Europejskie organizacje terrorystyczne

Czerwone Brygady (Brigate Rosse) Lewacko Anarchistyczna oparta na marksizmie

Czerwone brygady to historyczna, włoska, lewacka organizacja, która specjalizowała się w porwaniach polityków.
Ich najgłośniejszym atakiem był zamach na byłego premiera Włoch Aldo Moro w 1979 r. Głosząc
antyglobalistyczne hasła uderzyli ostatnio w 2001 r. dokonując zabójstwa włoskich doradców rządu.

RAF (Frakcja Czerwonej Armii) Lewicowa

Działająca na terenie Niemiec Zachodnich lewacka struktura specjalizowała się w zabójstwach przemysłowców. Na
jej czele stali Klaus Baader i Ulrike Mienhof. Miała być wspierana przez NRD i zakończyła swoją działalność po
upadku ZSRR. 3 fala .

ETA (Kraj Basków i Wolność)- separatyści (nacjonalistyczno-socjalistyczne)

Jest jedna ze „spokojniejszych” organizacji o charakterze terrorystycznym, która informuje zawsze opinię publiczną
o podłożeniu przez nią ładunków wybuchowych. Działa od 1959 r. w Hiszpanii i dąży do stworzenia niezależnego
państwa Basków. Początkowo miała charakter marksistowski i była zwalczana przez generał Franco. W związku z
tym „odpowiedziała” udanym zamachem na admirała Blanco. W latach 80’ i 90’ przeszła swego rodzaju
demokratyzację a jej działalność mocno osłabła. W 2004 r. została niesłusznie oskarżona o zamachy w Madrycie w
wyniku których śmierć poniosły 192 osoby, a ponad 1800 odniosło rany. Za zamachem stały osoby związane z Al-
Kaidą. W 2006 r. ETA ogłosiła zawieszenie broni jednak w grudniu tegoż roku znów zaatakowała. Przez ich
działalność do dziś śmierć poniosło ok. 850 osób. Ostatnią ofiarą był socjalistyczny polityk Isaiasa Carrasco
zastrzelony 8 marca 2008 r.

IRA (Irlandzka Armia Republikańska)

Organizacja działająca w Irlandii Południowej stanowiąca sobie za cel oderwanie tegoż terytorium spod władzy
Wielkiej Brytanii i włączenie go do Republiki Irlandii. Od 1920 r. pozostaje w podziemiu po klęsce w 1916 r. (tzw.
powstanie Wielkanocne). Na mocy porozumień wielkanocnych z 1998 r. ograniczyła swoją działalność. Odpowiada
za śmierć ok. 3 tys. osób. W 1984 r. przeprowadziła nieudany zamach na premier Margaret Thatcher. Atakowała
zwłaszcza cele wojskowe, starając się nie mieszać cywili w wojnę. W dniu 28 lipca 2005 faktycznie ogłosiła
zakończenie działalności.

Anty-izraelskie ugrupowania terrorystyczne:

• Hezbollah (Stronnictwo Boga) utworzona w libanie 1982r, szyici. Głosili ogólnoświatowy dzihad, stali się
najbardziej radykalni w zwalczaniu Izraela, finansowani przez Iran
• Muzułmański Dżihad
• Hamas (Nacjonalistyczne)

Fundamentalistyczne ugrupowania muzułmańskie, które walczą o zniszczenie państwa Izraela, zwrot ziem
egipskich (Hamas - cel uzyskano) etc. Ich terenem działań jest Liban oraz Autonomia Palestyńska. Dokonują
licznych ataków samobójczych, porwań i ostrzałów rakietowych (jak ten z 2006 r.) Głośniejsze ataki:
 - 1983 r.: atak na ambasadę USA w Bejrucie, w którym zginęły 49 os. (Hezbollah).

- 1992 r.: zamach na ambasadę Izraela w Buenos Aires (Hezbollah - niepotwierdzone).

- atak na koszary Korpusu Amerykańskiej Piechoty Morskiej, w którym zginęło 240 marines (Hezbollah).

- 1994 r.: zamach samobójczy w Haderze (Hamas).

