You are on page 1of 57

GRAMÁTICA 1

Plurale
Entramos de lleno en lo más divertido del turco, la armonía, en este caso vocal. Es el único secreto, meternos en
la cocorota las reglas de la armonía.

El plural se forma añadiendo LER al final de la palabra. La armonía vocal siempre es respecto a la última letra
de la palabra. Con vocales débiles añadiremos -LER, mientras que tras una vocal fuerte se agrega -LAR para
formar el plural.

a e
ı i
} +lar } +ler
u ü
o ö

Ejemplos

araba → arabalar (coche)


kız → kızlar (niña)
yol → yollar (carretera)
erkek → erkekler (hombre)
kişi → kişiler (persona)
taksi → taksiler (taxi)

Demostrativos
En turco los pronombres demostrativos (este, ese y aquel) no tienen un uso estricto como en otros idiomas.
Normalmente este se usa cuando el objeto está cerca del hablante, ese cuando está cerca del interlocutor y aquel
cuando está lejos de los dos.

bu este
şu ese
o aquel

En turco hablado la distinción entre los tres casos no es estricta. El uso de bu en una pregunta puede ser
respondido fácilmente con şu o o.

Bu elma Esta manzana

Los demostrativos no tienen plural, si no que lo lleva la palabra a la que complementan.

Bu Estas manzanas
elmalar

¿Qué es esto?

Para preguntar que es algo se usa el pronombre interrogativo ne.

Bu ne? Bu bir kedi ¿Qué es esto? Esto es un gato


Şu ne? O bir inek ¿Qué es eso? Eso es una vaca
O ne? O bir köpek ¿Qué es aquello? Aquello es un perro

Armonía vocal -e

En turco existen varias reglas de armonía vocal y consonántica, que es básicamente la forma en la que cambian
los sufijos al ser añadidos a una raíz. La armonía vocal es siempre respecto a la última vocal de la raíz a la que se
le añade el sufijo.

Empezamos por la armonía vocal más simple, la concordancia -a/-e.

a e

ı i
} +a } +e
u ü

o ö

Aplicaciones

o Plurales

o Locativo,Ablativo y Dativo.

o Formas negativas del imperativo y pasado

Armonía vocal -i
Catalán - Inglés
La segunda regla de la armonía vocal es ligeramente más complicada que la armonía vocal en -e pero tampoco
nos vamos a asustar. Se emplea con mucha frecuencia así que la aprenderemos enseguida.

Consiste en cuatro combinaciones tal como vemos en el cuadro siguiente:

a e
} +ı } +i
ı i
o ö
} +u } +ü
u ü

Aplicaciones

Esta lista es una simple referencia para que veáis la cantidad de usos que tiene la armonía vocal, no para que
consultéis estas páginas si estáis siguiendo los artículos en orden.

o Partículas interrogativas

o Acusativo
o Presente continuo, imperativo

Partículas interrogativas

Al ver los demostrativos hemos visto que ne es el pronombre interrogativo qué. Ahora bien, cuando una pregunta
no tiene un pronombre interrogativo necesita la presencia de la partícula mi. Por ejemplo:

Bu ev mi? (¿es esta casa?)

Con los plurales vimos la armonía vocálica con la letra -e aquí veremos la armonía con la armonía con la letra -i.

a e
} mı } mi
ı i

o ö
} mu } mü
u ü

Ejemplos

Bu araba mı? (¿Es este coche?)

Bu kapı mı? (¿Es esta puerta?)

Bu ev mi? (¿Es esta casa?)

Bu peynir mi? (¿Es este queso?)

Bu limon mu? (¿Es este limón?)

Bu kutu mu? (¿Es esta caja?)

Bu göz mü? (¿Es este ojo?)

Bu gül mü? (¿Es esta rosa?)

Estas preguntas se responden con los adverbios evet (sí) o hayır (no). En el caso de la respuesta negativa
deberemos usar la partícula değil.

Bu araba mı? Evet, bu araba


Hayır, bu araba değil

Bu ev mi? Evet, o ev
Hayır, o ev değil

Locativo
Como ya hemos visto en el plural, añadiendo sufijos a una palabra alteramos su significado. El turco tiene varios
casos del nombre, ahora introduciremos el locativo, que se emplea para indicar el lugar en el que se encuentra
una cosa o transcurre una acción.

El locativo se crea añadiendo -de al final de la palabra. Como ya sabemos las partículas con la letra -e- cumplen
la armonía vocal y se transforman en-a- delante de a, ı, u, o.

a e

ı i
} +da } +de
u ü

o ö

Ejemplos

masa → masada (en la mesa)

okul → okulda (en la escuela)

cadde → caddede (en la calle)

göl → gölde (en el lago)

Hay que tener en cuenta que los nombres propios llevan un apostrofe entre la palabra y la partícula.

Istanbul → Istanbul'da (en Estambul)

Ankara → Ankara'da (en Ankara)

Taksim → Taksim'de (en Taksim)

Hasta aquí nada muy nuevo. Ahora entra en juego una nueva armonía: la armonía consonante. Hay un conjunto
de consonantes que es imprescindible que aprendamos de memoria son: f, s, t, k, ç, ş, h, p. Después de
cualquiera de estas letras la -d- se convierte en -t-. En la escuela los niños aprenden estas letras con la
nemotecnia fıstıkçı şahap, que viene a significar algo así como el vendedor de pistachos Estrella Fugaz :)
Ejemplos

mutfak → mutfakta (en la cocina)

paket → pakette (en el paquete)

çocuk → çocukta (en el niño)

kitap → kitap (en el libro)

Existir (var/yok)
Ahora que hemos visto el locativo estamos en grado de poder decir si en un lugar hay algo o no.

Para ello usaremos el adjetivo var (existente) y el contrario yok (inexistente).

Ejemplos

Masada tabak var (en la mesa está el plato)

Tabakta yemek var (en el plato está la comida)

Caddede araba var (en la calle está el coche)

Masada kalem yok (en la mesa no está el lapiz)

¿Os acordáis de la ne y de -mi, verdad? Veamos como se pregunta que hay en un lugar.

Masada ne var? (¿Qué hay en la mesa?)


Masada kalem var. (En la mesa está el lápiz)

Masada kalem var mı? (¿El lápiz está en la mesa?)


Evet, masada kalem var. (Sí, el lápiz está en la mesa)
Hayır, masada kalem yok. (No, el lápiz no está en la mesa,
lit. el lápiz es inexistente)

Acusativo

El caso acusativo sirve para indicar el complemento directo de la acción verbal. Antes de entrar a ver como se emplea

gramaticalmente me interesaba presentarlo antes de ver los verbos para cerrar el funcionamiento de la armonía vocal

y consonántica.

Hasta ahora hemos visto la armonía con -e con los plurales, la armonía en -i de las partículas interrogativas y

la armonía consonante con el locativocuando se modifica la partícula a añadir. Nos falta solo ver dos nuevas reglas

para terminar con las armonías: la aparición de las letras eufónicas y la suavización de las consonantes finales.

El acusativo se forma añadiendo simplemente la vocal -i al final de la palabra. Como ya sabemos esta se convertirá

en -ı, -u o -ü, según corresponda. Refrescamos la memoria:

a
} -ı
ı

o
} -u
u
Ejemplos

ev evi (casa)

kurs kursu (curso)


duvar duva (muro)


→ rı

köy köyü (puebl


→ o)

Una letra eufónica es aquella que se introduce para suavizar y facilitar la pronunciación de una palabra. Veremos

que el turco usa con gran frecuencia este tipo de letras, cuando la palabra a la que se agrega el sufijo termina en vocal. En el caso

Ejemplos

pencer pencerey (ventana)


e → i

popo popoyu (culo)


elma elmayı (manzan


→ a)

öykü öyküyü (cuento)


Hasta el momento vamos bien, ¿no? Nos queda solo la última observación. Ya hemos visto en el caso del locativo que

algunas consonantes pueden cambiar en algunas condiciones. La D se hacía más fuerte en T. Con el acusativo si la

palabra termina en p, k o ç. Estas cambian en:

P → B

Ç → C

T → D

K → Ğ

Para recordar fácilmente estas consonantes existe la nemotecnia peçete que significa servilleta.

