Professional Documents
Culture Documents
ﻓﺼﻞ ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ
»ﻫﯽ ﺟﯿﮏ ،ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺮوب ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺧﻮاي .ﭼﺮا ﺑﻪ ﻟﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻗﺒﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻏﺶ ﮐﻨﻪ ﺑﯿﺪارم ﮐﻨﻪ؟«
» ﺗﻮ ﮔﺸﺖ زدي؟ «
آره -ﯾﻪ ﮐﻢ ﭼﺮخ زدم .ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ،داﺷﺘﻢ ﭼﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم .اﮔﺮ ﮐﺎﻟﻦ ﻫﺎ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺳﻔﺮ ﺷﮑﺎري ﺑﺮن...
زدي ﺑﻪ ﻫﺪف.
دوﯾﺪن ﺑﺎ اون آﺳﻮﻧﺘﺮ از اﻧﺠﺎم ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر ﺑﺎ ﻟﯽ ﺑﻮد.ﻫﺮﭼﻨﺪ اون ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮد -ﺳﺨﺖ ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮد -ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﺗﻠﺨﯽ
در اﻓﮑﺎرش داﺷﺖ .اون ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ .اون ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اون ﺟﻮري ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮ ﺳـﺮ ﻣـﻦ اﺗﻔـﺎق ﻣـﯽ اﻓﺘـﺎد
ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ ﻧﺮم ﺑﺸﻪ .اون ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﻋﺸﻘﻮﻻﻧﻪ ي ﺳﺚ ﺑﺎ اوﻧﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎد ،دوﺳﺘﯽ اي ﮐﻪ روز ﺑﻪ
روز ﻗﻮي ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﻫﺮﭼﻨﺪ ،ﺧﻨﺪه دار ﺑﻮد ،ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻣﺸﮑﻠﺶ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﻢ .وﻗﺘـﯽ ﻣـﺎ در ﮔـﺮوه ﺳـﺎم ﺑـﻮدﯾﻢ ﻣـﺪام روي
اﻋﺼﺎب ﻫﻢ راه ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ ﺧﺼﻮﻣﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻟﻦ ﻫﺎ و ﺑﻼ .ﻣﻦ در ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﻠﺘﺶ ﭼﯿﻪ.
ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﯽ ازﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرش ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺑﺮه .ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐـﻪ ﺣـﺎﻻ ﺧﺼـﻮﻣﺘﺶ رو ﺑﻬﺘـﺮ
درك ﻣﯽ ﮐﺮدم .ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ،ﮐﻨﺎر اوﻣﺪن ﺑﺎ ﻟﯽ اوﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد.
اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪون ﺷﮏ اون اوﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد .ﻫﻤﻪ ي ﻏﺬاﻫﺎ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ازﻣﻪ ﺑﺮاش ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد اﻵن داﺷﺘﻦ
ﯾﻪ ﺳﻔﺮي ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﯾﯿﻦ رودﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ.ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺳﻬﻤﻢ رو ﺧﻮردم-ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑـﻪ ﺟـﺪا از ﺳـﻮزش
ﺧﻮن آﺷﺎﻣﯽ ﺑﻮي ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ داﺷﺖ ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﺎل ﺧﻮﺑﯽ از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ و ﺗﺤﻤﻞ واﺳﻪ ﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ -اﻣﺎ
او ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد .ﮔﻮزن ﺷﻤﺎﻟﯽ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﻃﺮف ﻫﺎي ﻇﻬﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪان راﺿﯿﺶ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد .اﻟﺒﺘﻪ ،اﻋﺼﺎﺑﺶ ﺑـﺪﺗﺮ ﺑـﻪ
ﻫﻢ رﯾﺨﺖ .ﻟﯽ از ﺧﺎم ﺧﻮردن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد.
ﺳﺚ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد :ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﺮق ﺑﺰﻧﯿﻢ؟ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮﯾﻢ .ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻤﯿﻦ ﮐﺮدن ﯾﺎ ﻧﻪ.
ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم :ﺧﻮدﻣﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم .اﻣﺎ ﺑﺬار وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺪارﯾﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ .ﻧﻤﯿﺨﻮام ﮔﺎردﻣﻮن ﺷﮑﺴﺘﻪ
ﺷﻪ .وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎﻟﻦ ﻫﺎ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻦ اﯾﻦ ﮐﺎرو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ .ﺑﻪ زودي.
درﺳﺘﻪ.
اﮔﺮ ﮐﺎﻟﻦ ﻫﺎ ﻗﺎدر ﺑﻮدن ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺧﺎرج ﺷﻦ ،ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﻪ راﻫﺸﻮن اداﻣﻪ ﺑﺪن .ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐـﻪ
ﺑﻬﺸﻮن ﻫﺸﺪار ﻣﯽ دادﯾﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ .دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﻢ در ﺷﻤﺎل داﺷﺘﻦ ،درﺳﺘﻪ؟ ﺑﻼ رو ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻦ و ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدن .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ
ﺟﻮاب واﺿﺤﯽ ﺑﺮاي ﻣﺸﮑﻞ اوﻧﻬﺎ ﺑﻮد.
اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد رو ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﻣﯽ دادم ،اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﮔﻮش ﮐﻨﻦ .و ﻧﻤـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑـﻼ ﻧﺎﭘﺪﯾـﺪ
ﺷﻪ -و دﯾﮕﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﯾﺎ ﻧﻪ.
ﻧﻪ،اﯾﻦ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ ﺑﺮن .ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻤﻮﻧﻦ و ،ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﻦ -اﮔﺮ ﺑﻼ ﺑﺮه ،اﮔـﺮ
ﺑﻼ اﯾﻨﺠﺎرو ﺗﺮك ﻣﯽ ﮐﺮد دردش ﮐﻢ ﺗﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ،اﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد.
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻼ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻮك ﻧﺎﺧﻮن ﻫﺎش ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﭼﻨﮓ زده ﺑﻮد از دﯾﺪن ﻣﻦ ذوق ﮐﻨـﻪ ،ﮔﻔﺘـﻨﺶ
راﺣﺖ ﺑﻮد...
ﺳﺚ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد :اوه ،ﻣﻦ ﻗﺒﻼً از ادوارد اﯾﻦ درﺧﻮاﺳﺖ رو ﮐﺮدم.
ﭼﯽ؟
ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا اوﻧﻬﺎ ﺗﺎﺣﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻦ .ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ي ﺗﺎﻧﯿﺎ ﯾﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ .ﯾﻪ ﺟﺎ اﯾﻨﻔﺪر دور ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺳﺎم ﻧﺘﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن.
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﯾﺎد آوري ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺧﻮدم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﮐﺎﻟﻦ ﻫﺎ ﺑﺪم.
ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺑﻮد .ﭘﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺚ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ .ﻋﺼﻼ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﻢ.
ﺳﺚ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺗﺪاﻓﻌﯽ ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ واﻗﻌﺎً ،ﯾﻪ ﻣﺪت ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺠﻬﯿﺰات درﻣﺎﻧﯽ اي رو ﮐﻪ ﮐﺎرﻻﯾﻞ اﯾﻨﺠـﺎ ﺑﻬﺸـﻮن
دﺳﺘﺮﺳﯽ داره ﺑﺸﻪ ﺳﺮﻫﻢ ﮐﺮد .اون ﻫﻤﻪ ي وﺳﺎﯾﻞ ﻻزم ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺑﻼ ﻧﯿﺎز ﻫﺴﺖ رو داره ،و اﺧﺘﯿﺎر اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮه .اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﻪ ﺷﮑﺎر ﺑﺮن .ﮐﺎرﻻﯾﻞ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﺑﻪ زودي ﺑﻪ ﺧﻮن
ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺮاي ﺑﻼ ﻧﯿﺎز ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻦ .اون ﻫﻤﻪ ي oﻫﺎي ﻣﻨﻔﯽ رو ﮐﻪ ذﺧﯿﺮه ﮐﺮده ﺑﻮدن ﻣﺼﺮف ﮐﺮده .ﮐﺎرﻻﯾﻞ دوﺳـﺖ
ﻧﺪاره ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ي اﻧﺒﺎر ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻪ .ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻣﻘﺪار ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺨﺮه .ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺧﻮن ﺑﺨﺮي؟ اﮔﺮ دﮐﺘﺮ ﺑﺎﺷـﯽ
اﻟﺒﺘﻪ.
ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮدن آﻣﺎده ﻧﺒـﻮدم .ﻫﻨـﻮزم اﺣﻤﻘﺎﻧـﻪ اس .اوﻧﻬـﺎ ﻣـﯽ ﺗﻮﻧﺴـﺘﻦ ﺧﯿﻠـﯽ ازﯾـﻦ ﭼﺰﻫـﺎ رو ﺑـﺎ ﺧﻮدﺷـﻮن
ﺑﺒﺮن،درﺳﺘﻪ؟و ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺮن ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﻧﯿﺎز دارن ﺑﺪزدن .وﻗﺘﯽ ﻣﺮگ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ات ﺑﺎﺷﻪ ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓـﺎت ﻗـﺎﻧﻮن
اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯿﺪه؟
ﺳﺚ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد :آره ﺟﺪاً ﺑﻬﺘﺮه .در ﺳﺮش داﺷﺖ ﺧﺎﻃﺮات ﻣﻦ از ﺑﻼ رو ﮐﻪ ﺳﺮم ﺑﻬﺶ وﺻﻞ ﺑﻮدﺑﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺑـﺎري
ﮐﻪ اون رو دﯾﺪه ﺑﻮد ﻣﻘﺎﺑﺴﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد .ﺑﻼ ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ زده و دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد .اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ ،ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ زﯾـﺎد اﯾـﻦ ور
اون ور ﺑﺮه .اون ﻣﻮﺟﻮد داره ﭘﺪرﺷﻮ در ﻣﯿﺎره.
ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ ،و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ دوﺑﺎره رﯾﺘﻢ آن را ﻣﻨﻈﻢ ﮐﻨﻢ ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮردم.
ﮐﺎرﻻﯾﻞ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ او را ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﮐﺮد،ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ ي دﯾﮕﻪ .ﺑﻌﺪ روزاﻟﯽ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي در اﯾﻦ ﺑﺎره ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﭽـﻪ
ﻫﺎي ﻋﺎدي ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻋﺚ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن دﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﻦ .ﻗﯿﺎﻓﻪ ادوارد ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻠﻪ اش رو ﺑﮑﻨﻪ.
ﺣﺎﻻ ﺳﺚ رو دور ﺧﺒﺮﮔﺬاري ﺑﻮد -ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ي اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺒﻪ ،اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ
ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ رو ﺑﺸﻨﻮم .ﺗﺐ ﺑﻼ اﻣﺮوز ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻮﺳﺎﻧﯽ داﺷﺖ .ﻓﻘﻂ درﺟﻪ ي ﭘﺎﯾﯿﻦ -ﻋﺮق ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮد ﻣـﯽ
ﺷﺪ .ﮐﺎرﻻﯾﻞ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﻼﺋﻢ ﭼﯿﻪ ،ﻣﻤﮑﻨﻪ اون ﻓﻘﻂ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺎﺷﻪ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ ﮐﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ دﻓﺎﻋﯽ ﺑـﺪﻧﺶ در
ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﻪ.
اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻠﻖ و ﺧﻮش ﺧﻮﺑﻪ .اون داره ﺑﺎ ﭼﺎرﻟﯽ ﺧﻮش و ﺑﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ،ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ-
ﺣﺎﻻ ﭘﺎﻫﺎي ﺳﺚ ﺳﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ اون رو ﺷﮕﻔﺖ زده ﮐﺮد .ﺑﻪ ﮔﻤﻮﻧﻢ اون ﻫﺮ روز زﻧـﮓ ﻣـﯽ زﻧـﻪ ﺗـﺎ ﺑﺎﻫـﺎش
ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ .ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﺎدرش ﻫﻢ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ ﺣﺎل ﺑﻼ ﺣﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ،واﺳـﻪ ﻫﻤـﯿﻦ
داﺷﺖ ﺑﻬﺶ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽ داد ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدﯾﻪ-
رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدي؟ اون ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻫﺎ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟! اﻣﯿﺪ ﭼﺎرﻟﯽ رو ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮن ﺗﺎ وﻗﺘﯽ اون ﻣﺮد ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﺎﺑﻮد ﺷـﻪ؟ ﻓﮑـﺮ
ﻣﯽ ﮐﺮدن ﺗﻮن ﻫﺎ دارن آﻣﺎدش ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ آﻣﺎدﮔﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ!ﭼﺮا اون ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري رو در ﺣﻘﺶ ﺑﮑﻨﻪ؟
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم .و ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮدم رو آروم ﮐﻨﻢ .ﺳﺚ ،ﺣﺘﯽ اﮔﻪ دووم ﺑﯿﺎره ،اﻧﺴﺎن ﻧﻤـﯽ ﻣﻮﻧـﻪ .ﺧﻮدﺷـﻢ ﻣـﯽ
دوﻧﻪ ،ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻘﯿﻪ ي اوﻧﻬﺎ .اﮔﺮ ﻧﻤﯿﺮه ،ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻨﺪه اي از ﯾﻪ ﺟﺴﺪ ﺑﺎزي ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﻦ،
ﺑﭽﻪ .ﯾﺎ اﯾﻦ ،ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺑﺸﻪ .ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اوﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ اﯾﻦ رو ﺑﺮاي ﭼﺎرﻟﯽ راﺣﺖ ﺗﺮ ﮐﻨﻦ .ﭼﺮا...؟
ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ اﯾﺪه ي ﺑﻼ ﺑﻮده .ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻘﺘﻪ .اﻣﺎ ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ از ﺻﻮرت ادوارد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰي ﻓﮑـﺮ
ﻣﯽ ﮐﺮده ﺗﻮ اﻵن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي در ﺳﮑﻮت دوﯾﺪﯾﻢ .راه ﺟﺪﯾﺪي ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻨﻮب.
