Et si les Russes étaient plus intelligents ?

– Par
Bruno Guigue
PAR BRUNO GUIGUE — 18 DÉCEMBRE 2016
ETATS-UNIS RUSSIE SYRIE
Partager164

Barack Obama et Vladimir Poutine le 20 novembre 2016 en marge du sommet de l’Apec

à Lima. (Brendan Smialowski / AFP)

Barack Obama vient de déclarer que la Russie est « un petit

pays qui ne produit rien, qui exporte du pétrole, du gaz et des
armes … un pays qui n’innove pas ». La Russie ne prétend pas à
l’hégémonie sur le plan économique, en effet. Elle connaît
parfaitement ses limites. Mais elle ne vole pas le pétrole et le
gaz des autres pays en y fomentant la guerre civile, comme les
Occidentaux l’ont fait en Libye. Elle ne sème pas le chaos à
l’étranger sous le prétexte hypocrite des droits de l’homme. Elle
n’envahit ou ne déstabilise aucun Etat souverain, elle ne
finance aucune organisation chargée d’y semer le trouble. Elle
intervient en Syrie à la demande du gouvernement légal, et elle
affronte les terroristes au lieu de leur livrer des armes tout en
prétendant les combattre.
Les Russes ne sont pas les plus forts sur le plan militaire. Ils ne
détiennent pas le dixième de la capacité de projection
extérieure des forces dont disposent les USA. En pleine
modernisation depuis une décennie, leur appareil militaire sert
à protéger l’immense territoire de la Fédération. Leur stratégie
est défensive, non offensive. Ils ont deux bases militaires à
l’étranger, tandis que les USA en ont 725. Les Russes ne se
laissent pas marcher sur les pieds, mais ils ont le sens de la
mesure. C’est l’OTAN qui a relancé la course aux armements en
déployant un bouclier antimissile, et non la Russie. On l’accuse
de menacer la paix, mais son budget militaire (48 milliards) est
inférieur à celui du Royaume-Uni (53 milliards) et il représente
8% de celui des USA (622 milliards).
Mais si les Russes ont des moyens modestes, ils savent les
utiliser. Inutile d’employer des forces colossales pour parvenir à
ses fins, il suffit de le faire à bon escient. En un mois, sans un
coup de feu, la Crimée est revenue au giron de la Mère-Patrie.
Les Occidentaux vont devoir s’y faire. C’est définitif. Les Russes
ont aussi gagné la partie sur le théâtre syrien. En un an,
l’intervention russe a enrayé l’offensive des mercenaires
sponsorisés par les puissances occidentales et les
pétromonarchies corrompues. Au terme d’une féroce bataille
de 30 jours, la libération d’Alep, deuxième ville de Syrie, ouvre
la voie à la restauration intégrale de la souveraineté syrienne.
Avec 5 000 hommes et 70 avions, Moscou a fait basculer le
rapport de forces. Il a déjoué les plans du « changement de
régime » conçu par Washington et déclenché en 2011 à la
faveur des « printemps arabes ». Avec la déroute des bandes
armées d’obédience wahhabite, les apprenti-sorciers
occidentaux viennent de recevoir une dérouillée. Elle explique
sans doute l’amertume d’un président américain en train de
faire ses valises pour laisser la place à un successeur qui veut
reprendre le dialogue avec Moscou. Quelle claque ! A croire
qu’il ne suffit pas d’aligner les porte-avions sur les océans pour
peser sur le cours des choses. Les Occidentaux n’ont rien
compris, ou rien voulu comprendre à ce qui se passait en Syrie.
Ces prédateurs arrogants ont perdu la partie.
Ce « petit pays qui ne produit rien » aura administré une leçon
d’humilité à des yankees qui se prennent pour des génies de la
géopolitique. Adossé à une Chine qui est la puissance
montante, il aura donné ses chances à l’instauration d’un
monde multipolaire. Les Américains croyaient mener le bal, et
ils sont condamnés à faire tapisserie. Il va falloir l’admettre. Si
les Russes dament le pion aux Occidentaux, ce n’est pas parce
qu’ils sont plus forts. C’est surtout parce qu’ils sont plus
intelligents. Ils comprennent le monde qui les entoure avec
davantage de finesse. Ils captent mieux les inflexions du réel. Ils
ont cette acuité du regard qui repère le point de bascule,
l’endroit et le moment où il faut agir pour influer sur les
événements. La supériorité russe n’est pas quantitative, elle est
qualitative. Il en coûte de sous-estimer le pays de Tolstoï et
Dostoïevski. Une culture millénaire lui a appris la patience. Une
histoire tragique lui a donné le sens des réalités.
C’est ce qui manque le plus aux Américains. Barack Obama
peut-il seulement comprendre ce qui se passe ? Les USA, ce
sont les moyens de la civilisation pris pour la civilisation. Leur
expérience historique montre qu’un PIB colossal ne se
monnaye pas toujours en perspicacité. Aucune loi physique ne
fait transfuser la puissance matérielle, comme par
enchantement, en intelligence stratégique. Les yankees se
croient supérieurs, et ce sentiment de supériorité les aveugle.
Ils s’imaginent que l’attrait de leur modèle culturel vaut
approbation universelle. Ils pensent que leur croyance en eux-
mêmes est partagée par les autres. Quelle illusion ! Le «
moment unipolaire » inauguré par la chute de l’URSS n’est pas
la « fin de l’histoire », mais une parenthèse aujourd’hui
refermée. Un petit pays qui ne produit rien s’est chargé de
cette fermeture à double tour.
Bruno Guigue | 18 Décembre 2016

