Misterium Kościoła

29 czerwca w Kościele obchodzimy uroczystość Apostołów Piotra i Pawła. W ten

szczególny dzień, kiedy świętujemy narodziny dla nieba dwóch, można powiedzieć
„protoplastów” nowego Ludu Bożego – Kościoła, warto zastanowić się nad tajemniczą,
niepojętą do końca dla naszego umysłu, naturą Kościoła.
Kościół jest tajemnicą, ponieważ tylko przez wiarę ludzie są w stanie poznać, czym
jest on w swojej wewnętrznej naturze. Określenie, „misterium Kościoła” oznacza, że istota
Kościoła jest całkowicie nadprzyrodzona, na wzór istoty swojego Założyciela – Jezusa
Chrystusa. Papież Paweł VI oświadcza: „Misterium Kościoła polega na tym, że Chrystus
ukochał go i poświęcił się dla niego.” Co prawda, Kościół istnieje w historii, ale
równocześnie ją przekracza. Jedynie „oczami wiary” można w jego rzeczywistości widzialnej
dostrzec również rzeczywistość duchową, będącą nośnikiem życia Bożego. Kościół jako
tajemnica jest miejscem, w którym w sposób rzeczywisty można spotkać przemawiającego do
ludzi i współdziałającego z nimi Boga.
Kościół jest sakramentem zbawienia, czyli widocznym znakiem i narzędziem
działającego i zbawiającego Boga na ziemi, znakiem widzialnym niewidzialnego zbawienia.
Ponadto Kościół jest sakramentem zbawienia przez Chrystusa, który jest obecny „aż do
skończenie świata” przez apostolat swojego Kościoła.
Rozpatrując temat teologii Kościoła, można ulec pokusie pojmowania istoty Kościoła
zbyt zewnętrznie, według analogii do innych ludzkich społeczności, z tą tylko różnicą, że jest
on społecznością religijną i ustanowioną przez Boga. Wiara jednak naucza, że Kościół nie jest
tylko instytucją, Kościół bowiem użycza człowiekowi nowego życia, daje mu całkiem inną
nadprzyrodzoną pozycję. W oczach wiary Kościół nie jest tylko przez Boga założony i
uwierzytelniony, ale wznosi się na Bogu-Człowieku, w którego jest wszczepiony. To Jezus
napełnia go swoją godnością i mocą – Kościół jest Mistycznym Ciałem Boga-Człowieka i
wszyscy należący do tego Ciała stają się członkami Chrystusowymi.
To Chrystus wzywa ludzi, aby stanowili Kościół, On czyni ich jednym, własnym
ciałem. Chrystus jako Głowa Ciała-Kościoła jest źródłem życia dla całego Ciała. Kościół
posiada wspólnotę życia z Chrystusem, przez którą Chrystus go uświęca.
Kościół jako Ciało Mistyczne stanowi przedłużenie obecności Chrystusa na ziemi. W
tej więc widzialnej społeczności będącej Kościołem realizuje się mistycznie obecność
Chrystusa na ziemi. Kościół jest organizmem widzialnym, przy pomocy którego Chrystus
żyje i działa na świecie. Ponieważ Chrystus jest obecny w świecie w swoim Duchu, musi
mieć również jakieś ciało. Kościół właśnie stanowi to ciało, jako formę trwałej obecności
Chrystusa w naszym świecie.
Do dwubiegunowej natury Kościoła należy zaliczyć zarówno zewnętrzną postać
widzialną, a więc ustanowienie, strukturę Kościoła i zarządzanie nim, jak też jego
wewnętrzną, niewidzialną rzeczywistość łaski. Aspekty widzialny i duchowy tworzą jedną
rzeczywistość złożoną, która zrasta się z pierwiastka boskiego i ludzkiego.
Społeczność Ludu Bożego wymaga ładu, harmonii i porządku, dlatego właśnie
Kościół to lud zjednoczony i zorganizowany pod zwierzchnictwem biskupów. Biskupi to
następcy Apostołów i im właśnie przysługuje całkowita władza zwyczajna, własna i
bezpośrednia. Prezbiter jest pomocnikiem i przedstawicielem biskupa; uczestniczy on we
władzy, mocą, której sam Chrystus Ciało swoje buduje, uświęca i rządzi; kapłan uobecnia
sobą Chrystusa. Ponadto Chrystus jako rządząca Kościołem Głowa z całą swą władzą
pasterską nie jest inaczej obecny w Kościele jak tylko przez papieża. Celem i głównym
zadaniem hierarchii z następcą Piotra jako głową jest wypełnienie przez Kościół misji
strzeżenia i głoszenia prawdy objawionej oraz posługiwanie w udostępnianiu łaski.
Na społeczność wiernych Kościoła składają się konkretne osoby, ale powiązane
organicznie ze sobą braterską wspólnotą. Ten lud jest dlatego Bożym, że tym, co go gromadzi
i tworzy jest przede wszystkim inicjatywa Boga. Każda z osób tworzących ten lud posiada
własne dary, swoje powołanie, swoje miejsce w całości znane Bogu; są to dary natury albo
łaski, którymi posługuje się Duch Święty dla dobra całej wspólnoty.
Źródłem jedności tego ludu jest ustanowione przez Chrystusa prawo miłości. To
prawo łączy tych, co go uznają, we wspólnotę jedyną w swoim rodzaju. Rodzina
chrześcijańska kierująca się zasadą miłości staje się wspólnotą spojoną najcenniejszymi i
najściślejszymi więzami, jakie istnieć mogą w społeczności.
Odpowiedzią, jaką może udzielić członek wspólnoty Kościoła Chrystusowi na
dokonane przez Niego dzieło zbawienia, jest pełna akceptacja Jego i Jego dzieła przez wiarę
w Jego prawdę głoszoną w Kościele oraz przez korzystanie z łaski udostępnianej w ekonomii
sakramentów. Trzeba podkreślić, że nosicielem sakramentu zbawienia jest Lud Boży jako
całość, a więc lud wiernych na czele z pasterzami.
Człowiek, który w pełni świadomie przeżywa swoją obecność w Kościele
Chrystusowym, nie będzie swoim zachowaniem czy nieodpowiednim słowem ten Kościół
ranił. Kto z kolei walczy z Kościołem (a przez chrzest przynależy do Niego), walczy z
Bogiem, w którego jak przyznaje (paradoksalnie!) wierzy oraz jest samobójcą zabijając ciało,
do którego należy - Mistyczne Ciało Chrystusa.