Groziło mu 10 lat więzienia, dostał 15 tys.

dolarów grzywny

DORADCA PAPIEŻA KRYMINALISTĄ

INDEKS 356441
–
ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl Nr 38 (237) 23 WRZEŚNIA 2004 r. Cena 2,40 zł (w tym 7% VAT) Ü Str. 13

Pierwsi w Polsce ujawniamy, jaki

będzie prawdopodobny skład nowego
rządu III RP po najbliższych wyborach.
Ale gra o władzę trwa cały czas,
a my za Alicją z Krainy Czarów może-
my powtórzyć: „Jesteście tylko zwy-

Człowiek demolka kłą talią kart”... Ü Str. 10, 11

Z czego słynie Toruń? Z pierników, Tatki Rydzyka, na-

uczycieli maltretowanych przez młodzież... Otóż nie
tylko! Romuald Popławski – dyrektor Wydziału Kon-
troli Miasta Torunia – jest przez wielu uważany za
pierwszej wody złodzieja i oszusta. Problem w tym, że
Popławski jest powołany do sprawowania pieczy nad
wydatkami publicznymi. Ü Str. 3, 8
2 KSIĄDZ NAWRÓCONY
FA K T Y
UNIA EUROPEJSKA Kolejne kraje UE zapowiadają otwarcie swo-
ich rynków pracy dla obywateli RP. Odpowiednią ustawę przygoto-
wuje m.in. rząd Francji, drugiej co do wielkości gospodarki w Unii.
Saksy są m.in. okazją do przewietrzenia umysłu – dla mieszkań-
ców katolickiego grajdołu może to być zbawienne.
POLSKA Sejm przyjął uchwałę nakazującą rządowi podjęcie sta-
rań o uzyskanie stosownych reparacji wojennych od Niemiec.
W tym samym czasie 70 prominentnych Niemców (w tym przewod-
niczący Bundestagu Wolfgang Thierse i przedstawiciele rodu von
Moltke) zrzekło się jakichkolwiek pretensji do majątków ich przod-
ków w Polsce. Prasa narodowo-katolicka proponuje też wystawić Ro-
sji rachunek za Lwów oraz Wilno...
Stare przysłowie pszczół mówi: Jak się komuś nie chce praco-
wać, to się za spadkiem ogląda.
Platforma Obywatelska chce referendum w sprawie zmian w konsty-
tucji. Akcja „4 x TAK dla Polski” to pomysł dotyczący likwidacji Se-
natu, zmniejszenia liczby posłów o połowę, zniesienia immunitetu par-
lamentarnego i ustanowienia jednomandatowych okręgów wyborczych.
Dlaczego podobają nam się pomysły PO, a ona sama nie?
Sejm nieznaczną większością głosów prawicy odrzucił projekt usta-
wy przywracającej uprawnienia kombatanckie członkom MO i SB.
Za projektem głosowały kluby lewicowe.
Niektórzy kombatanci AK mordowali cywilów, ale dla wzniosłej idei...
Lech Wałęsa i Józef Oleksy wsparli projekt uczynienia dnia 31 sierp-
nia państwowym Dniem Wolności i Solidarności na pamiątkę pod-
pisania porozumień sierpniowych, choć połowa Polaków nie chce
święta kolesiów. Oleksy chce i zapowiedział ustawę w tej sprawie.
Gdyby nie Sierpień ’80, Oleksy nie byłby premierem i marszał-
kiem, Kwaśniewski prezydentem, a Jaskiernia jednorękim bandytą.
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Józef Michalik
przyjął na audiencji Belkę – premiera. Purpurowy obrońca pedofi-
lów poskarżył się na niektórych posłów, którzy chcą obcięcia części
przywilejów księżowskich. Rozmawiano m.in. o tajemniczych „rady-
kalnych, ekstremalnych poglądach i zachowaniach w polityce i ży-
ciu społecznym. Obie strony przyznały, że rozwiązania ekstremalne
nie są dobrą drogą, niezależnie z której strony pochodzą”.
Za katoekstremistę uchodzi Michalik. Chce się podać do dymisji?
Rząd ma przeznaczyć 300 mln złotych, czyli 700 tys. więcej niż
dotychczas, na dożywianie w przyszłym roku 1,5 mln osób.
To miłe ze strony rządu, choć niedożywionych też przybyło.
Bohaterowie naszego artykułu „Orkiestra dęta” („FiM” 37/2004)
– Grzegorz Jankilewicz i Sławomir Smołokowski, właściciele firmy
J & S handlującej paliwem z PKN Orlen – chcą zrzec się w Szwaj-
carii polskiego obywatelstwa. Zdaniem prof. Mariana Filara
z Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, „powołanie ich
teraz na świadków będzie mocno skomplikowane”.
I o to właśnie chodziło.
„Trybuna” ujawniła, że Leszkowi Balcerowiczowi, prezesowi NBP,
doradza aż 80 osób z całej Polski.
Gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść... A co dopiero osiem-
dziesiąt!
ŁÓDŹ Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł, że kościół w Dalikowie, ja-
ko... przedmiot kultu, nie może być zlicytowany, natomiast organi-
stówka i plebania – mogą. Argument, że świątynie są przez Kościół
sprzedawane i kupowane, został odrzucony.
To ważny sygnał dla mafii, gangów i aferzystów: zamieniajcie
swoje nieruchomości na świątynie!
OPOLE Leszek Pogan, zamieszany w aferę korupcyjną były SLD-owski
prezydent miasta i wojewoda, zeznał, że premier Miller domagał się od
niego uprzywilejowanego traktowania Jarosława Mątkiewicza, syna by-
łego prezesa PZU. Młodszy Mątkiewicz handlował nieruchomościami,
więc zmieniono plan zagospodarowania przestrzennego miasta, aby na
należącej do niego działce mógł powstać hipermarket.
Oto kolejny przyczynek do obrazu Millerowskiej republiki kolesiów.
WIELUŃ Maryja z Radyja bardzo upodobała sobie miasteczko Wie-
luń – sygnał toruńskiej rozgłośni pojawia się tam na pasmach zaj-
mowanych przez inne stacje, a ostatnio blokuje łączność także w ra-
diostacjach policyjnych.
Zamiast marudzić, Rada Miejska powinna oddać Wieluń w opie-
kę Najświętszej Panience i podziękować za łaskę nawiedzenia.
ROSJA Prezydent Putin wykorzystuje tragedię w Biesłanie do wzmoc-
nienia swojej władzy: chce m.in. bezpośrednio mianować gubernato-
rów w całej Rosji. Byli oni dotąd wyłaniani w wyborach powszechnych.
Rosjanie chcą silnej władzy, Amerykanie Busha, Irakijczycy
Saddama, Polacy – rządów Kościoła. Każdemu według potrzeb!
CHORWACJA Wobec wprowadzenia przepisów, które zabraniają
spożywania najmniejszych nawet ilości alkoholu przed prowadzeniem
samochodu, protest podnieśli duchowni Krk. Zbierają podpisy pod
petycją, domagając się, aby dla każdego duchownego zatrudniono
kierowcę, który woziłby kapłana ze mszy na mszę. Realizacja ocze-
kiwań kleru może kosztować rząd 12 mln dolarów rocznie.
Żeby jeszcze lepiej zadbać o potrzeby księży, proponujemy, by
kierowcy koniecznie byli młodzi i przystojni.
IZRAEL Wznowiono zerwane przez stronę żydowską rokowania wa-
tykańsko-izraelskie na temat przyznania Krk specjalnych przywile-
jów podatkowych w Ziemi Świętej i zwrotu majątków należących do
Kościoła, a utraconych w ostatnich dziesięcioleciach.
To Polska przestanie być już ziemią obiecaną dla księży?
IRAK Zginęli trzej kolejni polscy żołnierze, a trzej inni odnieśli ra-
ny. Prezydent ubolewa, a Donald Tusk twierdzi, że wycofanie się
z Iraku byłoby klęską.
Wreszcie ktoś przyznał, że w Iraku toczymy wojnę, skoro mowa
jest o ewentualnej (i pewnej!) „klęsce”.
KOMENTARZ NACZELNEGO
Wiek świra
O d kilku dni źle sypiam. Budzę się niemal co godzinę
z uczuciem lęku. W jedną z takich bezsennych nocy coś
sobie przypomniałem. Otóż czytałem przed laty w jakiejś ame-
rykańskiej powieści wypowiedź starego generała. Podsumo-
wując swoje życie, obfitujące w niezliczone wojny, kampa-
nie, potyczki i pacyfikacje Indian, powiedział on: „Od wieków
mąż gromił męża, ale kiedy giną dzieci, trzeba się zacząć bać”.
Jak długo jeszcze w podświadomości będę widział bez-
władne ciała dzieci, ułożone wokół swojej szkoły niczym mar-
twe rybki na brzegu morza? Jak długo nie będę spokojnie spał?
Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla tych, którzy zabi-
jają dzieci – powtarzają wszyscy – i mają rację. Nawet nie-
podległość własnego państwa, nawet śmierć własnych
dzieci nie jest powodem do zabijania dzieci morderców, tym
bardziej że w Biesłanie nie zginął nikt bezpośrednio odpowie-
dzialny za mordy na
Czeczenach.
Czy masowe
wysiedlenia Niem-
ców z tzw. Ziem Za-
chodnich po II woj-
nie światowej były
złem? Obiektywnie
tak, choć były rów-
nież przejawem
sprawiedliwości
dziejowej. Zbrodnią
byłoby mordowanie
niemieckich cywi-
lów, a zabijanie ich
niewinnych dzieci
byłoby zezwierzęce-
niem. Sięgnijmy głę-
biej, do czasów, kie-
dy Polska była Cze-
czenią, a caryca Ka-
tarzyna Putinem.
Jaki sens miały po-
wstania: kościuszkowskie, listopadowe i styczniowe? Co da-
ło zabicie 20, 50, 100 tysięcy Rosjan? Gniew wroga, zsyłki
na Sybir, spalony, zniszczony kraj i jeszcze więcej ofiar po stro-
nie powstańców, ich rodzin, przypadkowych ludzi. W konse-
kwencji – oddalenie wizji niepodległości. Brak rozumnej kal-
kulacji dowódców doprowadził do wybuchu powstania war-
szawskiego, w którym poległ kwiat warszawskiej młodzieży
(ponad 40 tys.) i ludność cywilna (180 tys. zabitych). Racjo-
nalne (bo niepozbawione nadziei na zwycięstwo), choć nie-
fortunne było sprzymierzenie się z Napoleonem.
Zastanawiam się, czy gdyby w XIX wieku polscy patrio-
ci mieli wybuchowy plastik i mogli zdalnie odpalać ładunki,
to czy wysadzaliby w powietrze carskie garnizony i pociągi?
Z pewnością znaleźliby się tacy śmiałkowie. Ale co by z te-
go wynikło? Czy takimi akcjami przegoniliby z Polski naj-
większą wówczas armię świata? A jak ocenić partyzantów,
którzy podczas okupacji, z narażeniem własnego życia, zabi-
jali żołnierzy niemieckich, mając świadomość, że za jednego
Niemca zostanie rozstrzelanych 100 Polaków? Z pewnością
gdyby nie było partyzantki i całego ruchu oporu, a w konse-
kwencji niemieckich prześladowań – wojska radzieckie i tak
wyzwoliłyby nasz kraj, w Normandii wylądowaliby alianci,
zaś wojna nie byłaby ani dużo krótsza, ani dłuższa. Bolesna
prawda jest taka, że tysiące, miliony polskich bohaterów
– kamieni – na próżno rzucało się na rosyjski czy niemiecki
szaniec. Głównie zresztą z winy krótkowzrocznych dowódców.
TVN i inne prawicowe media często i namiętnie porów-
nują walkę narodowowyzwoleńczą Polaków i Czeczenów. Jak-
że błędnie! Różnice są bowiem zasadnicze. Czeczeni, owszem,
walczą o niepodległą ojczyznę, ale w imię tej walki – która
niesie za sobą niemal fizyczną likwidację całego narodu – zre-
zygnowali z szerokiej autonomii, którą zaoferował im okupant,
czyli Rosja. Nikt z założenia nie chciał na nich uprawiać ho-
lokaustu. Poza tym, powodem nieustannych wojen na Kau-
kazie jest w dużej mierze fanatyzm religijny. 13 lat temu pre-
zydent Maschadow ogłosił wolną Czeczenię, ale zaraz potem
wprowadził prawo islamskiego szariatu. Być może do dziś
byłby tam spokój, gdyby nie sławny najazd czeczeńskiego
Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
komanda na Dagestan w 1999 roku. Dało to Rosjanom pre-
tekst do nowej wojny i ponownej aneksji. Nie wolno też za-
pominać, że Czeczeni to także specjaliści od porwań dla oku-
pu oraz znani w całym regionie handlarze bronią i narkoty-
kami. Niechęć do nich jest w Rosji powszechna i uzasadnio-
na. Jeśli faktycznie stoją oni za mordem w Biesłanie, napraw-
dę trudno porównywać ich dalej do polskich powstańców,
jak to robią nagminnie nasze rusofoby.
Gdyby Rosja była państwem islamskim, prawdopodobnie
nie byłoby żadnych problemów, gdyż religia łączyłaby dwa na-
rody, a tak – jak to najczęściej bywa – dzieli. Podobnie jest
nie tylko na Kaukazie, ale również w Indiach, Pakistanie, Ma-
lezji, Sri Lance, Indonezji, Nigerii, Filipinach, Sudanie, Irlandii
Płn., byłej Jugosławii itd. Ponadto w krajach, gdzie wyraźnie
dominuje jedna religia czy wyznanie (państwa Bliskiego Wscho-
du, Rosja, Polska),
zawsze dochodzi do
przejawów nietole-
rancji wobec mniej-
szości światopoglą-
dowej, klerykalizacji
i indoktrynacji religij-
nej, a co za tym idzie
– do wypaczenia
ludzkiej mentalności
i do biedy. W skraj-
nych przypadkach
rozwija się fanatyzm
religijny, odpowie-
dzialny za globalne
już dziś zagrożenie
terroryzmem.
Niestety, globa-
lizacja tylko pogłębi
podziały na świecie;
biedni będą jeszcze
Fot. PAP/AP (Musa Sadulayev)
biedniejsi, a bogaci
– dzięki wolnemu
rynkowi i przepływowi kapitału – jeszcze bogatsi. Mocarstwa
takie jak USA (pod dalszą wodzą Busha), Rosja czy Chiny oraz
ogromne światowe korporacje kapitałowe wzmogą ekspansję
na Trzeci Świat, niby pod hasłem pomocy i solidarności, lecz
niezmiennie kierując się ZYSKIEM. Nieuchronny kryzys ener-
getyczny wywoła jeszcze niejedną inwazję na biedne Połu-
dnie, czego doświadczamy już dziś w Iraku. Fanatyzm religij-
ny, zwłaszcza ten islamski, jest jeszcze zbyt silny, aby można
było pomiędzy meczetami i innymi świętymi miejscami bez-
karnie, programowo i na życzenie zmieniać innym narodom
ich poglądy i ustroje. Tak więc XXI wiek będzie wiekiem ter-
roryzmu, a być może także – wygenerowanej na jego gruncie
– wielkiej wojny dumnego świata islamu z zadufanym w so-
bie światem chrześcijaństwa i demokracji. Osobiście uwa-
żam, że największe zagrożenie z jednej strony stanowi USA,
a z drugiej Iran, który właśnie pracuje nad bombą atomową.
Zaradzić konfliktowi może tylko wycofanie obcych wojsk
z Czeczenii i Iraku, zaprzestanie przez USA gospodarczej eks-
ploatacji krajów arabskich oraz odsunięcie od władzy przywód-
ców takich jak Bush, Putin, Szaron i Kwaśniewski. Bogata Pół-
noc posiada świetną i jedynie skuteczną broń do walki z fana-
tykami Allacha; jest nią zachodnia cywilizacja z jej humanizmem
i dobrobytem. W ten właśnie sposób Zachód od lat z powo-
dzeniem pacyfikuje i demokratyzuje wielką islamską Turcję. Ci,
którzy teraz nie chcą się podzielić z biednymi, mogą kiedyś stra-
cić wszystko. Tak jak w 1939 roku Liga Narodów nie ocaliła
świata przed wojną, tak po wojnie nie uczyni tego również sła-
ba ONZ. Polska w tej sytuacji powinna siedzieć cicho. Tak, tak,
nie wychylać się; trzymać ściśle – gospodarczo i politycznie
– Unii Europejskiej, gdzie stabilność oraz świadomość naro-
dów i polityków jest największa, co wynika m.in. z bolesnych
doświadczeń. Dbajmy raczej o wykształcenie naszych dzieci,
o ich godne i bezpieczne życie, zamiast narażać bezbronnych
na niepotrzebną śmierć. Fanatycy religijni będą zawsze, nikt
ich nie zdoła powystrzelać, bo gwałt zawsze gwałtem się od-
ciska, a ofiary rodzą swoich naśladowców. Wszelkiej maści fa-
natycznych świrów omijajmy szerokim łukiem. Czyż nie dość
mamy ich u siebie? JONASZ
 Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r. GORĄCY TEMAT 3

każdym większym Bezpieczeństwa Wewnętrznego, ani Kopernika oraz Wyższą Szkołę Ofi-

W mieście władzę dzier-

ży, jak wiadomo, pre-
zydent. W ograniczo-
nym zakresie dopuszcza do rządzenia
zaufanego zastępcę. Żeby wszystkich
trzymać krótko oraz ochronić publicz-
ną kasę przed ewentualnymi złodzie-
jami, ma zaufanego dyrektora Wy-
działu Kontroli Urzędu Miasta.
policja nie chcą zainteresować się dy-
rektorem Popławskim, korzystającym
z protekcji prezydenta Zaleskiego”.
Pojechaliśmy, poszperaliśmy i wło-
sy stanęły nam dęba. Okazuje się
bowiem, że 51-letni dyrektor Wydzia-
łu Kontroli (w sierpniu 2004 r. uho-
norowany przez prezydenta Aleksan-
dra Kwaśniewskiego Srebrnym
cerską w Toruniu. Przez 23 lata był
żołnierzem zawodowym. Służył w bry-
gadzie artylerii, potem (do 1991 r.)
wykładał w studium wojskowym
UMK. Odszedł na emeryturę w stop-
niu majora. Zapisał się do PSL-u
i na cztery lata został dyrektorem biu-
ra poselskiego Adama Szczęsnego.
Następnie był prezesem firmy han-
dlowej Wenta-Alfa. Prowadził też

Człowiek
działalność gospodarczą w zakresie
doradztwa finansowego”.
– Ta firma Wenta-Alfa zajmowa-
ła się produkcją papieru toaletowe-
go. Zainstalowali się w pomieszcze-
niach naszej Spółdzielni Kółek Rol-
niczych – wspomina Jerzy Bróżek,

demolka
Jeden z ważniejszych urzędników
samorządowych Torunia ma wyjątkową
smykałkę do przekrętów. Wygląda na to, że
właśnie ktoś taki bardzo jest potrzebny...
Pod względem organizacyjnym To-
ruń nie jest jakimś odmieńcem wśród
polskich metropolii. Rządzą: prezy-
dent Michał Zaleski (Stowarzysze-
nie Ordynacka), zaprzyjaźniony z nim
„od zawsze” wiceprezydent Zbigniew
Fiderewicz (bezpartyjny) oraz magi-
stracki oberpolicjant Romuald Po-
pławski (podczas wyborów samorzą-
dowych był pełnomocnikiem finan-
sowym komitetu wyborczego „Czas
na Gospodarza”, z którego zwycię-
sko startował Zaleski).
O Popławskim, którego uznaje się
za szarą eminencję Urzędu Miasta,
jedna z lokalnych gazet napisała nie-
dawno tak: „(...) do tej pory nie wy-
krył żadnej większej afery. Wygląda
na to, że w Toruniu i okolicach pra-
cują same anioły”.
No właśnie, a my zasypywani je-
steśmy błaganiami, żeby odwiedzić
gród Kopernika i „osuszyć bagno”,
jak to określił jeden z naszych
Czytelników, gdyż „ani Agencja
wiceprezes upadłego już SKR-u
w Grębocinie k. Torunia.
A czemu Spółdzielnia zbankru-
towała? Jakaś klęska nieurodzaju?
– Za namową Popławskiego oraz
jego wspólnika Piotra Fiderewicza
(brat wiceprezydenta Torunia – dop.
A.T.) zawiązaliśmy z nimi spółkę
o nazwie Przedsiębiorstwo Rolno-Pro-
dukcyjne „Akra”. Wnieśliśmy aport
w postaci nieruchomości oraz wyko-
nanej przez nas wagi, oni dali zdeze-
lowane maszyny. Popławski to był
wielki pan, gadkę miał piękną, więc
Krzyżem Zasługi) to prawdziwy czło- został prezesem. Omamił nas wizją
wiek-demolka. Na drodze swojej do- handlu węglem, potem hurtownią pasz
tychczasowej kariery zostawił kilka i materiałów budowlanych, a skoń-
zrujnowanych firm, kilkudziesięciu czyło się na wyłudzonych z banków
paskudnie oszukanych ludzi i chyba kredytach i kompletnej ruinie spół-
tylko polski cud sprawił, że Popław- dzielni – wyjaśnia nasz rozmówca.
ski nie ogląda świata zza krat. „Akra” namiętnie handlowała to-
W jego oficjalnym życiorysie czy- warami, za które nie trzeba było pła-
tamy: „Z wykształcenia ekonomista cić z góry. Popławski&Fiderewicz za-
– ukończył Uniwersytet Mikołaja łatwiali również taki towar, na który
Romuald Popławski, dyrektor Wydziału Kontroli UM w Toruniu, za-
pytany przez nas o swoją przeszłość biznesową, powiedział:
– Dobrze wiem, kto mnie oskarża. Szumlański to jest degenerat
i alkoholik. Nie jestem mu nic winien. To, co opowiada wszem wo-
bec, jest kłamstwem. Radzę „Faktom i Mitom” nie zajmować się
moją przeszłością, bo i tak niczego nie znajdziecie.
– A rolnicy z Grębocina, pan Bróżek i inni, to też ludzie nieodpowie-
dzialni?
– Włożyłem i utopiłem w SKR mnóstwo swoich pieniędzy. Nie ro-
zumiem, dlaczego teraz mają do mnie jakiś żal.
– Innymi słowy, nie ma pan sobie nic do zarzucenia?
– Jestem czysty, uczciwy i jeszcze raz powtarzam: szkoda wasze-
go czasu, żeby zajmować się tymi sprawami.
nie było żadnego pokrycia w papie-
rach, czyli – wolno domniemywać
– kradziony.
– To była reguła: jak przychodzi-
ły trzy transporty, na przykład cegły,
to na jeden „wuzetki” były, ale na po-
zostałe dwa – już nie. Albo miał wę-
glowy: pewnego razu sprowadzili te-
go 300 ton. Mówili, że od jakiejś spół-
ki w Lubiczu, a kwity wkrótce nadej-
dą. Miał sprzedali od ręki, a faktura
nigdy nie dotarła. Szukałem później
w Lubiczu tego rzekomego dostaw-
cy i okazało się, że istniał tylko w opo-
wiadaniach naszego prezesa – śmie-
je się Bróżek. Wszystko, co trafiło
do hurtowni w Grębocinie, sprzeda-
wało się na pniu, ale pieniądze gdzieś
znikały. W lipcu 1998 r. w kasie bra-
kowało już około 250 tys. zł, a od
natrętnych dostawców dających się
nabrać na tzw. przedłużony termin
płatności chłopi z SKR-u nie mogli
się opędzić.
– Wtedy Popławski wpadł na po-
mysł, że będziemy tu robić z beto-
nu bloczki fundamentowe. „Jak za-
trudnimy czterech bezrobotnych,
to z Urzędu Pracy dostaniemy po-
życzkę”, powiedział. Fiderewicz kie-
dyś w tym urzędzie pracował, więc
w trymiga załatwili 80 tysięcy zło-
tych. Podżyrowaliśmy to oczywiście
majątkiem SKR-u, podobnie jak póź-
niejsze 60 tysięcy z banku PKO i 15
tysięcy z Banku Spółdzielczego
w Grębocinie. We wrześniu 1998 ro-
ku byliśmy już zadłużeni na jakieś
450-500 tysięcy, a zewsząd spływały
niezapłacone faktury. Oszust z nie-
go był pierwszorzędny – pamiętam,
jak kiedyś kupił nam za 25 tysięcy
zdezelowaną ciężarówkę, a okazało
się, że w rzeczywistości kosztowała
zaledwie 5 tysięcy złotych. No to
w grudniu pan Popławski obraził się
i powiedział, że już nie chce być pre-
zesem. Wkrótce przyszedł likwida-
tor Adam Ostrowski i cały mają-
tek naszego SKR-u poszedł pod mło-
tek. Pamiętam, że ten syndyk chciał
od nas jeszcze pieniędzy za udzia-
ły, ale gdy zagroziłem, że pójdę
z tym do gazet, to jakoś szybko zre-
zygnował.
Ü Dokończenie na str. 8

GŁASKANIE JEŻA Teraz, po 65 latach, okazuje się, kto tak wstrętni hitlerowcy. My jesteśmy niewinni i na-
naprawdę przegrał, a kto wygrał wojnę. Polska leżą się nam odszkodowania”. Jasne, tylko ja się

Jak Kuba Bogu...

Niemiecką prasę, i to wcale nie tę bulwa-
rową, ale jak najbardziej poważną, opanowała
histeria podlewana antypolskim sosem. Stało
się to po uchwale Sejmu RP zobowiązującej
rząd do wyliczenia strat materialnych, jakie Pol-
ska poniosła w wyniku II wojny światowej
i zwrócenia się do Republiki Federalnej o re-
paracje wojenne. Najdelikatniejsze komentarze
nazywały posunięcie polskiego parlamentu „bez-
rozumnym”. Czy aby na pewno bezrozumnym?
Oczywiście, tego, co zrobili posłowie
z Wiejskiej, nie należy rozpatrywać inaczej,
jak tylko w kategoriach retorsji za coraz bar-
dziej agresywne głosy Niemieckiego Związku
Wypędzonych i Pruskiego Powiernictwa, do-
magające się od Polski zadośćuczynienia fi-
nansowego za majątki utracone przez Niem-
ców na naszych Ziemiach Zachodnich i w
dawnych Prusach.
„To tylko niewielka, nic nieznacząca grup-
ka krzykaczy. Stanowisko rządu jest niezmien-
ne: nie domagamy się żadnych odszkodowań.
Parlament Polski działa irracjonalnie i awantur-
niczo” – tak cytowała prasa RFN wypowiedzi
ministrów z Berlina.
Irracjonalnie i awanturniczo? Guzik praw-
da, spieszę przypomnieć żurnalistom znad Re-
nu, że jeszcze kilka miesięcy temu oficjalne sta-
nowisko rządu niemieckiego brzmiało: „Wy-
właszczenie dokonane bez odszkodowań było nie-
zgodne z prawem międzynarodowym i prawami
człowieka” (sic!). To właśnie takie postawienie
sprawy zaowocowało tysiącami pozwów o za-
dośćuczynienie, złożonymi przez Niemców
w ichnich kancelariach adwokackich. Czyli ma-
my klasyczny przykład przypowiastki o Kalim
i krowie: jak Kali ukraść – wszystko w porząd-
ku, jak Kalemu – straszna zbrodnia.
straciła jedną trzecią swojego terytorium, bli-
sko 6 milionów obywateli i 50 procent mająt-
ku narodowego. Żeby było śmieszniej, w 1952
roku musieliśmy zapłacić Stalinowi 76 mln ru-
bli (w złocie, a dla wyniszczonego kraju były to
straszne pieniądze) za koszty repatriacji Zabu-
żan. Teraz niewykluczone, że Zabużanom (lub
ich potomkom) trzeba będzie płacić odszko-
dowania za utracone na Wschodzie majątki.
Jest więc tak: z jednej strony (pewnie słusz-
ne) żądania ze Wschodu, z drugiej – z Zacho-
du, a ty, Polaku, płacz i płać. Tym bardziej że
już nie ma Niemców, którzy choć trochę po-
czuwaliby się do odpowiedzialności za napaść
na Polskę, za eksterminację, za holokaust, za
zrównaną z ziemią Warszawę. Według badań,
ponad 98 procent naszych zachodnich sąsiadów
nie przyznaje się do posiadania w rodzinie przod-
ka nazisty. Wynika z tego, że 1 września 1939
roku napadło na nas jakieś plemię ufoludków
z innej planety i spustoszyło kraj.
To spostrzeżenie nie bez kozery: Związek
Wypędzonych i Pruskie Powiernictwo używa-
ją takich argumentów – „To nie my, to tylko
pytam, kto służył w Wehrmachcie, gestapo
i SS, kto był członkiem NSDAP?
Nie jestem fanem poczynań pań i panów
z ulicy Wiejskiej, ale tym razem trafili w sed-
no. Prawnie sprawa bowiem wcale nie jest ta-
ka przegrana. Otóż wielu wybitnych prawników
– znawców prawa międzynarodowego – twier-
dzi, że Polska co prawda zrzekła się niemiec-
kich reparacji wojennych w roku 1953, ale owo
zrzeczenie dotyczyło wyłącznie Niemieckiej Re-
publiki Demokratycznej. Jeśliby więc doszło
w końcu do legalizacji żądań niemieckich ziom-
kostw, to RFN wyszłaby na tym interesie jak
Zabłocki na mydle. Co prawda polskie straty
wojenne nie zostały jeszcze oszacowane, ale naj-
ostrożniejsi eksperci mówią o kwocie 450 mld
dolarów (a kto oszacuje miliony zabitych?).
Stosunki polsko-niemieckie są coraz gorsze.
I takie pozostaną, jeśli dzieci w szkołach za Od-
rą nadal dowiadywać się będą, że to Polska spro-
wokowała III Rzeszę do wojny, a w Polsce
kursować będzie powiedzenie, że jak świat świa-
tem, nie będzie Niemiec Polakowi bratem. Cóż...
szkoda! MAREK SZENBORN
 4 Z NOTATNIKA HERETYKA Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.

