PROWINCJE:
konflikty mają źródła w religii; długie waśnie między wyznawcami Ulryka i Sigmara
Chłopcze. Imperium w całości utrzymuje jedynie to, że nasza wzajemna
niechęć jest słabsza od niechęci do wszystkich innych.
- Sigismund von Sonnenschein, Prezbiter Sigmara
Chociaż Imperium powszechnie uważa się za kraj zjednoczony, w rzeczywistości jest
to konfederacja na wpół niepodległych prowincji. Chociaż mają ze sobą wiele wspól-
nego, istnieją między nimi także znaczne różnice. Niektóre prowincje szczycą się boga-
tą historią i wywyższają nad inne z tego względu, że stanowiły siedziby dawnych Impe-
ratorów, natomiast inne rozpamiętują krzywdy wyrządzone przez sąsiadów podczas
wojen domowych, gdy starcia między prowincjami były powszechne. Jeszcze inne
WIELKIE HRABSTWO AVERLANDU MIASTO-PAŃSTWO NULN & HRABSTWO WIS-
BARONIA HOCHLANDU SENLAND
MIASTO-PAŃSTWO MIDDENHEIM LIGA OSTERMARKU
WIELKIE HRABSTWO MIDDENLANDU WIELKIE KSIĘSTWO OSTLANDU
BARONIA NORDLANDU WIELKIE KSIĘSTWO REIKLANDU & WOLNE MIA-
STO KUPIECKIE KEMPERBAD
Imperialni obchodzą pewne święto. Nazywają je Wurstfest - Święto Kiełbasy.
W porze żniw, każde miasto lub wioska zasiada, by jeść i pić za bogów,
prowincję, Imperium i przodków. Nawet biedni dostają talerz kie kiełbas Upy-
łbas. Upy-
cha się do nich wszelkiego rodzaju zmielone plugastwo - okrawki mięsa
różnych gatunków, chleb, wnętrzności, kopyta, popiół, a nawet glinę. Im
bardziej tłusty i dziwniejszy smak, tym lepiej. Napychają się tym przez cały
dzień i pochłaniają ogromne ilości piwa. Jeśli do wieczora nie wybuchnie
samoistnie jakaś bójka, trzeba ją zorganizować. Wrzeszczą i krzyczą, bijąc
się nawzajem wszystkim, co wpadnie im w ręce. Na szczęście, są tak pijani,
że ich ciosy nie przynoszą żadnego efektu. Święto kończy się, gdy już wszwszy-
y-
scy są tak oszołomieni, że tracą przytomność. Oni uważają, że to normalne,
a nawet potrzebne, by oczyścić atmosferę między sąsiadami.
Myślę, że te zwyczaje mówią wszystko, co trzeba wiedzieć o Imperium.
- Cortega del Cisto, estalijski dramatopisarz
Jak na ludzki naród, są przemyślni i pracowici. Znają wartość handlu i nigdy
świadomie cię nie obrażą, gdy są przekonani, że mogą na tobie zarobić.
Gdyby choć przez kilkaset lat przestali walczyć między sobą, mogliby stać
się interesujący.
- Illithuain, morski elf, z rodu kupieckiego Kruczej Gwiazdy
kobie-
Wystrzegaj się tamtejszych kupców, unikaj szlachty i nigdy nie ufaj ich kobie-
tom.
- Ivan Karamazov, kapitan najemników
O tak, jedno jest pewne. Zjedzą wszystko, byle wepchnięte w skórkę od
kiełbasy.
- Tobias Rumster, niziołek, kupiec
nadal wywołuje napięcia.
Tarcia między prowincjami zwykle są wynikiem ambicji mieszkających w nich
rodów szlacheckich, a także sporów zatargów oraz waśni, które często dotyczą wyda-
rzeń z odległej historii. Elektorzy utożsamiają dobro prowincji z własnymi dynastycz-
nymi pragnieniami, co prowadzi do spisków, intryg i wojem. I tak, w XVI wieku Elek-
tor Nordlandu wypowiedział wojnę Ostlandowi. Ostentacyjnie wspierając roszczenia
middenheimskiego Imperatora do tronu i sprzeciwiając się sigmarytom ze wschodu,
władla Nordlandu dostrzegł okazję do zagarnięcia części zachodnich terytoriów
Ostlandu. Jednak jak dotąd, pomimo burzliwej polity wewnętrznej kraju, w obliczu
zewnętrznego zagrożenia prowincje były w stanie zaniechać wzajemnych animozji i
pracować dla wspólnego dobra.
WIELKIE HRABSTWO STIRLANDU
WIELKA BARONIA SUDENLANDU
HRABSTWO SYLVANII
MIASTO-PAŃSTWO TALABHEIM
WIELKIE KSIĘSTWO TALABECKLANDU
Ludzie z Imperium to pijani, zadufani w sobie głupcy, sycący się wojną i religią.
Uważają się za lepszych z powodu swoich dział, czarodziejów i licznej armii,
ale gdyby nie ich przeklęta natura zmuszająca do bezustannych walk walk między
sobą, nigdy by się nie nauczyli, jak trzymać włócznię, nie mówiąc o stw stwo-
o-
rzeniu tego potwornego czarnego prochu. Ich ograniczeni kapłani uczą
chłopstwo, aby codziennie piło za powodzenie Imperium oraz ich boga- boga-
przychodzą
człowieka Sigmara, więc gdy przychod zą sierżanci rekrutacyjni (a zawsze w
końcu przychodzą), mężczyźni zgłaszają się w pijackiej dumie, licząc na ki kil-
l-
ka łatwych szylingów od Imperatora. Ich armie napędza nie honor lub ppo- o-
czucie obowiązku, lecz gorzałka i płomienne przemowy. Nie obawiajcie się
armat i hochlandzkich muszkietów, bowiem największe spustoszenia, w
pełnym tego słowa znaczeniu czynią zapici halabardnicy. Lud Imperium nie
ma poczucia honoru rycerskiego. Ich kupcy to złodziejscy, podstępni i pr pry-
y-
mitywni nikczemnicy, którzy szanują tylko złoto. Wydaje się, że szlacheckie
urodzenie liczy się w tym barbarzyńskim miejscu mniej niż kilka monet. A
jedzenie! Nigdzie nie sposób dostać przyzwoitego wina, brandy jest oburzoburza-
a-
jąco droga, a wszyscy są uzależnieni od piwa.
- Sir Gilbert de Arnaud, Listy do domu.
To dziwni ludzie, ci Imperialni. Nie zdążysz z nimi porozmawiać, a już wwe-e-
pchną ci w dłoń kufel piwa i podadzą jedzenie. Mają osobliwe poczucie ggo-o-
ścinności i myślą tylko o upiciu się w trupa ze swoimi gośćmi. W istocie, te-
spodziewali
go samego będą spodziewa li się po was. Mimo to są sprytni i przemyślni.
Wiele bym dał, by w Tilei otworzono jedno z ich magicznych Kolegiów.
- asystent dyplomaty Liguardi Millangilo. Porady dla mojego następcy.
Znają się na piciu, walce i działach. Można wśród nich dobrze żyć, jeśli zdołasz
porzucić góry.
- Galar Kunst, krasnoludzki mędrzec
WARHAMMER FRP - 1025
WIELKIE HRABSTWO AVERLANDU:
N AZWA OFICJALNA: Wielkie Hrabstwo Averlandu
WŁADCA: Księżna-Elektor Ludmila von Alptraum, Wielka Hrabina Averlan-
du, Pani na Averheim
RZĄD: autokracja królewska, wspierana przez feudalnych właścicieli ziemskich
STOLICA: Averheim
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: czerń i żółć/złoto
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: bydło, wyroby skórzane, porcelana, wino
KRAINA:
Naturalne granice położonego w południowo-wchodniej części Imperium Wielkiego
Hrabstwa Averlandu wyznaczają od północy rzeka Aver, od południowego-zachodu
rzeka Reik, zaś na wschodzie równiny zaczynają wznosić się na spotkanie Gór Krańca
Świata i Gór Czarnych. Tam, rozproszone na terenach między Averlandem i Księ-
stwami Granicznymi, znajdują się królestwa krasnoludów.
Wyznaczająca północną granice prowincji Rzeka Aver przepływając przez
Averland przybiera bardzo mocny, błękitny odcień, prąd rzeki jest silny a woda pieni-
sta. Rzeka ma swoje źródła w Czarnych Górach i nim dotrze do Averlandu przecina
na pół Krainę Zgromadzenia. Żeglowna na niemal całej swej długości rzeka jest szla-
kiem komunikacyjnym, chętnie wykorzystywanym przez awanturników, płynących z
Nuln w kierunku zniszczonej krasnoludzkiej twierdzy Karak-Varn. W południowo-
wschodniej części Wielkiego Hrabstwa Averlandu wznoszą się ruiny Trzech Wież, jak
nazywają fortecę Averlandczycy. Wielu uczonych twierdzi, że forteca została wznie-
siona przed mileniami przez elfy, a zamknięta w kamieniach magia, w ciągu stuleci ule-
gła spaczeniu i obecnie ruiny wypełnia obca, potężna i wroga siła.
Averland graniczy na zachodzie z państwem-miastem Nuln i Wissenlandem,
zaś na północy ze Stirlandem i Krainą Zgromadzenia.
W przeciwieństwie do pokrytych wielkimi lasami innych prowincji Imperium,
Averland stanowi pas skąpanych w słońcu równin, który biegnie mniej więcej z kie-
runku północno-zachodniego na południowo-wschodni.
Averland to żyzna kraina, nawadniana przez coroczne wylewy otaczających ją wielkich
rzek. W niektórych latach wody wznoszą się wyżej niż zwykle, zalewając wiele miast i
osad położonych wzdłuż ich biegu. Jednak Averlandczycy traktują wiosenne powo-
dzie jako cenę, którą trzeba płacić za obfite plony. W ostatnich latach Wielka Hrabina
podjęła rozmowy z krasnoludami z Karak Angazhar w Górach Czarnych, chcąc zlecić
im skonstruowanie systemu zapór i grobli wzdłuż brzegu Górnego Reiku, co ma
umożliwić zapanowanie nad jego wodami podczas sezonu powodziowego. Zarówno
władca Wissenlandu, jak i gildia inżynierów z Nuln gorąco przeciwko temu zaprote-
stowali. Ten pierwszy obawia się, że ziemie jego prowincji ucierpią wskutek wprowa-
dzenia takiego rozwiązania, natomiast gildia inżynierów twierdzi, że to zlecenie bez-
względnie powinno zostać wykonane przez ludzi.
Intensywne karczowanie lasów i uprawa ziemi zmieniła pokrytą niegdyś gę-
stymi lasami i grząskimi bagnami prowincję. Imperialni budowniczowie, za pomocą
potężnego systemu kanałów, osuszyli bagna, które zmieniły się w bogate w ryby stawy,
idealnie nadające się do wędkowania. Wielu bogatych szlachciców posiada w granicach
swoich ziem strzeżone przez gwardzistów stawy; a averlandzka Dzielnica Stawów jest
kolejnym, po Averheimie i Wuppertalu ulubionym przez szlachtę rejonem prowincji.
LUDNOŚĆ:
człeczyny
Averlandczycy nie są tacy źli, jak na człeczyny oczywiście. Mają twardy
Reiklandczy-
charakter, trzymają się danego słowa i nie zadzierają nosa, jak Reiklandcz y-
cy. I warzą najlepsze człecze piwo na południu! Nie jest tak smaczne jak
nasze, ale przynajmniej da się je przełknąć!
- Brokk Thornsson, krasnoludzki kupiec
Averlandczycy twierdzą, że ich przodkowie przybyli na te ziemie podczas wielkich wę-
drówek około tysięcznego roku przed Sigmarem. Brigundianie, będąc mistrzami jazdy
konnej i powożenia rydwanami, wypędzili lub podbili istniejące plemiona, stając się
panami przejętych obszarów. Ze swojego wielkiego obozowiska i fortu, na miejscu
którego stoi obecnie Averheim, królowie Brigundian wyjeżdżali na wojny z plemio-
nami Unberogenów i Merogenów oraz bandami orków i goblinów. Nawiązali dobre
stosunki z krasnoludami i często zapewniali ich armiom wsparcie konnicy. Brigundia-
nie zaskarbili sobie reputację zaciekłych wojowników, dokonując błyskawicznych i
zmasowanych ataków wyśmienitej jazdy, czym zdobyli respekt nawet wśród swoich
największych rywali. W istocie, w czasie ostatniego szturmu podczas bitwy na Przełę-
czy Czarnego Ognia, Sigmar ruszył do walki w rydwanie Siggurda, wodza Brigundian.
Chociaż upływ czasu i wędrówki plemion wprowadziły do Averlandu nową
krew, tradycje Brigundian nadal są tam silne. Cho-
ciaż nie najeżdżają już swoich sąsiadów (za wyjąt-
kiem wybuchających od czasu do czasu wojen do-
mowych), ani nie ruszają do boju rydwanami, Aver-
landczycy to urodzeni żołnierze, którzy zachowują
zimną krew i niezłomne morale. Ich szlachta walczy
w formacjach jazdy, świetnie władając lancą i mie-
czem, na wsparcie mając piesze oddziały pikinierów
i kuszników.
Brigundianie to osobliwy lud. Pospól-
stwo szepcze, że dumny ród Brigundian
1026 - WARHAMMER FRP
Z dala od rzek, równiny wznoszą się łagodnie w kierunku geograficznego cen-
trum prowincji, gdzie Stara Krasnoludzka Droga i trakt do Agbeiten spotykają się w
miasteczku Heideck. W głębi Averlandu przeważają małe wioski rozsiane po rozle-
głych lennach osiadłej szlachty. Na zachodzie i w centralnych częściach prowincji,
szlachta zajmuje się głównie hodowlą słynnego długorogiego bydła averlandzkiego,
pędząc co roku swoje stada do portów w Averheim i Loningbruck, gdzie zwierzęta są
szlachtowane, a mięso wysyłane do innych prowincji. Chociaż niektórzy arystokracji,
szczególnie z okolic Nuln, chcą uchodzić za wyrafinowanych światowców, co nie po-
zwala im osobiście prowadzić stad na targ, bardziej konserwatywne i tradycyjne rody
nadal uważają za punkt honoru osobiste dowodzenie spędem bydła. W ich opinii jest
to doskonała okazja, aby popisać się przed rywalami. Mieszkańcy obu miast wiedzą, że
gdy w okolicy przybywają hodowcy bydła, lepiej nie wychylać nosa z miejscowych
karczm, bowiem są to ludzie nader skorzy do bijatyki.
W południowo-środkowej i we wschodnich częściach prowincji hodowla by-
dła ustępuje uprawom winorośli, gdyż tamtejsze ziemie najbardziej ze wszystkich tere-
nów zachodniego Averlandu nadają się uprawy wysokiej jakości pnączy winnych. Nie-
które plantacje wyciskają grona i na miejscu produkują własne wino, natomiast inne
transportują owoce do pobliskich miast, a stamtąd pośrednicy wysyłają je do miejsco-
wych winiarni. Do sławnych i niesławnych win averlandzkich zalicza się Białe Grenz-
stadzkie, szczególnie popularne i wysoko cenione w Marienburgu, oraz Rubinowe Lo-
ningbrudzkie, tanie i chętnie spożywane przez mniej zamożnych mieszkańców Impe-
rium, od Nuln do Carroburga.
Wschodnia część prowincji to tereny działalności handlarzy kamieniami szla-
chetnymi, minerałami i futrami. Wielu ludzi pracuje w kopalniach u stóp Gór Czar-
nych i Krańca Świata, w zamian za prawo do wydobycia oddając część urobku miej-
scowemu władcy. Niewielu jednak zapuszcza się w głębokie góry w poszukiwaniu bo-
gactw i minerałów, bowiem w ten sposób wkroczyliby na teren krasnoludów, które
nie wahają się przed zaciągnięciem intruza przed oblicze ludzkiego sądu i zażądania
odszkodowania. Książęta-Elektorzy Averlandu starają się dbać o dobre stosunki z kra-
snoludami i przestrzegają swoich wasali, aby o ile to możliwe, szanowali krasnoludzkie
prawa i zwyczaje.
Z gór najczęściej sprowadza się futra bobrów, wydr i rzadkich błękitnych no-
rek, nazywanych tak ze względu na niebieskawy poblask włosia. Wysokiej jakości futra
osiągają znaczne ceny na rynkach wielkich miast, a myśliwi muszą strzec się tych, któ-
rzy gotowi są ukraść ich z trudem zdobyte dobra.
nieco popsuł swoja krew na skutek praktykowanych od stuleci małżeństw wewnętrz-
nych i niepokojącego wpływu Gór Czarnych. Pretendent do tronu Elektorskiego,
zwany Szalonym, Marius von Leitdorf przyczynił się do powstania wielu żartów o swo-
ich ziomkach. Averlandczycy są ludźmi otwartymi, pełnymi pasji i szczerymi do bólu.
Jeśli coś ich rozbawi podczas pogrzebu roześmieją się. Jeśli ktoś ich zdenerwuje, dadzą
to po sobie poznać. Znani z zamiłowania do zabawy i ciekawości świata, cenią osoby
uzdolnione w sztuce snucia opowieści - z czego bardzo cieszą się wędrowni gawędzia-
rze. Także krasnoludy są mile widziane w Averlandzie, ze względu na szacunek dla ich
bezpośredniego sposobu wyrażania opinii.
Jednak Averlandczycy bywają też niezgodni, kapryśni i zmienni. Astrologia,
wróżby i liczne zabobony są bardzo rozpowszechnione, a kupcy często rezygnują z
interesów dokonywanych w niesprzyjającej godzinie lub w pechowym dniu. Marius von Leit-
dorf - znany z tego, że wpada w głęboką depresję lub dziwne napady szału - jest
uznawany za przykład typowego Averlandczyka. Słyszano, że nawet pogromcy trolli
mówili o mieszkańcach prowincji, że mają nie po kolei w głowach. Zmienna i gwałtowna
natura potomków Brigundian stała się źródłem licznych docinków o
re- gimentach averlandzkich, nagle zmieniających zdanie w trakcie
ataku. Tego rodzaju żarty niezmiernie irytują żołnierzy w czarno-
żółtych mundurach, którzy nie zgadzają się z wszelkimi insynu-
acjami, jakoby pod względem sprawności bojowej ustępowali
wojownikom z innych prowincji. Averlandczycy są także znani
ze swojego braku tolerancji dla prawników i spisanych umów,
które sugerują, że nie można polegać na honorze człowieka.
Tych, którzy prowadzą interesy z Averlandczykami,
stale irytują zapewnienia, że wszystko zostanie
wykonane na słowo honoru. Niektórzy twierdzą, że
to w istocie narzędzie handlowe wykorzystywane
przez przebiegłych averlandzkich kupców do
podbudowania swojej reputacji.
POLITYKA:
- Averlandzkie wino w sam raz dla białogłowy, do amorów i rozmowy!
- Straż Górska granic nam pilnuje, zatem Averlandczyk na szacunek zasłzasłu-
u-
guje! (To powiedzenie odnosi się do Górskiej Straży, oddziału strzegącego
bezpieczeństwa Przełęczy Czarnego Ognia.)
- Averlandzcy żołnierze niczym malowani, w boju niesłychani! (Powiedze-
nie jest komentarzem bardzo kolorowego umundurowania averlandz-
kich żołnierzy; w Stirlandzie bardzo popularna jest dowcip:
- Dlaczego Averlandczyk nie przyszedł na schadzkę z dziewką?
- Bo musiał uprać mundur!)
- Jak Averlandczyk odróżnia swoją kobietę od owcy? Wcale! (Żart re-
iklandzki.)
- Urodził się w świetle Morra! (Określenie osoby urodzonej pod złym
znakiem lub podejrzanej.)
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera
Leżące na południu Imperium Wielkie Hrabstwo Averlandu, strzeżone przed nadcią-
gającymi z północy zagrożeniami, w ciągu stuleci coraz mniej funduszy przeznaczało
na prowincjonalną armię, utrzymując jedynie szczątkowe kontyngenty u podnóża
Czarnych Gór, wzdłuż południowych granic prowincji.
W AS1707, wojska Averlandu zostały całkowicie zaskoczone i rozbite przez
potężną, schodzącą z Czarnych Gór armię zielonoskórych. Zadziwiająco mądry i by-
stry jak na zielonoskórego, orczy generał Gorbad Żelazny Pazur, wyprowadził swoje
wojska z leżącej na Złych Ziemiach twierdzy Żelazna Skała i po przekroczeniu Czar-
nych Gór zaatakował leżące na północy ziemie ludzi.
Nieliczna, słabo wyszkolona armia Wielkiego Hrabstwa została rozbita, a
wzniesione przez ludzi osady, łącznie ze stolicą prowincji Averheim, splądrowane i
spalone. Rozzuchwalone łatwym zwycięstwem orki ruszyły na północny-zachód.
Nuln, stolica krainy Solland, jak wówczas nazywano południową prowincję Imperium,
znaną dziś jako Wissenland, została zdobyta po kilku dniach i orki wdarły się do połu-
dniowo-wschodnich dzielnic miasta. W czasie bitwy Gorbad zabił Elektora Solland i
zdobył jego miecz Runiczny Kieł. Gorbad Żelazny Pazur poprowadził swe wojska dalej,
w kierunku stolicy Imperium, jednak obrońcy Altdorfu odparli atak. Wojska zielono-
skórych zostały zmuszone do odwrotu. Na polach rozciągających się wokół Grun-
burga, armia Gorbada została zatrzymana i rozbita przez wojska Hrabiego Wissen-
burga, który pomimo poważnych ran zabił orczego generała.
Hrabia Wissenburg, który przeżył bitwę, został mianowany przez Imperatora Elekto-
rem pozbawionej władcy prowincji, którą nazwano później Wissenlandem.
Averland szybko podniósł się z popiołów wojny, odnowiono zniszczone
przemarszem orczej armii brukowane gościńce, odbudowano miasta i osady oraz
wznowiono produkcję wina.
Po rozbiciu armii Gorbada i odbudowie Averlandu w prowincji pojawiły się
nowe siły militarne. Elektor prowincji polegający do tej pory na oddziałach milicji po-
woływanych w celu doraźnego zaradzenia zagrożeniom i skutecznych, choć nielicz-
nych oddziałach żołnierzy armii averlandzkiej, otrzymał wsparcie w postaci pocho-
dzących z Tilei najemników. Dobrze wyszkoleni żołnierze, pochodzący z tileańskich
miast-państw zostali sformowani w dość dobrze zorganizowane oddziały strzelców,
łuczników, kuszników, piechoty i konnicy. Wśród najemników znajdowali się także
walczący krótkimi mieczami wojownicy z estalijskiej Bilbali oraz włócznicy z Nuln.
Najemnicy w ciągu niezliczonych bitew z zielonoskórymi i zwierzoludźmi wielokrotnie
udowodnili swoją skuteczność. Równocześnie, na południu powstała Liga Weinburg-
ska, sojusz obejmujący mieszkańców licznych osad i miasteczek, położonych w połu-
dniowej części prowincji. Zadaniem Ligi było strzeżenie górskich przełęczy, używa-
nych przez zielonoskórych, a łączących Imperium z Księstwami Granicznymi. Jednak
Elektor Averlandu, obawiający się zagrożenia ze strony Ligi Weinburgskiej zażądał jej
rozwiązania. Jednak członkowie Ligi, od dawna nie darzący szacunkiem Elektora, nie
podporządkowali się jego decyzji i prowincję na długie lata spowiły dymy wojny. Po
latach krwawych i nie przynoszących rezultatów bitew, obie strony podpisały rozejm,
uznający istnienie Ligi Weinburgskiej.
Po zakończeniu wojny z zielonoskórymi do zamku Rebstock przybył hrabia
Teophilus von Reinwald, znany handlarz wina. Hrabia odbudował zamek, zniszczony
przez zielonoskórych, jednak wkrótce uznał, że forteca położona jest zbyt blisko
Czarnych Gór i przekazał zamek na rzecz Kultu Sigmara. Mnisi Sigmara, krótko po
rozgoszczeniu się w zamku wznowili produkcję wina. W czasie dziesięcioleci, wielu
wojowników przybywało do zamku, by służyć jako straż. Rebstock stał się ważnym
punktem na trasie pielgrzymek, podążających drogą Sigmara do Przełęczy Czarnego
Ognia. Na początku XX wieku, obejmujący urząd opata Quintus Diehl ustanowił re-
gułę zakonną, którą potwierdził Wielki Teogonista Sigmara i zamieszkujący opactwo
wojownicy zostali uznani za zakon rycerski nazwany Zakonem Świętego Siggurda (na
cześć wielkiego wodza Brigundian) i formalnie należący do Templariuszy Płonącego
Serca.
Od momentu swego powstania zakon był wrogo nastawiony rewolucyjnie
nastawionej Lidze Weinburgskiej, a w ciągu dziesięcioleci pomiędzy dwoma orga-
nizacjami wielokrotnie dochodziło do krwawych starć. Obecny Opat z Rebstock
jest zaprzysięgłym wrogiem Ligi i chętnie przeszyłby swoją domenę o należące
do Weinburgczyków ziemie. Natomiast Zakon Świętego Siggurda postrzegany
jest przez Ligę jako fanatyczna instytucja polityczna i nie cieszy się zbyt dużą
popularnością.
Kolejny sojusz powstał na początku XXIIII wieku po odparciu In-
wazji Chaosu, kiedy wojownicy i kapłani Sigmara, weterani wojny z
osem, założyli Ligę Młota. Sojusz obejmuje osady i miasteczka leżące na wschodnim
brzegu Górnego Reiku, a Wuppertal, drugie, co do wielkości miasto prowincji, jest
jednocześnie siedzibą jednego z przywódców Ligi Mariusa von Leitdorf. Liga Młota
jest organizacją podległą prawom Kultu Sigmara i w osadach należących do sojuszu
przestrzega się tych przepisów z całą surowością. Liga Młota jest potężną organizacją i
Wielka Hrabina Ludmila von Alptraum obawia się, że jeśli nie przyłączy się do sojuszu
to po jej śmierci, która może nadejść szybko (wszak hrabina ma 77 lat), jej córka Mar-
lene może zostać poślubiona lub zabita i tron elektorski, przy cichym wsparciu Impe-
ratora, przejmie Marius von Leitdorf.
Najnowszym z sojuszy, zawiązanym dwie dekady temu jest Liga Wina, orga-
nizacja lojalna wobec Elektora, powstała w celu powstrzymania rabunkowych rajdów
dokonywanych przez stirlandzkich baronów-rozbójników. Choć winę za grabieże
zrzucano na banitów, zielonoskórych i mutantów to członkom Ligi z powodzeniem
udało się wytropić i odzyskać skradzione przez stirlandzkich baronów averlandzkie
dobra.
W ciągu ostatnich dziesięcioleci, poprzedzających elekcję Karla-Franza, sytu-
acja polityczna wewnątrz Imperium znacznie się pogorszyła. Osłabiony wiekiem Im-
perator zaczął ulegać działaniom zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych wrogów,
a intrygi, na elektorskich dworach, misternie tkane przez pokolenia kultystów Chaosu
zaczęły przynosić owoce, odżyły nie tylko dawne waśnie, ale także powstało wiele no-
wych. Pozbawieni silnego przywódcy Elektorzy zaczęli zwracać się przeciw sobie.
Wybór Karla-Franza I, tchnął nieco nadziei w zmartwione losem Imperium serca.
Obecnie Wielkim Hrabstwem Averlandu rządzi 77 letnia Ludmila von Alp-
traum, jej spadkobiercą jest najstarsza córka baronowa Marlene, a największym wro-
giem Marius von Leitdorf.
Stojący na czele rodu i znany ze swego chwiejnego charakteru Marius von Le-
itdorf nazywany jest przez innych Szalonym. Ambitny, dążący do przejęcia elektorskie-
go tronu szlachcic często jest ponury i przygnębiony, lub na całe dnie zamyka się w
swoich komnatach, nie przyjmując pokarmu i nie odzywając się do nikogo, równie
często wpada w furię. Poza chwiejnym charakterem, Marius von Leitdorf znany jest ze
swego już niemal legendarnego zamiłowania do jedwabi, aksamitów i najnowszych
trendów mody oraz ogólnie wszystkiego co tileańskie, choć polityczni przeciwnicy
uważają do za nieudolnego fircyka to szlachcic posiada w Tilei wielu wpływowych
przyjaciół, a sam jest jednym z przywódców wpływowej Ligi Młota. Nieznośne uspo-
sobienie Von Leitdorfa nie wpływa na fakt, że szlachcic jest świetnym szermierzem
walczącym mieczem i lewakiem, utalentowanym poetą, zdolnym malarzem i pomy-
słowym inżynierem oraz wynalazcą. Marius von Leitdorf odebrał wiele lekcji fechtun-
ku od tileańskiego fechmistrza Francisco Carmagnola.
W Averlandzie, Wielka Hrabina Ludmila von Alptraum, wyznawczyni Daw-
nej Wiary, musiała podjąć trudną decyzję. Choć Hrabina zawsze była lojalna wobec
Imperatorskiego Dworu, to doskonale wiedziała, że ona sama, oraz jej przejawiająca
proulrykańskie sympatie rodzina nie jest zbyt popularna wśród wyznających Sigmara
szlachciców. Ludmila wiedziała także, że na dwór jej największego konkurenta Mariu-
sa von Leitdorf przybył imperialny plenipotent, przynoszący von Leitdorfom niefor-
malne poparcie Imperatora, a jej samej ciche ostrzeżenie: jeśli hrabina nie przyłączy
się do sojuszu i nie wyrzeknie się swoich proulrykańskich sojuszników, to woj-
ska prowadzone przez Mariusa Leitdorfa zaatakują Averheim. Choć
Wielka Hrabina posiadała wsparcie Ligi Wina, to nie mogła
ryzykować starcia z przeważającymi siłami von Leit-
dorfa, zdając sobie doskonale sprawę, że za am-
bitnym i szalonym szlachcicem stanie nie
tylko Liga Młota czy Opactwo Sigmary-
tów z Rebstock, ale także Liga We-
inburgska oraz służący w armii
von Leitdorfów tile-
ańscy najemnicy.
WARHAMMER FRP - 1027
JĘZYK:
W mowie Averlandczyków pobrzmiewa dziwna, niemal śpiewna nuta. Zwykle zmięk-
czają wymowę i przeciągają samogłoski. Wielu artystów i młodych szlachciców parają-
cych się poezją imituje akcent averlandzki. Wierzą, że wszyscy wielcy geniusze byli do-
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Averland utrzymuje dobre relacje z Nuln oraz Wissenlandem i może liczyć na przy-
słanie z miasta-państwa doskonale wyszkolonych jednostek włóczników i artylerii. W
przeszłości to Averland zapewniał ochronę, położonemu na ruchliwym szlaku han-
dlowym, rozwijającemu się miasteczku. Obecnie sytuacja się odwróciła, miasteczko
rozrosło się do rozmiarów potężnego miasta-państwa z równie potężną armią.
Relacje pomiędzy Averlandem i Krainą Zgromadzenia nie należą do serdecz-
nych. Averlandczycy wciąż roszczą sobie pretensje do leżącej w Krainie Zgromadzenia
Marchii Averu. Według powtarzanych od wieków opowieści, mieszkańcy baronii zo-
stali zmuszeni do opuszczenia ziem przez uzbrojone oddziały Imperatora Ludwiga
Grubego, który przekazał teren niziołkom.
Pomiędzy Averlandem a położonym na północy Stirlandem od wieków
utrzymują się napięte stosunki. W przeszłości stirlandzcy baronowie-rozbójnicy, po-
wstrzymani przez averlandzką Ligę Wina, pozwalali sobie na śmiałe wypady na tereny
NIELUDZIE W AVERLANDZIE:
Averheim i Wuppertal są największymi miastami prowincji i żyje w nich niewielka
liczba krasnoludów, a wielu khazadów zatrzymuje się tutaj w czasie podróży do ruin
Karak-Varn lub innych bastionów Krasnoludzkiego Imperium. Krasnoludy, które za-
trzymały się w ludzkich miastach na dłużej często oferują swe usługi ludziom. Rze-
mieślnicy pracują w kuźniach, wyrabiając przedniej jakości broń i pancerze, a wojowni-
cy wynajmowani są przez szlachciców jako ochroniarze lub przyłączają się do oddzia-
łów najemników.
Niewiele Leśnych Elfów pojawia się w miastach Averlandu, a większość z
nich to awanturnicy, którzy czasem zatrzymują się w danym miejscu na dłużej. Choć
RELIGIA:
Kult Sigmara jest dominującym wyznaniem wśród mieszkańców miast, szczególnie
wśród mieszczan i szlachty. Wiara w Sigmara jest bardzo silna wzdłuż Górnego Reiku,
gdzie swoje wpływy posiada Liga Młota. Centrum wiary w Sigmara jest miasto
Wuppertal, gdzie wiara graniczy z fanatyzmem, a przestrzeganie prawa jest egzekwo-
wane przez zakonników i kapłanów, aktywnie uczestniczących w polityce. Oskarżo-
nych o przestępstwa poddaje się próbom, stosowanym także przez Inkwizycję, i jeśli
oskarżony je przejdzie, zostaje uniewinniony, co zdarza się bardzo rzadko. Powszech-
nie znanym w Averlandzie jest Prezbiter Sigmara Joseph Czcigodny, zawdzięczający
rozgłos szczególnie okrutnym wyrokom, jego ulubioną karą wymierzaną za bluźnier-
stwo jest wyrywanie języka.
Dawna Wiara, pogardzana przez klasę średnią i szlachtę jest popularna wśród
prostych wieśniaków. Wśród szlachty jedynie Wielka Hrabina Ludmila von Alptraum i
jej rodzina przyznała się do praktykowania Dawnej Wiary.
BARWY PROWINCJI:
Czerń i żółć/złoty są od wieków tradycyjnymi barwami prowincji. Szlachta, zależnie
od poparcia, jakim darzy rządzącego Elektora ozdabia swych żołnierzy i namioty bądź
to w barwy prowincji, bądź to w zupełnie inne, często kojarzone z wrogami Elektora
kolory.
ŚWIĘTO WINA W AVERHEIM:
Bogate winnice Averlandu od wielu lat słyną z obfitych zbiorów. Produkcja wina sta-
nowi integralną część kultury Imperium. Jednym z powodów, dla których pierwotne
plemiona ludzi porzuciły życie koczownicze, był fakt, iż trzeba było stale pilnować
upraw winogron przed innymi plemionami i dzikimi zwierzętami. Obecnie, na Połu-
dniu Imperium winogrona uprawiane są przez większość chłopów, gdyż sprzedaż wi-
na przynosi coraz większe zyski. W dawnych czasach był to trunek podawany jedynie
na stołach szlacheckich, jednak z upływem lat udoskonalono i uproszczono proces
fermentacji, co znacznie obniżyło koszty wina. Tego dnia, gdy Sigmar pokonał hordy
zielonoskórych w bitwie o Przełęcz Czarnego Ognia, toasty na jego cześć wznoszono
winem, a nie piwem. Jednak z legend Averlandu głosi, że władca krainy, Siggurd, po-
częstował w owym dniu Sigmara swoim ulubionym gatunkiem wina, który zasmako-
wał pierwszemu Imperatorowi. Averlandzka szlachta bardzo się szczyci tą opowieścią.
Do czasów Wielkiej Inwazji Chaosu w AS2302, produkcja wina w Imperium
stanowiła niemal wyłącznie domenę duchowieństwa. Wino wyrabiano w kilkunastu
klasztorach położonych na południu Imperium. Oczywiście, gorszej jakości wino
produkowano w każdej wsi, jednak zazwyczaj produkcja ta zaspakajała wyłącznie lo-
kalne potrzeby. Pionierem w otrzymywaniu nowych gatunków wina od dawna była
Kraina Zgromadzenia. Mówi się, że niziołki odkryły tajniki produkcji deserowego wi-
na zwanego dziś sherry, choć Estalijczycy utrzymują, że niziołki wykradły im sekret. Po
Inwazji Chaosu i wstąpieniu na tron Magnusa Pobożnego, Wielki Teogonista Ansgar -
którego imię do dziś jest błogosławione przez koneserów wina - upowszechnił trunek
w Imperium. Motywy Ansgara były proste. W jego czasach, ludzkość piła wyłącznie
jasne i ciemne piwo, gdyż dobre wino było niebotycznie drogie i trudne do zdobycia.
Ansgar uważał za rażący grzech, iż zwykli ludzie nie mogą cieszyć się trunkiem, który
tak zasmakował Sigmarowi Młotodzierżcy. Na prośbę Wielkiego Teogonista, Impera-
tor zlecił budowę prostych pras do wyciskania winogron, gdyż duchowni od dawna
uważali wyciskanie winogron nogami za uwłaczające ich godności, a poza tym, obniża-
ło to szlachetność trunku. Wielki Teogonista ogłosił również, że grzechem jest prze-
chowywanie wina w bukłakach ze zwierzęcej skóry. Tym samy wydano słynny dekret,
1028 - WARHAMMER FRP
tknięci obłędem, więc naśladowanie wymow y typowej dla szaleńców udzieli im odrobi-
ny twórczego geniuszu.
Averlandu, rabując wsie i małe miasteczka, a następnie uciekając z łupami do swoich,
położonych w granicach Stirlandu, twierdz. Choć zaprzestano już owego procederu, a
część winnych została ukarana, to minie jeszcze wiele czasu nim obie strony zapomną
o doznanych krzywdach.
Sylvania, podobnie jak reszta Imperium, jest według Averlandczyków krainą
złych omenów i niewielu dobrowolnie tam wędruje. Jeśli już muszą to uczynić, to wy-
bierają dłuższą, okrężną drogę, prowadzącą do Nuln, skąd rzeką Stir płyną do Wal-
denhof, stolicy Sylvanii.
Relacje pomiędzy prowincją a Księstwami Granicznymi opierają się przede
wszystkim na obustronnej ochronie. Averlandczycy, z pomocą kontyngentu Templa-
riuszy Płonącego Serca strzegą północnego wylotu Przełęczy Czarnego Ognia, nato-
miast wojska księstwa leżącego po drugiej stronie Czarnych Gór jego południowego
końca.
produkowane przez Averlandczyków wino smakuje elfom, a prowincja jest piękną
krainą, której północne wzgórza pokrywają gęste, nietknięte ręką człowieka lasy, to w
Averlandzie nie ma miejsca, które elfy mogłyby nazwać domem.
W przeciwieństwie do elfów, niziołki bardzo chętnie odwiedzają północno-
wschodnią, graniczącą z Krainą Zgromadzenia, część prowincji. Niziołki wolą nie za-
puszczać się dalej, gdzie według ich opowieści żyją szaleni Sigmaryci. Wielu z nich za-
trudnia się w winiarniach lub jako kucharze w posiadłościach zamożnych szlachciców,
by po wielu latach wrócić do Krainy Zgromadzenia znacznie bogatszymi.
Inne wyznania pełnią drugorzędną rolę w porównaniu z Kultem Sigmara czy
Dawną Wiarą.
Verena jest popularna wśród uczonych, zamieszkujących Loningbruck, gdzie
największa świątynia poświęcona jest Bogini Nauki & Sprawiedliwości.
Ulryk posiada prawdopodobnie nielicznych wyznawców wśród mieszkańców wsi po-
łożonych u stóp Czarnych Gór, gdzie wilki pożerają bydło a zielonoskórzy przypusz-
czają sporadyczne ataki.
Także Ranald posiada swoich wyznawców wśród biedniejszych mieszkańców
miast.
Ponieważ Averland posiada w swoich szeregach wielu Tileańskich najemni-
ków, wraz z nimi do prowincji przybył Kult Myrmidii. Kaplice poświęcone Bogini
Wojny wzniesiono w Averheim i Wuppertalu.
Liga Młota za swoje barwy przyjęła biel/srebro i błękit, rewolucyjna Liga
Weinburgska przeciwna tradycji i opozycyjna w stosunku do obecnej Elektorki za
swoje barwy przyjęła czerwień i żółć/złoto. Liga Wina, trzymająca się tradycji i lojalna
wobec elektorskiego dworu przyjęła barwy prowincji, czerń i żółć/złoto.
który wymagał, aby wino przechowywane było w butelkach lub drewnianych becz-
kach, co nie psuło smaku. Dzięki innowacjom Ansgara, w Imperium ujednolicono i
uproszczono metody produkcji wina, co w krótkim czasie doprowadziło do powstania
pierwszych powszechnie rozpoznawanych marek tego trunku.
Oprócz rosnącej jakości wina, również inne czynniki zadecydowały o wzro-
ście popularności tego trunku. Dzięki poradom krasnoludów, imperialni szklarze po-
prawili jakość wydmuchiwanych butelek, które stały się mniej kruche i ułatwiły trans-
port wina. Szybko odkryto też, że najlepszą zatyczką butelek jest korek, dzięki któremu
wino nie wietrzeje. Po raz pierwszy do Imperium zaczęto sprowadzać doskonałe wina
z Estalii, które wcześniej nie miało szans przetrzymać tak długiej podróży. Książę-
Elektor Averlandu postanowił uhonorować długoletnią tradycję swojej prowincji i
ustanowił doroczne Święto Wina. Warto zaznaczyć, że obecnie wino nadal pozostaje
trunkiem droższym od piwa, jednak tylko najlichszego żebraka nie stać na szklaneczkę
wina do świątecznego posiłku. Podczas Święta Wina, trunek ten wyprzedawany jest za
bezcen, gdyż straty winiarzy pokrywa rządzący Elektor. Finansowanie święta od dzie-
sięcioleci traktowane jest jako niepisany obowiązek praworządnego władcy Averlandu
i przysparza mu zdecydowanego poparcia wszystkich obywateli, którzy gustują w wi-
nie.
Averlandzkie Święto Wina organizowane jest od ponad wieku. Wielu kupców
Starego Świata, nawet ci, którzy nie zajmują się handlem trunkami, przybywa do miasta
specjalnie w tym czasie, mając nadzieję na nawiązanie intratnych kontaktów handlo-
wych. Samo święto jest dosyć niezwykłe. Z jednej strony tradycją są tańce pod otwar-
tym niebem, huczna zabawa do białego rana i naturalnie, smakowanie różnych gatun-
ków wina, a z drugiej strony pijaństwo lub utrata panowania nad sobą uważane są za
niewybaczalny nietakt. Nastawienie to wiąże się zapewne z faktem, iż koneser wina
skupia się na tym, co ma w kielichu, natomiast zwykły pijak bez opamiętania żłopie, co
mu wleją do kufla. Święto Wina jest chyba jedyną okazją w roku, podczas której
szlachcie wypada zadawać się z pospólstwem i wymieniać mniej lub bardziej filozo-
ficzne uwagi na temat szlachetności (lub jej braków) różnych trunków.
 Atak jest pierwszym wrażeniem, jakie odbiera się po skosztowaniu wina. Pre-
ŻARGON WINIARSKI AVERLANDU: ferowany jest raczej silny Atak, gdyż słaby świadczy o miernocie walorów smakowych
ATRAKCYJNE: wino smakuje pomimo pewnych oczywistych niedociągnięć. Kom- wina. Smak określa prawdziwy charakter wina i to, jak reagują na niego kubki smako-
plement w przypadku wina taniego i obraza win drogich. we. Posmak jest natomiast smakiem, który pozostaje w ustach po przełknięciu wina.
BEZP OŚREDNIE: wysoka zawartość alkoholu. Wino szybko uderza do głowy. Każda z wymienionych powyżej cech wina ma swoją własną skalę oceny, która dla
GĘSTE: odniesienie do faktu, że wino jest tak muliste, że prawie trzeba je gryźć i żuć. niezorientowanego przybysza brzmi równie niejasno jak terminologia fechtunku rapie-
Bardzo zły znak, gdyż w takich trunkach gustują jedynie krasnoludy. rem.
GIĘTKIE: nie dość silne. Brakuje mu wyrazistego smaku.
NIEKTÓRE MARKI WINA:
GŁĘBOKIE: wino o zróżnicowanych akcentach smakowych. Pochwała.
Wiele gatunków wina zostaje nazwanych na cześć regionów lub miast, w których po-
KORKOWE: korek, którym zamknięte było dane wino, przegnił i trunek smakuje jak
wstały. Powszechne jest też nazywanie wina według winiarni, w której zostało wypro-
miazga drzewna. Wino należy wylać. dukowane. W Averheim, na Święcie Wina można spróbować około 80 różnych ga-
KRZEP KIE: wino o silnym smaku. Zazwyczaj jest to komplement. tunków, poniżej przedstawiono niektóre z nich.
ŁATWE: tanie, lecz smakowite.
AU ULLEEN NBBAACCHHEERR
ODJAZD: całkowita ocena wina, biorąca pod uwagę jego wpływ na żołądek i praw-
dopodobieństwo wywołania kaca. Butelki tego wina o słomianym kolorze oznaczone są symbolem komety o dwóch
OKRĄGŁE: podobnie jak tłuste, jednak niesie ze sobą umiarkowaną pochwałę. ogonach. Aulenbacher pochodzi z małej winnicy położonej u podnóża Gór Czar-
OSTRE: silny, ostry smak. Z wiekiem smak trunku powinien złagodnieć, ale raczej nie nych, prowadzonej przez Prezbiterów Sigmara. Jest to niezbyt drogi trunek, popularny
warto na to czekać.
wśród kupców i mieszczan. Sympatycy Aulenbachera nalegają, że wino to można pić
PROMIENNE: niezwykle przejrzyste wino. Zazwyczaj świadczy źle o winach białych,
jedynie z kielichów oznaczonych symbolem Sigmara, gdyż tylko takie wydobywają z
trunku pełnię smaku.
lecz doskonale o winach czerwonych.
SIARKA: podłe wino najgorszego gatunku, zdatne tylko do wylania. Należy go unikać BIILLBBAALLII
za wszelką cenę. Ciemnoczerwone wino z Estalii zawdzięcza swoją nazwę miastu, w którym zostało
SROGIE: piekące w język. wyprodukowane. Przed wypiciem, Bilbali musi leżakować przez dziesięć lat w masyw-
TŁUSTE: zapełnia usta, lecz brak mu wyrafinowanego smaku. Średniej jakości. nych dębowych beczkach ułożonych w jaskiniach nad brzegiem Wielkiego Oceanu.
UROCZE: nie sprostało oczekiwaniom. Leżakowanie to nadaje Bilbali specyficzny dębowy posmak z nutą słonej morskiej bry-
zy. Ogólnie jest to wino srogie i bardzo bezpośrednie, w którym gustują żołnierze i że-
Co roku, najmłodsze roczniki win oceniane są przez specjalną komisję, w składzie któ- glarze.
rej zasiadają między innymi: Książę-Elektor, Mistrz Ceremonii oraz Lektor Averlandu. GRREEN NZZSSTTA
ADDZZKKIIEE
Obowiązkiem sędziów jest spróbowanie każdego ze zgłoszonych do konkursu win i
Averlandzkie głębokie białe wino, bardzo popularne w Imperium, a zwłaszcza w Ma-
ustalenie werdyktu pomiędzy drugim a czwartym dniem Święta. Nazwy zwycięskich
rienburgu. Grenzstadzkie ma kolor złotej bieli z delikatnym akcentem jabłka i nutą
gatunków wina ogłaszane są wieczorem czwartego dnia, tak aby jego producenci mo-
brązu. Koneserzy wina są gotowi sporo za nie zapłacić, nie tylko w uznaniu dla jego
gli zbierać następnego dnia zasłużone pochwały. Co roku przyznawane są trzy nagro-
wyśmienitego smaku, lecz również dlatego, iż bardzo rzadko powoduje kaca.
dy: Najlepsze Białe Wino, Najlepsze Czerwone Wino i Najlepsze Wino Święta.
Sercem uroczystości jest naturalnie Plenzerplatz, choć zabawy toczą się na uli- KO ORRZZEEN NN NEE
cach całego Averheim. Na ulicach ustawiono stragany z winem, a handlarze sprzedają Następny rocznik słynnego zdobywcy pierwszej nagrody poprzedniego Święta Win.
też najróżniejsze jedzenie i oczywiście ciasta. O dziwo, w trakcie Święta sprzedawcy i Korzenne jest niezwykle słodkim winem, które jednak nie ciąży na żołądku.
kramarze nie przekrzykują się nawzajem zachwalając towar. Powód tak kulturalnego RU
UBBIIN NO WEELO
OW ON NIINNGGBBRRU
UCCKKIIEE
zachowania kramarzy jest prosty. W trakcie trwania Święta, wszystkich krzykliwych i
nieprzyjemnych sprzedawców, którzy zakłócają zabawę, straż miejska siłą przenosi na Loningbruckie to popularne w Averlandzie tanie wino. Pozostaje kwestią otwartą, czy
obrzeża miasta lub wyrzuca za bramy. więcej sympatii zjednuje mu smak czy niska cena. Loningbruckie jest właściwie winem
białym, lecz jego producenci barwią je krwią długorogiego bydła hodowanego w
POCZĄTEK ZABAWY: Averlandzie. Krew dodawana jest do kadzi podczas procesu fermentacji.
Oficjalnie Święto rozpoczyna się wczesnym rankiem drugiego dnia miesiąca Erntezeit. WY YBBO ORRO OWWYY GW WIIZZD
DAAC CZZ
Mistrz Ceremonii staje na niewielkim podwyższeniu na Plenzerplatz, a zebrany tłum
zaczyna skandować: To różowe wino pochodzi z Krainy Zgromadzenia i jest produkowane przez klan
- Robak! Robak! Robak! Robak! Gwizdaczy. Ma delikatny, kwiatowy bukiet okraszony nutką mięty. Wszystkie wina
Większość mieszkańców Averheim przerywa wykonywane czynności i dołą- klany Gwizdaczy produkowane są w sposób tradycyjny, czyli winogrona w kadzi są
cza swój głos do skandującego tłumu, aż krzyk tysięcy gardeł wypełni wszystkie ulice wyciskane nogami przez młode niziołki. Klan Gwizdaczy jest niezwykle dumny ze
miasta. Nazwa Robak lub Stalowy Robak w żargonie Averlandczyków oznacza korko- swojego przywiązania do tradycji i za nic w świecie nie kupi
ciąg. Po krótkiej chwili Mistrzowi Ceremonii podany zostaje na aksamitnej poduszce nowoczesnej prasy. W związku z tym wielu konese-
złoty korkociąg. Legenda głosi, iż jest to narzędzie, którym otworzono pierwszą butel- rów wina nawet nie tknie Wyborowego Gwiz-
kę podczas pierwszego Święta Wina. Po chwili wyczekiwania, Mistrz Ceremonii otwie- dacza - a szkoda, gdyż jest to wspaniałe
ra butelkę wina, które zdobyło zeszłoroczną nagrodę Najlepszego Wina Święta. Wraz okrągłe wino. Dzieci z klanu ręcznie
z wyskakującym z butelki korkiem, stragany na wszystkich ulicach miasta rozpoczną dekorują każdą butelkę, malując na
sprzedaż, a ludzie zaczną świętować. niej kwiaty, motyle oraz różne
potwory z legend i opowie-
TECHNIKI DEGUSTACJI WINA: ści Dużych Ludzi.
Pierwszym poważnym błędem popełnianym przez nowicjuszy jest przekonanie, że
degustacja wina polega wyłącznie na ocenie jego smaku. Bohater, który wypije wino
przed oceną wszystkich jego walorów, zostanie uznany za grubiańskiego przygłupa i
wykluczony z towarzystwa. Na miejskich straganach stoją całe rzędy szklanych kieli-
chów i szklanic. Po spróbowaniu danego wina, degustujący powinni odstawić je na
tacę. Bogatsi koneserzy wina posiadają swoje własne, bogato zdobione kieli-
chy.
Degustator wina powinien najpierw ocenić wygląd trun-
ku, następnie jego aromat, a dopiero na końcu smak. Ocena
smaku dzieli się na trzy etapy: Atak, Smak i Posmak. Kolor
wina zależy od gatunku winogron użytych do jego pro-
dukcji oraz od wieku trunku. Wina czerwone mogą
być głęboko fioletowe, a nawet krwistoczer-
wone, podczas gdy wina białe są najczęściej
jasnożółte lub złociste. Większość winogron
uprawianych w Averlandzkie wykorzystywana
jest do produkcji win białych, chociaż kilka
plantacji próbuje wyhodować winogrona na
wina czerwone. Wino pozostawia na kielichu
pierścień czyli osad, po którym degustatorzy
poznają jego wiek. Niektórzy koneserzy
przed degustacją specjalnie poruszają wkoło
kielichem, aby zamieszane wino podmyło
wyżej ścianki i pozostawiło lepiej widoczny
osad. Aromaty wina są bardzo różne, po-
cząwszy od nut kwiatowych, a skończywszy
na zapachu z lekka czekoladowym. Jeśli wi-
no brzydko pachnie, z pewnością smakuje
jeszcze gorzej.

WARHAMMER FRP - 1029

ZNACZĄCE MIEJSCA:
AVERHEIM: HOCHSLEBEN:
Jeszcze przed narodzeniem Sigmara, Averheim - miejsce głównego obozowiska Bri- Na Hochlsleben kończy się szlak żeglowny. Mieszkańcy miasteczka utrzymują się w
gundian - stało się najważniejszym miastem na terenach pomiędzy Averem a Reikiem. handlu metalami, kamieniami szlachetnymi, cennymi kruszcami i futrami. Wymienia
Położone na wysokim cyplu wbijającym się w Aver, pozostaje niezagrożone przez co- się je za brandy, wino, broń, wyroby rzemieślnicze, alkohol, oliwę, wódkę i inne mocne
roczne powodzie i wylewy rzeki. W najwyższym punkcie miasta, na końcu drogi pro- trunki, bowiem zaglądający do miasta poszukiwacze i traperzy oczekują uciech życia.
wadzącej z Pfunzig i Heideck, stoi otoczona potężnymi murami forteca Elektora. Z
LONINGBRUCK:
wież twierdzy rozciąga się wspaniały widok na otaczające miasto równiny.
Legenda głosi, że podobno budowę twierdzy rozpoczął sam Siggurd po tym, Loningbruck leży wśród winnic i pól Averlandu. Nie jest może zbyt duży, ale za to
dostatni. Wśród mieszkańców znajdują się zarówno wyznawcy Sigmara jak i Ulryka,
jak Sigmar mianował go Księciem prowincji. Chciał stworzyć symbol tak potężny i za-
straszający, żeby żaden buntownik ani najeźdźca nigdy nie odważył się rzucić wyzna- jednak największa świątynia w mieście poświęcona jest Verenie. Przy niej znajduje się
wania jego władzy. Naturalnie, zamek Averburg był kilka razy przebudowywany, roz- duża biblioteka, zawierająca wiele ksiąg traktujących o historii rodzaju ludzkiego i pra-
budowywany i naprawiany, więc trudno jednoznacznie stwierdzić, czy rzeczywiście zo- wa.
stał wzniesiony przez legendarnego wodza Brigundian. Uczeni szacują datę założenia MERFELD:
zamku na początek Pierwszego Tysiąclecia, ale niepodważalnych dowodów mogłoby Merfeld to górnicze zagłębie Averlandu, dorównujące zamożnością stolicy prowincji
dostarczyć tylko zbadanie fundamentów, czyli wejście do krypt Książąt-Elektorów. Averheim. W Heizenfeld żyje także około 700 krasnoludzkich górników i inżynierów
Dotychczas prośby o zezwolenie na takie badania były regularnie odrzucane bez żad- oraz stacjonuje oddział wojowników podziemnych.
nego uzasadnienia. Niektórzy zastanawiają się, czy władcy Averlandu zwyczajnie dbają
o spokojny spoczynek zmarłych przodków, czy może prawdziwe są pogłoski o tym, PFUNZIG:
że w krypcie Siggurda wciąż znajdują się jego tarcza, włócznia i rydwan. Jeśli rzeczywi- Pfunzig to zamożne handlowe miasteczko oraz największe skupisko niziołków poza
ście tak jest, Książęta-Elektorzy raczej nie byliby tak chętni do wyjawiania innym, że granicami Krainy Zgromadzenia. Według ostatniego spisu ludności, w granicach mia-
posiadają tak potężne artefakty. sta stale zamieszkuje niespełna tysiąc niziołków.
Averheim słynie ze swoich obór, gdzie latem kończą się spędy bydła. Przez STREISSEN:
kilka dni ulice wypełnia bydło sprowadzane na rynek, a pracownicy właścicieli trzód
mają zaledwie kilka dni na wydanie swego zarobku i zażywanie przyjemności miasta. Nigdy nie zapomnimy, nigdy nie przebaczymy!
W tym czasie straż Averheim zwyczajowo zatrudnia dodatkową pomoc, aby zacho- - napis na murze budynku na rynku w Streissen, gdzie w AS2502 doszło do
wać przynajmniej odrobinę kontroli nad świętowaniem. Obory mieszczą się w pobliży masakry zbuntowanych mieszczan
doków, gdzie znajdują się także rzeźnie, więc sprawione mięso może od razu być so-
Potrzeba zmian i rozwoju to dość rzadka cecha pośród zazwyczaj przywiązanych do
lone lub marynowane i ładowane na barki do dalszego transportu. Ostatnio grupa
tradycji Averlandczyków, jednak to właśnie w Streissen można zauważyć jej oznaki.
kupców zaczęła eksperymenty z lodem sprowadzanym z gór. Gildia solarzy z Averhe-
Posiadające niewielką uczelnię i akademię medyczną Streissen zawsze było gotowe
im zagroziła wszczęciem rozruchów, jeśli te działania nie zostaną przerwane.
przyjmować nowe idee z całego świata. Averlandczycy często określają osoby pocho-
W mieście stoi słynny pomnik zwany Kolumną Czaszek. Znaczy on miejsce
dzące ze Streissen jako te, które mają nierówno pod czaszką albo są pod zbytnim wpływem
stoczonej w XVIII wieku bitwy z armią Gorbada Żelaznego Pazura. Pomnik upa-
Nulneńczyków i Stirlandczyków. Średnie i wyższe klasy Streissen szczycą się swoją otwar-
miętnia ofiary poległe w walce z zielonoskórymi. Do dzisiejszego dnia powiada się, że
tością na nowe pomysły i uważają się za intelektualną elitę Averlandu.
w Noc Tajemnicy (Geheimnisnacht) z niektórych czaszek spływa krew.
W ostatnim stuleciu, pod wpływem nowych koncepcji politycznych z Nuln,
AGBEITEN: władcy Streissen podjęli kroki, które zmusiły Wielką Hrabinę Ludmilę von Alptraum,
Na granicy Averlandu i Sudenlandu leży niewielka osada, zamieszkana przez mniej aby nadała im status wolnego miasta, udzieliła licznych przywilejów - włącznie z pra-
więcej 700 osób. Cały interes kręci się wokół rolniczego targowiska i spławu produk- wem wybierania własnych władz - oraz zwolniła z wielu obowiązków i podatków wo-
tów w dół Reiku. Niewielu ludzi modli się w Abgeiten do Sigmara czy Ulryka. Więk- bec korony w Averheim. Przez dekady lud Streissen optymistycznie patrzył w przy-
szość czci Taala albo wyznaje Dawną Wiarę. szłość, ale w roku AS2502 wybuchły zamieszki biedoty miejskiej, wywołane plagą
niszczące zboże i klęską głodu. Lokalne władze, mając do dyspozycji zaledwie niewiel-
GRENZSTADT: ki garnizon straży miejskiej, okazały się bezsilne, gdy podżegacze przejęli kontrolę nad
Zbudowany w AS1815 przez Marlena von Alptraum fort strzeże wejścia na Przełęcz tłumem i ogłosili powstanie władzy ludowej.
Czarnego Ognia oraz prowadzącej przez nią Starej Krasno- ludzkiej Rada miejska zwróciła się do Wielkiej Hrabiny Ludmily o wsparcie wojskowe
Drogi. Stacjonujący w forcie oddział straży górskiej wspólnie w celu stłumienia rebelii, ale Elektorka postawiła warunek. W zamian za jej pomoc raj-
z krasnoludzkimi wojownikami podziemnymi patroluje za- cy miejscy mieliby zrezygnować ze statusu wolnego miasta i uzyskanych przywile-
równo przełęcz jak i pobliskie góry. W ciągu wieków, w jów. Zdesperowana rada miasta nie miała wyboru. Oddziały Ludmily
pobliżu fortu powstało górnicze miasteczko nazwane przywróciły porządek, dokonując strasznej masakry
Grenzstadt. To ośrodek handlu futrami, klejnotami i me- zgromadzonych tłumów buntowników. Do
talem. Wiele gildii utrzymuje tu siedziby oraz liczne ma- dziś słowo Streissen pozostaje syno-
gazyny w obrębie murów. Nic dziwnego też, że w mie- nimem okrucieństwa.
ście żyje stosunkowo liczna populacja krasnoludów, się- Choć otoczone murami mia-
gająca nawet 10% ogółu mieszkańców. Większość dzia- sto otynkowanych na biało domów i
ła jako pośrednicy handlowi swoich klanów i oferują parków publicznych wygląda dziś
swoje usługi tym, których na to stać. W gospodach spokojnie i sennie, a uniwersytet
mówi się także, że mają oko na wszystko, co się został oczyszczony z radykałów i nikt
dzieje w okolicy, wypatrując tych, którzy rabują ma- już nie mówi o samowładztwie lub
jątek krasnoludzki i próbują przemycać go do Im- rządach ludu - przynajmniej nie otwar-
perium. Według niesprawdzonych pogłosek wyja- cie, Streissen to kocioł spisków i
śnia to niedawne zniknięcie kilku górników, któ- konspiracji przeciwko władzy w
rzy chwalili się odnalezieniem bogatych złóż na Averheim. Podżegacze i inni mąciciele
wzgórzach. urządzają potajemne spotkania, usiłując
HEIDECK: uzyskać poparcie wszystkich, którzy
Wybudowany u szczytu potęgi Imperium Kra- mają poczucie doznanej krzywdy.
snoludzkiego jako fort przydrożny przy Starej Ostatnio pojawiły się doniesienia o
Drodze, Heideck był w ruinach, gdy ludzie po aktywności kultów Chaosu, które
raz pierwszy zajęli te tereny w Pierwszym Ty- próbują werbować wyznawców
siącleciu. Pod rządami ludzi miasto stało się zarówno spośród buntowników, jak i
ważnym węzłem transportu z górnego Reiku przedstawicieli władz. Być może jest to
przez Agbeiten oraz na szlaku między Przełę- tylko plotka zrodzona w nerwowej
czą Czarnego Ognia i Averheim. To bezpiecz- atmosferze, ale jeśli się potwierdzi,
ne, dość nudne miejsce, w którym odbywają mogłoby to oznaczać wielkie zagrożenie
się targi bydła dla kupców, którzy nie chcą po- dla regionu.
konywać całej drogi do Averheim. WUPPERTAL:
Do Heideck chętnie przybywają ucze- Słynące z doskonałych
niu, aby badać ruiny Krasnoludzkiego fortu, a cieśli miasto, w którym mieszka
także poszukiwacze skarbów, szukający pod- 3300 Averlandczyków, znane jest
ziemnych katakumb, które podobno dawno także jako ostoja Kultu Sigmara.
temu zostały wypełnione skarbami i zapieczę- Tutejsza świątynia Sigmara
towane. Bez względu na to, czy te katakumby poświęcona jest czcigodnemu
istnieją, mieszkańcy Heideck całkiem nieźle Josephowi, którego często
zarabiają na sprzedaży łatwowiernym przyby- prosi się o wstawiennictwo u
szom autentycznych map podziemi. boga.

