Czarne czarostwo

Podstawy Ścieżki Lucyferiańskiej

Michael W. Ford aka Akhtya Seker Arimanius

Czarostwo „Ścieżki Skir” w starożytnym i nowoczesnym świecie jest

przeciwko naturze, lub raczej posiada naturę antynomiańską, słowo w
starożytnej Grece znaczące tyle, co „przeciwko prawu”. Słowo to odnosi się do
buntu przeciwko strukturze lub spirytualnej ścieżce dla mas, większości i w
ogóle jakiegokolwiek dominującego nurtu ideologicznego w danym czasie.
Czarostwo zawsze stało poza konwencjonalną akceptacją społeczeństwa,
obojętnie w jakiej by nie występowało formie i jakie miałoby cele. Było i jest
odrzucane, czy to przez hierarchów kościelnych (pomimo tego, że dba o
jedność Kościoła i daje mu zarobić), czy nawet przez państwo. Aby dobrze
zrozumieć Czarostwo Lucyferiańskie, którego jestem inicjatem, muszę wprost
napisać o doświadczeniu i wizji wszystkich inicjatów, przeszłych,
teraźniejszych lub sekretnych, którą wnieśli do nurtu i jak manifestuje się ona
dzisiaj. Ci, którzy posiadają naturę Lucyfera nie powinni być już więcej
zmuszani, by zaprzeczać ciemności w nas wszystkich; czarostwo, zarówno u
człowieka jak i ducha demonicznego jest dwojakie, ma naturę światła i cienia,
bestii i anioła, ad infinitum.

Słowo „czarny” w naszym kontekście koresponduje z ukrytą naturą Sztuki

Złowieszczej. Chodzi tutaj zarówno o głębię inicjacji, która penetruje głęboko
nasze dusze, a także przyszłą możliwość żądzy atawistycznych, które mogą
zostać przekute w potężne narzędzia uszlachetniania i wzmacniania naszej
świadomości. The Order of Phosphorus to inicjacyjne stowarzyszenie dla
praktykujących czarnoksięstwo Ścieżki Lewej Ręki. Słowo „czarny”, jak
opisuje Idries Shah, jest identyfikowane z dźwiękiem FHM w arabskim języku;
tu „czarny” znaczy „mądry” i jest to równoznaczne z „rozumieniem”. Shah
dalej pisze, że czarny posiada połączenie z ukrytą mądrością. Stąd fraza „Dar
tariki, tariqat” która oznacza: „W mroku Ścieżka”. The Order of Phosphorus
przedstawia symboliczny ogień, który ulatuje z gliny, światła powstającego z
ciemności. Czarownicy i czarownice stowarzyszenia „Ścieżki Skir” nie zajmują
się tylko magią niższą, ale wykorzystują ukrytą naturę ciemności po to, by
ukazać światło w nich samych. Tu znajdujemy podstawę i esencję Bafometa,
Ojca Mądrości. Sabatowy Bóg jest zarówno unią bestii i dziwki,
Arymana(Szatana, Samaela) i Az(Lilith, Babalon). Esencja ta rodzi Kaina(przez
krąg Lewiatana, Węża Głębin). Obraz inicjacyjny Kaina jako Bafometa(wg
Soror Lilitu Azhdeha) może być znaleziony w „Księdze Kaina” i reprezentuje
czarnego pana sabatu w formie Przeciwnika. Tą ścieżkę prezentuję w moich
książkach, takich jak „Czarostwo Lucyferiańskie: Księga Węża”, która zawiera
grimuary takie jak „Księga Kaina”, „Czarnoksięstwo Goeckie”, „Yatuk
Dinoih”, „Nox Umbra”, „Paitisha”, „Azathoz”, „Vox Sabbatum” i o wiele
więcej. Niesławna „Księga księżyca czarownic” także omawia podstawę
ciemniejszych aspektów czarostwa i wampiryzmu, co do których Aleister
Crowley czyni nawiązania w „De Arte Magica”. Czytelnik, który jest
zainteresowany pochodzeniem sabatu czarownic w aspekcie gnozy Lucyfera, o
której także wspomina się w tym artykule, może znaleźć obfity materiał w
uprzednio wymienionych księgach, tak samo jak w pracach Kennetha Granta,
który kontynuował pracę inicjacyjną Crowleya i Spare'a od 1950.