ŚWIAT WEDŁUG RODANA Inną kobietę spotkał okrutny los,

Porąbani
Dlaczego seks przedmałżeński
to coś złego? Czy orgazm bez
stosunku to grzech? Jak orga-
nizować pożycie małżeńskie?
Czy można dotykać piersi albo
ud mężczyzny? Na takie pyta-
nia odpowiedzą ci księża na por-
talu „katolik.pl”
To mój ulubiony portal. Kiedy
mam zły humor, dopada mnie chan-
dra albo inna cholera, sięgam po tę
wzniosłą lekturę i od razy jarzy mi
się gęba, a złe myśli odlatują w siną
dal. Ostatnio inni wielbiciele katoli-
kapeel, zbłąkane duszyczki, zadają
niezwykle ważne pytania, na które
dostają, niestety, ciutek wykrętne od-
powiedzi. Przykład: pewna dziewczy-
na pyta, czy to będzie grzech, jeśli
chłopak pocałuje ją w policzek albo
w kolano, albo w udo, a może jesz-
cze w coś innego. I czy ona mo-
że dotknąć jego piersi i uda?
Odpowiedź jest prosta. Tego
rodzaju czysto fizyczny, a więc
zboczony kontakt z chłopakiem
to poważny moralny problem:
„Trzeba tu wrażliwości, wyobraźni
i żywego kontaktu z Bogiem. Jeśli
autentycznie się modlisz, to będziesz
wiedziała... Jeśli sumienie coś ci wy-
rzuca, to podziel się tymi wyrzutami
ze spowiednikiem”.
No i jest odpowiedź: leć do spo-
wiednika, on wie i ci powie. Tylko
błagam, nie dawaj mu numeru ko-
mórki twojego chłopaka!
Inna poważna rozterka to pyta-
nie, czy orgazm bez stosunku to
grzech. A może grzechem jest tylko
orgazm w trakcie stosunku? Jasna
cholera, to ci dopiero dylemat,
a przecież pyta o to psychicznie roz-
bita kobieta! Ale katolikpeel i na
to ma odpowiedź: „Przecież napraw-
dę nie trzeba dużej wyobraźni, aby
wyobrazić sobie grzeszenie we dwoje
bez orgazmu. Twoim problemem nie
jest tak naprawdę seks, ale kontakt
z Bogiem. Legalistyczne, a zarazem
karkołomne poszukiwanie krętych gra-
nic grzechu może być jedynie uciecz-
ką od Boga i od siebie samej. Nie
myśl, co by tu zrobić, żeby coś zro-
bić, a nie zgrzeszyć, ale o tym, jak być
czystą w oczach Boga”.
który wywarł piętno na całym jej póź-
niejszym życiu. Otóż w młodości za-
kochała się w chłopaku, a on ją pod-
stępnie wykorzystał. Co to oznacza?
Ano przespali się razem parę razy
i znajomość się zakończyła. Po kilku
latach spotkała innego chłopaka, któ-
remu postanowiła wyznać swą tajem-
nicę: Nie jestem dziewicą! „Pewien
ksiądz poradził mi, byśmy o moim pro-
blemie porozmawiali. Chłopak mój
klęczał przed Najświętszym Sakramen-
tem i modlił się, by umiał przyjąć to,
co mam mu powiedzieć. Początkowo
było dobrze. Wytrwał on z tym »cię-
żarem tajemnicy«. Potem uznał, że nie
może tego przeskoczyć. On był czysty.
Rozstaliśmy się. Wiem, że Bóg mnie
kocha i wybaczył wiele, ale ja sobie
nie potrafię, bo za każdym razem cią-
gle za dużo mnie to kosztuje. Jestem
więc osobą samotną”.
Babsko ma problem godny pió-
ra Dostojewskiego. Zbrodnia i kara.
A teraz konkretna odpowiedź
na pytanie, jak organizować poży-
cie małżeńskie: „Myślę, że można
świetnie opanować technikę współ-
życia zewnętrznie »zgodnego z nauką
Kościoła«, nawet wstrzymać się od
tego i, niestety, okropnie grzeszyć
w sektorze pożycia małżeńskiego (tak-
że tego, co dotyczy relacji seksualnej
wobec współmałżonka). Co o tym
mówił Jezus, wszyscy wiemy”...
Przyznam się, że do tej pory
wszystko kapowałem z tej porąba-
nej publicystyki, ale teraz nie kumam.
Wiem, co to jest współżycie seksual-
ne zgodne z nauką Kościoła (raz do
roku, żeby zrobić dzieciaka), ale ko-
niecznie musicie mi powiedzieć, moi
drodzy okupanci, co mówił Jezus
o grzeszeniu w „sektorze pożycia mał-
żeńskiego”! Tylko znowu nie wymy-
ślajcie! ANDRZEJ RODAN
Prowincjałki
W szkole podstawowej gminy Wyryki (woj.
PRZYSIADY Z KATECHETKĄ
lubelskie) na lekcjach WF uczniowie ćwi-
czą pod okiem... katechetki. Irena Łobacz, dyrektor szkoły, tłumaczy: „Nasze-
mu wuefiście 31 sierpnia skończyła się umowa o pracę, więc jego godziny
rozdzieliłam”. Myślenie dyrki jest słuszne, ale pod jednym warunkiem: kiedy
zabraknie katechetki, jej godziny powinien przejąć nowy pan od gimnastyki!
Złapała napastnika mocno za genitalia i ścisnęła. Do zda-
FACET, BOLAŁO?
rzenia doszło na ul. Słowiczej w Nałęczowie. 18-latkę
zaatakował nieznany mężczyzna. Przystawił jej nóż do szyi i groził, że poderżnie
gardło. Kiedy dziewczyna zadała mu ból znany tylko mężczyznom, bandyta za-
wył i uciekł w popłochu. Ale mamy dziś uświadomione dziewice, co nie!
W Rabce (woj. małopolskie) odbyły się 5. Mi-
NAJLEPSI W KIBLU
strzostwa Polski w Jeździe na Muszlach Klozeto-
wych. Każdy z kilkudziesięciu uczestników wyścigu otrzymał symboliczne pra-
wo jazdy na klozet. Niestety, dokument ten nie daje żadnych większych ko-
rzyści – z wyjątkiem kolekcjonerskich. Główną nagrodą powinna być zniżka
przy korzystaniu ze wszystkich krajowych płatnych toalet publicznych.
Na placu manewrowym w Krężnicy po-
MAŁE AUTO – DUŻY KŁOPOT
licja sprawdziła 46-letniego instruktora
nauki jazdy. Stwierdzono, że „jedzie” od niego wódą. Jak się okazało, miał
w trzewiach prawie dwa promile. Instruktor prowadził fiata punto. Taki instruk-
tor, a nie wie, że w małym samochodzie nie wolno pić. Jedzie na kilometr!
W jednym z łódzkich sklepów z roz-
ZAPACH WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH
maitymi drobiazgami obok trady-
cyjnych zapachowych choinek wiszą zapachowi... święci. Można tam zakupić
św. Krzysztofa, patrona podróżnych i kierowców; św. Pankracego, patrona przy-
stępujących do Pierwszej Komunii; św. Izydora, patrona Internetu i kompute-
rowców. Święte truchła pachną jak żywe. Opracował AR
MYŚLI NIEDOKOŃCZONE
Kiedy nadchodzi wrzesień, trzeba jechać do biskupa Pieronka i to jest bar-
dzo miłe. (Danuta Hübner na międzynarodowym sympozjum
„Rola Kościoła w procesie integracji europejskiej”)
¶¶¶
Merytorycznie atakuje się całą etykę ewangeliczną, przede wszystkim jednak
szóste przykazanie, czystość seksualną, celibat, śluby, wstrzemięźliwość sek-
sualną, opanowywanie namiętności, ascezę itp. (...). Jednocześnie z drugiej

C o jakiś czas można usłyszeć w telewizji, że de-

mokracja jest wprawdzie ustrojem wadliwym,
ale najlepszym z możliwych. Być może tak jest,
jest brak ograniczeń kwotowych w przekazywaniu wspar-
cia przez poszczególne osoby i firmy. Nawet w „dzikiej”
Polsce istnieje limit (10 tys. zł), które może przekazać jed-
strony rozpowszechnia się twierdzenia, że katolicy, zwłaszcza duchowni gło-
szący etykę ewangeliczną, są całkowitymi kłamcami, bo skrycie uprawiają pe-
dofilię, homoseksualizm, wielką rozpustę i wszelkie zwyrodnienia. (...). Wy-
tyle że nie wszystko, co demokracją zwiemy, jest na osoba na komitet wyborczy danego kandydata. To spo- mownym przykładem jest masowe rozpowszechnianie przez „Gazetę Wybor-
nią w rzeczywistości. sób, aby chronić państwo przed dyktaturą bogaczy. Jeże- czą” 1 czerwca br. książki Żyda włoskiego Umberto Eco pt. „Imię Róży”,
Ponoć od 15 już li dodamy, że wybory gdzie jest fabuła z tezą, że zakony katolickie były siedliskami zwyrodnień sek-
lat mamy w Polsce de- RZECZY POSPOLITE prezydenckie za oce- sualnych i zbrodni. Tu dopiero rozumiemy, dlaczego i nasi drapieżnicy wo-
mokrację, i to parla- anem przypominają łają, by duchowni „przyznali się” do takich różnych grzechów (...). Jest to
mentarną. Lud wy-
biera swoich przed-
stawicieli, a ci stano-
wią prawo zgodnie
Quasi-demokracja raczej wybory miss
piękności niż mery-
toryczną debatę po-
lityczną, to można za-
oczywiście logika perfidii.
¶¶¶
(„Nasz Dziennik” 202/2004)

z danymi ludowi obietnicami i z tych obietnic są przez
społeczeństwo rozliczani. Tak wygląda teoria... W prak-
tyce lud nie kwapi się na wybory, bo wie, że wybrańcy za
nic mają składane obietnice, a rozliczanie z nich to czy-
sta fikcja. Podobnie wymiana wybrańców na niewiele się
zda, bo nowi szybko podążą śladem starych, zaprawio-
nych w kłamstwach i korupcji.
Czy z tego zaklętego kręgu beznadziei nie ma wyj-
ścia? Jest, choć ustanowienie prawdziwej demokracji nie
jest łatwe nawet w krajach, które uchodzą za wzory czy
nawet ojczyzny demokracji. Charakterystyczny jest przy-
kład Stanów Zjednoczonych, wynoszonych ponad nie-
biosa przez polską prawicę jako wzór wzorów. Ameryka-
nie, prawdę mówiąc, nie mają szczególnego wyboru: Par-
tia Demokratyczna niewiele różni się od Partii Republi-
kańskiej – jest, owszem, za aborcją i ciut większymi po-
datkami, ale to wszystko. To trochę tak, jakby wybierać
między SLD a SdPl. Co prawda istnieją tam także inne
partie, na przykład socjaldemokratyczna, ale one nie
mają najmniejszego znaczenia wyborczego. Dwie naj-
ważniejsze partie cieszą się poparciem często tych samych
koncernów i miliarderów, którzy obficie wspierają oby-
dwie gotówką. I nie robią tego bezinteresownie. Na do-
datek cechą charakterystyczną systemu amerykańskiego
sadnie snuć rozważania, czy w USA istnieje w ogóle ja-
kaś demokracja. Nie dziwi w tym kontekście, że więk-
szość Amerykanów nie uczestniczy (w Szwecji uczestni-
czy ponad 80 proc. mieszkańców) w wyborach, bo co za
różnica, jaki reprezentant wielkich korporacji będzie rzą-
dził. Tamtejsze społeczeństwo nie buntuje się jednak, bo
po pierwsze – korzysta z profitów, jakie gwarantuje oby-
watelstwo supermocarstwa, a po drugie – jest skutecznie
ogłupiane patriotyczną propagandą, dzięki której wierzy,
że żyje w najlepszym kraju świata. Nawet w Europie de-
mokracja przeżywa kryzys, czego dowodem jest konstru-
owanie Unii Europejskiej pod kątem potrzeb wielkich
przedsiębiorstw, a nie zwykłych obywateli.
Są jednak światełka w ciemności – demokracja cią-
gle ma się dobrze w Szwecji, gdzie społeczeństwo wy-
chowano tak, aby dbało o własne sprawy i patrzyło na
ręce politykom. Tam nie przejdzie hochsztaplerka,
a każda korona z publicznych funduszy jest wydawana
z namysłem i pod kontrolą. Podobnie w Szwajcarii, gdzie
przetrwały tradycje demokracji bezpośredniej – rzą-
dzący nie tylko pytają obywateli o wszystkie ważne spra-
wy, ale także czują na plecach ich oddech. Jest się za-
tem od kogo uczyć – trzeba tylko chcieć!
ADAM CIOCH
(...) chcę poprzeć inicjatywę mojego brata Józefa, jezuity, oraz całej właści-
wej społeczności, żeby nowym duchowym herbem Warszawy – stolicy, uczy-
nić wizerunek Matki Bożej Łaskawej i jej dać Order Virtuti Militari, nie zaś
tworom mitologicznym. (ks. prof. Czesław S. Bartnik, jw.)
¶¶¶
(...) jakim prawem wymowny kaznodzieja porównuje Miłosza do św. Augu-
styna, fałszując całkowicie sens „szukania Boga”? (...) Tymczasem, wstyd
wspomnieć, noblista, niedługo przed śmiercią, pochwalał i aprobował gor-
szące parady gejów i innych zboczeńców. Gdzie tu miejsce na szukanie Pa-
na Boga? Chyba że wybitny kaznodzieja i myśliciel interpretuje św. Augusty-
na i całe prawo moralne w świetle Owsiakowej zasady „róbta, co chceta”.
Kogo mogą sprowadzić ze złej drogi zasady, które jak dotąd – praktykowa-
ne konsekwentnie przez stado Owsiaka – prowadzą tylko do ogólnego ogłu-
pienia i moralnego zniewolenia. Polacy, obudźcie się!
(ks. prof. J. Bajda, „Nasz Dziennik” 208/2004)
¶¶¶
(...) skończy się „układ okrągłostołowy” w naszej ojczyźnie. Kwaśniewski zo-
stanie zagospodarowany – przypominam, że za rok skończy mu się druga
kadencja i trzeba będzie coś z nim zrobić – jako Treuhänder niemieckiego
odszkodowania, a Wałęsa pojedzie na roboty do Niemiec – zostanie prezy-
dentem Zjednoczonej Europy! Z uwagi jednak na rozlazłe prusactwo Kwa-
śniewski i Kulczyk wyjadą na roboty do Rumunii, a Miller tunelem do Pa-
ryża, gdzie Majestat Rzeczypospolitej usatysfakcjonuje się w jakimś hotelu
trzygwiazdkowym (...). („Nasza Polska” 36/2004)
Wybrała OH
Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
BISKUP
PRZYDROŻNY
Arcybiskup Tadeusz Gocłowski
ma w ostatnim czasie wiele kłopo-
tów i zmartwień. Tych problemów
dostarczają mu dwaj podwładni
– prałat H. Jankowski i ksiądz
Zbigniew B., dyrektor Wydawnic-
twa Stella Maris. Obaj dbali o ku-
rię, dostarczając szmal, gdy tylko
był potrzebny (czyli zawsze). Gdy
nogi im się powinęły, sam arcybi-
skup musiał zacząć dorabiać. Ostat-
nio poświęcił nowy węzeł drogowy
Gdańsk-Matarnia. Abp Władysław
Ziółek z Łodzi także wyszedł na
drogę. W towarzystwie premiera
Belki wbił pierwszą łopatę na pla-
cu budowy łódzkiego odcinka A2
w miejscowości Emilia pod Zgie-
rzem. Za taką ciężką pracę trzeba
było zapewne odpowiednio wyna-
grodzić obu dostojników. Bo prze-
cież nic tak nie hańbi jak praca spo-
łeczna. RG
SALEZJANIE
PŁAC(Z)Ą!
Trzeba było prawdziwego trzę-
sienia ziemi, by salezjanie zdecydo-
wali się zwrócić pieniądze 126 pa-
rafianom oszukanym w słynnej afe-
rze związanej z lubińską parafią św.
Jana Bosko (np. „FiM” 16, 31/2004).
W tych dniach przedstawiciele rzym-
skich władz Towarzystwa Salezjań-
skiego podpisali umowę z Kredyt
Bankiem na przekazanie mu ponad
12 mln zł. Trzech oszustów jeszcze
nie osądzono, bo Temida w Klery-
kowie wciąż ma na głowie ważniej-
sze sprawy... A przecież główny wą-
tek wspomnianej afery dotyczy po-
nad 400 mln zł! RP
EUROPA U PIERONKA
Co roku na zaproszenie bp. Pie-
ronka na konferencji „Rola Ko-
ścioła w procesie integracji euro-
pejskiej” zbiera się doborowe gro-
no hierarchów, urzędników i inte-
lektualistów. Przed autorytetem
Kościoła karki gną: Jan Rokita,
Danuta Hübner, Leszek Balce-
rowicz, Bronisław Geremek,
Włodzimierz Cimoszewicz oraz
Adam Michnik. Ten ostatni ocze-
kuje nawet interwencji biskupów
w celu polepszenia stosunków pol-
sko-niemieckich. Z kolei przyszły
premier Rokita skrytykował poli-
tyków europejskich, zwłaszcza fran-
cuskich, za wprowadzanie dykta-
tury Rady Europejskiej, zamiast
solidarności państw UE. Hierar-
chowie ubolewali nad religijną obo-
jętnością wierzących. AC
ZIEMIA SPOPIELANA
W Łodzi powstaną dwa kon-
kurencyjne krematoria. Pierwsze
niedługo otworzy na Olechowie
Kuria Archidiecezjalna, która już
dawno zwietrzyła dochodowy inte-
res („FiM” 18/2004). Drugi tego
typu obiekt zamierza zbudować
w rejonie cmentarza na Mani fir-
ma pogrzebowa „Klepsydra”. Czy
w drugim pod względem wielkości
mieście w Polsce jest miejsce na
dwie spopielarnie? Z pewnością
tak. Zyskają na tym głównie nie
umarlaki, lecz ich krewni, którzy
będą mieli do wyboru dwie firmy.
Dziennikarze „FiM” już zamawia-
ją miejsce na rusztach – oczywiście
„Klepsydry”. RP
DARY DLA WODZA
Fot. Alex Wolf
Andrzej Lepper (na zdjęciu)
nawiedził 12 września Targi Rolne
w Barzkowicach (Zachodniopomor-
skie). Zwiedzanie rozpoczął od wi-
zyty na wystawie świń. Podążający
za nim orszak małolatów w koloro-
wych krawatach zbierał dary dla wo-
dza. Największe zainteresowanie
Leppera wzbudziły... końskie siodła.
Jedno z nich wódz zainkasował na
własność. Oczywiście gratis...
Wiadomo, że Lepper nie przy-
był wyłącznie do rolników. Jego
syn sprzedawał na wystawie buha-
ja zarodowego. Transakcja się uda-
ła, jednak cena jest owiana tajem-
nicą. AS
LUDZKI KSIĄDZ
Księdzu Wiesławowi Potakow-
skiemu z parafii pw. św. Faustyny
w Łodzi gratulujemy odwagi i wy-
czucia. Publicznie zaprotestował on
przeciwko zmianie nazwy ul. Sie-
radzkiej na św. Faustyny. Dlacze-
go? – Znam swoich parafian. To
są ubodzy ludzie i nie stać ich na
zmiany dowodów osobistych oraz
wydawanie pieniędzy na nowe ta-
bliczki na domach – stwierdził pro-
boszcz. Na księdza w redakcji „FiM”
czeka nieustająca kawa! RP
KRZYWA LEWICA
W Lublinie prawicowi radni
z ugrupowania Prawo i Rodzina
(PiR) wnieśli projekt zmiany na-
zwy ul. Krzywej na ul. ks. Micha-
ła Słowikowskiego. Argumentowa-
li, iż Michałowi Słowikowskie-
mu (1898–1991) ulica należy się,
bo „służył Bogu, Kościołowi i Oj-
czyźnie”.
Na takie diktum zarząd miej-
ski SLD wydał oświadczenie, w któ-
rym wyraził swój stanowczy sprze-
ciw wobec projektu PiR: „Ulica
Krzywa jest utrwalona w pamięci
pokoleń lublinian i zmiana nazwy
wywoła niewątpliwie sprzeciw jej
mieszkańców, których nawet nie py-
tano o opinię w tej sprawie”. Sojusz
zauważył, że zmiana nazwy ulicy
wiąże się także z wydatkami finan-
sowymi z budżetu miasta i miesz-
kańców (wymiana dokumentów, za-
pisów w księgach wieczystych itp.).
Lewica zaproponowała więc, aby
imieniem Słowikowskiego nazwać
którąś z nowych ulic.
I co? Na sesji Rady Miejskiej
(3 września br.) spośród radnych klu-
bu SLD przeciwko zmianie nazwy
ulicy głosował jedynie... jego prze-
wodniczący. Troje radnych SLD
w ogóle nie wzięło udziału w głoso-
waniu, chociaż dwoje z nich było
na sali. Natomiast trójka ich klubo-
wych kolegów – Marian Pakuła,
Jan Błażukiewicz i Zdzisław
Drozd (członek Unii Pracy) – za-
głosowali za projektem PiR. Z SdPl
„przeciw” miała odwagę podnieść
rękę jedynie Monika Wac. Jej ko-
ledzy – Kamil Zinczuk i Ryszard
Setnik (przedtem uzasadnił swoje
stanowisko) – głosowali za.
Ostatecznie nazwa ulicy zosta-
ła zmieniona stosunkiem głosów
2:20 przy 1 wstrzymującym się.
KC
LUBELSKI CUD
W Lublinie, mimo przewagi pra-
wicy, Rada Miejska nie uchwaliła
prawa zakazującego hipermarke-
tom pracy w niedzielę. Projekt
uchwały wnieśli oczywiście radni
LPR, którzy domagali się, aby
wszystkie placówki handlu detalicz-
nego, gastronomiczne i usługowe,
które posiadają powierzchnię sprze-
daży powyżej 300 mkw., były za-
mknięte od godziny 18.00 w sobo-
tę do 5.00 w poniedziałek.
Z uzasadnienia: „(...) kultywo-
wanie handlu niedzielnego poprzez
rozliczne reklamy i promocje godzi
w odwieczny obyczaj spędzania świąt
charakterystyczny dla polskiego,
chrześcijańskiego kręgu kulturowe-
go”. Tym samym LPR-owcy stwier-
dzili, że działanie sklepów mniej-
szych w zwyczaj ten nie godzi.
– Większość lubelskich kościo-
łów jest większa niż 300 mkw. – mó-
wił radny Ryszard Setnik z przeciw-
nej projektowi LPR Socjaldemo-
kracji Polskiej. – Czy w niedzielę
będzie można w ich przedsionkach
kupić „Nasz Dziennik”, który prze-
cież nie jest przedmiotem kultu
religijnego?
Głupie pytanie. KC
NOWA REFORMACJA?
Fakt, że katolicka część społe-
czeństwa Belgii coraz bardziej od-
dala się od nauki swoich pasterzy,
nie niepokoi tamtejszego prymasa
kard. Godfrieda Daneelsa, któ-
ry uważa, że sekularyzacja jest je-
dyną drogą, aby Kościół kat. roz-
stał się z triumfalizmem, stał się
na powrót ubogi i pokorny, a przez
to odzyskał wiarygodność. Jego
zdaniem, „najlepszą metodą, aby
być respektowanym w świecie, jest
NA KLĘCZKACH
głoszenie ewangelii bez narzuca-
nia swojej woli”. Tak jawne zaprze-
czenie niejawnym ideałom Krk
ściągnęło na głowę kardynała gniew
samego papieża, który oskarża pod-
władnego o spadek powołań, kry-
zys praktyk religijnych i życia sa-
kramentalnego w Belgii. Daneels
uznawany jest za jednego z naj-
większych liberałów Krk. Gdyby
został papieżem, odwróciłby Ko-
ściół o 180 stopni.
Na „zbyt europejskiego” du-
chownego pomstuje solidarny z Ka-
rolem Wielkim polski kler, któremu
wcale nie marzy się odzyskanie za-
ufania drogą jakichkolwiek wyrze-
czeń. Wszak u nas wciąż nieźle skut-
kuje straszenie diabłem. MW
Z ZIEMI WŁOSKIEJ...
W Italii, ojczyźnie katolicyzmu,
powoli zamiera życie zakonne;
wiele klasztorów zmienia swoje
przeznaczenie. Powstają w nich
restauracje, hotele, a także ko-
szary karabinierów i urzędy pań-
stwowe. Część budynków zwyczaj-
nie niszczeje, bo jako cenne za-
bytki nie mogą być sprzedane,
a nie ma środków na ich restau-
rowanie. AC
LUZ CZY OBŁUDA?
W Wielkiej Brytanii rośnie licz-
ba związków gejów i lesbijek za-
wieranych z błogosławieństwem du-
chownych anglikańskich. W ubie-
głym roku doliczono się 300 takich
uroczystości; połowa z nich miała
miejsce w kaplicach, kościołach lub
katedrach. Kościół Anglii nie uzna-
je co prawda małżeństw homosek-
sualnych ani nie udziela im ślubów,
nie sprzeciwia się jednak prywat-
nym błogosławieństwom z udzia-
łem duchownych... AC
WARTOŚCI
ANGLIKAŃSKIE
W Wielkiej Brytanii przywró-
cono częściowo niedzielny handel
w hipermarketach. Decyzję władz
poparła duża część duchownych
anglikańskich. Uznali oni, że wspól-
ne niedzielne zakupy integrują
rodzinę, a otwarte sklepy tworzą
5
nowe miejsca pracy. Odwołali się
tym samym do wartości ludzkich,
czyli zupełnie innych niż te, które
przyświecają katooszołomom wal-
czącym z niedzielnym handlem
w Polsce. AC
DLA KAŻDEGO
COŚ DOBREGO
W USA kampania wyborcza
w pełni. „George W. Bush: Wiara
w Białym Domu” – to tytuł filmu
reklamowego, ukazującego kan-
dydata republikanów jako człowie-
ka głębokiej wiary, który podniósł
się z alkoholizmu i powrócił na ło-
no kościoła. Dla bardziej liberal-
nych wyborców oprócz tradycyjnych
koszulek przygotowano m.in. bie-
liznę erotyczną z podobiznami kan-
dydatów. MW
EWOLUCJA SERBII
Nie tylko w rolniczych, prote-
stanckich stanach USA kreacjoni-
ści święcą swoje triumfy. W pra-
wosławnej Serbii rząd zakazał na-
uczania na lekcjach biologii teorii
ewolucji. Dopiero od przyszłego
roku będzie ona na powrót naucza-
na, ale razem z równorzędnie wy-
kładaną biblijną historią powsta-
nia człowieka. Pomysłodawczynią
projektu, który wywołał szok
w serbskim świecie naukowym, jest
minister edukacji Liljana Colić,
praktykująca prawosławna. Od cza-
su obalenia w 2000 r. Miloševi-
cia i przywrócenia religii w szko-
łach publicznych Serbia przeżywa
narastający wpływ Cerkwi na życie
publiczne. AC
GŁUPI
Z PRZYRODZENIA
Ze szpitala w Pitesti (Rumu-
nia) uciekł pacjent na wieść o tym,
że grozi mu kastracja. Zabieg oka-
zał się konieczny, po tym jak 42-
-latek w wyniku przegranego zakła-
du założył sobie na penisa meta-
lowe kółko i nie potrafił go potem
zdjąć. Doszło do zakażenia, w ra-
nę wdała się gangrena i nie moż-
na było narządu uratować. Zbiega
z kółkiem na przyrodzeniu poszu-
kuje rumuńska policja. MW
 6 POLSKA PARAFIALNA Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.