ﭼﺮا؟
آﻟﯿﺲ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮادت .ﮔﻔﺖ از اﯾﻨﮑﻪ ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﺧﻔﺎش ﺧﻮن آﺷﺎم در ﺑﺮج ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺗﻮي اﻃﺎق زﯾـﺮ ﺷـﯿﺮواﻧﯽ ﺑﭙﻠﮑـﻪ ﺧﺴـﺘﻪ
ﺷﺪه .ﺳﺚ ﺧﻨﺪه ي ﺧﺮﻧﺎس ﻣﺎﻧﻨﺪي ﮐﺮد .ﻣﻦ ﻗﺒﻼ ﺑﺎ ادوارد ﺟﺎ ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدم .ﺳﻌﯽ داﺷﺘﯿﻢ درﺟﻪ ﺣﺮارت ﺑﺪن ﺑﻼ ﺛﺎﺑﺖ
ﺑﻤﻮﻧﻪ .ﺳﺮد ﺑﻪ ﮔﺮم ،ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزه .ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاي اﯾﻦ ﮐﺎر رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻣﯽ ،ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم-
ﺑﺎﺷﻪ ،ﺳﺚ دﯾﮕﻪ ﻧﻈﺮي ﻧﺪاد .ﺳﺨﺖ روي ﺟﻨﮕﻞ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮد.
ﺟﻬﺘﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻨﻮب اداﻣﻪ دادم ،ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰي ﺟﺪﯾﺪ .وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺳﮑﻨﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ،ﭼﺮﺧﯿﺪم .ﻫﻨﻮز
ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﻧﺒﻮدم ،اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﺷﺎﯾﻌﻪ ي ﮔﺮﮔﯽ دﯾﮕﻪ اي ﺑﭙﯿﭽﻪ .ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺧـﻮب و ﻧـﺎﻣﺮﺋﯽ
ﺑﻮدﯾﻢ.
ﻫﻤﺎن ﻣﺴﯿﺮ رو ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ،ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﺧﻮﻧﻪ راه اﻓﺘﺎدم .ﻫﻤﻮن اﻧﺪازه ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﻤﻘﺎﻧـﻪ اس ،ﻧﻤـﯽ ﺗﻮﻧﺴـﺘﻢ
ﺟﻠﻮي ﺟﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮم .ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮدآزاري ﭼﯿﺰي داﺷﺘﻢ.
ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﻣﺮﺿﯽ ﻧﺪاري ،ﺟﯿﮏ .اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﭼﻨﺪان ﻧﺮﻣﺎل ﻧﯿﺴﺖ.
ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ.
اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ در درﻧﮓ ﻧﮑﺮدم ،ﻓﻘﻂ رﻓﺘﻢ داﺧﻞ اﻧﮕﺎر ﺻﺎﺣﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم .ﺣﺪس زدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺼـﺒﺎﻧﯿﺖ
روزاﻟﯽ ﺑﺸﻪ ،اﻣﺎ ﺗﻼش ﺑﯽ ﻫﻮده اي ﺑﻮد .ﻧﻪ روزاﻟﯽ و ﻧﻪ ﺑﻼ ﻫﯿﭻ ﮐﺪام در دﯾﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ .وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐـﺮدم ،و
اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻦ ﮐﻪ از ﻗﻠﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻧﺎ راﺣﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ دﻧﺪه ﻫـﺎﯾﻢ ﻓﺸـﺮده
ﻣﯽ ﺷﺪ.
ادوارد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد " :اون ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ .ﯾﺎ ،ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﮑﺮده".
ادوارد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺻﻮرﺗﺶ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد ،ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺳﺮش را ﺑـﺎﻻ ﻧﯿـﺎورد؛
ازﻣﻪ ﻫﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزواﻧﺶ را ﻣﺤﮑﻢ دور ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي او اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد.
آﻟﯿﺲ ﻫﻢ ﺑﺎ آه ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮔﻔﺖ " :ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر" او ﺧﺮاﻣﺎن از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ .ﭼﻨﺎن ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر دﯾﺮ
ﺑﻪ ﯾﻪ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم.
"ﺑﻼ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟"
"آﻟﯿﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ " :ﺣﻤﺎم ،رژﯾﻢ آﺑﮑﯽ ،ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ .ﺑﻪ ﻋﻼوه اون ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﺣﺎﻣﻠﮕﯽ اون ﮐـﺎرو ﺑﺎﻫـﺎت ﻣـﯽ
ﮐﻨﻪ".
"آه"
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎﺟﻮري آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و روي ﭘﺎﺷﻨﻪ ي ﭘﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﺗﮑﺎن ﺧﻮردم.
روزاﻟﯽ ﻏﺮﻏﺮﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ "اوه،ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﺳﺖ" ﺳﺮم را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و دﯾﺪم ﮐﻪ اون از ﻫﺎل ﻧﯿﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﭘﺸﺖ ﭘﻠﮑﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﻣﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ .ﺑﻼ رو ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ در ﺑﺎزوﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،و ﯾﮏ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زﻧﻨﺪه ﮐﻪ ﻋﻠﺘﺶ ﻣﻦ ﺑﻮدم روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد "دﯾﺪم
ﯾﻪ ﺑﻮﯾﮕﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽ رﺳﻪ!"
و ﺑﻌﺪ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در روز ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﮔﻞ از ﮔﻞ ﺑﻼ ﺷﮑﻔﺖ .ﻃﻮري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾـﻪ را
آورده ﺑﺎﺷﻢ.
"ﺟﯿﮑﻮب،ﺗﻮ اوﻣﺪي"
"ﺳﻼم ﺑﻠﺰ"
ازﻣﻪ و ادوارد ﻫﺮ دو ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ روزاﻟﯽ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻼ را روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ،دﯾﺪم ﮐـﻪ ﻋﻼرﻗـﻢ ﺣﺮﮐـﺖ
آرام ،رﻧﮓ ﺻﻮرت ﺑﻼ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪ و ﻧﻔﺴﺶ را ﮔﺮﻓﺖ -اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻘﺪر ﻫﻢ درد داﺷﺖ ﺻﺪاﯾﯽ
درﻧﯿﺎره.