Ejemplos

kitap → kitabı (libro)

yemek → yemeği (comida)


ilaç → ilacı (medicina)

kağıt → kağıdı (papel)

Acordaros, eso sí, de la armonía vocal después de cambiar la consonante.

Una vez que hayamos aprendido a componer el acusativo, todo serán variaciones de lo mismo :)

Infinitivo

El infinitivo, al igual que en castellano, es la forma del verbo en la que los encontraremos en el diccionario. Este se

forma añadiendo -mek a la raíz del mismo. A estas alturas esto de la armonía vocal ya lo tenemos superado, usamos

la del plural.

a e

ı i
} +mak
u ü

o ö

Ejemplos

ye → yemek

iç → içmek

aç → açmak

konuş → konuşmak

gör → görmek

Verbo negativo

Ya hemos visto el infinitivo del verbo. En turco una oración con un verbo se expresa en forma negativa mediante el

sufijo -me añadido a la raíz del verbo, que luego será conjugado en el tiempo correspondiente. Por ejemplo de esta

forma tenemos los infinitivos en forma negativa, simplemente agregando -me- o -ma- siguiendo la armonía vocal.

a } +ma

ı
u

Ejemplos

yemek → yememek

içmek → içmemek

açmak → açmamak

konuşmak → konuşmamak

görmek → görmemek

Al ver los tiempos verbales entenderemos la utilidad de ver esta de esta forma la negación del verbo.

Pronombres personales

Los pronombres personales son los siguientes:

ben yo biz nosotros

sen tu siz vosotros

o él onlar ellos

Ninguno de los pronombres personales tiene género, por lo que pueden ser utilizados indistintamente para hombres,

mujeres o cosas.

Posesivos

Mío, tuyo, suyo, aprenderemos a expresar la posesión de un objeto en turco. Realmente los posesivos se emplean con

mucha más frecuencia que en castellano, de ahí que tienen una importancia relevante. Las terminaciones cambian si

se añade el sufijo en una palabra que termina en consonante o en una palabra que termina en vocal. De nuevo atención

con la armonía vocal. Como podéis imaginar es la armonía del acusativo.

consonante vocal

benim -im -m

senin -in -n
onun -i -si

bizim -imiz -miz

sizin -iniz -niz

onları -leri -leri


n

Ejemplos

benim pantalonum (mi pantalón) kedim (mi gato)

senin pantalonun (tu pantalón) kedin (tu gato)

onun pantalonu (su pantalón) kedisi (su gato)

bizim pantalonumu (nuestro pantalón) kedimi (nuestro gato)


z z

sizin pantalonunuz (vuestro pantalón) kediniz (vuestro gato)

onları pantalonları (sus pantalones) kedileri (sus gatos)


n

Presente continuo

Esta es el tiempo más empleado en turco para describir acciones que están transcurriendo en el presente o bien que

se llevan a cabo de forma periódica, por ejemplo cada día como una manzana.

Forma afirmativa

Se conjuga agregando la partícula -iyor más la desinencia de la persona al lexema del verbo sin la última letra. La

concordancia vocal se realiza sobre la letra -i- (ver partículas interrogativas).

ben

sen

o
(raíz sin la última letra) i yor
biz

siz

onlar

Ejemplos:
gelmek → geliyorum (estoy viniendo)

oynamak → oynuyorsun (estás jugando)

okumak → okuyor (está leyendo)

içmek → içiyoruz (estamos bebiendo

çalışmak → çalışıyorsunuz (estáis trabajando)

görmek → görüyorlar (están viendo)

El presente continuo suaviza la consonante final si el lexema (tras eliminar la vocal) termina en T.

gitmek → gidiyorum (estoy yendo)

Forma negativa

Simplemente seguimos la misma regla pero usando la forma negativa del verbo. Removeremos la -e o -a final y la

conjugaremos con la vocal que corresponda.

ben

sen

o
(raíz negada sin la última vocal) i yor
biz

siz

onlar

Forma interrogativa

El concepto es simple. Añadimos las partículas negativas normales que ya hemos estudiando, solo hay

enter presente que deben estar en armonía vocal :) La única excepción es la tercera persona del plural,

cambia el orden ligeramente.

ben m

sen m

o m
(raíz) yor
biz m

siz m

onlar la
Conjugación completa

almak

ben alıyorum almıyorum alıyor

sen alıyorsun almıyorsun alıyor

o alıyor almıyor alıyor

biz alıyoruz almıyoruz alıyor

siz alıyorsunuz almıyorsunuz alıyor

onlar alıyorlar almıyorlar alıyorl

Acusativo

Ya hemos visto como declina el acusativo, ahora que ya sabemos conjugar al presente continuo veamos su principal

uso. Ya habíamos anticipado que el acusativo es el complemento directo de la oración, es decir, el objeto sobre el que

cae la acción del verbo, por ejemplo "como la manzana", la manzana es el complemento directo. Ahora bien,

en turco, solo se usa el acusativo si el complemento directo es determinado, en caso contrario el complemento directo

no tiene sufijo alguno.

Para refrescar la memoria el acusativo cumple la armonía vocal de la -i y las palabra precedentes terminadas

en p,ç,t,k se suavizan.

Ejemplos

Elmayı yiyorum Como la manzana

Pencereleri açıyor Abre las ventanas

Kitabı okuyor musun? ¿Estás leyendo el libro?

En cambio si no usamos el acusativo las frases cambian ligeramente de significado.

Elma yiyorum Como manzana

Pencereler açıyor Abre ventanas

Kitap okuyor musun? ¿Estás leyendo un libro?


Creo que sería también correcto traducirlas usando el artículo indeterminado un/una, si bien esto crea alguna

polémica con los turcos porque se confunde con el número uno :)

Dativo

El dativo se emplea fundamentalmente para indicar la idea de movimiento de la acción hacia un o persona.

Se conjuga con la armonía vocal en -e y tiene como letra eufónica la -y-, es decir precedido de vocal hay que colocar

esta letra.

ı
} +(y)a
u

Ejemplos

ev eve gidiyorum (estoy yendo a la casa)


sınıf sınıfa giriyorsun (estás entrando en el aula)


araba arabaya biniyor (está subiendo al coche)


Barcelon Barcelona'ya gidiyorsunuz (estáis yendo a Barcelona)


a →

Si os fijáis en el caso de Barcelona, se apostrofa, esto ocurre siempre con los todos los nombres propios, sea de

persona o lugar. Imagino que el origen de esta regla es para evitar cualquier confusión, de lo contrario Barcelonaya

sería ambiguo, no podríamos saber si la población es Barcelona o Barcelonay (en el supuesto que no supiéramos

como se escribe Barcelona :P).

Ablativo

Si el dativo era el destino de la acción, el ablativo es el origen de la misma. La declinación es muy simple ya que

hemos visto el locativo, es exactamente la misma con la diferencia que el sufijo a declinar es -den.

a } +dan

ı
u

Tal como ocurre con el locativo delante de f, s, t, k, ç, ş, h, p la -d- se convierte en -t-.

