Pierwszy list

do Tesaloniczan
Autor księgi Paweł z Tarsu (Apostoł mógł mieć wówczas ok. 44 lat) wraz ze
swoimi współpracownikami Sylasem i Tymoteuszem.

Czas powstania Około 51 r., w trakcie drugiej podróży misyjnej Apostoła Pawła. Było
księgi to więc ok. 15 lat po jego nawróceniu.

Miejsce Korynt
powstania księgi

Adresaci księgi Wspólnota ludzi wierzących w Chrystusa w Tesalonice (obecnie jest

to greckie miasto, zwane Saloniki lub Tesaloniki).

Kontekst Tesalonika, leżąca w północnej Grecji nad Morzem Egejskim, na

spisania księgi rzymskim szlaku Via Egnatia łączącym Rzym z Bizancjum, w cza-
sach działalności misyjnej Pawła była wielkim (liczącym ok. 200 000
mieszkańców), świetnie prosperującym miastem. Z uwagi na po-
parcie, jakiego to miasto udzieliło Antoniuszowi i Oktawianowi
(zwanemu później Augustem Cezarem) w walce przeciwko Brutuso-
wi i Kasjuszowi, zabójcom Juliusza Cezara, otrzymało ono od Rzymu
w roku 42 p.n.e. status wolnego miasta. Dzięki temu nie stacjonował
w nim żaden rzymski garnizon, a rządy w nim sprawowali lokalni
politarchowie (5-6 osób).
Po prześladowaniach, jakich Paweł doznał w Filippi, przybył
do Tesaloniki (ok. 50 r.) i przebywał tam przynajmniej przez 3 ty-
godnie (Dz 17,1-10). Niestety, również w tym mieście jego pobyt
zakończył się dość dramatycznie, musiał bowiem uciekać przed
prześladowaniami ze strony Żydów. Zgodnie ze swym zwyczajem,
przybywając do nowego miejsca, Paweł rozpoczynał głoszenie Dobrej
Wiadomości o ratunku w Chrystusie wśród lokalnej społeczności
żydowskiej. Jako świetnie wykształcony rabin ze stronnictwa faryze-
uszy, zwykle był chętnie przyjmowany. Jego nauczanie – wykazujące
na podstawie Pisma, że Jezus jest Mesjaszem, którego Izraelici wy-
czekiwali przez wieki – nie zyskało u Żydów w Tesalonice dobrego
przyjęcia. Jednak wielu greckich prozelitów 1 , którzy przychodzili
do synagogi na spotkania szabatowe, z radością przyjęło tę prawdę.
Żydzi widząc, iż tracą wpływy, wzniecili rozruchy, oskarżając przy

1
Prozelita – termin używany na określenie osoby narodowości nieżydowskiej konwertującej na judaizm.
7 Wprowadzenie do 1 Tes

tym Pawła o spiskowanie przeciwko Cezarowi. Było to bardzo po-

ważne oskarżenie, ponieważ wiązało się z zagrożeniem utraty przez
Tesalonikę statusu wolnego miasta. W tej sytuacji Paweł z Syla-
sem pod osłoną nocy, w pośpiechu uciekli z miasta i udali się do
odległej o ok. 60 km Berei. Społeczność wierzących, jaką pozosta-
wił za sobą Paweł, składała się głównie z chrześcijan mających
nie-żydowskie pochodzenie. Z powodu działań Żydów zazdrosnych
o wpływy w mieście, wspólnota wierzących w Tesalonice zaczęła
doświadczać różnego typu szykan. Tymczasem prześladowcy Pawła
udali się za nim do Berei i również tam wzniecili przeciwko niemu
rozruchy. Apostoł został więc zmuszony do ucieczki także z tego
miasta. W konsekwencji udał się aż do Aten, skąd posłał do Tesa-
loniki Tymoteusza, by zyskać wieści o sytuacji wierzących w tym
mieście. Sam natomiast wyruszył w dalszą drogę – do Koryntu. Gdy
po pewnym czasie Tymoteusz przyniósł dobre wiadomości, Paweł
bardzo się ucieszył i zaczął snuć plany powtórnego odwiedzenia
Tesaloniki. Udało mu się to w trakcie trzeciej podróży misyjnej.

