Wykład I

1. Podstawowe pojęcia związane z procesami planowania przestrzennego, polityką przestrzenną i

zagospodarowaniem przestrzennym.
2. Istota, rodzaje, cechy przestrzeni w gospodarce przestrzennej.
3. Ewolucja teorii gospodarki przestrzennej
3.1 Teorie lokalizacji
3.2 Teoria ośrodków centralnych i jej modyfikacje.
3.3 Teorie rozwoju regionalnego.
3.4 Plany rozwoju w kształtowaniu systemów społeczno-gospodarczych.
3.5 Problemy zagospodarowania przestrzennego w skali krajowej-uwarunkowanie międzynarodowe.
3.6 Problemy regionalnych planów zagospodarowania przestrzennego.
3.7 Zagospodarowanie przestrzenne jako element polityki regionalnej.
3.8 Planowanie strategiczne i cele polityki regionalnej.
3.9 Polityka zagospodarowania przestrzennego jako element polityki regionalnej UE.
4. Planowanie miejscowe-lokalny wymiar zagospodarowania przestrzennego.
4.1 Obszar miejski i wiejski jako przedmiot zagospodarowania przestrzennego.
4.2 Metody opracowania planów miejscowych zagospodarowania przestrzennego.
4.3 Miejscowe planowanie przestrzenne jako element funkcjonowania samorządów lokalnych.
4.4 Zagospodarowanie przestrzenne jako forma rozwiązywania konfliktów przestrzennych.

Wykład II

Przestrzeń
- ta forma przestrzeni geograficznej, na której człowiek żyje i prowadzi stale(ekumena) lub
okresowo(subekumena) swą działalność produkcyjną, usługową, konsumpcyjną i społeczną –
określamy mianem przestrzeni ekonomicznej,
- w obrębie przestrzeni ekonomicznej rozmieszczone są wszystkie osiedla ludzkie, wszelka
działalność produkcyjna oraz usługowa człowieka,
- działalność ta może mieć różne formy przestrzenne, może to być działalność punktowa (np. zakłady
przemysłowe), liniowa (np. transport), powierzchniowa (np.uprawy rolne).

Anekumeny-tereny niedostępne dla człowieka, terenów tych nie może wykorzystywać

Cechy działalności punktowej, liniowej i powierzchniowej.

- działalność punktowa- może występować w formie wyizolowanej, tworzyć pewne zgrupowania

punktów jednorodnych lub asocjacje różnorodnych rodzajów działalności człowieka.
- działalność liniowa- cechuje się tendencją do wykształcenia się układów sieciowych lub wiązek
różnych rodzajów działalności liniowej
- działalność powierzchniowa- charakteryzuje się na ogół zawartością występowania, choć może
przybierać formę ciągłą i występować w postaci rozrzuconych wysp(enklaw).

Struktura przestrzenna

-Rozmieszczenie działalności człowieka w przestrzeni tworzy różne historyczne ukształtowanie i

fizjograficznie oraz przyrodniczo uwarunkowane układy o określonej strukturze przestrzennej.
- Struktura przestrzenna – to realnie istniejące, rozmieszczone w pewien uporządkowany sposób,
układy jednostek gospodarczych lub społecznych wraz z różnorodnymi powiązaniami
ekonomiczno-przestrzennymi zachodzącymi w zbiorze jednostek tworzących te układy.

1
Struktura przestrzenna gospodarki

- struktura przestrzenna gospodarki to skomplikowany układ lokalizacji i powiązań działalności

człowieka,
- Struktura przestrzenna gospodarki przebiera bardzo często kształt pasmowo-węzłowy, przy czym
węzły stanowią większe skupiska ludności i działalności produkcyjnej i nieprodukcyjnej, a pasma
wiązki dróg i linii komunikacyjnych(infrastruktura techniczna)

Strefy środowiska człowieka

- Stopień rozwoju przestrzeni ekonomicznej jest niejednorodny, a występujące w procesie rozwoju

tendencje do koncentracji i rozprzestrzeniania się sprawiają, że można wyróżnić w jej obrębie
jakościowo różne strefy środowiska człowieka.
- Stały wzrost koncentracji działalności ekonomicznej i społecznej obserwuje się na obszarach już
intensywnie zagospodarowanych także postępujący proces rozprzestrzeniania się tych obszarów

I Aglomeracje i centra miejsko-przemysłowe gęst.zalud. Ponad 600 os/km2

II Strefa intensywnej działalności produkcyjnej i poza produkcyjnej gęst.zalud. Ponad 100 os/km2
III Strefa przyrodnicza (Parki Narodowe) gęst.zalud. poniżej 1 os/km1 sporadyczna i ekstensywna
działalność produkcyjna, obszary rekreacji i turystyki.

Ład przestrzenny
- Rozmieszczenie różnych form działalności gospodarczej i społecznej człowieka w przestrzeni nie
jest przypadkowe,
- Prawidłowo funkcjonująca gospodarka powinna mieć odpowiednią dla osiągniętego poziomu
rozwoju i realizowania celów organizację przestrzenną,
- Organizacja przestrzenna dotyczy rozmieszczenia elementów gospodarczych technicznych
społecznych w przestrzeni ich wzajemnych powiązań i zależności,

Konieczność zachowania ładu przestrzennego wynika z:

1. Funkcjonalności w rozmieszczeniu elementów gospodarczych i społecznych.
2. Przestrzennej czytelności rozmieszczenia elementów gospodarki.
3. Walorów środowiska przyrodniczego, jego zdolność do utrzymania równowagi wewnętrznej.
4. Optymalizacji przemieszczeń osób, towarów środków pieniężnych informacji w przestrzeni.

Brak ładu przestrzennego prowadzi do pojawienia się konfliktów przestrzennych to jest

•konkurencji o miejsca lokalizacji
• nadmiernego bezładnego zagospodarowania przestrzeni
•nieefektywnego jej wykorzystania
•blokowania realizacji różnych zadań ekonomicznych społecznych
•dewastowanie przestrzeni i zasobów środowiska geograficznego.

Przestrzeń aktywności i odpowiadający jej obszar wyznacza określony podzbiór wszystkich

lokalizacji obiektów użyteczności indywidualnej i publicznej, z którymi jednostka posiada stały
kontakt w trakcie wykonywania pracy, nauki, wypoczynku.

2
Wykład III
Lokalizacja działalności gospodarczej

Każdy podmiot gospodarczy poszukując miejsca lokalizacji dla prowadzenia działalności

gospodarczej rozważa następujące czynniki:

1. Możliwość korzystania z potrzebnych występujących w danym miejscu zasobów niezbędnych do

prowadzenia danej działalności gospodarczej.

2. Dopasowanie się z prowadzoną działalnością gospodarczą do struktury społeczno-ekonomicznej

miejsca oraz kwalifikacji miejscowej ludności.

3. Występujące ograniczenia i zagrożenia dla prowadzenia działalności gospodarczej.

4. Wielkość rynku wynikająca z artykułowanych potrzeb społecznych oraz potrzeb podmiotów

gospodarczych, a także powstawanie w przyszłości takiego rynku.

5. Poziom rozwoju cywilizacyjno-kulturowego oraz system wartości, preferencji i priorytetów

miejscowej ludności, mającej wpływ na potencjalny popyt konsumpcyjny.

6. Możliwości współpracy z innymi podmiotami gospodarczymi.

Wymagania lokalizacyjne w wymiarze przestrzennym zmieniają się i są zróżnicowane:

- warunki przyrodnicze i zasoby środowiska przyrodniczego,
- koszty produkcji w tym: ceny ziemi, koszty pracy, koszty uzyskania określonej wiedzy itp.
- rynek, czyli zarówno popyt konsumpcyjny jak i podaż dóbr oraz usług oraz ich ceny,
- koszty korzystania z infrastruktury i koszty jej utrzymania oraz rozwoju,
- skala prowadzonej działalności,
- uzyskane korzyści miejsca (tzw. Korzyści aglomeracji),
- koszty transportu,
- koszty składowania, magazynowania, przechowywania,
- wielkość odpadów oraz koszty ich składowania.

Lokalizacja działalności gospodarczej jest trwałym elementem zagospodarowania przestrzennego,

trudnym do zmiany w krótkim czasie, związanym ze znacznym ryzykiem wysokimi nakładami.

Analizując lokalizację działalności gospodarczej człowieka uwzględnia się:

1. lokalizację ogólną -wyznacza liczbę placówek usługowych danej przestrzeni,
2.lokalizację szczegółową- wyznacza konkretne miejsce w przestrzeni danej, branżowo określonej
działalności gospodarczej ( umiejscowienia na danej działce gruntu),

Zasada lokalizacji działalności gospodarczej:

1. Zasada koncentracji działalności gospodarczej na danym terenie polega ona na grupowaniu jej w
przestrzeni w różnych formach.
2. Zasada dostępności, polegającej na takim rozmieszczeniu działalności gospodarczej, aby zapewnić
optymalną dostępność jak największej ludności, optymalizacja dostępności działalności gospodarczej
polega na zróżnicowaniu strategii dystrybucji w zależności od rodzaju zaspokojonych potrzeb
nabywców.
3. Zasada hierarchicznej lokalizacji działalności gospodarczej odpowiadająca strukturze terenów
osiedleńczych.

Uwarunkowania lokalizacji ogólnej działalności gospodarczej:

- czynniki związane z wyborem rynku docelowego: liczba i koncentracja potencjalnych nabywców,
ich przestrzenne rozmieszczenie, siła nabywcza, preferencje nabywców, mobilność.

3
-czynniki finansowe: ceny gruntu, koszty budowy i modernizacji jednostki usługowej.
- czynniki wynikające z założeń planowania przestrzennego polityki władz samorządowych
dotyczących tendencji rozwojowych infrastruktury terenu, w tym przyszły stan dróg i komunikacji.
- czynniki związane z przedsiębiorstwem: zasoby materialne, personalne, doświadczenie, pozycja
rynkowa, przyjęta koncepcja oferowania usług, planowane strategie rynkowe.
- czynniki związane z natężeniem konkurencji: przyjęta strategia konkurencji, nasycenie obszaru
działalności gospodarczej.

