Szkodliwe działanie pyłów na człowieka

 
Ze względu na rodzaj działania biologicznego, szkodliwego dla człowieka, pyły można
podzielić na  pyły o działaniu [1,7]:

 drażniącym (cząstki węgla, żelaza, szkła, aluminium, związku baru, itp.)

 zwłókniającym (cząstki kwarcu, krystobalitu, trydymitu, azbestu, talku, kaolinu, pyły
rud żelaznych i z kopalni węgla),
 kancerogennym (azbest, ogniotrwałe włókna ceramiczne do specjalnych celów),
 alergizującym (pyły pochodzenia roślinnego, zwierzącego, leki, pyły arsenu, miedzi,
cynku, chromu).

Ważnymi parametrami wpływającymi na skutki działania pyłu na organizm człowieka są:

stężenie pyłu, wymiary i kształt cząstek oraz skład chemiczny i struktura krystaliczna, a także
rozpuszczalność pyłu w płynach ustrojowych. Także właściwości osobnicze człowieka,
zarówno genetyczne, jak i nabyte, mogą wpływać na jego wrażliwość na działanie pyłu.
Ostateczny skutek szkodliwego działania pyłów przemysłowych zależy także od ciężkości
wykonywanej pracy fizycznej [1].
Układ oddechowy można podzielić na kilka obszarów czynnościowych, które istotnie różnią
się między sobą pod względem czasu zatrzymania pyłu w miejscach osadzania, szybkością i
drogami jego eliminacji, a także reakcją patologiczną na pył [1]. Najważniejsze z nich to:

 obszar górnych dróg oddechowych (nos, jama ustna, gardło, krtań),

 obszar tchawiczo-oskrzelowy (tchawica, oskrzela, oskrzeliki),
 obszar wymiany gazowej (pęcherzyki płucne).

Zaleganie pyłu w każdym z tych obszarów jest uzależnione od wymiaru jego cząstek, budowy
dróg oddechowych i samego procesu oddychania (objętość wdechu, częstotliwość oddechów,
prędkość przepływu powietrza w drogach oddechowych) [1].

Ze względu na skutki zdrowotne najważniejsze są cząstki o średnicy poniżej 7um,

umożliwiającej ich przeniknięcie do obszaru wymiany gazowej i w konsekwencji do
możliwości rozwoju pylicy płuc, większości nowotworów oraz zapalenia pęcherzyków
płucnych. Rodzaj choroby wywołanej oddziaływaniem pyłu na układ oddechowy zależy od
rodzaju wdychanego pyłu [1]. Narażenie na cząstki pyłów zawierających wolną krystaliczną
krzemionkę może być przyczyną krzemicy. Wdychanie pyłów włóknistych może prowadzić
do pylicy płuc i nowotworów. Narażenie na cząstki pyłów drewna twardego (buk, dąb) może
być powodem nowotworów nosa i zatok przynosowych
Pyły zawieszone (PM - ang. Particulate matter)

Pył w zależności od jego pochodzenia potocznie często nazywamy kurzem, dymem,

popiołem, pyłkami kwiatowymi, smogiem, mgłą, chmurą itd. Pył wielkomiejski jest
przedmiotem licznych badań naukowych, jest to nie tylko pył, który osiadł, ale również tak
zwany pył zawieszony utrzymujący się w powietrzu. Pył zawieszony to drobne cząstki
utrzymujące się w powietrzu o rozmiarach poniżej 10 µm, którego głównym źródłem są
przede wszystkim wszelkiego rodzaju procesy spalania w wyniku zarówno działalności
naturalnej (pożary lasów) jak i prowadzonej przez człowieka (przemysł koksowniczy,
hutniczy, węglowy, spalanie paliw, itd.). Ze względu na pochodzenie pyły klasyfikujemy na:

 naturalne – powstają w wyniku naturalnych zjawisk występujących w przyrodzie

 pierwotne – emitowane bezpośrednio ze źródeł, powstają podczas spalania, mogą
składać się z drobnych cząstek sadzy, popiołu itd.
 wtórne – powstają w wyniku przemian chemicznych w atmosferze, prekursorami pyłu
są dwutlenek siarki (SO2), tlenki azotu (NOx), lotne związki organiczne (LZO),
amoniak (NH3). Znaczna część pyłu występującego w powietrzu jest pochodzenia
wtórnego. Pyły wtórne są głównym składnikiem pyłu PM 2.5.