Cel spisania Po otrzymaniu z Tesaloniki dobrych wiadomości Paweł zapragnął

księgi listownie wyrazić swoją radość z dobrego stanu duchowego tamtej-
szej wspólnoty, a także zachęcić Tesaloniczan do dalszego trwania
w uświęceniu i w postawie ofiarnej Bożej miłości względem braci
i sióstr w wierze. Z uwagi na pewne wątpliwości, jakie pojawiły się
wśród wierzących w tym mieście, postanowił również wyjaśnić im
niektóre sprawy związane z oczekiwaniem na powtórne przyjście
Chrystusa.

Temat księgi Zachęcenie wierzących w Chrystusa do pełnego nadziei oczekiwania

w uświęceniu na Jego powrót i wytrwałego dążenia do podobania
Mu się.

Kluczowy werset 1 Tes 4,1b (NPD): Żyjcie tak, by podobać się Bogu i owocować
duchowo ku chwale Jego Majestatu!

Plan księgi I. Adres i pozdrowienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . w. 1,1-3

II. Odwołanie się do wspólnych wspomnień . . . . . . . w. 1,4-10
III. Przedstawienie osobistej motywacji Apostoła . . w. 2,1-3,13
IV. Zachęta do trwania w uświęceniu
i ofiarnej miłości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . w. 4,1-4,12
V. Wyjaśnienia dotyczące powtórnego
przyjścia Chrystusa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . w. 4,13-5,11
VI. Zalecenia końcowe i pozdrowienia . . . . . . . . . . . . . . w. 5,12-28
1 Tes 1,1 – 2,2 8

Adres i pozdrowienie

1
1 Paweł,Sylas i Tymoteusz1 do społeczności Tesaloni-
czan, którzy trwają w Bogu – w Ojcu i PANU naszym,
Jezusie Chrystusie. Niech was otacza Boża łaskawość i pokój
Chrystusowy.
2 Ilekroć tylko w modlitwach wspominamy was przed

Bogiem, to zawsze składamy Najwyższemu dziękczynienia

1 ,3 : 1 Kor 13,13; 1 Tes 5,8
za was wszystkich. 3 Pamiętamy bowiem o owocu waszej wia-
ry, to znaczy o ofiarnej postawie Bożej miłości podejmującej
wszelkiego rodzaju trudy i starania wobec braci i sióstr w wie-
rze, a także o wytrwałej nadziei, którą – w obliczu Boga i Ojca
naszego – złożyliście w PANU naszym, Jezusie Chrystusie.

Odwołanie się do wspólnych wspomnień

1 ,4 : 2 P 1,10
1 ,5 : 1 Kor 4,20; 1 Tes 2,13
1 ,6 : Rz 14,17; Ga 5,22;
4 Drodzy bracia i siostry, umiłowani przez Boga – nie mamy żadnych
wątpliwości co do tego, iż zostaliście włączeni w wielki Boży plan zbawie-
nia, 5 gdyż nasze głoszenie Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie
zrealizowało się pośród was nie tylko w Bożym Słowie, ale także w mocy
Ducha Uświęcającego, który w całej pełni przekonał was do tego, co wam
głosiliśmy. Sami zresztą wiecie, jak Bóg używał nas pomiędzy wami2.
6 A wy – idąc w nasze ślady – staliście się naśladowcami PANA. I chociaż

2 Tes 3,7.9 doświadczyliście różnorakich prześladowań, przyjęliście Boże Słowo

1 ,7 : Flp 3,7 z radością, która jest owocem trwania w Duchu Uświęcenia, 7 sami stając
się w ten sposób wzorem dla wszystkich wierzących w całej Macedonii
1 ,8 : 2 Tes 3,1 i Achai. 8 To od was Słowo PANA rozeszło się wszędzie, docierając do każ-
dego zakątka tych ziem, a świadectwo o waszym zaufaniu do Boga stało
się tak powszechnie znane, że nawet nie ma potrzeby o tym wspominać.
1 ,9 : Jr 10,10; J 17,3; Dz 3,19; 9 Cały Boży lud opowiada bowiem wszędzie o tym, jakiego to przyjęcia do-

1 Kor 12,2 znaliśmy u was i jak radykalnie odwróciliście się od figur i obrazów spo-
rządzonych ludzką ręką, by dalej służyć już tylko Bogu żywemu i praw-
1 ,1 0 : Flp 3,20; 1 Tes 5,9; dziwemu, 1 0 oczekując powrotu z Niebios Jezusa, Jego Syna, który po-
Hbr 9,28; Rz 1,18; Rz 2,5 wstał z martwych, aby wybawić nas od nadciągającego Bożego gniewu3.

