Wolny Kościół Reformowany w Polsce

(statut)
Przyjęty przez I Nadzwyczajny Synod Kościoła w Warszawie w dniu 9 listopada 2008 roku.

Preambuła
Wolny Kościół Reformowany w Polsce kontynuuje reformowaną tradycję wiary przekazaną przez Jana
Kalwina uzupełniając ją i rozumiejąc w świetle 8 punktów progresywnego chrześcijaństwa.

Rozdział I
Przepisy ogólne

Art. 1. Nazwa kościoła brzmi "Wolny Kościół Reformowany w Polsce". Kościół ten w dalszej
części statutu zwany jest Kościołem
Art. 2. Terenem działania Kościoła jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 3. Siedzibą władz Kościoła jest miasto stołeczne Warszawa.
Art. 4. Kościół jest niezależny organizacyjnie i finansowo od jakiejkolwiek pozakrajowej władzy
duchownej i świeckiej.
Art. 5.
1. Osobowość prawną posiada Kościół i Zbory Lokalne
2. Organami osób prawnych wymienionych w ust. 1 są:
a) dla Kościoła jako całości – Synod Powszechny, Prezbiterium Generalne i Starszy
Pastor.
b) dla Zboru Lokalnego – Synod Lokalny, Prezbiterium Zboru i Przełożony Zboru.

Rozdział II
Cele działalności i zasady realizacji

Art. 6.
1. Celem Kościoła jest głoszenie dobrej nowiny o królestwie Chrystusa, uczenie, udzielanie
chrztu i otaczanie opieką nowych chrześcijan, odpowiadanie na ludzkie potrzeby poprzez
służbę miłości, wpływanie na zmianę niesprawiedliwych struktur społecznych,
integrowanie wszelkiego stworzenia, by jednoczyć i działać dla dobra ekologicznego
Ziemi w codziennym życiu.
2. Zgodnie ze swoją doktryną Kościół działa także na rzecz ograniczenia negatywnych
aspektów relacji międzyludzkich i życia społecznego, jak w szczególności wykluczenie
społeczne, ubóstwo, bezdomność, demoralizacja oraz przestępczość.
Art. 7 Dla realizacji swych celów Kościół
1) organizuje zgodnie ze swoją doktryną nabożeństwa, obrzędy religijne i modlitwy,
2) prowadzi nauczanie indywidualne i zbiorowe swej doktryny,
3) organizuje zebrania, odczyty, koncerty i inne imprezy o celach religijnych, moralnych i
edukacyjnych,
4) prowadzi działalność charytatywną,
5) współpracuje z innymi kościołami i związkami wyznaniowymi w Polsce,
6) współdziała z państwem dla dobra człowieka i dobra wspólnego,
7) prowadzi działalność wydawniczą, poligraficzną i medialną,
8) prowadzi i organizuje działalność kulturalną i artystyczną,
9) prowadzi i organizuje działalność ewangelizacyjną poprzez sieć komunikacji
elektronicznej,
10) posiada niezbędny majątek.
 Rozdział III
Członkowie Kościoła

Art. 8. W skład Kościoła wchodzą duchowni oraz świeccy wierni.