1030 - WARHAMMER FRP

INDEKS MIEJSCOWOŚCI AVERLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
WIELKIE HRABSTWO VON ALPTRAUM WIELKA HRABINA LUDMILA VON ALPTRAUM
AVERHEIM M Hrabina Ludmila 10732 4 bydło, administracja, 50a/350b/ Stolica Averlandu.
handel, uprawy 2000c Most nad rzeką Aver.
Breswang W Hrabina Ludmila 90 2 uprawy 10c
Friederhof W Hrabina Ludmila 98 2 bydło, uprawy 10c Słynie ze słodyczy. U podmurza Averhe-
im.
Monheim W Hrabina Ludmila 24 1 ubóstwo 3c U podmurza Averheim.
Ruhgsdorf W Hrabina Ludmila 94 2 bydło, uprawy 10c U podmurza Averheim.
Sorghof W Hrabina Ludmila 37 1 ubóstwo 4c U podmurza Averheim.
Tannfels W Hrabina Ludmila 43 1 ubóstwo 4c U podmurza Averheim.
Grenzstadt MS Hrabina Ludmila 3453 4 handel, rudy metali 50b/250c Strzeże Przełęczy Czarnego Ognia. Most
nad rzeką Reik.
Buch W Hrabina Ludmila 92 2 uprawy 10c U podmurza Grenzstadt.
Dorfbach W Hrabina Ludmila 45 1 ubóstwo 6c U podmurza Grenzstadt.
Heideck MM Hrabina Ludmila 420 2 drewno, handel, uprawy 35b/80c
Willenfeld W Hrabina Ludmila 34 1 ubóstwo 4c U podmurza Heideck.
Hornau MM Hrabina Ludmila 136 2 drewno, uprawy 20c
Merfeld MS Hrabina Ludmila 1048 4 handel, rudy metali 30b/150c Zagłębie górnicze Averlandu.
Prom na rzece Reik.
Schramleben MS Hrabina Ludmila 1033 3 drewno, handel 30b/100c Prom na rzece Błękitny Dopływ.
Sigmaringen MS Hrabina Ludmila 1079 3 handel, drewno - Prom na rzece Błękitny Dopływ.
HRABSTWO VON GRUNWALD HRABIA MATTHIAS VON GRUNWALD
Agbeiten MM Hrabia Matthias 350 2 owce, uprawy 15b/30c Prom na rzece Reik.
Ensdorf W Hrabia Matthias 88 2 rybołówstwo, uprawy 10c U podmurza Agbeiten.
Naabeck W Hrabia Matthias 46 1 ubóstwo 4c U podmurza Agbeiten.
Hochsleben MM Hrabia Matthias 375 3 futra, handel, kamienie 120c Prom na rzece Reik. Koniec trasy trans-
szlachetne, rudy metali portu łodziami po Górnym Reiku.
Kulz W Hrabia Matthias 43 1 ubóstwo 5c U podmurza Hochsleben.
Spalt W Hrabia Matthias 49 1 ubóstwo 5c U podmurza Hochsleben.
BARONIA VON ALDER BARONOWA ELISE ALDER
Bernloch MM Baronowa Elise 250 2 kozy, uprawy 12b/25c Słynie z twardego sera bernlochskiego.
Jehfeld W Baronowa Elise 52 1 ubóstwo 5c U podmurza Bernloch.
BARONIA VON HINDENBER BARON SIGMUND VON HINDENBERG
Drebkau MM Baron Sigismund 280 2 owce, rybołówstwo, 12b/30c Prom na rzece Aver.
uprawy
Volsbach W Baron Sigismund 35 1 ubóstwo 4c U podmurza Drebkau.
HRABSTWO VON KUSCH HRABINA SELENA VON KUSCH
Loningbruck MS Hrabina Selena 3133 3 handel, uprawy, wino 20a/300c Winiarska stolica Averlandu. Prom na
rzece Reik. Największa świątynia miejska
poświęcona jest Verenie.
Tandern W Hrabina Selena 78 2 uprawy 8c U podmurza Loningbruck.
Zang W Hrabina Selena 38 1 ubóstwo 4c U podmurza Loningbruck.
HRABSTWO VON HEINE HRABIA DIETER VON HEINE
Pfungzig MS Hrabia Dieter 3580 3 bydło, handel, uprawy 10a/40b/175c Największa społeczność niziołków poza
Krainą Zgromadzenia.
Prom na rzece Błękitny Dopływ.
Dietfurt W Hrabia Dieter 28 1 ubóstwo 3c U podmurza Pfungzig.
Essing W Hrabia Dieter 68 2 uprawy 7c U podmurza Pfungzig.
Zell W Hrabia Dieter 76 2 uprawy 8c U podmurza Pfungzig.
HRABSTWO VON LEITDORF HRABIA MARIUS VON LEITDORF
Wuppertal MS Hrabia Marius 1100 3 administracja, uprawy, 20a/100b/400c Twierdza Sigmarytów, kaplica poświęcona
wyroby drewniane Josephowi Bogobojnemu.
Prom na rzece Reik.
Calmfahre W Hrabia Marius 85 2 drewno, rybołówstwo - Prom na rzece Reik.
Gerzen W Hrabia Marius 32 1 ubóstwo 4c U podmurza Wuppertal.
Muhlfeld W Hrabia Marius 73 2 uprawy, wino 8c U podmurza Wuppertal.
Hann W Hrabia Marius 41 1 ubóstwo 4c U podmurza Wuppertal.
Streissen MS Hrabia Marius 2135 3 handel, uprawy, wino 20a/50b/200c Prom na rzece Aver.
Dachbach W Hrabia Marius 82 2 uprawy 10c U podmurza Streissen.
Eining W Hrabia Marius 45 1 ubóstwo 5c U podmurza Streissen.
Lengenfeld W Hrabia Marius 69 1 rybołówstwo - Prom na rzece Aver.
Pilsach W Hrabia Marius 77 2 piwo, uprawy 8c U podmurza Streissen.
Siegienhausen W Hrabia Marius 37 1 ubóstwo 4c U podmurza Streissen.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

WARHAMMER FRP - 1031

1032 - WARHAMMER FRP
BARONIA HOCHLANDU:
N AZWA OFICJALNA: Baronia Hochlandu
WŁADCA: Baronowa Hildegarda von Aussen-Hochen, Pani Talabecku, Straż-
niczka Kaplic, Baronowa Bergsburgu
RZĄD: ustrój feudalny ze zgromadzeniem baronów, mieszczan i kapłanów
STOLICA: Bergsburg
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: czerwień i zieleń
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: drewno, wyroby drewniane
KRAINA:
Położony na wschodnim skraju Drakwaldu Hochland to mocno zalesiona prowincja
granicząca z północnego wschodu z Górami Środkowymi, oraz rzekami Drakwasser,
Talabeckiem i Ostfluss (odpowiednio na zachodzie, południu i wschodzie). Na za-
chód od ziem Hochlandu, na lewym brzegu rzeki Drakwasser, rozciąga się Midden-
land, na południu leży Talabeckland, natomiast Ostland sąsiaduje z prowincją od za-
chodu i północy. W środku krainy leżą Dzikie Wzgórza, zdradzieckie wyżyny i bagna.
Chociaż kraina jest w większości porośnięta lasem, posiada też żyzne ziemie,
głównie w pobliżu licznych rzek i strumieni, jakie spływają z Gór Środkowych. Dzięki
temu Hochland pozostaje samowystarczalny pod względem pożywienia, chociaż luk-
susowe wiktuały muszą być sprowadzane z Middenheim i Talabheim. Ciężkie śniegi w
zimie i deszcze na wiosnę sprawiają, że miasta narażone są na powodzie, chociaż rzą-
dzący ród Aussen-Hochen zainwestował znaczne środki w budowę grobli, które mia-
ły powstrzymywać napór wód.
Na północ od Talabecku teren wznosi się stopniowo ku masywom Gór
Środkowych, niedostępnym szczytom, którymi chce władać wielu, ale nad którymi nie
LUDNOŚĆ:
Hochlandczycy w większości należą do potomków dumnego plemienia Cherusenów
(którzy na długo przed narodzeniem Sigmara odłączyli się od zamieszkujących ziemie
obecnego Ostlandu Udosesi), którzy przez pewien czas mieszali się z Taleutenami z
Talabecklandu, aby w końcu porzucić rejony Wielkiego Lasu i zawędrować na niewiel-
ki obszar w pobliżu Gór Środkowych. Pośród zielonych lasów pełnych zwierzyny
łownej Cherusenowie znaleźli swój dom. Mniej wojowniczy od swoich sąsiadów za-
dowolili się łowiectwem i rybołówstwem, na chwałę Taala & Rhyi. W czasie najazdów
innych plemion albo band zbrojnych goblinoidów i zwierzoludzi kryli się w lasach,
atakując z zaskoczenia lub uciekając się do podstępu, aby pokonać wrogów. W cza-
sach Sigmara Hochlandczycy (ta nazwa oznacza mieszkających w górnym biegu rzeki) byli
sprawnymi zwiadowcami i przepatrywaczami, którzy zapewnili cenne wsparcie w woj-
nach prowadzonych przez Sigmara. W zamian Młotodzierżca uczynił ich wodza,
Aloysisa, księciem imperialnym, ku wielkiej irytacji księcia ostlandzkiego, który uważał,
że więzy pokrewieństwa dają my prawo do rządzenia Hochlandem.
Hochland to mała, ale dumna prowincja, słynąca ze swoich myśliwych i prze-
patrywacz. Tradycyjną potrawą jest tu pieczona dziczyzna znana w całym Imperium,
choć smakosze twierdzą, że nadal najlepiej smakuje przyrządzana pod nocnym niebem
Hochlandu. Mieszkańcy tej prowincji uznawani są za ludzi lojalnych, dzielnych i zgod-
HISTORIA & POLITYKA:
przymierzy
- Hochlandczyk z muszkietu swego przymie rzy, śmiejąc się uderzy!
- Nie zarobisz na obieraniu zielonych jabłek! (Określenie nieopłacalnego
zadania. Pochodzi z imperialnej praktyki wypłacania małej nagrody za
zabite orki i gobliny.)
W Hochlandzie, prowincji od lat zwaśnionej z Ostlandem, bardzo popular-
ne są niepochlebne przysłowia opisujące wschodnich sąsiadów:
- W Ostlandzie czego by nie posiał i tak złodzieje się urodzi!
- Ostlandczyk sąsiadowi w szkodę wlezie wszystko złupi i zabierze!
- Hojny jak Ostlandczyk! (Przysłowie wyśmiewające przesadną, według
Hochlandczyków, oszczędność mieszkańców Ostlandu.)
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera
Baronia Hochlandu jest jedną z najmniejszych prowincji Imperium, silnie związaną z
Talabheim. Hochland jest formalnie zarządzany przez szybko tracąca na znaczeniu i
sile Hildegardę von Aussen-Hochen. Baronowa zamieszkuje Bergsburg, leżącą w pół-
nocno-zachodniej części prowincji stolicę Hochlandu. Bergsburg podobnie jak baro-
nowa, traci swą pozycję na rzecz szybko rozwijającego się, leżącego w południowo-
zachodniej części prowincji miasta Hergig, którym włada Hrabia Aldebrand von Lu-
denhof, nie ukrywający pragnienia zdobycia dla swego syna Konrada tytułu Elektora
prowincji. Ród von Ludenhofów wspierany jest przez zamieszkujących Hergig kup-
ców, którzy zdominowali już południowy i wschodni rynek, oraz bezpardonowo dążą
do przejęcia pozostałej części zysków płynących z handlu hochlandzkim drewnem.
Póki co Hrabia nie wykonuje otwarcie żadnych wrogich ruchów, zwiększa liczebność
oraz jakość wyposażenia armii przebywającej w południowym Hochlandzie oraz na-
wiązuje kontakty z Zakonami Rycerskimi stacjonującymi w granicach landu. Charakte-
rystycznym i rozpoznawanym w całym Imperium elementem hochlandzkiej armii jest
Muszkiet Hochlandzki. Broń została skonstruowana przez Leona Todmeistera, rusz-
nikarza, którzy przerobił używany przez hochlandzkich myśliwych strzelbę na potęż-
ny, posiadający daleki zasięg i ogromną siłę rażenia muszkiet.
panuje nikt. Prowincję przecina Stara Leśna Droga, która biegnie z Middenheim do
Talabheim i dalej w obie strony, a jej część leżąca w Hochlandzie prowadzi ze wsi Se-
migerholz do Langwiese i kończy się przy promie pływającym przez Talabeck.
Głównym przedmiotem handlu w Hochlandzie jest drewno i wyroby drew-
niane. Na południu rosną grube dęby i platany, podczas gdy północ porastają sosny i
cedry. Drwale ścinają drzewa, oczyszczają pnie i spławiają je z nurtem rzek do tarta-
ków w położonych niżej osadach. Następnie bale drewna są kupowane przez pośred-
ników, ładowane na barki i wysyłane w dalszą podróż.
Głęboko w lasach znajdują się Dzikie Wzgórza, słabo zaludniony obszar ba-
gien i niskich wzgórz, przez który podróżują przede wszystkim traperzy i myśliwi. Teo-
retycznie większość tych ziem to włości Książąt Hochlandu, jednak obszar ten oraz
okoliczne lasy nawiedzane są przez gobliny i orki z trzech różnych plemion, a także
bandy ludzkich rozbójników i banitów.
nych, a także najbardziej otwartych i przyjacielskich spośród wszystkich obywateli Im-
perium.
Wiedząc, że ziemie Hochlandu nie nadają się do prowadzenia zakrojonych na
szeroką skalę upraw rolnych lub hodowli bydła, mieszkańcy próbują w inny sposób
zachęcić kupców i wędrowców do odwiedzania prowincji i pozostawiania tu gotówki.
W większości miast i wiosek można znaleźć kaplice kilku kultów, a wiele osad chlubi
się miejscami objawienia cudów, oferując na sprzedaż błogosławione relikwie. Dla wy-
gody podróżnych, wzdłuż dróg rozsiane są ufortyfikowane zajazdy dla powozów, a
niektóre zostały wykupione przez kompanie powozowe: Biegnący Wilk i Tunel.
Hochlandczycy uwielbiają łowiectwo w każdej formie, wesołe ballady i opo-
wieści o wierności i niezłomnej przyjaźni. Są także znani z tego, że łatwo nęci ich każ-
da okazja do niewielkiego choćby polowania. Niektórzy ludzie szepczą także, że przy-
jazna natura Hochlandczyków wynika bardziej z ich naiwności niż wrodzonej dobro-
tliwości. Krąży mnóstwo żartów o mężczyznach, którzy kochali swoje łuki i muszkiety
bardziej od własnych żon, choć większość tych opowieści jest zbyt wulgarna, aby je
przytaczać w towarzystwie. Ambicje Hochlandczyków w zakresie doskonalenia swojej
sprawności łowieckiej doprowadziły do utworzenia regimentów wyposażonych w do-
skonałe muszkiety. Hochlandczycy chlubią się, że ich dusza sprzeciwia się wszelkim
oznakom tchórzostwa, pozostają wierną Imperium aż do śmierci.
Istnieją dwa główne powody, dla których Hrabia powstrzymuje się przed
otwartym atakiem na Bergsburg. Pierwszym, mniej znaczącym jest bardzo
młody wiek syna hrabiego, Konrada. Drugim, są napięte stosunki pomię-
dzy Hochlandem a rządzonym przez ród Tassenincków Ostlandem.
Wielki Książę Hals von Tasseninck na nowo rozpętał spór o wschodnią
granicę Hochlandu, i tylko bezpośrednia reakcja Talabheim, którego
Hochland jest stronnikiem, oddaliła na pewien czas groźbę otwartej
wojny. Mimo to, rzekę Ostfluss niemal każdego miesiąca
przekraczają grupy zbrojnych służących zarówno Wiel-
kiemu Księstwu Ostlandu jak i baronii Hochlandu, a
leżące na granicy osady kilkakrotnie zmieniały swych
panów.
Hrabia von Ludenhof nie angażuje się w
spór z Ostlandem, aktywnie walczy natomiast z
banitami i bydłokradami zamieszkującymi Dra-
kwald, czym zyskuje sobie sympatię chłopów i
mieszczaństwa. W całej prowincji opowiadana jest
pochodząca sprzed dekady historia, kiedy to wojska
Hrabiego rozbiły w bitwie dowodzoną przez
Wojownika Chaosu Khorna hordę zwierzo-
ludzi. Po zwycięstwie, hrabia przekazał część
swych prywatnych funduszy na odbudo-
wę farm zniszczonych przez zwierzolu-
dzi. A na zarzuty Hrabiny o ku-
powanie sobie miłości pod-
danych, odpowiedział, że
nie uczynił …nic ponad
to, czego oczekuje się od
dobrego władcy.
WARHAMMER FRP - 1033
JĘZYK:
Mieszkańcy Hochlandu są znani ze swojego otwartego i wesołego sposobu mówienia.
Ich akcent jest niezbyt zauważalny, a w zdania wplatają zwykle odniesień do świata
zwierzat.
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Pomiędzy kultywującym wiarę w bogów północy Hochlandem, a prosigmaryckim
Ostlandem od wieków panują napięte stosunki, które pogorszyły się jeszcze po tym,
jak Wielki Książę Hals von Tasseninck ponownie rozpętał spór o wschodnią granicę
Hochlandu. Obecnie na pograniczu obu prowincji dochodzi do sporadycznych starć,
a mieszkańcy pograniczych osad żyją w strachu przed otwartą wojną.
Hochlandczycy, w żyłach których płynie także krew zamieszkujących Wielki
Las Taleutenów, od wieków utrzymują dobre relacje z mieszkańcami Talabecklandu i
NIELUDZIE W HOCHLANDZIE:
W północnej części prowincji, można spotkać krasnoludy zamieszkujące nieliczne,
położone w Górach Środkowych kopalnie. Elfy występują rzadko, i choć podobno
wśród gęstwin Drakwaldu mają swoją osadę, to większość napotkanych członków
RELIGIA:
Dominującym w Baronii Hochlandu jest Kult Taala & Rhyi oraz Sigmara, jednak
kontakt z podróżnymi i kupcami korzystającymi ze Starej Leśnej Drogi zapewnił Ulry-
BARWY PROWINCJI:
Czerwień i zieleń są od wieków tradycyjnymi, używanymi przez szlachtę i armię, kolo-
rami prowincji.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
BERGSBURG:
Bergsburg, stolica Hochlandu, położony jest pomiędzy rosnącym na południu lasem
Drakwald a wyrastającymi na północy Górami Środkowymi, w których bierze swój
początek przepływająca przez miasto rzeka Drakwasser. Gwałtowne i spienione wody
rzeki płynące z gór wąskim korytem wlewają się do miasta wysokim wodospadem, by
pośród murów miejskich uspokoić swój bieg. Od położonego w centrum Bergsburga
portu, aż do leżącego na południu Talabecku, gdzie Drakwasser ma swoje ujście,
rzeka jest żeglowna dla dużych łodzi i statków.
GRUYDEN:
Zamieszkane przez słynącą z pobożności rodzinę Awerbachów,
wioska Gruyden usadowiła się u pod murami miasta Hergig.
Pomiędzy domami i charami mieszkańców wznoszą się wspa-
niałe kaplice wszystkich głównych bogów Imperium, wśród
których największe poświęcono Sigmarowi oraz Taalowi &
Rhyi. Awerbachowie nie żałowali wydatków i wiele
ołtarzy w kaplicach zostało wyłożonych złotem i
ozdobionych kamieniami szlachetnymi lub
półszlachetnymi, a okna zdobią
piękne witraże. Sami ludzie nie
1034 - WARHAMMER FRP
Talabheim. Wspólne korzenie, a także kult bogów północy sprawił, że prowincje są ze
sobą silnie związane i często wspierają się w czasie politycznych rozgrywek.
Hochland utrzymuje stosunkowo dobre relacje z leżącą na zachodzie prowin-
cją Middenland oraz miastem-państwem Middenheim. U podstaw sojuszu pomiędzy
prowincjami leży wspólna niechęć do prosigmaryckiego Ostlandu i Stirlandu oraz bar-
dzo silna wiara w Bogów Północnych.
Starszej Rasy stanowią awanturnicy i wędrowcy zmierzający do któregoś z państw-
miast. Niziołki także nie stanowią licznej grupy i można je spotkać niemal wyłącznie w
Bergsburgu lub Hergig, gdzie pracują dla szlachty i bogatych kupców.
kowi popularność na zachodzie i północnym wschodzie. Także Kult Shallyi posiada w
prowincji dość silne wpływy.
czują zawiści wobec bogactwa zgromadzonego w tych świątyniach, gdyż wioska jest
słynna w całym regionie, a oni również korzystają ze zwiększonej ilości pielgrzymów i
wiernych. Poza tym są przekonani, że bogowie strzegą ich wioski.
Cudowne kaplice sprawiły, że Gruyden stało się popularnym celem pielgrzy-
mek, ale większej sławy przysparza tutejsze Wieszcz. Klaus Homstedt to sędziwy mę-
drzec, który twierdzi, że ma ponad 100 lat. Mieszka w chacie w pobliskim lesie i przy-
bywają do niego ludzie z całego Imperium, licząc na posłuchanie i proroctwo. Wieszcz
przyjmuje gości, kierując się niezrozumiałymi przesłankami. Prosty chłop ma takie
same szanse otrzymać posłuchanie, jak sam Elektor, a wielu znamienitych przybyszów
zostało odprawionych z niczym. Same proroctwa są zagadkowe, a ich znaczenie staje
się oczywiste dopiero po fakcie. Mimo to, sława Homsteada rozciąga się na cały Ho-
chland.
HERGIG:
Hergig to siedziba rodu Ludenhofów, a także potężna forteca. Dzięki bliskiemu są-
siedztwu kamieniołomów, miasto jest w trakcie przebudowy, której celem jest posta-
wienie nowoczesnych budowli z kamienia i cegły. Nad całością prac czuwają inżynie-
rowie i kamieniarze z tutejszej dzielnicy krasnoludów. Tutaj także znajduje się most
zwany Bramą Wschodu, który stanowi główną przeprawę przez rzekę i z tego wzglę-
du jest miejscem licznych bitew między wojskami Książąt Ostlandu i Hochlandu.
INDEKS MIEJSCOWOŚCI BARONII HOCHLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
BARONIA VON AUSSEN-HOCHEN BARONOWA HILDEGARDA VON AUSSEN-HOCHEN
BERGSBURG MS Baronowa Hildegarda 5774 3 administracja, handel 50b/350c Stolica Hochlandu.
Most nad rzeką Drakwasser.
Ahresdorf W Baronowa Hildegarda 97 2 drewno, rybołówstwo - Prom na rzece Drakfluss.
Garssen W Baronowa Hildegarda 41 3 rybołówstwo, uprawy 6c Prom na rzece Drakfluss.
Wahnsinnigen W Baronowa Hildegarda 23 1 dofinansowanie -
Krudenwald MM Baronowa Hildegarda 900 3 drewno, zajazd 2b/8c
Semigerholz W Baronowa Hildegarda 80 2 drewno, zajazd 4b/15c
Hovelhof W Baronowa Hildegarda 49 2 drewno, łowiectwo, rybo- 4b Most nad rzeką Drakwasser.
łówstwo
Heedenhof MM Baronowa Hildegarda 857 3 drewno, rybołówstwo, 4b/6c Most nad rzeką Flaschgang.
zajazd
Barwedel W Baronowa Hildegarda 60 2 drewno, zajazd 3b/6c
W Baronowa Hildegarda rudy metali Kopalnia miedzi. U podmurza Heeden-
Esk 57 2 10c
hof.
Gerzen W Baronowa Hildegarda 50 2 rybołówstwo 2b/3c
Langwiese W Baronowa Hildegarda 43 1 rybołówstwo -
Steinigfurt W Baronowa Hildegarda 60 3 drewno, rybołówstwo 1b/4c Prom na rzece Drakwasser.
HRABSTWO VON TUSSEN HRABIA HERGARD VON TUSSEN
Tussenhof MM Hrabia Hergard 908 2 drewno, rybołówstwo 15b Prom na rzece Flaschgang i Talabeck.
Harferfachre W Hrabia Hergard 50 2 drewno, rybołówstwo 5b Prom na rzece Talabeck
Luthorst W Hrabia Hergard 39 1 rybołówstwo - Prom na rzece Flaschgang.
HRABSTWO VON LUDENHOF HRABIA ALDEBRAND VON LUDENHOF
Hergig MS Hrabia Aldebrand 4202 4 drewno, handel 10a/100b/400c Most nad rzeką Ostfluss.
Dunstigfurt W Hrabia Aldebrand 80 3 drewno, rybołówstwo, 2b/8c Prom na rzece Dunstigwasser.
uprawy
Gruyden W Hrabia Aldebrand 95 2 uprawy 10c Wspaniałe kaplice wszystkich głównych
bóstw Starego Świata. Dom 100 letniego
Wieszcza z Gruyden. U podmurza Hergig.
Muden W Hrabia Aldebrand 65 2 drewno, łowiectwo 6c U podmurza Hergig.
Stocke W Hrabia Aldebrand 98 2 drewno, łowiectwo 10c U podmurza Hergig.
Vordf W Hrabia Aldebrand 40 2 rybołówstwo, uprawy 4c Prom na rzece Ostfluss.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

WARHAMMER FRP - 1035

1036 - WARHAMMER FRP
KRAINA ZGROMADZENIA:
N AZWA OFICJALNA: Wielkie Księstwo Krainy Zgromadzenia lub Zgromadze-
nie
WŁADCA: Książę-Elektor Hisme Mężny, Starszy Krainy Zgromadzenia
RZĄD: demokracja reprezentantów, wybierana rada i zgromadzenia wio-
sek/miast
STOLICA: Eicheschatten
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: zieleń i biel/srebro
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: tytoń, piwo, marynowane mięso i ryby,
sery
KRAINA:
Ziemie Krainy Zgromadzenia są uznawane za najbardziej żyzne w środkowej części
Imperium. W jej skład wchodzą dawne tereny Averlandu i Stirlandu, wyrwane spod
władzy elektorskiej przez Imperatora Ludwiga Grubego i tworzące prowincję rządzo-
ną przez niziołki. Mieszkańcy Zgromadzenia wiodą spokojny żywot. Chcą mieć jak
najmniej do czynienia z zewnętrznym światem. Kraina Zgromadzenia jest jednak for-
malnie częścią Imperium, a wybrany Starszy Niziołków posiada prawo głosu podczas
Elekcji Imperialnej, a także zasiada w radzie Imperatora. Mimo to niziołki raczej stro-
nią od wielkiej polityki i rzadko podróżują poza granice Krainy Zgromadzenia.
Kraina Zgromadzenia to łagodne pagórki porośnięte trawami, które wznoszą
się stopniowo aż do Wzgórz Zieleniska na południowym wschodzie, gdzie uprawiane
są słynne gatunki ziela fajkowego, takie jak Czerwone Dymne, Wyborna Mieszanka Averska,
oraz niezwykle mocny Zadymiacz. Większość terenu jest otwarta, z rozproszonymi
skupiskami dębów, buków, wiązów i wierzb wzdłuż brzegów rzek. Warte wzmianki są
tylko dwa lasy: Śpiące Drzewa i tajemniczy Las Altern. Chociaż prowincja jest nawad-
niana tylko w południowej części przez Aver i jego dopływy, częste opady zapewniają
regularne i obfite zbiory w całej Krainie.
Kraina Zgromadzenia jest podzielona na trzy główne regiony. Na południo-
wym zachodzie rozciąga się Marchia Averu, niegdyś bogata baronia Averlandu. We-
dług starym opowieści, ludzie z Marchii Averu zostali zmuszeni do opuszczenia tych
ziem przez uzbrojone oddziały Imperatora, gdy Ludwig przekazał teren niziołkom.
Do dziś można tam odnaleźć zrujnowane fundamenty starych zamków, których ka-
mienie zostały już w większości wykorzystywane przy budowie nowych domów. Ni-
ziołki potwierdzają, że to były niegdyś ludzkie osady. Chociaż jest prawdą, że niektóre
pomniejsze rody z Averlandu roszczą sobie prawa do obszarów Marchii Averu, nie-
wielu traktuje to poważnie. Od czasu do czasu ludzie ślą nawet petycje do Imperatora,
aby przywrócił ich własność, ale jak dotąd wszystkie te żądania były skrupulatnie od-
notowywane a potem szybko zapominane.
W Marchii Averu dominują trzy miasta: Sevarapfel na zachodzie, Eisamholz
w centrum (choć formalnie nie należy do regionu) oraz Dreiflussen na południowym
LUDNOŚĆ:
Nigdy nie słyszałem o takim miejscu. To część Imperium? Naprawdę? I
kto
tam rządzą niziołki? A kto wpadł na tak durny pomysł?
- wissenlandzki oberżysta
Nie dość problemów, gdy się ich wpuści do spiżarni, ale trzeba było
jeszcze dać im głos elektorski? Nie lepiej wysłać tam szczurołapów?
- Steffan Huttsohn
kucharzami
Wszyscy Duzi Ludzie myślą, że jesteśmy kucharzami albo złodziejami. To
nieprawda, powiadam! Czyż nie mamy praw obywateli Imperium? Czyż
niziołki nie są jednym ludem?
- Eric Zieledymny
Lud Krainy Zgromadzenia to niziołki - nie są ludźmi w ścisłym rozumieniu, lecz rasą o
wysokości mniej więcej połowy człowieka, która niemal zawsze była już obecna na
terenach, na które przybywały ludzkie plemiona. Krasnoludy zapisały, że plemię bez-
bronnych człeczyn, które najpierw uznaliśmy za dzieci podróżowało z grupami ludzi przemie-
rzającymi Góry Krańca Świata. Z drugiej strony, niektórzy imperialni uczeni sądzą, że
niziołki są rasą ludzi poddanych eksperymentom przez Verenę, w celu znalezienia
sposobu na powstrzymanie Chaosu, podczas gdy inni głoszą, że Ranald stworzył ni-
ziołki w ramach dziwacznego żartu.
Bez względu na to, co mówią inni, niziołki powiadają po prostu, że są takie,
jakie zawsze były i ten fakt w zupełności je zadowala.
Kraina Zgromadzenia jest rzadko odwiedzana przez mieszkańców innych
prowincji, bowiem niewielu z nich potrafi wytrzymać z Niziołkami. Przybysze często
mówią o ich podstępnej i skrytej naturze, jednak jeszcze częściej wychwalają bardzo
charakterystyczne skłonności do kpin, dobrej zabawy i podtrzymywania więzów ro-
dzinnych. Szczególnie serdecznie witane są niziołki powracające do domów w Krainie.
Jako lud lubiący proste, wiejskie życie, niziołki cechują się rozsądnym podej-
ściem do przyziemnych (czyli najważniejszych) kwestii. Lubią więc smaczne jedzenie,
mocne napitki i dobry tytoń oraz konwersację, od której odpadłyby uszy marienburg-
skiemu marynarzowi. Niziołki nie mają nic przeciwko rozprawianiu z nieznajomym o
nocnych swawolach swojej własnej ciotki, nie pomijając żadnych szczegółów. To tak
dla zabicia czasu, wiecie… Uwielbiają dobrą pogawędkę, a przybysze są mile witani przez
wschodzie. Ze względu na bliższe związki kulturowe z Averlandem niż z innymi re-
gionami, powszechny jest tu wypas wielkich stad owiec i kóz, natomiast zachodnie ru-
bieże słyną z jabłoniowych sadów.
Na północ od rzek rozciąga się Dawny Stirland, obszar Krainy Zgromadzenia,
który był niegdyś częścią Wielkiego Hrabstwa Stirlandu. Na tym terenie uprawy rolne
sąsiadują z zagajnikami oraz niewielkimi bagnami i jest to najbardziej żyzna część Kra-
iny Zgromadzenia. Prowadzą do niej dwie drogi, ale żadna nie przebiega przez cały
region. Żadna z tych dróg nie wygląda na główny trakt prowincji i faktycznie więk-
szość podróżnych stanowią chłopi, pasterze i kupcy wybierający się na targ. W głębi
Krainy Zgromadzenia transport odbywa się po starych drogach dla powozów lub na
przełaj.
Południowo-wschodni region, ograniczony przez załom Averu na północy i
graniczący z Averlandem jest nazywany Księstwem na Ugorze. To tytuł nadany przez
averlandzkiego władcę z XI wieku, któremu nigdy nie udało się wyhodować tutaj cze-
gokolwiek wartościowego. Zniechęcony, sprzedał region niziołkom, wkrótce po tym,
jak Imperator Ludwig stworzył Krainę Zgromadzenia.
Niziołki jednakże poznały się na dobrej glebie i wiedziały, jak ją wykorzystać.
Używając nasion tytoniu, który uwielbiały, ale który wyrastał kapryśnie gdziekolwiek
indziej, obsiały pola wzdłuż rzeki i w dolinach tak gęsto, że dziś ten obszar jest znany
pod nazwą Zielenisko i dostarcza większości upraw przeznaczonych na sprzedaż. Wła-
dze Krainy tak bardzo chcą zwiększyć swój udział na rynku tytoniu, że wysyłają kup-
ców na długie wyprawy po całym Imperium, aby rozdawali darmowe próbki. Mają
nadzieję, że zachwyceni nabywcy będą chcieli zapłacić za więcej.
Kraina Zgromadzenia słynie z pięknych krajobrazów. Pozornie wydaje się, że
ten pagórkowaty i żyzny kraj jest prawdziwym rajem. Faktycznie jednak, u jego granic
czyha śmiertelne zagrożenie. W ciągu minionych lat niziołki często musiały mierzyć się
z groźbą nieumarłych z Sylvanii oraz najazdami orków i goblinów z Gór Krańca Świa-
ta.
gospodarzy mieszkających wzdłuż traktów, o ile przynoszą ze sobą plotki, pieniądze
lub jedzenie. A najlepiej wszystkie te trzy rzeczy.
W opinii ograniczonych mieszkańców Imperium, niziołki to kucharze lub
złodzieje - albo wykonują obie te profesje naraz - choć jest to dość niesprawiedliwy
osąd, oparty o zaledwie dwie charakterystyczne cechy niziołków. Pierwszą z nich jest
bezdyskusyjna umiejętność przyrządzania wspaniałego posiłku z niemal dowolnych
składników. Druga to ich niezwykły sposób traktowania własności prywatnej. Więk-
szość niziołków wychowała się w komunie, składającej się z rodzeństwa, ciotek, wu-
jów, szwagrów, krewnych, pociotków i kuzynów przez małżeństwo. Praktyka swobodne-
go pożyczania dowolnych rzeczy jest głęboko zakorzeniona w naturze niziołków. W
końcu, skoro wszyscy należą do rodziny, po co pytać ich o zgodę? Oczywiście, że po-
zwolą pożyczyć. Te dwie cechy doprowadziły do pokutującego poza Krainą Zgroma-
dzenia przekonania, że niziołki nadają się tylko jako pomoc kuchenna, której jednak
trzeba stale pilnować, zwłaszcza jeśli chodzi o srebrną zastawę lub sztućce.
Niziołki w Krainie Zgromadzenia uwielbiają świętowanie i przyjęcie, które
przełamują rutynę wiejskiego życia. W ciągu roku organizowanych jest kilka świąt: w
środku lata i zimy, podczas przesileń wiosennego i jesiennego, lecz najważniejszym jest
wielkie święto kultury niziołków, Tydzień Ciasta (od 1 do 8 Erntezeit). Większość ni-
ziołków nie czeka jednak oficjalnych świąt, gdyż każdy wieczór nadaje się do zabawy.
Oprócz jedzenia i picia (oraz picia i jedzenia), podczas świąt niziołków odbywają się
tańce wokół tyczki lub ogniska. Zwykle tancerze dzielą się według płci (przynajmniej
na początku), gdy młodzi mężczyźni i kobiety starają się przypodobać sobie nawzajem.
Popularne są także wyścigi. Niziołki są zbyt niskie, aby dosiadać koni, więc organizują
wyścigi biegaczy przez pola i potoki oraz zagajniki. Zwycięzca otrzymuje wstążkę do
włosów od niewiasty zwanej Królową Święta. Ostatni na mecie jest zwykle wrzucany
do pobliskiego stawu.
Niziołki są ludem o silnie rozwiniętych więzach rodzinnych. Wieloosobowe
rodziny mieszkają w rozbudowanych kompleksach jam i tuneli lub w wysokich, wielo-
piętrowych domach. Wszystkie niziołki są zapamiętałymi zbieraczami. Całe skrzydła
swoich domostw przeznaczają na przechowanie stosów rupieci i starych pamiątek,
które zawalają nory aż po sufit. Jednocześnie należy podkreślić, że niziołki są wyjątko-
wo pomysłowe, robiąc dobry użytek nawet z najbardziej bezwartościowych przedmio-
tów.
WARHAMMER FRP - 1037
HISTORIA & POLITYKA:
W Imperium panuje powszechne przekonanie, że niziołki z zasady nie mieszają się w inna. W obronie swojej ojczyzny - lub dzielnic w obrębie ludzkiego miasta - łagodne
politykę, a Książę-Elektor Zgromadzenia niemal zawsze popiera panującego Impera- niziołki mogą stać się agresywne i śmiałe. Zaś Książę-Elektor Krainy Zgromadzenia
tora. Za dowód takiej postawy uważa się pokojową naturę niziołków, wszak umiejęt- zobowiązany jest do corocznego wystawiania kontyngentu niziołków. Żołnierze ci
ności bojowe niziołków to temat wielu żartów wśród ludzi. Prawda jednak jest nieco skutecznie służą w Armii Imperialnej jako niedoścignieni zwiadowcy i przepatrywacz.
JĘZYK:
Być może ze względu na wrodzone poczucie niezależności, niziołki na wiele sposo- śleń gwarowych, które zresztą zmieniają znaczenie z roku na rok. Podobno jedną z
bów zmieniły i przystosowały mowę imperialną do własnych potrzeb. Szybko wypo- odmian tej mowy jest żargon ludzkich złodziei, co dodatkowo przyczynia się do po-
wiadane, niewyraźne słowa i mieszanie różnych akcentów sprawia, że reikspiel używany wstania plotek o złodziejskiej naturze niziołków.
w Krainie Zgromadzenia bywa całkowicie niezrozumiały. Niziołki stosują wiele okre-
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Relacje pomiędzy Zgromadzeniem a Averlandem i Stirlandem, pomimo usilnych sta- wieków opowieści, ludzcy mieszkańcy zostali zmuszeni do opuszczenia ziem przez
rań niziołków, nie należą do serdecznych. Averlandczycy wciąż roszczą sobie pretensje uzbrojone oddziały Imperatora Ludwiga Grubego, który przekazał teren niziołkom.
do leżącej w Krainie Zgromadzenia Marchii Averu. Zaś mieszkańcy Stirlandu roszczą Niziołki postrzegają Sylvanię głównie jako zagrożenie i niebezpieczeństwo, oraz krainę
sobie prawa do ziem położonych na północ od Averu. Według powtarzanych od wampirów, którzy przed wiekami niemal rzucili Imperium na kolana.
RELIGIA:
Niziołki czczą bóstwa Imperium, a w szczególności Sigmara, który jest wysławiany ja- inni: Merrill, strażnik osad i mąż Esmeraldy; Fineas, patron ziela fajkowego z wiecznie
ko jeden z ich wielkich obrońców Nie istnieje jednak żaden zapis świadczący o tym, pełnym kapciuchem; Josias Wieśniak, który umie przewidzieć pogodę i potrafi upra-
aby Sigmar kiedykolwiek o nich wspomiał, nie mówiąc o ocaleniu ich przed czymkol- wiać rośliny nawet na suchym piasku; a także Hiacynta, bogini płodności i połogu. Są
wiek. Mają także własnych bogów, ale oddają im cześć w sposób znacznie swobod- też inni bogowie wyznawani przez niziołki, ale niezbyt jasno opisani i mało znani ob-
niejszy niż hołd przejawiany przez ludzi, krasnoludy, a nawet elfy. Esmaralada to bogi- cym.
ni domu i ogniska domowego, na której cześć odbywa się Tydzień Ciasta. Są jednak
BARWY PROWINCJI:
Zieleń i biel/srebro są od wieków tradycyjnymi, używanymi przez szlachtę i armię, ko-
lorami prowincji.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
EICHESCHATTE: dotyczące praw do ziemi i wody, albo niespłaconych długów. Czasami jednakże prze-
Stolica Krainy Zgromadzenia na pierwszy rzut oka wygląda bardzo skromnie. Pod stępstwo jest poważniejsze. Morderstwa, choć niezwykle rzadkie, zdarzają się i tutaj.
dłuższej obserwacji to wrażenie tylko się pogłębia. Siedziba Starszego Krainy Zgro- Chociaż kodeks Imperium przewiduje egzekucję zabójcy przez powieszenie, niziołki
madzenia - co jest tytułem preferowanym przez niziołki, bowiem Wielki Książę brzmi zwykle stosują wieczne wygnanie - pod karą ukamienowania, jeśli wygnaniec kiedy-
zbyt napuszenie - Eicheschatten to zbiorowisko krętych uliczek, położone nieda- kolwiek powróci. Taki wyrok musi zostać potwierdzony przez Generalne Zgromadzenie.
leko brzegu Aver. Domy i dworki z rozległymi ogrodami na tyłach mieszają Ludzie lub inni przedstawiciele obcych ras, uznani za winnych poważnych zbrodni, są
się swobodnie z kuźniami i innymi budynkami użyteczności publicznej, nad przekazywani władzom Averlandu lub Stirlandu, aby zostali osądzeni według prawa
którymi zwykle mieszczą się rodzinne kwatery mieszkalne. Niziołki uwiel- imperialnego.
biają jasne kolory, więc budynki są zwykle pastelowe i tak jaskrawo ozdo-
GIPFEL:
bione, że przybysze zaczynają się zastanawiać, czy gospodarze nie mają
Ta mała wioska w sercu Zieleniska jest ważnym ośrodkiem uprawy tytoniu w Krainie
problemów ze wzrokiem. Wszystkie budynki są wznoszone w skali
Zgromadzenia. W osadzie jest tylko kilka budyn-
przystosowanej do potrzeb niziołków, choć gospody mają specjalne
ków, między innymi kuźnia i stragan kowala,
sale przeznaczone dla wyższych
publiczne magazyny, mała świątynia Sigmara oraz
gości.
wszystkich bogów niziołków, a także domy miej-
Rezydencja Starszego
scowych gospodarzy. Karczma Pod Trzema Kółkami
jest usytuowana w centrum mia-
z Dymu funkcjonuje jako miejsce spotkań zgroma-
sta, w pobliżu publicznego par-
dzenia wiejskiego, otwartego dla wszystkich
ku. Chociaż oficjalnie nosi nazwę
dorosłych. Właścicielem jest bogaty niziołek,
pałacu, budynek jest zwykłym,
Dagobert Wrzosowy, który posiada liczne
dwupiętrowym domem z drew-
gospodarstwa rozsiane po całym Zielenisku i
na, z dachem pokrytym darnią - i
wydzierżawia je innym. Stary Dag jest uzna-
jeśli trawa za bardzo odrośnie,
wany za najbardziej wpływowego niziołka
czasami pasie się na nim koza. Sala tronowa to prosta,
na południe od Aver. Niewielu ośmiela mu
ale wygodna izba, w której Starszy podejmuje swoich
się przeciwstawić.
oficjalnych gości. Podobno Magnus Pobożny za-
Gipfel to spokojna wioska, nie li-
trzymał się tu w drodze na wojnę w Kislevie i jak
cząc późnego lata i wczesnej jesieni, gdy
głosi opowieść, wyspał się najwygodniej w całym
nadchodzi pora żniw. Wówczas przybywają
swoim życiu. Sam Starszy Hisme rzadko tu jed-
tu liczni kupcy, nawet z Nuln i Kisleva, aby
nak przebywa. Jest wdowcem i dom wydaje
wziąć udział w aukcjach cennego ziela.
mu się zbyt duży jak na jego potrzeby. Woli
Goście wypełniają całą gospodę i wszystkie
mieszkać w swoim gospodarstwie na wsi,
wolne pokoje. Chociaż wieś nie jest
gdzie można trochę uczciwie popracować, rozruszać
jedynym ośrodkiem handlu tytoniem w
kości i wyjść na świeże powietrze!
regionie Zieleniska, jest najbardziej popu-
Pomimo złudnych pozorów, Eiche-
larnym i tu należy szukać najlepszego
schatten to jednak ośrodek władzy,
ziela.
gdzie raz na trzy lata zbiera się Generalne
Gipfel ma także mroczny
Zgromadzenie. Jest otwarte dla wszystkich
sekret: wioska i wszyscy, którzy w
niziołków, bez względu na to, czy żyją w
niej mieszkają lub są od niej
Zgromadzeniu, czy gdzie indziej. Niziołki de-
zależni, pozostają pod ścisłą
cydują o kwestiach polityki prowincji, uchwalają niezbędne
kontrolą Dagoberta Wrzosowego,
prawa, wybierają Starszego na następne trzy lata (wybierali
który wrócił z Kisleva po kilkunastu
Hisme przez ostatnie dziesięć Zgromadzeń, choć
latach poszukiwania przygód i zaczął
teraz Starszy myśli o emeryturze) i dobrze się ba-
skrycie nauczać o potędze kultu
wią w towarzystwie starych przyjaciół, wymienia-
płodności, o którym dowiedział się
jąc się przepisami na jabłecznik i różne potrawy.
w głębi Kisleva. Na początku zyskał
Generalne Zgromadzenie działa także
jedynie kilku współwy-
jako ostatnia instancja sądowa, gdzie
znawców, przyjaciół i
chiwane są sprawy, których
sąsiadów, którzy przyłą-
nie udało się rozstrzygnąć
czyli się do niego. Ich
na poziomie lokalnym.
rytuały były odprawiane
Większość z nich to spory
w najgłębszym sekrecie,

1038 - WARHAMMER FRP

 ale moc nowej wiary wydawała się oczywista, sądząc po obfitych zbiorach, lepszych Las Altern. Na wschodnim skraju znajduje się gospoda Pod Czerwonym Jeleniem, należąca
niż inne w tej okolicy. Wkrótce cały region należał już do Starego Daga, a obszar wokół do tego samego klanu, który prowadzi gospodę Pod Roześmianym Królikiem. Właściciele
Gipfel stał się słynny z najlepszego tytoniu w Krainie Zgromadzenia. obu zajazdów zaprzeczają oskarżeniom o prowadzenie zakładów, komu uda się prze-
Jest jednak cena tego sukcesu. Tajemniczy duch, którego kult sprowadził Da- jechać przez las.
gobert, domagał się żywej ofiary z inteligentnej istoty. Na początku ofiarami były ni-
SEVARAPFEL:
ziołki, ale potem Dagobert stwierdził, że łatwiej będzie wybierać kogoś spośród kup-
W pobliżu miejsca, gdzie Aver wpływa do Averlandu, znajduje się wioska Sevarapfel,
ców i innych gości odwiedzających Gipfel podczas sezonu żniw. Najlepiej kogoś z
bardzo daleka, aby jego zniknięcie dało się łatwo wyjaśnić. Stojąc przed całą wioską, nazwana tak ze względu na słynne sady jabłoni, które rozciągają się na długie kilome-
dokładnie o północy Dagobert zarzyna ofiarę na polu, pozwalając krwi wsiąkać w try wokół wioski, po obu stronach rzeki. Sevarapfel utrzymuje bliskie związki z Ten-
neck, najbliższym stirlandzkim miastem, stanowiącym podstawowy rynek zbytu owo-
ziemię. Potem grzebią ciało pod jednym ze wspólnych magazynów, natomiast rzeczy
ców. Oprócz tego czerpie dochody z niewielkiego portu, który obsługuje ruch łodzi
osobiste ofiary są rozdzielane między wieśniaków. Jak dotąd ten proceder przebiegał
bez zakłóceń, a duch - czymkolwiek jest - dobrze nagradzał swych wyznawców. rzecznych w Krainie Zgromadzenia.
Spośród wszystkich osad Zgromadzenia, Sevarapfel utrzymuje najczęstsze
LAS ALTERN: kontakty z cudzoziemcami, a jego mieszkańcy lubią myśleć o sobie jako o bardziej
W pobliżu Eicheschatten, po obu stronach drogi do Heukern rozciąga się Las Altern, obytych niż żyjący w głębi kraju kuzyni ze wsi. W odwecie reszta niziołków szybko oka-
zwany także Starą Knieją, pasmo dębów, klonów, brzóz i kasztanowców. To wszyst- zuje zniecierpliwienie, gdy ktoś z Sevarapfel zadziera nosa. Prawdą jest jednak, że z oko-
ko, co pozostało z lasu, jaki niegdyś pokrywał całą Krainę Zgromadzenia. W czasach lic miasta pochodzi większość podróżujących po Starym Świecie niziołków. Zapytani
przed założeniem Imperium i na długo potem las był znany z tego, że nawiedzały go o przyczynę tego zjawiska, mieszkańcy Sevarapfel zwykle mrugają porozumiewawczo i
duchy Dawnych Dziejów - tajemnicze, krwiożercze duchy zapomnianej religii. Nawet teraz powiadają: Z pewnością tamci mieli za dużo wrażeń w naszym mieście!
Las Altern uważany jest za przeklęte miejsce. Sevarapfel jest dobrze znana ze święta zbiorów, oczywiście poświęconego
Wielu mieszkańców Zgromadzenia twierdzi, że las jest nawiedziony, a pod- jabłkom. Urządza się je podczas Tygodnia Ciasta, a wśród atrakcji największą popular-
czas mglistych nocy słychać dobiegające z jego głębi dziwne odgłosy. Ci, którzy nością cieszą się różne zawody, takie jak pieczenie placków, konkurs jabłecznikowy,
wchodzą do lasu, rzadko go opuszczają, albo wracają niespełna rozumu. Niegdyś, jak łowienie jabłek ustami, ujeżdżanie świń oraz osławiony całuśnik (jest to podobna do
twierdzą właściciele gospody Pod Roześmianym Królikiem na zachodnim końcu lasu, du- berka zabawa, której efektem bywa wiele dzieci niezbyt podobnych do swoich ojców).
ża grupa myśliwych w towarzystwie prezbitera Sigmara zapuściła się w knieję, obiecu- Podobnie jak wiele świąt w całym Imperium, także to Sevarapfel nie może obyć się
jąc powrócić z głową bestii, która musiała być przyczyną tych dziwnych wydarzeń. bez uczestników przebranych w niezwykłe kostiumy, którzy w ten sposób wyśmiewa-
Tydzień później powrócił samotny wierzchowiec, rany i spłoszony. Trzeba go było ją to, co ich przeraża - jak demony, gobliny i zwierzoludzie. Wiele kostiumów przed-
dobić. Nie było innego śladu po wyprawie łowieckiej. stawia także ludzi, a każdy kostium okrywa dwa niziołki - zwykle jeden stoi lub siedzi
Nadal jednak trwa ruch wzdłuż starej drogi, która przebiega przez las. Popu- na ramionach drugiego (powiada się, że podczas tej zabawy również zostaje poczętych
larny przesąd głosi, że jeśli podróżny będzie trzymał się drogi i przejedzie przez las wiele dzieci). Niektórzy przebierają się za sławne osoby z krain Dużych Ludzi, szcze-
przed zapadnięciem nocy, będzie bezpieczny. Wędrowcy, których zmierzch zaskoczy gólnie za osobistości nieprzyjazne niziołkom. Mieszkańcy Zgromadzenia twierdzą, że
w lesie, rozbijają więc obozowiska na trakcie, ale niewielu śpi w taką noc. Z tego to tylko dobra zabawa, choć ośmieszeni ludzie zwykle nie widzą w tym niczego za-
względu gospody na obu końcach drogi przyjmują wszystkich podróżujących przez bawnego.
INDEKS MIEJSCOWOŚCI KRAINY ZGROMADZENIA:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
STARSZY HISME MĘŻNY
EICHESCHATTEN MS Starszyzna 2012 5 administracja, handel, 150b/200c Stolica Krainy Zgromadzenia.
rybołówstwo, uprawy Prom na rzece Aver.
HEUKERN MM Starszyzna 895 4 handel, uprawy 25b/100c
Barliton W Starszyzna 65 3 bydło, uprawy 5c
SEVARAPFEL MM Starszyzna 750 4 kozy, owce, rybołówstwo, 25b/100c Prom na rzece Aver. Najlepsze jabłeczniki
uprawy w Krainie Zgromadzenia.
FALLENBLATT MM Starszyzna 450 3 handel, rybołówstwo, 25b/100c Prom na rzece Aver.
uprawy
Birnbaum W Starszyzna 75 3 bydło, rybołówstwo, 5c Prom na rzece Aver.
uprawy
DREIFLUSSEN MM Starszyzna 908 4 kozy, owce, handel, rybo- 25b/100c Prom na rzece Aver.
łówstwo, uprawy
Eisamholz W Starszyzna 96 3 kozy, owce, rybołówstwo, 5c Prom na rzece Aver.
ser, uprawy
Gipfel W Starszyzna 91 3 bydło, tytoń, uprawy 5c
Grunhugel W Starszyzna 85 3 bydło, rybołówstwo, 5c Prom na rzece Aver.
uprawy
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

WARHAMMER FRP - 1039

1040 - WARHAMMER FRP
MIASTO-PAŃSTWO MIDDENHEIM:

N AZWA OFICJALNA: wolne państwo-miasto Middenheim

WŁADCA: Książę-Elektor Borys Todbringer, Graf Middenheim, Strażnik Gór
Środkowych, Ulubieniec Ulryka
RZĄD: ustrój feudalny wspomagany przez urzędy książęce
STOLICA: Middenheim
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: błękit i biel/srebrny lub błękit i
żółć/złoty
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: srebro i żelazo z Gór Środkowych

KRAINA:
Miasto Białego Wilka, siedziba Kultu Ulryka i największe miasto Północy - Middenhe-
im zostało założone przed narodzinami Imperium, na wielkiej górze zwanej Fau-
schlag, która niczym wyspa pośród morza zieleni wznosi się nad otaczającym je Dra-
kwaldem. Od podnóża skały prowadzą do miasta cztery wiadukty, łączące Middenhe-
LUDNOŚĆ:
Mieszkańcy Middenheim są bardzo lakoniczni i szorstcy - nie lubią marnować czasu
na próżne gadanie i nie tolerują tego u innych. Stare opowieści mówią, że dziad grafa
Borysa ze strony jego matki kazał kiedyś uciąć językowi niziołkowi za zbyt długą
przemowę po obiedzie.
Mieszkańcy Middenheim są powszechnie uznawani za silnych i zaciekłych
wojowników. Middenheim jest siedzibą zarówno Rycerzy Pantery - gwardii grafa - jak i
Templariuszy Białego Wilka, zakonnych wojowników żarliwie oddanych służbie Ulry-
MUTANCI W MIDDENHEIM:
kowi i ochronie jego ludu. Te dwa zakony tworzą oddziały uderzeniowe armii Mid-
denheim, wspierane przez niezłomnych pikinierów i halabardników, rekrutujących się
spośród mieszczan i chłopów.
RÓD TODBRINGERÓW:
Obecnym władcą Middenheim jest imperialny Elektor graf Boris Todbringer, a jego
ród ma zaiste niezwykłą historię. Todbringerowie są daleko spokrewnieni z rodziną
von Bildhofenów, spadkobierców Gunthera von Bildhofena - brata Imperatora Ma-
gnusa Pobożnego, bohaterskiego zbawcy Imperium z czasów wciąż opiewanych w
wierszach, opowieściach i pieśniach. Graf Boris włada w państwie o ustroju na wpół
demokratycznym, stworzonym przez jego przodków. Teoretycznie to on ustanawia
wszelkie prawa w mieście, ma jednak wielu doradców, a zainteresowane strony (kupcy,
rzemieślnicy, duchowni i inni) mogą mu przedstawiać swoje petycje za pośrednictwem
różnych Bungerlich Komissionen (Rad i Komisji Miejskich), a w niektórych przypad-
kach nawet bezpośrednio.
Oświecone podejście grafa do władzy ma jedną istotną i wartą podkreślenia
konsekwencję - Middenheim jest, co może dziwić, raczej liberalny. Jego mieszkańcy są
im z drogami do Marienburga, Kisleva, Talabheim i Altdorfu. Z wysokości murów we
wszystkie strony wycelowane są katapulty, okazując gotowość mieszkańców Miasta
Białego Wilka do walki, w każdej chwili i z każdym wrogiem.
tolerancyjni, a nawet ufni, a choć niektóre dzielnice są biedne, by nie rzec nędzne, to
jednak życie tutaj jest lepsze niż w wielu innych miastach Imperium. Taki liberalizm
może wydawać się dziwny w mieście-fortecy. Z pewnością ma tu pewne znaczenie
fakt, że Todbringerowie od wielu lat uważnie wysłuchują zdania swych podwładnych
podczas tworzenia i wprowadzania praw. Swobodną atmosferę w mieście tworzy wie-
lu uczonych, ponadto stosunki między różnymi rasami są tu niezwykle harmonijne.
Odsetek urodzeń mutantów nie jest w mieście zbyt wysoki, ale dlaczego tak się dzieje,
nie wiadomo. Niektórzy mówią, że wynika to ze szczególnych właściwości Fauschlagu
albo wody w jej studniach, inni zaś sądzą, że takiej właśnie ochrony przed Chaosem
należało się spodziewać w mieście wybranym przez Ulryka.
Reakcje ludzi są różne - zdeformowane dzieci bywają duszone zaraz po uro-
dzeniu, pozostawiane w lesie albo ukrywane przez rodziców do chwili, kiedy będą po-
trafiły same o siebie zadbać. Ci, których mutacja dotknęła w późniejszym wieku, re-
agują zazwyczaj na dwa sposoby - albo rzucają się z Urwiska Westchnień, albo prze-
kradają się na cmentarz w Morrsparku. Zgodnie z krążącymi pogłoskami, działające w
mieście Kulty Chaosu opiekują się tam społecznością mutantów. Rzadko kto rozważa
możliwość schronienia się w Drakwaldzie. Zaciekłość, z jaką Templariusze Białego
Wilka oraz Rycerze Pantery najeżdżają najbardziej mroczne polany, bardzo skutecznie
odstrasza amatorów leśnego życia.
Ukrywanie mutantów jest przestępstwem pierwszego stopnia.

WARHAMMER FRP - 1041

HISTORYKA & POLITYKA:
Zdarzyło się to około 50 lat przed ukoronowaniem Sigmara. Artur poprowadził
plemię przez las Drakwald do Fauschlagu. Ogromna skała znajdowała się zaled-
wie o kilka mil od Gór Środkowych, a takie miejsca są bogate w żelazo. Tam, gdzie
jest żelazo, są również kopalnie, zaś tam, gdzie są kopalnie, jest handel i bogactwo.
Wśród ludzi Artura nie było budowniczych, lecz krasnoludy z Gór Środkowych,
które zostały wygnane ze swego starożytnego domu, były aż nadto chętne do
pomocy ludziom w zamian za ochronę, jaką zapewniłaby im umocniona skalna
iglica.
Prace trwały sto lat, lecz wreszcie na Fauschlagu wyrosła surowa forteca. W
między czasie Artur stanął do pojedynku z Sigmarem i przegrał. Sigmar został
Imperatorem i zakończył śmiertelne życie jako władca stworzonego przez siebie
państwa. Zanim przeminął 60 rok Imperium, twierdza była ukończona. I tak się
stało, że Teutogeni - ostatni z narodów koczowniczych wojowników i plemię, które
niegdyś dorównywało siłą ludowi samego Sigmara - znaleźli wreszcie dom.
- Wzrost, Upadek i Potknięcia Middenheim,
księga spisana przez Sigismunda Strechela
Było to w dawnych czasach. Wulcan, syn Artura, Arcykapłan Kultu Ulryka, miał
wizję. Pojawił się przed nim sam Ulryk, odziany w srebrnoszarą wilczą szubę.
Górował swą postacią nad ogromną skałą Fauschlag. Ulryk uderzył w górę
trzonem Blitzbeila, potężnego bojowego topora, a z kamienia wystrzeliła fontanna
płomieni.
- Tutaj stanie moja świątynia - zagrzmiał. - I dopóki ogień w tym palenisku będzie
płonął, twój lud przetrwa.
- Historia Middenheim spisana przez kapłanów
Domu Wiedzy Świątyni Ulryka
Usłyszcie głos Sybilli, wieszczki, tej, która posiada wzrok sięgający poza czas i
przestrzeń: Ludzie Środkowego Miasta, tarzający się w gnoju! Zwróćcie się do
swych synów! Jeśli nie znajdzie się pomiędzy wami jeden mąż wielkiej cnoty,
zgubieni jesteście. Nich ci z was, którzy są obdarzeni mądrością, zbiorą się i nazna-
czą najwspanialszego spośród tych niewielu, którzy wiedzą jeszcze co to honor.
Widziałam bowiem ostrzeżenia na niebiosach - znajdźcie Rycerza Wiecznego albo
pochłonie was Otchłań!
Wezwał więc Graff wojów i rycerzy, i dał im swe błogosławieństwo, i wyprawił
w lasy żądając, aby któryś z nich przyniósł jakiś znak lub dowód swej odwagi. A
powrócił człowiek znany jako Zygfryd, a na ostrzu jego włóczni wisiała głowa
Zakasła - Wojownika Chaosu, który niejedną rodzinę pozbawił dzieci i domu.
Ludzie radowali się a Graff oddał Zygfrydowi połowę swoich skarbów. I wtedy
zdarzyła się rzecz cudowna - na ołtarzu Ulryka pojawiła się olśniewająca, biała
zbroja, którą Ar-Ulryk natychmiast oddał Rycerzowi, potwierdzając, że ten jest
wybranym wojownikiem Ulryka.
- Księga Sybilli, Rozdział V
Middenheim, nie zawsze posiadało status wolnego państwa-miasta - jego losy były
zmienne i zawsze związane z powodzeniem lub upadkiem rządzących rodów. Ponie-
waż Middenheim kilka razy było oblegane przez wojska z pozostałych prowincji, po-
wstało wiele żartów o domowych powstaniach - ku wielkie irytacji Middenlandczyków.
NAJDAWNIEJSZE ZAPISKI:
Powszechnie przyjęta wersja najdawniejszej historii miasta pochodzi z Baśni o Arturze i
Świętej Nawałnicy - epickiego poematu, którego autorstwo przypisuje się plemiennemu
mędrcowi z czasów Sigmara.
Wielką iglicę, na której stoi teraz miasto Middenheim, zobaczył jako pierwszy
Artur, wódz Teutogenów. Nazwał skałę Fauschlag, co oznacza Skała Ciosu Pięści, ale
nie jest do końca jasne co pojawiło się pierwsze - legenda czy nazwa.
W Fauschlagu natrafiono na niewielkie żyły złota, ale krasnoludy nie zdołały
już wrócić do Gór Środkowych, a kopalnie na które tak liczyli osadnicy nigdy nie po-
wstały. W tych wczesnych latach Imperium znalazło się wielu optymistów, organizują-
cych śmiałe ekspedycje badawcze, ale niewielu z nich powróciło, a ci, którzy zdołali
przyczołgać się do rosnącej fortecy, nie przynieśli niczego oprócz blizn i przerażają-
cych opowieści o ograch i trollach.
JĘZYK:
Podobnie jak inni mieszkańcy Middenlandu i Nordlandu, zamieszkujący Middenheim
ludzie mówią z szorstkim akcentem oraz stosują archaiczne słowa i składnię. Odma-
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Pomiędzy miastem-państwem Middenheim, a Ostlandem panują bardzo chłodne re-
lacje, ograniczone niemal wyłącznie do wymiany dyplomatów, powodem są bardzo
silne różnice religijne oraz niewyjaśnione konflikty z przeszłości.
Middenheim utrzymuje stosunkowo dobre relacje z leżącym na wschodzie
Hochlandem. U podstaw kruchego sojuszu pomiędzy krainami leży wspólna niechęć
do prosigmaryckiego Ostlandu i Stirlandu oraz bardzo silna wiara w Bogów Północ-
nych.
W ciągu minionych stuleci relacje łączące Middenheim z Middenlandem
zmieniały się wielokrotnie, zależnie od tego, czy miasto stanowiło część krainy, czy nie.
1042 - WARHAMMER FRP
Jednak Magnus przyszedł do miasta w przebraniu i kiedy Ar-Ulryk wygłaszał
kazanie, ogłaszając go świętokradcą, ten powstał wśród rozhisteryzowanego
zgromadzenia i stanął przed amboną Ar-Ulryka.
- Jeśli jestem świętokradcą - powiedział spokojnie - to Ogień Ulryka z pewnością
mnie pochłonie.
Z tymi słowy zrzucił płaszcz i wkroczył w płomieni. Ludzie wydali okrzyk
zdumienia i jak jeden mąż padli na kolana, bowiem po spędzeniu kilku minut w
ogniu Magnus stanął przed nimi nietknięty. Nie stracił nawet jednego włosa.
Na próżno Ar-Ulryk wołał Czary!, ludzie wiedzieli, komu należy wierzyć. Przyłą-
czyli się do Magnusa i walczyli u jego boku na granicach Kisleva, gdzie rozlało się
wokół nich szalejące morze Chaosu, ale oni zmusili je, aby się cofnęło!
- Wzrost, Upadek i Potknięcia Middenheim,
księga spisana przez Sigismunda Strechela
USTANOWIENIE ŚWIĄTYNI ULRYKA:
Natchniony boską energią Wulcan nie tracił czasu i jak najszybciej rozpoczął budowę
świątyni we wskazanym miejscu. Prace zajęły niemal pół wieku, ale Ar-Ulryk dożył
dnia, w którym ujrzał ten największy z boskich przybytków Starego Świata.
Płomień który wystrzelił z miejsca, gdzie uderzył Ulryk, nadal jaśnieje w wiel-
kim palenisku przed głównym ołtarzem świątyni. Powiedziane jest, że ogień nie uczyni
krzywdy wiernemu wyznawcy Ulryka - stąd wielu heretyków zginęło w płomieniach, aby
dowieść swej winy. Istnieje jednak jeszcze jedna magiczna właściwość ognia, o której wie
bardzo niewiele osób: każde ostrze włożone do świętego płomienia, tymczasowo na-
biera magicznych cech. Zdolności te są przeróżne - czasem broń uzyskuje premię do
trafienia i zadawanych obrażeń, czasem umożliwia właścicielowi jedynie zadawanie ob-
rażeń istotom odpornym na ciosy niemagicznej broni. W każdym przypadku magia
szybko się ulatnia; nigdy nie zdarzyło się, żeby działała dłużej niż tydzień.
ROZROST MIASTA:
Świątynia jest tak wielka, że sam ogrom zapewniłby jej stały napływ pielgrzymów, ale
kiedy rozeszły się wieści o powodach jej założenia, strumyk wiernych szybko zmienił
się w prawdziwy zalew przybyszów. W tamtych czasach Świątynia Sigmara tkwiła jesz-
cze w powijakach (i daleko było do powszechnego uznania go poza Reiklandem), więc
na pewien czas Middenheim stało się religijnym centrum Imperium.
Wraz z rozwojem Imperium nastąpił znaczny wzrost znaczenia miasta, który
okazał się trwały. Kiedy poprawiło się bezpieczeństwo na drogach, doszło do błyska-
wicznego rozwoju handlu, a Middenheim znalazło się na skrzyżowaniu szlaków po-
między Altdorfem a Salzenmund oraz Talabheim a Marienburgiem.
WIECZNY RYCERZ:
Zgodnie z przekazem starożytnej księgi, przechowywanej w Collegium Theologica,
urząd Wiecznego Rycerza powstał w czasie, kiedy Middenheim zostało uznane mia-
stem-państwem. Opowieść trudno przetłumaczyć, pełno w niej bowiem mętnego
symbolizmu i tajemniczych odniesień.
Od tego dnia zbroję przekazuje się kolejnym Wiecznym Rycerzom - następ-
ców mianuje graf i błogosławi Ar-Ulryk. Wielu wierzy, że istnieje tylko jeden Rycerz,
którego duch przechodzi w kolejne ciała. Inni krzywią się na takie przesądy, ale nikt nie
wątpi w znaczenie urzędu Rycerza ani w to, że magiczna zbroja jest prawdziwa.
ROK WSTYDU:
AS2302 zapamiętano w Middenheim nie tylko jako początek Inwazji Chaosu, ale także
jako Rok Wstydu.
Kiedy Magnus pobożny przemierzał Imperium, zbierając ludzi pod swym
sztandarem w imię jedności i obrony przed napierającymi hordami Chaosu, odpo-
wiedź Middenheim nie była zbyt entuzjastyczna. Ówczesny Ar-Ulryk widział w tym
szanse na definitywne zdyskredytowanie wyznawców Sigmara i nakazał swoim agen-
tom rozgłaszać plotki, że Magnus jest najlepszym razie oszustem, a w najgorszym -
sługą bogów Chaosu, których podobno nienawidził.
Dzisiejsi kapłani Ulryka nie wspominają o upokorzeniu swojego Arcykapłana,
chyba że wyłącznie po to, żeby wyśmiać jest jako przykładowy mit. Za to w Świątyni
Sigmara przechowuje się liczne świadectwa, mówiące o tym wydarzeniu, niektóre z
nich są ponoć relacjami naocznych świadków. O tym, jak wiele zyskał ostatnio Kult
Ulryka, świadczy to, że nawet sam Werner Stolz, Lektor Sigmara i zaufany Wielkiego
Teogonisty, pomyślałby dwa razy, zanim odważyłby się przypomnieć Ar-Ulrykowi o
tamtym dawnym zdarzeniu.
wiają przy tym przyjęcia wielu nowych, obcych zwrotów i pojęć, które w innych pro-
wincjach na dobre przyjęły się w reikspielu.
Obecnie obie prowincje utrzymują neutralne relacje, choć nie bez znaczenia pozostaje
wspólna historia i silna wiara łącząca mieszkańców bo krain.
Middenheim utrzymuje dobre relacje, z zabiegającym o względu grafów pań-
stwa-miasta, Nordlandem. Pozbawiony praw elekcyjnych i silnej armii baron Nor-
dlandu wynegocjował, w zamian za podatki opłacane przez kupców oraz niewielki
kontyngent łuczników, strzegących murów Middenheim, protektorat miasta-państwa.
Oprócz politycznego poparcia, baronowie Nordlandu otrzymują od władców miasta-
państwa wsparcie militarne, bez którego prowincja w krótkim czasie pogrążyłaby się w
anarchii.
NIELUDZIE W MIDDENLANDZIE:
W Middenheim większość mieszkańców stanowią ludzie, mieszka tam około sześćset ziemnych, którzy uratowali miasto w 1812, jest nadal żywa wśród mieszkańców mia-
khazadów, około trzystu niziołków i niespełna setka elfów. Bardzo niewielu gnomów, sta.
a ci nieliczni, których można spotkać, często okazują się jedynie przejezdnymi. Podob- Niektóre elfy są uczonymi, inne aktywnie uczestniczą w licznych imprezach
no gnomy przestały mieszkać w mieście za czasów grafa Dietera, który odmówił przy- kulturalnych miasta, a niemal wszystkie są były łowcami przygód. Co najważniejsze,
jęcia usług błazna, przysłanego przez samego Wodza Lustrzanych Bagien! stosunki pomiędzy elfami i krasnoludami są tu o wiele lepsze niż gdzie indziej, czę-
Wielu krasnoludów pracuje jako kamieniarze, budowniczowie i rzemieślnicy, a ściowo dlatego, że interesy obu ras na tym teranie nie są sprzeczne, a częściowo na li-
kilku jest nawet członkami straży miejskiej. Czują się tu jak w domu - Gildia Krasno- beralną naturę miasta oraz panujący w nim względny dobrobyt.
ludzkich Inżynierów jest największą gildią w Imperium, a wśród krasnoludzkich Niziołki przeważnie pracują jako kucharze w domach bogatszych rodzin, nie-
mieszkańców miasta często można spotkać kogoś, kto wskaże jeden z większych bu- które posiadają własne restauracje i hotele - karmienie bogatych obywateli i przejezd-
dynków i powie Zbudował to mój prapradziad. Oczywiście pamięć o wojownikach pod- nych gości jest dochodowym interesem. Wielu nieźle się urządziło, a ich społeczność
jest ogólnie zadowolona z warunków panujących w mieście.
BARWY PROWINCJI:
Błękit i biel/srebro lub błękit i żółć/złoto są od wieków tradycyjnymi, używanymi
przez szlachtę i armię, kolorami prowincji.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
MIDDENHEIM:
Middenheim zostało założone prawie dwa i pół tysiąca lat temu przez przywódcę plemie- Kiedy wstaje świt, ulice i miasta Middenheim powoli się zapełniają; w
nia Teutogenów. Miasto stoi na twardym jak żelazo szczycie skalnym, którego pionowe powietrzu niebawem uniosą się wszelkie możliwe zapachy - od woni świe-
ściany wyrastają wysoko ponad otaczającym je lasem, w pobliżu stromych urwisk opusto- żego chleba czy perfum bogaczy, przez odór niewyprawionych skór, aż po
szałych Gór Środkowych. Według legendy sam Ulryk ściął szpiczasty wierzchołek góry smród niemytych ciał biedoty. Przez cały dzień wszędzie kłębią się tłumy
jednym uderzeniem pięści. Dostęp do tej wielkiej, niezdobytej fortecy jest możliwy tylko ludzi, omijając tylko najmniej znaczące i najbardziej zapomniane uliczki.
po czterech szerokich gościńcach, biegnących wysokimi wiaduktami. Zostały zaprojekto- Każdy, komu akurat się spieszy, straci w tym zgiełku sporo nerwów - chyba
wane tak, by w jednej chwili można było je zniszczyć. Dodatkowo znajdują się tam liczne że ma konia i dobre wytłumaczenie, dlaczego postanowił stratować prze-
wyciągi krzesełkowe, sznurowe drabinki i (jak głosi plotka) cała sieć tajnych tuneli, które chodniów. Idąc ulicą, nie sposób uniknąć ciągłych przepychanek i posztur-
wiją się pod miastem i prowadzą do położonego w dole lasu. Przy budowie miasta myśla-
chiwania, toteż wszyscy powinni bacznie strzec się kieszonkowców. Po
no przede wszystkim o jego zaletach obronnych - ponieważ jako pierwsze znalazłoby się
południu ciżba rzednie, za to wieczorem budzą się do życia inne rejony
ono na drodze ewentualnej inwazji Chaosu z północy. Budynki w mieście są zbudowane z
miasta. Z kryjówek wychodzą rozmaite zbiry i złodzieje, natomiast zamożni
ciemnoszarego kamienia, dobywanego z samego Fauschlagu, oraz z drewna, sprowadza-
mieszkańcy Middenheim spędzają czas w licznych znakomitych restaura-
nego z pobliskich lasów. Architektura jest niezwykle imponująca. Middenheim słynie z
cjach i klubach. W nocy na ulicach jest ciemno. Ci, których na to stać, chętnie
uzdolnionych budowniczych, a przestronny pałac obecnego grafa Borisa Todbringera oraz
ogromna, przypominająca zamek Świątynia Ulryka to tylko dwa najbardziej zdumiewające oświetlają swe domostwa rzędami pochodni i latarń, a jeśli wychodzą gdzieś
przykłady prac, które wykonali oni w ciągu stuleci historii miasta. Mieszkańcy Middenheim po zmroku, nieodmiennie towarzyszy im służący z lampą. Są i tacy, którzy
mogą patrzeć daleko na północ, ponad wierzchołkami drzew. Jednak nawet z sami oświetlają sobie drogę, ale dla większości mieszkańców im jest ciem-
najwyższej wieży obserwacyjnej widać niewiele prócz morza drzew. Wieczna niej, tym lepiej.
puszcza rozciąga się we wszystkich kierunkach z wyjątkiem wschodu, gdzie
jego władca, graf Boris, jak i Ar-Ulryk są Elektorami
wyrasta wysoki, zębaty łańcuch Gór Środkowych o barwie burzowych
Imperialnymi. Mówi się również, że kiedy
chmur.
krasnoludy pomagały budować
Obecnie Middenheim jest drugim co do wielkości, po Altdor-
Middenheim, wydobyły
fie, miastem Imperium, zajmuje powierzchnię ponad dwu i pół kilome-
z trzewi
tra kwadratowego. Mieszka w nim stale 13224 rodzin, zgodnie z ostat-
nim spisem ludności, przeprowadzonym w AS2502. Oczywiście, spis
uwzględnia jedynie rodziny, które płacą podatki. Liczbę stale rosnącej
armii włóczęgów, żebraków i złodziei, mieszkających w Middenheim
można jedynie zgadywać. Ma jedenaście dzielnic, z których większość
da się sklasyfikować w trzech grupach: dzielnice bogaczy, dzielnice
klasy średniej i dzielnice biedoty. Od tej reguły są trzy wyjątki: Pa-
last, Wielki Park oraz Freiburg. Palast (dzielnica pałacowa) jest
siedzibą szlachetnie urodzonych, wliczając w to grafa Borisa, je-
go krewnych oraz najznakomitsze rody miejskie z przyległo-
ściami. Wielki Park, położony samym środku miasta, jest chyba
jedynym miejscem, w którym można spotkać przedstawicieli
wszystkich klas społecznych. Freiburg ma własną, specy-
ficzną atmosferę. Mieszka tu wiele studentów i naukow-
ców, i właśnie im ta dzielnica zawdzięcza opinię centrum
kulturalnego Middenheim oraz źródła, z którego płynie ce-
chujący miasto liberalizm.
Obecny Diuk Middenheim jest w prostej linii po-
tomkiem Gunthera von Bildhofena - brata Imperatora
Magnusa Pobożnego. Gorliwie zabiega o zachowanie nie-
zależności miasta. Tak jak i Gunther, jest wyznawcą Ulryka
- co naturalne, skoro właśnie w Middenheim znajduje się
główna świątynia tego boga. Wielka to budowla, podobna
do zamku. Może pomieścić tysiące wiernych, a tak-
że zapewnia siedzibę dla najwyższego kapłana Kul-
tu oraz jego licznej świty.
Miasta i wioski w strefie wpływów Mid-
denheim (patrz ROZDZIAŁ VII: PRZEWODNIK PO
ŚWIECIE podrozdział TYPOWE OSADY STAREGO
ŚWIATA) są zakładane znacznie bliżej niż w innych oko-
licach (gdy MG tworzy osady na tym obszarze, powinien
ignorować wszelkie rezultaty, wyznaczające siedziby w stre-
fie drugiej i redukować szansę wystąpienia miasta w strefie
trzeciej odo 25%). Dzieje się tak na skutek zagrożenia ze
strony z pobliskiego Drakwaldu, gdzie wciąż ukrywa się
duża liczba zwierzoludzi oraz innych sług Chaosu - niedo-
bitków z ostatniej Inwazji Chaosu. Mieszkańcy pobliskich
wiosek zawsze sprawdzają, czy na noc dobrze zaryglowali
drzwi i okna swych domów.
Źródłem bogactwa miasta są przede
wszystkim handel i daniny poddanych; jak by
nie patrzeć jest to miasto-państwo i zarówno

