Ang Diyosa ng Pag-ibig at si Adonis

Ayon sa mitolohiyang Romano, noon ay may napakagandaang diyosa

na nagngangalang Venus.Siya ay matuwain at mapagmahal sa bata. Lagi
niyang kalaro ang kanyang anak na si Kupido. Salahat ng oras
ay nakasukbit sa balikat ni Kupido ang kanyang busog at palaso. Kapag
tumimo sapuso ng isang tao ang palaso ay natututong umibig ito.Minsan
sa kanilang paglalaro ay di sinasadyang tinamaan ni Kupido si Venus.
Nag-alala ang anakat kinalma ang kalooban ni Venus. Naunawaan ng
ina ang nangyari at nagsabing sa Lupa na langsiya
magpapagaling.Nagpasya si Venus na pumunta sa Daigdig upang doon
magpagaling ng sugat. Pagdating niyaroon ay isang ubod ng kisig na lalaki
ang kanyang nakita. Yaon si Adonis na hilig ay pangangaso.Halos araw-
araw ay magkasama sina Venus at Adonis sa gubat. Sa bandang huli,
naging hilig narin ni Venus ang panghuhuli ng mga hayop sa gubat. At
tuluyan silang naging magkatipan.Isang araw, nagpaalam si Venus sa
kasintahan na uuwi muna sa Bundok Olimpos upang dalawinang anak at
ang iba pang diyos at diyosa. Mag-iingat ka, Adonis, baka mapahamak
ka sapangangaso habang ako y wala, paalala ni Venus.

Palibhasay hilig at likas talaga sa kanya ang pangangaso, hindi

napigilan ni Adonis na pumuntasa gubat at manghuli ng baboy-ramo. Sa
kasamaang-palad, nanlaban ang nasabing hayop at siyaay nilapa. Wala
nang lakas si Adonis nang tigilan ng hayop.Nalaman ni Venus ang nangyari
at nagmamadali itong bumalik sa Daigdig. Inabutan niyangnaghihingalo
ang kasintahan. Tumangis siya sa sobrang lungkot sa pagpanaw
ng katipan.Ginamit niya ang kanyang kapangyarihan at ginawa niyang
napakagandang bulaklak ang dugongtumapon sa kanyang kasintahan. Mula
noon, ang mga rosas ay sinasabing ang dugo ni Adonisna simbolo
ng pagmamahal.
 Si Bakonawa

Si Bakonawa, ang katunggaliang Diyos ni Bathala ay nasa anyong

higanteng sawa na naninirahan sa ilalim karagatan. Naniniwala ang mga sinaunang
Tagalog na si Bakonawa ang dahilan ng pagkawala ng buwan o ng araw tuwing
sasapit ang Eclipse.

Sa tuwing lalamunin ni Bakonawa ang buwan o ang araw ay lumalabas ang

mga ninunong Tagalog dala dala ang kanilang mga palayok, sandok o ano mang
bagay na maaaring lumikha ng ingay para iluwa ni Bakonawa ang buwan at
tuluyan syang maitaboy palayo ng karagatan.

Ayon sa alamat, si Bakonawa ay may kapatid na babaeng nasa anyo ng isang

higanteng Pawikan. Madalas bumisita ang Pawikan sa isang isla kung saan ito’y
magsisilang ng mga itlog. Napansin ng mga naninirahan sa nasabing isla na sa
tuwing mangingitlog ang Pawikan ay sinusundan ito ng tubig ng dagat. Sa takot ng
mga tao na tuluyang malubog ang isla sa tubig-dagat ay kanilang pinatay ang
zPawikan.

Huli na ng malaman ni Bakonawa na pinaslang ng mga naninirahan sa isla

ang kanyang nag-iisang kapatid kaya’t para paghigantihan ang mga taong
naninirahan sa isla’y umahon si Bakonawa sa karagatan at kanyang nilamon ang
buwan. Dahil sa takot na tuluyang maglaho ng buwan ay nanalangin ang mga tao
kay Bathala para parusahan nito si Bakonawa. Tinanggihan ni Bathala ang
panalangin ng mga tao (ang parusahan si Bakonawa), subalit sinabi rin nito na ang
makapagpipigil lamang kay Bakonawa ay ang ingay ng mga tao. Gamit ang
kanilang mga palayok, sandok at kawali’y lumikha ng malakas na ingay ang mga
tao sa isla. Iniluwa ni Bakonawa ang buwan at naglaho ito sa karagatan, at hindi na
kailanman nakita ng mga taga-isla.

Pininiwalaang ang isla ng alamat ay ang tinatawag na Turtle

Islands ngayon.
 Si Gualyi at Churalyi – Mitolohiya ng Kalsangi
(Isinalin Mula sa Espanyol)

Noong unang panahon sa mahiwagang lupain ng Kalsangi, may naninirahang mag-asawa na

nagngangalang Churalyi at Gualyi. Sila ay nagmamahalan, nagutom, umiyak at hinarap ang
hirap ng buhay. Sa kasamaang palad, hindi sila nagkaroon ng anak dahil baka mapahamak ang
bata sa mga masamang nilalang ng Kalsangui. Kaya naman, nagsikap ang mag-asawa para
puksain ang mga nilalang sa Kalsangui para sa kanilang kaligtasan.

Akala nila na sila na lang dalawa ang naninirahan sa lugar na iyon. Pero, hindi nila napansin
sa mga taong nakalipas na merong misteryosong nilalang na naninirahan din doon.