Ze względu na średnicę cząstek, z których składa się pył klasyfikujemy je na:

 TSP –pył całkowity o średnicy aerodynamicznej nawet większej niż 10 µm

 PM 10 – pyły inhalabilne o średnicy aerodynamicznej ziaren mniejszej niż 10 µm,
które mogą docierać do głównych dróg oddechowych i płuc
 PM 2.5 – pyły respirabilne o średnicy aerodynamicznej ziaren mniejszej niż 2,5 µm,
które wnikają bezpośrednio do płuc oraz przedostają się do krwiobiegu
 PM 0.1 – pyły o średnicy aerodynamicznej ziaren mniejszej od 0,1 µm. Poniższy
rysunek bardzo dobrze obrazuje skalę wielkości, z jaką mamy do czynienia.

Ryc. 1 Porównanie wielkości cząstek pyłów do średnicy ludzkiego włosa

;Źródło: http://www.charlestoncleanair.com/p...

Pył, którego rozmiary przekraczają wielkość 10 µm, bardzo często opada, natomiast pyły
drobniejsze niestety utrzymują się w powietrzu i to przez dość długi okres czasu. Pył
zawieszony bardzo często jest przyczyną smogu. Pyły są zaliczane to zanieczyszczeń
transgranicznych, co oznacza, że mogą być przenoszone na dalekie odległości, swobodnie
przekraczając granice międzypaństwowe. Pył PM 10 jest w stanie pokonać odległości do
1000 km, pył PM 2.5 nawet odległości do 2500 km.

Wpływ na zdrowie ludzi

Pyły skoncentrowane w dużych miastach mają przede wszystkim negatywny wpływ na
ludzkie zdrowie, stanowią poważny czynniki chorobotwórczy, osiadają na ściankach
pęcherzyków płucnych, co w konsekwencji utrudnia wymianę gazową. Powodują
podrażnienie naskórka i śluzówki, zapalenie górnych dróg oddechowych. Wywołują astmę,
nowotwory płuc, gardła, krtani, choroby alergiczne. Nie ustalono jak dotychczas progu
stężenia, poniżej którego nie stwierdzono negatywnego oddziaływania pyłu na organizm
ludzki. Szczególnie podatne na oddziaływanie pyłów są osoby cierpiące na choroby dróg
oddechowych, układu krwionośnego, dzieci oraz osoby starsze. Pył PM 10 szczególnie
zwiększa ryzyko zachorowania na choroby układu oddechowego. Drobniejsza frakcja PM 2.5
zagraża przede wszystkim zdrowiu powodując wzrost liczby zgonów wynikającą z chorób
serca, układu krwionośnego, dróg oddechowych oraz raka płuc. Wzrost jego stężenia w
powietrzu powoduje problemy z oddychaniem i układem krążenia, omdlenia i zasłabnięcia,
wzrasta w tym czasie udzielanie pomocy w nagłych wypadkach. Pyły mają również
negatywny wpływ na rośliny, ponieważ powodują zatykanie się aparatów szparkowych roślin
- opadając na powierzchnię liści utrudniają proces fotosyntezy. Można łatwo taką sytuację
zaobserwować na terenach nadmiernie zanieczyszczonych.

Ocena ryzyka związanego z narażeniem na pyły

Ocena ryzyka zawodowego związanego z narażeniem na pyły jest procesem złożonym i
obejmuje:

 identyfikację rodzaju pyłu występującego na stanowisku pracy,

 oznaczenie stężenia pyłu i, tam gdzie to jest wymagane, zawartości wolnej
krystalicznej krzemionki w pyle,
 obliczenie wskaźnika narażenia na pyły,
 przeprowadzenie oceny narażenia na pyły,
 oszacowanie ryzyka zawodowego związanego z narażeniem na pyły,
 wyznaczenie dopuszczalności ryzyka

Do szacowania ryzyka zawodowego mogą być wykorzystywane różne metody i skale. W

poniżej tabeli przedstawiono szacowanie ryzyka zawodowego związanego z narażeniem na
pyły w skali trójstopniowej, zalecanej w normie PN-N-18002:2000 [20]. Podczas szacowania
ryzyka zawodowego jako kryterium odniesienia przyjęto wartości najwyższych
dopuszczalnych stężeń pyłów (NDS-ów).  

