INKWIZYCJA & ŁOWCY CZAROWNIC:
czarownic. Jednak w drugiej połowie XXII wieku głównie na zachodzie Imperium,
Zbadaj swe myśli!
Prawdziwie mądrzy zawsze czują strach. Takoż lepiej bać się niż być
szczęśliwym, gdyż szczęście jest ułudą słabych.
Prawdziwe zadowolenie pochodzi jedynie z wypełnionego obowiązku. Zaś
głupcami są ci, którzy niczego się nie obawiają, twierdząc, że poznali
wszystko.
Mądry człowiek uczy się ze śmierci innych.
- wyjątek z Codex Inquisition
mperium jest ogromnym, położonym w centrum Starego Świata
I
krajem, w większości pokrytym prastarymi, mrocznymi puszczami.
Ogromne, w większości niestrzeżone granice Lenna Sigmara nie
stanowią przeszkody dla hord goblinoidów, band zwierzoludzi oraz
innych, potwornych istot oddających cześć Mrocznym Bóstwom,
także wypędzeni z miast mutanci i praktykujący Mroczną Magię czarnoksiężnicy,
którym deformacje i dolegliwości nie pozwalają na funkcjonowanie w ludzkim
społeczeństwie, znajdują schronienie w mroku potężnych lasów.
Lenno Sigmara chyli się ku upadkowi, niszczone od środka, przegrywa walkę
z wewnętrznym wrogiem. Gdy w podziemiach największych miast, w samym sercu
Imperium istnieją heretyckie sekty, których akolici aktywnie dążą do zniszczenia
panującego porządku i pogrążenia Lenna Sigmara w oparach anarchii i Chaosu. A w
głębi prastarych puszcz gromadzą się prawdziwe armie nieumarłych, goblinoidów i
wyznawców Chaosu, czekających by przystąpić do ostatecznego, decydującego ataku
na Imperium, który ma nastąpić, gdy rozpocznie się Burza Chaosu, koniec wydaje się
nieunikniony.
Świadomi zagrożenia hierarchowie Świątyni Sigmara powołali do istnienia
Inkwizycję - Święte Oficjum Sigmara, organizację znaną także jako Zakon
Oczyszczającego Płomienia.
Inkwizycja powstała i działa na terenie Imperium, Inkwizytorami zostają
INKWIZYCJA JAKO NARZĘDZIE WŁADZY:
Prezbiterzy Sigmara, osobiście wybierani i mianowani przez Wielkiego Teogonistę.
Arcykapłan Kultu Sigmara powierza im zadanie odnajdywania i sądzenia winnych
herezji, uprawiania czarnoksięstwa oraz oddawania czci zakazanym bóstwom.
ŁOWCY CZAROWNIC:
Zbadaj swe myśli!
Czyż otwarty umysł nie jest jak forteca, której wrota są otwarte i
niestrzeżone; takiemu umysłowi brakuje skupienia. Umysł nie mający celu
będzie błądzić w ciemności, a herezja rodzi się z bezczynności.
Zaś mały umysł to czysty umysł, taki umysł łatwo wypełnić wiarą.
Pamiętaj człowiek o wąskich horyzontach widzi lepiej. Podejrzliwy umysł
to zdrowy umysł! Błogosławiony jest umysł zbyt mały, by mieć
wątpliwości.
- wyjątek z Codex Inquisition
W szeregach Zakonu Oczyszczającego Płomienia znaleźli swe miejsce także niesławni,
znani z bezwzględności i okrucieństwa łowcy czarownic, którzy zobowiązani są do
MIANOWANIE INKWIZYTORA:
złożenia ślubów wierności Kultowi Sigmara i przestrzegania jego przykazań.
Głównym zadaniem łowców czarownic jest zwalczanie czarnoksiężników, mutantów
i zwierzoludzi, choć nierzadko rozwiązują na miejscu sprawy podległe Inkwizytorom.
Łowcy czarownic służą także, jako zwiadowcy Świętego Oficjum, przemierzają
prowincje Imperium, wypatrując wszelkich oznak herezji i działania wrogich kultów.
Wielu z nich, nadużywa władzy, bezwzględnie wymierzając kary za prawdziwe, lub nie,
przewiny. Bywają łowcy, którzy bez zastanowienia spalą całą wieś wraz z jej
mieszkańcami, jeśli ma to zagwarantować, że w płomieniach zginie chociaż jeden
ukryty kultysta. Starsi łowcy, obarczeni straszliwym doświadczeniem skłaniają się ku
jeszcze bardziej radykalnym poglądom, głoszonym przez pierwszego Wielkiego
Inkwizytora Thomasa I. Twierdził on, że wszyscy są winni, a pozostaje jedynie
ustalenie, a jakim stopniu.
Łowcy czarownic to ludzie doświadczeni w walkach. Są sprawni fizycznie i
zawsze dobrze uzbrojeni. Ubierają się w płaszcze z kapturami i często ukrywają swoją
tożsamość. Niektórzy noszą na szyi łańcuch z ołowiu. Ma on przypominać im o
poległych towarzyszach oraz chronić przed wrogą magią czarnoksiężników.
Niektórym łowcom czarownic towarzyszy swoisty orszak, przerażający biczownicy i
religijny fanatycy, którzy wyzbyli się wszelkich dóbr doczesnych, a często również
zdrowych zmysłów.
Lęk przed magią i Chaosem wpisany jest w charakter społeczeństwa
Imperium. Z tego powodu łowcy czarownic od lat cieszą się olbrzymim szacunkiem,
bez którego zresztą nie mogliby sprawnie funkcjonować.
Łowcy czarownic, należący do innych Kultów powoli wypierani są poza
granice Lenna Sigmara. Jednak, wielu z nich nadal działa aktywnie, szczególnie w tych
prowincjach, w których dominuje wiara w Ulryka, a władza nie jest przychylna
Imperatorowi. Właśnie tam, dochodzi do waśni pomiędzy członkami Zakonu
Oczyszczającego Płomienia a łowcami czarownic innych Świątyń, jednak konflikty te,
rzadko przeradzają się w otwartą walkę.
Poza Imperium, gdzie nie sięga jurysdykcja Świętego Oficjum, łowcy
czarownic należący do innych Kultów działają bez większych przeszkód.
FORTECA GLAUBENNIEDRICH:
HISTORIA INKWIZYCJI:
Inkwizycja Świątyni Sigmara zrodziła się między AS2180 a AS2231, kiedy to, w
kontekście walki z nekromantami, demonologami i wyznawcami zakazanych bogów,
po raz pierwszy przybrała ona określoną formę. Do tej pory, walką z kultystami
zakazanych bogów, zajmowali się tolerowani przez władze Świątynne łowcy
zaczęły rozwijać się kulty Mrocznych Bogów, które natychmiast ujawniły swą
nadzwyczajną zdolność do penetracji, obejmując głównie bogatsze mieszczaństwo i
szlachtę. Po raz pierwszy od wieków, na taką skalę, pojawiło się realne zagrożenie ze
strony Potęg Chaosu, które zresztą objawiły swą siłę na początku XXIIII wieku, kiedy
to miała miejsce potężna Inwazja Chaosu. Wobec nieskuteczności perswazji ówczesny
Wielki Teogonista Siebold II podjął wreszcie decyzję zdławienie kultów przy użyciu
siły. Współdziałał przy tym ściśle z Imperatorem Magnusem Pobożnym. I tak
konfiskata dóbr oskarżonego, posługiwanie się torturami, a wreszcie kara śmierci stały
się stopniowo coraz bardziej rozpowszechnionymi narzędziami w walce z herezją i
czarnoksięstwem. Reformy Magnusa Pobożnego zobowiązały łowców czarownic do
działania zgodnego z prawem imperialnym i włączyły pod zwierzchnictwo Kultu
Sigmara.
