4.

Przeanalizuj różne rodzaje wiedzy o wychowaniu (filozoficzna, mityczna, religijna, z

kręgów sztuki, publicystyczna) przy każdym rodzaju powiedz, czy będziesz taki rodzaj wiedzy
rozwijać i dlaczego?

Wiedza filozoficzna
1. zmusza pedagogikę do ciągłego ponawiania pytań o samą siebie;
2. niepewność, wątpienie, pytajność jako wymiar obecny w filozofii;
3. dostrzeganie zarówno całości jak i wielopoziomowości zagadnień;
4. dyscyplina wywodu;
5. rozwijanie;
6. wgłębianie w samego siebie;
7. odmienna od naukowej;
8. szeroka, rozległa, obejmująca różne dziedziny życia;
9. niedookreślona, poszukująca, poszukująca odpowiedzi na pytania i na ich bazie stawiająca
następne;
10. wytycza nurty o wychowaniu które inspirują do przemyśleń, do krytycznej analizy;
11. odsłania coś nowego, nowe szanse i możliwości;
12. otwarta.

Wiedza mityczna
1. brak podziału na to co idealne i realne;
2. mit w specyficzny sposób odnosi się do zdarzeń minionych, zdarzenia mające rozwijać się
tworzą zarazem trwała strukturę odnoszącą się zarazem do przeszłości, teraźniejszości i
przyszłości;
3. demaskuje kwestie tabu, zagadnienia dystansu i trudności dystansowania się;
4. myślenie całościowe.

Wiedza religijna
1. źródła wiedzy: zapisy świętych ksiąg, nauki kościoła, w tekstach filozoficznych
rozważających kwestie religijno - wychowawcze;
2. odnosi sie do sacrum, w co człowiek wierzy, do czego odnosi się z szacunkiem, w czym
pokłada nadzieje;
3. język typu religijnego, jako medium wychowania, wychodzenia poza ludzką doczesność
wnosi do problematyki wychowania kwestie poszerzające jej obszary poznawcze;
4. wnosi oryginalny styl opierający się na założeniach niekwestionowanych, funkcjonujących
dzięki ufności wyznawców.

Wiedza z kręgów sztuki

 1. ekspansja języka obrazu, dźwięku, barwy, ruchu, kolażu;
2. język programowo wyzywający- przenika do szkolnego uczenia się (wywołuje niechęć
uczniów do zdydaktyzowanych tekstów);
3. operuje językiem prostym, nieskomplikowanym, uzupełnionym akcją, emocją;
4. język staje się środkiem porozumiewania się w sprawach ważnych;
5. wiedza gorąca sygnalizująca napięcia, newralgiczne punkty dzisiejszej sytuacji młodych-
opór;
6. kultura popularna jest zwykle odrzucana przez pedagogów, bo stanowi „wulgarną
manifestację nielegalnych wartości”.

Wiedza publicystyczna
1. krytykowana przez naukowców, za małą precyzję języka, za niedoskonałość wywodu,
emocjonalność, aktualizm;
2. zwraca uwagę szerszemu odbiorcy na zjawiska newralgiczne zjawiska społeczne;
3. włącza język potoczny, formułuje slogany;
4. kreować podejście krytyczne;
5. ważna dbałość o precyzję języka.

Wiedza potoczna (subiektywna)

1. mądrość przekazywana z pokolenia na pokolenie;
2. wychowanie to doświadczenie powszechne;
3. spotyka sie z ostrą krytyką pedagogów specjalistów gdyż w wiedzy potocznej jest język
swobody, familiarności, oczywistości, okazjonalności, konkretności, naturalności, nadmiaru
środków komunikowania, nieoficjalności, skrótowości, niestaranności, spontaniczności,
bezplanowości i tendencja do wartościowania;
4. paradoks- gdy język potoczny występuje w wypowiedziach pedagogów- specjalistów- stąd
pedagogika postrzegana jest jako dziedzina poznawczo oczywista, co obniża jej prestiż wśród
innych specjalistów
5. język nienaukowy;
6. filozofia zdrowego rozsądku – Reid.

Wiedza naukowa
1. rozgałęzienie logiczne - podnosi role pojęć jasnych i wyraźnych, wnioskowania jako
rozumowania polegającego na wykazywaniu prawdziwości danego zdania jeszcze nie
uznanego za prawdziwe, na podstawie innych zadań, już za takie uznane. Tłem tej linii
myślenia jest logiczna analiza języka oraz zasady logiki formalnej jako zasady ruchu myśli i
ujmowania jej w zadania.
 2. rozgałęzienie empiryczno-indukcyjne – jest to język metodycznej efektywności.
wypracowanie metod skutecznego zmieniania osobowości wychowanka, której jakość Est
ustalana poza pedagogika i poza wychowawcą i samym wychowankiem.

6. „Co dziś oznacza konieczność przechodzenia nauczycieli-pedagogów do filozoficznego

systemu bycia? Jak dziś owo „przechodzenie” ma się odbywać?
1. Zwrot ku Filozofii pedagogiki- jako systemu wiedzy, który mógłby dać integralną podstawę
działalności dydaktyczno-wychowawczej wychodzącej poza przestrzeń pedagogiczną;
2. Filozofia – jako psycho-teoretyczny instrument odkrywania głębi działalności zawodowo-
pedagogicznej nauczycieli, argument dla zamierzeń pozwalający jasno widzieć perspektywę;
3. Myślenie filozoficzne jako podstawa humanistycznego pojmowania relacji wychowawca –
wychowanek;
4. Wyposażenie nauczycieli w wiedze Filozoficzna umozliwia tworzenie integralnego obrazu
świata z rozproszonej wiedzy przedmiotowej;
5. Nauczyciel jako przedstawiciel najbardziej humanistycznego zawodu musi rozumieć podst.
pojęcia filozofii i psychologii humanistycznej typu „ja” „drugi” „spotkanie”;
6. Filozofia pedagogiki – teoretyczna sfera, przestrzeń duchowa, baza myślowa do prowadzenia
refleksji nad rzeczywistością pedagogiczną (prawidłowość jej istnienia i rozwoju);
7. filozofia powinna towarzyszyć naucz. w codziennym życiu zawodowym będąc pedagogiem
powinni być też trochę filozofami.

Jak dziś owo „przechodzenie” ma się odbywać?

1. poprzez uświadomienie celu i znaczenia swojej pracy zawodowej na drodze uwalniania się od
wszelkich form „świadomości fałszywej”, opartych na relacjach „panowanie - zniewolenie”,
obecnych w rozwoju indywidualnym nauczyciela
2. poprzez zbudowanie autentycznych ludzkich interakcji, w ramach których rezultaty procesu
dydaktyczno-wychowawczego określone byłyby zdolnością jego uczestników do wejścia na
rodzący się nowy poziom myślenia filozoficznego
3. poprzez likwidację nieokreśloności zachowań zawodowych, zmianę postaw rytualnych na
konceptualne;