W > NDS RYZYKO DUŻE

NDS >= W > 0,5 NDS RYZYKO ŚREDNIE
W <= 0,5 NDS RYZYKO MAŁE

W - wartość wskaźnika nrażenia,

NDS - wartość najwyższego dopuszczalnego stężenia pyłu
Ryzyko duże jest ryzykiem niedopuszczalnym. Jeżeli ryzyko zawodowe jest związane z pracą
już wykonywaną, działania w celu jego zmniejszenia należy podjąć natychmiast (np. przez
zastosowanie środków ochronnych). Planowana praca nie może być rozpoczęta do czasu
zmniejszenia ryzyka zawodowego do poziomu dopuszczalnego [20].
Ryzyko średnie jest ryzykiem dopuszczalnym. Zaleca się zaplanowanie i podjęcie działań,
których celem jest zmniejszenie ryzyka zawodowego [20].
Ryzyko małe jest ryzykiem dopuszczalnym. Konieczne jest zapewnienie, że ryzyko
zawodowe pozostaje co najwyżej na tym samym poziomie [20].

Pyły emitowane na stanowiskach pracy

Azbest jest nazwą handlową i odnosi się do sześciu minerałów włóknistych z grupy
serpentynów (chryzotyl) i amfiboli (aktynolit, amozyt, antofilit, krokidolit, tremolit).
Minerały te źle przewodzą ciepło i są względnie odporne na działanie czynników
chemicznych.

Główną przyczyną aktywności rakotwórczej azbestu są wymiary włókien respirabilnych

Kształt włóknisty, a więc określoną właściwość fizyczną można uznać za czynnik
rakotwórczy pod warunkiem, że włókno jest na tyle trwałe, iż może istnieć w środowisku
biologicznym przez długi okres. Względnie dużą częstotliwość występowania
międzybłoniaków u pracowników narażonych na krokidolit można by więc tłumaczyć
większą trwałością tych włókien w organizmie.

W ustawie o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest (z dnia 19 czerwca 1997r.

Dz. U. Nr 101, poz.628 [5] wraz ze zmianami) są określone zasady w celu wyeliminowania w
Polsce produkcji, stosowania i obrotu wyrobami zawierającymi azbest.

Narażenie zawodowe na azbest może zatem w Polsce występować:

 w zakładach, które uzyskały tymczasową zgodę na produkcję wyrobów zawierających

azbest, określaną corocznie w drodze rozporządzenia,  
 podczas usuwania lub zabezpieczania wyrobów zawierających azbest w wielu
gałęziach przemysłowych, w tym w budownictwie, w stoczniach, w przemyśle
maszynowym, samochodowym, hutniczym, itd.

W rozporządzeniu ministra gospodarki z dnia 14 września 1998 r. (Dz.U. nr 138, poz. 895)
[6] są zawarte zasady dotyczące sposobów bezpiecznego użytkowania oraz warunków
usuwania wyrobów zawierających azbest. Natomiast w rozporządzeniu ministra pracy i
polityki socjalnej z dnia 2 kwietnia 1998 r. (Dz.U. nr 45, poz. 280) [7] są określone zasady
bezpieczeństwa i higieny pracy przy zabezpieczaniu i usuwaniu wyrobów zawierających
azbest oraz program szkolenia w zakresie bezpiecznego użytkowania takich wyrobów.

