Podstawy wiary Wolnego Kościoła Reformowanego

Zgodnie z preambułą Statutu WKR nasz Kościół wywodzi się z nauczania Jana Kalwina,
a więc jest zakorzeniony w teologii tzw. kościołów ewangelicko – reformowanych. Uwzględnia
jednak czerpiąc z ogromnego bogactwa tych Wspólnot, również teologię progresywną i to w jej
duchu stara się swoich wiernych prowadzić do Zbawienia, które niezaprzeczalnie dane jest nam w
Chrystusie Jezusie, Naszym Panu i Odkupicielu. Obowiązującymi wyznaniami wiary są Symbol
Apostolski i Wyznanie Nicejsko-Konstantynopolitańskie.

PODSTAWA WIARY.
Podstawą a zarazem jedynym źródłem wiary w Wolnym Kościele Reformowanym jest
Pismo św.
Wierzymy, że zawiera ono pełną i dostateczną naukę o naszym Zbawieniu (por. Rzym. 10:8-
17, Hebr. 1:1-2). Dla naszej wspólnoty Pismo św. jest autentycznym Słowem Boga, a kanoniczne
jego księgi (Stary Testament 39 ksiąg, Nowy Testament 27 ksiąg) zawierają wszystko co jest
potrzebne do zbawienia i prowadzenia życia podobającego się Bogu (por. II Konfesja Helwecka,
r.1) Inne teksty, a więc te które nie należą do Kanonu Pisma św. mają wartość tylko i wyłącznie
wtedy, gdy są z nim zgodne (np. Księgi apokryficzne, pisma reformacyjne, wewnętrzne
postanowienia Kościołów). Mogą spełniać rolę pomocniczą. Wspólnota nasza zachęca zatem
wszystkich do osobistego zapoznawania się z Tekstami biblijnymi, tak jak w wielu miejscach
Starego i Nowego Testamentu było to wspomniane (por. Iz 34:16, Mat. 28:18-20, Jn 14:21-24).
Pismo święte można odpowiednio interpretować tylko z pomocą Ducha Świętego, stąd też
wierzymy, ze każdy kto jest naprawdę wyznawcą Chrystusa, może je zrozumieć w sposób
właściwy. Słudzy Słowa Bożego – duchowni, mają za zadanie jedynie służyć pomocą i radą
pozostałym członkom wspólnoty w odczytywaniu woli Bożej, stąd też kładziemy nacisk na ich
odpowiednie przygotowanie biblijne.

PRZYKAZANIA BOŻE – DEKALOG

Wolny Kościół Reformowany korzysta w swym nauczaniu z pełnej (nieskróconej) biblijnej
formy 10 przykazań, ukazując ich pozytywny charakter. Zawsze też stara się interpretować te jak
i inne Boże wskazówki w świetle przykazania miłości – tak jak uczy teologia progresywna.

WSPÓLNOTA
Głową Kościoła jest jedynie Jezus Chrystus (por. Kol. 1:18-19, Ef 1:22). Jezus Chrystus
umarł, zmartwychwstał i wstąpił do nieba i siedzi po prawicy Ojca. Zanim jednak odszedł od
uczniów zostawił im obietnicę trwania przy nich aż do końca świata (Mat. 28:20) spełnioną
w obecności Ducha Św. Wspólnotę (Kościół) chrześcijańską można rozpoznać wszędzie tam gdzie
gromadzą się wierzący w Chrystusa i gdzie jest głoszone niezmiennie Słowo Boże, a sakramenty
dane od Pana wiernie sprawowane. Wspólnota wierzących na ziemi wciąż zmaga się jeszcze
z własnym grzechem i ludzką słabością. Jednocześnie istnieje wspólnota tych, którzy po śmierci, po
walce i zwycięstwie, cieszą się zasłużoną nagrodą radości wiecznej z Chrystusem. Nie do nas
należy osąd którzy z nas tu na ziemi czczą należycie Chrystusa przez Ducha Św. i przez żywą wiarę
osiągają dobra niebiańskie. Uznajemy zatem w duchu reformacji i teologii progresywnej, że to
łaska Boża przyjmowana przez prawdziwą i szczerą wiarę decyduje o zbawieniu każdego
człowieka, niezależnie od jakichkolwiek względów pochodzących od natury ludzkiej (płci,
orientacji psychoseksualnej, rasy, pochodzenia), a także od przynależności do tej czy innej
denominacji. Wszyscy są równi w oczach Bożych. Stąd też i nasza wspólnota nie stara się
wyróżniać, ani uważać za lepszą od innych denominacji chrześcijańskich, starając się jednak być
jak najwierniejszą Ewangelii i skutecznie prowadzić innych do Królestwa Bożego.
 W WKR istnieje urząd duchownego, mający charakter jedynie służebny, gdyż jako taki
może być odnaleziony na kartach Pisma św. Osoby pełniące funkcje pastora i diakona są powołane
do głoszenia Słowa Bożego, posługi sakramentalnej, posługi wśród członków wspólnoty. Są równe
wobec siebie a różnice między nimi dotyczą charakteru pracy pasterskiej. Pastor troszczy się
o stronę organizacyjną pracy duszpasterskiej, diakon zaś o bezpośrednią posługę szczególnie wśród
chorych i potrzebujących. Równi są w sprawowaniu sakramentów i głoszeniu Słowa Bożego. Nie
obowiązuje ich celibat. Są wybierani zarówno przez świeckich jak i duchownych. Urząd starszego
pastora ma charakter kadencyjny i służy sprawowaniu należytej opieki nad funkcjonowaniem całej
Wspólnoty w danym kraju. Nie ma on jednak związku z rolą namiestnika Chrystusa na ziemi,
którym możemy jedynie nazywać Ducha Św.