Początkowo obowiązek zwalczania heretyków i czarnoksiężników spoczywał
na Lektorach poszczególnych prowincji, wkrótce jednak okazało się, że Inkwizycja
Lektorska nie jest wystarczająco skuteczna. W tej sytuacji Wielki Teogonista
zdecydował się oddać sprawę wyszukiwania i sądzenia heretyków w ręce specjalnie
delegowanych w tym celu sędziów. Za ojca Inkwizycji Sigmara uważa się Yorriego
XII, który od AS2231 zaczął ustanawiać Inkwizytorów zajmujących się wyłącznie
zwalczaniem czarnoksięstwa i kultów Mrocznych Bogów. Najczęściej byli to kapłani z
Zakonu Oczyszczającego Płomienia, co z czasem doprowadziło wręcz do
utożsamienia Inkwizycji Sigmara z tym zakonem. W pierwszej połowie XXIIII
stulecia kompetencje Inkwizytorów oraz stosowane procedury przybrały ostateczny
kształt. Należy podkreślić, że w owym czasie nie istniała scentralizowana
ogólnoświątynna inkwizycja, a jedynie osobne trybunały, powoływane do działania w
zależności od potrzeb.
Trybunały inkwizycyjne działały aktywnie do AS2442, kiedy to zostały
zreorganizowane przez Wielkiego Teogonistę, który powołał do życia Święte Oficjum
Sigmara.
Zróżnicowanie w sferze opinii, zwyczajów i rozwijające się kulty zakazanych bogów
było traktowane - jak się później okazało słusznie - jako zagrożenie dla systemu
społecznego, jako czynnik powodujący pękanie tego systemu oraz nieuchronny jego
rozpad. To właśnie na tym tle można zrozumieć pojawienie się Świętego Oficjum i
przenikanie jej działań do wszystkich sfer życia społecznego. W sytuacji, w której
jednolitość systemów religijnych stanowiły gwarancję ładu społecznego i moralności
oraz kontroli wszelkich rozdźwięków politycznych i ideologicznych, oczywiste stawało
się, iż w interesie Imperium leży utrzymanie przy życiu tego cennego narzędzia
służącego do wywierania wpływu na sumienia i do represjonowania odmiennych
poglądów, również dlatego, iż dla kruchych struktur Imperium z XXIII i XXIIII
wieku jednolitość systemów religijnych była niezastąpionym spoiwem społecznym i
politycznym.
Nie należy też zapominać, że działania Inkwizycji przypadają na okres, w
którym nie istnieją jakiekolwiek idee tolerancji i poszanowania wolności jednostki, a
które będą powoli dojrzewać na płaszczyźnie kulturalnej i jeszcze wolniej na
płaszczyźnie politycznej i społecznej.
Ja… z łaski Sigmara… Wielki Teogonista, pokładając zaufanie w waszej
wiedzy i uczciwości waszego sumienia. Na mocy udzielonej mi władzy
mianujemy was… i wyznaczamy na inkwizytora przeciw demonologicznej
deprawacji i wyznawaniu mrocznych bogów na terytorium…, w
prowincji… i w jurysdykcji… I nadajemy wam moc i prawo do badania
każdej osoby, kimkolwiek by ona była, mężczyzną czy kobietą, żywą czy
martwą, obecną czy nieobecną, jakiegokolwiek stanu, położenia,
przywileju i godności, piastującą urzędy publiczne czy osobę prywatną,
zamieszkałą czy przebywającą w miastach, osadach czy wioskach
wspomnianej prowincji, która okazały się winną, podejrzaną czy
oskarżoną o zbrodnie oddawania czci zakazanym bogom i demonologii
oraz do badania wszystkich popleczników, obrońców i wspólników tejże. I
nakazujemy, abyście prowadzili tak przeciwko nim wszystkich, jak i
przeciwko każdej z nich procesy w należnej i poprawnej formie, według
tego, co zarządzają święte kanony.
- fragment Edyktu Inkwizytora
Wszyscy Inkwizytorzy, wybierani spośród Prezbiterów Sigmara, zostają mianowani
przez Wielkiego Teogonistę. W przypadku Inkwizytorów pełniących swe obowiązki w
granicach jednej prowincji, Wielki Teogonista może mianować Inkwizytorów za
pośrednictwem Lektora. W hierarchii Świątyni Sigmara, ponad Inkwizytorami znajduje
się dwóch Lordów Inkwizytorów, którzy mogą być mianowani za pośrednictwem
Arcylektorów. Lord Inkwizytor Theneus II, sprawujący władzę nad prowincjami
północnymi rezyduje w Talabheim, natomiast Lord Inkwizytor Skalf I, władający
prowincjami południowymi przebywa w Nuln. Wielki Inkwizytor Theneus I, przed
którym odpowiadają pozostali Inkwizytorzy, mianowany jest osobiście przez
Wielkiego Teogonistę.
Oficjalną siedzibą Wielkiego Inkwizytora, którym obecnie jest Gnimnyr II, jest
wzniesiona w Altdorfie Katedra Sigmara, natomiast prawdziwym sercem Zakonu
Oczyszczającego Płomienia, jest położona wśród rozciągających się na zachód od
Grunburga wzgórz, twierdza Glaubenniedrich. W murach twierdzy znajduje się
ogromna biblioteka, w której gromadzone są wszelkie zdobyte przez Inkwizycję
WARHAMMER FRP - 1
 heretyckie księgi, woluminy, zwoje i pergaminy. Zaś wieże wznoszące się ponad
murami, wykorzystywane są jako więzienie, w którym przetrzymywani i
przesłuchiwani są wrogowie Imperium.
STRATEGIA PODEJRZENIA:
Niewinność niczego nie dowodzi.
Nie ma ludzi niewinnych. Istnieje tylko różny stopień winy.
Ukorz się i żałuj za grzechy - lepiej być kaleką niż mieć nieczyste
myśli!
- Luthor Huss. Prorok Sigmara
Działania Inkwizycji opierają się na podejrzeniu, ponieważ, zgodnie z kierunkiem
rozwoju prawa karnego, stosowana jest przez nią zasada procesowa domniemania
winy oskarżonego. To oskarżony musi wykazać swą niewinność w procesie, w którym
wszystko utrudnia mu to zadanie. Sposób prowadzenia przesłuchań, używanie tortur
dla wymuszenia zeznań, pełna izolacja, w jakiej przebywa on w więzieniu, czas trwania,
Choć siedzibą Wielkiego Inkwizytora jest Katedra Sigmara w Altdorfie, to
prawdziwym sercem Zakonu Oczyszczającego Płomienia jest położona w górach
nieopodal Grunburga forteca Glaubenniedrich. Twierdza jest zarówno główną
siedzibą Świętego Oficjum Sigmara, jak i symbolem jednego z największych
zwycięstw Inkwizycji.
Wykuta w zboczu góry twierdza, należała niegdyś do heretyckiej sekty,
dowodzonej przez oddanego Mrocznym Bóstwo arystokratę, które imię zostało
wymazane z historii ludzkości. W drugiej połowie XXIIII wieku, kult został
zdemaskowany, a forteca została otoczona przez wojska zakonu Ordo Custodio
i żołnierzy Elektora Reiklandu. Walki trwały wiele tygodni, w końcu
pozbawione posiłków siły kultystów zostały złamane, a wojska Imperium
zaczęły wdzierać się do fortecy. Kapłan sekty, w ostatnim, desperackim ataku
odprawił bluźnierczy rytuał, składając w ofierze towarzyszących mu
współwyznawców. Po zakończeniu rytuału ciemność nocy rozdarły błyskawice,
a powietrze wypełnił skowyt demonów, rzucających się w szaleńczym ataku na
żołnierzy Imperium. Gdy przed szereg żołnierzy wystąpił Wielki Inkwizytor,
wrzaski demonów zostały stłumione przez śpiewne modlitwy.
