The Black Monkey by Edith L.

Tiempo

Two weeks already she had stayed in the hunt on

the precipice, alone except for the visits of her husband. Carlos came
regularly once a day and stayed three or four hours, but his visits seemed
to her too short and far between. Sometimes, after he had left and she
thought she would be alone again, one or the other of the neighbors came
up unexpectedly, and right away those days became different, or she
became different in a subtle but definite way. For the neighbors caused a
disturbed balance in her which was relieving and necessary. Sometimes it
was one of the women, coming up with some fruits, papayas, perhaps, or
wild ink berries, or guavas. Sometimes the children, to grind her weeks
supply of corn meal in the cubbyhole downstairs. Their chirps and
meaningless giggles broke the steady turn of the stone grinder, scraping to
a slow agitation the thoughts that had settled and almost hardened in the
bottom of her mind. She would have liked it better if these visits were
longer, but they could not be; for the folks came to see her, yet she couldnt
come to them, and she, a sick woman, wasnt really with her when they sat
there with her. The women were uneasy in the hut and she could say
nothing to the children, and it seemed it was only when the men came to
see her when there was the presence of real people. Real people, and she
real with them.
As when old Emilio and Sergio left their carabaos standing in the clearing
and crossed the river at low tide to climb solemnly up the path on the
precipice, their faces showing brown and leathery in the filtered sunlight of
the forest as they approached her door. Coming in and sitting on the floor
of the eight-by-ten hut where she lay, looking at her and chewing tobacco,
clayey legs crossed easily, they brought about them the strange electric of
living together, of showing one to another lustily across the clearing, each
driving his beast, of riding the bull cart into the timber to load dead trunks of
firewood, of listening in a screaming silence inside their huts at night to the
sound of real or imagined shots or explosions, and mostly of another kind
of silence, the kid that bogged down between the furrows when the sun
was hot and the soils stony and the breadth for words lay tight and furry
upon their tongues. They were slow of words even when at rest, rousing
themselves to talk numbingly and vaguely after long periods of chewing.
Thinking to interest her, their talk would be of the womens doings, soap-
making and the salt project, and who made the most coconut oil that week,
whose dog has caught sucking eggs from whose poultry shed, show many
lizards and monkeys they trapped and killed in the corn fields and yards
around the four houses. Listening to them was hearing a remote story
heard once before and strange enough now to be interesting again. But it
was last two weeks locatable in her body, it was true, but not so much a
real pain as a deadness and heaviness everywhere, at once inside of her
as well as outside.
When the far nasal bellowing of their carabaos came up across the river
the men rose to go, and clumsy with sympathy they stood at the doorstep
spiting out many casual streaks of tobacco and betel as they stretched their
leave by the last remarks. Marina wished for her mind to go on following
them down the cliff to the river across the clearing, to the group of four huts
on the knoll where the smoke spiraled blue glints and grey from charcoal
pits, and the children chased scampering monkeys back into forested
slopes only a few feet away. But when the men turned around the path and
disappeared they were really gone, and she was really alone again.
From the pallet where she lay a few inches from the door all she could set
were the tops of ipil trees arching over the damp humus soil of the forest,
and a very small section of the path leading from her hut downward along
the edge of the precipice to the river where it was a steep short drop of
fifteen or twenty feet to the water. They used a ladder on the bushy side of
the cliff to climb up and don the path, let down and drawn up again, and no
one from the outside the area could know of the secret hut built so close to
the guerilla headquarters. When the tide was low and then water drained
toward the sea, the river was shallow in some parts and the ladder could be
reached by wading on a pebbly stretched to the base of the cliff. At high
tide an outrigger boat had to be rowed across. They were fortunate to have
the hiding place, very useful to them whenever they had to flee from their
hut on the knoll below, every time a Japanese patrol was reported by the
guerillas to be prowling around the hills.
Two weeks ago, in the night, they had fled up to the forest again, thinking a
patrol had penetrated. Marina remembered how she and Flavia and
Flavias daughter had groped their way up to the precipice behind their
faster neighbors, how the whole of that night the three of them had
cowered in this dark hut while all around monkeys gibbered in the leaves,
and pieces of voices from the guerillas on the river pieced into the forest
like thin splintered glass. And all the time the whispered talk of their
neighbors crouched in the crevices of the high rocks above them floated
down like echoes of the whispers in her own mind. Nobody knew the
reason for the harm sounded by headquarters unto the next morning when
Carlos and two other guerillas paddled around the river from camp and had
told everyone to come down from their precipice and return to the huts; it
was not enemy troops but the buys chasing after the Japanese prisoner
who had escaped.
Following the notice of Carlos, old Emilio and others went back to the knoll
the day after the alarm. She had stayed, through two weeks now. Sick and
paralyzed on one side, she had to stay where she was a liability to no one
in case of danger. She had to stay until the Japanese prisoner was caught,
and if he had been able to slip across the channel toCebu and a Japanese
invasion of this guerilla area was instigated, she would be safe in this
hideout.
Listening closely for several nights, she had learned to distinguish the
noises made by the monkey in the tree nearest her door. She was sure the
tree had only one tenant, a big one, because the sounds it made were
unusually heavy and definite. She would hear a precise rustle, just as if it
shifted once in its sleep and was quiet again, or when the rustling and the
grunts were continuous for a while, she knew it was looking for a better
perch and muttering at its discomfort. Sometimes there were precipitate
rubbing sounds and a thud and she concluded it accidentally slipped and
landed on the ground. She always heard it arrive late at night, long after the
forest had settled down. Even now as she lay quietly, she knew the
invisible group of monkeys had begun to come, she knew from the
coughing that started from far up to the slope, sound like wind on the water,
gradually coming downward.
She must have been asleep about four hours when she awoke uneasily,
aware of movements under the hut. Blackness had pushed into the room,
heavily and moistly, sticky damp around her eyes, under her chin and down
the back of her neck, where it prickled like fine hair creeping on end. Her
light had burned out. Something was fumbling at the door of the
compartment below the floor, where the supply of rice and corn was stored
in tall bins. The door was pushed and rattled cautiously, slow thuds of steps
moved around the house. Whatever it was, it circled the hut once, twice
and stop again to jerk at the door. It sounded like a monkey, perhaps the
monkey in the tree, trying to break in the door to the corn and rice. It
seemed to her it took care not to pass the stairs, retracing its steps to the
side of the hut each time so she could not see it through her open door.
