Budownictwoszkeleite

Budownictwo Szkieletowe
I Budownictwo Szkieletowe podstawowe Zasady
II Wymagania techniczno-montażowe dla

lekkiego, drewnianego budownictwa
szkieletowego
I
Budownictwo Szkieletowe podstawowe Zasady
1. Stosuj drewno suszone i czterostronnie strugane
Właściwie przygotowane drewno to gwarancja trwałości domu drewnianego
Do budowy szkieletu należy stosować drewno sosnowe, klasy K27. Tarcica musi być suszona
komorowo i czterostronnie strugana. Drewno nie może mieć określonych normowo wad, na
przykład chorych sęków lub pęknięć, bowiem zmniejszają one jego wytrzymałość.
W drewnie suszonym komorowo nie ma żadnych zarodników pleśni i grzybów. W czasie suszenia
zabijane są także larwy owadów oraz całkowicie zatrzymany jest proces sinienie drewna.
Wilgotność tarcicy z drewna sosnowego, z której można budować dom, powinna wynosić:
. nie więcej niż 18% - jeśli elementy będą obudowane,

. nie więcej niż 23% - jeśli elementy będą na otwartym powietrzu.
Drewno przywiezione na budowę nie powinno mieć wilgotności większej niż 18-19%. W trakcie
budowy - trwającej przeważnie kilkanaście tygodni - drewno wysycha do wilgotności około 16%, co
zapewnia maksymalną wytrzymałość i niezmienność wymiarów elementów.
Drewno konstrukcyjne strugane jest bardziej odporne na działanie ognia niż niestrugane: płomienie
ognia ślizgają się po jego gładkiej powierzchni. Drewno strugane jest również rzadziej atakowane
przez owady, którym trudniej dostać się do środka elementu przez gładką powierzchnię.
Podczas budowy szkieletowego domu drewnianego zarówno inwestor, jak i osoby nadzorujące
budowę, powinni zwrócić szczególną uwagę na jakość materiału stosowanego przez wykonawcę na
konstrukcję drewnianą budynku. Stosowanie innego drewna niż wymaga tego technologia, a więc o
wilgotności powyżej 18-19%, niesuszonego komorowo i niestruganego, świadczy zwykle o
niesolidności firmy wykonawczej, a takiej lepiej nie powierzać budowy domu.
2. Opieraj się na modułach
Konstrukcja oparta na modułach pozwala oszczędzać na materiałach i robociźnie
Budownictwo szkieletowe oparte jest na modułach, które określają rozstaw słupków, belek
stropowych i krokwi. Główne moduły konstrukcji budynku to 40 i 60 cm. W większości
przypadkach, moduł 40 cm stosuje się dla osiowego rozstawu słupków w budynkach piętrowych
oraz belek stropowych, przy czym przyjęty moduł dla belek stropowych wynikać musi z wielkości
przyjętych obciążeń, rozpiętości stropu i wysokości belek. Przy dużych rozpiętościach może wynosić
nawet 30 cm. 60 cm moduł stosowany może być dla rozstawu słupków ścian budynków
parterowych i krokwi.
Standardowym modułem dla płytowych materiałów poszyciowych jest 120 cm dla szerokości, tj. 2-
3 krotny moduł konstrukcji i 240 cm - dla długości, tj. 4-6 krotny moduł konstrukcji. Płyty o takich
modułach pozwalają na szybki montaż materiałów płytowych, które pokrywają trzy lub sześć (dla
40 cm), bądź dwa lub cztery (dla 60 cm) moduły konstrukcji budynku. Stosowanie płyt o
wymiarach 120 x 240 cm ogranicza odpady płyt, a tym samym wpływa na oszczędności materiału i
robocizny.
Podobne zasady montażu, opartego na modułach, obowiązują dla płyt gipsowych. Dlatego należy
stosować płyty o szerokości 120 cm i wysokości pomieszczenia.
3. Izoluj podłogę
Unikniesz skrzypienia podłogi izolując płyty poszycia podłogi od belek stropowych
Każdy strop, po którym się chodzi, mniej lub bardziej się odkształca. W stropie o konstrukcji
drewnianej uginać się może i podłoga (czyli płyty poszycia stropu), i belki stropowe. Jeśli strop jest
bardzo sztywny, ugięcia są niezauważalne, jeśli jednak jest inaczej - poszczególne jego elementy
wyraźnie się uginają. Odkształcające się elementy ocierają się o siebie i to właśnie słyszymy jako
skrzypienie podłogi. Przyczyną może być zły projekt lub niewłaściwe wykonanie konstrukcji stropu,
niepoprawny montaż płyt podłogowych, zastosowanie nieodpowiednich materiałów, a także
przeciążenie stropu podczas budowy domu.
By uniknąć skrzypienia podłogi należy:
• nie montować stropu z belek zwichrowanych, a belki z niewielkimi wykrzywieniami układać

wygięciem do góry;
• przekroje belek dobierać na podstawie obliczeń statycznych lub tabel do projektowania;
• zwracać uwagę, by - w trakcie budowy - obciążenia stropów nawet na krótko nie były większe
od normowych dla budownictwa mieszkaniowego, czyli od tych, na jakie stropy zostały
zaprojektowane;
• przy rozpiętościach belek stropowych powyżej 3,60 m (nadmierna sprężystość) stosować
przewiązki pełne - z odcinków belek stropu lub ażurowe - z listew drewnianych lub
taśmmetalowych;
• stosować gwoździe odpowiedniego rodzaju i wielkości, w liczbie i rozstawie zgodnymi z
projektem. Do montażu płyt poszycia do belek stropowych powinno się używać gwoździ
karbowanych lub skręcanych;
nie dopuszczać do przeciążenia stropu;
• między płytami poszycia zostawić szczelinę szerokości około 3 mm, aby przy nierównomiernym
obciążeniu płyty nie ocierały się o siebie krawędziami;
• na poszycie stosować płyty z krawędziami wyprofilowanymi we wpusty i wypusty. Innym
rozwiązaniem jest smarowanie krawędzi płyt masą uszczelniającą, uniemożliwiającą ich
bezpośredni styk. Płyty można też połączyć podbitką lub klipsami metalowymi;
• płytę poszycia stropu odizolować od górnych krawędzi belek stropowych za pomocą podkładek z
kleju, filcu lub taśmy gumowej.
W krajach Ameryki Północnej jako izolację rozdzielającą belki od płyt poszycia stosuje się specjalny
klej syntetyczny o nazwie Liquid Nails, który:
• eliminuje bezpośredni kontakt płyty z belką,

• usztywnia dodatkowo konstrukcję budynku,
• ogranicza wychodzenie gwoździ z płyty poszycia,
• zmniejsza liczbę gwoździ, niezbędnych do właściwego połączenia płyt z belkami stropowymi.
W Polsce zamiast Liquid Nails stosuje się najczęściej gęsty klej stolarski Wikol lub podkładki
filcowe. W Skandynawii stosuje się gumowe podkładki dystansowe.
4. Buduj oszczędnie
Budując oszczędnie ograniczasz wydatki
Optymalnie zaprojektowana konstrukcja to taka, w której w możliwie największym, ale jeszcze

bezpiecznym stopniu wykorzystano wytrzymałość materiału.
Stosowanie przewiązek należy ograniczyć do miejsc, które naprawdę tego wymagają.
Przewiązki w ścianach. Na przewiązki montowane w ścianach powinno się stosować odpadowe

odcinki elementów konstrukcji. Należy je mocować:
• w miejscach montażu szafek kuchennych i armatury łazienkowej,

• po obu stronach otworów drzwiowych - w celu usztywnienia znajdujących się tam słupów i
zapewnienia sztywności ościeżnicy drzwiowej,
• w miejscach łączenia ścian zewnętrznych ze ścianami wewnętrznymi,
• w miejscach montażu puszek elektrycznych,
• w ścianach zewnętrznych o słupach wysokości ponad 3 m, przy czym nie jest to podyktowane
względami konstrukcyjnymi, lecz bezpieczeństwem pożarowym,
• wzdłuż policzków klatki schodowej - podobnie jak poprzednie pełnią funkcję zastawek
ogniowych.
Przewiązki w stropach. Można je wykonać: z desek szerokości równej pełnej lub niepełnej
wysokości belki stropowej, ze skrzyżowanych łat drewnianych bądź profili stalowych - takie
przewiązki nazywane są krzyżulcowymi. Przewiązki w stropach powinno się stosować:
• w połowie rozpiętości stropu, jeśli jest ona większa niż 3,60 m. Przewiązki zapobiegają
skręcaniu się belek stropowych i zmniejszają ich ugięcie,
• w miejscach łączenia ścian działowych ze stropem, gdy ściana montowana jest równolegle do
belek stropowych,
• w miejscu ścianki działowej, na stropie, równoległej do belek stropowych. Zastosowane w takim
miejscu przewiązki zapobiegają ugięciu się płyty poszycia stropu i przenoszą obciążenia na
sąsiednie belki,
• między belkami stropowymi pod i nad wewnętrznymi ścianami nośnymi.
1. W ścianach zewnętrznych w słupach wysokości ponad 3 m przewiązki zamocowane na wysokości
stropu pełnią funkcję zastawek ogniowych.
2. Przewiązki powinno się mocować w miejscach łączenia ścian zewnętrznych z wewnętrznymi.
3. Przewiązki w stropach mogą być:
A - pełne z desek, B - krzyżulcowe z drewna lub metalowe
4. Gdy ściana działowa montowana jest równolegle do belek stropowych,pomiędzy belkami stropu
trzeba zamontować przewiązki:
A - zarówno nad ścianą, B - jak i pod nią,
5. Przewiązki powinny być zamontowane nad i pod wewnętrznymi ścianami nośnymi:
A - ściana ustawiona prostopadle do belek stropowych, B - ściana ustawiona równolegle do belek
stropowych.
5. Pozwól ścianom oddychać
Prawidłowy układ warstw w ścianie zewnętrznej zapewni komfort domowi
Typowy układ warstwy ściany zewnętrznej zapewniający oddychanie ściany:
Płyty gipsowe. Są wewnętrzną warstwą wykończeniową. Otwory po śrubach lub gwoździach i

miejsca połączeń trzeba zaszpachlować po czym całość pomalować.
Folia polietylenowa -zwana popularnie paroizolacją. Jest barierą dla ciepłego, wilgotnego
powietrza przenikającego z pomieszczeń na zewnątrz budynku. Poprawna nazwa brzmi "opóźniacz
pary wodnej". Głównym zadaniem folii jest ograniczenie przepływu pary wodnej do wnętrza ściany.
Zaleca się, by folia miała grubość około 0,15 mm oraz maksymalną zdolność przepuszczalności
pary wodnej - około 2-20 g/m2/24h.
Materiał izolacyjny. Jest to zwykle wełna szklana lub mineralna bądź - ostatnio coraz bardziej
popularne - izolacje oparte na włóknach celulozy. Grubość izolacji termicznej zależy od szerokości
słupków ścian zewnętrznych i zwykle powinna być jej równa. W naszej strefie klimatycznej, by
spełnić wymagania normowe, grubość izolaji cieplej winna wynosić min. 140 mm.
Poszycie zewnętrzne. Są to zazwyczaj drewnopochodne płyty o wysokiej odporności na wilgoć;

najczęściej wilgociouodpornione płyty wiórowe V-100. Poszycie takie usztywnia konstrukcję
szkieletu ścian. Stanowi także izolacje akustyczną ściany zewnetrznej, a także podkład pod
materiały elewacyjne.
Wiatroizolacja chroni płyty poszycia i cały budynek przed woda i napływem wilgoci z zewnątrz.
Jednocześnie gwarantuje przepływ pary wodnej nagromadzonej we wnętrzu ściany na zewnątrz
budynku. Jak sama nazwa wskazuje chroni także budynek przed wychładzaniem go przez wiatr.
Wykończenie zewnętrzne ściany. Jest to najczęściej siding winylowy czy drewniany. Siding
przybija się bezpośrednio do poszycia pokrytego wiatroizolacją. Elewację można też wykończyć
tynkiem kładzionym na styropianie. Stosując styropian, należy zapewnić wentylację pomiędzy płytą
poszycia pokrytą wiatroizolacją, a wewnętrzną stroną styropianu. Podobnie wykańcza się elewację
cegłą klinkierową; między płytą poszycia pokrytą wiatroizolacją, a licem z cegły pozostawia się
wentylowaną pustkę powietrzną.
6. Używaj wiatroizolacji
Stosując wiatroizolację ochraniasz budynek przed wilgocią i oszczędzasz na energii
Ściany szkieletowego domu drewnianego powinny być od zewnątrz pokryte wiatroizolacją.

Wykonana z odpowiedniego materiału i poprawnie ułożona chroni dom przed przewiewaniem - a
więc utratą ciepła, a także przed wodą i wilgocią - jest zatem strażnikiem trwałości konstrukcji
domu. Jednocześnie wiatroizolacja pozwala wyprowadzenie wilgoci z wnętrza budynku na zewnątrz.
Bez względu na rodzaj elewacji, płyty poszycia zewnętrznego należy zawsze osłaniać wiatroizolacją.
Wiatroizolacja powinna być założona na całej powierzchni ścian zewnętrznych, z około 30-
centymetrowymi zakładami, połączonymi taśmą samoprzylepną. W miejscach otworów okiennych i
drzwiowych wiatroizolację należy przeciąć po przekątnych. Powstałe po nacięciu trójkątne kawałki
wiatroizolacji należy wywinąć na ościeża - do wewnątrz budynku. Nie osłonięte miejsca należy
uzupełnić, oklejając je taśmą samoprzylepną. Dopiero tak osłonięte drewniane ościeża otworu i
płyty poszycia będą chronione przed wodą, która mogłaby się dostać pod warstwę elewacyjną.
Cechą charakteryzującą folie wiatroizolacyjne jest jej przepuszczalność wilgoci w granicach 120-
180 g/m2/24 godz. Dostępne na rynku folie spełniające wymagania stawiane wiatroizolacji to:
Wiatrostop firmy Gullfiber-Isover, Pink Wrap firmy Owens Corning i Tyvek firmy Du Pont. Inne folie
nie spełniają wymagań wiatroizolacji.
7. Stosuj styropian ryflowany
Styropian ryflowany ochroni poszycie ścian przed zawilgoceniem z zewnątrz
Poprawny sposób stosowania styropianu jako docieplenia lub podkładu pod tynk polega na
zastosowaniu takich rozwiązań, by między wiatroizolacją, a warstwą styropianu pozostała trwała
szczelina powietrzna umożliwiająca odprowadzenie pary wodnej i wody. Niebezpieczne bowiem dla
budynku są zawilgocenia powstałe od zewnątrz budynku - przez nieszczelności wokół okien i drzwi
- gdy pod styropian dostanie woda i wilgoć z opadów atmosferycznych.
Możliwe są dwa rozwiązania chroniące budynek przed działaniem wody i wilgoci, oba z użyciem
wiatroizolacji. W obu bardzo ważne jest zapewnienie wentylacji między płytami poszycia pokrytymi
wiatroizolacją a styropianem, przy założeniu odpowiedniej listwy startowej; do ściany, na poziomie
dolnej krawędzi styropianu, mocuje się listwę z otworami - metalową (nierdzewną) lub plastikową.
Tymi otworami powietrze dostaje się pod styropian. Listwa ta jednocześnie chroni dolną krawędź
styropianu przed uszkodzeniami mechanicznymi. W górnej części elewacji zapewnić należy
swobodny odpływ powietrza.
Jak mocować styropian do ściany drewnianej?
I rozwiązanie - na listwach.
Szczelinę wentylacyjną pomiędzy poszyciem z wiatroizolacją, a płytami styropianowymi można

uzyskać przez przybicie do płyt poszycia listew drewnianych lub styropianowych grubości około 1,5
cm. Odstęp między listwami zależy od rozstawu słupów konstrukcji, zwykle stosuje się odstęp 40
lub 60 cm.
II rozwiązanie - styropian ryflowany.
Można także użyć styropianu ryflowanego (rowkowanego), który też zapewni wentylację i
odprowadzanie skraplającej się pary wodnej. Wcięcia powinny mieć głębokość około 1,5 cm, a ich
łączna powierzchnia - większa od powierzchni gładkiej. Płyty mocuje się stroną ryflowaną do
wiatroizolacji. Najwygodniej jest stosować takie płyty styropianowe, których długość jest równa
wysokości elewacji. Jeśli płyty są mniejsze, należy je tak mocować, by zachować ciągłość rowków
na całej wysokości elewacji. Styropian mocuje się do słupów kołkami z dużym plastikowym
łebkiem.
8. Zapewnij prawidłową wentylację
Prawidłowa wentylacja elementów budynku zapewni trwałość konstrukcji
Największym wrogiem drewnianego budownictwa jest wilgoć. Stąd o trwałości drewnianej

konstrukcji budynku decydować będzie prawidłowo wykonana wentylacja poszczególnych
elementów budynku, której podstawowym zadaniem będzie wyprowadzenie na zewnątrz
nagromadzonej w budynku wilgoci.
Wentylacja przestrzeni podpodłogowej
By ograniczyć migrację wilgoci z gruntu należy położyć na nim grubą folię ogrodową. Na folii układa
się następnie warstwę piasku lub chudego betonu, który dociska folię do gruntu. W ścianach
fundamentowych zewnętrznych należy pozostawić otwory wentylacyjne o łącznej powierzchni około
1/400 powierzchni przestrzeni podpodłogowej. Ich rozstaw trzeba tak zaplanować, by nie dopuścić
do powstania zastoju powietrza w miejscach słabo wentylowanych.
Na belkach stropowych mocuje się poszycie podłogi grubości dobranej do rozstawu belek. Pomiędzy
belki wkłada się wymaganej grubości warstwę wełny izolacyjnej. Poszycie stropu powinno być
szczelne tak, aby ciepłe powietrze z wnętrza domu nie mogło przenikać do izolacji termicznej.
Można zastosować płyty sklejki łączone na wpust i wypust lub płyty wiórowe z uszczelnionymi
krawędziami. Od spodu zaleca się zakładać wiatroizolację zewnętrzną stroną do dołu. Tak założona
wiatroizolacja pozwoli na odparowanie wilgoci ze stropu. Uchroni także izolację termiczną przed
migracją zimnego powietrza.
Wentylacja poddasza
Zła wentylacja poddaszy może doprowadzić do zagrzybienia elementów konstrukcji dachowej.