Uwarunkowania lokalizacji szczegółowej działalności gospodarczej:

1. Demograficzne
- liczba ludności
- gęstość zaludnienia
- zróżnicowanie ludności według płci i wieku
- liczba i wielkość gospodarstw domowych

2. Ekonomiczne
- poziom i dynamika wzrostu dochodów nabywców
- popyt potencjalny i efektywny
- styl życia i modele konsumpcji
- stabilność ekonomiczna regionu
- stopa bezrobocia

3. Finansowe
- ceny gruntów i nieruchomości
- koszty leasingu, wykupu koncesji
- koszty budowy i modernizacji obiektów produkcyjnych, usługowych

4. Urbanistyczne
- wielkość jednostki osadniczej
- plany przestrzennego zagospodarowania terenu
- rodzaj zabudowy (gęstość, wiek, styl)

5. Transportowe
- poziom i dynamika rozwoju transportu publicznego
- stopień zmotoryzowania segmentu docelowych nabywców
- dogodna lokalizacja i dostępność parkingów
- dostępność środków transportu dla dostawców i personelu

6. Związane z konkurencją
- natężenie konkurencji bezpośredniej i pośredniej
- zagrożenia wynikające z lokalizacji obok renomowanego konkurenta
- strategie stosowane przez lokalnych konkurentów

Pozostałe czynniki lokalizacyjne działalności gospodarczej

- środowisko: jakoś gleb, klimat, stosunki wodne, ukształtowanie terenu, jakość środowiska
- osadnicze: urbanizacja, zasoby pracy, kwalifikacje, płace, tendencje aglomeracyjne i
deglomeracyjne, rynki zbytu
- związane preferencjami prowadzącego działalność gospodarczą: wielkość kapitału, obecność
potencjalnych kooperatorów
- pozostałe: polityka państwa, sprawność administracji, uwarunkowania międzynarodowe, obronność
kraju, atmosfera społeczna.

4
Bariery lokalizacji działalności gospodarczej:
- ekologiczne: potrzeba ochrony przyrody i środowiska
- instrumentalne: świadoma polityka państwa( podatki, opłaty, ceny, normy prawne)
- demograficzne: niedostatek zasobów pracy, zbyt mały rynek zbytu
- infrastrukturalne (brak sieci dróg, niedogodność komunikacyjna)

Pojmowanie gospodarki przestrzennej

1. Gospodarka przestrzenna to zarówno dziedzina wiedzy jak i dziedzina działalności
gospodarczej
2. Gospodarka przestrzenna jako dyscyplina naukowa rozwija się przede wszystkim ze
względu na potrzeby działalności praktycznej
3. Praktyka (planowanie przestrzenne, gospodarka przestrzenna) zgłasza potrzeby w zakresie
metod i sposobów prowadzenia gp, jak i dróg oraz możliwości rozwiązywania bieżących
problemów przestrzennych.

Instrumenty lokalnej polityki przestrzennej.

-Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego pozostaje głównym instrumentem
polityki przestrzennej. Jego skuteczność w kształtowaniu pożądanego zagospodarowania
przestrzennego oraz stymulowania rozwoju wymaga jednak wyodrębnienia zadań w zakresie
polityki przestrzennej w osobnym opracowaniu przestrzennym.

Plan zagospodarowania przestrzennego jest modelem ładu przestrzennego, rozumiany jako wzorzec
do naśladowania lub urzeczywistniania.
Plan zagospodarowania przestrzennego jest postulowanym obrazem przestrzennej organizacji i
funkcjonowania terytorialnego systemu społecznego.
Realizacja planu oznacza tworzenie ładu rzeczywistego (realnego), czyli osiągnięcie określonego
poziomu organizacji przestrzennej terytorialnego systemu społecznego.

Gospodarka przestrzenna.
Właściwości przestrzeni, które mają szczególny wpływ na gospodarkę przestrzenną:
 publiczny charakter (powszechna jej dostępność oraz swoboda korzystania z jej właściwości,
na ile pozwala prawo, normy i reguły życia społecznego)
 ograniczoność – istnienie pewnych granic przestrzeni, z którymi wynika jej wielkość i kształt,
pojemność przestrzeni
 wartość przestrzeni – jej wyrazem jest cena, kształtowana przez wiele czynników.

Czynniki kształtujące wartość przestrzeni:

 właściwości środowiska przyrodniczego
 położenie geograficzne konkretnego terenu
 zagospodarowanie oraz położenie w układzie społeczno-gospodarczym i przestrzenno-
strukturalnym miejscowości i regionu
 podatność przestrzeni na przekształcenia
 dostępność przestrzenna terenu, jego przeznaczenie wg planu przestrzennego
zagospodarowania
 szczególne cechy przestrzeni (terenu).

5
Istota gospodarki przestrzennej.
Jest to gospodarowanie człowieka w ujęciu przestrzennym lub też teoria ekonomii wzbogacenia o
wątki przestrzenne.
Jest więc gospodarowaniem człowieka w przestrzeni oraz gospodarowaniem przestrzenią.
Gospodarowanie przestrzenią ma charakter działalności strukturotwórczej, oznacza tworzenie
określonych struktur w przestrzeni.
Gospodarowanie w przestrzeni ma charakter funkcjonalny i oznacza tworzenie przestrzennych
układów funkcjonalnych bądź funkcjonowanie w przestrzeni ukształtowanych układów
strukturalnych.

Podmioty gospodarki przestrzennej

Podmiotem gospodarki przestrzennej w Polsce jest samorząd terytorialny, zwłaszcza gminy, do zadań
których należy zagospodarowanie przestrzenią w zakresie:
-kształtowania polityki przestrzennej
-przeznaczenia terenu na określone cele
-uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
-zaspokojenia zbiorowych potrzeb społeczności lokalnej.

Samorząd terytorialny jest jedną z podstawowych instytucji prawnoustrojowych państwa, a jego

istnienie, zasady i dziedziny działania zostały określone w aktach prawnych.

Gmina jest podstawową jednostką polskiej struktury samorządowej, Realizuje zadania własne, a
wśród nich zwłaszcza te, które prowadzą do zaspokojenia potrzeb zbiorowych społeczności lokalnej.

Przedmioty gospodarki przestrzennej.

Przedmiotem gospodarki przestrzennej w Polsce jest samorząd terytorialny, zwłaszcza gminy, dp
zadań których należy zagospodarowanie przestrzenią w zakresie:
 kształtowania polityki przestrzennej
 przeznaczenia terenu na określone cele
 uchwalania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
 zagospodarowania zbiorowych potrzeb społeczności lokalnej

Samorząd terytorialny jest jedną z podstawowych instytucji prawnoustrojowych państwa, a jego

istnienie, zasady i dziedziny działania zaostały określone w aktach prawnych.

Gmina jest podstawową jednostką polskiej struktury samorządowej, realizuje zadania własne, a wśród
nich zwłaszcza te, które prowadzą do zaspokajania potrzeb zbiorowych społeczności lokalnej.

Zadania gminy.
Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.
Zadania te obejmują w szczególności sprawy dotyczące:
 ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz
gospodarki wodnej
 gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego
 wodociągów zaopatrzenia w wodę, kanalizację, usuwania i oczyszczania ścieków
komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i
unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz
gaz
 lokalnego transportu zbiorowego
 ochrony zdrowia
 pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych

6
  gminnego budownictwa mieszkaniowego.

Zadania gminy w zakresie:

 edukacji publicznej
 kultury, w tym bibliotek gminnych i innych placówek upowszechnienia kultury
 kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych, urządzeń sportowych
 targowisk i hal targowych
 zieleni gminnej i zadrzewień
 cmentarzy gminnych
 porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i
przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu
przeciwpowodziowego
 utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów
administracyjnych
 wspierania i upowszechniania idei samorządowej
 promocji gminy
 współpracy z organizacjami pozarządowymi
 współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw

Z prowadzeniem przez gminy gospodarki przestrzennej bezpośrednio wynika lub pośrednio

wiąże się szereg innych zadań:
-uchwalenie budżetu gminy, podstawowego źródła finansowego zasilania podejmowanych działań
-uchwalenie planu zagospodarowania przestrzennego, będącego modelem rozwoju przestrzennego
gminy oraz obowiązującego mieszkańców i podmioty gospodarcze przepisem gminy
-uchwalenie programów gospodarczych, jednostkowych oraz składających się na strategię rozwoju
społeczno-gospodarczego gminy
-podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych, podatkowych, zaciągania pożyczek, podejmowania
działalności inwestycyjnej, zaciągania zobowiązań, współdziałania z innymi gminami.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzenią pozostaje głównym instrumentem polityki

przestrzennej. Jego skuteczność w kształtowaniu pożądanego zagospodarowania przestrzenią oraz
stymulowania rozwoju wymaga jednak wyodrębnienia zadań w zakresie polityki przestrzennej w
osobnym opracowaniu przestrzennym.