Symbolizm i ofiara

„Model magii seksualnej w Ścieżce Lewej Ręki jest wyzwaniem, które wymyka
się poza granice socjologiczne; to tabu bez psychologicznej degradacji. Mag
kroczy samotną ścieżką i staje się Bogiem lub Boginią, poznając swoje siły i
słabości”
- ADAMU – Zakazana Magia Seksualna

Definicja Ścieżki Lewej Ręki była bardzo długo niejasna i niezrozumiana. W

swej istocie, Ścieżka Lewej Ręki jest mutacją lub transformacją świadomości w
boskość lub boską świadomość przez uniwersalną percepcję, co jest
dokonywane przez praktykę magiji i Czarnoksięstwa, tak, by uzyskać ruch ciała
i umysłu w stronę wyższej percepcji. Czarni Adepci The Order of Phosphorus i
The Black Order of the Dragon to czarownicy, którzy z własnej woli poddali się
procesowi uszlachetniania i rozszerzania ich świadomości przez ćwiczenia
fizyczne i mentalne. Nie są to jedyne praktyki, które znajdują się w ich
asortymencie: Magia seksualna, praktyka ceremonialna i prace indywidualne
wszystkich rodzajów są po to, by szukać rezultatów inicjacji w samej magiji.

„To nie ścieżka modlitwy i próśb, ale poznanie własnych mocy czarnoksiężnika.
Siły ciemności są wzywane jako środki do samowyrażenia, samowzostu i
samodeifikacji”.

- Nathaniel Harris, autor WITCHA –

Księga Sprytu, Mandrake of Oxford,
obecny Magister Czerwonego
Kręgu, Anglia) ze wstępu do
„Czarostwa Lucyferiańskiego”
Michaela W. Forda.
Tak zdefiniowane czarne czarostwo w wyżej wymienionych grimuarach jest
samoubóstwieniem, ale także dalszym rozszerzeniem świadomości, które
transformuje doczesne w boskie, stąd zaś pochodzi antynomiański i sataniczny
symbolizm. Tu jednak znajduje się kod i wskazówka do esencji ścieżki
lucyferiańskiej. Jest równocześnie oddaniem się w, jak i posiadaniem niższych i
wyższych aspektów Demonicznej identyfikacji, która wzmacnia godformy
znalezione w zakazanych i czarnych grimuarach takich jak „ADAMU”, „Vox
sabbatum”, „Liber HVHI” i „Czarostwo lucyferiańskie”. Nie ma tutaj tylko
psychodramy, a w kręgu mądrości mag szuka wyższego ducha poza swoim
istnieniem. Szukają w sobie, a instrumenty rytuału to tylko narzędzia, które
wspomagają proces Stawania Się. Czarostwo ręki Skir jest inspirowane przez
źródła takie, jak Nathaniel Harris. „Skir” znaczy „lewa ręka” lub „złowieszczy”.

„W czarostwie lucyferiańskim krąg reprezentuje przestrzeń, która wiąże ciało

czarnoksiężnika, zarówno duchowe/niebiańskie, jak i cielesne/piekielne. To
symbol zarówno Słońca, jak i Księżyca, sfera, która skupia i umacnia maga”

ADAMU – Zakazana Magia Seksualna,

Michael W. Ford

Rekwizyty rytualne Czarnej Tradycji są tak zróżnicowane, jak same

czarownice. Niektóre tworzą fetysze-serwitory, cielesne i często demoniczne
chowańce związane z obiektami, stworzone z resztek zwierzęcych, krwi i
fluidów seksualnych tak, by formowały zwizualizowany cień, który posiada
podobieństwo do samego czarnoksiężnika. Niektórzy tworzą lalki, jednak inni
używają mało lub w ogóle nie używają zewnętrznych narzędzi lub akcesoriów.
To, co nawiązuje do tradycji wśród takich adeptów, jest wewnętrzne oddanie się
lucyferycznymu duchowi. To umysł praktykującego, który został wyzwolony
przez praktyki antynomiańskie i myśl, przez zdeterminowane skupienie Wola
Czarnego Adepta transformuje go w Byt Demoniczny. W starej praktyce
perskiej, Aryman (Szatan) stworzył demona Akomana (tj zły umysł), który jest
umysłem lucyferycznym, która szuka wolności i niezależności od masy lub
mentalności owiec, by stać się czymś „innym” przez zakazaną lub „złą” ścieżkę
magiji lub czarostwa.

