Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia

16 XII 2009 – 16 XII 2010

STYCZEŃ 2010 (16 XII – 16 I):

1. Temat miesiąca: Modlitwa ustna: zgodność ducha ze słowem i znakiem
2. Słowo bł. Honorata:
„Jak bez orania nic nie rośnie. Tak bez modlitwy Pan Bóg postanowił nie dawać łask, które
zamierzył. Bez modlitwy zakon smętny (BONAWENTURA), namiętności, chętki się obudzają.
Wszystko złe leczy modlitwa, i sam brak modlitwy. Od modlitwy życie dobre.” (ND 316).

3. Tradycja franciszkańska:

Ante Deum stantes non simus corde vagantes. (Kiedy przed Bogiem stoimy, sercem
niech nie błądzimy)
Si cor non orat, in vanum lingua laborat. (Daremnie się język trudzi, gdy serca
modlitwa nie budzi".wersja volgare: "Jeśli nie modli się dusza, na próżno się gęba rusza". ).

4. Słowo Boże:

"Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie
na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi" (Mt 15,6-9; cytat pochodzi z Iz 29,13).
Hasła do skrutacji-medytacji Pisma: Wargi i Serce
Pozaewangeliczn
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie
e
Hi 11,5; Ps 17,1.4; Iz 6,5-6; Mt 15,8; Hbr 13,5;
Hi 16,5; Ps 34,14; Iz 29,13; J 19,34; 1P 3,10;
Hi 23,12; Ps 45,3; Ez 36,26; Mt 5,8; Dz 4,32;
Rdz 17,17; Ps 51,17; Oz 14,3; Mt 8,17; Dz 7,51;
Kpł 26,41; Ps 63,4.6; So 3,9; Mt 9,2; Rz 2,15;
Pwt 4,24.29; Ps 120,2; Iz 29,13; Mt 11,29; Rz 5,5;
Pwt 6,5; Ps 141,3; Iz 65,14; Mt 15,19n; Rz 10,9n;
Pwt 7,17; Prz 4,24; Jr 5,23; Mt 18,35; Ga 4,6;
Pwt 29,3; Prz 5,3; Jr 7,24; Mt 22,37; Ef 1,18;
Pwt 30,6; Prz 7,21; Jr 17,10; Mt 26,28; Ef 3,17;
1Sm 16,7; Prz 10,18-21.32; Jr 18,12; Łk 6,44n; Flp 4,7;
2Sm 15,13; Prz 12,22; Jr 24,7; Łk 8,15; Hbr 4,12n;
2Sm 18,14; Prz 15,7; Jr 30,21; Łk 24,32; 1J 1,3;
1Krl 5,9; Prz 22,17n; Jr 31,33; J 4,14; 1J 5,20;
Prz 23,15n; Ez 18,31; J 6,56n;
Prz 24,2; Ez 36,25n; J 7,38;
Mądrościow Oz 2,16; J 11,52;
Prz 26,23;
e
Ps 33,11; Pnp 4,3.11; Oz 10,2; J 14,27;
Ps 51,12.19; Syr 22,27n; Oz 11,8; J 17,23.26;
Ps 69,21; Syr 51,2; Oz 13,8;
Ps 78,36n; Ps 21,3; Jl 2,13;
Prz 16,23; Ps 28,3n; Am 5,21;
Prz 23,26; Syr 13,25;
Prz 26,23-26; Syr 17,6;
Syr 12,16; Syr 27,24;
Syr 42,18;
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
5. Nauczanie Kościoła:

„Wiadomo, że w tradycji chrześcijańskiej występują różne formy modlitwy, a w

szczególności modlitwa „wspólna” oraz modlitwa „osobista”. Obydwie są pożyteczne i na
ogół nakazane. Trzeba jedynie wystrzegać się, by modlitwa wspólna nie odzwyczajała od
modlitwy osobistej, oraz by ta ostatnia nie eliminowała i nie pomniejszała znaczenia
modlitwy wspólnej. Ewangeliczny duch szczerej modlitwy pozwala znaleźć między tymi
dwoma formami równowagę odpowiadającą potrzebom duszy, a założyciele i prawodawcy
Instytutów ustanawiają w tym względzie normy zgodne z autorytetem Kościoła.
To samo można powiedzieć o podziale na modlitwę ustną i modlitwę myślną. W
rzeczywistości każda modlitwa powinna być modlitwą serca.

Jezus zaleca modlitwę pokorną i szczerą: „módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu”
(Mt 6,6) ostrzegając, że wielomówność nie stanowi gwarancji, iż modlitwa będzie
wysłuchana (por. Mt 6,7). Jest jednak prawdą, że zgodnie z naturą człowieka modlitwa
wewnętrzna dąży do tego, by wyrażać się w słowach, gestach i wszelkich aktach tzw. kultu
zewnętrznego, ożywianego zawsze przez modlitwę serca” (JP II, 4.1.1995)

LUTY 2010: (16 I -16 II):

1. Temat miesiąca: Modlitwa dialogu: Liturgia godzin i Eucharystia modlitwą

Chrystusa i Kościoła
2. Słowo bł. Honorata: „Jaka dziwna słabość! Póki strach jest, i gorąca modlitwa
i ochota do poprawy, i gotowość do przyrzeczeń, jedna wieść odkładająca tylko
trwogę już osłabia ducha i gnuśność powraca” (ND 334).
3. Tradycja franciszkańska: 1Bon 4,3
Mąż Boży zatrzymał się ze swoimi towarzyszami w opuszczonej szopie w pobliżu Asyżu, w
której żyli według zasad świętego ubóstwa, wiele pracując i znosząc wiele braków, starając
się odżywiać bardziej chlebem płaczu (Ps 80,6) aniżeli chlebem obfitości. 2 Poświęcali się tam
nieustannie modlitwom, oddając się raczej modlitwie myślnej, a nie ustnej — nie mieli
bowiem jeszcze ksiąg kościelnych, aby śpiewać liturgiczne modlitwy dnia. 3 Zamiast tych
ksiąg rozważali dniem i nocą księgę krzyża, ciągle się w nią wpatrując, pouczeni przykładem
i słowami Ojca, który ustawicznie mówił im o krzyżu Chrystusowym. 4Gdy zaś bracia prosili,
aby nauczył ich się modlić, powiedział: „Gdy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze nasz (Mt
6,9; Łk 11,2) i «Wielbimy Cię, Chryste, we wszystkich Twoich kościołach, które są na całym
świecie i wysławiamy Cię, ponieważ przez Twój święty krzyż odkupiłeś świat»". 5 Uczył ich
także wielbienia Boga we wszystkich i na podstawie wszystkich stworzeń, a szczególnie
oddawania czci kapłanom, jak również zdecydowanego zawierzenia prawdom wiary i
szczerego ich wyznawania, według tego jak wierzy i naucza Kościół Rzymski. 6Oni zaś
wiernie zachowywali pouczenia świętego Ojca i pokornie padali na twarz przed wszystkimi
kościołami i krzyżami, które mogli zobaczyć chociażby tylko z daleka, modląc się tak, jak
nauczył ich sługa Chrystusa. (1Bon 4,3)

4. Słowo Boże: Rz 8,26-27: Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej

słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch
przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, wie, że przyczynia się za świętymi
zgodnie z wolą Bożą.

Do skrutacji – medytacji hasło: Oblubieniec-Oblubienica.

Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Wj 3,14n; Ps 45; Iz 1,21; Mt 9,15; 1Kor 1,24;
Wj 34,15n; Prz 8,22nn.31; Iz 47; Mt 22,1-13; 1Kor 11,25;
Pwt 4,24; Pnp 8,6n; Iz 54,4-8; Mt 25,1-13; 2Kor 11,2;
Sdz 2,11-19; Mdr 7,14.28; Iz 61,10; J 3,29; Ga 4,22-27;
Mdr 8,2.6n.9.21; Iz 62,4n; J 19,34; Ef 5,25-32;
Mdr 9,17; Jr 2,2.20; Tt 3,5nn;
Syr 15,2; Jr 31,3; 1J 5,6;
Ez 16,1-43.59-63; Ap 11,17;
Ez 23; Ap 12,1n;
Oz 1-3; Ap 14,4;
Oz 2,16n.18.20nn; Ap 17,1.7;
Ap 19,2.7nn;
Ap 20,9;
Ap 21,2.9n;
Ap 22,17;

5. Nauczanie Kościoła
W istocie, Duch Święty ukazany jest, zwłaszcza w nauczaniu św. Pawła, jako sprawca
chrześcijańskiej modlitwy. Przede wszystkim dlatego, że skłania do modlitwy. To On
wzbudza potrzebę i wolę Chrystusowego nakazu „czuwajcie i módlcie się”, zwłaszcza w
chwilach pokusy, bo „duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” (Mt 26,41). Echo tego
wezwania słychać w słowach z Listu do Efezjan: „Przy każdej sposobności módlcie się w
Duchu! Nad tym właśnie czuwajcie z całą usilnością, […] aby dane mi było słowo, gdy usta
moje otworzę, dla jawnego i swobodnego głoszenia tajemnicy Ewangelii” (Ef 6,18-19). Paweł
uznaje, że dzieli kondycję ludzi potrzebujących modlitwy, by mogli oprzeć się pokusie, by nie
padli ofiarą własnej ludzkiej słabości i by potrafili sprostać misji, do której zostali wezwani.
Ma stale w pamięci i czasem odczuwa w sposób niemal dramatyczny otrzymane zadanie: być
w świecie, a zwłaszcza wśród pogan, świadkiem Chrystusa i Ewangelii. Wie zarazem, że to,
co ma czynić i mówić jest także i przede wszystkim dziełem Ducha prawdy, o którym Jezus
powiedział: „z mojego weźmie i wam objawi” (J 16,14). Ponieważ do Chrystusa należy to, z
czego Duch bierze, by Go otoczyć chwałą poprzez misyjne głoszenie Ewangelii, człowiek
może pełnić tę misję pod warunkiem, że przeniknie w sferę relacji między Chrystusem a Jego
Duchem w tajemnicy jedności z Ojcem. W tę komunię włącza go modlitwa wzbudzona przez
Ducha. (JP II, 17.4.1991).