Czarny wrzesień
Radykalna palestyńska organizacja o charakterze terrorystycznym powstała w 1971 r. jako komórka w obrębie
organizacji Al-Fatah. „Zasłynęła” uprowadzeniem i zamordowaniem 11 sportowców z Izraela w trakcie olimpiady
w Monachium w 1972 r. W ciągu 8 lat została rozbita a jej członkowie wyeliminowani po akcji zorganizowanej
przez siły specjalne Izraela (Mosad) [2].

Al-Kaida (Baza)
Uznana za najniebezpieczniejszą strukturę o charakterze terrorystycznym, kierowana przez Osamę bin Ladena, od
lat nieuchwytnego, saudyjskiego milionera. Początkowo działała w Afganistanie. W 1990 r. wyniku konfliktów w
tym kraju, Osama przeniósł się do Arabii Saudyjskiej. W 1991 r. oskarżył króla o wspieranie imperialistów w
trakcie wojny w Zatoce Perskiej. Al-Kaida ma za zadanie walczyć z „krajem diabła”, czyli USA. Podnosi również
hasła przeciwko istnieniu Izraela, co ma ją wiązać w sojusz z Hezbollachem i Hamasem. „Bazę” tworzą pojedyncze,
kilkuosobowe komórki, sterowane odgórnie. Jeśli dodamy do tego fanatyzm jej członków - mamy odpowiedź na
pytanie, dlaczego tak trudno jest ją „rozpracować”. Do bardziej głośnych zamachów należą:
- 1993 r.: atak samochodem-pułapką na parking pod jedną z wierz World Trade Center (WTC). Zamachowców
ujęto,
- 1998 r.: ataki na ambasady amerykańskie w Kenii i Tanzanii w wyniku których zginęło ok. 100 osób,
- 2000 r.: atak na niszczyciel w Jemenie (18 osób zmarło),
- 11 września 2001 r.: atak na dwie wierze WTC, Pentagon i Biały Dom (nieudana) [3].

Syjonizm - palestyna

Palestyńskie Al-Fatah i Al-Aksa

Brygady Męczenników Al-Aksa (dziś Jasera Arafata) oraz Al Fatah stanowią zbrojne ramię muzułmanów w
Autonomii Palestyńskiej. Ta druga jest największą frakcją Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Działalność od lat 60’
wielokrotnie słabła i wzbierała na sile.

Organizacja Wyzwolenia Palestyny

Powstała w 1964r, działała głownie wśród uchodzców z Izraela, międzynarodowy terroryzm, po nich powstał czarny
wrzesien

Terroryzm lewicowy reprezentowały w latach 80. takie organizacje jak włoskie Brigate Rosse i niemiecka Rote Armee
Fraktion; współcześnie najaktywniejsi są anarchiści-insurekcjoniści (np. greckie Konspiracyjne Komórki Ognia).
Przykładami terroryzmu prawicowego są zamachy „samotnych wilków” Timothy’ego McVeigha, Davida Copelanda i
Andersa Breivika; natomiast zorganizowany charakter miała działalność Combat 18 (zob.terroryzm skrajnie
prawicowy).
Liczne są narodowo-separatystyczne organizacje terrorystyczne – zaliczyć tu można czeczeńskich bojowników
Republiki Iczkerii, baskijską ETA, Tamilskie Tygrysy, Partię Pracujących Kurdystanu. Terroryzm Irlandzkiej Armii
Republikańskiej i Armii Wyzwolenia Kosowa miał natomiast charakter narodowo-irredentystyczny.
W ostatnich latach na czoło wysunął się terroryzm fundamentalistów religijnych, przede wszystkim muzułmańskich
(Al-Kaida, Hezbollah, Hamas, Dżihad Islamski), ale też żydowskich (Kach), chrześcijańskich (Army of God w USA)i
hinduistycznych (Narodowe Stowarzyszenie Ochotników).
Antyterroryzm - całokształt działań o charakterze ochronnym, mających na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa
zaistnienia zamachu terrorystycznego oraz minimalizację jego skutków. Obejmuje ochronę osób i mienia,
przygotowanie planów działania w sytuacji kryzysowej, zabezpieczenie sił i środków w celu udzielenia pomocy oraz
określenie i ocenę możliwych zagrożeń.