Program lokalnej polityki przestrzennej powinien stanowić dokument przyjmowany stosowną uchwałą
władz lokalnych, a jego zakres merytoryczny powinien obejmować:
 podstawowe kierunki polityki przestrzennej władz lokalnych
 istniejące i spodziewane zewnętrzne uwarunkowania wynikające z makroekonomicznej
polityki gospodarczej i regionalnej państwa, jak również wpływ globalizacji
 zakres inwestycji przewidzianych do realizacji w okresie objętym programem, w tym
zwłaszcza zadania z dziedziny infrastruktury technicznej i zaznaczeniem okresu realizacji, co
podniesie rangę funkcji koordynacyjnej, stymulacyjnej i promocyjnej planu
 środki materialnego kształtowania przestrzeni (źródła finansowania ujętego w programie
polityki przestrzennej zakresu inwestycji)

Gospodarowanie przestrzenia na poziomie województwa:

 podstawowy dokument: Plan zagospodarowania przestrzeni województwa (PZPW)– tworzy
ogólny model zagospodarowania przestrzennego regionu
 PZPW uwzględnia podstawowe elementy zagospodarowania przestrzeni:
o układ osadniczy
o sieć infrastruktury technicznej

7
 o społecznej
o środowisko przyrodnicze

Plan zagospodarowania przestrzeni województwa Śląskiego:

1. Celem opracowania planu jest wypracowanie podstawowego dokumentu planowania
strategicznego dla kształtowania i prowadzenia publicznej polityki, określającego działania,
poprzez które samorząd województwa będzie wpływać na rozmieszczenie funkcji w
przestrzeni i ich wzajemne powiązania w sposób uwzględniający założenia polityczne
przestrzeni państwa oraz tworzący warunki do realizacji ustaleń strategii rozwoju
województwa.

2. Zasięg terytorialny prac nad planem obejmuje obszar województwa Śląskiego w szerokim
kontekście powiązań przestrzennych i funkcjonalnych z bliższym i dalszym otoczeniem,
natomiast zakres terytorialny ustaleń planu stanowi obszar w granicach administracyjnych
województwa.

3. Zakres merytoryczny planu uwzględnia ustalenia koncepcji przestrzennego zagospodarowania

kraju oraz programy zawierające zadania rządowe, służące realizacji inwestycji celu
publicznego o znaczeniu krajowym, jak i ustalenia strategii rozwoju województwa.

Plan zagospodarowania przestrzennego województwa śląskiego jest elementem:

-planowania regionalnego, które określa cele i działania zorientowane na rzecz danego województwa,
którego przedmiotem jest województwo samorządowe, a głównym podmiotem wojewódzka
samorządowa władza publiczna, natomiast narzędziem polityki regionalnej jest plan zabezpieczający
interesy krajowe i regionalne w zakresie przedsięwzięć o znaczeniu ponadlokalnym.
-planowania przestrzennego, czyli formą aktywności człowieka zmierzająca do osiągnięcia ładu
przestrzennego w otaczającej go rzeczywistości i pozwalającego na zharmonizowanie działań we
wszystkich dziedzinach życia.
-planowania zintegrowanego, czyli obejmuje w sposób kompleksowy wszystkie aspekty działalności
człowieka – strefę przestrzenno-techniczną, społeczną, gospodarczą i ekologiczną.

Plan ma charakter:

-planu struktury – określa koncepcje podstawowych elementów przyszłej struktury przestrzennej

województwa i powiązań funkcjonalnych między tymi elementami, określa ramy i warunki
merytoryczne dla podejmowania decyzji przestrzennych o charakterze strategicznym
-planu selektywnego – głównym jego wyróżniki jest problemowość i selekcja zagadnień pozwalająca
koncentrować się na celach najważniejszych dla rozwoju województwa
-planu długookresowego – formułuje długookresowe cele rozwoju przestrzennego województwa,
których osiągnięcie będzie możliwe w perspektywie najbliższych około 15 lat

-planu strategicznego – formułuje koncepcje systemowego działania na rzecz długotrwałego rozwoju i

oparty jest na zasadach planowania strategicznego
-planu działania – jest dokumentem wewnętrznego kierownictwa województwa, mającym charakter
ofensywny i kojarzący strategiczne decyzje planu z decyzjami operacyjnymi i instrumentami ich
realizacji. Plan nie może być podstawą materialno-prawną decyzji administracyjnych dotyczących
użytkowania terenu

Plan zagospodarowania przestrzennego województwa:

-nawiązuje do podstawowych trendów rozwoju społeczno – gospodarczego regiony, uwzględniając

8
sytuację demograficzną
-gospodarkę regionu w podstawowych jej dziedzinach (przemysł, rolnictwo, turystyka, rekreacja)
-problemy społeczne
-poziom życia
-zagadnienia inwestycyjne

Plan przestrzennego zagospodarowania województwa

-nie jest aktem prawnym, powszechnie obowiązującym, jest aktem kierownictwa wewnętrznego
-kierownictwo wewnętrzne odnosi się do gmin, które powinny i muszą brać pod uwagę założenia
PZPW przy opracowywani u własnych dokumentów planistycznych: Studium uwarunkowań i
kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego

Podsumowanie
-na szczeblu krajowym jest opracowywana koncepcja polityki przestrzennego zagospodarowania
kraju, okresowe raporty o stanie zagospodarowania kraju oraz programy zawierające zadania rządowe
służące realizacji celów publicznych, sporządzane przez ministrów i przez centralne organy
administracji rządowej.
-na szczeblu województwa są uchwalane przez sejmik województwa następujące dokumenty
planistyczne:
*strategia rozwoju województwa
*wieloletnie programy wojewódzkie
*priorytety współpracy zagranicznej województwa.
-wymienione programy wojewódzkie powinny być spójne z koncepcją polityki przestrzennego
zagospodarowania kraju oraz z planami zagospodarowania przestrzennego województw.
-na szczeblu gminy opracowywane są dwa dokumenty
*studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy
*miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (dla całej gminy lub dla jej części)

Spośród wszystkich wymienionych dokumentów planistycznych tylko miejscowy plan

zagospodarowania przestrzennego stanowi prawo miejscowe.

Plan zagospodarowania przestrzennego woj. Śląskiego jest podstawą formułowania zasad polityki
przestrzennej województwa przy uwzględnieniu założeń polityki przestrzennej państwa, które są
określone w dokumencie” koncepcja polityki przestrzennego zagospodarowania kraju”

Podstawą prawną sporządzenia Planu zagospodarowania Przestrzennego woj. Śląskiego są:

-Ustawa z dnia 5czerwca 1998r. o samorządzie województwa stanowiąca, ze zarząd województwa

przygotowuje projekt planu zagospodarowania przestrzennego województwa, uchwalony następnie
przez sejmik województwa.

-ustawa z dnia 7lipca1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym oraz zastępująca ją ustawa z

dnia27marca2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowiaca,że do zadań
samorządu województwa należy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej w województwie
w tym sporządzanie i uchwalanie planu zagospodarowania przestrzennego województwa.

Podstawowymi funkcjami planu są:

1.funkcja koordynacyjna-pozwala w planie ustalic różne zamierzenia pod względem czasu i miejsca
ich realizacji, funkcjonowania oraz efektów końcowych.
Plan służy także do uzgodnienia terminu realizacji zadan celu publicznego o znaczeniu
ponadlokalnym i warunków ich wprowadzania do planu miejscowego.

9
 W tym tez sensie funkcja koordynacyjna planu obejmuje funkcje:
- organizacyjne
-funkcje regulacyjne
- funkcje negocjacyjne

2.funkcja kontrolna- pozwala porównywać zamierzenia planu z jego osiągnięciami i dokonywać ocen
skuteczności działania podmiotów realizujących jego zadania, jak i koordynować długookresowe
ustalenia planu.
W tym też sensie funkcja kontrolna planu wiąże się z funkcja koordynacyjna.

3.funckja promocyjna-pozwala w planie eksponować atrakcyjność celów, których realizacja jest

szczególnie pożądana z punktu widzenia atrakcyjności dla kapitału zewnętrznego.

Funkcja promocyjna Planu obejmuje także funkcje:

-informacyjne
-inspirujące
-marketingowe

Plan Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Śląskiego składa się z 2częsci:

1.Merytorycznej( diagnoza, ustalenia planu, sposoby realizacji planu,monitoring)
2.graficznej (przedstawione na planszach tematycznych:

-istniejący stan zagospodarowania

-kierunki polityki przestrzennej
-zadania inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym

Plan zagospodarowania przestrzennego województwa:

-nie jest aktem prawnym, powszechnie obowiązującym

-jest aktem kierownictwa wewnętrznego
-kierownictwo wewnętrzne odnosi się do gmin, które powinny i musza brac pod uwage założenia
PZPW przy opracowywaniu własnych dokumentów planistycznych: tj.
=studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego
=miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

Planowanie przestrzenne na poziomie kraju

-za kierunki zagospodarowania przestrzennego kraju i politykę przestrzenną odpowiada państwo –

rząd oraz jego ministerstwa i organy centralne
-dokumentem nakreślającym koncepcje polityki przestrzennej zagospodarowania kraju jest
koncepcja polityki przestrzennego zagospodarowania kraju
-nie jest to akt prawny, a jedynie wizja stanu zagospodarowania kraju sformułowana na pewien czas

Koncepcja polityki przestrzennego zagospodarowania kraju

-problemy zawarte w koncepcji polityki przestrzennego zagospodarowania kraju: przyrodnicze,

społeczne, ekonomiczne oraz wewnętrzne uwarunkowania zagospodarowania przestrzennego,
strategiczne cele rozwoju przestrzennego oraz kierunki polityki przestrzennej państwa
-dokument ten jest zatwierdzany przez Sejm na wniosek rady ministrów

10
 -jest dokumentem wiążącym dla organów administracji publicznej
-powinna stanowić punkt wyjścia dla prac planistycznych na niższych poziomach organizacji
terytorialnej kraju (województwa, gminy)
-ma charakter projekcji (wizji) stanu zagospodarowania przestrzennego kraju – jest zbyt ogólna
-podstawowe uwarunkowania, cele strategiczne oraz kierunki polityki przestrzennego
zagospodarowania kraju
-narzędzia polityki przestrzennego zagospodarowania kraju
-propozycje instrumentacji systemowej
-podstawowe systemy przestrzenne stabilizujące politykę przestrzennego zagospodarowania kraju
-jej przedmiotem jest polityka, a więc świadome oddziaływanie na zagospodarowanie kraju w
sposób współzależny z priorytetami strategii jej rozwoju
-jej podmiotem jest rząd, co – zgodnie z zasadą subsydiarności – odpowiednio ogranicza zakres
problemowy koncepcji
-jej odbiorcami są wszystkie przedmioty publiczne i prywatne zainteresowania zamierzeniami rządy
w sferze polityki przestrzennego zagospodarowania kraju
-relacje między polityką przestrzenną rządu a polityką przestrzenną samorządów lokalnych i ich
ponadlokalnych organizacji są oparte, w procesie tworzenia koncepcji na procedurach
integracyjnych oraz na procedurach negocjacyjnych w procesach ich realizacji

