Powieść ma formę listów.

W pierwszym bohater tytułowy - Werter - wspomina romans z

pewną kobietą, podczas którego mimowolnie rozkochał w sobie jej siostrę. Werterowi nie
odpowiada ta sytuacja - by uspokoić nerwy, wyjeżdża na wieś. Chce w samotności
kontemplować przyrodę. Zachwyca się spokojem i beztroską wiejskiej egzystencji. Czyta
Homera, w ludziach wokół odnajduje cechy postaci homeryckich, zaprzyjaźnia się z nimi.
Poznaje studenta, urzędnika samotnie wychowującego dziewięcioro dzieci.

Werter mieszka na wzgórzu oddając się kontemplacji krajobrazu. Pewnego razu spostrzega
scenę, która go fascynuje: mały chłopiec tuli do siebie swego młodszego brata. Poznaje matkę
dziecka, córkę miejscowego nauczyciela. Odwiedza ją odtąd często, dzieci zaczynają go
lubić. Wetrer opisuje historię parobka, który zakochał się platonicznie we wdowie, dla której
pracował.

W kolejnym liście Werter oznajmia, że w drodze na bal u komisarza poznał kobietę, która
zrobiła na nim wielkie wrażenie. Ma na imię Lotta. Gdy bohater wstępuje po nią do jej domu,
ona właśnie karmi gromadkę dzieci. Rozmowa o literaturze i taniec z Lottą sprawiły
bohaterowi prawdziwą rozkosz. Dowiaduje się, że kobieta jest zaręczona z człowiekiem o
imieniu Albert. Na koniec Wetrer umawia się na spotkanie z Lottą.

Werter codziennie odwiedza komisarza, przeprowadza się do miejsca, z którego ma bliżej do

domu Lotty i często u niej bywa. Chodzą razem na spacery, bawią się z rodzeństwem Lotty,
odwiedzają chorych. Ta jest wszędzie rozpoznawana i lubiana.

Na plebanii rozmawiają z miejscowym pastorem, jego córką i jej narzeczonym - wszyscy oni
są nudziarzami, niezadowolonymi z życia. Werter reaguje bardzo spontanicznie, nerwowo,
wzrusza się, wychodzi. Lotta radzi mu, by nie podchodził do życia tak spontanicznie, nie
angażowal się zbytnio.

Werter angażuje się jednak coraz bardziej w związek z Lottą. Ona jednak traktuje go tylko
jako przyjaciela.

Lotta opiekuje się panią M. Kobieta ta jest na łożu śmierci. W sotatnich chwilach życia
wyznaje mężowi, że bez jego wiedzy brała pieniądze na utrzymanie domu.

Werterowi wydaje się, że Lotta go kocha. On sam raz jest szczęśliwy, innnym razem
załamany. Zaczyna malować portret Lotty. Wreszcie zjawia się narzeczony Lotty. Werter
spala się z zazdrości. Chce wyjechać w góry. Prosi Alberta o pozyczenie pistoletów. W jego
obecnosci przykłada sobie jeden z nich do skroni. Albert protestuje, wywiązuje się dyskusja o
samobójstwie. Albert twierdzi, że samobójstwo jest pozbawione sensu, natomiast Wetrer, że
może być jedynym wyjściem z beznadziejnej sytuacji. Werter wyjeżdża.

Po powrocie jednak znów odwiedza Lottę, choć strasznie cierpi w czasie tych wizyt. Miłość
jest dla niego źródłem męczarni. Coraz częściej nachodzą go myśli samobójcze. Decyduje się
przyjąć propozycję objęcia posady urzędnika w poselstwie. Następuje dramatyczne
pożegnanie z Lottą.

Na placówce dyplomatycznej Werter musi współpracować z człowiekiem niemiłym i

nudnym. Poznaje także inne osoby - między innymi panne von B., która nieco przypomina
mu Lottę, lecz nie wzbudza tak żywych uczuć.
Werter dowiaduje się o ślubie Lotty z Albertem. Ponadto bohater zostaje wyproszony z
przyjęcia u hrabiego ze względu na swoje miszczańskie pochodzenie. Pociesza go panna von
B.

Werter składa dymisję i wraca do rodzinnego miasteczka. Myśli o zaciągnięciu się do wojska,
lecz porzuca ten pomysł. W końcu postanawia pojechać do Waldheim, by być bliżej Lotty.

