Ogniem, mieczem, wiedzą
i zgryźliwością
Jest to opowieść o magu peł-
nym żądzy wiedzy i władzy, nie
tak dawnym przywódcą organiza-
cji „kupieckiej” Purpurowej Wstę-
gi. Wieczny zrzęda i zatwardziały
wróg wszelkich miłych paladynów
i kapłanek. Zapewne już większość
się domyśla, że piszę o magu Pha-
riusie.
Zawsze rozważny, przebiegły
i żądny wiedzy mag. Godzinami
przesiadujący w licznych biblio-
tekach. Dawno nie widziany na
wyspie. Zapytacie zapewne „co
się z nim dzieje?”, „gdzie się po-
dziewa?”. Nasza redakcja odkryła
to!
Ale może od początku. Pół roku
temu na wiosnę, przybywa na wy-
Osy zdobywają Silwood
Ostatnimi dniami nad miastem po-
jawiła się ciemna szybko porusza-
jąca się chmura. Mieszkańcy szyb-
ko się poznali jej prawdziwą na-
turę. Oto nad miasto nadciągnął
spę niedoświadczony, chętny wła-
dzy i wiedzy mag imieniem Pha-
rius. Niedługo po tym sprzymierza
się z wieloma podejrzanymi maga-
mi z wyspy i zakładają organiza-
cję. Purpurowa Wstęga, nazywali
ją organizacją kupiecką, ale co tak
naprawdę robili? Nikt tego nie wie.
Ciągłe „oczyszczanie” jaskiń
i krypt na wyspie. Czy to robią lu-
dzie i nieludzie o zdrowym umyśle
całymi dniami? Zapewne musieli
mieć jakieś powody. Może po-
szukiwanie odpowiednich zwłok
do praktyk neoromantycznych?
A może poszukiwanie demonów
czy diabłów do zawarcia z nimi
paktów ? Niestety nie mogliśmy
tego dokładnie ustalić, co nimi kie-
z lasów ogromny rój os!!!! Tysią-
ce owadów zaatakowało tych któ-
rzy nie zdążyli zbiec do domostw,
co ciekawe tymi osobami byli je-
dynie poszukiwacze przygód, wi-
ruje, ale sami osądzicie co mogła
robić grupa dorosłych mężczyzn
samotnie nocami i dniami.
Wiemy jedynie, że Pharius i je-
go legendarna wiedza o „Bździu-
chu” jak zwykł nazywać Ao, za-
ginęła wraz z nim w niewyjaśnio-
nych okolicznościach. Jednak na-
sza redakcja dostała parę dni te-
mu informacje, że wyżej wymie-
niony mag jest w drodze do Amn,
gdzie w samotności ma zamiar ba-
dać zwyczaje pustynnych kretów.
Cóż nie pozostaje nam nic innego
jak życzyć mu powodzenia w ba-
daniach. Jesteśmy z Tobą Pahrius!
Redaktor Naczelny.
dać znów postanowili heroicznie
stanąć w obronie miasta. Jednakże
nawet odziani w zbroje wojownicy
ani potężny mistrz bitewny Kon-
wentu nie mogli stawić czoła temu
zagrożeniu. Wszyscy czym prędzej
uciekli do miejscowej rzeki zanu-
rzając się po uszy, mimo panują-
cej niepochlebnej opinii o stanie jej
czystości. Jedynie potężne diabel-
stwo stanęło z monstrualną buławą
Prawdopodobnie niewielu z czytel-
ników słyszało o Keishy, przeuro-
czym, bardzo sympatycznym dia-
belstwie, której swego czasu było
pełno na Aeris. Wcale mnie to nie
dziwi, gdyż Kei, jak to zdrobniale
ją nazywano, od dłuższego czasu
nie dała żadnej oznaki życia. Ten
artykuł jest po to, by pamięć o niej
nie zaginęła, by przybliżyć wszyst-
kim jej postać. Być może Ci, któ-
rzy tak często opuszczają miasto
i udają się na długie wędrówki po
lesie spotkają ją gdzieś po drodze,
chociaż jak zapewniają poprzedni
poszukiwacze, wyspa została już
przeczesana kilka razy, bez skutku.