En el caso de verbos de movimiento su uso es muy intuitivo, por ejemplo venir de un lugar (-den gelmek), salir de
algún lugar (-den çıkmak), saltar desde un sitio (-den atlmak). Otros verbos lo emplean de forma más figurada,
por ejemplo tener miedo de algo (-den korkmak), el miedo es el origen de la acción del verbo. Otros verbos
relacionados con las emociones usan también este caso: gustar (-den hoşlanmak), avergonzarse (-den utanmak).
Ejemplos

ağaç → çocuk ağaçtan atlıyor (el gato está saltando del árbo

okul → okuldan çıkıyoruz (estamos saliendo de la escuel

su → kediler suden korkuyor (los gatos tienen miedo del agu

sinema → sinemadan hoşlaniyorum (me gusta el cine)

Genitivo

El genitivo es el caso del nombre empleado para unir un sustantivo a otro sustantivo al que complementa. Si en

castellano empleados la conjunciónde, en turco se usa la partícula -in. Como todo sufijo que empiece por vocal

el genitivo también tiene una letra eufónica, en este caso se emplea la n.

a e
} +(n)ın
ı i

o ö
} +(n)un
u ü

El genitivo, tal como ocurre con el adjetivo, antecede al nombre. Cuando se emplea el genitivo el sustantivo al que
complementa debe conjugarse en su forma posesiva.
Ejemplos

komşu komşunun evi (la casa del vecino)


mutfak mutfağın kapısı (la puerta de la cocina)



köy köyün okulu (la escuela del pueblo)

Ayşe Ayşe'nin annesı (la madre de Ayşe)


En los ejemplos se puede apreciar que he omitido un par de reglas. Pero éstas son comunes a todos los casos y ya las

conocemos: las consonantes se suavizan y los nombres propios van apostrofados.

Presente (imek)

La terminación -imek se emplea como sufijo para nombres y adjetivos y, equivale al verbo ser o estar. Su

conjugación es fácil ahora que hemos visto el presente continuo.

ben im

sen sin

o -

biz iz

siz siniz

onlar ler

En el caso de la primera persona del singular y del plural se emplea la letra -y- como letra eufónica cuando la

raíz termina en vocal.

Ejemplos:

ben + mutlu → ben mutluyum (yo estoy feliz)

sen + oğrenci → sen oğrencisin (tu eres estudiante)

o + doktor → o doktor (él es médico)

biz + adam → biz adamız (nosotros somos hombres

siz + iyi → siz iyisiniz (nosotros estáis bien)

onlar + aktör → onlar aktörler (ellos son actores)

Forma negativa

En la forma negativa conjugamos la partícula değil


ben değilim

sen değilsin

o değil
(nombre o adjetivo)
biz değiliz

siz değilsiniz

onlar değiller

Forma interrogativa

Exactamente ıgual que en el presente continuo, lógicamente respetando la armonía vocal con la palabra precedente :)

ben miyin?

sen misin?

o mi?
(nombre o adjetivo)
biz miyiz?

siz misiniz?

onlar lar mi?

Conjugación completa

almak

ben güzelim güzel değilim g

sen güzelsin güzel değilsin g

o güzel güzel değil g

biz güzeliz güzel değiliz g

siz güzelsiniz güzel değilsiniz g

onlar güzeller güzel değiller g

Imperativo

El imperativo, como en castellano, se usa para dar órdenes o pedir cosas. Solo tiene dos personas, la segunda y

tercera y es muy fácil de conjugar, especialmente la segunda persona del singular, que se forma únicamente con la
raíz verbal.

Conjugación completa

gelmek

sen gel gelme

o gelsin gelmesin

siz gelin gelmeyin

onlar gelsinler gelmesinler

Pasado
El pasado para describir acciones que ya han transcurrido y que están terminadas.

Forma afirmativa

El pasado se forma añadiendo el sufijo directamente a la raíz del verbo con las siguientes desinencias:

ben dim
sen din
o di
(raíz)
biz dik
siz din
onlar dile

A estas alturas ya podemos imaginar como se conjugará, ¿no?

1. Aplicaremos la armonía vocal en -i

2. La -d- se convierte en -t- ante tal como ocurre con el locativo

Ejemplos:

gelmek → geldim (estoy viniendo)


oynamak → oynadin (estás jugando)
okumak → okudu (está leyendo)
içmek → içtik (estamos bebiendo)
çalışmak → çalıştınız (estáis trabajando)
görmek → gördiler (están viendo)

Forma negativa

Simplemente seguimos la misma regla pero usando la forma negativa del verbo.
ben dim
sen din
o di
(raíz negada)
biz dik
siz diniz
onlar diler

Forma interrogativa

La forma interrogativa tiene la misma forma que la afirmativa añadiendo al final la partícula interrogativa mi

(lógicamente con la armonía vocal en -i).

ben dim mi?


sen din mi?
o di mi?
(raíz)
biz dik mi?
siz diniz mi?
onlar diler mi?

Conjugación completa

almak
ben aldım almadım ald
sen aldın almadın ald
o aldı almadı ald
biz aldık almadık ald
siz aldınız almadınız ald
onlar aldılar almadılar ald

Pasado (imek)
Ya hemos visto que imek se utiliza como auxiliar para conjugar sustantivos y adjetivos. Vemos ahora como
conjugamos este verbo en el pasado.

Forma afirmativa

Sigue las mismas reglas que el pasado de un verbo, con la salvedad que se introduce la -y- como letra eufónica.

ben
sen
o
(nombre/adjetivo)
biz
siz
onlar

Igual que en el pasado aplicamos la armonía vocal en -iArmonía vocal -i y la intensificación de la -d- en -t-.

1. Aplicaremos la armonía vocal en -i

2. La -d- se convierte en -t- ante tal como ocurre con el locativo

Ejemplos

gelmek → geldim (estoy viniendo)


oynamak → oynadin (estás jugando)
okumak → okudu (está leyendo)
içmek → içtik (estamos bebiendo)
çalışmak → çalıştınız (estáis trabajando)
görmek → gördiler (están viendo)

Forma negativa

Negamos la palabra con la partícula değil, entonces conjugamos el pasado

ben değil d
sen değil d
o değil d
(nombre/adjetivo)
biz değil d
siz değil d
onlar değil d

Forma interrogativa

Siguiendo la misma tónica que el negativo, primero añadimos la partícula negativa y, a continuación, la conjugamos

en pasado, como termina en vocal añadiremos la consonante eufónica.

ben (nombre/adjetivo) miydim?


sen miydin?
o miydi?
biz miydik?
siz miydiniz
onlar miydiler

Conjugación completa

almak
ben tembeldim tembel değil dim tem
sen tembeldin tembel değil din tem
o tembeldi tembel değil di tem
biz tembeldik tembel değil dik tem
siz tembeldiniz tembel değil diniz tem
onlar tembeldiler tembel değil diler tem

Futuro
El futuro, lógicamente, se emplea para acontecimientos que todavía no han ocurrido.

Forma afirmativa

Se conjuga añadiendo a la raíz del verbo el sufijo -ecek y este se conjuga como el presente. Se emplea como letra

eufónica la -y-.

ben (y)eceğim
sen (y)eceksin
o (y)ecek
(raíz)
biz (y)eceğiz
siz (y)eceksiniz
onlar (y)ecekler

Como podemos ver la -k final se suaviza en -ğ- si va seguida de vocal.