MARZEC 2010 (16 II – 16 III):

1. Temat miesiąca: Modlitwa ofiary: Liturgia godzin ofiarą ust, Eucharystia

ofiarą Ciała
2. Słowo bł. Honorata: „Modlitwa w Ogrójcu pobudziła do nowych ofiar i nowych
próśb i jęków przedstawiając P. Bogu, że P. Jezus za mnie przyjął wszystkie winy
i kary, i sąd, i pojmanie, i więzienie i że się uciekam do Jego zasług, płacąc nimi i
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
za wszystkie dobrodziejstwa, i za wszystkie winy i chcę być wolnym, a jeżeli mam
co cierpieć to tylko z miłości” (ND 382).
3. Tradycja franciszkańska
1
Święty mąż [Franciszek] z wielką bojaźnią i pobożnością odprawiał modlitwy Godzin
kanonicznych. 2 Chociaż cierpiał z powodu choroby oczu, żołądka, śledziony i wątroby, nie
chciał jednak podczas odmawiania psalmów opierać się o mur czy o ścianę, lecz modlił się
zawsze w postawie stojącej i bez nakrywania głowy kapturem, nie rozglądając się i dokładnie
wymawiając wszystkie słowa*. 3Gdy czasem był w drodze, wówczas się zatrzymywał i nawet
gdy mocno padał deszcz, nigdy nie zaniedbywał tego czcigodnego i świętego
przyzwyczajenia.
4
Mawiał bowiem: „Jeżeli ciało spożywa swój pokarm w spokoju, chociaż w przyszłości samo
stanie się pożywieniem robaków, z jak wielkim spokojem powinna dusza przyjmować
pokarm życia?" 5 Uważał, że ciężko obraził Boga, jeżeli oddając się modlitwie pobłądził umy-
słem ku próżnym wyobrażeniom. 6Gdy coś takiego się zdarzyło, nie zwlekał ze spowiedzią
aby w ten sposób natychmiast zadośćuczynić. 7 Wypracował w sobie to staranne skupienie się
podczas modlitwy tak, że bardzo rzadko doznawał tego rodzaju rozproszeń.
8
W czasie Wielkiego Postu, by wykorzystać najmniejsze okruchy czasu, robił jakieś małe
naczynie. 9Podczas odmawiania tercji przypomniał sobie o nim i na chwilę uległ
rozproszeniu. W uniesieniu ducha spalił je, mówiąc: „Ofiaruję je Panu, ponieważ
przeszkodziło mi w ofierze Jemu składanej".
10
Psalmy odmawiał w takim skupieniu ducha i umysłu, jakby Bóg był widzialnie obecny, a
gdy w tekście występowało imię Pana, wydawało się, że oblizuje swoje wargi z nadmiaru
słodyczy. (1 Bon 10,6).

4. Słowo Boże: Ps 119

107
Utrapiony jestem nad miarę,
Jahwe, ożyw mnie zgodnie z Twym słowem
108
przyjmij, Jahwe, dobrowolne ofiary ust moich
i pouczaj mnie o Twoich wyrokach.
Temat do skrutowania -medytacji „Ofiara”
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Rdz 4,3; Hi 1,5; Iz 1,11-16; Mt 5,23n; Dz 20,28;
Rdz 8,20nn; Ps 22,23-30; Iz 43,23n.25; Mt 26,2; Rz 3,24n;
Rdz 12,7; Ps 27,6; Iz 53; Mk 1,11; Rz 5;
Rdz 14,18; Ps 40,7nn; Iz 53,10nn; Mk 9,7; Rz 5,9;
Rdz 15,9-21; Ps 50,16-23; Iz 56,7; Mk 10,45; Rz 8,32;
Rdz 22; Ps 51,18n; Iz 66,20; Mk 12,6.33; Rz 12,1;
Wj 5,3; Ps 54,8; Jr 7,22nn; Mk 14,24; Rz 15,16;
Wj 12,26; Ps 69,31n; Dn 3,38nn; Łk 22,37; 1Kor 5,7;
Wj 13,8; Prz 15,8; Oz 2,15; J 3,16; 1Kor 10,16-17.18;
Wj 18,12; Prz 21,3.27; Oz 4,8.13; J 6,53-58; 1Kor 11,25;
Wj 19,5; Syr 34,18nn; Oz 6,6; J 11,55nn; 2Kor 5,19nn;
Wj 20,24; Syr 35,1-10; Am 4,4; J 12,1; Ef 1,7;
Wj 23,15; Historyczne Am 5,24-25; J 13,1; Ef 2,13;
Wj 24,4nn.7-8; Kpł 22,17-30; Jon 1,16; J 17,19; Ef 5,2;
Kpł 1-7; Kpł 24,7; Mi 6,7-8; J 19,36; Flp 2,17;
Kpł 1,4.9; Pwt 12,18.31; Ml 1,11; Pozaewangeliczne Flp 4,18;
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
Kpł 3,16; Pwt 14,26; 1P 1,2.18-19; Kol 1,20;
Kpł 5,5; Pwt 18,10; 1P 2,5; Kol 2,14;
Kpł 16; Pwt 26,5-11; 1J 1,7; Hbr 8,6-13;
Kpł 17,11; Pwt 33,8nn; 1J 5,6nn; Hbr 9,12nn;
Sdz 17; Sdz 6,21; Ap 1,5; Hbr 9,15-10,18;
Sdz 20,26; Sdz 11,30-31; Ap 5,6.9; Hbr 10,1.10;
Ezd 3,1-6; Sdz 13,19; Hbr 13,15;
1Sm 1,3; 1Krl 16,34;
1Sm 3,14; 2Krl 16,15;
1Sm 7,6; 1Krn 29,17;
1Sm 15,22.33; 1Sm 26,19;
1Sm 20,6; 2Sm 24,15;
1Krl 8,64;

4. Nauczanie Kościoła
Według Soboru Watykańskiego II prawda o Kościele jako wspólnocie kapłańskiej,
urzeczywistniającej się przez sakramenty, wyraża się najpełniej w Eucharystii. Czytamy
bowiem w Lumen gentium, że wierni, „uczestnicząc w Ofierze eucharystycznej, tym źródle i
zarazem szczycie całego życia chrześcijańskiego, składają Bogu boską Żertwę ofiarną, a wraz
z Nią samych siebie”1.
„Eucharystia jest źródłem życia chrześcijańskiego, ponieważ z uczestniczenia w niej człowiek
czerpie inspirację i moc, by żyć jak prawdziwy chrześcijanin. Udziela mu się dynamizm
wielkodusznej miłości, który znamionuje ofiarę Chrystusa na krzyżu, uobecnioną w ofierze
eucharystycznej. Uczta eucharystyczna karmi wiernych ciałem i krwią boskiego Baranka
ofiarowanego za nas i dodaje im siły, aby „szli za Nim Jego śladami” (por. 1 P 2,21).
Eucharystia jest szczytem całego życia chrześcijańskiego, ponieważ w niej wierni łączą z
doskonałą ofiarą Chrystusa wszystkie swoje modlitwy, dobre uczynki, radości i cierpienia. W
ten sposób wszystkie te skromne ofiary zostają w pełni uświęcone i wyniesione aż do Boga w
kulcie doskonale Mu miłym, wprowadzającym wiernych w zażyłość z Bogiem (por. J. 6,56-
57). Dlatego właśnie, jak pisze św. Tomasz z Akwinu, Eucharystia jest „ukoronowaniem
życia duchowego i celem wszystkich sakramentów2.
Doktor Anielski zauważa również, że „skutkiem tego sakramentu jest jedność Mistycznego
Ciała [Kościoła], bez którego nie ma zbawienia. Dlatego jest rzeczą konieczną przyjmowanie
Eucharystii — przynajmniej w pragnieniu (in voto) — aby się zbawić”3. W tej wypowiedzi
odnajdujemy echo słów Jezusa o konieczności Eucharystii w życiu chrześcijańskim.
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna
Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa
moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J
6,53-54).
Zgodnie z tymi słowami Jezusa Eucharystia jest zadatkiem przyszłego zmartwychwstania, ale
już w ziemskim czasie jest źródłem życia wiecznego. Jezus nie mówi „będzie miał życie
wieczne”, lecz „ma życie wieczne”. Życie wieczne Chrystusa, wraz z pokarmem
eucharystycznym, przenika do życia ludzkiego i staje się w nim obecne. (JP II, 8.4.1992).