Art. 9.
1. Członkiem Kościoła może zostać każda osoba, która dobrowolnie zaakceptowała jego
doktrynę zawartą w Biblii i przystąpiła do sakramentu chrztu, oraz złożyła ślubowanie
podczas nabożeństwa konfirmacji.
2. Osoby wstępujące do Kościoła, a ochrzczone w innej denominacji chrześcijańskiej nie
muszą ponownie przystępować do sakramentu chrztu.
3. Osoby wstępujące do Kościoła, które przyjęły sakrament bierzmowania, bądź uczestniczyły
w obrzędzie konfirmacji w innej denominacji chrześcijańskiej nie są zobowiązane do
ponownego uczestniczenia w obrzędzie konfirmacji.
4. Osoby niepełnoletnie mogą mogą należeć do Kościoła za pisemną zgodą rodziców lub
opiekunów prawnych.
Art. 10.
1. Członkostwo w Kościele ustaje przez:
a) śmierć,
b) wykluczenie z Kościoła na podstawie decyzji Starszego Pastora
c) pisemne oświadczenie o wystąpieniu, złożone Przewodniczącemu Zboru.
2. Każda osoba przynależąca do Kościoła ma prawo dobrowolnego wystąpienia z niego.
Art. 11. Członkowie Kościoła mają obowiązek życia zgodnie z zasadami jego doktryny i
moralności oraz troskę o potrzeby duchowe i materialne wspólnoty Kościoła.
Art. 12.
1. Członkowie Kościoła mają prawo:
1) udziału w nabożeństwach, obrzędach religijnych i modlitwach,
2) udziału w zebraniach, odczytach, koncertach i innych imprezach o celach
religijnych, moralnych i edukacyjnych
3) uzyskiwania informacji o działalności kościoła/związku i jego władz
4) uzyskiwania pomocy materialnej i duchowej od Kościoła w szczególnych
przypadkach losowych.
5) w wyjątkowych sytuacjach prowadzenia nabożeństw liturgii Słowa Bożego, oraz w
udzielania sakramentu chrztu.
2. Pełnoletni członkowie Kościoła mają ponadto prawo:
1) udziału w Synodzie Lokalnym,
2) wybierania i bycia wybieranym na członka Prezbiterium Zboru oraz Synodu
Powszechnego.
3) bycia ordynowanym na duchownych Kościoła

Art. 13. Członkowie Kościoła mają równe prawa i obowiązki bez względu na płeć psychofizyczną,
rasę, pochodzenie etniczne, stopień sprawności fizycznej i intelektualnej, orientację
seksualną i status materialny.
Art. 14.
1. Duchowni Kościoła ordynowani są na funkcję Pastora lub Diakona przez Starszego Pastora,
za uprzednią radą i zgodą Prezbiterium Generalnego.
2. W szczególnych wypadkach ordynacji może dokonać Synod Powszechny, na wniosek co
najmniej 1/4 obecnych, uprawnionych do głosowania.
Art. 15.
1. Duchownym Kościoła może zostać powołana osoba, która łącznie spełnia następujące
warunki:
a) jest członkiem kościoła,
b) ukończyła 20 lat,
c) wykazuje się koniecznymi przymiotami do pełnienia funkcji duchownego
(zaangażowanie w pracę Kościoła, rozszerzanie wiedzy z zakresu teologii i pracy
społecznej),
d) jest nieskazitelnego charakteru,
2. Duchowny ma prawo do używania tytułu Wielebny/a i nosić odpowiedni strój kapłański
(koszula kapłańska z koloratką pełną dla pastora i krótką dla diakona). Osoby
przygotowujące się do ordynacji mają prawo nosić strój duchowny na podstawie odrębnego
zaświadczenia nie wcześniej jednak niż na miesiąc przed wyznaczoną datą ordynacji.
Podczas nabożeństw duchowni mają prawo używać szat liturgicznych zgodnych z
wytycznymi Synodu.
3. Ordynację pastorską może otrzymać jedynie osoba, która przynajmniej rok pełniła funkcję
Diakona.
4. Ordynacje diakonijne i pastorskie otrzymane w innych denominacjach zachowują swoją
ważność, po zatwierdzeniu ich przez Starszego Pastora, po zasięgnięciu opinii i zgody
Prezbiterium Generalnego.
5. W szczególnych wypadkach potwierdzenia ordynacji innej denominacji może dokonać
Synod Powszechny, uchwałą zwykłą, na wniosek zainteresowanego.
Art. 16.
1. Duchowny jest ordynowany na czas nieokreślony
2. Duchowny może zostać zwolniony z wykonywania swoich obowiązków, jeżeli:
a) jego postępowanie lub głoszone poglądy są w oczywisty sposób niezgodne z
doktryną Kościoła, moralnością oraz dobrymi obyczajami,
b) rażąco naruszył statut Kościoła
c) odmówił podporządkowania się decyzjom Synodu Powszechnego
3. O odsunięciu duchownego od jego obowiązków decyduje Prezbiterium Generalne na
wniosek Starszego Pastora. Od decyzji Prezbiterium Generalnego przysługuje odwołanie do
Synodu Powszechnego Kościoła.
4. Duchowny, który ukończył 75 rok życia może, za zgodą Starszego Pastora złożyć swój
urząd w Kościele. W takim wypadku przysługuje mu tytuł Pastora Seniora lub Diakona
Seniora. Przestaje on pełnić swoje obowiązki duszpasterskie, ale pozostaje mu głos
doradczy w sprawach związanych z Kościołem.
Art. 17 Duchowni Kościoła mają prawo i obowiązek:
1) głoszenia doktryny Kościoła,
2) organizowania i przewodniczenia obrzędom religijnym oraz modlitwom,
3) udzielania sakramentu Chrztu i Wieczerzy Pańskiej,
4) kierowania życiem duchowym Kościoła i Zborów,
5) organizowania i prowadzenia działalności charytatywnej oraz imprez o celach
edukacyjnych, moralnych i kulturalnych,
6) udzielania pociechy religijnej wiernym gdziekolwiek się znajdują,
 Rozdział IV
Organy Kościoła