1. Aplicaremos la armonía vocal en -e

2. La -k- se suaviza en -ğ- para la primera persona del singular y plural

3. Se añade la letra -y- si la raíz termina en vocal

Ejemplos:

gelmek → geleceğim (ven


oynamak → oynayacaksın (jug
okumak → okuyacak (lee
içmek → içeceğiz (beb
çalışmak → çalışacaksınız (tra
görmek → görecekler (ver

Forma negativa

Simplemente seguimos la misma regla pero usando la forma negativa del verbo.
ben yeceğim
sen yeceksin
o yecek
(raíz negada)
biz yeceğiz
siz yeceksiniz
onlar yecekler

Forma interrogativa

La forma interrogativa sigue el mismo patrón que el presente continuo, añadimos a la tercera persona del singular

la partícula interrogativa conjugándola con la persona y número.

ben (y)ecek miyim?


sen (y)ecek misin?
o (y)ecek mi?
(raíz)
biz (y)ecek miyiz?
siz (y)ecek misiniz?
onlar (y)ecekler mi?

Conjugación completa

almak
ben alacağım almayacağım
sen alacaksın almayacaksın
o alacak almayacak
biz alacağız almayacağız
siz alacaksınız almayacaksınız
onlar alacaklar almayacaklar

Pasado (imek)
Ya hemos visto que imek se utiliza como auxiliar para conjugar sustantivos y adjetivos. Vemos ahora como
conjugamos este verbo en el pasado.

Forma afirmativa

Sigue las mismas reglas que el pasado de un verbo, con la salvedad que se introduce la -y- como letra eufónica.

ben
sen
o
(nombre/adjetivo)
biz
siz
onlar

Igual que en el pasado aplicamos la armonía vocal en -iArmonía vocal -i y la intensificación de la -d- en -t-.

1. Aplicaremos la armonía vocal en -i

2. La -d- se convierte en -t- ante tal como ocurre con el locativo

Ejemplos

gelmek → geldim (estoy viniendo)


oynamak → oynadin (estás jugando)
okumak → okudu (está leyendo)
içmek → içtik (estamos bebiendo)
çalışmak → çalıştınız (estáis trabajando)
görmek → gördiler (están viendo)

Forma negativa

Negamos la palabra con la partícula değil, entonces conjugamos el pasado

ben değil d
sen değil d
o değil d
(nombre/adjetivo)
biz değil d
siz değil d
onlar değil d

Forma interrogativa

Siguiendo la misma tónica que el negativo, primero añadimos la partícula negativa y, a continuación, la conjugamos

en pasado, como termina en vocal añadiremos la consonante eufónica.

ben (nombre/adjetivo) miydim?


sen miydin?
o miydi?
biz miydik?
siz miydiniz
onlar miydiler

Conjugación completa

almak
ben tembeldim tembel değil dim tem
sen tembeldin tembel değil din tem
o tembeldi tembel değil di tem
biz tembeldik tembel değil dik tem
siz tembeldiniz tembel değil diniz tem
onlar tembeldiler tembel değil diler tem

Futuro
El futuro, lógicamente, se emplea para acontecimientos que todavía no han ocurrido.

Forma afirmativa

Se conjuga añadiendo a la raíz del verbo el sufijo -ecek y este se conjuga como el presente. Se emplea como letra

eufónica la -y-.

ben (y)eceğim
sen (y)eceksin
o (y)ecek
(raíz)
biz (y)eceğiz
siz (y)eceksiniz
onlar (y)ecekler

Como podemos ver la -k final se suaviza en -ğ- si va seguida de vocal.

1. Aplicaremos la armonía vocal en -e

2. La -k- se suaviza en -ğ- para la primera persona del singular y plural

3. Se añade la letra -y- si la raíz termina en vocal

Ejemplos:

gelmek → geleceğim (ven


oynamak → oynayacaksın (jug
okumak → okuyacak (lee
içmek → içeceğiz (beb
çalışmak → çalışacaksınız (tra
görmek → görecekler (ver

Forma negativa

Simplemente seguimos la misma regla pero usando la forma negativa del verbo.
ben yeceğim
sen yeceksin
o yecek
(raíz negada)
biz yeceğiz
siz yeceksiniz
onlar yecekler

Forma interrogativa

La forma interrogativa sigue el mismo patrón que el presente continuo, añadimos a la tercera persona del singular la

partícula interrogativa conjugándola con la persona y número.

ben (y)ecek miyim?


sen (y)ecek misin?
o (y)ecek mi?
(raíz)
biz (y)ecek miyiz?
siz (y)ecek misiniz?
onlar (y)ecekler mi?

Conjugación completa

almak
ben alacağım almayacağım
sen alacaksın almayacaksın
o alacak almayacak
biz alacağız almayacağız
siz alacaksınız almayacaksınız
onlar alacaklar almayacaklar

Querer

El verbo istemek (querer algo) es un verbo transitivo, por consiguiente para el objeto del deseo se emplea el acusativo

si es definido o el nominativo si es indefinido. Para expresar deseos en el presente usaremos el presente continuo.

Ejemplos

Garzon: Ne istersiniz? (Camarero: _Qué quiere?)

Müşteri: Bir sezar salata istiyorum (Cliente: quiero una ensalada Cesar)

ve yanında soda istiyorum (y acompañando quiero una soda)

Cuando se emplea junto a otro verbo su uso es muy sencillo, solo es necesario escribir la frase en infinitivo y añadir

el verlo istemek al final de la misma.


Ejemplos

dondurma yemek istiyorum (quiero comer un helado)

Kars'a tatile gitmek istiyorlar (quieren ir de vacaciones a Kars)

o çocuk denizde yüzmek istiyor (ese chico quiere nadar en el mar)

Tener que

Deber o tener que este concepto se expresa en turco añadiendo la partícula -meli- a la raíz del verbo y luego

conjugándolo tal como hacemos con -imek.

a e

ı i
} +malı +imek } +m
u ü

o ö

Ejemplos

yemek → yemeliyim (tengo que comer)

içmek → içmeliler (tienen que beber)

düşünmek → düşünmelisin (tienes que pensar)

çalışmak → çalışmalısınız (tenéis que trabajar)

boyamak → boyamalıyız (tenemos que pintar)

El negativo no tiene misterio, se conjuga con la forma negativa del verbo.

Ejemplos

gelmek gelmemek → gelmemelisin (no debes venir)


koşmak koşmamak → koşmamalıyız (no debemos correr)


Necesitar

Para expresar necesidad en turco se usa el verbo ihtiyacı olmak, usando la forma var/yok. Literalmente tengo la
necesidad de XXX. El objeto de la necesidad se expresa usando el dativo.

Ejemplos

Sana ihtiyacım var (te necesito)

Yoğurda ihtiyacım var (necesito yogur)

Ağrı kesiciye ihtiyacı var (necesita un calmante)

Cuando la necesidad viene expresada por toda una frase se necesita conjugar el verbo en gerundio.

Ejemplos

Su içmeye ihtiyacım var (necesito beber agua)

Doktora gitmeye ihtiyacım yok (no necesito ir al doctor)

Pasado -miş

El pretérito indefinido se emplea en turco para describir acciones que ocurrieron en el pasado, pero para las cuales

no se ha sido testigo directo. Es algo así como decir "he oído que ayer salió de casa", "Dün evinden çıkmış", a

diferencia del pretérito definido, empleado para describir acciones para las cuales hemos sido testigos directos.

