację Romów w polskich
szkołach, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji i wyjaśnień.
Finansowanie zadań oświatowych prowadzonych
(dotowanych) przez jednostki samorządu terytorial-
nego odbywa się z dochodów jednostek samorządu
terytorialnego. Jednym z dochodów j.s.t. jest część
oświatowa subwencji ogólnej. Subwencja oświatowa
wyliczana według formuły algorytmicznej określa-
na jest w formie jednej kwoty i przekazywana jest
do jednostek samorządu terytorialnego z budżetu
państwa.
Kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na
dany rok budżetowy dla poszczególnych jednostek
samorządu terytorialnego naliczane są zgodnie z po-
stanowieniami rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej w sprawie sposobu podziału części oświato-
wej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu tery-
torialnego na dany rok budżetowy, danymi o liczbie
987
uczniów i wychowanków gromadzonymi w ramach
Systemu Informacji Oświatowej wg stanu na dzień
30 września oraz 10 października (tabele SIO) roku
poprzedzającego rok budżetowy, danymi statystycz-
nymi ujętymi w sprawozdaniu EN-3 o stanie zatrud-
nienia w dniu 10 września roku poprzedzającego rok
budżetowy oraz danymi rzeczowymi zweryfikowany-
mi przez organy prowadzące (dotujące) szkoły i pla-
cówki oświatowe.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2008r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) algo-
rytm podziału subwencji oświatowej uzależnia wyso-
kość przyznawanych środków od skali i struktury
realizowanych zadań, mierzonych liczbą uczniów
i wychowanków, z uwzględnieniem stopni awansu
zawodowego nauczycieli. Algorytm, stanowiący za-
łącznik do rozporządzenia ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania, określa sposób podzia-
łu subwencji oświatowej pomiędzy jednostki samo-
rządu terytorialnego. Nie dzieli on natomiast sub-
wencji bezpośrednio pomiędzy poszczególne szkoły
czy placówki oświatowe. O przeznaczeniu środków
otrzymanych z tytułu subwencji ogólnej (w tym czę-
ści oświatowej) decyduje – zgodnie z art. 7 ust. 3 ww.
ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego – organ stanowiący jednostki samorządu tery-
torialnego (tj. rada gminy, rada powiatu lub sejmik
wojewódzki). Uwzględniając specyfikę kształcenia
uczniów romskich, w formule algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej na rok 2008 – w części
przeznaczonej na realizację zadań szkolnych – uwzględ-
niono następujące wagi odnoszące się do uczniów od-
działów i szkół dla mniejszości narodowych i grup
etnicznych:
— P9 = 0,20 dla uczniów oddziałów i szkół dla
mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczno-
ści posługującej się językiem regionalnym, a także
dla uczniów pochodzenia romskiego, dla których
szkoła podejmuje dodatkowe zadania edukacyjne,
— P10 = 1,50 dla uczniów oddziałów i szkół dla
mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczno-
ści posługującej się językiem regionalnym, a także
dla uczniów pochodzenia romskiego, dla których
szkoła podejmuje dodatkowe zadania edukacyjne; do-
tyczy szkół podstawowych, w których łączna liczba
uczniów korzystających z zajęć dla mniejszości naro-
dowej lub etnicznej, społeczności posługującej się ję-
zykiem regionalnym lub uczniów pochodzenia rom-
skiego nie przekracza 84, oraz gimnazjów i szkół
ponadgimnazjalnych, w których łączna liczba uczniów
korzystających z zajęć dla mniejszości narodowej lub
etnicznej, społeczności posługującej się językiem re-
gionalnym lub uczniów pochodzenia romskiego nie
przekracza 42.
Odnośnie postulatu wzmożenia kontroli nad spo-
sobem wydatkowania subwencji oświatowej, zwięk-
szonej wagami P9 i P10 z tytułu podejmowania przez
szkołę dodatkowych zadań edukacyjnych na rzecz
uczniów romskich, uprzejmie informuję, że minister
988
edukacji narodowej nie ma uprawnień do kontrolo-
wania sposobu wykorzystania środków finansowych
przekazywanych samorządom terytorialnym w ra-
mach części oświatowej subwencji ogólnej. Zgodnie
z przepisami ww. ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego część oświatowa subwencji
ogólnej jest jednym ze źródeł dochodów samorządu
terytorialnego i tylko samorząd ma prawo decydo-
wać o przeznaczeniu środków otrzymanych w ra-
mach subwencji.
