Metoda ruchomego reperu

metoda lokalnego badania podrozmaito ci rnych przestrzeni je

dnorodnych polegajca na zwizaniu samej podrozmaito ci i jej obiektw geometrycznych z
jak najoglniej pojtym reperem. Zawiera w sobie proces kanonizacji repera polegajcy
na jednoznacznym dodaniu do kadego punktu podrozmaito ci repera w celu otrzymania n
iezmiennikw rniczkowych charakteryzujcych podrozmaito z dokadno ci do przeksztace z
j przestrzeni jednorodnej[1].

W najoglniejszej postaci metod ruchomego reperu wprowadzi Elie Cartan[2], ktry poda t
ake wiele jej zastosowa. W geometrii wspczesnej metoda ta wymagaa u ci lenia i zostao t
ykonane w ramach teorii wizek wknistych.
Metoda ruchomego reperu w teorii wizek wknistych[edytuj]
Analityczn podstaw metody ruchomego reperu stanowi niezmiennicze liniowe formy rniczk
owe grup Lie i ich rwnania strukturalne oraz teoria reprezentacji grup Lie (jako
grup przeksztace).

Niech {\displaystyle {\mathcal {X}}_{n}} {\displaystyle {\mathcal {X}}_{n}} bdzie

n-wymiarow przestrzeni jednorodn i {\displaystyle {\mathcal {G}}} {\displaystyle {
\mathcal {G}}} niech bdzie dziaajc z lewej strony r-wymiarow grup Lie odwzorowa tej pr
estrzeni. Niech {\displaystyle {\mathcal {X}}_{n}={\mathcal {G}}/{\mathcal {H}}}
{\displaystyle {\mathcal {X}}_{n}={\mathcal {G}}/{\mathcal {H}}}, gdzie {\displ
aystyle {\mathcal {H}}} \mathcal{H} jest grup izotopii pewnego punktu {\displayst
yle x_{0}\in {\mathcal {X}}_{n}} {\displaystyle x_{0}\in {\mathcal {X}}_{n}}. Ni
ech {\displaystyle (e_{k},e_{\alpha }),k=1,2,\cdots ,n,\alpha =n+1,\cdots ,r} {\
displaystyle (e_{k},e_{\alpha }),k=1,2,\cdots ,n,\alpha =n+1,\cdots ,r} bdzie tak
baz lewoniezmienniczych pl wektorowych na {\displaystyle {\mathcal {G}}} {\display
style {\mathcal {G}}}, e {\displaystyle e_{\alpha }} {\displaystyle e_{\alpha }}
stanowi na podgrupie Lie {\displaystyle {\mathcal {H}}} \mathcal{H} baz lewoniezmi
enniczych pl wektorowych. Bazie {\displaystyle (e_{k},e_{\alpha })} {\displaystyl
e (e_{k},e_{\alpha })} odpowiada baza lewoniezmienniczych liniowych form rniczkowy
ch {\displaystyle (\omega ^{k},\omega ^{\alpha })} {\displaystyle (\omega ^{k},\
omega ^{\alpha })} na grupie Lie {\displaystyle {\mathcal {G}}} {\displaystyle {
\mathcal {G}}}. Kanoniczne rzutowanie {\displaystyle \pi :{\mathcal {G}}\to {\ma
thcal {X}}_{n}} {\displaystyle \pi :{\mathcal {G}}\to {\mathcal {X}}_{n}}, w ktry
m kademu punktowi {\displaystyle x_{0}\in {\mathcal {X}}_{n}} {\displaystyle x_{0
}\in {\mathcal {X}}_{n}} odpowiadaj lewe warstwy {\displaystyle \pi ^{-1}(x)={\ma
thcal {H}}_{x}\subset {\mathcal {G}}} {\displaystyle \pi ^{-1}(x)={\mathcal {H}}
_{x}\subset {\mathcal {G}}} wzgldem podgrupy {\displaystyle {\mathcal {H}}={\math
cal {H}}_{x_{0}}} {\displaystyle {\mathcal {H}}={\mathcal {H}}_{x_{0}}} wprowadz
a do grupy {\displaystyle {\mathcal {G}}} {\displaystyle {\mathcal {G}}} struktu
r wizki wknistej z baz {\displaystyle {\mathcal {X}}_{n}} {\displaystyle {\mathcal {X
}}_{n}} i grup strukturaln {\displaystyle {\mathcal {H}}} \mathcal{H} o wymiarze {
\displaystyle r-n} {\displaystyle r-n}. Pola wektorowe {\displaystyle e_{\alpha
}} {\displaystyle e_{\alpha }} stanowi baz fundamentalnych pl wektorowych wizki {\di
splaystyle \pi :{\mathcal {G}}\to {\mathcal {X}}_{n}} {\displaystyle \pi :{\math
cal {G}}\to {\mathcal {X}}_{n}}, a liniowe formy rniczkowe {\displaystyle \omega ^
{k}} {\displaystyle \omega ^{k}} s jej formami pbazowymi i tworz cakowalny podukad for
m w ukadzie {\displaystyle (\omega ^{k},\omega ^{\alpha })} {\displaystyle (\omeg
a ^{k},\omega ^{\alpha })}. Warstwy {\displaystyle {\mathcal {H}}_{x}\subset {\m
athcal {G}}} {\displaystyle {\mathcal {H}}_{x}\subset {\mathcal {G}}} s rozmaito ci
ami cakowymi maksymalnego wymiaru dla ukadu rwna Pfaffa {\displaystyle \omega ^{k}=0
} {\displaystyle \omega ^{k}=0}[3].
Zobacz te[edytuj]
Geometria rniczkowa
dziedzina geometrii, badajca krzywe, powierzchnie i ich wielowy
miarowe uoglnienia zwane hiperpowierzchniami i rozmaito ciami, opierajc si na geometr
ii analitycznej, szeroko stosujc metody analizy matematycznej, gwnie rachunku rniczko
wego.
Po powstaniu pierwszych elementw geometrii rniczkowej w pracach Leibniza, Newtona i