Keisha (jej nazwiska, o ile ja-
kieś ma nikt nie zna) to diabel-
stwo, w ludzkim żargonie można
ją nazwać „łowcą” lub „tropicie-
lem”, chociaż to zbyt płytkie sfor-
Zwycięstwo Sprawiedliwości
Sprawiedliwości stała się zadość.
Takimi słowy możemy opisać całą
sytuację. Po naszych interwencjach
w poprzednich wydaniach wresz-
cie dopięliśmy swego. Jak się do-
wiedziała nasza redakcja, Drow-
ka Sinzyne Ousstlar została przy-
jęta w społeczność Konwentu Wie-
dzy Mistycznej. Możemy tu po-
chwalić nową władzę wyżej wy-
mienionej organizacji, że nie jest
tak ksenofobiczną i zamkniętą
jak uprzednia. Co prawda posta-
na przeciw plagi. Jednakże jej od-
waga nic nie dała wkrótce legła po-
rażona jadem setek żądeł. Po dłuż-
szym czasie bohaterowie rozpalili
ogniska starając się odgonić nie-
znośne insekty, potem zaś Mistrz
Keisho, wróć!
mułowanie. Często, jeśli nie za-
wsze widywana w towarzystwie
szarego wilka, Cichego. Las był
jej drugim domem, toteż pierw-
szy miesiąc czy dwa jej nieobec-
ności na nikim nie zrobiły wra-
żenia — „Pewnie się zasiedziała”
żartowano. Jednak gdy miesięcy
przybywało, jej przyjaciele zaczę-
li się martwić, co tez mogło się
z nią stać. Szczególnie zaniepo-
kojony był Yabanci, znany kupiec,
szczególnie bliska jej sercu osoba,
który dwukrotnie oferował wysoka
nagrodę za jakiekolwiek informa-
cje na jej temat.
Keisha to smukłe diabelstwo,
o długich, ciemnokasztanowych
włosach, krótkich różkach zawi-
niętych do tyłu, często ubrana
w skórzany pancerz. Uśmiech czę-
sto goszczący na jej twarzy jak
wiła ona dosyć duże wymagania
dla mrocznych elfów, lecz zgodzi-
ła się na ich uczestnictwo w swej
„rodzinie”. Mamy głęboką nadzie-
ję, że jest to pierwszy krok do
nowego spojrzenia na tak potę-
pianą i wyszydzaną część nasze-
go społeczeństwa. Możliwe, że za
jakiś czas wszelkie ograniczenia
dotyczące ich znikną i będziemy
się mogli wreszcie cieszyć równo-
uprawnieniem wszelkich ras i klas
na Aeris.
Bitewny za pomocą magii dźwię-
ku (Pani Kyera postanowiła wystą-
pić do Konwentu o odszkodowanie
za rozbite naczynia) rozerwał cia-
ła owadów. Bohaterowie ponownie
ocalili miasto.
i sympatyczne podejście do innych
sprawiło, że miała wielu przyja-
ciół, mało wrogów. Często widy-
wana w towarzystwie członkiń tak
zwanej Ligi Kobiet, chociaż sama
nigdy nie potwierdziła identyfika-
cji z ta grupą.
Redakcja Gońca gwarantuje nagro-
dę za dostarczenie Keishy żywej
do Silwood oraz wszelkie wiary-
godne i sprawdzone informacje na
temat jej aktualnego miejsca poby-
tu. Nie zapomnijmy o niej, być mo-
że potrzebuje właśnie naszej po-
mocy, a nie może sama o nią
poprosić! Poszukajmy jej, razem,
wspólnie, przecież nie mogła za-
paść się pod ziemię!
mleche...!
Cieszymy się, że Pani Sinzyne na-
reszcie może korzystać z księgo-
zbiorów i innych udogodnień zgro-
madzenia magów z wyspy. Tym sa-
mym chcemy jej życzyć szybkiej
i udanej kariery. I tym pozytyw-
nym akcentem kończymy artykuł,
mając nadzieję, na dalszy szczęśli-
wy rozwój wypadków.
Redaktor Naczelny.
 „To tylko chwila i tak to traktuj,
nic więcej, nic mniej.”
Ile razy to powtarzałam, albo ileż
razy to mnie powtarzano te słowa?
Oj wiele.
