Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 10 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 12, 13 i 18 marca 2008 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie

część 1

Wa r s z a w a
2008
 str. str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 10. posiedzenia Sejmu
w dniach 12, 13 i 18 marca 2008 r.
część 1
str. str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski . . . . . . . 54
Poseł Jan Kaźmierczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Grzegorz Pisalski. . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Jacek Pilch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski . . . . . . . 59
Poseł Anna Bańkowska. . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Mirosław Maliszewski . . . . . . . . . . . . . . 60
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha . . . . . . . . . . . 62
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . . 62
Poseł Stanisława Prządka. . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Andrzej Orzechowski. . . . . . . . . . . . . . . 64
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 65
Poseł Sławomir Piechota. . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański. . . . . . . . 68
Poseł Jan Kochanowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Poseł Janusz Palikot. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . . 71
Poseł Jolanta Hibner . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71
Poseł Józef Piotr Klim. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Grzegorz Janik. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . .77
Poseł Marek Wójcik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . . . 78
Poseł Damian Raczkowski . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Włodzimierz Karpiński . . . . . . . . . . . . . 80
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80
Poseł Andrzej Grzyb. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . . .81
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . . .82
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . . 82
Poseł Barbara Marianowska. . . . . . . . . . . . . . 83
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83
Poseł Tadeusz Arkit. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Piotr Krzywicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . . 86
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . . . 88
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . . . 89
Poseł Lidia Staroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Paweł Kowal. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Poseł Krzysztof Sońta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Poseł Piotr Krzywicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91
Poseł Joanna Fabisiak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91
Poseł Jan Kochanowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Poseł Andrzej Grzyb. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Zbigniew Wassermann . . . . . . . . . . . . . 95
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Poseł Krzysztof Lisek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha . . . . . . . . . . . 97
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka. . . . . . . 98
Poseł Jacek Pilch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Zdzisław Czucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . .100
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100
Poseł Sławomir Kopyciński. . . . . . . . . . . . . . 101
Poseł Ryszard Zawadzki. . . . . . . . . . . . . . . . .104
Poseł Grażyna Gęsicka. . . . . . . . . . . . . . . . . .105
Posłowie Sławomir Neumann
i Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . .108
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Poseł Piotr Krzywicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Poseł Marek Opioła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Poseł Andrzej Ćwierz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .110
Poseł Marek Biernacki . . . . . . . . . . . . . . . . . .111
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Poseł Stanisław Żelichowski . . . . . . . . . . . . . 116
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .118
Poseł Bronisław Dutka. . . . . . . . . . . . . . . . . .119
Poseł Janusz Palikot. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Barbara Marianowska. . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Piotr Krzywicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Jarosław Wałęsa. . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Alicja Dąbrowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Jerzy Szmajdziński. . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Piotr Stanke. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Piotr Stanke. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Danuta Jazłowiecka. . . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Bronisław Dutka. . . . . . . . . . . . . . . . . .130
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . . 131
Poseł Anna Bańkowska. . . . . . . . . . . . . . . . . 132
 str. str.
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Adam Krzyśków. . . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Sławomir Zawiślak. . . . . . . . . . . . . . . . 134
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . .135
Poseł Marek Polak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 136
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . .138
Poseł Marek Polak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 139
Poseł Roman Kaczor. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .140
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk. . . . . . . . . 140
Poseł Anna Sobecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
Poseł Łukasz Tusk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .144
Poseł Michał Stuligrosz. . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Poseł Eugeniusz Kłopotek. . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Edward Siarka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
Poseł Beata Małecka-Libera . . . . . . . . . . . . . 147
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 148
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .148
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 149
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka. . . . . . 150
Poseł Tadeusz Naguszewski . . . . . . . . . . . . . 150
Poseł Andrzej Orzechowski. . . . . . . . . . . . . . 151
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka. . . . . . 151
Poseł Stanisław Kalemba. . . . . . . . . . . . . . . . 151
Poseł Andrzej Grzyb. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 152
Poseł Krzysztof Lisek . . . . . . . . . . . . . . . . . . .153
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Jerzy Szmajdziński. . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Zbigniew Girzyński . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . .155
Posłowie Kazimierz Moskal
i Zbigniew Chmielowiec. . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . .156
Posłowie Kazimierz Moskal
i Zbigniew Chmielowiec. . . . . . . . . . . . . . . . . 156
Poseł Artur Gierada. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 158
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk. . . . . . . . . 159
Poseł Izabela Leszczyna . . . . . . . . . . . . . . . . .159
Poseł Antoni Mężydło. . . . . . . . . . . . . . . . . . .160
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 160
Poseł Robert Kołakowski. . . . . . . . . . . . . . . . 161
Poseł Iwona Guzowska . . . . . . . . . . . . . . . . . .162
Poseł Krzysztof Tyszkiewicz. . . . . . . . . . . . . 163
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . .163
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 177
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 179
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . .182
Poseł Mieczysław Golba . . . . . . . . . . . . . . . . .183
Poseł Elżbieta Witek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 183
Poseł Jarosław Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . 184
Poseł Marek Wójcik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Poseł Izabella Sierakowska . . . . . . . . . . . . . . 185
Posłowie Piotr Waśko
i Agnieszka Kozłowska-Rajewicz . . . . . . . . . .188
Posłowie Witold Kochan i Tadeusz Arkit. . . . 189
Poseł Krzysztof Gadowski. . . . . . . . . . . . . . . 189
Poseł Jarosław Urbaniak oraz grupa posłów . . . 189
Poseł Leszek Deptuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191
Poseł Waldemar Andzel. . . . . . . . . . . . . . . . . 191
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . .192
Poseł Bogusław Kowalski . . . . . . . . . . . . . . . 193
Poseł Jan Kaźmierczak . . . . . . . . . . . . . . . . . 194
Poseł Eugeniusz Grzeszczak. . . . . . . . . . . . . 195
Poseł Piotr Waśko. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Posłowie Zbigniew Konwiński
i Sławomir Neuman. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Poseł Tomasz Kamiński. . . . . . . . . . . . . . . . .197
Posłowie Zbigniew Chlebowski
i Marcin Zawiła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 197
Poseł Marcin Zawiła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198
Poseł Adam Krupa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 201
Poseł Witold Kochan. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .201
Posłowie Witold Kochan i Jan Musiał . . . . . 202
Poseł Monika Wielichowska. . . . . . . . . . . . . 203
Posłanki Monika Wielichowska i Ewa Drozd. . . 203
Poseł Marek Cebula. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204
Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Agnieszka Hanajczyk . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Jan Kuriata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 208
Poseł Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . 209
Posłowie Tadeusz Arkit, Jarosław Gowin,
Witold Kochan i Andrzej Ryszka . . . . . . . . . .210
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 210
Poseł Ewa Drozd. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .212
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 213
Poseł Jarosław Wałęsa. . . . . . . . . . . . . . . . . . 214
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 215
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . .215
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 217
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . 217
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 219
Poseł Hanna Zdanowska. . . . . . . . . . . . . . . . 220
Poseł Mirosława Masłowska . . . . . . . . . . . . . 221
Poseł Stanisław Żelichowski . . . . . . . . . . . . . 221
Poseł Antoni Błądek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 222
Poseł Jan Filip Libicki. . . . . . . . . . . . . . . . . . 223
Poseł Jacek Tomczak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 225
Poseł Marzena Machałek. . . . . . . . . . . . . . . . 226
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 226
Poseł Zbigniew Chmielowiec. . . . . . . . . . . . . 228
Poseł Piotr Tomański . . . . . . . . . . . . . . . . . . 230
Poseł Sławomir Neumann. . . . . . . . . . . . . . . 232
Posłowie Witold Kochan i Tadeusz Arkit. . . . 232
Poseł Wojciech Olejniczak . . . . . . . . . . . . . . . 233
Poseł Anna Sobecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 234
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 234
Poseł Tomasz Głogowski. . . . . . . . . . . . . . . . 235
Poseł Antoni Błądek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 235
Poseł Jan Filip Libicki. . . . . . . . . . . . . . . . . . 236
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . 237
Poseł Andrzej Orzechowski. . . . . . . . . . . . . . 237
 str. str.
Poseł Joanna Mucha. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 237
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .241
Poseł Jan Łopata. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .241
Poseł Eugeniusz Kłopotek. . . . . . . . . . . . . . . 242
Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 242
Poseł Krzysztof Popiołek. . . . . . . . . . . . . . . . 244
Poseł Małgorzata Sadurska . . . . . . . . . . . . . 245
Poseł Stanisław Pięta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 248
Poseł Halina Rozpondek . . . . . . . . . . . . . . . . 249
Poseł Waldy Dzikowski. . . . . . . . . . . . . . . . . .251
Poseł Bożenna Bukiewicz. . . . . . . . . . . . . . . . 252
Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 253
Poseł Ryszard Zawadzki. . . . . . . . . . . . . . . . 255
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . 256
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . 258
Poseł Jolanta Szczypińska . . . . . . . . . . . . . . 259
Poseł Waldy Dzikowski. . . . . . . . . . . . . . . . . 259
Posłowie Tadeusz Arkit, Jarosław Gowin
i Witold Kochan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 260
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 261
Poseł Krystyna Skowrońska. . . . . . . . . . . . . 261
Poseł Sławomir Preiss . . . . . . . . . . . . . . . . . . 262
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 263
Poseł Norbert Wojnarowski . . . . . . . . . . . . . 264
Poseł Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . 264
Poseł Norbert Raba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 265
Zapytania
Posłanki Elżbieta Witek i Beata Szydło . . . . 266
Poseł Eugeniusz Kłopotek. . . . . . . . . . . . . . . 267
Poseł Danuta Pietraszewska. . . . . . . . . . . . . 268
Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269
Poseł Marek Krząkała. . . . . . . . . . . . . . . . . . 269
Posłowie Jarosław Pięta
Marek Krząkała i Ryszard Zawadzki. . . . . . 270
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 271
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska. . . . . . . . 272
Poseł Magdalena Kochan. . . . . . . . . . . . . . . . 272
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . .273
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 275
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . . 275
Poseł Marzenna Drab. . . . . . . . . . . . . . . . . . .276
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka. . . . . . 276
Poseł Andrzej Orzechowski. . . . . . . . . . . . . . 277
Poseł Ryszard Zbrzyzny . . . . . . . . . . . . . . . . .278
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 279
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . 279
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . .279
Poseł Krzysztof Tchórzewski . . . . . . . . . . . . 280
Poseł Marek Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . . . .281
Posłowie Marek Zieliński
i Maciej Orzechowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 281
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . 284
Posłanki Elżbieta Witek i Beata Kempa. . . . 285
Poseł Elżbieta Pierzchała. . . . . . . . . . . . . . . . 286
Poseł Janusz Cichoń. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 286
Poseł Marzena Okła-Drewnowicz. . . . . . . . . 287
Poseł Magdalena Kochan. . . . . . . . . . . . . . . . 287
Poseł Radosław Witkowski. . . . . . . . . . . . . . 290
Poseł Beata Bublewicz oraz grupa posłów. . . 291
Poseł Krzysztof Gadowski. . . . . . . . . . . . . . . 292
Posłowie Czesław Czechyra i Ewa Wolak . . . . 293
Posłowie Tadeusz Arkit, Jarosław Gowin
i Witold Kochan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 294
Poseł Ewa Malik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295
Poseł Sławomir Zawiślak. . . . . . . . . . . . . . . . 296
Poseł Jolanta Szczypińska . . . . . . . . . . . . . . 296
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 297
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . . 298
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 299
Poseł Beata Mazurek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 300
Poseł Edward Czesak . . . . . . . . . . . . . . . . . . .301
Poseł Grzegorz Raniewicz . . . . . . . . . . . . . . . 301
Poseł Tomasz Kamiński. . . . . . . . . . . . . . . . 302
Posłowie Edward Czesak i Józef Rojek. . . . . 303
Posłowie Zbigniew Kozak, Tomasz Górski
i Maks Kraczkowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . 304
Posłowie Beata Szydło i Andrzej Adamczyk. . . . 304
Poseł Andrzej Adamczyk. . . . . . . . . . . . . . . . 306
Poseł Lucjan Karasiewicz . . . . . . . . . . . . . . . 306
Poseł Sławomir Zawiślak. . . . . . . . . . . . . . . . 307
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .310
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański. . . . . . . 310
Poseł Jan Kochanowski. . . . . . . . . . . . . . . . . 312
Poseł Grzegorz Pisalski. . . . . . . . . . . . . . . . . 313
Poseł Anna Bańkowska. . . . . . . . . . . . . . . . . 313
Poseł Mirosław Maliszewski . . . . . . . . . . . . . 313
Poseł Paweł Kowal. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 314
Poseł Andrzej Grzyb. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 314
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . 315
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . 315
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . .316
Poseł Jarosław Urbaniak. . . . . . . . . . . . . . . . 316
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . .316
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . . 316
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . . 317
Poseł Arkadiusz Mularczyk . . . . . . . . . . . . . .318
Poseł Jarosław Urbaniak. . . . . . . . . . . . . . . . 318
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska. . . . . . . . 319
Poseł Tomasz Głogowski. . . . . . . . . . . . . . . . 320
Poseł Krzysztof Maciejewski. . . . . . . . . . . . . 321
Poseł Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . .322
Poseł Tadeusz Woźniak . . . . . . . . . . . . . . . . . 323
Poseł Jolanta Szczypińska . . . . . . . . . . . . . . 323
Poseł Stanisław Kalemba. . . . . . . . . . . . . . . . 323
Poseł Marcin Zawiła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 324
Poseł Jan Filip Libicki. . . . . . . . . . . . . . . . . . 324
Posłowie Piotr Waśko
i Agnieszka Kozłowska-Rajewicz . . . . . . . . . 325
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 325
Poseł Włodzimierz Karpiński . . . . . . . . . . . . 326
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 326
 str. str.
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 327
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka. . . . . . 327
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . . 328
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 329
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . 329
Poseł Sławomir Kopyciński. . . . . . . . . . . . . . 330
Poseł Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . .331
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . .331
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 331
Poseł Sławomir Neumann. . . . . . . . . . . . . . . 332
Poseł Marek Opioła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 332
Poseł Marzenna Drab. . . . . . . . . . . . . . . . . . 333
Poseł Alicja Dąbrowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 350
Poseł Wojciech Żukowski. . . . . . . . . . . . . . . . 351
Posłowie Bronisław Dutka i Wiesław Woda. . . 352
Poseł Wiesław Woda. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 352
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . 353
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 353
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . 354
Poseł Piotr Krzywicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 354
Poseł Mirosław Maliszewski . . . . . . . . . . . . . 354
Poseł Anna Paluch. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355
Poseł Sławomir Kopyciński. . . . . . . . . . . . . . 356
Posłowie Tomasz Garbowski
i Danuta Jazłowiecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 358
Poseł Jolanta Szczypińska . . . . . . . . . . . . . . 358
Poseł Jarosław Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . 358
Poseł Mirosława Masłowska . . . . . . . . . . . . . 370
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański. . . . . . . 371
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . .372
Poseł Jerzy Szmajdziński. . . . . . . . . . . . . . . . 372
Poseł Jarosław Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . .372
Poseł Marek Polak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 373
Poseł Artur Dunin. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 374
Poseł Anna Sobecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 374
Poseł Marzena Dorota Wróbel. . . . . . . . . . . . 375
Poseł Beata Małecka-Libera . . . . . . . . . . . . . 376
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 376
Poseł Tadeusz Naguszewski . . . . . . . . . . . . . 376
Poseł Sławomir Nowak. . . . . . . . . . . . . . . . . .377
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 377
Poseł Robert Kołakowski. . . . . . . . . . . . . . . . 378
Poseł Sławomir Neumann. . . . . . . . . . . . . . . 378
Poseł Zbigniew Girzyński . . . . . . . . . . . . . . . 379
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . 380
Posłowie Anna Sikora i Mariusz Błaszczak. . . 381
Poseł Marek Matuszewski . . . . . . . . . . . . . . .381
Poseł Danuta Olejniczak . . . . . . . . . . . . . . . . 381
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . 382
Poseł Elżbieta Witek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 382
Poseł Izabella Sierakowska . . . . . . . . . . . . . . 383
Poseł Jan Kamiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 384
Poseł Leszek Deptuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . 385
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 386
Poseł Tomasz Kamiński. . . . . . . . . . . . . . . . 386
Poseł Adam Krupa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 386
Poseł Monika Wielichowska. . . . . . . . . . . . . 386
Poseł Agnieszka Hanajczyk . . . . . . . . . . . . . 389
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 390
Poseł Jarosław Wałęsa. . . . . . . . . . . . . . . . . . 391
Poseł Józef Piotr Klim. . . . . . . . . . . . . . . . . . 392
Poseł Antoni Błądek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 392
Poseł Jacek Tomczak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 393
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 394
Poseł Jarosław Matwiejuk. . . . . . . . . . . . . . . 395
Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 396
Poseł Witold Klepacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 396
Poseł Damian Raczkowski . . . . . . . . . . . . . . 396
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . . 397
Poseł Eugeniusz Kłopotek. . . . . . . . . . . . . . . 398
Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 398
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . 399
Posłowie Witold Kochan,
Tadeusz Arkit i Jarosław Gowin . . . . . . . . . 399
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . 400
Poseł Marzena Machałek. . . . . . . . . . . . . . . . 400
Poseł Renata Butryn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 401
Posłowie Henryk Gołębiewski
i Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 401
Poseł Waldy Dzikowski. . . . . . . . . . . . . . . . . 402
Posłowie Sławomir Preiss,
Paweł Suski i Zbigniew Konwiński. . . . . . . . 402
Poseł Sławomir Preiss . . . . . . . . . . . . . . . . . . 403
Posłowie Sławomir Preiss i Paweł Suski. . . . 403
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 404
Poseł Marek Cebula. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 404
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 404
Posłowie Jolanta Szczypińska
i Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 406
Poseł Aleksander Marek Szczygło . . . . . . . . 407
Poseł Eugeniusz Kłopotek. . . . . . . . . . . . . . . 408
Poseł Krzysztof Sońta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 408
Poseł Ryszard Zawadzki. . . . . . . . . . . . . . . . 409
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 410
Poseł Krzysztof Popiołek. . . . . . . . . . . . . . . . 415
Poseł Małgorzata Sadurska . . . . . . . . . . . . . .416
Poseł Bożenna Bukiewicz. . . . . . . . . . . . . . . . 417
Poseł Marek Krząkała. . . . . . . . . . . . . . . . . . 418
Poseł Aleksander Chłopek. . . . . . . . . . . . . . . 418
Poseł Teresa Wargocka. . . . . . . . . . . . . . . . . .418
Poseł Andrzej Adamczyk. . . . . . . . . . . . . . . . 419
Poseł Waldemar Wrona . . . . . . . . . . . . . . . . . 419
Poseł Aleksander Chłopek. . . . . . . . . . . . . . . 420
Poseł Jolanta Szczypińska . . . . . . . . . . . . . . 420
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . . 420
Posłowie Edward Czesak i Józef Rojek. . . . . 421
Poseł Beata Mazurek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 421
Poseł Waldemar Wrona . . . . . . . . . . . . . . . . . 423
Posłowie Witold Klepacz
i Wiesław Andrzej Szczepański. . . . . . . . . . . 423
Poseł Witold Kochan. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 423

Poseł Alicja Dąbrowska . . . . . . . . . . . . . . . . .
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . .
Poseł Anna Bańkowska. . . . . . . . . . . . . . . . .
Poseł Barbara Marianowska. . . . . . . . . . . . .
Poseł Jerzy Kozdroń. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Posłowie Henryk Gołębiewski
i Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Poseł Marzena Okła-Drewnowicz. . . . . . . . .
Posłowie Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
i Maciej Orzechowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
str. str.
424 Posłowie Artur Gierada
424 i Marzena Okła-Drewnowicz. . . . . . . . . . . . . 429
425 Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . 429
425 Posłowie Wiesław Janczyk i Piotr Polak. . . . 430
426 Poseł Małgorzata Sadurska . . . . . . . . . . . . . .431
Posłowie Sławomir Neumann
426 i Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . .431
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . . 432
427 Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 433
427 Posłowie Marek Polak i Paweł Kowal . . . . . 433
Poseł Krzysztof Tchórzewski . . . . . . . . . . . . 434
428 Poseł Izabela Leszczyna . . . . . . . . . . . . . . . . 434

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posła Jerzego Budnika w sprawie funkcjono-
wania regionalnych oddziałów TVP – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego – ponowna (125),
2) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie
uprawnień Agencji Nieruchomości Rolnych w zakre-
sie odkupu nieruchomości – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi – ponowna (446),
3) posła Witolda Gintowt‑Dziewałtowskiego
w sprawie finansowania działalności szkół zawodo-
wych prowadzonych przez organizacje pozarządowe
i izby rzemieślnicze – do ministra edukacji narodo-
wej – ponowna (481),
4) posła Jana Kaźmierczaka w sprawie interpre-
tacji zapisów dokumentu Narodowe Strategiczne
Ramy Odniesienia 2007–2013. Wytyczne w zakresie
kwalifikowania wydatków w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” – do ministra rozwo-
ju regionalnego (1332),
5) posła Grzegorza Pisalskiego w sprawie przy-
czyn drastycznego zmniejszenia liczby projektów
z zakresu gospodarki wodno‑ściekowej zakwalifiko-
wanych na listę projektów kluczowych i listę projek-
tów rezerwowych do Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” 2007–2013, w tym powo-
dów wykreślenia z listy projektów kluczowych pro-
jektu „Gospodarka ściekowa w Sosnowcu – etap II”
– do ministra rozwoju regionalnego (1333),
6) posła Jacka Pilcha w sprawie cen skupu trzo-
dy chlewnej – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(1334),
7) posła Jacka Pilcha w sprawie realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” – do mi-
nistra sportu i turystyki (1335),
8) posła Jacka Pilcha w sprawie zaświadczeń wy-
dawanych przez lekarzy sądowych – do ministra
sprawiedliwości (1336),
9) posła Artura Górskiego w sprawie oczekiwa-
nych zmian w ustawie o rodzinnych ogrodach dział-
kowych – do ministra środowiska (1337),
10) posła Witolda Gintowt‑Dziewałtowskiego
w sprawie utylizacji odpadów powstających w wy-
niku stosowania leków w pszczelarstwie – do mini-
stra środowiska oraz ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (1338),
Załącznik nr 1
Druk 297
11) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie realizacji
ustawy wprowadzającej standaryzację w domach
pomocy społecznej – ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r.
o zmianie ustawy o pomocy społecznej – do ministra
pracy i polityki społecznej (1339),
12) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie pielę-
gniarek zatrudnionych w domach pomocy społecz-
nej – do ministra pracy i polityki społecznej (1340),
13) posła Mirosława Maliszewskiego w sprawie
uzyskiwania wiz z pozwoleniem na podjęcie pracy –
do ministra spraw zagranicznych (1341),
14) posła Mirosława Maliszewskiego w sprawie
planowanych inwestycji drogowych na drodze krajo-
wej E7 w miejscowości Podole, powiat grójecki – do
ministra infrastruktury (1342),
15) posła Mirosława Maliszewskiego w sprawie
polskiego stanowiska dotyczącego unijnego rozpo-
rządzenia dopuszczającego do obrotu środki ochrony
roślin (COM/2006/0388) – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (1343),
16) posła Mirosława Maliszewskiego w sprawie
polskiego stanowiska dotyczącego zmiany unijnej
dyrektywy sokowej (112/2001/WE) – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (1344),
17) posła Bolesława Grzegorza Piechy w sprawie
sytuacji pacjentów znajdujących się w stanie śpiącz-
ki, zwłaszcza przebywających na oddziałach poura-
zowych – do ministra zdrowia (1345),
18) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
zniesienia podatku od zysków kapitałowych – do mi-
nistra finansów (1346),
19) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie pro-
wadzenia handlu artykułami alkoholowymi przez
Internet – do ministra zdrowia (1347),
20) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
ustawy metropolitalnej – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1348),
21) poseł Stanisławy Prządki w sprawie aktyw-
ności zawodowej osób w wieku 50 plus – do ministra
pracy i polityki społecznej (1349),
22) posła Andrzeja Orzechowskiego w sprawie Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-
–2013 – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1350),
23) posła Andrzeja Orzechowskiego w sprawie
rozwoju infrastruktury gazowej na terenie Warmii

i Mazur, w szczególności powiatu ełckiego i powia-
tów sąsiednich – do ministra gospodarki (1351),
24) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie przeję-
cia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi przez Mini-
sterstwo Środowiska – do ministra środowiska
(1352),
25) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie refunda-
cji oraz skuteczności leku synagis – do ministra
zdrowia (1353),
26) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie moder-
nizacji linii kolejowej w woj. kujawsko‑pomorskim –
do ministra infrastruktury (1354),
27) posła Sławomira Piechoty w sprawie zapew-
nienia poszanowania praw osób niepełnosprawnych
w zakresie komunikacji, wynikających z art. 32 ust. 2
i art. 68 ust. 3 Konstytucji RP oraz deklarowanych
uchwałą Sejmu RP z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta
Praw Osób Niepełnosprawnych, poprzez skuteczną
ochronę przed zajmowaniem przez osoby nieupraw-
nione miejsc parkingowych przeznaczonych dla po-
jazdów osób niepełnosprawnych – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (1355),
28) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie wydania rozporządzenia określającego
metodologię badań charakterystyki energetycznej
budynku – do ministra infrastruktury (1356),
29) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie likwidacji połączeń lotniczych z Polski do
Irlandii – do ministra skarbu państwa (1357),
30) posła Jana Kochanowskiego w sprawie skre-
ślenia wielu tzw. kluczowych projektów z woj. lubu-
skiego finansowanych ze środków Unii Europejskiej
– do ministra rozwoju regionalnego (1358),
31) posła Janusza Palikota w sprawie moderniza-
cji drogi wojewódzkiej nr 835 na odcinku Lublin-
–Biłgoraj – do ministra infrastruktury (1359),
32) posła Janusza Palikota w sprawie przygoto-
wania ustawy zapewniającej zatrzymanie najważ-
niejszych dzieł sztuki i kolekcji w muzeach – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (1360),
33) posła Janusza Palikota w sprawie przyspiesze-
nia procedur gwarantujących ochronę praw własno-
ści intelektualnej – do ministra gospodarki (1361),
34) posła Janusza Palikota w sprawie dostosowa-
nia warunków panujących w zakładach karnych do
norm Unii Europejskiej – do ministra sprawiedliwo-
ści (1362),
35) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie raty-
fikacji tzw. konwencji warszawskiej dotyczącej zakazu
handlu ludźmi – do prezesa Rady Ministrów (1363),
36) poseł Jolanty Hibner w sprawie stworzenia
możliwości realizowania w gminach jednorodzinnej
zabudowy mieszkaniowej na działkach obejmują-
cych grunty rolne VI kategorii, na podstawie zało-
żeń studium uwarunkowań i kierunków zagospoda-
rowania przestrzennego (1364),
37) posła Józefa Piotra Klima w sprawie funkcjo-
nowania systemu emerytalno‑rentowego – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (1365),
38) posła Józefa Piotra Klima w sprawie ułatwień
w przekraczaniu granicy z Białorusią i współpracy
transgranicznej – do ministra spraw zagranicznych
(1366),
39) posła Józefa Piotra Klima w sprawie rozlicza-
nia świadczeń w szpitalach specjalistycznych wielo-
profilowych/wielozakresowych – do ministra zdro-
wia (1367),
40) posła Józefa Piotra Klima w sprawie funkcjo-
nowania ośrodków wieloprofilowego usprawnienia
dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym – do mi-
nistra zdrowia (1368),
41) posła Józefa Piotra Klima w sprawie ujedno-
licenia i ułatwienia procedur wydawania wiz na
Białoruś – do ministra spraw zagranicznych (1369),
42) posła Wojciecha Szaramy w sprawie zarzą-
dzania rezerwami żywności gromadzonymi przez
Agencję Rezerw Materiałowych – do ministra go-
spodarki (1370),
43) posła Grzegorza Janika w sprawie dopisania
Chorzowa i Krakowa do listy miast organizatorów
Euro 2012 – do ministra sportu i turystyki (1371),
44) posła Wojciecha Szaramy w sprawie błędnych
decyzji ZUS dotyczących przyznania ekwiwalentu
pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla –
do ministra gospodarki (1372),
45) posła Marka Wójcika w sprawie ekwiwalentu
pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót gór-
niczych – do ministra gospodarki (1373),
46) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
następstw decyzji sędzi Barbary Piwnik, dotyczącej
zwolnienia z aresztu członków gangu obcinaczy pal-
ców – do ministra sprawiedliwości (1374),
47) posła Damiana Raczkowskiego w sprawie
Euroregionu Puszcza Białowieska – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (1375),
48) posła Damiana Raczkowskiego w sprawie
projektów przygotowywanych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” – do
ministra rozwoju regionalnego (1376),
49) posła Włodzimierza Karpińskiego w sprawie
terminu naboru wniosków do programu „Promesa
ministra kultury i dziedzictwa narodowego” – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (1377),
50) posła Jacka Osucha w sprawie odbioru TVP
Kraków na terenie zachodniej Małopolski – do mini-
stra infrastruktury (1378),
51) posła Andrzeja Grzyba w sprawie zakresu
podmiotowego obowiązującej ustawy o przekształce-
niu prawa użytkowania wieczystego w prawo wła-
sności nieruchomości – do ministra infrastruktury
(1379),
52) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie no-
wych zasad przekazywania 1% podatku na organi-
zacje pożytku publicznego w 2009 r. – do ministra
finansów (1380),
53) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie za-
warcia umowy z zakresu stosunków polsko‑ukra-
ińskich o ubezpieczeniu społecznym, umożliwiają-

cej transfer świadczeń emerytalno‑rentowych oso-
bom zamieszkującym na terytorium drugiego pań-
stwa – do prezesa Rady Ministrów (1381),
54) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie per-
spektyw rozwoju jednostek wojska polskiego na te-
renie wschodniej Polski, w szczególności przyszłości
18. Batalionu Obrony Terytorialnej w Białymstoku
– do ministra obrony narodowej (1382),
55) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie luki
w systemie prawnym po zakwestionowaniu przez
Trybunał Konstytucyjny brzmienia art. 29 ust. 1
ustawy o emeryturach i rentach z FUS – do ministra
pracy i polityki społecznej (1383),
56) posła Stanisława Zająca w sprawie podziału
środków NFZ dla Podkarpackiego Oddziału Woje-
wódzkiego NFZ w Rzeszowie – do ministra zdrowia
(1384),
57) posła Stanisława Zająca w sprawie realizacji
programu usuwania azbestu i wyrobów zawierają-
cych azbest – do ministra gospodarki (1385),
58) posła Tadeusza Arkita w sprawie interpreta-
cji przepisów w zakresie pobierania opłaty targowej
– do ministra finansów (1386),
59) posła Piotra Krzywickiego w sprawie coraz
częstszego praktykowania przez Polaków samodziel-
nego leczenia się lekami farmakologicznymi bez
konsultacji lekarskiej – do ministra zdrowia (1387),
60) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie
warunków budowy mieszkań na wynajem – do mini-
stra infrastruktury (1388),
61) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie
zmian w systemie dodatków mieszkaniowych – do
ministra infrastruktury (1389),
62) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie po-
głębienia toru wodnego Świnoujście–Szczecin – do
ministra infrastruktury (1390),
63) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
działań zmierzających do poprawy sytuacji w opiece
zdrowotnej dzieci i młodzieży – do ministra zdrowia
(1391),
64) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie żołnierzy, którzy nie posiadają pełnej emerytury
i mają ograniczenia w zarobkowaniu – do ministra
obrony narodowej (1392),
65) poseł Lidii Staroń w sprawie przywrócenia
możliwości wskazania w tytule przelewu na rzecz
organizacji pożytku publicznego subkonta księgo-
wego obdarowanego – do ministra finansów (1393),
66) posła Pawła Kowala w sprawie realizacji in-
westycji pn. Beskidzka Droga Integracyjna – do mi-
nistra infrastruktury (1394),
67) posła Krzysztofa Sońty w sprawie wymagań
dotyczących składu zespołów sanitarnych typu „N”
oraz kwalifikacji osób uprawnionych do udzielania
świadczeń – do ministra zdrowia (1395),
68) posła Piotra Krzywickiego w sprawie realiza-
cji projektu budowy Centrum Dydaktyki Nowych
Mediów przez Państwową Wyższą Szkołę Filmową,
Telewizyjną i Teatralną im. L. Schillera w Łodzi – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (1396),

69) poseł Joanny Fabisiak w sprawie przywróce-
nia kształcenia specjalnego dzieciom przewlekle
chorym, z zaburzeniami psychicznymi i specyficzny-
mi zaburzeniami rozwoju – do ministra edukacji na-
rodowej (1397),
70) poseł Joanny Fabisiak w sprawie zasad wy-
nagradzania twórców patentów – do ministra gospo-
darki (1398),
71) posła Jana Kochanowskiego w sprawie prze-
kazania samorządowi woj. lubuskiego przez Agencję
Mienia Wojskowego terenów, na których umiejsco-
wione jest lotnisko w Babimoście – do ministra in-
frastruktury (1399),
72) posła Andrzeja Grzyba w sprawie interpreta-
cji przepisów ustawy o nawozach i nawożeniu – do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1400),
73) posła Andrzeja Grzyba w sprawie rekompen-
saty za przejęte przez III Rzeszę mienie polskich oby-
wateli – do ministra spraw zagranicznych (1401),
74) posła Andrzeja Grzyba w sprawie kilkukrot-
nego wzrostu opłaty za gospodarcze korzystanie ze
środowiska wprowadzonej rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 6 czerwca 2007 r. – do ministra
środowiska (1402),
75) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie zahamo-
wania rozwoju Polski Wschodniej poprzez ograni-
czenie środków unijnych na inwestycje związane z
ochroną środowiska – do prezesa Rady Ministrów
(1403),
76) posła Zbigniewa Wassermanna w sprawie ak-
tualnego stanu śledztw dotyczących przewlekłego
rozpatrywania przebiegu sprzedaży dawnych miesz-
kań zakładowych – do ministra sprawiedliwości
(1404),
77) posła Zbigniewa Wassermanna w sprawie
wątpliwości co do samolotu CASA C295M – do mini-
stra obrony narodowej (1405),
78) posła Jerzego Budnika w sprawie wprowa-
dzenia do polskiego systemu prawnego instytucji za-
wieszenia działalności gospodarczej – do ministra
gospodarki (1406),
79) posła Krzysztofa Liska w sprawie działań
zmierzających do wyjaśnienia sytuacji osób, które
rozpoczęły w 2006 r. aplikacje prawnicze – do mini-
stra sprawiedliwości (1407),
80) posła Bolesława Grzegorza Piechy w sprawie
wysokości pobieranych przez kobiety tzw. rent ro-
dzinnych po mężu – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (1408),
81) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w sprawie
zamiany ekwiwalentu za deputat węglowy na świadcze-
nie w naturze – do ministra gospodarki (1409),
82) posła Jacka Pilcha w sprawie przyznawania
wcześniejszych uprawnień emerytalnych rodzicom
dzieci niepełnosprawnych – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (1410),
83) posła Zdzisława Czuchy w sprawie programu
wapnowania gleb – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (1411),

84) posła Zdzisława Czuchy w sprawie opóźnie-
nia w realizacji programu „Młody rolnik” – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (1412),
85) posła Zdzisława Czuchy w sprawie budowy
obwodnicy miasta Kościerzyny w ciągu drogi krajo-
wej nr 20 w woj. pomorskim – do ministra infra-
struktury (1413),
86) posła Zdzisława Czuchy w sprawie budowy
obwodnicy miasta Czerska w ciągu drogi krajowej
nr 22 w woj. pomorskim – do ministra infrastruktu-
ry (1414),
87) posła Stanisława Rydzonia w sprawie potrze-
by zmiany ustawy Prawo o ruchu drogowym – do
ministra infrastruktury (1415),
88) poseł Marii Nowak w sprawie obwodnicy dro-
gi krajowej nr 79 na odcinku Katowice–Bytom – do
ministra infrastruktury (1416),
89) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
dostosowania właściwości miejscowej prokuratur
rejonowych i sądów rejonowych do podziału teryto-
rialnego państwa do celów administracji ogólnej – do
ministra sprawiedliwości (1417),
90) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
statusu prawnego Komisji Majątkowej działającej
na podstawie art. 62 ustawy o stosunku państwa do
Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej –
do prezesa Rady Ministrów (1418),
91) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
kosztów opóźnienia w dostosowaniu przepisów eme-
rytalnych do treści wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 23 października 2007 r. w sprawie P 10/
07 – do ministra pracy i polityki społecznej (1419),
92) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
ustalenia sposobu prowadzenia sprzedaży drewna
przez PGL Lasy Państwowe – do ministra środowi-
ska (1420),
93) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
przejęcia funkcji organów założycielskich części
szpitali przez samorządy wojewódzkie – do ministra
zdrowia (1421),
94) posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie kry-
teriów konkursów w ramach Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” dotyczących prio-
rytetu I: Gospodarka wodno‑ściekowa – do ministra
rozwoju regionalnego (1422),
95) posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie orga-
nizacji Euro 2012 – do ministra sportu i turystyki
(1423),
96) poseł Grażyny Gęsickiej w sprawie kryteriów
weryfikacji projektów indywidualnych programów
operacyjnych – do ministra rozwoju regionalnego
(1424),
97) posłów Sławomira Neumanna i Zbigniewa
Konwińskiego w sprawie przeszkód prawnych, wy-
nikających z przepisów kodeksu drogowego, w pro-
wadzeniu usług polegających na przewożeniu tury-
stów tzw. kolejkami turystycznymi – do ministra
infrastruktury (1425),
98) posła Jana Kulasa w sprawie funkcjonowa-
nia ustawy o pożyczkach i kredytach studenckich –
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (1426),
99) posła Piotra Krzywickiego w sprawie błędów
NFZ, które spowodowały brak możliwości wykorzy-
stania przez kuracjuszy miejsc w uzdrowiskach – do
ministra zdrowia (1427),
100) posła Marka Opioły w sprawie dostosowa-
nia stron internetowych administracji publicznej do
potrzeb osób niewidomych – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1428),
101) posła Andrzeja Ćwierza w sprawie przyczyn
niezwiązania się do tej pory przez Polskę postano-
wieniami konwencji ottawskiej z 4 grudnia 1997 r.
w sprawie zakazu stosowania min przeciwpiechot-
nych – do ministra spraw zagranicznych (1429),
102) posła Marka Biernackiego w sprawie pobie-
rania opłat autostradowych przez spółkę Gdańsk
Transport Company na uruchomionym odcinku au-
tostrady A1 – do ministra infrastruktury (1430),
103) posła Jana Kulasa w sprawie aktywnej poli-
tyki państwa na rynku pracy – do ministra pracy
i polityki społecznej (1431),
104) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie nie-
jednakowych stawek podatku VAT na książki i roz-
ważenia możliwości wprowadzenia zerowej stawki
VAT na wszystkie książki – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (1432),
105) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie nie-
przestrzegania praw osób świadczących pracę lub
usługi na rzecz banków oraz innych instytucji fi-
nansowych w Polsce na zasadzie umowy agencyjnej,
ze szczególnym uwzględnieniem kwestii niedosta-
tecznej implementacji dyrektywy 86/653/EWG – do
ministra sprawiedliwości (1433),
106) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wy-
sokości prowizji pobieranych przez agencje nieru-
chomości – do ministra infrastruktury (1434),
107) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie de-
rogacji przepisów dotyczących zakazu używania
dryfujących pławnic łososiowych na Bałtyku, a tak-
że zmiany rozporządzenia Rady (WE) 2187/2005 na
podstawie przeprowadzonych obserwacji wpływu
pławnic łososiowych na stan populacji morświna
– do rolnictwa i rozwoju wsi (1435),
108) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie sy-
tuacji po wydaniu wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego (sygn. akt P 10/07), który orzekł, że niezgodne
z konstytucją jest to, iż prawo do emerytury ma
55‑letnia kobieta z 30‑letnim stażem, a nie ma go
60‑letni mężczyzna z 35‑letnim stażem – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (1436),
109) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie in-
formowania osób o zmianie numeru PESEL – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (1437),
110) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wy-
dawania zezwoleń na działanie wielkopowierzchnio-
wych obiektów handlowych – do ministra gospodar-
ki (1438),

111) posła Stanisława Żelichowskiego w sprawie
zgodności z Konstytucją RP § 4 ust. 2 rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Renty strukturalne – do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1439),
112) poseł Marii Nowak w sprawie kryteriów wy-
boru stałych członków Państwowej Komisji Akredy-
tacyjnej – do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
(1440),
113) poseł Marii Nowak w sprawie powołania ze-
społu do spraw opracowania założeń reformy syste-
mu nauki oraz założeń reformy systemu szkolnictwa
wyższego – do ministra nauki i szkolnictwa wyższe-
go (1441),
114) posła Czesława Hoca w sprawie pilnego po-
wrotu do możliwości realizacji świadczeń rehabilita-
cyjnych dla dzieci z uszkodzeniem słuchu i zaburze-
niami mowy w trybie ambulatoryjnym – do ministra
zdrowia (1442),
115) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie wdroże-
nia do polskiego systemu prawnego unijnej dyrekty-
wy 2005/35/WE – do ministra infrastruktury
(1443),
116) posła Bronisława Dutki w sprawie szczegó-
łowych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom, objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (1444),
117) posła Janusza Palikota w sprawie prywaty-
zacji usług anestezjologicznych – do ministra zdro-
wia (1445),
118) posła Janusza Palikota w sprawie zmian
prawnych ograniczających stosowanie środka zapo-
biegawczego w postaci tymczasowego aresztowania
– do ministra sprawiedliwości (1446),
119) posła Janusza Palikota w sprawie prywaty-
zacji wydziałów ksiąg wieczystych – do ministra
sprawiedliwości (1447),
120) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie
braku lub niedostatecznych rozmiarów ekspozycji
dzieł powstałych w latach 80. XX w. będących w po-
siadaniu Muzeum Narodowego w Krakowie – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (1448),
121) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
projektu „Dzienna mama” – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (1449),
122) posła Piotra Krzywickiego w sprawie zlibe-
ralizowania polityki przyznawania wiz i stworzenia
zachęt do zatrudniania obywateli zza wschodniej
granicy – do ministra pracy i polityki społecznej
(1450),
123) posła Jarosława Wałęsy w sprawie realizacji
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” – do ministra rozwoju regionalnego (1451),
124) posła Jarosława Wałęsy w sprawie inwesty-
cji związanych z organizacją Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 – do ministra sportu i tu-
rystyki (1452),

125) posła Jarosława Wałęsy w sprawie „Krajo-
wego programu oczyszczania ścieków komunalnych”
– do ministra środowiska (1453),
126) posła Jarosława Wałęsy w sprawie możliwo-
ści zorganizowania w 2011 r. w Trójmieście mi-
strzostw Europy koszykarek – do ministra sportu
i turystyki (1454),
127) posła Jarosława Wałęsy w sprawie ustawy
Prawo o ruchu drogowym – do ministra infrastruk-
tury (1455),
128) poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie progra-
mu leczenia substytucyjnego – do ministra zdrowia
(1456),
129) posła Jerzego Szmajdzińskiego w sprawie
konsekwencji wydarzeń z udziałem polskich żołnie-
rzy w Nangar Khel w Afganistanie – do ministra
obrony narodowej (1457),
130) posła Piotra Stanke w sprawie poprawy sy-
tuacji na rynku żywca wieprzowego – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (1458),
131) posła Piotra Stanke w sprawie trudnej sytu-
acji funkcjonariuszy Policji z terenu woj. pomorskie-
go – do ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji (1459),
132) posła Tomasza Lenza w sprawie ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów – do
ministra pracy i polityki społecznej (1460),
133) posła Piotra Stanke w sprawie projektowa-
nego przebiegu drogi ekspresowej S6 w gminie Sze-
mud – do ministra infrastruktury (1461),
134) poseł Danuty Jazłowieckiej w sprawie obni-
żenia średniorocznej puli uprawnień do emisji dwu-
tlenku węgla przyznanej na 2008 r. – do ministra
środowiska (1462),
135) posła Bronisława Dutki w sprawie zapew-
nienia środków finansowych na budowę północnej
obwodnicy Krakowa – do ministra infrastruktury
(1463),
136) posła Stanisława Wziątka w sprawie zwięk-
szenia kosztów ogrzewania mieszkań i domów – do
ministra gospodarki (1464),
137) posła Stanisława Wziątka w sprawie pomo-
cy finansowej dla rolników pragnących zalesić grun-
ty leżące w obszarach Natura 2000 – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (1465),
138) posła Stanisława Wziątka w sprawie refor-
my cukrownictwa – do ministra skarbu państwa
(1466),
139) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie realiza-
cji programu usuwania azbestu i wyrobów zawiera-
jących azbest, stosowanych na terytorium Polski –
do ministra gospodarki (1467),
140) posła Stanisława Wziątka w sprawie prze-
biegu dróg S6 i S11 na terenie gminy Biesiekierz –
do ministra infrastruktury (1468),
141) posła Adama Krzyśków w sprawie realizacji
pomocy materialnej o charakterze socjalnym w for-
mie stypendium szkolnego przyznawanego na pod-
stawie ustawy o systemie oświaty – do ministra edu-
kacji narodowej (1469),

142) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie poda-
nia konkretnych przyczyn skreślenia z listy podsta-
wowej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” projektu PGK sp. z o.o. w Zamościu
dotyczącego budowy Regionalnego Zakładu Gospo-
darowania Odpadami w Dębowcu, a także w spra-
wie podania konkretnych przyczyn skreślenia z li-
sty rezerwowej projektów gminy Zamość dotyczą-
cych kompleksowego rozwiązania gospodarki wod-
no‑ściekowej na terenie gminy – do ministra rozwoju
regionalnego (1470),
143) posła Henryka Milcarza w sprawie odstą-
pienia od planów pozbawienia Kielc Centrum Szko-
lenia na Potrzeby Sił Pokojowych w Bukówce – do
ministra obrony narodowej (1471),
144) posła Henryka Milcarza w sprawie przeciw-
działania likwidacji upraw buraków cukrowych na
terenie woj. świętokrzyskiego – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (1472),
145) posła Marka Polaka w sprawie wyelimino-
wania błędnych orzeczeń o niezdolności do pracy
wydanych przez lekarzy orzeczników ZUS, wynika-
jących z istniejącego systemu losowania komputero-
wego – do ministra pracy i polityki społecznej
(1473),
146) posła Marka Polaka w sprawie sposobu re-
krutacji na studia wyższe – do ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego (1474),
147) posła Marka Polaka w sprawie wprowadze-
nia regulacji prawnych, ograniczających poruszanie
się bez opieki w godzinach nocnych młodzieży poni-
żej 18. roku życia – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (1475),
148) posła Marka Polaka w sprawie przyjęcia dy-
rektywy dotyczącej liberalizacji usług pocztowych
w UE – do ministra infrastruktury (1476),
149) posła Marka Polaka w sprawie możliwości
zniesienia podatku od dochodów kapitałowych – do
ministra finansów (1477),
150) posła Stanisława Rydzonia w sprawie cen
tuczników na przykładzie woj. małopolskiego – do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1478),
151) posła Stanisława Rydzonia w sprawie wyna-
grodzeń sędziowskich – do ministra sprawiedliwości
(1479),
152) posła Marka Polaka w sprawie zmiany kla-
syfikowania do grup o określonych stopniach niepeł-
nosprawności – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (1480),
153) posła Romana Kaczora w sprawie niespra-
wiedliwego i nieprzejrzystego traktowania paliw
płynnych grzewczych przez stosowanie różnych sta-
wek podatku akcyzowego – do ministra finansów
(1481),
154) posła Franciszka Jerzego Stefaniuka w spra-
wie przyporządkowania ministrowi rolnictwa i roz-
woju wsi wojewódzkich inspektoratów ochrony ro-
ślin i nasiennictwa oraz regulacji płacowych pra-
cowników inspekcji – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (1482),
155) poseł Anny Sobeckiej w sprawie równego
dostępu do edukacji – do ministra edukacji narodo-
wej (1483),
156) poseł Anny Sobeckiej w sprawie lekcji an-
gielskiego kosztem zajęć dodatkowych – do ministra
edukacji narodowej (1484),
157) poseł Anny Sobeckiej w sprawie podwyżek
płac w sferze budżetowej – do prezesa Rady Mini-
strów (1485),
158) poseł Anny Sobeckiej w sprawie reformy po-
datku VAT – do ministra finansów (1486),
159) poseł Anny Sobeckiej w sprawie wypłat no-
wych emerytur – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (1487),
160) poseł Anny Sobeckiej w sprawie środków na
onkologię – do ministra zdrowia (1488),
161) poseł Anny Sobeckiej w sprawie wprowadza-
nia wolności gospodarczej – do prezesa Rady Mini-
strów (1489),
162) poseł Anny Sobeckiej w sprawie środków
unijnych – do ministra rozwoju regionalnego (1490),
163) poseł Anny Sobeckiej w sprawie rejestracji
pojazdów – do ministra infrastruktury (1491),
164) posła Łukasza Tuska w sprawie nadzoru
nad ustawą o płatnościach bezpośrednich do grun-
tów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1492),
165) posła Łukasza Tuska w sprawie nadzoru
nad ustawą o płatnościach do gruntów rolnych
i płatności cukrowej – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (1493),
166) posła Michała Stuligrosza w sprawie refor-
my systemu edukacji – do ministra edukacji narodo-
wej (1494),
167) posła Michała Stuligrosza w sprawie repry-
watyzacji – do ministra skarbu państwa (1495),
168) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie walo-
ryzacji rent i emerytur – do ministra pracy i polityki
społecznej (1496),
169) posła Edwarda Siarki w sprawie podniesie-
nia od 1 stycznia 2008 r. stawki podatku VAT z 7%
do 22% na roboty budowlano‑montażowe związane
z infrastrukturą towarzyszącą budownictwu miesz-
kaniowemu – do ministra finansów (1497),
170) poseł Beaty Małeckiej‑Libery w sprawie
koncepcji składowania odpadów poprzemysłowych
w wyrobiskach piaskowych – do ministra środowi-
ska (1498),
171) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
obniżenia podatku VAT na wyroby z wikliny – do
prezesa Rady Ministrów (1499),
172) posła Jerzego Budnika w sprawie zmian
w systemie podatkowym dotyczącym środowiska
rzemieślniczego – do ministra finansów (1500),
173) posła Jerzego Budnika w sprawie ewentual-
nych zmian dotyczących systemu kształcenia mło-
docianych pracowników zatrudnionych na podsta-
wie umowy o pracę w celu przygotowania zawodo-
wego – do ministra edukacji narodowej (1501),

174) posła Stanisława Steca w sprawie podpisa-
nia umowy o ruchu bezwizowym między USA a Pol-
ską – do prezesa Rady Ministrów (1502),
175) posła Stanisława Steca w sprawie funkcjo-
nowania ustawy o podatku od spadków i darowizn
– do ministra finansów (1503),
176) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie możliwości wykreślenia z rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie auto-
strad płatnych autostradowej obwodnicy Wrocławia
– do prezesa Rady Ministrów (1504),
177) posła Tadeusza Naguszewskiego w sprawie
zakresu uprawnień, obowiązków i działań specjali-
stycznych organizacji ratowniczych oraz rodzaju
i wysokości świadczeń przysługujących ratownikom
wodnym w związku z udziałem w akcji ratowniczej
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(1505),
178) posła Andrzeja Orzechowskiego w sprawie
utylizacji zużytych opakowań leków weterynaryj-
nych – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1506),
179) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie możliwości zmiany przepisów dotyczących zasił-
ku pielęgnacyjnego – do ministra pracy i polityki
społecznej (1507),
180) posła Stanisława Kalemby w sprawie reali-
zacji postanowień ustawy o ujawnieniu w księgach
wieczystych prawa własności nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
– do prezesa Rady Ministrów (1508),
181) posła Andrzeja Grzyba w sprawie okresu re-
ferencyjnego posiadania zwierząt przy płatności zwie-
rzęcej – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1509),
182) posła Andrzeja Grzyba w sprawie warun-
ków przyznawania dofinansowania w ramach dzia-
łania: Modernizacja gospodarstw rolnych – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (1510),
183) posła Krzysztofa Liska w sprawie możliwo-
ści wydobywania kopalin przez właścicieli nierucho-
mości gruntowych – do ministra środowiska (1511),
184) posła Jana Kulasa w sprawie polityki trans-
portowej państwa na przykładzie linii kolejowej E65
– do ministra infrastruktury (1512),
185) posła Jana Kulasa w sprawie promocji kul-
tury polskiej w Rosji – do ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego (1513),
186) posła Jerzego Szmajdzińskiego w sprawie fi-
nansowania w 2008 r. ratownictwa medycznego
Dolnego Śląska – do ministra zdrowia (1514),
187) posła Zbigniewa Girzyńskiego w sprawie
rozszerzenia uprawnień funkcjonariuszy straży
miejskich i gminnych oraz nowelizacji ustawy Pra-
wo o ruchu drogowym – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1515),
188) posła Kazimierza Moskala w sprawie renty
rodzinnej dla dzieci po zmarłych tragicznie górni-
kach – do ministra pracy i polityki społecznej (1516),
189) posłów Kazimierza Moskala i Zbigniewa
Chmielowca w sprawie zmian zasad waloryzacji

rent i emerytur – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (1517),
190) posła Kazimierza Moskala w sprawie prze-
kazywania 1% podatku na OPP – do ministra finan-
sów (1518),
191) posłów Kazimierza Moskala i Zbigniewa
Chmielowca w sprawie lekarskiego egzaminu pań-
stwowego – do ministra zdrowia (1519),
192) posła Artura Gierady w sprawie wieku eme-
rytalnego pracowników zatrudnionych w szczegól-
nych warunkach lub w szczególnym charakterze –
do ministra pracy i polityki społecznej (1520),
193) posła Franciszka Jerzego Stefaniuka w spra-
wie wymagań, jakim powinna odpowiadać osoba
zajmująca stanowisko wicedyrektora szkoły – do mi-
nistra edukacji narodowej (1521),
194) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie zmiany
przepisów określających okres nauczania w zawo-
dzie lakiernika (symbol cyfrowy 7142 wg klasyfika-
cji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy
określonej w rozporządzeniu ministra pracy i polity-
ki społecznej z dnia 8 grudnia 2004 r.) – do ministra
edukacji narodowej (1522),
195) posła Antoniego Mężydły w sprawie przepi-
sów regulujących krajowy obrót zwierzętami – do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1523),
196) posła Henryka Siedlaczka w sprawie propo-
zycji zmian do ustawy o odpadach – do ministra śro-
dowiska (1524),
197) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie sta-
nowiska rządu wobec próby radykalnej zmiany ładu
medialnego ukształtowanego w Polsce po 1992 r., za-
wartej w przygotowanym przez posłów PO projekcie
ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji i in-
nych ustaw, oraz płynących z niej zagrożeń dla wol-
ności mediów – do prezesa Rady Ministrów (1525),
198) poseł Iwony Guzowskiej w sprawie rozwoju
infrastruktury drogowej w Polsce – do ministra in-
frastruktury (1526),
199) poseł Iwony Guzowskiej w sprawie funduszy
dla policji – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (1527),
200) poseł Iwony Guzowskiej w sprawie zmiany
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
– do ministra finansów (1528),
201) posła Krzysztofa Tyszkiewicza w sprawie
zmian w zabezpieczeniu społecznym – do ministra
pracy i polityki społecznej (1529),
202) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie
płatności granicznego podatku VAT – do ministra
finansów (1530),
203) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Zintegrowany sys-
tem gospodarki odpadami na terenie Związku Gmin
Regionu Puszczy Białowieskiej i dorzecza Bugu” –
do ministra rozwoju regionalnego (1531),

204) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Modernizacja oczysz-
czalni ścieków i kanalizacji sanitarnej w gminie
Łapy” – do ministra rozwoju regionalnego (1532),
205) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Regulacja gospodar-
ki wodno‑ściekowej na terenie dorzecza Biebrzy” –
do ministra rozwoju regionalnego (1533),
206) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Uregulowanie gospo-
darki wodno‑ściekowej na terenie Związku Komu-
nalnego Biebrza” – do ministra rozwoju regionalne-
go (1534),
207) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Budowa wodociągów,
kanalizacji sanitarnej i deszczowej w gminach: Cho-
roszcz, Dobrzyniewo Duże i Supraśl – II etap” – do
ministra rozwoju regionalnego (1535),
208) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Modernizacja oczysz-
czalni ścieków oraz rozwój infrastruktury wod-
no‑kanalizacyjnej w Suwałkach” – do ministra roz-
woju regionalnego (1536),
209) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Kompleksowe roz-
wiązanie gospodarki wodno‑ściekowej miasta Kol-
na” – do ministra rozwoju regionalnego (1537),
210) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Rozbudowa infra-
struktury wodno‑kanalizacyjnej na terenie Łomży”
– do ministra rozwoju regionalnego (1538),
211) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Rozbudowa infra-
struktury ochrony środowiska w ulicach dzielnicy
Studziwody w Bielsku Podlaskim” – do ministra
rozwoju regionalnego (1539),
212) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Zapewnienie prawi-
dłowej gospodarki wodno‑ściekowej na terenie aglo-
meracji sokólskiej” – do ministra rozwoju regional-
nego (1540),
213) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Budowa kanalizacji
sanitarnej i deszczowej oraz modernizacji stacji
uzdatniania wody w Wysokiem Mazowieckiem” – do
ministra rozwoju regionalnego (1541),
214) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Budowa sieci wodo-
ciągowej i sanitarnej w mieście Sejnach” – do mini-
stra rozwoju regionalnego (1542),
215) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na in-
dykatywnej liście projektów indywidualnych do Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
na przykładzie projektu „Ochrona zlewni rzek Na-
rwi, Biebrzy i Bugu przez poprawę gospodarki wod-
no‑ściekowej na obszarze koordynowanym przez Mię-
dzygminny Związek Wodociągów i Kanalizacji
w Łomży” – do ministra rozwoju regionalnego (1543),
216) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfika-
cji listy projektów kluczowych zamieszczonych na
indykatywnej liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, na przykładzie projektu „Budowa kanalizacji
sanitarnej w aglomeracji Dąbrowa Białostocka” – do
ministra rozwoju regionalnego (1544),
217) posła Krzysztofa Putry w sprawie weryfikacji
listy projektów kluczowych zamieszczonych na indy-
katywnej liście projektów indywidualnych do Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, na
przykładzie projektu „Budowa wodociągów, kanali-
zacji sanitarnej i deszczowej w Białymstoku – I etap”
– do ministra rozwoju regionalnego (1545),
218) posła Krzysztofa Putry w sprawie skreśle-
nia z krajowej listy projektu „Zapewnienie prawidło-
wej gospodarki wodno‑ściekowej na terenie Siemia-
tycz” zamieszczonego na indykatywnej liście projek-
tów indywidualnych do Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013 –
do ministra rozwoju regionalnego (1546),
219) posła Krzysztofa Putry w sprawie skreśle-
nia z krajowej listy projektu „Rozbudowa i moderni-
zacja gospodarki wodno‑ściekowej na terenie miasta
Hajnówki” zamieszczonego na indykatywnej liście
projektów indywidualnych do Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007-
–2013 – do ministra rozwoju regionalnego (1547),

220) posła Józefa Rojka w sprawie propozycji
wprowadzenia zmian w ustawie Prawo budowlane
oraz w ustawie Prawo ochrony środowiska – do mi-
nistra infrastruktury (1548),
221) posła Józefa Rojka w sprawie udzielenia po-
mocy rodzinom osób chorych na glikogenozę typu II
(choroba Pompego) – do ministra zdrowia (1549),
222) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie
zmian w trakcie wdrażania unijnych programów
funduszy strukturalnych i realokacji środków – do
ministra rozwoju regionalnego (1550),
223) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie we-
ryfikacji indykatywnej listy projektów kluczowych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” – do ministra rozwoju regionalnego
(1551),
224) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie zmia-
ny kategorii drogi wojewódzkiej nr 677 na drogę
krajową na odcinku Ostrów Mazowiecka–Łomża –
do ministra infrastruktury (1552),
225) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie prac
legislacyjnych umożliwiających produkcję żywności
genetycznie zmodyfikowanej w Polsce – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (1553),
226) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie nali-
czania płatności obszarowych – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (1554),
227) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie przy-
wrócenia wypłaty ekwiwalentu węglowego byłym
pracownikom zakładów górniczych rejonu często-
chowsko‑kłobuckiego – do ministra gospodarki
(1555),
228) posła Mieczysława Golby w sprawie podję-
cia działań na rzecz zwiększenia liczby godzin wy-
chowania fizycznego w szkołach podstawowych,
gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych – do ministra
edukacji narodowej (1556),
229) poseł Elżbiety Witek w sprawie niepokoją-
cych informacji medialnych dotyczących planowa-
nych zmian w systemie nauczania w zakresie kształ-
cenia ogólnego – do ministra edukacji narodowej
(1557),
230) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie
udziału instytucji publicznych odpowiedzialnych za
bezpieczeństwo obywateli i państwa w realizacji
projektu Polskiej Platformy Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, dostępu osób, na których ciążą zarzuty
prokuratorskie, do poufnych danych i informacji
oraz nieformalnych kontaktów tych osób z funkcjo-
nariuszami organów ścigania i wymiaru sprawiedli-
wości – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (1558),
231) posła Marka Wójcika w sprawie przekazania
akcji Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku
w Chorzowie marszałkowi woj. śląskiego – do mini-
stra skarbu państwa (1559),
232) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie nada-
nia powiatom grodzkim uprawnień powiatów ziem-
skich – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (1560),

233) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie re-
gionalnego ośrodka leczenia urazów w Lublinie – do
ministra zdrowia (1561),
234) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie obję-
cia systemem dotacji państwowych niepublicznych
szkół wyższych – do ministra nauki i szkolnictwa
wyższego (1562),
235) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie libe-
ralizacji przepisów ustawy o powszechnym obowiąz-
ku obrony Rzeczypospolitej Polskiej w kwestii umoż-
liwienia mianowania na stopień oficerski w drodze
wyróżnienia podoficerów i chorążych w stanie spo-
czynku – przejścia z korpusu podoficerskiego do kor-
pusu oficerskiego – do ministra obrony narodowej
(1563),
236) posłów Piotra Waśki i Agnieszki Kozłow-
skiej‑Rajewicz w sprawie skuteczności nadzoru nad
funkcjonowaniem wielkoprzemysłowych ferm trzo-
dy chlewnej – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(1564),
237) posłów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie koordynacji prac przy budowie dróg kra-
jowych – do ministra infrastruktury (1565),
238) posła Krzysztofa Gadowskiego w sprawie
zmiany art. 67a ustawy o systemie oświaty – do mi-
nistra edukacji narodowej (1566),
239) posła Jarosława Urbaniaka oraz grupy po-
słów w sprawie przyznawania leczenia uzdrowisko-
wego – do ministra zdrowia (1567),
240) posła Jarosława Urbaniaka oraz grupy po-
słów w sprawie budowy obwodnicy wokół miasta
Gostynia – do ministra infrastruktury (1568),
241) posła Leszka Deptuły w sprawie problemów,
jakie napotykają organy rejestrujące pojazdy spro-
wadzone do Polski z pozostałych państw Unii Euro-
pejskiej – do ministra infrastruktury (1569),
242) posła Mariusza Grada w sprawie zagrożeń
w realizacji inwestycji budowy drogi S19 – do mini-
stra infrastruktury (1570),
243) posła Waldemara Andzela w sprawie aktuali-
zacji wyceny nieruchomości wykazywanych w spra-
wozdaniu finansowym – do ministra finansów (1571),
244) posła Waldemara Andzela w sprawie przepi-
sów określających przekazanie zamówienia publicz-
nego podwykonawcom – do prezesa Rady Ministrów
(1572),
245) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie za-
sad przyznawania i wypłacania nagród jubileuszo-
wych przez pracodawców – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (1573),
246) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie in-
dykatywnego wykazu indywidualnych projektów
kluczowych Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” – do ministra rozwoju regional-
nego (1574),
247) posła Bogusława Kowalskiego w sprawie po-
lityki zagranicznej Polski w Europie Środkowo‑Połu-
dniowej – do ministra spraw zagranicznych (1575),
248) posła Jana Kaźmierczaka w sprawie możli-
wości obrotu gospodarczego gruntami po zakończe-
10
niu inwestycji dofinansowanej z programu Phare
„Spójność społeczno‑gospodarcza” – do ministra
rozwoju regionalnego (1576),
249) posła Jana Kaźmierczaka w sprawie możli-
wości wspierania działalności polskich służb konsu-
larnych przez konsulaty honorowe na przykładzie
Wielkiej Brytanii – do ministra spraw zagranicz-
nych (1577),
250) posła Eugeniusza Grzeszczaka w sprawie
przyjęcia „Krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012” – do mi-
nistra środowiska (1578),
251) posła Piotra Waśki w sprawie polityki sprze-
daży drewna na 2008 r. dyskryminującej małe
przedsiębiorstwa oraz nowo założone firmy bez hi-
storii zakupów w 2007 r. – do ministra środowiska
(1579),
252) posłów Zbigniewa Konwińskiego i Sławomi-
ra Neumanna w sprawie naliczania zużycia gazu
w woj. pomorskim – do ministra gospodarki (1580),
253) posła Tomasza Kamińskiego w sprawie
szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków
między centralę i oddziały wojewódzkie NFZ z prze-
znaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej dla ubezpieczonych – do ministra zdrowia
(1581),
254) posła Marcina Zawiły i Zbigniewa Chlebow-
skiego w sprawie przewozów ponadregionalnych –
do ministra infrastruktury (1582),
255) posła Marcina Zawiły w sprawie konsolida-
cji sektora energetycznego – do ministra skarbu
państwa (1583),
256) posła Marcina Zawiły w sprawie lecznictwa
uzdrowiskowego – do ministra zdrowia (1584),
257) posła Marcina Zawiły w sprawie drogi kra-
jowej nr 3 – do ministra infrastruktury (1585),
258) posła Adama Krupy w sprawie restruktury-
zacji Polskich Kolei Państwowych – do ministra in-
frastruktury (1586),
259) posła Witolda Kochana w sprawie zasad fi-
nansowania rozprowadzenia ruchu z węzłów auto-
stradowych i dróg ekspresowych – do ministra infra-
struktury (1587),
260) posła Witolda Kochana w sprawie zasad fi-
nansowania dróg samorządowych – do ministra in-
frastruktury (1588),
261) posłów Witolda Kochana i Jana Musiała
w sprawie wdrożenia do realizacji „Programu ochro-
ny przeciwpowodziowej w dorzeczu górnej Wisły” –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(1589),
262) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
określenia standardów funkcjonowania domów po-
mocy społecznej, co jest gwarancją ich dalszego ist-
nienia – do ministra pracy i polityki społecznej
(1590),
263) posłanek Moniki Wielichowskiej i Ewy
Drozd w sprawie przekazania środków finansowych
świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń pra-
cowników zakładów opieki zdrowotnej będących
przedmiotem przekształceń organizacyjnych – do
ministra zdrowia (1591),
264) posłanek Moniki Wielichowskiej i Ewy
Drozd w sprawie oceny skutków społecznych, jakie
może spowodować pozbawienie kierowników ośrod-
ków pomocy społecznej (którzy do dnia 30 września
2008 r. upoważnieni są do prowadzenia postępowa-
nia i wydawania decyzji w sprawie zaliczki alimen-
tacyjnej) kompetencji do załatwiania spraw z zakre-
su świadczeń z funduszu alimentacyjnego – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (1592),
265) posła Marka Cebuli w sprawie zwrotu kwo-
ty nadpłaconego podatku akcyzowego – do ministra
finansów (1593),
266) posła Janusza Dzięcioła w sprawie zmiany
metody naliczania podatku rolnego – do ministra fi-
nansów (1594),
267) poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie roz-
wiązań stabilizujących rynek trzody chlewnej – do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1595),
268) poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie do-
precyzowania przepisów ustawy o systemie oświaty,
dotyczących przydziału zadań i kompetencji wyni-
kających z dodanego art. 67a – do ministra edukacji
narodowej (1596),
269) poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie stoso-
wania przepisów o koordynacji systemów zabezpie-
czenia społecznego – do ministra pracy i polityki
społecznej (1597),
270) poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie art. 12
ust. 2 i 3 oraz art. 5 ust. 2 ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (1598),
271) posła Jana Kuriaty w sprawie sytuacji
w Bałtyckiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Ko-
szalinie – do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
(1599),
272) posła Henryka Siedlaczka w sprawie wpro-
wadzenia niezbędnych zmian legislacyjnych w wy-
branym zakresie działalności członków ochotni-
czych straży pożarnych – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1600),
273) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
realizacji prawa do rekompensaty za mienie zabu-
żańskie – do ministra skarbu państwa (1601),
274) posłów Tadeusza Arkita, Jarosława Gowi-
na, Witolda Kochana i Andrzeja Ryszki w sprawie
braków kadrowych w Policji w Małopolsce – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (1602),
275) posłów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego
Fiedlera w sprawie spalarni komunalnych – do mi-
nistra środowiska (1603),
276) posłów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego
Fiedlera w sprawie podziału zadań pielęgniarek śro-
dowiskowych i pielęgniarek praktyki – do ministra
zdrowia (1604),
277) posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie możliwości zmiany rozporządze-
nia Rady Ministrów z 20 grudnia 2005 r. w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska, szczególnie

przez zmniejszenie opłat z podgrupy 20 03: Inne od-
pady komunalne – do ministra środowiska (1605),
278) poseł Ewy Drozd w sprawie budowy obwod-
nicy Głogowa z przeprawą mostową na rzece Odrze
w ciągu drogi krajowej nr 12 – do ministra infra-
struktury (1606),
279) posła Henryka Siedlaczka w sprawie ponow-
nego rozpatrzenia propozycji zmiany rozporządze-
nia ministra polityki społecznej z dnia 19 paździer-
nika 2005 r. dotyczącego domów pomocy społecznej
– do ministra pracy i polityki społecznej (1607),
280) posła Jarosława Wałęsy w sprawie stanu
prac nad projektem nowelizacji ustawy o kombatan-
tach oraz niektórych osobach będących ofiarami re-
presji wojennych i okresu powojennego – do ministra
pracy i polityki społecznej (1608),
281) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
opłacania obowiązkowych składek rentowych przez
emerytów – do ministra pracy i polityki społecznej
(1609),
282) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
utworzenia przejścia granicznego polsko‑białoru-
skiego Włodawa–Tomaszówka – do prezesa Rady
Ministrów (1610),
283) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
wysokości cen za dostawę energii elektrycznej w woj.
lubelskim – do ministra gospodarki (1611),
284) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
udzielenia pomocy finansowej na ukończenie budo-
wy Chełmskiej Biblioteki Publicznej w Chełmie – do
ministra rozwoju regionalnego (1612),
285) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
podwyżki od 1 stycznia 2008 r. o 500% opłat za ko-
rzystanie ze środowiska, wprowadzonej rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 2007 r. –
do prezesa Rady Ministrów (1613),
286) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
utrudnień w uzyskiwaniu wiz przez obywateli Re-
publiki Białorusi po wejściu Polski do strefy Schen-
gen – do prezesa Rady Ministrów (1614),
287) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie kie-
runków polskiej polityki zagranicznej na Bałkanach
– do ministra spraw zagranicznych (1615),
288) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie usu-
nięcia z listy indykatywnej indywidualnych projek-
tów kluczowych w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” przedsięwzięcia o na-
zwie „Zintegrowany system gospodarki odpadami
na terenie Związku Gmin Regionu Puszczy Biało-
wieskiej i dorzecza Bugu” – do ministra rozwoju re-
gionalnego (1616),
289) posła Jana Kulasa w sprawie działalności
Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu Polski – do
prezesa Rady Ministrów (1617),
290) posła Jana Kulasa w sprawie preferencyjne-
go wykupu mieszkań spółdzielczych i oddłużenia
kredytobiorców po 1989 r. – do prezesa Rady Mini-
strów (1618),
11
291) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie zakazu
handlu w miejscach niedozwolonych – do ministra
sprawiedliwości (1619),
292) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie umowy
międzyrządowej (ew. międzyministerialnej) między
Polską a Tajwanem dotyczącej umożliwienia studio-
wania studentom z Tajwanu na Uniwersytecie Me-
dycznym w Łodzi – do ministra spraw zagranicznych
(1620),
293) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie refun-
dacji leków wspomagających leczenie niepłodności –
do ministra zdrowia (1621),
294) poseł Mirosławy Masłowskiej w sprawie
przywrócenia na indykatywną listę projektów indy-
widualnych w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” na lata 2007–2013 pro-
gramu „Budowa instalacji mechaniczno‑biologiczne-
go unieszkodliwiania odpadów na składowisku w Łę-
czycy” – do ministra rozwoju regionalnego (1622),
295) posła Stanisława Żelichowskiego w sprawie
segregacji pacjentów w leczeniu stwardnienia roz-
sianego (SM) oraz braku centralnych wytycznych
odnośnie do kontraktowania terapii tej choroby – do
ministra zdrowia (1623),
296) posła Stanisława Żelichowskiego w sprawie
wyjaśnienia celowości umieszczania na liście leków
refundowanych leków pochodzących od producen-
tów zagranicznych, które nie są refundowane lub
nie mają zastosowania w kraju producenta – do mi-
nistra zdrowia (1624),
297) posła Antoniego Błądka w sprawie noweli-
zacji ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych – do
ministra infrastruktury (1625),
298) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie ko-
rzystania przez sądy oraz prokuratury z tzw. pokoi
przyjaznych dziecku, ze szczególnym uwzględnie-
niem sytuacji w woj. wielkopolskim – do ministra
sprawiedliwości (1626),
299) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie
przedstawienia działań ministerstwa w kwestii
przeciwdziałania przemocy w szkołach – do ministra
edukacji narodowej (1627),
300) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie sy-
tuacji panującej w polskich konsulatach na terenie
Ukrainy, ze szczególnym uwzględnieniem Konsula-
tu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej we Lwo-
wie – do ministra spraw zagranicznych (1628),
301) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie przy-
stosowania stron internetowych Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów oraz podległych prezesowi Rady
Ministrów ministerstw do potrzeb osób niedowidzą-
cych i niewidomych – do prezesa Rady Ministrów
(1629),
302) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie re-
alizacji obowiązkowego wskaźnika zatrudnienia
osób niepełnosprawnych w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów i podległych mu ministerstwach – do pre-
zesa Rady Ministrów (1630),
12
303) posła Jacka Tomczaka w sprawie fotografii
do dowodu osobistego – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (1631),
304) posła Jacka Tomczaka w sprawie ulgi po-
datkowej dla sponsorów inwestujących w sport oraz
obniżenia podatku dochodowego dla zawodników
w polskich ligach piłkarskich – do ministra finan-
sów (1632),
305) posła Jacka Tomczaka w sprawie umowy
z Królestwem Niderlandów o unikaniu podwójnego
opodatkowania – do prezesa Rady Ministrów (1633),
306) poseł Marzeny Machałek w sprawie nieuza-
sadnionej i sprzecznej z prawem Unii Europejskiej
wzmożonej kontroli granicznej obywateli Rzeczypo-
spolitej Polskiej – do ministra spraw zagranicznych
(1634),
307) posła Józefa Rojka w sprawie wpływu pól
elektromagnetycznych wysokiej częstotliwości na
organizmy ludzkie – do ministra zdrowia (1635),
308) posła Józefa Rojka w sprawie rozszerzenia
wykazu prac wykonywanych w szczególnych warun-
kach lub o szczególnym charakterze o prace związa-
ne z procesem wytwarzania gumy – do ministra pra-
cy i polityki społecznej (1636),
309) posła Józefa Rojka w sprawie udzielenia in-
formacji na temat finansowania państwowych wyż-
szych szkół zawodowych – do ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego (1637),
310) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie
możliwości wprowadzenia dodatku do emerytur
i rent dla osób pełniących funkcję sołtysa – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (1638),
311) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie
wprowadzenia limitów na aplikacje dla młodych
adeptów prawa – do ministra sprawiedliwości
(1639),
312) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie nie-
legalnych rajdów samochodowych – do prezesa Rady
Ministrów (1640),
313) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie za-
powiedzi wprowadzenia podatku liniowego – do mi-
nistra finansów (1641),
314) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie no-
welizacji ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych – do ministra pracy
i polityki społecznej (1642),
315) posła Piotra Tomańskiego w sprawie wpro-
wadzenia zmian na liście priorytetowych progra-
mów Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej, planowanych do finansowania
w 2008 r. – do ministra środowiska (1643),
316) posła Piotra Tomańskiego w sprawie zmia-
ny wartości SGM 2002 w regionie Małopolski i Po-
górza dla jagniąt poniżej roku – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (1644),
317) posła Piotra Tomańskiego w sprawie nie-
uznania zakupu stada podstawowego za koszt kwa-
lifikowany w Programie Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013, działanie: Modernizacja
gospodarstw rolnych – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi (1645),
318) posła Piotra Tomańskiego w sprawie stano-
wienia prawa miejscowego – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1646),
319) posła Sławomira Neumanna w sprawie ceny
za przejazd odcinkiem autostrady A1 na trasie Ruso-
cin–Swarożyn – do ministra infrastruktury (1647),
320) posłów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie rozszerzenia zakresu działalności agencji
zatrudnienia – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (1648),
321) posła Wojciecha Olejniczaka w sprawie dra-
matycznej sytuacji płacowej pracowników zatrud-
nionych w domach pomocy społecznej – do ministra
pracy i polityki społecznej (1649),
322) posła Wojciecha Olejniczaka w sprawie za-
grożonych inwestycji Państwowej Wyższej Szkoły
Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schil-
lera w Łodzi – do ministra rozwoju regionalnego,
ministra nauki i szkolnictwa wyższego oraz mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego (1650),
323) poseł Anny Sobeckiej w sprawie reprywaty-
zacji – do ministra skarbu państwa (1651),
324) posła Mariusza Grada w sprawie blokady ru-
chu drogowego przez pracowników domów pomocy
społecznej, domagających się wzrostu wynagrodzeń
– do ministra pracy i polityki społecznej (1652),
325) posła Tomasza Głogowskiego w sprawie
sposobu realizacji nauki religii w przedszkolach – do
ministra edukacji narodowej (1653),
326) posła Antoniego Błądka w sprawie popraw-
nego ustalenia przydziału uprawnień do emisji dwu-
tlenku węgla na lata 2008–2012 dla Elektrowni Sta-
lowa Wola SA – do ministra środowiska (1654),
327) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie pro-
blemu restytucji polskich dzieł sztuki zagrabionych
podczas II wojny światowej przez ZSRR – do prezesa
Rady Ministrów (1655),
328) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie jed-
nolitego stosowania instalacji oddymiających w tzw.
garażach otwartych znajdujących się w wielkopo-
wierzchniowych obiektach handlowych – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (1656),
329) posła Andrzeja Orzechowskiego w sprawie
realizacji narodowego celu wskaźnikowego – do mi-
nistra gospodarki (1657),
330) poseł Joanny Muchy w sprawie blokowania
list w wyborach samorządowych – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (1658),
331) poseł Joanny Muchy w sprawie propozycji
zmian w ustawie o systemie oświaty – do ministra
edukacji narodowej (1659),
332) poseł Joanny Muchy w sprawie informatycz-
nego systemu wspomagania kontroli skarbowej
ISKOS – do ministra finansów (1660),
333) poseł Joanny Muchy w sprawie biogazowni
rolniczych – do ministra gospodarki (1661),
334) poseł Joanny Muchy w sprawie ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-

łecznych – do ministra pracy i polityki społecznej
(1662),
335) poseł Joanny Muchy w sprawie gospodaro-
wania odpadami komunalnymi – do ministra środo-
wiska (1663),
336) poseł Joanny Muchy w sprawie raportu Ko-
misji Europejskiej dotyczącego sytuacji na rynku pra-
cy – do ministra pracy i polityki społecznej (1664),
337) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie możliwo-
ści zróżnicowania opłat za korzystanie z autostrad
dla użytkowników pojazdów osobowych oraz pojaz-
dów jednośladowych – do ministra infrastruktury
(1665),
338) posła Jana Łopaty w sprawie przekazania
powiatom sieci dróg na mocy ustawy Przepisy wpro-
wadzające ustawy reformujące administrację pu-
bliczną – do ministra infrastruktury (1666),
339) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie reali-
zacji przyjętego w 2002 r. trzydziestoletniego pro-
gramu usuwania azbestu – do ministra gospodarki
(1667),
340) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie bra-
ku możliwości skutecznego dochodzenia roszczeń
z tytułu zlokalizowania linii energetycznych i tele-
komunikacyjnych przez właścicieli gruntów, na któ-
rych się one znajdują – do ministra sprawiedliwości
(1668),
341) posła Józefa Rackiego w sprawie możliwości
nowelizacji bądź wiążącej interpretacji obowiązują-
cego rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
19 lutego 2004 r. dotyczącego wysokości opłat za
czynności geodezyjne i kartograficzne oraz udziela-
nie informacji, a także za wykonywanie wyrysów
i wypisów z operatu ewidencyjnego – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (1669),
342) posła Józefa Rackiego w sprawie procedury
nadawania przez ministra zdrowia odznaki „Hono-
rowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu”
– do ministra zdrowia (1670),
343) posła Krzysztofa Popiołka w sprawie refun-
dacji składek na ubezpieczenia społeczne osób nie-
pełnosprawnych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (1671),
344) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie pla-
nowanego przez resort sprawiedliwości rozdzielenia
funkcji ministra sprawiedliwości i prokuratora ge-
neralnego – do ministra sprawiedliwości (1672),
345) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach ryn-
ku pracy w kontekście przepisów ustawy określają-
cych obowiązek ubezpieczeń w KRUS – do ministra
pracy i polityki społecznej (1673),
346) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie bu-
dowy II etapu obwodnicy miasta Puław – do mini-
stra infrastruktury (1674),
347) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie
nadania wszystkim miastom prezydenckim statusu
miast na prawach powiatu – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1675),
13
348) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie po-
mocy samorządom starającym się o prawo do gosz-
czenia reprezentacji narodowych w czasie Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012, na przy-
kładzie samorządów gminnych powiatu puławskie-
go: Puław, Nałęczowa i Kazimierza Dolnego – do
ministra sportu i turystyki (1676),
349) posła Stanisława Pięty w sprawie planowa-
nej reformy systemu edukacji i ograniczenia nauki
historii w szkołach ponadgimnazjalnych – do mini-
stra edukacji narodowej (1677),
350) poseł Haliny Rozpondek w sprawie remontu
linii kolejowej nr 61 na odcinku od Częstochowy do
Żelisławic – do ministra infrastruktury (1678),
351) poseł Haliny Rozpondek w sprawie funkcjo-
nowania Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (1679),
352) poseł Haliny Rozpondek w sprawie zwrotu
nadpłaconych kwot za wykupienie mieszkań spół-
dzielczych przed 23 kwietnia 2001 r. – do ministra
infrastruktury (1680),
353) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie utrud-
nień w zawieraniu długookresowych umów – do mi-
nistra finansów (1681),
354) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie rządo-
wego projektu zmian w ustawie o swobodzie działal-
ności gospodarczej – do ministra gospodarki (1682),
355) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie stop-
nia zaawansowania przygotowań Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa do podziału unij-
nych dotacji dla rolników – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (1683),
356) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie obo-
wiązku przechowywania dokumentacji pracowni-
czej – do ministra pracy i polityki społecznej (1684),
357) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie możli-
wości nowelizacji ustawy Kodeks pracy w zakresie
tzw. urlopu na żądanie – do ministra pracy i polityki
społecznej (1685),
358) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie zwol-
nień podatkowych dla organizatorów szkoleń – do
ministra finansów (1686),
359) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie ulgi
prorodzinnej – do ministra finansów (1687),
360) posła Janusza Krasonia w sprawie ubóstwa
polskich dzieci – do prezesa Rady Ministrów (1688),
361) posła Janusza Krasonia w sprawie ochrony
uchodźców starających się o prawo pobytu przed re-
presjami służb ich ojczystych krajów – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (1689),
362) posła Janusza Krasonia w sprawie niskich
nakładów finansowych na szkolnictwo wyższe oraz
niskich płac pracowników szkół wyższych – do mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego (1690),
363) posła Janusza Krasonia w sprawie tworze-
nia sieci „szkół międzynarodowych” – do ministra
edukacji narodowej (1691),
364) posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie
zniesienia koncesji polskich taksówkarzy na dowóz
14
pasażerów do państw strefy Schengen – do ministra
infrastruktury (1692),
365) posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie moż-
liwości nowelizacji ustawy o związkach zawodowych
– do ministra pracy i polityki społecznej (1693),
366) posła Krzysztofa Putry w sprawie skreślenia
z krajowej listy projektu „Biebrzański system gospo-
darki odpadami” zamieszczonego na indykatywnej li-
ście projektów indywidualnych do Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007-
–2013 – do ministra rozwoju regionalnego (1694),
367) posła Krzysztofa Putry w sprawie skreślenia
z krajowej listy projektu „Budowa Zakładu Zagospo-
darowania Odpadów w Czerwonym Borze gmina Za-
mbrów” zamieszczonego na indykatywnej liście pro-
jektów indywidualnych do Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
– do ministra rozwoju regionalnego (1695),
368) posła Krzysztofa Putry w sprawie skreśle-
nia z krajowej listy projektu „Poprawa bezpieczeń-
stwa przeciwpowodziowego, stanu ekologicznego,
retencji i stanu technicznego obiektów Kanału Au-
gustowskiego wraz z jeziorem Serwy, rzekami Ma-
rychą, Czarną Hańczą, Rozpudą i Nettą” zamiesz-
czonego na indykatywnej liście projektów indywidu-
alnych do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 – do ministra roz-
woju regionalnego (1696),
369) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
odpowiedzialności radców prawnych za opinie przy-
gotowywane dla jednostek samorządu terytorialne-
go – do ministra sprawiedliwości (1697),
370) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie bez-
prawnego zajmowania kont bankowych tysięcy
przedsiębiorców, którzy mają zaległości składkowe
jeszcze sprzed 2003 r. – do prezesa Rady Ministrów
(1698),
371) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie prze-
pisów określających likwidację prywatnych szkół
wyższych – do ministra nauki i szkolnictwa wyższe-
go (1699),
372) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie zbyt
restrykcyjnych przepisów dotyczących zasad rozli-
czania spadków – do ministra finansów (1700),
373) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie prze-
pisów ustawy o szkolnictwie wyższym – do ministra
nauki i szkolnictwa wyższego (1701),
374) posłów Tadeusza Arkita, Jarosława Gowina
i Witolda Kochana w sprawie poziomu prac nad
umową o zabezpieczeniu społecznym pomiędzy Rze-
cząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ame-
ryki Płn., umożliwiającą otrzymywanie wypłat rent
sierocych przez osoby do tego uprawnione – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (1702),
375) posła Henryka Siedlaczka w sprawie syste-
mu dopłat bezpośrednich w rolnictwie – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (1703),
376) poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie no-
welizacji ustawy Prawo łowieckie – do ministra śro-
dowiska (1704),
377) poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie no-
welizacji ustawy o zwrocie podatku akcyzowego za-
wartego w cenie oleju napędowego wykorzystywa-
nego do produkcji rolnej – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (1705),
378) poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie no-
welizacji ustawy o podatku akcyzowym, w zakresie
prowadzenia produkcji wina gronowego, w składzie
podatkowym – do ministra finansów (1706),
379) posła Sławomira Preissa w sprawie budowy
obwodnicy miasta Stargardu Szczecińskiego na dro-
dze krajowej nr 10 – do ministra infrastruktury
(1707),
380) posła Henryka Siedlaczka w sprawie zmian
w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych w zakresie możliwości
występowania ubezpieczonych z otwartych fundu-
szy emerytalnych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (1708),
381) posła Norberta Wojnarowskiego w sprawie
zabezpieczenia pozycji Skarbu Państwa jako akcjo-
nariusza PKN Orlen SA – do prezesa Rady Mini-
strów (1709),
382) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
ewentualnego utworzenia na terenie kraju większej
liczby ośrodków ruchu drogowego – do ministra in-
frastruktury (1710),
383) posła Norberta Raby w sprawie rozbieżności
interpretacyjnych zapisów ustawy o przekazaniu
środków finansowych świadczeniodawcom na wzrost
wynagrodzeń – do ministra zdrowia (1711),
384) posłanek Elżbiety Witek i Beaty Szydło
w sprawie braku regulacji prawnej do art. 21 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych odnośnie
do przedmiotowego zwolnienia od podatku dochodo-
wego odsetek za nieterminową wypłatę odszkodo-
wań otrzymanych na podstawie przepisów prawa
cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania
rozstroju zdrowia, przy jednoczesnym istnieniu ta-
kiego zwolnienia dla samych należności głównych
kwot odszkodowań – do ministra finansów (1712),
385) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie sta-
nowiska rządu wobec zachowania naszego kraju,
jako wolnego od GMO – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi oraz ministra środowiska (1713),
386) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie po-
minięcia woj. śląskiego w pilotażowym programie
budowy centrów powiadamiania ratunkowego – do
ministra zdrowia oraz ministra sportu i turystyki
(1714),
387) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie
standardów opieki paliatywno‑hospicyjnej śmiertel-
nie chorych dzieci – do ministra zdrowia (1715),
388) posła Tomasza Latosa w sprawie programu
usuwania rakotwórczych dachów azbestowych – do
ministra środowiska (1716),
389) posła Marka Krząkały w sprawie sposobu
waloryzacji rent i emerytur – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (1717),

390) posła Marka Krząkały w sprawie organizacji
Euro 2012 – do ministra sportu i turystyki (1718),
391) posłów Jarosława Pięty, Marka Krząkały
i Ryszarda Zawadzkiego w sprawie planów zbycia
przez Skarb Państwa akcji Wojewódzkiego Parku
Kultury i Wypoczynku w Chorzowie – do ministra
skarbu państwa (1719),
392) posłów Ryszarda Zawadzkiego, Marka Krzą-
kały i Jarosława Pięty w sprawie nowelizacji ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych – do ministra in-
frastruktury (1720),
393) posłów Marka Krząkały, Jarosława Pięty
i Ryszarda Zawadzkiego w sprawie zmiany rozpo-
rządzenia do ustawy o nawozach i nawożeniu – do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1721),
394) posła Józefa Rojka w sprawie konieczności
nowelizacji przepisów ustawy Prawo zamówień pu-
blicznych – do prezesa Rady Ministrów (1722),
395) poseł Małgorzaty Kidawy‑Błońskiej w spra-
wie możliwości ustanowienia Wielkiego Piątku jako
ustawowego dnia wolnego od pracy – do prezesa
Rady Ministrów (1723),
396) poseł Magdaleny Kochan w sprawie wypro-
wadzenia milionowego majątku z firmy Laresco‑Pro-
duce sp. z o.o. z siedzibą w Resku – do ministra –
członka Rady Ministrów (1724),
397) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie dzia-
łań przedstawicieli służb bezpieczeństwa Wietnamu
na terenie Polski – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (1725),
398) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie re-
kompensat dla osób, które uzyskały uprawnienia
kombatanckie po wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 15 kwietnia 2003 r. – do ministra pracy
i polityki społecznej (1726),
399) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie pod-
wyżki opłaty za składowanie odpadów komunalnych
– do ministra środowiska (1727),
400) posła Mariusza Grada w sprawie formy wy-
kazu organizacji uprawnionych do zbierania 1% po-
datku dochodowego – do ministra pracy i polityki
społecznej (1728),
401) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie ustawy Prawo łowieckie oraz rozporządzenia
ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych
i leśnictwa z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie określe-
nia szczegółowych zasad i trybu szacowania szkód
oraz wypłat odszkodowań za szkody w uprawach
i płodach rolnych – do ministra środowiska (1729),
402) poseł Marzenny Drab w sprawie przekazy-
wania samorządom powiatowym 7% kwoty środków
(limitu) Funduszu Pracy na realizację programów
na rzecz promocji zatrudnienia, aktywizacji zawodo-
wej i łagodzenia skutków bezrobocia – do ministra
pracy i polityki społecznej (1730),
403) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie przywrócenia możliwości udzielenia przez organ
wykonawczy gminy upoważnienia do prowadzenia
przez kierownika ośrodka pomocy społecznej postę-
powania w sprawach świadczeń z funduszu alimen-
15
tacyjnego – do ministra pracy i polityki społecznej
(1731),
404) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie przepisów dotyczących norm zawartości siarkowo-
doru w powietrzu – do ministra środowiska (1732),
405) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie przepisów dotyczących zaliczenia okresu nauki
zawodu do okresu zatrudnienia – do ministra pracy
i polityki społecznej (1733),
406) posła Andrzeja Orzechowskiego w sprawie
realizacji narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (1734),
407) posła Andrzeja Orzechowskiego w sprawie
liczby przejść na granicy polsko‑rosyjskiej – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (1735),
408) posła Ryszarda Zbrzyznego w sprawie roz-
poczęcia eksploatacji złóż węgla brunatnego w okoli-
cach Legnicy, Lubina i Ścinawy na Dolnym Śląsku
– do ministra gospodarki (1736),
409) posłów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pi-
salskiego w sprawie objęcia obowiązkowym ubezpie-
czeniem ZUS przedsiębiorców będących jednocze-
śnie uprawnionymi do świadczeń rentowych wypła-
canych przez ZUS – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (1737),
410) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
prawnego uregulowania problemu zwrotu obywatel-
stwa osobom, które w wyniku tzw. wydarzeń marco-
wych 1968 r. utraciły obywatelstwo polskie – do pre-
zesa Rady Ministrów (1738),
411) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
utworzenia polsko‑ukraińskiego drogowego przej-
ścia granicznego w Gródku, gmina Hrubieszów – do
ministra spraw wewnętrznych i administracji
(1739),
412) posła Krzysztofa Tchórzewskiego w sprawie
sytuacji płacowej pracowników Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej – do ministra zdrowia (1740),
413) posła Marka Zielińskiego w sprawie nie-
uczciwego pośrednictwa pracy przy zatrudnianiu
obywateli Ukrainy w Polsce – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (1741),
414) posłów Marka Zielińskiego i Macieja Orze-
chowskiego w sprawie projektowanego przebiegu
trasy S5 Wrocław–Poznań na terenie gminy Żmi-
gród – do ministra infrastruktury (1742),
415) posłów Marka Zielińskiego i Macieja Orze-
chowskiego w sprawie projektu budowy trasy S5
Wrocław–Poznań, który znalazł się na liście rezer-
wowej projektów do Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” – do ministra infrastruk-
tury (1743),
416) posła Mariusza Grada w sprawie przelud-
nienia zakładów karnych i aresztów śledczych w woj.
lubelskim – do ministra sprawiedliwości (1744),
417) posła Mariusza Grada w sprawie stosowania
przez banki niekorzystnych kursów walut w rozlicze-
niach kredytowych – do ministra finansów (1745),
418) posła Mariusza Grada w sprawie wykazu or-
ganizacji uprawnionych do otrzymania 1% podatku
16
dochodowego – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (1746),
419) posła Mariusza Grada w sprawie dopłat
z budżetu państwa do utylizacji padłych zwierząt –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1747),
420) posła Mariusza Grada w sprawie kolejek pa-
cjentów czekających na świadczenia i zabiegi me-
dyczne w jednostkach medycznych na terenie Lu-
belszczyzny – do ministra zdrowia (1748),
421) posła Piotra Polaka w sprawie bardzo trud-
nej sytuacji finansowej rolników – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (1749),
422) posła Stanisława Zająca w sprawie propozy-
cji zgłaszanej przez ministra rolnictwa dotyczącej
zniesienia zakazu stosowania roślin genetycznie
zmodyfikowanych do produkcji pasz oraz zamiaru
wprowadzenia do upraw na terenie Polski roślin ge-
netycznie modyfikowanych – do prezesa Rady Mini-
strów (1750),
423) posłanek Elżbiety Witek i Beaty Kempy
w sprawie proponowanych zmian w rozporządzeniu
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 31 stycz-
nia 2005 r. w sprawie wysokości minimalnych sta-
wek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli, ogól-
nych warunków przyznawania dodatków do wyna-
grodzenia zasadniczego oraz wynagradzania za pra-
cę w dniu wolnym, pozbawiających dodatku za wy-
chowawstwo nauczycieli przedszkoli – do ministra
edukacji narodowej (1751),
424) poseł Elżbiety Pierzchały w sprawie moder-
nizacji infrastruktury polskich kolei na przykładzie
dworców PKP – do ministra infrastruktury (1752),
425) posła Janusza Cichonia w sprawie aktualne-
go stanu implementacji przepisów wspólnotowych
w zakresie kontroli nabywania i posiadania broni –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(1753),
426) poseł Marzeny Okła‑Drewnowicz w sprawie
objęcia opieką pielęgniarską uczniów uczęszczają-
cych do szkół podstawowych – do ministra zdrowia
(1754),
427) poseł Magdaleny Kochan w sprawie stoso-
wania i egzekwowania przepisów ustawy z dnia 11
kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o systemie oświa-
ty oraz o zmianie niektórych innych ustaw – do mi-
nistra edukacji narodowej (1755),
428) poseł Magdaleny Kochan w sprawie proce-
dury kontraktacji usług medycznych na ambulato-
ryjne badania słuchu – do ministra zdrowia (1756),
429) poseł Magdaleny Kochan w sprawie uła-
twień w głosowaniu w wyborach powszechnych dla
osób niewidomych i niedowidzących – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (1757),
430) poseł Magdaleny Kochan w sprawie zmiany
okresu zasiłkowego ustalonego w ustawie o świad-
czeniach rodzinnych – do ministra pracy i polityki
społecznej (1758),
431) posła Radosława Witkowskiego w sprawie
wydawania zaświadczeń o wpisie przedsiębiorcy do
ewidencji działalności gospodarczej – do ministra
gospodarki (1759),
432) posła Radosława Witkowskiego w sprawie
spółki Polskie Towarzystwo Ubezpieczeniowe SA –
do ministra skarbu państwa (1760),
433) poseł Beaty Bublewicz oraz grupy posłów
w sprawie nowelizacji ustawy o zawodach lekarza
i lekarza dentysty – do ministra zdrowia (1761),
434) poseł Beaty Bublewicz oraz grupy posłów
w sprawie możliwości przyznawania ograniczonego
prawa wykonywania zawodu lekarza (lekarza denty-
sty) lekarzom, którzy nie zdali lekarskiego egzami-
nu państwowego – do ministra zdrowia (1762),
435) posła Krzysztofa Gadowskiego w sprawie
niewykorzystania przez Polskę koniunktury gospo-
darczej związanej ze światowym popytem na węgiel
– do ministra gospodarki (1763),
436) posłów Czesława Czechyry i Ewy Wolak
w sprawie uzyskiwania i uzupełniania przez osoby
dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji
zawodowych w formach pozaszkolnych – do mini-
stra edukacji narodowej (1764),
437) posłów Tadeusza Arkita, Jarosława Gowina
i Witolda Kochana w sprawie zmiany przepisów pra-
wa, aby możliwe było łączenie bibliotek publicznych
z innymi instytucjami gminnymi np. jednostkami
pomocniczymi, bibliotekami szkolnymi i pedago-
gicznymi – do ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego (1765),
438) posłów Tadeusza Arkita, Jarosława Gowina
i Witolda Kochana w sprawie uregulowania stanu
prawnego dróg gminnych i wewnętrznych, które
spełniają funkcje dróg publicznych – do ministra in-
frastruktury (1766),
439) poseł Ewy Malik w sprawie stworzenia
prawnych instrumentów umożliwiających pracow-
nikom sądów i prokuratur podnoszenie swoich kwa-
lifikacji – do ministra sprawiedliwości (1767),
440) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie fi-
nansowania działalności instytucji kultury, dla któ-
rych organizatorami są jednostki samorządu teryto-
rialnego – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (1768),
441) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie opłat
za egzaminy poprawkowe na uczelniach wyższych –
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (1769),
442) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie dra-
matycznej sytuacji w oddziałach ratunkowych, na
przykładzie likwidacji Oddziału Ratunkowego Aka-
demickiego Centrum Klinicznego w Gdańsku – do
ministra zdrowia (1770),
443) posła Jacka Osucha w sprawie budowy ekra-
nów akustycznych w ciągu drogi krajowej nr 94, na
przykładzie Olkusza – do ministra infrastruktury
(1771),
444) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie po-
wołania w Bydgoszczy sądu apelacyjnego dla woj.
kujawsko‑pomorskiego – do prezesa Rady Ministrów
(1772),

445) poseł Marii Nowak w sprawie Centrum No-
woczesnych Technologii Informatycznych Akademii
Ekonomicznej w Katowicach – do ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (1773),
446) poseł Marii Nowak w sprawie akcji Woje-
wódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzo-
wie – do ministra skarbu państwa (1774),
447) poseł Marii Nowak w sprawie odzyskiwania
przez ZUS zaległości składkowych sprzed 2003 r. –
do ministra pracy i polityki społecznej (1775),
448) poseł Marii Nowak w sprawie obowiązku
meldunkowego – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (1776),
449) poseł Beaty Mazurek w sprawie ewentual-
nego wprowadzenia dodatkowej pomocy dla zasłużo-
nych honorowych dawców krwi znajdujących się
w szczególnie trudnej sytuacji życiowej – do mini-
stra zdrowia (1777),
450) posła Edwarda Czesaka w sprawie potrzeby
udzielenia pomocy państwowej osobom, które uległy
wypadkowi w czasie czynnego uprawiania sportu –
do ministra pracy i polityki społecznej (1778),
451) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie pla-
nu budowy dróg na Euro 2012 – do prezesa Rady
Ministrów (1779),
452) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie przy-
działu limitu dwutlenku węgla dla polskiego prze-
mysłu cementowego, a w szczególności Cementowni
Rejowiec oraz Cementowni Chełm – do ministra śro-
dowiska (1780),
453) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie trud-
nej sytuacji na granicy wschodniej Rzeczypospolitej
Polskiej, związanej z wciąż nierozwiązaną kwestią
wydawania większej liczby wiz dla obywateli Ukra-
iny – do ministra spraw zagranicznych (1781),
454) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie
usprawnienia obsługi ruchu granicznego na wschod-
niej granicy RP oraz zwiększenia przepustowości
przejść granicznych, w szczególności przejścia gra-
nicznego w Dorohusku – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1782),
455) posła Tomasza Kamińskiego w sprawie od-
płatności za egzaminy poprawkowe na uczelniach
wyższych – do ministra nauki i szkolnictwa wyższe-
go (1783),
456) posłów Edwarda Czesaka i Józefa Rojka
w sprawie zwiększenia przejrzystości procedur prze-
targowych i ograniczenia możliwości powstawania
korupcji w samorządach – do prezesa Rady Mini-
strów (1784),
457) posłów Zbigniewa Kozaka, Tomasza Gór-
skiego i Maksa Kraczkowskiego w sprawie zróżnico-
wania praw obywateli w ustawie o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – do
ministra pracy i polityki społecznej (1785),
458) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie wy-
stąpienia ministra finansów o udostępnienie listy
polskich przestępców podatkowych do Ministerstwa
Finansów Niemiec – do ministra finansów (1786),
17
459) posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie podjęcia działań na rzecz zbadania reali-
zacji umowy koncesyjnej na eksploatację autostrady
A4 na odcinku Kraków–Katowice w zakresie poboru
opłat za przejazd remontowanymi odcinkami auto-
strady, a także stopnia zaangażowania koncesjona-
riusza w finansowanie prac modernizacyjnych na
tym odcinku – do ministra infrastruktury (1787),
460) posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie zmiany przepisów dotyczących zezwoleń
na przejazd pojazdu nienormatywnego po drogach
krajowych – do ministra infrastruktury (1788),
461) posła Andrzeja Adamczyka w sprawie podję-
cia inicjatywy legislacyjnej zmierzającej do noweli-
zacji art. 144 ustawy Ordynacja podatkowa – do mi-
nistra finansów (1789),
462) posła Lucjana Karasiewicza w sprawie wpi-
sywania w pakiety prywatyzacyjne świadczeń dla
osób z prywatyzowanych firm – do ministra skarbu
państwa (1790),
463) posła Lucjana Karasiewicza w sprawie funk-
cjonowania wojewódzkich oraz lokalnych centrów
powiadamiania ratunkowego, na przykładzie Czę-
stochowy – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji (1791),
464) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie wy-
sokości premii zalesieniowej wypłacanej producen-
tom rolnym z tytułu zalesiania gruntów rolnych –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (1792),
465) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie małe-
go ruchu granicznego między Rzecząpospolitą Pol-
ską a Ukrainą i Białorusią – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1793).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następują-
ce odpowiedzi:
1) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na interpelację posłów Tadeusza Toma-
szewskiego i Bogusława Wontora w sprawie realiza-
cji programu „Upowszechnienie kultury fizycznej
w środowisku wiejskim w 2007 r.” (118),
2) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na ponowną interpelację posłów Iwony Gu-
zowskiej i Arkadiusza Rybickiego w sprawie prze-
kazywania 1% podatku dochodowego od osób fi-
zycznych na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go (173),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie projektu nowelizacji ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (314),
4) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na in-
terpelację posła Marcina Zawiły w sprawie likwida-
18
cji nieuzasadnionych przywilejów pracowników ad-
ministracji rządowej i zwiększenia w 2008 r. docho-
dów budżetu państwa (331),
5) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Beaty Małeckiej‑Libery w spra-
wie planowanej zmiany zasad w kontraktowaniu
podstawowych świadczeń lekarza stomatologa (354),
6) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie wykorzystania środków NFZ na bezpłat-
ne badania profilaktyczne (383),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Izabeli Jarugi‑Nowackiej
w sprawie braku surowca w przemyśle drzewnym
(418),
8) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpe-
lację posła Mieczysława Golby w sprawie podjęcia
działań zmierzających do wzrostu udziału liczb pojaz-
dów napędzanych alternatywnymi paliwami (438),
9) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie implementacji dyrektywy Rady 86/653/
EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. dotyczącej koordyna-
cji ustawodawstw państw członkowskich odnoszą-
cych się do przedstawicieli handlowych działających
na własny rachunek (478),
10) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Pawła Arndta
w sprawie lokali mieszkalnych stanowiących uprzed-
nio własność przedsiębiorstw państwowych i prze-
kazywanych następnie nieodpłatnie na rzecz jedno-
stek samorządu terytorialnego (484),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego na interpelację
posła Stanisława Steca w sprawie gminnych planów
zagospodarowania przestrzennego (489),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Witolda Namyśla-
ka i Zdzisława Czuchy w sprawie modernizacji drogi
S6, w szczególności budowy jej nowego odcinka od
obwodnicy trójmiejskiej do miejscowości Bożepole
Wielkie (528),
13) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Janusza Cichonia w sprawie
niekonstytucyjności przepisów emerytalnych w sto-
sunku do byłych żołnierzy zawodowych (529),
14) zastępcy prokuratora generalnego Marka
Staszaka – z upoważnienia ministra – na interpela-
cję posła Michała Wojtkiewicza w sprawie upublicz-
nienia danych związanych z dziećmi, które padają
ofiarą zboczeń seksualnych, przemocy i innych form
okrucieństwa (535),
15) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Henryka Sie-
dlaczka w sprawie wprowadzenia całkowitej ulgi lub
stałej zniżki kolejowej i autobusowej dla emerytów,
rencistów i inwalidów (556),
16) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie przywrócenia zdrowych zasad regulacji rynku
biokomponentów i biopaliw (565),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie przedłużających się procedur związanych
z wykupem gruntów pod urządzenia zabezpieczają-
ce przed powodzią (577),
18) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowa-
ka i Arkadego Fiedlera w sprawie Krajowego Fun-
duszu Drogowego oraz przejazdu TIR‑ów autostra-
dami (583),
19) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację poseł Anity Błochowiak w sprawie przy-
szłości Polskiego Holdingu Farmaceutycznego (591),
20) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Sławomira Kopycińskiego w spra-
wie budowy mostu energetycznego łączącego polski
i litewski systemy energetyczne (595),
21) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Sławomira Kopyciń-
skiego w sprawie kosztów funkcjonowania Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych (596),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie konsekwencji znowelizowanej ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej (600),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na interpelację posłów
Ewy Drozd, Moniki Wielichowskiej, Tomasza Smo-
larza i Romana Brodniaka w sprawie inicjatywy po-
wstania Dolnośląskiej Składnicy Muzealiów Arche-
ologicznych w Muzeum Archeologiczno‑Historycz-
nym w Głogowie (616),
24) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Jana Kochanowskiego w spra-
wie zasad funkcjonowania rynku spirytusu surowe-
go i bioetanolu (635),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej w spra-
wie możliwości obniżenia minimalnego wieku za-
wodników ubiegających się o uzyskanie licencji
w sporcie żużlowym (645),
26) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Paluch w spra-
wie uciążliwego ruchu pojazdów silnikowych po te-

renach ustawowo chronionych, w szczególności tere-
nach parków narodowych, rezerwatów przyrody,
oraz innych terenach przeznaczonych dla turystów
pieszych (648),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację poseł
Anny Bańkowskiej w sprawie pozyskania przez gmi-
ny od Agencji Nieruchomości Rolnych terenów pod
inwestycje (654),
28) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów –
na interpelację poseł Małgorzaty Kidawy‑Błońskiej
w sprawie roszczeń właścicieli nieruchomości poło-
żonych na terenie Warszawy pokrzywdzonych tzw.
dekretem Bieruta z 1945 r. (665),
29) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej w sprawie
emerytur dla byłych wojskowych (667),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na in-
terpelację posłów Leny Dąbkowskiej‑Cichockiej i Jana
Ołdakowskiego w sprawie utworzenia Muzeum II
Wojny Światowej w Gdańsku oraz utworzenia na te-
renie Niemiec Centrum Wypędzonych (671),
31) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza w spra-
wie braku działań ze strony prezesa Głównego Urzę-
du Miar dotyczących wykorzystania potencjału ka-
drowego i technicznego administracji miar (674),
32) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza
w sprawie komórek w MON i Sztabie Generalnym,
w kompetencjach których znajdują się sprawy związa-
ne wyłącznie ze współpracą z Unią Europejską (675),
33) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Andrzeja Gu-
ta‑Mostowego w sprawie kadencji rektorów pań-
stwowych wyższych szkół zawodowych (679),
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na interpelację poseł Anny
Sobeckiej w sprawie przepisów meldunkowych (681),
35) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (682),
36) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie odcinka autostrady A1 między Grudziądzem
a Toruniem (683),
37) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie re-
fundacji szpitalom porodów mnogich (684),
38) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Dominika – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie polityki podatkowej Unii Europejskiej (685),
19
39) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Andrzeja Grzyba w spra-
wie spłaty kredytów zaciągniętych w latach 90.
przez spółdzielnie mieszkaniowe (687),
40) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację poseł Małgorzaty
Kidawy‑Błońskiej w sprawie procedury nostryfiko-
wania stopni i tytułów naukowych w Rzeczypospoli-
tej Polskiej (691),
41) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Eu-
geniusza Czykwina w sprawie nowelizacji ustawy
o broni i amunicji (692),
42) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów –
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie
poprawy sytuacji społeczno‑ekonomicznej oraz dofi-
nansowania działalności organizacji społecznych
zrzeszających emerytów i rencistów (693),
43) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej‑Roguskiej – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Sta-
nisława Kalemby w sprawie skutków finansowych
dla j.s.t. w nawiązaniu do zakładanych podwyżek
wynagrodzeń dla nauczycieli oraz zmian w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych (ulga
prorodzinna) (696),
44) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jana Kulasa w sprawie
stanu i perspektyw lecznictwa chorób nowotworo-
wych w Polsce (699),
45) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jana Kulasa w sprawie napływu bez-
pośrednich inwestycji zagranicznych do Polski w la-
tach 2006–2007 (700),
46) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Ryszarda Galli w spra-
wie nieprecyzyjnego zapisu w ustawie o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach, dotyczącego obo-
wiązku przyłączania nieruchomości do sieci kanali-
zacyjnej (701),
47) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Zbi-
gniewa Konwińskiego w sprawie zwiększenia uczest-
nictwa Polaków w życiu kulturalnym (705),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Zbigniewa Konwińskie-
go w sprawie zwiększenia świadomości Polaków na
temat chorób nowotworowych oraz metod zapobie-
gania im (706),
49) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie opodatkowania przekształceń praw do lo-
20
kali byłych mieszkań zakładowych przejętych przez
spółdzielnie mieszkaniowe (707),
50) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Mi-
chała Stuligrosza w sprawie przestrzegania ustawy
o języku polskim (710),
51) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Mariusza Grada w sprawie
perspektyw uruchomienia produkcji alternatywnej
w zlikwidowanej Cukrowni Wożuczyn SA (712),
52) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Mariusza Grada w sprawie za-
powiedzi likwidacji Cukrowni Lublin SA (713),
53) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Henryka Milcarza w spra-
wie nowelizacji przepisów w zakresie odpowiedzial-
ności dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego
za szkody wyrządzone na plantacjach wierzby ener-
getycznej przez zwierzynę łowną (714),
54) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego w spra-
wie przeglądu inwestycji umieszczonych na liście
projektów kluczowych Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” (715),
55) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Mi-
rosława Koźlakiewicza w sprawie zamiaru likwida-
cji państwowych straży rybackich w ramach wpro-
wadzenia oszczędności w budżecie państwa (716),
56) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Jerzego Kozdro-
nia w sprawie wyjaśnienia stosowania prawa krajo-
wego w zakresie wymagań technicznych, jakie po-
winny spełniać pojazdy samochodowe rejestrowane
w Polsce (717),
57) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na interpelację posła Piotra Polaka w spra-
wie przedstawienia zainteresowanym samorządom
miast i regionów jasnych zasad udzielania pomocy fi-
nansowej z budżetu państwa w związku z inwestycja-
mi dotyczącymi organizacji Euro 2012 (723),
58) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację po-
sła Tadeusza Naguszewskiego w sprawie wynagro-
dzenia osób kierujących niektórymi podmiotami
prawnymi (724),
59) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację posła Edwarda Siarki w sprawie Torfo-
wisk Orawsko‑Nowotarskich zaliczonych do Euro-
pejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 (725),
60) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Jana Walentego Tomaki
w sprawie zakładowego funduszu świadczeń socjal-
nych i możliwości przekazywania odpisu na byłego
pracownika do wskazanego zakładu w aktualnym
miejscu jego zamieszkania (726),
61) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posłów Krzysztofa Brejzy i Grzego-
rza Roszaka w sprawie informacji dotyczących moż-
liwości likwidacji cukrowni z terenu woj. kujaw-
sko‑pomorskiego (727),
62) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie funkcjonowania ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych (728),
63) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie braku równego traktowania podmiotów w kwe-
stii opłat za korzystanie ze środowiska (730),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie braku zainteresowania ze strony urzędów
skarbowych przyjmowaniem zabezpieczeń od osób
i firm, które skarżą ich decyzje (732),
65) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Stanisława Steca w sprawie funk-
cjonowania rynku spirytusu surowego i bioetanolu
(733),
66) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Stanisława Steca w sprawie sytu-
acji ekonomicznej polskich eksporterów w związku
z aktualnym kursem walutowym (734),
67) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie obrotu gruntami rolnymi będącymi w dys-
pozycji Agencji Nieruchomości Rolnych (735),
68) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania systemu dopłat bezpo-
średnich (736),
69) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie problemu zaliczkowania dopłat bezpo-
średnich (737),
70) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Go-
łojucha w sprawie budowy nowego terminala na lot-
nisku Rzeszów-Jasionka (738),
71) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Kazimierza Gołoju-
cha w sprawie środków przeznaczonych dla woj.
podkarpackiego z Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” (739),
72) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie terminu wyznaczenia specjalnych obsza-
rów ochrony siedlisk Natura 2000, zgodnie z art. 27
ustawy o ochronie przyrody (741),

73) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie funkcjonowania służb ochrony środowi-
ska na szczeblu wojewódzkim (742),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwo-
ju Regionalnego Janusza Mikuły – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Sta-
nisława Zająca w sprawie usunięcia z listy projek-
tów podstawowych projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013, dotyczących woj. podkar-
packiego (744),
75) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie
skuteczności realizacji rozporządzenia ministra śro-
dowiska z dnia 20 lipca 2006 r. dotyczącego zwrotu
gminom utraconych dochodów z tytułu zwolnienia
z podatku od nieruchomości (746),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zmiany rozporządzenia ministra sprawie-
dliwości z dnia 26 stycznia 2005 r. dotyczącego
szczegółowego trybu postępowania o opróżnienie lo-
kalu lub pomieszczenia (747),
77) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie definicji doby pracowniczej (748),
78) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie wandalizmu na cmentarzach (751),
79) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posłów
Krzysztofa Gadowskiego i Wojciecha Saługi w sprawie
postępowania z pojazdami i wrakami pojazdów, które
można uznać za porzucone, a które są zaparkowane na
terenie parkingów administrowanych przez instytucje
samorządowe lub jednostki budżetowe (754),
80) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Krzysztofa Brej-
zy w sprawie problemów z honorowaniem przez nie-
których przewoźników legitymacji słuchaczy kole-
giów nauczycielskich (755),
81) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej‑Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zmniejszonych dochodów gmin (756),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy o wycho-
waniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmo-
wi w części dotyczącej uchwalania gminnych pro-
gramów przeciwdziałania alkoholizmowi (757),
83) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
21
ministra – na interpelację posła Tadeusza Toma-
szewskiego w sprawie możliwości prawnych dofi-
nansowania ze środków PFRON rozbudowy i mo-
dernizacji zakładów aktywności zawodowej (758),
84) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na in-
terpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
traktowania Polskiego Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego w telewizji publicznej (759),
85) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie działań podjętych przez Krajową Spółkę Cukro-
wą z siedzibą w Toruniu mających na celu likwida-
cję zakładu produkcyjnego Cukrowni Łapy w miej-
scowości Łapy koło Białegostoku (760),
86) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie podjęcia działań mających na celu uniknięcie
zagrożenia w postaci ograniczenia zabezpieczenia
świadczeń medycznych od dnia 1 stycznia 2008 r.,
na przykładzie SPZOZ Wojewódzkiego Szpitala Ze-
spolonego im. Jędrzeja Śniadeckiego w Białymsto-
ku (761),
87) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Jarosława Matwieju-
ka w sprawie kierunków prac mających na celu uzy-
skanie zgody ministerstwa na możliwość aplikowa-
nia Białostockiemu Centrum Onkologii środków
unijnych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, jak również działań podję-
tych w celu wsparcia przedmiotowej placówki w jej
staraniach (762),
88) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie stanu wdrażania przez Polskę ra-
mowej dyrektywy wodnej (RDW) (763),
89) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zwiększenia środków finansowych na za-
biegi ablacji serca w Wielkopolsce (764),
90) prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów Marka Niechciała – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Norber-
ta Wojnarowskiego w sprawie niedopuszczalnych
klauzul i praktyk stosowanych przez banki w umo-
wach kredytowych na finansowanie zakupu miesz-
kań i domów (765),
91) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie nauczania muzyki na każdym etapie edu-
kacji szkolnej (766),
92) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Artura Gór-
skiego w sprawie dyskryminacji przy rekrutacji pra-
cowników naukowych na stanowiska profesora nad-
zwyczajnego lub profesora wizytującego (767),
22
93) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie
niepokojących informacji dotyczących Krajowej
Spółki Cukrowej w zakresie procesu restrukturyza-
cji (768),
94) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie
rozporządzenia dotyczącego opłat za korzystanie ze
środowiska (770),
95) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwo-
ju Regionalnego Janusza Mikuły – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Waldy Dzikowskie-
go w sprawie finansowania ośrodków przedszkol-
nych z funduszy unijnych (771),
96) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rozliczeń dochodów pracowników przez
pracodawców (772),
97) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Waldy Dzi-
kowskiego w sprawie sposobu obliczania dochodu,
którego wysokość uprawnia do uznawania studenta
za samodzielnego finansowo (774),
98) sekretarza stanu w Urzędzie Komitetu Inte-
gracji Europejskiej Mikołaja Dowgielewicza – z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację
posła Waldy Dzikowskiego w sprawie dostosowania
prawa polskiego do dyrektyw unijnych (776),
99) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rozwiązań mających na celu pobudzenie
aktywności zawodowej (777),
100) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rozważenia możliwości wprowadzenia do
ustawy Kodeks pracy elastycznych form organizacji
pracy (778),
101) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Waldy Dzi-
kowskiego w sprawie bezpieczeństwa w polskich
placówkach oświatowych (779),
102) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Mariana Cichosza – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie wyłudzeń nawiązek sądowych (780),
103) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na interpelację posła Andrzeja Pałysa w spra-
wie zmian w projekcie rozporządzenia dotyczącego
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Uczestnictwo
rolników w systemach jakości żywności, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (781),
104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Andrzeja
Pałysa w sprawie zaprzestania produkcji mleka
w gospodarstwie w zamian za przyjęcie na siebie
trzyletniego zobowiązania utrzymania w swoim go-
spodarstwie bydła mięsnego, kóz lub owiec (782),
105) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na interpelację posła Andrzeja Pałysa w spra-
wie zasad finansowania dróg samorządowych (783),
106) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na interpelację posła Andrzeja Pałysa w spra-
wie objęcia płatnościami wszystkich upraw grunto-
wych owoców miękkich bez uwarunkowania podpi-
sania umowy kontraktacyjnej (784),
107) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Andrzeja Pałysa w spra-
wie konieczności nowego podejścia do problemów
ochrony środowiska na poziomie województwa (785),
108) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na interpelację poseł Beaty Kempy w spra-
wie realizacji narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” (788),
109) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej w spra-
wie zamierzeń rządu dotyczących unormowania sy-
tuacji zeszłorocznych absolwentów uczelni o nieure-
gulowanym stosunku do służby wojskowej (790),
110) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie problemów związanych z utrzymaniem
zasobów mieszkaniowych oraz obciążeń budżetów
gmin (791),
111) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie możliwości dalszego właściwego funkcjo-
nowania warsztatów terapii zajęciowej (792),
112) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jerzego Ziętka w sprawie sta-
nu opieki zdrowotnej nad dziećmi zdrowymi i chory-
mi w Polsce (793),
113) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Witolda Kochana i Ta-
deusza Arkita w sprawie postępowań karnych pro-
wadzonych wobec osób uchylających się od służby
wojskowej (795),
114) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego w spra-
wie możliwości nowelizacji ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w celu
umożliwienia wykorzystania na terenie małych
miast i wsi budynków szkół i placówek szkolno‑wy-
chowawczych w okresach wolnych od zajęć do orga-
nizacji płatnych imprez, z których dochód przekazy-
wany byłby na podniesienie standardów wychowa-
nia i nauczania w tych placówkach (798),
115) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na interpelację poseł Renaty Butryn w sprawie
możliwości przyspieszenia budowy drogi ekspresowej
S19 na odcinku Rzeszów–Nisko (Stalowa Wola) mają-

cym ogromne znaczenie dla rozwoju gospodarczego
regionu (801),
116) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Krzysz-
tofa Lipca w sprawie przekazania ośrodków doradz-
twa rolniczego samorządom województw (802),
117) sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycz-
nego Prezesa Rady Ministrów Sławomira Nowaka
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na in-
terpelację posła Aleksandra Marka Szczygły w spra-
wie nieprawidłowości w postępowaniu ministra
obrony narodowej Bogdana Klicha (803),
118) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego w spra-
wie budowy na Wiśle stopnia wodnego Nieszawa-
–Ciechocinek (804),
119) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego w spra-
wie konieczności prawnego uregulowania w ustawie
o swobodzie działalności gospodarczej zasad czaso-
wego zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej (805),
120) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Roberta Telusa w spra-
wie obowiązku zapłaty podatku dochodowego od
przekształcenia mieszkań spółdzielczych, będących
wcześniej zakładowymi, w odrębną własność (806),
121) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – oraz minister nauki i szkolnictwa wyższego
Barbary Kudryckiej na interpelację posłanek Elżbie-
ty Witek, Beaty Szydło i Aleksandry Natalli‑Świat
w sprawie braku regulacji prawnej w ustawie o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym w zakresie moż-
liwości podwyższenia kwalifikacji zawodowych ra-
towników medycznych poprzez podejmowanie uzu-
pełniających studiów magisterskich (807),
122) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Adama Gawędy w spra-
wie zwolnienia z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych najemców byłych mieszkań zakładowych
(808),
123) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Eugeniusza
Kłopotka w sprawie problemu w chowie i hodowli
trzody chlewnej dotyczącego powszechnie występu-
jącej w Polsce choroby Aujeszkyego (809),
124) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej‑Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – oraz ministra sportu i turystyki Mirosława
Drzewieckiego na interpelację posła Eugeniusza
Kłopotka w sprawie finansowania wiejskich klubów
sportowych (810),
125) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka w spra-
23
wie finansowania kosztów świadczeń opieki zdro-
wotnej (811),
126) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie problemu organizowania grup producenc-
kich (812),
127) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Eugeniu-
sza Kłopotka w sprawie problemu przenoszenia
kwoty cukrowej na następcę (813),
128) podsekretarza stanu w Ministerstwie Go-
spodarki Eugeniusza Postolskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie wyłączonych z eksploatacji kopalń węgla
kamiennego (814),
129) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Marka Krząkały w sprawie ustawy metropolitalnej
(815),
130) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Marka Krząkały w spra-
wie podatku od zysków z oszczędności (816),
131) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zmian w ustawie o rodzinnych ogrodach
działkowych (817),
132) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych Jana Borkowskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie ustawy o Karcie Polaka (821),
133) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra –
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Krzysztofa Michałkiewicza w sprawie trudnej sy-
tuacji kadrowej służb celnych w rejonie działania
Izby Celnej w Białej Podlaskiej (822),
134) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Roberta Telusa w spra-
wie podwyższenia opłat za składowanie niesegrego-
wanych odpadów komunalnych (823),
135) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Józefa Rojka w sprawie
udzielenia pomocy rodzinom osób chorych na muko-
polisacharydozę (825),
136) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację
posła Jana Szyszki w sprawie łagodzenia stanowi-
ska Polski odnośnie do genetycznie modyfikowanych
pasz i zamiaru uwalniania genetycznie modyfiko-
wanych roślin w produkcji roślinnej (827),
137) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posłów Zbigniewa Chmielow-
24
ca, Kazimierza Moskala i Stanisława Ożoga w spra-
wie obniżenia kosztów zakupu leków przez emery-
tów i rencistów (828),
138) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca, Ka-
zimierza Moskala i Stanisława Ożoga w sprawie po-
mocy dla osób niepełnosprawnych (830),
139) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie
podjęcia prac legislacyjnych dotyczących procedur
zmiany granic gmin (831),
140) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację poseł Mag-
daleny Gąsior‑Marek w sprawie sytuacji na granicy
polsko‑ukraińskiej oraz w strefie przygranicznej po
przystąpieniu Polski do strefy Schengen (832),
141) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Magdaleny Gąsior‑Marek w sprawie stosunków pol-
sko‑ukraińskich i sytuacji na granicy polsko‑ukra-
ińskiej po przystąpieniu Polski do strefy Schengen
(833),
142) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów –
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza
Piotra Nowaka w sprawie postępu prac nad wdroże-
niem dyrektyw Rady 2000/43/WE i 2000/78/WE,
a także niewłaściwego i niepełnego wdrożenia dy-
rektywy Rady 89/391/EWG (834),
143) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłanek Agnieszki Ko-
złowskiej‑Rajewicz i Bożeny Szydłowskiej w sprawie
niestosowania się przez urzędy skarbowe do zaleceń
Ministerstwa Finansów w zakresie przekazywania
1% podatku na konkretny cel organizacji pożytku
publicznego (836),
144) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jerzego Gosiewskiego w sprawie spowodowania wy-
konania przez starostów zmian zapisów ewidencji
na podstawie przeprowadzanych przez gminy wery-
fikacji użytków gruntowych, co ograniczy niedobór
w dochodach gmin z tytułu podatku od nieruchomo-
ści (839),
145) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie
rekompensaty dla właścicieli i zarządzających grun-
tami objętymi obszarem Natura 2000 (840),
146) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie ustawowej zmiany stawki podatku VAT
z dotychczasowej 7‑procentowej na 22‑procentową
na roboty budowlane związane z infrastrukturą to-
warzyszącą budownictwu mieszkaniowemu (843),
147) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Barbary Kondrat – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie ujęcia krajowej trasy S19 na liście strate-
gicznych inwestycji i niezwłocznego rozpoczęcia bu-
dowy odcinka przedmiotowej drogi w woj. podlaskim
(844),
148) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Romual-
da Ajchlera w sprawie restrykcji administracyjnych
wobec grup producentów rolnych kupujących kwali-
fikowany i elitarny materiał siewny dla swoich
członków (845),
149) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra –
oraz ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację posła Artura Ostrowskiego w sprawie
likwidacji przez Ministerstwo Finansów ulgi akcy-
zowej na sprzedaż przez rafinerie olejów napędo-
wych i benzyn wytwarzanych z udziałem kompo-
nentu uzyskanego w wyniku przerobu odpadów z two-
rzyw sztucznych (846),
150) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
realizacji kontraktów dla ZOZ w Ostrowcu Święto-
krzyskim i krzywdzącego przydziału środków (850),
151) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych Jana Borkowskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Hanny Zdanow-
skiej w sprawie zawarcia umowy międzynarodowej
o małym ruchu granicznym z Ukrainą (852),
152) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie wstrzymania przez ministra zdrowia sto-
sowania leku nexavar w przypadku raka nerki i wą-
troby (854),
153) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie rozpatrzenia problematyki wad postawy
ciała oraz gimnastyki korekcyjnej (855),
154) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Henryka Siedlaczka w sprawie interpretacji przepi-
sów art. 3 ustawy o bezpieczeństwie imprez maso-
wych (856),
155) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Artura Ostrow-
skiego w sprawie niezgodnego z ustawą o swobodzie
działalności gospodarczej ograniczenia działalności
stacji kontroli pojazdów (861),
156) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-

ka – z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Elżbiety Streker‑Dembińskiej w sprawie wysokości
i przeznaczenia dotacji na realizację zadań z zakre-
su administracji rządowej (862),
157) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Elżbiety Streker‑Dembińskiej
w sprawie wymiany informacji pomiędzy starostami
i wydziałami ksiąg wieczystych (864),
158) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Eugeniusza Postolskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Romualda Ajchlera w spra-
wie realizacji strategii budowy grupy węglowo‑kokso-
wej zawartej w „Strategii dla górnictwa” (865),
159) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego w spra-
wie zwiększenia do 12 zł wartości punktu rozlicze-
niowego dla szpitali Podlasia (866),
160) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
planów restrukturyzacji w Krajowej Spółce Cukro-
wej SA (868),
161) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – oraz ministra skarbu państwa
Aleksandra Grada na interpelację posła Eugeniusza
Kłopotka w sprawie zapaści polskiego cukrownic-
twa (871),
162) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej‑Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie propozycji zmian w ustawie o finansach
publicznych związanych bezpośrednio lub pośrednio
z wykorzystaniem w przyszłości środków unijnych
(872),
163) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie problemu braku skutecznej regulacji po-
pulacji bobrów w Polsce (874),
164) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka w spra-
wie odnawialnych źródeł energii, którymi są m.in.
biopaliwa (875),
165) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej
i Grzegorza Pisalskiego w sprawie negatywnych
skutków wprowadzenia bonu oświatowego (876),
166) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej
i Grzegorza Pisalskiego w sprawie negatywnych
skutków wprowadzenia rozporządzenia dotyczącego
alternatywnych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania tych form
oraz sposobu ich działania (877),
25
167) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Zbigniewa Kozaka w spra-
wie braku możliwości skorzystania z ulgi prorodzin-
nej przez rodzica, który po orzeczonym rozwodzie
lub separacji nie zamieszkuje z dziećmi (878),
168) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Jacka Tomczaka w spra-
wie wcześniejszych emerytur dla 60‑letnich męż-
czyzn z 35‑letnim stażem ubezpieczeniowym (881),
169) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Jarosława Stawiarskiego w spra-
wie wspierania klubów sportowych przez spółki
Skarbu Państwa (882),
170) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Stawiarskie-
go w sprawie likwidacji podatku od zysków kapitało-
wych (883),
171) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Marka Biernackiego w sprawie sprawnego funkcjo-
nowania systemu ochrony zabytków w Polsce (885),
172) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego wcze-
śniejszych emerytur dla mężczyzn spełniających
warunki jej przyznania (887),
173) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Grzegorza Raniewicza w sprawie utworzenia no-
wych przejść granicznych z Ukrainą (888),
174) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na interpelację posła Jarosława Ma-
twiejuka w sprawie bezskutecznych zabiegów podej-
mowanych przez Uniwersytet w Białymstoku mają-
cych na celu uzyskanie środków na dofinansowanie
budowy centrum studiów europejskich przy Wydzia-
le Prawa (890),
175) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Bożenny Bukie-
wicz w sprawie art. 60 w zw. z art. 81 projektu usta-
wy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu (894),
176) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie możliwości rozszerzenia katalogu osób,
którym zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych przysługuje świadczenie pielęgna-
cyjne (895),
177) minister pracy i polityki społecznej Jolan-
ty Fedak na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie załącznika do rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 7 lutego 1983 r. dotyczącego wieku
emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwa-
lidzkich dla pracowników zatrudnionych w szcze-
26
gólnych warunkach lub w szczególnym charakte-
rze (896),
178) podsekretarza stanu w Ministerstwie Roz-
woju Regionalnego Janusza Mikuły – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Bożenny Bukie-
wicz w sprawie kryteriów uzyskiwania funduszy
w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka” (897),
179) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posłów Tomasza Smolarza, Ewy
Drozd, Moniki Wielichowskiej i Romana Brodniaka
w sprawie redukcji zadłużenia likwidowanych ZOZ
(898),
180) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Waldemara Wrony w sprawie
dostosowania zakładów opieki zdrowotnej do wymo-
gów, jakim powinny odpowiadać pod względem fa-
chowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia
ZOZ (899),
181) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Beaty Mazurek w spra-
wie dodatkowych, niezależnych od wskazań wodo-
mierza, opłat pobieranych za wodę od mieszkańców
budynków wielolokalowych (900),
182) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego w spra-
wie leczenia stomatologicznego osób zarażonych wi-
rusem HIV (901),
183) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie trudnej sytuacji osób chorujących na nie-
swoiste zapalenie jelit (902),
184) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Grzegorza Karpińskie-
go w sprawie ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (903),
185) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Janusza Chwie-
ruta w sprawie zmiany systemu przygotowania i eg-
zaminowania kandydatów na kierowców (904),
186) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Janusza Chwieruta w sprawie zmiany okręgu wy-
borczego dla powiatu wielickiego w wyborach parla-
mentarnych (905),
187) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posłów Andrzeja
Walkowiaka i Tomasza Latosa w sprawie budowy
Centrum Transferu Wiedzy Uniwersytetu Kazimie-
rza Wielkiego w Bydgoszczy (906),
188) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Tomasza Latosa i An-
drzeja Walkowiaka w sprawie wykreślenia kujaw-
sko‑pomorskich projektów dotyczących gospodarki
wodno‑ściekowej z Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” (907),
189) zastępcy prokuratora generalnego Marka
Staszaka – z upoważnienia ministra – na interpela-
cję posła Tomasza Latosa w sprawie pojawiających
się informacji o nadużywaniu przez prokuratury
aresztu tymczasowego (910),
190) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Latosa w spra-
wie utworzenia w Bydgoszczy sądu i prokuratury
apelacyjnej (911),
191) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Mariana Cichosza – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Latosa w spra-
wie możliwości wnoszenia przez skazanych wnio-
sków sądowych o odszkodowanie z tytułu nieprze-
strzegania prawa przez państwo (912),
192) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Tomasza La-
tosa w sprawie wprowadzenia zmian do ustawy Pra-
wo o szkolnictwie wyższym (914),
193) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie poprawy funkcjonowania taboru kolejo-
wego na linii Bydgoszcz–Gdańsk (915),
194) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie wynagrodzeń dla lekarzy stażystów oraz
miejsc rezydenckich w szpitalach (916),
195) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka
na interpelację posła Jana Kulasa w sprawie funk-
cjonowania specjalnych stref ekonomicznych w Pol-
sce (918),
196) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów –
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego w spra-
wie stanu prac nad nowelizacją prawa kombatanc-
kiego ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji
uczestników poznańskiego Czerwca 1956 r. (919),
197) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie powstania nowego ośrodka transplantacji
serca w Poznaniu (920),
198) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Dariusza Lipiń-
skiego w sprawie przygotowań do wejścia w życie
ustawy o Karcie Polaka (921),
199) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na interpelację poseł Danuty Jazło-
wieckiej w sprawie umieszczenia na listach projek-
tów indywidualnych do Programów Operacyjnych
„Infrastruktura i środowisko” oraz „Innowacyjna
gospodarka” projektów dla woj. opolskiego (924),

200) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację poseł Danuty Jazłowieckiej w sprawie
modernizacji trakcji kolejowej E30 na odcinku Opo-
le Główne–Wrocław, ze szczególnym uwzględnie-
niem odcinka Opole Główne–Opole Zachód (925),
201) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłanek Danuty Jazłowiec-
kiej i Urszuli Augustyn w sprawie odtwarzania do-
kumentów pozwalających na potwierdzanie wszyst-
kich składników wynagrodzenia, niezbędnych do
ponownego ustalenia podstawy świadczenia emery-
talnego (926),
202) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posłanek Urszuli Augustyn
i Danuty Jazłowieckiej w sprawie doliczania do przy-
chodów ze stosunku pracy kosztów świadczeń me-
dycznych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz
pracowników (927),
203) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej w spra-
wie rozważenia możliwości zmiany brzmienia za-
łącznika nr 1 do rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 7 stycznia 2004 r. dotyczącego badań lekar-
skich kierowców i osób ubiegających się o uprawnie-
nie do kierowania pojazdami (929),
204) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Andrzeja Panasiuka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Damiana Raczkow-
skiego w sprawie budowy stacji bazowej telefonii cy-
frowej Era w Wasilkowie koło Białegostoku (930),
205) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na interpelację posła Włodzimierza Karpińskie-
go w sprawie działań Krajowej Spółki Cukrowej SA
zmierzających do likwidacji Cukrowni Lublin (932),
206) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Włodzimierza Karpiń-
skiego w sprawie regulacji przepisów dotyczących
wieku emerytalnego (935),
207) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jana Kulasa w sprawie ochrony i promocji książki
w Polsce (937),
208) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie nasilającego się zjawiska braku pracow-
ników z wykształceniem zawodowym (947),
209) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie zwiększenia środków na
finansowanie towarzystw budownictwa społecznego
(952),
210) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie przekazywania części subwencji oświato-
27
wej dla gmin prowadzących młodzieżowe domy kul-
tury, na których działalność środki w ramach sub-
wencji oświatowej otrzymują samorządy powiatowe
(965),
211) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie obowiązujących w ZUS zasad kierowania
do lekarzy orzeczników (971),
212) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie zmian w ustawie Kodeks pracy (985),
213) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie bezpieczeństwa uczniów w polskich szkołach (1002),
214) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie odpowiedzialności państwa za edukację
młodego pokolenia wobec zapowiadanej przez rząd
likwidacji kuratoriów oświaty (1014),
215) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Zbigniewa
Babalskiego w sprawie konieczności wypełniania
formularza dotyczącego łańcucha żywnościowego
zwierząt kierowanych do uboju (1015),
216) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie planowanego wprowadzenia bonu eduka-
cyjnego (1020),
217) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zapowiadanego obniżenia wieku szkolne-
go (1023),
218) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego w spra-
wie utrudnień panujących na przejściach granicz-
nych z Ukrainą związanych z niewystarczającą ob-
sadą personalną w służbie celnej (1024),
219) podsekretarza stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Zająca w spra-
wie nowelizacji ustawy Prawo łowieckie (1030),
220) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Zająca w spra-
wie zmian w systemie finansowania oświaty (1036),
221) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jana Rzymełki w spra-
wie zrównania wysokości dotacji na dzieci w przed-
szkolach publicznych i niepublicznych (1071),
222) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na interpelację posła Jana Rzymełki w sprawie
prywatyzacji Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypo-
czynku w Chorzowie (1072),
28
223) sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów Julii Pitery – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację poseł Jolanty
Szczypińskiej w sprawie udostępnienia tzw. raportu
minister Julii Pitery dotyczącego działalności szefa
CBA Mariusza Kamińskiego (1085),
224) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jana Rzymełki w spra-
wie przyjmowania do publicznych i niepublicznych
przedszkoli dzieci od 2. roku życia (1150),
225) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie połączenia drogi S3 z drogą A4 (1171),
226) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Teresy Wargockiej
oraz grupy posłów w sprawie stanowiska resortu
edukacji w kwestii wliczania stopni z religii do śred-
niej ocen na świadectwie oraz kwestii matury z reli-
gii (1221),
227) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie zakazu sprzedaży, podawania i spożywa-
nia napojów alkoholowych na terenie szkół (1252).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) poseł Anny Sobeckiej w sprawie polityki ener-
getycznej państwa – od prezesa Rady Ministrów (8)
– 85 dni,
2) posła Zbigniewa Girzyńskiego w sprawie bez-
pieczeństwa energetycznego Polski oraz wypowiedzi
dotyczącej możliwości udziału w przedsięwzięciach
energetycznych firm rosyjskich – od ministra gospo-
darki (602) – 27 dni,
3) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie sytuacji
na rynku spirytusu surowego i bioetanolu – od pre-
zesa Rady Ministrów (642) – 27 dni,
4) poseł Stanisławy Prządki w sprawie prac doty-
czących budowy drogi ekspresowej S17 – od ministra
infrastruktury (655) – 26 dni,
5) posła Andrzeja Grzyba w sprawie funkcjono-
wania rynku spirytusu surowego i bioetanolu w Pol-
sce – od ministra gospodarki (686) – 20 dni,
6) posła Jarosława Wałęsy w sprawie planów do-
tyczących realizacji projektu budowy Gazoportu –
od ministra gospodarki (709) – 20 dni,
7) posła Jana Kulasa w sprawie promocji Polski za
granicą – od prezesa Rady Ministrów (917) – 12 dni,
8) posła Stanisława Wziątka w sprawie nadzoru
nad ustawą o biokomponentach i biopaliwach cie-
kłych – od ministra gospodarki (860) – 6 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) posła Artura Górskiego w sprawie ustalenia
dzierżawcy części wyścigowej służewieckiego toru
wyścigów konnych – do ministra skarbu państwa
(777),
2) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie budowy wiaduktu kolejowego w Jastrzęb-
sku Nowym w gminie Zbąszyń, na linii kolejowej War-
szawa–Berlin – do ministra infrastruktury (778),
3) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w spra-
wie budowy obwodnicy miast Jarocina i Kępna
w ciągu drogi krajowej S11 – do ministra infrastruk-
tury (779),
4) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w spra-
wie zagospodarowania nieczynnych pomieszczeń
w budynku przy ul. Wspólnej 4/6 zarządzanym przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego – do ministra
rozwoju regionalnego (780),
5) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie pozostawienia 16. Batalionu Usuwania
Zniszczeń Lotniczych w Jarocinie – do ministra
obrony narodowej (781),
6) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie przejęcia od samorządów szkół rolniczych
w Grabonogu, Kosowie i Bojanowie – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (782),
7) posła Jana Kochanowskiego w sprawie wypła-
cenia ekwiwalentu pieniężnego za premiowe bony
oszczędnościowe z 1971 r. rozprowadzane przez PKO
BP SA, emitowane na podstawie zarządzenia mini-
stra finansów z dnia 27 maja 1971 r. – do ministra
finansów (783),
8) posła Grzegorza Pisalskiego w sprawie zamia-
rów resortu wobec Wojewódzkiego Parku Kultury
i Wypoczynku im. gen. Jerzego Ziętka w Chorzowie
SA – do ministra skarbu państwa (784),
9) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie wysokości
pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów
utrzymania dziecka umieszczonego w rodzinie zastęp-
czej – do ministra pracy i polityki społecznej (785),
10) posła Mirosława Maliszewskiego w sprawie
umów zawieranych z cudzoziemcami zatrudnionymi
w rolnictwie – do ministra pracy i polityki społecznej
oraz ministra finansów (786),
11) posła Mirosława Maliszewskiego w sprawie
wiz pracowniczych dla obywateli Ukrainy – do mini-
stra spraw zagranicznych (787),
12) posła Pawła Kowala w sprawie planów reali-
zacji centralnej inwestycji hydrotechnicznej – budo-
wy zbiornika wodnego Świnna Poręba na rzece Ska-
wie – do ministra finansów (788),
13) posła Andrzeja Grzyba w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (789),

14) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie możli-
wości nadania praw miejskich miejscowości Krynki
w woj. podlaskim – do prezesa Rady Ministrów (790),
15) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
skutków interwencji policji z dnia 5 lutego 2008 r.
w jednym z warszawskich domów – do ministra
sprawiedliwości (791),
16) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie eg-
zekucji orzeczeń sądów powszechnych przez organy
państwa – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji oraz ministra sprawiedliwości (792),
17) posła Jarosława Urbaniaka w sprawie likwi-
dacji jednostki wojskowej w Jarocinie – do ministra
obrony narodowej (793),
18) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie
szkoleń zawodowych dla policji – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (794),
19) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie nowelizacji art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – do
ministra pracy i polityki społecznej (795),
20) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie stosowania art. 29 ust. 5 ustawy o gospodarowa-
niu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
oraz o zmianie niektórych ustaw – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (796),
21) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie oko-
liczności pobytu w Szczecinie w dniu 16 lutego 2008 r.
minister Julii Pitery, sekretarz stanu w KPRM, peł-
nomocnik rządu ds. walki z korupcją – do prezesa
Rady Ministrów (797),
22) posła Arkadiusza Mularczyka w sprawie dofi-
nansowania rozpoczęcia budowy strażnicy dla Ko-
mendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej i Jed-
nostki Ratowniczo‑Gaśniczej nr 1 w Nowym Sączu
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(798),
23) posła Jarosława Urbaniaka w sprawie likwi-
dacji pociągów Łużyce i Wrocławianin – do ministra
infrastruktury (799),
24) poseł Małgorzaty Kidawy‑Błońskiej w spra-
wie rozważenia zasadności dodania do ustawy Ko-
deks wykroczeń artykułu dającego Policji i straży
gminnej lub innemu organowi uprawnienia do kara-
nia i zabezpieczania towaru stanowiącego przed-
miot handlu, prowadzonego poza wyznaczonymi
miejscami na terenach publicznych – do ministra
sprawiedliwości (800),
25) posła Tomasza Głogowskiego w sprawie pro-
jektu ustawy wprowadzającej zasiłek dla obywateli
polskich urodzonych podczas II wojny światowej na
terenie III Rzeszy – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (801),
26) posła Krzysztofa Maciejewskiego w sprawie
podjęcia działań zmierzających do prawnego uregu-
lowania kategorii drogi przebiegającej przez teren
gminy Radomsko w powiecie radomszczańskim, łą-
czącej miasto Radomsko z wsią Brodowe w gminie
Ładzice – do ministra infrastruktury (802),
29
27) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
wyegzekwowania realizacji „Programu odtworzenia
krajobrazu kulturowego słowińskiej wsi rybacko‑rol-
niczej” – do ministra środowiska (803),
28) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
gruntów przekazanych przez władze gminy miasta
Ustki Wojskowemu Rejonowemu Zarządowi Kwate-
runkowo‑Budowlanemu – do ministra obrony naro-
dowej (804),
29) posła Tadeusza Woźniaka w sprawie plano-
wanego przeniesienia podległości Placówki Tereno-
wej KRUS w Kutnie z Płocka do Zduńskiej Woli – do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi (805),
30) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie nomi-
nacji wiceministra środowiska Stanisława Gawłow-
skiego na stanowisko w Radzie Nadzorczej Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej – do prezesa Rady Ministrów (806),
31) posła Stanisława Kalemby w sprawie likwi-
dacji Cukrowni Gosławice – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (807),
32) posła Marcina Zawiły w sprawie zagrożenia
katastrofą budowlaną jednego z najstarszych zam-
ków w Polsce zlokalizowanego we Wleniu – do mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego (808),
33) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie wy-
kreślenia z listy indykatywnej budowy siedziby
głównej Muzeum Historii Polski w Warszawie – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (809),
34) posłów Piotra Waśki i Agnieszki Kozłow-
skiej‑Rajewicz w sprawie utrzymania przez Teleko-
munikację Polską SA stacjonarnej łączności telefo-
nicznej w kilkunastu miejscowościach gminy Wieleń
w woj. wielkopolskim – do ministra infrastruktury
(810),
35) posła Henryka Siedlaczka w sprawie realiza-
cji zaległej płatności z tytułu świadczeń zdrowot-
nych dla Samodzielnego Publicznego Zakładu Opie-
ki Zdrowotnej Państwowego Szpitala dla Nerwowo
i Psychicznie Chorych w Rybniku – do ministra
zdrowia (811),
36) posła Włodzimierza Karpińskiego w sprawie
nieotrzymania przez Przedsiębiorstwo PKS w Puła-
wach funduszy na restrukturyzację w związku z prze-
jęciem PKS Opole Lubelskie – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (812),
37) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie dokoń-
czenia reformy systemu emerytalnego, wprowadze-
nia emerytur pomostowych i uelastycznienia wieku
emerytalnego – do prezesa Rady Ministrów (813),
38) posłów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pi-
salskiego w sprawie właściwego zagospodarowania
platformy granicznej w Zwardoniu – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (814),
39) posłów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pi-
salskiego w sprawie planów przeniesienia Gimna-
zjum nr 3 w Bielsku‑Białej oraz związanych z tym
protestów rodziców – do ministra edukacji narodo-
wej (815),
30
40) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie uznania okresu pozbawienia wolności za udo-
wodniony okres pracy – do ministra pracy i polityki
społecznej (816),
41) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie wy-
kreślenia wniosku o dofinansowanie budowy Zakła-
du Zagospodarowania Odpadów Kozodrza‑Paszczy-
na z listy Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013, priorytet II – do
prezesa Rady Ministrów (817),
42) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie finan-
sowania projektu „Kanalizacja obszaru Parku Kra-
jobrazowego Puszcza Zielonka i okolic” ze środków
Funduszu Spójności – do ministra rozwoju regional-
nego oraz ministra środowiska (818),
43) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie moż-
liwości poszerzenia zasięgu nadawania programu
regionalnego Telewizji Polskiej Oddział w Białym-
stoku na obszarze powiatu siemiatyckiego – do pre-
zesa Rady Ministrów (819),
44) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nie-
wystarczającego finansowania świadczeń psychia-
trycznych przez NFZ w Samodzielnym Publicznym
Psychiatrycznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej im.
dr. Stanisława Deresza w Choroszczy – do ministra
zdrowia (820),
45) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
opóźnień w budowie Centrum Ekspedycyjno‑Roz-
dzielczego w Chęcinach – do ministra infrastruktu-
ry (821),
46) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
braku możliwości odbioru przez mieszkańców po-
wiatu słupskiego programu regionalnego TVP3 – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (822),
47) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie zgod-
ności z prawem ubezpieczeń od odpowiedzialności
cywilnej członków zarządów i rad nadzorczych spół-
dzielni mieszkaniowych z tytułu pełnionych przez
nich funkcji – do ministra finansów (823),
48) posła Jana Kulasa w sprawie wzrostu płacy
minimalnej – do ministra pracy i polityki społecznej
(824),
49) posła Sławomira Neumanna w sprawie fi-
nansowania Państwowej Szkoły Muzycznej I stop-
nia w Starogardzie Gdańskim im. W. Lutosławskie-
go w latach 2006–2008 – do ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego (825),
50) posła Marka Opioły w sprawie prac polepsza-
jących bezpieczeństwo pieszych na drodze E7 w miej-
scowościach Przyborowice i Kroczewo – do ministra
infrastruktury (826),
51) posła Marka Opioły w sprawie nielegalnego
składowania odpadów niebezpiecznych w gminie Za-
widz – do ministra środowiska (827),
52) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Uniwersyteckie Centrum Transferu Wie-
dzy Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgosz-
czy” z rezerwowej listy indykatywnej Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” – do mini-
stra rozwoju regionalnego (828),
53) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Inkubator nowoczesnych technologii na
rzecz rozwoju społeczeństwa obywatelskiego WSK-
SIM w Toruniu” z podstawowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodar-
ka” – do ministra rozwoju regionalnego (829),
54) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Zwiększenie zabezpieczenia przeciwpowo-
dziowego od rzeki Wisły na odcinku od Torunia do
Kwidzyna” z rezerwowej listy indykatywnej Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na
lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regionalnego
(830),
55) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Modernizacja bydgoskiego węzła wodnego”
z rezerwowej listy indykatywnej Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007-
–2013 – do ministra rozwoju regionalnego (831),
56) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Uporządkowanie gospodarki ściekowej
w gminie Świecie” z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regio-
nalnego (832),
57) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno‑ściekowej na obszarze aglomeracji Rypin–ob-
szar gminy miasta Rypina” z rezerwowej listy indy-
katywnej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 – do ministra roz-
woju regionalnego (833),
58) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Budowa i modernizacja kanalizacji sani-
tarnej i deszczowej miasta Chełmży” z rezerwowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 – do mi-
nistra rozwoju regionalnego (834),
59) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Koncepcja wspólnego systemu kanaliza-
cyjnego gminy Dobrcz–Osielsko–Bydgoszcz” z re-
zerwowej listy indykatywnej Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
– do ministra rozwoju regionalnego (835),
60) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Modernizacja sieci wodno‑kanalizacyjnej
na terenie gminy Dąbrowa Chełmińska” z rezerwo-
wej listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” na lata 2007–2013 – do
ministra rozwoju regionalnego (836),
61) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Gospodarka wodno‑ściekowa dla gmin
Kujawsko‑Pałuckiego Związku Miast i Gmin” z re-
zerwowej listy indykatywnej Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
– do ministra rozwoju regionalnego (837),
62) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Zapewnienie prawidłowej gospodarki
wodno‑ściekowej na terenie aglomeracji Aleksan-
drów Kujawski” z podstawowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-

sko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regio-
nalnego (838),
63) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno‑ściekowej aglomeracji Inowrocław” z rezer-
wowej listy indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
– do ministra rozwoju regionalnego (839),
64) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno‑ściekowej na obszarze aglomeracji Rypin–ob-
szar gminy Rogowo” z rezerwowej listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju
regionalnego (840),
65) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno‑ściekowej na obszarze aglomeracji Rypin–ob-
szar gminy Brzuze” z rezerwowej listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju
regionalnego (841),
66) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno‑ściekowej na obszarze aglomeracji Rypin–ob-
szar gminy Rypin” z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regio-
nalnego (842),
67) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Gospodarka wodno‑ściekowa w aglomera-
cji Włocławek” z podstawowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regio-
nalnego (843),
68) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Międzygminny kompleks unieszkodliwia-
nia odpadów komunalnych dla powiatów świeckiego
i chełmińskiego” z podstawowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regio-
nalnego (844),
69) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Budowa regionalnego zakładu unieszko-
dliwiania odpadów komunalnych – Pałuki w miej-
scowości Wawrzynki, gmina Żnin” z podstawowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 – do mi-
nistra rozwoju regionalnego (845),
70) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Uporządkowanie gospodarki wodno‑ście-
kowej zlewni rzeki Drwęcy i jezior Pojezierza Brod-
nickiego” z rezerwowej listy indykatywnej Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na
lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regionalnego
(846),
71) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Rozbudowa sieci kanalizacyjnej, sanitar-
nej i deszczowej oraz sieci wodociągowej na terenie
miasta Chełmna – II etap” z rezerwowej listy indy-
31
katywnej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 – do ministra roz-
woju regionalnego (847),
72) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Modernizacja oczyszczalni ścieków Kapu-
ściska wraz z realizacją niezbędnych podczyszczalni
strumieni ścieków przemysłowych u źródeł ich po-
wstania, gwarantująca zwiększenie skuteczności
oczyszczalni ścieków i uzyskanie nowego pozwole-
nia wodnoprawnego” z rezerwowej listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju
regionalnego (848),
73) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Modernizacja sieci wodno‑kanalizacyjnej
na terenie gminy Sicienko” z rezerwowej listy indy-
katywnej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 – do ministra roz-
woju regionalnego (849),
74) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Budowa kanalizacji sanitarnej na terenie
gminy Bobrowo” z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regio-
nalnego (850),
75) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Uporządkowanie gospodarki ściekowej
w gminie Pruszcz” z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regio-
nalnego (851),
76) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Modernizacja sieci wodno‑kanalizacyjnej
na terenie miasta i gminy Solec Kujawski” z rezer-
wowej listy indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013 –
do ministra rozwoju regionalnego (852),
77) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Budowa systemów odprowadzania ście-
ków komunalnych w gminie Bukowiec” z rezerwo-
wej listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” na lata 2007–2013 – do
ministra rozwoju regionalnego (853),
78) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Rozbudowa systemu kanalizacji w gminie
Białe Błota w sołectwach: Lisi Ogon, Łochowo‑Ło-
chowice” z rezerwowej listy indykatywnej Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na
lata 2007–2013 – do ministra rozwoju regionalnego
(854),
79) poseł Marzenny Drab w sprawie wykreślenia
projektu „Kompleksowa modernizacja sieci wod-
no‑kanalizacyjnej na terenie gminy Osielsko” z re-
zerwowej listy indykatywnej Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
– do ministra rozwoju regionalnego (855),
80) poseł Marzenny Drab w sprawie przejęcia Ze-
społu Szkół Leśnych w Tucholi przez Ministerstwo
Środowiska – do ministra środowiska (856),
32
81) poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie noweliza-
cji niektórych przepisów ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych w zakresie odpisów od po-
datku z tytułu ulgi prorodzinnej – do ministra fi-
nansów (857),
82) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie wa-
runków uzyskania dofinansowania z Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na lata
2007–2013 na cele budowlane przez placówki ochro-
ny zdrowia o charakterze ponadregionalnym, któ-
rych organem założycielskim jest samorząd, na
przykładzie Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej –
do ministra rozwoju regionalnego (858),
83) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie
utworzenia na terenie woj. lubelskiego poradni dla
dzieci z autyzmem dziecięcym finansowanej przez
NFZ – do ministra zdrowia (859),
84) posłów Bronisława Dutki i Wiesława Wody
w sprawie braku realizacji zobowiązania podwyż-
szenia wartości punktu rozliczeniowego w kontrak-
tach z NFZ na 2008 r. wobec Szpitala św. Anny
w Miechowie – do ministra zdrowia (860),
85) posła Wiesława Wody w sprawie włączenia
bloku programowego „e‑administracja” do progra-
mu nauczania na kierunku administracja, specjal-
ność administracja publiczna w Państwowej Wyż-
szej Szkoły Zawodowej w Tarnowie – do ministra
nauki i szkolnictwa wyższego (861),
86) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
możliwości udzielenia wsparcia Powiatowemu Urzę-
dowi Pracy w Toruniu w związku z pożarem w Za-
kładach Drobiarskich Drosed SA w Toruniu – do
ministra pracy i polityki społecznej (862),
87) posła Romualda Ajchlera w sprawie rozpatry-
wania wniosków o świadczenia rentowe przez leka-
rzy orzeczników ZUS i KRUS – do ministra pracy
i polityki społecznej (863),
88) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie usu-
nięcia z listy indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
przedsięwzięcia modernizacji oczyszczalni ścieków
i kanalizacji sanitarnej w gminie Łapy – do ministra
rozwoju regionalnego (864),
89) posła Piotra Krzywickiego w sprawie poprawy
bezpieczeństwa policjantów patrolujących ulice oraz
remontu pomieszczeń, w których pracują – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (865),
90) posła Mirosława Maliszewskiego w sprawie
możliwości pracy rolników i ich współmałżonków
w sytuacji, kiedy korzystają z renty strukturalnej –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (866),
91) poseł Anny Paluch w sprawie realizacji planu
wyrównania standardów ośrodków COS przez doin-
westowanie ośrodka COS w Zakopanem – do mini-
stra sportu i turystyki (867),
92) posła Czesława Hoca w sprawie treści rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 12
lutego 2008 r. zmieniającego rozporządzenie dotyczą-
ce warunków i trybu udzielania pomocy finansowej w
ramach Sektorowego Programu Operacyjnego „Ry-
bołówstwo i przetwórstwo ryb” na lata 2004–2006
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (868),
93) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
zlikwidowania stanowiska rzecznika praw pacjenta
w strukturze organizacyjnej Świętokrzyskiego Od-
działu Wojewódzkiego NFZ – do ministra zdrowia
(869),
94) posłów Tomasza Garbowskiego i Danuty Ja-
złowieckiej w sprawie budowy obwodnicy wsi Gro-
dziec – do prezesa Rady Ministrów (870),
95) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie budo-
wy szpitala w Słupsku – do ministra zdrowia (871),
96) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z tej listy inwestycji pod nazwą „Regulacja go-
spodarki wodno‑ściekowej na terenie dorzecza Bie-
brzy w woj. podlaskim” – do ministra rozwoju regio-
nalnego (872),
97) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Budowa Regional-
nego Centrum Monitoringu Środowiska na wschod-
niej granicy Unii Europejskiej na bazie siedziby
Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska
w Białymstoku” – do ministra rozwoju regionalnego
(873),
98) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Zapewnienie prawi-
dłowej gospodarki wodno‑ściekowej na terenie mia-
sta Siemiatycz w woj. podlaskim” – do ministra roz-
woju regionalnego (874),
99) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Rozbudowa i moder-
nizacja gospodarki wodno‑ściekowej na terenie mia-
sta Hajnówki w woj. podlaskim” – do ministra roz-
woju regionalnego (875),
100) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Uregulowanie go-
spodarki wodno‑ściekowej na terenie gmin Związku
Komunalnego Biebrza w woj. podlaskim” – do mini-
stra rozwoju regionalnego (876),

101) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Budowa wodocią-
gów, kanalizacji sanitarnej i deszczowej w gminach:
Choroszcz, Dobrzyniewo Duże i Supraśl – etap II
w woj. podlaskim” – do ministra rozwoju regional-
nego (877),
102) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Modernizacja
oczyszczalni ścieków oraz rozwój infrastruktury
wodno‑kanalizacyjnej w Suwałkach w woj. podla-
skim” – do ministra rozwoju regionalnego (878),
103) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Kompleksowe roz-
wiązanie gospodarki wodno‑ściekowej miasta Kolna
w woj. podlaskim” – do ministra rozwoju regional-
nego (879),
104) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Modernizacja
oczyszczalni ścieków i rozbudowa kanalizacji sani-
tarnej w gminie Łapy w woj. podlaskim” – do mini-
stra rozwoju regionalnego (880),
105) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Rozbudowa infra-
struktury wodno‑kanalizacyjnej na terenie Łomży
w woj. podlaskim” – do ministra rozwoju regional-
nego (881),
106) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Rozbudowa infra-
struktury ochrony środowiska w ulicach dzielnicy
Studziwody w Bielsku Podlaskim w woj. podlaskim”
– do ministra rozwoju regionalnego (882),
107) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
33
cia z niej inwestycji pod nazwą „Budowa kanalizacji
sanitarnej i deszczowej oraz modernizacja stacji uzdat-
niania wody w Wysokiem Mazowieckiem w woj. podla-
skim” – do ministra rozwoju regionalnego (883),
108) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Zapewnienie prawi-
dłowej gospodarki wodno‑ściekowej na terenie aglo-
meracji sokólskiej w woj. podlaskim” – do ministra
rozwoju regionalnego (884),
109) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Budowa sieci wodo-
ciągowej i sanitarnej w mieście Sejny w woj. podla-
skim” – do ministra rozwoju regionalnego (885),
110) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Ochrona zlewni
rzek Narwi, Biebrzy i Bugu poprzez poprawę gospo-
darki wodno‑ściekowej na obszarze koordynowanym
przez Międzygminny Związek Wodociągów i Kanali-
zacji w Łomży w woj. podlaskim” – do ministra roz-
woju regionalnego (886),
111) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Budowa kanalizacji
sanitarnej w aglomeracji Dąbrowa Białostocka w woj.
podlaskim” – do ministra rozwoju regionalnego (887),
112) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą „Poprawa bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego, stanu ekologicznego, retencji
i stanu technicznego obiektów Kanału Augustow-
skiego wraz z jeziorem Serwy, rzekami Marychą,
Czarną Hańczą, Rospudą i Nettą w woj. podlaskim”
– do ministra rozwoju regionalnego (888),
113) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Budowa wodociągów,
kanalizacji sanitarnej i deszczowej w Białymstoku –
etap I” – do ministra rozwoju regionalnego (889),
34
114) poseł Mirosławy Masłowskiej w sprawie pro-
jektu pod nazwą „Budowa i modernizacja sieci ka-
nalizacyjnych w zlewni jeziora Miedwie” – do mini-
stra środowiska oraz ministra rozwoju regionalnego
(890),
115) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości dofinansowania budowy bo-
iska ze sztuczną murawą i oświetleniem w gminie
Krzemieniewo w pow. leszczyńskim w woj. wielko-
polskim – do ministra sportu i turystyki (891),
116) posła Romualda Ajchlera w sprawie rekom-
pensaty samorządom środków finansowych z tytułu
nowelizacji rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej zmieniającego wysokość minimalnych stawek
wynagrodzenia nauczycieli – do ministra edukacji
narodowej (892),
117) posła Jerzego Szmajdzińskiego w sprawie
zjazdu z drogi E18 do Legnickiej Specjalnej Strefy
Ekonomicznej „Krzywa” – do ministra infrastruk-
tury (893),
118) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie kry-
teriów dokonywania weryfikacji wniosków na za-
twierdzonej liście indykatywnej projektów kluczo-
wych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunię-
cia z niej inwestycji pod nazwą „Modernizacja linii
E75 Rail Baltica Warszawa–Białystok–granica z Li-
twą – etap I na odcinku Warszawa–Suwałki” – do
ministra rozwoju regionalnego (894),
119) posła Marka Polaka w sprawie obowiązują-
cych przepisów lokalizacyjnych – do ministra infra-
struktury (895),
120) posła Artura Dunina w sprawie zmiany roz-
porządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 2 stycznia 2008 r. dotyczącego finansowania
przedmiotów ortopedycznych i środków pomocni-
czych – do ministra pracy i polityki społecznej (896),
121) poseł Anny Sobeckiej w sprawie połączenia
obwodnicy autostradowej A1 z drogą krajową nr 1
na węźle w Czerniewicach pod Toruniem – do mini-
stra infrastruktury (897),
122) poseł Anny Sobeckiej w sprawie planów ode-
brania Fundacji Lux Veritatis dotacji na poszukiwa-
nie wód termalnych – do ministra środowiska
(898),
123) poseł Anny Sobeckiej w sprawie ułatwień
w egzaminach na aplikacje prawnicze – do ministra
sprawiedliwości (899),
124) poseł Marzeny Doroty Wróbel w sprawie
planowanego przeniesienia oddziału regionalnego
p.p.u.p. Poczta Polska z Radomia do Kielc – do mini-
stra infrastruktury (900),
125) poseł Beaty Małeckiej‑Libery w sprawie
przekazywania 1% podatku dochodowego od osób fi-
zycznych na rzecz potrzebujących – do ministra fi-
nansów (901),
126) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
budowy sygnalizacji świetlnej na drodze krajowej nr
15 w miejscowości Trzemeszno – do ministra infra-
struktury (902),
127) posła Tadeusza Naguszewskiego w sprawie
wprowadzenia do praktyki produkcyjnej procedury
bezpłatnej dla pszczelarzy eliminacji odpadów po-
wstających w wyniku koniecznego stosowania
w pszczelarstwie leków do zwalczania pasożyta Var-
roa destructor – do ministra środowiska (903),
128) posła Sławomira Nowaka w sprawie wycin-
ki drzew w obrębie Trójmiejskiego Parku Krajobra-
zowego – do ministra środowiska (904),
129) posła Jana Kulasa w sprawie podwyżek płac
dla kolejarzy – do prezesa Rady Ministrów (905),
130) posła Jana Kulasa w sprawie tworzenia wa-
runków na rzecz rozwoju kulturalno‑oświatowego
w spółdzielniach mieszkaniowych – do ministra in-
frastruktury (906),
131) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie wy-
kreślenia z listy projektów indywidualnych dla Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu „Modernizacja i rozbu-
dowa systemu wodno‑kanalizacyjnego aglomeracji
Ciechanowa – I etap: miasto Ciechanów” – do mini-
stra rozwoju regionalnego (907),
132) posła Sławomira Neumanna w sprawie za-
sad oznakowania zjazdów z dróg ekspresowych i au-
tostrad stosowanych przez Generalną Dyrekcję
Dróg Krajowych i Autostrad, ze szczególnym
uwzględnieniem zjazdu z autostrady A1 na drogę
krajową nr 22 w Swarożynie – do ministra infra-
struktury (908),
133) posła Zbigniewa Girzyńskiego w sprawie
uciążliwości komunikacji drogowej na drodze krajo-
wej nr 25 Bobolice–Oleśnica na ul. Poznańskiej, na
odcinku od ul. Miechowickiej do ul. Fabrycznej
w Inowrocławiu – do ministra infrastruktury (909),
134) posła Zbigniewa Girzyńskiego w sprawie fi-
nansowania ludowych zespołów sportowych przez
jednostki samorządu terytorialnego – do ministra
sportu i turystyki (910),
135) posła Kazimierza Moskala w sprawie wiary-
godności informacji dotyczących obwodnicy Ropczyc
przekazywanych przez przedstawicieli rządu w trak-
cie rozpatrywania rządowego projektu ustawy bu-
dżetowej na 2008 r. oraz działań departamentów
kwestionujących ustalenia Sejmu RP, rządu i mini-
stra infrastruktury – do prezesa Rady Ministrów
(911),
136) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Jaktorów w powiecie
grodziskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (912),
137) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Baranów w powiecie
grodziskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (913),
138) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Grodzisk Mazowiecki
w powiecie grodziskim narodowego programu „Bo-
isko w mojej gminie” – do ministra sportu i turysty-
ki (914),

139) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Podkowa Leśna w po-
wiecie grodziskim narodowego programu „Boisko
w mojej gminie” – do ministra sportu i turystyki (915),
140) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Milanówek w powiecie
grodziskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (916),
141) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Żabia Wola w powiecie
grodziskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (917),
142) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Legionowo w powiecie
legionowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (918),
143) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Jabłonna w powiecie
legionowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (919),
144) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Nieporęt w powiecie
legionowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (920),
145) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Wieliszew w powiecie
legionowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (921),
146) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Serock w powiecie le-
gionowskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (922),
147) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Leoncin w powiecie no-
wodworskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (923),
148) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Czosnków w powiecie
nowodworskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (924),
149) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Zakroczym w powiecie
nowodworskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (925),
150) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Pomiechówek w powie-
cie nowodworskim narodowego programu „Boisko
w mojej gminie” – do ministra sportu i turystyki (926),
151) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Nowy Dwór Mazo-
wiecki w powiecie nowodworskim narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (927),
152) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Nasielsk w powiecie no-
wodworskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (928),
153) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Józefów w powiecie
35
otwockim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (929),
154) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Karczew w powiecie
otwockim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (930),
155) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Celestynów w powie-
cie otwockim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (931),
156) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Osieck w powiecie
otwockim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (932),
157) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Otwock w powiecie
otwockim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (933),
158) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Wiązowna w powiecie
otwockim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (934),
159) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Kołbiel w powiecie
otwockim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (935),
160) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Sobienie‑Jeziory w po-
wiecie otwockim narodowego programu „Boisko
w mojej gminie” – do ministra sportu i turystyki (936),
161) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Konstancin‑Jeziorna
w powiecie piaseczyńskim narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (937),
162) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Lesznowola w powiecie
piaseczyńskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (938),
163) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Góra Kalwaria w po-
wiecie piaseczyńskim narodowego programu „Bo-
isko w mojej gminie” – do ministra sportu i turysty-
ki (939),
164) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Piaseczno w powiecie
piaseczyńskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (940),
165) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Prażmów w powiecie
piaseczyńskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (941),
166) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Tarczyn w powiecie
piaseczyńskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (942),
167) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Michałowice w powie-
cie pruszkowskim narodowego programu „Boisko
w mojej gminie” – do ministra sportu i turystyki (943),
36
168) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Brwinów w powiecie
pruszkowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (944),
169) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Pruszków w powiecie
pruszkowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (945),
170) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Piastów w powiecie
pruszkowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (946),
171) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Raszyn w powiecie
pruszkowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (947),
172) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Nadarzyn w powiecie
pruszkowskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (948),
173) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Kampinos w powiecie
warszawsko‑zachodnim narodowego programu „Bo-
isko w mojej gminie” – do ministra sportu i turysty-
ki (949),
174) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Błonie w powiecie
warszawsko‑zachodnim narodowego programu „Bo-
isko w mojej gminie” – do ministra sportu i turysty-
ki (950),
175) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Izabelin w powiecie
warszawsko‑zachodnim narodowego programu „Bo-
isko w mojej gminie” – do ministra sportu i turysty-
ki (951),
176) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Stare Babice w powie-
cie warszawsko‑zachodnim narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (952),
177) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Ożarów Mazowiecki
w powiecie warszawsko‑zachodnim narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” – do ministra
sportu i turystyki (953),
178) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Leszno w powiecie
warszawsko‑zachodnim narodowego programu „Bo-
isko w mojej gminie” – do ministra sportu i turysty-
ki (954),
179) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Łomianki w powiecie
warszawsko‑zachodnim narodowego programu „Bo-
isko w mojej gminie” – do ministra sportu i turysty-
ki (955),
180) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Klembów w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (956),
181) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Dąbrówka w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (957),
182) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Jadów w powiecie wo-
łomińskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (958),
183) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Kobyłka w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (959),
184) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Marki w powiecie wo-
łomińskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (960),
185) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Poświętne w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (961),
186) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Radzymin w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (962),
187) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Zielonka w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (963),
188) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Ząbki w powiecie wo-
łomińskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (964),
189) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Wołomin w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (965),
190) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Tłuszcz w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” – do ministra sportu i turystyki (966),
191) posłów Anny Sikory i Mariusza Błaszczaka
w sprawie realizacji w gminie Strachówka w powiecie
wołomińskim narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” – do ministra sportu i turystyki (967),
192) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Pabianice boiska ze sztuczną mura-
wą i oświetleniem w ramach realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” – do ministra
sportu i turystyki (968),
193) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Lutomiersk boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach realizacji narodowe-
go programu „Boisko w mojej gminie” – do ministra
sportu i turystyki (969),
194) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Ksawerów boiska ze sztuczną mura-
wą i oświetleniem w ramach realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” – do ministra
sportu i turystyki (970),

195) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Dobroń boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (971),
196) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Dłutów boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (972),
197) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie miasto Pabianice boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” – do mini-
stra sportu i turystyki (973),
198) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie miasto Konstantynów Łódzki boiska
ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach reali-
zacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” – do ministra sportu i turystyki (974),
199) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Zgierz boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (975),
200) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Parzęczew boiska ze sztuczną mura-
wą i oświetleniem w ramach realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” – do ministra
sportu i turystyki (976),
201) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Ozorków boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (977),
202) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Głowno boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (978),
203) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Stryków boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (979),
204) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie Aleksandrów Łódzki boiska ze
sztuczną murawą i oświetleniem w ramach realiza-
cji narodowego programu „Boisko w mojej gminie”
– do ministra sportu i turystyki (980),
205) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie miasto Głowno boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” – do mini-
stra sportu i turystyki (981),
206) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie miasto Ozorków boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” – do mini-
stra sportu i turystyki (982),
37
207) posła Marka Matuszewskiego w sprawie bu-
dowy w gminie miasto Zgierz boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” – do mini-
stra sportu i turystyki (983),
208) poseł Danuty Olejniczak w sprawie sytuacji
pracowników przejętych przez Państwową Inspek-
cję Pracy po kontroli legalności zatrudnienia urzę-
dów wojewódzkich – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (984),
209) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie od-
rzucenia przez Śląski Oddział Wojewódzki NFZ
ofert Stowarzyszenia Ludzi Otwartych Serc z Olsz-
tyna na świadczenie usług rehabilitacyjnych – do
ministra zdrowia (985),
210) poseł Elżbiety Witek w sprawie przebiegu
prac nad projektem wprowadzenia bonu edukacyj-
nego – do ministra edukacji narodowej (986),
211) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie no-
welizacji ustawy o drogach publicznych w zakresie
zmian kategorii dróg publicznych – do ministra in-
frastruktury (987),
212) poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie pro-
ponowanych podwyżek płac dla filharmoników – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (988),
213) posła Jana Kamińskiego w sprawie umiesz-
czenia na liście rezerwowej dwóch projektów prze-
budowy dróg wojewódzkich woj. podlaskiego – do
ministra rozwoju regionalnego (989),
214) posła Leszka Deptuły w sprawie wykreśle-
nia z listy projektów w ramach priorytetu II Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 projektu „Budowa ZZO Ko-
zodrza‑Paszczyna” – do ministra rozwoju regional-
nego (990),
215) posła Mariusza Grada w sprawie procesu
prywatyzacji Zakładów Tytoniowych SA w Lublinie
– do ministra skarbu państwa (991),
216) posła Tomasza Kamińskiego w sprawie
unieważnienia komunalizacji działki o pow. 85,56
ha, położonej w Zaczerniu w okolicach lotniska w Ja-
sionce – do ministra skarbu państwa (992),
217) posła Adama Krupy w sprawie produkcji
biopaliw – do ministra gospodarki (993),
218) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie prze-
sunięcia terminu realizacji odcinka drogi ekspreso-
wej S3 – do ministra infrastruktury (994),
219) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie bu-
dowy lub współfinansowania budowy południo-
wo‑wschodniej obwodnicy Wrocławia i zmiany jej
kategorii na drogę krajową – do ministra infrastruk-
tury (995),
220) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie bu-
dowy odcinka drogi S5 od Wrocławia w kierunku
granicy z Czechami – do ministra infrastruktury
(996),
221) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie bu-
dowy odcinka drogi S5 Wrocław–Poznań – do mini-
stra infrastruktury (997),
38
222) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie re-
alizacji budowy dróg S8, S3 na odcinku Legnica–Lu-
bawka oraz autostradowej obwodnicy Wrocławia –
do ministra infrastruktury (998),
223) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie prze-
budowy mostów kolejowych na linii nr 281 Oleśni-
ca–Chojnice na rzekach Baryczy i Widawie – do mi-
nistra infrastruktury (999),
224) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie mo-
dernizacji odcinka linii kolejowej nr 276 Strzelin-
–Międzylesie, w tym odbudowy drugiego toru na
37‑kilometrowym odcinku Strzelin–Kamieniec Ząb-
kowicki – do ministra infrastruktury (1000),
225) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie mo-
dernizacji ciągu linii kolejowych nr 289 i 137 Ruda-
–Lubin–Legnica–Jaworzyna–Kamieniec Ząbkowic-
ki, rozbudowy linii do dwutorowej odcinka 289 i od-
budowy drugiego toru na odcinkach Legnica–Jawo-
rzyna oraz Świdnica–Kamieniec Ząbkowicki – do
ministra infrastruktury (1001),
226) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie na-
prawy głównej linii kolejowej nr 274 Wrocław–Jele-
nia Góra oraz odbudowy drugiego toru na odcinku
Jelenia Góra–Zgorzelec – do ministra infrastruktu-
ry (1002),
227) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie mo-
dernizacji i rozbudowy wrocławskiego węzła kolejo-
wego – do ministra infrastruktury (1003),
228) poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie umożli-
wienia udziału członków Polskiego Związku Głuchych
w pracach nad projektem ustawy o języku migowym
– do ministra pracy i polityki społecznej (1004),
229) posłów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego
Fiedlera w sprawie modernizacji drogi krajowej
nr 25 na obszarze miasta Konina – do ministra in-
frastruktury (1005),
230) posłów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego
Fiedlera w sprawie stosowania preparatu nexavar
w leczeniu raka nerki – do ministra zdrowia (1006),
231) posłów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego
Fiedlera w sprawie przyszłości Kopalni Soli Kłoda-
wa SA – do ministra skarbu państwa (1007),
232) posła Jarosława Wałęsy w sprawie realizacji
orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczące-
go emerytur dla mężczyzn urodzonych w latach
1944–1948 – do ministra pracy i polityki społecznej
(1008),
233) posła Józefa Piotra Klima w sprawie wieku
emerytalnego osób wykonujących pracę w szczegól-
nych warunkach – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (1009),
234) posła Antoniego Błądka w sprawie pomocy
finansowej na zalesianie gruntów – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (1010),
235) posła Antoniego Błądka w sprawie terminu
ogłaszania wysokości przeciętnego dochodu z pracy
w indywidualnych gospodarstwach rolnych – do mi-
nistra finansów (1011),
236) posła Jacka Tomczaka w sprawie postulatu
lekarzy rezydentów zebranych na XVI Ogólnopol-
skiej Konferencji Młodych Lekarzy – do ministra
zdrowia (1012),
237) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby spo-
pularyzowania wśród młodego pokolenia postaci Jó-
zefa Franczaka, ostatniego partyzanta, oraz proble-
matyki związanej z walką antykomunistycznej par-
tyzantki na terenie Polski po II wojnie światowej –
do ministra edukacji narodowej (1013),
238) posła Józefa Rojka w sprawie pośmiertnego
uhonorowania Józefa Franczaka, ostatniego party-
zanta polskiego podziemia antykomunistycznego,
z okazji 45. rocznicy śmierci – do ministra obrony
narodowej (1014),
239) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby przy-
wrócenia z Zakładzie Karnym w Tarnowie zespołu
szkół – do ministra sprawiedliwości (1015),
240) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie po-
minięcia przedstawicieli samorządu powiatu suwal-
skiego przy prowadzeniu rozmów dotyczących prze-
biegu obwodnicy Augustowa – do ministra środowi-
ska (1016),
241) posła Janusza Krasonia w sprawie planowa-
nych opłat za przejazd autostradą A4 Wrocław–Ka-
towice oraz autostradową obwodnicą Wrocławia – do
ministra infrastruktury (1017),
242) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Bobrowniki boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (1018),
243) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Wojkowice boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (1019),
244) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Czeladź boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1020),
245) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Mierzęcice boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (1021),
246) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Psary boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1022),
247) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Siewierz boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1023),
248) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Sławków boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1024),

249) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Irządze boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1025),
250) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Kroczyce boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1026),
251) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Łazy boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1027),
252) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Ogrodzieniec boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (1028),
253) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Pilica boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1029),
254) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Poręba boiska ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” – do ministra sportu i tury-
styki (1030),
255) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Szczekociny boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (1031),
256) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Żarnowiec boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (1032),
257) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
w gminie Włodowice boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach realizacji narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie” – do ministra spor-
tu i turystyki (1033),
258) posła Damiana Raczkowskiego w sprawie
budowy Centrum Ekspedycyjno‑Rozdzielczego
(CER) p.p.u.p. Poczta Polska w Białymstoku – do
ministra infrastruktury (1034),
259) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie
ewentualnych działań resortu na rzecz rozwiązania
konfliktu społecznego w Szpitalu Wojewódzkim im.
Mikołaja Kopernika w Koszalinie – do ministra
zdrowia (1035),
260) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie oko-
liczności zagłuszania sygnałów telefonii komórko-
wej w rejonie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w dniach 19–26 czerwca 2007 r. w związku z prowa-
dzoną wówczas w gmachu KPRM i jego bezpośred-
39
nim sąsiedztwie akcją protestacyjną pielęgniarek –
do prezesa Rady Ministrów (1036),
261) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie pro-
jektu rozporządzenia z 20 grudnia 2007 r. dotyczą-
cego przyjęcia „Krajowego planu rozdziału upraw-
nień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012”
– do ministra środowiska (1037),
262) posła Józefa Rackiego w sprawie budowy ob-
wodnicy miasta Kępna i miejscowości Baranów
w ciągu drogi krajowej S11 oraz budowy drogi krajo-
wej S8 przez tereny gmin: Perzów, Bralin i Kępno
– do ministra infrastruktury (1038),
263) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie wysoko-
ści opłat za przejazd autostradą A1 – do ministra in-
frastruktury (1039),
264) posłów Witolda Kochana, Tadeusza Arkita
i Jarosława Gowina w sprawie niedoinwestowania
służb geodezyjno‑kartograficznych w woj. małopol-
skim – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (1040),
265) posła Krzysztofa Putry w sprawie dyskry-
minującego finansowania przez NFZ świadczeń psy-
chiatrycznych SPPZOZ w Choroszczy w woj. podla-
skim oraz braku pomocy ze strony władz wojewódz-
twa – do ministra zdrowia (1041),
266) poseł Marzeny Machałek w sprawie usunię-
cia z listy indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” projektu o nazwie
„Karkonoski system wodociągów i kanalizacji – etap
II” – do ministra rozwoju regionalnego (1042),
267) poseł Renaty Butryn w sprawie niskiego
przydziału uprawnień emisji dwutlenku węgla dla
Elektrowni Stalowa Wola SA, przyznanego na lata
2008–2012 – do ministra środowiska (1043),
268) posłów Henryka Gołębiewskiego i Janusza
Krasonia w sprawie Centrum Klinicznego Akademii
Medycznej we Wrocławiu – do prezesa Rady Mini-
strów (1044),
269) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie infor-
matyzacji administracji publicznej – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (1045),
270) posłów Sławomira Preissa, Pawła Suskiego
i Zbigniewa Konwińskiego w sprawie zwolnienia
z podatku dochodowego składki na prywatne ubez-
pieczenie medyczne – do ministra finansów (1046),
271) posła Sławomira Preissa w sprawie kom-
pleksowej przebudowy wiaduktów kolejowych w Star-
gardzie Szczecińskim w ramach modernizacji linii
kolejowej E59 – do ministra infrastruktury (1047),
272) posłów Sławomira Preissa i Pawła Suskiego
w sprawie braku możliwości zwiększenia mocy do-
starczanej energii elektrycznej w gminie Stepnica –
do ministra gospodarki (1048),
273) posła Henryka Siedlaczka w sprawie wypła-
ty zaległej rekompensaty pieniężnej, zgodnie z art. 3
ustawy o zrekompensowaniu okresowego niepod-
wyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty nie-
których wzrostów i dodatków do emerytur i rent –
do ministra pracy i polityki społecznej (1049),
40
274) posła Marka Cebuli w sprawie określenia
typu podmiotów, które mogą wnioskować o środki
z Funduszu Spójności – do ministra środowiska oraz
ministra rozwoju regionalnego (1050),
275) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie podej-
rzenia bezprawnej modernizacji pomnika Poległych
Stoczniowców w Gdańsku – do ministra sprawiedli-
wości oraz ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (1051),
276) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie zmiany
wizerunku historycznych sal budynku BHP w Stocz-
ni Gdańskiej – do ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego (1052),
277) posłów Jolanty Szczypińskiej i Zbigniewa
Kozaka w sprawie środków finansowych przezna-
czonych na podstawowe funkcjonowanie pomorskiej
Policji – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (1053),
278) posłów Zbigniewa Kozaka i Jolanty Szczy-
pińskiej w sprawie odwołania ze stanowiska dyrek-
tora Izby Celnej w Gdyni – do ministra finansów
(1054),
279) posła Aleksandra Marka Szczygły w spra-
wie wprowadzenia w błąd opinii publicznej przez
przedstawicieli Ministerstwa Obrony Narodowej po
katastrofie samolotu CASA C‑295M w Mirosławcu
w dniu 23 stycznia 2008 r. – do prezesa Rady Mini-
strów (1055),
280) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie nie-
współmiernie wysokiej do przewinienia kary w wy-
sokości 5 tys. zł nałożonej przez naczelnika Urzędu
Celnego w Poznaniu – do ministra finansów (1056),
281) posła Krzysztofa Sońty w sprawie wsparcia
projektu uruchomienia cywilnej działalności lotni-
czej na lotnisku wojskowym Radom–Sadków – do
ministra infrastruktury (1057),
282) posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie nie-
udzielenia odpowiedzi na pismo Urzędu Miasta Wo-
dzisławia Śląskiego dotyczące przyznania kwoty re-
kompensującej utracone dochody z tytułu zwolnień
określonych w ustawie o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych za 2004 r., wysłane w dniu 9 lutego 2007 r. – do
ministra pracy i polityki społecznej (1058),
283) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „Regulacja gospodarki wod-
no‑ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Pisz” z rezerwowej listy
indykatywnej Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” – do ministra rozwoju regional-
nego (1059),
284) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „Regulacja gospodarki wod-
no‑ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Orzysz” z rezerwowej li-
sty indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” – do ministra rozwoju re-
gionalnego (1060),
285) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „Regulacja gospodarki wod-
no‑ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Węgorzewo” z rezerwo-
wej listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” – do ministra rozwoju
regionalnego (1061),
286) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „Regulacja gospodarki wod-
no‑ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Giżycko” z rezerwowej li-
sty indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” – do ministra rozwoju re-
gionalnego (1062),
287) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „Regulacja gospodarki wod-
no‑ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Mrągowo” z rezerwowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” – do ministra rozwoju re-
gionalnego (1063),
288) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „Regulacja gospodarki wod-
no‑ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Kętrzyn” z rezerwowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” – do ministra rozwoju re-
gionalnego (1064),
289) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „Budowa zakładu unieszkodli-
wiania odpadów komunalnych wraz ze składowi-
skiem odpadów w Siedliskach k. Ełku” z rezerwowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” – do ministra rozwoju re-
gionalnego (1065),
290) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „System zagospodarowania od-
padów komunalnych w Olsztynie. Budowa Zakładu
Unieszkodliwiania Odpadów” z rezerwowej listy in-
dykatywnej Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” – do ministra rozwoju regional-
nego (1066),
291) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie wy-
kreślenia projektu „Poprawa bezpieczeństwa prze-
ciwpowodziowego, stanu ekologicznego, retencji i sta-
nu technicznego obiektów systemu Wielkich Jezior
Mazurskich wraz z rzekami Węgorapą, Pisą, Nidką
i Krutynią i kanałami Kulą, Jeglińskim” z rezerwo-
wej listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” – do ministra rozwoju
regionalnego (1067),
292) posła Krzysztofa Popiołka w sprawie usu-
nięcia z listy projektów indywidualnych dla Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na
lata 2007–2013 trzech projektów dotyczących budo-
wy, modernizacji i poprawy stanu technicznego
urządzeń przeciwpowodziowych w woj. podkarpac-
kim – do ministra rozwoju regionalnego (1068),
293) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie
działań podejmowanych przez Ministerstwo Zdro-

wia mających na celu zwiększenie dostępności
świadczeń zdrowotnych w postaci finansowania
przez NFZ poradni dla dzieci z autyzmem na terenie
woj. lubelskiego – do ministra zdrowia (1069),
294) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie opłat za
dostęp do infrastruktury kolejowej – do ministra in-
frastruktury (1070),
295) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie budowy
drogi „32 bis” jako ciągu komunikacyjnego Gubi-
nek–Dorohusk – do ministra infrastruktury (1071),
296) posła Marka Krząkały w sprawie lokalizacji
centrów pobytowych dla reprezentacji uczestniczą-
cych w piłkarskich mistrzostwach Europy – do mi-
nistra sportu i turystyki (1072),
297) posła Aleksandra Chłopka w sprawie usta-
nowienia bezpłatnego przejazdu autostradą A4 mię-
dzy Sośnicą a Kleszczowem w powiecie gliwickim –
do ministra infrastruktury (1073),
298) poseł Teresy Wargockiej w sprawie likwida-
cji Szpitala Neuropsychiatrycznego w Garwolinie –
do ministra zdrowia (1074),
299) posła Andrzeja Adamczyka w sprawie uza-
sadnionych wątpliwości co do możliwości moderni-
zacji dworców kolejowych, w tym dworca kolejowego
Kraków Główny, przeprowadzanej w latach 2008-
–2009 z wykorzystaniem funduszy unijnych – do mi-
nistra rozwoju regionalnego oraz ministra infra-
struktury (1075),
300) posła Waldemara Wrony w sprawie „Naro-
dowego programu zwalczania chorób nowotworo-
wych” – do ministra zdrowia (1076),
301) posła Waldemara Wrony w sprawie wzrostu
zachorowalności na sepsę – do ministra zdrowia
(1077),
302) posła Aleksandra Chłopka w sprawie kon-
kursów ofert dla świadczeniodawców na 2008 r.
w Śląskim Oddziale Wojewódzkim NFZ – do mini-
stra zdrowia (1078),
303) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie od-
wołania ze stanowiska szefa Izby Skarbowej w Kato-
wicach – do ministra finansów (1079),
304) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
transportu materiałów niebezpiecznych oraz par-
kingów dla samochodów je przewożących – do preze-
sa Rady Ministrów (1080),
305) posłów Edwarda Czesaka i Józefa Rojka
w sprawie przepisów dotyczących tworzenia i działa-
nia wielkopowierzchniowych obiektów handlowych
– do ministra gospodarki (1081),
306) poseł Beaty Mazurek w sprawie zasadności
i słuszności przesłuchania w charakterze świadka
przez Prokuraturę Rejonową w Chełmie na zlecenie
Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie dziennikarki
lokalnej gazety w Białej Podlaskiej – do ministra
sprawiedliwości (1082),
307) poseł Beaty Mazurek w sprawie prawidło-
wości postępowania prowadzonego przez Prokura-
turę Rejonową w Przeworsku (sygn. akt Ds. 494/07/
S) – do ministra sprawiedliwości (1083),
41
308) posła Waldemara Wrony w sprawie ustale-
nia przebiegu drogi ekspresowej S74 na odcinku
Przełom–Mniów, węzeł Niewachlów – do ministra
rozwoju regionalnego oraz ministra infrastruktury
(1084),
309) posłów Witolda Klepacza i Wiesława An-
drzeja Szczepańskiego w sprawie skutków uchwale-
nia ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie niektó-
rych ustaw dotyczących nabywania własności nieru-
chomości – do ministra infrastruktury (1085),
310) posła Witolda Kochana w sprawie przepisów
regulujących prowadzenie badań klinicznych w pu-
blicznych szpitalach – do ministra zdrowia (1086),
311) poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie rozbudo-
wy infrastruktury drogowej w Polsce – do ministra
infrastruktury (1087),
312) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie przebiegu drogi ekspresowej S8 – do ministra
infrastruktury (1088),
313) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie uregulo-
wań prawnych w strażach miejskich i gminnych
podległych samorządom – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (1089),
314) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie
przyspieszenia terminu rozpoznania sprawy przed
Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Krako-
wie – do ministra sprawiedliwości (1090),
315) posła Jerzego Kozdronia w sprawie stosowa-
nia niektórych przepisów ustawy Prawo o ruchu
drogowym – do ministra infrastruktury (1091),
316) posłów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pi-
salskiego w sprawie wniosku Rady Powiatu w Biel-
sku‑Białej o zmianę właściwości Sądu Okręgowego
i Prokuratury Okręgowej w Bielsku‑Białej oraz
utworzenia sądu rejonowego i prokuratury rejono-
wej w Czechowicach‑Dziedzicach – do ministra spra-
wiedliwości (1092),
317) posłów Henryka Gołębiewskiego i Janusza
Krasonia w sprawie skutków finansowych zanie-
dbań przy realizacji przetargu na budowę mostu w
ciągu autostradowej obwodnicy Wrocławia – do mi-
nistra infrastruktury (1093),
318) poseł Marzeny Okła‑Drewnowicz w sprawie
wyposażenia w dźwigi osobowe budynków opieki
zdrowotnej – do ministra infrastruktury (1094),
319) posłów Agnieszki Kozłowskiej‑Rajewicz i Ma-
cieja Orzechowskiego w sprawie stosowania w Wiel-
kopolsce zakazu łączenia procedur medycznych wy-
konywanych na oddziałach zabiegowych z procedura-
mi wykonywanymi na oddziałach anestezjologii i in-
tensywnej terapii – do ministra zdrowia (1095),
320) posłów Artura Gierady i Marzeny Okła‑Drew-
nowicz w sprawie nadania wszystkim tzw. miastom
prezydenckim statusu miast na prawach powiatu –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(1096),
321) posła Wiesława Janczyka w sprawie planów
Ministerstwa Infrastruktury dotyczących remontu
i przebudowy w latach 2008–2011 drogi krajowej
42
nr 75 prowadzącej z Brzeska do Muszynki w Mało-
polsce – do ministra infrastruktury (1097),
322) posła Wiesława Janczyka w sprawie planów
Ministerstwa Infrastruktury dotyczących remontu
i przebudowy w latach 2008–2011 drogi krajowej
nr 28 prowadzącej z Rabki do Biecza w Małopolsce
– do ministra infrastruktury (1098),
323) posła Wiesława Janczyka w sprawie podję-
cia przez resort działań w zakresie niezwłocznego
uruchomienia procedur udzielania kredytów prefe-
rencyjnych z dopłatami Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (1099),
324) posłów Wiesława Janczyka i Piotra Polaka
w sprawie warunków dopuszczenia do ruchu pojaz-
dów, jakie muszą spełnić importerzy samochodów
spoza Unii Europejskiej – do ministra infrastruktu-
ry (1100),
325) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie do-
stępności świadczeń zdrowotnych mieszkańców woj.
lubelskiego – do ministra zdrowia (1101),
326) posłów Sławomira Neumanna i Zbigniewa
Konwińskiego w sprawie możliwości udzielenia po-
mocy gminie Gniew ze środków pochodzących z re-
zerwy Ministerstwa Infrastruktury na naprawę
drogi zniszczonej w związku z objazdem drogi krajo-
wej nr 1 w miejscowości Piaseczno – do ministra in-
frastruktury (1102),
327) posła Krzysztofa Lipca w sprawie projektu
budowy zakładu utylizacji odpadów Ekologicznego
Związku Gospodarki Odpadami Komunalnymi w Rzę-
dowie – do ministra środowiska (1103),
328) posła Piotra Polaka w sprawie prawidłowe-
go naliczenia dotacji dla szkoły niepublicznej przez
samorząd terytorialny – do ministra edukacji naro-
dowej (1104),
329) posłów Marka Polaka i Pawła Kowala w spra-
wie wsparcia finansowego i potrzeby opracowania
programu finansowania z budżetu państwa rozbu-
dowy Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II w Wa-
dowicach – do ministra zdrowia (1105),
330) posła Krzysztofa Tchórzewskiego w sprawie
likwidacji Szpitala Neuropsychiatrycznego w Gar-
wolinie – do ministra zdrowia (1106),
331) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie przekaza-
nia na rzecz gminy Ciasna ujęć wody pitnej znajdu-
jących się na terenie będącym własnością Lasów
Państwowych w dyspozycji Jednostki Wojskowej
nr 2286 – do ministra obrony narodowej (1107).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następują-
ce odpowiedzi:
1) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posłów Przemy-
sława Gosiewskiego, Jarosława Rusieckiego i Marka
Kwitka w sprawie negatywnej oceny dofinansowa-
nia ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego projektu budowy Międzynarodowego
Centrum Kultur w Kielcach, zgłoszonego przez Fil-
harmonię Świętokrzyską, a także poprawy stanu in-
frastruktury kultury o znaczeniu ponadregional-
nym (224),
2) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie budowy drogi ekspresowej nr 5 na terenie gminy
Osielsko (227),
3) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego w spra-
wie kandydatury Adama Ugrewicza na stanowisko
wiceministra zdrowia (232),
4) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Katarzyny Zajdel‑Kurowskiej – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie publikacji w Internecie przez niektóre
banki danych dłużników (248),
5) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie prawidłowości działania komen-
danta Łódzkiej Wojewódzkiej Komendy OHP (250),
6) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego w sprawie
braku specjalistycznego lecznictwa kardiologiczne-
go w powiatach bieszczadzkim i leskim (256),
7) ministra sportu i turystyki Mirosława Drzewiec-
kiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie bu-
dowy w gminie miejskiej Ciechanów boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (264),
8) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Ciechanów boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (265),
9) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Glinojeck boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (266),
10) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Gołymin-Ośrodek boiska ze
sztuczną murawą i oświetleniem w ramach zapo-
wiedzianej w exposé premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” (267),
11) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Grudusk boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej

w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (268),
12) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Ojrzeń boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (269),
13) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie Opinogóra Górna boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (270),
14) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Regimin boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (271),
15) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Sońsk boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (272),
16) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie miejskiej Gostynin boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (273),
17) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Gostynin boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (274),
18) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Pacyna boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (275),
19) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Sanniki boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (276),
20) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie Szczawin Kościelny boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (277),
21) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie miejskiej Mława boiska ze
sztuczną murawą i oświetleniem w ramach zapowie-
43
dzianej w exposé premiera Donalda Tuska realizacji
narodowego programu „Boisko w mojej gminie” (278),
22) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Dzierzgowo boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (279),
23) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie Lipowiec Kościelny boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (280),
24) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Radzanów boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (281),
25) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Strzegowo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (282),
26) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Stupsk boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (283),
27) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Szreńsk boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (284),
28) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Szydłowo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (285),
29) ministra sportu i turystyki Mirosława Drzewiec-
kiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie budo-
wy w gminie Wieczfnia Kościelna boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodowe-
go programu „Boisko w mojej gminie” (286),
30) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Wiśniewo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (287),
31) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Bielsk boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
44
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (288),
32) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Bodzanów boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (289),
33) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Brudzeń Duży boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (290),
34) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Bulkowo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (291),
35) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Drobin boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (292),
36) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Gąbin boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (293),
37) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Łąck boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (294),
38) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie Nowy Duninów boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (295),
39) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Radzanowo boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (296),
40) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Słubice boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (297),
41) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Mała Wieś boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (298),
42) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Wiskitki boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (299),
43) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Radziejowice boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (300),
44) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie Puszcza Mariańska boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (301),
45) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Mszczonów boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (302),
46) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Żyrardów boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (303),
47) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Żuromin boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (304),
48) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Siemiątkowo boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (305),
49) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Lutocin boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (306),
50) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Lubowidz boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (307),
51) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-

wie budowy w gminie Kuczbork-Osada boiska ze
sztuczną murawą i oświetleniem w ramach zapowie-
dzianej w exposé premiera Donalda Tuska realizacji
narodowego programu „Boisko w mojej gminie” (308),
52) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Bieżuń boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (309),
53) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Teresin boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (310),
54) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Sochaczew boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (311),
55) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Rybno boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (312),
56) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Nowa Sucha boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (313),
57) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Młodzieszyn boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (314),
58) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Iłów boiska ze sztuczną mura-
wą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej w expo-
sé premiera Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (315),
59) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Brochów boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (316),
60) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie miejskiej Sochaczew boiska ze
sztuczną murawą i oświetleniem w ramach zapowie-
dzianej w exposé premiera Donalda Tuska realizacji
narodowego programu „Boisko w mojej gminie” (317),
45
61) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Zawidz boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (318),
62) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Szczutowo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (319),
63) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Sierpc boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (320),
64) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Rościszewo boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (321),
65) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Mochowo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (322),
66) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Gozdowo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (323),
67) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie miejskiej Sierpc boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (324),
68) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Przasnysz boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (325),
69) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie Krzynowłoga Mała boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (326),
70) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Krasne boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
46
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (327),
71) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Jednorożec boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (328),
72) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie Czernice Borowe boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (329),
73) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Chorzele boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (330),
74) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie miejskiej Przasnysz boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (331),
75) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Załuski boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (332),
76) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Sochocin boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (333),
77) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Raciąż boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (334),
78) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Płońsk boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (335),
79) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Nowe Miasto boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (336),
80) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Naruszewo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (337),
81) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Joniec boiska ze sztuczną mu-
rawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (338),
82) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Słupno boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (339),
83) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Stara Biała boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (340),
84) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Staroźreby boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (341),
85) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Wyszogród boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (342),
86) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie miejskiej Płońsk boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (343),
87) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie
budowy w gminie miejskiej Raciąż boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie” (344),
88) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Baboszewo boiska ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (345),
89) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Czerwińsk nad Wisłą boiska
ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach zapo-
wiedzianej w exposé premiera Donalda Tuska reali-
zacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (346),

90) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie budowy w gminie Dzierzążnia boiska ze sztucz-
ną murawą i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska realizacji naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie” (347),
91) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Tomasza Garbowskie-
go w sprawie przywrócenia wagonów restauracyj-
nych w pociągach pospiesznych (351),
92) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na zapytanie posła Zbigniewa Ba-
balskiego w sprawie wsparcia finansowego Uniwer-
sytetu Warmińsko‑Mazurskiego (353),
93) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Łukasza Gibały w sprawie prze-
kazania samorządowi woj. małopolskiego prawa
własności do 33 ha gruntów w Balicach, należących
obecnie do Agencji Mienia Wojskowego (356),
94) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Jolan-
ty Hibner w sprawie pilnego zagwarantowania środ-
ków na opłatę czynszu dla Państwowej Szkoły Mu-
zycznej I stopnia nr 1 im. Oskara Kolberga w War-
szawie (358),
95) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
Dowództwa Wojsk Specjalnych (361),
96) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Zbigniewa Chmielow-
ca w sprawie budowy w gminie Raniżów w woj. pod-
karpackim, przy Gminnym Gimnazjum im. Jana
Pawła II, boiska ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej w exposé premiera Donal-
da Tuska realizacji narodowego programu „Boisko
w mojej gminie” (364),
97) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Zbigniewa Chmielow-
ca w sprawie budowy w gminie Bojanów w woj. pod-
karpackim boiska ze sztuczną murawą i oświetle-
niem w ramach zapowiedzianej w exposé premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” (365),
98) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
budowy hotelu i basenu dla JFTC NATO (371),
99) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
utworzenia w Bydgoszczy specjalnej strefy ekono-
micznej (373),
100) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Marka Polaka w sprawie nieod-
płatnego przekazania OSP w Sułkowicach‑Bolęcinie
samochodu Star 266 (378),
101) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Anny
47
Sobeckiej w sprawie ujednolicenia i modernizacji
systemów teleinformatycznych oraz rejestrów wspo-
magających zwalczanie przestępczości (381),
102) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w sprawie prze-
kazania gminie miasta Torunia części nieruchomo-
ści będących w trwałym zarządzie MON (382),
103) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie reformy sądownictwa (386),
104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w sprawie
planów rządu dotyczących budownictwa mieszka-
niowego (388),
105) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka w spra-
wie sytuacji finansowej Dziecięcego Szpitala Kli-
nicznego im. prof. Antoniego Gębali w Lublinie
(392),
106) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
skutków oddziaływania pola elektromagnetycznego
na zdrowie człowieka (395),
107) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie oddziaływania masztów telefonii komór-
kowej na środowisko (396),
108) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie pomocy finansowej dla miast organizato-
rów Euro 2012 (397),
109) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na zapy-
tanie posła Janusza Krasonia w sprawie utraty za-
ufania inwestorów do Polski (398),
110) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Michała Stuligrosza
w sprawie wysokości dofinansowania z budżetu pań-
stwa rozbudowy stadionu Lecha Poznań w Pozna-
niu przed finałami Euro 2012 (401),
111) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Arkadiusza Litwiń-
skiego w sprawie ruchu pociągów na szlakach gra-
nicznych (404),
112) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jerze-
go Budnika w sprawie budowy sali koncertowej dla
Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Fryde-
ryka Chopina w Wejherowie (405),
113) zastępcy prokuratora generalnego Jerzego
Szymańskiego – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Iwony Arent w sprawie prowadzonych
48
postępowań prokuratorskich dotyczących jednooso-
bowej spółki Skarbu Państwa Sklejka-Pisz (409),
114) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
przekazania obiektu sportowego w Tucznie samo-
rządowi lokalnemu (411),
115) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka
na zapytanie posła Norberta Wojnarowskiego w spra-
wie nieprawidłowości i nadużyć dokonywanych w pod-
miotach nadzorowanych przez ministra skarbu pań-
stwa i ministra gospodarki w zakresie wypłat
ogromnych kwot, będących wynagrodzeniami za
rzekomą działalność racjonalizatorską (415),
116) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego w spra-
wie decyzji prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
z dnia 31 października 2007 r. o uwolnieniu cen
energii elektrycznej (421),
117) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego – z upoważnienia ministra – na za-
pytanie posła Jana Widackiego w sprawie wszczęcia
z urzędu postępowania przygotowawczego dotyczą-
cego przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia
obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych,
w wyniku którego zanim IPN opublikował na stro-
nach internetowych dane o swoich zasobach doty-
czących osób publicznych, zostały one o zawartości
tych danych uprzedzone (424),
118) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Andrzeja Nowakow-
skiego w sprawie dofinansowania budowy hali spor-
towo‑widowiskowej w Płocku (428),
119) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Jacka Tomczaka
w sprawie dofinansowania budowy Stadionu Miej-
skiego w Poznaniu na Euro 2012 (436),
120) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na zapytanie poseł Mirosławy Nykiel w spra-
wie zainstalowania sygnalizacji świetlnej na skrzy-
żowaniu drogi krajowej nr 1 z ul. Przelotową w Ko-
biórze (440),
121) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na zapytanie posłów Sławomira Piechoty i Sta-
nisława Huskowskiego w sprawie utworzenia na od-
cinku autostrady A4, między Wrocławiem a Katowi-
cami, stacji benzynowych, a także punktów gastro-
nomicznych, hoteli i toalet, dostosowanych również
do potrzeb osób niepełnosprawnych (442),
122) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Dominika – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na zapytanie posła Maksa Kracz-
kowskiego w sprawie zasad sprawowania nadzoru
nad działalnością Banku Gospodarstwa Krajowego
przez ministra finansów (451),
123) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Grzegorza Ja-
nika w sprawie zbadania zasadności przejęcia nieru-
chomości na rzecz Skarbu Państwa (453),
124) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
możliwości przekazania miastu Toruniowi części tere-
nów należących do jednostki wojskowej nr 1123 (454),
125) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego w sprawie modernizacji strzelnicy wojskowej
w Lesznie (456),
126) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Maksa Kraczkowskiego
w sprawie konieczności złagodzenia polityki karnej
wobec podatników wypełniających deklarację VAT 7
(461),
127) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Jarosława Wałęsy w sprawie Ae-
roklubu Gdańskiego (462),
128) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie
funkcjonowania komórek obronnych w państwo-
wych jednostkach budżetowych w świetle rządowe-
go programu „Tańsze państwo” (463),
129) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na zapytanie poseł Alicji Dąbrow-
skiej w sprawie sposobu realizacji zmian systemu
kształcenia obronnego studentów, nadzoru meryto-
rycznego i prac nad nim (465),
130) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie dofinansowania moder-
nizacji stadionu żużlowego w Lesznie (467),
131) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej w sprawie
przeniesienia siedziby Krajowej Spółki Cukrowej SA
z Torunia do Warszawy oraz sytuacji w cukrow-
niach woj. kujawsko‑pomorskiego (469),
132) zastępcy prokuratora generalnego Jerzego
Szymańskiego – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Stanisława Pięty w sprawie śledztwa
Prokuratury Okręgowej w Bielsku‑Białej dotyczące-
go korupcji w wymiarze sprawiedliwości (470),
133) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej – z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów – na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie przyczyn wykreślenia z listy kluczowych
projektów realizowanych w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” niektórych
projektów dotyczących woj. kujawsko‑pomorskiego
(473),
134) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na zapytanie poseł Krystyny Ły-
backiej w sprawie planów przekazania regionalnych
ośrodków telewizyjnych samorządom wojewódzkim
(474),
135) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na zapytanie posła Andrzeja Pałysa w sprawie
problemu likwidacji rejonów kontraktacyjnych bu-
raka cukrowego w woj. świętokrzyskim (476),

136) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na zapytanie posła Józefa Rackiego w spra-
wie możliwości nowelizacji przepisów regulujących
kwestie uboju żywca w punktach usługowych (477),
137) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie umożliwienia kibicom z Polski kupna bi-
letów na mecze Euro 2008 (479),
138) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji
żołnierzowi, którego stan zdrowia uległ pogorszeniu
podczas odbywania służby wojskowej (480),
139) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie możliwo-
ści nowelizacji niektórych przepisów ustawy o ujaw-
nieniu w księgach wieczystych prawa własności nie-
ruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek samo-
rządu terytorialnego (482),
140) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina
Łuczaka w sprawie drogi krajowej nr 45 (483),
141) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie likwidacji podatku od lokat banko-
wych (484),
142) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej‑Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie możliwości wystąpienia paraliżu ko-
munikacyjnego w przewozach regularnych osób
w komunikacji lokalnej i międzymiastowej w myśl
art. 66 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym (485),
143) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Krzysztofa Gadowskiego w spra-
wie realizacji zobowiązań finansowych likwidowa-
nej jednostki budżetowej – Biura Rozliczeń Między-
narodowych i uregulowania wierzytelności za usłu-
gi świadczone nieubezpieczonym w październiku
2007 r. przez SPZOZ Państwowy Szpital dla Nerwo-
wo i Psychicznie Chorych w Rybniku (486),
144) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Edwarda Siarki w sprawie
niekorzystnych dla świadczeniobiorców naliczeń
emerytur przez ZUS (487),
145) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie planów rządu w zakresie poprawy standar-
dów obsługi podróżnych na dworcach PKP (488),
146) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie podziału i odszkodowania za nieruchomo-
49
ści objęte dekretem o własności i użytkowaniu grun-
tów na obszarze m.st. Warszawy (490),
147) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych Jana Borkowskiego – z upoważnie-
nia ministra – na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie stanowiska MSZ dotyczącego planów bu-
dowy elektrowni jądrowych na Białorusi i Litwie
(491),
148) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Antoniego Błądka
w sprawie planowanej budowy drogi S74 na trasie
Nisko–Stalowa Wola–Opatów–Piotrków Trybunal-
ski (493),
149) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na zapytanie posła Mariusza Grada w spra-
wie puli środków przyznanych za pośrednictwem
ARiMR (496),
150) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na zapytanie posła Waldemara
Wiązowskiego w sprawie przyszłości Specjalistyczne-
go Centrum Medycznego w Polanicy Zdroju (498),
151) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na zapytanie posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie budowy węzła autostrady A6 w rejonie
ul. Tczewskiej w Szczecinie (505),
152) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Tomasza Kuleszy w sprawie po-
stępowania prowadzonego obecnie przed Sądem Re-
jonowym w Jarosławiu, Wydział Cywilny (sygnatu-
ra akt: I Ns 1031/07) (509),
153) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Artura Ostrowskiego
w sprawie wysokości wynagrodzenia ministra edu-
kacji narodowej (510),
154) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Krzysztofa
Lipca w sprawie planu likwidacji upraw buraków
cukrowych w woj. świętokrzyskim (511),
155) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 93 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych (512),
156) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie sy-
tuacji finansowej Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
(513),
157) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na zapytanie posła Józefa Rojka w spra-
wie planowanej redukcji środków na rzecz ochrony
środowiska i gospodarki wodnej w regionie tarnow-
skim (516),
158) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Tade-
50
usza Arkita w sprawie przewidywanego harmono-
gramu prac budowlano‑modernizacyjnych Komendy
Powiatowej Policji w Chrzanowie oraz pozyskania
na ten cel środków finansowych w 2008 r. (517),
159) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na zapytanie posłów
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana w sprawie zmia-
ny przepisów tak, aby umożliwić przyznanie gminie
statusu strony w postępowaniu przed samorządo-
wym kolegium odwoławczym i przed sądami admi-
nistracyjnymi w sprawach, w których organ gminy
wydał decyzję administracyjną (518),
160) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na zapytanie posła Adama Krupy w spra-
wie Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (519),
161) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie wyjaśnienia sytuacji grupy mieszkańców
Ostrowca Świętokrzyskiego, którzy wykupili miesz-
kania od Huty Ostrowiec SA (520),
162) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie możliwości przekazania na rzecz
Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego terenów użyt-
kowanych przez Instytut Hodowli i Aklimatyzacji
Roślin oraz Instytut Weterynarii (521),
163) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny‑Duch – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Izabeli Katarzyny Mrzy-
głockiej w sprawie interpretacji zapisów rozporzą-
dzenia dotyczącego kas fiskalnych (522),
164) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Izabeli Katarzyny
Mrzygłockiej w sprawie inwestycji planowanych na
drodze krajowej nr 35 (523),
165) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie poseł Mirosławy Masłowskiej w spra-
wie propozycji podziału Narodowego Funduszu
Zdrowia na sześć regionalnych ubezpieczalni (524),
166) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Sławomira Nowaka
w sprawie wykreślenia nieswoistego zapalenia jelit
z listy chorób przewlekłych (525),
167) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
niewyjaśnionej sytuacji w Zespole Szkół Leśnych
w Tucholi (529),
168) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Eugeniusza
Kłopotka w sprawie problemów związanych z możli-
wością powiększania gospodarstw rolników z Kujaw
i Pomorza poprzez zakup ziemi od Agencji Nierucho-
mości Rolnych (530),
169) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jerzego Szmajdziń-
skiego w sprawie przejęcia przez gminę Karpacz od
Polskich Kolei Państwowych SA nieruchomości po-
łożonych w Karpaczu wraz z obiektami na nich usy-
tuowanymi (531),
170) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie podjęcia stosownych działań pozwalają-
cych rozwiązać problemy w funkcjonowaniu jedno-
stek kultury w powiecie sieradzkim (532),
171) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra –
na zapytanie poseł Beaty Mazurek w sprawie niepo-
kojącej sytuacji w Oddziale Celnym w Dorohusku
(534),
172) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie sprzedaży napojów alkoholowych przy bu-
dynkach szkół (536),
173) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie reformy agencji rolnych (537),
174) podsekretarza stanu w Ministerstwie Roz-
woju Regionalnego Janusza Mikuły – z upoważnie-
nia ministra – na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniew-
skiej w sprawie przyczyn wykreślenia z listy projek-
tów indykatywnych w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007-
–2013 projektu „Kompleksowe uporządkowanie go-
spodarki wodno‑ściekowej na terenie gminy Lubli-
niec” (538),
175) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniew-
skiej w sprawie przyczyn wykreślenia z listy projek-
tów indykatywnych w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007-
–2013 projektu „Uporządkowanie gospodarki wod-
no‑ściekowej na terenie gminy Kłobuck poprzez bu-
dowę kanalizacji sanitarnej” (539),
176) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniew-
skiej w sprawie przyczyn wykreślenia z listy projek-
tów indykatywnych w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007-
–2013 projektu „Uporządkowanie gospodarki wod-
no‑ściekowej na terenie gminy Konopiska w zlewni
oczyszczalni ścieków w Dżbowie” (540),
177) podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marioli Dwornikowskiej – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Waldemara Wrony w spra-
wie pomocy finansowej dotyczącej wyposażenia me-
dycznego i technicznego dla nowo wybudowanych
SPZOZ‑ów (542),

178) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie posłów Sławomira Piecho-
ty i Stanisława Huskowskiego w sprawie możliwości
przyznania wcześniejszej emerytury ze względu na
konieczność zapewnienia osobistej opieki nad naj-
bliższymi – osobami niepełnosprawnymi (543),
179) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posłów Tomasza Górskiego i Zbignie-
wa Kozaka w sprawie zasad wydawania przez Mini-
sterstwo Finansów zwolnień od zapłaty przez oby-
wateli podatku akcyzowego oraz podatku od towa-
rów i usług w przypadku sprowadzania z zagranicy
do Polski samochodów osobowych, na przykładzie
publikacji zawartych w „Tygodniku Solidarność”
(544),
180) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Zbigniewa Matuszcza-
ka w sprawie możliwości udzielenia miastu Chełmo-
wi pomocy w korzystaniu ze środków narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (545),
181) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka w spra-
wie przebiegu prywatyzacji przedsiębiorstwa Ruch
SA (546),
182) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Czesława Hoca w sprawie
finansowania jednego z leków innowacyjnych – su-
nitinibu (sutent) w ramach chemioterapii niestan-
dardowej w rozsianym raku nerki (548),
183) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na zapytanie posła Lucjana Karasiewicza w spra-
wie chęci zbycia przez Skarb Państwa udziałów
w Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku w Ka-
towicach i Chorzowie (549),
184) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Aleksandra Marka Szczygły w spra-
wie niekonsekwentnego definiowania pojęć „apoli-
tyczność wojska” oraz „cywilna kontrola nad armią”
(550),
185) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Urszuli Augustyn w spra-
wie zwiększenia liczby zespołów wyjazdowych pogo-
towia ratunkowego w Tarnowie (551),
186) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie
pomocy dla Żuław (553),
187) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie
promocji harcerstwa w Polsce (554),
188) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie posła Mariusza Błaszcza-
ka w sprawie deklarowanych oszczędności w admi-
51
nistracji publicznej na przykładzie zwiększenia ob-
sady stanowisk sekretarzy stanu w Kancelarii Pre-
zesa Rady Ministrów (564),
189) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Widackiego w sprawie podawania na stronach inter-
netowych Komendy Głównej Policji informacji o oso-
bach poszukiwanych (573),
190) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Widackiego w sprawie ogólnopolskiej ewidencji sta-
tystyki wykroczeń (574),
191) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Widackiego w sprawie możliwości zastosowania au-
dytu zewnętrznego sprawdzającego racjonalność
struktur, zatrudnienia i wydatków w Policji oraz in-
nych nadzorowanych przez resort służbach (575),
192) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Jarosława Katulskiego w sprawie zmiany urzędowej
nazwy miejscowości Włościborek na Włościbórek
w woj. kujawsko‑pomorskim (594),
193) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na zapytanie posłów
Sławomira Nitrasa i Michała Marcinkiewicza w spra-
wie wieloletniego programu pod nazwą „Zagospoda-
rowanie przejętego mienia i rekultywacja terenów
zdegradowanych przez wojska Federacji Rosyjskiej”
(597),
194) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Ireneusza Rasia w spra-
wie włączenia religii do grupy przedmiotów matu-
ralnych (601),
195) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jana Kuriaty w sprawie
tworzenia rad rodziców w zakładach kształcenia na-
uczycieli (625),
196) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Beaty Mazurek w spra-
wie budowy północnej obwodnicy miasta Chełma
w ciągu drogi krajowej nr 12, a docelowo ekspreso-
wej S12 (631),
197) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Marka Polaka w sprawie ponownego przyłączenia
przysiółków Sokółka i Koło do gminy Brzeźnica
w powiecie wadowickim (635),
52
198) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na zapytanie posła Jarosława Wałęsy w sprawie
tzw. ustawy reprywatyzacyjnej (639),
199) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na zapytanie posła Grzegorza Pisalskiego w spra-
wie zamiarów resortu wobec Wojewódzkiego Parku
Kultury i Wypoczynku im. gen. Jerzego Ziętka w Cho-
rzowie SA (784).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym terminie
nie wpłynęły odpowiedzi na następujące zapytania:
1) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie do-
staw gazu skroplonego – od ministra gospodarki
(203) – 48 dni,
2) posła Tomasza Garbowskiego w sprawie budo-
wy obwodnic Nysy i Niemodlina – od ministra infra-
struktury (260) – 27 dni,
3) posła Andrzeja Nowakowskiego w sprawie bu-
dowy obwodnicy północnej Płocka – od ministra in-
frastruktury (427) – 25 dni,
4) poseł Anny Sobeckiej w sprawie wprowadze-
nia systemu kosztów obowiązków administracyj-
nych – od ministra gospodarki (389) – 13 dni,
5) poseł Jolanty Hibner w sprawie przyspieszenia
prac nad wprowadzeniem paliwa E‑85 – od ministra
gospodarki (527) – 12 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 125)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie funkcjonowania
regionalnych oddziałów TVP – ponowna
Szanowny Panie Ministrze! Bardzo serdecznie
dziękuję Panu Ministrowi za odpowiedź z dnia 14
stycznia 2008 r. na moją interpelację w sprawie
funkcjonowania regionalnych oddziałów TVP. Z ubo-
lewaniem stwierdzam jednak, że została ona opraco-
wana wyłącznie na podstawie odpowiedzi udzielo-
nych Panu Ministrowi przez pana Witolda Koło-
dziejskiego, przewodniczącego Krajowej Rady Ra-
diofonii i Telewizji, prezesa Zarządu TVP SA pana
Andrzeja Urbańskiego oraz dyrektora Biura Zarzą-
du TVP SA pana Jana Polkowskiego. Gdybym chciał
poznać stanowisko pana przewodniczącego KRRiT
oraz prezesa Zarządu TVP SA zwróciłbym się bez-
pośrednio do nich. Mi jednak zależało na poznaniu
stanowiska Pana Ministra w obu poruszonych prze-
ze mnie sprawach. Tego stanowiska w przysłanej mi
odpowiedzi nie uzyskałem, stąd zmuszony jestem
ponowić szczególnie drugie moje pytanie: Czy popie-
ra Pan Minister postulat zasadniczej zmiany ustro-
jowej telewizji publicznej idącej m.in. w kierunku
usamodzielnienia i rzeczywistej regionalizacji kana-
łu trzeciego TVP? Pozwolę jednak je sobie posze-
rzyć, zapytując, czy resort, którym Pan Minister
kieruje, zamierza mieć jakikolwiek wpływ na nowe-
lizowany obecnie w sejmowej komisji kultury pro-
jekt ustawy medialnej?
Wdzięczny będę Panu Ministrowi za udzielenie
odpowiedzi na ww. pytania.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 14 lutego 2008 r.
Załącznik nr 2
Interpelacja
(nr 446)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie uprawnień Agencji Nieruchomości
Rolnych w zakresie odkupu nieruchomości –
ponowna
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 11 lutego
2007 r. otrzymałem odpowiedź pana Kazimierza
Plockego, sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi, na interpelację poselską złożoną
24 grudnia 2007 r. w sprawie uprawnień Agencji
Nieruchomości Rolnych w zakresie prawa odkupu
nieruchomości. Jako że odpowiedź ta nie jest w mo-
jej opinii zadowalająca, uprzejmie proszę Pana Mini-
stra o udzielenie dodatkowych wyjaśnień, na pod-
stawie poniższych pytań:
1. Czy znany jest jakikolwiek przypadek skorzy-
stania przez ANR z prawa odkupu, aby zrealizować
cel publiczny, np. budowę dróg, szkół, linii kolejo-
wych? Ile było takich przypadków? Jaka jest ich
właściwość terytorialna i czego dotyczyły? Czy inne
niż odkup instrumenty znajdujące się w posiadaniu
ANR nie są wystarczające dla realizacji tego typu
celów publicznych?
2. Czy zdaniem Pana Ministra prawo odkupu po-
winno być stosowane w sytuacji uzyskania przez na-
bywcę nieruchomości koncesji na wydobywanie ko-
palin? Czy prawo to powinno być zastosowane w sy-
tuacji przeznaczenia gruntu na cele agroturystycz-
ne? Czy prawo to powinno być stosowane w razie
uchwalenia planu zagospodarowania przestrzenne-
go zmieniającego w części dotychczasowe przezna-
czenie? Czy prawo to powinno być stosowane w razie
pojawienia się odległych planów budowy obwodnicy
w odległości np. 1 km od sprzedanej nieruchomości?
Czy prawo to powinno być stosowane bez żadnego
uzasadnienia wobec osób zamieszkujących w do-
mach kupionych z zasobów ANR?
54
3. Jak pogodzić stosowanie prawa odkupu
z PROW na lata 2007–2013, przewidującym działa-
nia skierowane na rozwój wsi? Czy ANR nie ograni-
cza tym samym zasady równości podmiotów w do-
stępie do PROW i innych środków unijnych?
Już 60 tys. nieruchomości jest obciążonych pra-
wem odkupu, co przy braku precyzyjnie i jasno okre-
ślonych kryteriów oznacza, iż żaden z nabywców nie
może być pewny swojej własności. W każdej chwili,
bez żadnego uzasadnienia, własności tej mogą być
pozbawieni. Wszystkie dotychczasowe przypadki za-
stosowania prawa odkupu wywołały oddolny opór
społeczny, wzbudziły także poważne kontrowersje
w doktrynie i w orzecznictwie, czego dowodem są
publikacje prawnicze, podważające konstytucyjność
art. 29 ust. 5 ustawy o gospodarowaniu nieruchomo-
ściami rolnymi Skarbu Państwa (artykuły J. Urba-
niaka i prof. B. Ziemianina). Warto przypomnieć, iż
art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa Agencji Nieruchomości Rolnych (tekst
jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 208 poz. 2128, z późn.
zm.), dający ANR prawo odkupu nieruchomości na
rzecz Skarbu Państwa w ciągu 5 lat, licząc od dnia
jej nabycia, wiązał się merytorycznie z ogranicze-
niem możliwości nabywania gruntów rolnych z Za-
sobu Własności Rolnej Skarbu Państwa do maksy-
malnie 500 ha.
Skoro prawo odkupu miało służyć wyłącznie „za-
bezpieczeniu przed nabywaniem i odsprzedażą grun-
tów agencyjnych na rzecz innego podmiotu, który
w danym momencie ma więcej niż 500 ha”, to czy jest
ono obecnie stosowane zgodnie z intencją ustawo-
dawcy, to jest przeciwdziałaniem nadmiernej koncen-
tracji gruntów, poprzez stworzenie bariery dla po-
wstawania gospodarstw rolnych powyżej 500 ha? Czy
jest znany jakikolwiek przypadek zastosowania pra-
wa odkupu zgodnie z intencją ustawodawcy?
Wskutek braku jakichkolwiek ustawowych wy-
tycznych w kwestii stosowania prawa odkupu decy-
zja o jego zastosowaniu jest czysto arbitralna i uzna-
niowa. Prowadzi to do rażących nadużyć prawa na
szkodę zwykłych obywateli i przedsiębiorców, a po-
nadto jest źródłem patologii i korupcji. Przepis ten
ze względu na swoją restrykcyjność blokuje także
rozwój wsi i obszarów wiejskich. Ogranicza możli-
wość korzystania ze środków unijnych w ramach
PROW na lata 2007–2013. Należy pamiętać, iż środ-
ki te powinny być wykorzystywane na cele związane
z rozwojem handlu, usług, budownictwa i rozwojem
turystyki w obszarach wiejskich, a prawo odkupu
skutecznie hamuje wszelkie inwestycje na gruntach
obciążonych tym prawem. Żaden racjonalnie działa-
jący nabywca nie zdecyduje się na prowadzenie in-
westycji na gruntach, które w każdej chwili, bez
żadnego uzasadnienia, mogą mu zostać odebrane.
Środki unijne wskutek ich niewykorzystania mogą
się stać bezpowrotnie utracone.
Art. 29 ust. 5 utrwala negatywne skutki likwida-
cji PGR-ów i pogłębia ubóstwo tych obszarów. Pro-
blem dotyczy szczególnie obszarów dotkniętych bar-
dzo wysokim bezrobociem (warmińsko-mazurskie,
pomorskie, zachodniopomorskie). Bez inwestycji ze
strony osób fizycznych, jak i przedsiębiorców gospo-
darcze ożywienie tych terenów jest znacznie utrud-
nione i powoduje ich postępującą degradację spo-
łeczną i ekonomiczną.
Wskutek złożonych przez Agencję Nieruchomo-
ści Rolnych oświadczeń o wykonaniu prawa odkupu
toczy się już w całej Polsce kilkanaście procesów
przeciwko osobom fizycznym i prawnym (rolnikom,
przedsiębiorcom), które nie wyraziły zgody na zwrot-
ne przeniesienie własności na rzecz Agencji Nieru-
chomości Rolnych. Niestety, wobec lakoniczności
przepisu dającego ANR prawo odkupu, sądy często
orzekają zgodnie z żądaniami agencji. Takie działa-
nia agencji należy uznać za poważne nadużycie pra-
wa, gdyż w swej istocie sprowadzają się do wywłasz-
czenia bez słusznego odszkodowania i bez realizacji
jakiegokolwiek interesu publicznego.
Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi za-
mierza wystąpić z projektem nowelizacji ustawy
z dnia z dnia 19 października 1991 r. o gospodaro-
waniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
Agencji Nieruchomości Rolnych (tekst jednolity Dz. U.
z 2004 r. Nr 208 poz. 2128, z późn. zm.), mającym na
celu uchylenie art. 29 ust. 5, wykreślenie ujawnio-
nych w księgach wieczystych ograniczeń związa-
nych z prawem odkupu oraz zakończenie wszystkich
postępowań sądowych z powództwa Agencji Nieru-
chomości Rolnych w wykonaniu złożonych przez
Agencję Nieruchomości Rolnych oświadczeń o reali-
zacji prawa odkupu?
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 481)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie finansowania działalności
szkół zawodowych prowadzonych
przez organizacje pozarządowe
i izby rzemieślnicze – ponowna
Uzasadnienie
W dniu 2 stycznia br., opierając się na casusie Ze-
społu Szkół Rzemieślniczych w Bielsku Białej, wy-
stąpiłem do Pani Minister Edukacji Narodowej z trze-
ma pytaniami w swej formie prostymi, jednoznacz-
nymi i, wydawałoby się, zrozumiałymi. W odpowie-
dzi, którą otrzymałem w dniu wczorajszym, sekre-
tarz stanu MEN nie udzieliła odpowiedzi na żadne
z pytań, natomiast dokonała ograniczonej wykładni

przepisów prawa (notabene znanych mi także jako
zastępcy przewodniczącego Komisji Samorządu Te-
rytorialnego i Polityki Regionalnej) dotyczących
prowadzenia placówek oświatowych oraz nadzoru
nad działalnością ich i wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Pomijając powyższe, uprzejmie pragnę zauważyć,
iż nie znam przepisów zwalniających organy admi-
nistracji rządowej od nadzoru pedagogicznego, legi-
slacyjnego i finansowego nad wszelką działalnością
j.s.t., w tym także działalnością placówek oświato-
wych. Na mocy obowiązujących przepisów domagam
się tylko od organu administracji rządowej:
1) potwierdzenia, czy fakty podniesione w mojej
interpelacji miały/mają miejsce,
2) jak jest ocenianie prowadzenie publicznych
placówek oświatowych przez osoby niepubliczne –
w aspektach określonych w interpelacji,
3) czy w określonym w interpelacji przypadku
miało miejsce naruszenie prawa.
I jest mi w zasadzie wszystko jedno, kto będzie
dokonywał ocen, kontroli, badań itp. – oczekuję tyl-
ko, że organ konstytucyjnie odpowiedzialny za stan
polskiej oświaty udzieli kompetentnej odpowiedzi
i daruje sobie próby edukowania interpelującego.
Jednocześnie, mając na uwadze treści pisma Pani
Minister, uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi
na dodatkowe pytanie, a mianowicie: Czy nadzór pe-
dagogiczny (sprawowany przez właściwe organy ad-
ministracji rządowej) w odniesieniu do Zespołu Szkół
Rzemieślniczych w Bielsku Białej nie stwierdził istot-
niejszych nieprawidłowości w realizacji przez tę pla-
cówkę zadań edukacyjno-wychowawczych?
Z poważaniem
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
Elbląg, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1332)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie interpretacji zapisów dokumentu
Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia
2007–2013. Wytyczne w zakresie
kwalifikowania wydatków w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
W związku z dokumentem Narodowe Strategicz-
ne Ramy Odniesienia 2007–2013. Wytyczne w za-
kresie kwalifikowania wydatków w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” nr MRR/KL/1.1/
07/2007 wydanym przez ministra rozwoju regional-
nego w dniu 9 lipca 2007 r., dostępnym na stronach
internetowych ministerstwa, uprzejmie proszę o wy-
55
jaśnienie istoty zapisów podrozdziału 4.2. – koszty
pośrednie (str. 14–16) ww. wytycznych.
Interpelacja niniejsza dotyczy interpretacji pkt 4
i 5 podrozdziału 4.2., które stanowią:
4. Wyznaczony limit procentowy kosztów pośred-
nich jest podstawą do ich rozliczania we wnioskach
o płatność. Wysokość rozliczanych wydatków po-
średnich zależy bowiem od wysokości przedstawia-
nych w rozliczeniu wydatków bezpośrednich. Po-
wyższy sposób rozliczania nie może jednak naruszać
podstawowej zasady kwalifikowalności wydatków,
zgodnie z którą wydatek kwalifikowalny musi zo-
stać poniesiony. W związku z powyższym, w przy-
padku gdy wysokość faktycznie poniesionych wydat-
ków pośrednich jest niższa niż wartość wynikająca
z ustalonego limitu w odniesieniu do kosztów bezpo-
średnich, beneficjent powinien wskazać rozliczane
wydatki pośrednie we wniosku o płatność wyłącznie
w wysokości faktycznie poniesionej.
5. Beneficjent zobowiązany jest do zbierania, opi-
sywania dokumentów księgowych dotyczących wy-
datków pośrednich i ich archiwizowania wraz z całą
dokumentacją finansową projektu. Niemniej jednak
nie ma obowiązku szczegółowego wykazywania we
wniosku o płatność dokumentów księgowych po-
twierdzających poniesienie wydatków pośrednich.
Dokumenty mogą być jednak podstawą do weryfika-
cji podczas kontroli u beneficjenta.
Czy wobec powyższego należy rozumieć, że bene-
ficjent zobowiązany jest do obliczania części kosztów
instytucji przypadających na realizowany projekt,
opisywania dokumentów księgowych (np. podając
szczegółowe określenie projektu/projektów i naliczo-
nych kosztów) i przechowywania oryginałów doku-
mentów wraz z dokumentacją finansową projektu?
Praktycznie nie czyniłoby to żadnej różnicy w po-
równaniu z dotychczasowym systemem rozliczania
środków z funduszy strukturalnych, który nie ze-
zwalał na rozliczanie kosztów pośrednich, a nakazy-
wał żmudne i kosztochłonne rozliczanie kolejnych
faktur ułamkowych. Dodatkowo określenie algoryt-
mu dla dzielenia wartości usług takich jak dostawa
mediów lub utrzymanie czystości, szczególnie w przy-
padku beneficjentów będących dużymi organizacja-
mi (jak np. uczelnie wyższe), jest niezmiernie trud-
ne. Kolejną trudnością w tego rodzaju instytucjach
było określenie miejsca przechowywania dokumen-
tu oryginalnego, w przypadku kiedy rozliczany był
ułamkowo w wielu projektach.
Czy też przez powyższy zapis należy rozumieć,
że beneficjent powinien posiadać dokumenty księgo-
we, potwierdzające poniesienie wydatków (z katalo-
gu wydatków pośrednich – pkt 4.2.1. wytycznych)
równych lub przekraczających sumę kosztów po-
średnich naliczonych we wszystkich realizowanych
projektach, i powinien okazać je na prośbę osób pro-
wadzących kontrolę u beneficjenta?
Jeżeli taka jest intencja ministerstwa, uprzejmie
proszę o interpretację: Czy niezbędne są w takiej sy-
tuacji zapisy mówiące o zbieraniu, opisywaniu doku-
56
mentów księgowych dotyczących wydatków pośred-
nich i ich archiwizowaniu wraz z całą dokumentacją
finansową projektu? Wydaje się, że wymóg ten prze-
czy idei ułatwień w dokumentowaniu rozliczeń zwią-
zanych z kosztami pośrednimi. Wystarczające wszak
jest, by beneficjenci mogli uzasadnić, przekazując
dokumentację księgową instytucji, że ponieśli okre-
ślone koszty oraz że ich wysokość nie przekracza
sumy kosztów pośrednich naliczonych we wszyst-
kich realizowanych projektach. Nie ma natomiast
potrzeby, by w szczególny sposób oznaczać i powie-
lać do dokumentacji kolejnych projektów; liczne są
w dużych organizacjach dokumenty związane z do-
stawą mediów, utrzymaniem czystości, zakupami
materiałów biurowych itd.
Proszę także o informację: Czy zapis w pkt 4
„wysokość faktycznie poniesionych wydatków po-
średnich” dotyczy całkowitych wydatków należą-
cych do katalogu wydatków pośrednich (pkt 4.2.1.
wytycznych) ponoszonych przez beneficjenta? Inna
interpretacja przeczyłaby bowiem powszechnie
przyjętym zasadom przyjmowanym dla rozliczania
kosztów pośrednich.
Z poważaniem
Poseł Jan Kaźmierczak
Gliwice, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1333)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie przyczyn drastycznego
zmniejszenia liczby projektów
z zakresu gospodarki wodno-ściekowej
zakwalifikowanych na listę projektów
kluczowych i listę projektów rezerwowych
do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013, w tym powodów
wykreślenia z listy projektów kluczowych
projektu „Gospodarka ściekowa w Sosnowcu
– etap II”
Szanowna Pani Minister! Za jeden z priorytetów
programu „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013
została uznana gospodarka wodno-ściekowa, obej-
mująca m.in. działanie: Gospodarka wodno-ścieko-
wa w aglomeracjach powyżej 15 tys. RLM. Stąd też
zaskakująca, a nawet wręcz szokująca jest skala re-
dukcji liczby projektów z zakresu gospodarki wod-
no-ściekowej zakwalifikowanych na listę projektów
kluczowych i listę projektów rezerwowych. Otóż
przed weryfikacją nakazaną przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego lista projektów kluczowych
dla wymienionego wyżej działania obejmowała
97 pozycji, a lista rezerwowa – 190. W wyniku wery-
fikacja z listy projektów kluczowych skreślono 72
pozycje, a z listy rezerwowej wszystkie 190, pozosta-
wiając jedynie 25 projektów na liście podstawowej.
Skala redukcji wyniosła więc ponad 91%.
Jednym z projektów skreślonych z listy projek-
tów podstawowych dla działania: Gospodarka wod-
no-ściekowa w aglomeracjach powyżej 15 tys. RLM
jest projekt „Gospodarka wodno-ściekowa w So-
snowcu – etap II”. W jego ramach – przypomnę – na
lata 2009–2012 zaplanowano budowę kanalizacji
w rejonie przebiegu kolektora sanitarnego „Bobrek”
i w dzielnicach nieskanalizowanych lub w których
kanalizacja jest w bardzo złym stanie technicznym,
budowę sieci wodociągowej, kanalizacji deszczowej,
likwidację starych oczyszczalni ścieków Radocha I
i Stare Zagórze oraz modernizację oczyszczalni ście-
ków Radocha II. Koszt realizacji programu oszaco-
wano na 92,05 mln euro, z czego 54,77 mln euro po-
chodzić miało ze środków Unii Europejskiej. Efek-
tem realizacji programu miało być m.in. uporządko-
wanie gospodarki wodno-ściekowej w zamieszka-
nych przez ok. 130 tys. osób rejonach Sosnowca,
Katowic i Mysłowic oraz znacząca poprawa stanu
czystości rzek: Bobrek oraz Białej i Czarnej Prze-
mszy. Decyzja Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
o skreśleniu tego projektu z listy projektów reko-
mendowanych do współfinansowania ze środków
UE oddala realizację tych celów na wiele lat, zara-
zem przerzucając koszty realizacji całego przedsię-
wzięcia na zainteresowane społeczności lokalne. Po-
nadto trudno ją uznać za zrozumiałą w sytuacji, gdy
dotyczyła przedsięwzięcia na dużą skalę i będącego
II fazą projektu współfinansowanego ze środków
unijnych. Wspominam o tym dlatego, że w materia-
łach opublikowanych na stronach internetowych
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego informuje się,
że głównymi przesłankami dyskwalifikacji projek-
tów pierwotnie umieszczonych na listach podstawo-
wych i rezerwowych były ich niewielka skala i oba-
wy o ich odrzucenie przez Komisję Europejską.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czym kierowało się Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego, dokonując tak drastycznego ogranicze-
nia liczby projektów zakwalifikowanych do finanso-
wania w ramach działania: Gospodarka wodno-ście-
kowa w aglomeracjach powyżej 15 tys. RLM?
2. Czy podejmując decyzje o zdyskwalifikowaniu
poszczególnych projektów, brano pod uwagę ich ne-
gatywne skutki społeczne i gospodarcze oraz dla
środowiska naturalnego, takie jak – przykładowo –
niebezpieczeństwo przedłużenia okresu bytowania
dziesiątków tysięcy osób w warunkach cywilizacyj-
nych nieprzystających do XXI wieku czy utrzymy-
wanie stanu obniżonej – z racji niedostatecznego
rozwoju infrastruktury komunalnej – atrakcyjności
inwestycyjnej niektórych rejonów dla inwestorów?
3. Czym kierowało się Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego, skreślając projekt „Gospodarka wodno-
-ściekowa w Sosnowcu – etap II” z listy podstawowej

w ramach działania: Gospodarka wodno-ściekowa
w aglomeracjach powyżej 15 tys. RLM? Czy taką de-
cyzję rekomendowało Ministerstwo Środowiska?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Pisalski
Sosnowiec, dnia 7 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1334)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie cen skupu trzody chlewnej
Szanowny Panie Ministrze! Otwarcie granic
państw Wspólnoty Europejskiej sprawiło, że polscy
producenci trzody chlewnej musieli przyjąć zasady
gry wolnorynkowej, do czego w bardzo dużym stop-
niu są przygotowani. Dlatego też dużym zaskocze-
niem była dla rolników drastyczna obniżka cen tucz-
ników, jaka została wykreowana przez potentatów
przemysłu mięsnego. Ceny te nie odzwierciedlają
aktualnie panujących relacji podażowo-popytowych
na naszym rynku.
Obecna produkcja trzody chlewnej, z uwzględ-
nieniem importu z krajów czlonkowskich UE, jedy-
nie w stopniu dostatecznym zabezpiecza potrzeby
konsumentów na polskim rynku. Natomiast zacho-
wanie właścicieli zakładów mięsnych przyspieszy
proces zmniejszania pogłowia świń w naszym kraju
oraz uzależni nas od zwiększonego importu, co bez
wątpienia wpłynie na pogorszenie jakości i wzrost
cen towarów wieprzowych.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy zbadano, czy zachowania rynkowe przed-
siębiorców prowadzących skup żywca wieprzowego
nie naruszają zasad konkurencji?
2. Jakie Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
podejmuje działania, by wyeliminować negatywne
zjawiska przyczyniające się do niskich cen w skupie
żywca?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 13 lutego 2008 r.
57
Interpelacja
(nr 1335)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”
Szanowny Panie Ministrze! Dnia 23 listopada
2007 r. podczas sejmowego exposé premier Donald
Tusk złożył obietnicę budowy dwóch tysięcy boisk ze
sztuczną murawą i oświetleniem. Rząd, jak mówił
prezes Rady Ministrów, jest gotowy do realizacji
wspomnianego przedsięwzięcia w ramach narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie”.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Ile boisk powstanie w roku 2008 w ramach
programu „Boisko w mojej gminie”?
2. Jakie warunki dana gmina musi spełnić, aby
pozyskać z Ministerstwa Sportu i Turystyki środki
finansowe na budowę boiska?
3. Z jakim departamentem ministerstwa sportu
ma się skontaktować przedstawiciel konkretnej gmi-
ny, aby koordynować realizację budowy boiska w ra-
mach programu „Boisko w mojej gminie”?
4. W jakiej formie będzie dostępny wniosek, któ-
rego wypełnienie będzie zapewniać gminie włącze-
nie do projektu w ramach programu „Boisko w mojej
gminie”?
5. Jaki jest szacunkowy koszt budowy jednego
boiska sportowego w ramach programu „Boisko
w mojej gminie”?
6. Na jakim poziomie, procentowo, określony zo-
stał wkład własny gminy przy realizacji boiska z pro-
gramu „Boisko w mojej gminie”?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1336)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zaświadczeń wydawanych
przez lekarzy sądowych
Szanowny Panie Ministrze! Od 1 lutego osoby,
które z powodów zdrowotnych nie będą mogły sta-
wić się w sądzie lub prokuraturze, muszą przedsta-
wić zaświadczenie wystawione przez lekarz sądowe-
go. Brak zaświadczenia jest równoznaczny z nie-
usprawiedliwionym niestawiennictwem, za co grozi
wysoka grzywna lub też kara aresztu.
58
W całym kraju mamy jednak do czynienia z sytu-
acją, gdzie lekarze nie są zainteresowani wspomnia-
ną pracą. Powoduje to swego rodzaju paraliż wymia-
ru sprawiedliwości.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jak Ministerstwo Sprawiedliwości ma zamiar
rozwiązać zaistniałą sytuację?
2. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości planuje po-
nowne podniesienie stawki za zaświadczenie?
3. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości pracuje nad
uelastycznieniem przepisów dotyczących ww. ure-
gulowań tak, aby uprawnieni do wydawania za-
świadczeń byli również lekarze bez specjalizacji?
4. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości przewiduje
możliwość przedłużenia obowiązywania starych za-
sad dotyczących wydawania zaświadczeń?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1337)
do ministra środowiska
w sprawie oczekiwanych zmian w ustawie
o rodzinnych ogrodach działkowych
Działając na podstawie art. 192 Regulaminu Sej-
mu RP, przedkładam Panu Ministrowi interpelację
w sprawie oczekiwanych zmian w ustawie o rodzin-
nych ogrodach działkowych.
W Polsce istnieje obecnie ponad 5 tys. rodzinnych
ogrodów działowych, które zajmują blisko 44 tys. ha
powierzchni. Jest w nich ok. 966 tys. zagospodaro-
wanych działek, co oznacza, że z ogródków działko-
wych korzysta blisko milion rodzin. Najliczniejsze
grupy wśród użytkowników działek stanowią odpo-
wiednio emeryci i renciści, pracownicy fizyczni, pra-
cownicy umysłowi i bezrobotni. Należy zaznaczyć, iż
większość ogródków działkowych położonych jest
na obrzeżach miast i aktywnie korzystają z nich
mieszkańcy dużych aglomeracji miejskich.
Sytuację prawną użytkowników działek reguluje
ustawa o rodzinnych ogrodach działkowych z dnia
8 lipca 2005 r., w której została zapisana uprzywile-
jowana pozycja Polskiego Związku Działkowców
mającego monopol na zarządzanie i reprezentację
użytkowników działek. Ustawa mówi m.in., iż grun-
ty stanowiące własność Skarbu Państwa lub wła-
sność jednostki samorządu terytorialnego, przezna-
czone w miejscowych planach zagospodarowania
przestrzennego pod rodzinne ogrody działkowe,
przekazuje się nieodpłatnie w użytkowanie Polskie-
mu Związkowi Działkowców. Także dzięki uprzywi-
lejowanej pozycji Polski Związek Działkowców usta-
la przymusową składkę. Rocznie do PZD trafia 44
mln zł, które są rozdysponowane na różne cele,
z czego 15 mln jest przeznaczone do wyłącznej dys-
pozycji związku.
Wyżej wymieniona ustawa ogranicza swobodę
zrzeszania się i tworzenia innych tego typu organi-
zacji, mimo to półlegalnie działają dziś niezależne
stowarzyszenia działkowców. Są to zrzeszenia nie-
rzadko zarejestrowane przez sądy, ale nie posiadają
właściwych uprawnień i nie mają rzeczywistego
wpływu na funkcjonowanie rodzinnych ogródków
działkowych.
Z punktu widzenia użytkowników ogródków
działkowych regulacje prawne, które wprowadziła
ta ustawa, nie są dla nich korzystne. Poszczególne
ogrody chciałyby się usamodzielnić, stwarzając wła-
sne wspólnoty, a tym samym wyjść ze struktur PZD.
Ponadto w myśl konstytucyjnej zasady wolności
każdy użytkownik ogrodów działkowych powinien
sam stanowić, czy chce być członkiem PZD, czy też
nie. Do tej pory każdy działkowicz ma obowiązek
członkostwa w związku, jak i wnoszenia ustalonej
przez PZD składki.
Według użytkowników ogrodów działkowych
najbardziej oczekiwaną formą naprawy obecnego
stanu prawnego byłoby uchylenie obecnie obowiązu-
jącej ustawy i wprowadzenie nowych regulacji praw-
nych. Działkowcy wyrażają opinie, iż nowa ustawa
powinna wprowadzić prawo do wolnego zrzeszania
się i samostanowienia o przynależności do danego
związku, spółdzielni czy też stowarzyszenia zarzą-
dzającego danym ogrodem działkowym.
Użytkownicy działek chcieliby, aby nowa ustawa
zakładała możliwość uwłaszczenia, przy założeniu
rozsądnych opłat za przekształcenie prawa użytko-
wania działki we własność. Pojawiały się pomysły,
aby wysokość opłat stanowiła ustalona wartość
działki pomniejszona o: a) kwotę 10% za każdy rok
użytkowania przez uprawnioną osobę oraz b) war-
tość poczynionych nakładów zwiększających war-
tość rynkową działki. Przyjęto założenie, iż łączna
obniżka ceny nie może przekroczyć 95% pierwotnie
ustalonej wartości. W przypadku emerytów i renci-
stów lub wdowców po nich opłatę za przekształcenie
prawa użytkowania działki we własność ustala się
w wysokości 5% jej wartości pod warunkiem, że
użytkowali ją przez co najmniej 10 lat przed wej-
ściem w życie ustawy. Ponadto – zdaniem działkowi-
czów – koszty pomiarów i opracowań geodezyjno-
-kartograficznych działek przeznaczonych do wy-
dzielenia odrębnej własności miałby ponieść Skarb
Państwa.
W związku z ogromnym zainteresowaniem spo-
łecznym tą sprawą mam pytania do Pana Ministra:
— Jakie stanowisko zajmuje ministerstwo w wy-
żej przedstawionej sprawie?
— Czy i w jakim terminie ministerstwo przedło-
ży oczekiwany projekt ustawy, który będzie na nowo

regulował sytuację prawną i organizacyjną rodzin-
nych ogródków działkowych?
— Czy w tym projekcie zostaną uwzględnione
oczekiwania użytkowników działek, a tym samym
czy zostanie zlikwidowany monopol i dyktat Polskie-
go Związku Działkowców?
— Jaka będzie wysokość opłat za przekształcenie
prawa użytkowania we własność?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1338)
do ministra środowiska
oraz
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie utylizacji odpadów powstających
w wyniku stosowania leków w pszczelarstwie
Aktualnie używane w pszczelarstwie leki wete-
rynaryjne po ich zastosowaniu często stają się odpa-
dami wymagającymi utylizacji (np. bayvarol, api-
traz, biowar). Substancje zawarte w lekach, także
po ich wykorzystaniu mogą stanowić zagrożenie dla
środowiska i samodzielne ich niszczenie przez użyt-
kowników może być niebezpieczne lub co najmniej
niewskazane.
W przypadku środków chemicznej ochrony roślin
podmioty prowadzące ich sprzedaż mają obowiązek
bezpłatnego przyjmowania zużytych opakowań, a tak-
że nieużytych bądź przeterminowanych środków ce-
lem kierowania ich do utylizacji. Żaden przepis pra-
wa nie stanowi w sposób oczywisty, że podobna
praktyka ma dotyczyć leków weterynaryjnych sto-
sowanych w pszczelarstwie.
Taka sytuacja powoduje dwa potencjalne skutki.
Po pierwsze, pszczelarz może podejmować próby sa-
modzielnego niszczenia, przechowywania odpadów,
co może grozić skażeniem środowiska, po drugie,
może zlecić utylizację wyspecjalizowanej placówce,
co jednak musi spowodować dodatkowe problemy
i koszty pogarszające i tak niską efektywność eko-
nomiczną pszczelarstwa.
Przykrą konsekwencją powyższego jest niestety
od lat malejąca ilość pasiek i rodzin pszczelich i w ślad
za tym destrukcja środowiska przyrodniczego z ne-
gatywnym wpływem na jakość plonów w rolnictwie,
ogrodnictwie i sadownictwie. W województwie war-
mińsko-mazurskim obecnie jest utrzymywane zale-
dwie ok. 100 tys. rodzin pszczelich, gdy tymczasem
według wszelkich szacunków agrotechnicznych dla
prawidłowego zapylania roślin uprawnych niezbęd-
ne jest ok. 350 tys. rodzin pszczelich.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie proszę
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
59
1. Czy stan polskiego pszczelarstwa i jego wpływ
na środowisko naturalne i produkcję rolną w Polsce
były przedmiotem ocen i analiz podejmowanych
przez oba ministerstwa?
2. Czy rozważane jest wprowadzenie przepisu
nakazującego osobom rozprowadzającym leki wete-
rynaryjne dla pszczelarstwa nieodpłatne przyjmo-
wanie celem przeznaczenia do utylizacji odpadów
leków nieużytych bądź przeterminowanych?
Z poważaniem
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
Elbląg, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1339)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie realizacji ustawy wprowadzającej
standaryzację w domach pomocy społecznej –
ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r.
o zmianie ustawy o pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Domy pomocy społecz-
nej zostały zobowiązane do dostosowania się do Unii
Europejskiej do końca 2010 r. Normy są niezwykle
surowe i w związku z tym ich wprowadzenie jest
bardzo drogie. Do finansowania standaryzacji zo-
stały zobowiązane samorządy, które nie zawsze dys-
ponują odpowiednimi środkami finansowymi, co po-
woduje w wielu przypadkach opóźnienia w realizacji
procesów standaryzacyjnych
Ustawa z dnia 8 grudnia 2006 r. o zmianie usta-
wy o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 249 z 29.12.2006 r.,
poz. 1831) zobowiązuje domy pomocy społecznej,
które nie osiągnęły obowiązującego standardu, do
opracowania i realizacji programu naprawczego do
końca 2010 r. i jednocześnie otrzymują te domy ze-
zwolenie warunkowe na prowadzenie działalności
do 31 grudnia 2010 r.
Okazuje się jednak, że cytowana wyżej ustawa
zabrania równocześnie organom gminy od dnia 1 stycz-
nia 2009 r. kierować nowych pensjonariuszy do do-
mów pomocy społecznej, które prowadzone są na
podstawie zezwolenia warunkowego. W praktyce
oznacza to przecież olbrzymie straty finansowe dla
budżetów DPS. Wpłynie to także na wydłużenie
czasu oczekiwania ewentualnych pensjonariuszy na
umieszczenie w DPS, pomimo wolnych miejsc.
Tak więc samorządy będą ponosić horrendalne
koszty na utrzymanie domów pomocy społecznej tyl-
ko dlatego, że autorzy ustawy nie do końca przemy-
śleli jej skutki.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o poinformowanie mnie:
60
1. Czy ministerstwo przewidziało skutki finanso-
we realizacji art. 152 pkt c ust. 4 –5 ustawy z dnia
8 grudnia 2006 r.?
2. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
podjęło już prace nad zmianą wyżej wspomnianej
ustawy?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1340)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie pielęgniarek zatrudnionych
w domach pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Ustawy wprowadzają-
ce standaryzację domów pomocy społecznej wyma-
gają zatrudnienia wykwalifikowanej kadry. Okazuje
się bowiem, że w polskim prawie istnieją duże luki
dotyczące opieki medycznej nad ludźmi zamieszku-
jącymi w domach pomocy społecznej. Pensjonariu-
sze tych domów to w większości ludzie chorzy i sta-
rzy, wymagający kwalifikowanego nadzoru pielę-
gniarskiego. DPS-y jednak pielęgniarek zatrudniać
nie mogą, ponieważ nie są zakładem opieki zdrowot-
nej – a tylko taki posiada owe uprawnienia. Skutek
jest taki, że pielęgniarki zatrudnia się jako opiekun-
ki, które jednak po pięciu latach pracy tracą prawo
wykonywania zawodu pielęgniarskiego.
Prawdopodobnie w poprzedniej kadencji Sejm
RP podjął prace nad nowelizacją ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej i miało się tam znaleźć rozwiąza-
nie tej sprawy.
W związku z tym proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na pytanie:
Czy ministerstwo podjęło działania zmierzające
do prawnego usankcjonowania pracy pielęgniarek
w domach pomocy społecznej, tak aby nie traciły one
uprawnień zawodowych?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1341)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie uzyskiwania wiz z pozwoleniem
na podjęcie pracy
Szanowny Panie Ministrze! Dnia 29 stycznia
2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra pra-
cy i polityki społecznej zmieniające rozporządzenie
w sprawie wykonywania pracy przez cudzoziemców
bez konieczności uzyskiwania zezwolenia na pracę,
w myśl którego obywatele Ukrainy mogą legalnie
pracować w Polsce przez 6 miesięcy w ciągu roku.
Warunkiem przekroczenia granicy i podjęcia
pracy w Polsce przez cudzoziemca jest uzyskanie
przez niego wizy pozwalającej na podjęcie pracy.
Niestety w konsulatach polskich na Ukrainie czas
oczekiwania na ww. wizę w ostatnim okresie znacz-
nie się wydłużył. Czym jest to spowodowane?
Podobnie jak i w poprzednich latach brak pracow-
ników zza wschodniej granicy odczuwają polscy rolni-
cy, a zwłaszcza sadownicy i plantatorzy truskawek.
Pracownicy nie chcą przyjeżdżać do Polski nie z po-
wodu braku pracy, lecz trudności, jakie napotykają
na urzędowej drodze do załatwienia wszelkich zezwo-
leń w celu legalnego zatrudnienia. Sytuacja jest o tyle
trudna, że w najbliższym czasie trzeba będzie rozpo-
cząć pierwsze prace polowe, a problem zatrudnienia
istnieje już kolejny sezon – na czym najwięcej tracą
producenci, zwłaszcza producenci owoców miękkich,
których zbiór musi być dokonywany regularnie i nie
można pozwolić sobie na żaden przestój.
Proszę zatem Pana Ministra o odpowiedź na py-
tania:
1. Jaki jest czas oczekiwania na wydanie wizy po-
zwalającej na podjęcie pracy dla obywateli Ukrainy?
2. Kiedy można spodziewać się ułatwień w uzy-
skiwaniu wiz?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Maliszewski
Grójec, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1342)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanych inwestycji
drogowych na drodze krajowej E7
w miejscowości Podole, powiat grójecki
Szanowny Panie Ministrze! Powiat grójecki ma
na swoim terenie drogę krajową E7 (Warszawa–Ra-
dom) charakteryzującą się bardzo dużym natęże-

niem ruchu. Ponadto w niedalekim sąsiedztwie
znajduje się giełda samochodowa, na którą co ty-
dzień przyjeżdża kilka tysięcy samochodów.
Fakty te powodują, że istnieje ogromne zagroże-
nie zdrowia i życia osób podróżujących przez ten te-
ren, ze szczególnym narażeniem mieszkańców gmi-
ny Grójec i całego powiatu.
Do newralgicznych punktów w obrębie tej drogi
należy m.in. odcinek w miejscowości Podole, od miej-
scowości Głuchów do granicy z gmina Tarczyn.
Praktycznie mieszkańcy pozbawieni są dojazdu
do niektórych swoich działek, gdyż ruch w wielu
miejscach odbywa się po rozjeżdżonej skarpie rowu,
brakuje możliwości włączenia się do drogi krajowej
lub zjazdu z niej. Zdaniem mieszkańców nie ma ja-
kiegokolwiek geodezyjnego potwierdzenia istnienia
drogi zbiorczej, mimo że GDDKiA w swoich pismach
(GDDKiAO/ WA.T.7.g.4251/967/2005) potwierdza jej
istnienie. Dojazd do działek 138/9, 140/6, 140/8 jest
zdaniem mieszkańców niemożliwy.
Dużo wątpliwości budzi także planowany wia-
dukt mający łączyć dzisiejszą drogę gminną z Lesz-
nowoli z drogą krajową E7 w miejscowości Podole.
Jego budowa w miejscu wskazywanym na stronie in-
ternetowej firmy projektowej uniemożliwi dojazd do
kolejnych działek, również sprzętem rolniczym, co
dodatkowo utrudni codzienne funkcjonowanie kil-
kunastu gospodarstw z tego terenu. Nic nie wspomi-
na się w projekcie o przejściach dla pieszych czy
kładce dla nich, z których korzystałyby osoby star-
sze chcące iść do sklepu czy dzieci udające się do
szkoły. Dotyczy to nie tylko mieszkańców wsi Podo-
le, ale także Duży Dół, Lesznowola, Głuchów.
Brak takiej drogi uniemożliwia mieszkańcom
ww. wsi dojazd do posesji, sklepów, przystanku PKS.
Jest to szczególnie uciążliwe dla osób starszych oraz
dzieci.
Dodam, Panie Ministrze, że na tej drodze śmierć
poniosło już kilkadziesiąt osób, a wypadki zdarzają
się nadal i to bardzo często.
Proszę zatem Pana Ministra o odpowiedź na py-
tania:
1. Na jakim etapie znajduje się przebudowa dro-
gi E7 w miejscowości Podole?
2. Czy istnieje możliwość przebudowy tej drogi tak,
aby umożliwić mieszkańcom dojazd do ich posesji?
3. Czy planowany wiadukt nad drogą E7 nie
spowoduje dalszych komplikacji?
4. Jak będzie rozwiązana sprawa umożliwienia
przejścia pieszym na drugą stronę drogi E7?
5. Na jakim etapie są uzgodnienia z zaintereso-
wanymi stronami i czy możliwe jest spotkanie GDD-
KiA z mieszkańcami celem poinformowania ich
o planowanych inwestycjach?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Maliszewski
Grójec, dnia 8 lutego 2008 r.
61
Interpelacja
(nr 1343)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie polskiego stanowiska
dotyczącego unijnego rozporządzenia
dopuszczającego do obrotu środki ochrony
roślin (COM/2006/0388)
Szanowny Panie Ministrze! Unia Europejska
chce ograniczyć stosowanie środków ochrony roślin.
Dyskusję na ten temat podjęto pod koniec ubiegłego
roku. Nad odpowiednim rozporządzeniem (COM/
2006/0388) w tej sprawie pracują już Rada i Parla-
ment Europejski. Jak szacują eksperci, z półek skle-
powych może znikną blisko 60% środków grzybobój-
czych oraz 80% owadobójczych (źródło: Polskie Sto-
warzyszenie Ochrony Roślin).
Jako przedstawiciel branży sadowniczej, która
może na tym najwięcej stracić, mam nadzieję, że bę-
dziemy mogli czynnie uczestniczyć w pracach nad
wyżej wymienionym rozporządzeniem, nie dopusz-
czając do zmiany, która mogłaby ograniczyć stoso-
wanie ww. środków.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Jakie było do tej pory prezentowane polskie
stanowisko w tej sprawie?
2. Jak zaawansowane są prace w UE nad zmianą
przepisów rozporządzenia?
3. Jakie jest stanowisko innych krajów w tej
sprawie?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Maliszewski
Grójec, dnia 8 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1344)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie polskiego stanowiska
dotyczącego zmiany unijnej dyrektywy
sokowej (112/2001/WE)
Szanowny Panie Ministrze! Polskie środowisko
sadownicze – plantatorzy i przetwórcy podjęli próbę
niedopuszczenia możliwości dodatku do soków owo-
cowych i ich koncentratów (w tym również soków
jabłkowych) kwasu cytrynowego, soku cytrynowego
i limonowego oraz zagęszczonego soku cytrynowego
i limonowego celem ich dokwaszania.
Obecnie trwają prace nad opiniowaniem zmian
do dyrektywy sokowej (112/2001/WE), które mogą
62
znacznie wpłynąć na pozycję polskich plantatorów
i przetwórców na rynku europejskim i światowym.
Polska jest wiodącym producentem owoców w Unii
Europejskiej o doskonałej jakości i wartości odżyw-
czej, a produkowany z nich sok i koncentrat nie wy-
maga żadnych substancji dokwaszających. Polski
koncentrat jabłkowy jest w dużych ilościach sprze-
dawany na rynkach niemal całego świata. Zapotrze-
bowanie na nasz produkt na rynku jest adekwatne
do jego wartości. Warto w tym miejscu nadmienić,
że walory te są nie do zastąpienia przez towar im-
portowany np. z Chin.
Jest niemal pewne, że w przypadku dopuszcze-
nia do dokwaszania soków i koncentratów wymie-
nionymi na wstępie, innymi koncentratami straci-
my nasz największy atut i przewagę nad produkta-
mi pochodzącymi z innych krajów. Dziś są one na-
szymi największymi konkurentami, szczególnie
Chiny.
Jako przedstawiciel branży sadowniczej, która
może na tym najwięcej stracić, mam nadzieję, że bę-
dziemy mogli czynnie uczestniczyć w pracach nad
wyżej wymienioną dyrektywą, nie dopuszczając do
jej zmiany, która mogłaby umożliwiać dokwaszanie.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Jakie było do tej pory prezentowane polskie
stanowisko w tej sprawie?
2. Jak zaawansowane są prace w UE nad zmianą
tej dyrektywy?
3. Jakie jest stanowisko innych krajów w tej
sprawie?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Maliszewski
Grójec, dnia 31 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1345)
do ministra zdrowia
w sprawie sytuacji pacjentów
znajdujących się w stanie śpiączki,
zwłaszcza przebywających
na oddziałach pourazowych
Szanowna Pani Minister! Jako że hospitalizowa-
ni na oddziałach pourazowych pacjenci pozostający
w stanie śpiączki objęci są stałą intensywną opieką
medyczną, sprawą niezwykle istotną jest bez wąt-
pienia przejrzysty i sprawnie funkcjonujący system
świadczenia i finansowania opieki zdrowotnej nad
tego typu chorymi.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania dotyczące sta-
nu faktycznego w tym zakresie za rok 2007:
1. Ile procedur medycznych zostało wykonanych
na rzecz osób pozostających w śpiączce w roku 2007
i jakie to były procedury?
2. Jaka była liczba pacjentów w śpiączce, którym
udzielono świadczeń opieki zdrowotnej na terenie
poszczególnych województw?
3. Jaka była łączna wysokość środków finanso-
wych wydatkowanych na pokrycie kosztów świad-
czeń opieki zdrowotnej udzielanych pacjentom
w śpiączce w skali ostatniego roku?
4. Jak funkcjonuje system rehabilitacji w Polsce
i w jaki sposób jest on kontrolowany przez Minister-
stwo Zdrowia?
5. Jak kształtuje się mapa oddziałów neuroreha-
bilitacji w poszczególnych województwach w Polsce,
a także poradni rehabilitacyjnych?
6. Czy Narodowy Fundusz Zdrowia posiada kon-
trakty z prywatnymi poradniami w zakresie neuro-
rehabilitacji, jeśli zaś tak – to gdzie znajdują się pla-
cówki, w których świadczenie to jest realizowane?
7. Czy i jakie działania podjęły Ministerstwo
Zdrowia i Narodowy Fundusz Zdrowia w celu popra-
wy kontraktowania świadczeń zdrowotnych dla tego
typu pacjentów w 2007 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha
Rybnik, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1346)
do ministra finansów
w sprawie zniesienia podatku
od zysków kapitałowych
Szanowny Panie Ministrze! Odprowadzanie 19%
podatku od zysków kapitałowych obejmującego in-
westycje, wpłaty i depozyty stanowi duże obciążenie
dla osób oszczędzających oraz inwestorów. Podatek
ten został wprowadzony w 2001 r. przez ówczesnego
ministra finansów Marka Belkę. Od początku bu-
dził wiele kontrowersji, jego celem miało być zapew-
nienie większych wpływów budżetowych, a tym sa-
mym zmniejszenie deficytu budżetowego. Jednakże,
jak wykazała praktyka, osoby chcące uniknąć od-
prowadzania podatku zaczęły lokować fundusze
chociażby w tzw. polisolokaty, czyli lokaty bankowe
sprzedawane w formie krótkoterminowego ubezpie-
czenia na życie. Bowiem polisy na życie są zwolnione
z „podatku Belki”.
Pomimo wielu zapowiedzi zniesienia podatku od
zysków kapitałowych kolejne ekipy rządowe utrzy-
mywały obowiązek jego odprowadzania. Oczywista
korzyść wynikająca z ewentualnego zniesienia po-
datku to wyższe dochody dla inwestorów giełdo-

wych, właścicieli lokat bankowych, klientów fundu-
szy inwestycyjnych oraz zwiększenie atrakcyjności
rynku krajowego.
W związku z informacjami prasowymi, według
których rząd zamierza zrezygnować z planów znie-
sienia „podatku Belki”, pozwalam sobie prosić Pana
o przedstawienie, jakie jest stanowisko Minister-
stwa Finansów w tej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1347)
do ministra zdrowia
w sprawie prowadzenia handlu
artykułami alkoholowymi przez Internet
Szanowna Pani Minister! Coraz częściej pojawia-
ją się informacje dotyczące problemu sprzedaży al-
koholu za pośrednictwem Internetu. Państwowa
Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych
stoi na stanowisku, że sklepy internetowe nie są
uprawnione do sprzedaży artykułów alkoholowych.
Może być ona prowadzona tylko przez sklepy stacjo-
narne. Sytuację komplikuje fakt, że koncesja nie
obejmuje sprzedaży wyrobów alkoholowych przez
Internet. Warto zwrócić uwagę na fakt, że elektro-
niczna forma sprzedaży alkoholu stanowi aż 10%
obrotów sklepów spożywczych. Obecnie zatem prze-
pisy oraz działania PARPA zmuszają sprzedawców
do wstrzymywania sprzedaży w internetowych skle-
pach, co prowadzi do powstania strat finansowych.
W związku z powyższym pozwalam sobie zapy-
tać Panią Minister: Jakie jest stanowisko w sprawie
prowadzenia handlu artykułami alkoholowymi po-
przez Internet?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1348)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ustawy metropolitalnej
Szanowny Panie Premierze! Jedną z najważniej-
szych regulacji oczekiwanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego jest obecnie ustawa metropoli-
63
talna. Jej celem jest wprowadzenie zasad prowadze-
nia polityki regionalnej, która jest obecnie jednym
z najważniejszych mechanizmów reformowania kra-
ju. Kluczowe znaczenie dla regionu, z którego spra-
wuję mandat posła na Sejm RP, ma umieszczenie
aglomeracji bydgosko-toruńskiej (BTOM) na mapie
obszarów metropolitalnych Polski. W związku z po-
wyższym pozwalam sobie zapytać Pana Premiera,
czy przewidywane jest uwzględnienie starań Byd-
goszczy i Torunia o utworzenie wspólnej aglomeracji
i tym samym umieszczenie BTOM w ustawie metro-
politalnej.
W utworzenie związku metropolitalnego dwóch
największych miast w województwie kujawsko-po-
morskim zaangażowane są władze obu miast, mar-
szałek województwa kujawsko-pomorskiego oraz jed-
nostki samorządu terytorialnego wchodzące w skład
aglomeracji.
Nadto, jak wynika z odpowiedzi na interpelację
złożoną do pani minister rozwoju regionalnego, w pra-
cach nad koncepcją zagospodarowania kraju na lata
2008–2033 Ministerstwo Rozwoju Regionalnego nie
bierze pod uwagę możliwości utworzenia w woje-
wództwie kujawsko-pomorskim aglomeracji w wa-
riancie jednordzeniowym, ponieważ żadne z miast
nie ma wystarczającego potencjału rozwojowego do
sprostania wyzwaniom, jakie stawia proces metro-
polizacji.
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1349)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie aktywności zawodowej osób
w wieku 50 plus
Szanowna Pani Minister! Polityka państwa i in-
strumenty prawne zachęcały przez lata dziewięć-
dziesiąte do wczesnej dezaktywizacji zawodowej
osób 50 plus. W chwili obecnej ocenia się, że ta gru-
pa społeczna liczy ponad 6 mln. Problem 50 plus do-
tyczy także osób obecnie pracujących, które ze
względu na wiek obawiają się utraty pracy, gdyż do
okresu ochronnego brakuje im jeszcze kilku lat, na-
tomiast dla pracodawcy zaczynają być pracownika-
mi ryzykownymi, bowiem okres ochronny wynosi
4 lata. Jednocześnie pojawiają się propozycje zrów-
nania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn.
Liczna emigracja młodych ludzi powoduje, że na
polskim rynku pracy powstają miejsca pracy, na
które pracodawcy bezskutecznie poszukują pracow-
ników, a „młodzi” emeryci otrzymują zbyt niskie
64
emerytury. Duża część pięćdziesięciolatków i sześć-
dziesięciolatków posiada potencjał i odpowiada pro-
filowi potrzebnych zawodów i specjalności. Mają oni
kompetencje, doświadczenie zawodowe, identyfikują
się ze swoim zakładem pracy, są bardziej dyspozy-
cyjni, mogą więcej czasu poświęcić pracy i dzielić się
z młodymi wiedzą praktyczną. Pomimo tych zalet
brakuje w Polsce rozwiązań prawnych zachęcają-
cych pracodawców do zatrudniania pracowników
w wieku powyżej pięćdziesiątego roku życia, przy
jednoczesnym braku programów kierowanych jedy-
nie do tej grupy społecznej, które umożliwiałyby
zdobycie im nowych kwalifikacji i umiejętności oraz
powrót do aktywności zawodowej.
Szanowna Pani Minister!
1. Jakie są efekty programu 50 plus realizowane-
go przez powiatowe urzędy pracy i organizacje poza-
rządowe?
2. Czy i jakie zachęty dla przedsiębiorców za-
trudniających osoby 50 plus i dla powracających do
pracy przewiduje rząd?
3. Ile osób przebywa na wcześniejszej emerytu-
rze, świadczeniach przedemerytalnych i pomosto-
wych, w tym ile jest osób 45 plus i kto dysponuje
statystyczną wiarygodną wiedzą w tym zakresie?
4. Jak są wykorzystywane środki unijne na ak-
tywizację zawodową osób w wieku 50 plus?
5. Czy rząd przewiduje opracowanie specjalne-
go, skierowanego do tej grupy społecznej programu
50 plus i jakimi metodami zamierza przywrócić te
osoby do aktywności zawodowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisława Prządka
Garwolin, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1350)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Program Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 ma przyczy-
nić się do realizacji i osiągnięcia trzech podstawo-
wych celów, tj.:
— poprawy konkurencyjności rolnictwa i leśnic-
twa przez wspieranie restrukturyzacji, rozwoju i in-
nowacji;
— poprawy środowiska naturalnego i terenów wiej-
skich przez wspieranie gospodarowania gruntami;
— poprawy jakości życia na obszarach wiejskich
oraz popierania zróżnicowania działalności gospo-
darczej.
Dnia 1 sierpnia 2006 r. Rada Ministrów przyję-
ła projekt PROW na lata 2007–2013. 11 sierpnia zo-
stał on przekazany do Komisji Europejskiej celem
uzgodnień, po czym 24 lipca 2007 r. został zaakcep-
towany. Łączna kwota środków na PROW w tych
latach to 17,2 mld euro, z czego 13,2 mld euro bę-
dzie pochodzić z budżetu Unii, a 4 mld euro ze
środków krajowych. W związku z tym, iż kwota
tych środków jest bardzo pokaźna, beneficjenci
(głównie rolnicy i środowiska wiejskie) czekają, za-
sadne wydaje się pytanie:
Dlaczego Agencja Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa nie uzyskała jeszcze akredytacji dla
agencji płatniczej w odniesieniu do wszystkich dzia-
łań programu – i kto ad personam jest za to odpo-
wiedzialny, oraz dlaczego Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi do tej pory nie wydało wszystkich roz-
porządzeń szczegółowych dla całości działań zwią-
zanych z programem – i kto za to odpowiada, oraz
kiedy powyższe problemy związane z wdrażaniem
tegoż programu zostaną rozwiązane?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Orzechowski
Ełk, dnia 7 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1351)
do ministra gospodarki
w sprawie rozwoju infrastruktury gazowej
na terenie Warmii i Mazur, w szczególności
powiatu ełckiego i powiatów sąsiednich
Szanowny Panie Ministrze! Zazwyczaj ziemie
Warmii i Mazur, a szczególnie ich wschodnia część,
są pomijane przy ustalaniu wszelkich planów rozwo-
jowych, weźmy za przykład infrastrukturę drogową,
kolejową lub informatyczną. Istnieje pewien specy-
ficzny niedorozwój tego regionu mający swoje podło-
że m.in. w czasach zaborów. Sytuacja ta odnosi się
również do infrastruktury gazowej, w szczególności
dotyczy ona powiatów ełckiego, gołdapskiego, olec-
kiego i piskiego.
Subregion ełcki, ale także północna część woj.
podlaskiego (m.in. Ełk, Gołdap, Suwałki, Grajewo),
jest pozbawiony sieci gazu ziemnego. Zapotrzebowa-
nie na gaz ziemny stale wzrasta poprzez zmianę sys-
temów ogrzewania przez osoby prywatne i instytu-
cje, a także wzrastające potrzeby rozwijających się
na tym terenie firm, w tym także firm funkcjonują-
cych w ramach specjalnej strefy ekonomicznej i par-
ków technologicznych. W moim przekonaniu ko-
nieczne jest profesjonalne zbilansowanie potrzeb
gazu ziemnego w Polsce północno-wschodniej i do-
prowadzenie sieci gazu do tych obszarów.

W związku z tym zasadne wydaje się pytanie:
Czy i kiedy Polska północno-wschodnia może liczyć
na podłączenie do nitki gazociągu Jamał w okoli-
cach Zambrowa lub alternatywne rozwiązanie kwe-
stii dostępności gazu ziemnego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Orzechowski
Ełk, dnia 7 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1352)
do ministra środowiska
w sprawie przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi przez Ministerstwo Środowiska
Szanowny Panie Ministrze! Ministerstwo Środo-
wiska w związku z przejęciem dziesięciu zespołów
szkół leśnych przedstawiło konieczne do spełnienia
kryteria, aby placówki mogły być podległe resorto-
wi. Od 1 stycznia 2008 r. dziewięć z dziesięciu szkół
zostało objętych nadzorem właściwych departamen-
tów ministerstwa. Jednak zespół szkół w powiecie
tucholskim nie znalazł się w gronie placówek obję-
tych porozumieniem o przejęciu i prowadzeniu ze-
społów szkół leśnych.
Według opinii starosty tucholskiego porozumie-
nie podpisane zostało dnia 16 lipca 2007 r. z inicjaty-
wy Ministerstwa Środowiska. W związku z dokład-
nie określonymi warunkami przejęcia szkoły staro-
sta tucholski w jak najszybszym terminie wypełniał
wszystkie zobowiązania. Mimo spełnienia wytycz-
nych Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie znalazł się
w wykazie szkół przejętych przez Ministerstwo Śro-
dowiska.
Mimo wielu spotkań przedstawicieli starostwa
powiatowego i Ministerstwa Środowiska nie doszło
do żadnego porozumienia, aneks do umowy przeję-
cia został przesłany 31 grudnia 2007 r., nie został
jednak podpisany.
Obawy dotyczą także pisma z dnia 11 stycznia,
z którego wynika, iż Ministerstwo Środowiska nie
będzie posiadało środków na finansowanie Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi.
Zapoznając się z materiałami dotyczącymi prze-
jęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, zwróciłam
uwagę na fakt, iż ministerstwo uważa, że starosta
tucholski nie dopełnił obowiązków, które umożliwi-
łyby przejęcie szkoły.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Na jakiej podstawie Ministerstwo Środowiska
przejęło dziewięć zespołów szkół leśnych?
65
2. Dlaczego Ministerstwo Środowiska nie zaak-
ceptowało wypełnionych przez starostwo tucholskie
zobowiązań?
3. Czy Ministerstwo Środowiska planuje objęcie
nadzorem w roku 2009 również Zespołu Szkół Le-
śnych w Tucholi?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 30 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1353)
do ministra zdrowia
w sprawie refundacji oraz skuteczności
leku synagis
Synagis jest jednym z leków, które dostępne są
na polskim rynku. Kuracja oparta na podawaniu za-
strzyków z zawartością wyżej wymienionego leku
kosztuje około 15 tys. Należy zwrócić uwagę, iż raz
podany lek powinien być zastosowany ponownie po
okresie jednego miesiąca.
W regionie dolnośląskim dawna synagisu, refun-
dowana przez tamtejszy NFZ, została podana tylko
raz. Kiedy pacjenci zwrócili się po następną dawkę
kuracji, okazało się, że lek nie jest finansowany z
budżetu NFZ. Na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia również znajduje się informacja, że lek nie
znajduje się na liście leków refundowanych. Rzecz-
niczka dolnośląskiego oddziału NFZ oświadczyła, że
szpital podał pierwszą dawkę leku bez zgody kierow-
nictwa funduszu. Jak się później okazało, szpitalny
wniosek o refundację leku, który wpłynął do NFZ,
zawierał błąd. Mimo to NFZ zapewnił, iż z chwilą
wpłynięcia poprawionego wniosku, pieniądze na re-
fundacje leku się znajdą. Kolejne kroki, które podjął
fundusz, dotyczyły oceny skuteczności leku. Osta-
teczna decyzja o refundacji szczepionki miała zostać
podjęta, gdy Agencja Oceny Technologii Medycznych
przedstawi swoją opinię. Okazało się, że skuteczność
leku jest niska, a koszt terapii zbyt wysoki.
Nie wzięto jednak pod uwagę opinii, które powo-
łują się na badania światowe oraz praktyki w kra-
jach europejskich. W badaniach tych brali udział
neonatolodzy oraz konsultanci krajowi ds. neonato-
logii, którzy podają w wątpliwość ocenę AOTM.
Należy również zwrócić uwagę na fakt, iż w wie-
lu oddziałach NFZ w całej Polsce pacjenci pytają się
o skuteczność leku, refundację oraz możliwość sko-
rzystania z kuracji.
W związku z tym mam do Pani Minister nastę-
pujące pytania:
1. Czy znana jest Pani Minister sytuacja, która
miała miejsce w dolnośląskim oddziale NFZ?
2. Czy planuje Pani Minister wyciągnięcie konse-
kwencji wobec szpitala, który rozpoczął kurację bez
66
zapoznania się z opinią NFZ oraz informacją o re-
fundacji leku?
3. Czy nie obawia się Pani Minister, że podobne
zdarzenia mogą występować w innych ośrodkach
NFZ?
4. Czy zgadza się Pani Minister ze stanowiskiem
Agencji Oceny Technologii Medycznych?
5. Czy planuje Pani Minister przeprowadzenie
kolejnych badań nad skutecznością leku synagis?
6. Czy jest możliwe zdaniem Pani Minister, aby
pacjenci, którzy rozpoczęli kurację, mogli liczyć na
podanie kolejnej dawki leku lub zastosowanie środ-
ka zastępczego, który wspomógłby leczenie?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1354)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji linii kolejowych
w woj. kujawsko-pomorskim
Linie kolejowe w województwie kujawsko-pomor-
skim łączą wiele różnych ośrodków miejskich oraz
okolic podmiejskich. Z Bydgoszczy można dojechać
nie tylko do Torunia i Inowrocławia oraz innych są-
siednich miast, ale także m.in. do Gdańska, Pozna-
nia oraz Wrocławia. Niestety ze względu na zły stan
dróg kolejowych dotarcie do wyznaczonego miejsca
zajmuje o ponad połowę więcej czasu niż w latach
ubiegłych.
Plany dotyczące modernizacji dróg mają rozpo-
cząć się dopiero między 2014 a 2020 r. Patrząc jed-
nak z perspektywy organizacji przez Polskę Euro
2012, termin remontu trasy kolejowej planowany
przez Polskie Linie Kolejowe może spowodować
utrudnienia w komunikacji pomiędzy miastami,
w których planowo mają odbywać się mecze. Oczy-
wisty jest fakt, iż wielu kibiców oraz uczestników
Euro 2012 będzie korzystało z usług PKP. W związ-
ku z tym należy rozważyć możliwość przyspieszenia
rozpoczęcia prac remontowych i modernizacyjnych
linii kolejowych.
Jednocześnie dodaję, że władze samorządowe
województwa kujawsko-pomorskiego planują stwo-
rzenie szybkiego połączenia aglomeracyjnego Byd-
goszczy i Torunia – Bit City. Mimo iż znacznie
usprawni to połączenie dwóch największych miast
regionu, to jednak nie będzie wystarczającym roz-
wiązaniem dla połączeń kolejowych w regionie oraz
na trasach łączących Kujawsko-Pomorskie z wymie-
nionymi wyżej ośrodkami.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
Czy zgadza się Pan Minister z opinią na temat
zasadności zmiany terminu modernizacji linii kole-
jowych?
Czy zamierza Pan Minister podjąć odpowiednie
kroki w celu przeprowadzenia stosownych prac
w okresie poprzedzającym Euro 2012?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 31 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1355)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zapewnienia poszanowania
praw osób niepełnosprawnych w zakresie
komunikacji, wynikających z art. 32 ust. 2
i art. 68 ust. 3 Konstytucji RP
oraz deklarowanych uchwałą Sejmu RP
z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób
Niepełnosprawnych, poprzez skuteczną
ochronę przed zajmowaniem przez osoby
nieuprawnione miejsc parkingowych
przeznaczonych dla pojazdów
osób niepełnosprawnych
Szanowny Panie Marszałku! Konstytucja RP
w art. 32 ust. 2 stanowi, że nikt nie może być dys-
kryminowany w życiu politycznym, społecznym lub
gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny, zaś w art. 68
ust. 3 wprost stwierdza, iż władze publiczne są obo-
wiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowot-
nej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepeł-
nosprawnym i osobom w podeszłym wieku.
Przyjęta w dniu 1 sierpnia 1997 r. uchwała Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej, Karta Praw Osób Nie-
pełnosprawnych zapewnia, iż osoby niepełnospraw-
ne mają prawo do niezależnego, samodzielnego i ak-
tywnego życia. Oznacza to w szczególności prawo
osób niepełnosprawnych dostępu do dóbr i usług
umożliwiających pełne uczestnictwo w życiu pu-
blicznym, społecznym, kulturalnym, artystycznym,
sportowym oraz rekreacji i turystyce odpowiednio
do swych zainteresowań i potrzeb (§ 1 pkt 1 i 10).
Sejm wezwał rząd Rzeczypospolitej Polskiej i władze
samorządowe do podjęcia działań ukierunkowanych
na urzeczywistnienie tych praw. Jednym z takich
działań są ułatwienia w parkowaniu pojazdów sa-
mochodowych osób niepełnosprawnych poprzez wy-
znaczenie dla nich miejsc parkingowych, szczególnie
w pobliżu ważnych społecznie miejsc i obiektów.
Te miejsca parkingowe są oznakowane zgodnie
z rozporządzeniem ministra infrastruktury oraz
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 31 lipca
2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych
(Dz. U. Nr 170, poz. 1393) – poprzez znak poziomy
P-24 „miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej”

czy znak informacyjny D-18 „parking” uzupełniony
tabliczką T-29 „tabliczka informująca o miejscu
przeznaczonym dla pojazdu samochodowego upraw-
nionej osoby niepełnosprawnej o obniżonej sprawno-
ści ruchowej”.
Pomimo wydzielenia i odpowiedniego oznakowa-
nia miejsca te są nagminnie zajmowane przez osoby
niemające do tego prawa. Z danych Straży Miejskiej
Wrocławia, wynika, że w roku 2007 funkcjonariusze
tej służby skontrolowali 602 pojazdy pod względem
uprawnień zezwalających na parkowanie w miej-
scach wyznaczonych dla osób niepełnosprawnych,
ujawniając 198 przypadki naruszeń (prawie 30%).
W wyniku tych działań 198 kierowców ukarano
mandatami karnymi na łączną kwotę 19 800 zł, wo-
bec 84 kierowców zastosowano pouczenie, a 18 wy-
stawili zawiadomienia komunikacyjne. Podkreślić
należy, że ilość kontroli w tym zakresie jest z przy-
czyn oczywistych ograniczona, a funkcjonariusze
nie monitorują tego zjawiska w sposób ciągły.
Nagminne zajmowanie miejsc parkingowych
przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych przez
kierowców nieuprawnionych wynika z przyrostu ilo-
ści pojazdów samochodowych przy niewystarczają-
cej ilości miejsc do parkowania. W takich przypad-
kach osoba niepełnosprawna nie może zaparkować
swego auta w sposób umożliwiający wysiadanie
i wsiadanie (przestrzeń konieczna dla wózków inwa-
lidzkich) oraz dotarcie do celu (odległość, rodzaj
drzwi), gdyż wyznaczone miejsce zajęte jest przez
pojazd osoby nieuprawnionej, bez wymaganego
oznakowania pojazdu. Ten stan rzeczy spowodowa-
ny jest również faktem, iż kierujący niebędący oso-
bami niepełnosprawnymi nie ponoszą wystarczająco
surowej i skutecznie egzekwowanej kary za naru-
szenie przepisów w tym zakresie.
Rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia
24 listopada 2003 r. w sprawie wysokości grzywien
nakładanych w drodze mandatów karnych za wy-
brane rodzaje wykroczeń (Dz. U. Nr 208, poz. 2023)
przewiduje grzywnę nakładaną w drodze mandatu
karnego (pozycja 229 tabeli B załącznika) w wyso-
kości 100 zł za naruszenie postanowień wynikają-
cych ze znaku D-18 lub D-18a „parking”, a zatem za
ogólne naruszenie postanowień wynikających z prze-
pisów dotyczących parkowania w miejscu oznaczo-
nym jako parking (podkreślić należy, że w poprzed-
nim stanie prawnym – rozporządzenie ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 11 paź-
dziernika 2002 r. – przewidywało za naruszenie po-
stanowień wynikających z tych znaków, grzywnę
w wysokości 200 zł). W obowiązującym stanie praw-
nym nie przewiduje się odpowiedzialności za uprzy-
wilejowaną postać naruszenia postanowień wynika-
jących ze znaku np. D-18 uzupełnionego tabliczką
T-29 (tabliczka informująca o miejscu przeznaczo-
nym dla pojazdu samochodowego uprawnionej osoby
niepełnosprawnej o obniżonej sprawności ruchowej).
Zgodnie z § 52 ust. 6 rozporządzenia w sprawie zna-
ków i sygnałów drogowych znak D-18 może być uzu-
67
pełniony tabliczką T-29 i tak najczęściej w aglomera-
cjach oznakowane są miejsca do parkowania dla
osób niepełnosprawnych. Nowy stan prawny nie
przewiduje w ogóle wykroczenia polegającego na na-
ruszeniu postanowień wynikających ze znaku po-
ziomego P-24 „miejsce dla pojazdu osoby niepełno-
sprawnej”, podczas gdy przewiduje taką odpowie-
dzialność dla znaków P-18 i P-20 (pozycje 233 i 234
tabeli B załącznika)*).
Znikoma, wręcz symboliczna, kara, do tego nie
zawsze egzekwowana – utrwala czy nawet zachęca
do postępowania wbrew normom kultury społecznej
i łamania prawa. W innych krajach za tego typu na-
ruszenia kierowcy są karani surowo, gdyż oczywiste
i powszechnie przyjęte jest, że miejsca parkingowe
wyznaczone dla osób niepełnosprawnych nie są zaj-
mowane przez kierowców niebędących osobami nie-
pełnosprawnymi. Dlatego też wobec wąskiej – szaco-
wanej na kilka procent – grupy kierowców z preme-
dytacją i bez skrupułów zajmujących bez uprawnień
miejsca zarezerwowane dla osób niepełnosprawnych
stosuje się dotkliwe kary. W Stanach Zjednoczonych
za naruszenie przepisów dotyczących parkowania
kierowcy płacą karę przekraczającą nawet 500 dola-
rów, a we Francji 135 euro.
W ramach programu „Polska bez barier” pro-
wadzonego przez Stowarzyszenie Przyjaciół Inte-
gracji 19 września 2007 r. ruszyła czwarta edycja
kampanii parkingowej pod hasłem „Czy naprawdę
chciałbyś być na naszym miejscu?” To kolejna tego
typu inicjatywa w Polsce, której celem jest zwróce-
nie uwagi na problem zajmowania przez nieupraw-
nionych kierowców „kopert”, czyli miejsc przezna-
czonych wyłącznie dla osób niepełnosprawnych.
Celem kampanii jest zwrócenie uwagi na ten pro-
blem nie tylko kierowcom, lecz także przedstawi-
cielom Straży Miejskiej, Policji oraz osobom odpo-
wiedzialnym za ochronę obiektów, przy których
wyznaczono miejsca dla osób niepełnosprawnych.
W kampanii uczestniczyło 160 miast, 47 urzędów
miejskich, 14 organizacji pozarządowych 10 placó-
wek miejskich ośrodków pomocy społecznej, 51 jed-
nostek straży miejskiej.
Nieposiadający uprawnień kierowcy często lekce-
ważą potrzeby osób niepełnosprawnych i uważają,
że zajęcie „na chwilę” zarezerwowanych dla osób
niepełnosprawnych miejsc nikomu nie zaszkodzi.
Osoba niepełnosprawna musi wtedy szukać innego,
często oddalonego miejsca parkingowego. Jedną
z przyczyn takiej sytuacji jest fakt, iż obowiązujące
obecnie kary za parkowanie na miejscach wyznaczo-
nych dla osób niepełnosprawnych nie są wystarcza-
jąco wysokie i nie powstrzymują kierowców od dzia-
łań na szkodę osób niepełnosprawnych.
W związku z powyższym proszę o wyjaśnienie:
1. Kiedy rząd przewiduje podwyższenie i sku-
teczniejsze egzekwowanie kar za parkowanie na
miejscach dla osób niepełnosprawnych przez kie-
rowców niemających do tego prawa?
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
68
2. Jak rząd zapewni realizację postanowień
uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
1 sierpnia 1997 roku Karta Praw Osób Niepełno-
sprawnych?
Mając na względzie, że problem ten nie ma cha-
rakteru jednostkowego (dotyczy wszystkich osób
niepełnosprawnych poruszających się pojazdami
samochodowymi), wnoszę zarazem o zmianę obo-
wiązujących przepisów prawnych oraz podwyższe-
nie do 500 zł kary grzywny oraz ustanowienie
3 punktów karnych za parkowanie przez osoby nie-
uprawnione na miejscach przeznaczonych dla osób
niepełnosprawnych, a w razie kolejnego ujawnione-
go wykroczenia do 800 zł kary grzywny i ustano-
wienie 5 punktów karnych za każde kolejne zajęcie
miejsca wydzielonego bez uprawnień. Proszę zatem
także o wyjaśnienie, czy takie zaostrzenie kar jest
możliwe?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Piechota
Wrocław, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1356)
do ministra infrastruktury
w sprawie wydania rozporządzenia
określającego metodologię badań
charakterystyki energetycznej budynku
Szanowny Panie Ministrze! W ubiegłym roku
Sejm znowelizował ustawę Prawo budowlane, wpro-
wadzając certyfikaty charakterystyki energetycznej
budynków.
Zgodnie z nowelizacją Ministerstwo Infrastruk-
tury miało wydać dwa rozporządzenia. Pierwsze
podpisane 21 stycznia br. regulujące zasady szkoleń
dla osób ubiegających się o uprawnienia do sporzą-
dzania świadectw oraz określające koszty szkolenia
i postępowania egzaminacyjnego, które wchodzi
w życie 15 lutego 2008 r.
Ciągle jednak brakuje drugiego ważnego dla wy-
konania ustawy rozporządzenia, które ma określić
metodologię badań charakterystyki energetycznej
budynków. Na rozporządzenie to czekają zwłaszcza
deweloperzy, których budynki oddane po 1 stycznia
2008 r. powinny mieć odpowiednie świadectwa.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra,
kiedy należy się spodziewać wydania przez Mini-
sterstwo Infrastruktury tego rozporządzenia.
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1357)
do ministra skarbu państwa
w sprawie likwidacji połączeń lotniczych
z Polski do Irlandii
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego w ostatnich tygodniach wpływa coraz to
więcej pism proszących o interwencję w sprawie,
która bulwersuje irlandzką Polonię.
Podobno Polskie Linie Lotnicze LOT zlikwido-
wały połączenia z Polski do Irlandii. LOT na swojej
stronie internetowej informuje, że uruchamia połą-
czenia dalekowschodnie między innymi ze względu
na narastającą imigrację do Polski. Informuje rów-
nież, że połączenia Warszawa–Dublin–Warszawa od
16 października 2007 r. przejmuje Centralwings.
Problem w tym, że linie te nie obsługują połączeń na
lotniska lokalne, np. do Rzeszowa. A więc osoby
mieszkające poza Warszawą zostały odcięte od usług
narodowego przewoźnika. Mam pytanie: dlaczego?
W obecnej chwili monopolistą na trasach Dublin-
–lokalne lotniska w Polsce jest irlandzki Ryanair.
Osoby podróżujące na tych trasach twierdzą, że kie-
dy obsługiwał je LOT, były pełne. Dlatego nasuwają
się następujące pytania:
1. Czy loty do Irlandii były nieopłacalne? Jeżeli
tak, to dlaczego?
2. Czy rzeczywiście LOT zaprzestał kursów na
tej trasie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1358)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie skreślenia wielu tzw. kluczowych
projektów z woj. lubuskiego finansowanych
ze środków Unii Europejskiej
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaniepokoje-
niem przyjąłem informację, iż Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego dokonało skreślenia tzw. projektów
kluczowych z woj. lubuskiego, które miały być sfi-
nansowane za unijne pieniądze. W tym gronie zna-
lazły się projekty z takich miejscowości jak: Gorzów
Wlkp., Zielona Góra, Witnica, Szczaniec, Wschowa,
Żary, Żagań, Szprotawa, Krosno Odrzańskie i Wolsz-
tyn. Na przykład gmina Witnica zgłosiła projekt na
dokończenie kanalizacji miasta, założenie sieci w 12
wsiach i powiększenie oczyszczalni ścieków. Miało

to kosztować 50 mln zł, z tego 75 proc. z Unii. Wnio-
sek ten, jak i inne, został przygotowany perfekcyj-
nie. Dobiega końca gromadzenie niezbędnych po-
zwoleń, ale sama gmina tej inwestycji nie zrobi, bo
roczny jej budżet wynosi 25 mln zł. Z listy wypadł
także projekt kanalizacji Krosna Odrzańskiego.
Z informacji, jakie uzyskałem, stwierdza się, że
cięcia w ministerialnym projekcie uzasadniono ni-
skim poziomem merytorycznym wniosków. Przy lu-
buskich projektach były adnotacje o tym, że propo-
zycje nie spełniły określonych kryteriów. Jeśli nawet
tak było, to dlaczego nie pozwolono wnioskodawcom
poprawić lub uzupełnić określonych wniosków. Sa-
morządowcy mówią wprost o tragedii. Najbardziej
zredukowano listę inwestycji ekologicznych. Ponie-
waż woj. lubuskie należy do tych województw, które
należą do czołówki krajowej w zakresie wykorzysta-
nia środków europejskich, postępowanie takie wy-
daje się być dla wszystkich niezrozumiałe.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister o informację: Czy kierowany przez Panią
resort zajmie się powyższym problemem, a jeśli tak,
to w jaki sposób rząd zamierza naprawić popełnione
błędy, tak by wykreślone wnioski mogły być w naj-
bliższym czasie zaakceptowane i realizowane?
Z poważaniem
Poseł Jan Kochanowski
Gorzów Wlkp., dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1359)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji drogi wojewódzkiej
nr 835 na odcinku Lublin–Biłgoraj
Szanowny Panie Ministrze! Droga nr 835 z Lu-
blina do Biłgoraja jest jedną z najważniejszych na
Lubelszczyźnie. Niestety, jej stan techniczny pozo-
stawia wiele do życzenia. Fatalnie dla Zamojszczy-
zny zakończył się podział funduszy z Programu
Operacyjnego Rozwój Polski Wschodniej. Większą
część środków już podzielono. Ponadto przepadł
wniosek samorządu województwa na rozbudowę 70
km odcinka drogi z Lublina do Biłgoraja. Koszt tej
inwestycji to ok. 152 mln zł. Z rozmaitych przyczyn
południowa część woj. lubelskiego została zaniedba-
na pod kątem przygotowania inwestycji. Patrząc na
limity wydatków w zadaniach drogowych, można
śmiało stwierdzić, że większe inwestycje w powia-
tach biłgorajskim, hrubieszowskim, zamojskim oraz
tomaszowskim ruszą dopiero pod koniec roku 2009.
Taka sytuacja nie nastraja optymistycznie miesz-
kańców południowej Lubelszczyzny.
69
W związku z przedstawionym stanem faktycz-
nym zwracam się z prośba o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy rozbudowa drogi nr 835 z Lublina do Bił-
goraja została uwzględniona w planach moderniza-
cyjnych przygotowywanych przez Ministerstwo In-
frastruktury?
2. Czy istnieje jeszcze realna możliwość pozyska-
nia funduszy unijnych na modernizację drogi woje-
wódzkiej nr 835 na odcinku Lublin–Biłgoraj?
Z wyrazami szacunku
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1360)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie przygotowania ustawy
zapewniającej zatrzymanie najważniejszych
dzieł sztuki i kolekcji w muzeach
Szanowny Panie Ministrze! Historia jest jedną
z najciekawszych i najważniejszych dziedzin nauki
oraz odgrywa wielką rolę o charakterze socjologicz-
nym. Jest motorem napędzającym świadomość ludz-
ką, zmusza do refleksji oraz do wyciągania wnio-
sków. Postęp cywilizacyjny oraz rozwój społeczny są
uzależnione od wiedzy dotyczącej przeszłości. Histo-
ria, jako społeczna i humanistyczna dziedzina nauki
zajmująca się dochodzeniem do wiedzy o zdarze-
niach minionych, odgrywa ważna rolę w procesie
edukacyjnym społeczeństwa. Istnieje szereg organi-
zacji oraz instytucji zapewniających kontakt z tą fa-
scynującą dziedziną wiedzy. Bez wątpliwości do tych
instytucji zaliczają się muzea, odgrywając jedną
z najważniejszych ról w pielęgnowaniu tradycji, kul-
tury oraz świadomości historycznej społeczeństwa.
W obecnej sytuacji narasta problem i zagrożenie
dotyczące drastycznego zubożenia polskich zbiorów
muzealnych. Duża część zgromadzonych muzealiów
pochodzi z dawnych kolekcji właścicieli ziemskich,
przejętych w wyniku przemian ustrojowych oraz de-
kretu o reformie rolnej. Przepisy dekretu nie regulo-
wały jednak kwestii przejęcia tych ruchomości.
W wyniku takiej sytuacji obecnie wzrasta liczba
procesów o zwrot utraconego mienia. Wyroki sądo-
we obligują dyrektorów muzeów do przekazania
obiektów i ruchomości ich dawnym właścicielom.
Wkrótce może to doprowadzić do znacznego zu-
bożenia, a nawet likwidacji wielu muzeów. Dotyczy
to również Muzeum Zamoyskich w Kozłówce, jedne-
go z najpopularniejszych i najchętniej odwiedzanych
w Polsce, o którego zbiory toczy się proces sądowy.
70
W związku z powyższym problemem uprzejmie
zwracam się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
1. Czy planowane jest przygotowanie ustawy
o ochronie dziedzictwa narodowego, która pozwoli-
łaby zachować najcenniejsze dzieła sztuki i kolekcje
w muzeach?
2. Czy możliwa jest pomoc państwa w zabezpie-
czeniu środków finansowych na wykupienie najważ-
niejszych muzealiów?
3. Czy przygotowywany jest projekt ustawy re-
prywatyzacyjnej, zapewniającej pozostawienie naj-
ważniejszych muzealiów w muzeach lub proponują-
cej rozwiązanie sporów pomiędzy właścicielami
dzieł sztuki a muzeami?
Z wyrazami szacunku
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1361)
do ministra gospodarki
w sprawie przyspieszenia procedur
gwarantujących ochronę praw
własności intelektualnej
Szanowny Panie Ministrze! Dla każdego przed-
siębiorstwa głównym wyzwaniem jest utrzymanie
pozycji rynkowej, dobrej kondycji gospodarczej oraz
utrzymanie konkurencyjności na odpowiednim po-
ziomie. Dla realizacji tych celów niezbędne jest
wprowadzanie rozwiązań innowacyjnych w postaci
nowych produktów oraz usług o nowej jakości.
O konkurencyjności przedsiębiorstwa decyduje
nie tylko zdolność innowacyjna, ale również sku-
teczna ochrona innowacji poprzez uzyskanie na nie
praw wyłącznych. Na prawo własności intelektual-
nej składają się regulacje prawne dotyczące dóbr
niematerialnych oraz regulacje dotyczące własności
przemysłowej. Dla prawidłowego funkcjonowania
przedsiębiorstwa skuteczna ochrona własności prze-
mysłowej oznacza gwarancję utrzymania się na ryn-
ku. W konsekwencji znajomość zasad i reguł ochro-
ny własności przemysłowej pomaga przedsiębiorcy
w niedopuszczeniu konkurentów do kopiowania pro-
duktów, kreowaniu wizerunku firmy przy pomocy
znaku towarowego, unikaniu nieekonomicznych in-
westycji marketingowych, zwiększeniu wartości
rynkowej firmy oraz uzyskiwaniu dostępu do no-
wych rynków. Dlatego zapewnienie przedsiębiorcom
łatwego dostępu do informacji patentowej jest waż-
nym warunkiem dla utrzymania swojej pozycji na
rynku lub w danej branży.
W Polsce ochronę własności przemysłowej regu-
luje ustawa Prawo własności przemysłowej z dnia
30 czerwca 2000 r. z późniejszymi zmianami oraz
ustawa z 14 marca 2003 r. o dokonywaniu europej-
skich zgłoszeń patentowych oraz skutkach patentu
europejskiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Ochronę
rozwiązań innowacyjnych można zabezpieczyć po-
przez uzyskanie praw wyłącznych, którymi są pa-
tenty na wynalazki, prawa ochronne na wzór użyt-
kowy i znak towarowy, prawo rejestracji wzoru prze-
mysłowego i topografii układu scalonego oraz prawa
autorskie. Niestety, w obecnej sytuacji procedura
gwarantująca ochronę prawa własności intelektual-
nej trwa zbyt długo. Tracą na tym przedsiębiorcy.
Brak szybkiej ochrony oznacza niemożność realizo-
wania konkretnych przedsięwzięć, potencjalne ryzy-
ko skopiowania pomysłu oraz w rezultacie nieopła-
calność inwestycji. Należy pamiętać o konkurencji
na rynku, która nie zawsze postępuje w uczciwy spo-
sób. Pozostawianie pewnych obszarów bez konkret-
nego prawnego zabezpieczenia może wiązać się z na-
ruszeniem praw autorskich lub praw własności prze-
mysłowej przedsiębiorców. W obecnej sytuacji nie-
zbędne jest przyspieszenie procesu, w wyniku które-
go przedsiębiorcy uzyskają prawną ochronę wypra-
cowanych przez siebie rozwiązań innowacyjnych.
W związku z przedstawionym problemem zwra-
cam się z uprzejmą prośba o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytanie: Czy Ministerstwo Gospo-
darki przygotowuje zmiany prawne zakładające
przyspieszenie procedur gwarantujących skuteczną
ochronę praw własności intelektualnej?
Z poważaniem
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1362)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie dostosowania warunków
panujących w zakładach karnych
do norm Unii Europejskiej
Szanowny Panie Ministrze! Przeludnienie zakła-
dów karnych jest głównym problemem polskiego
więziennictwa. Polskie więzienia są w stanie pomie-
ścić ok. 80 tys. więźniów, a w tej chwili szacuje się, że
brakuje ok. 40 tys. miejsc. Ministerstwo Sprawiedli-
wości skupiło się na budowie nowych więzień. To
rozwiązanie niestety może okazać się niewystarcza-
jące. Eksperci zgodnie twierdzą, że nigdzie na świe-
cie nie udało się zmniejszyć zagęszczenia więzień
poprzez budowę nowych zakładów karnych. Radą

na taki stan rzeczy jest odpowiednia polityka stoso-
wana przez rząd oraz resort sprawiedliwości.
Populacja osób pozbawionych wolności wzrosła
w ciągu ostatnich lat niemal o 50%. Wśród osadzo-
nych jest coraz więcej sprawców najpoważniejszych
przestępstw, członków zorganizowanych grup prze-
stępczych oraz więźniów brutalnych o wyjątkowo
wysokim poziomie demoralizacji. Przeludnienie i stan
techniczny wielu więzień powodują utratę ich wła-
ściwości ochronnych. Ponadto od 1996 r. międzyna-
rodowe instytucje monitorujące wykonywanie kar
i warunki, w jakich przebywają więźniowie, zwraca-
ją uwagę, że Polska winna poprawić standardy trak-
towania osadzonych. Od roku 2000 więziennictwo
nie zapewnia osobom pozbawionym wolności prze-
widzianej przez prawo normy powierzchni mieszkal-
nej. Ta sytuacja z roku na rok się pogarsza, o czym
świadczy chociażby sprawozdanie Komitetu do
spraw Zapobieganiu Torturom i Nieludzkiemu lub
Poniżającemu Traktowaniu lub Karaniu. Zaludnie-
nie niektórych jednostek penitencjarnych przekra-
cza 140% ich pojemności. W świetle ustaleń między-
narodowych instytucji monitorujących więziennic-
two aktualną sytuację w polskich więzieniach nale-
ży uznać za trudną. Ponadto w złym stanie znajduje
się infrastruktura więziennictwa. Problemem jest
również narastające od lat 90. bezrobocie panujące
wśród więźniów. Szacuje się, że pracuje mniej niż
20% osadzonych. Brak zatrudnienia pociąga za sobą
często poważne konsekwencje wśród więźniów i ich
rodzin, utrudnia realizację celów wykonania kary
oraz ma negatywny wpływ na kształtowanie posta-
wy i nawyków osadzonych.
W związku z przedstawionym problemem zwra-
cam się z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytanie:
W jaki sposób Ministerstwo Sprawiedliwości za-
mierza rozwiązać problem przeludnionych zakładów
karnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1363)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie ratyfikacji
tzw. konwencji warszawskiej
dotyczącej zakazu handlu ludźmi
Szanowny Panie Premierze! Podczas konferencji
Rady Europy, która odbyła się w Polsce w 2005 r.,
podpisana została tzw. konwencja warszawska, któ-
ra dotyczyła zakazu handlu ludźmi. Niestety z nie-
71
znanych bliżej przyczyn Polska nie ratyfikowała
jeszcze tego dokumentu. Zwracam się zatem do Pana
Premiera z prośbą o podjęcie działań w celu wpro-
wadzenia do obrotu prawnego ww. konwencji. Po-
zwoli to na uzupełnienie polskich regulacji w zakre-
sie handlu ludźmi oraz dostosowanie ich do europej-
skich standardów. Sprawa wydaje się ponadto o tyle
ważna, że w świetle obowiązującego w Polsce prawa
zwalczanie handlu ludźmi jest utrudnione ze wzglę-
du na brak definicji legalnej handlu ludźmi oraz wy-
stępowania tzw. klauzuli niekaralności. Jest to
obecnie duży problem w pracy sądów, które nie mogą
ścigać tego typu przestępstw, a tym samym przepisy
Kodeksu karnego dotyczące zakazu handlu ludźmi
pozostają martwym prawem. Według szacunków
Fundacji La Strada nowe regulacje Rady Europy
mogą objąć w Polsce aż 15 tysięcy osób. Wskazuje to
na duże zapotrzebowanie na tego typu regulacje i ko-
nieczność jak najszybszego uregulowania tej kwe-
stii. Czy Rada Ministrów zamierza ratyfikować tzw.
konwencję warszawską?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1364)
do ministra infrastruktury
w sprawie stworzenia możliwości
realizowania w gminach jednorodzinnej
zabudowy mieszkaniowej na działkach
obejmujących grunty rolne VI kategorii,
na podstawie założeń studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego
Panie Ministrze! Ustawa o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym z 2003 r. stanowi, iż
każda gmina sporządza dla całego swojego obszaru
studium uwarunkowań i kierunków zagospodaro-
wania przestrzennego oraz sporządza miejscowe
plany zagospodarowania przestrzennego.
Studium uwarunkowań i kierunków zagospoda-
rowania przestrzennego określa zasady polityki
przestrzennej gminy i ustanawia wytyczne do spo-
rządzenia miejscowych planów zagospodarowania
przestrzennego.
Studium nie stanowi podstaw prawnych do wyda-
wania decyzji administracyjnych z zakresu realizacji
inwestycji (w tym budownictwa jednorodzinnego).
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
jest przepisem prawa miejscowego, na którego podsta-
wie wydawane są pozwolenia na budowę każdej inwe-
stycji (w tym budownictwa jednorodzinnego).
72
Jeżeli gmina nie posiada miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego, to pozwolenia na
budowę każdej inwestycji (w tym budownictwa jed-
norodzinnego) wydawane są w formie decyzji admi-
nistracyjnej przez burmistrza, prezydenta, wójta
i są to „decyzje” o warunkach zabudowy i zagospo-
darowania terenu, a podstawą wydania tej decyzji
jest spełnienie warunków tzw. dobrego sąsiedztwa
(art. 61 ustawy z 2003 r.).
W żadnym przypadku podstawą wydania tej de-
cyzji nie jest studium uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego w gminie.
Czy w planowanych zmianach prawa budowlane-
go przewidywana jest możliwość realizacji zabudo-
wy domkiem jednorodzinnym działki, która znajdu-
je się w obszarze przeznaczonym do zabudowy w wy-
znaczonym studium uwarunkowań i kierunków za-
gospodarowania przestrzennego, jeżeli w poprzed-
nich planach funkcjonujących w 2001 r. działki te
nie były przeznaczone pod zabudowę?
Czy istnieje podstawa prawna zobowiązująca
gminy do weryfikacji miejscowego planu zagospoda-
rowania przestrzennego i w jakich terminach?
Jaki jest przewidywany termin zmian, które po-
zwolą gminom na skrócenie czasu dokonywania ko-
rekt kosztownych finansowo?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Hibner
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1365)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie funkcjonowania
systemu emerytalno-rentowego
W polskim społeczeństwie emeryci i renciści sta-
nowią kilka milionów obywateli. Ludzie, którzy pra-
gną godnie przeżyć jesień swojego życia, często wsku-
tek zdarzeń losowych, przypadków życiowych czy też
obowiązujących przepisów prawa prowadzą swoistą
walkę o przetrwanie. Jest ona wynikiem bardzo ni-
skich rent i emerytur, które wydatnie utrudniają wy-
żej wymienionym osobom godne życie.
Dochodzą do mnie coraz częstsze i coraz bardziej
niepokojące sygnały o standardzie życia emerytów i
rencistów. Starsze osoby odwiedzające moje biuro
poselskie opowiadają mi o wysokości swojej emery-
tury, która wynosi 600 bądź 700 zł. Z reguły są to
osoby prowadzące samotnie gospodarstwo. Po doko-
naniu wszystkich niezbędnych opłat pieniędzy nie
wystarcza nawet na 3 posiłki dziennie! By wytrwać
do kolejnej wypłaty, emeryci i renciści są zmuszeni
korzystać z pomocy innych członków rodzin. Bez
niej przeżycie miesiąca za 600–700 zł byłoby trudne.
Z kolei system zasiłków rodzinnych często jest bez-
radny wobec zaistniałych sytuacji.
1. Czy ministerstwo dostrzega ten problem,
który dotyka znaczną część samotnych polskich
emerytów i rencistów prowadzących samotnie go-
spodarstwo?
2. Czy aktualnie są prowadzone w tej sprawie ja-
kieś działania legislacyjne bądź prawne zmierzające
do rozwiązania wyżej wymienionego problemu bądź
ułatwienia życia przytoczonych powyżej osób?
3. Czy ministerstwo planuje w przyszłości przy-
gotowanie projektu ustawy, która w przyszłości nie
dopuści do sytuacji będących przedmiotem tej in-
terpelacji?
Będę wdzięczny za udzielenie odpowiedzi.
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1366)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie ułatwień w przekraczaniu granicy
z Białorusią i współpracy transgranicznej
Przez wiele lat dynamicznie rozwijający się han-
del polsko-białoruski stanowił źródło obopólnych
korzyści dla społeczeństw obu tych państw. Inten-
sywne kontakty między obywatelami wyżej wymie-
nionych nacji i szeroko rozumiana współpraca trans-
graniczna leżały w gestii przygranicznych działaczy,
mieszkańców, jak i dobrosąsiedzkich stosunków łą-
czących Polaków i Białorusinów.
Pod koniec grudnia ubiegłego roku, w obliczu
przystąpienia przez Polskę do umowy Schengen,
niepokoje mieszkańców wschodnich kresów naszego
kraju rosły. Główna bolączką były, negatywne dla
przygranicznego handlu, wizy. Obawiano się, że ich
wprowadzenie zmniejszy ilość osób przyjeżdżają-
cych do Polski z krajów naszych wschodnich sąsia-
dów (Ukrainy i Białorusi). Wstępna cena tychże wiz,
proponowana jeszcze przez poprzedni rząd, miała
wynosić aż 60 euro, co dla Białorusinów i Ukraiń-
ców jest stawką wręcz zaporową. Niewątpliwie to
była zła perspektywa dla przygranicznych przedsię-
biorców, którzy do tej pory prowadzili bardzo udane
i owocne interesy z gośćmi ze Wschodu. Handel
z nimi przynosił spore zyski i w miażdżącej ilości
przypadków składał się na dochód tegoż przedsię-
biorcy pozwalający mu na utrzymanie siebie i swojej
rodziny. Niewątpliwie wielkie rozczarowanie prze-
żyli też Polacy mieszkający na Wschodzie, jak i inne
osoby, które są trwale związane z naszym krajem.

Jako przykład należy tu przytoczyć osoby, które
w kraju mają swoje rodziny, groby bliskich, rzesze
znajomych.
Niestety przewidywania się potwierdziły. W ra-
mach realizacji postanowień Schengen ruch drogo-
wy, jak i współpraca transgraniczna w okolicach
wschodnich granic Unii Europejskiej, a tym samym
wschodnich granic naszego kraju, uległy znaczne-
mu pogorszeniu i utrudnieniu. Ruch osobowy na
polsko-białoruskiej granicy w porównaniu z przeło-
mem lat 2006/2007 spadł aż o 40%! Nie można tu
zapominać, iż bezpośrednie kontakty możliwie naj-
większej grupy Polaków i Białorusinów z całą pew-
nością pomagają w rozwiązywaniu nawet najtrud-
niejszych problemów dwustronnych, w szczególności
lokalnych. W środowiskach regionalnych wpływ ten
jest nieoceniony. Stąd też poszukiwanie ułatwień
dla ruchu granicznego stało się żywotnym intere-
sem instytucji samorządowych, czemu same samo-
rządy dają ostatnimi czasy głęboki wyraz. Uszczel-
nienie granic wschodnich Unii Europejskiej, po-
cząwszy od 20 grudnia 2007 r., niesie ze sobą niepo-
wetowane przejawy ograniczenia, czy wręcz zamar-
cia ruchu granicznego na niektórych, często nowych
bądź świeżo wyremontowanych, przejściach gra-
nicznych. W związku z tym nieuniknione są trudne
do oszacowania straty ekonomiczne i społeczne w re-
jonach przygranicznych. Sytuacja jest o tyle trudna,
że owe rejony przygraniczne to od lat biedniejsze
polskie województwa i taka zapaść w handlu polsko-
białoruskim daje się drastycznie odczuć lwiej części
mikro- i małych przedsiębiorców prowadzących swe
życie blisko granicy z Białorusią.
Drugim kluczowym problemem jest rozwój tury-
styki, zarówno na Podlasiu jak i na Pojezierzu Su-
walskim. Idealnym przykładem jest tu Kanał Augu-
stowski, niewątpliwa atrakcja turystyczna Polski,
Litwy i Białorusi. Potencjał tego miejsca nie może
i z pewnością nie zostanie wykorzystany w pełni.
Przyczyna leży w owych utrudnieniach ruchu gra-
nicznego. Szczególnie uderza to w „rowerzystów”,
którzy tym sposobem lokomocji przekraczali grani-
ce w często najpiękniejszych miejscach przyrodni-
czych i turystycznych regionu, jak choćby Puszcza
Białowieska. Zresztą idealnym poparciem powinny
być tu dane statystyczne. Jasno z nich wynika, że
w 2006 r., wg danych Komendy Głównej Straży Gra-
nicznej, do Polski przyjechało aż 1,25 mln obywateli
białoruskich deklarujący turystyczny cel przyjazdu!
Jest to największy odsetek ludności, która w tym za-
miarze przybyła do Polski, spoza państw członkow-
skich Unii Europejskiej.
Trzecia sprawa, która nie może przy okazji poru-
szania tego tematu być pominięta, to funkcjonowa-
nie i promowanie działalności i współpracy w ra-
mach tzw. euroregionów.
W 1995 r. utworzono Euroregion Bug, który
swym zasięgiem obejmuje tereny przygraniczne Pol-
ski i Ukrainy. 3 lata później, na mocy podpisanego
aneksu, do euroregionu włączono obwód brzeski na
73
Białorusi. W 1997 r. utworzono Euroregion Niemen,
obejmujący województwo suwalskie ze strony pol-
skiej, województwa Alytus i Mariampol ze strony li-
tewskiej oraz obwód grodzieński ze strony białoru-
skiej. W 2002 r. podpisano umowę o utworzeniu Eu-
roregionu Puszcza Białowieska, obejmującego po
stronie polskiej powiat hajnowski, a po stronie biało-
ruskiej rejony kamieniecki, prużański i świsłocki.
Realizacja przez Polskę postanowień Schengen spo-
tkała się z licznymi przeszkodami utrudniającymi
rozwój współpracy transgranicznej. Umowa zawar-
ta między rządami Rzeczypospolitej Polskiej i Repu-
bliki Białoruś nie przewiduje możliwości wydawania
wielokrotnych wiz długoterminowych i zwolnienia
z opłat konsularnych, zarówno dla osób zasiadają-
cych we władzach euroregionu i organizujących
współpracę transgraniczną jak też dla osób zarzą-
dzających wspólnymi projektami transgranicznymi
realizowanymi w ramach programów Unii Europej-
skiej. Sytuacja ta wręcz uniemożliwia realizację
podstawowych zadań euroregionów działających na
polsko- białoruskiej granicy. Wagę współpracy
transgranicznej podkreślają rozmaite spotkania,
wystawy, konferencje przedsiębiorców, ludzi kultu-
ry, samorządowców, naukowców i dziennikarzy, or-
ganizowane przez wyżej wymienione euroregiony
w oparciu o środki unijne. Celem takich zjazdów
było omawianie tematyki rozwoju i ożywienia życia
społecznego i gospodarczego terenów przygranicz-
nych i ich integracji.
Oczywiście współpraca między Polską i Białoru-
sią opiera się też na wielu innych umowach realizo-
wanych przez rozmaite instytucje, a także progra-
my wzajemnego rozwoju na wielu płaszczyznach.
Ogół tych relacji uległ znacznym utrudnieniom, je-
żeli chodzi o praktyczne realizowanie, czy też usta-
lanie wytycznych służących realizacji postawionych
celów, głównie poprzez uszczelnienie granic wschod-
nich Unii Europejskiej, czego rezultatem jest wpro-
wadzenia drogich wiz, wynikających z umowy
Schengen.
Pomysłów i postulatów zmierzających do rozwią-
zania tej sytuacji przewija się sporo. W pismach
otrzymanych od instytucji proszących mnie o pomoc
pojawiają się propozycje:
— wprowadzenie do umowy zapisów, które uła-
twiłyby prowadzenie pożądanej przez Unię Europej-
ską współpracy trangranicznej;
— podjęcia negocjacji zmierzających do zmian
w obowiązującej od 21.12.2007 roku polsko-białoru-
skiej umowie o ruchu osobowym umożliwiających
uzyskiwanie bezpłatnych wielokrotnych wiz naro-
dowych dla osób realizujących współpracę transgra-
niczną w ramach euroregionów działających na gra-
nicy polsko-białoruskiej;
— funkcjonowania punktów konsularnych uła-
twiających uzyskiwanie wiz wyjazdowych dla oby-
wateli Polski, co ma bardzo duże znaczenie dla „tu-
rystycznych przejść granicznych”.
74
Kluczowym i prawdopodobnie najlepszym roz-
wiązaniem tej niejako patowej sytuacji byłoby jak
najszybsze podjęcie prac nad przygotowaniem i pod-
pisaniem umowy o małym ruchu granicznym. Za-
kładałaby ona możliwość włączenia do obszaru
przygranicznego dużych aglomeracji miejskich leżą-
cych w dopuszczonej przepisami Unii Europejskiej
50-kilometrowej strefie przygranicznej.
Poprzedni rząd wyraził przekonanie, jakoby Mi-
nisterstwo Spraw Zagranicznych podjęło w związ-
ku z omawianym problemem kroki w celu opraco-
wania projektu umowy o małym ruchu granicznym
między Polską a Białorusią. Sugerowano, że prze-
kraczanie granic będzie odbywać się bez koniecz-
ności uzyskiwania wizy, posługując się specjalną
przepustką. To bez wątpienia byłoby istotne udo-
godnienie w podróżowaniu dla obywateli, zarówno
Polski jaki i Białorusi, zamieszkujących strefę przy-
graniczną.
Nie tylko znacznie ułatwiłoby to przemieszcza-
nie się ludzi z Białorusi do Polski. Przede wszystkim
problemy z pustymi przejściami granicznymi, za-
mierającym handlem przygranicznym i współpracy
społeczeństw obu wymienianych państw uległyby
rozwiązaniu. Ponadto rozwój podlaskiej turystyki
stałby się bardziej dynamiczny, a także propagowa-
na i wspierana przez Unię Europejską współpraca
transgraniczna stałaby się płynna, a co za tym idzie,
bardziej owocna. Kontakty przygraniczne między
zaprzyjaźnionymi regionami Polski, Białorusi,
Ukrainy i Rosji realizowane w ramach Europejskie-
go Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa poprzez
programy współpracy transgranicznej są jednym
z bardzo ważnych czynników międzynarodowego
dialogu prowadzącego do wzajemnego zrozumienia
i wzajemnie korzystnej współpracy.
Kwestia ta jest bardzo istotna dla coraz większej
ilości podmiotów, czemu coraz mocniejszy wyraz
dają organy samorządowe, które doskonale zdają so-
bie sprawę, jak bardzo poruszany problem jest istot-
ny dla rozwoju zarówno regionu, jaki i dobrosąsiedz-
kich stosunków między społeczeństwami Białorusi
i Polski.
Zdając sobie sprawę z powagi problemu i zaist-
niałej sytuacji, zwracam się do Pana Ministra z na-
stępującym pytaniem: Jakie działania zostały pod-
jęte w celu ułatwienia procesu wydawania wiz na
Białorusi oraz w celu umożliwienia podpisania umo-
wy o małym ruchu przygranicznym?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1367)
do ministra zdrowia
w sprawie rozliczania świadczeń
w szpitalach specjalistycznych/
wieloprofilowych/wielozakresowych
Dzisiaj gdy jednym z priorytetów rządu jest na-
prawa sytuacji w służbie zdrowia, niezwykle ważną
kwestią jest eliminacja złych rozwiązań systemu.
Przykładem takiego rozwiązania jest rozliczanie
świadczeń w szpitalach specjalistycznych/wielopro-
filowanych/wielozakresowych z Narodowym Fun-
duszem Zdrowia. Powyższy problem opiszę na przy-
kładzie Samodzielnego Publicznego Dziecięcego
Szpitala Klinicznego im. Ludwika Zamenhofa w Bia-
łymstoku.
Zgodnie z obowiązującym prawem takie szpitale
w przypadku udzielenia więcej niż jednego świad-
czenia w czasie pobytu świadczeniobiorcy w szpitalu
do rozliczenia mogą wykazywać tylko jedno świad-
czenie. Taki sposób rozliczania jest wyjątkowo nie-
korzystny dla szpitali specjalistycznych/wieloprofi-
lowanych/wielozakresowych, które świadczenia na
rzecz pacjentów wykonują kompleksowo. W takim
szpitalu dokonanie innych świadczeń zdrowotnych
odbywa się bez wypisywania pacjenta z jednego od-
działu i ponownego przyjęcia na innych oddział.
W przypadku przenoszenia pacjenta w ruchu mię-
dzyoddziałowym zgodnie z warunkami Narodowego
Funduszu Zdrowia rozliczenie nastąpi tylko za jed-
ną usługę, w jednym oddziale.
Przykładem może być rozliczenie usług wykona-
nych dla pacjenta, który był diagnozowany i leczony
z powodu niewydolności nerek, a następnie wykona-
no mu procedurę założenia cewnika w oddziale chi-
rurgii. Zgodnie z obecnymi zasadami rozliczeń,
w sytuacji Samodzielnego Publicznego Dziecięcego
Szpitala Klinicznego im. Ludwika Zamenhofa w Bia-
łymstoku, gdzie taka usługa zostanie wykonana
kompleksowo, do rozliczenia zostanie tylko przed-
stawiona procedura założenia cewnika, a odrzucona
procedura diagnozowania i leczenia pacjenta.
To jest tylko pojedynczy przykład, ale podobnych
sytuacji w szpitalu jest bardzo dużo, szczególnie w pro-
cedurach chirurgicznych, które są zazwyczaj po-
przedzone często skomplikowaną diagnostyką lub
badaniem w oddziale onkologicznym albo leczeniem
pacjenta na oddziale intensywnej terapii. Dzisiejsze
rozwiązanie powoduje, że tylko jednemu z wyżej wy-
mienionych oddziałów NFZ zapłaci za wykonane
procedury. Sytuacja obecna stwarza wrażenie, że
z punktu widzenia szpitala leczenie jest nieopłacal-
ne, gdyż w pokazanych przypadkach 2/3 kosztów le-
czenia musi pokrywać szpital.
Jeżeli powyższe czynności medyczne wykonamy
w różnych szpitalach jednoprofilowanych, wszystkie
koszty leczenia zostaną zrefundowane przez NFZ.

Jest to przykład nierównego traktowania podmio-
tów, gdyż w szpitalach wąskoprofilowanych ta sama
procedura medyczna zostanie opłacona przez NFZ,
a w szpitalu wielozakresowym nie będzie opłacona
z uwagi na refundację innej usługi wykonanej w in-
nym oddziale tego szpitala.
Kolejnym problemem, z którym spotyka się służ-
ba zdrowia w województwie podlaskim, są jedne z naj-
niższych w kraju wartości punktu rozliczeniowego
procedur medycznych. Jest to znacznym ogranicze-
niem dla szpitali specjalistycznych z powodu zmniej-
szenia ich przychodów, a poza tym pogłębienia defi-
cytu finansowego poszczególnych oddziałów w sto-
sunku do realnie ponoszonych kosztów.
Bardzo proszę szanowną Panią Minister o zain-
teresowanie się powyższym problemem oraz odpo-
wiedź na następujące pytania.
1. Czy ministerstwo dostrzega problem niespra-
wiedliwego traktowania w rozliczeniach z NFZ szpi-
tali specjalistycznych/wieloprofilowanych/wieloza-
kresowych?
2. Czy ministerstwo widzi problem nierównego
traktowania podmiotów, z którymi NFZ podpisuje
umowy?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1368)
do ministra zdrowia
w sprawie funkcjonowania ośrodków
wieloprofilowego usprawnienia dzieci
z mózgowym porażeniem dziecięcym
Codziennie w ośrodkach wieloprofilowego uspraw-
nienia dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym
tysiące dzieci korzysta z pomocy wykwalifikowa-
nych terapeutów, otrzymuje szansę na w miarę nor-
malne życie w przyszłości, a rodzice tych dzieci mają
możliwość realizowania się w pracy zawodowej. Jed-
nak często decyzje urzędników oraz nieprecyzyjne
ustawodawstwo powodują, że dobre chęci i ciężka
praca terapeutów nie mają szansy na sukces w lecze-
niu choroby. Doskonałym przykładem tego jest sy-
tuacja takiego ośrodka z Białegostoku.
Podlaskie Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom z Po-
rażeniem Mózgowym „Jasny Cel” w Białymstoku,
przy udziale pracy wielu ludzi dobrej woli, utworzyło
w 2005 r. Ośrodek Wieloprofilowego Usprawnienia
Dzieci z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym „Jasny
Cel”, który jest jedynym tego typu ośrodkiem w woj.
podlaskim. Dzieci niepełnosprawne mają zapewnio-
ną w tym ośrodku opiekę lekarską, rehabilitacyjną
75
oraz naukę. Systematyczne oraz codzienne zajęcia
w tym ośrodku stymulują ich rozwój ruchowy, umy-
słowy, emocjonalny oraz społeczny. Dzięki temu że
placówka funkcjonuje w godz. 7.30–15.30 rodzice
niepełnosprawnych dzieci mają możliwość podjęcia
pracy zawodowej bez konieczności sprawowania nad
nimi całodobowej opieki. Praca z dzieckiem z mózgo-
wym porażeniem dziecięcym nie pozwala na roz-
dzielenie funkcji zdrowotnych i rehabilitacyjnych od
stymulacji rozwoju umysłowego, emocjonalnego i spo-
łecznego. Takie dziecko wymaga nie tylko zabiegów
leczniczych, ale także nauki najprostszych czynno-
ści życiowych, takich jak: stanie, chodzenie, jedze-
nie, kontrolowanie czynności fizjologicznych. W tym
ośrodku dzieci otoczone opieką i wsparciem specjali-
stów z różnych dziedzin mają zapewnioną komplek-
sową realizację tych usług. Nie bez znaczenia jest
fakt, że przebywają w środowisku innych dzieci, a nie
są zamknięte w „zaciszu” domowym, na marginesie
życia społecznego. Dzieci z mózgowym porażeniem
dziecięcym muszą być objęte wieloletnim progra-
mem usprawnienia i edukacji. Prowadzący zajęcia
przygotowuje zadania dla każdej grupy i indywidu-
alnie dla każdego dziecka. Po realizacji serii zadań
następuje ponowna ocena dziecka i ustalenie kolej-
nych celów.
Ośrodek finansowany jest ze środków pochodzą-
cych z Narodowego Funduszu Zdrowia poprzez kon-
traktowanie świadczeń w ramach umów wielolet-
nich w rodzaju „rehabilitacja lecznicza”: w zakresie
„rehabilitacja niesklasyfikowana odrębnie”, które
oparte były na opracowanym przez stowarzyszenie
programie oraz wymogach NFZ.
W chwili obecnej Narodowy Fundusz Zdrowia,
ustalając zasady kontraktowania świadczeń na rok
2008, lokuje ośrodek w zakresie „rehabilitacja dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego” w ośrodku
dziennym. Oznacza to zmniejszenie budżetu ośrod-
ka o 50% (cena świadczenia została zmniejszona
z 90 punktów w roku 2007 do 40/50 punktów w roku
2008). Budżet został zmniejszony, mimo iż jakość
usług stale wzrasta. Z niezrozumiałych względów
przedstawiciele NFZ zakwestionowali sposób uspraw-
niania, sugerując powrót do systemu ambulatoryj-
nego, czyli od 1 do 2 godzin terapii i powrót do domu.
W leczeniu MPDz codzienny dwugodzinny system
ambulatoryjny nie daje żadnych szans na walkę
z chorobą. Dzieci, spędzając cały dzień w domu, nie
mają szansy na kontakt z innymi dziećmi, a dodat-
kowo zmuszają rodziców do pozostania w domu,
gdyż niemożliwa jest opieka nad takim dzieckiem
przez zwykłą opiekunkę, ponieważ dzieci z tą choro-
bą wymagają wykwalifikowanej opieki.
Taka decyzja prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia pozbawia pewną grupę ludzi możliwości
pełnej terapii i dostępu do świadczeń medycznych,
godzi w potrzeby terapeutyczne dzieci oraz w inte-
res rodziców, pozbawiając ich możliwości podjęcia
pracy zawodowej. Polska jako sygnatariusz Karty
Praw Osób Niepełnosprawnych powinna w sposób
76
szczególny dbać o osoby niepełnosprawne. Powyższe
działania pokazują, iż takie osoby są odstawiane na
margines społeczeństwa i traktowane bez należytej
im opieki.
Zwracam się do Pani Minister z prośba o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Czy aktualnie ministerstwo prowadzi w tej
sprawie jakieś działania?
2. Czy w planach ministerstwa jest przygotowa-
nie w przyszłości projektu zmiany ustawy o zakła-
dach opieki zdrowotnej, który wzmocni pozycję
ośrodków wieloprofilowego usprawnienia dzieci
z mózgowym porażeniem dziecięcym?
3. Czy nie powinno być właściwym w świetle
przedstawionego problemu objęcie takich ośrodków
szczegółowym ustawodawstwem?
Będę wdzięczny za udzielenie odpowiedzi na po-
wyższe pytania oraz zainteresowanie się przedsta-
wionym problemem.
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1369)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie ujednolicenia i ułatwienia
procedur wydawania wiz na Białoruś
Szanowny Panie Ministrze! Wraz z wejściem Pol-
ski do grupy Schengen, pojawiło się wiele niejasno-
ści związanych z procedurą przyznawania wiz,
zwłaszcza grupie licznych przedsiębiorców, którzy
od wielu lat współpracują z naszym wschodnim są-
siadem. Kwestia niejasności dotyczy zaproszeń za-
twierdzanych przez wojewodę. Nie ma wymogu po-
siadania takowego zaproszenia, aczkolwiek staje się
to praktyką ze względu na brak konkretnej informa-
cji w tej sprawie. Jest to duże utrudnienie dla przed-
siębiorców, gdyż wojewoda ma miesiąc czasu na wy-
danie zaproszenia, a w kontaktach handlowych
okres realizacji danego zamówienia handlowego nie-
kiedy wynosi kilka dni. Przeprowadziłem rozmowę
z wojewodą podlaskim panem Maciejem Żywno, któ-
ry podobnie jak ja uważa, iż w przypadku przedsię-
biorców wymóg posiadania zaproszenia zatwierdzo-
nego przez wojewodę jest jak najbardziej zbędny.
Istotna w przypadku wiz dla przedsiębiorców wyda-
je się być przejrzystość informacji, która ułatwi cały
proces przyznawania wiz i współpracę handlową po-
między podmiotami. Brak sprecyzowanych przepi-
sów powoduje wydłużenie procedury oczekiwania
przedsiębiorców na wizę, co w kontaktach gospodar-
czych jest niekiedy zgubne dla firmy.
Zdając sobie sprawę z powagi problemu i zaistnia-
łej sytuacji, zwracam się do Pana Ministra z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie:
Czy istnieje możliwość konkretyzacji przepisów
odnośnie przyznawania wiz dla przedsiębiorców, ja-
sno precyzujących zakres wymaganych dokumen-
tów z uwzględnieniem informacji, iż nie istnieje wy-
móg posiadania zaproszenia zatwierdzanego przez
wojewodę?
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1370)
do ministra gospodarki
w sprawie zarządzania rezerwami
żywności gromadzonymi przez Agencję
Rezerw Materiałowych
Obowiązkiem Agencji Rezerw Materiałowych
jest gromadzenie strategicznych zapasów żywności,
leków i paliw na wypadek wystąpienia klęsk żywio-
łowych. Specjaliści twierdzą, że zapasy te powinny
wystarczyć na minimum 30 dni.
Jednak duży niepokój budzą informacje o syste-
matycznym wyprzedawaniu rezerw żywności w okre-
sie ostatnich 4 lat w celu zdobycia środków na utrzy-
manie agencji i przechowywanie leków oraz paliw.
Prawdą jest, iż od 2004 r. ARM nie dostaje pieniędzy
na swoją działalność (ok. 200 mln zł). W tegorocz-
nym budżecie zabezpieczono wprawdzie 150 mln zł
dotacji, ale tylko na zakup paliw. ARM nie może pro-
wadzić działalności komercyjnej, w związku z tym
ratuje się, wyprzedając strategiczne zapasy żywno-
ści. W przypadku zniszczenia upraw na skutek
np. powodzi rolnicy nie będą mogli liczyć na pomoc
porównywalną z tą z 1997 r. czy 2001 r.
Mając na uwadze bezpieczeństwo kraju oraz
zobowiązania zawarte w stosownym rozporządze-
niu Rady Ministrów, zwracam się do Pana Pre-
miera z uprzejmą prośbą o odpowiedź na następu-
jące pytania:
1. Kiedy i w jaki sposób strategiczne rezerwy
żywności zostaną uzupełnione?
2. W jaki sposób rząd zamierza rozwiązać pro-
blem związany z finansowaniem przez Agencję Re-
zerw Materiałowych swojej działalności i przecho-
wywania pozostałych rezerw, tj. paliw i leków?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 5 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1371)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie dopisania Chorzowa i Krakowa
do listy miast organizatorów Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! Stadion Śląski, usy-
tuowany w Wojewódzkim Parku Kultury i Wypo-
czynku w Chorzowie, to największy tego typu obiekt
sportowy w Polsce. Otwarty 22 lipca 1956 r., zapisał
się złotymi zgłoskami w historii polskiego sportu.
To na tym stadionie drużyna Kazimierza Górskie-
go, pokonując Anglię (6 czerwca 1973 r.) i Walię (26
września 1973 r.), rozpoczęła wspaniałą serię zakoń-
czoną zdobyciem trzeciego miejsca w mistrzostwach
świata w RFN w 1974 r. Tu również podopieczni An-
toniego Piechniczka zapewnili sobie awans do fina-
łów mistrzostw świata w 1986 r. w Meksyku. Ponad-
totrzykrotnie Polacy pieczętowali na nim awans do
mundiali: w 1977 r., 1985 r. i 2001 r.
W swojej przebogatej historii Stadion Śląski go-
ścił wiele gwiazd światowej i europejskiej piłki.
Wśród nich byli m.in. Jaszyn, Pele, Di Stefano,
Cruyff czy Bobby Carlton. Do tego dochodzi oczywi-
ście cała plejada polskich sław piłkarskich z Lubań-
skim, Deyną, Lato, Szarmachem, Tomaszewskim,
Bońkiem…
Wiele wspaniałych wspomnień związanych ze
Stadionem Śląskim mają także kibice żużla. Aż
sześć raz odbywały się tu światowe finały indywidu-
alne, drużynowe i par. W 1973 r. na torze tego sta-
dionu polski żużlowiec Jerzy Szczakiel zdobył złoty
medal w indywidualnych mistrzostwach świata.
Warto pamiętać, że oprócz imprez piłkarskich
i żużlowych mnóstwo emocji dostarczyli również ki-
bicom lekkoatleci i kolarze. Obiekt gościł zresztą nie
tylko sportowców, odbywały się na nim wielkie im-
prezy artystyczne. W ostatnim czasie stadion stał
się miejscem organizacji koncertów rockowych. Kon-
certy zespołów AC/DC i The Rolling Stones były
prawdziwą ucztą dla fanów tej muzyki.
Od 1993 r. Stadion Śląski jest oficjalnie Stadio-
nem Narodowym. Obecnie jest on na liście rezerwo-
wej Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012.
W związku z powyższym proszę Pana Mirosława
Drzewieckiego, ministra sportu, o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Jakie działania podjął polski rząd w sprawie
organizowania Euro 2012 na 6 stadionach?
2. Co było przyczyną niezaproszenia przedsta-
wicieli Chorzowa i Krakowa na prezentację, która
odbyła się w lutym 2008 r. w Urzędzie Rady Mini-
strów?
3. Dlaczego w Komitecie Organizacyjnym Euro
2012 przy premierze RP zostało powołanych tylko
4 prezydentów miast?
4. Czy działania wymienione w pkt 2 i 3 nie
osłabią pozycji Chorzowa i Krakowa w negocjacjach
77
z UEFA w sprawie organizacji Euro 2012 na 12
stadionach?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Janik
Rybnik, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1372)
do ministra gospodarki
w sprawie błędnych decyzji ZUS
dotyczących przyznania ekwiwalentu
pieniężnego z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla
W poprzednich wystąpieniach do Pana Premiera
w sprawie przyznawania ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla zwracałem uwagę
na procedurę przyznawania świadczenia i osoby wyłą-
czone z grona uprawnionych z powodu nieobjęcia ich
układem zbiorowym pracy z dnia 21 grudnia 1991 r.
Poniżej przedstawiam kolejny problem dotyczą-
cy wypłat ekwiwalentu pieniężnego. Zdarzyło się,
iż dana osoba złożyła stosowny wniosek o wypłatę
świadczenia za 2002 r. i w prawidłowym terminie
otrzymała ekwiwalent. Następnie złożyła kolejny za
2003 r. Ogromnym zaskoczeniem było otrzymanie
decyzji odmownej z adnotacją, iż nie jest osobą
uprawnioną do otrzymywania świadczenia. Dodat-
kowo pojawiła się obawa związana z ewentualną ko-
niecznością zwrotu wypłaconego ekwiwalentu oraz
poczucie krzywdy osoby składającej wniosek.
Mając na uwadze przedstawione powyżej infor-
macje, zwracam się do Pana Premiera z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytanie: Czy zo-
stanie podjęta interwencja w celu usprawnienia pro-
cedury weryfikacyjnej składanych wniosków?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 6 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1373)
do ministra gospodarki
w sprawie ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych
Szanowny Panie Ministrze! 1 stycznia 2002 r.
w wyniku nowelizacji ustawy o dostosowaniu gór-
78
nictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w wa-
runkach gospodarki rynkowej oraz szczegółowych
uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych emery-
ci i renciści z przedsiębiorstw robót górniczych utra-
cili możliwość otrzymywania ekwiwalentu pienięż-
nego wypłacanego ze środków budżetowych. Zmia-
ny zostały wprowadzone ustawą z dnia 21 grudnia
2001 r. o zmianie ustaw: o Bankowym Funduszu
Gwarancyjnym, Prawo energetyczne, o partiach po-
litycznych, o dostosowaniu górnictwa węgla kamien-
nego do funkcjonowania w warunkach gospodarki
rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach i zada-
niach gmin górniczych (Dz. U. Nr 154, poz. 1802)
celem zmniejszenia kosztów reformy górnictwa wę-
gla kamiennego. Reformą tą zostali objęci tylko
uprawnieni z kopalń całkowicie likwidowanych.
12 grudnia 2005 r. Trybunał Konstytucyjny za-
kwestionował powyższą nowelizację (sygn. akt SK
20/04; Dz. U. Nr 250, poz. 2117) i orzekł, iż jest ona
niezgodna z art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031) była realizacją wy-
roku Trybunału Konstytucyjnego i miała przywró-
cić uprawnienie odebrane pracownikom przedsię-
biorstw robót górniczych.
Wnioski o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego z ty-
tułu prawa do bezpłatnego węgla złożyło prawie
12 tys. osób, niestety większość z nich mimo speł-
niania warunków określonych przez ustawę otrzy-
mała decyzje odmowne. Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych jako powód nieprzyznania świadczenia
wskazuje na „niezłożenie dokumentu potwierdzają-
cego uprawnienia do bezpłatnego węgla w naturze”.
Z wyjaśnień, które uprawnieni otrzymywali w regio-
nalnych oddziałach ZUS-u, wynika, że art. 7 ust. 3
ustawy, mówiący, iż: „Do wniosku, o którym mowa
w ust. 2, należy dołączyć dokument potwierdzający
uprawnienie do ekwiwalentu i określający jego wy-
sokości…”, został błędnie sformułowany, gdyż w związ-
ku z całkowitą likwidacją przedsiębiorstw robót gór-
niczych nie istnieje możliwość przedstawienia aktu-
alnych dokumentów potwierdzających przedmioto-
we uprawnienie. Jednocześnie dokonana przez Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych interpretacja przepi-
sów ustawy nie pozwala uznać znajdujących się w ar-
chiwach bądź w posiadaniu osób uprawnionych do-
kumentów pracowniczych (takich jak świadectwa
pracy, listy płac z wyszczególnionymi wypłatami
ekwiwalentu itp.) za spełniające wymagania zawar-
te w art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
Ponadto uprawnieni wielokrotnie zwracali uwa-
gę na niesprawiedliwy harmonogram wypłat za-
warty w art. 7 ust. 7, zgodnie z którym zaległe wy-
płaty za lata 2002–2008 będą wypłacane w ratach
do 2011 r., a nie jako jednorazowa wypłata zale-
głych środków.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o odpowiedź na następujące pytania:
Czy Ministerstwo Gospodarki planuje noweliza-
cję ustawy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych, a w szczególności art. 7 ust. 3 i 7, aby zreali-
zować świadczenia na rzecz byłych pracowników
przedsiębiorstw robót górniczych?
Czy Ministerstwo Gospodarki planuje konsulta-
cje z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych w celu
ustalenia nieprawidłowości w ustawie z dnia 6 lipca
2007 r. lub wspólnej interpretacji przepisów powyż-
szej ustawy?
Z poważaniem
Poseł Marek Wójcik
Katowice, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1374)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie następstw decyzji sędzi
Barbary Piwnik, dotyczącej zwolnienia
z aresztu członków gangu obcinaczy palców
Szanowny Panie Ministrze! W grudniu ubiegłego
roku sędzia Barbara Piwnik podjęła decyzję o uchy-
leniu aresztu tymczasowego wobec kilku członków
tzw. gangu obcinaczy palców działającego w latach
2003–2005. Pani sędzia uzasadniała swoją decyzję
brakiem podstaw do dalszego aresztu wobec zatrzy-
manych ze względu na zaawansowanie postępowa-
nia procesowego. Decyzja sądu o wypuszczeniu na
wolność niebezpiecznych przestępców była ogrom-
nym zaskoczeniem dla poszkodowanych i ich rodzin,
a także dla policjantów, którzy brali udział w postę-
powaniu przygotowawczym. Niestety następstwem
takiej, a nie innej decyzji pani sędzi Piwnik był atak
na funkcjonariuszy Policji, jakiego dopuściło się
dwóch zwolnionych przestępców, którzy po przesłu-
chaniu w sprawie pobicia policjantów zostali zwol-
nieni. Działo się to zaledwie kilka dni po wypuszcze-
niu ich na wolność. Należy zadać pytanie: Czy jedy-
ną przesłanką, jaką kierowała się sędzia Piwnik, był
brak możliwości mataczenia i wpływania na świad-
ków przez oskarżonych? Czy fakt, że postępowanie
dotyczy grupy bezwzględnych przestępców, którzy
są winni trzech zabójstw oraz co najmniej 20 upro-
wadzeń w celu uzyskania okupu, którzy dla osią-
gnięcia swoich celów nie wahali się w brutalny spo-
sób okaleczać swoje ofiary i w wyniku swojej kidna-
perskiej działalności wyłudzili co najmniej 20 mln zł,
dla pani sędzi był zbyt błahym argumentem dla po-
zostawienia oskarżonych w więzieniu?