Po powrocie czekają na niego przytłaczające wieści: mąż kobiety, u której czesto bywał
wrócił z podróży po spadek z niczym, umarło najmłodsze dziecko, parobek, który kochał się
we wdowie, został wyrzucony z pracy. Młodzieniec coraz częściej sięga po alkohol, zaczyna
tracić kontakt z rzeczywistością, czyta Pieśni Osjana. Jest zrozpaczony.

Werter spotyka innego młodzieńca, który kochał się w Lotcie. Mężczyzna oszalał z miłości -
szuka kwiatów dla ukochanej w listopadzie. Werter widzi wiele podobieństw w ich sytuacji,
wydaje mu się, że sam jest bliski szaleństwa. Spotyka się z Lottą, ale ta wreszcie prosi, by
odszedł. Werter popada w skrajną rozpacz. Opanowuje go myśl o śmierci.

Ostatnia część książki spisana jest w formie narracji trzecioosobowej i opowiada o sotatnich
dniach życia Wertera. Znów spotyka sie z Lottą. Ta prosi go, by wyjechał i spróbował
wyleczyć melancholię. Albert staje się zazdrosny o Wertera, wreszcie prosi ją, by przestała
się z nim spotykać.

Wreszcie Werter spotyka się z Lottą po raz ostatni. Czyta jej Piesni Osjana we własnym
przekładzie. W pewnym momencie rzuca się jej w ramiona, zaczyna ją całować. Lotta jest
oburzona, wygania Wertera. Ten zdecydowany jest już popełnić samobójstwo.

Po powrocie pisze list, w którym przeprasza Lottę, żegna się z nią i robi rachunek sumienia.
Spłaca długi, pożycza pistolety i oddaje samobójczy strzał. Kona długo, w męczarniach. Na
pogrzebie nie ma duchownego, Alberta, ani Lotty, która bardzo ciężko zachorowała na wieść
o śmierci Wertera.

charakterystyka głównego bohatera Wertera

Werter jest tytułowym i głównym bohaterem powieści Johana Goethego pt.: "Cierpienia młodego
Wertera" jego cechy charakteru i usposobienia czynią go idealnym wzorem człowieka z epoki
romantycznej.
Werter pochodzi z mieszczaństwa, co jest dla niego jednym z powodów ciągłych upokorzeń, bólu i
cierpień.
Główny bohater powieści zazwyczaj ubrany był w błękitny frak, a pod nim nosił żółtą kamizelkę. Kiedy
utwór stał się bardzo popularny to strój Wertera nosili wszyscy mężczyźni chcąc się do niego jak
najbardziej upodobnić.
Werter jest człowiekiem uczuciowym i niezwykle wrażliwym. Kiedy zakochuje się w Lotcie nie liczy się
dla niego nic innego niż miłość do ukochanej. Uczucie to opanowuje go całego, staje się mu oddany i
poświęca cały swój czas tylko i wyłącznie ukochanej. Przy niej jest szczęśliwy , a radość ogarnia
każdą cząstkę jego ciała. Zupełnie zapomina, ze Lotta jest zaręczona , a za chwile stanie się mężatką.
Jest egocentrykiem, liczą się dla niego tylko jego własne odczucia. Przeżywa wszystko w głębi duszy.
