Professional Documents
Culture Documents
Chomsky
Podkreśla świadomość językową użytkowników języka leżącą u jego podstaw, oraz jego
twórczy charakter NIESKOŃCZENIE wiele zdań:
Język – nieskończony zbiór zdań wytwarzany ze skończonego zbioru symboli za pomocą
skończonego zbioru reguł.
1
JĘZYKI
2
• Ontogenetyczny – dotyczący kwestii powstania języka u dzieci. Dużo
powszechniejszy dzisiaj, łatwy do zaobserwowania. Psycholingwistyka
zajmuje się ontogenezą.
3
Działy językoznawstwa i ich zakresy badań
Językoznawstwo
Ogólne (język we wszystkich Szczegółowe
swych aspektach) (konkretny
język)
Teoretyczne- Opisowe Historyczne Typologiczne
zajmuje się Opis języka Zajmuje się Statyczne
ogólną poprzez kategorie ewolucją języka porównywanie
teorią języka. i jednostki języków z punktu
Zmierza do językowe. widzenia struktury
wyjaśnienia Dotyczą wewnętrznej
-funkcji określonego
-struktury czasu (?) od
-cech przeszłości ku
uniwersalnych teraźniejszości
Jego cechą jest
ahistoryczność
Grecja:
- liberalizm religijny i w związku z tym wykroczenie poza ramy czysto praktyczne
- włączenie problematyki filozoficznej
- pierwsze przemyślenia na temat kategorii językowych, zasad budowy zdania,
powiązania procesów myśli i mowy
- klasyczna gramatyka
- pierwsi w świecie teoretycy języka
- geneza języka, stosunek struktury dźwiękowej i odpowiadającego jej znaczenia,
możliwość zastosowania zasad logicznych do objaśniania charakteru form
gramatycznych
- nadmiernie przekonani o doskonałej konstrukcji języka greckiego
4
aby usunąć nieprawidłowości forsowali badania etymologiczne. Heraklit – identyczność
rozumu jako całości z całością struktury języka.
5
Apollonios Dyskolos – pierwszy zainteresował się problematyką syntaktyczną
Herodian syn Dyskolosa – historia języka, opis akcentu greckiego
6
- dopiero w XIII wieku repertuar znacznie się rozszerza – zasady tworzenia wyrazów,
zakres użycie przypadków, zasady zgody gramatycznej, zbieranie informacji na temat
wiersza, wydzielenie przymiotników, waga rekcji czasownikowej itp.
- scholastycy – rozumowanie logistyczne, czciciele prac Arystotelesa (Abelard)
- Tomasz z Akwinu – dźwięki istnieją po to, żeby coś oznaczać, bez związku ze znaczeniem
są tylko sztucznym tworem ludzkim, pozbawionym celu
- Arabowie – badanie języka Koranu, czystość języka, zwracanie uwagi na dźwięki – strona
fizjologiczna i akustyczna, gramatyka arabska – Al Kitab (Sibavajhi z Basry), świetni
leksykografowie (Firuzabadi – sto tomów słownika Al.-gamus), poprzez podbijanie nowych
ziem zasób słownictwa języka arabskiego wzbogacał się w sposób intensywny i
niekontrolowany.
- Żydzi – porównanie arabskiego, hebrajskiego i aramejskiego – pierwsi komparatyści
- Renesans – to epoka typowo filologicznego zainteresowanie dla języka: studiuje się
teksty greckie i łacińskie. W tym okresie też hebrajski i arabski. Bardzo modne studia
etymologiczne
- Claudio Tolomei – regularność praw dźwiękowych (łacina -> włoski)
XVII-XVIII wiek – logiczna koncepcja języka pozostaje nadal główną podstawą teoretyczną
gramatyki
- szczególnie francuski ośrodek gramatyczny – Port-Royal
- stamtąd Grammaire générale et raisonnée – Cl. Lancelot, A. Arnauld – normy
gramatyczne powinny bardzo wyraźnie odpowiadać postulatom logiki, logika jest
ogólnoludzka, więc możliwe jest zbudowanie jednej gramatyki dla wszystkich języków
świata
- zainteresowanie nie tylko greką i łaciną, ale innymi językami indoeuropejskimi (języki
germańskie)
- XVIII w – metodologia w badaniach nad tekstem pisanym, w końcu solidne podstawy
(metoda filologiczna)
- gramatyka normatywna uzyskuje w XVIII wieku wyraźne podstawy teoretyczne – stagnacja.