Opisane wyżej zdarzenia budzą uzasadniony nie-
pokój wśród społeczeństwa, które ma uzasadnione
podstawy, by negatywnie oceniać niektóre kontrower-
syjne decyzje polskiego wymiaru sprawiedliwości.
Nie kwestionując niezawisłości funkcjonujących
w naszej rzeczywistości sądów, należy zadać równo-
cześnie pytanie, w jakim wymiarze niezawisłość
w podejmowaniu decyzji przez sędziów powinna być
realizowana. W świetle nie tylko poruszonej przeze
mnie konkretnej sytuacji, ale także innych wyda-
nych wcześniej kontrowersyjnych decyzji sędziow-
skich otwarty pozostaje problem ponoszenia przez
sędziów odpowiedzialności za ich błędne orzeczenia,
które w konsekwencji mogą zagrażać bezpieczeń-
stwu obywateli.
Panie Ministrze, proszę o udzielenie odpowiedzi:
— Jaka jest ocena resortu sprawiedliwości decy-
zji sędzi Piwnik w sprawie wypuszczenia na wolność
członków gangu obcinaczy palców w świetle konse-
kwencji, jakie pociągnęła ona za sobą?
— Czy Ministerstwo Sprawiedliwości przygoto-
wuje konkretne rozwiązania, które w przyszłości za-
pobiegną wypuszczaniu na wolność niebezpiecznych
przestępców stanowiących realne zagrożenia dla po-
rządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1375)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie Euroregionu Puszcza Białowieska
Samorządy zrzeszone w Euroregionie Puszcza
Białowieska są głęboko zaniepokojone utrudnienia-
mi w rozwoju współpracy transgranicznej z tworzą-
cymi euroregion rejonami przygranicznymi Repu-
bliki Białoruś, które wynikają z realizacji przez Pol-
skę postanowień z Schengen.
Umowa o ruchu osobowym zawarta między rzą-
dami Rzeczypospolitej Polskiej i Republiką Białoruś
nie przewiduje możliwości wydawania wielokrot-
nych wiz długoterminowych i zwolnienia z opłat
konsularnych zarówno dla osób zasiadających we
władzach euroregionu i organizujących współpracę
transgraniczną, jak też dla osób zarządzających
wspólnymi projektami transgranicznymi realizowa-
nymi w ramach programów Unii Europejskiej. Sy-
tuacja ta utrudnia, a często wręcz uniemożliwia re-
alizację podstawowych zadań euroregionów działa-
jących na polsko-białoruskiej granicy.
Innym faktem budzącym niepokój jest wyraźny
spadek o ok. 40% ruchu osobowego na granicy pol-
79
sko-białoruskiej w porównaniu z przełomem lat
2006/2007. Niemal zupełnie zamarł ruch na wybu-
dowanym ze środków unijnych przejściu granicz-
nym Grudki–Piererow w Puszczy Białowieskiej. Tak
drastyczne zahamowanie ruchu granicznego powo-
duje trudne do oszacowania straty ekonomiczne i spo-
łeczne w rejonach przygranicznych.
W takiej sytuacji wskazane byłoby jak najszybsze
negocjowanie i wprowadzenie w życie umowy o tzw.
małym ruchu granicznym. Zastosowanie takiego
rozwiązania przewidzianego w prawie Unii Europej-
skiej w polsko-białoruskim obszarze przygranicz-
nym rozwiązałoby wiele problemów. Uproszczenie
w ruchu osobowym na granicy polsko-białoruskiej
wpłynęłoby korzystnie także na rozwój turystyki
transgranicznej, która jest ważnym elementem stra-
tegii rozwoju woj. podlaskiego, a dla wielu przygra-
nicznych samorządów jest szansą na aktywizajcę
gospodarczą.
Dlatego też zwracam się z prośbą o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy zostały podjęte jakiekolwiek działania
zmierzające do wykorzystania możliwości wprowa-
dzenia umowy o tzw. małym ruchu granicznym
przewidzianej prawem Unii Europejskiej?
2. Czy przewidywane są jakiekolwiek uregulowa-
nia mające na celu ułatwienie Polakom, jak również
osobom pochodzenia polskiego zamieszkującym na
Białorusi czy Ukrainie możliwości wjazdu na teren
Rzeczypospolitej Polskiej?
3. Czy istnieje szansa wprowadzenia do umowy
o ruchu osobowym, zawartej między rządami Rze-
czypospolitej Polskiej a Republiką Białoruś, aneksu
dotyczącego możliwości wydawania wielokrotnych
wiz długoterminowych i zwolnienia z opłat konsu-
larnych dla osób zasiadających we władzach eurore-
gionu, jak też osób zarządzających wspólnymi pro-
jektami transgranicznymi realizowanymi w ramach
programów Unii Europejskiej?
Z poważaniem
Poseł Damian Raczkowski
Białystok, dnia 4 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1376)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie projektów przygotowywanych
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W wyniku rewizji pro-
jektów przygotowanych w ramach programu „Infra-
struktura i środowisko” w woj. podlaskim, dokona-
nej przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego,
80
znacznie zmniejszono liczbę projektów uważanych
za „strategiczne”. Projekty „strategiczne” są dofi-
nansowane przez Unię Europejską. Projekty „nie-
strategiczne” mogą ubiegać się o dofinansowanie
Unii Europejskiej na podstawie konkursów. Jednak-
że sam udział w konkursie nie gwarantuje dofinan-
sowania, a wiąże się z poważnymi nakładami pie-
niężnymi, na które nie każda gmina jest sobie w sta-
nie pozwolić. Na ogłoszonej ostatecznej wersji pro-
gramu „Infrastruktura i środowisko” liczbę plano-
wanych strategicznych przedsięwzięć w woj. podla-
skim zredukowano z dwudziestu dwóch do jednego.
Dlatego też zwracam się z prośbą o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Na jakiej podstawie Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonuje oceny projektów?
2. Jakie warunki musi spełniać projekt, aby uzna-
no go za „strategiczny”?
Z poważaniem
Poseł Damian Raczkowski
Białystok, dnia 8 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1377)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie terminu naboru wniosków
do programu „Promesa ministra kultury
i dziedzictwa narodowego”
Szanowny Panie Ministrze! Program „Promesa
ministra kultury i dziedzictwa narodowego” ma na
celu dofinansowanie projektów z zakresu kultury
realizowanych w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” 2007–2013, regional-
nych programów operacyjnych 2007–2013, Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”, Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013, progra-
mów Europejskiej Współpracy Transgranicznej,
Funduszu Wymiany Kulturalnej w ramach Mecha-
nizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospo-
darczego i Norweskiego Mechanizmu Finansowego
oraz Programu Kultur 2007–2013.
Nabór projektów do programu „Promesa
MKiDN” odbywa się w dwóch terminach, do 31 stycz-
nia i 31 maja. Zgodnie z zasadami naboru wniosków
ogłoszonymi przez ministra kultury i dziedzictwa
narodowego wnioski muszą być złożone wraz z wnio-
skiem o dofinansowanie do któregoś z ww. pro-
gramów.
W przypadku województwa lubelskiego poszcze-
gólne gminy mogą pozyskiwać środki na projekty
z zakresu kultury przede wszystkim w ramach re-
gionalnego programu operacyjnego, jednak nabór
projektów do RPO z zakresu kultury planowany jest
na luty 2008 r. Jeśli środki przeznaczone na pro-
gram MKiDN zostaną, zgodnie z zasadami wyboru
wniosków, rozdzielone w pierwszym terminie nabo-
ru, to gminy województwa lubelskiego zostaną po-
zbawione możliwości uzyskania funduszy z powyż-
szego programu.
Szanowny Panie Ministrze, w związku z powyż-
szym proszę o informację, czy istnieje możliwość ta-
kiego dostosowania zasad naboru projektów, by
wszyscy potencjalni beneficjenci, w tym w szczegól-
ności z województwa lubelskiego, mieli możliwość
uzyskania dostępu do środków z programu „Prome-
sa MKiDN”.
Z poważaniem
Poseł Włodzimierz Karpiński
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1378)
do ministra infrastruktury
w sprawie odbioru TVP Kraków
na terenie zachodniej Małopolski
1 stycznia 1999 r. weszła w życie reforma admi-
nistracyjna kraju, która spowodowała, iż część gmin
z byłego woj. katowickiego znalazła się w obrębie no-
wego woj. małopolskiego. Ta decyzja spowodowała
dla mieszkańców nie tylko zmianę siedziby woje-
wództwa, ale także zmianę właściwej terytorialnie
telewizji regionalnej z TVP Katowice na TVP Kra-
ków. Tymczasem już od 9 lat część mieszkańców za-
chodniej Małopolski z gmin powiatu olkuskiego
(gminy Olkusz, Wolbrom, Bukowno, Bolesław, Klu-
cze) oraz gminy powiatu chrzanowskiego i oświę-
cimskiego nie ma możliwości technicznych odbioru
z nadajnika naziemnego trzeciego programu regio-
nalnego TVP Kraków. Sytuacja ta spowodowała, że
kilkaset tysięcy mieszkańców zostało pozbawionych
możliwości odbioru krakowskiej „trójki”, a przez to
podstawowych informacji politycznych, gospodar-
czych, kulturalnych i społecznych z regionu.
W tej sprawie wielokrotnie podejmowane były
różnego rodzaju działania przez parlamentarzystów,
władze wojewódzkie i samorządowe. Nadzieją dla
mieszkańców tej części Małopolski była decyzja pre-
zesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, który
w dniu 25 stycznia 2007 r. wydał decyzje rezerwa-
cyjną 42 kanału dla TVP 3 Kraków (nr dec. DZC-
-WTV-5156-67/06 7) na obiekt nadawczy Katowice-
-Kosztowy.
Dzięki tym uregulowaniom wydanym przez
Urząd Komunikacji Elektronicznej w porozumieniu
z prezesem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji

wspomniani mieszkańcy zachodniej Małopolski na
kanale 42 otrzymaliby możliwość odbioru telewizji
regionalnej właściwej terytorialnie. Zgodnie z usta-
leniami, od dnia 31 grudnia 2007 r. miała rozpocząć
się retransmisja programu trzeciego TVP Kraków
poprzez nadajnik na obiekcie Katowice-Kosztowy.
Niestety, pomimo wcześniejszych zapewnień, do
dnia dzisiejszego mieszkańcy zachodniej Małopolski
dalej nie mogą oglądać TVP Kraków poprzez nadaj-
nik naziemny.
Szanowny Panie Ministrze! Bardzo proszę o od-
powiedź na poniższe pytania:
1. Dlaczego do dziś decyzja Urzędu Komunikacji
Elektronicznej o rezerwacji kanału 42 i retransmisji
TVP Kraków poprzez nadajnik Katowice-Kosztowy
nie została wprowadzona w życie?
2. Czy mieszkańcy zachodniej Małopolski z po-
wiatów olkuskiego, chrzanowskiego i oświęcimskie-
go będą mieli możliwość odbioru TVP Kraków?
3. Kiedy zostanie ostatecznie rozwiązany pro-
blem odbioru TVP Kraków dla mieszkańców za-
chodniej Małopolski?
Z poważaniem
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1379)
do ministra infrastruktury
w sprawie zakresu podmiotowego
obowiązującej ustawy o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa z dnia 25 lip-
ca 2005 r. o przekształcaniu prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności uprawnia tylko oso-
by fizyczne będące właścicielami mieszkań, garaży
do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności. Wyłączone są z tego osoby praw-
ne. Szczególnie dotkliwe jest to dla tych podmiotów,
które przez wiele lat prowadzą działalność gospo-
darczą na bazie nieruchomości, do których posiada-
ją prawo wieczystego użytkowania.
Rosnąca wartość gruntów powoduje bardzo duży
wzrost opłat z tytułu użytkowania wieczystego, co
pogarsza sytuację podmiotów gospodarczych, szcze-
gólnie prowadzących działalność sezonową,
np. ośrodki wczasowe.
W istotnej części te podmioty to spółdzielnie.
Może to prowadzić do upadku wielu podmiotów go-
spodarczych.
81
1. Czy resort rozważa wniesienie inicjatywy usta-
wodawczej zmieniającej użytkowanie wieczyste w pra-
wo własności dla podmiotów gospodarczych?
2. Czy w ocenie Pana Ministra przedstawiona
sprawa mieści się w zakresie programu odbiurokra-
tyzowania gospodarki i wprowadzenia ułatwień
w prowadzeniu działalności gospodarczej?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1380)
do ministra finansów
w sprawie nowych zasad przekazywania
1% podatku na organizacje
pożytku publicznego w 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do
mojej interpelacji z dnia 20 listopada 2007 r. w spra-
wie wprowadzenia nowych zasad rozliczania 1% po-
datku na organizacje pożytku publicznego pragnę
podziękować za udzieloną mi odpowiedź zawierającą
komunikat Ministerstwa Finansów w przedmioto-
wej sprawie.
Jednocześnie informuję, iż z uzyskanych przeze
mnie informacji wynika, że zastosowanie przyjętego
doraźnie rozwiązania pozwalającego podatnikowi
wskazać cel szczegółowy przy wykorzystaniu rubry-
ki „inne informacje, w tym ułatwiające kontakt z po-
datnikiem” w zeznaniu podatkowym w praktyce
sprawia wiele trudności. Pracownicy regionalnych
urzędów skarbowych przyznają, że system kompu-
terowy nie jest w stanie zbierać danych z pola „inne
informacje”, a zrobienie tego ręcznie jest w zasadzie
niemożliwe ze względu na ograniczoną liczbę osób
obsługujących zeznania.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pyta-
nie: Czy planowane jest przyjęcie systemowych roz-
wiązań porządkujących obecną sytuację i niwelują-
cych ww. problemy z rozliczaniem 1% podatku na
OPP w przyszłym roku?
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 12 lutego 2008 r.
82
Interpelacja
(nr 1381)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zawarcia umowy
z zakresu stosunków polsko-ukraińskich
o ubezpieczeniu społecznym, umożliwiającej
transfer świadczeń emerytalno-rentowych
osobom zamieszkującym na terytorium
drugiego państwa
Panie Premierze! Do czasu rozpadu ZSRR, tj. do
grudnia 1991 r., w stosunkach polsko-radzieckich
obowiązywało porozumienie zawarte w 1960 r. na
szczeblu właściwych ministrów PRL i ZSRR w for-
mie wymiany listów, które stanowiło podstawę do
wzajemnego przekazywania świadczeń emerytal-
no-rentowych dla osób zamieszkałych na teryto-
rium Polski i na terytorium ZSRR, w tym obecnej
Ukrainy. Porozumienie zawarte w 1993 r. między
Zakładem Ubezpieczeń Społecznych a instytucją
ukraińską uregulowało jedynie sposób dalszej wy-
płaty świadczeń emerytalno-rentowych – na zasa-
dzie zachowania praw nabytych – w odniesieniu do
świadczeń transferowanych osobom zamieszkałym
na terytorium drugiego państwa przed rozpadem
ZSRR na podstawie ww. porozumienia rządowego
z 1960 r.
Dotychczas nie została zawarta umowa między
Polską a krajami byłego ZSRR (w tym z Ukrainą)
dotycząca wzajemnego uznawania okresów ubezpie-
czenia przy ustalaniu prawa do świadczeń, a tym sa-
mym uwzględnienia okresów pracy za granicą Pol-
ski – również w odniesieniu do osób, które przed
przesiedleniem się do Polski pobierały już świadcze-
nia lub miały wypracowane emerytury, ale jeszcze
nieprzyznane z powodu nieosiągnięcia wieku eme-
rytalnego. Osoby, które mieszkały i pracowały na
Ukrainie przed 1991 r., mające wypracowane tam
emerytury, ale jeszcze nieprzyznane z powodu wie-
ku emerytalnego, a które od 20 lat mieszkają w Pol-
sce, nie mogą uzyskać tej emerytury z powodu bra-
ku stosownych uregulowań prawnych między Pol-
ską a Ukrainą.
Do biura poselskiego wpływają w tej sprawie
liczne prośby o interwencję. Czy kwestia powyższa,
poruszona przeze mnie, jest przedmiotem zaintere-
sowania rządu RP? Czy i kiedy rząd RP podejmie
stosowne starania o zawarcie potrzebnej umowy
z Ukrainą?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1382)
do ministra obrony narodowej
w sprawie perspektyw rozwoju
jednostek wojska polskiego na terenie
wschodniej Polski, w szczególności
przyszłości 18. Batalionu Obrony
Terytorialnej w Białymstoku
Szanowny Panie Ministrze! Od wielu lat jeste-
śmy świadkami procesu reformy polskich sił zbroj-
nych. Jest to reforma, która uwzględnia aspekt mo-
dernizacji jakościowej jak i ilościowej oraz, co szcze-
gólnie istotne, obejmuje istotne zmiany w dyslokacji
jednostek wojskowych. Te ostatnie zmiany są szcze-
gólnie istotne nie tylko z wojskowego punktu widze-
nia, ale, co równie istotne, są bardzo ważne ze spo-
łecznego punktu widzenia.
W ostatnim czasie na licznych spotkaniach z wy-
borcami z Białegostoku otrzymuję pytania dotyczą-
ce perspektyw rozwoju jednostki wojska polskiego
w Białymstoku, a w szczególności co do przyszłości
18. Batalionu Obrony Terytorialnej w Białymstoku.
W związku z bezspornym faktem, że ewentualne po-
większenie jednostki wojskowej w Białymstoku jest
społecznie korzystne z wielu względów, np. powsta-
nia nowych miejsc pracy (w kontekście zbliżającej
się profesjonalizacji i pełnego uzawodowienia armii),
możliwości obsługi jednostki, konieczności budowy
nowych mieszkań, rozbudowy infrastruktury, no-
wych inwestycji okołowojskowych, zapewnienia
komfortu pracy i wypoczynku kadrze wojskowej,
większego zainteresowania służbą wojskową miesz-
kańców Podlasia, a poza tym nawiąże to do tradycji
stacjonowania w Białymstoku dużych jednostek
wojskowych, sięgających II RP. Zwracam się do Pana
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
— co zamierza Pan uczynić w celu powiększenia
jednostki wojskowej w Białymstoku,
— kiedy może to nastąpić,
— na jakim etapie są prace tej sprawy dotyczące,
— czy prawdą jest, że planowana jest całkowita
likwidacja jednostki wojskowej w Białymstoku,
— jeżeli tak, to jakie względy za tym przemawiają,
— czy istnieje plan rozwoju jednostek wojsko-
wych na terenach wschodnich RP,
— jakie przesłanki i kryteria przesądzają o decy-
zjach w podobnych sprawach.
Z wyrazami należytego szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 14 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1383)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie luki w systemie prawnym
po zakwestionowaniu przez Trybunał
Konstytucyjny brzmienia art. 29 ust. 1
ustawy o emeryturach i rentach z FUS
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonej interpelacji:
Do mojego biura poselskiego wpłynęła kore-
spondencja odnosząca się do sytuacji prawnej męż-
czyzn, którzy ukończyli 60 lat i mają co najmniej
35-letni staż ubezpieczeniowy (okres składkowy
i nieskładkowy). Obecny stan prawny, po uznaniu
art. 29 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS za niezgodny z konstytucją (wyrok TK z 23
października 2007 r., sygn. akt P/10/07), przedsta-
wia się w ten sposób, iż na podstawie ww. ustawy
oddziały ZUS nagminnie odmawiają wypłaty
świadczeń, co skutkuje pozwami kierowanymi do
sądów powszechnych przez mężczyzn dochodzą-
cych swoich roszczeń. Obecnie, na skutek niejed-
noznaczności przepisów, zapadają wyroki różnego
rodzaju, które uwarunkowane są nie względami
merytorycznymi, ale przyjętą w danym sądzie re-
gułą orzecznictwa, co przynosi efekt w postaci wy-
roku odmawiającego przyznania świadczeń, który
zapada np. w Opolu, a jednocześnie w Łodzi w spra-
wie o takim samym stanie faktycznym zapada wy-
rok świadczenie przyznający. Sytuacja taka nara-
ża na szwank wszystkie zainteresowane podmio-
ty, czyli mężczyzn ubiegających się o przyznanie
wcześniejszych emerytur, ZUS, a także powagę
polskiego systemu prawnego.
Wprawdzie TK wyznaczył ustawodawcy czas
do 30 października 2008 r. na zmianę stosowne-
go zapisu, niemniej jednak mamy tu do czynienia
z problemem dotykającym pewnej licznej grupy
obywateli i ze względu na tę okoliczność nie moż-
na dopuścić do przedłużających się prac legisla-
cyjnych.
W tym zakresie składam interpelacje poselską:
1. Pani Minister, w jakim stopniu zaawanso-
wane są prace zmieniające obecne brzmienie tej
ustawy?
2. Jakie zamierza Pani podjąć działania w celu
przyspieszenia trwających obecnie prac nad brzmie-
niem ustawy?
3. Czy w razie niepowodzenia obecnego projek-
tu ustawy dysponuje Pani szybką możliwością
stworzenia własnego projektu bądź takiego prze-
redagowania brzmienia budzących kontrowersję
zapisów, aby ustawa stanowiła jednolity akt praw-
ny niebudzący kontrowersji zarówno pośród zain-
teresowanych, jak i kontrowersji ogólnospołecz-
83
nych, a także by jej zapisy nie zostały zakwestio-
nowane przez TK?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1384)
do ministra zdrowia
w sprawie podziału środków NFZ
dla Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ w Rzeszowie
W planie finansowym Narodowego Funduszu
Zdrowia w roku 2007 na województwo podkarpac-
kie przeznaczono ok. 891 mln zł, z czego na płace
przypadało 114 mln zł, tak więc na wykup świad-
czeń przyznano ok. 777 mln zł.
W roku 2008 plan finansowy po korekcie wpro-
wadzonej zarządzeniem nr 7/2008/DEF prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia z dnia 29 stycznia
2008 r. w sprawie uruchomienia rezerwy ogólnej
uwzględnionej w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia na 2008 r. na lecznictwo szpital-
ne zakłada kwotę ok. 982 mln zł, z czego 132 mln zł
przeznacza się na płace, a ok. 111 mln zł na finanso-
wanie świadczeń medycznych na terenie innych wo-
jewództw (zadanie nie było finansowane w ub. r.).
Tak więc realne nakłady na wykup świadczeń w za-
kresie lecznictwa szpitalnego w roku 2008 wyniosą
736 mln zł i są niższe o ok. 41 mln zł w stosunku do
roku ubiegłego. Powoduje to, że w planie finanso-
wym Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
nakłady na lecznictwo szpitalne w 2008 r. wynoszą
ok. 94% w porównaniu z rokiem poprzednim.
Taki podział środków wynika z rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w spra-
wie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środ-
ków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Na-
rodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na
finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubez-
pieczonych i powoduje, że w województwie podkar-
packim nakłady na jednego ubezpieczonego są naj-
niższe w Polsce i wynoszą nieco ponad 1000 zł rocz-
nie, podczas gdy średnia krajowa na jednego ubez-
pieczonego wynosi 1164 zł rocznie. Celem osiągnię-
cia wskaźnika średniej krajowej należałoby zwięk-
szyć nakłady na ochronę zdrowia w województwie
podkarpackim o kwotę ponad 300 mln zł.
Zaniżenie nakładów na ochronę zdrowia w woje-
wództwie wynika m.in. z faktu, że w wyliczaniu czę-
ści „płacowej” kosztu świadczenia stanowiącej śred-
nio ok. 2/3 usługi medycznej stosowane są dane do-
tyczące przeciętnego miesięcznego dochodu gospo-
darstwa domowego w poszczególnych wojewódz-
84
twach, a ten, jak wiadomo, należy w woj. podkarpac-
kim do najniższych w kraju.
Niezrozumiałym paradoksem jest fakt, że nie
uwzględnia się rzeczywistego czynnika, jakim jest
ustalanie przeciętnych wynagrodzeń w ochronie
zdrowia, które z kolei należą do najwyższych w kra-
ju. Jak wytłumaczyć bowiem, że 2/3 kosztu usługi
medycznej zależy od dochodu gospodarstwa domo-
wego (najniższego w kraju), a nie zależy od rzeczy-
wistej wysokości wynagrodzeń personelu medyczne-
go (najwyższych w kraju).
Konsekwencje realizacji żądań płacowych leka-
rzy i pielęgniarek, których skutki finansowe prze-
kraczają przyznaną kwotę (132 mln zł), przy real-
nym spadku środków na wykup świadczeń (94%
w stosunku do roku 2007), grożą poważnym kryzy-
sem, a nawet paraliżem podkarpackiej służby zdro-
wia, o trudnych do przewidzenia konsekwencjach
dla pacjentów.
Gorsze traktowanie przez jednego płatnika, ja-
kim jest NFZ, świadczeniodawców z Podkarpacia
nieuchronnie może doprowadzić do pogłębienia kry-
zysu usług medycznych w województwie i jako takie
jest sprzeczne z konstytucyjną zasadą równego do-
stępu do świadczeń oraz zasadą solidaryzmu spo-
łecznego.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z interpelacją:
— Czy mechanizm przeliczania algorytmu podzia-
łu środków finansowych NFZ na poszczególne oddzia-
ły, który w jednym z parametrów zależy od przeciętne-
go dochodu na gospodarstwo domowe, jest sprawiedli-
wy, w sytuacji gdy wskaźnik ten nie ma żadnego
związku z faktycznym kosztem wytworzenia świad-
czenia medycznego w danym województwie?
— Czy nie uważa Pani Minister, że w zaistniałej
sytuacji należałoby zwiększyć nakłady na ochronę
zdrowia w województwie podkarpackim?
— Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo
w celu realizowania konstytucyjnej zasady równego
dostępu do świadczeń zdrowotnych?
— Czy Ministerstwo Zdrowia opracowało pro-
gram dla zrekompensowania zaniżonych nakładów
na ochronę zdrowia w województwie podkarpackim?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Zając
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1385)
do ministra gospodarki
w sprawie realizacji programu usuwania
azbestu i wyrobów zawierających azbest
Najwyższa Izba Kontroli w okresie od 18 kwiet-
nia 2006 r. do 30 czerwca 2006 r. przeprowadziła
kontrolę pn. „Realizacja programu usuwania azbe-
stu i wyrobów zawierających azbest w latach 2003-
–2005”. W następstwie przeprowadzonej kontroli
Najwyższa Izba Kontroli negatywnie oceniła tryb
i sposób realizacji zadań związanych z likwidacją
azbestu na terytorium Polski w latach 2003–2005,
określonych w „Programie usuwania azbestu i wy-
robów zawierających azbest stosowanych na teryto-
rium Polski”.
Z analizy przedstawionego raportu wynika m.in.,
że nie zrealizowano założeń przyjętych w programie
w zakresie opracowania gminnych, powiatowych
i wojewódzkich programów usuwania azbestu i wy-
robów zawierających azbest, a stopień zaawansowa-
nia prac na rzecz usuwania azbestu i wyrobów za-
wierających azbest był niewielki. Ponadto minister
gospodarki w ograniczonym zakresie sprawował
nadzór nad głównym koordynatorem, a współpraca
administracji rządowej i samorządowej była niewy-
starczająca, co nie sprzyjało efektywnej realizacji
zadań wynikających z programu.
Kontrola wykazała, że spośród zadań ujętych
w programie w latach 2003–2005 r. w pełnym za-
kresie podjęto jedynie realizację zadania dotyczące-
go organizowania szkoleń odnośnie przepisów i pro-
cedur dotyczących azbestu. Z zaplanowanej na ten
cel na lata 2003–2032 kwoty 1350 tys. zł do końca
2005 r. wydatkowano 1087 tys. zł, tj. 81% kwoty uję-
tej w programie. Jak ustalono, w ramach ww. środ-
ków w latach 2003–2004 kwotę 58,8 tys. zł wydatko-
wano na przeszkolenie innych osób niebędących
pracownikami administracji publicznej, co było nie-
zgodne z założeniami programu. Program zakładał
przeznaczenie środków finansowych wyłącznie na
szkolenie pracowników administracji publicznej.
Wyniki przedmiotowej kontroli wskazują jedno-
znacznie, że nie realizowano zadań „Programu usu-
wania azbestu i wyrobów zawierających azbest sto-
sowanych na terytorium Polski” dotyczących m.in.:
opracowania rzeczywistego planu sytuacyjnego roz-
mieszczenia na terenie województwa wyrobów za-
wierających azbest, przygotowania pełnych wyka-
zów obiektów zawierających azbest i rejonów wy-
stępującego narażenia na działanie azbestu oraz
opracowania przez samorządy województw, powia-
tów i gmin odpowiednio wojewódzkich, powiato-
wych i gminnych programów usuwania azbestu
i wyrobów zawierających azbest. Program nie okre-
ślał sposobu postępowania z wyrobami zawierają-
cymi azbest przekraczającymi normy bezpiecznego
użytkowania.
Ponadto kontrola wykazała, że główny koordy-
nator podjął inicjatywę pozyskania danych o ilości
i rozmieszczeniu wyrobów zawierających azbest po-
przez ankiety. Działanie to nie przyniosło prawidło-
wych rezultatów, gdyż ankiety zawierały niepełne
i nieprawdziwe (źle obliczone) dane. Ustalono, że nie
aktualizował corocznie programu, co skutkowało
brakiem uszczegółowienia i formułowania nowych
zadań w programie, oraz nie doprowadził do ustale-

nia rzeczywistej ilości azbestu i wyrobów zawierają-
cych azbest na terytorium Polski. W konsekwencji
sprawozdania głównego koordynatora przekazane
ministrowi gospodarki obejmowały jedynie informa-
cje o wynikach szkoleń w zakresie przepisów prawa
i procedur dotyczących azbestu i działaniach promo-
cyjnych oraz wydatkowaniu środków finansowych
na ten cel. Nie zawierały natomiast informacji o sta-
nie wdrażania poszczególnych zadań programu w la-
tach 2003–2005.
Najwyższa Izba Kontroli stwierdziła niewłaściwe
wdrażanie programu w zakresie przygotowania i pro-
wadzenia prac na rzecz oczyszczenia terytorium
Polski z azbestu. Tempo usuwania wyrobów zawie-
rających azbest jest zbyt wolne, a zaangażowanie
administracji samorządowej, szczególnie gmin, zni-
kome. Opracowany w 2002 r. program wymaga ak-
tualizacji szeregu pojęć i zadań przyjętych w progra-
mie, także z powodu wejścia Polski do Unii Europej-
skiej. Aktualnie obowiązujące regulacje prawne do-
tyczące postępowania z azbestem, oparte przede
wszystkim na aktach wykonawczych, uniemożliwia-
ją wyegzekwowanie obowiązków nałożonych na
podmioty fizyczne i prawne. Kontynuacja dotych-
czasowego systemu usuwania azbestu może stano-
wić zagrożenie dla osiągnięcia celu założonego w pro-
gramie, tj. usunięcia azbestu z terytorium Polski
do 2032 r.
Najwyższa Izba Kontroli w ogłoszonym raporcie
uznała za konieczne podjęcie przez ministra gospo-
darki niezbędnych działań dla opracowania projek-
tu nowelizacji ustawy o zakazie stosowania wyro-
bów zawierających azbest lub projektu odrębnej
ustawy regulującej kompleksowo problematykę
azbestu, w tym praw i obowiązków właściwych or-
ganów administracji publicznej oraz podmiotów fi-
zycznych i prawnych.
Następny istotny wniosek pokontrolny dotyczy
potrzeby podjęcia prac legislacyjnych dla nowelizacji
programu, m.in. w zakresie aktualizacji celów i za-
dań postępowania z wyrobami zawierającymi azbest
przekraczającymi normy bezpiecznego użytkowa-
nia, oraz stworzenia mechanizmów motywujących
do modernizacji obiektów i urządzeń zawierających
azbest, a także zwiększenia możliwości wsparcia fi-
nansowego.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Premiera z interpelacją:
— Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Gospodarki w następstwie zaleceń pokontrolnych
opublikowanych przez NIK?
— Czy rząd przewiduje zwiększenie dotychczaso-
wych środków finansowych z przeznaczeniem na re-
alizację programu usuwania azbestu skierowanych
do lokalnych samorządów?
— Czy obecnie prowadzone są prace legislacyjne
nad nowelizacją ustawy o zakazie stosowania wyro-
bów zawierających azbest lub ustawy regulującej
kompleksowo problematykę azbestu, w tym praw
85
i obowiązków właściwych organów administracji
publicznej oraz podmiotów fizycznych i prawnych?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Zając
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1386)
do ministra finansów
w sprawie interpretacji przepisów
w zakresie pobierania opłaty targowej
Stan faktyczny:
Obowiązująca obecnie ustawa o podatkach i opła-
tach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r.
Nr 121, poz. 844, z późn.zm.) w art. 15 ust. 1 i 2 okre-
śla, że opłatę targową pobiera się od osób fizycznych,
osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie-
mających osobowości prawnej dokonujących sprzeda-
ży na targowiskach oraz że targowiskami są wszelkie
miejsca, w których prowadzona jest sprzedaż.
Tak więc zdarzeniem prawnym, z którym usta-
wa o podatkach i opłatach lokalnych wiąże obowią-
zek dokonania opłaty targowej, jest dokonanie sprze-
daży. W myśl art. 535 Kodeksu cywilnego przez
sprzedaż rozumie się zawieranie umów sprzedaży,
wyjście z ofertą sprzedaży przez wystawienie towa-
ru i określenie jego ceny.
Opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokony-
wana w budynkach lub częściach budynków, z wy-
jątkiem targowisk pod dachem oraz hal używanych
do targów, aukcji i wystaw.
Zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokal-
nych zasady ustalania, poboru, terminy płatności
oraz wysokość stawek opłaty targowej ustala rada
gminy w drodze uchwały (stawka nie może przekro-
czyć kwoty określonej w ustawie). Rada gminy może
również wprowadzić inne niż wymienione w ustawie
zwolnienia przedmiotowe od opłat lokalnych.
W praktyce pobór opłaty targowej wiąże się z du-
żymi problemami, wynikającymi najczęściej z okre-
ślenia „targowisko”, które zostało użyte w ustawie,
jako każde miejsce, w którym prowadzi się sprze-
daż.
Osoby handlujące na terenie gminy (poza targo-
wiskiem miejskim), zwłaszcza okazjonalnie (prowa-
dzące np. sprzedaż ryb, choinek), nie przyjmują do
wiadomości znaczenia „targowiska”. Dla nich „tar-
gowisko” rozumiane jest wprost jako miejsce wy-
znaczone do prowadzenia handlu, tj. plac targowy.
Tymczasem trudności z poborem przedmiotowej
opłaty występują na terenach niebędących we wła-
daniu gminy, tj. terenach należących do osób fizycz-
nych czy prawnych.
86
Osoby prowadzące na nich sprzedaż zawierają
wcześniej umowę z właścicielem czy wieczystym
użytkownikiem gruntu i odmawiają zapłaty opłaty
targowej.
Ich zdaniem jest to krzywdzące, ponieważ pono-
szą dwukrotnie koszty i gmina nie powinna mieć nic
do terenu, który do niej nie należy. Wydaje się, że
pojęcie „targowiska” nie powinno się odnosić do te-
renów prywatnych.
Pytanie:
W związku z powyższym na ręce Pana Ministra
składam pytanie o to, czy intencją ustawodawcy jest
pobieranie opłaty targowej również na terenach pry-
watnych.
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1387)
do ministra zdrowia
w sprawie coraz częstszego
praktykowania przez Polaków
samodzielnego leczenia się lekami
farmakologicznymi bez konsultacji lekarskiej
Szanowna Pani Minister! W Polsce coraz więcej
ludzi, kierując się reklamami i wiedzą z Internetu,
leczy się na własną rękę. Takie praktyki często wy-
wołują działania niepożądane, wynikające z niepra-
widłowego stosowania leków.
Leczenie na własną rękę może skończyć się tra-
gicznie.
Szczególnie niebezpieczne jest podawanie leków
przeznaczonych dla innej grupy wiekowej dzieciom
poniżej drugiego roku życia. Dotyczy to szczególnie
dostępnych bez recepty preparatów zawierających
dekstrometorfan, efedrynę, pseudoefedrynę oraz
kodeinę. W konsekwencji może bowiem dojść do nie-
wydolności oddechowej, zaburzeń rytmu serca i za-
grożenia życia.
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że szero-
ko dostępne preparaty kwasu acetylosalicylowego
(aspiryna, polopiryna) nie mogą być podawane dzie-
ciom poniżej 12 roku życia.
Sulfarinol, popularne kropelki do nosa, jest zare-
jestrowany dla pacjentów od 12 roku życia, a u ma-
łych dzieci z nadwrażliwością na sulfonamidy może
powodować obrzęk warg i języka. Preparaty na ka-
szel zawierające kodeinę mogą małe dzieci doprowa-
dzić nawet do zgonu.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami:
1. Jakie działania są podejmowane w celu do-
cierania i uświadamiania osób praktykujących sa-
modzielne leczenie o wymienionych niebezpie-
czeństwach?
2. Czy istnieje program monitorujący ten problem?
Z poważaniem
Poseł Piotr Krzywicki
Łódź, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1388)
do ministra infrastruktury
w sprawie warunków budowy mieszkań
na wynajem
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o odpowiedź, czy przewiduje Pan następu-
jące zmiany dotyczące warunków budowy mieszkań
na wynajem o umiarkowanych czynszach:
— powrót do wcześniejszej polityki państwa i idei
Krajowego Funduszu Mieszkaniowego, która zakła-
dała, że wszystkie przedsięwzięcia spełniające kry-
teria ustawy o niektórych formach popierania bu-
downictwa mieszkaniowego i jej rozporządzeń wy-
konawczych będą kredytowane, a która została za-
stąpiona konkursem projektów i inwestorów,
— uchwalenie ustawy o wieloletnim programie
zasilania Krajowego Funduszu Mieszkaniowego ze
środków budżetu państwa z uwzględnieniem planu
niezbędnych gwarancji Skarbu Państwa dla zasila-
nia pozabudżetowego,
— wprowadzenie systemu dopłaty ze środków
KFM do kredytów udzielanych przez banki komer-
cyjne,
— utrzymanie zwolnienia z podatku dochodowe-
go od osób prawnych towarzystw budownictwa spo-
łecznego i spółdzielni mieszkaniowych realizujących
mieszkania na wynajem,
— wprowadzenie uregulowań dotyczących po-
datku od towarów i usług VAT pozwalających reali-
zatorom mieszkań na wynajem uzyskać analogiczne
efekty, jakie uzyskują budujący mieszkania w in-
nych sektorach budowy mieszkań,
— wprowadzenie czytelnej standaryzacji miesz-
kań realizowanych z udziałem KFM (metraż, wypo-
sażenie, wykończenie etc.),
— weryfikację progów dochodowych uprawnia-
jących do wsparcia poprzez uzyskanie prawa do
najmu mieszkania zrealizowanego z udziałem
środków z KFM, ewentualne wprowadzenie kilku
progów w przypadku zróżnicowania poziomu
wsparcia (np. mieszkania z partycypacją i bez
partycypacji),

— wprowadzenie uregulowań pozwalających wy-
łączyć z dochodu podlegającego opodatkowaniu po-
datkiem dochodowym od osób fizycznych:
a) kwoty umorzeń zaległości czynszowych uzy-
skanych przez najemcę w wyniku ugody oddłużenio-
wej, której elementem jest umorzenie zadłużenia po-
wstałego podczas niezależnego od najemcy pozosta-
wania gospodarstwa domowego w niedostatku,
b) dopłaty do czynszu, jeśli gmina poza ustawo-
wymi, obligatoryjnymi dodatkami mieszkaniowymi
wprowadziła w ramach lokalnej polityki mieszka-
niowej i społecznej system dopłat do czynszu,
— zmianę rozwiązań dotyczących systemu par-
tycypacji w kosztach budowy mieszkań:
a) przywrócenie możliwości partycypowania
przez osoby fizyczne inne niż najemcy mieszkań
(umożliwi to m.in. pozyskiwanie mieszkań właści-
cielom kamienic zamiennych dla ich najemców oraz
rodzicom poszukującym mieszkania dla dzieci
kształcących się w innym mieście),
b) stworzenie warunków swobodnego obrotu
partycypacją, także przez najemcę, który jest jedno-
cześnie partycypantem,
c) zmianę zasad naliczania wartości odkupy-
wanej przez TBS partycypacji – cena nabycia po-
winna być określona na podstawie wartości rynko-
wej obowiązującej w dacie nabycia lub na podsta-
wie wartości odtworzeniowej, ale po uwzględnieniu
amortyzacji,
— korektę szczegółowych wymagań stawianych
inwestycjom współfinansowanym przez KFM i ich
inwestorom:
a) współczynnik koncentracji nie może zamknąć
najlepiej funkcjonującym TBS-om i gminom dostę-
pu do środków KFM,
b) kwalifikowane koszty inwestycji mieszkanio-
wych powinny obejmować wszystkie wymagane
przepisami elementy przedsięwzięć, w tym także
niezbędne miejsca postojowe (w tym również reali-
zowane poza działką inwestycji: w pasie drogowym,
na działce innego właściciela, np. gminy), opłaty
bankowe,
c) ocenę zdolności kredytowej właściwą dla pod-
miotów realizujących zadania polityki mieszkanio-
wej i objętych regułą non profit,
d) obniżenie wymagań co do wysokości udziału
środków własnych w finansowaniu aktywów trwa-
łych do poziomu właściwego dla podmiotów realizu-
jących inwestycje własne w systemie kredytowania
70% ich wartości,
e) zmianę zasad waloryzacji raty kredytu jako
mechanizmu finansowego wpływającego bezpośred-
nio na rachunek ekonomiczny eksploatacji i utrzy-
mania nieruchomości poprzez odejście od kredytu
indeksowanego; w przypadku pozostawienia mecha-
nizmu waloryzacji raty kredytu skorelowanie czę-
stotliwości waloryzacji raty i jej dynamiki ze wzro-
stem czynszu (stosowanie w obu przypadkach tzw.
wskaźnika wojewódzkiego lub wskaźnika wzrostu
cen w budownictwie),
87
f) uproszczenie procedur i współpracy z Ban-
kiem Gospodarstwa Krajowego,
g) wypracowanie zróżnicowanych, uwzględnia-
jących specyfikę wynikającą z rozmiaru gminy, kry-
teriów i preferencji dla TBS realizujących politykę
mieszkaniową,
h) terminy procedur KFM muszą być zgodne
z procedurami prowadzonymi w oparciu o ustawę
Prawo zamówień publicznych,
— dostosowanie zasad oceny portfela kredytowe-
go KFM do faktycznego ryzyka utraty kredytu;
wprowadzenie stosownych zmian w Prawie banko-
wym i zasadach rachunkowości,
— w przypadku dalszego posługiwania się tzw.
wskaźnikiem wojewódzkim – wprowadzenie jasnych
zasad ustalania wysokości wskaźnika wartości od-
tworzeniowej, obejmujących wszystkie rzeczywiste
koszty konieczne do zrealizowania mieszkania „pod
klucz”,
— skorzystanie z możliwości finansowania na
poziomie regionalnym (województwo) i centralnym
wielorodzinnych budynków, których właścicielem
jest władza publiczna lub instytucje non profit, prze-
znaczonych dla osób o niskich dochodach, z Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (2% ogólnej
alokacji EFRR, tj. 620 mln euro), do czego konieczne
jest wprowadzenie niezbędnych zapisów w Narodo-
wych Strategicznych Ramach Odniesienia i Progra-
mie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”,
— zwiększenie preferencji kredytu KFM w rela-
cji do ceny kredytów na rynku wraz ze zróżnicowa-
niem skali preferencji,
— stworzenie mechanizmu finansowania miesz-
kań na wynajem:
a) w sposób eliminujący finansowe związanie
najemcy z mieszkaniem ewentualnie w sposób umoż-
liwiający dwojakie pozyskiwanie mieszkania: bez
partycypacji i z partycypacją,
b) w których czynsz ekonomiczny będzie wyno-
sił do 3% wartości odtworzeniowej w skali roku,
przy czym jego kalkulacja pozwoli na spłatę zobo-
wiązań kredytowych w przeciągu 35 lat i utrzyma-
nie budynków w należytym stanie technicznym,
c) cechującego się skorelowaną dynamiką wzro-
stu raty kredytu i czynszu,
— wprowadzenie problematyki mieszkaniowej
w kompetencje samorządu wojewódzkiego,
— stworzenie możliwości wynajmowania, z po-
minięciem rygorów ustawy Prawo zamówień pu-
blicznych, mieszkań z zasobów TBS-ów gminom
i innym jednostkom samorządowym oraz jednost-
kom i organizacjom pozarządowym realizującym
programy walki z wykluczeniem społecznym,
— rezygnację z wysokich standardów zasiedlenia
w przypadku wynajmu mieszkań z zasobów TBS na
czas oznaczony jako lokali socjalnych,
— przeciwdziałanie planowanemu wprowadze-
niu ograniczenia możliwości waloryzacji czynszu
w TBS w związku z projektem nowelizacji ustawy
88
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i zmianie Kodeksu cywilnego.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1389)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmian w systemie
dodatków mieszkaniowych
Szanowny Panie Ministrze! Uprzejmie proszę
o udzielenie odpowiedzi, czy przewiduje Pan wpro-
wadzenie następujących zmian w systemie dodat-
ków mieszkaniowych:
— uniezależnienie wysokości dodatku od decyzji
wójta, burmistrza lub prezydenta ustalającej czynsz,
jako że wprowadza to sprzeczność interesów (wójt,
burmistrz etc. jest jednocześnie płatnikiem dodat-
ków mieszkaniowych z budżetu gminy). Górny po-
ziom czynszu, od którego naliczany powinien być
dodatek mieszkaniowy, winien być ustalony na po-
ziomie maksymalnego czynszu dopuszczonego usta-
wowo w mieszkaniach finansowanych przez Krajo-
wy Fundusz Mieszkaniowy, tzn. na poziomie 4%
wartości odtworzeniowej;
— wypracowanie i wdrożenie systemu długoter-
minowego oszczędzania na mieszkania, pozwalają-
cego na wykorzystanie posiadanych oszczędności
także na uzyskanie prawa do najmu mieszkania.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1390)
do ministra infrastruktury
w sprawie pogłębienia toru wodnego
Świnoujście–Szczecin
Szanowny Panie Ministrze! Wykonane w 2007 r.
pomiary głębokościowe torów wodnych prowadzą-
cych do portów Świnoujście i Szczecin oraz torów
wodnych podejściowych do tzw. małych portów wy-
kazują spłycenia wymagające wykonania robót po-
głębiarskich. Niezachowanie odpowiednich parame-
trów toru wodnego może zagrażać bezpośrednio
bezpieczeństwu żeglugi poprzez ograniczenie do-
puszczalnego zanurzenia statków, wskutek czego
podmioty gospodarcze mogą wystąpić z roszczenia-
mi finansowymi od Skarbu Państwa z tytułu strat
wynikających z wprowadzenia ograniczeń. Ponadto
w spłyconych rejonach dna następuje wzmożony od-
kład rumowiska i wzrasta koszt jego wydobycia.
Udrożnienie całego toru wodnego pozwoliłoby na
znaczne ograniczenie środków przeznaczonych na
jego utrzymanie w kolejnych latach.
Z uzyskanych przeze mnie informacji wynika, że
Urząd Morski w Szczecinie, mimo wielokrotnych
wystąpień do ministerstwa, nie otrzymuje środków
budżetowych na wykonanie prac pogłębiarskich
w ilościach zapewniających utrzymanie wymaga-
nych głębokości.
W związku z powyższym zwracam się z do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi,
czy przewidywane jest przyznanie dodatkowych
środków na pogłębienie podejściowego toru wodne-
go Świnoujście–Szczecin.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1391)
do ministra zdrowia
w sprawie działań zmierzających
do poprawy sytuacji w opiece zdrowotnej
dzieci i młodzieży
Pani Minister! Na podstawie raportu sporządzo-
nego przez specjalistów z Zakładu Medycyny Szkol-
nej Centrum Zdrowia Dziecka można wyciągnąć
niepokojące wnioski co do poziomu opieki medycznej
nad dziećmi i młodzieżą w wieku szkolnym oraz spo-
sobów jej realizacji. Przed kilkoma laty zostały zli-
kwidowane szkolne gabinety lekarskie i stomatolo-
giczne, które zapewniały bieżącą kontrolę stanu
zdrowia uczniów oraz pozwalały prowadzić planowe
działania profilaktyczne. Opieka pielęgniarska za-
pewniała realizację w 90% planowych szczepień
ochronnych. W chwili obecnej – jak wynika z danych
statystycznych – jedna pielęgniarka ma pod opieką
prawie 1000 uczniów i posiada możliwość co najwy-
żej dwukrotnego kontaktu z nimi w ciągu miesiąca.
Przeniesienie szczepień do gabinetów lekarzy ro-
dzinnych spowodowało zmniejszenie w niektórych
regionach kraju nawet o połowę liczby wykonywa-
nych zabiegów profilaktycznych w tym zakresie.
Brakuje higienistek, lekarzy i stomatologów szkol-
nych. Jak duży jest to problem, niech świadczą dane
statyczne mówiące o tym, że kilkanaście procent
młodzieży nigdy nie było na badaniach profilaktycz-

nych. Zły stan opieki zdrowotnej nad najmłodszym
pokoleniem niepokoi nie tylko rodziców i nauczycie-
li, ale także radnych jednostek samorządów teryto-
rialnych, którzy z niepokojem obserwują powiększa-
jący się regres nie tylko stanu opieki medycznej, ale
także obniżenie poziomu działań o charakterze pro-
filaktycznym.
W opinii wielu osób nie najlepszym rozwiąza-
niem było przekazanie opieki medycznej nad dzieć-
mi lekarzom rodzinnym, zamiast pozostawienie jej
w gestii specjalistów pediatrów. Dodatkowym nieko-
rzystnym efektem tych działań stało się rozprosze-
nie dokumentacji medycznej dzieci po różnych przy-
chodniach i gabinetach. Statystyki wskazują na re-
gres działań profilaktycznych i bieżących w zakresie
opieki stomatologicznej dzieci i młodzieży. Należy
dodać, że opisane wyżej problemy szczególnie wi-
doczne są w środowiskach wiejskich, gdzie w ponad
połowie szkół podstawowych i gimnazjów nie ma
wydzielonych odpowiednich gabinetów.
Potrzebą chwili w tej sytuacji wydaje się podjęcie
działań, które pozwolą przywrócić odpowiedni po-
ziom opieki medycznej nad dziećmi i młodzieżą. Po-
dejmowanie odpowiednich działań o charakterze
profilaktycznym w przypadku najmłodszych obywa-
teli daje pewność, że pozwolą one wyeliminować
wiele schorzeń w populacji wchodzącej w okres ak-
tywności zawodowej, co automatycznie będzie miało
przełożenie na obniżenie kosztów związanych z funk-
cjonowaniem służby zdrowia.
Oczekuję od Pani Minister zajęcia stanowiska
w następujących kwestiach:
— Czy Ministerstwo Zdrowia zgadza się z poru-
szonymi przeze mnie problemami dotyczącymi ochro-
ny zdrowia najmłodszych i brakiem odpowiednich
działań profilaktycznych w tej grupie wiekowej?
— Czy resort zdrowia posiada przygotowany pro-
gram poprawy opieki zdrowotnej wśród dzieci i mło-
dzieży? Jeżeli tak, to na czym mają polegać ewentu-
alne zmiany?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1392)
do ministra obrony narodowej
w sprawie żołnierzy, którzy nie posiadają
pełnej emerytury i mają ograniczenia
w zarobkowaniu
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa z dnia 10 grud-
nia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych określa sposób zarobkowania przez
89
emerytów wojskowych. W treści ustawy pojawia się
podział na żołnierzy, którzy nie posiadają pełnej
emerytury i mają ograniczenia w zarobkowaniu
oraz na żołnierzy posiadających pełną wysługę eme-
rytalną.
W wyniku redukcji wojska odeszło wielu młodych
żołnierzy posiadających fachowe przygotowanie za-
wodowe, ale niemających pełnej wysługi emerytal-
nej. Byli kształceni dla potrzeb Sił Zbrojnych, a zo-
stali zwolnieni nie z własnej winy. W ten sposób
państwo ukarało ich dwukrotnie, ponieważ nie
mogą oni pracować zgodnie ze swoimi kwalifikacja-
mi, a co gorsza mają ograniczenia w zarobkowaniu.
Tutaj pojawia się pytanie, dlaczego ustawa nie trak-
tuje wszystkich jednakowo, lecz dzieli żołnierzy na
tych, którzy mogą zarabiać, ile chcą, oraz na tych,
których zarobkowanie jest ograniczone? Ich emery-
tury nie są duże, bo w większości przypadków mają
krótki staż pracy na niskich stanowiskach. Nieza-
przeczalny jest fakt, że po piętnastu latach służby
w stopniu podoficera lub chorążego często otrzymu-
ją emerytury poniżej 1000 zł. Żołnierze nie mogą
rozwijać własnych firm, a pracodawcy zatrudniają
ich zazwyczaj na czarno, tworząc tzw. szarą strefę.
Czy w takiej sytuacji nie należałoby stworzyć możli-
wości prawnych dalszego rozwoju?
Minister obrony narodowej poprzedniej kadencji
Sejmu RP nie zajął jednoznacznego stanowiska
w ww. sprawie, a jedynie przedstawił akty prawne,
które są powszechnie dostępne i każdy ma do nich
wgląd. W związku z tym proszę Pana Ministra
o ustosunkowanie się do powyższej sprawy.
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1393)
do ministra finansów
w sprawie przywrócenia możliwości
wskazania w tytule przelewu
na rzecz organizacji pożytku publicznego
subkonta księgowego obdarowanego
Panie Ministrze! W związku z dramatyczną in-
terwencją rodziców chorych i niepełnosprawnych
dzieci skierowaną do mojego biura poselskiego pro-
szę o przedstawienie stanowiska w sprawie umożli-
wienia przekazania 1% podatku na konkretnego
podopiecznego organizacji pożytku publicznego
uwzględnionej w wykazie organizacji mających sta-
tus organizacji pożytku publicznego, np. na chore
dziecko.
90
Od kilku lat każdy podatnik może samodzielnie
przekazać 1% rocznego podatku wybranej przez sie-
bie organizacji pożytku publicznego. Do tej pory mu-
siał wpłacić pieniądze na poczcie lub w banku, a na
przelewie mógł zaznaczyć np., że chce, by pieniądze
poszły na leczenie konkretnego dziecka. Co prawda
obecnie już nie musi dokonywać przelewu na poczcie
lub w banku. W momencie kiedy zniknęła możliwość
przekazania 1% podatku na konkretne chore dziec-
ko, rodzice takich dzieci wskazują, że stracili najlep-
sze źródło pozyskiwania pieniędzy na leczenie, albo-
wiem wiele osób w przypadku, kiedy ich pieniądze
trafią do „wspólnego worka” w organizacji, a nie
wprost do konkretnego dziecka, zrezygnuje ze
wsparcia w takiej postaci.
Co prawda Ministerstwo Finansów w swoim ko-
munikacie przedstawiło stanowisko, które daje moż-
liwość wskazania konkretnego obdarowanego (w ru-
bryce: Inne), lecz w licznych skargach mieszkańcy,
którzy docierają do mojego biura poselskiego, podno-
szą, że urzędy skarbowe wykazują brak wiedzy
w tym zakresie lub wskazują na brak możliwości
technicznych wykonania takiego zalecenia.
W związku z powyższym jakie jest stanowisko
ministerstwa w przedmiotowej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Lidia Staroń
Olsztyn, dnia 7 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1394)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji inwestycji
pn. Beskidzka Droga Integracyjna
Szanowny Panie Ministrze! Inwestycja pod na-
zwą Beskidzka Droga Integracyjna ma stanowić
trasę alternatywną do drogi krajowej nr 52, która
przebiega przez miejscowości Kęty, Andrychów, Wa-
dowice i Kalwarię Zebrzydowską.
Zgodnie z założeniami budowy drogi integracyj-
nej wstępne rozładowanie natężenia ruchu samo-
chodów miały zapewnić obwodnice wymienionych
wyżej miast. Jak wskazuje samorząd Kalwarii Ze-
brzydowskiej, w lipcu ubiegłego roku GDDKiA Od-
dział w Krakowie podpisała umowę z Katowickim
Przedsiębiorstwem Inżynierskim „System” sp. z o.o.
na opracowanie dokumentacji projektowej dla uzy-
skania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia dla budo-
wy obwodnicy dla tego miasta. Na wstępne prace
GDDKiA przeznaczyła już środki pieniężne.
Natomiast w krótkim czasie Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad zmieniła zdanie i uwa-
runkowała powstanie drogi integracyjnej m.in. od
partycypowania poszczególnych samorządów lokal-
nych w kosztach przygotowania inwestycji. Na poro-
zumienie to nie wyraziły zgody władze gminy Kal-
waria Zebrzydowska i Andrychowa, motywując to
przede wszystkim zbyt wielkimi kosztami partycy-
pacji oraz oddaleniem się w czasie zaplanowanych
wiele lat temu budów obwodnic.
Założenia proponowanego przez GDDKiA poro-
zumienia zakładają, że dopiero po podpisaniu poro-
zumień z zainteresowanymi samorządami zostanie
opracowane studium techniczno-ekonomiczno-śro-
dowiskowe, które jest niezbędne do uzyskania decy-
zji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięcia oraz decyzji o ustaleniu
lokalizacji drogi.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytania:
1. Skoro Ministerstwo Infrastruktury zgadza
się z tym, że Beskidzka Droga Integracyjna ma
istotne znaczenie w układzie komunikacyjnym Pol-
ski południowej, jakie planuje działania mające wes-
przeć samorządy lokalne bezpośrednio związane z in-
westycją w porozumieniu z GDDKiA?
2. Czy w związku z brakiem porozumienia ist-
nieje taka możliwość, że Beskidzka Droga Integra-
cyjna w ogóle nie powstanie?
3. Czy w związku z brakiem porozumienia ist-
nieje możliwość, by kontynuować rozpoczęte już
prace projektowe?
Z poważaniem
Poseł Paweł Kowal
Wadowice, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1395)
do ministra zdrowia
w sprawie wymagań dotyczących
składu zespołów sanitarnych typu „N”
oraz kwalifikacji osób uprawnionych
do udzielania świadczeń
Zgodnie z załącznikiem nr 3 do zarządzenia pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 83/2007/
DSM z dnia 9 października 2007 r. w sprawie wyma-
gań dotyczących składu zespołów sanitarnych typu
„N” oraz kwalifikacji osób uprawnionych do udzie-
lania świadczeń zostały usunięte położne, które od
20 lat pracują w oddziałach intensywnej opieki no-
worodka. Pracę z noworodkiem położnej reguluje
ustawa o zawodzie pielęgniarki i położnej. Tylko po-
łożne posiadają umiejętności i doświadczenie do
opieki nad noworodkiem w stanie zagrożenia zdro-
wia i życia gwarantujące bezpieczny transport ka-

retkami typu „N” do wysokospecjalistycznych
ośrodków. Kwalifikacje te są potwierdzone przez
krajowego konsultanta do spraw neonatologii w za-
kresie opieki i reanimacji noworodka.
Wyszkolenie położnej wymaga wieloletniej pracy
na OITN pod nadzorem starszych położnych posia-
dających odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie.
Według polityki zdrowotnej z 1988 r. pielęgniarki
w większości ośrodków zostały przeniesione z OITN
na inne oddziały lecznictwa zamkniętego, zaś we-
dług tego zarządzenia pielęgniarka musi posiadać
dwuletni staż pracy w oddziale intensywnej terapii
noworodka. Zachodzi tu ewidentna sprzeczność.
Opieka nad noworodkiem, to jest od urodzenia dziec-
ka do ukończenia przez nie jednego miesiąca życia,
jest przypisana położnej. Wyposażenie karetek typu
„N” jest przystosowane tylko do noworodka i trans-
port wysokospecjalistyczny powinien odbywać się
pod opieką położnej.
Pytania:
— Czy Pani Minister zamierza doprowadzić w ra-
mach nadzoru nad polityką zdrowotną państwa do
zmiany tego zarządzenia?
— Czy Pani Minister doprowadzi do powrotu po-
łożnych do składu zespołów sanitarnych w karet-
kach typu „N”?
Poseł Krzysztof Sońta
Warszawa, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1396)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie realizacji projektu
budowy Centrum Dydaktyki Nowych Mediów
przez Państwową Wyższą Szkołę Filmową,
Telewizyjną i Teatralną im. L. Schillera
w Łodzi
Szanowny Panie Ministrze! Państwowa Wyższa
Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. L.
Schillera w Łodzi stworzyła projekt budowy Cen-
trum Dydaktyki Nowych Mediów. Inwestycja ta zo-
stała umieszczona na indykatywnym wykazie indy-
widualnych projektów kluczowych Ministerstwa
Nauki i Szkolnictwa Wyższego w 2007 r.
Dla realizacji tego projektu uczelnia nabyła
działkę budowlaną i rozpoczęła prace dokumenta-
cyjne i projektowe. Niestety, decyzja ministra roz-
woju regionalnego z 1 lutego 2008 r. odrzuciła wnio-
sek uczelni o przyznanie środków na realizację pro-
jektu. Tym samym decyzja ta zniweczyła również
możliwość utworzenia Centrum Szkoleń, Warszta-
tów i Edukacji Nieakademickiej w ramach dużego
regionalnego projektu Łódzki Klaster Medialny.
Jest to dodatkowa oferta, którą można realizować,
91
gdy uczelnia będzie miała zapewnioną podstawową
bazę nowoczesnej edukacji akademickiej, a taką
podstawę dawała realizacja budowy Centrum Dy-
daktyki Nowych Mediów.
PWSFTviT odgrywa ogromną rolę w promocji
Polski, polskiej edukacji i polskiej kultury w świecie.
Wobec przypadającej w tym roku 60. rocznicy po-
wstania uczelni, a zatem wyjątkowej możliwości
prezentacji jej osiągnięć na całym świecie, jest to de-
cyzja tym bardziej bolesna i jednak zawstydzająca.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy widzi Pan możliwość
wsparcia PWSFTviT w Łodzi, tak aby uczelnia mo-
gła realizować swój zaawansowany projekt?
Poseł Piotr Krzywicki
Łódź, dnia 11 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1397)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie przywrócenia kształcenia
specjalnego dzieciom przewlekle chorym,
z zaburzeniami psychicznymi i specyficznymi
zaburzeniami rozwoju
Szanowna Pani Minister! W rozporządzeniu mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 18 stycz-
nia 2005 r. w sprawie warunków organizowania
kształcenia i opieki dla dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnej oraz niedostosowanej społecznie w specjal-
nych przedszkolach, szkołach i ośrodkach wyodręb-
niono grupy dzieci, które mogą korzystać z takich
form kształcenia. Dotychczas poradnie psycholo-
giczno-pedagogiczne wydawały orzeczenia o potrze-
bie kształcenia specjalnego zgodnie z treścią § 2 ww.
rozporządzenia. Ponieważ zapisy rozporządzenia
budziły wątpliwości w orzecznictwie, Departament
Kształcenia Ogólnego i Specjalnego w piśmie z dnia
24 września 2007 r. dokonał interpretacji bardzo
niekorzystnych dla dzieci dotychczas korzystających
z kształcenia specjalnego.
Dotychczas dzieci w normie intelektualnej prze-
wlekle chore, np. z padaczką, ADHD, zespołem
Aspergera lub ze specyficznymi zaburzeniami roz-
woju, np. mowy i motoryki, otrzymywały orzeczenia
o potrzebie kształcenia specjalnego. W szkołach in-
tegracyjnych, w mniej licznych klasach, miały, po-
dobnie jak inne dzieci niepełnosprawne, zapewnioną
specjalną opiekę i pomoc pedagoga wspomagającego,
który pracował z nimi podczas lekcji, dostosowując
metody pracy do kondycji i możliwości ucznia.
Badania wykazują, że dzieci ze specyficznymi
zaburzeniami stanowią 15% populacji szkolnej. Na-
tomiast wśród dzieci z niepowodzeniami szkolnymi
ta grupa stanowi aż 70%. Dlatego tak ważna jest
92
profilaktyka i stała praca specjalisty z dzieckiem,
szczególnie w okresie przedszkolnym i szkoły pod-
stawowej.
Obecnie, na skutek ww. rozporządzenia i jego in-
terpretacji, takim dzieciom odbiera się możliwość
kształcenia specjalnego, proponując w zamian na-
uczanie indywidualne lub organizowane w zakła-
dach opieki zdrowotnej, kosztem ich rozwoju psy-
chospołecznego. Zajęcia dodatkowe, organizowane
raz do dwóch razy w tygodniu w szkołach ogólnodo-
stępnych, nie zastąpią pedagoga wspomagającego.
Zrozpaczeni rodzice tych dzieci nie mogą zrozumieć,
dlaczego – gdy na całym świecie, także i w Polsce,
nastąpił rozwój szkolnictwa integracyjnego – teraz
proponuje się takie ograniczenia. Dobrze funkcjonu-
jące szkoły czekają teraz problemy edukacyjne i wy-
chowawcze z dziećmi, którym odbierze się szansę
pracy wypracowanymi przez lata metodami. Z kolei
w bardziej licznych klasach w szkołach ogólnodo-
stępnych nauczyciele nie są przygotowani do pracy
z dziećmi niepełnosprawnymi i ze specyficznymi za-
burzeniami, więc u dzieci tych, pozbawionych spe-
cjalistycznego wsparcia, może dojść do zaburzeń za-
chowania i niepowodzeń szkolnych, a nawet cofnię-
cia już osiągniętych sprawności.
W związku z powyższym kieruję do Pani Mini-
ster następujące pytania:
1. Dlaczego w § 1 powyższego rozporządzenia nie
ma szkół ani klas integracyjnych, skoro dzieci otrzy-
mują orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego
do tych szkół?
2. Proszę o podanie rodzaju chorób, które obej-
muje § 2 pkt 10 i 11 rozporządzenia, i przyczyn, dla
których dzieci z tymi dolegliwościami nie mogą
uczęszczać do oddziałów specjalnych przedszkoli
i szkół ogólnodostępnych. Czy zatem dzieci w normie
intelektualnej, np. z padaczką, ADHD i zespołem
Aspergera, są wykluczone z tego typu kształcenia?
3. Dlaczego w § 2 rozporządzenia nie uwzględnio-
no dolegliwości związanych ze specyficznymi zabu-
rzeniami rozwoju (mowy, motoryki, analizatora słu-
chowego i wzrokowego)?
4. Czy zespoły orzekające przy poradniach psy-
chologiczno-pedagogicznych mają kryteria do orze-
kania zaburzeń zachowania i zagrożeń niedostoso-
waniem społecznym? Ponieważ obydwa pojęcia mają
bardzo szeroki zakres, istnieje niebezpieczeństwo,
że mogą być różnie, w zależności od subiektywnej
oceny zespołu, interpretowane.
5. Czy wobec tak wielu zastrzeżeń do obecnego
prawa, które odbiera szanse edukacyjne wielu
sprawnym intelektualnie dzieciom z różnymi dole-
gliwościami, przewiduje Pani nowelizację powyższe-
go rozporządzenia?
Z poważaniem
Poseł Joanna Fabisiak
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1398)
do ministra gospodarki
w sprawie zasad wynagradzania
twórców patentów
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę zwrócić uwa-
gę na nieprecyzyjne zapisy ustawy Prawo własności
przemysłowej, bardzo niekorzystne dla autorów pa-
tentów.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca
2000 r. Prawo własności przemysłowej autor, który
dokonał wynalazku, wzoru użytkowego lub wzoru
przemysłowego w myśl art. 11 ust. 3 tejże ustawy,
czyli w wyniku wykonywania obowiązków stron sto-
sunku pracy, ma prawo do wynagrodzenia. Jednak
jeżeli to wynagrodzenie już uzyskał, to według ak-
tualnego stanu prawnego, a w szczególności w wyni-
ku uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 1993 r.
I PZP 37/92 (OSNC 1993/7-8/119), aktualnie stoso-
wanej w orzecznictwie, nie jest ono traktowane jako
wynagrodzenie za pracę.
Tak więc, zgodnie z art. 204 § 1 pkt 6 rozporzą-
dzenia prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 paź-
dziernika 1934 r. Prawo upadłościowe, w wyniku
upadłości zakładu, w którym pracował twórca pa-
tentu, jego zaległe wynagrodzenie wypłacane jest
dopiero w szóstej kolejności.
Pragnę dodać, iż ten stan prawny powoduje
zmniejszenie liczby patentów i ma tym samym nega-
tywne skutki dla rozwoju gospodarczego i naukowe-
go kraju. Uniemożliwia także racjonalne i skuteczne
wykorzystanie pomocy unijnej przeznaczonej na ba-
dania naukowe.
W związku z powyższym mam do Pana następu-
jące pytanie: Czy podejmie Pan działania na rzecz
nowelizacji prawa, precyzującej zasady wynagra-
dzania twórców patentów?
Z poważaniem
Poseł Joanna Fabisiak
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1399)
do ministra infrastruktury
w sprawie przekazania samorządowi
woj. lubuskiego przez Agencję
Mienia Wojskowego terenów, na których
umiejscowione jest lotnisko w Babimoście
Szanowny Panie Ministrze! Samorząd woj. lubu-
skiego od dłuższego już czasu zabiega o przekazanie

przez Agencję Mienia Wojskowego terenu, na któ-
rym umiejscowione jest lotnisko w Babimoście. Na
zaproponowane przez agencję warunki, tj. przeka-
zanie mu terenów lotniska w wieczyste użytkowanie
za 10 mln zł., zarząd województwa nie wyraził zgo-
dy, gdyż takie rozwiązanie uniemożliwiłoby prowa-
dzenie jakichkolwiek inwestycji. Przejęcie przez sa-
morząd województwa tych terenów ułatwiłoby dzia-
łania zmierzające do poprawy wizerunku wojewódz-
twa na mapie turystycznej kraju i Europy. Samorząd
woj. lubuskiego zaproponował agencji, aby ta nieod-
płatnie przekazała w/w tereny lub też zbyła je na
rzecz samorządu za 5% wartości. Niestety, ta propo-
zycja nie spotkała się z aprobatą Agencji Mienia
Wojskowego. Z informacji, jakie udało mi się uzy-
skać, faktem jest, że od roku 1999 do 2006 Agencja
Mienia Wojskowego zagospodarowała na rzecz jed-
nostek samorządu terytorialnego różnych szczebli
wiele nieruchomości na powierzchni ok. 3500 ha,
w tym w drodze darowizny na cele publiczne ok. 100
nieruchomości o łącznej powierzchni ok. 200 ha.
Czy wobec przytoczonych faktów, Pan Minister
nie uważa, że przekazanie terenów lotniska w Babi-
moście samorządowi woj. lubuskiego powinno na-
stąpić bez oczekiwania na nowelizację ustawy? Czy
Pan Minister nie uważa, iż wobec postępującego
rozwoju przemysłowego woj. lubuskiego jedyne lot-
nisko na terenie województwa powinno już od daw-
na funkcjonować jako ważny węzeł transportowy
Polski środkowo-zachodniej?
W związku z powyższym, zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o poparcie działań samorządu
woj. lubuskiego, zmierzających do przejęcia na do-
godnych warunkach terenu lotniska w Babimoście,
gdyż dalsze zwlekanie z załatwianiem tego tematu
przynosi same straty.
Z poważaniem
Poseł Jan Kochanowski
Gorzów Wlkp., dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1400)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie interpretacji przepisów ustawy
o nawozach i nawożeniu
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy prowadzący
hodowle królików są w ramach działań kontrolnych
inspektorów ochrony środowiska zobowiązani do
szczególnego postępowania z nawozem (odchodami
królików), bowiem w interpretacji PIOŚ królik zo-
stał uznany za zwierzę futerkowe.
PIOŚ uznał, że do królików stosuje się przepis
art. 2 pkt 3 lit. b ustawy o nawozach i nawożeniu,
93
który stwierdza, że odchody zwierząt futerkowych
nie są nawozem naturalnym. Inspektorat Ochrony
Środowiska powołuje się przy tym na pismo MRiRW
Departament Bezpieczeństwa Żywności i Weteryna-
rii z 15 października 2007 r. ŹW sdp.f/ek – 051-5/
2007/4287, które jednak w mojej ocenie dotyczy
zwierząt futerkowych mięsożernych.
Zwracam się do Pana Ministra z następującymi
pytaniami:
1. Czy w ocenie resortu odpady przy produkcji
królików są nawozem naturalnym?
2. Czy słuszne są zarządzenia PIOŚ, które na-
kładają na rolników obowiązek przekazywania od-
padów firmom prowadzącym działalność w zakresie
odzysku odpadów?
3. Czy słuszne są zarządzenia PIOŚ, które za-
braniają samodzielnego zagospodarowania nawozu
bez uzyskania zezwolenia na prowadzenie działal-
ności w zakresie odzysku odpadów?
W załączeniu przedkładam jako przykład kopię
jednej z decyzji PIOŚ w Poznaniu, jakie otrzymują
hodowcy królików*).
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1401)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie rekompensaty za przejęte
przez III Rzeszę mienie polskich obywateli
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłaszają się poszkodowani przez firmy
niemieckie w czasie wojny. Wielu z nich ubiegało się
o odszkodowanie w Międzynarodowej Organizacji
do Spraw Migracji (IOM), jednak z pewnych przy-
czyn odmówiono im wypłaty odszkodowania, mimo
że osoby te uzupełniły braki w dokumentacji. Moja
interwencja poselska w IOM zakończyła się infor-
macją, że Komisja do spraw Szkód Majątkowych za-
kończyła swoją pracę i nie planuje posiedzeń, zaś Se-
kretariat do spraw Szkód został rozwiązany. Po
otrzymaniu odpowiedzi wystąpiłem pismem z dnia
8 sierpnia 2006 r. do pani minister Anny Fotygi
z interpelacją poselską. W piśmie DPT I 2101-41-
-2006/MW pana Janusza Stańczyka, podsekretarza
stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, otrzy-
małem odpowiedź, w której minister stwierdził – cy-
tuję: „że polskie służby dyplomatyczne podejmują
działania mające na celu uzyskanie dokładniejszych
informacji na temat losu wniosków oraz wyjaśnie-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
94
nia ewentualnych wątpliwości co do sposobu rozpa-
trywania roszeń odszkodowawczych przez IOM”.
W związku z zapytaniami od zainteresowanych kie-
ruję do Pana Ministra pytanie:
Jakie kroki podjął minister spraw zagranicznych
w związku z licznymi przypadkami odmowy przy-
znania rekompensat za udokumentowane przejęcie
mienia polskich obywateli przez III Rzeszę w okre-
sie II wojny światowej bez odszkodowania?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1402)
do ministra środowiska
w sprawie kilkukrotnego wzrostu opłaty
za gospodarcze korzystanie ze środowiska
wprowadzonej rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 2007 r.
Szanowny Panie Ministrze! Samorządy gmin i ich
korporacje interweniują w związku z bardzo wysoką
podwyżką opłat za gospodarcze korzystanie ze śro-
dowiska, w szczególności opłat za składowanie odpa-
dów. Szczególnie wysoki jest wzrost opłaty w pod-
grupie 20 03: inne odpady komunalne, gdzie opłata
wzrosła z15,71 zł/tonę do 75 zł/tonę.
Wysoki wzrost opłat bardzo utrudni wielu samo-
rządom realizację programu odzysku surowców
wtórnych, bo z uwagi na stan dochodów ludności nie
są w stanie przerzucić całego wzrostu kosztów na
mieszkańców. Zaś zmniejszone dochody operatorów
komunalnych utrudnią założone programy inwesty-
cyjne związane z odzyskiem surowców wtórnych,
selektywną zbiórką i segregacją.
Samorządy, które nie będą mogły ograniczyć
wzrostu ceny za składowanie, sygnalizują, że będą
miały duże trudności z walką z dzikimi wysypiska-
mi. Drastyczny wzrost opłat powoduje, że wielu
mieszkańców gmin decyduje się na nielegalne po-
rzucanie odpadów, chcąc uniknąć wysokich opłat za
składowanie.
Samorządy zwracają jednocześnie uwagę, że
zwiększona opłata wpływa na jeden rachunek w urzę-
dach marszałkowskich, bez porządkowania puli
środków przeznaczonych na zadania z zakresu go-
spodarki odpadami, co czyniłoby nieco bardziej zro-
zumiałym wysoki wzrost opłat.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy w ocenie Pana Ministra zasadny był
tak wysoki wzrost opłat wprowadzony rozporzą-
dzeniem?
2. Czy resort ocenił skutki wysokiego wzrostu
opłat za składowanie odpadów komunalnych?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1403)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zahamowania rozwoju Polski
Wschodniej poprzez ograniczenie środków
unijnych na inwestycje związane z ochroną
środowiska
Jednym z podstawowych warunków rozwoju Pol-
ski Wschodniej jest nadrabiania opóźnień cywiliza-
cyjnych, zwłaszcza w zakresie nowoczesnej infra-
struktury związanej z ochroną środowiska natural-
nego. Na liście indykatywnej projektów Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, ogło-
szonej w Monitorze Polskim w sierpniu 2007 r. przez
poprzedniego ministra rozwoju regionalnego, znala-
zło się szereg przedsięwzięć z zakresu ekologii,
a przede wszystkim gospodarki odpadami i ścieka-
mi w Polsce Wschodniej. Obecna minister rozwoju
regionalnego, Elżbieta Bieńkowska, dokonała rewi-
zji tej listy, nie podając precyzyjnych kryteriów za-
stosowanej oceny kwalifikacyjnej. Trudno za takie
uznać stwierdzenia, że z listy usuwano te, których
stan przygotowania nie gwarantował wykonania ich
w okresie funkcjonowania programu „Infrastruktu-
ra i środowisko”, i zachodziły wątpliwości co do ich
zgodności z założeniami programu, czyli istniało ry-
zyko, że zostaną zanegowane przez Komisję Euro-
pejską.
W wyniku weryfikacji listy indykatywnej projek-
tów najwięcej mogą stracić województwa Polski
Wschodniej, co spowoduje, że różnice rozwojowe
będą nadal pogłębiane. Na przykład woj. podlaskie
będzie miało co najmniej 245 mln zł mniej ze wstęp-
nie zagwarantowanych dotacji na przedsięwzięcia
z zakresu ochrony środowiska. Z siedmiu projektów
na liście został jeden. Autorzy pozostałych będą mu-
sieli zabiegać o pieniądze w konkursach. Eksperci
z Ministerstwa Rozwoju Regionalnego za niestrate-
giczne z punktu widzenia środowiska naturalnego
w Polsce uznali m.in. dwa projekty dotyczące gospo-
darki odpadami i ściekami na terenie dorzecza Bie-
brzy, czyli największego w Polsce parku narodowe-
go, oraz projekt dotyczący zagospodarowania śmieci
z terenów Puszczy Białowieskiej. Podobnie sytuacja
przedstawia się w pozostałych województwach Pol-
ski Wschodniej.

Dokonana rewizja listy indykatywnej projektów
nie tylko niekorzystnie odbije się na rozwoju tej czę-
ści Polski, ale spowoduje kilkumiesięczne opóźnie-
nie w realizacji projektów. Zanim powstanie doku-
mentacja konkursowa, zanim konkurs zostanie
przeprowadzony i umowy podpisane, minie 8–10
miesięcy, podczas których można by było te projekty
już realizować. Poza tym udział w konkursie nie
gwarantuje dofinansowania, lecz wymaga ze strony
samorządu sporych nakładów finansowych na przy-
gotowanie dokumentacji. Nie każda gmina może so-
bie na to pozwolić, zwłaszcza stosunkowo biedne sa-
morządy z terenów Polski Wschodniej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Jakie były rzeczywiste powody dokonania re-
wizji listy indykatywnej projektów z zakresu ochro-
ny środowiska w Programie Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko”?
2. Czym kierował się resort rozwoju regionalne-
go, usuwając z tej listy zdecydowaną większość pro-
jektów przewidzianych do realizacji na terenach wo-
jewództw Polski Wschodniej?
3. Czy w tej sytuacji rząd RP przewiduje wprowa-
dzenie nowych instrumentów wsparcia dla stosun-
kowo ubogich gmin z tzw. ściany wschodniej, aby
z powodzeniem mogły uczestniczyć w konkursach
na unijne dotacje?
4. Kiedy rząd planuje uruchomić wdrażanie pro-
gramów operacyjnych na perspektywę budżetową
2007–2013 i jaki będzie obowiązywał harmonogram?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 5 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1404)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie aktualnego stanu śledztw
dotyczących przewlekłego rozpatrywania
przebiegu sprzedaży dawnych
mieszkań zakładowych
Szanowny Panie Ministrze! W ramach transfor-
macji ustrojowej w latach 90. masowo sprzedawano
nieruchomości likwidowanych przedsiębiorstw pań-
stwowych – wraz z ich lokatorami, często w nieja-
snych okolicznościach i za symboliczną cenę.
Jak wynika z posiadanych przeze mnie informa-
cji, a także licznych doniesień medialnych, jednymi
z takich nabywców są właściciele nieruchomości w Bę-
dzinie Łagiszy, którzy od 1996 r. rozpoczęli wykup
nieruchomości i przedsiębiorstw państwowych.
Mieszkańcy takich lokali pozakładowych są obiek-
tem ciągłych szykan i prześladowań ze strony właści-
95
cieli. Żyją bez prądu, wody, kanalizacji i ciepła od wie-
lu tygodni.
Zwracam się do Pana Ministra o podanie przy-
czyn, dlaczego sprawy, które powinny być przepro-
wadzone w trybie pilnym, nie znajdują nadal finału.
Proszę zatem o wyjaśnienie:
1. Na jakim etapie jest sprawa, w której oskarżo-
nym jest syndyk masy upadłości przedsiębiorstwa
Prefabet w Będzinie (sygn. II K 740/06)?
2. Co jest przyczyną spoczywania postępowania
sygn. 1 Ds 1702/07 w Prokuraturze Rejonowej w Bę-
dzinie w sprawie narażenia życia i zdrowia miesz-
kańców przez działania właścicieli nieruchomości?
3. Czy zainteresowano się źródłami finansowa-
nia zakupu ww. nieruchomości i realizacją zobowią-
zań fiskalnych przez nabywających?
4. Czy prawdą jest, iż w postępowaniu przed Są-
dem Okręgowym w Opolu sygn. III K 155/06, doty-
czącym odpowiedzialności karnej jednego z nabyw-
ców nieruchomości zakładowych Andrzeja B., nie
wyznaczono nawet terminu rozprawy i postępowa-
nie jest dotknięte przewlekłością?
Proszę zważyć, iż problemy lokatorów mieszkań
zakładowych to nie tylko doniosły problem społecz-
ny. Ich uporczywe nierozwiązanie to także ogromne
koszty dla Skarbu Państwa. W zakresie prowadze-
nia postępowań prokuratorskich i sądowych możli-
wość uniknięcia ich leży w Pana gestii.
Poseł Zbigniew Wassermann
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1405)
do ministra obrony narodowej
w sprawie wątpliwości co do samolotu
CASA C295M
Szanowny Panie Ministrze! 23 stycznia 2008 r.
miała miejsce katastrofa samolotu CASA C295M.
Nie wdając się w liczne spekulacje na temat jej przy-
czyn, zwracam się o wyjaśnienie wątpliwości, jakie
pojawiły się przy badaniu okoliczności tego tragicz-
nego wydarzenia:
1. Czy prawdą jest, iż przy zakupie samolotów od
koncernu EADS naruszone zostały przepisy o zamó-
wieniach publicznych, poprzez decyzję ówczesnego
ministra Bronisława Komorowskiego o wyborze
kontrahenta z wolnej ręki, mimo iż wymogi spełnia-
ła także inna firma, a więc należało ogłosić przetarg
nieograniczony?
2. Czy prawdą jest, że zawarta z EADS umowa
offsetowa jest niekorzystna dla strony polskiej, cho-
dzi tu przede wszystkim o fakt, iż nie powstało cen-
trum serwisowe dla samolotów i maszyny serwiso-
96
wane są w Hiszpanii, i czy koszty takiej eksploatacji
nie są wygórowane?
3. Czy prawdziwe są informacje dotyczące nad-
miernej eksploatacji samolotów CASA C295M,
zwłaszcza co do ładunku i długości tras?
4. Czy prawdą jest, iż samoloty te z powodu in-
tensywnej eksploatacji częściej, niż przewidywano,
muszą przechodzić przeglądy techniczne i częściej
ulegają awariom i usterkom?
5. Czy w związku z powyższymi informacjami
istnieje zagrożenie dla użytkowników pozostałych
samolotów CASA C295M?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Wassermann
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1406)
do ministra gospodarki
w sprawie wprowadzenia
do polskiego systemu prawnego instytucji
zawieszenia działalności gospodarczej
Szanowny Panie Premierze! Do mojego Biura
Poselskiego zgłasza się coraz więcej osób wykonują-
cych sezonową działalność gospodarczą. Od kilu lat
zabiegają oni o wprowadzenie do polskiego ustawo-
dawstwa instytucji zawieszenia działalności gospo-
darczej. Chodzi w szczególności o wprowadzenie od-
powiednich zapisów do ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173,
poz. 1807, z późn. zm.) jak też w przepisach ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887).
W związku z powyższym zapytuję Pana Mini-
stra, czy resort, którym Pan kieruje, widzi koniecz-
ność wprowadzenia regulacji dotyczących zawiesze-
nia wykonywania działalności gospodarczej do obu
ww. ustaw.
Tym, co wymaga jednoznacznego uregulowania,
jest kwestia zwolnienia od obowiązku opłacenia
składki na ubezpieczenia społeczne w okresie zawie-
szenia działalności. Jest to dziś różnie interpreto-
wane przez inspektoraty ZUS, co jest powodem wie-
lu problemów przedsiębiorców, którzy prowadzą
działalność sezonową.
Wdzięczny będę Panu Premierowi za udzielenie
odpowiedzi na ww. pytanie.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1407)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie działań zmierzających
do wyjaśnienia sytuacji osób,
które rozpoczęły w 2006 r. aplikacje prawnicze
Szanowny Panie Ministrze! W ubiegłej kadencji
Sejmu zwracałem uwagę na problem prawny zwią-
zany z brzmieniem art. 9 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze i nie-
których innych ustaw.
Zgodnie z jego treścią aplikacje adwokacka, rad-
cowska i notarialna rozpoczęte w 2005 r. ulegają od-
powiedniemu skróceniu, tak aby egzaminy: adwokac-
ki, radcowski i notarialny w 2009 r. odbyły się w ter-
minach określonych w ustawach regulujących funk-
cjonowanie wskazanych zawodów prawniczych.
Z uwagi na nieład legislacyjny polegający na nie-
dostosowaniu przyjętych unormowań prawnych do
terminów kalendarzowych wskazanych w przepi-
sach prawa oraz zawirowania wynikające z błędów
w pytaniach w testach wstępnych na aplikacje więk-
szość aplikantów np. radcowskich rozpoczęła swe
aplikacje w zimie roku 2006.
Zgodnie z przepisami prawa np. aplikacja radcow-
ska trwa 3 lata i 6 miesięcy. Tym samym aplikacja ta,
rozpoczęta w pierwszym kwartale roku 2006, trwać
winna do końca lata bądź do jesieni roku 2009.
W art. 36¹ § 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o rad-
cach prawnych zapisano, iż egzamin radcowski prze-
prowadza się raz w roku w terminie wyznaczonym
przez ministra sprawiedliwości, nie później niż do
dnia 31 maja.
Z zestawienia powyższego zapisu ustawowego
z faktycznym terminem rozpoczęcia aplikacji praw-
niczych w roku 2006 wynika, zważając na wymaga-
ny 3,5-letni okres aplikacji, iż rzesza młodych osób
uczęszczających na aplikacje (np. radcowską) nie
będzie mogła przystąpić do egzaminu wieńczącego
wieloletni okres przygotowań w roku 2009, jako że
będzie niemożliwe zakończenie przed dniem 31 maja
2009 r. wymaganego prawem okresu aplikacji.
Pragnę zwrócić uwagę Pana Ministra na kolejny
aspekt zaistniałej sytuacji. Osoby wpisane na listę
aplikantów z początkiem 2006 r., które odbędą apli-
kację w normalnym, 3,5-letnim trybie, nie będą
miały okazji rychłego przystąpienia do właściwego
egzaminu zawodowego. Tym samym nie posiadając
statusu aplikanta i związanych z nim uprawnień za-
wodowych przez wiele, być może 10, miesięcy nie
będą mogły faktycznie wykonywać podjętej w toku
aplikacji pracy zawodowej.
Powyższy stan wymaga niezwłocznej interwen-
cji. W demokratycznym państwie prawa niedopusz-
czalny jest stan niepewności obywateli wywołany
trybem i treścią stanowiącej legislacji.

W brzmieniu obecnych przepisów brak jest bądź
podstaw do odpowiedniego skrócenia terminu apli-
kacji prawniczych rozpoczętych z początkiem roku
2006, bądź do wyznaczenia przez Pana Ministra
terminu egzaminu zawodowego jesienią roku 2009.
Pragnę też zwrócić uwagę na konieczność podję-
cia w niniejszej sprawie szybkich działań. Poszcze-
gólne samorządy zawodowe prawników, organizują-
ce szkolenia aplikantów, winny posiadać możliwość
odpowiedniego dostosowania terminów i zakresu
przedmiotowego szkoleń aplikantów do przyszłej
daty egzaminu zawodowego.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. W jakiej dacie przystąpią do egzaminu zawodo-
wego aplikanci zawodów prawniczych, którzy rozpo-
częli aplikacje w pierwszym kwartale roku 2006?
2. Jakie działania legislacyjne zostaną podjęte
w celu unormowania powyższego stanu?
3. W jakim terminie właściwe projekty odpowied-
nich legislacji zostaną przesłane do rozpatrzenia?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Lisek
Gdańsk, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1408)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wysokości pobieranych
przez kobiety tzw. rent rodzinnych po mężu
Szanowna Pani Minister! Nowy system emery-
talny, który obowiązuje od roku 1999, powoduje, że
kluczowym problemem staje się wiek emerytalny.
Pozostawienie zróżnicowanego wieku emerytalnego
kobiet i mężczyzn przesądza o tym, że emerytury
kobiet zawsze będą niższe niż emerytury mężczyzn,
nawet przy jednakowych zarobkach w czasie aktyw-
ności zawodowej. Spowodowane jest to m.in. o pięć
lat krótszym okresem gromadzenia kapitału skład-
kowego, tym bardziej że w ostatnim okresie groma-
dzenia kapitał przyrasta najszybciej, gdyż nawet
przy niskich stopach wzrostu duża kwota rośnie
szybko. Na wysokość emerytury, oprócz zgromadzo-
nych składek, wpływa też przewidywane przeciętne
dalsze trwanie życia od momentu osiągnięcia wieku
uprawniającego do odejścia na emeryturę. Rozwią-
zania te są oczywiście zgodne z prawem unijnym,
które nie nakazuje zrównania wieku emerytalnego
kobiet i mężczyzn.
Wydawało się, że zmiana systemu emerytalnego
powinna w maksymalny sposób pomóc kobietom
w uzyskiwaniu wyższych emerytur, jednak aktual-
ny kształt systemu może prowadzić nadal do dyspro-
97
porcji w wysokości emerytur mężczyzn i kobiet.
Z danych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyni-
ka, że podstawa wymiaru emerytury kobiety jest
o ok. 30% niższa niż mężczyzny. Dochodzi do tego
różnica w stażu pracy oraz fakt, że kobiety mają
więcej okresów nieskładkowych. Przeciętna emery-
tura kobiety jest więc, biorąc pod uwagę efekty dys-
trybucji, niższa od przeciętnej emerytury mężczyzny
również o ok. 30%. Nic dziwnego, że po śmierci
współmałżonka kobiety zamieniają swoją emerytu-
rę na rentę rodzinną po mężu, bo ta ostatnia jest po
prostu wyższa. I z taką właśnie sytuacją związane
są pewne wątpliwości i społeczne kontrowersje do-
cierające do mnie za pośrednictwem biura poselskie-
go. Zainteresowane kobiety, niegdyś pracujące zawo-
dowo i posiadające prawo do pobierania własnej
emerytury, po śmierci męża z racji wysokości świad-
czenia decydujące się na pobieranie świadczenia
emerytalnego współmałżonka, artykułują poczucie
niesprawiedliwości w kontekście wypracowanego
przez siebie własnego świadczenia i możliwości po-
bierania tzw. renty rodzinnej po mężu, w wysokości
tylko kilkudziesięciu, nigdy zaś 100% tego świadcze-
nia. O ile naliczona kwota tzw. renty rodzinnej po
mężu wypłacana żonie po jego śmierci wydaje się
w pełni zasadna w stosunku do kobiet, które nie
pracowały zawodowo lub też pracowały krótko, nie
osiągając prawa do własnej emerytury, o tyle może
wydawać się krzywdząca w stosunku do kobiet, któ-
re „wypracowały” prawo do własnego świadczenia.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy nie należy rozważyć zmiany obowiązują-
cego prawa tak, aby rozróżnić uprawnienie kobiet do
pobierania świadczenia rodzinnego po zmarłym
mężu na:
— kobiety posiadające prawo do własnego świad-
czenia emerytalnego i decydujące się na rezygnację
z tego świadczenia w zamian za otrzymywanie tzw.
renty rodzinnej po mężu w jej pełnej wysokości,
— kobiety nieposiadające prawa do emerytury,
w których przypadku zasadne byłoby utrzymanie
dotychczas obowiązujących zasad jego wyliczenia?
2. W jakiej wysokości wzrost kosztów generowa-
łaby taka legislacyjna zmiana?
3. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
ma w planach wprowadzenie ewentualnie innych
rozwiązań legislacyjnych umożliwiających minima-
lizowanie dysproporcji w wysokości świadczeń eme-
rytalnych kobiet i mężczyzn?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha
Rybnik, dnia 13 lutego 2008 r.
98
Interpelacja
(nr 1409)
do ministra gospodarki
w sprawie zamiany ekwiwalentu
za deputat węglowy na świadczenie
w naturze
Panie Ministrze! W związku z interwencją eme-
rytów i rencistów uprawnionych do pobierania ekwi-
walentu za deputat węglowy wypłacanego przez
ZUS uprzejmie proszę o odpowiedź na następujące
pytania:
1. Czy możliwe jest przywrócenie prawa do pobie-
rania węgla w naturze przez osoby, które obecnie
otrzymują ekwiwalent za deputat węglowy?
2. Które przepisy regulują wskazany problem?
Jeśli taka zmiana jest przewidziana w przepi-
sach, proszę także o wskazanie procedury, którą po-
winna zastosować osoba chcąca otrzymywać węgiel
w naturze zamiast ekwiwalentu pieniężnego.
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 4 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1410)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przyznawania
wcześniejszych uprawnień emerytalnych
rodzicom dzieci niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Zasady przyznawania
wcześniejszej emerytury rodzicom dzieci niepełno-
sprawnych regulowało rozporządzenie Rady Mini-
strów z 15 maja 1989 r. (Dz. U. Nr 28, poz. 149). Pra-
wo do takiej emerytury przysługiwało matce, która
nie może kontynuować zatrudnienia z powodu stanu
zdrowia swojego dziecka – wymagającego bez wzglę-
du na wiek jej stałej opieki oraz pielęgnacji lub po-
mocy w czynnościach samoobsługowych – jeżeli
spełniała łącznie następujące warunki:
1) miała 20 lat zatrudnienia (suma okresów
składkowych i nieskładkowych, z tym że nieskład-
kowych lat nie może być więcej niż 1/3 okresów
składkowych);
2) sprawowała osobistą opiekę nad dzieckiem, któ-
re zostało zaliczone do I grupy inwalidzkiej – bez
względu na przyczynę inwalidztwa – albo do II grupy
inwalidzkiej z powodu jednego z następujących sta-
nów fizycznych, psychicznych i psychofizycznych:
— całkowitej dysfunkcji kończyn dolnych lub
górnych, niedowładu oraz porażenia uniemożliwia-
jącego samodzielne poruszanie i kontrolowanie
czynności fizjologicznych,
— umiarkowanego, znacznego i głębokiego upo-
śledzenia umysłowego, choroby psychicznej, uszko-
dzenia lub choroby centralnego układu nerwowego,
uniemożliwiających samodzielność w decyzjach, co-
dziennych czynnościach,
— lekkiego upośledzenia umysłowego z towarzy-
szącymi kalectwami znacznego stopnia w zakresie
narządu ruchu, wzroku, słuchy lub innymi przewle-
kłymi stanami chorobami, bardzo poważnie upośle-
dzającymi sprawność organizmu,
— innych chorób upośledzających w bardzo po-
ważnym stopniu sprawność organizmu, a ponadto
wtedy, gdy inwalidztwo dziecka istnieje od urodze-
nia lub powstało przed ukończeniem 18. roku życia.
Z uprawnień do wcześniejszej emerytury mógł
skorzystać również ojciec (okres zatrudnienia mi-
nimum 25 lat), ale dopiero w razie śmierci matki
i w innych przypadkach uniemożliwiających jej oso-
bistą opiekę nad dzieckiem.
Taki stan rzeczy zmienił się po wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego, który, powołując się na kon-
stytucyjną zasadę równości płci, uznał, że tak samo
jak matka – ojciec ma równorzędne prawo do wcze-
śniejszej emerytury (z tym że obowiązywał go pod-
wyższony okres zatrudnienia, czyli 25 lat). Wcze-
śniejsze emerytury z tytułu opieki nad niepełno-
sprawnymi dziećmi zostały zniesione 1 stycznia
1999 r. wraz z wejściem w życie nowego systemu
emerytalno-rentowego. Uprawnienia do nich zacho-
wali jedynie, jako prawa nabyte, ci rodzice, którzy
spełnili wszystkie wymagane warunki przed 1 stycz-
nia 1999 r.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy planowane jest przywrócenie możliwości
przyznawania wcześniejszych uprawnień emerytal-
nych rodzicom dzieci niepełnosprawnych?
2. Jaki jest program rządu adresowany do rodzi-
ców wychowujących dziecko niepełnosprawne?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1411)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie programu wapnowania gleb
Szanowny Panie Ministrze! Podczas Walnego
Zgromadzenia Pomorskiej Izby Rolniczej zwrócili
się do mnie przedstawiciele samorządu rolniczego

zrzeszającego rolników z problemem wapnowania
gleb. W opinii rolników sprawa wapnowania gleb zo-
stała całkowicie zaniedbana i dotyczy nie tylko rol-
ników Pomorza. W minionych latach funkcjonował
system wapnowania gleb. Aktualnie według przeka-
zanych mi informacji nie funkcjonuje jakakolwiek
pomoc państwa w tej sprawie. Brak pomocy nie mo-
tywuje rolników do podejmowania tych działań, co
przy niskiej opłacalności i produkcji rolnej czyni sy-
tuację bardzo trudną.
Panie Ministrze, jak w świetle polityki Minister-
stwa Rolnictwa traktowana jest sprawa wapnowa-
nia gleb?
Jednocześnie zwracam się do Pana Ministra z proś-
bą o wdrożenie programu wapnowania gleb z określe-
niem warunków finansowo-organizacyjnych jego
funkcjonowania.
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1412)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie opóźnienia w realizacji
programu „Młody rolnik”
Szanowny Panie Ministrze! Program „Młody
rolnik” wzbudził wiele nadziei i nowych inicjatyw
w środowiskach wiejskich. Przedstawiciele organi-
zacji zrzeszających rolników nie szczędzą mocno ne-
gatywnych ocen w tej sprawie.
Wielu młodych ludzi uwierzyło, że program ten
jest dla nich wyjątkową szansą. Dzisiaj zgłaszają
wielkie rozczarowanie, gdyż program ten praktycz-
nie nie jest realizowany. Pomimo prób ustalenia,
kiedy możliwa jest realizacja programu, nie udało
się ustalić realnych terminów tak na Komisji Rol-
nictwa, jak też w kontaktach z Agencją Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Zwracam się z prośbą do Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi, kiedy rozpocznie się realizacja
programu „Młody rolnik” ze szczegółowym harmo-
nogramem jego wdrażania.
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
99
Interpelacja
(nr 1413)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy
miasta Kościerzyny w ciągu drogi krajowej
nr 20 w woj. pomorskim
Budowa autostrady A1 jest kluczowa z punktu
widzenia rozwoju Polski i Pomorza. Równocześnie
bardzo istotne są także inwestycje w podstawową
sieć dróg, ze szczególnym uwzględnieniem dróg kra-
jowych. To drogi krajowe w zdecydowanej większo-
ści decydują o dostępności komunikacyjnej do po-
szczególnych regionów.
Taką rolę pełni droga krajowa nr 20, która aktu-
alnie jest modernizowana. Modernizacja zbliża się do
miasta Kościerzyny, gdzie zaplanowano budowę ob-
wodnicy. Trwają prace projektowe. Gwałtowanie ro-
snący ruch samochodów ciężarowych oraz ruch tury-
styczny w powiązaniu z faktem przebiegu drogi przez
centrum miasta wymusza podjęcie wszelkich działań
przyspieszających budowę obwodnicy. Dodatkowym
problemem stają się przygotowane projekty urucho-
mienia kopalni kruszyw o rocznym wydobyciu ponad
1 mln ton. Zrealizowanie tych projektów doprowadzi
do zablokowania miasta oraz pogorszenia i tak już
złego stanu powietrza w Kościerzynie, objętego pro-
gramem naprawczym ochrony powietrza.
Szanowny Panie Ministrze: Kiedy rozpoczną się
prace budowlane przy obwodnicy? Proszę o podanie
szczegółowego harmonogramu realizacji budowy ob-
wodnicy miasta Kościerzyny w ciągu drogi krajowej
nr 20.
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1414)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy miasta
Czerska w ciągu drogi krajowej nr 22
w woj. pomorskim
Autostrada A1 jest kluczowa z punktu rozwoju
Polski i Pomorza także w perspektywie organizacji
Euro 2012. Równocześnie bardzo istotne są także
inwestycje w podstawową sieć dróg ze szczególnym
uwzględnieniem dróg krajowych. To drogi krajowe
w zdecydowanej większości decydują o dostępności
komunikacyjnej poszczególnych regionów. Taką rolę
pełni droga krajowa nr 22 jako połączenie autostra-
100
dy A1 w kierunku granic państwa. W ciągu drogi nr
22 zaplanowano budowę obwodnicy miasta Czerska.
Rosnący ruch samochodów ciężarowych oraz ruch
turystyczny w powiązaniu z faktem przebiegu drogi
przez centrum miasta wymusza pilną budowę ob-
wodnicy.
Szanowny Panie Ministrze, kiedy rozpocznie się
budowa obwodnicy?
Proszę o podanie szczegółowego harmonogramu
realizacji budowy obwodnicy miasta Czerska w cią-
gu drogi krajowej nr 22.
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1415)
do ministra infrastruktury
w sprawie potrzeby zmiany ustawy
Prawo o ruchu drogowym
Szanowny Panie Ministrze! Poruszające się po
publicznych drogach ciągniki rolnicze są nie tylko
prawdziwym utrapieniem dla uczestników ruchu
drogowego, ale często stanowią dla nich realne nie-
bezpieczeństwo. W sytuacji, kiedy corocznie przyby-
wa w kraju kilkaset tysięcy pojazdów samochodo-
wych, zaś ilość nowo budowanych i modernizowa-
nych dróg nie zabezpiecza szybkiego i bezpiecznego
poruszania się po drogach, każdy wjazd ciągnika
rolniczego na drogę publiczną powoduje powstawa-
nie nie tylko potężnych korków, ale i stwarza realne
niebezpieczeństwo kolizji i wypadków. W wielu kra-
jach Unii Europejskiej i nie tylko ciągniki rolnicze
mają zakaz poruszania się po drogach publicznych,
z wyjątkiem dojazdu do pól uprawnych.
W takiej sytuacji uprzejmie proszę Pana Mini-
stra o odpowiedź na pytania:
1. Czy planowane są odpowiednie zmiany w usta-
wie Prawo o ruchu drogowym, które wyeliminują cią-
gniki rolnicze z ruchu drogowego, a tym samym spo-
wodują poprawę bezpieczeństwa na drogach?
W wielu polskich miastach ustawiane są na jezd-
niach, poboczach dróg, chodnikach, trawnikach,
kontenery na śmiecie, gruz czy też odpady wielkoga-
barytowe. Po zapadnięciu zmroku nieoznakowane
i nieoświetlone, a więc niewidoczne, stwarzają ogrom-
ne zagrożenie dla kierowców, rowerzystów, a nawet
pieszych. W krajach Unii Europejskiej, zgodnie z obo-
wiązującym tam prawem, obrys takich kontenerów
zaznaczany jest taśmą odblaskową, co znakomicie
eliminuje możliwość wszelkich kolizji. Dlaczego u nas
nie można skorzystać z takich rozwiązań?
2. Czy ministerstwo przewiduje przeprowadze-
nie zmian w stosownych przepisach, w tym w usta-
wie Prawo o ruchu drogowym, celem zabezpieczenia
kierujących pojazdami, rowerzystów i pieszych przed
kolizjami z nieoznakowanymi kontenerami?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1416)
do ministra infrastruktury
w sprawie obwodnicy drogi krajowej
nr 79 na odcinku Katowice–Bytom
Szanowny Panie Ministrze! W grudniu ubiegłego
roku podpisana została z Biurem Projektowym Mo-
sty Katowice umowa na opracowanie dokumentacji
projektowej dla największej inwestycji w Chorzowie
– budowy nowego przebiegu drogi krajowej DK 79.
Na opracowanie dokumentacji biuro projektowe ma
12 miesięcy. Pierwszy etap projektowania zakończy
się przedstawieniem wstępnego projektu budowla-
nego, który trafi do wojewody z wnioskiem o ustale-
nie lokalizacji drogi. W kolejnym etapie przygotowa-
ny zostanie ostateczny projekt budowlany i wyko-
nawczy inwestycji.
Nowy przebieg DK 79 to ponad siedmiokilome-
trowy odcinek nowoczesnej, dwujezdniowej w obu
kierunkach trasy, a na odcinku od Stadionu Śląskie-
go do Chorzowa Starego zaplanowane są trzy pasy
ruchu w każdym kierunku.
Planowana obwodnica wyprowadzi ruch tranzy-
towy z ścisłego śródmieścia, skróci czas przejazdu,
lepiej skomunikuje tereny poprzemysłowe oraz po-
prawi płynność zjazdów i wyjazdów ze Stadionu Ślą-
skiego.
Katowice, Bytom i Chorzów zawarły porozumie-
nie międzygminne, na mocy którego Chorzów przy-
jął rolę inwestora. Inwestycja została uznana przez
zarząd woj. śląskiego i grupę roboczą powołaną
przez ministra rozwoju regionalnego za inwestycję
ważną dla organizacji Euro 2012.
Warunkiem koniecznym realizacji inwestycji jest
uzyskanie dotacji ze środków unijnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”. Decyzje w tej sprawie należą do rządu.
W związku z tym chcę zapytać:
1. Jakie jest stanowisko rządu w sprawie wsparcia
finansowego przebudowy DK 79 Katowice–Bytom?
2. Czy są już zaplanowane konkretne działania,
jakie ministerstwo zamierza podjąć w związku z tym
projektem?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 19 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1417)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie dostosowania właściwości
miejscowej prokuratur rejonowych i sądów
rejonowych do podziału terytorialnego
państwa do celów administracji ogólnej
Szanowny Panie Ministrze! Poważnym proble-
mem w funkcjonowaniu jednostek prokuratury i wła-
ściwej współpracy prokuratury z odpowiednimi
jednostkami Policji jest niezgodność pomiędzy za-
kresami właściwości miejscowej poszczególnych
prokuratur rejonowych a podziałem terytorialnym
kraju na powiaty, z którym z kolei uzgodniona zo-
stała organizacja terytorialna komend powiato-
wych (miejskich) Policji. Pomimo upływu już kilku
lat od czasu przeprowadzenia reformy ustroju tery-
torialnego kraju, oba te podziały administracyjne
nie zostały uzgodnione. Dla przykładu w woj. świę-
tokrzyskim Prokuratura Rejonowa w Ostrowcu
Świętokrzyskim zakresem swojej właściwości miej-
scowej obejmuje również sprawy z gmin Nowa Słu-
pia i Łagów, wchodzących w skład pow. kieleckiego
ziemskiego, podczas gdy jednostki Policji z obszaru
tych dwóch gmin podlegają Komendzie Miejskiej
Policji w Kielcach. Z kolei znajdujący się na terenie
pow. ostrowieckiego Komisariat Policji w Ćmielo-
wie podlega Komendzie Powiatowej Policji w Ostrow-
cu, ale w zakresie postępowań przygotowawczych
podlega Prokuraturze Rejonowej w Opatowie.
Temu Komisariatowi Policji w Ćmielowie podlega-
ją posterunki Policji w Bałtowie i Bodzechowie,
podległe nadzorowi Prokuratury Rejonowej, ale
tym razem w Ostrowcu. Podobne przykłady moż-
na mnożyć.
Tego rodzaju sytuacja jest niezrozumiała, niera-
cjonalna i powoduje wiele problemów praktycznych
we współpracy między Policją a prokuraturą. Utrud-
niony jest przepływ informacji i dyrektyw w postę-
powaniu. Jest to również duże utrudnienie dla oby-
wateli, dla których niezrozumiałe są różnice pomię-
dzy tymi podziałami: dla celów administracji ogólnej
i Policji oraz dla celów prokuratury.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytanie:
1. Czy planowane jest uzgodnienie zakresu wła-
ściwości miejscowej poszczególnych prokuratur rejo-
nowych i sądów rejonowych z podziałem admini-
stracyjnym kraju na powiaty?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 21 lutego 2008 r.
101
Interpelacja
(nr 1418)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie statusu prawnego
Komisji Majątkowej działającej na podstawie
art. 62 ustawy o stosunku państwa
do Kościoła katolickiego
w Rzeczypospolitej Polskiej
Szanowny Panie Premierze! Za pośrednictwem
marszałka Sejmu skierowałem na ręce ministra
spraw wewnętrznych i administracji, jako resortowo
właściwego dla spraw z zakresu działu wyznań reli-
gijnych (art. 4 i 5 pkt 25 ustawy z dnia 4 września
1997 r. o działach administracji rządowej, Dz. U.
z 1999 r. Nr 82, poz. 928 z późn. zm.), zapytanie po-
selskie w sprawie decyzji o przekazaniu zakonom
bonifratrów i dominikanek terenu po zajezdni tro-
lejbusowej w Piasecznie oraz celowości dalszego
utrzymania funkcjonowania Komisji do spraw zwro-
tu mienia Kościoła katolickiego oraz innych kościo-
łów i związków wyznaniowych oraz interpelację
w sprawie postępowania regulacyjnego prowadzone-
go przez Komisję do spraw zwrotu mienia Kościoła
katolickiego oraz innych kościołów i związków wy-
znaniowych.
Podniosłem tam szereg zarzutów co do trybu po-
stępowania komisji, braku zapewnienia należytej
ochrony praw jednostek samorządu terytorialnego
w postępowaniach, w których dokonuje się przenie-
sienia na rzecz Kościoła katolickiego i kościelnych
osób prawnych własności nieruchomości stanowią-
cych składnik mienia komunalnego, braku prawa
odwołania od decyzji komisji, jak również niedo-
puszczalnych nadużyć przy dokonywaniu rozszerze-
nia postępowania regulacyjnego na teren tzw. ziem
odzyskanych.
W obu przypadkach minister spraw wewnętrz-
nych uchylił się od udzielenia merytorycznej odpo-
wiedzi na kwestie przeze mnie podniesione, wska-
zując, że w zakresie działań i decyzji podejmowa-
nych przez Komisję Majątkową minister spraw
wewnętrznych i administracji zapewnia jedynie
obsługę biurową i kancelaryjną prac Komisji Ma-
jątkowej i po wyjaśnienia odsyła do współprze-
wodniczących komisji.
Przepisy art. 146 ust. 1 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej wskazują, że Rada Ministrów pro-
wadzi politykę wewnętrzną i zagraniczną Rzeczypo-
spolitej Polskiej, na jej rzecz przemawia domniema-
nie kompetencji w zakresie spraw polityki państwa
(art. 146 ust. 2 konstytucji). Za swą działalność Rada
Ministrów i jej członkowie ponoszą odpowiedzial-
ność przed Sejmem.
W świetle odpowiedzi udzielonych mi przez mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji okazuje się
jednak, że za decyzje i działania podejmowane przez
102
Komisję Majątkową, budzące ogromne kontrowersje
społeczne i wątpliwości co do swej zgodności z nor-
mami konstytucji i ustaw, nie ponosi odpowiedzial-
ności przed Sejmem Rzeczypospolitej żaden członek
Rady Ministrów. Skoro nie jest nim minister spraw
wewnętrznych i administracji jako minister właści-
wy do spraw wyznań, który powołuje jednego ze
współprzewodniczących Komisji Majątkowej, to oka-
zuje się, że transferu gigantycznego majątku Skar-
bu Państwa i komunalnego na rzecz Kościoła kato-
lickiego i kościelnych osób prawnych dokonał organ,
za którego działania nikt nie chce wziąć odpowie-
dzialności.
Komisja Majątkowa jest zatem organem stoją-
cym, jak się zdaje, poza ramami administracji i po-
nad obowiązującymi regulacjami konstytucyjnymi.
Innym bulwersującym aspektem funkcjonowa-
nia tej instytucji jest unormowanie postępowania
regulacyjnego przed Komisją Majątkową, a więc
również praw i obowiązków uczestników postępo-
wania regulacyjnego, w drodze aktu wewnętrznego
niestanowiącego źródła prawa powszechnie obowią-
zującego w Rzeczypospolitej Polskiej – zarządzenia
ministra–szefa Urzędu Rady Ministrów z dnia 8 lu-
tego 1990 r. w sprawie szczegółowego trybu postępo-
wania regulacyjnego w przedmiocie przywrócenia
osobom prawnym Kościoła katolickiego własności
nieruchomości lub ich części (M.P. z 1990 r. Nr 5,
poz. 39 z późn. zm). Zarządzenie stanowiące akt
normatywny o charakterze wewnętrznym obowią-
zywać może tylko jednostki organizacyjne podległe
organowi wydającemu zarządzenie, ponadto zarzą-
dzenie to nie może stanowić podstawy do wydawa-
nia decyzji wobec obywateli, osób prawnych i innych
podmiotów. Zarządzenie stanowiące podstawę nor-
matywną postępowania regulacyjnego łamie tym
samym art. 93 ust. 1 i 2 konstytucji. Orzeczenie Try-
bunału Konstytucyjnego z dnia 24 czerwca 1992 r.
(sygnatura W 11/91) jest w tej mierze w zupełności
nieaktualne, opiera się bowiem na poprzednio obo-
wiązującym stanie konstytucyjnym.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Do zakresu działania którego członka Rady
Ministrów należy czuwanie nad działalnością Komi-
sji Majątkowej działającej na podstawie art. 62 usta-
wy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku państwa do
Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej
oraz odpowiedzialność z tego tytułu przed Sejmem
Rzeczypospolitej?
2. Który członek Rady Ministrów jest właściwy
do udzielenia odpowiedzi na interpelacje i zapytania
poselskie dotyczące podejmowanych przez Komisję
Majątkową decyzji?
3. Dlaczego do chwili obecnej postępowanie
przed Komisją Majątkową, w którym występują
podmioty w stosunku do administracji rządowej ze-
wnętrzne, jest regulowane aktem normatywnym
o charakterze wewnętrznym, sprzecznym z regula-
cjami konstytucyjnymi Konstytucji RP?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1419)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie kosztów opóźnienia
w dostosowaniu przepisów emerytalnych
do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r.
w sprawie P 10/07
Szanowna Pani Minister! Trybunał Konstytucyj-
ny w wyroku z dnia 23 października 2007 r. stwier-
dził niezgodność z konstytucją artykułu 29 ust. 1
ustawy z dnia 17 października 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353 z późniejszymi
zmianami).
Trybunał odroczył utratę mocy obowiązującej
zakwestionowanego przepisu na okres 12 miesięcy,
dając Sejmowi czas na zmianę treści zakwestiono-
wanego przepisu ustawy. Rząd, pomimo wielokrot-
nych publicznych zapewnień, do chwili obecnej nie
wniósł odpowiedniego projektu ustawy do laski mar-
szałkowskiej. W dniu 19 grudnia 2007 r. projekt taki
wnieśli posłowie Klubu Poselskiego Lewicy i Demo-
kratów, jednak do chwili obecnej nie nadano mu dal-
szego biegu. Równocześnie w oparciu o treść orze-
czenia Trybunału Konstytucyjnego wnoszone są
przez mężczyzn, którzy nie spełniali przesłanek
określonych w artykule 29 ust. 1 ustawy, wnioski
o przyznanie wcześniejszej emerytury. W sprawie
tych wniosków, w oparciu o obecną treść przepisów
ustawy i swoje regulacje wewnętrzne Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych wydaje decyzje odmowne, które
następnie są kwestionowane przez ubezpieczonych
w postępowaniu przed sądami powszechnymi.
W przytłaczającej większości przypadków sądy
przyznają rację ubezpieczonym, opierając się o wska-
zaną w uzasadnieniu orzeczenia Trybunału Konsty-
tucyjnego utratę domniemania konstytucyjności ar-
tykułu 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Postępowa-
nia te wiążą się z powstaniem zbędnych kosztów są-
dowych, angażowaniem pracy sądów, ubezpieczo-
nych i radców prawnych Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Należy dodać, że koszty te są zupełnie nie-
potrzebne, a wynikają jedynie z zaniechania ze stro-
ny Rady Ministrów przedłożenia na czas odpowied-
niego projektu ustawy i z postawy marszałka Sejmu,

który zablokował procedowanie nad projektem wnie-
sionym przez posłów Klubu Poselskiego LiD.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. W ilu sprawach, w których wydano po dacie
publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego
w oparciu o treść artykułu 29 ust. 1 ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych wobec wnioskujących o wcześniejsze eme-
rytury mężczyzn, wydano decyzje odmowne, wnie-
siono odwołania do sądów powszechnych z powoła-
niem się w uzasadnieniu na wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 23 października 2007 r.?
2. W jakiej liczbie w/w spraw sądowych zapadły
już wyroki i w jakiej części kończyły się one uzna-
niem przez sądy racji odwołujących się?
3. Jakie koszty poniósł Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych i Skarb Państwa w związku z w/w postępo-
waniami sądowymi?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1420)
do ministra środowiska
w sprawie ustalenia sposobu
prowadzenia sprzedaży drewna
przez PGL Lasy Państwowe
Szanowny Panie Ministrze! Dyrektor Lasów
Państwowych wydał dnia 31 października 2007 r.
zarządzenie nr 52A w sprawie ustalenia sposobu
prowadzenia sprzedaży drewna przez Państwowe
Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe. Kwestia
określenia zasad zbywania drewna ma żywotne zna-
czenie dla przedsiębiorców przetwarzających drew-
no, z uwagi na istniejący deficyt tego surowca na
rynku krajowym (3 do 5 mln m3) i monopolistyczną
pozycję przedsiębiorstwa Lasy Państwowe na tymże
rynku. Zasady te powinny sprzyjać zachowaniu kon-
kurencji na rynku przetwórstwa drewna.
Zasady podziału przeznaczonego do sprzedaży
asortymentu drewna zostały w zarządzeniu Nr 52A
uzależnione między innymi od następujących kryte-
riów dotyczących nabywcy: średniorocznego udziału
nabywcy w wartości sprzedaży drewna przez nadle-
śnictwa, procentu nadleśnictw zaangażowanych
w zbywanie drewna nabywcy, długotrwałości współ-
pracy handlowej z Lasami Państwowymi, średnio-
rocznej wartości kredytu kupieckiego zaciąganego
w Lasach Państwowych, wkładu w dywersyfikowa-
niu rynku drzewnego, mierzonego liczbą oraz ilością
103
kupowanych sortymentów, ilości drewna nabywane-
go w celach sprzedaży pośredniej.
Wybór takich akurat kryteriów podmiotowych
wyraźnie faworyzuje odbiorców ponadregionalnych
i odbiorców o znaczeniu krajowym. Rozwiązania
przyjęte przez dyrektora Lasów Państwowych upo-
śledzają zaś małych odbiorców, zmniejszając w rady-
kalny sposób udostępnianą im pulę surowca. W efek-
cie mali przetwórcy drewna znajdują się na z góry
przegranej pozycji w walce konkurencyjnej z duży-
mi przedsiębiorcami. Ponadto poprzez przyjęte
kryteria podziału surowca drzewnego utrudniona
jest sytuacja nowych podmiotów wchodzących na
rynek.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie racje przemawiają za preferencjami dla
nabywców składających ofertę zakupu w większej
liczbie nadleśnictw i posiadających większy udział
w wartości sprzedaży drewna?
2. Czy rolą Lasów Państwowych jest kształto-
wanie rynku przetwórstwa drewna i czy regulacje
zarządzenia nr 52A pozostają w zgodności z uregu-
lowaniami prawnymi dotyczącymi zapobiegania
praktykom monopolistycznych?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1421)
do ministra zdrowia
w sprawie przejęcia funkcji
organów założycielskich części szpitali
przez samorządy wojewódzkie
Szanowna Pani Minister! Jedna z koncepcji re-
formy systemu ochrony zdrowia prezentowana przez
Ministerstwo Zdrowia przewiduje przejęcie funkcji
organów założycielskich szpitali wyłącznie przez
akademie medyczne, ministerstwa i samorządy wo-
jewódzkie, które przejęłyby placówki prowadzone
dotychczas przez samorządy powiatowe. Nie wska-
zuje się jednak, jaki będzie los zadłużenia szpitali,
których dotychczas organem założycielskim są sa-
morządy powiatowe. Skala zadłużenia jest obecnie
na tyle duża, że przejęcie przez samorządy woje-
wódzkie placówek szpitalnych wraz z całym zadłu-
żeniem spowoduje natychmiastową zapaść finanso-
wą samorządów wojewódzkich. Przejęcie przez sa-
morządy wojewódzkie funkcji organów założyciel-
skich szpitali bez uregulowania kwestii ich dotych-
czasowego zadłużenia, w moim przekonaniu, w ża-
104
den sposób nie poprawi, a może wręcz pogorszyć sy-
tuację placówek służby zdrowia.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza przepro-
wadzić operację oddłużenia placówek szpitalnych
przed przejęciem przez samorządy wojewódzkie
funkcji organów założycielskich tych placówek i ja-
kie wydatki ze Skarbu Państwa pociągnie taka ope-
racja?
2. Czy w wyniku przejęcia funkcji organów zało-
życielskich szpitali dotychczas prowadzonych przez
samorządy powiatowe przez samorządy wojewódz-
kie zwiększy się pula środków przeznaczanych na
utrzymanie tych placówek?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1422)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów konkursów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” dotyczących priorytetu I:
Gospodarka wodno-ściekowa
Szanowna Pani Minister! Z przykrością przyjęli-
śmy wiadomość o weryfikacji listy indykatywnej
projektów kluczowych PO „Infrastruktura i środo-
wisko”. Z listy w zakresie gospodarki wodno-ścieko-
wej został usunięty projekt pn. „Ochrona wód dorze-
cza Górnej Odry w zlewni oczyszczalni ścieków Kar-
koszka II w Wodzisławiu Śląskim”, czyli projekt ska-
nalizowania gmin: Wodzisławia Śląskiego, Gorzyc,
Marklowic i Radlina. Nie trzeba nikogo przekony-
wać, jak ważna jest realizacja wspomnianego pro-
jektu dla wymienionych gmin, z których żadna nie
jest w stanie z własnych środków zrealizować tego
zadania, szczególnie że uzupełnia on wybudowaną
już oczyszczalnię ścieków Karkoszka II w Wodzisła-
wiu Śląskim, która obecnie jest niedociążona i po-
siada znaczne rezerwy.
Jak się okazało, preumowa, którą gminy podpi-
sały z przedstawicielami ubiegłego rządu, nie jest
wiążąca. Czuję się osobiście zaangażowany w ten
projekt, gdyż razem z Mieczysławem Kiecą, prezy-
dentem Wodzisławia Śląskiego, oraz Wiesławem
Blutko, prezesem PWiK, uczestniczyliśmy w zinten-
syfikowanych pracach nad sporządzeniem i umiesz-
czeniem projektu na liście projektów indywidual-
nych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”. Przez okres zaledwie jednego roku
udało się podwyższyć stopień gotowości zadania do
realizacji z 2% na 36%, co świadczy o bardzo wyso-
kim stopniu zaangażowania w projekt osób odpo-
wiedzialnych za jego realizację. Aktualnie prace
zmierzają do jak najlepszego przygotowania projek-
tu do konkursów, które ruszają już w marcu br. Na
obecnym etapie prac pojawia się wiele niejasności
związanych głównie z kryteriami konkursów.
W związku z powyższym kieruję do Pani Minister
następujące pytania:
1. Przewidziana do wykonania w ramach pro-
jektu sieć kanalizacji sanitarnej składać się będzie
z trzech podstawowych typów odcinków: sieci głów-
nej (umownie odcinki w drogach), sieci przyłącze-
niowej (umownie sięgacze – odcinki od drogi do gra-
nicy nieruchomości) i przykanalików (odcinki w gra-
nicach nieruchomości podłączanych).
Proszę o jednoznaczne rozstrzygnięcie, czy za-
kres rzeczowy kanalizacji sanitarnej przewidziany
do realizacji w ramach Funduszu Spójności musi
obejmować również sieć przyłączeniową, tzw. sięga-
cze (co znacznie pogarsza wskaźnik ilości mieszkań-
ców/km), czy też możliwe jest wykonanie sięgaczy
w całości ze środków własnych niezaliczonych do
kwalifikowanych, a do wyliczenia wskaźnika kon-
centracji „wchodziłaby” tylko sieć główna?
Proszę również o rozstrzygnięcie następującego
problemu: jeśli we wniosku do Funduszu Spójności,
który będzie składany w czasie, gdy beneficjent bę-
dzie posiadał tylko część dokumentacji projektowej,
zostanie wykazana określona liczba kilometrów sie-
ci kanalizacyjnej do wykonania, a w wyniku nie-
przewidzianych okoliczności, takich jak np. brak
zgody mieszkańców na wejście w teren, oddziaływa-
nie eksploatacji górniczej na przebieg planowanych
kanałów, faktyczna ilość sieci koniecznej do wybu-
dowania i osiągnięcia efektu ekologicznego będzie
większa, to czy ta „dodatkowa” ilość sieci obciąży
(zaniży) wskaźnik koncentracji, pomimo że zostanie
zrealizowana ze środków niekwalifikowanych?
2. Zgodnie KPOŚ w aglomeracjach do 100 tys.
mieszkańców do 2015 r. powinna być zapewniona
możliwość podłączenia co najmniej 90% mieszkań-
ców aglomeracji. Czy wymóg ten powinien być obli-
gatoryjnie spełniony dla projektów starających się
o dofinansowanie z Funduszu Spójności? Jeśli tak,
to czy powinien być spełniony (uwzględniony) już
w studium wykonalności czy też w momencie zakoń-
czenia realizacji projektu współfinansowanego
z Funduszu Spójności (w naszym przypadku to 2012 r.),
czy też na zakończenie wspomnianego okresu. tj. do
końca 2015 r.? Proszę o zajęcie stanowiska.
Czy wymóg skanalizowania w 90% aglomeracji
zostanie w toku oceny wniosku uznany za spełniony,
jeżeli na części obszaru aglomeracji zamiast sieci
kanalizacyjnej będzie przewidziana budowa
np. oczyszczalni przydomowych i czy studium wyko-
nalności powinno wskazywać źródła finansowania?
3. Z otrzymanych w dniu 18.02.2008 r. z NFO-
ŚiGW zmodyfikowanych kryteriów merytorycznych
I stopnia (prawdopodobnie to jeszcze projekt) poja-

wiło się nowe kryterium 3a „budowa i rozbudowa
oczyszczalni ścieków”, za które to kryterium można
uzyskać maksymalnie 8 pkt. W naszym przypadku
oczyszczalnia ścieków staraniem gmin została zmo-
dernizowana już trzy lata temu i spełnia wszystkie
wymogi odnośnie do stopnia redukcji zanieczysz-
czeń. W efekcie jej modernizacja nie jest (bo nie ma
takiej potrzeby) częścią składową projektu. Doszło
do paradoksalnej sytuacji, że gminy, które wyprze-
dzająco „przygotowały” oczyszczalnię do odbioru
ścieków z aglomeracji, są „karane” za wysiłek inwe-
stycyjny wcześniej poniesiony, zaś gminy, które nic
nie zrobiły w tym zakresie, dostaną dodatkowe
punkty.
Moim zdaniem za przeprowadzenie modernizacji
oczyszczalni przed złożeniem aplikacji również po-
winniśmy otrzymać dodatkowe punkty. Proszę o za-
jęcie stanowiska (lub wnoszę o ujęcie powyższego
postulatu w kryteriach).
4. Czy zostanie wprowadzone kryterium efek-
tywności redukcji zanieczyszczeń, co w moim prze-
konaniu oznacza wielkość nakładów inwestycyjnych
na jednostkę usuniętych zanieczyszczeń? Jak dotąd
nie było takiego kryterium, choć zaczęły się poja-
wiać sygnały o jego wprowadzeniu.
Poseł Ryszard Zawadzki
Wodzisław Śląski, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1423)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie organizacji Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! Organizacja Mi-
strzostw Europy Euro 2012 jest bardzo dużym wy-
zwaniem organizacyjnym dla rządu RP i samorzą-
dów poszczególnych województw i miast. Jednak
organizacja tak prestiżowej imprezy będzie możli-
wością pokazania potencjału gospodarczego, organi-
zacyjnego kraju oraz pozwoli zintensyfikować pro-
mocję Polski na arenie europejskiej.
Niezaprzeczalny jest fakt, iż to ziemia śląska jest
stale związania z ideą ruchu piłkarskiego, ponieważ
Śląsk to nie tylko Stadion Narodowy w Chorzowie,
to regiony promujące piłkę nożną, zarówno pierw-
szoligową, jak Górnik Zabrze, Ruch Chorzów, Odra
Wodzisław, Polonia Bytom, Zagłębie Sosnowiec.
W związku z powyższym, mając na uwadze dobro
organizacji mistrzostw, potencjał i możliwość real-
nej realizacji inwestycji przez przygotowane do tego
śląskie samorządy, pragnę zadać Panu pytania, któ-
re są spowodowane niezliczoną ilością informacji,
jaka ukazała się w ostatnim czasie w mediach. Spo-
ro miejsca poświęcono opieszałości organów odpo-
wiedzialnych za organizację Euro 2012, na co szcze-
105
gólnie warto zwrócić uwagę, tym bardziej iż zaczęły
pojawiać się sygnały w tej sprawie płynące od Mi-
chela Platini – prezydenta UEFA.
Ponadto media prześcigają się w informowaniu
społeczeństwa na temat obiektów oraz baz treningo-
wych, na których będą rozgrywane mistrzostwa Eu-
ropy. Nie byłoby w tym nic dziwnego, bo taka jest
rola mediów, gdyby nie fakt, iż informacje, które
otrzymujemy, są sprzeczne i wzajemnie się wyklu-
czają. W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. W pierwszym kwartale bieżącego roku w woj.
śląskim oczekiwana jest komisja UEFA, która prze-
prowadzi wizytację miast rezerwowych do organiza-
cji Euro 2012. Dopiero po wizytacji w Polsce oraz
Ukrainie ma zapaść decyzja, na ilu stadionach bę-
dzie rozgrywane Euro: czy na 4 czy na 6 w każdym
z państw. Dlaczego nie zaproszono przedstawicieli
woj. śląskiego na spotkanie w sprawie organizacji
Euro 2012, które odbyło się w dniu 6 lutego br. w War-
szawie, skoro decyzja, na ilu stadionach będą roz-
grywane mistrzostwa, jeszcze nie zapadła?
2. Czy jest już lista obiektów treningowych woj.
śląskiego w przypadku pomyślnej decyzji komisji
UEFA dla Śląska i włączenia Chorzowa do Euro
2012? Dodam, iż w mediach pojawiają się informacje
o bazach treningowych sprzeczne z listą projektów
dotyczących Euro 2012 z woj. śląskiego, opublikowa-
ną na stronie internetowej Urzędu Miasta w Cho-
rzowie.
3. Czy przy projektowaniu listy baz treningo-
wych będzie brana pod uwagę realność proponowa-
nych inwestycji, jeśli wiadomo, jak długi jest ten
proces, rozpoczynając od fazy planowania, poprzez
przetargi, kończąc na robotach budowlanych? Py-
tam o to w aspekcie na przykład stadionu MKS Odra
Wodzisław, obiektu w trakcie modernizacji, gotowe-
go przyjąć drużyny – uczestników Mistrzostw Euro-
py w Piłce Nożnej w 2012 r.
Poseł Ryszard Zawadzki
Wodzisław Śląski, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1424)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów weryfikacji projektów
indywidualnych programów operacyjnych
Szanowna Pani Minister! 13 grudnia 2007 r.
Pani Minister ogłosiła oficjalnie zamiar weryfikacji
listy tzw. projektów indywidualnych. W ogłoszeniu
na stronie www.mrr.gov.pl podano kryteria strate-
giczne i podstawowe weryfikacji. Poniżej podaję cy-
tat z tego obwieszczenia:
106
„Kryteria strategiczne – są obecnie uzgadnianie
i doprecyzowane wspólnie z przedstawicielami in-
stytucji pośredniczących. Kryteria podstawowe
zgodne z Wytycznymi Ministra Rozwoju Regional-
nego w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitoringu projektów, zgodnych z art. 28 ust. 1
Ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju:
1) strategiczny charakter projektu,
2) kwalifikowalność projektu oraz Beneficjenta,
3) zgodność projektu z celami SRK, NSRO, pro-
gramu operacyjnego oraz strategiami wojewódzki-
mi i strategiami sektorowymi,
4) skala oddziaływania projektu (regionalna
w RPO, ponadregionalna i krajowa w programach
krajowych),
5) stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników SRK, NSRO oraz programu operacyj-
nego,
6) dostępność środków finansowych w ramach
alokacji danego priorytetu programu operacyjnego”.
W informacji wymieniono też następujące kryte-
ria dodatkowe:
— powiązanie i komplementarność z innymi pro-
jektami, dążenie do zapewnienia efektów sieci (w tym
z projektami finansowanymi z innych źródeł),
— ewentualne konsekwencje braku realizacji
projektu,
— termin realizacji projektu,
— sprzyjanie wypełnieniu wymogów zasady
„n+2”/„n+3”
Tydzień wcześniej – 6 grudnia 2007 r. ukazały
się wytyczne w zakresie jednolitego systemu zarzą-
dzania i monitorowania projektów indywidualnych
zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(obowiązujące od 4 stycznia 2008) podpisane przez
Panią Minister i zmienione w stosunku do analo-
gicznych wytycznych podpisanych przez b. minister
Grażynę Gęsicką. W znowelizowanych wytycznych
w pkt 26 pojawiają się kryteria 1–6 oraz kryterium
7.: „inne kryteria specyficzne dla sektora”. Nie ma
kryteriów dodatkowych.
Innymi słowy, kryteria dodatkowe dopisano
w ogłoszeniu tydzień później. Nasuwają się pytania:
Co zmieniło się w przeciągu tygodnia w grudniu
2007 r.? Dlaczego na stronach internetowych MRR
13 grudnia podano inne kryteria niż w wytycznych
z 6 grudnia? Jakie były rzeczywiste przesłanki
i kryteria, zgodnie z którymi dokonano weryfikacji
projektów indywidualnych programów operacyjnych?
1 lutego 2008 r. Pani Minister ogłosiła zweryfi-
kowaną listę projektów indywidualnych. Niestety,
dopiero 11 lutego na stronie internetowej MRR ogło-
szono pełną wersję komunikatu o weryfikacji zawie-
rającą uzasadnienia decyzji. Analiza treści ogłoszeń,
wytycznych i uzasadnień prowadzi do następują-
cych wniosków:
1. Jedynie niewielka liczba projektów usunię-
tych z listy PO IiŚ, a konkretnie te przyporządko-
wane do priorytetu XI „Kultura i dziedzictwo kultu-
rowe”, została oceniona według kryteriów wskaza-
nych przez Panią Minister w wytycznych i w ob-
wieszczeniu z 13 grudnia 2007. W uzasadnieniu
usunięcia większości projektów nie ma odwołania
do wyżej wspomnianych kryteriów. Jaka jest tego
przyczyna?
2. W zestawieniu projektów usuniętych z listy
projektów indywidualnych PO IiŚ pojawiają się sfor-
mułowania sugerujące, że kryteria weryfikacji po-
wstały nie przed, ale w trakcie weryfikacji, np. w od-
niesieniu do projektu „Rozbudowa i remont oczysz-
czalni ścieków w Leżajsku” uzasadnienie mówi:
„Projekt nie spełnia jednego z kryteriów ustalonych
podczas (podkreślenie GG) weryfikacji dla prioryte-
tu…”, podobnie dla projektu „Poprawa gospodarki
wodno-ściekowej na terenie miasta Dębica – etap I”
oraz szeregu innych projektów. Jak się wydaje, do-
tychczas obowiązującą dobrą praktyką jest ustala-
nie kryteriów przed procesem selekcji i powiadamia-
nie zainteresowanych o stosowanych kryteriach,
a nie ustalanie ich w trakcie tego procesu. Czy kry-
teria weryfikacji ustalono w oparciu o jakieś założe-
nia niepodane do wiadomości publicznej, np. zwią-
zane z tym, jak lista ma wyglądać po weryfikacji?
3. W odniesieniu do wielu projektów (poz. 73-
-262; 333-349 listy projektów usuniętych) w uza-
sadnieniu używa się sformułowania: „zgodnie z usta-
lonymi kryteriami w ramach priorytetu nie prze-
widuje się projektów rezerwowych”. We wspomnia-
nych wytycznych z 6 grudnia 2007 r. w pkt 12 czy-
tamy, że „W ramach wykazu indywidualnych pro-
jektów kluczowych wyróżnia się przedsięwzięcia
przeznaczone do realizacji w pierwszej kolejności,
które nazywa się projektami podstawowymi. Indy-
widualne projekty kluczowe, które mogą zostać
zrealizowane poprzez włączenie na listę projektów
podstawowych na warunkach określonych w pkt
49 niniejszych wytycznych, określa się mianem
projektów rezerwowych.”
Zważywszy na fakt, że – zgodnie z wytycznymi
– na listach mogą być projekty podstawowe i rezer-
wowe, oraz na fakt, że ani w wytycznych, ani w ogło-
szeniu internetowym z 13 grudnia takiej możliwości
nie wykluczono dla żadnych priorytetów, skąd wzię-
ło się kryterium mówiące o wykluczeniu projektów
rezerwowych z niektórych priorytetów? Kiedy i dla-
czego kryterium to zostało wprowadzone?
4. W odniesieniu do projektu „Rozbudowa i re-
mont oczyszczalni ścieków w Leżajsku”, projektu
„Poprawa gospodarki wodno-ściekowej na terenie
miasta Dębica – etap I” oraz szeregu innych projek-
tów uzasadnienie mówi: „Projekt (…) nie jest pro-
jektem dużym w rozumieniu przepisów… itd.”.
W wytycznych z 6 grudnia 2007 r. oraz wśród kryte-
riów ogłoszonych 13 grudnia na stronie interneto-
wej MRR nie ma kryterium wielkości projektu. Po-
wstaje pytanie: Kiedy to kryterium zostało sformu-
łowane i czy beneficjenci wiedzieli, że zostanie za-
stosowane?

Zastosowanie tego kryterium w przypadku pro-
jektów usuniętych jest o tyle dziwne, że na liście pro-
jektów indywidualnych zatwierdzonych do realizacji
w PO IiŚ są co najmniej trzy projekty, co do których
można mieć wątpliwości, czy są duże w rozumieniu
przytoczonych przepisów. Chodzi o projekty „Czyste
życie – kompleksowa gospodarka wodno-ściekowa
na terenie gminy Brwinów” (poz. 11), „Uporządko-
wanie systemu kanalizacji sanitarnej na terenie
Gminy Raszyn (poz. 12), „Poprawa gospodarki wod-
no-ściekowej aglomeracji Ełk” (poz. 23) o wartości
od 89,84 mln zł do 90,77 mln zł*).
5. Jeśli weźmiemy pod uwagę ustawową defini-
cję projektów indywidualnych zamieszczoną w art. 28
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasa-
dach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r.
Nr 227, poz. 1658; Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658),
kładzie ona nacisk na strategiczne znaczenie tych
projektów, a nie na ich rozmiar. Jest to jak najbar-
dziej właściwe – projekt ważny, strategiczny nie za-
wsze musi być projektem bardzo kosztownym.
6. W odniesieniu do 5 projektów z województwa
dolnośląskiego (poz. 1–5 listy projektów usuniętych)
oraz wielu innych projektów z 10 innych województw
(poz. 9–11 z województwa lubuskiego, poz. 16–21
z województwa małopolskiego, poz. 26–29 z woje-
wództwa mazowieckiego, poz. 32–33 z województwa
opolskiego, poz. 36 z województwa podlaskiego, poz. 39
z województwa pomorskiego, poz. 47–53 z wojewódz-
twa śląskiego, poz. 57–59 z województwa święto-
krzyskiego, poz. 62–65 z województwa wielkopol-
skiego i poz. 70–71 z województwa zachodniopomor-
skiego) jako uzasadnienie podaje się: „Projekt (…) nie
jest projektem dużym w rozumieniu przepisów…”.
Pomimo że osobiście nie uważam kryterium
wielkości projektu za uzasadnione przy weryfikacji,
pozwolę sobie zwrócić uwagę Pani Minister, że koszt
całkowity każdego z wymienionych projektów prze-
kracza 25 mln €. Innymi słowy – są one projektami
dużymi w rozumieniu przywołanych regulacji wspól-
notowych. Zważywszy na znaczny rozmiar mijania
się z faktami, można uznać, że chęć usunięcia pro-
jektów przeważała nad merytorycznym jej uzasad-
nieniem.
7. Już 1 lutego 2008 r., w trakcie prezentacji
zweryfikowanej listy, jako przyczynę usunięcia pro-
jektów MRR podawała Pani Minister, że nie są one
gotowe do realizacji. W uzasadnieniach zamieszczo-
nych w liście projektów usuniętych z PO IiŚ czyta-
my wielokrotnie bądź szczegółowo: „Projekt (…)
charakteryzuje się niskim (poniżej 40%) stopniem
gotowości do realizacji (poz. 1–72), bądź ogólnie:
„Projekt w niewystarczającym stopniu przygotowa-
ny do realizacji” (poz. 296–334). Oba sformułowania
*) Wartość projektów MRR podało w złotych, w zależności od zasto-
sowanego kursu euro wymienione projekty balansują na granicy warto-
ści całkowitej ok. 25 mln euro. Przy przyjęciu przelicznika 3,7 zł za
1 euro wartość całkowita spada poniżej 25 mln euro, a wprzypadku pro-
jektu Ełku dzieje się tak nawet przy przeliczniku 3,6 zł za 1 euro.
107
są niezrozumiałe. Czym jest owe 40% gotowości? Na
jakiej podstawie stwierdzono, że projekt jest niego-
towy? W stosunku do jakiej wartości obliczono wy-
stępujące przy wielu skreślonych projektach indywi-
dualnych procentowe określenie „stopnia gotowości
do realizacji”?
Dlaczego do usunięcia projektów użyto kryte-
rium gotowości, które nigdy wcześniej nie było zapo-
wiadane ani wymieniane? W wytycznych w pkt 12
mowa o „gotowości beneficjenta do podjęcia się ich
(projektów – przypis GG) przygotowania i realiza-
cji”, a nie o konieczności wykazania się projektami
przygotowanymi. Nie mówi się także o detalicznym,
procentowym wyliczeniu z przygotowania projek-
tów. Również w ogłoszeniu internetowym z 13 grud-
nia Pani Minister, zapowiadając weryfikację projek-
tów, nie odwołała się do gotowości projektów do re-
alizacji.
W wytycznych z 6 grudnia czytamy, że w wyka-
zie projektów indywidualnych „...mogą znaleźć się
projekty znajdujące się obecnie na etapie koncepcyj-
nym, lecz których realizacja jest szczególnie istotna
z punktu widzenia rozwoju społeczno-gospodarcze-
go kraju/województwa/sektora” (pkt 12). Taka była
idea wprowadzenia definicji projektu indywidualne-
go do ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju. Chodzi tu o projekty
o znaczeniu kluczowym, strategiczne dla kraju. Nie
ma sensu umieszczanie ich w konkursie, ponieważ
są to projekty niezbędne do realizacji prędzej czy
później. Są też pewne projekty, które nie podlegają
ze swej natury procedurze konkursowej – po prostu
muszą być zrealizowane. Należą do nich np. zbiorni-
ki retencyjne i inne inwestycje przeciwpowodziowe,
inwestycje przetwarzające odpady (wymagające od-
powiedniej lokalizacji i terytorialnego rozmieszcze-
nia), rekultywujące tereny poprzemysłowe, np. po
kopalni siarki w okolicach. Mając finansowanie
z UE, Polska zyskuje unikalną, historyczną szansę
zrealizowania tych – niezbędnych – inwestycji. Nie
ma sensu żądanie ich dobrego przygotowania już na
starcie, ponieważ z natury są trudne do przygotowa-
nia. Jeśli beneficjent sobie nie radzi, trzeba przezna-
czyć specjalne środki z pomocy technicznej na opra-
cowanie dokumentacji oraz wsparcie doradcze dla
zarządzania takim projektem. Dlaczego Pani Mini-
ster nie zdecydowała się użyć możliwości wsparcia
przygotowania projektu, o jakich mowa w podpisa-
nych przez Panią wytycznych? W pkt 20 np. mowa
o zapewnieniu „wsparcia doradczego i finansowego
w procesie przygotowawczym”, a w części 5 pkt 97-
–107 mowa o możliwości wsparcia doradczego i tech-
nicznego przy przygotowaniu dokumentacji, a zara-
zem oczekuje się od nich realizacji inwestycji o stra-
tegicznym znaczeniu dla kraju? Dlaczego MRR nie
chce skorzystać z możliwości wsparcia beneficjen-
tów, którzy we własnym zakresie nie są i nie będą
w stanie dobrze i szybko przygotować dokumentacji?
Kiedy Pani zdaniem inwestycje te powstaną, skoro
przesuwa je Pani na okres po 2015 r.?
108
8. Z listy projektów indywidualnych PO IiŚ usu-
nięto 7 projektów uczelni wyższych, powołując się
każdorazowo w uzasadnieniu na następujący argu-
ment: „Projekt nie spełnia kryterium (...) dyspono-
wania potencjałem dydaktycznym pozwalającym na
prowadzenie studiów III stopnia (uprawnienia do
przyznawania stopni doktorskich) w dziedzinach
priorytetowych dla PO IiŚ.” Otóż rzut oka na tekst
samego PO IiŚ wskazuje, że oczekiwaniem PO jest
dysponowanie przez beneficjentów potencjałem dy-
daktycznym „pozwalającym na prowadzenie stu-
diów II i III stopnia” w ogóle, a nie, jak się pisze
w uzasadnieniu usunięcia projektów: „w dziedzi-
nach priorytetowych dla PO IiŚ”. Skąd się wzięło
zacieśnienie tego kryterium, skoro nie ogłoszono go
ani w wytycznych, ani w ogłoszeniu z 13 grudnia
2007 r.?
9. W związku z usunięciem projektów z listy,
jak to stwierdziła Pani Minister, „uwolniły się
środki” i można będzie realizować konkursy. Nie-
stety, wielu beneficjentów obawia się, że ich projek-
ty w tych konkursach nie zwyciężą, a dotychczas
włożony wysiłek i środki na ich przygotowanie pój-
dą na marne. Wielokrotnie słyszałam, że admini-
stracja rządowa – członkowie kierownictw resor-
tów, zapewniają beneficjentów, których projekty
zostały skreślone, że w konkursie otrzymają środ-
ki. Pozwolę sobie przytoczyć jedną z takich zapo-
wiedzi, którą sformułował wiceminister skarbu
Jan Bury (PSL) podczas śniadania prasowego
w Rzeszowie 18 lutego (za „Nowiny”, 19 lutego
2008). Zapewnił, że zostaną podjęte wszelkie dzia-
łania, by projekty, które nie znalazły się na liście,
jeżeli tylko spełnią kryteria, dostały „zielone świa-
tło”. Wśród nich zbiornik Kąty–Myscowa.
O jakich „działaniach” mówił pan minister Bury?
Czy przewiduje się rzetelne i uczciwe konkursy, czy
wybór projektów najsilniej lobowanych przez lokal-
nych i regionalnych wpływowych działaczy PO i PSL?
Podsumowując: analiza procesu weryfikacji
kluczowych, strategicznych projektów, zwłaszcza
projektów usuniętych, skłania do następujących
wniosków:
— Pierwotna lista projektów powstała w oparciu
o wytyczne ministra rozwoju regionalnego, przede
wszystkim w oparciu o kryteria ich wymiaru strate-
gicznego i zgodności z celami SRK, NSRO i progra-
mów operacyjnych.
— Lista zweryfikowana powstała w oparciu o kry-
teria inne niż ogłoszone publicznie, nieznane wcze-
śniej beneficjentom ani szerszej opinii publicznej.
— W procesie weryfikacji usunięto z listy projek-
tów strategicznych takie projekty, które nie nadają
się ze swej natury do konkursów, a jeśli konkursy na
tego rodzaju projekty byłyby organizowane, jest wy-
soce prawdopodobne, że nie wyłonią one projektów
naprawdę strategicznych, ale projekty przypadkowe
– takie które akurat będą gotowe do realizacji.
— W konstruowaniu nowej listy projektów indy-
widualnych nie wzięto pod uwagę, że kraj członkow-
ski może użyć środków UE do przygotowania pro-
jektów, co w przypadku strategicznych projektów
realizowanych przez instytucje słabe organizacyjnie
lub niedysponujące środkami na przygotowanie pro-
jektów (ryzykowne uczestnictwo w konkursach) ma
kluczowe znaczenie dla realizacji projektu.
— Przesuwając środki do konkursu opóźniono
przygotowanie projektów i ich realizację, a w pew-
nych przypadkach w ogóle ją uniemożliwiono.
Z poważaniem
Poseł Grażyna Gęsicka
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1425)
do ministra infrastruktury
w sprawie przeszkód prawnych,
wynikających z przepisów kodeksu
drogowego, w prowadzeniu usług
polegających na przewożeniu turystów
tzw. kolejkami turystycznymi
Szanowny Panie Ministrze! Docierają do mnie
sygnały od osób prowadzących działalność gospo-
darczą w branży turystycznej, których jednym
z ważnych źródeł dochodu jest prowadzenie tzw. ko-
lejek turystycznych, tzn. ciągnika i przyczepy prze-
robionych do obwożenia turystów w ośrodkach nad-
morskich i wypoczynkowych.
Właściciele wspomnianych kolejek do lata 2007 r.
nie mieli żadnych problemów z działalnością (nie-
którzy prowadzą działalność od roku 2002). Kolejki
stanowią niewątpliwą atrakcję turystyczną oraz
pełną funkcję sezonowego, lokalnego środka trans-
portu. Wszystkie kolejki zostały dopuszczone do ru-
chu po drogach publicznych, posiadają aktualne –
ważne badania diagnostyczne. W opiniach wyda-
nych przez biegłych rzeczoznawców Instytutu
Transportu Samochodowego oraz w dowodach reje-
stracyjnych każdej z przyczep wpisana jest odpo-
wiednia dla danej wielkości przyczepy ilość miejsc
siedzących do przewozu osób. Jednak zgodnie z tre-
ścią art. 63 ust 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z ze zm.) w przy-
czepie ciągniętej przez ciągnik rolniczy dopuszcza
się wyłącznie dowożenie dzieci do szkół i przedszkoli
lub konwojentów, drużyn roboczych i osób wykonu-
jących czynności ładunkowe. Najprawdopodobniej
ww. ustawa, która powstała w 1997 r., nie wymie-
niała kolejek turystycznych, gdyż takowych w Pol-
sce w owym czasie nie było. Zapis tego artykułu nie
przewidział, że w przyszłości ciągnik z przyczepą
stanie się ładną kolejką turystyczną. Będzie nie tyl-
ko dowoził dzieci do szkoły i z powrotem, ale także

będzie atrakcją turystyczną i środkiem transportu
zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Powyższy arty-
kuł jest wyjątkowo źle sformułowany, gdyż nie tylko
uniemożliwia pracę i prowadzenie działalności go-
spodarczej przez osoby prowadzące takie kolejki, ale
także stoi w sprzeczności z ustawą o systemie oświa-
ty, która nie dopuszcza możliwości przebywania
dzieci samych bez opiekuna, a właśnie to nakazuje
art. 63 ust 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, ze-
zwalając na przebywanie w przyczepie wyłącznie
dzieciom.
Kolejki turystyczne wożą turystów po drogach
całej Europy (Rzym, Luksemburg, Nicea, Paryż
itd.), jak i w naszym kraju (Krynica Morska, Włady-
sławowo, Ustka, Łeba, Karpacz, Warszawa, Wro-
cław, Świnoujście, Ustroje Morskie itd.). Państwa
europejskie rozstrzygnęły ten problem już dawno,
zmieniając stosowane przepisy.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z pyta-
niem, czy przewiduje Pan zaproponowanie i wpro-
wadzenie zmian w przepisach prawnych, tak aby
osoby świadczące te usługi turystyczne mogły je wy-
konywać bez narażania się na łamanie przepisów?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Neumann
i Zbigniew Konwiński
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1426)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie funkcjonowania ustawy
o pożyczkach i kredytach studenckich
Sejm III kadencji przyjął jedną z najważniejszych
ustaw dla wsparcia materialnego studentów wszyst-
kich typów i rodzajów uczelni. Wiadomo, że ustawa
o pożyczkach i kredytach studenckich weszła w ży-
cie za rządów Jerzego Buzka i od początku miała
duże zasilanie z budżetu państwa. Z moich obecnych
konsultacji w biurze poselskim wynika, że wciąż ro-
śnie zainteresowanie dostępem do Funduszu Poży-
czek i Kredytów Studenckich. Pojawiły się jednak
uwagi, że występują trudności w praktycznym sko-
rzystaniu z pożyczek i kredytów studenckich. Dlate-
go uprzejmie zapytuję:
1. Kiedy i z jakimi aktami wykonawczymi weszła
w życie ustawa o pożyczkach i kredytach studenc-
kich?
2. Jakie było zasilanie z budżetu państwa w la-
tach 2000–2007 dla realizacji ustawy o pożyczkach
i kredytach studenckich? Jak liczne grupy młodzie-
ży studenckiej skorzystały z jej dobrodziejstwa?
109
3. Jak Pani Minister ocenia realizację ustawy
o pożyczkach i kredytach studenckich w latach
2005–2007?
4. Jakie ogólne opinie i uwagi, także krytyczne,
kierowane są do resortu nauki i szkolnictwa wyższe-
go w sprawie realizacji ustawy o pożyczkach i kredy-
tach studenckich?
5. Jak praktycznie będzie realizowana ustawa
o pożyczkach i kredytach studenckich w roku 2008?
Jaka jest wielkość i wsparcie z budżetu państwa
oraz na ile spełnia ono podstawowe oczekiwania
społeczności studenckiej?
6. Jakie praktyczne działania podejmie Pani Mi-
nister, aby poszerzyć dostępność Funduszu Poży-
czek i Kredytów Studenckich?
7. Czy i w jakim stopniu planowana jest noweli-
zacja powyższej ustawy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1427)
do ministra zdrowia
w sprawie błędów NFZ, które spowodowały
brak możliwości wykorzystania
przez kuracjuszy miejsc w uzdrowiskach
Szanowna Pani Minister! Na skutek błędu Naro-
dowego Funduszu Zdrowia uzdrowiska świecą pust-
kami. W tym samym czasie pacjenci miesiącami cze-
kają na miejsce w sanatorium. W Ciechocinku przez
pierwsze trzy tygodnie stycznia wolnych jest cztery-
sta miejsc, w Nałęczowie około stu, a w Konstanci-
nie od początku roku w ogóle nie było pacjentów.
Właściciele uzdrowisk nie dostaną pieniędzy za
wykorzystanie miejsc przez pacjentów, cierpią kura-
cjusze.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami:
— jakie kroki podejmie Ministerstwo, by nie do-
puścić do podobnych sytuacji w następnych latach,
— kto poniesie konsekwencje finansowe za błęd-
ne decyzje administracyjne, które naraziły na straty
uzdrowiska.
Poseł Piotr Krzywicki
Łódź, dnia 19 lutego 2008 r.
110
Interpelacja
(nr 1428)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie dostosowania stron internetowych
administracji publicznej do potrzeb
osób niewidomych
Szanowny Panie Ministrze! W marcu 2007 rząd
przyjął w drodze rozporządzenia, w oparciu o usta-
wę z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działal-
ności podmiotów realizujących zadania publiczne,
Plan Informatyzacji Państwa na lata 2007–2010.
Działaniami służącymi realizacji priorytetów w dzie-
dzinie informatyzacji kraju stały się m.in. „uspraw-
nienie i upowszechnienie elektronicznej drogi do-
stępu do usług administracji publicznej i do infor-
macji publicznej” oraz „wspieranie rozwoju rozwią-
zań informatycznych sprzyjających zwiększaniu
neutralności technologicznej w procesie informaty-
zacji administracji publicznej”. Jednym z najistot-
niejszych celów informatyzacji kraju jest budowa
nowoczesnego państwa, ale również nowoczesnego
społeczeństwa informacyjnego, które ma między
innymi wyrównywać szanse między różnymi gru-
pami społecznymi i zmniejszać strefę wykluczenia
społecznego.
Ponieważ mam styczność ze środowiskiem osób
niewidomych, studentów, którzy pragną angażować
się w życie publiczne, w naszym wspólnym działaniu
bardzo szybko okazało się jak wiele stron admini-
stracji publicznej w tym rządowej jest nieprzystoso-
wanych do ich potrzeb, a w konsekwencji jest zupeł-
nie niefunkcjonalnych. Uderzający był dla mnie
fakt, że nawet internetowy system aktów prawnych
Sejmu uniemożliwiał sprawne pobieranie aktów
prawnych przez osoby niewidome. Przy współpracy
z Kancelarią Sejmu udało nam się rozwiązać ten
problem. Jednak jest to tylko kropla w morzu prze-
szkód, na jakie osoby niewidome natrafiają, chcąc
uzyskać podstawowe informacje o działalności pol-
skiej administracji publicznej drogą internetową.
Jest to konsekwencją niestosowania się osób projek-
tujących poszczególne witryny do norm stosowanych
i propagowanych przez Unię Europejską (Web Con-
tent Accessibility Guidelines 1.0) w ramach popiera-
nej przez Komisję Europejską Inicjatywy Dostępno-
ści Sieci (WAI). Warto zauważyć, że Polska jako
członek UE partycypuje we wspólnych działaniach,
takich jak strategia i2010 (Europejskie Społeczeń-
stwo Informacyjne w 2010), w których łatwy i po-
wszechny dostęp obywateli do informacji jest jed-
nym z zasadniczych filarów postępu. W załączeniu
przesyłam Panu opinię eksperta, która nakreśla
przykładowe bariery, jakie w tej chwili występują na
stronach internetowych administracji publicznej,
oraz wskazuje, że ich rozwiązaniem jest stosowanie
standardów ustanowionych przez World Wide Web
Consortium (W3C)*).
W duchu wyżej wymienionej ustawy, jak i art. 12a
ustawy o działach administracji rządowej, oraz w związ-
ku treścią statutu MSWiA z marca 2007 jasne jest,
że to właśnie Pana resort może stanowić impuls do
koniecznych zmian w materii standardów progra-
mowania stron internetowych w celu przystosowa-
nia ich do potrzeb osób niewidomych. Zmiany takie
mogą mieć zasadnicze znaczenie dla jakości życia
oraz perspektyw rozwojowych osób niewidomych,
szczególne tych młodych, które dzięki postępowi
techniki mają szanse na pełną samorealizację w na-
szym społeczeństwie. Działania te wpisywałyby się
w próbę ograniczenia zjawiska wykluczenia społecz-
nego, które dotyka często osoby niewidome.
W związku z wyżej przedstawionymi argumen-
tami chciałem zapytać się Pana Ministra, czy jest
skłonny podjąć się działań, których celem byłoby
dostosowanie stron polskiej administracji publicz-
nej, w tym rządowej, do standardów umożliwiają-
cych pełne korzystanie z ich zasobów przez osoby
niewidome. Jeżeli tak, to jak przedstawia się per-
spektywa czasowa wprowadzania takich zmian
oraz jakie podmioty byłyby odpowiedzialne za ich
przeprowadzenie?
Z poważaniem
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1429)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie przyczyn niezwiązania się
do tej pory przez Polskę postanowieniami
konwencji ottawskiej z 4 grudnia 1997 r.
w sprawie zakazu stosowania
min przeciwpiechotnych
Szanowny Panie Ministrze! Miny przeciwpie-
chotne pochłaniają co roku duża ilość ofiar, najczę-
ściej w krajach najuboższych. Unia Europejska po-
stanowiła nie ograniczać się jedynie do przestrzega-
nia zobowiązań międzynarodowych przyjętych
w ramach konwencji ottawskiej z dnia 4 grudnia
1997 r. i podjęła kroki konieczne w celu wypracowa-
nia spójniejszych oraz efektywniejszych działań
skierowanych przeciwko temu zagrożeniu. Przypo-
mnę, że Parlament Europejski w swojej rezolucji
z dnia 22 kwietnia 2004 r. wezwał wszystkie pań-
stwa do podpisania i ratyfikowania konwencji ottaw-
skiej. Zwrócił się on też w szczególności do Stanów
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Zjednoczonych i Polski o zrewidowanie swojego sta-
nowiska w sprawie niesygnowania tejże konwencji.
Nie bez znaczenia jest również fakt, że w opinii
wojskowych, z którymi rozmawiałem na ten temat,
problem użycia min przeciwpiechotnych jest kwestią
mało istotną z punktu widzenia militarnego.
Z racji wagi problemu oraz jego światowego za-
sięgu, a także z powodu niezwiązania się do tej pory
przez Polskę postanowieniami konwencji w sprawie
zakazu stosowania min przeciwpiechotnych proszę
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko nowego rządu i kierowa-
nego przez Pana resortu w sprawie sygnalizowane-
go problemu?
2. Jakie kroki zamierza się podjąć w celu ratyfi-
kacji przedmiotowej konwencji?
3. Na jakim etapie znajdują się obecnie prace nad
procesem ratyfikacyjnym konwencji?
4. Czy rola min przeciwpiechotnych w systemie
obronnym Polski jest na tyle wysoka, że niemożli-
we jest zastąpienie jej alternatywnymi rozwiąza-
niami, tak jak zrobiły to państwa sygnatariusze
konwencji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Ćwierz
Jarosław, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1430)
do ministra infrastruktury
w sprawie pobierania opłat autostradowych
przez spółkę Gdańsk Transport Company
na uruchomionym odcinku autostrady A1
Oddając do użytku w grudniu nowy odcinek au-
tostrady A1 od Rusocina do Swarożyna, zostało
stworzone dogodne, bezpieczne i nowoczesne połą-
czenie drogowe. Dzięki niemu znacznie został skró-
cony czas dojazdu do Trójmiasta z terenów położo-
nych w południowej części woj. pomorskiego. O po-
trzebie powstania takiego połączenia, które to w nie-
długim czasie zostanie uzupełnione o drugi odci-
nek autostrady ze Swarożyna aż do Nowych Marz,
świadczy natężenie ruchu pojazdów, które waha się
w granicach ok. 15 tys. pojazdów na dobę. Korzy-
stali z niego przede wszystkim mieszkańcy Tczewa
i okolic, a także Starogardu Gdańskiego, którzy to
codziennie dojeżdżają do pracy w Trójmieście. Dzię-
ki autostradzie znacząco wzrosło poczucie bez-
piecznej i komfortowej możliwości dojazdu do miej-
sca pracy.
Fakt przeniesienia ruchu na autostradę można
odczuć również na drogach woj. pomorskiego poło-
żonych w obrębie autostrady A1, takich jak: droga
krajowa nr 1 czy droga województwa nr 222, na któ-
111
rych znacząco zmieniło się natężenie ruchu, a co za
tym idzie wzrósł poziom bezpieczeństwa na tych
drogach. Mamy świadomość, iż korzystanie z nowej
autostrady nie może być bezpłatne, jednak wyzna-
czenie tak wysokich stawek na przejazd tym odcin-
kiem (6,70 zł za przejazd z Rusocina do Swarożyna)
w znaczący sposób będzie determinowało powrót
użytkowników dróg na drogi lokalne. Spowoduje to
dalsze obciążenie tych dróg, których przepustowość
i tak jest już na granicy możliwości, a na podróż au-
tostradą będą się decydować jedynie nieliczni. Jeste-
śmy wielce zaniepokojeni faktem, iż podane stawki
przejazdu odcinkiem autostrady są w chwili obecnej
najwyższe w kraju.
W nawiązaniu do powyższego proszę o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie są przyczyny tak wysokich opłat za prze-
jazd autostradą A1?
2. Jakie są składowe naliczonej stawki za prze-
jazd autostradą A1 za jeden kilometr?
3. Czy w związku z możliwością zmniejszenia ilo-
ści uczestników ruchu na autostradzie A1 przewidu-
je się obniżenie pobieranych opłat?
Z poważaniem
Poseł Marek Biernacki
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1431)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie aktywnej polityki państwa
na rynku pracy
Problem bezrobocia nadal budzi duże zaintereso-
wanie opinii publicznej. Niewątpliwie cieszy stały
spadek bezrobocia. Wzmocnienie tych tendencji roz-
ważną polityką prozatrudnieniową obecnego rządu
jest bardzo ważne i ma wybitnie prorozwojowy cha-
rakter dla naszej gospodarki. Zresztą pobudzanie
wzrostu gospodarczego stanowi jeden z priorytetów
rządu D. Tuska. Jednym z instrumentów aktywnej
polityki na rynku pracy jest Fundusz Pracy. W kon-
tekście tych okoliczności uprzejmie zapytuję:
1. Jak Pani Minister ocenia rządową politykę na
rynku pracy w latach 2005–2007?
2. Jakie doświadczenia z ostatnich lat będą uży-
teczne w kreowaniu bardziej skutecznej polityki na
rynku pracy?
3. Jak przedstawia się wielkość (finanse) i pod-
stawowe priorytety aktywnej polityki rynku pracy
z Funduszu Pracy w roku 2008?
4. W jaki sposób Pani Minister (rząd) może jesz-
cze udoskonalić oddziaływanie Funduszu Pracy na
rynek pracy w 2008 r.?
112
5. W jakim stopniu środki finansowe i inne ele-
menty organizacyjne z Funduszu Pracy umożliwią
ograniczanie bezrobocia wśród osób długotrwale
bezrobotnych?
6. W jakim stopniu Komisja Trójstronna ds. Spo-
łeczno-Gospodarczych może przyczynić się do reali-
zacji aktywnej polityki państwa na rynku pracy?
7. Jakie dodatkowe inicjatywy i działania podej-
mie resort pracy, w bliższej i dalszej perspektywie,
aby zwiększyć skuteczność aktywnej polityki pań-
stwa na rynku pracy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1432)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie niejednakowych stawek
podatku VAT na książki i rozważenia
możliwości wprowadzenia zerowej
stawki VAT na wszystkie książki
Szanowny Panie Ministrze! Pan Marcin Gałązka
poruszył kwestię niejednakowych stawek podatku
VAT na książki. Zainteresowany od września 2006 r.
prowadzi działalność gospodarczą. Zajmuje się
sprzedażą używanych książek przez Internet. Jest
on podatnikiem podatku VAT.
Jak zaznaczył zainteresowany, w przypadku
książek w polskim prawie obowiązują trzy stawki
podatku VAT, tj:
— 0% na książki z kodem ISNB, czyli większość
książek wydawanych w Polsce po 1980 r.,
— 7% na książki – antyki (ponadstuletnie),
— 22% na wszystkie pozostałe książki.
W związku z powyższym, sprzedając książkę
,,Pan Tadeusz’’ wydaną w 1981 r. Pan Marcin Ga-
łązka nie musi płacić podatku VAT, a za taką samą
książkę wydaną dwa lata wcześniej zapłaci 22% po-
datku VAT.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia zerowej
stawki VAT na wszystkie książki?
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 31 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1433)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie nieprzestrzegania praw osób
świadczących pracę lub usługi na rzecz
banków oraz innych instytucji finansowych
w Polsce na zasadzie umowy agencyjnej,
ze szczególnym uwzględnieniem kwestii
niedostatecznej implementacji dyrektywy
86/653/EWG
Szanowny Panie Ministrze! Pan Mariusz Surma
zwrócił się do mnie z prośbą o złożenie interpelacji
do Pana Ministra w sprawie nieprzestrzegania praw
osób świadczących pracę lub usługi na rzecz banków
oraz innych instytucji finansowych w Polsce na za-
sadzie umowy agencyjnej, ze szczególnym uwzględ-
nieniem kwestii niedostatecznej implementacji dy-
rektywy 86/653/EWG w sprawie koordynacji usta-
wodawstwa państw członkowskich odnoszących się
do przedstawicieli handlowych działających na wła-
sny rachunek.
Nowa regulacja prawna agencji, która w odnie-
sieniu do umów zawartych przed rokiem 2000 zaczę-
ła obowiązywać w grudniu 2001, miała dostosować
standard ochrony agenta jako słabszej strony sto-
sunku zobowiązaniowego do poziomu istniejącego
w Unii Europejskiej. Jak zaznaczył zainteresowany,
na przykładzie swojej agencji ten plan niestety nie
powiódł się. W związku z tym należy podjąć pilne
kroki zaradcze.
W przypadku osób świadczących usługi na rzecz
banków kwestia ochrony agenta (lub szerzej pod-
miotów działających w ramach tzw. outsourcingu)
wiąże się z problemem nieefektywnej kontroli prze-
strzegania przez banki zasad etycznych oraz zobo-
wiązań prywatyzacyjnych. Dotyczy to w szczególno-
ści Citibanku jako inwestora strategicznego Banku
Handlowego w Warszawie SA.
Pan Mariusz Surma jest prezesem MS Direct Sa-
les sp. z o.o. z siedzibą we Wrocławiu, swego czasu
jednej z największych i najbardziej efektywnych
agencji w kraju. MS Direct Sales sp. z o.o. pozyskała
dla Banku Handlowego w Warszawie SA w latach
1999–2002 ponad 40 tys. klientów detalicznych,
stwarzając wówczas dla tego banku (i jego poprzed-
nika – Citibank Poland SA) niemal monopolistyczną
pozycję na rynku kart kredytowych. Jak wynika
z raportów giełdowych BHW, pozyskana baza klien-
tów przyniosła bankowi w ostatnich latach przycho-
dy rzędu kilkudziesięciu mln zł.
Od 2002 r. agencja toczy przed sądami różnych
instancji, włącznie z Sądem Najwyższym, bezprece-
densowy w skali ogólnopolskiej spór sądowy spowo-
dowany rażącym naruszeniem przez bank praw
agenta. W szczególności agencja domaga się od BHW
odszkodowania za bezprawne przejęcie przedsiębior-
stwa MS Direct Sales przez konkurencyjne agencje
działające na zlecenie i pod kierownictwem Banku