ادوارد دﺳﺘﺶ را روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ او و ﺑﻌﺪ روي ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ.و ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺎرش ﻃﻮري ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره
ﭘﺸﺖ ﻣﻮﻫﺎش رو ﻧﻮازش ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ي ﯾﮏ دﮐﺘﺮ ﺑﻮد.
"ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ".
رزاﻟﯽ ﮔﻔﺖ" :ﺑﻼ ،ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﻻﯾﻞ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ ،اﺻﻼ ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻦ .اﯾﻦ ﮐـﺎر ﺑـﻪ ﺣﻔﺎﻇـﺖ از ﻫـﯿﭻ ﮐـﺪوﻣﺘﻮن
ﮐﻤﮑﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ".
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﭼﺮﺧﯽ دادم" .ﻣﮕﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮدن ﻣﻦ در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ؟"
ﺑﻼ ﮔﻔﺖ " :ﺗﻮ ﺗﺎزه رﺳﯿﺪي ،ﺷﺮط ﻣﯽ ﺑﻨﺪم ﺗﻤﺎم ﻃﻮل روز رو داﺷﺘﯽ ﻣﯽ دوﯾﺪي .ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﺸﯿﻦ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ ،ﻣﻦ ﺑﻪ
زودي ﮔﺮﻣﻢ ﻣﯿﺸﻪ"
ﺑﻪ او ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم ،درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ رﻓﺘﻢ و روي زﻣـﯿﻦ و ﮐﻨـﺎر ﻣﺒـﻞ ﻧﺸﺴـﺘﻢ .ﺑـﺎ اون
اﺷﺎره،ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪان ﻫﻢ ﻣﻄﺌﻦ ﻧﺒﻮدم...ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﮑﻨﻨﺪه ﻣﯽ آﻣﺪ،و ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ او را ﺟـﺎ ﺑـﻪ ﺟـﺎ ﮐﻨﻢ،ﺣﺘـﯽ از اﯾﻨﮑـﻪ
دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﻫﻢ دورش ﺑﯿﻨﺪازم ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم.ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ درﺳﺖ روﺑﺮوﯾﺶ ﺗﮑﯿﻪ زدم،دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دراز ﮐﺮدم و
دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ.و ﺑﻌﺪ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم را روﺑﺮوي ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ،ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ از ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﺳﺮدﺷﻪ.
"آره"
ادوارد ﮐﻨﺎر ﺑﻼ و روي دﺳﺘﻪ ي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ،ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻼ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد.
اﻣﯿﺪ زﯾﺎدي وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻗﺪرت ﺷﻨﻮاﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻻي اﻓﺮاد داﺧﻞ اﺗﺎق ،ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺻﺪاي ﻏﺎر و ﻗﻮرﺷﮑﻢ ﻣﻨـﻮ
ﻧﺸﻨﻮه.
آﻟﯿﺲ ﮔﻔﺖ " :رزاﻟﯽ ،ﭼﺮا ﺑﺮاي ﺟﯿﮑﻮب ﭼﯿﺰي از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﯿﺎري؟" او ﺣﺎﻻ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و آرام ﭘﺸﺖ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﺑﻮد.
"ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ آﻟﯿﺲ ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻏﺬاﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻠﻮﻧﺪي ﺗﻮش ﺗﻒ اﻧﺪاﺧﺘﻪ رو ﺑﺨﻮرم .ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺳﯿﺴـﺘﻢ ﺑـﺪﻧﻢ ﺑـﺎ زﻫـﺮ
راﺑﻄﻪ ي ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ"
"رزاﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازﻣﻪ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﮐﺎﻓﯽ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮاز ﺑﻮدن ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ"
ﺑﻠﻮﻧﺪي ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺷﮑﺮ ﮔﻔﺖ" :اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ" ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ آن ﺑﺪﮔﻤﺎن ﺷﻮم .از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و
ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ.
ﺳﺮ و ﺻﺪاي زﯾﺎدي داﺧﻞ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ وﺟﻮد داﺷﺖ -و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﺠﯿﺒﯽ –ﻓﻠﺰ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ازش ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده
ﮐﻨﻨﺪ اﻋﺘﺮاض ﻣﯽ ﮐﺮد.
ادوارد آه دﯾﮕﺮي ﮐﺸﯿﺪ ،اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮد .و ﺑﻌﺪ ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺑﺘـﻮﻧﻢ ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﻓﮑـﺮ ﮐـﻨﻢ رزاﻟـﯽ
ﺑﺮﮔﺸﺖ.در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﻮد،ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ي ﻧﻘﺮه اي رﻧﮓ را روي زﻣﯿﻦ و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ.
اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ ي ﺑﺰرگ و ﻣﺨﻠﻮط ﺑﻮده ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ او اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻤﺶ ﮐﺮده ﺗﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻇـﺮف
ﻏﺬاي ﺳﮓ ﺷﺪه.از ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ﺳﺮﯾﻌﺶ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ،و دﻗﺘﺶ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﯿـﺎت.در ﯾـﮏ ﻃـﺮﻓﺶ ﮐﻠﻤـﻪ ي ﻓﯿـﺪو رو
ﺗﺮاﺷﯿﺪه ﺑﻮد.ﯾﮏ دﺳﺖ ﺧﻂ زﯾﺒﺎ
ﭼﻮن ﻏﺬا ﻇﺎﻫﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ-اﺳﺘﯿﮏ و ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺨﻠﻔﺎت ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺮﺳﯽ ﺑﻠﻮﻧﺪ
"ﻫﯽ،ﻣﯽ دوﻧﯽ ﯾﻪ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﺑﺎﻫﻮش رو ﭼﯽ ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻦ" و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﻔﺲ اداﻣﻪ دادم "ﯾﻪ ﺳﮓ ﻃﻼﯾﯽ"
ﺻﻮرﺗﺶ ﺣﺎﻟﺖ اﻧﺰﺟﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪي ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد.و ﺑﻌﺪ روي ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻞ ﻫﺎ ﻧﺸﺴـﺖ و ﮐﺎﻧـﺎل ﻫـﺎي
ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺰرگ را ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻋﺘﯽ ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﯾـﺪن ﻫـﯿﭻ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ اي داﺷـﺘﻪ
ﺑﺎﺷﺪ.
ﻏﺬا ﺧﻮب وﺑﺪ،ﺣﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﻮي ﺑﺪ ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ در ﻫﻮا.ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﻣﯽ ﮐﺮدم.ﻫﺎ،اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد
ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ.دﻗﯿﻘﺎ...