Ponadto niewłaściwie wentylowane poddasze latem będzie się przegrzewało. Jeśli wentylacja jest
właściwie wykonana, powietrze jest nawiewane przez otwory w okapie poddasza, a wywiewane
przez kalenicę budynku.
Jeśli nie można wykonać otworów nawiewnych w okapie, powinno się je zrobić w ścianach
szczytowych budynku.
9. Oszczędzaj instalacje
Odpowiednie ułożenie i zabezpieczenie izolacji wod-kan. uchroni je przed awariami
Rury i przewody elektryczne należy prowadzić tak, aby nie osłabić drewnianej konstrukcji ścian i
stropów oraz nie narażać na uszkodzenia przez śruby czy gwoździe, podczas montażu płyt
gipsowych.
Rury instalacji wodno-kanalizacyjnej powinno się układać w ścianach wewnętrznych domu. Jeśli nie
ma innej możliwości i trzeba je umieścić w ścianie zewnętrznej, lepiej ułożyć je po wewnętrznej
stronie izolacji cieplnej.
W ścianach zewnętrznych można układać bezpiecznie przewody instalacji elektrycznej. Nie

zmniejszą one grubości izolacji cieplnej. Są też odporne na działanie warunków atmosferycznych.
Aby nie dopuścić do uszkodzenia rury wkrętem, odległość między rurą, a krawędzią płyty gipsowo-
kartonowej powinna być większa od długości wkręta, którym będzie przymocowana płyta. Jeśli
jednak zdarzy się, że otwór na rurę jest zbyt blisko krawędzi, trzeba w tych miejscach blaszki
ochronne, które uniemożliwią przebicie rury.
10. Buduj bez chemii
Dom ekologiczny to dom bez chemii
Ochrona drewna przez owadami i grzybami
Większość inwestorów, budujących drewniany dom szkieletowy zainteresowana jest

zabezpieczeniem drewna przed działaniem owadów i grzybów. Nie zdają sobie zarazem sprawy z
tego, iż stosując wszelkiego rodzaju impregnaty chemiczne wprowadzają do swojego domu chemię,
która jakby nie było zawsze oddziałowuje na człowieka. By uniknąć chemii drewniana konstrukcja
musi być wykonana z drewna suszonego komorowo i czterostronne struganego. Suszenie w
wysokiej temperaturze (powyżej 60°C) eliminuje z drewna wszelkie bakterie, zarodniki grzybów i
larwy owadów. Drewno pozbawione zostaje także substancji mogących stanowić dla nich
pożywienia. Stąd drewno suszone komorowo uważa się za uodpornione na działanie grzybów i
owadów. Natomiast czterostronne struganie nadaje drewnu gładką powierzchnię, w której owady
niechętnie żerują. Taka powierzchnia powoduje także większą odporność elementów na działanie
ognia: płomienie, ślizgają się po gładkiej powierzchni.
Ochrona drewna przed ogniem
Największa wymagana odporność ogniowa w budownictwie mieszkalnym jednorodzinnym wynosi

30 min. Uzyskać ją można stosując jako wewnętrzne okładziny ścian płyty gipsowo-kartonowych
grub. 12,5 mm. Płyty te posiadają atest Instytutu Techniki Budowlanej na odporność ogniową
właśnie 30 minut. Przy zastosowaniu płyt gipsowo-kartonowych grub. min. 12,5 mm na
wewnętrzne okładziny ścian nie jest wymagana impregnacja ognioochronna drewnianej konstrukcji
budynku. Przykładowe rozwiązania ścian ze szkieletem drewnianym obłożone obustronnie płytą
gipsowo-kartonową, opracowane przez Instytut Techniki Budowlanej, przedstawia publikacja
wydana przez tenże Instytut "Wytyczne oceny odporności ogniowej elementów konstrukcji
budowlanych" Zeszyt 221, Warszawa 1979, Tablica 2 - Klasa odporności ogniowej lekkich ścian
działowych. Przy stosowaniu płyt gipsowo-kartonowych jako zabezpieczenia ogniochronnego
drewnianej konstrukcji budynku zalecane jest spełnienie dodatkowych wymagań:
• stosowanie płyt posiadających aprobatę techniczną ITB i spełniających wymagania min. klasy
odporności ogniowej 0,5.
• wyłożenie płytami gipsowymi nie tylko ścian i stropów, lecz również słupów i podciągów oraz
wnęk okiennych,
• płyty gipsowe należy układać także pod boazerią,
• na ścianach rozdzielających mieszkania (budynki bliźniacze i szeregowe) płyty gipsowo-
kartonowe grub. 12,5 mm układać obustronnie podwójnie.
Lp. 2.1. Ściana rusztowa (szkielet drewniany lub stalowy) grub min. 0,55 mm, dwustronnie płyty
gipsowo-kartonowe (suchy tynk) grubości 12,5 mm mocowane mechanicznie - klasa odporności
ogniowej 0,5.
Lp. 2.4.Ściana rusztowa jak w lp. 2.1. dwustronnie płyty gipsowo-kartonowe, wypełnienie - płyty
wełny mineralnej (80 kg/m3) układane szczelnie i na docisk (w celu zapobieżenia wypadania płyt
wełny po odpadnięciu okładziny) - klasa odporności ogniowej 0,5.
Lp. 2.5. Ściana rusztowa jak w lp. 2.1. z żebrami 100 mm przy niecałkowitym wypełnieniu - wełna
mineralna 150 kg/m3 - klasa odporności ogniowej 1.
Lp. 2.6. Ściana rusztowa jak w lp. 2.1., płyty gipsowo-kartonowe 12,5 mm na podwójnie (obie
warstwy mocowane wkrętami) - klasa odporności ogniowej 1.
II
Wymagania techniczno-montażowe dla lekkiego,
drewnianego budownictwa szkieletowego
1.0. Wymagania techniczno-montażowe w zakresie konstrukcji budynku
Wstęp
Technologia lekkiego szkieletu drewnianego polega na wznoszeniu domów opartych na

drewnianianej konstrukcji ścian, stropów i dachu z ma3ogabarytowych elementów konstrukcji.
Konstrukcja winna spełniaa wszelkie wymagania stawiane obiektom budowlanym przez Prawo
Budowlane.
Przedmiot i cel wymagań
Przedmiotem opracowania wymagań jest przedstawienie wymogów w zakresie rozwiązań

konstrukcyjnych dla budynków o lekkiej drewnianej konstrukcji szkieletowej, na jakie należy
zwrócić uwagę podczas projektowania budynków i jakie należy uwzględnić w trakcie ich realizacji.
Wymagania mają zapewnić prawidłową realizację konstrukcji budynku z zachowaniem wymogów
stawianych lekkiej drewnianej konstrukcji szkieletowej.
Przy projektowaniu, jak i wznoszeniu budynków o lekkiej drewnianej konstrukcji szkieletowej
należy przestrzegać wszelkich norm budowlanych i przepisów Prawa Budowlanego określających
warunki techniczne jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Wymagania winne stanowić podstawę do weryfikacji prawidłowości rozwiązań w zakresie
wznoszenia konstrukcji budynków o lekkiej, drewnianej konstrukcji szkieletowej.
1.1. Konstrukcja budynku
Na konstrukcję budynku o lekkim szkielecie drewnianym składają się:

- konstrukcja budynku, w tym ściany, stropy i dachy wykonane z tarcicy konstrukcyjnej,
- poszycie ścian, stropów i dachu wykonane z płyty drewnopochodnych, a w stosunku do ścian
również z płyt włóknowo-gipsowych,
- łączniki w postaci gwoździ, śrub, zszywek czy łączników metalowych,
1.1.1. Podstawy rozpoczęcia montażu konstrukcji budynku

Podstawą rozpoczęcia montazu konstrukcji budynku są:
- projekt budowlany
- pozwolenie na budowę
- umowa zawarta pomiędzy firmą wykonawczą, a zamawiającym
- protokół przekazania placu budowy
Przed rozpoczęciem montażu konstrukcji winne być zakończone roboty posadowienia budynku, tzw.
stan zerowy.
Montaż; drewnianej konstrukcji budynku nale?y wykonywać w sprzyjających warunkach
klimatycznych.
1.2. Materiały na konstrukcję budynku
Głównym materiałem stosowanym do budowy domów o konstrukcji szkieletowej jest drewno

sosnowe. Na poszycia ścian, stropów i połaci dachowych są płyty drewnopochodne 6 płyta OSB/3,
płyta V-100 bądź sklejka. Przy czym na poszycie ścian mogą być stosowane także płyty gipsowo-
włóknowe. Do łączenia drewnianych elementów konstrukcji stosuje się gwoździe, wkręty, zszywki i
łączniki metalowe.
1.2.1. Materiały konstrukcyjne

Materiałem konstrukcyjnym przy budowie domów o lekkiej konstrukcji szkieletowej jest drewno
sosnowe stosowane na główne elementy konstrukcji ściany, stropów i dachów. Drewno świerkowe
można stosować na słupki ścian.
1.2.1.1. Drewno konstrukcyjne

Drewno przeznaczone na konstrukcję budynku winno spełniać wymogi wytrzymałościowe zgodnie z
obowiązującymi normami. Drewno winno być suszone komorowo, czterostronnie strugane, z
zaokrąglonymi lub sfazowanymi krawędziami, o wilgotności maksimum 18 %
Drewno winno być bez śladów kory, zarobaczenia, sinizny i zgnilizny, pozbawione dużej ilości
sęków, pęknięć, krzywizny i wichrowatości.
Tarcica Konstrukcyjna
Drewno konstrukcyjne dostarczone na budowę winno posiadać deklarację zgodności potwierdzającą
spełnienie wymogów określonych w Polskiej Normie. Deklaracja, wystawione przez producenta,
winna zapewniać o spełnieniu przez tarcicę wymogów, stawianych tarcicy sortowa- nej wizualne, w
zakresie klas KG, KS i KW według normy PN-82/D-94021 6 Tarcica iglasta konstrukcyjna sortowana
metodami wytrzymałościowymi. Ponadto deklaracja zgodności winna określać producenta,
identyfikować wyrób, a także zawierać aktualny symbol dla tarcicy konstrukcyjnej wg Polskiej
Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) 6 20.10.10-45.50.
Wymiary drewna konstrukcyjnego

Lekkie budownictwo szkieletowe opiera się na konstrukcji wymiarowanej według standardów
kanadyjskich system metryczny) czy amerykaaeskich (system amerykański). Typowe wymiary
elementów konstrukcyjnych:
- 38 x 63 mm (1 1 / 2 x 2 1 / 2 ) - stosowane na ścianki działowe,
- 38 x 89 mm (1 1 / 2 x 3 1 / 2 ) - stosowane na ścianki działowe
- 38 x 140 mm (1 1 / 2 x 5 1 / 2 ) - stosowane na ściany zewnętrzne,
- 38 x 185 mm (1 1 / 2 x 7 1 / 4 ) - stosowane na belki stropowe,
Długości handlowe tarcicy:

- 2,44 m (8'0")
- 3,05 m (10'0")
- 3,66 m (12'0")
- 4,27 m (14'0")
- 4,88 m (16'0")
- 5,49 m (18'0")
- 6,10 m (20'0")
1.2.1.2. Belki dwuteowe
Na elementy konstrukcji budynku 6 belki stropowe, słupki ścian, elementy konstrukcji dachu mogą
być stosowane belki dwuteowe oparte na materiałach drewnopochodnych.
Elementy konstrukcyjne budynku z zastosowaniem belek dwuteowych winne być wykonane zgodnie
z wymogami wytrzymałościowymi określonymi w Polskich Normach.
Stopki belek dwuteowych mogą być wykonane z drewna litego lub LVL ćLaminated Veneer
Lumber). Natomiast środniki belek mogą być wykonane z płyty OSB/4 lub twardej płyty pilśniowej.
Nośność belek, w zależności od zastosowanych mate- riałów, określa producent.
Belka dwuteowa ze stopkami z drewna litego
Belka dwuteowa ze stopkami z LVL

1.2.1.3. Belki stalowe
Na elementy konstrukcji mogą być stosowane belki stalowe 6 dwuteowniki lub ceowniki. Belki
stalowe stosuje się głównie na podciągi dla zwiększenia rozpiętości stropów drewnianych.
Elementy konstrukcyjne budynku, na które zastosowano dwuteowe belki stalowe winne być
wykonane zgodnie z wymogami wytrzymałościowymi określonymi w Polskich Normach.
Belka stalowa jako podciąg schowany w grubości stropu
1.2.2. Materiały płytowe stosowane na poszycia
Ze względu na oddziaływanie wilgoci na poszycia stropów, ścian zewnętrznych i połaci dachów

należy stosować płyty posiadające właściwości wilgociouodpornione. Właściwości takie posiadają
drewnopochodne płyty: pły ta OSB/3, płyta wi rowa V-100, sklejka wodoodporna, a także płyty
gipsowo-wiórowe.
1.2.2.1. Płyta OSB/3

Płyta OSB - Oriented Strand Boards to płyta o ukierunkowanych wiórach płaskich - w warstwach
zewnętrznych wióry w układane są r wnolegle do długoćci płyty, a w warstwie wewnętrznej
prostopadle. Płyta OSB zawiera ok. 90% drewna.
Płyta OSB
Płyta OSB produkowana jest w trzech odmianach:
- OSB/2 - nie posiada właćciwoćci wilgocioodpornych, przeznaczona do stosowania w suchych
pomieszczeniach, nie jest płytą konstrukcyjną,
- OSB/3 . posiada właćciwoćci wilgocioodporne, przeznaczona do stosowania zewnętrznego i w
pomieszczeniach o podwyższonej wilgotnoćci, jest płytą konstrukcyjną,
- OSB/4 . posiada właćciwoćci wilgocioodporne, jest płytą konstrukcyjną stosowaną powszechnie do
produkcji elementów konstrukcyjnych, np. belek dwuteowych,
Z płyt OSB w lekkim budownictwie szkieletowym zastosowanie znajduje płyta OSB/3, jako poszycie
stropów, ścian i dachów.
Płyta OSB/3 jest produktem drzewnym skadającym się z wiórów płaskich, które pod wpływem
wysokiego ciśnienia i temperatury sklejane są wodoodporną żywicą for- maldehydowo-fenolowo-
mocznikowo-melaminową, a następnie natryskiwane specjalnym systemem klejowym i emulsją
parafinową, dzięki czemu uzyskuje dużą odporność na działania warunków atmosferycznych.
Płytę OSB/3 stosuje się powszechnie na zewnętrzne poszycie ścian, stropów i połaci dachowych.
Grubość pły- ty należy przyjmować w zależności od miejsca montażu, z uwzględnieniem
przenoszonych obciążeń i rozstawu elementów konstrukcji.
Ze względu na zawartość formaldehydu w płycie OSB/3, w przypadku stosowania płyty wewnątrz

budynku, ilość płyty nie może przekroczyć 1 m 2 płyty na 1 m 3 kubatury.
1.2.2.2. Płyta V-100
Płyta wiórowa, prasowana, wodoodporna z drobnych wiórów drzewnych sklejonych żywicą klejową
Kuaramin- Leim 56 produkcji niemieckiej firmy BASF.
Płyta V-100 może być stosowana na zewnętrzne poszycie ścian, stropów i połaci dachowych.
Grubość płyty należy przyjmować w zależności od osiowego rozstawu elementów konstrukcji z
uwzględnieniem przenoszonych obciążeń
Ze względu na zawartość formaldehydu w płycie V-100, w przypadku stosowania płyty wewnątrz

budynku, ilość płyty nie może przekroczyć 1 m 2 płyty na 1 m 3 kubatury.
Płyta V-100
1.2.2.3. Sklejka wodoodporna
Sklejka stanowi płytę z nieparzystej iloćci warstw fornirów, których włókna w przylegających do
siebie warstwach przebiegają pod kątem prostym. Sklejki mogą być wykonane również w sposób
gdzie wszystkie warstwy fornirów ułożone są równolegle względem siebie, dzięki czemu
uzyskujemy sklejkę o zwiększonej wytrzymałości na zginanie.
Sklejki zaklejane żywicą melaminowo-mocznikową lub fenolowo-formaldehydową uzyskują
właściwości wodoodporne.
Sklejki mogą być produkowane z drewna iglastego lub z drewna liściastego.
Sklejka wodoodporna może być stosowana na poszycie stropów, ścian i połaci dachowych.
Przyjmując grubość sklejki należy uwzględnić miejsce montażu przenoszone obciążenia i rozstaw
elementów konstrukcji.
Ze względu na zawartosć żywic, sklejki wodoodporne, w przypadku stosowania wewnątrz budynku,

mogą być stosowane w ilości nie przekraczającej 1 m 2 płyty na 1 m 3 kubatury.
Właściwości fizyko mechaniczne sklejki wodoodpornej na przykładzie sklejek produkowanych przez