ZAKONY INKWIZYCJI:
Być Niewiernym - To jest piętno Heretyka
Być Skażonym - To jest piętno Heretyka
Być Ohydnym - To jest piętno Heretyka
Być Odkrytym - To jest piętno Heretyka
Być Ściganym - To jest piętno Heretyka
Być Zniszczonym - To jest los Heretyka
Być Oczyszczonym - To jest los Heretyka
- Wyjątek z Psalmu Ćwiczebnego z Codex Inquisition
Święte Oficjum Sigmara dzieli się na pięć wewnętrznie zróżnicowanych zakonów.
Pierwszy z nich Ordo Administratum zajmuje się sprawami administracyjnymi
organizacji, trzy kolejne: Ordo Heretica, Ordo Daemos i Ordo Necros zajmują się
tropieniem, infiltracją oraz niszczeniem sekt i kultów działających na szkodę
Imperium. Ostatni zakon, Ordo Custodio to właściwie regularna armia, lojalna
Świętemu Oficjum, używana wszędzie tam, gdzie wymaga tego dobro Lenna Sigmara.
ORDO ADMINISTRATUM:
Zakon zajmuje się sprawami administracyjnymi Świętego Oficjum w tym: propagandą,
skarbcem i podatkami, procesami, a także wyszukiwaniem i zatrudnianiem
duchownych oraz świeckich pracowników. W przypadku śmierci któregoś z
Inkwizytorów, to właśnie do Ordo Administratum należy przygotowanie kandydatury
ewentualnego następcy. Duchowni należący do zakonu, to głównie biurokracji i
ekonomowie, doskonale znający prawo i reguły handlu, bezwzględnie
wykorzystywane dla dobra Imperium. Wielu wyższych hierarchów zakonu piastuje
funkcje osobistych doradców zarówno Wielkiego Teogonisty, jak i Wielkiego
Inkwizytora.
Choć duchowni zakonu nie biorą bezpośredniego udziału w działaniach
prowadzonych przez Święte Oficjum, nikt nie poddaje w wątpliwość faktu, że bez
Ordo Administratum, działania Inkwizytorów nie przyniosłyby tylu sukcesów, a sama
organizacja nie zdobyła władzy, jaką obecnie posiada.
Główna siedziba zakonu mieści się w podziemiach Katedry Sigmara w
Altdorfie. Pomniejsze filie, które znajdują się także w Talabheim i Nuln, zajmują się
bieżącymi, lokalnymi sprawami.
ORDO HERETICA:
Niechaj wola Sigmara będzie twoją pochodnią, rozjaśniającą ciemności. Nie
ufaj nikomu. Spal heretyka. Zabij mutanta. Nawróć niewiernych.
- wyjątek z Codex Inquisition
Ordo Heretica jest największym z właściwych zakonów Świętego Oficjum. Do
zakonu należy większość działających Inkwizytorów, a także ci łowcy czarownic,
którzy nie należą do Ordo Custodio. Zakon zajmuje się tropieniem i zwalczaniem
mutantów, grup zwierzoludzi, czarnoksiężników i heretyków oddających cześć
zakazanym bóstwom, a także wszelkimi innymi organizacjami i jednostkami, których
działanie zagraża bezpieczeństwu Imperium.
2 - WARHAMMER FRP
niekiedy bardzo długi, procesu, ryzyko, iż upór wykazywany przez niego podczas
obrony może zostać uznany za brak skruchy i jako taki ukarany; to wszystko czyni
obronę bardzo trudną, jeśli wręcz niemożliwą i powoduje, że bardzo trudno uzyskać w
procesie inkwizycyjnym wyrok uniewinniający. Jest tak zwłaszcza w wypadku
skromnych, prostych ludzi, którzy wciągnięcie zostali w tryby inkwizycyjnej machiny
procesowej.
Skuteczność strategii opierała się na podejrzeniu, której normalnymi
narzędziami były anonimowe donosy lub samooskarżenie, polegała nie tylko na
skrajnej łatwości, z jaką można było rozpocząć proces, ale także i przede wszystkim na
tym, że każdy mógł zostać wciągnięty w sieć podejrzeń.
Żaden Inkwizytor nie użyje magii do wypełnienia swojej misji. Uczeni teologowie są
zgodni, że wszelka magia stanowi nieczysty oddech demonów i użycie jej w zbożnym
celu przypominałoby gaszenie płonącego domu za pomocą oliwy. Wielu łowców
czarownic jest przekonanych, że wszyscy czarodzieje, nawet Imperialni Magistrowie,
naznaczeni są piętnem Chaosu.
Demony Chaosu uległy mocy Wielkiemu Inkwizytorowi, który skierował je
przeciw heretyckiemu kapłanowi. Niemal całą noc nad fortecą unosiły się krzyki
mordowanych, gdy demony przemierzyły korytarze i sale fortecy, zabijając
pozostałych przy życiu kultystów, o świcie fortecę wypełniły jeszcze głośniejsze
wrzaski, rozrywanego na strzępy człowieka. Gdy Inkwizycja wkroczyła do
zamku, podłogi i ściany spływały krwią zmasakrowanych kultystów, zaś ciała
arystokraty nigdy nie znaleziono.
W ciągu następnych tygodni, Inkwizytorzy ogniem oczyścili fortecę, zaś
Prezbiterzy Sigmara odprawili egzorcyzmy i poświęcili twierdzę Sigmarowi.
Wielki Inkwizytor sprowadził do Glaubenniedrich krasnoludzkich inżynierów i
budowniczych, którzy w ciągu następnych lat rozbudowali twierdzę, umocnili
mury i odbudowali wieże zniszczone w czasie oblężenia.
Obecnie, w murach fortecy znajduje się biblioteka Zakonu Oczyszczającego
Płomienia. W Czarnej Wieży, wzniesionej z rozbitego przez demony kamienia,
znajduje się więzienie, w którym Święte Oficjum przetrzymuje skazanych na
dożywocie. Pozbawioną okien, wyłożoną ołowiem wieżę wypełniają krzyki,
jęki, szloch, płacz i błaganie o litość przebywających wewnątrz więźniów.
- fragment Twierdza Glaubenniedrich, Magnusa von Balthasara
To właśnie Inkwizytorzy Ordo Heretica jako pierwsi pojawiają się wszędzie
tam, gdzie istnieje zagrożenie dla Lenna Sigmara. W zależności od zaistniałego
niebezpieczeństwa Inkwizytorzy osobiście zajmują się oskarżonymi o herezję lub
wzywają Inkwizytorów należących do Ordo Daemos lub Ordo Necros.
Do zakonu przydzieleni zostają wszyscy nowo mianowani Inkwizytorzy i
łowcy czarownic, którzy pod czujnym okiem starszych zakonników pogłębiają swą
wiedzą oraz doskonalą techniki śledcze i znajomość tortur. W szeregach zakonu działa
również wielu należących do Kolegium Ognia czarodziejów.
ORDO DAEMOS:
Myśl rodzi Herezję, Herezja rodzi Karę!
Ignorancja jest cnotą. Wytrwaj w swej Ignorancji.
- wyjątek z Codex Inquisition
Inkwizytorzy należący do Ordo Daemos, zajmują się zwalczaniem demonologii i tych
Kultów Mrocznych Bogów, które praktykują przywoływanie demonów oraz
eksperymentują ze Spaczeniem, straszliwym Kamieniem Przemian.
Większość Inkwizytorów Ordo Daemos to doświadczeni, znani z
bezwzględności i fanatyzmu, ponurzy sędziowie, których wiara została zahartowana w
ogniu płonących stosów. Wielu należących do zakonu Inkwizytorów posługuje się
magią, a niemal wszyscy spośród nich należą do Kolegium Światła.