KWIECIEŃ 2010 (16 III – 16 IV)

1. Temat miesiąca: Modlitwa głębi: Medytacja a Eucharystia

2. Słowo bł. Honorata: „Czułem się gotowy na wszystko i ofiarowałem się Bogu na
życie między poganami, na ukrycie i bezczynność. Lecz potem zważywszy swoją
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
słabość i trudność bez pomocy Sakramentów świętych utrzymać się w duchu i
pozbawić obecności Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, adoracji i życia
rozkosznego w domu Bożym, prosiłem pokornie, abym był od tego zachowany”
(ND 382).
3. Tradycja franciszkańska
Sługa Chrystusa, Franciszek, wiedział, że jak długo pozostaje w ciele, jest pielgrzymem z
daleka od Pana (2Kor 5,6). Kiedy stał się już zupełnie niewrażliwy na ziemskie
przyjemności, dzięki miłości Chrystusa starał się duchem pozostawać w obecności Boga
(2Kor 5,8) i dlatego nieustannie się modlił (lTes 5,17), by nie utracić pociechy ze strony
Umiłowanego. 2 Oddawał się kontemplacji, a modlitwa umacniała go, ponieważ stał się już
współobywatelem niebiańskich mieszkań aniołów i z żarliwym pragnieniem szukał
Umiłowanego (Pnp 3,1) od którego dzieliła go tylko bariera ciała. 3 Modlitwa pomagała mu
również w działaniu. We wszystkim, co czynił, nie opierał się na swoich zdolnościach lecz
ufał tylko łaskawości Bożej i w żarliwej modlitwie powierzał Panu wszystkie swoje
przedsięwzięcia (1Bon 10,1).
4. Słowo Boże Hbr 9,13-14
Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się
zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który
przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze
sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu.
Temat do skrutowania -medytacji „Widzieć”
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Rdz 15,17; Jdt 14,10; Iz 6; Mt 3,16; Dz 1,9-11;
Rdz 17,1; Hi 28,24; Iz 6,9n; Mt 5,8; Dz 7,55n;
Rdz 28,13; Hi 38-41; Iz 40,25n; Mt 9,33; Dz 13,31;
Wj 14,13.31; Ps 7,10; Iz 41,20; Mt 11,5n; Rz 1,20;
Wj 16,7; Ps 24,6; Iz 42,18; Mt 12,38n; 1Kor 15,5-8;
Wj 20,24; Ps 27,4; Iz 43,10; Mt 13,14-17; 2Kor 3,11.18;
Wj 24,10; Ps 33,13n; Iz 45,15; Mt 24,30; Flp 1,23;
Wj Ps 40,10; Iz 52,8; Mt 26,64; 1Tes 4,17;
33,18.22n;
Wj 34,10; Ps 46,9nn; Iz 52,15; Mt 28,7.10.17; 1Tm 1,17;
Lb 12,6.8; Ps 63,3; Iz 64,3; Mk 15,32; 1Tm 6,16;
Lb 14,14; Ps 135,16; Iz 66,8; Mk 16,11-14; Hbr 2,8;
Lb 24,4.16; Jr 5,21; Łk 2,30; Hbr 11,1n.13;
Pwt 4,12; Ez 1-3; Łk 17,15.19; 1P 1,8n;
Pwt 10,21; Ez 10-11; Łk 24,12.27.39nn; 1J 1,1-3;
Pwt 32,39; Ez 12,2; J 1,14.18.51; 1J 3,2;
Joz 24,17; Dn 7,1; J 2,23; 1J 4,12;
Sdz 6,11-24; Am 9,1; J 3,21.36; Ap 1,7;
Sdz 13,2-23; Jon 2,5; J 4,38; Ap 22,4;
1Krl 19,13; ewangelie J 7,34;
2Krn 18,18; J 8,21.56; J 14,9.12.28;
J 9,39n; J 16,10-19;
J 10,41; J 17,1.5;
J 11,45; J 19,37;
J 12,37.40.45; J 20,28-29;

5. Nauczanie Kościoła
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
„Jezus Chrystus, Syn Boży — jako Człowiek — w żarliwej modlitwie swojej męki, pozwolił
Duchowi Świętemu, który już przeniknął do samej głębi Jego własne człowieczeństwo,
przekształcić je w doskonałą ofiarę poprzez akt swej śmierci jako żertwy miłości na Krzyżu.
Tę ofiarę złożył sam — sam był jej jedynym kapłanem: «złożył Bogu samego siebie jako
nieskalaną ofiarę» (Hbr 9,14)” (JP II, 1.8.1990)

MAJ 2010 (16 IV – 16 V):

1. Temat miesiąca: Modlitwa maryjna: Wieczernik uświęcenia i świadectwa z

Maryją
2. Słowo bł. Honorata: „Modlitwa matki mojej ziemskiej i opieka Matki mojej
niebieskiej, tamtej objawiona, ocaliły mnie” (ND 10).
3. Tradycja franciszkańska
Po ukończeniu remontu trzech kościołów, gdy ciągle mieszkał przy tym kościółku
poświęconym Dziewicy, dzięki pomocy Tej, która dała Zapłatę za nasze zbawienie, zasłużył
sobie na to, że znalazł drogę doskonałości przez otrzymanie od Boga ducha ewangelicznej
prawdy. 2Gdy bowiem któregoś dnia, podczas mszy świętej, czytano słowa Ewangelii, w
których została podana ewangeliczna norma życia dla uczniów posłanych na przepowiadanie
Królestwa Bożego,3 mianowicie: aby nie mieli ani złota, ani srebra, ani pieniędzy w swoich
trzosach, ani torby podróżnej, ani dwóch tunik, ani sandałów, ani laski (Mt 10,9 nn), 4
natychmiast po usłyszeniu tych słów, Duch Chrystusowy obdarzył go taką mocą i tak go
namaścił, że przyjął dosłownie wspomnianą formę życia nie tylko przez poznanie i uczucie,
ale także w praktycznym życiu i ubiorze. 5 Zaraz bowiem zdjął obuwie, odrzucił laskę, torbę i
pieniądze, 6a zadowalając się jedną tylko tuniką, pozbywszy się pasa wziął zamiast niego
kawałek sznura i usuwając także ze swego serca troskę o sprawy materialne wykonał
wszystko, tak jak słyszał i dostosował się zupełnie do wymagań stawianych przez słuszną
zasadę apostolską. (2Bon 2,1).

4. Słowo Boże: Dz 1,12-14

Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, któr a leży blisko Jerozolimy, w
odległości drogi szabatowej. Przybywszy tam weszli do sali na górze i przebywali w niej:
Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i
Szymon Gorliwy, i Juda, (brat) Jakuba. Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem
z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego.
Temat do skrutowania -medytacji „Maryja”
Historyczn Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczn
e e
Rdz 3,13; Iz 7,14; Mt 1,18-25; Dz 1,14.22;
Wj 15,20; So 3,14-17; Mt 2,13.20-22; Dz 10,37nn;
Sdz 11,37n; Za 9,9; Mk 3,21n.31-35; Dz 13,24nn;
1Sm 2,1-10; Mk 6,3; Rz 8,15;
Łk 1,26-56; 1Kor 9,5;
Łk 2,5.19.22.27.29-37; 2Kor 11,2-3;
Łk 2,39.48-51; Ga 1,19;
Łk 11,27n; Ga 4,4;
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
Łk 14,26; Ef 1,6;
Łk 18,29; Ef 5,25nn.27.32;
Łk 21,9; Kol 1,18;
J 1,13; Ap 12,5.13-17;
J 2,1-12; Ap 21;
J 3,21;
J 7,3.17;
J 8,31;
J 19,25nn;

5. Nauczanie Kościoła
Trzeba było, aby pierwsze wylanie Ducha Świętego, które przygotowało Ją do Bożego
macierzyństwa, zostało odnowione i wzmocnione. U stóp krzyża Maryja została bowiem
obdarzona nowym macierzyństwem — macierzyństwem wobec uczniów Jezusa. Ta właśnie
misja wymagała nowego daru Ducha. Maryja pragnęła go zatem, aby Jej duchowe
macierzyństwo było płodne.
W chwili wcielenia Duch Święty zstąpił na Nią jako na osobę powołaną do godnego udziału
w wielkiej tajemnicy; teraz natomiast wszystko dokonuje się ze względu na Kościół, którego
Maryja ma być typem, wzorem i Matką.
W Kościele i dla Kościoła Maryja — pomna obietnicy Jezusa — oczekuje Pięćdziesiątnicy i
modli się o wielorakie dary, odpowiadające osobowości i misji każdego.
W chrześcijańskiej wspólnocie modlitwa Maryi ma szczególne znaczenie: przyczynia się do
nadejścia Ducha Świętego, domagając się Jego działania w sercach ludzi i w świecie.
Podobnie jak we wcieleniu Duch Święty ukształtował w Jej łonie fizyczne ciało Chrystusa,
tak teraz w wieczerniku tenże Duch zstępuje, aby ożywić Jego Ciało mistyczne.
Pięćdziesiątnica jest więc także owocem nieustannej modlitwy Maryi, którą Pocieszyciel
przyjmuje szczególnie przychylnie, jest ona bowiem wyrazem Jej macierzyńskiej miłości do
uczniów Chrystusa.
Kontemplując możne wstawiennictwo Maryi oczekującej Ducha Świętego, chrześcijanie
wszystkich epok, podążający długą i trudną drogą do zbawienia, uciekają się często do Jej
orędownictwa, aby jeszcze obficiej otrzymać dary Pocieszyciela. (JP II, 28.5.1997)