Hearing the sounds and seeing nothing, she could not see it through her
open door. Hearing the sounds and seeing nothing, she felt it imperative
that she should see the intruder. She set her face to the long slit at the
base of the wall and the quick chilly wind came at her like a whisper
suddenly flung into her face. Trees defined her line vision, merged blots
that seemed to possess life and feeling running through them like thin
humming wires. The footsteps had come from the unknown boundary and
must have resolved back into it because she could not hear them anymore.
She was deciding the creature had gone away when she saw a stooping
shape creep along the wall and turn back, slipping by so quickly she could
deceive herself into believing she imagined it. A short, stooping creature, its
footsteps heavy and regular and then unexpectedly running together as if
the feet were fired and sore. She had suspected the monkey but didnt feel
sure, even seeing the quick shaped she didnt feel sure, until she heard the
heavy steps turn toward the tree. Then she could distinguish clearly the
rubbing sounds as it hitched itself up the tree.
She had a great wish to be back below with the others. Now and then the
wind blew momentary gaps through the leaves and she saw fog from the
river below, fog white and stingy, floating over the four huts on the knoll.
Along about ten in the morning the whole area below would be under the
direct that of the sun. The knoll was a sort of islet made by the river
bending into the horseshoe shape; on this formation of the two inner banks
they had made their clearing and built their huts. On one outer bank the
guerilla camp hid in thick grove of madre-de-cacao and undergrowth and
on the other outer bank, the other arm of the horseshoe, abruptly rose the
steep precipice where the secret hut stood. The families asleep on the knoll
were themselves isolated, she thought; they were as on an island cut off by
the water and mountain ranges surrounding them; shut in with it, each one
tossing his thought to the others, no one keeping it privately, no one really
taking a deliberate look at it in the secrecy of his own mind. In the hut by
herself it seemed she must play it out, toss it back and forth.
Threads of mist tangled under the trees. Light pricked through the
suspended raindrops; the mind carried up the sound of paddling from the
river. In a little while him distinctly. Neena! Neena! Her name thus exploded
through the air by his voice came like a shock after hours of stealthy
noises.
He took the three rungs of the steps in one stride and was beside her on
the floor. Always he came in a flood of size and motions and she couldnt
see all of him at once. A smell of stale sun and hard walking clung to his
clothes and stung into her; it was the smell of many people and many
places and the room felt even smaller with him in it. In a quick gesture that
had become a habit he touched the back of his hand on her forehead.
Good, he announced, no fever.
With Carlos presence, the room bulged with the sense of people and
activity, pointing up with unbearable sharpness her isolation, her fears, her
helplessness.
I cant stay up here, she told him, not caring anymore whether he
despised her cowardice. I must go down. There is something here. You
dont know whats happening. You dont know, or you wont take me stay.
He looked at her and then around the room as though her fear squatted
there listening to them.
Its the monkey again.
Man or monkey or devil, I cant stay up here anymore.
Something must be done, he said, this cant go on.
Ill go down and be with the others.
He raised his head, saying wearily, I wish that were the best thing, Neena,
God knows I wish it were. But you must go down only when youre ready.
These are critical days for all of us in this area. If something breaksthe
Jap, you know, think what will happen to you down there, with me at
headquarters. Youve known of reprisals.
He looked at her and his sooty black eyes were like the bottom of a deep
drained well. I wish I could be here at night. What Im saying is this: its a
job you must do by yourself, since nobody is allowed out of headquarters
after dark. That monkey must be shot or youre not safe here anymore.
You know I cant shoot.
We are continuing our lessons. You still remember, dont you?
It was long ago and it was not really in earnest.
He inspected the chambers of the rifle. You didnt need it then.
He put his life into her hands.
She lifted it and as its weight yielded coldly to her hands, she said
suddenly, Im glad were doing this.
You remember how to use the sight?
Yes, and she could not help smiling a little. All the oclock you taught
me.
Aim it and shoot.
She aimed at a scar on the trunk of the tree near the door, the monkeys
tree. She pressed on the trigger. Nothing happened. She pressed it again.
It isnt loaded.
It is.
The trigger wont move. Somethings wrong.
He took it from her. Its locked, you forgot it as usual. He put it aside.
Enough now, youll do. But you unlock first. Remember, nothing can ever
come out of a locked gun.
He left early in the afternoon, about two oclock.
Just before the sundown the monkey came. It swung along the trees along
the edge of the precipice, then leaped down on the path and wandered
around near the hut. It must be very, very hungry, or it would not be so
bold. It sidled forward all the time eying her intently, inching toward the
grain room below the stairs. As it suddenly rushed toward her all the anger
of the last two years of war seemed to unite into one necessity and she
snatched up the gun, shouting and screaming, Get out! Thief! Thief!
The monkey wavered. It did not understand the pointed gun she
brandished and it came forward, softly, slowly, its feet hardly making any
sound on the ground. She aimed, and as it slipped past the stairs and was
rounding the corner to the grain room she fired again and once again,
straight into its back.
The loud explosions resounded through the trees. The birds in the forest
flew in confusion and their high excited chatter floated down through the
leaves. But she did not hear them the only reality was the twisting,
grunting shape near the stairs and after a minute it was quiet.
She couldnt help laughing a little, couldnt help feeling exhilarated. The
black monkey was dead, it was dead, she had killed it. Strangely, too, she
was thinking of the escaped prisoner that she strangely feared him but was
curious about him, and that now she could think of him openly to herself.
She could talk about him now, she thought. Shoe could talk of him to
Carlos and to anybody and not hide the sneaky figure of him with the other
black terrors of her mind.
She realized that she was still holding the gun. This time, she thought, she
had unlocked it. And with rueful certainty, she knew she could do it again,
tonight tomorrow, whenever it was necessary. The hatter of some monkeys
came to her from a far up in the forest. From that distance, it was vague, a
lost sound; hearing it jarred across her little triumph, and she wished, like
someone lamenting a lost innocence, that she had never seen a gun or
fired one.
The Black Monkey by Edith Tiempo is a story about two monkeys Carlos and Merina. The story
portrays the hidden sexual desire between the two monkeys.