Handlowego, tj. za czyn stanowiący naruszenie pod-
stawowych zasad lojalności kontraktowej oraz prze-
pisów o zapobieganiu nieuczciwej konkurencji.
W praktyce owo „łączenie struktur sprzedaży”
polegało na ,,brutalnym rozparcelowaniu’’ doświad-
czonego zespołu pracowniczego agencji pomiędzy
podmioty „zaprzyjaźnione” z ówczesnym kierownic-
twem BHW. W rezultacie tego jedna z najlepszych
agencji sprzedaży produktów finansowych w kraju
znalazła się na skraju bankructwa. Do chwili obec-
nej, pomimo upływu 5 lat i kolejnych wyroków po-
twierdzających co do zasady roszczenia agencja nie
otrzymała należnych świadczeń związanych z za-
kończeniem współpracy. Uniemożliwia to agencji do-
konanie rozliczeń z poszkodowanymi pracownikami
oraz kontynuowanie i rozwijanie działalności.
Jak podkreśla zainteresowany, w krajach za-
chodnich (np. w Belgii, czy Francji) jest rzeczą nie
do pomyślenia, aby wielki zagraniczny bank mógł
bezkarnie i arogancko przejmować najlepszych pra-
cowników agenta, nie wypłacać należnego wynagro-
dzenia. Przekonał się o tym ostatnio Citibank w Bel-
gii, który został poddany miażdżącej krytyce praso-
wej za stosunkowo błahe wykroczenia przeciwko
prawom klienta.
To, że tego typu sytuacja ma miejsce w Polsce,
świadczy o tym, że z jednej strony prawa agentów nie
są przestrzegane na europejskim poziomie, a z dru-
giej, że prywatyzacja banków nie wiązała się z przej-
mowaniem lepszych, zachodnich standardów, a czę-
sto oznaczała regres w stosunku do okresu sprzed
prywatyzacji.
Wobec niewydolności polskiego systemu sądowe-
go i administracyjnego europejskie gwarancje świad-
czenia wyrównawczego, świadczenia karencyjnego
lub odszkodowania istnieją tylko na papierze. W kra-
jach zachodnich, gdzie od lat obowiązuje dyrektywa
86/653/EWG, przeciętny czas od rozpoczęcia sporu
do jego zakończenia jest kilkukrotnie krótszy. We-
dług rankingu Rzeczpospolitej w Holandii jest to 89
dni, w Polsce 1004 dni, a w sprawie pana Mariusza
Surmy pomimo upływu 1800 dni sprawa wróciła do
I instancji.
Pomimo że sytuacja agenta przypomina pod wielo-
ma względami sytuację pracownika, nie istnieje żadna
instytucja państwowa na wzór Państwowej Inspekcji
Pracy, która w trybie administracyjnym mogłaby tępić
najcięższe nadużycia. Troska o los pracowników za-
trudnionych w agencji jest ze strony państwa pozorna
i przybiera wręcz karykaturalne formy.
Z jednej strony państwo nie potrafi doprowadzić
do szybkiego zamknięcia procedur sądowych i wyeg-
zekwowania należnego agencji wielomilionowego
świadczenia za pozyskanie bazy ponad 40 tys. klien-
tów, świadczenia karencyjnego (za powstrzymanie
się od konkurencji), odszkodowania (za dezintegra-
cję przedsiębiorstwa agencji), z drugiej zaś karze
grzywną prezesa agencji za niewypłacenie wyna-
grodzeń pracownikom.
Biorąc pod uwagę powyższe, pan Mariusz Surma
uważa, ze należy wprowadzić następujące zmiany:
113
— wprowadzenie zmian do procedury cywilnej
uruchamiających szybką ścieżkę w sprawach agent-
–zleceniodawca, jak chociażby np. zapisu, że sprawy
te powinny być rozstrzygane w terminie nie dłuż-
szym niż 3 miesiące,
— wprowadzenie kar dla zleceniodawców na
wzór kar dla pracodawców za szczególnie rażące na-
ruszenie praw agentów oraz rozszerzenie kompeten-
cji PIP na stosunki agencji.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
— jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia,
— jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy.
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 31 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1434)
do ministra infrastruktury
w sprawie wysokości prowizji pobieranych
przez agencje nieruchomości
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wiele osób zgłasza problem wysokości pro-
wizji pobieranych przez agencje nieruchomości.
Obecnie maksymalny limit ustawowy to 3%.
Jednak rzadko kiedy którakolwiek agencja nieru-
chomości pobiera prowizje poniżej tej granicy. Po-
nadto należy zaznaczyć, iż bardzo często agencje
nieruchomości pobierają te opłaty od kupującego
i sprzedającego, co daje 6% wartości nieruchomości.
Obecne ceny nieruchomości na rynku są bardzo wy-
sokie, np.: za mieszkanie o wartości 300 000 zł agen-
cje pobierają kwotę 21 960 zł (18000 zł + VAT). Pro-
blem ten jest jeszcze większy w dużych miastach,
gdzie opłaty te są jeszcze wyższe.
Należy również zaznaczyć, iż obecnie bardzo
trudno jest kupić nieruchomość bez pośrednika.
W związku z powyższym zainteresowani wnoszą
o wprowadzenie jednolitych stawek prowizji, które
by były pobierane przez agencje nieruchomości, np.:
1000 zł za mieszkanie i 2000 zł za dom.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia jedna-
kowych stawek prowizji pobieranych przez agencje
nieruchomości?
114
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 31 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1435)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie derogacji przepisów dotyczących
zakazu używania dryfujących pławnic
łososiowych na Bałtyku, a także zmiany
rozporządzenia Rady (WE) 2187/2005
na podstawie przeprowadzonych obserwacji
wpływu pławnic łososiowych
na stan populacji morświna
Szanowny Panie Ministrze! Połowy łososia bał-
tyckiego stanowią podstawę utrzymania około 300
polskich rodzin rybackich. Dla wielu z nich połowy
tego gatunku ryb to wielopokoleniowa tradycja. Ze
względu na specyfikę tego rybołówstwa jednostki te
nie są przystosowane do połowów innych gatunków.
Podstawowym narzędziem są pławnice dryfujące.
Połów na haki może być stosowany jedynie w krót-
kim okresie żerowania łososia i jest dozwolony jedy-
nie od 15 listopada do 31 marca. Połowy łososiowy-
mi pławnicami dryfującymi można prowadzić powy-
żej 4 mil od brzegu w okresie od 15 września do 31
maja. Zaletą tej metody połowów jest wysoka selek-
tywność, minimalny niezamierzony przyłów organi-
zmów morskich, brak problemu zaginionych sieci.
Jednym z problemów polskiego rybołówstwa na
Morzu Bałtyckim jest zakaz używania dryfujących
pławnic łososiowych. Zakaz ich stosowania został
wprowadzony rozporządzeniem Rady (WE) 812/
2004 i podtrzymany rozporządzeniem Rady (WE)
2187/2005. Treść tych rozporządzeń argumentowa-
no, iż narzędzia te stanowią zagrożenie dla popula-
cji morświna poprzez przypadkowe połowy tego
chronionego gatunku.
Wyżej wymienione rozporządzenia zostały wpro-
wadzone pomimo nieprzeprowadzenia rzetelnych
badań nad wpływem używania pławnic łososiowych
na stan ilościowy morświnów. Rybacy polscy nie
kwestionują tej argumentacji w przypadku obsza-
rów, w których morświn występuje w dużych ilo-
ściach, jak np.: Zachodniego Bałtyku i Kattegatu.
Natomiast na obszarach eksploatowanych przez pol-
skich rybaków morświny występują sporadycznie
i nie stanowią odrębnej populacji. W ostatnich kil-
kunastu latach w dryfujących pławnicach łososio-
wych nie złowili ani jednego morświna.
Rząd RP na prośbę rybaków polskich w 2005 r.
zgłosił wniosek o derogację dotyczącą zakazu uży-
wania pławnic łososiowych. W wyniku tego działa-
nia Komisja Europejska zaleciła przeprowadzenie
obserwacji przy stosowaniu dryfujących pławnic ło-
sosiowych. Program obserwatorów został przez pań-
stwo polskie sfinansowany i wprowadzony w życie.
Morski Instytut Rybacki z siedzibą w Gdyni prze-
szkolił kilkunastu niezależnych obserwatorów. Ob-
serwatorzy przebywali na kutrach rybackich łącznie
przez 175 dni. W ciągu tych 175 dni obserwatorzy
nie zaobserwowali w morzu ani jednego morświna,
a co najważniejsze, nie stwierdzili obecności żadnego
morświna w dryfujących pławnicach łososiowych.
Wyniki tych obserwacji potwierdzili to, co polscy ry-
bacy używający pławnic mówili od wielu lat, a miano-
wicie że w polskiej części Bałtyku nie ma przyłowu
morświna w dryfujących pławnicach łososiowych.
Dryfujących pławnic łososiowych na południo-
wym Bałtyku nie da się zastąpić żadnym innym
sprzętem. Ukształtowanie polskiego wybrzeża wy-
klucza stosowanie sprzętu pułapkowego, który sto-
sują Szwecja i Finlandia. Połowy sprzętem haczyko-
wym odbywają się wyłącznie, gdy łosoś żeruje, tj. oko-
ło 3 miesięcy.
Rybacy twierdzą, że wprowadzony zakaz jest bez-
sensowny i na pewno bardzo trudny do odwołania.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia używa-
nia pławnic łososiowych na Morzu Bałtyckim przez
polskich rybaków?
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku,
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 31 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1436)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sytuacji po wydaniu
wyroku Trybunału Konstytucyjnego
(sygn. akt P 10/07), który orzekł,
że niezgodne z konstytucją jest to,
iż prawo do emerytury ma 55-letnia kobieta
z 30-letnim stażem, a nie ma go
60-letni mężczyzna z 35-letnim stażem
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zgłasza się wielu mężczyzn urodzonych w la-
tach 1944–1948 z prośbą o wyjaśnienie obecnie pa-

nującej sytuacji w związku z wydaniem przez Try-
bunał Konstytucyjny ww. wyroku.
Od opublikowania wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego minął już dość długi czas. Przepis ten ma
wprawdzie stracić moc 30 października 2008 r., ale
należy podkreślić, iż Trybunał Konstytucyjny wska-
zał, że sądy już powinny się kierować treścią tego
wyroku.
Obecnie zainteresowani mężczyźni lawinowo
składają do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wnio-
ski o przyznanie emerytury. Zakłady wydają nega-
tywne decyzje. W związku z powyższym składane są
odwołania do sądów.
Jednak niektóre sądy przyznają odwołującym się
prawo do emerytury, a inne niestety nie. Fakt ten
budzi ogromne niezadowolenie wśród uprawnionych
mężczyzn. Dziwi ich fakt, dlaczego chociaż sądy obo-
wiązuje jedna konstytucja, ta sama treść wyroku
Trybunału Konstytucyjnego, to jednak zapadają
sprzeczne wyroki.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
— jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia,
— jaki jest przewidywany konkretny termin za-
łatwienia przedmiotowej sprawy poprzez przyjęcie
i uchwalenie nowelizacji ww. ustawy,
— jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy.
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1437)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie informowania osób
o zmianie numeru PESEL
Szanowny Panie Ministrze! Nadawanie numeru
PESEL określone zostało przez ustawodawcę w usta-
wie o ewidencji ludności i dowodach osobistych w ar-
tykułach od 31a do 31c. Z uwagi na brak wyraźnej
regulacji prawnej w praktyce organów gmin, które
uczestniczą w procesie nadawania numerów PESEL,
występują rozbieżności dotyczące informowania
osób o zmianie numerów PESEL. Zgodnie z artyku-
łem 31b ust. 5 cyt. ustawy numer PESEL podlega
zmianie w przypadku:
— sprostowania daty urodzenia osoby, dla której
był nadany,
115
— sprostowania oznaczenia lub zmiany płci oso-
by, dla której był nadany,
— sporządzenia nowego aktu urodzenia stosow-
nie do przepisów ustawy z dnia 29 września 1986 r.
Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 161, poz. 1688),
— stwierdzenia faktu wprowadzenia w błąd organu
co do tożsamości osoby, dla której był nadany.
Z wnioskiem o zmianę numeru PESEL może wy-
stąpić odpowiedni organ (organ gminy, płatnik skła-
dek ubezpieczeniowych lub polski konsul) oraz mogą
wystąpić osoby inne niż określone w artykule 31a
ust. 3 cyt. ustawy. Po nadaniu przez właściwego mi-
nistra spraw wewnętrznych nowego numeru PESEL
obowiązany jest on zgodnie z artykułem 31c do po-
wiadomienia organów lub tzw. innych osób, które
wystąpiły o jego zmianę. W przypadku organów
gmin postępowanie w sprawie informowania o nada-
niu nowego numeru PESEL uregulowane zostało
w rozporządzeniu ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji w sprawie trybu przekazywania danych
pomiędzy organami prowadzącymi ewidencję lud-
ności oraz powiadamiania o nadaniu numeru PE-
SEL. Wynika z niego, iż minister po nadaniu nu-
meru PESEL przekazuje niezwłocznie organowi
gminy powiadomienie o nadanym numerze PESEL
w celu uzupełnienia gminnego zbioru meldunko-
wego. Organ gminy powiadamia właściwego woje-
wodę o nadanym numerze PESEL w celu uzupeł-
nienia wojewódzkiego zbioru meldunkowego, w ter-
minie nie dłuższym niż 5 dni od dnia otrzymania
powiadomienia.
Z analizowanych przepisów wynika, iż nie został
przewidziany obowiązek dla organu gminy do powia-
domienia zainteresowanej osoby o zmianie numeru
PESEL, co wydaje się kwestią dość zaskakującą.
W praktyce problem w tym zakresie pojawia się w sy-
tuacji, gdy numer PESEL zmieniany jest z urzędu,
bez wiedzy osoby zainteresowanej, wskutek jego błęd-
nego nadania np. błędne oznaczenie płci. Dość często
zdarza się w tego typu przypadkach, że osoba zainte-
resowana lub jej przedstawiciel ustawowy, opiekun
itp. dowiadują się o zmianie numeru PESEL dopiero
po jakimś czasie, często przypadkowo.
Brak wyraźnego uregulowania kwestii powiada-
miania osób o zmianie numeru PESEL tworzy róż-
ną praktykę organów gminy w tym zakresie i powo-
duje problemy dla osób zainteresowanych. Kwestia
ta jak się wydaje wymaga wyjaśnienia i ewentualnej
zmiany.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
— jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia,
— jaka powinna być właściwa praktyka organów
gmin w przedstawionej sprawie na podstawie obo-
wiązujących przepisów prawa,
116
— jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy.
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1438)
do ministra gospodarki
w sprawie wydawania zezwoleń
na działanie wielkopowierzchniowych
obiektów handlowych
Szanowny Panie Ministrze! Wejście w życie usta-
wy z dnia 11 maja 2007 r. o tworzeniu i działaniu
wielkopowierzchniowych obiektów handlowych (Dz.
U. Nr 127, poz. 880) wprowadziło konieczność uzy-
skania zezwolenia na utworzenie obiektu handlowe-
go o powierzchni sprzedaży przekraczającej 400 m2.
Organem właściwym do wydania takiego zezwole-
nia jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). O ile
w przypadku nowo tworzonych obiektów ustawa
przewiduje dość długą procedurę, to w przypadku
obiektów już istniejących ustawodawca przewidział
również konieczność uzyskania takiego zezwolenia
w znacznie uproszczony sposób. W oparciu o art. 17
ust. 1 cyt. ustawy przedsiębiorca będący właścicie-
lem wiekopowierzchniowego obiektu handlowego
albo, działając w jego imieniu, administrator lub za-
rządca takiego obiektu obowiązany był złożyć w ter-
minie 30 dni od wejścia w życie ustawy (tj. do
18.10.2007 r.) do organu zezwalającego wniosek
o wydanie przedmiotowego zezwolenia. Zdecydowa-
na większość przedsiębiorców dopełniła tego obo-
wiązku i uzyskała wymagane zezwolenie. Natomiast
pozostała pewna grupa, która złożyła przedmiotowe
wnioski po 30-dniowym terminie lub ich w ogóle
jeszcze nie złożyła. Organy gmin właściwe w spra-
wach wydania zezwolenia, jak również organy II in-
stancji właściwe w sprawach odwołań dotyczących
zezwoleń – samorządowe kolegia odwoławcze, napo-
tykają na dość duże problemy, jak postępować w ta-
kich przypadkach. Problem dotyczy interpretacji
przepisu art. 17 ust. 1 cyt. ustawy zawierającego 30-
-dniowy termin do złożenia wniosku dla przedsię-
biorców, jaki charakter ma ten termin – czy jest to
termin jedynie instrukcyjny, czy też materialno-
prawny.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?,
2. Jak w omawianym przypadku, a więc złoże-
nia przez przedsiębiorcę wniosku o wydanie zezwo-
lenia po 30-dniowym terminie, powinien zachować
się organ zezwalający?
3. Jakie konsekwencje grożą przedsiębiorcom,
którzy złożyli wniosek po 30-dniowym terminie lub
w ogóle go nie złożyli?
4. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1439)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zgodności z Konstytucją RP § 4
ust. 2 rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania:
Renty strukturalne
Panie Ministrze! W piśmie z dnia 7 stycznia 2008 r.
(które przesyłam w załączeniu) pan Adam Rażniak,
oczekując na interwencję poselską, postawił zarzut
niezgodności § 4 ust. 2 rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 19.06.2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Renty struk-
turalne, z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej,
a także ze wskazanymi przez autora aktami praw-
nymi Unii Europejskiej.
Zarzut zbudowany jest na następującym stanie
faktycznym. Agencja Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa odmawia przyznania rent struktural-
nych rolnikom ze stażem działalności rolniczej wy-
noszącym ponad 10 lat i spełniających inne warunki
postawione w § 4 rozporządzenia, gdy w czasie mię-
dzy 45 a 55 rokiem życia mieli okresową rentę inwa-
lidzką i w tym okresie wydzierżawiali pole, a po od-
zyskaniu zdolności do pracy w rolnictwie –ponownie
działalność rolniczą.
Podobne zarzuty precyzowane są również przez
innych rolników, którzy z uwagi na okresowe inwa-
lidztwo przebywali na rencie inwalidzkiej i w świetle
podanej interpretacji ww. rozporządzenia utracili
prawo do renty strukturalnej.
W niniejszej interpelacji zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy Pan Minister podziela pogląd zawarty
w załączonym piśmie pana Adama Rażniaka, że § 4
ust. 2 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju

wsi z dnia 19.06.2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013, jest niezgodny z konstytucją?
2. Czy Pan Minister dokona zmian kwestionowa-
nego zapisu w rozporządzeniu ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 19.06.2007 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Żelichowski
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1440)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie kryteriów wyboru
stałych członków Państwowej
Komisji Akredytacyjnej
Szanowna Pani Minister! W ostatnim czasie do-
tarły do mnie informacje o sprzeciwie środowisk
akademickich w stosunku do powołanego na stałego
członka PKA dra hab. inż. Tadeusza Chrzana. Wąt-
pliwości wynikają z faktu, iż osoba ta ubiegała się na
wielu uczelniach o recenzowanie prac naukowych
i publikacji, zatrudnienie bądź wszczęcie postępo-
wania o nadanie tytułu profesora. Ze względu na
wątpliwości natury merytorycznej wiele uczelni od-
mawiało tym prośbom lub wystawiało negatywne
recenzje prac. Obecnie osoba ta jest członkiem PKA,
która będzie oceniała te uczelnie. W środowisku
akademickim wzbudziło to obawy o bezstronność
i obiektywność oceny dokonywanej przez dra hab.
inż. Tadeusza Chrzana. Informacje te wzbudziły
moje zaniepokojenie, dlatego pragnę zapytać:
1. Jaka jest procedura powoływania członków
PKA?
2. Kto rekomendował do PKA dra hab. inż. Tade-
usza Chrzana?
3. Jakie przesłanki zadecydowały o powołaniu
przez Panią Minister dra hab. inż. Tadeusza Chrza-
na na członka PKA?
4. Czy znane są Pani zastrzeżenia środowiska
akademickiego w stosunku do tej osoby? Czy zamie-
rza Pani podjąć jakieś działania w tej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
117
Interpelacja
(nr 1441)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie powołania zespołu do spraw
opracowania założeń reformy systemu nauki
oraz założeń reformy systemu
szkolnictwa wyższego
Szanowna Pani Minister! Zarządzeniem nr 4/
2008 powołała Pani Zespół do Spraw Opracowania
Założeń Reformy Systemu Nauki oraz Założeń Re-
formy Systemu Szkolnictwa Wyższego. Po zapozna-
niu się ze składem zespołu ze zdziwieniem stwier-
dziłam, że wśród jego członków nie ma w ogóle
przedstawicieli jednostek badawczo-rozwojowych
oraz jest zaledwie 2 przedstawicieli uczelni tech-
nicznych.
Z informacji, jakie przekazała Pani Minister na
posiedzeniu Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży,
wynika, że nadal priorytetowymi kierunkami roz-
woju nauki i szkolnictwa wyższego mają być kie-
runki techniczne, ścisłe, informatyczne i medyczne.
Główny nacisk miał być położony na wdrażanie
osiągnięć nauki w gospodarce. Skład powołanego
przez Panią zespołu nie odzwierciedla deklarowa-
nych priorytetów.
Dziwią mnie także dysproporcje w liczbach
przedstawicieli poszczególnych regionów kraju. Na
przykład w zespole nie znalazłam żadnego przedsta-
wiciela z woj. śląskiego. Na Śląsku jest wiele uczelni,
w tym największa polska uczelnia techniczna – Poli-
technika Śląska. Dlatego pominięcie śląskiego śro-
dowiska naukowego z składzie zespołu wydaje się
niepokojące.
Z uwagi na powyższe proszę o odpowiedź:
1. Jakie kryteria przyświecały w trakcie doboru
składu zespołu?
2. Czy brak przedstawicieli JBR i uczelni tech-
nicznych oznacza zmianę priorytetów rozwoju na-
uki i szkolnictwa wyższego?
3. Czy skład zespołu był konsultowany z radą
główną i konferencjami rektorów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
118
Interpelacja
(nr 1442)
do ministra zdrowia
w sprawie pilnego powrotu do możliwości
realizacji świadczeń rehabilitacyjnych
dla dzieci z uszkodzeniem słuchu
i zaburzeniami mowy w trybie ambulatoryjnym
Zaistniała bardzo niedobra i bardzo niesprawie-
dliwa sytuacja dla dzieci z uszkodzeniem słuchu
i mowy w związku z wprowadzeniem nowego pro-
duktu NFZ pn. „Rehabilitacja dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym”.
Otóż prezes NFZ poprzez zarządzenie nr 60/
2007/DSOZ w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja lecz-
nicza pozbawił w praktyce dostępu do świadczeń
rehabilitacyjnych większość dzieci z uszkodzeniem
słuchu i wadą mowy. Wprowadzona w nim zamiana
wielospecjalistycznej rehabilitacji w trybie ambula-
toryjnym (wielu specjalistów według potrzeb pacjen-
ta, liczba wizyt według potrzeb) na rehabilitację
w ośrodku dziennym (dotyczy ogólnie wad wieku roz-
wojowego, oblig uczestnictwa w zajęciach codziennie
przez 12 tygodni), doprowadzi(ła) do dramatycznego
zmniejszenia ilości małych pacjentów korzystających
dotychczas z tego rodzaju świadczeń.
Wykreślono z poprzedniego wykazu produkt: re-
habilitacja niesklasyfikowana odrębnie, w której
były ujęte różne produkty w rodzaju rehabilitacji,
w tym dla osób głuchych i z zaburzeniami mowy.
Przecież dziecko spoza miasta, w której nie ma
specjalistycznej poradni rehabilitacji dzieci i mło-
dzieży z tym rodzajem świadczeń, nie zdecyduje się
na terapię w cyklu 12-tygodniowym z codziennymi
wizytami w poradni, w sytuacji gdy uczęszcza do
szkoły, a dodatkowo codzienne dojazdy są źródłem
znacznych kosztów. Podobne problemy dla dzieci,
których rodzice pracują zawodowo!
To spowoduje z kolei wiele groźnych następstw
w postaci pogarszania się wady słuchu i mowy bądź
jej utrwalenia, a z drugiej strony także do uszczuple-
nia kadry bądź likwidacji specjalistycznych poradni
rehabilitacji dzieci i młodzieży. Konsekwencją tego
będą także następstwa zwiększenia stopnia inwali-
dyzacji z konsekwencją wzrostu ilości wypłat zasił-
ków pielęgnacyjnych bądź rent. Dodatkowo warto
podkreślić, że brak dostępu do tego rodzaju świad-
czeń rehabilitacyjnych może przekreślić inwestycję
w implant (ok. 100 tys. zł dla dziecka), aparaty słu-
chowe dla dziecka (12 tys. zł, finansowanych raz na
pięć lat)!
Powyższe obserwacje potwierdzają się dobitnie
w Specjalistycznej Poradni Rehabilitacyjnej Dzieci
i Młodzieży z Wadą Słuchu Polskiego Związku Głu-
chych w Koszalinie, słynącej z bardzo dobrej pracy
nie tylko merytorycznej, także organizacyjnej (m.in.
czas pracy maksymalnie dostosowany do możliwości
pacjentów) oraz – co jest bardzo ważne – pracy bar-
dzo wysoko ocenianej przez samych małych pacjen-
tów oraz ich rodziców.
Poradnia w roku 2007 prowadziła w ciągłej reha-
bilitacji łącznie 680 pacjentów z całego terenu dzia-
łania (tj. z miasta Koszalina i powiatu koszalińskie-
go oraz pozostałych 8 powiatów), a obecnie zgodnie
z tym zarządzeniem nr 60/2007 będzie mogła przy-
jąć maksymalnie 128 dzieci (po zatrudnieniu dodat-
kowych dwóch pracowników i przy założeniu, że
żadne z rehabilitowanych dzieci nie będzie miało in-
dywidualnie przedłużonej rehabilitacji).
Delikatnie ujmując, jest to wielkie nieporozumienie
i należy, w trybie pilnym, zmienić owe zarządzenie.
Pytania:
1. Kiedy dojdzie do pilnej zmiany zarządzenia nr
60/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia 19 września
2007 r. w sprawie określenia warunków i realizacji
umów w rodzaju rehabilitacji leczniczej, umożliwia-
jącej wielospecjalistyczną rehabilitację dzieci z uszko-
dzeniem słuchu i zaburzeniami mowy w trybie am-
bulatoryjnym?
2. Czy w ramach zarządzenia nr 91/2007 w § 1
pkt 1 zawierającym przepis, iż w 2008 r. wprowadza
się „okres przejściowy (dostosowawczy) dla podmio-
tów realizujących te świadczenia w oparciu o inną
komórkę organizacyjną niż ośrodek/oddział dzien-
ny” będzie można realizować terapię pacjentów w try-
bie dotychczasowym, czyli ambulatoryjnym?
3. Jakie są powody zróżnicowanej ceny (wartości)
punktu w poradniach rehabilitacyjnych dla dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego (np. w poradni
w Koszalinie – najniższa cena punktu, tj. 1 zł (!),
a np. w poradni w Bydgoszczy wartość punktu wy-
nosi 1,4 zł)?
4. Czy można rehabilitować dziecko z implantem
lub aparatowane w cyklu rocznym, bowiem cykl 12-
–24 tygodniowy jest zbyt krótki?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg–Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1443)
do ministra infrastruktury
w sprawie wdrożenia do polskiego systemu
prawnego unijnej dyrektywy 2005/35/WE
Szanowny Panie Ministrze! Według corocznego
zestawienia opublikowanego przez Komisję Euro-
pejską wynika, że Polska znalazła się w czołówce
krajów, które niedostatecznie implementują przepi-
sy wprowadzane przez Unię Europejską do krajowe-
go porządku prawnego.
Jedną z kilku dyrektyw, które powinna wprowa-
dzić Polska, jest dyrektywa 2005/35 w sprawie za-

nieczyszczeń pochodzących ze statków oraz o wpro-
wadzeniu sankcji w przypadku naruszenia prawa.
Opóźnienia w dostosowaniu prawa krajowego do
dyrektyw unijnych mogą skutkować nałożeniem na
nasze państwo kar finansowych. Jednocześnie nie-
realizowanie przepisów wspomnianej dyrektywy
może doprowadzić do pogorszenia stanu wód Morza
Bałtyckiego. W porównaniu z innymi morzami Mo-
rze Bałtyckie jest wyjątkowe pod względem czynni-
ków geograficznych i klimatycznych. Jest też nieste-
ty bardzo wrażliwe na działalność człowieka. Pro-
blemem w tym zakresie, którego rozwiązaniu służyć
ma m.in. dyrektywa 2005/35, jest zanieczyszczanie
mórz, w tym Morza Bałtyckiego, zrzutami szkodli-
wych substancji ze statków. Data realizacji dyrekty-
wy 2005/35 minęła 1 kwietnia 2007 r.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniami:
1. Jakie są powody opóźnień we wprowadzaniu
założeń dyrektywy 2005/35 do krajowego porządku
prawnego?
2. Czy oprócz sankcji przewidzianych w omawia-
nej dyrektywie Ministerstwo Infrastruktury mogło-
by rozważyć wprowadzenie takich rozwiązań praw-
nych, aby zmusić przewoźników morskich do zaprze-
stania zrzutów substancji zanieczyszczających do
Morza Bałtyckiego?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1444)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Ułatwianie startu młodym
rolnikom, objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
Rozporządzenie poprzedniego ministra rolnic-
twa i rozwoju obszarów wiejskich z dnia 17 paździer-
nika 2007 r. (Dz. U. Nr 200) w sprawie działań
w ramach programu PROW 2007–2013 jest niezwy-
kle krzywdzące i niesprawiedliwe dla rolników po-
siadających małe gospodarstwa rolne. W ww. rozpo-
rządzeniu w § 3.1. czytamy: „W przypadku, gdy
średnia powierzchnia gruntów rolnych w gospodar-
stwie rolnym w województwie (…) jest niższa niż
średnia powierzchnia gruntów rolnych w gospodar-
stwie rolnym w kraju, minimalna powierzchnia
użytków rolnych wchodzących w skład gospodar-
stwa nie może być mniejsza niż średnia powierzch-
nia gruntów rolnych w gospodarstwie rolnym w kra-
ju”. W punkcie następnym § 3.3. widnieje zapis:
119
„przy ustalaniu powierzchni gospodarstwa bierze
się pod uwagę średnią powierzchnię gruntów rol-
nych w gospodarstwie rolnym w poszczególnych wo-
jewództwach oraz średnią powierzchnię gruntów
rolnych w gospodarstwie rolnym w kraju (…)”. Z za-
cytowanych powyżej punktów jednoznacznie można
wywnioskować, iż o pomoc ze środków PROW w dzia-
łaniu: Ułatwienie startu młodym rolnikom mogą
ubiegać się rolnicy, którzy posiadają gospodarstwo
rolne o powierzchni nie mniejszej niż średnie gospo-
darstwo w kraju.
Według danych Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa średnia wielkość powierzchni
gruntów rolnych w gospodarstwie za rok 2007 w kra-
ju wyniosła 9,91 ha. Należy w tym miejscu zazna-
czyć, iż w kraju aż w siedmiu województwach gospo-
darstwa rolne są mniejsze od średnich krajowych.
Dodatkowo w Małopolsce średnia powierzchnia go-
spodarstwa wynosi zaledwie 3,71 ha, czyli prawie
trzykrotnie mniejsze od krajowego. Po wnikliwej
analizie wielkości gospodarstw ma się wrażenie, iż
środki przeznaczone dla młodych rolników z progra-
mu PROW celowo zostały przesunięte na północ,
gdzie gospodarstwa są nieporównywalnie większe
od tych z południa. Na przykład średnie gospodar-
stwo w woj. zachodniopomorskim ma powierzchnię
29,18 ha. Niepokojące jest, iż przesunięcie środków
nastąpi kosztem rolników z Małopolski i woje-
wództw, gdzie średnia powierzchnia gospodarstwa
rolnego jest mniejsza od średniej krajowej. Zaostrze-
nie warunków przyznawania dotacji z programu
PROW jest niezwykle krzywdzące dla rolników
z małych gospodarstw. Należy zaznaczyć, iż trudno-
ści w prowadzeniu gospodarstwa w górzystym i nie-
korzystnym dla rozwoju rolnictwa terenie powinny
być bardziej wspierane przez państwo, a tymczasem
jest odwrotnie. Rolnicy chcący pracować na roli nie
mają żadnych szans skorzystania z pomocy unijnych
w ramach programu: Ułatwienie startu młodym rol-
ników. Należy zastanowić się nad jak najszybszą
zmianą rozporządzenia, które nierówno traktuje
rolników w kraju i tworzy grupę województw, do
których trafią wszystkie środki na pomoc rolnikom.
Nie można w kraju prawa tworzyć warunków do
rozwoju tylko dla nielicznej grupy rolników.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem, czy jest możliwa zmiana w ww.
rozporządzenia w taki sposób, aby każdy młody rol-
nik miał równe szanse w staraniu się o dotacje. Czy
nie rozważa Pan Minister zmian w punkcie dotyczą-
cym powierzchni gospodarstwa, w którym jako kry-
terium dostępu będzie brana pod uwagę np. średnia
wielkość gospodarstwa w województwie, a nie w kra-
ju? Wreszcie kiedy takie zmiany mogą zostać wpro-
wadzone?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Limanowa, dnia 14 lutego 2008 r.
120
Interpelacja
(nr 1445)
do ministra zdrowia
w sprawie prywatyzacji
usług anestezjologicznych
Szanowna Pani Minister! Anestezjologia jest jed-
ną ze specjalności lekarskich, zajmującą się przygo-
towaniem chorego do operacji, przeprowadzaniem
i kontrolą znieczulenia. Ponadto do kompetencji
anestezjologów należą: prowadzenie oddziałów in-
tensywnej terapii, oddziałów ratunkowych, sal wy-
budzeń oraz prowadzenie terapii przeciwbólowej.
Z tego względu usługi anestezjologiczne można uznać
za jedne z najważniejszych dla pacjentów.
Anestezjolodzy to lekarze posiadający specjaliza-
cję z anestezjologii oraz intensywnych terapii.
Otrzymanie tytułu specjalisty anestezjologii i inten-
sywnej terapii wymaga ukończenia uczelni medycz-
nej na wydziale lekarskim, odbycia stażu podyplo-
mowego, uzyskania pozytywnego wyniku lekarskie-
go egzaminu państwowego oraz odbycia 6-letniego
szkolenia w zakresie anestezjologii i intensywnej te-
rapii. Wykonywanie omawianego zawodu wiąże się
z koniecznością podejmowania błyskawicznych de-
cyzji, które mogą zaważyć o życiu lub śmierci chore-
go. Na anestezjologach spoczywa obowiązek rozmo-
wy z rodzinami chorych w krytycznym stanie i in-
formowania o rokowaniu, śmierci lub potrzebie po-
brania narządów. Takie rozmowy zalicza się do naj-
trudniejszych, jakie w swojej pracy musi przeprowa-
dzać lekarz. Dlatego anestezjologów powinno trak-
tować się w sposób szczególny.
Bezpośrednim skutkiem braku zainteresowania
tą grupą zawodową ze strony państwa jest masowa
emigracja wybitnych specjalistów do innych krajów
Unii Europejskiej. Anestezjologów brakuje w całej
Polsce. Nie ma powiatu, który nie potrzebowałby ta-
kiego specjalisty. Efektem braku konkretnych dzia-
łań ze strony rządu jest również brak motywacji ma-
terialnej oraz pozamaterialnej do specjalizowania
się w tym kierunku. Taka sytuacja odbija się nega-
tywnie na pacjentach, którzy korzystają z usług
anestezjologicznych.
Rozwiązaniem problemu mogłoby być wspieranie
powstawania niepublicznych zakładów opieki zdro-
wotnej utworzonych np. na bazie spółki z ograniczo-
ną odpowiedzialnością. Udziałowcami byliby ane-
stezjolodzy posiadający równe udziały oraz powołu-
jący zarząd takiej spółki. Wspieranie takiej lub po-
dobnych inicjatyw przez rząd przyczyniłoby się do
rozwiązania problemu, co w perspektywie byłoby
korzystne dla anestezjologów, ich obecnych praco-
dawców oraz samych pacjentów. Dla anestezjologów
oznaczałoby to wzrost wynagrodzeń, bez obciążania
tym budżetu państwa, uniezależnienie się od jedne-
go źródła finansowania oraz jednego świadczenio-
dawcy, racjonalizację kosztów oraz racjonalne go-
spodarowanie zasobami ludzkimi. Z kolei dla obec-
nych pracodawców anestezjologów oznaczałoby to
rozwiązanie ich problemu w publicznych szpitalach,
zmniejszenie kosztów i zapewnienie ciągłości świad-
czeń anestezjologicznych.
Za prywatyzacją usług anestezjologicznych prze-
mawiają również inne argumenty merytoryczne.
Przede wszystkim istnieje realne zagrożenie naj-
większej emigracji zarobkowej tej grupy oraz fakt, iż
nie generują usług medycznych jako jedyna specjali-
zacja zawodowa. Sami anestezjolodzy widzą w pry-
watyzacji świadczonych przez nich usług krok, któ-
ry może okazać się wystarczający dla rozwiązania
ich problemu.
W związku z przedstawionym stanem faktycz-
nym zwracam się z uprzejmą prośbą o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia rozważa pomysł
prywatyzacji usług anestezjologicznych?
2. Co Ministerstwo Zdrowia robi w celu zatrzy-
mania fali emigracji anestezjologów do innych
państw Unii Europejskiej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1446)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zmian prawnych ograniczających
stosowanie środka zapobiegawczego
w postaci tymczasowego aresztowania
Szanowny Panie Ministrze! Tymczasowe aresz-
towanie jest jednym ze środków zapobiegawczych
stosowanych wobec podejrzanego w toku postępo-
wania karnego, który polega na osadzeniu go
w stałym miejscu – w areszcie śledczym, w izolacji
od świata zewnętrznego. Tymczasowe aresztowa-
nie jest najbardziej uciążliwym środkiem zapobie-
gawczym, dlatego zgodnie z Kodeksem postępo-
wania karnego nie powinno być stosowane, gdy
wystarczy inny środek zapobiegawczy. Od 2005 r.
liczba tymczasowych aresztowań stale rośnie.
Taki stan rzeczy niepokoi karnistrów oraz kon-
stytucjonalistów. Według wielu środowisk prawni-
czych tymczasowe aresztowanie, ze względu na
swój izolacyjny charakter, jest dużo bardziej do-
tkliwe dla osadzonego niż pobyt w więzieniu dla
skazanych.
W obecnym stanie prawnym o tymczasowym
aresztowaniu, oprócz sędziów sądów rejonowych,

mogą decydować asesorzy sądowi. Takie rozwiąza-
nie wzbudza wiele kontrowersji ponieważ asesorzy
powinni orzekać i nabierać doświadczenia, ale nie
powinni decydować o tymczasowym aresztowaniu,
gdyż w tym przypadku potrzebne jest doświadczenie
i profesjonalizm. W związku nowelizacją K.p.k. bę-
dzie można aresztować przy występku zagrożonym
karą do roku więzienia. Takie rozwiązanie niesie ze
sobą wiele zagrożeń. Z pewnością spowoduje to
wzrost liczby przypadków tymczasowego aresztowa-
nia oraz konieczność wypłacania odszkodowań, je-
żeli okres aresztowania będzie dłuższy od orzeczo-
nej kary.
Za ograniczeniem stosowania tymczasowego
aresztowania jako środka zapobiegawczego w postę-
powaniu karnym przemawia również orzecznictwo
Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Za zbyt
częste i długie stosowanie tymczasowego aresztowa-
nia Polska aż 71 razy została uznana winną naru-
szenia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Trybunał przede wszystkim kwestionuje niewystar-
czające przesłanki dla stosowania tymczasowego
aresztowania oraz jego okres. Podobnego zdania jest
rzecznik praw obywatelskich, do którego w 2006 r.
wpłynęło prawie 1,5 tys. skarg od tymczasowo aresz-
towanych.
Niestety 10 lipca 2007 r. posłowie odrzucili pro-
jekt, który zakładał, że o tymczasowym aresztowa-
niu orzekałyby tylko sądy okręgowe. Takie rozwią-
zanie przyczyniłoby się do ograniczenia tymczaso-
wych aresztowań do przypadków, w których nie by-
łoby możliwe zastosowanie innego środka zapobie-
gawczego. Pozwoliłoby to również na zmianę prak-
tyki, o którą od dawna zabiega Europejski Trybunał
Praw Człowieka.
W związku z omówionym zagadnieniem zwra-
cam się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytanie: Czy Ministerstwo Sprawiedliwości
zakłada wprowadzenie zmian prawnych ogranicza-
jących stosowanie środka zapobiegawczego w posta-
ci tymczasowego aresztowania?
Z poważaniem
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1447)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie prywatyzacji wydziałów
ksiąg wieczystych
Szanowny Panie Ministrze! W obecnym stanie
prawnym postępowanie wieczystoksięgowe toczy się
121
przed wydziałami ksiąg wieczystych, które są jed-
nostkami sądów rejonowych. Niestety rozwiązania
dotyczące zakładania i prowadzenia ksiąg wieczy-
stych wymagają gruntownej reformy. Dotychczaso-
we rozwiązania nie spełniają oczekiwań współcze-
snego obrotu prawnego, co negatywnie wpływa na
sytuację prawną osób zainteresowanych wpisami do
ksiąg wieczystych. Jednym ze sposobów rozwiąza-
nia tego problemu jest sprawna prywatyzacja wy-
działów ksiąg wieczystych.
Na rzecz prywatyzacji przemawia szereg argu-
mentów. Zarządzanie państwowe powoduje, że jed-
nostki publiczne nie są w stanie szybko i sprawnie
dostosować się do zmian na rynku. Rocznie do są-
dów wpływają setki tysięcy wniosków o wpis do
ksiąg wieczystych, z których wiele jest dokonywa-
nych po upływie 2 lub 3 miesięcy od dnia złożenia
wniosku o dokonanie wpisu. Nie istnieją żadne po-
wody ani argumenty za nimi przemawiające, dla
których postępowanie wieczystoksięgowe miałoby
trwać tak długo. Na uwagę zasługuje fakt, iż w trak-
cie toczącego się postępowania wieczystoksięgowe-
go osoby zainteresowane dokonaniem wpisu są po-
zbawiane prawnie zagwarantowanej możliwości
pełnego dysponowania oraz rozporządzania okre-
śloną rzeczą. W szczególności właściciel ma upraw-
nienia do jej posiadania, używania, pobierania po-
żytków, zbycia, przetworzenia, zużycia lub znisz-
czenia. Na czas trwania postępowania, którego
przedmiotem jest wpis do księgi wieczystej, prawo
przysługujące właścicielowi ulega ograniczeniu.
Z punktu widzenia osób zainteresowanych wpisem
jest to wyjątkowo niekorzystne, a przedłużający się
okres oczekiwania na wpis negatywnie wpływa na
sytuację prawną zainteresowanego. Oczywiście
prywatyzacja prowadzi do powstania konkurencji
na rynku, jednocześnie zapewniając podmiotom
zainteresowanym możliwość wyboru usługodawcy.
Prywatyzacja wydziałów ksiąg wieczystych spowo-
dowałaby także powstanie nowych miejsc pracy dla
osób z wykształceniem prawniczym.
W związku z przedstawionym problemem zwra-
cam się z uprzejma prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytanie: Czy Ministerstwo Sprawie-
dliwości rozważa możliwość przeprowadzenia pry-
watyzacji wydziałów ksiąg wieczystych w celu
usprawnienia toczących się w nich postępowań, a je-
żeli nie to, co zamierza zrobić w celu przyspieszenia
procedur wieczystoksięgowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 13 lutego 2008 r.
122
Interpelacja
(nr 1448)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie braku lub niedostatecznych
rozmiarów ekspozycji dzieł powstałych
w latach 80. XX w. będących w posiadaniu
Muzeum Narodowego w Krakowie
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji:
Telewizja Polska w programie „Misja specjalna”
wyemitowała odcinek pt: „Internowane obrazy”.
Stał się on zarzewiem wystąpienia wielu zaintereso-
wanych organizacji społecznych. Jedna ze skarg
skierowana została do mojego biura poselskiego, co
jest o tyle uzasadnione, iż podczas V kadencji Sejmu
składałam do ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego oraz ministra sprawiedliwości interpelacje
w sprawie Muzeum Narodowego w Krakowie.
Rzecz dotyczy kwestii ekspozycji dzieł powsta-
łych w latach 80. XX w. oraz całej koncepcji Galerii
Sztuki Współczesnej w Muzeum Narodowym.
Dorobek artystyczny tego okresu postrzegać na-
leży w kontekście czasu oraz warunków politycz-
nych, w których przyszło artystom tworzyć. Sztuka
tego okresu jest bezcennym świadectwem świado-
mości artystycznej schyłkowego okresu zniewolenia
naszego państwa przez ustrój ówcześnie panujący.
Poza bezsprzecznymi walorami estetycznymi, dzieła
te zawierają również niebagatelny ładunek doświad-
czeń i przemyśleń natury ogólnospołecznej, uwiecz-
niony przez swych twórców. Jest rzeczą wielkiej
wagi udostępnienie tego dorobku pokoleniom, które
już nie pamiętają tych czasów, a także umożliwienie
odświeżenia doznań ludziom, którzy z tymi dziełami
stykali się już wcześniej.
Jak zostałam poinformowana, obecna dyrektor
Muzeum Narodowego w Krakowie pani Zofia Gołu-
biew podjęła czynności prawne wobec autorów pro-
gramu oraz domaga się opublikowania sprostowa-
nia od redakcji „Misji specjalnej”. Sytuacja, w której
sięga się po środki prawne w dyskursie, który z sa-
mej swojej natury powinien być prowadzony między
jak najszerszymi kręgami społeczeństwa, budzi moje
zaniepokojenie. Mamy w tej sytuacji do czynienia
z bezprzykładnym szykanowaniem reporterów TVP
zaangażowanych w powstanie owego materiału.
Szykany te zmierzają do postawienia tych ludzi
przed Komisją Etyki Mediów, a także do zastosowa-
nia wobec producenta programu odpowiednich środ-
ków prawnych.
Czuję się zobligowana do skierowania interpelacji
w tej materii, tym bardziej, iż podczas posiedzenia
w dniu 7 lutego 2008 r. Sejm RP podjął uchwałę
w sprawie ogłoszenia roku 2008 Rokiem Niepodległo-
ści. Jego obchody mają być okazją do dzielenia się
z młodym pokoleniem Polaków wiedzą o przeszłości.
Malarstwo lat 80. XX w. było drogą do wolności
i niepodległości. Problem podniesiony w tej interpela-
cji doskonale wpisuje się w ww. uchwałę Sejmu RP.
Celem redakcji programu „Misja specjalna” było
pokazanie, dlaczego należy przerwać zmowę milcze-
nia, jaka panuje wokół tych dzieł sztuki, i uwrażli-
wić młodzież na ten trudny czas. Jeśli będziemy obo-
jętni, to wrócimy do okresu, kiedy cenzurowane były
kultura i media. Jako osoba związana z „Solidarno-
ścią”, a obecnie sprawująca mandat poselski, nie
mogę zgodzić się na taki stan rzeczy.
Konkludując, wyrażam pewność co do rzetelno-
ści i obiektywizmu materiału wyemitowanego w ra-
mach cyklu „Misja specjalna”, spełnił on ważną spo-
łeczną rolę, informując społeczeństwo o faktach i opi-
niach, które w żaden inny sposób nie mogłyby się prze-
dostać do jego świadomości.
W związku z powyższym interpeluję w następu-
jącej sprawie:
1. Czy przewiduje Pan, Panie Ministrze, możli-
wość poddania merytorycznej kontroli zasadności
braku ekspozycji, lub jej niewystarczających rozmia-
rów, dzieł powstałych w latach 80. XX w.?
2. Czy działania p. dyrektor Zofii Gołubiew są
w jakikolwiek sposób monitorowane przez Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego?
3. Czy w razie stwierdzenia braku merytoryczne-
go uzasadnienia wstrzymania ekspozycji dorobku
twórców tak ważnego okresu w dziejach naszej hi-
storii przewiduje Pan możliwość podjęcia stosow-
nych środków zaradczych?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1449)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie projektu „Dzienna mama”
Szanowna Pani Minister! W Toruniu z inicjatywy
Fundacji Pro Europa przeprowadzono projekt pilota-
żowy „Dzienna mama”. W jego realizację zaangażo-
wał się Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Izba Prze-
mysłowo-Handlowa oraz Wojewódzki Urząd Pracy.
Celem projektu było stworzenie możliwości pogodze-
nia pracy zawodowej z macierzyństwem, tak aby ko-
biety nie musiały wybierać między rozwojem zawodo-
wym a wychowaniem dziecka. Bezrobotne kobiety
w swoich specjalnie przygotowanych domach opieko-
wały się grupą składającą się z 5 małych dzieci,
w czasie kiedy ich mamy mogły pracować zawodowo.
Innowacyjność tego projektu polegała w głównej mie-
rze na elastyczności w opiece, jaką oferowały „dzien-

ne mamy”. Godziny opieki zależały od czasu, jakiego
potrzebowały kobiety na pracę.
Efekty projektu okazały się pozytywne. Wszyscy
partnerzy uznali doświadczenia wynikające z jego
realizacji jako doskonały przykład, który należałoby
propagować w całym kraju. Jedyną kwestią, która
zdecydowała o nieopłacalności finansowej przedsię-
wzięcia, to zasady finansowania działalności „dzien-
nych mam”. Osoby, które zdecydowały się opiekować
dziećmi w swoich specjalnie przystosowanych do-
mach w ramach jednoosobowej działalności gospo-
darczej, nie otrzymywały wsparcia finansowego na
takich zasadach jak choćby przedszkola.
W związku z powyższym pozwalam sobie zapy-
tać Panią Minister: Czy przewiduje Pani propago-
wać doświadczenia projektu „Dzienna mama” w ska-
li kraju i czy ministerstwo przewiduje możliwość
zmiany zasad finansowania alternatywnych form
opieki nad dziećmi w takim kierunku, w jakim
współfinansowane są tradycyjne formy sprawowa-
nia opieki nad dziećmi? Takie zmiany z pewnością
pozwoliłyby rozpowszechnić funkcjonowanie tego
typu placówek, a co ważniejsze, przyczyniłyby się do
uniknięcie trudnego wyboru między macierzyń-
stwem a pracą zawodową. Takie formy opieki nad
dziećmi są o tyle istotne, że w świetle badań demo-
graficznych w Polsce występuje problem związany
z ujemnym przyrostem naturalnym, procesem sta-
rzenia się społeczeństwa, z którym dobrą metodą
walki mogą być toruńskie doświadczenia z projektu.
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1450)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zliberalizowania
polityki przyznawania wiz i stworzenia
zachęt do zatrudniania obywateli
zza wschodniej granicy
Szanowna Pani Minister! Przedsiębiorcy boryka-
jący się z brakami kadrowymi apelują o zliberalizo-
wanie polityki przyznawania wiz i stworzenie zachęt
do zatrudniania obywateli państw zza wschodniej
granicy. Postulują między innymi zwolnienie ich
z opłat za wizy oraz wprowadzenie ułatwień w ru-
chu przygranicznym. W samej branży budowlanej
brakuje w Polsce 100 tys. pracowników. Zezwolenia
na trzymiesięczny okres pracy to za mało, żeby za-
chęcić polskich pracodawców do zatrudniania cu-
dzoziemców. Często samo wyszkolenie pracownika
trwa dłużej.
123
Rygorystyczna polityka wizowa, jaką Polska re-
alizuje po wejściu do strefy Schengen, spowodowała
zmniejszenie prawie o połowę liczby wiz wydawa-
nych np. Ukraińcom.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: jakie zmiany planuje resort,
by pomóc przedsiębiorcom w uzupełnianiu braków
kadrowych?
Poseł Piotr Krzywicki
Łódź, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1451)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie realizacji Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W związku z koniecz-
nością realizacji zobowiązań akcesyjnych Polski w za-
kresie poprawy gospodarki wodno-ściekowej w aglo-
meracjach oraz doprowadzenia infrastruktury miej-
skiej, mającej istotny wpływ na stan środowiska, do
poziomu dobrze zorganizowanych miast potrzeba
jest ogromnych nakładów finansowych. Zgodnie ze
strategią „Krajowego programu oczyszczania ście-
ków komunalnych” wiele miast w Polsce zaplanowa-
ło szereg przedsięwzięć z tym związanych. Między
innymi miasto Gdańsk przygotowało projekt pn.
„Gdański projekt wodno-ściekowy etap II”, będący
kontynuacją realizowanego już „Gdańskiego projek-
tu wodno-kanalizacyjnego” współfinansowanego ze
środków Funduszu Spójności. Realizacja projektu
zapewni mieszkańcom, turystom i podmiotom go-
spodarczym dostęp do infrastruktury wodno-ście-
kowej, co jest czynnikiem umożliwiającym stabilny
wzrost gospodarczy regionu. Wśród zadań przewi-
dzianych do realizacji w ramach ww. projektu są
także inwestycje związane z organizacją Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 w Gdańsku.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 1 lutego
2008 r. ogłosiło wyniki weryfikacji list projektów
kluczowych w ramach PO IiŚ. Gdański projekt nie
znalazł się na liście projektów indywidualnych, stąd
też powstało zagrożenie realizacji projektu w zakła-
danym wymiarze.
W związku z powyższym zwracam się z uprzej-
mą prośbą o odpowiedź Pani Minister na następują-
ce pytania:
1. Dlaczego „Gdański projekt wodno-ściekowy
etap II” nie znalazł się na zweryfikowanej przez Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego liście projektów
kluczowych w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”?
2. Czy przedstawiona przez Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego lista projektów indywidualnych
124
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” jest ostateczna?
3. Czy istnieje szansa, że „Gdański projekt wod-
no-ściekowy etap II” będzie mógł liczyć na fundusze
Unii Europejskiej wspierające inwestycje przygoto-
wujące Polskę do organizacji Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1452)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie inwestycji związanych
z organizacją Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! W związku z ko-
niecznością realizacji zobowiązań akcesyjnych Pol-
ski w zakresie poprawy gospodarki wodno- ścieko-
wej w aglomeracjach oraz doprowadzenia infra-
struktury miejskiej do poziomu dobrze zorganizo-
wanych miast UE potrzeba ogromnych nakładów
finansowych. Zgodnie ze strategią Krajowego Pro-
gramu Oczyszczania Ścieków Komunalnych Miasto
Gdańsk przygotowało przedsięwzięcie pn. „Gdański
projekt wodno-ściekowy etap II”. Wśród zadań prze-
widzianych do realizacji w ramach tego projektu są
także inwestycje związane z organizacją Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 w Gdańsku, tj. bu-
dową i modernizacją sieci wodno-kanalizacyjnej
przeznaczonej do obsługi stadionu Baltic Arena i ob-
szarów okołostadionowych. Budowa stadionu i rewi-
talizacja dzielnicy Letnica (powstanie nowej infra-
struktury sportowej, hotelowej, usługowej o gastro-
nomicznej) niesie za sobą zwiększoną ilość ścieków
wprowadzonych do systemu kanalizacyjnego, co z ko-
lei wymusza zmiany w systemie wodociągowo-kana-
lizacyjnym.
W opublikowanej przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego liście projektów indywidualnych nie
znalazł się Gdański projekt. W związku z tym po-
wstało zagrożenie możliwości pozyskania dofinan-
sowania, a co za tym idzie realizacji projektu w za-
kładanym wymiarze.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy zgodnie z ustawą o przygotowaniu finało-
wego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012 Rada Ministrów ustanowiła pro-
gram wieloletni w celu przygotowania i wykonania
przedsięwzięcia EURO 2012?
2. Czy ww. program zawiera zadania, które mają
być sfinansowane z budżetu państwa oraz łączne
nakłady na jego realizację?
3. Czy Ministerstwo Sportu i Turystyki uwzględ-
niło w swoim budżecie finansowanie podobnych do
gdańskiego projektu wodno-ściekowego inwestycji
związanych z organizacją Mistrzostw Europy w Pił-
ce Nożnej Euro 2012?
4. Czy Ministerstwo Sportu i Turystyki przewi-
duje przekazanie środków finansowych na realiza-
cję gdańskiego projektu w ramach inwestycji zwią-
zanych z organizacją Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej Euro 2012?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1453)
do ministra środowiska
w sprawie „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych”
Szanowny Panie Ministrze! W związku z ko-
niecznością realizacji zobowiązań akcesyjnych Pol-
ski w zakresie poprawy gospodarki wodno-ściekowej
w aglomeracjach oraz doprowadzenia infrastruktu-
ry miejskiej, mającej istotny wpływ na stan środowi-
ska, do poziomu dobrze zorganizowanych miast UE,
wiele miast zaplanowało szereg przedsięwzięć w tym
zakresie wymagających ogromnych nakładów fi-
nansowych. Wśród nich jest miasto Gdańsk, które
zgodnie ze strategią Krajowego Programu Oczysz-
czania Ścieków Komunalnych zaplanowało przed-
sięwzięcie pn. „Gdański projekt wodno-ściekowy
etap II”. Realizacja projektu zapewnić ma miesz-
kańcom, turystom i podmiotom gospodarczym do-
stęp do infrastruktury wodno-ściekowej, a także
umożliwić skuteczne i efektywne funkcjonowanie
systemu zbierania i oczyszczania ścieków komunal-
nych w gdańskiej aglomeracji. W ramach projektu
planowana jest budowa kanalizacji sanitarnej na ob-
szarach miasta o funkcjonującej zabudowie miesz-
kalnej. Funkcjonujące w Gdańsku sieci kanalizacji
sanitarnej w wieku 50 lat, a nawet ponad 100 lat, są
w złym stanie technicznym i zagrażają środowisku
naturalnemu na terenach, po których przebiegają.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 1 lutego
2008 r. ogłosiło wyniki weryfikacji list projektów
kluczowych w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”. Gdański projekt nie
znalazł się niestety na zweryfikowanej liście projek-
tów indywidualnych, stąd też powstało zagrożenie
realizacji projektu w zakładanym wymiarze. Po-
dział środków UE dostępnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” pomię-

dzy poszczególne sektory na środowisko przewiduje
4,8 mld euro.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego „Gdański projekt wodno-ściekowy
etap II” nie znalazł się na liście projektów kluczo-
wych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”?
2. Czy istnieje szansa że „Gdański projekt wod-
no-ściekowy etap II” będzie mógł liczyć na fundusze
z Ministerstwa Środowiska wspierające realizację
projektów ochrony środowiska?
3. Czy w związku z tym, że obecność projektu na
liście nie gwarantuje otrzymania dofinansowania,
a lista zgodnie z procedurami może podlegać aktu-
alizacji co pół roku, „Gdański projekt wodno-ścieko-
wy etap II” będzie mógł liczyć na dofinansowanie
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1454)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie możliwości
zorganizowania w 2011 r. w Trójmieście
mistrzostw Europy koszykarek
Szanowny Panie Ministrze! Polska stoi przed
szansą zorganizowania w 2011 r. mistrzostw Europy
koszykarek. Władze Polskiego Związku Koszykówki
uważają, że zorganizowanie turnieju jest bardzo
prawdopodobne i wskazują Trójmiasto jako najbar-
dziej dogodne miejsce. Gdańsk, Gdynia i Sopot two-
rzą metropolię, która jest najlepiej przygotowana do
harmonijnego przeprowadzenia całego przedsię-
wzięcia. Jest lotnisko, odpowiednia baza hotelowa
i hale, w których mogłyby się odbyć mecze. Nie trze-
ba byłoby rozbijać imprezy na całą Polskę. Spotka-
nia grupowe rozgrywane byłyby w: hali „Oliwia”,
w hali AWFiS w Gdańsku, w hali 100-lecia w Sopo-
cie i hali w Gdyni. Finał i półfinały mogłyby się od-
być w nowo budowanej hali na granicy Gdańska
i Sopotu. Mistrzostwa Europy kobiet w 2011 r. są
niezwykle ważnym wydarzeniem, bo to jednocze-
śnie turniej kwalifikacyjny do Igrzysk Olimpijskich
w Londynie w 2012 r.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa sportu
w sprawie organizacji w 2011 r. mistrzostw Europy
koszykarek w Trójmieście?
125
2. Czy ministerstwo sportu zaangażuje się
w rozmowy z władzami FIBA w celu poparcia orga-
nizacji w 2011 mistrzostw Europy koszykarek
w Trójmieście?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1455)
do ministra infrastruktury
w sprawie ustawy Prawo o ruchu drogowym
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z treścią
art. 63 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym: Za-
brania się przewozu osób w przyczepie, z tym że do-
puszcza się przewóz: 1) dzieci do szkół lub przedszko-
li i z powrotem w przyczepie dostosowanej do przewo-
zu osób, ciągniętej przez ciągnik rolniczy, 2) konwo-
jentów, drużyn roboczych i osób wykonujących czyn-
ności ładunkowe w przyczepie ciągniętej przez cią-
gnik rolniczy pod warunkiem, że: a) liczba przewożo-
nych osób nie przekracza 5, b) osoby stojące trzymają
się uchwytów, c) osoby nie znajdują się pomiędzy ła-
dunkiem a przednią ścianą przyczepy, d) prędkość ze-
społu pojazdów nie przekracza 20 km/h.
W ustawie Prawo o ruchu drogowym ustawodaw-
ca pominął podmioty prowadzące działalność gospo-
darczą w zakresie usług przewozowych kolejkami
turystycznymi. Zgodnie z obecnie obowiązującymi
przepisami przewóz osób kolejkami turystycznymi
jest zabroniony. Kolejki stanowią sporą atrakcję tu-
rystyczną oraz pełnią sezonowo funkcję lokalnego
środka transportu. Dodatkowo kolejki dopuszczone
do ruchu po drogach publicznych posiadają aktualne
badania diagnostyczne. W dowodach rejestracyj-
nych każdej z przyczep wpisana jest odpowiednia
dla danej wielkości przyczepy ilość miejsc siedzących
do przewozu osób. W związku z brakiem regulacji
prawnej w tym zakresie, właściciele kolejek tury-
stycznych, chcąc prowadzić swoją działalność gospo-
darczą, będą narażeni na represje ze strony policji
i straży granicznej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośba o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury przygotowu-
je projekt ustawy zmieniającej przepisy ustawy pra-
wo o ruchu drogowym w zakresie przewozu osób ko-
lejkami turystycznymi?
2. Czy w związku ze zbliżającym się okresem tu-
rystycznym istnieje szansa wprowadzenia, do czasu
nowelizacji ustawy, rozporządzenia ministra infra-
struktury umożliwiającego prowadzenie działalno-
ści gospodarczej firmom oferującym przewozy kolej-
kami turystycznymi?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
126
Interpelacja
(nr 1456)
do ministra zdrowia
w sprawie programu leczenia substytucyjnego
Szanowna Pani Minister! W załączniku do roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2006 r.
w sprawie „Krajowego programu przeciwdziałania
narkomanii na lata 2006–2010” (Dz. U. 2006 r.
Nr 143, poz. 1033) wśród działań mających na celu
walkę z narkomanią wymieniono rozwój programów
leczenia substytucyjnego. Rozporządzenie przewi-
duje zwiększenie liczby programów leczenia substy-
tucyjnego w latach 2006–2010, tak aby objętych
nimi zostało co najmniej 20% uzależnionych od opio-
idów, a ponadto przewiduje zwiększenie liczby tych
programów w jednostkach penitencjarnych i zakła-
dach dla nieletnich.
Zgodnie z „Informacją o realizacji działań wyni-
kających z »Krajowego programu przeciwdziałania
narkomanii w 2006 r.«” przyjętą przez Radę Mini-
strów Narodowy Fundusz Zdrowia w 2006 r. sfi-
nansował 12 programów leczenia substytucyjnego
w 10 województwach, obejmując w sumie 1221 pa-
cjentów. Niestety zapotrzebowanie jest ogromne.
W szczególnie trudnej sytuacji znajdują się osoby
uzależnione z województwa pomorskiego, w którym
nie ma ani jednego ośrodka leczącego tą metodą.
Mimo wydania przez wojewodę decyzji o utworzeniu
programu leczenia substytucyjnego leczenia nie roz-
poczęto. Narodowy Fundusz Zdrowia zaproponował
objęcie leczeniem jedynie 7 pacjentów rocznie, co
było nieopłacalne i nieetyczne wobec ogromnej licz-
by osób potrzebujących. Podobnie ze względu na
brak zainteresowania podmiotów realizujących
świadczenia zdrowotne z tego zakresu nie realizo-
wano programu leczenia substytucyjnego w woje-
wództwie podlaskim i podkarpackim.
Program leczenia substytucyjnego jako formę
pomocy z obszaru leczenia i redukcji szkód zdro-
wotnych i społecznych wprowadzono w Europie
w 1967 r., mimo stopniowego rozwoju nie jest on
jednak popularny. W Polsce w leczeniu substytu-
cyjnym stosuje się metadon będący syntetycznym
narkotykiem. Leczenie oprócz oczywistych korzy-
ści dla uzależnionych ma także na celu ogranicze-
nie rozprzestrzeniania się zakażeń, min. HIV,
HCV, HBS czy gruźlicy. Zgodnie z wytycznymi za-
wartymi w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
19 października 2007 r. w sprawie szczegółowego
trybu postępowania przy leczeniu substytucyjnym
oraz szczegółowych warunków, które powinien
spełniać zakład opieki zdrowotnej prowadzący le-
czenie substytucyjne (Dz. U. 2007 r. Nr 205, poz.
1493), udział w programie mogą wziąć osoby pełno-
letnie uzależnione od opioidów od co najmniej 3 lat,
które mimo wielu prób nie zaprzestały zażywania
substancji odurzających.
Dla osób uzależnionych od narkotyków od wielu
lat program leczenia substytucyjnego jest jedyną
szansą na normalne życie – rodzinę, naukę i pracę.
Ponadto oprócz pomocy jednostkom leczenie meta-
donem przynosi korzyści całemu społeczeństwu,
prowadząc do zmniejszenia strefy nielegalnego ob-
rotu środkami odurzającymi, która wspierana jest
przez osoby uzależnione. Narkomani często w po-
szukiwaniu źródeł finansowych na potrzebne im
narkotyki przyłączają się do grup przestępczych,
przez co wzrasta poczucie zagrożenia obywateli i co
powoduje konieczność rozbudowy ośrodków wykry-
wania i zwalczania przestępczości. Są to koszty nie-
porównywalnie większe niż koszty leczenia osób
uzależnionych w ramach programu substytucyjne-
go. Ponadto w dobie walki z zakażeniem wirusem
HIV każda inicjatywa, która przyczynia się do
zmniejszenia ilości zakażeń, powinna być wspierana
przez władze państwowe.
W związku z zaistniałą sytuacją uprzejmie pro-
szę Panią Minister o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 27 czerwca 2007 r. w sprawie „Krajowe-
go programu przeciwdziałania narkomanii na lata
2006–2010” nastąpi dalszy rozwój programów lecze-
nia substytucyjnego poprzez zwiększenie liczby
miejsc w placówkach już prowadzących tego typu
programy?
2. Czy planowane jest utworzenie nowych punk-
tów leczenia substytucyjnego, przede wszystkim
w województwach, w których takie programy nie są
jeszcze prowadzone – w województwie pomorskim,
podkarpackim i podlaskim?
3. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Zdrowia w celu zwiększenia dostępności do progra-
mów substytucyjnych?
Z poważaniem
Poseł Alicja Dąbrowska
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1457)
do ministra obrony narodowej
w sprawie konsekwencji wydarzeń
z udziałem polskich żołnierzy w Nangar Khel
w Afganistanie
Szanowny Panie Ministrze! Tragiczne w skut-
kach ostrzelanie przez polskich żołnierzy wioski
Nangar Khel w Afganistanie ujawniło liczne proble-
my polskiej armii. Informują o nich od tygodni środ-
ki masowego przekazu. Śledztwo i proces sądowy
określą przyczyny, które legły u podstaw tego dra-

matu. Zanim to jednak nastąpi, konieczne jest jak
najszybsze wyciągnięcie stosownych wniosków. Pro-
szę o informację, jakie wnioski już z tego dramatu
wyciągnęło kierownictwo MON i jakie zamierza wy-
ciągnąć m.in. w zakresie rekrutacji, szkolenia, roz-
poznania i dowodzenia?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Szmajdziński
Warszawa, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1458)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie poprawy sytuacji
na rynku żywca wieprzowego
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 73, poz. 350, z późn. zm.) oraz art. 191–193 regu-
laminu Sejmu (MP z 2002 r. Nr 23, poz. 398), zwra-
cam się do Pana Ministra w sprawie wskazania roz-
wiązań rządu w kwestii narastających problemów
producentów żywca wieprzowego.
Od dłuższego czasu coraz częściej z różnych stron
napływają sygnały o bardzo trudnej sytuacji na ryn-
ku żywca wieprzowego. Jest to podstawowe źródło
dochodu dla wciąż dużej rzeszy rolników. Obecne
ceny na rynku żywca wieprzowego powodują całko-
witą nieopłacalność produkcji przy jednoczesnym
wzroście zbóż i niskich dopłatach do magazynowa-
nia. Skutkuje to znaczącym zmniejszaniem się po-
głowia trzody chlewnej.
W sposób szczególny niskie ceny żywca wieprzo-
wego dotykają producentów, którzy zainwestowali
w infrastrukturę, budując nowoczesne chlewnie i uno-
wocześniając produkcję oraz nastawili się na ten ro-
dzaj produkcji, stanowiący dla nich podstawowe i sta-
łe źródło dochodu. W ocenie specjalistów tak niska
cena żywca w Polsce i Europie, bez działań inter-
wencyjnych, może utrzymać się jeszcze przez blisko
pół roku. Powoduje to brak stabilności tej produkcji
rolnej, co może w krótkim czasie doprowadzić na
skraj bankructwa wielu producentów i ich rodziny,
a tym samym przyczynić się do radykalizacji nastro-
jów na polskiej wsi.
Konkludując, biorąc pod uwagę fakty i liczby
przytaczane przez opinię publiczną oraz samych rol-
ników, proszę Pana Ministra o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
1. Jakie działania zamierza Pan podjąć w spra-
wie poprawy sytuacji na rynku żywca wieprzowego,
powodujące zwiększenie opłacalności produkcji?
127
2. Jakie długofalowe rozwiązania dla rolników
przygotował w tej mierze polski rząd?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1459)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie trudnej sytuacji funkcjonariuszy
Policji z terenu woj. pomorskiego
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 14 ust.1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 73, poz. 350, z późn. zm.) oraz art. 191–193 regu-
laminu Sejmu (MP z 2002 r. Nr 23, poz. 398) zwra-
cam się do Pana Ministra w sprawie wskazania roz-
wiązań rządu w kwestii narastających problemów
funkcjonariuszy Policji w naszym kraju oraz wyja-
śnienia powodów, przez które systematycznie pogar-
sza się sytuacja finansowa i kadrowa w pomorskiej
Policji.
W ostatnim czasie coraz częściej z różnych stron
napływają sygnały o trudnej sytuacji w polskiej Po-
licji. Ciężka i wymagająca wyrzeczeń służba w inte-
resie bezpieczeństwa obywateli naszego kraju wy-
maga, aby m.in. poprzez środki finansowe zapewnić
zwiększenie sprawności funkcjonowania służb mun-
durowych, a tym samym zminimalizować ryzyko to-
warzyszące pracy funkcjonariuszy Policji, którzy
każdego dnia są zmuszeni do borykania się z wielo-
ma problemami natury technicznej, które nie po-
winny mieć miejsca w nowoczesnym państwie pra-
wa, którego budowa i utrwalanie jest przecież celem
nas wszystkich. Codzienna żmudna walka z prze-
stępczością i innymi patologiami wymaga nie tylko
godziwych zarobków funkcjonariuszy, rekompensu-
jących niebezpieczeństwo, z którym spotykają się na
każdym kroku w swojej pracy, ale także wyposaże-
nia ich w sprzęt gwarantujący większą skuteczność
i bezpieczeństwo ich samych. Niestety w ostatnim
czasie coraz częściej napływają sygnały, że sytuacja
w polskiej Policji daleka jest od oczekiwanej zarów-
no przez społeczeństwo, jak i samych funkcjonariu-
szy. Warunki, w jakich wykonują swoje obowiązki
polscy policjanci, bardzo negatywnie wpływają za-
równo na morale funkcjonariuszy, jak i na bieżącą
sytuację w walce z przestępczością. Taka sytuacja
jest bardzo dobrze widoczna na terenie woj. pomor-
skiego, gdzie coraz częściej sygnalizują to sami poli-
cjanci. Niestety działania rządu w tej mierze nie ro-
kują rozwiązania narastających problemów.
128
Konkludując, biorąc pod uwagę fakty i liczby
przytaczane przez opinię publiczną oraz NSZZ Poli-
cjantów w Gdańsku, proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania zamierza Pan podjąć w związ-
ku z faktem, iż w pomorskiej Policji są obecnie 353
wakaty (6,2%), a deklarację odejścia ze służby w Po-
licji zgłasza w tej chwili 214 funkcjonariuszy?
2. Jakie rozwiązania dla Policji przygotował rząd
w związku z planami uzawodowienia służby wojsko-
wej, a tym samym niemożnością kontynuacji służby
kandydackiej?
3. Kiedy zostaną przedstawione rozwiązania
prawne dotyczące służby kontraktowej?
4. Jakimi kryteriami kierował się rząd, wycofu-
jąc z budżetu pomorskiej Policji 5,5 mln zł na rok
2008, w sytuacji gdy 40% budynków nadaje się do
remontu lub postawienia od nowa, brak ponad poło-
wy jednostek nowej broni, obniżono środki na zakup
paliwa oraz istnieją poważne braki w zasobach po-
jazdów?
5. Jak rząd zamierza zrekompensować pomor-
skiej Policji brak ww. kwoty w jej budżecie, znacząco
wpływający na warunki pracy funkcjonariuszy i mo-
gący wydatnie pogorszyć wyniki i efekty w walce
z przestępczością, zwiększający niebezpieczeństwo
pracy oraz podający w wątpliwość plan unowocze-
śnienia Policji?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1460)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów
Szanowna Pani Minister! Ustawa z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów oprócz koordynacji systemów zabezpiecze-
nia społecznego włącza również do tego systemu za-
liczkę alimentacyjną. Z uwagi na inny charakter
świadczeń alimentacyjnych w stosunku do świad-
czeń rodzinnych oraz świadczeń szeroko pojętej po-
mocy społecznej włączenie takie według opinii sa-
morządowców nie znajduje uzasadnienia. Bez-
sprzecznie należy zauważyć, że do świadczeń ali-
mentacyjnych są zobowiązane zindywidualizowane
podmioty na rzecz osób uprawnionych do alimenta-
cji. Osobisty charakter zobowiązania nie podlega
przejęciu czy też sukcesji majątkowej, a zatem prze-
kazane świadczenie alimentacyjne zamiast nieścią-
gniętych wierzytelności alimentacyjnych powoduje
obowiązek zwrotu przez dłużnika, który staje się
dłużnikiem gminy. Analizując zagadnienie świad-
czeń rodzinnych, należy wskazać, że stanowią one
bezzwrotną pomoc państwa dla rodzin wychowują-
cych dzieci i pozostających w trudnej sytuacji mate-
rialnej. Podjęcie legalnej pracy poza RP w wielu kra-
jach UE i EOG przyznaje automatycznie uprawnie-
nie do świadczeń rodzinnych od dnia jej podjęcia, nie
oznacza natomiast, jak wskazują władze samorzą-
dowe, że dłużnik o nie wystąpił i je uzyskał. Odebra-
nie prawa do świadczenia alimentacyjnego tylko na
podstawie powstania uprawnienia, a nie faktyczne-
go przyznania świadczeń pozostawi alimentowane
dzieci według opinii samorządowców poza jakimkol-
wiek systemem pomocy. Zapis ten dla gmin jest tym
bardziej niezrozumiały, że w państwach objętych
koordynacją systemu zabezpieczenia społecznego
brak jest odpowiednika świadczeń wypłacanych
w przypadku nieskutecznej egzekucji alimentów.
Zgodnie z art. 2 pkt 7 lit. e przedmiotowej ustawy
nienależnie pobrane świadczenie oznacza m.in.
świadczenia z funduszu alimentacyjnego wypłacone
w przypadku, o którym mowa w art. 17 ust. 5, za
okres od dnia, w którym osoba stała się uprawniona
do świadczeń w innym państwie w związku ze stoso-
waniem przepisów o koordynacji systemów zabez-
pieczenia społecznego, do dnia wydania decyzji
o uchyleniu decyzji przyznającej świadczenia z fun-
duszu alimentacyjnego, chyba że zostały zwrócone
zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabez-
pieczenia społecznego. Przepis ten nie określa, na-
bycie uprawnień do jakich konkretnie świadczeń po-
woduje utratę uprawnień do świadczeń z funduszu
alimentacyjnego.
Niezrozumiałe jest, dlaczego posługując się poję-
ciem świadczenia (bez określenia jego rodzaju)
w art. 2 pkt 7 oraz art. 17 ust. 5 w art. 24 ust. 1 okre-
ślającym przypadki uzasadniające zmianę decyzji
bez zgody osoby uprawnionej lub jej przedstawiciela
ustawowego, ustawodawca nagle odwołuje się do na-
bycia prawa do świadczeń rodzinnych w innym pań-
stwie w związku z koordynacją systemów zabezpie-
czenia społecznego.
Warto też podkreślić, że data nabycia prawa do
świadczeń nie jest tożsama z datą, od której przy-
znano świadczenia. Dzieci – jak wskazują samorzą-
dowcy – tracą prawo do świadczenia alimentacyjne-
go z dniem podjęcia pracy przez rodzica, chociaż
świadczenie jest przyznane najwyżej do 3 miesięcy
wstecz od złożenia wniosku. Skutkiem jest uznanie
wypłaconych świadczeń za nienależne, a do ich
zwrotu zobowiązany będzie rodzic opiekujący się
dziećmi, bez względu na to, że żadnych innych
świadczeń w okresie między nabyciem prawa a usta-
leniem prawa nie otrzymywał.
Duże wątpliwości budzą również zapisy zobowią-
zujące organ do badania, czy zachodzi sytuacja wy-
magająca stosowania przepisów o koordynacji,
w przypadku gdy członek rodziny osoby uprawnio-
nej przebywa poza granicami Polski. Takie uregulo-

wanie powoduje, że organ zobowiązany jest również
do badania, czy zachodzi sytuacja wymagająca sto-
sowania przepisów o koordynacji także w przypad-
ku, gdy poza granicami Polski przebywa rodzeństwo
osoby uprawnionej, np. w związku z podjęciem stu-
diów na zagranicznych uczelniach.
Pani Minister!
1. Jakie jest Pani stanowisko wobec koncepcji
wyłączenia świadczenia z funduszu alimentacyjne-
go z uwagi na charakter tego świadczenia z koordy-
nacji systemów zabezpieczenia społecznego?
2. Czy podejmie Pani działania w celu wprowa-
dzenia zapisów zobowiązujących do badania, czy za-
chodzi sytuacja wymagająca stosowania przepisów
o koordynacji w przypadku, gdy poza granicami Pol-
ski przebywa rodzic osoby uprawnionej, jego małżo-
nek lub opiekun faktyczny osoby uprawnionej albo
jego małżonek?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1461)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektowanego przebiegu
drogi ekspresowej S6 w gminie Szemud
Jak wynika z informacji, które docierają do moje-
go biura poselskiego, projektowany przebieg trasy
ekspresowej S6 w gminie Szemud budzi wiele za-
strzeżeń i kontrowersji. Zachodzi uzasadnione po-
dejrzenie, że interes lokalnych społeczności nie zo-
stał wystarczająco zabezpieczony. Mimo kilku spo-
tkań o charakterze informacyjnym i konsultacyj-
nym z przedstawicielami Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad Oddział w Gdańsku nie osią-
gnięto kompromisu. Rzeczowym argumentom lo-
kalnej społeczności przeciwstawia się ustawę z dnia
10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygo-
towania i realizacji inwestycji w zakresie dróg pu-
blicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721), czyli tzw. specu-
stawę. Takie postawienie sprawy wskazuje, że Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad nie jest
nastawiona na dialog społeczny, tak ważny przy re-
alizacji tego typu inwestycji.
Szanowny Panie Ministrze! W tym miejscu pra-
gnę podkreślić, że gmina Szemud swego czasu pro-
ponowała alternatywne rozwiązanie projektowe,
wskazujące na południową część gminy, skrótowo
nazwane „Matarnia”. Takie rozwiązanie pozwala
na przeprowadzenie trasy S6 przez gminę Szemud
w sposób mniej kolizyjny, a jednocześnie zabezpie-
cza żywotne interesy mieszkańców. Niestety ta pro-
pozycja nie spotkała się ze zrozumieniem ze strony
129
inwestora. Forsowany przez GDDKiA projekt bez-
pośrednio ingeruje w budowany przez wiele lat ład
i porządek urbanistyczny. W jednej chwili przekre-
ślono wieloletnie starania gminy o to, aby rozwijała
się ona zgodnie z wytyczonymi przed laty kierunka-
mi. Pierwotny przebieg trasy S6 zdefiniowany został
w studium z roku 1978. Na bazie pochodzących zeń
informacji władze gminy kształtowały jej charakter.
Wytyczne determinowały sposób zagospodarowa-
nia, kierunki inwestycji budowlanych, stworzyły
zdyscyplinowaną i konsekwentną politykę prze-
strzenną gminy. Niestety proponowane radykalne
rozwiązania projektowe w rażący sposób naruszają
nie tylko respektowany dotychczas porządek praw-
ny, ale przede wszystkim interes społeczny miesz-
kańców.
Trzeba podkreślić, że projektowana trasa eks-
presowa S6 ma dla naszego kraju znaczenie strate-
giczne. W przyszłości stanie się ona częścią transeu-
ropejskiej sieci transportowej w ramach tzw. Via
Hanseatica. Połączy ona Hamburg z Sankt Peters-
burgiem, tym samym stanie się najważniejszą arte-
rią łączącą miasta południowego Bałtyku. Jak prze-
widuje „Regionalna strategia rozwoju transportu
w województwie pomorskim na lata 2007–2020”,
tylko na odcinku Gdynia–Osowa natężenie ruchu
w tych latach wzrośnie o 174%. Pociągnie to za sobą
ogromne konsekwencje środowiskowe, ekologiczne
i w rezultacie społeczne.
Mając na uwadze powyższe, niezmiernie ważny
jest zrównoważony rozwój, tzn. taki, który w rów-
nym stopniu zabezpiecza interesy lokalnych społecz-
ności i uwzględnia interes narodowy państwa. Naj-
ważniejsze dokumenty strategiczne takie jak Naro-
dowe Strategiczne Ramy Odniesienia czy Strategia
Rozwoju Kraju 2007–2015 wskazują na ogromne
znaczenie zrównoważonego rozwoju, jako jednego
z najważniejszych kryteriów przy planowaniu i re-
alizacji przedsięwzięć o znaczeniu europejskim. Dla-
tego uważam, że przy tego typu inwestycjach, które
są niewątpliwie ważne dla całego kraju, warto wy-
słuchać i uwzględnić propozycje tych, których po-
wstały problem może dotyczyć przez całe życie.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie są kryteria, którymi kieruje się Pański
resort w planowaniu inwestycji o opisywanym cha-
rakterze?
2. Dlaczego tak trudno w tej sprawie o konsensus
i porozumienie, a tym samym właściwe zabezpiecze-
nie interesów społeczności lokalnej?
3. Czy zechciałby Pan wziąć udział (osobiście
bądź poprzez podległe mu służby) w publicznej deba-
cie dotyczącej kwestii będącej przedmiotem tej in-
terpelacji?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 19 lutego 2008 r.
130
Interpelacja
(nr 1462)
do ministra środowiska
w sprawie obniżenia średniorocznej
puli uprawnień do emisji dwutlenku węgla
przyznanej na 2008 r.
Szanowny Panie Ministrze! Przedstawiciel Za-
kładu Przemysłu Bawełnianego Frotex SA w Prud-
niku zwrócił się do mnie z prośbą o wsparcie w kwe-
stii dotyczącej przyznania uprawnień do emisji dwu-
tlenku węgla.
W projekcie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 20.12.2007 r. Zakładowi Przemysłu Bawełnia-
nego (ZPB) Frotex w Prudniku przyznano średnio-
roczną pulę uprawnień w ilości 60176, która nie
uwzględniała emisji z tytułu produkcji prądu. Nato-
miast w projekcie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 12.02.2008 r. w sprawie przyjęcia „Krajowe-
go planu rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku
węgla na lata 2008–2012” dla Wspólnotowego Sys-
temu Handlu Uprawnieniami do Emisji ilość przy-
znanych uprawnień obniżono do 33067. Jest to
zmniejszenie o 45% w stosunku do pierwszej propo-
zycji, co w praktyce uniemożliwia dalsze funkcjo-
nowanie spółki.
W latach ubiegłych ZPB Frotex poczynił znaczne
inwestycje w celu obniżenia emisji CO2, m.in. po-
przez podniesienie sprawności kotłów, eliminację
strat ciepła z tytułu przesyłów, obniżenie poboru
ciepła na jednostkę produkcji, podniesienie pozio-
mów dokładności rozliczeń emisji CO2. Przy obecnej
propozycji rozdziału praw do emisji ZPB Frotex
może czuć się pokrzywdzony, ponieważ ilość przy-
znanych uprawnień uniemożliwi planowaną współ-
pracę z miejskim Zakładem Energetyki Cieplnej
w zakresie pokrycia deficytu ciepła na terenie mia-
sta Prudnik. Pozostawienie zaproponowanej do
przyznania uprawnień w ilości 33067 będzie miało
negatywne skutki nie tylko dla ZPB FROTEX, ale
i dla całej społeczności lokalnej.
Zakład Przemysłu Bawełnianego Frotex jest naj-
większym pracodawcą w powiecie prudnickim, gdzie
bezrobocie sięga 16%, i uważam, że ewentualny upa-
dek spółki spowoduje bardzo negatywne skutki spo-
łeczne w regionie w postaci zwolnienia 600 pracow-
ników oraz utratę ok. 500 miejsc pracy przez pra-
cowników firm kooperujących.
Pragnę zauważyć, iż algorytm do liczenia wiel-
kości praw do emisji jest niezgodny z wytycznymi
Komisji Europejskiej, które mówią, że przy ustala-
niu przydziałów w drugiej fazie na poziomie instala-
cji nie należy wzorować się na danych emisji w pierw-
szej fazie, bowiem instalacje, które aktywnie zredu-
kowały emisje w pierwszym okresie obrotowym,
będą pokrzywdzone, otrzymując w drugiej fazie
mniejszy udział w przydziałach niż instalacje, które
w pierwszym okresie nie zredukowały emisji. Komu-
nikat komisji uzupełniający wytyczne w sprawie
planów przydziału na okres obrotowy 2008–2012
w ramach systemu handlu uprawnieniami do
emisji gazów cieplarnianych UE 22.12.2005 r.
Dok. COM.(2005) 703 pkt 3.7 ppkt 27.
Panie Ministrze! Proszę zatem o odpowiedź na
pytanie: czy przy podejmowaniu ostatecznej decyzji
ministerstwo widzi możliwość znacznego zwiększe-
nia przyznania Zakładowi Przemysłu Bawełnianego
Frotex SA praw do emisji, co niewątpliwie przyczyni
się dla dobra środowiska, jego mieszkańców, a także
dla pracowników przedmiotowego zakładu?
Z poważaniem
Poseł Danuta Jazłowiecka
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1463)
do ministra infrastruktury
w sprawie zapewnienia środków finansowych
na budowę północnej obwodnicy Krakowa
Kraków można ominąć obwodnicami od wscho-
du, zachodu oraz południa. Problemem pozostaje
budowa obejścia północnego. Z punktu widzenia
krakowskiego węzła komunikacyjnego domknięcie
obwodnicy miasta od północy jest bardzo korzystne
ze względu na obciążenie ciągu ulic trzeciego obej-
ścia. Jeżeli nie powstanie, to ring, który otoczyłby
miasto, będzie pozbawiony istotnego elementu. Jak
przewidują specjaliści, może to spowodować w przy-
szłości wiele utrudnień w jeździe po drogach Kra-
kowa.
Coraz więcej mieszkańców Krakowa wyprowa-
dza się za miasto. Jest to znaczna grupa, która co-
dziennie dojeżdża do pracy samochodem. To już po-
woduje duże korki na ciągu ulic: Bora-Komorow-
skiego, Lublańskiego, Opolskiej i Conrada. Obwod-
nica północna znacznie odciążyłaby tę trasę.
Budowa północnej obwodnicy Krakowa ma rów-
nież kluczowe znaczenie dla organizacji Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej w naszym kraju w 2012 r.
Obwodnica ta stanowi domknięcie układu drogo-
wego po północnej stronie Krakowa, daje to możli-
wość wprowadzenia ruchu na autostradę w kierun-
ku Ukrainy – państwa współorganizującego mi-
strzostwa.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: czy zabezpieczone są środki na
budowę północnej obwodnicy Krakowa? Czy inwe-
stycja wynikająca z założeń programowych „Strate-
gii rozwoju woj. małopolskiego na lata 2007–2013”,

dotycząca radykalnych przyspieszeń tempa przebu-
dowy głównej sieci dróg krajowych i wojewódzkich,
jest możliwa do realizacji jeszcze przed mistrzostwa-
mi Euro 2012? Wreszcie jakie kroki zamierza podjąć
Pan Minister w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Bronisław Dutka
Limanowa, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1464)
do ministra gospodarki
w sprawie zwiększenia kosztów ogrzewania
mieszkań i domów
Szanowny Panie Ministrze! Wielu mieszkańców
województwa zachodniopomorskiego zaniepokojo-
nych jest znacznym zwiększeniem kosztów ogrzewa-
nia mieszkań i domów. Rachunki za dostarczanie
gazu w miesiącu grudniu są dwukrotnie wyższe niż
w listopadzie, przy bardzo zbliżonych warunkach
pogodowych. Sytuacja taka szczególnie ostro ujaw-
niła się w części województwa obsługiwanej przez
Zakład Gazowniczy z siedzibą w Szczecinie.
Ponieważ nie jest to zjawisko jednostkowe, a do-
tyka znacznej części odbiorców gazu, sprawa wywo-
łała lawinę skarg i pytań dotyczących zarówno złej
jakości gazu, jak i niewłaściwych odczytów gazomie-
rzy oraz złej organizacji pracy. Większość odbiorców
gazu uważa, że gaz w województwie zachodniopo-
morskim jest znacznie gorszej jakości niż w innych
częściach kraju, co ma decydujący wpływ na jego zu-
życie. Trudno uznać za wystarczające argumenty
przedstawicieli PGNiG, że to anomalie pogodowe
związane z silnymi wiatrami i skoki temperatur są
przyczyną wyziębiania mieszkań, a co za tym idzie,
zwiększonego zużycia gazu.
Mieszkańcy zachodniego Pomorza zadają pyta-
nie: Czy za gaz, który jest mniej kaloryczny, którego
trzeba zużyć więcej, aby ogrzać mieszkanie, nie po-
winno się płacić mniej niż za gaz o wysokich para-
metrach jakościowych?
Czy w związku z potwierdzonym faktem bardzo
dużego zużycia gazu w porównywalnych okresach
rozliczeniowych zakład gazowniczy będzie mógł za-
stosować bonifikaty do czasu polepszenia jakości
gazu?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
131
Interpelacja
(nr 1465)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie pomocy finansowej
dla rolników pragnących zalesić grunty
leżące w obszarach Natura 2000
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z § 5 pkt 2
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 18 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finanso-
wej w ramach działania „Zalesienie gruntów rol-
nych i zalesienie gruntów innych niż rolne” objęte-
go Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 114, poz. 786) z pomocy
wyłączone są grunty znajdujące się w obszarze Na-
tura 2000.
Na podstawie tego przepisu Agencja Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa odmawia przyjmo-
wania wniosków o dofinansowanie zalesienia grun-
tów położonych na obszarach Natura 2000. Rolnicy
posiadający słabe grunty (V–VI klasa – kwalifikują-
ce się do zalesienia) znajdujące się na obszarach
chronionych nie mogą korzystać z żadnej innej for-
my pomocy i czują się w oczywisty sposób dyskrymi-
nowani.
Istniejąca sytuacja nie tylko naraża na wymier-
ne straty rolników gospodarujących na obszarach
Natura 2000, ale również przyczynia się do pogłę-
biania krytycznej oceny instrumentów ochrony śro-
dowiska i całej unijnej polityki ekologicznej w środo-
wisku wiejskim.
W związku z powyższym rodzą się następujące
pytania:
— Jakie przesłanki stały za wydaniem przez
Pana Ministra wspomnianego przepisu i co stoi na
przeszkodzie w udzieleniu pomocy w ramach Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich rolnikom pra-
gnącym zalesić grunty leżące w obszarach Natura
2000?
— Czy istnieją inne możliwości udzielania po-
mocy rolnikom znajdującym się w przedstawionej
sytuacji?
— Jakie działania podejmie Pan Minister w celu
rozwiązania problemu dyskryminowania rolników
gospodarujących w obszarach chronionych?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
132
Interpelacja
(nr 1466)
do ministra skarbu państwa
w sprawie reformy cukrownictwa
Szanowny Panie Ministrze! Polskie cukrownic-
two czeka trudny proces restrukturyzacji, u które-
go podstaw leży reforma rynku cukru przyjęta
przez Unię Europejską, nakazująca znaczne ogra-
niczenie produkcji i obniżenie cen cukru. Realiza-
cja tych wytycznych przy jednoczesnym zachowa-
niu rentowności rynkowej cukrowni jest możliwa
jedynie dzięki obniżeniu kosztów produkcji, uno-
wocześnieniu procesów technologicznych, wdraża-
niu systemów jakościowych oraz restrukturyzacji
zatrudnienia.
Jednym ze zwiastunów zbliżających się nie-
uchronnie zmian jest inicjatywa Krajowej Spółki
Cukrowej SA, największego polskiego potentata
branży produkcji cukru, której władze statutowe
przyjęły plan restrukturyzacji swojej spółki i roz-
poczęły wdrażanie go w życie. Plan ten zakłada
m.in. likwidację najmniej rentownych obszarów
plantatorskich i cukrowni (Łapy, Lublin), co wywo-
łało gwałtowne napięcie społeczne. Z drugiej stro-
ny, pojawiły się poważne zarzuty władz Krajowej
Spółki Cukrowej SA pod adresem ministerstwa
skarbu dotyczące prób szkodliwego ingerowania
w plan restrukturyzacji – zdaniem władz spółki in-
gerencje te nie są podyktowane względami czysto
ekonomicznymi, wynikają natomiast z partykular-
nych interesów poszczególnych polityków.
W tej sytuacji rodzą się następujące pytania:
— W jaki sposób zostaną spełnione wymogi Unii
Europejskiej wynikające z reformy rynku cukru?
— Jakie jest stanowisko ministerstwa skarbu
wobec „Planu restrukturyzacji Krajowej Spółki Cu-
krowniczej SA?
— Jakie konsekwencje społeczne przyniesie
ewentualna likwidacja nierentownych cukrowni
i czy Pański resort pracuje nad rozwiązaniem
mniej dotkliwym dla pracowników branży cu-
krowniczej?
— Dlaczego reformie polskiego cukrownictwa
zamiast względów wyłącznie merytorycznych towa-
rzyszą niejasne okoliczności i zarzuty o działanie
Pańskich podwładnych z pobudek politycznych?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1467)
do ministra gospodarki
w sprawie realizacji programu usuwania
azbestu i wyrobów zawierających azbest,
stosowanych na terytorium Polski
Szanowny Panie Ministrze! Jednym z najważ-
niejszych programów realizowanych w sprawie
ochrony zdrowia i środowiska jest obowiązujący od
maja 2002 r. 30-letni Program usuwania azbestu
i wyrobów zawierających azbest. Prace związane
z usuwaniem i likwidacją azbestu z naszego otocze-
nia muszą być zakończone do 2032 r. Jest to zada-
nie niezwykle trudne, ponieważ np. w samym woje-
wództwie kujawsko-pomorskim pozostaje do uniesz-
kodliwienia ponad 1,5 mln ton azbestu i podobnych.
Szczegółowe wytyczne dotyczące zagrożenia zo-
stały zawarte w odpowiednich ustawach oraz ak-
tach wykonawczych do nich i nałożyły one na gminy,
powiaty i województwa szereg obowiązków.
Dotychczasowa realizacja programu budzi jed-
nak poważny niepokój. Minimalne jest bowiem za-
interesowanie usuwaniem azbestu przez użytkow-
ników obiektów i urządzeń zawierających azbest.
Wynika to z obowiązującej zasady pełnego pokry-
wania kosztów usuwania, transportu i składowa-
nia wyrobów zawierających azbest na specjalne
składowiska. Istnieje wprawdzie możliwość uzy-
skania dofinansowania ze środków Europejskiego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej, jednak ze względu na wysoką minimalną kwo-
tę dofinansowania lub kredytu (Bank Ochrony
Środowiska) staje się ono niedostępne dla prze-
ciętnego użytkownika obiektów ten azbest zawie-
rających.
Mając na uwadze społeczną konieczność przy-
spieszenia procesu realizacji programu, proszę Pana
Ministra o odpowiedź na pytanie:
Czy Pan Minister rozważa podjęcie inicjatywy
ustawodawczej lub przedłożenia rządowego, umożli-
wiających systemową pomoc dla wszystkich podmio-
tów objętych programem (chodzi o określenie szcze-
gółowych zasad i kryteriów udzielania takiej pomo-
cy oraz wskazanie źródeł, z jakich owa pomoc miała-
by pochodzić)?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 21 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1468)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebiegu dróg S6 i S11
na terenie gminy Biesiekierz
Szanowny Panie Ministrze! Proces budowy in-
frastruktury drogowej w naszym kraju przebiega
niesłychanie wolno. W ocenie opinii publicznej winę
za ten stan rzeczy ponosi niekompetencja i opiesza-
łość urzędników. Teza ta zdaje się znajdować po-
twierdzenie w przypadku działań Generalnej Dy-
rekcji Dróg Krajowych i Autostrad na terenie woje-
wództwa zachodniopomorskiego.
Potrzeby w zakresie rozwoju infrastruktury dro-
gowej są tu nie mniejsze niż w całym kraju, a jednak
w planach Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad dotyczących budowy i modernizacji dróg
w najbliższych latach województwo zachodniopo-
morskie to niemal biała plama. Co gorsza, alarmują-
ce sygnały płynące z jednostek samorządu teryto-
rialnego dowodzą, że działania podległych Panu
służb nie tylko nie przyczyniają się do poprawy sytu-
acji, ale wręcz wprowadzają zamieszanie i narażają
na wymierne straty tutejsze społeczności lokalne.
Problem ten, jak w soczewce, jest widoczny w gmi-
nie Biesiekierz, gdzie w bliżej nieokreślonej przy-
szłości krzyżować się mają drogi ekspresowe S6
i S11. Mimo istnienia opracowań pięciu gotowych
wariantów od kilku lat GDDKiA nie jest w stanie
podjąć ostatecznej decyzji w sprawie przebiegu tych
dróg. Sytuacja ta skutkuje całkowitym paraliżem
gospodarki przestrzennej i inwestycyjnej gminy, co
powoduje wymierne straty finansowe. Już w chwili
obecnej gmina stoi w obliczu utraty inwestorów za-
interesowanych prowadzeniem działalności gospo-
darczej na terenie 18 ha. Wartość tych inwestycji
jest szacowana na 200 mln zł, a straty w samej kasie
gminy wynoszą około 2 mln zł rocznie.
Ponadto przez teren gminy ma przebiegać gazo-
ciąg wysokiego ciśnienia Świnoujście–Gdańsk oraz
sieci energetyczne o krajowym znaczeniu i również
te inwestycje nie mogą być realizowane jedynie ze
względu na brak decyzji o przebiegu dróg S6 i S11.
W przypadku dalszego odwlekania tych uzgodnień
powstaje realne niebezpieczeństwo braku możliwo-
ści skorzystania przez gminę ze środków pomoco-
wych Unii Europejskiej na lata 2007–2013 na kolej-
ne, strategiczne z punktu widzenia rozwoju gminy
inwestycje.
Oczekiwanie na uzgodnienia w tej sprawie moż-
na już liczyć w latach, a termin ostatecznego prze-
biegu dróg jest przez GDDKiA co kilka miesięcy od-
suwany w czasie i nic nie wskazuje na rychłe jego
ustalenie.
— Czy i jakie kroki zamierza Pan podjąć w celu
rozwiązania tego nabrzmiałego problemu?
133
— Przypadek gminy Biesiekierz prawdopodobnie
nie jest odosobniony, zatem jakie rozwiązania syste-
mowe widzi Pan Minister dla uniknięcia podobnych
opóźnień w innych gminach województwa zachod-
niopomorskiego, jak również w całym kraju?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1469)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie realizacji pomocy materialnej
o charakterze socjalnym w formie
stypendium szkolnego przyznawanego
na podstawie ustawy o systemie oświaty
Szanowna Pani Minister! Nowelizacja ustawy
o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych z dnia 16 grudnia 2004 r.
(Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2781) wprowadziła do
ustawy o systemie oświaty (dalej w skrócie u.o.s.oś.)
rozdział 8a „Pomoc materialna dla uczniów”. Nowe-
lizacja ta była spowodowana wyrokiem Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 26 kwietnia 2004 r., sygn.
TK K50/02 (OTK-A 2004/4/32), który stwierdził, iż
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia
1993 r. w sprawie warunków, form, trybu przyzna-
wania i wypłacania oraz wysokości pomocy mate-
rialnej dla uczniów (Dz. U. Nr 74, poz. 350, z 1997 r.
Nr 51, poz. 326, z 1998 r. Nr 98, poz. 613 oraz z 2000 r.
Nr 92, poz. 1016) jest niezgodne z art. 92 ust. 1 kon-
stytucji i traci moc obowiązywania z dniem 31 grud-
nia 2004 r. Art. 72 ust. 4 konstytucji wskazuje, iż
władze publiczne zapewniają obywatelom powszech-
ny i równy dostęp do wykształcenia. W tym celu
tworzą i wspierają systemy indywidualnej pomocy
finansowej i organizacyjnej dla uczniów i studentów.
Nowelizacja u.o.s.oś. miała w swych założeniach
sprostać wymaganiom stawianym przez przytoczo-
ną normę konstytucji.
Z informacji napływających do biura poselskiego
wynika, iż w praktyce pomoc materialna o charak-
terze socjalnym w formie stypendium szkolnego
stwarza wiele problemów zarówno organom admini-
stracji publicznej, obarczonych obowiązkiem wyda-
wania decyzji w przedmiotowej kwestii, jak i samym
stypendystom.
Przede wszystkim ustawodawca w art. 90b ust. 3
u.o.s.oś. podzielił dzieci na zdrowe i „chore”. Zdrowe
mogą korzystać z pomocy do czasu ukończenia
kształcenia nie dłużej jednak niż do 24 roku życia,
a „chore” dzieci do ukończenia 18 roku życia, nawet
jeśli dalej się kształcą, gdyż zgodnie z art. 15 ust. 1
134
ustawy o systemie oświaty nauka jest obowiązkowa
do ukończenia 18 roku życia. Zatem obowiązek na-
uki kończy się z chwilą osiągnięcia tego wieku. Prze-
pis ten jest tak powszechnie interpretowany i stoso-
wany w praktyce, co wśród rodzin, w których znaj-
dują się dzieci z upośledzeniem umysłowym, wywo-
łuje poczucie niesprawiedliwości społecznej.
Ponadto dużym problemem okazała się wykład-
nia Naczelnego Sądu Administracyjnego dotycząca
art. 90d ust. 10 u.o.s.oś., który określa okres, na jaki
można przyznać stypendium, w związku ze sposo-
bem finansowania stypendium szkolnego i niejedno-
litością roku szkolnego z rokiem budżetowym. Na-
czelny Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok
NSA w Warszawie z dnia 3 października 2006 r.,
sygn. akt I OSK 573/06) wskazał bowiem jedno-
znacznie, iż stypendium może być przyznane tyko
na pełne 10 miesięcy. Organ administracji zdaniem
sądu nie jest uprawniony do stosowania w tym przy-
padku tzw. uznania administracyjnego i nie może
skracać ww. okresu np. do jednego czy kilku miesię-
cy – co sugeruje Ministerstwo Edukacji Narodowej
(pismo MEN z dnia 9 września 2005 r., znak DWPS-
-EM/0212/01/05 „Informacje w sprawie pomocy ma-
terialnej dla uczniów, udzielanej w ramach Narodo-
wego Programu Stypendialnego).
W konsekwencji mamy zatem sytuację, iż organ,
przyznając stypendium, musi wydać decyzję we
wrześniu–październiku danego roku szkolnego do
końca roku szkolnego (zgodnie ze wskazaniami
NSA), a więc do czerwca w następnym już roku ka-
lendarzowym i budżetowym. Organ zatem musi wy-
dać decyzję, nie znając wysokości dotacji celowej na
kolejne miesiące w nowym roku kalendarzowym,
a tym samym gmina musi przyjąć na siebie zobowią-
zanie, nie wiedząc, czy będą środki na jego pokrycie.
Gminy mają ograniczone możliwości dofinansowa-
nia realizacji tego zadania ze środków własnych, co
z jednej strony powoduje konieczność zaciągania
kredytów na wypłatę stypendium w minimalnej wy-
sokości – to znowu skutkuje podwyższeniem deficy-
tu budżetowego – lub wydawaniem decyzji wbrew
obowiązującym przepisom np. na niepełny okres
stypendialny albo nieprzyznawanie pomocy wszyst-
kim uprawnionym uczniom.
Pani Minister! Dużym problemem jest faktyczna
możliwość realizacji przyznanej pomocy. Cytowane
powyżej informacje Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej, które to zostały przesłane wszystkim burmi-
strzom, prezydentom miast i wójtom, jednoznacznie
wskazywały, iż jest możliwe przyznawanie pomocy
poprzez refundację poniesionych wydatków (str. 10
i kolejne informacji). Ministerstwo wskazuje, iż po-
niesione wydatki można dokumentować fakturami
VAT, rachunkami, umowami kupna czy też oświad-
czeniami strony w przypadku drobnych transakcji
– np. zakupu na targowisku.
Takie stanowisko z jednej strony ma na celu skie-
rowanie pomocy na określony cel, jakim jest pokony-
wanie barier w dostępie do edukacji, z drugiej jed-
nak strony zwiększa te bariery, gdyż w praktyce czę-
sto rodzice ucznia muszą się zapożyczyć po to, aby
móc skorzystać z przyznanej pomocy. W praktyce
więc może dojść od sytuacji, iż uczeń nie skorzysta
z przyznanej pomocy, gdyż nie będzie miał własnych
środków na zainwestowanie w kupno niezbędnych
pomocy naukowych.
Pani Minister! Mając powyższe na uwadze, w ni-
niejszej interpelacji zwracam się do Pani z następu-
jącymi pytaniami:
1. Czy są podjęte prace (lub będą w najbliżej
przyszłości) zmierzające do wydania nowych in-
formacji w sprawie pomocy materialnej dla
uczniów, udzielanej w ramach Narodowego Pro-
gramu Stypendialnego, gdyż poprzednia informa-
cja z 2005 r. będąca w wielu przypadkach wska-
zówkami na podstawie, których gminy opierają
swe działania jest niezgoda z orzecznictwem są-
dów administracyjnych?
2. Czy są planowane prace legislacyjne mające
na celu nowelizację ustawy o systemie oświaty po-
przez zmianę art. 90d ust. 10 w taki sposób, aby
z przepisu jasno wynikało, iż stypendium może być
przyznane nawet na 1 miesiąc, a maksymalnie na
10 miesięcy, zgodnie z intencjami ustawodawcy, któ-
re w praktyce zostały zmienione przez orzecznictwo
NSA?
3. Czy w Ministerstwie Edukacji Narodowej pro-
wadzone są prace monitorujące efektywność wyko-
rzystywanych środków przekazywanych w ramach
dotacji celowej na realizację pomocy w formie sty-
pendium szkolnego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Adam Krzyśków
Szczytno, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1470)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie podania konkretnych przyczyn
skreślenia z listy podstawowej Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
projektu PGK sp. z o.o. w Zamościu
dotyczącego budowy Regionalnego Zakładu
Gospodarowania Odpadami w Dębowcu,
a także w sprawie podania konkretnych
przyczyn skreślenia z listy rezerwowej
projektów gminy Zamość dotyczących
kompleksowego rozwiązania gospodarki
wodno-ściekowej na terenie gminy
Szanowna Pani Minister! W wyniku działań
podjętych przez Panią Minister w zakresie weryfi-
kacji list projektów indywidualnych do Programu

Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” z listy
projektów kluczowych skreślona została niezwykle
ważna dla Zamojszczyzny inwestycja. Chodzi o bu-
dowę Regionalnego Zakładu Gospodarowania Od-
padami w Dębowcu, inwestycję szacowaną na 33
mln zł, która decyzją Pani poprzedniczki, minister
Grażyny Gęsickiej, znalazła się na liście projektów
kluczowych priorytetu: gospodarka odpadami i ochro-
na powierzchni ziemi.
Przedmiotowa inwestycja ma służyć mieszkań-
com Zamościa, a także 13 okolicznych gmin, łącznie
około 165 500 osobom. W zakładzie deponującym
rocznie około 25 000 MG odpadów mają być odzyski-
wane użyteczne odpady – plastik, szkło, metale, pa-
pier – dzięki czemu zmniejszy się ilość śmieci trafia-
jących na składowisko. Przygotowania do rozpoczę-
cia budowy zakładu są bardzo zaawansowane. Bene-
ficjent środków, PGK sp. z o.o., gdzie w 100% udzia-
łowcem jest miasto Zamość, wykupiło już grunty,
przygotowało program funkcjonalno-użytkowy, ra-
port o oddziaływaniu na środowisko, koncepcję pro-
gramowo-przestrzenną oraz studium wykonalności.
Ostatnim etapem będzie uzyskanie pozwolenia na
budowę. Zakończenie całości inwestycji planuje się
na 2010 r.
Przedstawione powyżej okoliczności sprawiły, że
decyzja Pani Minister jest nie tylko ogromnym za-
skoczeniem, ale spotyka się wręcz z oburzeniem
mieszkańców naszego regionu.
Nie mniejsze rozczarowanie spowodowało wy-
kreślenie z listy rezerwowej projektów niezwykle
ważnych i koniecznych inwestycji dla gminy Za-
mość, dotyczących budowy sieci kanalizacyjnej
w Kalinowicach, Wólce Panieńskiej, Szopinku i Ja-
tutowie oraz sieci wodociągowej i kanalizacyjnej
w Żdanowie, Żdanówku, Zwódnem, Mokrem, Pło-
skiem, Sitańcu, Sitańcu Kolonii i Sitańcu Wolicy,
Chyżej i Szopinku. Budowa kanalizacji sanitarnej
na terenie gminy jest potrzebą palącą – na chwilę
obecną zaledwie 6% mieszkańców gminy ma dostęp
do sieci kanalizacyjnej, a ścieki przedostające się do
gruntu przez nieszczelne zbiorniki bezodpływowe
zanieczyszczają wody gruntowe i podziemne, co sta-
nowi zagrożenie dla zdrowia mieszkańców. Co wię-
cej, zagrożone są również ujęcia wody pitnej dla mia-
sta Zamość i terenów podmiejskich. Na ww. okolicz-
ności zwracałem już uwagę Pani Minister w po-
przednich wystąpieniach.
Tłumacząc powody weryfikacji, Pani Minister
wyjaśniała, że listy projektów kluczowych powstały
przed ostatecznym zatwierdzeniem programów
przez Komisję Europejską, stąd obawa, że nie
wszystkie projekty są spójne z zapisami programo-
wymi. Mając na uwadze zapewnienia Pani Minister
co do tego, że przy weryfikacji list brano pod uwagę
wyłącznie kwestie merytoryczne, uprzejmie proszę
jednak o podanie szczegółowej odpowiedzi na poni-
żej przedstawione pytania:
5. Czy – i w którym punkcie – przedstawione
powyżej projekty PGK sp. z o.o. w Zamościu i gmi-
135
ny Zamość są niespójne z zapisami programowymi
ostatecznie zatwierdzonymi przez Komisję Euro-
pejską?
6. W jakim zakresie projekt PGK sp. z o.o. w Za-
mościu dotyczący budowy Regionalnego Zakładu
Gospodarowania Odpadami w Dębowcu ustępuje
pod względem merytorycznym pozostawionym przez
Panią Minister na liście projektów kluczowych pro-
jektom priorytetu II, w tym budowie potrzebnego
Zakładu Przetwarzania Odpadów Komunalnych
Regionu Chełmskiego i rekultywacji składowiska
odpadów?
7. Jakie inne merytoryczne przesłanki spowodo-
wały wykreślenie z listy podstawowej projektu PGK
sp. z o.o. w Zamościu dotyczącego budowy Regional-
nego Zakładu Gospodarowania Odpadami w Dę-
bowcu oraz projektów zgłoszonych przez gminę Za-
mość dotyczących budowy sieci kanalizacyjnej
w Kalinowicach, Wólce Panieńskiej, Szopinku i Ja-
tutowie oraz sieci wodociągowej i kanalizacyjnej
w Żdanowie, Żdanówku, Zwódnem, Mokrem, Pło-
skiem, Sitańcu, Sitańcu Kolonii i Sitańcu Wolicy,
Chyżej i Szopinku?
8. W związku z tym, iż nie przedstawiono dotąd
zasad podziału środków, które w ramach PO IiŚ
przeznaczono na procedurę konkursową, czy Pani
Minister zabezpieczy w ramach ww. zasad równość
dostępu dla wszystkich podmiotów, w tym tych re-
prezentujących inwestycje niezbędne dla mniejszych
samorządów? Jeżeli są takie plany, to w miarę moż-
liwości proszę o informację.
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1471)
do ministra obrony narodowej
w sprawie odstąpienia od planów
pozbawienia Kielc Centrum Szkolenia
na Potrzeby Sił Pokojowych w Bukówce
Szanowny Panie Ministrze! W lokalnych me-
diach pojawiły się niepokojące sygnały dotyczące
dalszych losów centrum szkolenia wojsk w Bukówce.
„Gazeta Wyborcza”, powołując się na przytaczaną
przez jednego z parlamentarzystów rozmowę, alar-
muje o planach zlikwidowania funkcjonującego
w kieleckiej Bukówce od lat centrum, zajmującego
się szkoleniem oddziałów do międzynarodowej misji.
Placówka jest w tej chwili gruntownie remontowa-
na, zatwierdzony jest plan zaadaptowania pomiesz-
czeń na potrzeby żołnierzy i modernizacji koszar. To
tylko jeden z argumentów za pozostawieniem cen-
136
trum w Kielcach i zaniechaniem planów przepro-
wadzki żołnierzy do Bydgoszczy.
W związku z obowiązkiem bronienia interesów
regionu świętokrzyskiego chciałbym – jako parla-
mentarzysta żywo zainteresowany losami Kielc –
zaprotestować przeciwko odbieraniu w ten sposób
prestiżu miastu Kielce oraz likwidacji przeszło 300
wojskowych etatów. W związku z tym zwracam się
do Pana Ministra z prośbą o podjęcie działań w celu
rozpoznania zasadności obaw w tym względzie i wy-
rażenie stanowiska kierowanego przez Pana Mini-
stra resortu co do dalszych losów Centrum Szkole-
nia na Potrzeby Sił Pokojowych w kieleckiej Buków-
ce. Czy Pan Minister podejmie działania zmierzają-
ce do pozostawienia Centrum Szkolenia na Potrzeby
Sił Pokojowych w kieleckiej Bukówce?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 4 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1472)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przeciwdziałania likwidacji
upraw buraków cukrowych na terenie
woj. świętokrzyskiego
Szanowny Panie Ministrze! Jako parlamentarzy-
sta świętokrzyski występuję do Pana Ministra
w obronie świętokrzyskich rolników, plantatorów
burków cukrowych, którym w sposób krzywdzący
uniemożliwi się uprawę tej rośliny na skutek pozba-
wienia ich rynków zbytu. Jest to bezpośrednia kon-
sekwencja projektowanego planu restrukturyzacji
Krajowej Spółki Cukrowej. Rada Nadzorcza Krajo-
wej Spółki Cukrowej, w ramach przyjętego planu re-
strukturyzacyjnego, zaaprobowała zamknięcie cu-
krowni w Lublinie, a także likwidację tzw. rejonów
plantacyjnych we wschodniej Polsce, obejmujących
także uprawy w woj. świętokrzyskim.
W odbiorze świętokrzyskich rolników kuriozal-
ną trzeba by nazwać argumentację KSC, argumen-
tującej konieczność przeprowadzenia takiej właśnie
restrukturyzacji potrzebą wniosku o unijną pomoc
restrukturyzacyjną, a także obiecywane unijne re-
kompensaty dla plantatorów, paradoksalnie nie za
rozwijanie swojej działalności i znajdowanie zatrud-
nienia w tym sektorze, ale za wycofanie się z niego
i ograniczenie własnych możliwości wytwórczych.
Konsekwencją zamknięcia cukrowni w Lublinie bę-
dzie bowiem pozbawienie rolników możliwości dal-
szej produkcji buraków cukrowych, a przez to zubo-
żenie świętokrzyskich plantatorów, którzy niejed-
nokrotnie jeszcze nie spłacili kredytów na maszyny
i środki do uprawy. Warto przypomnieć tutaj, że
podczas kiedy likwidację cukrowni w woj. podla-
skim argumentuje się m.in. słabymi warunkami
klimatycznymi i glebowymi do takiej uprawy, to re-
jon plantacji w woj. świętokrzyskim należy do tra-
dycyjnych źródeł tego surowca naturalnego do pro-
dukcji cukru.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra o podjęcie
działań zmierzających do zmiany planów restruktu-
ryzacyjnych Krajowej Spółki Cukrowej SA w formie
zaproponowanej przez Radę Nadzorczą KSC. Czy
Pan Minister przychyli się do tej propozycji?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1473)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wyeliminowania błędnych
orzeczeń o niezdolności do pracy wydanych
przez lekarzy orzeczników ZUS,
wynikających z istniejącego systemu
losowania komputerowego
Zmiany w przepisach obowiązujących w zakre-
sie orzekania o niezdolności do pracy, wprowadzo-
ne nowelizacją ustawy o emeryturach i rentach
z FUS z 20 kwietnia 2004 r. oraz rozporządzeniem
ministra polityki społecznej z 14 grudnia 2004 r.,
które ustanowiły organem odwoławczym od decy-
zji lekarzy orzeczników ZUS komisje lekarskie,
częściowo wyeliminowały nadużycia o charakte-
rze korupcjogennym, przeciwdziałając zmowie po-
między orzecznikiem a ubezpieczonym. Wśród
obywateli wątpliwości wzbudził natomiast istnie-
jący system losowania komputerowego, który
w opinii zainteresowanych przyczynił się do po-
wstania patologii, odnośnie do decyzji wydawa-
nych przez lekarzy orzeczników ZUS. Z uwagi na
losowanie akt, które ma miejsce na dzień przed
badaniem, orzecznik otrzymuje je tuż przed przyj-
ściem pierwszego pacjenta. Może zatem dojść do
sytuacji, w której okulista orzeka o stanie zdrowia
osób chorych na nerki lub z chroniczną depresją,
a pacjent ze złamaną nogą trafia do internisty lub
kardiologa. Takie rozwiązanie powoduje, że leka-
rze w dużej mierze nie mają kwalifikacji do orze-
kania o konkretnym przypadku i zmuszeni są czę-
sto do wydawania decyzji w sprawach spoza ich
specjalizacji. W związku z powyższym można
przypuszczać, że wiele decyzji wydawanych jest
błędnie.

Pytanie: Czy rząd przewiduje wprowadzenie ta-
kich zmian w ustawodawstwie, dzięki którym le-
karz będzie orzekał wyłącznie w zakresie swojej
specjalizacji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1474)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie sposobu rekrutacji
na studia wyższe
Wiele uczelni wyższych za kilka miesięcy po-
nownie rozpocznie rekrutację na studia. Każde zło-
żone podanie będzie się wiązało z wydatkiem kil-
kudziesięciu złotych na rzecz każdego wybranego
kierunku z osobna. Część opłat związanych z re-
krutacją zostanie z pewnością utracona, ponieważ
z reguły dokumenty składa się na kilka uczelni jed-
nocześnie. Taka procedura nie będzie co prawda
stanowiła bariery dla młodzieży z rodzin dobrze
sytuowanych, ale niewątpliwie stanie się poważną
przeszkodą dla kandydatów na studia pochodzą-
cych z rodzin uboższych.
Konieczność złożenia dokumentów przed zapo-
znaniem się z wynikami egzaminu maturalnego
może skutkować pochopnym wyborem uczelni i kie-
runku, zwykle takiego, co do którego możliwość za-
kwalifikowania się jest znikoma.
Wiele osób, znając rezultaty egzaminu wcze-
śniej, podjęłoby inne decyzje. Ostrożność często po-
ciąga za sobą przesadną zachowawczość, powodu-
jąc brak wiary we własne siły i w konsekwencji wy-
bór kierunku, który częstokroć nie jest tym wyma-
rzonym, lecz narzuconym przez realia. Dla przy-
szłych absolwentów konsekwencją powyższego
może być decyzja o wyborze uczelni znajdującej się
niżej w rankingach, co już na starcie daje im mniej-
sze szanse, a w przyszłości może zdecydować o ich
karierze zawodowej.
Wobec powyższego mam pytanie: Czy rząd za-
mierza wprowadzić regulacje, które pozwolą podej-
mować świadome decyzje o wyborcze uczelni, wy-
działu i kierunku, po zapoznaniu się z wynikami
matur?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 14 lutego 2008 r.
137
Interpelacja
(nr 1475)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wprowadzenia
regulacji prawnych, ograniczających
poruszanie się bez opieki w godzinach
nocnych młodzieży poniżej 18. roku życia
Większość społeczeństwa, wyrażając troskę o mło-
dzież, twierdzi, że nieletnich należy chronić przed
niebezpieczeństwami wynikającymi z nocnych wę-
drówek po mieście. Wśród różnych uzasadnień naj-
częstszymi motywami są lęk przed młodzieżą i tro-
ska o zapewnienie jej bezpieczeństwa przejawiająca
się także w dążeniu do zapewnienia jej odpowied-
nich warunków do rozwoju psychofizycznego. Wzrost
ilości czynów karalnych, które popełniają nieletni,
jest niepokojący. Martwi coraz niższy wiek spraw-
ców. W konflikt z prawem popadają już dwunastolet-
nie dzieci. Młodzi ludzie czują się bezkarni. W mo-
mencie zatrzymania nieletniego policja ma możli-
wość przeprowadzenia czynności służbowych, czyli
przesłuchania i sporządzenia raportu. Następnie
nastolatka przekazuje się rodzicom, a oczekując na
sprawę sądową, często nie zdaje on sobie sprawy
z wagi czyny, którego się dopuścił. Twierdzenie
przeciwników przepisów ograniczających swobodę
poruszania się młodzieży, że przepisy te w sposób
nieuprawniony ograniczyłyby prawa dziecka jest
bezpodstawny. Dziecko bowiem nie jest w stanie re-
alnie ocenić zagrożenia ani w pełni odpowiadać za
swoje czyny. Jak stanowi Kodeks rodzinny, władza
rodzicielska powinna być wykonywana tak, jak tego
wymaga dobro dziecka i interes społeczny. Dzieci,
które spędzają w nocy czas na ulicach miasta, często
stają się ofiarami przestępstw lub narzędziem w rę-
kach tych, którzy przestępstw dokonują.
Wobec powyższego mam pytanie: Czy w celu
zminimalizowania ilości popełnianych przestępstw
i ochrony młodych ludzi rząd widzi potrzebę wpro-
wadzenia regulacji prawnych ograniczających poru-
szanie się bez opieki w godzinach nocnych młodzie-
ży poniżej 18 roku życia?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1476)
do ministra infrastruktury
w sprawie przyjęcia dyrektywy dotyczącej
liberalizacji usług pocztowych w UE
Ostateczne przyjęcie dyrektywy o liberalizacji
rynku usług pocztowych w UE przez Parlament Eu-
138
ropejski oznacza, że najpóźniej 31 grudnia 2010 r.
państwa członkowskie będą musiały wprowadzić
przepisy dyrektywy do narodowego ustawodaw-
stwa. Polska jest jednym z krajów, które będą mo-
gły skorzystać z dwuletniego okresu przejściowego.
Liberalizacja, mimo iż oddalona w czasie, jest jed-
nak nieunikniona, a dalsze funkcjonowanie opera-
tora krajowego w celu realizacji postanowień dy-
rektyw Unii Europejskiej nakładających na Pań-
stwa Członkowskie obowiązek zapewnienia swoim
obywatelom powszechnych usług pocztowych
świadczonych na terenie całego kraju, w jednoli-
tych warunkach i po przystępnych cenach staje pod
znakiem zapytania.
Raport za 2006 r. z jakości usług, terminowości
doręczeń i rozpatrywania reklamacji wskazuje, że
przyjęty standard 82% przesyłek doręczanych adre-
satowi w terminie określonym jako D+1 (w następ-
nym dniu po nadaniu), a w przypadku przesyłek
ekonomicznych standard 85% przesyłek dostarczo-
nych adresatowi w terminie D+3 (trzy dni licząc od
dnia nadania) jest dużo poniżej normy i wyniósł od-
powiednio:
— dla przesyłek priorytetowych: 68,22% dorę-
czonych w terminie D+1,
— dla przesyłek ekonomicznych: 60,37% dorę-
czonych w terminie D+3.
Dodatkowo raport zwraca uwagę na odsetek re-
klamacji, które w myśl „niedoskonałych” przepisów
nie zasługują na uwzględnienie. Taki stan rzeczy
może doprowadzić do sytuacji analogicznej jak kilka
lat temu, kiedy to Poczta Polska miała blisko 100%
udziału w segmencie usług kurierskich, a dzisiaj jest
to zaledwie 3%.
Biorąc pod uwagę wyniku raportu, liberalizacja,
która jest nieunikniona, i jednoczesna konieczność
utrzymywania operatora publicznego spowoduje, że
Poczta Polska niewytrzymująca konkurencji będzie
generowała coraz wyższe koszty.
Wobec powyższego mam pytanie: Jakie działa-
nia zamierza podjąć rząd, aby Poczta Polska była
w stanie sprostać konkurencji na otwartym rynku
usług pocztowych i czy przyjęty okres liberalizacji
pozwoli wypracować w Polsce sposób finansowania
pocztowych usług powszechnych również tam, gdzie
są one nieopłacalne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1477)
do ministra finansów
w sprawie możliwości zniesienia podatku
od dochodów kapitałowych
Od marca 2002 r. obowiązuje podatek od docho-
dów kapitałowych (potocznie nazywany podatkiem
Belki), o stałej 19-procentowej stopie, niezależnej od
kwoty podstawy.
Nie przynosi on znaczących wpływów budżeto-
wych, jak również nie ma celu symulacyjnego, gdyż
nie przewiduje żadnych ulg, poza symboliczną w in-
dywidualnych kontach emerytalnych, co może bar-
dziej gospodarce zaszkodzić aniżeli pomóc, tworząc
barierę w dysponowaniu własnym kapitałem, którym
można rozporządzać dopiero po sześćdziesiątce.
Likwidacja obu podatków, tzw. giełdowego oraz
Belki, znacząco wpłynęłaby na pobudzenie inwesty-
cji, a także pogłębiłaby zainteresowanie obywateli
rynkiem kapitałowym. Biorąc pod uwagę fakt, iż
oba podatki nie mają istotnego wpływu na dochody
budżetu, wyeliminowanie podatku giełdowego i po-
datku Belki nie byłoby zatem dla państwa zbyt do-
tkliwe.
W zestawieniu z innymi krajami europejskimi
oszczędności w Polsce jest wciąż mało.
W związku z powyższym powinno się dążyć do
tego, aby ich liczba wzrosła, a co za tym idzie, zwięk-
szyły się również inwestycje. Dodatkowo likwidacja
tych podatków nie jest sprzeczna z prawem unijnym
– dyrektywą 2003/48/EC, jak podnosili przeciwnicy
zniesienia „podwójnego opodatkowania”.
Pytanie: Czy rząd planuje utrzymanie podatku
Giełdowego i podatku Belki bądź też czy ewentual-
nie rozważa się jego obniżenie?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1478)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie cen tuczników na przykładzie
woj. małopolskiego
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 30 stycznia
br. zwróciła się do mnie Małopolska Izba Rolnicza
z prośbą o interwencję w sprawie drastycznej obniż-
ki cen tuczników wykreowanej przez potentatów
przemysłu mięsnego, czyli właścicieli zakładów mię-
snych. Zdaniem izby ceny te nie odzwierciedlają ak-

tualnie panujących relacji podażowo-popytowych na
naszym rynku. Obecna produkcja trzody chlewnej,
z uwzględnieniem importu z krajów członkowskich
UE, jedynie w stopniu dostatecznym zabezpiecza
potrzeby konsumentów na naszym rynku. Zachowa-
nie właścicieli zakładów mięsnych wykazuje ich
dużą nieodpowiedzialność w stosunku do polskich
rolników i konsumentów.
Takie działanie przyspieszy proces zmniejszania
pogłowia świń w naszym kraju oraz uzależnia nas
od zwiększonego importu, co niewątpliwie wpłynie
na pogorszenie jakości i wzrost cen towarów z udzia-
łem mięsa wieprzowego.
Według cen skupu trzody chlewnej na terenie
województwa małopolskiego odnotowano ceny, któ-
re zdecydowanie odbiegają od cen na rynku europej-
skim: np. Miechów 3 zł za kilogram żywca, Tarnów
2,7. Najniższe ceny na rynku Unii Europejskiej za-
notowano w Belgii i Danii, tj. 1,22 euro za kilogram
żywca. Według kalkulacji producentów trzody
chlewnej granica kosztów wynosi 3,6 zł.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytanie: Jakie działania podejmuje rząd, by stwo-
rzyć mechanizm na rynku trzody chlewnej korzyst-
ny dla polskich rolników producentów oraz polskich
konsumentów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1479)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wynagrodzeń sędziowskich
Szanowny Panie Ministrze! Z art. 178 ust. 2 kon-
stytucji wynika obowiązek państwa w zakresie usta-
lania godnych wynagrodzeń sędziowskich. Z środo-
wisk sędziowskich płyną w ostatnim czasie postula-
ty stworzenia systemu wynagrodzeń w ramach nie-
zależnego budżetu sądownictwa w oderwaniu od
pracowników resortu sprawiedliwości niesprawują-
cych wymiaru sprawiedliwości.
Równocześnie to środowisko domaga się połącze-
nia swojego wynagrodzenia z przeciętnym miesięcz-
nym wynagrodzeniem w sektorze przedsiębiorstw
i tym samym oderwania go od kwoty bazowej.
W przedstawionej sytuacji proszę o odpowiedź na
pytania:
1. Czy w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają
prace w zakresie nowego uregulowania zasad wyna-
grodzeń sędziowskich?
139
2. Czy ministerstwo uznaje postulaty sędziów
wymienione w niniejszej interpelacji oraz czy to
uznanie znajdzie formę stosownej regulacji?
3. Kiedy sędziowie mogą spodziewać się odczu-
walnej podwyżki płac?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1480)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany klasyfikowania do grup
o określonych stopniach niepełnosprawności
Szanowny Panie Marszałku! Z dniem 1 września
1996 r. została znowelizowana ustawa o zatrudnie-
niu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnospraw-
nych. Ustawa ustala trzy stopnie niepełnosprawno-
ści: znaczny, umiarkowany i lekki. Orzeczenie o za-
liczeniu do odpowiedniego stopnia niepełnospraw-
ności – na wniosek osoby zainteresowanej – wydają
powiatowe zespoły do spraw orzekania przy powia-
towych centrach pomocy rodzinie.
Według ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(art. 4.1.) do znacznego stopnia niepełnosprawności
zalicza się osobę mającą naruszoną sprawność orga-
nizmu:
— niezdolną do podjęcia zatrudnienia,
— zdolną do wykonywania zatrudnienia w za-
kładzie pracy chronionej albo w zakładzie aktywiza-
cji zawodowej, wymagającą niezbędnej w celu peł-
nienia ról społecznych stałej lub długotrwałej opieki
lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ogra-
niczoną możliwością samodzielnej egzystencji.
Tu zaczyna się problem, gdyż do jednej kategorii
niepełnosprawności są zaliczane osoby, które świet-
nie sobie radzą życiowo, tj. pracują, niejednokrotnie
uprawiają sport, są aktywne społecznie, a także oso-
by, których niepełnosprawność skazuje ich całkowi-
cie na „łaskę” osób trzecich. Opiekunowie często-
kroć muszą rezygnować nie tylko z pracy zawodo-
wej, ale również z życia prywatnego, bowiem opieka
nad osobą obłożnie chorą to praca 24 godziny na
dobę. Realia wyglądają tak, że częstokroć nie wy-
starcza jedna osoba do opieki, gdyż same zabiegi hi-
gieniczne, wymagają siły fizycznej, choćby w celu
przeniesienia chorego, którego niepełnosprawność
całkowicie wyklucza współpracę w tym zakresie.
Obowiązujące przepisy w sprawie orzekania o stop-
niu niepełnosprawności odnoszą się do wszystkich
jej rodzajów, co sprawia, że są zbyt ogólne. Regulacje
powinny wprowadzić przynajmniej jeszcze jeden do-
140
datkowy stopień, który będzie oznaczał osobę „cał-
kowicie uzależnioną od osób trzecich”.
Pytanie: Czy rząd rozważa możliwość noweliza-
cji przepisów w taki sposób, aby stopień niepełno-
sprawności był adekwatny do rzeczywistej sytuacji
osoby niepełnosprawnej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1481)
do ministra finansów
w sprawie niesprawiedliwego i nieprzejrzystego
traktowania paliw płynnych grzewczych
przez stosowanie różnych stawek
podatku akcyzowego
Szanowny Panie Ministrze! Obecne stawki po-
datku akcyzowego płynnych paliw grzewczych usta-
lone przez Ministerstwo Finansów są bez poszano-
wania konkurencyjności produktów.
Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 paź-
dziernika 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspól-
notowego systemu opodatkowania produktów ener-
getycznych i energii elektrycznej w preambule w pkt
14 w sposób wyraźny wskazuje, iż: „minimalne po-
ziomy opodatkowania powinny odzwierciedlać pozy-
cję konkurencyjną różnych produktów energetycz-
nych”. Na podstawie tak przyjętej zasady w pkt 14
oraz art. 12 dyrektywa wprowadza wyraźne wska-
zanie dla państw członkowskich, iż: „wskazane by-
łoby oparcie kalkulacji minimalnych poziomów opo-
datkowania na wartości energetycznej produktów”.
Dla olejów opałowych stosuje się stawkę ok. 39 €
wyższą od stawki minimalnej, natomiast gazy płyn-
ne przeznaczone do celów grzewczych opodatkowano
zerową stawką akcyzy. Taki system podatkowy po-
woduje zróżnicowanie poziomu podatku akcyzowego
dla płynnych paliw grzewczych. Zerowa stawka po-
datku akcyzowego na gazy płynne przeznaczone do
celów grzewczych spowodowała znaczny wzrost
sprzedaży i dominację tego paliwa na rynku.
W ostatnich latach obserwujemy znaczny wzrost
sprzedaży gazów płynnych w 90% pochodzących
z importu. Wynikiem takiej sytuacji jest znaczny
spadek sprzedaży olejów opałowych w 99% produko-
wanych w Polsce. Na rynkach światowych obserwu-
jemy wzrost cen ropy naftowej i gazu ziemnego, co
powoduje, że ekologiczne paliwa takie jak oleje opa-
łowe i gazy wysokometanowe są bardzo drogie z po-
wodu wysokich cen surowców.
Pytanie: Panie Ministrze! Kiedy można oczeki-
wać uregulowania stawek podatkowych na rynku
paliw płynnych i gazowych? Jakie działania zamie-
rza podjąć resort finansów dla przywrócenia spra-
wiedliwego obciążania podatkiem akcyzowym płyn-
nych i gazowych nośników energii cieplnej?
Z poważaniem
Poseł Roman Kaczor
Oława, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1482)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przyporządkowania
ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi
wojewódzkich inspektoratów ochrony roślin
i nasiennictwa oraz regulacji płacowych
pracowników inspekcji
W związku podpisaniem traktatu akcesyjnego
oraz wymaganiami krajowych aktów prawnych, wy-
nikających z dyrektyw UE, znacznie wzrosła ilość
i ważność zadań nakładanych na służby PIORiN.
Zadania nakładane przez ustawodawcę i Unię
Europejską wymagają wysokich kwalifikacji i stałe-
go ich podnoszenia przez pracowników PIORiN.
Wymagają także sprawnego i efektywnego zarzą-
dzania. Stawianie wysokich wymagań dotyczących
kwalifikacji pracowników oraz wykonywanie waż-
nych i trudnych zadań związanych z nadzorem bez-
pieczeństwa żywności oraz odpowiedniej ilości i ja-
kości materiału rozmnożeniowego powinno być re-
kompensowane przez godziwe wynagrodzenie.
A tak niestety nie jest. Związek Zawodowy Pra-
cowników Rolnictwa w RP przy WIORiN w Lublinie
informuje o dramatycznej sytuacji finansowej pra-
cowników Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony
Roślin i Nasiennictwa w Lublinie. Pracownicy In-
spektoratu Ochrony Roślin i Nasiennictwa w Lubli-
nie mają jedne z najniższych wynagrodzeń spośród
wszystkich inspekcji wchodzących w skład rządowej
administracji zespolonej w województwie. Jako
wskaźnik tego może posłużyć średni mnożnik kwo-
ty bazowej (183710 zł), służący do ustalania wyna-
grodzenia zasadniczego pracownika, który na ko-
niec 2007 roku kształtował się na poziomie 0,94.
Praca w inspekcji jest tak samo ważna jak pra-
cowników urzędu skarbowego, Inspekcji Weteryna-
ryjnej, Inspekcji Transportu Drogowego, urzędu cel-
nego, sanepidu, a pracownicy wymienionych jedno-
stek są niekiedy dwukrotnie lepiej opłacani niż pra-
cownicy Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy rozpatrywana jest możliwość bezpośred-
niego podporządkowania kompetencyjnego i finan-

sowego ministrowi rolnictwa wojewódzkich inspek-
toratów ochrony roślin i nasiennictwa?
2. Czy i w jakim czasie planowane są regulacje
wynagrodzeń pracowników inspekcji minimum do
poziomu średniej krajowej?
Mając na uwadze ważność przedstawianych za-
gadnień, proszę Pana Ministra o ustosunkowanie
się do powyższej kwestii i stosowną odpowiedź w try-
bie regulowanym ustawą o wykonywaniu mandatu
posła i senatora.
Z poważaniem
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk
Warszawa, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1483)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie równego dostępu do edukacji
Szanowna Pani Minister! Jak twierdzi rzecznik
praw obywatelskich w wystąpieniach do ministrów
edukacji narodowej oraz zdrowia niepełnosprawne
i przewlekle chore dzieci powinny mieć równy z in-
nymi uczniami dostęp do edukacji. Wymaga to zno-
welizowania ustawy o systemie oświaty. Sprawa jest
ważna, gdyż dotyczy przeszło 290 tys. dzieci i mło-
dzieży w wieku 5–19 lat. Jeszcze więcej, bo ponad
1,2 mln, czyli co szósty uczeń, ma długotrwałe kło-
poty ze zdrowiem: słuchem, wzrokiem, poruszaniem
się. Aż 1,5 mln, czyli co piąty, cierpi na choroby prze-
wlekłe. Jednocześnie tylko 2,2% uczniów ma opinie
bądź orzeczenia o specjalnych potrzebach edukacyj-
nych, wydawane przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne na wniosek rodziców bądź prawnych
opiekunów. Zdaniem rzecznika zdecydowana więk-
szość dzieci przewlekle chorych powinna uczęszczać
do szkół powszechnych, gdzie dzięki kontaktowi
z rówieśnikami będzie miała szansę na prawidłowy
rozwój. Obecne przepisy mające na celu zapewnienie
dzieciom niepełnosprawnym i przewlekle chorym
równego dostępu do edukacji w praktyce nie speł-
niają tej funkcji. W opinii rzecznika konieczne jest
więc wypracowanie wspólnego stanowiska MEN
i Ministerstwa Zdrowia w sprawie sposobu realizacji
specjalnych potrzeb edukacyjnych dzieci przewle-
kle chorych w warunkach szkolnictwa powszechne-
go. Należałoby też tak znowelizować ustawę o syste-
mie oświaty, aby ustawowo zapewnić im dostęp do
edukacji.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy Ministerstwo Edukacji wraz z Minister-
stwem Zdrowia zamierza wypracować wspólne sta-
nowisko w sprawie sposobu realizacji specjalnych
141
potrzeb edukacyjnych dzieci przewlekle chorych
w warunkach szkolnictwa powszechnego?
2. Czy Ministerstwo Edukacji zamierza podjąć
prace nad zmianą ustawy o systemie oświaty, aby
ustawowo zapewnić niepełnosprawnym uczniom do-
stęp do edukacji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1484)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie lekcji angielskiego
kosztem zajęć dodatkowych
Szanowna Pani Minister! Ministerstwo edukacji
przygotowuje od września duże zmiany w szkołach
podstawowych. Język angielski ma się odbywać
kosztem zajęć z logopedii, gimnastyki korekcyjnej
i kółek zainteresowań. Od nowego roku szkolnego
ministerstwo edukacji zamierza o połowę zmniej-
szyć w klasach I–III liczbę tzw. godzin do dyspozycji
dyrektora. Są one opłacane z subwencji oświatowej
i przeznaczane na zajęcia, które rozwijają zaintere-
sowania uczniów albo pomagają im nadrabiać zale-
głości. Jest już gotowy projekt rozporządzenia, któ-
re zmniejsza ich liczbę w klasach I–III z 12 do 6 (zo-
staną więc po dwie dodatkowe godziny na klasę).
Powodem jest to, że od września 2008 r. wchodzi do
szkół podstawowych obowiązkowy język obcy od
pierwszej klasy. Tymczasem na każdej zabranej go-
dzinie stracą uczniowie. Potrzeba dużo czasu na
pracę z nimi. Przychodzą do szkoły z różnymi zanie-
dbaniami. Jeśli nie będzie zajęć wyrównawczych
i w najmłodszych klasach nie nauczą się porządnie
czytać i liczyć, nie poradzą sobie w starszych.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego język angielski ma się odbywać
kosztem zajęć z logopedii, gimnastyki korekcyjnej
i kółek zainteresowań?
2. Kiedy i gdzie w związku z tym uczniowie będą
mogli nadrabiać powstałe zaległości w nauce, korzy-
stać z pomocy logopedy czy gimnastyki korekcyjnej?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 19 lutego 2008 r.
142
Interpelacja
(nr 1485)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podwyżek płac
w sferze budżetowej
Szanowny Panie Premierze! W obietnicach wy-
borczych Platformy Obywatelskiej zapowiadano, że
nastąpią radykalne podwyżki wynagrodzeń pracow-
ników sfery budżetowej. Po wyborach okazuje się
jednak, że zapowiadany wzrost płac był tylko czczą
obietnicą. Z posiadanych przeze mnie informacji wy-
nika, że jedyną grupą zawodową mogącą liczyć na
znaczne podwyżki są sędziowie, którzy dostaną
25 procent podwyżki, natomiast inne grupy zawodo-
we (pielęgniarki, nauczyciele) mogą liczyć zaledwie
na kilka procent. W mojej ocenie jest to niesprawie-
dliwe zróżnicowanie. Ponadto zdziwienie budzi fakt
wystosowania apelu Ministra Finansów o ograni-
czenie żądań płacowych.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Dlaczego rząd różnicuje grupy zawodowe, jed-
nym dając 25% podwyżki, innym zaś tylko kilka
procent?
2. Czy pozostałe grupy zawodowe sfery budżeto-
wej mogą liczyć na równie wysokie podwyżki jak sę-
dziowie? Jeżeli tak, to kiedy?
3. Dlaczego Minister Finansów wystosował apel
o ograniczenie żądań płacowych, skoro PO w kam-
panii wyborczej obiecywała radykalny wzrost wyna-
grodzeń sfery budżetowej?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1486)
do ministra finansów
w sprawie reformy podatku VAT
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że Ministerstwo Finansów hamuje re-
formę podatku VAT. Rządowi urzędnicy odsuwają
najbardziej oczekiwane dla biznesu zmiany. Nad no-
welizacją ustawy o podatku VAT pracował jeszcze
poprzedni Sejm i to bez politycznych sporów. Refor-
ma miała przynieść szereg ułatwień dla biznesu, do-
tyczących m.in. ułatwionego rozliczania tego skom-
plikowanego podatku od importu, przyspieszony
zwrot dla uprawnionych firm, a także zniesienie bu-
dzącej wątpliwości prawne tzw. 30-procentowej
sankcji (dubluje ona kary z Kodeksu karnego skar-
bowego). Do uchwalenia uzgodnionej już noweli za-
brakło w poprzednim parlamencie tylko ostateczne-
go głosowania. Choć Platforma Obywatelska zapo-
wiadała szybkie ponowne zgłoszenie tego projektu,
to na razie nie dotrzymała słowa. Propozycjami tymi
zajęło się ponownie Ministerstwo Finansów, ale chce
usunąć najatrakcyjniejsze dla przedsiębiorców po-
prawki. Departament podatków pośrednich nie chce
dopuścić do skrócenia terminu zwrotu podatku,
chce zachowania sankcji i jest niechętny rozszerze-
niu możliwości zryczałtowanego opodatkowania.
A cała nowelizacja ma być odłożona co najmniej o kil-
ka miesięcy.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Dlaczego Ministerstwo Finansów hamuje refor-
mę podatku VAT?
1. Dlaczego, zgodnie z obietnicami przedwybor-
czymi, do dzisiaj nie zgłoszono projektu reformy po-
datku VAT?
2. Kiedy rząd planuje złożyć projekt reformy
VAT? Czy projekt będzie przewidywał zachowanie
ułatwień dla przedsiębiorców?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1487)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wypłat nowych emerytur
Szanowna Pani Minister! Z doniesień prasowych
wynika, że ministerstwo nie zdąży przygotować sys-
temów komputerowych do wypłat nowych emerytur
od 2009 r. Proponowane są prowizoryczne rozwiąza-
nia. W przyszłym roku pojawią się dwa całkowicie
nowe świadczenia, tzw. pomostówki i emerytury
z OFE. Tymczasem wciąż nie wiadomo, kto i na ja-
kich warunkach będzie je dostawał. Miały to okre-
ślić specjalne ustawy resortu pracy, ale prace nad
nimi dopiero trwają. Tymczasem ZUS musi do wy-
płat emerytur przygotować nowe systemy kompute-
rowe. Na razie nie zaczął nawet nad nimi pracować,
bo bez ustawy nie wie, co właściwie ma budować.
Nawet jeśli koalicja rządowa szybko przyjmie odpo-
wiednie projekty, powinny one przejść przez konsul-
tacje ze związkowcami i pracodawcami z Komisji
Trójstronnej, musi przegłosować je Sejm i w końcu
podpisać prezydent. Na wszystko potrzeba mini-
mum pół roku, a na stworzenie systemów potrzeba
co najmniej roku. Obecne systemy nie nadają się do
wypłat. Aby Polacy dostali pomostówki, trzeba m.in.
stworzyć specjalne aplikacje do zbierania składek na
tzw. fundusz pomostowy. Tego obecnie nie ma. Po-
mostówki to bowiem całkowicie nowe świadczenia,

do wypłaty których ZUS nie jest przygotowany. Za-
kład musi też napisać specjalne założenia do progra-
mu z nowymi świadczeniami oraz przez co najmniej
trzy miesiące je testować. Jak donosi prasa tysiące
pracowników ZUS będzie musiało liczyć wszystko
ręcznie, to wiąże się z ogromnym zamieszaniem, bo
pracownicy ZUS będą musieli odłożyć dotychczaso-
wą pracę.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Na jakim etapie jest przygotowanie syste-
mów komputerowych do wypłat nowych emerytur
od 2009 r.?
2. Jakie działania podjęło ministerstwo, aby ter-
minowo przygotować niezbędne systemy kompute-
rowe do wypłat nowych emerytur? Proszę o wskaza-
nie tych działań.
3. Czy istnieje zagrożenie, że ZUS nie zdąży z przy-
gotowaniem nowych systemów komputerowych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 5 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1488)
do ministra zdrowia
w sprawie środków na onkologię
Szanowna Pani Minister! Polska Unia Onkologii
apeluje do Ministerstwa Zdrowia o zwiększenie
środków na diagnostykę i leczenie nowotworów,
zniesienie limitów świadczeń w centrach onkologii,
zlikwidowanie sztywnego katalogu leków dla tych
palcówek i uproszczenie sprawozdawczości dla NFZ.
Każdego roku u 140 tys. Polaków wykrywa się no-
wotwór. 90 tys. umiera. W krajach, w których na
diagnozowanie i leczenie raka przeznacza się odpo-
wiednie środki, można uratować połowę pacjentów.
W Polsce zaledwie jedną trzecią. Obecnie pracuje
u nas ok. 350 onkologów, to znaczy o połowę mniej
w stosunku do potrzeb.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy ministerstwo zamierza zgodnie z uwaga-
mi Polskiej Unii Onkologii zwiększyć środki na dia-
gnostykę i leczenie nowotworów, zniesienie limitów
świadczeń w centrach onkologii, zlikwidowanie
sztywnego katalogu leków dla tych palcówek i uprosz-
czenie sprawozdawczości dla NFZ?
2. Jakie kroki zamierza podjąć rząd, aby umie-
ralność na nowotwory w Polsce się zmniejszyła?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 5 lutego 2008 r.
143
Interpelacja
(nr 1489)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wprowadzania
wolności gospodarczej
Szanowny Panie Premierze! Z informacji przeka-
zanych mi przez wyborców wynika, że pod znakiem
zapytania stanął sztandarowy cel Platformy Oby-
watelskiej, czyli wprowadzenie rzeczywistej wolno-
ści gospodarczej. Okazuje się, że zmian nie chce an-
tyreformatorskie lobby urzędnicze. Projekt noweli-
zacji ustawy o swobodzie gospodarczej, zapropono-
wany przez Ministerstwo Gospodarki, natrafił na
ogromny opór na etapie uzgodnień międzyresorto-
wych, gdzie do 15 stron projektu powstało aż 300
stron zastrzeżeń. Urzędnicy kilku ministerstw za-
żądali usunięcia wielu regulacji korzystnych dla
przedsiębiorców. Biurokraci nie chcą się między in-
nymi zgodzić na zawieszanie działalności gospodar-
czej oraz ograniczenia kontroli firm. Przedsiębiorcy
są zaniepokojeni i mówią, że jeśli teraz rząd się
ugnie, to nie da rady wprowadzić żadnych reform
systemowych. Tymczasem w kampanii wyborczej
Platforma Obywatelska zobowiązała się do uwolnie-
nia firm z biurokratycznych barier hamujących ich
rozwój.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Z jakich przyczyn pojawiają się trudności ze
strony urzędników przy wprowadzaniu rzeczywistej
wolności gospodarczej?
2. Czy prawdą jest, że zmian nie chce antyrefor-
matorskie lobby urzędnicze?
3. Czy rząd zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to
jakie, aby przeprowadzić reformy do końca, zgodnie
z obietnicami przedwyborczymi?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 5 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1490)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie środków unijnych
Szanowna Pani Minister! Z informacji przekaza-
nych mi przez wyborców wynika, że w całym kraju
społeczności lokalne nie godzą się z decyzją Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego odbierającą im unij-
ne pieniądze. Resort wykreślił z planu dofinansowa-
nia około 420 tak zwanych kluczowych inwestycji
zgłoszonych z całego kraju. Ich wartość to ponad 44
mld zł. Cięcia uzasadniono przede wszystkim ni-
skim poziomem merytorycznym wniosków. Dla sa-
144
morządów to jednak dramat. Straciły pewność uzy-
skania dużych pieniędzy na różne projekty, które
miały poprawić poziom życia ich mieszkańców. Naj-
bardziej zredukowano listę inwestycji ekologicznych.
Zniknęły projekty o łącznej wartości 32,9 mld zł, zo-
stało tylko 11,7 mld zł. Szczególnie wzburzeni są ci
samorządowcy, którzy najbardziej ucierpieli. Na no-
wej liście projektów kluczowych zostało tylko 48
projektów środowiskowych o wartości ok. 11,7 mld
zł (bez projektów obejmujących więcej niż jedno wo-
jewództwo). Stara lista była bardziej rozbudowana
– liczba planowanych inwestycji to ok. 380, a ich
wartość – 44,6 mld zł.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego ministerstwo wykreśliło z planu do-
finansowania około 420 tak zwanych kluczowych in-
westycji zgłoszonych z całego kraju?
2. Czy ministerstwo dysponuje wiedzą, jakie
mogą być realne skutki dla gmin, które zostały po-
zbawione środków unijnych na inwestycje?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 5 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1491)
do ministra infrastruktury
w sprawie rejestracji pojazdów
Szanowny Panie Ministrze! Zgłosili się do mnie
wyborcy zaniepokojeni przepisem mówiącym, że sa-
mochód raz wyrejestrowany w Polsce nie może być
ponownie zarejestrowany. Może to spotkać osobę,
która wyjechała do innego kraju i postanowiła za-
brać ze sobą swoje auto. W takiej sytuacji zgodnie
z prawem trzeba wyrejestrować samochód w Polsce,
by zarejestrować i ubezpieczyć auto w innym pań-
stwie. Jednak w przypadku powrotu do Polski oso-
ba, która nie chce pozbywać się swojego pojazdu,
zmuszona zostaje przepisami zostawić swoje samo-
chody za granicą. Zgodnie z art. 79 ustawy z 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późń. zm.) pojazd podlega wyre-
jestrowaniu na wniosek właściciela np. w przypad-
ku, gdy pojazd jest wywożony z kraju, jeżeli został
zarejestrowany w innym państwie lub sprzedany za
granicą. Ustęp czwarty tego samego przepisu okre-
śla, że pojazd wyrejestrowany nie podlega powtórnej
rejestracji, chyba że został odzyskany po kradzieży,
jest zabytkowy lub ma 25 lat lub więcej i ten model
nie jest już w produkcji od co najmniej 15 lat. Po-
trzebna jest jak najszybsza nowelizacja ustawy Pra-
wo o ruchu drogowym, gdyż jeszcze kilka lat temu
nie było takich problemów. Zakaz ponownej reje-
stracji jest bezsensownym przepisem, gdyż zmusza
ludzi do pozbycia się pojazdu nawet jak się wyjedzie
tylko na rok.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że samochód raz wyrejestrowa-
ny w Polsce nie może być ponownie zarejestrowany?
2. Jeżeli jest to prawda, to czy ministerstwo za-
mierza zmienić przepis?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 5 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1492)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nadzoru nad ustawą
o płatnościach bezpośrednich do gruntów
rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o płatno-
ściach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddziel-
nej płatności z tytułu cukru z dnia 18 grudnia 2003 r.
(Dz. U. z 2004 r. nr 6, poz. 40, ze zm.) w art. 6b sta-
nowi, że: „W przypadku śmierci producenta rolnego,
który wystąpił z wnioskiem o przyznanie płatności
cukrowej, przed dniem wydania decyzji w sprawie
przyznania tej płatności, płatność cukrową przyznaje
się z urzędu spadkobiercy, któremu na podstawie art.
4 ust. 2 przyznano jednolitą płatność obszarową.
Z rozmów przeprowadzonych wśród rolników
oraz z rozmowy w Powiatowym Biurze ARiMR
w Namysłowie wynika, że tak zawężony przepis, je-
dynie do spadkobierców, stanowi poważne utrudnie-
nie w przypadku przejęcia gospodarstwa przez na-
stępcę lub w ramach renty strukturalnej.
W związku z powyższym czy niezasadne jest
wprowadzenie poprawki do powyższej ustawy, roz-
szerzającej przyznanie płatności cukrowej także
w przypadkach przejęcia gospodarstwa przez na-
stępcę lub przejmującego w ramach renty struktu-
ralnej, lub przejmującego gospodarstwo rolne?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Tusk
Namysłów, dnia 14 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1493)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nadzoru nad ustawą
o płatnościach do gruntów rolnych
i płatności cukrowej
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o płatno-
ściach do gruntów rolnych i płatności cukrowej
z dnia 26 stycznia 2007 r. (Dz. U. z 2007 r. nr 35,
poz. 217, ze zm.) w art. 22 stanowi, że: „1. W przy-
padku śmierci rolnika, która nastąpiła w okresie od
dnia złożenia wniosku o przyznanie płatności do
dnia doręczenia decyzji w sprawie przyznania płat-
ności, płatności przysługują spadkobiercy, który:
1) objął w posiadanie grunty rolne, których doty-
czył wniosek o przyznanie płatności;
2) spełnia warunki do przyznania płatności.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, spad-
kobierca wstępuje do toczącego się postępowania na
miejsce spadkodawcy na wniosek złożony w termi-
nie 2 miesięcy od dnia otwarcia spadku.”
Dzień otwarcia spadku to w świetle przepisów
dzień śmierci rolnika, jednak faktycznie data po-
znania ostatniej woli zmarłego często jest znacznie
późniejsza. Tak dramatyczne wydarzenie, jak śmierć
osoby bliskiej, powoduje w rodzinie wiele nowych
problemów i stawia bliskich często w zupełnie nie-
planowanych rolach. Nie każdy spadkobierca z dnia
na dzień jest w stanie opanować całość zagadnień
i przepisów dotyczących gospodarstwa rolnego pozo-
stawionego w spadku.
W związku z powyższym nasuwają się pytania:
1. Jakie intencje przyświecały ustawodawcy przy
wprowadzeniu dwumiesięcznego terminu, o którym
mowa w pkt. 2 powyższego artykułu?
2. Czy niezasadne jest, ze względu na wrażliwość
społeczną, zniesienie ograniczenia czasowego lub
przynajmniej wydłużenie do 6 miesięcy od dnia
otwarcia spadku?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Tusk
Namysłów, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1494)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie reformy systemu edukacji
Obecny system finansowania oświaty spotyka się
z częstą krytyką. Finansowanie szkół podstawo-
wych i gimnazjalnych przez samorząd lokalny, a śred-
145
nich przez powiatowy powoduje ujemną sytuację,
w której podstawówki często znajdują się w jednym
budynku z gimnazjami. Potęguje to problemy wy-
chowawcze i organizacyjne, nie sprzyja podnoszeniu
poziomu wykształcenia.
Program Platformy Obywatelskiej prezentowany
przed wyborami zakładał kompleksowe zmiany
w organizacji i finansowaniu edukacji narodowej.
Podstawą zmian w finansowaniu miało być wprowa-
dzenie bonu edukacyjnego, który zrewolucjonizo-
wałby organizację edukacji.
Program ten opierał się na założeniu, że podsta-
wowym celem systemu finansowania edukacji win-
no być dostosowanie przepływów środków do po-
trzeb klientów systemu edukacji, czyli uczniów i ich
rodziców. Bon edukacyjny pozwoli otworzyć wolną
konkurencję szkół, sprawi, że placówki oświatowe
będą starać się o kolejnych uczniów i w celu ich po-
zyskania polepszać jakość kształcenia i organizację
nauki. Dzięki konkurencji szkół poziom nauczania
podniesie się.
Jednocześnie prawo swobodnego wyboru szkoły
pozwoli rodzicom wybrać dla swojego dziecka taką
szkołę, jaka będzie dla niego najlepsza.
Pomimo obaw części samorządowców w rejonach
o znacznym rozproszeniu placówek edukacyjnych,
zwłaszcza rejonach wiejskich, bon edukacyjny nie
spowoduje poważnych skutków ujemnych, gdyż pod-
stawowym czynnikiem decydującym o wyborze pla-
cówki oświatowej jest tam oddalenie jej od miejsca
zamieszkania ucznia. Tak więc wiejskie szkoły nie
utracą dotychczasowych uczniów, a co za tym idzie
– „idących” za nimi pieniędzy. Obawa o zamknięcie
szkół w małych miejscowościach dotyczy więc jedy-
nie tych placówek, których utrzymywanie wobec
małej liczby uczniów jest zupełnie nieefektywne.
Dodatkowo odpowiedzią na obawy samorządow-
ców może być inne postulowane rozwiązanie, które
złagodziłoby ewentualne negatywne skutki wpro-
wadzenia konkurencji w edukacji. Wprowadzenie
specjalnych stref edukacyjnych na obszarach o szcze-
gólnie niskim poziomie wykształcenia. Strefy te cha-
rakteryzowałyby się możliwościami innego systemu
finansowania placówek oświatowych, w zależności
od potrzeb lokalnych.
Jednocześnie podnoszony argument o większej
niż tylko edukacyjna roli placówek szkolnych na wsi
nie może zatrzymywać kompleksowej reformy edu-
kacji. Jej podstawowym celem jest podniesienie po-
ziomu wykształcenia młodzieży szkolnej.
Finansowanie takich obiektów jak domy kultury
czy biblioteki publiczne, których funkcje czasami
spełniają szkoły, winno odbywać się z innych środ-
ków, nie zmieniając podstawowej zasady dobrego fi-
nansowania edukacji stanowiącej, że celem działań
edukacyjnych jest dobre kształcenie uczniów.
Czy minister planuje – zgodnie z przedwybor-
czym programem Platformy Obywatelskiej – wpro-
wadzenie bonu edukacyjnego?
146
Na jakim etapie znajdują się prace nad komplek-
sową reformą systemu finansowania edukacji?
Jakie działania zamierza podjąć minister w celu
przeciwdziałania zakładaniu szkół podstawowych
i gimnazjalnych w jednym kompleksie?
Jak można by określić istotę zmian, wprowadzo-
ną bonem edukacyjnym?
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1495)
do ministra skarbu państwa
w sprawie reprywatyzacji
Sprawa związana z reprywatyzacją jest chyba
jednym z istotniejszych problemów, z jakim musi
uporać się obecny rząd. Brak rozwiązania tej kwe-
stii powoduje ciągły stan niepewności i tymczasowo-
ści w stosunkach własnościowych, odbijając się nie-
korzystnie na wielu dziedzinach życia: społecznej,
ekonomicznej, ale i moralnej. Warto wspomnieć, że
właściciele nieruchomości miejskich, przemysłowcy,
ziemianie czy rolnicy czekają na rozstrzygnięcie tej
sprawy już od kilkudziesięciu lat. Organizacje zrze-
szające dawnych właścicieli i ich spadkobierców
z dużą dozą prawdopodobieństwa określają, że licz-
ba zainteresowanych sięga ponad miliona osób, któ-
rym skonfiskowano w latach 1944–1962 ponad 350
tys. obiektów, takich jak: zakłady przemysłowe,
domy mieszkalne, dobra ziemiańskie, gospodarstwa
rolnicze, areały leśne czy akweny.
Komunistyczna doktryna, która uznawała tylko
własność państwową i „spółdzielczą”, prowadziła do
likwidacji własności prywatnej, a więc do zabierania
bogatym i pozornym rozdawnictwie biedniejszym.
Beneficjentem zagrabionego swoim własnym oby-
watelom mienia było oczywiście państwo i ludzie
piastujący w nim wysokie lub wpływowe stanowi-
ska. Wiele dworków czy prywatnych kamienic usy-
tuowanych w centrach dużych miast zmieniło swo-
ich właścicieli na zasadach dekretów i ustaw mają-
cych charakter konfiskat.
Kolejną ważną rzeczą związaną bezpośrednio
z tą sprawą jest aspekt korzystania i czerpania pro-
fitów przez organy administracji z dóbr zrabowa-
nych swoim obywatelom. Dotyczy to również samo-
rządów, ponieważ to one przejęły w 1990 r. różnego
rodzaju dobra i nieruchomości na podstawie ustawy
komunalizacyjnej.
Środowisko ludzi poszkodowanych zdaje sobie
sprawę, że cała trudna sytuacja związana z repry-
watyzacją i jej rozstrzygnięciem ma miejsce m.in. ze
względu na fakt braku wyraźnego, jasno wyrażone-
go przyzwolenia społecznego, spowodowanego tym,
że wiele osób stało się właścicielami zagrabionego
mienia. Środowisko to jest również świadome, że je-
dynym i najłatwiejszym sposobem rozwiązania tej
sprawy jest zwrot skonfiskowanych własności wszę-
dzie tam, gdzie jest to fizycznie możliwe. Innym spo-
sobem jest rozwiązanie polubowne w formie odszko-
dowania, które najmniej obciążyłoby Skarb Państwa
(obligacje, papiery wartościowe itp.).
Dalsza zwłoka z rozwiązaniem tej sprawy może
doprowadzić do procesów sądowych przed różnego
rodzaju trybunałami europejskimi, utracenia wia-
rygodności i kompromitacji instytucji państwa
w oczach grupy społecznej najbardziej poszkodowa-
nej dekretami komunistycznej władzy.
Jak daleko zaawansowane są prace w Minister-
stwie Skarbu Państwa nad oczekiwaną od lat usta-
wą reprywatyzacyjną dającą szansę choćby częścio-
wego zwrotu zagrabionych nieruchomości ich wła-
ścicielom lub spadkobiercom?
Czy w pracach resortu przewidziany jest fizyczny
zwrot nieruchomości wszędzie tam, gdzie po latach
jest to jeszcze możliwe, jako wiodąca zasada w przy-
szłych uregulowaniach ustawowych?
Poseł Michał Stuligrosz
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1496)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie waloryzacji rent i emerytur
Szanowna Pani Minister! Od lat problem walory-
zacji rent i emerytur budzi wiele emocji. Obok czy-
stej krytyki przyjętego mechanizmu „uwalniające-
go” waloryzację najwięcej kontrowersji i podziałów
wywołuje kwestia: waloryzować kwotowo czy pro-
centowo?
W związku z utworzeniem koalicyjnego rządu
PO–PSL wiele osób zainteresowanych jest tym, jaki
pogląd w powyższych sprawach prezentuje obecne
kierownictwo resortu.
Dlatego proszę o odpowiedź na pytania:
1. Czy resort przygotowuje zmiany przepisów
dotyczących sposobu waloryzacji rent i emerytur?
2. Czy resort zamierza zmienić mechanizm
„uwalniający” waloryzację, np. przejść ze wskaźni-
ka zależnego od inflacji na wskaźnik uzależniony od
średniej płacy krajowej lub inny?
3. Czy warty rozważenia i możliwy do wprowa-
dzenia jest system mieszany, tj. kwotowo-procento-
wy, waloryzacji, taki, by ci o najmniejszych rentach
czy emeryturach nie odstawali za każdą waloryza-

cją procentową coraz bardziej od tych o najwyż-
szych świadczeniach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1497)
do ministra finansów
w sprawie podniesienia od 1 stycznia 2008 r.
stawki podatku VAT z 7% do 22% na roboty
budowlano-montażowe związane
z infrastrukturą towarzyszącą
budownictwu mieszkaniowemu
W związku z zapisami art. 146 ust. 1 pkt 2 i ust. 3
pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.)
zmienił się system naliczania podatku VAT od robót
dotyczących infrastruktury towarzyszącej budow-
nictwu m.in. sieci kanalizacyjnych. Sytuacja ta ro-
dzi wręcz dramatyczne warunki dla samorządów,
które już wiele lat temu rozpoczęły kanalizację lub
zamierzały rozpocząć takie inwestycje. Stawka 22%
podniesienie i tak już wysokie koszty takich inwe-
stycji.
Jako były wójt gminy Raba Wyżna zdaje sobie
sprawę, jak bardzo takie posunięcie podnosi koszty
realizacji projektów środowiskowych i jak trudno
będzie gminom unieść ten ciężar.
Bez rozwoju spójnej sieci kanalizacyjnej, oczysz-
czalni nasz kraj nie będzie się szybko rozwijał i nie
będzie spełniał wymogów ochrony środowiska. Każ-
dy włodarz wsi czy miasta zdaje sobie sprawę, że
każda inwestycja obwarowana jest posiadaniem do-
stępu od sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. Dlatego
w tej sytuacji trudno wyobrazić sobie dynamiczny
rozwój naszego kraju.
Dla mojego regionu sytuacja jest dramatyczna
w obliczu wyrzucenia z listy inwestycji środowisko-
wych wszystkich projektów dotyczących budowy czy
dokończenia rozpoczętych już inwestycji związanych
z siecią kanalizacyjną.
Jako reprezentant obywateli, jako poseł tej ziemi
pragnę zapytać Pana Ministra:
1. Czy nie ma możliwości takich korekt w ww.
ustawie, by całe budownictwo mieszkaniowe-społecz-
ne i wszelkie roboty kanalizacyjne z tym związane
zaliczyć do 7% stawki podatku od towarów i usług?
2. Czy samorządy mogą liczyć na możliwość obni-
żenia obciążeń podatkowych czy też rekompensatę
147
z tytułu wzrostu podatku VAT na roboty kanaliza-
cyjne w obszarach już zabudowanych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Edward Siarka
Nowy Targ, dnia 12 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1498)
do ministra środowiska
w sprawie koncepcji składowania
odpadów poprzemysłowych
w wyrobiskach piaskowych
Szanowny Panie Ministrze! Niniejszym pismem
chciałabym zasygnalizować problem, w który zaan-
gażowana jest społeczność Sosnowca, Dąbrowy Gór-
niczej i okolic. Jest spór prowadzony przez Związek
Stowarzyszeń „Zielony Ring Przemszy” dotyczący
koncepcji składowania odpadów poprzemysłowych
w wyrobisku dawnej kopalni piasku „Maczki-Bór”,
obecnie CTL Maczki-Bór Spółka z o.o. Zdaniem ww.
organizacji ekologicznej uzupełnianie wyrobiska
piaskowego o powierzchni około 500 ha warstwą
grubości nawet 20 m, złożoną z mieszaniny skał
płonnych, odpadów po flotacji węgla, odpadów z elek-
trowni węglowych, w tym popiołów i pyłów, nie jest
rekultywacją zgodną z dobrem środowiska natural-
nego i przepisami obowiązującego w tym zakresie
prawa. Działania takie, zdaniem Związku Stowa-
rzyszeń „Zielony Ring Przemszy”, nie uchronią śro-
dowiska naturalnego od degradacji, gdyż odpady
z kopalń węgla kamiennego są największym zagro-
żeniem dla środowiska wodnego. Jego zdaniem spo-
sób składowania odpadów uaktywni substancje nie-
bezpieczne, przenikające do ujęć wody pitnej, a już
obecnie doszło do skażenia wód podziemnych. Orga-
nizacja ekologiczna powiadomiła prokuraturę o skła-
dowaniu na dużą skalę i przez okres wielu lat odpa-
dów niebezpiecznych, co może skutkować pogorsze-
niem się zdrowia mieszkańców aglomeracji. Proku-
ratura postępowanie umorzyła.
CTL Maczki-Bór Spółka z o.o. należy do Grupy
CTL i funkcjonuje na rynku jako firma logistyczna
realizująca cele w regionie Górnośląskiego Okręgu
Przemysłowego. Od 1991 r. do 2001 r. firma funkcjo-
nowała jako Kopalnia Piasku Maczki-Bór Spółka
z o.o., a po zakończonym w 2001 r. procesie prywaty-
zacji została wprowadzona przez inwestora strate-
gicznego w poczet firm Grupy CTL Logistics. CTL
Maczki-Bór Spółka z o.o. zarejestrowana jest w Sądzie
Rejonowym w Katowicach pod nr KRS 0000107691.
Zdaniem CTL Maczki-Bór rekultywowany teren
jest stale monitorowany, a ekspertyza sporządzona
przez pracowników naukowych Uniwersytetu Ślą-
148
skiego, Wydziału Nauk o Ziemi, w Sosnowcu nie wy-
kazała żądnych zagrożeń ani przekroczeń norm.
Spółka twierdzi, iż nie są łamane przepisy dotyczące
ochrony środowiska, a odpady pogórnicze to głównie
skała płonna, obojętna dla środowiska. CTL Macz-
ki-Bór stoi na stanowisku, że przedmiotowy obszar
zagospodarowany będzie prawidłowo poprzez utwo-
rzenie zbiornika retencyjnego oraz w sposób zgodny
z uchwałą Rady Miejskiej Sosnowca. Inwestycja uzy-
skała niezbędne decyzje środowiskowe UM Sosno-
wiec oraz wojewody śląskiego.
Związek Stowarzyszeń „Zielony Ring Przemszy”
neguje podstawy merytoryczne wydanych decyzji
i obiektywizm sporządzonej na zlecenie CTL Macz-
ki-Bór Spółka z o.o. opinii naukowców z Uniwersy-
tetu Śląskiego.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Środowiska planuje podjęcie
działań zmierzających do kompleksowego wyjaśnie-
nia przedmiotowej problematyki, ważnej dla spo-
łeczności lokalnej?
2. Czy resort rozważa możliwość zlecenia ponow-
nej opinii niezależnym ekspertom?
3. Czy bierze się pod uwagę podjęcie ewentual-
nych mediacji pomiędzy stronami, a w przypadku
powzięcia przez Pana Ministra wątpliwości co do
prawidłowości inwestycji – zainicjowanie, w zakre-
sie kompetencji Ministra Środowiska, czynności
sprawdzających?
Poseł Beata Małecka-Libera
Dąbrowa Górnicza, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1499)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie obniżenia podatku VAT
na wyroby z wikliny
Szanowny Panie Premierze! Niska opłacalność,
brak rąk do pracy i zalew tanich wyrobów z Chin to
główne bolączki wikliniarzy i plecionkarzy. Trwają-
ce m.in. w rejonie nowotomyskim żniwa wiklinowe
są powodem wielu obaw o swoją przyszłość plantato-
rów wikliny. Będzie brakowało z powodu tegorocz-
nych uwarunkowań pogodowych wikliny o długości
80 cm, 1 m i 1,2 m.
Brakuje również rąk do pracy na plantacjach wi-
kliny. Plecionkarzy przeraża wielka ilość i cena ta-
nich wyrobów z Chin. Plantatorzy widzieliby możli-
wość poprawy opłacalności w zmianie opodatkowa-
nia wyrobów z wikliny. Ich niższa cena może zwięk-
szyć popyt.
Chodzi bowiem o rozważenie obniżenia stawki
VAT z 22% do 7%. Obecnie branża wikliniarska zo-
stała zakwalifikowana do branży drzewnej, a zda-
niem wikliniarzy powinna być w rękodzielnictwie.
Niska opłacalność, konkurencja z produktami
z Chin i specyfika plantacji wikliny powoduje po-
trzebę podjęcia natychmiastowych działań ze strony
rządu.
Wobec powyższego proszę Pana Premiera, aby
zlecił właściwym ministrom szczególną analizę
opłacalności produkcji wikliny i wyrobów z wikliny
oraz o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmuje rząd, aby poprawić
opłacalność produkcji wikliny w Polsce?
2. Jakie mechanizmy wspierają producentów wi-
kliny i plecionkarzy wykonujących swoje rękodzieła
w innych krajach Unii Europejskiej?
3. Czy rząd rozważy zmianę klasyfikacji branży
wikliniarskiej z drzewnej na rękodzielnictwo, a co
za tym idzie obniżenie opodatkowania podatkiem
VAT wyrobów z wikliny z obecnych 22 do 7%?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1500)
do ministra finansów
w sprawie zmian w systemie podatkowym
dotyczącym środowiska rzemieślniczego
Szanowny Panie Ministrze! Podczas moich licz-
nych spotkań ze środowiskiem rzemieślniczym
zgłaszanych jest szereg postulatów tego środowi-
ska kierowanych pod adresem rządu. Niektóre
z nich dotyczą spraw, które leżą w kompetencji re-
sortu finansów.
Z tego też powodu uprzejmie proszę Pana Mini-
stra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy widzi Pan Minister możliwość nadania Ce-
chom Rzemiosł Różnych statusu organizacji pożytku
publicznego zgodnego z ustawą z dnia 24 kwietnia
2003 r.? Jeśli tak, to czy Pana resort wystąpi z odpo-
wiednią inicjatywą w tym zakresie? Środowisko rze-
mieślnicze podnosi, że cechy zgodnie z posiadanymi
obecnie statutami wykonują obecnie szereg zadań
publicznych zapisanych w art. 4 ww. ustawy.
2. Jaki jest stosunek Pana Ministra do postulatu
objęcia ulgą prorodzinną wprowadzoną w 2007 r.
osób prowadzących działalność gospodarczą (i rolni-
ków)? Środowisko rzemieślnicze uważa, że pominię-
cie ich w ustawie, która te sprawy reguluje, jest dys-
kryminacją tych grup zawodowych, które rozliczają
się w uproszczonych formach podatkowych.
3. Czy należy spodziewać się inicjatywy ustawo-
dawczej idącej w kierunku obniżenia wysokości kar
wprowadzonych w znowelizowanej w roku 2007

