Professional Documents
Culture Documents
Pompa odśrodkowa
1-korpus,2-wirnik,3-rura ssawna,4-rura tłoczna
1 2 4 3
Pompa diagonalna
1-wirnik, 2-łopatka, 3-kierownica, 4-korpus
2
1
Pompa helikoidalna
1-wirnik, 2-łopatka, 3- osłona spiralna, 4-wał
3
2 1
4
Pompa śmigłowa
1-wirnik, 2-łopatka, 3-kierownica, 4-osłona
Założenia przy obliczaniu pomp odśrodkowych:
a) ciecz jest doskonała,
b) przepływ cieczy przez wirnik i kierownice jest idealny
c) liczba łopatek wirnika i kierownicy jest duża
d) ruch cieczy jest osiowo symetryczny
e) cząsteczki cieczy w kanałach międzypłytkowych na tych samych obrotach walcowych
mają jednakowe prędkości
Podstawowe obliczenia pomp wirowych:
a) moc oddana cieczy przez wirnik
F=Vq/3600*v*µ[m2].
Nw=Vpw*pw*k/ηc#Qpw=k1*Qp#Qp=F*v*ρ#pw=k2*pc#ηc =ηw+η
m#Vpw=Qpw/ρe
Nw=Vpw*pw*k/ηc#Qpw=k1*Qp#Qp=F*v*ρ#pw=k2*pc#ηc =ηw+η
m#Vpw=Qpw/ρe
Dla maszyny.
∑Xn=0# Gmsinβ+Pfm-Pum=0
∑Yn=0#Pom-Gmcosβ+Ym=0
∑MB3=0#Pom*Lc-Pum*hz-Gmcosβ*Lgm+Gmsinβ*hgm-Ym*(Lz+Lc)=0
Pfm=Ym*fm
Dla ciągnika.
∑X=0#Pf+Gsinβ-Pk+Pu=0
∑Y=0#Yp-Gcosβ+Yk-Po=0
∑M2=0#Yp*lo-G*cosβ*lg+G*sinβ*hg+Po*l2+Pu*hz=0
Warunek stateczności.Ym=0;sterowności.YP=μk*Gc
Stateczność:Ym= Pom*Lc-Pum*hz-Gm*cosβ*Lgm+Gm*sinβ*hgm/lc+hz*fm
Sterowność: YP=μk*Gc
Gm= Pom*Lc-Pum*hz-Ym*( Lz+Lc)/μk
Gdzie:
PB - siła bezwładności: PB = m aH δ ,
aH - opóźnienie hamowania,
m - masa ciągnika,
Pham - siła hamująca: Pham = Y(hamowanego) µ,
µ - współczynnik przyczepności podczas hamowania,
δ - współczynnik mas zredukowanych (2,4 - 3,6),
Z sumy sił do osi "X") wynika, że zahamowanie pojazdu rolniczego będzie
możliwe jeżeli :
Pham = PB - Pf
Powyższe zależności umożliwiają porównanie opóźnień (ewentualnie
dróg) hamowania osiąganych przez klasyczne pojazdy rolnicze z
opóźnieniami pojazdów wyposażonych w układy hamulcowe na obu
(wszystkich) osiach.
Wyznaczoną w ten sposób wymaganą siłę hamowania należy
porównać z możliwościami trakcyjnymi układu koło-podłoże. To znaczy, że:
Pham < lub = Y (kół hamowanych) µ,
Z tej zależności opisującej maksymalne siły hamowania osiągane
przez poszczególne osie pojazdu można wyznaczyć optymalne dla obu osi
wartości opóźnień hamowania. Optymalne wartości to znaczy takie same
dla wszystkich hamowanych osi.
Zakłada się równocześnie, że żadne z hamowanych kół nie może
poruszać się ze ślizgiem - jest to jeden z warunków bezpiecznego
hamowania.
Na Rys.10.15 przedstawione są typowe zależności pomiędzy maksymalnymi
siłami hamowania osiąganymi na poszczególnych osiach pojazdu.
Zaznaczona jest także dopuszczalna (optymalna) wartość opóźnienia
hamowania.