Marzenia o Lotcie ogarniają nawet jego sny. To ona staje się sensem jego życia. Niestety nie zauważa
jak szybko miłość, która go ogarnęła wymyka mu się spod kontroli i zaczyna popychać ku
samozagładzie. Nie potrafi już pracować ani myśleć o kimś innym niż jego ukochana. Spala się w
swych namiętnościach, gdyż uczucia jego są nieodwzajemnione. Lotta kocha swojego narzeczonego,
a Wertera traktuje jak przyjaciela. Główny bohater powieści jest naiwny i łatwowierny, źle odczytuje
zamiary i gesty Loty, dochodząc do wniosku, ze ona tez cos do niego czuje. Te rozniecone
niepotrzebnie uczucia sprawiają mu wiele bólu i cierpienia. Werter nie może patrzeć jak inny
mężczyzna zbliża się do jego ukochanej, aż w końcu zajmuje miejsce przy jej boku. Wszystko co widzi
i odczuwa, każdy kolejny cios staja się nie do zniesienia.
Werter ukojenia szuka w naturze. We wszystkim tym, co go otacza w każdej najmniejszej istocie
stworzonej przez Najwyższego. Potrafi siedzieć na łonie natury i rozmyślać. Uwielbia także dzieci.
Czasami nawet czuje się do nich podobny, przez łatwowierność i naiwność. Chętnie się z nimi bawi, a
one bardzo szybko się do niego przekonują i przywiązują.
Jednak mimo wszystko i tak jego życie jest pasmem udręk i cierpień nie tylko z powodu nieszczęśliwej
miłości, ale także stanu swojego pochodzenia. Czuje się odtrącony przez ludzi wyższego stanu.
Buntuje się przeciwko temu, neguje różnice miedzy ludźmi. Właśnie to wszystko- każda najmniejsza
przykrość, krzywda oraz pogarda doznawana od ludzi, aż w końcu nieodwzajemnione uczucie, które
nie ma szans na spełnienie upewniają Wertera coraz bardziej w decyzji o popełnieniu samobójstwa.
Niestety to wszystko było dla niego zbyt trudne, nie potrafił sobie z tym poradzić, nie mógł patrzeć na
szczęście ukochanej u boku innego mężczyzny. Ludzka psychika jest bardzo krucha i niezwykle
wrażliwa, jego była jeszcze bardziej, gdyż był on człowiekiem niezwykle rozwinięty emocjonalnie, a
także artystycznie. Nawet w chwili śmierci wypowiada imię swojej ukochanej, której poświęca swoje
życie.
Uważam, że Werter to postać która zasługuje na nasz szacunek. Nie każdy z nas potrafi tak bardzo
pokochać druga osobę i oddać się jej całkowicie. Poświęcając każda chwile uwagi, spędzać z nią
każdy wolny czas. Jednak jest mi przykro, iż była to miłość nieodwzajemniona, ponieważ bohater
zasługiwał na to, by mieć kogoś bliskiego, kochającego. Może wtedy jego życie potoczyłoby się
zupełnie inaczej i nie musiałoby się zakończyć tak tragicznie jak w powieści.