Przedstawienie osobistej motywacji Apostoła

2
1 Drodzy bracia i siostry w Chrystusie. Sami przecież wiecie, że
2 ,2 : Dz 13,46; 2 Kor 3,12; nasze przyjście do was nie było bezowocne 2 i, chociaż wcześniej
Flp 1,30 w Filippi4 doznaliśmy cierpień i zniewag, to jednak nadal, pomimo ko-
lejnych prześladowań, otwarcie głosiliśmy wam Bożą Dobrą Wiadomość
1
Sylas i Tymoteusz – współpracownicy Apostoła ności (por. Rz 1,18) oraz przeciw tym, którzy odrzucili
Pawła. O Sylasie (zwanym także Sylwanem) czytamy lub zlekceważyli dzieło Chrystusa dokonane na krzyżu
w D zieja ch w y s ła n n ik ó w C h r y stu s a (zob. Dz 15,22.32.40; (por. J 16,8-11).
4
Dz 17,4.10.15). Filippi – miasto w Macedonii (dzisiaj są to tereny
2
Zob. Dz 17,1-10; por. też Dz 16,11-40. północnej Grecji). Do tamtejszej wspólnoty wierzących
3
Chodzi o zapowiadany gniew Boga, który w czasie Paweł skierował swój L is t d o F ilip ia n .
Sądu Ostatecznego objawi się przeciwko wszelkiej bezboż-
9 1 Tes 2,3 – 2,15

o ratunku w Chrystusie. 3 A w przesłaniu, które wam przekazaliśmy, 2 ,3 : 2 Kor 4,2; 2 P 1,16

nie było żadnego podstępu, zwodzenia lub nieczystej motywacji. 4 Skoro 2 ,4 : 2 Kor 5,9; Ga 1,10; Ef 3,7
bowiem zostaliśmy przez Boga uznani za godnych powierzenia nam
misji głoszenia Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie, staraliśmy
się w pełni sprostać temu zadaniu. Ogłaszając ją, nigdy nie szukaliśmy
ludzkiego uznania, lecz pragnęliśmy podobać się jedynie Bogu, który
doskonale zna nasze serca. 5 Dlatego – co sami zresztą wiecie – nigdy nie 2 ,5 : Mk 12,40; Dz 20,33;
posługiwaliśmy się pochlebstwem. Nigdy motywem naszego działania 2 P 2,3
nie była zachłanność w dogadzaniu sobie ani niepohamowana żądza
bogacenia się1, czego Bóg jest świadkiem. 6 Nigdy też nie szukaliśmy 2 ,6 : J 5,41.44
próżnej chwały – ani u was, ani u innych. 7 Chociaż, jako wysłannicy 2 ,7 : 2 Tm 2,24
Chrystusa, moglibyśmy oczekiwać jakiegoś uznania czy szacunku,
to jednak woleliśmy stanąć pośród was pełni łagodności, niczym matka
karmiąca swoje dzieci. 8 Z takim to oddaniem byliśmy gotowi przekazać 2 ,8 : 2 Kor 12,15; Rz 9,3;
wam nie tylko Bożą Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie, lecz tak- Ga 2,20
że własne dusze, bardzo bowiem was umiłowaliśmy. 9 Chyba pamiętacie 2 ,9 : Dz 18,3; Dz 20,34;
nasz trud i znój, gdy pracowaliśmy dniem i nocą2, aby tylko nie stać się 1 Kor 4,12; 2 Kor 11,9
wam ciężarem. Jednocześnie głosiliśmy wam nieustannie Bożą Dobrą
Wiadomość o ratunku w Chrystusie. 1 0 Zarówno wy, jak i sam Bóg,
jesteście tego świadkami, iż zachowywaliśmy się wobec was, wierzących,
w sposób święty, sprawiedliwy i nienaganny. 1 1 Przecież doskonale
wiecie, że każdego z was traktowaliśmy niczym ojciec swe dzieci
1 2 – zachęcając i dodając otuchy. Nieustannie wzywaliśmy was, byście po- 2 ,1 2 : Mt 4,17; Ef 4,1;
stępowali w sposób godny Boga, który otworzył wam drogę do Królestwa Flp 1,27; Kol 1,10; 1 P 1,15
swojej chwały. 1 3 A wy, przyjmując to nauczanie, nie potraktowaliście 2 ,1 3 : Rz 1,16; Ga 1,11;
go jako słów ludzkich, lecz – co jest zgodne z prawdą – jako Słowo Boże. Hbr 4,12
Z tego więc powodu nieustannie dziękujemy Najwyższemu nie tylko
za to, iż objawił swoje działanie pośród was, ale także za to, że wy od-
powiedzieliście Mu z całą ufnością. 1 4 W taki oto sposób, bracia i siostry, 2 ,1 4 : Dz 17,5; 1 Tes 1,6
staliście się naśladowcami wspólnot Bożego ludu z Judei, które trwają
w Chrystusie Jezusie. Zaczęliście również – podobnie jak i oni – doświad-
czać prześladowań ze strony swoich rodaków. Wiecie z pewnością, że to
religijni przywódcy z Judei3 1 5 doprowadzili do zabicia Jezusa, naszego 2 ,1 5 : Dz 2,23; Dz 7,52