Koncepcja polityki przestrzennej zagospodarowania kraju przyjęta 17listopada 2000r. jest

jedynym obowiązującym obecnie dokumentem poziomu krajowego, który określa uwarunkowania
rozwoju polskiej przestrzeni,
Strategiczne cele rozwoju i przestrzenne zagospodarowanie kraju oraz główne kierunki polityki
państwa w tym zakresie.

cele rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego kraju:

1.Nawiązywanie do europejskiego systemu gospodarki przestrzennej

2.tworzenie warunków wzrostu efektywności gospodarowania
3.kształtowanie racjonalnych społecznie akceptowanych i efektywnych ekonomicznie relacji
ośrodków i kreowanie nowych jakościowo potrzeb społeczności
4.harmonizowanie degradacji środowiska przyrodniczego, tworzenie warunków funkcjonalnych
i przestrzennych dla realizacji ekorozwoju
5.ochrona krajobrazu kulturowego oraz pojedynczych zabytków przed zniszczeniem lub
dewaloryzacja oraz podejmowanie działań na rzecz udostępniania dziedzictwa kulturowego
społeczeństw.
6.podniesienie walorów obronnych zapewniających bezpieczeństwo ludności

Cele rozwojowe-kierunki transformacji społeczno-gospodarczej

I. restrukturyzacja techniczna przemysłu oraz jego struktury (przemysł ciężki->

przemysł wysokich technologii)

II. reforma systemu edukacji w kierunku społeczno informacyjnego

III. restrukturyzacja rolnictwa poprzez przemiany właściwe i strukturowe
IV. restrukturyzacja bazy rekreacyjnej
V. budowa i rozbudowa nowoczesnej infrastruktury technicznej

Główne kierunki polityki otwartej, konkurencyjnej, innowacyjnej i efektywnej.

-kształtowanie przestrzeni otwartej, konkurencyjnej, innowacyjnej i efektywnej

11
-ochrona i uwarunkowania ekologiczne kształtowania przestrzeni przyrodniczej
-modernizacja adaptacyjna zagospodarowania przestrzeni
-generowanie zróżnicowanej regionalnie aktywności społeczno-gospodarczej kraju

Koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju powinna być spojna z podstawowym

Dokumentem strategicznym kraju czyli strategia rozwoju kraju 2007-15

Do najbardziej istotnych priorytetów zalicza się:

- wzrost konkurencyjności i innowacyjności
-poprawa infrastrukturo technicznej i społecznej
-wzrost zatrudnienia i podniesienia jego jakości
-budowa zintegrowanej wspólnoty społecznej i jej bezpieczeństwa
-rozwój obszarów wiejskich oraz rozwój regionalny i podniesienie spójności terytorialnej

W ramach wyżej wymienionych priorytetów wyszczególniono działania wśród których

najważniejszym z punktu widzenia planu przestrzennego:

-rozwój infrastruktury technicznej(energetycznej, teleinformatycznej, transportowej_ i

ochrony środowiska

-rozwój i poprawa infrastruktury technicznej i społecznej na obszarach wiejskich

-podniesienie konkurencyjności poszczególnych regionów
-wyrównanie szans rozwojowych obszarów problemowych
-rozwój infrastruktury, kultury, turystyki i sportu

Przedmiot gospodarki przestrzennej – PRZESTRZEŃ

-rodzaje
-charakterystyki
-cechy

Przestrzeń
-podstawowymi formami buty (funkcjonowania człowieka) są czas i przestrzeń
-w gospodarce przestrzennej istotna jest przestrzeń trójwymiarowa, w której mieszczą się różne formy
działalności społecznej i ekonomicznej człowieka oraz ich uwarunkowania. Realna trójwymiarowa
przestrzeń wyznaczona jest w sposób naturalny. Przestrzeń rzeczywista, w każdym z trzech kierunków
ma inne właściwości. Ograniczeniem przestrzeni rzeczywistej jest działalność człowieka.

Przestrzeń

Przestrzeń fizyczna – trójwymiarowy obszar o jednorodnym, nieskończonym i nieograniczonym

charakterze, w której zachodzą wszystkie zjawiska fizyczne
Czasoprzestrzeń – zbiór wszystkich zdarzeń fizykalnych zachodzących w przestrzeni i czasie
Przestrzeń absolutna – nieokreślony, nieograniczony i nieskończony obszar mieszczący wszystkie
byty przestrzenne
Przestrzeń kosmiczna – przestrzeń rozpościerająca się poza obszarem atmosferycznym ziemi
Przestrzeń międzyplanetarna – przestrzeń kosmiczna w obrębie układu słonecznego
Przestrzeń matematyczna – zbiór dowolnych obiektów (punktów, funkcji) między którymi ustalone
zostały pewne relacje
Przestrzeń geograficzna – niejednorodna, trójwymiarowa przestrzeń obejmująca wszystkie elementy
powierzchni ziemi
Przestrzeń geodezyjna – trójwymiarowa homogeniczna, izotropowa przestrzeń pokreślona w wyniku
pomiaru geodezyjnego, wykorzystywana w geografii i geodezji

12
Przestrzeń filozoficzna – wg Platona jest to zbiornik, w którym mieszczą się zarówno przedmioty
dostępne poznaniu zmysłowemu jak i idei; wg Arystotelesa przestrzeń to konieczna i powszechna
forma rzeczy materialnej związana z kategorią miejsca; wg Kanta to jedna z dwócj podstawowych
(obok czasu) subiektywnych form doświadczenia zmysłowego

Wykład VI

Przestrzeń geodezyjna
-przestrzeń ta ma charakter jednorodny (homogeniczny) i izotropowy, tzn. że we wszystkich
kierunkach wykazuje ona jednakowe właściwości. Przestrzeń geodezyjna nie uwzględnia
występujących w rzeczywistości silnych zróżnicowań jakościowych powierzchni ziemi. Przestrzeń
geodezyjna ma charakter wstępny (1 metr w górę jest równy 1 metrowi w bok) i jest to przestrzeń
umowna.

Przestrzeń geograficzna
-przestrzeń geograficzną charakteryzuje określone położenie geograficzne i pewne cechy fizyczne
(wzniesienie nad poziom morza, rzeźba terenu, rozcięcie powierzchni itp.) oraz przyrodnicze (klimat,
gleby, flora i fauna, nasłonecznienie, warunki hydrologiczne).

Przestrzeń ekonomiczna
-jest odzwierciedleniem procesów społeczno – gospodarczych w przestrzeni
-ma ona charakter rzeczywisty i może przybierać różne formy np. punktowe (zakłady przemysłowe),
liniowe (transport), powierzchniowe (np. uprawy rolne). Przestrzeń ekonomiczna jest częścią
przestrzeni geograficznej, na której człowiek żyje i prowadzi stale (ekumena), okresowo
(subekumena) swą działalność produkcyjną, usługową, konsumpcyjną i społeczną. W obrębie
przestrzeni ekonomicznej rozmieszczone są wszelkie osiedla ludzkie oraz wszelka działalność
produkcyjna i nieprodukcyjna człowieka.

Wartość przestrzeni
Gospodarowanie przestrzenią musi uwzględniać jej wartość. Wyróżniane są tu trzy kategorie:
-wartość ekologiczna
-wartość społeczna
-wartość ekonomiczna

Wartość ekologiczna
-wynika ona z faktu, że w przestrzeni podstawową rolę odgrywa środowisko przyrodnicze z jego
zasobami i procesami w nim zachodzącymi. Środowisko przyrodnicze w istotny sposób decyduje o
możliwościach gospodarowania. Umiejętności człowieka i nowe technologie umożliwiają często
pokonywanie barier środowiskowych takich jak duże spadki terenu czy obszary o wysokim poziomie
wód gruntowych. Niejednokrotnie prowadzi to do przekształcenia czy wręcz zniszczenia przyrody.
Coraz szersze zrozumienie konieczności ochrony przyrody i ograniczenia szkodliwej ingerencji
człowieka w przyrodę prowadzi do formułowania nowych zasad gospodarowania przestrzenią.
-zasada trwałego i zrównoważonego rozwoju.
Polega na integrowaniu działań politycznych, gospodarczych i społecznych z zachowaniem trwałości
przebiegu podstawowych procesów przyrodniczych. Celem trwałego trwałego zrównoważonego
rozwoju jest zabezpieczenie dostępu do środowiska poszczególnym społeczeństwo zarówno
współcześnie jak i w przyszłości. Wszelkie działania człowieka w przyrodzie muszą uwzględniać nie
tylko skutki współczesne, ale również prognozy na przyszłość.

Wartość społeczna
-wiąze się z istnieniem przestrzeni publicznej i prywatnej.
-O wartości społecznej decyduje przestrzeń publiczna, która obejmuje takie obiekty jak: drogi, ulice,
place, parki, skwery, szkoły, dworce, budynki administracji publicznej, obiekty sakralne, centra
sportowe i rekreacyjne, usługi publiczne, lasy państwowe i komunalne, parki narodowe. W miastach
największą wartość społeczną ma przestrzeń centrum. Natomiast przestrzeń prywatną stanowią

13
obiekty zarządzane i kontrolowane przez administrację lokalną, jak na przykład ogrody osiedlowe,
tereny zabaw. Ten rodzaj przestrzeni stanowią też domy jednorodzinne, mieszkania, a także prywatne
grunty rolne i leśne.