„Cierpienia młodego Wertera” to opowieść o tym, co może uczynić z człowiekiem

nieszczęśliwa miłość. Z człowiekiem niedojrzałym
– należy koniecznie dodać. Od tytułowego bohatera wzięła nazwę postawa
człowieka cierpiącego na chorobę duszy. Werteryzm to zapatrzenie- umiłowanie przyrody,
izolowanie się od świata, co implikuje skrajny indywidualizm.
Omawiany utwór to powieść epistolarna. Budowa opiera się na korespondencji- w tym
wypadku listów Wertera do przyjaciela.
Historia rozpoczyna się od wyjazdu z miasta na wieś. Bohater chce uwolnić się od romansu
w jaki się uwikłał. Tutaj odnajduje spokój i ukojenie na łonie natury. Poznaje miejscowych i
wtapia się w życie społeczne.
Harmonię i spokój jaki tu odnalazł burzy kolejne wydarzenie. W drodze na bal, na który
zaprosił naszego bohatera znajomy komisarz, Wertep spotyka „jedno z najmilszych
stworzeń”. Mowa o Lotcie.. Na zabawie zakochuje się w niej bez pamięci i prosi o ponowne
spotkanie. Od tego czasu widują się często, lecz Lotta traktuje go jako przyjaciela i
towarzysza spacerów. Wertep coraz mocniej angażuje się w ten związek, miłość zaczyna go
zwyciężać, nie myśli racjonalnie. Właśnie w tym momencie nieszczęśnik zachorował na
Weltchmerz (chorobą duszy). Wybuchająca wiosną miłość do Lotty przeobraża się w trudne
do opanowania uzależnienie. Dla Wertera ważne staje każde spojrzenie ukochanej, każdy jej
gest. Następnie popada w huśtawkę nastrojów: z pełnego euforii zachwytu w graniczące z
depresją przygnębienie. To okazują się jego stany, rzeczywistości które nim miotają:
przesadna uczuciowość, fascynacja, poczucie bezsensu.
Kolejnym powodem do smutku jest poznanie Alberta- narzeczonego jego ukochanej. W
następnej scenie tego dramatu Albert ubiega Wertera przed samobójstwem. Wywiązuje się
między nimi dyskusja. Analiza tej rozmowy uświadomi nam różnice między sposobem
postrzegania świata przez obu młodzieńców.
Albert jest człowiekiem mocno osadzonym w rzeczywistości. Stanowi niewątpliwe oparcie dla
Lotty i daje jej poczucie bezpieczeństwa. Wydaje się kimś dążącym do jakiegoś celu, jest
zaangażowany w życie ale bez namiętności. Albert pasuje do świata jemu współczesnego-
jest jakby jego częścią. Wyznaje powszechnie przyjętą moralność.
Wertep- całkowite przeciwieństwo. Jego zachowanie zarysowuje mentalność człowieka
niedojrzałego. Nie umie sobie poradzić z problemami, odsuwa je, a kiedy dochodzi do kresu
wytrzymałości i planuje samobójstwo, oskarża o swoje nieszczęście Lottę. Werter sam mówi
o sobie, że jest indywidualistą. Jego wrażliwa dusza artysty nie zniesie szarości twego
świata, on musi być ponad tym. Próbę targnięcia się na swoje życie argumentuje tym, że
pewne czyny można usprawiedliwić, na dodatek samobójstwo należy do wielkich czynów.
Jest zarazem lekarstwem na chorobe duszy i dowodem buntu. Odpowiedź Alberta jest
natychmiastowa. Cierpienie można ukoić momentem przełomowym- odbić się od dna.
Uważa takie rozwiązywanie problemów za głupotę, słabość, a przede wszystkim
tchórzostwo. Zdaniem Alberta tego czynu nie można usprawiedliwić.
Nasz nieszczęśliwy bohater próbując odciąć się od tych problemów i znaleźć ucieczką od
miłosnej tortury wyjeżdża w góry. Lecz to nie zmienia niczego. Po powrocie nie przestaje
odwiedzać Laury, a wizyty te stają się dla niego źródłem cierpień. Coraz częściej myśli o
samobójstwie.
Werter decyduje się na dramatyczny krok: wyjeżdża na placówkę dyplomatyczną, lecz
pozostaje tam niedługo- rezygnuje z powodu wpływów otoczenia. Wraca do rodzinnego
miasta i zamieszkuje u przyjaciela. Jednak miłość kieruje jego kroki z powrotem na wieś- do
Lotty, teraz już mężatki. Coraz bardziej oddala się od rzeczywistości. To uczucie działa na
niego destrukcyjnie. W połączeniu z niedojrzałością będzie to dla niego przyczyną depresji
prowadzącej do samobójstwa. Dalsze spotkania z Lottą stają się dla obojga torturą, w końcu
dziewczyna prosi go by odszedł. Wertep zaczyna pragnąć śmierci- zabija się. Dlaczego? Był
człowiekiem zbyt uczuciowym, jego idealistyczna dusza artysty nie mogła znieść szarości
tego świata. Samobójstwo było dla niego celem samo w sobie. Zrobił to, by rozwiązać swoje