FORMY NABOŻEŃSTW I MODLITW

„Bóg chce, abyśmy wiedzieli, na czym polega właściwy sposób oddawania Mu czci
i ustrzegli się przed wszelkim zabobonem i zmaterializowanym kultem” (Jan Kalwin: Katechizm,
r. XXIII).
Zgodnie z jednym z hasłem reformacji „soli Deo Gloria” – tylko Bogu chwała, w Wolnym
Kościele Reformowanym modlimy się tylko i wyłącznie wprost do Boga, nie korzystając zatem
z pośrednictwa matki Jezusa czy świętych (por. Obj. 22:8-9, Hebr. 10:12-18, I Tym. 2:5)
Świętymi według nas są ci wszyscy , którzy naprawdę wierzą i przez chrzest i ofiarę
Chrystusa zostali włączeni do Kościoła powszechnego, zarówno teraz jak i w poprzednich
i przyszłych wiekach (por. I Ptr. 1:15-16, I Kor. 3:16-17, Rzym. 1:7) Tak samo Maria, która
niewątpliwie będąc wzorem wiary i posłuszeństwa odnalazła potrzebne zbawienie w swoim
własnym Synu.
Choć gorąco zachęcamy do praktykowania modlitwy indywidualnej dla której nie jest
potrzebne jakieś szczególne miejsce, to jednak w myśl słów Jezusa „Gdzie dwaj albo trzej
gromadzą się w moje imię, tam ja jestem pośród nich” gromadzimy się by wspólnie chwalić Pana
i do niego zanosić swe modlitwy. Nabożeństwa mają charakter spontaniczny, jednak zasadnicze
jego elementy: liturgia Słowa Bożego i liturgia Wieczerzy Pańskiej jest obecna prawie zawsze. Dla
umożliwienia łatwiejszego uczestnictwa w liturgii korzystamy z przygotowanej wcześniej formy,
nie jest ona jednak żadną sztywną ramą czy nakazem. Zdarzają się nabożeństwa bez liturgii
Wieczerzy Pańskiej, jednakże zawsze wykładnia Słowa Bożego jest podstawą. Również chrzest
odbywa się podczas nabożeństwa. Kult religijny staramy się nacechować prostotą i wyzbyć
jakichkolwiek form dalekich Pismu św. Stąd brak też obrazów, figur, czy miejsc świętych.
(por. Jn 4:20-24).
Obligatoryjnie świętujemy jedynie niedzielę – Dzień Pański oraz święta: Narodzenia
Pańskiego, Epifanii (Objawienia), Wielki Czwartek, Wielki Piątek oraz Zmartwychwstanie
i Zesłania Ducha Świętego – znane już starożytnemu chrześcijaństwu. Tradycyjnie dzielimy rok
liturgiczny tak jak bracia reformowani, nie jest to jednak obowiązkowa forma przeżywania roku
a tylko wskazówka i pomoc w rozumieniu Planu Zbawienia.