"Sklejka-Pisz" s.a.
Sklejka wodoodporna
1.2.2.4. Płyty gipsowo-włóknowe
Płyty gipsowo-włóknowe wykonywane są z gipsu budowlanego, włókien celulozy uzyskiwanych z
papieru, dodatków modyfikujących i wody. Surowce te są mieszane ze sobą i prasowane pod
wysokim cićnieniem. Otrzymywany w ten sposób materiał jest suszony, impregnowany środkiem
hydrofobowym i przycinany na potrzebne formaty.
Płyta gipsowo-włóknowa może być stosowana na zewnętrzne i wewnętrzne poszycie ścian oraz
sufitów. Grubość płyty należy przyjmować w zależności od rozstawu elementów konstrukcji.
Płyty gipsowo-włóknowe - Rigidur H prod. Rigips i Fermacell prod. Fels Werke posiadają podobne
właściwości fizyko-mechaniczne pozwalające zastosować je jako materiał poszyciowy ścian
zewnętrznych w lekkim budownictwie szkieletowym.
Właćciwoćci fizyko-mechaniczne płyt gipsowo-włóknowych przedstawione zostają na podstawie płyt

Fermacell, najbardziej popularnej płyty gipsowo-włóknowej na rynku.
Płyta Fermacell wykonana jest z gipsu budowlanego (ok. 80%), włókien celulozowych (ok. 20%) i
wody. Materiały te są mieszane i prasowane pod wysokim ciśnieniem. Płyta posiada jednorodną
budowę.
Płyty Fermacell, mają zastosowanie jako:

- okładziny wewnętrzne ścian i stropów pełnych i szkieletowych,
- podkłady pod podsadzki.
- poszycie zewnętrzne ścian szkieletowych od strony elewacyjnej, pod warunkiem zastosowania
trwałej i skutecznej warstwy elewacyjnej, chroniącej płyty przed bezpośrednim oddziaływaniem
czynników atmosferycznych.
Biorąc powyższe pod uwagę płyty Fermacell mogą być stosowane jako poszycie zewnętrzne ścian
zewnętrznych na budynkach szkieletowych, jako podkład pod elewację wykonaną w systemie
dociepleń zewnętrznych, z styropianem klejonym do płyty Fermacell. Nie powinny natomiast być
stosowane jako poszycie zewnętrzne pod wszelkiego rodzaju okładziny elewacyjne, które nie
tworzą szczelnej powłoki elewacyjnej np. siding winylowy, siding drewniany.
Płyty Fermacell nalezy mocować do drewnianej konstrukcji stosując wyłącznie gwoździe

ocynkowane lub podobnie zabezpieczone przed rdzą lub nierdzewne.
Sklejka wodoodporna
1.2.3. Łączniki
Do łączenia drewnianych elementów konstrukcji należy stosować łączniki metalowe - gwoździe,
wkręty do drewna, śruby, zszywki lub złącza metalowe. Łączniki winne posiadać deklarację
zgodności producenta o spełnieniu wymagań stawianych przez Polskie Normy i być dopuszczone do
stosowania w budownictwie.
Gwoździe, śruby lub zszywki należy wbijać w takiej odległości od końca by wbijanie nie
powodowało pęknięcia elementu łączonego.
1.2.3.1. Gwoździe
Gwoździe stosowane w połączeniach elementów konstrukcyjnych winne być o długości nie
mniejszej niż łączna grubość pierwszego elementu łączonego i połowa grubości drugiego elementu.
1.2.3.1.1. Gwoździe budowlane zwykłe

Gwoździe budowlane zwykłe stosuje się do łączenia poszczególnych drewnianych elementów
konstrukcji ścian, stropów i dachu, a także do montażu poszycia stropów, ścian i dachu. Gwoździe
budowlane zwykłe można zastąpić gwoździami skrętnymi o tej samej długości, lub gwoździami
karbowanymi o nieco krótszej długości niż wymagana długość gwoździa zwykłego.
1.2.3.1.2. Gwoździe budowlane skrętne

Gwoździe skrętne można stosować w zastępstwie gwoździ budowlanych zwykłych do łączenia
poszczególnych drewnianych elementów konstrukcji ścian, stropów i dachu, a także do montażu
poszycia stropów, ścian i dachu. Gwoździe skrętne można zastąpić gwoździami budowlanymi
zwykłymi o tej samej długoćci bądź gwoździami karbowanymi lub wkrętami do drewna o nieco
krótszej długości niż wymagana długość gwoździa zwykłego.
1.2.3.1.3. Gwoździe budowlane karbowane

Gwoździe karbowane można stosować w zastępstwie gwoździ zwykłych lub skrętnych do łączenia
poszczególnych drewnianych elementów konstrukcji ścian, stropów i dachu, a także do montażu
poszycia stropów, ścian i dachu. Wymiar gwoździ karbowanych może być nieco mniejszy niż
wymagany wymiar gwoździ budowlanych zwykłych lub skrętnych i równy wkrętom do drewna
stosowanych do łączenia tych samych elementów konstrukcji budynku.
1.2.3.1.4. Gwoździe papowe
Gwoździe papowe należy stosować do montażu płyt gipsowo-włóknowych na poszycia zewnętrzne
ścian.
1.2.3.2. Wkręty do drewna

Wkręty do drewna można stosować do łączenia poszczególnych drewnianych elementów konstrukcji
ścian, stropów i dachu, a także do montażu poszycia stropów, ścian i dachu. Wymiar wkrętów do
drewna może być nieco mniejszy niż wymagany wymiar gwoździ budowlanych zwykłych lub
skrętnych i równy gwoździom karbowanym stosowanym do łączenia tych samych elementów
konstrukcji budynku.
1.2.3.3. Śruby
Śruby (kotwy) należy stosować do montażu podwaliny ścianie fundamentowej lub płycie
betonowej. Śruby mogą być także stosowane do łączenia dwóch lub kilku elementów konstrukcji w
jedną całość.
1.2.3.4. Zszywki
Zszywki można stosować do montażu poszycia ścian i połaci dachu wykonanego z płyt
drewnopochodnych lub płyt gipsowo-włóknowych.
1.2.3.6. Płytki kolczaste

Płytki kolczaste stosuje się do łączenie elementów drewnianych w płaszczyźnie poziomej.
Powszechne zastosowanie znalazły przy montażu elementów wiązarów dachowych. Mogą rówwnież
być stosowane do łączenie elementów przy prefabrykacji ścian i stropów.
Płytki kolczaste
1.2.3.5. Złącza metalowe

Drewniane elementy konstrukcji można łączyć za pomocą złączy metalowych. W budownictwie
szkieletowym zastosowanie znajdują: wsporniki belek, złącza kątowe, złącza kalenicowe, stopki pod
słupy, a także blachy do ochrony instalacji.
1.3. Wymagania techniczno-montażowe dla posadowienia
1.3.1. Posadowienie
Drewnianą konstrukcję budynków szkieletowych można stawiać na płycie betonowej lub, w
przypadku drewnianego stropu nad podpiwniczeniem - na ścianach fundamentowych.
Posadowienie, płyta betonowa lub korona ścian fundamentowych, winno spełniać warunek równości
i płaskości. Dopuszczalne odchylenia mogą wynosić +/- 2 mm na długości ściany zewnętrznej
budynku. Pomiar wypoziomowania podłoża należy dokonywać łatą o długości 2,0 m lub
urządzeniem laserowym, z dokładnością do 1 mm.
W przypadku niespełnienia powyżej określonych wymagań protokół odbioru posadowienia budynku
winien określać sposób doprowadzenia powierzchni podłoża do stawianych wymagań
1.3.2. Wysokość posadowienia

Budynki o konstrukcji drewnianej należy posadowić na takiej wysokości by elewacja i konstrukcja
budynku nie były narażone na oddziaływanie warunków atmosferycznych (np. rozpryskujące się o
grunt krople deszczu. Dla budynków o elewacji z sidingiem drewnianym lub winylowym, systemem
dociepleń z wełny lub styropianu minimalna wysokość posadowienia od gruntu do poziomu stanu
zerowego winna wynosić min. 20 cm, dla elewacji ceglanych - min. 15 cm.
1.3.3. Izolacja pozioma
Wszystkie drewniane elementy konstrukcji budynku, w szczególności podwaliny ścian, tak
zewnętrznych jak i wewnętrznych, należy odizolować od bezpośredniego kontaktu z podłożem
betonowym. Jako izolację należy stosować materiały izolacyjne w formie papy izolacyjnej lub folii
budowlanej. Izolację należy wykonać z podwójnych pasków materiału izolacyjnego szerokości nie
mniejszej niż szerokość podwaliny.
1.3.4. Uszczelnienie
Celem uszczelnienia podwaliny na przewietrzanie, pomiędzy izolację poziomą ścian zewnętrznych a
podwalinę, należy dodatkowo układać piankę polietylen. Pianka winna być grubości min. 5 mm i
szerokości równej szerokości podwaliny.
1.3.5. Izolacja pionowa
Wszystkie drewniane elementy konstrukcji, w szczególności elementy konstrukcji ścian i stropów,
należy odizolować od bezpośredniego kontaktu z konstrukcjami murowanymi - np. kominy, ściany
murowane dzielące budynki bliźniacze lub szeregowe.
Jako izolację należy stosować materiały izolacyjne w formie papy izolacyjnej lub folii budowlanej.
Izolację należy wykonać z podwójnych pasków materiału izolacyjnego szerokości równej
drewnianemu elementowi konstrukcji ściany czy stropu.
1.3.6. Podwalina
Montaż konstrukcji budynku należy rozpoczynać od montażu podwaliny.
Na podwalinOE należy stosować elementy drewniane impregnowane ciśnieniowo. Szerokość
podwaliny winna być równa szerokości elementów konstrukcyjnych (słupków) ściany.
Podwalinę należy zakotwić w podłożu za pomocą kotew metalowych. Kotwy należy osadzać w
odległości nie mniejszej niż 120 cm. W narożnikach budynku kotwy należy osadzić w odległości nie
większej niż 30 cm poza wewnętrzne lico ściany prostopadłej do tej, na której montuje się
podwalinę
1.4. Wymagania techniczno-montażowe dla konstrukcji stropu nad piwnicą
Konstrukcja stropów winna odpowiadać wymogom

- statyki budynku
- izolacyjności akustycznej
- izolacyjności termicznej
Konstrukcja stropu składa się z podwaliny zakotwionej do ściany fundamentowej, belek stropowych
i belek czołowych - belka prostopadła do belek stropowych stanowiąca zakończenie stropu oraz z
podciągów i poszyci
Podwalinę z drewna impregnowanego ciśnieniowo należy zakotwić do ściany fundamentowej lub

płyty betonowej śrubami o grubosci nie mniejszej niż 12 mm w maksymalnym rozstawie 240 cm
Konstrukcja stropu nad piwnicą
Konstrukcja stropu nad piwnicą

Podwalinę należy odizolować od murów fundamentowych podwójną papą izolacyjną lub podwójną
warstwą folii budowlanej. Dodatkowo pod podwalinę, ze względu na przewietrzanie należy założyć
uszczelnienie z pianki polietylenowej lub miękkiej wełny grubości 25 mm przez ściśnięciem.
Wielkość i rozstaw belek stropowych winien określać projekt budynku. Oparcie belek stropowych na
podwalinie nie powinno być mniejsze niż 40 mm.
Połączenie drewnianych elementów stropu należy wykonać zgodnie z wymogami przedstawionymi

w projekcie.
Gdy pomieszczenia piwniczne są nieogrzewane strop nad piwnicą należy traktować jako przegrodę
zewnętrzną zachowując układ warstw jak dla ściany zewnętrznej stosując opóźniacz pary, izolację
cieplną i folię wiatroizolacyjną. Rolę opóźniacza pary spełniać może płyta poszycia z połączeniami
wypełnionymi masą trwale plastyczną lub płyty poszycia łączone na pióro i wpust.
Grubość izolacji cieplnej winna spełniać wymagania izolacyjności cieplnej stawiane przegrodom
zewnętrznym nad pomieszczeniami nieogrzewanymi.
Dla zabezpieczenia konstrukcji stropu i izolacji cieplnej przed działaniem wilgoci z gruntu, dolną
powierzchnię stropu należy zabezpieczyć folią wiatroizolacyjną.
Strop należy zabezpieczyć przed skrzypieniem podłogi izolując płytę poszycia od belek stropowych.
Jako izolację stosować można piankę polietylenową, uszczelki gumowe lub z filcu.
Konstrukcja stropu winna być pozioma. Pomiaru poziomu stropu należy dokonywać łatą o długości
2,0 m lub urządzeniem laserowym, z dokładnością do 1 mm na długości łaty.
1.5. Wymagania techniczno-montażowe dla konstrukcji ścian zewnętrznych
2ciana jest przegrodą oddzielającą otoczenie, narażone na oddziaływania atmosferyczne, od

wnętrza budynku. Stąd ściana musi spełniać wymagania izolacyjności termicznej i akustycznej, być
odporną na działanie wilgoci. 2ciana przenosi wszelkie obciążenia ze stropów i dachu na
fundamenty. Dzięki temu musi spełniać wszelkie wymagania do przenoszenia tych obciążeń.
Konstrukcja ścian winna odpowiadać wymogom

- statyki budynku
- izolacyjności cieplnej
1.5.1. Rodzaje konstrukcji ścian

2ciany zewnętrzne budynku mogą być wznoszone w konstrukcji platformowej lub balonowej.
1.5.1.1. Konstrukcja ściany konstrukcja platformowa

Konstrukcja platformowa to konstrukcja, w której poszczególne elementy budynku - strop nad
piwnicą, ściany parteru, strop nad parterem, ściany piętra itp. - wznosi się w kolejności
zakończenia poszczególnych etapów budowy.
Konstrukcja platformowa
1.5.1.2. Konstrukcja ściany konstrukcja balonowa.