ustawie o Państwowej Inspekcji Pracy? Środowisko
rzemieślnicze (i nie tylko ono) oczekuje obniżenia
wysokości kar i uwzględnienia przy ich naliczaniu
szkodliwości społecznej wykroczenia, wielkości
przedsiębiorstwa oraz sytuacji materialnej osoby
karanej.
Wdzięczny będę Panu Ministrowi za udzielenie
odpowiedzi na ww. pytania.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1501)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie ewentualnych zmian
dotyczących systemu kształcenia
młodocianych pracowników zatrudnionych
na podstawie umowy o pracę
w celu przygotowania zawodowego
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego docierają sygnały od środowisk rzemieślni-
czych o przygotowywanych zmianach dotyczących
systemu kształcenia młodocianych pracowników za-
trudnionych na podstawie umowy o pracę w celu
przygotowania zawodowego. Aby uciąć wszystkie
pojawiające się na ten temat spekulacje, uprzejmie
proszę Panią Minister o udzielenie odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Czy resort, którym Pani Minister kieruje, za-
mierza ujednolicić stawkę za bilety miesięczne dla
uczniów, z którymi zawarte są umowy o pracę w celu
nauki zawodu a dokształcającymi się pod względem
teoretycznym w systemie pozaszkolnym i szkolnym?
2. Czy nastąpią zmiany w ramowych planach go-
dzin zajęć teoretycznych i praktycznych w szkołach
zawodowych w stosunku do uczniów, z którymi są
zawarte umowy o pracę w celu nauki zawodu? Obec-
na ilość godzin jest zdaniem rzemieślników niewy-
starczająca na wykształcenie dobrego fachowca?
3. Czy istnieje możliwość powrotu do 3-letniego sys-
temu nauki we wszystkich zawodach rzemieślniczych,
w tym powrót do kształcenia w zawodzie kucharza
u pracodawców na poziomie szkoły zawodowej?
4. Czy resort edukacji zamierza podjąć działania
dotyczące dalszej wypłaty refundacji i składek ZUS
za uczniów, z którymi zostały zawarte umowy o pra-
cę w celu nauki zawodu?
Wdzięczny będę Pani Minister za udzielenie od-
powiedzi na ww. pytania.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 20 lutego 2008 r.
149
Interpelacja
(nr 1502)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podpisania umowy
o ruchu bezwizowym między USA a Polską
Szanowny Panie Premierze! USA są na dobrej
drodze do podpisania do końca roku umów o ruchu
bezwizowym z dziesięcioma nowymi krajami od
roku 2009. Tak informują środki masowego prze-
kazu.
Wśród tych krajów nie ma Polski, a są Czechy,
Słowacja, Węgry, Litwa, Łotwa, Estonia, Malta,
Cypr i Grecja. Nasz kraj ma mieć nadal duży pro-
cent odmów wydania wiz przez konsulaty USA. Od-
mowa wizy jest niczym nieuzasadniana i w związku
z tym może być specjalnie udzielana, aby utrzymać
wysoki wskaźnik.
W związku z powyższym proszę o informację: Ja-
kie decyzje podejmie Pan Premier w czasie najbliż-
szej wizyty w USA, aby doprowadzić do równopraw-
nych stosunków miedzy naszymi krajami, oraz czy
zgoda w przypadku braku równoprawnych stosun-
ków na instalacje tarczy rakietowej nie byłaby kom-
promitacją?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1503)
do ministra finansów
w sprawie funkcjonowania ustawy
o podatku od spadków i darowizn
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach i dy-
żurach poselskich podnoszony jest problem, że mimo
zniesienia podatku od spadków wśród najbliższej ro-
dziny 90% spadkobierców do tego uprawnionych
nadal płaci podatek.
Powodem jest warunek, jaki trzeba spełnić, a mia-
nowicie zawiadomienie w ciągu miesiąca naczelnika
urzędu skarbowego od dnia uprawomocnienia się po-
stanowienia sądu zatwierdzającego nabycie spadku.
Skomplikowane procedury sądowe powodują, że
dotrzymanie miesięcznego terminu na poinformo-
wanie naczelnika urzędu skarbowego o nabytym
spadku jest zdaniem zainteresowanych niemożliwe.
W demokratycznym państwie nie powinny funk-
cjonować zasady, zgodnie z którymi niezłożenie
w terminie oświadczenia odbiera prawo do zwolnie-
nia z podatku.
150
W związku z tym proszę o informacje: jakie dzia-
łania podejmie Pan Minister, aby rozwiązać powyż-
szy problem?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1504)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości wykreślenia
z rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie autostrad
płatnych autostradowej obwodnicy
Wrocławia
Panie Premierze! W rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie autostrad
płatnych (Dz. U. nr 121, poz. 1034) wymieniona zo-
stała trasa A8 – autostradowa obwodnica Wrocławia
na odcinku A4 – Psie Pole. Pobieranie opłat za ko-
rzystanie z drogi, która w istocie ma spełniać rolę
miejskiej obwodnicy, jest w moim przekonaniu uza-
sadnione. W takiej sytuacji bardzo prawdopodobne
jest, że kierowcy nie będą korzystali z płatnej drogi,
co w rezultacie nie wpłynie na zmniejszenie ruchu
samochodów w samym mieście. W dodatku auto-
stradowa obwodnica Wrocławia jest jedyną obwod-
nicą wpisaną do rozporządzenia jako droga płatna.
Dlatego uprzejmie proszę Pana Premiera o odpo-
wiedź na pytanie: czy możliwa jest zmiana wskaza-
nego rozporządzenia, która sprawi, że obwodnica
Wrocławia zostanie z niego wykreślona?
Jednocześnie proszę o szersze uzasadnienie de-
cyzji, którą podejmie Pan po przeanalizowaniu opi-
sanego problemu.
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1505)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zakresu uprawnień, obowiązków
i działań specjalistycznych organizacji
ratowniczych oraz rodzaju i wysokości
świadczeń przysługujących ratownikom
wodnym w związku z udziałem
w akcji ratowniczej
Szanowny Panie Ministrze! Zbliżający się okres
wiosenny i letni determinuje myślenie o bezpieczeń-
stwie osób, które będą korzystały z akwenów. Ochot-
nicze służby ratownicze nie wszędzie posiadają za-
bezpieczone środki finansowe, jak również i kadro-
we, by skutecznie i sprawnie wypełniać nałożone na
nie zadania. Swoja służbę głównie wypełniają, opie-
rając się na pracy ratowników – ochotników. Zakres
obowiązków przekazywanych tym organizacjom ra-
tunkowym (pracującym w takim systemie) powodu-
je, że ich wykonanie staje się trudne do realizacji.
Wydarzenia na jeziorach Warmii i Mazur z dnia
21 sierpnia 2007, gdzie życie straciło 12 osób,
wskazuje na niedostatki w działaniach służb ra-
towniczych.
Braki w systemie szybkiego ostrzegania, niedo-
stateczna komunikacja pomiędzy służbami odpo-
wiedzialnymi za bezpieczeństwo na wodzie, niewy-
starczająca liczba zespołów ratowniczych patrolu-
jących akweny, gotowych do podjęcia natychmia-
stowej akcji ratowniczej, brak odpowiednich jedno-
stek do ratowania w ciężkich warunkach atmosfe-
rycznych, w szczególności na takich akwenach, jak
Szlak Wielkich Jezior Mazurskich, to tylko niektó-
re z dysfunkcji.
W trosce o bezpieczeństwo obywateli korzystają-
cych z akwenów zwracam się z prośbą o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy są przewidywane, a jeśli tak, to jakie
zmiany w aktach prawnych szczegółowo regulujące
uprawnienia, obowiązki i działania specjalistycz-
nych organizacji ratowniczych?
2. Czy zostanie w nich określony zakres zadań
możliwych do wykonania i czy wskazany zostanie
rodzaj i wysokość świadczeń przysługujących ratow-
nikom wodnym w związku z udziałem w akcji ra-
towniczej?
3. Jakie działania zostaną podjęte w zakresie
zwiększenia bezpieczeństwa na akwenach o niewy-
starczającym zabezpieczeniu ratowniczym, a maso-
wo wykorzystywanych przez turystów i społeczność
lokalną?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Naguszewski
Elbląg, dnia 27 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1506)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie utylizacji zużytych opakowań
leków weterynaryjnych
Szanowny Panie Ministrze! Z danych udostęp-
nionych przez Wojewódzki Związek Pszczelarzy
w Olsztynie wynika, że na obszarze województwa
warmińsko-mazurskiego, celem zapewnienia wła-
ściwej bioróżnorodności organizmów roślinnych i zwie-
rzęcych w środowisku naturalnym, powinno być
utrzymywanych co najmniej 175 tys. rodzin pszcze-
lich, a jest na chwilę obecną utrzymywanych tylko
ok. 100 tys. Dla prawidłowego zapylania roślin
uprawnych potrzeba jest ok. 347 tys. rodzin pszcze-
lich. Dlatego ważne jest wspieranie pszczelarstwa,
które staje się coraz mniej opłacalne i popularne
w naszym kraju.
Wojewódzki Związek Pszczelarzy zwrócił moją
uwagę na problem utylizacji odpadów powstających
w wyniku koniecznego stosowania w pszczelarstwie
leków do zwalczania pasożyta Varroa destruktor.
Leki te zawierają substancje szkodliwe dla środowi-
ska. W przypadku środków chemicznej ochrony ro-
ślin podmioty prowadzące ich sprzedaż mają obo-
wiązek bezpłatnego przyjmowania zużytych opako-
wań i nieużytych lub przeterminowanych środków,
celem kierowania ich do właściwej utylizacji.
W związku z tym moje pytanie brzmi: Czy istnie-
ją lub będą wprowadzone przepisy dotyczące utyli-
zacji leków weterynaryjnych na podobnych zasa-
dach, jak środków chemicznej ochrony roślin, co
zmniejszyłoby koszty utrzymania pasiek?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Orzechowski
Ełk, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1507)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości zmiany przepisów
dotyczących zasiłku pielęgnacyjnego
Pani Minister! W związku z prowadzoną przez
moje biuro poselskie sprawą ustalenia prawa do za-
siłku pielęgnacyjnego dla Łukasza Sienkiewicza wy-
niknął problem dotyczący wypłaty zaległego świad-
czenia. Dlatego uprzejmie proszę Panią Minister
o zapoznanie się z opisaną sprawą oraz odpowiedź
na zadane pytanie.
Łukasz Sienkiewicz od urodzenia (27. 06. 1998 r.)
miał ustalone prawo do zasiłku pielęgnacyjnego jako
151
dziecko niepełnosprawne. W grudniu 2006 r. Woje-
wódzki Zespół ds. Orzekania o Stopniu Niepełno-
sprawności nie zaliczył małoletniego Łukasza Sien-
kiewicza do osób niepełnosprawnych. W postępowa-
niu odwoławczym Sąd Rejonowy w Świdnicy zmienił
kwestionowaną decyzję (kopia wyroku w załącze-
niu)*). W tej sytuacji rodzice złożyli dwa wnioski do
Urzędu Gminy w Wałbrzychu. Pierwszy z nich doty-
czył wypłaty zasiłku pielęgnacyjnego od momentu
uprawomocnienia wyroku – wniosek został zreali-
zowany. Natomiast drugi dotyczył wypłaty zasił-
ku pielęgnacyjnego za okres, kiedy Łukasz Sien-
kiewicz nie pobierał świadczenia w wyniku błęd-
nej decyzji Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania
o Stopniu Niepełnosprawności (sąd orzekł, że nie-
pełnosprawność powoda datuje się od urodzenia)
– obecnie problem ten rozpoznaje Samorządowe
Kolegium Odwoławcze. Z opisanej sprawy wynika,
że popełniony przez zespół błąd doprowadzi do ko-
nieczności wypłaty zaległego świadczenia przez
Urząd Miejski lub do sytuacji, w której niepełno-
sprawne dziecko nie otrzyma wyrównania za
okres toczącego się postępowania, natomiast kon-
sekwencji nie poniesie instytucja odpowiedzialna
za powstały błąd.
W tej sytuacji uprzejmie proszę o odpowiedź na
pytanie: czy nie widzi Pani konieczności zmiany
przepisów, które w takich sytuacjach zabezpieczyły-
by interes samorządu jako instytucji wypłacającej
zasiłek pielęgnacyjny, oraz osób uprawnionych do
pobierania takiego świadczenia?
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 20 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1508)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie realizacji postanowień ustawy
o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa
własności nieruchomości Skarbu Państwa
oraz jednostek samorządu terytorialnego
Starostowie z województwa wielkopolskiego,
w tym starosta wągrowiecki, informują parlamen-
tarzystów oraz wojewodę wielkopolskiego, że nało-
żone nowe obowiązki wymienioną ustawą związane
z regulowaniem stanów prawnych nieruchomości
przejętych przez Skarb Państwa (na podstawie od-
rębnych ustaw) są nie do przyjęcia, szczególnie co do
zakresu zadań, jak również terminu ich realizacji.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
152
Art. 1 ustawy zobowiązuje starostów do sporzą-
dzenia wykazów nieruchomości i w konsekwencji do
uporządkowania zasobów nieruchomości poszcze-
gólnych gmin, Agencji Nieruchomości Rolnych, La-
sów Państwowych, PKP i innych jednostek wykonu-
jących uprawnienia właścicielskie w stosunku do
nieruchomości Skarbu Państwa na mocy ustaw
szczególnych. Ustawa natomiast nie nakłada z tego
tytułu żadnych obowiązków dla tych jednostek.
Działania inwentaryzacyjne nieruchomości znajdu-
jących się we władaniu tych jednostek zostały w peł-
ni narzucone starostom. Sporządzenie wykazów
musi być poprzedzone czynnościami sprawdzający-
mi o charakterze geodezyjno-prawnym, jak również
badaniem ksiąg wieczystych. Zgromadzenie doku-
mentacji niezbędnej do poparcia własności Skarbu
Państwa wiąże się z szeroką analizą dokumentacji
archiwalnej. Aktualna struktura zatrudnienia
w starostwach czyni niemożliwym wykonanie tak
licznych i pracochłonnych zadań.
Należałoby zatem zatrudnić nowych pracowni-
ków o specjalistycznych kwalifikacjach względnie
zapewnić środki finansowe dla pracowników staro-
stwa w ramach godzin nadliczbowych.
Podobnie też utworzenie punktu konsultacyjne-
go, którego powołanie przewiduje art. 6 ustawy, wy-
maga zwiększenia zatrudnienia.
Ponadto należy zabezpieczyć środki na realizację
drugiej części zadania przewidzianego ustawą, tj. zło-
żenie wniosków w Sądzie Rejonowym w sprawie
ujawnienia prawa własności Skarbu Państwa. Sza-
cunkowa kwota, która winna być przeznaczona na
realizację zadań przewidzianych w ustawie w przy-
padku powiatu wągrowieckiego określona została
przez starostę w wysokości ca 3 mln zł.
Zdaniem samorządu powiatowego realnym ter-
minem do uporządkowania stanu prawnego nieru-
chomości Skarbu Państwa i jednostek samorządu
terytorialnego jest okres około pięciu lat.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z następującymi pytaniami:
1. Czy rząd RP w związku z niemożliwością wy-
konania zadań w terminach określonych ustawą po-
dejmie działania o zmianę w zapisach przedmioto-
wej ustawy?
2. Czy dla wykonania zadań określonych w usta-
wie starostwa powiatowe otrzymają niezbędne środ-
ki finansowe?
3. Czy będą podjęte ustalenia w zakresie włącze-
nia wymienionych jednostek do współpracy ze sta-
rostwami powiatowymi w kwestii realizacji zadań
przewidzianych w ustawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Kalemba
Poznań, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1509)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie okresu referencyjnego posiadania
zwierząt przy płatności zwierzęcej
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy, biura po-
wiatowe Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa zgłaszają problem dotyczący okresu refe-
rencyjnego posiadania zwierząt. Przy płatności
zwierzęcej zdaniem rolników krzywdzący jest fakt,
że nie zmieniono okresu referencyjnego posiadania
zwierząt, a tym samym rolnicy, którzy nie otrzyma-
li płatności w ubiegłym roku, będą wykluczeni z tej
formy płatności również w tym roku. W instruk-
cjach, które wraz z wnioskami są rozsyłane do rolni-
ków, wskazany jest okres referencyjny 1 kwietnia
2005 r. do 31 marca 2006 r. Wielu rolników, którzy
w ubiegłym roku nie skorzystali z tej płatności, li-
czyło na to, że w tym roku okres referencyjny ule-
gnie zmianie, a tym samym będą mogli się o nią
ubiegać. Okres referencyjny (w przypadku tak okre-
ślonych kryteriów w sposób trwały) wyklucza rolni-
ków, którzy wcześniej składali wnioski o przyznanie
płatności do gruntów rolnych, a prowadzenie ho-
dowli bydła, koni, owiec czy kóz rozpoczęli w latach
późniejszych, bądź też przejęli gospodarstwo. Szcze-
gólnie krzywdzące wydaje się takie potraktowanie
rolników, którzy przejęli gospodarstwo w ramach
działania PROW: Renty strukturalne. Jednocześnie
wg obecnych kryteriów pozwala uzyskać płatności
osobie, która przez krótki okres w roku 2005 (nawet
jeden dzień) była posiadaczem bydła, koni, owiec.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy Pan Minister zamierza podjąć działania
mające na celu zmianę rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z 13.03.2007 r.?
2. Czy w obecnym rozpoczynającym się 15 marca
2008 r. okresie składania wniosków możliwa jest
zmiana okresu referencyjnego?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1510)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie warunków przyznawania
dofinansowania w ramach działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy w ramach
interwencji skarżą się na rozbieżności w przepisach

i wymaganiach w ramach działania: Modernizacja
gospodarstw rolnych. Wielu rolników ubiegających
się o wsparcie w ramach działania: Modernizacja
gospodarstw rolnych zrezygnowało z powodu ogra-
niczeń wpisanych w instrukcji do planu rozwoju go-
spodarstwa. Na szkoleniach prowadzonych przez
ARiMR informowano, że w ramach tego działania
można ubiegać się o dofinansowanie na grunty bę-
dące własnością lub na które posiadają umowy wie-
loletnie, co najmniej na okres 5 lat. Wielu rolników
ma umowy z nadleśnictwami, gdzie umowy są za-
warte na czas nieokreślony z klauzulą wypowiedze-
nia umowy, a ANR zawiera umowy dzierżawy mak-
symalnie na 5 lat. Rolnicy czują się poszkodowani,
ponieważ w rozporządzeniu ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 17 października 2007 r. dotyczącym
wniosków na modernizację gospodarstw rolnych nie
znaleźli warunków dotyczących wielkości gospodar-
stwa czy długości trwania umowy dzierżawy. Wa-
runki te zastały sprecyzowane dopiero w instrukcji
do planu rozwoju gospodarstwa.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy w ocenie Pana Ministra warunki przy-
znania wsparcia w ramach SPO nie powinny być
jednoznacznie określone w rozporządzeniu, a nie
w instrukcji do wniosku?
2. Czy wskazane utrudnienia nie powinny być
podstawą do weryfikacji rozporządzenia oraz zawar-
tych w nim warunków, które winien spełnić wnio-
sek o dofinansowanie modernizacji gospodarstwa?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 4 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1511)
do ministra środowiska
w sprawie możliwości wydobywania kopalin
przez właścicieli nieruchomości gruntowych
Szanowny Panie Ministrze! W poprzedniej ka-
dencji posłowie na Sejm RP oraz posłowie do Parla-
mentu Europejskiego kierowali do Pańskiego po-
przednika, ministra Jana Szyszko interpelacje oraz
zapytania dotyczące możliwości wydobywania kopa-
lin przez właściciela nieruchomości gruntowych ce-
lem urządzenia gospodarstwa rolnego, a nie w ce-
lach zarobkowych.
Poprzednie kierownictwo resortu na interpelacje
kierowane w tej sprawie wydawało sprzeczne ze sobą
odpowiedzi (odpowiedź sekretarza stanu w Mini-
sterstwie Środowiska Krzysztofa Zaręby z 29.03.2007 r.
na interpelację posła Edwarda Ośki z 27.02.2007 r.
i odpowiedź głównego geologa kraju prof. Mariusza
153
Orion-Jędryska z 26.02.2007 r. na pismo posła Bo-
gusława Rogalskiego z 9.02.2007 r.).
Problem ten dotyczy m.in. pana Żbikowskiego,
rolnika, który we wsi Nowina k. Elbląga w celu ada-
ptacji posiadanych przez siebie gruntów do prowa-
dzenia produkcji rolnej sprzedawał znajdujący się
tam żwir.
Na skutek niezgodnego z prawem uznania przez
gminę Elbląg tych czynności za działalność gospo-
darczą wymagającą wcześniejszego uzyskania kon-
cesji pana Żbikowskiego dotknęły liczne sankcje o cha-
rakterze materialnym, przez co ciąży na nim zagro-
żenie egzekucją komorniczą, ponadto uniemożliwia
się prowadzenie działalności produkcyjnej i pobiera-
nia pożytków naturalnych z gruntów będących jego
własnością.
Wspomniane działania organów administracji
samorządowej i rządowej, wspierane stanowiskiem
Ministerstwa Środowiska, w czasach gdy kierował
nim Pański poprzednik wraz ze współpracownika-
mi, są sprzeczne z obowiązującym stanem prawny
i są moim zdaniem niedopuszczalną ingerencją in-
strumentami administracyjno-prawnymi w sferę
autonomii woli i uprawnień właścicielskich wynika-
jących z bezwzględnego prawa rzeczowego, jakim
jest prawo własności.
Według ustawy Prawo geologiczne i górnicze z 4
lutego 1994 r. własnością Skarbu Państwa są objęte
jedynie złoża kopalin niestanowiące części składo-
wej nieruchomości (art. 7 ust. 1 ustawy). Odnośnie
do spraw nieuregulowanych w ustawie w stosunku
do własności złóż kopalin stosuje się przepisy o wła-
sności nieruchomości (art. 8). Brzmienie art. 143
Kodeksu cywilnego o własności gruntu, do którego
odsyła ustawa z 4 lutego 1994 r., wyraźnie orzeka,
że własność gruntu rozciąga się na przestrzeń pod
powierzchnią gruntu w granicach wyznaczonych
przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu.
Czyli w tych granicach kopaliny stanowią część
składową gruntu. Stanowisko to jest potwierdzone
przez licznych przedstawicieli doktryny.
W związku powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania ma zamiar podjąć Pan Mini-
ster w celu skorygowania sprzecznych z prawem opi-
nii wydawanych przez współpracowników Pańskie-
go poprzednika?
2. Czy kierowany przez Pana Ministra resort
w dalszym ciągu widzi konieczność uzyskiwania
koncesji przez właścicieli nieruchomości grunto-
wych do wydobywania kopalin w związku z prowa-
dzonymi pracami agromelioracyjnymi?
3. Ilu właścicieli nieruchomości gruntowych zna-
lazło się w analogicznej sytuacji co pan Zbigniew
Żbikowski?
4. Czy widzi Pan Minister prawne możliwości
umorzenia kar nałożonych na pana Zbigniewa Żbi-
kowskiego oraz dokonania zgodnego z poczuciem
sprawiedliwości zadośćuczynienia za doznane straty
154
w związku z niemożnością prowadzenia gospodar-
stwa rolnego?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Lisek
Gdańsk, dnia 13 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1512)
do ministra infrastruktury
w sprawie polityki transportowej państwa
na przykładzie linii kolejowej E65
Wiadomo, że obecny rząd Donalda Tuska dużą
wagę przykłada do infrastruktury transportowej.
Bowiem infrastruktura w dużym stopniu zaważy na
sukcesie gospodarczym Polski. W moim biurze po-
selskim w Tczewie często pojawia się w konsulta-
cjach kwestia roli i znaczenia transportu kolejowe-
go. Szczególne zainteresowanie budzi linia kolejowa
(Gdynia–Warszawa) E 65. Wedle wcześniejszych za-
powiedzi ta właśnie inwestycja powinna w istotny
sposób skrócić czas jazdy z Trójmiasta do stolicy, na-
wet do 2 godzin 15 minut. Konieczne są jednak duże
nakłady inwestycyjne i konsekwentna polityka pań-
stwa. Uprzejmie więc zapytuję:
1. Czy i w jakim stopniu można mówić o realnej
strategii polityki transportowej państwa?
2. Jakie miejsce w strategii transportowej pań-
stwa i w planach wieloletnich zajmuje transport ko-
lejowy?
3. Jakie nakłady finansowe zostaną poniesione na
inwestycje kolejowe w budżecie państwa na 2008 r.?
4. Jakie miejsce i znaczenie w polityce transpor-
towej państwa zajmuje linia kolejowa E 65?
5. Jak przedstawia się plan finansowy i cele ope-
racyjne inwestycji na linii kolejowej E 65?
6. Kiedy i w jakim terminie zostanie zrealizowa-
na inwestycja na linii kolejowej E 65?
7. W jaki sposób będzie realizowany transport
kolejowy na trasie Gdynia–Warszawa podczas reali-
zacji powyższych inwestycji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1513)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie promocji kultury polskiej w Rosji
Rosja jest jednym z głównych partnerów współ-
czesnej Polski. Zapewne ostatnia wizyta premiera
Donalda Tuska w Moskwie w znaczący sposób oży-
wiła stosunku polsko-rosyjskie. W naturalny sposób
uwaga mediów i opinii publicznej zwrócona była na
wzajemne stosunki gospodarcze i handlowe. Nie-
wątpliwie docenić trzeba również rolę kultury w sto-
sunkach polsko-rosyjskich. Bowiem to właśnie kul-
tura najlepiej zbliża ludzi i narody. Cieszy fakt, że
wkrótce ma być realizowany w Rosji „Sezon kultury
polskiej”. W świetle tych okoliczności uprzejmie za-
pytuję:
1. Jakie generalnie miejsce zajmowała kultura
w dotychczasowych stosunkach polsko-rosyjskich?
2. Czy i o jakich sukcesach oraz dokonaniach
kultury polskiej można mówić we wzajemnych sto-
sunkach polsko-rosyjskich w ostatnich latach?
3. Jak przedstawia się infrastruktura i potencjał
kadrowy promocji polskiej kultury w Rosji?
4. Kiedy i w jakich okolicznościach zrodziła się
koncepcja „Sezonu kultury polskiej” w Rosji?
5. Jakie nakłady finansowe zostaną przeznaczo-
ne na realizację „Sezonu kultury polskiej” w Rosji?
6. Jakie główne inicjatywy i wydarzenia uświet-
nią „Sezon kultury polskiej” w Rosji?
7. Jakie dodatkowe inicjatywy i działania będzie
podejmował Pan Minister na rzecz promocji kultury
polskiej w dłuższym okresie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1514)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania w 2008 r.
ratownictwa medycznego Dolnego Śląska
Szanowna Pani Minister! W listopadzie ubiegłe-
go roku kierownicy jednostek pogotowia ratunkowe-
go – dysponenci zespołów ratownictwa medycznego
Dolnego Śląska, zwrócili się do ministra zdrowia,
przy poparciu wojewody, w sprawie podziału środ-
ków na finansowanie zadań zespołów ratownictwa
medycznego. Przyznane na rok 2008 środki nie za-
spokajają podstawowych potrzeb ratownictwa me-
dycznego w regionie. Przyrost tych środków jest niż-
szy niż w wielu innych województwach, a podział
środków nie uwzględnia czynników specyficznych
dla regionu, właściwych jedynie dla niektórych wo-
jewództw.
W związku z powyższym, mając także na uwadze
sytuację finansową całego ratownictwa medyczne-
go, zwracam się do Pani Minister o dokonanie ko-
rekty podziału środków budżetowych, która złago-

dziłaby bardzo trudną sytuację finansową dolnoślą-
skich zespołów ratownictwa medycznego.
Proszę też o informację, czy, kiedy i jakie działa-
nia podejmie resort zdrowia, by wspomóc rozwiąza-
nie problemów przedszpitalnego ratownictwa me-
dycznego już nie tylko Dolnego Śląska, lecz całego
kraju?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Szmajdziński
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1515)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie rozszerzenia uprawnień
funkcjonariuszy straży miejskich i gminnych
oraz nowelizacji ustawy
Prawo o ruchu drogowym
Szanowny Panie Ministrze! Od dłuższego czasu
dochodzą do mnie niepokojące sygnały ze strony
funkcjonariuszy straży miejskich i gminnych. Doty-
czą one przede wszystkim ograniczonego zakresu
przysługujących im uprawnień. Podstawowe postu-
laty przedstawicieli straży miejskich i gminnych to:
1) umożliwienie przechodzenia na wcześniejszą
emeryturę,
2) nowelizacja Kodeksu wykroczeń polegająca na
poszerzeniu katalogu wykroczeń, za które strażnicy
mogą nakładać grzywny w postaci mandatu karnego,
3) nowelizacja ustawy Prawo o ruchu drogowym
z dnia 20 czerwca 1997 r. poprzez m.in.:
— dodanie po art. 53 ust. 1 pkt 7c pkt 7d w brzmie-
niu „7d) straży gminnej (miejskiej),”,
— zmianę brzmienia art. 129b ust. 2 pkt 1 lit a
na: „a) niestosującego się do znaków zakazu: B1 -
B8; B13 - B18; B20 - B22,
— skreślenie ust. 4 w art. 129 b.
W związku z powyższym zapytuję Pana Mini-
stra:
1. Czy ministerstwo rozważa nowelizację usta-
wy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r.
w myśl propozycji zmian postulowanych przez funk-
cjonariuszy straży miejskich i gminnych?
2. Jakie działania Pan Minister zamierza podjąć
w celu wyjścia naprzeciw oczekiwaniom przedstawi-
cieli straży miejskich i gminnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Girzyński
Toruń, dnia 22 lutego 2008 r.
155
Interpelacja
(nr 1516)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie renty rodzinnej dla dzieci
po zmarłych tragicznie górnikach
Szanowna Pani Minister! Pokrzywdzone osoby
twierdzą, że są dziećmi 39 wdów, którym po zmianie
ustawy w 1998 r. nie należy się renta rodzinna po
tragicznie zmarłym mężu (na stanowisku pracy –
górnik). Matki urodziły ich przed 28 rokiem życia.
Wiele z nich jest po ciężkiej depresji spowodowanej
stratą męża, a jednocześnie są jedynymi żywicielka-
mi dla dzieci. Są godne podziwu, gdyż pomimo tra-
gedii, jaka jest spotkała, robią wszystko, aby zapew-
nić swoim dzieciom godne życie.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy Pani Minister dostrzega problem wdów
górników?
2. Czy i na jakich zasadach dokonywana będzie
rewaloryzacja rent dla tej szczególnej grupy osób?
Czy ministerstwo rozważa możliwość zmian w usta-
wie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych, regulujących w sposób satysfak-
cjonujący problemy wdów po tragicznie zmarłych
mężach?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1517)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmian zasad waloryzacji
rent i emerytur
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z ustawą z dnia
16 lipca 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. Nr 191, poz. 1954) zostały wprowadzone
nowe zasady waloryzacji świadczeń emerytalno-rento-
wych. Została też wprowadzona nowa regulacja doty-
cząca przeliczania świadczeń emerytalno-rentowych.
Zgodnie z przepisami emerytury i renty podlega-
ją okresowej waloryzacji od 1 marca roku kalenda-
rzowego następującego po roku kalendarzowym,
w którym była przeprowadzona ostatnio waloryza-
cja, wynosi ona co najmniej 105%.
Wielokrotnie otrzymywaliśmy sygnały od miesz-
kańców o ciężkiej sytuacji tej grupy społecznej.
Świadczy to o tym, iż obowiązujące zasady walory-
zacji rent i emerytur są wysoce niezadowalające.
156
Nie w pełni należy się zgadzać, że wysokość
świadczenia emerytalnego musi być miarą tylko
udziału ubezpieczonego w dochodach FUS. Jawnie
niesprawiedliwa jest kilkutysięczna emerytura by-
łego funkcjonariusza i budowniczego PRL, opływa-
jącego we wszelkie dobra materialne (często wynika
to z nadużywania przywilejów władzy ludowej),
w zetknięciu z wynoszącą kilkaset złotych emerytu-
rą solidnego pracownika (często prześladowanego
i wykorzystywanego przez ludzi tworzących kiedyś
system zniewolenia narodu). Zadaniem państwa jest
niwelowanie rażących różnic między pobierającymi
świadczenia. Naliczanie procentowe świadczeń we-
dług dotychczasowych przepisów spowoduje dalsze
zwiększanie różnic między grupami najmniej a naj-
więcej otrzymującymi.
W związku z powyższymi wątpliwościami zwra-
camy się do Pani Minister z następującymi pyta-
niami:
1. Czy w Ministerstwie rozważana jest, sygnalizo-
wana już, możliwość naliczania emerytur kwotowo,
a nie procentowo (lub też kwotowo-procentowo)?
2. Czy i jakie działania podejmie Pani Mini-
ster w celu pomocy najgorzej uposażonym emery-
tom i rencistom?
Z poważaniem
Posłowie Kazimierz Moskal
i Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1518)
do ministra finansów
w sprawie przekazywania 1% podatku
na OPP
Szanowny Panie Ministrze! Temat dotyczy prze-
kazywania 1% podatku dochodowego od osób fizycz-
nych na rzecz organizacji pożytku publicznego
(OPP). W rozliczeniu PIT za 2007 r. – zgodnie z no-
welizacją ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz. U. Nr 217,
poz. 1588) – przekazywać go będzie naczelnik urzę-
du skarbowego właściwego miejscu zamieszkania
podatnika.
To uproszczenie procedury przekazywania 1%
podatku, oprócz ułatwienia dla podatników, ma ne-
gatywne konsekwencje – otóż nie można już przeka-
zywać 1% podatku na rzecz OPP ze wskazaniem na
konkretną osobę – podopiecznego OPP. Dotychczas
było to możliwe, co m. in. potwierdzało na swych
stronach internetowych Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej Departament Pożytku Publicznego
(WWW.pozytek.gov.pl). Obecne rozwiązanie, pole-
gające na podaniu nazwy OPP i numeru Krajowego
Rejestru Sądowego OPP na formularzu rozliczenia
rocznego PIT, skutecznie uniemożliwia wskazanie
OPP, na jaki cel ma przekazać daną kwotę, zgodny
z wolą podatnika.
Rozwiązanie powyższe osłabia przedsiębiorczość
i chęć do walki z niepełnosprawnością samych osób
niepełnosprawnych, jak i rodziców dzieci dotknię-
tych niepełnosprawnością. Dotychczas – poprzez
swe apele – rodzice i osoby niepełnosprawne zbierali
także w ten sposób środki finansowe na leczenie
i rehabilitację – środki, których państwo polskie nie
jest w stanie zapewnić w odpowiedniej ilości do stop-
nia niepełnosprawności.
Rodzice dziecka niepełnosprawnego dzięki filan-
tropii innych podatników mogli finansować rehabili-
tację, leczenie i zakup sprzętu specjalistycznego dla
swego dziecka. Poruszony temat nie jest jednostko-
wym problemem. Mogą o tym świadczyć wypowiedzi
rodziców i przedstawicieli OPP zamieszczone na
różnych forach internetowych.
Wprowadzona ww. nowelizacja przedmiotowej
ustawy jest przykładem, tego, że częściowo odebra-
no podatnikowi prawo do decydowania o sposobie
wydatkowania podatku.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy w ministerstwie prowadzone są działania
mające na celu wprowadzenie możliwości alterna-
tywnych sposobów przekazania przez podatników
1% podatku dochodowego od osób fizycznych na
rzecz OPP?
2. Czy w ministerstwie rozważa się możliwość
wprowadzenia przejściowego rozwiązania umożli-
wiającego przekazanie 1% podatku dochodowego od
osób fizycznych na rzecz OPP ze wskazaniem na
konkretną osobę na gruncie aktualnie obowiązują-
cego prawa?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1519)
do ministra zdrowia
w sprawie lekarskiego egzaminu państwowego
Szanowna Pani Minister! Grupie młodych leka-
rzy zależy szczególnie, aby zajęto się ich problemem.
Egzamin, do którego przystąpili pierwszy raz w roku
2004, jest przedmiotem wielu kontrowersji w środo-
wisku przyszłych lekarzy, gdyż uważany jest przez
nich za niezgodny z Konstytucją RP – stanowi ogra-

niczenie wolności wykonywania zawodu. Wolność
wyboru i wykonywania zawodu jest prawem zapisa-
nym w art. 65 ust. 1 Konstytucji RP. We wspomnia-
nym artykule konstytucji jest mowa o możliwych
wyjątkach, które winny być unormowane w usta-
wie. Lekarski egzamin państwowy (LEP) został
wprowadzony drogą ustawy, więc spełnia ten waru-
nek. To jednak zbyt mało, aby uzasadnić konstytu-
cyjność przepisu wprowadzającego LEP. Wymóg art.
65 ust. 1 pozostaje bowiem w pełnej spójności z tre-
ścią art. 31 ust. 3 konstytucji. Przepis ten wyraźnie
przewiduje, że wszelkie ograniczenia w zakresie ko-
rzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą
być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy
są konieczne w demokratycznym państwie dla jego
bezpieczeństwa lub porządku publicznego bądź dla
ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicz-
nej albo też wolności i praw innych osób.
Można by stwierdzić, że LEP jest konieczny
w celu zwiększenia poziomu wyszkolenia lekarza,
jednak trudno zgodzić się z tą tezą, ponieważ LEP
zdają osoby, które pozytywnie zaliczyły 6 lat studiów
oraz roczny staż. Zdawały w tym czasie egzaminy,
które sprawdzały ich wiedzę i umożliwiały im przej-
ście na kolejny etap (rok) studiów medycznych.
Trudno zatem stwierdzić, że jeden egzamin (kolejny
sprawdzający wiedzę) ma przesądzać o poziomie wy-
szkolenia lekarza, ma decydować o odebraniu mu
prawa wykonywania zawodu. Dlaczego egzamin ten
ma unieważnić 7-letni wysiłek lekarzy pozytywnie
weryfikowany przez zdawane w tym czasie egzami-
ny? A do tego właśnie dochodzi, kiedy lekarz nie
zdaje LEP. Takiej sytuacji nie mają absolwenci in-
nych studiów.
Należy pamiętać, że lekarz nie kończy nauki po
studiach i po stażu. Zasadniczym szkoleniem, które
przesądza o poziomie jego kwalifikacji, jest specjali-
zacja. To raczej egzamin kończący specjalizację speł-
nia taką rolę. Wspomnieć również należy o tym, że
począwszy od zakończenia stażu, lekarz jest zobo-
wiązany do zbierania tzw. punktów edukacyjnych.
Jeśli LEP ma podwyższać poziom wyszkolenia le-
karza, to co w takim razie z lekarzami, którzy zosta-
li nimi przed wprowadzeniem tego egzaminu? Czy
to oznacza, że ich poziom jest niższy? Należy rów-
nież wspomnieć o tym, że podobnej weryfikacji w po-
staci LEP nie ma dla lekarzy z innych krajów Unii
Europejskiej, którzy chcą pracować w Polsce. Nie
zdają oni też podobnego egzaminu w swoim kraju.
W większości krajów UE nie ma egzaminu, który by
był analogiczny do LEP – wbrew temu, co sugeruje
Ministerstwo Zdrowia. Można więc stwierdzić, że
Polska z otwartymi rękoma przyjmuje lekarzy z za-
granicy, a swoim utrudnia drogę do zawodu.
Skoro nie można znaleźć uzasadnienia dla wpro-
wadzenia tego egzaminu, które byłoby zgodne z wy-
mogami art. 31 ust. 1 Konstytucji RP, można stwier-
dzić, że wprowadzenie LEP-u jest z nią niezgodne.
Pamiętać należy, że konieczność zdania tego egza-
minu to istotny czynnik ograniczający konstytucyj-
157
ną wolność obywatelską do wykonywania wybrane-
go zawodu. To właśnie art. 65 ust. 1 konstytucji
mówi o tym, że: każdemu zapewnia wolność wyboru
i wykonywania zawodu. Jakie więc odniesienie ma
ten artykuł do LEP-u, który zmusza lekarza do po-
bierania zasiłku dla bezrobotnych, jeśli go nie zda?
Myślę, że należy też zwrócić uwagę na sposób
i tryb składania tego egzaminu państwowego, a mia-
nowicie chodzi o terminy jego przeprowadzania,
miejsce, sposób poprawiania niezdanego egzaminu,
kryteria jego oceny oraz zakres merytoryczny egza-
minu. Warunków tych nie określono w żadnej usta-
wie. Zapisano jedynie, że jest to egzamin „kończący
staż podyplomowy”. Ale nawet to określenie nie
ustala precyzyjnie terminu, w jakim ma się on od-
być. Czy ma to być zaraz po zakończeniu stażu,
a może miesiąc lub dwa miesiące później? Należy
więc wspomnieć w tym miejscu o art. 5 ust. 3 pkt 2
oraz art. 6 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza i leka-
rza dentysty, które mówią o tym, że aby uzyskać
prawo wykonywania zawodu i zawód ten wykony-
wać, należy złożyć z pozytywnym wynikiem LEP.
Dlatego określenie dokładnego terminu składania
tego egzaminu jest bardzo ważnym czynnikiem, za-
leży bowiem od niego możliwość skorzystania z kon-
stytucyjnej wolności wykonywania zawodu przez le-
karzy stażystów. Termin składania LEP-u ograni-
cza więc dostęp do otrzymania prawa wykonywania
zawodu. Co np. ze stażystą, który zachorował lub
też z powodu innych nieprzewidzianych okoliczności
nie mógł przystąpić do tego egzaminu? Musi czekać
na kolejny termin, który jest za pół roku, a przez ten
okres jest bezrobotny.
Mógłby również podzielić zdawanie tego egzami-
nu na poszczególne części medycyny (chirurgia, gi-
nekologia, psychiatria itd.), co ułatwiłoby stażyście
ewentualną poprawę egzaminu. Poprawiałby wów-
czas tę część medycyny, z które na egzaminie nie
osiągnąłby wymaganej liczby punktów. Mógłby też
ustalić zakres merytoryczny LEP-u w formie bazy
pytań lub książek, ale w znacznie mniejszym zakre-
sie niż jest obecnie. Te wszystkie czynniki sprawiły-
by, że LEP stanowiłby raczej dodatkowe repetyto-
rium dla kandydata na lekarza praktyka niż prze-
szkodę do uzyskania prawa wykonywania zawodu
osób, które z pozytywnymi wynikami kończyłyby
kolejne etapy studiów oraz staż.
Młodzi lekarze, zamiast leczyć pacjentów, idą na
zasiłek lub wyjeżdżają z kraju. Dzieje się tak z powo-
du LEP. Bez niego absolwent medycyny z dyplomem
i po stażu nie ma prawa do wykonywania zawodu.
Najgorsze jest to, że ten egzamin rzeczywiście
przesądza o losach lekarzy. Tych, którzy nie zdadzą,
skazuje na niebyt. Tym, którzy osiągną marny wy-
nik, blokuje dostęp do specjalizacji.
W związku z powyższym pytamy:
1. Czy Pani Minister dostrzega usterki dotyczące
LEP-u?
2. Czy w Ministerstwie Zdrowia eksperci pracują
nad zmianą jego koncepcji?
158
3. Jaką formułę będzie miał najbliższy egzamin?
Mając powyższe na uwadze, prosimy Panią Mini-
ster o ustosunkowanie się do przedstawionych kwe-
stii i stosowną odpowiedź.
Posłowie Kazimierz Moskal
i Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1520)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze
Szanowny Panie Ministrze! Środowisko pol-
skich aktorów i dyrygentów zwróciło się do mnie
w sprawie interwencji dotyczącej regulacji emery-
talnych zawartych w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku eme-
rytalnego pracowników zatrudnionych w szczegól-
nych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Zgodnie z treścią § 12 cytowanego rozporządzenia
pracownik wykonujący działalność twórczą lub ar-
tystyczną w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu
emerytalnym twórców i ich rodzin nabywa prawo
do emerytury, jeśli spełnia łącznie następujące wa-
runki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący dla:
a) tancerza, akrobaty, gimnastyka, ekwilibrysty,
kaskadera – 40 lat dla kobiet i 45 dla mężczyzn,
b) solisty wokalisty, muzyka grającego na instru-
mentach dętych, tresera zwierząt drapieżnych – 45
dla kobiet i 55 dla mężczyzn,
c) artysty chóru, żonglera, komika cyrkowego,
aktora teatru lalek – 50 lat dla kobiet i 55 dla męż-
czyzn,
d) aktorki, dyrygentki – 55 lat,
e) muzyka grającego na instrumentach smyczko-
wych, perkusyjnych oraz klawiszowych, operatora
obrazu filmowego, fotografika – 55 lat dla kobiet i 60
dla mężczyzn,
2) wiek emerytalny osiągnął w czasie zatrudnie-
nia lub w ciągu 5 lat od ustania zatrudnienia,
3) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co
najmniej 15 lat działalności twórczej lub arty-
stycznej.
Jak wynika z powyższego, w przypadku wszyst-
kich zawodów wymienionych w § 12 ust. 1 pkt 1,
z wyłączeniem dyrygenta oraz aktora, płeć pracow-
nika wpływa jedynie na zróżnicowanie wieku wy-
magalnego do nabycia prawa emerytalnego przez
kobietę oraz mężczyznę.
Przepis § 12 ust. 1 pkt 1 lit. d cytowanego roz-
porządzenia w sposób jednoznaczny odnosi się zaś
wyłącznie do osób płci żeńskiej. Tym samym przepis
przesądza, iż tylko i wyłącznie kobietom wykonują-
cym zawód aktora oraz dyrygenta przysługuje pra-
wo do emerytury na warunkach określonych cyto-
wanym rozporządzeniem.
Tymczasem brak jakichkolwiek podstaw do zróż-
nicowania sytuacji kobiet i mężczyzn wykonujących
pracę na stanowisku dyrygenta, skoro warunki tej
pracy bez względu na płeć są identyczne, co w konse-
kwencji przesądza, iż praca zarówno dyrygenta męż-
czyzny, jak i kobiety jest pracą w warunkach szcze-
gólnych.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż zgodnie
z klasyfikacją zawodów i specjalności (do rozporzą-
dzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia
10.12.2002 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i spe-
cjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej
stosowania – Dz. U. 02.222.1868) w grupie: specjal-
ność kultury i sztuki pod pozycją 245303 wymienio-
no zawód – dyrygent. Wskazana klasyfikacja nie wy-
mienia zawodu dyrygentki, co w ogóle podważa za-
sadność posłużenia się takim terminem w sposób
wyłączny w cytowanym powyżej przepisie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników za-
trudnionych w szczególnych warunkach lub w szcze-
gólnym charakterze.
Treść przepisu § 12 ust. 1 pkt 1 lit. d cytowanego
rozporządzenia uniemożliwia aktorom i dyrygentom
– przy spełnieniu wszystkich pozostałych przewi-
dzianych prawem przesłanek – nabycie prawa do
„wcześniejszej” emerytury tylko i wyłącznie dlate-
go, że są mężczyznami.
Powyższe stanowi naruszenie obowiązujących
w Rzeczypospolitej Polskiej podstawowych, a okre-
ślonych w art. 32 oraz 33 Konstytucji RP zasad nie-
dyskryminacji oraz równości praw kobiet i męż-
czyzn.
Warto dodać, iż szczególnie w zawodzie dyrygen-
ta kwestie związane z uniemożliwieniem wykony-
wania profesji na odpowiednim poziomie w pewnym
wieku nijak mają się do płci osoby uprawiającej ten
zawód.
Zwracam się z prośbą do Pana Ministra o usto-
sunkowanie się do tego problemu i jak najszybsze
jego rozwiązanie.
Jakie jest stanowisko Pana Ministra wobec po-
wyższych propozycji?
Z poważaniem
Poseł Artur Gierada
Kielce, dnia 4 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1521)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wymagań, jakim powinna
odpowiadać osoba zajmująca stanowisko
wicedyrektora szkoły
Wymagania, jakim powinna odpowiadać osoba
zajmująca stanowisko wicedyrektora szkoły, zostały
określone w przepisach rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 6 maja 2003 r.
w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać oso-
ba zajmująca stanowisko dyrektora oraz inne stano-
wisko kierownicze, w poszczególnych typach szkół
i placówek (Dz. U. Nr 11, poz. 14, ze zm.). Podczas
dyżuru poselskiego powziąłem informację, iż unor-
mowania wyżej wymienionego aktu wykonawczego
nie są jednolicie stosowane przez organy jednostek
samorządu terytorialnego oraz kuratorów oświaty.
Zagadnieniem budzącym wątpliwości jest możli-
wość powierzenia stanowiska wicedyrektora szkoły
nauczycielowi, który spełnia wymogi przewidziane
przepisami rozporządzenia, ale jest nauczycielem
kontraktowym (nie jest nauczycielem mianowanym
lub dyplomowanym). Rzecz dotyczy sposobu rozu-
mienia wymogu określonego w § 6 pkt 1 w związku
z § 1 pkt 1 rozporządzenia.
Co do zasady przyjmuje się, że wicedyrektorem
szkoły może być nauczyciel, który nie posiada stop-
nia mianowania lub dyplomowania, ale ma ukończo-
ne studia wyższe magisterskie i posiada przygoto-
wanie pedagogiczne oraz kwalifikacje do zajmowa-
nia stanowiska nauczyciela w danej szkole. Taki
sposób wykładni właściwych przepisów prawa po-
twierdziła opinia Biura Analiz Sejmowych oraz uni-
wersytecka opinia profesorska z zakresu oświatowe-
go prawa pracy.
Jednakże w ostatnim czasie lubelski kurator
oświaty stanął na stanowisku, że w rozumieniu § 6
pkt 1 rozporządzenia stanowisko wicedyrektora
szkoły może być powierzone wyłącznie nauczycielo-
wi, który jest nauczycielem mianowanym lub dyplo-
mowanym. Skutkiem takiego podejścia są wydawa-
ne przez kuratora zalecenia dla dyrektorów szkół
i organów prowadzących szkołę. Wydaje się, że dzia-
łanie to nie znajduje podstawy w powoływanych wy-
żej przepisach prawa.
Wobec powyższego zwracam się z prośbą o przed-
stawienie przez ministra edukacji narodowej stano-
wiska w sprawie wymagań, jakim powinna odpo-
wiadać osoba zajmująca stanowisko wicedyrektora
szkoły, a w szczególności w kwestii konieczności po-
siadania przez taką osobę stopnia nauczyciela mia-
nowanego lub dyplomowanego.
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk
Biała Podlaska, dnia 25 lutego 2008 r.
159
Interpelacja
(nr 1522)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmiany przepisów
określających okres nauczania w zawodzie
lakiernika (symbol cyfrowy 7142 według
klasyfikacji zawodów i specjalności
na potrzeby rynku pracy określonej
w rozporządzeniu ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 8 grudnia 2004 r.)
Szanowna Pani Minister! Od kilku lat środowisko
rzemieślników oraz dyrektorów i nauczycieli szkół
zawodowych zwraca uwagę na problem zbyt krótkie-
go okresu kształcenia w zawodzie lakiernika (kod
7142). Do 2002 r. czas nauki dla zawodu: lakiernik
samochodowy wynosił 3 lata i obejmował tylko tę jed-
norodną grupę zawodową. Reforma programowa
szkolnictwa zawodowego z 2002 r. spowodowała, że
zawód ten wszedł w skład większej grupy zawodów
o wspólnej nazwie lakiernik, obejmującej oprócz la-
kiernika samochodowego także:
— lakiernika wyrobów drzewnych,
— malarza lakiernika samolotowego,
— malarza lakiernika wyrobów metalowych,
— pozostałych lakierników.
W związku z powyższym zakres praktycznego
kształcenia w zawodzie uległ znacznemu rozszerze-
niu, niestety okres kształcenia uległ skróceniu
z trzech do dwóch lat. W tak krótkim czasie zreali-
zowanie programu praktycznej nauki zawodu i pro-
gramów przedmiotów ogólnokształcących jest w za-
sadzie niemożliwe, tym bardziej że w mniejszych
ośrodkach proces kształcenia przebiega w klasach
wielozawodowych. Najczęściej w jedną klasę łączy
się uczniów, którzy chcą zdobyć zawód blacharza,
z tymi, którzy chcą zostać właśnie lakiernikami.
Zważywszy na to, że okres kształcenia w zawodzie
blacharza wynosi 3 lata, a w zawodzie lakiernika 2
lata, organizacja procesu nauczania w takich warun-
kach nastręcza mnóstwo trudności i nie gwarantuje
zakładanych w podstawach programowych efektów.
Dwuletni cykl kształcenia nie daje szansy na przy-
gotowanie wykwalifikowanego lakiernika, który może
z sukcesem konkurować na rynku pracy, a przecież to
właśnie jest istotą misji szkoły zawodowej.
W imieniu środowisk odpowiedzialnych za efekty
kształcenia w szkolnictwie zawodowym uprzejmie
pytam: czy jest możliwe wydłużenie okresu naucza-
nia w zawodzie lakiernika?
Na pozytywną decyzję w tej sprawie czekają nie
tylko nauczyciele, ale także uczniowie, dla których
proces kształcenia kończy się przystąpieniem do eg-
zaminu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe.
Z poważaniem
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
160
Interpelacja
(nr 1523)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przepisów regulujących
krajowy obrót zwierzętami
Szanowny Panie Ministrze! Po spotkaniu z eks-
porterami koni oraz po przeczytaniu artykułu o świa-
dectwach weterynaryjnych pani dr hab. Teresy Ma-
linowskiej w „Życiu Weterynaryjnym” stwierdziłem,
że obrót krajowy zwierzętami, a szczególnie kwestie
dotyczące dokumentów towarzyszących temu obro-
towi nie zostały uregulowane w polskim systemie
prawnym.
W naszym prawodawstwie zostały zaimplemen-
towane dyrektywy unijne oraz wdrożone rozporzą-
dzenia i decyzje Komisji w zakresie świadectw wete-
rynaryjnych dla zwierząt i produktów pochodzenia
zwierzęcego wprowadzanych na europejski rynek
wewnętrzny oraz wysyłanych z państw członkow-
skich Unii Europejskiej.
W obrocie krajowym sprawy te są regulowane za-
ledwie instrukcją głównego lekarza weterynarii,
która zgonie z polskim ustawodawstwem nie jest
źródłem prawa. Zgodnie z tą instrukcją w krajowym
obrocie końmi wystawiane jest tzw. świadectwo
cząstkowe dla zwierząt wyprowadzanych z gospo-
darstwa do miejsca gromadzenia. Taka regulacja
nieustawowa i to świadectwo wzbudzają poważne
wątpliwości oraz emocje i podejrzenia, że może cho-
dzić w tym o pewną grę interesów administracji re-
sortu rolnictwa średniego szczebla i Polskiego
Związku Hodowców Koni z eksporterami koni. Wia-
rygodność wszystkich danych w tej części świadec-
twa zdrowia konia jest potwierdzana przede wszyst-
kim przez właściciela konia oraz następnie przez
urzędowego lekarza weterynarii. Przy czym wiary-
godnie te dane może tak naprawdę potwierdzić tylko
właściciel, gdyż dotyczą one głównie historii chorób
konia. Wystarczyłoby więc tylko oświadczenie wła-
ściciela, dokładnie tej samej treści, tak jak jest to
regulowane w innych krajach Unii Europejskiej. Je-
dyna informacja w tym świadectwie, którą samo-
dzielnie potwierdza lekarz weterynarii, to informa-
cja zdrowotna, która z kolei jest i tak wpisana w do-
kumencie identyfikacyjnym – paszporcie konia –
zgodnie z załącznikiem B dyrektywy 90/426/EWG.
Potwierdza to również pani dr hab. Teresa Mali-
nowska w ww. artykule, pisząc „Zwierzęta z rodziny
koniowatych objęte rejestracją (zarejestrowane),
wprowadzane do obrotu na europejskim rynku we-
wnętrznym, nie muszą być zaopatrzone w odrębne
świadectwo”.
Wymienione świadectwa cząstkowe w polskich
warunkach stanowią poważny problem dla rolni-
ków, po pierwsze, ze względu na dodatkowe koszty
(około 80 zł wraz z dojazdem weterynarza), po dru-
gie, ze względu na dostępność lekarzy weterynarii
w warunkach dużego rozdrobnienia gospodarstw.
Ustawodawstwo unijne nie wymaga od nas świa-
dectw cząstkowych, jest to swoista nadregulacja,
czyli zjawisko, z którym stara się walczyć dzisiaj
specjalna komisja sejmowa „Przyjazne Państwo”.
Zachodzi nawet podejrzenie, że taka nadmierna re-
gulacja może prowadzić do różnego rodzaju nadużyć
i stwarza możliwość eliminowania przez admini-
strację publiczną niektórych podmiotów gospodar-
czych z konkurencyjnego rynku eksporterów zwie-
rząt według kryterium uznaniowości.
Szanowny Panie Ministrze! W związku z powyż-
szym zwracam się do Pana o podjęcie doraźnych
działań w celu wyeliminowania tych nieprawidłowo-
ści oraz podjęcie prac legislacyjnych nad projektem
ustawy, która regulowałaby obrót krajowy zwierzę-
tami oraz związanych z nim dokumentów. Ustawo-
we uregulowanie tych kwestii nie tylko stwarza
większą przejrzystość w przepisach dotyczących
spraw gospodarczych mających bezpośredni wpływ
na koniunkturę polskiego rolnictwa, ale jest też wy-
magane przez przepisy unijne.
Nasze konie, ze względu na tradycję żywieniową
w Polsce tych zwierząt, są szczególnie cenione za
granicą i ich hodowla mogłaby być ważną dziedziną
produkcji polskiego rolnictwa szczególnie teraz, gdy
obserwujemy dekoniunkturę na rynku trzody chlew-
nej. Dlatego trzeba zrobić wszystko, aby nadmierne
regulacje prawne nie krępowały eksportu koni.
W jakim terminie Ministerstwo Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi zamierza wprowadzić proponowane przeze
mnie zmiany?
Z poważaniem
Poseł Antoni Mężydło
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1524)
do ministra środowiska
w sprawie propozycji zmian
do ustawy o odpadach
Szanowny Panie Ministrze! Piszę do Pana po-
nownie w istotnej sprawie – dokonania zmian w prze-
pisach prawnych dotyczących gospodarki odpadami.
W szczególności chodzi o możliwość wykorzystania
odpadów poprodukcyjnych (przemysłowych) jako su-
rowca do produkcji nowych wyrobów, które mogą
być wykorzystane gospodarczo. Przydatność i jakość
nowego wyrobu byłaby potwierdzona certyfikatem,
który dokonuje oceny zgodności wyrobu z obowiązu-
jącymi w tym zakresie w kraju przepisami. Certyfi-
kacja jest dokonywana w jednostkach wyznaczonych

i upoważnionych przez Polskie Centrum Certyfika-
cji. Certyfikat jest dokumentem stosowanym w kra-
jach Unii Europejskiej i jednocześnie potwierdze-
niem przydatności i bezpieczeństwa wyrobu. Jed-
nakże praktycznie certyfikacja traci sens w przy-
padku możliwości wykorzystania w procesach pro-
dukcyjnych odpadów. Procedury certyfikacji
uwzględniają zacytowane w Pana piśmie z dnia 18
stycznia 2008 r. wymagane kryteria stosowania
produktu, mianowicie cytuję:
— spełnienie przez niego określonych odpowied-
nimi przepisami wymagań jakościowych dla pro-
duktu (zawartych w tzw. normie zharmonizowa-
nej),
— możliwość bezpośredniego wykorzystania ta-
kiego produktu w określonym procesie technologicz-
nym, tzn. bez konieczności dalszego przetwarzania,
— wykorzystanie takiego produktu w następ-
nym procesie produkcyjnym musi być pewne.
Odnośnie wątpliwości co do brzmienia aktualnej
definicji odpadu i konieczności jej zmiany uważamy,
iż taka zmiana nie jest obligatoryjnie wymagana,
przeciwnie, wystarczyłaby zmiana w interpretacji
obowiązującej definicji, podobnie jak to funkcjonuje
w Republice Czeskiej.
W tym kraju definicja odpadu jest identyczna do
naszej, natomiast w aktach wykonawczych dopusz-
cza się możliwość zastąpienia surowców materiała-
mi uzyskanymi z odpadów lub które uważa się jako
surowce wtórne, posiadające właściwości pozwalają-
ce na ich wykorzystanie w procesach produkcyjnych,
w rekultywacji terenów, w budownictwie, ochronie
środowiska itp. Nadmieniamy, iż w ustawie nieobo-
wiązującej już z dnia 27 czerwca 1997 r. jako odpad
uważane były materiały nieprzydatne do wykorzy-
stania w określonym miejscu i czasie, co dawało
możliwość ich wykorzystania jako przydatnych su-
rowców.
Obecne przepisy prawne dotyczące gospodarcze-
go wykorzystania odpadów są nieprecyzyjne i zawi-
łe, pozwalające na dowolną interpretację przez
urzędników, co eliminuje wdrażanie nowych techno-
logii wykorzystania odpadów jako pełnowartościo-
wego surowca. Zwłoka powodowana oczekiwaniem
na nowe dyrektywy w Parlamencie Europejskim
w przedmiotowym zakresie powoduje ewidentne
straty gospodarcze.
W obliczu przedstawionej powyżej argumentacji
kieruję do Pana Ministra ponownie następujące py-
tania:
— Czy i kiedy możliwe będzie dokonanie zmiany
w definicji odpadu zawartej w art. 3 ustawy o odpa-
dach, tak aby umożliwić zastąpienie stosowanych
surowców materiałami uzyskanymi z odpadów, któ-
re należy traktować jako surowce wtórne, lub umoż-
liwić wykorzystanie ich właściwości do podstawo-
wych lub innych celów, z wyjątkiem bezpośredniego
uzyskania energii (z wyjątkiem paliw)?
— Czy w celu usprawnienia przebiegu procesów
certyfikacji odpadów i jego sformalizowania możli-
we jest uregulowanie procedury certyfikacyjnej
161
w drodze odrębnego rozporządzenia do ustawy o od-
padach?
– Co stoi – ewentualnie – na przeszkodzie wpro-
wadzeniu proponowanych powyżej zmian w definicji
odpadu i procesie certyfikacji, skoro z powodzeniem
funkcjonują one w innych krajach UE (np. w Repu-
blice Czech) i nie są tam uznawane za niezgodne
z przepisami prawa wspólnotowego?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1525)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie stanowiska rządu wobec
próby radykalnej zmiany ładu medialnego
ukształtowanego w Polsce po 1992 r.,
zawartej w przygotowanym przez posłów PO
projekcie ustawy o zmianie ustawy
o radiofonii i telewizji i innych ustaw,
oraz płynących z niej zagrożeń
dla wolności mediów
Na podstawie z art. 192 Regulaminu Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23 poz. 398,
z 2003 r. Nr 23 poz. 337, z 2004 r. Nr 12 poz.182,
z 2005 r. Nr 16 poz. 263, Nr 42 poz. 556, Nr 66, poz. 912,
Nr 76 poz. 1062, z 2006 r. Nr 15 poz. 194 oraz z 2007 r.
nr 23, poz. 253), kieruję do pana Donalda Tuska,
prezesa Rady Ministrów, w sprawie stanowiska rzą-
du wobec próby radykalnej zmiany ładu medialnego
ukształtowanego w Polsce po 1992 r., zawartej
w przygotowanym przez posłów Platformy Obywa-
telskiej projekcie ustawy o zmianie ustawy o radio-
fonii i telewizji i innych ustaw, oraz płynących z niej
zagrożeń dla wolności mediów.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o radiofonii
i telewizji i innych ustaw, przygotowany przez po-
słów Platformy Obywatelskiej fundamentalnie zmie-
nia ład medialny stworzony po 1992 r., kiedy została
uchwalona ustawa o radiofonii i telewizji. Powołano
również organ konstytucyjny – Krajową Radę Ra-
diofonii i Telewizji, co pozwoliło stworzyć w Polsce
prężny rynek audiowizualny. Zaproponowane przez
PO w w/w projekcie rozwiązania, przyjęte przez po-
łączone Komisje Kultury i Środków Przekazu oraz
Infrastruktury, z naruszeniem dobrych obyczajów
sejmowych (tj. bez dopuszczenia opozycji do dyskusji
nad sprawozdaniem podkomisji powołanej do jego
rozpatrzenia), pod pozorem odpolitycznienia całko-
wicie podporządkowują media rządowi.
Nowelizacja znacząco uszczupla kompetencje
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, przekazując
m.in. przyznawanie i odbieranie statusu nadawcy
162
społecznego Urzędowi Komunikacji Elektronicznej,
który jest urzędem administracji rządowej, KRRiT
pozostałaby jedynie organem doradczo- opiniotwór-
czym. Projekt ustawy w zasadniczy sposób zmienia
również sposób powoływania członków władz TVP
i Polskiego Radia. Dotychczasowe kompetencje
KRRiT oraz rad nadzorczych w tym zakresie zosta-
łyby przejęte przez ministra skarbu państwa, który
dodatkowo mógłby z tzw. ważnych powodów odwoły-
wać członków rad nadzorczych lub zarządów przed
upływem kadencji.
Proponowane w ustawie o radiofonii i telewizji
zmiany de facto uzależniają media publiczne, jak
i cały rynek medialny, od rządu, niosą tym samym
poważne zagrożenia dla społecznych i kulturowych
funkcji radiofonii i telewizji, stawiając pod znakiem
zapytania przestrzeganie zasady wolności mediów.
Media w demokratycznym społeczeństwie powinny
służyć komunikowaniu się między ludźmi, stanowić
ważny głos w debacie publicznej, a także sprawować
kontrolę nad poczynaniami władzy. Wszelkie dąże-
nia do podporządkowania mediów jednemu ośrodko-
wi władzy stanowią wielkie niebezpieczeństwo dla
rozwoju demokracji w naszym kraju.
Proszę zatem Pana Premiera o zajęcie stanowi-
ska w sprawie ww. projektu ustawy, jak i zagrożeń
jakie on ze sobą niesie.
Poseł Robert Kołakowski
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1526)
do ministra infrastruktury
w sprawie rozwoju infrastruktury drogowej
w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Gminy w Polsce pil-
nie potrzebują rozbudowy infrastruktury drogowej,
ale nie mają na to środków finansowych. Istnieje pil-
na potrzeba uchwalenia ustawy dającej prawo budo-
wy dróg publicznych inwestorom prywatnym we
współpracy z zarządem dróg publicznych w gminie,
jeśli ta nie potrafi samodzielnie wypełniać obowiąz-
ków związanych z budową dróg. Dzisiaj często po
wybudowaniu budynków mieszkalnych bądź prze-
prowadzeniu innych inwestycji gmin nie stać na roz-
budowę infrastruktury drogowej.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o odpowiedź na następujące pytanie: Czy minister-
stwo rozważa wprowadzenie ustawy umożliwiającej
współfinansowanie budowy dróg, budowanych przez
prywatnych inwestorów, przez państwo?
Z poważaniem
Poseł Iwona Guzowska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1527)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie funduszy dla Policji
Szanowny Panie Ministrze! Z niepokojem śledzę
docierające do mnie informacje o obcięciu środków
finansowych dla Komendy Wojewódzkiej Policji
w Gdańsku o blisko 5,5 mln zł. Zaniepokoiły mnie te
wiadomości, gdyż wiem, w jak ciężkiej sytuacji jest
polska Policja. Na samym tylko Pomorzu brakuje
około 200 radiowozów, a co drugi z 900 używanych
nadaje się do wymiany, ok. 40% policyjnych budyn-
ków powinno być gruntownie wyremontowanych,
powinno się wymienić ok. 2 tys. sztuk broni. Dużym
problemem jest też 350 wakatów oraz niskie płace
funkcjonariuszy. Policjantom obiecano średnio 500
zł podwyżki od 1 stycznia 2008 r., jednak do tej pory
nie zostało podpisane rozporządzenie w tej sprawie.
Powyższe problemy nie są zmorą jedynie pomor-
skiej Policji, gdyż sytuacja jest identyczna w całej
Polsce. Jest dla mnie rzeczą niedopuszczalną, by
funkcjonariusze narażający dla naszego bezpieczeń-
stwa swoje zdrowie, a niekiedy nawet życie, musieli
się upominać o należne im podwyżki do, i tak już
głodowych, pensji.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
Czy prawdą jest zamiar obcięcia ok. 5,5 mln zł
dla Komendy Wojewódzkiej Policji w Gdańsku?
Kiedy zostanie podpisane rozporządzenie, które
zapewni policjantom obiecane podwyżki?
Czy w najbliższym czasie ministerstwo planuje
przeznaczenie znacznych środków na modernizację
polskiej Policji?
Z poważaniem
Poseł Iwona Guzowska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1528)
do ministra finansów
w sprawie zmiany ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
Szanowny Panie Ministrze! Z niepokojem śledzę
docierające do mnie informacje na temat abolicji po-
datkowej dla osób pracujących za granicą, która
miała skłonić ich do powrotu do kraju. Zniesienie
podwójnego opodatkowania było jednym z prioryte-
tów rządu, którym premier Donald Tusk obiecał ry-
chło się zająć. Faktem jest, iż prace nad zmianami

ruszyły już na poziomie komisji, jednak uważam, że
trwają one zbyt wolno. Sprawa abolicji podatkowej
dotyczy wielu tysięcy Polaków, dlatego istotne jest
przyspieszenie prac nad ustawą ją wprowadzającą.
Warto wspomnieć, iż na zmianę ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych zostało bardzo mało
czasu, bo do 30 kwietnia 2008 r.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na pytanie, czy istnieje możli-
wość przyspieszenia prac nad zmianą przepisów do-
tyczących podwójnego opodatkowania.
Z poważaniem
Poseł Iwona Guzowska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1529)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmian w zabezpieczeniu społecznym
Szanowna Pani Minister! Rzeczpospolita Polska
gwarantuje swoim obywatelom pomoc w zapewnie-
niu takich warunków bytowych, które nie urągały-
by godności jednostki, której gwarantem jest Kon-
stytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Dla niektórych
grup społecznych państwo stanowi gwaranta szcze-
gólnego, czasem jedynego. Brak rodziny będącej na-
turalnym źródłem pomocy, czy tez dysfunkcja ru-
chowa bądź też jakikolwiek inny powód w nowocze-
snym państwie nie jest i nie może być już problemem
jedynie jednostki, w tradycji europejskiej jest on
również problemem państwa. Ustawodawstwo pol-
skie w tej mierze zdaniem nie tyle zainteresowa-
nych, co również służb społecznych, wymaga nowe-
lizacji. Kierując się troską o wymienione grupy, kie-
ruję do Pani następujące pytania:
1. Czy zamierza Pani doprowadzić do zmian
w systemie zasiłku stałego, wypłacanego na podsta-
wie ustawy o pomocy społecznej z 12 marca 2004 r.),
które miałyby zróżnicować kwoty wypłacane klien-
tom pomocy społecznej?
2. Jeśli tak, to czy owe zróżnicowania w wysoko-
ści zasiłków będą związane z miejscem zamieszka-
nia? Ponieważ wiadomo, iż koszty utrzymania są
zróżnicowane w zależności od regionu Polski, co wy-
kazują badania GUS.
3. Jakie są plany ministerstwa będącego pod
Pani kierownictwem dotyczące odliczeń z zasiłku
stałego poszczególnych już otrzymywanych świad-
czeń, tj. tak zasiłku pielęgnacyjnego czy też dodatku
mieszkaniowego, czy w Pani opinii nadal powinny
być one odliczane w pełnym wymiarze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Tyszkiewicz
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
163
Interpelacja
(nr 1530)
do ministra finansów
w sprawie płatności granicznego
podatku VAT
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do
rozmowy z dnia 26 lutego 2008 r., a także mając na
uwadze wystąpienia Polskiej Izby Spedycji i Logisty-
ki dotyczące konieczności zmiany przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług w zakresie płatności
granicznego podatku VAT oraz potrzeby funkcjono-
wania przedstawiciela podatkowego przy odprawach
celnych, zwracam się do Pana Ministra z prośbą
o udzielenie odpowiedzi, czy przewidywane jest
wprowadzenie następujących zmian:
1) wydłużenie terminu płatności granicznego
podatku VAT. W Polsce wynosi on 10 dni, licząc od
momentu odprawy celnej, i w praktyce jest zbieżny
z terminem płatności należności celnych, który
ustalono na 7 dni. W innych krajach Unii Europej-
skiej, na przykład w Niemczech czy w Holandii,
gdzie wprowadzono rozgraniczenie terminu płatno-
ści należności celnych od podatkowych, obowiązuje
termin 45-dniowy. Czechy, Słowacja i Węgry rów-
nież wprowadziły korzystniejsze od polskich prze-
pisy rozdzielające terminy płatności obu rodzajów
należności. Obowiązujące w Polsce niekorzystne
dla branży przepisy powodują bezpośrednio straty
Skarbu Państwa z tytułu utraty wpływów z ceł
i podatku granicznego, a także utrudniają prowa-
dzenie działalności gospodarczej i konkurowanie
z zagranicznymi firmami w zakresie obsługi pol-
skich ładunków;
2) wprowadzenie rozwiązań dotyczących funk-
cjonowania instytucji przedstawiciela podatkowego,
opartych na dyrektywach Unii Europejskiej i funk-
cjonujących m.in. w Niemczech i Holandii, gdzie
w roli przedstawiciela podatkowego występują firmy
spedycyjne i agencje celne uprawnione do dokony-
wania odpraw celnych w procedurze dopuszczenia
do obrotu towarów będących przedmiotem ekspor-
tu. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług w aktualnym brzmieniu ogranicza
instytucję przedstawiciela podatkowego (art. 15) do
reprezentowania jedynie osób zagranicznych rozli-
czających się w zakresie podatków przed polskim fi-
skusem.
Powyższe rozwiązania z pewnością przyczyniły-
by się do podniesienia konkurencyjności polskich
podmiotów, zwiększenia popytu na krajowe usługi
magazynowe, spedycyjne oraz transportowe.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 27 lutego 2008 r.
164
Interpelacja
(nr 1531)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych
do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Zintegrowany system gospodarki odpadami
na terenie Związku Gmin Regionu
Puszczy Białowieskiej i dorzecza Bugu”
Szanowna Pani Minister! Wyrażam swoje głębo-
kie zdziwienie i zaskoczenie z powodu usunięcia
z krajowej listy indykatywnej Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” projektu „Zin-
tegrowany system gospodarki odpadami na terenie
Związku Gmin Regionu Puszczy Białowieskiej i do-
rzecza Bugu”. Ośmielam się przypomnieć, iż głów-
nym celem programów operacyjnych jest zrównowa-
żony rozwój, który może być zrealizowany dzięki
zniwelowaniu dysproporcji między regionami. A woj.
podlaskie należy do biednych regionów. Projekt,
który spełnia kryteria tegoż priorytetu, zostaje
skreślony.
Beneficjentem projektu jest Związek Gmin Re-
gionu Puszczy Białowieskiej i dorzecza Bugu z sie-
dzibą w Bielsku Podlaskim zarejestrowany w MSWiA
w dniu 2 marca 2007 pod pozycją 281. Związek sku-
pia 26 gmin z terenu 3 powiatów województwa pod-
laskiego: bielskiego, hajnowskiego i siemiatyckiego.
Teren objęty projektem zamieszkuje 157 tys. zamel-
dowanych na stałe mieszkańców. Do tego należy do-
dać licznych turystów z kraju i zagranicy, którzy
przez cały rok odpoczywają w Puszczy Białowieskiej,
Dolinie Górnej Narwi i dorzeczu Bugu. Wszyscy ci
ludzie są producentami odpadów komunalnych.
W latach 2004–2006 na tym terenie wytworzono
około 31 tys. Mg/rok odpadów komunalnych1), które
stanowią największą grupę z katalogu odpadów.
One są zagospodarowywane w formie składowania.
Na terenie działania związku gmin funkcjonuje 28
wysypisk o łącznej powierzchni 48,39 ha. Do 2009 r.
mają być zamknięte i zrekultywowane 24 składowi-
ska2) o łącznej powierzchni 38,82 ha jako obiekty
niespełniające wymagań formalnych i technicznych.
Po 2009 r. na terenie związku gmin będą mogły
funkcjonować 4 składowiska 3) o łącznej powierzchni
9,57 ha. Ponadto funkcjonuje 49 dzikich wysypisk
(wg powiatowych planów gospodarki odpadami),
które również należy zamknąć i zrekultywować. To
1)
Sprawozdanie z realizacji zadań zawartych w wojewódzkim „Pla-
nie gospodarki odpadami dla woj. podlaskiego na lata 2003–2006” z In-
ternetu strona: Wrota Podlasia.
2)
Tabela nr 16 i 17 „Planu gospodarki odpadami dla woj. podlaskie-
go na lata 2007–2010” (projekt).
3)
Tabela nr 18 „Planu gospodarki odpadami dla woj. podlaskiego
na lata 2007–2010” (projekt).
jest wymóg obowiązującego Krajowego Planu Go-
spodarki Odpadami 20104).
Zgodnie z założeniami Krajowego Planu Gospo-
darki Odpadami 2010 podstawową działania będą
zakłady zagospodarowania odpadów. Skreślony
przez Panią Minister projekt zakłada budowę takie-
go zakładu w miejscowości Dubiażyn gmina Bielsk
Podlaski oraz dwóch stacji przeładunkowych w miej-
scowościach: Poryjewo k/Hajnówki oraz Siemiaty-
cze. Gminy poniosły znaczne koszty na przygotowa-
nie wymaganych dokumentów.
Pani Minister na pewno jest wiadomo, że wyżej
wymienione tereny stanowią obszary chronione:
— należące do Europejskiej Sieci Obszarów Chro-
nionych Natura 2000 oznaczone symbolami PLB
140001 – Dolina Dolnego Bugu, PLB 200007 – Doli-
na Górnej Narwi, PLC 200004 – Puszcza Białowie-
ska, PLH 140011 – Ostoja Nadbużańska, PLH
200010 – Ostoja w Dolinie Górnej Narwi;
— Białowieskiego Parku Narodowego;
— chronionego krajobrazu Doliny Narwi;
— chronionego krajobrazu Doliny Bugu;
— chronionego krajobrazu Doliny Bugu i Nurca;
— zespołu przyrodniczo-krajobrazowego Gło-
gi, fragment krawędzi przełomowej doliny Bugu
w Mielniku.
Ochrona obszarów chronionych nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy, gdyż jest to dobro narodo-
wego i europejskie, a więc musi być finansowane ze
środków europejskich. Gminy same nie poradzą fi-
nansowo z utrzymaniem obiektów chronionych. Bez
realizacji przedmiotowego projektu tych 26 gmin
nie będzie w stanie wywiązać się z zadań nałożo-
nych w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 o odpadach
(Dz. U. z 2007 r. Nr 39 poz. 251 z późn. zmian.) oraz
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236
poz. 2008 z późn. zmian.). Tak nie może być, aby
minister bez żadnego uzasadnienia jednym pocią-
gnięciem pióra przekreślił wysiłek organizacyjny i fi-
nansowy tylu gmin.
Dlatego proszę Panią Minister o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z podstawowej li-
sty indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i Środowisko”, gdyż przedstawione nie
przekonuje?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo?
4)
Uchwała Rady Ministrów nr 233 z dnia 23 grudnia 2006 (M.P. Nr
60 poz. 946).

4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1532)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych
do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Modernizacja oczyszczalni ścieków
i kanalizacji sanitarnej w gminie Łapy”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 kilkuna-
stu projektów złożonych przez gminy lub związki
gmin woj. podlaskiego. W opinii samorządowców
jest to wynik preferowania innych regionów kraju
kosztem Podlasia. Jest to tym bardziej niezrozumia-
łe, że dotyczy regionu, w którym prawie 1/4 stano-
wią tereny chronione. Jaskrawym przykładem jest
wykluczenie wniosku „Modernizacja oczyszczalni
ścieków i kanalizacji sanitarnej w gminie Łapy”, po-
mimo iż było to przedsięwzięcie z listy rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa, wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów – zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
165
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
W związku z tym należy przypuszczać, iż nie ocenio-
no przygotowania do realizacji ww. przedsięwzięcia,
a jest on przygotowany do realizacji w 100%,
tzn. gmina posiada niezbędną dokumentację tech-
niczną. Udzielona została także pomoc techniczna
na wykonanie wniosku i studium wykonalności,
a także dokumentacji przetargowej. NFOŚiGW pod-
pisał umowę o współfinansowaniu tego etapu z gmi-
ną Łapy. Również, jak powszechnie wiadomo (infor-
macje dostępne są na stronie internetowej NFO-
ŚiGW), rozstrzygnięto postępowanie przetargowe
i podpisano porozumienie z konsultantem w ramach
ww. pomocy technicznej. Zatem skoro NFOŚiGW
udzielił pomocy, to znaczy, że projekt musi być spój-
ny z celami priorytetu. W przeciwnym przypadku
taka pomoc nie byłaby udzielona.
Gmina Łapy jest położona na terenach stanowią-
cych w dużej mierze obszary chronione, należące do:
— Europejskiej Sieci Obszarów Chronionych Na-
tura 2000 oznaczone symbolem PLH 200002 (Na-
rwiańskie Bagna);
— Narwiańskiego Parku Narodowego.
Ochrona obszarów chronionych nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy, gdyż jest to dobro narodowe
i europejskie. Tym bardziej więc inwestycje infra-
strukturalne przyczyniające się do ochrony przyro-
dy powinny być dofinansowane ze środków ze-
wnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomocowych
Unii Europejskiej bez konieczności wyłaniania ich
w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy gminy Łapy.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreśle-
nia przedmiotowego projektu „Modernizacja oczysz-
czalni ścieków i rozbudowa kanalizacji sanitarnej
w gminie Łapy” z listy indykatywnej Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” oprócz
faktu umieszczenia na liście rezerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizacje przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
166
Interpelacja
(nr 1533)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych
do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
na terenie dorzecza Biebrzy”
Szanowna Pani Minister! Jestem zaskoczony
Pani decyzją o skreśleniu ww. projektu „Regulacja
gospodarki wodno-ściekowej na terenie dorzecza
Biebrzy” z woj. podlaskiego zamieszczonego na kra-
jowej podstawowej liście indykatywnej do Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko 2007-
–2013”. Program Operacyjny „Infrastruktura i śro-
dowisko” zgodnie z Narodowymi Strategicznymi
Ramami Odniesienia (NSRO), zatwierdzonymi w dniu
7 maja 2007 r. przez Komisję Europejską, stanowi
jeden z programów operacyjnych będących podsta-
wowym narzędziem do osiągnięcia założonych w nich
celów przy wykorzystaniu środków Funduszu Spój-
ności i Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego (str. 4 Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko”). Działalność Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego określa art. 160 trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską: Euro-
pejski Fundusz Rozwoju Regionalnego ma na celu
przyczynianie się do korygowania podstawowych
dysproporcji regionalnych we Wspólnocie poprzez
udział w rozwoju i dostosowaniu strukturalnym re-
gionów opóźnionych w rozwoju oraz w przekształce-
niu upadających regionów przemysłowych. Czyli
głównym zadaniem programu operacyjnego jest ni-
welowanie dysproporcji w poziomie regionów i kra-
jów należących do UE. Niewątpliwie regionem opóź-
nionym w rozwoju jest woj. podlaskie. Ponadto nale-
ży podkreślić, że przedmiotowy projekt można za-
kwalifikować do priorytetu I – moim zdaniem naj-
ważniejszego w tym programie.
Beneficjentem projektu jest Związek Komunalny
Samorządów Dorzecza Biebrzy. Związek Komunal-
ny Biebrza z siedzibą w Suchowoli zrzesza 14 gmin
woj. podlaskiego w powiatach: monieckim, sokól-
skim i augustowskim. Projekt, który spełnia kryte-
ria tegoż priorytetu, zostaje skreślony. Gminy po-
niosły znaczne koszty na przygotowanie wymaga-
nych dokumentów.
Ponadto teren, na którym realizowany będzie
projekt, stanowią obszary chronione ze względu na
największe w Polsce i jedyne w Środkowej Europie
kompleksy torfowisk: należące do Europejskiej Sieci
Obszarów Chronionych Natura 2000; Biebrzański
Park Narodowy. Ochrona obszarów chronionych nie
może być tylko obowiązkiem gminy, gdyż jest to do-
bro narodowe i europejskie. Tym bardziej więc in-
westycje infrastrukturalne, przyczyniające się do
ochrony przyrody, powinny być dofinansowane ze
środków zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków
pomocowych Unii Europejskiej bez konieczności wy-
łaniania ich w procedurze konkursowej. Moim zda-
niem ten projekt jest o znaczeniu kluczowym, stra-
tegiczny dla kraju i nie ma potrzeby umieszczania
ich w procedurze pozakonkursowej, gdyż musi być
zrealizowany. W uzasadnieniu*) usunięcia przed-
miotowego projektu podaje się: Projekt (…) nie jest
projektem dużym w rozumieniu przepisów (…) itd.
Pozwolę zwrócić uwagę, że koszt całkowity projektu
przekracza 25 mln €. Niezrozumiałe jest również
stwierdzenie: Projekt (…) charakteryzuje się niskim
(poniżej 40%) stopniem gotowości do realizacji. Tak
nie może być, aby minister bez logicznego uzasad-
nienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił wysi-
łek organizacyjny i finansowy tylu gmin określa-
nych jako biedne.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreśle-
nia przedmiotowego projektu z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, gdyż cytowane uzasadnienie jest błędne i nie
przekonuje?
2. Na jakiej podstawie Pani Minister stwierdzi-
ła, iż projekt jest niegotowy, i w stosunku do jakiej
wartości został określony stopień gotowości do re-
alizacji?
3. Na jakiej podstawie projekt był oceniany pod
względem stopnia gotowości do realizacji?
4. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe, i w jakim terminie można je uzyskać, na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
5. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo?
6. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizacje przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
*)
Projekty usunięte z listy projektów indywidualnych dla progra-
mu operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2007-2013 – ze strony
internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego

Interpelacja
(nr 1534)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Uregulowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie Związku Komunalnego Biebrza”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko 2007–2013” kilkunastu pro-
jektów złożonych przez gminy lub związki gmin woj.
podlaskiego. W opinii samorządowców jest to wynik
preferowania innych regionów kraju kosztem Podla-
sia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że dotyczy
regionu, w którym prawie ¼ stanowią tereny chro-
nione. Jaskrawym przykładem jest wykluczenie
wniosku „Uregulowanie gospodarki wodno-ścieko-
wej na terenie Związku Komunalnego Biebrza”, po-
mimo iż było to przedsięwzięcie z listy rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Przedsięwzięcie będzie realizowane na terenach
stanowiących obszary chronione, należące do: Euro-
pejskiej Sieci Obszarów Chronionych Natura 2000,
oznaczone symbolem PLC200006 – Ostoja Biebrzań-
ska, PLH200008 – Dolina Biebrzy; Biebrzańskiego
Parku Narodowego.
Ochrona obszarów chronionych nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy, gdyż jest to dobro narodowe
i europejskie, tym bardziej więc inwestycje infra-
167
strukturalne, przyczyniające się do ochrony przyro-
dy, powinny być dofinansowane ze środków ze-
wnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomocowych
Unii Europejskiej bez konieczności wyłaniania ich
w procedurze konkursowej. Tak nie może być, aby
minister bez żadnego uzasadnienia jednym pocią-
gnięciem pióra przekreślił wysiłek organizacyjny i fi-
nansowy Związku Komunalnego Biebrza.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe, i w jakim terminie je można uzyskać, na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizacje przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1535)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Budowa wodociągów, kanalizacji sanitarnej
i deszczowej w gminach: Choroszcz,
Dobrzyniewo Duże i Supraśl – II etap”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013 kilkunastu pro-
jektów złożonych przez gminy lub związki gmin woj.
podlaskiego. W opinii samorządowców jest to wynik
preferowania innych regionów kraju kosztem Podla-
sia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że dotyczy
regionu, w którym prawie 1/4 stanowią tereny chro-
nione. Jaskrawym przykładem jest wykluczenie
wniosku „Budowa wodociągów, kanalizacji sanitar-
nej i deszczowej w gminach: Choroszcz, Dobrzynie-
168
wo Duże i Supraśl – etap II”, pomimo iż było to
przedsięwzięcie z listy rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów – zarówno w zakresie listy podstawowej
jak i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Przedsięwzięcie będzie realizowane na terenach
stanowiących obszary chronione, należące do:
— Europejskiej Sieci Obszarów Chronionych Na-
tura 2000 oznaczone symbolem: PLC 200003 – Prze-
łomowa Dolina Narwi, PLH200002 – Narwiańskie
Bagna,
— Narwiańskiego Parku Narodowego,
— Parku Narodowego Puszczy Knyszyńskiej.
Ochrona obszarów chronionych nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy, gdyż jest to dobro narodowe
i europejskie. Tym bardziej więc inwestycje infra-
strukturalne, przyczyniające się do ochrony przyro-
dy, powinny być dofinansowane ze środków ze-
wnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomocowych
Unii Europejskiej bez konieczności wyłaniania ich
w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy przedsiębiorstwa
„Wodociągi Białostockie Sp. z o.o.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1536)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Modernizacja oczyszczalni ścieków
oraz rozwój infrastruktury
wodno-kanalizacyjnej w Suwałkach”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013 kilkunastu pro-
jektów złożonych przez gminy lub związki gmin woj.
podlaskiego. W opinii samorządowców jest to wynik
preferowania innych regionów kraju kosztem Podla-
sia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że dotyczy
regionu, w którym prawie ¼ stanowią tereny chro-
nione. Jaskrawym przykładem jest wykluczenie
wniosku „Modernizacja oczyszczalni ścieków oraz
rozwój infrastruktury wodno-kanalizacyjnej w Su-
wałkach”, pomimo iż było to przedsięwzięcie z listy
rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają na zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa 1: Gospodarka wodno-ścieko-
wa wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów – zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryte-

rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem, teren województwa w znacznej
części jest terenem chronionym przez prawo krajowe
i europejskie i dlatego ochrona nie może być tylko
obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwestycje
infrastrukturalne, przyczyniające się do ochrony
przyrody, powinny być dofinansowane ze środków ze-
wnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomocowych
Unii Europejskiej, bez konieczności wyłaniania ich
w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy Przedsiębiorstwa
Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o. w Suwałkach.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1537)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Kompleksowe rozwiązanie gospodarki
wodno-ściekowej miasta Kolna”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
169
struktura i środowisko” 2007–2013 kilkunastu pro-
jektów złożonych przez gminy lub związki gmin
woj. podlaskiego. W opinii samorządowców jest to
wynik preferowania innych regionów kraju kosztem
Podlasia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że do-
tyczy regionu, w którym prawie ¼ stanowią tereny
chronione. Jaskrawym przykładem jest wykluczenie
wniosku „Kompleksowe rozwiązanie gospodarki
wodno-ściekowej miasta Kolno”, pomimo iż było to
przedsięwzięcie z listy rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa 1: Gospodarka wodno-ścieko-
wa wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w spawie oczyszczania ście-
ków komunalnych. W tym miejscu przypomnę, iż
nie określono maksymalnej wartości przedsięwzię-
cia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy pro-
jektów – zarówno w zakresie listy podstawowej, jak
i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryterium
wartości projektu, kryterium przygotowania do re-
alizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku azotu
do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały odrzu-
cone, ponieważ uznano, iż taka lista nie powinna
istnieć. Między innymi ww. projekt, który spełnia
kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem, teren województwa w znacz-
nej części jest terenem chronionym przez prawo kra-
jowe i europejskie i dlatego ochrona nie może być
tylko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwe-
stycje infrastrukturalne, przyczyniające się do
ochrony przyrody, powinny być dofinansowane ze
środków zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków
pomocowych Unii Europejskiej, bez konieczności
wyłaniania ich w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy gminy Kolno.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
170
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1538)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Rozbudowa infrastruktury
wodno-kanalizacyjnej na terenie Łomży”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013 kilkunastu pro-
jektów złożonych przez gminy lub związki gmin woj.
podlaskiego. W opinii samorządowców jest to wynik
preferowania innych regionów kraju kosztem Podla-
sia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że dotyczy
regionu, w którym prawie 1/4 stanowią tereny chro-
nione. Jaskrawym przykładem jest wykluczenie
wniosku „Rozbudowa infrastruktury wodno-kana-
lizacyjnej na terenie Łomży”, pomimo iż było to
przedsięwzięcie z listy rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, Oś priorytetowa 1: Gospodarka wodno-ścieko-
wa wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów – zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem, teren województwa w znacz-
nej części jest terenem chronionym przez prawo kra-
jowe i europejskie i dlatego ochrona nie może być
tylko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwe-
stycje infrastrukturalne, przyczyniające się do
ochrony przyrody, powinny być dofinansowane ze
środków zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków
pomocowych Unii Europejskiej bez konieczności wy-
łaniania ich w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego
uzasadnienia jednym pociągnięciem pióra prze-
kreślił wysiłek organizacyjny i finansowy Miej-
skiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanaliza-
cji sp. z o.o. w Łomży.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji według przedmiotowego pro-
jektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizacje przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1539)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
na przykładzie projektu „Rozbudowa
infrastruktury ochrony środowiska
w ulicach dzielnicy Studziwody
w Bielsku Podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej

listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013 kilkunastu pro-
jektów złożonych przez gminy lub związki gmin
woj. podlaskiego. W opinii samorządowców jest to
wynik preferowania innych regionów kraju kosztem
Podlasia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że do-
tyczy regionu, w którym prawie 1/4 stanowią tereny
chronione. Jaskrawym przykładem jest wykluczenie
wniosku „Rozbudowa infrastruktury ochrony śro-
dowiska w ulicach dzielnicy Studziwody w Bielsku
Podlaskim”, pomimo iż było to przedsięwzięcie z li-
sty rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, oś priorytetowa 1: Gospodarka wodno-ścieko-
wa, wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem, teren województwa w znacz-
nej części jest terenem chronionym przez prawo kra-
jowe i europejskie i dlatego ochrona nie może być
tylko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwe-
stycje infrastrukturalne, przyczyniające się do
ochrony przyrody, powinny być dofinansowane ze
środków zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków
pomocowych Unii Europejskiej, bez konieczności
wyłaniania ich w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister, bez żadnego uza-
sadnienia, jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy miasta i gminy
Bielsk Podlaski.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i Śro-
dowisko”, oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
171
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1540)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Zapewnienie prawidłowej gospodarki
wodno-ściekowej na terenie
aglomeracji sokólskiej”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko 2007–2013” kilkunastu
projektów złożonych przez gminy lub związki gmin
woj. podlaskiego. W opinii samorządowców jest to
wynik preferowania innych regionów kraju kosz-
tem Podlasia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe,
że dotyczy regionu, w którym prawie ¼ stanowią
tereny chronione. Jaskrawym przykładem jest wy-
kluczenie wniosku „Zapewnienie prawidłowej go-
spodarki wodno-ściekowej na terenie aglomeracji
sokólskiej”, pomimo iż było to przedsięwzięcie z li-
sty rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów zarówno w zakresie listy podstawowej,
172
jak i rezerwowej pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem, teren województwa w znacznej
części jest terenem chronionym przez prawo krajo-
we i europejskie i dlatego ochrona nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwesty-
cje infrastrukturalne, przyczyniające się do ochrony
przyrody, powinny być dofinansowane ze środków
zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomoco-
wych Unii Europejskiej bez konieczności wyłania-
nia ich w procedurze konkursowej. Tak nie może
być, aby minister bez żadnego uzasadnienia jednym
pociągnięciem pióra przekreślił wysiłek organiza-
cyjny i finansowy miasta i gminy Sokółka.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe, i w jakim terminie je można uzyskać, na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizacje przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1541)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Budowa kanalizacji sanitarnej i deszczowej
oraz modernizacji stacji uzdatniania wody
w Wysokiem Mazowieckiem”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013 kilkunastu pro-
jektów złożonych przez gminy lub związki gmin
woj. podlaskiego. W opinii samorządowców jest to
wynik preferowania innych regionów kraju kosztem
Podlasia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że do-
tyczy regionu, w którym prawie ¼ stanowią tereny
chronione. Jaskrawym przykładem jest wykluczenie
wniosku „Budowy kanalizacji sanitarnej i deszczo-
wej oraz modernizacji stacji uzdatniania wody w Wy-
sokiem Mazowieckiem”, pomimo iż było to przedsię-
wzięcie z listy rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa 1: Gospodarka wodno-ścieko-
wa wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów – zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem, teren województwa w znacz-
nej części jest terenem chronionym przez prawo kra-
jowe i europejskie i dlatego ochrona nie może być
tylko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwe-
stycje infrastrukturalne, przyczyniające się do
ochrony przyrody, powinny być dofinansowane ze
środków zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków
pomocowych Unii Europejskiej bez konieczności wy-
łaniania ich w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy miasta i gminy
w Wysokiem Mazowieckiem.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?

3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1542)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Budowa sieci wodociągowej i sanitarnej
w mieście Sejnach”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko 2007–2013” kilkunastu pro-
jektów złożonych przez gminy lub związki gmin woj.
podlaskiego. W opinii samorządowców jest to wynik
preferowania innych regionów kraju kosztem Podla-
sia. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że dotyczy
regionu, w którym prawie ¼ stanowią tereny chro-
nione. Jaskrawym przykładem jest wykluczenie
wniosku „Budowa sieci wodociągowej i sanitarnej
w mieście Sejny”, pomimo iż było to przedsięwzięcie
z listy rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej pod uwagę zostało wzięte kryte-
173
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem teren województwa w znacznej
części jest terenem chronionym przez prawo krajo-
we i europejskie i dlatego ochrona nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwesty-
cje infrastrukturalne, przyczyniające się do ochrony
przyrody, powinny być dofinansowane ze środków
zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomoco-
wych Unii Europejskiej bez konieczności wyłania-
nia ich w procedurze konkursowej. Tak nie może
być, aby minister bez żadnego uzasadnienia jednym
pociągnięciem pióra przekreślił wysiłek organiza-
cyjny i finansowy miasta i gminy w Sejnach.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreślenia
przedmiotowego projektu z listy indykatywnej Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
oprócz faktu umieszczenia na liście rezerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1543)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Ochrona zlewni rzek Narwi, Biebrzy i Bugu
przez poprawę gospodarki wodno-ściekowej
na obszarze koordynowanym
przez Międzygminny Związek Wodociągów
i Kanalizacji w Łomży”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
174
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 kilkuna-
stu projektów złożonych przez gminy lub związki
gmin woj. podlaskiego. W opinii samorządowców
jest to wynik preferowania innych regionów kraju
kosztem Podlasia. Jest to tym bardziej niezrozumia-
łe, że dotyczy regionu, w którym prawie 1/4 stano-
wią tereny chronione. Jaskrawym przykładem jest
wykluczenie wniosku „Ochrona zlewni rzeki Narwi,
Biebrzy i Bugu poprzez poprawę gospodarki wodno-
-ściekowej na obszarze koordynowanym przez Mię-
dzygminny Związek Wodociągów i Kanalizacji
w Łomży”, pomimo iż było to przedsięwzięcie z listy
rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa, wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów – zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem, teren województwa w znacz-
nej części jest terenem chronionym przez prawo kra-
jowe i europejskie, dlatego ochrona nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwesty-
cje infrastrukturalne, przyczyniające się do ochrony
przyrody, powinny być dofinansowane ze środków
zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomoco-
wych Unii Europejskiej bez konieczności wyłania-
nia ich w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy gmin zrzeszo-
nych w związku.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizacje przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1544)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Budowa kanalizacji sanitarnej
w aglomeracji Dąbrowa Białostocka”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 kilkuna-
stu projektów złożonych przez gminy lub związki
gmin woj. podlaskiego. W opinii samorządowców
jest to wynik preferowania innych regionów kraju
kosztem Podlasia. Jest to tym bardziej niezrozumia-
łe, że dotyczy regionu, w którym prawie 1/4 stano-
wią tereny chronione. Jaskrawym przykładem jest
wykluczenie wniosku „Budowa kanalizacji sanitar-
nej w aglomeracji Dąbrowa Białostocka”, pomimo iż
było to przedsięwzięcie z listy rezerwowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa, wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy

projektów – zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem teren województwa w znacz-
nej części jest terenem chronionym przez prawo kra-
jowe i europejskie i dlatego ochrona nie może być
tylko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwe-
stycje infrastrukturalne przyczyniające się do ochro-
ny przyrody powinny być dofinansowane ze środków
zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomoco-
wych Unii Europejskiej, bez konieczności wyłania-
nia ich w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy miasta i gminy
Dąbrowa Białostocka.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreślenia
przedmiotowego projektu z listy indykatywnej Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
oprócz faktu umieszczenia na liście rezerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
3. W przypadku nie uzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1545)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji listy projektów
kluczowych zamieszczonych na indykatywnej
liście projektów indywidualnych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, na przykładzie projektu
„Budowa wodociągów, kanalizacji sanitarnej
i deszczowej w Białymstoku – I etap”
Szanowna Pani Minister! Z wielkim zaskocze-
niem przyjąłem informację o usunięciu z krajowej
175
listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 kilkuna-
stu projektów złożonych przez gminy lub związki
gmin woj. podlaskiego. W opinii samorządowców
jest to wynik preferowania innych regionów kraju
kosztem Podlasia. Jest to tym bardziej niezrozumia-
łe, że dotyczy regionu, w którym prawie 1/4 stano-
wią tereny chronione. Jaskrawym przykładem jest
wykluczenie wniosku „Budowa wodociągów, kanali-
zacji sanitarnej i deszczowej w Białymstoku – I etap”,
pomimo iż było to przedsięwzięcie z listy rezer-
wowej.
Pragnę przypomnieć, iż głównym celem progra-
mów operacyjnych jest zrównoważony rozwój, który
może być zrealizowany dzięki zniwelowaniu dyspro-
porcji między regionami. Programy operacyjne za-
rządzane na szczeblu krajowym mają za zadanie
wspieranie projektów znaczących. W przypadku
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oś priorytetowa I: Gospodarka wodno-ścieko-
wa, wsparcie kierowane jest do aglomeracji powyżej
15 tys. RLM. Celem tej osi priorytetowej jest wypo-
sażenie (do końca 2015 r.) aglomeracji powyżej 15
tys. RLM w systemy kanalizacji zbiorczej oraz
oczyszczalnie ścieków zgodnie z wymogami dyrek-
tywy Rady 91/271/EWG w sprawie oczyszczania
ścieków komunalnych. W tym miejscu przypomnę,
iż nie określono maksymalnej wartości przedsię-
wzięcia. W wyniku weryfikacji indykatywnej listy
projektów – zarówno w zakresie listy podstawowej,
jak i rezerwowej – pod uwagę zostało wzięte kryte-
rium wartości projektu, kryterium przygotowania
do realizacji i kryterium redukcji zrzutu ładunku
azotu do zlewni. Projekty z listy rezerwowej zostały
odrzucone, ponieważ uznano, iż taka lista nie po-
winna istnieć. Między innymi ww. projekt, który
spełnia kryteria tegoż priorytetu, został skreślony.
Jak wspomniałem, teren województwa w znacz-
nej części jest terenem chronionym przez prawo kra-
jowe i europejskie, dlatego ochrona nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy. Tym bardziej więc inwesty-
cje infrastrukturalne, przyczyniające się do ochrony
przyrody, powinny być dofinansowane ze środków
zewnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomoco-
wych Unii Europejskiej bez konieczności wyłania-
nia ich w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia jednym pociągnięciem pióra przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy przedsiębiorstwa
Wodociągi i Kanalizacje Sp. z o.o. w Białymstoku.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skre-
ślenia przedmiotowego projektu z listy indykatyw-
nej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” oprócz faktu umieszczenia na liście re-
zerwowej?
2. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie je można uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
176
3. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo krajowe i europejskie?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizacje przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1546)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie skreślenia z krajowej listy
projektu „Zapewnienie prawidłowej
gospodarki wodno-ściekowej na terenie
Siemiatycz” zamieszczonego na indykatywnej
liście projektów indywidualnych
do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013
Szanowna Pani Minister! Jestem zaskoczony
Pani decyzją o skreśleniu ww. projektu z wojewódz-
twa podlaskiego zamieszczonego na krajowej pod-
stawowej liście indykatywnej do Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013.
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”
zgodnie z Narodowymi Strategicznymi Ramami Od-
niesienia (NSRO), zatwierdzonymi w dniu 7 maja
2007 r. przez Komisję Europejską, stanowi jeden
z programów operacyjnych będących podstawowym
narzędziem do osiągnięcia założonych w nich celów
przy wykorzystaniu środków Funduszu Spójności
i Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
(str. 4 Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”). Działalność Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego określa art. 160 Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską: „Europej-
ski Fundusz Rozwoju Regionalnego ma na celu przy-
czynianie się do korygowania podstawowych dys-
proporcji regionalnych we Wspólnocie poprzez udział
w rozwoju i dostosowaniu strukturalnym regionów
opóźnionych w rozwoju oraz w przekształcaniu upa-
dających regionów przemysłowych”. Czyli głównym
zadaniem programu operacyjnego jest niwelowanie
dysproporcji w poziomie regionów i krajów należą-
cych do UE.
Niewątpliwie regionem opóźnionym w rozwoju
jest województwo podlaskie. Ponadto należy pod-
kreślić, że przedmiotowy projekt można zakwalifi-
kować do priorytetu I, moim zdaniem najważniej-
szego w tym programie.
Beneficjentem projektu jest miasto Siemiatycze.
Teren, na którym realizowany będzie projekt,
stanowią obszary chronione ze względu na najwięk-
sze w Polsce i jedyne w Europie Środkowej komplek-
sy torfowisk należących do Europejskiej Sieci Ob-
szarów Chronionych Natura 2000, tzn. PLB40001–
dolina dolnego Bugu.
Ochrona obszarów chronionych nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy, gdyż jest to dobro narodowe
i europejskie. Tym bardziej więc inwestycje infra-
strukturalne przyczyniające się do ochrony przyro-
dy powinny być dofinansowane ze środków ze-
wnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomocowych
Unii Europejskiej bez konieczności wyłaniania ich
w procedurze konkursowej.
Moim zdaniem ten projekt jest o znaczeniu klu-
czowym, strategicznym dla kraju i nie ma potrzeby
umieszczania go w procedurze pozakonkursowej,
gdyż musi być zrealizowany.
W uzasadnieniu¹) usunięcia przedmiotowego pro-
jektu podaje się: „Projekt (…) nie jest projektem du-
żym w rozumieniu przepisów…itd.” Pozwolę sobie
zwrócić uwagę, iż nie musi to być duży projekt²).
Mogą to być projekty systemowe lub indywidualne.
Niezrozumiałe jest również stwierdzenie: „Projekt
(…) charakteryzuje się niskim (poniżej 40%) stop-
niem gotowości do realizacji”.
Tak nie może być, aby Minister bez logicznego
uzasadnienia jednym pociągnięciem pióra przekre-
ślił wysiłek organizacyjny i finansowy tylu gmin
określanych jako biedne.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreśle-
nia przedmiotowego projektu z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, gdyż cytowane uzasadnienie jest błędne i nie
przekonuje?
2. Na jakiej podstawie Pani Minister stwierdzi-
ła, iż projekt nie jest gotowy i w stosunku do jakiej
wartości został określony „stopień gotowości do re-
alizacji”?
3. Na jakiej podstawie projekt był oceniany pod
względem „stopnia gotowości do realizacji”?
4. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie można je uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
5. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo?
6. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
1)
Projekty usunięte z listy projektów indywidualnych dla Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013 – ze strony
internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
2)
Vide: Realizacja programu – strona internetowa Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego.

Interpelacja
(nr 1547)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie skreślenia z krajowej listy
projektu „Rozbudowa i modernizacja
gospodarki wodno-ściekowej na terenie
miasta Hajnówki” zamieszczonego
na indykatywnej liście projektów
indywidualnych do Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
Szanowna Pani Minister! Jestem zaskoczony Pani
decyzją o skreśleniu ww. projektu z woj. podlaskiego,
zamieszczonego na krajowej podstawowej liście indy-
katywnej do Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” 2007–2013. Program Operacyjny
„Infrastruktura i środowisko”, zgodnie z Narodowy-
mi Strategicznymi Ramami Odniesienia (NSRO), za-
twierdzonymi w dniu 7 maja 2007 r. przez Komisję
Europejską, stanowi jeden z programów operacyj-
nych będących podstawowym narzędziem do osią-
gnięcia założonych w nich celów przy wykorzystaniu
środków Funduszu Spójności i Europejskiego Fundu-
szu Rozwoju Regionalnego (str. 4 Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”).
Działalność Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego określa art. 160 Traktatu ustanawia-
jącego Wspólnotę Europejską: Europejski Fundusz
Rozwoju Regionalnego ma na celu przyczynianie się
do korygowania podstawowych dysproporcji regio-
nalnych we Wspólnocie poprzez udział w rozwoju
i dostosowaniu strukturalnym regionów opóźnio-
nych w rozwoju oraz w przekształceniu upadających
regionów przemysłowych.
A zatem głównym zadaniem programu operacyj-
nego jest niwelowanie dysproporcji w poziomie re-
gionów i krajów należących do UE. Niewątpliwie re-
gionem opóźnionym w rozwoju jest woj. podlaskie.
Ponadto należy podkreślić, że przedmiotowy projekt
można zakwalifikować do priorytetu I, moim zda-
niem najważniejszego w tym programie.
Beneficjentem projektu jest miasto Hajnówka.
Teren, na którym realizowany będzie projekt, sta-
nowią obszary chronione ze względu na największe
w Polsce i jedyne w Europie Środkowej kompleksy
torfowisk:
— należące do europejskiej sieci obszarów chro-
nionych Natura 2000, tzn. PLC 200004 Puszcza
Białowieska,
— Białowieski Park Narodowy.
Ochrona obszarów chronionych nie może być tyl-
ko obowiązkiem gmin, gdyż jest to dobro narodowe
i europejskie, tym bardziej więc inwestycje infra-
strukturalne przyczyniające się do ochrony przyro-
dy powinny być dofinansowane ze środków ze-
wnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomocowych
Unii Europejskiej, bez konieczności wyłaniania ich
w procedurze konkursowej.
177
Moim zdaniem jest to projekt o znaczeniu klu-
czowym, strategiczny dla kraju i nie ma potrzeby
umieszczania go w procedurze pozakonkursowej,
gdyż musi być zrealizowany.
W uzasadnieniu usunięcia przedmiotowego pro-
jektu (Projekty usunięte z listy projektów indywidu-
alnych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 – ze strony internetowej Mi-
nisterstwa Rozwoju Regionalnego) podaje się: „Pro-
jekt (…) nie jest projektem dużym w rozumieniu
przepisów (…) itd.” Pozwolę sobie zwrócić uwagę, iż
nie musi to być duży projekt (vide: Realizacja progra-
mu – strona internetowa Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego). Mogą to być projekty systemowe lub in-
dywidualne. Niezrozumiałe jest również stwierdze-
nie: „Projekt (…) charakteryzuje się niskim (poniżej
40%) stopniem gotowości do realizacji”.
Tak nie może być, aby minister, bez logicznego
uzasadnienia, jednym pociągnięciem pióra przekre-
ślił wysiłek organizacyjny i finansowy tylu gmin
określanych jako biedne.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreśle-
nia przedmiotowego projektu z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, gdyż cytowane uzasadnienie jest błędne i nie
przekonuje?
2. Na jakiej podstawie Pani Minister stwierdziła, iż
projekt nie jest gotowy i w stosunku do jakiej wartości
został określony „stopień gotowości do realizacji”?
3. Na jakiej podstawie projekt był oceniany pod
względem „stopnia gotowości do realizacji”?
4. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie można je uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
5. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo?
6. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1548)
do ministra infrastruktury
w sprawie propozycji wprowadzenia zmian
w ustawie Prawo budowlane oraz w ustawie
Prawo ochrony środowiska
W związku ze złożonymi przez radnego powiatu
tarnowskiego Pana Jerzego Jacha interpelacjami
178
w przedmiocie zmian w ustawie z dnia 9 lipca 1994 r.
Prawo budowlane, jak również w ustawie z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
zwracam się o zapoznanie z przedstawionymi propo-
zycjami, a następnie rozważenie możliwości skiero-
wania ich do dalszych prac legislacyjnych. W załą-
czeniu przedkładam interpelacje nr 53 i 54 z 2008 r.
sporządzone przez wskazaną powyżej osobę*).
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Czy kierowane przez Pana Ministerstwo In-
frastruktury podziela zaproponowane przez radne-
go powiatu tarnowskiego pana Jerzego Jacha roz-
wiązania, jak również czy podejmie działania ukie-
runkowane na wprowadzenie ich do przedmioto-
wych ustaw?
Mając zatem powyższe na uwadze, proszę Pana
Ministra o ustosunkowanie się do przedstawio-
nych kwestii i stosowną odpowiedź w trybie regu-
lowanym ustawą o wykonywaniu mandatu posła
i senatora.
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1549)
do ministra zdrowia
w sprawie udzielenia pomocy rodzinom
osób chorych na glikogenozę typu II
(choroba Pompego)
W związku z podjętą przeze mnie interwencją po-
selską wobec pacjentów i ich rodzin zwracam się
z uprzejmą prośbą o sprecyzowanie zamierzeń kie-
rowanego przez Panią Ministerstwa Zdrowia co do
osób chorych na chorobę Pompego.
W pierwszej kolejności należy nadmienić, iż cho-
roba Pompego, znana również jako glikogenoza typu
II, jest rzadką, chroniczną, osłabiającą i śmiertelną
chorobą nerwowo-mięśniową dotykającą mniej niż
10 000 niemowląt, dzieci oraz dorosłych na całym
świecie. Jest to forma dystrofii mięśniowej będąca
lizosomalną chorobą spichrzeniową. Choroba Pom-
pego wywoływana jest niedoborem lub nieprawidło-
wym działaniem enzymu naturalnie występującego
w lizosomach komórek. Wada ta powoduje magazy-
nowanie glikogenu w lizosomach komórek, powodu-
jąc postępujące uszkodzenie mięśni oraz utratę
funkcji mięśni.
Na podstawie badań przeprowadzonych w Ho-
landii oraz Stanach Zjednoczonych ocenia się, że
choroba Pompego występuje w 1 na 40 000 przypad-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
ków żywych urodzeń na świecie. Choroba Pompego
dotyczy w równym stopniu kobiet, jak i mężczyzn.
W Polsce zdiagnozowanych jest 15 pacjentów, z tego
trójka dzieci otrzymuje doraźnie leczenie refundo-
wane przez Podkarpacki OW NFZ w ramach farma-
koterapii niestandardowej.
W tym miejscu warto wskazać, iż nowa enzyma-
tyczna terapia zastępcza (ERT) preparatem myozy-
me TM (alfa-glukozydaza) uzyskała w styczniu 2006 r.
pozytywną opinię Komisji ds. Produktów Leczni-
czych do stosowania u Ludzi (CHMP) Europejskiej
Agencji Leków i uzyskała pozwolenie na dopuszcze-
nie myozyme do obrotu w celu leczenia choroby
Pompego. Myozyme stanowi pierwszy i jedyny lek
w Europie przeznaczony do leczenia choroby Pompe-
go. Zadaniem ERT jest przywrócenie działania
GAA, co spowoduje obniżenie poziomu glikogenu
w lizosomach mięśni. Enzym zastępczy jest opraco-
wywany metodą inżynierii genetycznej w laborato-
rium i podawany jest dożylnie. W związku z powyż-
szym w drugiej połowie listopada 2007 r. po posie-
dzeniu Rady Konsultacyjnej AOTM Rada zareko-
mendowała ministrowi zdrowia finansowanie lecze-
nia choroby Pompego preparatem myozyme, w nowo
rozpoznanej i niemowlęcej postaci.
Rada Konsultacyjna AOTM podjęła decyzję o re-
komendacji leczenia po zapoznaniu się ze stanowi-
skami specjalistów oraz opiniami organizacji pa-
cjentów. Przy podawaniu enzymu od bardzo wcze-
snego stadium choroby skuteczność terapii mogłaby
osiągnąć blisko 100%. W przypadku zastosowania
enzymu u pacjentów, u których stwierdzono objawy
kliniczne, czyli osłabienie funkcji mięśni (zwłaszcza
mięśni oddechowych), efekt może być mniejszy, ale
jednak ratujący życie i zapobiegający na ogół nieod-
wracalnej tracheotomii skazującej chorego na ko-
rzystanie z respiratora do końca życia. Rada uzy-
skała informację na temat bezpieczeństwa i skutecz-
ności stosowania leku myozyme – lek ten miał bar-
dzo silne podstawy do rejestracji w Unii Europejskiej
w zakresie efektywności klinicznej. W UE uzyskał
status sierocego produktu medycznego. Dostarczone
Radzie AOTM dziesiątki indywidualnych opinii cho-
rych na chorobę Pompego z całego świata, ich leka-
rzy oraz członków rodzin na temat leku myozyme są
bardzo pozytywne. Unia Europejska uznaje leczenie
chorób rzadkich za priorytetowe. W większości kra-
jów UE finansowane jest leczenie wszystkich posta-
ci choroby u zdiagnozowanych pacjentów.
Należy na końcu przytoczyć słowa prezesa Rady
Ministrów, które padły w trakcie exposé w dniu
23 listopada 2007 r., „musimy zreformować politykę
refundacji leków. W świetle ostatnich zdarzeń oka-
zuje się to potrzebą palącą. Będziemy dokonywać co
trzy miesiące przeglądu listy leków refundowanych.
Chcemy kierować się skutecznością terapeutyczną
leku oraz relacją ceny leku w Polsce i w innych kra-
jach Unii Europejskiej. Chcemy przede wszystkim
uwzględnić na liście leków refundowanych prepara-
ty stosowane w rzadkich schorzeniach pediatrycz-

nych. Ceny leków nie mogą odstraszać od ich stoso-
wania, szczególnie tych pacjentów, którzy znaleźli
się w dramatycznej sytuacji…”.
Dlatego też celowe i uzasadnione, realizując de-
zyderaty przedstawione przez premiera Donalda
Tuska, jest podjęcie działań, które doprowadzą do
pełnej pomocy osobom cierpiącym na to schorzenie,
jak również ich rodzinom.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Jakie środki faktyczne i prawne ma zamiar
podjąć kierowane przez Panią Ministerstwo Zdro-
wia, aby udzielić pomocy osobom chorym na niniej-
sze schorzenie?
2. Kiedy wszystkie osoby dotychczas zdiagnozo-
wane mogą liczyć na refundowanie kosztów zastoso-
wania względem nich nowej enzymatycznej terapii
zastępczej preparatem myozyme?
Mając zatem powyższe na uwadze, proszę Pa-
nią Minister o ustosunkowanie się do przedsta-
wionej kwestii i stosowną odpowiedź w trybie re-
gulowanym ustawą o wykonywaniu mandatu po-
sła i senatora.
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1550)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie zmian w trakcie wdrażania
unijnych programów funduszy
strukturalnych i realokacji środków
Szanowna Pani Minister! Po kilku latach uczest-
nictwa w Unii Europejskiej Polska dostała szansę
rozwoju i dostosowania gospodarki oraz poziomu
życia rodaków do standardów Europy Zachodniej.
Cele te mogą zostać osiągnięte dzięki przeznacze-
niu dla naszego kraju dużej puli dotacji z funduszy
unijnych. Jak wszystkim wiadomo, na okres pro-
gramowy tj. 2007–2013 nasz kraj uzyskał pulę
środków, która przewyższa ponad czterokrotnie
środki uzyskane na lata 2004–2006. O ile w pierw-
szym roku programowania funduszy struktural-
nych zarówno zwolennicy Unii Europejskiej, jak
też przeciwnicy uważali, że środki przeznaczone
dla Polski na ten okres są zbyt niskie i niewystar-
czające na nasze potrzeby i możliwości. Po kilku
latach uczestnictwa Polska dostała szansę pozy-
skania dużego zastrzyku finansowego. Teoretycz-
nie nowy zastrzyk unijnych środków powinien być
naszą mocną stroną, a tymczasem, jak wynika ze
wstępnych danych, przy obecnym rozplanowaniu
wydatkowania środków mamy optymistyczne szan-
se na wykorzystanie ich na poziomie ok. 65%. Wy-
179
nika z tego, że nie dość, iż nie wykorzystamy środ-
ków nam przyznanych, to jeszcze będziemy musieli
zapłacić wysokie kary za niewykorzystanie tych
środków. Biorąc pod uwagę również to, że sami
w dużej części przygotowaliśmy programy rozdy-
sponowania tych środków, zatem powstałe zjawi-
sko należy określić jako wysoce niepokojące.
Polska posiada kilkuletnie doświadczenie we
wdrażaniu funduszy unijnych oraz wydatkowaniu
przyznanych środków. Na początku naszego przy-
stąpienia do Unii pojawiały się obawy o brak możli-
wości pełnego wykorzystania dotacji. Jednak po
wdrożeniu poszczególnych programów i wniesieniu
w ich wytycznych zmian absorpcja środków odbywa
się na żądanym poziomie. Wykorzystanie środków
możliwe było dzięki zmianom w trakcie wdrażania
programów, jak również realokacji środków z dzia-
łań o niskim zainteresowaniu beneficjentów osta-
tecznych do programów cieszących się większym po-
pytem.
Po analizie nowych programów na lata 2007–2013
oraz analizie poszczególnych działań i alokacji środ-
ków, można stwierdzić, że nie potrafimy korzystać
z posiadanej wiedzy i doświadczenia zdobytego w wy-
korzystywaniu środków unijnych. Przygotowane pro-
gramy i niektóre działania są mało zrozumiałe i cięż-
ko określić dla nich realną grupę docelową. Przyjęte
założenia w dużej mierze związują nam ręce w wy-
datkowaniu tych środków, a tym samym ograniczają
nasze szanse na wydatkowanie przyznanych środ-
ków. Przeprowadzone wstępne badania dotyczące
wykorzystania przyznanych środków wskazują, że
w tym okresie programowym, przy takich progra-
mach i założeniach do nich, będziemy w stanie wyko-
rzystać w wariancie optymistycznym tylko ok. 65%
z puli 59,6 mld euro, tj. ok. 38,8 mld euro. Z tego wy-
nika, że prawdopodobnie nie będziemy w stanie wy-
korzystać kwoty ok. 20,8 mld euro. Może niektórzy
stwierdzą, że i tak wykorzystamy bardzo dużo środ-
ków, jednak dla zobrazowania skali problemu posłu-
żę się porównaniem, a mianowicie prognozowana
kwota niewykorzystanych środków jest prawie dwu-
krotnie wyższa niż środki, które mieliśmy do wyda-
nia na lata 2004–2006. Dodatkowo wydatkowanie
środków powinno się rozpocząć już w roku 2007, a na
obecny dzień brak jest jeszcze wytycznych dla więk-
szości działań.
W części przygotowanych programów przyjęto
takie założenia, które w zasadzie mocno ograniczają
zarówno aplikowanie beneficjentów o środki unijne,
jak też nie precyzują jednoznacznie możliwości i za-
sad weryfikacji tych założeń. Oto kilka przykładów
takich założeń:
— Program Innowacyjna Gospodarka, priorytet
IV: Inwestycje w innowacyjne przedsięwzięcia, dzia-
łanie 4.4: Nowe inwestycje o wysokim potencjale in-
nowacyjnym. O środki będą mogli ubiegać się bene-
ficjenci, którzy zastosują technologię stosowaną
krócej niż 3 lata na świecie bądź posiadającą stopień
rozprzestrzenienia w danej branży nieprzekraczają-
180
cy 15%. Jeśli wdrażana technologia jest opatentowa-
na, to faktycznie można określić jej okres zastoso-
wania (tylko może się okazać, że od opatentowa-
nia do zastosowania tych technologii często mija
właśnie ponad trzy lata), a co jeśli nie jest opaten-
towana. Natomiast można śmiało powiedzieć, że
ustalenie stopnia rozprzestrzenienia stosowania
danej technologii w branży jest raczej trudne za-
równo skuteczne udowodnienie ze strony benefi-
cjentów, jak też weryfikacji ze strony instytucji
zarządzającej.
— Program Innowacyjna Gospodarka, priorytet
IV: Inwestycje w innowacyjne przedsięwzięcia, dzia-
łanie 4.5: Wsparcie inwestycji o dużym znaczeniu
dla gospodarki. Poziomy kwalifikujące beneficjen-
tów zostały ustanowione na takich wysokościach, iż
jest to program tylko dla bardzo małej wybranej
grupy przedsiębiorstw (koszty kwalifikowane 160
mln PLN i zatrudnienie min. 200 nowych miejsc
pracy lub min. stworzenie 200 nowych miejsc pracy
w centrach usług wspólnych lub IT). Ustawienie tak
wysokich kryteriów, a tym samym jednoczesne za-
wężenie grupy docelowych beneficjentów, powoduje,
że pozyskanie tych środków będzie trudne. W po-
przedniej edukacji w podobnym działaniu konieczne
były zmiany założeń i pozyskanie nowej grupy doce-
lowej beneficjentów ostatecznych, gdyż środki z tego
działania nie zostałyby wykorzystane.
To są tylko wybrane przykłady z Programu In-
nowacyjna Gospodarka, a takich niespójności i za-
strzeżeń dotyczących innych programów i prioryte-
tów jest dużo. Dodatkowo alokacja środków została
w taki sposób ustalona, że znaczną ich część planuje
się przeznaczyć na działania tzw. miękkie, czyli róż-
nego rodzaju doradztwa, szkolenia itp. Z poprzedniej
edycji programów jasno wynikało, że tego rodzaju
działaniami jest bardzo małe zainteresowanie, z róż-
nego rodzaju przyczyn, i środki te były realokowane.
Już teraz niejednokrotnie na szkolenia organizowa-
ne w ramach programów unijnych są szukani uczest-
nicy z tzw. łapanki, bo osób, które faktycznie chcia-
łyby z tego skorzystać, jest bardzo mało. Sytuacja
taka wynika częściowo z tego, iż duża grupa osób,
do których te szkolenia są adresowane, wyjechała
z kraju w celach zarobkowych.
Należy się również zastanowić nad stroną logi-
styczną całego procesu wdrażania programów regio-
nalnych, czy instytucje zarządzające na szczeblu lo-
kalnym (urzędy marszałkowskie) poradzą sobie
z wdrożeniem nowych programów. Już przy wdra-
żaniu poprzednich programów różne kontrole zgła-
szały wiele zastrzeżeń zarówno co do organizacji,
jak też jakości zatrudnionych kadr. Częste zmiany
personalne oraz brak wykwalifikowanej kadry to
największa bolączka instytucji lokalnych. Jednocze-
sne wdrażanie zamiast kilku kilkunastu progra-
mów, może niestety przerosną ich możliwości.
Bazując na doświadczeniu we wdrażaniu minio-
nych programów, można jednoznacznie stwierdzić,
iż przyjęte procedury aplikowania o dotacje były
bardzo skomplikowane i mało elastyczne zarówno
na etapie składania wniosków, jak też ich oceny.
Dodatkowo niejednokrotnie na różnych poziomach
aplikowania były wykonywane te same czynności,
które się powtarzały. Tak przygotowane procedu-
ry powodowały duże opóźnienia, zarówno na eta-
pie przygotowania, wdrażania, jak też wypłaty
środków.
To są nieliczne bolączki naszego systemu wdra-
żania funduszy unijnych ustalone na bazie dotych-
czasowego doświadczenia. Polska dostała ogromną
szansę na rozwój i wykorzystanie drzemiącego po-
tencjału w naszej gospodarce. Tylko od nas będzie
zależało, w jakim stopniu będziemy w stanie to wy-
korzystać.
Proponuję ponowne przeanalizowanie poszcze-
gólnych programów i priorytetów pod następującym
kątem:
— szerszego ustalenia docelowych grup benefi-
cjentów końcowych oraz poszerzenia ograniczeń
związanych z dostępem do niektórych działań,
— dalszego kontynuowania działań w celu
uproszczenia i uelastycznienia procedur wdrażania
programów,
— ponownego przeanalizowania alokacji środków
w poszczególnych działaniach w taki sposób, aby
środki były przeznaczone dla tej grupy beneficjentów,
którzy będą w stanie je wykorzystać, i w poprzednim
okresie programowym cieszyły się dużym zaintereso-
waniem,
— zmiany części działań, które prawdopodobnie
nie będą się w ogóle cieszyły praktycznie żadnym za-
interesowaniem, na inne działania lub alokację
środków,
— ponowne przeanalizowanie od strony logicznej
wdrażanych programów, czy przyjęte procedury są
odpowiednie dla instytucji zarządzających i nie prze-
rastają ich możliwości,
— zastanowienia się nad pozyskaniem doświad-
czonej kadry lub jej wyszkolenie w krótkim okresie
czasu w celu dostosowania zaplecza do rosnących
potrzeb.
Już teraz należy podjąć zdecydowane działania,
w celu uzyskania jak najlepszych efektów. Nie mamy
już czasu na przyglądanie się i wyciąganie wnio-
sków w terminach późniejszych, bo przy tym pozio-
mie środków unijnych nie będziemy mogli ich póź-
niej wykorzystać.
Pytanie: Pani Minister, czy znane są Pani wyżej
wymienione przyczyny niewykorzystywania w peł-
ni unijnych środków w ramach funduszy struktu-
ralnych? Jakie działania podejmie Pani w celu jak
największego wykorzystania dotacji z funduszy
unijnych?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 25 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1551)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie weryfikacji indykatywnej listy
projektów kluczowych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! Przedstawiciele samo-
rządów woj. podlaskiego, związków zawodowych,
a także mieszkańcy regionu łomżyńskiego zwracają
się do mnie z prośbą o podjęcie skutecznych działań
i osobiste zaangażowanie się w obronę projektów
kluczowych umieszczonych na liście indykatywnej
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
Gminy województwa podlaskiego spełniły wy-
magania dotyczące opracowania projektów i zostały
umieszczone na liście indykatywnej. Dzięki temu
programowi zbudowałyby sieci wodociągowego, ka-
nalizacyjne, drogi, ociepliłyby budynki szkolne.
Pani Minister, weryfikując listę, wykreślając
22 projekty inwestycyjne odebrała pani woj. podla-
skiemu historyczną szansę na wyrównanie różnic
rozwojowych między Polską wschodnią a Polską
centralną i zachodnią. Odebrane środki inwestycyj-
ne, które wyrównałyby dysproporcje w rozwoju wo-
jewództw wschodnich, otrzymają silniejsi i bogatsi.
Pytanie: Pani Minister, czy znane jest Pani roz-
goryczenie i oburzenie samorządów woj. podlaskiego
z powodu pozbawienia ich środków unijnych, a w efek-
cie zahamowania rozwoju inwestycyjnego zapocząt-
kowanego przez poprzedni rząd? Czy i kiedy podej-
mie Pani działania przywracające projekty z listy
indykatywnej w ramach projektów kluczowych Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
w woj. podlaskim?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1552)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany kategorii
drogi wojewódzkiej nr 677 na drogę krajową
na odcinku Ostrów Mazowiecka–Łomża
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z wnioskiem o zmianę kategorii drogi wo-
jewódzkiej nr 677 na odcinku Ostrów Mazowiecka-
–Łomża na drogę krajową. Odcinek drogi Ostrów
Mazowiecka–Łomża przed rokiem 1999 był drogą
181
krajową. Zmiana jego kategorii po reformie admini-
stracyjnej na wojewódzką nie zmieniła faktu, iż po
tej drodze przebiega najkrótsza trasa z Warszawy na
Mazury do przejścia w Budzisku w kierunku na
państwa nadbałtyckie i Finlandię. Po drodze nr 677
Ostrów Mazowiecka–Łomża odbywa się tranzytowy
ruch krajowy i międzynarodowy do przejścia gra-
nicznego w Budzisku. Jest ona spójnym elementem
podstawowego układu drogowego w regionie. Zgod-
nie z art. 5, ust. 1 pkt 3 ustawy o drogach publicz-
nych powinna być ona zaliczona do sieci dróg krajo-
wych. Zakwalifikowanie drogi nr 677 jako drogi wo-
jewódzkiej jest sprzeczne z art. 5 ust. 1 pkt. 3 ustawy
o drogach niepublicznych. W państwach nadbałtyc-
kich i Finlandii w przewodnikach turystycznych
oraz informatorach o Polskie najkrótsza droga do
Warszawy na terenie nasze kraju przebiega przez
Łomżę i Ostrów Mazowiecką.
Wobec powyższego konieczne jest jak najszybsze
przywrócenie kategorii drogi krajowej i zwiększenie
środków budżetowych na poprawę infrastruktury
tej drogi.
Pytanie: Panie Ministrze, w jakim czasie zmieni
Pan kategorię drogi wojewódzkiej nr 677 na odcinku
Łomża–Ostrów Mazowiecka na drogę krajową?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1553)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie prac legislacyjnych
umożliwiających produkcję żywności
genetycznie zmodyfikowanej w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Stowarzyszenia, or-
ganizacje społeczne oraz mieszkańcy regionu łom-
żyńskiego zwracają się do mnie z pytaniem o zamia-
ry ministra rolnictwa w sprawie liberalizacji przepi-
sów dotyczących wprowadzenia produkcji żywności
genetycznie zmodyfikowanej w Polsce.
Wyrażają swoje zaniepokojenie i sprzeciw przeciw-
ko wprowadzeniu do obrotu nasion modyfikowanych
genetycznie oraz produkcji pasz z udziałem GMO.
Polska znana jest w Europie i na świecie jako pro-
ducent dobrej jakości żywności ekologicznej. Wprowa-
dzenie możliwości produkcji żywności modyfikowa-
nej genetycznie (GMO) zniszczy bezpowrotnie wize-
runek Polski jako producenta tej żywności.
Badania opinii publicznej wskazują, iż Polacy są
przeciwni żywności modyfikowanej genetycznie
(GMO). Żywność modyfikowana genetycznie jest za-
grożeniem dla zdrowia ludzi. Spowoduje ekonomicz-
182
ne uzależnienie od największych koncernów świa-
towych w kwestii pozyskiwania materiałów na-
siennych.
Panie Ministrze, w czerwcu 2007 r. domagał się
Pan żywności zdrowej, wolnej od GMO. W styczniu
2008 r. stwierdził Pan, iż GMO musi wejść do Polski,
ponieważ nie da się zatrzymać postępu. Wygłaszał
Pan pogląd, iż nie ma dowodów na szkodliwość żyw-
ności GMO i należy zliberalizować przepisy dotyczą-
ce jej wprowadzenia jej do Polski.
Największy amerykański koncern Monsanto wy-
dał na lobbing na rzecz żywności GMO 3640 tys. dola-
rów. Społeczeństwo polskie nie posiada takiej kwoty,
żeby bronić się przed żywnością GMO. Zwraca się do
nas, parlamentarzystów z apelem, abyśmy nie podej-
mowali inicjatyw ustawodawczych, mających na celu
sprowadzenia niebezpieczeństwa GMO do Polski.
Pytanie: Panie Ministrze, czy po rozważeniu wy-
żej przedstawionych argumentów przeciw produkcji
żywności GMO zrezygnuje Pan, w interesie polskich
konsumentów i rolników, z liberalizacji przepisów
dopuszczających jej produkcję Polsce?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1554)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie naliczania płatności obszarowych
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z interpelacją dotyczącą naliczania płatno-
ści obszarowych. Rolnicy skarżą się na opóźnione
wypłaty i biurokrację. Wzrost cen środków produk-
cji rolnej powoduje spadek opłacalności prowadzenia
gospodarstw rolnych.
Płatności obszarowe, które są istotnym elemen-
tem dochodów gospodarstw, rozliczane są do czerwca.
Należałoby więc przyśpieszyć wypłaty tak, aby rolni-
cy dostawali je do końca lutego, ponieważ wtedy po-
trzebne są im środki na zakup nawozów, materiałów
siewnych czy też na remont maszyn rolniczych.
Rolnicy prowadzący wyspecjalizowane gospodar-
stwa zgłaszają uwagi dotyczące kolejności rozpatry-
wania wniosków. Twierdzą, iż w Agencji Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa jest tendencja do
rozpatrywania w pierwszej kolejności wniosków naj-
mniej skomplikowanych.
Kolejną kwestią, która wpływa na czas rozpatry-
wania wniosków, jest centralizacja naliczania oraz
wadliwe działanie systemu informatycznego. Zda-
rzają się sytuacje, że system nie działa po kilka dni
lub działa wadliwie i bardzo wolno.
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytania:
1. Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo
w celu usprawnienia działania systemu informa-
tycznego w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa?
2. Czy ministerstwo rozważy możliwość nalicze-
nia płatności obszarowych i wykonywania tego eta-
pu w biurach powiatowych ARiMR, co znacząco
skróciłoby czas rozpatrywania wniosków?
3. Czy rolnicy korzystający z kilku programów
pomocowych będą musieli każdego roku dłużej cze-
kać na realizację płatności?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1555)
do ministra gospodarki
w sprawie przywrócenia wypłaty
ekwiwalentu węglowego byłym pracownikom
zakładów górniczych rejonu
częstochowsko-kłobuckiego
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do
Pana Ministra z interpelacją dotyczącą przywróce-
nia wypłaty ekwiwalentu węglowego byłym pra-
cownikom zakładów górniczych rejonu częstochow-
sko-kłobuckiego.
Przedsiębiorstwa i zakłady górnicze kopalnictwa
rud żelaza pracowały do 1994 r. na podstawie Ukła-
du Zbiorowego Pracy dla Górnictwa Rud z 01.01.1975 r.,
zawartego pomiędzy ministrem przemysłu ciężkie-
go a Zarządem Głównym Związku Zawodowego Gór-
ników, i porozumienia o wprowadzeniu „Zakłado-
wego Systemu Wynagrodzeń Pracowników” z Mini-
sterstwem Pracy i Płac oraz Spraw Socjalnych, po-
nawiając to porozumienie w 1992 r. w oparciu o roz-
porządzenie Rady Ministrów z dnia 30.12.1991 r.
w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowni-
ków górnictwa „Karta Górnika” wraz z przepisami
wykonawczymi.
Jak wynika z układu, każdemu pracownikowi
przysługiwało 8 ton węgla rocznie – identycznie jak
w górnictwie węglowym. Po wejściu w życie ustawy
z dnia 29.09.1994 r. kilkaset osób uprawnionych do
deputatu węglowego z rejonu częstochowsko-kłobuc-
kiego pozbawionych zostało tego ekwiwalentu, co
narusza zasadę ochrony słusznie nabytych upraw-
nień i dyskryminuje emerytów z kopalń rud żelaza,
a tym samym narusza wykładnię prawną wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12.12.2005 r.
(sygn. akt SK/04).

Przedsiębiorstwa górnicze rejonu częstochow-
sko-kłobuckiego, wysyłając pracowników dołowych
na emeryturę, część ekwiwalentu wliczyły do pod-
stawy emerytury, zaś do 2,5 ton rocznie wydawały
w naturze, a następnie – bez zgody zainteresowa-
nych – tę część w naturze wliczano również do pod-
stawy wymiaru emerytury (która i tak w wielu
przypadkach była ograniczona do 250% średniej
krajowej), w związku z czym nie zmieniła się wyso-
kość świadczenia. Kilkaset osób złożyło wnioski
o wypłatę ekwiwalentu węglowego do ZUS w Czę-
stochowie i Inspektoratu w Kłobucku. Są one zała-
twiane odmownie z uzasadnieniem, jakoby Zakłady
Budowy Maszyn i Górnictwa „Częstochowa” i Przed-
siębiorstwo Budowy Kopalń Rud w Częstochowie
nie były zakładami górniczymi.
Powyższe zakłady górnicze prowadziły roboty
dołowe w kopalniach miedzi, cynku i ołowiu oraz
w kopalniach węgla. Pozbawienie przywileju do de-
putatu węglowego w naturze na równi z górnikami
zatrudnionymi bezpośrednio w kopalniach można
więc uznać za krzywdzące i niesprawiedliwe. Nazwa
Zakłady Budowy Maszyn i Górnictwa „Częstocho-
wa” powstała (po reorganizacji górnictwa rud w re-
jonie częstochowsko-kłobuckim) na bazie kopalń
rud żelaza: Grodzisko, Dźbów i Osiny. Emeryci skła-
dający wnioski o wypłatę ekwiwalentu za deputat
węglowy skierowani zostali na emerytury górnicze
pod rządami wcześniejszych uregulowań prawnych.
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytanie: Czy ministerstwo podej-
mie inicjatywę ustawodawczą przywracającą wypła-
ty ekwiwalentu węglowego byłym pracownikom ko-
palń rud żelaza, którzy pozbawieni zostali deputatu
węglowego ustawą z dnia 29.09.1994 r. – rozdział 11
art. 10?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1556)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie podjęcia działań
na rzecz zwiększenia liczby godzin
wychowania fizycznego w szkołach
podstawowych, gimnazjalnych
i ponadgimnazjalnych
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z prośbą o udzielenie informacji w sprawie
podjęcia działań na rzecz zwiększenia liczby godzin
wychowania fizycznego w szkołach podstawowych,
gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych.
183
Wiele w obecnym czasie można usłyszeć propozy-
cji, uwag, sugestii i życzeń na temat edukacji dzieci
i w zakresie edukacji młodzieży w zakresie kultury
fizycznej i sportu. Obecnie liczba godzin w zakresie
wychowania fizycznego w szkołach podstawowych
i gimnazjalnych jest dalece niewystarczająca, nale-
żałoby podnieść tygodniową liczbę godzin w zakre-
sie wychowania fizycznego do co najmniej 6–8 go-
dzin. Taka liczba godzin pozwoliłaby na intensywną
pracę z dziećmi i młodzieżą, na wyszukiwanie talen-
tów sportowych, które to uczniowie później jako za-
wodnicy mogliby rozwijać w klubach sportowych.
Zwiększenie liczby godzin z wychowania fizycznego
spowoduje ponadto efektywniejsze wykorzystanie
bazy sportowej w postaci hal sportowych, dobrze
utrzymanych boisk sportowych i sprzętu sportowe-
go, którymi dysponuje wiele placówek szkolnych.
Zwiększona liczba godzin wychowania fizycznego
realizowana w szkołach korzystnie rozwijałaby po-
trzeby zdrowotne uczniów i wszechstronny rozwój
psychofizyczny wychowanków. Ponadto wielu peda-
gogów postuluje nowe spojrzenie na lekcje wychowa-
nia fizycznego w szkołach. Uważają oni, że na popra-
wę wyników nauczania ze wszystkich przedmiotów
wpłynie zwiększenie liczby godzin wf. w szkołach
i nastawienie ich na szczególnie korzystne dla mó-
zgu ćwiczenia dotleniające. Pedagogom nie chodzi
tylko o to, by dany uczeń miał lepsze stopnie na
świadectwach. Efekty takich działań mają być dłu-
gofalowe. Jeśli polubi się sport i ruch w dzieciństwie,
znacznie wzrastają szanse na to, by stać się aktyw-
nym fizycznie dorosłym.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy w resorcie kierowanym przez Panią Mini-
ster są prowadzone prace, aby ten stan rzeczy zmie-
nić, tak by liczba godzin uległa w przedmiotowej
materii zwiększeniu?
2. Kiedy te rozwiązania prawne mogą wejść w życie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Mieczysław Golba
Jarosław, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1557)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie niepokojących
informacji medialnych dotyczących
planowanych zmian w systemie nauczania
w zakresie kształcenia ogólnego
Pani Minister! W ostatnim czasie pojawiają się
w środkach masowego przekazu informacje na te-
mat prac Ministerstwa Edukacji Narodowej nad po-
ważnymi zmianami w polskim systemie edukacji
184
w zakresie nauczania ogólnego. Moje zaniepokojenie
budzi fakt, że jako członek Komisji Edukacji, Nauki
i Młodzieży dowiaduję się o planowanej „rewolucji”
w polskiej oświacie z mediów, a nie od ministra edu-
kacji narodowej, zwłaszcza że, jak donosi prasa,
nowe pomysły ministerstwa miałyby wejść w życie
w rekordowo szybkim czasie, bo już w roku 2009.
Z doniesień medialnych można się dowiedzieć, że na
przykład lekcje historii młodzież miałaby zakończyć
już w pierwszej klasie liceum, a w kolejnych dwóch
latach koncentrować się wyłącznie na wybranych
przedmiotach, w zależności od wybranych przed-
miotów na egzaminie maturalnym i przyszłego kie-
runku studiów.
Pani Minister! Oświata jest dziedziną, która nie
znosi rewolucyjnych i częstych zmian. Nie ma nic
gorszego niż ciągłe zmiany, które w żaden sposób
nie wpływają na podwyższenie jakości nauczania.
To, że ok. 80% młodych ludzi chce zdobyć wykształ-
cenie wyższe, jest pocieszające, ale trzeba pamię-
tać, że nam wszystkim powinno zależeć na tym,
żeby wykształcenie młodego pokolenia było przede
wszystkim wszechstronne i by dawało ogólną wie-
dzę z każdej nauczanej w szkole dziedziny. Przy
dzisiejszej konkurencyjnej gospodarce i wciąż zmie-
niającym się rynku pracy nie wolno nam dopuścić
do wykształcenia świetnego matematyka, który nie
będzie znał historii swojego kraju, albo znakomite-
go historyka niepotrafiącego logicznie myśleć i uogól-
niać procesów historycznych. Takie wybiórcze po-
dejście do wiedzy spowoduje, że będziemy kształ-
cić półinteligentów, specjalistów w wąskich dzie-
dzinach.
Za rzecz niedopuszczalną uważam zamiar ogra-
niczenia lekcji historii. Każdy Polak powinien znać
historię. To jest kwestia naszej tożsamości narodo-
wej, tradycji, pamięci o dokonaniach poprzednich
pokoleń, to jest duma narodowa i patriotyzm. Już
dziś młodzież w dużym stopniu ma niewielką wie-
dzę, zwłaszcza z najnowszej historii Polski. Ograni-
czenie lekcji historii tylko do klasy I liceum spowo-
duje nieodwracalne skutki w świadomości młodych
Polaków, a skutki te będą odczuwalne za wiele lat.
Nie ma nic gorszego niż pozbawianie Polaków ich
historii i pamięci historycznej. Wystarczy przypo-
mnieć sobie z historii, kto i dlaczego niszczył w prze-
szłości polską inteligencję. Warto również przypo-
mnieć sobie, że młode pokolenie września 1939 r.
dzięki historii i pamięci o jej dawnych i bliższych bo-
haterach potrafiło tak bezkompromisowo, w poczu-
ciu ogromnego patriotyzmu walczyć z wrogiem
mimo nierównych sił. To historia między innymi
uczyła ich patriotyzmu.
Jeśli dziś młody człowiek zakończy swoją eduka-
cję historyczną na I klasie szkoły średniej, to jaką
wiedzę i jakie wartości zdążą przekazać mu nauczy-
ciele? Jako wieloletni nauczyciel historii stwierdzam
z całą odpowiedzialnością, że niewielką. Poza tym
warto pamiętać, ż uczeń w wieku 16 czy 17 lat nie do
końca wie, co będzie robił w przyszłości i jaki kieru-
nek studiów ostatecznie wybierze. Ograniczanie mu
zatem wiedzy z niektórych przedmiotów może mieć
fatalne skutki. Zgadzam się, że reforma sytemu edu-
kacji jest konieczna, ale nie w takim kształcie, jaki
proponuje dziś MEN. Należałoby raczej stworzyć
młodym ludziom możliwości zajęć fakultatywnych
z wybranych przedmiotów na maturze i tak układać
plany nauczania, by w klasie matematyczno-fizycz-
nej nie było 3 godzin historii i tyle samo matematy-
ki, lecz żeby te proporcje były właściwie rozłożone.
Proponowana przez MEN reforma pociągnęłaby
za sobą poważne problemy z kadrą nauczycielską.
Jeśli uczniowie wybiorą przedmioty ścisłe, co z na-
uczycielami przedmiotów humanistycznych? Te za-
powiedzi reformy wywołały ogromne zaniepokojenie
w środowisku oświatowym, dlatego proszę o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Na jakim etapie są prace nad projektowanymi
zmianami?
2. Dlaczego o tak ważnej sprawie, jaką są zmiany
systemowe, nie poinformowała Pani Minister Komi-
sji Edukacji, Nauki i Młodzieży i kiedy zamierza
Pani to uczynić?
3. Jak wyobraża sobie Pani Minister rozwiązanie
sposobu zatrudniania nauczycieli, którzy każdego
roku mogliby mieć inną liczbę godzin etatowych
w zależności od wyboru przedmiotów przez uczniów?
4. Jakie koszty finansowe dla budżetu państwa
i samorządów lokalnych niosłaby ze sobą taka decyzja?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1558)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie udziału instytucji publicznych
odpowiedzialnych za bezpieczeństwo obywateli
i państwa w realizacji projektu
Polskiej Platformy Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, dostępu osób, na których ciążą
zarzuty prokuratorskie, do poufnych danych
i informacji oraz nieformalnych kontaktów
tych osób z funkcjonariuszami
organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości
Szanowny Panie Premierze! W ostatnim czasie
pojawiły się informacje, że w konferencjach organi-
zowanych przez Polską Platformę Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oprócz osób prowadzących badania
naukowe uczestniczą również członkowie kierow-
nictwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji, Komendy Głównej Policji, sędziowie i pro-
kuratorzy. Z doniesień prasowych wynika, że uczest-
nikami tych konferencji bywają osoby, na których

ciążą zarzuty prokuratorskie. Taka sytuacja – we-
dług gazety „Nasz Dziennik” z dnia 14 lutego 2008 r.
– miała miejsce w dniach 4–7 grudnia 2007 r. pod-
czas konferencji zorganizowanej przez Polską Plat-
formę Bezpieczeństwa Wewnętrznego w miejscowo-
ści Będlewo w woj. wielkopolskim, której integralną
częścią były ponadto spotkania i kontakty niefor-
malne osób biorących w niej udział.
Zgodnie z informacjami zawartymi na stronie in-
ternetowej Polskiej Platformy Bezpieczeństwa We-
wnętrznego działania Platformy „mają na celu stwo-
rzenie zintegrowanych narzędzi informatycznych
wspomagających szeroko rozumiane wysiłki podej-
mowane na rzecz bezpieczeństwa publicznego”, a jej
„prace cieszą się aprobatą i wsparciem władz pań-
stwowych, w tym Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, Ministerstwa Sprawiedliwości
oraz Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego”.
Na stronie tej widnieje również zastrzeżenie, że „ze
względu na poufność danych oraz poruszaną proble-
matykę część prac badawczych realizowanych w ra-
mach Polskiej Platformy Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego ma charakter poufny”.
Wobec powyższego, działając na podstawie art.
14 ust. 1, pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wyko-
nywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.), proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytania:
1. Jaki status prawny i jaki rzeczywisty charak-
ter ma przedsięwzięcie pn. Polska Platforma Bezpie-
czeństwa Wewnętrznego, jaką rolę spełniają podej-
mowane przez nią działania w systemie bezpieczeń-
stwa wewnętrznego, za którego zapewnienie odpo-
wiadają organy administracji rządowej, a w szcze-
gólności MSWiA oraz Ministerstwo Sprawiedliwości
i podległe tym resortom służby (Policja, organy ści-
gania i wymiar sprawiedliwości)?
2. Kto ponosi odpowiedzialność za dopuszczenie
osób do tego nieuprawnionych, w szczególności tych,
które pozostają pod zarzutami prokuratorskimi, do
informacji poufnych o najnowszych, wysoko zaawan-
sowanych technologiach i instrumentach informa-
tycznych związanych z analizami kryminalnymi i dzia-
łaniami operacyjnymi?
3. Jaki wpływ mogą mieć tego typu kontakty
osób, przeciwko którym toczy się postępowanie pro-
kuratorskie, z funkcjonariuszami Policji, organów
ścigania i wymiaru sprawiedliwości na decyzje pro-
kuratury i sądu, w sytuacji gdy patronują im naj-
wyższe organy państwowe – ministrowie spraw we-
wnętrznych i administracji oraz sprawiedliwości?
4. Jakie są źródła finansowania działalności Pol-
skiej Platformy Bezpieczeństwa Wewnętrznego i jak
konkretnie efekty jej pracy są wykorzystywane przez
instytucje rządowe odpowiedzialne za bezpieczeń-
stwo wewnętrzne?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Zieliński
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
185
Interpelacja
(nr 1559)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przekazania akcji Wojewódzkiego
Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie
marszałkowi woj. śląskiego
Szanowny Panie Ministrze! Wojewódzki Park
Kultury i Wypoczynku w Chorzowie to teren rekre-
acyjny, dostępny dla mieszkańców ponad 2-miliono-
wej aglomeracji śląskiej. Centralna część ponad 600-
-hektarowego parku ma charakter rezerwatu leśne-
go o dużym znaczeniu ekologicznym i przyrodni-
czym dla najbardziej uprzemysłowionej części Ślą-
ska. Formą organizacyjno-prawną, w której obecnie
funkcjonuje WPKiW, jest spółka akcyjna, której
26% akcji należy do Skarbu Państwa, a pozostała
ich część została w 2005 r. przekazana samorządowi
województwa śląskiego.
O nieodpłatne przekazanie reszty akcji pozostają-
cych własnością Skarbu Państwa zabiega marszałek
województwa śląskiego. Taki sposób zadysponowania
akcjami jest optymalny ze względu na charakter re-
kreacyjny Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypo-
czynku oraz fakt, iż teren ten jest ogólnodostępny dla
mieszkańców aglomeracji śląskiej. Pogląd ten wielo-
krotnie wyrażali również przedstawiciele Minister-
stwa Skarbu Państwa, tłumacząc, iż pozostawienie
części akcji we własności Skarbu Państwa ma cha-
rakter tymczasowy i jest spowodowane koniecznością
utworzenia rezerwy na roszczenia pracownicze zwią-
zane z komercjalizacją przedsiębiorstwa.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o przedstawienie informacji, czy
ministerstwo skarbu podejmuje działania zmierza-
jące do nieodpłatnego przekazania reszty akcji
WPKiW marszałkowi województwa śląskiego?
Czy występują obecnie jakiekolwiek prawne prze-
szkody do nieodpłatnego przekazania akcji samo-
rządowi województwa śląskiego?
Z poważaniem
Poseł Marek Wójcik
Katowice, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1560)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nadania powiatom grodzkim
uprawnień powiatów ziemskich
Szanowny Panie Ministrze! W wyniku reformy
administracji publicznej z dniem l stycznia 1999 r.
186
powstały, oprócz gmin, kolejne jednostki samorządu
terytorialnego – powiaty i województwa. Dokonano
wówczas podziału miast, w których przewodniczą-
cym organu wykonawczego był prezydent miasta, na
dwie kategorie: na miasta mające jednocześnie sta-
tus powiatów, tzw. powiaty grodzkie, i na miasta po-
zbawione tego charakteru, włączone w skład powia-
tów ziemskich.
Status powiatów grodzkich uzyskały, na mocy
art. 91 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym, miasta liczące więcej niż 100 000 miesz-
kańców oraz miasta, które przestały być siedzibą
wojewody z dniem 31 grudnia 1998 r., a także mia-
sta, którym nadano status miasta na prawach po-
wiatu, przy dokonywaniu pierwszego podziału ad-
ministracyjnego kraju na powiaty (Świnoujście, So-
pot, Piekary Śląskie, Siemianowice Śląskie, Święto-
chłowice, Żory, Mysłowice). W konsekwencji mamy
dziś miasta liczące poniżej 50 000 mieszkańców,
w których rada miejska realizuje równocześnie zada-
nia rady powiatu, a prezydent – starosty (np. Krosno,
Sopot, Skierniewice), a z drugiej strony miasta o po-
łowę większe, w których władza podzielona jest mie-
dzy: prezydentem, starostą, zarządami dróg woje-
wódzkich, krajowych itd. (np. Inowrocław, Lubin,
Ostrowiec Świętokrzyski, Gniezno, Ostrów Wielko-
polski).
Utworzenie powiatów ziemskich, do których zo-
stały włączone miasta prezydenckie, zwłaszcza te
liczące powyżej 50 000 mieszkańców, znacznie skom-
plikowało zarządzanie tymi miastami oraz utrudni-
ło ich rozwój gospodarczy. Posiadanie statusu mia-
sta – powiatu grodzkiego usprawnia zarządzanie
miastem. To przecież prezydent miasta jest najczę-
ściej adresatem wniosków i żądań mieszkańców,
w których, nie mając kompetencji starosty, nie może
udzielić pomocy.
Od prezydenta miasta oczekuje się walki z bezro-
bociem, w sytuacji kiedy powołane do tego jednostki
– urzędy pracy nie podlegają jemu, lecz staroście.
Najważniejsze ulice w mieście są własnością po-
wiatu, województwa lub ogólnokrajowe. Istnienie
wielu zarządców dróg na terytorium jednej gminy
(miasta) uniemożliwia spójne działanie w zakresie
ich utrzymania czy inwestycji. W wielu nawet niedu-
żych miastach dochodzi do paradoksu, że ulice jedne-
go miasta sprząta kilka firm. Bez decyzji lub uzgod-
nień ze starostą ziemskim nie wolno prezydentowi
miasta decydować o ruchu drogowym, remontach
i inwestycjach drogowych, lokalizacji przystanków
autobusowych.
Prezydent miasta nie może prowadzić spójnej
polityki oświatowej i lepiej gospodarować mieniem
oświatowym, bo szkoły ponadgimnazjalne nie są
miejskie, lecz powiatowe.
Na różnych poziomach administrowania wystę-
puje również pomoc społeczna oraz sprawy związa-
ne z architekturą. Realizując ustawowo przypisane
gminie zadania z zakresu miejskiej infrastruktury
komunalnej, miasto musi płacić powiatowi za zajęcie
pasa drogowego ulic położonych na terenie miasta,
tylko dlatego że są to ulice powiatowe.
W ostatnich latach ustawodawca zabronił po-
nadto realizowania gminom niektórych zadań wy-
konywanych przez nie na podstawie porozumień
zawartych z kierownikami urzędów rejonowych,
a po reformie administracji publicznej, ze starosta-
mi, np. wydawanie dowodów rejestracyjnych pojaz-
dów, praw jazdy, pozwoleń na budowę, nadzoru bu-
dowlanego.
Mieszkańcy miasta mogli wcześniej wiele spraw,
o których mowa wyżej, załatwić w jednym urzędzie,
obecnie zmuszeni są załatwiać je w różnych urzę-
dach, przy czym nim skierują sprawę do właściwe-
go urzędu, trafiają najczęściej do urzędu miasta
w przeświadczeniu, że tu mogą załatwić swoją sprawę.
Wszystko to budzi duże niezadowolenie i częste in-
terwencje mieszkańców miasta kierowane pod adre-
sem prezydenta miasta, jako tego, którego uważają
za gospodarza miasta. Jednakże aby mogło urzeczy-
wistnić się tak oczekiwane przez mieszkańców roz-
wiązanie oparte na modelu, jedno miasto – jeden go-
spodarz, konieczna jest taka zmiana ustawy, która
umożliwi wszystkim miastom prezydenckim uzyska-
nie statusu powiatów grodzkich.
Biorąc powyższe pod uwagę, kieruję do Pana Mi-
nistra interpelację poselską z prośbą o odpowiedź na
pytania:
— czy resort administracji, doceniając wagę pro-
blemu, podziela uwagi samorządowców w tej spra-
wie, a jeśli tak, to
— czy nie uważa za stosowne zmienić obowiązu-
jące regulacje ustawowe w ten sposób, by miasta po-
siadające status powiatów grodzkich uzyskały pra-
wa powiatów ziemskich?
Z szacunkiem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1561)
do ministra zdrowia
w sprawie regionalnego ośrodka
leczenia urazów w Lublinie
Szanowna Pani Minister! Samodzielny Publicz-
ny Szpital Kliniczny nr 1 w Lublinie opracował
wstępną koncepcję utworzenia Regionalnego Ośrod-
ka Leczenia Urazów. W połączeniu z modernizacją
istniejącego zaplecza leczniczego stworzona zostanie
możliwość uzyskania funkcjonalnej bazy zapewnia-
jącej kompleksowe, wysokospecjalistyczne leczenie
chorych z całego makroregionu lubelskiego.