WARHAMMER FRP - 1043

 Gdy Ludzie rozmnażali się i zasiedlali obszar, który w przyszłości miał być znany jako
Imperium, dwóch bogów czcili ponad wszystko. W zwyczaju ludzi leży zajmowanie się
wyłącznie bieżącymi problemami, zarówno w życiu codziennym jak i w religii. Najwięk-
szą cześć oddawali zatem Taalowi, bóstwu Dzikich Miejsc, i jego młodszemu bratu,
Ulrykowi, bogu Wilków i Zimy.
Obaj bogowie mieli wielu wyznawców, a ku ich czci zbudowano mnóstwo świątyń, lecz
mimo to Ulryk nie był zadowolony. Przemierzał lasy w postaci wilka, przelatywał nad
wzgórzami jako lodowy, północny wiatr i coraz bardziej wydawało mu się, że brat
przewyższa go w każdej dziedzinie. Odwiedził więc Taala w jego górskim pałacu, aby
powiedzieć mu o swoim niepokoju.
- Bracie - rzekł Ulryk - obaj jesteśmy potężnymi bogami, obaj mamy na świecie wielu
wyznawców, którzy oddają nam cześć i otaczają bojaźnią tak, jak powinni. Mimo to
czuję, że moje znaczenie mniejszym jest niźli twoje.
Taal pochylił się na swym tronie, ściągając surową twarz w wyrazie troski.
- Czemu to, bracie? - zapytał głosem podobnym do szumu wiatru pośród drzew.
- Masz swoje własne królestwo - odparł Ulryk. - Do ciebie należy każde dzikie miejsce.
Moje królestwo znikło dawno temu, zanim jeszcze stałem się na tyle silny, aby je ochronić.
- A jednak - odpowiedział Taal - obejmujesz moje władztwo prawie na pół roku. Ani ja,
ani żadne inne bóstwo nie możemy wygnać zimy z naszych krain. Czyż to ci nie wystar-
cza?
- Nawet w środku zimy podlegam twej władzy - odrzekł Ulryk. - Moje wilki zabierają
tylko chore i słabe sztuki spośród twoich zwierząt, a śniegi zakrywają tylko najmniejsze
twe rzeki. Nie ma miejsca, które byłoby tylko moje, moje przez cały czas. Kiedy nadchodzi
wiosna znowu nie mam niczego.
- Cóż więc cię zadowoli? - zapytał Taal. - Nie chcesz chyba okryć świata wieczną zimą, to
bowiem uczyniłoby cię potężniejszym od wszystkich innych bogów.
Ulryk zamyślił się na pewien czas, a górski pałac Taala otoczyły pełne śniegu, burzowe
chmury. Wreszcie przemówił:
- Chcę jednego miejsca. Miejsca, w którym ustanowię największą z mych świątyń i gdzie
wyznawcy będą mogli mnie wzywać nawet w środku lata. Proszę cię o to, ponieważ jesteś
moim bratem i pewien jestem, że nie będzie to dla ciebie zbyt wielkim darem.
Taal zastanawiał się przez chwilę, po czym zwrócił się do brata.
- Jesteś moim bratem - rzekł - dam ci więc takie miejsce. Postawię jednak pewne warunki.
Po pierwsze, ja sam wybiorę to miejsce. Ponieważ jestem twym bratem, znajdę wyjście,
które zadowoli i ciebie, i mnie, ale ty musisz przyjąć moją decyzję. Po drugie, obiecasz, że
zimy w danym ci miejscu nie będą dłuższe ani bardziej srogie niż w innych krainach. Choć
będzie to ośrodek twojego Kultu, to jednak znajduje się w moim królestwie i nie może
cierpieć z twych rąk bardziej niż reszta świata. Po trzecie, zadowolisz się tym, co ci dam, i
nigdy już nie przyjdziesz po więcej. Ofiaruję ci ten prezent z braterskiej miłości, ale jeśli
zażądasz czegoś ponad to, możemy zostać wrogami. Wydałbyś mi się zaborczy, a gdybym
uległ dalszym prośbom, to ty z kolei zacząłbyś mną gardzić i pożądać mojego królestwa.
Jeśli zaś odmówiłbym ci kolejnych darów, uznałbyś, że jestem nieczułym i nieszczerym
bratem. Musi to być więc ostatnie żądanie, dla dobra nas obu. Jeśli zgodzisz się na moje
warunki, dam ci miejsce, które będzie tylko twoje do końca świata, niezależnie od pory
roku. Co ty na to?
Ulryk długo zastanawiał się, rozważając starannie warunki Taala, aż wreszcie podjął
decyzję. Burzowe chmury rozwiały się, a bóg przyjął swą ulubioną postać - wielkiego,
srebrnobiałego wilka.
- Niech tak będzie - rzekł, a jego głos przypominał wycie setki wilków. - Przyjmuję twoje
warunki.
Zaprowadził więc Taal Ulryka w miejsce, gdzie ponad lasem wyrastała pojedyncza
skalna iglica, wskazująca w niebo niczym boży palec. - Oto miejsce - rzekł - w którym
chciałem założyć własną świątynię, aby moi najwierniejsi wyznawcy mogli dowodzić
swego oddania, wspinając się na szczyt. Ponieważ jednak prosiłeś, oddaję ci je w darze.
Ulryk obszedł wieżycę dokoła, starannie oglądając. Potem uderzył potężną pięścią,
roztrzaskując wierzchołek i pozostawiając milowej średnicy płaskowyż.
- To dobre miejsce na świątynię - powiedział - i na tej skale wyrośnie wielkie, warowne
miasto, niedostępne dla wszelkich wrogów. Ogień w mej świątyni będzie płonął wiecznie,
a ludzie, którzy mnie potrzebują, tu będą wyglądać nadziei. Dziękuję ci, bracie, za tak
wspaniały dar.
I tak się stało. Ludzie z Imperium znaleźli Skałę Ciosu Pięści (w ich języku nazywaną
Fauschlag) i na jej szczycie zbudowali potężną świątynię i kamienną fortecę. Kiedy czas
się wypełnił, forteca przerodziła się w miasto, które jego mieszkańcy nazwali Middenheim
- Miasto Białego Wilka.
- Baśń o Arturze i Świętej Nawałnicy

Fauschlagu sporo złota, które trafiło do skarbca grafa.
Tylko najprostsza żywność pochodzi z okolic miasta; towary luksusowe trzeba
importować, ponieważ ziemie nie są zbyt urodzajne. Woda nie stanowi problemu, po-
nieważ w mieście znajdują się liczne, wydrążone głęboko w skale studnie. Nigdy nie
brakło w nich czystej i chłodnej wody - wieść głosi, że woda ta uzdrawia i daje długo-
wieczność.
SZARA KOTLINA:
Blisko sto kilometrów na wschód od Middenheim, pośród Gór Środkowych leży
mała dolina, w której żyje licząca zaledwie kilkadziesiąt osób społeczność. Pierwotne,
wzniesione wieki temu budowle z granitu, pokryte dachówkami z płytki łupkowej sto-
ją do dziś, otaczając bezgłowy posąg Ulryka na centralnym placu. Chociaż budynki
trwają w niemal nienaruszonym stanie, w całości oplatają je wijące się pnącza. Droga
doprowadzająca do wioski jest zarośnięta dzikim zielskiem i na pierwszy rzut oka osa-
dy wydaje się opuszczona.
Nieliczni myśliwi i traperzy, którzy przemierzają te tereny, donoszą o wiejącym
od tamtejszych budynków nienaturalnych chłodzie. W każdej chałupie stoją nakryte
stoły, jak gdyby domownicy zniknęli w trakcie spożywania posiłku. Jedynie kątem oka
można dostrzec przelotny ruch, jakby cienie rzucane przez nieistniejące osoby przed-
mioty i osoby.
W rzeczywistości Szara Kotlina jest wciąż zamieszkana, ale po stuleciach
kazirodztwa, wsobnego parzenia się i mutacji jej mieszkańców nie można już dłużej
określać mianem ludzi. Większość z nich dołączyła do stad zwierzoludzi polujących w
górskich dolinach, a ci, którzy zostali, zmienili się w nienaturalnie zniekształconych
mutantów - rozsiewające zarazę wory tłustego mięsa. To wyznawcy Nurgla, który z
sobie tylko wiadomego powodu zesłał na te plugawe społeczeństwo swoje ‘błogosła-
wieństwo’. W ciągu wieków odmieńcy nauczyli się posługiwać magią, dzięki której po-
trafią tworzyć niezwykłe i niepokojące zjawiska. Zdolności te wykorzystują z wielkim
powodzeniem. Pechowcy, którzy odkryci obecność istot zamieszkujących Szarą Ko-
tlinę, znikają, stając się cennym uzupełnieniem potraw na plugawych ucztach odmień-
ców.
WARRENBURG:
Miasteczko jest domem dla wielu ludzi, których albo nie stać na życie w mieście, albo
nie mają na nie ochoty. Miejsce to jest schronieniem banitów i rozbójników, i czasami
również staje się celem rajdów Rycerzy Panter i Templariuszy Białego Wilka, ale rzad-
ko się zdarza, żeby jakiś znaczący przestępca został przy takiej okazji pochwycony.

INDEKS MIEJSCOWOŚCI MIASTA-PAŃSTWA MIDDENHEIM:

ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
MIASTO-PAŃSTWO MIDDENHEIM GRAF BORIS TODBRINGER
MIDDENHEIM MP Graf Boris 13224 5 administracja, handel 50a/150b /700c Miasto-Państwo. Centrum Kultu Ulryka.
Arenberg W Graf Boris 44 1 ubóstwo -
Grevenfeld W Graf Boris 58 2 drewno, kozy -
Holzbeck W Graf Boris 31 1 ubóstwo - Osada sporna z Hochlandem.
Hunxe W Graf Boris 77 2 uprawy -
Immelscheid W Graf Boris 90 2 drewno 6b/10c
Lindenheim W Graf Boris 93 3 rudy metali 10b/30c Osiedle górnicze.
Warrenburg MM Graf Boris 232 1 grabież i rozboje - Slumsy u podnóża Fauschlagu.
Elsterweld MM Graf Boris 118 3 drewno, uprawy 4b/6c
Norderingen W Graf Boris ---- mieszkańcy wyginęli podczas epidemii zarazy ----
Schoninghagen MM Graf Boris 171 3 drewno, handel 5b/8c Osada sporna z Middenlandem.
Jagerhausen W Graf Boris 75 2 uprawy 8c Osada sporna z Middenlandem.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1044 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1045
WIELKIE HRABSTWO MIDDENLANDU:
N AZWA OFICJALNA: Wielkie Hrabstwo Middenlandu
WŁADCA: Książę-Elektor Leopold von Bildhofen, Wielki Diuk Middenlandu,
Książę Carroburga, Obrońca Drakwaldu
RZĄD: ustrój feudalny ze zgromadzeniem szlachciców, mieszczan i kapłanów
w Carroburgu (nie zostało zwołane od 170 lat)
STOLICA: Carroburg
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: czerwień z białą/srebrną obwódką
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: wełna i wyroby wełniane, wino
KRAINA:
Założone przez starożytnych Teutogenów - uznawanych za najbardziej wojownicze
plemię w konfederacji Sigmara - Wielkie Hrabstwo Middenlandu to najważniejszy re-
gion północnego Imperium. Dzięki swojej potędze militarnej i ekonomicznej dominu-
je nad sąsiadami ze wschodu i północy: Hochlandem, Ostlandem i Nordlandem. Ry-
walizuje pod względem wpływów z Reiklandem i Talabecklandem. W przeszłości
zdarzało się, że Imperator pochodził z Middenlandu.
Wielkie Hrabstwo Middenlandu położone jest niemal w sercu Imperium.
Prowincja graniczy ze przymierzonym Nordlandem i Laurelorn na północy, Reiklan-
dem na południu, państwem-miastem Middenheim na północnym-wschodzie, Ho-
chlandem na wschodzie i Jałową Krainą na zachodzie. Na południowym wschodzie
za Talabeckiem zaczyna się Talabeckland, w przeszłości rywal Middenlandu i Midden-
heim o przywództwo nad Kultem Ulryka.
Middenland porasta Drakwald, wielki prastary las ciągnący się od granic Jało-
wej Krainy do dalekiego krańca Hochlandu. Chociaż ludzie założyli tu swoje osady
(niektóre nawet w głębi lasu), puszcza ukrywa wiele sekretów i niechętnie je zdradza.
To właśnie stąd smoki gnębiły starożytne plemiona i młode Imperium, dopóki Impe-
rator Hundrod Zapalczywy nie zabił ostatniego z ich rodzaju. Mimo to uparci poszu-
kiwacze skarbów penetrują głębie Drakwaldu, szukając bogactw zaginionego smocze-
go leża, a może smoczych jaj, które podobno pozostają wiecznie żywe i do ich wyklu-
cia potrzeba tylko wielkiego gorąca.
Głęboko pod koroną lasu czają się także zwierzoludzie, potomkowie najeźdź-
ców z dawnych lat, czasami atakujący samotne gospodarstwo lub niewielką grupę po-
dróżnych. Czekają, aż nadejdzie czas, gdy Chaos zagarnia całą Północ i będą mogli
wyjść z kryjówek. Szlachta i mieszczanie prowincji organizują wyprawy w celu wyple-
nienia tego plugastwa, ale niedobitki zawsze uciekają głębiej w las, gdzie rozmnażają się
i wyczekują okazji do ponownego ataku.
Na dalekim zachodzie prowincji leżą Lustrzane Pustkowia, zamieszkałe przez
gnomy - rozległe, jałowe pasmo wzgórz i mokradeł, które stanowią źródło kilku do-
pływów Reiku. Wielkie moczary we wnętrzu lądu pozostają podobno nieruchome jak
szkło. Nawet gdy zawieje wiatr, są tak idealnie gładkie, że na ich powierzchni czybym
LUDNOŚĆ:
1046 - WARHAMMER FRP
w zwierciadle odbija się nocne niebo. Szlachta i bogacze czasami przybywają tu na ry-
by, bowiem pochodzące stąd pstrągi są podobno najsmaczniejsze w Imperium. Ale
bagna mają także opinię nawiedzonych. Pośród mgieł nocy widywane są dziwne świa-
tła, a duchy zabitych dawno temu drakwaldzkich żołnierzy podobno błąkają się po
najdalszych rubieżach.
Na południowo-wschodnim krańcu krainy znajdują się zamieszkałe przez ba-
nitów Wyjące Wzgórza, gdzie wiatr wśród pustkowi zawodzi niczym duchy umarłych.
Na północy, na zachód od Pritzstock, suchy grunt przechodzi w mokradła, zwane
Schadensumpf. To jałowa i uboga ziemia, choć niektóre wioski bogacą się na wydoby-
ciu rud darniowych. Mokradła stanowią także schronienie dla przestępców unikają-
cych sprawiedliwości. Warta wzmianki jest znaczna populacja czarnych żurawi, które
migrują każdej jesieni do ciepłych krain Tilei, aby powrócić późną wiosną. Pióra tych
ptaków stały się modnym dodatkiem do kapeluszy, co doprowadziło do tego, że w
ubiegłym roku Książę-Elektor wprowadził podatek od każdego schwytanego ptaka.
Jednak ta decyzja, miast ratować populację żurawi, spowodowała jedynie zasilenie kłu-
sownictwa i przemytu.
Mieszkańcy południowej części Middenlandu pozostają pod silnym wpływem
Altdorfu i uważają się za światowych według standardów Middenlandu. W oczach reszty
Imperium oznacza to, że myją się nieco częściej i rzadziej pokrzykują na ludzi na uli-
cach. Natomiast mieszkańcy ziem położonych bardziej na północy, szczególnie w
okolicach Pritzstock, są bardziej lakoniczni i szorstcy, nie marnują czasu na czcze ga-
danie i nie tolerują tego u innych. Im dalej na południe - i bliżej do tych zepsutych Reikland-
czyków, jako powiadają niektórzy Middenlandczycy - ludzie stają się bardziej rozmowni
i ekspresyjni. Carroburg, na przykład, ma jedyną szkołę krasomówstwa w Imperium -
pozostałość z czasów, gdy miasto było stolicą Imperium.
Poza granicami prowincji Middenlandczycy są stale wiązani z ich tradycyjną
potrawą - pikantną kiełbasą. Chociaż każda wioska i miasto strzeże własnego, trady-
cyjnego przepisu i jego mieszkańcy twierdzą, że nie zjedzą żadnego obcego wyrobu,
dobrze znanym faktem jest to, że gdy nadchodzi Wurstfest, czyli święto kiełbasy, Mid-
denlandczycy są pierwsi u stołu.
Middenlandczycy to potomkowie wojowniczego plemienia Teutogenów.
Zaciekli i bezwzględni w działaniu, szybko wywalczyli dla siebie królestwo na
surowych ziemiach wokół Wyjących Wzgórz, spychając tubylcze plemiona
Jutonów w osnute mgłami głębie Jałowej Krainy. Gdy przybył do nich Sigmar,
znalazł plemię o nieugiętej woli i silnym poczuciu honoru. Chociaż inne plemio-
na zjednoczyły się pod sztandarem Młotodzierżcy, Teutogenowie pod wodzą
Artura odmówili poddania się jego zwierzchnictwu. Wreszcie Sigmar został
zmuszony do zabicia wodza w pojedynku, który dowiódł jego siły i wartości
wobec Teutogenów.
Podobnie jak wszyscy mieszkańcy Północy, Middenlandczycy słyną z
uporu, który w połączeniu z teutogeńską krwią oraz gwałtownym temperamen-
tem zapewnił im reputację opornych obywateli, którzy nie poddają się żadnej
kontroli. Nienawidzą wszelkich zmian i zawsze bronią tego, co uważają za święte i
tradycyjne. Niechętnie przyznają się do błędów i pierwsi zwrócą się przeciwko
nieudolnemu przywódcy. Mieszkańcy południowego Middenlandu są mniej
surowi niż ich kuzyni z Drakwaldu, ale nawet oni uznawani są przez resztę
Imperium za grubiańskich i władczych arogantów.
Middenlandczycy to w większości osoby nietolerancyjne i niepokorne. Nie tylko
są skłonni wyszydzać (a czasami pobić) tych, których uważają za zniewieściałych
dyndasów, ale wykazują także niezwykłą podejrzliwość wobec obcych wpływów
w swojej prowincji. Uparcie odmawiają stosowania Bretonnskich, tileańskich lub
estalijskich słów, które już dawno przyjęły się w reikspielu. Zamówienie bretonn-
skiej brandy w middenlandzkiej oberży spotka się z oszałamiającym milczeniem,
gdy ludzie będą patrzyli na głupca, który właśnie podpisał na siebie wyrok
śmierci. Co ciekawe, jeśli przyjezdni postawią twardo na swoim i zademonstrują
dumę z własnej ojczyzny, Middenlandczycy często zaakceptują ich jako dusze
śmielsze niż większość albo stwierdzą, że tamci mają w sobie coś z Teutogenów. Ulryk wie,
dokąd zawędrowali nasi przodkowie, hę?
Middenlandczycy są podzieleni na dawne rody klanowe, choć obecne
podziały wynikają raczej z granic geograficznych. W pewnym okresie region
Drakwaldu wyróżnił się spośród reszty Middenlandu, wydając z siebie ród do
cna zepsutych Imperatorów. Wraz z upadkiem ich dynastii i zniszczeniami po
Wielkiej Zarazie z AS1111, potęga Drakwaldu przeminęła. Przestał istnieć jako
oddzielna prowincja, gdy Imperator Mandred oddał go władcom Middenlandu,
tworząc prowincję w obecnej postaci. Mieszkańcy Drakwaldu są znani ze
skąpstwa i zachłanności, co prawdopodobnie spowodowane jest wpływem
Altdorfu i tych słabych Reiklandczyków.
HISTORIA & POLITYKA:
owocne oblężenie, szlachta Middenlandu postanowiła zaryzykować i wyzwolić się
niejedne-
- W Middenlandzie dziecko już za wiosła chwyta, spotkasz tam niejedne- spod jego władzy. Próba zdobycia Talabheim nie powiodła się i armia Zygfryda mu-
go przewoźnika! siała się wycofać, zdziesiątkowana przez dezercję i choroby, nie pozostawiając mu na-
Middenlandczyk
- Middenlandczyk długo miejsca nie zagrzeje, wnet go gdzieś wywieje! dziei na odzyskanie Carroburga. Tak oto człowiek, który chciał rządzić Imperium, za-
(Przysłowie opisuje legendarne już zamiłowanie Middenlandczyków kończył swoje władanie, mając mniej, niż wtedy, kiedy kandydował do tronu.
W AS1812 mieszkańcy Middenlandu niemal zdobyli Miasto Ulryka. Po dzie-
do podróży i marynistyki.) więciu miesiącach oblężenia Wielki Diuk Karl-Heinz przebił się przez tunele, których
- Middenlandczyk w kasze sobie dmuchać nie da, jak mu bruździsz, to i pełno jest we wnętrzu Fauschlagu, i zdołałby zdobyć miasto, gdyby nie dzielna obro-
huknie, no i będzie bieda! na, prowadzona przez krasnoludzkich wojowników podziemnych. Okazało się, że by-
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera ła to ostatnia szansa diuka w tej wojnie, bowiem wraz z nadejściem wiosny jego armia
rozpłynęła się ze śniegiem, uchodząc w rodzinne pielesze.
W czasach Sigmara, ziemie nazwane później Middenlandem, zamieszkiwali Jutoni i Krasnoludy zostały okrzyknięte bohaterami i podjęły się zadania zamknięcia
ludzie należący do pokojowego plemienia Kruebi. Kruebi, żyjący ze zbieractwa i ho- tuneli po wsze czasy. Od tego czasu wyznawców Grungniego w Mieście Białego Wilka
dowli zwierząt, za wszelką cenę unikali konfrontacji z wojowniczymi Teutogenami, otacza powszechny szacunek.
którzy ostatecznie przyczynili się do zagłady plemienia. Kruebi wytwarzali z drewna Prowincją włada Wielki Diuk Leopold von Bildhofen, którego pałac znajduje
wyjątkowo piękne i cenne dzieła sztuki, z których wiele przetrwało do czasów współ- się w Carroburgu, stolicy Middenlandu. Von Bildhofenowie to ród z bogatą historią, a
czesnych. Wielki Diuk von Bildhofen posiada kilka niezwykle cennych dzieł, zdobią- jej źródła sięgają wielkich rodzin z Drakwaldu związanych pokrewieństwem z Impera-
cych jego pałac w Carroburgu. torem Magnusem Pobożnym. Książę-Elektor Leopold cieszy się popularnością w
W AS152, kiedy Wielki Diuk Middenlandu umierał, a jego synowie kłócili się prowincji, ponieważ jest regularnym darczyńcą świątyń i organizacji dobroczynnych.
o to, kto ma przejąć spadek, graf Erich przeprowadził swą armię przez las Drakwald i Choć niektórzy postrzegają go jako obrońcę zachodnich interesów w Middenlandzie.
wziął Carroburg szturmem. Przybrał tytuł Wielkiego Diuka Middenlandu i niemal Poza położonym na zachodzie Carroburgiem, w Middenlandzie znajdują się jeszcze
przez dwa wieki jego potomkowie rządzili obiema prowincjami. dwa większe miasteczka. Położony w centrum Delberz, oraz leżący na wschodzie
Ale w AS1550, podczas Wieku Trzech Imperatorów, samozwańczy Impera- prowincji Schoppendorf.
tor Zygfryd pomylił się w ocenie swoich sił. Wytoczył wojnę drugiemu Imperatorowi z
Talabheim i wymaszerował z miasta na czele wielkiej armii. A kiedy prowadził bez-
JĘZYK:
Podobnie jak inni mieszkańcy Północy, Middenladczycy mówią z szorstkim akcentem,
stosują też archaiczne słowa i składnię. Odmawiają przyjęcia wielu obcych zwrotów i
pojęć, które w innych prowincjach na dobre przyjęły się już w reikspielu.
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Middenland graniczy na północy lasem Laurelorn - ojczyzną tajemniczych i nie zawsze Natomiast dobre relacje łączą proulrykański Middenland z Talabecklandem.
przyjaznych Leśnych Elfów. Ich wrogie nastawienie jest poniekąd efektem długotrwa- Obie prowincje, oprócz religii łączy także wspólna polityka i ekonomia.
łych roszczeń Middenlandu wobec Laurelorn, sięgających czasów Imperatorów Dra- Middenland utrzymuje stosunkowo dobre relacje z leżącym na wschodzie
kwaldzkich. Hochlandem. U podstaw sojuszu leży wspólna niechęć do prosigmaryckiego Ostlandu
Wielkie Hrabstwo Middenlandu utrzymuje neutralne stosunki z położonym i Stirlandu oraz bardzo silna wiara w Bogów Północnych.
na południu Wielkim Księstwem Reiklandu. Relacje pomiędzy prowincjami, pomimo
iż wielu reiklandzkich kupców, korzystając z połączenia jakie zapewnia rzeka Bögen,
prowadzi interesy z Carroburgiem (stolicą Middenlandu), ze względu na różnice reli-
gijne (Middenland jest od wieków ostoją wiary w Ulryka, a w Reiklandzie mieści się
centrum Kultu Sigmara) nigdy nie były lepsze.
W ciągu minionych stuleci relacje łączące Middenland z miastem-państwem
Middenheim zmieniały się wielokrotnie, zależnie od tego, czy Middenheim stanowiło
część krainy, czy nie. Obecnie obie prowincje utrzymują neutralne relacje, choć nie bez
znaczenia pozostaje wspólna historia i silna wiara łącząca mieszkańców bo krain.
Pomiędzy wiernym Ulrykowi Middenlandem, a prosigmaryckim Nordlandem
panują neutralne stosunki, zaś wszelkie ewentualne waśnie zostały załagodzone przez
sojusz Nordlandu z potężnym i wpływowym miastem-państwem Middenheim.
BARWY PROWINCJI:
Tradycyjną barwą Carroburga jest głęboka czerwień, zaś barwą pozostałych miast
prowincji jest czerwień i biel/srebro.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
CARROBURG:
Niegdyś siedziba królów Teutogenów, a później stolica imperialna pod władzą
Imperatorów Drakwaldzkich, Carroburg to główne miasto zachodniego
Middenlandu. Wybudowany na stromych zboczach, które wznoszą się nad
wschodnim zboczem Reiku, stanowi labirynt krętych uliczek i schodów. Po-
nieważ woda i deszczówka spływają w dół wzgórza, lepiej usytuowani
mieszkańcy mieszkają w wyższych częściach miasta. Ze względu na ukształ-
towanie terenu, praca pucybutów w dzielnicy doków jest bardzo opłacalna.
Na szczycie miasta wznosi się potężna rezydencja Księcia-Elektora
Middenlandu. Stary dwór, wysoki i z wąskimi oknami, do którego nie ma wej-
ścia na poziomie parteru. Carroburgczycy uważają, że Książę-Elektor lubi tę
siedzibę, ponieważ rozgniewanemu tłumowi trudno ją sforsować. Tego ro-
dzaju wydarzenie miało miejsce po nałożeniu podatku pens za kilograma, który
pobierany był w wysokości jednego pensa za każdy kilogram ładunku przy-
wożonego do portu. Podatek został wprowadzony w celu zgromadzenia
pieniędzy na naprawę murów obronnych Carroburga.
DELBERZ:
Położone nad rzeką Delb w pobliżu drogi łączącej Middenheim i Altdorf,
miasto Delberz to dobrze prosperująca społeczność kupiecka, znana ze swoich
wybornych win. W mieście działa kilkanaście popularnych i często odwiedza-
nych zajazdów i karczm. Niektóre mają duże stajnie przeznaczone do obsługi
karawan, podczas gdy inne, położone bliżej doków, oferują dodatkowe usługi, a
mianowicie udostępniają magazyny i składy.

WARHAMMER FRP - 1047

INDEKS MIEJSCOWOŚCI MIDDENLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
WIELKIE HRABSTWO VON BILDHOFEN WIELKI DIUK LEOPOLD VON BILDHOFEN
CARROBURG MS Wielki Diuk Leopold 8000 4 administracja, handel, 200b/1250c Stolica Middenlandu.
szkutnictwo Prom na rzece Reik.
Arenshausen W Wielki Diuk Leopold 57 1 uprawy -
Breuna W Wielki Diuk Leopold 67 2 drewno 5b
Grossfuhre W Wielki Diuk Leopold 61 2 uprawy, wino 5c
Senden W Wielki Diuk Leopold 56 1 uprawy -
Brockel MM Wielki Diuk Leopold 120 3 handel, drewno, zajazd 5a/10c
Guthugel W Wielki Diuk Leopold 50 3 złoto 10a/10b Kopalnia złota.
Kupfengrube W Wielki Diuk Leopold 80 2 rudy metali 10b/20c Kopalnia żelaza.
Hupstedt MM Wielki Diuk Leopold 220 3 drewno, handel, rybołów- 5a/10b Prom na rzece Reik.
stwo
Fassberg W Wielki Diuk Leopold 50 2 drewno, rybołówstwo 6c Prom na rzece Reik.
Stappelhugel W Wielki Diuk Leopold 75 2 drewno, uprawy 3c Prom na rzece Kristall.
Kutenholz MM Wielki Diuk Leopold 830 3 drewno, handel, zajazd 10a/30b Zajazd.
Bad Holtorf W Wielki Diuk Leopold 62 2 drewno, uprawy 15b
Mittelweg MM Wielki Diuk Leopold 200 3 drewno, handel, zajazd 5a/10b Zajazd.
Eldagsen W Wielki Diuk Leopold 75 2 bydło, uprawy 15c
Waldtal W Wielki Diuk Leopold 69 2 drewno, łowiectwo 2b/10c
Wiesengrund W Wielki Diuk Leopold 50 2 drewno, uprawy 10c
Pritzstock MM Wielki Diuk Leopold 488 4 uprawy, wino 10b/20c Małe, znakomite winnice.
Grubentreich W Wielki Diuk Leopold 88 3 kozy, owce, uprawy 2b/8c
Leichlinberg W Wielki Diuk Leopold 72 2 uprawy 5c
Sotturm MM Wielki Diuk Leopold 110 3 drewno, handel, zajazd 10b/15c Zajazd.
Genlau W Wielki Diuk Leopold 40 1 ubóstwo -
HRABSTWO VON BOKEL HRABIA ANZELM VON BOKEL
Deinste MS Hrabia Anzelm 1000 3 handel, uprawy 150a/200b Miasteczko na granicy z Nordlandem i
/300c Jałową Krainą.
Bokel W Hrabia Anzelm 32 1 ubóstwo -
Kastorf MM Hrabia Anzelm 88 3 kozy, owce, uprawy 2b/8c
HRABSTWO VON BAREN HRABIA WOLFGANG VON BAREN
Barenfahre MM Hrabia Wolfgang 565 3 handel, rybołówstwo, 25b/50c Prom na rzece Baren i Reik.
szkutnictwo
Eslohe W Hrabia Wolfgang 52 2 drewno, rybołówstwo - Prom na rzece Baren.
HRABSTWO VON LANNISTER HRABIA MAXIMILLIAN VON LANNISTER
Schoppendorf MS Hrabia Maximillian 2500 3 drewno, rudy metali, 50b/500c Prom na rzece Holzrenne i Talabeck.
wędzone ryby
Ahlenhof W Hrabia Maximillian 48 2 rybołówstwo, uprawy 15c Prom na rzece Drakwasser.
Bad Hohne W Hrabia Maximillian 37 1 ubóstwo 10c Prom na rzece Holzrenne.
Laer W Hrabia Maximillian 42 2 uprawy 10c Prom na rzece Drakwasser.
Delberz MS Hrabia Maximillian 2000 3 drzewo, wino 20b/75c Prom na rzece Delb
Mittelmund W Hrabia Maximillian 35 2 uprawy - Prom na rzece Reik.
Schwarzmakt W Hrabia Maximillian 61 2 uprawy 5c Prom na rzece Reik.
Turmgever W Hrabia Maximillian 53 1 drewno - Prom na rzece Delb i Reik.
HRABSTWO VON WINSEN HRABIA JOACHIM VON WINSEN
Winsen MM Hrabia Joachim 315 2 drewno, handel, uprawy 5b/30c
Fintel W Hrabia Joachim 30 1 rybołówstwo - Prom na rzece Drakwasser.
Harsum W Hrabia Joachim 40 1 ubóstwo 5c
Roshe W Hrabia Joachim 72 2 uprawy 5c
KRÓLESTWO GLIMDWARROW KRÓL OLAF
Glimdwarrow MM Gnomi Król Olaf 1000 4 handel, rybołówstwo 25a/50b/150c Największa osada gnomów w Imperium.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1048 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1049
BARONIA NORDLANDU:
N AZWA OFICJALNA: Baronia Nordlandu
WŁADCA: Baron Werner Nikse, Baron Nordlandu, Książę Salzenmund, Pan
Laurelorn i Książę Marienburga, Groza Norsów
RZĄD: ustrój feudalny
STOLICA: Salzenmund
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: błękit i żółć/złoto
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: drewno, owcze i kozie sery, płody rolne,
wełna i wyroby wełniane
KRAINA:
Baronia Nordlandu to najdalej na północ wysunięta prowincja Imperium. Kraina
ograniczona od północy mrocznymi wodami Morza Szponów graniczy na południu z
Middenlandem, na wschodzie z Ostlandem, na zachodzie z Jałową Krainą, zaś na po-
łudniowym-wschodzie z państwem-miastem Middenheim.
Nordland jest jedną z dwóch Imperialnych prowincji, posiadających dostęp
do morza. Jednak podobnie jak sąsiedni Ostland nie posiada wielu portów, ani nawet
osad położonych nad brzegiem morza. Z jednej strony, jest to spowodowane nie-
ustannych zagrożenie ze strony piratów, zamieszkujących oddalony o 450 kilometrów
półwysep Norski, z drugiej zaś strony, smagane mroźnymi wiatrami, urwiste, skalne
wybrzeże nie stanowi dogodnego miejsca do osiedlania. Baronowie Nordlandu zgro-
madzili w ciągu tysiącleci imponującą kolekcję tytułów i roszczeń, które gdyby je wy-
egzekwować, uczyniłyby z arystokratów władców większości północnych ziem Impe-
rium. Rzeczywistość jednak lubi zakpić sobie z największych ambicji i faktycznie, rządy
Baronów Nordlandu obejmują najwyżej połowę obszarów, wobec których magnaci
Północy wysuwają roszczenia.
Nordland pokrywają dwa wielkie lasy, zostawiając ludziom miejsce wolne od
drzew w dwóch obszarach ciągnących się wzdłuż jałowego i skalistego wybrzeża. W
skład wschodniej ćwiartki wchodzą krawędzie Lasu Cieni, którego główna część leży
w Ostlandzie. Las Cieni ma ponurą reputację wśród Ostlandczyków, którzy przekazali
ją sąsiadom z Nordlandu. Wiadomo, że w głębi lasu czają się olbrzymie drapieżne pa-
jąki i zwierzoludzie. Grupy drwali rzadko zapuszczają się głęboko w las bez ochrony
żołnierzy.
Na zachód od Salzenmund i górujących nad nim Nawiedzonych Wzgórz ro-
śnie prastary, zamieszkały przez elfy Las Laurelorn, sięgający na zachód aż do Jałowej
Krainy. Formalnie jest to część domeny Barona Nordlandu, ale Laurelorn to w istocie
niezależne królestwo. Nordlandczycy wierzą, że las nawiedzany jest przez duchy, które
razem z elfami polują na nierozważnych ludzi. Strach, wywoływany przez las jest tak
silny, że zamieszkujący Nordland drwale, wolą pozyskiwać drewno z położonego na
północ od Salzenmund, mrocznego Lasu Cieni. Jedynie doświadczeni, odważni my-
śliwi i traperzy przekraczają granice Lasu Laurelorn, jednak nawet oni czynią to wy-
łącznie za dnia. W ramach porozumienia z władcą Nordlandu elfy pozwalają ludziom
z Imperium, osiedlać się na obszarze pomiędzy rzekami Erge i Schankel, które wpły-
LUDNOŚĆ:
To w ppołowie
ołowie Norsmeni, dlatego właśnie usiłują być bardziej imperialni od
Imperatora.
- paź z Altdorfu
gobli-
Nordlandczycy to myśliwi jak się patrzy, ale na wodzie są głupsi od gobl i-
nów!
- Marcello Finetti, tileański najemnik
Co to za władca, który rządzi niespełna połową swojej prowincji?
- reiklandzki szlachcic
Ludność z Nordlandu to potomkowie prastarego plemienia Wast-Jutonów, którzy
odłączyli się od swoich krewniaków w Ostlandzie i ruszyli na zachód. Ponieśli jednak
porażkę w decydującej bitwie z wojowniczymi Teutogenami, stając się tym samych ich
poddanymi. Od tego czasu regularnie padali ofiarami najazdów Norsmenów. Podczas
zamieszania, jakie zapanowało po Wielkiej Zarazie, większość nordlandzkich wybrzeży
została najechana i skolonizowana przez Norsmenów, co doprowadziło do wymie-
szania się krwi obu plemion. Imperator Mandred Szczurobójca, stając naprzeciw in-
nym zagrożeniom, nie miał czasu odpowiedzieć na rozpaczliwe błagania Nordland-
czyków o pomoc.
Z upływem czasu populacje dalej mieszały się, a Nordlandczycy przejęli wiele obycza-
jów swoich norskich kuzynów. Spory pomiędzy szlachcicami są często rozstrzygane w
drodze pojedynku na płachcie rozciągniętego na ziemi białego płótna. Pierwsza osoba,
która zaplami je swoją krwią, uznawana jest za przegraną i winną. Innym zwyczajem
jest wieszanie na drzwiach i framugach okien kamiennych lub drewnianych znaków
runicznych, zapewniających powodzenie i ochronę dobrych duchów. Wzdłuż wy-
brzeża popularny jest styl budowy długich domostw. Podczas uczt i zgromadzeń nor-
skie turnieje przechwałek przerodziły się w nieco spokojniejsze snucie opowieści, pod-
czas których każdy kolejny gawędziarz usiłuje przewyższyć kunsztem poprzedniego.
Umiłowanie Nordlandczyków do opowieści jest tak wielkie, że stali się sławni w całym
Imperium jako wspaniali bajarze.
Ludzie z tej prowincji należą podobno do najbardziej szczerych i prostolinij-
nych obywateli całego Imperium. Wydaje się, że brakuje im jakiejkolwiek subtelności,
taktu lub zdrowego rozsądku. Kilka miejscowych legend opowiada o bohaterach, któ-
rzy w krytycznym momencie wyrzucili z siebie słowa prawdy, w ten sposób ratując sy-
tuację. Mieszkańcy innych prowincji złośliwie sugerują, że Nordlandczycy są zwyczaj-
1050 - WARHAMMER FRP
wają do Morza Szponów. Porozumienie ściśle ogranicza jednak wielkość populacji, a
założenie nowej osady wymaga zgody elfów. Nie udzielają jej jednak zbyt często, do-
datkowo nakładając liczne ograniczenia na ilość zwierzyny, jaką osadnicy mogą odło-
wić w lesie. Ludzi dławią te restrykcje i szlachta naciska Barona Wernera, żądając rene-
gocjacji traktatu z elfami. Ponieważ nie przyniosło to żadnych efektów, niecierpliwi lu-
dzie założyli na tym obszarze nielegalne osady, co z kolei wywołało protesty, a nawet
groźby użycia siły ze strony elfów. Niektórzy obawiają się starcia pomiędzy żołnierza-
mi barona Wernera a wojownikami z Laurelorn.
Po drugiej stronie rzeki Erge znajduje się serce Laurelorn, miejsce zwane przez
Nordlandczyków Wiedźmim Lasem ze względu na przesądny strach przed Królową El-
fów. Obywatelom Imperium zabrania się wkraczania na tę ziemię pod groźbą śmierci -
dotyczy to nawet barona Wernera. Nie wiadomo, co leży we wnętrzu Wiedźmiego La-
su. Niektórzy twierdzą, że elfy nie mają stolicy i żyją jak koczownicy pod drzewami. Z
drugiej strony, stare księgi wspominają o tajemniczym mieście ze szkła położonym w
głębi puszczy. Ma to być miejsce, które lśni własnym blaskiem. Jakkolwiek wygląda
prawda, jest pewne, że żaden stwór Chaosu ani zielonoskóry nie przetrwa długo, gdy
wejdzie do Laurelorn, bowiem elfy bronią swej ojczyzny przed wszelkimi intruzami.
Wybrzeże Nordlandu to opustoszałe miejsce, gdzie twardzi ludzie próbują utrzymać
się z darów morza. Całe wybrzeże regularnie okrywają gęste mgły, a jesienią i zimą
chłoszczą je okrutne sztormy. Z tego powodu Nordland nie jest zbyt przyjazną bazą
na floty imperialnej, ale od kiedy Marienburg oderwał się od Imperium, flota oce-
aniczna nie ma innego wyboru, jak korzystać z tutejszych portów zaopatrzeniowych, z
których najważniejszych jest rozwijająca się osada Hargendorf. Tam wykorzystuje się
bogate zasoby drewna z okolicznych lasów do budowania nowych okrętów.
Od Hargendorfu, do położonego na wschodzie Neve Emskrank wybrzeże
składa się z piaszczystych nizin, często przeplatanych bagnami lub trzęsawiskami. Na
wschód w stronę Kustlandhaus morski brzeg staje się bardziej skalisty i kamienisty,
przechodząc we wzgórza Ostlandu. Żyjący na wybrzeżu rybacy poławiają wielkie ilości
śledzi i dorszy, z których większość jest solona i przewożona na Południe. Plagą wy-
brzeży są piraci z Norski oraz korsarze ściągający statki na mieliznę i rabujący ich ła-
downie. To nieustanny powód do zmartwienia także dla władz w Marienburgu, któ-
rych dostatek zależy do swobodnego przepływu towarów.
nie zbyt głupi, aby kłamać. Patrząc obiektywnie, to raczej bezpośredni i uczciwi ludzie,
mający w pogardzie obłudne słowa władców, podżegaczy i wymuskanych Reiklandczy-
ków.
Do wad Nordlandczyków należą typowe dla ludów Północy nieokrzesanie, grubiań-
stwo i bezpośredni sposób wyrażania się. Nawet kupcy zachowują te prostackie ma-
niery, choć oczywiście nie stronią też od oszustw i szwindli. Co więcej, szybko zorien-
towali się, że głośne i uporczywe wykrzykiwane ostatecznej ceny wywiera pożądany
efekt na kupcach przywykłych do spokojnych negocjacji.
Mieszkańcy innych prowincji są przekonani, że prostackie maniery Nordland-
czyków wynikają z wymieszania krwi Wast-Jutonów, Teutogenów i Norsmenów. To
wspólne dziedzictwo jest dla współczesnych Nordlandczyków powodem do wstydu,
gdyż inni obywatele Imperium traktują Norsmenów z połączeniem podziwu strachu,
postrzegając ich jako jednocześnie potężnych wojowników i dzikich, niecywilizowa-
nych barbarzyńców. Popularne imperialne powiedzenie głosi, że natura tkwi we krwi, co
oznacza, że pochodzenie człowieka decyduje o jego miejscu i podejściu do świata. I
tak, Nordlandczycy w całym Imperium są traktowani jako nie całkiem nasi ludzie, uzna-
wani za bardziej nieokrzesanych i grubiańskich nawet od dzikich Middenlandczyków.
Głównym powodem niezadowolenia Nordlandczyków z własnego pocho-
dzenia jest panująca obecnie moda wśród szlachty, szczególnie na Północy, na wyty-
czanie rodowodu przodków aż do jednego z plemion założycielskich. Im czystsza
krew, tym wyższy status szlachcica, a szczytem pragnień jest należenie do rodu pocho-
dzącego bezpośrednio od jednego z wodzów-założycieli. Przodkowie Nordlandczy-
ków byli podbijani przez obcych, co prowadziło do mieszania krwi z prymitywnymi
najeźdźcami. To oczywiście spory wstyd dla dbających o status szlachciców, zwłaszcza
gdy mają do czynienia z aroganckimi Middenlandczykami lub gburami ze Stirlandu.
Szczególnie irytujące są przechwałki mieszkańców Middenheim, którzy skłonili się jedy-
nie przed samym Sigmarem.
Dla równowagi, aby wybić się na innym polu, większość Nordlandczyków
głośniej i bardziej demonstracyjnie okazuje lojalność wobec Imperium i Kultu Sigmara
niż niemal ktokolwiek inny w całej krainie. Ich wysiłki wydają się niektórym puste,
podczas gdy inni uważają to zachowanie za wzór obowiązkowości i patriotyzmu. Bez
względu na motywacje, nie ma wątpliwości co do ich odwagi w bitwie. Gdy Nor-
dlandczycy znajdują się w armii z oddziałami innych prowincji, wykazują wielką nie-
cierpliwość, aby uderzyć na wroga, podczas bitwy pod Beeckerhoven w AS2421, nor-
dlandzcy pikinierzy tak bardzo chcieli uderzyć na Wojowników Chaosu, że natarli
 przed wydaniem rozkazu, przez co odsłonili skrzydło własnej armii i zostali okrążeni.
Od tego czasu generałom Imperium doradza się po cichy, aby trzymali Nordlandczy-
ków krótko i w dyscyplinie, niczym psa na powrozie, gdy tylko tak można zachować nad
nimi kontrolę.
Nordlandczycy to znani myśliwi i traperzy, dorównujący umiejętnościami Ho-
chlandczykom, a nawet lud znad Talabecku z niechęcią przyznaje, że rybacy nie są tacy
źli. Z pewnością Nordlandczycy żyją w przyjaźni z ziemią. W prowincji znajdują się
największe skupiska wyznawców Rhyi na północy Imperium, skupione wokół wiosek
HISTORIA & POLITYKA:
klanowych na południe od Hargendorfu. Jednak wiara w Matkę Żniw, z pominięciem
jej małżonka Taala, jest uważana w niektórych kręgach za niezbyt bezpieczną. Zwłasz-
cza Talabecklandczycy odrzucają tę babską wiarę, utrzymując, że do religijnych rytuałów
odprawianych w starych, kamiennych kręgach w głębi lasu przyłączają się zniewieścia-
łe elfy. Chociaż krążą różne domysły, nikt nie wie, co naprawdę dzieje się podczas tych
zbiorowych obrzędów. Baron Werner nie jest z tego powodu zadowolony i zamierza
wysłać grupę wywiadowczą, aby przekonać się, czy ludzie z doliny Erge, podjudzani
przez elfy nie planują przypadkiem rewolty.

Nordlandzie chwilę później ożywieńcy rozsypali się w pył, a wierzchowiec na którym walczył nek-
- Nie wchodź do lasu w Nordlandzie, bo tylko napytasz sobie biedy! (Po-
romanta poniósł do lasu. Ciała Dietera Helsnichta nigdy nie odnaleziono, a krążąca
wiedzenie wielokrotnie powtarzane przez nordlandzkie matki ostrzega- wśród mieszkańców Beeckerhoven legenda mówi, że wierzchowiec nekromanty znik-
jące dzieci przed nawiedzonym Lasem Laurelorn.) nął w Lesie Cieni, zaś czarnoksiężnik przeżył, uleczony plugawą mocą przeklętego la-
przeję-
- W Nordlandzie strażnicy dróg dawno wyginęli, rozbójnicy władzę przej ę- su.
li! Nordland jest pozbawioną praw elektorskich prowincją, silnie powiązaną z
niezależnym państwem-miastem Middenheim. Baronią włada zamieszkujący mia-
- Norsmeński wybór! (Zgoda wymuszona groźbą.) steczko Salzenmund Baron Werner Nikse. Przymierze pomiędzy Nordlandem i Mid-
- Na nordlandzkich gościńcach banici i grasanci królują, wnet cię obrabują! denheim została zawarte w AS2368, kiedy to Brunhilda Todbringer poślubiła Barona
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera Ludwiga Nikse. Od dziesięcioleci sojusz stale podtrzymywany jest przez kolejne mał-
żeństwa, obecny Graf Middenheim Boris Todbringer zaślubiony jest z pochodzącą z
W AS1244, gdy prowincją władał Wielki Książę Einrich Moltke, na polach otaczają- Nordlandu Anike-Elise Nikse.
cych Beeckerhoven rozegrała się jedna z największych bitew stoczonych na ziemiach Korzyści z takiej sytuacji są obustronne. Miasto Białego Wilka przysyła od-
prowincji. Hordy nieumarłych, dowodzone przez nekromantę Dietera Helsnichta, działy żołnierzy, którzy próbują przywrócić porządek w trapionej napadami rozbójni-
niemal doszczętnie rozbiły wojska baronii a Elektora i jego gwardię osobistą otoczyły. ków i banitów prowincji, zaś Nordland regularnie płaci podatki za sprzedawane w
Na chwilę przed decydującym atakiem nieumarłych, od południa rozległ się dźwięk Middenheim towary. Ponadto, baronia zobowiązana jest do dostarczania niewielkich
trąb i rogów bojowych. Kilka uderzeń serca później, zza linii drzew wyjechała ciężka kontyngentów, słynących z niezwykłej celności łuczników, którzy strzegą murów
konnica a w powietrzu załopotały chorągwie Middenheim i Kisleva. Templariusze Middenheim.
Białego Wilka i Husarzy wbili się klinem w niepokonane dotąd oddziały nieumarłych,
a Wielki Książę Nordlandu, wykorzystując zamieszanie w siłach nekromanty zaatako-
wał czarnoksiężnika, ścinając mu głowę potężnym uderzeniem Runicznego Kła. W
JĘZYK:
Nordlandzki akcent jest jednym z najbardziej charakterystycznych w całym Imperium. kując słowa. Powiada się, że nordlandzie pieśni brzmią jak żwir w beczce staczającej się ze
Mieszkańcy położonej na północy prowincji mówią bardzo szybko, niemal wyszcze- wzgórza.
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Powodem napiętych relacji pomiędzy prosigmaryckim prowincjami - Nordlandem i oddziałami włóczników i halabardników - bez którego prowincja w krótkim czasie
Ostlandem - są nierozstrzygnięte od wieków roszczenia władców Nordlandu do ziem pogrążyłaby się w anarchii.
i osad leżących na północno-zachodnim wybrzeżu Ostlandu. Jednak osłabienie mili- Pomiędzy prosigmaryckim Nordlandem, a
tarne Nordlandu powoduje, że prowadzone niegdyś negocjacje utkwiły w martwym wiernym Ulrykowi Middenlandem panują neu-
punkcie. I choć leżące przy granicy osady stały się miejscem sporadycznych starć i po- tralne stosunki, wszelkie ewentualne wa-
tyczek, to ludność obu oddzielonych prowincji nie żywi do siebie wrogości, zaś winą śnie zostały załagodzone przez so-
za napięte stosunki obarcza ambitnych władców. jusz Nordlandu z potężnym i
Nordland, pozbawiony praw elekcyjnych i silnej armii, jest silnie związany z wpływowym miastem-
miastem-państwem Middenheim. W zamian za podatki, opłacane przez nordlandz- państwem Mid-
kich kupców baronowie Nordlandu wynegocjowali polityczne i militarne wsparcie - denheim.
graf Middenheim wspiera żołnierzy barona Nordlandu bitnymi, dobrze wyszkolonymi
BARWY PROWINCJI:
Błękit i żółć/złoto są od wieków tradycyjnymi, używanymi przez szlachtę i armię, ko-
lorami Baronii Nordlandu.
MIASTA:
NEVE EMSKRANK:
Pierwotnie była to mała wioska rybacka zwana Pugsblatter. Potem prawa miejsce dla
tej osady wykupiła grupa zamożnych kupców, kierowana przez szarlatana zwanego
Jens-Pieter Riemanns. Wspierało ich trzech Książąt-Elektorów i kilkunastu pomniej-
szych, ale majętnych i wpływowych szlachciców oraz rodów kupieckiej z Imperium.
Ich plan polegał na stworzeniu dwóch portów, które odciągnęłyby ruch od Marien-
burga, w ten sposób uwalniając się od pośrednika i zdobywając więcej dochodów dla
siebie. W tym celu wykupiono Pugsblatter w AS2460 i przemianowano je na Neve
Emskrank. Miejscowi obywatele zostali siłą wyrzuceni i osiedlili się w Heiligdorf, a na
ich miejsce sprowadzono osadników, którzy mieli ożywić miasto. Kupiecki kartel wy-
budował domy i sklepy oraz magazyny, które miały obsługiwać spodziewany obrót
towarów, a także stocznię dla nowych statków, które miały stanowić awangardę ich
floty. Niestety, wszystko skończyło się porażką.
Trudności pojawiły się już podczas budowy. Osadnicy przysięgali, że dawni
mieszkańcy Pugsblatter zakradali się do miasta, aby sabotować prace. Wybuchały po-
żary i dochodziło do wypadków, a pewnego razu, gdy rzeka Ems wyszła z brzegów,
miasto zalała powódź, co nie zdarzyło się nigdy za pamięci najstarszych mieszkańców
Pugsblatter. Gdy pierwszy statek wywrócił się po opuszczeniu doku i zatonął, ludzie
zaczęli mówić, że miasto jest przeklęte. Spośród wszystkich statków wysłanych z Neve
Emskrank i jego bliźniaczego miasta w Ostlandzie, Salkalten, żaden nie powrócił. Ku-
piecki kartel rozpadł się, a jego przywódcy wrzucili Riemannsa do lochu dla dłużni-
ków, a Neve Emskrank zostało sprzedane Baronowi Nordlandu.
Obecnie to smutna i biedna osada rybacka, która żyje z morskich połowów,
nieznacznego handlu w mieście oraz pieniędzy przekazywanych wiernym przez ka-
płanów Mannana z klasztoru Mannansheim. Budynki wyglądają na zaniedbane i po-
rzucone, a obcy nie są tu mile widziani. Ponurzy mężczyźni i ich surowe żony wraz ze
smutnymi dziećmi spoglądają na przybyszy z okien rozpadających się domostw, któ-
rych lepsze czasy przeminęły bardzo dawno temu. Neve Emskrank otacza aura takie-
go przygnębienia i zniechęcenia, że pozostali Nordlandczycy powszechnie nazywają je
przeklętym miastem.