Winę za zmiany ponoszą niedokładni gramatycy.
- francuski racjonalizm doby encyklopedystów wpływa na logiczne podejście do
języka i uniwersalizację gramatyki
- zainteresowanie pochodzeniem języka (hebrajski jako najstarszy język po potopie)
- pierwsze prymitywne opisy języków Indian amerykańskich
7
- zapoznanie się z sanskrytem –William Jones – twierdził, że sanskryt, greka, łacina,
gocki i prawdopodobnie celtycki wywodzą się od wspólnego nieistniejącego już dzisiaj języka
- jego teoria przygotowała świat na pojawienie się studiów komparatystycznych
- badania nad ugrofińską grupą językową
8
historycznych i dlatego uważa się, że dał on początek lingwistyce diachronicznej
(historycznej)
- Jakub Grimm – autor Gramatyki niemieckiej (Deutsche Grammatik), ojciec
językoznawstwa niemieckiego, nie tylko problematyka tego języka, ale przegląd
porównawczy cech gramatycznych germańskiej grupy językowej (gocki, niemiecki,
holenderski, angielski, fryzyjski, języki skandynawskie), również systematyczne zestawienie
spółgłosek germańskich z odpowiadającymi im spółgłoskami innych języków
indoeuropejskich – stwierdził prawidłowość (prawa Grimma)
- Georg Curtis (1820 – 1885) Grundzüge der griechischen Etymologie, wprowadził metodę
historyczno-porównawczą do filologii klasycznej.
- Johann Kaspar Zeuss – Grammatica Celtica (1853) położył podwaliny pod studia nad
celtycka grupą językową
- Friedrich Diez – Grammatik der romanischen Sprachen – rozwój perspektywy historycznej
w studiach językowych oraz zapoczątkowanie romanistyki.
- J. Dobrovsky – porównawczo-historyczne badania języków słowiańskich
- A.Ch. Wostokov – pierwsza historyczno-porównawcza fonetyka języków słowiańskich
i w ogóle pierwsza tego typu książka
- Franjo Miklošič – gramatyka porównawcza języków słowiańskich (Vergleichende
Grammatik der slavischen Sprachen)
- August Friedrich Pott – inicjator naukowo postawionych badań etymologicznych i również
jeden z pierwszych komparatystów, głosił, że dociekania etymologiczne mają za
przedmiot dawne formy językowe a nie pierwotne, wyjściowe postaci i znaczenia
wyrazów (Antyk)
- pierwsi komparatyści to nie tylko pionierzy metody naukowej w językoznawstwie. Wnieśli
oni również pierwsze szczegółowsze informacje na temat materiału rozmaitych języków
indoeuropejskich oceniając go po raz pierwszy na szerokim tle porównawczym.
9
- język, jako niezależny od człowieka żywy organizm, którego drogę rozwojową
wyznaczają ogólne prawa biologiczne ewolucji, język tak jak człowiek ma drzewo
genealogiczne
- to jest teoria biologicznego naturalizmu w językoznawstwie, („Stammbaumtheorie”)
- język – to myśl wyrażona w dźwiękach, nie ma języka bez myślenia ani myślenia bez
języka, znaczenie wyrazu leży w rdzeniu i tu można je zawsze wykryć.