Życie księdza ważnych podpisów, w tym główne-

Krucjata
W podbiałostockim Supraślu trwa
w najlepsze prawosławno-katolicka
wojna na krzyże.
Supraska wojenka ma już kil-
kunastoletnią tradycję. Kiedy Krk
zaczął odzyskiwać stracone mienie,
białostockiej kurii dowodzonej
przez abp. Szymeckiego bardzo
spodobał się prawosławny klasz-
tor w Supraślu. Został on założo-
ny przez ruskich mnichów w XV
wieku, przez pewien czas należał
Eugeniusza
Makulskiego, kusto-
sza licheńskiego me-
czetu, inaczej by się
potoczyło, gdyby nie
odmówił Glempowi.
Sanktuarium Maryjne w Liche-
mówią (a mówili!) niu (woj. wielkopolskie) to kopalnia
o ekumenizmie, to z ca- forsy. Darczyńcy gromadnie finanso-
łą pewnością chcą coś wali budowę tej siódmej pod wzglę-
komuś podpie...ć. dem wielkości świątyni na ziemi. Fir-
Baron wrócił do my (również te z udziałem Skarbu
Szwajcarii, a władza Państwa) prześcigały się w daninach.
w 1996 r. oddała klasz- Kustosz ks. Makulski ani na moment
tor... Cerkwi prawo- nie utracił płynności finansowej.
sławnej. Jednakowoż
go architekta sanktuarium, Barba-
ry Bieleckiej, no i oczywiście wspo-
mnianych kupców.
Wystarczyło pospacerować po Li-
cheniu, aby się przekonać, że atmos-
fera jest naprawdę gorąca. Mieszkań-
cy pamiętają słowa Makulskiego
sprzed lat: „My budujemy, ale wy też
budujcie”. Początkowo z wielką nie-
śmiałością przerabiano domy na pen-
sjonaty dla pielgrzymów, budowano
bary i restauracje. Prywatna infra-
struktura była niezbędnym uzupeł-
nieniem tej kościelnej. Z biednej pod-
konińskiej wiochy, gdzie kilkanaście
lat temu stał tylko stary kościół, a do-
okoła rozciągało się ściernisko, po-
wstało prawie San Francisco.

do unitów, w okresie międzywojen-
nym zarządzali nim katolicy, a w
niesłusznym PRL mieściła się tu
szkoła rolnicza.
Tymczasem sutannowi w Supra-
ślu nie mogli narzekać na biedę. Nie
dość, że posiadają wielki kościół, to
władza przekazała im nieczynny ko-
ściół protestancki. Do ekumenicz-
nego kompletu brakowało im tylko
cerkwi. Żenujący spór o monastyr
opisywaliśmy wielokrotnie (np.
„FiM” 32/2003). Kuria Szymeckie-
go ściągnęła nawet ze Szwajcarii pol-
skiego barona, przedwojennego wła-
ściciela okolicznych hektarów, któ-
ry miał się procesować z państwem
o zwrot ziemi – oczywiście tylko po
to, aby zaraz oddać ją kurii, bo na
tej właśnie ziemi stoi klasztor pra-
wosławny. Kiedy urzędnicy Wojtyły
w pobliżu monastyru około 5 me-
trów kwadratowych zajmuje dziura
w ziemi, która prowadzi do kata-
kumb. Od XV wieku chowano tam
mnichów, a później prawdopodob-
nie także cywilów różnych wyznań.
W okresie PRL-u nikt się dołkiem
nie interesował, ale dziura powięk-
szyła się i zaczęła zagrażać bezpie-
czeństwu bawiących się tu dzieci, nie
mówiąc o pasących się krowach.
Zaraz po przekazaniu Cerkwi klasz-
toru zarząd gminy Supraśl oddał
prawosławnym kilkadziesiąt me-
trów kwadratowych łąki, pod któ-
rymi znajdują się katakumby. Ale
decyzji nie podpisał ówczesny bur-
mistrz Szutko, wierny syn probosz-
cza katolickiej parafii św. Trójcy.
Podobno – jak mówił burmistrz
– mieszkańcy miasteczka chcą, by
katakumby były ekumeniczne. A po-
za tym żona Szutki dzierżawiła od
wielebnego budynek katechetyczny
na prywatne przedszkole – szkoda
byłoby stracić ten biznes...
Afera prawna wokół katakumb
ciągnie się do dzisiaj i kosztowała
już bogate państwo polskie grube
tysiące. Skoro nie udało się pognać
prawosławnych z łąki precz, kato-
licy postawili obok ichniejszego
krzyża o wysokości 1,5 metra, swój
własny – równie niewysoki. I tak so-
bie stały, dopóki nowy proboszcz
nie postanowił postawić – w lipcu
tego roku – krzyżyka większego.
W odpowiedzi na ową bezczelność
prawosławni walnęli krzyż na 4 me-
try. Kilka dni później na terenie ka-
takumb pojawili się robotnicy, któ-
rzy umieścili metalowo-betonową
podstawę pod krzyż katolicki. Jak
się okazało, kilkanaście centyme-
trów wyższy, bo usadowiony na zbo-
czu wzgórka.
Rankiem 24 sierpnia supraskie
katolickie Stowarzyszenie Ochrony
Katakumb w metalową obsadę wsta-
wiło swój krzyż, tak samo wysoki,
a już po południu proboszcz Bezu-
bik dokonał pokropku.
Jeśli wojna na krzyże będzie się
toczyła w takim tempie, wkrótce
samoloty pasażerskie przelatujące
nad Supraślem będą musiały bardzo
uważać... ANDRZEJ MALICKI
Fot. Autor
Posunięty za milion
Tymczasem mimo tych sukce-
sów z dnia na dzień, z trzydniowym
terminem na spakowanie się i prze-
kazanie klucza do skarbca, odwoła-
no kustosza Makulskiego („FiM”
36/2004), co wywołało w Licheniu
niezłe poruszenie; prawie uliczne za-
mieszki. Najgłośniej protestowali
miejscowi kupcy, którzy przez okrą-
gły rok robią tutaj znakomity biz-
nes. Posunięty z posady ks. Euge-
niusz był ich wielkim sprzymierzeń-
cem – oczywiście odcinał kupony, ale
i im dawał zarobić. Wszyscy zasta-
nawiają się, co takiego się stało, że
Makulski musiał odejść. My wiemy!
Otóż poważna firma z Wybrzeża, któ-
ra wspiera Licheń od lat, gotowa
była ponownie wpłacić około milio-
na złotych. Rozmowy w tej sprawie
były już, jak to się ładnie mówi, za-
awansowane, kiedy wtrącił się kard.
Józef Glemp. Swoje stanowisko
przedstawił mniej więcej tak: „Wy
tam sobie w Licheniu radę dacie,
zawsze jakoś sobie dawaliście, a ja
potrzebuję tego miliona na budowę
Świątyni Opatrzności Bożej w War-
szawie” (sutannowi mają tam wielo-
milionowe długi u wykonawców). Ma-
kulski podobno oniemial na taką pro-
pozycję, postawił się, odmówił, a więc
natychmiast go odstrzelono.
W Licheniu powstał nieformal-
– Panie, ja nie ukrywam, że ży-
ję z tych, co przyjeżdżają tutaj szu-
kać szczęścia – wyznaje nam jedna
z właścicielek pensjonatu. – Ksiądz
Makulski nie był zdzirusem, zawsze
powtarzał, że ograniczy własną ba-
zę noclegową, żebyśmy i my mogli
zarobić. Ale ten nowy to już jest
typ, panie, podejrzany!
Owym typem okazuje się ks.
Wiktor Gumienny, przyjęty przez
społeczeństwo bardzo chłodno. Gu-
mienny wraz z młodymi księżmi
marianami ma najwyraźniej wła-
sną wizję maryjnego sanktuarium.
Chce, jak rasowy biznesmen, po-
stawić na dynamiczny rozwój
i wzrost przychodów, bo Watykan
nie ma już zamiaru dzielić się zy-
skami z licheńską gawiedzią. Dla-
tego mówi się o budowie kilku no-
wych domów pielgrzyma, własnej
sieci tanich stołówek i bardziej eks-
kluzywnych restauracji dla ludzi ze
strefy euro. Wyrosną również prze-
szklone salony z pamiątkami.
W tej sytuacji prywatna konkuren-
cja jest bez szans.
Niestety, nie udało się poroz-
mawiać o licheńskim przesileniu
z nowym włodarzem. Gumienny był
ponoć w stolicy (może zawiózł
Glempowi tę dużą bańkę?!), zaś
główny ekonom i rzecznik praso-

Kolbemania
W Pabianicach jest około 19-procentowe bezro-
bocie, dziury w jezdniach i bieda. Ale to wszyst-
ko się zmieni, bo od 10 października miasto bę-
dzie miało patrona – Maksymiliana Kolbego.
Uroczystość odbędzie się w sanktuarium Mak-
symiliana Kolbego przy ulicy Jana Pawła II w Pa-
bianicach. Będzie jej przewodniczył kardynał Hen-
ryk Gulbinowicz. Jak na razie ze święta najbardziej
cieszą się trzej muszkieterowie: starosta Grzegorz
Janczak, prezydent Pabianic Jan Berber oraz ksiądz
prałat dziekan Ryszard Olszewski. Mieszkańcy ma-
ją to w nosie.
Urząd Miejski wyłożył już 150 tys. zł na przygo-
towanie miasta do obchodów. Właśnie rozpoczął się
remont chodników okalających kościół. Służby miej-
skie porządkują stare trawniki. W planach jest rów-
nież remont ulicy Maksymiliana Kolbego oraz
odnowienie elewacji starej kamienicy, w której Kol-
be mieszkał w czasach, kiedy się tu wychowywał i uczył.
Urząd Miejski podjął decyzję o wydaniu pamiątko-
wego medalu z wizerunkiem Kolbego. Zostanie on
wręczony zaproszonym na uroczystość gościom, wśród
których znajdą się między innymi... prezydent Alek-
sander Kwaśniewski oraz premier Marek Belka.
Proszę, proszę, Olek nie miał czasu lub ochoty na ob-
chody poświęcone 60 rocznicy zagłady jednej trzeciej
mieszkańców Łodzi, a tu nagle w Pabianicach będzie
honorować przedwojennego antysemitę. A tak w ogó-
le to faktyczny zarządca grodu, prałat Olszewski, spo-
dziewa się – uwaga! – 30 tysięcy gości!
Władze Pabianic już zaplanowały dokładny plan
wydarzeń artystycznych. Impreza rozpocznie się od pik-
niku, w którym udział wezmą ojcowie franciszkanie
z Niepokalanowa. Podczas picia piwka będą mogli rzu-
cić okiem na scenę, gdzie paru przebierańców odegra
skecz o dzieciństwie Kolbego. Następnego dnia – za-
równo w muzeum, jak i wzdłuż ulicy Zamkowej – bę-
dzie można oglądać wystawę poświeconą Kolbemu.
Przygotowano też coś dla kinomanów. Specjalnie
dla nich – zarówno w kinie, jak i kościołach – odbę-
dą się pokazy filmów o patronie.
Mieszkańcy są przerażeni tym, co wyrabia się w ich
mieście. Wściekli są przede wszystkim na władze miej-
skie, które – zamiast zająć się ważnymi dla biednego
miasta sprawami – włażą w tyłek rozpuszczonym kle-
chom. Ale, ale, co to w ogóle znaczy Pabianice? Kol-
benice... to dopiero pięknie brzmi!
IZABELA DEMSKA
ny komitet obrony byłego kusto-
sza. Pierwszym jego działaniem stał
się list do Białego Ojca w Watyka-
nie. Zebrano ponoć kilkadziesiąt
K siądz z parafii Żyliny koło Su-
wałk przegrał w karty kawał
domu budowanego wspólnie ze
swoją oblubienicą. Nie byłoby
w tym nic dziwne-
go, gdyby ukocha-
na pogodziła się ze
stratą...
Prałat SZU
Tymczasem kiedy oblubienica
księdza proboszcza dowiedziała się,
że ich dom, wznoszony olbrzymim
kosztem w miejscowości Możne,
trafił w pazerne łapska prałata
Edmunda Ł. – wpadła w szał. Za-
miast wyżyć się na swym 41-let-
nim niefartownym karciarzu, księ-
dzu Janie, natychmiast pojawiła się
u prałata w Olecku i zażądała zwro-
tu dokumentu przelewającego pra-
wo własności domu. Początkowo
wy ks. Zbigniew Krochmala na
samo hasło „FiM” ukrył się chyba
w jednej z tutejszych grot.
JAN KALINOWSKI
dobrodziej nie chciał o tym nawet
słyszeć, bo przecież nieczęsto zda-
rza się wygrać chałupę olbrzymiej
wartości. Kobieta była jednak zde-
sperowana i nie
chciała opuścić sie-
dziby wielebnego.
W pewnej chwili za-
groziła nawet, że nagłośni sprawę
i opowie prokuratorowi o tym, co
dzieje się na plebanii prałata.
W tej sytuacji nieszczęśnik niemal
ze łzami w oczach zwrócił kobie-
cie zapisaną własność.
W całym Olecku nie od dziś wia-
domo, że prałat Ł. i wielu jego ko-
loratkowych kolesiów zabawiają się
grą w karty o wielkie pieniądze
– na szczęście nie swoje, tylko swo-
ich parafian. RP
 Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r. A TO POLSKA WŁAŚNIE 7

Pacykarze i jajarze
Przykościelnym fanatykom często odbija szajba.
Czasem śmieszna, czasem żałosna. Prezentujemy
najciekawsze z niedawnych zachorowań.
64-letni Ludwik Korczyński
– ultrakatolicki radny z rządzące-
go Gdynią klubu „Samorządność”
– udowodnił, że nie tylko doktor
Jekyll potrafi zamienić się nocą
w pana Hyde’a.
Radny jechał sobie wieczorem
kolejką SKM do Gdańska i zauwa-
żył w opustoszałym wagonie mło-
dą, samotną kobietę.
– Wchodził do przedziału, po-
tem stamtąd wychodził. I tak co
przystanek sprawdzał, czy babecz-
ka wciąż jest sama. Wreszcie usiadł
naprzeciwko niej. Widać było, że
jest podchmielony. W pewnym mo-
mencie wyjął fiutka i zaczął się
demonstracyjnie onanizować. Ko-
bieta wezwała na pomoc SOK-
-istów, a ci oddali zboczka w na-
sze ręce. Wydmuchał 1,34 promi-
la, więc resztę nocy spędził w izbie
wytrzeźwień. Gdy rano oprzytom-
niał, nie przyznał się do obnaża-
nia w miejscu publicznym i odmó-
wił składania zeznań. Nie ujawnił
też, że jest radnym. Powiedział tyl-
ko, zresztą zgodnie z prawdą, że
jest starszym specjalistą Wydziału
Fizyki Technicznej i Matematyki na
Politechnice Gdańskiej. Dostał za-
rzut nieobyczajnego występku
w miejscu publicznym, za co w są-
dzie grodzkim może zainkasować
ograniczenie wolności lub grzyw-
nę do 1500 złotych – relacjonuje
nam jeden z policjantów.
Na ręce Stanisława Szwab-
skiego, przewodniczącego gdyńskiej
Rady Miejskiej, wpłynęła już rezy-
gnacja Korczyńskiego z funkcji rad-
nego. „W poczuciu odpowiedzialno-
ści za dobre imię miasta Gdyni oraz
papież Paweł VI przestrzegał, że
„uprawiający samogwałt traci mi-
łość Boga”), czy za żałosny finał in-
cydentu.
¤¤¤
jego władz, a także mając na uwa- W Podlaskiem jakimś cudem
dze potrzebę powrócenia do ducho- uchowały się komuchy. Chcą, żeby
wej równowagi po głębokim szoku”... Zenon Dziedzic, radny sejmiku wo-
– czytamy w uzasadnieniu męskiej, jewództwa i czołowy działacz Ligi
przyznajmy, decyzji. Polskich Rodzin, a ponadto prezes
Liga rządzi, Liga radzi, Liga nigdy cię nie zdradzi...
Prezydent Wojciech Szczurek Katolickiego Towarzystwa Służby
oraz jego zastępca Michał Guć, Dzieciom w Suwałkach, płacił
klubowi koledzy publicznego ona- czynsz za bezprawnie zajmowany
nisty, zapowiadają konsekwencje budynek komunalny!
polityczne: Chodzi o to, że kilkanaście lat
– Jeśli wszystko się potwierdzi, temu władze miasta udostępniły nie-
to stanowisko klubu będzie na pew- ruchomość (110 mkw.) na potrze-
no jak najdalej idące. To sprawa, by Towarzystwa. Prezes chyłkiem się
w której trzeba mieć odwagę po- tam zameldował, a gdy w 2003 r.
dejmować trudne i bardzo rady- odpuścił sobie działalność społecz-
kalne decyzje – oznajmił Szczurek. ną („Samorząd nie wspierał mnie
Nie podają wszakże, czy za cięż- finansowo” – tłumaczy), zamieszkał
ki grzech masturbacji (w 1975 r. w budynku sam i za friko. Licząc
według najniższych obowiązujących
w mieście stawek najmu, jego za-
dłużenie wynosi już grubo ponad
10 tys. zł. Płacić nie zamierza, więc
(niczym jakiś menel) stanął w obli-
czu eksmisji.
– Miastu wcale nie chodzi
o mieszkanie czy pieniądze. To ze-
msta, polityczna zagrywka. Trzeba
mnie oczernić, dokuczyć ile wle-
zie, bo notowania LPR rosną,
a spadkobierców PZPR spadają
drastycznie – twierdzi pan Zenek.
No cóż, trudno nie zauważyć,
że taki na przykład Jerzy Marks
jest w Suwałkach rzecznikiem pra-
sowym prezydenta i tylko komplet-
ny idiota (a pana Zen-
ka żadną miarą do ta-
kich zaliczyć nie wolno)
uwierzy, że gościu nie
jest potomkiem słynne-
go Fryderyka. Tym bar-
dziej że pan rzecznik
ośmiela się głosić takie
oto herezje:
– Towarzystwo Służ-
by Dzieciom nie figu-
ruje w krajowym reje-
strze sądowym, a zatem
w świetle prawa nie ist-
nieje!
Czarno widzimy los
pana Zenka, skoro na-
wet słynny z rozmaitych
wygłupów poseł An-
drzej Fedorowicz, któ-
ry na Podlasiu rozdaje
karty, odcina się od par-
tyjnego towarzysza:
– To nie jest spra-
wa Ligi. Dziedzic jest
dorosłym człowiekiem i sam odpo-
wiada za swoje czyny. Gdyby
w lokalu mieściło się biuro LPR,
to co innego.
I to jest jakiś pomysł na kłopo-
ty: wpuścić do łóżka Fedorowicza!
¤¤¤
Skoro już jesteśmy na Podla-
siu... Akcja posła Fedorowicza
w białostockiej Galerii Arsenał,
o czym pisaliśmy w ubiegłym tygo-
dniu („Nie głaskać, gryzie!”), ma
swój ciąg dalszy.
Przypomnijmy, że parlamenta-
rzysta zaatakował długopisem kil-
ka eksponatów, które – jego zda-
niem – ubliżały idei wszechpolsko-
ści. Artysta Radosław Szlaga oka-
zał się nadzwyczaj rozsądnym mło-
dym człowiekiem:
– Zniszczono moją pracę
w miejscu publicznym. Składam
wniosek do prokuratury o ściganie
– zapowiedział.
Również Akademia Sztuk Pięk-
nych w Poznaniu, gdzie Szlaga stu-
diuje, obiecuje, że nie zostawi stu-
denta samemu sobie:
– Nie pozwolimy, żeby sprawa
przyschła, a poseł uniknął odpowie-
dzialności – zakomunikował przedsta-
wiciel uczelni Wojciech Łazarczyk.
Władze ASP rozmawiają jesz-
cze z prawnikami o powództwie
cywilnym:
– Ten człowiek permanentnie
nas obraża. Posądza o dewiacje oraz
“tworzenie na haju”. Wszyscy pa-
miętamy, jak publicznie twierdził,
że pomysły młodych artystów mo-
gły przyjść do głowy tylko komuś,
„kto wstał na kacu lub naćpał się
czegoś”. Czas skończyć z czarną
cenzurą – powiedział nam jeden
z wykładowców ASP.
Fedorowiczowi tymczasem zro-
biło się mokro w spodniach.
– To był przypadek. Nie wie-
działem, że długopis był włączony
– próbuje przekonywać.
W konferencji prasowej zwoła-
nej w tej sprawie przez Ligę udział
wzięli m.in.: Fedorowicz, senator
Jan Szafraniec oraz Edward Łu-
czycki, przewodniczący Rady Mia-
sta Białegostoku. Usłyszeliśmy wte-
dy taki komentarz:
– Prezentowane na wystawie eks-
ponaty, bo trudno zaliczyć je do ar-
tystycznych dzieł, w niczym nie speł-
niają wymogów, jakie stawiają praw-
dziwej sztuce uznane powszechnie
autorytety, jak na przykład Dioni-
zos z Halikarnasu czy Michał Anioł.
Pablo Picasso i jemu podob-
ni pacykarze, won z polskich wy-
staw oraz muzeów!
DOMINIKA NAGEL

W
ielka rzeka dolarów miała po-
płynąć do naszego pięknego kra-
ju w zamian za poparcie brud-
nej wojny Stanów Zjednoczonych w Ira-
ku oraz kupno amerykańskich samolo-
tów bojowych F-16. Jak zwykle, daliśmy
się nabrać.
pretensje do bycia główną środkowoeuropej-
ską kwaterą NATO. Jest to mrzonka podob-
na do tej, że na offsecie nasz kraj zarobi obie-
cane dzięki Bushowi 6 miliardów dolarów.
W Bydgoszczy są Wojskowe Zakłady Lot-
nicze, które w ostatnich latach cienko przędą.
bo w USA jest wolny rynek i każdy sam so-
bie dobiera partnerów do interesów. A po-
wtarzane regularnie optymistyczne zapowie-
dzi polskiego Ministerstwa Obrony Narodo-
wej, że już wkrótce umowa zacznie być re-
alizowana, można włożyć między bajki.
trotylu. Zapewne po to, aby krzewić po świe-
cie to swoje słynne umiłowanie wolności i po-
koju. Kontrakt wart jest 23,6 mln zielonych.
Ni z tego, ni z owego, już po podpisaniu umo-
wy (w obecności, a jakże, wiceministra Ze-
mkego), okazało się jednak, że wartość kon-
traktu w cudowny sposób uległa zmniejsze-