Według Davida Rapoporta istnieją cztery fale terroryzmu, definiowane jako cykle aktywności grup terrorystycznych.
Każda z fal jest odpowiednio uwarunkowana, co wyróżnią ją spośród pozostałych. Pierwsza fala terroryzmu,
anarchistyczna, trwała od 1879 do 1914 roku. Druga, antykolonialna, trwała od 1918 do końca lat 60. Trzecia,
nowolewicowa, od lat 60. do końca lat 80. I ostatnia, czwarta fala, zdominowana przez fundamentalizm religijny trwa
od 1979 roku. To właśnie w okresie tej ostatniej fali możemy mówić o zjawisku, jakim jest współczesny islamski
terroryzm.
Pierwszą falę zdominował terroryzm anarchistyczny, który swoją główną aktywność wyrażał właśnie pod koniec XIX
wieku, aż do początku I wojny światowej. Druga fala to terroryzm antykolonialny, ale równie dobrze można go nazwać
separatystycznym, gdyż tutaj prym wiodło wiele organizacji separatystycznych i nacjonalistycznych. Chociażby
żydowska organizacja Irgun, która w 1946 roku przeprowadziła zamach terrorystyczny na Hotel Króla Dawida
w Jerozolimie, gdzie mieściło się dowództwo brytyjskich wojsk w Palestynie. Zginęło 91 osób, 45 zostało rannych. W
tym cyklu nie można pominąć także algierskiej wojny o niepodległość, podczas której stosowanie terroryzmu było
zjawiskiem powszechnym. Trzecia fala, nazwana nowolewicową, rozpoczęła się mniej więcej w drugiej połowie lat 60.
XX wieku. Nazwana tak z powodu orientacji politycznej głównych organizacji terrorystycznych działających w tym
okresie. Wyróżniamy tu między innymi Frakcję Czerwonej Armii, organizację działającą od początku lat 70. w
Niemczech Zachodnich. Grupa odpowiedzialna jest za wiele zamachów terrorystycznych, porwań, morderstw,
podpaleń, napadów na banki. Wśród nich można wymienić: atak bombowy w Heidelberg na kwaterę główną armii
amerykańskiej w Europie w maju 1972 roku (zginęło 3 żołnierzy), zajęcie ambasady RFN w Sztokholmie w kwietniu
1975 roku (zginęło 2 dyplomatów), zastrzelenie prokuratora generalnego Siegfrieda Bubacka oraz jego kierowcy i
jednego urzędnika prokuratury w kwietniu 1977 roku, porwanie i następnie zamordowanie Hannsa Martina
Schleyera oraz 3 policjantów. Wspomnieć należy także o włoskich Czerwonych Brygadach, organizacji utworzonej w
październiku 1970 roku i mającej na celu obalenie systemu kapitalistycznego. Grupa odpowiedzialna jest za wiele
zamachów, porwań i morderstw. Ich najgłośniejszą akcją było porwanie, a następnie zamordowanie Aldo Moro, byłego
pięciokrotnego premiera Włoch.
Ówczesne palestyńskie organizacje terrorystyczne, działające również na terenie Europy, także zaliczyć możemy do
trzeciej fali, gdyż ich charakter ideologiczny był wyraźnie lewicowy. Aktywne organizacje tego okresu z pewnością z
fundamentalizmem islamskim nie miały nic wspólnego. Do najważniejszych grup należał Fatah, Ludowy Front
Wyzwolenia Palestyny czy Czarny Wrzesień. Ten ostatni odpowiedzialny jest za porwanie i w konsekwencji zabicie
izraelskich sportowców podczas olimpiady w Monachium w 1972 roku. Warto dodać do listy słynnego terrorystę Ilicha
Ramíreza Sáncheza, zwanego Szakalem, odpowiedzialnego za szereg zamachów terrorystycznych na terenie Europy.
Do trzeciej fali zaliczamy również organizacje separatystyczne, takie jak IRA czy ETA. Ta pierwsza powstała w 1916
roku, ale jej współczesne oblicze w postaci terroru nadeszło w latach 70. Organizacja odpowiedzialna jest za
niezliczone zamachy terrorystyczne, morderstwa, podpalenia. Wśród nich 22 zamachy bombowe w ciągu tylko jednego
dnia w Belfaście w 1972 roku (zginęło 9 osób), zamachy bombowe w dwóch barach w Birmingham w 1974 roku
(zginęło 21 osób), zamach bombowy w koszarach brytyjskich w Newry w 1976 roku (zginęło 8 żołnierzy), zamach
bombowy w Warrenpoint w 1979 roku (zginęło 18 żołnierzy), zamach bombowy na konferencji brytyjskiej Partii
Konserwatywnej w Brighton w 1984 roku (zginęło 5 osób, premier Margaret Thatcher została ranna), zamach
bombowy w Omagh w 1998 roku (zginęło 31 osób). ETA (Baskonia i Wolność) powstała w 1959 roku i od początku
swojego istnienia dokonywała aktów terroru, takich jak zamachy bombowe, zabójstwa, porwania, podpalenia. Wśród
nich m.in. zabicie hiszpańskiego premiera Luisa Carrero Blanco w 1973 roku, zamach bombowy na centrum handlowe
w Barcelonie w 1987 roku (zginęły 22 osoby), zamach bombowy na osiedlu w Saragossie (zginęło 11 osób), zamach na
lotnisko w Madrycie w 2006 roku (zginęły 2 osoby), zabicie socjalistycznego polityka Isaiasa Carrasco w 2008 roku.
Łącznie działalność ETA pociągnęła za sobą ogromną liczbę ofiar – zginęło ponad 800 osób, z czego 482 ofiary to
wojskowi i policjanci a 343 to cywile.
Czwartą falę zdominował fundamentalizm religijny. I co bardzo ważne, nie tylko islamski, ale również chrześcijański i
żydowski. Do tego dodać należy działalność różnego rodzaju sekt, na przykład sekty Aum (Najwyższa Prawda), która
w 1995 roku dokonała w tokijskim metrze zamachu przy pomocy sarinu. Zginęło wówczas 12 osób, a aż 6 tys. odniosło
poważne obrażenia. Do przykładów terroryzmu żydowskiego zaliczyć możemy Barucha Goldsteina, żydowskiego
fanatyka, który w 1994 r. otworzył ogień do muzułmanów modlących się w Grocie Patriarchów w Hebronie zabijając
29 osób czy zabójstwo premiera Izraela Icchaka Rabina przez żydowskiego fanatyka religijnego w listopadzie 1995
roku. Przykładem terroryzmu motywowanego chrześcijańskim fundamentalizmem jest zamach bombowy na budynek
federalny w Oklahoma City z 19 kwietnia 1995 roku. Dokonał go skrajnie prawicowy, chrześcijański aktywista
Timothy McVeigh. Zginęło wówczas 168 osób, w tym 19 dzieci, a ponad 680 osób zostało rannych. I oczywiście warto
tu dodać Andersa Behringa Breivika, który w imię swoich antyislamskich poglądów zamordował 69 osób na wyspie
Utoya (w większości młodzież, najmłodsza ofiara miała 14 lat) i 8 osób w Oslo. Zresztą przemoc wymierzona w
muzułmanów, niekiedy przeradzająca się w terroryzm antyislamski nie jest czymś nowym w Europie. Przypominam,
że w 2013 roku mieliśmy do czynienia z serią zamachów bombowych na meczety w Wielkiej Brytanii, pod koniec 2014
roku natomiast z podpaleniami meczetów w Szwecji. W październiku 2013 roku podpalono meczet w Gdańsku, zaś w
czerwcu następnego roku sprofanowano meczet w Kruszynianach. Także terroryzm neonazistowski czy skrajnie
prawicowy niejednokrotnie pokazał swe oblicze w Europie; wśród organizacji wymienić można między innymi
Organizacja Tajnej Armii (OAS), Ordine Nuovo (Nowy Ład), przekształcone później w Ordino Nero (Czarny
porządek), Movimiento di Azione Rivoluzionaria (Ruch Akcji Rewolucyjnej), Combat 18, National Socialist
Movement. David Copeland, jeden z działaczy tej ostatniej grupy, odpowiada za serię ataków bombowych w Londynie
w 1999 roku. Zginęły wówczas 3 osoby, a ponad 100 zostało rannych.