Wartość ekonomiczna
-jest uwarunkowana wartością ekologiczną i społeczną, ale także wartością gruntów, ich podażą i
popytem oraz sposobem zagospodarowania i dostępnością inwestycyjną, Wartość ekonomiczna
przestrzeni jest wyrażona w cenie gruntów (w zależności od miejsca może przyjmować różne
wartości).

Struktura przestrzenna
-te trzy rodzaje tworzą strukturę przestrzenną, gdzie pod tym pojęciem rozumiemy „realnie istniejące,
rozmieszczone w pewien uporządkowany sposób, układy jednostek gospodarczych (produkcyjnych
lub nieprodukcyjnych), lub społecznych wraz z różnorodnymi wzajemnymi powiązaniami
ekonomiczno – przestrzennymi zachodzącymi w zbiorze jednostek tworzących te układy”

Wykład VIII

Cele polityki przestrzennej

cele gospodarki przestrzennej powinny być formułowane na podstawie oceny: -

*przyrodniczych i społeczno-ekonomicznych warunków życia i pracy

*zasobów, na podstawie których planować można rozwój społeczno – gospodarczy i
zagospodarowanie przestrzenne jednostki terytorialnej.

Wyznaczając cele należy brać pod uwagę lokalne i ponadlokalne uwarunkowania rozwoju
społecznego, gospodarczego oraz przestrzennego.

-cele gospodarki przestrzennej wynikają z potrzeb społeczności lokalnych oraz z lokalnych i

ponadlokalnych uwarunkowań rozwoju

-określone potrzeby mieszkańców, które można zaspokoić przez odpowiednie zagospodarowanie

przestrzenne obszaru są modułowane przez poziom cywilizacyjno – kulturowy danej społeczności, jej
zamożność, poziom rozwoju społeczno – gospodarczego i stan gospodarki, występujące problemy
społeczne, inne czynniki.

-R. Domański przyjmuje, że cele gospodarki przestrzennej wynikają głównie z wartości

przyjmowanych, uznawanych i preferowanych przez dane społeczeństwo, które tkwią w systemach
kulturowym, społecznym i gospodarczym, charakteryzującym dane społeczeństwo.

-system wartośći wpływa na strukturę celów i ich hierarchiczne uporządkowanie

-nadrzędną wartością jest harmonijny i wszechstronny rozwój człowieka, a celem wynikającym z tej
wartości jest przybliżenie jakości życia do optimum.

-przyjętą wartość rozwoju i postępu społecznego można realizować za pomocą takicj celów jak:
*sprawiedliwość społeczna
*poprawa dostępności dóbr i usług
*zmiana istniejących struktur społecznych
*zmiana istniejących struktur funkcjonalno – przestrzennych

-Cele te można osiągnąc przez poprawę efektywnosci gospodarowania, unowocześnienie struktur

gospodarczych, ukształtowanie struktur przestrzennych

14
-ścisle określone cechy terenu (który jest przedmiotem gospodarki przestrzennej): fizyczne, społeczne,
gospodarcze, kulturowe i inne, sprzyjać mogą formuowaniu oraz realizacji jednych celów i
jednocześnie uniemożliwiać realizację innych

-nie można formułować celów gospodarki przestrzennej nie rozpoznacąc czynników i ograniczeń
rozwoju (diagnoza)

-przyjmując za podstawę formułowania celów strukturę potrzeb społecznych uznany system wartości
oraz cechy obszaru, ujawniają się cele:
*pierwszoplanowe (zasadniczem główne, nadrzędne)
*drugiego rzędu
*trzeciego rzędu
*czwartego rzędu
*itd.

-w ten sposób powstaje drabina celów, gdzie na każdym kolejnym (licząć od góry) poziomie
zestawione są cele bardziej szczegółowe i jednostkowe. Jednocześnie realizacja celów na poziomie
niskim składa się na realizację celów na poziomie wyższym. System hierarchicznnie ukształtowanego
zbioru celów można przestrawić w formie graficznej jak dendrogram czy graf.

-cele pierwszoplanowe wynikają z porgramów politycznych, społecznego systemu organizacji

państwa, tradycji.
-cele szczegółowe – nawiązują do podstawowych zadań, problemów, jakie ma rozwiązać gospodarka
przestrzenna w ramach konkretnej jednostki terytorialnej.

Cele gospodarki przestrzennej A. Faludiego

Podstawowe cele gospodarki przestrzennej:

1.rozwiązywanie konfliktów przestrzennych w dziedzinie korzystania z walorów środowiska,

użytkowania ziemi, lokalizacji konkurencyjnych obiektów, rozwoju konkurencyjnych funkcji
2.kształtowanie lepszego niż aktualnie środowiska życia, którego jakość będize gwarancją zdrowego,
cywilizowanego zycia
3.zrealizowanie szerszego programu społecznego, prowadzącego do powstawania materialnych i
organizacyjnych warunków, zagwarantowania każdemu mieszkańcowi terenu odpowiedniego
standardu życia, określonego przez stan i strukturę środowiska przyrodniczego i społeczno –
gospodarczego, w miejscu zamieszkania i najbliższym otoczeniu.

Racjonalność podmiotów GP
Racjonalność podmiotów GP formułujących jej cele powinna przejawiać się w:

-wyraźnym określeniu intencji i motywów działań

-poznaniu natury podejmowanych działań i uwarunkowań ich realizacji
-przewidywaniu i zrozumieniu okolicznośći konkretnych działań
-przewidywanie skutków i konsekwencji podejmowanych działań

Cele GP formułowane przezwładze gminne

-gospodarze terenu, władze gminy prowadzą działalność w zakresie gospodarki przestrzennej głównie
w zakresie przygotowania, podejmowania, wydawania decyzji o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu uwzględniając:
*właściwości terenu
*korzyści z uzytkowania tego terenu

15
*charakter podmiotów, które zamierzają być użytkownikami przestrzeni
*ogólną koncepcję zagospodarowania gminy, jej organizację i strukturę przestrzenną.

Hierarchia celów GP
-cele GP formułować należy hierarchicznie
-relacje między celami powinny być takie, że cel 1 rzędu rozklada się na cele 2 rzędu, natomiast każdy
z celów 2 rzędu na cele 3 rzędu
-cele poszczególnych rzędów powynni być rozłączne
-cel 1 rzędu jest jeden (ład przestrzenny), liczba celów kolejnych rzędów jest różna (zmiania się
stosownie do warunków społeczno – gospodarczych, stanu zagospodarowania przestrzennego).
Ład przestrzenny jako nadrzędny cel gospodarki przestrzennej.

Wykład IX

Ład przestrzenny

-ład przestrzenny jest podstawową zasadą gospodarki przestrzennej, zapisaną w ustawie o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym
-ład oznacza uporządkowanie określonych elementów
-ład ma charakter dynamiczny, może się zmieniać i zmienia się zarówno w kierunku jego dopełnienia,
poprawy czy przywracania, jak i kierunku nieładu, nieporządku bądź chaosu
-ład przestrzenny jest tym stanem uporządkowania obiektów materialnych w przestrzeni (na
konkretnym obszarze), który poddaje się działaniu ludzkiemu i który jest wynikiem tych działań.
-ładu należy poszukiwać w srodowisku zycia człowieka, ład panuje w przyrodzie
-ład jest świadomie i celowo tworzony, względnie zaprowadzany, aby środowisko życia było bardziej
dostosowane do potrzeb i wymagań czlowieka
-ład przestrzenny jest porządkiem przestrzennym, który uwzględnia i odwzorowuje prawidłowości
działania społeczeństwa, gospodarki i funkcjonowania przyrody
-ład przestrzenny jest porządkiem, który bada się i ocenia z punktu widzenia własciwości struktury,
która ten porządek tworzy oraz jej funkcjonalności i funkcjonowania.

ŁAD
PRZESTRZENNY SPECYFIKA POJMOWANIA ŁADU PRZESTRZENNEGO:
JAKO:
1. Nadrzędny cel Celem gospodarki przestrzennej jest uzyskanie określonej struktury
gospodarki przestrzennej przestrzennej.
2. Organizacja Ładem jest organizacja przestrzenna terytorialnego systemu społecznego
przestrzenna spełniającego kryteria racjonalności ogólnospołecznej.
terytorialnego systemu
społecznego
3. Interes społeczny Uzyskanie ładu przestrzennego leży w interesie społeczności lokalnych.
4. Wartość Uzyskanie (osiągnięcie) ładu przestrzennego wychodzi poza interes
jednostki
i grupy społecznej, w skład której wchodzi jednostka.
5. Dobro wspólne Ład przestrzenny ma charakter dystrybutywny, jest wspólnym dziełem
społeczności lokalnej.

Ład przestrzenny prowadzi do:

-podnoszenia jakości życia w danym obszarze
-wzrostu efektywności funkcjonowania gospodarki,
-dostępności przestrzeni placówek usługowych,
-maksymalizacji czasu wolnego, którym można swobodnie dysponować,

16
-niwelowania dysproporcji przestrzennych,
-zażegnania konfliktów w użytkowaniu środowiska, itp.

Ład przestrzenny jako dobro wspólne

-ład przestrzenny zaliczyć można do kategorii dobra wspólnego, działania na rzecz tego ładu do
interesu zbiorowego (ogólnospołecznego)
-dobro wspólne musi przyczyniać się do wzrostu dobra indywidualnego, do rozwoju osoby, nie jest
jednak sumą dobra jednostkowego
-dobro wspólne powinno zaspokajać potrzeby ludzkie lub zmierzać do ich zaspokojenia.