- trzy główne typy językowe: języki rdzeniowe (stosunki międzywyrazowe wyrażane poprzez
szeregowanie rdzeni wyrazów); aglutynacyjne (system dołączania dodatkowych form
językowych); fleksyjne (system końcówek na oznaczenie stosunków gramatycznych)
- stopień rozwoju > świat kryształów – rdzeniowe, świat roślinny – aglutynacyjne, świat
zwierząt – fleksyjne
- jego uczeń Johannes Schmidt podważał tą teorie, twierdził, że innowacje (nowe cechy)
powstałe w jednym środowisku językowym nie rozszerzają się dalej, na inne
środowiska w postaci regularnego rozgałęziania się, ale raczej podobnie do uderzeń
fal wodnych, fale takie zalewają raz większe, raz mniejsze obszary językowe
- Max Müller bronił teorii Schleichera, twierdził, że językoznawstwu trzeba wyznaczyć
miejsce w ramach nauk przyrodniczych, bowiem na przeszłość języka patrzeć należy nie
jako na historyczne dzianie się, ale jako spontaniczny proces wzrastania, właściwy
każdemu zjawisku przyrodniczemu, również dla niego język jest bezpośrednim narzędziem
myśli, ale uważał jednak, że język wiąże się nierozdzielnie z działalnością ludzką nie jest
samodzielny.
- przedstawiciele naturalizmu biologicznego zasłużyli się zwróceniem uwagi na język
mówiony, jako że najbliższy był naturalnemu związkowi języka i myślenia.
Humboldtyzm w lingwistyce
10
- język to zjawisko dynamiczne energeia nie ergon, statyka w języku jest pozorna
- więź języka z myśleniem, bez zespolenia się myśli z dźwiękami świat wyobrażeń nie
może przekształcać się w świat pojęć, tzn. nie ma prawdziwego myślenia
- wewnętrzna forma (innere Form) – specyfika struktury psychologicznej danej społeczności
językowej, od której to struktury zależy konkretna organizacja połączenia dźwiękowej i
znaczeniowej strony języka tej społeczności
- problem stosunku między strukturą języka a mentalnością narodu – język jest „swoistą
emanacją ducha danego narodu”, zewnętrznym wyrazem formy wewnętrznej, przez którą
manifestuje się określony pogląd na świat – Weltanschauung
- historię języka należy rozpatrywać w najściślejszym powiązaniu z historią kultury
narodowej, bo mentalność, kultura i ogólna postawa ideowa danego narodu pozostaje w
bezpośrednim związku z poziomem rozwoju jego języka.
- poparcie teorii emanacji ducha – niemożność porozumienie się w pełni (relatywizm
szkoły Humboldtowskiej)
- ewolucja językowa, każda zmiana dokonuje się w harmonii ze wzniesieniem się
ducha ludzkiego, zmiany prowadzą do pełnego wykończenia, wydoskonalenia języka.
11
- wyrazy nie maja absolutnie ustalonych znaczeń; każda jednostka, wypowiadając wyrazy,
wkłada w nie swoje osobiste przeżycia, swoją psychikę indywidualną.
- Steinthal jako pierwszy określił zakres badań nad językiem mogących przyczynić się
do poznania „psychologii narodu”, historia języka, pochodzenie, pokrewieństwo, różnice
między rozmaitymi typami struktur językowych, wtedy zajęto się klasyfikacjami znanych
języków
- psychologią narodów zainteresował się Wilhelm Wundt
- Wundt broni w przeciwieństwie do Steinthala teorii apercepcjonalistycznej – świat
ludzkich wyobrażeń, z których rodzą się idee, buduje się za pomocą zmysłów, o tym świecie
psychicznym informuje język
- nie był wyznawcą idei „ducha narodu”, ale interesował się nią, głosił, że: określona
psychologia zbiorowości jest owocem wspólnego życia. Aby tę psychologię zbadać,
trzeba poznać wszystkie konkretne przejawy tego wspólnego życia, a więc język narodu,
jego obyczaje, ideologie – całą kulturę.
- dzieło Wundta Völkerpsychologie, pierwsze dwa tomy zatytułowane Die Sprache są
poświęcone problematyce językowej, porusza tematy percepcji mowy, konstrukcji
zdaniowych, tworzenia wyrazów złożonych, tłumaczenie zmian dźwiękowych
- inni pozostawali w kręgu psychologicznych zainteresowań, ale nie akcentowali kwestii
psychologii narodu
- Georg von Gabelentz – nie ma języków prymitywnych, każdy jest na swój sposób
doskonały
- A. A. Potiebnia – podobnie co wyżej, ale też głęboka więź świata myśli ze strukturą języka
- A. Marty – pragnął oprzeć zasady językoznawstwa ogólnego na bazie psychologii;
znaczenie form językowych polega na wyrażaniu stanów psychicznych osób
mówiących i wywoływaniu odpowiednich reakcji u współrozmówców stąd koncepcja, iż
podstawową teorię języka należy sprowadzić do psychologii
- w końcu XIX wieku orientacja psychologiczna rozpowszechnia się również we
francuskim środowisku językoznawczym
- rozpoczynają się studia semantyczne
12
Młodogramatycy
Lata 70-te XIX wieku uniwersytet w Lipsku – Grupa Lispka walka z konserwatywnymi
poglądami starych uczonych.