Art. 18. Organami Kościoła są Synod Powszechny, Prezbiterium Generalne, Starszy Pastor
Art. 19.
1. Synod Powszechny składa się z delegatów zborów lokalnych, wybranych po dwóch z
każdego spośród nich na roczną kadencję, członków Prezbiterium Generalnego oraz
Starszego Pastora.
2. Wyboru delegatów dokonuje Synod Lokalny na posiedzeniu zwołanym najpóźniej na
tydzień przed terminem Synodu Powszechnego.
3. Dotychczasowi członkowie zachowują swój mandat do czasu wyboru nowych członków.

Art. 20.
1. Do kompetencji Synodu Powszechnego należy:
a) dokonywanie zmian w statucie Kościoła
b) wybór w głosowaniu tajnym i ordynacja członków Prezbiterium Generalnego oraz
Starszego Pastora
c) rozpatrywanie odwołań od decyzji Prezbiterium Generalnego
d) przyjmowanie rocznego sprawozdania przedłożonego przez Starszego Pastora,
e) złożenie z urzędu Starszego Pastora
f) rozwiązanie Kościoła
g) w szczególnych wypadkach ordynowania duchownych zboru i przyjmowania
duchownych innych denominacji
h) inne sprawy przewidziane w statucie.
2. Synod Powszechny podejmuje decyzje w formie uchwał podjętych większością głosów
obecnych i głosujących członków Synodu Powszechnego, w głosowaniu jawnym, o ile
statut nie stanowi inaczej.
Art. 21.
1. Synod Powszechny odbywa się w siedzibie Kościoła lub wyznaczonym przez Prezbiterium
Generalne miejscu raz w roku między pierwszą a trzecią niedzielą poprzedzającą święto
Wielkiej Nocy.
2. Synod Powszechny zwołuje Starszy Pastor najpóźniej na miesiąc przed terminem. Jeżeli
Starszy Pastor nie zwoła Synodu Powszechnego obowiązek ten przechodzi na innego,
najstarszego wiekiem członka Prezbiterium Generalnego.
3. Nadzwyczajny Synod Powszechny zwołuje w razie potrzeby Starszy Pastor po zasięgnięciu
opinii Prezbiterium Generalnego.
4. Synod Powszechny jest ważny jeżeli wszyscy jego członkowie zostali uprzednio
powiadomieni listami poleconymi lub w inny skuteczny sposób o terminie i miejscu obrad
albo jeżeli obecni są wszyscy członkowie Synodu Powszechnego i żaden z nich nie wyraził
sprzeciwu w sprawie obrad przed ich rozpoczęciem.
Art. 22. Obradom Synodu Powszechnego przewodniczy Starszy Pastor, a w razie jego nieobecności
najstarszy wiekiem, obecny członek Prezbiterium Generalnego.
Art. 23. Prawo zgłaszania wniosków oraz zapytań przysługuje każdemu członkowi Synodu
Powszechnego, chyba że statut stanowi inaczej.
Art. 24. Prezbiterium Generalne składa się z wszystkich czynnych duchownych Kościoła.
Art. 25.
1. Do kompetencji Prezbiterium Generalnego należy:
a) wybór kandydatów na Starszego Pastora,
b) dopuszczanie kandydatów do ordynacji,
c) pozbawienie lub stwierdzenie utraty statusu duchownego w przypadkach
określonych w statucie,
d) występowanie z wnioskiem w sprawie zmiany statutu Kościoła,
e) występowanie z wnioskiem o rozwiązanie Kościoła,
f) przygotowywanie oficjalnej wykładni doktryny religijnej i moralnej Kościoła, oraz
jej zmiana, która musi być zatwierdzona jednogłośnie przez Synod Powszechny w
głosowaniu jawnym przy obecności przynajmniej 2/3 uprawnionych do głosowania
g) dokonywanie wykładni postanowień statutu,
h) upominanie Starszego Pastora, jeżeli umyślnie działa on na szkodę Kościoła, narusza
jego statut albo przeczy jego doktrynie religijnej lub moralnej,
i) występowanie do Synodu Powszechnego, po trzykrotnym bezskutecznym