WARHAMMER FRP - 1051

 Czterdzieści kilometrów na południe od Hargendorfu, na zachodnim brzegu rzeki Er-
SALZENMUND:
ge, leży opuszczona wioska Schlaghugel. Założona za czasów dziadka obecnego baro-
Stolica Nordlandu, Salzenmund, spoczywa pośród wzgórz, z których wypływają licz-
na Von Hargenfelsa, wioska stanowiła etap kolonizacji ziem na zachód od Erge, w
ne, zaopatrujące miasto w wodę, strumienie. Na szczycie jednego z wzgórz, niegdyś pobliżu starego kręgu głazów, podobnego do tych, jakie dawno temu wznosili wy-
miejscu spotkań zachodnich potomków plemienia Wast-Jutonów władcy Nordlandu znawcy Dawnej Wiary. Baron, gorliwy wyznawca Kultu Matki Rhyi, uznał to miejsce
wybudowali wysoki zamek, zwany Gniazdem Jutonów. Podejście do niego jest tak
za święte i chciał odnowić jego znaczenie dla wiary. Wysłano tam więc czterdzieści ro-
wąski, że nie trzeba było budować muru i baszt. Wielka twierdza wyrasta wprost ze
dzin, które miały rozpocząć nowe, bogobojne życie. Po kilku pierwszych latach istnie-
skał, górując nad okolicą. Miejscowi powiadają, że Baron Werner może przez zachod- nia osady wydawało się, że elfy z Laurelorn tolerują tę wioskę. Niektóre z nich przyby-
nie okna sali tronowej oglądać całą swoją prowincję, mając szczególne baczenie na elfy ły nawet handlować z mieszkańcami.
z Laurelorn.
Kilka lat temu, w AS2500, pewnej letniej nocy, ludzie ze Schlaghugel zniknęli.
Samo Salzenmund to spore miasto, jednak ostatnio doskwiera mu osłabienie
Gdy kupcy donieśli, że wioska jest pusta, Gunther von Hargenfels, wysłał swojego za-
ruchu handlowego między Erengradem i Middenheim. Wielu podróż i kupców przy- rządcę na zwiady. Wysłannik potwierdził doniesienia - wszyscy ludzie zniknęli. Nie by-
bywało tutaj na miejskie jarmarki, na których oferowano nawet wyroby elfów. Ponad- ło żadnych śladów walki ani szamotaniny, żadnych ciał ani wskazówek, dokąd zabrano
to, pośrednicy sprzedawali tu drewno z Laurelorn, osiągające wysokie ceny ze względu
mieszkańców. Brakowało nawet zwierząt. Jedynymi znakami były słowa wyryte na
na swoją wyjątkową jakość, lekkość i wytrzymałość. Salzenmund jest siedzibą Nor-
rozstajnym słupie: mgła oraz bez litości.
dlandzkiej Gildii Mistrzów Srebrniczych, która kontroluje handel wyrobami ze srebra i
sztabkami czystego metalu, wydobywanego z pobliskich Mglistych Wzgórz. Tutejsi SKJALDBERG:
kowale znani są w wysokiej jakości swoich wyrobów, poszukiwanych nawet w Estalii i Umiejscowione na drodze do Erengradu, pomiędzy Beeckerhoven, a leżącym w
Arabii. Ostlandzie, Norden, miasto Skjaldberg to popularny przystanek zarówno dla podróż-
Najbardziej znaczącym punktem w samym mieście jest prastara (licząca ponad nych poszukujących spoczynku na noc, jak i myśliwych potrzebujących bazy do swo-
2 tysiące lat) świątynia Ulryka, wykonana w całości z drewna. Wielka, trzypiętrowa bu- ich traperskich wypadów. Tu mieści się Gospoda Brombeerstrauch, ufortyfikowany zajazd
dowla, wybudowana na planie ośmiokąta, nie przypomina żadnej innej świątyni Pana należący do byłego krasnoludzkiego najemnika, Augustusa Hagrimssona. Dożywotnią
Wilków w Imperium. Można zauważyć pewne podobieństwo do archaicznych bu- koncesję na prowadzenie gospody otrzymał do w podzięce za ocalenie samego Baro-
dowli sakralnych w Norsce, co prowadzi do podejrzenia, że świątynia została pierwot- na Wernera. Jednak w walce z wyverną, która zaatakowała arystokratę, krasnolud stra-
nie wybudowana pod wpływem barbarzyńców, podczas wczesnych wędrówek i pod- cił nogę, dlatego też kuśtyka dziś na drewnianej, którą ponoć sam sobie wystrugał.
bojów. Jednak zagadką pozostaje ośmiokąt, na planie którego wzniesiono świątynię, Zajazd posiada dużą wozownię, mogącą pomieścić trzy powozy i konie, a
figura powszechnie kojarzona z Kultem Sigmara Znajdująca się wewnątrz Wielka Sala Augustus wynajął jednego ze swoich klanowych kuzynów jako kowala. Ta decyzja
wznosi się na wysokość trzeciego piętra i płonie tu Wieczny Ogień, przyniesiony przed przysporzyła mu wroga w postaci miejscowego kowala z wioski. Sama gospoda ma
wiekami ze świątyni w Middenheim. dużą salę wspólną z dwoma wydzielonymi dormitoriami. Natomiast na piętrze znajdu-
Unoszący się od wieków dym okopcił drewno we wnętrzu, nadając mu głę- je się kilka prywatnych pokojów dla tych, którzy nie chcą spać we spólnej izbie. Ha-
boką, matowoczarną barwę, a samej świątyni przytłaczającą atmosferę. Stanowisko ar- grimsson ma swoje kwatery na piętrze, obok kuchni. Krasnolud zwykle obsługuje go-
cykapłana piastuje Erich Granholm, bliski przyjaciel Barona Wernera. Uważa się za ści, natomiast w kuchni rządzi Erika Fleish, kucharka z Salzenmund. Jedzenie, choć nie
równego Ar-Ulrykowi w Middenheim, podzielając ambicje Barona Nordlandu. oszałamiające, jest gorące i szybko podawane, co w zupełności wystarcza znużonym
podróżnym. Hagrimsson warzy też własne piwo z miejscowego chmielu. Cieszy się
SCHLAGHUGEL:
ono sławą najlepszego trunku w Nordlandzie.
INDEKS MIEJSCOWOŚCI NORDLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
BARONIA VON NIKSE BARON WERNER NIKSE
SALZENMUND MS Baron Werner 5122 4 administracja, handel 10a/80b Stolica Nordlandu.
Grimminghagen W Baron Werner 76 2 zajazd - Zajazd.
Kurtwallen W Baron Werner 73 1 ubóstwo -
Kustlandhaus Z Baron Werner 45 2 dofinansowanie 10b/10c Zamek nadbrzeżny.
Skjaldberg W Baron Werner 60 2 rybołówstwo, uprawy 10c
Seuchenshof W Baron Werner 28 1 datki, ofiary - Hospicjum Shallyi, specjalizujące się w
leczeniu czarnej plagi. Położone w pobliżu
granicy z Ostlandem.
Beeckerhoven MM Baron Werner 408 3 drewno, handel 10b/80c
Grafenrich MM Baron Werner 252 2 drewno, handel 4b/52c
Mannansheim Z Kult Mannana 35 2 datki, ofiary 5b/- Klasztor Zakonu Trytona zbudowany na
małej wyspie położonej w zatoce Drossel-
spule.
Neve Emskrank MM Baron Werner 250 2 handel, piractwo, rybołów- 50b/75c Pierwszy port otwarty w AS2460 w
stwo ramach planu odciągnięcia obrotu towa-
rowego od Marienburga. Plan zakończył
się porażką.
Heiligdorf W Baron Werner 32 1 rybołówstwo, uprawy 3c U podmurza Neve Emskrank
Oldenlitz MM Baron Werner 172 3 srebro, uprawy 6b/30c
BARONIA VON HARGENFELS BARON GUNTHER VON HARGENFELS
Hargendorf MM Baron Gunther 96 4 drewno, owce, rybołów- 4b/6c Baronia położona na wybrzeżu u ujścia
stwo, sól, szkutnictwo rzeki Erge. Kotwicowisko floty oceanicz-
nej.
Beilen W Baron Gunther 28 1 ubóstwo 2c U podmurza Hargendorfu.
Schlaghugel W Baron Gunther 0 0 - - Porzucona w AS2500 wioska na zachod-
nim końcu baronii. W pobliżu ruiny
kamiennego kręgu.
Ueblingen W Baron Gunther 73 2 uprawy 8c U podmurza Hargendorfu.
BARONIA VON DAMASK BARON ARNE VON DAMASK
Schadelbruck W Baron Arne 96 2 owce, rybołówstwo 8c
Ockholm W Baron Arne 56 2 rybołówstwo 4b
Zweedorf W Baron Arne 78 1 rybołówstwo 8c
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1052 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1053
MIASTO-PAŃSTWO NULN & HRABSTWO WISSENLAND:
N AZWA OFICJALNA: wolne państwo-miasto Nuln & Hrabstwo Wissenlandu.
WŁADCA: Nuln: Księżna-Elektor Emmanuelle von Liebewitz, Hrabina Nuln.
Wissenland: Książę Bruno Pfeifraucher, Diuk Wissenlandu, Pan na Wis-
senburgu
RZĄD: Nuln: autokracja z Księżną-Elektor na czele; Wissenland: ustrój feu-
dalny ze zgromadzeniem szlachty, kapłanów i mieszczan, które spotyka się
w Wissenburgu na życzenie
STOLICA: Wissenland: Wissenburg
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: Nuln: czerń, czasami z piórem w pasy
czerwone, białe/srebrne i błękitne; Wissenland: czerń i biel/srebro
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: rudy metali, wyroby ze srebra, wełna i
ubraniam wino
KRAINA:
Granice leżącego na południowym zachodzie Imperium Hrabstwa Wissenlandu wy-
znaczają na zachodzie Góry Szare, na północy prowincja Reikland zaś na południu
prowincje Averland i Sudenland. Najbardziej wysunięta na południe prowincja tworzy
trójkąt ograniczony z dwóch stron przez Góry Szare i Czarne oraz rzekę Soll z trzeciej.
Wissenland, podobnie jak rozciągający się wschodzie Sudenland, jest jedną w
najmłodszych prowincji Imperium. Prowincja powstała gdy kilka wieków temu, połu-
dnie Imperium zostało niemal doszczętnie zniszczone przez hordę zielonoskórych,
dowodzoną przez Gorbada Żelaznego Pazura. Po odparciu zdawało się niepokonanej
hordy, zniszczony Solland został podzielony na dwie części. Zachodnią nazwano Wis-
senlandem, zaś wschodnią Sudenlandem. Do nowo utworzonej prowincji, napłynęło
wiele pomniejszych rodów arystokratycznych, których przedstawiciele objęli funkcje
pełnione dotychczas przez szlachtę Sollandu. Także głos Elektora Sollandu został po-
dzielony pomiędzy prowincje, a Imperium zyskało dwóch Elektorów.
Ze względu na bliskość Gór Szarych i Czarnych, w zachodnim Wissenlandzie
trudno znaleźć przynoszące zyski farmy. Zamiast tego tamtejsi mieszkańcy utrzymują
się z górnictwa. Mimo iż krasnoludy z Karak Norn panują na rozległych obszarach
górskich, to prowadzone od dziesięcioleci negocjacje zapewniły ludziom prawo do
wydobycia. Pomimo tego, wciąż dochodzi do nielegalnych działań na terenach khaza-
LUDNOŚĆ:
Rdzenni Wissenlandczycy to potomkowie Merogenów, którzy zasiedlili te ziemie w
czasach przed Imperium. Podobnie jak Unberogenowie na północy, Merogenowie od
początku swej historii utrzymywali dobre stosunki z krasnoludami, szczególnie z króle-
stwem Karak Norn, i odpowiedzieli tłumnie, gdy Sigmar wezwał lud do walki przed
Bitwą na Przełęczy Czarnego Ognia. Podobno to właśnie wpływ krasnoludów jest
powodem, dla którego wielu Wissenlandczyków ma niski wzrost i mówi w zwięzły
sposób. Tutejsi ludzie okazują niewiele cierpliwości dla kwiecistych przemów, a jeszcze
mniej dla artystów, poetów i fircykowatych Reiklandczyków lub Bretończyków.
Mieszkańcy Wissenlandu są uważani za ponuraków. Upadek Sollandu był
mrocznym rozdziałem w historii Imperium, a Wissenlandczycy wydają się nieść brze-
mię tego wstydu. To hardzi ludzie, unikający zbędnych słów i okazujący niewiele emo-
cji. Ich niewzruszone usposobienie mięknie, gdy nieco podchmieleni, mogą zaśpiewać
Lament Sollandu, albo inną, równie smutną balladę. Wissenlandczycy mają stoicką natu-
HISTORIA & POLITYKA:
- W Wissenlandzie tańczą, jak im w Nuln zagrają!
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera
Najjaśniejszy klejnot w koronie naszego wielkiego Imperium - Nuln jest
spełnionąą wizją naszej cywilizacji.
spełnion
- Borgen von Hauger, kupiec z Nuln
pokła-
Tak jak każde inne miasto w waszej krainie, Nuln jest odrażającym pokła-
dem brudu i zarazy, usypanym na ruinach pozostawionych przez mój lud…
- Larandar, elfi bard
Najjaśniejsze klejnoty w tej waszej tak zwanej koronie niewątpliwie zostały
oszlifowane przez krasnoludzie ręce. Reszta to typowa człecza, partacka
robota…
- Brokk, krasnoludzki kanalarz
Gorące placki! Smaczne placki! Najlepsze w Nuln!
- Rudi Niziołek, sprzedawca placków na Reiks Platz
Najbardziej znanym miejscem w Wissenlandzie jest założony przez Zamnila Bugmana
browar, który obecnie należy do znanego w całym Imperium syna piwowara, Josefa
Bugmana. Położony nad Rzeką Sol browar produkuje najlepsze w całym Starym
Świecie piwo. Od wieków, browar jest celem wypraw wielu imperialnych krasnolu-
dów, które chętnie oddają się pod komendę znanego piwowara. Browar Bugmana jest
jednym z najlepiej strzeżonych miejsce w całym Imperium, co wcale nie dziwi, zwa-
żywszy na miłość jaką krasnoludy darzą złocisty napój. Wielu krasnoludów poświęciło
swe życie, broniąc browaru przed spragnionymi piwa gigantami, które co kilka lat
schodzą nieskładnymi kupami z Gór Szarych.
Choć współcześnie, rządzone przez księcia Bruno Pfeifrauchera Hrabstwo
Wissenlandu jest silnie powiązane z Wolnym Miastem Nuln, to niegdyś prowincja cie-
1054 - WARHAMMER FRP
dów, a ta rasa bezlitośnie rozprawia się z górnikami którzy w złodziejski i partacki spo-
sób eksploruje złoża.
Ważną kwestią dla Wissenlandu jest utrzymywanie bezpieczeństwa na dro-
gach, ponieważ większość handlu odbywa się poprzez górskie szlaki do Bretonni, Tilei
i Księstw Granicznych. Niemal wszystkie drogi łączą się w Wusterburg, który skrzęt-
nie korzysta z tego faktu, ciągnąc zyski z licznych karczm i zajazdów. Niektóre z nich
słyną z tysiącletnich tradycji. Wielu podróżnych zatrzymuje się w tych miejscach, aby
skosztować znakomitych gatunków krasnoludzkiego piwa.
Podczas surowych zim niemal wszystkie przełęcze prowadzące do Wissen-
landu zostają zasypane przez śnieg. Jedyną drogą jest wówczas podziemny kanał, zwa-
ny Rzeką Pogłosów, która rozpoczyna swój bieg w pobliżu Kreutzhofen i wydostaje
się na powierzchnię niedaleko Miragliano w Tilei, stając się bezcennym szlakiem cało-
rocznego obrotu towarowego.
W tej części Wissenlandu można znaleźć smutne pamiątki z przeszłości. Ru-
iny wielu wiosek i miast zrównanych z ziemią przez Żelaznego Pazura nadal stanowią
milczące świadectwo zniszczeń dokonanych przez hordę. Ludzie unikają tych ruin, z
poszanowania dla umarłych lub strachu przed duchami.
rę, można na nich liczyć i nie cofają się przed wyrzeczeniami, jeśli zajdzie taka potrze-
ba. Jednakże od ich wad można zaliczyć częste przygnębienie, apatię oraz obsesję na
punkcie wiary w bogów.
Ciężka, pozbawiona emocji mowa oraz praktyczna natura znajdują swoje od-
bicie w kuchni Wissenlandu. Choć tutejsi mieszkańcy znani są z tego, że podają na sto-
ły doskonałe wina z Tilei lub Bretonni, okrywa ich także niesława z powodu tutejsze-
go płaskiego, zakalcowatego chleba, zawiesistych gulaszów z baraniny oraz ciężkich
sążnistych pierogów.
Mieszkańcy Nuln bardzo różnią się od reszty Wissenlandczyków. Są bardziej
ekspresyjni i emocjonalni niż ich wiejscy kuzyni. Podczas rozmowy mają zwyczaj ży-
wiołowo gestykulować, co być może jest spowodowane wpływem znacznej w regio-
nie populacji Tileańczyków. Mówi się, że lubią jaskrawe ubiory i biżuterię; sama Księż-
na-Elektorka posiada podobno ponad 10 tysięcy kompletów strojów.
szyła się dużą autonomią. Jednak lata konfliktów doprowadziły do osłabienia znacze-
nia prowincji.
Najwcześniejsza wiarygodna wzmianka o Kreutzhofen pochodzi z AS1614. w
owym czasie, gdy nie istniało na tym terenie żadne określone prawo, ta mała wówczas
wioska była celem częstych ataków goblinów i zwykłych rzezimieszków. Mieszkańcy
wielokrotnie ją opuszczali, jednak zawsze wracali, gdy wydawało im się, że niebezpie-
czeństwo minęło.
Kreutzhofen po raz pierwszy otrzymało prawa miejskie prawdopodobnie
około AS2107, będąc wówczas wiejską osadą. Trzy lata wcześniej bretoński uczony i
poszukiwacz Marc Oppoleaux odkrył przejście przez góry, nazwane później Szlakiem
Montdidiera, docierając z Lasu Loren przez Góry Szare aż do Wusterburga. Odkrycie
tego ewentualnego szlaku handlowego prowadzącego do Bretonni było, szczególnie w
tamtym czasie, bardzo ważne dla władców Wissenlandu i miasta-państwa Nuln.
W AS2107 co najmniej trzech Imperatorów władało różnymi częściami roz-
bitego Imperium. Jeden z nich, mianujący się Imperatorem Adelbertem IIII, rezydo-
wał w Nuln i rządził Averlandem i Wissenlandem. Bezpośrednie handlowe połączenie
z Bretonnią dawało możliwość zdobycia pieniędzy i bretonnskich najemników, co po-
zwoliłoby mu pokonać konkurentów do tronu z Middenheim i Talabheim. Adelbert,
z pomocą Wielkiego Teogonista, wysłał więc znaczne siły do zabezpieczenia rejonu
Kreutzhofen. Miał co prawda do dyspozycji jedynie swą nieliczną doborową piechotę,
lecz pomoc zaoferował mu przybyły z Marienburga szlachcic i intrygant, hrabia Axel
Reichenbach. Ekspedycja z Nuln szybko opanowała okolicę, zadając klęski goblinom i
banitom, których wyprawy stały się odtąd rzadsze. Pod ochroną oddziałów Adelberta
osiadło w Kreutzhofen wielu chłopów i rzemieślników. Jednak osadnicy szybko prze-
konali się, że wojsko miało nie tylko chronić, ale i zatrzymać, w razie potrzeby nawet
siłą, w osadzie.
Hrabia Axel von Reichenbach upodobał sobie tę okolicę. Handel z Bretonnią
kwitł, a on napełniał swój skarbiec pieniędzmi z podatków. Ten drobny dotąd szlach-
cic z Marienburga mógł teraz pozwolić sobie na wystawienie wspaniałego pałacu, wy-
budowanego rękoma cieśli sprowadzonych z osady. Jego pozycja absolutnego władcy
 Kreutzhofen była brutalnie umacniana przez wiernych mu żołnierzy, których oddanie
zaskarbił sobie ofiarowanymi im bogactwami. Ucisk przybierał na sile. Dobra przyby-
szów zostały skonfiskowane, a wieśniaków sprowadzono do roli niewolników. Ci, któ-
rzy ośmielili się narzekać, byli natychmiast likwidowani.
Następcy Axela von Reichenbacha okazali się równie bezwzględnymi tyrana-
mi. Powstrzymywali rozwój jakichkolwiek kontaktów z Tileą, byle tylko utrzymać swe
pobliskie złoża rud żelaza. Hrabia Bruno von Reichenbach (AS2158-2213) wynajął
nawet pewnego odkrywcę, by ten zbadał podziemny odcinek Rzeki Soll, zwany przez
miejscowych Rzeką Pogłosów, na południe od osady. Człowiek ten wyruszył po
wspaniałej i hucznej uczcie pożegnalnej, by po kilku tygodniach powrócić. Opowiadał
o rzece, po której nie da się płynąć, i o straszliwych podziemnych potworach. Swą nie-
udaną wyprawę opisał potem w księdze, za co został nadzwyczaj hojnie wynagrodzo-
ny przez przebiegłego Brunona. Niepowodzenie wyprawy zagwarantowało mu bowiem,
że nikł nie odważył się na podróż tą drogą, dopóki nie przebyli jej od drugiej strony
Tileańczycy.
Na początkach XXIIII wieku wojska z całego Imperium stawiły się na we-
zwanie charyzmatycznego wodza, Magnusa von Bildhofena. Ogromna armia pokona-
ła w Kislevie siły Chaosu, a jej dowódca stał się Imperatorem Magnusem I, niekwe-
stionowanym władcą zjednoczonego na powrót Imperium.
Ciemiężona i uciskana ludność Kreutzhofen podniosła bunt przeciwko swym
władcom. Rodzina Reichenbachów została wymordowana, a jej pałac zrównano z
ziemią. Lata cierpień podsycały wściekłość ludu, a gdy żołnierze zostali wezwani do
walki w Kislevie, Reichenbach został bez ochrony. Mieszkańcy twierdzili potem, i tak
powiedzieli nowym władzom, że hrabia został zabity przez bandytów. Wersja ta zosta-
ła rozpowszechniona przez tych, którzy uciekli do Bretonni i Tilei przed spodziewa-
nymi represjami. W pogrążonym w kryzysie i wstrząsanym wojną Imperium nikt nie
wątpił w jej prawdziwość.
Mądrość i polityczna zręczność Magnusa stały się legendarne. Gdy zjedno-
czone przez niego Imperium zostało odbudowane, powierzył od sprawowanie władzy
nad Wissenlandem słynącemu z roztropności rodowi von Pfeifraucherów. Za radą
Wielkiego Teogonista przyłączył także hrabstwo Kreutzhofen do Nuln, by żaden ty-
ran nie mógł nim ponownie zawładnąć.
W następnych latach, w miarę rozwijania handlu z sąsiednimi krajami, liczeb-
ność garnizonu stacjonującego w Kreutzhofen była stopniowo zmniejszana, a okolica
stawała się spokojniejsza. Od przeszło stulecia zielonoskórzy nie najechali tych tere-
nów, a układy ze von Steinkuhlerami, rządzącymi częścią ziem Księstw Granicznych,
wzmocniła bezpieczeństwo na południowej granicy.
HISTORIA NULN:
ański kupiec z Miragliano odkrył Rzekę Pogłosów, która płynęła pod górami Prze-
skok w głąb ziem barbarzyńców. Upatrując w tym życiową szansę na wzbogacenie się,
kupiec zatrudnił liczną eskortę najemników i ruszył podziemnym szlakiem. Prawie po-
łowa członków tej wyprawy została zabita przez zamieszkujące jaskinie potwory. Po-
mimo wielkich strat, wyczerpanej i prawie pokonanej ekspedycji udało się przedostać
na drugą stronę. Karawana ruszyła na północ, szukając miejsca na założenie obozu
warownego. Cały czas toczono walki ze złowrogimi stworzeniami, które zamieszkiwa-
ły te dzikie tereny, lecz dzięki niebywałemu szczęściu niedobitkom ekspedycji udało
się dotrzeć do położonych nad brzegiem szerokiej rzeki ruin. Była to opuszczona sta-
rożytna warownia Wysokich Elfów. Ocaleni nazwali to miejsce Nuln i rozpoczęli od-
budowę fortu, wierząc, że posłuży im za kupiecką bazę dla dalszych przedsięwzięć.
NAJAZD ZIELONOSKÓRYCH:
Nadzieja na wymianę towarów i krociowe zyski nie spełniły się, przynajmniej jeszcze
nie wtedy. W ciągu kilku miesięcy od założenia tileańskiej osady, orki i gobliny zaczęły
przedzierać się na północ przez Przełęcz Czarnego Ognia. Plądrując i niszcząc wszyst-
ko, co stanęło im na drodze, zielonoskórzy żelazem i ogniem torowali sobie szlak
prowadzący wprost do Nuln. Niemałą rolę odegrali w nadchodzącej bitwie ludzcy
uciekinierzy z okolicznych wiosek, którzy szukali schronienia przed hordą. Na umoc-
nionym wzgórzu nowej kupieckiej osady zgromadzili się zarówno ludzie, jak i krasno-
ludy z okolicznych warowni. Brakowało im jednak broni, amunicji i zapasów żywno-
ści. W osadzie schroniło się zbyt wiele osób, by można je było wykarmić i zbyt mało
zdolnych do walki obrońców, aby powstrzymać najazd zielonoskórych. Jak się jednak
okazało, nie wszystko było jeszcze stracone. Nadzieja nadeszła z Północy. Siłą miecza
i męstwem Sigmar zjednoczył osiem plemion w zwartą armię i na jej czele ruszył na
południe, aby odeprzeć zbliżającą się hordę. Zatrzymał się pod Nuln, gdzie rozbił
obóz, chroniąc nowo założone miasto przed pewną zagładą. Wojskom Sigmara udało
się odeprzeć nadciągającą falę zielonoskórych. Wiedząc, że wkrótce orki przegrupują
się do kolejnego uderzenia, Sigmar zebrał żołnierzy oraz wszystkich zdolnych do no-
szenia broni mieszkańców osady i uprzedził natarcie, wdzierając się głęboko w prze-
łęcz, gdzie zadał decydujący cios armii zielonoskórych.
ROZWÓJ MIASTA-PAŃSTWA:
Po zwycięstwie na Przełęczy Czarnego Ognia w ludzkiej krainie zagościł spokój i do-
brobyt. Podczas gdy Sigmar tworzył nowy porządek, Nuln pozostało pomniejszym
centrum handlu. Początkowo było niczym więcej jak przystankiem dla kupców zdąża-
jących na północ. Wkrótce jednak miało się to zmienić. Sigmar uświadomił sobie, że
stabilność wewnętrzna zależy od możliwości szybkiego przemieszczania się oddziałów
oraz rozwoju handlu. Nakazał więc budowę dwóch wielkich dróg. Pierwsza miała

Nasza jest ziemia uwiązana milczeniem; nasz jest czas, gdy prawda ppozostaje
ozostaje
niewypowiedziana.
- Dietlef Sierck, dramaturg
Dawna stolica, główny ośrodek technicznego rozwoju imperialnej machiny wojennej
oraz akademickie serce ludzkości - Nuln zwane jest Klejnotem Imperium. Mimo że zajmu-
je drugie miejsce pod względem liczby mieszkańców (zaraz po Altdorfie), zdecydowa-
nie przewyższa stolicę pod względem bogactwa życia towarzyskiego i umiłowania
sztuki. Tak jak większość miast Imperium, Nuln ma swoje tajemnice, a mroczny cień
okrywa rozciągające się pod miastem kanały ściekowe oraz nadrzeczne dzielnice bie-
doty. Dawna stolica Imperium to miasto skrajnych kontrastów. Elity towarzyskie ba-
wią się na wystawnych balach urządzanych przez Księżną w przestronnych salach jej
ufortyfikowanego pałacu, podczas gdy w zakamarkach Labiryntu rodzą się kolejni mu-
tanci. Uczeni toczą dysputy o filozofii i astronomii, podczas gdy bandy szczuroludzi
poczynają sobie coraz śmielej w kanałach, a okrutni zabójcy brutalnie mordują swoje
ofiary w ciemnych zaułkach Nowego Miasta.
Po odejściu Sigmara na Wschód, Nuln doświadczyło ognia, wojen oraz fali
grabieży. W ślad za pożarami i zniszczeniami na miasto spadły klęski zarazy i głodu.
Okoliczne tereny spustoszyła wojna domowa, która prawie rozerwała Imperium na
strzępy. Z Przełęczy Czarnego Ognia nadciągały kolejne hordy orków, a jednak miasto
przetrwało, głównie dzięki uporowi i męstwu mieszkańców. Jedna z najstarszych
ludzkich osad w Imperium wielokrotnie wspinała się na szczyty świetności, by następ-
nie chwiać się na krawędzi upadku. Jest to miasto kontrastującej architektury, miejsce
zamieszkiwane przez dekadencko bogatych i rozpaczliwie biednych. To tętniąca ży-
ciem metropolia, w której wiejski urok Wissenlandu łączy się z postępową myślą elity
intelektualnej.
Przez wiele stuleci okolicznymi ziemiami władały Wysokie Elfy. Jednak gdy pierwsza
fala ludzkich plemion dotarła w te okolice ze Wschodu, starożytna elfia cywilizacja od
dawna już wycofywała się z tej krainy, pozostawiając po sobie rozproszone po lasach i
wzgórzach imponujące ruiny. Przed powstaniem Imperium większość mieszkańców
Starego Świata żyła wzdłuż wybrzeża Morza Tileańskiego. Byli to spadkobiercy staro-
żytnych cywilizacji, które również miały już za sobą czasy świetności. Osiem ludzkich
plemion, które przybyły ze Wschodu uciekając przed nieznanym zagrożeniem, przy-
niosły do Starego Świata świeżą krew i zapał. Z pomocą krasnoludów, owi barbarzyń-
cy przekroczyli Przełęcz Czarnego Ognia i osiedlili się na pokrytych gęstymi lasami
północnych terenach kontynentu.
Stary Świat nie był przygotowany na przybycie wojowniczych i żądnych krwi
barbarzyńców, ale wielu ludzi uważało, że będą mogli wykorzystać niski poziom roz-
woju tych plemion. Tileańscy kupcy, usłyszawszy o nowo przybyłych, od razu zdecy-
dowali się zaryzykować i ustanowić nowe, prowadzące na północ szlaki handlowe.
Jednakże takie wyprawy były pełne niebezpieczeństw. Wymagały od śmiałków prze-
płynięcia przez Cieśninę Piratów do wnętrza Czarnej Zatoki, a następnie podróżowa-
nia daleko w głąb lądu, w stronę Przełęczy Czarnego Ognia. Istniała także inna moż-
liwość. Kupieckie statki mogły opłynąć wybrzeże Wielkiego Oceanu, przedostając się
na nękane przez sztormy Morze Szponów. Wyprawy którąkolwiek z tych dróg były
jednak niebezpieczne i kosztowne - zarówno w sensie ludzkiego życia jak i złota. Jed-
nakże problemy z transportem towarów zostały rozwiązane, gdy przedsiębiorczy tile-

WARHAMMER FRP - 1055

 prowadzić z Altdorfu (a raczej Reikdorfu, jak podówczas nazywało się to miasto) do
Middenheim, a druga łączyć Altdorf z Nuln. Prace kamieniarskie zajęły kilkanaście
długich lat, lecz dzięki doprowadzeniu kamiennej drogi do Nuln ranga miasta znacznie
wzrosła. Kupcy z całego kontynentu docierali na ziemie Imperium poprzez Nuln, tu
także sprzedawali część towarów przed wyruszeniem w górę rzeki. Wskutek napływu
kupieckiego złota miasto zaczęło się gwałtownie rozwijać. Wzrost gospodarczy trwał
przez wszystkie lata rządów Sigmara i jeszcze długo po jego odejściu.
Wymiana towarowa z pobliskimi krasnoludzkimi warowniami spowodowała
umocnienie pozycji Nuln na arenie politycznej. Z tego też powodu Książę Wissenlan-
du zdecydował się przenieść swoją siedzibę z Pfeildorfu do Nuln. Podczas gdy zło za-
czynało się gromadzić w najmroczniejszych zakamarkach Przeskoku i Górach Krańca
Świata, życie w Nuln kwitło, zasilane napływem krasnoludzkich uchodźców z podbi-
tych twierdz. Krasnoludy osiedlały się w mieście i zapoznawały ludzi z tajnikami inży-
nierii, kamieniarstwa oraz innych tradycyjnych gałęzi rzemiosła. Książę-Elektor Wis-
senlandu był oświeconym człowiekiem i dostrzegł nowe perspektywy rozwoju, jakie
przed jego miastem otwierało przybycie krasnoludów. W celu poprawienia warunków
sanitarnych poprosił mistrzów kamieniarskich o wybudowanie systemu kanałów ście-
kowych, z którego do dziś Nuln słynie na całym świecie. Tymczasem handel wzdłuż
Reiku - jedynej rzeki w Imperium wystarczająco szerokiej i głębokiej, aby mogły pły-
wać po niej okręty morskie - zapewniał napływ towarów z tak odległych miejsc jak
Marienberg, czy nawet Tilea i Estalia. Zarobione na zamorskim handlu złoto pozwoli-
ło miastu na ekspansję poza granice elfach ruin, na których powstało, i wniesienie mu-
rów obronnych po obu stronach rzeki.
NIESTABILNOŚĆ:
POWSTANIE KULTU SIGMARA:
Około 25 lat po odejściu Sigmara, na ulicach Nuln pojawił się niejaki Johan Helstrum.
Ów ubogi pustelnik głosił nowe Słowo Boże. Twierdził, że objawiła mu się wizja
Sigmara wstępującego do niebios. Pełen przekonania, że został powołany do służby
nowemu bogu ludzkości, brat Helstrum nauczał nowej religii każdego, kto był gotów
go wysłuchać. Jako że Sigmar był nieoficjalnie czczony już wcześniej, pospólstwo
chętnie przyjęło nowy Kult. Wkrótce nastała moda na odrzucanie starodawnych, ple-
miennych tradycji i młodsze pokolenie szlachty z otwartymi ramionami przyjęło nowy,
heroiczny etos boga Sigmara. Zachęcony swoimi sukcesami w rodzinnym mieście,
Helstrum wyruszył na północ, do Altdorfu, z zamiarem szerzenia nowej
religii. Jego działania odniosły skutek i już wkrótce w Altdorfie miała
powstać pierwsza świątynia Kultu. Na wieść o tym mniejsze
grupki wiernych z Nuln połączyły siły i na zboczach
wzgórza, na którym stała forteca Księcia-
Elektora, założyły pierwszą świątynię Sigmara,
uprzedzając budowniczych w Altdorfie. Ci z
ludzi, którzy pozostali wierni tradycyjnie
wyznawanym bogom, postrzegali
wyznawców nowej religii jako
heretyków. Miasto podzieliło się
ROZPACZ & ZEPSUCIE:
na tych, którzy dochowali
wierności Ulrykowi oraz na
nowych wyznawców
Sigmara. Na ulicach doszło
do zamieszek na tle
religijnym, które potem ze
zdwojoną siłą wybuchły
w Altdorfie. Niesnaski te,
w mniejszym lub więk-
szym stopniu, trwają do
dziś.
STOLICA:
Mniej więcej w
AS100, próbując
powstrzymać
narastającą falę
przemocy wywo-
NASTANIE CHAOSU:
łaną przez dwa
rywalizujące ze
sobą kulty w
Altdorfie,
tor Fulko przeniósł
stolicę Imperium
do Nuln, okazu-
jąc tym samym
niespodzi
dziewa-
ne
poparcie
wyzna
znawc
com
Sigm
mara
ra.
Po-
1056 - WARHAMMER FRP
nieważ Helstrum, wtedy już Wielki Teogonista, pochodził właśnie stąd, uważano za
oczywiste, że monarcha powinien przenieść swoją siedzibę do miasta bardziej przy-
chylnego jego przekonaniom politycznym i religijnym. W odpowiedzi na to posunięcie
większość wyznawców Ulryka opuściła Nuln i udała się do Talabecklandu, gdzie Kult
Pana Wilków nadal pozostawał silny. Wyznawcy Sigmara szybko zaczęli zdobywać
wpływy na dworze Imperatora. Nuln, które do tej pory było jedynie punktem gra-
nicznym na mapie, zostało rzucone w wir politycznych intryg Imperium.
Zadomowiwszy się w fortecy w Nuln, Imperator Fulko rozpoczął szeroko
zakrojone działania, mające na celu renowację miasta. Rzemieślnicy wykorzystali cały
kamień i drewno ze starych elfich ruin, nie pozostawiając śladu po budowlach staro-
żytnej cywilizacji. Korzystając z poparcia Imperatora Fulka, Kult Sigmara czynił duże
postępy w nawracaniu tych nielicznych, którzy pozostali wierni Ulrykowi, aż w końcu
Kult Sigmara stał się oficjalną religią miasta. Tworzono legendy, według których Sig-
mar właśnie tutaj koił pragnienie wodą z rzeki Reik, kiedy obozował przed ostatecz-
nym rozprawieniem się z zielonoskórymi na Przełęczy Czarnego Ognia. Wtedy też
miał postanowić, że Nuln stanie się stolicą przyszłego Imperium.
Przez następne 400 lat spadkobiercy Młotodzierżcy poszerzali granice swojego pań-
stwa, wybijając potwory czające się w mrocznych lasach, jaskiniach i górskich kryjów-
kach. Nuln stało się kolebką nauki. Następcy Fulka otwierali uniwersytety i wielkie bi-
blioteki, które przyciągały wciąż nowe rzesze żądnych wiedzy ludzi. Nuln stało się
czym więcej niż tylko miastem kupieckim. Z jednakowym powodzeniem rozwijały się
tu filozofia, teologia i inne kierunki nauki.
Nuln pozostało bardzo wpływowym miastem Imperium przez setki lat, lecz w końcu
korupcja bez reszty zadomowiła się wśród kleru Kultu Sigmara. Prawie w całym Im-
perium zaczęły wybuchać zamieszki. Jesienią AS1110 Wielki Teogonista Sigmara zo-
stał zdemaskowany jako czciciel Slaanesha. Pogłoski o jego niecnych czynach krążyły
już wcześniej, ale dopiero kiedy świątynia Sigmara spłonęła po szczególnie grotesko-
wej orgii, wyszło na jaw, że wyznawcy Chaosu przeniknęli w szeregi kapłaństwa Kultu
Sigmara w stolicy. Imperator Borys Złotobierny przeniósł stolicę z powrotem do Alt-
dorfu, żeby położyć kres plotkom, jakie krążyły wokół jego osoby, a wraz z nim prze-
siedliła się większość szlachty i wyższych rangą prezbiterów Sigmara z Nuln. Mimo że
emigracja nie objęła większości mieszkańców, i tak dała się boleśnie odczuć. Korupcja
i skandale dotknęły wszystkich warstw społecznych. Wystarczyło to, aby skutecznie
oddalić ludzi od bogów, a zwłaszcza od Sigmara. Wielu mieszkańców Nuln stało się
zwolennikami bardziej mrocznych i nikczemnych sił.
Tamtej wiosny nowo wybrany Wielki Teogonista Kultu Sigmara został znale-
ziony martwy, a jego ciało pokryte było licznymi czarnymi pęcherzami. Śmierć ta
zwiastowała wybuch Czarnej Plagi. Choroba szybko rozprzestrzeniła się z miasta do
miasta, zabijając większość obywateli Imperium. Zapiski z tamtych lat mówią, że
Czarną zarazę przeżyło jedynie trzech na każdych dziesięciu chorych. Straty wskutek
zarazy były jednak niczym w porównaniu z inwazją, która miała dopiero nastąpić.
Ludzi ogarnęły strach, cierpienie i desperacja. Zarówno ci, którzy uniknęli zarażenia,
jak też dotknięci chorobą, zwracali się ku Mrocznym Bóstwom, modląc się do jakie-
gokolwiek boga, który zechciałby ich ocalić lub chociaż ukoić narastający ból. Jak
grzyby po deszczu powstawały nowe kulty. Budzące strach bestie wyłaniały się ze
swych siedlisk pod miastami, przyzywane mrocznymi rytuałami. Skaveny, pragnące
zniewolić rasę ludzką zgodnie ze swoim szalonym planem rządzenia światem, siały
strach i zniszczenie. Większe miasta obiecały zapewnić obywatelom Imperium schro-
nienie przed nadciągającą zagładą, ale nawet te najpotężniejsze, jak Nuln, Altdorf czy
Middenheim, nie były przygotowane na tak ogromną falę uciekinierów. W Nuln przy-
bysze zostali stłoczeni w naprędce wybudowanym obozie dla uchodźców, powstałym
tuż obok miejskiego uniwersytetu - intelektualnego centrum miasta. Wielu z nich za-
mieszkała na stałe, a dzielnica przyjęła nazwę Nowego Miasta.
Inwazja skavenów została wreszcie powstrzymana i Imperium wyszło zwycię-
sko z walki ze swymi wrogami. W podzięce za odparcie inwazji szczuroludzi Mandred
Szczurobójca został okrzyknięty bohaterem. Zwycięstwo to zostało jednak okupione
życiem wielu ludzi, a imperialne prowincje popadły w ruinę.
Po śmierci Mandreda kolejni Imperatorzy przenosili stolicę według własnego uznania.
W tym burzliwym okresie szlachta toczyła polityczne gry w celu zagarnięcia dla siebie
jak największej władzy i wpływów. Napięcie, które narastało przez prawie 200 lat, się-
gnęło zenitu, kiedy w Nuln został wybrany Imperatorem cieszący się silnym popar-
ciem Kultu Sigmara Wielki Książę Stirlandu.
Mimo że w latach poprzedzających Wielką Zarazę wielu mieszkańców Nuln
odwróciło się od wiary w Sigmara, niektórzy - przynajmniej ci, którzy nie zaprzedali
swoich dusz Mrocznym Potęgą - nawrócili się ponownie. Powszechnie wierzono, że
zaraza i wojna były karą bogów za haniebne czyny ludzkości. Spowodowało to nasile-
nie się religijnego konserwatyzmu i Nuln na powrót stało się oddanym centrum Kultu
Młotodzierżcy. Ci, którzy nie skłaniali się ku doktrynom Sigmara, nie mogli znaleźć tu
dla siebie miejsca, gdyż niewierzących prześladowali fanatycy.
W religijnym ferworze, jaki zapanował w Nuln, jedna rzecz nie uległa zmianie.
Kulty Sigmara i Ulryka nadal pozostawały zaciętymi rywalami. Kapłani Pana Wilków
nigdy nie uznali boskości Pierwszego Imperatora i uważali wszystkich jego wyznaw-
ców za heretyków. Pomimo że kilku Imperatorów oficjalnie poparło wyznanie Sigma-
ra, stosunki pomiędzy obydwoma Kultami były nadal bardzo napięte. Fakt, że Świąty-
nia Sigmara rosła w siłę, a świetność Kultu Ulryka miała się ku schyłkowi, niepokoił
ortodoksyjnych wyznawców Pana Bitewnego Szału.
Wśród wielkomiejskiej arystokracji Altdorfu i Nuln na powrót zapanowała
gorączkowa moda na religię Sigmara, natomiast Middenheim i Talabecklandu nadal
skutecznie opierały się wpływom nowego wyznania na swoich terenach. Po
śmierci Mandreda większość wybieranych Imperatorów pozostawała
neutralna wobec zagorzałych debat, jakie toczyły ze sobą różnorakie
 frakcje religijne. Do otwartego konfliktu w Radzie Elektorów doszło około 200 lat po mocy, aby rozbić kraj od wewnątrz. Liczne bandy zwierzoludzi wyszły z Drakwaldu,
śmierci Szczurobójca, gdy skłóceni Książęta podzielili się na dwa obozy. Jeden z nich mordując i pożerając mieszkańców całych wiosek. Zdawało się, że już nic nie uchroni
wspierany był przez Kult Sigmara, drugi natomiast cieszył się poparciem wiernych Imperium przed ostateczną klęską. Wtedy jednak spośród ludu objawił się bohater.
Ulryka. Jednak ci pierwsi byli zarówno bogatsi, jak i bardziej wpływowi. Pomimo Magnus, żak i teolog z Nuln, miał dość nieudolności władców Imperium i chciwości
wszelkich wysiłków Książąt-Elektorów wiernych Ulrykowi, zwyciężył Wielki Książę szlachty. Był głęboko przekonany o boskości Sigmara oraz o potrzebie zjednoczenia
Stirlandu, zwolennik Świątyni Sigmara. Jego pierwszym rozporządzeniem było nało- kraju. Jego rodzina posłała go na Uniwersytet w Nuln, aby mógł dać upust swojej
żenie ogromnego podatku na Kult Ulryka. przerażającej zaciekłości w jakiś produktywny sposób. Jednak świadom powagi sytu-
Dla Wielkiej Księżnej Ottilli z Talabecklandu okazało się to kroplą, która acji Magnus zamiast studiami zajął się zbieraniem wokół siebie ludzi, którzy podzielali
przepełniła czarę goryczy. Księżna uznała, że korona powinna przypaść w udziale jego przekonania i pasje. Wkrótce zasłynął z wypraw po Reiklandzie, podczas których
właśnie jej, a nie jakiemuś szlachetce z biednej prowincji. Posądziła też wyznawców wygłaszał porywające przemówienia i obiecywał przywrócenie dawnej chwały Impe-
Sigmara o zdradę i dwulicowość. W AS1360 ogłosiła się pierwszą Imperatorską i w rium, a przede wszystkim dobrobytu znanego jedynie z opowieści starców. Dzięki tym
ramach odwetu zakazała sigmarytom praktykowania obrzędów na terenie Talabec- przedsięwzięciom był uważany za wielkiego bohatera i prawdziwego wizjonera. Zdo-
klandu. Na następne dwa stulecia Imperium podzieliła wojna domowa. Obie strony był uznanie wśród zwykłych ludzi, którym przeciągająca się wojna domowa najbar-
konfliktu dysponowały równie silnymi armiami i prężną gospodarką. Dopiero krwawa dziej dała się we znaki. To właśnie szerokie poparcie wśród cierpiącego biedę plebsu
seria bitew wyniszczająca obie armie na kilka lat zdusiła płomienie wojny. wkrótce umożliwiło Magnusowi szybkie przejęcie władzy w Imperium.
W Nuln wciąż wybierano i koronowano nowych Imperatorów, natomiast Ot- Gdy wybuchła wojna z Chaosem i upadło Praag, Magnus uznał tę klęskę za
tilia, w bezprecedensowym posunięciu, zrezygnowała z elekcji i przekazała koronę znak od Sigmara, który wzywał go do ocalenia Imperium przed toczącym je od środka
swojemu spadkobiercy. W wyniku panującego w tym okresie rozprzężenia, liczne po- zepsuciem. Zamiast marnować czas na dworach skłóconych Książąt-Elektorów, za-
mniejsze prowincje ogłosiły niepodległość. Imperator Nuln nadał tytuł Księcia- czął przemawiać bezpośrednio do ludu w niezliczonych miasteczkach i wsiach. W
Elektora i wręczył Runiczny Kieł Drakwaldu rodzinie Von Bildhofen, w nagrodę za krótkim czasie zgromadził ogromną armię ochotników, zyskując tak wielką władzę, że
oderwanie własnych ziem od terenów władcy Middenheim, tradycyjnie wiernego nawet rządząca szlachta była zmuszona zjednoczyć się pod jego sztandarem. Ostatnim
Ulrykowi. Wkrótce wojna wybuchła na nowo i w państwie znów zapanowały chaos i etapem poczynań Magnusa była wyprawa do Middenheim. Tam dokonał, wydawało-
bezprawie. Sytuację pogorszył jeszcze bardziej Książę-Elektor z Middenheim, który by się, niemożliwego. Pogodził zwaśnione od wieków Kulty Sigmara i Ulryka. Wkro-
zniecierpliwiony przedłużającą się wojną, także ogłosił się Imperatorem. czył w Święty Płomień Ulryka i wyszedł z niego bez szwanku. Czyn ten został uznany
W okresie zwanym Wiekiem Trzech Imperatorów, zupełnie jak za czasów za oznakę boskości Sigmara nawet przez Ar-Ulryka - dotychczas najbardziej zagorza-
Wielkiej Zarazy z AS1111, ludzkość odwróciła się od bogów. Władcy posługiwali się łego przeciwnika Kultu Młotodzierżcy.
autorytetem Sigmara do uchwalania niesprawiedliwych ustaw i dekretów. Ludzie raz Magnus poprowadził wojska na północ, do Kisleva, gdzie stawił czoła prze-
jeszcze zaczęli wątpić w praworządność kapłanów i zwrócili się ku Mrocznym Potę- rażającej hordzie Chaosu. Wzmocnione oddziałami krasnoludów, Kislevitami i elfimi
gom, szukając rozwiązania swych doczesnych problemów. Kulty Chaosu rosły w siłę, arcymagami pod wodzą Teclisa, Imperium pokonało najeźdźców, a Magnus po raz
a łowców czarownic było zbyt niewielu, by powstrzymać pleniące się zło. kolejny został okrzyknięty bohaterem. W rok po odparciu sił Chaosu Książęta-
W Nuln upadek moralności był bardzo widoczny. W mieście panowały roz- Elektorzy osadzili go na tronie, doceniając jego przywództwo i fakt, że zjednoczył Im-
pacz, przygnębienie i poczucie bezsilności. Nowopowstałe kuźnie, wytrwale wykuwa- perium po raz pierwszy od niepamiętnych czasów. Natchniony przywódca za swoją
jące broń dla idących na śmierć poborowych, wypuszczały w powietrze słupy dymu i siedzibę obrał rodzinne Nuln, na powrót zmieniając je w miasto godne miana stolicy
obłoki popiołu, które osiadały na budynkach, przykrywając miasto szarym całunem. Imperium. Wybiegając myślą w przyszłość i doceniając umiejętności magów, zniósł
Dzielnice biedoty zaczęły się przeludniać, a wśród mieszkańców coraz częściej poja- zakaz praktykowania magii i otworzył w Altdorfie Kolegia Magii. Przywrócił też pod-
wiały się przypadki mutacji. Ci mutacji, którzy nie zostali wygnani z miasta, uciekli do upadłym prowincjom ich dawną świetność. Po raz pierwszy od wieków Imperium
kanałów, tworząc własną społeczność. Ich szeregi zasilali też mężczyźni, którzy w ten miało silnego władcę, a dla ludzi nastał Złoty Wiek.
sposób próbowali uniknąć łapanek i przymusowego poboru.
UPADEK:
GORBAD ŻELAZNY PAZUR:
Z powodu wewnętrznych rozłamów Imperium było bezradne
wobec zagrożeń z zewnątrz. Dało się to odczuć szczególnie w cza-
sie inwazji Gorbara Żelaznego Pazura. Wódz orków przebył Prze-
łęcz Czarnego Ognia, nie napotkawszy żadnego oporu. Złupił
Nuln, a następnie osobiście ściął całą radę miasta, zwaną Zgroma-
dzeniem. Następnie zielonoskórzy ruszyli do Sollandu, rozbili ar-
mię Księcia-Elektora Eldreda i ukradli jego Runiczny Kieł. Żelazny
Pazur pomaszerował w dół Reiku, a jego horda siała śmierć i
zniszczenie. Wkrótce zastępy zielonoskórych otoczyły Altdorf,
który w owych czasach znajdował się pod panowaniem Imperato-
ra Sigismunda, i rozpoczęły oblężenie. Podczas brutalnego sztur-
mu orkowe wyverny pożarły Imperatora, lecz mimo to miasto
przetrwało, a targana wewnętrznymi waśniami i konfliktami horda
ostatecznie wycofała się z ludzkich ziem.
Po przejściu orków, z Sollandu pozostały tylko dymiące
zgliszcza. Opuszczona kraina została wchłonięta przez Wissenlan-
du. Na domiar złego, Nuln odmówiło przyłączenia się do Wissen-
landu i wywalczyło status niezależnego miasta-państwa, co jeszcze
bardziej rozdarło Imperium. W obliczu narastającej anarchii upa-
dek ludzkości i pogrążenie w zepsuciu wydawały się nieuniknione.
Kult Sigmara nigdy w pełni nie odzyskał wpływów w
Nuln. Miasto odwróciło się od swych religijnych korzeni, nabiera-
jąc świeckiego charakteru. Patronką miasta została Verena - opie-
kunka myślicieli, uczonych i intelektualistów. Nagła zmiana wy-
znania połączona ze stałym zagrożeniem inwazją z Południa
przemieniła Nuln ze zwykłego kupieckiego miasta w wojskowy
bastion, w którym otwarto najlepszą akademię wojskową w Impe-
rium. Od tamtej pory najbystrzejsze umysły Starego Świata przy-
bywały tu, aby zgłębiać tajniki sztuk wojennych.
MAGNUS POBOŻNY:
Wpływ Niszczycielskich Potęg w Imperium narastał przez kolej-
ne stulecia, intensywnie wspierany przez niezliczone mroczne kul-
ty. W lesie Drakwaldu mnożyły się stada zwierzoludzi. W AS2301
z Północnych Pustkowi wyłoniła się potężna Horda Chaosu. Jak
grom z jasnego nieba uderzyła na Kislev, pustosząc ziemie i rozbi-
jając ludzkie armie. Praag zostało zdobyte przez siły Chaosu, a oca-
lali z rzeki uciekli na południem przynosząc wieści o nadciągającym
niebezpieczeństwie.
Równocześnie z inwazją na Kislev, ze swych ukrytych sie-
dzib w głębi Imperium powstali kultyści, czyniąc, co było w ich

WARHAMMER FRP - 1057

 Po śmierci Magnusa Nuln pozostało stolicą do AS2421, kiedy pojawiło się nowe za- nego Szarego Proroka, jak również męstwo Felixa i Gotreka. Miasto nie uniknęło jed-
grożenie ze strony zielonoskórych. Grom Brzuchacz zmiażdżył nak znacznych zniszczeń, a jego mieszkańcy doświadczyli szalejących pożarów, wy-
armię krasnoludów w Bitwie o Żelazną Bramę i wyruszył niszczających zaraz i klęski głodu. W ostatnich latach Nuln zostało jednak odbudowa-
na północ, w krótkim czasie zdobywając i zrównując z ne i znów może się cieszyć mianem jednego z najwspanialszych miast Imperium.
ziemią większą część Nuln. Wyprawa Groma nie
WŁADZA W NULN:
trwała jednak zbyt długo. Zaraz po rozpoczęciu
Status administracyjny Nuln jest równie niezwykły jak samo miasto. Obecnie miasto
inwazji horda zielonoskórych ruszyła na wybrzeże,
gdzie zbudowała potężną flotę i popłynęła na pozostaje de facto niezależnym miastem-państwem, choć w przeszłości było również
zachód. Słuch po niej zaginął, a spekulacje prowincjonalną stolicą, a nawet stanowiło siedzibę dworu Imperatora. Historycy
twierdzą, że miasto w przeszłości przechodziło kolejno pod rządzy władców Reiklan-
na temat tego, dokąd i po co wyruszyli
du, Stirlandu, Averlandu, a w końcu Wissenlandu. Nie zważając na to, mieszkańcy
zielonoskórzy, trwają po dziś dzień. Osiem lat
później Imperator Dieter IIII został obalony w Nuln upierają się, że zawsze pozostawali pod własnymi rządami, a obce zwierzchnic-
związku ze skandalem w sprawie secesji Ma- two przyjmowali jedynie tymczasowo. Obecnie, podczas gdy oficjalnie to Księżna-
Elektor Emmanuelle von Liebowitz rządzi miastem, faktyczna władza leży w rękach
rienburga, a korona przeszła w ręce Wielkiego
wpływowych mieszczan, gildii i ich doradców.
Księcia z Altdorfu, kładąc tym samym kres
przewodniej roli Nuln. HRABINA:
Miastu, które przestało być Emmanuelle von Liebowitz osiągnęła obecną pozycję na początku panowania Karla-
centrum Imperium, udało się jednak Franza. Wykorzystując długoletnią i zażyłą przyjaźń z Imperatorem, niezłomnie do-
pozostać silnym ośrodkiem handlu i magała się tytułu Księżnej-Elektor. Popierając władcę w każdej istotnej kwestii - nie-
rozwoju technologii. W Nuln którzy uważają nawet, że go uwiodła - w AS2503 faktycznie została Elektorem.
mieszczą się szkoły cieszące się sławą
najlepszych w Starym Świecie - Imperial- ARYSTOKRACJA:
na Szkoła Artylerii oraz Uniwersytet Hrabina cieszy się poparciem wielu starych rodów szlacheckich i najbogatszych rodzin
Nulneński. W dawnej stolicy kupieckich. Ponieważ Nuln jest w praktyce niezależne, jej doradcami są zazwyczaj naj-
Imperium mieści się też zamożniejsi mieszczanie. Należy jednak wspomnieć, że często dochodzi do zmian na
Akademia Inżynierii, która pod stanowiskach doradców, gdyż jako słynne i bogate centrum handlu, Nuln przyciąga
względem fachowości dorów- kupców i arystokrację z najdalszych ludzkich krain, a Hrabinę cieszy towarzystwo no-
nuje tej w Altdorfie. wych, interesujących poddanych. Na jej dworze można spotkać Tileańczyków, Stir-
Około 80 lat po landczyków, Wissenlandczyków, Reiklandczyków, Marienburgczyków, Kislevitów, a
przeniesieniu stolicy do nawet kilku Bretonnczyków. Każdy z nich pełni jakąś rolę w ekonomicznych intere-
Altdorfu, Nuln uniknęło sach Nuln. Każda z zyskownych gałęzi gospodarki oraz najważniejsze gildie mają swo-
kolejnej w swych ich przedstawicieli w Radzie Nuln, która zbiera się raz na tydzień w celu omówienia
dziejach rzezi, gdy spraw miasta-państwa i okolicznych wsi, które dostarczają miastu żywność i niektóre
dwójka bohaterów, surowce.
którzy już w wkrótce Oprócz kupców i szlachty. Hrabina zatrudnia również osobistych doradców,
mieli przejść do legendy, którzy pomagają jej w kierowaniu sprawami administracyjnymi. Jednym z najważniej-
wykryła spisek skavenów, szych ministrów jest Wielki Ochmistrz Hildemar Kalb, który pod nieobecność Hrabi-
mający na celu zajęcie ny przejmuje rządy w Nuln. Kanclerz Jekil Rohrig pełni funkcję zwierzchnika wymiaru
miasta, zniewolenie sprawiedliwości i rozstrzyga sprawy najwyższej wagi na terenie Nuln. Minister skarbu,
jego mieszkańców Reuben Kuhn II, zajmuje się sprawami przychodów oraz rozchodów, starannie dbając
i wykorzystanie o to, aby tych pierwszych zawsze było więcej niż tych drugich. Jest także najbardziej
go jako bazy znienawidzonym człowiekiem w Nuln, głównie ze względu na surowo egzekwowane
kampanii podatki i opłaty skarbowe. Wspomnieć należy jeszcze o Szambelanie, który zajmuje się
przeciwko sprawami dworu. Wysokim Konstablu, który nadzoruje straż miejską i garnizon, oraz
całemu Komendancie, który dowodzi armią Księżnej-Elektor.
Imperiu Resztę świty Emmanuelli von Liebowitz stanowią różni pochlebcy i dworza-
rium. nie, jeden ambitniejszy od drugiego. Skrytobójstwo i intrygi są tu powszechnie prakty-
Inwazja ta, kowane i dyskretnie popierane. Tak naprawdę wszystko zależy jednak od humoru
podobnie jak Księżnej - jednego dnia można zyskać fortunę, a następnego wszystko stracić, w za-
ta sprzed 1500 leżności od humoru tej nieprzewidywalnej i kapryśnej władczyni.
lat, miała KAPŁANI:
zadać W przeszłości Świątynia Sigmara w Nuln cieszyła się ogromną władzą, ale po licznych
druzgo- aktach zdrady i korupcji wśród hierarchów Kultu, większość mieszkańców Nuln
czący zwróciła się w stronę bogów południowych, przede wszystkim Vereny - silnie wspie-
cios ranej przez uczonych z dzielnicy uniwersyteckiej. W mieście silne są też Kulty Mirmy-
ludzkości i dii i Morra. Mimo że Kult Sigmara nie jest tu tak silny i wpływowy jak kiedyś, nadal
zapoczątk chlubi się największymi i najbogatszymi świątyniami w mieście.
kować Hierarchowie kultów rzadko spotykają się z władczynią, która szanuje kapła-
władzę nów oraz ich wpływ na społeczność miejską, ale nie jest specjalnie religijna. Wielki
skavenów Teogonista uważa nawet, że Hrabina jest pozbawiona duszy. Jakiekolwiek spotkania
nad Starym pomiędzy duchownymi i Hrabiną organizowane są jedynie na pokaz.
Światem. Nuln
zostało GILDIE:
ocalone, a Gildie cieszą się dużym zainteresowaniem Hrabiny. To dzięki nim może urządzać
ludzkości huczne zabawy w pałacu. Prawie codziennie Księżna-Elektor udziela mistrzom gildii
dopomógł audiencji, podczas której przedstawiają petycje i wręczają władczyni dary. W ten spo-
wewnętrz- sób mogą uzyskać zwolnienie lub zmniejszenie podatków oraz poparcie Hrabiny w
ny rozłam w kwestiach, nad którymi obraduje cała rada. Wszyscy mistrzowie również zasiadają w
szeregach radzie, a ich wpływ na Hrabinę jest większy niż kupców i dworzan, których nie stać na
szczuroludzi, tak przekonujące argumenty.
zdrada SZKOŁY:
pew- W Nuln nawet Uniwersytet zabiera głos w sprawach polityki i rządzenia. Miasto, bę-
dąc siedzibą jednej z najbardziej prestiżowych uczelni w calym Imperium, przyciąga
rzesze uzdolnionych młodych ludzi wszelkiego stanu. Nawet synowie i córki władców
z prowincji, gdy osiągną dojrzałość, przyjeżdżają do Nuln, aby zdobyć wykształcenie.
Niestety, w ostatnich latach sytuacja ulega zmianie. Kiedyś Nuln było intelektualnym
centrum Imperium, ale coraz więcej myślicieli z Altdorfu spycha w cień tych z połu-
dniowego miasta.
RODZINY PRZESTĘPCZE:
Podczas gdy miastem pozornie rządzą arystokracja i różne wpływowe grupy, władza
tak naprawdę spoczywa w rękach organizacji przestępczych. Do Nuln od wieków
ściąga wielu przestępców. Miasto odziedziczyło po założycielach coś z charak-
teru tileańskiego świata przestępczego. Zamiast jednej głównej gildii prze-
stępczej istnieje ponad tuzin rodzin - spośród których część ma swoich
przedstawicieli w radzie miasta - trudniących się legalnym bizne-

1058 - WARHAMMER FRP

 sem, jak też przemytem, wymuszeniami, szantażem i innymi nielegalnymi interesami. miastem rażących kontrastów, jak chociażby między lichymi wiejskimi zagrodami, któ-
Na ulicach, głównie Nowego Miasta, grasują liczne gangi pracujące dla różnych rodzin, re za nędzne grosze dostarczają miastu niezbędnej żywności, i ociekającymi przepy-
które walczą o wpływy w mieście. Nazwiska takie jak Schatzenheimer, Valantino, San- chem siedzibami dekadenckiej arystokracji, która wydaje się nikomu niepotrzebna, a
sovino czy Huyderman wzbudzają strach i respekt wśród mieszkańców biedniejszych jednak cieszy się licznymi przywilejami. Miasto jest zamieszkiwane zarówno przez
dzielnic. niewykształcony i zabobonny motłoch pracujący w kuźniach nad brzegiem rzeki, jak i
błyskotliwych żaków, studiujących na cieszących się wielowiekową tradycją nulneń-
CZASY OBECNE:
skich uniwersytetach. Jest to miejsce, nowoczesność sąsiaduje z tradycją, dzielnice bie-
Mimo że ma swoje mroczne strony, Nuln jest wytwornym miejscem, czego dowodzą doty z pałacami, wykwintne potrawy podawane na kryształowych zastawach z odraża-
zarówno bogate osiągnięcia w dziedzinie sztuki, jak i rozwinięte życie towarzyskie. jącymi resztkami wygrzebywanymi ze śmietników przez zagłodzone dzieci. Nuln jest
Miasto jest centrum gospodarczym i handlowym, które prowadzi intensywną wymianę
miastem pełnym konfliktów, co stwarza doskonałe warunki do przeżycia niezapo-
towarów z Wissenlandem, Stirlandem i Averlandem. Niestety w Nuln znacząco po-
mnianych przygód i intryg.
głębił się rozdział warstw społecznych. Elita obnosi się ze swym bogactwem, podczas
gdy biedni mocniej zaciskają pasa i spoglądają na zamożnych z nienawiścią. Nuln jest
JĘZYK:
Wissenlandczycy mówią reikspielem z miękkim akcentem, wypowiadając słowa tak mo- są często prezentowane z użyciem akcentu Wissenlandzkiego, aby podkreślić nastrój
notonie, że dla innych ludzi jest to nieznośnie przygnębiające. W innych częściach Im- utworu.
perium opowieści o śmierci, obrzędach pogrzebowych, jak również dramaty żałobne Akcent mieszkańców Nuln różni się od używanego w Wissenlandzie, gdyż tu-
tejsi ludzie krócej wypowiadają samogłoski i często kończą zdania pytającą intonacją.
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Nuln i Wissenland utrzymują dobre relacje z Averlandem, który zawsze może liczyć na Równie serdeczne relacje łączą Nuln i Wissenland z Reiklandem. Złośliwi
przysłanie z miasta-państwa doskonale wyszkolonych jednostek włóczników i artylerii. mówią, że przyczyną jest bądź to wyśmienita artyleria i piechota ognista Nuln, bądź
W przeszłości to Averland zapewniał ochronę, położonemu na ruchliwym szlaku osoba Elektorki Nuln, Hrabina Emmanuelle von Liebowitz, którą Imperator jest po-
handlowym, rozwijającemu się miasteczku. Obecnie sytuacja się odwróciła, miasteczko dobno bardzo zafascynowany.
rozrosło się do rozmiarów potężnego miasta-państwa z równie potężną armią. Dzięki zręcznej polityce władców Nuln i Wissenlandu prowincje utrzymują
dobre, lub w najgorszym razie neutralne, relacje z sąsiednimi prowincjami.
RELIGIA:
Pomimo swojej przyziemnej praktyczności Wissenlandczycy są bowiem bardzo reli- się ze swoją religijnością wyłącznie na pokaz, czy tylko próbują zapewnić sobie wspar-
gijni. Ich miasta i wioski mieszczą liczne kapliczki, kaplice i świątynie wszystkich uzna- cie z każdej możliwej strony - a może jedno i drugie.
wanych bogów, a także lokalnych duchów. Wielu Wissenlandczyków poświęca kilka Chociaż w Wissenlandzie wyznawani są wszyscy bogowie, szczególne znacze-
minut każdego dnia, aby wejść do świątyni lub kapliczki, odwiedzając w ciągu tygodnia nie mają Sigmar oraz Taal & Rhya. Kult Sigmara koncentruje się na zachodzie, gdzie
kolejnych bogów. Lud Wissenlandu twierdzi, że to po prostu przejaw pobożności, na- kontakty z krasnoludami są najsilniejsze. W świątyniach Młotodzierżcy w Wissenbrur-
tomiast przybysze z innym prowincji nie mogą się zdecydować, czy tubylcy obnoszą gu i Meissen mieszczą się kapliczki dla krasnoludów, które czczą tam własne bóstwa.
BARWY PROWINCJI:
Czerń jest tradycyjną barwą miasta-państwa Nuln, natomiast czerń i biel/srebro są od
wieków tradycyjnymi, używanymi przez szlachtę i armię, barwami Wissenlandu.
MIASTO-PAŃSTWO NULN & ZNACZĄCE MIEJSCA WISSENLANDU:
GRISSENWALD: ją wszystkie najważniejsze uniwersytety z całego Imperium, a także szkoły zakonne.
Zamieszkany przez około 1500 ludzi Grissenwald należy do przyłączonego do Nuln Znajduje się w nim także ośrodek Imperialnej Akademii Artylerii oraz stacjonuje duży
Wissenlandu. Miasto znane jest ze swych szkutników i rzemieślników. Nawet w nie-
spokojnych czasach jest ciche, a ludzie nie przejawiają specjalnych sympatii ani dla wy-
znawców Sigmara, ani Ulryka.
KREUTZHOFEN:
Obecnie Kreutzhofen jest miastem dość ruchliwym i zamożnym. Po ponownym
zjednoczeniu Imperium większość handlu z Bretonnią skupia się na szlaku wiodącym
przez Jouinard, Helmgard i Bögenhafen, będącym znacznie krótszą drogą do Altdorfu
i rzeki Reik. Niebezpieczeństwa czyhające w dolinie Yetzin spowodowały ograniczenia
handlu na Szlaku Mroźnych Kłów. Wysiłki zmierzające do oczyszczenia doliny z po-
tworów wciąż nie przynoszą rezultatów. Wymiana handlowa z Tileą jest w miarę ko-
rzystna. Słyszano jednak wieści o wiszącej w powietrzu wojnie pomiędzy państwami-
miastami północy, oraz o pojawieniu się skavenów w tunelach w pobliżu Alimento.
Te pogłoski, a także wiele innych okoliczności powodują, że pomimo swojego strate-
gicznego położenia Kreutzhofen nie stało się zbyt wielkim i znaczącym miastem.
Podczas gdy siły militarne w Mortensholm zwiększyły się, w Kreutzhofen drastycznie
zmalały. Obecnie pozostała tu tylko garstka żołnierzy pod dowództwem kapitana
Trottela. Są oni zmęczeni nudą i brakiem zajęć. Miasteczko znajduje się pod kontrolą
wyznaczonego przez hrabiów Pfeifraucherów urzędnika - dorfrichtera. Czuwa on nad
pobieraniem ciążących na mieszkańcach podatków, a także ceł. Jest on także odpo-
wiedzialny za przestrzeganie prawa i porządek w mieście. W razie potrzeby dorfrichter
może wezwać na pomoc wojsko, lecz siły straży miejskiej zazwyczaj wystarczają. Kilku
mieszkańców w Kreutzhofen posiada własne domy, inni są lokatorami w domach na-
leżących do Pfeifraucherów, a administrowanych przez dorfrichtera. Wielu miało własne
domy lub sklepy, wykupione teraz przez miejscowego bogacza Jozefa Gieriga. Temu
sprytnemu przedsiębiorcy w momencie obalenia Von Reichenbachów udało się nabyć
wszystkie dzierżawy, należące do tego rodu. Teraz Gierig jest posiadaczem dużej części
posesji w Kreutzhofen.
MEISSEN:
Największy port w środkowym biegu Soll to dobrze prosperujące miasto, położone na
krańcu szlaku z Karak Norn. Meissen słynie ze swoich wyrobów srebrnych, a produ-
kowane tutaj puchary są bardzo poszukiwane w większości Starego Świata.
W Meissen mieści się także ufortyfikowana huta ze skarbcem, gdzie ruda sre-
bra jest przetapiania na sztabki, które potem składuje się do czasu wykorzystania przez
gildię mistrzów srebrniczych. Wzniesiony przez krasnoludy budynek jest solidnie
umocniony i dobrze strzeżony.
NULN:
Miasto znane jako Korona, która błyszczy tysiącami klejnotów pod względem populacji
ustępuje tylko Altdorfowi. Nuln jest niewiarygodnie bogate, a znane przede wszystkim
z win oraz złóż metali, które zawiera należąca doń ziemia. W Nuln swoje wydziały ma-