Hamas

Nazwa – nazwa pochodzi od pierwszych liter arabskich słów "Harakat al-Muqawama al-Islamiya" (Islamski Ruch
Oporu), przy czym sam wyraz Hamas tłumaczyć można jako "zapał", "entuzjazm".
Cel działania – Hamas domaga się powstania wolnego islamskiego państwa palestyńskiego, rozciągającego się od
Morza Śródziemnego do rzeki Jordan, ze stolicą w Jerozolimie. Od początku uznawał Palestynę za ziemię arabską i
odmawiał Izraelowi prawa do istnienia. Sprzeciwia się jakiemukolwiek porozumieniu z Izraelem i z tego powodu
rywalizuje z Fatah.
Historia organizacji – Grupę założyła w 1987r. radykalna frakcja OWP oraz część członków Ruchu Braterstwa
Muzułmańskiego (organizacji założonej w latach 20-tych w Egipcie dla obrony wartości islamskich przed wpływami
zagranicznymi). Za założyciela i duchowego przywódcę organizacji uważa się szejka Ahmeda Jasina. Początkowo
Hamas koncentrował się na zwalczaniu tych Palestyńczyków, którzy zostali uznani za przeszkodę w przyszłym
dżihadzie przeciwko Izraelowi. W roku 1989 rozpoczęto akcje przeciwko Izraelowi. Liczne zabójstwa (w tym częste
zasztyletowania), zamachy i porwania bardzo szybko uczyniły z Hamasu numer jeden palestyńskiego terroryzmu.
Swego rodzaju przełomem w działalności organizacji był zamach w Haderze z 13 kwietnia 1994 – pierwszy dokonany
przez zamachowca samobójcę. Duży wkład w ogromną popularność grupy wśród Palestyńczyków ma pomoc
społeczna, którą Hamas zapewnia na dużo wyższym poziomie niż władze Autonomii Palestyńskiej.