napomnieniu Starszego Pastora, o złożenie go z urzędu,
j) czuwanie nad stanem Kościoła, wyrażanie opinii w tej sprawie i formułowanie
dezyderatów dla Starszego Pastora,
k) wyrażanie opinii w sprawach przedstawionych przez Starszego Pastora,
l) wyrażanie zgody na utworzenie albo na zniesienie zboru lokalnego przez Starszego
Pastora,
m) inne sprawy przewidziane w statucie.
Art. 26.
1. Posiedzenia Prezbiterium Generalnego zwołuje Starszy Pastor w każdą pierwszą sobotę
miesiąca w siedzibie Kościoła i przewodniczy obradom Prezbiterium Generalnego z
prawem głosu.
2. Ze względu na dobro Kościoła Prezbiterium Generalne może być zwołane przez Starszego
Pastora w każdym czasie po uprzednim zawiadomieniu listami poleconymi lub w inny
skuteczny sposób wszystkich jej członków.
3. Jeżeli Starszy Pastor nie zwoła posiedzenia Prezbiterium Generalnego w terminach
określonych w statucie, obowiązek ten przechodzi na innego najstarszego wiekiem członka
Prezbiterium, który przewodniczy jej obradom.
4. Jeżeli przedmiotem posiedzenia Prezbiterium Generalnego są sprawy określone w art. 25
ust. 1 pkt. h) i i) Starszy Pastor nie bierze udziału w głosowaniu, a posiedzeniu
przewodniczy inny, najstarszy wiekiem, członek Prezbiterium.
Art. 27.
1. Prezbiterium Generalne podejmuje decyzje w formie uchwał. Jeżeli statut nie stanowi
inaczej, uchwały Prezbiterium Generalnego zapadają większością głosów obecnych i
głosujących. W razie równości głosów rozstrzyga głos przewodniczącego.
2. W sprawach określonych w art. 25 ust. 1 pkt i) Prezbiterium Generalne podejmuje uchwały
większością trzech piątych obecnych i głosujących.
3. Prawo do zgłaszania wniosków i zapytań przysługuje Starszemu Pastorowi i każdemu
członkowi Prezbiterium.
Art. 28. Starszy Pastor reprezentuje Kościół, jest zwierzchnikiem duchowieństwa, zarządza
ruchomym i nieruchomym majątkiem Kościoła, przewodniczy Soborowi Powszechnemu i
Prezbiterium Generalnemu, podejmuje wszystkie inne zgodne z prawem, statutem i
dobrem Kościoła czynności zmierzających do osiągnięcia jego celów oraz wykonuje inne
funkcje przewidziane w statucie.
Art. 29.
1. Starszego Pastora powołuje na trzyletnią kadencję Synod Powszechny Kościoła spośród
kandydatów przedstawionych przez Prezbiterium Generalne, w liczbie nie większej niż
pięciu.
2. Za wybraną uznaje się osobę, która w głosowaniu tajnym uzyskała bezwzględną większość
głosów członków Synodu Powszechnego.
3. Ponowny wybór tej samej osoby na stanowisko Starszego Pastora jest niedopuszczalny w
następujących po sobie kadencjach.
4. Starszy Pastor sprawuje urząd do czasu wyboru swego następcy.
Art. 30.
1. Starszym Pastorem może zostać wybrany duchowny, który:
1) ukończył dwadzieścia cztery lata,
2) posiada nieskazitelna postawę moralną,
3) posiada doskonałą znajomość doktryny Kościoła, potwierdzoną uchwałą
Prezbiterium Generalnego,
4) nie przekroczył wieku 75 lat.
Art. 31.
1. Starszy Pastor traci urząd przed upływem kadencji, jeżeli:
1) został zwolniony z wykonywania obowiązków duchownego
2) został złożony z urzędu uchwałą Synodu Powszechnego w przypadkach określonych
w statucie,
3) zrzekł się urzędu,
4) zmarł,
5) ukończył 75 rok życia
2. Do czasu wyboru Starszego Pastora jego funkcje pełni najstarszy wiekiem członek
Prezbiterium Generalnego.