Wielki Brat wyrodny

Amerykanie obiecywali, że jeśli kupimy
ich F-16, to w zamian zainwestują w polską
gospodarkę okrąglutkie 6 mld dolarów. Dla
kraju zadłużonego po uszy jest to ogromna
kwota. W dodatku dająca szansę na trwałe
ożywienie gospodarki, a co za tym idzie
– zmniejszenie skandalicznie wysokiego bez-
robocia. Politycy SLD po podpisaniu umów
offsetowych z triumfem obnosili więc swoje
gęby po wszystkich możliwych telewizjach.
Półgębkiem, aby nie obrazić Wielkiego Bra-
ta, dawali przy okazji do zrozumienia, jacy
to oni sprytni i przebiegli. Że niby dzięki swo-
jej inteligencji wyrwali głupim jankesom ku-
pę kasy. Tyle że – jak widać po kilkunastu
miesiącach – ta „czerwona” inteligencja nawet
funta kłaków nie jest warta.
Jak Amerykanie rolują Polaków z umo-
wami offestowymi, najlepiej widać na przy-
kładzie Bydgoszczy. To zapyziałe nieco mia-
sto nie wiadomo z jakiej racji rości sobie
Firma jako jedna z pierwszych miała odczuć
ten cudny deszcz dolców. Na razie jednak nie
zobaczyła nawet centa, bo wuj Sam się miga.
Amerykański koncern Lockhead Martin
obiecywał, że Wojskowe Zakłady Lotnicze
dostaną piękny 10-letni kontrakt na remon-
ty tzw. taksówek powietrznych. To niewiel-
kie, dziewięcio- lub dziesięcioosobowe samo-
loty typu Air King – bardzo popularne
w Ameryce, bo za niewielkie pieniądze szyb-
ko dowożą biznesmenów w różne miejsca
USA. W Bydgoszczy planowano zmoderni-
zować około 300 takich samolotów. Negocja-
cje w tej sprawie trwają już rok i wszystko
wskazuje na to, że nic z nich nie wyjdzie. Loc-
kheadowi Bush nie może niczego nakazać,
Groźnie tupnąwszy nogą, wiceminister
obrony narodowej Janusz Zemke oświad-
czył niedawno, że jeśli Amerykanie nie speł-
nią warunków umowy offsetowej, to zapłacą
Polsce karę w wysokości 100 proc. tejże umo-
wy. Jednak nie powiedział, jak od jankesów
wyegzekwuje 6 miliardów, a gdyby nawet stał
się cud i ta sztuka się powiodła, to i tak 600
robotników bydgoskich zakładów nie będzie
się cieszyć. Pieniądze trafiłyby do Skarbu Pań-
stwa, a ludzie z WZL wylecieliby na bruk.
Jak się robi dobre (dla siebie) interesy,
Amerykanie pokazali też w przypadku in-
nej umowy offsetowej, która również doty-
czy Bydgoszczy, a konkretnie firmy Nitro-
-Chem. Jankesi zamówili w niej tysiące ton
niu do 14,5 miliona dolców. Jak to się sta-
ło? Ano Amerykanie wymyślili sobie, że
9 milionów zatrzymają na opłacenie własne-
go transportu kupionego w Bydgoszczy ma-
teriału wybuchowego. Związki zawodowe
z Nitro-Chemu wściekły się na takie posta-
wienie sprawy i zaalarmowały członków Sej-
mowej Komisji Obrony Narodowej. Oczywi-
ście okazało się, że Amerykanie działają nie-
zgodnie z prawem. Owszem, mogą część ka-
sy za kontrakty przeznaczać np. na transport,
ale najwyżej do 20 proc. W przypadku tro-
tylu z Nitro-Chemu mogliby więc za to po-
trącić maksymalnie 5,7 mln, a nie 9.
Na protesty, że złamali warunki offsetu,
przedstawiciel koncernu Lockhead odpowie-
dział krótko: „Nie mamy nic do dodania na
ten temat”. I tak się robi interesy, panie i pa-
nowie politycy z Polski. Bo – jak mówi przy-
słowie – głupich nie sieją...
ROMAN KRAWIECKI
 8 POD PARAGRAFEM
C
o porabia ksiądz Wincen-
ty Pawłowicz, pedofil
z podłódzkiej Witoni?
Przypomnijmy: ks. Pawłowicz zo-
stał oskarżony o wykorzystywanie sek-
sualne nieletnich chłopców, jednak-
że śledztwo – z powodu machinacji
ówczesnego biskupa łowickiego Aloj-
zego Orszulika – zostało błyskawicz-
nie zakończone, a sprawę zatuszowa-
no. Tylko dzięki naszym publikacjom
udało się po kilku latach doprowa-
dzić do wznowienia śledztwa i posta-
wienia pedofila przed sądem. Na nic
zdał się parasol ochronny biskupa
i ucieczka pedofila na Ukrainę
– dziennikarze „Faktów i Mitów”
i tam odnaleźli zwyrodnialca.
Naprawianie zboczka
Sąd Rejonowy w Łęczycy skazał
Pawłowicza na 1 rok i 8 miesięcy po-
zbawienia wolności, jednakże w wyż-
szej instancji wyrok ten podwyższo-
no do lat 3. Po pobycie w kilku za-
kładach karnych, m.in. w Łęczycy, pe-
dofil wylądował ostatecznie w Rze-
szowie Załężu, gdzie realizowany jest
eksperymentalny program medyczny
stworzony przez zespół pracujący pod
kierunkiem psychiatry seksuologa
doktora Roberta Kamińskiego.
W kuracji tej bierze udział dziesię-
cioosobowa grupa skazanych pedofi-
lów, w tym także pedofil z Witoni.
– Kuracja opiera się na psycho-
terapii i farmakoterapii – mówi dr
Kamiński. – Jest to program autor-
ski oparty na doświadczeniach m.in.
amerykańskich – w USA istnieje ok.
2 tysięcy takich ośrodków, a leczeniu
poddano już kilka tysięcy osadzonych.
W Europie spore doświadczenia na
tym polu ma także Belgia i Holan-
dia. Polska dopiero raczkuje w tej
dziedzinie. W wyniku kuracji prowa-
dzonej eksperymentalnie w rzeszow-
skim więzieniu powinno dojść do tzw.
kastracji farmakologicznej. Naszym
celem nie jest wyleczenie pedofila, bo
do tego dojść nie może, lecz przede
Ü Dokończenie ze str. 3
Prawdopodobnie chodziło o to,
że sędzia Mariusz Targoński z Są-
du Gospodarczego, który wyznaczył
Ostrowskiego do likwidacji „Akry”,
był dobrym kumplem naszego preze-
sunia – kończy Jerzy Bróżek.
Romuald Popławski źle znosi bez-
czynność, więc natychmiast po zruj-
nowaniu Grębocina założył sobie Wie-
lobranżowe Przedsiębiorstwo „Con-
mark”. Mimo szumnej nazwy działal-
ność tej firmy sprowadzała się w prak-
tyce do poradnictwa... finansowego.
Świadczył usługi Młodzieżowej Spół-
dzielni Mieszkaniowej „Kopernik”
(jej prezesem był wówczas Zaleski (!),
a Krystyna Popławska kierowała
administracją należącego do spółdziel-
ni osiedla).
– Na nieszczęście od 2000 roku
doradzał również u mnie. Miał uzdro-
wić nasze finanse – zżyma się Zbi-
gniew Szumlański, prezes spółki
„Agro-Sz” w Nieszawie.
Przyjął Popławskiego za wstawien-
nictwem wspomnianego już sędzie-
go Targońskiego. Zaufał mu na tyle,
wszystkim ochrona dzieci i zapobie-
ganie kolejnym czynom pedofilskim.
Najistotniejsze jest to, że taki pro-
gram podjęto wreszcie w Polsce, gdzie
zjawisko pedofilii nasiliło się w ostat-
nich latach, i że taka kuracja jest ak-
ceptowana przez skazanych. Szkoda
tylko, że na razie nie dysponujemy
podobnym programem poza murami
więziennymi, a byłaby to kontynuacja
tego, co robimy tutaj.
Czy Pawłowicza uda się wyleczyć?
To pokaże czas. Na razie nie nastrę-
cza on służbie więziennej w Rzeszo-
wie żadnych kłopotów. Wzorowo za-
chowywał się także wcześniej za krat-
kami w Łęczycy, gdzie na początku
swego pobytu usiłował wymusić od-
prawianie mszy w więziennej kaplicy.
Szybko mu jednak wytłumaczono, iż
w takiej roli może występować jedy-
nie kapelan.
Ks. Pawłowicz zaliczył już 15-mie-
sięczny pobyt za kratkami. O przed-
terminowe zwolnienie może się ubie-
gać po odbyciu przynajmniej połowy
kary, czyli po 18 miesiącach. Czy sko-
rzysta z takiej możliwości i czy sąd
okaże łaskawość pedofilowi w sutan-
nie – przekonamy się pod koniec bie-
żącego roku. MarS, RP
Fragment celi ks. Pawłowicza
w Łęczycy, gdzie zaczynał swoje
„leczenie” Fot. RP
Człowiek demolka
że udzielił tzw. pełnej prokury, dzię-
ki której „doradca” miał nieskrępo-
wany dostęp do kont spółki.
– Nie dość, że jeździł prywatnie
firmowym mercedesem i opłacałem
mu koszty paliwa, to jeszcze wypro-
wadził od nas do „Conmarku” kom-
puter oraz sprzęt biurowy. Niczego
nie umiał! Jedno, co oferował, to kre-
dyty bankowe: „Trzysta tysięcy? Bez
problemu, ale ile za to dasz?”, mó-
wił. Gdy poszedłem kiedyś do ban-
ku z opracowanym przez Popławskie-
go biznesplanem, urzędnicy pękali ze
śmiechu, takie tam bzdury powypi-
sywał – kontynuuje Szumlański.
Wysokiej klasy specjalista Popław-
ski doradzał, a „Conmark” wystawiał
faktury, które zatwierdzał w „Agro-
-Sz” prokurent Popławski ( patrz skan
str. 3). Brał za swój trud 6–6,8 tys.
zł. Aby Szumlańskiego nie korciło za-
glądać w dokumentację, „Conmark”
KontraBanda pedofilska
Pedofile z Wrocławia wykorzystują seksualnie
małolatów z litewskiego domu dziecka.
W połowie lat 90. Polską wstrzą-
snęła afera pedofilska, której boha-
terem był jeden z prominentnych dzia-
łaczy wrocławskiego Związku Har-
cerstwa Rzeczypospolitej, Zbigniew
S. Wspólnie ze swoimi znajomymi
wykorzystywał on seksualnie nielet-
nich Litwinów, za co w końcu stanął
przed obliczem Temidy.
Mechanizm wykorzystywania dzie-
ci był prosty. Zbigniew S. pod płasz-
czykiem działalności charytatywnej na
rzecz wychowanków Domu Dziecka
w Podbrodziu od początku lat 90.
w imieniu stowarzyszenia „Serce Dzie-
ciom” zapraszał litewskie dzieci do
Polski. Fundował im wakacje letnie
lub zimowe, a przy okazji wykorzy-
stywał seksualnie wdzięczne małola-
ty. Dzieci trafiały też w łapska innych
pedofilów. Proceder trwał kilka lat,
zanim organom ścigania udało się po-
stawić zarzuty kilku pedofilom. Wro-
cławianin Ryszard B. wpadł, gdy je-
den z jego „wychowanków” złożył ob-
ciążające zeznania. Ryszard B. zo-
stał skazany na 7 lat więzienia.
Głównemu organizatorowi prze-
rzutu dzieci do Polski, instruktorowi
ZHR, dziwnym sposobem udało się
wywinąć sprawiedliwości i odpowia-
dał jedynie za obnażanie i fotografo-
wanie nieletnich. Za te czyny został
skazany na 2 lata pozbawienia wol-
ności w zawieszeniu na 4 lata.
– Zarówno przebieg śledztwa, jak
i sam proces potwierdziły dobitnie,
że w tej skandalicznej sprawie zabra-
kło woli wyjaśnienia wszystkiego do
końca i postawienia przed obliczem
Temidy wszystkich zamieszanych
w sprawę pedofilów – mówi jeden
z byłych policjantów prowadzących
tamto śledztwo. – Dlaczego Zbignie-
wowi S. i innym pedofilom udawało
gratisowo wziął na siebie trud prowa-
dzenia księgowości „Agro-Sz”.
– W połowie 2001 roku zorien-
towałem się, że z kasą jest coś nie
tak. Natychmiast wycofałem z ban-
ku wzór podpisu Popławskiego, że-
by uniemożliwić mu pobieranie pie-
niędzy. Nie mam pojęcia, jak zdołał
oszukać kasjerkę, że jeszcze trzykrot-
nie: dwa razy we wrześniu i raz
w październiku skubnął mnie w su-
mie na prawie 7 tysięcy złotych.
W maju 2003 złożyłem w toruńskim
Sądzie Rejonowym powództwo
o zwrot przywłaszczonych przez Po-
pławskiego pieniędzy, ale proces ja-
koś nie może się rozpocząć. Wyglą-
da na to, że ktoś ważny stoi na prze-
szkodzie... Próbowałem również in-
terweniować u jego szefa, ale prezy-
dent Zaleski powiedział mi, że nie
jest zainteresowany prywatnymi spra-
wami dyrektora Popławskiego. Nie
Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
się działać bezkarnie przez wiele lat?
– zapytaliśmy jednego z wrocławskich
prawników.
– Z „usług” Zbigniewa S., a wła-
ściwie wykorzystywanych seksualnie
dzieci z Podbrodzia, korzystało wie-
lu prominentnych mieszkańców Wro-
cławia. To oni ułatwiali mu działal-
ność, a potem usiłowali zatuszować
sprawę. Także kierownictwo Domu
Dziecka w Podbrodziu w dziwny spo-
sób ułatwiało wywóz dzieci do Pol-
ski i nie reagowało na żadne niepo-
kojące sygnały dotyczące molestowa-
nia. Istnieją przypuszczenia, że część
wychowanków tej placówki nie po-
wróciła nigdy na Litwę. Co się z ni-
mi stało, nie wiadomo...
W Podbrodziu, gdzie dotarliśmy,
ludzie boją się mówić o domu dziec-
ka i panujących tam porządkach. Dy-
rektorka placówki jest osobą ustosun-
kowaną i nie reaguje na krytykę. Czy
słyszano o zaginięciach dzieci?
– Tak, wyjeżdżały do Polski na
wiele miesięcy, o niektórych słuch za-
ginął – mówi jedna z mieszkanek Pod-
brodzia. – Dzieci opowiadały o wy-
korzystywaniu ich seksualnie, ale dy-
rekcja placówki nie reagowała na te
sygnały i zwalała winę na wybujałą
wyobraźnię wychowanków. Niektóre
dzieci po powrocie wymagały opieki
psychologa. Usiłowaliśmy skontakto-
wać się z kierownictwem stowarzy-
szenia „Serce Dzieciom”, ale w Urzę-
dzie Miasta dowiedzieliśmy się tyl-
ko, że stowarzyszenie nadal figuruje
w oficjalnym rejestrze, ale nie skła-
da przewidzianych prawem sprawoz-
dań, nie wiadomo też, gdzie znajdu-
je się jego aktualna siedziba.
Tropiąc siatkę wrocławskich pe-
dofilów, trafiliśmy wreszcie na „zagi-
nione” stowarzyszenie. Kilkanaście
wiem, co robił z tymi pieniędzmi, bo
gdy go wreszcie wywaliłem, okazało
się, że nawet w swoim „Conmarku”
oszukiwał, nie płacąc ludziom pen-
sji. Może potrzebował na kampanię
wyborczą do Sejmu? Startował wte-
dy z listy PSL, a na plakatach wybor-
czych prezentował się jako dyrektor
„Agro-Sz” – ironizuje prezes Szum-
lański, który swojemu prokurentowi
„zawdzięcza” też 11 mandatów kar-
nych, nałożonych przez Urząd Kon-
troli Skarbowej w Bydgoszczy.
– Przyszli do mnie na kontrolę
i pytają, kto prowadził w naszej fir-
mie księgowość. Zgodnie z prawdą
odpowiadam, że „Conmark”. No
i okazało się, że Popławski, wbrew
wcześniej składanym zapewnieniom,
nie miał do tego uprawnień. Robił
to nielegalnie! Usiłował kłamać, że
on tylko zajmował się sprawami ka-
drowymi, ale przecież były dokumen-
ty. Ostatecznie sam, dobrowolnie,
poddał się karze. Wiem, że miał też
jakieś problemy w Lublinie z podra-
bianymi czekami, ale wyniku nie znam
– dodaje pan Zbigniew.
dni temu wybrało ono nowe władze,
których siedziba znajduje się obecnie
przy ul. Jeleniej w mieszkaniu nowej
prezes – Wandy Doleżek. O nie-
chlubnej przeszłości stowarzyszenia
pani prezes nie chce z nami rozma-
wiać, jeśli zaś idzie o dzień dzisiej-
szy, to potwierdza, że jej organizacja
nadal współpracuje z domem dziec-
ka na Litwie i zapewnia wychowan-
kom tej placówki wypoczynek w Pol-
sce. Jak się dowiedzieliśmy, w sto-
warzyszeniu wciąż działa sporo osób,
które przed laty znały kulisy afery.
– Nadal współpracujemy z Wro-
cławiem, choć muszę przyznać, że
ostatnio nasze kontakty nieco osła-
bły – usłyszeliśmy od szefowej domu
dziecka, Jolanty Dubaskiene. – Wy-
nika to prawdopodobnie z braku pie-
niędzy przeznaczonych na wyjazdy
dzieci. W tym roku nasi wychowan-
kowie wyjeżdżali także do innych
miast w Polsce, m.in. do Białegosto-
ku, Makowa Mazowieckiego i Gro-
dziska Mazowieckiego. Gdyby nie po-
moc rodaków z Polski, nie mogliby-
śmy zapewnić tym dzieciom wypo-
czynku w czasie wakacji.
Czy wychowankowie domu dziec-
ka są nadal wykorzystywani?
– Prawdopodobnie tak – twier-
dzi jeden z wrocławian pomagający
od lat osieroconym dzieciom. – Nie-
dawno na własne oczy widziałem pe-
dofila Zbigniewa S. w towarzystwie
chłopca powierzonego jego opiece
(sic!). A przecież w 1998 roku sąd za-
kazał mu wykonywania zawodu pe-
dagoga przez dziesięć lat.
– Z Podbrodzia nadal bez więk-
szych problemów i należytej kontro-
li można wywieźć do Polski dowolną
liczbę dzieci – mówi jeden z pracow-
ników tej placówki. – Z sygnałów, któ-
re do nas docierają, wynika, że nie
wszyscy trafiają w odpowiednie ręce.
Dla pedofilów to prawdziwy raj...
BARBARA SAWA
My z kolei wiemy, że całej trój-
ce (Zaleski, Fiderewicz, Popławski)
od pewnego czasu dyskretnie przy-
gląda się policja. Objawom niego-
spodarności oraz dziwnym wynikom
(por. „Wystrzał” – „FiM” 35/2004)
wielomilionowych przetargów, czy-
li klasyce, jeśli chodzi o urzędnicze
numery.
A dlaczego dyskretnie?
– Nie ma tak zwanej woli poli-
tycznej. W systemie naczyń połączo-
nych jest tak, że gdyby jedno pękło,
szlag trafi wszystkich. Wiadomo: wza-
jemne haki... Jak to zwykle w Polsce
bywa, rozliczenia nastąpią dopiero po
zakończeniu kadencji obecnych władz
– mówi nam oficer wydziału do wal-
ki z przestępczością gospodarczą.
No, ale my nie zamierzamy cze-
kać, aż Toruń zbankrutuje niczym
spółka z o.o., więc wkrótce pod lupę
weźmiemy protektorów Popławskie-
go, obecnego dyrektora Wydziału
Kontroli Urzędu Miasta Torunia, któ-
ry, rzecz jasna, ma chronić publicz-
ne pieniądze przed rozkradaniem.
ANNA TARCZYŃSKA
 Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
Tajnym służbom kandydatów do pracy
nie brakuje. Młodzi ludzie pchają się tam
drzwiami i oknami. Niektórzy dopiero
w środku dostrzegają, że klamki są tylko
z jednej strony.
Agencja Bezpieczeństwa We-
wnętrznego nie werbuje funkcjona-
riuszy poprzez urząd pracy. Żeby zo-
stać do nich przyjętym, trzeba mieć
nie tylko wyższe wykształcenie i psy-
chofizyczne predyspozycje, ale także
(a może przede wszystkim?) tzw. doj-
ścia. Historia, którą niżej opisujemy,
wydarzyła się naprawdę. Opowiedział
nam o niej pewien prokurator.
– Jeszcze nigdy nie zetknąłem się
z sytuacją, w której specsłużby zała-
twiają na cacy człowieka, rozwalają
mu rodzinę, a walczącego o swoje,
usiłują zamknąć w psychiatryku
– zapowiedział prawnik.
Zbigniew Chmarzyński ukoń-
czył dwie wyższe uczelnie. Jakie? To
nie ma w tej sprawie znaczenia – w
każdym razie pierwsze z wymienio-
nych kryteriów niewątpliwie spełniał.
Facet z niego przystojny i akuratny,
Fatalne zauroczenie
więc predyspozycje fizyczne trudno
kwestionować. Jeśli zaś chodzi o psy-
chiczne – trudno w tej chwili powie-
dzieć, bo gość (świeżo wyleczony
z depresji) jest jeszcze – zdaniem pro-
kuratora – kłębkiem nerwów. Miał
jednak to najważniejsze, czyli dojścia.
A ściślej biorąc, ma je Chmarzyńskie-
go teść Bogumił R. – naczelnik jed-
nego z wydziałów peerelowskiej Służ-
by Bezpieczeństwa.
– Facet wraz z żoną Katarzyną
pracował spokojnie w spółce „Alu-
miniowe Konstrukcje Jasiński&Chma-
rzyński”. Był jej współwłaścicielem.
Żadne kokosy, ale na życie wystar-
czało. Dwóch synów, mieszkanie
w Bydgoszczy i pół domu w M. Dru-
ga część należała do rodziców żony,
którzy tam mieszkali. No i pewnego
razu uległ namowom teścia, aby wdać
się w romans ze specsłużbami. Z akt
wynika, że podszedł do tego bez en-
tuzjazmu, ale żona łatwo zaraziła się
pomysłem. Chciała mieć chyba Jame-
sa Bonda... – zaczyna swą opowieść
prokurator.
Bogumił R. od wielu lat jest ser-
decznie zaprzyjaźniony z Januszem
Zemke, wiceministrem obrony na-
rodowej. „Załatwiłem kiedyś Ja-
nuszowi życiową sprawę i ma wo-
bec mnie ogromny dług wdzięczno-
ści”, zwierzał się czasem zięciowi
pan Bogumił.
– To było dokładnie 5 lutego
2002 roku. Z samego rana ta jego
Kasia osobiście zatelefonowała do
ministra w sprawie pracy dla oboj-
ga. Poprosił o przesłanie faksem Cur-
riculum Vitae i jeszcze tego samego
dnia wieczorem oddzwonił, mówiąc,
że pomoże.
15 lutego panią Katarzynę zapro-
sił na rozmowę ppłk Piotr Lenart,
szef bydgoskiej Delegatury Urzędu
Ochrony Państwa (mianowany na to
stanowisko w grudniu 2001 r., po-
przednio pracował w Wojskowych
Służbach Informacyjnych).
Poszła na spotkanie, zabierając
papiery swoje i męża. Po powrocie
entuzjazmowała się, że Lenart zapro-
ponował, ale tylko jej, tzw. niejawny
etat w Zarządzie Ochrony Interesów
Ekonomicznych Państwa. Dalej po-
szło piorunem...
– Procedura przyjęcia tej kobie-
ty była rekordowo krótka. 27 lutego
miała w Warszawie badania na wy-
krywaczu kłamstw. I niespodzianka:
wynik był niekorzystny! Normalnie
wiązałoby się to z dyskwalifikacją kan-
dydata, ale – jakoby dzięki interwen-
cji pana Zemke – test powtórzono 26
marca. Tym razem wszystko było
w porządku i po rutynowych bada-
niach lekarskich już 8 kwietnia do-
stała angaż podpisany przez Zbignie-
wa Siemiątkowskiego, pełniącego
wówczas obowiązki szefa UOP – opo-
wiada nasz rozmówca.
Z dokumentów wynika, że wła-
śnie w tej dacie można upatrywać po-
czątku dramatycznego i lawinowo na-
rastającego kryzysu rodzinnego:
– Wyjaśniło się, że ich firma ma
być jakąś przykrywką dla działań ope-
Właśnie tu, ABW w Bydgoszczy urządziło sobie tajne biuro do
obsługi agentury
racyjnych. Chmarzyński zeznał póź-
niej, że 10 maja w restauracji „Stary
Port” Lenart powiedział mu tak: „Ka-
tarzyna zaczyna z wysokiego C, więc
nie wolno ci jej przeszkadzać. Ja też
zaczynałem jako niejawny. Może cza-
sem nie wrócić na noc, ale wiedz, że
nie użyjemy jej do żadnych zdrożnych
celów. Będzie miała na rękę 1800 zło-
tych. Opiekuj się dziećmi i nie próbuj
jej śledzić. Ty też nie będziesz żałował,
bo poprzez »bufor« dostaniesz wejście
do Orlenu”.
Co na to Chmarzyński? „Ostro
zaprotestowałem, gdyż zupełnie inaczej
wyobrażałem sobie jej zaję-
cie. Chciałem, żeby praco-
wała oficjalnie, na jawnym
etacie, ale Lenart nie chciał
o tym słyszeć”.
Prawdopodobnie nie był
w tej odmowie dostatecznie
zdeterminowany, bo jako
mąż swojej żony – tajnej
agentki ABW (po przemia-
nowaniu UOP) – pierwsze
zadanie wykonał 27 maja:
– Pod pretekstem zała-
twiania spraw służbowych
„Aluminiowych Konstruk-
cji”, wspólnie z Katarzyną
udali się do Miejskiego
Przedsiębiorstwa Wodocią-
gów i Kanalizacji we Wło-
cławku. Agencja inwigilowa-
ła tam Leszka S., kierow-
nika Działu Realizacji Pro-
jektów ze środków Unii Eu-
ropejskiej. Chmarzyński go
znał, więc tamten rozmawiał
bez skrępowania, a Chma-
rzyńska miała ze sobą spe-
cjalną torbę wyposażoną
w sprzęt do nagrywania. Na-
zajutrz mieli być w Toruniu – tam
Agencję interesowała Ewelina R.,
kierująca w spółce Toruńskie Wodo-
ciągi specjalną jednostką realizującą
Projekt ISPA (program pomocy ze
środków UE, którego celem jest
współfinansowanie dużych projektów
inwestycyjnych w sektorze środowi-
ska i transportu – dop. A.T.) – ujaw-
nia prokurator.
Po powrocie z Włocławka Chma-
rzyński stwierdził, że absolutnie się
do takiej roboty nie nadaje. Roz-
trzęsiony zakomunikował żonie, że to
był pierwszy i ostatni raz.
„Kasia wpadła w furię. Zaczęła
krzyczeć, wyrywać mi torebkę z ma-
gnetofonem, telefonowała do ojca, że
nie chcę z nią pracować, a wreszcie
wybiegła z domu. Po godzinie zadzwo-
nił Lenart: »Co się tam, k...a, u was
dzieje? Czekaj na mnie w domu, za-
raz przyjadę«. Gdy się pojawił tłuma-
czyłem mu, dlaczego nie potrafię tak
dalej żyć. Przekonywał, że nie wolno
mi przeszkadzać w karierze Agnieszki.
Stanęło na tym, że na jakiś czas
007 PO POLSKU
zamieszkam u mojej matki w G.,
a przy okazji poszukam w okolicy part-
nerów handlowych dla firmy” – napi-
sał później Chmarzyński w jednym
z pism procesowych.
3 czerwca Lenart wezwał go
z powrotem do Bydgoszczy. Spo-
tkali się nazajutrz o godz. 17 w „Sta-
rym Porcie”.
– Lenart przyszedł z mężczyzną,
który przedstawił się jako „major
Józef Ziółkowski”. Znowu było wer-
bowanie do współpracy, a gdy kate-
gorycznie odmówił, major mrugnął
do Lenarta i powiedział: „To piwo
przestaje już smakować”. Dali mu
jeszcze do 10 czerwca czas na zasta-
nowienie – relacjonuje prokurator.
Gdy Chmarzyński po raz kolejny
odmówił, Bogumił R. już nie pozwo-
lił mu wejść do domu w M. Katarzy-
na zażądała rozwodu, a do Prokura-
tury Rejonowej Bydgoszcz-Północ
wpłynęły doniesienia o znęcaniu się
Chmarzyńskiego nad żoną oraz
o groźbach karalnych pod adresem
Haliny R. – jego teściowej.
„A tymczasem to ja słyszałem od
teścia teksty typu: »Pilnuj pracy, bo
możesz znaleźć się pod mostem« czy
»Wyjedź z Bydgoszczy, bo cię wykoń-
czymy«. Z kolei Lenart przestrzegał,
że jak szepnę gdzieś choćby słowo
o Agencji, to mi zrobią sprawę kar-
ną. Pamiętam dokładnie datę: 20 lip-
ca 2002 r. zadzwonił do mnie i powie-
dział, że jestem już poszukiwany przez
firmę windykacyjną »Prosektorium«
(...). Kompletnie zaszczuty wyjecha-
łem do matki” – czytamy w jednym
z protokołów.
Po dwóch miesiącach dostał od
żony propozycję: oddasz udziały
w firmie, zrzekniesz się swojej części
domu w M. i zgodzisz na rozwód, to
wycofamy ci sprawy karne i zostawię
samochód oraz mieszkanie. Odmó-
wił. Gdy któregoś razu przyjechał do
Bydgoszczy, odbił się od drzwi: zmie-
niono zamki. Został całkowicie od-
cięty od synów, mimo że 29 maja 2003
r. Sąd Rodzinny wydał postanowie-
nie nakazujące matce umożliwienie
kontaktów dzieci z ojcem.
– We wrześniu 2003 roku zło-
żył na ręce Janusza Kaczmarka,
9
prokuratora apelacyjnego w Gdań-
sku, doniesienie o popełnieniu przez
pułkownika Piotra Lenarta przestęp-
stwa, polegającego na przekroczeniu
uprawnień służbowych poprzez przy-
jęcie żony do służby ze złamaniem
obowiązującej procedury. Zastanawia-
liśmy się, jakie miał intencje. Myślę,
że w sytuacji braku złudzeń co do
poprawy układów rodzinnych mogła
to być jakaś forma zemsty na pośred-
nim sprawcy jego nieszczęść. A mo-
że chciał im pokazać, że się nie boi...
– zastanawia się nasz rozmówca.
Sprawa trafiła do Prokuratury Re-
jonowej w G. Tam szybko ją umorzo-
no, bo okazało się, że małżonka
Chmarzyńskiego „nie była i nie jest
funkcjonariuszem (...) nie ubiegała się
również o przyjęcie do pracy...”. Tak
napisano w złożonym do akt oświad-
czeniu z 19 listopada 2003 r. podpi-
sanym przez ppłk. Lenarta.
– W pierwszej chwili byliśmy prze-
konani, że mamy do czynienia ze zwa-
riowanym pieniaczem. Dopiero po
dokładniejszym przyjrzeniu się fakso-
wi zauważyliśmy, że szef bydgoskiej
Delegatury ABW przekręcił w praw-
dziwym nazwisku pani Katarzyny dwie
litery. Ot, tak jakby nazywała się
„Chmurzańska”. Nasze szefostwo
uznało jednak, że nie widzimy tej „po-
myłki” i wydaliśmy postanowienie
o odmowie wszczęcia.
Moglibyśmy długo jeszcze opisy-
wać kłopoty życiowe pana Zbignie-
wa po jego nieudanych zaślubinach
ze specsłużbami. W aktach prokura-
torskich znajdują się informacje o roz-
bitej rodzinie, zlikwidowanej firmie,
stracie majątku i mieszkania etc.
On sam nie chce spotkać się
z dziennikarzem.
– Boję się o swoje życie – powie-
dział nam w rozmowie telefonicznej.
Być może przesadza, ale ostat-
nio szlag trafił jego samochód, pię-
cioletniego opla astrę. 24 czerwca 2004
r. auto w biały dzień spłonęło na par-
kingu przed Sądem Rejonowym
w Bydgoszczy. Śledztwo jest w toku,
ale jedno jest już pewne: to nie był
samozapłon...
I skąd my to znamy?
HELENA PIETRZAK
 10 A TO POLSKA WŁAŚNIE
Chyba, k..., skecz!
Jaki jest największy skecz ostatnich lat?... Przyznawanie
Nike, największej polskiej nagrody literackiej!
Na początku października br. zo-
staną rozdane nikosie polskiej litera-
tury. Jury tego konkursu od lat wciska
nam literacki kit, traktując czytelnika
jak czubka, jak porąbanego dresiarza,
tego co wsuwa Big Maca, nosi buty
Adidasa, ma łysą pałę i wydziaraną kla-
tę (tatuaż). Jednym zdaniem, robi
z czytelnika dyskomuła, człowieka
w którego głowie przewagę nad szary-
mi komórkami osiągnęły komórki dys-
kotekowe. I tu się Wielcy Krytycy Li-
teraccy oraz twórcy Nike bardzo my-
lą! Czytelnik swoje kuma!
Większość laureatów tej nagro-
dy – ulubieńców warszawki – daje
nam literaturę cienką jak siki pają-
ka, jak mydło w publicznym kloze-
cie. Czytelnik nagrodzoną książkę
kupi, przeczyta, ale nie do końca,
bo wnerwi się, że został zrobiony
w bambuko. Ale kiedy już przesta-
nie fakować – okrutnie zemści się
na jurorach. Wlezie na największy
internetowy portal czytelniczy (Bi-
blionetka.pl) i tam odda swój głos
na faworytów warszawki. Da notę:
„Książka beznadziejna”! Stuknij-
my więc w ten ranking sześciu ty-
sięcy bibliomanów i zobaczmy, co
tam słychać.
W kategorii najlepszych polskich
książek w ogóle nie ma idoli naszych
decydentów literackich. Natomiast
na liście najgorszych książek w dzia-
le „polska literatura współczesna”
znajdują się prawie wszyscy auto-
rzy nagrodzeni Nike! Czytelnik po-
rządził jurorami, jak „fala” rządzi „ko-
tami”!
N asz gdański korespondent ka-
tegorycznie zażądał dodatku
za pracę w warunkach szkodli-
wych dla zdrowia (psychicznego).
Chodzi mu o to, że co tydzień mu-
siał chodzić w niedzielę do para-
fii św. Brygidy.
Ksiądz Henryk Jankowski już
w pierwszych słowach homilii wygło-
szonej 12 września zdemaskował spraw-
ców swoich kłopotów:
– Kościół stał się obiektem zma-
sowanych ataków sił szatana. Media,
poprzez niszczenie autorytetów i po-
wolne sączenie trucizny, podważają
Aby nie być gołosłowną, przecho-
dzę do konkretów. W zasadzie tzw.
paszporty „Polityki” i ranking „Ga-
zety Wyborczej” otwierają bramę do
nagrody Nike. Otóż taka młodziut-
ka Dorota Masłowska, najwięk-
sze odkrycie Jerzego Pilcha i Ada-
ma Michnika, ze swą „Wojną pol-
sko-ruską pod flagą biało-czerwoną”
zgarnęła całą pulę nagród, jaka by-
ła do zgarnięcia. Dostała i paszport
„Polityki”, i nagrodę czytelników (?!)
„Gazety Wyborczej”; dwukrotnie no-
minowana do Nike, osiągnęła himala-
je sukcesów i zawrót głowy. Obada-
łam więc, jak Dorotka prezentuje się
w niezależnym rankingu „Biblionetki”.
Otóż jej „Wojna polsko-ruska...” jest
Szatańskie wersety
zaufanie do Kościoła i kapłana jako
strażnika moralności.
Obliczył następnie, że „antykościel-
ne manipulacje” rozpoczęły się w me-
diach po 1989 roku.
No cóż, wcześniej wszelkie mate-
riały demaskujące wielebnych lądo-
wały w teczkach bezpieki...
– Ujawniła się destrukcyjna siła
wrogich mediów. Ci, którzy demorali-
zują dzieci i młodzież, zarzucają kato-
likom uprawianie rozpusty i pedofilii.
Pragnę was zmobilizować do walki
z Judeo, które pragnie zawładnąć du-
szami ludzkimi!
Prałat zaprzeczył, jakoby duchow-
ni byli „całkowitymi kłamcami, bo skry-
cie uprawiają pedofilię, homoseksu-
alizm, wielką rozpustę i wszelkie zwy-
rodnienia, a świeckim narzucają w tym
względzie nieludzkie zakazy”.
W trakcie kazania kilkakrotnie po-
wtórzył: „Nie ustąpię w niczym i dalej
będę bronił wartości”.
Po mszy, pytany, czy poczta
wreszcie doręczyła mu znany list
na pierwszym miejscu listy najgor-
szych książek! Ale dżez!
Oto jak komentują to „dzieło” czy-
telnicy: „Jeśli to ma być odkrycie ostat-
nich lat, to bardzo słabo z polską lite-
raturą. Według mnie książka jest bar-
dzo mierna. Styl? Widziałem już kilka
podobnych rzeczy, a taki język to ja
codziennie słyszę”. No, chyba nie czy-
tali krytyka, prof. dr. hab. Przemy-
sława Czaplińskiego, który wpadł
w ekstazę nad knajackim językiem
młodej literatki. Ale już się stulam
i tłumaczę: właśnie językiem Ma-
słowskiej piszę ten artykuł, bo
chcę się dostosować do syfu sub-
kultury literackiej. Nie używam
tylko słów powszechnie uważanych
za wulgarne.
Chwilunia i już nadaję na Je-
rzego Pilcha, laureata nagrody lite-
rackiej Nike 2002 (powieść: „Pod
Mocnym Aniołem”). Och, Pilch to
teraz czołowa wrzuta polskiej litera-
tury. Pisuje do „Polityki” (przedtem
„Tygodnik Powszechny”), bryluje na sa-
lonach, jest idolem bulwarowych pise-
mek, bo po rozwodzie ze starą żoną
pokazuje się na bankietach wyłącznie
z młodymi, długonogimi pudernicami.
arcybiskupa Tadeusza Gocłow-
skiego (por. „Jako w niebie, tak
i na ziemi” – „FiM” 37/2004), w któ-
rym metropolita gdański wzywa pra-
łata do ustąpienia z funkcji, odparł:
– Nie napisał i nic mnie to nie ob-
chodzi! Ja nie koresponduję z arcybi-
skupem. O jakie listy pan pyta? Mo-
że o swoje listy miłosne?
Bezpośrednio po mszy aktyw pa-
rafialny udał się na naradę do pubu
„Rudy Kot”. Porządek obrad, którym
przewodniczył były
radny ZChN Ry-
szard Śnieżko,
przewidywał:
– potępienie
decyzji konwentu
Honorowego Wy-
różnienia za Za-
sługi dla Woje-
wództwa Pomor-
skiego za odmowę
udekorowania
księdza Jankow-
skiego;
Pilch jest spoko! Gorzej jest z oceną
jego książek. Pilch jest na czwartym
miejscu najgorzej ocenianych ksią-
żek! A jak wygląda jego bestseller
„Upadek człowieka pod Dworcem Cen-
tralnym”? Ano jest na dziesiątym miej-
scu kitów! Ale obciach!
Inni wielokrotni zdobywcy i nomi-
nowani do Nike to superowi pisarze
najbardziej sławieni przez „Gazetę Wy-
borczą” i kobiece bulwarówki. Nale-
żą do nich: Olga Tokarczuk, Ma-
nuela Gretkowska, Andrzej Stasiuk,
Piotr Siemion. Niestety, niewdzięcz-
ni czytelnicy dostają po przeczytaniu
ich „dzieł” szału w trampkach. A po-
tem tworzą szambo, dając noty, zgod-
nie z którymi Gretkowska jest na dru-
gim miejscu listy kitów, Stasiuk na pią-
tym (zaraz za Pilchem), Siemion na
siódmym, Tokarczuk na ósmym! Do
tegorocznej Nike w kategorii „litera-
tura” w wielkiej sztamie idą Wojciech
Kuczok z książką „Gnój” oraz Mag-
dalena Tulli z „Trybami”. Kuczok
jeszcze nie zdobył nagrody, a już tra-
fił do pierwszej dwudziestki najgor-
szych książek. Z Tulli jest jeszcze go-
rzej, bo jej „Tryby” dostały tylko dwa
głosy (pierwszy – „beznadziejna”, dru-
gi – „kiepska”).
Dariusz Nowacki, krytyk literac-
ki, pisze: „W latach istnienia Polski Lu-
dowej pisarz nie musiał zabiegać o wzglę-
dy czytelników, krytyka literacka zaś mo-
gła głosić, że to, co się podoba szerokiej
rzeszy odbiorców, jest z założenia mniej
wartościowe od tego, co podziwiają nie-
liczni. Każdy pisarz popularny był twór-
cą z gruntu podejrzanym. Popularny,
a więc schlebiający publiczności, odniósł
sukces, więc nie jest pisarzem ambitnym
– mówiła krytyka tamtych lat”.
Słuszne słowa. Ale czy coś się zmie-
niło pod tym względem w III RP? Do-
kładnie nic! Elitarna krytyka lansuje
książki pieszczoszków warszawki (któ-
re pojmują tylko nieliczni), przyznaje
im nagrody, a czytelnik wklepuje do
kompa... „beznadziejna”! To chyba, k...,
skecz! ZOSIA WITKOWSKA
– wybór listy haseł, z jakimi ak-
tyw będzie demonstrował pod redak-
cjami gazet w Trójmieście. Z długiej
listy propozycji wybrano dwa: „anty-
polski szmatławiec” i „niemiecka ga-
dzinówka”. Ze względu na zaawanso-
wany wiek aktywu, zrezygnowano
z pikiety pod siedzibą „FiM”, gdyż
wiązałoby się to z koniecznością wy-
prawy do Łodzi.
Jak poinformował personel „Ru-
dego Kota”, w tajnej części obrad dys-
kutowano (choć uczestnicy pili tylko
kawę i herbatę) o możliwości „uwol-
nienia księdza Henryka spod jurysdyk-
cji kanonicznej Gocłowskiego”.
ANNA TARCZYŃSKA
Zakończyło się polskie
ekonomiczne w Krynicy
i ekstrawyżerce polityc
gazet dzielili stanowisk
(po wyborach). A dzien
nadstawiali ucha...
Zacznijmy od
przyszłej koalicji.
Niewątpliwie bę-
dzie to mariaż Plat-
formy Obywatel-
skiej oraz Prawa
i Sprawiedliwości.
PSL na szczęście
wypadło z gry,
ale weszła do
niej Liga Pol-
skich Rodzin,
w zamian za
kilka stanowisk
(z tym, że nie
najważniej-
szych). Co
prawda LPR do
rządu nie wejdzie, ale podczas głoso-
wań w Sejmie ma popierać lub co naj-
mniej zachować neutralność wobec po-
czynań rządu PO-PiS.
Zobaczmy zatem, jak zaplanowa-
no rozdać karty:
AS PIK – premier Jan Maria
Rokita, zwany Jasiem Wędrownicz-
kiem; zmieniał barwy klubowe jak
rękawiczki – był m.in. w RO-
AD, UD, UW, SKL, AWS,
PO. Gdyby nie afera Rywina,
byłby zupełnie w cieniu. Na-
wet wewnątrz własnej Platfor-
my postrzegany jest jako czło-
wiek bezwzględny, idący do celu
po trupach.
AS KIER – pierwszy wice-
premier. Wbrew pozorom wcale
nie Kaczyński (który chciałby, lecz
się boi) ale niejaki Jędrzej Kra-
kowski. Całkiem nowa twarz w po-
lityce, za to tajna broń PiS (twór-
ca polityki tej partii), niezwiązany
z Opus Dei, zdeklarowany wróg Wa-
lendziaka, a w związku z tym pro-
tegowany Kaczorów. Krakowski ma
być jednocześnie ministrem pracy