وﻗﺘﯽ ﻏﺬاﯾﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم-و ﺣﺘﯽ ﺗﻪ ﮐﺎﺳﻪ را ﻫﻢ ﻟﯿﺴﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ رزاﻟﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﺮاي ﺑﺤﺚ و دﻋﻮا ﺑﺪﻫﻢ دﺳﺖ ﻫﺎي ﺳﺮد
ﺑﻼ درون ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم .او ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﻧﻮازش ﻣﯽ ﮐﺮد.
"ﺑﺬار ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ،ﯾﻪ ﻧﻔﺮ اﯾﻦ اﻃﺮاف ﻋﺎدت داره ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎش رو در ﯾﻪ ﺳﺎﻟﻦ در ﭘﺎرﯾﺲ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﻪ"
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﺑﺨﻮاد اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد رو ﺑﺪه ﮔﻔﺘﻢ " ﻧﻪ ﻣﺮﺳﯽ.ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ي آﯾﻨﺪه ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻢ"
ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه او اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﻤﻮﻧﻪ.ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ راه ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ اي ﺑـﺮاي
ﭘﺮﺳﯿﺪن اﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ.
"ﺧﺐ...اﻣﻤﻢ...ﺗﺎرﯾﺨﺶ ﮐﯽ ﻫﺴﺖ؟ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ،ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪن اون ﻫﯿﻮﻻي ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ"
"ﻣﻦ ﺟﺪي ﻫﺴﺘﻢ ،ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻻزﻣﻪ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ"
در ذﻫﻨﻢ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ رو ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم – و ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯽ؟ -
"ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ،دﻗﯿﻖ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ.ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﺎ ﺳﺒﮏ ﻧﻪ ﻣﺎه رو ﻧﺪارﯾﻢ.و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﮐﻨﯿﻢ.ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮐﺎرﻻﯾﻞ داره از
روي اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﺣﺪس ﻣﯽ زﻧﻪ.ﻣﺮدم ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮي ﺑﺎﺷﻦ".
"وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﮐﺎﻣﻼ رﺷﺪ ﮐﻨﻪ.ﯾﮏ ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ.ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺳﯽ ﺑﻮدم ،و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روزي دو ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺑﻬﺶ
اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﺸﻪ.ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ"...
دو ﻫﻔﺘﻪ ﺗﺎ اﻣﺮوز،روزﻫﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯽ ﮔﺬرن.زﻧﺪﮔﯽ او ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻨﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.ﭼﻨﺪ روز ﺑﻬﺶ ﻣﯿﺪه،اﮔﺮ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ
ﺑﺮﺳﻪ؟
"ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟"
ﺳﺮم رو ﺗﮑﺎن دادم ،ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از دﻫﺎﻧﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.
ﺻﻮرت ادوارد ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﻓﮑﺎر ﻣﻦ را ﺷﻨﯿﺪ روﯾﺶ را از ﻣﺎ دور ﮐﺮد ،اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اﻧﻌﮑﺎس ﺻﻮرﺗﺶ در دﯾﻮار ﺷﯿﺸﻪ اي
رو ﺑﺒﯿﻨﻢ.اون دوﺑﺎره ﯾﻪ ﻣﺮد آﺗﺸﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺧﻨﺪه داره ﮐﻪ وﺟﻮد ﺧﻂ ﻣﺮگ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺑﺸﻪ ،ﯾﺎ اون رو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮه.ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم
ﮐﻪ ﺳﺚ اﯾﻦ رو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ،ﭘﺲ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻦ.اﯾﻦ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻠﻪ،در ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮔﻪ اوﻧﻬﺎ
ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن،ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﯾﺎ ﺳﻪ روز از اون ﭼﻬﺎر روز رو ﺑﮕﯿﺮن.ﭼﻬﺎر روز ﻣﻦ.
و ﺧﻨﺪه دار ﺑﻮد از اﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ،از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن ﻓﺸﺎري ﮐﻪ اون روي ﻣﻦ داﺷـﺖ ﺳـﺨﺘﺘﺮ ﻣـﯽ
ﺷﺪ.و اﯾﻦ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﺑﺮآﻣﺪه اش ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ-ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ،اﺷﺘﯿﺎﻗﺶ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺑﺮاي ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻼش ﮐﺮدم از دور ﻧﮕﺎش ﮐﻨﻢ ،ﺗﺎ ﺧﻮدم رو ازش ﺟﺪا ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ.ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻗﻮي ﺗﺮ ﺷﺪن
اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او و ﺑﯿﺸﺘﺮ ازه ﻣﯿﺸﻪ ﺧﯿﺎﻻت ﻧﯿﺴﺖ.ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺪه؟ﭼﻮن داره ﻣﯽ ﻣﯿﺮه؟و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑـﺪوﻧﻢ ﮐـﻪ
ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽ ﻣﯿﺮه-ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺳﻨﺎرﯾﻮ-آﯾﺎ اون ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ .ﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﺸﻪ؟
او اﻧﮕﺸﺘﺶ را روي اﺳﺘﺨﻮان ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ،و ﺟﺎﯾﯽ از ﭘﻮﺳﺘﻢ ﮐﻪ او دﺳﺖ زد ﻣﺮﻃﻮب ﺷﺪ.
ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ.ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺜﻞ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﻣﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎي ﺑﯽ اﺣﺴﺎس را ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽ
ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ.
"ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯿﺎي،ﺳﺚ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺎي و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ادوارد ﻫﻢ ﮔﻔﺖ.اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺸﻮن رو ﺑﺎور ﻧﮑﺮدم"
"ﻣﯽ دوﻧﻢ،اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدي ﺑﯿﺎي.ﭼﻮن اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮام ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯽ.ﻣﻦ اﯾﻦ رو درك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ"
ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﻮد.ادوارد ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ.او ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ رزاﻟﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﻋﻮض ﮐﺮدن
ﮐﺎﻧﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد.اﻻن ﺑﻪ ﺷﺸﺼﺪﻣﯿﻦ ﺷﺒﮑﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد.ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اون ﭼﻪ ﻃﻮره ﻣﯽ ﺧﻮاد دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺷﺮوع ﺑﺮﮔﺮده.
"اﻟﺒﺘﻪ"
ادوارد ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ،اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﭼﯽ ﺑﭙﺮﺳﻢ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ رو دﺳﺖ
ﻧﯿﻨﺪاﺧﺖ.