Sposób wykorzystania przez samorządy środków
finansowych przekazanych im w ramach subwencji
mogą kontrolować jedynie uprawnione do tego orga-
ny (np. Najwyższa Izba Kontroli, regionalne izby ob-
rachunkowe). Minister edukacji narodowej może na-
tomiast zalecić skontrolowanie – w ramach sprawo-
wania nadzoru pedagogicznego – czy organy prowa-
dzące we właściwy sposób realizują zadania oświa-
towe.
Przedstawiając powyższe, pragnę zauważyć, że
obecnie nie jest planowana nowelizacja art. 7 ust. 3
ustawy o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Uprzejmie informuję, że do wszystkich kuratorów
oświaty minister edukacji narodowej wystąpił pi-
smem z dnia 10 sierpnia br. nr DKOW-1/GP-512-48/
08 z zaleceniem zwrócenia uwagi na prawidłowość
działań podejmowanych przez szkoły na rzecz edu-
kacji dzieci romskich. Ponadto od 2004 r. jest reali-
zowany program rządowy, który daje możliwość kom-
pleksowego rozwiązania wielu problemów edukacyj-
nych występujących w środowiskach romskich.
Warto podkreślić, że powyższe wagi przysługują
tylko tym szkołom, które realizują dodatkowe zada-
nia m. in. na rzecz Romów. Do zadań tych należy
m.in. zatrudnianie asystentów edukacji romskiej
oraz nauczycieli wspomagających.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż ogólna definicja
zawodu asystenta edukacji romskiej i zakres jego za-
dań zawarte są w opisie rządowego programu na
rzecz społeczności romskiej w Polsce, który jest do-
stępny na stronie internetowej www.mswia.gov.pl.
Asystent edukacji romskiej nie jest pracownikiem
pedagogicznym, natomiast jest pracownikiem samo-
rządowym zatrudnianym ze względu na zadania na
rzecz uczniów romskich, jakie podejmuje organ pro-
wadzący szkoły, co wynika z przepisów rozporządze-
nia ministra gospodarki i pracy z dnia 8 grudnia
2004 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności
dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania
(Dz. U. Nr 265, poz. 2644, z późn. zm.). Ponadto cha-
rakter tego stanowiska, kategorie zaszeregowania
oraz wymagane wykształcenie regulują przepisy roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r.
w sprawie zasad wynagradzania pracowników samo-
rządowych zatrudnionych w jednostkach organiza-
cyjnych samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 146,
poz. 1222, z późn. zm.).
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
we wspólnym piśmie ministra edukacji narodowej
i ministra spraw wewnętrznych i administracji z wrze-
śnia 2008 r. nr DWRMNiE-6566-7/08/DD zostały
wyjaśnione wojewodom i kuratorom sprawy związa-
ne z tytułu podejmowania dodatkowych zadań na
rzecz Romów, w tym również o możliwości i sposobie
zatrudniania asystentów edukacji romskiej.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 24 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie prowadzenia nauczania
w placówkach uzdrowiskowych (6991)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Edwarda Siarki (nr SPS-023-
-6991/08) w sprawie prowadzenia nauczania w pla-
cówkach uzdrowiskowych, uprzejmie wyjaśniam.
Ad 1. Zgodnie z art. 71c ust. 2. ustawy o systemie
oświaty1) środki niezbędne na realizację zadań oświa-
towych, o których mowa w ust. 2 tej ustawy,
w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz utrzyma-
nie szkół i placówek, zagwarantowane są w docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego.