CZERWIEC 2010 (16 V – 16 VI):

1. Temat miesiąca: Modlitwa dziękczynienia w Liturgii godzin i Eucharystii

2. Słowo bł. Honorata: Dziękczynienie. Kim (jest ten)..., który (chce mnie)...uleczyć. Bóg
mój i wszystko. Kim jest ten, któremu nawet morze (jest posłuszne). Pan mój i Bóg...
Rabbuni. Kim ja jestem, że mnie nawiedzasz. Nie godzi się (brać) chleba dzieciom (a
rzucać) szczeniętom. Kim jest człowiek, że go nawiedzasz. Kto cię skłania. Kogo (mam)
oprócz ciebie (…) Dziękczynienie. Co się dokonało. Co Ty uczyniłeś. Co mi dałeś? Co ja
uczyniłem? Co Ci dać powinienem? Co Ci mam powiedzieć?. (…) Dziękczynienie.
Dokąd przybyłeś? Skąd mi to? Gdzie (znajdę) dla Ciebie (godne) miejsce? Gdzie
skłoniłbyś głowę?/ (ND 28-29).
3. Tradycja franciszkańska
Zamierzał pod przewodnictwem Chrystusa dokonać rzeczy wielkich, a chociaż ciało było
osłabione, to jednak był mocny i płomienny duchem, mając nadzieję odniesienia zwycięstwa
w walce z wrogiem. 2 W rzeczywistości, aby prostaczkowi Chrystusowemu powiększał się
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
skarbiec zasług, wszystko przyjmował z wielką cierpliwością, znosił wciąż okropne cierpienia
i różne choroby, a dotkliwe bóle i udręki przeszywały wszystkie jego członki tak dalece, że po
wyniszczeniu ciała, jakby tylko skóra łączyła i pokrywała kości.3 Gdy był tak strasznie
dręczony bólami, nazywał te udręki nie karami, ale swoimi siostrami, 4 a cierpliwym
znoszeniem ich oddawał chwałę i składał dziękczynienie Bogu. Obecnym braciom wydawało
się, jakby oglądali świętego Pawła, z powodu tak ujmującego i pokornego wysławiania Pana,
a podziwiając niezmąconą pogodę i siłę ducha, jakby w nim drugiego Hioba widzieli. (2Bon
7,2)
4. Słowo Boże Kpł 22,29:
Kiedy będziecie składać dla Pana ofiarę dziękczynną, składajcie ją tak, aby była
przyjęta.
Temat do skrutowania -medytacji „Dziękczynienie”
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Rdz 1,21; Ezd 3,11; Iz 12; Mt 5,16; Dz 5,41;
Wj 15,1-21; Ne 9,5-37; Iz 25; Mt 9,8; Dz 21,20;
Pwt 30,19; Tb 13,1-8; Iz 42,10; Mt 11,25nn; Dz 28,15;
Pwt 32,43; Jdt 16,1-17; Iz 63,7; Łk 1,64.68; Rz 1,8nn;
Sdz 5; Ps 28,9; Jr 20,13; Łk 2,13.20.28.38; Rz 7,25;
1Krn 16,8; Ps 30; Dn 3,26-45.51.90; J 1,17; Rz 15,11;
1Krn 29,10-19; Ps 33,1-3.21; J 6,11; 1Kor 1,14;
Ps 35,18; J 11,41-42nn; 1Kor 14,16;
Ps 40; J 17,1.19; 2Kor 1,3.11;
Ps 50,23; pozaewangeliczne Ef 1,3-14;
Ps 57,10; 1Tes 5,17-18; Ef 5,20;
Ps 66,8; 2Tes 1,3; Flp 1,3;
Ps 68,20.27; Hbr 13,15; Kol 1,3;
Ps 69,31; Jk 3,9; Kol 3,17;
Ps 86,12; Ap 4,9nn; 1Tes 1,2;
Ps 92,2nn; Ap 11,16n; 1Tes 2,13;
Ps 96; Ap 15,3n; 1Tes 3,9n;
Ps 105,1n; Ap 19,1-8;
Ps 109,30;
Ps 116,3-6;
Ps 124;
Syr 51,1-12;

5. Nauczanie Kościoła
Modlitwa Jezusa jako Syna, który „wyszedł od Ojca”, daje szczególny wyraz temu, że On
„idzie do Ojca” (por. J 16,28). „Idzie” — i do Ojca prowadzi wszystkich, których Ojciec „Mu
dał” (por. J 17,6). Wszystkim też pozostawia trwałe dziedzictwo swojej synowskiej modlitwy:
„Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz” (Łk 11,2; por. Mt 6,9). Modlitwa Jezusa — jak
wynika z tych słów, których nas nauczył — posiada pewne elementy zasadnicze: jest pełna
uwielbienia Ojca, pełna bezgranicznego zawierzenia Jego woli, a w naszym przypadku jest to
modlitwa błagalna i przebłagalna. W tym kontekście zawiera się w sposób szczególny
modlitwa dziękczynna.
Jezus mówi: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed
mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Mt 11,25). Mówiąc „wysławiam”,
wyraża zarazem dziękczynienie za dar objawienia się Boga, albowiem „nikt […] nie zna
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt
11,27). A chociaż modlitwa arcykapłańska (którą analizowaliśmy w ostatniej katechezie)
posiada charakter wielkiej prośby, jaką Syn skierowuje do Ojca u kresu swego ziemskiego
posłannictwa, to jest ona równocześnie do głębi przeniknięta dziękczynieniem. Można wręcz
powiedzieć, że dziękczynienie stanowi zasadniczą treść nie tylko modlitwy Chrystusa, ale
całokształtu Jego obcowania z Ojcem. W centrum wszystkiego, co Jezus czyni i mówi,
znajduje się świadomość daru: wszystko jest darem Boga, Stwórcy i Ojca, a właściwą
odpowiedzią na dar jest wdzięczność, jest dziękczynienie.
Wypada zwrócić uwagę na zapisy ewangeliczne, zwłaszcza u św. Jana, gdzie to
dziękczynienie jest wyraźnie uwydatnione. Taką jest np. modlitwa przy wskrzeszeniu
Łazarza: „Ojcze, dziękuję Ci, żeś Mnie wysłuchał” (J 11,41). Przy rozmnożeniu chleba (pod
Kafarnaum): „Jezus […] wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym;
podobnie uczynił i z rybami” (J 6,11). Wreszcie przy ustanowieniu Eucharystii: Jezus
wypowiada sakramentalne słowa ustanowienia nad chlebem i winem, „odmówiwszy
dziękczynienie” (Łk 22,17; por. również Mk 14,23; Mt 26,27). Zwrot ten jest używany przy
kielichu wina, przy chlebie mówi się o odmówieniu „błogosławieństwa”. Jednakże według
Starego Testamentu „błogosławienie Bogu” oznacza zawsze dziękczynienie, jak również
„wysławianie Boga” i „wyznawanie Go”.

LIPIEC 2010 (16 VI – 16 VII):

1. Temat miesiąca: Modlitwa uwielbienia: Uczestnictwo w uwielbieniu jakie Syn

oddaje Ojcu
2. Słowo bł. Honorata:
A teraz wspomnijmy, że cała ta krwawa scena odgrywała się nie tylko przed
milionową gromadą, z całego świata zebraną, ale wobec Przenajświętszej
Trójcy i całego Niebieskiego Dworu. I wystawmy sobie, co się działo w sercu
Ojca Przedwiecznego, gdy na krzyżu rozciągano ciało Jezusowe, gdy je
przebijano, gdy trzeszczały żebra Jego i wychodziły ze stawów ręce i nogi.
Jaka straszna walka toczyła się w Jego Sercu między miłością dla rodu ludzkiego,
a politowaniem dla jedno-rodzonego, współistotnego Syna; między zbawieniem
naszym, a miłością Jezusa! I podziwiajmy, uwielbiajmy, i z zachwytem
miłosnym, choć z oczami łez pełnymi, weselmy się, że miłość ku nam odniosła
zwycięstwo. (Pnp IX,18.)