Jednak obcowanie z demonicznymi siłami na każdym śmiertelniku wyciska
swe piętno, dlatego wielu Inkwizytorów Ordo Daemos cierpi na różne dolegliwości
psychiczne. Wśród mieszkańców Imperium krąży wiele opowieści o szalonych
Inkwizytorach, którzy pogrążeni w obłędzie skazywali na śmierć w płomieniach całe
wsie i osady, podejrzewając mieszkańców o oddawanie czci Mrocznym Bóstwom.
ORDO NECROS:
Do zadań Ordo Necros należy zwalczanie wszelkich herezji związanych z
nekromancją i sanguimancją, w tym walka z nekromantami i ożywieńcami, a także
ściganie i sądzenie ludzi trudniących się porywaniem zwłok i rabowaniem grobów.
Inkwizytorzy Ordo Necros wywodzą się spośród doświadczonych
zakonników należących do Ordo Heretica. Wielu Inkwizytorów praktykuje Magię
Śmierci, a najlepsi wielokrotnie infiltrowali i demaskowali kulty oraz czarnoksiężników
praktykujących nekromancję.
Zakon posiada ogromną bibliotekę, w której znajdują się nieprzeliczone
woluminy, zawierające potężne zaklęcia i rytuały wykorzystywane przez nekromantów.
W historii Ordo Necros znane są przypadki, kiedy to Inkwizytorzy ulegali pokusie
nieśmiertelności i pogrążali się w szaleństwie nekromancji. Dlatego obecnie, jedynie
doświadczeni, pokorni i bogobojni Inkwizytorzy, którym udało się pokonać wiele
prób i dowieść swej wierności przyjmowani są do Ordo Necros.
ORDO CUSTODIO:
Zbadaj swe myśli!
Desperacja, litość, pobłażliwość, przebaczenie, tolerancja, wątpliwość i
współczucie są oznaką słabości.
Tylko silna wola i determinacja są gwarancją zwycięstwa!
- wyjątek z Codex Inquisition
Ordo Custodio jest ostatnim i zarazem najliczniejszym zakonem składającym się na
strukturę Świętego Oficjum Sigmara. Zakon jest właściwie regularną armią, w
szeregach, której znajduje się wielu doskonale wyszkolonych żołnierzy, templariuszy,
łowców czarownic, bombardierów, saperów, łuczników oraz strzelców należących do
piechoty ognistej. Kontyngenty zakonu stacjonują we wszystkich prowincjach
Imperium, stanowiąc osobistą straż i armię Inkwizytorów.
BRACTWO OGNIA& MIECZA:
Biedni, prości ludzie - zbyt bojaźliwi lub zbyt tępi, by dostrzec zło
wewnątrz siebie. Lamentują i narzekają na moje… bezkompromisowe
metody, lecz czy jest wśród was ktokolwiek kto myśli, iż powieszenie
połowy wsi jest zbyt wielką ceną za pewność, że zepsucie zostało
ujawnione i zniszczone tego dnia?
- Ernst Traugott, łowca czarownic
Łowcy czarownic należący do Bractwa Ognia & Miecza stanowią pewnego rodzaju
wewnętrzny krąg łowców skupionych w Zakonie Oczyszczającego Płomienia. Ta
niezwykle skryta i ściśle tajna komórka łowców czarownic, która uważa się za
całkowicie oddaną sprawie bezpieczeństwa Imperium, jest potajemnie finansowana ze
skarbca samego Wielkiego Teogonisty - Yorriego XIIII i odpowiada bezpośrednio
przed Wielkim Inkwizytorem Gnimnyrem II. Jeśli nawet Wielki Teogonista lub Wielki
Inkwizytor zdają sobie sprawę z nadmiernego, niebezpiecznego fanatyzmu albo
bezwzględnych metod postępowania łowców czarownic należących do Bractwa
Ognia & Miecza, wydają się tym nie przejmować lub w tajemnicy popierać takie
działania.
SIEDZIBA BRACTWA OGNIA & MIECZA:
Główna siedziba Bractwa Ognia & Miecza mieści się w ponurym budynku
położonym niedaleko Katedry Sigmara w Altdorfie. Wejście do budynku oznaczone
jest mosiężną tabliczką z wizerunkiem komety od dwóch ogonach i młota Ghal Maraz.
Zwykli ludzie nie mają wstępu do budynku, a jego drzwi pozostają zawsze zamknięte.
Pukanie pozostanie bez odpowiedzi, gdyż każdy należący do Bractwa łowca
czarownic posiada własny klucz.
Wielu członków Bractwa Ognia & Miecza piastuje stanowiska w administracji
imperialnej lub w strukturach Kultu Sigmara. Łowcy czarownic szczególnie chętnie
zatrudniają się w każdej organizacji, która utrzymuje jakikolwiek kontakt z Kolegiami
Magii.
Ascetyzm zewnętrznego wykończenia budynku odpowiada surowości wnętrz.
Kamienne ściany przykryte są nielicznymi gobelinami, a proste meble wykonano z
ciemnego drewna. W budynku znajdują się sypialnie dla członków Bractwa przybyłych
z innych miast. Łowcy czarownic dbają o to, by w każdym większym mieście Starego
Świata utrzymywać przynajmniej jednego agenta. Ostatnio ich wysłannicy pojawili się
także w Tilei, Estalii, Kislevie oraz Bretonni.
W podziemiach siedziby można ujrzeć prawdziwe oblicze Bractwa Ognia &
Miecza. Mieszczą się tu lochy i izby tortur, zwane przez łowców czarownic komnatami
przesłuchań. Cele położone pod siedzibą Bractwa są jeszcze mniej przyjemne od
zwykłych cel więziennych. W lochach znajduje się również sala sądowa, w której
odbywają się procesy adeptów magii, przeprowadzane przed obliczem trzech
samozwańczych sędziów. Oskarżonym nie przysługuje prawo do obrońcy ani
świadków, gdyż w opinii łowców czarownic, mogliby oni zamącić obraz sprawy.
Proces zaczyna się zwykle od prostego pytania: Od jak dawna trwają twoje konszachty z
demonami?
Jeśli delikatne metody nie skłonią oskarżonego do przyznania się do winy, a o
to głównie chodzi bez względu na to, czy oskarżony jest winny czy nie, oskarżony
prowadzony jest do komnat przesłuchań, gdzie do dzieła zabiera się oprawca. Po
zmuszeniu oskarżonego do przyznania się do winy, aranżowany jest pokazowy proces
przed Inkwizytorem, na którym oskarżony musi przyznać się ponownie, po czym
zgodnie z prawem, zostaje spalony na stosie. Jeśli jednak łowcy czarownic uznają, że z
jakiegoś powodu proces nie powinien się odbyć, ciało oskarżonego zazwyczaj zostaje
potem wyłowione z Reiku przez straż miejską.
Bracia należący do Ordo Custodio stanowią militarną siłę Zakonu
Oczyszczającego Płomienia, wykorzystywaną do zwalczania dużych, dobrze
zorganizowanych band zwierzoludzi, goblinoidów i oddziałów ożywieńców.
Liczna, doskonale wyszkolona i uzbrojona armia, której żołnierze znani są z
fanatyzmu i ślepego oddania hierarchom Świątyni Sigmara budzi usprawiedliwiony lęk
w sercach wielu arystokratów. W ciągu ostatniego stulecia, magnaci wielokrotnie
wyrażali swe opinie, pytając, czy Święte Oficjum naprawdę potrzebuje własnej armii?
Czy Inkwizytorzy nie mogliby korzystać z wojsk Elektorów lub nawet oddziałów
Armii Imperialnej? Jedyną odpowiedzią, jaką wystosowali hierarchowie zakonu, było
słowne zapewnienie, że Ordo Custodio nigdy nie zostanie użyte w celach
politycznych. Taka odpowiedź wcale nie uspokoiła arystokratów, którzy doskonale
pamiętali przypadki, gdy wrogowie Świątyni Sigmara oskarżani byli o herezję, ich
majątki siłą zajmowane przez Święte Oficjum, a żołnierze najmowani lub zabijani
przez zakonników należących do Ordo Custodio.