WARHAMMER FRP - 1059

 garnizon. To właśnie w Nuln odlewane są największe armaty. Inżynierowie budują po-
tężne maszyny wojenne, z których największą grozę budzi nulnijski konwój oblężni-
czy, będący owocem współpracy gildii inżynierów i bombardierów. W całym mieście
znaleźć można dzieła genialnych rodzimych wynalazców. Mieszkańcy Nuln są bardzo
dumni ze zwodzonego mostu, spinającego brzegi Reiku. Ten cud inżynierii posiada
podnoszoną sekcję środkową, która umożliwia przepuszczanie statków lub utworzenie
zapory obronnej w poprzek rzeki.
Nuln leży na południowym skraju Wielkiego Lasu, tam gdzie spotykają cztery
prowincje (Reiklandu, Sudenlandu, Averlandu i Stirland) oraz dwie rzeki (Reik i Aver).
To najdogodniejsze miejsce do przekroczenia Reiku zanim wpłynie do lasu. Ponad
100 lat temu Nuln było stolicą Imperium, a także znanym miastem uniwersyteckim.
Pierwsze kolegia założyła tutaj Imperator Agnetha. Sława tutejszych profesorów nadal
przyciąga studentów ze wszystkich stron świata. Stosownie do tego, jednym z najbar-
dziej okazałych budynków w mieście jest świątynia Vereny, zwrócona w stronę głów-
nej bramy.
Trudno się dziwić, że w mieście leżącym na skrzyżowaniu ważnych szlaków
handlowych tak dobrze się rozwijają targowiska. Kupcy sprowadzają wszelkiego typu
dobra zarówno z północy, jak i z południa, a ponadto handlują miejscowymi winami
oraz doskonałymi wyrobami metalowymi z Sudenlandu. Nuln jest głównym punktem
postoju dla podróżujących z Baronii Sudenlandu i Hrabstwa Averlandu do Altdorfu.
Obecnie w Nuln włada hrabina Emmanuelle von Liebowitz, słynna z wy-
stawnych przyjęć i całonocnych balów. Podobno jej pałac może rywalizować nawet z
dworem Imperatora w Altdorfie. Hrabina to najlepsza partia w całym Imperium i o jej
względy ubiegają się konkurenci ze wszystkich zakątków Starego Świata.
ZUGEL NULN LAGER:
Praca jest modlitwą, która kończy się dopiero po śmierci.
Ciężka praca zwycięża wszystko i zapewnia Zbawienie.
- wyjątek z Codex Inquisition
ŻYCIE W NULN:
Tak jak każde inne wielkie miasto w Starym Świecie, Nuln jest przeludnione i brudne.
W alejkach leżą sterty śmieci, ulice biegną, zdawałoby się, w losowych kierunkach, a
popadające w ruinę domy kontrastują ze splendorem bogatszych części miasta. Smugi
dymu i wiecznie opadający popiół z odlewni oraz kuźni jedynie pogarszają sytuację.
Cechą charakterystyczną nulneńskiego budownictwa jest szalone poplątanie
stylów architektonicznych. Stoją tu zarówno przypominające fortece pałace, jak i pod-
upadające kamienice Nowego Miasta. Charakterystyczne są ciągłe, niemal bez
końca przeprowadzane przebudowy.
Jedynym elementem wspólnym
dla każdego budynku jest sadza,
która pokrywa prawie wszyst-
kie dachy po północnej
stro-
nie
1060 - WARHAMMER FRP
Położony u podnóża Gór Czarnych Zugel Nuln Lager to największy kamieniołom na
południu Imperium i główne źródło piaskowca dla miasta-państwa Nuln. Kamienio-
łom został otwarty na początku drugiej połowy XXV wieku przez dziadka Wielkiej
Hrabiny Emmanuelle von Liebowitz, jako kolonia karna dla pochodzących z Nuln i
Wissenlandu skazańców, zwanych (z powodu krępujących nóg okowów) kajdania-
rzami. Dla większości skazanych, praca w kamieniołomach kończy się śmiercią z wy-
cieńczenia lub w wyniku licznych wypadków… Nieliczni umierają w wyniku we-
wnętrznych porachunków lub zapadają na różne choroby
Dzień kajdaniarzy zaczyna się dwie klepsydry przed świtem. Po apelu i mizer-
nym śniadaniu skazańcy pobierają narzędzia i pod nadzorem strażników więziennych
wyprowadzani są do wyrobisk, gdzie pracują do zachodu słońca. W czasie dnia ska-
zańcom przysługuje tylko jeden posiłek, złożony z czerstwego chleba i wodnistej zu-
py. Po zachodzie słońca kajdaniarze wracają do obozowiska, gdzie zdają narzędzia i
otrzymują wieczorny posiłek. Dwie klepsydry po zachodzie słońca odprawiane jest
nabożeństwo do Sigmara, na którym obecność jest obowiązkowa.
W Zugel Nuln Lager przebywa stale około dwustu pięćdziesięciu skazańców, i
choć każdego tygodnia umiera kilku kajdaniarzy, stale dostarczani są nowi więźniowie.
Zmarli skazańcy grzebani są wewnątrz Trupiej Jamy, jak nazwano bezdenną szczelinę,
znajdującą się w południowej części kamieniołomu.
Północna część kamieniołomu przeznaczona jest na oddzielone placami ape-
lowymi baraki skazańców, budynki gospodarcze oraz fort, w którym mieszkają straż-
nicy, rzemieślnicy, służący oraz kapłan Sigmara i zarządca. Całość obozu otoczona jest
wysokim, czterometrowym kamiennym murem, wzniesionym przez pierwszych kaj-
daniarzy.
Kamieniołom jest miejscem zesłania zarówno dla skazańców jak i nadzorców.
Strażnikami zostają często zwyrodnialcy, brutale i sadyści, dla których egzystencja w
normalnym środowisku nie była możliwa. Obecnym komendantem obozu pracy jest
Hildebrand Knorrigherz, niegdyś honorowy i prawy oficer straży miejskiej, obecnie
przesiąknięty cynizmem alkoholik, który naraził się Wielkiej Hrabinie von Liebowitz.
miasta. Warstwa popiołu brudzi szyby i ściany. Najgorsze są zimy (Wissenland słynie
ze srogich zim), podczas których mieszkańcy ogrzewają domy węglem drzewnym.
Powstały wskutek jego spalania czarny dym spowija miasto gęstą mgłą, nie przepusz-
czając promieni słonecznych.
Mieszkańcy Nuln przyzwyczaili się do smrodu i dymu bijącego z pracujących
dzień i w noc kuźni, jak również do panujących tu kontrastów, zwłaszcza pomiędzy
bogatą i czystą dzielnicą Aldig a odrażającym Nowym Miastem. Uważają to za coś
normalnego. Ludzie zazwyczaj nie zwracają uwagi na to, że ktoś akurat idzie ulicą i
bezczelnie wylewają pomyje przez okno. Sterty śmieci i odchodów zalegają w bocz-
nych alejkach, czasem nawet przelewając się przez główne ulice. Wszyscy czekają na
zbawienny deszcz, który zmyje cały brud do studzienek kanalizacyjnych. Tymczasem
w biały dzień szczury walczą z psami o resztki zakopane w stertach odpadków.
W Starym Mieście sprawy mają się trochę lepiej. Krążą tam zbieracze łajna,
którzy szuflami zgarniają brud i odchody na taczki, utrzymując główne arterie miasta w
czystości. Jednakże za czystymi i atrakcyjnymi fasadami, znajdujące się z tyłu domu
wejścia dla służby tak samo odrażające jak reszta miasta.
Nuln jest również miastem zgiełku i hałasu. Imperialna Akademia Artylerii oddaje
salwy cztery do sześciu razy dziennie, a każdą kanonadę poprzedza bicie w dzwon. Na
dodatek, oprócz nagłych i niespodziewanych eksplozji w centrum miasta, na ulicach
straganiarze i przekupki wykonują swój zawód zgodnie z odwieczną tradycją
- głośno zachwalając swój towar lub wyliczając wady towaru konkurencji.
Utrapieniem targowisk są kieszonkowcy i naciągacze, którzy tylko czekają, by
pozbawić naiwnego przechodnia sakiewki lub innego dobytku.
Pomimo brudu, nędzy i sadzy, Nuln jest jednym z
najpiękniejszych ludzkich miast. Zniszczenie, jakie dotknęło miasto, objęło
przede wszystkim starsze i biedniejsze budowle, co pozwoliło na wybudo-
wanie na ich miejscu solidniejszych i lepiej zaplanowanych budynków.
Władze w Nuln od zawsze przywiązywały dużą wagę do estetyki architek-
tonicznej. Po całym mieście rozrzucone są zielone parki. Pełne wdzięku
łuki rzeźbione historycznymi scenami, imponujące pomniki zdobiące
główne pałace, a także słynny Wielki Most, to tylko nieliczne dowody
na to, że Nuln jest także miejscem urokliwym i pełnym czaru.
MIESZKAŃCY:
Mieszkańcy Nuln są szalenie dumni ze swojego
miasta i niektórzy z nich nadal uważają, że mieszkają w prawdzi-
wej stolicy Imperium. W rezultacie trwa zacięta rywalizacja
między nimi a Reiklandczykami, zwłaszcza mieszkańcami
Altdorfu. Mieszkańcy Nuln przy każdej nadarzającej się okazji
przypominają Reiklandczykom, jak wspaniałym miastem jest
Klejnot Imperium.
Nuln powstało jako zwykła
faktoria, dopiero później zyskało status ważnego ośrodka
handlowego. Nic więc dziwnego, że połowa jego populacji
to ludność napływowa. Większość mieszkańców
opuściła rodzinne strony, żeby rozpocząć tu nowe
życie. Imigranci nadają miastu specyficzny charakter. Są
urodzonymi sprzedawcami, gotowymi handlować
praktycznie wszystkim. W Nuln niezbędnymi
mi do prowadzenia interesów są spryt i bezlitosne
wykorzystywanie każdej okazji do zarobku. Umiejęt-
ność targowania się również jest bardzo pożądaną
cechą, gdyż bez niej może się okazać, że za dany towar
trzeba zapłacić niemal dwa razy więcej niż gdzie
 indziej. Mieszkańcy Nuln są postrzegani jako chciwi i oportunistyczni dusigrosze. Mieszkańcy Nuln preferują spektakle wystawiane w teatrze, a w mniejszym
W kwestii edukacji obywateli mało które miasto radzi sobie tak dobrze jak stopniu przedstawienia prywatne. Trupy aktorskie z Altdorfu większość czasu spędzają
Nuln. Uzdolnieni ludzie ściągają z całego Starego Świata, żeby studiować na prestiżo- właśnie w Nuln, gdzie mają zapewnioną pełną widownię, niezależnie od tego, jaką
wym Uniwersytecie Nulneński. Żacy tworzą kosmopolityczną zbieraninę Tileańczy- sztukę wystawiają. Tutejsi mieszkańcy nie zachwycają się posępnymi dramatami i tra-
ków, Estalijczyków, Bretonnczyków, a nawet Kislevitów. Oprócz Uniwersytetu, Nuln gediami, tak popularnymi w Middenheim, zamiast tego wolą komedie, a zwłaszcza
posiada także najlepsze szkoły wojskowe Imperium, konkurujące z tymi w Altdorfie. pełne samokrytyki farsy wystawiane przez aktorów z Altdorfu.
Z tego powodu stacjonuje tu jedna z najlepiej wyszkolonych zawodowych armii w Teatry w Nowym Mieście są zdecydowanie mniej imponujące, to nic więcej
Imperium. Wielu wybitnych oficerów zaczynało karierę wojskową właśnie w stolicy Po- jak duże, otwarte budynki z umieszczoną na podwyższeniu sceną. Podczas spektakli
łudnia. można kupić alkohol, więc przybytek sztuki szybko wypełnia zgiełki libacji i pijackich
W szerokim znaczeniu tych słów, mieszkańcy Nuln są praktyczni i uczciwi. dysput. Przedstawienia wystawiane w Neustadt są zazwyczaj sprośne i wulgarne, opo-
Szlachta, włączając też tych arystokratów, którzy zasiadają w Radzie Nuln, oprócz ol- wiadają historie o małżeńskiej zdradzie i bigoterii. W święta teatry wystawiają sponso-
brzymich posiadłości na wsi, posiada również domy ulokowane na zboczach górują- rowane przez Kult Sigmara sztuki przesycone moralizatorskimi treściami. Wbrew po-
cego nad miastem wzgórza. Dzięki temu ponad połowę czasu mogą spędzać poza zorom frekwencja na takich występach jest zawsze wysoka.
murami miasta, z dala od smrodu i sadzy. Grunty, które znajdują się w granicach ich
ZWYCZAJE & ŚWIĘTA:
posiadłości, od lat wynajmowane są dzierżawcom w zamian za część zebranych z tych
ziem plonów. Mimo pozornego podobieństwa ich sytuacji do ciężkiej doli chłopów Nuln kultywuje te same tradycje, które są charakterystyczne dla innych części Impe-
pańszczyźnianych z Bretonni, nulneńscy chłopi są wolnymi ludźmi - mogą zerwać rium. Obchodzi narodziny Sigmara, dzień koronacji Magnusa i wiele innych imperial-
umowę wynajmu i opuścić ziemię w każdej chwili. Jednak mało kto decyduje się na to, nych świąt, posiada jednak własne obyczaje, z których większość dotyczy broni palnej
skoro wiedzie spokojne życie, a bezpieczeństwo zapewnia bogaty właściciel posiadło- stanowiącej ekonomiczną podporę miasta.
ści. Niektórzy czynszownicy porzucają pracę na roli i wyruszają do Nuln, poszukując CHRZEST BRONI: wraz z ukończeniem każdej armaty, gildia rzemieślników i wszyscy
wielkiej fortuny w tym sławnym mieście. Mało któremu z wieśniaków udaje się póź- inni, którzy nad nią pracowali, spotykają się na uroczystym zebraniu, aby nazwać
niej wydostać z najgorszych części Nowego Miasta (oraz długów) i na ogół osiedlają nowe działo. Broń jest dokładnie smarowana i zostaje na niej wygrawerowane
się tu już na stałe. imię, które zwykle nadaje Hrabina - na ogół na cześć osoby która ostatnio się dla
Wśród szlachty zarysowuje się coraz wyraźniejszy podział. Jeden z odłamów niej zasłużyła. Mieszkańcy Nuln mają dość ekscentryczny zwyczaj przypisywania
arystokracji nie zasila swoich skarbców zyskami z zamiejskich posiadłości. Dorobił się wytwarzanym przez siebie egzemplarzom broni cech niemal ludzkich. Nie tylko są
bowiem wyłącznie wskutek podejmowania trafnych decyzji handlowych, targowania nazywane, ale również mają swoją reputację - domniemany charakter, podobnie
się i spełniania zachcianek Hrabiny. Magnaci owi postrzegają Pastewnych Baronów jako jak ten przypisany statkom. Każdy choć trochę szanujący się mieszkaniec Nuln
kmiotków, niegodnych rządzenia miastem we współczesnych czasach. Kupcy i inni zna wady i zalety broni palnej różnorakiego kalibru i często ma w zwyczaju dyspu-
mieszczanie również z nich szydzą. Mimo tego, że są zależni od dostaw żywności z tować o tym przy paru kuflach piwa w okolicznych karczmach. Niektórzy posu-
okolicznych wsi, mieszkańcy miasta potrafią złośliwe drwić z przyjeżdżających na targ wają się tak daleko, że zaciągają się na ochotnika do armii tylko po to, aby spraw-
chłopów. Ludzie z położonych niedaleko Nuln terenów wiejskich z wzajemnością nie dzić skuteczność własnej broni na prawdziwej wojnie. Poszczególne gildie przy-
znoszą mieszczuchów za ich swawolny i dekadencki sposób życia. ozdabiają swoim herbem co potężniejsze armaty, stając się czymś w rodzaju pa-
W mieście istnieją również inne podziały. Starsza szlachta trona danego działa.
preferuje postawę wissenlandzką - są to ludzie surowi, opanowani i
głęboko religijni. W przeciwieństwie do konserwatywnej magnaterii,
nowe pokolenie arystokratów - z których większość nie osiągnęła jesz-
cze wieku dojrzałego - to fircyki i nadęte bufony, pozostające pod na-
rastającym wpływem Reiklandu. Są dekadenckimi hedonistami żarliwie
popierającymi miłującą wystawne życie Hrabinę.
Podobne podziały społeczne zaczynają pojawiać się wśród
zwykłych mieszczan. Nie są już skazani na życie w ciągłej przymusowej
pracy jako koniuchy, służący lub posłańcy, zależni od humoru majęt-
nego pracodawcy. Obecnie mieszkańcy Nuln mogą szykować saletrę,
palić w piecach, czy też sortować rudę i przetopy, pracując na ściśle
określone zmiany. W rezultacie w Nuln powstała klasa robotnicza, któ-
rej próżno szukać w innych częściach Imperium. Organizacje zrzesza-
jące robotników mają istotny głos w sprawach przemysłu metalurgicz-
nego Nuln.
W porównaniu z innymi Wissenlandczykami, mieszkańcy
Nuln wykazują odmienne cechy charakteru. Są bardziej ekspresywni i
szybko się denerwują, gestykulują podczas rozmowy i chętnie przejmu-
ją zwyczaje oraz maniery od cudzoziemców - zwłaszcza Tileańczyków.
Mimo że miejskie garnizony słyną z charakterystycznych czarnych
mundurów, okoliczni mieszkańcy preferują jaskrawe ubiory i biżuterię -
mówi się, że Hrabina posiada ponad dziesięć tysięcy strojów w swojej
garderobie. Nawet sposób mówienia mieszczan różni się od gwary
używanej na wsi. Nulneńczycy krócej wymawiają samogłoski i zwykle
akcentują ostatni wyraz w zdaniu.
KULTURA:
Pod względem rozwoju kultury i sztuki Nuln znajduje się w czołówce
miast Imperium. Jest lub było domem wielu wspaniałych artystów, jak
na przykład wybitnego Vespasiania - malarza, który uwiecznił na płót-
nie życie w Nuln, tak jak wyglądało ponad trzysta lat temu. Swoją sie-
dzibę mają tu wielkie teatry i opery. Miasto ceni sobie sztukę. Przyja-
znym nastawieniem przyciąga zarówno wybitnych, jak i kiepskich arty-
stów, pospolitych pismaków i geniuszy pióra. Niewielu mieszkańców
Nuln zna się natomiast na prawdziwej sztuce, choć prawie w każdym
domu znajduje się rzeźba lub obraz, uznawany przez gospodarzy za
arcydzieło.
Zamiłowanie miasta dla sztuki jest dla przyjezdnych wyraźnie
widoczne. Przejawia się głównie w formie licznych posągów wielkich
bohaterów, które zdobią główne trakty, oraz wykonanych z wielkim
pietyzmem delikatnych sklepień łukowych i okazałych bram. Od gar-
gulców zdobiących Świątynię Sigmara po czcigodną Hrabinę - pomnik
wykonany z brązu, o wysokości 5 metrów, stojący w centrum Wysokiej
Bramy - Nuln lśni prawdziwym blaskiem, nieco tylko przyćmionym
wszechobecną sadzą.
Szlachta często sponsoruje jednego lub więcej artystów, za-
zwyczaj malarzy, ale także poetów i muzyków. Arystokracja organizuje
bankiety i koncerty, z zachwytem wsłuchując się w pieczołowicie
komponowane sonety, czy też w melodie grane na tileańskich harfach
przez utalentowanych protegowanych. Podczas spotkań, rzecz jasna,
goście są bardziej przejęci plotkowaniem i przekazywaniem sobie za-
proszeń, niż słuchaniem z wielką powagą, jak to poeta błyskotliwie
użył aliteracji w niezwykłej Odzie do Błękitu.

WARHAMMER FRP - 1061

 PARADA OBLĘŻENIA: kiedy miasto opuszcza udająca się na wojnę kolumna wojsk,
na ulicach organizowana jest parada. Żołnierze przemaszerowują przez Wielki
Most i wchodzą na Reiks Platz, skąd zmierzają na wschód bądź też na zachód
wzdłuż szlaku handlowego, w zależności od punktu docelowego wyprawy. Prze-
marsz parady wiąże się z dużymi dochodami przekupniów, dlatego wszyscy,
zwłaszcza drobni sprzedawcy i kieszonkowcy, wychodzą w tym czasie na ulice
miasta.
TYDZIEŃ CZARNEGO PROCHU: jednym z najbardziej popularnych wydarzeń w mie-
ście jest Tydzień czarnego prochu. Imperialna Akademia Artylerii rozdaje wtedy prze-
chodniom sztuczne ognie. Zarówno dzieci, jak i dorośli zbierają się na ulicach, aby
podziwiać widowisko. Jako że większość z fajerwerków to jedynie petardy, tylko
bogatsza część społeczeństwa może zainwestować w pokazy, które rozświetlą
nocne niebo. Na to wielkie święto, które celebruje dobrobyt Nuln, ściągają rzesze
mieszkańców z okolicznych wsi.
UCZTA VERENY: raz do roku Hrabina wydaje Ucztę Vereny, aby okazać gildii rze-
mieślników wdzięczność za przyczynienie się do rozwoju Nuln i uczynienie go
jednym z najważniejszych miast Imperium. Wrota pałacu stoją wtedy otworem
dla ciężko pracujących pracowników odlewni oraz rusznikarzy. W wielkiej sali ba-
lowej odbywa się wystawny bankiet, suto zakrapiany alkoholem. Dzięki tej hucznej
(i darmowej) zabawie, Hrabina cieszy się dużym poparciem w gildii i wszyscy rze-
mieślnicy z niecierpliwością oczekują kolejnej uczty.
ŻELAZNA CISZA: mówi się, że kiedy odlew stygnie, dookoła powinna panować cisza,
albowiem hałas spowoduje skazę na metalu. Tuż przed studzeniem armaty, na
Placu Przemysłowym dzwonią specjalne dzwony i nad miastem zalega cisza.
PODATKI:
Nieodzowną częścią życia w mieście jest płacenie podatków. W Nuln, tak jak w in-
nych miastach Imperium, raz do roku zbierane są podatki dochodowe, równe jednej
piętnastej lub jednej dziesiątej rocznych dochodów. Nuln nakłada także podatek noż-
ny, który wynosi jednego pensa za każdą nogę osoby i zwierzęcia przekraczających
Wielki Most lub wchodzących do miasta przez jedną z bram.
PRAWO:
Pomimo tego, że Nuln posiada jedną z najlepiej wyszkolonych armii w Imperium, jego
ulice są niezbyt bezpieczne. Żołnierze stacjonujący w garnizonie sposobią się na woj-
nę, a nie do patrolowania ulic. Nie są też wyszkoleniu w utrzymywaniu porządku a w
zabijaniu. Miasto polega na ochotnikach, którzy służą w straży miejskiej, oraz despera-
tach, którzy zatrudniają się jako strażnicy kanałów. Najlepsi żołnierze otrzymują przy-
dział do pałacu i Imperialnej Akademii Artylerii. Większość szlachty zatrudnia również
własnych ochroniarzy, nie ufając wątpliwym kompetencjom straży miejskiej.
1062 - WARHAMMER FRP
ELITARNA STRAŻ:
Osobiście wybierani przez Wysokiego Konstabla weterani patrolują teren pałacu i inne
kluczowe miejsca, strzegąc bezpieczeństwa Hrabiny. Każdy z nich złożył świętą przy-
sięgę, że będzie do śmierci bronić swojej władczyni. Elitarni strażnicy są także roz-
mieszczeni na terenie Imperialnej Akademii Artylerii, Żelaznej Wieży i Wyższej Szkoły
Inżynierii.
TAJNA POLICJA:
Parę lat temu w łaski Hrabiny wkradł się wyjątkowo ambitny urzędnik, znany jako
Fritz von Halstadt. Mając wsparcie Świętego Oficjum Sigmara, rozpoczął krucjatę
przeciwko mutantom i kultystom gnieżdżącym się w mieście. Chciał ich wszystkich
wyłapać, osadzić w Żelaznej Wieży i zmusić do wyznawania grzechów. Aby ułatwić
sobie realizację tego ambitnego planu, Von Halstadt założył tajną policję, składającą się
głównie z informatorów i podejrzanych osobników, którzy donosili o niepokojących
incydentach. Von Halstadt założył teczki z informacjami na temat każdego wpływo-
wego obywatela Nuln. Zbierał też dowody - autentyczne oraz sfabrykowane - które w
każdej chwili mógł wykorzystać przeciwko każdemu, kto stanąłby na drodze. Reżim
Fritza nie trwał jednak długo. Został zamordowany, a jego dom podpalono. Krążą
plotki, że była to sprawka wrogich mu ludzi, mutantów i mitycznych szczuroludzi, ale
podejrzenia padają także na pewną grupę włóczęgów - krasnoludzkiego pogromcę
oraz jasnowłosego młodzieńca - których widziano w tym czasie w okolicy.
Niezależnie od przyczyn śmierci Fritza, dokumenty tajnej policji przejął na ra-
zie były osobisty sekretarz Hrabiny, Hieronimus Ostwald. Jego działania są łagodniej-
sze w porównaniu z rządami młota na mutantów (jak przezywany był ogarnięty obsesją
na punkcie mutantów Von Halstadt). Jednak dla odmiany, niczym w altdorfskiej ko-
medii, nowy szef tajnej policji ma z kolei chorobliwą obsesję na punkcie szczuroludzi i
kładzie wielki nacisk na patrolowanie sieci kanałów pod Nuln.
Dzisiaj nikt już nie jest pewien, czy tajna policja wciąż istnieje. Ostwald nadal
stoi na czele departamentu, ale nikt nie wie, ilu zatrudnia oficerów i informatorów - ile
w ogóle ich zatrudnia.
STRAŻ MIEJSKA:
Głównym zadaniem straży miejskiej jest utrzymywanie porządku na ulicach, zgodnie z
przepisami prawa ustanowionymi przez Hrabinę. Najlepiej patrolowana jest dzielnica
Aldig, w której karane jest każde, nawet najdrobniejsze wykroczenie. Straż miejska ma
w zwyczaju zapobiegawczo aresztować wszystkich podejrzanie wyglądających przechod-
niów, a dopiero w kordegardzie nieszczęśnikom zadaje się pytania, skąd są i dokąd się
udawali. Im dalej od pałacu, tym rzadziej można spotkać patrole, aż do dzielnicy nędzy
w Nowym Mieście, gdzie mało który reprezentant oficjalnych władz odważa się za-
puszczać.
POSTERUNKI STRAŻY MIEJSKIEJ:
W każdej dzielnicy Nuln stoi posterunek straży miejskiej, zwany
kordegardą. Dwupiętrowe kamienne budynki mają okratowane
okna i służą jako koszary dla odpoczywających po służbie
strażników, areszt dla przestępców i sądy, w których rozpatruje
się pomniejsze przestępstwa. Tutaj patrole otrzymują wszelkie
rozkazy i regularnie składają raporty. Bijące dzwony na poste-
runku powiadamiają o niebezpieczeństwie i są sygnałem dla
patroli, aby natychmiast powróciły do koszar. W przypadku
alarmu, co każde 10 minut na posterunek wraca jeden patrol,
aż do powrotu K10 z ogólnej liczby ich liczby.
Cele więzienne są ohydne. Podłoga pokryta jest
spleśniałą słomą. W rogu pod ścianą leży cuchnący siennik, a
obok stoi wiadro, przepełnione odchodami z pełzającymi po
nich robakami.
KANALARZE:
Specjalnie wyszkoloną grupą strażników miejskich są kanala-
rze, którzy patrolują system ściekowy pod Nuln. Wybudowane
przez krasnoludy tunele i kanały są większe oraz bezpieczniej-
sze (pod względem stabilności konstrukcji) niż te w innych
miastach, jak na przykład Altdorf, czy Middenheim. Ponieważ
strażnicy kanałów bardzo przykładają się do pracy, ściągają na
siebie uwagę wielu niebezpiecznych istot. W zakamarkach
kanałów kryją się gobliny, mutancie oraz skaveny. Te złowro-
gie istoty co jakiś czas wychodzą na powierzchnię, żeby
mordować w krwawym szale lub po prostu zdobyć coś do
jedzenia. Krążą służy, że rodziny, którym urodzi się dziecko-
mutant, oddają czasem spaczone niemowlę na Nocny Rynek, do
niesławnego miasta mutantów, rzekomo położonego pod
ulicami. Od czasu ataku skavenów Nuln podwoiło wysiłki,
aby tereny pod miastem były bezpieczne i wolne od wszelkie-
go nieproszonego plugastwa. Niestety, przełożeni straży
wciąż borykają się niedoborem pracowników, dlatego też nie
stawiają rekrutom większych wymagań. Najskuteczniejszymi
kanalarzami w historii tej formacji była pewna dwójka
włóczęgów - krasnolud i jasnowłosy człowiek - którzy
jednak zniknęli w niewyjaśnionych okolicznościach, podejrza-
ni o maczanie palców w zabójstwie szefa tajnej policji Nuln.
GARNIZON:
Nuln utrzymuje liczący pięć tysięcy żołnierzy garnizon, spośród
których większość to weterani wielu bitew. Łatwo można ich
rozpoznać po czarnych mundurach i żółtych pióropuszach.
Imperium obsadza nimi zazwyczaj jednostki artyleryjskie.
WARHAMMER FRP - 1063
INDEKS MIEJSCOWOŚCI MIASTA-PAŃSTWA NULN & HRABSTWA WISSENLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
MIASTO-PAŃSTWO NULN KSIĘŻNA EMMANUELLE VON LIEBOWITZ
NULN MP Księżna Emmanuelle 12000 5 administracja, handel, rudy 300a/4500b Miasto-Państwo Imperialna Akademia
metali, wino Artylerii. Mosty na rzekach Reik i Aver.
Ambosstein W Księżna Emmanuelle 80 3 handel, uprawy 15b Targ.
Armedorf W Księżna Emmanuelle 52 1 ubóstwo -
Arschel W Księżna Emmanuelle 64 2 uprawy 10c
Biberdorf W Księżna Emmanuelle 46 2 rybołówstwo, uprawy 5c Prom na rzece Reik.
Bleichdorf W Księżna Emmanuelle 32 1 ubóstwo -
Brandtstadt W Księżna Emmanuelle 52 2 uprawy 10b
Braundorf W Księżna Emmanuelle 62 2 rybołówstwo, uprawy 15b
Eschedorf W Księżna Emmanuelle 47 2 rybołówstwo, uprawy 10b Prom na rzece Aver.
Furtzhausen W Księżna Emmanuelle 74 3 handel, uprawy 15b Przyjazne Serce - gospoda niziołków,
pierwszy przystanek na drodze do Krainy
Zgromadzenia.
Konigsdorf W Księżna Emmanuelle 52 2 drewno, uprawy 10c Magnus Pobożny spędził tu noc.
Kotzenheim W Księżna Emmanuelle 61 3 handel, rybołówstwo, 15b Prom na rzece Reik. Zajazd.
uprawy
Krauthof W Księżna Emmanuelle 42 2 uprawy - Kiszona kapusta znana w całym Impe-
rium.
Mattersheim W Księżna Emmanuelle 37 2 rybołówstwo, uprawy 5c Prom.
Segeldorf W Księżna Emmanuelle 48 2 uprawy 10c
Wahnfurt W Księżna Emmanuelle 32 1 ubóstwo - Prom na rzece Linksreike.
Winkelhausen W Księżna Emmanuelle 62 2 uprawy 10b
Wurstheim W Księżna Emmanuelle 78 2 uprawy 15b Wieża sygnalizacyjna. Wieś znana z
wędzonej kiełbasy.
Zecher W Księżna Emmanuelle 32 1 ubóstwo -
Zugel Nuln Lager Z Hildebrand Knorrigherz 250 1 piaskowiec 50b Twierdza położona na terytorium Wissen-
landu. Obóz pracy. Kamieniołom.
Ultrechstadt MS Wielki Mistrz Zakonu 2000 4 daniny 50a/500b/500c Komturia Siedziby Zakonu.
Pieczęci
HRABSTWO WISSENLANDU KSIĄŻĘ BRUNO PFEIFRAUCHER
WISSENBURG MS Książę Bruno 5772 4 administracja, handel 100a/500b Stolica Wissenlandu.
Prom na rzece Reik.
Dotternbahn W Książę Bruno 49 2 drewno, kozy, owce 4c
Hargerbach W Książę Bruno 11 1 drewno, kozy, owce -
Hinkend W Książę Bruno 18 3 rybołówstwo - Prom na rzece Reik.
Maselhof W Książę Bruno 31 2 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Reik.
Rohrhausen W Książę Bruno 37 3 rybołówstwo, uprawy -
Weningen W Książę Bruno 71 2 rybołówstwo, uprawy 4c
Wurmgrube W Książę Bruno 81 2 rybołówstwo, uprawy 5c Prom na rzece Reik.
Grissenwald MS Książę Bruno 1500 3 szkutnictwo 50a/250b Prom na rzece Reik.
Kreutzhofen MM Książę Bruno 300 3 handel 10b/20c Prom na rzece Soll.
Weilerberg W Książę Bruno 18 3 uprawy 1b/2c Zaścianek Kreutzhofen.
Prom na rzece Soll.
HRABSTWO VON MEISSEN HRABIA ALEXEI VON MEISSEN
Meissen MM Hrabia Alexei 784 3 handel, rybołówstwo 2b/70c Prom na rzece Soll.
Augen W Hrabia Alexei 91 2 rybołówstwo, uprawy 6c Prom na rzece Soll.
Heisenberg W Hrabia Alexei 46 2 kozy, owce, rybołówstwo -
Kelgard W Hrabia Alexei 12 1 rybołówstwo - Prom na rzece Kelgard.
Owingen W Hrabia Alexei 42 2 handel, kozy, owce 6c
HRABSTWO VON WUSTER HRABIA ADOLFUS VON WUSTER
Wusterburg MS Hrabia Adolfus 1839 4 handel, rybołówstwo 100b/400c Prom na rzece Soll.
Eigenhof W Hrabia Adolfus 55 2 rybołówstwo - Prom na rzece Soll.
Kell W Hrabia Adolfus 63 2 rybołówstwo - Prom na rzece Hornberg.
Nehren W Hrabia Adolfus 32 3 handel, kozy, owce, uprawy - Prom na rzece Kelgard.
Oshausen W Hrabia Adolfus 41 2 rybołówstwo - Prom na rzece Hornberg.
Rotenbach W Hrabia Adolfus 34 3 bydło, kozy, owce -
Salmfahre W Hrabia Adolfus 20 1 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Kelgard.
Trulben W Hrabia Adolfus 27 2 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Soll.
HRABSTWO VON SONNE HRABIA DIETRICH VON SONNE
Sonnefurt MM Hrabia Dietrich 820 2 rybołówstwo 10c Prom na rzece Sonne.
Scharmbeck W Hrabia Dietrich 70 2 rybołówstwo 5c Prom na rzece Sonne.
Serrig W Hrabia Dietrich 63 2 rybołówstwo 4c Prom na rzece Soll.
Thalfang W Hrabia Dietrich 65 2 rybołówstwo, uprawy 3c Prom na rzece Soll.
BROWAR BUGMANA JOSEF BUGMAN
Browar W Josef Bugman 88 5 piwo 20a Najlepsze piwo na świecie.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1064 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1065
1066 - WARHAMMER FRP
LIGA OSTERMARKU:

N AZWA OFICJALNA: Liga Ostermarku

WŁADCA: Kanclerz Maximillian Dachs, Książę Bechafen
RZĄD: rada szlachecka, kierowana przez Kanclerza
STOLICA: Bechafen
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: czerwień i żółć/złoto
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: drewno, łodzie rzeczne, piwo, wyroby
wełniane

KRAINA:
Liga Ostermarku położona jest we wschodniej części Imperium. Na południu pro-
wincja graniczy z Sylvanią, na północy z Kislevem, zaś na zachodzie z Talabecklan-
dem. Natomiast wschodnią granicę prowincji wyznaczają Góry Krańca Świata. Wśród
niebezpiecznych, górskich urwisk znajduje się kilka silnie strzeżonych kopalń, w któ-
rych górnicy wydobywają żelazo i węgiel. Od wieków, kopalnie stanowią cel łupież-
czych wypraw goblinoidów i wszelkiej maści bandytów. To ponura i przygnębiająca
kraina rozległych bagien położona pomiędzy dwoma ramionami Wielkiego Lasu. Zi-
mą śnieg pokrywa ziemię, a wiosenne odwilże zamieniają większość dróg w błotniste
trzęsawiska. Nawet latem słońce wydaje się świecić słabym światłem, jakby niepewnie
przebijając się przez chmury.
Ostermark jest podzielony na cztery główne regiony. Na północy znajduje się
odnoga Wielkiego Lasu, zwana przez miejscowych Lasem Tanennberg, która biegnie
wzdłuż nurtu Talabecku. Na tym obszarze znajduje się stolica. Na południu, wzdłuż
brzegów Stiru i w pobliżu Essen, pasmo Wielkiego Lasu zwane Martwym Lasem, bo-
wiem w jego środku leży martwe miasto Mordheim. Między tymi odnogami, ale na
wschód od rzeki Blut, rozciągają się Upiorne Wrzosowiska - wielka połać niskich
wzgórz, bagien i płytkich jezior, słabo zaludniona, jeśli nie liczyć stad owiec i bydła,
oraz kilku luźno rozsianych gospodarstw, a mieszkający w nich pasterze i chłopi cenią
sobie odosobnienie, czasami nie odwiedzając miast przez całe lata. W pobliżu granicy
Sylvanii, gdzieś na nizinach, podobno znajduje się miejsce wielkiej bitwy stoczonej
przez wojska imperialne z książętami wampirów. Siły nieumarłych z Sylvanii zwycięży-
ły i nastąpiła niewyobrażalna rzeź ludzi. Legenda powiada, że gdy ciała zabitych zosta-
ły ożywione do służby w armiach książąt, ich dusze pozostały na polu bitwy, porzu-
cone bez nadziei na spoczynek w królestwie Morra. Do dzisiejszego dnia, głęboko na
nizinach, wędrowcy widują błędne ogniki, będące duszami poległych w tym miejscu
nieszczęśników. Próbując łudzić wędrowców i doprowadzić do śmierci, aby mogły
wykraść ich ciała i żyć ponownie. Duchy tych, których ciała zostały skradzione w ten
sposób, dołączają do błąkających się po Upiornych Wrzosowiskach zagubionych
dusz.
LUDNOŚĆ:
Na północ od rzeki Blut, między Górami Krańca Świata a skrajem Lasu
Dannenberg, ciągną się rozległe pasma łagodnych pagórków porośniętych trawami.
Te ziemie, dobrze nadające się hodowli koni, często stawały się polem walk między
mieszkańcami Ostermarku a ich kislevskimi sąsiadami.
Las Tanennberg wokół Bechafen od dawna był ośrodkiem życia politycznego
i ekonomicznego Ostermarku, szczególnie po zniszczeniu starej stolicy w Mordheim,
a AS1999. Głównymi towarami eksportowymi regionu jest drewno i łodzie rzeczne,
często budowane są na miejscu ze ściętych drzew. Bale spławiane są rzeką aż z Runde-
spitze i Osterwald do Bechafen, gdzie zręczni szkutnicy budują statki uważane za jedne
z najlepszych w Imperium. Las Tanennberg, nie będąc tak niebezpieczny jak inne ob-
szary leśne, stał się domen wielu wiosek i osad, często wznoszonych na ruinach star-
szych wsi, a nawet małych miast.
Ostermarkczycy starają się unikać południowej części Martwego Lasu, który
od czasu zniszczenia Mordheim cieszy się przerażającą reputacją. Nikt tu nie mieszka i
niewielu z własnej woli tam się zapuszcza. Miejscowi przysięgają, że nocami słychać
dobiegające z lasu krzyki, zaś każdy, kto do niego wejdzie, wróci szalony lub opętany -
o ile w ogóle powróci.
Niektórzy tłumaczą to gniewem bogów, inni oskarżają dziwne moce kamie-
nia, który spadł z nieba tamtej legendarnej nocy wiele lat temu, ale jakikolwiek ku temu
powód, obecnie w lesie nie mieszka nic naturalnego. Czasami z lasu ucieka jakaś istota
i sieje zniszczenie wśród gospodarstw i wiosek, dopóki przerażeni ludzie nie dopadną
jej i nie zabiją, paląc ścierwo na miejscu.
Veldt to nazwa nadawana trawiastym, podgórskim terenom na północnym
wschodzie Ostermarku. Tu Ostermarkczycy hodują stada koni, głównie Middów i
Urskoje. Wszystkie zwierzęta są oznaczone przez swoich właścicieli. Hodowane w
Ostermarku konie, w których płynie krew imperialnych Middów, słyną z wielkości i
siły, a kupcy z daleka ściągają na targ koński w Elbing, aby nabywać je do swoich stajni.

Ostermark to Imperium w miniaturze. To sojusz wolnych i niezależnych

miast polegających na sobie nawzajem dla wspólnego bezpieczeństwa.
naj-
Musimy tak czynić, gdyż nikt inny w Imperium nie dba o nas w naj-
mniejszym stopniu.
- Kanclerz Maximillian Dachs
Kobiety Ostermarku to dobre wdowy. Chciałbym mieć żonę, która będzie
mnie tak opłakiwać.
- Marcello Finetti, tileański najemnik
obszar
Ostermark to istotnie wdzięczny obszar do badań. Jest tam wiele ruin i
innych pozostałości dawnych czasów, włącznie ze strasznym Mordheim.
Prace terenowe podejmiemy jednak gdzie indziej.
- doktora Balthasara von Schreibera
To ponura kraina, wepchnięta pomiędzy Kislev i Sylvanię, wiecznie
miesz-
okryta mgłą i skąpana w deszczu… Czy ktokolwiek chciałby tam mies z-
kać?
- Alfred Weltbohrer

Ostermark od dawna był celem podbojów, czasami najeźdźców atakujących Impe-

rium, innym razem Imperialnej Armii maszerujących na Kislev. Prowincja została za-
łożona przez południowy odłam Taleutenów, którzy sami siebie nazywali Ostagotami.
W czasach przed założeniem Imperium przez Sigmara, Ostermark bywał terenem
częstych walk z orkami, goblinami i trollami. Zaciekle broniąc swoich domów i uforty-
fikowanych wiosek, Ostagoci nauczyli się cenić współpracę między klanami, zdając
sobie sprawę, że są silniejsi razem niż osobno. Dzięki tej wiedzy z ochotą przyjęli we-
zwanie Sigmara do zjednoczenia i wystawili liczne oddziały oporników, które wsparły
armię w walce na Przełęczy Czarnego Ognia. Po zakończeniu bitwy, wódz Adelhard z
uśmiechem przyjął tytuł Księcia, wskazując Sigmarowi, że ich zwycięstwo obwieściły
gwiazdy. Ta żartobliwa wzmianka nadal pobrzmiewa w symbolice heraldycznej prowin-
cji, w postaci widocznych tam promieni gwiazdy i ukoronowanego Gryfona Zwycię-
skiego.
Gdy Adelhard i jego ludzie maszerowali z powrotem do domu, wzięli sobie za
żony i kochanki kobiety spośród ludów Averlandu, Stirlandu i Talabecklandu. Te ko-
biety zapoczątkowały nowe linie krwi, wprowadzone do regionu obecnie nazwanego
Ostermarkiem lub ze względu na bliskość granic Wschodnimi Kresami. Do tej mieszaniny
została dodana krew plemion Ungołów, głównie podczas ich inwazji w połowie