3. Tradycja franciszkańska
13
Pokora ta dlatego jest cnotą największą, ponieważ czyni człowieka największym
wobec Boga, albo dlatego, że jest cnotą jedyną, która oddaje cześć i uwielbienie
Bogu jako Bytowi największemu. 14Stąd u Eklezjastyka: Bo wielka jest moc Boga
samego, a od pokornych cześć odbiera (Syr 3,21). 15Boga wielbią tylko pokorni,
ponieważ inni chcą uwielbiać siebie samych, a nie Boga. 16 Jeśli więc. cała nasza
sprawiedliwość i istota religii chrześcijańskiej polega na wielbieniu Boga, jasnym
jest, że „w pokorze jest obfita sprawiedliwość, a w obfitej sprawiedliwości jest
moc największa". (św. Bonawentura, Mowa V, 31).
4. Słowo Boże J 12,23-27
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
Nadeszła godzina, aby Syn Człowieczy został uwielbiony. 24 Zaprawdę, zaprawdę
powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy wrzucone w ziemię, nie obumrze, zostanie
samo, jeśli zaś umrze, przyniesie obfity plon. 25 Kto kocha swoje życie, straci je,
a kto nie ceni swego życia na tym świecie, zachowa je dla życia wiecznego. 26 Kto
chce Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam też będzie mój sługa.
A mój Ojciec uczci tego, który Mi służy.27 Teraz lęk ogarnął moją duszę. I czyż
mam powiedzieć: Ojcze, uwolnij Mnie od tej godziny? Ale po to przyszedłem, dla
tej właśnie godziny! 28 Ojcze, uwielbij imię Twoje! A z nieba odezwał się głos: —
Już uwielbiłem i znowu uwielbię.
Temat do skrutowania -medytacji „Uwielbienie”
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Wj 15,21; Jdt 16,13; Iz 6,3; Mt 9,31; Dz 2,46n;
Kpł 7,12; Ps 6,6; Iz 12,4n; Mt 11,25; Dz 3,8n;
Kpł 22,29n; Ps 8,2n; Iz 25,1; Mt 21,9.16; Dz 10,46;
1Sm 2,1; Ps 18,50; Iz 38,18; Mt 26,30; Dz 11,18;
2Sm 7,22; Ps 22,23-26; Iz 42,10.12; Mk 7,36n; Dz 16,25;
1Krn 16,4.36; Ps 29,4; Jr 20,13; Łk 1,46; Dz 19,17;
1Krn 23,5; Ps 30,5.10; Jr 31,7; Łk 2,13n.20.38; Rz 15,9;
2Krn 33,16; Ps 33,1-3; Ba 2,17; Łk 17,15-18; 1Kor 14,15.26;
Ezd 3,11; Ps 34,3-4; Dn 3,51-90; Łk 18,43; Ef 1,6.12.14;
Ne 5,13; Ps 35,18; Łk 19,37; Ef 3,21;
Ne 8,6; Ps 47,2.6; Łk 24,53; Ef 5,14.19;
Mądrościowe Ps 50,23; Mądrościowe Flp 1,11;
Ps 104,1; Ps 57,8; Ps 136; Flp 2,5.11;
Ps 105,1nn; Ps 66,16n; Ps 145,1-3.6; Kol 1,15;
Ps 106,2; Ps 69,31; Ps 146-150; 1Tm 3,16;
Ps 108,2-6; Ps 71,15; Ps 146,2.6-7; 1Tm 6,15n;
Ps 109,30; Ps 79,13; Ps 148; 2Tm 2,11nn;
Ps 113-118; Ps 81,2; Syr 17,27n; Hbr 13,15.21;
Ps 115,17n; Ps 88,11nn; Ps 96,1nn.7n; Ap 4,8;
Ps 117; Ps 89,2.16n; Ps 97,1.12; Ap 5,9;
Ps 135; Ps 92,5-7; Ps 98,3-4.6.8; Ap 14,3;
Ps 95,1; Ps 99,5; Ap 15,3;

5. Nauczanie Kościoła
Victimae paschali laudes immolent christiani. Żertwie paschalnej chwała i cześć!
Chrześcijanie, zjednoczmy się w tym hymnie! Chrześcijanie Rzymu i Świata! Zjednoczmy się
w uwielbieniu wielkanocnej Ofiary, w uwielbieniu Baranka bez zmazy, w uwielbieniu
Zmartwychwstałego Pana!
Agnus redemit oves: „Okupił swe owce Baranek bez skazy, pojednał nas z Ojcem i zmył
grzechów zmazy”. Oto Chrystus! Oto nasz Odkupiciel świata! Życie swe daje za owce.
Zjednoczmy się w uwielbieniu tej Śmierci, która przynosi nam Życie, bo od śmierci
potężniejsza jest Miłość: oto śmierć przyjęta z miłości — zwycięża śmierć! Oto śmierć
przyjęta z miłości objawia Boga, który jest miłośnikiem życia, który chce, byśmy Życie mieli
i mieli w obfitości, byśmy mieli to Życie, które jest w Nim. Żertwie paschalnej najwyższa
chwała i cześć. W Jego śmierci jest nasze pojednanie z Ojcem. Jest to pojednanie z Bogiem
grzeszników, pojednanie człowieka, który przez grzech umiera dla Boga i nie ma w sobie
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
tego Życia, które jest w Bogu i tylko w Bogu. I tylko z Boga. Śmierć Chrystusa jest nowym
początkiem. Jest to początek Życia, które nie ma końca. Nie ma końca, bo jest z Boga i w
Bogu. Kiedy stworzenie umiera — Bóg żyje. Kiedy umiera Chrystus — ożywa całe
stworzenie. Bądź błogosławiona, Śmierci życiodajna! Błogosławiony Dzień, który dał nam
Pan.
Błogosławiony bądź, Chryste, Synu Boga Żywego! Błogosławiony bądź Synu Człowieczy,
Synu Maryi, błogosławiony, ponieważ wstąpiłeś w dzieje człowieka i świata aż po granice
śmierci: Mors et vita duello conflixere mirando. „Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o
dziwy, choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy”. Tak. Dzieje człowieka i świata są
naznaczone tajemnicą śmierci, naznaczone piętnem umierania — od brzegu do brzegu.
Wziąłeś to piętno na siebie, Synu przedwiecznie zrodzony, Synu współistotny Ojcu: Życie z
Życia i przeniosłeś poprzez granice śmierci stworzenia, poprzez granice naszej ludzkiej
śmierci, aby objawić w niej Ducha, który daje Życie. (JP II, Z Placu św. Piotra na Watykanie,
w Wielką Niedzielę 1987 r.)

SIERPIEŃ 2010 (16 VII – 16 VIII):

1. Temat miesiąca: Modlitwa konsekracji: konsekracja Chrystusa i nasza

2. Słowo bł. Honorata:
Wielkiej wagi są słowa Ś. Jana Chrzciciela, zwrócone do Miłośnika naszego: „Ten jest,
który chrzci w Duchu Świętym." Znaczenie ich na pozór jest zagadkowe, bo Jezus, j a k mówi
Ewangelja, ani wtedy ani potem nie chrzcił sam, tylko przez uczniów swoich. Ale słowa te
znaczą, że ktokolwiek odbywa ceremonję chrztu, zawsze Jezus jest, który chrzci przez Ducha
Św. Jak we Mszy, bez względu na to, jaki kapłan ją odprawia, zawsze sam Chrystus konsekruje i
poświęca ciało i krew swoją, tak i we chrzcie św., czy to kapłan, czy świecki człowiek według
przepisanego obrządku Sakra mentu tego udziela, zawsze sam Jezus chrzci w Duchu Św. (…)
Mówił Zbawiciel, że matka gdy ujrzy swe dziecię, nie pamięta cierpienia, z radości, iż nowy
człowiek się narodził. Słowa te bardziej jeszcze stosują się do Miłośnika dusz naszych; i On gdy
ujrzy nową duszę przez chrzest odrodzoną, nie pamięta tych strasznych boleści, jakie dla
odrodzenia naszego poniósł. O ile zaś miłość Jego jest nieskończenie wyższa od matczynej, o
tyle i radość Jego większa. (PnP VI,8)
3. Tradycja franciszkańska
7
Ubogi Chrystusa nie miał niczego innego, jak tylko dwa pieniążki (Mk 12,42), a
mianowicie ciało i duszę, którymi mógł szafować ze szczodrobliwą miłością.8 Ofiarowywał je
ciągle z miłości do Chrystusa, aby w każdym czasie jego ciało spalało się przez surowy post,
a duch przez żar pragnienia. Na zewnątrz składał ofiarę całopalenia, a wewnątrz świątyni
spalał kadzidła (Wj 30,27-28). (1Bon 9,3).
4. Słowo Boże Łk 12, 33-34
Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb
niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest
skarb wasz, tam będzie i serce wasze.
Temat do skrutowania -medytacji „Skarb”
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Rdz 43,23 Est 4,9 Iz 33,6 Mt 6,21 Dz 8,27
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
Pwt 32,34 Est 5,7 Iz 39,2 Mt 12,35 2Kor 4,7
Joz 6,19.24 Hiob 20,20.26 Jer 48,7 Mt 13,52 1Tm 6,19
1Krl 7,51 Prz 8,21 Ez 7,22 Mt 19,21
1Krl 15,17 Prz 21,20 Ez 28,4 Mt 27,6
2Krl 12,19 Mdr 7,14 Dan 1,2 Łk 6,45
2Krl 14,14 Ezd 2,69 Abd 1,6 Łk 12,33.34
2Krl 16,8 Ezd 5,17 Bar 3,15 Łk 18,22
2Krl 18,15 Neh 7,69.70 J 8,20
2Krl 20,13 Neh 10,39
1Krn 9,26
1Krn 26,20. 22.24.26
1Krn 27,25
1Krn 28,13
1Krn 29,3.8
2Krn 1,12
2Krn 5,1
2Krn 25,24
2Krn 36,18