starszych braci Bernoullich, XVIII w. by dla tej gazi geometrii okresem nowego, sz
erokiego rozwoju. Problem poszukiwania trajektorii postawi Jan Bernoulli (1697),
ktry wa nie wprowadzi ten termin (1698). Wiele artykuw po wiconych byo badaniu krzywyc
a ktrych dane byy jakie zaleno ci midzy ich promieniem krzywizny a innymi wielko ciami,
wizanymi z krzyw promieniem wodzcym, odcinkiem normalnej itd.
rzywizna Gaussa jest miar zakrzywienia powierzchni {\displaystyle M\subset \mathb
b {R} ^{3}} {\displaystyle M\subset \mathbb {R} ^{3}} w punkcie {\displaystyle x
\in \mathbb {R} ^{3}} {\displaystyle x\in \mathbb {R} ^{3}}.
Definicja[edytuj]
Krzywizn Gaussa powierzchni {\displaystyle M\subset \mathbb {R} ^{3}} {\displayst
yle M\subset \mathbb {R} ^{3}} w punkcie {\displaystyle x\in \mathbb {R} ^{3}} {
\displaystyle x\in \mathbb {R} ^{3}} nazywamy liczb {\displaystyle \mathrm {K} \!
} {\displaystyle \mathrm {K} \!} rwn {\displaystyle \mathrm {K} =\kappa _{1}\kappa
_{2}\!} {\displaystyle \mathrm {K} =\kappa _{1}\kappa _{2}\!}, gdzie {\displays
tyle \kappa _{i}\!} {\displaystyle \kappa _{i}\!} s krzywiznami gwnymi rozwaanej pow
ierzchni {\displaystyle M\!} {\displaystyle M\!} w punkcie {\displaystyle x\!} {
\displaystyle x\!}.
Krzywizna Gaussa moe by wyliczona jako iloraz wyznacznikw pierwszej i drugiej formy
podstawowej powierzchni: {\displaystyle \mathrm {K} ={\frac {det(II)}{det(I)}}}
{\displaystyle \mathrm {K} ={\frac {det(II)}{det(I)}}}.
Moe by rwnie wyliczona za pomoc symboli Christoffela:
{\displaystyle \mathrm {K} =-{\frac {1}{E}}\left({\frac {\partial }{\partial u}}
\Gamma _{12}^{2}-{\frac {\partial }{\partial v}}\Gamma _{11}^{2}+\Gamma _{12}^{1
}\Gamma _{11}^{2}-\Gamma _{11}^{1}\Gamma _{12}^{2}+\Gamma _{12}^{2}\Gamma _{12}^
{2}-\Gamma _{11}^{2}\Gamma _{22}^{2}\right)} {\displaystyle \mathrm {K} =-{\frac
{1}{E}}\left({\frac {\partial }{\partial u}}\Gamma _{12}^{2}-{\frac {\partial }
{\partial v}}\Gamma _{11}^{2}+\Gamma _{12}^{1}\Gamma _{11}^{2}-\Gamma _{11}^{1}\
Gamma _{12}^{2}+\Gamma _{12}^{2}\Gamma _{12}^{2}-\Gamma _{11}^{2}\Gamma _{22}^{2
}\right)}
Twierdzenia[edytuj]