Konstrukcja balonowa polega na montażu konstrukcji domu poprzez wzniesienie w pierwszej
kolejności ścian zewnętrznych, np. parteru i ścianki kolankowej lub piętra, z ciągłych słupków ścian
zewnętrznych. Po wzniesieniu ściany zewnętrznej, parteru i wyższej kondygnacji, montuje się strop
nad parterem.
Konstrukcja balonowa ma zastosowanie szczególnie w przypadkach domów parterowych z
użytkowym poddaszem ze ścianką kolankową.
Oparcie belek stropowych w konstrukcji balonowej
Konstrukcja balonowa
Oparcie belek stropowych w konstrukcji balonowej
1.5.2. Konstrukcja ściany zewnętrznej

Głównymi elementami ściany zewnętrznej są: pozioma podwalina, pionowe słupki i podwójny oczep
górny. Słupki przenoszą obciążenia ze stropów i dachu na fundamenty. Do podwaliny, słupków i
oczepów montuje się poszycie zewnętrzne i okładziny elewacyjne.
Na ściany zewnętrzne należy stosować elementy konstrukcji o przekroju 38 x 140 mm. Szerokość
elementu podyktowana jest grubością izolacji cieplnej ściany zewnętrznej. Osiowy rozstaw słupków
uzależnia się od wielkości przenoszonych obciążeń; dla budynków mieszkalnych parterowych i
parterowych z użytkowym podda szem osiowy rozstaw słupków winien wynosi 60 cm, a3dla
budynków piętrowych 5 40 cm.
W konstrukcji ściany zewnętrznej mogą się znajdować otwory drzwi zewnętrznych i otwory
okienne.
Konstrukcja ściany winna być pionowa. Pomiaru pionu ściany należy dokonywać łatą o długości 2,0
m lub urządzeniem laserowym, z dokładnością do 1 mm na długości łaty.
Typowa konstrukcja ściany zewnętrznej

Typowy układ ściany zewnętrznej
1.5.2.1. Podwalina i oczep ścian

Podwalina to poziomy element ściany, w dolnej jej części, przenoszący obciążenia ze słupków na
niżej położony element konstrukcyjny budynku. Podwalina winna posiadać tę samą szerokość co
słupki ściany.
Pod ściany parteru stawiane na płycie betonowej, należy stosować podwaliny impregnowane
ciśnieniowo chemicznymi środkami ochrony drewna. Podwaline należy uszczelni na
przewietrzanie.
Oczep to poziomy element ściany, wieaeczący g rną część ściany, przenoszący obciążenia na
słupki z wyżej położonych elementów konstrukcyjnych budynku - stropu, dachu. Oczep winien
posiadać tę sama szerokość co słupki ściany.
Powszechnie stosuje się podwójny oczep; dolny służy do montażu słupków, górny do spięcia ścian
kondygnacji i przenoszenia obciążeń z elementów konstrukcji wyższych kondygnacji. W przypadku,
gdy belki stropowe wyższej kondygnacji lub krokwie są w osi słupków ściany lub z przesunięciem
nie większym niż 50 mm w stosunku do słupka ściany - możliwe jest stosowanie pojedynczego
oczepu ściany.
Podwójny oczep, w narożnikach budynku i połączeniach ścian należy łączyć w sposób pokazany na
rysunku.
Połączenie oczep w ściany wewnętrznej ze ścianą zewnętrzną
Połączenie oczep w narożnika ściany zewnętrznej

1.5.2.2. Nawis ściany zewnętrznej
Dopuszczalny jest nawis konstrukcji ściany do szerokości 1/3 ściany zewnętrzej w stosunku do linii
ściany fundamentowej lub niżej położonego stropu.
Nawis ściany zewnętrznej w stosunku do ściany fundamentowej
1.5.2.3. Konstrukcja narożnika ściany zewnętrznej

Konstrukcję narożnika tworzą ściany zewnętrzne ustawione względem siebie pod kątem prostym.
Narożnik należy dodatkowo wzmocnić dwoma słupkami; jeden zamyka narożnik zewnętrzny, drugi
dla podparcia płyty gipsowej.
Konstrukcja narożnika budynku
Szczegół narożnika
1.5.2.4. Konstrukcja otworu okiennego
Konstrukcję otworu okiennego tworzą dwie pary słupków po kazdej stronie otworu. Wewnętrzne
słupki stanowią oparcie dla nadproża, które zamyka otwór okienny w jego górnej części. Dołem
otwór okienny zamyka parapet.
otwór okienny winien być większy, od przewidzianego projektem okna, o 20 mm z każdej strony
otworu.
W ścianach nośnych otwór okienny należy zwieńczyć nadprożem. Wielkość nadproża, uzależniona
od szerokości otworu, winna być określona w projekcie.
Konstrukcja otworu okiennego

1.5.2.5. Konstrukcja otworu drzwiowego
Konstrukcję otworu drzwiowego tworzą dwie pary słupkow po kazdej stronie otworu. Wewnętrzne
słupki stanowią oparcie dla nadproża, ktore zamyka otwór drzwiowy w jego gornej części.
otwór drzwi zewnętrznych winien być większy od przewidywanej wielkości drzwi o 50 mm na
szerokości i 70 mm na wysokości.
W ścianach nośnych otwór drzwiowy należy zwieńczyć nadprożem. wielkość nadproża, zależna od
szerokości otworu, winna być określona w projekcie.
Konstrukcja otworu drzwiowego

1.5.2.6. Nadproża
Otwory okienne i drzwiowe w ścianach nośnych należy zwieńczyć nadprożami, ktore poprzez słupki
ościeżnicy przenoszą obciążenia z dachu i stropów wyższych kondygnacji na ściany fundamentowe i
fundamenty. Nadproża wymagają specjalnej konstrukcji złożonej z dwóch elementow ustawionych
pionowo. Wysokość nadproża dobiera się w zależności od wielkości przenoszonych obciążeń i
rozpiętości otworu. Minimalną wysokość nadproży prezentuje poniższa tabela:
Ze względu grubość ścian zewnętrznych - 14 cm - nadproża otworów okiennych i drzwiowych

należy wykonywac tej samej grubości, montując je z dwoch elementow grubości 38 mm, a
przestrzeń między nimi wypełniając izolacją cieplną. Nadproże można wzmocnić poprzez dodanie,
zamiast izolacji cieplnej, trzeciego elementu nadproża.
Nadproża należy oprzeć na słupkach ościeżnicy. Przy rozpiętości nadproża do 260 cm nadproże
winno być oparte na pojedynczych słupkach z każdej strony nadproża. Gdy rozpiętość wzrasta do
360 cm - na podwójnych słupkach, a powyżej 360 cm 5 na potrójnych.
Nadproża nośne otworów drzwiowych w ściankach działowych należy wykonywać z dwóch

elementow grub .38 mm, przyjmując wysokość według przedstawionej tabeli. By uzyskac nadproże
o szerokości równej szerokości ścianki działowej (89 mm), pomiędzy elementy nadproża grub. 38
mm należy osadzić sklejkę lub płytę wiorową grub. 12 mm.
Nadproża otworów drzwiowych w ściankach działowych nienośnych wykonuje się z pojedynczego,

leżącego na płask, elementu o przekroju równym przekrojowi elementów, z ktorych montuje się
ściankę działową. Usztywnienie konstrukcji otworu drzwiowego należy wykonać poprzez montaż
usztywnień między słupkami ościeżą, a następnymi słupki ściany lub poprzez montaż dodatkowego
słupka z każdej stronie otworu. Dodatkowe słupki winne podtrzymywać nadproże.
Rodzaje konstrukcji nadproży

1.5.2.7. Wzmocnienie ścian pod szafki kuchenne
W pomieszczeniach kuchennych należy wykonać wzmocnienia konstrukcji dla zamieszenia i
zamocowania szafek kuchennych.
Wzmocnienia należy wykonać z elementów o przekroju 38 x 140 mm, montując na odpowiedniej
wysokości pomiędzy między słupkami ścian pomieszczenia kuchni.
1.6. Wymagania techniczno-montażowe dla konstrukcji ścianek działowych
Konstrukcja ścianki działowej składa się z: podwaliny: dolnego poziomego elementu mocowanego
do podłoża, słupków tworzących konstrukcję ściany i oczepu - g rnego poziomego elementy
łączącego słupki ściany. Na konstrukcję ścianki działowej powszechnie stosuje się elementy o
przekroju 38 x 89 mm. W miejscach gdzie ścianka działowa pełni jedynie funkcje przegrody, bez
wymagaae w zakresie izolacyjności akustycznej, dozwolone jest stosowanie elementów o przekroju
38 x 63 mm. ścianki działowe, tzw. ścianki mokre, w których przewiduje się umieszczenie
przewodów instalacji sanitarnych należy wykonać z elementów o przekroju 38 x 140 mm.
Na podwalinę leżącą na płycie betonowej należy stosowa drewno impregnowane ciśnieniowo,
dodatkowo odizolowane od płyty warstwą izolacji poziomej 5 papa izolacyjna lub folia budowlana.
W konstrukcji ścianki działowej mogą się znajdować otwory drzwi wewnętrznych.
Konstrukcja ściany winna być pionowa. Pomiaru pionu ściany należy dokonywać łatą o długości 2,0
m lub urządzeniem laserowym, z dokładnością do 1 mm na dłu gości łaty.
1.6.1. Izolacyjność - akustyczna ścianek działowych

W zależności od usytuowania ścianki działowe wymagają odpowiedniej izolacyjności akustycznej.
Dla zapewnienia skutecznej izolacyjności akustycznej ścianek działowych:
- pomiędzy dwoma pokojami, bez drzwi,
- pomiędzy pokojami, a pomieszczeniami sanitarnymi,
jako izolację akustyczną wewnątrz ściany należy stosować materiał izolacyjny o gęstości min. 80
kg/m, a ściankę obustronnie obłożyć płytą gipsowo-kartonową grub. 12,5 mm.
Izolacyjność akustyczną ścianki można podnieść poprzez obustronny montaż dodatkowej płyty
gipsowej.
1.6.2. Konstrukcja ścianki działowej nośnej

Konstrukcja ścianki działowej nośnej winna spełnia wymagania stawiane konstrukcji ścianki
działowej. Nad otworami drzwiowymi należy wykonać nadproże. Wysokość nadproża należy dobrać
w zależności od przenoszonych obciążeń i szerokości otworu.
1.6.3. Konstrukcja ścianki działowej nieno nej
Konstrukcja ścianki działowej nienośnej winna odpo wiadać wymogom stawianym konstrukcji
ścianki działowej. W ściankach działowych nienośnych, nad otworami drzwiowymi, nie są
wymagane nadproża o wzmocnionej wytrzymałości. Rolę nadproża może spełniać pojedynczy
element o przekroju stosowanym na podwalinę lub oczep. Usztywnienie konstrukcji otworu
drzwiowego należy wykonać poprzez montaż usztywnień między słupkami ościeżą, a następnymi
słupki ściany lub poprzez montaż dodatkowego słupka z każdej stronie otworu.
Konstrukcja ścianki działowej nienosnej
Konstrukcja nadproża nienośnego w ściance działowej
1.6.4. Połączenie ścianek działowych ze ścianą zewnętrzną

Łączenie ścianek działowych ze ścianą zewnętrzną należy wykonać poprzez przewiązki zamocowane
pomiędzy słupki ściany zewnętrznej. Jednak takie rozwiązanie wymaga montażu dodatkowych
elementów dla oparcie płyt gipsowych w narożnikach pomieszczeń.
Innym sposobem połączenia ścianek działowych ze ścianą zewnętrzną jest montaż dodatkowych
słupków w ścianie zewnętrznej zapewniających jednocześnie oparcie dla płyt gipsowych w
narożnikach. Dodatkowe słupki muszą jednak mie szerokoś większą od szerokości słupków
ścianki działowej.
Zasada połączenia ścianki działowej ze ścianą zewnętrzną poprzez przewiązki
Zasada połączenia ścianki działowej ze ścianą zewnętrzną poprzez montaż dodatkowych słupków
1.6.5. Zastawki ogniowe

Zastawki ogniowe, w przypadku pożaru budynku, mają ograniczyć rozprzestrzenianie się ognia do
sąsiednich pomieszczeae. Zastawki ogniowe należy montować na oczepach ścianek działowych
biegnących prostopadle do belek stropu wyższej kondygnacji.
Zastawki ogniowe winne posiadać wysokość równą wysokości belek stropowych.
Zastawki ogniowe
1.7. Wymagania techniczno-montażowe dla konstrukcji stropów
Konstrukcja stropu w budynku musi przenosic obciążenia własne, obciążenia stałe i zmienne
związane z używalnością stropów.
Wymagania przedstawione dotyczą elementów konstrukcji stropów o osiowym rozstawie belek
stropowych nie przekraczającym 400 mm i minimalnym przekrój belki stropowej wynoszącym 38 x
184 mm.
Strop winien być zaprojektowany tak by przenieść przewidziane obciążenia przy minimalnym
ugięciu z zachowaniem wymaganej sztywności.
1.7.1. Konstrukcja stropów międzykondygnacyjnych

Konstrukcja stropów winna odpowiadać wymogom
- statyki budynku
Konstrukcja stropu składa się z belek stropowych i belek czołowych -belka prostopadła do belek
stropowych stanowiąca zakoaeczenie stropu oraz ewentualnych podciągów i poszycia.
Belki czołowe i belki stropowe należy oprzeć na oczepach ścian. Oparcie belek stropowych na
oczepie ściany zewnętrznej nie powinno być mniejsze niż 40 mm.
Wielkość i rozstaw belek stropowych winien określać projekt budynku.
Połączenie drewnianych elementów stropu należy wykonać za pomocą łączników - gwoździ, śrub
lub złączy metalowych według zasad przedstawionych w projekcie.
Konstrukcję stropu należy zabezpieczyć przed skrzypieniem podłogi izolując płytę poszycia od belek
stropowych. Jako izolacje można stosować piankę polietylenową grubości min. 0,5 cm, lub
uszczelki gumowe czy filcowe.
Płytę poszycia do belek stropowych należy montować zgodnie z wymogami przedstawionymi w
części poówięconej zasadom montażu płyt poszycia.
Konstrukcja stropu musi spełniać wymogi izolacyjności akustycznej.
Konstrukcja stropu winna być pozioma. Pomiaru poziomu stropu należy dokonywać łatą o długości
2,0 m lub urządzeniem laserowym, z dokładnością do 1 mm na długości łaty.
W stropie mogą się znajdować otwory na schody.
Konstrukcja stropu międzykondygnacyjnego

Strop międzykondygnacyjny z poszyciem podłogi
1.7.2. Konstrukcja otworu na schody

Wielkość otworu określa projekt.
Otwór tworzy się przez wycięcie belek stropowych, które, za pomocą wsporników belek, należy
zawiesić na wymianie.
Gdy wymiar otworu (prostopadły do belek stropowych) nie przekracza 120 cm, można stosować
pojedyńczy wymian o przekroju równym przekrojowi belki stropowej. Natomiast, jeżeli wymiar
przekracza 120 cm, należy stosować podwójny wymian. Przekrój elementów wymianu winien
odpowiadać przekrojowi belki stropowej.
Jeżeli wymiar otworu (równoległy do belek stropowych) przekracza 80 cm krawędzie otworu należy
wzmocić dodatkową belką stropową.
Gdy wielkość otworu przekracza 320 cm (prostopadle do belek stropowych) lub 200 cm (równolegle
do belek stropowych) należy wykonać obliczenia konstrukcyjne określające wielkość wymianu i
krawędzi otworu.
Zasady konstrukcji otworu w stropie
1.7.3. Konstrukcja wykuszu równoległego do belek stropowych

Konstrukcję stropu dla wykuszu okiennego równoległego do belek stropowych tworzą belki
stropowe prostopadłe do belek stropu. Belki stropowe tworzące wykusz muszą być zakotwione w
stropie na długości co najmniej sześciokrotnego wysięgu wykuszu. Belki należy zakotwić na
podw-jnej belce stropowej.
Konstrukcję stropu dla wykuszu okiennego równoległego do belek stropowych można wysunąc poza
lico ściany na 400 mm w przypadku stosowania belek stropowych o min. przekroju 38 x 185 mm
lub na 600 mm w przypadku belek stropowych o przekroju min. 38 x 235 mm.
Gdy wymiar wykuszu, wystającego poza lico ściany, przekracza 600 mm należy wykonać obliczenia
statyczne.
Zasady montażu wykuszu na belkach równoległych do belek stropowych
1.7.4. Konstrukcja wykuszu okiennego prostopadła do belek stropowych

Konstrukcję stropu wykuszu okiennego prostopadłego do belek stropowych tworzy się przez
przedłużenie belek stropowych poza lico budynku.
Gdy belki stropowe posiadają wymiar 38 x 185 mm, szerokość wykuszu wystającego poza lico
ściany nie może przekroczyć 400 mm. Przy stosowaniu belek o przekroju 38 x 235 mm wysięg
wykuszu można zwiększyć do 600 mm.
Gdy wymiar wykuszu, wystającego poza lico ściany, przekracza 600 mm należy wykonać obliczenia
statyczne.
Zasady montażu wykuszu na belkach prostopadłych do belek stropowych
1.7.5. Oparcie ścianek działowych na stropie

Sposob oparcia ścianek działowych na stropie uzależniony jest od rodzaju ścianki działowej +
nośnej lub nienośnej, a także od usytuowania ścianki względem belek stropowych.
1.7.5.1. Wzmocnienia stropu pod ścianki działowe

nośne ścianki działowe biegnące równolegle do belek stropowych muszą być podtrzymane przez
dodatkowe belki stropowe lub ściany nośne niższej kondygnacji.
Stropy przenoszące ścianki działowe nośne prostopadłe do belek stropowych, przenoszące

obciążenia z jednej lub więcej kondygnacji, nie wymagają dodatkowego wzmocnienia, jeżeli ścianki
są usytuowane w odległości nie większej niż 60 cm od nośnej podpory (podciąg, ściana nosna)
znajdującej się poniżej stropu.
Stropy przenoszące ścianki działowe nośne usytuowane prostopadle do belek stropowych, a
przenoszące obciążenia z nieużytkowego stropu, nie wymagają dodatkowego wzmocnienia, jeżeli
ścianki są usytuowane w - odległości nie większej niż 90 cm od nośnej podpory znajdującej się
poniżej stropu.
Zasada oparcia scianek działowych biegnących prostopadle do belek stropu
1.7.5.2. Oparcie ścianek działowych nienośnych