∑X=0#Pf-Pk+Pr+Pz’=0
∑Y=0#Yp-Gc-Pz’tgα+Yk-Prtgα-Gn’=0
∑MB2=0#Yp*l0-Gccosβ*lg+Gcsinβ*hg+Pr’*hz’+Gn’*ln+Pr’tgα*lr’-Pr*hr=0
Stateczność:Yp= (Gccosβ*lg-Gcsinβ*hg-Pr’*hz’-Gn’*ln-Pr’tgα*lr’+Pr*hr)/l0
Sterowność:Gc=( Yp*l0+Pr’*hz’+Gn’*ln+Pr’tgα*lr’-Pr*hr)/ μk*l0
PŁUGOFREZARKA
-za korpusem są frezy napędzane przez wał
-intensywność pracy jest zależna od szybkości pracy frezów (liczbę obrotów)
-zależy także od kąta ustawienia palców
-rodzaj kombinowanego pługa
-rozdrabnia glebę
BRONY AKTYWNE
1. wahadłowe
1.1. zęby są zamocowane na dwóch wałach , belkach , które podczas jazdy wykonują
poprzeczne ruchy
1.2. starsze rozwiązanie niekorzystnie wpływa na ciągnik
2. obrotowe
2.1. obracają elementy w pionowej lub poziomej osi od góry jest napęd poruszający
sekcjami; intensywnie rozdrabnia glebę
2.2. posiadają różne uzębienia i konstrukcje wpływające na intensyfikacje pracy
P ×sin(α+β)
T =
cos β
P ×sin(α+β)
M = ×r ⇒M =T ×r
cos β
π×D 2
Pmax = pmax
4
P =0,75 ×Pmax
r r
λ= ⇒l =
l λ
s
s =2r ⇒r =
2
r sin β
=
l sin α
r ×sin α
sin β =
l
r ×sin α
β =arc sin( )
l
1. Budowa układu
Układ tłokowo - korbowy silnika składa się z:
• tłoka,
• sworznia tłokowego,
• pierścieni tłokowych,
• korbowodu,
• wału korbowego.
Zadaniem układu jest przeniesienie siły z tłoka na wał korbowy oraz zamiana ruchu
posuwisto - zwrotnego tłoka na ruch obrotowy wału korbowego.
2. Tłoki
2.1. Zadania tłoka
Zadaniem tłoka jest:
• przeniesienie siły od ciśnienia gazów,
• szczelne zamknięcie komory spalania,
• odprowadzenie części ciepła z komory spalania,
• sterowanie wymianą gazów (w silnikach dwusuwowych).
2.2. Konstrukcja tłoka
Tłok składa się z :
• denka tłoka,
• progu ogniowego,
• części pierścieniowej,
• części nośnej (prowadzącej),
piast sworznia tłokowego.
Tłoki wykonywane są ze stopów aluminium, żeliwa lub staliwa specjalnego techniką
odlewania , kucia lub tłoczenia (w silnikach silnie obciążonych). W skład stopów lekkich,
używanych na tłoki wchodzi aluminium, krzem i dodatki uszlachetniające
Obliczanie tłoka obejmuje sprawdzenie warunków wytrzymałościowych dla denka,
piast sworznia oraz części nośnej. Pozostałe wymiary przyjmuje się.
Sworzeń tłokowy oblicza się traktując go jako belkę podpartą na dwóch końcach i
obciążoną siłą skupioną w środku. Obliczenia obejmują sprawdzenie strzałki ugięcia sworznia
(0,02 - 0,04 mm), sprawdzenie owalizacji oraz sprawdzenie nacisku na tulejkę główki
korbowodu (nacisk dopuszczalny do 75 MPa). Jeżeli podane warunki są spełnione to obliczeń
na zginanie i ścinanie nie prowadzi się.
Korbowód łączy tłok z wałem korbowym i jest jednym z najbardziej obciążonych elementów
silnika. Korbowody wykonuje się ze stali węglowej lub stopowej jako odkuwki i poddaje je
się ulepszaniu cieplnemu.
Obliczanie korbowodu
Obliczenie korbowodu obejmuje:
• obliczenie główki na rozerwanie w przypadku zatarcia się jednego z cylindrów silnika
(silnik powinien się zatrzymać),
• obliczenie trzonu korbowodu na ściskanie i rozciąganie od sił gazowych i sił bezwładności
• dodatkowe obliczenia trzonu na zmęczenie,
• obliczenie pokrywy korbowodu na zginanie,
• obliczenie śrub korbowodu na rozciągania z uwzględnieniem zacisku wstępnego
momentem dokręcenia śrub.