1
Cała fraza „(…) zachłanność w dogadzaniu sobie ani
niepohamowana żądza bogacenia się” jest dynamicznym
ekwiwalentem greckiego słowa p le o n e k s ia , które mówi
nie o zwykłej chciwości i gromadzeniu bogactw dla satys-
fakcji z ich posiadania, ale o wręcz nienasyconej żądzy
indywidualnego bogacenia się (także cudzym kosztem),
aby móc to, co się zdobędzie, roztrwonić szybko na taki
sposób życia, którego celem jest dogadzanie swoim żądzom
w maksymalny sposób.
2
Paweł wspomina o pracy zawodowej. Apostoł zajmował
się wyrabianiem namiotów.
3
Dosł. „Judejczycy” (gr. J u d a io i). Przekład tego pozor-
nie prostego terminu nastręcza jednak wielu kłopotów.
Można tłumaczyć go jako „Żydzi”, co jednak nie oddaje
istoty rozdźwięków i napięć, jakie istniały pomiędzy Ju-
dejczykami a Galilejczykami. Określenie „Judejczycy”
było nie tylko nazwą etnicznej grupy zamieszkującej
Judeę, ale przede wszystkim symbolem tych Żydów, którzy
sprawowali władzę zarówno świecką, jak i religijną. Niosło
więc ono w sobie znaczenie elity polityczno-religijnej.
Współcześnie mają miejsce analogiczne sytuacje. Napięcie,
jakie panowało pomiędzy Galilejczykami a Judejczykami
można w jakiejś mierze przyrównać do konfliktu istnieją-
cego w Rwandzie pomiędzy dwiema grupami etnicznymi
1 Tes 2,16 – 3,6 10

PANA. W podobny zresztą sposób prześladowali wcześniej proroków,

2 ,1 6 : Dz 13,45.50; Dz 17,5;
Dz 20,3; Rz 1,18
2 ,1 7 : Kol 2,1.5; 1 Tes 3,10
a ostatnio również i nas. W ich postępowaniu można zobaczyć także
wrogość wobec innych narodów. Dlatego nie podobają się Bogu. 1 6 A po-
nieważ nie chcą, aby ci, którzy nie są Żydami, dostępowali zbawienia,
ciągle przeszkadzają nam w głoszeniu Dobrej Wiadomości o ratunku
w Chrystusie! W ten oto sposób nieustannie dopełniają miary swoich
grzechów. Dlatego w końcu gniew Boży zwrócił się przeciwko nim!
1 7 Bracia i siostry, powinniście wiedzieć, że mimo chwilowego od

was oddzielenia – odległością przecież, a nie sercem – gorąco pragniemy

2 ,1 8 : Rz 1,13; Rz 15,22 ponownie was ujrzeć. 1 8 Już czyniliśmy starania, by do was przybyć
– ja, Paweł, nawet dwukrotnie – lecz przeszkodził nam w tym szatan.
2 ,1 9 : 2 Kor 1,14; Flp 2,16; 1 9 Któż bowiem inny, jeśli nie wy, jest naszą nadzieją i radością oraz

Flp 4,1; 1 Tes 1,10; 2 Tes 1,4 wieńcem chwały, który objawi się w czasie powtórnego przyjścia Jezusa,
2 ,2 0 : 2 Kor 1,14 naszego PANA? 2 0 Pamiętajcie, jesteście naszą chlubą i radością!