W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami
jednostek samorządu terytorialnego są dochody wła-
sne, subwencje ogólne (w tym oświatowa) i dotacje
celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część oświa-
towa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze źródeł
dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
Zgodnie z art. 28 ust. 6 ustawy o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego2) algorytm podzia-
łu subwencji oświatowej uzależnia wysokość przy-
znawanych środków od skali i struktury realizowa-
nych zadań, mierzonych liczbą uczniów i wychowan-
ków, z uwzględnieniem stopni awansu zawodowego
nauczycieli. Konstrukcja algorytmu opiera się na klu-
czowym i podstawowym założeniu, iż środki subwen-
cyjne dzielone są według kryteriów jednolitych i po-
wszechnych, a zatem identycznych dla wszystkich
j.s.t. Algorytm podziału subwencji oświatowej jest
corocznie modyfikowany, a potrzeba tej modyfikacji
wynika z analizy wskaźników ekonomicznych obra-
zujących przeciętne koszty kształcenia i działalności
szkół oraz placówek oświatowo-wychowawczych. Al-
gorytm podziału subwencji oświatowej na każdy rok
1)
ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm).
2)
ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r., Nr 88, poz. 539).

opiniowany jest przez: Komisję Wspólną Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego, związki zawodowe i part-
nerów społecznych.
W algorytmie podziału subwencji oświatowej na
rok 2008 uwzględnione zostały zwiększone koszty
ponoszone przez jednostki samorządu terytorialne-
go prowadzące szkoły zorganizowane w zakładach
opieki zdrowotnej, poprzez zastosowanie następują-
cych wag:
— P22 – dla uczniów szkół, niezależnie od typu
szkoły, zorganizowanych w zakładach opieki zdro-
wotnej, w tym zakładach opiekuńczo-leczniczych
i zakładach lecznictwa uzdrowiskowego,
— P23 – dla wychowanków zespołów pozalekcyj-
nych zajęć wychowawczych realizowanych w szko-
łach podstawowych, gimnazjach i szkołach ponad-
gimnazjalnych zorganizowanych w zakładach opieki
zdrowotnej, w tym zakładach opiekuńczo-leczniczych
i zakładach lecznictwa uzdrowiskowego,
— P28 – dla dzieci w przedszkolach oraz oddzia-
łach przedszkolnych w szkołach podstawowych zor-
ganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej, w tym
zakładach opiekuńczo-leczniczych i zakładach lecz-
nictwa uzdrowiskowego.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie przewiduje
zmian w algorytmie podziału subwencji oświatowej
na rok 2009 w odniesieniu do ww. wag.
Kwoty subwencji oświatowej nie można wprost
odnosić do zadań oświatowych nałożonych na jed-
nostki samorządu terytorialnego. W obowiązującym
systemie prawnym nie ma przepisu, z którego wyni-
kałoby, iż budżet państwa gwarantuje w ramach czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej środki na pokrycie
wszystkich wydatków na realizację zadań oświato-
wych jednostek samorządu terytorialnego.
Podsumowując, należy stwierdzić, że z Konstytu-
cji RP wynika obowiązek dla ustawodawcy zachowa-
nia proporcji między wysokością dochodów jednostek
samorządu terytorialnego a zakresem przypadają-
cych im zadań. Ocena zachowania tej proporcji musi
jednak uwzględniać całokształt dochodów samorzą-
du. Powołując uprawnienie samorządu do działania
na podstawie własnego budżetu i w imieniu własnym,
ustawa zasadnicza powołuje równocześnie uogólnio-
ne źródło pokrycia skutków finansowania zadań
z tytułu realizacji przepisów ustaw, pozostawiając
kluczowe decyzje organom stanowiącym. Z zasady tej
nie można jednak wywodzić obowiązku dla władzy
ustawodawczej i wykonawczej do powoływania od-
rębnych źródeł finansowania realizacji niektórych
obszarów pozostających zadaniami własnymi samo-
rządu (zadania oświatowe), a zwłaszcza odzwiercie-
dlających wysokość ponoszonych w danym samorzą-
dzie wydatków. Co więcej, obowiązujące rozwiązania
prawne nie uzależniają realizacji zarówno własnych,
jak i niewłasnych zadań jednostek samorządu tery-
torialnego od możliwości, jakie stwarzają ich własne
lub niewłasne źródła dochodów. Wszelkie źródła do-
chodów jednostek samorządu terytorialnego muszą
być (i są) wykorzystywane w celu zapewnienia reali-
989
zacji wszystkich zadań. O konkretnych rozmiarach
wykorzystywania dochodów dla realizacji konkret-
nych zadań decyduje samodzielnie samorząd teryto-
rialny.