POLOWANIA NA CZARODZIEI:
Niech Sigmar roświetla naszą drogę przez ciemność płonącymi
stosami heretyków…
- Dieter Johannson, Generał Bractwa Ognia & Miecza
Bractwo Ognia & Stali stanowi spore zagrożenie dla Kolegiów Magii, gdyż interesują
się także tymi adeptami magii, którzy pozostają poza zasięgiem zwykłych łowców
czarownic, między innymi także licencjonowanymi uczniami i wędrownymi
czarodziejami Kolegiów. Nie wydaje się możliwe, by łowcy czarownic faktycznie
uwięzili lub zamordowali pełnoprawnego Magistra Kolegium, jednak podróżujący po
Imperium uczniowie i wędrowni czarodzieje zaczęli ostatnio znikać bez wieści. Wydaje
się, że łowcy czarownic świadomie i celowo eliminują najsłabszych członków
Kolegiów Magii. Istnieje podejrzenie, że Wielki Inkwizytor wykorzystuje Bractwo
Ognia & Stali w celu destabilizacji i osłabienia Kolegiów Magii, być może mając
nadzieję na sprowokowanie ich do jakichś nieprzemyślanych działań i osłabienia ich
władzy.
Ostatnio uwagę na Bractwo zwróciło Kolegium Cienia, a Kolegium
Płomienia wyraża się o nich z jawną pogardą. Łowcy czarownic działają jednak skrycie
i na razie nie sposób im przedstawić, ani tym bardziej udowodnić jakichkolwiek
zarzutów. Nie ma jednak wątpliwości, że już wkrótce dojdzie do konfrontacji
pomiędzy imperialnymi czarodziejami a łowcami czarownic. Fakt, że finansowani są
przez Wielkiego Teogonistę, pozostaje na razie tajemnicą. Jednak wcześniej czy
później, wieści o tym muszą dotrzeć do uszu Najwyższego Patriarchy, a jego reakcja
może być gwałtowna.
Najprawdopodobniej właśnie na to liczą Yorri XIIII i Gnimnyr II.
OSOBISTOŚCI:
Ogień i potępienie dla bezbożników! Grzesznik tkwić będzie w
ogniu jako ryba w wodzie. Ogień otoczy potępionych i wedrze się do
ich trzewi, aby zadać im katusze. Ich ciała zamienią się w płomień, a
trzewia zaczną w nich płonąć, serca w piersiach ich zaczną płonąć,
krew w żyłach, a nawet szpik w kościach. Każdy niegodziwiec sam
stanie się gorejącym paleniskiem…
- Dieter Johannson, Generał Bractwa Ognia & Miecza
Generałem Bractwa Ognia & Miecza jest Detlef Johannson, siwowłosy człowiek po
pięćdziesiątce, o surowym spojrzeniu. Detlef zawsze ubiera się w czerń. Jest bliskim
znajomym i dawnym towarzyszem Wielkiego Inkwizytora Gnimnyra II. W ciągu
swojej ponad trzydziestoletniej kariery łowcy czarownic pomógł Grimnyrowi II
wytropić wielu czarnoksiężników Chaosu, a przynajmniej Wielki Inkwizytor twierdził,
iż palone osoby nimi były. Detlef jest zgorzkniałym, starym paranoikiem. Nienawidzi
elfów, twierdząc, że każdy z nich jest czarnoksiężnikiem albo czymś znacznie gorszym.
Krążą plotki, że Detlef i jego łowcy zdobyli podczas swoich wypraw wiele amuletów
chroniących przed magią albo rozpraszających zaklęcia, jak również oręż niszczący
magię. Choć Kolegia próbowały ukryć przed społeczeństwem znane im metody
przeciwstawienia się magii, do Bractwa dotarły plotki, że niektóre substancje wyciszają
lub całkowicie wygaszają magiczną energię.
Bractwo dysponuje też olbrzymim zapasem niezwykle skutecznego, choć
niemagicznego wyposażenia. Posiadają dostęp do wielu trucizn i narkotyków,
specjalnych antymagicznych kajdan, knebli i węzłów na języki, a nawet słojów z
paskudnymi, gryzącymi owadami, których ukąszenia potrafią rozproszyć koncentrację
każdego czarodzieja. Dzięki znakomitemu wyszkoleniu i zgraniu, doskonale
dobranemu ekwipunkowi, sporym zasobom pieniężnym, umiejętnościom
podburzania tłumu i znacznych wpływów politycznych, Bractwo Ognia & Miecza do
chwili obecną działają z zabójczą skutecznością. Żaden napadnięty czarodziej nie
potrafił skutecznie stawić im czoła.
WARHAMMER FRP - 3
 CODEX INQUISITION
Pod koniec XXV wieku powstała potrzeba unormowania działalności inkwizycyjnej. Zadania podjął się Wielki Inkwizytor
Theneus I. Kodeks został spisany na początku roku AS2484, a ogłoszony 18 Sigmarzeita, w Katedrze w Altdorfie. Inkwizytor
generalny był przekonany, że w ten sposób dostarczył potomnym dzieło, które umożliwi położenie kresu herezji oraz
kultom zakazanych bogów i zapoczątkuje jurysdykcję wiary.
Kodeks składa się XXVI artykułów o następującej treści.
I. Inkwizytorzy mogą żądać złożenia przysięgi wierności i
udzielenia wszelkiej możliwej pomocy od wszystkich, do
których się zwrócą: przede wszystkim od ludu, ale
szczególnie od notabli, namiestników oraz urzędników
imperialnych.
II. Inkwizytorzy muszą odczytywać upomnienie
skierowane przeciw rebeliantom.
III. Zawsze musi być udzielony okres łaski (trzydzieści lub
czterdzieści dni), po to, aby pozwolić grzesznikom na
opamiętanie się, a ludziom prawym na złożenie
doniesienia. W ten sposób unikać się będzie: śmierci,
więzienia, konfiskaty dóbr.
IIII. Należy określić treść pytań oraz sposób ich zadawania
podczas przesłuchania.
V. Od osób, które przyznały się do winy, należy żądać
wyrzeczenia się swych błędów i publicznego okazania
skruchy.
VI. Ustanawia się zakaz piastowania urzędów publicznych
oraz posiadania beneficjów kościelnych przez heretyków i
wyznawców zakazanych bogów (nawet jeśli okazali oni
skruchę); ponadto zabrania się im noszenia eleganckich
szat, broni oraz dosiadania koni.
VII. Na heretyków, którzy uratowali się od stosu, nakłada
się stosowne pokuty oraz obowiązek jałmużny - na rzecz
Kultu Sigmara - w celu obrony wiary oraz prowadzenia
kampanii wojennej przeciw wrogom Imperium.
VIII. Tym, którzy wyznali swe winy po okresie łaski,
wymierzone zostaną łagodniejsze kary, lecz w każdym
razie surowsze niż tym, którzy uczynili to wcześniej.
VIIII. Dzieci heretyków, w wieku poniżej piętnastu lat,
będące również heretykami, które wyznały swe grzechy,
będą traktowane łagodnie ze względu na ich wiek.
X. Heretykom, którzy ponownie popadną w grzech,
zostaną skonfiskowane ich dobra.
XI. Heretyk zaaresztowany na podstawie cudzego
doniesienia, który następnie wyzna swe winy oraz imiona
swych wspólników, zostanie ukarany karą dożywotniego
więzienia, która to kara, za zgodą Inkwizytorów, może
zostać złagodzona. Wyznawcy zakazanych bogów, a
szczególnie Mrocznych Bogów Chaosu otrzymają łaski
śmierci przed spaleniem, przez uduszenie lub ścięcie.