Nie trzeba wiele, przyzwalające
spojrzenie, zapach wiosny w po-
wietrzu, czasem trochę wina, któ-
re ośmiela. A potem gorączkowe
spojrzenia i pytanie „Jak do tego
doszło”? Ot po prostu, doszło. Cza-
sem nie warto pamiętać o rzeczach,
które następują później. Pretensje,
wzajemne unikanie tematu, albo
gorzkie słowa. Lepiej oderwać tę
część i pozostawić w pamięci tylko
to co miłe, tę jedną chwilę zapo-
mnienia. Przecież w życiu piękne
są tylko one, prawda?
Ale czasem, pozornie taka chwila
może się przemienić w coś trwal-
szego. Tylko trzeba dać sobie oka-
zję do wyjaśnień. Nie uciekać, nie
obrażać się, po prostu porozma-
wiać. W ogóle mam wrażenie, że
byłoby dużo przyjemniej na tym
padole, gdyby wszyscy więcej ze
sobą rozmawiali, nie ma nic gor-
szego niż niedopowiedzenia, któ-
re są idealną pożywką dla chorych
Sothar — złodziej i ekshibicjonista!
To naprawdę niepojęte, że do ru-
bryki z plotkami najczęściej trafia
właśnie ulubiony czarownik Aeris,
nasza „poczciwa Sotharzyna” jak
to dane mi było usłyszeć ostat-
nio. Wiecznie obrażony, gburowa-
ty i niemiły zupełnie nie pasuje
do tego kącika, a mimo wszystko,
z maniackim uporem, co wydanie
Gońca pojawiają się kolejne wieści
na jego temat, kolejne niewygodne
fakty.
Zaczniemy może od kradzieży,
która kilka dni temu wstrząsnęła
całym Silwood, jeśli nie całą wy-
domysłów i podejrzliwości. Roz-
mowy nie zawsze bywają łatwe, ja-
sne, ale... nie można chyba wciąż
tylko uciekać? Szczególnie kiedy
ma się tak dużo do stracenia.
I wbrew pozorom, powyższa uwa-
ga nie tyczy się tylko tych, co to są
w bardziej intymnych relacjach ze
spą. Ławka przy posągu, ta na sa-
mym środku rynku Silwood zosta-
ła perfidnie skradziona! Zeznania
świadków są jednoznacze: „Siedzę
ja sobie, a tu nagle przychodzi ten,
no... Sothur, czy Sothor, w każdym
razie ten co w posągi zamienia. Ja
tak patrzę co on robi, a ten wy-
ciąga jakąś torebkę. Widziałem już
taką, droga jak klejnoty Elline, do
kupienia u Alanki, magiczna pew-
nie. No, i on ją tak wyciąga i na-
wija na kraniec ławki! Już chcia-
łem zareagować, spytać czy on już
zdurniał do reszty, ale nie mogłem,
sobą. Niejedna przyjaźń też skoń-
czyła się, bo zabrakło rozmowy.
Gdy byłam mała, mówiono mi, że
gdy kończy się przyjaźń, gaśnie na
niebie gwiazda. Ile gwiazd świeci
na Waszym niebie?
PS. Choć bywają sytuacje kiedy to
wolę pozostawić tę odrobinę nie-
domówienia. Pamiętam takie jedno
spotkanie pod gwiazdami, w miej-
scu, gdzie powietrze przesiąknięte
jest dziwnymi zapachami i emo-
cjami. Czy to aura tego miejsca
tak podziałała, że nagle usłysza-
łam „Twoje usta też wyglądają na
miękkie”...? Nie wiem czy te słowa
były skierowane do mnie, czy też
zwyczajnie wisiały jeszcze w po-
wietrzu kiedy nadeszłam.
Właściwie to wcale nie jestem
pewna, czy na pewno je słyszałam.
I nie chcę tego wyjaśniać, niech tak
zostanie, taka jedna słodka tajem-
nica chwili. Ale to taki jeden wyją-
tek, który ma potwierdzać regułę.