Ponadto minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania, w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw zdrowia oraz ministrem właściwym
do spraw zabezpieczenia społecznego, określił,
w drodze rozporządzenia3), organizację kształcenia
oraz warunki i formy realizowania specjalnych
działań opiekuńczo-wychowawczych w szkołach zor-
ganizowanych w zakładach opiekuńczo-leczniczych
i zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, uwzględ-
niając szczególne potrzeby psychofizyczne dzieci
i młodzieży.
Kształcenie i specjalne działania opiekuńczo-wy-
chowawcze organizowane w zakładach opieki zdro-
wotnej, w tym w zakładach lecznictwa uzdrowisko-
wego, w zakładach rehabilitacji, w sanatoriach
i w prewentoriach, realizowane są odpowiednio do
wskazań lekarzy prowadzących leczenie dzieci i mło-
dzieży przebywających w tych zakładach.
Ad 2. Art. 71c ust. 1. ww. ustawy o systemie
oświaty stanowi, że zakład opieki zdrowotnej, w tym
zakład opiekuńczo-leczniczy i zakład lecznictwa
uzdrowiskowego, a także jednostka pomocy społecz-
nej, w których zorganizowana jest szkoła specjalna,
zapewniają korzystanie z pomieszczeń dla prowa-
dzenia zajęć edukacyjnych i wychowawczych. Wa-
runki korzystania z pomieszczeń oraz ponoszenia
kosztów ich utrzymania określa umowa zawarta po-
między zakładem opieki zdrowotnej a organem pro-
wadzącym szkołę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie zmiany regulacji dotyczących
ciepłownictwa w ustawie Prawo energetyczne
(7003)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Aldony Młyńczak, skierowaną
3)
rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
27 lutego 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz warun-
ków i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-wycho-
wawczych w szkołach specjalnych zorganizowanych w zakładach
opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecznej. (Dz. U. z 2003 r.
Nr 51, poz. 446)
990
pismem z dnia 17 grudnia 2008 r., znak SPS-023-
-7003/08, w sprawie zmiany regulacji dotyczących
ciepłownictwa w ustawie Prawo energetyczne uprzej-
mie proszę o przyjęcie następującego stanowiska.
Czy w ramach prac związanych z toczącym się
procesem kolejnej nowelizacji ustawy Prawo energe-
tyczne ujęto również zagadnienie zmiany modelu re-
gulacji dla ciepłownictwa?
Przygotowany w ramach przedmiotowego proce-
su projekt ustawy implementuje do ustawy z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U.
z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) dyrektywę
2005/89/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
18 stycznia 2006 r. dotyczącą działań na rzecz zagwa-
rantowania bezpieczeństwa dostaw energii elektrycz-
nej i inwestycji infrastrukturalnych (Dz. Urz. WE L
33 z 4.02.2006 r.).
Dyrektywa ta określa działania mające na celu
zagwarantowanie bezpieczeństwa dostaw energii
elektrycznej warunkujące właściwe funkcjonowanie
rynku wewnętrznego energii elektrycznej. Działania
te obejmują zapewnienie odpowiedniego poziomu
zdolności wytwórczych, przesyłowych i połączeń
transgranicznych oraz równowagi między dostawa-
mi a zapotrzebowaniem energii elektrycznej. Dyrek-
tywa ustala ramy dla określenia przez państwa
członkowskie przejrzystych, stabilnych i niedyskry-
minacyjnych polityk dotyczących bezpieczeństwa do-
staw energii elektrycznej zgodnych z zasadami funk-
cjonowania rynku konkurencyjnego.