Pewne narzędzia w Sztuce Złowieszczej są uważane za „nawiedzone”,

wzmocnione przez bieżącą praktykę rytualną, która nadaje fetyszowi pewien
rodzaj życia, który jest niezależny od nich, jakkolwiek zawsze zgodny z ich
Wolą. Instrumenty rytualne, takie jak tybetański kangling, to jest róg zrobiony z
kości udowej wisielca, rytualny nóż znany jako athame, wg Idries Shah znany
jako „adhdhame” do upuszczania krwi, jest używany w rytualnej praktyce do
skupienia Woli lub skierowania umysłu w pożądany kierunek; to ostrze
reprezentujące Umysł Lucyferyczny maga. Puchar jest robiony z górnej części
ludzkiej czaszki, używa się go jako misę używaną w osobistej lub
ceremonialnej praktyce. Żadne z tych narzędzi nie jest wymagane do praktyki,
która w całości leży w gestii czarnoksiężnika.
Godformy cieszą się szczególną popularnością w kultach czarostwa jako te,
które są wzmacniane przez samych praktykujących. Bogowie i boginie nie
istniałyby w żadnej formie, gdyby ludzkość nie wzmacniałaby ich, świadomie
czy nieświadomie. Tak jak staje się adept, tak samo wzmacnia się godforma.
Boska energia to źródło nie tylko pochodzące z krwi praktykującego, tj
atawistycznych lub pierwotnych procesów ludzkiego umysłu. Ta boska energia
lub moc może być przywołana do ciała i świadomego umysłu praktykującego,
dlatego użyteczna jest tutaj wiedza wcześniejszych sekt, takich jak Zakon
Złotego Świtu, Maskhara Arabskich i Azjatyckich plemion, Zos Kia Cultus
Austina Osmana Spare'a, etc. Istnieje wiele rytuałów zbadanych przez
praktykujących lucyferiańskiego sabatu w The Order of Phosphorus i Black
Order of the Dragon, które wykorzystują stare metody likantropii i „zrzucania
skóry”, tj zmiany kształtu we śnie w formie Theriona, tak, by postępować dalej,
aż do erotycznych spazmów piekielnego sabatu.

Bogiem lucyferiańskiego czarostwa jest Seth-an lub Set (tak samo jak Samael,
Szatan). Jest to egipski książę ciemności, pan chaosu i czarnoksięskiej mocy.
Set nie powinien być tylko uważany za boga w antropomorficznym sensie, ale
raczej jako boską siłę, która jest samą esencją naszego bytu. Kiedy Azazel lub
Lucyfer przyniósł Kainowi Czarny Płomień świadomości, był to dar Seta dla
ludzkości. Pracując w kręgach Sztuki Lucyferiańskiej, człowiek zwyczajnie
wypełnia swoje starożytne dziedzictwo. Mimo to, niektóre ścieżki są mniej
niebezpieczne niż ta; rzeczywistości czarostwa i Gnozy Lucyferiańskiej nie
można zaprzeczyć. Wielkie Dzieło, nawiązując do Seta, jest dla maga tym, co
szukać boskości, świadomości, indywidualności i osobistej mocy. Przez
wierzenie w samego siebie, zamiast w coś „wyżej” od Ciebie(jednym wyższym
angelicznym lub demonicznym bytem jesteś TY, Anioł Lucyferyczny lub
Święty Anioł Stróż), stajesz się tym, czym stają się Twoje modele.

W Czarnej Tradycji, Trójca Lucyferiańska, która składa się z Samaela, Lilith i

Kaina, posiada znaczenie w modelu praktyki wewnątrz kultu. Ta Trójca to
alchemiczny proces stawania się, w której mag przyporządkowuje i
wykorzystuje boskie asocjacje Samaela, Lilith i Kaina tak, by transformować
swoją świadomość w boską esencję, którą jest Bafomet, Pan Wiedzy. Aby
opisać Samaela, podajemy tutaj mały wyciąg z Liber HVHI, rytualnego dzieła,
które definiuje głębszą i mroczniejszą praktykę Ścieżki Lewej Ręki w aspekcie
czarostwa.