Szpila
bo mi szczęka z zębami na zie-
mie opadła: wsadził do tej torby
całą ławkę, rzucił sakiewkę na zie-
mię, burknął coś pod nosem i sobie
poszedł! Od tej magiji to jednak
zgłupieć można!” Dlaczego Sothar
to zrobił? Po co mu była ta ławka
i gdzie z nią poszedł? Tego nie wie
nikt, ale znając Sothara można się
spodziewać najgorszego...
Z drugiej strony Sothar potrafi nie
tylko bulwersować, ale i rozśmie-
szać! Ostatnio, niby przypadkiem,
Kyrus oraz kilka innych osób przy-
łapali go, gdy biegał z gołym tył-
kiem! „Mówię Ci, ciężko było opa-
nować jednoczesny śmiech oraz
obrzydzenie. Najpierw goła dupa
Sothara i on biegający jak gdyby
nigdy nic, wrzeszczący tylko coś
pod nosem. Śmiechu co nie miara,
ale gdy już otarłem łzy ze śmie-
chu i przyjrzałem się bliżej... Już
pomijam fakt, że o pryszczach na
tyłku słyszałem tylko z opowieści
Zasłyszane na rynku
Alaverla dba o miasto!
Nasz ulubiony kapłan, Alaverl, nie
próżnuje. W ramach utrzymywania
czystości w Silwood, podjął się ko-
lejnego obowiązku. Tym razem po-
stanowił zacząć walczyć z gnolla-
mi i koboldami brudzącymi nasze
piękne miasto swymi odchodami.
I wziął się za to od razu z rozma-
chem, nie dbając o siebie. W ra-
zie konieczności gotów jest zbierać
odchody własnym ubraniem! Trzy-
maj tak dalej, dzielny Alaverlu. Sil-
wood liczy na ciebie — i na twe
stroje.
Dawno temu w odległym zakąt-
ku Shou mieszkał pewien syn do-
stojnika o nazwisku Lei. Ów Lei
w młodości, dzięki temu że jego
i obelg, ale żeby aż takie duże?!
Naprawdę, teraz już chyba rozu-
miem dlaczego on ciągle siedzi na
tej swojej ławce — jeszcze wiatr
mocniej zawieje, uniesie mu tą sza-
tę... A wtedy strzeż się Silwood
— tak opisuje to naoczny świadek
zdarzenia.
Ciężkie życie ma ten nasz Sothar.
Tajemna umowa z drowami!
Nie tak dawno temu, na piętrze
karczmy „Piwne Oko” doszło do
spotkania przedstawicielstw dro-
wów i władz wyspy w celu pod-
pisania umowy handlowej! Na-
sze źródła podają, że społeczność
drowów żywo jest zainteresowa-
na preparatami do barwienia wło-
sów i wycieczkami krajoznawczy-
mi. Ponoć nieustanna wilgotność
Podmroku zaczyna im już obmie-
rzać. W zamian, drowy zaofero-
wały nieograniczony nakład porad-
nika „Jak zstąpić do Podmroku
i przetrwać? Praktyczne wskazów-
ki”. Właściciele zajazdów po tej
i tamtej stronie już zacierają ręce
na myśl o nowych klientach.
Gładkolicy krasnolud?!
Brottor, mężny krasnolud, którego
twarz wszyscy już zdążyli zapo-
mnieć, skrywa straszliwą tajemni-
cę! Ów dzielny wojownik nosił ca-
ły czas hełm tłumacząc się ślubo-
waniem które złożył. Tak napraw-
dę, Brottor nosił hełm bo nie ma
brody! Czy zapatrzył się za moc-
Zawistny Lei
rodzina była bogata, mógł robić co
tylko chciał. Najbardziej nie zno-
sił czytania książek. Mawiał, że
księgi pełne wierszy są tylko śla-
Włada potężną magią, a nie mo-
że poradzić sobie z cerą na pu-
pie. Taki bogaty, a musi kraść ław-
kę z miasta, zamiast kupić własną.
Osobiście bardzo mu współczuję, i
służę pomocą... Ale wiem też, że
zostanie ona odrzucona. I bądź tu
mądry...
mleche...!
no na gładkolice elfy, czy też padł
ofiarą straszliwego żartu, tego jesz-
cze nie wiemy, ale dowiemy się
już wkrótce, specjalnie dla naszych
Czytelników!
Klątwa Kyrusa!