Hezbollah - Partia Boga

Inne nazwy - Jihad Islamski - Islamska Święta Wojna, Organizacja Sprawiedliwości Rewolucyjnej, Jihad Islamski na
Rzecz Wyzwolenia Palestyny, Rewolucyjna Organizacja w Obronie Sprawiedliwości, Islamski Opór.
Cel działania - utworzenie w Libanie republiki islamskiej na wzór irańskiej, która miałaby się oprzeć naporowi
zachodniej kultury, oraz wyeliminowanie wszystkich wpływów nie islamskich w strefie. Skrajnie anty-zachodnia i anty-
izraelska.
Historia organizacji - Założona po inwazji izraelskiej na Liban w 1982 r., przez przysłanych do Libanu Strażników
Rewolucji z Iranu.. Skupia wiele radykalnych organizacji szyickich. Przez 20 lat Hezbollah zbudował na terenie Libanu
swego rodzaju państwo w państwie i toczył walkę z Izraelem, w celu odzyskania Palestyny dla islamu. Bojownicy
organizacji przez kilkanaście lat walczyli z oddziałami izraelskimi w południowym Libanie i ostrzeliwali terytorium
Izraela. Najbardziej znanym zamachem przypisywanym Hezbollahowi jest wysadzenie ambasady Izraela w Buenos
Aires w 1992r. Hezbollah w ostatnim czasie stara się robić wrażenie ugrupowania umiarkowanego. Duchowy
przywódca Hezbollahu szejk Mohammed Hussein Fadlallah potępił zamach na World Trade Center, a przywódcy Partii
Boga wielokrotnie podkreślali, że są dalecy od fanatyzmu reprezentowanego przez ludzi z organizacji Osamy bin
Ladena. Pojawiły się jednak również informacje o sojuszu Al-Kaidy, Hamasu i Hezbollahu.
Kraj Basków i Wolność (ETA)
Inna nazwa - ETA - Euzkadi Ta Askatasuna
Cel organizacji - stworzenie niepodległego państwa Basków.
Historia organizacji - ETA założona została w 1958r. przez radykalnych działaczy Baskijskiej Partii Nacjonalistycznej
(PNV), działalność rozpoczęła w 1959r. Już w pierwszym roku działalności organizacja dokonała zamachów
bombowych w kilku baskijskich miastach. Obeszło się jednak bez ofiar śmiertelnych. Już od samego początku w ETA
wykrystalizowały się dwa nurty: umiarkowany, dążący do uzyskania przez Kraj Basków autonomii i radykalny,
zdecydowany na walkę o niepodległość. Oba nurty głosiły lewicowe hasła w sprawach społecznych i gospodarczych. W
roku 1961 ETA podjęła próbę wysadzenia pociągu wiozącego frankistowskich weteranów z czasów wojny domowej.
Operacja nie powiodła się, ale zwróciła uwagę służb bezpieczeństwa na działalność organizacji. Zaczęły się represje
(aresztowania, blokady drogowe, przeszukiwanie domów). W roku 1966 działacze ETA ogłosili cztery fronty
działalności organizacji: kulturalny, robotniczy, polityczny i wojskowy.
W ich ramach w marcu 1980 roku Kraj Basków odzyskał autonomię. Dwa lata później ETA “polityczno-wojskowa”
ogłosiła, że w związku z realizacją jej celów odrzuca stosowanie terroru. Natomiast mniejsza ETA “wojskowa”
postanowiła kontynuować walkę o niepodległość. Strategia ETA polegała na dokonywaniu dobrze przygotowanych
zabójstw i zamachów bombowych. Ofiary były dokładnie wybierane. Przez lata osiemdziesiąte byli to głównie
policjanci (dwie trzecie ofiar). Resztę stanowili cywile, politycy i wojskowi (z reguły wyżsi oficerowie). Poza tym
częste było stosowanie mniejszych aktów przemocy (podpalenia, wybijanie szyb, zamieszki uliczne) w ramach walki
ulicznej (kale borroka). ETA podjęła współpracę z IRA oraz z ugrupowaniami arabskimi (np. Hamasem). Jej
członkowie przeszli
najprawdopodobniej szkolenie w kilku krajach arabskich ( m.in. Libia, Liban). W latach 80. ETA liczyła od 200 do 500
osób podzielonych w sekcje liczące zazwyczaj pięć osób. Nie wszyscy uczestniczyli w zamachach, wielu członków
działało jako kurierzy i zaopatrzeniowcy. ETA finansowała swoją działalność porwaniami, rabunkami i “podatkiem