„Bowiem Diabeł jest zwany Diabolus, to jest ten, który spływa w dół:
Przepełniony dumą, przeznaczony do rządzenia na wysokościach, upada do
najniższych części, jak gwałtowny prąd strumienia”

- Czwarta Księga Filozofii Okultystycznej

„Jest napisane w Biblii, że Samael/Szatan upadł z niebios jako piorun, będąc

błyskiem ciągnącym w dół, który, zanim upadł, był Serafem, jednym ze
strażników wokół tronu Boga. Po jego upadku był mistrzem śmierci, samą
trucizną Boga, jakkolwiek był także Dawcą Życia, będąc ojcem między upadłym
aniołem a kobietą. W późniejszych pismach Żydowskich, Samael jest kojarzony
z imieniem Malkira, które Morris Jastrow Młodszy łączy z imieniem Malik-Ra,
będąc „Złym Aniołem”, zaś imię Matanbuchus to forma Angro-Mainyush czy
też Aryman. Tutaj zamyka się koło, zaś natura Pierwszego Anioła jest
rozpoznana. W bieżącej pracy rytualnej mag zaczyna identyfikować się z
Samaelem (i Lilith) w kategoriach własnego życia i inicjacji.
Pan Ziemi to tytuł przypisany do Samaela (Szatana) i jego upadłych aniołów i
demonów, które są uważane za duchy astralne, które nie mają fizycznej formy,
jednak które mogą wziąć swoją manifestację za sprawą maga lub wiedźmy,
którzy mogą z nimi „paktować”, co jest inicjacją i poświęceniem się Ścieżce
Lewej Ręki. Samael jest duchem patronującym Ścieżki Lewej Ręki, jako że jego
słowo jest tym, co uformowało nasze myśli i tym, który dał nam wewnętrzny
ogień Czarnego Płomienia: Naszych osobistych procesów myśli i wolnej woli.
Magowie, którzy sprzęgli swoją wolę z Lewą Ścieżką, ze Ścieżką Samaela
(diabła), zostali obdarowani mocami na Ziemi w taki czy inny sposób, jednak
co zawsze wzmacniało, definiowało i rozszerzało ich świadomość. W Exodusie
7 magowie mogli tworzyć żaby i węże przez moc otrzymaną od Diabła, dlatego
te stworzenia są astralnymi formami Arymana (Samaela) i śniącym ciałem
wiedźm i czarowników”
- Liber HVHI

Tu widzimy, że Samael lub Szatan/Shaitan nie posiada całkowicie niszczącej

natury, ale jest zbawicielem ludzkości i tym, który pierwotnie zasadził ziarno
światła w naszym bycie. Jego dziedzictwo przetrwało przez Kaina i istnieje do
dzisiaj.
Lilith, będąc Oblubienicą Diabła, jest jedną częścią Przeciwnika jako ta, która
jest mroczną częścią intelektu mężczyzny i kobiety, żeńską, jednak przerażającą
i kochającą wszystko za jednym razem. Lilith jest znana przez semickie
„Layil”, które oznacza Noc, ale które jest także imieniem demona burzy. Lilith
jest kojarzona z puszczykiem i innymi zwierzętami z dziczy, bowiem jest to
miejsce, w które udała się po tym, gdy opuściła niebiosa, by wędrować po
Ziemi. Jest uważana za jedną z trzech demonów Asyryjskich, będąc Ardat Lilit,
Lilit i Lilu, jednak te mogą być po prostu wariacjami jej imienia. Niektórzy
badacze hebrajskiego sugerują, że Lilith była czczona przez wypędzonych
Żydów jako bogini dziczy.
Lilith w literaturze post-biblijnej jest uważana za królową demonów. Udała się
do jaskiń niedaleko Morza Czerwonego i spółkowała z upadłymi aniołami,
rodząc inne demony. Nauczyła także(wg wiedzy manichejskiej – Az) upadłe
anioły, jak formować ciała i jak mieć relacje seksualne, by dawać życie innym
„smoczym dzieciom”. Mówi się o niej, że po upadku połączyła się z jej mężem,
Samaelem (Arymanem), którego nie podniecały z nim zaprzyjaźnione anioły i
demony, co mogła uczynić tylko Az (Lilith). Pocałował ją, powodując
menstruację, która została przekazana wszystkim kobietom, jako że Lilith jest
bezpośrednio połączona z ognistymi i ciemnymi siłami.

Boginią czarostwa lucyferiańskiego jest Lilith lub Babalon, o czym już

wspomniano. To także Hekate, Bogini Ciemnego Księżyca, a także Bogini
Chytrego Kręgu, której błogosławieństwem jest młodość, wyobraźnia i śmierć.
Jej syn jest w Tobie i to jest Kain, Bafometyczny Demon, którego magia jest
rdzenną esencją religii i czarnoksięstwa. Sam ryt rzucania kręgu spisany przez
Geralda Gardnera prezentuje Matkę Czarostwa, „Matka, Mroczna i Boska, moją
Plaga i moim Pocałunek, Pięcioramienną Gwiazdę Miłości i Rozkoszy**”. W
kręgu znajduje się sam Graal Przeciwnika, bowiem istota Pentagramu może być
przeżyta i zrozumiana przez miłość do samego siebie.. Nazywa Hekate lub
Lilith (via Diana) „Mroczną panią Piekła, Niebios Królową”. Jest to podwójna
natura Diabła i jego Oblubienicy, Przeciwników. Przez ryty Sabatu wypełniają
się oba kielichy: Niebios (Aethyr, Sabat Lucyferiański) i Piekieł (Piekielny,
Chtoniczny Sabat).