Proponowane zmiany przepisów ustawy Prawo
energetyczne mają służyć rozwojowi rynku energii
elektrycznej, wzmocnieniu pozycji operatorów sys-
temu elektroenergetycznego w przypadku wystąpie-
nia sytuacji nadzwyczajnych w systemie elektro-
energetycznym oraz dywersyfikacji odpowiedzialno-
ści uczestników rynku energii za bezpieczeństwo
dostaw energii elektrycznej. Nowelizacja przepisów
obejmuje co do zasady implementację dyrektywy
2005/89/WE i nie odnosi się do regulacji sektora
ciepłowniczego.
Nowy model regulacji w ciepłownictwie stanowi
temat bieżącej dyskusji prowadzonej przez przedsta-
wicieli branży oraz Ministerstwa Gospodarki, preze-
sa Urzędu Regulacji Energetyki i Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów. Przedmiotowa dysku-
sja zainicjowana została propozycjami Izby Gospo-
darczej Ciepłownictwo Polskie oraz Polskiego Towa-
rzystwa Elektrociepłowni Zawodowych dotyczącymi
stopniowego uwolnienia spod regulacji cen i stawek
opłat pobieranych z tytułu dostarczenia ciepła przez
przedsiębiorstwa energetyczne w oparciu o tzw. mo-
del cen referencyjnych.
Przywołany model stanowi odejście od formuły
kosztowej, niemniej jednak w zaprezentowanej przez
IGCP i PTEZ wersji pozostawia wątpliwości odnośnie
zapewnienia wystarczających bodźców do podniesie-
nia efektywności i redukcji kosztów przez przedsię-
biorstwa ciepłownicze.
Ze względu na znaczący udział kosztów ciepła
w budżetach domowych (w 2007 r. według danych GUS
wydatki na ciepło i opał stanowiły przeciętnie ponad
26% całkowitych kosztów użytkowania mieszkania)
zagadnienia mogące wpłynąć na dodatkowy wzrost cen
ciepła dla indywidualnych odbiorców stanowią temat
bardzo wrażliwy społecznie i wymagający szczególnej
troski ze strony administracji rządowej.
W przedstawionej sytuacji przed rozpoczęciem
procesu legislacyjnego wdrożenia nowych regulacji
w ciepłownictwie konieczne jest wypracowanie roz-
wiązania, które wprowadzi system bodźcowy do pro-
cesu stanowienia cen ciepła, a jednocześnie zapewni
ochronę odbiorców przed zbyt wysokim wzrostem
kosztów ogrzewania. Prowadzone w tym zakresie
prace będą kontynuowane w 2009 r.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że zostaną one przyjęte jako wyczerpująca od-
powiedź na interpelację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 29 grudnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie proponowanych zmian
w systemie edukacji (7012)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Józefa Rojka (znak: SPS-023-
-7012/08) w sprawie proponowanych zmian w syste-
mie edukacji, uprzejmie wyjaśniam:
Celem zmiany podstawy programowej wychowa-
nia przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół jest poprawa jakości edu-
kacji, osiągnięcie spójnego programowo procesu
kształcenia dostosowanego do możliwości i indywi-
dualnych potrzeb uczniów oraz uwzględniającego zwięk-
szone aspiracje edukacyjne uczniów i młodzieży.
Nowa podstawa programowa kładzie nacisk na lek-
turę wnikliwą, mądrą, pozwalającą w sposób kom-
plementarny dostrzec i zrozumieć procesy historycz-
noliterackie, teoretycznoliterackie oraz estetyczne,
jakie zaszły, począwszy od antyku i skończywszy na
literaturze XXI w.