Isang gabi habang mahimbing na natutulog ang mag-asawa, bumangon si Gualyi dahil sa
narinig na kumakaluskos sa labas. Agad namang ginising ni Gualyi si Churalyi, ang bana. “Ano
ba iyon? May narinig ka ba?,” tanong ni Gualyi. “Oo, may narinig ako. Wala iyon. Nahuhulog
lang na mga dahon iyon. Sige, matulog ka na.,” sagot ni Churalyi.

Pabalik na sana sa pagtulog ang mag-asawa, nang may narinig ulit si Gualyi. Dahil dito, lumabas
si Churalyi sa kanilang bahay dala-dala ang palakol para tingnan kung ano ang nangyayari. Sa
isang madilim na sulok, napansin niya ang isang hayop na mas malaki sa kanyang bahay na
tumitingin sa kanya. Sa isang saglit, inihagis niya ang kanyang palakol diretso sa dibdib ng
hayop, ngunit maliit lang na sugat ang kanyang nagawa.

Pero di kalaunan, nagpakilala ang hayop na hindi siya masama. Ipinaliwanag niya na
dumating siya para tulungan si Churalyi na puksain ang mga masasamang nilalang sa
Underworld o sa mundo ng mga patay.

Matapos ang mahabang pakikipagsapalaran sa mundo ng mga patay, nagpasalamat si

Churalyi sa misteryosong nilalang at agad na itong nawala at hindi na bumalik.

Pagdating ni Churalyi sa kanyang bahay, agad siyang kinamusta ni Gualyi at hinatid ang
balita na siya ay buntis. Ilang buwan ang nakalipas, nanganak si Gualyi ng isang malusog na
lalaki at pinangalanan itong Coco.

Ilang taon ang nagdaan, si Coco na ang namuno ng malawak na lupain ng Kalsangi matapos
siyang iniwan ng kanyang mga magulang. Siya ay namuhay ng masagana at nagkaroon na ng
sariling pamilya.
Ang Sirena at si Santiago – Mitolohiya mula sa Pagadian
Posted on July 8, 2015 by Blogadag

Noong unang panahon, pinaniniwalaan ng mga ninuno natin ang mga sirena, mga mahiwagang
nilalang na kalahating tao at kalahating isda. Patok rin noon ang pinag-uusapang gantimpala sa
sinumang makakahuli ng sirena, patay man o buhay.

Maraming siglo na ang nakaraan, mayroong namuhay na isang makisig na mangingisdang

nagngangalang Santiago. Sa mga dagat ng Pagadian, siya ay nakikipagsapalaran kasama ang
bawat alon ng tubig upang makarami ng huli kada araw.

Isang hapon, habang siya’y nag-iisang nangingisda, mayroon siyang narining na

napakagandang tinig. Sinundan niya ang boses hanggang natagpuan niya ang isang babaeng
mahiwaga ang ganda sa likod ng mga malalaking bato. Hindi siya makapaniwala sa kanyang
natanaw, mala-diyosang tinig at ganda ang angking galing ng babaeng ito. Ngunit mayroong
napansin ang binata, mayroong buntot na parang isda ang dalagang nasa harap niya.

Nang napansin ng dalaga na beach-love-mermaid-picture-moment-Favim.com-770317may taong

nakakita sa kanya, kinabahan ito at dali-daling lumangoy, ngunit nabihag niya ang puso ng lalaki
na agad-agad din namang sumagwan para mahabol niya ito.

Nakumbinsi ni Santiagong mag-usap silang dalawa at dahil dito ay naging malapit sila sa
isa’t-isa. Nagpakilala naman ang sirenang si Clara sa binata. Pagkatapos nang nangyari, araw-
araw na silang nagkikita at nag-uusap sa lugar na iyon hanggang sa nahulog sila sa isa’t-isa.

Nag-aminan ang dalawa sa kanilang dinaramdam at kalaunan ay naging magkasintahan na

sila. Sa sobrang pagmamahal ni Santiago kay Clara ay naisipan niyang sumama sa kaharian ng
kanyang mahal upang doon na manirahan. Noong una, hindi sumang-ayon si Clara sa gusto ng
binata ngunit nagpumilit ito kaya’t pumayag na lang siya.

Pagkalipas ng tatlong araw ng hindi pag-uwi ni Santiago, nagtaka na ang kanyang pamilya at
nagsimulang mangamba. Sa pag-aalala ay pinatawag ng kanyang mga magulang ang ibang mga
mangigisda para hanapin ang kanilang anak.

Sa kabilang dako ay naroon sina Santiago at Clara sa lugar na nakasanayan nilang puntahan,
sa likod ng malaking bato kung saan silang unang nagkita. Nakikipaglaro ang magkasintahan sa
mga isda nang biglang dumating ang grupo ng mga mangingisda na nagulat sa kanilang nakita.
Sinulong nila ito dahil akala nila’y ginayuma niya si Santiago upang maging isa sa mga
sinasabing bihag ng mga sirena. Agad namang pinrotektahan ng lalaki ang kanyang minamahal
at sa kasamaang palad ay natamaan ito ng balsa at namatay. Sinikap ng sirenang makaalis ngunit
naabutan din siya at sunod na pinatay.