Summary
pThe protagonist Marina is a family member to some guerrillas fighting the Japanese
during WW2. At some point she is injured and partially paralyzed. The other villagers
living in the jungle with her place her in a hut on a hidden ledge on a cliff face. It is here
she begins to be terrorized by a large black monkey. The fear of which mingles with her
fear of being attacked by a escaped Japanese prisoner. Marina's husband or lover gives
her a rifle with which to kill the monkey and she does. With the death of her tormentor
she triumphs over all her fears.rotagonist Marina is a family member to

some gDalawang linggo na siya ay nanatili sa pamamaril sa bangin,

mag-isa maliban para sa mga pagbisita ng kanyang asawa. Carlos ay dumating regular beses
sa isang araw at nagtutulog tatlo o apat na oras, ngunit ang kanyang mga pagbisita tila sa
kanya masyadong maikli at malayo sa pagitan. Minsan, pagkatapos siya ay iniwan at naisip
niya gusto niya maging nag-iisa muli, ang isa o ang iba pang mga kapitbahay ay dumating up
nang hindi inaasahan, at kaagad mga araw na iyon ay naging iba't ibang, o siya ay naging iba
sa isang dalubhasa ngunit tiyak na paraan. Para sa mga kapitbahay na dulot ng isang nabalisa
balanse sa kanyang kung saan ay relieving at kinakailangan. Minsan ito ay isa sa mga
kababaihan, paparating na may ilang mga prutas, papaya, marahil, o ligaw na tinta berries, o
bayabas. Minsan ang mga bata, sa giling supply ng kanyang linggo ng mais pagkain sa maliit
na taguan sa silong. Ang kanilang chirps at walang kahulugan giggles sinira ang tumatag turn
ng gilingan bato, nagi-scrap sa isang mabagal na pagkabalisa ang mga pagiisip na ay
nagkaroon ng husay at halos hardened sa ilalim ng kanyang isip. Gusto niya nagustuhan ito ng
mas mahusay na kung ang mga pagbisita ay mas mahaba, ngunit hindi sila maaaring
maging;para sa mga tao ay dumating upang makita ang kanyang, pa siya ay hindi dumating sa
kanila, at siya, ang isang may sakit na babae, ay hindi tunay na sa kanyang kapag sila SA doon
sa kanya. Ang mga babae ay hindi mapalagay sa hut at maaaring siya sabihin wala sa mga
anak, at ito tila ito ay lamang kapag dumating ang mga tao na makita ang kanyang kapag
nagkaroon ng pagkakaroon ng tunay na tao. Tunay na tao, at siya tunay na sa kanila.

Gaya ng kung old Emilio at Sergio iniwan ang kanilang mga kalabaw na nakatayo sa clearing at
tumawid sa ilog sa low tide upang umakyat mataimtim up ang landas sa bangin, ang kanilang
mga mukha na nagpapakita ng kulay-kape at parang balat sa sikat ng araw-filter ng kagubatan
bilang sila approached kanyang pinto. Pagdating sa at pag-upo sa sahig sa walong-by-
sampung hut kung saan siya mag-ipon, ang pagtingin sa kanya at nginunguyang tabako, clayey
binti crossed madali, kanilang dinala tungkol sa kanila ang kakaibang electric ng buhay na
magkasama, ng pagpapakita ng isa sa isa pang lustily buong clearing, ang bawat
nagmamaneho ng kanyang hayop, ng pagsakay sa kabayo ang bull cart sa timber upang i-load
patay putot ng kahoy na panggatong, sa pakikinig sa isang magaralgal katahimikan sa loob ng
kanilang kubo sa gabi sa tunog ng real o naisip shot o pagsabog, at karamihan ng isa pang uri
ng katahimikan, ang kid na nabalaho sa putik sa pagitan ng furrows kapag ang araw ay mainit
at ang soils napakatigas at ang luwang ay para sa mga salita maglatag masikip at mabalahibo
sa kanilang mga dila. Sila ay mabagal ng mga salita kahit na sa pahinga, rousing kanilang mga
sarili upang makipag-usap numbingly at vaguely matapos matagal na panahon ng sapa.
Pag-iisip sa kanyang interes, ang kanilang talk ay magiging ng mga kababaihan doings, sabon-
paggawa at ang asin proyekto, at na ginawa ang pinaka-langis ng niyog sa linggong iyon, na
ang aso ay nahuli ng sanggol itlog mula sa na ang manok malaglag, ipakita ang maraming mga
lizards at monkeys sila nakulong at pinatay sa mga bukiran ng trigo at yards sa buong apat na
mga bahay. Pakikinig sa mga ito ay pagdinig ng isang remote kuwento narinig nang isang
beses bago at kakaiba sapat na ngayon upang maging kawili-wili muli. Ngunit ito ay huling
dalawang linggo locatable sa kanyang katawan, ito ay totoo, ngunit hindi kaya magkano ang
isang tunay na sakit bilang pagkabaog at lungkot sa lahat ng dako, sa isang beses sa loob ng
kanyang pati na rin sa labas.
Kapag dulong ilong bellowing ng kanilang kalabaw ay dumating up sa kabila ng ilog ang mga
tao ay magsibangon upang pumunta, at malamya na may simpatiya sila'y tumayo sa pintuan
spiting out maraming casual streaks ng tabako at hitso bilang sila stretched kanilang leave ayon
sa mga huling salita. Marina wished para sa kanyang isip upang pumunta sa pagsunod sa mga
ito down ang talampas sa ilog sa buong clearing, sa grupo ng apat huts sa umbok kung saan
ang usok spiraled blue glints at kulay-abo mula sa uling pits, at ang mga anak chased
scampering monkeys pabalik sa forested slopes lamang ng ilang mga paa palayo. Ngunit kapag
ang mga lalake ay nagsilayo sa buong landas at nawala sila ay talagang wala na, at siya ay
talagang nag-iisa muli.