Na IV etapie edukacyjnym w zakresie nauczania
języka polskiego uczeń będzie zobowiązany przeczy-
tać co najmniej 13 pozycji książkowych, czyli np. po
5 w I i II klasie, zaś 3 w klasie III, oraz wybrane przez

nauczyciela teksty o mniejszej objętości. Ponadto do
podstawy programowej wprowadzona jest długa lista
pozycji, spośród których nauczyciel może wybierać,
może on także zaproponować inne dzieła, ponieważ
ta lista zawiera sugestie, nie obowiązek. Autorami
proponowanego doboru utworów literackich są wy-
bitne autorytety metodyki nauczania języka polskie-
go (m.in. prof. B. Chrząstowska, S. Bortnowski,
Z. Uryga, Z. Kłakówna i inni).
W nowej podstawie programowej kanon lektur
został określony dla całego etapu edukacyjnego, bez
podziału na poszczególne klasy, bowiem każdy na-
uczyciel polonista będzie miał możliwość dostosowa-
nia liczby tekstów literackich, jak też tempa ich oma-
wiania, do możliwości oraz ambicji uczniów. W tym
względzie wyznaczanie cezury końcem jednej, a po-
czątkiem kolejnej klasy nie jest zasadne.
Poniżej zamieszczam uprzejmie kanon lektur dla
IV etapu edukacyjnego (chodzi o szkoły ponadgim-
nazjalne przygotowujące do egzaminu dojrzałości)
dla poziomu podstawowego oraz rozszerzonego.
Poziom podstawowy. Teksty poznawane w całości
(nie mniej niż 13 pozycji książkowych odpowiednio
w 3-letnim bądź 4-letnim okresie nauczania oraz wy-
brane przez nauczyciela teksty o mniejszej objętości,
przy czym nie można pominąć autorów i utworów
oznaczonych gwiazdką): Sofokles, Antygona lub Król
Edyp (wersja literacka lub spektakl teatralny); * Bo-
gurodzica; Lament świętokrzyski; *Jan Kochanow-
ski, wybrane pieśni, treny (inne niż w gimnazjum)
i psalm; Mikołaj Sęp Szarzyński, wybrane sonety;
William Szekspir, Makbet lub Hamlet; Adam Mickie-
wicz, wybrane sonety i inne wiersze (w tym Roman-
tyczność), *Dziady część III, *Pan Tadeusz; Juliusz
Słowacki, wybrane wiersze; Cyprian Norwid, wybra-
ne wiersze; Bolesław Prus *Lalka; Fiodor Dostojew-
ski, wybrany utwór, np. Zbrodnia i kara, Łagodna;
Joseph Conrad, Jądro ciemności; Jan Kasprowicz,
Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Leopold Staff – wybra-
ne wiersze; Stanisław Wyspiański, *Wesele; Włady-
sław Stanisław Reymont, Chłopi (tom I, Jesień); Ste-
fan Żeromski, wybrany utwór, np. Ludzie bezdomni,
Wierna rzeka, Echa leśne lub Przedwiośnie; Bolesław
Leśmian, Julian Tuwim, Jan Lechoń, Julian Przy-
boś, Józef Czechowicz, Konstanty Ildefons Gałczyń-
ski – wybrane wiersze; Jarosław Iwaszkiewicz, wy-
brane opowiadanie; *Bruno Schulz – wybrane opo-
wiadanie; Tadeusz Borowski, wybrane opowiadanie;
Krzysztof Kamil Baczyński, Tadeusz Różewicz, Cze-
sław Miłosz, Wisława Szymborska, Zbigniew Her-
bert, Ewa Lipska, Adam Zagajewski, Stanisław Ba-
rańczak – wybrane wiersze; Miron Białoszewski –
wybrane utwory; wybrany dramat z XX w. z litera-
tury polskiej, np. Stanisława Ignacego Witkiewicza,
Sławomira Mrożka lub Tadeusza Różewicza; wybra-
na powieść polska z XX lub XXI w., np. Maria Kun-
cewiczowa, Cudzoziemka; Zofia Nałkowska, Granica;
Józef Mackiewicz, Droga donikąd; Stanisław Lem,
Solaris; Julian Stryjkowski, Austeria; Tadeusz Kon-
wicki, Kronika wypadków miłosnych); wybrana po-
991
wieść światowa z XX lub XXI w., np. Franz Kafka,
Proces; Albert Camus, Dżuma; George Orwell, Rok
1984; Isaac Bashevis Singer, Sztukmistrz z Lublina;
Gabriel Garcia Marquez, Sto lat samotności; Umber-
to Eco, Imię róży).