Dobro wspólne – cechy

Dobro wspólne musi odpowiadać pewnym wymogom
-musi posiadać dystrybutywny charakter (być rozdawane, powszechnie dostępne)
-musi zakładać wspólne tworzenie ładu społecznego (nad czym czuwać powinna wiarygodna
władza)
-musi być godziwe, tj, dobre w sensie moralnym i odpowiadać wymogom sprawiedliwości społecznej

Ład przestrzenny jest dostepny wszystkim mieszkańcom danej jednostki terytorialnej, społeczność
lokalna jest podmiotem i przedmiotem gospodarki przestrzennej, występują nadzorujące i kontrolne
funkcję władzy.

dobro wspólne =interes zbiorowy

-Planowanie przestrzenne (tworzenie ładu przestrzennego) i gospodarka przestrzenna (budowa ładu

przestrzennego) traktowane są jako interwencja w użytkowaniu ziemi i obrót ziemią dla ochrony
interesu publicznego, wówczas ład przestrzenny jest specyficzną kategorią zbiorowego interesu, który
jest rekomendacją dla polityki i działań władz samorządowych

Ład konkretny, model ładu przestrzennego

-ład konkretny – to ten obserwowany, względnie odkrywany w rzeczywistości: to stan organizacji

przestrzennej i funkcjonowania terytorialnego systemu społecznego, to aktualny porządek
przestrzenny systemu
-ład konkretny jest ładem jawnym, pokazuje rezultaty działań w przestrzeni, uzyskane w danych
warunkach
-model ładu przestrzennego – to pewna wizja organizacji przestrzennej systemu terytorialnego, którą
wyobrażają konkretne opisy, rysunki, projekty, plany zagospodarowania przestrzennego

Ład realny – rzeczywisty – istniejący w danym momecie porządek przestrzenny terytorialnego

systemu społecznego, mówiąc najkrócej jest to zagospodarowanie przestrzenne tego obszaru

Model ładu przestrzennego – jest to stan organizacji terytorialnego systemu społecznego, jaki
zamierza się osiągnąć w danym obszarze (plan przestrzennego zagospodarowania danego obszaru).

Ład jawny – jest to obserwowany stan organizacji przestrzennej terytorialnego systemu społecznego
uwzględniający kryteria działalności racjonalnej.

Ład ukryty – są to prawa, zasady i reguły kształtujące organizacje przestrzenną i funkcjonowanie

terytorialnego systemu społecznego.

Wykład X

17
Działalność człowieka w przestrzeni – klasyczne teorie lokalizacji

-teoria lokalizacji przemysły Alfreda Webera

-teoria llokalizacji produkcji rolnej (stref rolniczych) Johana Heinricha von Thunena
-teoria ośrodków centralnych Waltera Christallera
-ogólna teoria gospodarki przestrzennej Augusta Loscha
-Regional science Waltera Isarda
-teoria biegunów wzrostu
-teoria wzajemnego oddziaływania
-teoria kosztów komparatywnych
-samoorganizacja przestrzenna
-dyfuzja innowacji

Teoria ośrodków centralnych Waltera Christallera

Punktem wyjścia sformułowanej przez W. Christallera teorii miejść centralnch są relacje zachodzące
pomiędzy miastem a obsługiwanym przez nie obszarem
Autor teorii uznaje wszystkie ośrodki miejskie za rynki, które otrzymują produkty z pobliskiego
obszaru i jednocześnie sprzedają produkty rzemiosła oraz zapewniają usługi. Usługi i dobra
pochodzące z miasta nazywane są „dobrami centralnymi”, a „dobra rozproszone” to wszystkie te,
których produkcja odbwa się w miejscach ich eksploatacji.

Dobra centralne – aby mogły być produkowane i sprzedawane centralnie, wymagają występowania
w danym mieście pewnej wielkości popytu. Zróżnicowanie popytu na poszczególne dobra jest
uzależnione od rodzaju sprzedawanych produktów i świadczonych usług.

Według Christallera pożądana wielkość popytu na określone dobra lub usługi będzie się pojawiać w
ośrodkach o różnej hierarchii. Sprzedaż określonych dóbr i usług zlokalizowana będize tym „wyżej”,
im mniejsza jest wielkość (częstotlowiść) popytu.
Każde miejsce centralne o określonym znaczeniu będzie zatem w posiadaniu wszystkich dóbr
centralnych dostarczanych przez miejsca centralne o mniejszym (niższym) znaczeniu, a także pewnej
kategorii dóbr i usług centralnych własciwych na jego poziomie, w której będzie zaopatrywać ośrodki
nizszych rzędów.

Obszar zasięgu danego ośrodka nie jest dla wszystkich jednakowy i zależny od znaczenia
atrakcyjności miejsca (ośrodka) centralnego, odległości oraz ilości, jakości i cen oferowanych
produktów.
Istnieje zatem hierarchia „miejsc centralnych”, którą na podstawue badań empirycznych Christaller
przestrawił w sposób teoretyczny i graficzny.

Geometrycznym obszarem organizacji przestrzennej miejsc centralnych jest siatka sześcioboków

utworzonych przez sześć trójkątów równobocznych. W środku każdego z trójkątów znajdują się
miejsca centralne tak położone, aby maksymalna odległość nabywcy od ośrodka nie przekraczała 4-5
km.
Położenie miejsca centralnego w środku trójkąta, pozwala obsłużyć dany obszar przy najmniejszej
liczbie miejsc centralnych. Przyjmując, że maksymalna odległość pomiędzy punktem obszaru
centralnego a środkiem trójkąta wynosi 4 km. Otrzymujemy sześciobok o boku ok. 7 km i
powierzchni ok. 143 km2, gdzie 7 km jest odległością pomiędzy miejscami centralnymi najniższego
rzędu.

Okręgi o róznych promieniach odpowiadają dobrom różnych typuów dostarczanych przez to samo
miejsce centralne.
Granica wpływów miedzy miejscem centralnym i innymi ośrodkami tego smaego rzędu przebiega w

18
taki sposób, żeby zaopatrywany obszar miał kształt sześcioboku foremnego.

Teorie miejsc centralnych w swoich pracach A. Losch, który zgodził się z założeniem Christallera
co do sześciokątnej geometrii systemu hierarchicznego.
-Christaller tworzył hierarchię rozpatrując w pierwszej kolejności dobra wyższego rzędu i dla nich
określał miejsca centralne, a nastepnie – dobra niższego rzędu.Losch – rozpoczyna od dóbr niższego
rzędu, przechodząc do dóbr wyższego rzędu.

-Wspólnym elementem obu koncepcji jest stwierdzenie, że o randze ośrodka(miasta) decyduje

wielkośc jego udziału w obsłudze nabywców zamiejscowych. Założenia Loscha wzbogacają teorie
Christallera o dokładną analizę komunikacji (długość i układ linii komunikacyjnch)

W. Isard „zmodyfikował” model A. Loscha, róznicując sieć komunikacyjną. Zróznicowanie to

wynika według W. Isarda z tendencji do koncentracji na pewnych obszarach miasta przemysłu oraz
ludności. Idealne równomierne rozłożenie sieci komunikacyjnej jest dalekie od rzeczywitości

Teoria A.K.Philbricka
A.K.Philbrick zaproponował nowe rozwiązania dotyczące rozmieszczenia sieci handlowej w mieście i
wyróznił siedem kategorii funkcji,
od konsumpcji poprzez handel detaliczny i hurtowy aż po funkcje kierownicze, przedstawione w
układzie hierarchicznym.

Siedmioszczeblowa hierarchia funkcji odpowiadająca siedmiu rzędom przestrzennych jednostek

organizacji funkcjonalnej:
1)konsumpcja
2)handel detaliczny
3)handel hurtowy
4)transport
5)wymiana
6)kontrola
7)kierownictwo
Koncepcja Philbricka eksponuje hierarchię ośrodków sprzężoną z położeniem geograficznym miasta
oraz liczbą spełnianych funkcji, a miejsce w hierarchii zależy od liczby szczebli układu osadniczego.

Wykład XI
Klasyczna teoria lokalizacji

Klasyczna teoria lokalizacji rozwinęła się na początku XIX wieku. Obejmowała ona pojedyńczych
producentów dzialających w warunkach przestrzeni izitropowej, w której elementem
przestrzennie zmiennym były koszty transportu, Przedstawicielami klasycznej teorii lokalizacji są
m.in. Johanan H. Thunen, Alfred Webber, W. Launchardt.

Przestrzeń izotropowa – przestrzeń wykazująca jednakowe własciwości we wszystkich kierunkach.

W przestrzeni izotropowej wszystkie zasoby są rozmieszczone równomiernie, a koszty transportu
zależą jedynie od odległości.

Preukursorem teorii lokalizacyjnej jest Thunen. Poszukiwał ekonmicznie racjonalnego układu stref
rolniczych wokół miasta będącego rynkiem zbytu dla produkntów rolniczych, Thunen wprowadził
upraszczające załozenia charakteryzujace rynek i jego uczestników:

-badane grunty są jednakowo urodzajne, wystepują na nim takie same gleby

-jest jeden rynk zbytu – miasto, który nie ma powiązań z innymi ośrodkami, jest izolowany
-transport z gospodarstwa rolnego – odbwa się po najkrótszych drogach
-ceny sprzedaży są jednolite na te same artykuły rolne

19
-występuje wolna konkurencja

W rezultacie powstaje geograficzny model obrazujacy rozmieszczenie typów gospodarki rolnej wokół
centralnie zlokalizowanego rynku

Strefy rolnicze
Przy wszystkich założeniach thunena racjonalnie ukształtowanie strefy produkcji rolnej przybiera
kształt kół koncentrycznych, których środkiem jest ośrodek osadniczy.

Teoria lokalizacji Thunena

Wg. Teorii Thunena w strefie najbliżej rynku zbytu , jakim jest miasto produkuje się: warzywa,
kwiaty, owoce, w dajszych strefach hoduje się zwierzęta, a w kolejnych uprawia zboża i rośliny
przemysłowe.