Davos, czyli forum
y. Przy drinkach
cy z pierwszych stron
ka w przyszłym rządzie
nnikarze „FiM”
i polityki
społecznej
– taki Kuroń
na smyczy Ro-
kity.
AS KA-
RO – drugi wi-
cepremier i mi-
nister finansów.
Jan Winiecki
– skrajny liberał,
doradca PO
i współtwórca jej
programu. Ma do-
skonałe układy
w światku bankow-
ców. Tak doskona-
łe, że PO nie bę-
dzie miała więk-
szych problemów z finansowaniem
deficytu budżetowego.
AS TREFL – minister gospo-
darki i skarbu, czyli Roman Kluska.
Tenże sam... były szef Optimusa. Po
pierwsze – ma świetne relacje z Ko-
ściołem (np. finansowanie budowy
Bazyliki Miłosierdzia Bożego), po
drugie – doradza i PO, i PiS.
Bezpartyjny (dotąd) i... orędow-
nik obniżenia podatków.
K R Ó L P I K – minister
spraw zagranicznych – Janusz
Raiter, były ambasador w Niem-
czech, mający świetne kontakty
z CDU (partia, która wkrótce bę-
dzie rządzić za Odrą). Co prawda
na Raitera nie zgadzało się PiS, ale
ucichło, kiedy fotel zastępcy przy-
rzeczono Markowi Cichockiemu
z Opus Dei.
KRÓL KIER – minister spraw
wewnętrznych i administracji, czyli
Marek Biernacki. Skrajna, antyse-
micka partia Prawica Narodowa.
W roku 1997 otrzymał około 200 gło-
sów (!) i... zasiadł w parlamencie.
Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r. 11
ludzi w przyszłym rządzie
Rokity. Fan ekologii, ale
w dobrym znaczeniu tego
słowa.
¤¤¤
Tyle „Rada Ministrów”, ale
w naszej talii kart mamy jeszcze
i inne persony, niektóre ważniej-
Budownictwa w rządzie Olszewskie- sze niż szeregowi ministrowie.
go, a potem o mało nie utopił pań- Tu na czoło wysuwa się Ma-
stwowego CIECH-u. ria Wiśniewska. Pani ta ma za-
D A M A K A R O – minister stąpić Balcerowicza na stołku sze-
transportu i łączności – Rafał Za- fa NBP i Rady Polityki Pieniężnej.
górny – ekonomista, wiceminister „Polska jest zmęczona Balcerowi-
w rządzie Buzka. Rozbił rządową lan- czem” – to kuluarowe motto forum
cię podczas kampanii wyborczej. Po- ekonomicznego. Wiśniewska jest
zbawiony skrupułów w pędzie do ka- specem od bankowości (była preze-
riery oraz w tłuczeniu żony. Człowiek sem Pekao SA).
niesiony na plecach Rokity, a wcze- Na tronie ZUS (połączonego teczkami” jeszcze
śniej – Balcerowicza. Bez nich jest z KRUS) zasiądzie Irena Wóycicka. w czasach Macierewicza.
zerem – nie ma dokąd wracać. Była już w rządzie Bieleckiego ¤¤¤
DAMA TREFL – minister i Suchockiej. Co ciekawe, orędow- Każdy zaznajomiony choć trochę
sprawiedliwości. I tu niespodzian- niczka projektu, aby rolnicy płacili sa- z polityką zadaje sobie teraz pytanie:
ka... wcale nie Ziobro, tylko Alek- mi za swoje ubezpieczenie. A co z madame Zytą Gilowską? Otóż
sander Szczygło. Młody i ambit- Zyta zostanie szefową Klubu Parla-
ny prawnik, w miarę bezkonflik- mentarnego PO i to nie jest „tyl-
towy, a co ważniejsze – protegowa- ko tyle”, ale „aż tyle”. Niewiasta ta
Likwidator majątku nieboszczki ny Kaczyńskich. To on ma zapew- ma twardą ręką rządzić całą partią
PZPR. Był już ministrem w rządzie nić bezbolesny podział kompetencji i ewentualnie wystartować w wybo-
Buzka. na ministra i prokuratora general- rach prezydenckich jako antidotum
KRÓL KARO – minister obro- nego, a tym z kolei zostałby Janusz Platformy na Kaczyńskiego.
ny narodowej Bronisław Komorow- Kochanowski, profesor prawa A co stanie się z Ziobrą i Was-
ski (też wędrowniczek, przeszedł z Warszawy. sermanem? Nic... Kaczory doszły do
przez Forum Prawicy Demokratycz- WALET PIK – na ministra wniosku, że ich wzajemna nienawiść
nej, Unię Demokratyczną, Unię Wol- kultury szykuje się Ujazdowski, ale nie niesie z sobą niczego dobrego, dla-
ności, Stronnictwo Konserwatywno- stołka nie dostanie z dwóch powo- tego jeden z nich zostanie wyekspedio-
-Ludowe i Platformę Obywatelską). dów: Kaczory twierdzą, i nie bez ra- wany do Senatu (pan W.), a drugi do
Był już wiceministrem cji, że nie Sejmu (pan Z.) Obaj mają otrzymać
i ministrem w rządach nadaje się stanowiska szefów komisji sprawiedli-
Mazowieckiego, Bie- ów deli- wości. To ma zaspokoić ich ambicje
leckiego, Suchockiej kwent na i uchronić PiS przed wojną domową.
i Buzka. Wsławił się żadne Co się ma stać, to się stanie. Tu-
wprowadzeniem do stanowi- taj my – antyklerykałowie – kart jesz-
armii kapelanów i dał sko pań-
im konkretną władzę. stwowe, bo
Jeden z najgorszych brak mu W kolejce do stołków stoi
ministrów obrony elementar- też poseł PiS Tomasz Mar-
w historii Polski... nych kom- kowski, który ma objąć posa-
KRÓL TREFL petencji, dę prezesa Narodowego Fun-
– minister zdrowia a poza tym duszu Ochrony Środowiska
z PO Ewa Kopacz. a w a n s i Gospodarki Wodnej (setki mi-
Pediatra z Radomia. Ujazdow- lionów złotych do podziału).
Jedna z najlepszych s k i e g o Ma to być forma kopa w górę,
kandydatur w nowym wzmocniłby bo poseł Markowski ma wiele
rządzie. Prospołeczna, antykaczyń- grzeszków finansowych na su-
inteligentna, nieskon- ską frakcję mieniu i Kaczory nie chcą, aby
fliktowana z samorządami lekarski- PiS, co mogłoby doprowadzić do roz- kompromitował ich jako poseł.
mi i pielęgniarskimi. Nie ma powią- padu partii. W tym przypadku MK Trzęsienie ziemi nastąpi tak-
zań z lobby firm farmaceutycznych. dostanie się Tomaszowi Mercie, fi- że w bezpiece. Połączona zosta-
DAMA PIK – minister edu- lozofowi, historyko- nie Agencja Bezpieczeństwa We-
kacji Krzysztof wi idei – człowieko- wnętrznego z Agencją Wywiadu.
Pawłowski. wi kompromisu, Na czele nowej (której to już
Koniecznie który ma dobre z kolei?!) struktury stanie Bartło-
chce wyjść kontakty z Kościo- miej Sienkiewicz, zaś jego zastęp- cze rozdawać nie będziemy. Poza tym
z wiecznego łem. cą ma być Piotr Naimski – nie- obiektywnie nie wykluczamy, że nie-
cienia. Na razie WALET bezpieczny gość, znany z „zabawy które resorty gospodarki mogą się po-
doradza i PiS, K I E R – mini- dźwignąć za panowania kilku nie-
i PO. Wcześniej ster rolnictwa głupich ministrów PO-PiS-u. Może-
był członkiem – Szymon Gi- my być spokojni o podatki, podwyż-
Polskiej Partii żyński (wcze- ki z pewnością nie będzie, a jeśli PO
Chrześcijańskich śniej Porozu- dotrzyma obietnicy i wprowadzi po-
Demokratów. mienie Cen- datek liniowy, powinno to na trwałe
Rektor Wyższej trum i AWS). rozbujać gospodarkę. Byle na tacę
Szkoły Biznesu Jedyna osoba (z naszego) za dużo nie dawali!
w Nowym Sączu. ze stajni PO ANNA KARWOWSKA
D A M A i PiS, która MAREK SZENBORN
KIER – resort bu- ma jakiekol-
downictwa i infra- wiek pojęcie
struktury technicz- o rolnictwie
nej. Całkiem nowe (dyrektor śląskiego oddziału Agen-
ministerstwo, na czele którego sta- cji Restrukturyzacji i Modernizacji
nie Andrzej Diakonow (teraz PiS, Rolnictwa).
kiedyś Porozumienie Centrum braci WALET KARO – minister
K.). Głupi gość, który już kiedyś do- środowiska – Jan Rzymełka, geolog,
prowadził do zapaści Ministerstwo jeden z nielicznych kompetentnych
12 ZE ŚWIATA Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.

Nad USA łopoce sztandar purytanizmu i pruderii, Książka „XXX: 30 Porn Star Portra-

Wolność po nepalsku tymczasem do księgarń bez zbytniej reklamy napływa

nienotowana dotąd liczba publikacji dotyczących
its” („30 portretów gwiazd porno”)
opatrzona jest wstępem Gore’a
Vidala; eseje zamieścili w niej: pi-

W sierpniu br. w Katmandu doszło do zatrzymania 39 trans-

westytów należących do organizacji Blue Diamond Socie-
ty. Organizacja ta zajmuje się problemem HIV/AIDS, walczy rów-
seksu. Jak na bogobojną Amerykę – drastycznego. sarz Salman Rushdie i aktor John
Malkovich. Pozycja „Intymna histo-
ria orgazmu” – oprócz tematu zasad-
nież o prawa mniejszości seksualnych.

Członkowie stowarzyszenia uwa-

żają, że aresztowanie było odzewem
na zorganizowany kilka dni wcze-
śniej wiec przeciw dyskryminacji
mniejszości seksualnych w tym kra-
ju. Manifestacja ta została brutalnie
przerwana przez policję, a kilku jej
uczestników pobito.
Aresztowanych mężczyzn przez
jedenaście dni przetrzymywano na
komisariacie Hanuman Dhoka
w Katmandu. Nie przedstawiono im
żadnych zarzutów. Przez pierwsze
piętnaście godzin aresztu nie do-
stawali ani jedzenia, ani picia. Poli-
cjanci znęcali się nad nimi psychicz-
nie i fizycznie. Członkowie i pracow-
nicy Blue Diamond Society, zbul-
wersowani nieludzkim traktowaniem
zatrzymanych, złożyli skargę do
władz policyjnych. Aresztantów zwol-
niono 20 sierpnia, za poręczeniem.
Ale nie koniec na tym – we wrze-
śniu będą jeszcze przesłuchiwani pod
zarzutem spowodowania publiczne-
go zgorszenia. ID
Demony seksu niczego – przedstawia historię pro-
stytucji i przemysłu porno. Na rynek
amerykański wchodzi opromieniony
sukcesami we Włoszech (pół milio-
na sprzedanych egzemplarzy) pamięt-
„Ja nie publikuję pornografii nik dojrzewania nieletniej Melissy P.
– hardo stawia się Judith Regan, „100 Strokes of Brush Before Bed”
prezes wydawnictwa Regan Books. („100 machnięć pędzlem przed pój-
– Publikuję mądre książki o seksie”. ściem do łóżka”). Autorka opisuje
Furorę na liście bestsellerów robi wła- m.in. stosunek z pięcioma dżentel-
śnie wydany przez nią 579-stronico- menami w dniu jej 16 urodzin.
wy podręcznik „How to Make Love Lawina ruszyła po sukcesie
Like a Porn Star: a Cautionary Tale” wydawniczym książki Catheri-
(„Jak uprawiać miłość jak gwiazda ne Millet, francuskiego krytyka
porno: opowieść ostrzegawcza”). sztuki, pt. „Życie seksualne Ca-
Autorka, jedna z najsłynniejszych therine M.”. Najpierw powodze-
gwiazd porno Jenna Jameson, nie w Europie, a potem 9 tygodni

Wściekłość kiblowa
przedstawia techniczne opisy na liście bestsellerów „Timesa”.
wyrafinowanych pozycji sek- I co? I nic. Nawet Kościół, zaję-
sualnych ilustrowane jej zdję- ty swoimi własnymi zboczeńcami, nie
ciami w akcji. wydał z siebie dostatecznie głośne-

O kreślenie „road rage” („wściekłość drogowa”) jest dobrze zna-

ne w USA. Kierowcy, rozjuszeni stylem jazdy innych, strzela-
ją do siebie (niedawno w Tampie ogień otworzył policjant po
Mijają chyba czasy, kie-
dy eleganckie towarzystwo
przechodziło na drugą stro-
go, złowieszczego syczenia.
Gdy cenzura śpi, budzą się
demony – seksu.
służbie), obrzucają się wyzwiskami lub okładają pięściami. nę ulicy, widząc porno shop. TOMASZ WISZEWSKI

To stały element egzystencji przebierał nogami Joseph Augu-

w zmotoryzowanej i zatłoczonej
rzeczywistości. W Stratford w sta-
nie Connecticut miał miejsce in-
cydent, który świadczy o rozprze-
strzenianiu się tego zjawiska na
inne sfery życia.
Dwaj panowie oficjalnie zain-
augurowali „wściekłość klozetową”.
Andres Diaz korzystał z ubikacji
w barze „Burger King”, a przed jej
drzwiami coraz bardziej nerwowo
sto. Gdy Diaz wreszcie wyszedł, Au-
gusto nie szczędził mu krytycznych
uwag w związku z przydługą defe-
kacją. Zaatakowany nie pozostał
dłużny. Policja, która przybyła na
miejsce, ujrzała dżentelmenów ga-
niających się wokół baru. Jeden
dzierżył scyzoryk, drugi przystoso-
wał pojemnik na sztućce do roli tar-
czy. Wątpliwe, czy przed rozprawą
zapanuje między nimi pokój. LF
Ślepa sprawiedliwość
W więzieniu w Lufkin w Teksasie odbyła się ka-
meralna uroczystość. Po czterdziestu latach spę-
dzonych za kratkami, wypuszczono na wolność Ro-
berta Coneya. Powód? Niewinność.
W roku 1962 obrabowano supermarket i szeryf
wytypował Coneya na sprawcę. W zdobyciu wyznania
winy stróżom prawa pomogło miażdżenie drzwiami pal-
ców podejrzanego: dostał dożywocie, a szeryfowi pod-
skoczyła wykrywalność i załapał się na medal. Coney
co mogą, żeby zablokować podda-
nie nowoczesnym badaniom DNA
większej liczby więźniów, bo to mo-
głoby naruszyć prestiż zawodowy
przedstawicieli prawa...
Dzięki staraniom pracujących za darmo adwoka-
tów z organizacji Innocence Project (projekt niewin-
ność) na Florydzie doprowadzono do uwolnienia – po
22 latach! – oskarżonego o gwałt i skazanego na do-
żywocie Wiltona Dedge’a. Nawet kiedy się okazało,
że testy DNA wykluczają jego winę, prokuratura wal-
czyła jeszcze przez 3 lata, żeby pozostał w więzieniu.
Jako jednego z argumentów używała twierdzenia, że

Kościelna kronika sądowa

mówi, że szeryf i jego podwładni nie tylko miażdżyli Dedge powinien siedzieć, nawet jeśli jest niewinny, bo
mu rękę, ale grozili, że go zabiją, jeśli się nie przyzna. co będzie, jak wszyscy skazani zaczną domagać się po-
W USA z więzień i cel śmierci wyszło w ostat- nownego otwarcia ich spraw i badań genetycznych (sic!).
nich latach wielu bezpodstawnie skazanych. Uwolnie- W więzieniach USA siedzi lub ma wyroki w zawie-

O to garść aktualności z USA: 21 sierpnia archidiecezja bostoń-

ska zawiesiła 61-letniego ks. Charlesa Murphy’ego z kościo-
ła św. Franciszka Xaviera w Weymouth, kierującego duszpaster-
nie zawdzięczają głównie udoskonalonym testom DNA,
które wykazały ich niewinność. Prokuratorzy robią,
szeniu 6,9 mln osób; więcej niż populacja niejednego
państwa. Ciekawe, ilu kibluje za niewinność... PZ

stwem głuchych. Zarzuca mu się, że gdy był księdzem w bostoń-

skiej szkole dla głuchych, molestował małe dziewczynki.

Ks. Matthew Kornacki, lat Byrns (lat 68) z Brooklynu został

58, został aresztowany za zakup
i oglądanie na swym służbowym
komputerze filmu z pornografią
dziecięcą. Duchowny kategorycz-
nie twierdził, że jest niewinny, ale
po dwóch miesiącach – za namo-
wą adwokata – przyznał się do te-
go federalnie ściganego przestęp-
oskarżony przez... księdza Timo-
thy’ego Lamberta, który stwier-
dził, że przez 3 lata był molesto-
wany przez Byrnsa. Lambert miał
wówczas 11 lat i był ministrantem.
Do oskarżeń dołączył się jego brat,
którego ks. Byrns także miał uży-
wać do zaspokojenia swych chu-
A merykanie to naiwniacy. Ta-
ki wniosek nasuwa się nie-
odparcie po lekturze rezultatów
sondażu przeprowadzonego przez
Centers for Disease Control and
Prevention.
Wykazał on, że przez trzy dni
w miesiącu Amerykanie czują się sfru-
strowani, melancholijni, a nawet cier-
pią na depresję. Najrzadziej przygnę-
bieni są faceci;
szansę na powtórkę kadencji? Kosz-
marny i wciąż rosnący deficyt budże-
towy spłacać będą wnuki obecnych
beztroskich filutów. Zabraknie (już
brakuje) pieniędzy na edukację, po-
moc socjalną, na walkę z przestęp-
czością, ochronę zdrowia i środowi-
ska. Grube miliardy pompowane są
tydzień w tydzień w iracką katastro-
fę oraz przetaczane do kieszeni su-
perbogaczy,
Daj MISIE napić
Policja wezwana na camping Ba-
ker Lake w stanie Washington uj-
rzała czarnego niedźwiedzia śpią-
cego na środku trawnika. Dooko-
ła dzikiego zwierza poniewierały
się puszki po piwie – puste.
Mieszkańcy campingu zeznali, że

Radosne USA
stwa, za które grozi mu do 4 lat ci... I tak pęcznieje „miłosna” kro- po nich idą pa- którzy żyją po przybyciu miś penetrował ich po-
odsiadki. W roku 2002 ks. Joseph nika Kościoła. TN nie, a na pierw- jak pączki jemniki z zimnymi napojami i wybie-
szym miejscu w maśle... rał to, co mu najbardziej przypadło
są młodzi, któ- Zmar- do gustu. Smak miał sprecyzowany:

Kanibaldancing
rzy martwią się przeciętnie o dzień
dłużej niż ich tatusiowie. Im czło-
wiek bardziej sfrustrowany, głoszą
autorzy sondażu, tym bardziej
twiona, sfrustrowana młodzież podchodziło mu wyłącznie piwo Ra-
to jakiś promyk nadziei; nic się inier. Otwierał puszki pazurami i wy-
nie poprawi, dopóki ludzie nie pijał ze smakiem. Kiedy jednak na-
zdadzą sobie w pełni sprawy z te- tknął się na piwo Bush – odrzucał je

T urysto! Bądź niezwykle ostrożny podczas urlopu na Filipinach.

Przede wszystkim – żadnych tańców!
Mężczyzna z wyspy Palawan
został aresztowany razem z dwo-
ma synami, a wszystkich oskarżo-
no... o kanibalizm. Podczas tań-
ców sąsiad potrącił żonę areszto-
wanego, ale jakże słono za to za-
płacił. Został zaszlachtowany,
a następnie mściciele obcięli mu
uszy, język i ramiona i – po pod-
smażeniu na ognisku – zjedli. Resz-
tę zwłok spalili. Na wyspie nie
ma tradycji kanibalizmu. Spraw-
cy utrzymują, że zdenerwował ich
incydent na potańcówce. PZ
prawdopodobne, że będzie pił,
a nawet jeździł bez pasów
bezpieczeństwa.
Rodzi to kilka refleksji.
Najważniejsza: dlaczego
tylko trzy dni?! Czy Ame-
rykanie naprawdę nie
zdają sobie sprawy,
jaką przyszłość zgo-
tował im obecny pre-
zydent, który na dodatek ma
go, co się dzieje. Trudno, niech
piją. Niech nawet jeżdżą bez
pasów. Ale niech coś uczynią
w dniu wyborów, bo inaczej
sondaż za rok 2008 wyka-
że, że jedyni niesfrustrowa-
ni i radośni w USA to po-
siadacze majątków powyżej
miliarda dolarów oraz re-
zydenci zakładów psychia-
trycznych. PZ
z pogardą. Kiedy już opróżnił 36 pu-
szek, zmorzył go sen.
Próby wykurzenia niedźwiedzia
z campingu spełzły na niczym – wlazł
na drzewo, gdzie spał przez kolejne
4 godziny. Wreszcie zwabiono go do
klatki z przynętą w środku. Jaką? Tak,
oczywiście – tylko piwo Rainier. Prze-
transportowany do matecznika bę-
dzie się musiał pogodzić ze smakiem
wody bezprocentowej. LF
 Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r. ZE ŚWIATA 13

Doradca Papy – kryminalistą

D oradca prawny papieża i redaktor periodyku dotyczącego
prawa kanonicznego – monsinior (prałat) Emilio Colagiovanni
– został skazany przez sąd federalny w USA na grzywnę 15 tys.
dolarów za pranie pieniędzy i udzielanie pomocy oszustowi Mar-
tinowi Frankelowi w defraudacji kilkuset milionów dolarów nale-
żących do amerykańskich firm ubezpieczeniowych.

84-letni oskarżony przyznał w Banku Watykańskim. W rze-

się do winy i wyraził skruchę:
„Bardzo mi przykro, jeżeli ko-
goś skrzywdziłem”. Karę ma za-
płacić w ciągu 30 dni i do tej po-
ry nie wolno mu opuszczać USA.
Groziło mu do 10 lat więzienia.
Sędzia złagodził karę ze wzglę-
du na wiek i marny stan zdro-
wia monsiniora.
Frankel założył pod egidą
Watykanu lewą fundację św.
„INTERESUJĄCY DZIEŃ” – 11 WRZEŚNIA 2001 Franciszka z Asyżu („FiM”
27/2004) i odpalał Stolicy Apo-
czywistości Frankel wpłacił tam
40 tys. dolarów. Gdy sprawa się
wydała, Frankel zbiegł z USA
i został ujęty po kilku miesią-
cach w Niemczech. Ma zostać
skazany w przyszłym miesiącu.
Watykan utrzymuje, że nic
o defraudacji nie wiedział i nie
odniósł żadnych korzyści mate-
rialnych. Niepodważalne dowo-
dy śledztwa mówią jednak zu-
pełnie coś innego. Władze czte-
rech stanów usiłują pociągnąć

Na wariackich papierach
Trzecia rocznica zamachów terrorystów islamskich w USA. północ, ale ponad godzinę nie miał
eskorty myśliwców, choć wiadomo
O wydarzeniach z 11 września 2001 r. sam Bush mówi: „To było, że jeden z porwanych samolo-
był interesujący dzień”. Cóż więc robił prezydent tego dnia? tów wciąż znajduje się w powie-
trzu. W pobliskiej bazie Homestead
stolskiej kasiorę za używanie jej
szyldu. Kupował firmy ubezpie-
czeniowe, które następnie ruj-
nował, wydając pieniądze na swe
wystawne życie. Wiarygodność
oszustwom zapewniał Colagio-
vanni, który potwierdzał, że
Frankel posiada zabezpieczenie
w wysokości 1,2 mld dolarów
Watykan do odpowiedzialności,
posługując się paragrafem stwo-
rzonym specjalnie do ścigania
przestępczości zorganizowanej:
odpowiedzialność za współudział
w przestępstwie ponosi każdy je-
go uczestnik, niezależnie od te-
go, czy miał korzyść majątko-
wą. TN

Niedawno wyszły na jaw szczegó-
ły tego, co robił, mówił i jak zacho-
wywał się lider USA w dniu zamachu
oraz jak funkcjonowała jego ochro-
na i świta. Wyłaniający się obraz róż-
ni się od oficjalnej hagiografii.
Po nocy spędzonej w luksuso-
Prezydent wszedł do klasy o godz.
9 i sprawiał wrażenie zadowolonego,
gdy słuchał jak drugoklasiści czytają
„Moją kózkę”. Pięć minut później
Card szepnął mu na ucho, że druga
wieża została zniszczona. Dzienni-
karze w sąsiednim pokoju o mało nie
Prawo bigotów
Air Force dyżurowały dwa myśliw-
ce gotowe do natychmiastowego star-
tu, ale nikt ich nie wzywał. Dopiero
po godzinie myśliwce F-16 – wezwa-
ne z bazy w Teksasie – pojawiły się
obok „Air Force 1”.
Na pokładzie rządowego Boein-
S herri Williams z Alabamy jest właścicielką sieci sklepów „Ple-
asures” z akcesoriami erotycznymi, które są solą w oku bigotów.

wym ośrodku wypoczynkowym Co-
lony Beach and Tennis Resort na
wyspie Longboat Key, koło Saraso-
ty, Bush wraz ze świtą wyruszył
o godz. 8.30 do odległej o 20 minut
szkoły podstawowej. O godz. 8.46
pierwszy samolot staranował wieżę
World Trade Center. Chwilę później
towarzyszący mu dziennikarze roz-
mawiali podekscytowani przez swo-
je komórki, ale Bush – choć jechał
limuzyną wyposażoną w środki łącz-
ności najwyższej jakości – nie wie-
dział o tragicznym zdarzeniu w No-
wyskoczyli przez sufit, ale Bush sie-
dział spokojnie, robiąc miny i prze-
wracając oczami. Po kolejnych 5 mi-
nutach zdecydował się opuścić klasę.
Komandos wręczył mu telefon i spy-
tał: „Czy może pan wszystkich przy-
gotować? Musimy jechać!”. Ale przez
kolejne 20 minut Bush i jego orszak
nadal bawili w szkole (patrz zdję-
cie). Nikt nie potrafi lub nie chce
odpowiedzieć na pytanie, dlaczego
prezydent nie został natychmiast prze-
mieszczony w bezpieczne miejsce.
W tym czasie w Białym Domu
ga 747 łączność nie działała – po-
dobnie zresztą jak telewizja. Bush
musiał się porozumiewać z Białym
Domem za pomocą... komórki.
Caroll Mooneyhan – szef stra-
ży pożarnej z Longboat Key – wspo-
mina, że 11 września o godz. 6 rano
pod ośrodek, gdzie nocował Bush,
podjechał samochód wiozący kilku
Arabów. Oświadczyli, że są umówie-
ni na wywiad z prezydentem. Zosta-
li jednak odprawieni przez Secret Se-
rvice, bowiem dwa dni wcześniej
w Afganistanie podczas „wywiadu”
zabito dowódcę Ahmeda Massuda,
Wnieśli oni skargę o demora-
lizację i władze stanu chyżo przy-
znały im słuszność, wydając roz-
porządzenie zakazujące sprzeda-
ży zabawek erotycznych.
Williams (a wraz z nią 7 innych
osób) odwołała się do sądu. Sąd
okręgowy dwukrotnie wydawał wy-
rok stwierdzający, że stanowy za-
kaz jest bezprawny. Dwukrotnie
władze stanowe odwoływały się do
sądu apelacyjnego, który zmieniał
tę decyzję. W ostatniej sentencji
sąd stwierdził, że konstytucyjne pra-
wo do prywatności nie obejmuje
prawa do seksualnej prywatności.
„Jeśli społeczeństwo Alabamy uzna
zakaz sprzedaży zabawek erotycz-
nych za nietrafny, bezpodstawny czy
po prostu głupi, może go odwołać
i skończyć z tym” – czytamy w wy-
roku. W obskuranckiej, pruderyj-
nej Alabamie jest to niewykonal-
ne. TW

