Galwanotechnika - dział techniki zajmujący się teoretycznymi aspektami oraz praktycznymi

metodami elektrolitycznego wytwarzania powłok na rozmaitych podłożach. Galwanotechnika

zajmuje się wytwarzaniem powłok zarówno metodą osadzania na podłożu substancji
pochodzących z elektrolitu, jak i metodą przetwarzania materiału podłoża.

Ze względu na zastosowania, galwanotechnikę dzieli się na dwa działy:

galwanoplastyka - wytwarzanie grubych powłok metalicznych nie związanych trwale z
podłożem, w celu utrwalenia kształtu podłoża i wykorzystania tych powłok jako form do
matryc wtryskarskich lub odlewniczych, lub też wytwarzania tą metodą przedmiotów o
skomplikowanych kształtach - podłoża w tej metodzie są zazwyczaj niemetaliczne, i na czas
wytwarzania powłoki są pokrywane warstwą usuwalnej substancji przewodzącej prąd
elektryczny
galwanostegia - wytwarzanie powłok trwale przylegających do metalicznego podłoża,
cienkich - w celach ozdobnych, ochronnych, lub innych technologicznych (np. tworzenie
zwierciadeł), lub powłok grubych w celach konstrukcyjnych (np. nanoszenie warstw
twardego metalu na pracujących częściach maszyn)

Zobacz też: galwanizacja

Proces Sendzimira (nazywany od nazwiska polskiego wynalazcy Tadeusza Sendzimira) –

metoda cynkowania blach stalowych polegająca na zastosowaniu kąpieli z małymi
domieszkami aluminium. Metoda polega na zanurzaniu w roztopionym cynku blachy bądź
drutu wyżarzonego w wodorze. Proces przebiega w formie ciągłej: surowiec odwija się z rolki
i przepuszcza przez piec tunelowy z atmosferą wodoru, a po czym częściowym ostudzeniu
zanurza się w cynku.

Proces ten stosowany najczęściej do ciągłego cynkowania na skalę przemysłową blach

stalowych ze stali niskowęglowej doczekał się szeregu wdrożeń w fabrykach stali w wielu
krajach. Dzięki ekonomiczności oraz gwarancji dużej wytrzymałości uzyskanych produktów
jest technologią powszechnie wykorzystywaną w zabezpieczaniu stali przed korozją.
Pierwsza na świecie linia ciągłego wytwarzania i cynkowania blach stalowych ze stali
niskowęglowej na skalę przemysłową z zastosowaniem tego procesu została uruchomiona
przez Sendzimira w roku 1933 w Kostuchnie pod Katowicami (obecnie dzielnica Katowic).
Zakład ten po raz pierwszy umożliwiał cynkowanie bez trujących oparów i wyziewów
kwasów. Prezydent Mościcki, który również był wynalazcą i z wykształcenia chemikiem
zwiedzając Kostuchnę stwierdził zdziwiony, że "To nie cynkownia, to sanatorium"[1]
[edytuj]
Zastosowanie

Celem procesu jest pokrycie powierzchni przedmiotów stalowych cienką powłoką cynku w
celu zabezpieczeniu ich przed korozją powodowaną działaniem powietrza i wody. Powłoka
cynkowa wykazuje w korozyjnych warunkach środowiska miejskiego od kilku do kilkunastu
razy większą odporność na korozję od stali niecynkowanej. Cynkowanie jest powszechnie
stosowane w wielu gałęziach gospodarki, m.in. w przemyśle samochodowym, budowlanym i
lotniczym.
[edytuj]
Bibliografia
PSB, Tom XXXVI/2, zeszyt 149, Warszawa-Kraków 1995, s. 267-269,
Sendzimir, Steel will – The Life of Tad Sendzimir, N. York 1993
Olgierd Budrewicz "Orzeł na gwiaździstym sztandarze" Interpress, Warszawa 1979