WARHAMMER FRP - 1067

 XVIII wieku. Ungołowie sprowadzili do ostermarkiego regionu Veldt hodowlę koni.
Kislevici także przekraczali granicę, choć rzadziej jako najeźdźcy, a częściej jako osad-
nicy uciekający przed okrucieństwem cara lub klęskami głodu czy suszy. Wszystkie te
naleciałości wymieszały się, tworząc zróżnicowaną i wielobarwną strukturę etniczną,
odmienną od zachodnich mieszkańców Imperium.
Mieszkańcy Ostermarku są krępi i mocno zbudowani, a ich oczy zdradzają
wschodnie dziedzictwo wywodzące się z angolskich przodków. Mężczyźni zapuszcza-
ją długie i gęste wąsy zamiast bród, noszą też wysokie futrzane czapy, które zastępują
kapelusze bardziej popularne w innych regionach Imperium. Niezamężne kobiety
rozpuszczają włosy, natomiast mężatki wiążą je w długi warkocz opadający na plecy.
Ze względu na zimny klimat, mieszkańcy Ostermarku z przyzwyczajenia zwykle za-
kładają kilka warstw ubrań, co innym obywatelom Imperium wydaje się osobliwe i sta-
romodne.
Ostermarkczycy są pełnymi życia ludźmi, uwielbiającymi konie, wódkę i tańce.
Szczególnie ich kobiety znane są z gorącego temperamentu i pełnej pasji natury. Nie-
HISTORIA & POLITYKA:
- Jak spotkasz w Ostermarku wędrowca, to pewno awanturnik, dezerter,
czarownik albo inny niecnota!
- Krucza żona! (Wdowa.)
- Na talerzu Morra! (Na polu bitwy.)
- Kłoda! (Ciało znalezione na rzece.)
- Weseli się nocami! (Jest wdową. Pochodzi z przekonania, że Morr
pozwala zbolałym wdowom spotykać ich mężów we snach.)
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera
JĘZYK:
Podobnie jak w przypadku ludu Ostlandu, w mowie mieszkańców Ostermarku po-
brzmiewają kislevskiej tony. Mówią reikspielem z wyraźnym akcentem, mocno zaokrą-
glając samogłoski i twardo wymawiając niektóre spółgłoski, co sprawiło, że często sta-
ją się tematem dowcipów. W odróżnieniu od Ostlandczyków ich mowa jest dość me-
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Ostermarkczycy utrzymują dobre relacje z krasnoludami z Karak-Kadrin, co wynika z
obopólnego szacunku dla Sigmara i wspólnego zagrożenia ze strony Sylvanii.
Dzięki religijnej tolerancji mieszkańców Ostermarku, gdzie w pokoju żyją
obok siebie wyznawcy Sigmara i Ulryka, prowincja utrzymuje przyjazne relacje zarów-
wiekami niemal rzucili Imperium na kolana.
RELIGIA:
Lud Ostermarku czci wszystkich bogów, ale w najwyższym poważaniu utrzymuje
Sigmara, Ulryka, Morra oraz Taala & Rhyę. Kamienne kręgi Dawnej Wiary dawno
1068 - WARHAMMER FRP
jeden reiklandzki dandys skończył półnagi w rzece po próbie uwiedzenia panny z
Ostermarku - często wrzucony tam przez nią samą.
Naturalnie, niewielu obywateli Imperium myśli o tej stronie natury Ostermar-
ku. Większość twierdzi, że Ostermarkczycy to pół-Kislevici, pół-wieśniacy i do jedne-
go ponuracy. Słyną z długich libacji alkoholowych, wystawnych pogrzebów oraz łą-
czenia jednego z drugim. Wielu ludzi boi się pytać Ostermarkczyka, jak minął mu
dzień, gdyż niechybnie spowoduje to przygnębiający monolog. Mieszkańcy tej pro-
wincji przejawiają przesadną obsesję na punkcie śmierci i wszystkiego, co się z nią wią-
że. Owdowiałe kobiety rzadko ponownie wychodzą za mąż, bowiem żaden oster-
markski mąż nie mógłby pozostawać w Królestwie Morra wiedząc, że inny mężczyzna
żyje z jego żoną. Obawa przed nawiedzeniami sprawia, że kapłani Sigmara i Morra są
chętnie widziani w Ostermarku, podobnie jak stolarze wyrabiający popularne w okoli-
cy ozdobne trumny. Dla mieszkańców Ostermarku ta tradycja epatowania rozpaczą
jest czymś naturalnym, ponieważ pochodzą z prowincji, która jest regularnie najeżdża-
na, niszczona i plądrowana. Rozumieją, że śmierć to nieodłączny element życia.
Pozbawiona praw Elektorskich, Liga Ostermarku powiązana jest z silniejszym Tala-
becklandem, zaś rządzący Ligą Kanclerz Maximillian Dachs odpowiada bezpośrednio
przed Elektorem Gustavem von Krieglitz, Wielkim Diukiem Talabecklandu.
Ziemie Ligii Ostermarku, wielokrotnie w ciągu wieków były miejscem bitew i
potyczek. W AS2132 Ostermark został niemal doszczętnie zniszczony przez zastępy
nieumarłych dowodzone przez wampirzego księcia Manfreda von Carsteina, który zo-
stał pokonany dopiero przez połączone siły Armii Imperialnej w potężnej bitwie na
Bagnach Fenn. W mrocznym okresie Wieku Trzech Imperatorów, wojska Ligi
Ostermarku, korzystając z zamieszania panującego na ziemiach Talabecklandu prze-
kroczyły granice prowincji. Niebawem jednak dowódcy armii Ostermarku zostali
zmuszeni do wycofania swych sił, gdy południowo wschodnia granica prowincji zosta-
ła przekroczona przez hordę zielonoskórych należących do plemienia Czerwonych
Twarzy.
lodyjna. Często stosowane są archaiczne słowa, zapomniane w pozostałej części Im-
perium, oraz wyrażenia zapożyczone od Kislevitów. Naśladowanie tutejszego, bardzo
charakterystycznego akcentu jest nader łatwe, z czego często korzystają komedianci
oraz pijani szlachcice, rozbawiając kompanów podczas biesiady.
no z Talabecklandem jak i Stirlandem.
Choć władcy Sylvanii od dziesięcioleci próbują nawiązać relacje dyplomatyczne z
władcami Ostermarku, to ponura reputacja spowitej mrokiem i śmiercią krainy nie
ułatwia im zadania. Przez mieszkańców Ostermarku Sylvania postrzegana jest przede
wszystkim jako zagrożenie i niebezpieczeństwo, oraz kraina wampirów, którzy przed
temu zostały zajęte przez kapłanów Taala, a Bechafen to siedziba jednej z
największych świątyń Sigmara na wschodzie.
BARWY PROWINCJI:
Tradycyjnymi barwami Ligi Ostermarku są czerwień i żółć/złoto lub
czerwień i biel/srebro.
ZNACZĄCE MIEJSCE:
BECHAFEN:
Położone na południowym brzegu Talabecku,
Bechafen to zwarte miasto otoczone silnymi murami
obronnymi. Budynki są wąskie, wysokie i pochylają się
pod dziwnymi kątami ponad ulicami, które przypomi-
nają przez to ciemne tunele. Wybudowane z ciemnego
drewna Wielkiego Lasu budowle mają odpychający
wygląd, którego nie poprawia ani biały tynk, ani
kolorowe wykończenia.
Bechafen to stolica Ostermarku, pełniąca tę
funkcję od zniszczenia Mordheim w AS1999. Od
tego czasu przywódca rodu Dachs zajmuje stanowi-
sko Kanclerza, w uznaniu zasług swoich przodków
przy odbudowie regionu po tamtej katastrofie.
Chociaż jest to godność dziedziczna, musi zostać
potwierdzona przez jednomyślny głos pozosta-
łych członków Rady.
Bechafen słynie ze swoich stoczni, w
których budowane są jedne z najlepszych łodzi
rzecznych w Imperium. Znajdują się tu także dwa
koła wodne, dar od króla Karak-Kadrin. Zasilane nimi
piły tną sprowadzane rzeką bale drewna na łatwiejszej
w transporcie deski. Niestety, tartaki to także ulubio-
ne miejsce piratów, którzy tam właśnie pozbywają się
niewygodnych dla siebie łodzi.
ELBING:
Niemal w samym centrum Ostermarku znajduje się osada Elbing, rządzona przez
margrabię Richarda Dorniera, jednego z największych hodowców koni w prowincji.
Umiejscowione na skraju Ponurych Wrzosowisk, osada organizuje coroczny letni targ
koński, który przyciąga kupców z całego Imperium, a nawet z Bretonni i Estalii.
Margrabia Dornier nie jest zachwycony polityczną dominacją Rundespitze
nad Veldt, którą postrzega jako archaiczną pozostałość nie przystającą do rzeczywisto-
ści ekonomicznej. Wykorzystując każdą nadarzającą się okazję, by przekonać Kancle-
rza, aby przekazał Elbing władzę nad Veldt i hodowanymi tam wierzchowcami.
MORDHEIM:
Ruiny miasta Mordheim, dawnej stolicy Ligii Ostermarku rozciągają się na obu brze-
gach rzeki Stir. Niegdyś dobrze prosperujące miasto, czerpiące swe bogactwo z handlu
tekstyliami, drewnem, wełną, rybami oraz najwyższej jakości produktami krasnoludz-
kich rzemieślników, którzy wypędzeni z gór osiedlili się w mieście, dziś stanowi skazę,
jątrzącą się ranę w strukturze Imperium, którego mieszkańcy ze strachem mówią o
Mordheim - Mieście Potępionych…
Od czasu założenia miasta około AS1000, do zniszczenia w AS1999 Mordhe-
im władane było przez Von Steinhardtów, rodzinę arystokratów wywodzących się w
prostej linii od Unberogenów. W ciągu niespełna tysiąclecia istnienia miasta, hrabiowie
Von Steinhardt wielokrotnie dowodzili swej lojalności i oddania Imperium, a dowo-
dzone przez nich wojska niemal oczyściły południowy Ostermark z plagi zielonoskó-
rych i zwierzoludzi.
Upadek miasta, które cudem uniknęło zniszczenia przez Hordy Gorbada Że-
laznego Pazura w AS1707, rozpoczął się w AS1979, kiedy to Wielki Teogonista nie
uznał, ze względu na młody wiek arystokratki, elekcji Magritty z Marienburga na tron
Imperatora. Hrabia Amadeus von Steinhardt zamknął się w swoim wykładanym zło-
tem pałacu, odmawiając poparcia któregokolwiek z rywalizujących o tron Imperatora
stronnictw. Pozbawieni kontroli, wasale hrabiego Amadeusa poczęli wprowadzać ter-
ror na ziemiach południowego Ostermarku, grabiąc obcych i wyzyskując chłopów,
splamione krwią złoto poczęło nowymi strumienia płynąć do Mordheim. Kupcy, ko-
rzystając z panującej w Imperium anarchii, zwielokrotnili swoje majątki sprzedając
swoje towary po znacznie zawyżonych cenach. Zaś wśród wyzyskiwanego chłopstwa
zaczęły krążyć plotki o mrocznych rytuałach odprawianych przez zdeprawowanych
szlachciców. Władająca miastem arystokracja i bogate rody kupieckie pogrążyła się w
Zdarzyło się w mieście Mordheim, w ziemi Ostermarskiej, pierwszego dnia AS1999, iż
Prorokini Sióstr Sigmara dostrzegła na niebiesiech z dawna oczekiwany znak. Było to
jako żywo wyjęte z proroctwa Macadamnusa, pięć wieków wcześniej spisanego.
Wtedy zrozumiano, iż miastem z przepowiedni jest Mordheim i żadne inne. Tu wszak
siedzibę swą miał Święty Zakon Sióstr Sigmara - o jakichże innych siostrach mogła być
mowa w proroctwie. To miasto leżało w ziemiach najbardziej na północ położonych z
całego Imperium. A jeśli idzie o skrzydła ogniste, każdy w mieście mógł ujrzeć je na
własne oczy i widomym dlań stawały się słowa przepowiedni. Na nocnym niebie, ponad
Mordheim, ujrzeć można było święty znak Sigmara - kometę o dwóch ogonach świetli-
stych, tę samą, której pojawienie się dwa tysiące lat przedtem było zwiastunem jego
narodzin. Każdej nocy kometa stawała się jaśniejsza i każdy wierny mógł ujrzeć ją łacno.
Dzień za dniem napływały zatem do Mordheim tłumy wyznawców, jakoż wieść o
ponownym przyjściu Sigmara rozeszła się po całym Imperium lotem błyskawicy.
Gdy wypełniały się ostatnie dni owego stulecia kometa na niebie rozdęła się już do takich
rozmiarów, iż nie widywano więcej nocy nad ulicami Mordheim. Jej ogień na niebie
rozszalał się tak bardzo, że słońce wziąłbyś przy nim za rzecz nieznaczącą, rozmiarów
zgoła niepodobnych. A pod tym znakiem niebiańskim miasto jakby bez czucia oddawało
się bezmyślnej orgii hulanek i zepsucia. Któż zliczy, jak wiele duszyczek upchnięto w
kręgu miejskich murów w owych dniach. Ileż to setek tysięcy ściągnęło ze wszystkich
połaci Imperium, napełniając wszystkie zaułki Mordheim radosnym graniem. Również
poza kręgiem murów nowo przybyli tańczyli i radowali się w coraz większej liczbie. Nikt
nie szukał schronienia, nie myślał o udaniu się na spoczynek - jakoż w owych niekończą-
cych się dniach wciąż tańczono, pito, radowano się i oddawano nieobyczajnym uciechom.
Szaleństwo ogarnęło wszystkich. Później mówiono, że naonczas demony wyśliznęły się z
cienia i zmieszawszy z tłumem, w wielkiej liczbie, wyjąc z uciechy spółkowały z mężami i
niewiastami na równi. Któż jednak może być pewien swych zmysłów, skoro jeszcze długo
potem wspomnienia tamtych dni pozostawały dziwnie przyćmione grozą wszystkich
późniejszych wydarzeń…
Lecz w pierwszej chwili, pierwszego dnia tej nowej ery to nie Sigmar nadszedł ku swym
wyznawcom a jego sprawiedliwy gniew i osąd. Skoro tylko apogeum swe osiągnął
opętańczy korowód zepsucia i szaleństwa Młot Sigmara uderzył - na zawsze gasząc
żywoty wszystkich mężczyzn, niewiast i dziatek przebywających w mieście. Z rykiem
tysiąckroć mocniejszym niźli grom ziemia wydała się wznieść na spotkanie ognia, obalając
budynki, w niwecz obracając mury, drzewa zamieniając w popiół jednym, oszałamiają-
cym płomiennym błyskiem. W dalekim mieście Altdorf świątynie zadrżały, zasypując
ulice poniżej obrywającymi się kamieniami. Zaś daleko poza granicami Imperium, przed-
wieczne fortece krasnoludów, trwające nieprzerwanie przez pokolenia, zachwiały się i
runęły.
Nic nie ostało się w Mordheim, poza wypalonymi ruinami. Miasto - przed kataklizmem -
tak było wypełnione, że nie każdy mógł wejść.
Słup dymu unosił się nad ruinami przez długich siedem dni i nocy, wielkie zaś
gorąco biło stamtąd niczym to, które dają węgle wiecznie gorejące w najgłębszych
otchłaniach piekieł.
- Wstęp do roku 2000 w kronice Ostermark.
Na skrzydłach ognistych powróci do nas w mieście swych sióstr. Wiecznie młody
zasiądzie na tronie by objąć panowanie na wieki. Nie zaznają śmierci gromadzący
się u jego majestatu stóp. A władcy Północy będą rządzić we wszech krainach.
Niepodzieleni…
- Kancjonał Macadamnusa - werset CXXVI
Takoż wszelki występek nagromadził się w Mordheim w wigilię jego zagłady
niczym we wrzodach gromadzi się wszelka trucizna ludzkiego ciała, gotowa do
utoczenia wprawnym nożem felczera.
- Bernhardt Hal, Generał Zakonu
Oczyszczającego Płomienia Sigmara
Niebo, Ziemia i Piekło staną się niepodzielne,
Odkąd po raz siódmy uderzy dzwon Siódmego Imperatora.
Kiedy kraina Sigmara stanie w płomieniach,
A umarli będą kroczyć wraz z demonami, bestiami i ludźmi.
- Kancjonał Macadamnusa - werset CCXXI
dekadencji i rozpuście, która została przerwana w AS1999 upadkiem komety o dwóch
ogonach, komety nazwanej przez chłopów Młotem Sigmara. Szalejące w mieście po-
żary nie oszczędziły niemal nikogo, jedynie modlące się o nawrócenie mieszkańców,
ukryte za murami klasztoru zwanego Skałą, Siostry Sigmara przetrwały uderzenie
ognistej komety.
RUNDESPITZE:
Ze względu na działający tam prom, największy na Talabecku za wschód od Bechafen,
samotna stanica w północno-wschodniej części prowincji jest ważnym strategicznie
miejscem. Rundespitze to główny punkt obrony Ostermarku przed inwazjami, jak
również dochodowy fort celno-mytniczy, pobierający opłaty od podróżnych przekra-
czających granicę. Garnizonem w Rundespitze dowodzi obecnie Konrad Rontgen.
Przeto właśnie spośród hulaków, dla których nie znalazło się miejsce wśród murów,
niektórym udało się ujść z życiem. Ci właśnie uszli najdalej jak się dało niosąc wszędy o
srogiej pomście Sigmara wywartej na grzesznym Imperium. Ale i tych, poniewczasie,
dosięgło ramię sprawiedliwości - wielu pomarło, gdy ciała ich wykoślawiły mutacje a
umysły nękały wspomnienia grozy nieuniknionego, którego mieli nieszczęście doświadczyć
na własne oczy.
Kłębiące się opary spowiły miasto na wiele dni i utrzymywały się jeszcze długo po jego
zniszczeniu. Były to połyskujące chorobliwą zielenią wyziewy, do których nikt nie mógł
się zbliżyć z powodu bijącego od nich żaru. W końcu jednak opary opadły nieco i ruiny
ostygły, tak iż można było się do nich zbliżyć. Niektórzy z tych co dobytek swój utracili
podczas katastrofy wrócili teraz, mniemając, że wśród ruin mogło pozostać nieco dobra
porzuconego w pośpiechu przez uciekających lub nawet skarby, które uniknęły gniewu
Sigmara.
Lecz z nowym rokiem dziwne historie poczęły krążyć o całym tym miejscu i znaleziskach
z niego wynoszonych. Mówiono o magicznym kamieniu, co to rozprysnął się na setki
kawałków i leżał pośród ruin. Kamień ten miał moc działania prawdziwych cudów. A
znajdowano mniejszych czy większych ułomków tego kamienia wiele, we wszelakich
kształtach - i każdy obdarzony nadzwyczajną mocą. Jeśli wszak wierzyć opowieściom
każdy z tych niewielkich kamieni mógł leczyć choroby, sprawiał, że w jeden dzień z
nasionka wyrastało wielkie drzewo, a nawet mógł sprawić, że zmarli ożywali jakby jeno
przebudzeni ze snu.
Najbardziej ze wszystkich opowieści porażającą okazała się jednak ta o dokonaniu, z
pomocą kamienia, przemiany ołowiu w złoto. Wyczynu tego dokonać miał, na rozkaz
swego pana, Van Hoffman, osobisty alchemik wielmożnego Siegfrieda, hrabiego Reiklan-
du. Wieść o tym rozprzestrzeniła się po całej krainie niczym pożar i jako ten ogień rozpali-
ła serca ludzi, którzy tłumnie nadciągnęli do ruin Mordheim. Wszyscy przybyli na
poszukiwanie Spaczenia, jak zwano powszechnie ów tajemniczy kamień.
Uwagę wielu możnych tego świata przykuły niedogasłe ruiny Mordheim, wśród nich nie
tylko władców Imperium, gdyż potęga i bogactwo leżały tam po prostu wśród gruzów
oczekując aż ktoś je obejmie w posiadanie. Niektórych pociągała nadzieja zdobycia złota,
które opłaciłoby ich armie dla zrealizowania snów o władzy i podbojach. Inni przybywali
chcąc posiąść moc magiczną. A byli też tacy, których przywiodła do Mordheim zwykła
chciwość lub podlejsze jeszcze pobudki, o których uczciwi ludzie nie poważyli by się
nawet wspomnieć.
W końcu nadeszły wieści o potworach przyczajonych wśród ruin - ogromnych szczurach
rozmiarów dorosłego człowieka, żywych trupach, demonach i ohydnie zmutowanych
stworach, które mogły być kiedyś ludźmi. Ale o tych okropnościach nie wspomnę więcej ni
słowa. Wszyscy przybywali do Mordheim pełni marzeń - wszelako niewielu wyobrażało
sobie, że ich działania mogą rychło zadecydować o przyszłości ciążącej nad całym naszym
światem!
-fragment Prawdziwa historia Imperium, pióra doktora Balthasara von Schreibera
dzieło potępione i zakazane przez Świątynię Sigmara
WARHAMMER FRP - 1069
INDEKS MIEJSCOWOŚCI LIGI OSTERMARKU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
LIGA OSTERMARKU KANCLERZ MAXIMILLIAN DACHS
BECHAFEN MS Kanclerz Maximillian 7112 4 administracja, drewno, 25a/110b/500c Stolica Ligi Ostermarku. Prom na rzece
handel, rybołówstwo, Talabeck.
uprawy
Buckow W Kanclerz Maximillian 50 2 rybołówstwo, uprawy 5c Prom na rzece Talabeck.
Gerdoven W Kanclerz Maximillian 53 1 ubóstwo 5c Prom na rzece Uecker.
Muckenhof W Kanclerz Maximillian 87 2 rybołówstwo 10c Prom na rzece Talabeck.
Retwein W Kanclerz Maximillian 70 2 rybołówstwo 10c Prom na rzece Talabeck.
Rundespitze W Kanclerz Maximillian 96 2 drewno, rybołówstwo, 6b/10c Prom na rzece Talabeck.
uprawy
Taalfrache W Kanclerz Maximillian 99 2 rybołówstwo 5c Prom na rzece Talabeck.
Zeisholz W Kanclerz Maximillian 50 2 rybołówstwo - Prom na rzece Talabeck.
Mordheim MS Kanclerz Maximillian 0 0 - - Ruiny dawnej stolicy Ligi Ostermarku.
Miasto zniszczone uderzeniem meteorytu
i skażone Upiorytem.
MARCHIA DORNIER MARGRABIA RICHARD DORNIER
Elbing W Margrabia Richard 95 2 handel, kozy, ser, uprawy 10c Prom na rzece Talabeck. Targ koński.
Heffengen W Margrabia Richard 56 1 ubóstwo 6c U podmurza Elbing.
MARCHIA HUSSERL MARGRABIA STEFAN HUSSERL
Grunwald MM Margrabia Stefan 156 3 drewno, kowalstwo, 2b/15c Prom na rzece Talabeck.
rybołówstwo
Borkum W Margrabia Stefan 27 2 rybołówstwo 2c Prom na rzece Talabeck.
Bratian W Margrabia Stefan 16 2 rybołówstwo - Prom na rzece Talabeck.
MARCHIA MACH MARGRABIA HERMANN MACH
Menschenfres- MM Margrabia Hermann 350 3 uprawy 35a/2b/55c
serchoffen
Biersalhof W Margrabia Hermann 91 2 bydło, kozy, owce 2b/6c
Leszken W Margrabia Hermann 90 2 uprawy 1b/15c
Rhebulas W Margrabia Hermann 15 1 ubóstwo 1c
Seuthes W Margrabia Hermann 32 2 bydło, uprawy 3c
Trautenau W Margrabia Hermann 58 2 drewno, uprawy -
HRABSTWO VON BLUCHER HRABIA EDMUND VON BLUHER
Nachtdorf MM Hrabia Edmund 900 4 handel, kowalstwo, ryboło- 10a/35b/165c Prom na rzece Blut.
wstwo
Mielau W Hrabia Edmund 85 1 ubóstwo 5c Prom na rzece Aurith.
Osterwald W Hrabia Edmund 65 2 uprawy 3c Prom na rzece Blut.
MARCHIA CRANACH MARGRABIA OSWALD CRANACH
Blutfurt MM Margrabia Oswald 128 4 kopalnia 5a/5b/40c Górnicze zagłębie Ligi Ostermarku. Prom
na rzece Blut.
Rheden W Margrabia Oswald 45 1 ubóstwo 6c U podmurza Blutfurt.
Rügelbutte MM Margrabia Oswald 135 3 drewno 1b/15c
Burgenhof W Margrabia Oswald 21 2 kozy, owce 5c
Fichtetal W Margrabia Oswald 84 2 bydło, drewno 1b/5c
Kubel W Margrabia Oswald 32 2 drewno, zajazd 6c
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1070 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1071
WIELKIE KSIĘSTWO OSTLANDU:
N AZWA OFICJALNA: Wielkie Księstwo Ostlandu
WŁADCA: Książę-Elektor Hals von Tasseninck, Wielki Książę Ostlandu,
Margrabia Północnych Kresów, Młot Wschodu
RZĄD: ustrój feudalny
STOLICA: Wolfenburg
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: czerń i biel/srebro, czasami z błękitnym
piórem
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: sery, sól, wódka, wyroby cynowe
KRAINA:
Tereny Ostlandu, położone u podnóża Gór Środkowych, niemal w całości pokrywa
złowrogi Las Cieni. Są to miejsca należące do najniebezpieczniejszych w całym Impe-
rium. Wśród posępnych gąszczy i krętych dolin czają się bandy zwierzoludzi i goblino-
idów - niedobitki inwazji Chaosu sprzed 200 lat, które znalazły tu schronienie i zaczęły
się rozmnażać. Podczas ekspansji w czasach Pierwszego Tysiąclecia, książęta Ostlandu
wytrwale przesuwali granice swojej krainy w głąb obszarów obecnego Kisleva. Kolo-
nizacja powiodła się, lecz wskutek zdradzieckich działań Imperatorów z Talabheim
podczas najazdów Ungołów. Ostland został zmuszony do wycofania swoich roszczeń
wobec ziem kislevskich. Obecnie jedynym nie pokrytym lasem terytorium Ostlandu są
smagane wiatrem Północne Kresy, ciągnące się od Norden do leżącego na granicy z
Kislevem fortu Nordlichschlosse.
Z Ostlandem kojarzy się przede wszystkim Las Cieni, biegnący na południo-
wy zachód od granicy z Nordlandem do rzeki Talabeck. Ta mroczna i gęsta puszcza
przypomina zakamarki umysłu obłąkanego czarnoksiężnika, skrywając wiele tajemnic,
z których niektóre są starsze od Imperium i lepiej, aby pozostały ukryte. Las nie zdra-
dza łatwo swoich sekretów, a wielu mieszkańców Ostlandu jest pewnych, że knieja nie
może ścierpieć ich obecności i nawet po tysiącach lat nie przywykła do ludzkich topo-
rów i ognisk pod swoimi konarami. Myśliwi i wędrowcy, którzy zapuszczają się w głąb
lasu, przysięgają, że gdy czasami odwracają wzrok, las zmienia układ przebiegających
przezeń ścieżek, aby zmylić tych, którzy go rozgniewali, a nawet doprowadzić do ich
śmierci.
Las Cieni jest nie tylko domem nieprzeliczonej zwierzyny łownej, takiej jak je-
lenie i dziki, ale także plugawych stworów, na przykład olbrzymich pająków, które snu-
ją lepkie sieci, czekając na nieostrożną ofiarę. Nawet rośliny bywają zabójcze. Pośród
gęstego poszycia czai się krwawa turzyca, ciernista jeżyna obdarzona zwierzęcą inteligen-
cją, która żywi się krwią schwytanych żywych istot.
W lesie ukrywają się także stwory, których przodkowie ukryli się pośród drzew
po odparciu Inwazji Chaosu przez Imperatora Magnusa Pobożnego. Plemiona zwie-
rzoludzi i ujeżdżających olbrzymie pająki goblinów rywalizują o łupy z banitami i roz-
bójnikami wyjętymi spod prawa. Wśród Ostlandczyków największe przerażenie
wzbudza banda dowodzona przez Minotaura Ragusa Krwaworogiego. Znany ze swe-
go nienasyconego głodu, Ragush pewnego razu powiesił ciała mieszkańców niewiel-
kiej wioski na pobliskich drzewach, zostawiając je na później w tej makabrycznej spi-
żarni.
Las Cieni i Góry Środkowe dzielą Ostland na dwie części - północną i połu-
dniową. Część północna rozciąga się wzdłuż wybrzeża Morza Szponów, ziemie są tu
LUDNOŚĆ:
wyko-
Hergardzie, wierzymy, że ten, kto wydaje wyrok, sam powinien go wyk o-
nać. Synu, jeśli chcesz odebrać komuś życie, powinieneś spojrzeć mu w
oczy i wysłuchać jego ostatnich słów. Jesteś mu to winien. Kiedy nie masz
odwagi
odw agi tego uczynić, skąd możesz wiedzieć, że ten człowiek zasługuje na
śmierć?
spra-
Któregoś dnia, będziesz zasiadał na tronie Ostlandu i sam wymierzał spr a-
wiedliwość. Gdy nadejdzie ta chwila, musisz pamiętać, żeby nie stała się ona
dla ciebie przyjemna, lecz też nie wolno Ci odwracać wzroku. Władca,
który chowa się za płatnym katem, szybko zapomina czym jest śmierć.
- Hals von Tasseninck, Wielki Książę Ostlandu
Ostlandczycy mają reputację ludzi upartych, a wśród imperialnych rodaków toczą się
spory o to, kto by pierwszy ustąpił: krasnolud czy Ostlandczyk. Już od najdawniej-
szych czasów potomkowie plemienia Udosesów znani byli ze swojego nieprzejedna-
nia. Gdy na Wielkim Zgromadzeniu przed Bitwą na Przełęczy Czarnego Ognia Sigmar
wezwał plemiona do walki, trzy dni zajęło mu przekonanie Wolfilii, udoseskiego wo-
dza, aby się przyłączył. A gdy z nadejściem Drugiego Tysiąclecia dla wszystkich innych
stało się jasne, że nie da się utrzymać kislevskich terytoriów, Książęta Ostlandu nalegali
na kontynuowania rozlewu krwi i wydawanie ogromnych kwot, aby utrzymać swoje
zwierzchnictwo nad tą krainą, bez względu na to, jak bardzo te starania osłabiały Im-
perium.
HISTORIA & POLITYKA:
Wielkie Księstwo Ostlandu to region o kluczowym znaczeniu dla Imperium. Nie tylko
pierwsze broni jego północno-wschodnich granic, ale także pośredniczy w handlu z
Kislevem. Ostland to bardzo specyficzny region, odbiegający znacznie od standardów
Imperium. Zauważyć tu można silne wpływy kultury kislevickiej przez co region uwa-
żany jest w innych częściach Imperium za nieco barbarzyński. Ostlandczycy mają bar-
dzo silne poczucie indywidualizmu oraz odrębności, czują się lepsi zarówno od Kis-
1072 - WARHAMMER FRP
jałowe, a rolnictwo słabo rozwinięte. Południowa część natomiast to spora i żyzna
równina, na której panują idealne warunki do uprawy zbóż.
Obie części łączy Trakt Północny, który z uwagi na swój bieg przez Las Cieni nie jest
lubiany przez kupców. Wyprawy nim wymagają wzmocnionej eskorty i są bardzo
kosztowne. Tylko najzamożniejsi handlowcy mogą pozwolić sobie na jego wykorzy-
stanie.
Nad południowo-zachodnią częścią Ostlandu dominują Góry Środkowe. Do
władzy nad nimi pretendują wszystkie otaczające je krainy: Ostland, Hochland, Mid-
denland, a nawet Nordland. Jednak Góry Środkowe nie należą do nikogo. Niegdyś by-
ła to kraina krasnoludów, która oderwała się od Imperium Krasnoludzkiego podczas
wojny z elfami. Jednak niedługo później na krasnoludzkie warownie napadli zielono-
skórzy i skaveny. Krasnoludy z Karaz Ghumzul porzuciły swoją twierdzę i uciekły z
Gór Środkowych, aby powrócić do Imperium Krasnoludzkiego. Zapieczętowały wro-
ta, pogrzebały je pod skałami i zniszczyły prowadzące do nich drogi. Do dzisiejszego
dnia krasnoludy nie chcą powiedzieć co wypędziło ich lud z Karaz Ghumzul, ale gdy
opuszczały swoją siedzibę (w pobliżu miejsca, gdzie obecnie stoi zamek We-
stlichschlosse), krasnoludzki kapłan obłożył klątwą góry i wszystko, co się w nich
znajdowało. Od tego czasu, wielu poszukiwaczy skarbów i awanturników szukało za-
ginionych kopalni, ale żadnemu się to nie udało, a przynajmniej nikt nie przeżył na tyle
długo, aby o tym opowiedzieć.
Północny Ostland tworzą smagane wiatrem, trawiaste połacie Północnych
Kresów, jedyny w prowincji duży, odkryty obszar. Przebiega tamtędy droga z Mid-
denheim do Erengradu, lecz obecnie nie ma na niej wielkiego ruchu.
Góry książęce to niewielki masyw niewysokich wzniesień położonych w po-
łudniowo-wschodnim Ostlandzie. W ich wschodniej części znajdują się bogate złoża
ołowiu i srebra. Nazwa wzięła się stąd, że w czasie wojen domowych w Imperium
właśnie wśród ich nieprzystępnych dolin ukrywał się przez kilka lat Książę-Elektor z
rodziną uchodząc przed wojskami Talabecklandczyków okupujących południowy
Ostland. Teraz górskie kryjówki wykorzystuję liczne grupy banitów i rozbójników
zwący się przewrotnie książętami.
Jaskinie Straconych Dusz położone są w Górach Książęcych. Wśród
ostlandzkiej ludności krążą legendy, że jaskinie są nawiedzane przez dusze zmarłych,
którzy nie zaznali należytego pochówku. W rzeczywistości jaskinie są miejscem, w któ-
rym ukrywają się banici, tworząc bardzo prężną społeczność.
Niezwykle oszczędni Ostlandczycy znani są ze swoich umiejętności przetrwa-
nia. Podobno są w stanie zjeść wszystko. Krąży kilka kpiących piosenek o słynnej
ostlandzkiej zupie z kamieni. W swojej oszczędności bywają tak zdeterminowani, że po-
pularny w Imperium żart mówi o Ostlandczykach przygotowujących kamienną zupę
tylko z jednego kamienia, aby nie marnować pozostałych. Choć jest to przesada,
Ostlandczycy faktycznie potrafią wykorzystać niemal wszystko i nie cierpią wyrzucać
czegokolwiek, co może się jeszcze przydać.
Ostlandczycy wykazują zimną krew w obliczu zagrożenia, są praktyczni i nie
poddają się ulotnym modom i kaprysom. To dumni ludzie, którzy potrafią przetrwać
w każdych warunkach i uczą swoje dzieci, aby pomimo wszelkich okoliczności pozo-
stały wierne wpajanym im zasadom. Historia Ostlandu pełna jest krwawych zwy-
cięstw, a na cześć poległych bohaterów wzniesiono już niejeden toast.
Ostlandczycy to także niezwykli pyszni i nietolerancyjni ludzie. Równie moc-
no jak marnotrawstwa, nienawidzą zbędnej ostentacji. Silne uczucie zazdrości wobec uro-
dzajnych prowincji Reiklandu, Stirlandu, Averlandu i Krainy Zgromadzenia przejawia
się wyraźnie podczas pijackich awantur. Twardzi Ostlandczycy pijąc kislevską wódkę
za dawne zwycięstwa, osuwają się w pijackie otępienie lub wpadają w szał. Niewiele
zrozumienia okazuje się tym, którzy narzekają na swoją niedolę.
Typowy Ostlandczyk to dobrze zbudowany człowiek o czarnych włosach i
bardzo wyrazistej szczęce (stąd niepochlebne uwagi mieszkańców sąsiednich prowincji
o końskich pyskach). Ubierają się skromnie i ciepło, bo też Ostland do najcieplejszych
prowincji nie należy. Nie poddają się łatwo modom panującym w Imperium, trzymają
się swoich tradycji i zwyczajów.
levitów, jak i pozostałych mieszkańców królestwa Sigmara. Z drugiej strony z wielkim
szacunkiem podchodzą do krasnoludów - wielmożowie bardzo cenią sobie pracę kha-
zadzkich inżynierów, dlatego też w zabudowie większości miast można dostrzec wiele
elementów charakterystycznych dla Starszej Rasy. Także krasnoludy wysoko cenią
Ostlandczyków, głównie za ich nieustępliwość i umiejętności bojowe oraz skłonność
do mocnych trunków.
 Najważniejszym źródłem dochodów Ostlandu jest handel. W Wolfenburgu
znajduje się jedno z większych targowisk miejskich. Kupić tu można wszystko, od
broni, przez egzotyczne przyprawy, na niewolnikach kończąc. No właśnie - niewolni-
kach. Ostland to jeden z nielicznych regionów Imperium gdzie dozwolony jest handel
niewolnikami. Od dziesięcioleci trwa spór z Imperatorem o ten przywilej Ostlandu. Na
razie utkwił w martwym punkcie i nie zanosi się na rychły koniec. Handel niewolni-
kami odbywa się według ściśle określonych i bardzo rygorystycznych reguł, a naduży-
cia są karane śmiercią.
Wspomnieć należy także o kopalniach złota w południowej części Gór Środ-
kowych. Tereny to bardzo niebezpieczne, ale niezwykle zasobne w żółty kruszec. Ko-
palnie chronione są przez doskonale wyszkolonych najemników i specjalne oddziały
Armii Ostlandzkiej. Duże zyski z wydobycia złota czerpie rodzina Von Bautzen, no i
oczywiście władający prowincją von Tasseninckowie.
Na Ostlandzkim wybrzeżu Morza Szponów powstało kilka portów, które w
swoim czasie miały być konkurencją zarówno dla Marienburga, jak i Erengradu, mo-
nopoliści okazali się jednak być zbyt silni i całe przedsięwzięcie zakończyło się finan-
sową katastrofą. Między innymi dlatego można zaobserwować dużą różnicę pomiędzy
biedną północą, a bogatym południem Ostlandu. Szlak z Beeckerhoven do Erengradu
nie jest zbyt opłacalny, ponieważ handel ze wschodem odbywa się zwykle drogą mor-
ską za pośrednictwem Marienburga, lub na południu, doliną rzeki Talabeck.
JĘZYK:
Zamieszkujący Ostland ludzie są znani z dziwacznego tempa i nieco kislevskiego
brzmienia swojej mowy. Często zatrzymują głos w połowie zdania. Ostlandzki akcent
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Na chłodne relacje łączące Ostland z leżącym na zachodzie prosigmaryckim Norlan-
dem od dziesięcioleci wpływają nierozstrzygnięte roszczenia Nordlandu do leżących
na północno-zachodnim wybrzeżu Ostlandu osad, głównie do portowego miasta
Nordem. Jednak panujące w Nordlandzie bezprawie i osłabienie władzy centralnej
powoduje, że prowadzone niegdyś negocjacje utkwiły w martwym punkcie. I choć le-
żące przy granicy osady stały się miejscem niewielkich, sporadycznych starć i potyczek,
to ludność obu oddzielonych Lasem Cieni i Górami Środkowymi prowincji nie żywi
do siebie wrogości, zaś winą za napięte stosunki obarcza ambitnych władców.
Relacje łączące Ostland, popierany przez Imperatora, z niechętnym Reiklan-
dowi Talabecklandem od wieków pełne są wrogości i wzajemnych uprzedzeń. Wyru-
szający z Ostlandu prezbiterzy, którzy z wytrwałością i poświęceniem próbują głosić
Kult Sigmara w północno-wschodniej części Imperium nierzadko spotykali się ze
zbrojnym oporem oddanych Ulrykowi Talabecklandczyków, którzy w ciągu minio-
RELIGIA:
Ostlandczycy, podobnie jak większość mieszkańców Imperium, wyznają wszystkich
bogów i obchodzą ich święta. Jednak jeden bóg jest czczony bardziej od innych. To
Sigmar Młotodzierżca, wychwalany z oddaniem nietypowym dla północno-
wschodnich ziem Imperium, gdzie najbardziej popularne są Kulty Ulryka oraz Taala &
Rhyi. Niewielu uczonych potrafi wyjaśnić, dlaczego w Ostlandzie tak wielką popular-
nością cieszy się religia Sigmara. Pobożni Ostlandczycy powiadają, że to pozostałość
po czasach z początków Imperium, gdy okoliczne ziemie pustoszył ogromny smok.
BARWY PROWINCJI:
Czerń i biel/srebro są od wieków tradycyjnymi, używanymi przez szlachtę i armię, ko-
lorami prowincji.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
KRWAWY GŁAZ:
Głęboko w sercu Lasu Cieni, pomiędzy osadą Smallhof i Ferlangen, znajduje się nie-
wielka polana o mrocznej i przerażającej historii. Stoi tam pojedynczy, podniszczony
przez wpływ pogody głaz, wysokością dwukrotnie przewyższający człowieka. Jest tak
poplamiony i pokryty różnymi przebarwieniami, że niemal nie można domyślić się je-
go oryginalnej barwy. Teraz, splugawiony niezliczonymi krwawymi ofiarami, cały ka-
mień pokryty jest intensywnym rdzawym nalotem. W głazie osadzono cztery pary kaj-
dan z żelaza, pordzewiałych od upływu czasu i poplamionych zaschniętą posoką.
Na trawie wokół głazu walają się kości: ludzkie, elfie, krasnoludów, niziołków
- a nawet zwierzoludzi i orków. Niegdyś lśniąca zbroja śmiałego rycerza rdzewieje
obok obscenicznego odzienia Wojownika Chaosu. Na północ od kamienia wznosi się
kolumna czaszek, których oczodoły kierują się ku Pustkowiom Chaosu. Czaszki są za-
równo stare, jak i świeże, a każda z nich stanowi milczące potwierdzenie, że to miejsce
zostało poświęcone Khornowi, Bogu Krwi i Panu Czaszek. Obecnym strażnikiem tej
kaplicy jest Bogoslav Tammas, Wojownik Khorna, który maszerował z Kisleva na po-
łudnie. Podczas marszu poczuł zew z Lasu Cieni - coś, co sprawiło, że jego krew za-
wrzała żywym ogniem. Bogoslav powędrował na południe, w głąb lasu, aż znalazł
Krwawy Głaz. Tam czekał już na niego pilnujący przeklętego miejsca stary zwierzo-
człeka, który wiedział, że słabnie i Khorne wyśle następcę na jego miejsce. Walczyli
przez długie minuty, aż Tammas, wykrzykując imię Khorna, odrąbał łeb zwierzoczłe-
ka, po czym dodał czaszkę pokonanego rywala do stosu. A tych, których nie zabije na
miejscu, sprowadza do głazu, by ich torturować i złożyć w ofierze.
- Ostlandczyk kompan zn znakomity
akomity, w biedzie zawsze ci pomoże, chyba żeś
mu obraził familie, wtedy nie daj boże, ni Sigmar, ni Ulryk nie pomoże!
- Ostland to jedna wielka rodzina, wszędzie masz stryja lub kuzyna!
- Rzucać nogami! (Wyruszyć w długą podróż. Na przykład:
- To nie mogłem być ja, panie oficerze. Wtedy rzucałem nogami.)
- Za dawnych żołnierzy! (Popularny toast.)
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera
Wielkie Księstwo Ostlandu sprawia wrażenie silnego i jednolitego regionu. W
rzeczywistości można wydzielić z niego dziewięć części władanych przez różne szla-
checkie rodziny, z czego największą część należy do rodziny rządzącej. Hrabiowie i ba-
ronowie nie żyją ze sobą w najlepszej przyjaźni, ale wszyscy uznają zwierzchnictwo
Wielkiego Księcia Halsa von Tassenincka. Każdy skrupulatnie dba o swoje interesy,
przez co często dochodzi do lokalnych konfliktów. Hals von Tasseninck jest silnym
władcą i powstrzymuje zapędliwych możnowładców przed poważniejszymi działa-
niami na szkodę księstwa.
jest bardzo rzadko naśladowany gdyż mieszkańcom pozostałych prowincji Imperium
kojarzy się z ubóstwem.
nych wieków bezlitośnie kończyli wszelkie próby zaistnienia Kultu Sigmara na swoich
ziemiach.
Podobnie pomiędzy prosigmaryckim Ostlandem, a kultywującym wiarę w
bogów północy Hochlandem od wieków panują napięte stosunki, które pogorszyły
się jeszcze po tym, jak Wielki Książę Hals von Tasseninck ponownie rozpętał spór o
wschodnią granicę Hochlandu. Obecnie na pograniczu obu prowincji dochodzi do
sporadycznych starć, a mieszkańcy pogranicznych osad żyją w strachu przed otwartą
wojną, która zażegnana została jedynie dzięki zdecydowanej reakcji Talabecklandu,
którego władcy ogłosili gotowość militarnego wsparcia Hochlandu w ewentualnej
wojnie.
Równie chłodne relacje łączą Ostland z miastem-państwem Middenheim.
Kontakty między władcami prowincji ograniczone są niemal wyłącznie do wymiany
dyplomatów, powodem waśni i konfliktów są bardzo silne różnice religijne oraz nie-
wyjaśnione spory z przeszłości.
Elektorzy i ich armie obawiali się zmierzyć z bestią, ale Sigmar odpowiedział na we-
zwanie i walcząc u boku Księcia Ostlandu, zabił potwora w długiej walce. Cynicy su-
gerują jednak, że Ostlandczycy są tak pobożni, ponieważ ich biedni Elektorzy muszą
stale pożyczać pieniądze od bogatych Reiklandczyków, którym trzeba się oczywiście
przypodobać. Bez względu na to, jaka jest prawda, pozostaje faktem, że nawet w naj-
mniejszej wiosce Ostlandu znajdują się liczne kapliczki poświęcone Sigmarowi.
OBELSTEIN:
Obelstein jest niewielkim miasteczkiem położonym u podnóża Gór Środkowych. W
AS2302, na ulicach osady rozegrała się krwawa bitwa. Wojska Ostlandu dowodzone
przez hrabiego Wilhelma von Obelstein rozbiły prowadzoną przez minotaura hordę
zwierzoludzi. Na pamiątkę tego wydarzenia mieszkańcy osady co roku obchodzą
przypadające na ostatni dzień Sigmarzeita święto Wilhelmstag. W czasie festynu na ry-
nek wynoszona jest ogromna, pokryta złotem czaszka pokonanego minotaura, wokół
której zbiera się świętujący tłum.
SALKALTEN:
Niewielki rybacki, kupiecki i przemytniczy port, który powstał w pobliżu niemal za-
pomnianej drogi z Middenheim do Erengradu. Jeden z dwóch portów założonych w
nieudanej próbie odciągnięcia ruchu handlowego od Marienburga (patrz także NEVE
EMSKRANK w Nordlandzie).
WOLFENBURG:
Siedziba Wielkiego Księcia Ostlandu Halsa von Tassenincka. Mieszka tu także jedyny
syn i spadkobierca Książę Hergard. Wolfenburg to największe i najbogatsze miasto w
Ostlandzie. Słynie z ogromnego targowiska, które powstało u podnóża miejskich mu-
rów, wieść głosi, że kupić można tu naprawdę wszystko. Nad miastem góruje potężna
twierdza Totburg - siedziba Wielkiego Księcia. Miasto znajduje się na skrzyżowaniu
szlaków handlowych z Middenheim i Talabheim prowadzących na wschód, do Kis-
leva; wśród miejskich murów znajduje się między innymi monumentalna świątynia
Sigmara, Akademia Wolfenburska i wiele, wiele innych ciekawych budowli.
WARHAMMER FRP - 1073
INDEKS MIEJSCOWOŚCI OSTLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
ZIEMIE KSIĄŻĘCE WIELKI KSIĄŻĘ HALS VON TASSENINCK
WOLFENBURG MS Wielki Książę Hals 7500 4 administracja, handel, 50a/200c Stolica Ostlandu. Prom na rzece Ostflus.
drewno
Dassel W Wielki Książę Hals 80 1 bydło, drewno 4c
Levudaldorf W Wielki Książę Hals 82 2 garncarstwo, owce, uprawy 8c
Lubrecht W Wielki Książę Hals 78 2 uprawy -
Smallhof W Wielki Książę Hals 90 1 garncarstwo 6c
Vandengart W Wielki Książę Hals 59 1 drewno -
Grünackeren MM Wielki Książę Hals 350 2 bydło, uprawy 5b/15c
Korver MM Wielki Książę Hals 1500 3 handel, uprawy 50b/100c
Strudel W Wielki Książę Hals 46 1 owce, rybołówstwo -
Trillheim W Wielki Książę Hals 64 2 drewno, rybołówstwo - Prom na rzece Talabeck.
Norden Z Wielki Książę Hals 500 3 bursztyn, handel, rybołów- 15a/70c Port położony w zachodniej części zatoki
stwo Drosselspule. Tajny port, z którego
wypływają ekspedycje odkrywcze do
Lustrii.
Osada sporna z Nordlandem.
Beelen W Wielki Książę Hals 82 2 owce, uprawy 8c Osada sporna z Nordlandem.
Gelting W Wielki Książę Hals 46 1 owce 5c U podmurza Norden.
Kreideklippe W Wielki Książę Hals 88 2 rybołówstwo 10c
Salzmorast W Wielki Książę Hals 28 1 ubóstwo 4c U podmurza Norden.
Nordlichschlosse Z Wielki Książę Hals 150 2 twierdza 50a/50b
Ostlichschlosse Z Wielki Książę Hals 150 2 twierdza 50a/50b
Wendorf MM Wielki Książę Hals 250 2 świnie, uprawy 5b/10c
Westlichschlosse Z Wielki Książę Hals 150 2 twierdza 50a/50b Prom na rzece Lachtbeck.
BARONIA VON HÖLDERLIN BARON REINER VON HÖLDERLIN
Birkewiese MM Baron Reiner 188 2 uprawy 5b/10c
Bokenhof W Baron Reiner 49 1 uprawy -
Jegow W Baron Reiner 56 1 uprawy -
Lowitz W Baron Reiner 78 1 uprawy 8c
Rossin W Baron Reiner 46 1 owce -
HRABSTWO VON RAUKOV HRABIA VALMIR VON RAUKOV
Ferlangen MS Hrabia Valmir 2500 3 antyki, drewno, handel 10a/30b
Aukrug W Hrabia Valmir 55 1 ubóstwo 5c
Flackeby W Hrabia Valmir 66 1 ubóstwo 6c U podmurza Ferlangen.
HRABSTWO VON OBELSTEIN HRABIA OTTO VON OBELSTEIN
Obelstein MM Hrabia Otto 469 2 administracja, drewno, 5b/8c
uprawy
Dunkelpfad W Hrabia Otto 86 2 kopalnie żelaza 10c
Hasselhund W Hrabia Otto 54 1 uprawy -
Mierach W Hrabia Otto 96 2 kopalnia żelaza 10c
Penzfin W Hrabia Otto 46 1 uprawy -
BARONIA VON WOLDER BARON GUSTAV VON WOLDER
Salkalten Z Baron Gustav 1500 2 bursztyn, handel, piractwo, 15b/40c Port zbudowany w AS2462 po odłączeniu
sól się Marienburga. Obecnie baza marynarki
wojennej Imperium.
Krausnick W Baron Gustav 64 2 drewno -
Limshof W Baron Gustav 46 1 uprawy -
HRABSTWO VON WALLENSTAIN HRABIA PLESKAI VON WALLENSTEIN
Wurzen MM Hrabia Pleskai 430 2 administracja, bydło, 12b/30c Prom na rzece Talabeck.
drewno, handel, rybołów-
stwo
Csenger W Hrabia Pleskai 45 1 drewno, uprawy 4c
Boven W Hrabia Pleskai 84 2 bydło 8c
Krenbaun W Hrabia Pleskai 78 2 rybołówstwo - Prom na rzece Ostfluss.
Steinhof W Hrabia Pleskai 90 1 bydło 6c Prom na rzece Talabeck.
Zundap W Hrabia Pleskai 67 2 drewno, uprawy 10c
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1074 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1075
WIELKIE KSIĘSTWO REIKLANDU & WOLNE MIASTO KUPIECKIE KEMPERBAD:
N AZWA OFICJALNA: Wielkie Księstwo Reiklandu
WŁADCA: Imperator Karl-Franz I, Książę-Elektor i Arcyksiążę Reiklandu,
Książę Altdorfu, Książę Zachodniej Marchii
RZĄD: Reiklandu: ustrój feudalny, ze zgromadzeniem szlachty, mieszczan i
duchownych, które spotyka się w twierdzy Reiksguardu
Altdorf: bezpośrednia władza Imperatora, wspieranego przez Radę Stanu
i różne grupy doradców
STOLICA: Altdorf
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: biel/srebro
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: metale szlachetne, rudy żelaza, ser,
tekstylia, wino
KRAINA:
Wielkie Księstwo Reiklandu położone jest w zachodniej części Imperium. Północną i
wschodnią granicę prowincji wyznacza potężna rzeka Reik, natomiast południową
rzeka Grissen, dopływ Reiku. Zachodnia granica Reiklandu jest jednocześnie granicą
Imperium i wyznaczają ją Góry Szare. Pasmo górskie stanowi naturalną, trudną do
przekroczenia granicę pomiędzy Imperium a Bretonnią. Poprzez góry prowadzi wiele
szlaków, ale większość z nich nawet latem jest wąska i zdradliwa. Do najbezpieczniej-
szych i najczęściej używanych należy Przełęcz Uderzającego Topora, strzeżona przez
imperialną twierdzę Helmgart. Przed wiekami, po tym jak armia imperialna stoczyła
zwycięską bitwę z zielonoskórymi, ówczesny Imperator za symboliczną złotą koronę
sprzedał zdobyte ziemie, zobowiązując jednocześnie nabywcę do wzniesienia twierdzy,
strzegącej doliny i biegnącego przez nią szlaku.
Niegdyś w Szarych Górach istniała jeszcze jedna twierdza należąca do Lenna
Sigmara. Forteca wznosiła się nieco na zachód od Ubersreiku i należała do Templariu-
szy Krwawego Smoka, jednego z zakonów Kultu Sigmara, których zadaniem była
ochrona wędrujących przez góry obywateli Imperium. W Wieku Trzech Imperatorów,
cześć zakonników, jak zapisano w Kronikach z tamtych lat, z nieznanych dotąd po-
wodów zaczęła rabować i mordować przemierzających góry wędrowców. Wielki Teo-
gonista, dowiedziawszy się o tym procederze ekskomunikował zakon i wysłał Templa-
riuszy Płonącego Serca by zdobyli twierdzę. I chociaż wśród Templariuszy Krwawych
Smoków żyło wielu prawych rycerzy, niemal wszyscy zakonnicy zostali zabici, a twier-
dzę spalono. Jednak żyjący w okolicach Ubersreiku ludzie powtarzają wieczorami
pewną historię, która wyjaśnia powody zmiany zachowania Templariuszy Krwawych
Smoków. Według przekazu część templariuszy została przemieniona w wampiry i dla-
tego Kult Sigmara z taką szybkością i bezwzględnością zabił zakonników oraz znisz-
czył fortecę, w opowieści nazywaną Krwawą Twierdzą.
Od północnych granic, po południowe rubieże, Reikland cieszy się żyznymi
ziemiami uprawnymi, winnicami i pastwiskami, które co roku dostarczają obfitych
plonów. Nadwyżki produktów rolnych i wszelkiej żywności są eksportowane do in-
nych prowincji, co przynosi krainie olbrzymie zyski. Kopalnie w Górach Szarych to
skarbiec cennych rud i skał, od żelaza i złota po marmur i kamienie szlachetne, pod-
czas gdy las Reikwald, bezpieczniejszy niż lasy w innych częściach Imperium, dostar-
cza wysokiej jakości drewna, wykorzystywanego na szeroką skalę między innymi przez
dobrze prosperujący przemysł szkutniczy.
Milczeniem nie można również pominąć patronatu władz. Imperatorzy, któ-
rzy od czasu obalenia Dietera w XXV wieku wywodzili się właśnie z dynastii panują-
cych w Reiklandzie, nie szczędzili wydatków, finansując rozwój prowincji za pomocą
złota z państwowego skarbca. Fundusze te nie zostały zmarnowane i dziś Reikland
słynie ze swoich kanałów rzecznych, brukowany traktów, sztucznie nawadnianych pól
uprawnych, bogatych miast i niezwykle prężnej klasy kupieckiej. Nic dziwnego, że Re-
ikland uważany jest za prawdziwy klejnot w koronie Imperium.
Transport rzeczny to najczęstszy sposób podróżowania w prowincji, ponie-
waż większość osad położona jest nad Reikiem. Dorzecze pokrywa niemal całą pro-
wincję, a kilka dopływów spływa nawet z Gór Szarych. Nic dziwnego, że rzeka ta jest
LUDNOŚĆ:
Zarozumialcy, oto kim są Reiklandczycy ze swoją elegancją i doskonałą
wymową.
- averlandzki kupiec
Zapytuję, czy istnieje lepsze miejsce w Imperium? Tu są najżyźniejsze
ziemie, najlepsze wino, najpiękniejsze pałace i najbardziej
najbardziej urodziwe kobie-
kobie-
ty. Gdyby reszta Imperium miała zniknąć, nie żałowałbym tego.
- reiklandzki szlachcic
Jeśli chcesz usłyszeć inną opinię, zapytaj Reiklandczyka. Oni mają zdanie na
każdy temat i z radością się nim podzieą.
- zirytowany medyk
Reiklandczycy wywodzą swe tradycje od plemienia Unberogenów, do którego należał
Sigmar i które wiodło prym w początkach istnienia Imperium. W konsekwencji,
współcześni Reiklandczycy uważają siebie za naturalnych przywódców Imperium i są
przekonani, że inne prowincje powinny być im posłuszne. Jednak w oczach rodaków
z innych części kraju, Reiklandczycy są przemądrzałymi pyszałkami, którzy nie mogą
się powstrzymać przez wtrącaniem się w sprawy innych ludzi.
Reiklandczycy ogólnie są przyjacielscy, towarzyscy i otwarci. Częściej niż inni
obywatele Imperium bywają optymistami, wierząc, że czeka ich lepsza przyszłość.
1076 - WARHAMMER FRP
wyjątkowo ważnym szlakiem, który dzięki portowi w Marienburgu umożliwia handel z
innymi krainami Starego Świata. Niezliczone dopływy Reiku są także ważne dla licz-
nych gospodarstw i miast na żyznym obszarze Vorberglandu, czyli krainy u podnóża gór.
Ten fakt bezwzględnie wykorzystały niegdyś krasnoludy z Gór Szarych, w czasie spo-
ru z Księciem-Elektorem o prawa do eksploracji złóż w górach. Zatamowanie biegu
rzek u ich górskich źródeł, a w efekcie pozbawienie licznych wiosek dostępu do wody,
doprowadziło w AS2111 do niesławnego chłopskiego marszu Wzdłuż Strumienia do
Altdorfu. Od tego czasu Elektorzy i Imperatorzy dokładali starań, aby nie dawać kra-
snoludom z Gór Szarych powodów do niezadowolenia.
Chociaż większość obrotu towarami w Reiklandzie odbywa się drogami wod-
nymi, wielu kupców korzysta także ze szlaków lądowych, przede wszystkim dwóch
głównych przełęczy prowadzących przez Góry Szare do Bretonni - Przełęczy Uderza-
jącego Topora oraz Szarej Pani. Są one strzeżone przez imperialne forty graniczne w
Helmgarcie i Ubersreiku, które chronią przed bandytami i goblinoidami, a niekiedy
także przed Bretonnczykami, z którymi nie zawsze udawało się zachować przyjazne
relacje. Zimą opady śniegu regularnie blokują obie przełęcze, a podróżnym doradza się
skorzystanie z okrężnej drogi przez Marienburg lub poczekanie do wiosennych rozto-
pów.
W granicach Reiklandu znajdują się dwa pasma górskie, zwane Skaag i Hager.
Na obu wypasane są owce, choć wzgórza Hager cieszą się popularnością wśród hien
cmentarnych i innych poszukiwaczy przygód, którzy szukają tam miejsc pochówku
unberogeńskich wojowników, rodaków samego Sigmara Nie zważają oni na liczne
doniesienia o duchach nawiedzających te tereny, powszechnie uznając je za majaczenia
pijanych pastuchów. Wzgórza Skaag rozciągają się na wschód od rzeki Bögen, pomię-
dzy Kanałem Weissbruckim i rzeką Blut. Natomiast Wzgórza Hager położone są dalej
na południowy-wschód i rozciągają się niemal dokładnie pomiędzy Bögenhafen a
miastem Auerswald. Przed wiekami wśród wzgórz istniało wiele kopalni, wydobywa-
jących minerały i rudy metali, ale zapasy szybko się wyczerpały i większość kopalni
opustoszała. Obecnie wśród Wzgórz Skaag wydobycie prowadzi kopalnia Delfgruber,
a w zboczach Hager drążą górnicy z kopalni Hahnbrandt.
Ziemie Reiklandu porastają dwa prastare lasy. Większość rubieży prowincji
porasta iglasty Reikwald, natomiast wschodniej części prowincji strzegą wiekowe, po-
tężne dębu tworzące Wielki Las.
Prócz wielkich szlaków wodnych wyznaczających granice Wielkiego Księstwa
Reiklandu, przez prowincje przepływa wiele mniejszych rzek, wśród których najwięk-
sze to Rzeki Teufel, Bögen i Blut. Rzeka Teufel łączy Ubersreik i Auerswald z Altdor-
fem, Rzeka Bögen łączy miasto Bögenhafen z Reikiem, natomiast Rzeka Blut, wypły-
wa z Wzgórz Hager i stanowi dopływ Bögen.
Kanał został wybudowany w AS2462. Służy do przewozu węgla i żelaza z
kopalni Delfgruber. Ma 8 metrów szerokości i wiele mijanek rozmieszczonych wzdłuż
całej jego długości. Kanał należy do weissbruckiej rodziny Gruberów, która za korzy-
stanie z niego pobiera opłatę, uiszczaną albo w Altdorfie, albo w Weissbrucku.
Wzdłuż kanału nie ma innych punktów poboru opłat.
Wskazują na kilka powodów takiego stanu: naturalne bogactwo ich ziemi, wykształco-
ną i energiczną ludność oraz fakt, że Sigmar był jednym z nich. Czy przyszłość może
być ponura dla ziemi i ludu, które zrodziły kiedyś boga?
Reiklandczycy całym sercem przyjęli nawoływanie Sigmara do jedności. Żywo
interesują się sprawami innych prowincji i często twierdzą, że coś trzeba zrobić, gdy ich
sąsiadów dotyka straszny los. Są zdecydowany sympatykami wojskowości i wielu mło-
dych reiklandzkich szlachciców zaciąga się do armii, aby okryć się chwałą i zdobyć for-
tunę. Biorąc pod uwagę, że w opinii kadry oficerskiej lepiej urodzeni, bogatsi i ponad-
przeciętnie wykształceni Reiklandczycy stanowią naturalny materiał na oficerów, szanse
awansu osób o tym pochodzeniu są zauważalnie większe, ku wielkiej irytacji mieszkań-
ców innych regionów. Reiklandczycy niemal zawsze odpowiadają licznie na wezwanie
do broni i uważają, że ich obowiązkiem jest pomoc tym obszarom Imperium, którym
powodzi się gorzej. W istocie, wśród niektórych Reiklandczyków żywe są ideały eks-
pansji ze wczesnych czasów Imperium. Podżegacze w Ubersreiku i Altdorfie nawołu-
ją, aby wszcząć wojnę z Bretonnią i odzyskać Zachodnie Rubieże. Gildiom kupieckim na
rękę jest wzmocnienie władzy Imperatora nad Elektorami, a zatem nieustannie opo-
wiadają się za ujednoliceniem praw handlowych. Elektorzy zaś zaciekle protestują
przeciwko ustanawianiu ograniczających ich władzę ogólnoimperialnych praw, gdyż te
są zazwyczaj ściśle nadzorowane i egzekwowane przez urzędników.
Moda odgrywa w reiklandzkim życiu towarzyskim rolę ważniejszą niż w in-
nych prowincjach. Oczywiście, chłopstwo nie dba zbytnio o takie rzeczy, ale wśród
aspirujących klas średnich odpowiedni styl i kolorystyka odzienia to kwestia znacznej
 wagi. Szlachta ustala trendy w modzie na każdą porę roku, pozwalając kupcom i po- ilość piwa. Wiele prowincji podchodzi z nieufnością do modnych i kosmopolitycznych
spólstwu naśladować nowe style, na ile tylko zdołają. Obecność w prowincji dworu reiklandzkich mężczyzn, twierdząc, że skoro tak bardzo dbają o swój ubiór, muszą być
imperialnego jeszcze bardziej wzmocniła tę tendencję. Ostatnim krzykiem mody jest afektywni i zniewieściali. Paradoksalnie, mają także reputację uwodzicieli cudzych żon i
styl bretonnski, nowy styl wiejski oraz powrót do prostych ubrań w kroju wojskowym. irytujących flirciarzy. Niejeden talabecklandzki mąż przekonał się, że jego kobieta ule-
Oprócz tego, pozostają w modzie zawsze popularne w Imperiom rozcięte rękawy, gła czarującym słowom i śmiałemu spojrzeniu reiklandzkiego dandysa. Natomiast re-
ozdobne saczki i amulety. iklandzkie kobiety chlubią się swą urodą, choć są przy tym nieznośne próżne.
Reiklandczycy bywają też aroganckimi, władczymi i wiecznie pijanymi niewol- Głośni, swobodni i bez skrępowania wyrażający opinie Reiklandczycy są z
nikami swobodnych obyczajów. Znani są ze swojej umiejętności świętowania bez spe- znani z tego, że zawsze starają się przewodzić i obstają przy swoich przekonaniach.
cjalnego powodu, a obraz pstrokato ubranego opoja to dość popularne wyobrażenie Powodem częstych komentarzy jest również ich brak cierpliwości. Reiklandczycy wolą
Reiklandczyka wśród mieszkańców innych regionów Imperium. Na niektórych obsza- szybko kończyć swoje zadania, aby natychmiast wrócić do domu lub zająć się czymś
rach małe, czarne owady, które stanowią utrapienie źle utrzymywanych szynków, zna- innym.
ne są pod nazwą reiklandzkie muchy, ponieważ bezbłędnie wykrywają najmniejszą nawet
HISTORIA & POLITYKA:
formacje.
- W Reiklandzie gdzie nie spluniesz tam szlachcic, gdzie nie spojrzysz tam Spośród templariuszy najbardziej znani są służący Kultowi Sigmara Templa-
rycerz, gdzie nie pójdziesz tam sługa! riusze Płonącego Serca (zobacz ROZDZIAŁ I: POD- RĘCZNIK GRACZA
- Świnka/świniaczek/świniątko. (Pieszczotliwe określenie wśród pospól- podrozdział PROFESJE ZAAWANSOWANE). Templariu- sze, będący
stwa, odpowiednik kochanie lub skarbie. Klient w skromnym sklepiku zbrojnym ramieniem Świątyni Sigmara bezlitośnie walczą z demonologami,
nekromantami, kultystami Chaosu i goblinoidami. Na cze- le zakonu stoi
może być powitany przyjaznym załowaniem: Tak, świnko?) Wielki Mistrz, obecnie jest nim Heinrich II von Sangers- hausen.
- Najlepsi łucznicy to Reiklandczycy! W granicach prowincji, nie licząc Armii Imperial- nej, strażników
- W Reiklandzie każdy ci powie, że znajomka ma na Dworze! dróg i żołnierzy służących poszczególnym rodom szla- checkim, służy
wiele oddziałów najemnych, służących różnym gildiom i organizacjom.
- Wrzeciono Dyrath. (Przeznaczenie lub los. Określenie powstało z ludo-
Więcej informacji na temat wojska znajduje się w paragrafie
wego przesądu, że pępowina jest splatana przez Dyrath i wręczana Mor- ARMIA IMPERIALNA. (zobacz IMPERIUM ZA PANO- WANIA KARLA-
rowi, aby mógł za jej pomocą wciągnąć ludzi do swojego królestwa, gdy FRANZA).
nadejdzie ich czas.)
HISTORIA ALTDORFU:
- Nurt Reiku jest wartki i głęboki. (Przestań zadawać pytania.) Altdorf, jak przystało na stolicę największego państwa
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera Starego Świata, jest ogromnym miastem. Leży nad
Reikiem, a zabudowa miejska już dawno rozprzestrze-
Historia Wielkiego Księstwa Reiklandu, jest silnie związana z całym Imperium i równie niła się na oba brzegi rzeki, jak również zajęła kilkana-
bogata (zobacz HISTORIA IMPERIUM). Bogactwo Reiklandu pochodzi z handlu, ście rzecznych wysepek, połączonych wieloma mo-
oraz uprzywilejowanej pozycji jaką jest posiadanie stołecznego miasta Imperium. stami i kładkami. Większość bogactw Altdorfu pocho-
Największym miastem prowincji jest Altdorf, od wieków będący stolicą Lenna dzi z handlu, a ogrom i przepych stolicy wciąż oszo-
Sigmara. Miasto, w ciągu wieków kilkakrotnie było oblegane, jednak nigdy nie zostało łamia obywateli przybyłych ze wsi lub dalszych pro-
zdobyte. Największe oblężenie miało miejsce w XVIII wieku, kiedy to orczy generał wincji Imperium. Altdorfczycy uwielbiają się chwa-
Gorbad Żelazny Pazur, pokonał drogę przez południe Imperium, dewastując Aver- lić swoim miastem przed obcymi, choć we wła-
land, Solland (obecnie Wissenland) oraz Nuln i dotarł wraz ze swą kilkunastotysięczną snym towarzystwie gorzko na-
armią pod mury Altdorfu. I choć w czasie oblężenia zginął Imperator Sigismund, rzekają na zalew prostackich i
obrońcy zdołali odeprzeć atak i zmusili zielonoskórych do odwrotu. Wycofujące się niedomytych wieśniaków.
wojska Gorbada zostały rozbite i wycięte w pień, a sam generał zginął zabity przez Najważniejsze
Hrabiego Wissenburga w czasie Bitwy pod Grunburgiem. budynki w Altdorfie
Największą i najbardziej wpływową szlachecką rodziną Reiklandu jest ród to, bez wątpienia,
Holswig-Schliestein, z którego wywodzą się Elektorowie prowincji, noszący tytuł Katedra Sigmara,
Wielkiego Księcia, oraz ostatni władcy Lenna Sigmara, w tym obecny Imperator Karl- Pałac Imperatora
Franz I. Wśród pozostałych, wpływowych i szanowanych rodzin znajdują się: ród Sa- oraz Kolegia
ponatheim, zamieszkujący Zamek Grauenburg i władający Baronią Saponatheim, z Magii. W stoli-
której pochodzi Graf Bögenhafen Wilhelm; ród Jungfreud z którego wywodzi się cy można znaleźć
Graf Ubersreiku Sigismund; oraz ekscentryczna i introwertyczna rodzina Wittgenstein liczne opery, teatry,
z szaloną Baronową Ingrid na czele. akademie muzyczne,
Graf Wilhelm von Saponatheim uważany jest za nieudolnego, pozbawione szerokie aleje i nad-
zmysłu organizacyjnego władcę, który przedkłada przyjemności płynące z polowania i rzeczne bulwary, jak
balów nad obowiązki związane z zajmowaną pozycją. Graf jest bardziej niż szczęśliwy, również wszelkiego
mogąc zrzucić ciężar zarządzania bogatym i szybko rozwijającym się Bögenhafen na rodzaju targi, karcz-
rajców miejskich, wśród których znajdują się przedstawiciele czterech najbogatszych my, tawerny, areny
rodzin kupieckich miasta: Hagenów, Ruggbroderów, Steinhagenów oraz Teugenów. walk, a także szu-
Jedynym obowiązkiem, jaki bierze na siebie Graf Wilhelm jest organizacja dorocznego lernie i ciemne za-
festiwalu i targu Schaffenfest, na który przybywa wiele nobilitowanych i szanowanych ułki. Mówi się, że
rodzin arystokratycznych z Reiklandu i spoza granic prowincji. Altdorf dostarcza
Graf Sigismund von Jungfreud władający Ubersreikiem, uważany jest za cał- rozrywek na każ-
kowite przeciwieństwo Grafa Bögenhafen, choć wynika to zapewne presji, jaką na dy gust i każdą sa-
Grafie Ubersreiku wywiera Altdorf. Imperator wysłał bowiem do Auerswaldu, miasta kiewkę. Nawet naj-
położonego około 60 kilometrów na północny-wschód od Ubersreiku, swego Pleni- bardziej ekscen-
potenta, którego zadaniem jest przejęcie władzy w przemysłowym zagłębiu Imperium. tryczny obywatel
Graf słusznie podejrzewa, że po tym jak Plenipotent przejął kopalnię Hahnbrandt Imperium znaj-
oraz nałożył dodatkowe podatki na statki płynące Rzeką Teufel, sięgnie także po jego dzie tu coś dla
stanowisko. Graf Sigismund rozświecony posunięciami Plenipotenta zmobilizował siebie. Jak ma-
swoją armię, a żołnierze obu, zwaśnionych, walczących o zyski stron stoczyli już kilka wiają alt-
pojedynków. Wojna pomiędzy Ubersreikiem a Auerswaldem wisi na włosku. dorfczycy: jeśli
Baronowa Ingrid von Wittgenstein, włada Zamkiem Wittgenstein położonym znudził ci się Alt-
w połowie drogi pomiędzy Kemperbad a Nuln. Baronowa, według plotek całkowicie dorf, to znaczy, że
szalona, spędza całe miesiące, zamknięta w swoim zamku, mając za towarzystwo tuzi- znudziło ci się
ny kotów. Ingrid von Wittgenstein, podobnie jak cały ród Wittgensteinów, znana jest życie.
ze swej pogardy do ludzi niższego stanu, których uważa za półludzi, przeznaczonych
jedynie do niewolnictwa.
Wśród wielu wybitnych reiklandzkich formacji wojskowych, najbardziej znaną
się Rycerze Reiksguardu. Ten świecki zakon rycerski, założony został przez Elektora
Nuln w czasie Wieku Trzech Imperatorów, po to by chronić legalnie wybranego Im-
peratora przed jego oponentami z Middenlandu i Talabecklandu. Wielu spośród
rzy to majętni i wpływowi szlachcice, którzy w razie potrzeby towarzyszą
wi zarówno w czasie świąt, uroczystości jak i działań wojennych. Przywódca rycerzy
znany jest jako Reikmarschall i obecnie jest nim Kurt von Helborg. Oddziały
cerzy to zarówno odziani w pełne zbroje płytowe kawalerzyści, jak i
cy halabardami piechurzy, tworzący niezwykle zdyscyplinowane i bitne

WARHAMMER FRP - 1077

 Altdorf rozpoczął swoje istnienie jako niewielka osada Unberogenów, zało-
żona na wysepce na Reiku. Zwano ją wtedy Reikdorf (Rzeczne Miasto). Głównymi
zaletami osady było sąsiedztwo doskonałych terenów zasobnych w ryby, żyzne gleby
wypełniające rzeczną nizinę oraz doskonałe warunki obronne. Z upływem czasu ple-
mienna wioska rozrastała się, a zabudowania rozprzestrzeniły się aż na zachodni brzeg
rzeki oraz na wiele innych wysepek. W czasach, gdy Sigmar odszedł na Wschód, Reik-
dorf był już największym miastem w ludzkich krainach. Wciąż budowano nowe mo-
sty, a niedługo potem miasto dotarło również na wschodni brzeg rzeki. Wtedy też
osiągnęło swoje dzisiejsze rozmiary.
Wraz z rozwojem Imperium nasilił się handel między prowincjami. Lasom
wydzierano żyzne ziemie pod uprawy rolne. W Reiklandzie założono wiele nowych
osad i kraina zaczęła się bogacić. Nadwyżki żywności sprzedawano w górę rzeki, przy-
nosząc kupcom spore zyski. Prowincja była też znaczącym ośrodkiem eksportu weł-
ny, skór i dobrego drewna. Wraz z rozwojem handlu i napływem pieniędzy, do Reik-
dorfu zaczęli ściągać przeróżni rzemieślnicy. Wkrótce miasto zasłynęło ze swoich
kuźni, tkalni oraz wspaniałych browarów i gorzelni.
WOJNA & UMOCNIENIE ALTDORFU:
Po roku AS300 sytuacja Reikdorfu uległa zmianie. Okoliczne krainy podupadały.
Liczne następujące po sobie lata wojen z goblinami, konfliktów wewnętrznych, klęsk
nieurodzaju i ogólnego upadku obyczajów odcisnęły piętno na bogatym mieście. Do
jedynego kamiennego budynku w Reikdorfie, Katedry Sigmara, wkrótce dołączyły
kamienne mury, a reikdorfczycy nauczyli się odpierać oblężenia i walczyć o swoje mia-
sto.
Bezpieczeństwo, jakie gwarantowały solidne blanki Reikdorfu, przyciągało
niezliczonych przybyszy. Do AS500 liczba mieszkańców wrosła czterokrotnie. Wła-
dze miejskie próbowały przekonać reikdorfczyków, aby dla własnego bezpieczeństwa
zaczęli budować swoje siedziby wyłącznie z kamienia, lecz dekret ten został całkowicie
zignorowany. Na pomoc burmistrzowi ruszył sam Imperator Sigismund, zwany Zdo-
bywcą, lecz nawet najbardziej wytężone starania Imperatora nie były w stanie pokonać
reikdorfskiej tradycji oszczędzania grosza, gdzie tylko się da, a budowanie w kamieniu
było niestety niezwykle kosztowne. Wojowniczy Imperator uchwalił dekret, na mocy
którego miasto przemianowana na Altdorf (Stare Miasto). Sigismund postanowił też,
że zostanie ono doszczętnie wyburzone i wzniesione na nowo z kamienia, aby móc
lepiej stawiać opór okolicznym bandom zbójów. Sigismund zmarł, zanim jego wizja
została zrealizowana. Jego syn, Siegfried Prawodawca, nienawidził Altdorfu i wkrótce
przeprowadził się wraz całym dworem do Nuln. Młody Imperator publicznie zadekla-
rował: Niech Sigmar pochłonie śmierdzące ulice Altdorfu.
Od roku AS600 Kult Sigmara zaczął umacniać swoje wpływy w społeczeń-
stwie Altdorfu. Rozwojowi religii sprzyjała zwłaszcza nieustanna wojna i starcia z ban-
dami wyjętych spod prawa rozbójników. Na szczęście dla tracących ducha altdorfczy-
ków, rozwój handlu ponownie stał się źródłem bogactwa miasta. Napływ złota
wzbogacał też skarbiec Świątyni Sigmara i w roku AS990 Wielki Teogonista przekonał
Imperatora Ludwiga Grubego, aby ten przydzielił sigmarytom głos elektorski. Nie za-
spokoiło to jednak ambicji przywódców Kultu i sigmaryci wydali wiele pełnych prze-
pychu bankietów, które zwabiły dwór Imperialny na powrót do Altdorfu. Dziesięć lat
później zakończono budowę wielkiej Katedry Sigmara. Stało się to dokładnie tysiąc lat
po bitwie na Przełęczy Czarnego Ognia. Krasnoludzcy mistrzowie kamieniarscy, któ-
rzy wnieśli Katedrę, otrzymali prawo osiedlania się w Altdorfie i założyli własną en-
klawę. Stała się ona zalążkiem dzielnicy krasnoludzkiej. Religijność altdorfczyków roz-
kwitła i w tym okresie spisano pierwsze iluminowane tomy księgi Żywot Sigmara.
ZARAZA & KARA:
Za czasów panowania Borysa Złotobiernego Altdorf był prawdziwym tyglem różnych
ras, religii, rzemieślników, kupców, szlachty i chłopstwa. Altdorf stał się znany także z
powodu grasujących tu złodziei - mianem największego z nich cieszył się oczywiście
sam Imperator Borys. Wysokie podatki i rozrzutność dworu doprowadziły do licz-
nych skandali i buntów. Wielu prezbiterów Sigmara przyłapano w czułych objęciach
kurtyzan lub we własnych haremach, co podsyciło zamieszki na tle religijnym. Aby za-
panować nad miastem, Imperator wprowadził stan wojenny, lecz dopiero przerażająca
epidemia Czarnej Plagi z roku 1111 powstrzymała zamieszki i niepokoje.
Altdorfczycy hucznie świętowali śmierć Złotobiernego w AS1115 i podjęli
próbę zapanowania nad anarchią, która nastąpiła z powodu bezkrólewia. Próba ta nie
powiodła się i, jak obawiali się tego kupcy, handel znacznie ucierpiał. Sprawy przybrały
jeszcze gorszy obrót w roku AS1124, gdy na tron wstąpił Imperator Mandred Szczuro-
bójca. Nowy Imperator przeniósł dwór do Middenheim i Altdorf utracił pozycję naj-
większego ośrodka handlu w kraju. Panujące w mieście bezprawie spowodowało, że
handel dobrami luksusowymi został wstrzymany, długi pozostawały niespłacone, a
szlachta uciekała z miasta niczym szczury z tonącego okrętu. Ponownie wybuchły
walki na ulicach i zamieszki, ale tym razem nad bezładem usiłował zapanować jedynie
Kult Sigmara. Cyniczna polityka chleba dla wiernych wymagała, aby w zamian za poży-
wienie i ochronę obywatele składali Świątyni przysięgę wierności. Altdorfczycy zaczęli
to wykorzystywać i wkrótce skarbiec Kultu został opróżniony. Gdy tylko darmowe
jedzenie się skończyło, mieszczenie natychmiast zarzucili aktywny udział w życiu du-
chowym i powrócili do swoich dawnych zwyczajów. Kult Sigmara potrzebował trzech
wieków, aby wydobyć się z finansowych tarapatów.
Mniej więcej w tym samym czasie w mieście zaczęły pojawiać się pierwsze
dobrze zorganizowane gildie. W odległej przyszłości miały stać się główną siłą poli-
tyczną stolicy, lecz w tych trudnych czasach ich jedynym zadaniem była ochrona zrze-
szonych członków przed zewnętrznymi zagrożeniami. Do gildii wstępowało głównie
bezdomne chłopstwo, które wygnane z własnych wiosek przez zarazy i niepokoje,
rozpaczliwie szukało nowego domu. Ucieczka wieśniaków z prowincji, porzucanie pól
uprawnych i powtarzające się przez wiele lat słabe zbiory zrujnowały Księcia-Elektora
Reiklandu. Arystokrata, nie mając grosza przy duszy, zwrócił się o pomoc do radnych
Altdorfu i wkrótce zawarto korzystny dla obu stron układ. Elektor oficjalnie adopto-
wał Księcia Altdorfu, a następnie zrzekł się wszelkich przywilejów na jego korzyść. Po-
łączenie skarbca Reiklandu i Altdorfu okazało się doskonałym posunięciem i wkrótce
1078 - WARHAMMER FRP
przyniosło miastu względny dobrobyt. Jedyną osobą, która straciła na tym interesie,
był oczywiście sam Książę, gdyż pomimo zdobycia znacznego majątku bezpowrotnie
utracił tytuł Elektora.
Podwójny tytuł Altdorfu i Księcia-Elektora Reiklandu był przekazywany z
pokolenia na pokolenie, choć z początku okazał się być raczej pechową zdobyczą. Ol-
brzymie koszty utrzymania Reiklandu i załamanie się handlu w mieście sprawiły, że
pod koniec XIII wieku miejscowa arystokracja zaczęła być nazywana książętami-
żebrakami. Na początku XIIII wieku stało się jasne, że o prawdziwej potędze decydują
nie dziedziczone tytuły, lecz najzwyklejsze złoto. Przekupstwo i korupcja wkradły się
niepostrzeżenie we wszystkie aspekty miejskiego życia.
WIEK GILDII:
Początek XVI wieku zasłynął dzięki drastycznym posunięciom przywódców alt-
dorfskich gildii. Rozzuchwalone upadkiem obyczajów gildie otwarcie przekupywały
arystokratów, nakłaniając ich do powrotu do miasta. Niektóre rodziny szlacheckie ule-
gły tej pokusie i powróciły w zamian za posiadłości, hojne pożyczki bezzwrotne lub inne
prezenty. Krążą plotki, że Książę-Elektor Wissenlandu miał rzekomo otrzymać w pre-
zencie 50 białych pawi o złoconych dziobach i pazurach barwionych karmazynem.
Arystokrata natychmiast zaprosił na kolację przywódców gildii, od których otrzymał tę
łapówkę. Jako główne danie podano na srebrnych tacach upieczone pawie. Ta naucz-
ka jednak nie została zapamiętana na długo.
W roku AS1547, w epoce Trzech Imperatorów, Altdorf podźwignął się z kry-
zysu. Podczas gdy inne prowincje toczyły zażartą wojnę, rzeka pozwalała miastu czer-
pać spore zyski ze stosunkowo bezpiecznego transportu rzecznego. Wkrótce władzę
w mieście przejęły gildie i marzeniem każdego obywatela stała się już nie wolność, lecz
bogactwo. Nawet podczas wojny domowej miasto rosło i rozwijało się. Słynne dziś
upór i nieustępliwość altdorfczyków po raz pierwszy dały o sobie znać w AS1701,
podczas pierwszego oblężenia miasta. Obywatele Altdorfu od dawna uważali się za
dumniejszych i bardziej sprytnych od swoich sąsiadów, a ich buty nie złamało nawet
przeciągające się oblężenie. Wprost przeciwnie, altdorfczycy za punkt honoru postawili
sobie ignorowanie głodu, śmierci oraz strasznych czynów, jakich dopuszczały się orki
pod wodzą Gorbada Żelaznego Pazura. W tym okresie kufry świątyń nie mogły po-
mieścić złota z datków, a altdorfska społeczność przeżyła prawdziwe odrodzenie wia-
ry. Po przerwaniu oblężenia miastem wstrząsnęło ujawnieni kilku kultów Chaosu oraz
skandal związany z szalonym Lektorem kultu Sigmara, który wyświęcił na prezbitera
swojego psa. Te oraz inne rewelacje doprowadziły do założenia poza murami miasta,
na Wzgórzu Batów, słynnego miejsca kaźni dla heretyków i zdrajców. Zwykłych zło-
dziei i morderców nadal wieszano na Starym Dębie.
Wraz z upływem stuleci arystokracja biedniała, a mieszczanie, zwłaszcza kup-
cy, bogacili się. Doprowadziło to do złagodzenia rygorów dotyczących zakupów tytu-
łów szlacheckich, a nawet dziedziczenia herbów. Heraldyka szybko stała się bardzo
modna, a Altdorf jako pierwsze miasto w Imperium wprowadził tak zwane prawa
Merciera, które dyktowały, jakie kolory, materiały oraz kroje szat wolno nosić każdej z
klas społecznych. Z przepisów tych szybko jednak zrezygnowano, gdy okazało się, że
nie sposób ich egzekwować. Jednak, o dziwo, wiele zniesionych, acz popularnych roz-
porządzeń przeszło do niepisanej tradycji miejskiej i są one przestrzegane do dziś. Na
przełomie tysiąclecia gildie zjednoczyły siły i udało się im wywalczyć niezależność od
władz miasta. Plotkowano, iż wolność ta kosztowała więcej złota, niż mogło się jed-
norazowo zmieścić w skarbcu Książąt-Altdorfu. Nie wiadomo, jak było naprawdę,
choć faktem jest, że od tego czasu dziedziczni władcy miasta ponownie powrócili na
scenę polityczną jako silna i bogata elita. Altdorf zaś stał się wolnym miastem, dzięki
czemu przywódcy gildii mogli przegłosować dla siebie i swoich organizacji olbrzymie
ulgi podatkowe.
OBLĘŻENIE & ODBUDOWA MIASTA:
Nowo odzyskany dobrobyt nie trwał długo. W latach AS2051 oraz AS2132 miasto
było oblegane przez nieumarłe armie wampirzych książąt z rodu Von Carsteinów.
Oblężenia kosztowały Altdorf wiele krwi i złota. Mury zostały w wielu miejscach
zniszczone, a obrona każdego wyłomu pochłonęła setki ofiar. Jednak morale miesz-
kańców nie upadło i jak zwykle skłonni do sarkazmu altdorfczycy obrali sobie sztan-
dar w kolorze śmierci. Wisielczy humor być może pomógł obywatelom nie popaść w
rozpacz, lecz nic nie zdołało ochronić ich przed straszliwymi zarazami rozprzestrze-
nianymi przez żywe trupy, którymi Von Carstein rozkazał strzelać z katapult na teren
miasta. Pomimo odparcia napastników, Altdorf na powrót popadł w biedę i postępu-
jącą ruinę, głównie ze względu na wysokie podatki i olbrzymie straty wśród ludności.
Gdy w AS2145 armie Von Carsteina zostały wreszcie rozbite w bitwie na Bagnie
Fenn, stolica Lenna Sigmara była zaledwie cieniem swojej dawnej chwały. Do naprawy
zniszczonych murów wezwano wszystkich zdrowych mężczyzn. Odmowę stawienia
się do pracy karano utratą altdorfskiego obywatelstwa.
Następne trzy wieki dziejów miasta zwane jest epoką Wielkiej Odbudowy. Z
upływem lat do stolicy powracała duma, pieniądze oraz dobrobyt. W odbudowie nie
przeszkodziła nawet wstydliwa Zaraza Ropiejących Krost z AS2302. W tym okresie
Altdorf unowocześnił swoje prawa, przyjmując do miasta tysiące nowych podatników.
Na XXIIII wiek, gdy apogeum osiągnęła moda na egzotyczne zwierzęta, datuje się też
powstanie Imperialnego Zwierzyńca. Wielka Wojna z Chaosem okazała się dla miasta
błogosławieństwem, a złoto z handlu bronią i żywnością szerokim strumieniem po-
płynęło do kieszeni altdorfczyków. Upadek Praag w AS2303 zaniepokoił mieszkań-
ców, lecz społeczność Altdorfu nie uwierzyła, by Chaos mógł bezpośrednio zagrozić
oddalonemu od działań wojennych Altdorfowi.
Gdy latem AS2304 Imperator Magnus Pobożny ogłosił, że Altdorf stanie się
siedzibą nowo założonych Imperialnych Kolegiów Magii, w mieście wybuchły za-
mieszki. Mało kto spodziewał się, że w odpowiedzi Imperator wprowadzi w mieście
stan wyjątkowy. Gdy do Altdorfu przybyli elfi arcymagowie i wypaczyli strukturę rze-
czywistości, tworząc budynki Kolegiów, wielu rdzennych mieszkańców spakowało
dobytek i wyprowadziło się z miasta. Niektórzy z nich w końcu powrócili do domów,
lecz zastali miasto całkowicie odmienione. Elfia magia sprawiła, że ulic nie sposób by-
ło odwzorować na mapie. Altdorfczycy musieli kierować się intuicją i punktami cha-
 rakterystycznymi miasta, rezygnując z całkowicie teraz zawodnego zmysłu orientacji.
Co bardziej przedsiębiorczy mieszkańcy zbijali fortuny, oferując swoje usługi jako
przewodnicy. Wciąż obowiązywał stan wyjątkowy, a o wszystko obwiniano czarodzie-
jów.
CZARODZIEJE & POLITYKA:
Kolegia Magii dość szybko nawiązały kontakty z przywódcami altdorfskich gildii. Ku
niemiłemu zaskoczeniu Wielkiego Księcia, czarodzieje okazali się zręcznymi negocja-
torami i niebawem doskonale odnaleźli się w sieci układów, szantaży oraz intryg, które
stanowiły główny element miejskiej polityki. Książę, nieufny wobec nowego porządku,
ustanowił nową klasę społeczną. Należący do niej czarodzieje zostali nazwani Magi-
strami Magii. W obliczu coraz większych wpływów potężnych Magistrów, zaczęto
bronić przywilejów zwykłych obywateli. W tym celu wprowadzono w trybie nadzwy-
czajnym skomplikowane ustawy dotyczące handlu, prawa głosu oraz własności hipo-
tecznej.
W roku AS2324 Altdorf przeżył kryzys zwany Gnojowym Latem. W przelud-
nionym mieście ścieki zanieczyściły wszystkie ujęcia świeżej wody. Nawet Reik był
czarny od zanieczyszczeń wylewających się z cmentarzy, rzeźni, garbarni i farbiarni. La-
tem tego roku, po raz pierwszy w historii miasta, wszystkie gildie zjednoczyły siły w
celu przezwyciężenia kryzysu. Jednogłośną decyzją założono Kompanię Czystej Wo-
dy, finansowaną z funduszy gildyjnych, która miała stworzyć system nowych, głęb-
szych studni, skanalizować miasto oraz zabudować akwedukty. Niestety, prace kam-
panii zostały opóźnione o wiele lat na skutek wewnętrznych przepychanek oraz walki
o władzę i stanowiska. Ostatecznie kryzys został zażegnany dopiero 100 lat później,
gdy kompania i jej wysiłki (a raczej jej urzędnicy) pochłonęły już niewyobrażalne sumy
z miejskiej kasy.
W AS2429 Altdorf był spokojnym, bogatym i potężnym miastem. Pomimo
własnej burzliwej przeszłości, altdorfczycy powszechnie wyrazili niezwykłe oburzenie
po zdobyciu przez Marienburg statusu wolnego miasta. Po zwołanej w trybie nadzwy-
czajnym radzie gildii nałożono na wielki port szereg ograniczeń handlowych. Jednak
wyższe sfery arystokracji gorąco zaprotestowały przeciwko takiemu posunięciu. Dla
szlachty Marienburg stał się wymarzonym rajem podatkowym. Wielu arystokratów
wzięło następnie udział w spisku, który pozbawił tronu Imperatora Dietera IIII.
Gdy na kolejnego Imperatora wybrano Księcia Altdorfu, świętowanie w mie-
ście trwało równy miesiąc. Gildie publiczne złożyły przysięgę wierności Wilhelmowi
III, oferując hojne dary biednemu niegdyś Księciu. Kupcy oraz inne instytucje zaczęły
gorączkowo zabiegać o imperatorski patronat. Wilhelm, kierując się radą swojego do-
radcy, Magistra Kolegium Cienia, sprzedawał swoje łaski za olbrzymie ilości złota. Po
raz pierwszy w historii Imperator stał się bogatszy od reszty imperialnej szlachty. Bo-
gactwo to pomogło mu zapewnić sobie lojalność poddanych, choć oczywiście zdarza-
ły się wyjątki.
Wielki pożar z AS2431 dał Wilhelmowi pretekst do gruntownej przebudowy
wschodniej strony miasta i ograniczenia wpływów Kolegium Płomienia. Odbudowa-
ne tereny stały się okolicą prestiżową - jedyną, w której brukowane ulice i trotuary były
równe i proste, a kamienne budynki stawiane zgodnie z miłym dla oka planem. Pożar,
WARHAMMER FRP - 1079
 a następnie odbudowa miasta, były dotkliwym ciosem dla miejskich kupców, którzy na
pewien czas musieli ograniczyć działalność handlową. Imperator skrzętnie wykorzystał
ten czas, umacniając wpływy polityczne. Obecny Imperator, Karl-Franz, od początku
swojego urzędowania, to jest od AS2502, kontynuuje tę politykę. Jej kulminacją było
wydanie w AS2506 Smrodliwego Dekretu, który nakładał na gildie i Kolegia Magii surowe
ograniczenia. Jak można się domyślić, zarówno wtedy, jak i obecnie budzi to gorące
protesty tych instytucji.
ALTDORFSKIE GILDIE:
Wśród śmierdzących ulic Altdorfu mieszczą się siedziby wielu gildii. Dane stowarzy-
szenie jest formalnie uznawane za gildię, gdy zostanie wpisane na specjalną listę, co
oczywiście wiąże się ze sporymi wydatkami administracyjnymi. Jednak w praktyce liczy się
siła i prężność danej organizacji, jak również liczba jej aktywnych członków. Gildie
bardzo często egzekwują wobec swoich członków prawa surowsze niż te, które doty-
czą zwykłych mieszkańców miasta. Prawa te mają na celu ochronę interesów gildii
oraz stowarzyszonych w nich osób, a także pomoc w wywalczeniu przeróżnych kon-
cesji od władz miejskich lub innych ugrupowań politycznych.
W Altdorfie istnieją najróżniejsze gildie. Większość z nich kształci uczniów i
czeladników, oferując im drogę kariery aż po tytuły mistrzów danego cechu, w zamian
wymagając opłat lub darmowych usług. Wstąpienie do oficjalnie założonej gildii gwa-
rantuje czeladnikowi obywatelstwo, a nawet szansę na znalezienie się w gronie jednej z
wielu rad decydujących o przyszłości miasta.
Niektóre gildie są na tyle potężne, że uzyskały liczne zwolnienia lub przywileje,
dzięki czemu mogą nie liczyć się z prawem miejskim, a nawet sądzić i we własnym za-
kresie karać swoich członków. Gildie oferują podopiecznym przeróżne korzyści i po-
moc w każdym aspekcie życia, jak chociażby ustanawiając stypendia i wypłacając eme-
rytury. Ponadto gromadzą złoto na tak zwanych wdowich funduszach, a nawet zajmują się
swataniem. Członkom gildii zazwyczaj żyje się łatwiej i dostatniej niż przeciętnemu
obywatelowi. Jednak członkostwa rzadko kiedy można zrzec się łatwo i bez konse-
kwencji - wstąpienie do gildii przypomina bowiem podpisanie cyrografu na siebie i
najbliższą rodzinę.
ALTDORFSKIE OBYWATELSTWO:
Altdorfczycy są niezwykle dumni. Nawet biedniejsi obywatele cieszą się, że mieszkają
właśnie tutaj. Choć mało kto rozumie głębię ustroju klasowego i lennego, nikomu nie
przeszkadza to w opowiadaniu o niuansach tego systemu przyjezdnym. Obcy, zwłasz-
cza ci z prowincji, traktowani są z połączeniem współczucia i pogardy. Jakież to bo-
wiem wydarzenie historyczne miały miejsce w ich rodzinnych okolicach? Jakich chwa-
lebnych czynów byli świadkami ich przodkowie? Jaką historię mogą pochwalić się za-
bite dechami wioski lub prowincjonalne miasteczka? Altdorfczycy wierzą, że nic nie
może równać się ze spuścizną, jaka przypada w udziale każdemu mieszkańcowi ich
miasta.
Od czasów Sigmara prawa obywatelskie dyktowały, kto dla kogo pracował
oraz kto komu był winien podatki. Choć skomplikowane i niezbyt sprawiedliwe, pra-
wa te rozrosły się do rozmiarów, które gwarantują gildii prawników dostatni i spokoj-
ny żywot. Prawa te regulują wszelką miejską działalność (między innymi stwierdzając,
JĘZYK:
Nie, nie! Powtarzaj za mną: Chrząszcze w Herstadt chrzęszczą w chrza-
chrza-
nie. Chyba nie chcesz mówić jak nieokrzesany Ostlandczyk, prawda?
- nauczyciel wymowy z Altdorfu
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Wielkie Księstwo Reiklandu utrzymuje neutralne stosunki z położonym na północy
Wielkim Hrabstwem Middenlandu. Relacje pomiędzy prowincjami, pomimo iż wielu
reiklandzkich kupców, korzystając z połączenia jakie zapewnia rzeka Bögen, prowadzi
interesy z Carroburgiem (stolicą Middenlandu), ze względu na różnice religijne (Mid-
denland jest od wieków ostoją wiary w Ulryka, a w Reiklandzie mieści się centrum
Kultu Sigmara) nigdy nie były lepsze.
Podobne relacje łączą Reikland z Wielkim Księstwem Talabecklandu. Jednak
tutaj przyczyną jest rola Talabecklandu w powstaniu chaosu trwającego w okresie
zwanym Wiekiem Trzech Imperatorów, kiedy to Wielka Księżna Ottilia ogłosiła się
Imperatorową i na terenie prowincji wyjęła spod prawa Kult Sigmara. Do dziś granice
Reiklandu przemierza kilku Prezbiterów Sigmara, głoszących kazania o podłości epoki
Ottili oraz o okrucieństwie Ulrykan, torturach i morderstwa jakich dopuścili się na wie-
rzących w Sigmara mężczyznach, kobietach i dzieciach. I choć większość tych opowie-
ści jest nieprawdziwa lub w najlepszym wypadku mocno przesadzona, to hierarchowie
Świątyni Sigmara niewiele czynią by powstrzymać rozgłaszających je duchownych.
Zupełnie inaczej wyglądają relacje łączące Reikland z prosigmaryjskim Stirlan-
dem. W granicach Wielkiego Hrabstwa wiara w Sigmara jest bardzo silna i głęboko
zakorzeniona, jedną z przyczyn jest wielka bitwa jaką na ziemiach Stirlandu stoczył
Sigmar, gromiąc armię zielonoskórych. Wielu duchownych Sigmara, arystokratów i
mieszczan udaje się na pielgrzymkę do Stirlandu, by obejrzeć pole bitwy, po którym
kroczył Sigmar, toczący jedną z największych bitew Starego Świata.
Równie serdeczne relacje łączą Altdorf z miastem-państwem Nuln i związa-
nym z nim Wissenlandem. Złośliwi mówią, że przyczyną jest bądź to wyśmienita arty-
leria i piechota ognista Nuln, bądź osoba Elektorki Nuln, Hrabina Emmanuelle von
Liebowitz, którą Imperator jest podobno bardzo zafascynowany.
Choć oficjalnie stosunki łączące Reikland i Wolne miasto kupieckie Kemper-
bad, leżące na zbiegu Rzeki Reik i Stir, są raczej dobre. To zamożne i silnie walczące o
1080 - WARHAMMER FRP
komu wolno żenić się w tygodniach parzystych, a nawe to, w które dni tygodnia wy-
pada nosić kapelusz).
Chociaż altdorfskie obywatelstwo zazwyczaj przekazywane jest z rodziców na
potomstwo lub nadawane przez gildie, można je również zdobyć jako nagrodę za
chwalebne czyny. Mówiąc oględnie, zdobycie go wymaga sporych zasobów finanso-
wych lub wysoko postawionego sponsora. Imię nowego obywatela musi zostać zapi-
sane przez przedstawiciela gildii prawników w wielkiej księdze spisu ludności Altdorfu.
Wyróżnia się pełne, połówkowe, a nawet ćwiartkowe obywatelstwa Altdorfu.
Te ostatnie nadawane są tymczasowo wędrownym kramarzom, obcokrajowcom, a w
pewnych przypadkach też obcym dyplomatom. Najbardziej cenionym tytułem wśród
napływających do miasta pańszczyźnianych chłopów, którzy porzucili swoje gospo-
darstwa, jest oczywiście miano wolnego człowieka. Czarodzieje po pomyślnym ukoń-
czeniu magicznego terminu zyskują status Magistra. Ta dziwna klasa społeczna jest,
formalnie rzecz ujmując, grupą wasali danego Kolegium Magii. W obrębie Kolegiów
Magistrom przysługuja prawa odpowiadające statusowi szlachty.
Choć teoretycznie prawa dotyczące obywatelstwa powinny regulować wiele
aspektów codziennego życia, w praktyce rzadko są egzekwowane, gdyż pochodzą z
zamierzchłej i zapomnianej epoki. Obecnie dużo ważniejszym zagadnieniem są po-
datki. Poborcy podatkowi pobierają opłaty od większości mieszkańców Altdorfu, bez
względu na ich status obywatelski. Kto terminowo płaci miastu, może w nim miesz-
kać, bez względu na swoją pozycję społeczną. Tak naprawdę obywatelstwo brane jest
pod uwagę jedynie w niecodziennych przypadkach zakupu większych nieruchomości
przez obcokrajowców, transakcji handlowych na olbrzymią skalę lub skomplikowa-
nych spraw sądowych i karnych. Zwykli mieszkańcy Altdorfu wolę podejście na zdrowy
rozum i brak obywatelstwa jeszcze nikomu nie przeszkodził w zakupie konia lub sprze-
daży beczki kiszonej kapusty. Poza tym w przypadkach spornych strony zazwyczaj
płacą gildii prawników za uregulowanie odpowiednich kwestii, bez względu na ich fak-
tyczny stan prawny.
PODATEK MIEJSKI:
Temat podatków miejskich jest bliski sercu każdego altdorfczyka, choć to sprawa bar-
dzo skomplikowana. Opodatkowane są określone towary, jak również przejazd nie-
którymi ulicami i bramami, cumowanie przy nabrzeżach i wiele innych rzeczy. Sklepy i
kupcy również muszą płacić specjalne podatki od obrotów handlowych. Podatki są
obowiązkowe dla członków gildii i Magistrów. Do tego dochodzą również tzw. po-
datki szarej strefy, to jest haracze, opłaty za ochronę i bezpieczny przejazd oraz wszelkiego
rodzaju inne wymuszenia.
Przyjezdni zostają zazwyczaj oskubani do ostatniego pensa w ciągu najwyżej
dwóch tygodni. Aby przeżyć podatkowe piekło w stolicy, należy się szybko uczyć i
mieć talent do operowania pieniędzmi.
Zwykli obywatele oddają władzom miasta średnio połowę zarobków. Więk-
szość sprytnych mieszczan udaje się w ten lub w inny sposób zmniejszyć tę kwotę do
wysokości jednej trzeciej zarobków. Istnieją też grupy ciesząe się specjalnymi przywile-
jami i ulgami podatkowymi. Wysokie podatki sprawiają, że na ulicach Altdorfu bardzo
często dochodzi do protestów i manifestacji. Nowe podatki zwyczajowo ogłaszane są
w święta, aby nie tracić dnia pracy na skutek protestów i demonstracji.
Reiklandczycy najszybciej ze wszystkich mieszkańców Imperium przyswajają sobie
słowa pochodzące z obcych języków i mówią przy tym z czystą, niemal arystokratycz-
ną dykcją.
Szlacheckie szkoły w Imperium często uczą swoich studentów, niektóre
wprost wymagają od uczniów, wymowy z reiklandzkim akcentem, który jest po-
wszechnie akceptowany.
swą autonomiczność miasto, jest jak słusznie zauważył Imperator potencjalnym źró-
dłem wysokich dochodów, które skarbiec Imperium traci na rzecz Kupieckich Baro-
nów Kemperbadu. W związku z tym Imperator wysłał do Kemperbadu swego Pleni-
potenta, by ten odkrył sposób na przejęciu zysków.
Niejednoznaczne relacje łączą Reikland z Jałową Krainą. Z jednej strony,
choć Marienburg od AS2429 nie jest już częścią Lenna Sigmara, to wielu arystokratów
i hierarchów Kultu Sigmara, włączając w to Wielkiego Teogonistę, wciąż patrzy na
miasto jak na część Imperium. Szczególnie trudności z uznaniem niepodległości Ma-
rienburga ma Świątynia Sigmara, której hierarchowie odebrali to jako osobistą porażkę,
poczuwając jednocześnie za swój obowiązek przywrócenie jedności Lenna Sigmara.
Wielcy Teogoniści wielokrotnie nawoływali do krucjaty, mającej na celu ponowne
przyłączenie Jałowej Krainy do Imperium. Ponadto Inkwizycja Sigmara odkryła Re-
formowany Kult Sigmara, praktykowany w Marienburgu, którego Prezbiterzy jedno-
znacznie opowiedzieli się za niepodległością Jałowej Krainy i wypowiedzieli posłu-
szeństwo Wielkiemu Teogoniście, ten zaś ekskomunikował ich ze Świątyni Sigmara i
ogłosił heretykami. Z drugiej zaś strony, kupcy zamieszkujący Reikland prowadzą in-
tensywną wymianę handlową z Jałową Krainą, a sam Imperator stara się łagodzić na-
pięcie pomiędzy Kultem Sigmara a Marienburgiem doskonale wiedząc, Imperium po-
trzebuje dostępu do morza, jakie zapewnia Marienburgski port.
Pomiędzy wschodnią Bretonnią i Reiklandem zdają się panować przyjazne,
niemal serdeczne stosunki. Sporadyczne wymiany przynoszących pozdrowienia i pre-
zenty ambasadorów, mają udowodnić taki stan rzeczy. Prawda jest natomiast taka, że
pokój wynika z braku możliwości, a raczej miejsca do stoczenia bitwy, bowiem natu-
ralna bariera jaką stanowią Góry Szare, uniemożliwia spotkanie dwóch potężnych ar-
mii. Jedynym nadającym się do tego miejscem jest leżąca na granicy Bretonni i Jałowej
Krainy wielka wyżyna łącząca Góry Szare z wapiennymi wzgórzami Bladych Sióstr.
NIELUDZIE W REIKLANDZIE:
Khazadzi odegrali w dziejach Wielkiego Księstwa Reiklandu, podobnie jak w historii
całego Imperium, ogromną rolę. Wielu krasnoludów przybywających do Imperium
osiedla się właśnie w Reiklandzie. Według ostatniego spisu ludności z AS2510, Altdorf
zamieszkiwało około tysiąc, pochodzących z dziesięciu klanów, krasnoludów. Więk-
szość khazadów żyje i pracuje we wschodnich dzielnicach miasta, zwanych Metall-
schlacke i Niederwind, gdzie trudnią się kowalstwem i kamieniarstwem. Poza Altdor-
fem, mniejsze społeczności żyją w Eisengahn, dzielnicy Bögenhafen, gdzie pracują
zrzeszeni w gildiach kowali, jubilerów, stolarzy i kamieniarzy a także w Ubersreiku.
Elfy, tajemnicze i skryte, niezbyt chętnie wkraczają na ziemie zajęte przez lu-
dzi. I choć podobno wśród drzew Reikwaldu istnieją osady elfów, to karczowanie la-
RELIGIA:
Wielkie Księstwo Reiklandu od zarania dziejów Imperium stanowi ostoję Kultu Sig-
mara, a Katedra w Altdorfie cel pielgrzymek wielu pątników. Katedra Sigmara została
zbudowana przez pierwszego Wielkiego Teogonistę Johana Helstruma, który dał po-
czątek nowemu Kultowi. W niemal wszystkich miastach, miasteczkach, osadach i
wsiach wzniesiono świątynie poświęcone Sigmarowi, przy drogach i szlakach lokalna
ludność buduje kapliczki poświęcone Protektorowi Imperium, a liczni Prezbiterzy
przemierzają prowincję umacniając wiarę wiernych.
W Bögenhafen istnieje wiele świątyń poświęconych różnym bóstwom.
Główna i największa, poświęcona jest Sigmarowi, natomiast pozostałe dedykowane są
Ulrykowi, Myrmidii, Verenie, Handrichowi, Shallyi i Bogenauerowi, patronowi miasta.
Nad tą, jako że nie posiada ona własnych kapłanów, administracyjną pieczę sprawuje
Kult Sigmara.
O ile w miastach ludzie wyznają niemal wyłącznie Sigmara, o tyle wśród
mieszkańców wsi i osad praktykowany jest politeizm. Wielu rybaków równie silnie
wierzy w Sigmara jak w Karoga, myśliwi na równi z Protektorem Imperium wy-
sów pod pola uprawne i szybki rozwój miast, skutecznie zniechęciły członków Starszej
Rasy do podróży. Podobnie jak ma to miejsce w innych prowincjach, większość spo-
tkanych elfów to awanturnicy i podróżni, choć według spisu ludności w Altdorfie żyje
około setka elfów.
Niziołki, stanowią chyba największą grupę nieludzi zamieszkującą w granicach
Reiklandu. Wiele z nich pracuje dla arystokratów i kupców, cześć zaś prowadzi własne
zajazdy i tawerny. Altdorf skupia najprawdopodobniej największą ilość niziołków
mieszkających poza Krainą Zgromadzenia.
znają Taala, który jest popularny także wśród farmerów. Starsi lub żyjący w odizolo-
wanych osadach ludzie wyznają Dawną Wiarę, jednak Kult Matki Ziemi umiera i z
każdym rokiem, liczba wiernych maleje. Innymi popularnymi bóstwami są: Dyrath
(jest to regionalna nazwa Rhyi, którą mieszkańcy Vorberglandu czczą jako patronkę
płodności) oraz Shallya, której świątynie i przytułki regularnie otrzymują datki i dary od
bogatych Reiklandczyków. Chociaż tolerowany i formalnie szanowany, Kult Ulryka
nie jest popularny w Reiklandzie, ze względu na jego odwieczną rywalizację z wyzna-
niem Sigmara.
Podobnie jak w innych częściach Imperium, także w Reiklandzie istnieje wiele
wyjętych spod prawa wyznań. Najbardziej niebezpieczne z nich poświęcone są bogom
Chaosu. Najgroźniejszy i najlepiej zorganizowany jest Kult Purpurowej Dłoni, czczący
Tzeentcha, Wielkiego Mutatora, który swą pozycję zawdzięcza subtelnym, realizowa-
nym przez pokolenia planom.
Zakazane kulty są bezlitośnie i krwawo ścigane przez Inkwizycję Sigmara, która w gra-
nicach prowincji może działać niemal bez żadnych ograniczeń.
WARHAMMER FRP - 1081
BARWY PROWINCJI:
Tradycyjnymi barwami Altdorfu są błękit i czerwień a pozostałych miast Reiklandu Kolejną tradycją, praktykowaną w granicach Altdorfu jest obowiązek noszenia
biel/srebro. I choć Altdorf trzyma się sztywno tradycji, to pozostałe miasta prowincji zielonych, aksamitnych płaszczy, przez wszystkich szlachetnie urodzonych, co ma
podchodzą do strojów i barw dużo swobodniej. Szlachta często używa własnych barw symbolizować ich równość i posłuszeństwo Imperatorowi.
rodowych oraz bogatych zdobień heraldycznych, zaś by uczynić za dość tradycji nada-
ją sztandarom bitewnym, oraz elementom umundurowania białą/srebrną barwę.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
ALTDORF: imperialni kurierzy, przybywają ambasadorowie odległych prowincji, a czasem nawet
poselstwa z krain tak odległych jak Arabia czy Kitaj.
Miasto, otoczone potężnymi, białymi murami o wierzchołkach pokrytych Większość podróżnych dociera do Altdorfu wodą, ale jeden z ważnych
czerwonymi dachówkami, zostało wzniesione na wyspach, położonych w traktów przecina miasto. Prowadzi on na północ w stronę Middenheim, a na południe
widłach rzek Reik i Talabeck. Reik jest żeglowny aż do Marienburga i Morza do górskiej fortecy Helmgart, która strzeże Przełęczy Uderzającego Topora w Szarych
Szponów, więc port altdorfski zapełniały zarówno morskie jednostki, jak i Górach. Ochrania ona Imperium przed atakami mieszkańców gór.
rzeczne barki. Ale ich wysokie maszty ze zwiniętymi żaglami wydawały się Altdorf to jedno z najważniejszych miast Starego Świata. Tutaj przybywają dy-
maleńkie w porównaniu z dwoma dominującymi nad miastem budynkami, plomaci ze wszystkich znanych ziem, aby prowadzić negocjacje, tutaj też szlachta i
dwoma najwspanialszymi gmachami w całym Znanym Świecie - Pałacem kupcy wysyłają swoje dzieci, aby zdobyły wykształcenie i znalazły odpowiedniego
Imperatora i Katedrą Sigmara. partnera życiowego.
Katedra Sigmara wznosiła się po wschodniej stronie. Jej gigantyczna, cen- Altdorf ma także swoją mroczniejszą stronę, ukrytą pod blichtrem Pałacu
tralna kopułą lśniła złoceniami w promieniach wczesnego, zimowego słońca. Imperatora i majestatem Świątyni Sigmara. Wzdłuż nabrzeża i w innych obszarach
Nieco na zachód wznosił się Pałac Imperatora, góra wzniesiona z granito- skupia się miejska biedota. Robotnicy i żebracy próbują utrzymać się przy życiu, pod-
wych bloków przywiezionych z Przełęczy Czarnego Ognia, miejsca naj- czas gdy żerujący na ich pracy kupcu i skorumpowani urzędnicy sycą się bogactwem.
większego triumfu Sigmara. Wierzchołki obu budowli wznosiły się dokład- Wielu ludzi szuka więc pocieszenia w używkach, hazardzie i alkoholu. Ponurą sławą
nie na tej samej wysokości, dzięki czemu żaden z nich nie dominował nad cieszy się też siedziba Inkwizycji Sigmara, mieszcząca się w skrzydle Katedry Sigmara,
drugim. gdzie domniemani wyznawcy Chaosu, a także ich ofiary, są poddawani torturom, na
Altdorf to miasto Sigmara i w całej okolicy widać było oznaki składanego których mają wyjawić wszystko, co wiedzą. Potajemnie szepcze się, że zbyt często
mu hołdu. Wieża pałacu zwieńczona była wielką repliką Ghal Maraz, czarne sieci Zakonu Oczyszczającego Płomienia chwytają także niewinnych. Wzdłuż
wielkiego młota, który należał do nieśmiertelnego bohatera. Potężną kopułę Ulicy Tysiąca Tawern, za kolorowymi latarniami i zachęcającymi zapachami, spiskow-
cy oraz kultyści knują i planują różnorakie przestępstwa, od zwykłych występków do
cerkwi ozdabiał wzór, składający się z ośmioramiennych gwiazd, symboli
potwornych zbrodni. Dla nowoprzybyłych Altdorf jest miastem pełnym
ośmiu ludzkich plemion zjednoczonych przez Sigmara…
możliwości i zagrożeń.
Tam, gdzie zlewają się rzeki Reik i Talabeck, ich połączone nurty wpływają między BÖGENHAFEN:
rozległe mielizny i dzielą się na trzy mniejsze odnogi. Powstałe w ten sposób wyspy Miasto leży na brzegu
tworzą podstawę miasta Altdorf - stolicy Imperium. Znajduje się tam Pałac Imperial- rzeki Bogen i
ny, Kolegia Magii, Akademia Inżynierów, Zwie- posiada port, do
rzyniec Imperialny oraz wspaniała katedra Sig- którego zawijają
mara. Altdorf to miasto wielu mostów prze- duże statki
rzuconych między wyspami. W miejscu, w rzeczne. Bög-
którym odnogi rzeki łączą się ponow- enhafen spełnia
nie (po północnej stronie Altdorfu) rolę centrum
wzniesiono duży port - Reik jest tu handlowego,
wystarczająco głęboki i szeroki, do którego
aby mogły do niego docierać rzeką trans-
okręty oceaniczne. portuje się
Wysokie, białe mury towary z
miasta są zwieńczone Altdorfu, Nuln
czerwonymi dachówkami i Marienburga,
- stanowią przepiękny wymieniając
widok i gwarantują następnie na
pewną obroną miasta. miejscowe
Wiedząc o niedawnych drewno i wino.
wydarzeniach w Kis- Jest to
levie, Imperator Karl- również
Franz rozkazał niedaw- miejsce
no, aby mury zostały handlu
wzmocnione i obecnie dostarczanym
trwa przy nich ciągła z gór ołowiem i
krzątanina, gdy kra- srebrem, których
snoludzcy rzemieślni- transporty kierują
cy rozbudowują i tak się stąd do
już potężne fortyfika- wszyst-
cje. kich
Miasto słynie prowincji
ze swoich uniwersyte- Imperium.
tów, magów, bibliotek
oraz wszelkich instytu- Handel
cji nauki. Tutaj naj- jest motorem
zdolniejsi żakowie Sta- napędowym całej
rego Świata kształcą gospodarki Bög-
się pod opieką mą- enhafen. Interesy
drych wykładowców, zdominowały życie
a potężni czarodzieje polityczne miasta, a
pracują nad działami prawdziwa władza
magii, rozpoczętymi znalazła się z rękach
zanim jeszcze zaczęło domów kupieckich,
się ich życie, i które które z całego procederu
będą trwały po ich czerpią największe zyski.
śmierci. Przybywa tutaj Miasto leży w
wielu kapłanów oraz pielgrzymów, granicach baronii Sapo-
szukających błogosławieństwa we wspaniałej katedrze, gdzie znajduje się dwór Wiel- theim i pod- lega zwierzchnictwu
kiego Teogonisty. Wspaniałą budowlę świątyni zdobią rzeźbione iglice, wzniosłe pod- barona Wil- helma, którego dwór
pory i pozłacane kopuły. mieści się na zamku Grauenburg, poło-
Miasto jest również portem handlowym, na którego targowiskach tłoczą się żonym około 40 kilometrów na północ. Baron
kupcy ze wszystkich stron Starego Świata. Do Altdorfu stale przyjeżdżają i wyjeżdżają poświęca mało uwagi sprawom miasta, zadowalając się nieregularnymi audiencjami