rewolucyjnym” nakładanym na baskijskich przedsiębiorców. Organizacja wykorzystywała baskijskie prowincje we
Francji, jako swoje zaplecze. Tam też wyjeżdżali "spaleni" członkowie ETA.
Zamachy wywoływały coraz silniejsze protesty w Hiszpanii i Kraju Basków. 13 września 2000 roku hiszpańskie i
francuskie służby bezpieczeństwa przeprowadziły operację, w wyniku której aresztowano 36 kluczowych członków
ETA w tym Ignacia Gracię Aregui ówczesnego przywódcę organizacji. W marcu 2002 roku aresztowano kolejnych 11
członków ETA. Mimo tych działań ETA dzięki swojej komórkowej strukturze dalej zachowuje “zdolność bojową”, o
czym dała dobitnie znać podczas szczytu UE w Sewilli w czerwcu 2002 roku, gdy eksplodowało 5 bomb - na szczęście
bez ofiar śmiertelnych. W drugiej połowie 2002 roku władze hiszpańskie rozpoczęły działania przeciwko powiązanej z
ETA partii Batasuna i pod koniec roku zdelegalizowały ją.
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (LFWP)
Inne nazwy - Czerwone Orły, Grupa Czerwonych Orłów, Grupa Halhul
Cel działania – niepodległość Palestyny
Historia organizacji - Marksistowsko-leninowska grupa założona przez George'a Habasha w 1967. Początkowo
powiązana z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. W 1993 razem z Połączonymi Siłami Palestyńskimi (APF)
przeciwstawiła się sformułowanej przez OWP Deklaracji Zasad i zawiesiła swoje członkostwo w tej organizacji. W
1996 wobec rozbieżności ideologicznych, rozstała się również z Połączonymi Siłami Palestyńskimi oraz z
Demokratycznym Frontem Wyzwolenia Palestyny. W 1999 wzięła udział w rozmowach z OWP na temat jedności
narodu palestyńskiego. Nie zgodziła się jednak na jakiekolwiek negocjacje z Izraelem i do porozumienia nie doszło.
Działa na terenie Syrii, Libanu, Izraela na terytoriach okupowanych.
Najważniejsze zamachy - 31 grudzień 1993 - Ramle, Izrael. Zabójstwo dwóch obywateli Izraela. 9 czerwiec 1996 -
Zekharya, Izrael. W wyniku ostrzału samochodu zginęły dwie osoby. 16 luty 2002 - Karnei Shomron, Izrael. 3 osoby
zostały zabite, 6 rannych gdy zamachowiec-samobójca wysadził się w powietrze. 20 czerwiec 2002 - Itamar, Izrael. 5
osób zostało zabitych, 8 rannych w wyniku ataku terrorystycznego.
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - Dowództwo Generalne (LFWP-DG)
Cel działania – niepodległa Palestyna
Historia organizacji – LFWP-DG wyłonił się z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny w 1968, kiedy to doszło do
konfliktu między Ahmadem Dżibrilem (dowódca LFWP-DG, były kapitan armii syryjskiej, zabity w zamachu
bombowym w maju 2002r.), a szefem LFWP, Georgem Habashem. Dżibril pragnął skupić się na walce, a nie na
polityce. Jego organizacja jest zdecydowanym wrogiem Jasera Arafata i OWP. Potępia wszelkie układy z Izraelem i jest
zdecydowanie prosyryjska. Sprzeciwiła się negocjacjom pokojowym rozpoczętym z Izraelem w 1993r. w Oslo.
Kwatera główna organizacji mieści się w Damaszku, organizacja posiada liczne bazy w Libanie, skąd prowadzi swoją
działalność.
Irlandzka Armia Republikańska (IRA)
Inne nazwy - angielskie Irish Republican Army; irlandzkie Óglaigh na hÉireann, czyli Irlandzcy Ochotnicy
Cal organizacji - walka początkowo o niepodległość Irlandii, a od 1921 r. o przyłączenie Irlandii Północnej do
Republiki Irlandii.
Historia organizacji - Irlandzka Armia Republikańska powstała po nieudanym powstaniu wielkanocnym z kwietnia
1916 r. w wyniku przekształcenia Irlandzkich Ochotników (zachowała jednak irlandzką nazwę ochotników - Óglaigh na
hÉireann).
Organizacja przystąpiła do tego niechętnie i dopiero po zamachu na WTC z 11 września 2001 roku, stojąc twarzą w
twarz z nagłym zanikiem poparcia wśród irlandzkich środowisk w USA, IRA Tymczasowa oddała do zniszczenia część
swoich arsenałów.