Rozdział V
Zbór lokalny i jego organy

Art. 32. Zbór lokalny jest podstawową jednostką organizacyjną Kościoła w oparciu o którą
urzeczywistnia on swoje cele.
Art. 33.
1. Zbór lokalny tworzy, znosi, określa jej siedzibę oraz zakres terytorialny Starszy Pastor za
uprzednią zgodą Prezbiterium Generalnego.
2. Zbór tworzy się dla co najmniej 5 członków Kościoła.
3. Liczbę zborów, ich nazwy, granice i siedziby określa załącznik do niniejszego statutu.
4. Zmiana treści załącznika, o którym mowa w ust. 3 nie stanowi zmiany statutu w rozumieniu
art. 51.
5. W przypadku zniesienia zboru lokalnego jego majątek przechodzi na własność Kościoła.
Art. 34.
1. Każdy członek Kościoła należy do jednego zboru lokalnego, najbliższego dla miejsca jego
zamieszkania.
2. Przełożony Zboru jest członkiem zboru, któremu przewodzi.
3. Starszy Pastor jest członkiem warszawskiego zboru w okresie piastowania swego urzędu.
4. Przełożony Zboru prowadzi rejestr jej członków.
Art. 35.
1. Synod Lokalny zbiera się w siedzibie zboru w drugą niedzielę każdego roku.
2. Synod Lokalny zwołuje Przełożony Zboru przez publiczne ogłoszenie na co najmniej dwa
tygodnie przed jego terminem.
3. Jeżeli Przełożony Zboru nie zwoła Synodu Lokalnego w terminie określonym w statucie,
obowiązek ten przechodzi na najstarszego członka Prezbiterium Zboru.
Art. 36.
1. Nadzwyczajny Synod Lokalny może zwołać ze względu na dobro zboru jego Przełożony po
uprzednim publicznym ogłoszeniu na tydzień przed jego planowanym terminem.
2. W przypadku konieczności wyboru Przełożonego Zboru lub w razie zaistnienia przesłanek
do złożenia go z urzędu nadzwyczajny Synod Lokalny zwołuje najstarszy członek
Prezbiterium Zboru.
Art. 37. Soborowi Lokalnemu przewodniczy osoba, która zwołała je zgodnie ze statutem Kościoła.
Art. 38.
1. Prawo do udziału w Synodzie Lokalnym przysługuje każdemu pełnoletniemu członkowi
zboru.
2. Każdy uczestnik Synodu Lokalnego ma prawo zgłaszania wniosków i zapytań.
Art. 39.
1. Synod Lokalny:
a) wybiera i ordynuje na wniosek Prezbiterium Zboru Przełożonego Zboru,
b) w przypadkach określonych w statucie składa z urzędu Przełożonego Zboru,
c) powołuje członków Prezbiterium Zboru,
d) wybiera delegatów na Synod Powszechny Kościoła,
e) przyjmuje roczne sprawozdanie Przełożonego Zboru,
f) wyraża zgodę na zbycie nieruchomości zboru,
g) decyduje w innych sprawach przewidzianych w statucie.
2. Synod Lokalny podejmuje decyzje w formie uchwał większością głosów obecnych i
głosujących, chyba że statut stanowi inaczej.
3. Wybór Przełożonego Zboru, na roczną kadencję, następuje w drodze uchwały podjętej w
głosowaniu tajnym bezwzględną większością głosów obecnych członków Synodu
Lokalnego.
4. Złożenie z urzędu Przełożonego Zboru następuje na wniosek Prezbiterium Zboru w drodze
uchwały podjętej w głosowaniu tajnym większością 2/3 głosów obecnych i głosujących
członków Synodu Lokalnego.