3
1 Bracia i siostry, nie mogąc już dłużej znieść tego rozłączenia, posta-
3 ,2 : 1 Kor 3,9; 2 Kor 6,1; nowiliśmy, będąc w Atenach, 2 że Tymoteusza – naszego brata w wie-
1 Tes 1,6 rze, danego nam przez Boga na współpracownika w głoszeniu Dobrej
Wiadomości o ratunku w Chrystusie – wyślemy do was, aby was umoc-
3 ,3 : Ef 3,13; 2 Tm 3,12 nił i dodał otuchy na drodze, którą postępujecie1. 3 Zależy nam bowiem,
aby nikt z was nie zachwiał się z powodu prześladowań. Wiecie przecież,
3 ,4 : Mt 16,24; Dz 14,22; że wytrwanie w nich jest częścią naszego powołania2. 4 Już wcześniej
1 Tes 2,14; 2 Tm 3,12; – gdy u was byliśmy – zapowiadaliśmy, że wszystkich nas czekają uciski
Hbr 10,32.36 i szykany. I tak też się stało, czego obecnie sami doświadczacie. 5 Nie
3 ,5 : Mt 4,3; Ga 4,11; Flp 2,16 mogąc jednak znieść niepewności, czy przypadkiem nie zwiódł was
kusiciel, a trud nasz nie poszedł na marne, zdecydowaliśmy posłać go
czym prędzej, by sprawdził, czy nadal trwacie w zaufaniu do Chrystusa3.
3 ,6 : 2 Tes 1,3 6 Dopiero wówczas, gdy Tymoteusz wrócił, przynosząc nam wspa-

niałe wieści o waszej wierze i postawie ofiarnej Bożej miłości4 oraz

o tym, jak nieustannie serdecznie nas wspominacie i pragniecie ujrzeć

– Hutu i Tutsi. Obie grupy, podobnie jak kiedyś Judejczycy
i Galilejczycy, mówią tym samym językiem (choć akcent
galilejski był nieco inny niż judejski) i w ich obszarze kul-
turowym nie występują żadne istotne różnice tradycji czy
religii. A jednak pewne zupełnie drobne cechy zewnętrzne
oraz status klanowy i majątkowy zdecydowały o tym, że
Tutsi (chociaż są w mniejszości) trzymają w swych rękach
większość wpływów i urzędów państwowych. Pomimo
znikomych różnic, każdy w Rwandzie wie, kto jest Hutu,
a kto Tutsi. Podobny rozdźwięk w Izraelu sięgał czasów
tzw. podzielonego królestwa, gdy naród żydowski podzielił
się na dwa osobne i walczące ze sobą królestwa (ok. 930
r. p.n.e.): Północne, zwane też Izraelem (składające się
z dziesięciu plemion), i Południowe, zwane Judą (w którego
skład weszli potomkowie Judy i Beniamina). Historycznie
tereny, które kiedyś należały do Królestwa Południowego,
stały się z czasem tzw. Judeą, a ich mieszkańcy Judejczy-
kami. W przekładach polskich ta różnica przeważnie ginie,
gdyż słowo „Judejczycy” powszechnie jest tłumaczone
jako „Żydzi”, choć nie do końca oddaje to skomplikowa-
ny układ relacji etniczno-społeczno-politycznych, jakie
wówczas panowały w Izraelu. Wielu Żydów w diasporze
(tzn. mieszkających w rozproszeniu poza Izraelem), nie
było Judejczykami, jednak to oni wszędzie, podobnie jak
w Jerozolimie, przejmowali stery i wpływy w lokalnych
żydowskich społecznościach.
1
Dosł. „w wierze”.
2
Por. 2 Tes 1,5 oraz 1 P 2,19-21.
3
Dosł. „poznać stan waszej wiary”.
4
Gr. a g a p e – jest to określenie postawy wyświadczania
dobra również tym, którzy na nie zupełnie nie zasługują.
11 1 Tes 3,7 – 4,8

powtórnie – podobnie zresztą jak i my was – 7 doznaliśmy, bracia 3 ,7 : 2 Tes 1,4

i siostry, prawdziwej pociechy. Wśród bólu i udręk, jakie nieustannie są
naszym udziałem, wasza wiara jest dla nas zachętą. 8 Wprost odżyliśmy, 3 ,8 : 1 Kor 16,13; 2 Tes 2,15
wiedząc, że trwacie w PANU, 9 a w modlitwach nie jesteśmy wręcz
w stanie nadziękować się Bogu za was i za radość, której – z waszego
powodu – w Nim doświadczamy!
1 0 Dlatego teraz dniem i nocą z wielką żarliwością błagamy Naj-

wyższego o możliwość osobistego spotkania z wami w celu waszego

ugruntowania1 i ewentualnego zaradzenia niedostatkom waszej wiary.
1 1 Oby nasz Bóg – Ojciec i PAN – Jezus zechciał utorować2 nam drogę