Teksty poznawane w całości lub w części (decyzja
należy do nauczyciela), przy czym nie można pomi-
nąć utworu oznaczonego gwiazdką: wybór mitów;
Dzieje Tristana i Izoldy; Miguel Cervantes, Don Ki-
chote; Jan Chryzostom Pasek, Pamiętniki; Ignacy
Krasicki, wybrana satyra lub Monachomachia; Adam
Mickiewicz, Dziady część IV; Juliusz Słowacki, Kor-
dian; Witold Gombrowicz, *Ferdydurke; Irit Amiel,
wybrane opowiadanie z tomu Osmaleni lub Hanna
Krall, Zdążyć przed Panem Bogiem; Gustaw Herling-
-Grudziński, Inny świat; Ryszard Kapuściński, Po-
dróże z Herodotem; Biblia, wybrane psalmy, frag-
menty Pieśni nad Pieśniami Księgi Hioba, Apokalip-
sy św. Jana.
Inne: wybrane filmy z twórczości polskich reżyse-
rów, np. Krzysztofa Kieślowskiego, Andrzeja Munka,
Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego; homilia
Jana Pawła II wygłoszona 2 czerwca 1979 r. w War-
szawie na Placu Zwycięstwa (Piłsudskiego) – nagra-
nie telewizyjne.
Poziom rozszerzony. Teksty poznawane w całości
(nie mniej niż 13 pozycji książkowych odpowiednio
w 3-letnim bądź 4-letnim okresie nauczania oraz wy-
brane przez nauczyciela teksty o mniejszej objętości,
przy czym nie można pominąć autorów i utworów
oznaczonych gwiazdką): Horacy, wybrane liryki; Jan
Kochanowski, Treny (jako cykl poetycki); poezja ba-
rokowa, np. Daniela Naborowskiego, Jana Andrzeja
Morsztyna; wybrany wiersz z romantycznej poezji
europejskiej; Juliusz Słowacki, Kordian lub Fantazy;
Zygmunt Krasiński, Nie-Boska Komedia; realistycz-
na lub naturalistyczna powieść europejska, np. Ho-
noriusz Balzak, Ojciec Goriot, Emil Zola, Nana lub
Gustaw Flaubert, Pani Bovary; Stanisław Ignacy
Witkiewicz, Szewcy; Gustaw Herling-Grudziński,
wybrane opowiadanie; Michaił Bułhakow, Mistrz
i Małgorzata; wybrana powieść lub zbiór opowiadań
z XX lub XXI w., np. Marii Dąbrowskiej, Zofii Nał-
kowskiej, Marii Kuncewiczowej, Józefa Wittlina, Jó-
zefa Mackiewicza, Juliana Stryjkowskiego, Andrzeja
Kuśniewicza, Tadeusza Konwickiego, Stanisława
Lema, Wiesława Myśliwskiego, Marka Nowakow-
skiego, Jerzego Pilcha, Olgi Tokarczuk, Stefana
Chwina, Pawła Huellego; wybrana powieść lub zbio-
ry opowiadań dwudziestowiecznych autorów litera-
tury światowej, np. Franza Kafki, Thomasa Manna,
Vladimira Nabokova, Alberta Camusa, Isaaca Bashe-
visa Singera, Johna Steinbecka, Kurta Vonneguta,
Gabriela Garcii Marqueza, Günthera Grassa, Umber-
to Eco, Milana Kundery; wybrane wiersze dwudzie-
stowiecznych poetów polskich (innych niż wymienie-
ni na poziomie podstawowym).
Teksty poznawane w całości lub w części (decyzja
należy do nauczyciela), przy czym nie można pomi-
nąć utworu oznaczonego gwiazdką: wybrany esej
992
Mieczysława Jastruna lub Zygmunta Kubiaka po-
święcony kulturze antycznej; Dante Alighieri, Boska
komedia; Johann Wolfgang Goethe, Faust; Czesław
Miłosz, wybrany esej; Zbigniew Herbert, wybrany
esej; inny esej autora polskiego, np. Kazimierza Wyki,
Jana Błońskiego, Marii Janion, Leszka Kołakowskie-
go, ks. Józefa Tischnera, Jarosława Rymkiewicza,
Jerzego Stempowskiego; wybrany reportaż autora
polskiego, np. Ryszarda Kapuścińskiego, Krzysztofa
Kąkolewskiego, Hanny Krall, Henryka Grynberga;
dziennik, np. Marii Dąbrowskiej, Zofii Nałkowskiej,
Jarosława Iwaszkiewicza, Witolda Gombrowicza; Jan
Paweł II, Tryptyk Rzymski; Biblia (fragmenty Sta-
rego i Nowego Testamentu jako konteksty interpre-
tacyjne dla lektury dzieł z innych epok).