Teoria lokalizacji produkcji rolnej (stref rolniczych)

Zróżnicowanie produkcji rolnej wynika z połozenia strefy względem rynku, ceny rynkowej
produkowanego towaru, jego masy (koszty transportu wzrastają wraz ze wzrostem odległości od
rynku zbytu)
Załozenia idealnej przestrzeni terenów rolnych – nierealne w rzeczywistości (zróżnicowanie
właścowości terenu, jakości gleb, rózna wielkość gospodarstw rolnych, różne koszty transportu,
konkurencyjność cenowa produktu, wielkość rynku zbytu)

Teoria lokalizacji przmeysłu Alfreda Webera

A Weber jako pierwszy sformułował definicje czynnika lokalizacji. Sformułował też pojęcie
wskaźnika materiałowego (jednostkowe zużycie surowców w procesie produkcyjnym). Wskaźnik ten
miał zastosowanie na początku XX wueku, kiedy koszty transportu stanowiły główną pozycję kosztów
wytwarzania.

A Weber za najbardziej korzystne miejsce lokalizacji zakładu produkcyjnego uważa takie, które
jestpunktem minimalnych kosztów transportu (odchylenia lokalizacji mogąpowodować niskie koszty
pracy, obecność dostawców, kooperatorów, zaplecze naukowo0techniczne, baza kształcenia
specjalistycznego – tzw. korzyści aglomeracji).

Korzyści położenia lokalizacyjnego zakładu w stosunku do miejsca zaopatrzenia surowcowego oraz

rynku zbytu – A Weber nazwał czynnikiem tranportu.
Oddziaływanie klasycznych czynników lokalizacji jest niwelowane przez postęp techniczny, postęp
technologiczny (zmniejszenie zużycia materiałowego, zastosowanie materiałów lekkich,
miniaturyzacja) zmiany środków transportu (kontenery, palety, nowe rodzaje opakowań), zmiany
ilościowo – jakościowo – strukturalne na lokalnych rynkach pracy.

Teoria gospodarki przestrzennej Augusta Loscha

A Losch pierwszy sformułował załozenia teorii gospodarki przestrzennej.

Załozenia A Loscha:

-obszar jest jednorodny, z równomiernie rozmieszczoną ludnością rolniczą, jednakowymi warunkami

transportu
-występują korzyści skali prdukcji, korzyści aglomeracji
-przemieszczanie produktów powoduje koszty transportu
-popyt konsumpcyjny jest elastyczny, przy jednakowych gustach i preferencjach ludności
-stosowany jest system cen loco magazyn wytwórczy
-przedsiębiorstwa dążą do maksymalizacji rynku
-organizacja przestrzenna regionu powinna być tego rodzaju, abu funkcjonowanie odbywało się przy
minimalnych całkowitych kosztach transportu

20
Badania Loscha wskazują ze przestrzenna struktura efektów działalności czlowieka znajduje się w
stanie dynamicznej równowagi, która jest sumą indywidualnych decyzji wielu niezależnych od siebie
podmiotów, motywowanych chęcią maksymalizacji zysku.

Wg. Loscha układ przestrzenny produkcji charakteryzuje duża liczba rozproszonych miejsc produkcji
towarów powszechnie nabywanych oraz mała liczba skoncentrowanych miejsc produkcji towarów
nbywanych sporadycznie.
Miejsca produkcji wytwarzają na otaczającym obszarze rynki zbytu, które dla dóbr powszechnych
będą powierzchniowo małe, dla dóbr nabywanych sporadycznie – duże. Idealnym kształtem rynków
są heksagony (sześciokąty foremne), których sieć całkowicie pokrywa dany obszar.

Regional science Waltera Isarda

Regional science – to nauka koncentrująca się na badaniu i opisywaniu przestrzennych zachowań

ludzi i podmiotów gospodarczych orazkonsekwencji tych zachowań, którymi są wytworzone układy
regionalne

Osiągnięcia regional science

-zastosowanie metody nakładów – wyników do rozwiązywania problemów rozwoju miast i regionu
-modlowanie rozwoju miast i regionów
-optymalizacja ukladów przestrzennych
-optymalizacja rozmieszczenia róznych dziedzin działalności gospodarczej
-optymalizacja użytkowania ziemi
-badanie efektywności funkcjonowania przestrzennych struktur organizacyjnych
-analiza układów hierarchicznych
-rozwiązywanie konfliktów regionalnych i międzyregionalnych
-zastosowanie nowych metod i technik analizy regionalnej.

Neoklasyczna teoria lokalizacji

Teoria kładąca nacisk na rynek, konkurencje, ceny nosi nazwę teorii neoklasycznej,
Przedstawicielem tego nurtu jest T. Palander. Wg. założenia Palandera między lokalizacją
przedsiębiorstw i ich obszarami rynkowymi zachodzi współzależność, gdyż „lokalizacja określa
przestrzenną rozciągłość obszarów rynkowych, a wielkośc obszarów rynkowych jest
współwyznacznikiem optymalnej lokalizacji przedsiębiorstw”

Nowe nurty w teorii lokalizacji

Można wyróżnic sześć nowych nurtów teorii lokalizacji:

1.podejscie behawioralne,
2.cykl zycia produktów,
3.teorię biegunów wzrostu,
4.teorię gron Portera
5.otoczenia innowacyjnego w teorii lokalizacji.

Podejscie behawioralne koncentruje się na zachowaniuach decydentów z ograniczoną racjonalnością

ekonomiczną (niepełną informacją nt. wpływu czynników lokalizacji na efektywność dodejmowanej
decyzji o inwestycji). Odrzucenie zaozen racjonalności ekonomicznej pozwala uwzględnić
zachowania zadawalające i kwestie pozaekonomiczne. Jest to postawa zgodna z koncepcją homo
satisfaciendus, czyli człowieka usatysfakcjonowanego i opiera się na przeglądzie możliwych
alternatyw. Do przedsawicieli tego nurtu należą Tornquist i Ramstroom.

Cykl życia produktów

21
Lokalizacja produkcji zmienia się w czasie, co wyjasnia cykl życia produktów. Cykl zycia produktów
wywołuje dwa rodzaje zmian lokalizajci – relokacje (przemieszczenia) oraz filtrowanie
(przemieszczanie technologii od miast większych do mniejszych).
Cykl składa się z trzech faz – rozwoju, dojrzałości i standaryzacji. W fazie rozwoju (innowacji)
korzystna jest lokalizacja przedsiębiorstwa w aglomeracji miejsko – przemysłowej. Natomiast faza
wzrostu charakteryzuje się udoskonalonym produktem i technologią podnoszącą atraktycjność
regionów słabo rozwinietych spełniających ten warunek. W fazie standaryzacji produkt się starzeje, a
co za tym idzie atrakcyjność lokalizacyjna miejsc spada. Cykl życia produktów twra przeciętnie 30 lat.
Cykl ten ulega skróceniu gdy produkcja opiera się na nowoczesnej, zaawansowanej technologii i wyn.
5-7 lat. W skutek braku satysfakcji fazy standaryzacji a co za tym idzie braku produkcji seryjnej
następuje ciągłe wykorzystywanie siły roboczej o wysokich kwalifikacjach.

Wykład XII

Teoria gospodarki przestrzennej Augusta Loscha

Wg. Augusta Loscha układ przestrzenny produkcji charakteryzuje duża liczba rozproszonych miejsc
produkcji towarów powszechnie nabywanych oraz mała liczba skoncentrowanych miejsc produkcji
towarów nabywanych sporadycznie.
Miejsca produkcji wytwarzają na otaczającym obszarze rynki zbytu, które dla dóbr powszechnych
będą powierzchniowo małe, dla dóbr nabywanych sporadycznie – duże. Idealnym kształtem rynków
są heksagony (sześciokąty foremne), którech sieć całkowicie pokrywa dany obszar.

Teoria lokalizacji przemysłu alfreda Webra

Korzysci połozenia kolalizacyjnego zakładu w stosunku do miejsca zaopatrzenia surowcowego oraz
rynku zbytu – A. Weber nazywał czynnikiem transportu.
Oddzialywanie klasycznych czynników lokalizajci jest niwelowane przez postep techniczny, postep
technologiczny (zmniejszenie zuzycia materiałowego, zastosowanie materiałów lekkich,
miniaturyzacja) zmiany środków transportu (kontenery, palety, nowe rodzaje opakowań), zmiany
ilościowo – jakosciowo – strukturalne na lokalnych rynkach pracy.

Teoria biegunów wzrostu

Teoria biegunów wzrostu opracowana przez F. Perroux opiera się na założeniu, że na atrakcyjność
lokalizacyjną regionu ma wpływ powstanie i funkcjonowanie tzw. biegunów wzrostu, czyli miejsc o
natężonych impulsach rozwojowych dla regionu, Generowanie natężonych impulsów następuje dzięki
jednostce wzrostu
Analiza teorii wzrostu biegunów wysuwa wniosek o niekorzysciach lokalizacji przedsiębiorstw poza
strefą oddziaływania bieguna wzrostu.
Rozwój gospodarczy w ujęciu przestrzennym zgodnie z teorią biegunów wzrostu przejawia się w
postaci rozwoju spolaryzowanego, pewne siły powodują koncentrację działalności gospodarczej i
samego wzrostu w jednycm miejscu lub jej brak czy tez mniejszą intensywność w innym miejscu.
Za jednostki (bieguny) wzrostu najpierw uważano wielkie przedsiębiorstwa, z czasem do tej kategorii
zaliczono: infrastrukturę techniczną, węzły komunikacyjne, lotniska, centra administracyjne,
zarządzania, uniwersytetym inne placówki naukowe, banki, centra kongresowe, itp.

Aby kategorie uznać za biegun wzrostu musi spełnić trzy warunki:

1) posiadać taką wielkość, która jest w stanie wywierać wpływ na gospodarkę i jej rozwój
(bezpośredni i pośredni)
2) reprezentować dynamiczną dziedzinę działalności gospodarczej
3) posiadać liczne i intensywne powiazania z innymi dziedzinami działalności gospodarczej i
społecznej.