wym Jorku. Na pytanie, dlaczego
szefa państwa nie poinformowano
o tym natychmiast, nie ma odpo-
wiedzi. Kilka miesięcy później Bush
dwukrotnie (na Florydzie i w Ka-
lifornii) opowiadał o tym w nastę-
pujący sposób: „Siedziałem przed
klasą, czekając, aż będę mógł wejść,
i widziałem, jak samolot uderza
w wieżę. Kiedyś sam latałem, więc
powiedziałem: Cóż to za okropny pi-
lot. Powiedziałem, że to musiał być
straszny wypadek”.
Opowieść ta nie trzyma się kupy
– pierwsze zdjęcia odrzutowca Ame-
rican Airlines wbijającego się w pół-
nocną wieżę WTC pojawiły się do-
piero nazajutrz.
Inni twierdzą, że Bush dowiedział
się o tym albo od szefa Białego Do-
mu Andrewa Carda, albo od swo-
jego doradcy Karla Rove’a, bo obaj
mu towarzyszyli. Mogła go też poin-
formować – już w Waszyngtonie
– Condoleezza Rice. – Nie sądzę, by
był świadom powagi sytuacji – mówi
towarzyszący Bushowi kongresman
Dan Miller.
agenci Secret Service znieśli do bun-
kra wierzgającego nogami Cheneya.
Fakty sugerują, że to on przejął do-
wództwo i wydał decyzję o zestrze-
leniu każdego niezidentyfikowane-
go samolotu. Kiedy wykryto zbliża-
jący się do Waszyngtonu odrzuto-
wiec, który nie reagował na próby
komunikacji, i zapytano Cheneya,
czy dalej podtrzymuje decyzję, ten
oświadczył: „Oczywiście, decyzja jest
aktualna”. Mimo to samolot konty-
nuował lot, a wkrótce zderzył się
z budynkiem Pentagonu.
Bush opuścił szkołę o godz. 9.35;
jego auto ruszyło z ogromną pręd-
kością w kierunku lotniska. Wkrót-
ce limuzyna zabłądziła, więc musia-
ła zawracać. O godz. 10 rano „Air
Force 1” pełną mocą silników wy-
startował prawie pionowo w górę
– jak rakieta; pasażerów pouczono,
by ciasno zapięli pasy. Zaraz po star-
cie – tak twierdzą niektórzy pasaże-
rowie samolotu prezydenckiego – od-
rzutowiec zataczał obszerne koła nad
Sarasotą, jakby nie wiedziano, gdzie
go skierować. Wreszcie poleciał na
sojusznika USA, strzelając doń z pi-
stoletu ukrytego w kamerze.
Periodyk „Foreign Policy In Fo-
cus” („Polityka zagraniczna pod lu-
pą”) opublikował 9 września br. ob-
szerny raport, oceniający stan bezpie-
czeństwa USA. Oto konkluzja: „Po-
dejście ekipy Busha do kwestii bezpie-
czeństwa kraju nie spełnia oczekiwań:
nie zabezpieczono kluczowych słabych
punktów, prawa obywatelskie są pod-
kopywane, środki finansowe rozdziela
się niewłaściwie. W „wojnie z terrory-
zmem” administracja Busha ponio-
sła poważną porażkę. Prezydent za-
wiódł jako lider. Amerykanie nie są
dziś bezpieczniejsi – są bardziej nara-
żeni na atak”.
Wspominając wydarzenia z dnia
zamachu na USA Bush stwierdził:
„To był interesujący dzień”.
PIOTR ZAWODNY
(W tekście wykorzystano dane po-
chodzące z wielomiesięcznego, skru-
pulatnego śledztwa dziennikarzy
„St. Petersburg Times”, jednego z kil-
ku niezależnych dzienników w USA).
Moore w Koloseum
S enator McCain (na zdjęciu), gardłując za Bushem na konwencji
republikańskiej, poszczuł prawicową publikę na autora filmu „Fah-
renheit 9.11”, Michaela Moore’a, nazywając go obłudnym filmowcem.
Delegaci zareagowali przecią- kontrolujący wejściówki – po otrzy-
głym buczeniem, co w wielką ra- maniu polecenia z góry – nie chciał
dość wprawiło Moore’a, który wpuszczać innych akredytowanych
w dziale prasowym przygotowy- dziennikarzy do pomieszczenia,
wał korespondencję dla dziennika gdzie siedział Moore. CS
„USA Today”. Rozpromieniony,
machał rękami, pokazywał dwa pal-
ce i – w odpowiedzi na okrzyki re-
publikanów, którzy domagali się
następnych czterech lat dla Busha
– skandował: „Dwa miesiące!”.
– Teraz wiem, jak mogli czuć się
chrześcijanie, wchodząc do rzym-
skiego Koloseum – stwierdził Mo-
ore w wywiadzie. Reżyser był gwiaz-
dą dziennikarzy, więc wejście na
konwencję trwało 45 minut, bo nie
mógł się opędzić od tłumu żurna-
listów i kamer telewizji. Policjant
 14 PRZEMILCZANA HISTORIA
ARNHEM, WRZESIEŃ 1944
Stracona brygada
W dniach powstania warszawskiego ludzie z nadzieją
patrzyli w niebo, spodziewając się, że zaraz nadlecą
alianckie samoloty, z których wyskoczą tysiące żołnierzy
spieszących na pomoc walczącej stolicy. Zadawano
sobie też pytanie, dlaczego jeszcze nie przybyła
brygada gen. Stanisława Sosabowskiego...
17 września 1944 roku, gdy po-
wstanie dogorywało, polska brygada
spadochronowa wreszcie wylądowa-
ła... Jednak nie w Warszawie, tylko
w Holandii, pod Arnhem – na tyłach
niemieckiego frontu.
Także polscy spadochroniarze by-
li przekonani, że zostaną zrzuceni
w Warszawie. Ci dzielni chłopcy, tak
bardzo skłonni brać życzenia za rze-
czywistość, nie zdawali sobie sprawy,
iż wysłanie samotnej brygady do War-
szawy, bez artylerii, czołgów i wspar-
cia lotniczego, oznaczać mogło tyl-
ko zagładę tej jednostki i pod wzglę-
dem militarnym byłoby absurdalne.
Brygada została utworzona w An-
glii, a w jej skład wchodzili żołnierze
i oficerowie 4. Brygady Strzelców, któ-
rych szkolono do prowadzenia dzia-
łań dywersyjnych na terenie okupo-
wanej Polski. Zgłaszało się tak wie-
lu ochotników, że w końcu szkole-
niem objęto całą jednostkę i w ten
sposób w roku 1942 powstała Bryga-
da Spadochronowa – pierwsza w pol-
skich siłach zbrojnych. Nic dziwnego,
że dowództwo chciało ją jak najlepiej
wykorzystać, a Brytyjczycy, obawiając
się niektórych polskich pomysłów, sa-
mi sprawowali nad jednostką kontro-
lę. W końcu formacja weszła w skład
alianckiej Armii Powietrznej, a gen.
Sosabowski (na zdjęciu) został pod-
porządkowany dowódcy brytyjskiej 1.
Dywizji Powietrzno-Desantowej, gen.
Robertowi Urquhartowi.
C
iekawym świadectwem na to, jak
Polskę postrzegało papiestwo,
jest encyklika papieża Benedyk-
ta XIV „A quo primum” z 14 czerwca
1751 r., omawiająca możliwość splu -
gawienia chrześcijaństwa przez „per -
fidię żydowską”.
Benedykt XIV wskazuje na lo-
jalność i wierność wobec religii ka-
tolickiej i Stolicy Apostolskiej Po-
laków, którzy energicznie opiera-
li się zamierzeniom tych, co siali
na polskiej ziemi ziarna „błędów,
herezji i poglądów przewrotnych”.
Polskim katolikom udało się od-
nieść „wielkie i błyskotliwe zwycię-
stwo nad luteranami, którzy stara-
li się wszelkimi środkami i na wszel-
kie sposoby, aby móc wejść do Kró-
lestwa i stanąć w nim pewnie”. Nie-
małą w tym rolę odegrał wybitnie
prokatolicki Zygmunt I Stary,
który wydawał liczne edykty (m.in.
w latach 1520, 1522, 1525) prze-
ciwko szerzeniu się reformacji. Za-
kazał rozpowszechniania książek
Lutra i udawania się na studia do
We wrześniu 1944 roku, po uda-
nym lądowaniu w Normandii i zaję-
ciu Francji oraz Belgii, alianci czuli
się bardzo pewnie. Amerykańscy
i brytyjscy generałowie wiedzieli, że
wojna jest wygrana. Pragnęli tylko
zakończyć ją w sposób efektowny, po-
pisowy – wszystko po to, by zyskać
jeszcze więcej sławy i więcej orde-
rów. Marszałek Montgomery pozaz-
drościł sławy Napoleonowi, a ponie-
waż osiągnięcia na polu bitwy sta-
nowią dla amerykańskich wojskowych
przepustkę do kariery politycznej,
więc i im potrzebne były efektowne
zwycięstwa.
Operacja „Market-Garden” to
pomysł Montgomery’ego. Chodziło
o przeprowadzenie szybkiego rajdu
jednostek pancernych przez Holan-
dię, by zagrozić niemieckiemu cen-
trum przemysłowemu, czyli Zagłębiu
Żydom nie popuszczać!
uniwersytetów, które hołdowały
nowinkom religijnym.
W dalszej części swojej ency-
kliki Benedykt XIV wskazuje na
liczne synody w Polsce i tom de-
kretów z synodów prowincji Gnie-
zno, gdzie „zanotowano wszystkie
mądre i pożyteczne zarządzenia
i ustawy Biskupów Polskich w ce-
lu zapewnienia całkowitej ochrony
życia katolickiego ich owczarni
przed splugawieniem go przez per-
fidię żydowską”. Okazuje się jed-
nak, że ówczesny stan Królestwa
Polskiego (II połowa XVIII w.)
pozostawiał wiele do życzenia,
bowiem „niektóre okolice, osiedla
i miasta, które poprzednio otoczone
były wspaniałymi murami (których
ruiny są świadkami tego faktu) i któ-
re w większości były zamieszkane
Ruhry, i skłonić III Rzeszę do kapi-
tulacji jeszcze w 1944 roku.
Podczas narady wojennej po-
święconej przygotowaniom do ope-
racji poprzedzającej „Market-Gar-
den” gen. Sosabowski z rosnącym
zdenerwowaniem słuchał, jak kolej-
ni generałowie przed-
stawiają planowane
ruchy swoich wojsk,
nie biorąc zupełnie
pod uwagę istnienia sił
nieprzyjaciela. Strzał-
ki symbolizujące siły
alianckie przesuwały
się po mapach bez
przeszkód, bo pozycje
niemieckie w ogóle
nie były naniesione.
Wreszcie Sosabowski
nie wytrzymał i krzyknął: „A gdzie
są Niemcy? Co, do cholery, będą
wtedy robić Niemcy?”.
Prowadzący naradę wysocy ofi-
cerowie brytyjscy uznali, że nie na-
leży zwracać uwagi na wybryk pol-
skiego generała, który wymądrza się
zamiast siedzieć cicho. A szkoda, bo
Sosabowski miał rację.
„Market-Garden” to ofensywa
składająca się z dwóch elementów.
przez chrześcijan (...) znalazły się
obecnie w warunkach złego utrzy-
mania i brudu, zasiedlone przez wiel-
ką liczbę żydów i prawie pozbawio-
ne chrześcijan (...) Co więcej, cały
handel artykułami powszechnego
użytku, jak trunki, a nawet wino, jest
również w rękach żydów; pozwala
się im brać w pieczę administrowa-
nie funduszami publicznymi; stali się
też dzierżawcami zajazdów i gospo-
darstw oraz zdobyli posiadłości ziem-
skie. Na wszelkie sposoby nabyli pra-
wo własności wobec ubogich chrze-
ścijan oraczy roli i nie tylko wyko-
rzystują swoją władzę w sposób nie-
ludzki i bez serca, nakładając na
chrześcijan surowe i bolesne prace,
zmuszając ich do dźwigania nad-
miernych ciężarów, ale dodatko-
wo nakładają kary cielesne, takie
Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
Pierwszy stanowiła operacja lądowa
(Garden), czyli szybki przemarsz jed-
nostek pancernych i zmotoryzowa-
nych na odległość ok. 100 km z Bor-
kel do Arnhem. Aby plan mógł się
powieść, trasę tę trzeba było poko-
nać w ciągu 2–4 dni. Po drodze na-
leżało przekroczyć Mozę, Waal oraz
dolny Ren. Tę część operacji (Mar-
ket) powierzono jednostkom po-
wietrzno-desantowym.
Przeszkody wodne i odległość
– tylko te elementy brano pod uwa-
gę, sądząc, że Niemcy przestraszą
Zygmunt I Stary
się dwudziestu tysię-
cy spadochroniarzy,
którzy wylądują na
ich tyłach. Wpraw-
dzie zwiad lotniczy
dostarczył zdjęcia
czołgów niemiec-
kich pod Arnhem,
jednak alianccy
sztabowcy uznali, że
są to maszyny zabłąkane i prawdo-
podobnie zepsute.
Na początku wszystko rozwija-
ło się zgodnie z planem. Siły pan-
cerne szły jak burza, forsując mosty
opanowane przez spadochroniarzy.
Przekroczono Mozę i rzekę Waal,
a pewne opóźnienia wynikły jedynie
stąd, że tłumy wiwatującej ludności
wstrzymywały pochód czołgów.
Problemy zaczęły się wtedy, gdy
brytyjski XXX Korpus Pancerny zna-
lazł się w odległości 17 km od Arn-
hem, a Niemcy otworzyli ogień do
jak chłosta i okaleczenie”. Inne
„potworne anomalie”, jakie do-
strzegł papież, to fakt, że żydzi
„zostali wpuszczeni do domów
szlacheckich, uzyskując uprawnie-
nia ekonomiczne i gospodarcze,
aby objąć stanowisko głównego za-
rządcy bądź ekonoma. Więc, w wa-
runkach zażyłości rodzinnej, żyją
pod tym samym dachem z chrze-
ścijanami, nieustannie traktując
ich w despotyczny sposób i otwar-
cie okazując swoją pogardę.
W miastach i w miejscach pozo-
stałych można zauważyć żydów
wszechobecnych pomiędzy chrze-
ścijanami; a co najbardziej jest ża-
łosne, żydzi w najmniejszym stop-
niu nie obawiają się mieć w swo-
ich domach chrześcijan obojga
płci, zatrudnionych w charakte-
rze służby. Raz jeszcze, skoro ży-
dzi są bardziej zaangażowani
w zajęcia handlowe, gromadzą
w nich olbrzymie sumy pieniężne
i systematycznie przechodzą do
odzierania chrześcijan z ich dóbr
 Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
czołgów. Kilka z nich spłonęło,
a wraki zablokowały szosę. Przeszko-
dę można było usunąć, ale okazało
się, że to zadanie przekracza moż-
liwości dowództwa, które wolało
uznać, że nie warto kontynuować
operacji, skoro większość celów już
osiągnięto. Ta decyzja oznaczała po-
święcenie żołnierzy z brytyjskiej
1. Dywizji Powietrzno-Desantowej
oraz polskiej 1. Samodzielnej Bryga-
dy Spadochronowej. Jednostki te na-
dal walczyły bez wsparcia w pobliżu
Arnhem, a także w samym mieście,
broniąc mostu, który dla operacji
„Market-Garden” był wprawdzie naj-
ważniejszy, ale łatwo z niego zrezy-
gnowano. Wystarczyło przyjąć, że za-
planowano „o jeden most za daleko”.
Rezultat był taki, że brytyjska dy-
wizja spadochronowa faktycznie prze-
stała istnieć, a polska brygada stra-
ciła – w zabitych, rannych i zaginio-
nych – co czwartego żołnierza. I już
do końca wojny nie wróciła na front.
Gen. Dwight Eisenhower w swo-
jej książce „Krucjata w Europie”
nawet nie wspomniał o udziale Po-
laków w operacji „Garden-Market”,
a jej niepowodzenie tłumaczył kiep-
ską pogodą. Jeszcze gorzej zacho-
wał się dowódca operacji, marsza-
łek Bernard Montgomery, który ca-
łą winę za klęskę pod Arnhem zrzu-
cił na Polaków, zarzucając im nie-
umiejętne działania i... tchórzostwo!
W obronie swych podkomend-
nych stanął generał brytyjski, do-
wódca spadochroniarzy spod Arn-
hem. Oświadczył on, że tylko dzię-
ki bohaterstwu Polaków możliwe by-
ło wycofanie resztek brytyjskiej dy-
wizji za dolny Ren.
Desant w Arnhem to jedna z naj-
tragiczniejszych bitew w naszej hi-
storii. Operacja „Garden-Market”
– wymyślona dla zaspokojenia am-
bicji brytyjskiego marszałka – zosta-
ła źle zaplanowana. Sposób wyko-
rzystania polskiej brygady okazał się
bezsensowny i doprowadził do za-
dania ciężkich strat tej najlepszej
i najbardziej nowoczesnej jednostce
polskich sił zbrojnych okresu II woj-
ny światowej.
JANUSZ CHRZANOWSKI
i własności poprzez niepohamo-
wane zdzierstwo lichwiarskie”.
W następnej części swej ency-
kliki Benedykt XIV opowiada się
za walką z rosnącymi wpływami
starozakonnych, pisząc z ubole-
waniem, że w Polsce żydom, nie-
stety, wolno robić wszystko to,
czego zakazuje Stolica Apostol-
ska. Jedynie duchowieństwo pol-
skie jest w porządku, bowiem, jak
stwierdza papież, „nie wydzierża-
wia żydom ani swoich dóbr, ani
też praw”, unika także „wszelkich
interesów z nimi, w pobieraniu lub
dawaniu kredytów”. Papież wie-
rzył, że „dobry przykład polskiego
duchowieństwa sprowadzi ze złej
drogi i osoby świeckie w Polsce
– i w końcu Królestwo Polskie oczy-
ści się z tej obrzydliwej plamy”.
Obrzydliwej plamy ciemnogrodu
i złego przykładu ze strony du-
chowieństwa doświadczamy nie-
ustannie i nijak nie możemy się
z tego oczyścić.
WOJCIECH RUDNY
„Moim pragnieniem
i celem jest pobudzić,
a nawet zmusić kapła-
nów do strzepnięcia
kurzu z Biblii i zachęcić
ich do studiowania tej
Bożej księgi na nowo”.
Słów tych nie wypowie-
dział żaden z wielkich
reformatorów prote-
stanckich, lecz chilijski
jezuita Manuel Lacunza.
Wyklęty jezuita
Manuel Lacunza urodził się
w 1731 roku w Santiago (Chile,
Ameryka Południowa) w rodzinie
arystokratycznej. Chociaż pocho-
dził z zamożnej rodziny, pociągało
go życie religijne. Jako 16-letni mło-
dzieniec wstąpił do zakonu jezu-
itów. W 1767 roku król Karol III
wydał dekret, na mocy którego
wszyscy jezuici zostali wydaleni
z Hiszpanii i jej kolonii. Lacunza
wraz z innymi współbraćmi trafił do
Europy. Wygnani jezuici przebywa-
li we Włoszech aż do 1799 roku,
kiedy to zniesiono restrykcje i po-
zwolono im powrócić do ojczystych
krajów. Lacunza – z niewiadomych
powodów – odmówił powrotu. Dwa
lata później jego martwe ciało zna-
leziono nad brzegiem rzeki na
przedmieściach włoskiej Imoli. Przy-
czyna śmierci nie była znana.
O powrocie
Mesjasza słów kilka
Dziesięć lat swego zesłania
w Imoli Lacunza spędził na roz-
myślaniu i pisaniu. Wygnanie, cho-
ciaż gorzkie, nie było bezowocne.
Z samotności i cierpień powstało
unikalne dzieło – zwłaszcza na te
czasy i miejsce, w jakim się znaj-
dował – „Przyjęcie Mesjasza
w chwale i majestacie” (w obawie
przed represjami książkę, pisaną
w języku hiszpańskim, wydano pod
pseudonimem Juan Jozafat Ben
Ezra). Książka była rezultatem in-
tensywnych studiów Biblii (szcze-
gólnie Księgi Daniela i Apokalip-
sy), niezależnych od opinii ojców
Kościoła i teologów. Więcej było
przy tym modlitwy i racjonalnego
myślenia niż teologicznych dywaga-
cji. Lacunza nie zgadzał się na ko-
ścielne wykładnie biblijnych pro-
roctw i niektórych nauk Nowego
Testamentu. Był zwolennikiem lite-
ralnej interpretacji Pisma Święte-
go, która nie pozwala na takie nad-
użycia, i dokonał wyraźnego podzia-
łu między artykułami wiary a kon-
trowersyjnymi przypuszczeniami.
Był rozczarowany poziomem życia
religijnego zakonu, do którego na-
leżał. Nie zgadzał się na deizm
– kierunek bardzo wówczas mod-
ny zarówno w kręgach katolickich,
jak i protestanckich.
Swoją podstawową ideę wyra-
ził w słowach: „Jezus Chrystus po-
wróci z nieba na ziemię we wła-
ściwym czasie, znanym tylko Jego
Ojcu (...). Nie będzie się śpieszył,
lecz nie będzie tak bardzo zwlekał,
jak niektórzy myślą. Nie tylko przyj-
dzie sądzić umarłych. Najpierw jed-
nak osądzi żywych. Oczywiście ten
sąd żywych i umarłych nie może
być jednym sądem, będą to raczej
dwa różne sądy”.
Znaczną część dzieła poświę-
cił Lacunza proroctwom z Księ-
gi Daniela, powrotowi Chrystusa,
milenium, Sądowi Ostatecznemu.
Były to zbyt niepokorne tezy, by
spodobały się jego wszyst-
kim kolegom po fachu.
Od podziwu
do wściekłości
Książka Lacunzy wywierała
ogromny wpływ na czytelników. Już
podczas pisania poszczególne jej
części były kopiowane i rozsyłane.
Gdy się ukazała, większość ducho-
wieństwa rzymskokatolickiego po-
tępiła zarówno jej treść, jak i me-
todologię. Krytyka koncentrowała
się szczególnie na pięciu zagadnie-
niach:
¤ Odrzucenie ojców Kościoła
jako najważniejszego źródła biblij-
nej interpretacji;
¤ Akceptacja literalnej inter-
pretacji Biblii w przeciwieństwie do
metody alegorycznej;
¤ Identyfikacja antychrysta
w ujęciu moralnym;
¤ Krytyczne spojrzenie na hie-
rarchię kościelną w świetle rozdzia-
łów 13. i 14. Apokalipsy;
¤ Milenium rozpocznie się
i zakończy zmartwychwstaniem
– pierwsze będzie zmartwychwstanie
MITY KOŚCIOŁA
sprawiedliwych, a drugie – niespra-
wiedliwych.
Wielu przyjaciół Lacunzy z za-
konu jezuitów podziwiało go jednak
i broniło. W Ameryce Południowej
książka była tak popularna, że
jeden z religijnych przywódców
Argentyny, Manuel Belgrano,
przeznaczył w 1816 roku własne fun-
dusze na jej opublikowanie w Lon-
dynie. Cartes w swoim „Słowniku
biograficznym” uznał Lacunzę za
jednego z najwspanialszych teolo-
gów stulecia, który „wzniósł biblij-
ną egzegezę na taki poziom, jakiego
nie osiągnął żaden inny współczesny
autor ani w Europie, ani w Amery-
ce”. Felix Torres
Amat, tłumacz
Wulgaty na język
hiszpański, napisał o pracy Lacun-
zy: „Godna głębokiego zaintereso-
wania. Szczególnie dla tych, którzy
poświęcają się studiom Pisma Świę-
tego, jest tam światło, jak zrozu-
mieć jego trudne fragmenty”.
W roku 1811 w Kadyksie uka-
zało się pierwsze wydanie książki
w języku hiszpańskim. Reakcja na-
stąpiła osiem lat później – w 1819
roku Trybunał Świętego Oficjum
w Madrycie nakazał, by książkę wy-
cofano ze sprzedaży. W sierpniu
1824 roku Leon XII umieścił ją
na indeksie ksiąg zakazanych z uwa-
gą: „We wszystkich językach”.
Mimo to dzieło Lacunzy po-
wszechnie czytano i dyskutowano
o nim. Jego zasięg nie ograniczył
się tylko do języka hiszpańskiego
i do katolickich obszarów Amery-
ki Łacińskiej. Tłumaczono je na
wszystkie podstawowe języki euro-
pejskie. Zaprezentowane poglądy
były szeroko dyskutowane na słyn-
nej międzywyznaniowej konferen-
cji w Albury Park (Anglia) w latach
15
1826–1830, poświęconej zagadnie-
niom proroczym.
Przywrócić nadzieję
Manuel Lacunza postrzegał hi-
storię jako nieprzerwany łańcuch
wydarzeń, prowadzący aż do po-
wtórnego przyjścia Chrystusa. Ta-
kie spojrzenie było powrotem do
historycznej metody interpretacji
proroctw biblijnych i zdecydowanie
przeciwstawiało się pochodzącej
z czasów kontrreformacji metodzie
futurystycznej Franciszka Ribery
oraz metodzie preterystycznej Luisa
de Alcazara, które to metody pró-
bowały wydarzenia opisane w Księ-
dze Daniela i Objawieniu pchnąć
bądź to w odległą przyszłość, bądź
to w odległą przeszłość.
I choć nie z każdym szczegółem
interpretacji Pisma Świętego, prezen-
towanej przez Lacunzę, można się
zgodzić, to jego zasługi na polu po-
nownego przywrócenia autorytetu Bi-
blii – a zwłaszcza w ożywieniu nauki
o powtórnym przyjściu Chrystusa
– są ogromne.
To przecież Chrystus powiedział:
„Niechaj się nie trwoży serce wasze;
wierzcie w Boga i we mnie wierzcie!
W domu Ojca mego wiele jest miesz-
kań (...). Idę przygotować wam miej-
sce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miej-
sce, przyjdę znowu i wezmę was do sie-
bie, abyście, gdzie ja jestem, i wy by-
li” (J 14. 1–3). W pewnym sensie hi-
storia biblijna jest historią adwentu
(przyjścia), historią Boga, który przy-
szedł, aby ziemię stworzyć, który po-
nownie przyszedł, aby ją zbawić,
i wreszcie powróci, aby odnowić świat
i jego mieszkańców. Jeden na dwa-
dzieścia wersetów Nowego Testamen-
tu mówi o powtórnym przyjściu. To
jedna z najbardziej wyraźnych i pod-
stawowych nauk Pisma Świętego. Bez
powtórnego przyjścia nie ma żadnej
nadziei dla chrześcijan.
Apel Lacunzy do jego braci ka-
tolików, aby odkurzyć Pismo Świę-
te, jest wciąż aktualny.
STANISŁAW NIMICZ
 16 CZUCIE I WIARA
im byli gnostycy i o
K czym traktują ich pi-
sma? Dan Brown uka-
zuje ich w swej książce
jako „pierwotnych chrześcijan”, któ-
rych wersja chrześcijaństwa była
wcześniejsza od zaprezentowanej
w Nowym Testamencie. Czyżby?
Poglądy gnostyków
Gnostycyzm (od greckiego gno-
sis – wiedza) był wpływowym nur-
tem religijnym w pierwszych wie-
kach. Wtajemniczonym oferował
ezoteryczną wiedzę, która miała
prowadzić do zbawienia. Składały
się na nią duchowe objawienia i po-
glądy zaczerpnięte z religii greckiej,
perskiej, babilońskiej, egipskiej, ju-
dejskiej i chrześcijańskiej. Gnosty-
cy postrzegali materialny świat ja-
Kod da Vinci – fakt czy fikcja? (2)
Jednym z bohaterów książki „Kod Leonarda da Vinci”
jest niejaki Teabing. Brown zrobił z niego eksperta od
teologii i historii chrześcijaństwa, ale jego tendencyjne
poglądy bywają błędne. Mówi na przykład, że w czasach
apostolskich istniało około 80 ewangelii, z których
tylko 4 wybrano do Nowego Testamentu. Nie jest to
prawda, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę niedawno
odkryte gnostyckie pisma, w tym ewangelie.
ko więzienie dla niematerialnej du-
szy. Zrodziło to wśród nich dwie
postawy. Jedni żyli niemoralnie,
uważając że skoro grzeszne ciało
i tak czeka zagłada, to można fol-
gować jego żądzom; drudzy obie-
rali celibat i ascetyzm, umartwia-
jąc swe ciała. W ich pismach mał-
żeństwo i macierzyństwo, a często
nawet i kontakty seksualne, napięt-
nowane są jako rzeczy przyziem-
ne, od których prawdziwie nawró-
cony ma być wolny. Apostoł Paweł
zapowiadał takie tendencje i prze-
strzegał: „A Duch wyraźnie mówi,
że w późniejszych czasach odstąpią
niektórzy od wiary i przystaną do du-
chów zwodniczych i będą słuchać
nauk szatańskich, uwiedzeni obłudą
kłamców, naznaczonych w sumieniu
piętnem występku, którzy zabrania-
ją zawierania związków małżeńskich,
przyjmowania pokarmów, które stwo-
rzył Bóg, aby wierzący oraz ci, któ-
rzy poznali prawdę, pożywali je
z dziękczynieniem” (1 Tm 4. 1–3).
Największa różnica między po-
glądami gnostyków a Biblią pole-
gała na tym, że odrzucali oni Bo-
ga jako Stwórcę, czyniąc z Niego
pomniejszego tyrana, demiurga, któ-
rego utożsamiali ze starotestamen-
towym Jahwe. Gardzili Nim i Jego
Prawem, a życie materialne stwo-
rzone przez Niego na ziemi uważa-
li za omyłkę. Obarczyli Go też od-
powiedzialnością za grzech i jego
skutki. W upadku pierwszych ludzi
widzieli wyzwolenie, a w wężu, któ-
ry ich zwiódł, źródło swej mądro-
ści. Według nich, Jezus Chrystus nie
przyszedł, aby cierpieć i umrzeć za
ludzi, lecz jako mistrz mający wy-
jawić ludziom sekretne prawdy.
Gnostycy uważali, że to nie Jego
ofiara, lecz znajomość tych prawd
przywróci ludziom utraconą bo-
skość!
W 1945 r. wieśniak Muhammed
Ali znalazł w egipskim Nag Ham-
madi bibliotekę gnostyków z IV w.
Składała się z 52 pism. Wśród nich
było kilka ewangelii – w tym Ewan-
gelia według Tomasza, Ewangelia we-
dług Filipa i Ewangelia według Ma-
rii – które powstały w II/III wieku.
Pisma gnostyków nie były ta-
jemnicą przed odkryciem w Nag
Hammadi, jak sugeruje Brown.
Znane były dzięki wzmiankom
w dziełach wczesnochrześcijańskich
pisarzy, takich jak Ireneusz
(130–200), Hipolit (170–236), Ter-
tulian (160–220) czy Epifaniusz
(310–403). Przestrzegali oni
chrześcijan przed gnostykami, wy-
kazując, że ich pisma zawierają po-
glądy sprzeczne z nauką Jezusa
i apostołów. Odkrycie biblioteki
gnostyków pomogło dowieść, że pi-
sarze chrześcijańscy nie przesadzi-
li w ocenie. Podczas gdy Biblia uka-
zuje grzech jako główny problem
ludzkości, gnostycy uważają, że jest
nim brak wiedzy. Ewangelia według
Tomasza wyraża pogląd, że świa-
tłość jest już w człowieku, tylko trze-
ba ją odkryć w swoim wnętrzu, na-
tomiast Jezus nauczał, że prawdzi-
wą światłość duchową można zna-
leźć tylko w Bogu: „Ja jestem świa-
tłością świata. Kto idzie za mną,
nie będzie chodził w ciemności, ale
będzie miał światłość żywota” (J 8.
12). Zbawienie – według gnostyków
– nie jest dziełem ofiary Chrystusa,
lecz tkwi w człowieku. W Ewan-
gelii według Tomasza czytamy: „Je-
śli dasz to, co jest w tobie, to co
jest w tobie, zbawi cię. Jeśli nie dasz
tego, co jest w tobie, to czego nie
dasz, zniszczy cię”.
Gnostycy przekonywali, że zba-
wienie, królestwo Boże i duchowy
wzrost są ugruntowane na człowie-
ku, a Nowy Testament świadczy,
że na Chrystusie. Mamy tu do czy-
nienia z dwiema opozycyjnymi filo-
zofiami. Obie posługiwały się po-
dobną terminologią i podobnymi
pismami (np. ewangeliami), ale re-
prezentowały odrębną teologię. Dan
Brown w „Kodzie Leonarda da Vin-
ci” imputuje, że pisma gnostyków
nie znalazły się w Nowym Testa-
mencie tylko ze względu na inter-
wencję Kościoła czy też cesarza
Konstantyna w IV w. Nie jest to
prawda.
Pisma gno-
styków nie mo-
gły się znaleźć w ka-
nonie Biblii po pierwsze dlatego,
że nie napisali ich ci, których imio-
na noszą, po drugie – powstały dłu-
go po śmierci apostołów, a po trze-
cie – reprezentują ewangelię od-
mienną od głoszonej przez Jezusa
i apostołów.
Nie-Ewangelie
Dan Brown ustami głównych bo-
haterów swej książki – „historyka”
Teabinga i „profesora” Langdona
– popełnia gafę za gafą. Teabing mó-
wi na przykład, że w czasach apostol-
skich było około 80 ewangelii, z któ-
rych tylko cztery trafiły do Nowego
Testamentu. Tymczasem wszystkich
ewangelii, włącznie z apokryficzny-
mi i gnostyckimi jest mniej niż
20. Wspomniani wyżej „eksperci”
Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
orzekają kilka razy, że najwcześniej-
szymi pismami chrześcijan były
ewangelie gnostyków, ale Kościół
wyeliminował je, a na ich miejsce
wybrał do kanonu późniejsze czte-
ry Ewangelie. Jest to nieprawda.
Znawcy tematu za najwcześniej-
szą zgodnie uważają Ewangelię we-
dług Marka, następnie Mateusza, Łu-
kasza i Jana. Gnostyckie pisma po-
średnio potwierdzają tę kolejność,
gdyż najczęściej odwołują się do
Ewangelii według Jana, która powsta-
ła najpóźniej, zapewne pod koniec
I wieku, a zatem najbliżej czasów,
w których gnostycyzm zaczął się roz-
powszechniać. Ewangelia według Ja-
na, jego listy, a także Apokalipsa trak-
towane były później z pewną rezer-
wą przez niektórych chrześcijan, a to
właśnie dlatego, że były popularne
wśród gnostyków.
Na to, że
ewangelie
gnostyków
powstały
później,
wskazują też
cytowane
w nich frag-
menty Nowe-
go Testamen-
tu, na przykład poniższy frag-
ment z Ewangelii według Fi-
lipa zawiera dwa takie cyta-
ty: „»Ani ciało, ani krew nie
będą mogły dziedziczyć kró-
lestwa Bożego« [1 Kor 15. 50].
Które nie będzie dziedziczyć?
To, które jest na nas. Które
zaś tylko będzie dziedziczyć?
To [ciało] Jezusa i Jego krew.
Dlatego powiedział: »Kto nie
będzie pożywał mojego cia-
ła ani pił mojej krwi, nie
będzie miał życia w so-
bie« [J 6. 53]”.
Porównując ewan-
gelie gnostyków z no-
wotestamentowymi,
przekonamy się, że nie są one ewan-
geliami w pełnym tego słowa zna-
czeniu. Nie zawierają opisu służby
i nauk Jezusa. Nie ma w nich
wzmianek o miastach, rzekach, gó-
rach, nie ma żadnej chronologii.
Stanowią jedynie zbiór przypisanych
Jezusowi powiedzeń. Myśli te są po-
zbawione kontekstu, co dowodzi,
że spisano je wiele pokoleń po cza-
sach Jezusa, gdyż inaczej towarzy-
szyłyby im okoliczności, w jakich
zostały wypowiedziane.
Ewangelie gnostyków nie opisu-
ją życia Jezusa jako człowieka ani
nie czynią Jezusa bardziej ludzkim.
To kanoniczne ewangelie ukazują Je-
zusa jako człowieka, który głoduje,
je, smuci się, współczuje, płacze, cier-
pi, pragnie, umiera. Natomiast gno-
styckie ewangelie nie mówią prawie
niczego o ludzkim życiu Jezusa,
a jednak Dan Brown wydaje o pi-
smach z Nag Hammadi następujące
nieprawdziwe świadectwo: „Nie tyl-
ko podają prawdziwą historię Graala,
ale pokazują Chrystusa jako czło-
wieka”. Takie wypowiedzi budzą po-
ważne wątpliwości, czy autor „Ko-
du Leonarda da Vinci” w ogóle za-
poznał się z treścią tych pism.
W gnostyckich ewangeliach na-
trafimy na wypowiedzi Jezusa, któ-
re znamy z kanonicznych ewange-
lii, a także na takie myśli, które mógł-
by wypowiedzieć każdy inny przy-
wódca religijny. Znajdziemy w nich
także poglądy sprzeczne z naukami
Pisma Świętego, na przykład idee
panteistyczne: „Rozłup drewno, Ja
tam jestem. Podnieś kamień, a znaj-
dziesz Mnie tam” (Ewangelia według
Tomasza). Wiele z przypisywanych
Jezusowi powiedzeń to myśli gno-
styków zebrane bez składu i ładu.
Niektóre z nich to po prostu głup-
stwa, na przykład poniższe wybra-
ne z Ewangelii według Tomasza:
7. Rzekł Jezus: „Szczęśliwy lew,
którego zje człowiek. I lew stanie się
człowiekiem. Przeklęty człowiek, któ-
rego zje lew. I człowiek stanie się
lwem”.
22. Spytali Go: „Jeśli staniemy
się małymi, wejdziemy do królestwa?
Odrzekł im Jezus: „Wejdziecie, jeśli
macie zwyczaj czynić dwa jednością
i stronę wewnętrzną czynić tak, jak
stronę zewnętrzną, a stronę zewnętrz-
ną tak, jak wewnętrzną, stronę gór-
ną jak stronę dolną, i jeśli macie
zwyczaj czynić to, co męskie i żeń-
skie jednością, aby to, co jest mę-
skie nie było męskim, a to, co jest
żeńskie nie było żeńskim; jeśli bę-
dziecie mieli zwyczaj czynić oczy jed-
nym okiem, a jedną rękę dacie
w miejsce ręki i nogę w miejsce no-
gi, i obraz w miejsce obrazu – wte-
dy wejdziecie do królestwa”.
56. Rzekł Jezus: „Kto poznał
świat, znalazł trupa, a kto znalazł
trupa, świat nie jest go wart”.
98. Rzekł Jezus: „Królestwo Oj-
ca podobne jest do człowieka pra-
gnącego zabić możnego pana. Wy-
dobył miecz w swym domu i wbił
go w ścianę, aby poznać, czy jego
ręka będzie silna. Wówczas zabił
możnego pana”.
Ewangelie gnostyków nie zawie-
rają sekretnej gnozy, lecz znane skąd-
inąd wypowiedzi Jezusa i gnostycką
filozofię. Nie znajdziemy w nich ni-
czego, co pozwoliłoby lepiej poznać
nauki i osobę historycznego Jezusa.
I nic dziwnego, skoro Ewangelia we-
dług Filipa czy Ewangelia według
Marii Magdaleny powstały ponad
100 lat po ewangeliach i listach no-
wotestamentowych, a niektóre do-
piero w III i IV w.
Wbrew konspiracyjnym mrzon-
kom Browna wcześni chrześcijanie
nie odrzucili pism gnostyków, gdyż
tak kazał im Kościół. Nie jest też
prawdą, że je niszczyli, gdyż wiemy,
że chrześcijanie czytali i kopiowali
ewangelie gnostyków, pomimo że nie
uważali ich za natchnione. Odrzuci-
li je, gdyż powstały po śmierci apo-
stołów, były pseudoepigrafami i za-
wierały treści sprzeczne z Biblią.
Czym wyjaśnić rosnącą popular-
ność gnostycyzmu oraz pism takich
jak Ewangelia według Tomasza? Gno-
stycy poszukiwali boskości i zbawie-
nia w sobie, gdyż cechował ich taki
sam narcyzm, jakim charakteryzuje
się dzisiejsze pokolenie. (Cdn.)
Dr ALFRED J. PALLA
 Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
C
o łączy Amenhotepa III, Za -
ratusztrę, Perseusza, Bud -
dę i Platona z Jezusem z Na-
zaretu? Wszyscy oni, zgodnie z wia -
rą swoich czcicieli, zostali spło -
dzeni w wyniku niepokalanego po -
częcia i narodzili się z dziewic.
Gdy ludzie starożytni chcieli ko-
goś wywyższyć, przypisywali mu ce-
chy, których nie posiadali inni śmier-
telnicy. Tak jak w przypadku Jezusa,
układanie życiorysu zaczynano od
NIEŚWIĘTE PISMO
Niepokalanie poczęci
opowieści o niepokalanym, a więc
bezgrzesznym poczęciu.
W Ewangelii Łukasza czytamy,
jak to anioł Gabriel zapowiedział Ma-
ryi niepokalane poczęcie Jezusa – Sy-
na Najwyższego: „Duch Święty zstąpi
na ciebie i moc Najwyższego zacieni
cię” (Łk 1. 35). Podobne opowieści
krążyły o innych bohaterkach Biblii
– Sarze, Lei, Rebece, Racheli i Elż-
biecie, których łona zostały otwarte
i zapłodnione w cudowny sposób.
O 90-letniej Sarze, małżonce 100-let-
niego Abrahama, napisano: „I nawie-
dził Pan Sarę, jak obiecał: uczynił Pan
Sarze, jak zapowiedział i poczęła Sa-
ra” (Rdz 17. 17; 18. 11; 21. 1).
Zapłodnienie kobiety, najczęściej
dziewicy, przez boga i narodziny sy-
na bożego to wierzenia znane we
wszystkich zakątkach świata. Wierzo-
no, że „bogowie” łączą się z kobie-
tami, by za ich pośrednictwem odro-
dzić się w ciele króla, proroka lub
innej osobistości. Czasami czynili to
N ajbardziej nowoczesne i jedno-
cześnie poreligijne społeczeń-
stwa stanęły przed nowym, poważ-
nym problemem – powolnego wymie-
rania. Spadająca dzietność w najbar-
dziej rozwiniętych krajach to nie
tylko problem demograficzny, ale tak-
że światopoglądowy.
Można zadać sobie pytanie, jaki
związek z wyznawanym światopoglą-
dem może mieć społeczny proces
malejącej liczby urodzin. Rodzi się
coraz mniej dzieci, bo ludzie
nie bardzo widzą powody, dla ŻYCIE PO RELIGII
których mieliby wydawać na
Deficyt dzieci
świat potomstwo. Powód pod-
stawowy – przyzwyczajenie (bę-
dę miał dzieci, bo mieli je moi
rodzice i prawie wszyscy inni
dookoła) – nie jest już żadnym sen-
sownym motywem w społeczeństwie,
w którym dominuje indywidualizm.
Każe on przewartościowywać wszyst-
kie wzorce społeczne pod kątem po-
trzeb i oczekiwań danej jednostki.
Powód drugi i nie mniej ważny
– przypadkowe poczęcia – odchodzi
w przeszłość dzięki coraz doskonal-
szej antykoncepcji i łatwemu dostę-
powi do aborcji. Mało która kobieta
w Europie Zachodniej daje się tak-
że nabrać na macierzyństwo rozumia-
ne jako danie dowodu własnej kobie-
cości – większość pań znajduje samo-
realizację w miłości, pracy zawodo-
wej lub społecznej. Podobnie starsze
pokolenie nie oczekuje już od dzie-
ci wsparcia. Emerytury, różne formy
za ich zgodą, innym razem brutalnie
gwałcili lub zapładniali podstępnie.
Czasem w tym celu wysyłany bywał
„duch święty” – bądź pod postacią
gołębicy, bądź promienia świetlne-
go. O zdumiewających podobień-
stwach pomiędzy Jezusem a Herakle-
sem pisaliśmy w „FiM” 30/2004.
Na jednym z sumeryjskich zabyt-
ków król Akadu Sargon I (ok. 2340
p.n.e.), który tytułował się „synem bo-
żym”, rozgłaszał taką wieść: „Poczę-
ła mnie matka dziewicza kapłanka,
mój ojciec jest nieznany”. Egipskie ma-
lowidła sprzed 3,5 tys. lat przedsta-
wiają na ścianach świątyni w Lukso-
rze historię przyjścia na świat fara-
ona Amenhotepa III w kilku aktach:
Najpierw boski posłaniec Thot – duch
święty – zwiastuje dziewicy niepoka-
lane poczęcie. Następnie bóg Nef
przenika do jej ciała, przykładając do
ust symbol życia – krzyż (anch). Po
narodzinach boskiemu dziecięciu hołd
składają inni bogowie i ludzie – w tym
trzej książęta przynoszący dary. Świę-
te księgi irańskie podają, że narodzi-
ny proroka Zaratusztry zostały prze-
powiedziane trzy tys. lat przedtem.
Dobry bóg Ormuzd wysłał anioła, któ-
ry w łodydze rośliny przyniósł dzie-
wicy ducha świętego: „I oto ciało po-
łączyło się z duchem”. Tymczasem
w Indiach opowiadano o Buddzie
(ok. 560–480 p.n.e.), że przed swoim
urodzeniem istniał w niebiosach.
Aby wyzwolić wszystkie żyjące istoty
ubezpieczeń i opieka państwa – wszyst-
ko to sprawia, że już nikt nie jest zda-
ny na łaskę lub niełaskę potomstwa.
Tak więc nie ma już wielu powodów,
aby zdobywać się na trud macierzyń-
stwa i ojcostwa, stan pracochłonny,
uciążliwy i jakże często niewdzięcz-
ny. Nikt nie ma przecież pewności,
że – inwestując w dziecko najlepsze
lata swojego życia i mnóstwo pienię-
dzy – nie wychowa sobie człowieka
obcego, a nawet wrogiego.
I tutaj dochodzimy do spraw
światopoglądowych – już mało kto
poważnie bierze słowa Biblii o tym,
aby „rozmnażać się i czynić sobie
ziemię poddaną”, za powód do ro-
dzenia dzieci. Nie wynika to tyl-
ko ze spadającego zaufania do
„ksiąg natchnionych” i autorytetu
kościołów. Ludzie – nawet ci wie-
rzący – zdają sobie sprawę z tego,
że ziemia jest aż nadto zaludnio-
na i „poddana” (a raczej dewasto-
wana przez człowieka). Nawet te-
raz, przy spadającym przyroście
naturalnym na półkuli północnej,
liczba ludności świata rośnie każ-
dego roku o 80 mln – to tak jak-
by co 12 miesięcy przybywał świa-
tu kraj wielkości Niemiec! Cały
z okowów cierpienia, zdecydował się
wcielić w ludzką postać za pośrednic-
twem kobiety. Wybór padł na dzie-
wicę Maję. Jako pięciobarwny pro-
mień światła przeniknął do jej ciała
i w ten sposób nastąpiło niepokala-
ne poczęcie ziemskiego Buddy. Rów-
nież i w tym przypadku podczas je-
go narodzin ukazała się gwiazda,
a królowie przybyli z darami...
Synem dziewicy był też grecki he-
ros Perseusz. Jego dzieje są zresztą
w wielu miejscach tak podobne do
dziejów Chrystusa, że już Justyn
Męczennik (II w.) wyjaśniał je
w ten sposób, iż szatan wiedząc
o przyjściu Chrystusa, specjalnie spo-
wodował taki bieg zdarzeń, by ży-
cie chrześcijańskiego zbawiciela stra-
ciło na oryginalności. Gdy z kolei
uczniowie Platona deifikowali swo-
jego mistrza, stworzyli legendę, ja-
koby ojciec Platona, Aryston, po-
wstrzymał się od obcowania ze swą
dziewiczą małżonką Periktione, pó-
ki ta nie wydała na świat syna spło-
dzonego z Apollinem.
W sumie nawet Biblia, gdy się
jej lepiej przyjrzeć, nie przydaje się
do umocnienia wiary w niepokala-
ne poczęcie Jezusa.
Co prawda zwiastował je anioł,
a u Łukasza reakcją ciężarnej Maryi
jest nawet entuzjastyczny hymn („Ma-
gnificat”), to jednak – o dziwo! – nie-
co później nie pojmuje ona tego, co
dzieje się z jej dzieckiem i co o nim
słyszy od ludzi (Łk 2. 33, 49n). Za-
tem z tych miejsc NT, których nie za-
tarła całkowicie chrześcijańska mito-
logia, wynika jednoznacznie, że sa-
ma Maryja nic nie wiedziała o nad-
przyrodzonym przyjściu na świat i wy-
wyższeniu swojego pierworodnego.
ARTUR CECUŁA
ten przyrost dokonuje się jednak
w krajach zacofanych i najmniej roz-
winiętych. Ale dzięki telewizji nawet
tam rozprzestrzenia się euroamery-
kański model małodzietnej rodziny.
I tam prędzej czy później rozprze-
strzeni się antykoncepcja, a religie
napędzające rozrodczość (zwłasz-
cza islam) stracą na znaczeniu. Co
się wtedy stanie? Czy będzie to na-
turalny koniec gatunku ludzkiego,
skoro nie udało nam się przedłużyć
życia w nieskończoność i cią-
gle jest niezbędna fizyczna wy-
miana pokoleń?
Być może jednak tak nie
będzie. W wielu krajach pró-
buje się rozwiązać ten pro-
blem, płacąc rodzicom coraz
więcej za urodzenie i wychowanie
dzieci. Pionierem w tej dziedzinie
(jak i wielu innych dziedzinach) jest
Skandynawia. Szczególnie w Nor-
wegii rodzicielstwo staje się ro-
dzajem zawodu wykonywanego dla
dobra ogólnospołecznego i opłaca-
nego z publicznych pieniędzy. To
jest jakieś wyjście, które przy oka-
zji rozwiąże problem przypadko-
wości rodzicielstwa – trudno nie
odnieść wrażenia, że najwięcej dzie-
ci mają akurat te osoby, które ich
mieć raczej nie powinny. Kto pła-
ci, ten wymaga, więc będzie moż-
na oczekiwać od zawodowych ro-
dziców odpowiedniej opieki i umie-
jętności pedagogicznych.
MAREK KRAK
SZKIEŁKO I OKO
Rozmowa z prof. Marią
Szyszkowską, filozofem,
senatorem RP
– Czy propagowana przez Ko-
ściół dobroczynność jest właści-
wą odpowiedzią na palące pro-
blemy społeczne?
– Przeciwnie, jest zupełnym
nieporozumieniem, nie mówiąc już
o tym, że kościelna filantropia ma
prawie zawsze źródło w dotacjach
państwowych i zwolnieniach po-
datkowych. Społeczeństwo sądzi
czasem, że to, co daje Kościół, wy-
nika z ofiarności duchownych. Naj-
częściej jednak są to pieniądze po-
chodzące z podatków wszystkich
obywateli.
– A wygląda to tak, jakby
biskupi od ust sobie odejmo-
wali, aby dać biednym...
– Właśnie, to jest dziwna spra-
wa z tą ofiarnością duchownych.
Myślę, że gdyby im naprawdę zale-
żało na bied-
nych, to jeździ-
liby najskrom-
OKIEM HUMANISTY (93)
Dobroczynność
niejszymi samochodami i mieszka-
li w niewystawnych plebaniach. Ko-
ścioły miałyby skromne wnętrza. Ni-
komu nie przychodziłoby do głowy
budowanie bursztynowych ołtarzy.
Złoto w kościołach i miliony bied-
nych ludzi to nazbyt duży kontrast.
– Ale czy w ogóle „zrzutka”
na biednych to jest właściwe
rozwiązanie ich kłopotów?
– W żadnym razie. Likwidacja
biedy powinna być przedmiotem
rozwiązań systemowych, a nie jał-
mużny ofiarowywanej przez boga-
tych. Los osób niezamożnych nie
powinien zależeć od gestów dobrej
woli i łaski kogokolwiek, bo to na-
rusza godność człowieka, o której
zresztą Kościół tak często mówi.
– Tak się składa, że katopra-
wica, a nawet osoby odwołujące
się do lewicowych wartości, za-
chowują się tak, jakby dobroczyn-
ność państwa należało zastąpić
dobroczynnością Kościoła. Nie
jestem pewien, czy najlepszym
pomysłem jest mnożenie progra-
mów dokarmiania dzieci i ludzi
sędziwych. Oczywiście, trzeba ich
nakarmić, ale czy nie lepiej jest
w tym celu na przykład obniżyć
podatki najbiedniejszym albo
uczciwiej rewaloryzować emery-
tury, zamiast zapraszać do jadło-
dajni z gorącą zupą?
– W żadnym wypadku emery-
ci nie zasłużyli sobie na to, aby
uwłaczać im dokarmianiem z sa-
morządowych czy caritasowskich
garkuchni. Uważam też za skandal
sugerowanie, że osoby pracujące
obecnie w jakiś sposób „utrzymu-
ją” emerytów. Przecież wszyscy oni
płacili przez długie lata wysokie
składki i nikt nie robi im łaski,
wypłacając teraz świadczenia. To
jest podstawowa sprawiedliwość,
17
Fot. Krzysztof Krakowiak
a nie żaden przywilej. Jeżeli teraz
– z powodów jakoby demograficz-
nych czy innych – rzekomo braku-
je pieniędzy, to istnieją przecież
sposoby, aby je znaleźć. Wystar-
czy zaniechać prowadzenia wojen
w imię amerykańskich interesów,
przestać kupować za miliardy do-
larów niepotrzebne społeczeństwu
samoloty bojowe, zaniechać Fun-
duszu Kościelnego i innych dota-
cji dla Krk itp. Pieniądze są, trze-
ba tylko rozstrzygnąć, czy zależy
nam na godnym życiu współoby-
wateli, czy na dogadzaniu bogatym
biskupom i księżom albo na jakichś
pseudomocarstwowych ambicjach.
– A więc trzeba dyskusji o ce-
lach, dla których istnieje pań-
stwo, bo skoro nie po to, aby po-
móc obywatelom w zapewnieniu
godnego życia, to po co...
– Nie było dyskusji nad ustro-
jem społecznym i gospodarczym III
RP. Z senatorem Witoldem Gład-
kowskim złożyliśmy wniosek do mar-
szałka Senatu o podjęcie dyskusji
nad sposobem wydatkowania pu-
blicznych pieniędzy, ale nasz wnio-
sek przesunięto na przyszły rok.
Zresztą uchwala się ustawy, które
na lata decydują, na co będą wyda-
wane pieniądze z kolejnych rocz-
nych budżetów. Na przykład posta-
nowiono wesprzeć znaczą kwotą uni-
wersytet w Poznaniu. Nie wiadomo,
dlaczego akurat ten. Proponowałam
kilka miesięcy temu, by usiąść – tym
razem przy kwadratowym stole
– i wreszcie ustalić kierunki polity-
ki gospodarczej. Powinna ona od-
powiadać oczekiwaniom ogółu spo-
łeczeństwa. Poza tym jeśli pieniędzy
brakuje, to tym bardziej trzeba
liczyć każdą złotówkę, oszczędzać,
na czym tylko można, i pamiętać
o priorytetach, czyli z pewnością nie
o Świątyni Opatrzności. Niestety, nie
mam siły wykonawczej...
Podkreślę, że pieniądze są, tyl-
ko źle się je wydatkuje. Nie można
także dziwić się narastaniu przestęp-
czości, skoro rośnie grupa osób po-
zbawionych jakichkolwiek docho-
dów. Nie chodzi o to, aby pomagać
biednym, ale o stworzenie takiego
systemu, by ludzie byli w stanie za-
robić na swoje utrzymanie. Tymcza-
sem polityka, która jest prowadzo-
na – niezależnie, czy przez prawicę,
czy przez lewicę – ma na celu roz-
warstwienie materialne społeczeń-
stwa. Wrasta liczba ubogich i male-
je grupa obywateli średniozamoż-
nych. Rozmawiał
ADAM CIOCH
 18 NASZA RACJA
J Unia Lewicy – krok do przodu
aka będzie polska lewica?
To pytanie nurtuje wielu ob-
serwatorów życia politycz-
nego. Od kilku już miesięcy jeste-
śmy świadkami zmian i przekształ-
ceń zachodzących wśród partii
parlamentarnych, które nasilać się
będą z uwagi na zbliżające się wy-
bory. Widać, że za większością
politycznych inicjatyw i metamor-
foz wcale nie stoi autentyczne od-
danie wartościom lewicowym,
a chłodno skalkulowany partyjny
pragmatyzm ukierunkowany na
utrzymanie się w ławach posel-
skich przez kolejne 4 lata.
Na tym tle szczególną uwagę bu-
dzi nowo zawiązana inicjatywa o ro-
boczej nazwie Unia Lewicy. Od po-
czątku wakacji z inicjatywy nowego
kierownictwa Unii Pracy nawiązany
został dialog z partiami lewicy poza-
parlamentarnej: PPS, Centrolewicą,
Polską Partią Pracy, Nową Lewicą
i APP RACJA. Dlaczego wydarzenie
to zasługuje na większą uwagę niż do-
tychczasowe próby pojednania lewi-
cy? Na polskiej scenie politycznej nie
było dotąd takiej wewnętrznej deba-
ty, której celem jest sformułowanie
wspólnego katalogu idei i wartości,
a nie dyskusja, jak pozyskać elekto-
rat i zająć uprzywilejowane stanowi-
ska. Pierwszy raz w Polsce między-
partyjne rozmowy nie dotyczą takich
spraw jak: w jaki sposób najłatwiej
wejść do parlamentu; jak podzielić
miejsca na listach wyborczych; jaki-
mi hasłami omamić społeczeństwo,
ZEBRANIA APP RACJA
Andrychów – 1.10, godz. 16, ul. Lenar-
towicza 7, Klub Osiedlowy;
Biłgoraj – 23.09, godz. 17, ul. Nadsta-
wna, „Pod Łabędziem”;
Bolesławiec – sobota, godz. 17, ul. Garn-
carska 15/1;
Chełm – 10.10, godz. 14, ul. Stephen-
sona (siedziba SLD);
Częstochowa – pierwszy wtorek m-ca,
al. NMP 2, lokal Zrzeszenia Emerytów
i Rencistów, dyżury: każdy wtorek, godz.
17–19;
Dąbrowa Górnicza – pierwsza środa m-
-ca, godz. 17, lokal PZW, ul. Wojska
Polskiego 35;
Elbląg – 18.09, godz. 16, ul. Grunwaldz-
ka 31;
Ełk – 19.09, godz. 17, ul. Małeckich 2/36;
Gdańsk (nowa siedziba) – sobota, godz.
11–14, Wrzeszcz, ul. Jaśkowa Dolina 78;
Gdańsk – 25.09, godz. 12 – marsz mil-
czenia przeciwko pedofilii i deprawacji
nieletnich (trasa przemarszu zostanie po-
dana w terminie późniejszym);
Gorzów Wlkp. – czwartki, godz. 17, ul.
Obotrycka 7;
Gryfice – 17.09, godz. 17, ul. J. Dąb-
skiego 48, świetlica S.M. „Nad Regą”;
tel. 0-603 947 963;
Gubin – pierwsze piątki m-ca, godz. 19;
Kalisz – czwartki, godz. 19, al. Wojska
Polskiego 115, II piętro;
Katowice – czwartki, godz. 17, ul. So-
kolska 10a/4;
Kołobrzeg – czwartki, godz. 16–18, ul.
Rybacka 8, biuro zarządu powiatowego;
Kraków – 18.09, godz. 13, Rynek Głów-
ny, pod pomnikiem A. Mickiewicza – ma-
nifestacja;
Kraków – 22.09, godz. 13–16.30, ul.
Miodowa 9, Pub „Puls”, organizacyjne
zebranie młodzieżówki APPR, kontakt:
mati.app.krak@gazeta.pl , kom. 0-696
021 606;
Kraków – czwartki, godz. 17, ul. Pod-
chorążych 3, Dom Biesiadny „Złoty Róg”;
poniedziałki i piątki, godz. 12–14; środy,
godz. 16–18, ul. Wójtowska 3/39,
I p. – wejście od apteki, tel. (12) 634
54 53;
aby stało się naszym elektoratem. Pod-
stawowym tematem rozmów prowa-
dzonych w ramach Unii Lewicy są
sprawy ideowo-programowe. Tych kil-
ka partii reprezentuje różne nurty le-
wicowości, koncentrujące się m.in. na
sprawach pracowniczych (PPP) czy
świeckiego państwa (APP RACJA).
To szerokie spektrum programowe nie
powinno stanowić przeszkody, aby
w wyniku dyskusji dojść do porozu-
mienia w kluczowych dla Polski pro-
blemach. Budujące jest także to, że
nie tylko w RACJI są ludzie repre-
zentujący autentyczną lewicowość
i antyklerykalizm. W innych partiach
także są działacze, którzy chcą obrać
drogę wierności lewicowym ideałom,
a nie biec na skróty drogą populizmu
i składania obietnic bez pokrycia. Do-
bro naszego kraju, nad którym niczym
egipskie plagi wiszą rządy prawico-
wych partii, wymaga ze strony RACJI
konkretnych działań. Jednym z takich
kroków może stać się Unia Lewicy,
która – jako autentyczna i nowa siła
na lewicy, oparta na wartościach i ide-
ach – ma szansę stać się przeciwwa-
gą dla przyszłego układu władzy. Oczy-
wiście, do tego, aby Unia Lewicy sta-
ła się monolityczną koalicją progra-
mową, droga jeszcze daleka, niemniej
początek został już zrobiony.
Lublin – 25.09, godz. 16, ul. Beliniaków
7 (siedziba SLD);
Mysłowice – 12. każdego m-ca, godz.
17, lokal ALF (Brzączkowice);
Nowy Sącz – 19.09, godz. 11, restau-
racja „Ratuszowa” w ratuszu, zebranie
powiatów: nowosądeckiego, limanow-
skiego i gorlickiego;
Płock – 22.09, godz. 17, ul. Gwardii Lu-
dowej 6, klub „Adonis”;
Poznań, Nowe Miasto, Rataje – pierw-
szy czwartek m-ca, siedziba APPR, ul.
Szelągowska 53;
Ruda Śląska, Wirek – 16. każdego
m-ca, godz. 18, ul. 1 Maja 270;
Siedlce – pierwszy piątek m-ca
o godz.19, ul. Kazimierzowska 7;
Słupsk – pn.–pt., godz. 10–16, ul. Wi-
leńska 19, Centrum Medycyny Natural-
nej Słupsk, tel. 0-505 010 972;
Sanok – 24.09, godz. 17, „Czarny Koń”
(na dole);
Skarżysko-Kamienna – 26.09, godz. 18,
Dom Kultury Kolejarza „Związkowiec”;
Sosnowiec – druga środa m-ca, godz.
17, kawiarnia „Kolorowa”;
Tarnowskie Góry – drugi wtorek m-ca,
godz. 18, kontakt: Bożena Wrona (32)
285 21 10, 0-603 068 881;
Wałbrzych – 23.09, godz. 17, Szkoła
Podst. nr 21 (Podzamcze) – zebranie
i wybory uzupełniające;
Warszawa Mokotów, Ursynów, Wila-
nów – czwartki, godz. 18, ul. Puławska
143, „Dialog Cafe”, koło stacji metra Wi-
lanowska;
Warszawa – piątki, godz. 18.30–21, Bar
„Waldi”, u zbiegu ulic Radiowej i Kali-
skiego;
Wrocław – czwartki, godz. 17, Klub Kom-
batanta przy ul. Zelwerowicza 4;
Zawiercie – 21.09, godz. 17, ul. Piłsud-
skiego 91, Restauracja Kameralna „Sza-
fir” (wejście od tyłu), tel. 0-508 369 233;
Zbąszyń – hotel Acapulco, pierwsza śro-
da m-ca, godz. 18.30;
Zgorzelec – 17.09, godz. 18, ul. War-
szawska 1, pok. 5;
Zielona Góra – piątki, godz. 17, pl. Sło-
wiański 21.
W dniu 28 sierpnia br. odbyła
się konferencja Unii Lewicy nt. praw
pracowniczych w polskim handlu,
a w szczególności w hipermarketach.
Kilku ekspertów reprezentujących
partie UL-u dokładnie omówiło to
zagadnienie, a goście z Państwowej
Inspekcji Pracy przedstawili wnio-
ski z licznych kontroli w placówkach
handlowych. Po konferencji wydany
został komunikat, w którym 6 par-
tii zajęło wspólne stanowisko. Tego
typu wydarzenia świadczą, że moż-
liwa jest współpraca, o jakiej jesz-
cze pół roku temu nikt nawet nie
myślał. W ostatnich dniach w kilku
Komunikat Unii Lewicy
po konferencji na temat praw pracowniczych
w hipermarketach w dniu 28 sierpnia 2004 r.
Prawa pracownicze, w tym przede
wszystkim prawo do minimalnego wy-
nagrodzenia za pracę, ochrony pracow-
nika przed zwolnieniem i rzekomo zbyt
wysokie koszty ubezpieczeń społecz-
nych nie są hamulcem rozwoju kraju
i nie generują bezrobocia. Zdecydowa-
nie sprzeciwiamy się tezie przeciwnej,
lansowanej przez środowiska liberalne.
Będziemy dążyć do istotnego
podniesienia płacy minimalnej do
poziomu min. 68 proc. średniej pła-
cy w kraju, tak żeby zatrudniony
na pełnym etacie pracownik nie
był klientem pomocy społecznej.
Naszym zdaniem ochrona praw
pracowniczych, w tym w hipermar-
ketach, powinna polegać w pierw-
szej kolejności na skutecznym prze-
strzeganiu obowiązującego prawa,
a w szczególności:
– przestrzeganiu czasu pracy,
– terminowym wypłacaniu wy-
nagrodzeń,
Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.
województwach nawiązana została
oddolnie współpraca pomiędzy par-
tiami tworzącymi UL. Jaki miód
otrzyma społeczeństwo z tego „ULa”,
to się jeszcze okaże – na pewno du-
żo zależy od pracy samych „pszczół”.
Już dziś można zaobserwować
próby rozbicia, oczerniania i wyszy-
dzania tej inicjatywy. Jedną jest wy-
wiad z prezydentem Aleksandrem
Kwaśniewskim, niegdyś prezydentem
wszystkich Polaków, jaki ukazał się
w „Rzeczpospolitej”. Pan prezydent
stwierdził: „(...) uważam za rozsądną
walkę lewicy o świeckość instytucji pań-
stwa, o tyle już antyklerykalizm widzę
– niezaniżaniu wynagrodzenia,
– wypłacaniu wynagrodzenia za
godziny nadliczbowe,
– udzielaniu urlopów.
W tym celu zaproponujemy
wprowadzenie zmian, również le-
gislacyjnych, które uczyniłyby
kary za łamanie przepisów pra-
wa pracy naprawdę uciążliwymi
oraz poprawiłyby ich egzekucję.
Deklarujemy w pierwszej ko-
lejności:
– wprowadzenie kar w posta-
ci czasowego zamykania placówek
łamiących prawa pracownicze do
czasu przywrócenia warunków
zgodnych z prawem;
– wyposażenie inspektorów
pracy w bardziej skuteczne instru-
menty działania, służące lepszemu
wykrywaniu przypadków łamania
prawa pracy oraz zwiększenie moż-
liwości technicznych działania In-
spekcji Pracy;
jako rodzaj choroby, którą należy le-
czyć”. Nie będę polemizował z tą
wypowiedzią, gdyż z deklarowaną
przez Prezydenta akceptacją świec-
kości państwa najlepiej korespondu-
ją jego osobiste dokonania na rzecz
klerykalizacji kraju i usłużność wobec
hierarchii kościelnej.
Okres wakacji w samej RACJI to
m.in. dyskusja nad naszą nazwą.
W ankiecie na ten temat udział wzię-
ło ok. 15 proc. członków partii, a spo-
śród głosujących za zachowaniem na-
zwy było 60 proc., za jej zmianą – 40
proc. Ankieta pozwoliła zwymiaro-
wać władzom partii rzeczywisty roz-
kład preferencji i uzyskać wiele bar-
dzo ciekawych opinii i wniosków.
Wszystkim, którzy wzięli udział w tej
dyskusji serdecznie dziękujemy. Każ-
da ze stron ma sporo racji, a argu-
menty mają różną wagę, głównie
w zależności od regionu. Osobiście
uważam, że pozbycie się członu „an-
tyklerykalna” dzisiaj, w takich okolicz-
nościach, jakie mamy, byłoby politycz-
nym samobójstwem. RACJA szybko
zdryfowałaby na pozycje partii nija-
kiej i w dodatku nierozpoznawalnej
przez społeczeństwo. Wiem, że anty-
klerykalizm budzi wiele emocji, zbyt
często – negatywnych, ale naszą rolą
jest konsekwentne poszerzanie wie-
dzy społecznej i tłumaczenie jego isto-
ty. Coraz więcej obywateli dowiadu-
je się, że nie jesteśmy radykałami, któ-
rzy chcą walczyć z Kościołem czy wia-
rą, a RACJOnalnie myślącymi ludź-
mi, którym bliska jest tolerancja i wol-
ność światopoglądowa. I taki właśnie
obraz antyklerykalizmu musimy wszy-
scy cierpliwie kształtować w naszym
narodzie. Piotr Musiał
przewodniczący APP RACJA
– wprowadzenie zamieszcza-
nia pracodawców dłużników, nie-
płacących pensji pracownikom,
w krajowym rejestrze dłużników.
Udzielamy zdecydowanego po-
parcia inicjatywie obowiązkowe-
go tworzenia rad pracowniczych
w zakładach pracy, w których nie
ma reprezentacji związkowej, wraz
z określeniem istotnych kompe-
tencji tych rad oraz ochroną praw-
ną ich członków.
Obowiązkiem Lewicy, obo-
wiązkiem każdego uczciwego czło-
wieka, jest stać po stronie pra-
cowników i konsekwentnie bro-
nić ich praw.
Antyklerykalna Partia Postępu
RACJA
Centrolewica RP
Nowa Lewica
Polska Partia Pracy
Polska Partia Socjalistyczna
Unia Pracy
 Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r. LISTY OD CZYTELNIKÓW 19