Forma afirmativa

Se conjuga agregando la partícula -miş más la desinencia de la persona a la raíz del verbo. Las desinencias son

exactamente las mismas que ya hemos visto con anterioridad para el presente continuo con la salvedad que ahora las

conjuremos en -i-.

ben

sen

o
(raíz verbal) miş
biz

siz

onlar

Ejemplos:

gelmek → gelmişim (vine)

oynamak → oynamışsın (jugaste)


okumak → okumış (leíste)

içmek → içmişiz (bebimo

çalışmak → çalışmısınız (trabajá

görmek → görmişler (vieron)

Forma negativa

Se construye a partir del verbo negativo conjugándolo normalmente.

yazmak yazmamak mektubu yazmamışsın (no escribiste la carta)


→ →

pişirme pişirmeme ona akşam yemeği pişirmemiş (no le cocinó la cena)


k → k →

Forma interrogativa

Tampoco tiene mayores dificultades, se agrega a partícula interrogativa y ésta contiene la persona del verbo tal

como ocurría con el presente continuo.

yazmak yazmamak mektubu yazmamışsın (no escribiste la carta)


→ →

pişirme pişirmeme ona akşam yemeği pişirmemiş (no le cocinó la cena)


k → k →

Conjugación completa

almak

Declaración Interrogación

Afirmación Negación Afirmación

ben almışım almamışım almış mıyım?

sen almışsın almamışsın almış mısın?

o almış almamış almış mı?

biz almışız almamışız almış mıyız?

siz almışsınız almamışsınız almış mısınız?

onlar almışlar almamışlar almışlar mı?


Presente simple

El presente simple se utiliza menos que el presente continuo, por esta razón se aprende más tarde. Se utiliza

fundamentalmente para:

Se puede emplear por ejemplo para realizar declaraciones de carácter general.

Su 100 derecede kaynar (el agua hierbe a 100 grados)

Como el presente continuo puede usarse también para declaraciones de carácter general.

Her sabah geç uyanmım (cada mañana me levanto temprano)

Forma afirmativa

Sin duda el presente simple el tiempo que tiene la conjugación más complicada de todos ellos. La dificultad se

encuentra en que este tiempo verbal emplea las dos armonías vocales a la vez, es decir -er y -ir. Para determinar

que armonía hay que emplear seguir las siguientes reglas:

1. Si la raíz del verbo acaba en vocal simplemente añadir -r

ödemek →
anlamak →

2.

3. Si la raíz del verbo tiene dos o más sílabas añadir -ir

hissetmek →
bağırmak →

4.

5. Si la raíz es monosilábica:

1. Si la vocal es A o E y el verbo termina en L, N o R entonces añadir -ir

almak alır

verme veri
k → r

2.

3. En cualquier otro caso añadir -er

bulma bula
k → r
bakm bak
ak → ar
4.

La conjugación de todas las formas personales es la siguiente:

ben irim
sen irsi
o ir
(raíz)
biz iriz
siz irsi
onlar irle
O bien

ben erim
sen ersi
o er
(raíz)
biz eriz
siz ersi
onlar erle

Forma negativa

De nuevo el negativo presenta diferencias respecto a la forma en la que solemos construir los negativos. En lugar

de añadir -me a la raíz verbal (la forma negativa del verbo), añadiremos -mez a todas las personas, excepto para

la primera persona del singular y del plural.

ben mem
sen mezsen
o mez
(raíz)
biz meyiz
siz mezsiniz
onlar mezler

Conjugación completa

almak
ben alırım almam alır
sen alırsın almazsan alır
o alır almaz alır
biz alırız almayız alır
siz alırsınız almazsınız alır
onlar alırlar almazlar alırl

Condicional
El condicional se utiliza para narrar situaciones que pudieran haber ocurrido, pueden ocurrir o puede que ocurran o

que se quisiera que ocurrieran o hubieran ocurrido de otra forma. El condicional se forma por medio del sufijo –se

que se conjuga de forma parecida para todos los diferentes tiempos verbales. En castellano a menudo las frases

condicionales son introducidas por la partícula "si", en turco, sin embargo, el hecho de que el verbo esté en

condicional es suficiente, no se requiere ningún adverbio, ahora bien, en ocasiones para dar más énfasis a la frase

se emplea la partícula eğer, que advierte al hablante del inicio de una frase condicional.

ben (y)sem

sen (y)sen

o (y)se

biz (y)sek

siz (y)seni
z

onla (y)seler
r

var/yok

Basta con añadir -sa al final de las palabras. Se emplea para frases del tipo, si existiera esto, entonces aquello,

o si tuviera esto, entonces ocurriría tal cosa.

Bir taksi yoksa burada kalalım (si no hay taxi, me quedo aquí)

Paranız varsa bana verin (si tienes dinero, dámelo)

Presente continuo

Para situaciones que podrían estar ocurriendo en el presente.

ben (raíz) (y)sem

sen (y)sen

o (y)se

biz (y)sek
siz (y)seniz

onlar (y)seler/lerse

Ejemplos
Buraya gelsen iyi edersen, çünkü yalnızım (Si vienes será mejor, porque estoy solo)

Comparativos

Los comparativos se utilizar para expresar el grado de una cualidad respecto a otra. Para indicar un grado superior

empleamos daha (más) en turco.

Ejemplos

daha ağır más pesado

daha mutlu más feliz

daha güzel más bonito

Para indicar un grado inferior usaremos daha az (lit. más poco, pero podemos traducirlo como menos).

Ejemplos

daha az şişman menos gordo

daha az hızlı menos rápido

daha az aptal menos estúpido

Lógicamente los adjetivos los podemos conjugar con -imek tal como ya hemos estudiado.

Ejemplos

daha şişmandım era más gordo

daha az hızlısın eres menos rápido

daha akılllar son más inteligentes

Para comparar dos cosas se agrega la preposición -den al objeto con el que se está comparando. La construcción

del comparativo no es la misma que en castellano y nos puede resultar algo extraña, ya que los turcos dicen "Kadife

es más bonita que Ayşe", si no algo así como "Kadife comparada con Ayşe es más bonita", literalmente "Kadife
desde Ayşe es más bonita".

Ejemplos

Kadife Ayşe'den daha güzel Kadife es más bonita que Ayşe

Kaplumbağa tavşan daha az hızlı La tortuga es menos rápida que el conejo

Casos del nombre

Casos del nombre, la lista contiene la letra eufónica, la desinencia principal y una descripción del uso principal del

caso.

Acusativ y -i Complemento directo definido o tras un adjetivo


o

Genitivo n -in Complemento del nombre

Dativo y -e Complemento indirecto, dirección hasta

Locativo - -de Complemento de lugar

Ablativo - -den Complemento de origen, dirección desde

Saludos

A mi personalmente no me gusta empezar por los saludos. Si bien son las palabras más empleadas en un idioma,

aprenderlas al principio significa ver gramática que todavía no se entiende. De todas formas aquí van.

Merhaba! (¡Hola!)

İyi günler! (¡Buenos días!)

İyi akşamlar! (¡Buenas tardes!)

İyi geceler! (¡Buenas noches!)

Tatlı rüyalar (dulces sueños)

Memnun oldum (encantado -de conocerte-) Lit. Estuve con

Hoş geldiniz! (¡Bienvenido!) Lit. Llegaste co

Hoş bulduk! (¡Gracias!, tras la bienvenida) Lit. Nos encon

Allaha ısmarladik! (¡Hasta la vista!, quien se marcha) Lit. Pedimos a


Güle güle! (¡Hasta la vista!, quien se queda) Lit. sonriendo

Görüşürüz! (¡Hasta la vista!) Lit. nos vemos

Adjetivos 1

Debo confesar que los adjetivos son una de las palabras que más me cuentan aprender en un idioma. Aquí va la

primera lista de adjetivos. Los he emparejado por antónimos, aprenderlos por parejas siempre es más fácil.

genç joven

yaşlı viejo

enerjik enérgico

yorgun cansado

büyük grande

küçük pequeño

akılı inteligent
e

hazır listo

aptal tonto

sıcak caliente

soğuk frío

bekar soltero

evli casado

zayıf delgado

şişman gordo

temiz limpio

kirli sucio

uzun alto
kısa bajo

hafif ligero

ağır pesado

iyi bueno

kötü malo

mutlu feliz

mutsuz infeliz

tembel holgazán

çalışka trabajado
n r

Adjetivos 2

Nueva lista de adjetivos que amplía los adjetivos 1 anteriormente vistos.