Dzielny strażnik Kyrus wykrył ko-
lejny spisek wymierzony przeciw-
ko mieszkańcom Silwood. Jak do-
noszą nasi reporterzy, miejsce,
w którym stoi ten słynny mag
nie zostało wybrane przypadkowo.
Otóż Kyrus stojąc w swym ulu-
bionym miejscu wchłania w siebie
potworną klątwę — przekleństwo
zrzędzenia. Niestety, nie tak daw-
no okazało się, iż prawdopodob-
nie jego poświęcenie idzie na mar-
ne. Klątwa zaczęła rozprzestrze-
niać się na inne osoby znajdujące
się w pobliżu. Może czas na doko-
nanie w tym miejscu jakiegoś eg-
zorcyzmu? Albo też poziom zrzę-
dliwości Kyrusa jest tak wysoki,
iż nie jest w stanie on wchłonąć
więcej klątwy? Reporterzy przed-
stawią niebawem kolejne informa-
cje.
dem pozostawionym przez staro-
żytnych, dziś zaś są one zupełnie
bezużyteczne. Lepiej raczej uczyć
się sztuki walki — w tej dziedzi-
nie można osiągnąć jakąś satys-
fakcję. Rodzina sprowadziła więc
mistrzów sztuki walki. Lei ranki
i wieczory spędzał na treningu i
niektórzy z jego nauczycieli ujaw-
nili mu prawdziwe tajniki swej
sztuki. Dzięki temu stał się sław-
ny w okolicy. Gdy Li był w śred-
nim wieku, jego ród podupadł, sam
zajmował się wówczas nauczaniem
sztuki walki. Wśród jego uczniów
wielu było okolicznych łobuzów,
którzy często terroryzowali słabych
i biednych Pewien stary mnich, wę-
drował ze swym uczniem po ce-
sarstwie, zarabiając na pożywienie
demonstrowaniem swych umiejęt-
ności. Pewnego dnia przybył on do
wioski Leia. Miejscowi ludzie ze-
brali się tłumnie, by zobaczyć tech-
niki walki starego mnicha. Gdy
Lei zobaczył co się dzieje, złość
w nim zawrzała. Postanowił upo-
korzyć mnicha. Przepychając się
przez zgromadzonych podszedł do
mnicha i powiedział:
— Jak śmiesz, stary mnichu, de-
monstrować swe nędzne umie-
jętności przed prawdziwym mi-
strzem! Zmiataj stąd natychmiast!
Mnich, widząc że ma przed so-
bą człowieka porywczego, odpo-
wiedział ostrożnie dobierając sło-
wa: — Z tak skromnymi umiejęt-
nościami, gdzieżbym śmiał się ni-
mi chwalić. Ale długa droga przede
mną, chciałem tylko pokazać pa-
rę ćwiczeń, żeby trochę zarobić na
wydatki w podróży. Nie wiń mnie
za to Panie.
Lei, sądząc że mnich się go boi,
próbował go jeszcze bardziej za-
straszyć, mówiąc:
— To jest mój teren. To, że
śmiesz pokazywać tu jakieś ćwi-
czenia mogę traktować tylko jako
wyzwanie. Jakie możesz posiadać
umiejętności, że ośmielasz się wy-
zywać mnie na pojedynek? Jeśli
zaraz stąd nie znikniesz, nie licz na
moją litość! Lepiej się stąd wynoś!
Mnich nie miał innego wyjścia,
jak tylko pozbierać swe rzeczy
i odejść.
Gdy mnich z uczniem szli już
przez pewien czas, niespodziewa-
nie z tyłu rozległ się gwałtow-
ny krzyk. Mnich szybko obejrzał
się za siebie i zobaczył jak Lei
z włócznią w prawej ręce zbliża się
wraz z uczniami, krzycząc:
— Dajesz wszędzie pokazy za
pieniądze, musiałeś dużo zarobić.
Mówią, że kto często chodzi brze-
giem rzeki, nie może nie zamoczyć
butów. Dzisiaj tobie się to przyda-
rzyło! Musisz oddać połowę pie-
niędzy na wino dla mnie i moich
uczniów. W przeciwnym razie łań-
cuch, który widzisz w moich rę-
kach, nie okaże ci litości.