Bruno Guigue*, Arrêt sur Info (Ελβετία)

Ο Μπαράκ Ομπάμα μόλις δήλωσε ότι η Ρωσία είναι « μια μικρή

χώρα που δεν παράγει τίποτα, η οποία εξάγει πετρέλαιο, φυσικό
αέριο και όπλα … μια χώρα που δεν καινοτομεί ».

Η Ρωσία δεν αποβλέπει στην οικονομικά ηγεμονία, πράγματι.

Γνωρίζει τα όριά της. Αλλά δεν κλέβει το πετρέλαιο και το φυσικό
αέριο από άλλες χώρες υποθάλποντας εμφύλιους πόλεμους, όπως
η Δύση έκανε στη Λιβύη. Δεν σπέρνει το χάος στο εξωτερικό υπό
τον υποκριτικό πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν
εισβάλλει ή δεν αποσταθεροποιεί κανένα κυρίαρχο κράτος, δεν
χρηματοδοτεί καμία οργάνωση για να σπείρει διαταραχές σε καμία
χώρα. Παρεμβαίνει στη Συρία, κατόπιν αιτήματος της νόμιμης
κυβέρνησης, και πολεμά τους τρομοκράτες αντί να τους προσφέρει
όπλα, ενώ προσποιείται ότι τους πολεμά.

Οι Ρώσοι δεν είναι στρατιωτικά οι ισχυρότεροι. Δεν κατέχουν ούτε

το δέκατο της δυνατότητας εξωτερικής προβολής των δυνάμεων
που διαθέτουν οι ΗΠΑ. Σε πλήρη εκσυγχρονισμό εδώ και μια
δεκαετία, η στρατιωτική τους μηχανή υπάρχει για να προστατεύσει
την τεράστια επικράτεια της Ομοσπονδίας. Η στρατηγική τους είναι
αμυντική, όχι επιθετική. Έχουν δύο στρατιωτικές βάσεις στο
εξωτερικό, ενώ οι ΗΠΑ έχουν 725.
Οι Ρώσοι δεν αφήνουν κανένα να τους πατήσει τα πόδια, αλλά
έχουν την αίσθηση του μέτρου. Το ΝΑΤΟ ήταν που αναβίωσε τη
κούρσα των εξοπλισμών με την ανάπτυξη μιας αντιπυραυλικής
ασπίδας, και όχι η Ρωσία. Κατηγορείται ότι απειλεί την ειρήνη,
αλλά ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της (48 δισεκατομμύρια)
είναι χαμηλότερος απ’ αυτόν του Ηνωμένου Βασιλείου (53
δισεκατομμύρια) και αντιπροσωπεύει το 8% αυτού των ΗΠΑ (622
δισεκατομμύρια).

Αλλά παρότι οι Ρώσοι διαθέτουν μεσαίες δυνατότητες, ξέρουν πώς

να τις χρησιμοποιούν. Περιττό να χρησιμοποιήσουν κολοσσιαίες
δυνάμεις για την επίτευξη των σκοπών τους, απλά φτάνει να το
κάνουν με σύνεση. Σε ένα μήνα, χωρίς ένα πυροβολισμό, η Κριμαία
επέστρεψε στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας. Οι Δυτικοί θα
πρέπει να το συνηθίσουν. Είναι τελεσίδικο. Οι Ρώσοι κέρδισαν
επίσης το παιχνίδι στο συριακό θέατρο. Σε ένα χρόνο, η ρωσική
παρέμβαση σταμάτησε την επίθεση των μισθοφόρων που
χρηματοδοτούνται από τις δυτικές δυνάμεις και τις διεφθαρμένες
πετρελαϊκές μοναρχίες. Μετά από μια σκληρή μάχη 30 ημερών, η
απελευθέρωση του Χαλεπίου, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της
Συρίας, ανοίγει το δρόμο για την πλήρη αποκατάσταση της
συριακής κυριαρχίας.

Με 5.000 άνδρες και 70 αεροπλάνα, η Μόσχα ανέτρεψε την

ισορροπία δυνάμεων. Ματαίωσε τα σχέδια για την «αλλαγή
καθεστώτος» που σχεδιάστηκε από την Ουάσιγκτον και προκάλεσε
το 2011, μέσω των «αραβικών ανοίξεων». Με τη πανωλεθρία των
ενόπλων ουαχαμπιτικών συμμοριών, οι δυτικοί μαθητευόμενοι
μάγοι ξυλοδάρθηκαν γερά.