Region lubelski nie posiada dotychczas komplek-
sowo zorganizowanego systemu leczenia urazów,
chociaż dysponuje strukturami i kadrami medycz-
nymi umożliwiającymi utworzenie takiego systemu.
Powstanie Regionalnego Ośrodka Leczenia Urazów
w SPSK nr 1 w Lublinie będzie pierwszym krokiem
tworzenia nowoczesnego systemu ratownictwa w re-
gionie zgodnie z międzynarodowymi doświadczenia-
mi. Przykłady wielu państw, które znacznie sku-
teczniej walczą z następstwami urazów, osiągają
lepsze niż w Polsce wskaźniki efektywności lecze-
nia, wskazują na pilną potrzebę utworzenia takiego
systemu.
Regionalny Ośrodek Leczenia Urazów w Lubli-
nie spełniałby nie tylko rolę centrum leczniczego,
ale także ośrodka referencyjnego, pełniącego nadzór
merytoryczny nad funkcjonowaniem całego syste-
mu w oparciu o kadrę medyczną oraz zaplecze dy-
daktyczne i szkoleniowe. Planowany ośrodek będzie
jednocześnie częścią składową istniejącego szpitala,
który ma wystarczające możliwości diagnostyczne
i lecznicze do zapewnienia ciągłości opieki nad
wszystkimi pacjentami w stanie zagrożenia zdrowia
i życia. Nadrzędnym celem będzie więc stworzenie
efektywnego systemu opieki nad pacjentami w woje-
wództwie lubelskim, dostosowanego do optymalnych
rozwiązań stosowanych na świecie, z uwzględnie-
niem sytuacji lokalnej.
Walorem SPSK nr 1 w Lublinie jest jego lokaliza-
cja blisko centrum miasta w sąsiedztwie głównych
szlaków komunikacyjnych oraz posiadanie odpo-
wiednio uzbrojonego terenu budowlanego. Więk-
szość oddziałów klinicznych to jednostki akademic-
kie o najwyższym stopniu referencyjności, głównie
w zakresie dyscyplin urazowych: Klinika Chirurgii
Ogólnej Gastroenterologicznej i Nowotworów Ukła-
du Pokarmowego, Klinika Chirurgii Szczękowo-
-Twarzowej, Klinika Ginekologii Onkologicznej i Gi-
nekologii, Klinika Chirurgii Naczyń i Angiologii,
Klinika Chirurgii Onkologicznej, I i II Klinika Oku-
listyki. W szpitalu od wielu lat funkcjonują kliniki
realizujące zabiegi operacyjne dla chorych w na-
głych stanach zagrożenia życia. Są to: Klinika Chi-
rurgii Urazowej i Medycyny Ratunkowej, Klinika
Anestezjologii i Intensywnej Terapii oraz Szpitalny
Oddział Ratunkowy.
Doceniając wagę problemu oraz intensywne sta-
rania Akademii Medycznej w Lublinie, władze sa-
morządowe Lublina wydały w dniu 5 grudnia 2007 r.
decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu pu-
blicznego o znaczeniu wojewódzkim. Uzyskana w ten
sposób została możliwość rozpoczęcia procesu pro-
jektowania architektoniczno-budowlanego Regio-
nalnego Ośrodka Leczenia Urazów.
W celu realizacji tego przedsięwzięcia Akademia
Medyczna w Lublinie zwróciła się do Ministerstwa
Zdrowia z wnioskiem o sfinansowanie inwestycji
wraz z kosztorysem zadania w kwocie 122,105 mln
zł, z planowanymi wydatkami na 2008 r. w wysoko-
ści 700 tys. zł.
187
Biorąc powyższe pod uwagę, kieruję interpelację
poselską do Ministra Zdrowia z prośbą o odpowiedź
na pytania:
— Czy inicjatywa utworzenia Regionalnego
Ośrodka Leczenia Urazów w Lublinie będzie wspar-
ta ze strony resortu zdrowia w zakresie sfinansowa-
nia w tym roku planowanych wydatków w kwocie
700 tys. zł?
— Jak Ministerstwo Zdrowia może określić swój
udział w realizacji lubelskiej inicjatywy, zwłaszcza
w sferze finansowej, zważywszy że proces wykonaw-
czy potrwa kilka lat?
Z szacunkiem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1562)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie objęcia systemem dotacji
państwowych niepublicznych szkół wyższych
Szanowna Pani Minister! Ministerstwo Nauki
i Szkolnictwa Wyższego zapowiedziało, że przygotuje
projekt rozporządzenia w sprawie dotowania uczelni
prywatnych. Oznacza to, że płacone przez studentów
tych uczelni czesne może być niższe nawet o 30%.
Do wydania rozporządzenia zobowiązuje ministra
art. 94 ustawy o szkolnictwie wyższym. Dotychczaso-
we próby wprowadzenia go w życie utknęły w mar-
twym punkcie. Uczelnie niepubliczne rozważają moż-
liwość podjęcia kroków prawnych w celu wyegzekwo-
wania przepisów ustawy. Władze tych uczelni oba-
wiają się, że zgodnie z sygnałami płynącymi z resortu
na pieniądze od państwa będą mogły liczyć tylko
uczelnie prowadzące studia doktoranckie lub kształ-
cące matematyków i fizyków oraz na kierunkach in-
żynieryjnych i technicznych. Takie niepubliczne
uczelnie można policzyć na palcach jednej ręki.
Zdaniem przedstawicieli uczelni niepublicznych
prawo do dotacji państwowych należy się z mocy
ustawy. Dotacje na uczniów otrzymują już prywatne
szkoły średnie. Podobnie NFOZ zawiera umowy za-
równo z publicznymi, jak i niepublicznymi placówka-
mi służby zdrowia. Nie ma więc merytorycznych ar-
gumentów przeciwko objęciu dotacjami niepublicz-
nych szkół wyższych.
Biorąc powyższe pod uwagę kieruję interpelację
poselską do Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego
z prośbą o odpowiedź na pytania:
— Jak duża jest skala poruszanego problemu, ile
budżet państwa kosztowałoby wprowadzenie dotacji
dla niepublicznych szkół wyższych?
188
— Co jest powodem opóźnienia prac związanych
z dotowaniem tych uczelni?
— Kiedy i w jakim zakresie niepubliczne szkoły
wyższe objęte zostaną systemem dotacji państwo-
wych?
Z szacunkiem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1563)
do ministra obrony narodowej
w sprawie liberalizacji przepisów
ustawy o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej w kwestii
umożliwienia mianowania na stopień
oficerski w drodze wyróżnienia podoficerów
i chorążych w stanie spoczynku – przejścia
z korpusu podoficerskiego
do korpusu oficerskiego
Szanowny Panie Ministrze! Ze środowisk byłych
żołnierzy zawodowych odbieram coraz więcej sygna-
łów, że obecnie obowiązujące przepisy uniemożliwia-
jące mianowanie na stopień oficerski w drodze wy-
różnienia podoficerów i chorążych w stanie spoczyn-
ku są niedemokratyczne i niesprawiedliwe. Stworze-
nie takiej możliwości byłoby uhonorowaniem ich
zasług z tytułu pracy społecznej na rzecz obronności
kraju, patriotycznego i obywatelskiego wychowania
młodzieży oraz działalności w zakresie bezpieczeń-
stwa publicznego.
Dotychczasowe przepisy są dyskryminujące w sto-
sunku do tej niewielkiej grupy szczególnie zasłużo-
nych ludzi – byłych żołnierzy zawodowych. Podofice-
rom i chorążym, a szczególnie w stopniu starszego
chorążego sztabowego, odebrano możliwość miano-
wania na kolejny, wyższy stopień wojskowy, czyli na
stopień oficerski. W 2005 r. i w 2007 r. przepisy te zo-
stały zliberalizowane, ale tylko na korzyść oficerów.
Natomiast o chorążych i podoficerach zapomniano.
Należy przypomnieć, że są chorążowie w stanie
spoczynku, którzy z powodzeniem przez wiele lat
pełnili obowiązki na stanowiskach oficerskich, a z róż-
nych przyczyn nie mogli być mianowani na stopnie
oficerów, np. nie należeli do PZPR, mieli niezgodne
z obowiązującymi przekonania polityczne, stosowali
praktyki religijne lub posiadali rodzinę za granicą.
Doprowadzenie do zmiany tych niesprawiedli-
wych przepisów, co nie pociągnie za sobą obciążenia
budżetu państwa, dałoby wielką satysfakcję osobi-
stą i moralną zainteresowanym. Jest tylko potrzeb-
na dobra wola Ministerstwa Obrony Narodowej.
Biorąc powyższe pod uwagę, kieruję zapytanie
poselskie do Ministra Obrony Narodowej z prośbą
o odpowiedź na pytanie: Czy zarysowany problem
znany jest resortowi obrony, jak duża jest jego skala
i czy chorążowie i podoficerowie mogą liczyć na ko-
rzystną dla nich zmianę obecnie obowiązujących
przepisów?
Z szacunkiem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1564)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie skuteczności nadzoru
nad funkcjonowaniem wielkoprzemysłowych
ferm trzody chlewnej
Szanowny Panie Ministrze! W 2007 r. Najwyższa
Izba Kontroli przeprowadziła z inicjatywy sejmowej
Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi kontrolę w zakre-
sie nadzoru nad wielkoprzemysłowymi fermami
trzody chlewnej. Protokół kontroli został zatwier-
dzony 23.11.2007 r. przez wiceprezesa Najwyższej
Izby Kontroli Marka Zająkałę. Celem kontroli było
m.in. dokonanie oceny organów administracji rządo-
wej w zakresie realizacji i skuteczności nadzoru
państwowego nad funkcjonowaniem ferm, prze-
strzegania przepisów sanitarno-weterynaryjnych,
ochrony środowiska i prawa budowlanego.
Najwyższa Izba Kontroli negatywnie oceniła
nadzór organów administracji rządowej nad funk-
cjonowaniem wielkoprzemysłowych ferm trzody
chlewnej. Kontrole wykonywane przez Inspekcję
Weterynaryjną, Inspekcję Ochrony Środowiska i Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną były nieskuteczne. Naj-
wyższa Izba Kontroli negatywnie oceniła nieprze-
strzeganie przez wielkoprzemysłowe fermy trzody
chlewnej przepisów o ochronie środowiska. Więk-
szość podmiotów nie uzyskała pozwoleń zintegro-
wanych oraz nie opracowała planów zagospodaro-
wania gnojowicy, jednocześnie Główny Urząd Nad-
zoru Budowlanego stwierdził nieprzestrzeganie
przepisów prawa budowlanego.
Najwyższa Izba Kontroli wystąpiła do ministra
środowiska, ministra rolnictwa i rozwoju wsi, głów-
nego inspektora ochrony środowiska, głównego le-
karza weterynarii i wojewodów z uwagami i wnio-
skami pokontrolnymi. W związku z powyższym
składamy pytanie: W jakim terminie będą usunięte
nieprawidłowości oraz wyciągnięte konsekwencje
służbowe wobec winnych zaniedbań w zakresie nie-
przestrzegania prawa?
Z poważaniem
Posłowie Piotr Waśko i Agnieszka
Kozłowska-Rajewicz
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1565)
do ministra infrastruktury
w sprawie koordynacji prac
przy budowie dróg krajowych
Zwracamy się do Pana Ministra, sygnalizując
problem, który w znaczący sposób wpływa na degra-
dację dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych.
Degradacja ta następuje w trakcie prac wykonywa-
nych przy budowie dróg krajowych, w szczególności
przy inwestycjach wykonywanych na autostradach
i drogach ekspresowych.
Zarządcy dróg wojewódzkich, powiatowych i gmin-
nych, czyli tej sieci drogowej, która finansowana jest
z dochodów własnych jednostek samorządowych,
skarżą się na obniżanie jakości dróg pozostających
w ich zarządzie podczas transportu materiałów do
budowy dróg krajowych, zwłaszcza ruchu szybkiego.
Wnoszą przy tym o utworzenie w budżecie państwa
puli dotacji celowej, która przeznaczona byłaby na po-
prawę stanu dróg wojewódzkich, powiatowych i gmin-
nych, niszczonych właśnie w ten sposób.
Przychylając się do tego wniosku, wskazujemy,
że podczas budowy czy przebudowy drogi ruchu
szybkiego, czyli autostrady bądź drogi ekspresowej,
dowóz mas ziemnych, materiałów kamiennych i mas
bitumicznych odbywa się, ze względów technologicz-
nych, wysokotonażowymi samochodami w ilościach
przekraczających kilkakrotnie dotychczasowe natę-
żenie ruchu, co powoduje całkowitą degradację dróg,
po których się ten transport odbywa.
Zarówno konstrukcje nawierzchni dróg dowozo-
wych, jak i mostów w ciągu tych dróg nie są przysto-
sowane do tak dużych nacisków i obciążeń. Dlatego
też nawierzchnie wymagają wzmocnienia, a mosty
przebudowy, ponieważ ich nośność często nie prze-
kracza 20 ton, gdy wymagana jest nośność 40 ton.
Nadmierna eksploatacja, wywołana budową dróg
ekspresowych i autostrad, powoduje przyspieszone
zniszczenie dróg samorządowych: nawierzchnie
dróg się koleinują i deformują, elementy konstruk-
cyjne mostów zarysowują się i pękają, a ich zarządcy
z administracji samorządowej nie są w stanie z po-
wodu braku środków doprowadzić ich do właściwego
stanu.
W efekcie nowo budowana droga krajowa często
wpływa znacząco na obniżenie cech eksploatacyj-
nych wszystkich dróg przyległych. Powoduje to oczy-
wiście ogromny dyskomfort użytkowników tych
dróg, a co najgorsze znacznie pogarsza bezpieczeń-
stwo ruchu drogowego.
Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz to,
iż niemożliwe jest, aby poprzez budowę nowych dróg
doprowadzać do zniszczenia już istniejących, oraz
znając trudną sytuację finansową samorządów,
wniosek o utworzenie dotacji celowej uważamy za
całkowicie zasadny.
189
Prosimy Pana Ministra o odpowiedź na pytanie:
Czy można liczyć, iż w najbliższym czasie w Minister-
stwie Infrastruktury powstanie projekt prawnego
unormowania wypłaty dotacji dla samorządów lokal-
nych w celu pokrycia kosztów eksploatacji dróg woje-
wódzkich, powiatowych i gminnych, degradowanych
w związku z budową w ich pobliżu dróg krajowych,
w szczególności autostrad i dróg ekspresowych?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Witold Kochan
i Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1566)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmiany art. 67a ustawy
o systemie oświaty
Pani Minister! Obowiązujący system finansowania
szkolnictwa w szeroko pojętym rozumieniu doprowa-
dził w wielu przypadkach do uszczuplenia budżetów
szkół. Także zmiany prawne wydają się działać często
nie niekorzyść tych, którym miały służyć. Niepokoje
wzbudza przepis sankcjonujący niesprawiedliwy po-
dział środków finansowych przeznaczonych na dofi-
nansowanie systemu żywienia dzieci w placówkach
szkolnych. Z obecnego stanu prawnego wynika, iż po-
mniejszony koszt obiadu (koszt tzw. wsadu do kotła)
płacić będą tylko uczniowie szkół, w których zorgani-
zowano stołówki szkolne, natomiast w przypadku or-
ganizacji dożywiania w formie cateringu przez firmy
prywatne przepisy art. 67a ustawy o systemie oświaty
nie mają zastosowania. Taka sytuacja świadczy o nie-
równym traktowaniu uczniów.
Czy rząd zamierza zmienić ten kontrowersyjny
przepis? Jeśli tak, to w jakiej formie i jakim zakresie?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Gadowski
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1567)
do ministra zdrowia
w sprawie przyznawania
leczenia uzdrowiskowego
Do naszych biur poselskich zgłaszają się osoby
niepełnosprawne, korzystające z leczenia uzdrowi-
190
skowego. Osoby, które mają przyznane dwie grupy
niepełnosprawności, np. narządu wzroku i narządu
ruchowego, otrzymują tylko jeden turnus uzdrowi-
skowy. Obie niepełnosprawności wymagają pobytu
na odrębnych turnusach uzdrowiskowych, gdyż tyl-
ko wtedy jest możliwość odpowiedniej rehabilitacji
danej niepełnosprawności. Skoro osoby te posiadają
dwa orzeczenia o niepełnosprawności, to dlaczego
mogą skorzystać tylko z jednego turnusu?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Urbaniak
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1568)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy
wokół miasta Gostynia
Do naszych biur poselskich zgłaszają się przed-
stawiciele samorządu, miasta i pow. gostyńskiego
oburzeni faktem, iż w planach modernizacji i roz-
woju dróg, wojewódzkiej numer 434 oraz krajowej
numer 12, nie uwzględniono budowy obwodnicy
wokół miasta Gostynia. Panie ministrze, droga
krajowa nr 12, prowadząca równoleżnikowo przez
obszar Polski od granicy z Niemcami do granicy
z Ukrainą, jest strategicznie ważnym i uczęszcza-
nym przez przewoźników szlakiem komunikacyj-
nym. Musimy zwrócić uwagę na interesy, a przede
wszystkim bezpieczeństwo mieszkańców miast,
przez które owe trasy przebiegają. Setki pędzą-
cych tirów przejeżdżających przez wąskie ulice
małych miast, na których brakuje przejść dla pie-
szych, stwarzają niebywałe zagrożenie dla pie-
szych, a także samochodów osobowych. Jedynym
logicznym rozwiązaniem i zakończeniem sporów
wokół budowy dróg i autostrad jest budowa ob-
wodnic wokół takich miast jak Gostyń.
Dlatego zwracamy się do Pana Ministra z zapy-
taniem, w jaki sposób ministerstwo ma zamiar po-
móc w rozwiązaniu tej sprawy.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Urbaniak
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1569)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemów, jakie napotykają
organy rejestrujące pojazdy sprowadzone
do Polski z pozostałych państw
Unii Europejskiej
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra w sprawie problemów, jakie napotykają or-
gany rejestrujące pojazdy sprowadzone do Polski
z pozostałych państw Unii Europejskiej. Obecnie
mamy sytuację, w której występuje kolizja prawa
polskiego z prawem unijnym. Organy rejestracyjne
same muszą rozstrzygać tę kwestie i dlatego do-
chodzi do sprzecznych interpretacji tych przepi-
sów w całym kraju.
Mianowicie zgodnie ze zmianami przepisów Pra-
wo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.), które weszły w życie w dniu
25 grudnia 2007 r., na podst. art. 72 ust. 1 pkt 5
ustawy, do rejestracji pojazdu sprowadzonego z pań-
stwa członkowskiego wymagany jest dowód rejestra-
cyjny. W niektórych dowodach, m.in. francuskich
i niemieckich, widnieją zapisy o wyrejestrowaniu
pojazdu lub jego wycofaniu z ruchu. Nie mamy jed-
nak informacji z państw członkowskich, jaki jest po-
wód wyrejestrowania lub wycofania z ruchu. Dodat-
kowym utrudnieniem jest różnorodność zapisów
w dowodach oraz niejednoznaczne ich tłumaczenie.
Niektóre pojazdy z państw członkowskich, które nie
są dopuszczone do ruchu z uwagi na uszkodzenia
spowodowane kolizją lub przekazane do kasacji,
otrzymują w zamian za zatrzymany dowód rejestra-
cyjny tymczasowy dowód z adnotacją o wycofaniu
z ruchu lub wyrejestrowaniu. Te pojazdy zakupione
przez obywateli z Polski są sprowadzane na teren
naszego kraju. Po przeprowadzonym przeglądzie
technicznym oraz otrzymaniu wszystkich niezbęd-
nych dokumentów celno-skarbowych właściciele
składają wniosek o rejestrację pojazdu. Zgodnie z pi-
smem Ministerstwa Infrastruktury, które powołuje
się na dyrektywę Unii Europejskiej 1999/37/WE
oraz Konwencję o ruchu drogowym sporządzoną
w Wiedniu w dniu 8 listopada 1968 r., takie pojazdy
nie powinny być ponownie rejestrowane. Brak jest
jednoznacznego przepisu, który pozwoliłby organom
rejestracyjnym w Polsce odmówić w takim przypad-
ku rejestracji. Ponadto ustawodawca nie uchylił art.
81 ust. 8 pkt 5 cyt. ustawy, w którym dodatkowemu
przeglądowi technicznemu przed rejestracją w Pol-
sce podlega pojazd „sprowadzony z zagranicy i no-
szący ślady uszkodzeń lub którego stan techniczny
wskazuje na naruszenie elementów nośnych kon-
strukcji pojazdu, mogące stwarzać zagrożenie dla
bezpieczeństwa ruchu drogowego”.
Według wiedzy, którą posiadam, we wszystkich
krajach członkowskich takie pojazdy uszkodzone

w wyniku kolizji, po przeprowadzonym badaniu
technicznym dopuszczającym pojazd do ruchu, są
przedmiotem ponownej rejestracji. Niezrozumiałe
jest zatem, dlaczego Ministerstwo Infrastruktury
stoi na stanowisku, że należy odmówić rejestracji
takich pojazdów, przy jednoczesnym zezwoleniu na
poddanie takiego uszkodzonego pojazdu badaniu
technicznemu dopuszczającemu pojazd do ruchu na
terytorium Polski.
Polski przepis prawny zawarty w art. 79 ust. 4
cyt. ustawy mówi, że pojazdy wyrejestrowane nie
podlegają rejestracji. Wyjątki stanowią m.in. ciągni-
ki i przyczepy rolnicze wyrejestrowane przed 1998 r.,
gdyż od tego roku obowiązuje przepis, że pojazd pod-
lega wyrejestrowaniu na wniosek właściciela w przy-
padku jego kasacji, a obecnie demontażu kompletne-
go lub niekompletnego pojazdu. Powyższy zapis sto-
sowany jest do pojazdów zarejestrowanych w Polsce.
Czy analogicznie należy stosować ten przepis do
pojazdów sprowadzonych z państw członkowskich?
Czy taką wykładnie Ministerstwo Infrastruktu-
ry uważa za właściwą?
Ustawodawca, zmieniając przepisy prawa, nie za-
dbał o koherencję aktu normatywnego obowiązują-
cego w Polsce z odpowiednimi przepisami obowiązu-
jącymi w Unii Europejskiej. Taki stan, w którym
brak przejrzystych i kompleksowych regulacji praw-
nych w tej sprawie, przy jednoczesnym braku jedno-
znacznej wykładni prawa jest zjawiskiem niepokoją-
cym. Moim zdaniem nie można stawiać organu reje-
stracyjnego w sytuacji, w której organ sam ma roz-
strzygać o konflikcie prawa krajowego z unijnym.
Sytuacja ta prowadzi do różnorodnych praktyk
w skali kraju oraz podważa zaufanie obywateli do ist-
niejącego porządku prawnego, a także utrudnia pra-
ce organom rejestracyjnym. Dlatego też zdecydowa-
nie opowiadam się za rozwiązaniem tego problemu.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra
następujące pytania:
1. Który z wyżej wymienionych przepisów powi-
nien być stosowany w przypadku rejestracji pojaz-
dów sprowadzonych z Unii Europejskiej oraz jaką
wykładnię przepisów prawa w tym zakresie powi-
nien stosować organ rejestracyjny? Jakie działania
podejmie resort, aby ujednolicić praktykę w tym za-
kresie w całym kraju?
2. Czy pojazdy sprowadzone do Polski z państw
członkowskich, w których nie są dopuszczone do ru-
chu z uwagi na uszkodzenia spowodowane kolizją
lub przekazane do kasacji oraz otrzymały w zamian
za zatrzymany dowód rejestracyjny tymczasowy do-
wód z adnotacją o wycofaniu z ruchu lub wyrejestro-
waniu, mogą być przedmiotem rejestracji w Polsce?
Jeżeli nie, to na podstawie jakiego przepisu organy
rejestracyjne mogą odmówić takiej rejestracji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Leszek Deptuła
Mielec, dnia 27 lutego 2008 r.
191
Interpelacja
(nr 1570)
do ministra infrastruktury
w sprawie zagrożeń w realizacji
inwestycji budowy drogi S19
Organizacje ekologiczne Bankwatch i Friends of
the Earth Europe opublikowały 28 lutego 2008 r.
w Brukseli czarną listę projektów szkodliwych dla
środowiska naturalnego, na której znalazł się pro-
jekt budowy drogi S19 współfinansowanej z fundu-
szy europejskich. Jednocześnie organizacje te ostrze-
gły, że ta inwestycja ze względu na jej przebieg przez
obszary sieci chronionej Natura 2000 może nie uzy-
skać unijnych dotacji.
Czy faktycznie istnieje zagrożenie nieotrzyma-
nia dotacji unijnych na realizację tejże inwestycji?
Poseł Mariusz Grad
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1571)
do ministra finansów
w sprawie aktualizacji wyceny
nieruchomości wykazywanych
w sprawozdaniu finansowym
Art. 7 ustawy o rachunkowości z 29 września
1994 r. z późn. zm. brzmi: „Poszczególne składniki
aktywów i pasywów wycenia się, stosując rzeczywi-
ście poniesione na ich nabycie (wytworzenie) ceny
(koszty), z zachowaniem zasady ostrożności”. Na
podstawie ustawy o rachunkowości spółki mogą wy-
kazywać zaniżoną wartość aktywów, które wynika-
ją z posiadanych nieruchomości. Ponieważ nieru-
chomości zyskały w ciągu kilku ostatnich lat znacz-
nie na wartości, ich obecna wartość rynkowa może
odbiegać od tej wykazywanej w sprawozdaniu finan-
sowym kapitału własnego. Art. 28 pkt 1 brzmi: „Ak-
tywa i pasywa wycenia się nie rzadziej niż na dzień
bilansowy w sposób następujący:
1) środki trwałe oraz wartości niematerialne
i prawne – według cen nabycia lub kosztów wytwo-
rzenia lub wartości przeszacowanej (po aktualizacji
wyceny środków trwałych), pomniejszonych o odpi-
sy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy
z tytułu trwałej utraty wartości”.
W przypadku nieruchomości, których ceny wzro-
sły w ostatnim czasie, stan widoczny w księgach ra-
chunkowych nie odzwierciedla stanu faktycznego,
ponieważ ustawa o rachunkowości nie pozwala pod-
192
wyższać wartości środków trwałych z wyjątkiem sy-
tuacji, o której mówi art. 31: „Wartość początkowa
i dotychczas dokonane od środków trwałych odpisy
amortyzacyjne lub umorzeniowe mogą, na podsta-
wie odrębnych przepisów, ulegać aktualizacji wyce-
ny. Ustalona w wyniku aktualizacji wyceny wartość
księgowa netto środka trwałego nie powinna być
wyższa od jego wartości godziwej, której odpisanie
w przewidywanym okresie jego dalszego używania
jest ekonomicznie uzasadnione”.
W związku z różnicą między wartością bilanso-
wą nieruchomości a stanem faktycznym jednostka
może być gorzej odbierana przez partnerów gospo-
darczych, zwłaszcza przez inwestorów lub banki.
Może to wpłynąć np. na przebieg negocjacji.
W związku z powyższym chciałbym zadać Panu
Ministrowi następujące pytania:
1. Czy wydanie odpowiedniego rozporządzenia
umożliwiającego spółkom przeszacowanie wartości
aktywów nie wydaje się Panu Ministrowi konieczne
z uwagi na wzrost cen nieruchomości?
2. Czy nie byłoby właściwe powołać się na mię-
dzynarodowe standardy rachunkowości, które pozo-
stawiają jednostce swobodę wyboru metody wyceny
rzeczowych aktywów trwałych?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1572)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przepisów określających
przekazanie zamówienia publicznego
podwykonawcom
Prawo zamówień publicznych nie określa, jaką
część zamówienia firma, która wygrała przetarg na
wykonanie określonego zamówienia, może przeka-
zać podwykonawcom. Art. 36 ust. 4 ustawy Prawo
zamówień publicznych brzmi następująco: „Zama-
wiający żąda wskazania przez wykonawcę w ofercie
części zamówienia, której wykonanie powierzy pod-
wykonawcom”. Formuła przepisu pozwala na dowol-
ną interpretację, która dopuszcza przekazanie wy-
konania całości zamówienia podwykonawcom. Jest
to wypaczenie sensu precyzyjnej procedury przetar-
gowej, w trakcie której wykonawca jest dokładnie
weryfikowany, zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy Prawo
zamówień publicznych, który mówi: „Zamówienia
udziela się wyłącznie wykonawcy wybranemu zgod-
nie z przepisami ustawy”.
Brak precyzyjnego określenia, jaką część zamó-
wienia wykonawca może przekazać, powoduje wiele
niejasności w interpretacji artykułu ustawy.
W związku z powyższym chciałbym zadać Panu
Ministrowi następujące pytania:
1. Czy nie lepiej byłoby określić w ustawie, jaką
część zamówienia wykonawca wyłoniony w drodze
przetargu może powierzyć podwykonawcom, aby
uniemożliwić wypaczenie intencji procedury prze-
targowej?
2. Czy nie lepiej określić ustawą szczegółowe wa-
runki, jakie musi spełnić podwykonawca, analogicz-
nie do warunków, które muszą spełniać wykonawcy?
3. Czy nie lepiej ujawnić w umowie przetargowej
wszystkich podwykonawców jako strony umowy,
aby wykonawca i podwykonawca w jednakowym
stopniu odpowiadali za nieprawidłowości w realiza-
cji zadania powierzonego w drodze przetargu?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1573)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zasad przyznawania i wypłacania
nagród jubileuszowych przez pracodawców
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpływają liczne interwencje w sprawie przy-
znawania i wypłacania nagród jubileuszowych przez
pracodawców. Zainteresowani podkreślają, iż prze-
pisy w tym zakresie są różnie interpretowane, a na-
grody nie są przydzielane na jednakowych, równych
zasadach.
Osoby zainteresowane interesuje, jakie powinny
być stosowane zasady wypłacania i przyznawania
nagród jubileuszowych przez zakłady pracy, po skre-
śleniu art. 79 Kodeksu pracy.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Jakie obowiązują zasady przyznawania na-
gród jubileuszowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 25 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1574)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie indykatywnego wykazu
indywidualnych projektów kluczowych
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”
Szanowna Pani Minister! Sejmik Województwa
Świętokrzyskiego w dniu 4 lutego 2008 r. zajął sta-
nowisko w sprawie indykatywnego wykazu indywi-
dualnych projektów kluczowych Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Sejmik Województwa Świętokrzyskiego wobec
dokonanej przez Ministerstwo Rozwoju Regionalne-
go weryfikacji wniosków wpisanych na listę indyka-
tywną Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” wyraził swoje zaniepokojenie spowo-
dowane wykreśleniem większości zadań zgłoszonych
z terenu województwa świętokrzyskiego.
Inwestycje zgłoszone na listę indykatywną wyni-
kały z wypełnienia priorytetów Strategii Rozwoju
Kraju 2007–2013, w tym głównie priorytetu: Rozwój
regionalny najsłabiej rozwiniętych, w tym woje-
wództwa świętokrzyskiego, i stanowiły przedsię-
wzięcia inwestycyjne o strategicznym znaczeniu do
realizacji Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, których wdrożenie jest niezwykle
istotne z punktu widzenia osiągnięcia zakładanych
wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego kra-
ju, danego sektora bądź województwa.
Projekty zgłoszone na listę indykatywną zostały
poddane konsultacjom społecznym, a także ocenie
merytorycznej. Wyniki oceny merytorycznej były
podstawą decyzji o zakwalifikowaniu projektu na li-
stę indykatywną w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”.
Sejmik Województwa Świętokrzyskiego uznaje
za nieodzowne rozszerzenie listy podstawowej pro-
jektów zarówno z zakresu gospodarki wodno-ścieko-
wej, jak i gospodarki odpadami o te projekty, któ-
rych przygotowanie dokumentacyjno-finansowe zo-
stało już daleko zaawansowane, często przy zaanga-
żowaniu znacznych środków publicznych i prywat-
nych. Zaniechanie na obecnym etapie prac przygoto-
wawczych dla tych zadań będzie skutkowało niedo-
trzymaniem terminów wynikających z ustaw: Pra-
wo budowlane i Prawo zamówień publicznych i po-
stawi pod znakiem zapytania realizację prac inwe-
stycyjnych, a tym samym spowoduje utratę środków
wydatkowanych na dokumentację projektową.
W związku z powyższym Sejmik Województwa
Świętokrzyskiego wyraża sprzeciw wobec dokona-
nej weryfikacji listy indykatywnej o projekty, któ-
re są w pełni przygotowane dokumentacyjnie do
realizacji.
Biorąc pod uwagę powyższe, na listę indykatyw-
ną Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” powinny zostać wpisane zadania, które
obecnie są lub będą w 2008 r. przygotowane doku-
193
mentacyjnie do realizacji i stanowią priorytety w za-
kresie ochrony środowiska w województwie święto-
krzyskim, tj.:
1) uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenach wokół Świętokrzyskiego Parku Narodo-
wego i Zbiornika Wióry,
2) uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
w aglomeracji Ostrowiec Świętokrzyski,
3) budowa zakładu unieszkodliwiania odpadów
dla miasta Kielce i powiatu kieleckiego w Promniku
koło Kielc,
4) rekultywacja terenów zdegradowanych gór-
nictwem siarki w województwie świętokrzyskim i pod-
karpackim,
5) uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie aglomeracji Włoszczowa,
6) budowa systemu kanalizacji sanitarnej w gmi-
nach Ekologicznego Związku Gmin Dorzecza Ko-
przywianki,
7) zapewnienie prawidłowej gospodarki wodno-
-ściekowej na terenie Związków Międzygminnych
,,Nidzica’’ i ,,Nida 2000’’,
8) uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie miasta i gminy Końskie,
9) ochrona zbiornika wód podziemnych na tere-
nie aglomeracji Jędrzejów,
10) uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie miasta i gminy Busko-Zdrój,
11) kompleksowy system gospodarki odpadami
komunalnymi w Rzędowie gmina Tuczępy,
12) uporządkowanie gospodarki ściekowej w aglo-
meracji Pińczów i Gacki,
13) uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gminy Piekoszów,
14) budowa systemu kanalizacji sanitarnej w gmi-
nie Morawica.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Jakie kroki zamierza Pani podjąć, aby zmie-
nić ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1575)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie polityki zagranicznej Polski
w Europie Środkowo-Południowej
Parlament serbskiej prowincji Kosowo 17 lutego
br. ogłosił niepodległość. Polski rząd uznał powsta-
194
nie nowego państwa po 9 dniach – 26 lutego br.
W tym czasie odbyła się w mediach dyskusja, która
pokazała brak przemyślanej, spójnej i konsekwent-
nie realizowanej polskiej polityki zagranicznej w sto-
sunku do tej części Europy. Ponieważ jest to region
nam bliski nie tylko geograficznie, to brak takiej po-
lityki oznacza istotną słabość Rzeczypospolitej na
arenie międzynarodowej. Możemy obserwować jed-
noznaczną linię reprezentowaną przez USA, które
popierają Kosowo; przez Francję i Niemcy, które
kreują tzw. politykę europejską idącą śladami histo-
rycznych działań Niemiec na Bałkanach oraz przez
Rosję, która broniąc racji Serbii, umacnia swoją pozy-
cję w regionie. Polska nie może pozwolić sobie na
bierne obserwowanie rozwoju wypadków, gdyż szyb-
ko może się to negatywnie odbić na naszych podsta-
wowych interesach w Europie. Nie możemy się też
ograniczać do bezwolnego kopiowania stanowiska
amerykańskiego czy niemieckiego. Stać nas na wła-
sną, specyficznie polską, politykę wobec Serbii i ca-
łych Bałkanów, która z jednej strony będzie w zgodzie
z naszymi zobowiązaniami sojuszniczymi w ramach
NATO i UE, a z drugiej będzie wzmacniała pozycję
Polski i służyła stabilizacji w tej części Europy. Tym
bardziej że jesteśmy tam już obecni poprzez naszych
policjantów i żołnierzy służących w siłach KFOR.
Wychodząc z tych przesłanek, zwracam się do
Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy Polska nie powinna przyjąć strategicznej
opcji bycia głównym ambasadorem Serbii w Unii
Europejskiej i w oparciu o to podjąć aktywną akcję
dyplomatyczną?
2. Czy nie należy zwiększyć polskiej obecności
w Serbii poprzez np. aktywność instytucji kultural-
nych, naukowych, gospodarczych i samorządowych?
3. Czy MSZ nie rozważa zwiększenia nakładów
finansowych dla organizacji pozarządowych chcą-
cych rozwijać współpracę i obecność w Serbii, np.  Gliwice zostali poinformowani, że nie istnieje for-
w zakresie pomocy humanitarnej, wymiany do-
świadczeń między samorządami, w kreowaniu poli-
tyki regionalnej, rozwoju demokracji lokalnej, infor-
mowaniu o Unii Europejskiej?
4. Czy polski rząd nie obawia się, że po uznaniu
niepodległości Kosowa i w ten sposób zaakceptowa-
niu złamania zasad prawa międzynarodowego stwo-
rzyliśmy precedens, który może być wykorzystany
przeciwko Polsce w przyszłości?
5. Jakie działania podejmie polska dyplomacja,
aby zagwarantować prawa mniejszości serbskiej
w Kosowie oraz ochronę zabytków i chrześcijań-
skich obiektów sakralnych w tej prowincji?
6. Czy nie uważa Pan Minister, że byłoby dobrym
obyczajem wzmacniającym system naszej demokra-
cji, aby tak istotne decyzje, jak uznanie nowego pań-
stwa w Europie, rząd podejmował po wysłuchaniu
debaty w Sejmie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bogusław Kowalski
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1576)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie możliwości obrotu gospodarczego
gruntami po zakończeniu inwestycji
dofinansowanej z programu Phare
„Spójność społeczno-gospodarcza”
Pragnę zwrócić uwagę na pewne niejasności
związane z kwestią własności gruntów w projekcie
„Nowe Gliwice” realizowanym przez miasto Gliwice
w ramach programu Phare „Spójność społeczno-go-
spodarcza”.
Projekt ten zakłada zrewitalizowanie obiektów
pokopalnianych na terenie dawnej kopalni „Gliwi-
ce” i ulokowanie w nich centrum edukacji i biznesu,
na które składać będzie się szkoła wyższa, inkuba-
tor technologiczny oraz centrum konferencyjne.
Problemem, jaki pojawił się już w trakcie realizacji
projektu, jest niejasny status prawny gruntów po za-
kończeniu inwestycji, na których zlokalizowane są
ww. obiekty. Zgodnie z informacjami uzyskanymi od
przedstawicieli m.in. Ministerstwa Rozwoju Regio-
nalnego warunkiem uznania trwałości projektu jest
m.in. zachowanie przez okres 5 lat od ukończenia
inwestycji własności ww. gruntów przez beneficjen-
ta dofinansowania. Stan taki zrodzi z pewnością
wiele komplikacji i będzie poważnym obciążeniem
dla budżetu miasta.
Niemniej w trakcie kontroli przeprowadzonej
w projekcie w dniu 13 grudnia 2007 r. przez kontro-
lerów Komisji Europejskiej przedstawiciele miasta
malny wymóg zachowania własności gruntów w obiek-
cie „Nowe Gliwice” przez beneficjenta wsparcia z fun-
duszy unijnych. Zgodnie z wyjaśnieniami audyto-
rów, grunty bez jakichkolwiek negatywnych konse-
kwencji dla beneficjenta mogą stanowić przedmiot
obrotu gospodarczego.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytania: Czy w aktualnym stanie prawnym istnieje
możliwość obrotu gospodarczego gruntami objęty-
mi projektem po zakończeniu inwestycji dofinanso-
wanej ze źródeł unijnych? Jaki jest charakter tego
rodzaju nieruchomości? Czy istnieje jakikolwiek
zapis formalny nakazujący zachowanie trwałości
skutków projektu przez 5 lat od zakończenia reali-
zacji inwestycji w odniesieniu do prawnego statusu
ww. gruntów?
Z poważaniem
Poseł Jan Kaźmierczak
Gliwice, dnia 22 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1577)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie możliwości wspierania
działalności polskich służb konsularnych
przez konsulaty honorowe na przykładzie
Wielkiej Brytanii
Przed kilku laty miałem możliwość osobistego
kontaktu z konsulem honorowym Rzeczypospolitej
Polskiej Wielkiej Brytanii panem dr. Grahamem E.
White’em (konsulem honorowym w Sheffield).
Kilka tygodni temu spotkałem się ponownie
z panem White’em przy okazji jego ostatniej wizyty
w Polsce. W toku przeprowadzonej rozmowy opisał
mi on swoje wrażenia związane niedostosowaniem
działań polskich służb konsularnych w Wielkiej
Brytanii do obecnej skali problemów wynikających
zwłaszcza z bardzo znacznego wzrostu liczby oby-
wateli polskich, którzy przebywają i pracują na ob-
szarze Zjednoczonego Królestwa. W tym kontekście
padły ze strony mojego rozmówcy pytania o potrze-
by i możliwości udziału konsula honorowego w roz-
wiązywaniu ww. problemów.
Pan dr White przedstawił mi również swoje do-
świadczenia wynikające z bieżących kontaktów z Po-
lakami, którzy zgłaszają się do konsula honorowego
w przeświadczeniu, że jego kompetencje są tożsame
z „normalnymi” służbami konsularnymi. Liczba
zgłaszających się osób znacznie przekracza możliwo-
ści konsula honorowego, zarówno w zakresie czasu,
który osoba taka może przeznaczyć na kontakty
z naszymi rodakami, jak i w zakresie dostępności
i wielkości pomieszczeń, w których do takich kon-
taktów dochodzi.
Według relacji dr. White’a, w jego przypadku po-
mieszczenia na działalność konsulatu honorowego
udostępniają władze Uniwersytetu w Sheffield. Licz-
ba zgłaszających się do niego osób powoduje, że inni
użytkownicy pomieszczeń w obiektach uniwersyte-
tu zaczynają skarżyć się na utrudnienia w ich nor-
malnej działalności dydaktycznej i naukowej. Pan
dr White z tego względu został zmuszony do zawie-
szenia działalności konsulatu w sierpniu 2007 r.
Z podobnych powodów zawieszono działalność innych
konsulatów honorowych RP w Wielkiej Brytanii.
Szczególnym problemem w czasie ostatnich wybo-
rów parlamentarnych stało się także dla dr. White’a
– jako konsula honorowego RP – bardzo liczne zgła-
szanie się do jego biura naszych rodaków zamieszka-
łych w regionie Greater Manchester, którzy zamie-
rzali w konsulacie honorowym dokonać aktu głoso-
wania (co jest – wg mojej wiedzy – nierealizowalne
w obecnym stanie prawnym). Szczególnie osoby star-
sze, dla których podróż do Londynu w celu oddania
głosu w wyborach była dużym utrudnieniem, często
wyrażały w rozmowie z konsulem honorowym zdzi-
wienie, że nie mogą głosować w jego biurze.
195
Biorąc pod uwagę powyższe, proszę Pana Mini-
stra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy i jakie działania Ministerstwo Spraw Za-
granicznych zamierza podjąć dla poprawy obsługi
konsularnej naszych rodaków, przebywających na
terenie Zjednoczonego Królestwa?
2. Czy planowana jest inicjatywa ustawodawcza
zmierzająca do takiej zmiany uprawnień konsula
honorowego, która umożliwiłaby wsparcie przez
konsulaty honorowe działań polskich służb konsu-
larnych?
3. Czy prawdziwa jest informacja, że w chwili
obecnej na całym obszarze Wielkiej Brytanii nie
funkcjonuje żaden konsulat honorowy RP?
4. Czy Ministerstwo Spraw Zagranicznych wi-
dzi potrzebę podjęcia działań zmierzających do roz-
budowy sieci konsulatów honorowych RP w Wielkiej
Brytanii i jakie ew. działania szczegółowe są w tym
zakresie planowane?
Z poważaniem
Poseł Jan Kaźmierczak
Gliwice, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1578)
do ministra środowiska
w sprawie przyjęcia „Krajowego planu
rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku
węgla na lata 2008–2012”
Zwrócił się do mnie na piśmie prezes Zarządu Ko-
palni Węgla Brunatnego „Konin” w Kleczewie SA
Maciej Musiał, sygnalizując niepokojące zapisy w pro-
jekcie rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie
przyjęcia „Krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012”.
Zaniepokojenie budzi przede wszystkim fakt
ograniczonego przydziału uprawnień do emisji dwu-
tlenku węgla dla bloku o mocy 464 MW elektrowni
Pątnów II – najnowszego bloku energetycznego w Pol-
sce, który mógłby przecież wykorzystywać całą swo-
ją moc. 14 lutego br. zarząd kopalni ,,Konin’’ został
poinformowany przez ZE PAK SA, że konsekwencją
wejścia w życia rozporządzenia w wersji zapropono-
wanej 12 lutego br. będzie ograniczenie już w roku
2008 odbioru węgla z „Konina” o 2,0 mln Mg. Ozna-
cza to zmniejszenie przychodów tylko w tym roku
o 105,6 mln zł, tj. o 18.1%, co wobec wysokiego pozio-
mu kosztów stałych może oznaczać tylko jedno – ka-
tastrofę dla kopalni.
W ocenie zarządu KWB „Konin” proponowana
liczba uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata
2008–2012 dla instalacji pracujących na węglu bru-
natnym, w tym w szczególności dla elektrowni Pąt-
nów, Konin i Adamów ZE PAK SA oraz dla elektrow-
ni Pątnów II, oznacza zmniejszenie wydobycia także
196
w następnych latach w stosunku do planów opartych
na wieloletnich umowach na dostawę węgla, które
dają gwarancję odtwarzania zdolności wydobyw-
czych, a co za tym idzie zachowania miejsc pracy.
Mimo przeprowadzonej korekty w projekcie
w wersji z dnia 12 lutego br. branża węgla brunatne-
go ponownie doznała największych cięć liczby
uprawnień w stosunku do potrzeb. W stosunku do
limitów określonych w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 28 września 2004 r. elektrowni Pątnów
I przydzielono o 25,9%, a elektrowni Konin aż
o 48,9% mniej uprawnień. Jest to z pewnością zasta-
nawiające, zważywszy na to, że węgiel brunatny jest
najtańszym nośnikiem energii elektrycznej.
Proponowane w projekcie rozporządzenia roz-
wiązanie szczególnie dotkliwie uderzy w zagłębie
konińsko-turkowskie. Należy tutaj zważyć, że szere-
gi bezrobotnych zasilą nie tylko pracownicy elek-
trowni, ale także pracownicy kopalni „Konin”, któ-
rzy wielkim wysiłkiem dostosowują swój zakład pra-
cy do warunków gospodarki rynkowej (w latach
2000–2007 zatrudnienie spadło o 33,5%, tj. o 1/3
przy zachowaniu mocy wydobywczych na tym sa-
mym poziomie).
Ten sam problem sygnalizują związki zawodowe
działające w Kopalni Węgla Brunatnego SA w Tur-
ku. W tym przypadku wprowadzenie w życie limitu
emisji dwutlenku węgla dla elektrowni „Adamów”
w ilości blisko 3 mln MG doprowadzić może w dal-
szej konsekwencji do zmniejszenia sprzedaży węgla
aż o 40%, co w konsekwencji przełoży się na masowe
zwolnienia, zmniejszenie wpływu z podatków i opłat
dla samorządów, a idąc dalej, zapaść gospodarczą.
Wobec powyższego zwracam się do Pana Mini-
stra z zapytaniem:
1. Czy możliwe jest skorygowanie liczby upraw-
nień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012
dla ZE PAK SA, dla nowego bloku energetycznego
Pątnów II sp. z o.o. oraz elektrowni „Adamów”?
2. Czy możliwe jest przydzielenie limitu emisyj-
nego dwutlenku węgla dla wspomnianych podmio-
tów na poziomie z 2007 r.?
Z poważaniem
Poseł Eugeniusz Grzeszczak
Słupca, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1579)
do ministra środowiska
w sprawie polityki sprzedaży drewna na 2008 r.
dyskryminującej małe przedsiębiorstwa
oraz nowo założone firmy bez historii
zakupów w 2007 r.
Szanowny Panie Ministrze! W grudniu 2007 r.
Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych zakończy-
ła rokowania internetowe sprzedaży drewna na
2008 r. Po zakończeniu rokowań wpłynęło do Dy-
rekcji Generalnej Lasów Państwowych 1736 odwo-
łań od użytkowników portalu leśno-drzewnego.
Komisja Leśno-Drzewna powołana przez dyrek-
tora generalnego na swym posiedzeniu w dniu 18
stycznia 2008 r. ustaliła zasady rozpatrywania od-
wołań od rozstrzygnięć rokowań internetowych
w sprawie sprzedaży drewna. Komisja ustaliła, że
nie będą rozpatrywane m.in. odwołania zgłaszane
przez nowe firmy bez historii zakupów.
Działanie takie jest utrudnianiem dostępu do
rynku firmom nowo zakładanym i nieuczciwą kon-
kurencją.
Czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie
sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeśli
zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy
lub klienta. Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest każda
osoba (fizyczna, prawna, jednostka organizacyjna),
która prowadząc działalność zarobkową, uczestni-
czy w działalności gospodarczej.
Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji
szczegółowo wymienia przykłady działań, które sta-
nowią czyny nieuczciwej konkurencji. Za czyny nie-
uczciwej konkurencji uważa się między innymi:
utrudnianie dostępu do rynku, bezzasadne zróżni-
cowane traktowanie klientów oraz utrudnianie do-
stępu do rynku małym przedsiębiorcom.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra środowiska z wnioskiem o zlikwidowanie
preferencyjnej polityki dla dużych podmiotów go-
spodarczych oraz z pytaniem: Czy uwzględnione
będą potrzeby zrównoważonego rozwoju poprzez
niedyskryminowanie małych przedsiębiorstw i firm
nowo zakładanych?
Z poważaniem
Poseł Piotr Waśko
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1580)
do ministra gospodarki
w sprawie naliczania zużycia gazu
w woj. pomorskim
Szanowny Panie Ministrze! Ostatnio pomorskie
media donoszą o fali reklamacji składanych przez
pomorskich użytkowników gazu do PGNiG. W stycz-
niu rachunki opiewały na kwoty nawet o 100% więk-
sze niż w grudniu. Jest to niezwykle duże obciąże-
nie dla większości budżetów gospodarstw domowych
w naszych województwie. Sądzę, że mieszkańcy wo-
jewództwa pomorskiego nie powinni ponosić konse-

kwencji ewentualnego błędnego naliczania zużycia
gazu. W związku z tym pytam Pana Ministra: Co
jest przyczyną wyżej opisanego problemu?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Konwiński
i Sławomir Neumann
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1581)
do ministra zdrowia
w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów
podziału środków między centralę i oddziały
wojewódzkie NFZ z przeznaczeniem
na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych
Szanowna Pani Minister! Przez kilka ostatnich
lat (przed wejściem w życie rozporządzenia ministra
zdrowia w sprawie podziału środków Narodowego
Funduszu Zdrowia z ubiegłego roku) kontestowali-
śmy na Podkarpaciu (ale również w kilku innych po-
dobnych nam województwach) algorytm podziału
środków przez centralę NFZ-u na poszczególne od-
działy wojewódzkie. Był on dla nas wielce krzywdzą-
cy, a to za sprawą tzw. wskaźnika migracji ubezpie-
czonych wraz z przypisaną mu wagą*).
Ponieważ to już historia, nie będę się nad tym
rozwodził. Dość powiedzieć, że traciliśmy z tego po-
wodu ok. 200 mln zł.
Podczas gdy wg moich wyliczeń na podstawie
danych POW NFZ**) rzeczywiste koszty tych świad-
czeń wynosiły 120 mln zł. Protestowali wówczas
wszyscy od posłów i senatorów poczynając, poprzez
wojewodę, marszałka, na społecznej radzie NFZ-u
kończąc.
Wreszcie wysiłki wszystkich zostały uwieńczone
powodzeniem. Znowelizowano ustawę i zniknął też
wraży dla nas wskaźnik migracji. Wydawać by się
mogło, że wreszcie zatriumfowała sprawiedliwość
i duże ośrodki nie będą się pożywiały dodatkowymi
kęsami wyszarpniętymi mniej zasobnym w wysoko-
specjalistyczne placówki medyczne.
Ale gdzież tam! Aby usatysfakcjonować wielkich,
zgodnie z filozofią dosypywania coraz więcej węgla
„lokomotywom rozwoju” – wymyślono otóż nowy al-
gorytm z nowym parametrem „ mdd¹n” – przeciętny
*)
Element wielce skomplikowanego algorytmu. Powodował on
zmniejszenie ogólnej puli środków na Podkarpacie o szacunkową wiel-
kość wydatków, jakie ponosiły inne oddziały NFZ, na terenie których to
województw wyjeżdżali nasi mieszkańcy, lecząc się tam w klinikach lub
instytutach medycznych (Kraków, Lublin, Katowice, Warszawa).
**)
Podkarpacki Oddział Wojewódzki NFZ.
197
miesięczny dochód do dyspozycji gospodarstwa do-
mowego przypadający na jedną osobę. Już z samego
tytułu tego parametru widać, że ma on taki związek
z kosztem wytworzenia świadczeń zdrowotnych jak
np. nasza dyskusja na Komisji Zdrowia, której jestem
członkiem, z obrotami sfer niebieskich. Ala za to
w sposób znakomity promuje województwa zasobne.
Ponieważ przeciętny miesięczny dochód na 1 oso-
bę do dyspozycji jest najniższy w Polsce i stanowi ok.
79% średniej krajowej***), dlatego też nakłady na
świadczenia medyczne automatycznie stają się naj-
niższymi w kraju. I są, bo wynoszą 1006,46 zł (War-
szawa 1342,05). Jakby tego było mało – z tych okro-
jonych już środków mamy sobie jeszcze jako woje-
wództwo sfinansować tzw. migrację do wysokospe-
cjalistycznych placówek w innych województwach,
dodatkowo je wzbogacając (kłania się koncepcja lo-
komotyw).
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jak to wszystko ma się do zasad sprawiedli-
wości społecznej, do solidaryzmu?
2. Jak to się ma do konstytucyjnego równego do-
stępu do świadczeń zdrowotnych bez względu na
miejsce zamieszkania?
3. W imię jakich to racji ogranicza się metodami
ekonomicznymi prawo do ratowania swojego zdro-
wia i życia?
Mam świadomość faktu, że ów algorytm z tym
cudacznym parametrem nie jest dziecięciem Pani
Minister. Dlatego też tym łatwiej będzie się Pani
z nim rozstać, o co usilnie Panią proszę, wnioskując
o zmianę rozporządzenia z dnia 18 września 2007 r.
Dołączam się w tym względzie do skierowanych już
do resortu pism wojewody podkarpackiego (ze stycz-
nia br.) oraz Rady Oddziału Narodowego Funduszu
Zdrowia (z lutego 2007 r.).
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Kamiński
Rzeszów, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1582)
do ministra infrastruktury
w sprawie przewozów ponadregionalnych
Szanowny Panie Ministrze! Dziękując za znaczą-
cy wkład i zaangażowanie podległego Panu Mini-
strowi Ministerstwa Infrastruktury w modernizację
linii kolejowych na Dolnym Śląsku, pragnę zwrócić
***)
Jest on determinowany głównie przez niskie dochody rolników,
którzy na Podkarpaciu stanowią ok. 60% populacji ubezpieczonych. Do-
chody te wynoszą u nas (2006 r.) 615,58 zł (Mazowsze – 1011,51 zł, Po-
morskie – 880,37, Dolnośląskie – 823,52, Śląsk – 814,51).
198
się z interpelacją dotyczącą połączeń kolejowych wy-
kraczających poza samodzielną gestię władz samo-
rządowych.
Przewozy regionalne znajdujące się w kompeten-
cji samorządu województwa podpisały z PKP Prze-
wozy Regionalne umowę o przeznaczeniu w ciągu
trzech najbliższych lat 134 mln zł na dofinansowa-
nie przewozów regionalnych na Dolnym Śląsku.
Zgodnie z umową, która pierwszy raz w ciągu ostat-
nich lat całkowicie pokrywa koszty przewozów re-
gionalnych, urząd marszałkowski, który jest organi-
zatorem przewozów, w 2008 r. przekaże na dofinan-
sowanie 50 mln zł, a w dwóch kolejnych latach – po
42 mln zł. Jest to znaczący wkład w zapewnienie
sprawnego funkcjonowania przewozów regional-
nych, z których usług w ciągu 11 miesięcy 2007 r.
skorzystało o blisko 900 tys. pasażerów więcej niż
w analogicznym okresie ubiegłego roku. Oznacza to,
że codziennie pociągami regionalnymi podróżuje
ok. 2,5–3 tys. osób, a w skali roku jest to ilość ok. 12 mln
pasażerów.
O ile przewozy regionalne leżą w gestii samorzą-
du województwa to połączenia ponadregionalne oraz
międzynarodowe są domeną właściwych mini-
sterstw. Połączenia te są jednak niezwykle istotnym
elementem komunikacji całego naszego kraju oraz
stanowią newralgiczny element wpływający nie tyl-
ko na atrakcyjność turystyczną poszczególnych re-
gionów, w tym Dolnego Śląska, ale również na atrak-
cyjność inwestycyjną i gospodarczą.
W przeszłości funkcjonowało wiele połączeń bio-
rących swój początek w Szczecinie, Warszawie,
Gdańsku, które poprzez stolicę Dolnego Śląska do-
cierały do Jeleniej Góry, Zgorzelca i Szklarskiej Po-
ręby, będącej naturalnym centrum rekreacyjno-tu-
rystycznym znaczącej części naszego kraju. Z tym
większym smutkiem obserwowałem w minionych la-
tach likwidację wielu połączeń kolejowych na wspo-
mnianych trasach, co m.in. w znaczącym stopniu
ograniczało możliwość wypoczynku turystów w na-
szych pięknych Karkonoszach i mobilność osób pra-
cujących lub poszukujących pracy.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się z inter-
pelacją, prosząc o udzielenie odpowiedzi, czy istnieje
możliwość przywrócenia w nowym rozkładzie jazdy
na rok 2009 połączeń bezpośrednich ze Szczecina
i Warszawy poprzez Wrocław i Jelenią Górę do
Szklarskiej Poręby tak, aby godzina przyjazdu oscy-
lowała w porze porannej, oraz uruchomienie pocią-
gu międzynarodowego, którego trasa biegłaby po-
przez Wrocław, Jelenią Górę, Zgorzelec do Drezna,
czyli pociągu, o uruchomienie którego postulują od
dłuższego czasu mieszkańcy naszego regionu.
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Chlebowski
i Marcin Zawiła
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1583)
do ministra skarbu państwa
w sprawie konsolidacji sektora energetycznego
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra w sprawie błędnie zapoczątkowanego przez
poprzednią ekipę procesu konsolidacji sektora ener-
getycznego.
W ubiegłym roku na jesieni ówczesny wicemini-
ster skarbu państwa Michał Krupiński, wiceprezes
Energetyki Południe SA Filip Grzegorczyk oraz pre-
zes ZEW Niedzica SA Edmund Ciesielka dyskutowali
w Niedzicy na temat przemian w sektorze energe-
tycznym i rozwoju energetyki odnawialnej. Pan Kru-
piński podkreślił, że polityka państwa zmierza do
utworzenia kilku silnych przedsiębiorstw energetycz-
nych, mających w swoich strukturach tak wytwarza-
nie, jak dystrybucję i sprzedaż. Mają one dysponować
potencjałem gwarantującym duże możliwości inwe-
stycyjne, ale też przejrzystą strukturą umożliwiającą
prywatyzację na giełdzie i pozyskiwanie tą drogą do-
datkowych środków na inwestycje.
Wedle powyższych zasad restrukturyzacji pol-
skiej energetyki tworzona była Grupa Kapitałowa
Energetyka Południe SA. Obecnie w jej skład wcho-
dzą: Południowy Koncern Energetyczny SA, Enion
SA i EnergiaPro SA.
Opracowana ówcześnie błędna koncepcja rozwo-
ju odnawialnych źródeł energii w ramach grupy ka-
pitałowej zakładała między innymi konsolidację na-
leżących już do nie jej podmiotów zajmujących się
energetyką odnawialną, tj. ZEW Rożnów sp. z o.o.
i Jeleniogórskie Elektrownie Wodne sp. z o.o. z ZEW
Niedzica SA, podmiotem niezależnym, będącym
własnością Skarbu Państwa. Konsolidacja kapitało-
wa ZEW Niedzica SA z Energetyką Południe SA na-
stąpiłaby poprzez wniesienie przez ministra skarbu
państwa akcji spółki ZEW Niedzica SA jako wkładu
niepieniężnego do podniesienia kapitału spółki
Energetyka Południe SA. W tym celu został już pod-
pisany list intencyjny przez prezesa Energetyki Po-
łudnie SA Filipa Grzegorczyka i prezesa ZEW Nie-
dzica SA Edmunda Ciesielkę, a taka koncepcja kon-
solidacji uzyskała poparcie ówczesnego ministra
skarbu państwa.
Grupa Kapitałowa Energetyka Południe SA zo-
stała przekształcona w spółkę Tauron Polska
Energia SA w związku z realizacją rządowego
„Programu dla elektroenergetyki”, który zakładał
utworzenie czterech dużych podmiotów gospodar-
czych, które skonsolidować miały zarówno dystry-
butorów, jak i wytwórców energii. 9 maja 2007 r.
Skarb Państwa wniósł do koncernu akcje Połu-
dniowego Koncernu Energetycznego SA z Kato-
wic, krakowskiego Enionu SA, EnergiiPro Kon-
cernu Energetycznego SA z Wrocławia oraz Elek-

trowni Stalowa Wola SA. W skład holdingu obok
wymienionych czterech spółek wchodzą także
inne podmioty. W zakresie obrotu energią są to
Enion Energia sp. z o.o., Pierwsza Kompania Han-
dlowa Polska Energia sp. z o.o. oraz EnergiaPro
Gigawat sp. z o.o., w dziedzinie wytwarzania ener-
gii z odnawialnych źródeł energii Jeleniogórskie
Elektrownie Wodne sp. z o.o., Zespół Elektrowni
Wodnych Rożnów sp. z o.o., a w obszarze wydoby-
cia węgla Południowy Koncern Węglowy SA. Po-
nadto Tauron Polska Energia SA przejęła kontro-
lę nad Elektrociepłownią Tychy SA oraz Przedsię-
biorstwem Energetyki Cieplnej Katowice SA.
O ile ówczesne koncepcja utworzenia silnej grupy
kapitałowej jest w założeniach słuszna, o tyle sam
proces realizacji, jak i związana z tym polityka była
błędna i szkodliwa. Polegała ona na obsadzaniu
wg klucza politycznego zarządów i rad nadzorczych
poszczególnych spółek. Przykładowo Jeleniogórskie
Elektrownie Wodne sp. z o.o. posiadały (i w dalszym
ciągu posiadają) w składzie swego kierownictwa
osoby, które nie tylko że nie były związane z charak-
terem i obszarem funkcjonowania spółki, ale nie
miały doświadczenia w szeroko rozumianej branży
energetycznej.
W skład Rady Nadzorczej, jeśli się nie mylę,
wchodzili (niektórzy w dalszym ciągu w niej zasia-
dają) Roman Gabrowski, były kandydat PiS na sta-
rostę dzierżoniowskiego, Grażyna Grzelińska, rad-
na PiS miasta Wrocławia kadencji 2002–2006, Jan
Puchała, starosta limanowski startujący z list PiS.
Prezesem natomiast w dalszym ciągu pozostaje
pan Zbigniew Kieras, który został szefem spółki za
rządów koalicji PIS–LPR–Samoobrona, a który swo-
imi licznymi kontrowersyjnymi decyzjami niejedno-
krotnie antagonizował społeczność lokalną.
Nie tylko sprawy personalne budziły i budzą kon-
trowersje, ale przede wszystkim kwestie planowa-
nych zmian organizacyjnych niemających na celu
zmniejszenia zatrudnienia, ale głównie zmianę sie-
dzib poszczególnych spółek, co miało wybitne podło-
że polityczne, planowano przykładowo przenieść sie-
dzibę Jeleniogórskich Elektrowni Wodnych z Jele-
niej Góry, miasta, w którym Platforma Obywatelska
uzyskała najlepszy na Dolnym Śląsku wynik w wy-
borach do Sejmu w 2005 r. (31,43%), wyborach pre-
zydenckich (61,99%) oraz w wyborach w 2007 r.
(53,2%) w inny region (małopolski lub podkarpac-
ki), jakby karząc za brak poparcia ówcześnie rządzą-
cej koalicji PiS–LPR–Samoobrona.
Obecnie częściowo polityka ta prowadzona jest
przez w dalszym ciągu piastujące stanowiska osoby
byłej koalicji rządzącej.
Mając powyższe na uwadze, składam interpela-
cję, pragnąc zadać następujące pytanie: Czy obecnie
ministerstwo popiera i w dalszym ciągu zamierza
realizować działania poprzednich władz, które za-
mierzały przenieść, bez uzasadnienia ekonomiczne-
199
go, siedziby wielu spółek branży energetycznej z ma-
cierzystych siedzib w inne regiony kraju?
Z poważaniem
Poseł Marcin Zawiła
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1584)
do ministra zdrowia
w sprawie lecznictwa uzdrowiskowego
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister w sprawie lecznictwa uzdrowiskowego. Jak
Pani Minister doskonale wie, w myśl obowiązują-
cych obecnie przepisów, tj. ustawy o lecznictwie
uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony
uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych
(Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399), gmina właściwa
ze względu na położenie uzdrowiska jest obowiąza-
na w terminie 3 lat od wejścia w życie ustawy do
sporządzenia i przedłożenia ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia operatu uzdrowiskowego i uchwa-
lenia statutu uzdrowiska oraz do prawnego uregulo-
wania tzw. dzielnicy uzdrowiskowej.
Parlament poprzedniej kadencji zapoczątkował
prace ustawodawcze związane ze zmianą przedmio-
towej ustawy, ale w związku z zasadą niekontynu-
acji cały proces legislacyjny ulega zamknięciu wraz
z końcem kadencji Izby, obecny parlament nie podjął
jeszcze próby zmiany obowiązującego w tym zakre-
sie prawa.
Ustawowo określony termin zgodnie z powyższy-
mi zapisami upływa pod koniec bieżącego roku, a pro-
cedura prawna związana z utworzeniem dzielnicy
uzdrowiskowej, w związku z koniecznością wprowa-
dzenia zmian w statucie miasta, konsultacjami spo-
łecznymi oraz finalnie podjęciem uchwały o utwo-
rzeniu dzielnicy uzdrowiskowej określającej jej za-
sięg terytorialny, jest długotrwała, co może stano-
wić zagrożenie dla wielu gmin, które do tej pory nie
poczyniły odpowiednich przygotowań.
Mając powyższe na uwadze, składam interpela-
cję, pragnąc zadać następujące pytania:
1. Czy ministerstwo prowadzi prace mające na
celu nowelizację przedmiotowej ustawy o lecznictwie
uzdrowiskowym?
2. Czy gminom, które do ustawowo określonego
obowiązującymi przepisami prawa terminu nie do-
konają utworzenia tzw. dzielnic uzdrowiskowych
grozi utrata możliwości świadczenia na ich terenie
lecznictwa uzdrowiskowego?
Z poważaniem
Poseł Marcin Zawiła
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
200
Interpelacja
(nr 1585)
do ministra infrastruktury
w sprawie drogi krajowej nr 3
Szanowny Panie Ministrze! Wszyscy zdajemy so-
bie sprawę, iż stan infrastruktury drogowej w na-
szym kraju jest w znacznym stopniu niedostateczny.
Jest to wynik wieloletnich zaniedbań i braku konse-
kwencji. Z tym większym zadowoleniem należy
wspierać każdą inicjatywę, każdą formę pomocy
w zmianie tego stanu rzeczy.
Uprzednio jako radny Dolnośląskiego Sejmiku
Wojewódzkiego miałem przyjemność wspierać dzia-
łania zarządu województwa dolnośląskiego, który
niejednokrotnie angażował środki finansowe wspie-
rając działania budżetu centralnego oraz GDDKiA
w poprawie stanu naszych dróg.
Znakomitym przykładem może być np. oddanie
do użytku odcinka drogi krajowej nr 3, który na od-
cinku przebiegającym przez Kaczorów k. Jeleniej
Góry wzbogacił się o jakże cenne i postulowane od
wielu lat pasy wolnego ruchu, wzmocnienie na-
wierzchni oraz chodniki dla pieszych.
Powstałe pasy wolnego ruchu znacząco udrożni-
ły to wąskie gardło na tym ciągu komunikacyjnym,
jednakże problem, jakim jest utrudniony ruch pojaz-
dów na odcinku od Wrocławia do Jeleniej Góry, nie
został jeszcze kompleksowo rozwiązany.
Nie chodzi w tym przypadku tylko o ruch pojaz-
dów pomiędzy tymi dwoma miastami, ale o ciąg ko-
munikacyjny łączący północno-wschodnią część na-
szego kraju, w tym takie ośrodki, jak Warszawa,
Łódź, Gdańsk, Bydgoszcz, Poznań z Karkonoszami
i dalej biegnący do granicy państwowej w Jakuszy-
cach. Warto w tym miejscu wspomnieć, iż ruch tury-
styczny skierowany w Karkonosze jest porównywal-
ny z tym, który ma miejsce na trasie do Zakopanego,
niestety nakłady na inwestycje drogowe są niepo-
równywalnie mniejsze, aby nie powiedzieć: zerowe.
Jeśli do tego dodamy, iż droga krajowa nr 3 od
Bolkowa przez Jelenią Górę do granicy państwa
w Jakuszycach stanowi najczęściej użytkowany
szlak komunikacyjny na południe Europy dla miesz-
kańców zachodniej części naszego kraju podróżują-
cych do Czech, Austrii, Szwajcarii, Włoch oraz do
krajów bałkańskich – Węgier, Bułgarii, Rumunii aż
do Grecji, jasne się staje, iż ten odcinek drogi krajowej
charakteryzuje się olbrzymim natężeniem ruchu,
w tym też w znacznej części międzynarodowego.
Natężenie ruchu w samym Bolkowie z pewnością
zbliża się do 20 tys. pojazdów na dobę, z czego w du-
żej części są to też pojazdy towarowe. Ruch pojaz-
dów, co warte podkreślenia, nie odbywa się drogą
umożliwiającą płynne poruszanie, ale biednie na od-
cinku Bolków – Jelenia Góra krętą, wąską drogą,
z licznymi podjazdami, uniemożliwiającą dokonanie
manewru wyprzedzania jakiegokolwiek pojazdu,
stwarzającą duże niebezpieczeństwo dla podróżują-
cych, o czym świadczą liczne kolizje drogowe.
Szczególnie jest to odczuwalne w okresie wypo-
czynku zimowego, letniego oraz odbywających się
zawodów sportowych, gdy kolumny pojazdów ciągną
się na odcinku wielu kilometrów, podobnie zresztą
jak na tzw. zakopiance.
Co istotne, droga krajowa nr 3 na terenie gminy
Bolków nie spełnia warunków technicznych drogi
krajowej w rozumieniu samego sensu i znaczenia
drogi krajowej. Droga ta ma wąskie jezdnie, przy
drodze brak jest odpowiedniej szerokości poboczy,
parkingów, chodników oraz zatok dla pojazdów ko-
munikacji publicznej. Nawierzchnia jezdni ma nato-
miast liczne koleiny i ubytki. Niebezpieczne zakręty
oraz ograniczenia prędkości do 40 km/h powoduje
ograniczenie płynności ruchu, co prowadzi m.in. do
zwiększenia czasu przejazdu.
Wszystkie zainteresowane podmioty, dotychczas
bez pomocy władz centralnyc, co z przykrością mu-
szę powiedzieć, dążą własnymi środkami do popra-
wy tego stanu rzeczy. Poza wspomnianą już budową
pasów wolnego ruchu, wykonaną dzięki zaangażo-
waniu samorządu województwa, wspomnieć należy
zaangażowanie władz miasta Jeleniej Góry, które to
podjęły decyzję o budowie południowej obwodnicy
miasta, tak aby dotychczasowy ruch pojazdów do
granic państwa nie przebiegał środkiem miasta, w są-
siedztwie największego osiedla. Koszt budowy
pierwszego etapu obwodnicy, który nastąpi w latach
2008–2010 wyniesie około 100 mln zł, co stanowi
blisko 40% dochodów budżetu miasta. Kolejny etap
budowy obwodnicy będzie prawdopodobnie wyma-
gał finansowania na poziomie jeszcze większym,
wynoszącym ponad 250 mln.
Są to znaczące inwestycje i znaczące wsparcie ze
strony władz samorządowych idące w kierunku po-
prawy stanu technicznego drogi krajowej nr 3.
Nie są to jednak jedynie starania, obecnie władze
samorządu województwa dolnośląskiego rozważają
możliwość sfinansowania dokumentacji technicznej
budowy nowej drogi na odcinku Bolków – Jelenia
Góra, która byłaby na tym odcinku nowym, znacznie
krótszym niż obecny odcinkiem łączącym Bolków
i Jelenią Górę, przebiegiem drogi krajowej nr 3 o znacz-
nie lepszych parametrach technicznych.
To zobowiązanie i znaczący wydatek nie mogą
być jednak poczynione bez jasnej i czytelnej dekla-
racji ze strony ministerstwa, zapewniającej o prze-
znaczeniu w przyszłości środków na realizację tej
inwestycji.
Mając powyższe na uwadze, w imieniu wszyst-
kich mieszkańców Dolnego Śląska i całej zachodniej
części naszego kraju, składam interpelację, zadając
pytanie: czy w przypadku sfinansowania ze środków
władz samorządowych dokumentacji technicznej,
o której mowa powyżej, zostaną w budżecie zagwa-
rantowane środki na realizację tej inwestycji?
Z poważaniem
Poseł Marcin Zawiła
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1586)
do ministra infrastruktury
w sprawie restrukturyzacji
Polskich Kolei Państwowych
Szanowny Panie Ministrze! Obserwując postę-
pującą restrukturyzację PKP, której jednym z ele-
mentów jest zamykanie nierentownych linii kolejo-
wych, pragnę zwrócić uwagę na jeden bardzo istotny
element tego problemu. Nie wchodząc w merytorycz-
ną ocenę powodów zamykania linii kolejowych, na-
leży zauważyć, że w ich wyniku pozostaje spory ma-
jątek trwały, którego zagospodarowanie budzi po-
ważne wątpliwości. Można wręcz powiedzieć, a moje
doświadczenie tyczy się woj. opolskiego, że ten mają-
tek jest marnotrawiony. Obiekty, w tym dworce ko-
lejowe, są rozkradane i systematycznie niszczone.
Za zły przykład takiego działania może służyć los
dworców w Głubczycach, Baborowie czy Maciowa-
krzach. Taki sam los spotyka obiekty towarzyszące,
magazyny, obiekty socjalne itd., część z tych obiek-
tów została już rozebrana do fundamentów, a prze-
cież duża część to prawem chronione zabytki.
Działania służb podległych PKP można uznać za
bardzo niegospodarne. Obiekty kolejowe stojące czę-
sto w centrum miast są rażącym przykładem niego-
spodarności. Władze samorządowe dobijające się do
PKP o utrzymywanie obiektów w należytym stanie
są lekceważone. Przeciętny obywatel odnosi wraże-
nie, że ten majątek nie ma właściciela. Zachodzi py-
tanie: Czy były czynione starania o to, aby przy-
najmniej w części zagospodarować ten majątek, lub
np. przekazać go samorządom nawet za dopłatą?
Wreszcie, co dalej: Czy PKP czeka na to, aż cała in-
frastruktura majątku trwałego popadnie w ruinę
i wtedy na siłę będzie się jej pozbywać lub ponosić
koszty rozbiórki? Cała sytuacja jest tym bardziej
przykra dla mieszkańców Opolszczyzny, że w nieda-
lekiej odległości od nich w pobliskich Czechach kolej
nie zlikwidowała żadnej linii kolejowej, nie mówiąc
już o dewastacji majątku. O racjonalnym i prospo-
łecznym podejściu w sąsiednich Czechach, świadczy
fakt, iż po stwierdzeniu, że w roku 2006 liczba pasa-
żerów zmniejszyła się o 2 mln, czeskie koleje obniży-
ły cenę biletów o 10%. Zachodzi pytanie, czy wzorem
naszych sąsiadów nie powinniśmy pójść tym kro-
kiem, a nie zwiększać ceny biletów, przy i tak małej
ilości osób korzystających z usług PKP.
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Głubczyce, dnia 20 lutego 2008 r.
201
Interpelacja
(nr 1587)
do ministra infrastruktury
w sprawie zasad finansowania
rozprowadzenia ruchu z węzłów
autostradowych i dróg ekspresowych
Polityka transportowa Polski, a w szczególności
rozwój drogownictwa, opiera się obecnie w głównej
mierze na budowie autostrad i dróg ekspresowych.
W wyniku wprowadzonej w 1999 r. reformy drogo-
wnictwa budowa autostrad i dróg ekspresowych po-
została w gestii administracji centralnej (Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad), natomiast
rozprowadzenie ruchu drogowego z autostrad i dróg
ekspresowych na pozostałą sieć drogową (wbrew lo-
gice i nie do końca zgodnie z prawem) spoczęło na
barkach samorządów lokalnych, pozostających ad-
ministratorami pozostałej sieci drogowej.
Budowane bądź projektowane odcinki autostrad
wymagają przebudowy sieci drogowej pozostającej
w zarządzie samorządów lokalnych, na którą zosta-
nie skierowany ruch samochodowy z węzłów auto-
stradowych. Obecnie są to drogi w większości niedo-
stosowane do tego celu – nie posiadają odpowiednich
parametrów technicznych, np. obiekty mostowe i na-
wierzchnie nie posiadają wymaganych nośności, a nie-
normatywne łuki i spadki oraz brak poboczy unie-
możliwiają rozprowadzenie ciężkiego ruchu samo-
chodowego. Samorządy lokalne, w gestii których
znajduje się ta sieć drogowa, nie posiadają wystar-
czających środków finansowych, aby rozwiązać pro-
blemy rozprowadzenia ruchu z autostrad i dróg eks-
presowych w istniejącą sieć dróg krajowych, woje-
wódzkich i powiatowych.
Zważywszy, że opisane problemy dotyczą całego
kraju, optymalnym rozwiązaniem wydaje się stwo-
rzenie specjalnego programu lub funduszu celowe-
go, którego zadaniem będzie finansowanie przebu-
dowy istniejącej infrastruktury drogowej przejmują-
cej ruch z autostrad i dróg ekspresowych. Występuję
wobec tego z propozycją z powołania funduszu,
funkcjonującego na zasadach podobnych do dotyczą-
cych kontraktów regionalnych, gdzie udział środ-
ków z budżetu państwa może dochodzić do wysoko-
ści na przykład 75%.
Stawiam pytanie: Czy możliwe jest utworzenie
specjalnego funduszu, który gwarantowałby odciąże-
nie samorządów lokalnych od inwestowania w roz-
wiązania drogowe umożliwiające rozprowadzenie ru-
chu z węzłów autostradowych i dróg ekspresowych?
Na pewno stworzenie specjalnego funduszu na ten
cel spowoduje, że w pełni zostaną wykorzystane środ-
ki na budowę autostrad i dróg ekspresowych oraz na-
stąpi rozwój terenów przyległych do tych dróg.
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Kochan
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
202
Interpelacja
(nr 1588)
do ministra infrastruktury
w sprawie zasad finansowania
dróg samorządowych
Mając na uwadze wieloletnie doświadczenia zwią-
zane z zarządzaniem drogami publicznymi przez sa-
morządy, czyli gminy, powiaty i województwa (tj. ok.
95% całej sieci dróg publicznych, za które odpowiada
Ministerstwo Infrastruktury), mogę stwierdzić, że
podstawowym problemem stojącym na drodze ich
właściwego utrzymania jest chroniczny brak prze-
znaczanych na nie środków finansowych.
Stan techniczny dróg i mostów zarządzanych
przez samorządy jest absolutnie niezadowalający,
przez co hamowany jest rozwój gospodarczy, istnieje
ciągłe zagrożenie dla życia i zdrowia użytkowników,
a także deprecjonowany jest wizerunek Polski – dro-
gi te są fatalną wizytówką naszego kraju.
Dotychczasowe „eksperymenty” związane z za-
sadami finansowania dróg nie spowodowały znaczą-
cej poprawy ich stanu, zwłaszcza tych utrzymywa-
nych przez samorządy. Niestety, również pieniądze
pochodzące ze źródeł europejskich nie zmieniły do-
tychczas, i zapewne znacząco nie zmienią, stanu
dróg samorządowych.
Wnoszę zatem o podjęcie pilnych prac zmierza-
jących do utworzenia rozsądnego, na miarę fak-
tycznych potrzeb, mechanizmu finansowania dróg
samorządowych w taki sposób, aby zarówno budżet
państwa, jak i budżety samorządów miały zabez-
pieczone konieczne środki na budowę i utrzymanie
dróg.
Aktualny system finansowania dróg samorządo-
wych, oparty jedynie na dochodach własnych jedno-
stek samorządowych, jest wielce niesprawiedliwy,
gdyż nie uwzględnia tak istotnych czynników, jak
natężenie ruchu, długość sieci drogowej czy wresz-
cie uwarunkowania terenowe (specyfika terenów
górskich). Ponadto należy pamiętać, że wysokość
budżetów samorządów, zwłaszcza powiatowego i gmin-
nego szczebla, jest wysoce niewystarczająca.
Zwracam się z pytaniem do Pana Ministra: Czy
istnieje w najbliższej perspektywie czasowej możli-
wość zmiany zasad finansowania dróg zarządzanych
przez samorządy szczebla gminnego, powiatowego
i wojewódzkiego tak, aby były one finansowane tak-
że z innych źródeł niż tylko z budżetów tychże jed-
nostek samorządowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Kochan
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1589)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wdrożenia do realizacji
„Programu ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”
We wrześniu 2007 r. na zlecenie Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji (Biuro do
Spraw Usuwania Skutków Klęsk Żywiołowych) ze-
spół pod kierunkiem prof. Elżbiety Nachlik z Poli-
techniki Krakowskiej, przy aktywnym wsparciu
m.in. rządowej administracji z woj.: śląskiego, mało-
polskiego, podkarpackiego i świętokrzyskiego przy-
gotował dokument „Program ochrony przeciwpowo-
dziowej w dorzeczu górnej Wisły”.
Realizacja programu, wzorowanego na podob-
nym projekcie opracowanym dla ochrony przeciwpo-
wodziowej dorzecza Odry, mogłaby w kompleksowy
sposób zagwarantować bezpieczeństwo wobec powo-
dzi, które często i gwałtownie nawiedzają tereny po-
łudniowo-wschodniej Polski. Należy tu przypomnieć,
że w dorzeczu górnej Wisły w ostatnich latach straty
spowodowane przez klęski powodziowe sięgnęły po-
nad 2,5 mld złotych. Po powodziach uruchamiane są
przez administrację rządową znaczące środki na od-
budowę infrastruktury zniszczonej podczas katakli-
zmu. Warto więc pomyśleć o zastosowaniu mechani-
zmów ochrony przeciwpowodziowej poprzez prewen-
cję i tym samym ograniczanie strat.
Temu celowi ma służyć właśnie „Program ochro-
ny przeciwpowodziowej w dorzeczu górnej Wisły”.
Pozwoli on na efektywniejsze planowanie i realiza-
cję środków ochrony. Według programu działania
prewencyjne powinny być ukierunkowane na sfor-
mułowanie odpowiednich zasad planowania prze-
strzennego i na wprowadzenie ograniczeń w zago-
spodarowaniu terenów zalewowych.
Twórcy programu do najważniejszych przewidy-
wanych efektów jego realizacji zaliczyli: hierarchi-
zację zadań inwestycyjnych jako podstawy budowy
planów ochrony przed powodzią, harmonizację dzia-
łań przeciwpowodziowych z działaniami na rzecz
ochrony ekosystemów wodnych i lądowych, koordy-
nację działań operacyjnych związanych z zagroże-
niami awaryjnymi obiektów oraz wsparcie działań
dla pozyskania odpowiednich środków na realizację
przedsięwzięć i inwestycji z nim związanych.
Według wstępnych szacunków koszty realizacji
programu mogą wynieść w trakcie dwóch etapów
wdrażania (do 2013 r. i po 2013 r.) 12,5 mld zł.. Źró-
dłem ich finansowania mogłyby być środki europej-
skie oraz krajowe: rządowe i samorządowe. Nie ule-
ga wątpliwości, że stosując się do zasady: lepiej in-
westować w bezpieczeństwo niż odbudowywać pro-
gram wymaga silnego poparcia i natychmiastowe-
go wdrożenia.

W związku z powyższymi opiniami i informacja-
mi stawiamy pytanie: Czy rządowy „Program ochro-
ny przeciwpowodziowej w dorzeczu górnej Wisły”,
którego założenia już są gotowe, zostanie w najbliż-
szym czasie skierowany do realizacji?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Witold Kochan
i Jan Musiał
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1590)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie określenia standardów
funkcjonowania domów pomocy społecznej,
co jest gwarancją ich dalszego istnienia
Szanowna Pani Minister! Od kilku lat trwają
prace nad osiągnięciem przez domy pomocy społecz-
nej określonych standardów, co jest gwarancją ich
dalszego funkcjonowania i utrzymania tym samym
dotychczasowych miejsc pracy. Stosownie do zapi-
sów art. 152 ustawy o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 596 ze zmianami) obowiązek spełnienia
wszystkich standardów mija z dniem 31 grudnia
2010 r. Największy problem w zakresie standaryza-
cji sprawia zapewnienie odpowiedniej liczby osób za-
trudnionych w działach opiekuńczo-terapeutycz-
nych, stosownie do wskaźników, o których mowa
w rozporządzeniu ministra polityki społecznej z dnia
19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy
społecznej (Dz. U. Nr 217, poz. 1837).
Osiąganie stosownych standardów i ponoszenie
ogromnych nakładów na inwestycje i remonty w do-
mach pomocy pozostawiły w zupełnym cieniu wyna-
grodzenia dla pracowników domów pomocy, a nawet
spadek wynagrodzeń. Poziom wynagrodzeń tej gru-
py zawodowej zbliżył się do najniższej płacy krajo-
wej. Obecnie w celu zapewnienia stosownego wskaź-
nika zatrudnianie są osoby, które otrzymują za pra-
cę najniższe wynagrodzenie zasadnicze. Z doświad-
czeń licznych placówek wynika, że wskaźniki za-
trudnienia, o których mowa w ww. rozporządzeniu,
są zawyżone w sposób znaczny. Zmniejszenie ich do
0,5 czy nawet do 0,4 dla wszystkich nie spowoduje
spadku świadczonych usług w domach pomocy,
wręcz przeciwnie, dzięki temu uzyskane wyższe wy-
nagrodzenie będzie bodźcem i motywacją dla za-
trudnionych do rzetelnej i jeszcze lepszej pracy. Ob-
niżenie wskaźnika spowoduje realny wzrost wyna-
grodzeń w domach pomocy społecznej, a co za tym
idzie wzrost jakości usług.
203
Analiza finansowa domów pomocy społecznej
przeprowadzona po osiągnięciu wskaźnika zatrud-
nienia 0,5 i 0,6 na podstawie faktycznie poniesio-
nych kosztów wskazuje, iż płace stanowią ponad
70% wszystkich kosztów DPS. Wynagrodzenia pra-
cowników kształtują się w sposób następujący: od
1126 zł brutto do 2000 zł brutto. Kwoty te zawierają
dodatki stażowe, wynagrodzenie za pracę w dni
świąteczne i pozostałe indywidualne składniki. Po-
wyższe kwoty i wskaźniki pokazują, że faktyczne
utrzymanie pensjonariusza DPS, tj. wyżywienie,
leki, energia cieplna i elektryczna, woda, gaz itd.
oscyluje wokół kwoty 500–600 zł (po odliczeniu kwo-
ty wynagrodzeń na pracowników DPS). Zatem pod-
wyższenie płac dla pracowników spowoduje obniże-
nie kwoty na faktyczne utrzymanie pensjonariusza.
Wskaźniki regulacji płac pracowników sfery budże-
towej regulowane są przez rząd. Na rok bieżący zo-
stały podane wskaźniki ekonomiczne do konstru-
owania budżetów. Na rok 2008 przewidywana infla-
cja to 2,3%, tempo wzrostu gospodarczego. Takie
wskaźniki nie dają możliwości przeprowadzenia wa-
loryzacji płac w wysokości oczekiwanej przez pra-
cowników domów pomocy społecznej.
Szanowna Pani Minister! W związku z powyż-
szym uprzejmie proszę Panią Minister o przeanali-
zowanie tego niezwykle ważkiego zagadnienia i ewen-
tualne zainicjowanie zmian w stosownych przepi-
sach. Czy są możliwe zmiany w przepisach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1591)
do ministra zdrowia
w sprawie przekazania środków finansowych
świadczeniodawcom na wzrost
wynagrodzeń pracowników zakładów
opieki zdrowotnej będących przedmiotem
przekształceń organizacyjnych
Szanowna Pani Minister! Zwracamy się do Pani
Minister w sprawie rządowej zmiany ustawy po-
przez uwzględnienie w jej przepisach rozwiązań do-
tyczących przekazywania środków na wzrost wyna-
grodzeń dla pracowników zakładów opieki zdrowot-
nej będących przedmiotem przekształceń organiza-
cyjnych, w świetle rozbieżności interpretacyjnych
zapisów ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o przekaza-
niu środków finansowych świadczeniodawcom na
wzrost wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149, poz. 1076, ze
zm.) oraz wobec faktu, że ustawa ta nie uwzględnia
procesów konsolidacji zakładów opieki zdrowotnej.
204
Ustawa z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazaniu
środków finansowych świadczeniodawcom na wzrost
wynagrodzeń nie uwzględnia procesów konsolidacji
zakładów opieki zdrowotnej, co stoi w sprzeczności
z koniecznością zapewnienia dalszego, nieprzerwa-
nego udzielania świadczeń opieki zdrowotnej, bez
ograniczenia ich dostępności oraz warunków i jako-
ści ich udzielania, a co za tym idzie – zapewnienia
odpowiedniego poziomu finansowania ze strony głów-
nego podatnika, czyli Narodowego Funduszu Zdro-
wia. Naszym zdaniem brak przejrzystych zapisów
ustawodawczych, a także niezaprzeczalny fakt ko-
nieczności uzupełnienia wartości kontraktu na rok
2008 dla świadczeniodawców objętych procedurą re-
strukturyzacji w świetle istniejących nadal niejasno-
ści interpretacyjnych przepisów prawa w tym tema-
cie, daje podstawy do znalezienia rozwiązania proble-
mu na szczeblu krajowym. Realizacja zapisów ustawy
z dnia 22 lipca 2006 r. powinna dla osiągnięcia zało-
żonych celów ustawodawcy uwzględnić dynamikę
procesów restrukturyzacji zakładów opieki zdrowot-
nej, w tym przenoszenia usług pomiędzy zakładami,
wraz bowiem z przeniesieniem zadań przejmowani są
również w trybie art. 23 Kodeksu pracy pracownicy
komórek organizacyjnych zakładów.
Realizacja ustawy zarówno ze strony świadcze-
niodawców, jak i Narodowego Funduszu Zdrowia
winna być skorelowana z całością przepisów praw-
nych, a w szczególności z ustawą z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst jednoli-
ty Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.) oraz usta-
wą z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej
i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684, ze zm.). Zgodnie
z programami restrukturyzacyjnymi zakładów
zmiany organizacyjne skutkujące przejmowaniem
zarówno zdań, jak i pracowników stanowią gwaran-
cję efektywności procesów ich restrukturyzacji.
Sprzeczny z duchem ustawy jest fakt wyeliminowa-
nia z kręgu podmiotowego pracowników restruktu-
ryzowanych zakładów. Przyznanie jednostkom re-
strukturyzowanym niższej wartości kontraktu od
przewidywanej i ujętej wcześniej w programie niwe-
czy sukces restrukturyzacyjny i stanowi zagrożenie
dla funkcjonowania jednostek odgrywających zna-
czącą rolę w zabezpieczeniu świadczeń opieki zdro-
wotnej. Przypuszczać należy, że nie było zamiarem
ustawodawcy niweczenie pozytywnych efektów re-
strukturyzacji finansowej, możliwych do osiągnięcia
poprzez konieczne zmiany organizacyjne. W obecnej
i tak już napiętej sytuacji w ochronie zdrowia pro-
blem „produktu podwyżkowego” powoduje dodatko-
wo wzrosty niepokoju społecznego.
Szanowna Pani Minister! Wobec dużych nakła-
dów już poniesionych zarówno przez świadczenio-
dawców, jak i samorząd województwa dolnośląskie-
go w procesie restrukturyzacji samodzielnych pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej, zwracamy się
z prośbą o rozważenie możliwości wszczęcia postę-
powania w sprawie zmiany ustawy z dnia 22 lipca
2006 r. poprzez uwzględnienie w jej przepisach trwa-
jących procesów konsolidacji, której skutki nastąpi-
ły po II kwartale 2006 r. Czy zmiany w przepisach
będą możliwe?
Z poważaniem
Posłanki Monika Wielichowska
i Ewa Drozd
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1592)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie oceny skutków społecznych,
jakie może spowodować pozbawienie
kierowników ośrodków pomocy społecznej
(którzy do dnia 30 września 2008 r.
upoważnieni są do prowadzenia postępowania
i wydawania decyzji w sprawie zaliczki
alimentacyjnej) kompetencji do załatwiania
spraw z zakresu świadczeń
z funduszu alimentacyjnego
Szanowna Pani Minister! Zachodzi obawa, że
wprowadzona regulacja ustawowa, której skutkiem
będzie konieczność kolejnej zmiany instytucji upo-
ważnionych do wypłaty świadczeń, może spowodo-
wać dezorientację obywateli i opóźnienie w załatwie-
niu spraw i w wypłatach świadczeń.
Prosimy zatem Panią Minister o rozważenie do-
konania oceny skutków społecznych oraz o odpo-
wiedź na pytanie: Jakie konsekwencje może spowo-
dować pozbawienie kierowników ośrodków pomocy
społecznej (którzy do 30 września 2008 r. upoważ-
nieni są do prowadzenia postępowania i wydawania
decyzji w sprawie zaliczki alimentacyjnej) kompe-
tencji do załatwiania spraw z zakresu świadczeń
z funduszu alimentacyjnego?
Z poważaniem
Posłanki Monika Wielichowska
i Ewa Drozd
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1593)
do ministra finansów
w sprawie zwrotu kwoty nadpłaconego
podatku akcyzowego
Proszę o wyjaśnienie sprawy zwrotu nadpłacone-
go podatku akcyzowego naliczanego w związku z za-
kupem samochodu za granicą.

W poprzednich latach obywatele polscy, którzy
zakupili samochód za granicą, byli zobowiązani do
opłacenia podatku akcyzowego. W związku z nie-
zgodnością z prawem unijnym przepisów nakładają-
cych obowiązek opłacenia tego podatku osoby, które
go uiściły, mają prawo do zwrotu kwoty tego podat-
ku. Wciąż jednak jest sytuacja, że naczelnicy urzę-
dów celnych przesuwają termin załatwienia całej
sprawy, powołując się na brak regulacji prawnych
w tym temacie.
Proszę o wyjaśnienie, kiedy zostaną wprowadzo-
ne przepisy regulujące tę sprawę.
Z poważaniem
Poseł Marek Cebula
Krosno Odrzańskie, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1594)
do ministra finansów
w sprawie zmiany metody naliczania
podatku rolnego
Szanowny Panie Ministrze! Składam interpela-
cję dotyczącą zmiany metody naliczania podatku
rolnego. Wiele gmin w Polsce pod koniec 2007 r. do-
konało obniżenia podatku rolnego na 2008 r. zgod-
nie z obowiązującą ustawą o podatku rolnym w po-
równaniu do lat poprzednich, jednakże nominalnie
zaobserwujemy jego wzrost. Taki stan rzeczy dopro-
wadzi do zaistnienia trudnej do zrozumienia sytu-
acji, z jednej strony gminy przez obniżenie podatku
rolnego będą tracić swoje dochody i nastąpi dodatko-
wo obniżenie subwencji im przysługującej, a z dru-
giej strony praktycznie podatek rolny będzie znacz-
nie rósł.
Przyczyn wyżej wskazanego zjawiska można się
dopatrywać przede wszystkim w niestabilnej sytu-
acji w rolnictwie, a w szczególności w anomaliach
cenowych na rynku rolnym. Samorządy gminne
apelują o podjęcie stosownych zmian w podatku rol-
nym, przede wszystkim w zakresie zmiany obecnie
funkcjonującej metody wyliczania wysokości podat-
ku rolnego. Można rozważyć jedną z propozycji
zmiany metody naliczania tego podatku, aby pod-
stawą wyliczenia wysokości podatku rolnego była
średnia cena żyta z trzech poprzednich lat. Dodat-
kowo należy zastanowić się nad sprawą obniżenia
subwencji dla gmin, które obniżają podatek rolny,
pozbawiając się tym samym swoich dochodów, czy
nie należy odstąpić od obniżania subwencji wobec
tych gmin.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do
Pana Ministra z pytaniem: Jakie zmiany rozważa
resort przy ustalaniu wysokości podatku rolnego
205
w myśl ustawy o podatku rolnym, aby przyjąć me-
todę naliczania podatku rolnego, która uwzględni
aktualną sytuację gospodarczą w rolnictwie?
Z poważaniem
Poseł Janusz Dzięcioł
Grudziądz, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1595)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie rozwiązań stabilizujących rynek
trzody chlewnej
Szanowny Panie Ministrze! W ocenie producen-
tów trzody chlewnej rok 2007 to rok niespodzianek
cenowych, spowodowanych min.:
— otwarciem rynku na produkty rolne z UE,
— brakiem interwencyjnego skupu trzody chlew-
nej przez Agencję Rynku Rolnego,
— brakiem stabilnego rynku sprzedaży poza
granicami kraju,
— niepodjętym programem zwalczania choroby
Aujeszkyego.
W związku z niską opłacalnością chowu trzody
chlewnej we Wspólnocie Komisja Europejska uru-
chomiła system dopłat: refundacje eksportowe oraz
dopłaty do prywatnego przechowalnictwa. Niestety
większość polskich hodowców świń nie posiada świa-
dectw badań zwalczania choroby Aujeszkyego, tak-
że chłodnie nie spełniają odpowiednich wymogów.
Powoduje to, iż w praktyce hodowcy nie mogą korzy-
stać z systemu dopłat. Sytuacja ta może doprowa-
dzić wielu hodowców do zamknięcia produkcji. Kon-
sekwencją tych decyzji może być drastyczne obniże-
nie poziomu życia bardzo wielu rodzin na obszarach
wiejskich.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o udzielenie
odpowiedzi na pytania:
1. Jakie są proponowane rozwiązania mające na
celu ustabilizowanie rynku trzody chlewnej?
2. Czy jest możliwe uwzględnienie w tychże roz-
wiązaniach postulatów grupy hodowców trzody
chlewnej, tj.:
— wprowadzenie rozwiązań prawnych mających
na celu upowszechnienie systemu kontraktacji w rol-
nictwie,
— interwencyjny skup nadwyżek na rynku trzo-
dy chlewnej przez Agencję Rynku Rolnego,
— określenie ceny minimalnej przez zakłady
mięsne działające na rynku krajowym,
— natychmiastowe zabezpieczenie środków na re-
alizację programu zwalczania choroby Aujeszkyego,
— ochrona rynku przed nieuczciwą konkurencją,
206
— likwidacja obcych ferm wielkoprzemysłowych
tuczu trzody chlewnej (powodują one ogromną de-
wastacje środowiska naturalnego),
— wprowadzenie obowiązku oznakowania mięsa
i jego przetworów, tak aby konsument znał kraj po-
chodzenia surowca,
— niezależna ocena poubojowa mięsa w zakła-
dach mięsnych,
— wyeliminowanie stosowania organizmów ge-
netycznie modyfikowanych w żywieniu zwierząt.
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Hanajczyk
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1596)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie doprecyzowania przepisów
ustawy o systemie oświaty, dotyczących
przydziału zadań i kompetencji
wynikających z dodanego art. 67a
Szanowna Pani Minister! W ustawie z dnia
7 września 2007 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty dodaje się art. 67a, dotyczący organizacji
i zasad korzystania ze stołówek szkolnych. Ustęp 2
ww. artykułu brzmi: „Korzystanie z posiłków w sto-
łówce szkolnej jest odpłatne. Zasady korzystania ze
stołówki, w tym wysokość opłat, ustala organ pro-
wadzący szkołę”. Wprowadzając nowe zadania zgod-
nie z art. 67a, nie przypisano ich odpowiednim orga-
nom samorządu terytorialnego, tj. nie dokonano od-
powiednich zmian w art. 5c dotyczącym podziału
zadań i kompetencji organu prowadzącego.
W praktyce powoduje to, iż wszelkie zmiany do-
tyczące np. wysokości opłat za posiłki przeciągają
się bardzo w czasie. Wynika to stąd, że zasady ko-
rzystania ze stołówek szkolnych (w tym wysokość
opłat za posiłki przygotowywane i wydawane w tych
stołówkach) ustalane są w formie uchwał podejmo-
wanych przez rady gmin, rady powiatów, sejmiki
wojewódzkie. Uchwały takie traktowane są jako
prawo miejscowe, które wchodzi w życie z co naj-
mniej dwumiesięcznym terminem, po podjęciu ich
przez jednostki samorządowe. Do tego dochodzi
okres obejmujący złożenie wniosku dyrektora do or-
ganu prowadzącego, przygotowanie projektu zmian
i skierowanie go w ustawowym terminie do rady.
Wobec powyższego, wprowadzenie zmian może
trwać ponad trzy miesiące.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: czy jest możliwe wprowadze-
nie zmian w art. 5c ustawy o systemie oświaty
w taki sposób, aby zostało to przypisane do kompe-
tencji organu wykonawczego jednostki samorządu
terytorialnego?
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Hanajczyk
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1597)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie stosowania przepisów
o koordynacji systemów
zabezpieczenia społecznego
Szanowna Pani Minister! W związku z realizacją
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych uprzejmie proszę o wyjaśnienie wątpli-
wości związanych z przepisami dotyczącymi koordy-
nacji systemów zabezpieczenia społecznego. Pro-
blem w szczególności dotyczy osób pozostających
w separacji bądź rozwiedzionych, z których jedno
przebywa za granicami kraju. Pracownicy socjalni
ośrodków pomocy społecznej sygnalizują, że w prak-
tyce często rodzic opiekujący się dziećmi nie wie, że
drugi z rodziców pobiera świadczenia poza granica-
mi kraju. Ponadto gdy jest osobą nieaktywną zawo-
dowo, jest zobowiązany do ich zwrotu, jako świad-
czeń nienależnie pobranych.
Zarówno pracownicy socjalni, jak i podopieczni
ośrodków pomocy społecznej zapytują mnie, czy
w przyszłości świadczenie udzielone na podstawie
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów będzie wliczane jako
ich dochód do uzyskania świadczeń rodzinnych. Je-
żeli tak będzie, to w kolejnych latach, rodziny te
mogą zostać wykluczone z systemu świadczeń ro-
dzinnych.
Szanowna Pani Minister! Proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
— Czy jest możliwe ograniczenie korzystania ze
świadczeń rodzinnych poza granicami kraju oso-
bom pozostającym w separacji bądź rozwiedzio-
nym, którzy nie przekazują otrzymanych na dzieci
świadczeń?
— Czy istotnie rozpatrywany jest projekt i w per-
spektywie ilu lat, aby świadczenia udzielone na pod-
stawie ustawy z dnia 7 września wliczane były do
dochodu będącego podstawą do uzyskania świad-
czeń rodzinnych?
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Hanajczyk
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1598)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie art. 12 ust. 2 i 3 oraz art. 5 ust. 2
ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów
Szanowna Pani Minister! Z dniem 1 październi-
ka wejdzie w życie ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. Art.
12 ust. 2 przedmiotowej ustawy jest w praktyce
trudny do realizacji.
Szanowna Pani Minister! Z uwagi na powyższe
proszę o wyjaśnienie następujących wątpliwości:
1. Jakie jest ratio legis przedmiotowego uregu-
lowania zakazującego radzie gminy udzielenia upo-
ważnienia ośrodkowi pomocy społecznej do zała-
twienia indywidualnych spraw z zakresu świadczeń
z funduszu alimentacyjnego? Należy zauważyć, iż
przepis ten, zgodnie z przeważającymi opiniami wój-
tów, burmistrzów, prezydentów, jest wysoce niera-
cjonalny. W szczególności z uwagi na materie przed-
miotowej ustawy oraz zakres i tryb prowadzonego
postępowania właściwą jednostką do jego prowadze-
nia winny być właśnie ośrodki pomocy społecznej.
Przykładem dobrego rozwiązania prawnego w dość
analogicznej sytuacji jest postępowanie administra-
cyjne w zakresie dodatków mieszkaniowych prowa-
dzone w całości przez ośrodki pomocy społecznej,
mimo iż sama decyzja administracyjna wydawana
jest przez właściwego wójta, burmistrza bądź prezy-
denta. Należy przy tym podkreślić, że w realiach
niewielkich samorządów przepis art. 12 ust. 2
w obecnym brzmieniu spowoduje olbrzymie proble-
my w sferze realnej możliwości prowadzenia postę-
powania przez pracowników urzędów gmin, niepo-
siadających w tym zakresie stosownych kwalifikacji.
Trudno sobie wyobrazić przeprowadzenie wywiadu
alimentacyjnego przez pracownika urzędu, niepo-
siadającego w tej sferze stosownej wiedzy i doświad-
czenia. W konsekwencji wydaje się zasadnym, aby
rozważyć możliwość nowelizacji przedmiotowego
przepisu, poprzez umożliwienie prowadzenia postę-
powania administracyjnego w imieniu wójtów, bur-
mistrzów i prezydentów przez właściwe ośrodki po-
mocy społecznej.
2. Czy w związku z koordynacją świadczeń
z funduszu alimentacyjnego (dotyczy art. 12 ust. 3)
proponowane są rozwiązania mające na celu przy-
spieszenie realizacji tych zadań przez samorządy
województw? W chwili obecnej przy koordynacji
świadczeń rodzinnych rozpatrzenie sprawy przez
marszałka trwa średnio 3–4 miesiące. Co mają po-
cząć te rodziny w okresie oczekiwania na decyzje
marszałka?
3. Art. 5 ust. 2 pkt 2 mówi, iż w przypadku gdy
dłużnik alimentacyjny nie może wywiązać się ze
swoich zobowiązań z powodu braku zatrudnienia,
207
organ właściwy dłużnika zwraca się do starosty
z prośbą o podjęcie działań zmierzających do akty-
wizacji zawodowej dłużnika alimentacyjnego. Czy
organ właściwy nie powinien zwrócić się w pierw-
szej kolejności do właściwego urzędu pracy o podję-
cie działań zmierzających do aktywizacji zawodowej
dłużnika?
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Hanajczyk
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1599)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie sytuacji w Bałtyckiej Wyższej
Szkole Humanistycznej w Koszalinie
Bałtycka Wyższa Szkoła Humanistyczna z sie-
dzibą w Koszalinie powstała w 1994 r. na mocy po-
zwolenia ministra właściwego do spraw szkolnictwa
wyższego na utworzenie uczelni niepublicznej nu-
mer 50.
Od prawie 14 lat uczelnia ta prowadzi zajęcia
dla studentów. Przez ten czas zdążyła niestety wy-
pracować wielomilionowe długi wobec Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, urzędów podatkowych,
jak również wielu innych osób fizycznych i praw-
nych. Założyciel uczelni, spółka pod firmą „Miscel-
lanea” postanowiła 3–4 lata temu przenieść wszel-
kie prawa i obowiązki związane z prowadzeniem
uczelni na inną osobę prawną, spółkę posiadającą
prawie taką samą strukturę własnościową jak za-
łożyciel uczelni.
Ta swoista cesja, której przedmiotem jest Bałtyc-
ka Wyższa Szkoła Humanistyczna, miała na celu dal-
sze prowadzenie uczelni poprzez pokrzywdzenie jej
wierzycieli i jak największe utrudnienie egzekucji.
Władze uczelni fakt wyżej wymienionych dzia-
łań starannie ukrywają zarówno przed opinią pu-
bliczną, jak i, co gorsza, przed samymi studentami.
We wszelkich materiałach i dokumentach przedsta-
wianych opinii publicznej podkreśla się fakt nieprze-
rwanej działalności BWSH w Koszalinie, a wkrótce
rozpoczną się uroczystości związane z 15-leciem ist-
nienia tejże uczelni. Informuje o tym chociażby stro-
na internetowa BWSH w Koszalinie.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister o niezwłoczne wszczęcie postępowania
kontrolnego względem Bałtyckiej Wyższej Szkoły
Humanistycznej w Koszalinie, której celem miałoby
być wyjaśnienie, czy założyciel jak i kierownictwo
działa zgodnie z obowiązującym prawem, oraz
stwierdzenie, czy dotychczasowe działania władz
uczelni nie spowodowały pogorszenia jej sytuacji
208
prawnej, a także sytuacji studentów na niej studiu-
jących.
Jednocześnie proszę o udzielenie mi odpowiedzi
na pytanie: Czy założyciel uczelni po uzyskaniu po-
zwolenia na utworzenie uczelni niepublicznej i po
złożeniu w formie aktu notarialnego oświadczenia
o założeniu uczelni zgodnie z art. 20 i 23 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym może zgodnie z pra-
wem przenieść własność uczelni bez obowiązku uzy-
skania nowego pozwolenia?
Proszę także o informację: Czy Pani Minister
jest w posiadaniu informacji o tym, czy istnieją inne
jeszcze stowarzyszenia prowadzące wyższe uczelnie
postępujące w analogiczny sposób jak stowarzysze-
nie prowadzące Bałtycką Wyższą Szkołę Humani-
styczną w Koszalinie?
Z poważaniem
Poseł Jan Kuriata
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1600)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wprowadzenia niezbędnych
zmian legislacyjnych w wybranym zakresie
działalności członków ochotniczych
straży pożarnych
Szanowny Panie Ministrze! Obowiązujące w chwi-
li obecnej przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r.
o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. Nr 96, poz. 667)
i inne akty prawne regulujące działalność członków
ochotniczych straży pożarnych (OSP) są niedostoso-
wane do obecnych warunków funkcjonowania człon-
ków OSP. Problemów, które wymagają szybkiego
rozwiązania, jest wiele. Wśród nich przynajmniej
kilka – ze względu na ich doniosłość praktyczną –
należy potraktować priorytetowo.
Artykuł 28 ustawy z 24 sierpnia 1991r. o ochro-
nie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002, Nr 147, poz.
1229) lakonicznie i nieprecyzyjnie reguluje kwestię
wypłaty strażakowi ekwiwalentu pieniężnego z ty-
tułu utraty wynagrodzenia za czas uczestnictwa
w akcji ratowniczo-gaśniczej. Strażacy ochotnicy, za-
równo ci prowadzący własną działalność gospodar-
czą, jak i rolnicy, którym obecnie ekwiwalent nie
przysługuje, powinni mieć takie samo prawo do ko-
rzystania z niego, jak ochotnicy zatrudnieni w zakła-
dzie pracy – na zasadzie równości stron. Pomysł wy-
płacania ekwiwalentu według czasu udziału w akcji
lub szkoleniu pożarniczym, niezależnie od utracone-
go wynagrodzenia, wydaje się być niezasadne z uwa-
gi na możliwość pojawiania się – w jednostkowych
przypadkach – zjawisk kryminogennych, kiedy to
„strażak ochotnik” sam powoduje zagrożenie, by póź-
niej uczestniczyć w jego niwelowaniu i otrzymać za
udział w akcji stosowny ekwiwalent.
Ponadto określenie w art. 28 pkt 2 niniejszej
ustawy wyłącznie górnej stawki ekwiwalentu za
każdą godzinę udziału w działaniu ratowniczym lub
szkoleniu pożarniczym może powodować uchwala-
nie przez gminy minimalnych stawek za godzinę.
Zasadne wydaje się zatem również określenie – ex
lege – wysokości stawki minimalnej.
Członkowie OSP to najczęściej osoby kontynu-
ujące stałą pracę zarobkową. W przypadku udziału
takiej osoby w akcji ratowniczo-gaśniczej lub w szko-
leniu pożarniczym wskazane byłoby udzielenie pra-
codawcy rekompensaty strat z tytułu nieobecności
pracownika w miejscu pracy. Takie „wyrównanie”
poniesionych strat mogłoby przybrać różną formę;
jako przykład wskazuję na ulgę w składce ZUS (przy
czym pomniejszenie składki nie mogłoby oznaczać
zmniejszenia zarobku pracownika) lub ulgę w po-
datku dochodowym albo też możliwość odliczenia
określonej kwoty od podatku dochodowego.
Sam ekwiwalent nie rekompensuje pracodawcy
poniesionych strat. Tym samym pracodawca nie za-
trudnia kilku pracowników mogących się wzajemnie
uzupełniać. Nieplanowany brak pracownika może
spowodować opóźnienia lub blokadę produkcji czy
prowadzenia sprawnie działalności zakładu pracy.
Obecnie pomimo funkcjonującej formalnej ochrony
pracownika strażaka wielu ochotników nie odpowia-
da na wezwanie podczas godzin pracy w obawie przed
utratą świadczeń (bez wskazania – jako bezpośred-
niej przyczyny utraty pracy – działalności w OSP).
Ponadto w art. 19 ust. 1b ustawy o ochronie prze-
ciwpożarowej (Dz. U. z 2002, Nr 147, poz. 1229)
określona została granica wiekowa uprawniająca do
udziału w akcjach ratowniczo-gaśniczych członków
OSP, którzy ukończyli 18 lat (co jest zrozumiałe),
i nie przekroczyli 60 lat. Słusznie też ustawodawca
wskazał na konieczność uzyskania stosownego orze-
czenia lekarskiego, określającego kwalifikacje zdro-
wotne niezbędne do realizacji tego typu zadań. Jeże-
li lekarz stwierdzi jakiekolwiek przeciwwskazania
u ochotnika OSP do realizacji wyznaczonych mu za-
dań, automatycznie dany strażak jest wycofywany
z tzw. podziału bojowego. Skoro o sprawności człon-
ka OSP w akcjach ratowniczo-gaśniczych i udziale
w ćwiczeniach decyduje lekarz, oznaczanie górnej
granicy wieku wydaje się być zbędne, a zależne jedy-
nie od orzeczenia lekarskiego, określającego predys-
pozycje strażaka do dalszej służby.
Kolejnym problemem zasługującym pilnie na
uwagę jest kwestia wysokości stawki podatku VAT
za zakupiony sprzęt przeciwpożarowy. Aktualna
7-procentowa stawka podatku VAT, obowiązująca
na podstawie załącznika nr 3 do przepisów ustawy
z 5 kwietnia 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. 2004 r. Nr 54, poz. 535) znacznie uszczupla
budżety jednostek OSP oraz budżety jednostek sa-
morządu terytorialnego (gmin), które obligatoryjnie
zobowiązane są do finansowania jednostek OSP na

swoim terenie. Dochody OSP składają się głównie ze
składek członkowskich i darowizn. Dlatego cena za-
kupu jakiegokolwiek sprzętu pożarowego itp. Wzra-
sta dodatkowo o kwotę 7%. W praktyce oznacza to
o 7% mniej sprzętu dla OSP. Taki stan rzeczy budzi
wśród działaczy OSP uzasadnione poczucie niespra-
wiedliwości i braku zrozumienia. Dlaczego za sprzęt
zakupiony do ratowania życia, zdrowia, mienia trze-
ba płacić dodatkowo podatek? Podobna sytuacja ma
miejsce w przypadku gmin – jednostek finansują-
cych działalność OSP, które dokonując zakupu
sprzętu pożarowego, uiszczają 22% VAT.
Zmiana istniejącego stanu rzeczy i wprowadze-
nie zerowej stawki podatku VAT lub alternatywnie
– zwrot wypłaconego podatku VAT na zakup sprzę-
tu potrzebnego do prowadzenia akcji ratowniczo-ga-
śniczych, pozwoliłaby z pewnością znacznie lepiej
wyposażyć jednostki ochrony przeciwpożarowej,
a tym samym poprawie uległoby bezpieczeństwo
obywateli.
Jak najszybszego unormowania wymaga także
sprawa wprowadzenia nisko składkowych ubezpie-
czeń od odpowiedzialności cywilnej za szkody wy-
rządzone w wyniku prowadzenia akcji ratowniczo-
-gaśniczej dla członków OSP. Obecnie strażak OSP,
uczestnicząc w akcji ratowniczo-gaśniczej, narażony
jest na oskarżenia z powództwa cywilnego ludzi,
którzy w wyniku prowadzonej akcji pożarowej po-
nieśli straty, np. zalanie mieszkania na niższej kon-
dygnacji, przejechanie wozem bojowym pola upraw-
nego, itp. Brak ubezpieczenia od ww. wypadków po-
woduje, że strażacy boją się prowadzić akcję, której
specyfika nieraz powoduje naruszenia cudzego mie-
nia; strażak OSP odpowiada wówczas osobiście za
powstałe szkody. Firmy ubezpieczeniowe niechętnie
ubezpieczają członków OSP, bowiem niemożliwe jest
oszacowanie wysokości ewentualnych strat.
W obliczu ważności zagadnień, jakie pokrótce zo-
stały w niniejszej interpelacji przedstawione, a doty-
czących w zasadzie nas wszystkich, bowiem skorzy-
stanie z pomocy członków OSP może zdarzyć się
każdemu z nas, kieruję do Pana Ministra następują-
ce pytania:
1. Dlaczego nie wypłaca się ekwiwalentu pienięż-
nego z tytułu utraty wynagrodzenia strażakom
ochotnikom prowadzącym działalność gospodarczą
lub będących rolnikami?
2. Czy istnieje możliwość zmiany stanu rzeczy
wskazanego w pkt. 1 i umożliwienie rolnikom i pro-
wadzącym działalność gospodarczą ochotnikom
OSP wypłatę ekwiwalentu pieniężnego z tytułu
utraty wynagrodzenia?
3. Czy i kiedy określona zostanie minimalna
stawka ekwiwalentu za każdą godzinę udziału w dzia-
łaniu ratowniczym lub szkoleniu pożarniczym?
4. Czy i w jakiej formie ustawodawca wyrówna
pracodawcom, zatrudniającym ochotników OSP,
straty z tytułu uczestnictwa ochotników w akcji ra-
towniczo-gaśniczej lub w szkoleniu pożarniczym?
5. Jakie są szanse na wprowadzenie zerowej
stawki podatku od towarów i usług VAT albona jego
209
zwrot za zakup dla jednostek OSP sprzętu do pro-
wadzenia akcji ratowniczo-gaśniczych?
6. Czy można poprzestać na określeniu wyłącz-
nie dolnej granicy wieku uprawniającej do udziału
w akcjach ratowniczo-gaśniczych członków OSP?
7. Czy i jak planuje ustawodawca rozwiązać kwe-
stię ubezpieczeń od odpowiedzialności cywilnej
członków OSP za szkody powstałe w wyniku prowa-
dzenia akcji ratowniczo-gaśniczej?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1601)
do ministra skarbu państwa
w sprawie realizacji prawa do rekompensaty
za mienie zabużańskie
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą
z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekom-
pensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza
obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
Nr 169 poz. 1418) rekompensata może być realizo-
wana przez uprawnionych właścicieli lub spadko-
bierców w wysokości 20% ich wartości. Ustawa prze-
widuje dwie formy rekompensaty: zaliczenie warto-
ści pozostawionych nieruchomości na poczet sprze-
daży nieruchomości Skarbu Państwa lub sprzedaży
prawa użytkowania wieczystego; świadczenia pie-
niężnego wypłacanego ze środków Funduszu Re-
kompensacyjnego, którego dysponentem jest mini-
ster skarbu państwa, a wypłat dokonuje Bank Go-
spodarstwa Krajowego. Większość uprawnionych
nie zrealizowała jeszcze swoich uprawnień. Z komu-
nikatu MSP w sprawie wypłat rekompensat od
grudnia 200 r. do końca 2007 r. wypłacono rekom-
pensatę 2599 osobom na kwotę 91 517 015,50.
W związku z tym pytam Pana Ministra:
1. Ile osób obecnie oczekuje na realizację rekom-
pensaty i jaka może być, szacunkowo, liczba końco-
wa? Ustawa przewiduje ostateczny termin składa-
nia wniosków o potwierdzenie prawa do rekompen-
saty – 31 grudnia 2008 r.
2. Jaka kwota jest potrzebna na zaspokojenie
tych świadczeń i jaki jest termin zakończenia wy-
płat z Funduszu Rekompensacyjnego?
3. Jak długo MSP będzie stosowało wskaźniki
cen towarów i usług konsumpcyjnych do waloryzacji
wartości nieruchomości jako wartości rynkowej
przewidzianej w wymienionej ustawie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
210
Interpelacja
(nr 1602)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie braków kadrowych w Policji
w Małopolsce
Stan faktyczny:
Województwo małopolskie jest jednym z regio-
nów w kraju najbardziej narażonych na zagrożenie
przestępczością. Odwiedziny około 8 mln turystów
rocznie, 180 tys. studentów w samym tylko Krako-
wie to dane pokazujące skalę potencjalnych zagro-
żeń. Do tego można dodać liczbę 870 imprez maso-
wych, które odbyły się w 2007 r. tylko w Krakowie,
a przecież turystyczny charakter Małopolski powo-
duje, że ilość imprez masowych i zgromadzeń rośnie
z roku na rok, szczególnie w Krakowie i powiecie
tatrzańskm. Równocześnie specyfika powiatów
znajdujących się w Małopolsce zachodniej, gdzie sta-
tystyki wyraźnie pokazują zdecydowanie wyższe od
przeciętnej zagrożenie przestępczością, nakazuje
popatrzeć na sytuację kadrową w małopolskiej Poli-
cji i zadać pytanie, czy stan kadrowy jest adekwatny
do potrzeb wynikających z poziomu zagrożenia.
Według obowiązujących naliczeń w Małopolsce
brakuje ponad 500 etatów policyjnych i ponad 200
etatów w służbie cywilnej, podczas gdy według tych
samych naliczeń w województwach: lubelskim, lu-
buskim, zachodniopomorskim występują nadwyżki
w sumie w wysokości ok. 500 etatów. W sposób bar-
dzo wyraźny zauważalne są duże niedobory w po-
wiatach: tatrzańskim, chrzanowskim i w samym
Krakowie. Warto dodać, że do tej pory około 200
osób odbywających służbę wojskową wzmacnia za-
soby kadrowe małopolskiej Policji, ale w momencie
uzawodowienia armii takiej możliwości nie będzie,
zatem sytuacja będzie jeszcze trudniejsza.
Bardzo duże dotychczas wsparcie wielu samorzą-
dów, które finansują dodatkowe patrole oraz wspo-
magają pracę Policji patrolami straży miejskich, na-
leży docenić, ale to również nie rozwiąże tego pro-
blemu.
Pytanie:
Jakie działania i w jakim czasie są przewidziane
w celu niezbędnego uzupełnienia stanu kadrowego
małopolskiej Policji, aby osiągnąć poziom wynikają-
cy z wyliczonych standardów, adekwatny do potrzeb
Małopolski?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit, Jarosław Gowin,
Witold Kochan i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1603)
do ministra środowiska
w sprawie spalarni komunalnych
Polska, przystępując do UE, zobowiązała się do
wypełnienia szeregu zobowiązań, również z zakre-
su gospodarki odpadami. Propagowany obecnie sys-
tem segregacji odpadów obejmujący zbiórkę: metali,
szkła z rozdziałem na szkło kolorowe i bezbarwne,
papieru i butelek typu PET, zakładający powtórne
ich wykorzystanie jako surowców wtórnych, nie roz-
wiązuje do końca problemu utylizacji odpadów ko-
munalnych, mimo dobrej organizacji i określonej
świadomości społecznej. Należy tu wymienić tzw.
odpady grube, jak: meble, dywany, wykładziny pod-
łogowe, oraz te, które nie podlegają recyklingowi,
jak: obuwie, cała gama opakowań, odzież i inne. Od-
pady te trafiają najczęściej na wysypisko śmieci. Jest
to najbardziej nieekologiczna i nieekonomiczna me-
toda deponowania odpadów. Jeśli nie zmniejszymy
strumienia odpadów kierowanego na składowiska
do 2010 r. grożą nam wysokie kary. Tymczasem 96%
odpadów komunalnych w naszym kraju unieszkodli-
wianych jest poprzez składowanie. Selektywną
zbiórką odpadów objęty jest tylko 1% masy wytwa-
rzanych w skali roku odpadów komunalnych. Takie
miasta jak Łódź, Kraków czy Warszawa mogą sta-
nąć wkrótce w obliczu wyczerpania się pojemności
składowisk odpadów komunalnych. Już dziś wiado-
mo, że kraj nasz nie będzie w stanie zrealizować ce-
lów redukcji strumienia odpadów biodegradowal-
nych kierowanych na składowiska, wyznaczonych
do 2010 i 2013 r., jeśli nie wybuduje się spalarni od-
padów. Rozwiązanie to budzi jednak ze strony społe-
czeństwa obawy i opory, które czasem przybierają
formę protestów.
Społeczne obawy przed spalaniem odpadów ko-
munalnych w specjalnych spalarniach łączą się z re-
guły z brakiem znajomości ich budowy i technologią
spalania w nich realizowanych. O tym, że spalanie
odpadów zaczyna być jednak coraz powszechniejsze,
świadczy fakt, że w krajach UE jest ich ok. 370.
W Niemczech, Austrii, Holandii, Szwecji czy Francji
instalacje te wręcz powszechnie występują w syste-
mach gospodarki odpadami i nie ma problemów z po-
zyskaniem dla nich akceptacji. O akceptacji społecz-
nej decyduje uświadomienie o zaletach spalarni, a tak-
że atrakcyjna forma architektoniczna. Świadczy o tym
na przykład spalarnia w Wiedniu w dzielnicy Spitte-
lau, którą dzisiaj chwalą się wiedeńczycy.
Energia cieplna, wyzwolona w procesie spalania,
może być wykorzystana do celów grzewczych, tj. grza-
nia wody, ogrzewania mieszkań, walki z gołoledzią
itd. Można ją przetworzyć na energię elektryczną,
która wykorzystywana jest do zaspokojenia potrzeb
energetycznych spalarni, a nadwyżka odprowadza-
na jest dla miasta. Proces spalania może być wyko-

rzystywany także do spalania szlamów powstają-
cych w czasie mechanicznego oczyszczania ścieków.
Stałym produktem spalania są pyły i żużel. Pyły,
które wychwytywane są przez elektrofiltry, wraz
z żużlem mogą być wykorzystane do produkcji blo-
ków betonowych. Bloki te deponuje się w wyrobi-
skach wyeksploatowanych kopalń lub wykorzystuje
się do budowy fundamentów nowych dróg.
Zgodnie z dyrektywą składowiskową (1999/31/
WE), ilość odpadów biodegradowalnych w UE do
2016 r. powinna ulec redukcji o 35%. Wdrożenie tej
dyrektywy spowoduje znaczne zmniejszenie emisji
dwutlenku węgla do atmosfery, do tego jednak po-
trzebne są spalarnie. Z szacunków Europejskiej
Konfederacji Spalarni wynika, że w najbliższych
kilku latach należy w Europie zbudować instalacje
o możliwości spalania 10 mln ton odpadów rocznie.
Dla Polski oznacza to konieczność budowy przy-
najmniej 10 spalarni do 2013 r., w przeciwnym razie
będziemy płacić wysokie kary. Proces budowy insta-
lacji termicznego unieszkodliwiania odpadów wiąże
się jednak z pozyskiwaniem dla nich akceptacji spo-
łecznej oraz zapewnieniem niezbędnych środków fi-
nansowych, dlatego należy go rozpocząć jak naj-
szybciej. Pozyskanie opinii społecznej oraz źródeł
finansowania inwestycji jest bowiem procesem dłu-
gotrwałym. W tej sytuacji pomocny byłby jednolity,
krajowy program, który ułatwiłby procesy inwesty-
cyjne w zakresie pozyskania lokalizacji czy dofinan-
sowania kosztów spalania.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy, uprzedzając społeczne obawy, nie należy
podjąć działań uświadamiających zalety spalarni
komunalnych?
2. Czy istnieje lub opracowywany jest przez Mi-
nisterstwo Środowiska krajowy program gospodar-
ki odpadami uwzględniający budowę spalarni ko-
munalnych?
3. Czy w Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko” premiowane będą projekty, w któ-
rych pojawiają się spalarnie?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler
Konin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1604)
do ministra zdrowia
w sprawie podziału zadań pielęgniarek
środowiskowych i pielęgniarek praktyki
Reforma ochrony zdrowia z 1999 r. wyodrębniała
na rynku usług medycznych, jako świadczeniodaw-
211
ców, m.in. lekarza rodzinnego, który był zobowiąza-
ny do prowadzenia gabinetu zabiegowego i zatrud-
niania pielęgniarki praktyki oraz pielęgniarkę
środowiskowo-rodzinną. Rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie
zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej pod-
stawowej opieki zdrowotnej zniosło dotychczasowy
czytelny podział zadań pielęgniarki, zastępując
ogólnym sformułowaniem: pielęgniarka POZ. Do
tego czasu obowiązywał czytelny podział obowiąz-
ków pielęgniarki środowiskowej, prowadzącej indy-
widualną praktykę i pielęgniarki praktyki, zatrud-
nionej przez lekarza POZ. Również umowy zawiera-
ne przez NFZ z lekarzami POZ i pielęgniarkami
środowiskowymi nie budziły wątpliwości dotyczą-
cych kompetencji i obowiązków różnych świadcze-
niodawców.
Na dzień dzisiejszy w pracy pielęgniarek rodzin-
nych pojawia się wiele sytuacji problematycznych,
wynikających z niejednoznacznej interpretacji prze-
pisów. Sytuacje konfliktowe, związane ze zmianą
przepisów, mają na przykład miejsce w Koninie. Za-
rządzenie nr 69/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia
25 września 2007 r. nie zawiera, według opinii Okrę-
gowej Izby Pielęgniarek i Położnych w Koninie, czy-
telnych zapisów w kwestii: posiadania przez pielę-
gniarki rodzinne gabinetów zabiegowych, pobiera-
nia materiałów do badań laboratoryjnych oraz kto
powinien realizować zlecenia lekarzy specjalistów
i lekarzy rodzinnych dla pacjentów, którzy są w sta-
nie samodzielnie przybyć do gabinetu.
Zgodnie z zarządzeniem w sprawie zasad pobie-
rania przez pielęgniarkę POZ materiałów do badań
diagnostycznych, pielęgniarka POZ realizuje świad-
czenie na zlecenie i przy współpracy z lekarzem
POZ, przy czym to na tym lekarzu – zleceniodawcy,
zgodnie z warunkami zawartej umowy, spoczywa
obowiązek zapewnienia warunków transportu po-
branych przez pielęgniarkę POZ materiałów do ba-
dań. Przy realizacji powyższych czynności świad-
czeniodawcy zobowiązani są do przestrzegania zasa-
dy wykonywania badań laboratoryjnych, w tym po-
bierania i transportu materiałów do badań.
Według Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych
w Koninie, lekarze, wydając pacjentom skierowanie
na w/w badania, kierują do gabinetu pielęgniarki
lub zlecają pobranie w domu, bez zapewnienia wa-
runków i środków transportu, wynikających z roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 23 marca 2006 r.
w sprawie standardów jakości dla medycznych labo-
ratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych. Je-
dyną rzeczą, którą zapewniają lekarze, to pojemniki
na badania. Funkcjonowanie gabinetu zabiegowego,
w tym punktu szczepień, ma obowiązek zapewnić
świadczeniodawca będący realizatorem umowy
o udzielanie świadczeń w zakresie świadczenia leka-
rza poz. Gabinetu pielęgniarki POZ nie należy utoż-
samiać z gabinetem zabiegowym lekarza POZ. Wy-
korzystywanie pomieszczeń gabinetu zabiegowego
lekarza POZ dla celów udzielania świadczeń przez
212
pielęgniarkę POZ możliwe jest wyłącznie u świad-
czeniodawcy zawierającego umowę na realizację
świadczeń w obydwu zakresach. Tymczasem w Ko-
ninie, gdy lekarze specjaliści wydają pacjentom zle-
cenia na zabiegi w gabinetach zabiegowych, lekarze
rodzinni posiadający w/w gabinety odsyłają pacjen-
tów do pielęgniarek rodzinnych, które takich gabi-
netów nie mają. To przecież lekarze rodzinni kierują
pacjentów do lekarzy specjalistów i są jednocześnie
kontynuatorami w leczeniu tychże pacjentów. We-
dług pielęgniarek rodzinnych lekarze POZ i specja-
liści próbują wymóc na pielęgniarkach rodzinnych
posiadanie gabinetu zabiegowego. Współpraca leka-
rzy i pielęgniarek, prowadzących własne praktyki,
wzbudza wiele emocji, których świadkami są niejed-
nokrotnie pacjenci.
W związku z niejednoznaczną interpretacją prze-
pisów, po wejściu w życie rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 20.10.2005 r. w sprawie zakresu za-
dań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej, które zniosło dotychczasowy czy-
telny podział zadań pielęgniarki środowiskowej, za-
stępując je ogólnym sformułowaniem: pielęgniarka
POZ oraz zarządzenia nr 69/2007/DSOZ prezesa
NFZ z dnia 25 września 2007 r. zwracam się do Pani
Minister z pytaniami w następujących kwestiach:
1. Czy pielęgniarka POZ, realizująca świadcze-
nia w zakresie pielęgniarstwa rodzinnego, jest zobo-
wiązana do wykonywania zabiegów zlecanych przez
lekarzy specjalistów?
2. Czy pielęgniarka rodzinna, wykonująca usłu-
gi w domu pacjenta, ma obowiązek posiadania gabi-
netu zabiegowego?
3. Gdy materiał biologiczny pobrany jest przez
pielęgniarkę/położną w domu pacjenta, na kim spo-
czywa obowiązek zapewnienia warunków i kosztów
transportu pobranych materiałów?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler
Konin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1605)
do ministra środowiska
w sprawie możliwości zmiany rozporządzenia
Rady Ministrów z 20 grudnia 2005 r.
w sprawie opłat za korzystanie
ze środowiska, szczególnie
przez zmniejszenie opłat z podgrupy 20 03:
Inne odpady komunalne
W związku z wystąpieniem Zarządu Stowarzy-
szenia Gmin i Powiatów Wielkopolski do naszych
biur poselskich z prośbą o interwencję w sprawie
zmniejszenia skali podwyżki opłat za składowanie
odpadów komunalnych składamy na Pana Ministra
następującą interpelacją. Czy istnieje możliwość
zmiany rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 20 grud-
nia 2005 r. w sprawie opłat za korzystanie ze środo-
wiska (Dz.U. Nr 260, poz. 2176, ze zm. Dz.U. Nr 106
p. 723) szczególnie poprzez zmniejszenie opłat pod-
grupy 20 03: Inne odpady komunalne?
Wymieniona powyżej w sentencji interpelacji
zmiana rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 6 czerw-
ca 2007 r. w sposób drastyczny podniosła opłaty za
składowanie odpadów komunalnych (podgrupa
20 03) z dotychczasowej kwoty 15,70 zł/t na kwotę
75,00 zł/t. Zdaniem samorządów gminnych tak wy-
soka podwyżka nie przyczyni się do zrealizowania
żadnego z dwóch zakładanych celów, jakie ustawo-
dawca chciał osiągnąć, a mianowicie:
— nie zmusi do stosowania innych sposobów po-
stępowania z odpadami komunalnymi z powodu
braku alternatywnych instalacji do odzysku,
— nie skumuluje środków na coraz bardziej wy-
specjalizowane instalacje do przetwarzania odpa-
dów, ponieważ przepisy nie regulują sprawy prze-
znaczenia tych środków na te cele. Zgodnie z obo-
wiązującymi uregulowaniami środki z podwyżek
opłat trafią do urzędów marszałkowskich, gdzie zo-
staną skumulowane bez możliwości ich wyodrębnie-
nia na zakładane cele.
Niezależnie od powyższego, tak radykalne pod-
wyższenie opłat może spowodować zwiększenie ilo-
ści dzikich wysypisk, a także wystąpienie różnego
rodzaju praktyk obejścia obowiązkowych opłat przez
firmy niebędące w stanie podołać tak znacznym
podwyżkom.
Samorządy proponują podwyżkę dotychczasowej
kwoty 15,70 zł/t o 100% z równoczesnym rozwiąza-
niem prawnym sposobu ich wykorzystania na zada-
nia z zakresu gospodarki odpadami.
Podzielając w pełni powyższą argumentację,
składamy niniejszą interpelację realizując upraw-
nienia posłów RP.
Z poważaniem
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak
Poznań, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1606)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy Głogowa
z przeprawą mostową na rzece Odrze
w ciągu drogi krajowej nr 12
Wnoszę o rozpatrzenie możliwości budowy ob-
wodnicy ponad 70-tysięcznego miasta Głogowa (Dol-

ny Śląsk) z przeprawą mostową na rzece Odrze
w ciągu drogi krajowej nr 12.
Obecnie droga krajowa przebiega przez środek
miasta Głogowa (ul. Legnicka, Obrońców Pokoju,
Kamienna Droga) i przez mosty na Odrze i na Starej
Odrze. Taki układ i przebieg drogi, ważnej arterii
komunikacyjnej przebiegającej od przejścia granicz-
nego w Olszynie na granicy z Niemcami do przejścia
w Dorohucku na granicy z Ukrainą, powoduje duże
utrudnienie w ruchu drogowym dla ruchu miejsco-
wego. Na trasie tej systematycznie rośnie ruch dro-
gowy, którego (wg opracowanej mapy akustycznej
odcinka drogi) natężenie wynosi 16 400 pojazdów na
dobę, co powoduje, że ulice Obrońców Pokoju, Le-
gnicka, Rondo Konstytucji Trzeciego Maja i Ka-
mienna Droga w ciągu drogi krajowej nr 12 należą
do najbardziej niebezpiecznych ulic Głogowa (około
300 zdarzeń drogowych). Ciągle nierozwiązanym
problemem jest wyprowadzenie ruchu tranzytowego
z zabytkowego centrum Głogowa i eliminacja uciąż-
liwości, jakie się wiążą dla jego mieszkańców. Przez
istniejący układ drogowy miasta z jedynym mostem
na Odrze nie można wyprowadzić obecnego, jak
i przyszłego ruchu o wybitnie tranzytowym charak-
terze. Pragnę zaznaczyć również, że oprócz zwięk-
szającego się ruchu tranzytowego pojazdów w ruchu
międzynarodowym mostami przejeżdżają pojazdy
z kierunku Zgorzelca, Legnicy, Lubina drogą nr 3
i 329 w kierunku Leszna, Poznania, Wolsztyna oraz
miejscowości nad Jeziorem Sławskim (zapleczem
wypoczynkowym Dolnoślązaków). W tej sytuacji
niezrozumiałe są dla mieszkańców Głogowa plany
budowy przeprawy mostowej przez Odrę w okolicy
Ciechanowa w ciągu drogi Nr 323.
Duże obciążenie mostów powoduje ich szybką de-
gradację i w konsekwencji będzie wymagało prze-
prowadzenia remontu. Może to wymagać okresowe-
go zamknięcia mostu lub przynajmniej wprowadze-
nia ruchu wahadłowego. Najbliższe takie ogranicze-
nia przewidywane są już w przyszłym roku w związ-
ku z remontem estakady kolejowej pod drogą krajo-
wą nr 12 i pod mostem.
Pragnę również zaznaczyć, że różnego rodzaju
utrudnienia, takie jak np. wypadek na drodze kra-
jowej nr 12, powodują, że droga jest nieprzejezdna
kilka godzin (wielokilometrowe korki), ponieważ
podczas zdarzenia na moście nie można zastoso-
wać objazdu – dane z Komendy Powiatowej Poli-
cji w Głogowie.
Teren powiatu głogowskiego jest terenem zale-
wowym i na skutek powodzi istnieje możliwość zala-
nia szlaków komunikacyjnych. Odcięcie ich spowo-
duje poważne utrudnienie w przemieszczaniu sił
i środków w kierunku i rejony zagrożone, a obszar
położony na północ od Głogowa może zostać całko-
wicie odcięty (zagrożone szlaki komunikacyjne to
między innymi droga nr 12 Żagań–Kalisz, zatopie-
nie odcinka drogowego na Ostrowiu Tumskim spo-
woduje wyeliminowanie przeprawy mostowej na Od-
213
rze). Ryzyko ewentualnego zamknięcia mostu, z róż-
nych przyczyn, spowodować może poważne utrud-
nienia w ruchu kołowym na terenie całego powiatu
głogowskiego. Przekłada się to również na bezpie-
czeństwo w powiecie głogowskim, a w szczególności
w gminach Głogów i Kotla, które zostaną odcięte od
wszelkich służb ratowniczych. Takim negatywnym
przykładem może być wypadek na moście w paź-
dzierniku 2007 r., kiedy doszło do zderzenia dwóch
samochodów ciężarowych i całkowicie został zablo-
kowany przejazd przez most.
W związku z powyższym niezbędna jest budowa
drugiej przeprawy mostowej omijającej centrum
Głogowa. Podjęte jeszcze w latach dziewięćdziesią-
tych działania dotyczące realizacji obwodnicy uległy
w ostatnim okresie wyhamowaniu, a wymaga to in-
terwencyjnych i pilnych decyzji.
Realizacja tej inwestycji jest dla miasta Głogowa
bardzo ważna, dlatego też w przypadku podjęcia
prac projektowych samorząd Głogowa oraz samo-
rząd województwa dolnośląskiego deklarują udział
finansowy w pracach przygotowawczych.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania w tej sprawie:
1. Czy mając na uwadze wszystkie powyższe
aspekty, ministerstwo rozpatrzy możliwość opraco-
wania studium techniczno-ekonomiczno-środowi-
skowego budowy obwodnicy Głogowa?
2. Czy ministerstwo przewiduje wprowadzenie
obwodnicy miasta Głogowa i przeprawy mostowej
w ciągu drogi krajowej nr 12 do „Programu budowy
dróg krajowych na l. 2008–2012”?
Z poważaniem
Poseł Ewa Drozd
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1607)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ponownego rozpatrzenia
propozycji zmiany rozporządzenia
ministra polityki społecznej z dnia
19 października 2005 r. dotyczącego
domów pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
raz jeszcze w sprawie standardów, jakim powinny
odpowiadać domy pomocy społecznej, zwłaszcza te
zlokalizowane w obiektach zabytkowych często od
ponad 100 lat,bowiem odpowiedzi, jaką otrzymałem
od Pani na poprzednią interpelację w ww. sprawie
z dnia 24 stycznia 2008 r. (nr DPS.I.0700-80-MC/
08), nie chciałbym nazywać na tyle dosadnie, jak na
to zasługuje. Argumenty, jakie zostały przez Panią
214
użyte w niniejszej odpowiedzi, są – najogólniej – nie-
merytoryczne, lakoniczne i niezupełnie związane
z tematem, a zwłaszcza z zadanymi przeze mnie
w poprzedniej interpelacji pytaniami.
W niniejszej odpowiedzi wskazała Pani, jakoby
„okres ponad 14 lat na przeprowadzenie odpowied-
nich inwestycji i remontów bądź też na podjęcie de-
cyzji o wybudowaniu nowego obiektu był okresem
wystarczającym, aby dojść do określonego standar-
du”. Trudno się z Panią Minister w tej kwestii w peł-
ni zgodzić; bowiem co w takim razie zrobić z zabyt-
kami i możliwością odstąpienia od istotnych barier
drogą procedury?
W tym miejscu pragnę przypomnieć Szanownej
Pani Minister, że domy pomocy społecznej (DPS)
zlokalizowane obecnie w obiektach zabytkowych
funkcjonują nieprzerwanie od ponad 60–100 lat. To
właśnie organy założycielskie doprowadziły te obiek-
ty do stanu dobrze funkcjonującej instytucji opie-
kuńczej oraz zadbały o ich architektoniczną estety-
kę i wygląd.
W swojej karierze życiowej byłem starostą raci-
borskim. Przez 8 lat prowadziłem nie tylko inwesty-
cje, ale m.in. nadzorowałem funkcjonowanie insty-
tucji służby zdrowia i pomocy społecznej. Pragnę
w tym miejscu nadmienić – z własnego doświadcze-
nia – iż kilka przypadków usunięcia barier architek-
tonicznych (chociażby w przypadku szpitala miej-
skiego) rozwiązaliśmy procedurami i o to właśnie
w przedstawionym problemie chodzi.
Szanowna Pani Minister! Uprzejmie proszę –
zważywszy na Pani doświadczenie zawodowe i me-
rytoryczne – o fachowe i rzetelne podejście do zada-
nych przeze mnie pytań. Przecież powszechnie oczy-
wisty jest fakt, że np. zgromadzenia prowadzące
placówki DPS po nieraz 100-letniej działalności in-
westycyjnej i opiekuńczej nie będą inwestowały
w nowe obiekty – obojętne, czy w przeciągu kilku
czy kilkunastu lat – bowiem ich po prostu na to fi-
nansowo nie stać.
Samorządy lokalne, w imieniu których pona-
wiam interpelację, są żywo zainteresowane Pani
stanowiskiem w niniejszej sprawie, licząc – przy do-
łożeniu wspólnie wysiłku – na odnalezienie kompro-
misu i praktyczną, fachową i rzetelną pomoc z Pani
strony.
Stąd też ponawiam raz jeszcze postawione w po-
przedniej interpelacji pytania:
1. Czy możliwe byłoby wprowadzenie zmiany do
rozporządzenia ministra polityki społecznej z dnia
19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy
społecznej poprzez dodanie przepisu, z którego wy-
nikałoby jednoznacznie, iż wymienione w niniej-
szym rozporządzeniu standardy bezwzględnie obo-
wiązują w przypadku nowo otwieranych domów po-
mocy społecznej, a w przypadku domów istniejących
wojewoda może wydać – w uzasadnionych przypad-
kach – pozwolenie na ich prowadzenie, czyniąc od-
stępstwa od wybranych standardów?
2. Jeśli nie jest możliwe wprowadzenie zmiany
wg pkt 1, jakie inne rozwiązanie przedstawionego
powyżej problemu proponuje resort polityki spo-
łecznej?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1608)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie stanu prac nad projektem
nowelizacji ustawy o kombatantach
oraz niektórych osobach będących ofiarami
represji wojennych i okresu powojennego
Szanowna Pani Minister! Ustawa z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych określa warunki nabywa-
nia prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń
emerytalnego i rentowego oraz zasady ustalania
wysokości tych świadczeń. Rozwiązania prawne
przyjęte w powołanej wyżej ustawie miały na celu
przywrócenie systemowi emerytalno-rentowemu
jego ubezpieczeniowego charakteru. Ustawa nie prze-
widuje przyjmowania do obliczania podstawy wy-
miaru emerytury lub renty hipotetycznie ustalonej
wysokości wynagrodzenia, jakie wnioskodawca
mógłby osiągnąć, gdyby nie utracił pracy w następ-
stwie wprowadzenia stanu wojennego.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej były
prowadzone prace nad projektem nowelizacji usta-
wy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz
niektórych osobach będących ofiarami represji wo-
jennych i okresu powojennego. Projekt ten był reali-
zacją przyjętych przez Radę Ministrów w dniu 27 mar-
ca 2007 r. „Założeń nowelizacji prawa kombatanc-
kiego” i zmierzał do stworzenia z ustawy aktu praw-
nego, który obejmie osoby walczące o niepodległość
i suwerenność Polski oraz represjonowanych z po-
wodów politycznych w latach 1939–1989.
W związku z powyższym zwracam się do Pani Mi-
nister z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Na jakim obecnie etapie są prace nad projek-
tem nowelizacji ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r.
o kombatantach oraz osobach będących ofiarami re-
presji wojennych i okresu powojennego?
2. Czy ministerstwo przewiduje objęcie nowymi
przepisami osoby, które zostały inwalidami w wyni-
ku pobytu w więzieniach z powodów politycznych
i w innych miejscach odosobnienia w latach 1957-
–1989?

3. Czy istnieje szansa wprowadzenia rekompen-
sat finansowych dla ofiar represji stanu wojennego?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1609)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie opłacania obowiązkowych
składek rentowych przez emerytów
Szanowna Pani Minister! Z opracowania GUS
„Przejście z pracy na emeryturę” wynika, że obec-
nie w Polsce pracuje 372 tys. osób pobierających
emeryturę. Są one zobligowane do opłacania skła-
dek na ubezpieczenia społeczne, w tym składki ren-
towej. Pracujący emeryci nie korzystają jednak
z wpłacanej do ZUS składki rentowej, ponieważ
emeryt ma przyznane świadczenia dożywotnio i nie
stanie się już rencistą.
Według ekspertów, jeśli emeryt zmuszany jest do
opłacania składki rentowej, powinien przynajmniej
mieć możliwość doliczania jej do emerytury.
Konstytucjonaliści uważają, że przepisy nakazu-
jące opłacanie składek bez prawa do świadczeń ła-
mią przepisy konstytucji. Składka nie jest przecież
rodzajem daniny publicznej czy podatku, a jeśli
w związku z jej opłacaniem nie ma prawa do świad-
czeń, to podstawa prawna nakazująca jej opłacanie
zawiera błąd. W opinii ekspertów następuje więc na-
ruszenie zasady określoności prawa. Takie przepisy
naruszają art. 2 konstytucji, a także poddają w wąt-
pliwość zasady sprawiedliwości społecznej.
Wobec powyższego zwracam się z prośbą do Pani
Minister o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Jaki jest sens pobierania składek rentowych
od emerytów, którzy mają przyznane świadczenia
dożywotnio i nie staną się już rencistami?
2. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
zamierza zmienić przepisy prawne w sprawie opła-
cania przez emerytów składek rentowych?
3. Ponadto proszę o informację dotyczącą pod-
stawy prawnej, na mocy której NFZ pobiera od pra-
cujących emerytów i rencistów składkę na ubezpie-
czenie zdrowotne. Czy rząd planuje zmiany w tym
zakresie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
215
Interpelacja
(nr 1610)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie utworzenia przejścia granicznego
polsko-białoruskiego Włodawa–Tomaszówka
Szanowny Panie Premierze! Od wielu lat władze
miasta Włodawy i powiatu włodawskiego czynią
starania o utworzenie polsko-białoruskiego drogo-
wego przejścia granicznego Włodawa–Tomaszówka,
zlokalizowanego na obrzeżach miasta Włodawa
w miejscu istniejącego w okresie międzywojennym
mostu na rzece Bug.
Utworzenie wskazanego drogowego przejścia
granicznego ma głębokie uzasadnienie gospodarcze
i odpowiada żywotnym interesom Polski i Białorusi.
Spowoduje ono odciążenie istniejących na wschod-
niej granicy Polski, a jednocześnie granicy strefy
Schengen, przejść granicznych i przyspieszy odpra-
wę drogowych środków transportu zmierzających
na Białoruś i tranzytem na Ukrainę oraz do Rosji.
Nowe przejście graniczne spowoduje także ułatwie-
nie ruchu turystycznego, połączy bowiem tereny Po-
leskiego Parku Narodowego z Polesiem Białoruskim
i leżącym w pobliżu na terytorium Ukrainy Szac-
kim Parkiem Narodowym. Zbliżający się termin Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 wymaga
m.in. zapewnienia dogodnych połączeń komunika-
cyjnych, zaś przejście drogowe Włodawa–Tomaszów-
ka będzie oznaczało uruchomienie najkrótszego po-
łączenia drogowego przez Mińsk do Moskwy.
Powstanie drogowego przejścia granicznego we
Włodawie stworzy ogromną szansę rozwoju tego
pięknego, lecz ubogiego regionu Lubelszczyzny,
o jednym z najwyższych wskaźników bezrobocia,
poprzez powstanie nowych miejsc pracy związanych
z obsługą przejścia granicznego i towarzyszącej in-
frastruktury. Inicjatywa ta znalazła poparcie Kon-
wentu Starostów Województwa Lubelskiego jako
służąca interesom rozwoju całej Lubelszczyzny. Roz-
mowy w tej sprawie ze stroną białoruską, prowadzo-
ne z udziałem Komendy Głównej Straży Granicznej
przez podkomisję ds. przejść granicznych i infra-
struktury Polsko-Białoruskiej Międzyrządowej Ko-
misji Koordynacyjnej ds. Współpracy Transgranicz-
nej, były prowadzone od 2003 r. Prace w pierwszym
etapie były blokowane przez Służbę Celną Republiki
Białoruś, jednak problem ten przestał istnieć w paź-
dzierniku 2005 r.
W dniu 25 sierpnia 2006 r. burmistrz miasta
Włodawa skierował do prezesa Rady Ministrów
Pana Jarosława Kaczyńskiego pismo z prośbą o przed-
łożenie tematu pod obrady Rady Ministrów celem
podjęcia stosownej uchwały. Wraz z wystąpieniem
przekazano projekt noty dyplomatycznej opracowa-
ny przez Komendę Główną Straży Granicznej wraz
z kompletem uzgodnień resortowych. Do dnia dzi-
siejszego pismo to pozostało bez odpowiedzi.
216
Wobec powyższego proszę Pana Prezesa Rady
Ministrów o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Na jakim etapie rozpatrywania znajduje się
obecnie sprawa utworzenia drogowego przejścia gra-
nicznego Włodawa–Tomaszówka?
2. Czy i kiedy zostały podjęte działania dyplo-
matyczne w tej sprawie?
3. Czy i kiedy można oczekiwać podjęcia decyzji
rządu RP w zgłoszonej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1611)
do ministra gospodarki
w sprawie wysokości cen za dostawę
energii elektrycznej w woj. lubelskim
Szanowny Panie Ministrze! Lubelszczyzna jest
jednym z najuboższych regionów Polski. Występuje
tu od dawna wysokie bezrobocie oraz jeden z najniż-
szych w kraju poziomów wynagrodzeń za pracę. Jed-
nocześnie ceny za energię elektryczną ustalane
przez Lubzel Dystrybucja sp. z o.o. należą do naj-
wyższych w kraju. Na ich wysokość w 80% mają
wpływ koszty przesyłu energii elektrycznej, która
jest dostarczana aż z Dolnego Śląska (Turoszów)
i Pomorza Zachodniego (Dolna Odra). W tym samym
czasie istniejące w pobliżu elektrownie, np. w Kozie-
nicach, Stalowej Woli czy Połańcu, przesyłają ener-
gię do województwa wielkopolskiego. Takie rozwią-
zanie jest sprzeczne z zasadami racjonalnego gospo-
darowania, służy natomiast skutecznie podwyższa-
niu kosztów przesyłu energii elektrycznej i tym sa-
mym powoduje podniesienie wysokości opłat za do-
stawę tej energii dla odbiorców finalnych. W efekcie
podwyżka wysokości opłat za energię elektryczną
nie wynika z przyczyn obiektywnych, lecz jest skut-
kiem wyboru przez zakład energetyczny odległego
dostawcy energii. Taka sytuacja powoduje zrozu-
miałe niezadowolenie i rozgoryczenie społeczeństwa
województwa lubelskiego, podnosząc koszty utrzy-
mania ludzi znajdujących się w najtrudniejszej sytu-
acji materialnej.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
4. Czy istnieje uzasadnienie dla stosowanej
przez Lubzel Dystrybucja sp. z o.o. praktyki zawie-
rania umów o dostawę energii elektrycznej z odle-
głymi od regionu lubelskiego dostawcami?
5. Czy i kiedy Ministerstwo Gospodarki przewi-
duje uporządkowanie opisanej sytuacji celem wyeli-
minowania praktyk nieuzasadnionego zawyżania
cen energii elektrycznej, a tym samym poprawy sy-
tuacji jej odbiorców indywidualnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1612)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie udzielenia pomocy finansowej
na ukończenie budowy Chełmskiej
Biblioteki Publicznej w Chełmie
Szanowna Pani Minister! W 1994 r. władze byłe-
go woj. chełmskiego rozpoczęły budowę wojewódz-
kiej biblioteki publicznej w Chełmie. Do 1999 r. od-
dano do użytku dwa spośród planowanych pięciu
segmentów budynku, w których znajdują się czytel-
nia, wypożyczalnia, magazyny, pracownie biblio-
teczne, biuro dyrekcji, mała sala wystawowa i po-
mieszczenia archiwum państwowego. Dwa pozosta-
łe segmenty budynku przeznaczone docelowo na
dział udostępniania zbiorów i wypożyczalnie o łącz-
nej powierzchni 1 875,20 m2 zostały wybudowane
w stanie surowym, zamkniętym z częściowym poło-
żeniem instalacji elektrycznej i sanitarnej. Poniesio-
ne do tej pory nakłady wynoszą 7 421 669,56 zł.
W 1999 r. po reformie administracyjnej kraju bu-
dynek został przejęty przez Urząd Miasta Chełm
jako Chełmska Biblioteka Publiczna. Prace budow-
lane z uwagi na brak środków zostały przerwane.
W 2005 r. miasto Chełm otrzymało w ramach dota-
cji z Programu Phare 2003 „Przygotowanie projek-
tów infrastrukturalnych w ramach Interreg IIIA”
środki pozwalające na opracowanie dokumentacji
dokończenia budowy ChBP. Według aktualnego pro-
jektu przewiduje się umieszczenie w niewykończonej
części budynku działu udostępniania zbiorów, wy-
pożyczalni i czytelni dla dzieci i dorosłych oraz czy-
telni prasy, kawiarni internetowej oraz transgra-
nicznego centrum edukacji ekonomiczno-społecznej
z salą audiowizualną na 200 miejsc i pomieszczenia-
mi konferencyjnymi.
Należy podkreślić, że Chełmska Biblioteka Pu-
bliczna nie tylko służy zaspokojeniu potrzeb miesz-
kańców 70-tysięcznego miasta, ale stanowi jedno-
cześnie zaplecze biblioteczne dla szkół średnich i trzech
prężnie rozwijających się wyższych uczelni (Pań-
stwowa Wyższa Szkoła Zawodowa, Wyższa Szkoła
Stosunków Międzynarodowych i Komunikacji Spo-
łecznej oraz Szkoła Wyższa im. B. Jańskiego) oraz
Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych i Me-
dycznego Studium Zawodowego. Żadna z tych uczel-

ni nie jest w stanie utworzyć od podstaw własnej bi-
blioteki akademickiej. Istnienie dobrze wyposażonej
i nowoczesnej Chełmskiej Biblioteki Publicznej jest
więc gwarancją wykorzystania szansy edukacyjnej
regionu chełmskiego.
Wartość ukończenia budowy Chełmskiej Biblio-
teki Publicznej wynosi 10 814 108,79 zł brutto.
W styczniu 2007 r. wniosek w sprawie dofinanso-
wania ukończenia tej budowy został wprawdzie
zgłoszony do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
w ramach priorytetu: Ochrona kulturowego dzie-
dzictwa europejskiego ze środków Mechanizmu Fi-
nansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego
oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego i przy-
jęto go pod względem formalnym, jednak nie otrzy-
mał dofinansowania.
Zadanie ukończenia budowy Chełmskiej Biblio-
teki Publicznej ma dla Chełma – drugiego co do
wielkości miasta Lubelszczyzny – znaczenie priory-
tetowe, oznacza bowiem dla wielotysięcznej rzeszy
młodzieży zwiększenie szans zdobycia wykształcenia
na dobrym poziomie i tym samym szans rozwoju re-
gionu poprzez przygotowanie zaplecza inwestycyjne-
go w postaci dobrze wykształconych kadr poszukiwa-
nych fachowców. Zwiększa to również atrakcyjność
regionu i poprawia warunki do wyrównywania wielo-
letnich dysproporcji w rozwoju regionalnym Polski.
Miasto Chełm nie jest w stanie samodzielnie sfi-
nansować tej niezbędnej inwestycji.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy istnieją możliwości pozyskania środków na
ukończenie tej inwestycji w ramach działań i pro-
gramów zmierzających do zapewnienia wyrówny-
wania dysproporcji w rozwoju regionalnym kraju?
2. Czy i jakie działania planuje podjąć Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego w tej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1613)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podwyżki od 1 stycznia 2008 r.
o 500% opłat za korzystanie ze środowiska,
wprowadzonej rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 2007 r.
Szanowny Panie Premierze! Samorządy gminne
są wysoce zaniepokojone skalą podwyżki opłat za
składowanie odpadów, w szczególności z podgrupy
20 03 „Inne odpady komunalne” z kwoty dotychcza-
sowej: 15,71 zł/tonę do kwoty: 75 zł/tonę. Tak dra-
217
styczna zwyżka – zdaniem Stowarzyszenia Gmin
i Powiatów Wielkopolski, które przyjęło w dniu 3
stycznia 2008 r. określone stanowisko w przedmio-
cie sprawy – nie przyczyni się do zrealizowania żad-
nego z dwóch zakładanych celów, tj.:
— nie zmusi do stosowania innych sposobów po-
stępowania z odpadami komunalnymi poza składo-
waniem (zgodnie z wymaganiami UE w zakresie od-
zysku surowców wtórnych) z powodu braku alterna-
tywnych instalacji do odzysku;
— nie skumuluje środków na coraz bardziej wy-
specjalizowane instalacje do przetwarzania odpa-
dów, ponieważ podwyższone opłaty trafią na rachun-
ki urzędów marszałkowskich bez „zaznaczenia” ich
pochodzenia, co uniemożliwi z kolei ich przeznacze-
nie na zadania z zakresu gospodarki odpadami.
Podwyżka opłaty osiągnie skutek odwrotny od
zamierzonego, ponieważ w zdecydowanym stopniu
odbędzie się to kosztem konsumentów – mieszkań-
ców. Spowoduje zwiększenie ilości dzikich wysypisk,
a także stworzy możliwości manipulacji w celu udo-
kumentowania fikcyjnego odzysku ze strony nie-
uczciwych firm.
Szanowny Panie Premierze! Wobec powyższego
uprzejmie proszę Pana Premiera o ustosunkowanie
się do podjętej kwestii, tj. udzielenia odpowiedzi na
następujące pytanie:
Czy rząd przewiduje rozwiązania prawne, doty-
czące zmiany przedmiotowego rozporządzenia w kie-
runku obniżki za składowanie odpadów komunal-
nych? Jeśli tak, to w jakim stopniu, w kontekście
odniesienia do realizowania wymagań unijnych
związanych z odzyskiem surowców wtórnych?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Gniezno, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1614)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie utrudnień w uzyskiwaniu wiz
przez obywateli Republiki Białorusi
po wejściu Polski do strefy Schengen
Szanowny Panie Premierze! Na mocy decyzji
podjętej przez 27 ministrów państw Unii Europej-
skiej, w dniu 22 grudnia 2007 r. Polska przystąpiła
do strefy Schengen. Do strefy należą prawie wszyst-
kie państwa Unii, w tym także nasz kraj, który po
unijnych kontrolach pozytywnie oceniono pod ką-
tem ochrony wschodniej granicy UE. Przynależność
do powyższej strefy niesie ze sobą liczne udogodnie-
nia, tj. upoważnia do przekraczania granicy w do-
wolnym miejscu, a nie tylko przez przejście granicz-
218
ne. Niestety obywatele państwa nienależący do stre-
fy Schengen, muszą się ubiegać o wizy, które jest
obecnie dużo trudniej uzyskać nie tylko ze względu
na pojawiające się formalności, ale również znaczą-
cy wzrost cen za ich wydanie. Oba te czynniki, jak
również brak regulacji ruchu przygranicznego, do-
prowadziło do znacznego spadku przyjazdów obywa-
teli ze Wschodu, a zwłaszcza z Republiki Białorusi.
Szczególnie jest to widoczne i boleśnie odczuwalne
przez mieszkańców woj. podlaskiego, którzy od 15
lat prowadzili dynamiczną wymianę handlową na
największym na wschód od Wisły bazarze. Niestety
znaczący spadek kontrahentów przyjeżdżających
zza wschodniej granicy i, co się z tym wiąże, znacz-
nie mniejsze obroty oraz zyski, ma bezpośrednie
przełożenie na pogarszającą się sytuację przedsię-
biorców i kupców z Podlasia. Tak nagły spadek zy-
sków dla osób utrzymujących się z handlu może do-
prowadzić do wzrostu bezrobocia w jednym z najsła-
biej rozwiniętych regionów w Polsce.
Mając powyższe na uwadze zwracam się do
Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi py-
taniami:
1. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w celu zmia-
ny zaistniałej sytuacji?
2. Czy jest już projekt umowy o małym ruchu
granicznym?
3. Jeśli tak, to kiedy wejdzie ona w życie?
4. Czy z innymi państwami Europy Wschodniej
podpisano analogiczne umowy w celu uniknięcia po-
dobnej sytuacji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1615)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie kierunków polskiej
polityki zagranicznej na Bałkanach
Szanowny Panie Ministrze! Polska jako członek
Unii Europejskiej oraz NATO żywo interesuje się
obecną sytuacją na Bałkanach. Nie raz daliśmy
temu wyraz, wspierając i udzielając pomocy pań-
stwom tam położonym. Było to szczególnie widoczne
po dacie 12 marca 1999 r., kiedy to przystąpiliśmy
do NATO i czynnie uczestniczyliśmy w misjach po-
kojowych i humanitarnych w takich krajach, jak:
Albania, Bośnia i Hercegowina oraz Jugosławia czy
na terenie Kosowa. W ostatnich dniach oczy całej
Europy zwrócone są właśnie na Kosowo zamieszka-
łe w znaczącej większości przez Albańczyków i dążą-
ce do uzyskania niepodległości. W związku z zaist-
niałą tam sytuacją pojawia się szereg wątpliwości
trudnych do oceny z pozycji państwa, które tę nie-
podległość już posiada.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy udzieli Pan wsparcia dla nowo powstałego
państwa?
2. Jeśli tak, to w jakiej formie?
3. Czy po uznania niepodległości Kosowa, zamie-
rza Pan nawiązać stałe stosunki dyplomatyczne, je-
żeli tak to na jakim szczeblu?
4. Czy zamierza Pan w najbliższym czasie złożyć
tam wizytę dyplomatyczną?
5. Jakie są pryncypia polskiej polityki zagranicz-
nej w stosunku do następujących państwa bałkań-
skich: Bośni i Hercegowiny, Serbii, Macedonii i Al-
banii?
6. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przypadku
dalszego zaostrzania się sytuacji w tym rejonie świata?
7. Czy Polska posiada przemyślaną i długofalową
koncepcję polityki zagranicznej na tzw. Bałkanach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1616)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie usunięcia z listy indykatywnej
indywidualnych projektów kluczowych
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
przedsięwzięcia o nazwie „Zintegrowany
system gospodarki odpadami na terenie
Związku Gmin Regionu
Puszczy Białowieskiej i dorzecza Bugu”
Szanowna Pani Minister! Przedsięwzięcie o na-
zwie Zintegrowany System Gospodarki Odpadami
na terenie Związku Gmin Regionu Puszczy Biało-
wieskiej i dorzecza Bugu realizowane jest przez
Związek Gmin Regionu Puszczy Białowieskiej, w któ-
rego skład wchodzi 26 gmin z trzech powiatów: biel-
skiego, hajnowskiego oraz siemiatyckiego. Oprócz
miejscowej ludności co roku obserwuje się znaczący
napływ turystów chcących skorzystać z dobro-
dziejstw regionów Puszczy Białowieskiej, co nieste-
ty wiąże się z dodatkową ilością odpadów w przed-
miotowym regionie. Pomimo iż związek skupia
26 gmin do dnia dzisiejszego brak jest jednolitego
systemu zagospodarowania odpadów stałych. Żadna
z jednostek gminnych nie jest w stanie samodzielnie
sprostać obowiązkom, jakie nakładają na nie usta-
wa: o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r., jak rów-

nież ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach. Jest to spowo-
dowane faktem, iż przedmiotowe gminy są położone
w regionie gdzie jest nie tylko bardzo słano rozwi-
nięta infrastruktura techniczna, ale również niski
poziom zaludnienia, co bezpośrednio przekłada się
na stosunkowo niewysokie wpływy do budżetów
gmin.
Niestety uznano jednak, iż powyższa inwestycja
nie należy do grona strategicznych dla woj. podla-
skiego, ani tym bardziej dla kraju. Decyzja jest tym
bardziej niezrozumiała z uwagi na fakt, iż obszar
związku gmin zalicza się do „Zielonych płuc Polski”,
oraz posiada wiele obszarów dziedzictwa przyrodni-
czego całego narodu, które w sposób szczególny za-
sługują na ochronę.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zamierza Pani podjąć w celu zmia-
ny zaistniałej sytuacji?
2. Jakie były przesłanki wykreślenia przedmio-
towego projektu z indykatywnej listy indywidual-
nych projektów kluczowych w ramach programu
operacyjnego?
3. Czy przewiduje Pani dofinansowanie powyż-
szego projektu ze źródeł innych niż ze środków unij-
nych?
4. Jeśli tak, to z jakich?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1617)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie działalności Komisji Wspólnej
Rządu i Episkopatu Polski
W ostatnim czasie media poinformowały o odby-
ciu posiedzenia Komisji Wspólnej Rządu i Episkopa-
tu Polski. Z podanych informacji wynikało, że w ostat-
nich dwóch latach (2005–2007) komisja ta praktycz-
nie nie funkcjonowała. Zasługą więc pana premiera
i jego rządu jest realne wznowienie prac tej komisji.
Z moich konsultacji poselskich wynika, że kwestia
ta budzi zainteresowanie szerszej opinii publicznej.
Niewątpliwie taki dialog rządowo-kościelny jest bar-
dzo potrzebny. Dlatego uprzejmie zapytuję:
1. Na jakiej podstawie prawnej i organizacyjnej
opiera się funkcjonowanie Komisji Wspólnej Rządu
i Episkopatu Polski?
2. Jakie są dotychczasowe doświadczenia w działal-
ności Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu Polski?
219
3. W jaki sposób doszło do realnego wznowienia
prac Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu Polski na
początku 2008 r.?
4. Jaką wagę i znaczenie przykłada Pan Premier
do działalności tej komisji?
5. Jak będzie wyglądało organizacyjne (robocze)
funkcjonowanie Komisji Wspólnej Rządu i Episko-
patu Polski?
6. Jakie plany i zamiary rysują się na najbliższą
przyszłość przed Komisją Wspólną Rządu i Episko-
patu Polski?
7. W jakim stopniu Komisja Wspólna Rządu i Epi-
skopatu Polski może posłużyć jako przykład dobrego
dialogu dla innych partnerów życia publicznego
w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1618)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie preferencyjnego wykupu
mieszkań spółdzielczych i oddłużenia
kredytobiorców po 1989 r.
W połowie 2007 r. Sejm V kadencji znowelizował
ustawę o spółdzielniach mieszkaniowych. Dała ona
możliwość uwłaszczenia się spółdzielcom za niewiel-
ką odpłatność finansową. Jednak preferencje zosta-
ły zastrzeżone dla kredytobiorców do 1989 r. W ostat-
nich 3 miesiącach do mojego biura poselskiego zgła-
szają się lokatorzy mieszkań spółdzielczych, którzy
zaciągali kredyty na mieszkania po 1990 r. Wspo-
mniana ustawa nie obejmuje ich swoich dobrodziej-
stwem. Co więcej, są oni obciążeni wysokimi koszta-
mi spłaty odsetek od kredytów mieszkaniowych,
nierzadko po kilkadziesiąt tysięcy złotych. Ci spół-
dzielcy mają dużą nadzieję, że obecny rząd zajmie się
ich losem. Liczą na to, że stworzy się im możliwość
skorzystania z dobrodziejstwa ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych z 2007 r. Dlatego uprzejmie
Pana Premiera zapytuję:
1. Jak obecny rząd ocenia funkcjonowanie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych z 2007 r.?
2. Jak faktycznie przebiega proces preferencyjne-
go nabywania mieszkań na własność z mocy powyż-
szej ustawy?
3. Jak wielka jest populacja spółdzielców miesz-
kaniowych, którzy zaciągnęli spółdzielcze kredyty
mieszkaniowe po 1989 roku?
4. Czy i w jakim stopniu rząd monitoruje kwestię
permanentnego zadłużenia tej grupy spółdzielców
mieszkaniowych?
220
5. Czy i w jaki sposób należałoby rozwiązać pętlę
tego zadłużenia? Jakie środki finansowe (w jakim
okresie) należałoby zabezpieczyć, aby doprowadzić
do całkowitego oddłużenia tej grupy spółdzielców?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1619)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zakazu handlu
w miejscach niedozwolonych
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o przedstawienie stanowiska resortu
w sprawie problemu handlu w miejscach do tego nie-
przeznaczonych. Obecne rozwiązanie odnoszące się
do tej kwestii, uregulowane w przepisach ustawy
Kodeks wykroczeń, wydaje się niezadowalające.
Przepisy te przewidują w razie handlu w miejscach
do tego odpowiednio niewydzielonych ukaranie
grzywną w maksymalnej wysokości 500 zł. Takie
unormowanie środka karnego wydaje się niesku-
teczne z powodu jego niskiej wysokości.
Handel uliczny w nieprzystosowanych do tego
miejscach nastręcza wiele problemów – ujemnie
wpływa na wizerunek miasta, stanowi utrudnienie
w ruchu pieszych oraz w ruchu lub postoju pojaz-
dów. Prowadzi także do ograniczenia zysków przed-
siębiorców, którzy prowadzą działalność z uwzględ-
nieniem wszystkich prawnych uregulowań. Rozwią-
zaniem wyżej wymienionego problemu miało być
podwyższenie maksymalnego pułapu grzywny prze-
widzianej za tego typu wykroczenie.
1. Czy według Pana Ministra możliwym krokiem
w zakresie zmian w obowiązującym stanie praw-
nym, prowadzącym do zwiększenia skuteczności od-
działywania norm prawnych, a także zmniejszają-
cym handel w miejscach do tego niewyznaczonych,
mogłoby być zaproponowanie przez podległy Panu
resort wprowadzenia obowiązkowego przepadku to-
warów przeznaczonych do sprzedaży niezależnie od
tego, czy towar ten stanowiłby własność sprawcy?
2. Czy przewidywane są zmiany polegające na
zwiększeniu grzywny za tego typu wykroczenie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1620)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie umowy międzyrządowej
(ew. międzyministerialnej) między Polską
a Tajwanem dotyczącej umożliwienia
studiowania studentom z Tajwanu
na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi
Od kilku lat na Uniwersytecie Medycznym w Ło-
dzi prowadzone jest kształcenie w języku angielskim
studentów spoza Polski. Wśród nich znaczną grupę
stanowią młodzi obywatele Tajwanu. Prowadzenie
takiej działalności przez Uniwersytet Medyczny
przynosi uczelni znaczne dochody. Jednak brak od-
powiedniego porozumienia między Polska a Tajwa-
nem sprawia, że Uniwersytet Medyczny może przy-
jąć do kształcenia jedynie ograniczoną liczbę mło-
dych obywateli Tajwanu.
Zważywszy na przedstawioną powyżej sytuację,
w środowisku akademickim Uniwersytetu Medycz-
nego pojawiają się liczne postulaty, aby umożliwić
studiowanie studentom z Tajwanu na uczelni w opar-
ciu o międzyrządowe (ewentualne międzyministe-
rialne) porozumienie Polski z Tajwanem.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy istnieje możliwość zawarcia wyżej wspo-
mnianego porozumienia międzyrządowego (ewentu-
alnie międzyministerialnego)?
2. Jeżeli istnieje taka możliwość, to w jakim cza-
sie można by było takowe porozumienie zawrzeć?
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1621)
do ministra zdrowia
w sprawie refundacji leków wspomagających
leczenie niepłodności
Szanowna Pani Minister! Światowa Organizacja
Zdrowia uznała niepłodność za chorobę społeczną.
Według szacunków przyjmuje się, że w Polsce co pią-
te małżeństwo nie może mieć dzieci. Zastosowanie
technik wspomaganego rozrodu jest dla wielu par
jedyną szansą na posiadanie dziecka. Niestety, ba-
riera finansowa dla większości z nich jest nie do po-
konania.

Polska pozostaje jedynym krajem Unii Europej-
skiej, w którym zarówno procedury zapłodnienia
pozaustrojowego, jak i leki niezbędne do ich przepro-
wadzenia nie są refundowane. Ceny leków stosowa-
nych w leczeniu niepłodności są wysokie (sięgają do
kilkuset złotych za jedną ampułkę). Koszty kuracji
hormonalnej mogą przekroczyć nawet kilkanaście
tysięcy złotych. Na leczenie z użyciem tak drogich
leków mogą pozwolić sobie tylko nieliczni.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Jakie jest stanowisko resortu w sprawie re-
fundacji leków wspomagających leczenie niepłod-
ności?
2. Czy ministerstwo zamierza poszerzyć listę le-
ków refundowanych o leki używane w leczeniu nie-
płodności? Jeśli tak, to kiedy przewiduje się rozpo-
częcie prac nad ww. zmianami i jaki zakres refunda-
cji jest rozważany?
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1622)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie przywrócenia na indykatywną
listę projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013
programu „Budowa instalacji
mechaniczno-biologicznego unieszkodliwiania
odpadów na składowisku w Łęczycy”
Przedsięwzięcie powyższe jest realizowane zgod-
nie z wytycznymi „Krajowego programu gospodarki
odpadami” dotyczącymi budowy regionalnych in-
stalacji do biologicznego przetwarzania odpadów
oraz z celami zawartymi w Programie Operacyjnym
„Infrastruktura i środowisko” w zakresie zapewnie-
nia i rozwoju infrastruktury ochrony środowiska,
a ze względu na istotę i charakter przedsięwzięcia,
jego skala oddziaływania jest mojej ocenie nawet po-
nadregionalna.
Wspólnie z władzami samorządowymi miasta
Stargardu Szczecińskiego oraz większości miast i gmin
powiatu stargardzkiego wyrażam dezaprobatę dla
dokonanej w ostatnim czasie przez ministerstwo we-
ryfikacji listy projektów, zwracam się z gorącym
apelem do Pani Minister o ponowne rozpatrzenie
i przywrócenie na indykatywną listę projektów in-
dywidualnych dla Programu Operacyjnego „Infra-
221
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 ww. pro-
jektu.
W związku z powyższym proszę Panią Elżbietę
Bieńkowską, Ministra Rozwoju Regionalnego, o od-
powiedź na następujące pytanie:
Dlaczego na liście indykatywnej projektów indy-
widualnych dla Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 nie zapi-
sano tak ważnego programu, jak „Budowa instalacji
mechaniczno biologicznego unieszkodliwiania odpa-
dów na składowisku w Łęczycy”? Realizacja tego
przedsięwzięcia jest ważna dla wielu gmin Pomorza
Zachodniego.
Z poważaniem
Poseł Mirosława Masłowska
Szczecin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1623)
do ministra zdrowia
w sprawie segregacji pacjentów w leczeniu
stwardnienia rozsianego (SM) oraz braku
centralnych wytycznych odnośnie
do kontraktowania terapii tej choroby
Pani Minister! Problem leczenia chorych na stward-
nienie rozsiane jest od wielu lat w kręgu mojej troski
i zainteresowania. Piastując mandat radnego i prze-
wodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Cie-
chanowie, a następnie posła na Sejm RP z ziemi
ciechanowskiej, dokładałem swoją cegiełkę do
utworzenia w Dąbku k. Mławy krajowego ośrodka
mieszkalno-leczniczego dla chorych na stwardnie-
nie rozsiane.
Z niepokojem odbieram informacje pochodzące
od autorytetów w lecznictwie tego schorzenia, m.in.
prof. Huberta Kwiecińskiego, krajowego konsultan-
ta w dziedzinie neurologii, i prof. Krzysztofa Selma-
ja z Katedry Neurologii Uniwersytetu Medycznego
w Łodzi. Te autorytety medyczne krytycznie odno-
szą się do punktowego systemu kwalifikowania pa-
cjentów do udziału w programie terapeutycznym,
opartego na punktacji wieku i czasu trwania choro-
by, ograniczającego dostęp, a nawet wyłączającego
pacjentów starszych oraz z dłuższym okresem cho-
roby, mimo że „nie ma dowodów naukowych, iż pa-
cjent, który zachoruje na SM po 40–50 roku życia,
nie odpowie na nowoczesne leczenie”. Obecnie prak-
tykowane kwalifikowanie pacjentów do udziału
w programie terapeutycznym SM porównywane jest
do jednej z gier w karty.
Kolejny zarzut w tej sprawie precyzowany przez
autorytety medyczne „to brak centralnych wytycz-
nych odnośnie kontraktowania terapii SM, że w za-
222
leżności od województwa dostęp do niej jest zróżni-
cowany”.
Pani Minister! W niniejszej interpelacji zwracam
się z następującymi pytaniami:
1. Czy dopuszczalne jest i jak się ma do konstytu-
cyjnych gwarancji zawartych w art. 32 i 68 ust. 2
Konstytucji RP „segregowanie” pacjentów na lecze-
nie według wieku i okresu trwania choroby?
2. Czy, zdaniem Pani Minister, celowe jest opra-
cowanie i wdrożenie centralnych wytycznych odno-
śnie kontraktowania terapii SM, by zrównać dostęp
do tego rodzaju terapii w kraju? Czy Pani Minister
podejmie inicjatywę w tej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Żelichowski
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1624)
do ministra zdrowia
w sprawie wyjaśnienia celowości
umieszczania na liście leków refundowanych
leków pochodzących od producentów
zagranicznych, które nie są refundowane
lub nie mają zastosowania w kraju producenta
Szanowna Pani Minister! W prasie fachowej po-
jawiają się informacje o tym, że na listy leków refun-
dowanych trafiają leki z importu, które nie znajdują
się na listach refundowanych nawet w przypadku,
gdy dany lek nie ma zastosowania w kraju produ-
centa.
Stawiany jest zarzut, że Ministerstwo Zdrowia
nie respektuje podstawowego prawa ochrony rynku
ustanowionego przez Światową Organizację Zdro-
wia, podpisanego również przez polskiego ministra
zdrowia: „nie stosować w kraju importera leku nie
stosowanego w kraju eksportera”.
By nie stosować niezasłużonej reklamy bądź an-
tyreklamy nie podnoszę konkretnych przykładów.
Jeden z nich został podany przez prezesa zarządu
Towarzystwa Farmaceutyczno-Ekonomicznego w bie-
żącym numerze Rynku Zdrowia na str. 77.
Pani Luiza Jakubiak swą rozmowę z doc. Zbi-
gniewem Kotulą, opublikowaną również w bieżącym
numerze Rynku Zdrowia na str. 18-19, nawiązując
do tegoż przypadku, rozpoczęła od wyrazu „afera”.
O skali problemu świadczy to, że Narodowy Fun-
dusz Zdrowia angażuje rocznie około 6 mld zł, a pol-
scy pacjenci w tym czasie do całego rynku leków do-
kładają ok. 13 miliardów złotych.
Problem pogłębia to, że bezstronne, obiektywne
i rzetelne informacje o leku adresowane dla lekarzy
i pacjentów coraz częściej zastępowane są nachalną
reklamą producentów, a lista leków refundowanych
staje się jedynym oficjalnym urzędowym potwier-
dzeniem przydatności leku. Zatem nie powinna być
zaśmiecana wyrobami farmaceutycznymi, które nie
uzyskały uznania w kraju producenta-eksportera.
Pani Minister, w niniejszej interpelacji zwracam
się z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia uwzględnia posta-
nowienie Światowej Organizacji Zdrowia o niestoso-
waniu w Polsce leku, który nie ma zastosowania
w kraju eksportera?
2. Czy w praktyce stosowane były odstępstwa od
tej zasady? Jaka jest ich skala i uzasadnienie?
3. Czy resort rozważa przekazanie płatnikowi –
Narodowemu Funduszowi Zdrowia – uprawnień do
kształtowania list leków refundowanych?
4. Czy resort rozważa możliwość zaangażowania
środków NFZ do współfinansowania szkoleń i stu-
diów podyplomowych dla lekarzy obejmujących me-
dyczne i ekonomiczne zagadnienia postępu na ryn-
ku farmaceutycznym?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Żelichowski
Warszawa, dnia 16 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1625)
do ministra infrastruktury
w sprawie nowelizacji ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
Panie Ministrze! Z dniem 31 lipca 2007 r. weszła
w życie nowelizacja ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych. Nowe przepisy umożliwiają spółdziel-
com na bardzo korzystnych zasadach dokonać prze-
kształcenia lokatorskich oraz własnościowych
mieszkań spółdzielczych w odrębną własność. Nie-
wątpliwie nowelizacja ucieszyła wielu spółdzielców,
gdyż według szacunków z nowych regulacji praw-
nych chce skorzystać około 900 tys. osób.
Nie wszyscy oni będą mogli jednak na preferen-
cyjnych warunkach wykupić zajmowane przez siebie
mieszkanie. Znaczna grupa członków spółdzielni
(około 120 tys.), która na początku lat 90. otrzymała
mieszkania, w dalszym ciągu bowiem boryka się ze
spłatą kredytu oraz wysokimi skapitalizowanymi
odsetkami. Sytuacja ta jest wynikiem ogromnej in-
flacji, która ww. okresie sięgała prawie 120%. Gdyby
spółdzielcy ci chcieli obecnie wykupić swoje lokale
mieszkalne, zmuszeni byliby zapłacić znacznie wię-
cej niż pozostali. Kwoty te sięgałyby od kilkunastu
do kilkudziesięciu tysięcy złotych. Biorąc pod uwagę
wysokość wynagrodzeń, nawet przy pomocy pań-

stwa w spłacie kredytów na zasadach określonych
w ustawie z 30 listopada 1995 r. nie jest to realne.
W tej sytuacji jedynym rozwiązaniem może być
tylko zmiana przepisów w tym zakresie. Chodzi tu-
taj głównie o nowelizację art. 10 a ustawy z dnia
30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie nie-
których kredytów mieszkaniowych, udzielaniu pre-
mii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypła-
conych premii gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r.,
Nr 119, poz. 1115, z późn. zm.), który określa zasady
umarzania zadłużenia. Obecnie może dojść do nie-
go, jeżeli przez 20 lat (liczono od początku 1998 r.)
terminowo spłacało się swoje zobowiązania. Zmiana
powinna więc polegać na skróceni obecnego okresu
regularnej spłaty kredytu do 10 lat (czyli do 1 stycz-
nia 2008 r.). Po jego upływie umorzeniu podlegałyby
skapitalizowane odsetki i należności z tytułu przej-
ściowego wykupu odsetek od kredytu, ale również
sam kredyt. Dzięki takiej regulacji ustawowej już
w 2008 r. zdecydowana większość członków spółdziel-
ni (około 90%) mogłaby skorzystać z oddłużenia.
W Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego,
której członkowie to w większości byli lub obecni
pracownicy Huty Stalowa Wola SA, na 2509 lokali
mieszkalnych na dzień 30 czerwca 2007 r. 450 miesz-
kań obciążonych jest spłatą kredytu. Chodzi o tzw.
trudne kredyty zaciągnięte przez spółdzielnie do 31
maja 1992 r., a następnie spłacane przez mieszkań-
ców. Po wprowadzeniu tej nowelizacji już w 2008 r.
72 mieszkania uzyskałyby szanse na oddłużenie.
W kolejnych zaś latach analogiczny proces następo-
wałby sukcesywnie wobec pozostałych spółdzielców.
Dzięki temu doszłoby do finalizacji długoletniej spła-
ty kredytów mieszkaniowych i jednocześnie pomocy
państwa w spłacie przedmiotowych kredytów, która
rozpoczęta została już w 1990 r. Wprowadzenie po-
wyższych rozwiązań prawnych pozwoliłoby wszyst-
kim tym kredytobiorcom, którzy nie ze swojej winy
zostali obarczeni poważnymi skutkami reform
ustrojowych i gospodarczych z przełomu lat 80. i 90.
ubiegłego stulecia, a którzy niejednokrotnie dużym
wysiłkiem finansowym regularnie spłacają swoje
zobowiązania, skorzystać z prawa wykupu mieszka-
nia na zasadach, które obowiązują od 31 lipca 2007 r.
Mając na względzie ogromną wagę społeczną
przedstawionego zagadnienia, bardzo proszę o udzie-
lenie informacji, czy prowadzone są prace noweliza-
cyjne ww. ustawy oraz czy poruszona przeze mnie
kwestia będzie objęta nowelizacją?
Z poważaniem
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 20 lutego 2008 r.
223
Interpelacja
(nr 1626)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie korzystania przez sądy
oraz prokuratury z tzw. pokoi przyjaznych
dziecku, ze szczególnym uwzględnieniem
sytuacji w woj. wielkopolskim
Szanowny Panie Ministrze! Fundacja Dzieci Ni-
czyje od dłuższego czasu prowadzi akcję mającą na
celu ochronę dzieci uczestniczących w procedurach
prawnych. Jednym z elementów jest popularyzacja
tzw. pokoi przyjaznych dziecku, czyli miejsc, gdzie
zapewnia się dzieciom – ofiarom przemocy i molesto-
wania – warunki przesłuchania, które pozwalają
na zminimalizowanie stresu dziecka oraz zgroma-
dzenie wiarygodnego materiału dowodowego. Z ta-
kich miejsc mogą korzystać sądy, prokuratura oraz
Policja. Niestety idea ta nie jest powszechna w całej
Polsce.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jaka liczba sądów oraz prokuratur korzysta
z tzw. pokoi przyjaznych dziecku? Jak ta sytuacja
przedstawia się na terenie województwa wielkopol-
skiego?
2. Czy ministerstwo prowadzi działania mające
na celu organizację pokoi przyjaznych dziecku w miej-
scach, gdzie sąd lub prokuratura nie mają do nich
dostępu?
3. Czy wszystkie sądy oraz prokuratury działa-
jące na obszarze województwa wielkopolskiego mają
dostęp oraz możliwość dokonywania przesłuchań
dzieci w specjalnie przygotowanych do tego pokojach
przyjaznych dziecku?
Poseł Jan Filip Libicki
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1627)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie przedstawienia działań
ministerstwa w kwestii przeciwdziałania
przemocy w szkołach
Szanowna Pani Minister! 20 lutego 2008 w jed-
nym z poznańskich gimnazjów doszło do tragicznej
skutkach bójki pomiędzy dwoma gimnazjalistami.
Do dnia dzisiejszego jeden z jej uczestników pozosta-
je w stanie śpiączki farmakologicznej. Jest to kolej-
ny przypadek patologicznych zachowań, z którymi
mamy do czynienia w polskiej szkole. Coraz częściej
media informują o kolejnych przypadkach przemocy
224
fizycznej i psychicznej czy molestowania, do których
dochodzi wśród młodzieży gimnazjalnej. Częstymi
skutkami takich zachowań są samobójstwa, których
liczba w ostatnim czasie wzrosła.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo prowadzi działania mające
na celu przeciwdziałanie przemocy w szkołach?
2. Czy ministerstwo planuje wdrożyć komplekso-
wy program przeciwdziałaniu przemocy w szkołach?
3. Jak przedstawia się liczba aktów przemocy
mających miejsce w polskich szkołach w czasie
ostatnich 3 lat?
Poseł Jan Filip Libicki
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1628)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie sytuacji panującej w polskich
konsulatach na terenie Ukrainy,
ze szczególnym uwzględnieniem Konsulatu
Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej
we Lwowie
Szanowny Panie Ministrze! Od momentu wstą-
pienia Polski do strefy Schengen, a co za tym idzie
zmiany wymagań wizowych w stosunku do obywa-
teli państw nienależących do Unii Europejskiej, me-
dia regularnie informuję o dramatycznej sytuacji,
jaka ma miejsce w polskich konsulatach na terenie
Ukrainy, a w szczególności we Lwowie. Wielogodzin-
ne kolejki oczekujących na złożenie wniosku wizo-
wego, długotrwałe oczekiwanie na wydanie wizy czy
fatalne warunki lokalowe, to tylko niektóre przykła-
dy problemów, z jakimi musi sobie radzić Konsulat
Generalny Rzeczpospolitej we Lwowie.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Na jakim etapie znajduje się budowa nowej sie-
dziby Konsulatu Generalnego Rzeczpospolitej Pol-
skiej we Lwowie oraz na kiedy planowane jest jej
uruchomienie?
2. Czy w związku z tak dużą liczbą obsługiwa-
nych obywateli ukraińskich przez polskie konsulaty
planowane jest utworzenie nowych jednostek konsu-
larnych?
3. Jaka jest liczba osób zatrudnionych w Konsu-
lacie Generalnym Rzeczpospolitej we Lwowie zaj-
mujących się ruchem wizowym? Czy w związku
z ogromną ilością składanych wniosków wizowych
planowane jest zwiększenie zatrudnienia?
Poseł Jan Filip Libicki
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1629)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przystosowania
stron internetowych Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów oraz podległych
prezesowi Rady Ministrów ministerstw
do potrzeb osób niedowidzących i niewidomych
Szanowny Panie Premierze! Internet to dziś po-
wszechne źródło czerpania wiedzy o otaczającym
nas świecie. Dostęp do tego medium z roku na rok
jest coraz szerszy oraz mniej kosztowny. Grupą, dla
której Internet jest szczególnie pomocny w codzien-
nym funkcjonowaniu, są osoby niepełnosprawne.
Dzięki niemu, nie wychodząc z domu, mogą spełniać
się zawodowo, załatwić wiele spraw urzędowych,
czerpać informacje dotyczące funkcjonowania urzę-
dów państwowych. Niestety, projektując strony in-
ternetowe, często zapomina się o osobach niewido-
mych i niedowidzących. Osoby te, aby w pełni korzy-
stać z zasobów Internetu, potrzebują specjalnie za-
projektowanych stron internetowych, gdzie o poja-
wiających się treściach informuje odpowiedni synte-
zator lub istnieje możliwość powiększenia tekstu
znajdującego się na stronie.
W związku z tym zwracam się do Pana Premiera
z następującymi pytaniami:
1. Czy strony internetowe prezesa Rady Mini-
strów oraz podległych mu ministerstw są przysto-
sowane do potrzeb osób niewidzących i niedowi-
dzących?
2. W jakim czasie planowane jest przygotowanie
dostępnych dla niewidomych i niedowidzących stron
internetowych?
Poseł Jan Filip Libicki
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1630)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie realizacji obowiązkowego wskaźnika
zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
i podległych mu ministerstwach
Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych na-
kłada między innymi na państwowe jednostki orga-
nizacyjne będące jednostkami budżetowymi obo-
wiązek realizacji zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych zgodnie z zapisanym w ustawie limitem. W roku
2007 wynosił on 5%, natomiast od roku 2008 wyno-

si 6%. W przypadku niezatrudnienia odpowiedniej
liczby osób niepełnosprawnych pracodawca zobligo-
wany jest do przekazywania 40,65% średniego mie-
sięcznego wynagrodzenia na Państwowy Fundusz
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za każdy
nieobsadzony przez niepełnosprawnego etat.
W związku z powyższym zwracam się z następu-
jącymi pytaniami:
1. Jak wygląda realizacja zapisów wyżej wymie-
nionej ustawy w zakresie realizacji obowiązku za-
trudnienia osób niepełnosprawnych w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów oraz ministerstwach pod-
ległych prezesowi Rady Ministrów?
2. W jaki sposób ministerstwa, które nie spełnia-
ją wymogów zatrudnienia 6% osób niepełnospraw-
nych, zamierzają wypełnić obowiązkowy limit i w ja-
kim czasie zamierzą to zrealizować?
3. Ile wynosi łączna suma odprowadza na rzecz
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych z tytułu niezrealizowania limitu za-
trudnienia osób niepełnosprawnych przez Kancela-
rię Prezesa Rady Ministrów oraz podległe prezesowi
Rady Ministrów ministerstwa?
Poseł Jan Filip Libicki
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1631)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie fotografii do dowodu osobistego
W związku z tym, iż książeczkowe dowody osobi-
ste z dniem 31 marca 2008 tracą ważność, obywate-
le są zobowiązani do ich wymiany. W czasie akcji
wymiany dowodach osobistych pojawił się problem
z wykonaniem prawidłowej fotografii do dowodu
osobistego wśród osób niepełnosprawnych, których
niepełnosprawność wynika np. z autyzmu. Choroba
ta objawia się m. in. niekontrolowanymi ruchami
ciała, w efekcie czego występują znaczne trudności
z wykonaniem prawidłowej fotografii. Urzędy gminy
i miasta, w związku z tym, odmawiają przyjmowa-
nia wniosków o wydanie dowodu osobistego, kwe-
stionując ich prawidłowość.
W zawiązku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy do ministerstwa wpływają informacje sy-
gnalizujące ten problem?
2. Czy ministerstwo wydało wytyczne dla wy-
działów spraw obywatelskich, jak mają postępować
w tych szczególnych sytuacjach?
Poseł Jacek Tomczak
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
225
Interpelacja
(nr 1632)
do ministra finansów
w sprawie ulgi podatkowej dla sponsorów
inwestujących w sport oraz obniżenia
podatku dochodowego dla zawodników
w polskich ligach piłkarskich
Niniejszą interpelację składam kierowany pomy-
słem działu sportowego „Dziennik”. Dzięki dużym
inwestycjom sponsorów w piłkę nożną, w takich
krajach jak Turcja czy Grecja znacznie podniósł się
poziom prezentowany przez kluby tych krajów, co
widać po osiągnięciach na arenie europejskiej. Taki
stan rzeczy był efektem wprowadzenia ulgi dla spon-
sorów, częściowego zwolnienia z podatków na okres
pięciu lat klubów piłkarskich oraz obniżenia podat-
ku dochodowego dla piłkarzy.
Wprowadzenie w naszym kraju podobnych roz-
wiązań, chociażby czasowych, spowodowałoby zna-
czy wpływ środków finansowy w zawodową piłkę
nożną, co w znacznym mierze przełożyłoby się na
poziom prezentowany przez polskie kluby. Wzrost
atrakcyjności piłkarskiej ligi przełożyłby się na
większe zainteresowanie sponsorów. Obecnie kluby
piłkarskie unikają płacenia wysokich podatków wy-
nikających z umowy o pracę z zawodowymi piłka-
rzami. Uciekają się przy tym do omijania prawa po-
datkowego poprzez podpisywanie podwójnych umów
o pracę, czy też wypłacania większych kwot w posta-
ci nagród.
W zawiązku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy ministerstwo rozważało ponowienie ulgi
podatkowej dla klubów piłkarskich?
2. Jakie koszty poniósłby budżet państwa, obni-
żając podatek dochodowy dla piłkarzy zawodowych?
3. Czy ministerstwo rozważyłoby wprowadzenie
ulgi podatkowej dla sponsorów chcących inwestować
w sport?
Poseł Jacek Tomczak
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1633)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie umowy z Królestwem Niderlandów
o unikaniu podwójnego opodatkowania
Każdego Polaka pracującego w Holandii, będące-
go rezydentem podatkowym, zobowiązuje rozlicze-
nie dochodów uzyskanych w Holandii tzw. metodą
proporcjonalną. Jest to metoda naruszająca wspól-
226
notową zasadę swobody przepływu pracowników
w Unii Europejskiej, bowiem różnicuje obywateli
Wspólnoty pod względem podatkowym, w efekcie
czego możemy mówić tu o dyskryminacji Polaków
pracujących w Holandii wobec pracujących np.  W świetle przedstawionych zdarzeń zachowanie
w Wielkiej Brytanii.
W zawiązku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy Rada Ministrów dostrzegła ten problem?
2. Czy planowa jest zmiana umowy o unikaniu
podwójnego opodatkowania z Królestwem Nider-
landów?
Poseł Jacek Tomczak
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1634)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie nieuzasadnionej i sprzecznej
z prawem Unii Europejskiej wzmożonej
kontroli granicznej obywateli
Rzeczypospolitej Polskiej
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji, jakie
uzyskałam zarówno od władz samorządowych, jak
i mieszkańców powiatu zgorzeleckiego, wynika, że
od momentu przystąpienia do strefy Schengen, tj. od
dnia 21 grudnia 2007 r. niemieckie służby graniczne
w sposób nieuzasadniony i sprzeczny z prawem Unii
Europejskiej dokonują wzmożonej kontroli granicz-
nej obywateli Rzeczypospolitej Polski.
Docierają do mnie sygnały, że mieszkańcy powia-
tu zgorzeleckiego, ale nie tylko, są zaskoczeni i zbul-
wersowani postępowaniem niemieckich funkcjona-
riuszy. Uskarżają się na liczne kontrole połączone
z przetrzymywaniem. Sposób przeprowadzania
czynności kontrolnych przez niemieckich funkcjo-
nariuszy sprawia, że osoby te czują się jak „obywate-
le Unii Europejskiej drugiej kategorii”.
W katalogu uprawnień obywatela Unii Europej-
skiej zamieszczonym w części drugiej traktatu usta-
nawiającego Wspólnotę Europejską na pierwszym
miejscu zostało zamieszczone prawo do swobodnego
przemieszczania się i osiedlania na terytorium
państw członkowskich Unii Europejskiej. Ponadto
rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
nr 562/2006 z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające
wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ
osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)
z dnia 15 marca 2006 r. (Dz. Urz. UE. L 2006 Nr 105,
str. 1) ustanawia zasadę przyjęcia przez państwa
członkowskie Unii Europejskiej środków zmierzają-
cych do zapewnienia, że osoby przekraczające grani-
ce wewnętrzne Unii Europejskiej nie podlegają kon-
troli granicznej, co stanowi część celu Unii polegają-
cego na stworzeniu obszaru bez granic wewnętrz-
nych, na którym zapewniony jest swobodny prze-
pływ osób, zgodnie z postanowieniem art. 14 trak-
tatu.
niemieckich funkcjonariuszy stoi więc w jawnej
sprzeczności z zagwarantowanym (postanowieniami
traktatu) obywatelowi Polski prawem do swobodnego
poruszania się po terytorium Unii Europejskiej.
Mając powyższe na uwadze, stawiam pytanie do
ministra spraw zagranicznych: czy przedsięwziął
już Pan odpowiednie kroki celem wyjaśnienia po-
wyższej sytuacji i czy zamierza Pan podjąć stosow-
ne rozmowy z przedstawicielami rządu Republiki
Federalnej Niemiec w celu urzeczywistnienia idei
swobodnego podróżowania przez polsko-niemiecką
granicę, jak zakładają postanowienia traktatu
z Schengen?
Poseł Marzena Machałek
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1635)
do ministra zdrowia
w sprawie wpływu pól elektromagnetycznych
wysokiej częstotliwości na organizmy ludzkie
Szanowna Pani Minister! Sporządzony przez dra
med. Cornelię Waldmann-Selsam tzw. apel bamber-
ski po dokonaniu obserwacji objawów chorobowych
powstałych pod wpływem pół elektromagnetycz-
nych wysokiej częstotliwości (nadajniki telefonii ko-
mórkowej, telefony bezprzewodowe DECT, WLAN,
handy i inne) zdiagnozował nowy obraz chorobowy:
zespół mikrofalowy.
W pierwszej kolejności należy wskazać, iż od paź-
dziernika 2004 r. do października 2006 r. zostały
przeprowadzone badania polegające na zadawaniu
pytań i dokonywaniu pomiarów, którymi objęto po-
nad 1600 osób w 220 miejscach lokowania telefonii
komórkowej (w domu lub w miejscu pracy). Orienta-
cyjnych pomiarów sumarycznych (800 MHz – 2500
MHz) dokonano przy pomocy aparatu HF 38B firmy
Gigahertz Solutions.
Przeprowadzone badania wskazały, iż pulsujące
pola elektromagnetyczne o wysokiej częstotliwości
(z nadajników telefonii komórkowej, telefonów bez-
przewodowych DECT, handy, WLAN i in.), daleko
poniżej dopuszczalnej prawnie wartości granicznej,
prowadzą do nowego, wielowarstwowego obrazu
chorobowego z charakterystyczną kombinacją ob-
jawów.
Zaobserwowano w trakcie prowadzonych badań,
iż osoby cierpią z powodu jednego, kilku lub wielu
objawów, takich jak: zaburzenia snu, męczliwość,