Wał korbowy jest jednym z największych i najdroższych części silnika. Wały wykonuje się ze
stali węglowych lub stopowych poprzez odkuwanie oraz odlewa się je z żeliwa
perlitycznego, sferoidealnego
Wały korbowe oblicza się dla dwóch położeń: w górnym martwym położeniu oraz dla kąta
obrotu równego 350. Obliczenia prowadzi się dla czopa głównego, korbowego oraz ramienia
wykorbienia
2
4
3
1
P P
alfa alfa D
a
- gniotowniki, złożone z dwóch dociskanych do siebie walców gładkich
- rozdrabniacze bijakowe, gdzie rozdrabnianie następuje w wyniku uderzeń szybko
obracających się bijaków. Proces mielenia następuje w wyniku uderzeń bijaków w cząsteczki
rozdrobnionego materiału, w wyniku czego cząsteczki te uzyskują prędkość i uderzają z kolei
o sito i dodatkowe (bierne) elementy rozdrabniające. Cząsteczki po osiągnięciu wymiaru
mniejszego od średnicy oczek w sicie opuszczają komorę rozdrabniania. Na efektywność
rozdrabniania i wydajność rozdrabniaczy wpływają: intensywność udaru bijaków, cyrkulacja
powietrza w komorze, wymiary komory rozdrabniania, wielkość otworów oraz powierzchnia
sita i elementów rozdrabniających, kształt bijaków, wielkość szczeliny między końcami
bijaków obudową, sposób podawania mlewa i własności mechaniczne rozdrabnianego
materiału.
Bilans sił w śrutowniku kamieniowym:
P
2
P
1
ß
alfa
fP
1 1
R
O alfa alfa O1
OO1 = 2R + b = D + b
OO1 = 2/(d/2)cosα + (B/2)cosα
D = (B*cosα – b)/
1-wskaźnik ciśnienia, 2-filtr dokładny, 3-główny przewód olejowy, 4-smok, 5-pompa zębata,
W silnikach spalinowych stosuje się oleje mineralne oraz syntetyczne. Olej w silniku nie
może odparowywać, musi zachować lepkość, nie może tracić wartości smarnych oraz dobrze
zwilżać powierzchnie smarowane. Olej w silniku spełnia następujące funkcje:
• zmniejsza tarcie,
• odprowadza część ciepła,
• uszczelnia,
• chroni przed korozją.
Oleje silnikowe wg. SAE i API dzielą się na dwie grupy:
• oleje do silników z zapłonem iskrowym S (service),
• oleje do silników z zapłonem samoczynnym C (comercial).
Klasa oleju jest zakodowana drugą literą oznaczenia . Oleje S mają klasy od A do H, oleje C
mają klasy od A do G (np.: SD, CC). Lepkość oleju podana jest za pomocą dwóch wartości
liczbowych np.: 15W/40, przy czym pierwsza liczba oznacza lepkość w warunkach zimowych
a druga w letnich. Zakres temperatur stosowania danego oleju zależny jest od jego lepkości.
Obecnie stosowane są oleje mineralne (na bazie destylatu ropy naftowej) oraz
syntetyczne. Zaletą olejów syntetycznych jest mniejsza lepkość w niskich temperaturach,
odporność na starzenie, większa smarność a wadą wyższa cena.
3.Śrutowniki- rodzaje, budowa , zastosowanie.
Rozdrabnianie
Jest procesem dzielenia materiału na coraz mniejsze cząstki w sposób mechaniczny, aż do
pokonania sił spójności pod wpływem sił zewnętrznych. Stopień rozdrobnienia jest to
stosunek średniego wymiaru cząstek po rozdrobnieniu do wymiaru cząstki przed
rozdrobnieniem.
Do rozdrabniania łuski potrzeba zużyć około 10 – 15 razy więcej siły w porównaniu do siły,
którą trzeba przeznaczyć na rozdrobnienie bielma. Wzrost wilgotności ziarna powoduje
wzrost jednostkowy zużycia energii. dla przykładu wzrost wilgotności jęczmienia o 1%
(powyżej 14%) powoduje wzrost jednostkowy zużycia energii na rozdrobnienie o 6%, przy
jednoczesnym obniżeniu stopnia rozdrobnienia o 3%.
Zapotrzebowanie energii przy rozdrobnieniu zależy od:
- własności fizyczno – chemicznych materiału
- kształtu i sposobu działania maszyny roboczej
- stopnia rozdrobnienia materiału λ
Praca zostaje zużyta na pokonanie:
- sił spójności między cząsteczkami
- tarcie wewnętrzne cząstek
- opór tarcia między rozdrobnionym materiałem a elementami roboczymi maszyny.