Sztuczne włókna mineralne są wprowadzane na coraz szerszą skalę jako zamienniki azbestu.
Wyroby zawierające sztuczne włókna mineralne są stosowane w budownictwie
przemysłowym, mieszkaniowym oraz w zakładach wykorzystujących je do produkcji
własnych wyrobów - zakłady ceramiki, zakłady lotnicze, elektrownie, stocznie, przemysł
samochodowy, zakłady urządzeń gospodarstwa domowego [8].

Sztuczne włókna mineralne wykazują różnorodną trwałość w środowiskach biologicznych, a

co za tym idzie również różny stopień szkodliwości w odniesieniu do ludzi.

Drewno jest materiałem o nierównomiernej budowie. Jego wygląd oraz właściwości fizyczne
i mechaniczne (wytrzymałość) zmieniają się zależnie od kierunku anatomicznego (kierunek
wzdłuż włókien, promienisty, styczny). Jedną z ważnych cech drewna jest jego twardość. Buk
i dąb są zaklasyfikowane jako drewno twarde [9].
Narażenie zawodowe na pyły drewna występuje głównie w zakładach: tartacznych, płyt i
sklejek, stolarki budowlanej, meblarskich i wyrobów stolarskich, opakowań drewnianych,
zapałczanych.

Pyły emitowane w przemyśle drzewnym charakteryzują się rozkładem wymiarowym cząstek

do 5mm [9], dlatego cząstki te są przede wszystkim zatrzymywane w jamie nosowej. Pyły
emitowane podczas przerobu drewna twardego (takiego jak buk lub dąb) mogą być przyczyną
nowotworów nosa i zatok przynosowych.

Ditlenek krzemu (SiO2) jest substancją polimorficzną występującą w naturze w różnych

odmianach krystalicznych i bezpostaciowych. Odmiany krystaliczne określa się terminem
wolna krystaliczna krzemionka. Pyły krzemionki krystalicznej są w Polsce uznawane za pyły
prawdopodobnie rakotwórcze [4].

Do podstawowych odmian krystalicznych ditlenku krzemu należą: kwarc, krystobalit i

trydymit. Rozpuszczalność w wodzie i płynach ustrojowych krystalicznych odmian ditlenku
krzemu jest minimalna i uzależniona głównie od temperatury, pH roztworu, stopnia
krystalizacji oraz wymiaru cząstek.

Występujący w przyrodzie krystaliczny ditlenek krzemu jest bardzo szeroko stosowany w

przemyśle chemicznym, szklarskim, ceramicznym, materiałów budowlanych i ściernych,
optycznym,  w odlewnictwie, itd. Jedna z odmian krystalicznych ditlenku krzemu (kwarc),
dzięki właściwościom dielektrycznym i piezoelektrycznym, znajduje zastosowanie w
przemyśle elektronicznym.

Bezpostaciowe odmiany ditlenku krzemu, takie jak diatomit i ziemia krzemionkowa są

stosowane jako absorbent do oczyszczania wody, leków, soków, paliw, itp. Inne ważne
wykorzystanie diatomitu w charakterze wypełniacza ma miejsce przy produkcji farb,
nawozów, papieru, środków ochrony roślin, wyrobów z gumy syntetycznej i innych.

Powietrze naszpikowane toksynami

Dym pochodzący ze spalanych w domowych piecach śmieci jest nie tylko smrodliwy, jest
przede wszystkim toksyczny. W procesach spalania ważną rolę odgrywa temperatura spalania
- gdy jest zbyt niska (tak jak w piecach domowych) w emitowanych spalinach powstają
zanieczyszczenia, których oddziaływanie na środowisko naturalne i zdrowie ludzi jest bardzo
szkodliwe. Szczególnie niebezpieczne jest spalanie odpadów z tworzyw sztucznych np.
butelek typu PET, worków foliowych a także opakowań po sokach, mleku, odpadów z gumy,
lakierowanego drewna.

Podczas spalania emitujemy do atmosfery:

 pyły, które odkładając się w glebie, powodują szkodliwe dla zdrowia człowieka
zanieczyszczenie metalami ciężkimi,
 tlenek węgla – trujący dla ludzi i zwierząt
 tlenek azotu – powoduje podrażnienia, a nawet uszkodzenia płuc.