Kain, według niektórych podań, był synem poczętym przez Samaela(Diabła) i

Lilith(przez Ewę) i był pierwszym Satanistą i Czarownikiem.
„Jest powiedziane, że w mrocznych tradycjach Biblia myli się co do
prawdziwego pochodzenia Kaina. Właściwie, to Kain był bastardem, półkrwi
demonem, dzieckiem Adama i Lilith. Z tego powodu Pan nie przyjął jego ofiary
i modlitwy; nie była to bynajmniej kwestia żądania ofiary ze zwierzęcia.
Opowieść wiedzie dalej, gdy Kain zostaje przeklęty, by wędrował po ziemi jako
wygnaniec, jako że ziemia, którą uprawiał, miała mu nigdy nie dać plonu”. -
Nathaniel J. Harris, Znak Kaina, pierwszego satanisty i mordercy

W pewnej literaturze rabinicznej, Córki Kaina to te, które spółkowały z

Upadłymi Aniołami, Obserwatorami i urodziły Nephilim, Gigantów,
wojowniczą i brutalną rasę. Mówi się, że niegdyś zamieszkiwały Ziemię licznie,
atakując dzieci Seta. Według przekazu manichejskiego, Królowa Demonów i
spirytualna inicjatorka Kaina, Lilith – Az, nauczyła upadłe anioły jak formować
ciała fizyczne i jak łączyć się seksualnie z innymi. Badacze tacy jak Kaufmann
Kohler, W.H. Bennett i Louis Ginzberg sugerują, że Dzieci Kaina spędzały
swoje dni u stóp góry(Edenu?), praktykując w dzikich orgiach techniki Jubala,
przy muzyce Lucyfera. Kobiety, pierwsze piękne pajryki*** lub
wróżki/wiedźmy, zaprosiły synów Seta(dzieci boga) i kopulowały z nimi,
rodząc inne dzieci. Ten żydowski folklor prezentuje najwcześniejsze formy
wiedźmiego sabatu jako lucyferiańską celebrację i praktykę magii seksualnej.
„Dla Filo, podobnież, Kain jest typem zachłanności, 'szaleństwa i bezbożności'
(„De Cherubim”, XX.) i miłości własnej („De Sacrificiis Abelis et Caini; „Quod
Deterius Potiori Insidiari Soleat” 10). 'Zbudował miasto' (Gen. IV. 17), co
znaczy, że 'zbudował system doktryny bezprawia i pogardy i wybujałej
rozpusty' („De Posteritate”, 15); filozofowie epikurejscy pochodzą od szkoły
Kaina, 'uznając Kaina jako nauczyciela i przewodnika, który polecał czczenie
mocy sensualnych nad moce wyższe, a który praktykował swoją doktrynę przez
zabicie Abla, przedstawiciela przeciwnej doktryny” (ib. 11)

– Encyklopedia Żydowska,
skompilowana przez
Kaufmanna Kohlera, W.H.
Bennetta, Loius Ginzberg

Stąd widzimy, że Kain jest ciałem i krwią, uosobieniem samej ścieżki

lucyferiańskiej, jest on synem Szatana i Lilith, mroczną esencją, która jest
głęboko związana z Ewą, żoną Adama. Kain jest nie tylko ojcem-patronem
wiedźm, a także symbolem inicjata na ścieżce antynomiańskiej.
Nathaniel Harris, dziedzic brytyjskiego czarostwa, którego długie
zaangażowanie w różne magiczne kręgi i autorstwo grimuarów nie tylko w
Czarnej Tradycji, ale także tradycyjnej ścieżki Witcha, posiada na tyle odwagi,
by prezentować idee naszego duchowego pochodzenia w śpiących umysłach
Chytrych Braci i Sióstr.

Symboliczne znamię inicjacji, które Aleister Crowley nazwał znamieniem bestii

apokalipsy w Księdze Tota przyniosło inne interpretacje swojej formy, jednak
funkcja nadal jest jasna.