Mnich wiedział, że z tym rodza-
jem ludzi nie warto dyskutować,
otworzył więc sakiewkę i oddał kil-
ka miedziaków. Lei, gdy zobaczył,
że mnich daje mu tylko miedziaki,
wybuchł gniewem. Rzucił moneta-
mi w mnicha, mówiąc:
— Czy mówiłem, że potrzebu-
ję drobnych? Natychmiast wyjmuj
pieniądze! Mnich odpowiedział:
— W mojej sakiewce mam tyl-
ko tyle. Jeśli jest tu coś jeszcze,
to musiałem przeoczyć. Lei chciał
siłą przeszukać mnicha, ale tego
ten już nie mógł znieść. Wezbrał
w nim gniew. Sprężył ciało gotowy
do ataku, ale jednocześnie pomy-
ślał: „W pojedynkę trudno poko-
nać wielu przeciwników, słaby nie
pokona silnego. A tu jeszcze mam
do czynienia z tak gwałtownymi
i brutalnymi ludźmi. Lepiej posłu-
żyć się dobrym słowem i przeko-
nać ich”. Lei zaczął się odgrażać:
— Jeśli nie dasz pieniędzy, nie
obędzie się bez walki!
Mnich nie miał innego wyjścia,
więc powiedział do obecnych: —
Mnisi mogą znieść wielkie upo-
korzenie. Można powiedzieć, że
nasze współczucie jest bezkresne,
a sprawiedliwość niezmierna. Ale
skoro Lei nie daje mi innego wyj-
ścia, nie ma o czym więcej mó-
wić. Jeśli będę walczył, przegram,
jeśli nie będę walczył, też prze-
gram. Pozostaje mi tylko wykorzy-
stać moje skromne umiejętności.
Ale musimy walczyć jeden na jed-
nego i tylko jedną bronią, tak bę-
dzie sprawiedliwie. Nie boję się,
jeśli wszyscy zaatakujecie, ale nie
byłoby to przyzwoite zachowanie.
Czy zgadzacie się na takie zasady
pojedynku?
Uczniowie Leia przystali na propo-
zycje mnicha. Mnich smutnym gło-
sem odrzekł:
— Gdy walczą dwa tygrysy, je-
den musi odnieść rany. Jeden z nas
dwóch może stracić życie.
Lei sądził początkowo, że stary,
słaby mnich nie będzie mógł po-
konać jego, młodego i pełnego
energii. Chciał więc wykorzystać
tę okazję, by popisać się swymi
umiejętnościami. Gdy jednak usły-
szał słowa mnicha, zdał sobie spra-
wę, że musi mieć do czynienia
z człowiekiem o wielkich umiejęt-
nościach. Nie mógł jednak się wy-
cofać bez uszczerbku dla honoru.
Wybrano miejsce w którym miał
się odbyć pojedynek. Lei starał
się robić wrażenie pewnego sie-
bie, naprawdę jednak był przepeł-
niony strachem. Stary mnich na-
tomiast podszedł do niego spokoj-
nie, jednocześnie mówiąc do swe-
go ucznia:
— Idź pierwszy do oberży, opłukaj
trochę ryżu na dobry posiłek. Jak
wrócę, to sobie dobrze podjem.
Lei zapytał: — Jakiej broni będzie-
my używali?
Mnich odpowiedział: — Twój wy-
bór. Ja nie będę używał broni. Gdy
Lei usłyszał te słowa, ogarnął go
jeszcze większy strach, ale jedno-
cześnie dziko krzyknął:
— Nie bądź zbyt pewny siebie. Za-
raz stracisz życie!
Chwycił włócznię, i gwałtownie,
jak orzeł spadający na ofiarę, za-
atakował pierś mnicha. Mnich lek-
Wu Jen i córka rybaka
Tysiące lat temu za panowania
pierwszej dynastii w Cesarstwie
Shou mieszkał pewien młody Wu
Jen o imieniu Han Zhong. Miesz-
kał w cesarskim pałacu, miał
wszystko czego człowiek może
sobie zażyczyć, złoto konkubiny
smakołyki z dalekich krain ale mi-
mo to był bardzo nieszczęśliwy.
Cesarz spytał więc Wu Jena:
— Dlaczego się smucisz mój przy-
jacielu?