Εξηγεί ίσως την πίκρα ενός Αμερικανού προέδρου που κάνει τις
βαλίτσες του για να δώσει τη θέση τους σε έναν διάδοχο που θέλει
να επαναλάβει το διάλογο με τη Μόσχα. Τι χαστούκι! Να
πιστέψουμε ότι δεν φτάνει να ευθυγραμμίσουν το αεροπλανοφόρα
τους στους ωκεανούς για να επηρεάσουν την πορεία των
γεγονότων. Οι Δυτικοί δεν κατάλαβαν τίποτα, ή δεν ήθελαν να
καταλάβουν τι συνέβαινε στη Συρία. Αυτά τα αλαζονικά αρπακτικά
έχασαν το παιχνίδι.
Αυτή η «μικρή χώρα που δεν παράγει τίποτα» έδωσε ένα μάθημα
ταπεινότητας στους Αμερικανούς οι οποίοι νομίζουν ότι είναι
ιδιοφυΐες της γεωπολιτικής. Με τη πλάτη στο τοίχο ενάντια σε μια
Κίνα που είναι η ανερχόμενη δύναμη, έδωσε πιθανότητές για τη
δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου. Οι Αμερικανοί πίστευαν ότι
οδηγούσαν το χορό, αλλά καταδικάστηκαν σε ρόλο κομπάρσου. Θα
πρέπει να το δεχτούν. Αν οι Ρώσοι έφαγαν τη ντάμα από τους
Δυτικούς, δεν είναι επειδή είναι ισχυρότεροι. Αλλά κυρίως επειδή
είναι πιο έξυπνοι.

Κατανοούν τον κόσμο γύρω τους με περισσότερη

φινέτσα. Συλλαμβάνουν καλύτερα τις κλίσεις της πραγματικότητας.
Έχουν αυτή την οπτική οξύτητα του βλέμματος που
αντιλαμβάνεται το σημείο ανατροπής, τη θέση και τη στιγμή που
πρέπει να δράσουν για να επηρεάσουν τα γεγονότα. Η ρωσική
υπεροχή δεν είναι ποσοτική, είναι ποιοτική. Έχει κόστος το να
υποτιμήσεις τη χώρα του Τολστόι και του Ντοστογιέφσκι. Ένας
χιλιετής πολιτισμός της έχει διδάξει την υπομονή. Μια τραγική
ιστορία της έδωσε την αίσθηση της πραγματικότητας.

Αυτό που λείπει περισσότερο στους Αμερικανούς. Μπορεί ο

Μπαράκ Ομπάμα να καταλάβει τι συμβαίνει; Οι ΗΠΑ, είναι τα μέσα
και δυνατότητες του πολιτισμού, όχι ο πολιτισμός. Η ιστορική
εμπειρία τους δείχνει ότι ένα κολοσσιαίο ΑΕΠ δεν εξαργυρώνεται
πάντα σε διορατικότητα. Κανένας φυσικός νόμος δεν μεταγγίζει την
υλική δύναμη, ως δια μαγείας, σε στρατηγική νοημοσύνη. Οι
Αμερικανοί πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι, και αυτό το αίσθημα της
ανωτερότητας τους τυφλώνει.
Φαντάζονται ότι η ελκυστικότητα του πολιτιστικού τους μοντέλου
χρήζει καθολικής αποδοχής. Σκέφτονται ότι η πίστη τους στον
εαυτό τους μοιράζεται από τους άλλους. Τι ψευδαίσθηση! Η
«μονοπολική στιγμή» που εγκαινιάστηκε από την πτώση της ΕΣΣΔ
δεν είναι το «τέλος της ιστορίας», αλλά μια παρένθεση που έκλεισε
σήμερα. Μια μικρή χώρα που δεν παράγει τίποτα ήταν η αιτία για
αυτό το οριστικό κλείσιμο.

Μετάφραση στα ελληνικά από Κριστιάν Άκκυριά για τον

Ινφογνώμονα Πολιτικά, Αθήνα, 21.12.2016.
Bruno Guigue
*Ο Bruno Guigue, είναι πρώην δημόσιος ανώτερος αξιωματούχος,
πολιτικός αναλυτής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της
Ρεϋνιόν. Είναι συγγραφέας πέντε βιβλίων, μεταξύ των οποίων Η
προέλευση της αραβο-ισραηλινής διένεξης, Οι αόρατες
τύψεις της Δύσης , L’Harmattan, 2002, και εκατοντάδων άρθρων.
Αγγλική μετάφραση: http://stalkerzone.org/and-what-if-the-
russians-were-more-intelligent/
Φωτογραφία: Ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Βλαντιμίρ Πούτιν 20
Νοεμβρίου 2016, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του APEC,
στη Λίμα. (Brendan Smialowski / AFP)
Πηγή: http://arretsurinfo.ch/et-si-les-russes-etaient-
plus-intelligents-par-bruno-guigue/ Οι δηλώσεις και απόψεις
που εκφράζονται εδώ ανήκουν στον συγγραφέα και δεν μπορεί σε
καμία περίπτωση να αποδοθούν στο Arrêt sur Info.
Διαβάστε περισσότερα στο http://reseauinternational.net/et-
si-les-russes-etaient-plus-intelligents-par-bruno-guigue