Mula sa pallet kung saan siya mag-ipon ng ilang pulgada mula sa pinto ang lahat ng maaaring
siya i-set ay ang mga taluktok ng ipil puno arching sa ibabaw ng mamasa humus lupa ng
kagubatan, at isang napaka-maliit na seksyon ng ang landas na humahantong mula sa kanyang
hut pababang kahabaan ng gilid ng bangin sa ilog kung saan ito ay isang matarik maikling drop
ng labinlimang o dalawampung paa sa tubig.Ginamit nila ang isang hagdan sa bushy side ng
talampas sa umakyat at don ang landas, na inihuhugos at iguguhit up muli, at walang isa mula
sa labas ng lugar maunawa ng mga lihim na hut na binuo kaya malapit sa gerilya
headquarters. Kapag ang laki ng tubig ay mababa at pagkatapos ay tubig pinatuyo patungo sa
dagat, ang ilog ay mababaw sa ilang bahagi at ang hagdan ay maaaring maabot sa
pamamagitan ng wading sa isang maraming batong maliliit stretched sa base ng talampas. Sa
laki ng tubig ng isang batangan bangka nagkaroon na rowed sa kabuuan. Sila ay mapalad na
magkaroon ang taguang dako, lubhang kapaki-pakinabang sa mga ito kung kailan sila ay
nagkaroon upang tumakas mula sa kanilang mga hut sa umbok sa ibaba, sa bawat oras na ang
isang Japanese patrol ay iniulat ng guerillas na prowling sa paligid ng burol.
Dalawang linggo nakaraan, sa gabi, sila ay tumakas hanggang sa ang gubat muli, iisip ng isang
patrol ay natagos. Marina remembered kung paano siya at ang Flavia at ni Flavia anak na
babae ay groped kanilang mga paraan up sa bangin sa likod ng kanilang mas mabilis
kapitbahay, kung paano ang buong ng na gabi ang tatlong ng mga ito ay cowered sa madilim
hut habang ang lahat sa paligid ng mga monkeys gibbered sa mga dahon, at mga piraso ng
tinig mula sa guerillas sa ilog pieced sa gubat tulad ng manipis splintered glass. At sa lahat ng
oras ang whispered talk ng kanilang mga kapitbahay crouched sa crevices ng dakilang rocks
itaas ang mga ito floated down na tulad ng dayandang ng whispers sa kanyang sariling
isip. Walang tao alam ang dahilan para sa pinsala sounded pamamagitan headquarters sa
susunod na umaga kapag Carlos at dalawang iba pang guerillas paddled sa paligid ng ilog mula
sa kampo at sinabi sa lahat ng tao upang magsisibaba sa kanilang mga bangin at bumalik sa
kubo; ito ay hindi kaaway hukbo ngunit ang pagbili habol pagkatapos ng Hapon bilanggo na
nakatakas.
Ng pagsunod sa mga paunawa ng Carlos, old Emilio at iba nagpunta bumalik sa umbok sa
araw pagkatapos ng alarma. Siya ay nanatili, sa pamamagitan ng dalawang linggo na
ngayon. May sakit at paralisado sa isang gilid, siya ay nagkaroon upang manatili kung saan siya
ay isang pananagutan sa kanino mang tao sa kaso ng panganib. Siya ay nagkaroon ng upang
manatili hanggang sa Hapon bilanggo ay nakuha, at kung siya ay hindi naging magagawang
slip sa buong channel sa Cebu at isang Hapon panghihimasok ng gerilya na lugar ay instigated,
gusto niya maging ligtas sa hideout na ito.
Pakikinig malapit para sa ilang gabi, siya ay natutunan upang makilala ang mga noises na
ginawa ng unggoy sa tree pinakamalapit kanyang pinto. Siya ay siguraduhin na ang puno ay
lamang ng isang nangungupahan, isang malaking isa, dahil ang mga tunog ito ginawa ay
unusually mabigat at tiyak. Gusto niya marinig ang isang tumpak na kumakaluskos, tulad ng
kung ito shifted sa isang beses sa kanyang pagtulog at ay tahimik na muli, o kapag ang rustling
at ang grunts ay tuloy-tuloy na para sa isang habang, siya alam ito ay naghahanap para sa
isang mas mahusay na hapunan at pagbulong-bulong sa kanyang kakulangan sa
ginhawa. Minsan may mga namuo gasgas tunog at isang kumalabog at siya concluded ito
sinasadyang slipped at landed sa lupa. Siya ay palaging narinig ito dumating huli sa gabi,
makalipas ang mahabang panahon ang gubat ay nagkaroon ng husay down. Kahit na ngayon
bilang siya maglatag tahimik, alam niya na di nakikita na grupo ng mga monkeys ay nagsimula
na dumating, alam niya mula sa pag-ubo na nagsimula mula sa malayo hanggang sa ang slope,
tunog tulad ng hangin sa ibabaw ng tubig, dahan-dahan pagdating pababa.
Dapat siya ay natutulog mga apat na oras kapag siya awoke uneasily, kamalayan ng paggalaw
sa ilalim ng hut. Blackness ay hunhon sa silid, mabigat at moistly, sticky damp sa paligid ng
kanyang mga mata, sa ilalim ng kanyang baba at pababa sa likod ng kanyang leeg, kung saan
ito prickled tulad pinong buhok gumagapang sa dulo. Ang kanyang liwanag ay burn
out. Something ay fumbling sa pintuan ng kompartimento sa ibaba sa sahig, kung saan ang
supply ng palay at mais ay naka-imbak sa matangkad bins. Ang pintuan ay hunhon at rattled
maingat, mabagal thuds ng mga hakbang inilipat sa paligid ng bahay. Anuman ito ay, ito circled
sa kubo nang isa, dalawa at itigil muli upang jerk sa pinto. Ito tunog tulad ng isang unggoy,
marahil ang unggoy sa puno, sinusubukan na putulin sa pinto sa mga nakatayong trigo at
bigas. Ito tila sa kanya na ito kinuha pag-aalaga hindi upang pumasa sa hagdan, retracing
hakbang nito sa gilid ng kubo sa bawat oras kaya hindi siya maaaring makita ito sa
pamamagitan ng kanyang bukas na pinto. Pakikinig sa mga tunog at nakikita wala, hindi siya
maaaring makita ito sa pamamagitan ng kanyang bukas na pinto. Pakikinig sa mga tunog at
nakikita wala, siya nadama ito mahalaga na dapat siya makita ang entremetido. Siya itakda ang
kanyang mukha sa mahabang slit sa base ng pader at ang mabilis na maginaw na hangin ay
lumabas sa kaniya na parang isang lihim na usapan biglang flung sa kanyang mukha.Trees
tinukoy kanyang line vision, Pinagsama blots na tila nagtataglay buhay at pakiramdam na
tumatakbo sa pamamagitan ng mga ito tulad ng manipis humming wires.Ang mga yapak ay
dumating mula sa hindi kilalang boundary at dapat ay may nalutas pabalik sa ito dahil hindi siya
maaaring marinig ang mga ito anymore. Siya ay pagpapasya ang nilalang ay nawala ang layo
nang makita niya ang isang pagyuko hugis gapangin sa kahabaan ng pader at i-pabalik,
pagdulas sa pamamagitan ng kaya mabilis na siya ay maaaring linlangin ang kanyang sarili sa
paniniwalang siya imagined ito. Isang maikling, pagyuko nilalang, yapak nito mabigat at regular
at pagkatapos ay hindi inaasahan ang tumatakbo ang karamihan na parang ang mga paa ay
fired at sugat. Siya ay pinaghihinalaang ang unggoy ngunit ay hindi pakiramdam sigurado, kahit
na nakikita ang mabilis na hugis hindi siya ay pakiramdam sigurado, hanggang sa siya ay
narinig ang mabigat na hakbang i-patungo sa puno. Pagkatapos siya ay maaaring makilala sa
malinaw na ang gasgas tunog bilang ito nakakabit mismo up sa puno.