„To znamię lub piętno może być nawiązaniem do pewnej formy tatuażu.
Historia ta pierwotnie mogła się wiązać do nomadycznego plemienia Kenitów,
wędrownych kowali, którzy wierzyli, że są potomkami Kaina, a którzy byli
związani także z Medianitami i Izraelitami, którzy przemierzali pustynię Arabah
od około trzynastego do dziewiątego stulecia przed Chrystusem. Mścili się
zajadle za każdą stratę członka plemienia. To znamię zostało później uznane, za
czasów procesów czarownic, za znamię inicjatów do kultu. Historycznie, Kain
jest rozpoznawany jako inicjator przez wiele stowarzyszeń heretyckich, także
przez takie starożytne bractwa, jak Toadsman, The Skull and Bonesmen i the
Horse Whisperers****”.

- Nathaniel J. Harris,
Witcha, Księga Chytrości
[Mandrake lub Oxford]

To znamię to symboliczny znak antynomicznego poświęcenia, bycia

przebudzonym dla ścieżki diabła i jego oblubienicy, do stawania się przez
demonicznego ducha obecnego w naszej krwi. Ten dynamiczny proces został
zaprezentowany w grimuarach czarostwa lucyferiańskiego w róznej manierze.
W „Yatuk Dinoih” zaprezentowałem system zgodny z pracami Kainitów
bazowanych na wyizolowanym duchu jako uosobionym w ciele inicjata,
reprezentowanym jako Paitsha w „Rycie Zohak” i innych pracach w tym
grimuarze. Duch Bafometa lub sabatowego kozła, boga wiedźm jest ukazany
jako sam Kain, bóg-bestia, który poświęcił ciało demonowi Therionowi, bogu
wiedźm lub bogini.
Gdy proces separacji się raz rozpoczął, ignorancja odpada, niczym glina spalona
czarnymi płomieniami, a duch wznosi się do tańca w pokręconych,
odwróconych formach, zaś ciało i cień i światło kopulują w rytm muzyki Jubal
Kaina, a krąg sabatowy jest wypełniony.

Podstawy czarostwa ręki Skir

Przesłanki o podstawach czarostwa i chytrej sztuki pochodzą z

najwcześniejszych legend i wspomnień, mitologii ludzkości. Kain, który
podążył na wschód, do krainy Nod, stał się rdzennie, wg „prawdy kręgu”,
pierwszym satanistą i czarownikiem, którego dzieci miały swoje dzieci, z czego
zrodziła się linia krwi chytrych. W niektórych pismach żydowskich sugeruje
się, że córki Kaina były tymi, które uwiodły i kopulowały z upadłymi aniołami,
Obserwatorami.
To ten moment z Obserwatorami, gdzie możemy znaleźć zbalansowane aspekty
magii anielskiej i satanicznej – są to bardzo atawistyczne poziomy w naszej
psyche, gdzie dalej znajduje się ta linia krwi, podobnie atawizmy wężowe i
atawizmy bestii (Therion). „Księga Enocha”, przełożona z etiopskiego przez
R.H. Charlesa, w swoim sześćdziesiątym dziewiątym rozdziale, prezentuje
imiona, a także czarnoksięską istotę aniołów lucyferiańskich, które są samą
podstawą sztuk magii. Wspomniani już Obserwatorzy, którzy zeszli na Ziemię
to: Semjaza, Artaqifa, Armen, Kokabel, Turael, Rumjal, Danjal, Neqael,
Baraqel, Armaros, Batarjal, Busasejal, Hananel, Turel, Simapesiel, Tumael,
Turel, Rumael i Azazel. Są to imiona Panów Obserwujących, którzy wcielili się
w ciało na Ziemi. Jeqon poprowadził innych do Ziemi z powodu żądzy na córki
Kaina. Asbeel, jak zostało powiedziane, dał złą moc synom Boga, którzy stali
się Obserwującymi, tak, że mogli iść i kopulować z córkami Kaina. Gadreel
nauczył mężczyznę, kobietę i dziecko jak zabijać, a także jak wykuwać broń i
pancerz. Penemue nauczył go mądrej sztuki tuszu i pisania, tak samo jak
gorzkiego i słodkiego, zła i dobra. Jest to duch, którzy dał Chytrym księgę
sztuk, która przyniosła demonowi i aniołowi(tym ukrytym, therionicznym
formom ciemności, która stworzyła ciało) sztukę likantropii. Kasdeja nauczył
człowieka sztuki pracy z demonami i duchami, tak samo jak tego, jak dokonać
aborcji i sekretnej sztuki węża południowej fali, Tabaet. Anielski duch Kasbeel
był tym, który przyniósł Przysięgę, zaś gdy był jeszcze z niebiosami, jego imię
było znane jako Biqa.