A i to nie wszystko. Ten trujący dym zawiera jeszcze: dwutlenek siarki, chlorowodór,
cyjanowodór, a także rakotwórcze związki: dioksyny i furany.

Ponadto, w sezonie jesienno-zimowym w Krakowie odnotowuje się wiele dni bezwietrznej

pogody. Taka sytuacja przyczynia się do  wzrostu stężenia pyłu zawieszonego w powietrzu, a
w konsekwencji do powstawania smogu.

Szkodliwe substancje, powstające podczas spalania odpadów w domowych piecach,

powodują choroby, zwłaszcza u dzieci. Atakowany jest układ oddechowy, pojawiają się
kaszel i duszności, mogą też wystąpić reakcje alergiczne na skórze. Niestety, zdarzają się też
przypadki chorób nowotworowych, jako konsekwencja zanieczyszczenia powietrza trującymi
związkami pochodzącymi z tzw. emisji niskiej.

Ponadto, palenie śmieci prowadzi do osadzania się sadzy w kominach, dochodzi wtedy do
zapłonu przy bardzo wysokiej temperaturze i popękania komina. Taka sytuacja może być
przyczyną pożarów i zaczadzeń.
Na koniec przypominamy: w przypadku stwierdzenia termicznego przekształcania odpadów
w instalacji do tego nie przeznaczonej, podejmowane są sankcje karne wynikające z art. 71
ustawy o odpadach („Kto wbrew zakazowi termicznie przekształca odpady poza
spalarniami odpadów lub współspalarniami odpadów podlega każe aresztu lub
grzywny."). Kara może wynieść nawet 5000 zł. Postępowanie o ukaranie sprawcy następuje
w trybie określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Więcej na temat szkodliwości palenia śmieci możemy przeczytać na stronach Fundacji Arka
z Bielska Białej (www.FundacjaArka.pl) – organizatora Kampanii: „Kochasz dzieci nie pal
śmieci” oraz „To nie krasnoludki palą śmieci”. W ramach akcji Fundacja prowadzi lokalne
działania realizowane głównie przez dzieci i młodzież z przedszkoli i szkół podstawowych, w
zakresie właściwego zagospodarowania i segregacji odpadów.

Źródła:

www.FundacjaArka.pl
www.krakow.pl
www.ekologia.pl

Krakowska Stacja Monitoringu Aerobiologicznego

prowadzi całoroczne pomiary stężenia ziarn pyłku

roślin i zarodników grzybów w powietrzu.

Analizy są oparte na tzw. metodzie

wolumetrycznej, czyli objętościowej przy użyciu
aparatu  VPPS 2000 firmy Lanzoni, 
umieszczonego w centrum Krakowa, na budynku
Collegium Śniadeckiego (25 m). 
Komunikaty pyłkowe są opracowywane w oparciu
o wartości stężeń ziarn w 1m3 powietrza na dobę
dla Krakowa i okolic (do 150 km). 
Aparat VPPS 2000 
firmy Lanzoni
Komunikaty pyłkowe zawierają informacje aparat do pobierania
profilaktyczne dla chorych z alergią pyłkową oraz powietrza (pyłkołapacz) 
ułatwiające diagnostykę i ocenę skuteczności
leczenia dla lekarzy-alergologów.
 Główne rośliny alergizujące w Polsce 

WIOSNA  

LESZCZYNA - Corylus (łac.)

Wysokie krzewy lub drzewa. Kwiaty męskie w zwisających,

cylindrycznych kotkach widocznych zimą. Kwiaty żeńskie są
ukryte w pączkach, pojedynczo lub po kilka. Kwitnie przed
rozwinięciem się liści (koniec I - początek IV). Leszczyna jest
jedną z pierwszych zakwitających roślin, rozpoczyna sezon
pylenia. 
Występowanie: W Polsce dziko rośnie jeden gatunek (leszczyna
pospolita - Corylus avellana L.), pospolity w całym kraju, w górach
do wysokości 1330 m n.p.m, w lasach, na zrębach i w zaroślach. W
uprawie spotyka się kilka gatunków.  Kwiatostany leszczyny
Pyłek leszczyny wykazuje średnie działanie alergizujące, stężenia
ziarn w powietrzu osiągają średnie wartości.
Pyłek leszczyny wykazuje wysokiego stopnia reakcje krzyżowe z
pyłkiem brzozy i olchy. 