Siya ay nagkaroon ng isang mahusay na wish na bumalik sa ibaba kasama ng iba.Ngayon at
pagkatapos ay ang hangin blew panandaliang gaps pamamagitan ng mga dahon at siya'y
nakakita ng fog mula sa ilog sa ibaba, fog puti at kuripot, lumulutang sa ibabaw ng apat na huts
sa umbok. Kasama tungkol sa sampung sa umaga ang buong lugar sa ibaba ay magiging sa
ilalim ng direktang na ng araw. Umbok ay isang uri ng munting pulo na ginawa sa tabi ng ilog
baluktot sa magbakal hugis; sa mga ito pagbuo ng dalawang inner bangko kanilang ginawa ang
kanilang clearing at binuo ang kanilang huts. Sa isang panlabas na bank ang gerilya kampo
nagtago sa makapal growb ng madre-de-kakaw at undergrowth at sa kabilang outer bangko,
ang iba pang mga braso ng bakal, biglang rose ang matarik na bangin kung saan ang mga lihim
hut stood. Ang mga pamilya tulog sa umbok ay ang kanilang mga sarili ilang, siya naisip; sila'y
gaya ng sa isang isla-cut-off sa pamamagitan ng tubig at bulubundukin na nakapaligid sa
kanila;ikulong sa mga ito, ang bawat isa paghuhugas ng kanyang pag-iisip sa iba, walang
sinuman pagsunod ito pribado, walang sinuman ang talagang pagkuha ng isang sinadya
tumingin sa ito sa kalihiman ng kaniyang sariling pagiisip. Sa hut pamamagitan ng kanyang
sarili tila dapat siya i-play ito, siklutin ito papunta at pabalik.
Threads ng ambon gusot sa ilalim ng mga puno. Light pricked sa pamamagitan ng suspendido
raindrops; ang isip dinala siya sa itaas ang tunog ng paddling mula sa ilog.Sa isang maliit na
habang siya nang tiyakan. Neena! Neena! Ang kanyang pangalan kaya sumabog sa
pamamagitan ng hangin sa pamamagitan ng kanyang tinig na nanggaling tulad ng isang shock
matapos ang oras ng pailalim noises.
Kinuha niya ang tatlong rungs ng mga hakbang sa isang mahabang hakbang at noon ay sa tabi
ng kanyang sa sahig. Laging siya ay dumating sa isang baha ng laki at motions at hindi siya
maaaring makita ang lahat ng sa kanya nang sabay-sabay. A amoy ng lipas na sun at mahirap
naglalakad clung sa kanyang mga damit at stung sa kanya; ito ay ang amoy ng maraming tao at
maraming mga lugar at ang kuwarto nadama kahit na mas maliit sa kanya sa loob nito. Sa
isang mabilis na kilos na ay naging isang ugali ay hinipo ang likod ng kanyang kamay sa
kanyang noo.
"Good," siya inihayag, "no fever."
Gamit ni Carlo presence, ang silid bulged sa ang kahulugan ng mga tao at aktibidad, pagturo up
sa hindi mabata sharpness kanyang paghihiwalay, ang kanyang mga takot, ang kanyang
helplessness.
"Hindi ko maaaring manatili up dito," kanyang sinabi sa kanya, hindi-aalaga anymore kung siya
despised kanyang karuwagan. "Kailangan ko pumunta pababa. May isang bagay dito. Hindi mo
alam kung ano ang nangyayari. Hindi mo alam kung, o hindi mo ay magdadala sa akin manatili.
"
Siya ay tumingin sa kanya at pagkatapos ay sa paligid ng silid na tila ang kanyang takot
squatted doon pakikinig sa kanila.
"Ito ay ang unggoy muli."
"Man o unggoy o satanas, hindi ko maaaring manatili up here anymore."
"Isang bagay ang dapat gawin," sabi niya, "ito ay hindi maaaring pumunta sa."
"Kukunin ko pumunta down at maging kasama ng iba."
Itinaas niya ang kanyang ulo, na sinasabi wearily, "gusto ko na ang pinakamahusay na bagay,
Neena, ang Diyos alam Nais ko ito ay. Ngunit kailangan mong pumunta down lamang kapag
handa ka na. Ito ang mga kritikal na araw para sa ating lahat sa lugar na ito. Kung ang isang
bagay Pinaghihiwa-the Jap, alam mo, sa tingin kung ano ang mangyayari sa iyo down na doon,
na kasama ko sa headquarters. Mo na kilala ng reprisals. "
Siya ay tumingin sa kanyang at ang kanyang sooty itim na mga mata ay gaya ng mga ilalim ng
isang malalim pinatuyo rin. "Gusto ko kaya kong maging dito sa gabi. Ano ako sinasabi ay ito:
ito ay isang trabaho na kailangan mong gawin sa iyong sarili, dahil walang tao ay pinapayagan
sa labas ng punong-himpilan pagkatapos ng madilim.Unggoy na dapat na kinunan o ikaw ay
hindi ligtas dito anymore. "
"Alam mo hindi ko shoot."