Chcę podkreślić eklektyczne i konceptualne idee czarostwa ścieżki Skir w

kręgu, bowiem wszystkie mogą stać się ciemne lub jasne w odniesieniu do
arkan ducha Lucyfera. Gdy realizacja doświadczenia inicjacji jest znana
człowiekowi, nie ma już więcej poczucia pustki, jeżeli chodzi o poświęcenie u
członkostwa, w sercu wiedźmy – w to się wierzy i jest to wiadome. Prace
rytualne w „Czarostwie lucyferiańskim” i innych moich dziełach prezentują
właściwe prace, by zamanifestować zarówno piekielne i lucyferiańskie duchy i
atawistyczne cienie, tak, że czarownik może usidlić je według swojej sztuki.
Można także posłużyć się grimuarem czarostwa goeckiego, które prezentuje
przyporządkowanie Ścieżki Lewej Ręki z 72 demonami Szemaforasz, a także
rytuały, które przygotowują maga do opanowania takich duchów. Inwokacja do
Świętego Anioła Stróża, Azal'ucel, podobnie jak inwokacja do Przeciwnika
przygotowują mentalnie maga, co jest lepsze od adaptacji chrześcijańskiego
dogmatu. Wewnętrzny duch demoniczny spełnia się przez zdeterminowaną
praktykę.
Nasuwa to myśli o zaangażowaniu w ścieżkę i krąg czarostwa lucyferiańskiego.
Nawet praktykując ćwiczenia z tradycji światła, wiedźma staje się Czarnym
Płomieniem Azazela(w formie sigila i mantry, Azal'ucela). Jest to oczywiście
poważny punkt introspekcji pożądany przez człowieka, poziom umiejętności
bardziej wyczuty, niż wyuczony. Tu może być zrozumiane wołanie wiedźmiej
krwi Naszego Ojca, Diabła, przez Kaina i Tubal Kaina, inicjatora wiedźm
Czarnej Kuźni i jego Matki Lilith – Az – to przez nich żyje linia przekazu. Ci z
Yatu – lub czarowniczej ścieżki Arymana w kręgu rytualnej ewokacji, znanej
jako Azathoz – przez nich atawistyczne cienie Theriona powstają z ciemności
ciała. Azathoz w aspekcie wiedzy kręgu reprezentuje Alfę i Omegę, będąc
początkiem i końcem, co jest pierwotnym prądem węża lub Az – Azhi Danaka,
Smoczego Króla perskiej wiedzy czarnoksięskiej.
Wielkie Dzieło w modelu sabatu wiedźm to mroczna i wymagająca podróż,
gdzie inicjat pije głęboko z pucharu czaszki wypełnionego jadowitą krwią Seth-
ana, tylko po to, by później zjeść z ciała Abla i którego krew jest ofiarowana
jemu własnemu Aniołowi-Demonowi, samej esencji i reprezentacji Wielkiego
Dzieła. Sabat, będąc dwojakim udziałem w śnieniu i ceremonialnym/samotnym
rytuale jest prezentowany jako ucieleśnianie pragnienia i wiary, gdzie arkana
Kaina są ujawnione inicjowanemu, gdzie nie ma więcej różnicy pomiędzy
Wielką Dziwką Lilith-Az i Samaelem jako Przeciwnikiem, wszystko jest
jednym przez rozwój i deifikację maga. Ostatecznie czarownica staje się
naczyniem, ekspresją Arymana i jego oblubienicy , tak krąg Lucyfera jest
kompletny, a zaklęcia wydały na świat Kaina, stąd inicjat jest pierwszym z
Wiedźmiej Krwi i Gnozy Ręki Skir Cienia i Światła.
Same podstawy gnozy czarostwa lucyferiańskiego można znaleźć w kręgu,
miejscu przywoływania, z wypisanymi imionami piekielnych bogów, od
Azazela do Arymana w starożytnej perskiej formie krzyża, aż do
średniowiecznych sigili Lucyfera, które oznajmiają ucieleśnienie mocy
satanicznej, naszego dziedzictwa i tradycji spirytualnej. Ten artykuł ma w
zamiarach doinformowanie tych, którzy z początku potępiliby go bez wglądu w
jego głębsze znaczenie. Musi być jednak wiadome, że ci, którzy podążają tą
ścieżką są uważani za przeklętych i skazanych przez społeczeństwo. Raz, gdy
wstąpisz na ścieżkę inicjacji, krew diabła krąży w Twoich żyłach, a Twój
własny cień jest mrocznym tańcem demona i anioła, Kaina i Lilith...
W rytuale sabatu wewnątrz The Order of Phosphorus pobrzmiewają echa
starożytnych ideałów i określeń. Niektórzy próbują opuścić ciało nocą i ulecieć
duchem do kręgu, podczas gdy inni znajdują bardziej interesującą praktykę
ceremonialną; niektórzy praktykują w samotności, a ich wyobraźnia otwiera się
na wrota piekielnego i niebiańskiego zgromadzenia. W „Ekstazy: Zrozumieć
wiedźmi sabat” Carla Ginzburga opisuje się ryt, gdzie wyżej wymienione
atrybuty są podobne nie tylko z teraźniejszą praktyką, ale i starożytną.