OLCHA (OLSZA) - Alnus (łac.) 

Drzewo lub krzew (olsza zielona). Kwiaty męskie zebrane w

kotkowate kwiatostany zawiązujące się latem poprzedniego roku.
Zakwitają przed rozwinięciem się liści lub równocześnie z nimi ( II
- początek IV).
Występują głównie na półkuli północnej, w ilości około 50
gatunków. 
Występowanie: W Polsce dziko rosną trzy gatunki: 
- olsza czarna, A. glutinosa (Black Alder) pospolita na niżu,
wilgotne lasy, nad potokami, w dolinach rzek i nad brzegami jezior
i innych zbiorników wodnych. 
- olsza szara, A. incana (Grey Alder) pospolita na południu kraju, w
górach w reglu dolnym (w Tatrach i Beskidach tworzy laski tzw.
olszyny karpackie), wzdłuż rzek ku północy aż do ujścia Wisły.
Kwitnie około 2 tygodnie przed olszą czarną.  Kwiatostany olchy
- olsza zielona (o. kosa) A. viridis (Green Alder) krzew, kwitnie IV-
V, w Polsce tylko w zachodnich Bieszczadach, od 600 m n.p.m. do
szczytów.
Działanie alergizujące pyłku – średnie, wartości stężeń dobowych
ziarn pyłku dochodzą do wysokich.
Wykazuje reakcje krzyżowe z pyłkiem brzozy i leszczyny. 

BRZOZA – (łac. Betula) , 

pospolite drzewo występujące w pn-zach. i centralnej Europie.

Najczęściej występują dwa gatunki: B. verrucosa i B. pubescens.
Okres kwitnienia – kwiecień- połowa maja. Ziarna pyłku brzozy są
głównym czynnikiem wywołującym alergię pyłkową w krajach
skandynawskich, w Polsce około 50 % osób z pyłkowicą wykazuje
uczulenie na brzozę, 10-15% jest uczulonych tylko na brzozę. 
W kolejnych sezonach mogą występować znaczne różnice w
stężeniu ziarn brzozy, co ma duży wpływ na nasilenie objawów i
skuteczność leczenia.

Alergeny pyłku brzozy mogą dawać reakcje krzyżową z takimi

pokarmami jak: surowe selery, marchew, ziemniaki, jabłka, orzechy
włoskie, laskowe.

Kwiatostan brzozy

Ziarna pyłku brzozy

 (mikroskop świetlny- 
powiększenie 400×)
LATO  

TRAWY – (łac. Poaceae), 

oceniane jako rodzina, ze względu na bardzo zbliżoną budowę

morfologiczną ziarn poszczególnych gatunków. Są najczęstszą
przyczyną alergii pyłkowej w naszej strefie klimatycznej ( ponad 80
- 90% chorych). Okres pylenia stosunkowo długi (połowa maja –
sierpień, główny sezon czerwiec- połowa lipca). 
Ziarna pyłku traw
Alergeny pyłku traw wykazują reakcje krzyżową z pokarmami: (mikroskop optyczny)
pomidory, orzeszki ziemne, soja, arbuz, miód, preparaty
propolisowe.

Kłos traw 

JESIEŃ  

BYLICA - (łac. Artemisia)

jest to bardzo popularny chwast z rodziny Compositae. Jest główną

przyczyna alergii późnym latem i jesienią. Okres pylenia – połowa
sierpnia – wrzesień. Rzadkie są przypadki alergii izolowanej na
bylicę (5-7% uczulonych), częściej występuje wspólnie z
uczuleniem na ziarna traw i drzew. 
Ziarna pyłku bylicy 
(mikroskop elektroniczny)
Reakcje krzyżowe z pokarmami mogą wystąpić po zjedzeniu selera,
jabłek, marchwi, orzechów.