Wzmocnienie stropu dla przeniesienia obciążeae ze ścianki działowej nienośnej biegnącej
równolegle do belek stropowych należy wykonać w formie dodatkowej
belki stropowej lub przewiązek. Przewiązki należy zamocować między belkami stropowymi, pod
ścianką działową, w rozstawie nie większym niż 120 cm.
Scianki działowe równoległe do belek stropowych należy usztywnic poprzez montaż oczepu ścianki
do belek stropowych lub przewiązek zamocowanych między belkami stropowymi.
Ścianki działowe nienośne, biegnące prostopadle do belek stropowych nie wymagają dodatkowego
wzmocnienia stropu.
Wzmocnienie stropu pod ścianki działowe równoległe do belek stropowych

Zamocowanie ścianek działowych równoległych do belek stropowych
1.8. Otwory w elementach konstrukcji ścian i stropów
Otwory w elementach konstrukcji ścian i stropów, by nie osłabiły konstrukcji budynku, muszą być
wykonywane w ograniczonej wielkości.
1.8.1. Otwory w elementach konstrukcji ścian

Otwory w elementach konstrukcji ścian należy podzielić na wręby i otwory wiercone.
1.8.1.1. Wręby
W słupkach nośnych głębokość wrębu nie może przekraczać jednej czwartej szerokości słupka.
W słupkach nienośnych głębokość wrębów nie może przekraczać dwóch piątych szerokości słupka.
W przypadku wykonywania wrębu w oczepie ściany, oczep należy wzmocnić blachą stalową
przybitą do jego czoła.
Otwory wiercone w słupkach ścian
1.8.1.2. Otwory wiercone

W słupkach ścian nośnych otwory wiercone można wykonywać do średnicy dwóch piątych
szerokości słupka, przy zachowaniu minimum jednej piątej szerokości
słupka od krawędzi.
W słupkach ścian nienośnych otwory wiercone można wykonywać do średnicy trzech piątych
szerokości słupka, przy zachowaniu minimum jednej piątej szerokości
słupka od krawędzi.
W przypadku wykonywania wrębów lub otworów wierconych większych niż wspomniano powyżej,
słupki należy wzmocnić dodatkowymi nakładkami na odcinku
ok.- 60 cm w obie strony od wrębu lub otworu.
Wręby i otwory wiercone w belkach stropowych.
1.8.2. Otwory w belkach stropowych

Otwory w belkach stropowych należy podzielić na wręby i otwory wiercone.
1.8.2.1. Wręby
Wręby w belkach stropowych można wykonywać jedynie w odległości 1/3 rozpiętości licząc od
podpory. W pozostałej, srodkowej 1/3 rozpiętości, nie należy wykonywać żadnych wrębów.
W części przypodporowej belek, wręby mogą być wykonane w odległości nie większej niż połowa
szerokości belki od krawędzi elementu no nego, przy głębokości nie przekraczającej 1/3
wysokości.
Wręby wykonywane w miejscach do 1/3 rozpiętości od podpory, nie mogą być szersze niż jedna
trzecia wysokości belki i jedna szósta głębokie. We wrębach wykonywanych w dolnej krawędzi belki
zaleca się krawędzie wrębów ścinać pod kątem 45 o , co zabezpieczy belkę przed rozwarstwieniem.
Wręby w słupkach ścian

1.8.2.2. Otwory wiercone
Otwory wiercone można wykonywać na całej długości belki. Jednak średnica otworu nie może
przekraczać 1/3 wysokości belki i być zlokalizowana bliżej niż 50 mm od
dolnej krawędzi belki.
1.9. Wymagania techniczno-montażowe dla konstrukcji dachu
Wymagania dotyczą konstrukcji dachów krokwiowych lub jętkowo-krokwiowych wykonanych z

materiałów drzewnych powszechnie stosowanych w jednorodzinnym budownictwie mieszkaniowym
drewnianym opartych na elementach drewnianych wymiarowanych według systemu kanadyjskiego.
Konstrukcja dachu winna odpowiadać wymogom

- statyki budynku
- izolacyjności cieplnej
Konstrukcja dachu winna być zgodna z nachyleniem określonym w projekcie.
Dach wieńczy budynek od góry i stanowi jego ochronę przez oddziaływaniem warunków
atmosferycznych.
Konstrukcja dachu musi spełniać wymagania statyczne do przenoszenia obciążeń śniegiem,

wiatrem i pokrycia dachu. Stropodach musi spełniać wymagania przegrody zewnętrznej.
Dach musi pokrywać budynek na całej powierzchni. Jeżeli elementy budynku wystają ponad dach,
dach winien okalać te elementy i przekrywać pozostałą część budynku.
Pokrycie dachu musi być szczelne by w całości zabezpieczyć budynek przed opadami
atmosferycznymi.
Gł-wnym elementem konstrukcji dachu są krokwie, kt-re bezpo rednio przenoszą obciążenia
wiatrem, śniegiem i pokrycia dachowego.
Powszechnie stosowanymi rozwiązaniami dachu są dach krokwiowy, dach krokwiowo-jętkowy bądź

wiązary kratowe łączone na płytki kolczaste lub sklejkę.
Przyjęty na budynku rodzaj konstrukcji dachu winien wynikać z przyjętych rozwiązań
architektonicznych budynku i obliczeń konstrukcyjnych dla konstrukcji dachowej.
Wręby w słupkach scian
1.9.1. Dach krokwiowy

Dach, w ktorym elementem konstrukcyjnym są tylko krokwie nazywamy dachem krokwiowym.
Dach taki stosować można przy małych rozpiętosciach.
Przekroj i osiowy rozstaw krokwi winien wynikać z obliczeń konstrukcyjnych.

Krokwie należy oprzeć i zakotwić w koronie scian zewnętrznych. W zależnosci od rozwiązań, w
gornej częsci dachu krokwie mogą opierać się o deskę kalenicową lub o krokiew naprzeciwległa.
Oparcie krokwi na oczepie ściany
Konstrukcja dachu krokwiowego

Oparcie krokwi na desce kalenicowej
Konstrukcja dachu krokwiowo-jętkowego
1.9.2. Dach krokwiowo-jętkowy

Dach, w którym elementem konstrukcyjnym są krokwie i jętka + element stężający krokwie
nazywamy dachem krokwiowym. Dach taki może być projektowany na budynkach o większej
rozpiętości niż dach krokwiowy.
Przekrój i osiowy rozstaw krokwi, a także przekrój jętki i sposób jej mocowania do krokwi, winien
wynikać z obliczeń konstrukcyjnych.
1.9.3. Wiązary dachowe

Wiązary dachowe stanowią konstrukcję dachu opartą na konstrukcji kratowej. Przekroje elementów
tworzących konstrukcję kratową i rodzaj ich połączeń winien
wynikać z projektu.
Konstrukcja wiązara dachowego

1.9.4. Wysokość krowi
W budynkach z otwartą przestrzenią dachową + w budynkach z poddaszem nieużytkowym,
wysokość krowi wynika bezpośrednio z obliczeń konstrukcyjnych.
W budynkach z poddaszem użytkowym wysokość krokwi jest uzależniona nie tylko od obliczeń
konstrukcyjnych, lecz także od grubości izolacji cieplnej w połaci dachu.
W dachach bez poszycia minimalna wysokość krokwi winna odpowiadać minimalnej grubości
izolacji cieplnej spełniającej normowe wymagania w zakresie izolacyjności cieplnej dla
stropodachów nad ogrzewanymi poddaszami.
W przypadku montażu poszycia na połaci dachu, wysokość krokwi należałoby zwiększyć o grubość
szczeliny wentylacyjnej zapewniającej wyprowadzenie wilgoci
Z poddasza poza obręb budynku. Jednak zapewniając szczelinę wentylacyjną, można nie podnosić
wysokości krokwi, montując ruszt od spodu krokwi, a przestrzeń
między elementami rusztu wypełniając dodatkową warstwą izolacji cieplnej. W ten sposób można
zachować wysokość krokwi i zapewnić odpowiednią grubość izolacji cieplnej w połaci dachu.
Innym rozwiązaniem może być montaż rusztu na krokwiach (równolegle wzdłuż krokwi), które
gwarantują przestrzeń dla szczeliny wentylacyjnej przy zachowaniu
grubości izolacji cieplnej na całą wysokość krokwi. Jednak to rozwiązanie wymaga wcześniejszego,
przed montażem rusztu, założenia folii wysokoparoprzepuszczalnej
na całej połaci dachu.
Zasady konstruowania otworów w połaci dachu

1.9.5. Krokwie narożne i koszowe.
Ze względu na szerokość oparcia krokwi zwykłych na krokwiach narożnych i koszowych, krokwie
narożne i koszowe winne być o jeden rozmiar wyższe niż krokwie
zwykłe. Np. jeżeli zastosowano krowie o wysokosci 140 mm, krokwie narożne lub koszowe winne
mieć wysokość 185 mm.
Krokwie narożne i koszowe należy wykonywać z podwójnych elementów.
1.9.6. Otwory w połaci dachu

Konstruowanie w połaci dachu otworów o szerokości nie przekraczającej rozstawu krokwi nie
wymaga specjalnych rozwiązań.
Gdy szerokość otworu jest równa lub szersza niż podwójny osiowy rozstaw krokwi, z obu stron
otworu należy zamontować podwójne krokwie. Przy każdej szerokości otwory, gdy zachodzi
konieczność wycięcia krokwi, górne i dolne ościeże otworu należy wykonać z podwójnego wymianu.
Wręby w słupkach ścian

1.10. Łączenia elementów konstrukcji na gwoździe
Łączenia elementów konstrukcji dachu na gwoździe winna być zgodne z projektem.
Belka czołowa do podwaliny
belka czołowa do podwaliny

co 400 mm - 82 mm (3 1/4" -12d) po
skosie, przez belkę czołową
Belki stropowe do podwaliny z

deską czołową
belka krawędziowa do podwaliny co

400 mm -82 mm (3 1/4" -12d) po
skosie, przez belkę krawędziową
deska czołowa do belek stropowych 3
szt. -82 mm (3 1/4" -12d) w każdą
belkę stropwą prostopadle, przez
deskę czołową
Belka stropowa do podciągu
belka stropowa do podciągu

2 szt. -76 mm (3" - 10d) po jednym
gwoździu w każdą belkę po skosie,
przez belkę stropową
belka stropowa do belki stropowej 6

szt. -82 mm (3 1/4" -12d) po trzy
gwoździe w każdą belkę stropową
prostopadle, przez belkę stropową
Podwalina ściany do belek

stropowych
- prostopadła do belek stropowych

- słupki w linii belek
podwalina do belek stropu po 2 szt. -

82 mm (3 1/4" - 12d) do każdej belki
stropowej po skosie, z góry, przez
podwalinę

stropowych
- prostopadła do belek stropowych

- słupki poza liniami belek
podwalina do belek stropu 88 mm (3

1/2" 16d) po 2 szt. - 82 mm (3 1/4" -
12d) do każdej belki stropowej
prostopadle, z góry, przez podwalinę
stropowych
- równoległa do belek stropowych
podwalina do belki krawędziow po 2

szt. - 82 mm (3 1/4" -12d) przy
każdym słupku, prostopadle, z góry,
przez podwalinę
Słupek sciany do podwaliny -

bity od spodu podwaliny
podwalina do słupka (na leżąco) 2

szt. - 82 mm (3 1/4" - 12d) do
każdego słupka prostopadle, od dołu,
przez podwalinę
Słupek ściany do podwaliny
- bity z góry podwaliny
słupek do podwaliny 4 szt. - 67 mm

(2 1/2" - 8d) po dwa z każdej strony
słupka po skosie, od góry, przez
słupek
Oczep do słupka
oczep do słupka 2 szt. - 82 mm (3

1/4" - 12d) w miejscu każdego
słupka prostopadle, z góry przez
oczep
Podwójny oczep ściany
oczep górny do oczepu dolnego 76

mm (3 " - 10d) w miejscu każdego
słupka, mijankowo prostopadle, od
g$ry, przez gorny oczep
Podwójne słupki
- w ścianach,
- w połączeniach ścian,
słupek do słupka 82 mm (3 1/4 "

12d) śr. co 400 mm, mijankowo,
skrajne ok. 15 cm od końców,
prostopadle, na całej długości
Podwójne słupki
- w narożnikach ścian,
słupek do słupka 82 mm (3 1/4" 12d)

śr. co 400 mm, skrajne ok. 15 cm od
końców, prostopadle, na całej
długości słupków
Podwójne słupki w otworach
okiennych i drzwiowych
słupek do słupka 82 mm (3 1/4" 12d)

dwa w górnej części słupka
wewnętrznego pozostałe, śr. co 600
mm, dolny, ok. 150 mm od
podwaliny prostopadle, na całej
długości słupków
Nadproże nienośne otworu
słupek otworu do nadproża 2 szt. -

76 mm (3 1/4" - 12d) z każdej strony
nadproża prostopadle, przez słupek
otworu
Nadproża nośne otworu
nadproże wys. 185 mm

otworu


otworu

otworu
Usztywnienie ściany zastrzał z

deski 25 x 100 mm
zastrzał do słupków, podwaliny i

oczepu 64 mm (2 1/2" - 8d) po 2
gwo.dzie w każdy słupek
prostopadle, przez zastrzał
Deska czołowa na oczepie ściany
deska czołowa do oczepu -ciany 88

mm (3 1/2" - 16d) w miejscu
każdego słupka po skosie, przez
belkę czołową
Belki stropowe oparte na ścianie

zewnętrznej
belki stropowe do oczepu -ciany 2

szt. - 82 mm (3 1/4" - 12d) po
jednym z każdej strony belki po
skosie, przez belkę stropową
belka czołową do belek stropowych 3

szt. - 82 mm (3 1/4" - 12d) w każdą
belkę stropową prostopadle, przez
belkę czołową
Zastawki ogniowe na
przegrodach wewnętrznych
zastawki do belek stropowych 4 szt. -

88 mm (3 1/2" - 16d) po skosie, dwa
gwoździe:
- przez zastawkę do belki stropowej -
przez zastawkę do oczepu
Podpora belek stropowych w
konstrukcji balonowej
podpora do słupka 2 szt. - 82 mm (3

1/4" - 12d) do każdego słupka
prostopadle, przez podporę
Otwór w stropie
Etap I
belki krawędziowe otworu,

prostopadle do wymianu 3 szt. - 88
mm (3 1/2" - 16d) z każdej strony
wymianu prostopadle, przez belki
krawędziowe
Etap II
wymian, prostopadle do belek

stropowych, skróconych 3 szt. - 88
mm (3 1/2" - 16d) do każdej belki
stropowej, skr$conej prostopadle,
przez wymian
2 szt. - 76 mm (3" - 10d) ukośnie do

każdej skrajnej belki otworu ukośnie,
przez wymian
Etap III
druga belka wymianu do pierwszej

belki co 300 mm - 82 mm (3 1/4" -
12d) w dwóch rządach prostopadle,
przez drugą belkę wymianu
Etap IV
belki krawędziowe do drugiej belki

wymianu 3 szt. - 88 mm (3 1/2" -
16d) z każdej strony wymianu
prostopadle, przez belki krawędziowe
Etap V
dodatkowa belka krawędziowa do

belki krawędziowejco 300 mm - 82
mm (3 1/4" - 16d) w dw$ch rządach
mijankowo prostopadle przez
dodatkową belkę krawędziową
Łączenie belek na ścianie
wewnętrznej
- oparcie na ścianie nośnej
belka stropowa do belki stropowej 2

szt. - 88 mm (3 1/2" - 16d) w każdą
belkę prostopadle, przez belkę
stropową
belka stropowa do oczepu 1 szt. - 88

mm (3 1/2" - 16 d) w każdą belkę
skośnie, przez belkę stropową
Przewiązka blokowa
przewiązka do belek stropowych 3

szt. - 76 mm (3" - 10d) z każdego
koaeca przewiązki prostopadle, przez
belkę stropową
Przewiązka krzyżulcowa
przewiązki do belek stropowych 4 szt.