yakın cercano

uzak lejano

ucuz barato

pahalı caro

güçlü fuerte

zayıf débil

hızlı rápido

yavaş lento

taze fresco (comida)

çürük pasado, podrido

Verbos de acción 1

Acciones básicas del día a día. La mayoría de ellos son verbos transitivos, por tanto emplean el acusativo.

yemek -i comer
içmek -i beber/fumar
okumak -i leer
yazmak -i escribir
açmak -i abrir
kapamak -i cerrar
vermek -i -e dar
almak -i recibir
ödemek -i -e pagar algo a alguien
dans etmek bailar

Verbos de movimiento

Una lista de algunos verbos relacionados con el movimiento, ir, venir, caminar, correr, etc. Como podréis adivinar,

estos verbos hacen uso frecuente del locativo, ablativo y dativo.

gelmek -den/-e venir (de/a)


gitmek -e irse/marcharse (a)
binmek -e subir (a un vehículo)
inmek -den salir (de un vehículo)
yürümek -de caminar
koşmak -de correr
gezmek -de pasear
yüzmek -de nadar
uçmak -de volar
atlamak -den saltar (de un lugar)

Verbos de emociones 1

sevmek -i amar/gustar
hissetmek -i sentir
korkmak -den tener miedo de
kızmak -e calentarse/enfadarse
eğlenmek divertirse
bıkmak -den aburrirse de
utanmak -den avergonzarse de
sinirlenmek -e irritarse
nefret etmek -den desagradar
gülmek reír
ağlamak llorar

Verbos de los sentidos


görmek -i ver
göstermek -i -e mostrar algo a alguien
bakmak -e mirar
seyretmek -i observar/mirar (TV)
dinlemek -i escuchar
aramak -i buscar
bulmak -i encontrar
koklamak -i oler
dokunma -e tocar
k

Verbos de comunicación

-ile hablar
konuşmak
demek -i decir
anlanmak -i contar, relatar
çağırmak -i llamar
söylemek -i decir, cantar
bağırmak -i gritar
fısıldamak -i susurrar
telefon etmek -e telefonear
telefonla konuşmak -e hablar por teléfono

Verbos de acción 2

saklamak -i esconder
bırakmak -e -i dejar (algo en un lugar)
yapıştırmak -i enganchar, pegar
çalışmak -i trabajar
açmak -i abrir
satmak -i vender
(satın) almak -i comprar
ödemek -i pagar
kazanmak -i ganar
unutmak -i perder
temizlemek -i limpiar
kirlemek -i ensuciar

En la ciudad 1

bahçe jardín
banka banco
bina edificio

cadde avenida
cami mezquita

çiçekçi floristería

fabrika fábrica

hastane hospital

havaalanı aeropuerto

kasap carnicería

kilise iglesia

kitapçı librería

kütüphane biblioteca

lokanta restaurante
manav verdulería

müze museo

okul escuela

park parque

pastane pastelería

şehir ciudad

sinema cine

sokak calle

üniversite universidad

yol carretera
Segunda lista de palabras que he ido encontrando relacionadas con la ciudad y las tiendas que pueden
encontrarse en ella.

bakkal tienda de comestibles


mağaza tienda
kasap carnicería
dükkan tienda
bar bar
restoran restaurante
otel hotel
istasyon estación
hamam baños turcos

araba coche
taksi taxi
kamyon camión
otobüs autobús
dolmuş miniautobús
tren tren
tramvay tranvía
gemi barco
vapur barco a vapor
uçak avión
Familia
La familia (aile) tiene gran importancia en la cultura turca, tanto es así que varios grados de parentela disponen de
una palabra específica sin correspondencia directa con el castellano.

aile familia
baba padre
anne madre
ebeveyn padres
kardeş hermano
ağabey/abi hermano mayor
abla hermana mayor
kız kardeş hermana pequeña
erkek kardeş hermano pequeño
kuzen primo
amca tío paterno
hala tía paterna
dayı tío materno
teyze tía materna
yenge esposa del tío
enişte esposo de la tía
dede abuelo
nine abuela
anneanne abuela materna
babaanne abuelo materno
büyükbaba abuelo (paterno)
büyükanne abuela (paterna)
oğul/çocuk hijo
kız hija
torun nieto
kalın peder suegro
kalın valide suegra
damat cuñado
gelin cuñada
karı esposo
koca esposa
eşim esposa/pareja

Días de la semana

azartesi salı çarşamba perşembe cuma cumartesi pazar


lunes martes miércoles jueves viernes sábado domingo

Otras palabras relacionadas con la semana:

gün día
hafta semana
hafta sonu fin de semana

Curiosidades:

o la palabra hafta proviene del persa haft/heft que significa siete.

o son significa final, extremo, último, se une con hafta por medio del acusativo.

ESTAÇÕES DO ANO

ilkbahar primaver
a
yaz verano
sonbah otoño
ar
kış invierno
MESES DO ANO

ocak şubat mart nisan


enero febrero marzo abril

mayıs haziran temmuz ağustos


mayo junio julio agosto

eylül ekim kasım aralık


septiembre octubre noviembre diciembre

La etimología de los meses del año es complicada, pero interesante. Tienen orígenes distintos, del sirio, del turco
antiguo o incluso latín.

1. ocak significa también horno, cocina. Enero es un mes frío, en el que la gente permanecía en casa
calentándose.

2. şubat proviene del árabe ‫( شباط‬šubāt ṭ)

3. mart del latín y hace referencia al Dios de la Guerra Marte

4. nisan de nuevo del árabe ‫( ننسيسسانن‬nisān) y éste del sumerio nisag que significaba primeros frutos

5. mayıs del griego Μάιος (Máios), y hace referencia a la diosa de la fertilidad Maia

6. haziran misma etimología que el árabe ‫( سحيزيرانن‬ħazirān), proviene del sirio y significa caliente

7. temmuz de nuevo se comparte con el árabe ‫( ست مّممم‬tammūz), la palabra temu-z en turco antiguo
significaba muy caliente. En Sumeria Tammuz fue un dios de la fertilidad

8. ağustos claramente la misma etimología latina, el mes recibió su nombre en honor del emperador
romano Augusto Octavio

9. eylül igual que el árabe ‫’( أييولمنل‬eilūl). En septiembre es la época de la vendimia y el nombre deriva de la
palabra siria y árabe para uva.

10. kasım también del árabe ‫( قاسم‬k ṭāsim), que según algunas fuentes significaría divisor

11. aralık tiene una etimología más directa y simple, ara significa entreacto, descanso, intervalo, así que
añadiendo el sufijo -lık pasa a ser distancia, apertura, corredor, pasaje.