Sinabi ng mga isda ang katsunami_1nilang nakitang marahas na pagpatay sa dalawa sa puno ng
kaharian ng mga sirena na napuno ng galit kaya’t gustong bigyan ng parusa ang mga tao upang
matuto ang mga ito. Nagpakawala sila ng napakalakas na alon, o tinatawag na “tsunami” sa
kasalukuyan, na naglunod at pumatay sa mga mangingisda at nagdulot ng malaking pagkakasira
sa buong lungsod ng Pagadian.

Nag-iwan ang tsunaming ito ng isang bangin na nagsisilbing palatandaan sa kasakiman ng

mga tao noon na nagdulot sa nangyari sa magkasintahan. Ngayon, naging napakabait na ng mga
tao sa dagat, mga isda, sa kapwa nila, at hindi na mang-aapi ng sirena sakaling makakita sila
nito.
 Hinding-hindi Ako Iibig Kailanman
Isinalin ni NBCM

Isang magaling na iskultor ng Cyprus si Pygmalion. Labis na siyang namumuhi sa kababaihan at

naniniwala siyang ang ugat ng kasalanan ay ang mga babae kaya’t isinumpa niya sa sariling
hnding-hindi siya iibig at magpapakasal kaninuman. Sapat na sa kanya ang kanyang sining.
Magkagayunpaman, ang pinagbuhusan niya ng kanyang talino ay ang babae. Hindi niya
maitatawag ang kinamumuhian ng kanyang isip nang gayon kadali sa kanyang buhay ang
hinuhubog niya at isang perpektong babae pa upang ipakita sa ibang kalalakihan ang kakulangan
ng kanilang mga kinahuhumalingan.

Nagbuhos siya ng panahon at kahusayan sa paghubog ng estatwa, hanggang sa makalikha siya

ng hindi matatawarang obra. Napakaganda na ng kanyang gawa ngunit hindi pa rin siya
kuntento. Masinsin niya itong pinakinis, hanggang sa ito’y maging pulido at perpekto. Nang
matapos, pinagmasdan niya ang napakagandang mukha nito. Walang babaeng maihahalintulad o
anuman likhang sining ang maihahambing ditto! Nang wala nang maiayos sa perpektong
estatwang ito ay may kakaibang pangyayaring naganap na sadyang hindi maipaliwanag – umibig
ang manlilikha sa kanyang obra! Isang pag-ibig na matimyas. Labis niyang minahal ang kanyang
nilikha – malalim at masimbuyong pag-ibig. Kung mamasdan at susuriin, tila hindi mapapansin
o mapagkakamalang yari sa kahoy o mamahaling hiyas kundi isang tunay at mahimbing na
natutulog na nilalang ang kanyang obra. Isang kamangha-maghang gawa ng mapinong binate.
Ang tugatog ng pananagumpay ay nasa kanyang sining.

Magmula noon, ang isinumpang kasarian ang nagpahirap ng kanyang kalooban. Walang hihigit
sa kawalang pag-asa ng isang umiibig sa malumbay na si Pygmalion. Hinahagkan niya na
mapang-akit na mga labi ngunit walang katugon; hinahaplos niya ang mga kamay, at ang
maamong mukha na wala naming katinag-tinag; pinapangko niya sa kanyang bisig ngunit
nananatiling malamig at walang tugon ang kaulayaw. May panahong nagpanggap siyang batang
naglalaro. Subukan niyang bihisan ng iba’t ibang naggagandahan roba at naiisip niyang
nalulugod ang kapiling. Dinadalhan niya ng iba’t ibang regalo katulad ng paghahandog ng isang
nanunuyong binate sa dalaga, mga ibon, iba’t ibang bulaklak at nakikini-kinita niya ang
masayang mukhang tugon na may lakip na pag-ibig. Inihihiga niya ito sa malambot na kama at
kinukumutan pa upang hindi ginawin sa gabi – katulad ng ginagawa ng isang batang babae sa
kanyang manika. Ngunit hindi na siya bata, hindi siya makakapagpanggap nang matagal. Sa huli
siya’y sumuko, tunay na aba at kahabag-habag ang kanyang anyo – iginupo ng isang pag-ibig sa
isang walang buhay.

Ang marubdob na pag-ibig na ito’y hindi nalingid sa diyosa ng pag-ibig na si Venus. Nasaksihan
niya ang kamangha-manghang pag-ibig na iyon ng natatanging mangingibig at siya’y desididong
tulungan ang binatang lipos ng pag-ibig.

Ang pista ni Venus ay nagmula sa Cyprus kung saan siya kinikilalang diyosa. Ang mga handog
na makikinis at mapuputing sungay ng usa ay nasa kanyang altar. Ang usok ng insenso ay
maaamoy mo sa saanmang dako. Sa karamihan ng mga naroon sa kanyang temple ay makikita si
Pygmalion na nananalanging tulungan siya ng diyosa na makatagpo ng katulad ng kanyang obra
ngunit talos na ng diyosa ang nasa puso ng binate. Bilang tanda na dininig niya ang panalangin ni
Pygmalion, tatlong ulit niyang pinagningas ang apoy sa altar na mabilis bumulusok sa hangin.
Ang lahat ng ito’y nasaksihan ng binate.