"ﭼﺮا ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟ﺳﺚ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو ﮔـﺮم ﻧﮕـﻪ داره،و اﺣﺘﻤـﺎﻻ ﺑـﺮاش راﺣـﺖ ﺗـﺮه ﮐـﻪ اﯾـﻦ اﻃـﺮاف
ﺑﺎﺷﻪ،ﭘﺎﻧﮏ ﮐﻮﭼﮏ و ﺧﻮﺷﺤﺎل.اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ از در وارد ﺷﺪم،ﺗﻮ ﻃﻮري ﻟﺒﺨﻨﺪ زدي ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﯾﻦ ﺷﺨﺼﯿﺘﺖ در دﻧﯿﺎ
رو دﯾﺪي"
ادوارد دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﺮي ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ،ﻃﻮري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺧﯿﺮه ﺷﺪه اﺳﺖ .اﻧﻌﮑﺎس ﺻﻮرﺗﺶ ﻫﯿﭻ ﺣـﺎﻟﺘﯽ را
ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽ داد.
"وﻗﺘﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ...ﯾﻪ ﻃﻮري ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ ،ﺟﯿﮑﻮب .ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ.اﻧﮕﺎر
ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ام ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ-ﻣﻦ ﻗﺒﻼ ﺧﺎﻧﻮاده ي ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ-اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ"
ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﺷﻢ.اوﻧﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﺑﻮد.اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﻪ آﯾﻨﺪه ي دوره ﮐﻪ ﻋﻤﻼ دﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﯽ ﻫﺴﺖ.
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم،ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد .ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﺧﻢ ﮐـﺮده ﺑـﻮد "ﻣـﺎ از
ﺟﺎده ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ،ﺟﯿﮏ .ﺧﺎرج از ﺣﺪ ﺗﻌﺎدل .ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ -ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﮐﻨﻢ،و ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣـﯽ
ﺗﻮﻧﯽ ".ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد -اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑـﻮد ﺗـﺎ ﺣـﺮﻓﺶ رو رد ﮐـﻨﻢ.وﻗﺘـﯽ
ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ،دوﺑﺎره اداﻣﻪ داد "اﻣﺎ ﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر .ﻣﺎ ﯾﻪ ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدﯾﻢ.ﻧﻪ ،ﻣﻦ ﮐﺮدم ،ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم و ،از ﺟـﺎده ﺧـﺎرج
ﺷﺪﯾﻢ"...
ﺻﺪاﯾﺶ ارام ﺗﺮ ﺷﺪ،اﺧﻤﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ﮐﻢ ﮐﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ اﻣﺎ ﮔﻮﺷﻪ ي ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد،اﻣـﺎ
ﺑﻌﺪ ﺧﺮﻧﺎس ﻣﻼﯾﻤﯽ از ﭘﺸﺘﺶ ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ.
ادوارد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد "او ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اس ،روز ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮده ،ﯾﻪ روز ﺳﺨﺖ .ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ اﻣـﺎ
اون ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻮد"
"ﻋﺎﻟﯿﻪ"
"ﺑﺎﺷﻪ"
ﻫﻨﻮز آن دﺳﺘﺶ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﺳﺮد ﺑﻮد .ﻫﻨﻮز ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ دﻧﺒﺎل ﭘﺘﻮ ﺑﮕﺮدم ﮐﻪ ادوارد ﭘﺎرﭼﻪ اي
را از دﺳﺘﻪ ي ﻣﺒﻞ ﺑﺮداﺷﺖ و روي او اﻧﺪاﺧﺖ.
ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ذﻫﻦ ﺑﺎﻋﺚ ذﺧﯿﺮه ي زﻣﺎن ﻣﯽ ﺷﺪ .ﻣﺜﻼ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﺎرﻟﯽ زﯾﺎد ﺳـﺨﻨﺮاﻧﯽ
ﮐﻨﻢ .در ﻣﻮرد آن ﺧﺮاﺑﮑﺎري ،ادوارد دﻗﯿﻘﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﻮه ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ-
"ﺧﺐ ﭼﺮا؟ﭼﺮا ﺑﻼ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﯿﮕﻪ ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدي ﻫﺴﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻪ؟"
"ﻧﻪ،ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ.ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﮐﺎري ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺶ ﺷﻪ.ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ،اﯾﻦ ﺑﺎﻋـﺚ ﻣﯿﺸـﻪ ﮐـﻪ ﺣـﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘـﺮ
ﺷﻪ.ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻮاﻓﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ"
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ درﺳﺖ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ.ﺑﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اﺿﻄﺮاب و ﺗﺸﻮﯾﺶ ﭼﺎرﻟﯽ رو زﯾﺎد ﻧﻤﯽ ﮐﺮد،ﺑﺮاي ﯾـﻪ ﻧﻔـﺮ دﯾﮕـﻪ ﮐـﻪ
ﺑﺎﻫﺎش روﺑﺮو ﺷﻪ.ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﯽ ﻣﺮد.اﯾﻦ ﻣﺜﻞ ﮐﺎرﻫﺎي ﺑﻼ ﻧﺒﻮد.ﺑﻼ اي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﺮي داﺷﺖ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم "ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﭼﺎرﻟﯽ.ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ،اون ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ درﺧﺸﺎن و ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯿﺮه ﺗﺎ ﭼﺎرﻟﯽ رو
ﺑﺒﯿﻨﻪ.ﻣﻦ ﯾﻪ زاﻟﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎد ﭼﯿﺰي رو از دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﻢ،اﻣﺎ ﭼﺎرﻟﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﻋﺠﯿﺒـﯽ ﺑـﺮاي اوﻟـﯿﻦ وﻋـﺪه ي
ﻏﺬاﯾﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد"
ادوارد آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ "اون ﻣﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻪ.ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ
ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎد.ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ اون ﻣﺠﺒﻮره ﯾﻪ ﯾﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن در ﯾﻪ ﻧﻘﻄﻪ ي دﯾﮕﻪ ي دﻧﯿﺎ ﺑﺮه.و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ
ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎﺷﻦ"...
"آره"
"اﻟﺒﺘﻪ اون ﭘﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺤﺪودﯾﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد،ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﭼـﺎرﻟﯽ ﻫﻤـﻪ ي ﺗﻮﺿـﯿﺤﺎت ﺑـﻼ راﺟـﻊ ﺑـﻪ
ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﺶ رو ﺑﭙﺬﯾﺮه "
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺿﻌﯿﻔﯽ زد و ﮔﻔﺖ "ﯾﺎدت ﻣﯿﺎد ﮐﻪ ﻣﯿﺦ واﺳﺘﯽ ﺑﻬﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﺷﮑﻠﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯽ؟ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪي ﮐـﻪ
ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻪ؟"
"آره.اون داﺷﺖ...ﻧﻈﺮش رو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ داد.ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ،اون ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻗﻀﯿﻪ رو ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﮕﻪ-اﯾﻦ ﺑﺮاي ﭼﺎرﻟﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ.اﻣﺎ اون
ﻣﺮد ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﻫﺴﺖ.ﺑﻼ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮏ ﻧﻪ ﮐﻪ اون ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﺧﻮدش رو داره.اون ﻓﺮض ﮐﺮده ﮐﻪ ﭼﺎرﻟﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ"
ادوارد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺮﻧﺎس ﻣﺎﻧﻨﺪي ﮔﻔﺖ "ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﻬﺎ،ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯿﻢ.اون راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻓﮑﺮ
ﻣﯽ ﮐﻨﻪ،درﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻼ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد.ﻣﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺎﯾﻢ.اون ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪش...ﺑﻌﺪ
از ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ"
اﯾﻦ ﺿﻌﻔﺶ رو ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﮐﻪ اﺟﺎزه داده ﺑﻼ ﻫﺮﮐﺎري ﻣﯿﺨﻮاد در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﮑﻨﻪ،ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﮕﻬـﺶ داره.اﯾـﻦ
ﻧﺘﯿﺠﻪ ي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.
ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ اون اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺑﻼ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﺶ رو ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻨﻪ،ﺑﺎ آروم ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸـﻪ ﮐـﻪ
اون ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه دﯾﮕﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻤﻮﻧﻪ.
راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم.درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب و ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﻮي اي ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﺷﻮد،درﺳـﺖ
ﻣﺜﻞ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ.ﭘﺲ ﭼﻪ ﻃﻮر ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﯿﺨﻮاد ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ؟
زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد "ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﮐﺎر رو داﺷـﺘﯿﻢ،ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣﯿﺮﺳـﻪ ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﮔﻮﻧـﻪ ﻣﻮﺟـﻮدات ﺑﺎﯾـﺪ از
دﻧﺪاﻧﺸﻮن ﺑﺮاي ﺟﺪاﺳﺎزي رﺣﻢ ﺷﮑﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻦ.
"ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﭙﺮ و اﻣﺖ رو اﯾﻦ اﻃﺮاف ﻧﺪﯾـﺪي.اﯾـﻦ ﮐـﺎري ﻫﺴـﺖ ﮐـﻪ ﮐﺎرﻻﯾـﻞ داره اﻻن اﻧﺠـﺎم
ﻣﯿﺪه.داره در داﺳﺘﺎن ﻫﺎ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ دﻧﺒﺎل ﺣﻞ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻣﯿﮕﺮده.ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ،و دﻧﺒﺎل
ﻫﺮﭼﯿﺰي ﺑﮕﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ در ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ اﺧﻼق و رﻓﺘﺎر اون ﻣﻮﺟﻮد ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ"
ادوارد ﺳﻮاﻟﯽ رو ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪ "ﭘﺲ اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﻧﻮع از ﺧﻮدش ﻧﯿﺴﺖ؟ﺷﺎﯾﺪ.ﺟﺰﯾﯿﺎت زﯾﺎدي ﻧﺪارﯾﻢ.ﻣﻤﮑﻨﻪ
ﻫﻤﻪ ي اﯾﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺮس و ﺧﯿﺎﻻت ﺑﺎﺷﻪ.ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ"...
"اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﻮ واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻧﯿﺴﺘﻦ؟ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻢ واﻗﻌﯿﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ.ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﻫﻤﻪ ي اﯾﻨﻬﺎ ﺑـﻪ ﻫـﻢ ﻣﺘﺼـﻞ و
ﻣﺮﺑﻮط ﻫﺴﺘﻦ"...
"ﻣﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ زن در آﻣﺮﯾﮑﺎي ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﯾﻢ.اون ﯾﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﻨﺘﯽ رو ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺶ داﺷﺖ و راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع ﻣﻮﺟـﻮدات
ﻫﺸﺪار درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد.داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ،ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﮔﺸﺘﻪ"
"ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮن.ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺪرت زﯾﺎدي ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎرن"
"اﻟﺒﺘﻪ،اوﻧﻬﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ دارن.ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﯿﻢ،و اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﻗﺎﺗﻞ ﻫﺎي ﺑﯽ روﺣﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ".
روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻏﻢ و اﻧﺪوﻫﯽ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ،ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را از روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ
داد.ﺷﮏ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ.
اﻣﺎ اﯾﻦ رزاﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺟﻮاب داد.
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﯿﺰي ﮔﻔﺖ "ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﯽ زﻧﺪه ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﺪ .ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آوردن ﯾﻪ ﺑﭽﻪ وﺳﻂ ﯾﻪ ﺑﺎﻃﻼق ﭘﺮ از ﻣﺮض و
ﭼﺮك ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﮐﻪ ﮔﻞ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺖ ﺗﺎ روح ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ رو ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻪ ﻣﺘﻮد ﭼﻨﺪان ﺑﯽ ﺧﻄﺮي ﻧﯿﺴﺖ .اون
ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺘﯽ زاﯾﻤﺎن ﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻫﻢ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻦ-ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از اوﻧﻬﺎ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﭽـﻪ داره رو ﻧﺪاﺷـﺘﻦ.
ﻣﺮاﻗﺐ ﻫﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯽ ﻧﯿﺎز دارن دارن ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻧﯿﺎزﻫﺎ رو ﺑﻔﻬﻤﻦ،ﭘﺰﺷﮑﯽ ﮐﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﮐﺎﻣﻠﯽ
در زﻣﯿﻨﻪ ي ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ داره.ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﭽﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ.ﺳﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو
ﺑﺎزﺳﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺧﻮب ﮐﺎر ﻧﮑﺮد.ﺑﭽﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ.و ﺑﻘﯿﻪ ي ﻣﺎدرﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ اﯾﻦ رو داﺷﺘﻦ ﺟﻮن ﺳـﺎﻟﻢ ﺑـﻪ در ﻣـﯽ
ﺑﺮدن.ﺣﺘﯽ اﮔﻪ اوﻧﻬﺎ در اوﻟﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدن ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪن.ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﻦ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﻤﯿﺸﻢ"
ﺑﭽﻪ ،ﺑﭽﻪ ،اﻧﮕﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ارزش داﺷﺖ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد. .زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاي اون ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺰﺋﯽ ﺑﻮد – ﮐﻪ راﺣـﺖ ﺑـﯽ ﺧﯿـﺎﻟﺶ
ﺑﺸﯽ.
ﺻﻮرت ادوارد ﻣﺜﻞ ﺑﺮف ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪ .دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﺸﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻧﺪ .رزاﻟﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮدﭘﺮﺳﺖ و ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ در ﺻﻨﺪﻟﯽ
اش ﻧﺸﺴﺖ ﻃﻮري ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﻮد.ادوارد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﻢ ﺷﻪ.