Kwiatostan bylicy

Ambrozja (łac. Ambrosia) 

roślina ruderalna z rodziny Compositae. Została sprowadzona do

Europy ze Stanów Zjednoczonych, gdzie alergia na Ambrozję
należy do najczęstszych. W Europie Zachodniej oraz na Węgrzech
stanowi poważny problem medyczny. W Polsce stężenie ziarn
Ambrozji nie narasta, spotykane są pojedyncze stanowiska, głównie
przy stacjach rozładunkowych. Okres pylenia przypada na jesień Ziarna pyłku Ambrozji
(połowa sierpnia – październik).  (Ambrosia sp)) 
(mikroskop elektroniczny)
Może dawać reakcje krzyżową z bananami i arbuzami.

Ambrosia artemissifolia , okolice Wiednia

AKTUALNOŚCI -  informacje dla pacjentów, szkolenia, konferencje

   archiwum 

5 Europejskie Sympozjum Aerobiologiczne  w Krakowie

W dniach 3-7 września 2012 roku w Krakowie odbędzie się 5 Europejskie
Sympozjum Aerobiologiczne.

27-28 maja 2011  XIII DNI ALERGII PYŁKOWEJ w Krakowie

Rejestracja do 28 lutego!!
 Ocena sezonu 2010

Informacje dla pacjentów

 Pacjenci uczuleni na alergeny pyłku DRZEW i TRAW są proszeni o

stosowanie się do wskazań lekarskich.
Ze względu na możliwość wystąpienia u uczulonych osób objawów alergii
jamy ustnej zaleca się ograniczenie spożycia surowych warzyw, jabłek,
orzechów. 

 Osoby z potwierdzoną alergią pyłkową w okresie bezobjawowym,

jakim jest  jesień i zima winny zgłosić się do swojego lekarza-
alergologa na wizytę kontrolną w celu poinformowania go o
przebiegu objawów w sezonie, zwrotu karty samoobserwacji,
wykonania kontrolnych, uzupełniających badań laboratoryjnych, czy
też rozpoczęcia odczulania. 

  W okresie jesienno-zimowym, chłodne powietrze sprzyja wzrostowi

zawartości w nim kurzu/pyłu zawieszonego, a warunkach
pomieszczeń zamkniętych jest okresem wzrostu aktywności roztoczy
kurzu, których wydaliny unoszone z kurzem znane są ze swych
właściwości alergizujących. W tym okresie wskazana jest, zwłaszcza
w rejonach uprzemysłowionych szczególna pielęgnacja skóry
twarzy, oczu i nosa. 

Pylenie drzew
Leszczyna

Jako pierwsza zaczyna pylić leszczyna. Już pod koniec stycznia mogą pojawić się pierwsze objawy
alergii u osób uczulonych. Najsilniej leszczyna daje się we znaki w lutym a kończy pylić w drugiej
połowie marca.

Olcha

Olcha pierwsze pyłki wypuszcza w drugiej połowie lutego. Osoby uczulone na ten alergen najgorzej
czują się na przełomie lutego i marca a ulgę odczuwają pod koniec marca lub w połowie kwietnia.

Wierzba

Wierzba pyli głównie w kwietniu. Jednak uczuleni na jej pyłki mogą odczuwać dolegliwości ze strony
układu oddechowego również na początku maja.

Brzoza

Brzoza pyli podobnie jak wierzba. Zaczyna nieco później, natomiast największe nasilenie stężenia
pyłków występuje w drugiej połowie kwietnia.
Topola

Topola zaczyna wydzielać alergeny w drugiej połowie marca. Alergicy przestają odczuwać pylenie
tego drzewa pod koniec kwietnia.

Dąb

Dąb zaczyna dokuczać alergikom w ostatnim tygodniu kwietnia. W maju pylenie nasila się i osoby
uczulone mogą odczuwać duży dyskomfort. Jednak pod koniec maja zazwyczaj stężenie pyłków ulega
obniżeniu i objawy alergii wycofują się.

Małgorzata Kowalska

Literatura:
1) S. Szczeklik: "Choroby wewnętrzne".
2) J. Engel: "Kompendium alergii".