"Kami ay patuloy ang aming mga aralin. Natatandaan mo pa ba, huwag mo? "
"Ito ay matagal na ang nakalipas at ito ay hindi talagang sa maalab."
Siya siniyasat sa mga silid ng rifle. "Hindi mo na kailangan ito pagkatapos."
Siya ilagay ang kanyang buhay sa kanyang mga kamay.
Siya lifted ito at bilang ang kanyang timbang yielded walang bahala sa kaniyang mga kamay,
kanyang sinabi biglang, "Natutuwa akong kami ay gumagawa na ito."
"Tandaan mo kung paano gamitin ang paningin?"
"Oo," at siya ay hindi maaaring makatulong smiling ng kaunti. "Ang lahat ng o'clock mo itinuro
sa akin."
"Layunin nito at mabaril."
Siya naglalayong sa isang peklat sa trunk ng puno malapit sa pinto, puno ang unggoy.Siya
pinindot sa trigger. Walang nangyari. Siya pinindot ito muli. "Ito ay hindi na-load."
"Ito ay."
"Trigger ay hindi ilipat. Something ang mali. "
Kinuha niya ito mula sa kanya. "Ito ay naka-lock, nakalimutan mo ito tulad ng dati." Siya ilagay
ito sa isang tabi. "Sapat na ngayon, makikita mong gawin. Ngunit i-unlock mo muna. Tandaan,
walang maaaring kailanman dumating out ng isang naka-lock baril. "
Siya kaliwa maaga sa hapon, tungkol sa dalawang-otso.
Lamang bago ang paglubog ng araw ay dumating ang unggoy. Ito swung kasama ang mga
puno sa kahabaan ng gilid ng bangin, pagkatapos ay leaped pababa sa landas at wandered sa
paligid malapit sa hut. Dapat ito ay napaka, napaka-gutom, o hindi ito magiging kaya naka-
bold. Ito sidled forward sa lahat ng oras eying kanya sinasadya, inching patungo sa grain room
sa ibaba ng hagdan. Bilang ito biglang rushed papunta sa kanya ang lahat ng mga galit ng
huling dalawang taon ng digmaan tila upang makiisa sa isa pangangailangan at siya snatched
up ang baril, sigaw at magaralgal, "Lumabas kayo!Thief! Magnanakaw! "
Unggoy wavered. Hindi na ito ay maunawaan ang mga tulis gun siya brandished at ito ay
dumating pasulong, mahina, mabagal, ang kaniyang mga paa'y parang hindi gumagawa ng
anumang mga tunog sa lupa. Siya naglalayong, at bilang ito pagdulas ng bahagi ng nakalipas
na ang mga hagdan at ay rounding sulok sa grain silid siya fired muli at muli, diretso sa kanyang
likod.
Ang malakas na pagsabog resounded sa pamamagitan ng mga puno. Ang mga ibon sa gubat
nagsakay sa kalituhan at ang kanilang mga mataas na excited magdaldalan floated down sa
pamamagitan ng mga dahon. Ngunit hindi siya ay marinig ang mga ito - ang tanging
katotohanan ay ang twisting, grunting hugis na malapit sa hagdan at pagkatapos ng isang
minuto ito ay tahimik.
Hindi niya maaaring makatulong tumatawa ng kaunti, hindi maaaring makatulong sa
pakiramdam ubod ng galak. Ang itim na unggoy ay patay, siya'y patay, siya ay pinatay
ito.Strangely, masyadong, siya ay nag-iisip ng escaped bilanggo na siya strangely natakot sa
kanya ngunit ay mausisa tungkol sa kanya, at ngayon siya ay maaaring sa tingin ng sa kanya
lantaran sa sarili. Maaaring siya makipag-usap tungkol sa kanya ngayon, siya naisip. Sapatos
maaaring makipag-usap sa kanya sa Carlos at sa kahit sino at hindi itago ang palihim na anyo
niyaong sa iba pang mga itim na mga kakilabutan ng kanyang isip.
Siya natanto na siya ay may hawak pa rin ang baril. Oras na ito, siya-iisip, siya ay unlock ito. At
sa pamamagitan malungkot katiyakan, siya alam siya ay maaaring gawin ito muli, ngayong gabi
bukas, sa tuwing ito ay kinakailangan. Ang magsusumbrero ng ilang monkeys ay dumating sa
kanya mula sa isang malayo up sa kagubatan. 'Sa malayuan, ito ay hindi malinaw, ang isang
nawala tunog; pagdinig ito jarred sa kabuuan ng kanyang maliit na tagumpay, at siya wished,
tulad ng isang tao lamenting isang nawala kamusmusan, na hindi niya nakita ang isang baril o
fired isa.

u
errillas fighting the
The p rotagonist
Marina is a family
member to some
gueThe
protagonist Marina
is
 a family member
to so Pop Up Book

Background

The pop up book is a book with paper elements within the pages that may be manipulated by the reader.
Many refer to such a book as a moveable book. Pop up books include text, illustrations, and folded, glued,
or pull-tab elements that move within the pages of the story. The pop up book is primarily marketed to
children.