Art. 40. Prezbiterium Zboru składa się z wszystkich czynnych duchownych zboru.
Art. 41.
1. Prezbiterium Zboru zbiera się na posiedzenia w siedzibie zboru nie rzadziej niż w każdą
drugą sobotę miesiąca.
2. Posiedzenia Prezbiterium Zboru zwołuje Przełożony Zboru, chyba że statut stanowi inaczej.
3. Jeżeli Przełożony Zboru nie zwoła posiedzenia Prezbiterium w terminie określonym statucie
albo jeżeli urząd Przełożonego jest opróżniony, obowiązek ten przechodzi kolejno na
najstarszego świeckiego członka Prezbiterium.
4. Posiedzeniu Prezbiterium Zboru przewodniczy osoba uprawniona do jego zwołania.
5. Jeżeli przedmiotem obrad jest wybór lub złożenie z urzędu Przełożonego Zboru obradom
przewodniczy najstarszy obecny członek Prezbiterium.
Art. 42. Prezbiterium Zboru
1) występuje z wnioskiem o powołanie oraz o złożenie z urzędu Przełożonego Zboru,
2) wyraża opinię w sprawach przedstawionych przez Przełożonego Zboru,
3) wyraża zgodę na rozporządzenie przez zbór mieniem i zaciągniecie zobowiązania
majątkowego.
4) występuje do Synodu Lokalnego z wnioskiem w sprawie przyjęcia rocznego sprawozdania
Przełożonego Zboru,
5) wykonuje inne funkcje przewidziane w statucie.
Art. 43.
1. Decyzje Prezbiterium Zboru zapadają w formie uchwał podjętych większością głosów
obecnych i głosujących członków Prezbiterium, chyba że statut stanowi inaczej. W razie
równości głosów przeważa głos przewodniczącego.
2. Każdy członek Prezbiterium Zboru ma prawo zgłaszania wniosków i zapytań.
Art. 44. Przełożony Zboru:
1) reprezentuje zbór,
2) na zasadach określonych w statucie prowadzi wszystkie sprawy należące do zboru i
zarządza jego majątkiem,
3) zwołuje i przewodniczy Soborowi Lokalnemu oraz Prezbiterium Zboru,
4) przyjmuje nowych członków zboru poprzez przyjęcie od nich ślubowania podczas
nabożeństwa konfirmacyjnego
5) organizuje i prowadzi kult oraz obrzędy religijne w zborze,
6) organizuje i kieruje działalnością charytatywną oraz imprezami o celach edukacyjnych
moralnych i kulturalnych na terenie zboru,
7) wykonuje inne funkcje przewidziane w statucie Kościoła.
Art. 45. Przełożony zboru traci urząd przed upływem kadencji, jeżeli
1) zmarł,
2) zrzekł się urzędu,
3) został zwolniony z wykonywania obowiązków duchownego,
4) objął urząd Starszego Pastora,
5) został złożony z urzędu uchwałą Synodu Lokalnego na wniosek Prezbiterium Zboru po
trzykrotnym, bezskutecznym napomnieniu.
6) ukończył 75 rok życia
Art. 46.
1. Przełożony Zboru może być złożony z urzędu na wniosek Prezbiterium Zboru po
trzykrotnym bezskutecznym napomnieniu, jeżeli
1) działa na szkodę zboru lub Kościoła,
2) przeczy doktrynie Kościoła,
3) rażąco narusza zasady moralne,
4) rażąco narusza statut Kościoła,
2. W razie utraty urzędu przez dotychczasowego Przełożonego Zboru jego funkcje do czasu
wyboru nowego Przełożonego pełni duchowny wyznaczony przez Starszego Pastora.
 Rozdział VI
Finanse i majątek Kościoła