- 64 mm (2 1/2" - 8d) po 2 gwo.dzie
na każdym końcu krzyżulca
prostopadle, przez krzyżulce
Krokiew oparta na oczepie
ściany
- połączoną z belką stropową
krokiew do belki stropowej 3 szt. - 82

mm (3 1/4" - 12d) prostopadle, przez
krokiew
belka stropowa do oczepu ściany 2

szt. - 64 mm (2 1/2" - 8d) po skosie,
przez belkę stropową
Krokiew oparta na oczepie

ściany
- bez połączenia z belką stropową
krokiew do oczepu 4 szt. - 101 mm

(4" - 20d) po 2 gwoździe z każdej
strony krokwi po skosie, przez
krokiew
Krokiew oparta na podwalinie,
4 podwalina leżąca na poszyciu

stropu
krokiew do podwaliny 4 szt. - 88 mm

(3 1/2" - 16 d) po dwa gwoździe z
każdej strony krowi po skosie, przez
krokiew
Wiązar oparty na oczepie
pas dolny wiązara do oczepu 2 szt. -

82 mm (3 1/4" - 12d) po jednym
gwoździu z każdej strony po skosie,
przez pas dolny wiązara
Krokiew oparta na belce

kalenicowej
belkę kalenicową do krokwi 6 szt. -

82 mm (3 1/4" - 12d) trzy gwoździe
przez belkę kalenicową do krokwi trzy
gwoździe po skosie przez krokiew do
belki
Jętka o przekroju 25 mm x 140
mm
jętka do krokwi 6 szt. - 62 mm (2

1/4" - 8d) po trzy gwoździe w
każdym końcu jętki prostopadle,
przez jętkę
Jętka o przekroju 38 mm x 140

mm
jętka do krokwi 4 szt. - 88 mm (3

1/2" - 16d) po dwa gwoździe w
każdym końcu jętki prostopadle,
przez jętkę
Kulawka
kulawka do krokwi narożnej lub

koszowej 2 szt. - 82 mm (3 1/4" -
12d) prostopadle, przez kulawkę
Deska rynnowa
deski, grub. 38 mm, do czoła krokwi

88 mm (3 1/2" - 16d) po dwa
gwoździe w czoło każdej krokwi,
prostopadle, przez deskę
Deska szczytowa dachu
deski, grub. 38 mm, do skrajnej

krokwi 88 mm (3 1/2" - 16d) po dwa
gwoździe, co 600 mm prostopadle,
przez deskę
W połączeniach podane zostały gwo.dzie o długościach odpowiadających długościom gwoździ

zalecanym do stosowania według wymagań kanadyjskich i amerykańskich. I tak:
- długość 67 mm odpowiada gwoździom długości 2 1/2" tj. 8d
- długość 76 mm odpowiada gwoździom długości 3" - tj. 10d
8d, 10d, 12d czy 16d to powszechnie stosowane w Stanach Zjednoczonych nazewnictwo dla wielkości
gwoździ określane jako "penny".
Określenie d= penny wywodzi się z romańskiego słowa denarius, co określało monetę, a w dawnej
Anglii oznaczało penny. W Stanach Zjednoczonych d = penny oznaczało koszt, w ilości pennach, jaki
trzeba było zapłacić za 100 sztuk gwoździ danej wielkości.
Dziś "d" określa rozmiar gwoździa.
1.11. Wymagania dla poszycia stropów, ścian i dachów
Poszycie stropów, ścian i dachów domów, wykonywanych na budynkach o lekkiej konstrukcji

szkieletowej, z płyt drewnopochodnych spełnia następujące funkcje:
- usztywnia konstrukcję stropów, ścian i dachu,
- podnosi izolacyjność akustyczną przegrody,
- stanowi podkład pod okładzinę zewnętrzną,
- izoluje budynek przed działaniem temperatury i wilgoci.
Powyższe wymagania zapewniają drewnopochodne materiały płytowe odporne na działanie wilgoci -
płyta OSB/3, płyta wiórową V-100 lub sklejka wodoodporna.
Ponadto na zewnętrzne poszycie ścian można stosować płyty gipsowo-włóknowe.
Na poszycia nie należy stosować surowych desek. W przypadku stosowania desek - deski winne być
suszone komorowo i strugane.
1.11.2. Poszycie stropu
Poszycie stropu stanowi podkład dla wykonania podłogi na konstrukcji stropu.

Poszycie należy wykonać z materiałów drewnopochodnych odpornych na działanie wilgoci 2 płyty
OSB/3, płyty wiórowej V-100 lub sklejki wodoodpornej.
Grubość płyty poszycia winna być dobrana w zależności od projektowanych obciążeae i osiowego
rozstawu belek stropowych. Przy osiowym rozstawie belek stropowych 400 mm należy stosować płytę
wiórową lub sklejkę o grubości nie mniejszej 18 mm; przy rozstawie - 600 mm - nie mniejszej niż 22
mm.
Płyty należy układać prostopadle do osi belek stropowych, z przesunięciem o pół długości płyty w
kolejnych rzędach.
Celem zabezpieczenie stropu przed skrzypieniem, płytę poszycia należy odizolować od belek
stropowych. Jako izolację należy stosować piankę polietylenową uszczelki gumowe lub filcowe.
Płyty poszycia grub. 18 mm należy mocować do belek gwo6dziami zwykłymi lub spiralnymi o długości
min. 51 mm lub gwo6dziami karbowanymi długości min. 45 mm bąd6 zszywkami długości min. 51
mm. W przypadku stosowania płyty grub. 22 mm długość gwo6dzi należy zwiększyć do 57 mm dla
gwo6dzi zwykłych i skrętnych i do 51 mm dla gwo6dzi karbowanych. Płyty grubości 22 mm nie należy
mocować na zszywki.
Gwo6dzie należy wbijać w odległości max. 150 mm po skrajnych krawędziach płyty i max. 300 mm w
środku płyty. Między płytami należy zachować wolną przestrzeae szerokości ok. 3 mm.
Poszycie stropu winno być ułożone poziomo. Pomiaru poziomu poszycia należy dokonywać łatą o
długości 2,0 m lub urządzeniem laserowym, z dokładnością do 1 mm na długości łaty.
W przypadku montażu płytek ceramicznych, na poszycie podłogi należy stosować podwójne płyty
poszycia przełożone izolacją przeciwwilgociową. Przy osiowym
rozstawie belek stropowych 40 cm, na dolną płytę należy stosować płytę grubości 22 mm, na górną -
18 mm.
Płyty poszycia należy układać mijankowo, tak by żadne połączenia płyt, z dolnej i górnej warstwy, nie
pokrywały się. Dla lepszej przyczepności kleju, górną warstwę płyty należy ponacinać ostrym
narzędziem. Do klejenia płytek należy stosować kleje trwale elastyczne, a spoiny między płytkami
wypełnić równie trwale elastycznym
materiałem.
Płytki ceramiczne kłaść zgodnie z wymogami producenta kleju ze szczególnym uwzględnieniem
wymogów w zakresie stosowania kleju na materiały drewnopochodne.
Zasady montażu płyt poszycia stropu
1.11.3. Poszycie scian
Poszycie ścian usztywnia konstrukcję budynku, stanowi podkład pod materiał elewacyjny, podwyższa
izolacyjność akustyczną ścian zewnętrznych.
Na poszycie ścian należy stosować materiały płytowe odporne na działanie wilgoci 2 płytę OSB/3,
płytę wiórową V-100, sklejkę wodoodporną lub płyty gipsowowłóknowe. W zależności od materiału
grubość płyty poszycia winna wynosić 12 mm dla płyty OSB/3, płyty V100 i płyty gipsowo-włóknowej
lub 10 mm dla sklejki.
Płyty poszycia grub. 12 mm należy mocować do podwaliny, słupk0w i oczepu gwo6dziami zwykłymi
lub spiralnymi o długości min. 51 mm lub gwo6dziami karbowanymi długości min. 45 mm bąd6
zszywkami długości min. 51 mm. W przypadku stosowania płyty gipsowo-włóknowych płyty mocować
gwo6dziami papowymi długości min. 45 mm.
Gwo6dzie stosowane do montażu płyt poszycia zewnętrznego winne być odporne na korozję.
Przy montażu płyt drewnopochodny gwo6dzie należy wbijać w odległości maksimum 150 mm po
skrajnych krawędziach płyty i maksimum 300 mm w środku płyty. Dla płyt gipsowo-włóknowych
analogiczny rozstaw gwo6dzi winien wynosić 75 i 150 mm.
Między płytami drewnopochodnymi należy zachować wolną przestrzeae szerokości ok. 3 mm.
Poszycie ścian winno być montowane pionowo. Pomiaru pionu poszycia należy dokonywać łatą o
długości 2,0 m lub urządzeniem laserowym, z dokładnoscią do 1 mm na długości łaty.
Uwaga:
Do poszycia ścian zewnętrznych wykonanego z płyt drewnopochodnych nie należy kleić materiał0w
stosowanych do zewnętrznego docieplania budynków 2 styropianu czy płyt z wełny. Materiały
izolacyjne stosowane w systemie zewnętrznego docieplania (styropian lub płyty z<wełny) należy
mocować za pomocą kołków, do poszycia pokrytego folią wiatroizolacyjną.
W przypadku klejenia styropianu lub innych materiałów izolacyjnych do płyt poszycia należy stosować
specjalne uszczelnienia gwarantujące ochronę płyt poszycia przed wodą wpływającą pod warstwę
materiału docieplającego.
Zasady montażu płyt poszycie ścian zewnętrznych
1.11.4. Poszycie dachu

Poszycie dachu usztywnia konstrukcję dachu i stanowi podkład pod pokrycia dachowe 2 papę,
dachówkę bitumiczną, gonty, trzcinę i inne pokrycia wymagające płaskiej powierzchni do montażu.
Na poszycie dachu należy stosować drewnopochodne płyty odporne na działanie wilgoci 2 płytę
OSB/3, płytę V-100 lub sklejkę wodoodporną. Pod pokrycie z papy czy dachówki bitumicznej nie
należy stosować desek. W przypadku stosowania desek 2 stosować deski suszone komorowo i
strugane.
Materiał poszyciowy winien być kładziony wykoaeczoną warstwą do góry, dłuższą krawędzią
prostopadle do krokwi. Kolejne rzędy płyt należy układać z przesunięciem o pół płyty względem płyt
niższego rzędu.
Płyty poszycia winne być kładzione z zachowaniem 3<mm przestrzeni między sobą. Grubość płyty
poszycia winna być uzależniona od rozstawu krokwi i przyjętego rodzaju pokrycia. Dla lekkiego
pokrycia 2 papa, dachówka bitumiczna 2 minimalna grubość poszycia winna wynosić 12 mm przy
osiowym rozstawie krokwi maksimum 400 mm i 15 mm przy osiowym rozstawie maksimum 600 mm.
Płyty poszycia grub. do 12 mm należy mocować gwo6dziami zwykłymi lub spiralnymi o długości min.
51 mm, lub gwo6dziami karbowanymi długości min. 45 mm lub zszywkami długości min. 51 mm.
Gwo6dzie wbijać w odległości maksimum 150 mm po skrajnych krawędziach płyty i maksimum 300
mm w środku płyty.
Do montażu płyt poszycia należy stosować gwo6dzie odporne na działanie korozji.
Jeżeli płyty poszycia wymagają podparcia w miejscu połączenia, do podparcia płyt należy stosować
elementy drewniane o przekroju nie mniejszym niż 38 x 38 mm mocowane do sąsiadujących krokwi
lub należy stosować H-klipsy.
Zasady montażu płyt poszycia połaci dachu
1.11.5. Mocowanie płyt poszycia

Mocowanie płyt poszycia należy wykonać według przedstawionych schematów.
Zasady montażu płyt poszycia połaci dachu
Ilość i wielkość gwoździ stosowanych do montażu płyt poszycia
2.0. Wymagania wilgotnościowo - cieplne dla lekkiego drewnianego budownictwa

szkieletowego
Wstęp
Budynki drewniane ze względu na stosowane materiały -drewno i materiały drewnopochodne oraz

izolacje cieplne muszą być zabezpieczone przed działaniem wilgoci działającej z zewnątrz jak i z
wnętrza budynku. Z tego powodu budynki drewniane wymagają specjalnych rozwiązań
wilgotnościowo-cieplnych zabezpieczających je przed wilgocią.
Przedmiot i cel wymagań
Przedmiotem opracowania są wymogi wilgotnościowo - cieplne dla budynk0w o lekkiej drewnianej

konstrukcji szkieletowej, z przedstawieniem rozwiązań, które należy uwzględnić podczas
projektowania i w trakcie realizacji budynków.
Opracowane wymagania winne stanowić także podstawę do weryfikacji prawidłowoćci rozwiązań
zagadnień wilgotnościowo-cieplnych w budynkach o lekkiej drewnianej konstrukcji szkieletowej.
2.1. Zagadnienia wilgotnościowo-cieplne
Wymagania wilgotnościowo-cieplne mają zapewnić zabezpieczenie budynku przed działaniem

wilgoci tak z zewnątrz jak i wnętrza budynku, z zapewnieniem odpowiedniej wentylacji
poszczególnych części budynku, gwarantującej wyprowadzenie nadmiaru wilgoci poza obręb
budynku, z jednoczesnym zachowaniem wymagań stawianym budynkom pod względem
izolacyjności cieplnej.
W zakresie tym szczególnym wymaganiom podlega:
- ochrona budynku przed wilgocią zewnętrzną,
- ochrona budynku przed wilgocią wewnętrzną,
- wentylacja poszczególnych części budynku
2.2. Materiały ochrony przeciwwilgociowej i/izolacje cieplne
Ochrona przeciwwilgociowa budynku wymaga stosowania materiałów zapewniających pełną

ochronę budynku przed działaniem wilgoci. Szczególnej ochronie winna podlegać drewniana
konstrukcja budynku i izolacja cieplna ścian, stropów i stropodachów.
2.2.1. Izolacje przeciwwilgociowe

Do materiałów zabezpieczających budynki o drewnianej konstrukcji szkieletowej przed wilgocią
należą:
- opóźniacz pary (paroizolacja)
- wiatroizolacja
2.2.1.1. Opóźniacz pary (paroizolacja)
Zadaniem opóźniacza pary zwanym potocznie paroizolacją nie jest całkowite, jak sugeruje nazwa
"paroizolacja", zatrzymanie pary wodnej wewnątrz budynku, a powolne dozowanie przepływu pary
z wnętrza budynku do przegród zewnętrznych, a następnie na zewnątrz budynku. Stąd na
opóźniacz pary należy stosować folie zapewniające dyfuzyjny odpływu pary wodnej z pomieszczenia
poprzez samą ścianę zewnętrzną, zwany powszechnie "oddychaniem ścian". Wymaganie te
spełniają folie polietylenowe o grubości 0,15 mm lub inne folie gwarantujące paroprzepuszczalność
w granicach 3-6 g/24g/m.
Folie winne posiadać dopuszczenie do stosowania w<budownictwie.
opóźniacz pary spełnia także rolę opóźniacza przepływu powietrza, a tym samym ogranicza
ucieczkę ciepła z budynku. Podstawowym wymogiem w zakresie montażu folii jako opóźniacza
przepływu powietrza jest montaż, gwarantujący maksymalną szczelność budynku ograniczającą
nadmierną migracją powietrza z wnętrza budynku na zewnątrz i odwrotnie.
Folia paroizolacyjna
2.2.1.2. Folia wiatroizolacyjna
Zadaniem wiatroizolacji jest ochrona budynku przed przewietrzaniem poprzez miejsca połączenia
płyt poszycia z konstrukcją budynku, a także ochrona drewnopochodnych
płyt poszycia przed działaniem wilgoci z zewnątrz.
Folie wiatroizolacyjne cechują się paroprzepuszczalnością w jedną stronę (z wnętrza na zewnątrz)
przy jednoczesnym izolowaniu przepływu pary wodnej w drugą stronę (z zewnątrz do wnętrza).
Dzięki tym właściwościom folie wiatroizolacyjne nie zatrzymują wilgoci w<obrębie budynku,
zapewniając jednocześnie budynkowi ochronę przed wilgocią z zewnątrz.
Jako folię wiatroizolacyjną należy stosować folie polipropylenowe lub włókniny o
paroprzepuszczalności nie mniejszej niż 120-160 g/m/24g dopuszczone do stosowania w
budownictwie jako folie ścienne.
Jako wiatroizolacje nie należy stosować folii o niskiej paroprzepuszczalności powszechnie

stosowanych jako opóźniacze pary (paroizolacje), jak również folii wysokoparoprzepuszczalnych
stosowanych jako folie dachowe.
Folia wiatroizolacyjna
2.2.1.3. Uszczelniacze przeciw przewietrzaniu

Zadaniem uszczelniaczy jest ograniczenie swobodnego przepływu powietrza i pary wodnej do i z
budynku. Swobodny przepływ powietrza występuje najczęściej w miejscach połączeae elementów
konstrukcji - pod podwaliną leżącą na izolacji poziomej posadowienia oraz między elementami
prefabrykacji ścian. Połączenia te należy uszczelnić gumowymi uszczelkami lub pianką
polietylenową grubości min. 5 mm.
Pianka polietylenowa
2.2.2. Izolacje cieplne
W lekkim drewnianym budownictwie szkieletowym jako izolacje cieplne mają zastosowanie:
- włókna celulozowe
- płyty pilśniowe porowate,
- wełna mineralna,
- wełna szklana
- styropian
2.2.2.1. Włókna celulozowe

Materiał izolacyjny oparty na włóknach celulozowych odzyskiwanych z makulatury, z dodatkiem
boru zapewniającym odporność na działanie ognia. Duża ilość powietrza we włóknach celulozy
zapewnia dobrą izolacyjność cieplną materiału.
Materiał jest aplikowany na sucho przez wdmuchiwanie, pod ciśnieniem, pomiędzy elementy
konstrukcji ścian stropów lub układany lu6no na powierzchni stropów nieużytkowych.
Włókna celulozowe
2.2.2.2. Wełna drzewna