Teoria powierzchniowa Rittingera:
L = f * (D2) – f1 * (ΔF)
ΔF = F – F0
Praca potrzebna do rozdrobnienia zwiększa się proporcjonalnie do stopnia rozdrobnienia i jest
proporcjonalna do powiększenia powierzchni.
Teoria objętościowa Kicka:
L = f(V) = f(M) [J]
L = Lα * M = Lα * V * ζ [J]
V - objetość
M - masa
Lα – Jednostka pracy rozdrobnienia
Zasada pracy odkształcania:
L = (δ2*V)/2E = L1 *V
δ – naprężenia ściskające
E - MODUŁ SPRĘŻYSTOŚCI = 108 – 5 * 108 Pa
Rembinoler połączył te dwie teorie
L = f(V) + f2(ΔF)
Wg. Mielnikowa
Ldm = c1 * lg * λ3 + c2 * (λ – 1)
c1; c2 – współczynniki określone doświadczalnie
KRZYWA ROZKLADU UZIARNIENIA
2
4
3
1
P P
alfa alfa D
P
1
ß
alfa
fP
1 1
R
O alfa alfa O1
OO1 = 2R + b = D + b
OO1 = 2/(d/2)cosα + (B/2)cosα
D = (B*cosα – b)/
Chłodzenie cieczą.
1-pompa, 2-termostat, 3-przewód chłodzący, 4-chłodnica, 5-wentylator
Mały obieg – pompa, płaszcz wodny silnika, głowica, pompa
Duży obieg – pompa, płaszcz wodny silnika, głowica, termostat, chłodnica, pompa
Termostat składa się z elastycznej puszki w postaci harmonijki wypełnionej cieczą o niskiej
temp wrzenia oraz z zaworu. Po przekroczeniu określonej temp (70oC) termostat rozszerza
się i otwiera zawór umożliwiając przepływ cieczy do chłodnicy.
Pompa odśrodkowa
1-korpus,2-wirnik,3-rura ssawna,4-rura tłoczna
1 2 4 3
Pompa diagonalna
1-wirnik, 2-łopatka, 3-kierownica, 4-korpus
2
1
Pompa helikoidalna
1-wirnik, 2-łopatka, 3- osłona spiralna, 4-wał
3
2 1
4
Pompa śmigłowa
1-wirnik, 2-łopatka, 3-kierownica, 4-osłona
Założenia przy obliczaniu pomp odśrodkowych:
a) ciecz jest doskonała,
b) przepływ cieczy przez wirnik i kierownice jest idealny
c) liczba łopatek wirnika i kierownicy jest duża
d) ruch cieczy jest osiowo symetryczny
e) cząsteczki cieczy w kanałach międzypłytkowych na tych samych obrotach walcowych
mają jednakowe prędkości
Podstawowe obliczenia pomp wirowych:
a) moc oddana cieczy przez wirnik
ENTALPIA I=U+pV [J/kg]suma energii wew U gazu i pracy przetlaczania pV, ∆i=Cpx∆T
ENTROPIA dS=dQ/T [J/K] przyrost liczony jako przyrost ciepla odniesiony do temp w
ktorej ten przyrost nastapil, jest miara stanu uporzadkowania gazu
I zasada term. : zmiana Ew układu jest równa alg. Sumie Q wymienionego między układem
a otoczeniem i pracy wykonanej przez układ lub F zew. : Ew=Q+W [W=pv]
W>0 gdy F wykonuje W nad ciałem, W<0 gdy ciało samo robi W Q>0 gdy Q jest pobierane
Q<0 gdy jest oddawane.
II zasada term. : maszyna cieplna nie może zamienić na pracę mechaniczną całkowitej ilości
pobranego ciepła. Wsil=Q1-Q2 n=W/Q1 – sprawność Gdy temp. Grzejnika wyrównuje się z
temp. Chłodnicy to sprawność dąży do 0!
F=Vq/3600*v*µ[m2].
Nw=Vpw*pw*k/ηc#Qpw=k1*Qp#Qp=F*v*ρ#pw=k2*pc#ηc =ηw+η
m#Vpw=Qpw/ρe
Sh=v2/2*g*µ; Sz=Sh+(1s*v)
µ=0,8-0,9 suchy, µ=0,6-0,7 mokry, µ=0,5 kostka
Gdzie:
PB - siła bezwładności: PB = m aH δ ,
aH - opóźnienie hamowania,
m - masa ciągnika,
Pham - siła hamująca: Pham = Y(hamowanego) µ,
µ - współczynnik przyczepności podczas hamowania,
δ - współczynnik mas zredukowanych (2,4 - 3,6),
Z sumy sił do osi "X") wynika, że zahamowanie pojazdu rolniczego będzie
możliwe jeżeli :
Pham = PB - Pf
Powyższe zależności umożliwiają porównanie opóźnień (ewentualnie
dróg) hamowania osiąganych przez klasyczne pojazdy rolnicze z
opóźnieniami pojazdów wyposażonych w układy hamulcowe na obu
(wszystkich) osiach.