problemy i jednocześnie wyrazić bunt. Wertep uciekł sam przed sobą.
 Wypracowania gotowe na podany temat!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Werter był bohaterem powieści epistolarnej J. W. Goethego pt. "Cierpienia młodego Wertera". Dzięki
listom, jakie wysyłał do swojego przyjaciela Wilhelma poznajemy jego życie, pasje, uczucia i miłość...
Był to młody człowiek, pochodził z miasta. Jego matka pragnęła, aby zrobił karierę dyplomatyczną,
dlatego też zapewniła mu staranne wykształcenie. Werter czytał Homera i malował obrazy:
"Siedziałem zupełnie pogrążony w malarskich uczuciach". Jednak w pewnym momencie nastąpiła
zmiana osobowości bohatera, który odkrywa w sobie fascynację Pieśniami Osjana. Często podkreślał,
iż samotność jest jego chlebem powszednim: "Jestem samotny i cieszę się życiem w okolicy,
stworzonej ślą takich dusz jak moja". Nie miał w swoim otoczeniu żadne bratniej duszy, utrzymywał
kontakt jedynie ze swoim listownym przyjacielem. Pomimo tego lubił nawiązywać kontakty z prostymi
ludźmi. Cenił ich, buntował się przeciwko światu bogatszych "(...) Ludzie wyższego stanu trzymają się
zawsze w chłodnym oddaleniu od prostego ludu-jakby sądząc, iż na zbliżeniu się stracą". Był wrażliwy
na ludzkie problemy, starał się pomagać w ich rozwiązywaniu. Łatwo ulegał zmianom nastroju
"Przechodzę z troski do swawoli, ze słodkiej melancholii do zgubnej namiętności". Był impulsywny i
pełen emocji, nie był realistą, żył marzeniami, szukał sensu życia pragnął życiowej harmonii, był
skłonny do przesady w wyrażaniu uczuć, stanowił zupełne przeciwieństwo wyważonego i rozsądnego
narzeczonego Lotty.
Kiedy poznał Lottę, od razu zauroczył się jej osobą. Bardzo idealizował ukochaną, dostrzegał tylko jej
dobre cechy. Cały czas uważał, że są pokrewnymi duszami, dwiema połówkami jabłka. Ujawniły się w
Werterze cechy, których nigdy wcześniej u siebie nie zauważał. Pogubił się w swoim uczuciu,
przytłoczyło go ono, wpłynęło na zmianę jego osobowości. Potrafił rozmyślać tylko o miłości. Wtedy to
ujawniła się bardzo ważna cecha – Werter zaczął być przesadnie wrażliwy na swoim punkcie.
Nadmiernie rozpamiętywał swoje stany psychiczne i emocjonalne. Początkowo wieść o tym, że Lotta
jest przeznaczona innemu nie dotarła do niego. Jednak kiedy dziewczyna poślubiła Alberta, zaczęły
towarzyszyć mu dziwne i destrukcyjne myśli. Był zazdrosny o rywala "(...)zepsuł mi całą przyjemność
obcowania z Lottą". Uważał, że jego uczucie jest wyjątkowe i że nikt nie kochał i nie pokocha Lotty tak
jak on. Stał się zaborczy: "Czasami nie rozumiem wprost, jak może i śmie kochać ją inny, gdy to ja
przecież kocham ją tak wyłącznie, szczerze i bezwzględnie, że nic innego nie znam, nie wiem i nie
mam poza nią jedyną." Rozpamiętywał każdy szczegół z minionych spotkań z Lottą. Był
sentymentalny, przywiązywał wagę do błahostek "Ledwiem się zdobył na wrzucenie zwyczajnego,
niebieskiego fraka, w którym po raz pierwszy tańczyłem z Lottą". Chłopak nie dostrzega jednak nadal,
zaślepiony silnym uczuciem, że Lotta traktuje go jedynie jako swego przyjaciela.
Jak sam przyznał, łatwo ulegał porywom serca: "(...) śmieję się z własnego serca, ale mu ulegam". W
końcu jednak słabość psychiczna bierze górę nad Werterem i motywowany niespełnioną miłością
popełnia samobójstwo.
Bardzo ciekawie wygląda stosunek Wertera do natury, przyrody. Niezmiernie fascynuje go jej piękno,
urok, niezbadana tajemnica. Przebywając na łonie przyrody czuje się jakby był bliżej Boga. To jednak
też ulega zmianie pod wpływem nieszczęśliwej miłości, gdyż wtedy postrzega ją, jako nic nieznacząca
dla człowieka i nie mająca wpływu na jego samopoczucie.
Postać Wertera bardzo mnie zafascynowała, choć nie byłbym skłonny jej naśladować. Nigdy nie
popełniłbym samobójstwa, gdyż cechuje mnie zbyt silna wiara i kocham życie. Myślę jednak, że
Wertrowi trzeba współczuć ponieważ nie znalazł w swoim życiu kogoś, kto pomógłby mu pokonać
trudności. Sytuacja, w jakiej znalazł się ten chłopak trochę mnie przeraża, bo lektura książki pokazała
całkowite wyniszczenie psychiczne młodego człowieka, który nie był w stanie poradzić sobie z
własnymi uczuciami. Werter to bohater tragiczny.