Han Zhong odparł: — Dziękuje
ci łaskawy panie, dzięki twej ła-
sce mogę mieć wszystko co istnie-
je w naszym cesarstwie i poza nim
ale jednej rzeczy już niedługo nie
będę mógł mieć.
— Czegóż to? — Zapytał zatro-
skanym głosem cesarz. — Wielki
Panie Shou. Oddałbym ci wszystko
co posiadam za jeden dzień, któ-
ry będę mógł spędzi poza pałacem.
Wiesz, że twój nadworny mędrzec
jest już stary i niedługo będę mu-
siał go zastąpić, przygotowywano
mnie do tej roli od narodzin ni-
gdy nie widziałem świata na ze-
wnątrz Złotego Pałacu a gdy zosta-
nę twym Wu Jenem panie nie będę
mógł już nigdy opuścić pałacu ze
wglądu na twa wygodę i bezpie-
czeństwo o wielki potomku smoka.
— Odrzekł smutno Han i ukłonił
się wysuwając dłonie z rękawów.
Cesarz uczynił wtedy niespodzie-
wany gest i składając swój wa-
chlarz ze złotego jedwabiu w dło-
ko uniósł lewy nadgarstek i wytrą-
cił włócznię z rąk Lei. Ten wy-
dobył natychmiast miecz i zaczął
nim wywijać, poruszając się jak
tornado, wykonując cięcia w kie-
runku mnicha. Mnich spokojnie
wykonał kilka uników, aż wresz-
cie, skracając dystans, z ukosa
zaatakował ramię Lei, jednocze-
śnie wykonując kopnięcie w je-
go twarz. Lei upadł, ale natych-
miast się podniósł. W tym momen-
nie Wu Jena powiedział:
— Pokaż dziś w nocy ten wachlarz
strażnikom przy wejściu wypusz-
czą cię. Ale pamiętaj masz tylko
jedną noc i jeden dzień, które mo-
żesz spędzi poza pałacem. Jeśli nie
będzie cię dłużej możesz już nie
wracać.
Han Zhong bardzo wdzięczny ce-
sarzowi wyruszył kiedy tylko księ-
życ pojawił się na niebie. Leciał
nad cesarstwem pogrążonym w no-
cy mijał miasta i wsie urzeczony
pięknem świata, Niestety nad mor-
skim brzegiem w podróży prze-
szkodziła mu niespodziewana bu-
rza, młody Wu Jen szukając schro-
nienia zapukał do małej chaty sto-
cie mnich uderzył krawędzią dłoni
w ramię Lei, łamiąc je i wytrąca-
jąc mu miecz. Zebrani przez mo-
ment milczeli, osłupiali. Niektóry
z uczniów Leia chcieli się zemścić
na mnichu za porażkę swego mi-
strza, lecz widząc gniewną reakcję
pozostałych, nie zdecydowali się
na podjęcie jakiegokolwiek działa-
nia. A mnich spokojnie oddalił się.
Ho Li
jącej na skalistym brzegu. Otwo-
rzyła mu piękna istota. Kobieta
choć wyglądała jak bogini miała
zapłakaną twarz. Han spytał: —
Czemu płaczesz pani? — Mój oj-
ciec wypłynął w może a ja zosta-
łam sama i boję się burzy. Czy za-
opiekujesz się samotną kobietą? —
Ze łzami w oczach odrzekła dziew-
czyna.
Wu Jen oczarowany i wzruszony
został na noc ofiarowując jej zło-
ty wachlarz. Jak strasznie był za-
skoczony gdy rano zamiast pięknej
kobiety u jego boku leżał przypo-
minający wielkiego węża grotesko-
wy potwór. Zdjęty odrazą Han już
miał odejść ale wężowa istota po-
wiedziała:
— Nie tak szybko mój mężu, pa-
miętasz jak zapytałam czy się mną
zaopiekujesz. Zgodziłeś się i spę-
dziłeś ze mną noc. Teraz musisz
zabrać mnie ze sobą do pałacu.
Han Zhong otworzył drzwi ale
spostrzegł magiczny łańcuch przy-
twierdzony do swej nogi, którego
drugi koniec trzymał gad.
— Będziesz musiał mnie nieść —
powiedział wąż.