4 - WARHAMMER FRP
XII. Heretyk, co do którego zachodzi podejrzenie, iż jest
nieszczery w swej prośbie o wybaczenie grzechów,
zostanie oddany świeckiemu wymiarowi sprawiedliwości,
który wykonana na nim stosowną karę.
XIII. Jeżeli ktoś został uniewinniony, lecz okaże się że
kłamał w którymkolwiek punkcie swych zeznań, zostanie
ponownie osądzony jako zatwardziały heretyk.
XIIII. Zanim przystąpi się do procesu przeciwko osobie,
która wyznała swe winy, obciążające ją zeznania świadków
muszą być dokładnie przeanalizowane.
XV. Jeśli istnieją niezgodności pomiędzy zeznaniami
świadków a zeznaniami przesłuchiwanego, może być on
poddany torturom. Jeżeli ktoś wyznaje swe winy podczas
tortur, trzeba, aby potem potwierdził on swe zeznania po
trzech dniach. Jeśli ich nie potwierdzi, można ponownie
zastosować tortury.
XVI. Aby chronić świadków, oskarżonemu nie można dać
poznać ich tożsamości: ich zeznania publikowane są jako
anonimowe.
XVII. Przesłuchanie musi być prowadzone przez
Inkwizytora osobiście.
XVIII. Inkwizytor musi być obecny w razie stosowania
tortur.
XVIIII. W razie doniesienia złożonego po śmierci heretyka
lub wyznawcy zakazanych bogów jego ciało zostanie
ekshumowane.
XX. Na życzenie Wielkiego Teogonisty Inkwizytor ma
prawo działania na wszystkich terenach zależnych od
Imperium.
XXI. Dzieci heretyków oddane w ręce władz świeckich
mają być wychowane i kształcone zgodnie z zaleceniami
Inkwizytorów.
XXII. Wszelkie dobra po skazanych heretykach i
wyznawcach Mrocznych Bogów dziedziczy Kult Sigmara.
XXIII. Inkwizytorzy nie mogą przyjmować prezentów od
osób, które mogą mieć cokolwiek wspólnego z procesami.
XXIIII. Inkwizytorzy muszą działać w zgodzie, pokoju i dla
wspólnego dobra.
XXV. Inkwizytorzy muszą czuwać nad zachowaniem
swych podwładnych.
XXVI. Kwestie nie uregulowane w tym kodeksie muszą
być rozstrzygnięte w dobrej wierze przez samych
Inkwizytorów.
…zważywszy na fakt, iż przestępstwo demonologii oraz wiary w
zakazane bóstwa i bogów Chaosu dotyczy bezpośrednio sumienia
jednostki, my, Inkwizytorzy, zostaliśmy zmuszeni do zastosowania
nowego narzędzia do zwalczania herezji. Jest nim formuła
denuncjacji z tytułu reputacji. Od tej pory, by wykryć heretyka nie
jest konieczne czekanie na kogoś, kto by go zadenuncjował. Należy
natomiast zająć się jego reputacją, opinią, jaką cieszy się jego
rodzina, jego kontaktami towarzyskimi. Przede wszystkim należy
jednak przyjąć założenie, drogi bracie, iż heretyk z samej swej
natury jest dzieckiem kłamstwa. Decydujące jest więc badanie
sławy, jaką cieszy się on w społeczności.
Przestudiuj dokładnie reguły i zalecenia, zawarte w księdze
Podręcznik Inkwizytora, spisanej przez naszego brata Theneus I,
bardzo dobrze one ową procedurę opisują.
Oto Inkwizytor, oznajmiając o swym przybyciu, wysyła do
proboszczów miast lub wiosek, w których ma odbyć się jego
wizytacja, list. List taki brzmi mniej więcej:
Inkwizytor…, prezbiter Sigmara, do
szacownego…, proboszcza parafii znajdującej
się w mieście…; wzywamy was do okazania
posłuszeństwa naszym apostolskim
przykazaniom. Mamy zamiar, zgodnie z tym
do czego jako inkwizytor powołani jesteśmy,
porozmawiać o pewnych kwestiach, które
dotyczą wiary, tak zgromadzonego kleru, jak i
wiernych. Dlatego też, na mocy nadanej nam
przez Wielkiego Teogonistę, którą z jego woli
w tym miejscu sprawujemy, prosimy Was,
żądamy i nakazujemy w przyszły Festag
ogłosić ludowi, że ma on, w kolejny Festag,
udać się do Świątyni Katedralnej…, po to, aby
wysłuchać tego, co dotyczy prawowierności w
sprawach wiary.
W następnym tygodniu proboszcz otrzymuje kolejne pismo, mające
na celu potwierdzenie i ponowne przypomnienie tego, o czym była
mowa w poprzednim liście.
Po piśmie tym następuje wizyta jednego z nas, Inkwizytorów. W
przewidziany Festag, w uroczystych szatach, z pompą i paradą
wkraczamy do katedry i wygłaszamy podczas nabożeństwa homilię,
w której przypominamy wszystkim obecnym (a także i
nieobecnym), co oznacza wierność prawdziwej wierze. Homilię
kończymy wezwaniem, które nie pozostawia żadnych wątpliwości.
Pojmując doniosłość poruszonych tu przed
chwilą kwestii, niech każdy pamięta, że jeśli
wie coś o słowach lub czynach
sprzeciwiających się wierze, ma on obowiązek
wyjawienia tego Inkwizytorowi. Niech nikt
nie myśli, iż wstydem byłoby składanie
donosów na przyjaciół czy sąsiadów! Wręcz
przeciwnie, jest ono gestem wspaniałego
posłuszeństwa prawom Sigmara naszego Pana.
Tak więc, aby uniknąć zamieszania, niech
wszyscy dokładnie wysłuchają tego, co
odczyta wam skryba.
Wtenczas w katedrze panuje absolutna cisza. Na ambonę wchodzi
skryba, który zajmuje miejsce obok nas, a następnie rozwija zwój
pergaminu i uroczyście odczytuje przesłanie:
My, kapłan Sigmara…, Inkwizytor jego
świątobliwości Wielkiego Teogonisty na tym
obszarze…, dowiedziawszy się, że demonologowie i
wyznawcy Mrocznych Bogów niczym żmije
starają się rozlać swą truciznę w tej waszej
krainie i że chcą oni spustoszyć wasze dusze,
tak jak lisy pustoszą ogrody Pana, bluźniąc
przeciw Sigmarowi najwyższemu.
My, których wnętrzności skręcają się ze
strachu i wstrętu, na samą myśl, iż trucizna
herezji zatruła już wiele dusz.
My, władzą nadaną nam przez Wielkiego
Teogonistę, na mocy świętego posłuszeństwa i
pod karą ekskomuniki, nakazujemy wszystkim
i każdemu z osobna, tak świeckim, jak
duchowieństwu, wszystkim osobom żyjącym
w granicach tego miasta i w promieniu sześciu
kilometrów poza jego murami, aby w ciągu
siedmiu dni, poczynając od dnia dzisiejszego,
powiadomili nas, jeśliby dowiedzieli się lub
usłyszeli, że jakaś osoba jest kultystą Chaosu
czy też jest podejrzana o czczenie Mrocznych
Bogów lub też, że mówi ona coś przeciwko
jakiemuś artykułowi wiary czy przeciw
sakramentom, lub nie zachowuje się tak jak
inni, lub też unika kontaktów z wierzącymi,
lub też wzywa demony i oddaje im cześć.
Notariusz zwija pergamin i odchodzi, odprowadzany cichym
szmerem tłumu. Nie ma jednak czasu na żadne komentarze,
ponieważ w tym czasie ponownie zabieramy głos:
Ktokolwiek - niech go Sigmar broni! - nie
podporządkowałby się naszemu nakazowi
denuncjacji - zaniedbując w ten sposób
zbawienie swej duszy - niech wie, że objęty
jest ekskomuniką.