ﮐﺎﺳﻪ را ﺑﯽ ﺻﺪا از روي زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ.و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت دﺳﺘﻢ اون رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﻠﻮﻧﺪي ﭘﺮت ﮐـﺮدم -ﯾـﮏ
ﺑﻨﮓ ﮔﻮش ﺧﺮاش -ﻗﺒﻞ اﯾﻨﮑﻪ در ﻃﻮل اﺗﺎق ﮐﻤﺎﻧﻪ ﮐﻨﻪ ﺻﺎف ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﯾﻪ ﻧﺮده ي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد.
"ﺗﻮ.روي.ﺳﺮ.ﻣﻦ.ﻏﺬا.رﯾﺨﺘﯽ"
ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎدم.از ﺑﻼ دور ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻧﺨﻮرم،و اوﻧﻘﺪر ﺧﻨﺪﯾﺪم ﮐﻪ اﺷﮏ از ﭼﺸﻢ ﻫﺎم ﺟﺎري ﺷﺪ.ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺖ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي
آﻟﯿﺲ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ.
ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا آﻟﯿﺲ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯿﺪه.ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﺮدم.اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐـﻪ ﺧﻨـﺪه ام ﺑﺎﻋـﺚ
ﺑﯿﺪار دﺷﻦ ﺑﻼ ﺷﺪه،اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اون درﺳﺖ داﺧﻞ ﺳﺮ و ﺻﺪاي واﻗﻌﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ.
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ "ﻣﻦ داﺧﻞ ﻣﻮﻫﺎش ﻏﺬا رﯾﺨﺘﻢ"
رزاﻟﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻫﯿﺲ ﻫﯿﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪي ﮔﻔﺖ "ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺳﮓ"
در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ "ﭘﺎك ﮐﺮدن ذﻫﻦ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﻫﺎ ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ.ﮐﺎﻓﯿﻪ داﺧﻞ ﮔﻮﺷﺸﻮن ﺑﺪﻣﯽ"
ﺟﻤﻠﻪ اش را ﻧﯿﻤﻪ ﺗﻤﺎم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ.در ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ادوارد از ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﻋﺒـﻮر ﮐـﺮد و ﭘﺘـﻮ رو از روش
ﮐﺸﯿﺪ.ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ دﭼﺎر ﺗﺸﻨﺞ ﺷﺪه،ﺑﺪﻧﺶ روي ﻣﺒﻞ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻤﺎﻧﯽ داﺷﺖ.
ﻟﺒﻬﺎش ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.و دﻧﺪان ﻫﺎش رو ﻃﻮري ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻓﺸﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺦ واﺳﺖ از ﺧﺎرج ﺷﺪن ﯾﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي
ﮐﻨﻪ.
ﺑﻼ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺨﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و آب دﻫﺎﻧﺶ را ﻗﻮرت ﻣﯽ داد ﮔﻔﺖ "ﺑﺎﺷﻪ،ﻓﮑﺮ ﮐـﻨﻢ دﯾﮕـﻪ ﺗﻤﻮﻣـﻪ.اﯾـﻦ ﺑﭽـﻪ ي
ﮐﻮﭼﮏ دﯾﮕﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺪاره.ﻫﻤﺶ ﻫﻤﯿﻨﻪ،اون داره ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻪ"
ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ اون ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ زﯾﺒﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﮐﻪ داﺷﺖ اون رو از ﻫﻢ ﻣﯽ درﯾﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﯿﻠـﯽ ﺳـﺨﺖ
ﺑﻮد.ﺑﻌﺪ از ﺳﺨﻦ ﻫﺎي ﺑﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪ ي رزاﻟﯽ،ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﭼﯿﺰي رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻼ ﭘﺮت ﮐﻨﻢ"
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬاري ﮔﻔﺖ "ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺟﯿﮏ،اﯾﻦ ﻣﻦ رو ﯾﺎد ﺗﻮ ﻣﯿﻨﺪازه"
"ﺗﻮ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮدي.ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﯽ.اون ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره.ﺧﯿﻠﯽ ﺳـﺮﯾﻊ رﺷـﺪ
ﻣﯽ ﮐﻨﻪ"
زﺑﺎﻧﻢ را ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ-ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮن رو در دﻫﺎﻧﻢ ﻣﺰه
ﮐﺮدم.ﺑﻼ زود ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ.ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻼ ﻧﯿﺎز داره اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻗﻮي ﺑﺎﺷﻪ،ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ...
"ﭼﯿﻪ؟"
"ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯾﺶ؟"
ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺷﺪ.اون ﯾﮑﯽ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم.
"ﺧﺐ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﯾﻪ ﺟﻮاب داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.اﮔﺮ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻫﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ژﻧﺘﯽ-ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺎﺷﻦ"
"آره.ﻓﻘﻂ ﺟﺎﻟﺒﻪ"
ﺑﻌﺪ اوﻧﻬﺎ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﯾﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ژﻧﺘﯿﮏ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺰ و و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳـﻢ
ﺷﻬﺮم رو ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.آﻟﯿﺲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺮﻧﺪه و ﺷﺎد ﮔﻮﻧﻪ اش ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ.
ﺣﺘﯽ اﮔﻪ اوﻧﻬﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ،ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ.ﻣـﻦ ﭼﯿﺰﻫـﺎي دﯾﮕـﻪ اي رو در ذﻫـﻨﻢ
داﺷﺘﻢ.ﭼﻨﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻄﺒﯿﻖ ﻣﯽ دادم.
ﺣﻘﯿﻘﺖ اول،ﺑﻼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ي ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪي ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣـﯽ
ﺷﻮد.ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻓﺮاﺻﻮت ﻫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺑﻮد و و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﺮاي ﺳﻮراخ ﺷﺪن.
ﺣﻘﯿﻘﺖ دو،رزاﻟﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي دارن ﺗﺎ ﺑﭽﻪ رو ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎرن.
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﻪ،ادوارد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد –ﮐﻪ در اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ-ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﺎرج ﺷﺪن از ﺷﮑﻢ ﻣﺎدر ﻣﺠﺒﻮرن راه ﺧﺮوﺟﯽ
رو ﺑﺠﻮن.
و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ رو ﭘﺎره ﮐﻨﻪ.ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫـﺎ اﯾـﻦ ﻣﻮﺟـﻮد
ﻧﯿﻤﻪ دﻧﺪون ﻫﺎي ﻗﻮي اي داره.دﻧﺪون ﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﻮي ﻫﺴﺖ.
ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﯿﺖ رو از دﺳﺖ ﺑﺪي ،اﻣﺎ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ .اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ رزاﻟﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي
ﮐﺮده ﺗﺎ اون ﻣﻮﺟﻮد رو "ﺳﺎﻟﻢ" ﺧﺎرج ﮐﻨﻪ .
ﻓﺼﻞ ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ
اﺧﻄﺎر اﻃﻼﻋﺎت زﯾﺎد