Partes del cuerpo

BAŞ CABEZA
ağız boca
alın frente
boyun cuello
burun nariz
çene barbilla
dudak labio
göz ojo
kirpik pestaña
kulak oreja
kaç ceja
saç cabello
yanak mejilla
yüz cara

BEDEN CUERPO
bel cintura
göbek ombligo
gögüs pecho
karın barriga
kalça nalga
popo culo
sırt espalda

KOLLAR BRAZOS
el mano
kol brazo
omuz hombro
parmak dedo

BACAKLAR PIERNAS
ayak pie
bacak pierna
baldır muslo
kasık ingle

Mobiliario

masa mesa
sandalye silla
dolap armario
kütüphane librería
yatak cama
koltuk sillón
divan sofá
banyo baño
küvet bañera
tuvalet retrete
ayna espejo
kapı puerta
pencere ventana

La casa

antre recibidor
oda habitación
oturma odası sala de estar
yemek odası comedor
yatak odası dormitorio
mutfak cocina
kiler despensa
banyo baño
merdiven escalera
balkon balcón
garaj garaje
bahçe patio

Geografía

dağ montaña
ırmak río
ülke país
ada isla
gezegen planeta
kıta continente
dünya mundo
uydu satélite
vadi valle
çöl desierto
okyanus océano
volkan volcán
yayla meseta
orman bosque
buzul glaciar
kanyon cañón
deniz mar
sahil playa
göl lago

CORES

beyaz blanco gri gris siyah negro turuncu naranja pembe rosa kırmızı rojo yeşil verde mavi azul sarı amar
illo kahverengi marrón

Palabras básicas

adam hombre
kadın mujer
çocuk niño
kız niña
kedi gato
köpek perro
sokak calle
araba coche
otobüs autobús
ağaç árbol
çicek flor
şehir ciudad
ev casa
okul escuela
kapı puerta
köy pueblo
pencere ventana
kalem lápiz
defter libreta
kitap libro
gazete periódico
masa mesa
sandalye silla
pantalon pantalón
gömlek camisa
elma manzana
limon limón
saat reloj
radyo radio
resim cuadro/dibujo

Sustantivos relacionados con el día y el tiempo.

gün día
sabah mañana
akşam tarde
gece noche
öğle mediodía
hafta semana
hafta sonu fin de semana
ay mes
yıl año

A língua turca

Uma característica marcante do turco é a sua estrutura de língua aglutinante, cujo princípio é acrescentar sufixos
a uma palavra.

Anexando um sufixo a uma palavra o significado pode ser aumentado ou alterado. Isso é uma das razões pela
qual você pode expressar coisas complexas em turco apenas com uma palavra.Vejamos um exemplo, a palavra
okullarda:

A primeira parte da palavra (okul) significa "escola" ou "a escola" (exatamente não podemos distinguir, porque
em turco não há artigo definido). O plural de escola é okullar. Okullarda pode ser traduzido como "nas escolas"
em português. Outro exemplo é Karşıdakiler, que quer dizer "aqueles que se enfrentam".

O turco tem uma gramática muito simples e lógica, que parece uma matemática só que de beleza. No geral, a
gramática turca é caracterizada por apenas alguns casos excepcionais, o que é muito bom para quem quer
aprender turco. Além disso não há gênero e artigo (exceto bir "um", "uma").

No entanto, o iniciante do idioma deve antes de tudo lidar com a harmonia vocálica.

Harmonia vocálica "pequena":


A harmonia vocálica controla a sequência e as possíveis transformações das vogais nas palavras.

As seguintes vogais pertencem às vogais escuras: a, ı, o und u. Eles são formadas na parte de trás da boca.

As seguintes vogais pertencem às vogais claras: e, i, ö, und ü. Elas são formadas na parte da frente da boca.

Use a seguinte tabela para comparar as diferenças entre as vogais claras e escuras pronunciando as palavras em
voz alta:

oda (o quarto), odalar (os quartos) gece (a noite), geceler (as noites)

hanım (a mulher), hanımlar (as mulheres) güneş (o sol), güneşler (os sóis)

hatıra (a lembrança), hatıralar (as lembranças) deniz (o mar), denizler (os mares)

Na formação do plural em turco depende se a vogal anteriror for clara ou escura para adicionar os sufixos -lar ou
-ler.

Depois de a, o, u, ı = lar

Depois de e, ö, ü, i = ler

A pequena harmonia vocálica ocorre não só na formação do plural em turco, mas também nos sufixos do
locativo (-de/-da), do ablativo (-den/-dan) e no caso de dativo (-e/-a ).

Veja a próxima tabela:

Plural ev evler casas


oda odalar quartos

Dativo ev eve à casa


oda odaya* no quarto

Locativo ev evde na casa


oda odada no quarto

Ablativo ev evden fora de casa


oda odadan fora do quarto

Ao acrescentar sufixos a uma palavra o turco evita a colisão de duas vogais. Por exemplo, se a palavra termina
em vogal n, s, ş ou y é inserido entre sufixo e palavra.
Harmonia vocálica "grande":

Isso ocorre quando os sufixos do caso genitivo e acusativo, como em todas terminações dos pronomes pessoais e
possessivos, como os numerais ordinais e a partícula de pergunta -mi.

A tabela a seguir dá exemplos baseado no final da primeira pessoa do singular -im:

a última vogal de uma palavra é a última vogal de uma palavra é

e ou i Sekrterim Eu sou secretária. a ou ı Avukatım Eu sou advogado.

İngilizim Eu sou inglês. Fransızım Eu sou francês.

ö ou ü Şöförüm Eu sou motorista. o ou u Doktorum Eu sou médico.

Türküm Eu sou turco. Rusum Eu sou russo.

Como você pode ver, esses sufixos ocorrem de quatro formas, como nos nossos exemplos encontramos os
sufixos: im, ım, um, üm.

Uma regra para esta harmonia vocálica podemos resumir o seguinte:

eei→i
öeü→ü
aeı→ı
oeu→u

A tabela a seguir mostra um exemplo da formação dos numerais ordinais:

Cardinal Ordinal

um: bir primeiro: birinci

três: üç terceiro: üçüncü

seis: altı sexto: altıncı

nove: dokuz nono: dokuzuncu


O substantivo turco

Os substantivos em turco não têm gênero gramatical. Em turco, não há artigo definido e indefinido.

Para definir um substantivo pode ser colocado o número bir (pt. um) antes do substantivo.

tabak prato

bir tabak um prato

bardak copo

bir bardak um copo

bıçak faca

bir bıçak uma faca

O plural em turco é formado adicionando-se o sufixo -ler ou -lar ao substantivo. Aqui há que seguir as regras da
harmonia vocálica.

Em turco há seis casos: nominativo, genitivo, dativo, acusativo, locativo e ablativo.

O nominativo é a forma básica de cada substantivo. Esta forma encontramos em dicionários e lista de palavras.
O nominativo não é declinado.

Todos os outros casos são formados anexando-se um sufixo à forma base do substantivo.

A formação do genitivo e acusativo segue a grande harmonia vocal. O dativo, o locativo e o ablativo seguem as
regras da pequena harmonia vogal.

Os 6 casos gramaticais em turco


Casos Sufixo Como perguntar pelo caso

Nominativo sem sufixo Kim? (Quem?) / Ne? (Que?)

Genitivo -(n)in / -(n)ün / -(n)ın / -(n)un Kimin? (De quem?) / Neyin (De quem?)

Dativo -(y)e / -(y)a Kime? (A quem?) / Nereye? (Aonde?)

Acusativo -(y)i / -(y)ü / -(y)ı / -(y)u Kimi? (Quem?) / Ne? (O que?)

Locativo -de / -da Kimde? (Com quem?) / Nerede? (Onde?)

Ablativo -den / -dan Kimden? (De quem?) / Nereden? (De onde?)

Os adjetivos em turco

O adjetivo em turco pode ter 4 funções:

 Ele pode ser um atributo referindo-se a um substantivo (uso atributivo).

 Pode ser usado como advérbio.

 Pode ser usado como um predicado.

 pode ser substantivado.

O adjetivo como atributo:

A tarefa do adjetivo neste caso é determinar o substantivo mais próximo. Em turco, o adjetivo está antes do
substantivo.

Como uma regra geral, você pode memorizar: Adjetivo + palavra de referência

Esta regra para a ordem das palavras muda um pouco quando se usa em turco o numeral bir (pt. um) para
expressar algo ou alguma coisa indefinida. O numeral bir é posto entre o adjetivo e a palavra de referência. Aqui,
a posição das palavras muda mais uma vez:

Adjetivo + bir (pt. um) + substantivo


Exemplos de adjetivos de uso atributivo

güzel kız menina bonita

güzel bir kız uma menina bonita

hızlı araba carro rápido

um carro rápido
hızlı bir araba

ilginç müze museu interessante

ilginç bir müze um museu interessante

Barış güzel bir kız ile karşılaşır. Bariş encontra uma menina bonita.