Wyznaczoną w ten sposób wymaganą siłę hamowania należy
porównać z możliwościami trakcyjnymi układu koło-podłoże. To znaczy, że:
Pham < lub = Y (kół hamowanych) µ,
Z tej zależności opisującej maksymalne siły hamowania osiągane
przez poszczególne osie pojazdu można wyznaczyć optymalne dla obu osi
wartości opóźnień hamowania. Optymalne wartości to znaczy takie same
dla wszystkich hamowanych osi.
Zakłada się równocześnie, że żadne z hamowanych kół nie może
poruszać się ze ślizgiem - jest to jeden z warunków bezpiecznego
hamowania.
Na Rys.10.15 przedstawione są typowe zależności pomiędzy maksymalnymi
siłami hamowania osiąganymi na poszczególnych osiach pojazdu.
Zaznaczona jest także dopuszczalna (optymalna) wartość opóźnienia
hamowania.
• Przepływ może być ustalony (laminarny) lub nieustalony. Ruch płynu jest ustalony, kiedy
prędkość płynu v jest w dowolnie wybranym punkcie stała w czasie tzn. każda cząstka
przechodząca przez dany punkt zachowuje się tak samo. Warunki takie osiąga się przy
niskich prędkościach.
Przepływ może być wirowy lub bezwirowy. Przepływ jest bezwirowy, gdy w żadnym punkcie
cząstka nie ma wypadkowej prędkości kątowej względem tego punktu.
•
• Przepływ może być ściśliwy lub nieściśliwy. Zazwyczaj przepływ cieczy jest nieściśliwy
(stała ρ). Przepływ gazu też może być nieściśliwy tzn. zmiany gęstości są nieznaczne. Np.
ruch powietrza względem skrzydeł samolotu podczas lotu z prędkością mniejszą od
prędkości głosu.
• Przepływ może być lepki lub nielepki. Lepkość w ruchu płynów jest odpowiednikiem
tarcia w ruchu ciał stałych (lepkość smarów).
Równanie Bernoulliego
Rozważmy nielepki, ustalony, nieściśliwy przepływ płynu przez rurę (rysunek na
następnej stronie). Ciecz na rysunku płynie w stronę prawą. W czasie ∆t powierzchnia S1
przemieszcza się o odcinek v1∆t do położenia S1'. Analogicznie powierzchnia S2 przemieszcza
się o odcinek v2∆t do położenia S2'. Na powierzchnię S1 działa siła F1 = p1S1 a na
powierzchnię S2 siła F2 = p2S2. Zwróćmy uwagę, że efekt sumaryczny przepływu płynu przez
rurkę polega na przeniesieniu pewnej objętości V płynu ograniczonej powierzchniami S1S1' do
położenia S2S2'. Twierdzenie o pracy i energii mówi, że praca wykonana przez wypadkową
siłę jest równa zmianie energii układu. Siłami, które wykonują pracę są F1 i F2. Obliczamy
więc pracę
W = F2v 2 ∆t − F1v 1∆t = p 2 S 2v 2 ∆t − p1 S1v 1 ∆t = ( p 2 − p1 )V
oraz zmianę energii strugii
mv 22 mv 12
∆E = + mgh2 − + mgh1
2 2
Ponieważ
W = ∆E
mv 22 mv 12
( p 2 − p1 )V = + mgh2 − + mgh1
2 2
ρ v 12 ρ v 22
p1 + + ρ gh1 = p 2 + + ρ gh2
2 2
czyli
1
p+ ρv 2 + ρgy = const.
2
3.CHARAKTERYSTYKA UCIĄGU I JEJ WYKORZYSTANIE PRZY ZESTAWIANIU
AGREGATÓW MASZYNOWYCH
GP = ge N; [ kg/h ],
gdzie:
ge - jednostkowe zużycie paliwa; [ kg/kMh,
N - moc silnika; [ kM ].
Oddzielnym zagadnieniem jest wyznaczenie NH, GP i v przy sile
uciągu równej zero. W pierwszej kolejności należy wyznaczyć obroty
silnika. Wyznaczy się je w sposób odwrotny do pokazanego na Rys.7.6.