Największa zasługa – nadanie naukowej ścisłości metodzie historyczno –
porównawczej.
Początek dały badania nad zmianami dźwiękowymi – teza absolutnej konsekwencji w
przebiegu zmian dźwiękowych: dźwięki zmieniają się wg określonych praw, które działają
bezwyjątkowo; wyjątki powstają później w drodze analogii (tj. z przyczyn psychologicznych i
poprzez podświadome kojarzenie danej formy z innymi, w których nie mogło dojść do zmiany
dźwiękowej, naruszone zostaje prawo zmiany w danej formie). Mówili o tym August
Leskiem (slawista) i Karl Brugmann (indoeuropeista). Brugmann i Osthoff stworzyli dzieło
na ten temat – Lipsk 1878.
Idea prawidłowości w języku oraz historyczno-porównawcze zainteresowanie
przesądziły o zasadniczym kierunku pracy nad jeżykiem: drobiazgowo, cierpliwie śledzili
szczegóły językowe poprzez wszystkie ich fazy ewolucyjne, aby uchwycić wszelkie
prawidłowości, usuwając wyjątek po wyjątku za pomocą objaśnień, by uzyskać czysty obraz.
Następne pokolenie twierdziło, że Młodogramatycy ATOMIZOWALI język – skupiając się na
szczegółach tracili z oczu całość językowego rozwoju, w którym wszystko jest wzajemnie
połączone.
Liczyły się konkrety językowe i szczegółowa analiza.
Studia historyczno – porównawcze zrewidowano i uzupełniono wcześniejsze wyjaśnienie,
np. teorię Grimm’a (opis spółgłosek germańskich i porównanie ich z innymi) uzupełniono o
teorię Vernera.
Historycyzm jest nastawieniem metodologicznym najlepiej odpowiadającym wysokim celom
naukowym.
Herman Paul – teoretyczne opracowanie metodologii. Przeciwko opisywaniu WPROST
danego stanu językowego POZA perspektywą historyczną - tego lingwistyka XX wieku
mu nie wybaczyła.
Uważał, że językoznastwo jest jedną z nauk o kulturze ludzkiej. Aby zrozumieć
rzeczywisty kształt danej kultury w danym momencie rozwojowym, trzeba poznać warunki
historyczne, które miały bezpośredni wpływ na ten kształt. Zatem: „Co nie jest historyczne
w danej kulturze – nie jest naukowe”, a nauka o kulturze = nauka o społeczeństwie
język należy rozpatrywać jako cechę zbiorowości. Jako cecha zbiorowości jest on tym, co
w danym momencie stanowi przekrój językowy: najbardziej typowy sposób mówienia
ustalony na pdst. Obserwacji i szukania średniej.
13
Jednak prawdziwa rzeczywistość językowa to język indywidualny i jego konkretne
manifestowanie się w mowie (te luźne poglądy będą potem podstawą nauki de Saussure’a!).
Językżywioł (regularność praw ewolucji)
Młodogramatycy wierzyli w regularność praw rządzących ewolucją języka, sądząc zarazem,
że działaja one żywiołowo, niezależnie od człowieka.
Herman Paul dawał również pierwszeństwo czynnikom psychologicznym (w myśl praw
Wundta) język, którym mówimy istnieje w nas w postaci siatki wyobrażeń akustyczno-
motorycznych, między którymi zachodzą ciągłe asocjacje (połączenia).
Poprzez słuchanie i rozmyślanie tworzy się coraz więcej asocjacji.
Paul akcentował również znaczenie strony fizjologicznej języka: człowiek dąży do
najwygodniejszych ruchów artykulacyjnych i czyni tak podświadomie. Jaki on będzie
zależy od budowy narządów mowy. Ważne są tez obiektywne warunki życiowe człowieka
(społeczne, klimatyczne).