bóle głowy, zawroty głowy, niepokój, poczucie oszo-
łomienia, drażliwość, agresywność, zaburzenia kon-
centracji, zapominanie się, problemy ze znajdowa-
niem słów, nastrój depresyjny, obniżenie napędu,
zaburzenia lękowe, napady lęku panicznego, poczu-
cie wewnętrznego palenia, drżenia wewnętrznego,
szumy uszne, utrata słuchu, nagłe osłabienie słu-
chu, szumy w głowie, nadwrażliwość na hałas, nad-
wrażliwość na zapachy, krwawienia z nosa, zaburze-
nia widzenia, zapalenia gałki ocznej, opuchnięcie
oczu, nadwrażliwość na światło, zmiany skórne (za-
czerwienienie, pigmentacja, bladość twarzy, podkrą-
żone oczy), palenie lub mrowienie skóry, świąd, czę-
ste infekcje, obrzęk zatok przynosowych, bóle kar-
ku, bóle stawów i bóle kończyn, nerwobóle i bóle tka-
nek miękkich, poczucie głuchoty, zaburzenia koor-
dynacji, zaburzenia rytmu serca, częstoskurcz, pod-
wyższenie ciśnienia tętniczego (napadowe lub dłu-
gotrwałe), problemy z tarczycą, wypadanie włosów,
zaburzenia hormonalne, osłabienie łaknienia lub
stałe uczucie głodu, nudności, utrata lub przyrost
masy ciała, dreszcze, nocna potliwość, częste nocne
oddawanie moczu, zgrzytanie zębami.
W tym miejscu warto podkreślić, iż zgodnie
z przeprowadzoną analizą zachorowania u ludzi po-
jawiają się już przy wartościach poniżej 10 µW/m² (=
0,06 V/m), a w przypadku UMTS już poniżej 0,1 µW/
m² (= 0,006 V/m)
Na marginesie należy wskazać, iż w Polsce cho-
roba mikrofalowa została wykreślona z listy chorób
zawodowych dla osób cywilnych w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r., nadal jed-
nak występuje w dokumentach dotyczących chorób
zawodowych służb ochrony kraju, jak wojsko, wy-
wiad czy więziennictwo.
Dlatego też celowe i uzasadnione w moim przeko-
naniu jest podjęcie działań, które doprowadzą do
rzeczywistej pomocy osobom cierpiących na to scho-
rzenie, jak również ich rodzinom.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Jakie środki faktyczne i prawne ma zamiar
podjąć kierowane przez Panią Ministerstwo Zdro-
wia, aby pola elektromagnetyczne wywierały zdecy-
dowanie mniejszy wpływ na organizmy ludzkie?
2. Czy były w Polsce przeprowadzone badania do-
tyczące oddziaływania na organizmy ludzkie w przed-
miotowym zakresie?
3. Czy rozważa Pani zainicjowanie zmian legisla-
cyjnych, ażeby raporty o oddziaływaniu na środowi-
sko wskazanych w niniejszej interpelacji urządzeń
zawierały obliczenia z deklaracją maksymalnej mocy
wejściowej anten oraz zabezpieczenia w zakresie
zmian mocy i nachylenia anten, co w konsekwencji
będzie implikowało prawidłowe wyliczenia obszarów
bezpiecznych dla ludności według polskich norm?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 lutego 2008 r.
227
Interpelacja
(nr 1636)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rozszerzenia wykazu
prac wykonywanych w szczególnych
warunkach lub o szczególnym charakterze
o prace związane z procesem
wytwarzania gumy
Szanowna Pani Minister! W przygotowanym
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej pro-
ponowanym wykazie prac wykonywanych w szcze-
gólnych warunkach lub o szczególnym charakterze
nie zostało umieszczonych szereg prac związanych
z procesem wytwarzania gumy, czyli czynności wy-
konanych w obecności substancji toksycznych, praw-
dopodobnie lub rzeczywiście rakotwórczych i muta-
gennych. W związku z powyższym nie znajdą się one
w rozporządzeniu jako załączniku do ustawy o eme-
ryturach pomostowych, a tym samym uniemożliwią
wielu pracownikom przemysłu chemicznego, a przede
wszystkim zatrudnionym przy procesie wytwa-
rzania gumy przechodzenie na wcześniejsze eme-
rytury.
A przecież ci ostatni są narażani na kontakt
z wieloma substancjami chemicznymi; między inny-
mi anionami aromatycznymi, benzenem i rozpusz-
czalnikami zanieczyszczonymi benzenem, wielo-
pierścieniowymi węglowodorami aromatycznymi,
mgłą kwasu siarkowego, formaldehydem i krze-
mionką krystaliczną. Ponadto osoby tam pracujące
obsługują wiele procesów niejednokrotnie w warun-
kach przekroczenia norm hałasu, warunków ter-
micznych, wydatku energetycznego (praca bardzo
ciężka), zagrożenia instalacji i procesów wybuchem.
W świetle przedstawionych faktów nie ulega wąt-
pliwości, że ze względu na występujące zagrożenia
prace w procesie wytwarzania gumy winny znaleźć
się w wykazie prac wykonywanych w szczególnych
warunkach lub o szczególnym charakterze jako pro-
cesie zagrożenia bądź prawdopodobieństwa zagroże-
nia rakotwórczością. Uwzględnienie tych zmian
spełni słuszne oczekiwania pracowników przemysłu
gumowego i innych branż chemicznych i pozwoli im
przechodzić na wcześniejsze emerytury (emerytury
pomostowe), również na podstawie przepisów nowej
ustawy.
W tym zakresie składam interpelację poselską:
Czy ministerstwo przewiduje rozszerzenie wykazu
prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub
o szczególnym charakterze o prace przy procesie
wytwarzania gumy?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 lutego 2008 r.
228
Interpelacja
(nr 1637)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie udzielenia informacji
na temat finansowania państwowych
wyższych szkół zawodowych
Szanowna Pani Minister! Wyższe szkoły zawodo-
we tworzone są na mocy ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. o wyższych szkołach zawodowych. Uczelnie
kształcą studentów w zakresie kierunków i specjal-
ności zawodowych oraz przygotowują ich do wyko-
nywania zawodu. Celem działalności uczelni zawo-
dowych jest również m.in. uzupełnianie specjali-
stycznej wiedzy i umiejętności zawodowych, prze-
kwalifikowanie w zakresie danej specjalności zawo-
dowej oraz upowszechnianie postępu technicznego
i technologicznego. W Polsce istnieją aktualnie
34 państwowe wyższy szkoły zawodowe. Na publicz-
nych uczelniach zawodowych uczy się obecnie
91 tys. studentów. W roku akademickim 2006/2007
przyjęto na studia w publicznych uczelniach zawo-
dowych 37 tys. osób.
Wprowadzenie wskazanych szkół wyższych przy-
czyniło się do rozwoju szkolnictwa wyższego, skon-
solidowało i zaangażowało środowiska lokalne w celu
ich tworzenia, jak również udzielenia im wymiernej
pomocy finansowej. Wpłynęło także na dostępność
i powszechność oferty edukacyjnej dla osób, które
dotychczas z przyczyn materialnych nie były w sta-
nie kontynuować nauki na wyższych uczelniach.
Dynamika rozwoju i potencjał przyczyniły się do po-
wstania szkół zawodowych, które stały się ponadre-
gionalnymi ośrodkami aspirującymi do przekształ-
cenia w akademie. Takim przykładem może być
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Tarnowie,
która została założona w 1998 r. jako pierwsza
w kraju uczelnia zawodowa kształcąca na poziomie
licencjackim i inżynierskim. Kadrę naukową uczel-
ni tworzą m.in. wykładowcy Uniwersytetu Jagiel-
lońskiego, Akademii Górniczo-Hutniczej, Akademii
Wychowania Fizycznego i Akademii Rolniczej.
Uczelnia współpracowała z uniwersytetami w Pary-
żu i Bari, z instytutami technologicznymi w Besan-
con i Tours oraz Instytutem Pedagogicznym w Bo-
ulogne sur Mer. W tym roku akademickim studenci
kształcą się na 16 kierunkach. Wypada w tym miej-
scu zauważyć, iż od początku istnienia Państwowej
Wyższej Szkoły Zawodowej studiowało na niej ponad
16 tysięcy studentów. W minionym roku akademic-
kim dyplom ukończenia studiów licencjackich i in-
żynierskich uzyskało ogółem 1416 osób, powiększa-
jąc tym samym ogólną liczbę absolwentów uczelni
do 6490. Wypada zauważyć, iż po tegorocznej rekru-
tacji PWSZ w Tarnowie na studia stacjonarne przy-
jęło 1613 osób spośród 2473 kandydatów, a na studia
niestacjonarne – 570 osób spośród 640 kandydatów.
Ogólna liczba studentów wynosi zaś prawie 5500
osób.
Dlatego też z niepokojem przyjąłem pojawiające
się informacje dotyczące działań ukierunkowanych
na pozbawienie pomocy finansowej niniejszych
uczelni z budżetu Skarbu Państwa i przerzucenie
ciężaru ich utrzymania na jednostki samorządu te-
rytorialnego.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Czy faktycznie przygotowywane są w kierowa-
nym przez Panią ministerstwie projekty normatyw-
ne sprawiające, że zmieni się organ prowadzący te
uczelnie (mam na myśli ministerstwo), a tym sa-
mym nastąpi zmiana zasady sposobu finansowania
uczelni, co może implikować pozbawienie środków
ze Skarbu Państwa państwowych wyższych szkół
zawodowych?
2. W przypadku potwierdzenia się tychże speku-
lacji proszę o wskazanie działań faktycznych, jak
i prawnych, które będą miały na celu zrekompenso-
wanie redukcji pomocy państwowym wyższym szko-
łom zawodowym.
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1638)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości wprowadzenia
dodatku do emerytur i rent dla osób
pełniących funkcję sołtysa
Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) sołtys jest organem wyko-
nawczym jednostki pomocniczej gminy wiejskiej lub
miejsko-wiejskiej, jakim jest sołectwo.
Od wielu lat z zainteresowaniem przyglądam się
pracy i obowiązkom spoczywającym na sołtysach.
Ich rola wśród mieszkańców to nie wyłącznie zbiera-
nie podatków, uczestniczenie w sesjach czy pomoc
mieszkańcom w rozwiązywaniu różnych sporów czy
problemów. Praca sołtysów jest niezwykle ważna
i społecznie użyteczna. Sołtys świadczy usługi i ak-
tywnie działa na rzecz lokalnej wspólnoty samorzą-
dowej, reprezentuje sołectwo na zewnątrz, a jego
władza pochodzi z wyboru mieszkańców. Obowiąz-
ki, jakie do nich należą, aby zapewnić prawidłowe
funkcjonowanie sołectwa, pochłaniają dużo wysiłku
i zaangażowania, a pomimo to mają charakter spo-
łeczny.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem: Czy resort pracy i polityki

społecznej rozważa możliwość wprowadzenia dodat-
ku do emerytur dla osób pełniących funkcję sołtysa,
a jeśli tak, to kiedy i na jakich zasadach?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1639)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wprowadzenia limitów
na aplikacje dla młodych adeptów prawa
Jak wynika z doniesień medialnych i wystąpień
przedstawicieli Ministerstwa Sprawiedliwości, rząd
jest zwolennikiem limitów przyjęć na aplikacje ad-
wokackie, radcowskie i notarialne. Jak podaje
„Rzeczpospolita”, dostęp na aplikacje prawnicze ma
być uzależniony od decyzji środowiska prawniczego.
Dla zawodu sędziego, prokuratora i referendarza
liczbę szkolących się będzie ustalał minister spra-
wiedliwości, a dla aplikacji adwokackiej, radcowskiej
i notarialnej – same korporacje.
Proponowane zmiany znacznie utrudnią mło-
dym ludziom dostęp do aplikacji i tym samym ogra-
niczą możliwość awansu zawodowego.
Zmiany te są zaskakujące, gdyż jeszcze w okre-
sie kampanii wyborczej były powszechnie składane
obietnice ułatwienia dostępu adeptom prawa do
aplikacji.
Pragnę również przypomnieć, iż plany ułatwie-
nia dostępu do aplikacji były realizowane przez rząd
Prawa i Sprawiedliwości. Z przykrością przyjąłem
fakt, iż rząd Platformy Obywatelskiej wycofuje się
z wcześniej składanych obietnic.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do
Pana Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące
pytania:
1. Czy i kiedy ministerstwo planuje wprowadze-
nie ww. zmian?
2. Jakimi przesłankami kieruje się Minister-
stwo Sprawiedliwości, chcąc wprowadzić limitów
przyjęć na aplikacje adwokackie, radcowskie i no-
tarialne?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
229
Interpelacja
(nr 1640)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nielegalnych rajdów samochodowych
W ostatnim czasie coraz częściej pojawiają się in-
formacje o bardzo nietypowym i niebezpiecznym
„hobby” wśród młodzieży. Muszę przyznać, że spra-
wa ta głęboko mnie poruszyła, wręcz zszokowała
nieodpowiedzialnością i butą młodych uczestników
ruchu drogowego.
Problem ten dotyczy niebezpiecznych i nielegal-
nych rajdów samochodowych. Młodzież traktuje to
jako rodzaj zabawy, rozrywki, sposób spędzenia wol-
nego czasu. To wyścig młodych ludzi, którzy mają za
nic własne życie. Nie myślą o tym, co może się wyda-
rzyć, kiedy na liczniku pojawia się nawet 200km/h.
Skutki tych wyścigów są zatrważające. To nie tylko
katastrofy i wypadki drogowe, ale masa rannych
i ofiary śmiertelne. Ten rodzaj rozrywki jest szczy-
tem bezmyślności.
Ludzie młodzi, szukając dobrej zabawy, podnoszą
sobie poziom adrenaliny, spragnieni są emocji, lecz
brak im wyobraźni. Swoim zachowaniem stwarzają
śmiertelne zagrożenie nie tylko dla samych siebie,
ale i dla innych uczestników ruchu. Za granicą wal-
czy się z tym zjawiskiem na szeroką skalę i w mo-
mencie, kiedy w Polsce dostaje się za takie wykro-
czenie jedynie mandat, to np. we Włoszech zabiera-
ne jest prawo jazdy.
Wobec powyższego zwracam się do Pana Premie-
ra z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Panu przedstawiony problem?
2. Czy i jakie kroki podejmie Pana rząd w tej
sprawie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1641)
do ministra finansów
w sprawie zapowiedzi wprowadzenia
podatku liniowego
W ostatnim czasie coraz częściej podawana jest
przez różnych przedstawicieli rządu RP informacja
o powrocie do jednego ze sztandarowych pomysłów
z okresu kampanii wyborczej Platformy Obywatel-
skiej wprowadzenia podatku liniowego.
Jak wynika z przekazywanych wiadomości, doj-
ście do jednej stawki podatku PIT miałoby się doko-
230
nywać stopniowo. Jak podają jednak media i prasa,
przedstawiciele koalicji rządzącej wywodzący się
z Polskiego Stronnictwa Ludowego dementują te do-
niesienia, informując, iż nie były one uzgadniane
w ramach koalicji i nie były przedmiotem obrad rzą-
du RP. Okoliczności te powodują pewną niezręczną
sytuację poprzez wysyłanie sprzecznych informacji.
Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy i kiedy rząd planuje wprowadzenie podat-
ku liniowego i ujednolicenie stawki podatku PIT?
2. Na jakim etapie znajdują się prace dotyczące
tego zagadnienia?
3. Jakie założenia są przyjmowane przez resort
finansów w tym zakresie?
4. Jakie skutki społeczne przewiduje minister-
stwo po ujednoliceniu podatku PIT?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1642)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nowelizacji ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
Do mojego biura zwraca się mnóstwo mieszkań-
ców i przedstawicieli organizacji związkowych z proś-
bą o podjęcie czynności zmierzających do nowelizacji
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.).
Sprawa dotyczy mężczyzn, którzy nie mają jesz-
cze prawa do emerytury, przepracowali ponad 30
lat, opłacając przy tym różnego rodzaju składki
zdrowotne i rentowe, jednak ze względu na zły stan
zdrowia posiadają udokumentowaną niezdolność do
pracy.
Osobom tym pomimo przepracowanych wielu lat
nie przysługuje świadczenie, gdyż zgodnie z ustawą
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych wymagany jest okres 5 lat pracy w 10-
-leciu przed powstaniem niezdolności.
Całkowita niezdolność do pracy oraz odmowa
przyznania świadczeń rentowych stawia tych ludzi
w bardzo trudnej sytuacji materialnej. Skala tego
problemu dotyczy wielu tysięcy osób, które znajdują
się w podobnej sytuacji życiowej.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się z proś-
bą do Pani Minister o odpowiedź na następujące
pytania:
1. Czy i kiedy przewidziana jest nowelizacja
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych?
2. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
przewiduje zmiany dotyczące ww. problemu?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1643)
do ministra środowiska
w sprawie wprowadzenia zmian na liście
priorytetowych programów Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej, planowanych do finansowania
w 2008 r.
Szanowny Panie Ministrze! Po zapoznaniu się
z Listą Priorytetowych Programów Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej planowanych do finansowania w roku 2008 jak
również z wnioskiem przedsiębiorców, zrzeszonych
w Polskiej Izbie Gospodarczej Energetyki Odnawial-
nej, zwracam się z wnioskiem o wprowadzenie zmian
na w / w liście uchwalonej Uchwałą Rady Nadzorczej
NFOŚiGW nr 121/07 z dn. 11.09.2007 roku w zakre-
sie działań z zakresu: Wzrost wytwarzania energii
ze źródeł odnawialnych, w tym biopaliw (p.4.2.Li-
sty) poprzez:
1. wykreślenie możliwości udzielania wsparcia ze
środków NFOŚiGW dla budowy lub modernizacji in-
stalacji wytwarzania energii elektrycznej i ciepła
związanej ze współspalaniem.
2. zniesieniem progu 10MWe dla działań z zakre-
su budowy elektrowni wodnych
3. zmianę zapisu dotyczącego wsparcia wykorzy-
stania do produkcji energii biogazu na:
budowa lub modernizacja instalacji wytwarzania
energii elektrycznej i ciepła z wykorzystaniem bio-
gazu uzyskiwanego w procesie fermentacji metano-
wej odpadów z produkcji rolnej oraz produktów rol-
nych, a także osadów ściekowych oraz odpadów ko-
munalnych.
4. wykreślenie działania polegające na:
budowa nowych lub przystosowanie istniejących
instalacji energetycznych do wykorzystania metanu
pochodzącego z odmetanowania kopalń węgla ka-
miennego i szybów wydobywczych ropy naftowej.
5. dodanie działania polegającego na budowie,
rozbudowie lub modernizacji linii energetycznych,
służących przyłączaniu odnawialnych źródeł ener-
gii do krajowego systemu elektroenergetycznego.
Szczegółowe uzasadnienie w / w punktów zostało
przesłane na ręce Pana Prezesa Zarządu Narodowe-
go Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-

nej przez Polską Izbę Gospodarczą Energii Odna-
wialnej pismem PIGEO-36/2008 z dn. 24.01.2008r.
Wprowadzenie tych zmian pozwoli zwiększyć
udział Odnawialnych Źródeł Energii w bilansie
energetycznym kraju. Pozwoli również na realizację
celów obligatoryjnych określonych nową dyrektywą
UE. Popierając wnioski PIGEO postuluję, aby w la-
tach 2008 – 2010 znacząca część kwoty zebranej na
subfundusz NFOŚiGW z tytułu opłaty zastępczej
i kar za niewywiązywanie się z obowiązku uzyska-
nia i umorzenia świadectw pochodzenia energii,
wprowadzonego nowelizacją prawa energetycznego
w 2005 r. została przeznaczona na inwestycje przy-
łączeniowe niezbędne dla rozwoju OZE. Niezbęd-
ność realizacji tego typu inwestycji potwierdziła
w trakcie negocjacji Komisja Europejska.
Mając na uwadze ogromną rolę, jaką NFOŚiGW
powinien odegrać we wsparciu rozwoju energetyki
odnawialnej w Polsce, a tym samym w wypełnieniu
niezwykle istotnych zobowiązań międzynarodowych
naszego kraju, mam nadzieję że władze Funduszu
dołożą wszelkich starań, aby już od roku 2008 nowe
inwestycje w energetyce odnawialnej zaczęły być
w dużej ilości i skali wspierane przez Fundusz. Aby
to było możliwe, niezbędna jest jednak pilna zmiana
listy programów priorytetowych. Czy Pan Minister
poprze przedstawione powyżej propozycje?
Z poważaniem
Poseł Piotr Tomański
Warszawa, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1644)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zmiany wartości SGM 2002
w regionie Małopolski i Pogórza
dla jagniąt poniżej roku
Aby rolnik mógł ubiegać się o pomoc z „Moderni-
zacji gospodarstw”, musi wykazać, że wielkość eko-
nomiczna gospodarstwa stanowi co najmniej równo-
wartość 4 ESU.
Do obliczenia wielkości ekonomicznej służby kal-
kulator opracowany na podstawie standardowej
nadwyżki bezpośredniej. W kalkulatorze wartość
SGM 2002 w regionie Małopolska i Pogórze dla ja-
gniąt poniżej roku wynosi 0 SGM/szt., podczas gdy
w innych regionach 33, 34, a nawet 40 SGM/szt.
Trudno zrozumieć, dlaczego jagnięta, będące przed-
miotem sprzedaży, w ujęciu SGM nie stanowią dla
gospodarstwa dochodu. Skutek jest taki, że wiele
dużych podkarpackich gospodarstw owczarskich
nie mogło ubiegać się o pomoc na modernizację.
Pytam więc, Panie Ministrze: Czy Podkarpacie,
region wymarzony do hodowli owiec, nie powinno
231
być objęte szczególnym wsparciem kierowanym do
hodowców owiec i czy w związku z tym nie należało-
by przyjąć SGM dla jagniąt poniżej roku w Małopol-
sce i na Pogórzu w wielkości porównywalnej z pozo-
stałymi regionami kraju?
Z poważaniem
Poseł Piotr Tomański
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1645)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nieuznania zakupu stada
podstawowego za koszt kwalifikowany
w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, działanie: Modernizacja
gospodarstw rolnych
W działaniu: Modernizacja gospodarstw rolnych
kosztem kwalifikowanym nie jest zakup stada pod-
stawowego. Zakup zwierząt hodowlanych o wysokiej
wydajności jest dla gospodarstwa bardzo dużym wy-
datkiem, ale – przy ciągle wzrastających kosztach
produkcji – niezbędnym, bowiem wydajność zwie-
rząt jest jedyną gwarancją wypracowania chociaż
niewielkiego zysku z gospodarstwa. Ponadto moder-
nizacja rolnictwa to działanie, które powinno pomóc
rolnikowi w przebranżowieniu się.
Pytam więc, Panie Ministrze: Czy jeżeli na Pod-
karpaciu systematycznie spada liczba gospodarstw
produkujących mleko, to czy te gospodarstwa nie
powinny widzieć swojej przyszłości w produkcji żyw-
ca wołowego i czy nie powinny na zakup bydła mię-
snego uzyskać wsparcia ze środków pomocowych?
Nadmieniam, że w działaniu SPO 2004–2006:
Inwestycje w gospodarstwach rolnych zakup stada
podstawowego był kosztem kwalifikowanym i z tej
możliwości skorzystało wielu rolników.
Z poważaniem
Poseł Piotr Tomański
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1646)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie stanowienia prawa miejscowego
Szanowny Panie Premierze! Obecnie obowiązu-
jąca prawna regulacja stanowienia przez organy sa-
morządów terytorialnych aktów prawa miejscowego
232
w sposób bardzo istotny utrudnia ich działalność
prawodawczą, ponieważ wskazaniu organów upraw-
nionych do podejmowania aktów prawa miejscowego
nie towarzyszy wystarczająco wyczerpujące określe-
nie rodzajów tych aktów. Niezależnie bowiem od
przypadków, gdy z ustaw wynika rodzaj aktu prawa
miejscowego (ustawy wyraźnie określają, że dany
akt jest aktem prawa miejscowego), istnieją liczne
sytuacje, że ustawy tego nie regulują (nie określają
wyraźnie, że dany akt jest aktem prawa miejscowe-
go). Zważywszy na znaczne różnice interpretacyjne
sądów administracyjnych, wojewodów oraz organów
jednostek samorządu terytorialnego, wskazane jest
podjęcie działań legislacyjnych zmierzających do
uszczegółowienia zasad stanowienia aktów prawa
miejscowego.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytanie:
Czy i kiedy planuje się znowelizowanie ustawy
z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych
i niektórych innych aktów prawnych poprzez:
— zdefiniowanie pojęcia „aktu prawa miejsco-
wego”,
— ustalenie katalogu aktów prawa miejscowego,
do stanowienia których właściwe są organy samo-
rządu terytorialnego, lub wprowadzenie zmian w sze-
regu innych ustaw, poprzez określenie, które akty
są aktami prawa miejscowego, wykorzystując w tym
celu wyniki kontroli NIK z 2004 r. i bogate już
orzecznictwo sądów administracyjnych,
— przyjęcie zapisu, że w delegacjach ustawowych
należy wskazywać, iż konkretna sprawa podlega re-
gulacji w formie aktu prawa miejscowego,
— określenie sposobu publikacji aktów prawa
miejscowego i dopuszczenie publikowania (przy-
najmniej w części) aktów prawa miejscowego w spo-
sób zwyczajowo przyjęty (dałoby to możliwość publi-
kowania tylko w Biuletynie Informacji Publicznej,
co byłoby zbieżne z wymogiem ustawowym publiko-
wania zbiorów aktów prawa miejscowego w formie
elektronicznej)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Piotr Tomański
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1647)
do ministra infrastruktury
w sprawie ceny za przejazd odcinkiem
autostrady A1 na trasie Rusocin–Swarożyn
Szanowny Panie Ministrze! Kilka miesięcy temu
został oddany do użytku odcinek autostrady A1
z Rusocina do Swarożyna. Od kilku dni operator au-
tostrady, firma GTC wprowadziła opłaty za przejazd
tym odcinkiem w wysokości 6,70 PLN.
Jako mieszkaniec Starogardu Gdańskiego, odda-
lonego od zjazdu w Swarożynie o kilkanaście minut
drogi, często korzystałem z możliwości dostania się
do Trójmiasta nowym odcinkiem autostrady. Kiedy
nie było opłat, ruch na tym odcinku był dość spory,
głownie aut osobowych. Od chwili wprowadzenia
opłat ruch aut osobowych praktycznie ustał. Sam
kilkakrotnie, jadąc tym odcinkiem już po wprowa-
dzeniu opłat, obserwowałem ruch na autostradzie.
Praktycznie jeżdżą nią tylko samochody ciężarowe,
które posiadają winiety. Idea wprowadzenia opłat,
mająca w efekcie doprowadzić do ograniczenia do-
płat z budżetu państwa, nie sprawdza się. Zbyt wy-
soka cena za przejazd skutecznie odstraszyła kie-
rowców. Tak krótki odcinek nie generuje dużego ru-
chu, a wprowadzone opłaty praktycznie wyelimino-
wały ruch samochodów osobowych.
Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że kwota za
przejazd była wcześniej ustalona z koncesjonariu-
szem i zapisana w odpowiednich umowach. Jednak
wydaje mi się, że obniżenie ceny za przejazd tak
krótkiego odcinka spowoduje większe wykorzysta-
nie tej autostrady przez kierowców aut osobowych,
a więc również większe wpływy, a dla budżetu mniej-
sze dopłaty.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z pyta-
niami:
1. Czy możliwe jest w obecnym stanie prawnym
ustalenie niższej ceny za przejazd?
2. Czy możliwe jest obniżenie ceny za przejazd
tym odcinkiem, nawet czasowe, np. do czasu otwar-
cia całego pierwszego odcinka A1 od Rusocina do
Nowych Marz?
Poseł Sławomir Neumann
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1648)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rozszerzenia zakresu
działalności agencji zatrudnienia
Polski rynek pracy coraz częściej jest zasilany
przez pracowników zagranicznych. Niestety wciąż
występują niepotrzebne i sztuczne bariery tworzone
przez nasz system prawny, które uniemożliwiają
usprawnienie usług rynku pracy.
W oparciu o wnioski zgłaszane przez urzędy pra-
cy, pracodawców, agencje zatrudnienia jak i pracow-
ników z Ukrainy interpelujemy w sprawie regulacji
prawnych związanych z pośrednictwem w zatrud-
nianiu obywateli zagranicznych na terenie Rzeczy-
pospolitej Polskiej poprzez agencje zatrudnienia.

Istnieje poważny problem odnośnie do zatrud-
niania obywateli zagranicznych za pośrednictwem
agencji pośrednictwa pracy na terenie Polski. Usta-
wa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.),
określająca działalność agencji zatrudnienia, nie
przewiduje prowadzenia pośrednictwa pracy dla
obywateli Ukrainy inaczej niż za pośrednictwem
agencji pracy tymczasowej. Jednak nie wszystkie
agencje pracy mają możliwości lokalowo-kadrowe
odpowiednie do prowadzenia agencji pracy tymcza-
sowej. Należy przecież pamiętać, że z prowadzeniem
agencji pracy tymczasowej związana jest koniecz-
ność prowadzenia odrębnej obsługi kadrowo-finan-
sowo-płacowej zatrudnionych na zasadach pracy
tymczasowej pracowników.
W związku z powyższym, w celu rozwiązania pro-
blemu zatrudnienia pracowników z innych krajów na
terytorium Polski przez agencje zatrudnienia, wyda-
je się słusznym wprowadzenie dodatkowego zapisu do
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy rozszerzającego zakres działalności tychże
agencji. Dlatego też proponujemy dodanie w rozdziale
6 art. 18 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy pkt 6 i 7 o treści:
pkt 6) pośrednictwo do pracy na terenie Rzeczy-
pospolitej Polskiej obywateli zagranicznych;
pkt 7) pośrednictwo do pracy za granicą u praco-
dawców zagranicznych obywateli zagranicznych.
Pozwalamy sobie wystosować do Pani Minister
pytanie: Czy przewidywana jest inicjatywa ustawo-
dawcza ministra pracy i polityki społecznej noweli-
zująca ustawę o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy w wyżej przedstawionym zakresie,
tj. poprzez dodanie do rozdziału 6 art. 18 ust 1 usta-
wy pkt 6 i 7 o treści: pkt 6) pośrednictwo do pracy na
terenie Rzeczypospolitej Polskiej obywateli zagra-
nicznych; pkt 7) pośrednictwo do pracy za granicą
u pracodawców zagranicznych obywateli zagra-
nicznych?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Witold Kochan
i Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1649)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dramatycznej sytuacji płacowej
pracowników zatrudnionych w domach
pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Pracownicy domów po-
mocy społecznej ze względu na bardzo niskie płace
233
coraz częściej rezygnują z zatrudnienia, co pogłębia
– i tak już trudną – sytuację kadrową w tych placów-
kach. Szczególnie dokuczliwe kwestie uposażenia
sprawiają, że czują się oni skrzywdzeni i upokorzeni.
Opinię taką wyraża Stowarzyszenie Dyrektorów
Domów Pomocy Społecznej Ziemi Lubuskiej.
Tej grupy zawodowej nie objęły regulacje płac
z tytułu ustawy dotyczącej przekazania środków fi-
nansowych na podwyżki w służbie zdrowia. Rów-
nież samorządy, którym podlegają te placówki, nie
przekazują na tyle wystarczających środków finan-
sowych, aby poprawić sytuację płacową wspomnia-
nej grupy zawodowej.
Pracownicy domów pomocy społecznej wykonują
równie trudną i odpowiedzialną pracę jak pracowni-
cy zakładów opieki zdrowotnej. Tymczasem ich za-
robki są o wiele niższe. Taki stan rzeczy stanowi
problem nie tylko samych pracowników. Zagraża
również drenażem kadr i zapaścią systemu opieki w
domach pomocy społecznej. Osoby korzystające z tej
formy pomocy mogą w związku z tym zostać narażo-
ne na znaczne obniżenie jakości udzielnej im pomo-
cy. W związku z tym zwracam się do Pani Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy kierowany przez Panią resort monitoruje
wymienione zjawiska i planuje w związku z tym ja-
kiekolwiek konkretne przedsięwzięcia, które pozwo-
lą na zwiększenie środków dla DPS-ów?
2. Ilu pracowników domów pomocy społecznej
w okresie ostatniego roku odeszło z pracy?
3. Czy tego system pomocy nie uważa Pani za za-
grożony zapaścią w związku z problemami kadro-
wymi, szczególnie na obszarach przygranicznych?
4. Czy Pani Minister podjęła działania na szcze-
blu międzyresortowych konsultacji i uzgodnień,
zmierzające do zmian w przepisach prawa, które po-
zwoliłyby w taki sposób zmienić statut pracowników
DPS, aby mogli oni otrzymać podwyżki, choćby
w wymiarze zbliżonym do wynagrodzeń pracowni-
ków ZOZ?
5. Czy uważa Pani, że kwestie dotyczące pracow-
ników DPS mogłyby zostać uwzględnione w ustawie
o zawodzie pracownika socjalnego?
6. Czy według Pani Minister obecny system fi-
nansowania DPS sprawdza się, czy też dostrzega
Pani jakieś jego mankamenty? Co należałoby w tym
systemie zmienić?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Olejniczak
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
234
Interpelacja
(nr 1650)
do ministra rozwoju regionalnego,
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
oraz
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie zagrożonych inwestycji Państwowej
Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej
i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi
Szanowni Państwo! Jestem zaniepokojony decy-
zją ministra rozwoju regionalnego dotyczącą odrzu-
cenia wniosku uczelni o przyznanie środków na re-
alizację projektu budowy Centrum Dydaktyki No-
wych Mediów, umieszczonego uprzednio na indyka-
tywnym wykazie indywidualnych projektów kluczo-
wych Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Decyzja ta przekreśla jednocześnie możliwość reali-
zacji utworzenia Centrum Szkoleń, Warsztatów i Edu-
kacji Nieakademickiej oraz utrzymania potencjału
dydaktycznego i dalszego rozwoju PWSFTViT. Zda-
niem władz uczelni decyzja ta jest krzywdząca i stoi
w sprzeczności z interesami polskiej kultury i na-
uki. Jest to tym bardziej dotkliwe z uwagi na podję-
te już przez władze uczelni prace projektowe i doku-
mentacyjne, a także poczynione inwestycje w posta-
ci nabytej działki budowlanej pod budowę Centrum
Dydaktyki Nowych Mediów.
W związku z tym proszę o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy wymienione inwestycje są ważne z punktu
widzenia rządu?
2. Czy decyzja o odrzuceniu wniosku uczelni
o przyznanie środków na realizację projektu budo-
wy Centrum Dydaktyki Nowych Mediów była kon-
sultowana pomiędzy kierowanymi przez Państwa
resortami? Jakie opinie na ten temat zostały przez
nie wyrażone?
3. Czy istnieje możliwość ponownego rozpatrze-
nia wniosku PWSFTViT w sprawie Centrum Dy-
daktyki Nowych Mediów?
4. Gdzie zostały skierowane środki, które miały
sfinansować inwestycje uczelni?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Olejniczak
Warszawa, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1651)
do ministra skarbu państwa
w sprawie reprywatyzacji
Szanowny Panie Ministrze! Z danych Najwyższej
Izby Kontroli wynika, że państwo nie chce zwracać
byłym właścicielom znacjonalizowanych po wojnie
majątków. Z danych NIK wynika, że wniosków re-
prywatyzacyjnych ma być ok. 55 tys. Szacuje się, że
wartość zgłoszonych roszczeń może wynieść ponad
60 mld zł (dane z lat 2002–2003). Przez opieszałość
państwa możemy stracić jednak znacznie więcej –
nawet 100 mld zł. Te szacunki nie uwzględniają jesz-
cze wzrostu cen nieruchomości po 2003 r., choć sza-
cowano, że na 2006 r. średnie ceny nieruchomości
były wyższe, co najmniej o 50% od cen z 2002 r., ze
względu na duży wzrost cen ziemi. Z kontroli NIK
wynika, że skala roszczeń reprywatyzacyjnych nie
została określona przez administrację państwową
z odpowiednią starannością; nie podano liczby osób
domagających się reprywatyzacji ani wartości po-
tencjalnych roszczeń. Zdaniem Izby pozostawienie
obecnego stanu prawnego, a więc bez ustawy syste-
mowo rozwiązującej problem reprywatyzacji, działa
na niekorzyść państwa. Najwyższa Izba Kontroli
skontrolowała przebieg reprywatyzacji w Polsce
w latach 1990–2006. Kontrolę tę Izba prowadziła
z własnej inicjatywy, a dotyczyła ona resortu skarbu
i innych organów administracji rządowej, które zaj-
mowały się reprywatyzacją, czyli ministerstw: in-
frastruktury, gospodarki, rolnictwa oraz Agencji
Nieruchomości Rolnych. Dotychczas pojawiło się po-
nad 20 projektów ustaw reprywatyzacyjnych, żadna
nie weszła w życie.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy rząd zamierza przygotować projekt
ustawy systemowo rozwiązującej problem repry-
watyzacji?
2. Czy ministerstwo posiada choćby szacunkowe
dane na temat potencjalnej skali roszczeń reprywa-
tyzacyjnych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 5 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1652)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie blokady ruchu drogowego
przez pracowników domów pomocy społecznej,
domagających się wzrostu wynagrodzeń
W dniu 26 lutego 2008 r. ok. 300 pracowników
domów pomocy społecznej funkcjonujących na Lu-
belszczyźnie zablokowało ruch drogowy na drodze
krajowej S17 Lublin–Hrebenne, domagając się pod-
wyżki wynagrodzeń. Wśród protestujących byli re-
prezentanci pracowników 10 domów pomocy spo-
łecznej działających w województwie lubelskim
m.in.: z Krasnegostawu, Tyszowiec, Krzesimowa,
Świdnika, Klemensowa. Pracownicy DPS-ów doma-
gają się: podwyżek o min. 700 zł, przywrócenia 15%
dodatku za pracę w szkodliwych warunkach, dodat-

ku za pracę w niedziele i święta, zwiększenia odpłat-
ności za pracę zmianową jak również zmian w usta-
wie o pomocy społecznej. Aktualnie wynagrodzenie
w tych placówkach waga się od 1000 do 1200 zł brut-
to. Jak podkreślali uczestnicy blokady, brak reakcji
ze strony władz zmusił ich do takiej formy protestu.
Czy Pan Minister widzi możliwość podjęcia dia-
logu z protestującymi? Proszę również o informację,
jakie są możliwości spełnienia żądań protestujących
pracowników Domów Pomocy Społecznej z Lubelsz-
czyzny.
Poseł Mariusz Grad
Warszawa, 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1653)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie sposobu realizacji nauki religii
w przedszkolach
Szanowna Pani Minister! W związku z wątpliwo-
ściami w zakresie sposobu organizowania nauki re-
ligii w przedszkolach, a dotyczących godziny zajęć
w przedszkolu, czasu trwania zajęć religii, jak rów-
nież czasu pracy, bardzo proszę o wyjaśnienie po-
prawności zatrudniania i realizowania godzin zajęć
przedszkolnych przez nauczycieli religii. Powszech-
ną praktyką w naszym kraju jest interpretowanie
przepisów wynikających z ramowego statutu pu-
blicznego przedszkola w ten sposób, że nauczyciela
przedszkola zatrudnionego w wymiarze 1/22 obo-
wiązuje przeprowadzenie jednej 60-minutowej go-
dziny zajęć, lecz ze względu na fakt, że czas trwania
zajęć religii dla tej grupy wiekowej wynosi około 30
minut, nauczyciel religii prowadzi zajęcia z dziećmi
6-letnimi, dwa zajęcia 30-minutowe, co łącznie daje
jedną godzinę zajęć przedszkolnych, a tym samym
wypełnia wymiar zatrudnienia, tj. 1/22. Analogicz-
nie stosowane jest to w przypadku szkół, w których
lekcja trwa np. 30 lub 60 minut, zachowując ogólny
tygodniowy czas zajęć ustalony w tygodniowym roz-
kładzie zajęć dotyczący lekcji 45 minutowych.
A zatem jeśli nauczyciel religii zatrudniony jest
w gimnazjum w wymiarze np. 2/18 h, to:
Przykład 1. W szkole godzina lekcyjna trwa 45
minut, a czas trwania zajęć edukacyjnych (jeśli w tej
szkole ustalono prowadzenie zajęć edukacyjnych
w czasie 30 min) oznacza, że nauczyciel powinien
przeprowadzić: 90 minut zajęć (dwa zajęcia 45-minu-
towe) lub 90 minut zajęć (trzy zajęcia 30-minutowe).
Przykład 2. W szkole godzina lekcyjna trwa 45
minut, a czas trwania zajęć edukacyjnych (jeśli w tej
szkole ustalono prowadzenie zajęć edukacyjnych
w czasie 60 min) oznacza, że nauczyciel powinien
przeprowadzić: 90 minut zajęć (dwa zajęcia 45-minu-
towe) lub 90 minut zajęć (1,5 zajęć 60-minutowych).
235
Przykład 3. Jeśli nauczyciel religii zatrudniony
jest w przedszkolu w wymiarze 2/22, to: W przed-
szkolu godzina zajęć trwa 60 minut, a czas trwania
zajęć nauki religii wynosi około 30 minut oznacza,
że nauczyciel powinien przeprowadzić 120 minut za-
jęć (4 zajęcia 30-minutowe).
Praca wychowawczo-dydaktyczna i opiekuńcza
prowadzona jest na podstawie programu wychowa-
nia przedszkolnego i nie obejmuje nauczania religii,
która jest organizowana w formie zajęć dodatko-
wych na życzenie rodziców, a tym samym tylko nie-
liczna grupa katechetów posiada kwalifikacje do
prowadzenia zajęć przedszkolnych.
Taki sposób interpretacji wymiaru zatrudnienia
nauczycieli religii w przedszkolach jest powszechnie
stosowany w naszym kraju i wydaje się bardzo lo-
giczny w odniesieniu do szkół, w których realizowa-
ne są zajęcia edukacyjne o różnym czasie ich trwa-
nia. Niemniej jednak ze względu na powstałe z tego
powodu wątpliwości przekazywane przez nauczycie-
li religii, bardzo proszę o wyjaśnienie tej kwestii.
W związku z powyższym proszę o wyjaśnienie:
czy dla nauczycieli religii przedszkoli interpretacja
sposobu ich zatrudniania, czasu trwania godziny za-
jęć i czasu trwania zajęć, zaprezentowana w niniej-
szym piśmie w pkt 3, jest właściwa i zgodna z obo-
wiązującym w tym zakresie prawem oświatowym?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Głogowski
Tarnowskie Góry, dnia 14 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1654)
do ministra środowiska
w sprawie poprawnego ustalenia przydziału
uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata
2008–2012 dla Elektrowni Stalowa Wola SA
Jako Poseł na Sejm z województwa podkarpac-
kiego występuję do ministra środowiska z interpela-
cją w sprawie krzywdzącego moim zdaniem przy-
działu uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata
2008–2012 dla Elektrowni Stalowa Wola SA. W wy-
niku uzyskanych informacji od Zarządu Elektrowni
Stalowa Wola SA przewiduję poważne problemy wy-
nikające z obniżenia limitu uprawnień do emisji CO2
w stosunku do poprzednich lat o 35% nie tylko dla
samej Elektrowni Stalowa Wola SA, ale również sta-
nowiące zagrożenie zapewnienia dostaw ciepła dla
miast Stalowa Wola i Niska. Elektrownia Stalowa
Wola SA jest jedynym dostawcą ciepła, a brak odpo-
wiedniej ilości uprawnień do emisji CO2 skutkować
może ograniczeniem produkcji lub bardzo wysokimi
236
cenami ciepła wynikającymi z konieczności zakupu
dodatkowych uprawnień.
Należy zaznaczyć, że przy rozdziale uprawnień
do emisji CO2 nie wzięto pod uwagę faktu funkcji,
jaką sprawuje elektrownia, to znaczy nie uwzględ-
niono funkcji elektrociepłowni, dla których przy-
działy emisji realizowane były według innej zasady
podziału, jak dla elektrowni systemowych.
Poniżej przedstawiam w zestawieniu tabelę wiel-
kości produkcji z podziałem na cześć odpowiadającą
elektrociepłowni (EC) i bloków energetycznych do
produkcji energii elektrycznej (El. III).
WYKONANIE CO2 W I OKRESIE ROZLICZENIOWYM
Limit roczny [Mg] 1 392 800
Produkcja energii
Wykonanie całkowite
elektrycznej
CO2 [Mg]
brutto [MWh]
EC 241 264 387 975
Rok 2005
El III 857 262 810 598
EC 180 880 290 391
Rok 2006
El III 977 804 942 714
EC 165 601 280 747
Rok 2007
El III 968 544 953 680
Wykorzystanie uprawnień Elektrowni Stalowa
Wola SA przez operatora w j.w.c.d. poprzez przywo-
łanie do pracy bloków energetycznych może spowo-
dować w końcowym okresie roku brak uprawnień do
produkcji ciepła albo konieczność ich zakupu. Zakup
uprawnień w cenie 20 EUR odpowiadający wzrosto-
wi ceny ciepła na poziomie 40% jest nie do zaakcep-
towania przez mieszkańców Stalowej Woli i Niska.
Proponowana w projekcie rozporządzenia wiel-
kość przydziału uprawnień gwarantuje co prawda
pracę EC, ale wystarcza jedynie na około (7–8) mie-
sięczną (w skali roku) pracę jednego bloku systemo-
wego (na dwa zainstalowane na El. III), co nie gwa-
rantuje utrzymania w ruchu minimum urządzeń
wytwórczych zapewniających bezpieczeństwo tech-
nologiczne.
Niezależnie od powyższego, obniżenie produkcji
poniżej obecnego stanu w wyniku braku upraw-
nień do emisji CO2 w obecnych realiach rynkowych
nie daje gwarancji zapewnienia bezpieczeństwa
energetycznego, gdyż elektrownia pracuje w syste-
mie jako j.w.c.d. (jednostka wytwórcza centralnie
dysponowana).
Uważam, że poważne traktowanie partnerów
społecznych wymaga odniesienia administracji rzą-
dowej przygotowującej projekt do zgłoszonych uwag.
Elektrownia Stalowa Wola SA kilkakrotnie wystę-
powała z protestem w tej sprawie. Brak takiego od-
niesienia, przy jednoczesnym nieuwzględnieniu
zgłoszonych uwag w kolejnym projekcie, świadczy o in-
strumentalnym podejściu do ważnego ogniwa w pro-
cesie stanowienia prawa.
Po przeanalizowaniu projektu rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie przyjęcia „Krajowego
planu rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku wę-
gla na lata 2008–2012” we wspólnotowym systemie
handlu uprawnieniami do emisji wnioskuję o spo-
rządzenie nowego projektu rozdziału puli upraw-
nień z uwzględnieniem Elektrowni Stalowa Wola SA
na poziomie 1 150 000–1 200 000 uprawnień. Nowy
projekt rozdziału uprawnień powinien uwzględniać
w szczególności:
— dokonania rozdziału uwzględniającego rachu-
nek ekonomiczny w skali całej gospodarki i szybko
rosnące zapotrzebowanie na energię elektryczną,
będące wynikiem rozwoju gospodarczego i społecz-
nego;
Razem
CO2 [Mg]
— uwzględnienia konieczności zapewnienia sta-
bilnej sytuacji finansowej firm elektroenergetyki za-
wodowej, która umożliwi odtworzenie i budowę no-
wych mocy, niezbędnych do pokrycia wzrastającego
1 198 573 zapotrzebowania na energię elektryczną; brak ta-
kiej stabilizacji doprowadzi do zagrożenia bezpie-
czeństwa dostaw energii elektrycznej i bezpieczeń-
1 233 105 stwa energetycznego kraju;
— zastosowania jednakowych kryteriów rozdzia-
łu uprawnień pomiędzy sektorami, zastosowania
1 234 427 jednolitych zasad przydziału uprawnień dla instala-
cji spalania paliw bez względu na klasyfikacje gru-
pową – elektrownie systemowe, elektrociepłownie.
W związku z tym bardzo proszę o udzielenie in-
formacji: Czy jest możliwa zmiana przydziału upraw-
nień dla Elektrowni Stalowa Wola SA?
Z poważaniem
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1655)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie problemu restytucji polskich
dzieł sztuki zagrabionych podczas
II wojny światowej przez ZSRR
W dniu 7 lutego br. na 8. posiedzeniu Sejmu wy-
głosiłem oświadczenie na temat problemu restytucji
polskich dzieł sztuki wywiezionych przez Rosjan
podczas II wojny światowej.
Taki los spotkał między innymi obraz „Madonna
z Dzieciątkiem” autorstwa Łukasza Cranacha Star-
szego, namalowany w 1518 r. Dzieło to do 1943 r.
znajdowało się w głogowskiej kolegiacie. Obraz w cza-

sie zawieruchy wojennej trafił w ręce Rosjan. Po woj-
nie jednak ślad po obrazie zaginął.
Kilka lat temu władze polskie przesłały stronie
rosyjskiej wniosek rewindykacyjny, w którym został
ujęty obraz z głogowskiej kolegiaty. Niestety, wnio-
ski były dwukrotnie odrzucane z prośbą o ich uzu-
pełnienie. W październiku ubiegłego roku całość do-
kumentacji restytucyjnej została ponownie przesła-
na do Moskwy, gdzie za pośrednictwem Ambasady
RP dostarczono ją odpowiednim władzom Federacji
Rosyjskiej.
Podczas mojego oświadczenia zwróciłem się do
polskiej delegacji udającej się z wizytą do Moskwy
o poruszenie problemu restytucji polskich dzieł sztuki.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy polska delegacja poruszyła problem resty-
tucji polskich dzieł sztuki zagrabionych podczas
II wojny światowej?
2. Czy strona rosyjska odpowiedziała na wniosek
rewindykacyjny?
Poseł Jan Filip Libicki
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1656)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie jednolitego stosowania instalacji
oddymiających w tzw. garażach otwartych
znajdujących się w wielkopowierzchniowych
obiektach handlowych
Szanowny Panie Ministrze! W czasie wykonywa-
nia mandatu polskiego w formie dyżuru poselskiego
zostałem poinformowany przez grupę inwestorów
budujących wielkopowierzchniowe obiekty handlo-
we o ich zdaniem bezprawnej praktyce wymuszania
przez Państwową Straż Pożarną instalowania w ga-
rażach otwartych, które znajdują się w takich obiek-
tach, tzw. instalacji oddymiających, co generuje duże
i niepotrzebne ich zdaniem koszty.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy rzeczywiście istnieje obowiązek prawny
wyposażania garaży otwartych w instalację samo-
czynnego urządzenia oddymiającego?
2. Czy jest uzasadnione technicznie wyposażanie
garaży otwartych w strumieniowe wentylatory od-
dymiające, w których brak jest możliwości ukierun-
kowania przepływu powietrza ze względu na nie-
kontrolowany jego dopływ przez nieobudowane ścia-
ny zewnętrzne?
3. Czy niniejsza sprawa jest regulowana przepi-
sami prawa, a jeżeli tak, to proszę o wskazanie pre-
cyzyjnej podstawy prawnej do takich działań Pań-
stwowej Straży Pożarnej?
237
4. Czy taka praktyka jest stosowana jednolicie
w całym kraju?
5. W jakim trybie taka praktyka podlega kontroli
przez komendę Główną PSP?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1657)
do ministra gospodarki
w sprawie realizacji narodowego
celu wskaźnikowego
Szanowny Panie Ministrze! Dyrektywa Parla-
mentu Europejskiego nr 2003/30/EC z 8 maja 2003 r.
w sprawie promocji użycia biopaliw oraz odnawial-
nych źródeł energii dla celów transportowych okre-
śla minimalny udział biopaliw w ogólnym rynku pa-
liwowym w kolejnych latach. Zakłada ona, że w 2005 r.
udział ten wynosić powinien 2% i wzrastać co roku
o 0,75% do poziomu 5,75% w roku 2010.
Realizacją dyrektywy była ustawa z dnia 25 sierp-
nia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach cie-
kłych (Dz. U. z 2006 Nr 169, poz. 1199) oraz rozpo-
rządzenie Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008–2013 (Dz. U. 2007 Nr 110, poz. 757) i inne
akty prawne.
Narodowy Cel Wskaźnikowy w roku 2008 ustala
udział biopaliw w ogólnej ilości paliw płynnych na
poziomie 3,24%.
Moje pytania brzmią: Czy wykonanie NCW
w bieżącym roku jest niezagrożone? Jaki jest udział
biopaliw krajowej produkcji w stosunku do wielkości
zapotrzebowania i czy możliwe jest jego zwiększenie
w obliczu trwającego załamania rynku spirytusu
surowego w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Orzechowski
Ełk, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1658)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie blokowania list
w wyborach samorządowych
Szanowny Panie Premierze! W 2006 r. Prawo
i Sprawiedliwość, na niecałe trzy miesiące przed wy-
borami samorządowymi, zdecydowało o blokowaniu
238
list wyborczych. Pomysł od początku wzbudzał silny
sprzeciw opozycji, a zmianę ordynacji poparła tylko
ówczesna koalicja. Opozycja zaprotestowała, nie bio-
rąc udziału w głosowaniu. Zgodnie z decyzją Sejmu
komitety wyborcze mogą zawierać porozumienia
o wspólnym podziale mandatów. Głosy oddane na li-
sty tych komitetów są wówczas sumowane, a pod-
czas dzielenia mandatów bierze się pod uwagę liczbę
łącznie oddanych głosów. Grupowanie list jest moż-
liwe w wyborach do rad gmin w gminach powyżej
20 tys. mieszkańców, do rad w miastach na prawach
powiatów, do rad powiatów i do sejmików woje-
wództw, a zatem do tych rad, w których wybory są
przeprowadzane według zasady proporcjonalności
w podziale mandatów. Zmiana ordynacji wyborczej
była podyktowana chęcią sięgnięcia po pełnię wła-
dzy w samorządzie przez Prawo i Sprawiedliwość,
które to, tworząc blok z Ligą Polskich Rodzin oraz
Samoobroną, liczyło na uzyskanie w dużych mia-
stach dodatkowych mandatów. Stać się tak miało
dzięki braniu pod uwagę głosów oddawanych na oba
mniejsze ugrupowania, które samodzielnie nie prze-
kroczyłyby progu wyborczego.
Skutki zmian w ordynacji samorządowej uderza-
ją w małe lokalne komitety wyborców, ponieważ na-
stępuje ograniczenie liczby radnych z komitetów
niezblokowanych. Zarazem istnieje ryzyko znaczne-
go zwiększenia liczby klubów i radnych niezrzeszo-
nych, gdyż mandaty mogą uzyskać komitety posia-
dające znikome poparcie. W dodatku średnie komi-
tety dzięki zmienionej ordynacji i zblokowaniu list
mogą wybijać się na pozycję lidera, bo zgodnie z me-
todą obliczania mandatów metodą d’Hondta ułamki
mandatów zaokrąglane są na korzyść najsilniejsze-
go ugrupowania.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy ministerstwo pracuje nad zmianą ordy-
nacji samorządowej w celu likwidacji zapisu o możli-
wości blokowania list wyborczych?
2. Kiedy proponowane zmiany mogłyby wejść
w życie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1659)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o systemie oświaty
Szanowna Pani Minister! Sejm poprzedniej ka-
dencji znowelizował ustawę z 7 września 1991 r. o
systemie oświaty, wprowadzając obowiązek nosze-
nia przez uczniów jednolitego stroju w szkołach pod-
stawowych i gimnazjach. Pomysł już wtedy budził
wiele wątpliwości. Jednolite stroje miały wyelimino-
wać widoczność różnic majątkowych między ucznia-
mi, pomagać w zachowaniu powagi i przyczyniać się
do budowania wizerunku szkoły. Jednak, jak poka-
zuje praktyka, stały się tylko kolejnym dodatkowym
wydatkiem, szczególnie odczuwanym dla biednej,
a tym bardziej wielodzietnej rodziny. Cena jednolite-
go stroju w danej placówce zależy od wybranego fa-
sonu i materiału. Z informacji uzyskanych w szko-
łach wynika, że wahać się ona może w granicach
50–400 zł. Zdarzają się przypadki, że koszt taki
może przekraczać koszt zakupu kompletu podręcz-
ników. W woj. lubelskim wprowadzenie jednolitych
strojów kosztowało około 11 250 tys. zł. Zaledwie
część tej kwoty, około 3 mln zł, pochodziła z budżetu
państwa.
Wielu dyrektorów szkół, a także większość uczniów
apeluje o zmiany w ustawie prowadzące do zniesienia
obowiązku noszenia przez uczniów jednolitego stroju
i oddanie decyzji w ręce rodziców, a w przypadku
uczniów szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych
– również uczniów.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytanie: Czy ministerstwo przychyla się do propono-
wanych zmian i jakie planuje podjąć w tym celu
działania?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1660)
do ministra finansów
w sprawie informatycznego systemu
wspomagania kontroli skarbowej ISKOS
Szanowny Panie Ministrze! Na łamach „Rzecz-
pospolitej” ukazała się informacja na temat proble-
mów w realizacji i wdrażaniu projektu informatycz-
nego systemu wspomagania kontroli skarbowej
ISKOS. System, finansowany z programu Phare,
miał za zadanie wspierać politykę Ministerstwa Fi-
nansów w zakresie kontroli skarbowej i przystoso-
wywać polską politykę podatkową do standardów
Unii Europejskiej. Jednak, choć prace trwają od
2004 r., system nadal nie działa. Co więcej, w nie-
długim czasie firma ComArch, która zbudowała sys-
tem, przestanie być zobligowana do bezpłatnego
usuwania wszystkich błędów i niedociągnięć. Poja-
wiają się rozbieżności w podawanym terminie końca
gwarancji. Firma ComArch utrzymuje, że gwaran-

cja upłynie nie we wrześniu, lecz w czerwcu br.
W rezultacie każdy odnaleziony błąd będzie dodat-
kowym obciążeniem dla budżetu. Wykonawca twier-
dzi również, że dostawa oprogramowania użytkowe-
go dla ISKOS została zakończona we wrześniu 2006 r.,
a umowy nie obejmowały wdrożenia systemu. Po-
przedniemu rządowi przez ponad rok nie udało się
znaleźć wyjścia z tej sytuacji. Pojawiają się również
informacje o tym, że program nie uwzględnia
wszystkich komórek w UKS, przez co nie znajdą się
w nim wszystkie dokumenty wykorzystywane przez
inspektorów.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Kiedy dokładnie upływa okres gwarancji na
oprogramowanie ISKOS i czy Ministerstwo Finan-
sów planuje podjęcie rozmów na temat jej przedłu-
żenia?
2. Czy został rozwiązany problem wdrażania
systemu?
3. Jakich komórek urzędów kontroli skarbowej
nie obejmie system?
4. Czy pierwsze półrocze 2009 r. pozostaje osta-
tecznym terminem wdrożenia systemu ISKOS we
wszystkich urzędach kontroli skarbowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1661)
do ministra gospodarki
w sprawie biogazowni rolniczych
Szanowny Panie Ministrze! Biogazownie rolni-
cze, czyli instalacje służące do celowej produkcji bio-
gazu z biomasy roślinnej, odchodów zwierzęcych lub
organicznych odpadów, działają na całym świecie
i mają coraz większe grono zwolenników. Szczególną
popularnością cieszą się w Chinach, gdzie dominują
bardzo proste i tanie, wykonane sposobem gospo-
darskim podziemne i niezaizolowane komory fer-
mentacyjne. Ich liczbę szacuje się na 6 mln, a wytwo-
rzony biogaz wykorzystuje się do gotowania i oświetla-
nia. Podobnie jest w Indiach, gdzie funkcjonuje oko-
ło miliona biogazowni. Technologiami biogazowymi
ostatnio zainteresowały się Stany Zjednoczone, choć
projekty pozostają na razie w fazie planowania. Naj-
bardziej zaawansowane rozwiązania funkcjonują
jednak na terenie Europy. Już w połowie lat 80.
w Danii oraz byłej NRD podjęto pierwsze inwestycje
na dużą skalę. Dzięki temu obecnie w Niemczech
czy Danii funkcjonuje wiele małych, średnich i du-
żych biogazowni. W Niemczech opłacalność uzysku-
239
je się dzięki subsydiowanej przez państwo utylizacji
odpadów, w Danii natomiast przedsięwzięcia nasta-
wione są na wytwarzanie energii elektrycznej, co za-
pewnia rentowność. W Polsce dopiero zaczyna poja-
wiać się zainteresowanie wdrażaniem technologii
biogazowych. Do głównych barier rozwoju można
zaliczyć wysokie koszty i zbyt małe wsparcie finan-
sowe dla inwestycji i badań naukowych nad rozwo-
jem technologii.
W związku z powyższym zwracam się z uprzej-
mą prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Czy Pan Minister zamierza podjąć działania
w celu zwiększenia zainteresowania technologiami
biogazowymi?
2. Czy Pan Minister rozważa wprowadzenie me-
chanizmów finansowych w celu wsparcia inwestycji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1662)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
Szanowna Pani Minister! W dniu 23 październi-
ka 2007 r. Trybunał Konstytucyjny swoim wyro-
kiem uznał, że skoro kobieta może przejść na wcze-
śniejszą emeryturę po osiągnięciu wieku 55 lat
i przepracowaniu 30 lat (lub 20 – gdy została uznana
za całkowicie niezdolną do pracy), to podobne prawa
powinni mieć mężczyźni. Dotychczas panowie mogli
przejść na wcześniejszą emeryturę tylko, w przypad-
ku gdy ukończyli 60 lat, pracowali przez 25 i zostali
uznani za niezdolnych do pracy. Trybunał Konsty-
tucyjny stwierdził, że takie uregulowania ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych godzą w konstytucyjną zasadę równo-
ści i łamią zakaz dyskryminacji ze względu na płeć.
Zgodnie z orzeczeniem do wcześniejszych emerytur
powinni mieć prawo mężczyźni, którzy mają skoń-
czone 60 lat i przepracowali 35 lat. W związku z po-
wyższym około 10 tys. mężczyzn spełniających wa-
runki określone przez Trybunał Konstytucyjny zło-
żyło do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wnioski
o emeryturę.
Do lubelskiego ZUS mężczyźni złożyli ponad 620
wniosków o przyznanie wcześniejszej emerytury.
Wszystkie te wnioski ZUS rozpatruje negatywnie,
powołując się na fakt, iż Trybunał Konstytucyjny
dał ustawodawcy czas do 30.10.2008 r. na doprowa-
dzenie do zgodności z konstytucją ustawy o emery-
turach i rentach z FUS. Sprawy znajdują finał w są-
240
dach. Od grudnia ubiegłego roku do lubelskiego
sądu trafiło około 300 takich spraw. Podobnie jest
w innych regionach.
W związku z powyższym zwracam się z uprzej-
mą prośbą do Pani Minister o odpowiedź na nastę-
pujące pytanie:
Kiedy ministerstwo zamierza doprowadzić do zgod-
ności z konstytucją ustawę o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1663)
do ministra środowiska
w sprawie gospodarowania
odpadami komunalnymi
Szanowny Panie Ministrze! W Polsce usuwa się
rocznie około 45 mln m3 odpadów komunalnych.
Niemal w całości są one deponowane na składowi-
skach, co daje nam jeden z najgorszych wyników
wśród krajów europejskich. Dla porównania w Szwaj-
carii, lidera w gospodarowaniu odpadami komunal-
nymi, około 80% odpadów trafia do spalarni. Po-
przedni rząd zmarnował kolejne dwa lata, nie two-
rząc kompleksowego systemu organizacyjnego pra-
widłowej gospodarki odpadami komunalnymi, co
jest ważne z wielu powodów. Cechą charakterystycz-
ną składowisk jest ich niedostateczne wyposażenie,
zła eksploatacja i często niewłaściwa lokalizacja.
W większości miast i gmin odpady komunalne nie są
segregowane, czego efektem jest ogromna ilość od-
padów niepodlegających procesowi biodegradacji.
Stanowi to poważne zagrożenie dla środowiska i czło-
wieka.
Dodatkowo nasz kraj narażony jest na unijne
sankcje finansowe za niewykonanie podpisanych zo-
bowiązań w zakresie standardów gospodarki odpa-
dami komunalnymi. Przed Polską stoi zadanie zre-
dukowania w procesach tlenowego lub beztlenowego
rozkładu lub termicznego przekształcenia około 1,3
mln ton odpadów biodegradowalnych najpóźniej do
roku 2010. Jest to 14-krotny wzrost w stosunku do
1995 r. Dyrektywa unijna zakłada jeszcze większą
redukcję w kolejnych przedziałach czasowych. Aby
uniknąć kary, potrzebna jest spójna koncepcja sys-
temu gospodarki odpadami komunalnymi i szybkie,
zdecydowane działanie, które przeniesie na nasz
grunt rozwiązania wprowadzone w niektórych wy-
soko rozwiniętych krajach UE.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo monitoruje zagrożenie unij-
nymi sankcjami finansowymi za niewykonanie pod-
pisanych zobowiązań w zakresie standardów gospo-
darki odpadami komunalnymi?
2. Czy ministerstwo pracuje nad kompleksową
koncepcją systemu gospodarki odpadami komunal-
nymi w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1664)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie raportu Komisji Europejskiej
dotyczącego sytuacji na rynku pracy
Szanowna Pani Minister! Jak wynika z opubli-
kowanego 22 lutego 2008 r. raportu Komisji Euro-
pejskiej, sytuacja na rynku pracy stopniowo popra-
wia się. Na przestrzeni ostatnich dwóch lat utworzo-
no w Unii Europejskiej prawie 6,5 mln nowych
miejsc pracy, a na 2008 rok prognozowany jest spa-
dek stopy bezrobocia poniżej 7%. W Polsce, według
unijnych statystyk, stopa bezrobocia spadła z 11,8%
do 8,1%, co daje nam najlepszy wynik spośród
wszystkich krajów Unii. Jednak dużym problemem
jest wciąż bezrobocie wśród kobiet i osób starszych
(55–64 lata). Odsetek zatrudnienia kobiet znajduje
się wciąż poniżej 50%, a osób starszych – poniżej
30%. Całkowity odsetek osób zatrudnionych wynosi
około 55% i podobnie jak odsetek zatrudnienia osób
starszych jest najniższy w Unii Europejskiej.
W związku z wyżej przedstawionym problemem
zwracam się z uprzejmą prośbą o udzielenie odpo-
wiedzi na pytania:
1. Jakie działania podejmie ministerstwo w celu
zwiększenia odsetka zatrudnienia kobiet?
2. Jakie działania podejmie ministerstwo w celu
zwiększenia odsetka zatrudnienia osób starszych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 25 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1665)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości zróżnicowania opłat
za korzystanie z autostrad dla użytkowników
pojazdów osobowych oraz pojazdów
jednośladowych
Szanowny Panie Ministrze! Zgłosiła się do mnie
na dyżur poselski grupa użytkowników pojazdów
jednośladowych z prośbą o podjęcie interwencji
w sprawie krzywdzącego – ich zdaniem – sposobu
naliczania opłat za korzystanie z autostrad, a zwłasz-
cza z nowo otwartego odcinka autostrady A1 Ruso-
cin-Swarożyn. Motocykliści zobowiązani są do ta-
kich samych opłat za przejazd autostradą, jak kie-
rowcy samochodów osobowych (o dopuszczalnej ma-
sie pojazdu do 3,5 tony). Jednakże tzw. jednoślady
nie mają zbliżonej do aut osobowych masy ani też
gabarytów. Nie niszą nawierzchni dróg w takim
stopniu, jak inne pojazdy. Motocykliści nie porusza-
ją się po naszych drogach przez cały rok, a jedynie
w okresie sezonowym (od kwietnia do końca
września). Co za tym idzie, nie stanowią znacz-
nego odsetka kierowców poruszających się po au-
tostradach.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruk-
tury z dnia 29 kwietnia 2004 r. wysokość opłat za
przejazd autostradą ustalana jest z uwzględnieniem
ilości przejechanych kilometrów, nacisku na oś lub
ciężaru pojazdu oraz kategorii pojazdu. Jednocze-
śnie rozporządzenie tworzy kategorie pojazdów
w celu ustalania i pobierania opłat. W kategorii
1 ujęte zostały pojazdy osobowe o dwóch osiach oraz
motocykle.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
Jakie jest stanowisko Pana Ministra wobec
koncepcji zróżnicowania opłat za przejazd płatny-
mi odcinkami autostrad dla pojazdów jednoślado-
wych i samochodów osobowych?
Czy, zdaniem Pana Ministra, nie byłoby celowe
dokonanie zmiany rozporządzenia z dnia 29 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie opłat za przejazd autostradą
i stworzenie odrębnej kategorii opłat dla użytkowni-
ków pojazdów jednośladowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 22 lutego 2008 r.
241
Interpelacja
(nr 1666)
do ministra infrastruktury
w sprawie przekazania powiatom sieci dróg
na mocy ustawy Przepisy wprowadzające
ustawy reformujące administrację publiczną
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z apelem o przeanalizowanie sieci dróg,
które zostały przekazane powiatom na mocy ustawy
z dnia 13 października 1998 r. Są to przepisy wpro-
wadzające ustawy reformujące administrację pu-
bliczną (Dz. U. 133 z 1998 r., poz. 872).
Należy zwrócić uwagę, że obecnie w wielu przy-
padkach drogami powiatowymi są drogi, które zgod-
nie z zapisem art. 6 ust. 1 ustawy o drogach publicz-
nych nie spełniają kryteriów drogi powiatowej. We-
dług wspomnianego przepisu do dróg powiatowych
zalicza się drogi inne niż krajowe i wojewódzkie, sta-
nowiące połączenie miast będących siedzibami po-
wiatów z siedzibami gmin i siedzib gmin między
sobą. W przypadku niespełnienia powyższych wy-
mogów takie drogi powinny być przekwalifikowane
w drogi gminne. Występują również przypadki,
gdzie niektóre drogi powiatowe ze względu na swój
regionalny charakter powinny uzyskać status drogi
wojewódzkiej.
Dobrowolne przekazywanie dróg pomiędzy sa-
morządami jest utrudnione ze względów finanso-
wych, gdyż za przyjmowanymi nowymi zadania-
mi wiążącymi się z utrzymaniem nowej drogi nie
idą środki finansowe. W związku z powyższym
uważam, że należy zmienić sposób finansowania
dróg samorządowych i powrócić do subwencji
drogowej, której wielkość powinna być uzależnio-
na od standardu poszczególnych dróg. Równocze-
śnie z ustaleniem nowych zasad obliczania sub-
wencji należy zwrócić uwagę na szczegółową ana-
lizę i korektę sieci dróg wojewódzkich, powiato-
wych i gminnych.
Ponadto zwracam uwagę na konieczność pozy-
skiwania przez powiaty środków na odbudowę zde-
gradowanej sieci naszych dróg. Często regiony (np. 
w województwie lubelskim, skąd pochodzę) zostały
pozbawione istotnych możliwości wsparcia ze środ-
ków UE, gdyż z regionalnych programów operacyj-
nych finansowanie dróg powiatowych jest znikome,
np. w województwie lubelskim wynosi średnio 10 mln
zł statystycznie na powiat na cały okres programo-
wania w latach 2007–2013.
Dlatego uważam za konieczne wprowadzenie
wsparcia finansowego na drogi samorządowe z bu-
dżetu państwa w formie specjalnego programu w celu
zatrzymania ich dalszej drastycznej degradacji
i uwzględnienie udziału budżetu powiatu w akcyzie
od paliw płynnych.
242
Wobec przedstawionego problemu zwracam się
do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy możliwa jest zmiana finansowania dróg
samorządowych i powrót do subwencji drogowej
uzależnionej od standardu poszczególnych dróg?
2. Czy możliwe jest ustalenie nowych zasad obli-
czania subwencji opartych na korekcie sieci dróg
wojewódzkich, powiatowych i gminnych?
3. Czy możliwe jest wsparcie z budżetu państwa
w formie specjalnego programu odbudowy dróg po-
wiatowych?
4. Czy możliwe jest uwzględnienie budżetu po-
wiatu w akcyzie od paliw płynnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Łopata
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1667)
do ministra gospodarki
w sprawie realizacji przyjętego w 2002 r.
trzydziestoletniego programu
usuwania azbestu
Szanowny Panie Ministrze! W 2002 r. przyjęli-
śmy do realizacji trzydziestoletni program usuwa-
nia azbestu. Doświadczenia minionego, pięcioletnie-
go okresu nie dają podstaw, by sądzić, iż z proble-
mem uporamy się do 2032 r.
Nikłe zainteresowanie tym zagadnieniem ze
strony właścicieli, użytkowników, zarządców wyni-
ka przede wszystkim z braku dostatecznych środ-
ków pieniężnych na wysokie koszty utylizacji. Ofe-
rowane preferencyjne kredyty nie są wystarczającą
zachętą. Zachodzi chyba konieczność, by zweryfiko-
wać przyjęty program, zwłaszcza w kierunku wpro-
wadzenia systemowego wieloletniego wsparcia fi-
nansowego ze strony państwa i instytucji europej-
skich.
Czy resort rozważa podjęcie powyższych bądź in-
nych działań, by z niebezpiecznym dla zdrowia,
a nawet życia azbestem uporać się w planowanym
terminie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1668)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie braku możliwości skutecznego
dochodzenia roszczeń z tytułu
zlokalizowania linii energetycznych
i telekomunikacyjnych przez właścicieli
gruntów, na których się one znajdują
Szanowny Panie Ministrze! Od wielu lat rolnicy
lub w ich imieniu organizacje rolnicze podnoszą
kwestię braku możliwości skutecznego dochodzenia
roszczeń z tytułu zlokalizowania na ich gruntach li-
nii energetycznych i telekomunikacyjnych. Twier-
dzą, że nie są oni traktowani jako równorzędne pod-
mioty w częstych sporach z energetyką czy teleko-
munikacją.
Jako rozwiązanie problemu proponują zmiany
w przepisach prawnych, m.in. w Kodeksie cywilnym,
np. przez wprowadzenie „służebności przesyłu”.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniem: Czy
resort dostrzega ten problem, a jeśli tak, czy widzi
rozwiązanie, które wychodziłoby naprzeciw oczeki-
waniom właścicieli gruntów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1669)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie możliwości nowelizacji
bądź wiążącej interpretacji obowiązującego
rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 19 lutego 2004 r. dotyczącego wysokości
opłat za czynności geodezyjne i kartograficzne
oraz udzielanie informacji, a także
za wykonywanie wyrysów i wypisów
z operatu ewidencyjnego
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z apelem o wydanie nowelizacji bądź wią-
żącej interpretacji obowiązującego rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 19 lutego 2004 r. w spra-
wie wysokości opłat za czynności geodezyjne i kar-
tograficzne oraz udzielanie informacji, a także za
wykonywanie wyrysów i wypisów z operatu ewiden-
cyjnego (Dz. U. Nr 37, poz. 333 z 2004 r.). Istnieją
bowiem poważne rozbieżności w stosowaniu przepi-
sów wyżej wymienionego rozporządzenia przez po-
szczególne powiatowe organy samorządowe. Mimo
iż obowiązuje ono już cztery lata, praktyka urzędów

nie wykształciła dotąd jednolitych zasad jego stoso-
wania. Ponadto rozporządzenie to nie jest zgodne
w punkcie 9.9 tabeli nr 3 z ustawą Prawo geodezyjne
i kartograficzne oraz rozporządzeniem w sprawie
ewidencji gruntów i budynków.
Ustawa Prawo geodezyjne i kartograficzne w art.
26 ust. 2 stanowi: „Minister właściwy do spraw ar-
chitektury i budownictwa (…) określi, w drodze roz-
porządzenia, sposób zakładania i prowadzenia ewi-
dencji gruntów i budynków oraz szczegółowy zakres
informacji objętych tą ewidencją, sposób i terminy
sporządzania powiatowych, wojewódzkich i krajo-
wych zestawień zbiorczych danych objętych tą ewi-
dencją, a także rodzaje budynków i lokali, które nie
będą wykazywane w ewidencji, oraz zakres infor-
macji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomo-
ści, zapewniając informację o gruntach, budynkach,
lokalach, ich właścicielach oraz innych osobach fi-
zycznych lub prawnych władających tymi gruntami,
budynkami i lokalami, a także szczegółowe zasady
wymiany danych ewidencyjnych.
Zgodnie z tym artykułem ustawy zapisano w roz-
porządzeniu ministra rozwoju regionalnego i bu-
downictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewi-
dencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001 r. Nr 38,
poz. 454):
§ 51. 2. Wymiana danych ewidencyjnych pomię-
dzy ewidencją a innymi ewidencjami i rejestrami pu-
blicznymi, a także udostępnianie danych ewidencyj-
nych w postaci plików komputerowych odbywa się
według szczegółowych zasad określonych w załącz-
niku nr 4 do rozporządzenia.
W załączniku do rozporządzenia widnieje zapis:
1. W czasie stosowania § 51 ust. 1 pkt 4, ust. 2 i § 53
ust. 2 dane ewidencyjne przekazuje się w postaci
komputerowych plików ASCII sformatowanych
zgodnie ze standardem formatu wymiany danych
ewidencyjnych, zwanym dalej SWDE, określonym
w części IV załącznika.
Oznacza to jednocześnie, że w rozporządzeniu
z 2001 r. zdefiniowano jednoznacznie na podstawie
delegacji ustawowej Standard Wymiany Danych
Ewidencyjnych SWDE. Rozporządzenie weszło w ży-
cie 30 dni po dniu ogłoszenia w przytoczonym Dzien-
niku Ustaw.
Rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
19 lutego 2004 r. w sprawie wysokości opłat za czyn-
ności geodezyjne i kartograficzne oraz udzielanie in-
formacji, a także za wykonywanie wyrysów i wypi-
sów z operatu ewidencyjnego (Dz. U. z dnia 9 marca
2004 r.) sprzeczne jest z ustawą Prawo geodezyjne
i kartograficzne:
1. Przepis upoważniający do wydania rozporzą-
dzenia (art. 40 ust. 5 pkt 1b) nie odpowiada wyma-
ganiom art. 92 ust. 1 konstytucji, gdyż nie zawiera
wytycznych dotyczących treści aktu (art. 92. 1.:
„Rozporządzenia są wydawane przez organy wska-
zane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego
upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wy-
243
konania. Upoważnienie powinno określać organ
właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw
przekazanych do uregulowania oraz wytyczne doty-
czące treści aktu. 2. Organ upoważniony do wydania
rozporządzenia nie może przekazać swoich kompe-
tencji, o których mowa w ust. 1, innemu organowi.”)
2. Rozporządzenie reguluje materię ustawową,
co jest sprzeczne z istotą przepisu wykonawczego.
Takie kwestie, jak: zasady rozliczenia opłat, sposób
i termin rozliczenia i pobierania opłaty, wysokość
stawek za czynności geodezyjno-kartograficzne oraz
wskazanie współczynnika opłat to stricte kwestie
ustawowe. Ponadto zarówno ustawa, jak i rozporzą-
dzenie nie określają podmiotu, który ma prawo do
pobierania opłat, kto ponosi opłaty oraz jakie są
skutki zwłoki. W ustawie powinna też być określona
maksymalna i minimalna opłata.
3. Rozporządzenie narusza zasady techniki le-
gislacyjnej, gdyż całą materię treściową przenosi
do załączników. Brakuje przepisów ogólnych wspól-
nych dla wszystkich kwestii regulowanych rozpo-
rządzeniem.
Przytoczone uchybienia (wszystkie wyżej wymie-
nione) skutkują, że postanowienia rozporządzenia
są niejasne, mogą być dowolnie interpretowane,
a tym samym mogą naruszać interesy podmiotów
prawnych. Narusza to także konstytucyjną zasadę
pewności prawa. W praktyce rozbieżności interpre-
tacji widać w różnicy współczynników stosowanych
przy obliczaniu wysokości opłat. Wykonawcy robót
geodezyjnych nie mają możliwości skutecznej obro-
ny przed stosowaniem niewłaściwych opłat, gdyż do
tych rozporządzeń zastosowanie mają przepisy o eg-
zekucji administracyjnej, a co za tym idzie, nie ma
możliwości sądowego zbadania legalności ich stoso-
wania.
W związku z powyższymi problemami kieruję do
Pana Ministra pytania:
1. Jakie resort widzi możliwości rozwiązania
opisanych problemów?
2. Czy Pan Minister planuje wydanie noweliza-
cji bądź wiążącej interpretacji w zakresie stosowa-
nia obowiązującego rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie wyso-
kości opłat za czynności geodezyjne i kartograficzne
oraz udzielanie informacji, a także za wykonywanie
wyrysów i wypisów z operatu ewidencyjnego (Dz. U.
Nr 37, poz. 333 z 2004 r.)?
3. Czy Pan Minister uważa za stosowne dodanie
przepisu, że w przypadku gdy dane ewidencyjne pro-
wadzone są w innych formatach niż format SWDE,
opłata obliczana z uwzględnieniem współczynnika
0,01 dotyczy tylko i wyłącznie zmodernizowanej ilo-
ści działek i budynków w ramach opracowania?
4. Czy Pan Minister uważa za stosowne dodanie
przepisu, że w przypadku zaniechania ustalenia do
30 czerwca 2008 r. obowiązujących standardów
technicznych numerycznego przekazywania do za-
sobów wyników wykonania prac geodezyjnych usta-
244
lona opłata wyliczona zostanie przy uwzględnieniu
współczynnika 0,01?
Z wyrazami szacunku
Poseł Józef Racki
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1670)
do ministra zdrowia
w sprawie procedury nadawania
przez ministra zdrowia odznaki
„Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony
dla Zdrowia Narodu”
Szanowna Pani Minister! Zwróciła się do mnie
Wielkopolska Rada Honorowego Krwiodawstwa
z prośbą o zainteresowanie się procedurą nadawa-
nia przez ministra zdrowia odznaki „Honorowy
Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu”. Pro-
blem nadawania tego wyróżnienia dotyczy honoro-
wych dawców krwi z terenu całego kraju. Jak pod-
kreślają honorowi krwiodawcy, wyróżnienie to zo-
stało wprowadzone ustawą z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o publicznej służbie krwi. Zgodnie z art. 6 ust. 3 ww.
ustawy odznaka może być nadana zasłużonym
krwiodawcom, którzy oddali honorowo co najmniej
20 litrów krwi pełnej. Przez blisko 10 lat pod rząda-
mi kolejnych ministrów zdrowia trwały prace nad
przepisami wykonawczymi do ustawy. Gdy w 2006 r.
rozpoczęła się oczekiwana przez środowisko proce-
dura nadawania i zostały wręczone pierwsze odzna-
ki, krwiodawców spotkało rozczarowanie. Do tej pory
nie zostało rozpatrzonych blisko 400 wniosków złożo-
nych w 2006 r. oraz 130 wniosków złożonych w 2007 r.
Wszystkie te wnioski zostały złożone z inicjatywy
Polskiego Czerwonego Krzyża, przeszły wielostopnio-
wą wewnętrzną procedurę weryfikacyjną.
Bieżący rok jest rokiem szczególnym dla środo-
wiska honorowych dawców krwi. W 2008 r. przypa-
da bowiem jubileusz 50-lecia honorowego krwiodaw-
stwa w Polsce zainicjowanego przez Polski Czerwo-
ny Krzyż.
W związku z tym proszę o odpowiedź na pytanie:
Kiedy resort rozpatrzy wnioski złożone w tej spra-
wie w 2006 r. (blisko 400) oraz ponad 130 wniosków
złożonych w 2007 r.?
Z poważaniem
Poseł Józef Racki
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1671)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie refundacji składek
na ubezpieczenia społeczne
osób niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! W dniu 1 stycznia 2008 r.
weszły w życie przepisy znowelizowanej ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych oraz dwa rozporządzenia ministra pracy i poli-
tyki społecznej: jedno – w sprawie udzielania pomo-
cy pracodawcom zatrudniającym osoby niepełno-
sprawne oraz osobom niepełnosprawnym wykonują-
cym działalność gospodarczą i rolniczą oraz drugie
– w sprawie refundacji składek na ubezpieczenia
społeczne osób niepełnosprawnych.
W myśl tych rozporządzeń rejestracja osób nie-
pełnosprawnych prowadzących działalność gospo-
darczą w zakresie refundacji składek dokonywana
jest przez biuro funduszu na podstawie zgłoszeń do-
konywanych osobiście bądź w formie pocztowej.
Rejestracji należy dokonać na 30 dni przed dniem
złożenia pierwszego wniosku o wypłatę refundacji.
W tym celu PFRON zamieścił komunikat, że z dniem
15 stycznia 2008 r. uruchomi infolinię, gdzie benefi-
cjenci będą mogli uzyskać wszystkie niezbędne in-
formacje dotyczące procesu rejestracji oraz wypeł-
nienia dokumentów koniecznych dla uzyskania re-
fundacji składek. Sprawa dotyczy kilkudziesięciu
tysięcy osób niepełnosprawnych tzw. samoztrudnia-
jących się. A termin składania pierwszych wniosków
o refundację składek mija 29.02.2008 r. Do dnia dzi-
siejszego infolinia w ogóle nie działa. W oddziałach
regionalnych nikt nie może udzielić jakichkolwiek
w tej sprawie informacji. Strona internetowa www.
pfron.org.pl jest ciągle zablokowana, a jeśli już uda
się ją otworzyć, to trwa to bardzo długo. Wynika
z tego, że zdesperowane i zaniepokojone osoby go-
dzinami oczekują na informację, czy na podstawie
przesłanych dokumentów zostały zarejestrowane i czy
mogą występować o refundację należnych im skła-
dek. Sprawa dotyczy ok. 40 tys. osób niepełnospraw-
nych będących w tzw. samozatrudnieniu. Czy takiej
sytuacji nie można było przewidzieć, że jeśli sprawa
dotyczy aż tylu osób, to pojawią się problemy? Dla-
czego PEFRON nie uruchomił, tak jak zapowiadał,
w terminie tak potrzebnej infolinii?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Popiołek
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1672)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie planowanego
przez resort sprawiedliwości rozdzielenia
funkcji ministra sprawiedliwości
i prokuratora generalnego
Wśród planowanych działań Ministerstwa Spra-
wiedliwości w 2008 r. znaczące miejsce zajmuje pro-
jekt przeprowadzenia rozdzielenia funkcji ministra
sprawiedliwości i prokuratora generalnego. Stosow-
ny projekt nie trafił jeszcze do Sejmu, w związku
z czym ocena przesłanek, jakie mają przyświecać tej
regulacji, możliwa jest jedynie na podstawie infor-
macji prasowej, opublikowanej na stronach mini-
sterstwa.
Informacja prasowa na stornie Ministerstwa
Sprawiedliwości, odnosząc się do przesłanek ko-
nieczności uchwalenia ustawy rozdzielającej wska-
zane funkcje, powołuje się na „obowiązującą w Eu-
ropie oraz w Stanach Zjednoczonych zasadę rozdzie-
lenia funkcji ministra sprawiedliwości i prokuratora
generalnego”. Oprócz tej uwagi oraz wyliczenia kil-
kunastu państw, których porządek prawny przewi-
duje rozdzielenie funkcji ministra sprawiedliwości
i prokuratora generalnego, brak jest informacji obej-
mujących argumenty merytoryczne, przemawiające
za przyjęciem analogicznego rozwiązania w Polsce.
W związku z powyższym, w celu rozszerzenia in-
formacji o założeniach Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści, leżących u podstaw rozdzielenia funkcji mini-
stra sprawiedliwości i prokuratora generalnego,
zwracam się do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź
na poniższe pytania:
1. Gdzie oraz przez jakie państwa została usta-
lona „obowiązująca w Europie oraz w Stanach Zjed-
noczonych zasada rozdzielenia funkcji ministra
sprawiedliwości i prokuratora generalnego”, o której
mówi komunikat prasowy Ministerstwa Sprawiedli-
wości?
2. Czy i w jaki sposób w Austrii, Belgii, Cze-
chach, Danii, Estonii, Finlandii, Francji, Hiszpanii,
Holandii, Norwegii, RFN, Litwie, Łotwie, Portuga-
lii, Rosji, Słowacji, Szwecji, Szwajcarii, Wielkiej Bry-
tanii, Węgrzech oraz w Stanach Zjednoczonych
Ameryki Północnej rządy prowadzą politykę w sfe-
rze polityki karnej oraz czy i w jakim stopniu doko-
nana ocena przydanych im mechanizmów w tej sfe-
rze zostanie wykorzystana po ewentualnym rozdzie-
leniu funkcji ministra sprawiedliwości i prokuratora
generalnego w Polsce?
3. W jaki sposób porównano systemy prawne Sta-
nów Zjednoczonych, Rosji i Hiszpanii oraz umocowa-
nie w tych krajach funkcji odpowiadającej prokurato-
rowi generalnemu z systemem prawnym Polski?
4. W jaki sposób przepisy prawa krajowego
w Szwajcarii regulują umocowanie organu odpowia-
245
dającego prokuratorowi generalnemu w Polsce oraz
w jaki sposób – i w jakim zakresie – dorobek prawa
oraz doktryny szwajcarskiej zostanie wykorzystany
przez Pana Ministra w toku przygotowywania pro-
jektu ustawy?
5. Jakie kompetencje we wskazanych krajach
przysługują ministrom sprawiedliwości, a jakie pro-
kuratorom generalnym?
6. Czy i w których spośród przywoływanych
państw instytucja odpowiadająca polskiej instytucji
prokuratora generalnego związana jest z realizowa-
niem polityki karnej?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1673)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy w kontekście
przepisów ustawy określających obowiązek
ubezpieczeń w KRUS
Szanowna Pani Minister! Przepis art. 71 ust. 1
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy przewiduje, iż pra-
wo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy
dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zareje-
strowania się we właściwym powiatowym urzędzie
pracy.
Regulacja ta wiąże się z określonymi konsekwen-
cjami w przypadku, gdy osobą bezrobotną jest posia-
dacz gospodarstwa rolnego.
Wskazana ustawa dopuszcza możliwość rejestra-
cji osoby jako bezrobotnej m.in. w przypadku, gdy
nie jest właścicielem lub posiadaczem samoistnym
lub zależnym nieruchomości rolnej, w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks
cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), o po-
wierzchni użytków rolnych przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub nie podlega ubezpieczeniom eme-
rytalnemu i rentowym z tytułu stałej pracy jako
współmałżonek lub domownik w gospodarstwie rol-
nym o powierzchni użytków rolnych przekraczającej
2 ha przeliczeniowe. Z kolei art. 13 ust. 9 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2007 r. Nr 11,
poz. 74) stanowi, że obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypad-
kowemu podlegają osoby fizyczne – w tym bezrobot-
ni – od dnia nabycia prawa do zasiłku lub stypen-
dium do dnia utraty prawa do nich.
W związku z powyższym w czasie 7 dni, o któ-
rych mowa w art. 71 ust. 1 ustawy o promocji za-
246
trudnienia, osoba zarejestrowana nie podlega ubez-
pieczeniom społeczno-emerytalnym.
W okresie tym osoba chcąca podlegać ubezpie-
czeniu społecznemu, nie mając innego tytułu do
ubezpieczenia, zmuszona jest dokonać opłaty skład-
ki z tytułu ubezpieczenia społecznego rolników, do
tego w pełnej wysokości – a więc za cały kwartał –
składka ta bowiem jest niepodzielna (por. art. 3a
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników, Dz. U. z 1998 r., Nr 7, poz. 25,
z późn. zm.).
Opłacenie przez osobę posiadającą gospodarstwo
zarejestrowaną jako bezrobotna składki z tytułu
ubezpieczenia społecznego rolników powoduje, że
w określonych sytuacjach może dojść do zbiegu tytu-
łów ubezpieczenia.
Definicja osoby bezrobotnej, objęta treścią art. 2
ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia wskazu-
je, że może ona obejmować przede wszystkim słabiej
sytuowanych posiadaczy gospodarstw rolnych. Dla-
tego trudno nie podnieść tu często poruszanego za-
gadnienia „dolegliwości” składki płaconej Kasie
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego różnym ka-
tegoriom osób objętych społecznym ubezpieczeniem
rolników. O ile składka kwartalna nie stanowi istot-
nego obciążenia dla wysokotowarowych gospo-
darstw rolnych, to dla podmiotów, które mogą być
objęte definicją bezrobotnego, z pewnością będzie
ona znacznym ciężarem.
Niewątpliwie liczba sygnalizowanych wyżej zda-
rzeń będących konsekwencją redakcji art. 71 ust. 1
ustawy o promocji zatrudnienia oraz treści przepi-
sów odnoszących się do ubezpieczenia społecznego
rolników nie jest znaczna w skali kraju, niemniej
jednak dotykają one w szczególny sposób najuboż-
szych producentów rolnych.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem, czy przedmiotowe zagadnienie
było sygnalizowane przez instytucje rynku pracy
oraz czy nie byłoby zasadne doprecyzowanie praw
osób prowadzących gospodarstwa rolne, o których
mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrud-
nienia, wynikających z przepisów odnoszących się
do zabezpieczenia społecznego.
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1674)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy II etapu obwodnicy
miasta Puław
Szanowny Panie Ministrze! W 2006 r. rozpoczęto
budowę I etapu obwodnicy miasta Puławy o długo-
ści 12,7 km wraz z budową nowego mostu przez Wi-
słę w Puławach. Zadanie to realizowane jest w la-
tach 2006–2008 przy udziale środków Europejskie-
go Funduszu Rozwoju Regionalnego. Obwodnica
realizowana jest na odcinku do włączenia z istnieją-
cej DK nr 12 w m. Zarzecze do Al. Tysiąclecia Pań-
stwa Polskiego (droga zakładowa), stanowiącym do-
jazd do Zakładów Azotowych Puławy SA.
Budowa I etapu obwodnicy Puław nie przyniesie
pełnego efektu i nie rozwiąże problemu komunika-
cyjnego. Po jej wybudowaniu ruch tranzytowy nadal
będzie odbywać się ulicami miasta Puławy. W dal-
szym ciągu pozostaną uciążliwości związane z ru-
chem – wypadki komunikacyjne, uciążliwy hałas
i wibracje oraz toksyczne spaliny. Jednocześnie na-
leży zauważyć, że ulicami miasta odbywa się trans-
port materiałów niebezpiecznych.
Docelowym rozwiązaniem jest szybka realizacja
II etapu budowy obwodnicy Puław i włączenie jej
w ślad DK nr 17 na odcinku Warszawa–Lublin w re-
jonie m. Sielce. Pełny efekt zostanie uzyskany dopie-
ro po realizacji budowy całej obwodnicy (I i II etap)
o długości 25 km.
Dla II etapu budowy obwodnicy Puław opraco-
wywany był plan budowy i plan wykonania. Termin
opracowania powyższych planów przewidywany był
na czerwiec 2008 r. Następnym etapem miał być wy-
kup gruntów pod obwodnicę i uzyskanie pozwolenia
na budowę. Przewidywane lata na realizację zada-
nia: 2009–2012, natomiast szacunkowy koszt wyno-
si 205,6 mln zł.
Panie Ministrze!
1. Minister transportu Jerzy Polaczek informo-
wał, że inwestycja została wpisana do Programu
Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012. Ozna-
cza to, że budowa II etapu obwodnicy będzie w ca-
łości finansowana ze środków budżetowych. Czy
Pan Minister podtrzymuje zapowiedzi ministra Po-
laczka?
2. Jeżeli tak, to w jakim terminie inwestycja ta
będzie realizowana?
3. Czy w przypadku niedotrzymania terminu re-
alizacji budowy obwodnicy mieszkańcy miasta oraz
władze lokalne będą mogły domagać się odszkodo-
wań lub zwrotu poniesionych nakładów na remonty
elewacji budynków, remonty dróg, które w tym cza-
sie zostały zniszczone przez ruch tranzytowy?
4. Czy prawdą jest, że rząd Platformy Obywatel-
skiej planuje dokonać przesunięć finansowych z pla-
nowanych we wschodniej Polsce inwestycji na rzecz
zachodniej Polski?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1675)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nadania wszystkim
miastom prezydenckim statusu miast
na prawach powiatu
Szanowny Panie Premierze! Reforma admini-
stracji publicznej spowodowała, że z dniem 1 stycz-
nia 1999 r. powstały oprócz gmin także inne jed-
nostki samorządu terytorialnego – powiaty i woje-
wództwa. Dokonano tym samym podziału miast,
w których przewodniczącym organu wykonawczego
był prezydent miasta (tzw. miasta grodzkie) na dwie
kategorie: na miasta mające jednocześnie status po-
wiatu, tzw. powiaty grodzkie, oraz na miasta pozba-
wione tego charakteru, czyli miasta wchodzące
w skład powiatów ziemskich.
O zaliczeniu miasta do danej kategorii nie decy-
dowały tylko i wyłącznie względy merytoryczne,
tj. wielkość miasta czy liczba ludności. Status miast
o kompetencjach powiatu otrzymały miasta, które
były siedzibami wojewodów, a które na mocy refor-
my przestały być miastami wojewódzkimi, oraz mia-
sta liczące więcej niż 100 tys. mieszkańców. Dodat-
kowo miastami na prawach powiatu zostały miasta,
które otrzymały taki status przy dokonaniu pierw-
szego podziału administracyjnego kraju. Konse-
kwencją tego jest fakt, że obecnie mamy kilka kate-
gorii miast. Na przykład miastami na prawach po-
wiatu są miasta poniżej 50 tys. mieszkańców (Kro-
sno, Sopot, Skierniewice), natomiast są także takie
miasta jak np. Ostrowiec Świętokrzyski, Gniezno,
Puławy, Inowrocław, Ostrów Wielkopolski, które to
wchodzą w skład powiatów ziemskich.
Uzyskanie przez miasta statusu powiatów grodz-
kich niesie za sobą pozytywy np. usprawnienie za-
rządzania miastem, spójną politykę oświatową, czy
też jednolite zarządzanie siecią dróg oraz prowadze-
niem inwestycji. Ale oprócz tego nasuwają się rów-
nież wątpliwości np. o sytuację społeczno-gospodar-
czą „otoczki” miasta – powiatu grodzkiego, czyli ob-
szaru powiatu ziemskiego.
Prezydent miasta Puławy wystąpił do parlamen-
tarzystów z inicjatywą nowelizacji art. 91 ustawy
o samorządzie powiatowym, na mocy którego
wszystkie miasta prezydenckie uzyskałyby status
powiatów grodzkich.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko resortu co do nowelizacji
art. 91 ustawy o samorządzie powiatowym?
2. Czy zdaniem Pana Ministra wyodrębnienie
miasta z powiatu ziemskiego nie będzie skutkowało
nasilającą się dysproporcją bogate miasto – biedna
wieś z powodu „odcięcia” powiatu ziemskiego od do-
chodów z udziału w podatku dochodowym od osób
prawnych firm zlokalizowanych na terenie miasta?
247
3. Jeżeli doszłoby do wyodrębnienia miasta, czy
resort planuje jakąś pomoc powiatom ziemskim?
4. Jeżeli doszłoby do utworzenia powiatu grodz-
kiego, czy wówczas miasto – powiat grodzki przeję-
łoby od powiatu ziemskiego wszystkie instytucje le-
żące w granicach administracyjnych miasta, któ-
rych wcześniej organem założycielskim był powiat,
np. szkoły, placówki opiekuńczo-wychowawcze oraz
szpitale?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1676)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie pomocy samorządom starającym się
o prawo do goszczenia reprezentacji
narodowych w czasie Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012, na przykładzie
samorządów gminnych powiatu puławskiego:
Puław, Nałęczowa i Kazimierza Dolnego
Szanowny Panie Ministrze! Przyznanie Polsce
organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012 spowodowało, że wiele samorządów zobaczyło
w tym swoją szansę na rozwój oraz promocję. Oprócz
kilku miast, na stadionach których będą rozgrywa-
ne mecze, także inne samorządy deklarują swoje za-
angażowanie w organizację mistrzostw. Najczęściej
samorządy wyrażają chęć goszczenia na swoim tere-
nie reprezentacji narodowych. W tym celu gotowe są
ponieść nakłady, aby przystosować infrastrukturę
i stworzyć odpowiednie zaplecze zgodne z wymoga-
mi UEFA.
Samorządy gmin Puław, Kazimierza Dolnego i Na-
łęczowa oraz powiatu puławskiego podpisały poro-
zumienie, które łączy ich wysiłki na rzecz możliwo-
ści goszczenia jednej z reprezentacji narodowych
w czasie Euro 2012.
O prawo goszczenia takiej reprezentacji Nałę-
czów starał się jeszcze na etapie formułowania pol-
sko-ukraińskiej oferty. W związku z powyższym już
w dokumentach przedstawionych do UEFA przed
przyznaniem naszemu krajowi prawa do współorga-
nizowania mistrzostw znajdowała się informacja
o Nałęczowie jako potencjalnym miejscu wyznaczo-
nym do goszczenia jednej z reprezentacji biorącej
w nich udział. Obecnie – również w świetle ostat-
nich decyzji komitetu organizacyjnego – to właśnie
to miasto ma największe szanse na skorzystanie
z możliwości rozwoju, jaką daje udział w organizacji
Euro 2012.
248
Przywoływane wyżej porozumienie, zawarte
przez samorządy Puław, Nałęczowa i Kazimierza
oraz powiat Puławy, jest wyrazem przekonania, że
jedynie wspólne wystąpienie na rzecz goszczenia re-
prezentacji narodowej może przynieść wymierne ko-
rzyści – tak wspólnotom samorządowym, jak i orga-
nizatorom mistrzostw.
Baza sportowa Puław, turystyczna Kazimierza
Dolnego oraz potencjał uzdrowiska Nałęczów dają
pełną gwarancję zapewnienia najlepszych warun-
ków pobytu reprezentacji narodowej uczestniczącej
w Euro 2012.
Wskazane samorządy organizowały już – choć do
tej pory samodzielnie – szereg znaczących imprez,
w tym o charakterze międzynarodowym. Zdobyte
przez nie doświadczenie daje pełną gwarancję profe-
sjonalnego przygotowania się do Euro 2012.
Szczególnie cieszy fakt, że Puławy, Kazimierz
i Nałęczów już dziś planują zapewnienie jak najlep-
szych warunków również licznym kibicom i dzienni-
karzom, którzy towarzyszyliby swojej reprezentacji.
Być może już wkrótce jednostki samorządu tery-
torialnego położone w pobliżu Puław objęte będą po-
wszechnie dostępną bezprzewodową siecią interne-
tową. W II kwartale 2008 r. oddany zostanie do
użytku nowy most na Wiśle wraz z I etapem obwod-
nicy miasta. Do czasu mistrzostw ma zostać rozbu-
dowana sieć dróg oraz baza noclegowa.
Wysiłek, jaki już dziś wkładają samorządy Pu-
ław, Kazimierza Dolnego i Nałęczowa oraz samo-
rząd powiatu w przygotowanie się do Euro 2012,
oraz ich potencjał pozwalają z nadzieją myśleć o ich
staraniu o goszczenie jednej z reprezentacji narodo-
wych, które zakwalifikują się do Euro 2012. Jestem
przekonana, że przyznanie im prawa do uczestnicze-
nia w ten sposób w mistrzostwach przyczyni się nie
tylko do podniesienia poziomu tego wydarzenia, ale
stanowić będzie niezwykły impuls do dalszego ich
rozwoju.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania winny podjąć wskazane samo-
rządy dla uzyskania prawa goszczenia jednej z re-
prezentacji narodowych w czasie Euro 2012?
2. Na jaki zakres pomocy mogą liczyć samorządy
od Ministerstwa Sportu i Turystyki?
3. Czy Ministerstwo Sportu i Turystyki podejmie
działania koordynujące w takim zakresie, aby pra-
wo do goszczenia reprezentacji narodowych mogły
uzyskać szczególnie samorządy z tych województw,
gdzie nie będą odbywały się mecze?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1677)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie planowanej reformy systemu
edukacji i ograniczenia nauki historii
w szkołach ponadgimnazjalnych
Szanowny Panie Marszałku! Zapowiadana przez
Panią Minister reforma edukacji mająca wejść w ży-
cie w 2009 r. ma polegać na wyborze specjalizacji za-
wodowej przez młodzież już w wieku 16 lat. Wiąże
się to ze zmianą systemu nauczania w szkołach po-
nadgimnazjalnych oraz ze znacznym zawężeniem
zakresu wiedzy humanistycznej absolwenta szkoły
średniej.
Uprzejmie pytam, czy i jak Ministerstwo Eduka-
cji widzi problem nieuchronnej utraty pracy przez
setki, a może i nawet tysiące nauczycieli w Polsce.
Zwolnienia będą bowiem musiały nastąpić wraz
z redukcją ilości godzin lekcyjnych nauczanych w da-
nych specjalizacjach.
Czy celem ministerstwa jest, aby polskie szkoły
nie kształciły inteligencji, lecz tylko rzemieślników
ukierunkowanych wyłącznie na jedną dziedzinę i po-
zbawionych umiejętności poruszania się poza jej ob-
rębem? W obecnych czasach, kiedy życie toczy się
szybko, a ludzie często zmuszani są do życia w róż-
nych warunkach i sytuacjach, łatwiej jest dostoso-
wać się osobom o szerszych horyzontach.
Człowiek z wyższym wykształceniem powinien
posiadać elementarną wiedzę z każdej dziedziny.
Przykładowo nauczyciel z wiedzą niewykraczającą
poza przedmiot nauczania nie zainteresuje łatwo
ucznia, nie będzie dla niego autorytetem.
Niepokój mogą budzić także plany zmniejszenia
tzw. godzin do dyspozycji dyrektora. Godziny te były
przeznaczane na zajęcia wychowawcze lub na nad-
rabianie przez klasy zaległości w danych dziedzi-
nach. Ich brak zmniejsza szanse dostosowania na-
uczania do potrzeb uczniów.
Czy Pani Minister nie uważa, że reforma może
okazać się zagrożeniem dla tożsamości narodowej?
Znaczna część absolwentów bez znajomości własnej
historii i kultury może przecież zatracić więź z wła-
snym narodem, a naród bez wspólnej świadomości
staje się tylko populacją podatną na naciski i mani-
pulacje.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Warszawa, dnia 11 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1678)
do ministra infrastruktury
w sprawie remontu linii kolejowej nr 61
na odcinku od Częstochowy do Żelisławic
W planach modernizacyjnych spółki PKP Pol-
skie Linie Kolejowe – zarządcy infrastruktury kole-
jowej w Polsce – na kolejne lata nie uwzględnia się
linii kolejowych prowadzących do miasta Częstocho-
wy, stolicy duchowej Polski. Miasta, do którego rok-
rocznie przybywa ponad 4 mln pielgrzymów. Mia-
sta, które oczekuje na przychylność obecnego rządu
w sprawach związanych z obsługą pielgrzymów.
Obserwujemy natomiast bardzo negatywną ten-
dencję odcinania połączeń kolejowych od Częstocho-
wy i subregionu, pomimo wybudowania i oddania do
użytku w 1996 r. nowoczesnego i dużego dworca ko-
lejowego. Przy kolejnych zmianach rozkładu jazdy
ogranicza się ilość pociągów przejeżdżających przez
Częstochowę. Nie ma już praktycznie (albo są w śla-
dowych ilościach) ekspresów, intercity, międzynaro-
dowych, a turyści jak i częstochowianie coraz czę-
ściej są zmuszeni do korzystania z połączeń biegną-
cych przez małe Zawiercie niż dużą Częstochowę.
Powodem jest brak inwestycji i modernizacji linii
kolejowych – istniejące nie spełniają wymogów pręd-
kości dla przebiegu pociągów ekspresowych. Zmia-
na obecnej sytuacji nie wymaga ogromnych nakła-
dów inwestycyjnych. Wystarczy remont 53 km linii
kolejowej nr 61 na odcinku od Częstochowy do Żeli-
sławic, żeby połączyć Częstochowę z Centralną Ma-
gistralą Kolejową i dopuścić przejazd przez Często-
chowę pociągów ekspresowych, intercity czy mię-
dzynarodowych.
Od ubiegłego roku uruchomiono połączenie z Czę-
stochowy do Warszawy z wykorzystaniem odcinka
linii nr 61 przez Koniecpol do linii nr 4 CMK z wy-
korzystaniem nowego przystanku osobowego we
Włoszczowej, który pokonuje tę trasę w 3 h. Aktual-
nie czas jazdy po odcinku linii od stacji Częstochowa
przez Koniecpol do granicy Zakładu wynosi 70’.
Po analizie możliwości prowadzenia ruchu pocią-
gów pospiesznych pasażerskich stwierdzono, że po
przeprowadzeniu remontu nawierzchni na powyż-
szym odcinku przy założeniu prędkości rozkładowej
120 km/h (dla udrożnienia linii opracowano koncep-
cję naprawy w pierwszej kolejności jednego toru)
można uzyskać znaczne skrócenie czasu jazdy po-
ciągów, tj. z 70’ do 31’ – skrócenie czasu jazdy o 39’.
Czyli po remoncie odcinek Warszawa–Częstochowa
będzie można pokonać w 2 h 21’.
Temat jest bardzo ważny, gdyż w ostatnim czasie
pojawiła się nowa koncepcja wykorzystania linii
nr 61 jako alternatywnego połączenia Warszawy
z Wrocławiem w świetle przygotowywania rozwią-
zań komunikacyjnych dla Euro 2012. Alternatywa
ta jest szczególnie aktualna w związku z odsunię-
249
ciem w czasie budowy nowego połączenia Warsza-
wa–Wrocław linią „Y”. Częstochowa jako duże mia-
sto położone w północnej części województwa ślą-
skiego może spełniać ważną rolę połączenia między-
regionalnego z wykorzystaniem istniejącej infra-
struktury.
Przejazdy pociągów na trasie Warszawa–Wro-
cław przedstawiają się następująco:
1) linią nr 1 z Warszawy przez Koluszki–Często-
chowę–Lubliniec–Opole = 6 h 29’ z opóźnieniem ok.
30’ z powodu robót w Koluszkach = 6 h 59’;
2) linią CMK przez Katowice–Gliwice–Opole
= 5 h 31’;
3) linią CMK i linią nr 61 przez Koniecpol–Czę-
stochowę Stradom–Lubliniec–Opole w chwili obec-
nej 5 h 51’, a po modernizacji 5 h 02’.
Ostatni wariant po modernizacji pozwoli na naj-
szybsze pokonanie trasy Warszawa–Wrocław.
Widać więc wyraźnie, że warto inwestować w mo-
dernizację istniejącej infrastruktury.
Bardzo proszę Pana Ministra o ustosunkowanie
się do powyższego problemu i planów inwestycyj-
nych PKP Polskie Linie Kolejowe. Proszę o poparcie
roszczeń sześćsettysięcznego subregionu do należy-
tej obsługi kolejowej zarówno jego mieszkańców, jak
i milionów pielgrzymów przybywających do naszego
miasta. Czy do planów inwestycyjnych PKP będzie
wprowadzony remont linii kolejowej nr 61 na odcin-
ku z Częstochowy do Żelisławic?
Z poważaniem
Poseł Halina Rozpondek
Warszawa, dnia 21 listopada 2007 r.
Interpelacja
(nr 1679)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie funkcjonowania Funduszu
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zwrócili się pracownicy placówki zamiejsco-
wej Biura Terenowego Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych w Częstochowie. Według
podanych przez nich informacji krajowe biuro fun-
duszu w Warszawie planuje zlikwidować zamiejsco-
we punkty biura terenowego w Katowicach funkcjo-
nujące dotychczas w Częstochowie i w Bielsku-Bia-
łej. Pracownicy proszą, aby w pracach nad nową
strukturą funduszu uwzględnić istnienie filii biur
lub punktów zamiejscowych zarówno w Częstocho-
wie, jak i Bielsku-Białej.
O słuszności takiego rozwiązania przekonują do-
tychczasowe efekty działalności placówek. Obsługę
częstochowskiej placówki wykonuje trzech pracow-
250
ników. Obejmuje ona swoim zasięgiem powiaty: czę-
stochowski, kłobucki, lubliniecki, myszkowski i za-
wierciański. W 2006 r. wpłynęło do niej 316 wnio-
sków indywidualnych i 12 wykazów od pracodawców
obejmujących 510 osób, dokonano wypłaty świad-
czeń pracowniczych na łączną kwotę ponad 1,5 mln
zł dla 624 osób. W roku 2007 rozpatrzono 311 wnio-
sków indywidualnych oraz 11 wykazów obejmują-
cych 370 osób, dokonano wypłaty dla 314 osób na
łączną kwotę ponad 700 tys. zł. W ramach prowa-
dzonej windykacji złożono 29 pozwów o zapłatę
w sądzie, 59 wniosków egzekucyjnych do komorni-
ka. W okresie 10 miesięcy 2007 r. wyegzekwowano
w wyniku podjętych działań kwotę 8,4 mil. zł. Z pro-
gnoz wynika, że liczba potencjalnych klientów fun-
duszu jeżeli nie będzie wzrastać, to pozostanie na
dotychczasowym poziomie.
Za pozostawieniem placówek przemawiają oprócz
względów społecznych również względy ekonomii
procesowej. Z takich powodów funkcjonuje w Czę-
stochowie Sąd Okręgowy z Wydziałem Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych oraz Wydział Gospodarczy
Krajowego Rejestru Sądowego.
Podane informacje uzasadniają, że terenowa ob-
sługa Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych powinna odbywać się w Częstochowie,
co czyni funkcjonowanie funduszu tańszym i efek-
tywnym. Brak placówki w Częstochowie spowoduje,
że ubiegający się o pomoc będą narażeni na większe
koszty i trudności związane z dojazdami do Kato-
wic. Utrudnione zostanie również prowadzenie
spraw związanych z windykacją wypłaconych świad-
czeń.
Proszę o analizę i weryfikację planów, aby można
było jak najskuteczniej wyjść naprzeciw potrzebom
ludzi, dla których fundusz powołano.
Czy ministerstwo dopasuje strukturę FGSP tak,
aby jego działalność funkcjonowała przede wszyst-
kim wobec ludzi, dla których fundusz powołano?
Z poważaniem
Poseł Halina Rozpondek
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1680)
do ministra infrastruktury
w sprawie zwrotu nadpłaconych kwot
za wykupienie mieszkań spółdzielczych
przed 23 kwietnia 2001 r.
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłaszają się członkowie spółdzielni miesz-
kaniowych, którzy przed 23 kwietnia 2001 r. doko-
nali przekształcenia lokatorskiego prawa do zajmo-
wanego mieszkania na prawo własnościowe. Spół-
dzielnie mieszkaniowe w tym czasie zachęcały i po-
naglały swoich członków, dając im ostatnią szansę
na dokonanie przekształcenia przed rokiem 2001.
Spółdzielnie udzielały także pożyczek na wykup
tych mieszkań. Wśród członków spółdzielni miesz-
kaniowych, którzy wykupili swoje mieszkania, są
osoby samotne i samotnie wychowujące dzieci, a tak-
że, w licznej grupie, emeryci i renciści. Podejmując
wówczas decyzję o przekształceniu tytułu do zajmo-
wanego mieszkania, często zmuszali się do maksy-
malnego wysiłku finansowego, oszczędzając na po-
ziomie codziennego życia.
Ustawa z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 873) nie przyznała członkom spółdzielni miesz-
kaniowych prawa do starania się o rozliczenie kwot
wypłaconych z tytułu dokonanego przed dniem 23
kwietnia 2001 r. przekształcenia lokatorskiego pra-
wa do lokalu mieszkalnego na własnościowe prawo
do lokalu.
Osobom, które później, tj. po dniu 23 kwietnia
2001 r., dokonały takiego przekształcenia, a nie do-
konały całkowitej spłaty kwoty należnej spółdzielni
z tego tytułu, spółdzielnie z mocy prawa niespłaconą
kwotę umarzają. Ponadto, jeżeli walne zgromadze-
nie wyrazi zgodę w drodze uchwały, zarząd spół-
dzielni może dokonać:
1) wpłaty różnicy pomiędzy wartością rynkową
lokalu (wkładem budowlanym) a zwaloryzowanym
wkładem mieszkaniowym, pomniejszonej o należną
lub udzieloną przez spółdzielnię bonifikatę;
2) wpłaty kwoty przypadającej na lokal z tytułu
modernizacji budynku dokonanej przez spółdzielnię,
jeżeli kwota ta nie powiększała wkładu budowlane-
go;
3) spłaty przypadających na lokal zobowiązań
spółdzielni z tytułu kredytów i pożyczek zaciągnię-
tych na sfinansowanie kosztów remontów nierucho-
mości, w której znajduje się lokal.
Nowelizacja ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. jest
zatem krzywdząca dla tych członków spółdzielni,
którzy dokonali przekształcenia tytułu do lokalu
przed 2001 r. Dzieli ona uprawnienia członków spół-
dzielni mieszkaniowych względem daty, w której na-
stąpiło przekształcenie tytułu zajmowanego lokalu.
Członkowie spółdzielni mieszkaniowych, którzy
przed 23 kwietnia 2001 r. wykupili mieszkania, do-
magają się zwrotu nadpłaconych kwot w taki sam
sposób, w jaki ustawa przyznała tym, którzy uczyni-
li to później.
Bardzo proszę Pana Ministra o zainteresowanie
się tym ważnym problemem i przekazanie do Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej koniecznych zmian w prze-
pisach prawa, które pozwoliłyby na sprawiedliwe
rozwiązanie tej kwestii.
Czy ministerstwo przygotuje i przekaże do Sejmu
RP projekty zmian w przepisach prawa, które po-
zwoliłyby na sprawiedliwe potraktowanie członków

spółdzielni, którzy dokonali przekształcenia tytułu
do lokalu przed 2001 r.?
Z poważaniem
Poseł Halina Rozpondek
Częstochowa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 1681)
do ministra finansów
w sprawie utrudnień w zawieraniu
długookresowych umów
Prawo zamówień publicznych przewiduje zawie-
ranie umów na czas oznaczony nie dłuższy niż czte-
ry lata. Istnieje nawet możliwość, gdy spełnione są
określone przesłanki, że ten okres może być wydłu-
żony. Niestety z ustawy o finansach publicznych wy-
nika, iż umowy powinny być w zasadzie zawierane
w ramach jednego roku budżetowego. Stwarza to
niepotrzebną konieczność odnawiania umów, co
utrudnia samorządom realizację zadań inwestycyj-
nych. Co roku należy ogłaszać przetargi na oczywi-
ste i powtarzalne usługi oraz dostawy. Powtarzanie
co roku przetargów to zbędna biurokracja i straty,
ponieważ umowy długoterminowe zwykle pozwala-
ją na oszczędności. Pojawia się zatem pewnego ro-
dzaju sprzeczność prawa zamówień publicznych,
zgodnie z którym umowę można zawrzeć na okres
czterech lat, z ustawą o finansach publicznych, któ-
ra mówi tylko o roku budżetowym.
Jak ministerstwo odnosi się do tego problemu?
Czy podziela powyżej przytoczone argumenty samo-
rządowców?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1682)
do ministra gospodarki
w sprawie rządowego projektu zmian
w ustawie o swobodzie
działalności gospodarczej
Projekt nowelizacji zaproponowany przez rząd
stwarza możliwość zawieszenia działalności gospo-
darczej i zwolni przedsiębiorców z płacenia zaliczek
na podatek i składek na ubezpieczenie. Zgodnie
z przyjętymi rozwiązaniami przedsiębiorcy nie będą
też musieli składać deklaracji VAT, a w okresie za-
251
wieszenia nie będzie można prowadzić działalności,
jednakże podatnik będzie mógł uzyskiwać niektóre
rodzaje przychodów. Proponowane rozwiązania dłu-
go były oczekiwane przez przedsiębiorców i jest to
krok we właściwym kierunku. Eksperci zwracają
jednak uwagę na pewną niekompletność propono-
wanych przepisów i wyrażają wątpliwości co do ich
kształtu. Zwraca się uwagę, iż projekt nie odnosi się
do momentu powstania przychodu ani kosztów z nimi
związanych. Chodzi o określenie, kiedy przedsię-
biorcy powinni rozpoznawać przychód osiągnięty
w okresie zawieszenia działalności i jak powinni go
rozliczać, skoro zwalnia się ich z obowiązku płace-
nia zaliczek na podatek dochodowy w tym okresie,
zwłaszcza że podatnicy nie są zwolnieni z obowiąz-
ku uiszczenia podatku.
Czy obawy zgłaszane są zasadne? Jak minister-
stwo odnosi się do powyższych wątpliwości?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1683)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie stopnia zaawansowania
przygotowań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa do podziału
unijnych dotacji dla rolników
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa jest instytucją wdrażającą, odpowiedzialną za
podział unijnych dotacji dla rolników w ramach Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW). Nie-
stety audyt dokonany przez zewnętrznego audytora
sprawił, iż Ministerstwo Finansów wyraziło jedynie
tymczasową zgodę na wdrażanie unijnych funduszy
dla rolników. Brak audytu zgodności, ocena stopnia
zaawansowania przygotowań ARiMR do wdrożenia
unijnych pieniędzy jest bardzo krytyczna. Mogą za-
istnieć poważne problemy z wykorzystaniem 50 mld
zł z unijnych środków. ARiMR nie może dokonywać
płatności, a nawet w niektórych przypadkach podpi-
sywać umów z beneficjentami.
Jakie czynniki zadecydowały o opóźnieniach,
które wystąpiły w procesie przygotowania do wdro-
żenia unijnych środków? Jak duże są to opóźnienia?
Jakie działania zostaną podjęte, aby uzyskać pełną
akredytację?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
252
Interpelacja
(nr 1684)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie obowiązku przechowywania
dokumentacji pracowniczej
Przedstawiciele pracodawców zgłaszają liczne
postulaty skrócenia okresu przechowywania doku-
mentacji osobowej i płacowej oraz umożliwienia ich
przechowywania w formie elektronicznej. Obowią-
zek przechowywania dokumentacji pracowniczej
przez 50 lat generuje ich zdaniem niepotrzebne duże
koszty związane z utrzymaniem archiwów oraz za-
trudnianiem do tego odpowiednich osób. Stąd też
postulaty, aby dokumentacja była przechowywana
do czasu przejścia ubezpieczonego na rentę lub eme-
ryturę oraz o umożliwienie przechowywania w for-
mie elektronicznej.
Jak ministerstwo odnosi się do tych postulatów?
Czy istnieje możliwość skrócenia tego okresu, tak
oczywiście aby pracownicy nie mieli problemów
z uzyskaniem w przyszłości świadczeń? Czy dopusz-
cza się wprowadzenie możliwości przechowywania
w elektronicznej postaci, gdy będzie to z zastosowa-
niem bezpiecznego podpisu elektronicznego?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1685)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości nowelizacji
ustawy Kodeks pracy w zakresie
tzw. urlopu na żądanie
Szanowna Pani Minister! W myśl art. 1672 usta-
wy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy „Praco-
dawca jest obowiązany udzielić na żądanie pracow-
nika i w terminie przez niego wskazanym nie więcej
niż 4 dni urlopu w każdym roku kalendarzowym”.
Zgodnie z Kodeksem pracy pracownik zgłasza
żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpo-
częcia urlopu oraz udzielenie tego urlopu nie jest
uzależnione od zgody pracodawcy. Pracodawca nie
może odmówić udzielenia urlopu na żądanie nawet
wówczas, gdy ktoś chce go wykorzystać w okresie,
gdy wielu innych pracowników korzysta z urlopu
wypoczynkowego. Ponadto za czas tego urlopu musi
wypłacić wynagrodzenie obliczone na takich samych
zasadach jak za pozostałą część urlopu wypoczynko-
wego. Nie może też w tym czasie wręczyć wypowie-
dzenia umowy o pracę, ponieważ podczas urlopu na
żądanie pracownik korzysta z takiej samej ochrony
przed wypowiedzeniem jak podczas każdej innej
usprawiedliwionej nieobecności w firmie.
Jednakże ostatnie sytuacje (strajki celników czy
lekarzy) pokazują, że pracownicy mogą korzystać
z prawa do tzw. urlopu na żądanie w sposób sprzecz-
ny z prawem. Takie wykorzystywanie tej instytucji
na pewno godzi w zasadę dbałości o dobro i mienie
pracodawcy. Wyżej wymienione sytuacje pokazały,
iż ta instytucja może stanowić pewną formę nacisku
pracowników na pracodawcę – a wydaje się, że nie to
było celem przy ustanawianiu urlopu na żądanie.
W związku z powyższym wydaje się konieczna
zmiana przepisów dotyczących urlopu na żądanie.
Na pewno taka instytucja, jaką jest urlop na żąda-
nie, służy i jest potrzebna pracownikom. Jednakże
trzeba zapobiec sytuacjom, kiedy wykorzystuje się
go do walki z pracodawcą, a po drugie, nie może ob-
ciążać pracodawców. Wydaje się, że zasadne byłoby,
aby taki urlop na żądanie musiał być uzasadniany
przez pracownika i być uzależniony od zgody praco-
dawcy.
Należy mieć na uwadze, iż szczególnie w przy-
padku średnich i małych przedsiębiorców nieoczeki-
wany i nieplanowany urlop pracownika – podobnie
jak porzucenie przez pracownika pracy – wiąże się
często z przestojem w działalności firmy, problema-
mi z odpowiednim zorganizowaniem pracy, a w kon-
sekwencji ze stratami finansowymi.
W związku z powyższym wobec ostatnich sytu-
acji, jakie miały miejsce, zwracam się z pytaniami:
1. Czy możliwa jest zmiana uregulowań w zakre-
sie tzw. urlopu na żądanie, aby w przyszłości wyeli-
minować sytuacje, kiedy urlop jest wykorzystywany
w sposób sprzeczny z prawem?
2. Jakie jest stanowisko ministra w ww. sprawie?
3. Czy możliwa będzie nowelizacja przedmioto-
wej ustawy w zakresie wskazanym w interpelacji?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1686)
do ministra finansów
w sprawie zwolnień podatkowych
dla organizatorów szkoleń
Szanowny Panie Ministrze! Wejście w życia roz-
porządzenia ministra edukacji narodowej w spra-
wie uzyskiwania i uzupełniania przez osoby doro-
słe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji za-
wodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 3, poz. 216) spowodowało, iż część urzędów skar-
bowych, powołując się na ww. rozporządzenie, wy-

maga, by koszty szkoleń organizowanych przez przed-
siębiorstwa stały się przychodem pracownika i by
pracodawca naliczał pracownikowi za nie podatek.
Zgodnie z nowymi interpretacjami urzędów skar-
bowych, aby szkolenie było zwolnione z opodatkowa-
nia, musi odbywać się w jednej z czterech form (kurs,
kurs zawodowy, seminarium, praktyka zawodowa)
oraz musi być organizowane przez jednostkę posia-
dająca akredytację oświatową. W przypadku niepo-
siadania ww. akredytacji MEN opłata za szkolenie
stanowi opodatkowany przychód pracownika.
Wśród wielu firm szkoleniowych taka zmiana
stanowiska aparatu skarbowego wywołuje wiele
wątpliwości co do jej prawidłowości z uwagi na fakt,
iż przepisy podatkowe nie uległy zmianie, oraz fakt,
iż różne urzędy skarbowe wydają różne interpreta-
cje i decyzje w ww. sprawie. Należy mieć na uwadze,
iż wszelkie formy szkolenia i dokształcania doro-
słych wpływają pozytywnie na rynek pracy i dlatego
też nie jest uzasadnione różnicowanie dostawców
szkoleń według kryterium posiadania bądź niepo-
siadania akredytacji. Zgodnie z rozporządzeniem
akredytacja nie jest udzielana na prowadzenie dzia-
łalności szkoleniowej, ale na pojedynczy projekt.
Należy mieć na uwadze, że szereg szkoleń nie
podlega akredytacji. W związku z powyższym pro-
wadzi to do sytuacji, w której część firm szkolenio-
wych będzie odstępować od przeprowadzania szko-
leń, które nie podlegają akredytacji, czy jednorazo-
wych szkoleń na specjalne zlecenia z uwagi na ko-
nieczność uzyskiwania za każdym razem akredyta-
cji. Tym samym zamiast ułatwiać pracodawcom
możliwość podnoszenia umiejętności przez ich pra-
cowników, odbiera się im tę szansę.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się z pyta-
niem o możliwość dokonania przez Ministerstwo Fi-
nansów ogólnej interpretacji, która nie będzie wią-
zać prawa do zwolnienia podatkowego dla organiza-
torów szkoleń z faktem posiadania przez nich akre-
dytacji oświatowej.
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1687)
do ministra finansów
w sprawie ulgi prorodzinnej
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 27f
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
z ulgi podatkowej na dzieci mogą skorzystać jedynie
podatnicy rozliczający się z podatku dochodowego
253
na zasadach określonych w art. 27f ustawy, tj. po-
datek liczy się wg progresywnej skali podatkowej.
Mając na uwadze powyższe przepisy, z ww. ulgi
nie skorzystają osoby rozliczające się z podatku do-
chodowego w sposób zryczałtowany lub wg 19-pro-
centowego podatku liniowego.
Podatnicy rozliczający się w formie ryczałtu bądź
opłacający podatek liniowy zostali pozbawieni moż-
liwości skorzystania z ulgi prorodzinnej, co może
stanowić naruszenie zasady ochrony rodziny oraz
pomocy rodzinom znajdującym się w trudnej sytu-
acji materialnej.
Zwiększenie ulgi miało na celu zachęcenie do po-
siadania dzieci. Jednakże taki stan prawny powodu-
je, że setki tysięcy osób (jest to ok. miliona przedsię-
biorców) z powodu innej formy opodatkowania nie
będzie mogło z niej skorzystać.
Należy również zauważyć, iż ulga prorodzinna
została znacznie zwiększona (z 120 zł do ponad 1140
zł) we wrześniu 2007 r., co uniemożliwiło osobom
opodatkowanym w formach zryczałtowanych lub
stawką liniową przejście na ogólne zasady opodatko-
wania (taki wniosek powinni byli złożyć do 20 stycz-
nia 2007 r.).
Mając powyższe na uwadze, zasadne jest zadanie
pytań:
1. Czy możliwa jest nowelizacja ustawy, która
umożliwiałaby osobom płacącym podatek w formie
ryczałtu bądź podatek liniowy skorzystanie z ulgi
zarezerwowanej obecnie wyłącznie dla tych, którzy
są opodatkowani na zasadach ogólnych?
2. Czy wg opinii Ministra aktualny stan prawny
nie godzi w dobro rodziny i tym samym nie narusza
zasad konstytucyjnych, które mają na względzie
ochronę rodziny?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1688)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie ubóstwa polskich dzieci
Szanowny Panie Premierze! W poniedziałek
ukazał się raport Komisji Europejskiej dotyczący
ubóstwa. Według raportu 26% dzieci w Polsce żyje
w ubóstwie lub na jego krawędzi! Ubóstwem zagro-
żonych jest 22% dzieci z rodzin, w których przy-
najmniej jeden rodzic ma pracę. Pod tym względem
wypadamy najgorzej ze wszystkich krajów Unii
Europejskiej.
Ubóstwo dzieci jest już nie tylko udziałem rodzin
wielodzietnych i rodziców samotnie wychowujących
254
dzieci, ale także innych. Bieda w Polsce dotyka bo-
wiem 13% Polaków, którzy mają pracę.
Wszystko to potwierdza słabość systemu świad-
czeń społecznych w Polsce i fakt, że ludzie osiągają-
cy bardzo niskie dochody nie otrzymują realnej po-
mocy państwa.
Wstrząsające dane statystyczne, niestety, doty-
czą dzieci – tej części społeczeństwa, którą państwo
powinno otoczyć największą troską.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z pytaniami:
Jakie działania podejmie rząd w celu osiągnięcia
wyższego poziomu standardów świadczeń społecznych?
Kiedy i jakich możemy spodziewać się rozwiązań
wyrywających z biedy wykluczone społecznie i głod-
ne polskie dzieci?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1689)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ochrony uchodźców
starających się o prawo pobytu
przed represjami służb ich ojczystych krajów
Szanowny Panie Ministrze! Parę dni temu ukaza-
ły się w prasie doniesienia o praktykach Straży Gra-
nicznej, która nie zapewnia właściwej ochrony Wiet-
namczykom starającym się o prawo pobytu w Polsce.
Wietnamczycy twierdzą, że są przesłuchiwani bez
obecności polskich urzędników, a wietnamskie służ-
by specjalne zastraszają ich, grożąc deportacją.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: W jaki sposób uchodźcy prze-
bywający w naszym kraju są chronieni przed repre-
sjami służb specjalnych swoich ojczystych państw,
zanim zakończy się procedura przyznania im prawa
pobytu w Polsce?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1690)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie niskich nakładów finansowych
na szkolnictwo wyższe oraz niskich płac
pracowników szkół wyższych
Szanowna Pani Minister! Szkolnictwo wyższe
w Polsce wymaga znacznego wsparcia ze strony rzą-
du RP. Dotyczy to sfery dydaktycznej, jak i finanso-
wej. Niskie nakłady finansowe kierowane do uczelni
wyższych odbijają się na wysokości zarobków pra-
cowników. We Wrocławiu pracownicy Biblioteki
Uniwersyteckiej zarabiają ok. 1500 zł brutto, a tech-
nik ogrodnik w uczelnianym Ogrodzie Botanicznym
ok. 1300 zł. Również zarobki naukowców nie poma-
gają w zatrzymaniu ich przy uczelniach. Słabe dofi-
nansowanie polskiego szkolnictwa wyższego w dłuż-
szej perspektywie może doprowadzić do zapaści o nie-
odwracalnych skutkach. Niskie zarobki biblioteka-
rzy, pracowników uniwersyteckich, naukowców
przyczynią się do nasilenia „efektu wymywania” tej
kadry na rzecz uczelni europejskich.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami:
1. Jakie obecnie prace prowadzi Pani związane
ze wsparciem szkolnictwa wyższego?
2. Czy rząd przewiduje większe nakłady finan-
sowe dla uczelni wyższych?
3. Jakie działania podejmuje resort w celu roz-
wiązania problemu niskich płac pracowników szkół
wyższych?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1691)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie tworzenia sieci
„szkół międzynarodowych”
Szanowna Pani Minister! Wraz za inwestycjami
firm zagranicznych do Polski przyjeżdżają zagra-
niczni pracownicy z rodzinami. Doskonałym przy-
kładem tego jest Dolny Śląsk, z mieszczącymi się
w jego środkowej części dużymi inwestycjami kapi-
tału zagranicznego.
Funkcjonowanie w Polsce obcokrajowców wiąże
się z problemem edukacji ich dzieci. Dlatego nie-
zbędnym staje się utworzenie starannie rozplano-
wanej sieci oświaty „szkół międzynarodowych”.
Podjecie działań zapewniających funkcjonowa-
nie „szkół międzynarodowych”, poczynając od po-
ziomu przedszkolnego, poprzez podstawowy, gimna-
zjalny, a kończąc na szkołach średnich, pozwoli licz-
nym gminom w Polsce na łatwiejsze pozyskiwanie
inwestycji zagranicznych.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
z pytaniem: Czy ministerstwo edukacji rozważa
możliwości uruchomienia takiej sieci „szkół między-
narodowych”?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1692)
do ministra infrastruktury
w sprawie zniesienia koncesji
polskich taksówkarzy na dowóz pasażerów
do państw strefy Schengen
Szanowny Panie Ministrze! Chciałem zwrócić się
do Pana z zapytaniem, czy istnieje realna szansa na
zniesienie koncesji dla polskich taksówkarzy na bez-
pośredni dowóz pasażerów chcących dojechać do wy-
branych miast ulokowanych w państwach strefy
Schengen.
Obecna sytuacja polskich taksówkarzy pracują-
cych w strefie przygranicznej, tym samym wykonu-
jących sporadyczne kursy do państw ościennych, da-
leka jest od optymalnej. Pasażerowie chcący doje-
chać do określonej miejscowości w państwie ościen-
nym muszą realnie liczyć się z tym, że taksówkarz
nie ma wykupionej dodatkowej licencji na kursy za-
graniczne. Oczywiście w razie zaistnienia takiej sy-
tuacji pasażer może liczyć na to, że taksówka zawie-
zie go tylko i wyłącznie do granicy. Sytuacja ta jest
także swoistym „patem” dla taksówkarzy indywidu-
alnych, jak i dla korporacji, bowiem odsetek pasaże-
rów kursujących za granicę jest na tyle niewielki, że
inwestycja w postaci opłacenia dodatkowej licencji
jest z ich perspektywy po prostu nieekonomiczna,
nierentowna. Na tym wszystkim najbardziej traci
oczywiście klient.
W dobie integracji europejskiej, otwartości gra-
nic strefy Schengen, komunikacja pomiędzy rejona-
mi przygranicznymi powinna być tak łatwa jak nig-
dy przedtem. Dodatkowe utrudnienia wynikające
z konieczności wykupu dodatkowej licencji są ponie-
kąd zaprzeczeniem tej jakże szczytnej idei integracji
w ramach Unii Europejskiej.
W związku z powyższym chciałem zapytać o na-
stępujące rzeczy:
1. Czy istnieje realna szansa na zniesienie konce-
sji polskich taksówkarzy na dowóz pasażerów do
państw strefy Schengen?
2. Czy w razie braku sposobności zniesienia kon-
cesji na dowóz pasażerów do państw przygranicz-
nych wchodzących w skład strefy Schengen w rozu-
mieniu „całościowym” istniałaby możliwość wydzie-
lenia strefy w ramach dawnego pasa przygraniczne-
go, w którym owa koncesja nie byłaby wymagana?
Z wyrazami szacunku
Poseł Ryszard Zawadzki
Wodzisław Śląski, dnia 19 lutego 2008 r.
255
Interpelacja
(nr 1693)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o związkach zawodowych
Działalność związków zawodowych jest bardzo
ważna. Związkowcy wielokrotnie dostrzegają istot-
ne problemy pracownicze oraz czynnie uczestniczą
w ich rozwiązywaniu.
Ustawa o związkach zawodowych nadaje działal-
ności związkowej odpowiedni zakres i metody dzia-
łań oraz reguluje pracę związkowców. Istnieje jed-
nak konieczność dokonania zmian w ww. ustawie.
Każdy związek zawodowy posiada w zakładzie
pracy ważną rolę, rodzi się jednak pytanie o repre-
zentatywność związku w sytuacji, kiedy zrzesza on
niewielką ilość pracowników. W kwestii podejmowa-
nia decyzji identyczne prawo głosu posiada zarówno
związek zrzeszający kilkadziesiąt pracowników, jak
i związek skupiający kilka tysięcy osób. Problemy te
dostrzegane są przez samych związkowców.
W związku z tym chciałbym zadać Pani Minister
pytanie: Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej planuje wyjść z inicjatywą, której celem będzie
zmiana przepisów ustawy o związkach zawodowych
w kwestii uzależnienia reprezentatywności związku
od ilości osób zrzeszonych w danej organizacji związ-
kowej?
Drugi problem dotyczy rozdrobnienia związków
zawodowych. Zjawisko to jest szkodliwe dla całej
społeczności pracowniczej.
W związku z tym nasuwa się pytanie: Czy Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej planuje wyjść
z inicjatywą zmiany zapisów ustawy o związkach za-
wodowych odnośnie do kryteriów powoływania
związków zawodowych, np. w kwestii ilości osób po-
trzebnych do powołania związku zawodowego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Ryszard Zawadzki
Wodzisław Śląski, dnia 26 lutego 2008 r.
256
Interpelacja
(nr 1694)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie skreślenia z krajowej listy
projektu „Biebrzański system gospodarki
odpadami” zamieszczonego na indykatywnej
liście projektów indywidualnych
do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013
Szanowna Pani Minister! Jestem zaskoczony
Pani decyzją o skreśleniu ww. projektu z woj. podla-
skiego, zamieszczonego na krajowej podstawowej li-
ście indykatywnej do Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko 2007–2013”. Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” zgodnie
z Narodowymi Strategicznymi Ramami Odniesie-
nia (NSRO), zatwierdzonymi w dniu 7 maja 2007 r.
przez Komisję Europejską, stanowi jeden z progra-
mów operacyjnych będących podstawowym narzę-
dziem do osiągnięcia założonych w nich celów przy
wykorzystaniu środków Funduszu Spójności i Euro-
pejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. (str. 4
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”). Działalność Europejskiego Funduszu Rozwo-
ju Regionalnego określa art. 160 Traktatu ustana-
wiającego Wspólnotę Europejską: „Europejski Fun-
dusz Rozwoju Regionalnego ma na celu przyczynia-
nie się do korygowania podstawowych dysproporcji
regionalnych we Wspólnocie poprzez udział w roz-
woju i dostosowaniu strukturalnym regionów opóź-
nionych w rozwoju oraz w przekształcaniu upadają-
cych regionów przemysłowych”, czyli głównym za-
daniem Programu Operacyjnego jest niwelowanie
dysproporcji w poziomie regionów i krajów należą-
cych do UE. Niewątpliwie regionem opóźnionym
w rozwoju jest woj. podlaskie.
Wcale nie przekonuje uzasadnienie usunięcia
przedmiotowego projektu z krajowej listy indyka-
tywnej, zamieszczone na stronie internetowej Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego.
W wytycznych z dnia 6 grudnia 2007 r. (Wy-
tyczne w zakresie jednolitego systemu zarządza-
nia i monitorowania projektów indywidualnych)
jest napisane, że są pewne projekty, które nie
podlegają ze swej natury procedurze konkurso-
wej. Są to projekty, których realizacja jest szcze-
gólnie istotna z punktu widzenia rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego kraju, województwa czy
sektora. Należą do nich m.in. inwestycje prze-
twarzające odpady (wymagające odpowiedniej lo-
kalizacji i terytorialnego rozmieszczenia). Jest
więc szansa sfinansowania niezbędnej dla woj.
podlaskiego inwestycji.
Beneficjentem projektu jest Związek Komunalny
Samorządów Dorzecza Biebrzy. Związek Komunal-
ny Biebrza z siedzibą w Suchowoli zrzesza 14 gmin
woj. podlaskiego w powiatach: monieckim, sokól-
skim i augustowskim.
Projekt zakłada: Budowę Zakładu Zagospodaro-
wania Odpadów w Augustowie, który, obok Zakładu
Recyklingu w Dolistowie, zbudowanego w ramach
I etapu, stanowić będzie główny ośrodek zagospoda-
rowania odpadów na terenie ZK Biebrza; budowę
składowiska odpadów w Augustowie; budowę Zakła-
du Zagospodarowania Komunalnych Odpadów Or-
ganicznych; rozbudowę składowiska odpadów w Ko-
szarówce; rekultywację zamykanych składowisk;
doposażenie i modernizację składowisk przewidzia-
nych do eksploatacji w Dąbrowie Białostockiej, Moń-
kach oraz Goniądzu zgodnie z gminnymi planami
gospodarki odpadami.
Przedsięwzięcie będzie realizowane na terenach
stanowiących obszary chronione, należących do:
— Europejskiej Sieci Obszarów Chronionych Na-
tura 2000, oznaczone symbolem PLC200006 – Osto-
ja Biebrzańska, PLH200008 – Dolina Biebrzy,
— Biebrzańskiego Parku Narodowego.
Ochrona obszarów chronionych nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy, gdyż jest to dobro narodowe
i europejskie. Tym bardziej więc inwestycje infra-
strukturalne, przyczyniające się do ochrony przyro-
dy, powinny być dofinansowane ze środków ze-
wnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomocowych
Unii Europejskiej, bez konieczności wyłaniania ich
w procedurze konkursowej.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego uza-
sadnienia, jednym pociągnięciem pióra, przekreślił
wysiłek organizacyjny i finansowy 14 gmin.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreśle-
nia przedmiotowego projektu z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, gdyż cytowane uzasadnienie jest błędne i nie
przekonuje?
2. Czy wobec powyższych argumentów jest moż-
liwa zmiana decyzji z trybu konkursowego na poza-
konkursowy?
3. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie można je uzyskać na
realizację inwestycji według przedmiotowego pro-
jektu?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo?
5. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1695)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie skreślenia z krajowej listy
projektu „Budowa Zakładu
Zagospodarowania Odpadów w Czerwonym
Borze, gmina Zambrów” zamieszczonego na
indykatywnej liście projektów
indywidualnych do Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata
2007–2013
Szanowna Pani Minister! Jestem zaskoczony
Pani decyzją o skreśleniu ww. projektu z woj. podla-
skiego, zamieszczonego na krajowej podstawowej li-
ście indykatywnej do Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko 2007– 2013”. Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” zgodnie
z Narodowymi Strategicznymi Ramami Odniesie-
nia (NSRO), zatwierdzonymi w dniu 7 maja 2007 r.
przez Komisję Europejską, stanowi jeden z progra-
mów operacyjnych będących podstawowym narzę-
dziem do osiągnięcia założonych w nich celów przy
wykorzystaniu środków Funduszu Spójności i Euro-
pejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. (str. 4
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”). Działalność Europejskiego Funduszu Rozwo-
ju Regionalnego określa art. 160 Traktatu ustana-
wiającego Wspólnotę Europejską: „Europejski Fun-
dusz Rozwoju Regionalnego ma na celu przyczynia-
nie się do korygowania podstawowych dysproporcji
regionalnych we Wspólnocie poprzez udział w roz-
woju i dostosowaniu strukturalnym regionów opóź-
nionych w rozwoju oraz w przekształcaniu upadają-
cych regionów przemysłowych”, czyli głównym za-
daniem programu operacyjnego jest niwelowanie
dysproporcji w poziomie regionów i krajów należą-
cych do UE. Niewątpliwie regionem opóźnionym
w rozwoju jest woj. podlaskie.
Wcale nie przekonuje uzasadnienie usunięcia
przedmiotowego projektu z krajowej listy indyka-
tywnej, zamieszczone na stronie internetowej Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego.
W wytycznych z dnia 6 grudnia 2007 r. (Wytycz-
ne w zakresie jednolitego systemu zarządzania i mo-
nitorowania projektów indywidualnych) jest napisa-
ne, że są pewne projekty, które nie podlegają ze swej
natury procedurze konkursowej. Są to projekty, któ-
rych realizacja jest szczególnie istotna z punktu wi-
dzenia rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, wo-
jewództwa czy sektora. Należą do nich m.in. inwe-
stycje przetwarzające odpady (wymagające odpo-
wiedniej lokalizacji i terytorialnego rozmieszczenia).
Jest więc szansa sfinansowania niezbędnej dla woj.
podlaskiego inwestycji.
Projekt obejmuje teren zamieszkiwany przez
ok. 160 tys. mieszkańców (25 gmin) i zakłada budo-
wę: nowej kwatery składowiska odpadów innych niż
257
niebezpieczne i obojętne o powierzchni 16 830 m²,
nowej kwatera na odpady niebezpieczne zawierające
azbest o powierzchni 7280 m², nowej kwatery na od-
pady poakcyjne o powierzchni 400 m², kompostowni
odpadów biodegradowalnych o powierzchni 4725 m2
oraz zamknięcie, odgazowanie i rekultywację obec-
nie eksploatowanego składowiska odpadów.
Tak nie może być, aby minister bez żadnego
uzasadnienia, jednym pociągnięciem pióra, prze-
kreślił wysiłek organizacyjny i finansowy 25 gmin
obejmujących swoim zasięgiem około 160 tys.
mieszkańców.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreśle-
nia przedmiotowego projektu z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, gdyż cytowane uzasadnienie jest błędne i nie
przekonuje?
2. Czy wobec powyższych argumentów jest moż-
liwa zmiana decyzji z trybu konkursowego na poza-
konkursowy?
3. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie można je uzyskać na
realizację inwestycji według przedmiotowego pro-
jektu?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo?
5. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1696)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie skreślenia z krajowej listy
projektu „Poprawa bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego, stanu ekologicznego,
retencji i stanu technicznego obiektów
Kanału Augustowskiego wraz z jeziorem
Serwy, rzekami Marychą, Czarną Hańczą,
Rospudą i Nettą” zamieszczonego
na indykatywnej liście projektów
indywidualnych do Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
Szanowna Pani Minister! Jestem zaskoczony
Pani decyzją o skreśleniu ww. projektu z woj. podla-
258
skiego zamieszczonego na krajowej podstawowej li-
ście indykatywnej do Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko 2007–2013”. Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” zgodnie
z Narodowymi Strategicznymi Ramami Odniesie-
nia (NSRO), zatwierdzonymi w dniu 7 maja 2007 r.
przez Komisję Europejską, stanowi jeden z progra-
mów operacyjnych będących podstawowym narzę-
dziem do osiągnięcia założonych w nich celów przy
wykorzystaniu środków Funduszu Spójności i Euro-
pejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (str. 4
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”). Działalność Europejskiego Funduszu Rozwo-
ju Regionalnego określa art. 160 traktatu ustana-
wiającego Wspólnotę Europejską: Europejski Fun-
dusz Rozwoju Regionalnego ma na celu przyczynia-
nie się do korygowania podstawowych dysproporcji
regionalnych we Wspólnocie poprzez udział w roz-
woju i dostosowaniu strukturalnym regionów opóź-
nionych w rozwoju oraz w przekształcaniu upadają-
cych regionów przemysłowych. Czyli głównym zada-
niem programu operacyjnego jest niwelowanie dys-
proporcji w poziomie regionów i krajów należących
do UE. Niewątpliwie regionem opóźnionym w roz-
woju jest woj. podlaskie.
W wytycznych z dnia 6 grudnia 2007 r. (Wytycz-
ne w zakresie jednolitego systemu zarządzania i mo-
nitorowania projektów indywidualnych) jest napisa-
ne, że są pewne projekty, które nie podlegają ze swej
natury procedurze konkursowej. Są to projekty, któ-
rych realizacja jest szczególnie istotna z punktu wi-
dzenia rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, wo-
jewództwa czy sektora. Należą do nich m.in. zbiorni-
ki i inne inwestycje przeciwpowodziowe.
Przedsięwzięcie będzie realizowane na terenach
stanowiących obszary chronione, należące do:
— Europejskiej Sieci Obszarów Chronionych Na-
tura 2000 oznaczone symbolem PLC200006 – Osto-
ja Biebrzańska, PLH200008 – Dolina Biebrzy,
PLB200002 – Puszcza Augustowska, PLH 200005
– Puszcza Augustowska;
— Biebrzańskiego Parku Narodowego.
Ochrona obszarów chronionych nie może być tyl-
ko obowiązkiem gminy, gdyż jest to dobro narodowe
i europejskie, tym bardziej więc inwestycje infra-
strukturalne, przyczyniające się do ochrony przyro-
dy, powinny być dofinansowane ze środków ze-
wnętrznych, w tym zwłaszcza środków pomocowych
Unii Europejskiej bez konieczności wyłaniania ich
w procedurze konkursowej. Wcale nie przekonuje
uzasadnienie usunięcia przedmiotowego projektu
z krajowej listy indykatywnej zamieszczone na stro-
nie internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalne-
go, mówiące o tym, iż priorytet nie przewiduje pro-
jektów rezerwowych. Tak nie może być, aby mini-
ster bez żadnego uzasadnienia jednym pociągnię-
ciem pióra przekreślił wysiłek organizacyjny benefi-
cjenta.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie skreśle-
nia przedmiotowego projektu z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, gdyż cytowane uzasadnienie jest błędne i nie
przekonuje?
2. Czy wobec powyższych argumentów jest moż-
liwa zmiana decyzji z trybu konkursowego na poza-
konkursowy?
3. Jakie są możliwości ubiegania się o środki fi-
nansowe i w jakim terminie można je uzyskać na
realizację inwestycji wg przedmiotowego projektu?
4. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych, o czym mowa w ww. punkcie, jak gminy mają
sobie poradzić z realizacją zadań nałożonych przez
obowiązujące prawo?
5. W przypadku nieuzyskania środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego projektu, kto
gminom zwróci zainwestowane pieniądze?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1697)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie odpowiedzialności
radców prawnych za opinie przygotowywane
dla jednostek samorządu terytorialnego
Szanowny Panie Ministrze! W październiku
2003 r. Kraśnikiem wstrząsnęła tzw. afera manda-
towa. Grupa radnych Platformy Obywatelskiej, ma-
jąca w tym czasie przewagę w radzie miasta, znala-
zła sposób na pozbycie się swoich przeciwników
w samorządzie, a zarazem krytyków decyzji ich lide-
ra, burmistrza miasta. Podstawą stała się interpre-
tacja zapisów art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie
gminnym, opracowana przez radcę prawnego Urzę-
du Miasta Kraśnik.
W oparciu o taką opinię radni PO podjęli uchwa-
łę o wygaszeniu pięciu mandatów radnych opozycji.
W wyniku decyzji wojewody uchylającej uchwały do
rady powróciło dwóch radnych. Okazało się bowiem,
że opinia radcy prawnego, który uznał, że osobami
zarządzającymi działalnością gospodarczą są rów-
nież członkowie rad nadzorczych spółdzielni (miesz-
kaniowej oraz spożywców), była chybiona.
Na miejsca mandatowe powstałe w wyniku wy-
gaszenia trzech mandatów wstąpili nowi radni.
Kraśnicki samorząd od tej chwili działał w ustawo-
wym, 21-osobowym składzie.
Po skutecznym zaskarżeniu do sądu administra-
cyjnego uchwał rady o wygaszeniu mandatów kolej-
nych dwóch radnych odzyskało mandat, co spowodo-

wało, iż rada powiększyła skład do składu 23-oso-
bowego. Przywróceni radni mieli ponadto wypłaco-
ne utracone diety. Kwota w każdym przypadku prze-
kroczyła 10 tys. zł. Do dziś wątpliwości budzi sytu-
acja, w której przez okres kilkunastu miesięcy
uchwały były przyjmowane przez większą, niż prze-
widuje ustawa, liczbę radnych.
Cała afera mandatowa była efektem opinii wyra-
żonej w tej sprawie przez radcę prawnego, dla które-
go pracodawcą był burmistrz miasta, polityk PO.
Jeden z odwołanych radnych złożył skargę na dzia-
łalność radcy prawnego do Okręgowej Izby Radców
Prawnych w Lublinie. Nietrudno przewidzieć, jakie
stanowisko zajęła korporacja, do której od lat nale-
żał wymieniony radca.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
poniższe pytania:
1. Czy zdaniem Pana Ministra potrzebne są
zmiany w polskim prawodawstwie idące w kierunku
odpolitycznienia zawodu radcy prawnego, pracują-
cego w instytucjach samorządowych, niejednokrot-
nie wydającego opinię zgodną z oczekiwaniami swo-
jego pracodawcy, którym często są politycy?
2. Czy zdaniem Pana Ministra radcy prawni za-
trudniani w instytucjach samorządowych powinni
ponosić konsekwencje finansowe za swoje decyzje,
których skutkiem jest tak jak w ww. przypadku wy-
płata przez kraśnicki samorząd, przez okres blisko 3
lat, dodatkowych dwóch diet dla radnych?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1698)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie bezprawnego zajmowania
kont bankowych tysięcy przedsiębiorców,
którzy mają zaległości składkowe
jeszcze sprzed 2003 r.
Szanowny Panie Premierze! Od 1 stycznia 2003 r.
obowiązuje nowelizacja ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych, która przedłużyła z pięciu do dzie-
sięciu lat przedawnienie wymagalnych składek. Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych, wykorzystując no-
welizację, stosuje dziesięcioletnie przedawnienia
także do zobowiązań, które powstały przed 1 stycz-
nia 2003 r.
Ok. 2 mln przedsiębiorców mających takie długi
jest ściganych przez ZUS. Ich rachunki bankowe są
ogałacane bez uprzedniego wydania decyzji o wyso-
kości zaległości.
259
W związku z powyższym zwracam się z następu-
jącymi pytaniami:
1. Czy należności wobec ZUS-u nie powinny być
rozpatrywane według prawa, które panowało w mo-
mencie powstania należności?
2. Czy działania ZUS-u są zgodne z obowiązują-
cym prawem?
3. Jaka jest procedura działań przed zajęciem
konta bankowego przedsiębiorstwa?
4. Czy przed wszczęciem egzekucji ZUS nie powi-
nien wydać decyzji o wysokości zaległości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jolanta Szczypińska
Słupsk, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1699)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie przepisów określających
likwidację prywatnych szkół wyższych
Decyzję dotyczącą likwidacji prywatnej uczelni
podejmuje minister nauki i szkolnictwa wyższego.
Zgodnie z ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym
w przypadku likwidacji uczelni niepublicznej ko-
nieczne jest zapewnienie studentom możliwości kon-
tynuowania studiów. Przepisy w tej kwestii są nie-
stety mało precyzyjne. W efekcie nie wiadomo, kto
odpowiada za zobowiązania likwidowanej uczelni,
ani nie precyzują, w jaki sposób mają być zabezpie-
czone prawa studentów. Nie wiadomo bowiem, czy
studia mają być kontynuowane na takim samym
kierunku, na uczelni w tej samej miejscowości i za
jak wysokie czesne.
Czy ministerstwo przewiduje możliwość doprecy-
zowania tych przepisów, tak aby zabezpieczyć w peł-
ni prawa studentów?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1700)
do ministra finansów
w sprawie zbyt restrykcyjnych przepisów
dotyczących zasad rozliczania spadków
Przepisy określają grupę osób uprawnionych do
zwolnienia z podatku od spadku. Niestety nawet te
osoby nie będą mogły skorzystać z ulgi, jeśli w ter-
260
minie miesiąca od dnia uprawomocnienia się orze-
czenia o stwierdzeniu nabycia spadku nie zgłoszą
tego nabycia do urzędu skarbowego. W praktyce ter-
min ten często jest trudny do dotrzymania, ponie-
waż czasami występują kłopoty chociażby z ustale-
niem rzeczy i praw majątkowych, które mają być
zgłoszone do urzędu. Spadkobiercy, ustalając masę
majątkową spadkodawcy, muszą występować do róż-
nych rejestrów np. z ksiąg wieczystych, ewidencji,
banków, gdzie procedury są długotrwałe. Szczegóło-
we dane wymagane przez urząd skarbowy i krótki
termin mogą sprawić brak złożenia w terminie
oświadczenia, co powoduje utratę prawa do zwolnie-
nia podatkowego.
Czy ministerstwo przewiduje zmianę przepisów
w tym obrębie? Czy rozważa możliwość podjęcia
działań, aby uelastycznić w tym zakresie przepisy?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1701)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie przepisów ustawy
o szkolnictwie wyższym
W ostatnich latach zrodziło się powszechne prze-
konanie, iż to jedynie kwestie finansowe i warunki
pracy spowodowały, że polscy naukowcy wybierają
karierę naukową poza granicami naszego kraju.
Wielu z nich chciałoby powrócić do kraju, ale nie tyl-
ko niskie płace akademickie ich zniechęcają, ale
także obowiązujące przepisy, które dyskryminują
obywateli polskich z dorobkiem naukowym zdoby-
tym za granicą. Polski system tytułów i stopni na-
ukowych nie jest bowiem kompatybilny ze stosowa-
nym w większości krajów. Obecne przepisy umożli-
wiają zatrudnienie cudzoziemców na stanowiskach
profesora nadzwyczajnego lub wizytującego, nawet
jeśli nie mają habilitacji. Polscy naukowcy, którzy
pracowali poza granicami RP, nie mają takiej szan-
sy. Powrót polskich naukowców z bogatym dorob-
kiem naukowym, z osiągnięciami w sferze nauki po-
winien być kwestią priorytetową, ponieważ podnie-
sie to poziom polskiej nauki. Dlatego też należy zro-
bić wszystko, aby zachęcić do powrotu, a nie znie-
chęcać i ograniczać niepotrzebnymi przepisami.
Czy ministerstwo przewiduje zmianę przepisów
w tym zakresie? Jakie działania w tej sprawie za-
mierza podjąć?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1702)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie poziomu prac nad umową
o zabezpieczeniu społecznym
pomiędzy Rzecząpospolitą Polską
a Stanami Zjednoczonymi Ameryki Płn.,
umożliwiającą otrzymywanie wypłat
rent sierocych przez osoby do tego uprawnione
Brak umowy o zabezpieczeniu społecznym pomię-
dzy Rzeczypospolitą Polską a Stanami Zjednoczony-
mi Ameryki powoduje, że osoby, którym renta sieroca
została przyznana muszą spełniać szereg warunków
stawianych przez rząd amerykański, aby należności
z tego tytułu zostały im wypłacone. Uniemożliwia to
otrzymywanie świadczeń wielu sierotom do tego
uprawnionym zamieszkującym na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej, których rodzice pracowali i od-
prowadzali składki na świadczenia socjalne w Sta-
nach Zjednoczonych. Problemu tego nie mają nato-
miast obywatele i osoby na stałe zamieszkujące
w państwach, które ratyfikowały wspomnianą umo-
wę. Dokonały tego już prawie wszystkie państwa Eu-
ropy Zachodniej, których stosunki ze Stanami Zjed-
noczonymi są dalece chłodniejsze niż polskie.
Polska bardzo angażuje się we współpracę
transatlantycką, wspierając amerykańską operację
wojskową w Iraku oraz misję NATO w Afganista-
nie, a także podejmując negocjacje w sprawie tar-
czy antyrakietowej. Bardzo ważne jest, aby, prowa-
dząc politykę zagraniczną, pamiętać również o umo-
wach ułatwiających rozwiązywanie problemów
społecznych.
Dlatego, zwarzywszy na bliskie stosunki pomię-
dzy Rzeczypospolitą Polską a Stanami Zjednoczony-
mi Ameryki oraz na wielkość polskiej emigracji za-
robkowej do USA, niniejsza umowa powinna zostać
podpisana i ratyfikowana.
W związku z tym chcielibyśmy zadać Pani Mini-
ster następujące pytanie: Jaki jest stan prac nad
umową o zabezpieczenie społeczne pomiędzy Rze-
czypospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi
Ameryki?
Z poważaniem
Posłowie Tadeusz Arkit,
Jarosław Gowin
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1703)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie systemu dopłat bezpośrednich
w rolnictwie
Szanowny Panie Ministrze! System dopłat bez-
pośrednich w rolnictwie funkcjonuje już od 2004 r.
Jednym z celów tego systemu jest poprzez dopłaty
do produkcji rolnej ochrona rynków konsumenckich
ludności miejskiej przed radykalnym wzrostem cen
żywności, a co za tym idzie, kosztów utrzymania.
W pierwszym roku płatności wbrew licznym oba-
wom płatności bezpośrednie zostały przez ARiMR
zrealizowane na przełomie 2004/2005 r. Pozwoliło
to rolnikom na przednówku zainwestować otrzyma-
ne pieniądze w zakup nawozów, nasion, środków
ochrony roślin oraz oleju napędowego przed rozpo-
częciem wiosennych prac polowych.
W 2006 r. została wprowadzona dodatkowa płat-
ność cukrowa. Wypłata płatności bezpośrednich za
2006 r. przebiegała również zgodnie z oczekiwania-
mi producentów rolnych.
W 2007 r. wprowadzono dopłaty do dodatkowych
umów kontraktacyjnych na buraki cukrowe. Do
dnia dzisiejszego nie ukazały się jednak przepisy le-
gislacyjne regulujące wysokość jednostkową dopłat
do produkcji buraków. Ponieważ dopłaty cukrowe są
wydawane przez ARiMR w formie jednej całościowej
decyzji dotyczącej dopłat bezpośrednich, producenci
buraków cukrowych są w tym przypadku pokrzyw-
dzeni, gdyż dopłaty otrzymają z opóźnieniem. Ze
względu na koszty związane z wiosennymi pracami
polowymi rolnicy ci będą musieli korzystać z dro-
gich kredytów komercyjnych.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z pytaniami:
1. Na jakim etapie znajduje się proces legislacyj-
ny projektu rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi w sprawie wielkości redukcji kwoty płatno-
ści cukrowej za 2006 r.?
2. Kiedy zostaną wydane przez ARiMR decyzje
w sprawie przyznania dopłat obszarowych za 2007 r.?
Termin wydania decyzji zgodnie z ustawą upływa
z dniem 29.02.2008 r. Według mojego rozeznania
nikt spośród producentów buraków cukrowych w Pol-
sce takiej decyzji do tej pory nie otrzymał.
3. Czy są to dowody na zbiurokratyzowanie pro-
cesów decyzyjnych w rolnictwie?
Jednocześnie proszę o przyspieszenie prac legi-
slacyjnych związanych z możliwością wydania sto-
sownych decyzji i otrzymaniem należnych dopłat
przed rozpoczęciem wiosennych prac polowych.
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
261
Interpelacja
(nr 1704)
do ministra środowiska
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo łowieckie
Szanowny Panie Ministrze! Środowiska rolnicze
z woj. podkarpackiego zwróciły się do mnie z apelem
o podjęcie działań zmierzających do zmian niektó-
rych przepisów ustawy – Prawo łowieckie (Dz. U.
95.147.713), dotyczących wyceny oraz trybu wypła-
cania odszkodowań z tytułu szkód łowieckich. Zain-
teresowani proponują, aby obowiązek wypłacania
odszkodowań przejął na siebie Skarb Państwa jako
właściciel zwierzyny łownej. Środki te miałyby być
gromadzone na specjalnym funduszu, który byłby
tworzony z czynszu dzierżawnego płaconego w chwi-
li obecnej przez koła łowieckie na rzecz gminy, na
terenie której znajduje się obwód łowiecki.
Przedmiotem kolejnej propozycji zmian przepi-
sów jest jednoznaczne określenie przez ustawę kwa-
lifikacji osoby szacującej szkody oraz trybu ich wyce-
ny. Zainteresowani postulują, aby wyceny dokony-
wali niezależni rzeczoznawcy tylko w obecności rol-
nika. Ponadto poszkodowany rolnik miałby prawo
wnoszenia swoich uwag do protokołu sporządzanego
na miejscu oględzin.
Zapisy ustawy powinny również jednoznacznie
określić instytucje, której notowania płodów rolnych
będą stanowiły podstawę do ustalenia wysokości od-
szkodowania.
Pragnę nadmienić, iż zagadnienia związane z pro-
blematyką szkód łowieckich, a także sposobem ich
szacowania i wysokością wypłacanych odszkodo-
wań, są jednym z istotnych problemów, z jakimi na
co dzień stykają się rolnicy, nie tylko na Podkarpa-
ciu, ale i w innych regionach kraju.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytanie: Czy widzi Pan Minister możliwość
wprowadzenia przedmiotowych zmian w zapisach
ustawy Prawo łowieckie?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Skowrońska
Mielec, dnia 28 lutego 2008 r.
262
Interpelacja
(nr 1705)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nowelizacji ustawy o zwrocie
podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego wykorzystywanego
do produkcji rolnej
Szanowny Panie Ministrze! W myśl przepisu art.
6 ustawy o zwrocie podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do
produkcji rolnej (Dz. U. Nr 52, poz. 379) wnioski
o zwrot podatku akcyzowego producenci rolni mogą
składać w dwóch terminach: od 1 do 31 marca oraz
od 1 do 30 września. Marcowy termin składania
wniosków obejmuje faktury nabyte w okresie od
września roku poprzedniego do lutego roku, w któ-
rym składany jest wniosek. W tym okresie zużycie
oleju napędowego w gospodarstwie spada, ponieważ
jest to okres kończenia prac polowych i zimy. Tym
samym kwota zwrotu akcyzy jest również niewielka
i nie ma wielkiego wpływu na poprawę budżetu go-
spodarstwa. Środowiska rolnicze postulują noweli-
zację ww. ustawy i przyjęcie jednego, jesiennego ter-
minu składania wniosków. Dzięki temu wypłaty na-
stępowałyby w całości wiosną w znaczny sposób
wpływając na poprawę stanu budżetów domowych
rolników.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytanie: Czy widzi Pan Minister możliwość
podjęcia przewidzianych prawem działań zmierzają-
cych do wprowadzenia przedmiotowych zmian w usta-
wie i określenia jednego terminu składania wnio-
sków o zwrot podatku akcyzowego zawartego w ce-
nie oleju napędowego wykorzystywanego do produk-
cji rolnej?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Skowrońska
Mielec, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1706)
do ministra finansów
w sprawie nowelizacji ustawy
o podatku akcyzowym, w zakresie prowadzenia
produkcji wina gronowego,
w składzie podatkowym
Szanowny Panie Ministrze! W świetle obecnie
obowiązujących przepisów prawnych (ustawa o po-
datku akcyzowym Dz. U. 04.29.257) produkcja win
może się odbywać wyłącznie w składzie podatko-
wym. Uzyskanie pozwolenia na prowadzenie składu
podatkowego wymaga przejścia bardzo uciążliwych
procedur administracyjnych, a często działania te
nie przynoszą zamierzonego efektu, ponieważ na-
czelnik właściwego urzędu celnego może odmówić
wydania zezwolenia. W tej sytuacji wielu rolników,
którzy już uprawiają winorośle i posiadają doświad-
czenie i wiedzę w tym zakresie, rezygnują z poten-
cjalnego źródła dochodu.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytanie: Czy widzi Pan Minister możliwość
podjęcia przewidzianych prawem działań zmierzają-
cych do nowelizacji ustawy o podatku akcyzowym
tak, aby możliwe stało się zwolnienie rolników z obo-
wiązku prowadzenia produkcji wina gronowego
w składzie podatkowym?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Skowrońska
Mielec, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1707)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy
miasta Stargardu Szczecińskiego
na drodze krajowej nr 10
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
ministra z wnioskiem o podjęcie stosownych działań
w sprawie przyspieszenia prac przy budowie obwod-
nicy miasta Stargardu Szczecińskiego, na drodze
krajowej nr 10. Stargard Szczeciński leży w środko-
wej części woj. zachodniopomorskiego. Miasto, ze
względu na swoje uwarunkowania lokalizacyjne, nie
ma możliwości zmiany układu komunikacyjnego.
Znaczna część ruchu, w tym tranzytowego, odbywa
się przez centrum miasta. Tym samym nie tylko
w godzinach szczytu, ale praktycznie o każdej porze
dnia tworzą się korki. Powoduje to sytuacje stresują-
ce dla przejeżdżających przez miasto podróżnych,
jak i dla mieszkańców. Najgorsza sytuacja panuje
w okresie letnim, kiedy to przejazd przez Stargard
Szczeciński nie jest możliwy bez czekania w newral-
gicznych punktach miasta po kilkanaście minut na-
wet w nocy. Mając na względzie stale powiększającą
się ilość samochodów, trudno przypuszczać, aby sy-
tuacja ta uległa poprawie. Należy mieć również na
uwadze zbliżające się rozgrywki Euro 2012. Wyre-
montowana na znacznej długości droga krajowa
nr 10 posiada obwodnice praktycznie w każdym
poza Stargardem mieście. Zaplanowany i kilkukrot-
nie potwierdzany termin rozpoczęcia budowy w 2009 r.
słyszy się, że może być przesunięty.