„Diabeł ukazywał się im w kształcie czarnego zwierzęcia – czasem

niedźwiedzia, czasem kozła, po tym, jak odrzucili Boga, wiarę i chrzest
Kościoła” - później następują przerażające ryty klątw. Inny rozdział wspomina
o wiedźmach, które ubierają skóry wilków, aby transformować same siebie. Jest
to proces nawrotu atawistycznego i jest praktykowany i dzisiaj, podczas gdy w
afirmacji diabła znajduje się głębsza asocjacja z samodeifikacją i rozpoznaniem
świadomego umysłu; praktykowana likantropia to atawistyczne przywołanie
Theriona – cieni w ciele i umyśle.
Sumując, czarostwo ręki Skir może być uważane jako racjonalna i
wzmacniająca praktyka; poświęcenie wymaga więcej niż ciekawości, a
rezultaty i korzyści są znane tym, którzy instynktownie pragną się poświęcić.
Współczesne czarostwo lucyferiańskie jest potężną i wielokulturową gnozą;
przemawia do tych, którzy mogą je usłyszeć i wznosi tych, którzy odważają się
je praktykować.

Dalsza lektura

„Luciferian Witchcraft: A Grimoire of the Serpent”, Michael W. Ford

„Book of the Witch Moon”, Michael W. Ford
„Liber HVHI: A Grimoire of the Qlippoth and Infernal Sorcery”, Michael
W. Ford
„Liber Satangelica”, Nathaniel J. Harris (Privately circulated)
„WITCHA: A Book of Cunning”, Nathaniel J. Harris (Mandrake of Oxford
2004)
„Ecstasies: Deciphering the Witches’ Sabbath”, Carlo Ginzburg
„The Sufis”, Idries Shah
„Secret Societies”, Idries Shah
„The Book of Shadows”, Gerald Gardner

Michael W. Ford jest mistrzem The Order of Phosphorus, hermetycznego zakonu

samotnych inicjatów i The Black Order of the Dragon, wewnętrznego cechu
bazowanego na Yatukivah – perskiego i chaockiego czarnoksięstwa. Jest autorem
„Czarostwa lucyferiańskiego”, które składa się z 12 grimuarów, takich jak
„Tantryczny grimuar Ścieżki Lewej Ręki”, „Adamu, zakazana księga magii
seksualnej”, „Czarnoksięstwo goeckie, czyli lucyferiańskie podejście do
siedemdziesięciu dwu duchów Szemaforasz”, „Yatuk dinoih” i innych dzieł
skupionych na mrocznych rytach ścieżki Cienistego Czarnoksięstwa i tak zwanego
Czarostwa Ścieżki Skir, zaprezentowanego przez Nathaniela J. Harrisa, Wiedźmiego
Dziedzica z UK. Znany jako Akhtya Seker Arimanius, Ford jest także autorerem
„Liber HVHI”, wyjaśnienia lucyferycznej trójcy i rytuałów klifotycznych, „Księgi
Księżyca Czarownic”, która zawiera wstęp napisany przez Petera J. Carrolla i wiele
artykułów i esejów.

** „Mother, Darksome and Divine, Mine the Scourge and Mine

the Kiss, The Five-point Star of Love and Bliss”
*** Pajryki – oryg. „Pairikas”, w Zoroastrianizmie pajryki były złymi bytami,
których zniewalająca piękność przyciągała mężczyzn, popychając ich w
zatracenie. Pajryki ostatecznie stawały się pięknymi duchami.
**** Niejasne. Fordowi niekoniecznie może chodzić o bractwa angielskie,
jakkolwiek dotychczas nie istniejące.