Ang palatandaang iyon ang nagsilbing alaala kay Pygmalion kaya’t nagmamadali siyang umuwi
at hinanap ang nilikhang pinaghandugan ng kanyang puso. Naroroon sa kanyang pedestal ang
nakamamanghang kagandahan. Hinaplos niya ito at ito’y tumugon. Natigilan si Pygmalion. Siya
ba’y nililinlang ng kanyang damdamin? O lubos ngang nararamdaman niya ang init ng kanyang
halos? Siniil niya ang labi ng kanyang obra nang buong pagsuyo at naramdaman niya ang mainit
na pagtugon nito. Hinawakan niya ang mga kamay, mga braso, at mga balikat nito. Ang
katigasan nito’y nawala katulad ng pagkalusaw ng kandila sa kainitan ng araw. Ginagap niya ang
braso ng kanyang nilikha, may pulso ito at pumipintig! Naisip niya kaagad si Venus. Ginawa
lahat ito ng diyosa ng pag-ibig! Hindi kayang mamutawi sa kanyang mga labi ang labis na
pasasalamat at kaligayahan. Niyapos niya ang minamahal. Makikita sa mga mata ni Pygmalion
ang tugon: mabining ngiti at namumulang mukha.

Pinarangalan ang kanilang pag-iibigan at maging ang diyosa ng pag-ibig ay dumalo upang
masaksihan ang kanilang pag-iisang dibdib. Walang makapagsasabi kung ano ang nangyari
pagkatapos, maliban sa pinangalanang Galatea ni Pygmalion ang minamahal. Ang kanilang anak
ay tinawag naman niyang Paphos, sunod sa pangalan ng lugar kung saan ipinanganak si Venus
 Ang Lalaking Buffalo
Base sa salaysay ni Robert Harry Lowie

Sa isang malayong lugar ay may mahirap na matandang mag-asawa. Hindi sila makakuha ng sapat na
pagkain at wala rin silang anak kaya’t wala silang makatulong sa paghahanap ng kanilang makakain.
Dahil sa kagutuman, lumabas ang matandang lalaki upang magbaka-sakali. Sa daan ay nakakita siya ng
bakas ng kawan ng buffalo. Sinundan niya ang bakas hanggang sa lugar kung saan huminto ang kawan.
Tanging namuong dugo lamang ang kanyang natagpuan, hinubad niya ang kanyang kamiseta at binalot
ang namuong dugo.

Nang gabing iyon, nagpakulo ng tubig ang matandang babae at inihulog ang namuong dugo sa kaldero.
Subalit bago pa kumulo ang tubig ay nakarinig silang mag-asawa ng iyak n isang sanggol na lalaki mula
sa loob ng kaldero. Kinuha niya ang sanggol at pinatuyo sa kanyang bisig at inari nila ito bilang tunay na
anak. Napansin ng mag-asawa ang mabilis na paglaki ng bata sa loob lamang ng ilang araw. Nagulat ang
matandang lalki sa kanyang natuklasan, napakahusay ng bata sa pagpana. Sinabi niya sa matandang babae
na bihasang mangaso ang kanilang anak at nais niyang utusan ito upang kumuha ng kanilang makakain.

Kinabukasan, inutusan ng matandang lalki ang batang mangaso. Mabilis at nananabik pang tumalima ito s
autos ng ama. Hindi naglaon ay bumalik siyang may dala-dalang hayop na mas malaki sa daga. Niluto
nila ito at kinain. Kinabukasan, muling nangaso ang bata at nakapag-uwi ng kuneho na siya nilang
ipinanghapunan. Ganoon uli ang ginawa ng bata nang sumunod na mga araw at nakahuli naman siya ng
mga hayop gaa ng badger, usa, elk, at marami pang iba na ginawa nilang pagkain.

Lumipas ang mga araw at naging ganap na binata ang ampon ng mag-asaawa. Nais niyang bumisita sa
isang lugar kung saan maraming tao ngunit bago siya umalis ay tiniyak niyang may sapat na pagkain ang
kinalakhang mga magulang hanggang sa mga huling sandal ng buhay ng mga ito.

Makalipas ang ilang araw ng paglalakbay, napadpad siya sa isang tribu. Nakaharap niya ang pinuno at
matapat niyang sinabing hinahanap niya ang kanyang kalahi ngunit hindi niya alam kung saan siya
nagmula. Sa habag ng pinuno ay kinupkop siya’t hinayaang mamalagi sa kanyang tribu. Hindi naglaon ay
umibig ang binata sa anak na dalaga ng pinuno. Dahil sa angking kagalingan sa pangangaso,
pinahintulutan siya ng pinunong makasal sa dalaga.

Isang gabi, sinabi ng lalaki sa buong tribu na may malaking bagyong parating. Ibinilin niyang itali nang
mahigpit ang kanilang mga tepee. Kinaumagahan, nakita nilang may mga patay na buffalo sa harapan ng
bawat tepee. Noon napagtanto ng lalaki na siya ay bahagi ng tribu ng buffalo ngunit labis niyang mahal
ang kanyang asawa kaya’t ibinilin niya na upang manatili siya sa piling nito, hindi dapat bigkasin ang
mga katagang bisirong buffalo.

Pagkalipas ng ilang linggo, habang naghahanda ang mga tao sa panghuhuli ng buffalo, sa labis na
kasabikan sa gawain, nakalimutan ng babae ang tagubilin ng kanyang asawa. Malakas itong sumigaw ng
“Patayin ang bisirong buffalo!” Kagyat ay tumalilis ang lalaki palayo sa tribuo, nagpapalit-anyong buffalo
habang tumatakbo. Tinawag siya ng asawa upang bumalik ngunit hindi na siya lumingon. Namuhay siya
sa mga nalalabi niyang araw kapiling ang kanyang kauri – ang mga buffalo.
Ang Mainit na Sibol sa Tiwi (Bicol)
Ayon sa mga matatandang tao sa Tiwi, Albay, ang ngayong maiinit na sibal ay dating isang
payapa at maunlad na baryo. Sa nayong ito nakatira si Rosa, isang napakagandang babae, na may
maraming manliligaw sa iba’t ibang lugar.