LISTY
Niewypały lewicy
Inicjatywa Senatu RP w sprawie
obciążenia duchowieństwa składką
zdrowotną miałaby powodzenie, gdy-
by wcześniej poczyniono w tej spra-
wie właściwe przygotowanie, zobo-
wiązując między innymi lewicowy rząd
do poparcia tej inicjatywy pod groź-
bą wycofania dlań wotum zaufania.
Rząd, który działa przeciwko własnej
opcji parlamentarnej, w zdrowym sys-
temie demokratycznym nie ma racji
bytu. W tej akcji najbardziej obrzy-
dliwą rolę odegrali lepperowcy, po-
pierając sprzeciw całej prawicy wo-
bec próby jedynie uszczuplenia wiel-
kich przywilejów duchowieństwa ka-
tolickiego. Radykalne rozwiązanie tak
nabrzmiałego problemu należało roz-
począć od uchylenia ustawy PRL
z dnia 20 marca 1950 roku o przeję-
ciu przez państwo dóbr martwej rę-
ki i utworzeniu funduszu kościelne-
go, do którego spływały środki pie-
niężne z przejętych przez państwo
nieruchomości ziemskich związków
wyznaniowych, w tym Kościoła kato-
lickiego, a także bezpośrednie wpły-
wy z budżetu państwa na mocy uchwał
RM. Po roku 1990 związki wyznanio-
we odzyskały wszystkie nieruchomo-
ści utracone w 1950 roku, a Kościół
katolicki także te nieruchomości, ja-
kie utracił w okresie zaborów. Tych
ostatnich nie odzyskał nawet w okre-
sie międzywojennym. Rewindykacja
majątków przebiegała tak gwałtow-
nie i zdecydowanie, jak to potrafią
czynić „okupanci”, zdefiniowani
w okresie międzywojennym przez czo-
łowego intelektualistę i antykleryka-
ła Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Kie-
dy Krk w Polsce odzyskał prawie
wszystkie swe dobra utracone w PRL,
nastąpił kolejny etap ograbiania na-
rodu i państwa – 23 sierpnia 1990 r.
wydane zostało rozporządzenie Ra-
dy Ministrów rządu solidarnościo-
wego w sprawie rozszerzenia zakre-
su celów funduszu kościelnego i tym
samym zwiększenia dotacji z budże-
tu państwa na cele Krk. W następ-
nych latach eskalacja obciążenia bu-
dżetu państwa na szkolnictwo kościel-
ne i renowacje obiektów sakralnych
szybko rosła. Seminaria duchowne
włączone zostały do uniwersytetów,
a tym samym przeszły na utrzyma-
nie podatników. Potrzeby Kościoła
katolickiego winny być realizowane
tylko przez samych wyznawców; asy-
gnowanie na ten cel środków od nie-
wierzących i antyklerykałów jest dzia-
łaniem niemoralnym, uwłaczającym
godności licznej części naszego spo-
łeczeństwa. Najgorsze, że w tym
procederze uczestniczą rzekomo
świeckie organy państwa. Śni mi się
państwo świeckie w rodzaju Francji,
w którym właśnie prawica przewodzi
w zachowaniu rozdziału Kościoła od
państwa, natomiast w Polsce – na-
wet lewica służy interesom kultywo-
wania państwa wyznaniowego. Naj-
większe zasługi w tym zakresie poło-
żył miłościwie nam panujący – Pan
Prezydent Aleksander Kwaśniewski,
agnostyk, twórca partii lewicowej po
rozpadzie PZPR, inicjator klerykal-
nej konstytucji i upokarzającego kon-
kordatu z Watykanem. Przez wiele
następnych lat przyjdzie nam dławić
się tą miksturą. Żywię jednak nadzie-
ję, że skoro przemijają antyspołecz-
ne systemy polityczne, rozpadnie się
także antyspołeczna struktura Krk,
szerząca obłudę, moralne zgorszenie
i zakłamanie. Nastąpi to wówczas, gdy
ogólna świadomość społeczna osią-
gnie poziom czołowych państw na-
szego globu, natomiast ugrupowania
lewicowe odetną się zdecydowanie od
pouczeń Millera i Kwaśniewskiego.
Czesław Smagała
Nie ludzie
Czytając artykuł Pana Marka
Szenborna „Spokojny sen”, dosze-
dłem do wniosku, że przespał on mo-
ment, kiedy Czeczenia otrzymała od
Rosjan pełną autonomię. W Czecze-
nii nie stacjonowały wojska rosyjskie.
Władzę sprawował prezydent Du-
dajew. W strukturach tej władzy był
również Szamil Basajew, dziś jeden
z najbrutalniejszych terrorystów. Jak
Czeczeńcy wykorzystali zalążek nie-
podległości? Czeczeńcy, mając peł-
ną autonomię, pokazali, że nie za-
sługują na to, aby być krajem nie-
podległym. Nie tworzyli nic pozytyw-
nego. Władze dokonywały prze-
stępstw, m.in. zajmowały się porywa-
niem ludzi dla okupu, kradzieżą ro-
syjskich surowców płynących rurocią-
gami, rozbojami na drogach, zmu-
szali torturami do opuszczenia Cze-
czenii cywilną ludność pochodzenia
rosyjskiego (między innymi kastro-
wali rosyjskich mężczyzn) itp. Wy-
starczyło, aby taki watażka uznał, że
ktoś źle na niego popatrzył, by deli-
kwentowi bez ceremonii obciąć gło-
wę. Napady Szamila Basajewa na
szpitale i szkoły, zabijanie zakładni-
ków (chorych ze szpitala) czy strze-
lanie w plecy uciekającym przerażo-
nym dzieciom po wybuchu w Bie-
słanie, skłaniają do postawienia py-
tania, czy terroryści czeczeńscy to lu-
dzie? Ja uważam, że to nie są lu-
dzie, tylko wściekłe bestie. Z takimi
bestiami nie należy rozmawiać, tyl-
ko je likwidować. Co mają robić Ro-
sjanie, jeżeli te bestie chowają się za
żywą tarczą – ludnością cywilną?
Oddać władzę terroryście Basa-
jewowi? Niestety, terroryści to tacy
ludzie, którzy w warunkach pokoju
nic nie potrafią i nic nie znaczą. Go-
towi są zatem na wszystko, aby pa-
nował terror i strach, bo tylko wte-
dy świat o nich nie zapomni.
Edward Kowalski, Gniezno
Gdzie jest prawo?
W zeszły piątek stałem sobie
przed wspólnym budynkiem siedzib
– Prokuratury Rejonowej i Sądu
Rejonowego w Legionowie. Cały
budynek ma ok. 100 m długości
i tyle samo ma 3-metrowej szero-
kości fragment drogi przebiegają-
cej wzdłuż budynku. Po prawej stro-
nie na całej długości uliczki znaj-
duje się 3–4 razy szerszy parking
strzeżony. Po obu stronach uliczki
stoi kilkadziesiąt samochodów.
I może nie byłoby w tym nic dziw-
nego gdyby nie to, że przeznaczo-
ny do parkowania teren świeci pust-
kami. Najdziwniejsze jednak jest to,
że ulica pod prokuraturą i sądem
jest jednokierunkowa i obowiązuje
na niej zakaz zatrzymywania i par-
kowania. Daję sobie głowę uciąć,
że większość zaparkowanych tam
samochodów stanowi własność nie-
zawisłych pań i panów Sędziów
i Prokuratorów będących przecież
fundamentalną opoką demokratycz-
no-konstytucyjnej praworządności
i sprawiedliwości. Tylko tak sobie my-
ślę, jakie oni mają moralne prawo
oskarżać i skazywać zwykłych oby-
wateli... Jak tu karać innych, kiedy
samemu się łamie prawo?
Janusz Waldemarkowski
Do telewizji!
Jestem realistą (to taka odmia-
na ateisty), w związku z czym wpro-
wadzenie do „Jedynki” mszy św.
o godz. 7 rano uważam za niezły
wynalazek. To może znacznie obni-
żyć Wasze koszty, oczywiście przy za-
łożeniu, że aparatura zostanie zain-
stalowana w jednym kościele na sta-
łe, bo jakiż sens ma transmitowanie
w każdą niedzielę z innej świątyni,
skoro chodzi tu przecież tylko o ry-
tuał. Pacierz klepie się bezmyślnie
w kółko, więc można iść i tym śla-
dem. A skoro tak, to można jeszcze
dalej posunąć się w oszczędnościach
i nadawać na okrągło tę samą raz na-
graną mszę. Może tylko księża by za-
oponowali, gdyż wielu z nich marzy
przecież, by chociaż raz w życiu być
aktorem telewizyjnym. No, a poza
tym kasa... Bo przecież nie pozwala-
ją Wam chyba kręcić za Bóg za-
płać...?! Ja bym jednak, będąc na Wa-
szym miejscu, poszedł jeszcze dalej...
Nadawałbym tę mszę codziennie ra-
no o tej samej porze (cała godzina
za friko). Oszczędności, że ho, ho!
I na koniec jeszcze jedno – Wasz
serwilizm (czyt. włazidupstwo) w sto-
sunku do Krk jest jak miłosierdzie
Boże – bez granic!!! Kostek
Budują Dom Boży
Byłem ostatnio w Parczewie, gdzie
dziwne rzeczy się dzieją. Króluje tam
proboszcz Andrzej Biernat. Głównym
jego marzeniem, jak można się do-
myślić, było wybudowanie kolejnego
w mieście kościoła. Chociaż obok no-
wo powstającego kolosa stoi sporych
rozmiarów kaplica, ten twardo ko-
ściół buduje. Robi to bardzo spryt-
nie, bo rękami (dosłownie!) parafian,
czyli wszystkich mieszkańców. Wyzna-
czył parczewianom tzw. dniówki, czy-
li dni, w których poszczególni deli-
kwenci muszą stawić się na budowie
i brać bezpośredni udział w budowie
kościoła. Nie dostają pieniędzy, ale
coś bardziej cennego – mają zaszczyt
być wyczytani na mszy przed całą spo-
łecznością miasteczka. Starsi miesz-
kańcy Parczewa, niezdolni już do wy-
siłku fizycznego z powodu wieku, pła-
cą (tym razem prawdziwe pieniądze)
swoim krewnym, by to oni odpraco-
wali za nich dni pracy na budowie!
Tylko w Polsce może się zdarzyć tak,
że członkowie tej samej rodziny pła-
cą sobie nawzajem za pracę na bu-
dowie u obcego faceta. Co gorsza,
wśród budowniczych jest sporo stu-
dentów, którzy są zadowoleni, że np.
ich babcia zapłaci im za to, że za
nią pracowali. Osobiście znam taki
przypadek!
To, że praca jest niebezpieczna,
świadczą już same rozmiary kościo-
ła. Parafianie, którzy uczestniczą
w budowie, to przecież nie specjali-
ści, nawet nie „budowlańcy” – wszyst-
kiego uczą się na miejscu. Kiedy by-
łem w Parczewie, pracowano akurat
na dachu świątyni, a brał w tym udział
mój krewny (bardzo wierzący) po za-
wale serca! Kiedyś spadł z ruszto-
wania (na szczęście niskiego) pewien
„budowniczy”, a Biernat umył ręce
od tego zdarzenia. Wszystko to dzie-
je się oficjalnie, nie bez wiedzy urzęd-
ników (równie zdewociałych jak ca-
ła miejscowość), którzy „rządzą” mia-
steczkiem. Aha, przed urzędem mia-
sta stoi największy krzyż (piękna, bla-
szana konstrukcja), jaki kiedykolwiek
widziałem – ma z 10 m wysokości.
Ale ten fakt pewnie nie ma więk-
szego wpływu na różne decyzje rady
miasta. Budowa Biernata to czysty
wyzysk i bezprawie. Co gorsza, miesz-
kańcy są dumni ze swego probosz-
cza, nie widzą żadnego problemu
i jednogłośnie krzyczą: Budujemy no-
wy dom (boży)! P.O., Toruń
Krk pogański
Czy zastanawialiście się nad na-
zwą rzymskokatolicka? Określenie
katolicka, czyli powszechna, powsta-
ło wtedy, gdy Rzym był pogański,
a więc nazwa Kościoła powinna
brzmieć: rzymsko-katolicko-pogań-
sko-powszechny. Pogański także dla-
tego, że przez wiele wieków Kościół
przyjmował pogan z ich wierzenia-
mi, o czym informują nas „FiM” oraz
np. Jan Wierusz-Kowalski w swojej
książce „Chrześcijaństwo I–X wie-
ku”. Tadeusz
Młody „kamień”
Piszę do Was z Olkusza. Mam 16
lat i czytam „Fakty i Mity” regular-
nie od ponad roku. Niedawno ścią-
gnąłem sobie z Internetu naklejkę
promocyjną, aby zareklamować pi-
smo. W pełni popieram to, co robi-
cie, i po prostu jestem z Wami. Nie
tylko biernie (czytając gazetę), ale
także czynnie. Mam nadzieję, że przy-
niesie to jakieś efekty...
W czasie rozwieszania tych na-
lepek czułem się trochę jak bohate-
rowie powieści „Kamienie na sza-
niec”, tylko że w tym przypadku oku-
pantem jest Kościół katolicki. Naj-
gorsze jest to, że mało kto z nim wal-
czy, gdyż ludzie nie zdają sobie spra-
wy, jak bardzo szkodzi naszemu kra-
jowi. Trzymam za Was kciuki, cho-
ciaż Wasza praca wciąż wydaje się sy-
zyfowa. Krystian