Ten natomiast, kto pomoże nam w
wypełnieniu naszego zadania, otrzyma trzy
lata odpustu. Również i skryba, który przed
chwilą odczytał wam ów nakaz, uzyskał trzy
lata odpustu. Bądźcie więc posłuszni i nie
traćcie i wy okazji otrzymania odpustu.
Nasze słowa zwrócone są do prawych wiernych obecnych w
świątyni. Zdajemy sobie jednak sprawę, że wśród słuchających nas
owiec znajdują się i wilki. Jako Inkwizytorzy jesteśmy znawcami
prawa, mamy więc umysł jasny i przenikliwy. Wiemy, że aby
uderzyć we wroga, trzeba oddzielić go od innych, trzeba zmusić go,
by wyszedł na światło dzienne:
Nadana nam władza apostolska pozwala nam
natychmiast zademonstrować dobroć Sigmara.
Dlatego też udzielamy szczególnej łaski
wszystkim kultystom, sympatyzującym z
kultystami, opiekunom kultystów,
podejrzanym o czczenie Mrocznych Bogów,
dobroczyńcom Mrocznych Bogów, z powodu
których tu przybyliśmy, aby przyszli do nas z
własnej woli, przed upływem miesiąca, nie
czekając na to, że zostaną oni zadenuncjowani,
oskarżeni czy aresztowani. Nie będziemy
jednak równie miłosierni po upływie tego
okresu.
WARHAMMER FRP - 5
 Niemało jest wilków obecnych na tym nabożeństwie. Może
brakować tych, którzy świadomie przeszli na stronę Mrocznych
Bogów. Ci jednak, którzy wiedzą, iż wygłaszali jakieś wątpliwości
czy krytykę, a jeszcze bardziej ci, którzy mieli w zwyczaju bluźnić
czy przeklinać, są obecni i teraz lękają się i drżą. Ci właśnie, o
tchórzliwych duszach, stanowią największe zagrożenie dla swych
ziomków.
Na początku próbują oni ratować się sprytem. Przychodzą do
konfesjonału, kiedy świątynia jest już pusta i proszą o możliwość
przystąpienia do sakramentu spowiedzi. Czasami nawet i więcej:
zbliżają się do nas, Inkwizytorów i łamiącym się głosem proszą,
abyśmy to my ich wyspowiadali. Jednak zapominają, że Inkwizytor
i spowiednik to dwie oddzielne figury: Inkwizytor nie jest
spowiednikiem, lecz sędzią. Sekret spowiedzi nie może być mieszany
z sekretem procesu prawnego. Ponadto Inkwizytor, wprawdzie nie
będąc wilkiem, jest w każdym razie lisem. Heretyk nie może więc
liczyć, iż łatwo uda mu się wyłgać.
I tak wilk zostaje przegoniony. Podjęta przez niego próba ratowania
swej skóry obraca się teraz przeciw niemu. Inkwizytor nie zechciał
wysłuchać jego spowiedzi, a co więcej, wie już, iż możemy w niego
uderzyć. Usiłując ukryć się i wykupić za niską cenę, kultysta zdjął
swą maskę. Ktoś go zobaczył. Ludzie już wiedzą. Wiemy też my.
Musiał się odsłonić i teraz stoi nagi, definitywnie wykryty.
Paradoksalnie stał się donosicielem na samego siebie.
Drugi wilk, bardziej sprytny, dowiedział się o tym, co zaszło.
Również i on zbliża się do Inkwizytora, jednak jego cel jest inny niż
jego poprzednika. Tak - stwierdza - wie on dobrze, co chciał wyznać
ten drugi. Jeśli Inkwizytor zechce, opowie o wszystkim. Zresztą -
mówi - wygłoszona w katedrze homilia wstrząsnęła nim do głębi,
dotarła do najgłębszych zakamarków jego duszy i pobudziła go do
łez, nie, bynajmniej nie do łez skruchy, ale do łez cierpienia z
powodu tego bliźniego: bluźniercy i cudzołożnika, zresztą wszyscy
wiedzą co to za jeden.
Inkwizytor słucha, robi notatki, kataloguje oskarżenia, pociesza
wilka, który na koniec zmienia się w krokodyla: Może zdradziłem
mego przyjaciela…, może skrzywdziłem mego towarzysza….
Pocieszamy go: Nie lękaj się: prawda nas wyzwoli. Wezwę cię, kiedy
będzie potrzeba. Troszcz się tylko o to, żeby czegoś nie pominąć, w
ten sposób zapracujesz na swoje zbawienie oraz na zbawienie
innych.
Sprytny wilk odchodzi, również i on widziany przez innych
współmieszkańców, których spojrzenia śledzą go przez szpary w
zasłoniętych oknach. Również i on jest niespokojny. Ostatnie słowa
Inkwizytora nie były jasne. Nie wystarcza więc złożenie donosu,
aby zarobić sobie na zbawienie duszy? Nie należą się za to trzy lata
odpustu?
Wieczorem, w karczmie, wielu pyta go o tę rozmowę. Między
jednym kielichem a drugim, podniecony winem wilk demonstruje
przesadną pewność: To boży człowiek… trzeba z nim porozmawiać
tak jak ja… dla zbawienia duszy.
Następnego dnia dom, w którym zatrzymaliśmy się, zostaje
oblężony przez tłum mężczyzn i kobiet, tłum tak liczny, że nie
wystarcza czasu na wysłuchanie wszystkich. Na plac przyniesiona
więc zostaje księga, w której skryba może odnotować wszystko to,
czego nie zdołały wysłuchać uszy sędziego. Zbiorowy sekret zostaje
rozpowszechniony. Pod koniec drugiego dnia zamykamy się w
swym pokoju, zabierając ze sobą sekret miasteczka. Obok łóżka, na
biurku spoczywa księga, którą przechowujemy jako swoistą relikwię
zła. Uzupełniona jest ona spisanymi przez nas imionami osób, które
zgromadziliśmy w ciągu dnia. Teraz już wiemy, od kogo zacząć,
kogo przesłuchać.
W ten sposób mija czas łaski, prawdziwy czas zasiewu. Potem
można już przejść do fazy żniw, do oddzielenia ziarna od kąkolu.
Ponownie zostają wezwani donosiciele, są przesłuchiwani z
większym już spokojem. Jeżeli wcześniej nie było czasu na
przesłuchanie wszystkich teraz wydłuża się on. Zza zasłoniętych
okien ciekawskie twarze śledzą wszystko, co dzieje się w mieście,
słyszą zbliżający się i oddalający dźwięk żelastwa. Poszlaki mało
prawdopodobne zostaję odłożone na bok, ale nie zlekceważone: To,
czego nie da się znaleźć dzisiaj, może być odkryte jutro. Jeśli
natomiast poszlaka jest prawdopodobna, rozpoczyna się proces - do
akcji wkracza prawdziwa inkwizycja.
- fragment Komentarz do Podręcznika Inkwizytora, autorstwa Lorda Inkwizytora Skalfa I
6 - WARHAMMER FRP
Tak więc, mając do dyspozycji morze donosów i poszlak, musimy
jedynie wybrać, zadecydować o priorytecie. Są pewne imiona i
wskazówki, które mają pierwszeństwo. Imiona i przyczyny, z
powodu których do akcji wkracza natychmiast trybunał
inkwizycyjny, donosy na kultystów, czasami na osoby o wysokiej
randze. Sieć donosów zacisnęła się i oto, wśród niezliczonych
oskarżeń, pojawiają się imiona dobrze znane śledczym. W większości
wypadków są to osoby, które przebywały w mieście lub jego
okolicach tylko przejazdem, osoby mające sławę kultystów, które
jednak już wyjechały. Może zwietrzyły niebezpieczeństwo, a może
zostały w jakiś sposób ostrzeżone o ryzyku przebywania w tym
regionie. Na miejscu pozostali jednak ci, którzy udzielili im gościny.