5. Nauczanie Kościoła
Sięgamy więc — w tym szczególnym kontekście Roku Odkupienia — do tajemnicy
Chrystusowej duszy i ciała, jako całościowego podmiotu miłości oblubieńczej i odkupieńczej:
oblubieńczej, dlatego że odkupieńczej. Z miłości dał siebie w ofierze, z miłości wydał ciało
swoje „za grzechy świata”. Zanurzając się przez konsekrację ślubów zakonnych w tajemnicy
paschalnej Odkupiciela, pragniecie przez miłość całkowitego oddania natchnąć dusze Wasze i
ciała duchem ofiary, tak jak Was do tego wzywa św. Paweł słowami Listu do Rzymian, przed
chwilą przytoczonymi: „abyście dali ciała swoje na ofiarę”36. W ten sposób w profesję
zakonną wpisuje się podobieństwo tej miłości, która w Sercu Chrystusa jest odkupieńcza i
oblubieńcza zarazem. I taka miłość ma w każdym z Was, drodzy Bracia i Siostry, rosnąć z
samego źródła owej szczególnej konsekracji, która — na sakramentalnym podłożu Chrztu
Świętego — jest początkiem Waszego nowego życia w Chrystusie i Kościele. Początkiem
nowego stworzenia. (JP II, Redemptionis donum, 8)

WRZESIEŃ 2008 (16 VIII – 16 IX):

1. Temat miesiąca: Modlitwa wspólnoty: Liturgia a inne modlitwy ustne. Lex

credendi lex orandi
2. Słowo bł. Honorata: „I widziałem wyraźnie, że mnie P[an] Bóg dlatego na
służbie ich postawił, abym zrozumiał, że i w dzisiejszych czasach można Mu
służyć tak gorliwie jak dawniej, o czym już wątpić zaczynałem i żebym wsparty
ich modlitwami i zachęcony ich przykładami nie ustawał na tej drodze, ale mężniej
się wziął do poprawy” (ND 11).
3. Tradycja franciszkańska
77
Bądźcie więc prości, jak gołębice (Mt 10,16). Kochajmy prostotę i czystość serca, jeśli chcemy być
oświeceni przez Pana światłem i blaskiem mądrości. 78Rzecz ma się tak, jak z księżycem, który gdy
znajduje się naprzeciwko słońca, wtedy jest oświetlony i widać jego światło, a kiedy nakłada się ze
słońcem, wtedy nie widać ani jego światła ani jego oświetlenia. 79Lecz jeżeli księżyc jest bliższy
słońca, to im bardziej zbliża się do niego, tym bardziej jest oświetlony. Wtedy więc jest bardziej
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
oświetlony pod względem „mocy", aniżeli wówczas, gdy znajduje się dalej od słońca. 80Tak też jest z
człowiekiem, bo im bardziej „ukazywałby" swoją mądrość i chciałby uchodzić za mądrego, wówczas
tym mniej jest oświecony; jeśli stroni od ludzi, skupia się w sobie i pogrąża w głąb myśli, aby
połączyć się ze swoim Bogiem, to tym bardziej jest oświecony. 81 Chociażby ktoś wyglądał na
oświeconego, to jednak trzeba, żeby szedł do Pana z najwyższą pokorą i prostotą serca. 82 Podam
przykład: przyszli do kanclerza Uniwersytetu Paryskiego jego studenci i zapytali go: „W co ty
wierzysz? Powiedz nam w co mamy wierzyć?" Aten zawołał jednego prostego człowieka, prze-
chodzącego ulicą i zadał mu podobne pytanie. Ten zaś odpowiedział po prostu, że Bóg Ojciec
Wszechmogący i Jego Syn, i Duch Obydwu jednakowo są jednym Bogiem. Wspaniale odpowiedział!
I ja tak chcę wierzyć w prostocie i pokorze.

4. Słowo Boże Mt 6,6-8

Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca
twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Na modlitwie
nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą
wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba,
wpierw zanim Go poprosicie.
Hasło do medytacji „Kult”
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Rdz 2,9; Ps 40,7nn; Iz 1,11-20; Mt 5,8.23n; Dz 2,42.46;
Rdz 3,22; Ps 50; Iz 6,1nn; Mt 23,16-23.25n; Dz 3,38-41;
Rdz 4,3nn.26; Ps 81; Iz 29,13; Mt 28,19; Dz 5,20;
Rdz 8,20; Ps 106; Iz 45; Mk 10,45; Dz 6,13n;
Rdz 12,8; Syr 34,18n; Iz 56,1-8; Mk 14,22nn.49; Dz 7,48nn.55n;
Rdz 22,4; Syr 35,1-16; Iz 58,6n.9n.13; Mk 16,16; Dz 8,15nn;
Wj 5,1nn; Iz 66,1n.18-23; Łk 1,4n; Dz 20,7.11;
Wj 19,6; Historyczne Jr 7,4-15.21nn; Łk 2,22nn.41; Dz 21,24.26;
Wj 20,23; Pwt 16,1-8; Jr 31,31nn; Łk 22,19n; Rz 6,1-11;
Wj 32,4n; Pwt 23,18; Ez 37,26nn; J 1,29; Rz 12,1n;
Kpł 19,2; Joz 18,1; Ez 40-48; J 2,13.14nn.19nn; 1Kor 10,16n.32n;
Kpł 20,2n; Joz 24; Am 5,21-26; J 3,5; 1Kor 11,5-16.24nn.27nn;
Kpł 23,43; 1Sm 15,22; Za 14,16-21; J 4,10.14.21.23n; 1Kor 16,2.22;
Pwt 1-11; 2Sm 6; Ml 1,11; J 6,51; Ga 5,1.6;
Pwt 4,15-18; 1Krl 6; Ml 3,1-4; J 7,37nn; Ef 5,1n;
1Krl 22,47; J 10,22; Flp 3,3;
2Krl 16,3; J 18,20; Kol 3,1-10.12-17;
1Mch 1,41-64; Pozaewangeliczn Hbr 1,2n;
e
Ap 19,7; Hbr 7,18-28;
Ap 21,1-7.22-23; Hbr 8,1n;
Ap 22,1-5.17; Hbr 9,11n.14.24.26;
Ap 22,2n; Hbr 10,1-18;
Ap 1,10; Hbr 12,28;
Ap 4,2-11; Hbr 13,10;
Ap 5,6.9-13; 1P 1,14n;
Ap 11,19; 1P 2,5;
Ap 14,1;

5. Nauczanie Kościoła KKK 1124-1125.

 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
1124 Wiara Kościoła poprzedza wiarę wierzącego, który jest wezwany do przylgnięcia do
niej. Gdy Kościół celebruje sakramenty, wyznaje wiarę otrzymaną od Apostołów. Wyraża to
dawna zasada: lex orandi, lex credendi (lub: legem credendi lex statuat supplicandi, według
Prospera z Akwitanii -, V wiek). Prawo modlitwy jest prawem wiary; Kościół wierzy tak, jak
się modli. Liturgia jest elementem konstytutywnym świętej i żywej Tradycji (.
1125 Z tego powodu żaden obrzęd sakramentalny nie może być zmieniany ani poddawany
manipulacji przez szafarza czy przez wspólnotę. Nawet najwyższy autorytet w Kościele nie
może dowolnie zmieniać liturgii; może to czynić jedynie w posłuszeństwie wiary i w
religijnym szacunku dla misterium liturgii.
1327 Eucharystia jest więc streszczeniem i podsumowaniem całej naszej wiary. "Nasz
sposób myślenia zgadza się z Eucharystią, a Eucharystia ze swej strony potwierdza nasz
sposób myślenia" ().