Teoria gron M Portera

Innym nurtem jest teoria gron M. Portera. Grono to „znajdująca się w geograficznym sąsiedztwie
grupa przedsiębiorstw i powiązanych z nimi instytucji zajmujacych się określoną dziedziną, połączona

22
podobienstwami i wzajemne się uzupełniająca”.
Zasięg geograficzny grona nie jest jednoznacznie określony i może obejmować jedno miasto, region,
kraj lub grupę sąsiednich państw.
Grona oferując szereg korzyści inwestorom mogą liczyć na działanie efektu synergii.

Teoria korzyści komparatywnych

Korzyści komparatywne – są wynikiem dobrego „usadowienia” się podmiotu gospodarczego na
danym obszarze, tj. w stosunku do innch podmiotów i wynikają z założen teorii lokalizacji (np.
specjalizacja produkcji).
Korzyści komparatywne uzyskuje ten z dwóch producentów tego samego dobra, który potrafi to dobro
wyprodukować przy niższych kosztach jednostkowych. Uzyskiwanie korzyści pozwalają skutecznie
konkurować w dziedzinie przyciągania kapitąu inwestycyjnego. Korzyści komparatywne prowadzą do
terytorialnego podzialu pracy, którego wyrazem jest specjalizacja produkcji.
Są to korzyści, które możn uzyskać jedynie na rynku masowej produkcji, niezróżnicowanego
asortyment w zakresie potrzeb i preferencji nabywców. Korzyści takie uzyskuje się głównie przy
produkcji dóbr powszechnego użytku np. artykułów codziennego użytku (jednak po przekroczeniu
pewnej granicy wielkości produkcji wzrastają koszty transportu, przechowywania zapasów, następują
straty jakosciowe).

Samooranizacja przestrzenna
-twórcą jest Ilja Prigogine
-podstawowy cel: ukazanie mechanizmów przejścia danego systemu z jednego układu strukturalnego
do innego, lub od jednego porządku do innego
Warunkiem wystapienia takich przejść są założenia, w których rozpatrywane systemy muszą być
otwarte, nieliniowe i daleki od równowagi. Wystepowanie tych założen powoduje ewolucje systemów
w postaci narodzin struktur dysspatywnych. Struktury dysspatywne (nazwe nadał Prigogine). Termin
dyssypacji (lub inaczej degradacji, rozproszenia) zostal nadany ze względu na zaistniałą ewolucje
systemu która jest wynikiem pobierania i rozproszenia energii i materii z otoczenia.

Otoczenie innowacyjne w teorii lokalizacji

Znaczenie otoczenia innowacyjnego w teorii lokalizacji wzrasta ze względu na wspólcześnie
zachodzącą rewolucje naukowo – techniczną.
Innowacje stają się jednym z bardizej znaczących czynników wpływających na wybór lokalizacji.
Istotą znaczenia innowacji w teorii lokalizacji jest chłonność regionów względem nowych technologii
stosowanych przez nowo powstające przedsiębiorstwa opierające funkcjonowanie o rozwój techniczno
– technologiczny. Przedsiębiorstwo innowacyjne nie może zaistnieć bez środowiska lokalnego ze
względu na zmienne określone na poziomie lokalnym lub regionalnym (przesżłośc obszaru).

Otoczenie innowacyjne
Nurt poszukiwań teorii lokalizacji zwraca uwage na okreslenie środowiska wpsółczesnego
przedsiębiorstwa jako środowiska innowacyjnego.
Srodowisko innowacyjne to „wyodrebniony terytorialnie zespół w którym sieci innowacyjne rozwijaja
się przez praktykę tcyh aktorów drogą wzajemnej wymiany geberującej specyficzne efekty
zewnętrzne dla innowacji dokonujących się dzięki zbieznosci praktyki i coraz wiekszych osiągnięć w
tworzeniu technologii.

Otoczenie innowacyjne w teorii lokalizacji

Środowisko współczesnego przedsiębiorstwa można okreslić mianem środowosia kreującego ogólny
rozwój swego otoczenia w tym samym czasie.
Środowisko kreatywne posiada następujące cechy:
-zdolne do zmian
-elastyczne
-chłonne na innowacje

23
Rozmieszczenie upraw produkcji rolnej w Polsce – wnioski:
1. Zróżnicowanie lokalizacji produkcji rolnej (owoce, warzywa, zboża, rośliny przemysłowe)
uzależnione jest od jakości (klasy) gleby, klimatu, okresu wegetacji.
2. Dywersyfikacja produkcji rolnej w Polsce uzależniona jest przede wszystkim od wielkości
gospodarstw rolnych.
3. Województwa, gdzie przeważają uprawy/owoce/warzywa:
 Mazowieckie
 Lubelskie
 Małopolskie
 Świętokrzyskie
 Łódzkie
Województwa o przeważającej funkcji hodowli:
 Podlaskie
 Podkarpackie
 Kujawsko-Pomorskie
4. Uprawa szklarniowa warzyw koncentruje się w Polsce wokół największych miast (Warszawa,
Poznań, Wrocław, Łódź)
5. Polska jest liderem w produkcji rolnej w skali Europejskiej w zakresie owoców miękkich i
zbóż (żyto i pszenżyto).

NUTS Polska:

1 – 3 NUTSy regionalne
4 – 5 NUTSy lokalne
1 – makroregiony (północny, centralny, wschodni, południowy, południowo – zachodni, północno –
zachodni);
2 – regiony/województwa (16)
3 – podregiony – zgrupowanie kilku powiatów (66)
4 – powiaty i miasta na prawach powiatu (379)
5 – gminy, w tym miejskie na prawach powiatu (2544)

Sprawy planowania i zagospodarowania przestrzennego nie należą do dziedzin, w których UE ma

bezpośrednie kompetencje. Nie istnieje tez w komisji europejskiej Dyrektoriat odpowiedzialny za tę
problematykę rozwoju, który oddziaływałby w sposób systemowy, kompleksowy i dyrektywny na
polityki prowadzone w tej dzeidzinie jeszcze poszczególne państwa członkowskie (w tym również
Polskę).

Brak w Komisji europejskiej jednoski zajmujące się problematyką gospodarki przestrzennej jest
często w kraju interpretowany jako brak zainteresowania Unii tą problematyką, a w związku z tym
nieistnieniem w ogóle wskazań czy zaleceń unijnych w tej dziedzinie – jest to pogląd błędny. Unia
prowadzi wiele prac i działań mających na celu formułowanie zasad, koncepcji teoretycznych i modeli
a także w zakresie polityk mających bezpośredni wpływ na planowanie i zagospodarowanie
przestrzenne. Unia dysponuje znacznymi środkami finansowymi, które są przyznawane w ramach
różnych programów panstwom członkowskim według unijnych priorytetów i kryteriów.

Zasady gospodarki przestrzennej w krajach UE

Podstawą systemow gospodarki przestrzennej ustanowionych w panstwach Europy Zachodniej były
następujące głowne przesłanki (aksjomaty).
Rozdzielenie prawa własności nieruchomości od prawa do zmiany ich uzytowania lub
zagospodarowania przez włąsciciela uzytkownika.
Oznacza to ze poki dany teren nie zostanie przez gminę urruchomiony pod urbanizację lub okreslone
inwestycje co wyraża się sporządzeniem planu miejscowego i uzbrojeniem objętego przez ten plan
terenu wlascicielowi nie przysluguje prawo domagania się zmiany uzytkowania terenu czy podzialu

24
nieruchomosci itp. Ze względu na jego interesy osobiste ani prawo do odszkodowania czy
rekompensaty utraconych z tego tytułu korzysci a gminie prawo do zmiany podatku od nieruchomości.

Przeniesienie prawa decydowania o zmianie uzytkowania terenu, rodzajach, formach i czasie jego
zagospodarowania na władze publiczne. Organem upoważnionym do stanowienia co, gdzie,kiedy i jak
będize budowane lub zmieniane na obszarze gminy jest rada gminy. Oznacza to że gminy mają
ustawowo gwarantowane prawo wyrażania zgody na zmianę uzytkowania zagospodarowania
nieruchomoci ich podziału itp. jak i (ciach)

Objecie objęcie przez gminę danego ternu pod urbanizację inwesyche wyma (ciach)

Rząd stwarza instrumentarium gospodar(ciach)

Obok tzw. iniscjatyw UE odnoszace się bezpośrednio do spraw gospodarki przestrzennej takich jak
INTERREG (od 1999) i URBAN (od 1994) – trzy dziedziny działan unii. Odnoszace się do
gospodarki przestrzennej prowadzone są w ramach:
-programow działań w dziedzinie środowiska
-ramowych programów badań, technologii i rozwoju
-polityki rozwoju reginalnego.

Punktem wyjscia prowadzonych w tych dziedzinach prac jest koncepcja „urban

Ważnym dokumentem UE jest „Srodowisko 2010: Nasza przyszłośc zalezy od nas” przyjęty przez
parlament europejski (2002). Oparty na ustaleniach zawartych w 5 programie Środowuska UE (1992-
2000). Jednym z sześciu priorytetów tego dokumentu jest silniejsze uwzględnienie roli środowiska w
decyzjach dotyczących planowania uzytkowania terenu i w tworzeniu porządku przestrzennego.
Ustala on 7 tzw strategii tematycznych obejmujących – obok srodowiska miejkiego zwalczanie
zanieczyszczenia powietrza, srodowisko morskie twałe uzytkowanie zasobow naturalnych, unikanie
odpadów i recycling, zrownowazone uzytkowanie pestycydów oraz ochrone gleb

Zasady europejskiej polityki regionalnej.

1)Zasady regionalne
-zasada subsydialności
-zasada koordynacji
-zasada elastyczności
2)Zasady organizacji polityki regionalnej.
-programowanie
-partnerstwo
-kompatybilnośc
-spójność
3)zasady finansowania polityki rozwoju regionalnego
-zasada koncentracji
-dodawalności
-komplementarności

4)Zasady monitorowania i oceny realizacji programu

-monitorowanie
-ocena
-kontrola finansowa

25