Art. 47.
1. Źródłem dochodów Kościoła są:
a) składki zborów w wysokości ustalonej przez Synod Powszechny, procentowo do
ofiar wiernych na rzecz zborów,
b) ofiary pieniężne i w naturze,
c) darowizny, zapisy i spadki krajowe oraz zagraniczne,
d) dochody z imprez i zbiórek publicznych,
e) subwencje i dotacje od krajowych i zagranicznych instytucji, przedsiębiorstw,
organizacji społecznych, wyznaniowych i osób prywatnych,
f) inne źródła,
2. Kościół reprezentuje Starszy Pastor. Do zaciągania zobowiązań majątkowych w imieniu
kościoła wymagane jest współdziałanie dwóch członków Prezbiterium Generalnego albo
Starszego Pastora i jednego członka Prezbiterium Generalnego.
Art. 48.
1. Źródłem dochodów zborów kościoła są:
a) ofiary pieniężne i w naturze,
b) darowizny, zapisy i spadki krajowe oraz zagraniczne,
c) dochody z imprez i zbiórek publicznych,
d) subwencje i dotacje od krajowych instytucji, przedsiębiorstw, organizacji
społecznych, wyznaniowych i osób prywatnych,
e) inne źródła
2. Do reprezentowania zboru lokalnego oraz do zaciągania w jego imieniu zobowiązań
majątkowych upoważniony jest Przełożony Zboru.

Rozdział VII
Postanowienia końcowe

Art. 49.
1. Zmiany statutu Kościoła dokonuje Synod Powszechny większością dwóch trzecich głosów
obecnych i głosujących.
2. Prawo do wystąpienia z wnioskiem w sprawie zmiany statutu przysługuje grupie co
najmniej jednej czwartej członków Synodu Powszechnego, Prezbiterium Generalnemu i
Starszemu Pastorowi.
Art. 52.
1. Rozwiązanie Kościoła następuje na podstawie jednomyślnej uchwały Synodu
Powszechnego podjętej przy obecności 4/5 uprawnionych do głosowania.
2. Likwidatorem Kościoła jest Starszy Pastor, chyba że ustawa albo uchwała Synodu
Powszechnego stanowi inaczej.
3. O przeznaczeniu majątku Kościoła decyduje w uchwale o jego rozwiązaniu Synod
Powszechny. W razie braku stosownej uchwały majątek Kościoła przechodzi na Państwowy
Dom Dziecka Nr. 1 w Warszawie.