Ekologiczny materiał oparty na włóknach drzewnych produkowany z resztek drewna z trzebieży
lasów i odpadów potartacznych. Jako materiał izolacyjny występuje w formie płyt formowanych z
wełny drzewnej sklejonej niewielką ilością polietylenu.
Płyty z wełny drzewnej nadają się do stosowania jako izolacje termiczne i akustyczne ścian i
stropów w budynkach o lekkiej konstrukcji szkieletowej.
Płyty z wełny drzewnej
2.2.2.3. Płyty pilśniowe porowate

Ekologiczny materiały izolacyjny produkowany na bazie włókna drzewnego bez dodatków
chemicznych szkodliwych dla człowieka. W celu uodpornienia materiałów na działanie wilgoci
dodaje się około 10% naturalnego bitumu. Materiały te harakteryzują się dobrym współczynnikiem
dyfuzji pary wodnej, umożliwiając swobodny przepływ pary wodnej poprzez ściany i dach na
zewnątrz budynku.
Płyty pilśniowe porowate mogą być stosowane w budownictwie szkieletowym jako izolacje cieplne
ścian, stropów i stropodachów.
Płyty pilśniowe porowate

2.2.2.4. Wełna mineralna
To potoczna nazwa wełny kamiennej. Jest produktem naturalnym, nieorganicznym, otrzymywanym
w wyniku o stopienia w temperaturze ok. 1400C skał bazaltowych. Parametry techniczne i
użytkowe wełny mineralnej zależą od struktury wyrobu, jak również od zastosowanych dodatków
(lepiszczy, środków hydrofobizujących) oraz od
gęstości objętościowej wyrobu.
Z jednego metra sześciennego kamienia lub szkła otrzymuje się średnio 60 m gotowych wyrobów z
wełny mineralnej.
Wełna mineralna znajduje zastosowanie jako materiał izolacyjny ścian i stropów w lekkim
budownictwie szkieletowym. Może być również stosowana jako materiał podwyższający
izolacyjność akustyczną ścianek działowych i stropów.
Płyty z wełny mineralnej
2.2.2.5. Wełna szklana

To odmiana wełny mineralnej; produkowana z piasku kwarcowego i stłuczki szklanej. Surowce topi
się w temperaturze około 1000NC, a następnie rozwłóknia.
Parametry techniczne wełny szklanej zależne są od struktury wyrobu i jej gęstości objętościowej.
Wełna szklana może być stosowana jako materiał izolacyjny ścian i stropów w lekkim budownictwie
szkieletowym. Może być również stosowana jako materiał pod wyższający izolacyjność akustyczną
ścianek działowych i stropów.
Płyty z wełny szklanej
2.2.2.6. Styropian
Styropian to materiał izolacyjny produkowany z polistyrenu spienialnego. Nie zawiera składników
toksycznych i szkodliwych dla zdrowia. Styropian wyróżnia się niską higroskopijnością. Zapewnia
bardzo dobre warunki cieplno-wilgotnościowe i jest odporny na działanie czynników biologicznych.
Jednak ze względu na bardzo niską dyfuzję pary wodnej nie należy stosować styropia nu jako
materiału izolacyjnego ścian i stropów w drew nianym budownictwie szkieletowym.
Styropian może być stosowany w systemach dociepleae zewnętrznych. Wymagane jest stosowanie
styropianu ryflowanego mocowanego za pomocą kołkow do poszycia pokrytego folią
wiatroizolacyjną. W przypadku klejenia styropianu bezposrednio do płyt poszycia należy stosowa
specjalne rozwiązania uniemożliwiające przenikania wody pod warstwę styropianu.
2.3. Wymagania techniczno-montażowe
Wymagania techniczno-montażowe w zakresie ochrony budynku przed wilgocią dotyczą zasad

montażu folii przeciwwilgociowych i rozwiązań zapewniających prawidłową wentylację
poszczególnych części budynku.
2.3.1. Wymagania wilgotnościowo-cieplne dla przestrzeni podpodłogowej

Przestrzeń podpodłogowa wymaga ciągłej wentylacji zapewniającej wyprowadzenie wilgoci poza
obręb budynku.
Wyprowadzenie wilgoci z przestrzeni podpodłogowej winno odbywa się poprzez kratki wentylacyjne
zlokalizowane w ścianach fundamentowych. Rozmieszczenie kratek winno zapewnia trwałe i ciągłe
przewietrzanie. Suma powierzchni wszystkich kratek wentylacyjnych winna wynosi 1/500
powierzchni przestrzeni podpodłogowej.
Kratki należy rozmieszcza na przeciwległych sobie stronach by zapewniały ciągłe przewietrzanie
całej przestrzeni podpodłogowej. Celem zapobieżenia powstawania poduszek powietrznych w
narożnikach, w każdym z.narożników należy umieści po dwie kratki wentylacyjne, po jednej na
każdej ze ścian, w odległości nie większej niż 60 cm od wewnętrznego narożnika.
Przykładowe rozmieszczenie kratek wentylacyjnych
Kratki winne mieć możliwość regulacji przepływu powietrza, np. otwierania na lato, a zamykania na
zimę oraz winne by wyposażone w siatki przeciw owadom.
Dla ograniczenia migracji wilgoci z gruntu do przestrzeni podpodłogowej należy na gruncie rozłoży
folię budowlaną z wywinięciem na ściany fundamentowe na wysokość ok. 30 cm. W zależności od
sposobu wykorzystania przestrzeni podpodłogowej i możliwości uszkodzenia folii, folię winno się
zabezpieczy kilkucentymetro wą warstwą piasku lub chudego betonu.
Pustka podłogowa
Dodatkowo drewnianą konstrukcję stropu i izolację cieplną należy od spodu stropu zabezpieczy
folią wiatroizolacyjną.
Do zakładania folii należy przystąpi przed montażem podwaliny. Pas folii wiatroizolacyjnej
szerokości ok. 80 cm, mający zabezpiecza belkę czołową stropu przed wilgocią,
należy założy pod podwalinę. Następnie po montażu stro pu, wywiną folię na poszycie podłogi pod
konstrukcję ściany zewnętrznej. Po postawieniu ściany, folię należy wywiną na wewnętrzną stronę
ściany łącząc taśmą samoprzylepną z opóźniaczem pary zakładanym na ścianie.
Od spodu stropu, pas folii, należy połączy z folią wiatroizolacyjną zabezpieczającą przed wilgocią
konstrukcję i izolację cieplną stropu. Wiatroizolację należy ukł stroną zewnętrzną do dołu.
Pustka podłogowa
2.3.2. Wymagania ochrony przez wilgotnością stawiane ścianom zewnętrznym

Typowy dla drewnianego budownictwa szkieletowego układ warstw ściany zewnętrznej, od środka
budynku:
- płyta gipsowo-kartonowa
- opóźniacz pary (paroizolacja)
- konstrukcja drewniana
- izolacja cieplna
- poszycie zewnętrzne ściany
- folia wiatroizolacyjna
- okładzina elewacyjna
Typowy układ ściany zewnętrznej
Z warstw tych, na ochronę budynku przed wilgocią, mają wpływ:

- opóźniacz pary (paroizolacja) -od wewnętrznej strony budynku
- folia wiatroizolacyjna -od zewnętrznej strony budynku,
2.3.2.1. Wymagania stawiane przy montażu opóźniacza pary (paroizolacji)

Wszystkie przegrody zewnętrzne ; ściany zewnętrzne, stropodachy i dachu; od strony wewnętrznej
budynku należy chroni przed wilgocią stosując opóźniacz pary, zwany powszechnie paroizolacją.
Opóźniacza pary nie należy stosowa na przegrodach wewnętrznych tj. ściankach działowych i
stropach międzykondygnacyjnych.
Uwaga. Przed przystąpieniem do montażu paroizolacji drewno konstrukcji powinno posiadać

wilgotnośc nie większą niż 14%. Zakładanie opóźniacz pary należy rozpoczą już na etapie montażu
konstrukcji budynku zakładając pasy opóźniacz pary w miejscach połączenia ścianek działowych ze
ścianami zewnętrznymi, na całej ich wysokości. Pasy te winne by szerokości ścianki działowej plus
po około 10 cm na zakładki z każdej strony ścianki działowej. Zakładki umożliwią połączenie z folią
opóźniacz pary, zakładanego na całej powierzchni ściany, zapewniając ciągłość folii na całej
powierzchni ściany zewnętrznej.
Szczegół łączenia opóźniacza w miescu łączenia ściany działowej z zewnętrzną

Dla ograniczenia migracji wilgoci z zewnątrz do wnętrza ścian zewnętrznych oraz budynku należy
zapewn ciągłości izolacji przeciwwilgociowej zakładanej na zewnętrz i wewnątrz budynku tj.
zapewni ciągłość opóźniacz pary z folią wiatroizolacyjną.
W tym celu na dolnym oczepie ścian zewnętrznych ostatniej kondygnacji budynku, należy założy
pas opóźniacz o szerokości ściany zewnętrznej plus po około 10.cm na zakłady z każdej strony
ściany. Po zewnętrznej stronie ściany pas folii należy połączy z folią wiatroizolacyjną. Od strony
wewnętrznej budynku pas opóźniacz
pary należy połączy z op 4niaczem pary montowanym na suficie i ścianach. Do połączeń należy
stosowa taśmy samoprzylepne.
Montaż folii na czapie ścianie zewnętrznej
Pasy opóźniacz pary należy także zakłada na oczepach ścian wewnętrznych ostatniej kondygnacji,
nad którą znajduje się nie ogrzewane poddasze, tj. na oczepach ścianek wewnętrznych budynków
parterowych czy ścianek poddasza lub piętra. Pasy te należy sklei z oprozniaczem zakładanym na
suficie, co zapewni ciągłość opóźniacz pary na całej powierzchni stropu będącego przegrodą
zewnętrzną.
Montaż folii na oczepie ścianki działowej

Do zakładania opóźniacz pary na ścianach zewnętrznych należy przystąpi po zakończeniu montażu
instalacji elektrycznej i izolacji cieplnej.
Uwaga: W ścianach zewnętrznych nie należy montowa instalacji wodno-kanalizacyjnej.
opóźniacz pary należy montowa za pomocą zszywek do drewnianych elementów konstrukcji

budynku. W miejscach połączenia arkuszy należy wykona zakłady sięgające sąsiedniego słupka,
lecz nie mniej niż 30 cm. Zakłady należy skleja taśmą samoprzylepną gwarantującej trwałość
sklejenia.
Zasady łączenia folii
Oprozniacz zakładany na ścianach należy połączy z.pasami opóźniacz położonymi na oczepach

ścian zewnętrznych oraz z pasami opóźniacz w miejscach połączenia ścianek działowych ze
ścianami zewnętrznymi. Oproniacz zakładany na sufitach należy połączy z pasami opóźniacz
założonymi na czepach ścian zewnętrznych i ścianek działowych. Połączenia wykona taśmą
samoprzylepną gwarantującą trwałość połączenia.
Montaż folii na suficie i ścianie
Oprozniacz pary musi pokrywa całą powierzchnię przegród zewnętrznych.

W miejscach otworów okiennych i drzwiowych op 4niacz pary należy nacią po skosach, od górnych
narożników do naprzeciwległych dolnych narożników. Oprozniacz należy wywiną na ościeże otworu
okiennego lub drzwiowego, mocując ją do ościeża za pomocą zszywek. Narożniki otworów, nie
pokryte folią, wyklei fragmentami opóźniacz pary. Całość sklei z folią wiatroizolacyjną przy pomocy
taśmy samoprzylepnej.
Miejsca przejść instalacji elektrycznej przez opóźniacz pary (puszki elektryczne, przewody, itp.),
należy uszczelni oklejając otwory taśmą samoprzylepną zapewniając ciągłość opóźniacz pary na
całej powierzchni ścian i.stropów.
2.3.2.2. Wymagania stawiane przy montażu wiatroizolacji

Wiatroizolację należy montowa na poszyciu zewnętrznym ściany montując ją do poszycia za
pomocą zszywek. Wiatroizolacja musi pokrywa całą powierzchnię ścian
zewnętrznych. Zakłady, ok. 30 cm należy skleja taśmą samoprzylepną.
W miejscach otworów okiennych i drzwiowych wiatroizolację należy nacią po skosach od górnych

narożników do naprzeciwległych dolnych narożników otworów. Powstałe trójkąty wywiną na całą
szerokość ościeża otworu, mocując folię do ościeża za pomocą zszywek, a.nadmiar odcią .
Narożniki otworów, bez folii wiatroizolacyjnej, wyklei folią.
Folia wiatroizolacyjna nie może by poddawana działaniu promieni ultrafioletowych przez okres
dłuższy niż jest określony przez producenta. Większość folii posiada ok. 100 dniową odporność na
działanie promieni słonecznych. Po tym okresie folię wiatroizolacyjną należy wymieni .
Zasady montażu wiatroizolacji
Szczegół montażu wiatroizolacji w narożniku otworu okiennego

2.4. Wymagania w zakresie szczelności budynku
Szczelność budynku ma wpływ na ucieczkę ciepła z.budynku, a także na napływ zimnego powietrza
do budynku. Szczelność budynku można zapewni stosując opóźniacz przepływu powietrza.
Rolę opóźniacza przepływu powietrza, z zachowaniem odpowiednich zasad montażu, może spełniać
:
- opóźniacz pary - wewnętrzny opóźniacz przepływu powietrza,
- folia wiatroizolacyjna - zewnętrzny opóźniacz przepływu powietrza,
- płyty poszycia wewnętrznego - wewnętrzny opóźniacz przepływu powietrza,
- płyty poszycia zewnętrznego - zewnętrzny opóźniacz przepływu powietrza,
Każde z wyżej wymienionych rozwiązań osobno może stanowi rolę opóźniacza przepływu powietrza.
Opóźniacze powietrza mogą stanowi jednocze-nie rolę opóźniacza pary czy wiatroizolacji.
Stosując jedynie jedno z podanych rozwiązań wewnętrznych opóźniaczy przepływu powietrza

(opóźniacz pary lub płyty poszycia wewnętrznego) nie zabezpiecza się konstrukcji budynku i izolacji
cieplnej przed działaniem wiatru i wilgoci z zewnętrz. I odwrotnie - stosując jedynie jedno z
podanych rozwiązań zewnętrznych opóźniaczy przepływu powietrza (płyty poszycia zewnętrznego
lub folia wiatroizolacyjna) nie zabezpiecza się konstrukcji budynku i izolacji cieplnej przed
działaniem wilgoci z wnętrza budynku. W konsekwencji należy zawsze stosowa połączenie dw ch
podanych wyżej rozwiązań - opóźniacza przepływu powietrza zewnętrznego z wewnętrznym.
Powszechnie, ze względu na łatwo- montażu oraz konieczność stosowania w układzie warstw
ściany, rolę opóźniaczy przepływu
powietrza pełną: folia opóźniacza pary 0 wewnętrzny i folia wiatroizolacyjna - zewnętrzny.
2.4.1. Opóźniacz pary jako opóźniacz przepływu powietrza.