„NIEZALEŻNI”
– współcześni Młodogramatykom, ale odcinający się od tego nurtu (poza geografami
lingwistycznymi). HUGO SCHUCHARDT (1842-1928)
Jeden z pierwszych dostrzegł znaczenie momentu geograficznego w rozwoju języka,
wskazując przy tym na rolę jednostki w zapoczątkowywaniu zmian językowych, elementy
indywidualne i spontaniczne, które mogą się upowszechnić w drodze naśladownictwa.
Zagadnienia „języków mieszanych” wg komparatystów każdy język związany jest
pochodzeniem z tylko jedną rodzina językową. Schuchardt natomiast zwrócił uwagę na tzw.
języki kreolskie (pidgin languages), tj. języki powstałe przez skrzyżowanie zupełnie
różnych, nie spokrewnionych ze sobą struktur językowych. Jego wnioski kłóciły się z
tradycyjnymi poglądami komparatystów. Dziś wyniki badań Schuchardt’a uważa się za
klasyczne w tej gałęzi badań naukowych.
14
Schuchardt interesował się również znaczeniem wyrazu oprócz kwestii etymologicznych
rozwijał również te semantyczne (popisał się w piśmie „Woerter und Sachen”, założonym w
1909 r.)
Idee Schuchardta zyskały uznanie i sławę dopiero w następnym pokoleniu.
Nauka XIX wieku opierała się na konkretności faktów, a nauka XX wieku na wykrywaniu
abstrakcji – oddzielaniem w zjawiskach tego, co nieistotne, od tego, co istotne.
Metody abstrakcyjne pozwoliły znaleźć najpraktyczniejsze rozwiązania w nauce.
Zdecydowały o poziomie dzisiejszej cywilizacji.
Świat jest SYSTEMEM. Aby osiągnąć wiedzę o świecie należy badać system – zależności
pomiędzy jego elementami. Epoka strukturalizmu w nauce (m. In. Rozwinięcie fizyki
einsteinowskiej- zaczyn cywilizacji atomowej). NOWE
OŚWIETLENIE STARYCH FAKTÓW. W CENTRUM BADAŃ EPISTEMOLOGICZNYCH
(TEORIA POZNANIA) STOI POJĘCIE struktury.
Uczeni powinni znajdować jak najlepsze narzędzia do opisywania tej struktury. Język nie jest
jednak absolutnie ścisły – nie nadaje się więc do opisywania ścisłej struktury. Dlatego
naukowcy (logicy, matematycy, lingwiści) wzięli się za stworzenie METAJĘZYKA –
maksymalnie logicznego języka analizy naukowej. Wiek XX to epoka współpracy
międzydyscyplinarnej w nauce.
15
Skutkiem było to, że lingwista nie był już wykształcony tylko humanistycznie, ale też ścisłe.
Rozszerzenie horyzontów wykształcenia.
• Badania dźwięków.
• Później semantyka (do znaczenia wyrazu dochodzi się przez stwierdzenie ich
zachowania się pod względem składniowym) i składnia (zjawiska naświetlane od
strony znaczeniowej).
• RYGORYSTYCZNE ODDZIELENIE METODY DIACHRONICZNEJ (opisowej) OD
SYNCHRONICZNEJ (historycznej).
• Zainteresowanie językami nieindoeuropejskimi. Nowoczesne opisy języków
egzotycznych.
A. HALL – opis języka francuskiego i włoskiego.
Horace G. Lunt – (slawista) język macedoński.
16
• Stosunek do historii: oczekuje się od historii objaśnienia ewolucji języka jako
całości.
• Studia porównawcze: w centrum uwagi stoją typy struktur językowych i ich
wzajemny stosunek, a do ANALIZY PODOBIEŃSTWA używa się KRYTERIÓW
MATEMATYCZNYCH.
• Studia etymologiczne: do analizy genezy wyrazów wprowadza się nowe KRYTERIA
SOCJOLOGICZNE i HISTORYCZNO-KULTUROWE.