TYGODNIK FAKTY i MITY Prezes zarządu i redaktor naczelny: Roman Kotliński (Jonasz); Zastępcy red. naczelnego: Marek Szenborn, Andrzej Rodan; Sekretarz redakcji: Adam Cioch – tel. (42) 637 10 27;
Dział reportażu: Anna Tarczyńska, Ryszard Poradowski – tel. (42) 639 85 41; Dział historyczno-religijny: Paulina Starościk – tel. (42) 630 72 33; Redaktor graficzny: Tomasz Kapuściński; Fotoreporter:
Marcin Bobrowicz; Dział promocji i reklamy: tel. (42) 630 73 27; Dział łączności z czytelnikami: (42) 630 70 66; Adres redakcji: 90-601 Łódź, ul. Zielona 15; e-mail: faktyimity@faktyimity.pl; Wydawca:
„BŁAJA News” Sp. z o.o.; Sekretariat: tel./fax (42) 630 70 65; Druk: POLSKAPRESSE w Łodzi. Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo do adiustacji i skracania tekstów.

WARUNKI PRENUMERATY: 1. W Polsce przedpłaty przyjmują: a) Urzędy pocztowe i listonosze – do 25 listopada na pierwszy kwartał 2005 r. Cena prenumeraty – 31,20 zł za jeden kwartał; b) RUCH SA – do 25 listopada na pierwszy kwartał 2005 r. Cena prenumeraty – 31,20 zł kwartalnie.
Wpłaty przyjmują jednostki kolportażowe RUCH SA w miejscu zamieszkania prenumeratora. 2. Prenumerata zagraniczna: Wpłaty przyjmuje jednostka RUCH SA Oddział Krajowej Dystrybucji Prasy na konto w PEKAO SA IV O/Warszawa nr 12401053-40060347-2700-401112-005
lub w kasie Oddziału. Informacji o warunkach prenumeraty udziela ww. Oddział: 01-248 Warszawa, ul. Jana Kazimierza 31/33, tel.: 0 (prefiks) 22 532 87 31, 532 88 16, 532 88 19, 532 88 20; infolinia 0 800 12 00 29. Ceny prenumeraty z wysyłką za granicę w PLN dla wpłacających
w kraju: pocztą zwykłą (cały świat) 132,–/kwartał; 227,–/pół roku; 378,–/rok; pocztą lotniczą (Europa) 149,–/kwartał; 255,–/pół roku; 426,–/rok; pocztą lotniczą (reszta świata) 182,–/kwartał 313,–/pół roku 521,–/rok. W USD dla wpłacających z zagranicy: pocztą zwykłą (cały świat)
88,–/rok; pocztą lotniczą (Europa) 99,–/rok; pocztą lotniczą (reszta świata) 121,–/rok. Prenumerata zagraniczna RUCH SA płatna kartą płatniczą na www.ruch.pol.pl 3. Prenumerata w Niemczech: Verlag Hûbsch & CO., Dortmund, tel. 0 231 101948, fax 0 231 7213326.
4. Dystrybutorzy w USA: New York – European Distribution Inc., tel. (718) 821 3290; Chicago – J&B Distributing c.o., tel. (773) 736 6171; Lowell International c.o., tel. (847) 439 6300. 5. Dystrybutor w Kanadzie: Mississauga – Vartex Distributing Inc., tel. (905) 624 4726.
Księgarnia „Pegaz” – Polska Plaza Wisła, tel. (905) 238 9994. 6. Prenumerata redakcyjna: do 25 listopada na pierwszy kwartał 2005 r. Cena 31,20 zł. Wpłaty dokonywać na konto: BŁAJA NEWS, 90-601 Łódź, ul. Zielona 15, Bank Przemysłowo-Handlowy PBK SA o/Łódź 87 1060 0076
0000 3300 0019 9492. 7. Zagraniczna prenumerata elektroniczna: p–ele@faktyimity.pl. 8. Prenumerata na całym świecie: www.exportim.com. Szczegółowe informacje na stronie internetowej http://www.faktyimity.pl
Prenumerator upoważnia firmę „BŁAJA News” Sp. z o.o. ul. Zielona 15, 90-601 Łódź, NIP: 725-00-20-898 do wystawienia faktury VAT na prenumeratę tygodnika „Fakty i Mity” bez podpisu.
 20 JAJA JAK BIRETY Nr 38 (237) 17 – 23 IX 2004 r.

¤¤¤
ŚWIĘTUSZENIE Manna z nieba? PÓŁ ŻARTEM, PÓŁ SERIO, CZYLI W Paryżu na bankiecie wznosił
toast przystojny mężczyzna:

No to chlup! – Dobra żona – powiedział – to

Ostatnio byłam na bardzo mi-
łym przyjęciu. Zabawa przednia, ale
niestety, zupełnie mi się nie podoba-
ły wznoszone tam liczne toasty. Zu-
pełny brak wyobraźni i poetyckiego
piękna. Do najczęstszych należą wy-
świechtane: „No to cykniem, bo od-
wykniem!”; „No to chlup w ten głu-
pi dziób!”; „Chluśniem, bo uśniem!”;
„Oby nam się dobrze działo! A że
Czy to przypadkiem nie uwła(sz)cza Najwyższemu? Fot. Anna Kalenik działo to armata, żeby nam się ar-
matało!”; „Bez kielicha człowiek zdy-
cha!”; „Oby nasze dzieci bogatych ro-
¤¤¤
Pewien osioł znalazł skórę lwa.
Narzucił ją na siebie i paradował, bu-
dząc respekt i strach. Nagle dmuch-
nął silny wiatr, zerwał skórę i wszy-
scy zobaczyli, że to osioł. Wypijmy
za to, byśmy nie okazali się kiedyś
osłami, lecz zawsze byli sobą!
¤¤¤
Leżał sobie na plaży pop. Nagu-
sieńki, jak go Bóg stworzył. Tylko
kapelusz przykrywał jego... „klejno-
ty”. Przechodziły obok dwie kobiety.
taka, która ma męża i kochanka.
– Czyżby? – zdziwiłam się. – Są-
dziłam, że to zła żona...
– Nie. Zła to taka, która ma tyl-
ko kochanka.
– Sądziłam, że to upadła kobie-
ta...
– Nie. Upadła to taka, która nie
ma nikogo.
– Myślałam, że to samotna...
– Nie. Samotna to taka, która ma
tylko męża. Wypijmy więc za... samot-
ne kobiety!
¤¤¤
Kobiecy toast:
Wypijmy za mężczyzn! Nie za ka-

Czarny humor
Siedzi pijany facet w barze
i myśli sobie: „Mam już dość, idę
do domu”.
Próbuje wstać, ale upada. My-
śli: „Doczołgam się do drzwi
i spróbuję wstać na ulicy”.
Wychodzi na ulicę, próbuje
wspiąć się na parkometr, ale znów
upada. Myśli: „Doczołgam się do
tamtego murku i spróbuję”.
Wspina się na murek, ale zno-
wu upada. W ten sposób, bezsku-
tecznie próbując wstać, dociera do
domu. Starając się nie budzić żo-
ny, wślizguje się do łóżka. Rano żo-
na budzi go wymówkami: – Piłeś?!
– Ależ co ty, skarbie! Ja, pi-
łem?
Rys. Tomasz Kapuściński
– Właśnie dzwonili z baru, że-
by ktoś odebrał twój wózek inwa-
lidzki.
¤¤¤
Szatnia w łaźni. Na wiesza-
kach wiszą ubrania. W pewnym
momencie w jednym z nich dzwo-
ni telefon komórkowy. Rozbiera-
jący się obok mężczyzna wyciąga
komórkę:
– Cześć, kochanie, o co cho-
dzi?
– (...)
– A ile to futro kosztuje?
5000? Trochę drogo, ale dobrze,
kup sobie.
Po zakończeniu rozmowy fa-
cet bierze komórkę i wchodzi do
pomieszczenia łaźni. Już od drzwi
woła:
– Chłopaki, czyj to telefon?
dziców miały!”. Teściowe oceniane są
krótkim toastem: „Za zdrowie ma-
musi, niech się udusi!”.
Do tak zwanych dowcipnych na-
leżą toasty wznoszone przez mężczyzn,
a dedykowane kobietom: „Za żony
i kochanki – oby się nigdy nie spo-
tkały!”; „Na zdrowie, panowie, niech
się żona nie dowie!”; „Zdrowie pięk-
nych pań oraz mojej żony!”.
Podochocone panie natych-
miast podnoszą kieliszki i rewan-
żują się, mówiąc: „Wypijmy za przy-
stojnych mężczyzn!”, a kiedy pa-
nowie ochoczo połykają wódecz-
kę, kobiety perfidnie dodają: „Mo-
że jeszcze przyjdą!” Sprawdźmy,
czy więcej inwencji i polotu prze-
jawiają toasty innych narodów. Sko-
rzystałam z pomocy internetowych
znawców tematu. Ocenę pozosta-
wiam Państwu.
Ledwo popa rozpoznały, poprosiły,
żeby je pobłogosławił. Pop wstał i le-
wą ręką trzymając kapelusz, pobło-
gosławił je prawą.
Szatańskie kobiety poprosiły po-
pa, żeby pobłogosławił je lewą ręką.
I pop tak uczynił: trzymając prawą
ręką kapelusz pobłogosławił je lewą.
Na to te potomkinie Ewy poprosiły
popa, żeby pobłogosławił je obiema
rękami. I pop to uczynił... Wypijmy
za tę rękę, co kapelusz trzymała.
¤¤¤
Gdy ulicą kroczy kobieta z wyso-
ko uniesioną głową, to wiadomo, że
ma kochanka. Gdy ulicą idzie kobie-
ta z nisko spuszczoną głową – ma ko-
chanka. Gdy ulicą idzie kobieta, krę-
cąc głową, wiadomo, że ma kochan-
ka. Jeśli kobieta w ogóle ma głowę,
to ma kochanka... Wypijmy więc za
kobiety, które mają... głowę!
walerów – ci się nigdy się z nami nie
ożenią. Ani za rozwodników – ci by-
liby złymi mężami. Wypijmy za żona-
tych – ci kochają swoje żony i o nas
nie zapominają!
¤¤¤
Spotkali się dwaj złodzieje: mło-
dy i stary. Stary mówi: „Jeśli wej-
dziesz na drzewo i ukradniesz spod
sroki jej jajka, uznam cię za god-
nego złodziejskiego fachu”. Młody
złodziej wlazł na drzewo, zaczął się
skradać, ale sroka się obudziła i na-
robiła hałasu. Wtedy stary złodziej
postanowił zademonstrować młode-
mu swój kunszt – zrzucił ubranie,
jak wąż wspiął się na drzewo i po
chwili zeskoczył na ziemię, trzyma-
jąc jajeczka. Ale swego ubrania już
nie zobaczył... Wypijmy więc za zdol-
nych uczniów!
ZOSIA WITKOWSKA