1082 - WARHAMMER FRP

 mieszczan na swoim zamku, kiedy akurat nie absorbują go sprawy ważniejsze, jak po- Przystań promowa, znajdująca się w dokach, oferuje najbezpieczniejszą prze-
lowanie, strzelanie lub łowienie. prawę przez Reik na odcinku pomiędzy Nuln a Altdorfem. Zbudowano ją z myślą o
Teoretycznie rządy w Bögenhafen sprawuje rada miejska, a kilka wydanych do wędrowcach podróżujących Wielką Drogą Północną w stronę Grunburga i Altdorfu.
tej pory uchwał zostało podjętych większością głosów. Rada liczy 15 miejsc, ale więk- Opłata za przewóz wynosi 5 szylingów od osoby, 6-7 za konia. Linia Cztery Pory Roku
szość z nich jest kontrolowana pośrednio lub bezpośrednio przez najbogatsze rody utrzymuje w pobliskiej wiosce Jungach duży zajazd i postój, przeznaczony dla tych,
kupieckie. którzy zdecydują się zapłacić za komfort podróżowania powozem.
Kemperbad nie jest administracyjną częścią Reiklandu, ponieważ jest wolnym
FREDERHEIM:
miastem kupieckim, inaczej Freiestadt. Status swój zawdzięcza przywilejowi nadanemu
Usytuowane tuż za Altdorfem przy drodze do Middenheim, Frederheim formalnie w AS1066 przez imperatora Borisa Nieudolnego. Kemperbad jest najmniejszym mia-
podlega Imperatorowi, choć ów zrzekł się władzy na rzecz Świątyni Shallyi, która
stem tego typu. Wspomniany przywilej oraz strategiczne położenie miasta sprawiły, iż
prowadzi tam otoczony murem przytułek dla obłąkanych. Samo Frederheim to nie-
obecnie jest to miejscowość bardzo bogata, a to bogactwo (co zwykle się zdarza) przy-
wielka wioska, nie posiadająca żadnych źródeł dochodu poza uprawami, a wieśniacy i ciąga przestępczość. Oprócz zwykłej obecności oprychów, złodziei i szarlatanów,
rzemieślnicy w większości pracują na rzecz Sióstr Shallyi. Złożenie wizyty w Wielkim Kemperbad stał się terenem działań Belladonny - szajki Tileańczyków, którzy zarabiają
Azylu nie jest łatwym zadaniem, bowiem kapłanki bardzo troszczą się o dobro swoich
pieniądze na wymuszeniach, rozbojach, przemycie i innych niecnych uczynkach. Reke-
pacjentów, a wszelkie niepokoje z zewnątrz nie są dobre dla rozchwianych umysłów
terzy z rodziny Belladonny oferują także ochronę podróżnym między Altdorfem a Nuln.
podopiecznych. Dzięki pomocy okolicznych chłopów siostry nie muszą sprowadzać W mieście można znaleźć towary, które normalnie nie są dostępne w osadzie
towarów z innych osad, a przez to ograniczają potencjalnie niepożądane kontakty. tej wielkości (potraktuj wszystkie rzeczy z podrozdziału EKWIPUNEK jako dostępne o
Krążą jednak plotki, że przytułek skrywa mroczną tajemnicę. Podobno ludzie są tam
jeden poziom łatwiej). Teoretycznie rzecz biorąc, płacenie podatków bezpośrednio
przetrzymywani wbrew własnej woli i z nieznanych powodów, mimo że są całkowicie
miastu lub Imperatorowi - nie zaś lokalnemu baronowi - powinno znacznie obniżyć
zdrowi na umyśle. Nikt nie wie, jaka jest prawda, ale niewielu daje wiarę, że Siostry koszty utrzymania. W praktyce jednak wszystko kosztuje tyle samo, co gdzie indziej;
Shallyi mogłyby być zamieszane w tak nikczemny proceder. miejscy dygnitarze po prostu odpowiednio podnieśli wszystkie podatki.
Więcej informacji o przytułku dla obłąkanych znajduje się w rozdziale DODATEK II -
Miastem rządzi Rada Trzynastu, wybierana spośród członków najbardziej
SZCZEGÓLNE MIEJSCA W STARYM ŚWIECIE w podrozdziale WIELKIE HOSPI-
wpływowych gildii i rodów. Imperator zastrzegł sobie prawo wyznaczania lub odwo-
CJUM.
ływania każdego z rajców, jednak jak dotąd w całej długiej historii Kemperbadu nie
KEMPERBAD: odnotowano takiego przypadku.
Kemperbad to szybko rozwijające się miasto, liczące prawie 4000 mieszkańców. Choć UBERSREIK:
znajduje się u zbiegu granic Stirlandu, Reiklandu i Talabecklandu, żyjący tu ludzie stara- Jakkolwiek serce Imperium to Altdorf, siedziba imperatorskiego dworu jak też i Jego
ją się nie opowiadać po żadnej ze stron. To miasto kosmopolityczne, gdzie ciasne doki
Świątobliwości Wielkiego Teogonisty Sigmara, to gospodarcze, stalowe serce Impe-
zawsze są zapchane ludźmi. Ponadto w Kemperbadzie warzy się znakomitą brandy. rium bije gdzie indziej. Położony u wyloty Przełęczy Szarej Pani, ruchliwy, zapracowa-
Starożytne miasto Kemperbad leży na szczycie klifu będącego wschodnim ny i hałaśliwy Ubersreik to być może najważniejsze miasto na przedgórzy Szarych
brzegiem rzeki Reik, odrobinę na północ od miejsca, w którym łączy się ona z rzeką Gór. Przebiega przez droga z Dunkelburga do Bogenhafen, która potem skręca do
Stir. W tym rejonie (a właściwie na odcinku prawie trzydziestu kilometrów w górę i w
Altdorfu.
dół rzeki) wschodni brzeg jest wyższy od zachodniego o ponad 150 metrów. Rzeka Okalające je wzgórza są bogate we wszelkie rudy, przede wszystkim żelaza,
Stir, wypływająca z Czarnych Gór, spadała kiedyś do Reiku potężnym wodospadem. ołowiu i srebra, a samo miasto słynie z najlepszych metalurgów, kowali i płatnerzy w
Wieki erozji sprawiły jednak, że wodospad powoli przesuwał się w górę rzeki, aż do całym Imperium. Rzeka Teufel przepływająca przez miasto zapewnia wyśmienitą ko-
miejsca, w którym jest obecnie, czyli zbiegu Stiru i Narn. Kemperbad leży właśnie na
munikacje z resztą Imperium, zapewniając łatwy zbyt wytworom rąk tutejszych rze-
szczycie klifu, 150 metrów ponad obiema rzekami. mieślników.
W tym miejscu Stir można przekroczyć tylko po wąskim moście sznurowym, Domy w Ubersreiku to w większości solidne konstrukcje z kamienia i drewna,
co w praktyce uniemożliwia dostęp z południa. Szczęśliwie dla kupców u stóp klifu zdradzające oznaki wpływu Krasnoludzkiego rzemiosła. Mury miejskie również są
wybudowano dok, który połączono z miastem przy pomocy pomysłowo skonstru-
mocne i łączą się z wielką fortecą na Czarnej Skale - siedzibą rodu Von Jungfreudów
owanych sieci wind. W jej skład wchodzą rozmaite kosze i platformy, połączone elfimi oraz jedną z głównych imperialnych twierdz obronnych na pograniczu bretonnskim.
linami z blokami i wielokrążkami. Są podnoszone i opuszczane przy pomocy prze-
ciwwag. Cały system obsługują krasnoludzcy inżynierowie. W ciągu ostatnich pięć- WEISSBRUCK:
dziesięciu lat zdarzył się tylko jeden nieszczęśliwy wypadek, kiedy pijani młodzi szlach- Weissbruck to rozwijająca się wioska, licząca niespełna sześciuset mieszkańców. Wieś
cice urządzili wyścigi w zjeżdżaniu windami. Pierwszy na dole nie był w stanie odebrać należy do rodziny Gruberów. Z początku była niewielką osadą, ale wraz z budową ka-
nagrody. nału gwałtownie się rozrosła. W tej chwili jest to tętniący życiem punkt przystankowy
Naturalnie wind nie używa się za darmo. Opłata wynosi zwykle szylinga za no- na drodze do Bögenhafen. wzdłuż brzegów kanału i rzeki stoją liczne magazyny, któ-
gę pasażera platformy (zdolnej unieść cztery istoty średniego rozmiaru) oraz 5 szylin- rych składuje się węgiel i rudę żelaza z pobliskich kopalni, wino i wełnę z Bögenhafen i
gów za kosz towaru (w koszu mieści się do 500 WO). Ubodzy lub bardzo krzepcy po- wszelkiego rodzaju towary do Altdorfu.
dróżni mogą skorzystać ze spirali schodów prowadzących na szczyt klifu. Jednak po-
nieważ liczą one 1111 stopni, chętnych raczej jest niewielu.
INDEKS MIEJSCOWOŚCI REIKLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
WIELKIE KSIĘSTWO REIKLANDU WIELKI KSIĄŻĘ KARL-FRANZ I
ALTDORF M Książę Karl-Franz I 15000 5 administracja, handel 500a/800c Stolica Imperium.
Most nad rzeką Reik i Talabeck.
Katedra Sigmara.
Autler W Książę Karl-Franz I 81 2 drewno, rybołówstwo 10c Prom na rzece Reik.
Blutroch W Książę Karl-Franz I 0 0 - Wyniszczone przez Czerwoną Ospę w
AS2505.
Braunwurt W Książę Karl-Franz I 52 1 tekstylia -
Bundesmarkt W Książę Karl-Franz I 77 1 uprawy 5c
Dorchen W Książę Karl-Franz I 75 2 uprawy -
Frederheim W Książę Karl-Franz I 75 1 uprawy - Przytułek Shallyi dla obłąkanych. Przy
drodze Altdorf-Middenheim.
Furtild W Książę Karl-Franz I 53 1 ubóstwo -
Geldrecht W Książę Karl-Franz I 49 1 drewno, rybołówstwo - Prom na rzece Talabeck.
Gluckshalt W Książę Karl-Franz I 72 2 uprawy - W pobliżu wioski znajduje się kurhan, w
którym pogrzebano Tafala, ojca Sigmara.
Grossbad W Książę Karl-Franz I 69 2 uprawy 10c
Hartsklein W Książę Karl-Franz I 65 1 garncarstwo - Śluza na Kanale Weissbruckim.
Heiligen W Książę Karl-Franz I 58 2 uprawy -
Hochloff W Książę Karl-Franz I 81 2 uprawy -
Kaldach W Książę Karl-Franz I 52 1 ubóstwo 10b Prom na rzece Reik.
Rechtlich W Książę Karl-Franz I 42 1 ubóstwo -
Rottefach W Książę Karl-Franz I 88 2 rybołówstwo, uprawy, wino - Prom na rzece Reik.
Schlafebild W Książę Karl-Franz I 38 1 uprawy, wino - Śluza na Kanale Weissbruckim.
Teufelfeuer W Książę Karl-Franz I 45 1 ubóstwo 5c Spalone przez łowców czarownic
w AS2500. Ponownie zasiedlone w
AS2505.
Walfen W Książę Karl-Franz I 52 2 rolnictwo, uprawy, wyrób - Prom na rzece Reik.
cegieł

WARHAMMER FRP - 1083

 Dunkelburg MS Książę Karl-Franz I 3000 2 uprawy 20b/150c
Barfsheim W Książę Karl-Franz I 52 1 ubóstwo - Prom na rzece Grissen.
Gemusenbad W Książę Karl-Franz I 31 1 ubóstwo -
Harke W Książę Karl-Franz I 25 1 ubóstwo - Prom na rzece Grissen.
Ruhfurt W Książę Karl-Franz I 64 2 uprawy 10c Prom na rzece Grissen.
Schattental W Książę Karl-Franz I 72 2 uprawy 15b
Steindorf W Książę Karl-Franz I 47 1 ubóstwo 10c
Grunburg MS Książę Karl-Franz I 1200 2 handel, szkutnictwo 25b/100c Prom na rzece Teufel.
Aussen W Książę Karl-Franz I 43 1 ubóstwo - Prom na rzece Teufel.
Hornlach W Książę Karl-Franz I 74 2 drewno, rybołówstwo 5b Prom na rzece Teufel.
Kleindorf W Książę Karl-Franz I 35 1 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Teufel.
Silberwurt W Książę Karl-Franz I 85 2 uprawy 10c Prom na rzece Teufel.
Weissbruck MM Książę Karl-Franz I (wła- 272 2 handel i transport - Magazyny. Prom na rzece Bogen. Śluza na
sność i kontrola sprawowana kanale Weissbruckim.
przez ród Gruberów)
Delfgruber M Książę Karl-Franz I (Gruber) 650 4 rudy metali, węgiel 50b/200b
BARONIA VON WALLENSTEIN GRAF FERDYNAND VON WALLENSTEIM
Auerswald MS Graf Ferdynand 2500 3 handel, rudy metali 50b/400c Prom na rzece Teufel.
Dresschler W Graf Ferdynand 63 2 rybołówstwo, uprawy 10b Prom na rzece Teufel.
Gladisch W Graf Ferdynand 41 1 ubóstwo - Prom na rzece Teufel.
Hachnbrandt W Graf Ferdynand 98 2 rudy metali 20b
Koch W Graf Ferdynand 95 2 rudy metali, uprawy 20b W pobliżu kopalni Hahnbrandt na wzgó-
rzach Hager.
Sprinthof W Graf Ferdynand 73 2 uprawy, wędzony ser 10c W zajeździe najlepszy wędzony ser w
Reiklandzie.
Steche W Graf Ferdynand 61 2 rybołówstwo, uprawy 15c U podmurza Auerswald.
BARONIA VON SAPONATHEIM GRAF WILHELM VON SAPONATHEIM
Bogenhafen MS Graf Wilhelm 4500 3 drewno, handel, wino 500c Miasto handlowe. Prom na rzece Bogen.
Ardlich W Graf Wilhelm 72 2 uprawy 5c
Finsterbad W Graf Wilhelm 82 3 rybołówstwo, uprawy, wino 10c Prom na rzece Bogen.
Grubevon W Graf Wilhelm 57 2 uprawy 5c
Herzhald W Graf Wilhelm 73 2 drewno -
Grauenburg Z Graf Wilhelm 200 4 administracja 50a/100b Siedziba grafa Von Saponetheima.
MARHIA MACKENSEN MARGRABIA REINHARDT VON MACKENSEN
Helmgart Z Margrabia Reinhardt 500 3 handel 400c Strzeże granicy z Bretonnią na Przełęczy
Uderzającego Topora.
Morlenfurt W Margrabia Reinhardt 58 2 rybołówstwo - Prom na rzece Bogen.
Oshorg W Margrabia Reinhardt 94 2 uprawy -
Usingen W Margrabia Reinhardt 66 2 rybołówstwo - Prom na rzece Schilder.
BARONIA VON FALKENHAYN GRAF HEINRICH VON FALKENHAYN
Stimmingen MS Graf Heinrich 1750 3 handel, uprawy 20b/250c Rogatki.
Prom na rzece Teufel.
Lachenbad W Graf Heinrich 58 1 ubóstwo 8c U podmurza Stimmingen.
Merretheim W Graf Heinrich 48 1 ubóstwo 10c
Misthausen W Graf Heinrich 32 1 ubóstwo - U podmurza Stimmingen.
Naffdorf W Graf Heinrich 52 1 ubóstwo 10c Prom na rzece Teufel.
BARONIA VON JUNGFREUD GRAF SIGISMUND VON JUNGFREUD
Ubersreik MS Graf Sigismund 3500 4 handel, rudy metali 40b/500c Prom na rzece Teufel.
Buchedorf W Graf Sigismund 58 2 rybołówstwo, uprawy 10c U podmurza Ubersreiku.
Flussberg W Graf Sigismund 62 2 rybołówstwo, uprawy 15c Prom na rzece Teufel.
Geissbach W Graf Sigismund 46 2 uprawy 10c
Hugeldal W Graf Sigismund 85 2 rudy metali 20b
Messingen W Graf Sigismund 80 3 rudy metali, uprawy 20b Prom na rzece Teufel.
Wurfel W Graf Sigismund 52 2 uprawy 15c
BARONIA VON WITTGENSTEIN BARONOWA INGRID VON WITTGENSTEIN
Wittgenstein Z Baronowa Ingrid 250 3 ubóstwo 20b/150c Zamek zamieszkały przez mutantów.
Wittgendorf MM Baron Ludwig 120 1 rabunek 25b
BARONIA VON HOLSWIG-ABENAUER KORONOWANY KSIĄŻĘ WOLFGANG HOLSWIG-ABENAUER
Reiksguard Z Książę Wolfgang 300 4 administracja 200c Twierdza. Siedziba parlamentu Reiklandu.
WOLNE MIASTO KUPIECKIE KEMPERBAD RADA MIEJSKA WOLNEGO MIASTA KUPIECKIEGO KEMPERBAD
KEMPERBAD MS Rada Miejska 3750 4 administracja, brandy, 20b/500b Najlepsza brandy w Imperium.
handel, wino Prom na rzece Reik i Stir.
Berghof W Rada Miejska 74 2 uprawy 20c Prom na rzece Reik.
Brandenburg W Rada Miejska 87 3 brandy, wino, rybołówstwo 20b Echte Brandenburger - ulubiona brandy
Imperatora. Prom na rzece Reik.
Jungbach W Rada Miejska 68 3 brandy, wino 15b Prom na rzece Reik.
Ostwald W Rada Miejska 70 3 brandy, wino 15b Prom na rzece Reik.
Stockhausen W Rada Miejska 95 3 brandy, wino 30b Most nad rzeką Stir.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1084 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1085
1086 - WARHAMMER FRP
WARHAMMER FRP - 1087
WIELKIE HRABSTWO STIRLANDU:
N AZWA OFICJALNA: Wielkie Hrabstwo Stirlandu
WŁADCA: Książę-Elektor Alberich Haupt-Anderssen, Wielki Graf Stirlandu,
Książę Wurtbadu
RZĄD: ustrój feudalny z radą szlachty
STOLICA: Wurtbad
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: zieleń i czerń
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: solone ryby, wino, wyroby drewniane,
wyroby wełniane
KRAINA:
Wielkie Hrabstwo Stirlandu leży w centrum Imperium, granicząc z prowincją Reikland
na zachodzie, Talabecklandem na północy, Ostermarkiem i Sylvanią na wschodzie
oraz Averlandem na południu. Stirland to surowy obszar o bardzo urozmaiconym te-
renie. Jego reputacja zacofanego zaścianka jest wielce niezasłużona, bowiem znajduje
się tu wiele miast o znaczących rozmiarach, a prowincja prowadzi ożywiony handel z
krasnoludami z Zhufbaru. Mimo to, odległość od ośrodków władzy i sąsiedztwo
przerażających ziem Sylvanii sprawiają, że ludzie mają niepochlebną opinię o Stirlan-
dzie.
Północne części prowincji wzdłuż brzegów Stiru pokrywają najdalsze odgałę-
zienia Wielkiego Lasu. Na zachodzie prowincji dominują Czarne Wzgórza, które tysią-
LUDNOŚĆ:
Tradycja ma tu swoje miejsce: okazała się dobra i warta zachowania.
Zmiaana dla samej zmiany to oznaka Chaosu, nieprawdaż?
Zmi
- stirlandzki szlachcic
Cała prowincja jest obłąkana, powiadam wam! Dlaczego? Piją gorące
piwo! Przecież to bluźnierstwo wobec dobrego piwa!
- Sierżant Ulfli Schwarzenbrau
Stirlandczycy, potomkowie dawnego plemienia Asobornów, które odłączyło się od
Taleutenów, są niscy i krępi. podobnie jak ich kuzyni z Ostermarku. Mają ciemne wło-
sy, a ich krew pozostała jedną z najmniej zanieczyszczonych obcymi domieszkami w
całym Imperium, głównie ze względu na wrodzoną podejrzliwość mieszkańców tej
prowincji wobec cudzoziemców. Niektórzy ludzie sugerują niepochlebnie, że powo-
dem i skutkiem takiego nastawienia są liczne małżeństwa w obrębie wioski lub rodu,
ale stirlandzka szlachta natychmiast odpowiada, że większość nawet najbardziej pospo-
litych mieszkańców prowincji potrafi wymieć swoich przodków na dziesiątki pokoleń
wstecz.
Słynący z przesądów Stirlandczycy to ostrożny lud. Nazywani także zbyt zaco-
fanymi i prostackimi, często bywają wykpiwani przez resztę Imperium za wolne tempo
życia i z powodu flegmatycznego sposobu przemawiania. Jednak ludzie ze Stirlandu są
dumni z zachowania pradawnych zwyczajów oraz dalekowzrocznego spojrzenia na życie.
HISTORIA & POLITYKA:
- W Stirlandzie z niziołkami się kłócą, a żołądki się smucą!
- Stirlandczyk prawy Sigmaryta zgładzi niejednego heretyka!
- Szybkie myślenie oznacza szybko popełnione błędy!
- Chmurzy się jak nad Drakenhof! (Nadchodzi jakieś niebezpieczeństwo.)
- Póki woda Stiru nie upłynie, pamięć o zbrodniach Talabecklandczyków
nie zaginie!
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera
Ziemie Stirlandu od początku istnienia Imperium odgrywały znaczną rolę w dziejach
Królestwa. To tutaj Sigmar stoczył jedną z największych bitew w dziejach Starego
Świata. Po raz pierwszy, zjednoczone przez Młotodzierżcę plemiona ludzkie stanęły
do walki i zmiażdżyły niepokonane dotąd hordy zielonoskórych. Miejsce bitwy stano-
wi święte miejsce, odwiedzane przez licznych pielgrzymów i flagelantów. A wśród gę-
stych traw wciąć można odnaleźć fragmenty broni i pancerzy pamiętające czasy Sigma-
ra.
W AS1000 Imperator Ludwig Gruby, w uznaniu zasług jakie niziołki wniosły
do rozwoju kuchni Imperialnej, wydał edykt, w którym nadał niziołkom część ziem
prowincji, zwanych od tej pory Krainą Zgromadzenia. Żyjące w Krainie Zgromadze-
nia niziołki cieszą się dużą autonomią i rządzą się swoimi prawami, a Starszy Krainy
nosi tytuł Elektora i dysponuje jednym głosem w czasie wyboru nowego Imperatora.
JĘZYK:
Przybyszom z pozostałych prowincji Imperium często bardzo trudno zrozumieć wiej-
ski akcent i niezwykle powolną mowę zamieszkujących ziemie Stirlandu ludzi, którzy
bardzo często powtarzają pytania i niezwykle długo namyślają się przed udzieleniem
1088 - WARHAMMER FRP
ce lat temu zamieszkiwało plemię Styrigenów. Przecina jest Stara Krasnoludzka Droga
i droga do Nuln, a okoliczne doliny zamieszkują owczarze, którzy handlują wełną na
rynkach w Worden. Kręte ścieżki i mgliste wąwozy skrywają wejścia do pradawnych
grobowców plemiennych wodzów Styrigenów. Wykopane w zboczach wzgórz lub
pokryte darnią kurhany pochodzą z czasów przed powstaniem Imperium. Wejścia do
nich zostały dobrze ukryte przez budowniczych, chociaż czasami odsłania je deszcz
lub powódź. Miejscowi uważają grobowce za przeklęte i zdaje się, że każdy wieśniak
zna opowieść o kimś, kto zaginął podczas badania miejsca ostatniego spoczynku daw-
nych królów. Mimo to, poszukiwacze skarbów i nekromanci z sobie tylko znanych po-
wodów regularnie przeszukują odnalezione grobowce Styrigenów.
Są ludźmi spokojnymi i dokładnymi. Lubią długie, wesołe historie, a miejscowe go-
spody są sercem stirlandzkiej społeczności. Tutaj ludzie zbierają się, aby wysłuchać
ulubionych opowieści, lokalnych plotek i czasami nowin z wielkiego świata. Drugą
ulubioną rozrywką Stirlandczyków są wyścigi - choć nie są to tradycyjne zawody biega-
czy lub jeźdźców, cenione w pozostałych regionach Imperium. Ponieważ większa
część populacji żyje z uprawy ziemi, w wyścigach wystawia się gęsi, krowy, świnie i psy
łowcze. Zawody zwykle odbywają się podczas święta lub w Marktag, a zwycięskie
zwierzę otrzymuje wstęgę i ułaskawienie, co oznacza, że nigdy nie trafi na stół.
Stirlandczycy bywają też podejrzliwymi i ograniczonymi odludkami. Jednak
oni sami uważają, że po prostu podtrzymują swe tradycje: to sprawdzało się w przeszłości,
więc nie ma sensu tego zmieniać - jak lubią powiadać. Trudno im przychodzi zdobywanie
przyjaciół - często dopiero po latach przyjmują obcych do swojej społeczności. Wielu
obywateli Imperium postrzega ich jako dziwaków, z powodu tutejszego zwyczaju picia
grzanego piwa. W karczmach stirlandzkich przy palenisku trzymany jest wielki, żelazny
pogrzebacz. Zziębnięci podróżni i stali bywalcy wkładają pogrzebacz do ognia, czeka-
jąc na swój trunek, a potem wkładają go do kufla - w ten sposób ogrzewają napój i wy-
twarzają kłąb alkoholowej pary. Istnieje także wiele innych dziwacznych zwyczajów.
Na przykład w niektórych wioskach, gdy obcy zbliżają się do osady, dzieci obrzucają
ich świńskimi odchodami, wierząc, że to odstraszy złe duchy. Podobno osoba trafiona
takim pociskiem jest szczególnie chroniona.
Obecnie Wielkim Hrabstwem Stirlandu włada niespełna szesnastoletni Graf Alberich
Haupt-Anderssen, zasiadający na elektorskim dworze w Wurtbadzie, mieście położo-
nym na południowym brzegu rzeki Stir. Nieopodal stolicy prowincji, znajduje się
wzniesiona przed wiekiem posiadłość, w której znajduje się filia Kolegium Magii, w
której adepci zgłębiają tajemnicze Tradycji Życia.
Młody Graf znajduje się pod niemal całkowitym wpływem swego piastuna i
głównego doradcy Prezbitera Bardina Hergare. Kapłan Sigmara, znany ze swych kon-
serwatywnych i nacjonalistycznych poglądów, czego dowodem jest krasnoludzko
brzmiące imię, od lat wypełnia umysł Grafa radykalnymi poglądami, z powodzeniem
wpajając wizję czystego Stirlandu. Prezbiter utwierdził swego wychowanka w przekona-
niu, że Sigmar z całych sił nienawidził mutantów, a okupujące ziemie Stirlandu niziołki
są niewiele lepsze od tych plugawych stworzeń. Po tym jak Bardin oskarżył Ulrykan o
zabicie ojca Grafa, młody Elektor usunął z ważnych stanowisk prowincji wyznawców
Ulryka, obsadzając miejsca zaufanymi, wskazanymi przez Bardina wiernymi Sigmara.
Ponadto, młody Elektor wydał edykt, w którym nakazał wysiedlenie wszystkich żyją-
cych w Stirlandzie Ulrykan, w skutek czego wiele rodzin zostało wypędzonych do
proulrykańskiego Talabecklandu. W skutek czego odżyła na nowo, sięgająca Wieku
Trzech Imperatorów niechęć, jaką darzą się mieszkańcy zwaśnionych prowincji.
Choć wielu arystokratów zdaje sobie sprawę z oddziaływania, jakie Bardin
wywiera na młodym Grafie, usunięcie Prezbitera z elektorskiego dworu, zważywszy na
wysoką pozycję zajmowaną przez kapłana w Kościele Sigmara, wydaje się niemożliwe
do zrealizowania. Szczególnie, że według coraz częściej powtarzanych plotek, Bardin
ma zostać Arcylektorem.
najprostszych nawet odpowiedzi. Komedianci często naśladują stirlandzki akcent, gdy
udają postać niezbyt rozgarniętą lub o wiejskim pochodzeniu.
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Pomiędzy Stirlandem a położonym na południu Averlandem od wieków utrzymują Relacje pomiędzy Zgromadzeniem a Stirlandem nie należą do serdecznych.
się napięte stosunki. W przeszłości stirlandzcy baronowie-rozbójnicy, powstrzymani Mieszkańcy Stirlandu roszczą sobie prawa do ziem położonych na północ od Averu.
przez averlandzką Ligę Wina, pozwalali sobie na śmiałe wypady na tereny Averlandu, Gdzie, według powtarzanych od wieków opowieści, ludzcy mieszkańcy zostali zmu-
rabując wsie i małe miasteczka, a następnie uciekając z łupami do swoich, położonych szeni do opuszczenia ziem przez uzbrojone oddziały Imperatora Ludwiga Grubego,
w granicach Stirlandu, twierdz. Choć zaprzestano już owego procederu, a część win- który przekazał teren niziołkom.
nych została ukarana, to minie jeszcze wiele czasu nim obie strony zapomną o dozna- Pomiędzy mieszkańcami Stirlandu i Talabecklandu panują napięte relacje, któ-
nych krzywdach. re uległy znacznemu pogorszeniu gdy prosigmarycki Elektor Stirlandu wydał dekret
Stirland utrzymuje dobre, a nawet serdeczne relacje z Reiklandem i Ostermar- nakazujący wysiedlenie z prowincji wszystkich Ulrykan. W skutek czego wiele rodzin
kiem, a także z Nuln oraz Wissenlandem. W granicach Wielkiego Hrabstwa wiara w uciekło na północ do Talabecklandu.
Sigmara jest bardzo silna i głęboko zakorzeniona, jedną z przyczyn jest wielka bitwa Choć władcy Sylvanii od dziesięcioleci próbują nawiązać relacje dyplomatycz-
jaką na ziemiach Stirlandu stoczył Sigmar, gromiąc armię zielonoskórych. Wielu du- ne z władcami Stirlandu, to ponura reputacja spowitej mrokiem i śmiercią krainy nie
chownych Sigmara, arystokratów i mieszczan udaje się na pielgrzymkę do Stirlandu, by ułatwia im zadania. Sylvania postrzegana jest przede wszystkim jako zagrożenie i nie-
obejrzeć pole bitwy, po którym kroczył Sigmar, toczący jedną z największych bitew bezpieczeństwo, oraz kraina wampirów, którzy przed wiekami niemal rzucili Impe-
Starego Świata. rium na kolana.
NIELUDZIE W STIRLANDZIE:
Stirlandczcycy znani są ze swej niechęci do niziołków, bowiem nadal
boleję nad liczącą już półtora tysiąca lat decyzją, która oderwała im
najlepsze ziemie uprawne i oddała je wrednym karzełkom. Chociaż ta
uraza rzadko doprowadza do przemocy, przekonanie o złodziejskiej
naturze niziołków jest tu silniejsze niż w jakiejkolwiek innej części Im-
perium. W Worden istnieje tradycja podczas świętowania urodzin, po-
legająca na wykonaniu chochoła i wzroście niziołka i wypchaniu go
słodyczami oraz przysmakami, które wykradł Stirlandczykom. Potem
kukłę wiesza się na gałęzi, a dzieci z zawiązanymi oczami uderzają w
nią patykami, aż pęknie i odda im słodycze. Miejscowi zaprzeczają, ja-
koby kiedykolwiek powiesili i okładali kijami prawdziwego niziołka.
RELIGIA:
Nie dziwi fakt, że dominującym kultem w granicach Stirlandu jest
Kult Sigmara. Wszak to na ziemiach Stirlandu stoczona została jedna
z najważniejszych bitew w historii Imperium - gdy dowodzone przez
Sigmara wojska rozbiły na polach Stirlandu hordę zielonoskórych,
zmieniając w ten sposób bieg Wojen Goblińkich.
Swiątynie i kaplice poświęcone Sigmarowi można znaleźć w
każdej, najmniejszej nawet osadzie, a prezbiterzy Sigmara są najczę-
ściej spotykanymi duchownymi w granicach Wielkiego Hrabstwa.
BARWY PROWINCJI:
Zieleń i czerń są od wieków tradycyjnymi, używanymi przez szlachtę i
armię, kolorami prowincji.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
TENNECK:
Na Skraju Czarnych Wzgórz, nad rzeką Welten leży Tenneck, naj-
większa osady Hrabstwa Von Tenneck, którego mieszkańcy żyją w
ciągłym strachu przed sąsiadami ze wschodu, Sylvańczykami. Władca
osady, hrabia August von Tenneck, wielokrotnie walczył z nieumar-
łymi i jest przekonany, że Von Carsteinowie powrócili i zamierzają
rozszerzyć swoje włości poza odwieczne granice. Wiele razy nawoły-
wał na dworze w Wurtbadzie do rozpoczęcia kampanii w celu
oczyszczenia Sylvanii, ale bez efektu. Utrzymuje silne wojsko do
obrony swoich ziem, a łowcy czarownic i wampirów są chętnie
przyjmowani na jego dworze. Jako oddany wyznawca Morra, hrabia
ufundował budowę świątyni i ogrodu Pana Śmierci, znacznie więk-
szych niż potrzeba hrabstwu tej wielkości. Von Tenneck uważa, że
jego obowiązkiem jest zapewnienie odpowiedniego pochówku
wszystkim, którzy zmarli na jego ziemiach. Obecnie największą obawą
hrabiego jest to, że Von Carstein skieruje swoją ożywioną armię na
hrabstwo, a osady padną i wszyscy mieszkańcy dołączą do nieumar-
łych szeregów armii księcia wampirów.
WURTBAD:
Stolica Stirlandu wznosi się na końcu Starej Krasnoludzkiej Drogi,
otoczona przez Wielki Las. To największe miasto regionu, a pobielone
mury i budynki oraz gwarne doki i targowiska zdradzają, że to również
bogaty ośrodek kupiecki. Dekretem Książąt-Elektorów, całe wino
wyprodukowane w zachodnim Stirlandzie musi być sprzedawane
przez Wurtbad, dzięki czemu miasto zdobyło przydomek winiarskiej
stolicy Imperium. Kupcy z całego Imperium i z poza niego przybywają
na aukcje poszczególnych roczników wina, a gildia winiarzy to ważna
siła polityczna.
Miastem rządki ród Haupt-Anderssenów, tytułujący się ksią-
żętami Wurtbad. Ponieważ zwierzchnik rodu sprawuje także władzę
jako Książę-Elektor, Wurtbad to regionalny ośrodek administracji i
dyplomacji. Liczne karczmy i zajazdy oferują doskonałe wina, a go-
spoda Pod Złotym Orłem słynie wśród odwiedzających miasto dygnita-
rzy. W Wurtbadzie znajduje się też kilka gorących łaźni, a wielu boga-
tych podróżnych przyjeżdża tu do wód. Ponieważ gośćmi zdrojów są
często osoby bogate i znaczące, regularnie działają tu szpiedzy i skry-
tobójcy. Z tego powodu, aby zapobiec niepożądanym incydentom,
Książę-Elektor utrzymuje czujną tajną policję.

WARHAMMER FRP - 1089

INDEKS MIEJSCOWOŚCI STIRLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
BARONIA VON HAUPT-ANDERSSEN WIELKI GRAF ALBERICH HAUPT-ANDERSSEN
WURTBAD MS Graf Alberich 4176 3 administracja, handel 50b/500c Stolica Stirlandu. Prom na rzece Stir.
Adlweng W Graf Alberich 55 2 rybołówstwo 5c Prom na rzece Egger.
Biberchof W Graf Alberich 85 2 drewno, uprawy 8c
Oegling W Graf Alberich 48 2 rybołówstwo - Prom na rzece Melk.
Scholigch W Graf Alberich 65 2 bydło, uprawy 6c Prom na rzece Steyr.
Sonnigwiese W Graf Alberich 89 3 rudy metali 2b/8c
Tarshof W Graf Alberich 87 2 bydło, uprawy 8c
Wiedling W Graf Alberich 88 2 rybołówstwo, uprawy 8c Prom na rzece Stir.
Munzhausen MM Graf Alberich 885 3 handel, rybołówstwo 8b/16b/64c Prom na rzece Stir i Teichl.
Klam W Graf Alberich 87 2 drewno, rybołówstwo 8c Prom na rzece Stir i Ach.
Pramet W Graf Alberich 95 2 rybołówstwo, uprawy 9c Prom na rzece Teichl.
HRABSTWO VON KRUGEN HRABIA FREDERICK VON KRUGEN
Krugenheim MM Hrabia Frederick 788 3 handel, rybołówstwo 100c Prom na rzece Stir i Bierfluss.
Marburg W Hrabia Frederick 58 2 łowiectwo, rybołówstwo 5c Prom na rzece Stir i Melk.
Steinbachtal W Hrabia Frederick 75 2 łowiectwo, uprawy 7c Prom na rzece Steinbach.
Thalheim W Hrabia Frederick 67 2 drewno, rybołówstwo 6c Prom na rzece Stir.
Vorderbergen W Hrabia Frederick 58 2 uprawy 5c
Zipf W Hrabia Frederick 87 3 bydło, uprawy 8c Prom na rzece Melk.
HRABSTWO VON TENNECK HRABIA AUGUST VON TENNECK
Tenneck MM Hrabia August 585 3 administracja, handel 10b/100c Prom na rzece Welten.
Gablitz W Hrabia August 89 2 drewno, uprawy 8c
Grossarl W Hrabia August 75 2 rybołówstwo 7c Prom na rzece Stir.
Langwald W Hrabia August 65 3 konie 6c
Rarb W Hrabia August 66 2 rudy metali 10c
Texing W Hrabia August 54 3 konie 5c
Vorsdorf W Hrabia August 68 3 konie 6c
HRABSTWO VON WOLFSBACH HRABIA WOLFGANG VON WOLFSBACH
Wolfsbach MM Hrabia Wolfgang 546 3 handel 5b/50c Prom na rzece Aver i Mattig.
Kvenham W Hrabia Wolfgang 46 2 uprawy 4c
Lochen W Hrabia Wolfgang 56 2 rudy metali 10c
Ramsau W Hrabia Wolfgang 98 3 rudy metali 10c
HRABSTWO VON WORDERN HRABIA GUSTAV VAN VORDERN
Wordern MM Hrabia Gustav 985 4 handel, rudy metali 10b/80c
Franzen W Hrabia Gustav 65 2 rybołówstwo 6c Prom na rzece Lammer i Aver.
Kalham W Hrabia Gustav 88 2 bydło, uprawy 8c
Nussbach W Hrabia Gustav 98 2 rudy metali 2b/10c Prom na rzece Lammer.
Scheibbs W Hrabia Gustav 68 2 rybołówstwo 6c Prom na rzece Aver i Welten.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1090 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1091
1092 - WARHAMMER FRP
BARWY PROWINCJI:
Brąz i żółć/złoty są od wieków tradycyjnymi, używanymi przez szlachtę i armię, kolo-
rami prowincji.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
KROPPENLEBEN: SOCHTENAU:
Położone w górnym biegu rzeki Hornberg u podnóży Gór Czarnych Kroppenleben Będący niegdyś drugim miastem Sollandu, Sochtenau jest dzisiaj spokojnym rynkiem
jest zarówno ośrodkiem handlu futrami, jak i najbliższym znaczącym targiem towarów zbytu płodów rolnych i ośrodkiem handlu wełną. Rządzona przez hrabiego Redhardta
z krasnoludzkiego królestwa Karak Hirn. Rządzone przez hipochondryczną hrabinę von Sochtenau, osada istnieje na wielu mapach tylko ze względu na obecność rozle-
Anastazję von Kroppen wioska posiada znaczącą jak na swoje rozmiary populację kra- głych ruin na południowym wschodzie od miasta. Ruiny składają się z wielkiego kręgu
snoludów. Zarabiają oni jako przewodnicy dla grup wyruszających w góry oraz jako stojących głazów, wypełnionego mniejszymi pierścieniami megalitów. Ostre krawędzie
pośrednicy dla kupców przybywających kupować futra od myśliwych i traperów. wewnętrznego kręgu głazów oraz ich podobieństwo do popękanych zębów natchnęło
Hrabina Von Kroppen wycofała się ze spraw publicznych ze względu na, jak twierdzi ludzi, by nazwać konstrukcję Kłami Taala. Pomimo tej nazwy Kult Taala nie przyznaje
swoje słabe zdrowie. Przejawia tak niewiele zainteresowania osadą, że jej starszyzna się do ruin i ani ich kapłani, ani nikt inny najwyraźniej nie posiada żadnych zapisów,
wspierana przez krasnoludy, rozważa przedłożenie petycji Księżnej-Elektorce z proś- które ujawniłyby, kto zbudował te kręgi i w jakim celu. Uczeni z Uniwersytetu Nul-
bą o przyznanie osadzie statusu wolnego miasta. neńskiego sugerują, że może to być astronomiczny kalendarz, który ma rzekomo wy-
znaczyć czas do wielkiego nieszczęścia, jakie wkrótce spadnie na południowe Impe-
rium. Natura tej katastrofy, podobnie jak wszystko, co dotyczy tego miejsca, pozosta-
nie tematem niekończących się dysput wśród uczonych.
INDEKS MIEJSCOWOŚCI SUDENLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
BARONIA VON TOPPERNHEIMER WIELKA BARONOWA ETELKA TOPPERNHEIMER
PFEILDORF MM Baronowa Etelka 800 3 administracja, handel 30b/100c Stolica Sudenland.
Prom na rzece Reik i Soll.
Bernau W Baronowa Etelka 66 2 bydło, uprawy 6c
Durbheim W Baronowa Etelka 60 2 rybołówstwo 6c Prom na rzece Soll.
Elzach W Baronowa Etelka 55 2 rybołówstwo 5c Prom na rzece Reik.
Hausern W Baronowa Etelka 80 2 bydło, uprawy 8c
Mauchen W Baronowa Etelka 75 2 drewno, rybołówstwo 7c Prom na rzece Reik.
Sexau W Baronowa Etelka 85 2 bydło, rybołówstwo, 8c Prom na rzece Soll.
uprawy
HRABSTWO VON GESCHBURG HRABIA ADOLF VON GESCHBURG
Geschburg MM Hrabia Adolf 130 3 handel, rybołówstwo 1a/5b/10c Prom na rzece Soll.
Althausen W Hrabia Adolf 50 2 bydło, owce, rybołówstwo 5c
Fluorn W Hrabia Adolf 75 2 garncarstwo, uprawy 7c
HRABSTWO VON KROPPEN HRABINA ANASTAZJA VON KROPPEN
Kroppenleben MM Hrabina Anastazja 200 3 handel 5a/10b/20c Prom na rzece Hornberg i Aulen.
Bedernau W Hrabina Anastazja 50 2 rybolówstwo, uprawy 5c Prom na rzece Hornberg.
Eppiswald W Hrabina Anastazja 40 2 drewno, uprawy 4c Prom na rzece Hornberg.
Hornfurt W Hrabina Anastazja 48 2 rybołówstwo, uprawy 5c Prom na rzece Hornberg.
HRABSTWO VON MENDEL HRABIA JOACHIM VON MENDEL
Mendelhof MM Hrabia Joachim 152 3 handel, rybołówstwo 5b/10c Prom na rzece Oggel.
Jengen W Hrabia Joachim 85 2 rudy metali 2b/4c Prom na rzece Staffel.
Osterzell W Hrabia Joachim 64 2 rybołówstwo 6c Prom na rzece Staffel.
Ummenbach W Hrabia Joachim 88 2 rudy metali 2b/4c Prom na rzece Oggel.
BARONIA VON PFORZEN BARON OTTO VON PFORZEN
Pforzen MM Baron Otto 255 3 drewno, handel, rybołów- 5b/20c
stwo
Ballenhof W Baron Otto 52 2 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Reik.
Elwangen W Baron Otto 66 2 bydło, rybołówstwo - Prom na rzece Reik.
Erbshausen W Baron Otto 40 2 rybołówstwo - Prom na rzece Oggel.
Hurlach W Baron Otto 30 2 owce, uprawy -
Moosach W Baron Otto 25 2 uprawy -
Wardbach W Baron Otto 85 2 owce, uprawy -
Staig W Baron Otto 97 2 bydło, rybołówstwo - Prom na rzece Reik.
Wittenhausen W Baron Otto 45 2 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Soll.
HRABSTWO VON SOCHTENAU HRABIA REDHARDT VON SOCHTENAU
Sochtenau MM Hrabia Redhardt 188 3 drewno, handel -
Kolbhugel W Hrabia Redhardt 60 2 bydło, rudy metali -
Pahl W Hrabia Redhardt 48 2 bydło, uprawy -
Rohrhof W Hrabia Redhardt 55 2 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Soll.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

WARHAMMER FRP - 1093

1094 - WARHAMMER FRP
HRABSTWO SYLVANII:

N AZWA OFICJALNA: Hrabsrwo Sylvanii

WŁADCA: Księżna Sophie von Walden, Hrabina Sylvanii, Pani na Waldenhof
RZĄD: ustrój feudalny, z radą szlachty
STOLICA: Waldenhof
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: zieleń i żółć/złoto
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: ser, wyroby wełniane

KRAINA:

- Niebezpieczna to kraina gdzie krew się pije zamiast wina!
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera
Na wschód od Stirlandu, w zimnym cieniu Gór Krańca Świata rozciąga się kraina, któ-
ra budzi lęk w całym Imperium. Od ponurej osady Tempelhof, w której od ośmiuset
lat nie rezydował kapłan Morra, do podgórza Gór Krańca Świata między Averem a
Północnym Stirem, rozciąga się Sylvania - miejsce straszne i odstręczające. Krąż po-
głoski, że pośród Udręczonych Wzgórz swobodnie wędrują duchy, a gęste mgły sy-
lvańskich lasów więżą dusze wędrowców, zmuszając je do wiecznej tułaczki. Wschod-
nia część prowincji, jest zarazem najbardziej nieprzystępna. Prastare zamki wznoszą się
ponad postrzępionymi szczytami, niczym czarne sępy spoglądające na miasta położo-
ne poniżej. Sylvania to miejsce, o którym większość mieszkańców sąsiednich prowincji
próbuje zapomnieć, a poborcy podatkowi przybywają tu tylko w towarzystwie silnie
uzbrojonego regimentu Armii Imperialnej. Nawet krasnoludy z twierdzy Zhufbar uni-
kają Sylvanii, woląc korzystać z dłuższych, okrężnych dróg.
Porastający północ Stirlandu Wielki Las, w Sylvanii, na zachód od Siegfriedhof
przerzedza się i przeradza w budzący strach Las Głodu. Dalej na wschód znajdują się
Bagna Hel Fenn, gdzie siły imperialne zniszczyły armię Manfreda von Carsteina, jed-
nego z książąt wampirów Sylvanii, oraz mroczny i niebezpieczny Ponury Las.
LUDNOŚĆ:
Mieszkańcy Sylvanii to surowy lud, rzadko się uśmiechają i nie lubią rozmawiać z ob-
cymi. Drzwi są zawsze zaryglowane, a gdy stanie się coś niepokojącego, ludzie często
kreślą znaki mające chronić przed Złym Okiem. W wioskach domy i okna zdobią
sznury wonnego, miejscowego czosnku mającego odstraszyć tych, których eufemi-
stycznie nazywa się ludźmi księcia. Gdy jednak ktoś znika, miejscowi przysięgają, że
HISTORIA & POLITYKA:
Na wschód od osady Schwarzhafen rośnie zamieszkały przez nieumarłych
Las Ghouli. Mroczny, zatęchły bór porośnięty jest sękatymi, poskręcanymi drzewami,
których karłowate gałęzie pokrywają szarobure porosty i jaskrawe, pasożytnicze grzy-
by. Napiętnowani Chaosem lub skazani na banicję przestępcy często wypędzani są do
mrocznego lasu gdzie jedynym pożywieniem jest pochodzące z ciał zmarłych mięso.
Wygnańców czeka żałosna, przepełniona agresją i bezwzględnością egzystencja, pro-
wadzącą do nieuchronnego końca i przemiany.
Nieurodzajną ziemię, na zachód od wsi Tempelhof porasta Las Głodu prze-
klęte, porośnięte sczerniałymi drzewami miejsce. Jedna z krążących wśród mieszkań-
ców osady opowieści mówi o klątwie, która dotyka każdego nierozważnego wędrow-
ca, który ośmiela się wkroczyć w mroczny las. Według opowieści, każda żywa istota,
która znajdzie się wśród drzew Lasu Głodu z każdym uderzeniem serca popada w co-
raz większe szaleństwo. Obłęd objawia się niezaspokojonym głodem, który zaczyna
trawić nieszczęśnika. Przeklęty, jeśli nie znajdzie źródła pożywienia rzuci się na swych
towarzyszy lub zacznie zjadać sam siebie. Nie wiadomo ile prawdy jest w tych opowie-
ściach, gdyż nikomu nie udało się powrócić z Lasu Głodu żywym.
Wzdłuż południowego brzegu rzeki Stir rozciąga się Ponury Las. Mroczne,
wilgotne pełne niebezpieczeństw miejsce. Nieliczni wędrowcy, którym udało się cało
wyjść z Ponurego Lasu opowiadają o przerażających, nienazwanych istotach, żyjących
w cieniu groteskowo powykręcanych drzew.
winny był stary czosnek, nie dopuszczając do siebie myśli, że błędne jest samo prze-
konanie o jego mocy. Pogodzili się ze swym losem, przewidując, że życie zgotuje im
smutny koniec. Sylvańczycy tak bardzo poddali się swojemu przeznaczeniu, że niewielu z
nich kiedykolwiek opuszcza prowincję - ku zadowoleniu ich sąsiadów.