do was! 1 2 Tymczasem prosimy PANA, aby pomnażał w was postawę 3 ,1 2 : Rz 12,17; Ga 6,10;
ofiarnej Bożej miłości nie tylko w stosunku do braci i sióstr w wierze, Flp 1,9; 1 Tes 5,15; Tt 3,2
ale także do wszystkich ludzi, zgodnie z przykładem, jaki wam daliśmy.
1 3 W ten sposób wasze serca zostaną umocnione, a wy sami – poprzez 3 ,1 3 : Za 14,5; 1 Kor 1,8;
trwanie w uświęceniu – będziecie przed Bogiem i Ojcem naszym 1 Tes 5,23; 2 Tes 1,7.10
uznani za nienagannych, gdy Jezus, nasz PAN, w dniu powtórnego
przyjścia zostanie otoczony swoim ludem, Amen!

Zachęta do trwania w uświęceniu i ofiarnej miłości

4
1 Bracia
i siostry, usilnie was prosimy i wzywamy w Jezusie, naszym 4 ,1 : 1 Kor 11,2; Ef 4,1;
PANU, abyście trwali w takim postępowaniu, jakiego się od nas 1 Tes 2,13; 2 Tes 3,6
nauczyliście. Żyjcie tak, by podobać się Bogu3 i owocować duchowo ku
chwale Jego Majestatu! 2 Nie zapominajcie pouczeń, których wam
udzieliliśmy w Jezusie, naszym PANU, 3 albowiem wolą Boga jest wasze 4 ,3 : Ef 1,4; 1 Tes 5,23;
uświęcenie! Uciekajcie więc od swobody seksualnej i pornografii4 ! Hbr 10,10; 1 P 1,16
4 Niech każdy z was zachowuje swoje ciało w świętości, uszanowaniu 4 ,4 : 1 Kor 7,2
i dobrej reputacji, 5 bez pozwalania sobie na takie folgowanie żądzom, 4 ,5 : Ps 79,6
jakie widzimy u nieznających Boga pogan. 6 Niech nikt w żadnej 4 ,6 : Pwt 32,35
sprawie nie krzywdzi ani nie oszukuje brata czy siostry w wierze,
gdyż – jak to już wcześniej wam oznajmiłem – PAN będzie mścicielem
wszystkich takich zachowań! 7 Bóg przecież nie powołał nas do życia 4 ,7 : Kpł 11,44; J 17,19
w nieczystości, lecz do uświęcenia5 ! 8 A kto odrzuca ten fakt, nie 4 ,8 : Łk 10,16; Rz 5,5; 1 J 3,24

1
Gr. k a ta r id z o – słowo to ma szerokie znaczenie obej-
mujące pojęcia: „usprawnić coś”, „naprawić”, „dopełnić”,
„uporządkować”, „wzmocnić”, „udoskonalić”, „ugrunto-
wać”.
2
Znamienne jest, że określenie „zechciał utorować”
(gr. k a te u th y n a i) zostało użyte przez Pawła w liczbie
pojedynczej, co jest ważnym wskazaniem, że Apostoł
Paweł nie miał żadnej wątpliwości co do Boskości Jezusa.
3
Apostoł Paweł wielokrotnie zaleca wierzącym – jako
drogowskaz życia – rozważanie, co może podobać się
PANU, a co nie, i konsekwentne postępowanie wg tego
kryterium (por. Rz 8,8; Rz 14,18; 2 Kor 5,9; Kol 1,10;
1 Tes 2,4). Inni Apostołowie i pisarze NT wypowiadali się
podobnie – por. Hbr 11,6; 1 P 2,19-20; 1 J 3,22. Sam Jezus
również tak postępował – por. J 8,29.
4
„Swoboda seksualna i pornografia” to ekwiwalent
dynamiczny słowa gr. p o r n e ia .
5
„Nowe narodzenie”, „narodzenie z góry”, „narodzenie
z Boga” – jakkolwiek nazwiemy duchową rzeczywistość
następującą po odpowiedzi człowieka na Boże wezwanie
w Chrystusie – jest zawsze powołaniem do usilnego
dążenia do życia w świętości. Proces uświęcania życia
człowieka wierzącego trwać będzie aż do końca jego
ziemskiej egzystencji. Jest to proces, który Bóg zaplanował
po to, aby ukształtować w nas osobowość Chrystusa
(por. Ga 4,19). Bez uświęcenia nikt nie ujrzy PANA
(por. Hbr 12,14).