2
"Cierpienia młodego Wertera" to powieść epistolarna napisana w 1774 roku przez pisarza okresu
preromantyzmu niemieckiego Johanna Wolfganda Goethego. Twórca ten włączył się do "Sturm und
Drang". Książka składa się z dwóch części i noty od wydawcy, w której opisane są ostatnie dni
tytułowego bohatera. Autor zastosował narrację pierwszoosobową, zwaną także pamiętnikarską, a
cały utwór złożony jest z wielu listów, które Werter pisał głównie do swojego przyjaciela Wilhelma
( dwa listy tylko są adresowane do Lotty, a 1 do Alberta). Opisywał w nich swoje przeżycia i refleksje
na temat życia. Werter to nadawca listów i główny bohater powieści. Epoka romantyzmu to czas, kiedy
to ludzie stali się uczuciowi, wnętrze, emocje stały się dla nich o wiele ważniejsze niż wcześniej.
Dołączony do tematy fragment znakomicie obrazuje nam postać Wertera. Dowiadujemy się z niego
jak istotną rolę w życiu mężczyzny pełniła miłość Uczucie to jest szczęściem, w którym to młody
człowiek potrafi się zatracić bez opamiętania. Jest to wartość najważniejsza, która towarzyszy mu cały
czas. Gdy Werter jest zakochany o niczym innym nie rozmyśla niż o uczuciach i wybrance serca.Lotta
- bo to właśnie najważniejsza osoba w jego życiu, mimo iż była zwykłą dziewczyną, po za tym
zaręczoną, dla młodego mężczyzny wydawała się ideałem bez wad. Potrafił przebywać i rozmawiać
tylko z nią. Uważał, że tylko ona umie go zrozumieć i wysłuchać. Wadą miłości Wertera była zbytnia
idealizacja oraz wyalienowanie się od innych prócz córki komisarza. Tytułowy bohater zawsze dążył
do spotkania z Lottą, zaprzyjaźnił się nawet z jej narzeczonym Albertem, którego szanował i nie
traktował jak rywala - nie chciał odbierać mu narzeczonej. W swojej platonicznej miłości Werter widzi
tylko szczęście. Drugą ważną część w jego życiu stanowiła . Werter dobierał sobie książki, poezję w
zależności od nastroju. Kiedy to jego życie uczuciowe kwitło czytał utwory Homera, zaś kiedy miał zły
nastrój do gustu przypadły mu pesymistyczne i melancholijne Pieśni Osjana. Literatura pozwalała
Werterowi oderwać się od rzeczywistości, rozwinąć wyobraźnię i pomogła w określeniu jego stanu
psychicznego i humoru. Werter zachwycał się naturą. Nie lubił tłoku miast. Podziwiał przyrodę, a ta
skłaniała go do głębokich rozmyśleń i refleksji filozoficznych. Lubił przebywać na otwartej przestrzeni.
Dobrze czuł się otoczony zielenią i do szczęścia i uczucia wolności wystarczyły mu jedynie zwykłe
krajobrazy, Kiedy obcował z naturą miał dobry nastrój i pozbywał się silnych emocji.
Oprócz tych trzech głównych obszarów, z których dowiadujemy się najwięcej o osobowości Wertera, z
całego utworu można wywnioskować i dowiedzieć się jeszcze więcej. Ten młody człowiek jest
utalentowanym artystą i wykształconym mieszczaninem. Cierpi z powodu pochodzenia- jest poniżany
przez arystokrację, co mu się bardzo nie podoba.Werter jest nadmiernie wrażliwy. Lubi rozmawiać
jedynie o swoich uczuciach, snuje refleksje nad samym sobą i światem. Potrafi szybko zdobyć
sympatię innych i ma dar słuchania zwykłych, prostych ludzi. Bardzo lubi dzieci, które ceni za
beztroskę i bezproblemowe podejście do świata. Werter to nie typ człowieka, którego można
ograniczać zasadami, przez to nie potrafi ułożyć sobie kariery zawodowej. Tytułowy bohater to też
człowiek zapatrzony w siebie, cechujący się wysokim mniemaniem o sobie, ale jest też słaby
psychicznie. Nie mógł patrzeć na szczęście Alberta i Lotty. Zdecydował, że ktoś z tej trójki musi zginąć
- wybrał siebie. Popełnił samobójstwo, lecz nie było to spowodowane jedynie nieszczęśliwą miłością.
Innymi powodami było niezadowolenie z życia- pesymistyczne nastawienie, niepowodzenia w karierze
zawodowej,brak silnej woli i energii. Werter nie radził sobie ze swoimi problemami, zawsze starał się
przed nimi uciekać. Wcześniej wyjeżdżał, tym razem odebrał sobie życie.
Podsumowując Werter jest postacią, która zapoczątkowała taką postawę jak werteryzm. Ludzie żyjący
w epoce romantyzmu wzorowali się na nim. Był ideałem człowieka, dla którego ważne jest
wnętrze,uczucia i indywidualność. Werter był oryginalny w swoim otoczeniu, przeżywał wszystko o
wiele mocniej i inaczej patrzył na świat. Opisywał go pod innym kątem niż większość ludzi. Z jednej
strony wrażliwość, miłość, głębokie wnętrze jest piękne, jednak z niczym nie należy przesadzać,
trzeba umieć zachować pewien umiar, którego niestety tytułowy bohaterowi zabrakło.