Wyznaczone lub obliczone wartości można w następnej kolejności
wpisać do tabeli (zgodnie z poniższym wzorem):
42
2.Przebieg procesu spalania w silniku ZS, komory spalania
W pierwszym okresie wtrysku strumień paliwa podlega reakcjom przygotowawczym i
pojawiają się ogniska samozapłonu Cały proces spalania można podzielić na trzy podstawowe
okresy:
• okres opóźnienia zapłonu ( 0,0007 - 0,003 sek.) od początku wtrysku paliwa do pojawienia
się samozapłonu wywołany jest koniecznością przygotowania paliwa (ilość paliwa 20
-100%),
• okres rozprzestrzeniania się płomienia od samozapłonu do objęcia płomieniem całej
komory spalania, występuje gwałtowny wzrost ciśnienia i temperatury (szybkość
narastania ciśnienia 0,3 - 0,8 MPa na stopień obrotu wału korbowego),
• okres bezpośredniego spalania od wystąpienia najwyższego ciśnienia do uzyskania
najwyższej temperatury (25 - 40% czasu wytworzenia i spalenia mieszaniny, 20 - 35 o
obrotu wału korbowego),
• dopalanie w czasie rozprężania spalin (nie powinno wystąpić).
Pierwszy okres spalania powinien być jak najkrótszy. Sprzyja temu:
• właściwe rozpylenie paliwa,
• paliwo o dużej liczbie cetanowej,
• zawirowanie ładunku,
• duży stopień sprężania,
• duża pojemność skokowa cylindra,
• wysoka temperatura głowic i tłoka,
• wysokie ciśnienie na wlocie do cylindra.
4. Komory spalania
Komora spalania powinna spełniać dwa wymagania:
• dobre wymieszanie paliwa z powietrzem,
• skrócenie do minimum okresu opóźnienia samozapłonu
Komory spalania można podzielić na dwie grupy:
• niedzielone (z wtryskiem bezpośrednim),
• dzielone (dwie przestrzenie spalania, komory wirowe, wstępne i z zasobnikiem powietrza).
Komory wstępne
W tym systemie spalania zawirowanie ładunku następuje w okresie spalania a komora ma
objętość 20 - 30% całej przestrzeni spalania. Komora ta jest połączona z przestrzenią nad
tłokiem jednym lub kilkoma kanałami. Wtryskiwacz paliwa jest zawsze umieszczony w
komorze wstępnej. Spalanie jest dwufazowe i występuje zjawisko samorozpylenia paliwa
ponieważ duży przyrost ciśnienia w komorze i temperatury powoduje dobre odparowanie i
rozpylenie niespalonej części paliwa w czasie przetłaczania mieszaniny spalin i paliwa do
przestrzeni nad tłokiem.
Komora wstępna może być umieszczona w osi cylindra prostopadle lub ukośnie bądź z
boku cylindra. Silniki z komorami wstępnymi charakteryzują się:
• dużą prędkością obrotową (5500 obr/min),
• niewielkim nadmiarem powietrza (1,2 - 1,3),
• małym ciśnieniem wtrysku (10 - 12 MPa),
• prostym rozpylaczem czopikowym,
• małym ciśnieniem spalania (6 - 7 MPA),
• małą hałaśliwością pracy,
• trudnym rozruchem,
• większym zużyciem paliwa (290 - 310 g/kWh),
• skomplikowaną konstrukcją głowicy
Komory z zasobnikiem powietrza
Zasobnik powietrza stanowi część komory spalania (25 - 80%) i w jego kierunku następuje z
reguły wtrysk paliwa. Powietrze zawarte w zasobniku podtrzymuje proces spalania po
zużyciu powietrza z przestrzeni nad tłokiem. Samozapłon następuje przy wylocie z zasobnika,
płomień przenosi się następnie do zasobnika a powstające spaliny przepływają do głównej
komory. Silników z tym systemem spalania już się nie buduje, charakteryzowały się one
niewielkimi obrotami (około 2500 obr/min), trudnym rozruchem oraz większym zużyciem
paliwa od silników z wtryskiem bezpośrednim. Zaletami ich była miękka praca, prosta
konstrukcja oraz niskie ciśnienie spalania.
ZESTAW 42
Pytanie 2
Zużycie zespołu roboczego pługa a jakość pracy.
ZESTAW 42
Pytanie 1
Zasada działania zaworów regulacji ciśnienia w opryskiwaczach.