Podążaj za mną, a zaprowadzę cię do Sylvanii Krainy w której cień i przerażenie

władają ludźmi. To miejsce ciemności. To miejsce strachu. To Kraina Umarłych.
Słuchaj! Tu zimny wiatr wyje nad mrocznymi wrzosowiskami, A z oddali słychać
wycie wielkich wilków. W lodowatym powietrzu unosi się żałosne wycie Banshee
zwiastujących śmierć. Jeśli będziesz cicho usłyszysz trzepot skórzastych skrzydeł
gdzieś w pobliżu.
Patrz! Jeźdźcy nocy wędrują. Galopują poprzez ciemność na rumakach o płomien-
nych oczach, i polują na tych, którzy zapuścili się tu po zmroku. Dla nich krew
śmiertelników jest słodkim winem Jedyną rzeczą mogącą ugasić ich nieustające
pragnienie. Ludzie o białych, kościstych twarzach, którzy boją się światła, Grają w
grę intrygi z możnymi i lordami Starego Świata Wijąc sieć obłudy, zdrady i szaleń-
stwa.
Obserwuj! Zrujnowane zamki i posiadłości nie są puste. Coś mrocznego kryje się w
opuszczonych dawno kostnicach i kryptach. Armie zbierają się pod czarnymi
sztandarami, przyzwane przez słowa, Których żywi nie mogą usłyszeć. Wampirzy
książęta wzywają ich, aby znów stanęli do walki.
- Kraina 'ocy, ballada

Hrabstwo Sylvanii od wieków cieszy się złą sławą, a według Kronik Imperium czar-
noksięstwo i Chaos władały tymi ziemiami na wiele wieków przed narodzinami Sig-
mara. Do dziś wśród wzgórz i lasów znajdowane są ślady pozostawione przez stacjo-
nujące przed tysiącleciami w granicach hrabstwa wojska nieumarłych Grobowych
Królów. Kilkanaście dziesięcioleci przed narodzinami Sigmara prymitywne plemię na-
zywające siebie Gepids, zajęło ziemie opuszczone przez wojska nieumarłych. Ludzie,
naśladując rytuały pogrzebowe Grobowych Królów zaczęli mumifikować zwłoki po-
ległych towarzyszy i grzebać je w kamiennych kurhanach. Zaś szamani, którym udało
się odczytać tomy pozostawione przez kapłanów Grobowych Królów, zaczęli zgłę-
biać tajniki nekromancji. Pod wpływem szamanów plemieńcy zaczęli oddawać cześć
mrocznemu bóstwu śmierci, składając w czasie nabożeństw krwawe ofiary ze słab-
szych pobratymców. W ciągu dziesięcioleci, praktykowanie nekromancji i kultu śmierci
odcisnęło swe piętno na członkach plemienia Gepids tak silnie, że inne plemiona lu-
dzi, a nawet zielonoskórzy zaczęli unikać wszelkich kontaktów z mieszkańcami Sylva-
nii.
W ciągu pierwszego tysiąclecia, Sylvania odegrała niewielką rolę w historii Im-
perium. Podobnie jak inne prowincje, hrabstwo powoli zyskiwało na znaczeniu. Jed-
nak wydarzenia z początku XII wieku i późniejszy upadek meteorów niemal do-
szczętnie zniszczyły prowincję. Czarna Plaga, pustosząca w AS1111 północ Starego
Świata szczególnie silnie dotknęła ludność Sylvanii, jedynie dziesiąta część mieszkań-
ców prowincji przeżyła plagę. W pierwszej połowie XII wieku, potężny nekromanta
Frederick van Halden przybył do Sylvanii, by wśród cierpiących i umierających w wy-
niku Czarnej Plagi praktykować zakazaną sztukę nekromancji. Nekromanta, korzysta-

WARHAMMER FRP - 1095

 jąc z pomocy ożywionej armii zbudował, kilkanaście kilometrów na północ od Dra-
kenhof, potężną twierdzę Vanhalden stolicę swego Królestwa Nieumarłych. Kilka
dziesięcioleci później nekromanta został zabity przez swego ambitnego ucznia i oficera
Lothara von Diehla, który pragnął przejąć moc czarnoksiężnika. Jednak po śmierci
Van Haldena zamek obrócił się w ruinę a księgi rozsypały się w pył. Odbudowany
przez Von Carsteinów zamek Vanhalden został ponownie zniszczony po zakończe-
niu Wampirzych Wojen, obecnie w tym miejscu znajdują się jedynie nawiedzane przez
duchy ruiny.
Gdy w ciągu następnych dziesięcioleci Imperium powoli podnosiło się z
upadku, Sylvania została dotknięta kolejnym nieszczęściem. Deszcz zawierających
Kamień Przemian meteorów spustoszył i skaził krainę, a przeklęta ziemia przestała
wydawać plony. Wielu, ocalałych z Czarnej plagi mieszkańców Sylvanii zginęło lub zo-
stało zmienionych, na skutek bluźnierczego działania Kamienia Przemian.
Przez wiele następnych dziesięcioleci przeklętą prowincją władali okrutni,
przekupni, zepsuci i despotyczni władcy wśród których najgorszą sławą cieszył się sza-
lony ród Van Drak. Ostatni z rodu, Otto Van Drak znany był ze szczególnego okru-
cieństwa i porywczości. W napadach wściekłości skazywał na śmierć całe wioski, a od-
cięte głowy wieśniaków kazał nabijać na ustawione wokół zamku włócznie. Panowa-
nie okrutnego władcy zostało zakończone dopiero przez nagłe pojawienie się Vlada
von Carsteina. Pod rządami hrabiego Sylvania cieszyła się względnym spokojem. W
ciągu dwóch stuleci nieumarły hrabia przekuł nieurodzajną prowincję w poważną siłę
militarną oraz podbił i zaraził wszystkie większe arystokratyczne rody Sylvanii klątwą
wampiryzmu. Wkrótce po zjednoczeniu Sylvanii, hrabia Von Carstein przekroczył na
czele swej armii granice prowincje. Dowodzone przez Vlada zastępy nieumarłych spu-
stoszyły Ostermark i dotarły pod mury Altdorfu, gdzie w AS2051 Vlad von Carstein
został pokonany przez Wielkiego Teogonistę Wilhelma III.
Ostatnim z rodu Von Carstein był hrabia Manfred, który został ostatecznie
pokonany w Bitwie na Bagnach Fenn w AS2145. Ciało Manfreda nigdy nie zostało
JĘZYK:
Mieszkańcy Sylvani wymawiają słowa podobnie jak ich stirlandzcy sąsiedzi. Jednak w
odróżnieniu od akcentu zamieszkujących Stirland ludzi, komedianci bardzo rzadko pa-
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Choć władcy Sylvanii od dziesięcioleci próbują nawiązać relacje dyplomatyczne z
władcami sąsiednich prowincji, to ponura reputacja spowitej mrokiem i śmiercią krainy
nie ułatwia im zadania. Sylvania postrzegana jest przede wszystkim jako zagrożenie i
RELIGIA:
Zamieszkująca sylvańskie miasta szlachta wyznaje Sigmara, zaś żyjący we wsiach chło-
pi czczą Taala lub wyznają Dawną Wiarę. Wciąż jednak, wielu kultywuje liczne wierze-
nia i zabobony, mające swe źródła w mrocznej historii prowincji. Tuż przed zachodem
słońca chłopi zamykają się w swych domach, a wieśniaczki wieszają na oknach i
drzwiach wieńce grobowego korzenia i wiedźmiego ziela lub usypują kręgi z soli, które
mają chronić domostwo przed atakiem żyjących w mroku istot.
BARWY PROWINCJI:
Tradycyjnymi kolorami prowincji są zieleń i żółć/złoto. Jednak ze względu na żałośnie
małą liczbę żołnierzy i milicjantów pochodzących z prowincji, tylko kilka oddziałów
może poszczycić się mundurami.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
I tak oto, drogi powiodły nas do Zamku Drakenhof, do miejsca opiewanego w
przerażających legendach. Niestety, mam wszelkie prawa potwierdzić, że stare
opowieści nie były żadną miarą przesadzone. Jeśli już, to raczej zbyt wiele skrywa-
ły. Nie jest mym zamiarem niepokojenie snów czytelnika, ani też wywoływanie
koszmarów, ale uczciwość, a także potrzeba spisania prawdziwych kronik wyda-
rzeń życia Pogromcy zmuszają mnie, bym wyłożył te rzeczy na papier. Czytelnicy o
wrażliwym usposobieniu mogą zechcieć przerwać czytanie w tym miejscu. Ci,
którzy czytać zechcą dalej, nie mogą rzec, iż nie zostali ostrzeżeni.
- fragment Moich Podróży z Gotrekiem, tom IIII, spisany przez
Herr Feliksa Jaegera. Wydawnictwo Altdorf, AS2505
DRAKENHOF:
Drakenhof to przeklęta, ciesząca się złą sławą rodowa twierdza Von Carsteinów. I
choć obecnie, z twierdzy pozostały jedynie rozsypujące się ruiny, to mroczna magia
wciąż krąży pośród czarnych skał. Kapłani Morra co pięć lat oczyszczają twierdzę
ogniem, egzorcyzmami i święconą wodą. Jednak skaza wniknęła zbyt głęboko, by
modlitwy kapłanów mogły przynieść ostateczny efekt. Według kapłanów Morra, nie-
opodal twierdzy znajduje się niewielka zamieszkała przez trędowatych i skażonych
Chaosem mutantów wioska. Nieszczęśnicy żywią się padliną, owadami i ziarnem po-
chodzącym z lichych plonów, wydanych przez nieurodzajną ziemię. Jednak dokładne
położenie wioski nie jest znane, a żaden z nielicznych sylvańskich poborców podat-
kowych nie kwapił się do tej pory z potwierdzeniem tych wiadomości.
SIEGFRIEDHOF:
Położony nad rzeką Rott w pobliżu Lasu Głodu, Siegfriedhof to osada należąca do
Templariuszy Płonącego Serca, rycerzy zakonnych Sigmara. Osada była darem wład-
ców Sylvanii wdzięcznych za pomoc podczas bitwy na Bagnie Fenn, stoczonej niemal
400 lat temu. Klasztor góruje nad miastem i trzyma straż nad rozciągającą się na
wschodzie Sylvanią. Opactwo pod wezwaniem św. Edelberta czujnego wysyła agen-
tów do Sylvanii, aby zdobywać informacje, które będzie można wykorzystać przeciw-
1096 - WARHAMMER FRP
Zima to niedobry czas na podróże po Kislevie. Śnieg, wilki, bezkresna monotonia
jazdy saniami uczyniły tę podróż nawet bardziej znojną niż zwykłe doświadczenie
wędrówki w kompanii z Pogromcą. To w żaden sposób nie mogło powstrzymać
nawrotu choroby, jaka mnie nękała.
Jednak po tym, czego doświadczyłem u celu, wolałbym raczej odbyć setkę wypraw
poprzez skute lodem pustkowia Kislevu, niż tę jedną podróż przez niegościnne lasy
iglaste Sylvanii.
- fragment Moich Podróży z Gotrekiem, tom IIII, spisany przez
Herr Feliksa Jaegera. Wydawnictwo Altdorf, AS2505
znalezione, a niektórzy twierdzą, że Manfred nie zginął lecz kryje się w mroku, groma-
dząc armię i czekając na zemstę (więcej informacji na temat rodu Von Carstein znajdu-
je się w paragrafie KSIĄŻĘTA WAMPIRÓW w rozdziale ZAGROŻENIA & WROGO-
WIE).
Obecnie granice Sylvanii zamieszkuje kilka zubożałych arystokratycznych ro-
dzin, których niezwykle odważni, zdesperowani lub szaleni przodkowie osiedlili się w
hrabstwie w AS2145, po zwycięskiej bitwie z nieumarłymi stoczonej na Bagnach
Fenn. Najpotężniejszym z rodów jest rodzina Von Walden, której majętni przodkowie
osiedlili się w Waldenhof, największym mieście, a obecnie stolicy prowincji. Wśród po-
zostałych rodów, do najważniejszych należą trzy rodziny: władający Leicheburgiem
ród Von Rumsfeld, zarządzająca Swarzhafen rodzina Von Stolpe i zasiadający w Na-
chthafen Von Bundebad.
Choć Hrabstwo Sylvanii, od niedawna stanowiące na powrót faktyczną pro-
wincję Imperium, formalnie pozostaje lennem Elektora Stirlandu ku wyraźnym zado-
woleniu Grafa Albericha Haupt-Andersena zarządzane jest przez Księżną Sophię von
Walden oraz jej syna Rodrika.
rodiują mowę Sylvańczyków, bojąc się, by wiszące nad prowincją fatum nie spadło
także na ich głowy.
niebezpieczeństwo, oraz kraina wampirów, którzy przed wiekami niemal rzucili Impe-
rium na kolana.
Wielu mieszkańców hrabstwa oddaje także cześć mrocznemu bóstwu śmierci,
które przez niektórych utożsamiane jest z Nagashem, Wielkim Nekromantom czczo-
nym przez ludzi należących do plemienia Gepid lub praktykuje wampirze kulty, czcząc
nieumarłych jak bogów.
O zepsuciu i degeneracji mieszkańców prowincji może świadczyć fakt, że w
niektórych, położonych w pobliżu przeklętych lasów wioskach otwarcie czci się Nur-
gla, mrocznego Pana Zarazy.
ko książętom wampirów. Ludność Siegfriedhof jest dość nieufna wobec obcych i wia-
domo, że dochodziło tam do zapobiegawczych samosądów osób podejrzanych o
sprzyjanie wampirom lub szpiegowanie na ich rzecz.
WALDENHOF:
Stolica Sylvanii to otoczone murem miasto wzniesione u zbiegu rzek tworzących Stir.
Wybudowane dawno temu z ciemnego kamienia, z gargulcami, które zdają się wyglą-
dać zza załomu każdego dachu, Waldenhof spowija mroczna aura. Każdej nocy
mieszkańcy Waldenhofu dokładnie ryglują drzwi i nie wpuszczają nikogo choćby na-
wet wołał o pomoc. Wieczorem otwarte są tylko gospody dzieje się tak wyłącznie dla-
tego, że wymaga tego miejskie prawo. Pewien podróżny opisał je jako: niczym wyśnione w
koszmarze. Chociaż miasto posiada port, łodzie rzadko tutaj docierają, pomimo możli-
wości handlu z krasnoludzkimi osadami na wzgórzach w górnym biegu rzeki. Nad
miastem góruje położony na wzgórzu zamek Waldenhof, widoczny z odległości wielu
kilometrów.
Osada pod zamkiem była w znacznej części zrujnowana. Felix widział, że
zniszczenia były stare. Większość budynków zawaliła się dziesiątki lat wcze-
śniej. Miasto wyglądało jakby zostało wzniesione dla populacji liczącej pięć
tysięcy mieszkańców, a teraz zamieszkiwała je tylko jedna dziesiąta tej liczby.
Nawet w centrum miasta, na głównej drodze prowadzącej do zamku, zamiesz-
kany był tylko jeden dom na trzy - a i te były na wpół ruiną. Felix nigdy jeszcze
nie widział tak ponurych i nieokrzesanych ludzi. Apatycznie snuli się po niemal
opustoszałych ulicach bez wyraźnego celu. Powietrze cuchnęło zgnilizną i
ludzkimi ekskrementami.
A to był Waldenhof, stolica Sylvanii, jak na miejscowe standardy duże i
prosperujące miasto. Droga prowadziła po zboczu stromego wzgórza ku
rozwartym wrotom strażnicy. Brama przypominała Felisowi paszczę wielkiej
bestii, której zębiska stanowiły kraty. Przebiegł go dreszcz wzdłuż kręgosłupa.
Pomyślał, że to z powodu gorączki, ale nie potrafił w to uwierzyć.
INDEKS MIEJSCOWOŚCI SYLVANII:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA3 MILICJA5
NOŚĆ4
KSIĘSTWO VON WALDEN KSIĘŻNA SOPHIE VON WALDEN
WALDENHOF MS Księżna Sophie 4200 2 administracja, handel, 50b/30c Stolica Sylvanii. Centrum Kultu Sigmara w
uprawy prowincji. Prom na rzece Stir i Ils.
Egling W Księżna Sophie 82 1 torf, uprawy 6c Prom na rzece Ils.
Hundham W Księżna Sophie 92 1 uprawy 10c
BARONIA VON WALDEN BARON HEINRICH VON WALDEN
Teufelheim Z Baron Heinrich 87 1 uprawy 10b/4c W pobliżu ruin zamku Vanhalden.
Prom na rzece Tepla.
Drakendorf W - 45 1 ubóstwo - Prom na rzece Ils.
Drakenhof Z Baron Heinrich 0 0 - - Dawna stolica Sylvanii, należąca do Von
Draków i Von Carsteinów.
Vanhalden Z Baron Heinrich 0 0 - - Zamieszkałe przez ghoule ruiny zamku
wybudowanego przez nekromantę Dietera
van Hala.
BARONIA VON RUMSFED BARON KRISTOF VON RUMSFELD
Leicheberg MM Baron Kristof 380 2 kozy, owce 20b/15c Prom na rzece Eisig.
Naubonum W Baron Kristof 94 1 ubóstwo 5c Prom na rzece Eisig.
BARONIA VON FENNWART BARON KARL VON FENNWART
Mikalsdorf MM Baron Karl 145 1 uprawy, torf 10b/10c Rogatki.
Nachtdorf W Baron Karl 43 1 ubóstwo - U podmurza Mikalsdorf.
BARONIA VON BUNDEBAD BARONOWA GABRIELLA VON BUNDEBAD
Nachthafen MM Baronowa Gabriella 225 2 kozy, owce 17b/14c
Pfaffbach W Baronowa Gabriella 93 1 ubóstwo 7c
BARONIA VON REGRAKS BARON OSKAR VON REGRAKS
Regrakhof Z Baron Oskar 86 1 ubóstwo 8b/-
Swartzdorf W Baron Oskar 33 1 ubóstwo - U podmurza Regrakhof.
KULT SIMGARA
Siegfriedhof Z Świątynia Sigmara 320 2 drewno, uprawy 45a/15c Klasztor Sigmara. Prom na rzece Rott.
Frazndofr W Świątynia Sigmara 37 1 ubóstwo - U podmurza Siegfriedhof.
Wasserhof W Świątynia Sigmara 25 1 ubóstwo - U podmurza Siegfriedhof.
BARONIA VON KRISTALLBACH BARONOWA ANIKA VON KRISTALLBACH
Stirfähre MM Baronowa Anika 285 2 kozy, ser, uprawy 12b/12c Prom na rzece Stir.
Rottfurt W Baronowa Anika 55 1 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Rott.
BARONIA VON STOLPE BARON PETR VON STOLPE
Schwarzhafen MM Baron Petr 420 2 bydło, uprawy 15b/20c
Steubenhof W Baron Petr 58 1 ubóstwo - U podmurza Schwarzhafen.
BARONIA VON WELLMITZ BARON STEFAN VON WELLMITZ
Tempelhof Z Baron Stefan 83 1 uprawy 12b Prom na rzece Rott.
Huttenhof W Baron Stefan 22 1 ubóstwo - U podmurza Tempelhof.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

Sir Gilbert ponaglił zdrożonego wierzchowca, podążając w kierunku posępnie
wyglądającej osady. Droga była w koszmarnym stanie. Trudno uwierzyć, że ten
trakt prowadził do Nuln. Ale niziołek przy przeprawie rzecznej był przekonany, że
to właściwy kierunek. Gdyby tylko ten bezużyteczny giermek nie dał się zabić w
Wissenburgu Gilbert nie byłby teraz skazany na pogawędki z tymi złośliwie
uśmiechniętymi pokurczami. Czytanie mapy i ustalanie marszruty to nie było
zajęcie godne bretonnskiego rycerza!
Wreszcie dotarł do budynku, który wyglądał na gospodę. Na drzwiach widniały
wymalowane jakieś znaki.
Jakie to typowe dla tych wieśniaków… Przesądy i zabobony, zamiast żarliwej
wiary, pomyślał Gilbert.
Rycerz zsiadł z konia i podszedł do drzwi. Zastukał. Cisza, żadnej odpowiedzi.
Zastukał jeszcze raz. Wreszcie zza drzwi dobiegł go głos.
- Paszoł won!
- Otwieraj drzwi, w tej chwili! - zawołał Bretonnczyk - Jestem Gilbert de Arnaud,
rycerz Jego Przenajświętszej Miłości Króla Charlesa III. Potrzebuję strawy i
posłania. Otwieraj!
- Mom to w rzyci. Nie wejdziesz tu, choćbyś był cholernym Wielkim Teogonistą -
odparł nieznajomy.
Zza drzwi dobiegły go rozbawione głosy. Czyżby się z niego naśmiewali?
- Rusz się, kmiocie! Otwieraj te drzwi! Tak traktujecie rycerza szlachetnego rodu?
Gdy dotrę do Nuln, zadbam o to, by księżna zrównała tę wioskę z ziemią!
Nie ostanie się tu kamień na kamieniu!
Tym razem był pewien. Z wnętrza gospody dobiegł go głośniejszy śmiech. Po
chwili ktoś się odezwał:
- Całuj psa w rzyć! Jedź i powiedz to swojej hrabinie. Ona nie ma tu żadnej wła-
dzy. To jest Sylvania, paniczyku!
- Paniczyku?! Jak śmiesz? Wyłaź, kmiocie! - ryknął wzburzony Gilbert. Postano-
wił nauczyć tych wieśniaków szacunku do lepszych od siebie. Sięgnął po miecz.
Nagle usłyszał jakiś hałas od strony drogi. Po chwili rozpoznał rytmiczny odgłos
kroków maszerujących żołnierzy. Gilbert uśmiechnął się. To musiał być oddział
miejscowego garnizonu. Z pewnością nie odmówią pomocy rycerzowi w potrze-
bie.
Sir Gilbert wyszedł na środek wioski, by powitać wojaków. Wkrótce ujrzał równe
szeregi żołnierzy maszerujących zgodnym krokiem. Był pod wrażeniem ich
dyscypliny - szli w doskonałym porządku, z bronią ułożoną na ramionach. Zamie-
rzał ich powitać, ale słowa zamarły mu na ustach. W upiornym świetle Morrslieba
zobaczył, że to nie byli imperialni żołnierze, lecz żywe trupy. Resztki mięsa zwisa-
ły z ich gołych czaszek, w głębi oczodołów jarzyły się kule czerwonego ognia
światła. Przypomniał sobie słowa wieśniaka: To jest Sylvania… Sir Gilbert de
Arnaud nie uląkł się. Był rycerzem i nie znał uczucia strachu. Jeśli to miał być kres
jego żywota, przynajmniej odejdzie w chwale, samotnie broniąc tej zapadłej
wioski. Umarli ruszyli na niego…
Wewnątrz gospody nikt już się nie śmiał.

WARHAMMER FRP - 1097

1098 - WARHAMMER FRP
MIASTO-PAŃSTWO TALABHEIM:

N AZWA OFICJALNA: wolne państwo-miasto Talabheim

WŁADCA: Księżna-Elektor Elise Krieglitz-Untermensch, Wielka Księżna
Talabheim, Strażniczka Świątyni
RZĄD: ustrój feudalny ze zgromadzeniem kapłanów
STOLICA: Talabheim
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: czerwień i biel/srebro
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: drewno, solone ryby

KRAINA:
Miasto leży prawie dokładnie w centrum Wielkiego Lasu i niektórzy nazywają je Pier- się majestatyczne budowle.
ścieniem Bogów lub Okrągłym Grodem, jeszcze inni określają miasto mianem Oka Leżące wokół pola i
Lasu, gdyż panuje tam spokój jak w oku cyklonu. Miasto wznosi się w miejscu, gdzie łąki zapewniają
spotykają się znużeni drogą wędrowcy wodą i lądem, nim znów się rozstaną, ruszając mieszkańcom obfite
na północ do Middenheim, na wschód do Kisleva czy na zachód do Altdorfu. plony, a karczowi-
bheim stoi wewnątrz niezwykłej skalnej misy, otoczonej kamiennym pierścieniem, ska i piece drzewne
którego strome ściany zewnętrzne tworzą fortyfikacje podobne do murów obronnych. dostarczają drew-
Uczeni całego Imperium, zastanawiają się nad pochodzeniem kamiennego kręgu, na i węgla drzew-
większość zgodnie twierdzi, że choć kamień przypomina bazalt, to skalna misa nie jest nego.
kraterem, a tworem wzniesionym za pomocą magii Starszych Ras, Dawnych Slannów
lub Zoatów. Kilka lat temu znaleziono pozostałości ogromnych malowideł pokrywa-
jących zarówno wewnętrzną jak i zewnętrzną stronę muru, jednak bakałarzom nie
udało się ustalić, co one przedstawiały. Teren wewnątrz misy jest płaski i tutaj wznoszą
LUDNOŚĆ:
Zamieszkujący Talabheim ludzie nie różnią się od swych krewniaków z Talabecklan- gildia prawni-
du, którego zresztą, przez długie wieki, miasto było stolicą. Mieszkańcy miasta cenią ków jest bar-
sobie tradycję, porządek i spokój, a Talabheim znane jest jako miasto prawa. dzo bogata.
nują tu przepisy dotyczące wszelkich aspektów życia i zachowania, a wiele z kodeksów
pochodzi z czasów założenia miasta. Skomplikowany zbiór niekiedy sprzecznych
praw wywołuje poczucie zagubienia nawet wśród miejscowych ludzi, co sprawia, że
HISTORIA & POLITYKA:
Dawna stolica Marchii Talabecklandu władana przez Księżną Elise Krieglitz-
Untermensch jest obecnie jednym z najbardziej niezależnych miast-państw, które z de-
terminacją bronią swych ciężko wywalczonych przywilejów, jak bicie własnej monety,
oraz własnych, dosyć specyficznych obyczajów.
Świątynie Taala i Ulryka posiadają ogromną władzę i wpływy na polityczne
oraz ekonomiczne decyzje miasta-państwa Talabheim. Znaczenie kultów jest tak duże,
że w praktyce Księżna Elise nie może wydać żadnego edyktu bez poparcia hierarchów
kultów. Zaś kapłani niemal każdą swoją decyzję uzależniają od wielkości datku na
rzecz Świątyni - według krążących w Talabheim plotek, bogactwo zgromadzone przez
hierarchów kultów Taala i Ulryka znacznie przewyższa majątek całej rodziny Krieglit-
zów. Ponadto hierarchowie prześladowanego w Talabheim Kultu Sigmara, zgodnie
podkreślają fakt, że Kult Ulryka posiada w Talabheim większą władzę
niż w samym Middenheim.
Na południu i zachodzie Imperium, Talabheim uważane jest za
dużą, ale prowincjonalną miejscowość, zagubioną pośród dzikiej kniei. W tym
właśnie mieście Dieter IIII - zhańbiony wnuk Imperatora Leopolda - zamieszkał
po wypędzeniu z Nuln. Jego potomkowie żyją tutaj do dzisiaj.
Talabheim czerpie duże zyski z handlu, rodzimym drewnem, miodem i skórami,
a także wódką i bursztynem sprowadzanymi z Kisleva i kitajskim jedwabiem,
importowanym przez kislevickich kupców.
JĘZYK:
Mieszkańcy Talabheim mówią, podobnie jak ich kuzyni z Talabecklandu, w
sposób płynny, zlewając ze sobą słowa, choć zamieszkująca miasto arysto-
kracja woli posługiwać się reiklandzkich akcentem.
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Relacje pomiędzy Talabheim i Talabecklandem zmieniały się zależnie
od tego, czy miasto stanowiło część krainy, czy nie. Jednak ostatnie lata
przyniosły ze sobą koniec dotychczasowych konfliktów, a mieszkańcy
obu krain odnowili kontakty polityczne i ekonomiczne.
Mieszkańcy Talabheim, w żyłach których płynie krew le-
gendarnego wodza Krugara od wieków utrzymują dobre relacje ze
swymi kuzynami, mieszkańcami Hochlandu. Wspólne korzenie, a
także kult bogów północy sprawił, że obie prowincje są ze sobą
silnie związane i często wspierają się w czasie politycznych roz-
grywek.
RELIGIA:
Choć mieszkańcy Talabheim czczą wszystkich bogów Impe-
rium, to szczególną chwałą otaczają Taala & Rhyę. A najwj-
większa świątynia Kultu Taala & Rhyi znajduje się właśnie w
mieście. Samo Talabheim było także, przez pewien okres
Drugiego Tysiąclecia, główną siedzibą Kultu Ulryka, gdy
po kłótni z grafem Middenheim Ar-Ulryk opuścił Miasto
Białego Wilka.

WARHAMMER FRP - 1099

BARWY PROWINCJI:
Tradycyjnymi kolorami miasta-państwa Talabheim są czerwień i biel/srebro.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
Dzielnice Danzig, Hein i Lauben zamieszkuje głównie mieszczaństwo. Ro-
Powiada się, że zgodnie z dawnym obyczajem arcykapłani Taala przybijali botnicy i klasa niższa zamieszkuje dzielnicę Hafen. Biedota zamieszkuje dzielnicę Nott,
do dębów rosnących w gajach Tallgrunharr tych obywateli Talabheim, gdzie wznoszą się posklecane naprędce z drewna, darni i gliny, lepianki, szałasy i budy
którzy mieli czelność rozgniewać hierarchów Kultu. Skazańcy - przestępcy, stale pogrążonych w błocie i nieczystościach.
heretycy lub po prostu przypadkowe ofiary gniewu arcykapłana - umierali z Porządku w dzielnicach biedoty i wokół miasta pilnuje Flusswache, składająca
głodu lub wycieńczenia, choć najczęściej byli pożerani przez wilki z Tall- się głównie z doświadczonych wojowników, byłych strażników dróg, łowców nagród
grunharr (uznawane za wyjątkowo śmiałe i dzikie). Dziś na dębach Tallgrun- i strażników miejskich, Straż Rzeczna. Flusswache toczy nieustającą wojnę zarówno z
harr wiszą tylko żołędzie, ale czasami, gdy upada stare bardzo wiekowe zamieszkującymi Nott jak i Hafen bandami oprychów jak i rzecznymi piratami, łupią-
drzewo i zostaje wywiezione dla pozyskania drewna, drwale łamią swoje cymi podróżujących Talabeckiem handlarzy. Dzielnice Nott i Hafen znajdują się pod
długie piły na starych gwoździach, tkwiących głęboko w pniu i od dawna nieoficjalnymi rządami gangów, największy z nich składa się z pochodzących z Kisleva
wrośniętych w rdzeń drzewa. flisaków, na czele których stoi Stiepan Łuczkin. Pozostałe bandy tworzą zrzeszeni w
cechy zawodowe dokerzy, smolarze i drwale.
TALABHEIM: Miasto posiada dwa cmentarze. Stary, zwany przez mieszkańców Morrfeld
Talabheim można podzielić na dwie główne części Ring i Aussen. Ring, to obszar po- znajduje się w dzielnicy Danzig i przylega do południowo-zachodniej części skalnego
łożony wewnątrz skalnego pierścienia, zwany też Starym Miastem. Ring podzielony muru. Drugi, zwany Nowym, znajduje się za południowymi murami otaczającymi
jest na cztery kwartały zamieszkiwane głównie przez szlachtę i kapłanów Taala, wzno- Aussen.
szą się tu najstarsze i najpiękniejsze budowle Talabheim w tym, wzniesiona w centrum W punkcie, gdzie rzeka Talabeck opływa strome urwiska, zbudowano Tala-
skalnej misy, otoczona Parkiem Hailhain, świątynia Taala. Hailhain jest jedynym par- graad, małą osadę i przystań portową. Kręta droga prowadzi stamtąd do połowy wy-
kiem wewnątrz miasta, znanym także z odbywających się w nim pojedynków i scha- sokości skalnej grani, w której znajduje się tunel - jedyne wejście do miasta. Podobno
dzek kochanków. Ulice przecinające dzielnice Starego Miasta wykładane są kamien- wiele lat temu tunel wykuto z pomocą magii, dlatego jest znany jako Droga Magów.
nym i drewnianym brukiem. Aussen lub Nowe Miasto, to dawne podgrodzie wybu- Ma około kilometra długości i jest wystarczająco szeroki, aby minęły się w nim dwa
dowane na zewnątrz skalnej formacji, podzielone na pięć dzielnic: Danzig, Hein, Lau- pozory. Niewielkie twierdze przy obu wylotach dopełniają fortyfikacji.
ben, Nott i Hafen. Nowe Miasto to część handlowa miasta, znajdują się tu liczne place
targowe, gospody i zajazdy.
INDEKS MIEJSCOWOŚCI MIASTA-PAŃSTWA TALABHEIM:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA 3 MILICJA5
NOŚĆ4
NIEZALEŻNE MIASTO-PAŃSTWO TALABHEIM KSIĘŻNA ELISE KRIEGLITZ-UNTERMENSCH
TALABHEIM MP Księżna Elise 10500 4 administracja, handel, 50a/120b 600c
uprawy
Talagrad MM Księżna Elise 450 3 drewno, handel, rybołów- 30b/80c Prom na rzece Talabeck. Port Talabheim.
stwo, uprawy Jeden z przystanków luksusowej kompanii
przewoźniczej Hindelein z Altdorfu.
Bad Dankerode W Księżna Elise 82 2 uprawy 8c U podmurza Talabheim. Uzdrowisko.
Bad Tennsalza W Księżna Elise 55 1 ubóstwo 6c U podmurza Talabheim.
Bahra W Księżna Elise 35 2 drewno, rybołówstwo - Prom na rzece Talabeck.
Breitblatt W Księżna Elise 67 1 ubóstwo -
Gründach W Księżna Elise 65 1 ubóstwo -
Harferfahre W Księżna Elise 55 2 rybołówstwo - Prom na rzece Talabeck i Weslichrand.
Hernhausen W Księżna Elise 45 2 rybołówstwo - Prom na rzece Westlichrand.
Klarfeld W Księżna Elise 57 2 uprawy -
Kutzleben W Księżna Elise 50 2 drewno, rybołówstwo, - Prom na rzece Eichel.
uprawy
Liebstedt W Księżna Elise 60 2 drewno, uprawy -
Rotha W Księżna Elise 70 2 rybołówstwo, uprawy - Prom na rzece Ostlichrand.
Sumpfrand W Księżna Elise 42 1 ubóstwo -
Sprotau W Księżna Elise 20 2 rybołówstwo - Prom na rzece Talabeck.
Vateresche W Księżna Elise 35 2 uprawy -
Waldfahrte W Księżna Elise 80 2 drewno, uprawy 10c Rogatka.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

1100 - WARHAMMER FRP

WARHAMMER FRP - 1101
WIELKIE KSIĘSTWO TALABECKLANDU:
N AZWA OFICJALNA: Wielkie Księstwo Talabecklandu
WŁADCA: Książę-Elektor Gustav von Krieglitz, Wielki Diuk Talabecklandu,
Ulubieniec Taala, Margrabia Wschodnich Kresów
RZĄD: ustrój feudalny, ze ścisłą koncentracją władzy
STOLICA: Schloss
TRADYCYJNE BARWY PROWINCJI: czerwień i żółć/złoto, czasami z błękit-
nym piórem
GŁÓWNE TOWARY EKSPORTOWE: drewno, solona wieprzowina i ryby,
symbole religijne
KRAINA:
Rozciągający się na ponad tysiąc kilometrów ze wschodu na zachód Talabeckland zaj-
muje centrum Imperium, granicząc ze Stirlandem na południu, Reiklandem na zacho-
dzie, Ostermarkiem na wschodzie oraz państwem-miastem Middenheim i prowincją
Hochland na północy. W konsekwencji Talabeckland stał się głównym rynkiem po-
średnictwa handlowego wewnątrz Imperium. Ruch odbywa się z biegiem rzek Stir i
Talabeck oraz wzdłuż często wykorzystywanej Starej Leśnej Drogi z Hermsdorfu do
Schloss.
Dominującą krainą Talabecklandu jest Wielki Las, który rośnie na większości
obszaru prowincji. Nie jest tak groźny jak Las Cieni lub Drakwald, ale pozostaje siedli-
skiem licznych niebezpieczeństw i tajemnic. W puszczy znajdują się rozproszone, od-
izolowane wioski, lecz pomimo osławionych umiejętności Talabecklandczyków w
dziedzinie poruszania się po lesie, głębia Wielkiego Lasu pozostaje budzącym strach i
tajemniczym miejscem. Głęboko w jego wnętrzu czają się bandy zwierzoludzi i zielo-
noskórych, pozostałe po ostatniej Inwazji Chaosu, a także złowrogie istoty, które żyły
tu od zarania dziejów. Szczególnie zachodnia część, nazywana Jałowymi Wzgórzami,
znana jest z wielkiej liczby spotykanych tam mutantów.
Wielu mieszkańców Talabecklandu utrzymuje się z darów lasu, pracując jako
myśliwi, węglarze lub traperzy. Wielki Las to ta sama pierwotna puszcza, która niegdyś
pokrywała całe Imperium. Złożona z dębów, brzóz i buków na południu, przechodzi
na północy w zagajniki wiecznie zielonych drzew iglastych. W wielu miejscach przecina-
ją je skaliste wzniesienia i wąwozy. W takich miejscach najczęściej można znaleźć wioski
myśliwych.
Centralne pasmo wzgórz biegnie ze wschodu na zachód Talabecklandu, a kar-
tografowie dzielą je na trzy regiony, z których najważniejsze to położone w pobliżu
Ostermarku Wzgórza Kolsa, słabo zaludniony, ale znany z osobliwych kamiennych
monumentów stojących na wielu wzniesieniach, zupełnie jakby układały się w ścieżkę
prowadzącą od jednego szczytu wzgórza do drugiego. Czasami chłopi wycinający
LUDNOŚĆ:
Piłem wino z Imperatorem i kosztowałem najlepszego piwa u króla
Karaz--a-Karak, ale nidgy nie spotkałem czegoś tak mocnego, jak domowa
Karaz
piołu
piołunówka Talabecklandczyków. Głowa boli mnie do tej pory.
- bretonnski podróżny
Talabecklandczy-
Jeśli chcesz przedostać się przez las, chłopcze, wynajmij Talabecklandcz y-
ka. Nikt nie zna lasu tak jak oni.
- karczmarz
Większość ludu Talabecklandu to potomkowie plemienia
Taleutenów, którym Sigmar oddał władzę nad wszystkimi
ziemiami między Talabeckiem i Stirem.
Po latach życia w Wielkim Lesie
Taleutenowie odnaleźli Wielki
Krater, olbrzymie zagłębienie w ziemi
otoczone przez skalne ściany, które w
jednym miejscu przebijał tunel. Zgodnie
z legendą, Krugar, wódz Taleutenów,
stwierdził, że to znak od Taala i rozpoczął
budowę miasta wewnątrz krateru.
Znane początkowo jako Taalahim,
później przemianowane na Tala-
bheim, to największe miasto
na Wschodzie, uważane
za niemożliwe do
zdobycia.
1102 - WARHAMMER FRP
drzewa pod uprawy odkrywają pozostałości prac ziemnych i dziwne kopce, uformo-
wane w osobliwe kształty. Ich przeznaczenie nie zostało dotąd wyjaśnione. Zarówno
hierarchowie Kultu Taala, jak i Rhyi, roszczą sobie prawa do tych ziem, pragnąc prowa-
dzić tu na własną rękę badania i wykopaliska.
Położone w środkowej części prowincji Wzgórza Farlic to siedziba wielu kla-
nów pasterskich, które często zajmują się działalnością rozbójniczą, napadający po-
dróżnych na Starej Leśnej Drodze. Z tego powodu Książę-Elektor utrzymają znaczną
liczbę strażników dróg operujących wzdłuż tego traktu, a nawet wysłał oddziały na
wzgórza, aby ukarały banitów. Stan drogi nie jest jednakowy na całej długości. W wielu
miejscach kamienne płyty i żwir tworzą gładką powierzchnię, podczas gdy w innych
szlak jest niewiele lepszy od piaszczystej ścieżki. Fundusze na utrzymanie drogi mają
pochodzić z opłat zbieranych przez gęsto rozsiane rogatki mytników. Jednak wiele z
nich jest obecnie opuszczonych lub zostały zaatakowane i zniszczone przez leśne be-
stie, a niewielu można znaleźć ludzi dość śmiałych lub głupich, aby zgodzili się w niech
mieszkać za lichą pensję.
Zachodnia część Wzgórz Barrena, nazwana przez Talabecklandczyków Jało-
wymi, uważa jest za przeklętą krainę. Jeśli dać posłuch ludziom, którzy o tym opowia-
dają, niemal dwieście lat temu, w miejsce wówczas zwane Zielonymi Wzgórzami, ude-
rzył meteor, który wybił w sercu wzgórz ogromny krater, zwany Diabelską Misą. Żyjący
w Wielkim Lesie kapłani druidzcy otoczyli krater świętymi kamieniami, ufając w moc
natury. Choć moc świętych kamieni ograniczyła bluźniercze oddziaływanie Spaczenia, z
którego składał się meteor, to odłamki Kamienia Przemian skaziły teren i wypaczyły
życie w promieniu wielu kilometrów. Wkrótce większość roślin i zwierząt w tej okolicy
wymarła. Pozostałe stworzenia uległy przerażającym mutacjom i musiały zostać znisz-
czone przez żołnierzy Księcia-Elektora. Dziś Jałowe Wzgórza są unikane przez
wszystkich za wyjątkiem poszukiwaczy skarbów, którzy badają plotki o zaginionym
złocie lub artefaktach, oraz szaleńców, którzy uważają się za chronionych przed klątwą.
Jako gęsto zalesiona prowincja, Talabeckland ma wśród innych prowincji re-
putację krainy zamieszkanej przez barbarzyńców i dzikusów. Tutejszy lud ignoruje te
uprzedzenia, pielęgnując dumę ze swoich umiejętności przeżycia w lesie i zdolności
praktycznych. Talabecklandczycy są cierpliwymi myśliwymi, oddanymi swojej sprawie i
honorowymi. Czytanie, pisanie oraz sztuki ścisłe są szanowane, ale ustępują ważnością
umiłowaniu dzikich rubieży. Mężczyźni Talabecklandu przedkładają milczenie i czyny
nad długie przemowy, ale ich kobiety są wdzięczne za miłe dla ucha komplementy. W
konsekwencji, śmiali podrywacze, poeci i Reiklandczycy postrzegani są w całej pro-
wincji z pewną podejrzliwością - choć generalnie Talabecklandczycy są bardziej go-
ścinni niż ich wiejscy kuzyni ze Stirlandu.
Rola ojca jest szczególnie istotna dla ludu z Wielkiego Lasu. Nawet urodzeni
w mieście mężczyźni zabierają latem swoich synów do puszczy i uczą ich sztuki tro-
pienia, rozpalania ogniska oraz zdobywania żywności. Te umiejętności uważane są za
absolutnie niezbędne każdemu człowiekowi, podobnie jak Marienburgczycy nie wy-
obrażają sobie, żeby dziecko nie potrafiło pływać. Chłopak nie mający ojca, który cier-
pliwie uczyłby go sposobów przetrwania w lesie i używania łuku, jest uważany za wy-
jątkowo nieszczęśliwego.
Talabecklandczycy, nawet szlachta, są niezwykle skromni. Ich opowieści mó-
wią o wielkich czynach, przy jednoczesnym umniejszaniu roli związanych z nimi osób.
Liczy się to, co się stało, a nie to, kto to uczynił - mówi stare porzekadło z Talabecklandu. Na
turniejach odbywających się co dwa lata w Schloss talabeklandzcy rycerze noszą na
swoich tarczach barwy prowincji, a jedyną oznaką przynależności do szlacheckiego ro-
du jest niewielka tarcza na naramienniku. Turniej kończy się zwycięstwem jednego ry-
cerza, ale chwała spływa na wszystkich, jak każe tradycja.
Talabecklandczycy bywają też kłótliwi, gwałtowni, skąpi i skłonni do pijań-
stwa. I chociaż nie ubierają się w liście, jak to sugerują inni, Talabecklandczycy general-
nie gardzą zdobnymi ubraniami, woląc praktyczne odzienie, które bardziej przydaje się
poza miastem. Wystrojony jak Reiklandczyka - to popularne określenie kogoś, kto ubiera
się wytwornie.
Wielu niechętnych tej prowincji ludzi szepcze o dzikich zabawach, jakie ponoć
odbywają się w głębi lasów, gdzie na wpół dzicy myśliwi zbierają się aby pić, polować i
wygrzewać się w gorących źródłach i bagnistych sadzawkach. Co roku ciekawscy lu-
dzie z Imperium próbują znaleźć i zakupić różne rodzaje niezwykłych trunków po-
chodzących z Talabecklandu.
Talabecklandczycy unikają udzielania wyjaśnień, w jaki dokładnie sposób
czczą Taala w lasach. Najważniejsza jest swoboda i wolność oddawania hołdu Panu
Natury. Bywa, że tutejszy mężczyzna znika w lesie na całe tygodnie, jeśli najdzie go ta-
ka ochota. Czasem porzuca obowiązki lub zostawia w domu zapracowaną żonę i dzie-
ci, bowiem jak to się mówi w tej prowincji, człowiek nie powinien ignorować wezwania Ojca
Taala.
HISTORIA & POLITYKA:
- Liczy się to, co się stało, a nie to, kto to uczynił!
- Szept lasu. (To tajemnica.)
- Czerwone oblicze Taala. (Napad szalonego gniewu.)
- Pójść sprawdzić, czy liście są zielone. (Wyruszyć na pijacką libację w
lesie.)
- Zwiedzać Zielone Wzgórza. (Wyruszyć w podróż bez celu.)
- Wielka spalenizna. (Jesień.)
- Z Księgi Przysłów & Powiedzeń, spisanej przez Alfreda Weltbohrera
JĘZYK:
Talabecklandczycy mówią w płynny sposób, zlewając ze sobą słowa. Reszta Imperium
tłumaczy ten dziwny sposób mówienia dobrze znaną miejscową tradycją warzenia
bimbru po lasach.
RELACJE Z SĄSIEDNIMI PROWINCJAMI:
Talabeckland utrzymuje neutralne relacje z Reiklandem. Od wieków, na drodze do
ocieplenia relacji pomiędzy prowincjami stoi rola Talabecklandu w powstaniu chaosu
trwającego w okresie zwanym Wiekiem Trzech Imperatorów, kiedy to Wielka Księżna
Ottilia ogłosiła się Imperatorową i na terenie prowincji wyjęła spod prawa Kult Sigma-
ra. Równie długo Talabecklandczycy słuchają opowieści o domniemanych podło-
ściach epoki Ottili oraz o okrucieństwie Ulrykan, torturach i morderstwa jakich dopu-
ścili się na wierzących w Sigmara mężczyznach, kobietach i dzieciach. I choć większość
tych opowieści jest nieprawdziwa lub w najlepszym wypadku mocno przesadzona, to
hierarchowie Świątyni Sigmara niewiele czynią by powstrzymać rozgłaszających je du-
chownych - fakt ten dodatkowo potęguję niechęć Talabecklandczyków do wyznają-
cych Sigmara Reiklandczyków.
Stosunki dyplomatyczne łączące Talabeckland z Reiklandem rzutują także na
relacje utrzymywane z leżącym na południu Stirlandem oraz położonym na północy
Ostlandem. Napięcia z Ostlandem dodatkowo potęguje fakt, że według mieszkańców
Talabecklandu, prosigmaryccy Ostlandczycy, cieszący się poparciem Imperatora, coraz
śmielej poczynają sobie na pogranicznych terenach, gdzie znacza liczba prezbiterów
Sigmara coraz częściej odwiedza leżące w północnej części prowincji wioski, nawraca-
Dawno, dawno temu żył człowiek, który był kimś więcej niż tylko człowiekiem. I nie
tylko ze względu na to, że nikt nie dorównywał mu wzrostem, a jego skóra miała kolor
liści i kory drzewnej. Pewnego dnia najzwyczajniej wyszedł z lasu, z najmroczniejszej
kniei, gdzie wśród cieni zawsze drzemie skrawek nocy. Wynurzył się wprost z zielonej
gęstwiny, jakby puszcza była jego matką, a wszystkie drzewa braćmi i siostrami.
Ludzie z wioski wybiegli mu na spotkanie.
- Bądźże pozdrowiony, przybyszu! - zawołał naczelnik, unosząc z dumą dębowy
kostur, oznakę piastowanej godności. - Jakiej gościny od nas oczekujesz?
Olbrzym popatrzył na nich z uśmiechem, a kiedy otworzył usta, głos jego rozbrzmiał w
dolinie.
- Co to za miejsce zrobione z drzewa, które już nie rośnie? - zapytał gromadzących się
wokół ludzi.
Wieśniacy wyjaśnili, że to ich wioska, gdzie żyją i gospodarzą, a drzewo chroni ich przed
deszczem, wiatrem i chłodem.
Olbrzym medytował przez chwilę, a na koniec stwierdził:
- Wprawdzie zabieracie drzewo, ale z dobrym zamiarem.
Postanowił zamieszkać na jakiś czas w wiosce, żeby poznać zwyczaje swoich ludzkich
pobratymców, podobnie jak dotąd poznawał zwyczaje lasu. Upływały tak dni, tygodnie
i miesiące. Malcy ze wsi towarzyszyli mu wszędzie niby żołędzie przy potężnym dębie.
To one nazwały go Olbrzymem. Jak inaczej można nazwać kogoś tak wielkiego i
dziwacznego?
Olbrzym poznawał ludzkie sposoby siania ziarna, zbierania zboża oraz mozolnej
budowy z wykorzystaniem drewna, kamienia i gliny.
- Dajecie też coś ziemi - rzekł wielkolud, widząc, jak wieśniacy obsiewają pola i grzebią
swoich zmarłych. - Uważam, że tak się godzi.
Ludzie czuli się swobodnie w towarzystwie Olbrzyma, który poruszał się wolno i z
gracją, jak na swoje rozmiary, niczym rozłożysty klon kiwający się na wietrze.
Wieś cieszyła się spokojem, dopóki nie odwiedził jej jeszcze jeden gość: człowiek będący
w nieustannym ruchu, jakby pożądał wszystkiego, co mu wpadało w oko. Jego twarz
była tak jasna, że kto nie chciał zostać oślepiony, musiał odwrócić wzrok. Mieszkańcy
wioski ponownie wylegli przed domostwa na spotkanie z obcym, dając wyraz zdumie-
nia, że dwóch tak zadziwiających gości zawitało w ich strony.
- Bądźże pozdrowiony, przybyszu! - zawołał naczelnik, znów unosząc z dumą dębowy
kostur, oznakę piastowanej godności. - Jakiej gościny od nas oczekujesz?
- Sam sobie wezmę, co zechcę - odrzekł nieznajomy.
Dotknął kostura naczelnika, a wtedy laska rozbłysła i drewno obróciło się w popiół.
Wszyscy odsunęli się od nowego gościa - wszyscy z wyjątkiem Olbrzyma, który najwy-
raźniej nie znał strachu.
Brązowo-zielony wielkolud popatrzył posępnie na popiół.
- Tak się nie godzi - zawyrokował. Wbił spojrzenie w nowo przybyłego. - Jesteś czło-
wiekiem czy może czymś innym?
-fragment Legend i Mitów Talabecklandu. Pióra doktora Balthasara von Schreibera.
Najsłynniejsze wydarzenia w historii Talabecklandu miały miejsce w AS 1359, kiedy
Wielka Księżna Ottilia ogłosiła się Imperatorową i zgodnie z zaleceniem Ar-Ulryka
wyjęła Kult Sigmara spod prawa, a wyznawców bóstwa ogłosiła heretykami. W rezul-
tacie tych działań wiele świątyń Sigmara zostało sprofanowanych, a prezbiterzy wy-
gnani lub zabici przez łowców czarownic.
Przebywający w Nuln, wybrany Imperator próbował zaatakować diablicę z Tala-
bheim, jednak jego wojsko zaangażowane było już w wojnę z Middenlandem, a lata
poprzednich wojen znacznie uszczupliły Armię Imperialną.
Władcami Talabecklandu, od niemal dwustu lat, pozostają zasiadający na tro-
nie twierdzy Schloss przedstawiciele rodu Von Krieglitz. Rodzina, z której wywodził
się niesławny Imperator Dieter IIII, została odsunięta od Imperialnego tronu i skazana
na rządzenie Talabecklandem. Obecnie władcą prowincji pozostaje Wielki Diuk Gu-
stav von Krieglitz.
jąc ludność na, ledwie tolerowany w Talabecklandzie, Kult Sigmara. Zaś nierozstrzy-
gnięte waśnie ze Stirlandem, siegające Wieku Trzech Imperatorów odżyły na nowo,
gdy prosigmarycki Elektor prowincji wydał edykt, w którym nakazał wysiedlenie
wszystkich żyjących w Stirlandzie Ulrykan.
Zupełnie inaczej wyglądają relacje łączące Wielkie Księstwo Talabecklandu z
Hochlandczykami, w żyłach których płynie krew zamieszkujących Wielki Las Taleute-
nów. Potomkowie legendarnego wodza Krugara od wieków utrzymują dobre relacje z
mieszkańcami Hochlandu. Wspólne korzenie, a także kult bogów północy sprawił, że
obie prowincje są ze sobą silnie związane i często wspierają się w czasie politycznych
rozgrywek.
Równie dobre relacje łączą Talabeckland z proulrykańskim Middenlandem.
Obie prowincje, oprócz religii łączy także wspólna polityka i ekonomia.
Talabeckland utrzymuje neutralne relacje z Ostermarkiem.
Relacje pomiędzy Talabheim i Talabecklandem zmieniały się zależnie od tego,
czy miasto stanowiło część krainy, czy nie. Jednak ostatnie lata przyniosły ze sobą ko-
niec dotychczasowych konfliktów, a mieszkańcy obu krain odnowili kontakty poli-
tyczne i ekonomiczne.
Uśmiech przybysza był przeraźliwie płomienny. Odpowiedział:
- O nie, nie jestem tym godnym pożałowania stworzeniem. Jestem Ogniem.
Olbrzym pokiwał głową, albowiem spotkał już wcześniej mniejszych ziomków tej istoty,
którzy pomagali ludziom gotować strawę, a w chłodne noce użyczali im ciepła.
- Witaj, Ogniu - rzekł łagodnie. - Także dla ciebie znajdzie się miejsce w wiosce.
- Nie potrzebuję gościny - Ogień na to. - Chodzę tam, gdzie mi się podoba, i biorę to, co
zechcę! - Co powiedziawszy, podszedł do pierwszej z dwunastu chat, jakie stały we wsi,
i musnął jedną ścianę. W mgnieniu oka stanęła w płomieniach.
Wieśniacy krzyczeli w panice, lecz Olbrzym postąpił krok do przodu.
- Zrobiłeś, co musiałeś! - zawołał. - Teraz idź sobie dalej, żeby ludzie mogli żyć jak
dawniej.
Świetlista postać tylko potrząsnęła głową i wyszczerzyła zęby w okrutnym uśmiechu.
- Ogień tylko rośnie. Gdy zjadam kostur, łaknę zaraz ściany. Zjadam ścianę i łaknę
chaty. Zjadam chatę i pragnę całej wioski. Im więcej jem, tym większy czuję głód.
- Tutaj nie znajdziesz żadnych nowych początków, tylko końce. - Olbrzym stanął
pomiędzy Ogniem a resztą wioski. - Muszę ci się sprzeciwić.
Olbrzym zaklaskał w dłonie, a wtedy nagięły się konary najbliższych drzew, żeby
pochwycić ognistą istotę. Ale gdy tylko gałęzie dotykały jej ramion, natychmiast stawały
w płomieniach i zamieniały się w zwęglone kikuty.
- Mało mnie obchodzi, czy mój pokarm jest żywy, czy martwy - rzekł Ogień. Po tych
słowach wielkie płomienie wystrzeliły mu z palców i objęły Olbrzyma, po którym
pozostała jedynie kupka popiołu.
Zapadła noc. Wieśniacy, którzy nie zginęli w pożodze, uciekli. Ogień pożerał jedną chatę
po drugiej, aż strawił pół wioski.
Kiedy jednak zaświtał poranek, wśród popiołów coś się poruszyło i oto wysoki człowiek
o zielono-brązowej skórze znów stanął na nogi.
- Wciąż tu jestem - oznajmił Olbrzym, cedząc sylaby tubalnym głosem. - Jak wszystko
rośnie, tak wszystko musi umrzeć.
Ogień zaśmiał się.
- Masz czelność mnie wyzywać? Nawet twoja wielka siła nie sprosta komuś takiemu
jak ja!
- Pochłaniasz, ale się nie uczysz - odparł Olbrzym. - Ja widziałem, jak niszczysz ludzi i
domy, doświadczyłem bólu i cierpienia.
- I co ci to pomoże? - zarechotał Ogień, gotów ponownie spalić Olbrzyma.
Jednak Olbrzym pomyślał o bólu, przypomniał sobie cierpienie i zaczął płakać.
Wówczas Ogień wrzasnął, gdyż łzy Olbrzyma leciały prosto z nieba. Nadeszła gwał-
towna ulewa, która zabiła płomień jasnej istoty.
Gdzie przedtem był ogień, teraz nie było nic, ale gdzie dawniej stały chaty i rosły drze-
wa, z popiołów strzelały nowe pędy.
- I tak się godzi - stwierdził wielkolud.
A potem wrócił do lasu.
WARHAMMER FRP - 1103
RELIGIA:
Talabecklandczycy to także ludzie religijni, czczący wszystkich bogów Imperium, ale
oddający szczególny hołd Taalowi & Rhyi. Ulryk także jest popularny, bowiem choć
nie są samochwałami, Talabecklandczycy słyną ze swojej waleczności.
BARWY PROWINCJI:
Czerwień i żółć/złoto są od wieków tradycyjnymi, używanymi przez szlachtę i armię,
kolorami prowincji.
ZNACZĄCE MIEJSCA:
LIESKE:
PRIESTLICHEIM:
Znajduje się tu największy ufortyfikowany zajazd w Talabecklandzie, poza samym
Leżąca w cieniu murów Kortlheim, osada Priestlicheim to siedziba dużego sigmaryc-
Schloss. Lieske jest także nieoficjalną kwaterą główną dużego kontyngentu strażników
kiego klasztoru i świątyni pod wezwaniem Leopolda Młota Wiary. Mieszkający się tu
dróg, którzy patrolują trakt od Schloss do Stiru, utrzymując bezpieczeństwo na Starej
templariusze poświęcają się studiowaniu ksiąg i oczyszczaniu Jałowych Wzgórz ze
Leśnej Drodze. Zajazd Alkowa Taala jest wyposażony w pół tuzina cel więziennych w
wszelkich przekleństw, jakie na nie spadły. Chociaż zwykle sami badają wzgórza, wy-
stodole oraz szubienicę w ogrodzie, która umożliwia wykonywanie wyroków na miej-
najmują także poszukiwaczy przygód, jeśli inne sprawy wymagają ich uwagi. Templa-
scu. Kapitan strażników dróg, Jorg Schmidt, przeprowadza procesy w sali wspólnej, w
riusze polują także na mutantów, którzy zapuszczają się na północ od wzgórz.
razie potrzeby wyznaczając gości zajazdu na ławników. Nie cofa się przed jasnym
wskazywaniem podczas procesu, jaki werdykt i karę uważa za słuszne.

1104 - WARHAMMER FRP

INDEKS MIEJSCOWOŚCI TALABECKLANDU:
ZAMOŻ-
NAZWA WIEL POPU- GARNIZON/
WŁADCA2 MOŻ- DOCHODY UWAGI
OSADY KOŚĆ1 LACJA 3 MILICJA5
NOŚĆ4
WIELKIE KSIĘSTWO TALABECKLANDU WIELKI DIUK GUSTAV VON KRIEGLITZ
SCHLOSS Z Diuk Gustav 400 4 administracja, handel 50a/200b Stolica prowincji.
Prom na rzece Uckro.
Dreetz W Diuk Gustav 64 2 bydło, uprawy 6c
Kusel W Diuk Gustav 80 2 rybołówstwo 8c Prom na rzece Talabeck.
Lothrafurt W Diuk Gustav 68 2 drewno, rybołówstwo 6c Prom na rzece Weggon.
Teupitz W Diuk Gustav 55 2 drewno, rybołówstwo 5c Prom na rzece Uckro.
Uckrofurt W Diuk Gustav 56 1 ubóstwo 8c U podmurza Schloss.
Gersdorf MM Diuk Gustav 558 4 handel, rudy metali 5a/10b/50c Prom na rzece Stir.
Dochna W Diuk Gustav 85 3 rudy metali 2b/10c
Sebritz W Diuk Gustav 95 3 rudy metali 2b/10c
Taver W Diuk Gustav 55 2 rybołówstwo 5c Prom na rzece Kolpin.
HRABSTWO VON BEHRING HRABIA JOSEF VON BEHRING
Vienau MM Hrabia Josef 987 4 drewno, handel 10a/20b/80c Prom na rzece Talabeck.
Ahlbeck W Hrabia Josef 55 2 rybołówstwo 5c Prom na rzece Talabeck.
Bek W Hrabia Josef 92 2 rybołówstwo 15c U podmurza Vienau.
Ertburg W Hrabia Josef 84 2 drewno, uprawy 8c Prom na rzece Lothra.
Freltal W Hrabia Josef 87 2 drewno, łowiectwo 8c
Kappelburg W Hrabia Josef 95 2 drewno, garncarstwo 9c Prom na rzece Lothra.
Stratenheim W Hrabia Josef 78 2 bydło, uprawy 7c
HRABSTWO VON GOSTAHOF HRABIA MARIUS VON GOSTAHOF
Gostahof MM Hrabia Marius 599 3 handel 5a/10b/40c Prom na rzece Gohlen i Stir.
Laddis W Hrabia Marius 85 2 drewno, rudy metali 8c
Missen W Hrabia Marius 54 2 rybołówstwo - Prom na rzece Stir.
Rangenhof W Hrabia Marius 64 2 owce, uprawy 6c U podmurza Gostahof.
Sydow W Hrabia Marius 57 1 ubóstwo -
Trebbus W Hrabia Marius 45 2 drewno 4c
Zutzen W Hrabia Marius 75 1 ubóstwo - Prom na rzece Gohlen.
HRABSTWO VON HERMS HRABIA ANTOINE VON HERMS
Hermsdorf MM Hrabia Antoine 698 3 drewno, handel 5a/10b/40c Prom na rzece Stir i Egger. Najdalej na
południe wysunięte miasto na Starej
Krasnoludzkiej Drodze.
Lieske W Hrabia Antoine 65 2 drewno, rybołówstwo - Prom na rzece Egger.
Ossino W Hrabia Antoine 68 2 rybołówstwo - Prom na rzece Stir.
Radisch W Hrabia Antoine 41 2 drewno -
Welleborn W Hrabia Antoine 86 2 drewno - U podmurza Hermsdorfu.
HRABSTWO VON KORTLHEIM HRABIA REINER VON KORTLHEIM
Kortlheim MM Hrabia Reiner 655 3 drewno, handel 5a/10b/40c
Esselfurt W Hrabia Reiner 42 2 uprawy 10c U podmurza Kortlheim.
Guttow W Hrabia Reiner 78 2 kowalstwo, rudy metali 7c
Priestlicheim W Hrabia Reiner 42 2 uprawy 10c U podmurza Kortlheim. Klasztor Sigma-
ra.
Torpin W Hrabia Reiner 46 1 rybołówstwo - Prom na rzece Karwe.
Werder W Hrabia Reiner 88 2 drewno, rybołówstwo 8c Prom na rzece Talabeck.
Volgen W Hrabia Reiner 98 2 drewno, rybołówstwo 10c Prom na rzece Eixen i Talabeck.
HRABSTWO VON OBEL HRABIA MAGNUS VON OBEL
Obelheim MM Hrabia Magnus 855 3 handel 5a/20/60c
Badau W Hrabia Magnus 85 2 bydło, uprawy 8c
Horno W Hrabia Magnus 69 2 bydło, drewno 6c
Wiedebach W Hrabia Magnus 78 2 bydło, drewno 7c
Zurin W Hrabia Magnus 35 1 ubóstwo 4c U podmurza Obelheim.
HRABSTWO VON RAVENSTEIN HRABIA DIETER VON RAVENSTEIN
Ravenstein Z Hrabia Dieter 350 3 handel, łowiectwo 10a/20b/80c Prom na rzece Lug.
Klepzig W Hrabia Dieter 69 2 drewno, rybołówstwo 6c Prom na rzece Talabeck.
Ripdorf W Hrabia Dieter 32 1 ubóstwo - U podmurza Ravenstein.
Sarno W Hrabia Dieter 37 2 rybołówstwo - Prom na rzece Talabeck.
Unterbaum W Zgromadzenie wioski 83 1 uprawy - W pobliżu zlewiska rzeki Narn i Stiru.
Handel tylko za żelazo. Wyznawcy
Dawnej Wiary. Osada otoczona kamien-
nymi megalitami.
UWAGI:
1 - Osady oznaczona następująco: Miasto (M), Miasto-Państwo (MP), Miasteczko (MS), Małe miasteczko (MM), Wioska (W), Zamek (Z).
2 - Władca oznacza tu suzerena prowincji. W miastach funkcjonują również rady miejskie; w wioskach zaś władzę sprawują mniej lub bardziej formalne rady starszych.
3 - Podana wartość określa ludność zobowiązaną do płacenia podatków, nie uwzględnia przyjezdnych, żebraków, złodziei itd. Aby otrzymać całkowitą liczbę przebywającej w
osadach ludności należy pomnożyć tę wartość przez modyfikator zamożności.
4 - Zamożność osad uszeregowano w kolejności od 1 (ubóstwo) do 5 (bardzo bogata).
5 - Garnizon oznacza liczbę zawodowych żołnierzy, stacjonujących w osadzie, milicja zaś - liczbę ochotników lub poborowych, pilnujących przestrzegania prawa. Cyframi oznaczono
jakość (wyszkolenie i wyposażenia) oddziałów: a - doskonała, b - przeciętna, c - słaba. Mieszkańcy wiosek zarabiają w inny sposób, ale wielu z nich można w razie potrzeby szyb-
ko powołać pod broń.

WARHAMMER FRP - 1105

1106 - WARHAMMER FRP