Głównym bohaterem utworu J. W. Goethego pt.: "Cierpienia młodego Wertera" jest Werter. Werter to
młody człowiek niezwykle inteligentny, posiadający romantyczną duszę. Najważniejszą wartością w
jego życiu jest miłość.
Głównego bohatera poznajemy, gdy wyjeżdża na wieś, aby uciec przed przygodową miłością i jej
konsekwencjami. Ucieka on przed "zalotami" siostry Lotty, Leonory. Był to człowiek sentymentalny z
ogromnymi uczuciami. Lubił przebywać w towarzystwie, bawić się. Lecz nadzwyczaj kochał Lottę i jej
towarzystwo.
Werter był wrażliwym romantykiem. Wyjazd na wieś miał mu przynieść upragnioną ciszę i spokój
gdzie podczas pobytu mógł w samotności i skupieniu przemyśleć cel swojego życia. Kochał przyrodę
więc osiedlił się w leśniczówce położonej w Wahlheim. Ze zdumieniem podziwiał otaczającą go
przyrodę, zachwycał się jej pięknem. Zdaniem Wertera przyroda jest dobrem dla ludzi od Boga,
ponieważ dzięki niej można wszystko przemyśleć.
Przytoczony fragment opisuje nam różne stany uczuciowe romantyka. Wydają się bardzo zmienne,
ponieważ Werter to osoba wrażliwa emocjonalnie. Był bardzo dumny, że może mieszkać tak blisko
swej ukochanej Lotty, ponieważ dzieliło go niespełna pół godziny drogi. Miejsce te nazwał: "położone
blisko nieba". Chętnie pokonywał piesze wędrówki przy tym podziwiał otoczenie.
Poza naturą bardzo bliska jest mu sztuka i literatura, która od zawsze pełniła w życiu Wertera ważną
rolę. W przedstawionym fragmencie można dostrzec zmienność nastroju młodzieńca. Uwielbiał czytać
Homera czy też Osjana. W tej oto literaturze znajdował ukojenie, uspokojenie emocjonalne związane z
miłością do Lotty. Natura zachwycała go tak bardzo, że czuł się człowiekiem spełnionym, nie
potrzebował zapisywać swoich myśli na papier.
Werter był człowiekiem samotnym i niedocenionym przez otoczenie. Czuł się wyobcowany, nie potrafił
znaleźć "bratniej duszy". Lubił zawierać nowe znajomości. Nadzwyczaj kochał dzieci, bawił się z nimi.
Towarzystwo dzieci jest mu najbliższe.
Mimo dobrego kontaktu z otoczeniem uważał, że ludzie go nie rozumieją. Marzył i tęsknił za lepszym
życiem w którym mógłby realnie stąpać po ziemi, być konsekwentnym w swych działaniach.
Lotta wydaje mu się być najpiękniejszą i najwspanialszą kobietą na świecie. Jest ona zaręczona.
Werter postanawia pogodzić się z losem i zaprzyjaźnić z jej rodziną. Spotkania z ukochaną prowadzą
do rozkwitu jego uczuć, dlatego też na stałe osiedlił się w leśniczówce. Wybrankę obdarzał wielkim
uczuciem, fascynuje się przeżyciami, ktore odczuwa podczas rozmowy z nią, wierzy też, że Lotta żywi
do niego głębsze uczucia.
Niestety pewnego dnia miłość Wertera zostaje zachwiana. Powraca Albert, którego żoną zostać Lotta.
Werter zaprzyjaźnia się z Albertem, aby móc być blisko swej wybranki serca. Jednak po pewnym
czasie bohater zaczyna cierpieć z powodu odrzucenia przez Lottę. Werter w rozmowie z Albertem
wyznaje swe uczucia i chęć popełnienia samobójstwa.
Werterowi nie udaje się przetrwać rozetek miłosnych. Czuje się bardzo źle i postanawia opuścić
Walheim. Zmiana otoczenia, ciężka praca sprawia, że popada w depresję.
Werter to romantyczny indywidualista. Idealizował otaczający go świat. Był jednak mądrym i lubianym
młodzieńcem, lecz nieszczęśliwie zakochanym. Próbuje ukształtować swój charakter, dlatego osiedlił
się na wsi by wyciszyć swą duszę. Prowadząc proste życie, unika cywilizacji, która według niego jest
źródłem zła. Skłócony z rzeczywistością Werter, popada w depresją i cierpi na nieuleczalny
pesymizm, niepogodzenie się ze światem.