Wu Jen na próżno próbował uwol-
nić się z więzów i musiał wraca
niosąc na plecach ogromnego po-
twora.
Niestety dotarł za późno i straże
nie chciały go wpuścić. Zapłakał
więc gorzko nad swą głupotą: —
Dlaczego dałem się ponieść zgub-
nemu pożądaniu?
Nagle bramy pałacu rozwarły się
i stanął w nich sam cesarz.
— Byliśmy przyjaciółmi od dzie-
ciństwa teraz musimy pożegna się
na zawsze — powiedział.
— Ten potwór mnie oszukał! —
rzekł Wu Jen z wyrzutem.
Lecz obok niego stał nie wężowy
stwór a piękna dziewczyna, którą
poznał poprzedniej nocy. Zniknęły
też magiczne okowy. Kobieta padła
na twarz przed cesarzem i płacząc
powiedziała:
— Ten człowiek wykorzystał mnie
obiecując, że się mną zaopiekuje.
Według prawa jesteśmy już mał-
żeństwem. Porwał mnie daleko od
domu ojca i nie mogę już tam wró-
cić.
Cesarz pogładził brodę mówiąc:
— Han za to, że wolałeś uroki
życia poza pałacem nad lojalność
cesarzowi nie masz już do nie-
go wstępu. Tobie zaś potworze —
cesarz wskazał na dziewczynę za
podstępne odebranie mi przyjacie-
la ja odbiorę męża.
Stało się cesarz uniósł dłoń i po-
jawił się smok, który odesłał męż-
czyznę i kobietę daleko na skraje
cesarstwa do nieprzebytych połu-
dniowych dżungli. Han Zhong po
wieczność kryje się przed swą żo-
ną pogrążony w hańbie i rozpaczy
lecz jeśli odzyska złoty wachlarz
cesarza jego duch będzie mógł za-
znać spokoju. Natomiast pełna nie-
nawiści wężowa istota wkrótce wy-
dała na świat owoce nocy spędzo-
nej z młodym Wu Jenem. Były to
obrzydliwe pół kobiety pół węże
zwane nagami. Ich matka rozkaza-
ła rozpełzną się im po dżunglach
i odnaleźć serce jej męża by za-
wsze było przy jej sercu oraz je-
go oczy, aby nie mógł ich odwró-
cić kiedy zamienia się w potwo-
ra. Do dziś cichym głosem ludzie
mówią o nogach, które porywają
młodych mężczyzn, by wyrwać ich
serce i oczy. Bardzom wdzięczny
za słowa otuchy kierowane przez
czytelników.
Mam nadzieję, że legendy się po-
dobały w następnym numerze opi-
sze kilka świątecznych zwyczajów
cesarstwa Shou. Wasz uniżony słu-
ga
Ho Li

List do Kyrusa
Szanowna Redakcjo!
Piszę ponownie w związku odpowiedzią jaką dostałem od maga Kyrusa. Jestem głęboko zasmucony, prostackim
sposobem manipulowania mym słowem. Dlaczego wmawia mi się napisanie słów, których nie napisałem? Spacery
po krypcie? Z córeczką? Szanowny magu, przejrzyj proszę ponownie mój list, słowem o kryptach nie wspomniałem.
Tym bardziej o nieumarłych.
Mam się zdecydować czy robię to dla rodziny czy dla innych? Ależ co to w ogóle ma znaczyć? Skoro noszę miecz
i wiem jak się nim posługiwać, to chyba nie jest dziwne, że w czasie ataku na miasto, inni, bezbronni mieszkańcy
miasta patrzą na mnie, z nadzieją, że im pomogę? Służba w Straży kojarzy mi się poświęceniem dla dobra innych,
z szacunkiem jaki się ma dla mieszkańców, których to przecież obiecało się bronić. Z tej odpowiedzi wylewał się
tylko jad i lekceważenie. Może jednak Straż to nie odpowiednie miejsce dla Pana, Kyrusie?
I ostatnia uwaga. Nie jestem specjalnie wykształcony, nie mnie czytanie trudnych ksiąg, ale nauczono mnie szacunku
dla rozmówcy. Nawet jeśli się z nim nie zgadzam.
Pozdrawiam!

”Awanturnik”