Salafizm (arab. ‫ – سلفية‬salafijja od: salaf – "przodkowie") – ruch reformatorski i religijno-polityczny w łonie islamu
sunnickiego postulujący "odrodzenie islamu" poprzez "powrót do jego pierwotnych źródeł" tzn. "religii przodków".
Za pioniera salafizmu uważa się Ibn Tajmijję, który potępił współczesne mu filozoficzne i sufickie interpretacje islamu,
postulując "powrót do jego pierwotnej formy, oczyszczonej z późniejszych naleciałości". Termin salafijja odnosi się
jednak przede wszystkim do nurtów reformatorskich wewnątrz islamu sunnickiego powstałych w wieku XIX, które
nawiązywały do myśli Ibn Tajmijji. Wcześniej jednak jeszcze, bo w wieku XVIII, narodził się postulujący "powrót do
pierwotnego islamu" wahhabizm. Z salafizmu wywodzi się XX-wieczny sunnicki, fundamentalizm islamski.

Wahhabizm (lub wahabizm) (arab.‫ لوهابية‬, al-wahhābija) – ruch reformatorski i religijno-polityczny w łonie islamu
sunnickiego powstały w XVIII wieku na terenie Arabii. Jest określany terminami; "ultrakonserwatywny", "surowy",
"fundamentalistyczny", "purytański". Jego głównymi inspiratorami są Ahmad Ibn Hanbal i Ibn Tajmijja, a także sam
twórca ruchu, Muhammad Ibn Abd al-Wahhab.