• Studia onomastyczne Polacy : Witold Tylszycki i Stanisław Respond. Zasługą
Polaków było też włączenie onomastyki do sfery badań lingwistycznych.
• Dialektologia: najbardziej rozwinięta wówczas dyscyplina lingwistyczna.
• Studia semantyczne i syntaktyczne – POSTĘP!
• Stylistyka
• Paralingwistyka
• Psycholingwistyka
LINGWISTYKA NIESTRUKTURALNA
Geografia lingwistyczna –opiera się na badaniach dialektologicznych:
na gromadzeniu danych dotyczących właściwości dialektalnych danego systemu językowego
oraz rozprzestrzeniania się poszczególnych cech.
Metoda deskryptywna + historyczne naświetlanie zaobserwowanych faktów.
17
Jules Gillieron (wyszedł z francuskiej szkoły lingwistycznej) wraz z E. Edmontem
opracowali atlas „ L’Atlas linguistique de France” – po dziś jest on klasycznym dziełem
dialektologii.
Wielkie osiągnięcia uczonych szwajcarskich – K. Jaberg i J. Jud - opracowali w latach 1925-
1940 atlas obejmujący nie tylko wiejskie gwary, ale też i miejskie.
Główne zdobycze geografii lingwistycznej – badanie słownictwa. Historię wyrazu poznaje się
badając czynniki geograficzne i socjologiczno-historyczne.
Bada się psychologię ludową, studiuje dokumenty przeszłości i współczesności. Poznaje się
różne czynniki, od których zależy życie języka.
AKSJOMATY współczesnej dialektologii wywodzące się z geografii lingwistycznej:
• Różnice dialektowe występują najczęściej w dziedzinie słownictwa i fonetyki,
najrzadziej zaś we fleksji i składni.
• Decydujące znaczenie dla dyferencjacji językowej mają czynniki społeczno –
historyczne w dobie feudalizmu rośnie liczba dialektów, co jest konsekwencją
izolacji poszczególnych obszarów, zaś w dobie centralizacji władzy państwowej
stopień zróżnicowania zmniejsza się.
• Warunki geograficzne oddziałują na dyferencją językową.
• Tempo zaniku dialektu zwiększa się ostatnimi czasy w skutek nastawienia
ludności wiejskiej, starającej się upodobnić do ludności miejskiej, również pod
względem językowym.
Podstawowe prawa rozwoju leksykalnego ( Jules Gillieron) 2 momenty warunkujące
innowacją w zasobie leksykalnym danego języka:
1. Konflikt homonimiczny (kiedy dwa homonimy zaczynają być używane w
tych samych kontekstach, co utrudnia porozumiewanie się – jeden z
homonimów zostaję więc zastąpiony przez nowy, dogodniejszy wyraz).
2. Niedogodna struktura wyrazu (w skutek zmian fonetycznych wyraz niegdyś
nadający się do pełnionej roli staje się zbyt krótki, zbyt długi, lub budzi inne
skojarzenia, niż powinien – zastępuje go się wtedy innym wyrazem).
Prace Gillieron przyczyniły się do rewizji praw o absolutnej regularności praw
głosowych.
18
Francuska szkoła lingwistyczna
Psychofizjologiczne, psychologiczne i socjologiczne badania nad językiem.
19
Idealizm estetyczny w lingwistyce
Hugo Schuchardt :
• Język jest tworem jednostki uogólnionym na całą zbiorowość w drodze
naśladownictwa. Psychika indywidualna ma znaczenie decydujące, a psychikę tę
kształtują warunki zewnętrzne. Język jest manifestacja indywidualnej psychiki
trzeba go więc definiować jako zjawisko stylistyczne i w ten sposób traktować w
badaniach naukowych.
Pod wpływem takich tendencji w filozofii znanych już wcześniej uczyniono te poglądy
podstawą teorii lingwistycznej, którą głosili przedstawiciele niemieckiego
(VOSSLEROWSKIEGO) IDEALIZMU ESTETYCZNEGO i WŁOSCY NEOLINGWIŚCI.