Isang araw, bumaba sa lupa ang anak ng Diyos ng Araw upang maglakad. Sa kanyang
paglalakad, nakita niya si Rosa at tulad ng karaniwang mortal, naakit siya ng kanyang
kagandahan.

Nang magbalik siya sa kanyang kaharian, agad-agad niyang sinabi sa kanyang ama na natagpuan
na niya ang babaeng pakakasalan. Subalit ayaw ng Diyos ng Araw na siya’y payagang
magpakasal sa isang dalagang taga-lupa.

Labis na namanglaw ang binate sa desisyon ng kanyang ama.

Nang sumunod na araw, tumanggi siyang magdala ng liwanag, tulad nang kanyang nakagawiang
gawin. Dahil dito, sa buong isang lingo, napakadalimi ng daigdig ng tao. Akala niya’y dumating
na ang katapusan ng mundo. Nang makita ng Diyos ng Araw ang madilim na daigdig, naawa
siya sa mga tao kaya’t sa katapusan ay pumayag na rin siya sa pagpapakasal ng kanyang anak sa
dalagang taga-lupa.

Lumabis ang tuwa ng binata sa pagbabagong-isip ng kanyang ama at ginusto niyang bumaba
kaagad sa lupa. Sa kanyang pagmamadali, gayunman, nalimutan niyang alisin ang nagbabaga
niyang damit. Sumakay rin siya sa karwahe niyang apoy, na hinihila ng mga kabayong
bumubuga ng apoy. Nalimutan rin niyang alisin sa kanyang mga mata ang kapangyarihang
masunog ang anumang bagay na kanila nakikita. Kayat nang marating niya ang baryo na
tinitirhan ng magandang dalaga, ang lahat na natitigan niya ay nagningas. Nasunog na lahat ang
mga bahay, puno, tao, kasama ang magandang dalaga. Nang humupa ang apoy, walang natira
kundi ang bukal na pinagbabalunan ng maiinit na tubig.

Hanggang ngayon dinadalaw pa rin ng mga dayuhan ang mga maiinit na bukal sa Tiwi, lalo na
yaong mga may rayuma, na nakahahanap ng ginhawa buhat sa maiinit nitong tubig.

~Mula sa Balanghai
Ang Pakikipagsapalaran ni Maui

Si Maui ay ang anak na lalaki nina Taranga at Makeatutara. Maaga siyang lumabas sa
sinapupnan at ibinalot sa buhok mula sa pagkakapusod ng kanyang inang si Taranga at itinapon
sa dagat. Iniligtas siya ng espiritu ng karagatan at ibinigay kay Tama-nui-ki-te-rangi upang
palakihin. Nagbalik siya sa bahay ng kanyang mga magulang upang makasama sila at ang apat
na kapatid. Hindi siya nakilala ng ina kaya’t pinalayas siya nito. Nag-aalangang lumapit sa pinto
si Maui. Bago umalis ay sinabing. “Aa;os alp. Ayon sa iyong kagustuhan. Marahil nga ay anak
ako ng isang estranghero subalit naniniwala pa rin akong isinilang ako malapit sa dagat at binalot
mo ako sa iyong bigkis na nagmula sa iyong buhok, at itinapon mo sa dagat. Iniligtas at
kinupkop ako ni Rangi sa kanyang tahanan sa himpapawid. Kilala ko rin ang pangalan ng iyong
mga anak.” Matapos isa-isahin ni Maui ang pangalan ng mga kapatid, sinabi rin niya na ang
pangalan niya ay Maui-tikitika-a-Taranga na nangangahulugang “Maui, ang pusod ni Taranga”.
Sa wakas ay kinilala siya ng ina.

Kinuha ni Maui ang pang ang kanyang ninunong si Muri-ranga-whenua na

sumisimbolo ng karunungan. Mula rito ay mbilis nakagagawa ng pamingwit at mga sandata at
nagsimula na sa kanyang paglalakbay. Ginagamit din ni Maui ang kanyang karunungan sa
pamimingwit ng napakalaking isda na siyang pinagmulan ng North Island ng New Zealand.
Tinawag itong Te Ika-a-Maui na nangangahulugan ng “Isda ni Maui.” Samantala, ang South
Island naman ay tinawag na Te Waka-a-Mauwi na ang ibig sabihin ay “Bangka ni Maui”.

Sa pamamagitan din ng panga ni Muri-ranga-whenua ay kinalaban at natalo niya ang

araw. Ginawa ito ni Maui upang pabagalin ang araw sapagkat masyado itong mabilis kumilos
kaya hindi natatapos ang mga tao sa kanilang mga gawain.