PAŹDZIERNIK 2010 (16 IX – 16 X):

1. Temat miesiąca: Tajemnica tajemnic, Eucharystia pełnią modlitwy

2. Słowo bł. Honorata:
gdy Jezus na krzyżu zawołał, iż wszystko się wypełniło, mówił to w tem
znaczeniu, że zanim ofiarował się na śmierć dla nas, już przedtem uczynił
swoją powszechną i nieustającą ofiarę przez ustanowienie Mszy świętej i
Eucharystji, która to ofiara miała się spełniać bez końca. I chociaż aż na śmierć
miłością był upojony, jeszcze woła: Pragnę, i umiera nie nasyciwszy tego pra-
gnienia, bo Bóg jest Miłością nie czasową ani przejściową, ale odwieczną i
wiekuistą, nieznającą żadnych granic. Zatapiając się w takich głębinach, trzeba
chyba oszaleć z miłości.
3. Tradycja franciszkańska

4
Również w większe święta, jeżeli tylko była możliwość, sam zwykł był chodzić
za jałmużną. Mówił, że w świętych biedakach wypełnia się owa wypowiedź
proroka: Chleb aniołów spożywał człowiek (Ps 78,25). 5 Chlebem anielskim
nazywał to, co święte ubóstwo zbiera idąc od drzwi do drzwi, co jest uproszone w
imię miłości Boga i również z miłości do Boga udzielone, pod wpływem świętych
aniołów. Dlatego, gdy pewnego razu w święty dzień Paschy przebywał w jakiejś
pustelni tak daleko położonej od mieszkań ludzkich, że nie mógł iść po prośbie,
pamiętając jednak o Tym, który tego samego dnia w postaci wędrowca ukazał się
uczniom idącym do Emaus, samych braci prosił o jałmużnę, jako pielgrzym i
ubogi.2 Gdy pokornie ją przyjął, w świętych słowach pouczał braci, że idąc przez
pustynię świata jako pielgrzymi i przybysze, jakby prawdziwi Hebrajczycy,
powinni nieustannie w duchowym ubóstwie sprawować Paschę Pana, to znaczy
przejście z tego świata do Ojca (J 13,1). 3 Ponieważ zaś w proszeniu o jałmużnę
nie kierował się chciwością, ale szczodrobliwością ducha, dlatego Bóg, Ojciec
ubogich, otaczał go szczególną opieką. (1 Bon 7,8-9)

4. Słowo Boże Łk 12:49

Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął.
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
Lb 24,4.16; Iz 6,9n; Mt 13,9.35.43; Rz 11,25.33;
Mdr 6,22; Iz 41,21-28; Mk 1,15; Rz 16,25n;
Mdr 14,15.23; Dn 2; Mk 4,11-12.15; 1Kor 1,17-25;
Dn 2,18n.27.47; 1Kor 2,1;
Dn 4-5; Pozaewangeliczne 1Kor 2,2;
Dn 4,6; Kol 1,9.15nn.20.26-27; 1Kor 2,1-2.6-8.10-
13.15;
Dn 7-9; Kol 2,2; 1Kor 3,1n;
Dn 9; Kol 4,3; 1Kor 4,1;
Dn 10-12; 2Tes 2,7; 1Kor 14,2;
Am 3,7; 1Tm 3,9.16; 1Kor 15,20-28.51nn;
Ap 1,20; Ef 1,9n.15n;
Ap 10,7; Ef 3,4-10.18n;
Ap 17,5.7; Ef 5,32;
Ap 20,1; Ef 6,19;
Ap 21

5. Nauczanie Kościoła
Tak więc odwieczna inicjatywa Ojca: zbawczy zamiar objawiony ludzkości w Chrystusie i w
Nim urzeczywistniony, stanowi fundament tajemnicy Kościoła, która za sprawą Ducha
Świętego i w Jego mocy staje się udziałem ludzi, od Apostołów poczynając. Dzięki temu
uczestnictwu w tajemnicy Chrystusa Kościół staje się Ciałem Chrystusa. Pawłowy obraz i
pojęcie „Ciało Chrystusa” wyraża równocześnie prawdę o tajemnicy Kościoła oraz prawdę o
jego widzialnym charakterze w świecie i w dziejach ludzkości.
Grecki termin mystérion został przełożony na łacinę jako sacramentum. W tej postaci
znajdujemy go w uprzednio przytoczonych tekstach magisterium soborowego. W Kościele
łacińskim słowo sacramentum nabrało bardziej specyficznego znaczenia teologicznego i
odnosi się do siedmiu sakramentów. Jest rzeczą oczywistą, że zastosowanie tego znaczenia do
Kościoła ma charakter jedynie analogiczny.
Wedle nauki Soboru Trydenckiego sakrament „jest znakiem rzeczy świętej i widzialnym
wyrazem niewidzialnej łaski”4. Niewątpliwie określenie to można odnieść do Kościoła w
sensie analogicznym. Trzeba jednak zauważyć, że definicja ta nie wystarczy, by wyrazić to,
czym jest Kościół. Jest on znakiem, ale nie tylko znakiem. Jest również owocem dzieła
odkupienia. Sakramenty są środkami uświęcenia. Kościół natomiast jest zgromadzeniem ludzi
uświęconych, stanowi zatem cel zbawczego działania (por. Ef 5,25-27).(JP II, 27.11.1991)

LISTOPAD 2010 (16 X – 16 XI):

1. Temat miesiąca: Modlitwa wynagradzająca: Chrystus nagrodą

wynagradzającą
2. Słowo bł. Honorata:
Pragnę, abym nie tylko doskonale służył Bogu i drugich pobudzał, ale aby tak gorące było
moje uczucie i miłość, aby mogło wynagrodzić Bogu te usługi, które Mu się należą od
bezbożnych i oziębłych, dla pocieszenia Jego Serca przez tyiu grzeszników zasmuconego.
(ND 434).
3. Tradycja franciszkańska
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
20
Po czwarte - „doprowadza do chwały". Jest to najdoskonalszy i ostatni owoc. 21
O nim wspomina Hiob (22,29): Kto się uniży, będzie w sławie, a kto spuści oczy
swe, będzie zbawiony, jak gdyby mówił: dzięki pokorze unika się wszelkiego zła i
dzięki niej zdobywa się wszelkie dobro. 22I ma rację, „będzie w sławie", ponieważ
im pokorniejszy jest człowiek na ziemi, tym większy i wspanialszy będzie w
niebie na zasadzie słusznego wynagrodzenia. Kto bowiem w drodze jest bied-
niejszy i pokorniejszy, tym bliższy jest Chrystusowi, który zasiada na ostatnim
miejscu (Łk 14,10), a jak był bliższy Chrystusowi w czasie drogi, tak powinien
być bliższy w ojczyźnie. 23 Wiadomo, że Chrystus jest ponad wszystkimi, dlatego i
sługa Chrystusa powinien być wywyższony nad wszystkich, ponieważ gdzie on
sam jest, tam i sługa jego będzie (J 12,26).24 Względnie inaczej: im kto jest
pokorniejszy, tym mniej ma próżnej chwały i dlatego na ziemi nie otrzymuje
nagrody. (Bonawentura, Mowa V, 31).
4. Słowo Boże Łk 14,10-11
Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie
gospodarz i powie ci: Przyjacielu, przesiądź się wyżej; i spotka cię zaszczyt wobec
wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie
poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.
Hasło medytacji „Zapłata”
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Rdz 2,15; Hi 14,6; Iz 53,10; Mt 16,1-18.27; Dz 3,14nn;
Rdz 3,11nn.16-19; Hi 19,25nn; Iz 59,18; Mt 20,1-15; Dz 23,8;
Rdz 6,5nn.18; Hi 34,11; Jr 12,1-5; Mt 22,22.31n; Dz 24,14nn;
Rdz 7,1.7; Hi 42,5n; Jr 31,16.29n; Mt 25,31-46; Rz 2,6;
Rdz 15,1; Ps 16,5n.9nn; Lm 3,24; Mk 9,41; Rz 5,9n;
Rdz 18,16-33; Ps 18,1nn; Ez 14,12-20; Łk 10,7; Rz 6,5-8;
Rdz 19,12.20nn; Ps 22; Ez 18; Łk 14,12nn; Rz 8,17.38n;
Wj 20,5n; Ps 27,1n; Ez 18,2-3.32; Łk 23,43; Rz 12,17-20;
Wj 34,7; Ps 28,4; Ez 37; J 4,36; 1Kor 9,17n.24-27;
Lb 5,11-30; Ps 37; Dn 12,1nn; J 6,26-35; 1Kor 15,13-19;
Pwt 7,9n; Ps 49,16-18; J 7,37n; Ga 5,7;
Pwt 32,35; Ps 73,4.24.26; Mądrościowe J 8,12; Flp 1,21-26;
Joz 7,5-12.24; Ps 91; Mdr 2,22; J 9,2; Kol 2,12n;
2Sm 6,12; Ps 92; Mdr 3,1.9.14; J 11,23nn; Kol 3,1-4.24;
2Krn 15,7; Ps 112; Mdr 4,1.15; 1Tes 4,17;
2Mch 7; Ps 119,57; Mdr 5,15; 2Tm 4,7-8.14;
Ps 142,6; Syr 1,13; Hbr 11,6;
Prz 12,14; Syr 2,18; 2P 2,13;
Prz 20,22; Syr 7,36; 2J 1,8;
Koh 7,25; Syr 11,18-26; Ap 18,6;
Koh 8,12nn; Syr 51,20nn.30; Ap 21,3n;
Koh 9,9n; Ap 22,12;
5. Nauczanie Kościoła
Prawo Ewangeliczne nie ustępuje Prawu Staremu, owszem, o wiele je przewyższa, ponieważ
w pełni dokonało tego, co tamto zapoczątkowało. Przecież ofiary składane w Starym
Testamencie oznaczały krzyżową ofiarę Chrystusa wiele lat wcześniej, zanim się Chrystus
narodził. Po Jego wniebowstąpieniu ta sama ofiara trwa w ofierze eucharystycznej. Stąd też
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
bardzo błądzą ci, którzy tę eucharystyczną ofiarę odrzucają, jakoby pomniejszała
prawdziwość i moc ofiary, jaką Chrystus przybity do krzyża złożył „dla zgładzenia grzechów
wielu” [Hbr 9, 28]. Była ona całkowicie doskonałą i pełną ekspiacją za grzechy i w żaden
sposób nie inna, ale ta sama ofiara dokonuje się w ofierze eucharystycznej. Ponieważ
należało, ażeby obrzęd ofiarny wiązał się zawsze z religią, było zamysłem Zbawiciela, by
ofiara dokonana raz na krzyżu trwała ustawicznie. A dzieje się to w Najśw. Eucharystii, która
nie jest czczym podobieństwem lub pamiątką rzeczywistości, ale samą rzeczywistością,
chociaż w odmiennej postaci. Stąd też cała skuteczność tej ofiary czy to jako błagalnej, czy
zadośćuczyniącej płynie ze śmierci Chrystusa [AAS 31 (1888) 9.11 nn]. Leon XIII: Encyklika
„Caritatis studium” (Do biskupów Szkocji, 25.07.1898 r.) BF 339,7.