KARL VOSSLER – najgorętszy przeciwnik Młodogramatyków. Podziwiał naukę
Croce’go. Z językoznawców najbliższy był mu Humboldt z powodu wspólnego
przekonania o związku języka z mentalnością jego użytkowników. Vossler zbudował swą
teorie językoznawczą na następujących koncepcjach:
1. Materialne formy życia nie posiadają sensu same w sobie, liczy się dopiero ludzki
pogląd na te formy. W każdym dziele należy poszukiwać idei twórcy, jest ono
bowiem wyrazem jego osobowości.
2. Język jest narzędziem ducha, materialnym zjawiskiem, które kształtowane jest
przez człowieka – jego osobiste zapatrywania i upodobania. Stąd też badanie
języka ma sens, jeśli poszukuje się w nim indywidualnego stylu , tego co
bezpośrednio charakteryzuje ideę i jej twórcę – człowieka.
3. Człowiek jest aktywny w stosunku do tworzonego języka – wybiera to, co ma
powiedzieć i jak ma to powiedzieć. Wybór ten warunkuje struktura psychiczna
mówiącego. Istnieje przyczynowość między człowiekiem, poza którym stoi
złożony świat psychiczny, a językiem jako reprodukcją tego świata.
4. W języku, niczym w zwierciadle odbija się istota człowieka, a istotą ta jest
dążenie do ideału estetycznego. Styl jest wyrażeniem ideału estetycznego
człowieka w momencie jego najbardziej bezpośredniego uzewnętrznienia się.
20
5. Człowiek wnosi część siebie do wszystkiego, co mówi –ale- przecież ciągle zmienia
się jego klimat emocjonalny – dlatego- nie można dwa razy wypowiedzieć czegoś
tak samo- to, co mówimy, jest niepowtarzalne. Zabarwienie emocjonalne jest
niepowtarzalne.
SZKOŁA JUGOSŁOWIAŃSKA
MARRYZM
• monogeneza języków
21
FERDYNAND DE SAUSSURE
-język jest zjawiskiem istnieje jako system norm społecznie obowiązujących, dzięki niemu
możliwe jest porozumiewanie się. System norm jest stały.
-język = system znaków, powiązanych wzajemnie tak, że wartość jednego znaku zależy
od obecności pozostałych. System językowy opiera się na opozycjach, tj. na
przeciwstawianiu się wzajemnym znaków językowych
22
-znak językowy przedstawiany graficznie, ma dwa aspekty, jak dwie strony papieru: pojęcie i
obraz akustyczny, nierozerwalnie związane.
-kategorie psychologiczne (jak analogia i asocjacja) wywierają duży wpływ na rozwój języka
• język jest przede wszystkim zjawiskiem społecznym i tak należy go badać. Nie
opisywać oddzielnie dźwiękowej lub znaczeniowej strony języka, ale uwzględniać
zawsze ich wzajemny stosunek, ponieważ jest istotny w procesie porozumiewania
się.
• szkoła praska szkoła lingwistyki funkcjonalnej (interesuje się tym, jak dana
jednostka dźwiękowa funkcjonuje jako znak, służący porozumieniu). Szkoła
fonologiczna =szkoła praska
AMERYKA
23
• Yale University
1. L.S. nie jest możliwa bez informatora (użytkowania danego języka), który miałby
odpowiadać na pytania: czy są w języku takie wyrażenia? Czy dwa wyrażenia są
identyczne, czy różne?
2. Dystrybucja zajmuje centralną pozycję wśród metod pracy. Hanis określa dystrybucję
jako zbiór wszystkich kontekstów, w jakich występuje dany element. Suma wszystkich
pozycji jednego elementu wzgl. innych.
-przy transformacji treść pozostaje bez zmian, a zmienia się struktura syntaktyczna/przy
substytucji zostaje zachowana struktura, a treść ulega zmianie.
24
SZKOŁA GENEWSKA
-teoria aktualizacji (na gruncie rozróżnienia języka (langue) od mowy (parole) = wyrazy
same w sobie ograniczają pojęcia ogólnikowe, nieskonkretyzowane (potencjalne).
Tymczasem mowa odnosi się do zjawisk konkretnych.