Natuklasan niya rin ang sikreto ng apoy mula naman sa mga daliri ng diyosa ng apoy
na si Mahuika. Nang matuklasan niya ang pagkawala ng apoy sa buong mundo, dinalaw niya si
Mahuika at hiningi nang paisa-isa ang daliri ng diyosa. Napagtanto nitong nililinlang lamang
siya ni Maui kaya’t gamit ang natitirang daliri, hinabol niya ito ng apoy na naging sanhi ng
pagkasunog ng daigdig. Nag-anyong lawin si Maui subalit nahirapan siyang tumakas sapagkat
sinunog ni Mahuika ang lupa at dagat. Nanalangin si Maui sa mga ninuno niyang sina
Tawhrimatea at Whatirimatakataka na siya’y tulungan. Nagpadala ang mga ito ng ulan kaya’t
napawi ang apoy. Natutong gumamit ng apoy sa pagluluto ang tribu nina Maui. Ginamit din nila
ito sa pagpapanatili ng init sa panahon ng taglamig.

Nanirahan si Maui sa bahay ng kanyang mga magulang kasama ang kanyang mga
kapatid. Napansin niya na tuwing umaga ay nawawala ang kanyang ina. Isang araw, nag-anyong
kalapati si Maui at sinundan si Taranga. Natagpuan niya ito kasama ang amang si Makeatutara.

Isinagawa ni Makeatutara ang seremonya sa pagbinyag kay Maui. Nagkaroon ito ng

pagkakmali kaya’t hindi niya pinayagan ang anak sa susnod niton pakikipagsapalaran.
Gayunpaman, sa paniniwalang magtatagumpay siya, nagpumilit ang binata. Pinaghandaan ni
Maui ang muli niyang pakikipaglaban. Sinabi ni Makeatutara sa anak na ang kanyang
makakaharap ang diyosa ng kamatayan na nagbabantay sa lugar ng mga patay, si Hinenui-te-po.
Ang kanyang katawan ay tulad ng sa tao subalit nag-aangkin siya ng mga matang bato na kulay
berde; ang kanyang buok ay halamang dagat; ang bibig ay gaya ng sa barakuda.

Hindi natakot si Maui at ipinagpatuloy ang balak na kalabanin si Hine-nui-te-po upang

maging imortal ang mgatao. Pinuntahan niya ang diyosa kasama ang ilan sa mga kaibigan niyang
maliliit na ibn. Nadatnan nilang natutulog ang diyosa nang magkahiwalay ang dalawang hita.
Nakita nila ang matutulis na maliliit na batong kulay berde sa pagitan ng mga hita nito. Dahil
determinado si Maui na mapasok ang katawan ni Hine-nui-te-po upang mabaligtad niya ang
kapanganakan nang sa gayon ay mabubuhay ang tao magpakailanman, binilinan niya ang mga
kasama na huwag mag-iingay at huwag tatawa.

Nang simulan na ni Maui sa kanyang balakin, ang mababalahibong pisngi ng mga

ibong kanyang kasama ay nakiliti at hindi napigilan ang tumawa. Nang tuluyan nang makapasok
si Maui biglang nagtatawa ang isa sa mga ito. Nagising si Hine-nui-te-po, isinara ang kanyang
mga hita, at nahati sa dalawa si Maui.

Si Maui ang unang taong namatay at dahil nabigo siya sa kanyang misyon, ang lahat
ng tao ay ipinanganganak na mortal.
 Anubis
Si Anubis ay isa sa mga diyos ng patay. Sinasabing siya ang ikaapat na anak ni Ra, ang diyos ng
araw. Subalit ayon sa bagong natuklasang kasulatan, si Anubis ay anak ng diyosa ng kamatayan
na si Nephthys, kundi kay Osiris na diyos ng kamatayan ay kay Set,ang diyos ng kasamaan na
kapatid ni Osiris.

May kakaibang anyo si Anubis. Ang katawan niya ay sa tao ngunit ang ulo niya ay sa jackal,
katulad ng isang mabangis na aso. Nang maglibot sa mundo si Osiris, sinamahan siya ni Anubis.
Ngunit nang patayin ni Set si Osiris, si Anubis ang tumulong kina Isis at Nephthys na isaayos
ang bangkay. Napagdesisyunan niyang ibalot ng tela ang buong katawan ni Osiris upang hindi
masira ng hangin. Ito sa kasalukuyan kilala bilang mummification. Siya rin ang pinaniniwalaang
kasama ng mga namamatay sa bago nilang daigdig, ang Tuat o underworld. Makikita ang mga
imahe ni Anubis na nagbabantay sa libingan ng ma paraon.

Ayon sa Aklatng mga Patay, dapat na inaalis ang mga lamang loob ng mga namayapa, maliban
sa puso na pinangangalagaan ng scarab beetle. Si Anubis ay kasama rin sa mga nagpapasya kung
saan mapupunta ang mga namamatay.

Mula sa: Ilaw Pinagsanib na Wika at Panitikan Baitang 10

 Amaterasu
Ayon sa Kojiki, noong unang panahon, ang mag-asawang Izanagi at Izanami ay masayang
nagsasama. Sila ang diyos at diyosang responsible sa paglikha ng kapuluan ng Japan. Nagkaroon
sila ng walong anak. Sa kasamaang palad, nasawa sa panganganak si Izanami sa bunsong si
Kagutsuchi. Dahil sag alit, piñata ni Izanagi ang sanggol.

Nalungkot nang husto si Izanagi sa pagkawala ng asawa kaya’t pinuntahan niya ito sa Yomi, ang
madilim na lupain ng mga patay. Natagpuan niya si Izanami at pinilit na isama pabalik sa
kanilang tahanan sa daigdig ng mga buhay. Pumayag ang diyosa subalit nagsabi itong
mammahinga na muna sa kanyang silid.