I od nich właśnie należy zacząć.
Pamiętaj, że przyjaciele kultystów prawie nigdy nie są kompletnie
nieprzygotowani. Wezwanie do stawienia się przed trybunałem nie
jest więc dla nich zupełnym zaskoczeniem. Rozmowy z
towarzyszami, już wcześniej przesłuchanymi, pozwoliły im poznać
metodę przesłuchania inkwizycyjnego oraz wydedukować skuteczne
formy negacji i obrony. Jest to pierwszy problem, z którym
spotykamy się my, inkwizytorzy.
Theneus I sporządził katalog oszustw i wybiegów, do jakich uciekają
się oskarżeni podczas procesów, stosowanych również tu, w
Imperium:
❖ Czasami rzecz sprowadza się do prawdziwej gry słów. Na
konkretne pytania Inkwizytora odpowiada się to, co chciałby on
usłyszeć, mając na myśli coś zupełnie innego. Sędzia pyta na
przykład: Wierzysz, że małżeństwo jest sakramentem?; w
odpowiedzi, która brzmi: Jeśli Sigmar tak chce, wierzę,
podkreśla się, że Sigmar nie chce. Na to samo pytanie kultysta
może też odpowiedzieć pytaniem zwróconym do swego
przeciwnika: A wy w to wierzycie?. Potwierdzająca odpowiedź
Inkwizytora daje mu bowiem okazję do wybiegu: Tak, też w to
wierzę, co oznacza: Ja też wierzę, że wy w to wierzycie.
❖ Innym sposobem jest unikanie odpowiedzi za pomocą użycia
sformułować takich jak: W co jeszcze mam wierzyć? Czy
możliwe jest, abym nie wierzył? Dlaczego mnie o to pytacie?
Ja wierzę we wszystko, w co należy wierzyć. Wierzę, że prawda
czyni wolnym… i tak dalej w tym stylu.
❖ Trzecim sposobem jest zupełne ominięcie pytania i
przeniesienie go z płaszczyzny wiary na płaszczyznę
egzystencjalną: Czego ode mnie chcecie? Cóż mogą wiedzieć?
Jestem biednym prostakiem, ignorantem. Słyszałem wiele
rzeczy dotyczących wiary, ale nie mam wystarczająco
inteligencji, abym mógł je osądzać. Wy, którzy uczestniczycie
w tym przesłuchaniu, nie opuszczajcie mnie; mam żonę i
dzieci… Jestem tylko wieśniakiem, nie znam się na
subtelnościach teologii, te dyskusje zaszkodzą tylko mojej
wierze, gdyż nic z nich nie pojmuję…
❖ Kolejny sposób to omdlenie. Słysząc pytanie, na które nie wie,
jak odpowiedzieć, oskarżony udaje, że źle się poczuł. Czasami
dochodzi nawet do udawania choroby umysłowej.
❖ Ostatni przypadek jest, z naszego punktu widzenia najbardziej
niebezpieczny. Polega on na udawaniu świętości. Kultysta
przedstawia się jako biedny, nieszczęśliwy, pokorny. Robi to
wielkie wrażenie na tłumie, który zaczyna czuć do niego
sympatię i brać go w obronę.

Nie jest trudno wyobrazić sobie, zwłaszcza w trzech ostatnich
wypadkach, że może się zdarzyć, iż ma się do czynienia z osobą,
która nie udaje, ale rzeczywiście jest przekonana o własnej pokorze
czy też ubóstwie, lub która rzeczywiście źle się czuje czy też nie jest
w stanie odpowiedzieć na pytania teologiczne. Takie wątpliwości
nachodzą też i nas, inkwizytorów: oszukuje mnie czy też ja oszukuję
się co do jego winy?
W swojej księdze Theneus I dostarcza nam bracie, rozstrzygającego
kryterium, mającego umożliwić odróżnienie oszusta od prostego
człowieka chorego czy obłąkanego:
A jeśli za którymś razem chodziłoby o rzeczywistego szaleńca? Aby
być pewnym, należy obłąkanego, prawdziwego czy fałszywego,
poddać torturze. Jeśli nie jest obłąkany, w obliczu bólu z trudem
przyjdzie mu kontynuowanie tej komedii.
 - INKWIZYTOR -
Hierarchowie Kultu Sigmara Młotodzierżcy dostrzegają i rozumieją potrzebę - INKWIZYTOR -
posiadania świątynnej instytucji sądowniczej. Zadaniem Inkwizycji jest prowadzenie CECHY GŁÓWNE:
spraw związanych z herezją - wyznawaniem zakazanych kultów, uprawianiem WW US K ODP ZR INT SW CHA
czarnoksięstwa, a także wszelkimi innymi sprawami zagrażającymi bezpieczeństwu +30 +30 +20 +20 +20 +25 +40 +35
Imperium. Sędziów Kultu Sigmara, dysponujących mocą ferowania wyroków, nazywa CECHY DRUGORZĘDNE:
się powszechnie Inkwizytorami. Najczęściej przydziela się ich do prowadzenia śledztw A ŻW S WT SZ MAG PO PP
związanych z działalnością wykrytych Kultów Chaosu. Zadaniem Inkwizytorów jest +2 +8 - - - +4 - -
badanie struktur sekt, powiązań z innymi organizacjami lub osobami oraz Umiejętności: aktorstwo lub urok osobisty; celny cios; czynienie cudów;
wydobywanie zeznań od podejrzanych. czytanie/pisanie; dowodzenie; finta; etykieta; heraldyka; hipnoza; historia;
Każda prowincja Lenna Sigmara posiada swego Inkwizytora, który jeździectwo lub pływanie; język tajemny (demoniczny lub nekromancki);
odpowiada przed jednym z dwóch Lordów Inkwizytorów. Lordowie podlegają język tajemny (magiczny); krasomówstwo; kryptografia; leczenie ran;
władzy Wielkiego Inkwizytora, ten zaś odpowiada przed Wielkim Teogonistą. medytacja; prawo; rozbrojenie lub targowanie się; sekretny język
Choć władza Inkwizytorów obejmuje wyłącznie ziemie należące do (bitewny); sekretny język (klasyczny); silny cios; specjalna broń (bojowa);
Imperium, to jurysdykcji Świętego Oficjum podlegają wszystkie przebywające w splatanie magii; śledzenie; teologia; torturowanie; tropienie; uniki; wiedza
granicach Lenna Sigmara istoty, niezależnie od rasy, piastowanego urzędu czy o demonach lub rozpoznawanie ożywieńców; wykrywanie istot
posiadanego statusu społecznego. magicznych; zastraszanie; znajomość języka (khazalid); znajomość języka
W odróżnieniu od Prezbiterów, Inkwizytorzy Sigmara noszą czarne habity z obcego (dowolne dwa)
długimi rękawami i obszernymi kapturami, przewiązane w pasie białymi sznurami, na Przedmioty: 20K20 złotych koron; kirys (najlepszej jakości); Lextalionis
końcach których zawiązuje się pięć węzłów, symbolizujących pięć zakonów, Excommunicatos (księga egzorcyzmów); młot bojowy (najlepszej jakości);
składających się na Święte Oficjum Sigmara. Pod habitami, Inkwizytorzy często noszą modlitewnik; pancerz kolczy (najlepszej jakości); pas inkwizytora; przybory
kolczugi z rękawami, zaś korpus nierzadko chronią także kirysami, ozdobionymi do pisania; skórznia (najlepszej jakości); sutanna (najlepszej jakości); tarcza
symbolami Kultu i Zakonu Oczyszczającego Płomienia. żołnierska metalowa (najlepszej jakości); wisior z symbolem Sigmara; zbroja
płytowa (najlepszej jakości)
Profesje wejściowe: prezbiterzy Sigmara
Profesje wyjściowe: szpieg

WARHAMMER FRP - 7