W budynkach o lekkiej konstrukcji szkieletowej nieodzownym elementem w układzie warstw
przegrody zewnętrznej jest opóźniacz pary.
Na opóźniacz pary powszechnie stosuje się folię polietylenową grubości 0,15 mm lub inne folie
posiadające dopuszczenie do stosowania w budownictwie spełniające wymogi stawiane
opóźniaczom pary; folia winna mieć paroprzepuszczalność w granicach 2 - 6 g/m/24g.
opóźniacz pary może spełnia rolę wewnętrznego opóźniacza przepływu powietrza, o ile montowany
będzie zgodnie z wymogami stawianymi montażowi opóźniacza, tj. z zachowaniem maksymalnej
Szczelnośćci na całej powierzchni scian i stropów stanowiących przegrody zewnętrzne.
2.4.2. Wiatroizolacja jako opóźniacz powietrza

Jako wiatroizolację stosuje się folie polipropylenowe lub włókniny dopuszczone do stosowania w
budownictwie jako folie ścienne o paroprzepuszczalności nie mniejszej niż 120-160 g/m/24g.
Wiatroizolacja może spełnia rolę zewnętrznego opóźniacza przepływu powietrza, o ile podczas
montażu zachowane zostanę pełne wymogi w zakresie montażu folii wiatroizolacyjnej, tj.
zachowanie pełnej Szczelnośćci powłoki w połączeniu z opóźniaczem pary.
2.4.3. Okładziny wewnętrzne jako opóźniacz przepły powietrza

Na okładziny wewnętrzne powszechnie stosuje się płyty gipsowo-kartonowe lub płyty gipsowo-
włoknowe.
Mogą one pełni rolę opóźniacza przepływu powietrza.
By okładziny wewnętrzne spełniały rolę opóźniacza przepływu powietrza muszą być , na całym
obwodzie połączone z elementami drewnianej konstrukcji budynku, za pomocą spoiwa trwale
elastycznego.
Zasada montażu płyt gipsowych jako opóźniacz przepływu powietrza
2.4.4. Poszycie zewnętrzne jako opóźniacz powierza

Na poszycie zewnętrze scian należy stosowa płyty drewnopochodne lub płyty włoknowo-gipsowe
odporne na działanie wilgoci posiadające dopuszczenie do stosowania w budownictwie.
Poszycie zewnętrzne by spełniało rolę opóźniacza przepływu powietrza musi by , na całym

obwodzie połączeae płyt z elementami drewnianej konstrukcji budynku, połączony za pomocą
spoiwa trwale elastycznego.
Zasada montażu płyt poszycia jako opóźniacz przepływu powietrza
2.4.5. Wymagania w zakresie szczelności budynku - uszczelnienie podwaliny

Ważnym elementem w zakresie zapewnienia Szczelnośćci budynku uszczelnienie szczeliny
pomiędzy izolacją przeciwwilgociową a podwaliną.
Pod podwalinę, należy założy uszczelnienie z pianki polietylenowej lub miękkiej wełny grubosci 25
mm przez scisnięciem.
Uszczelnienie podwaliny na ścianie fundamentowej
Uszczelnienie podwaliny na płycie betonowej

2.5. Wymagania w zakresie wentylacji budynków
Budynek winien by zaprojektowany pod wentylacji w sposób spełniający wymagania stawiane przez
stosowne przepisy i Polskie Normy.
W budownictwie drewnianym najważniejszym zadaniem jest wyprowadzenie wilgoci z budynku. Służą
temu różne systemy wentylacji poszczególnych części budynku.
2.5.1. Wymagania w zakresie wentylacji pomieszczeń

Wentylacja winna spełnia wymagania w zakresie wymiany i czystości powietrza, temperatury i
wilgotności pomieszczeń określone w stosownych przepisach i Polskich Normach.
2.5.2. Wymagania w zakresie wentylacji przestrzeni dachowej

Drewniana konstrukcja dachowa w szczególny sposób narażona jest na działanie wilgoci. Do
przestrzeni dachowej wilgoć napływa z zewnątrz budynki oraz i z pomieszczeń niżej położonych. Stąd
przestrzeń dachowa podlega szczególnym wymogom w zakresie wentylacji zapewniającej
wyprowadzenie wilgoci poza obręb poddasza.
2.5.2.1. Wymagania w zakresie wentylacji przestrzeni dachowej dachu bez poszycia

Nie ma specjalnych wymagań dla wentylacji przestrzeni dachowej, dachu bez poszycia, pokrytego
folią wysokoparoprzepuszczalną. Folia położona na całej powierzchni dachu zapewnia pełną wentylację
dachu.
Należy stosowa folie o wysokiej paroprzepuszczalnosci.
Schemat wentylacji przestrzeni dachowej
2.5.2.2. Wymagania w zakresie wentylacji przestrzeni dachowej dachu z poszyciem

Dach pokryty płytami poszycia ogranicza migrację powietrza i wilgoci z przestrzeni dachowej poprzez
powierzchnię połaci.
Wilgoć z przestrzeni dachowej należy wyprowadzi zapewniając przewietrzanie całej przestrzeni
dachowej poprzez otwory wentylacyjne w szczycie, pod okapem dachu, w kalenicy bądź wentylatory
założone na połaci dachu.
2.5.2.3. Wymagania w zakresie wentylacji otwartej przestrzeni dachowej

Wentylację przestrzeni dachowej należy zapewnić poprzez otwory wentylacyjne zlokalizowane w pod
okapem -napływ i w kalenicy dachu - wypływ powietrza. Otwory wentylacyjne mogą być także
zlokalizowane w szczytach budynku. Wentylację poddasza można także zapewni poprzez wentylatory
lub kominki umieszczone na połaci dachu. Dla zapewnienia prawidłowej wentylacji otwory zawsze
należy lokalizowa na przeciwległej stronie poddasza. Otwory wentylacyjne muszą by zabezpieczone
przed działaniem deszczu, śniegu i insektami.
Schemat wentylacji przestrzeni dachowej
Jeżeli spadek dachu jest większy niż 1/6 czysta powierzchnia otworów wentylacyjnych musi by co
najmniej o powierzchni nie mniejszej niż 1/300 izolowanej powierzchni stropu.
Dachy o spadku mniejszym niż 1/6 muszą posiada powierzchnię otworów wentylacyjnych nie mniejszą
niż 1/150 izolowanej powierzchni stropu.
Dla zapewnienia prawidłowej wentylacji co najmniej 25% otwor w wentylacyjnych winno by
zlokalizowanych w górnej części przestrzeni dachowej i co najmniej 25% otwor w wentylacyjnych - w
dolnej części.
Zasady wentylacji przestrzeni dachowej
Wentylatory połaciowe bąda kominki wentylacyjne winne zapewni odpowiednią wymianę powietrza.
Stąd ilość i wielkość wentylatorów lub kominków winna być dobrana w zależności od wielkości
powierzchni i kubatury poddasza z uwzględnieniem wydajności wentylatorów połaciowych i kominków.
Wentylacja przez otwory w okapie i kalenicy
Wentylacja przez otwory w okapie i kominie
Wentylacja przez otwory w szczytach

Wentylacja przez otwory w połaci dachu
2.5.2.4. Wymagania w zakresie wentylacji połaci dachowych

Wentylację połaci dachowych należy zapewni poprzez otwory wentylacyjne zlokalizowane pod okapem
dachu ; wlot, kanał wentylacyjny pomiędzy poszyciem dachu, a warstwą izolacji cieplnej i szczelinę
wentylacyjną w kalenicy dachu ; wylot powietrza. Kanał wentylacyjny winien by grubo-ci nie mniejszej
niż 63 mm, tj, odległość między izolacją cieplną, a poszyciem połaci nie powinna by mniejsza niż 63
mm.
Powierzchnia wszystkich otworów wentylacyjnych musi by nie mniejsza niż 1/150 powierzchni
wentylowanej.
Otwory wentylacyjne winne by zabezpieczone przed działaniem deszczu, śniegu i insektami.
Prawidłowo wykonana wentylacja połaci dachu winna zapewni przepływ powietrza w każdej
przestrzenimiędzy krokwiami.
Schemat wentylacji połaci dachowych
W przypadku braku możliwo-ci zapewnienia przepływu powietrza w każdej przestrzeni między

krokwiami, dla zapewnienia wentylacji całej powierzchni połaci dachu, na krokwie należy nabi łaty o
wymiarach min. 38 x 38 mm.
Minimalna grubość szczeliny wentylacyjnej pomiędzy izolacją cieplną, a poszyciem dachu nie powinna
by mniejsza niż 63 mm.
Wentylacja połaci dachu w każdej przestrzeni między krokwiami
Wentylacja połaci dachu gdy nie jest zapewniony przepływ powietrza w każdej przestrzeni między krokwiami
3.0. Wymagania w zakresie izolacyjności cieplnej budynków
Izolacja cieplna budynku ma za zadanie zatrzymanie ciepła w budynku i ograniczenie napływu

zimnego powietrza do budynku w okresie zimowym. Jednocześnie winna zatrzyma zimne powietrze
w budynku i ogranicza napływ ciepłego powietrza do budynku w okresie letnim.
Zwiększenia Izolacyjności cieplnej wymagają wszystkie przegrodach zewnętrzne budynku:
- ściany fundamentowe pod przestrzeniami ogrzewanymi,
- stropy nad nieogrzewanymi przestrzeniami, w tym piwnicznymi,
- ściany zewnętrzne,
- stropy pod przestrzeniami nieogrzewanymi,
- stropodachy,
Wymagania w zakresie izolacyjności cieplnej poszczególnych przegród określają odpowiednie

przepisy Prawa Budowlanego.
Ocieplenie przegród zewnętrznych budynku

4.0 Wymagania w zakresie izolacyjności akustycznej przegród wewnętrznych
Wymagania w zakresie izolacyjności akustycznej przegród wewnętrznych - stropów

międzykondygnacyjnych, ścianek działowych i ścian dzielących mieszkania mają
zapewnić ochronę przed hałasem pochodzących z sąsiednich pomieszczeń. Wysokość izolacji
akustycznej przedstawiają stosowne przepisy i Polskie Normy.
4.1. Izolacyjność akustyczna stropów.
Ze względu na rozprzestrzenianie się hałasu w obrębie budynku, przy projektowaniu i wykonywaniu

stropów międzykondygnacyjnych należy zachowa wymagania
stawiane izolacyjności akustycznej stropów.
By spełni wymagania w zakresie izolacyjności akustycznej stropów w budynku jednorodzinnym na

normowym poziomie należy zachowa następujący układ warstw
(od góry)
- wykładzina dywanowa na podkładzie z gąbki,
- płyta poszycia grub. 18 mm, izolowana od konstrukcji stropu,
- konstrukcja stropu o rozstawie osiowym belek 40 cm,
- wełna szklana grub. 10 cm, miedzy belkami, w dolnej części stropu,
- listwy kapeluszowe montowane prostopadle do spodu belek,
- płyta gipsowa grub. 12 mm mocowana do listew kapeluszowych.
Rozwiązanie stropu międzykondygnacyjnego
Izolacyjność akustyczną stropu, w budynku jednorodzinnym, spełniającą normowe wymagania

zapewni także układ warstw:
- chudy beton grub. 4 cm, zbrojony siatką Rabitza,
- płyta poszycia grub. 18 mm, izolowana od konstrukcji stropu,
- konstrukcja stropu o rozstawie osiowym belek 40 cm,
- wełna szklana grub. 10 cm, miedzy belkami, w górnej części stropu,
- listwy kapeluszowe montowane prostopadle do
spodu belek,
- płyta gipsowa grub. 12 mm mocowana do listew kapeluszowych,
Rozwiązanie stropu międzykondygnacyjnego
4.2. Izolacyjność akustyczna przegród wewnętrznych
Izolacyjność akustyczna przegród wewnętrznych w obrębie mieszkania ma zapewni ograniczenie

rozprzestrzeniania się hałasu w obrębie sąsiednich pomieszczeń.
Zwiększoną izolacyjność wymagają ścianki działowe bez
drzwi rozdzielające sąsiednie pokoje, a także ścianki działowe między pokojami, a pomieszczeniami
sanitarnymi.
Izolacyjność akustyczną ścianek działowych na określoną stosownymi przepisami zapewni ścianka o

konstrukcji grub. min. 89 mm, pokryta obustronnie pojedynczą płytą gipsowo-kartonową grub.
12,5 mm i wypełniona materiałem izolacyjnym o ciężarze właściwym nie mniejszym niż 80 kg/m.
Pokrycie ściany dodatkową warstwą płyty gipsowo-kartonowej zwiększy izolacyjność akustyczną
ściany.
Rozwiązanie ścianki działowej z pojedynczą płytą gipsową
Rozwiązenie ścianki działowej z podwójną płytą gipsową
Rozwiązanie ściany dzieląca mieszkania

4.3. Izolacyjność akustyczna ścian między mieszkaniami ściany rozdzielające mieszkania
w budynkach wielorodzinnych wymagają zwiększonej izolacyjności.
Wymaganą izolacyjność zapewnia konstrukcja ściany o podwójnym rzędzie słupków 38 x 89 mm w

rozstawie 403cm, ustawionych mijankowo na podwalinie 38 x 1403cm, i pokrytych obustronnie
podwójną płytą gipsowo-kartonową grub. 15 mm. Rozwiązanie to nie wymaga dodatkowej izolacji
akustycznej.
W przypadku stosowania na okładziny ścian płyt 12,5 mm, wymagana jest dodatkowa izolacja
akustyczna w postaci izolacji cieplnej wypełniająca grubość ściany.
Na ściany rozdzielające budynki bliźniacze czy szeregwe preferowane jest rozwiązanie złożone z
dwóch niezależnych konstrukcji drewnianych o słupkach 38 x 89 mm, w rozstawie 40 cm,
pokrytych podwójną płytą gipsowo-kartonową od strony mieszkań i pojedynczą od wewnątrz
konstrukcji, wypełnionych wełną szklaną o ciężarze w granicach 12 kg/m.
Rozwiązanie ściany dzięlącej segmenty

Budownictwoszkeleite

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Budownictwoszkeleite

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Budownictwo Szkieletowe

I Budownictwo Szkieletowe podstawowe Zasady

II Wymagania techniczno-montażowe dla

1. Stosuj drewno suszone i czterostronnie strugane

Właściwie przygotowane drewno to gwarancja trwałości domu drewnianego

. nie więcej niż 18% - jeśli elementy będą obudowane,

Konstrukcja oparta na modułach pozwala oszczędzać na materiałach i robociźnie

Unikniesz skrzypienia podłogi izolując płyty poszycia podłogi od belek stropowych

By uniknąć skrzypienia podłogi należy:

• nie montować stropu z belek zwichrowanych, a belki z niewielkimi wykrzywieniami układać

• eliminuje bezpośredni kontakt płyty z belką,

Budując oszczędnie ograniczasz wydatki

Optymalnie zaprojektowana konstrukcja to taka, w której w możliwie największym, ale jeszcze

Stosowanie przewiązek należy ograniczyć do miejsc, które naprawdę tego wymagają.

Przewiązki w ścianach. Na przewiązki montowane w ścianach powinno się stosować odpadowe

• w miejscach montażu szafek kuchennych i armatury łazienkowej,

Prawidłowy układ warstw w ścianie zewnętrznej zapewni komfort domowi

Typowy układ warstwy ściany zewnętrznej zapewniający oddychanie ściany:

Płyty gipsowe. Są wewnętrzną warstwą wykończeniową. Otwory po śrubach lub gwoździach i

Poszycie zewnętrzne. Są to zazwyczaj drewnopochodne płyty o wysokiej odporności na wilgoć;

Stosując wiatroizolację ochraniasz budynek przed wilgocią i oszczędzasz na energii

Ściany szkieletowego domu drewnianego powinny być od zewnątrz pokryte wiatroizolacją.

Styropian ryflowany ochroni poszycie ścian przed zawilgoceniem z zewnątrz

Jak mocować styropian do ściany drewnianej?

Szczelinę wentylacyjną pomiędzy poszyciem z wiatroizolacją, a płytami styropianowymi można

II rozwiązanie - styropian ryflowany.

Prawidłowa wentylacja elementów budynku zapewni trwałość konstrukcji

Największym wrogiem drewnianego budownictwa jest wilgoć. Stąd o trwałości drewnianej

Wentylacja przestrzeni podpodłogowej

Zła wentylacja poddaszy może doprowadzić do zagrzybienia elementów konstrukcji dachowej.

Odpowiednie ułożenie i zabezpieczenie izolacji wod-kan. uchroni je przed awariami

W ścianach zewnętrznych można układać bezpiecznie przewody instalacji elektrycznej. Nie

Dom ekologiczny to dom bez chemii

Ochrona drewna przez owadami i grzybami

Większość inwestorów, budujących drewniany dom szkieletowy zainteresowana jest

Ochrona drewna przed ogniem

Największa wymagana odporność ogniowa w budownictwie mieszkalnym jednorodzinnym wynosi

1.0. Wymagania techniczno-montażowe w zakresie konstrukcji budynku

Technologia lekkiego szkieletu drewnianego polega na wznoszeniu domów opartych na

Przedmiot i cel wymagań

Przedmiotem opracowania wymagań jest przedstawienie wymogów w zakresie rozwiązań

1.1. Konstrukcja budynku

Na konstrukcję budynku o lekkim szkielecie drewnianym składają się:

1.1.1. Podstawy rozpoczęcia montażu konstrukcji budynku

Głównym materiałem stosowanym do budowy domów o konstrukcji szkieletowej jest drewno

1.2.1. Materiały konstrukcyjne

1.2.1.1. Drewno konstrukcyjne

Wymiary drewna konstrukcyjnego

Długości handlowe tarcicy:

Belka dwuteowa ze stopkami z drewna litego

Belka dwuteowa ze stopkami z LVL

Belka stalowa jako podciąg schowany w grubości stropu

1.2.2. Materiały płytowe stosowane na poszycia

Ze względu na oddziaływanie wilgoci na poszycia stropów, ścian zewnętrznych i połaci dachów

1.2.2.1. Płyta OSB/3

Ze względu na zawartość formaldehydu w płycie OSB/3, w przypadku stosowania płyty wewnątrz

Ze względu na zawartość formaldehydu w płycie V-100, w przypadku stosowania płyty wewnątrz

Ze względu na zawartosć żywic, sklejki wodoodporne, w przypadku stosowania wewnątrz budynku,

Właściwości fizyko mechaniczne sklejki wodoodpornej na przykładzie sklejek produkowanych przez

Właćciwoćci fizyko-mechaniczne płyt gipsowo-włóknowych przedstawione zostają na podstawie płyt

Płyty Fermacell, mają zastosowanie jako:

Płyty Fermacell nalezy mocować do drewnianej konstrukcji stosując wyłącznie gwoździe

1.2.3.1.1. Gwoździe budowlane zwykłe

1.2.3.1.2. Gwoździe budowlane skrętne