Nainip sa paghihintay si izanagi kaya’t lihim niyang pinuntahan ang asawa. Pagpasok niya sa
kuwarto, tumambd sa kanya ang naaagnas at iinuuod na katawan ng dating maganda at kahali-
halinang si Izanami. Napatakbo sa takot si Izanagi at nagmamadaling nilisan ang Yomi.

Pagdating ni Izanagi sa kanyang tirahan, agad niyang nilinis ang sarili. Nang siya ay naghilamos,
isang diyosa at dalawang bathala ang lumabas mula sa kanyang mukha. Si Amaterasu-omikami,
ang diyosa ng araw, ay nanggaling sa kanyang kaliwang mata. Si Tsukuyomi, ang diyos ng
buwan ay nagmula naman sa kanang mata ni Izagani. Lumabas sa ilong si Susanoo, ang diyos ng
bagyo at dagat. Itinalaga ni Izagani ni Amaterasu na mamuno sa kalangitan at ipinagkaloob ditto
ang sagradong kuwintas niya. Nagalit si Susanoo sa ginawang ito ng ama. Nagreklamo ito at
dahil doon, pinarusahan siya ni Izanagi. Sa halip na [amunuan ang katubigan, ipinatapon niya si
Susanoo sa Yomi. Bago umalis, nagtungo siya sa kalangitan upang umano’y magpaalam kay
Amaterasu.

Gayunpaman, naghihinala si Amaterasu na nais lamang ng kanyang kapatid na agawin ang

kanyang kaharian kaya’t pinaghandaan niya ang isang digmaan. Dala ang sandatang busog at
palaso, naghamon siya ng pakikipagtunggali at pumadyk sa mundo na nasa kanyang paanan.
Sinabi ni Susanoo na wala siyang balak agawin ang kapangyarihan kay Amaterasu at sa halip ay
sinabi niyang patunayan nila kung sino ang lubos na makapangyarihan sa pamamagitan ng
paglikha ng mas maraming diyos.

Sinimulan ni Amaterasu ang tunggalin sa pagbali ng espada ng kapatid sa tatlo; nginuya niya ito
at inuluwa. Lumabas ang ulap mula sa kanyang bibig at nabuo ang tatlong diyosa. Kinuha ni
Susanoo ang kuwintas ng buhay na nakatali sa buhok at braso ni Amaterasu. Kinagat niya ang
beads ng kanyang ngipin at mula rito ay lumabas na limang diyos. Ipinahayag ni Susanoo ang
kanyang pagkapanalo subalit hindi pumayag ang kapatid at sinabing siya ang nanalo dahil
nagmula ang mga ito sa kanyang alahas. Hindi pinansin ni Susanoo ang pagtutol ni Amaterasu at
sa halip ay nagdiwang ito sa pamamagitan ng pagdadala ng napakalaking kasiraan sa daigdig.
Winasak niya ang mga palayan at ang mga irigasyon ng tubig. Nagalit nang lubusan si
Amaterasu nang balatan ni Susanoo ang isang kabayo at ihagi ito sa lugar kung saan naghahabi
ang kapatid at kanyang mga utusan. Isa sa mga utusan ni Amaterasu ang namatay sa matinding
takot. Dahil sa pangyayaring ito, idagdag pa ang ginawa ni Susanoo sa kabayo na itinuring na
sagrado ng diyosa, nagpupuyos sa galit na umalis si Amaterasu at nagtago sa kuweba ng
Iwayado. Bunga nito, binalot ng kadiliman ang buong daigdig.

Ang mga diyos ng kasamaan ay lubos na nagdiwang dahil magagawa nila ang masasamang balak
nang hindi makikilala. Ngunit ang mabubuting diyos ay nakiusap sa diyosa ng araw na bumalik
na sa daigdig ngunit hindi sila pinakinggan nito. Nagplano ang mga diyos at diyosa. Nakakita
sila ng tatyaw na tumitilaok sa pagbubukang-liwayway. Gumawa sila ng salamin sa
pamamagitan pagsasabit ng mga hiyas. Pagkaraang maihanda ang tatyaw at salamin sa labas ng
kuweba ni Amaterasu, pinakiusapan nila ang diyosa ng bukang-liwayway na si Ameno-uzume na
sumayaw nng pabaligtad.

Nagsimulang tumilaok ang tatyaw at sumayaw ang diyosa, ang kanyang paa’y lumikha ng
napakalakas na ingay. Hanggang sa madala ang diyosa ng kanyang sayaw at hinubad ang
kanyang kasuotan. Lahat ng mga diyos na lalaki ay nagtawanan. Hindi napigilan ni Amaterasu
ang sarili na usisain ang nagyayari kaya’t lumabas siya. Bumungad sa kanya ang sariling anyo sa
salamin at nabihag siya ng kanyang sarili. Noon lamang niya nakita ang kanyang maringal na
kagandahan. Nawala ang kalungkutan ni Amaterasu. Muli niyang niliwanagan ang daigdig at
nakipamuhay muli.

Mula sa: Ilaw Pinagsanib na Wika at Panitikan Baitang 10

Si Indra at ang mga Langgam
Si Indra ang kinikilalang diyos ng bagyo at digmaan. Mababasa sya RigVeda bilang hari
ng mga diyos na kulay ginto o pula, malaki at nakatatakot na mandirigma. Sa kanyang kanang
kamay naroroon ang kidlat na ginagamit niya upang puksain ang kaaway o upang buhayin ang
mga namatay sa digmaan.