GRUDZIEŃ 2010 (16 XI – 16 XII)

1. Temat miesiąca: Modlitwa zbawionych i świętych: wybawienie od grzechu i

śmierci.
2. Słowo bł. Honorata:
Verbum caro factum (est) czcić człowieczeństwo Chrystusa w Sakramencie i o
błogosławieństwo iść do czynności dla Boga. Św. Bonawentura: Jako plastr bez miodu, mur
bez zaprawy, pokarm bez okrasy, tak życie zakonnika bez ducha wewnętrznej pobożności.
Necesse est ut operatione oratio et oratione operatio adjuvetur (Modlitwa powinna wspierać
pracę, praca modlitwę S. Grzegorz) – ND 428.
3. Tradycja franciszkańska
Mówił, że należy bardzo ubolewać nad kaznodzieją, któremu brakuje prawdziwej pobożności.
Ujawnia się to wtedy, gdy przez głoszenie kazań nie szuka zbawienia dusz, ale własnej
chwały, albo gdy przewrotnością życia burzy to, co zbudował prawdą nauczania. 2 Mówił
także, że bardziej należy cenić brata niewykształconego i niewy mownego, który dobrym
przykładem prowadzi innych do dobra.3 Tekst niepłodna rodzi wielu (lSm 2,5) tak wyjaśniał:
„niepłodną" jest ubogi brat, który nie ma obowiązku rodzenia dzieci w Kościele. 4Ten na
Sądzie zrodzi wielu, ponieważ Sędzia wówczas zaliczy do swojej chwały tych, których on
teraz nawraca do Chrystusa swoimi prywatnymi modlitwami. 5 A tekst: wielodzietna więdnie
(lSm 2,5) oznacza kaznodzieję próżnego i gadatliwego, który teraz cieszy się wieloma, jakoby
zrodził ich własną mocą a wówczas jednak pozna, że nie ma w nich niczego własnego. 1Bon
8,2)

4. Słowo Boże Mk 7,18-23

Odpowiedział im: I wy tak niepojętni jesteście? Nie rozumiecie, że nic z tego, co z zewnątrz
wchodzi do człowieka, nie może uczynić go nieczystym; bo nie wchodzi do jego serca, lecz
do żołądka i na zewnątrz się wydala. Tak uznał wszystkie potrawy za czyste. I mówił dalej:
Co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego
pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność,
podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni
człowieka nieczystym.
Hasło do skrutacji-medytacji „Grzech”
Historyczne Mądrościowe Prorockie Ewangelie Pozaewangeliczne
Rdz 1,22.26n.28; Hi 35,6; Iz 1,17; Mt 4,4.10; Rz 1,21-32;
Rdz 2,18.23.25; Ps 15; Iz 5,8; Mt 5,17.20; Rz 3,21nn;
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
Rdz 3,3-5.8.14-17.22- Ps 51; Iz 49,15; Mt 6,12; Rz 5,12-19;
23;
Rdz 4,8.24; Ps 52,9-10; Iz 53,11; Mt 7,12; Rz 6,2nn.5.10-12.21-
23;
Rdz 6,5-8.13nn; Ps 106,20; Iz 59; Mt 8,16n; Rz 7,5.7.10.14-24;
Rdz 8,17.21; Prz 6,16-19; Iz 59,1-2.12nn; Mt 18,23nn; Rz 8,4.9.14n.20.28.32;
Rdz 12,1-2n; Prz 30,11-14; Iz 63,15; Mt 26,28; Rz 9,2;
Rdz 24,2n; Mdr 2,23-25; Iz 64,7; Mk 1,4.15.23; Rz 11,25.32-33;
Wj 4,22; Mdr 10,1.5; Iz 65,6n; Mk 2,15nn.17; Rz 12,21;
Wj 5,1; Jr 2,11nn; Mk 3,29; 1Kor 1,21-24;
Wj 19,5; Jr 3,6n.12; Mk 7,21nn; 1Kor 5,10n;
Wj 20,5.17; Jr 7,18n; Mk 10,45; 1Kor 6,9n;
Wj 31,18; Jr 22,13; Łk 7,36nn; 1Kor 10,6;
Wj 32,1; Jr 31,31; Łk 15,11nn.28-29n; 2Kor 3,3;
Wj 40,36nn; Lm 5,21; Łk 18,9nn; 2Kor 4,4;
Lb 11,4nn.33; Ez 14,11; Łk 19,5; 2Kor 5,17.21;
Pwt 5,9; Ez 16,2-5.23; J 1,5.12.14.29.33; 2Kor 12,20;
Pwt 6,13.24; Ez 18,5-9; J 3,19-20; Ga 3,22.26nn;
Pwt 7,7-8; Ez 20,7n.18; J 8,10n.12.34.37.39-46; Ga 5,16.19-21;
Pwt 8,3; Ez 33,25n; J 9,41; Ef 3,10;
Pwt 9,4nn.7.22; Ez 34; J 10,17.30; Ef 5,3.5;
Pwt 27,15-26; Ez 36,26n; J 12,31; Kol 3,5-8;
Pwt 30,6; Ez 47,1-12; J 13,1; 1Tm 1,9;
Joz 7; Oz 2,8n; J 14,30; 2Tm 3,2-5;
Joz 24,2.14; Oz 4,2; J 15,13.22n; Tt 3,3;
1Sm 3,11; Am 4,1; J 16,33; 1J 2,1-2.12;
1Sm 13,13n; Am 5,7-15; J 19,30-37; 1J 3,5.8-10.12-15;
2Sm 12; Mi 2,1n; J 20,22-23n; 1J 4,8;
2Sm 12,1-15; Za 1,14; Ap 22,2;
Za 12,10;
Za 13,1;

5. Nauczanie Kościoła
[Bezinteresowność]. — Prócz tego, niemniej niż umiłowaniem czystości, słudzy Boży
powinni się odznaczać powściągliwością wobec dóbr ziemskich. Przez ten świat, na którym
wszystko oblicza się na pieniądze i gdzie za pieniądze wszystko można sprzedać i kupić,
winni iść wolni od egoizmu i nie ulegając żadnej pokusie. Odrzucając wielkodusznie od
siebie jako niegodną wszelką myśl o ziemskich korzyściach, niech starają się nie o zysk
pieniężny, lecz o pożytek dusz nieśmiertelnych; niech nie pragną i nie szukają swojej chwały,
lecz chwały Bożej. Nie mają być najemnikami pracującymi dla zapłaty, nie mają też
naśladować tych, którzy swój urząd na własną wyzyskują korzyść i marzą o karierze. Niech
będą „dobrymi żołnierzami Chrystusowymi”, którzy „nie bawią się sprawami świeckimi, ale
chcą się temu podobać, któremu się oddali” [2 Tm 2, 3-4]. Niech będą sługami Boga i ojcami
dusz; niech pamiętają, że trudów ich i gorliwej pracy żadne skarby ani zaszczyty ziemskie
opłacić i wynagrodzić nie mogą.
Chociaż nie zakazano im pobierać pewnych wynagrodzeń wedle słów św. Apostoła: „Którzy
pełnią służbę ołtarza, żywią się z darów ołtarza. Tak też Pan postanowił, żeby ci, którzy
Ewangelii głoszą, z Ewangelii żyli” [1 Kor 9,13-14], jednak wezwani „do uczestnictwa
Pana”, jak już sama nazwa „kleru” wskazuje, powinni o taką tylko ubiegać się zapłatę, jaką
Chrystus przyobiecał Apostołom: „Zapłata wasza obfita jest w niebie” [Mt 5,12]. Biada
kapłanowi, który, niepomny na obietnice Boże, okaże się „chciwy nieczystego zysku” [Tyt 1,
7], zmiesza się z tłumem i upodobni do świeckich ludzi, na których słowami Apostoła tak
 Trzeci rok Nowenny: Modlitwa i Eucharystia
16 XII 2009 – 16 XII 2010
Kościół się użala: „Wszyscy swego szukają, a nie tego, co jest Jezusa Chrystusa” (Flp 2, 21)
… (Pius XI: Encyklika „Ad catholici sacerdotii fastigium”, 1935, BF 572)