SAKRAMENTY
Działanie Ducha Św. pobudza wiarę przez Ewangelię i utwierdza ją przez sakramenty (por.
Katechizm heidelberski, pyt. 65). w Starym Przymierzu sakramentem było obrzezanie oraz ofiara
baranka paschalnego, z kolei w Nowym Przymierzu ich rolę odgrywają Chrzest i Wieczerza Pańska
(por. II konfesja helwecka, r. XIX) Zgodnie z duchem reformacji to nie sakrament działa, ale Duch
Św. Zatem sakrament, jakkolwiek święty, jest tylko symbolem, znakiem zewnętrznym. Cała
przemiana odbywa się na płaszczyźnie duchowej (por. Katechizm heidelberski, pyt. 66; U. Zwingli:
O Opatrzności Bożej)
I tak w sakramencie chrztu ustanowionym przez Chrystusa (por. Mk 16:15-16) znakiem jest
woda, która oczyszcza ciało, działa jednak łaska Boża, która obmywa duszę w sposób niewidzialny,
duchowy. Chrzest włącza nas w śmierć i w zmartwychwstanie Jezusa. Chrzest jest zapewnieniem,
że ofiara Jezusa jest skuteczna dla każdego kto z wiarą go przyjął. Chrzcimy zarówno dzieci jak
i dorosłych wyznawców. Pragnąc jednak świadomej decyzji, wyboru Chrystusa uzupełniamy
niejako ten sakrament przez obrzęd konfirmacji. Nie uważamy również, że ktoś nie ochrzczony
jako niemowlę, a zmarły w tym okresie swego życia miałby zostać potępiony.
W sakramencie Wieczerzy Pańskiej znakami są chleb i wino. Najlepiej tłumaczy to P. Maury
w „Sakramentach”: „Jak w wieczerniku podał On swoim uczniom materialne znaki swego życia
za nich ofiarowanego, tak przy świętym stole On, wierny i niewidzialny, określa przez chleb i
wino swą ofiarę, dzieło spełnione dla wierzących, On sam jest przy tym obecny, a nie materia
zabitego ciała i przelanej krwi. Znak nie oznacza czegoś, lecz Kogoś”. Zatem chleb i wino
otrzymane przy stole z ręki usługującego, świadczy, że sam Chrystus karmi nas i poi. To On nam
daje życie (por. Katechizm heidelberski, pyt. 75). Zewnętrznie otrzymujemy zatem chleb i wino,
a wewnętrznie duchowo, dzięki działaniu Ducha Świętego Ciało Chrystusa i Jego Krew.
Istnieją także obrzędy, nie będące sakramentami, jak:
• Konfirmacja – uroczyste potwierdzenie podczas nabożeństwa wobec Pana i zboru
gotowości zawierzenia życia Chrystusowi.
• Pokuta- uznanie grzechu i jego wyznanie (osobiście między Bogiem a grzesznikiem
albo wspólnie podczas spowiedzi powszechnej na nabożeństwie) oraz postanowienie
zmiany życia i odwrócenie się od grzechu z pomocą Ducha Św. (por. Katechizm
heidelberski, pyt. 87 – 90). Nie istnieje potrzeba usznej spowiedzi, ale zachęca się do
wzajemnego wspierania i kierownictwa na drogach wiary.
• Ordynacja – odbywający się przez nałożenie rąk przez starszego pastora albo
wyznaczonego reprezentanta zboru (jeśli synod jest instancją ordynującą) zwyczaj
wprowadzenia na urząd duchownego, któremu przy aprobacie zboru udziela się misji
nauczania i duchowego kierowania członkami zboru. Nie jest to jednak odrębny stan,
gdyż wszyscy są równi przed Panem.
• Małżeństwo/Związek Partnerski (pary tej samej płci) – obrzęd błogosławieństwa
miłości dwóch ludzi o których miłości duchowny i zbór jest przekonany, a sami chcą
swój związek zawrzeć w obecności Boga i Wspólnoty. Rozwody nie są aprobowane,
o ile nie jest to konieczne z uwagi na nadrzędne przykazanie miłości, zawsze jednak
taka ewentualność jest poprzedzona dłuższym staraniem o odnalezienie w związku
straconej miłości.
• Obrzędy pogrzebowe – obrzęd pogrzebowy przeprowadzany przez duchownego
Kościoła jest ceremonią religijną mającą na celu pożegnanie zmarłej osoby
odchodzącej ze świata ziemskiego, oraz wyrażenie poprzez wspólną modlitwę
nadziei na jej zmartwychwstanie zgodnie z wolą i obietnicą Boga.