25
EPOKA FONOLOGICZNA W JĘZYKOZNAWSTWIE
-szkoła Kazańska
-opozycja fonetyczna
26
SZKOŁA PRASKA
idee Saussure’a,
Baudouin’a de Courtenay’a
-język, to system środków służący porozumiewaniu się. Dlatego też należy badać konkretną
funkcję konkretnych wypowiedzi: co się komunikuje, jak, w jaki sposób
-typologia języków – ligi językowe, zjawiska zbieżności między sąsiadującymi ze sobą, ale
nie spokrewnionymi językami
27
-badanie różnych stylów językowych, teoretycy języka literackiego
-szkoła praska jako pierwsza zaczęła głosić pogląd, że badania składniowe nie mogą
kończyć się na poziomie zdania, lecz obejmować muszą poziom całej wypowiedzi
(discourse).
Język jest przede wszystkim narzędziem komunikacji, więc w tym świetle należy go także
interpretować naukowo. Jest systemem znaków, znaki te funkcjonują na zasadzie
jednoczenia tego, co oznacza/ czym się oznacza i tego, co jest oznaczane.
28
Amerykańskie szkoły lingwistyczne
William Dwight Whitney - żył do 1894. Profesor sanskrytu na uniwersytecie Jelskim.
FRANZ BOAS – języki indiańskie, odrzucenie klasycznego szablonu gramatyki
indoeuropejskiej.
EDWARD SAPIR – uczeń BOAS’a. Niezależnie od Boas’a zaczął formułować idee o języku
jako o zorganizowanym systemie, postulując zbudowanie lingwistyki deskryptywnej, której
pierwszym zadaniem byłoby badanie typów struktur językowych.
Typologia języków / studia typologiczne.
Teoria wzorców językowych = każdy człowiek nosi w sobie podstawowe schematy
organizacji języka, tj. modele rzeczywistych możliwości, których mu jego język dostarcza dla
zapewnienia komunikacji i wg tych psychicznych wzorców językowych wyraża swoje myśli,
posługując się przy tym konkretnymi środkami językowymi.
Typ komunikacji językowej danej społeczności kształtuje z reguły atmosfera kulturalna (
trzeba poznać atmosferę kulturalną badanego środowiska). Antropologiczne badania
nad językiem.
29
Dawne kryteria mentalistyczne należało zastąpić obiektywnymi, precyzyjnymi.
Epoka dystrybucjonalistów
• Znaczenie wyłączone z analizy
• Stosowane metody musza być ściśle obiektywne, mechaniczne
• W centrum uwagi – dystrybucja jednostek językowych
(patrz metody strukturalizmu substytucja)
TAGMEMIKA Pike’a
Początek lat 60-tych. K. L. Pike
Zalezności zachodzące między pozycją, w której dochodzi do realizacji jednostek
językowych, oraz klasą, do której te jednostki należą. Na każdym poziomie struktury
językowej połączenie takiej pozycji z odpowiednia klasa prowadzi do stworzenia nowej
jednostki zwanej TAGMEMem.
Lingwistyka antropologiczna
Bada stosunek między językiem, a kulturą: czy i w jakiej mierze istnieje zależność między
danym typem kultury, a odpowiadającym mu typem języka.
• Zachowanie językowe (tj. konkretna forma komunikacji) ujawnia bezpośrednio
osobowość nosiciela określonego typu kulturowego, a przy tym jest najbardziej
dostępnym, obiektywnym doświadczeniem naukowym.
• Początki – Boas i Sapir
• Rozwój idei antropologicznych w lingwistyce: uczeń Sapira – Benjamin Lee Whorf (do
1941) badał języki indiańskie. Świat myślowy człowieka powiązany jest ściśle ze
strukturą jego języka.
• Wszystkie języki są n aswój sposób równie doskonałe i zaawansowane – nie ma
języków prymitywnych. Każdy język faworyzuje jeden określony sposób pojmowania
świata.
30
momenty biologiczne poprzedzające akt zjawiska, które nie należą do języka w
mowy ścisłym sensie, ale nadają mu
określone zabarwienie
KINEMIKA bada ruchy, pozycje ciała oraz wyraz twarzy jako środki służące
porozumiewaniu się.
SZKOŁA KOPENHASKA ?
Gramatyka generatywna
Język = zbiór generowanych przez daną gramatykę zdań. Zbiór ten jest nieskończony.
31