me
The typical pop up book uses heavy gauge paper for the pages and the moveable elements of the book,
heavy board cover in front and back, glue for securing the cover, and glue for the attachment of the pop
up elements. Inks of a wide variety may be used in the printing, from soy-based inks to more traditional
oil-based inks. Many pop up books are coated with a coating on the page to make them sturdier and
dirt-resistant. These coatings include oil-based varnishes that render a shiny surface on the page. Some
companies use aqueous or water-borne varnishes. Other pop up books use a plastic film that is put over
the pages as a laminateguerrillasfighting the
nz
hn
rn
{
e
m
{v
eb
nv
hf
$
{`
h
rg
xd
f
jh
{n
ah
e
m
v`
e{
`e
fh
gx
v-
De
{v
h
m
e
m
b
kd
g{
hd
u
ag
z
{h
qh
zn
d
m
eb
`v
{$
{`
h
`n
fd
hn
z
m
hf
vg
fe
{v
e
m
bx
e{
`
v`
h
m
ge
{h
{
lnf
h
ju
v`
hl
g
mi
hu
e
m
v`
h
vz
hh
m
hn
zh
{v
`h
z
fg
gz
-
[`
h
rn
{
{x
zh
v`
h
vz
hh
`n
f
g
m
du
g
m
h
vh
m
n
m
v$
n
je
b
g
m
h$
jh
kn
x{
h
v`
h{
gx
mf
{
ev
lnf
h
rh
zh
x
m
x{
xn
dd
u
`h
nq
u
n
mf
fh
ae
m
ev
h-
[`
h
rg
xd
f
`h
nz
n
sz
hk
e{
h
zx
{v
dh
$
ox
{v
n{
ea
ev
{`
ea
vh
fg
m
kh
e
m
ev
{
{d
hh
s
n
mf
rn
{
~x
eh
v
nb
ne
m
$
gz
r`
h
m
v`
hz
x{
vd
e
m
b
n
mf
v`
h
bz
x
m
v{
rh
zh
kg
m
ve
m
xg
x{
ag
z
n
r`
ed
h$
{`
h
im
hr
ev
rn
{
dg
gi
e
m
b
ag
z
n
jh
vv
hz
sh
zk
`
n
mf
lxv
vh
ze
m
b
nv
ev
{
fe
{k
gl
ag
zv
-
[gl
hv
el
h{
v`
hz
h
rh
zh
sz
hk
es
ev
nv
h
zxj
je
m
b
{g
x
mf
{
n
mf
n
v`
xf
n
mf
{`
hk
g
m
kd
xf
hf
ev
nk
ke
fh
m
vn
dd
u
{d
es
sh
f
n
mf
dn
mf
hf
g
m
v`
hb
zg
x
mf
-
[`
h
nd
rn
u{
`h
nz
f
ev
nz
ze
qh
dn
vh
nv
m
eb
`v
$
dg
m
bn
av
hz
v`
h
ag
zh
{v
`n
f
{h
vv
dh
f
fgr
m-
Hq
h
m
m
gr
n{
{`
hd
nu
~x
eh
vd
u$
{`
h
im
hr
v`
h
e
m
qe
{e
jd
h
bz
gx
s
ga
lg
mi
hu
{`
nf
jh
bx
m
vg
kg
lh
$
{`
h
im
hr
az
gl
v`
h
kg
xb
`e
m
bv
`n
v
{v
nz
vh
f
az
gl
an
z
xs
vg
v`
h
{d
gs
h$
{g
x
mf
de
ih
re
mf
g
m
v`
hr
nv
hz
$
bz
nf
xn
dd
u
kg
le
m
b
fgr
mr
nz
f-
[`
h
lx
{v
`n
qh
jh
h
m
n{
dh
hs
nj
gx
v
ag
xz
`g
xz
{r
`h
m
{`
h
nr
gi
h
x
m
hn
{e
du
$
nr
nz
h
ga
lg
qh
lh
m
v{
x
mf
hz
v`
h
`x
v-
Jd
nk
im
h{
{
`n
f
sx
{`
hf
e
m
vg
v`
h
zg
gl
$`
hn
qe
du
n
mf
lg
e{
vd
u$
{v
eki
u
fnl
s
nz
gx
mf
`h
z
hu
h{
$x
mf
hz
`h
z
k`
e
m
n
mf
fgr
m
v`
h
jn
ki
ga
`h
z
m
hk
i$
r`
hz
h
ev
sz
eki
dh
f
de
ih
ae
m
h
`n
ez
kz
hh
se
m
b
g
m
h
mf
-
@
hz
d
eb
`v
`n
f
jxz
m
hf
gx
v-
[gl
hv
`e
m
b
rn
{
ax
ljd
e
m
b
nv
v`
hf
gg
z
ga
v`
h
kg
lsn
zvl
h
m
v
jh
dg
r
v`
h
ad
gg
z$
r`
hz
h
v`
h{
xs
sd
u
ga
ze
kh
n
mf
kg
z
m
rn
{
{v
gz
hf
e
m
vn
dd
je
m
{-
V`
hf
gg
z
rn
{
sx
{`
hf
n
mf
zn
vv
dh
f
kn
xv
eg
x{
du
$
{d
gr
v`
xf
{g
a
{v
hs
{
lg
qh
f
nz
gx
mf
v`
h
`g
x{
h-
R`
nv
hq
hz
ev
rn
{$
ev
ke
zk
dh
f
v`
h
`x
v
g
m
kh
$
vr
ek
h
n
mf
{v
gs
nb
ne
m
vg
oh
zi
nv
v`
h
fg
gz
-
Ev
{g
x
mf
hf
de
ih
n
lg
mi
hu
$
sh
z`
ns
{
v`
hl
g
mi
hu
e
m
v`
h
vz
hh
$
vz
ue
m
b
vg
jz
hn
i
e
m
v`
h
fg
gz
vg
v`
hk
gz
m
n
mf
ze
kh
-
Ev
{h
hl
hf
vg
`h
z
ev
vg
gi
kn
zh
m
gv
vg
sn
{{
v`
h
{v
ne
z{
$
zh
vz
nk
e
m
b
ev
{
{v
hs
{
vg
v`
h
{e
fh
ga
v`
h`
xv
hn
k`