Inne: wybrane filmy z klasyki kinematografii
światowej, np. Ingmara Bergmana, Charlesa Chapli-
na, Federico Felliniego, Akiry Kurosawy, Andrieja
Tarkowskiego, Orsona Wellesa; spektakle teatralne,
w tym Teatru TV – przynajmniej jeden w roku; stała
lektura gazety codziennej, tygodnika opinii, mie-
sięcznika i kwartalnika.
Uprzejmie informuję, że złączenie programowe
gimnazjum oraz szkoły ponadgimnazjalnej ma na
celu zapewnienie każdemu uczniowi solidnej bazy
edukacyjnej pozwalającej na jego dalszy rozwój. Bez
względu na wybraną formę kształcenia (technikum,
zasadniczej szkoły zawodowej) absolwent otrzyma
gruntowne wykształcenie ogólne. Będzie sprawnie
posługiwał się językiem polskim i wybranym języ-
kiem obcym, będzie również potrafił wykorzystać do
celów naukowych i praktycznych technologię infor-
macyjną.
Absolwent zasadniczej szkoły zawodowej będzie
posiadał wiadomości, umiejętności i postawy opisane
w podstawie programowej kształcenia ogólnego szkół
ponadgimnazjalnych w zakresie podstawowym. Na-
byte wykształcenie ogólne będzie wspomagało wyko-
nywanie wyuczonego zawodu, jak też będzie stano-
wiło bazę do podnoszenia kwalifikacji zawodowych,
wielokrotnego przekwalifikowania, a nawet zmiany
zawodu, może stać się również przyczynkiem do kon-
tynuowania nauki w liceum uzupełniającym.
Zasadnicza szkoła zawodowa będzie przygotowy-
wała przede wszystkim do wykonywania konkretne-
go zawodu, lecz będzie dawała również wykształcenie
ogólne w analogicznych przedmiotach jak w przypad-
ku liceum ogólnokształcącego czy technikum, jed-
nakże bez możliwości ich realizowania w zakresie
rozszerzonym oraz z wyłączeniem nauki drugiego
języka obcego.
Technikum jako typ szkoły ponadgimnazjalnej
przygotowuje do wykonywania konkretnego zawodu.
Oferuje także dobre kształcenie ogólne, w tym naukę
dwóch języków obcych. Ponadto programy nauczania
dwóch przedmiotów ogólnokształcących, najbliższych
treściowo nauczanemu zawodowi, uwzględniają pod-
stawę programową kształcenia ogólnego w zakresie
rozszerzonym, co umożliwia absolwentom po zdaniu
egzaminu maturalnego kontynuację nauki na wybra-
nych kierunkach studiów.
Uprzejmie informuję, iż minister edukacji naro-
dowej w dniu 18 czerwca 2008 r. powołał zespół opi-
niodawczo-doradczy do spraw kształcenia zawodowe-
go, do którego zadań należy:
— przygotowanie projektu założeń zmian orga-
nizacyjnych i programowych w szkolnictwie zawo-
dowym;
— udział w przeprowadzaniu szerokich konsulta-
cji społecznych na temat projektowanych zmian
w szkolnictwie zawodowym, w tym ogólnopolskiej
konferencji podsumowującej konsultacje;
— opracowanie projektu koncepcji zmian organi-
zacyjnych i programowych jako dokumentu progra-
mowego zawierającego propozycje zmian w obowią-
zujących przepisach prawa oraz skutki finansowe
proponowanych zmian.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 30 grudnia 2008 r.