Mula sa kuwentong nakapaloob sa Brahma Vaaivarta Puran, natalo ni Indra si Vistra at

nagpakawala ng tubig, Nang maging hari ng mga diyos, inutusan ni Indra ang manggagawang si
Vishvakarma na ipagayo siya ng maringal na palasyo. Puno ng kahambugan, patuloy niyang
inuutasan ang manggagawa upan maging pinakamaringal ang kanyang palasyo, sa huli ay
nagsawa na ito sa kasusunod kay Indra kaya’t himnig n ito ng tulong kay Brahma, ang
manlilikha. Lumapit si Brahma sa pinkamataas na diyos na si Vishnu at humingi ng tulong.

Dumalaw si Vishnu kay Indra sa katauhan ng isang batang Brahma at malugod naman
siyang tinanggap nito. Pinuri ni Vishnu ang napakaringal na palasyo ni Indra at sinabing wala
pang naging hari ang nagkaroon ng gayong karingal karingal na palasyo. Sa simula ay nagmalaki
si Indra sa kagandahan ng kanyang palasyo at nalilibang sa kaalaman ng bata sa mga ninuno ng
hari ngunit siya’y nanghilakbot nang magkuwento ang bata ukol sa paglikha at kamatayan ng
kanyang mga ninuno, maging ang hindi mabilang na daigdig na may kani-kaniyang Indra. Sinabi
ng batang nakita na niya ang lahat ng iyon. Habang nagsasalita, nakita ng bata ang isang hanay
ng mga langam na naglalakad sa bulwagan. Tumawa ito nang malakas. Nagtanong si indra nang
may kababaang loob kung bakit siya nagtatawa at sinabi ng bata na ang mga langgam na
kanilang nakikita ay mga dating Indra. Isa pang panauhin ang dumating sa bulwagan, si Shiva,
na nag-anyong ermitanyo. Sa kanyang dibdib ay nakapaikot ang mahabang buhok ngunit may
puwang sa gitna. Ipinagtapat ni Shiva na ang bawat hibla ng buhok ay katumbas ng buhay ng
isang Indra, kapag nahulugan ito ng isang buhok, isang Indra ang mamamatay at papalitan ng
iba.

Nawalan ng paghahangad sa kayamanan at karingalan si Indra. Ginantimpalaan niya si

Vishvakarma at hindi na pinagawa pa angkanyang palasyo. Napagpasyahan niyang talikuran ang
maluhong pamumuhay upang maging ermitanyo at hanapin ang karunungan. Nanghilakbot ang
kanyang asawang si Shuchi nang malaman ito kaya’t agad siyang dumulong sa paring si
Brihaspati upang mapagbagoang isipng asawa. Itinuro ng pari kay Indra ang kabutihan ng
dalawang pamumuhay: ang espiritwal at makamundong pamumuhay. Sa huli, natutuhan ni Indra
na ipagpatuloy ang paghahanapsa karunungan habang ginagampanan ang tungkulin ng isang
hari.

Mula sa: Ilaw Pinagsanib na Wika at Panitikan Baitang 10

 ANG BATIK NG BUWAN
Maikling Kuwentong – Bayan Ng Bisaya

Mag-asawa ang araw at ng buwan. Marami silang mga anak na bituin.Gustung-gusto ng

araw na makipaglaro sa kanyang mga anak at ibig na ibig niyangyakapin ang mga ito ngunit
pinagbawalan siya ng buwan sapagkat matutunaw angmga bituin sa labis na init ng araw.
Kinagagalitan ng araw ang mga anak kapaglumalapit sa kanya.Isang araw, nagtungo sa ilog ang
buwan upang maglaba ng marurumingdamit. Ipinagbilin niya sa asawa na bantayan ang mga
anak ngunit huwag niyanglalapitan ang mga ito. Binantayan nga ng araw ang mga anak. Buong
kasiyahanniyang pinanood ang mga ito habang naghahabulan. Nakadama siya ng pananabik at
hindi siya nakatiis na hindi yakapin ang mga anak. Bigla niyang niyakap anglipon ng maliliit na
bituin nang madikit sa kanya ay biglang natunaw.Hindi naman nagtagal at umuwi n ang buwan.
Nagtaka siya sapagkatmalungkot ang asawa. Naisipan niyang bilangin ang mga anak ngunit
hindi nyanakita ang maliliit kaya't hinanap niya ang mga ito kung saan-saan. Hindi
niyamatagpuan ang mga anak. Sa gayo'y sinumabatan niya ang asawa. "Niyakap mosila? Huwag
kang magsisinungaling!”Hindi na naghintay ng sagot ang buwan. Mabilis niyang binunot ang
isang punong saging at tinangkang ipukol sa asawa na nakalimutan na ang kanyangkasalanan.
Ang tanging nasa isp niya ay kung paano niya maipagtatanggol angsarili sa asawang galit na
galit. Dumampot siya ng isang dakot na buhangin atinihagis sa nukha ng buwan at dahilan sa
nangyari ay nagkaroon ng batik angmukha ng buwan. Hinabol ng buwan ang araw upang
makaganti sa ginawa nito sakanya at hanggang ngayon ay hinahabol pa rin ng buwan ang araw.