vel
h
{g
{`
h
kg
xd
f
m
gv
{h
h
ev
v`
zg
xb
`
`h
z
gs
h
m
fg
gz
-
@
hn
ze
m
b
v`
h
{g
x
mf
{
n
mf
{h
he
m
b
m
gv
`e
m
b$
{`
h
kg
xd
f
m
gv
{h
h
ev
v`
zg
xb
`
`h
z
gs
h
m
fg
gz
-
@
hn
ze
m
bv
`h
{g
x
mf
{
n
mf
{h
he
m
b
m
gv
`e
m
b$
{`
h
ah
dv
ev
els
hz
nv
eq
hv
`n
v
{`
h
{`
gx
df
{h
h
v`
h
e
m
vz
xf
hz
-
[`
h
{h
v
`h
z
an
kh
vg
v`
h
dg
m
b
{d
ev
nv
v`
h
jn
{h
ga
v`
h
rn
dd
n
mf
v`
h
~x
eki
k`
ed
du
re
mf
kn
lh
nv
`h
z
de
ih
n
r`
e{
sh
z
{x
ffh
m
du
ad
x
m
be
m
vg
`h
z
an
kh
-
Vz
hh
{
fh
ae
m
hf
`h
z
de
m
h
qe
{e
g
m
$
lhz
bh
fjd
gv
{
v`
nv
{h
hl
hf
vg
sg
{{
h{
{
de
ah
n
mf
ah
hd
e
m
b
zx
m
m
e
m
bv
`z
gx
b`
v`
hl
de
ih
v`
e
m
`x
lle
m
b
re
zh
{-
V`
h
ag
gv
{v
hs
{`
nf
kg
lh
az
gl
v`
h
x
mi
m
gr
m
jg
x
mf
nz
u
n
mf
lx
{v
`n
qh
zh
{g
dq
hf
jn
ki
e
m
vg
ev
jh
kn
x{
h
{`
h
kg
xd
f
m
gv
`h
nz
v`
hl
n
m
ul
gz
h-
[`
h
rn
{
fh
ke
fe
m
b
v`
h
kz
hn
vx
zh
`n
f
bg
m
h
nr
nu
r`
h
m
{`
h
{n
rn
{v
gg
se
m
b
{`
ns
hk
zh
hs
nd
g
m
b
v`
h
rn
dd
n
mf
vx
z
m
jn
ki
$
{d
es
se
m
b
ju
{g
~x
eki
du
{`
h
kg
xd
f
fh
kh
eq
h
`h
z{
hd
a
e
m
vg
jh
de
hq
e
m
b
{`
h
el
nb
e
m
hf
ev
-
N
{`
gz
v$
{v
gg
se
m
b
kz
hn
vx
zh
$
ev
{
ag
gv
{v
hs
{`
hn
qu
n
mf
zh
bx
dn
z
n
mf
v`
h
m
x
m
hp
sh
kv
hf
du
zx
m
m
e
m
bv
gb
hv
`h
z
n{
ea
v`
h
ah
hv
rh
zh
ae
zh
f
n
mf
{g
zh
-
[`
h
`n
f
{x
{s
hk
vh
f
v`
h
lg
mi
hu
jx
v
fef
m

v
ah
hd
{x
zh
$
hq
h
m
{h
he
m
b
v`
h
~x
eki
{`
ns
hf
{`
h
fef
m

v
ah
hd
{x
zh
$
x
m
ve
d
{`
h
`h
nz
f
v`
h
`h
nq
u
{v
hs
{
vx
z
m
vg
rn
zf
v`
h
vz
hh
-
V`
h
m
{`
h
kg
xd
f
fe
{v
e
m
bx
e{
`
kd
hn
zd
u
v`
h
zxj
je
m
b{
gx
mf
{
n{
ev
`e
vk
`h
f
ev
{h
da
xs
v`
h
vz
hh
-
[`
h
`n
fn
bz
hn
v
re
{`
vg
jh
jn
ki
jh
dg
r
re
v`
v`
hg
v`
hz
{-
Mg
r
n
mf
v`
h
m
v`
h
re
mf
jd
hr
lgl
h
m
vn
zu
bn
s{
v`
zg
xb
`
v`
h
dh
nq
h{
n
mf
{`
h
{n
r
ag
b
az
gl
v`
hz
eq
hz
jh
dg
r$
ag
b
r`
ev
h
n
mf
{v
e
m
bu
$
ad
gn
ve
m
b
gq
hz
v`
ha
gx
z
`x
v{
g
m
v`
h
im
gd
d-
Nd
g
m
b
nj
gx
v
vh
m
e
m
v`
h
lgz
m
e
m
bv
`h
r`
gd
h
nz
hn
jh
dg
r
rg
xd
f
jh
x
mf
hz
v`
h
fez
hk
v
v`
nv
ga
v`
h
{x
m-
V`
h
im
gd
d
rn
{
n
{g
zv
ga
e{
dh
v
lnf
h
ju
v`
hz
eq
hz
jh
mf
e
m
b
e
m
vg
v`
h
`g
z{
h{
`g
h
{`
ns
h9
g
m
v`
e{
ag
zln
ve
g
m
ga
v`
h
vr
g
e
m
m
hz
jn
mi
{
v`
hu
`n
f
lnf
h
v`
he
zk
dh
nz
e
m
b
n
mf
jx
ed
v
v`
he
z
`x
v{
-
G
m
g
m
h
gx
vh
z
jn
mi
v`
hb
xh
ze
dd
n
kn
ls
`e
f
e
m
v`
eki
bz
gq
h
ga
lnf
zh
,fh
,k
nk
ng
n
mf
x
mf
hz
bz
gr
v`
n
mf
g
m
v`
h
gv
`h
z
gx
vh
z
jn
mi
$
v`
hg
v`
hz
nzl
ga
v`
h
`g
z{
h{
`g
h$
nj
zx
sv
du
zg
{h
v`
h
{v
hh
ss
zh
ke
se
kh
r`
hz
h
v`
h
{h
kz
hv
`x
v
{v
gg
f-
V`
h
an
le
de
h{
n{
dh
hs
g
m
v`
h
im
gd
d
rh
zh
v`
hl
{h
dq
h{
e{
gd
nv
hf
$
{`
hv
`g
xb
`v
9
v`
hu
rh
zh
n{
g
m
n
m
e{
dn
mf
kx
v
ga
a
ju
v`
hr
nv
hz
n
mf
lg
x
m
vn
e
m
zn
m
bh
{
{x
zz
gx
mf
e
m
b
v`
hl
9
{`
xv
e
m
re
v`
ev
$
hn
k`
g
m
h
vg
{{
e
m
b
`e
{
v`
gx
b`
v
vg
v`
h
gv
`h
z{
$
m
g
g
m
h
ih
hs
e
m
b
ev
sz
eq
nv
h
d
u
$
m
g
g
m
h
zh
n
d
d
u
vn
ie
m
b
nf
h
de
jh
zn
vh
d
g
gi
nv
ev
e
m
v`
h
{
hk
zh
ku
ga
`e
{
gr
m
le
m
f-
E
m
v`
h
`x
v
ju
`
hz
{
h
da
ev
{
h
hl
hf
{
`
h
lx
{v
sd
n
u
ev
gx
v$