Deniz hızlı bir araba alır. Deniz compra um carro rápido.

İlginç müzemizi ziyaret edin. Visite nosso museu interessante!

O adjetivo como advérbio:

Os adjetivos turcos podem ser usados muitas vezes também como advérbios. Aqui apresentamos apenas três
breves exemplos. Mais informações podem ser encontradas no capítulo sobre os advérbios.

Exemplos de uso adverbial adjetivos turcos

Kız güzel yazıyor. A menina escreve bonito.

Araba hızlı gidiyor. O carro anda rápido.

O adjetivo como predicado:

Adjetivos turcos podem ser usados como predicado. Aqui, no entanto, a ordem das palavras muda e o predicado
é posto atrás da palavra de referência.
O adjetivo neste caso não é declinado, somente o substantivo, ao qual ele se refere. No entanto, o adjetivo pode
ter um sufixo referente à pessoa.

Exemplos de adjetivos turcos usados como predicado

Kız güzeldir. A menina é bonita.

Araba hızlıdır. O carro é rápido.

Müze ilginçtir. O museu é interessante.

A Turquia é espetacular!
Türkiye müthiştir!

Yemek lezzetlidir. A tua comida é saborosa.

Yazıcı bozuktur. A minha impressora está estragada.

Os advérbios em turco

Este capítulo dá uma visão geral das várias funções dos advérbios em turco. O advérbio em turco é geralmente
posto antes do verbo a que se refere. Há três tipos de advérbios em turco:

 advérbios temporais

 advérbios locais

 advérbios modais

Exemplos do uso dos advérbios em turco

Türkçe`yi hızlı öğreniceksiniz!< Você vai aprender turco rapidamente!

Lütfen yavaş sürünüz! Porfavor dirija devagar!

Lütfen yavaş konuşunuz. Por favor fale mais devagar.


O grau dos advérbios turcos

Türkçe`yi hızlı öğreniceksiniz! Você vai aprender turco rapidamente!

Bu dil kursu ile Türkçe`yi daha hızlı öğrenirsin! Com este curso de turco você mais rápido!

Günlük alıştırma yaparsaniz Türkçe`yi en hızlı bir şekilde Você aprende turco o mais rápido se você estudar todos
ögrenirsiniz. dias.

Grau de comparação dos advérbios

Ayşe Deniz`den daha çabuk öğreniyor.


Ayse aprende mais rápido que Deniz.

Deniz Ayşe`den daha iyi araba kullanıyor.


Deniz dirige melhor o carro que Ayse.

Advérbios temporais em turco

Yarın görüşürüz. Nós nos vemos amanhã.

Bugünüm boş. Hoje eu tenho o dia livre.

Advérbios locais em turco

Bardaklar üstte rafın içindedir. Os copos vão em cima da prateleira.

Büronun yanına parketti. Eu estaciono perto do escritório.

Advérbios modais em turco

Maalesef doğum gününü unuttum. Infelizmente eu esqueci o teu aniversário.

Kesinlikle beni unuttu. Com certeza ele me esqueceu.

Şansa telefon numaranı hatırladım. Por sorte eu me lembrei do teu telefone.


Os verbos em turco

Os verbos no infinitivo em turco terminam com os sufixos -mek ou -mak. Para encontrar o radical dos verbos
turcos é necessário tirar o sufixo do infinitivo. Assim pode-se agregar outros sufixos ao radical.

A forma reflexiva dos verbos em turco

Para forma a forma reflexiva coloca-se o sufixo -in no radical do verbo. A regra para formar um verbo com um
significado reflexivo é a seguinte:

Radical do verbo + - in + infinitivo

Exemplo:
yıkamak= lavar
yıkanmak= lavar-se

Como muitas vezes em turco, você deve observar certas regras fonéticas do turco ao inserir o sufixo. Quando o
radical do verbo termina em vogal, é usado apenas um -n.

A forma passiva dos verbos em turco

Radical do verbo + - il + infinitivo

Exemplo:
içmek= beber
içilmek= ser bebido

A forma recíproca dos verbos em turco

Radical do verbo + - iş + infinitivo

Exemplo:
öpmek= beijar
öpüşmek= beijar-se (beijar um ao outro)

A forma causal dos verbos em turco

Radical do verbo + - dir/dır + infinitivo

Exemplo:
yapmak= fazer
yaptırmak= deixar fazer
Os pronomes pessoais em turco

1. Pes. Sg. ben eu

2. Pes. Sg. sen tu

3. Pes. Sg. o ele, ela

1. Pes. Pl. biz nós

2. Pes. Pl. siz vós

3. Pes. Pl. onlar eles, elas

Os pronomes pessoais são declinados em turco

no Singular

Nominativo ben eu sen tu o ele, ela

Genitivo benim meu senin teu onun seu, sua

Dativo bana sana ona

Acusativo beni seni onu

Locativo bende sende onda

Ablativo benden senden ondan

no Plural

Nominativo biz nós siz vós onlar eles


Genitivo bizim nosso sizin vosso onların seus

Dativo bize size onlara

Acusativo bizi sizi onları

Locativo bizde sizde onlarda

Ablativo bizden sizden onlardan

Os pronomes possessivos em turco

Formação dos pronomes possessivos em turco a partir da harmonia vocálica grande

vogal no final de sílaba sufixo do pronome possessivo

vogais claras eei → meu: -(i)m


teu: -(i)n
seu: -i/-si
nosso:-(i)miz
vosso: -(i)niz
seus: -leri

öeü → meu: -(ü)m


teu: -(ü)n
seu: -ü/-sü
nosso: -(ü)müz
vosso: -(ü)nüz
seus: -leri

vogais escuras aeı → meu: -(ı)m


teu: -(ı)n
seu: -ı/sı
nosso: -(ı)mız
vosso: -(ı)nız
seus: -ları
Formação dos pronomes possessivos em turco a partir da harmonia vocálica grande

oeu → meu: -(u)m


teu: -(u)n
seu: -u/su
nosso: -(u)muz
vosso: -(u)nuz
seus: -ları

Os números turcos de 0 a 10

sıfır zero

bir um

iki dois

üç três

dört quatro

beş cinco

altı seis

yedi sete

sekiz oito

dokuz nove

on dez

A formação de todos os outros numeria em turco é bastante regular e segue esta regra:

Números a partir do 11: dezena + unidade


Os numerais de onze a vinte em turco
on bir onze

on iki doze

on üç treze

on dört quatorze

on beş quinze

on altı dezesseis

onyedi dezessete

on sekiz dezoito

on dokuz dezenove

yirmi vinte

Aprenda a contar agora até cem em turco:

yirmi bir vinte e um

yirmi iki vinte e dois

yirmi üç vinte e três

yirmi dört vinte e quatro

yirmi beş vinte e cinco

yirmi altı vinte e seis

yirmi yedi vinte e sete


yirmi sekiz vinte e oito

yirmi dokuz vinte e nove

otuz trinta

kırk quarenta

elli cinquenta

altmış sessenta

yetmiş setenta

seksen oitenta

doksan noventa

yüz cem

ikiyüz duzentos

üçyüz trezentos

dörtyüz quatrocentos

Observe: 100 (cem) é sempre yüz e nunca bir yüz. E agora continuamos a contar até 1 bilhão:

yüz bir cento e um

bin mil

bin yüz bir mil cento e um

on bin dez mil


yirmi bin vinte mil

yüz bin cem mil

bir milyon um milhão

bir milyar um bilhão

You might also like