ZBAWIENIE
Według Wolnego Kościoła Reformowanego w nauce o zbawieniu nie przyjmuję się
kalwińskiej teorii predestynacji, jako nie do końca zgodną z Pismem św. i duchem progresywnego
chrześcijaństwa.
Jedynym ratunkiem dla zbawienia człowieka obciążonego grzechem jest pomoc nie
drugiego człowieka, lecz Ofiara Jezusa Chrystusa. Tylko On mógł wziąć na siebie dług zaciągnięty
przez człowieka. (por. Konfesja helwecka, r. XI, Katechizm heidelberski, pyt. 15-18). To
ukrzyżowany i zmartwychwstały Jezus jest rękojmią naszego zbawienia. On zadośćuczynił
upadkowi Adama, przez który wszyscy zostali obciążeni śmiercią, jednocześnie wszystkim dając
życie (por. Rzym. 5:12-21) Jednakże zbawienia mogą dostąpić ci, którzy wiarą uchwycą się
Chrystusa, utworzą z Nim jedno ciało i przyjmą Jego dobrodziejstwa (por. Katechizm heidelberski,
pyt. 20). Nie mają znaczenia tzw. dobre uczynki w osiągnięciu zbawienia, jednakże świadczą
o wdzięczności względem Boga oraz względem bliźnich są świadectwem Jego miłości
(por. Jb 2:26). Zbawienie jest aktem łaski Boga, przyjętej wiarą, zawierzając miłości Chrystusa.
ESCHATOLOGIA
Śmierć jest konsekwencją upadku pierwszych rodziców. Jednakże w rozumieniu odkupienia
Chrystusa przez ofiarę krzyżową, wierzący pojmuje ją jako zniszczenie grzechu i przejście do życia
wiecznego (por. Katechizm heidelberski, pyt. 42). Śmierć zatem dla chrześcijanina nie jest
symbolem końca i pustki, nie rodzi strachu, a zaufanie Bogu i nadzieję (Rzym. 14:7-8). Dzięki
zmartwychwstaniu Chrystusa powołani jesteśmy do nowego życia (por. Rzym. 6:11, Kol. 2:12, Kor.
15:55-58) Pamiętamy o sądzie ostatecznym, w wyniku którego umarli zmartwychwstaną a żyjący
zostaną przemienieni (por. I Kor. 15:52; I Tes. 4:13-18). Oczekujemy ponownego przyjścia
Chrystusa – Pana życia i śmierci, przy którym ostatecznie zwycięży dobro i prawda (por. Mat.
25:31n, Obj. 20:14).

TEOLOGIA PROGRESYWNA
Teologię reformowaną Wolny Kościół Reformowany stosuje łącząc ją, rozumiejąc i niejako
uzupełniając przez teologię progresywnego chrześcijaństwa. Kościoły uznające ten kierunek
w nauczaniu jako wspólny mianownik, przyjęły tzw. 8 punktów, które oparte na Piśmie św.
i doświadczeniu człowieka, są podstawą w realizacji największego z przykazań – przykazania
miłości Boga i bliźniego.
Poprzez nazywanie siebie progresywnymi rozumiemy, że jesteśmy Chrześcijanami, którzy...
1. Odnaleźli zbliżenie z Bogiem poprzez życie i nauczanie Jezusa,
2. Rozpoznają pełnię wiary innych ludzi, którzy mają inne imiona dla drogi do
Królestwa Bożego, oraz którzy wierzą, że ich drogi są prawdziwe dla nich, tak jak
nasza droga jest prawdziwa dla nas,
3. Rozumieją dzielenie się chlebem i winem w imieniu Jezusa , jako reprezentację
starożytnego obrazu Boskiej Uczty dla wszystkich ludzi,
4. Zapraszają wszystkich ludzi do uczestnictwa w naszej wspólnocie i celebracji
życia bez zmuszania ich do upodobniania się do nas by zostać zaakceptowanym
(włączając, ale pozostawiając listę otwartą):
• wierzących i agnostyków,
• tradycyjnych Chrześcijan i pytających sceptyków,
• kobiety i mężczyzn, a także osoby niezidentyfikowane płciowo tych
ze wszystkich orientacji seksualnych i identyfikacji płci,
• tych ze wszystkich ras i kultur,
• tych ze wszystkich klas społecznych i z różnymi zdolnościami,
• tych wszystkich, którzy wierzą w lepszy świat i tych, którzy stracili
nadzieję,
5. Wiedzą, że sposób w jaki odnosimy się do siebie nawzajem i do innych ludzi jest
pełnią ekspresji tego w co wierzymy,
6. Znajdują więcej łaski w szukaniu zrozumienia dogmatycznych pewników -
większej wartości w pytaniach niż w absolutach,
7. Formują samych siebie we wspólnoty dedykowane do wspomagania siebie
nawzajem w pracy do której czujemy się powołani: walki o pokój
i sprawiedliwość pomiędzy wszystkimi ludźmi, ochrony i odtwarzania integracji
dla każdego Bożego stworzenia, i niesienia nadziei tym, których Jezus nazywał
najmniejszymi ze swoich sióstr i braci,
8. Rozpoznają, że droga podążającego za Jezusem jest kosztowna i zawierająca
ofiarną miłość, nieprzejednany opór wobec zła, i wyrzekająca się jakichkolwiek
przywilejów.
Przygotowano i opracowano na potrzeby Wspólnoty Wolnego Kościoła Reformowanego
czerpiąc z teologicznego dorobku ojców reformacji oraz teologii progresywnej, opierając się
bezwzględnie na nauce Pisma świętego.