Werter to młody mężczyzna pochodzący z rodziny mieszczańskiej. Od czasu poznania Lotty ubiera
się w niebieski frak z żółtą kamizelką. Jest typowym romantykiem szukającym sensu życia. Nie jest
realistą, żyje marzeniami. Buntuje się przeciw wszystkiemu co stanie na jego drodze. Nadmiernie
uczuciowy, nieszczęśliwie zakochany. Interesował się literaturą, muzyką i malarstwem. Posiadał wiele
talentów, m.in. malował, rysował oraz doskonale tańczył. Mimo, iż był wykształcony, praca zawodowa
nie dawała mu pełnej satysfakcji. Zdecydowanie lepiej odnajdywał się na spotkaniach towarzyskich.
Jako człowiek oczytany nie miał problemów z prowadzeniem ciekawych i wciągających rozmów, a
także potrafił świetnie dogadywać się z dziećmi.
Miłość była najważniejszą cnotą w jego życiu. Jednak nie miał on szczęścia, zawsze lokował swoje
uczucia w niewłaściwych kobietach. Od pierwszego wejrzenia zakochał się w Lotcie, choć wiedział, że
dziewczyna jest już zaręczona. Stała się ona dla niego uosobieniem anioła, idealizował ją, a jej zalety
podnosił do rangi boskiej, uważał za swoją drugą połowę i bratnią duszę. Miłość do kobiety, możliwość
przebywania w jej towarzystwie, wprowadzała Wertera w stan prawdziwego szczęścia. "[...] bowiem
dzieli mnie to od Lotty jeno pół godziny drogi, tutaj żyję sam ze sobą i z niewysłowionym szczęściem,
najwyższym jakiego doznawać może człowiek" Często rozmyślał również nad swoimi uczuciami.
Swoją miłość stawiał ponad wszystko. Uważał, że jego uczucie jest wyjątkowe i że nikt nie pokochał i
nie pokocha Lotty tak jak on. Jednak mimo to Werter nie walczył o uczucia ukochanej, był pogodzony
z sytuacją w której się znajdował, mimo iż była ona niekorzystna dla niego. Powoli jednak miłość do
dziewczyny coraz bardziej zaczęła wpływać na jego psychikę, działała destrukcyjnie i wyniszczała go
emocjonalnie. Nie mógł zaspokoić wewnętrznego pragnienia bycia z ukochaną. Jednocześnie zdawał
sobie sprawę z tego, że niszczy małżeństwo Lotty i Alberta. Dlatego jedynym rozwiązaniem jakie
przyszło mu do głowy było samobójstwo, które w końcu popełnił.
Werter zachwycał się również poezją. Uwielbiał Homera (" rwę w ogrodzie gospody groch cukrowy,
potem siadam i łuskam go, czytając przy tym Homera"), Szekspira, czytał także Biblię. Poprzez
literaturę zmieniał się wewnętrznie. Homer oddziaływał na niego kojąco. Łagodził i uspokajał silne
porywy serca. Często nawet bohater utożsamiał się z postaciami homeryckimi. Gdy zakochał się w
Lotcie, sięgnął po "Pieśni" Osjana- książkę, której towarzyszy atmosfera żalu i melancholii przeżyć
miłosnych(" Osjan wyrugował z mego serca Homera. Jakiż niewysłowiony jest ten świat, w który
wprowadza nas niezrównany poeta."). Werter wtedy dużo myślał o swoim nieszczęśliwym uczuciu.
Jednak zanim Werter poznał Lottę fascynował się pięknem przyrody, podziwiał ją( "-Oto lasek!-
mówiłem sobie.- Jakże rozkoszne byłoby zatonąć w jego cieniach"- A tam szczyt gór! Jakiż uroczy
musi być stamtąd widok w dolinę?"). Natura była odbiciem jego stanu psychicznego, dlatego też kiedy
emanował szczęściem, cały świat wydawał mu się piękny, gdy natomiast ogarniały go melancholia i
smutek, życie traciło swe barwy i stawało się ponure. Werter utożsamiał się z naturą. Był jej bardzo
oddany, to właśnie w niej szukał harmonii i spokoju, którego mu tak brakowało wśród ludzi. Miał do
niej również ogromny szacunek, gdyż dawała mu natchnienie, podobne jak miłość.
Uważam, że Werterem rządziły uczucia i był on przesadnie skłonny do wzruszeń. Całkowicie
zaślepiała go miłość, stawiał sobie nieosiągalne cele, nie bacząc na otaczający go świat. Zmiana
osobowości sprawiła, iż decyzje które podejmował były od razu skazane na niepowodzenie. Nie mógł
sobie poradzić, wciąż cierpiał. Nie widząc innych sensownych rozwiązań, całkowicie oszalał. Dlatego
zdecydował się na tak radykalny krok, którym było samobójstwo.