Szyizm (od arab. ‫شيعة علي‬, szī'at Ali – stronnictwo Alego) – obok sunnizmu i charydżyzmu jeden z trzech głównych
nurtów współczesnego islamu, drugi po sunnizmie co do liczby wyznawców.
W Polsce często używa się określenia szyizm na będący jego największym odłamem imamizm. Mniejszość szyicka
zamieszkuje także Polskę.
Państwo Islamskie, PI; 2006–2013 Islamskie Państwo w Iraku; 2013–2015 Islamskie Państwo w Iraku i
Lewancie, IPIL– salaficka organizacja terrorystyczna oraz samozwańczy kalifat ogłoszony w 2014 roku na terytorium
państwowym Iraku i Syrii. Państwo Islamskie to nie tylko ugrupowanie, ale również dżihadystyczne quasi-państwo.
Jego nazwa i idea jest szeroko krytykowana i potępiana, Organizacja Narodów Zjednoczonych, rządy i główne grupy
muzułmanów odmawiają jego uznania.
Celem ugrupowania, które jest spadkobiercą sunnickich ekstremistów z okresu okupacji Iraku przez siły USA i ich
koalicjantów, jest ustanowienie hierokracji opartej na zasadach szariatu (prawa koranicznego) na wszystkich terytoriach
zamieszkanych bądź rządzonych przez muzułmanów. 29 czerwca 2014 roku ugrupowanie proklamowało na ziemiach
okupowanych powstanie kalifatu pod nazwą Państwo Islamskie.
Szacowano, iż w sierpniu 2014 roku ugrupowanie zrzeszało 80 tys. wojowników, w tym 50 tys. walczących w Syrii i 30
tys. w Iraku. Państwo Islamskie prowadziło aktywną kampanię rekrutacyjną wśród zwolenników dżihadu i kalifatu. W
związku z tym w bojówkach wciąż walczy wielu muzułmanów mieszkających na stałe w krajach europejskich, Stanach
Zjednoczonych i Australii.
Po ekspansji Państwa Islamskiego na terytoria Syrii i Iraku oraz dopuszczeniu się zbrodni na ludności cywilnej, Stany
Zjednoczone podjęły 8 sierpnia 2014 r. na terenie Iraku interwencję lotniczą przeciwko dżihadystom. Po ogłoszeniu
„strategii Obamy” i uformowaniu koalicji międzynarodowej 23 września 2014 r. rozszerzono operację lotniczą na Syrię.
Terroryzm posiada tymczasem różne oblicza. Jednym z nich, jest zjawisko tak zwanego „terroryzmu jednej sprawy”
[1] (ang. „Single issue terrorism”). Choć „terroryzm jednej sprawy” nie jest szczególnie dolegliwy (zwłaszcza w
porównaniu z działaniami Al Kaidy), to jednak z tą formą terroryzmu mieszkańcy bogatego Zachodu mieli okazję
stykać się wyjątkowo często. Stąd warto poświęcić jej odrobinę uwagi.
„Terroryzm jednej sprawy” – geneza i próba definicji
„Terroryzm jednej sprawy” można zdefiniować jako działalność terrorystyczną poświęconą jednemu, konkretnemu
postulatowi. Innymi słowy jest to ekstremistyczna działalność rozmaitych grup czy ruchów społecznych, próbujących w
radykalny sposób (dopuszczający zastosowanie przemocy) rozwiązać jakiś konkretny i niezwykle istotny w ich
przekonaniu problem społeczny, „palącą sprawę” [2]. Ów problem nie dotyczy raczej spraw ogólnych i typowo
politycznych, lecz pewnych wycinkowych, ściśle określonych zjawisk społecznych. Współcześnie do „terroryzmu
jednej sprawy” zalicza się zazwyczaj ekstremizm pro-środowiskowy, animalistyczny oraz antyaborcyjny [3].
Dżihad – w kulturze islamu pojęcie pierwotnie oznaczające dokładanie starań i ponoszenie trudów w celu wzmocnienia
wiary, by trafić do lepszego miejsca. W tradycji europejskiej termin ten często, choć nie do końca precyzyjnie, tłumaczy
się jako „święta wojna”. Źródłowo pojęcie to istniało na długo przed pojawieniem się Islamu, na terenach
zamieszkałych przed Beduinów. Oznaczało ono głównie opiekę nad rodem, troskę o rodzinę, walkę o przeżycie. Wraz z
pojawieniem się religii islamskiej zostało ono przetransponowane na grunt religijny.