Dlatego też zwracam się do Pana Ministra o za-
interesowanie się tym problemem i podjęcie działań
zmierzających do rozpoczęcia inwestycji w planowa-
nym terminie. Proszę o odpowiedź na temat realne-
go terminu rozpoczęcia budowy obwodnicy Stargar-
du Szczecińskiego na drodze nr 10 oraz przewidy-
wanego zakończenia prac.
Poseł Sławomir Preiss
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1708)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmian w ustawie o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
w zakresie możliwości występowania
ubezpieczonych z otwartych
funduszy emerytalnych
Szanowna Pani Minister! Na mocy przepisów
art. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie
ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy
emerytalnych oraz niektórych innych ustaw, zostały
wprowadzone zmiany w ustawie z 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze
zm.), polegające na umożliwieniu osobom, które
przystąpiły do otwartych funduszy emerytalnych
(OFE), a obecnie uprawnionych do uzyskania prawa
do wcześniejszej emerytury, do wystąpienia z OFE.
Wprowadzone nowelizacją zmiany nie gwarantu-
ją ubezpieczonym konstytucyjnego prawa równości.
Bowiem na podstawie wprowadzonych do art. 50a
niniejszej ustawy zmian górnik ubiegający się o eme-
ryturę górniczą na podstawie art. 50 ust. 2 niniej-
szej ustawy nie musi występować z OFE, co ozna-
cza, że otrzyma emeryturę z Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych i część z OFE.
Ponadto osoby, które uzyskały emeryturę górni-
czą do 31 grudnia 2007 r. – o ile przystąpiły do OFE
– nie będą mogły przejść na wcześniejszą emeryturę
górniczą, gdyż prawo to uzyskały w oparciu o posta-
nowienia obowiązujące do dnia 31 grudnia 2006 r.
Sytuacja ta powoduje, że górnicy ubiegający się o eme-
ryturę górniczą w 2007 r. będą nadal zobowiązani
do rozwiązania stosunku pracy przed rozpatrzeniem
przez organ emerytalno-rentowy ich prawa do eme-
rytury.
Obecnie na podstawie art. 3 ustawy z 27 lipca
2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych stosuje
przepisy, na podstawie których uzależnia się uzy-
skanie prawa do emerytury górniczej od przystąpie-
nia lub nieprzystąpienia do otwartych funduszy
emerytalnych. Prawo – w tej konkretnej sytuacji –
263
zostało tak skontrowane, że wszyscy uprawnieni do
emerytury z tytułu pracy w warunkach szczegól-
nych, ubiegający się o prawo do emerytury w 2007 r.,
będą mogli wystąpić z OFE; przepis ten nie dotyczy
górników, bowiem działanie zlikwidowanego art. 49
ustawy o emeryturach i rentach z FUS przedłużono
na 2007 r.
Na uwagę zasługuje fakt, iż górnicy ubezpiecze-
ni, którzy wiedzieli o tym, że prawo do emerytury
nabędą dopiero w 2007 r., często przystępowali do
OFE wiedząc, że nie będzie to kolidowało z ich
uprawnieniami emerytalnymi, ponieważ prawo do
przedłużania nabycia prawa do emerytury górniczej
w 2007 r. obowiązywać zaczęło dopiero w 2005 r.
Aby uniknąć tak niekorzystnej sytuacji i wyrów-
nać przysługujące uprawnienia na wszystkie grupy
zawodowe, należałoby dokonać zmiany w przepisie
art. 3 niniejszej ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, w myśl której z uprawnień określonych
w ust. 1 będą mogły skorzystać pracownicy, którzy
nie przystąpili do OFE lub złożyli wniosek o przeka-
zanie zgromadzonych na rachunku OFE środków,
za pośrednictwem zakładu, na dochody budżetu
państwa. Ponadto należałoby w ustawie wyraźnie
zaznaczyć, że do osób spełniających warunki okre-
ślone w niniejszym artykule nie stosuje się wymogu
rozwiązania stosunku pracy, o którym była mowa
w art. 49 ust. 1 pkt 3 niniejszej ustawy.
Konieczna była również zmiana przepisu art. 184
ust. 2 ustawy, gdzie należałoby wskazać, że emery-
tura, o której mowa w ust. 1, przysługuje w przypad-
ku nieprzystąpienia do OFE lub złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachun-
ku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody bu-
dżetu państwa.
Bez ww. wskazanych zmian w niniejszej ustawie
ubezpieczeni, wprowadzeni przez ajentów OFE
w błąd poprzez nieinformowanie o możliwości uzy-
skania prawa do wcześniejszej emerytury po ukoń-
czeniu określonego w przepisach prawa wieku, na-
wet jeżeli wymagany wiek osiągnął po 31 grudnia
2006 r., nie będą mogli skorzystać z uprawnień prze-
widzianych w art. 184 ust. 1 niniejszej ustawy.
W tej sytuacji, kieruję do Pani Minister następu-
jące zapytania:
1. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Pracy na pow.
temat, wobec przytoczonej powyżej argumentacji?
2. Czy i jakie działanie resort podejmie, aby roz-
wiązać zaistniały problem?
3. Czy i kiedy zostaną wprowadzone w ustawie
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 252, ze zm.),
proponowane zmiany?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
264
Interpelacja
(nr 1709)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zabezpieczenia pozycji Skarbu
Państwa jako akcjonariusza PKN Orlen SA
Szanowny Panie Premierze! Skarb Państwa dla
zapewnienia wykonywania istotnych zadań w ra-
mach uczestnictwa kapitałowego w spółkach o klu-
czowym znaczeniu dla funkcjonowania państwa
ma zagwarantowane w ich statutach szczególne
przywileje.
W statucie PKN Orlen S A uprzywilejowanie to
polega na tym, że jedynie Skarb Państwa i zależna
od niego spółką Nafta Polska S A mogą wykony-
wać prawa z więcej niż 10% ogólnej liczby głosów
– nie może tego żaden inny akcjonariusz. Zapisy
statutu mówią zaś, że dla podjęcia uchwał w okre-
ślonych sprawach o podstawowym znaczeniu dla
spółki wymagana jest większość 90% oddanych
głosów. Akcjonariat Orlenu jest bardzo rozproszo-
ny (ponad 70% akcji znajduje się w wolnym obro-
cie), zapisy te gwarantują więc Skarbowi Państwa
decydujący wpływ na sprawy spółki i zapobiegają
jej wrogiemu przejęciu w drodze wezwania do
sprzedaży lub zamiany akcji. Taki statut czyni
przejęcie spółki nieopłacalne, gdyż akcjonariusz
większościowy (inny niż Skarb Państwa) nie mógł-
by wykonywać prawa głosu z akcji dających ponad
10% ogółu głosów.
Rozwiązanie takie, wprowadzone do statutu
Orlenu pod rządami Kodeksu handlowego, dziś
możliwe jest jednak tylko w odniesieniu do akcjo-
nariuszy dysponujących powyżej 20% ogółu głosów.
Niedostosowanie tego ograniczenia do aktualnych
przepisów Kodeksu spółek handlowych naraża
spółkę na zaskarżanie podjętych uchwał o stwier-
dzenie nieważności (art. 425 K. s. h.), zaś wyraźne
wyłączenie Skarbu Państwa spod działania tego
ograniczenia nasuwa wątpliwości co do jego zgod-
ności z zasadą równego traktowania akcjonariuszy
wyrażoną w art. 20 K. s. h.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyro-
ku z 23 października 2007 r. (Komisja v. Niemcy,
C-112/05) stwierdził niezgodność z prawem wspól-
notowym szeregu przepisów niemieckiej ustawy
dotyczącej spółki Volkswagen AG. Za naruszające
swobodę przepływu kapitału (art. 56 Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską) uznano
ograniczenie prawa głosu akcjonariuszy dysponu-
jących ponad 20% kapitału (tzw. voting cap) oraz
podwyższenie do 80% kwalifikowanej większości
dla przyjęcia uchwał, które na podstawie ogólnego
prawa akcyjnego podejmowane są większością 75%.
Ponadto Trybunał zakwestionował prawo Niemiec
i landu Dolna Saksonia do wyznaczania po dwóch
członków rady nadzorczej tak długo, jak pozostają
akcjonariuszami spółki.
Dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie miała oko-
liczność, iż land Dolna Saksonia posiada udział
w wysokości dającej ponad 20% w ogóle praw głosu
i na podstawie zaskarżonych przepisów może wy-
wierać na spółkę Volkswagen wpływ nieproporcjo-
nalny do jego zaangażowania kapitałowego. Tym
samym ograniczona została możliwość przejęcia nad
nią kontroli przez innych akcjonariuszy, co może
zniechęcić podmioty z innych państw do dokonywa-
nia inwestycji bezpośrednich w akcje spółki.
Z orzeczenia w tej sprawie wynika, że ogranicze-
nie prawa głosu może ze względu na strukturę ak-
cjonariatu stać się formą faktycznego uprzywilejo-
wania podmiotów publicznych, a tym samym naru-
szać art. 56 traktatu. Trybunał uznał za sprzeczne
ze swobodą przepływu kapitału ograniczenie prawa
głosu, mimo iż dotyczyło ono w równym stopniu
wszystkich akcjonariuszy.
W tej sytuacji za niezgodne z traktatową swobo-
dą przepływu kapitału można uznać aktualne po-
stanowienia statutu Orlenu (a także Grupy Lotos
SA) różnicujące prawo głosu wobec akcjonariuszy
prywatnych i publicznych.
Oczywisty staje się więc wniosek, że przewidzia-
ny w statucie Orlenu przywilej mający zapewnić
Skarbowi Państwa utrzymanie kontroli nad spółką
i zniechęcać do prób jej przejęcia jest sprzeczny za-
równo z prawem polskim, jak i europejskim.
I nawet dostosowanie go do wymogów art. 411
i 20 K. s. h. – w świetle orzecznictwa Trybunału –
byłoby wątpliwe z punktu widzenia jego dopuszczal-
ności w ramach prawa wspólnotowego.
Ta sytuacja niezabezpieczająca pozycji Skarbu
Państwa w połączeniu z dużym rozproszeniem ak-
cjonariatu powoduje, że PKN Orlen może stać się
łatwym celem wrogiego przejęcia; także przez pod-
mioty znajdujące się pod kontrolą państw spoza
Wspólnoty, gdyż traktatowa swoboda przepływu ka-
pitału obejmuje również podmioty z państw trze-
cich.
Jakie działania zamierza podjąć minister skarbu
państwa, aby uniknąć przedstawionych w niniejszej
interpelacji zagrożeń?
Z poważaniem
Poseł Norbert Wojnarowski
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1710)
do ministra infrastruktury
w sprawie ewentualnego utworzenia
na terenie kraju większej liczby
ośrodków ruchu drogowego
Szanowny Panie Ministrze! Aktualnie na terenie
kraju znajduje się 47 ośrodków ruchu drogowego

utworzonych na podstawie przepisów ustawowych
według określonych kryteriów w zakresie dostęp-
nych elementów infrastruktury oraz przepustowo-
ści pojazdów na drogach. Założeniem ustawodawcy
była możliwość sprawdzenia umiejętności osób eg-
zaminowanych w oparciu o takie same elementy za-
warte w instrukcji egzaminowania. Tymczasem po-
mysł utworzenia ośrodków egzaminowania w wielu
mniejszych miastach może spowodować migrację
kandydatów na egzaminy do tych ośrodków, w któ-
rych infrastruktura drogowa jest uboższa, nie-
uwzględniająca wszystkich elementów w ruchu dro-
gowym, które posiadają duże ośrodki, przez co łatwa
dla zdających. Ponadto ruch pojazdów w przelicze-
niu na strumień w ciągu godziny jest tak mały, że
zdający nie będzie mógł wykazać swojej sprawności
przy dużym ruchu. Wprowadzenie egzaminowania
w małych ośrodkach z pewnością więc spowoduje
zapisywanie się na egzamin do małych miast, co nie-
wątpliwie wpłynie na niepełną możliwość oceny
umiejętności zdających, a w konsekwencji do pogor-
szenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Należy wziąć pod uwagę fakt, że także szkoły
jazdy, wiedząc o możliwości zdawania egzaminów
w małych miejscowościach, nie będą w procesie
szkolenia uczyć tych elementów, które można spraw-
dzić wyłącznie w dużych miastach o rozbudowanej
infrastrukturze. Różnica w wyszkoleniu przyszłych
kierowców zdających w dużych i małych ośrodkach
będzie więc ewidentna. W mojej ocenie należy bar-
dzo ostrożnie podchodzić do utworzenia na terenie
danego miasta nowych samodzielnych ośrodków.
One po prostu nie będą w stanie się utrzymać, przy
założeniu realizacji takich samych obowiązków jak
dotychczasowe WORD-y. Utworzenie ośrodków
w małych miejscowościach wymagałoby poniesienia
nakładów na inwestycje, w tym zakup taboru (lub
dzierżawę). WORD-y są jednostkami samofinansu-
jącymi się, a więc powiększenie ich ilości w kraju
spowodowałoby trudności zarówno tych dotychcza-
sowych, jak też nowych. Już obecnie w kraju są
WORD-y w mniejszych miastach, które mają trud-
ności w uzyskaniu dodatniego wyniku finansowego.
WORD-y to nie tylko egzaminowanie, stały się one
w ostatnim okresie centrami bezpieczeństwa ruchu
drogowego. Tam odbywają się różnorodne kursy
i szkolenia jak: szkolenia dla instruktorów, egzami-
natorów, na przewóz towarów niebezpiecznych, kur-
sy ADR itp. WORD-y realizują ogromną ilość zadań
z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego i wspie-
rają finansowo działania wojewódzkich rad bezpie-
czeństwa ruchu drogowego, a także szkół wszyst-
kich typów.
Czy będzie to możliwe po realizacji postulowa-
nych zmian? To należy dokładnie przeanalizować.
Czy także tym sposobem nie zlikwiduje się tego ele-
mentu wsparcia BRD, bo przecież trudności finan-
sowe ośrodków po zmianach, spowodują, że nie bę-
dzie wsparcia na cele BRD, lecz wyłącznie na utrzy-
manie procesu egzaminowania? Moim zdaniem,
265
wdrożenie tego pomysłu w zakresie dalszego zde-
centralizowania procesu egzaminowania wymusi
ogromne zmiany w przepisach tego problemu doty-
czących. Łącznie ze zmianami w zakresie nadzoru
nad egzaminami, instrukcji egzaminowania, finan-
sowania WORD-ów, opłatami za egzamin itp. Na to
jednak potrzebny jest czas, by nie wprowadzić dez-
organizacji w ważnej dość dziedzinie, bo dotyczącej
bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego
W związku z tym uprzejmie pytam Pana Mini-
stra: Czy nie należałoby rozważyć kwestii utworze-
nia w mniejszych miejscowościach, które spełniają
kryteria przeprowadzenia na ich terenie egzami-
nów, jedynie filii istniejących WORD, a egzaminy
przeprowadzać w oparciu o posiadany już tabor i za-
trudnionych egzaminatorów?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1711)
do ministra zdrowia
w sprawie rozbieżności interpretacyjnych
zapisów ustawy o przekazaniu środków
finansowych świadczeniodawcom
na wzrost wynagrodzeń
Szanowna Pani Minister! W świetle rozbieżności
interpretacyjnych zapisów ustawy z dnia 22 lipca
2006 r. o przekazaniu środków finansowych świad-
czeniodawcom na wzrost wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149,
poz. 1076, ze zm.) oraz wobec faktu, że ustawa ta nie
uwzględnia procesów konsolidacji zakładów opieki
zdrowotnej, zwracam się z uprzejmą prośbą o rozwa-
żenie, czy możliwe jest wszczęcie postępowania
w sprawie zmiany ustawy poprzez uwzględnienie
w jej przepisach rozwiązań dotyczących przekazy-
wania środków na wzrost wynagrodzeń dla pracow-
ników zakładów opieki zdrowotnej będących przed-
miotem przekształceń organizacyjnych.
Ustawa z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazywaniu
środków finansowych świadczeniodawcom na wzrost
wynagrodzeń nie uwzględnia procesów konsolidacji
zakładów opieki zdrowotnej oraz zmiany formy or-
ganizacyjno- prawnej, co stoi w sprzeczności z ko-
niecznością zapewnienia dalszego, nieprzerwanego
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej, bez ograni-
czenia ich dostępności oraz warunków i jakości ich
udzielania, a co za tym idzie, zapewnienia odpowied-
niego poziomu finansowania ze strony głównego
płatnika – Narodowego Funduszu Zdrowia.
Moim zdaniem brak przejrzystych zapisów usta-
wodawczych, a także niezaprzeczalny fakt koniecz-
266
ności uzupełniania wartości kontraktu na rok 2008
dla świadczeniodawców objętych procedurą restruk-
turyzacji w świetle istniejących nadal niejasności in-
terpretacyjnych przepisów prawa w tym temacie
daje podstawy do znalezienia rozwiązania. Realiza-
cja zapisów ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. powinna
dla osiągnięcia założonych celów ustawodawcy
uwzględnić dynamikę procesów restrukturyzacji
zakładów opieki zdrowotnej, w tym przenoszenia
usług pomiędzy zakładami, bowiem wraz z przenie-
sieniem zadań przejmowani są również w trybie art.
23 Kodeksu pracy pracownicy komórek organizacyj-
nych zakładów.
Realizacja ustawy zarówno ze strony świadcze-
niodawców, jak i Narodowego Funduszu Zdrowia
winna być skorelowana z całością przepisów praw-
nych, a w szczególności z ustawą z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst jednoli-
ty Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zmianami) oraz
ustawą z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicz-
nej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684, ze zmianami.).
Zgodnie z programami restrukturyzacyjnymi za-
kładów zmiany organizacyjne skutkujące przejmo-
waniem zarówno zadań, jak i pracowników stano-
wią gwarancję efektywności procesów ich restruk-
turyzacji. Sprzecznym z duchem ustawy jest fakt
wyeliminowania z kręgu podmiotowego pracowni-
ków restrukturyzowanych zakładów. Przyznanie
jednostkom restrukturyzowanym niższej wartości
kontraktu od przewidywanej i ujętej wcześniej
w programie niweczy sukces restrukturyzacyjny
i stanowi zagrożenie dla funkcjonowania jednostek
odgrywających znaczącą rolę w zabezpieczeniu
świadczeń opieki zdrowotnej.
Przypuszczać należy, że nie było zamiarem usta-
wodawcy niweczenie pozytywnych efektów restruk-
turyzacji finansowej możliwych do osiągnięcia po-
przez konieczne zmiany organizacyjne. W obecnej,
i tak już napiętej, sytuacji w ochronie zdrowia pro-
blem „produktu podwyżkowego” powoduje dodatko-
wo wzrost niepokoju społecznego.
Wobec dużych nakładów już poniesionych zarów-
no przez świadczeniodawców, jak i organy prowa-
dzące w proces restrukturyzacji samodzielnych pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej zwracam się
z prośbą o rozważenie możliwości wszczęcia postę-
powania w sprawie zmiany ustawy z dnia 22 lipca
2006 r. poprzez uwzględnienie w jej przepisach trwa-
jących procesów konsolidacji, której skutki nastąpi-
ły po II kwartale 2006 r.
Z wyrazami szacunku
Poseł Norbert Raba
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1712)
do ministra finansów
w sprawie braku regulacji prawnej do art. 21
ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych odnośnie do
przedmiotowego zwolnienia od podatku
dochodowego odsetek za nieterminową
wypłatę odszkodowań otrzymanych
na podstawie przepisów prawa cywilnego
w razie uszkodzenia ciała lub wywołania
rozstroju zdrowia, przy jednoczesnym
istnieniu takiego zwolnienia dla samych
należności głównych kwot odszkodowań
Panie Ministrze! Interpelacja, którą składamy,
dotyczy problemów dużej grupy osób, które mają
przyznane prawo do odszkodowania bądź renty za
uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia
w sprawach cywilnych na podstawie prawomocnych
wyroków sądów powszechnych, obejmujących należ-
ność główną wraz z odsetkami od daty wymagalno-
ści roszczenia. Są to bardzo często wysokie kwoty
zarówno należności głównych, jak i odpowiednio od-
setek.
Zgodnie z treścią art. 21 ust 1 pkt 3b i 3c ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26
lipca 1991 r. osoby mające przyznane odszkodowa-
nia w postaci renty na podstawie przepisów prawa
cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania
rozstroju zdrowia i inne odszkodowania na podsta-
wie wyroku bądź ugody sądowej są zwolnione od za-
płaty podatku dochodowego od osób fizycznych.
Natomiast brak jest analogicznej regulacji praw-
nej odnośnie zwolnienia przedmiotowego od podat-
ku dochodowego dla odsetek od ww. świadczeń.
Zwolnieniem przedmiotowym zgodnie z treścią
art. 21 pkt 52 i 95 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych są objęte jedynie:
1) odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na
podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996
r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody oso-
bowe (Dz. U. Nr 156, poz. 776),
2) odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wyna-
grodzeń i świadczeń z tytułu istnienia stosunku służ-
bowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego sto-
sunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni pro-
dukcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produk-
cją rolną, pracy nakładczej, emerytury lub renty.
Zasądzenie na rzecz poszkodowanego odpowied-
niej kwoty tytułem odszkodowania za uszkodzenie
ciała bądź wywołanie rozstroju zdrowia jest dokony-
wane wraz z przyznaniem odsetek i powoduje ko-
nieczność uiszczenia podatku od kwoty uzyskanych
odsetek od należności głównych.
Stanowisko powyższe potwierdzają liczne orze-
czenia w przedmiocie interpretacji art. 21 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakre-

sie objęcia zwolnieniem ustawowym kwot odsetek
od świadczeń tytułem odszkodowania za uszkodze-
nia ciała.
Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 9 stycznia 2007 r.
II FSK 36/06 odsetki za nieterminową wypłatę od-
szkodowania stanowią przychód podlegający opo-
datkowaniu podatkiem dochodowym należącym do
kategorii przychodu z innych źródeł. Nie podlegają
one zwolnieniu od opodatkowania z mocy art. 21
ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych ani na mocy żadnego innego przepisu
ustawy.
Aktualna regulacja prawna przewidziana przez
ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych
w art. 21 ust. 1 pkt 3b i 3c nie obejmuje zwolnieniem
przedmiotowym należności ubocznych wywodzą-
cych się z tego samego stosunku prawnego – odszko-
dowania za uszkodzenie ciała bądź wywołanie roz-
stroju zdrowia, przy jednoczesnym istnieniu takiego
zwolnienia dla należności głównych.
Stoimy na stanowisku, iż z uwagi na identyczny
charakter kompensacyjny zarówno odszkodowania
za uszkodzenia ciała, jak i odsetek za nieterminową
wypłatę niniejszego odszkodowania art. 21 ust 3b
i 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych powinien obejmować zwolnieniem także odset-
ki od zasądzonych prawomocnie ww. świadczeń.
Na podkreślenie zasługuje także fakt, iż analo-
gicznym zwolnieniem są już objęte w art 21 pkt 95
odsetki od nieterminowych wypłat wynagrodzeń ty-
tułem m.in. stosunku pracy.
Mając na uwadze powyższe, prosimy o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy brak regulacji prawnej w ustawie o po-
datku dochodowym od osób fizycznych odnośnie
zwolnienia od podatku dochodowego odsetek od
przyznanych świadczeń tytułem odszkodowań za
uszkodzenie ciała bądź wywołanie rozstroju zdro-
wia nie stanowi ograniczenia praw podmiotowych
osób, którym niniejsze zwolnienie przysługuje odno-
śnie należności głównych wywodzących się z tego
samego stosunku prawnego?
2. Jakie stanowisko w tej sprawie zajmuje Mi-
nisterstwo Finansów?
3. W jaki sposób i w jakim terminie Minister-
stwo Finansów zamierza rozwiązać przedstawiony
przeze mnie problem?
4. Czy Ministerstwo Finansów przewiduje no-
welizację ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych w zakresie objęcia ustawowym zwolnie-
niem przewidzianym art. 21 ust. 1 pkt 3b i 3c także
odsetek od wymienionych świadczeń?
Z poważaniem
Posłanki Elżbieta Witek
i Beata Szydło
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
267
Interpelacja
(nr 1713)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
oraz
ministra środowiska
w sprawie stanowiska rządu
wobec zachowania naszego kraju
jako wolnego od GMO
Szanowni Panowie Ministrowie! Zarówno po-
przedni, jak i obecny rząd decyduje się na zachowa-
nie naszego kraju jako wolnego od GMO. Takie sta-
nowisko prezentują również środowiska proekolo-
giczne oraz ci obywatele, którzy dają wiarę pogło-
skom o szkodliwości żywności, jeśli w łańcuchu po-
karmowym znalazłyby się organizmy genetycznie
zmodyfikowane.
Stanowczy protest wobec decyzji rządu wyrażają
rolnicy, szczególnie producenci trzody chlewnej i dro-
biu, dostrzegając w niej poważne zagrożenie dla dal-
szego bytu ich gospodarstw i rodzin. Trudno im się
dziwić, gdy większość europejskich krajów nie sto-
suje tak drastycznych obostrzeń, nawet sama Unia
Europejska, na podstawie dyrektywy 2001/18/WE,
dopuszcza do obrotu produkty GMO.
Wobec takiego stanowiska polskiego rządu pro-
szę o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Czy rząd dostrzega zagrożenia, jakie jego de-
cyzja niesie dla polskiego rolnictwa?
2. W jaki sposób polscy rolnicy, przy nadal nie-
równych warunkach gospodarowania, mają skutecz-
nie konkurować z rolnikami z innych krajów UE?
3. Czy rząd udzieli wsparcia rolnikom, szczegól-
nie producentom trzody chlewnej i drobiu, by złago-
dzić negatywne skutki swojej decyzji?
4. Czy zdaniem Panów Ministrów wskazane jest
podjęcie starań w celu ujednolicenia zasad dotyczą-
cych GMO na obszarze całej Unii Europejskiej, na-
tomiast do tego czasu stosowanie obecnych uregulo-
wań przyjętych powszechnie w Unii Europejskiej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
268
Interpelacja
(nr 1714)
do ministra zdrowia
oraz
ministra sportu i turystyki
w sprawie pominięcia woj. śląskiego
w pilotażowym programie budowy centrów
powiadamiania ratunkowego
Na parę dni przed zeszłorocznymi wyborami par-
lamentarnymi ministrowie w rządzie PiS-u Elżbieta
Jakubiak, Jerzy Polaczek oraz Zbigniew Religa za-
pewniali, że na Stadionie Śląskim odbędą się mecze
piłkarskich mistrzostw Europy. W przygotowanej
ustawie o Euro 2012 wymienia się Chorzów jako jed-
nego z organizatorów imprezy.
Okazało się jednak, że niektóre decyzje polity-
ków rozminęły się z deklaracjami. Jeszcze za rządów
PiS-u zapadła decyzja, że w pierwszej kolejności cen-
tra powiadamiania ratunkowego powstaną w tych
województwach, gdzie odbędą się mistrzostwa Euro
2012. Na liście są zatem Warszawa, Gdańsk, Wro-
cław i Poznań. Jest też Kraków, który podobnie jak
Chorzów znalazł się na liście rezerwowej. Nie ma
jednak centrum powiadamiania ratunkowego dla
woj. śląskiego.
CPR w tych pięciu regionach mają zacząć działać
jeszcze w tym roku. Takie potraktowanie Śląska
świadczy o lekceważeniu jego aspiracji do Euro 2012,
a przecież pan premier Donald Tusk zapewniał nas
– mieszkańców Śląska – że podejmie wszelkie dzia-
łania, aby Śląskowi stworzyć szansę współorganiza-
cji mistrzostw Euro 2012.
Szanowna Pani Minister/Szanowny Panie Mini-
strze:
1. Dlaczego zabrakło Chorzowa w pilotażowym
programie budowy centrów powiadamiania ratun-
kowego?
2. Jakie były konkretne przyczyny pominięcia
tylko jednego z szóstki miast ustawowo zatwierdzo-
nych jako potencjalnych współorganizatorów Euro
2012?
3. Czy i kiedy Chorzów zostanie wpisany w pilo-
tażowy program budowy centrów powiadamiania
ratunkowego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 10 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1715)
do ministra zdrowia
w sprawie standardów
opieki paliatywno-hospicyjnej
śmiertelnie chorych dzieci
Obecny stan prawny hospicjów regulują przepisy
Narodowego Funduszu Zdrowia. Zawierają one po-
ważne błędy merytoryczne. Największy sprzeciw bu-
dzi zapis uzależniający liczbę dzieci uprawnionych do
opieki w hospicjach od rodzaju choroby; dzieci z nowo-
tworami mają stanowić połowę ogółu przyjmowa-
nych. Urzędnicze kryteria rozmijają się z rzeczywi-
stością, bo w Polsce najwięcej dzieci umiera na choro-
by neurologiczne, a nie nowotworowe. Limity, które
urzędnicy wprowadzają z przyczyn finansowych, sta-
nowią ewenement w skali światowej. Średni czas
opieki hospicyjnej nad dzieckiem z chorobą nowotwo-
rową to 42 dni, a z innymi schorzeniami 44 dni.
Kolejny problem to dzienna stawka na domową
opiekę hospicyjną. Jest ustalana przez NFZ i wynosi
dziś od 39 do 60 zł. Zdaniem ekspertów powinno się
ją podwyższyć do minimum 121 zł. Ośrodki hospi-
cyjne dla dzieci na dzienną opiekę potrzebują znacz-
nie więcej, np. Fundacja Warszawskie Hospicjum
dla dzieci przeznacza ponad 300 zł. Kwoty, które ho-
spicja otrzymują od NFZ, pokrywają do 17-20% wy-
datków. Hospicja nie chcą 100%, wystarczy im poło-
wa, resztę zbiorą same jako organizacje pożytku pu-
blicznego. Na takim rozwiązaniu mogą skorzystać
wszyscy. Chore dziecko musi mieć opiekę. Jeśli nie
trafi do hospicjum, znajdzie się w szpitalu, a tam po-
byt jest znacznie droższy.
Kolejne „chore przepisy” dotyczą wizyt pielę-
gniarskich. Przewidują, że pielęgniarka powinna
złożyć pacjentowi dwie wizyty przy założeniu, że
jedna ma obsłużyć 12 pacjentów w promieniu 100
km. W praktyce oznacza to, że pielęgniarka musia-
łaby odwiedzić pięciu pacjentów dziennie. Specjali-
ści uważają, że jest to niewykonalne. Powinna opie-
kować się maksymalnie czwórką pacjentów, a usta-
leniem liczby wizyt niech się zajmą kierujący kon-
kretnymi jednostkami, a nie centralni urzędnicy.
W związku z powyższym, zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem:
Szanowna Pani Minister
- Czy w Ministerstwie Zdrowia zostały podjęte
jakiekolwiek prace nad wyeliminowaniem poważ-
nych błędów merytorycznych z przepisów dotyczą-
cych opieki paliatywno-hospicyjnej dzieci?
- Czy Narodowy Fundusz Zdrowia przestrzega
standardów opieki paliatywno-hospicyjnej nad
dziećmi i ich rodzinami?
Z wyrazami szacunku
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 2 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1716)
do ministra środowiska
w sprawie programu usuwania
rakotwórczych dachów azbestowych
Szanowny Panie Ministrze! Dziesięć lat temu zo-
stał w Polsce wydany zakaz produkowania i monta-
żu dachów eternitowych wykonanych z rakotwór-
czego azbestu. Został także wdrożony rządowy pro-
gram jego usuwania. Program zakłada, iż do roku
2032 w naszym kraju znikną całkowicie eternitowe
dachy. Biorąc jednak pod uwagę szybkość, z jaką na-
stępuje wymiana wyżej opisanych dachów, realiza-
cja programu wydaje się mało prawdopodobna. Ofi-
cjalnie w Polsce znajduje się ok. 15 mln t eternitu,
jednak nieoficjalnie mówi się, że ta liczba jest nawet
dwukrotnie większa. Oznacza to, iż wymiana rako-
twórczych dachów pochłonęłaby wiele milionów zło-
tych. Problem azbestu dotyczy całego kraju, a rodzin
zwyczajnie nie stać na wydanie kilkunastu tysięcy
złotych na nowy dach, w związku z czym w ich płu-
cach i oskrzelach cały czas osadzają się rakotwórcze
pyłki azbestu.
Dlatego chciałbym zapytać Pana Ministra:
— Czy ministerstwo przewiduje pomoc finanso-
wą dla ludzi, którzy chcieliby pozbyć się eternito-
wych płyt dachowych?
— W jaki sposób ministerstwo planuje włączyć
się w program eliminacji azbestu w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1717)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sposobu waloryzacji
rent i emerytur
Szanowna Pani Minister! Kwestia poruszana
w niniejszej interpelacji dotyczy prawie 10 mln eme-
rytów i rencistów. Średnia miesięczna kwota emery-
tury wynosi obecnie około 1100 zł, natomiast aż jed-
na czwarta seniorów nie otrzymuje nawet 700 zł.
Oznacza to, że istnieją znaczne różnice w wysokości
świadczeń zarówno wewnątrz kraju, jak również po-
między Polską a pozostałymi państwami Unii Euro-
pejskiej.
Takie dysproporcje pomiędzy kwotami waloryza-
cyjnymi wywołują złe nastroje społeczne związane
z brakiem poczucia sprawiedliwości społecznej. Wy-
269
daje się więc zasadne, i bardzo często z takimi gło-
sami mam do czynienia w biurze poselskim, wpro-
wadzenie waloryzacji odwrotnie proporcjonalnej do
wysokości pobieranych świadczeń. Spowoduje ona
wzrost świadczeń najniższych, za które obecnie wie-
lu osobom trudno jest przeżyć.
W związku z powyższym mam pytania do Pani
Minister:
1. Jakie są plany ministerstwa wobec kwotowej
waloryzacji rent i emerytur lub innych propozycji,
które powodowałyby wzrost świadczeń dla najuboż-
szej i najliczniejszej części emerytów i rencistów?
2. Czy zdaniem Pani Minister nie należy powró-
cić do dyskusji nad zasadami waloryzacji emerytur
i rent, wprowadzając zasadę odwrotnej proporcjo-
nalności do wysokości pobieranych świadczeń?
3. Czy dla osób pobierających najniższe świad-
czenia emerytalno-rentowe jest planowane wprowa-
dzenie jakichkolwiek ulg, np. na leki?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1718)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie organizacji Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! 18 kwietnia 2007 r.
UEFA przyznała Polsce i Ukrainie prawo do organi-
zacji Euro 2012. To wielkie wydarzenie sportowe,
ale także ogromna szansa dla naszego kraju i po-
szczególnych regionów. Zakres prac do wykonania
jest bardzo szeroki: budowa infrastruktury drogo-
wej, stadiony, zaplecze sportowo-rekreacyjne, hote-
le, lotniska, dworce kolejowe itp. Zdaniem wielu eko-
nomistów organizacja mistrzostw jest wielkim wy-
zwaniem, ale także dzięki niej możemy nadgonić
opóźnienia cywilizacyjne. Sukces całego projektu
zależny jest także od ścisłej współpracy pomiędzy
organami administracji rządowej i jednostek samo-
rządu terytorialnego, a także wszystkimi podmiota-
mi zaangażowanymi w organizację mistrzostw.
Mistrzostwa Europy będą rozgrywane w Warsza-
wie, Gdańsku, Poznaniu i Wrocławiu. Chorzów jako
reprezentant Śląska został pominięty i jest tylko
miastem rezerwowym. Przy dokonywaniu tej decy-
zji pominięto szereg argumentów przemawiających
za kandydaturą Stadionu Śląskiego. W ubiegłych la-
tach obiekt został zmodernizowany nakładem 150
mln zł, posiada certyfikaty FIFA i UEFA i jest do-
puszczony do rozgrywania meczów międzypaństwo-
wych. Od wielu miesięcy planuje się także jego grun-
towną modernizację lub nawet przebudowę. Region
270
śląski dodatkowo dysponuje dobrze rozwiniętą in-
frastrukturą drogową oraz sportową.
W związku z powyższym mam pytania do Pana
Ministra:
1. Czy w ramach współpracy pomiędzy mini-
sterstwami powstał katalog zmian w przepisach,
które uproszczą obowiązujące procedury, w szcze-
gólności te o charakterze administracyjnym?
2. Na jakim etapie przygotowań jest Ukraina
i w jaki sposób następują konsultacje pomiędzy Pol-
ską i Ukrainą?
3. Czy odebranie organizacji Euro 2012 Polsce
jest realne?
4. Na jakim etapie są działania zmierzające do
rozgrywania meczy na 6 stadionach w Polsce, w tym
na Stadionie Śląskim w Chorzowie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1719)
do ministra skarbu państwa
w sprawie planów zbycia
przez Skarb Państwa akcji Wojewódzkiego
Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
pojawiły się w mediach doniesienia o planowanym
zbyciu przez Skarb Państwa akcji Wojewódzkiego
Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie. W prak-
tyce oznacza to sprywatyzowanie przestrzeni pu-
blicznej, która dla mieszkańców Śląska i Zagłębia
ma wartość kulturową, historyczną oraz niewątpli-
wie ekologiczną. Wojewódzki Park Kultury i Wypo-
czynku w Chorzowie to twór unikatowy będący jed-
nym z największych tego typu obiektów w Europie.
Sam park stanowi dziś dobro ogólnospołeczne, co
odzwierciedla historię jego tworzenia. Przez lata za-
interesowanie rozwojem parku było żywiołowe i au-
tentyczne. W procesie jego tworzenia brały udział
zakłady pracy, wojsko, szkoły i rzesze bezimiennych
ludzi. Do dziś można spotkać ludzi, którzy sadzili
drzewa w parku. Całość tego przedsięwzięcia zloka-
lizowano na poprzemysłowych nieużytkach: bieda-
szybach, hałdach i wysypiskach śmieci. Przeprowa-
dzono gigantyczne prace ziemne. Koncepcja parku
oprócz rekultywacji terenów zielonych przewidywa-
ła także budowę kilkunastu obiektów, m.in.: ogrodu
zoologicznego, wesołego miasteczka, planetarium,
kąpieliska, itp.
Z roku na rok oddawano do użytku gotowe obiek-
ty sportowe, rekreacyjne i dydaktyczne. Do obiek-
tów unikatowych w skali Europy należy jedyna na-
ziemna kolejka linowa Elka. Jazda zajmuje około 60
min na całej trasie poprowadzonej nad najciekaw-
szymi terenami parku: m.in. rosarium i najbardziej
zalesionym obszarem WPKiW. Cały czas kursuje
także kolejka wąskotorowa, która przemierza trasę
o długości 5 km. Doskonałe połączenia komunika-
cyjne sprawiają, że ten unikatowy rezerwat przyro-
dy dostępny jest dla wszystkich, którzy kochają ta-
jemnicze ścieżki, piękne drzewa, egzotyczne krzewy
i miliony kwiatów. WPKiW w Chorzowie jest także
od zawsze miejscem realizacji wielu różnorakich
działań kulturalnych, także tych stanowiących o tra-
dycji i tożsamości regionu, co stanowi kolejną prze-
słankę odnośnie do szczególnej jego ochrony.
Informacje medialne dotyczące sprzedaży przez
Skarb Państwa akcji parku wzbudzają niepokój spo-
łeczny co do dalszych jego losów. Przykłady w tym
względzie można mnożyć, natomiast najbardziej ak-
tualny i charakterystyczny jest przykład stopniowej
degradacji ogrodnictwa WPKiW działającego w hi-
storycznych granicach parku jako jego zaplecze
techniczne: najpierw uznano je za niepotrzebne, nie-
rentowne, doprowadzono do ruiny kilkadziesiąt
szklarni i palmiarnię wraz ze szkołą ogrodniczą;
dziś twierdzi się, że przestrzeń ta nie jest już par-
kiem. Jako posłowie Śląska i Zagłębia wiemy, jaką
wartość dla mieszkańców aglomeracji stanowi park,
w związku z czym mamy do Pana Ministra następu-
jące pytania:
1. Czy prawdziwe są doniesienia medialne o pla-
nowanej sprzedaży akcji WPKiW należących do
Skarbu Państwa?
2. Czy Skarb Państwa jako udziałowiec spółki
WPKiW SA dopuszcza lokowanie inwestycji nieuję-
tych w przyjętym w roku 2006 przez Sejmik Woje-
wództwa Śląskiego Programie modernizacji parku?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Jarosław Pięta
Marek Krząkała
i Ryszard Zawadzki
Sosnowiec, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1720)
do ministra infrastruktury
w sprawie nowelizacji ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
Szanowny Panie Ministrze! Nowelizacja z dnia
14 czerwca 2007 r. ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych wprowadziła szereg nieprecyzyjnych prze-
pisów, które doprowadziły do podziałów pomiędzy
członkami poszczególnych spółdzielni, oraz przepi-
sów budzących wątpliwości natury konstytucyjnej.

Świadczą o tym liczne skargi napływające do związ-
ków rewizyjnych, Krajowej Rady Spółdzielczej oraz
rzecznika praw obywatelskich. W wystąpieniach
rzecznika do przewodniczącego sejmowej Komisji
Infrastruktury oraz ministra sprawiedliwości kry-
tycznie oceniono nie tylko bardzo krótkie terminy
wejścia w życie przepisów ustawy, termin noweliza-
cji statutów, ale także w wielu przypadkach niemoż-
liwe do spełnienia terminy przeniesienia na rzecz
uprawnionych własności lokali, których gwarancją
realizacji mają być przepisy wprowadzające odpo-
wiedzialność karną.
Zmiana zasad rozliczenia wkładów mieszkanio-
wych, przy rezygnacji z mieszkania wprawdzie
w większości przypadków korzystna dla opuszczają-
cych je osób, na terenie osiedli oddawanych do użyt-
ku w latach 1992–1994 i położonych peryferyjnie,
gdzie wartość rynkowa mieszkań jest stosunkowo
niska, powoduje, iż osoby, które rzetelnie spłacały
kredyt, nie odzyskają wpłaconych wkładów.
Likwidacja w spółdzielniach mieszkaniowych
zrzeszających nierzadko kilka tysięcy czy więcej
członków zebrań przedstawicieli oraz ograniczenia
w zakresie możliwości wyboru do rad nadzorczych
przygotowanych do tego działaczy pełniących tę
funkcję dłużej niż dwie kadencje z rzędu może wy-
paczyć racjonalność podejmowanych przez organy
spółdzielni decyzji i wywołać negatywne skutki dla
większości członków spółdzielni.
Ponadto pełna jawność dokumentów spółdzielni,
również na stronach internetowych, może natomiast
naruszać ochronę danych osobowych i dóbr osobi-
stych poszczególnych członków oraz utrudnić ochro-
nę podstawowych interesów handlowych spółdzielni
jako osób prawnych, co uniemożliwi konkurowanie
z innymi podmiotami na rynku.
W związku z powyższym czy Ministerstwo Infra-
struktury przewiduje nowelizację ustawy, która
uwzględni ww. aspekty?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Ryszard Zawadzki,
Marek Krząkała
i Jarosław Pięta
Wodzisław Śląski, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1721)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zmiany rozporządzenia
do ustawy o nawozach i nawożeniu
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 10 lipca 2007 r.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o na-
271
wozach i nawożeniu. W art. 51 niniejszej ustawy zo-
bowiązał ministra właściwego do spraw rolnictwa
i rozwoju wsi do wydania przepisów wykonawczych
w terminie 24 miesięcy. Brak informacji ze strony
ministerstwa na temat prac nad rozporządzeniem
do ustawy o nawozach i nawożeniu powoduje wśród
podmiotów zajmujących się gospodarką odpadami
w gminach duży niepokój.
Dlatego też nie mogąc odnieść się do aktu wyko-
nawczego nowej ustawy, zwracam uwagę na potrze-
bę zmian w stosunku do rozporządzenia z dnia 19
października 2004 r. w sprawie wykonania niektó-
rych przepisów ustawy z dnia 26 lipca 2000 r. o na-
wozach i nawożeniu. Kompostownie odpadów po-
chodzenia roślinnego w całej Polsce nie będzie
w stanie spełnić wymagania opisanego w § 14 pkt 5
obowiązującego dotychczas rozporządzenia z dnia
19 października 2004 r. Punkt ten dotyczy nawozów
organicznych w postaci stałej, które powinny zawie-
rać co najmniej 40% substancji organicznej w prze-
liczeniu na suchą masę. Podmioty zainteresowane
tą kwestią postulują obniżenie do poziomu 30%, co
pozwoli wielu kompostowniom spełnić wymogi
ustawy.
W związku z powyższą informacją mamy do Pana
Ministra następujące pytania:
1. Na jakim etapie są prace nad projektem roz-
porządzenia do ustawy z dnia 10 lipca 2007 r.? Kiedy
nastąpi przyjęcie przepisów wykonawczych?
2. Czy istnieją (jeśli tak, to jakie) przeciwwska-
zania, by obniżyć zawartość substancji organicznej
w przeliczeniu na suchą masę do poziomu 30%
w stosunku do 40%, które istniało w poprzednim
rozporządzeniu?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Marek Krząkała,
Jarosław Pięta
i Ryszard Zawadzki
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1722)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie konieczności nowelizacji przepisów
ustawy Prawo zamówień publicznych
Szanowny Panie Premierze! W związku z nagło-
śnionym w ostatnim czasie postępowaniem o udzie-
lenie zamówienia publicznego w trybie przetargu
nieograniczonego na budowę mostu autostradowej
obwodnicy Wrocławia, w wyniku którego zamawia-
jący zobligowany został do odrzucenia oferty najtań-
szej i wyboru oferty droższej aż o 124 mln zł z powo-
272
du minimalnej pomyłki w złożonym kosztorysie
ofertowym, Ministerstwo Infrastruktury zapowie-
działo, że w nowelizacji ustawy Prawo zamówień pu-
blicznych dokonane zostaną takie zmiany, które
uniemożliwią absurdalne wyłapywanie przez kon-
kurencję drobnych błędów w ofertach tańszych,
a przez to konieczność wyboru ofert znacznie droż-
szych (Andrzej Panasiuk, „Gazeta Wyborcza” wyda-
nie z 18.02.2008 r.). Sytuacja taka miała miejsce nie
tylko we wspomnianym Wrocławiu, gdzie z powodu
braku wyceny montażu kloszy do lamp na sumę 47
zł zamawiający zobowiązany został do odrzucenia
oferty i wyboru oferty droższej o 124 mln zł (czyli
ponaddwuipółmilionowa wielokrotność pominiętej
kwoty), ale też – jak wynika z informacji prasowych
– przy przeprowadzaniu postępowania przetargowe-
go na budowę obwodnicy Hrebennego, gdzie z powo-
du pominięcia w kosztorysie pozycji dotyczącej wy-
cięcia 1 sztuki drzewa zamawiający zobowiązany
był odrzucić ofertę tańszą i wybrać ofertę droższą
o 5 mln zł.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Czy w przedłożonym projekcie nowelizacji
ustawy Prawo zamówień publicznych jest taki zapis,
a jeśli tak, to który z nich daje wykonawcy możli-
wość poprawienia oferty w zakresie drobnych pomy-
łek, mimo tego że nie są to oczywiste omyłki rachun-
kowe, np. w załączanych kosztorysach ofertowych,
po to właśnie, aby uniknąć konieczności odrzucania
takich ofert i wyboru ofert nieproporcjonalnie droż-
szych w stosunku do popełnionej omyłki czy prze-
oczenia?
2. Czy w przypadku ww. pomyłek czy przeoczeń
nie należałoby rozstrzygać sporów pomiędzy wyko-
nawcą a zamawiającym w oparciu o art. 5 K.c. i czy
w ogóle takie rozstrzygnięcie w sprawach o zamó-
wienia publiczne miało kiedykolwiek miejsce?
3. Czy w proponowanej nowelizacji ustawy
Urząd Zamówień Publicznych zamierza rozwiązać
również kwestię ewentualnych konsekwencji praw-
nych dla wykonawców, którzy celowo nie uzupełnia-
ją dokumentów potwierdzających spełnienie warun-
ków udziału w postępowaniu w trybie art. 26 ust. 3
obecnie obowiązującej ustawy, w sytuacji np. zawią-
zania zmowy takich wykonawców?
4. Czy w związku z powyższym planuje się wpro-
wadzenie jakichkolwiek prawnych mechanizmów
ochrony zamawiającego przed takim procederem
bez znacznego uszczerbku dla interesu publicznego
bądź to przez niezrealizowanie zamówienia w wy-
maganym terminie pod rygorem np. utraty środków
finansowych, bądź też przez „zmuszanie” zamawia-
jącego do zawierania umów niejednokrotnie z wyko-
nawcami oferującymi wykonanie zamówienia za
cenę nieporównywalnie wyższą w stosunku do jako-
ści jego wykonania (wykonawcy ci mogą przecież po-
dzlecać wykonanie prac tym, którzy oferowali cenę
niższą, ale oferty ich zostały odrzucone – zamawia-
jący zaś płaci cenę wyższą)?
Mając zatem powyższe na uwadze, proszę Pana
Premiera o ustosunkowanie się do przedstawionej
kwestii i stosowną odpowiedź w trybie regulowanym
ustawą o wykonywaniu mandatu posła i senatora.
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1723)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości ustanowienia
Wielkiego Piątku jako ustawowego
dnia wolnego od pracy
Wielki Piątek jest jednym z największych i naj-
ważniejszych świąt chrześcijan, stanowiącym przy-
gotowanie do obchodów Wielkanocy. Jest to dzień
szczególny, ustanowiony jako święto w szesnastu
krajach, m.in. w Niemczech, Hiszpanii, Danii, Szwe-
cji i Anglii.
Wprowadzenie Wielkiego Piątku jako dnia wolnego
od pracy będzie miało niewielkie znaczenie dla docho-
dów budżetu państwa. W wielu przedsiębiorstwach
i instytucjach Wielki Piątek jest faktycznie dniem wol-
nym od pracy ze względu na powszechną praktykę wy-
korzystywania przez pracowników jednodniowych
urlopów. Zatem wprowadzenie Wielkiego Piątku jako
dnia wolnego od pracy będzie miało przede wszystkim
bardzo ważny wymiar symboliczny i duchow, bez istot-
nych konsekwencji finansowych.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z pytaniem: jakie jest stanowisko rządu
w tej sprawie oraz czy rząd widzi możliwość ustano-
wienia w najbliższym czasie Wielkiego Piątku dniem
wolnym od pracy?
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1724)
do ministra – członka Rady Ministrów
w sprawie wyprowadzenia milionowego
majątku z firmy Laresco-Produce
sp. z o.o. z siedzibą w Resku
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z uprzejmą
prośbą o wnikliwe zapoznanie się ze sprawą dotyczą-

cą milionowego wyprowadzenia majątku z firmy La-
resco-Produce spółka z o.o. z siedzibą w Resku.
Wyprowadzenie ze spółki majątku o znacznej
wartości odbyło się z udziałem i przy jawnym przy-
zwoleniu oraz aprobacie organów ścigania, tj. Policji
w Łobzie, Prokuratury Rejonowej w Łobzie oraz wy-
miaru sprawiedliwości Sądu Rejonowego – Wydzia-
łu Karnego w Łobzie. Charakter popełnianych prze-
stępstw jest ciągły, trwa bowiem od 5 lat i poszerza
swój krąg o organy ścigania działające nieudolnie
i na zwłokę poprzez swoją opieszałość.
Pomimo licznych wniosków kierowanych do Pro-
kuratury Okręgowej i Apelacyjnej w Szczecinie
o wyłącznie z postępowania prokuratury w Łobzie
celem zapewnienia sprawie rzetelnego i niezależne-
go postępowania sprawa wraca do Łobza, bez
uwzględnienia faktów i argumentów przemawiają-
cych za wyłączeniem prokuratury w Łobzie z postę-
powania sądowego.
Przewlekłość i opieszałość organów ścigania i wy-
miaru sprawiedliwości trwa piąty rok.
Czy obowiązujące w Polsce prawo dopuszcza
możliwość zaistnienia opisanego wyżej procederu?*)
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1725)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie działań przedstawicieli
służb bezpieczeństwa Wietnamu
na terenie Polski
Szanowny Panie Ministrze! W ubiegłym tygo-
dniu pojawiły się niepokojące informacje prasowe
o wykorzystywaniu przez służby bezpieczeństwa ko-
munistycznego Wietnamu umowy z Polską o wza-
jemnym przekazywaniu obywateli w celu prześlado-
wania wietnamskiej opozycji politycznej. W szcze-
gólności zaskoczenie budzą regularne skargi Wiet-
namczyków, że po zatrzymaniu przez polskie służby,
przede wszystkim Straż Graniczną, są oni następ-
nie przesłuchiwani przez ludzi z wietnamskich służb
bezpieczeństwa.
Jak wynika z dostępnych relacji, tego rodzaju po-
stępowanie jest inaczej opisywane i interpretowane
z jednej strony przez polską Straż Graniczną, z dru-
giej zaś przez samych Wietnamczyków. Straż Gra-
niczna tłumaczy, że współpraca z urzędnikami wiet-
namskimi, na podstawie umowy międzynarodowej
z 2004 r. o wzajemnym przekazywaniu obywateli,
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
273
jest niezbędna dla ustalenia tożsamości emigran-
tów, którzy podają się za obywateli tego kraju. Straż
Graniczna przyznaje, że w Polsce przebywają z ofi-
cjalną delegacją przedstawiciele wietnamskiego Mi-
nisterstwa Bezpieczeństwa Publicznego, jednak są
to specjaliści od kontroli ruchu granicznego, a ich
zadaniem jest potwierdzenie tożsamości przesłuchi-
wanych osób. Poza tym w przesłuchaniach, prowa-
dzonych najczęściej w areszcie deportacyjnym Stra-
ży Granicznej na Okęciu, biorą zawsze udział dwaj
polscy urzędnicy i tłumacz.
Nieco inaczej tę sytuację opisują sami Wietnam-
czycy, którzy twierdzą, iż przesłuchania prowadzo-
ne są w rzeczywistości bez obecności polskich urzęd-
ników przez funkcjonariuszy wietnamskich służb
bezpieczeństwa, którzy namawiają do współpracy
w rozpracowywaniu wietnamskiej emigracji w Pol-
sce, w razie odmowy grożąc deportacją lub represja-
mi wobec przebywających w Wietnamie rodzin. Je-
żeli faktycznie uzyskiwanie danych osobowych w to-
ku przesłuchań odbywa się za pomocą zastraszania,
szantażowania i zmuszania do współpracy, to z całą
pewnością nie można uznać takiej praktyki za zgod-
ną z zasadami przyjętymi w demokratycznym pań-
stwie prawa.
Polska jest silnym ośrodkiem emigracyjnym
wietnamskiej opozycji antykomunistycznej, co, ma-
jąc w pamięci nasze własne trudne doświadczenia
historyczne, powinno skutkować wsparciem i opieką
dla niej ze strony odpowiednich służb i administra-
cji. Gdyby opisywane w prasie wydarzenia miały
w rzeczywistości miejsce, byłoby to zaprzeczeniem
wyżej wymienionej postawy. Dlatego też chciałbym
zadać Panu Ministrowi następujące pytania:
1. Czy Pan Minister otrzymał informacje na te-
mat opisywanych zdarzeń i podjął kroki zmierzające
do ich wyjaśnienia? Jeżeli tak, to jakie są wyniki
przeprowadzonego postępowania?
2. Czy zdaniem Pana Ministra wietnamscy
uchodźcy przebywający w Polsce mogą odnosić wra-
żenie, iż umowa z Wietnamem o wzajemnym prze-
kazywaniu obywateli jest wykorzystywana do walki
z opozycją antykomunistyczną?
3. Czy bez zgody samych zainteresowanych moż-
na udostępniać władzom wietnamskim dane Wiet-
namczyków starających się o prawo pobytu w Polsce?
4. Czy dla prawidłowej realizacji umowy o wza-
jemnym przekazywaniu obywateli niezbędne jest
korzystanie z bezpośredniej pomocy funkcjonariu-
szy rządu wietnamskiego na terytorium Polski?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
274
Interpelacja
(nr 1726)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rekompensat dla osób,
które uzyskały uprawnienia kombatanckie
po wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 15 kwietnia 2003 r.
Szanowna Pani Minister! Po upływie blisko
dwóch lat, jakie upłynęły od mojej pierwszej inter-
wencji w tej sprawie (interpelacja nr 2350, V kaden-
cja Sejmu), chciałbym powrócić do wciąż nierozwią-
zanej kwestii rekompensat dla osób, które uzyskały
uprawnienia kombatanckie po wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 15 kwietnia 2003 r. (SK
4/02). Na mocy tego orzeczenia z dniem 29 kwietnia
2003 r. utracił moc art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 24
stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okre-
su powojennego. Przepis ten stanowił, iż termin do
składania przez osoby zamieszkałe na stałe w Polsce
wniosków o przyznanie uprawnień z tytułów okre-
ślonych w art. 1–4 ustawy upływa dnia 31 grudnia
1998 r. To uregulowanie prawne zostało uznane
przez trybunał za niezgodne z konstytucyjnymi
wartościami wyrażonymi w zasadzie zaufania oby-
wateli do państwa i stanowionego przez nie prawa
oraz zasadzie równości. Uchylony przez Trybunał
Konstytucyjny przepis stanowił jednak w okresie
1999–2003 podstawę do wydawania przez kierowni-
ka Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjo-
nowanych decyzji odmawiających przyznania upraw-
nień kombatanckich osobom, które złożyły wnioski
o ich nadanie po 31 grudnia 1998 r. Dopiero wyrok
Trybunału Konstytucyjnego umożliwił wznowienie
postępowania w takich przypadkach i przyznanie
w drodze decyzji uprawnień kombatanckich.
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjo-
nowanych oraz organy rentowe, powołując się na
art. 129 ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych, stoją na stanowisku,
iż świadczenia z tytułu uprawnień kombatanckich
przysługują dopiero od momentu zgłoszenia we wła-
ściwej instytucji emerytalno-rentowej prawa do ich
pobierania. W tej sytuacji nie jest możliwa wypłata
osobom, które otrzymały uprawnienia kombatanc-
kie po 29 kwietnia 2003 r., należnych świadczeń za
okres, w którym z winy niekonstytucyjnego przepi-
su nie mogły one po złożeniu prawidłowego wniosku
uzyskać decyzji o przyznaniu uprawnień komba-
tanckich.
Pomimo sugestii zawartej w odpowiedzi na moją
interpelację udzielonej przez panią Joannę Kluzik-
-Rostkowską – ówczesnego podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, iż roz-
wiązaniem problemu wyżej wymienionej grupy osób
byłoby przygotowanie i uchwalenie specjalnej usta-
wy o rekompensatach, stan prawny w przedmioto-
wej kwestii nie uległ w ciągu ostatnich 2 lat zmia-
nom. Jednakże w tym czasie nastąpiły istotne prze-
miany w sferze politycznej i społeczno-gospodarczej.
Dynamiczny wzrost gospodarczy powoduje, iż poja-
wiają się pewne rezerwy budżetowe, które można
przeznaczyć na ostateczne uregulowanie i zamknię-
cie tej wstydliwej dla polskiego państwa sprawy.
Z drugiej strony liczba osób, które objęte byłyby pro-
gramem rekompensat, wciąż zmniejsza się z przy-
czyn naturalnych. Jak wynika z moich bezpośred-
nich obserwacji, ludzie ci są coraz bardziej sfrustro-
wani i, widząc brak działań ze strony rządowej, po-
ważnie zastanawiają się na skierowaniem swoich
spraw do Trybunału w Strasburgu. Ewentualne wy-
roki Trybunału mogą być dla Polski bardziej nieko-
rzystne finansowo niż gdyby sprawa ta została zała-
twiona na szczeblu krajowym. Koszt ewentualnych
rekompensat szacowany był w 2006 r. na 141 mln zł,
w chwili obecnej byłby on prawdopodobnie dużo niż-
szy. Sprawa ta dotyczy bowiem osób starszych, które
w okresie 1999–2003 zostały faktycznie pokrzyw-
dzone i nie mogą zrozumieć, w jaki sposób przepis
uznany za niezgodny z konstytucją mógł odebrać im
należne przywileje i świadczenia bez późniejszej re-
kompensaty ze strony państwa. W tej sytuacji pra-
gnę zadać Pani Minister następujące pytania:
1. Czy Pani Minister jako przedstawiciel nowe-
go rządu koalicji PO–PSL zamierza powrócić do opi-
sanej przeze mnie sprawy i zaproponować sposób jej
ostatecznego uregulowania?
2. Na ile można szacować w chwili obecnej kosz-
ty związane z ewentualną wypłatą zaległych świad-
czeń dla kombatantów i osób represjonowanych za
okres, w którym nie mogli uzyskać swoich upraw-
nień z uwagi na niekonstytucyjny przepis?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1727)
do ministra środowiska
w sprawie podwyżki opłaty
za składowanie odpadów komunalnych
Szanowny Panie Ministrze! Samorządy gminne
są wysoce zaniepokojone skalą podwyżki opłat za
składowanie odpadów, wprowadzonej rozporządze-
niem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 2007 r. od
l stycznia 2008 r. Szczególnie drastyczna jest ona
w przypadku podgrupy 20 03 „Inne odpady komu-
nalne”, gdzie wzrosła ona z dotychczasowej kwoty
15,71 zł/tonę do kwoty 75 zł/tonę.
Tak drastyczna zwyżka nie przyczyni się do zre-
alizowania żadnego z dwóch zakładanych celów, ja-
kie ustawodawca chciał osiągnąć, radykalnie pod-
wyższając opłatę, tj.:

— nie zmusi do stosowania innych sposobów po-
stępowania z odpadami komunalnymi poza składo-
waniem (zgodnie z wymaganiami UE w zakresie od-
zysku surowców wtórnych) z powodu braku alterna-
tywnych instalacji do odzysku;
— nie skumuluje środków na coraz bardziej wy-
specjalizowane instalacje do przetwarzania odpa-
dów, ponieważ podwyższone opłaty trafią na rachun-
ki urzędów marszałkowskich bez „zaznaczenia” ich
pochodzenia, co uniemożliwi z kolei ich przeznacze-
nie na zadania z zakresu gospodarki odpadami.
Z powyższych przyczyn samorządy gminne suge-
rują zmianę przedmiotowego rozporządzenia tak,
aby podgrupa 20 03 „Inne odpady komunalne” obję-
ta była podwyżką opłaty za składowanie nie wyższą
niż 100% oraz aby opłata ta była odpowiednio „zna-
czona”, co pozwoli na jej wykorzystanie do realizo-
wania wymagań unijnych związanych z odzyskiem
surowców wtórnych. W innym wypadku podwyżka
opłaty osiągnie skutek odwrotny do zamierzonego,
ponieważ w zdecydowanym stopniu odbędzie się to
kosztem konsumentów – mieszkańców, spowoduje
zwiększenie ilości dzikich wysypisk, a także stworzy
możliwości manipulacji w celu udokumentowania
fikcyjnego odzysku ze strony nieuczciwych firm.
W tej sytuacji chciałbym zadać Panu Ministrowi
następujące pytania:
1. Jakie przesłanki spowodowały tak drastyczne
podniesienie opłaty za składowanie odpadów komu-
nalnych? Czy poparte zostały one konkretnymi wy-
liczeniami, uzasadniającymi wprowadzoną skalę
podwyżek?
2. Czy Pan Minister rozważa możliwość złoże-
nia Radzie Ministrów propozycji modyfikacji wspo-
mnianego na wstępie rozporządzenia, aby uwzględ-
nić w pewnym zakresie stanowisko samorządów
gminnych?
3. Czy istnieje możliwość wprowadzenia takiego
rozwiązania prawnego, które umożliwi przeznacza-
nie podwyższonych opłat za składowanie odpadów
bezpośrednio na cele związane z modernizacją sys-
temów gospodarki odpadami?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1728)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie formy wykazu
organizacji uprawnionych do zbierania
1% podatku dochodowego
Szanowna Pani Minister! W wykazie organizacji
pożytku publicznego uprawnionych do zbierania 1%
podatku dochodowego, który opublikowano w Moni-
275
torze Polskim z 31 grudnia 2007 r. oraz na stronie
internetowej ministerstwa znalazło się ponad 5600
organizacji. Wykaz jest w żaden sposób nieusyste-
matyzowaną listą organizacji, którym przysługuje
prawo zbierania 1%. Większość osób, które chcą sko-
rzystać z możliwości przekazania części podatku na
organizację pożytku publicznego, wybiera ją w opar-
ciu o kryterium regionalizmu. Należy zauważyć, że
przeglądanie tak długiej listy przysparza sporo kło-
potu i w efekcie zniechęca do wyboru. Wykaz umiesz-
czony na stronie internetowej jest plikiem stworzo-
nym w standardowym programie pakietu Office
używanym w większości biur. Nie ma więc proble-
mu, aby skonstruować listę w taki sposób, by umoż-
liwiała szybkie filtrowanie organizacji przez dowol-
ne kryterium, czy to zasięgu, czy też rodzaju dzia-
łalności.
W związku z tym pytam Panią Minister, czy jest
planowana zmiana układu wykazu na bardziej przy-
stępny, a jeżeli tak, to kiedy zostanie zastosowany.
Poseł Mariusz Grad
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1729)
do ministra środowiska
w sprawie ustawy Prawo łowieckie
oraz rozporządzenia ministra ochrony
środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa
z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie określenia
szczegółowych zasad i trybu szacowania
szkód oraz wypłat odszkodowań za szkody
w uprawach i płodach rolnych
Szanowny Panie Ministrze! Szkody w uprawach
rolnych wyrządzone przez zwierzynę łowną to nie-
ustannie powtarzający się problem. Zjawisko to do-
tyczy ogromnej liczby rolników, których pola i tere-
ny rolne są położone w sąsiedztwie dużych komplek-
sów leśnych lub w ich pobliżu
Zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1995 r.
Prawo łowieckie (Dz. U. Nr 147, poz. 113 z 18 grud-
nia 1995 r.) oraz rozporządzeniem ministra ochrony
środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia
15 lipca 2002 r. w sprawie określenia szczegółowych
zasad i trybu szacowania szkód oraz wypłat odszko-
dowań za szkody w uprawach i płodach rolnych, za
szacowanie szkód odpowiedzialny jest dzierżawca
lub zarządca obwodu łowieckiego. Jak wynika z § 2
owego rozporządzenia, rolnik, czyli poszkodowany,
ma prawo uczestniczyć w szacowaniu szkody, ale tyl-
ko jako bierny obserwator. W przypadku kiedy po-
szkodowany nie może uczestniczyć w oględzinach,
odbywają się one mimo jego nieobecności. Przedsta-
wiciel koła łowieckiego szacuje, jak chce, często za-
276
niżając wartość szkody, i rolnik nie ma na to żadne-
go wpływu. Czy nie uważa Pan, Panie Ministrze, że
w tej sytuacji szacowaniem szkód nie powinien się
zajmować wykwalifikowany pracownik ODR lub
urzędu gminy albo osoby niezwiązane z żadną ze
stron? Może należałoby powołać specjalną komisję
ds. szacowania szkód?
Bardzo często rolnicy czują się pokrzywdzeni z po-
wodu zaniżania kwot odszkodowań za szkody w upra-
wach i płodach rolnych. Zgodnie z § 4 rozporządze-
nia ministra ochrony środowiska, zasobów natural-
nych i leśnictwa wysokość odszkodowania oblicza
się, mnożąc rozmiar szkody przez cenę skupu dane-
go artykułu rolnego. W przypadku gdy nie jest pro-
wadzony skup – przez cenę rynkową, obowiązującą
w okresie szacowania i rejonie występowania szko-
dy, pomniejszoną o nieponiesione koszty zbioru,
transportu i przechowania. W tym momencie nasu-
wa się pytanie: Co należy rozumieć przez określenie
„rejon występowania szkody”? Czy jest to obszar
wsi, gminy, powiatu, województwa, czy może obszar
obwodu łowieckiego?
Reasumując, wskazana byłaby nowelizacja usta-
wy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie
(Dz. U. Nr 147, poz. 113 z 18 grudnia 1995 r.) i uwzględ-
nienie w niej proponowanych i innych rozwiązań
oraz doprecyzowanie zagadnień budzących wąt-
pliwości.
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1730)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przekazywania samorządom
powiatowym 7% kwoty środków (limitu)
Funduszu Pracy na realizację programów
na rzecz promocji zatrudnienia, aktywizacji
zawodowej i łagodzenia skutków bezrobocia
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 9
ust. 2a ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99,
poz. 1001, ze zm.) minister właściwy do spraw pracy
został zobowiązany do przekazania samorządom po-
wiatowym, w 2006 r. oraz w 2007 r., z Funduszu
Pracy 7% kwoty środków (limitu) Funduszu Pracy,
ustalonej na rok poprzedni, na realizację progra-
mów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, o któ-
rej mowa w art. 109 ust. 2 ww. ustawy, z wyłącze-
niem kwot przyznanych ze środków będących w dys-
pozycji samorządu województwa oraz z rezerwy dys-
ponenta Funduszu Pracy, z przeznaczeniem na fi-
nansowanie kosztów wynagrodzenia i składek na
ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowego
urzędu pracy. Nowelizacja przedmiotowej ustawy
z 24 sierpnia 2007 r. wydłużyła ten okres do 31
grudnia 2013 r.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem, czy przyznane samorządom
powiatowym środki zostały w pełnej wysokości wy-
korzystane zgodnie z przeznaczeniem, tj. na finan-
sowanie kosztów wynagrodzenia i składek na ubez-
pieczenia społeczne pracowników powiatowych
urzędów pracy. Czy prawdą jest, że samorządy część
środków przekazanych na ten cel przez ministra wy-
korzystują na inne cele niż finansowanie kosztów
wynagradzania i składek na ubezpieczenia społecz-
ne pracowników powiatowych urzędów pracy,
uszczuplając tym samym budżety tych jednostek?
Pilnie oczekując na stosowną odpowiedź, popar-
tą wynikami przeprowadzonych w tym zakresie
kontroli, łączę wyrazy szacunku.
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1731)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przywrócenia możliwości
udzielenia przez organ wykonawczy gminy
upoważnienia do prowadzenia
przez kierownika ośrodka pomocy społecznej
postępowania w sprawach świadczeń
z funduszu alimentacyjnego
Szanowna Pani Minister! W związku z interwen-
cją wójta gminy Nowa Ruda dotyczącej ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów uprzejmie proszę o pomoc w rozwiąza-
niu wskazane problemu i odpowiedź na zadane py-
tanie.
Zgodnie z wymienioną ustawą wójt (burmistrz,
prezydent) nie może upoważnić kierownika ośrodka
pomocy społecznej w sprawach świadczeń z fundu-
szu alimentacyjnego. Tymczasem taka możliwość
istniała pod rządami poprzedniej ustawy z dnia 22
kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników
alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej. W myśl
tych regulacji samorządy przeprowadziły szereg
działań o charakterze organizacyjnym, szkolenio-
wym i informacyjnym. Prowadzenie zadań z zakre-
su zaliczki alimentacyjnej przez ośrodki pomocy
społecznej wpłynęło pozytywnie na usprawnienie
obsługi klientów oraz na szybkość postępowań ad-

ministracyjnych. Nowa ustawa wprowadza zupełną
zmianę w sposobie postępowania dotyczącego spraw
alimentacyjnych, co może doprowadzić niepotrzeb-
nych komplikacji, które dotkną przede wszystkim
samych obywateli. Zaprzepaszczą również dotych-
czas wypracowane standardy w zakresie obsługi
osób uprawnionych.
W tej sytuacji proszę o odpowiedź na pytanie, czy
nie uważa Pani za zasadne wprowadzenie zmian
w przepisach, które przywróciłyby możliwość upo-
ważnienia kierownika ośrodka pomocy społecznej
do prowadzenia postępowania w sprawach alimen-
tacyjnych na podstawie upoważnienia organu wyko-
nawczego gminy?
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1732)
do ministra środowiska
w sprawie przepisów dotyczących
norm zawartości siarkowodoru w powietrzu
Panie Ministrze! W związku z toczonym w Wał-
brzychu postępowaniem dotyczącym wpływu wody
zawierającej m.in. trujący siarkowodór uprzejmie
proszę o pomoc w rozwiązaniu problemu zgłoszone-
go przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowi-
ska, oddział w Wałbrzychu oraz odpowiedź zadane
pytanie.
Pomimo że problem niebezpiecznego wycieku
znany jest od roku, do dziś nie udało się ustalić jego
źródła. Stosowne ekspertyzy dotyczące tej sprawy
wykonała gmina Wałbrzych oraz działające w pobli-
żu Zakłady Koksownicze „Victoria” SA. Podczas
spotkania zainteresowanych stron z dziennikarza-
mi (21 lutego 2008r.) przedstawiciel Wojewódzkiego
Inspektoratu Ochrony Środowiska (oddział w Wał-
brzychu) tłumaczył brak podjęcia konkretnych czyn-
ności w tej sprawie między innymi luką w przepi-
sach polegającą na nieokreśleniu norm zawartości
siarkowodoru w powietrzu.
Dlatego proszę o odpowiedź na pytanie, czy rze-
czywiście polskie przepisy nie określają normy za-
wartości siarkowodoru w powietrzu.
Proszę także o szersze wyjaśnienie tego pro-
blemu.
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 22 lutego 2008 r.
277
Interpelacja
(nr 1733)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przepisów dotyczących zaliczenia
okresu nauki zawodu do okresu zatrudnienia
Pani Minister! W związku z interwencją byłych
górników starających się o zaliczenie okresu nauki
zawodu do okresu zatrudnienia uprzejmie proszę
o zapoznanie się z załączonym materiałem i odpo-
wiedź na zadane pytanie.
Panom Bernardowi Moszykowi oraz Stanisławo-
wi Piżyńskiemu ZUS nie zaliczył nauki zawodu do
okresu zatrudnienia, co skutkowałoby ponownym
przeliczeniem świadczenia emerytalnego. Tymcza-
sem zgodnie z załączoną kopią wyroku pana Stani-
sława Dąbka dotyczącą analogicznej sytuacji sąd
zmienił decyzję ZUS. W tej sytuacji obaj panowie
zdecydowali się również na złożenie odwołania do
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Po rozpo-
znaniu ich przypadku sąd oddalił jednak odwołania
(kopie wyroków w załączeniu)*). Sądy są instytucją
niezawisłą, dlatego kwestionowanie orzeczeń jest
w tym przypadku nieuprawnione. Sprawa wymaga
jednak przeanalizowania i ewentualnej zmiany
przepisów, która doprowadzi do równego traktowa-
nia ubezpieczonych przez Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych bez konieczności angażowania sądu w wy-
jaśnienie problemu.
Dlatego proszę o odpowiedź na pytanie: Czy
z analizy załączonych dokumentów rzeczywiście
wynika, że w analogicznych przypadkach inaczej
potraktowano ubezpieczonych? Jeśli tak, to jakie
działania zamierza podjąć resort pracy, aby uniknąć
podobnych problemów?
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1734)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie”
Szanowny Panie Ministrze! Projekty realizowa-
ne w ramach programu „Boisko w mojej gminie” po-
legają na budowie kompleksów sportowo-rekreacyj-
nych składających się z boiska piłkarskiego z oświe-
tleniem wraz z boiskiem wielofunkcyjnym i budyn-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
278
kiem sanitarno-szatniowym. Przybliżony koszt
inwestycji wyniesie ok. l mln zł i sfinansowany
będzie ze środków Ministerstwa Sportu i Turystyki,
samorządu województwa i środków własnych benefi-
cjenta.
Obecnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi trwają prace legislacyjne nad rozporządzeniem
ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegó-
łowych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Odnowa i rozwój wsi
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013.
Moje pytanie brzmi: Czy będzie możliwe współ-
finansowanie programu „Boisko w mojej gminie”
ze środków Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 w ramach działania: Odno-
wa i rozwój wsi, po wprowadzeniu do zapisów § 3 roz-
porządzenia możliwości współfinansowania operacji
związanych z budową obiektów sportowych na ob-
szarach wiejskich z krajowych środków publicznych
będących w dyspozycji ministra właściwego do spraw
sportu i turystyki w ramach narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Orzechowski
Ełk, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1735)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie liczby przejść
na granicy polsko-rosyjskiej
Panie Ministrze! Granica Polski z Obwodem Ka-
liningradzkim liczy 210 km długości, a znajdują się
na niej jedynie trzy przejścia graniczne. Jest to licz-
ba zbyt mała, jeśli współpraca transgraniczna ma
rozwijać się tak prężnie, jak do tej pory. Samorządy
województwa warmińsko-mazurskiego starają się
zacieśniać kooperację w Federacją Rosyjską, by z obo-
pólną korzyścią zapewnić sobie rozwój gospodarczy
i społeczny poprzez liczne umowy partnerskie. Wła-
dze regionu uwzględniają współpracę z Obwodem
Kaliningradzkim w swych strategicznych dokumen-
tach. Jednak by dotrzymać standardów Unii Euro-
pejskiej i móc wzmocnić sąsiedzkie kontakty, po-
trzebna jest większa liczba przejść granicznych. Jed-
nym z najbardziej zaawansowanych projektów jest
przejście Perły–Kryłowo na drodze krajowej nr 63.
Jego wybudowanie dałoby ogromne korzyści nie tyl-
ko Warmii i Mazurom, ale całemu krajowi.
Panie Ministrze, zwracam się do Pana z pytaniami:
Jakie są plany rządu dotyczące zwiększenia licz-
by przejść granicznych Polski z Obwodem Kalinin-
gradzkim Federacji Rosyjskiej? Czy możliwe jest
przyspieszenie ich realizacji?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Orzechowski
Ełk, dnia 22 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1736)
do ministra gospodarki
w sprawie rozpoczęcia eksploatacji złóż
węgla brunatnego w okolicach Legnicy,
Lubina i Ścinawy na Dolnym Śląsku
Szanowny Panie Premierze! Od kilku tygodni
przetacza się burza medialna dotycząca rzekomych
planów rozpoczęcia eksploatacji złóż węgla brunat-
nego w okolicach Legnicy, Lubina i Ścinawy na Dol-
nym Śląsku. Sytuacja ta powoduje uzasadnione re-
akcje oburzenia i dezaprobaty tysięcy mieszkańców
tego regionu. Wpływa także negatywnie na możli-
wości rozwojowe wskutek odstępowania od plano-
wanych inwestycji przemysłowych i infrastruktu-
ralnych wielu wcześniej zadeklarowanych inwesto-
rów. W znaczący sposób spadło także zainteresowa-
nie obywateli realizacją budownictwa jedno- i wielo-
rodzinnego na tych terenach.
Panie Premierze! Czy rzeczywiście w rządowych
planach rozwoju sektora elektro-energetycznego
w Polsce przewiduje się rozpoczęcie przemysłowej
eksploatacji złóż węgla brunatnego w okolicach Le-
gnicy, Lubina i Ścinawy oraz budowę elektrowni na-
pędzanej tym paliwem?
Czy ewentualna decyzja poprzedzona została
bądź zostanie konsultacjami społecznymi i analizą
środowiskową, które dadzą odpowiedź na zasadni-
cze pytania: Czy rozsądne byłoby bezpowrotne zde-
gradowanie tysięcy hektarów lasów, urodzajnych
ziem, parków krajobrazowych oraz bardzo zagęsz-
czonej infrastruktury komunalnej i przemysłowej?
Czy w tych okolicznościach rozsądne i zasadne było-
by rozpoczęcie odkrywkowej eksploatacji węgla bru-
natnego w tym regionie?
Jak do tego ewentualnego planu pozyskiwania
rzekomo tanich źródeł energii mają się unijne, po-
ważne ograniczenia dotyczące emisji CO2, a także
poważne zobowiązania dotyczące znaczącego wzro-
stu produkcji energii elektrycznej ze źródeł odna-
wialnych czy też tzw. zielonej energii?
Czy mieszkańcy rejonu Legnicy, Lubina i Ścina-
wy mogą bez obawy o przyszłość inwestować w swo-
je domy i mieszkania czy też w infrastrukturę go-
spodarczą?
Pora na jednoznaczne rozstrzygnięcia. Niech lob-
byści różnej maści nie mają pożywki i niech nie że-

rują na zdezorientowanych samorządach i miesz-
kańcach. Pora dać temu kres.
Z poważaniem
Poseł Ryszard Zbrzyzny
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1737)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie objęcia obowiązkowym
ubezpieczeniem ZUS przedsiębiorców
będących jednocześnie uprawnionymi
do świadczeń rentowych wypłacanych
przez ZUS
Szanowna Pani Minister! Od 1 stycznia 2008 r.
wszedł w życie przepis obejmujący obowiązkowym
ubezpieczeniem ZUS przedsiębiorców posiadających
jednocześnie prawa do świadczeń rentowych. Usta-
wodawca stworzył jednocześnie możliwość refundo-
wania zapłaconych składek przez Państwowy Fun-
dusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (na
wniosek przedsiębiorcy) ze względu na wprowadze-
nie powyższych zasad rozliczenia składek ZUS za-
płatę składek na konto ZUS, a następnie ich refun-
dację przez PFRON.
Proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania.
1. Czy resort dokonał analizy, jakiej grupy
przedsiębiorców dotyczy problem?
2. Czy znane są resortowi dodatkowe koszty, ja-
kie poniesie resort w związku z operacją refundacji
składek ZUS?
3. Czy resort analizował, jakie dodatkowe kosz-
ty poniosą przedsiębiorcy w związku z płatnościa-
mi składek oraz przygotowaniem wniosków do re-
fundacji?
4. Czy zdaniem resortu wprowadzenie obowiązku
ubezpieczenia ZUS i refundacji nie wpłynie na ogra-
niczenie przedsiębiorczości (w tym przedsiębiorców
mających uprawnienia do świadczeń rentowych)?
5. Zgodnie z deklaracjami wyborczymi Platfor-
ma Obywatelska deklarowała walkę z absurdami
biurokratycznymi, „Tanie państwo” oraz wspiera-
nie rozwoju przedsiębiorczości. W związku z tym
nasuwa się kolejne pytanie: Czy Pan Minister po-
dziela opinię przedsiębiorców, że wprowadzenie no-
wych zasad rozliczeń składek ZUS przez rencistów
przedsiębiorców jest: absurdem biurokratycznym,
ograniczeniem przedsiębiorczości oraz zaprzecze-
niem idei „Taniego państwa”?
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski
Bielsko-Biała, dnia 28 lutego 2008 r.
279
Interpelacja
(nr 1738)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie prawnego uregulowania
problemu zwrotu obywatelstwa osobom,
które w wyniku tzw. wydarzeń marcowych
1968 r. utraciły obywatelstwo polskie
Szanowny Panie Premierze! W związku z po-
wszechnie znanym faktem emigracji ok. 20 tys. osób
pochodzenia żydowskiego na skutek tzw. wydarzeń
marcowych z 1968 r., które utraciły polskie obywa-
telstwo, oraz wyraźnie wyartykułowanymi oczeki-
waniami środowisk żydowskich zarówno z kraju,
jak i z zagranicy rozwiązania problemu zwrotu pol-
skiego obywatelstwa, zwracam się do Pana Premie-
ra z następującymi pytaniami:
1. Czy i w jaki sposób zamierza przyczynić się
Pan do rozwiązania tego problemu?
2. Jakie kroki prawne zamierza Pan podjąć w tej
sprawie?
3. Czy nie zamierza Pan zainicjować stosownej
nowelizacji polskiego systemu prawnego w kierun-
ku rozwiązania niniejszej sprawy?
Zbliżająca się czterdziesta rocznica wydarzeń
marcowych oraz apele środowisk intelektualnych
wydają się być dobrą okazją do prawnego rozwiąza-
nia tej kwestii.
Z wyrazami należnego szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1739)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie utworzenia polsko-ukraińskiego
drogowego przejścia granicznego w Gródku,
gmina Hrubieszów
Szanowny Panie Ministrze! Związek Gmin Ziemi
Hrubieszowskiej wystąpił z inicjatywą utworzenia
nowego polsko-ukraińskiego przejścia drogowego
dla ruchu osobowego i towarowego w miejscowości
Gródek, gmina Hrubieszów, zlokalizowanego w po-
bliżu istniejącego towarowego przejścia kolejowego
Hrubieszów–Izow. Istniejące w tym miejscu przy-
czółki mostowe pozwoliłyby na zmniejszenie kosz-
tów budowy mostu na granicznej rzece Bug.
Lokalizacja wskazanego drogowego przejścia
granicznego znajduje odzwierciedlenie w „Studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy Hrubieszów”, ma głębokie uza-
280
sadnienie gospodarcze i odpowiada żywotnym inte-
resom Polski i Ukrainy. Liczba istniejących przejść
towarowych na granicy polsko-ukraińskiej nie od-
powiada potrzebom rosnącego ruchu granicznego,
co dobitnie potwierdził ostatni okres blokady przejść
granicznych i utrzymujące się nadal wielogodzinne
kolejki na tej granicy. Nowe przejście graniczne spo-
woduje odciążenie już istniejących przejść granicz-
nych na wschodniej granicy Polski stanowiącej jed-
nocześnie granicę strefy Schengen i przyspieszy od-
prawę drogowych środków transportu zmierzają-
cych na Ukrainę oraz tranzytem do dalszych krajów.
Zbliżające się Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 wymagają m.in. zapewnienia dogodnych
połączeń komunikacyjnych i zwiększają wymagania
wobec infrastruktury granicznej. Przejście
graniczne w Gródku będzie logicznym uzu-
pełnieniem towarowego przejścia kolejowe- Lp.
go Hrubieszów–Izow o ruch osobowy i od-
ciąży drogowe przejście graniczne w Zosi-
nie. 1.
Powstanie tego przejścia granicznego
wpłynie pozytywnie na możliwości rozwo- 2.
jowe regionu i przyczyni się do korzystnych 3.
zmian w jego sytuacji gospodarczej m.in. 4.
poprzez powstanie nowych miejsc pracy 5.
związanych z obsługą przejścia graniczne- 6.
go i zwiększeniem atrakcyjności inwesty-
cyjnej.
Należy dodać, że strona ukraińska tak-
że prowadzi działania mające na celu utworzenie
tego przejścia granicznego.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Infra-
struktury w przedstawionej sprawie?
2. Czy i kiedy można oczekiwać podjęcia działań
dyplomatycznych i planistycznych w tej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1740)
do ministra zdrowia
w sprawie sytuacji płacowej pracowników
Państwowej Inspekcji Sanitarnej
Szanowna Pani Minister! Do mnie jako Posła na
Sejm RP napływają sygnały o trudnej sytuacji pła-
cowej pracowników Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej, a w związku z tym realnej groźbie strajku pra-
cowników stacji sanitarno-epidemiologicznych. Jest
to liczna ok. 18-tysięczna grupa zawodowa.
Pracownicy stacji sanitarno-epidemiologicznych
to w większości ludzie z wyższym wykształceniem,
wysokiej klasy specjaliści z ogromną wiedzą teore-
tyczną i praktyczną, zdobytą przez ciągłe podnosze-
nie kwalifikacji na kursach i studiach podyplomo-
wych. Mimo to są oni pomijani przy kolejnych pod-
wyżkach przyznawanych służbie zdrowia, co powo-
duje odpływ wykształconych i doświadczonych pra-
cowników do sektora prywatnego lub ich wyjazdy
z kraju, gdyż ograniczono im możliwość podejmowa-
nia dodatkowej pracy w innych instytucjach ze
względu na „prawdopodobieństwo zachodzenia kon-
fliktu interesów”.
Dane dotyczące wynagrodzeń pracowników sta-
cji sanitarno-epidemiologicznych.
Najniższe
Stanowisko pracy
Średnia płaca wynagrodzenie Średni
zasadnicza zasadnicze staż pracy
w tej grupie
Personel pomocniczy
z wykształceniem 970,- 930,- 23
podstawowym i zawodowym
Personel podstawowy
z wykształceniem średnim
1118,- 935,- 25
Młodszy asystent 1269,- 1000,- 13
Asystent 1407,- 1320,- 14
Starszy asystent 1560,- 1450,- 27
Personel szczebla
1796,- 1630,- 21
kierowniczego
Podjęcie akcji strajkowej przez pracowników sta-
cji sanitarno-epidemiologicznych może spowodować
poważne zagrożenie bezpieczeństwa zdrowotnego
obywateli, gdyż pracownicy stacji przez sprawowa-
nie nadzoru nad warunkami higieny środowiska,
higieny pracy i bezpieczeństwa chemicznego, higie-
ny radiacyjnej, higieny dzieci i młodzieży w obiek-
tach oświatowo- wychowawczych, higieny wypo-
czynku i rekreacji, higieny żywności, żywienia i przed-
miotów użytku i związanego z tym bezpieczeństwa
zdrowotnego żywności, higieny komunalnej – w tym
prowadzenie monitoringu jakości wody przeznaczo-
nej do spożycia przez ludzi, warunkami higieniczno
sanitarnymi, jakie powinien spełniać personel me-
dyczny, sprzęt oraz pomieszczenia, w których są
udzielane świadczenia zdrowotne, oraz w zakresie
zapobiegawczego nadzoru sanitarnego – mają na
celu ochronę zdrowia ludzkiego przed niekorzyst-
nym wpływem szkodliwości i uciążliwości środowi-
skowych, zapobieganiu powstawania chorób, głów-
nie zakaźnych i zawodowych.
Jak Pani Minister widzi rozwiązanie sytuacji
płacowej pracowników Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Tchórzewski
Warszawa, dnia 23 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1741)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nieuczciwego pośrednictwa pracy
przy zatrudnianiu obywateli Ukrainy
w Polsce
Szanowna Pani Minister! Pragnę złożyć na Pani
ręce interpelację w sprawie nieuczciwego pośrednic-
twa pracy obywateli Ukrainy w Polsce.
Zgłosiła się do mnie Międzynarodowa Fundacja
Na Rzecz Ludzi Potrzebujących Mandarynka z in-
formacjami na temat nieuczciwego pośrednictwa
pracy przy zatrudnianiu pracowników ukraińskich
w polskich supermarketach. Grupa polskich pośred-
ników (przy pomocy ukraińskich współpracowni-
ków) sprowadza do Polski chętnych do pracy obywa-
teli Ukrainy. Pobiera (wyłudza) przy tym od nich
spore sumy pieniędzy. Obywatele Ukrainy płacą nie
tylko za pośrednictwo, ale również muszą oddawać
co miesiąc cześć swojej pensji. Pokrywają również
koszty zamieszkania, niewspółmierne do warun-
ków, w jakich są lokowani (mieszkają po 5-8 osób
w jednym pokoju, płacąc 150 $ za miesiąc od osoby).
Pośrednicy wmawiają Ukraińcom, że za zaświad-
czenie, na podstawie którego można legalnie praco-
wać w Polsce, należy płacić, gdy tak naprawdę w urzę-
dzie pracy można je otrzymać bezpłatnie.
Nieuczciwi pośrednicy korzystają z ustawy, która
weszła w życie jesienią 2007 r. (rozporządzenie Mi-
nistra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 27 czerwca
2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wy-
konywania pracy przez cudzoziemców bez koniecz-
ności uzyskania zezwolenia na pracę).
W związku z niepokojącym zjawiskiem nieuczci-
wego pośrednictwa pracy wnoszę o udzielenie odpo-
wiedzi i wyjaśnień na następujące pytania:
— czy rząd ma kontrolę nad zatrudnianiem cu-
dzoziemców w polskich firmach,
— czy zamierza wprowadzić w porozumieniu ze
stroną ukraińską regulacje eliminujące nieuczciwe
pośrednictwo pracy.
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1742)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektowanego przebiegu
trasy S5 Wrocław–Poznań na terenie
gminy Żmigród
Szanowny Panie Ministrze! Pragniemy złożyć na
Pana ręce interpelację w sprawie projektowanego
281
przebiegu trasy S5 Wrocław–Poznań na terenie gmi-
ny Żmigród.
Projektowany odcinek przebiegu drogi ekspreso-
wej S5 na terenie gminy Żmigród budzi wiele kon-
trowersji. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Au-
tostrad zrezygnowała z zachodniego wariantu, po-
wołując się na to, iż trasa ta przebiega przez obszar
Natura 2000, na którym to znajdują się gatunki
chronione. Nie rozpatrzono jednak możliwości in-
nych działań (np. działań kompensacyjnych) oraz
nie przedstawiono do tej pory prognozy dotyczącej
skutków lokalizacji trasy po śladzie drogi nr 5.
Brak dyskusji w tej sprawie grozi trudnościami
na etapie wykonania inwestycji, co może uniemożli-
wić dotrzymania terminu budowy przed Euro 2012.
Wobec powyższego wnosimy o udzielenie odpo-
wiedzi i wyjaśnień na następujące pytanie: Czy re-
sort zamierza wziąć pod uwagę stanowisko samo-
rządu i społeczności lokalnej, który opowiada się za
zachodnim wariantem trasy S5?
Z poważaniem
Posłowie Marek Zieliński
i Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1743)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu budowy trasy S5
Wrocław–Poznań, który znalazł się na liście
rezerwowej projektów do Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
Szanowny Panie Ministrze! Pragniemy złożyć na
Pana ręce interpelację w sprawie projektu budowy
trasy S5 Wrocław–Poznań, który znalazł się na liście
rezerwowej projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W przekazanym nam wykazie projektów indywi-
dualnych dla Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” budowa drogi ekspresowej S5
znalazła się na liście rezerwowej. Niepokój budzi
również fakt, że wymieniony powyżej odcinek drogi
S5 pozostaje ciągle poza siecią dróg TEN-T. Wcze-
śniej pojawiały się informacje, że projekt ten znaj-
dzie się na liście podstawowej projektów ze względu
na ważność z punktu widzenia Euro 2012.
Wobec powyższego proszę o jednoznaczne po-
twierdzenie, czy trasa ekspresowa S5 znajdzie się na
liście podstawowej i w sieci TNT.
Z poważaniem
Posłowie Marek Zieliński
i Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
282
Interpelacja
(nr 1744)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przeludnienia zakładów karnych
i aresztów śledczych w woj. lubelskim
Zakłady karne i areszty śledcze na Lubelszczyź-
nie należą do najbardziej przeludnionych w kraju.
Normy zakładające, iż na jednego skazanego powin-
no przypadać 3 m2 powierzchni, w niektórych zakła-
dach karnych są przekroczone nawet o 40%. W ta-
kich okolicznościach nie tylko nie ma szans na reali-
zację procesu resocjalizacji skazanych, ale stwarzają
one zagrożenie wzniecania przez osadzonych bun-
tów i protestów.
Czy Pan Minister i podległe mu służby podjęli
kroki zmierzające do rozwiązania tego nabrzmiałe-
go problemu?
Poseł Mariusz Grad
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1745)
do ministra finansów
w sprawie stosowania przez banki
niekorzystnych kursów walut
w rozliczeniach kredytowych
Szanowny Panie Ministrze! Banki udzielając
kredytów w obcych walutach, określają w umowie
dzień, w jaki ma się odbyć spłata raty kredytu.
Najczęściej jest to 28 każdego miesiąca. Kredyto-
biorca jest też zobligowany do wpłaty raty w zło-
tówkach, która jest przez bank przeliczana według
kursu dnia na walutę. Pozwala to na niekorzystne
dla spłacających zadłużenie, ustalanie cen walut
na określony dzień. Jednocześnie uniemożliwia
klientowi zakup waluty w dowolnym terminie
w kantorze lub innym banku po cenie znacznie
korzystniejszej. Paradoksalną należy nazwać
przykładową sytuację, w której obywatel Polski
zaciągający kredyt na zakup domu lub mieszkania
wyjeżdża do pracy za granicę w celu zarobienia
pieniędzy na jego szybszą spłatę. Przysyłając lub
przywożąc do Polski walutę, w której zaciągnął
kredyt, musi ją sprzedać, a następnie wpłacić zło-
tówki, które bank przelicza na walutę. Dzięki ta-
kim praktykom stosowanym przez banki koszt
kredytu przekracza znacznie wartości określone
w umowie kredytowej i przedstawianych przez jej
podpisaniem symulacjach zmuszając klientów do
ponoszenia dodatkowych kosztów.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra,
czy taka praktyka jest dopuszczalna i czy planowa-
ne są działania które ukrócą nieuczciwe działania
banków.
Poseł Mariusz Grad
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1746)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wykazu organizacji
uprawnionych do otrzymania
1-procentowego podatku dochodowego
Szanowna Pani Minister! Wypełniając zeznanie
podatkowe za ubiegły rok, podatnicy mają możli-
wość przekazania 1% podatku dochodowego na rzecz
dowolnej organizacji pożytku publicznego. Warun-
kiem jest, aby wybrana organizacja znajdowała się
na opublikowanym przez ministerstwo w Monitorze
Polskim oraz na stronie internetowej wykazie orga-
nizacji uprawnionych do otrzymania takiego wspar-
cia. Wspomnianą listę utworzono w oparciu o pod-
stawowe kryterium, jakim jest posiadanie statusu
OPP, oraz czy organizacja ma zarejestrowaną dzia-
łalność gospodarczą, polegającą na wytwarzaniu
wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego,
tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwo-
warskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholo-
wych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, a także
wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych
metali lub handlu tymi wyrobami. W przypadku
kiedy organizacja prowadzi taką działalność, nie
może otrzymać 1% podatku dochodowego, pomimo
posiadania statusu organizacji pożytku publiczne-
go. Na wspomnianej liście, która została opubliko-
wana 31 grudnia 2007 r., znalazły się jednak organi-
zacje, którym nie przysługuje zgodnie z powyższymi
kryteriami prawo do otrzymania 1%. Taka sytuacja
w oczywisty sposób wprowadza w błąd podatników,
którzy chcą się podzielić podatkiem.
W związku z tym pytam Panią Minister:
1. Co stanie się ze środkami przekazanymi nie-
uprawnionym organizacjom?
2. Jakie kroki zostaną podjęte, aby w przyszłości
nie doszło do opublikowania błędnego wykazu?
Poseł Mariusz Grad
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1747)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie dopłat z budżetu państwa
do utylizacji padłych zwierząt
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 2007 r.
(Dz. U. Nr 250, poz. 1868) udzielana powinna być
w 2008 r. pomoc na utylizację padłych zwierząt. Po-
moc udzielana przez Agencję Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa polega na finansowaniu lub do-
finansowaniu ponoszonych przez producenta rolne-
go prowadzącego gospodarstwo rolne, będące ma-
łym lub średnim przedsiębiorstwem, kosztów zbio-
ru, transportu i unieszkodliwiania padłych zwierząt
gospodarskich z gatunku: było, owce, kozy, świnie
lub konie.
Niestety w czasie spotkań z rolnikami otrzymuję
sygnały, że firmy zajmujące się utylizacją wystawia-
ją rachunki hodowcom, którzy mają później kłopoty
z uzyskaniem dofinansowania. W terenowych od-
działach Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa otrzymują informacje, że nie są jeszcze
podpisane umowy z firmami, a co za tym idzie nie
mogą odzyskać poniesionych nakładów.
Taka sytuacja jest dotkliwa dla rolników szcze-
gólnie teraz, kiedy ponoszą największe wydatki
związane z zakupem niezbędnych środków do dal-
szej produkcji.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra,
czy zostały podjęte kroki w celu zapewnienia spraw-
nego finansowania utylizacji padłych zwierząt.
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 7 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1748)
do ministra zdrowia
w sprawie kolejek pacjentów czekających
na świadczenia i zabiegi medyczne
w jednostkach medycznych
na terenie Lubelszczyzny
Liczne dramatyczne skargi i prośby mieszkań-
ców Lubelszczyzny obligują mnie do interweniowa-
nia w sprawie dostępności świadczeń i zabiegów me-
dycznych. Nie wiem, czy Pani Minister wiadomo, ale
w Samodzielnym Publicznym Szpitalu Wojewódz-
kim im. Papieża Jana Pawła II w Zamościu kolejka
oczekujących na operację zaćmy liczy ponad 2200
osób, a średni czas oczekiwania na zabieg wynosi po-
nad dwa lata. Z kolei na wstawienie endoprotezy sta-
283
wu biodrowego w Państwowym Szpitalu Klinicznym
nr 4 w Lublinie pacjent musi oczekiwać 2,5 roku. Na
przyjęcie do Oddziału Chemioterapii w Centrum
Onkologii Ziemi Lubelskiej chory czeka co najmniej
miesiąc. Przy tak długich okresach oczekiwania na
przyjęcie lub zabieg w wielu przypadkach jest za
późno na efektywne leczenie i ulżenie cierpiącym.
Dlatego zwracam się do Pani Minister z pyta-
niem, jakie kroki podejmie ministerstwo w celu zna-
lezienia trwałego rozwiązania tego dramatycznego
problemu.
Poseł Mariusz Grad
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1749)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie bardzo trudnej
sytuacji finansowej rolników
Rolnictwo to w polskiej tradycji specyficzna ga-
łąź gospodarki narodowej. W trudnych latach powo-
jennych polscy rolnicy obronili swoje własne indywi-
dualne gospodarstwa. Później przez lata z szacun-
kiem realizowali swoje zawodowe powołanie, z okre-
sami lepszej czy gorszej koniunktury opłacalności
produkcji rolniczej. Takiej jednak sytuacji finanso-
wej w dochodowości polskich rolników prawdopo-
dobnie jeszcze nie było. Parytet dochodów tej grupy
społecznej wynosi obecnie poniżej 40%. Skutki tej
sytuacji uwidoczniły się w ostatnich dniach i eskalo-
wały w dniu 13 lutego ogólnopolskim protestem.
Rolnicy słusznie upominają się o poważne zaintere-
sowanie się ich trudnościami i problemami.
Jako czynny rolnik i reprezentant m.in. tej grupy
społecznej w parlamencie pytam:
Jakie są planowane systemowe rozwiązania rzą-
du w temacie wyrównania parytetu dochodów rolni-
ków?
Jakie działania podejmuje rząd, aby doprowadzić
do opłacalnego chowu trzody chlewnej i drobiu?
Czy rząd zainteresował się powodem bardzo po-
ważnych wzrostów cen środków do produkcji rolnej,
szczególnie nawozów?
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
284
Interpelacja
(nr 1750)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie propozycji zgłaszanej
przez ministra rolnictwa dotyczącej
zniesienia zakazu stosowania roślin
genetycznie zmodyfikowanych do produkcji
pasz oraz zamiaru wprowadzenia do upraw
na terenie Polski roślin genetycznie
modyfikowanych
W ostatnim czasie pojawiły się liczne doniesienia
medialne informujące o zamiarze zmiany stanowi-
ska rządu polskiego, dotyczącego niezmiernie donio-
słej kwestii, a mianowicie stosowania roślin modyfi-
kowanych genetycznie do produkcji pasz, a jedno-
cześnie złagodzenia stanowiska w sprawie możliwo-
ści uprawy roślin genetycznie modyfikowanych. We-
dług doniesień prasowych zamiar takich rozwiązań
zaprezentował minister rolnictwa Marek Sawicki,
tłumacząc swoje stanowisko m.in. zaleceniami Ko-
misji Europejskiej.
Według przedstawicieli jednej z agend minister-
stwa rolnictwa istnieje obawa, że brak możliwości
stosowania takich roślin przyczyni się do wzrostu
cen pasz, a tym samym do wzrostu cen mięsa. Pod-
noszonym koronnym argumentem są względy eko-
nomiczne przemawiające za korzystaniem z tanich
pasz zawierających zmodyfikowane ziarna np. soi. A
w przypadku braku takich możliwości wieszczony
jest upadek w Polsce hodowli, przede wszystkim
trzody i drobiu. Konsekwencją takich działań miało-
by być wyparcie z rynku „drogiego” polskiego mięsa
przez tańsze produkty z krajów, gdzie nie wprowa-
dzi się zakazu stosowania roślin modyfikowanych.
Podnoszenie przede wszystkim ekonomicznego
aspektu dopuszczenia do stosowania w paszach i upra-
wy roślin modyfikowanych jest zbyt wąskim i pozba-
wionym rzetelnego podejścia, jednostronnym spoj-
rzeniem na cały problem. Nie bierze się pod uwagę
skutków, jakie będą miały zmienione genetycznie
rośliny na inne rośliny, a przede wszystkim na świat
zwierzęcy i ludzi. Pomiędzy ekosystemami objętymi
gospodarką a wszystkimi innymi elementami bios-
fery istnieje bogata sieć powiązań i stały przepływ
genów. Wprowadzenie do środowiska przyrodnicze-
go odmian roślin wyposażonych w niespotykane
wcześniej kombinacje cech specyficznie skonfiguro-
wanych przez genetyczne modyfikacje generuje dla
tego środowiska wielowymiarowe i bardzo poważ-
ne zagrożenia, których skala i konsekwencje są
dziś trudne lub niemożliwe do przewidzenia. Co
więcej, nie znamy negatywnych skutków zdrowot-
nych upraw i spożywania pokarmów tworzonych
na bazie GMO.
Dlatego też jakiekolwiek decyzje związane z uwol-
nieniem do środowiska tego typu organizmów mu-
szą być poprzedzone bardzo wnikliwymi badaniami,
szczególnie ekologicznymi. Warto zastanowić się,
czy Polska nie powinna wprowadzić odpowiednio
długiego moratorium, w trakcie którego należy prze-
prowadzić niezbędne badania pozwalające ustalić,
czy, a jeśli tak, to w jakim stopniu i w jakich przy-
padkach oraz przy jakich środkach bezpieczeństwa,
można będzie dopuścić uprawę GMO w Polsce.
Polska dzisiaj, rozważając możliwość wyrażenia
zgody na stosowanie i uprawę roślin z grupy GMO,
poddałaby się eksperymentowi na ogromną skalę,
którego rezultatów nikt obecnie nie jest w stanie
przewidzieć.
Zadziwiające jest to, że minister rolnictwa, pro-
ponując te kontrowersyjne rozwiązania, nie dostrze-
ga szansy, jaka stoi przed polskim rolnictwem. Mo-
żemy stać się krajem wolnym od GMO, a tym samym
jednym z większych producentów „czystej” ekolo-
gicznie żywności. Zatem zamiast ulegać naciskom
europejskiego lobby pro-GMO, warto zastanowić się
nad alternatywnym rozwiązaniem mocnego wspar-
cia proekologicznego rolnictwa.
Poprzedni rząd pana premiera Jarosława Kaczyń-
skiego ogłosił Polskę obszarem wolnym od GMO. A
warto także zaznaczyć, że stanowisko Polski w tej
kwestii podzielają inne europejskie kraje, m.in. Gre-
cja, Austria, Węgry, Włochy, Walia czy Francja.
W związku z powyższym zwracam się z interpe-
lacją do Pana Premiera:
Czy rząd Donalda Tuska rozważa możliwość
zniesienia zakazu stosowania roślin genetycznie
zmodyfikowanych do produkcji pasz i dopuszczenia
do uprawy na terenie Polski roślin genetycznie mo-
dyfikowanych?
Czy prowadzone są prace zmierzające do ustale-
nia wpływu stosowania upraw roślin z grupy GMO
na świat roślin i zwierząt, a przede wszystkim na
zdrowie i życie człowieka?
Czy rząd prowadzi monitoring niekorzystnych
skutków ekonomicznych, jakie mogłyby przynieść
Polsce uprawy GMO?
Czy rząd premiera Donalda Tuska zamierza pod-
jąć decyzję o ogłoszeniu Polski obszarem wolnym od
GMO?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Zając
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1751)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie proponowanych zmian
w rozporządzeniu ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 31 stycznia 2005 r.
w sprawie wysokości minimalnych stawek
wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli,
ogólnych warunków przyznawania dodatków
do wynagrodzenia zasadniczego
oraz wynagradzania za pracę w dniu wolnym,
pozbawiających dodatku za wychowawstwo
nauczycieli przedszkoli
Pani Minister! Interpelacja, którą składamy, do-
tyczy nauczycieli przedszkoli i proponowanych
zmian w rozporządzeniu ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 31 stycznia 2005 r. w sprawie
wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia za-
sadniczego nauczycieli, ogólnych warunków przy-
znawania dodatków do wynagrodzenia zasadnicze-
go oraz wynagradzania za pracę w dniu wolnym od
pracy (Dz. U. Nr 22, poz. 181, z 2006 r. Nr 43, poz. 293
oraz z 2007 r. Nr 56, poz. 372).
Dotychczas, na podstawie zapisów § 5 cytowane-
go wyżej rozporządzenia, dodatek funkcyjny za wy-
chowawstwo otrzymywali nie tylko wychowawcy
klas szkolnych, ale również nauczyciele przedszkoli.
W projekcie rozporządzenia MEN z dnia 16 stycznia
2008 r. zmieniającego rozporządzenie ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 31 stycznia 2005 r.
w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagro-
dzenia zasadniczego nauczycieli, ogólnych warun-
ków przyznawania dodatków do wynagrodzenia za-
sadniczego oraz wynagradzania za pracę w dniu
wolnym od pracy (Dz. U. Nr 22, poz. 181, z 2006 r.
Nr 43, poz. 293 oraz z 2007 r. Nr 56, poz. 372) wpro-
wadza się zmianę w zapisie § 5, zgodnie z którą do
uzyskania dodatku funkcyjnego uprawnieni będą
nauczyciele, którym powierzono:
1) stanowisko dyrektora lub wicedyrektora przed-
szkola, szkoły, placówki lub innej jednostki organiza-
cyjnej, o której mowa w art. 1 ust. 1 i 1a Karty Na-
uczyciela, zwanej dalej „szkołą”, albo inne stanowisko
kierownicze przewidziane w statucie szkoły,
2) sprawowanie funkcji:
a) nauczyciela wychowawcy opiekującego się od-
działem w szkole wymienionej w art. 2 pkt 2 lit. a–c
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) albo
nauczyciela wychowawcy opiekującego się klasą
w szkole artystycznej, w której odbywają się zajęcia
ogólnodostępne,
b) doradcy metodycznego lub nauczyciela – kon-
sultanta,
c) opiekuna stażu.
Taki zapis § 5 ust. 2 lit. a i b spowoduje, że na-
uczyciele przedszkoli zostaną pozbawieni tego do-
285
datku, wypłacanego im od wielu lat. Nie ulega naj-
mniejszej wątpliwości, że nauczyciele przedszkoli,
oprócz zadań opiekuńczych i dydaktycznych, pełnią
również funkcję wychowawcy grupy przedszkolnej
i wykonują wynikające z tego zadania wychowawcy,
w tym m.in.:
1) na każdy miesiąc lub dwa opracowują na pi-
śmie plan pracy wychowawczo-dydaktycznej,
2) prowadzą opisowy dziennik zajęć,
3) organizują zebrania z rodzicami, które są proto-
kołowane; jest ich kilka w roku, więcej niż w szkole,
4) prowadzą pedagogizację rodziców, z udziałem
logopedy, terapeuty, pedagoga i kuratorów sądowych,
5) prowadzą zajęcia otwarte dla rodziców,
6) wychowawcy grupy „0” prowadzą zapisy obser-
wacyjne dzieci dotyczące ich możliwości oraz umiejęt-
ności (do 15 października i drugi raz w maju),
7) dzieciom opóźnionym w czytaniu, liczeniu,
rozróżnianiu barw itp. poświęcają więcej czasu, czę-
sto po zajęciach, prowadzą zajęcia korekcyjne,
8) prowadzą zajęcia adaptacyjne dla dzieci, któ-
re z różnych względów nie chodzą do przedszkola,
ale rodzice lub dziadkowie przyprowadzają je, by na-
uczyły się nawiązywać właściwe kontakty z rówie-
śnikami,
9) wykonują czynności pielęgnacyjno-higienicz-
ne wobec dzieci zaniedbywanych w domach rodzin-
nych,
10) przygotowują różne imprezy okolicznościowe,
m.in. rozpoczęcie roku, pasowanie, Dzień Babci,
Dzień Matki itp.
W uzasadnieniu do projektu rozporządzenia czy-
tamy, że proponowana przez MEN zmiana ma na
celu likwidację niejasności interpretacyjnych zwią-
zanych z uprawnieniem nauczycieli do dodatku
funkcyjnego z tytułu sprawowania dodatkowej funk-
cji w szkole oraz że dotychczasowe niejednoznaczne
brzmienie § 5 zmienianego rozporządzenia powodo-
wało, iż wbrew intencjom ustawodawcy dodatek
funkcyjny otrzymywali zarówno nauczyciele, którzy
sprawują dodatkowe, szczególne funkcje, istotnie
wyróżniające ich od innych nauczycieli zatrudnio-
nych w danej szkole (wychowawca klasy), jak rów-
nież inni, którzy na poziomie danej jednostki orga-
nizacyjnej (przedszkola) nie mieli powierzonego sta-
nowiska lub nie sprawowali funkcji, a otrzymywali
dodatek wyłącznie z faktu zatrudnienia w przed-
szkolu.
Uważamy, że nauczyciele przedszkoli sprawują
funkcję wychowawcy i nie widzimy najmniejszego
powodu, dla którego nie mieliby otrzymywać za to
odpowiedniego dodatku.
Biorąc pod uwagę, że poruszona przez nas spra-
wa dotyczy bardzo ważnego aspektu społecznego:
nierównego traktowania nauczycieli różnych placó-
wek, pełniących funkcje wychowawcze, jak również
protesty środowiska nauczycieli przedszkoli, prosi-
my o odpowiedź na pytania:
1. W czym upatruje Pani Minister znaczące róż-
nice między statusem wychowawcy klasy szkolnej
286
a wychowawcy grupy przedszkolnej, które powodu-
ją, że ci pierwsi otrzymują dodatki za wychowaw-
stwo, a drudzy mają być ich pozbawieni?
2. Czy nie uważa Pani Minister, że byłoby bar-
dziej sprawiedliwe społecznie i pożądane wprowa-
dzenie do § 5 dodatkowego punktu w ust. 2 rozpo-
rządzenia, że dodatek za wychowawstwo przysługu-
je także nauczycielom przedszkoli?
3. W jaki sposób uzasadni Pani, że obowiązki
nauczycieli przedszkoli nie ulegają zmianie, a ode-
brany ma im zostać dodatek za wychowawstwo, któ-
ry od wielu lat stanowił część ich wynagrodzenia?
4. Co było bezpośrednią przyczyną, która spo-
wodowała, że uznała Pani odebranie nauczycielom
przedszkoli dodatku za wychowawstwo za jedną
z najpilniejszych spraw, którą zajęło się Minister-
stwo Edukacji Narodowej?
5. Czy nie obawia się Pani protestów nauczycieli
i kierowania przez nich spraw na drogę sądową
w związku ze zmniejszeniem ich wynagrodzenia?
6. Czy projekt rozporządzenia był konsultowany
ze związkami zawodowymi? Jeśli tak, to jakie jest
ich stanowisko w tej sprawie?
Z poważaniem
Posłanki Elżbieta Witek i Beata Kempa
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1752)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji infrastruktury
polskich kolei na przykładzie dworców PKP
Szanowny Panie Ministrze! Przykładem obiek-
tów infrastruktury kolejowej wymagających ogrom-
nych zmian modernizacyjnych są dworce PKP. Ich
zabudowa, stan techniczny, funkcjonalność, brak
czystości, bardzo niski poziom bezpieczeństwa po-
twierdza stan techniczny i konieczność moderniza-
cji dworców PKP. Z uwagi na konieczność zapewnie-
nia podróżnym korzystających z usług transportu
kolejowego nowoczesnych i bezpiecznych obiektów
infrastruktury kolejowej pragnę zapytać:
1. Kiedy rząd planuje rozpoczęcie prac moderni-
zacyjnych dworców PKP?
2. Jakie środki finansowe zostały zaplanowane
na ten cel?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Pierzchała
Katowice, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1753)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie aktualnego stanu implementacji
przepisów wspólnotowych w zakresie
kontroli nabywania i posiadania broni
Szanowny Panie Ministrze! Nowelizacja ustawy
z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. nr 53,
poz. 549, z 2001 r. nr 27, poz. 298 oraz z 2002 r. nr 74,
poz. 676 i nr 117, poz. 1007) podyktowana została
koniecznością pełnej harmonizacji tej ustawy z prze-
pisami obowiązującymi w Unii Europejskiej, a w szcze-
gólności z Dyrektywą Rady Unii Europejskiej
nr 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie
kontroli nabywania i posiadania broni. Nowelizacja
wprowadziła również na grunt prawa polskiego in-
stytucję Europejskiej karty broni palnej.
W jej wykonaniu art. 10a ust. 8 cytowanej usta-
wy zawiera upoważnienie dla ministra właściwego
do spraw wewnętrznych do określenia, w drodze
rozporządzenia:
—rodzajów broni palnej odpowiadające katego-
riom broni palnej określonym w przepisach o kon-
troli nabywania i posiadania broni, wydanych przez
właściwy organ, międzynarodowy, uwzględniając
klasyfikację określoną w tych przepisach,
— wzoru Europejskiej karty broni palnej.
Zgodnie z przepisami wydanego na podstawie
powyższej delegacji rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 11 lutego 2005 r.
w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających
kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie
w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni
(Dz. U. z 2005 r. nr 32 poz. 285) przyjęto, iż katego-
riom C i D broni palnej określonym w dyrektywie
nie odpowiadają w Rzeczypospolitej żadne rodzaje
broni palnej, jednocześnie rozszerzając przepisami
rozporządzenia kategorię B o część broni zaliczanej
przez przepisy dyrektywy do kategorii C oraz D, co
oprócz oczywistej sprzeczności stanowi pośrednio
uznanie faktu istnienia takiej broni na terenie RP.
Powstałego w ten sposób stanu prawnego nie moż-
na uznać jedynie za wynik błędu legislacyjnego.
Należy nadmienić, że kategorie C i D w rozumie-
niu dyrektywy obejmują broń palną zarówno wyma-
gającą, jak i niewymagającą zarejestrowania albo
pozwolenia, w tym długą broń palną jednostrzałową
z lufą gwintowaną i inną broń palną niewymienioną
w pozostałych kategoriach.
Powyższe powoduje stan faktycznego braku spój-
ności prawa polskiego z prawem wspólnotowym
w zakresie posiadania i nabywania broni między in-
nymi dla celów hobbystycznych i kolekcjonerskich,
np. armat i innego rodzaju ciężkiego uzbrojenia,
które z istoty swojej nie może być objęte zakresem
wymaganego prawem indywidualnego pozwolenia
na broń.

W związku z tym uprzejmie proszę o wyjaśnienie
między innymi przez udzielenie odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
Czy w ramach porządkowania prawa przewidy-
wana jest pełna implementacja przepisów wspólno-
towych w zakresie kontroli nabywania i posiadania
broni, w tym także umożliwiającej obrót kolekcjo-
nerski historyczną długą bronią palną jednostrza-
łową?
Jakie krajowe przepisy regulują możliwość posia-
dania przez prywatnych kolekcjonerów broni, takiej
jak np. historyczne armaty, nieobjęte traktatem
o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie,
podpisanym w Paryżu dnia 19 listopada 1990 r. na
podstawie oświadczenia Rady Ministrów z dnia 6
lipca 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. nr 15 poz. 74)?
Z poważaniem
Poseł Janusz Cichoń
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1754)
do ministra zdrowia
w sprawie objęcia opieką pielęgniarską
uczniów uczęszczających
do szkół podstawowych
Szanowna Pani Minister! Do grudnia 2007 r.,
czyli momentu wejścia w życie rozporządzenia pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 69 z dn.
25.09.2007r. profilaktyką i wychowaniem zdrowot-
nym dzieci sześcioletnich w przedszkolnych oddzia-
łach zerówkowych oraz podobnych, umiejscowionych
w szkołach zajmowały się wyznaczone do tego pielę-
gniarki. Opieka ta obejmowała m.in. profilaktyczne
badania przesiewowe, postępowania po przesiewo-
we, kształtowanie postaw prozdrowotnych w rodzi-
nie. Sama współpraca rodziców sześciolatków z pie-
lęgniarkami powodowała większe zainteresowanie
profilaktyką chorób okresu szkolnego oraz promocję
zdrowia. Wzrastała też świadomość rodziców o ko-
nieczności przeprowadzania badań skryningowych
i bilansowych.
Niestety wspomniane rozporządzenie zmieniło
sytuację na niekorzyść sześciolatków spełniających
obowiązek szkolny w przedszkolach. Tu bowiem nie
ma odtąd możliwości sprawowania opieki pielęgniar-
skiej, a dbałość o wspomniane badania itp. zależy od
stopnia świadomości rodziców. Same pielęgniarki
mogą sprawować dotychczasowe funkcje tylko w sto-
sunku do dzieci kształconych na terenie szkół.
Niezależnie od ryzyka, które powstaje w mo-
mencie, gdy miast fachowego personelu profilakty-
ką zajmować się będą tylko rodzice, wątpliwości bu-
287
dzi fakt nierównego traktowania „takich samych”
sześciolatków, tyle że kształconych w przedszko-
lach i szkołach.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Czy można i czy nie warto
przywrócić ten sam poziom opieki profilaktycznej
wobec dzieci w tym samym wieku, niezależnie od ro-
dzaju placówki, w której zaczęły one spełniać swój
obowiązek szkolny?
Z poważaniem
Poseł Marzena Okła-Drewnowicz
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1755)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie stosowania i egzekwowania
przepisów ustawy z dnia 11 kwietnia 2007 r.
o zmianie ustawy o systemie oświaty
oraz o zmianie niektórych innych ustaw
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z uprzejmą
prośbą o wnikliwe zapoznanie się z niżej opisanym
problemem dotyczącym stosowania i egzekwowania
przepisów ustawy o zmianie ustawy o systemie oświa-
ty oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
W dniu 11 kwietna 2007 r. Sejm RP uchwalił
ustawę o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz
o zmianie niektórych innych ustaw.
Art. 22a ust. 1 ustawy stanowi: „Nauczyciel
wybiera program wychowania przedszkolnego,
program nauczania oraz podręcznik spośród pro-
gramów i podręczników dopuszczonych do użytku
szkolnego”.
Art. 22a ust. 2a brzmi: „Wybrany program wy-
chowania przedszkolnego, program nauczania oraz
podręcznik, a także program, o którym mowa w ust.
2, nauczyciel przedstawia radzie pedagogicznej”.
Dalej w ust. 2b: „Rada pedagogiczna, spośród
przedstawionych przez nauczycieli programów wy-
chowanie przedszkolnego, programów nauczania
oraz podręczników, ustala, w drodze uchwały, po za-
sięgnięciu opinii rady rodziców, odpowiednio zestaw
programów wychowania przedszkolnego lub szkolny
zestaw programów nauczania i szkolny zestaw pod-
ręczników, biorąc pod uwagę możliwości uczniów,
a w przypadku podręcznika również:
1) przystosowanie dydaktyczne i językowe pod-
ręcznika do możliwości uczniów;
2) wysoką jakość wykonania podręcznika umoż-
liwiającą korzystanie z niego przez kilka lat”.
Wydawnictwo Pedagogiczne Operon spółka z o.o.
wydało podręcznik do nauki języka polskiego dla
I klasy liceum ogólnokształcącego i technikum
288
„Kształcenie kulturowo-literackie i językowe”, za-
kres podstawowy i rozszerzony. Część 1 podręcz-
nika wydawnictwo przekazało do sprzedaży dopie-
ro 19 września 2007 r., czyli prawie trzy tygodnie
po rozpoczęciu nowego roku szkolnego.
Z dostępnych danych w MEN wynika, że część 1
podręcznika została dopuszczona do użytku szkol-
nego dopiero w drugiej połowie sierpnia 2007 r. i po-
siada numer 125/07.
Z powyższego wynika, że nauczyciele i rady pe-
dagogiczne w około 70% szkół (w tylu szkołach ko-
rzysta się z podręczników wyd. Operon) ponadgim-
nazjalnych na terenie kraju złamali przepisy zawar-
te w wyżej cytowanej ustawie.
Jak to jest możliwe, że wydawnictwo Operon, na-
uczyciele i rady pedagogiczne mogą bezkarnie łamać
prawo? Zastanawiające jest, jakimi argumentami
pozamerytorycznymi przekonał Operon nauczycieli
języka polskiego, a ci swoje rady pedagogiczne do
wprowadzenia tego podręcznika do szkolnego zesta-
wu podręczników przed uzyskaniem wpisu na mini-
sterialną listę podręczników dopuszczonych do
użytku szkolnego.
Czy nie należy podjąć takich działań, które do-
prowadzą do ukarania winnych powstałej sytuacji
oraz wprowadzić takich regulacji prawnych i syste-
mu ich egzekwowania, które uniemożliwią w przy-
szłości wprowadzenie do nauki podręcznika, który
nie został dopuszczony do użytku szkolnego?
Czy nie warto by ustanowić wymogu drukowa-
nia obok numeru również daty dopuszczenia pod-
ręcznika do użytku szkolnego?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1756)
do ministra zdrowia
w sprawie procedury kontraktacji
usług medycznych na ambulatoryjne
badania słuchu
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o wnikliwe zapoznanie się z niżej opisa-
nym problemem dotyczącym kontraktacji wg rozpo-
rządzenia prezesa NFZ ambulatoryjnych usług me-
dycznych na 2008 r. w zakresie badania diagno-
stycznego słuchu.
Według ww. rozporządzenia NFZ obecnie płaci
za wykonane procedury, nie zaś za poradę specjali-
styczną czy kompleksową. Pacjenci korzystający
z zakontraktowanych badań diagnostycznych słu-
chu muszą więc wykonywać badanie w formie trzech
oddzielnych porad. Według wyceny NFZ wykonanie
takiego badania w formie jednej porady byłoby nie-
opłacalne ze względu na wycenę jej na jedyne 9 punk-
tów kontraktowych, co nie zaspokaja potrzeb finan-
sowych placówki wykonującej usługi medyczne (9 pkt
x 7,05 zł = 63,45 zł).
W przypadku wykonania takiego badania w ra-
mach trzech oddzielnych porad jest ono wyceniane
na 17 pkt (119,85 zł). Dla placówki medycznej wyko-
nanie takiego badania w ramach jednej procedury
nie stanowiłoby większej trudności, zaś dla pacjen-
tów, którzy muszą często pokonywać duże odległo-
ści, byłoby to ogromnym ułatwieniem. Wykonywali-
by oni wtedy tę samą procedurę w ciągu jednego
dnia, co wiązałoby się ze znacznie mniejszymi kosz-
tami dojazdów. Zwraca się uwagę na to, że wielu pa-
cjentów musi pokonywać znaczne odległości, aby
skorzystać z takiego badania.
Ułatwieniem byłoby więc zwiększenie puli
punktów za jednorazowe badanie, które jest obec-
nie wykonywane w ramach trzech procedur. We-
dług konsultanta wojewódzkiego w zakresie audio-
logii i foniatrii z Katedry i Kliniki Otolaryngologii
SPSK Nr 1 w Szczecinie prof. Czesławy Tarnow-
skiej badanie diagnostyczne słuchu BERA powinno
mieć przydzieloną wartość punktową w granicach
30 punktów.
Czy zatem nie warto byłoby podnieść wartości
punktowej na ww. badanie w celu odciążenia pacjen-
tów od uciążliwych dojazdów do przychodni? Czy nie
należałoby dokładniej opracowywać wartości punk-
towych usług medycznych adekwatnie do ich obiek-
tywnej ceny?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
Warszawa, dnia 23 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1757)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ułatwień w głosowaniu
w wyborach powszechnych dla osób
niewidomych i niedowidzących
Szanowny Panie Premierze! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o wnikliwe zapoznanie się z niżej opisa-
nym problemem dotyczącym możliwości oddania
głosu w wyborach powszechnych przez osoby niewi-
dome i niedowidzące.
Niepełnosprawność ww. osób uniemożliwia im
korzystanie z pełnych praw obywatelskich w zakre-
sie prawa do głosowania z poszanowaniem zasady
tajności. Podczas ostatnich wyborów parlamentar-
nych niewidomi byli zmuszeni do głosowania przy

pomocy osób trzecich. Jest to niezgodne zarówno
z konstytucyjną zasadą tajności wyborów do Sejmu
(art. 96) i Senatu (art. 97), jak i z wytycznymi Rady
Europy.
Rozwiązaniem tej trudnej sytuacji, która unie-
możliwia osobom niewidomym korzystanie z pełni
praw obywatelskich, byłoby zastosowanie szablonu
nakładanego na standardową kartę do głosowania.
W ten sposób osoba niewidoma głosuje w sposób taj-
ny i zupełnie samodzielny, co niewątpliwie podkre-
śla równy status osób niepełnosprawnych w korzy-
staniu z praw obywatelskich, który powinien być
nadrzędną zasadą każdego demokratycznego pań-
stwa prawnego. Specjalny szablon do głosowania po-
siada ponumerowane okienka odpowiadające miej-
scom, w których należy zaznaczyć swój wybór. Ma-
jąc informację o numerach kandydatów, osoby nie-
widome mogą z łatwością dokonać w pełni niezależ-
nego wyboru. Szablon taki powinien znajdować się
na wyposażeniu każdego lokalu wyborczego. Jest to
rozwiązanie stosunkowo tanie i łatwe do wprowa-
dzenia.
Korzystanie z szablonów do głosowania dla osób
niewidomych jest praktyką powszechną w krajach
członkowskich Rady Europy. Poparcie dla takiego
rozwiązania zadeklarował również przedstawiciel
Krajowego Biura Wyborczego. Rozwiązanie to było-
by wskazane we wszystkich rodzajach wyborów po-
wszechnych oraz w referendach.
Czy zatem nie warto by wprowadzić takich uła-
twień? Czy nie należy umożliwić osobom niewido-
mym głosowanie w pełni konstytucyjny sposób?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
Warszawa, dnia 23 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1758)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany okresu zasiłkowego
ustalonego w ustawie
o świadczeniach rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o wnikliwe zapoznanie się z niżej opisa-
nym stanem faktycznym dotyczącym obowiązywa-
nia ustawy o świadczeniach rodzinnych i przeanali-
zowanie propozycji wprowadzenia zmiany terminu
okresu zasiłkowego.
W dniu 18 stycznia 2008 r. w Biuletynie Informa-
cji Publicznej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecz-
nej opublikowany został projekt z dnia 11 stycznia
2008 r. ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach
rodzinnych.
289
Projektowane zmiany uwzględniają wiele postu-
latów realizatorów świadczeń, ale nie została jednak
uwzględniona propozycja zmiany terminu okresu
zasiłkowego z obowiązującego obecnie okresu: od 1
września każdego roku do 31 sierpnia następnego
roku na nowy termin: od 1 października każdego
roku do 30 września następnego roku.
Taki termin okresu zasiłkowego przyjęty został
już w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów. Słuszne było-
by, aby takie same terminy obowiązywały w ustawie
o świadczeniach rodzinnych.
Wprowadzenie zmiany terminu rozwiąże kilka
poważnych problemów utrudniających dostęp do
świadczeń, w tym:
1) problem wynikający z terminu ogłaszania
przez prezesa GUS danych o dochodzie z ha przeli-
czeniowego – termin ten ustalony jest zgodnie z usta-
wą o podatku rolnym na 23 września, co czyni prak-
tycznie niemożliwym wydanie decyzji i wypłacenie
świadczeń rodzinnych do 30 września, tj. w terminie
ustalonym przepisami art. 26 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych,
2) problem terminowego wystawiania przez
urzędy skarbowe zaświadczeń o dochodach – często
w miesiącu lipcu urzędy nie mogą jeszcze wydawać
zaświadczeń, gdyż nie mają wprowadzonych do swo-
ich systemów informatycznych wszystkich zeznań
podatkowych,
3) problem niekompletności wniosków – między
innymi brak zaświadczeń ze szkół potwierdzających,
że dziecko podjęło naukę w nowym roku szkolnym.
Przesunięcie terminu okresu zasiłkowego i skła-
dania wniosków na nowy okres zasiłkowy (od sierp-
nia) złagodzi też problem terminów wykorzystywa-
nia urlopów wypoczynkowych przez pracowników
zatrudnionych do realizacji ustawy. Gminy mają
obowiązek zapewnić sprawną obsługę tysięcy inte-
resantów od 1 lipca do 30 września każdego roku
i terminowo wypłacać świadczenia, a to uniemożli-
wia korzystanie z przysługujących pracownikom
urlopów wypoczynkowych. Czy w związku z powyż-
szym nie należy dokonać zmiany terminu okresu za-
siłkowego, mając na uwadze dobro zarówno intere-
santów, jak i pracowników urzędów ich obsługują-
cych?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
290
Interpelacja
(nr 1759)
do ministra gospodarki
w sprawie wydawania zaświadczeń
o wpisie przedsiębiorcy do ewidencji
działalności gospodarczej
Szanowny Panie Premierze! Przepisy ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2004 r.
Nr 173, poz. 1807) oraz ustawy Prawo działalności
gospodarczej (Dz.U. z 1999 r. Nr 101, poz. 1178) re-
gulują zasady prowadzenia ewidencji działalności
gospodarczej. Według dyspozycji tych norm praw-
nych przedmiotową ewidencję prowadzi gmina wła-
ściwa dla miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, jest
ona jawna, a podmioty do niej wpisane nie podlegają
ustawie o ochronie danych osobowych.
W związku z powyższym każdy w wyniku złoże-
nia stosownego wniosku do organu ewidencyjnego,
którym jest wójt, burmistrz, prezydent miasta, może
otrzymać zaświadczenie o treści wpisu w ewidencji
lub informację o wpisie. Organ ewidencyjny jest obo-
wiązany do wydania wnioskodawcy zaświadczenia
w ciągu 7 dni.
W rzeczywistości procedura uzyskania powyż-
szego dokumentu wydłuża się znacznie, szczególnie
w sytuacji gdy wnioskodawca ma miejsce zamiesz-
kania w odległej miejscowości od gminy, z której
pragnie uzyskać zaświadczenie. Wniosek wysłany
drogą pocztową do organu ewidencyjnego dociera do
niego zazwyczaj po 4–5 dniach. Następnie mija ko-
lejne 7 dni, w trakcie których organ winien wydać
stosowne zaświadczeni, i następnie 4 do 5 dni, w trak-
cie których pismo wraca do wnioskodawcy drogą
pocztową.
Prowadzi to do smutnej konstatacji, iż prosta
czynność polegająca na uzyskaniu wypisu z jawnej
ewidencji działalności gospodarczej zajmuje niemal-
że 3 tygodnie. Jest to sytuacja o tyle uciążliwa, gdyż
przedmiotowe zaświadczenia są wręcz niezbędne
w niezliczonej ilości transakcji gospodarczych jak
również w trakcie postępowań sądowych. Dodać na-
leży, iż przepisy ustaw wymienionych we wstępie ni-
niejszego pisma, a dotyczące ewidencji działalności
gospodarczej, wywierają negatywny wpływ na płyn-
ność obrotu gospodarczego, jak również na jego do-
stępność i „przyjazność” w stosunkach między
przedsiębiorcami.
Wobec powyższego kieruję do Pana następujące
pytania:
1. Czy resort gospodarki planuje powzięcie dzia-
łań mających na celu zmianę przepisów dotyczących
ewidencji działalności gospodarczej?
2. Czy resort gospodarki rozważa połączenie ewi-
dencji działalności gospodarczej z Krajowym Reje-
strem Sądowym?
3. Jakie możliwości skrócenia procedury uzyska-
nia zaświadczenia o wpisie do ewidencji widzi Mini-
sterstwo Gospodarki?
Z poważaniem
Poseł Radosław Witkowski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1760)
do ministra skarbu państwa
w sprawie spółki Polskie
Towarzystwo Ubezpieczeniowe SA
Szanowny Panie Ministrze! Polskie Towarzy-
stwo Ubezpieczeń SA funkcjonuje na rynku ubez-
pieczeń od 1990 r. PTU SA jest jedynym towarzy-
stwem, spośród 69 zakładów ubezpieczeń na rynku,
z wyłącznie polskim kapitałem.
Zaliczane jest do grona 10 największych instytu-
cji ubezpieczeniowych w Polsce pod względem ze-
branej składki ubezpieczeniowej, rozmiarów dzia-
łalności, tempa rozwoju oraz różnorodności ofero-
wanych produktów. Firma specjalizuje się w kom-
pleksowej obsłudze klientów indywidualnych i in-
stytucjonalnych, zapewniając nowoczesną ofertę
usług ubezpieczeniowych.
Według wstępnych wyników w 2007 r. Polskie
Towarzystwo Ubezpieczeń SA uzyskało przychodu z
tytułu składki przypisanej brutto w wysokości 392,8
mln zł, co zapewniło dynamikę składki na poziomie
112,4% w stosunku do roku 2006.
PTU SA uzyskało w roku 2007 wynik finansowy
brutto w wysokości 14,7 mln zł oraz wynik netto
11,4 mln zł.
W roku 2007 nastąpił znaczący wzrost stanu lo-
kat (o ok. 45 mln) oraz kapitałów własnych spółki
(o ponad 20 mln zł), co wpłynęło na dalsze zwiększe-
nie bezpieczeństwa finansowego.
Nadwyżka środków własnych na pokrycie margine-
su wypłacalności wzrosła w roku 2007 do 51,5 mln zł.
W roku 2007 nastąpił również wzrost nadwyżki
aktywów na pokrycie rezerw techniczno-ubezpie-
czeniowych do 88,8 mln zł wobec nadwyżki 79,7 mln
w roku 2006.
W świetle takich wyników spółki pytam:
— Co przemawia za projektem odsprzedaży akcji
firmy, która dobrze radzi sobie na polskim rynku
ubezpieczeniowym i przynosi zyski?
— Czy ewentualne decyzje o sprzedaży akcji
spółki powinny być podejmowane w czasie, gdy
wciąż badana jest sprawa prywatyzacji największe-
go polskiego ubezpieczyciela, jakim jest PZU, a w spół-
ce funkcjonuje zarząd komisaryczny?

Dzisiejszy skład akcjonariuszy prezentuje poniż-
szy wykres, oficjalnie podawany na stronach inter-
netowych PTU SA:
Pakiet większościowy akcji mają spółki Skarbu
Państwa Janikosoda i Soda Mątwy (CIECH).
Innym ważnym wg mnie zagadnieniem jest spra-
wa ewentualnych nabywców tej spółki. Bardzo dużo
mówi się o tym, że może to być austriacka grupa
ubezpieczeniowa Vienna Insurance Group. W ciągu
kilku lat wiedeńska grupa przejęła kolejno: Com-
pensę, Benefię, Royal, Cignę Stu i PZM, czym zasłu-
żyła na miano najagresywniejszego gracza na pol-
skim rynku.
Jednocześnie na wiedeńskiej giełdzie mówi się
o przejęciu tej grupy przez Allianz.
Zsumowane wyniki towarzystw, które miałyby
się połączyć, dają ok. 14% udział w rynku. Skończy-
łaby się era dominacji dwóch byłych państwowych
ubezpieczycieli: PZU i Warty.
Nasuwa się zatem pytanie:
— Czy analizowano sytuację na rynku ubezpie-
czeniowym, jaka potencjalnie stworzy się po doko-
naniu się tych połączeń? Czy będzie to bezpieczna
sytuacja dla Skarbu Państwa?
— Czy można dopuścić, aby z mapy zniknęła
dobra spółka z polskim kapitałem, która generu-
je zyski?
Z poważaniem
Poseł Radosław Witkowski
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
291
Interpelacja
(nr 1761)
do ministra zdrowia
w sprawie nowelizacji ustawy o zawodach
lekarza i lekarza dentysty
Szanowna Pani Minister! Na mocy art. 16 ust. 2
ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty: wy-
kaz specjalności lekarskich i lekarsko-dentystycz-
nych, ramowe programy specjalizacji, sposób odby-
wania specjalizacji, sposób i tryb składania egzami-
nu państwowego, warunki, jakim powinny odpowia-
dać jednostki organizacyjne prowadzące specjaliza-
cję, oraz warunki i tryb uznawania równoważności
tytułu specjalisty uzyskanego za granicą określa
minister właściwy do spraw zdrowia. Ustawa zazna-
cza, iż opinie w ww. sprawach powinny być określa-
ne w drodze rozporządzeń oraz po zasięgnięciu opi-
nii Naczelnej Rady Lekarskiej i Rady Głównej Szkol-
nictwa Wyższego, nie określa jednak, jakimi wy-
tycznymi w wydawaniu takich rozporządzeń powi-
nien kierować się minister zdrowia.
Blankietowość art. 16 wspomnianej ustawy pro-
wadzi do wniosku, iż regulacja ta jest sprzeczna
z art. 92 ust. 1 konstytucji, w myśl którego ustawa
określająca organ właściwy do wydania rozporzą-
dzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowa-
nia winna zawierać wytyczne dotyczące treści roz-
porządzenia. Treść powyżej wymienionych wytycz-
nych nie wynika jednak z żadnego zapisu ustawy.
Żaden z artykułów ustawy o zawodach lekarza i le-
karza dentysty nie reguluje bowiem w jakimkolwiek
zakresie problematyki sposobu odbywania specjali-
292
zacji, liczby odbywanych specjalizacji, zasad łączenia
specjalizacji, stosunków działalności naukowej do
specjalizacji, urlopów na specjalizacjach, dowodów
odbywania specjalizacji, warunków, jakie powinny
spełniać jednostki prowadzące specjalizację itp.
Podważając konstytucyjność upoważnienia mi-
nistra do wydawania rozporządzeń w ww. sprawach,
sprzeczne z konstytucją staje się również rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 20 października
2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy den-
tystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779 z późn. zm.).
W związku z powyższym uprzejmie prosimy o od-
powiedź na następujące pytanie:
Czy przewidywana jest nowelizacja ustawy o za-
wodach lekarza i lekarza dentysty tak, by w sposób
jasny i przejrzysty zostały w niej określone przesłan-
ki podejmowania decyzji przez ministra zdrowia
w kwestiach, o których mowa w art. 16. ust. 2 usta-
wy o zawodach lekarza i lekarza dentysty?
Z poważaniem
Poseł Beata Bublewicz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1762)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości przyznawania
ograniczonego prawa wykonywania zawodu
lekarza (lekarza dentysty) lekarzom, którzy
nie zdali lekarskiego egzaminu państwowego
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z obowiązują-
cym stanem prawnym w celu nabywania umiejętno-
ści praktycznych i złożenia lekarskiego egzaminu
państwowego lekarzowi przysługuje ograniczone
prawo wykonywania zawodu (tzw. prawo do stażu).
W sytuacji, w której egzamin lekarski kończy się
niepowodzeniem zdającego, powstaje jednak pro-
blem: osoba, której nie udało się zdać egzaminu le-
karskiego za pierwszym razem, traci możliwość po-
nownego uzyskania ograniczonego prawa do wyko-
nywania zawodu, a zatem traci również możliwość
kontynuacji praktycznego nabywania wiedzy z za-
kresu procedur diagnostycznych i leczniczych, któ-
rych rzetelną znajomością musi wykazać się każdy
zdający nadmieniony egzamin.
W związku z powyższym, bardzo prosimy o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytanie:
Czy istnieje możliwość przyznawania ograniczo-
nego prawa wykonywania zawodu lekarza (lekarza
dentysty) również tym lekarzom, którzy nie zdali
państwowego egzaminu lekarskiego za pierwszym
razem?
Z poważaniem
Poseł Beata Bublewicz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1763)
do ministra gospodarki
w sprawie niewykorzystania przez Polskę
koniunktury gospodarczej związanej
ze światowym popytem na węgiel
Panie Ministrze! Polska jako kraj, na którego te-
renie znajduje się surowiec naturalny w postaci wę-
gla kamiennego, brunatnego i innego, powinna dą-
żyć do tego, by fakt ten przekuć na zysk ekonomicz-
ny. Co więcej, wysiłki polityków, firm i ludzi związa-
nych z branżą górnictwa powinny być skierowane
na usuwanie barier hamujących rozwój polskiej go-
spodarki, kreowanie otoczenia prawnego przychyl-
nego rozwojowi kontaktów gospodarczych, co w kon-
sekwencji pomnoży wpływy do budżetu państwa
w związku z eksportem węgla, z korzyścią zarówno
dla budżetu, jak i dla działających w tym sektorze
podmiotów gospodarczych.
Tymczasem z najnowszych analiz gospodarczych
i doniesień prasowych wynika, że nie tylko nie po-
trafimy skorzystać z dobrej passy dla „czarnego zło-
ta”, ale wręcz działamy destrukcyjnie na nasz bilans
handlowy, kierując się błędnymi założeniami reali-
zowanymi uparcie w ramach programów restruktu-
ryzacyjnych.
Zasady ekonomii mówią, że wzrastający świato-
wy popyt na ten surowiec podbija światowe ceny wę-
gla, a co za tym idzie – powinien zmobilizować pań-
stwa dysponujące tym surowcem do zwiększenia
jego podaży tak, by zmaksymalizować zyski płynące
z handlu węglem. Zachętą do skutecznego i spraw-
nego działania powinna być najwyższa, jak dotąd,
cena węgla – 150 USD za tonę w porach Amsterdam,
Rotterdam, Antwerpia, której to ceny nie przewidy-
wali nawet analitycy rynku węglowego. Korzyści
płynące z takiego stanu rzeczy rozumieją inne pań-
stwa, zarówno te posiadające węgiel, jak i te, które
go z zyskiem reeksportują. Polska natomiast wydaje
się niewrażliwa na prawa ekonomii i zamiast zwięk-
szyć eksport – ogranicza go: z danych największego
polskiego eksportera węgla, katowickiego „Węglo-
koksu” wynika, że firma W 2007 r. sprzedała za gra-
nicę o 5 mln ton surowca mniej niż w roku poprze-
dzającym.

Przyczyn tej sytuacji upatruje się przede wszyst-
kim w błędnych założeniach strategicznych dla gór-
nictwa, w zacofaniu technologicznym, w problemach
natury produkcyjnej i niewydolnym, nieekonomicz-
nym transporcie urobku przeznaczonego na eksport.
W związku z tym pytam, dlaczego Polska na wła-
sne życzenie pozbawia się udziału w zyskach świato-
wego handlu węglem? Jakie działania planuje się
podjąć, by Polska znalazła się w grupie beneficjen-
tów węglowej koniunktury? Jak Minister zamierza
zintensyfikować wydobycie z przeznaczeniem na
eksport, zracjonalizować koszty wydobycia i rozwią-
zać kwestię drogiego i nieefektywnego transportu
surowca na terenie kraju?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Gadowski
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1764)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie uzyskiwania i uzupełniania
przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej,
umiejętności i kwalifikacji zawodowych
w formach pozaszkolnych
Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych
„Lewiatan” sygnalizuje konieczność podjęcia dzia-
łań mających na celu zmianę przepisów rozporzą-
dzenia ministra edukacji i nauki z dnia 3 lutego
2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełniania przez
osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifi-
kacji zawodowych w formach pozaszkolnych w spo-
sób, który umożliwi podnoszenie kwalifikacji zawo-
dowych przez pracowników, na zasadach obowiązu-
jących przed 14 marca 2006 r. Przepisy rozporządze-
nia nie uzależniały jednak statusu organizatora po-
szczególnych form szkolenia od konieczności uzy-
skania przez niego akredytacji w rozumieniu ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Rozpo-
rządzenie to zawierało tylko przykładowe wyliczenie
pozaszkolnych form kształcenia, dokształcania oraz
doskonalenia zawodowego, umożliwiając tym sa-
mym organizowanie innych form nauki, np. w for-
mie staży czy praktyk zawodowych.
Przepisami rozporządzenia ministra edukacji i na-
uki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania
i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej,
umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach
pozaszkolnych uchylono § 2 i 8 rozporządzenia
z 1993 r., które to m.in. definiowały pojęcie podno-
szenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia
ogólnego dorosłych oraz wskazywały na przykłado-
we formy takiego kształcenia. Te zagadnienia zosta-
293
ły uregulowane na nowo w obowiązującym od dnia 14
marca 2006 r. rozporządzeniu ministra edukacji na-
rodowej. Jednak rozwiązania przyjęte w tym rozpo-
rządzeniu są bardziej restrykcyjne i odbiegają od tych
obowiązujących na mocy rozporządzenia z 1993 r.
Wątpliwości budzi przede wszystkim definicja
pojęcia organizatora kształcenia zawarta w § 1 pkt 2
rozporządzenia z 2006 r., która pod pojęciem organi-
zatora kształcenia rozumie publiczną i niepublicz-
ną: placówkę kształcenia ustawicznego, placówkę
kształcenia praktycznego oraz ośrodek dokształca-
nia i doskonalenia zawodowego, prowadzące kształ-
cenie ustawiczne w formach pozaszkolnych, a także
osobę prawną i fizyczną prowadzącą działalność
oświatową wymienioną w art. 83a ust. 2 ustawy,
obejmującą prowadzenie kształcenia ustawicznego
w formach pozaszkolnych, dla której uzyskała akre-
dytację, o której mowa w art. 68b ustawy.
Powstaje wątpliwość, czy osoba prawna lub fi-
zyczna prowadząca działalność oświatową w rozu-
mieniu art. 83a ust. 2 ustawy o systemie oświaty
obejmującą prowadzenie kształcenia ustawicznego
w formach pozaszkolnych bez akredytacji prowadzi
działalność oświatową w rozumieniu odrębnych
przepisów, w tym w szczególności w rozumieniu
przepisów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z 2006 r. wprowadza zamkniętą, ograniczoną do
czterech form listę pozaszkolnych form kształcenia.
I tak uzyskiwanie i uzupełnianie przez osobę doro-
słą wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawo-
dowych może odbywać się obecnie w następujących
pozaszkolnych formach kształcenia:
1) kurs;
2) kurs zawodowy;
3) seminarium;
4) praktyka zawodowa.
Powstaje wątpliwość, czy osoba prawna lub fi-
zyczna prowadząca działalność oświatową w rozu-
mieniu art. 83a ust. 2 ustawy o systemie oświaty
obejmującą prowadzenie kształcenia ustawicznego
w formach pozaszkolnych bez akredytacji prowadzi
działalność oświatową w rozumieniu odrębnych
przepisów, w tym w rozumieniu przepisów, o któ-
rych mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych.
Wprowadzone w 2006 r. zmiany w przepisach re-
gulujących zasady oraz warunki podnoszenia kwali-
fikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego doro-
słych budzą szereg wątpliwości i mogą mieć nega-
tywny wpływ na rynek pracy, decyzje pracowników
i pracodawców w zakresie podnoszenia kwalifikacji
zawodowych, jak też kwestie związane z problema-
tyką nabywania prawa do rent rodzinnych z ubez-
pieczenia społecznego.
Obowiązujące przepisy dyskryminują osoby
prawne i fizyczne świadczące bez akredytacji usłu-
gi w zakresie kształcenia dorosłych (kursy, semi-
naria itp.).
294
O powodzeniu strategii życiowych i o pozycji w pra-
cy decyduje dziś w największej mierze edukacja.
Kwalifikacje mają bowiem najistotniejsze znaczenie
w dostępności do zatrudnienia. Kluczowy powinien
być w związku z tym rozwój usług edukacyjnych,
w tym pozaszkolnych form kształcenia ustawiczne-
go. Tymczasem zmiana przepisów regulujących za-
sady oraz warunki podnoszenia kwalifikacji zawo-
dowych i wykształcenia ogólnego dorosłych jest
działaniem odwrotnym do sygnalizowanej w strate-
gii lizbońskiej oraz w polskiej „Strategii zatrudnie-
nia” potrzeby rozwoju warunków dla edukacji usta-
wicznej, powszechnie dostępnej i rozumianej jako
narzędzie stabilizowania pozycji pracowników na
rynku pracy.
Proszę o zajęcie stanowiska w wyżej przedsta-
wionej sprawie.
Czy w najbliższej przyszłości zostaną podjęte jakieś
kroki zmierzające do rozwiązania tego problemu?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Czesław Czechyra
i Ewa Wolak
Wrocław, dnia 19 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1765)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie zmiany przepisów prawa,
aby możliwe było łączenie bibliotek
publicznych z innymi instytucjami
gminnymi, np. jednostkami pomocniczymi,
bibliotekami szkolnymi i pedagogicznymi
Stan faktyczny: Na podstawie obecnej regulacji
prawnej (ustawa o bibliotekach z 1997 r. z później-
szymi zmianami) niedozwolone jest łączenie biblio-
tek publicznych z innymi instytucjami, zwłaszcza
gminnymi ośrodkami kultury czy pozostałymi jed-
nostkami pomocniczymi gminy.
Jest to zapis stwarzający duże uciążliwości,
zwłaszcza finansowe, które musi ponieść gmina.
Z ustawowego zakazu wynika, że konieczne jest
wyodrębnienie biblioteki publicznej ze struktury
funkcjonalnej instytucji gminnych, np. gminnego
ośrodka kultury. Ustawodawca, tworząc taką nor-
mę prawną, kierował się zapewne potrzebą przej-
rzystości finansowej, pominął jednak zasadę go-
spodarności. Taka zmiana organizacyjna pociąga
za sobą dodatkowe koszty, konieczność zatrudnie-
nia przynajmniej dyrektora i księgowego dla tak
powstałego nowego, wyodrębnionego podmiotu.
Jest to zapis nieracjonalny, szczególnie w przypad-
ku małych gmin, a tak naprawdę tylko ich dotyczy.
W dużych gminach biblioteki funkcjonują odrębnie
od ośrodków kultury, gdyż są wystarczająco duży-
mi podmiotami.
Należy zauważyć, że w małych miejscowościach
połączenie ośrodka kultury z biblioteką jest uzasad-
nione nie tylko względami finansowymi, ale przede
wszystkim ma duży sens, gdyż działania tych pod-
miotów niejednokrotnie się przenikają i uzupełnia-
ją, a zlokalizowane są niemal zawsze w jednym
obiekcie. Przepisy dotyczące finansów publicznych
zobowiązują do odrębnego księgowania wydatków
na zakup książek itp.
Pytanie: Czy ministerstwo zamierza podjąć kro-
ki w celu zmiany takiego stanu prawnego, aby moż-
liwe było łączenie bibliotek publicznych z gminnymi
ośrodkami kultury, przy ewentualnym zaostrzeniu
przepisów dotyczących ewidencjonowania wydatków
na biblioteki?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit,
Jarosław Gowin
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1766)
do ministra infrastruktury
w sprawie uregulowania stanu prawnego
dróg gminnych i wewnętrznych,
które spełniają funkcje dróg publicznych
Stan faktyczny: Na terenach gmin znajduje się
bogata sieć dróg, które służą mieszkańcom jako dro-
gi wewnętrzne, umożliwiające dojazd do osiedli, pól,
lasów itp. Tym samym spełniają one funkcję dróg
publicznych, a niejednokrotnie są kluczowe dla całe-
go systemu infrastruktury w gminie.
Znamienne jest, że drogi te częstokroć wpisane
są do ewidencji jako wspólnoty gruntowe, dobra ta-
bularne, dla których albo nie istnieją księgi wieczy-
ste stwierdzające stan prawa własności, albo jeśli
nawet istnieją, to z powodów obiektywnych (wpisy
z XIX w.) niemożliwe jest ustalenie następców praw-
nych, a tym samym określenie prawa własności.
Działając w ramach takiego stanu prawnego,
gminy nie mogą ani utrzymywać, ani dokonać re-
montu ww. dróg, ponieważ nie pozwala na to ustawa
o finansach publicznych (byłoby to wydatkowanie
środków publicznych na drogi, które nie należą do
gmin).
Gminy nie mogą zatem legalnie wypełniać pod-
stawowych zadań z zakresu administracji publicz-
nej dla dobra mieszkańców, dlatego że jeśli nawet

posiadają środki finansowe umożliwiające przepro-
wadzenie remontu takiej drogi, nie pozwalają im na
to przepisy prawa.
Pytanie: Czy ministerstwo zamierza uregulować
tę lukę w prawie, tak aby z mocy prawa gminy uzy-
skały prawo własności na drogach publicznych we-
wnętrznych (przy założeniu godziwego odszkodowa-
nia, jeśli znajdzie się właściciel gruntu) lub czy
w jakikolwiek inny sposób dojdzie do regulacji stanu
faktycznego?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit,
Jarosław Gowin
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1767)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie stworzenia prawnych
instrumentów umożliwiających pracownikom
sądów i prokuratur podnoszenie
swoich kwalifikacji
Szanowny Panie Ministrze! Od kilku tygodni
zwracają się do mnie pracownicy sądów i prokuratu-
ry, sygnalizując problem powstały w związku z no-
welizacją ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pra-
cownikach sądów i prokuratur.
Ustawą z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U. Nr 102,
poz. 690) została znowelizowana ustawa z dnia 18
grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratu-
ry (Dz. U. Nr 162, poz.1125, z późn. zm.)
Nowelizacja wprowadziła m.in.:
— zmianę katalogu wymogów, jakie powinien
spełniać kandydat na urzędnika sądu lub prokura-
tury,
— zmianę zasad rozwiązywania stosunku pracy
z urzędnikiem bez wypowiedzenia w przypadku nie-
spełnienia wymogów niezbędnych dla pracy na sta-
nowisku urzędnika sądu lub prokuratury.
Ustawodawca zdecydował się na podniesienie
minimalnego pułapu wykształcenia, który wymaga-
ny będzie od urzędnika – ukończenie co najmniej
studiów pierwszego stopnia oraz uzyskanie tytułu
zawodowego (w rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym). Zarazem,
mając na uwadze, że proces podnoszenia poziomu
wykształcenia kadry urzędniczej w sądach i proku-
raturze jest procesem stopniowym, przewidziano
w art. 2 ust. 1 normę przejściową, zgodnie z którą
pracownicy, którzy nie spełniają wymagań, o któ-
295
rych mowa w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 grudnia
1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury, w brzmie-
niu nadanym niniejszą ustawą, obowiązani są do
ukończenia studiów pierwszego stopnia i uzyskania
tytułu zawodowego w okresie 10 lat od dnia wejścia
w życie ustawy. Podobnie art. 2 ust. 2 przewiduje, że
z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, zwolnieni są
urzędnicy, którzy najpóźniej w dniu wejścia w życie
niniejszej ustawy ukończyli 40 rok życia i posiadają
co najmniej 15-letni staż pracy w sądzie lub proku-
raturze, pod warunkiem że w okresie 10 lat od dnia
wejścia w życie ustawy ukończą studium zawodowe
jako cykliczną formę doskonalenia zawodowego w Kra-
jowym Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszech-
nych i Prokuratury W przypadku niewywiązania
się z tego obowiązku stosunek pracy ulega rozwią-
zaniu w drodze wypowiedzenia.
Celem nowelizacji było stworzenie warunków
pozwalających na dobór odpowiedniej kadry pra-
cowniczej, wolnej od zachowań patologicznych i ko-
rupcyjnych, uzależnień, powiązań ze światem prze-
stępczym.
Wprowadzone zmiany w ustawie o pracownikach
sądów i prokuratury spotkały się z negatywną opi-
nią środowiska, którego zmiany dotyczą.
Stworzenie odpowiedniej kadry pracowniczej w są-
dach i prokuraturze poprzez podniesienie kwalifika-
cji urzędników tam zatrudnionych jest założeniem
z zasady słusznym. Lecz powinno się odbywać z po-
szanowaniem zasad prawnych i norm uznawanych
powszechnie za akceptowalne.
Zgodnie z podstawową zasadą prawa pracy wyra-
żoną w art. 17 Kodeksu pracy pracodawca jest obo-
wiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwali-
fikacji zawodowych. Zasada ustanowiona w art. 17
wyraża ogólny obowiązek pracodawcy stymulowa-
nia podnoszenia przez pracowników kwalifikacji za-
wodowych. Została ona powtórzona w art. 94 pkt 6
K.p. i skonkretyzowana przede wszystkim w przepi-
sach działu IX Kodeksu pracy poświęconego zatrud-
nianiu młodocianych oraz w rozporządzeniu mini-
stra edukacji narodowej oraz ministra pracy i polity-
ki socjalnej z 12 października 1993 r. w sprawie za-
sad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodo-
wych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U.
Nr 103, poz. 472). Mimo imperatywnego sformuło-
wania przepisów kodeksu nie statuują one obowiąz-
ku pracodawcy sensu stricto, gdyż brak jest bezpo-
średniej sankcji za jego naruszenie, lecz raczej ogól-
ną powinność. Ustawodawca nałożył na pracowni-
ków obowiązek podniesienia kwalifikacji przez uzy-
skanie odpowiedniego wykształcenia wyższego, jed-
nakże brak jest prawnych instrumentów ułatwiają-
cych jego realizację. Przede wszystkim ustawodawca
nie wskazał, w jaki sposób ma odbywać się finanso-
wanie kosztów uzupełniania wykształcenia, tym sa-
mym przenosząc ten ciężar na samych pracowników.
Stwarza to nierówne szanse dla pracowników sądów
i prokuratury i narusza zasadę równego traktowa-
nia wszystkich pracowników w zatrudnieniu. W przy-
296
szłości dojdzie do sytuacji, kiedy to pracownik zdol-
ny, mający predyspozycje do pracy urzędniczej nie
będzie mógł jej wykonywać z uwagi na brak środków
finansowych. Prowadzić to będzie do dyskryminacji
części urzędników.
Bardzo proszę Pana Ministra o jak najpilniejsze
podjęcie działań, których celem będzie stworzenie
prawnych instrumentów umożliwiających równe
szanse dla wszystkich pracowników sądów i proku-
ratur w zakresie podniesienia kwalifikacji.
Z wyrazami szacunku
Poseł Ewa Malik
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1768)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie finansowania
działalności instytucji kultury,
dla których organizatorami są jednostki
samorządu terytorialnego
Szanowny Panie Ministrze! Na przestrzeni ostat-
nich kilku lat coraz bardziej zauważalny staje się
kryzys finansowy wielu instytucji kultury. Chodzi
tu w szczególności o te z nich, dla których organiza-
torem są niewielkie jednostki samorządu terytorial-
nego. Zgodnie z ustawą o organizowaniu i prowadze-
niu działalności kulturalnej instytucje kultury sa-
modzielnie gospodarują przydzieloną i nabytą czę-
ścią mienia oraz prowadzą samodzielną gospodarkę
w ramach posiadanych środków. Środki te, w przy-
padku instytucji kultury w niewielkich miastach,
pochodzą w głównej mierze z dotacji z budżetu pań-
stwa i środków własnych jednostek samorządu tery-
torialnego.
Wysokość tych dotacji, pomimo inflacji, wzrostu
PKB itp., od 9 lat pozostaje niemal na stałym pozio-
mie. Jak wynika z informacji przedstawionej
np. przez prezydenta miasta Zamość, dotacja ta dla
instytucji kultury (będąca sumą dotacji z budżetu
państwa i dotacji z dochodów własnych miasta Za-
mość) wynosiła w 1999 r. blisko 5100 tys. zł. W 2003 r.
suma ta spadła do poziomu zaledwie nieco ponad
4700 tys. zł, by w 2007 r. osiągnąć poziom 5900 tys.
zł. Ten wzrost wysokości dotacji w ostatnim roku,
choć stosunkowo niewielki i niewystarczający, nie
jest jednak bynajmniej zasługą budżetu państwa,
a wynika ze znacznego zwiększenia dotacji ze środ-
ków własnych miasta.
Niestety trzeba zauważyć, że pogarszająca się sy-
tuacja finansowa instytucji kultury w ostatnich la-
tach jest efektem właśnie zmniejszania wysokości
dotacji z budżetu państwa. O ile dotacja ta, w ww.
przykładzie zamojskich instytucji kultury, w 1999 r.
wynosiła ponad 3600 tys. zł, o tyle w 2003 r. spadła
do poziomu 2750 tys. zł, by w ostatnim, 2007, roku
wynieść zaledwie 526 tys. zł.
Należy zatem uznać, iż na przestrzeni ostatnich
9 lat ciężar dotowania instytucji kultury przesunął
się wyraźnie na stronę jednostek samorządu teryto-
rialnego, które w zdecydowanej większości – w przy-
padku mniejszych samorządów – zwykle borykają
się z ogromnymi kłopotami finansowymi. Środki
w budżetach tych jednostek częstokroć nie wystar-
czają na pokrycie bieżących potrzeb komunalnych.
W tej sytuacji dotowanie instytucji kultury staje się
niestety przysłowiową kulą u nogi.
Przedstawiona powyżej przykładowa statystyka
z jednego ze średniej wielkości samorządów pokazu-
je, że dla poprawy sytuacji finansowej instytucji kul-
tury niezbędne staje się zwiększenie ich finansowa-
nia ze środków zewnętrznych, w tym w szczególno-
ści z dostępnych programów operacyjnych. Podkre-
ślić przy tym należy, że powyższe nie zwalnia jednak
władz centralnych, w tym w szczególności Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, z podejmo-
wania wysiłków zmierzających do zwiększania wy-
sokości dotacji dla instytucji kultury.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy korzystając z korzystnej koniunktury go-
spodarczej i coraz większej wysokości PKB, mógłby
Pan Minister rozważyć możliwość znacznego zwięk-
szenia środków finansowych w ramach dotacji dla in-
stytucji kultury, szczególnie dla jednostek działają-
cych w ramach mniejszych samorządów lokalnych?
2. Czy Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego ma możliwość dodatkowego, choćby jedno-
razowego, wsparcia finansowego instytucji kultury,
dla których organizatorem są jednostki samorządu
terytorialnego?
3. Czy mógłby Pan wskazać inne możliwości po-
zyskania środków finansowych na bieżącą działal-
ność instytucji kultury?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1769)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie opłat za egzaminy poprawkowe
na uczelniach wyższych
Szanowna Pani Minister! Parlament Studentów
zabiega o zniesienie opłat za egzaminy poprawkowe

na uczelniach wyższych. Za niektóre z nich płaci się
nawet do kilkuset złotych. Ponadto studenci podają,
iż coraz częściej zdarzają się przypadki celowego
niezaliczania egzaminów w celu uzyskania opłaty za
egzaminy poprawkowe. W sprawie tej również wy-
stąpił do Pani Minister rzecznik praw obywatelskich
pan Janusz Kochanowski.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy pobieranie opłat za egzaminy poprawkowe
w sytuacji wnoszenia opłat za studia jest zgodne
z prawem?
2. Jakie kroki zamierza podjąć Pani Minister
w celu rozwiązania powyższej sytuacji?
3. Czy planowane jest ustawowe uregulowanie
problemu opłat za egzaminy poprawkowe?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jolanta Szczypińska
Słupsk, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1770)
do ministra zdrowia
w sprawie dramatycznej sytuacji
w oddziałach ratunkowych, na przykładzie
likwidacji Oddziału Ratunkowego
Akademickiego Centrum Klinicznego
w Gdańsku
Szanowna Pani Minister! Z uzyskanych przeze
mnie informacji wynika, iż zamknięcie Oddziału
Ratunkowego będzie bardzo drogo kosztować Aka-
demickie Centrum Kliniczne, a jeszcze większą cenę
zapłacą za nią mieszkańcy Pomorza, ponieważ jedy-
ny profesjonalny oddział ratunkowy zniknie z po-
wierzchni ziemi i w związku z tym zdecydowanie
pogorszy się ich bezpieczeństwo.
Na wyposażenie oddziału w aparaturę i w sprzęt
do ratowania życia resort wydał ogromne pieniądze
(ok. 1,8 mln zł), które szpital będzie musiał zwrócić.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy istnieją doniesienia o podobnych sytu-
acjach w innych szpitalach na terenie kraju?
2. Jakie kroki zamierza podjąć ministerstwo ce-
lem rozwiązania powyższej sytuacji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jolanta Szczypińska
Słupsk, dnia 28 lutego 2008 r.
297
Interpelacja
(nr 1771)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy ekranów akustycznych
w ciągu drogi krajowej nr 94,
na przykładzie Olkusza
Droga krajowa nr 94 Krzywa–Wrocław–Opole-
–Bytom–Olkusz–Kraków-Balice jest niezwykle waż-
nym korytarzem transportowym w Polsce. Łączy
ona duże aglomeracje na terenie naszego kraju, po-
wodując, że codziennie tą trasą porusza się kilka-
dziesiąt tysięcy samochodów zarówno w ruchu tran-
zytowym, jak i lokalnym.
Od kilku lat mieszkańcy małopolskiego Olkusza
bezskutecznie zabiegają w Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad Oddział w Krakowie o budo-
wę ekranów akustycznych na tym odcinku drogi
krajowej. Ich domy i bloki są bardzo często oddalone
zaledwie o kilkanaście metrów od pasa drogowego.
Powoduje to ogromne uciążliwości związane w spo-
sób szczególny z hałasem oraz zatruciem powierza.
Problem dotyka kilku tysięcy mieszkańców zamiesz-
kałych w pobliżu DK 94 na osiedlach Glinianki,
Centrum, Słowiki oraz Olkusz Stary. Dlatego –
z inicjatywy ww. zarządów osiedli w Olkuszu – roz-
poczęto kolejną już akcję mającą na celu poparcie
dla inicjatywy budowy ekranów akustycznych. Do
tej chwili zebrano ponad tysiąc podpisów. Niestety
pomimo wielu zabiegów i interwencji administrator
drogi próbuje nie dostrzegać problemu. Tymczasem
ruch na DK 94 stale wzrasta, co pokazują wyniki
przeprowadzanego przez GDDKiA generalnego po-
miaru ruchu. Z danych wynika, że DK 94 należy do
najbardziej obciążonych dróg krajowych w Małopol-
sce. Według badań z 2005 r. przez olkuski odcinek
krajówki przejeżdża średnio 25 156 samochodów na
dobę. Jest to trzeci pod względem natężenia ruchu
tak wysoki wynik w woj. małopolskim. Generalny
pomiar ruchu pokazał także jeszcze jedną prawidło-
wość. Ruch pojazdów na odcinku drogi krajowej
nr 94 stale wzrasta. Spowodowane jest to m.in.
wprowadzeniem kilka lat temu opłat za przejazd au-
tostradą A4, a ostatnio ciągłymi remontami A-4.
W chwili obecnej (według danych z dnia 28 lutego
2008 r.) na płatnej autostradzie Kraków–Katowice
trwają prace na trzech odcinkach, co wiąże się ze
znacznymi utrudnieniami polegającymi na wyłącze-
niu jednego z pasów z ruchu. Kierowcy samochodów,
zamiast płacić kilkanaście złotych za przejazd auto-
stradą, bardzo często oszczędzają i wybierają trasę
przez Olkusz.
Warto także podkreślić, że w ciągu 5 lat – pomię-
dzy rokiem 2000 a 2005 –średnia liczba pojazdów
poruszających się po drodze krajowej nr 94 w punk-
cie pomiarowym „Olkusz przejście” wzrosła aż o 60%,
co stawia ten odcinek na pierwszym miejscu w dyna-
mice przyrostu ruchu samochodowego na drogach
298
krajowych w Małopolsce. Należy również dodać, że
przeprowadzone dotychczas m.in. przez Małopolski
Urząd Wojewódzki w Krakowie pomiary hałasu
emitowanego z drogi krajowej nr 94 w Olkuszu wy-
kazały przekroczenia dopuszczalnych norm. Wszyst-
kie te dane pokazują, jak bardzo potrzebne jest wybu-
dowanie ekranów akustycznych, które uchronią
mieszkańców od uciążliwości związanych z hałasem.
W świetle powyższych informacji bardzo proszę
o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Czy Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad zamierza podjąć działania zmierzające do budo-
wy ekranów akustycznych w miejscowości Olkusz?
2. Na których odcinkach drogi krajowej nr 94
w Olkuszu GDDKiA ma w planach budowę ekranów?
3. Kiedy przewidziano termin rozpoczęcia inwe-
stycji oraz kiedy planowane jest ostateczne zakoń-
czenie budowy ekranów na DK 94 w miejscowości
Olkusz?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1772)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie powołania w Bydgoszczy sądu
apelacyjnego dla woj. kujawsko-pomorskiego
Zwracam się do Pana Premiera z interpelacją
dotyczącą konieczności powołania sądu apelacyjne-
go dla województwa kujawsko-pomorskiego w Byd-
goszczy.
Bydgoszcz – 400-tysięczna metropolia, stolica
województwa kujawsko- pomorskiego położona u uj-
ścia Brdy do Wisły, jest jednym z największych
ośrodków gospodarczych w Polsce. Starania o powo-
łanie sądu i prokuratury Apelacyjnej w Bydgoszczy
prowadzone są przez bydgoskie środowisko prawni-
cze i samorządowe już od dłuższego czasu.
Szczególnym argumentem jest fakt, że z Byd-
goszczy do sądu apelacyjnego jest ponad 150 km, co
drastycznie utrudnia dostęp do wymiaru sprawie-
dliwości.
Na podkreślenie zasługuje fakt, że miasto przy-
gotowało specjalnie w tym celu odpowiednie budyn-
ki, zarówno na siedzibę sądu apelacyjnego, jak i pro-
kuratury apelacyjnej. Są one położone w centrum
miasta, w pobliżu innych instytucji wymiaru spra-
wiedliwości.
Trzeba podkreślić, że do sądu apelacyjnego w Gdań-
sku wpływa bardzo wiele spraw z naszego regionu
(w 2007 r. 3333), w tym najwięcej, bo ponad połowa,
z Bydgoszczy (1800 w 2007 r.). Należy także dodać,
że sądy apelacyjne sprawują pieczę nad wykształce-
niem aplikantów. W bydgoskim sądzie okręgowym
aktualnie odbywa się szkolenie aplikantów z woje-
wództwa kujawsko-pomorskiego. Skoro Sądowi Okrę-
gowemu w Bydgoszczy przydzielono tę zaszczytną
funkcję, to tym bardziej należy kontynuować tę poli-
tykę.
Dodajmy, że to w Bydgoszczy mieści się delegatu-
ra IPN, Komenda Wojewódzka Policji, delegatura
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, delegatura
Najwyższej Izby Kontroli, Regionalna Izba Obra-
chunkowa, Urząd Kontroli Skarbowej, Stały Polu-
bowny Sąd Konsumencki, Wojewódzki Sąd Admini-
stracyjny, jednostka Straży Granicznej, okręgowa
dyrekcja Służby Więziennej, Prokuratura Garnizo-
nowa i Sąd Garnizonowy, a także jeden z lepszych
w Polsce Zakład Medycyny Sądowej. A z tymi insty-
tucjami sąd i prokuratura apelacyjna na pewno będą
musiały współpracować.
Dlatego kieruję do Pana Premiera pytania:
1. Czy podejmie Pan działania, by powstał w Byd-
goszczy sąd apelacyjny, celem przybliżenia instytu-
cji wymiaru sprawiedliwości mieszkańcom woje-
wództwa kujawsko-pomorskiego?
2. Czy podejmie Pan działania, by powstała w Byd-
goszczy prokuratura apelacyjna, a w przypadku li-
kwidacji prokuratur apelacyjnych biuro ds. prze-
stępczości zorganizowanej?
3. Czy podejmie Pan inicjatywę, dzięki której
ułatwi się w Bydgoszczy dostęp do usług komorni-
czych i notarialnych, a co za tym idzie, powołanie
Izby Komorniczej i Izby Notarialnej w Bydgoszczy?
4. Czy wesprze Pan powstanie Oddziału IPN
w Bydgoszczy?
5. Ilu sędziów apelacyjnych lub Sądu Najwyższe-
go to sędziowie pochodzący z kujawsko-pomorskie-
go, a także ilu sędziów w kujawsko-pomorskim to
sędziowie apelacyjni?
6. Ile wpłynęło w 2007 r. spraw do sądów apela-
cyjnych w Polsce, z rozbiciem na 11 poszczególnych
sądów?
7. Ilu sędziów orzeka w poszczególnych sądach
apelacyjnych?
8. Ilu prokuratorów jest w poszczególnych proku-
raturach apelacyjnych w Polsce?
9. Ilu prokuratorów prokuratury apelacyjnej lub
Prokuratury Krajowej wywodzi się z województwa
kujawsko-pomorskiego?
10. Czy sygnatura DO-I-0120-4/06 w odpowiedzi
na moją interpelację do ministra sprawiedliwości
prof. Zbigniewa Ćwiąkalskiego z 4 stycznia 2008 r.
w sprawie reformy prokuratury i m.in. powołania
sądu apelacyjnego w Bydgoszczy oznacza, iż mini-
sterstwo nie badało ponownie sprawy merytorycz-
nie, a oparło się na starych informacjach? Czy kon-
sultowano sprawę z dziekanem Okręgowej Izby Rad-
ców Prawnych w Bydgoszczy, prezesem Sądu Okrę-
gowego w Bydgoszczy, prokuratorem okręgowym
w Bydgoszczy, a także dziekanem Okręgowej Rady
Adwokackiej w Bydgoszczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 18 lutego 2008 r.

Interpelacja
(nr 1773)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie Centrum Nowoczesnych
Technologii Informatycznych
Akademii Ekonomicznej w Katowicach
Szanowna Pani Minister! Akademia Ekonomicz-
na w Katowicach na Wydziale Zarządzania prowadzi
kierunek: informatyka i ekonometria. Na kierunku
tym prowadzone są studia na specjalnościach:
— informatyka ekonomiczna,
— ekonometria i statystyka,
— informatyczne metody wspomagania decyzji
menadżerskich.
Rozwój tych kierunków nauczania, jak i prowa-
dzonych prac naukowo-badawczych wymaga nowo-
czesnego zaplecza technicznego. Dlatego też, po
uwzględnieniu opinii środowisk akademickich, pro-
jekt Centrum Nowoczesnych Technologii Informa-
tycznych Akademii Ekonomicznej w Katowicach zo-
stał wpisany na listę projektów indykatywnych. Nie-
stety decyzją Pani Minister został on z tej listy usu-
nięty i nie znalazł się na nowej liście. Jest to dla
środowisk akademickich niezrozumiałe, gdyż nie
był on gorszy od projektów, które zostały na listę in-
dykatywną przywrócone. Z uwagi na powyższe pra-
gnę zapytać:
1. Jakimi kryteriami kierowano się przy ponow-
nej weryfikacji listy projektów indykatywnych?
2. Czy nowa lista była konsultowana ze środowi-
skami akademickimi?
3. Co zaważyło na decyzji o niewpisaniu Centrum
Nowoczesnych Technologii Informatycznych Akade-
mii Ekonomicznej w Katowicach na obecnie obowią-
zującą listę projektów kluczowych?
4. Czy istnieje możliwość dopisania tej inwestycji
do listy?
5. Czy projekt ten może wystartować w konkur-
sach na środki unijne?
6. Czy w przypadku nieuzyskania finansowania
w ramach konkursu widzi Pani możliwość innej
ścieżki finansowania (np. z budżetu ministerstwa)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1774)
do ministra skarbu państwa
w sprawie akcji Wojewódzkiego Parku
Kultury i Wypoczynku w Chorzowie
Szanowny Panie Ministrze! Wojewódzki Park
Kultury i Wypoczynku, unikalny w skali kraju a na-
299
wet Europy zespół parkowy, powstał dzięki wysiłko-
wi i społecznej pracy mieszkańców Śląska. Tereny
hałd, zapadlisk, nieużytków oraz pól zamienione zo-
stały w tereny rekreacyjne. W olbrzymiej konurbacji
śląskiej jest to oaza zieleni, ciszy, spokoju, miejsce
spacerów osób w różnym wieku (spotyka się tu za-
równo rodziców z małymi dziećmi, jak i seniorów),
miejsce różnych form aktywnego wypoczynku (upra-
wia się tam różne formy kolarstwa, jazdę na łyżwo-
rolkach, biegi, hippikę, kajakarstwo, wędkarstwo,
jest kompleks basenów, korty tenisowe, można po-
grać w piłkę), na terenie parku znajduje się jeden
z największych w kraju ogrodów zoologicznych, we-
sołe miasteczko a także Stadion Śląski, na którym
nasza reprezentacja rozegrała wiele zwycięskich
spotkań.
Dla mieszkańców Śląska WPKiW jest miejscem
szczególnym, dlatego niepokój budzą kolejne infor-
macje o zagrożeniu egzystencji tego obiektu, zwłasz-
cza o możliwości parcelacji parku i sprzedaży jego
atrakcyjnych terenów pod budownictwo. W ostat-
nim czasie pojawiły się kolejne doniesienia medialne
o niepewnej przyszłości WPKiW. Jest to związane
z wolą pozbycia się przez Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa akcji, zamierza zbyć się akcje WPKiW SA.
Z uwagi na powyższe proszę o informacje:
1. Czy zapadła już decyzja o formie zbycia akcji?
2. Czy rozważana jest możliwość nieodpłatnego
przekazania posiadanych przez Skarb Państwa ak-
cji na rzecz województwa śląskiego?
3. Czy prowadzone są w tej sprawie rozmowy
z przedstawicielami województwa?
4. Jakie inne scenariusze są rozważane?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1775)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie odzyskiwania przez ZUS
zaległości składkowych sprzed 2003 r.
Szanowna Pani Minister! Obowiązująca od 1
stycznia 2003 r. nowelizacja ustawy o systemie ubez-
pieczeń społecznych przedłużyła z 5 do 10 lat przedaw-
nienie wymagalnych składek. W nowym prawie za-
brakło jednak przepisów przejściowych.
Brak uregulowania tego procesu przejściowego
spowodował, że w ostatnich miesiącach ZUS zaczął
zajmować konta bankowe przedsiębiorców, którzy
mają zaległości w płaceniu składek jeszcze sprzed
2003 r. W opinii ekspertów są to w świetle noweliza-
cji ustawy przedawnione długi, które powinny być
300
darowane. Należności te powstały w okresie, gdy
obowiązywało przedawnienie 5-letnie. Według sza-
cunków, takich osób jest około 2 mln, a ich zadłuże-
nie sprzed 2003 r. wynosi ponad 4,5 mld PLN.
Większość tych przedsiębiorców zgodnie z li-
terą ówczesnego prawa po upływie 5 lat istnienia
zadłużenia przestała brać je pod uwagę. Dodat-
kowo wszczęte niedawno egzekucje prowadzone
są bez wydania koniecznych decyzji o wysokości
zaległości.
W związku z tym chcę zapytać:
1. Czy od 2003 r. ZUS działa zgodnie z obowiązu-
jącym prawem? Jeśli tak, to w oparciu o które arty-
kuły ustawy?
2. Czy ministerstwo planuje wprowadzić w tym
zakresie kolejne zmiany?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1776)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie obowiązku meldunkowego
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą
o ewidencji ludności z 1974 r. każda osoba, która
dłużej niż 3 dni przebywa poza miejscem swojego
stałego zamieszkania, ma obowiązek w tym miej-
scu zameldować się tymczasowo. Ze względu na
nadmierną reglamentację miejsca pobytu, przepis
ten jest obecnie nieprzestrzeganym przez nikogo
reliktem PRL. Oprócz tego, niektóre zapisy usta-
wy tworzą szereg niejasności. Na przykład w przy-
padku posiadania przez osobę więcej niż jednej
nieruchomości, kto decyduje, gdzie ta osoba miesz-
ka i gdzie powinna być zameldowana? Bezwzględ-
ne przestrzeganie obecnego prawa, niezrozumia-
łego dla większości osób, powoduje, że w każdym
urzędzie gminnym lub powiatowym jest ogromna
ilość spraw związanych z koniecznością wymeldo-
wania. Również w życiu publicznym na poziomie
samorządów wykorzystuje się owe przepisy do
marginalizacji niewygodnych ludzi.
Ze względu na to konieczna jest zmiana obecnej
ustawy, która będzie odpowiadać współczesnym cza-
som, sposobowi życia Polaków oraz uniemożliwi do-
konywanie wielu nadużyć władzy lokalnej w zakre-
sie wymuszania obowiązku meldunkowego.
W związku z tym chcę zapytać:
1. Czy ministerstwo prowadzi prace nad ko-
niecznym projektem nowej ustawy o ewidencji lud-
ności?
2. Jakie będą główne propozycje rozwiązania
problemów meldunkowych, stworzonych przez obec-
ną ustawę?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1777)
do ministra zdrowia
w sprawie ewentualnego wprowadzenia
dodatkowej pomocy dla zasłużonych
honorowych dawców krwi znajdujących się
w szczególnie trudnej sytuacji życiowej
Pani Minister! Osoby oddające honorowo krew,
kierując się bezinteresownymi pobudkami oraz
szczerą chęcią niesienia pomocy innym, nie uzależ-
niają oczywiście swoich działań od jakichkolwiek
korzyści finansowych. Wszyscy jesteśmy świadomi,
iż nie sposób wycenić daru, jakim jest ludzka krew.
Zapotrzebowanie na krew i preparaty krwiopochod-
ne systematycznie wzrasta. Jesteśmy w przededniu
okresu wakacyjnego, kiedy to w związku ze wzmo-
żonym ruchem drogowym oraz dużą liczbą wypad-
ków corocznie zapotrzebowanie na krew znacznie
wzrasta. Można tu również powołać się na aktualne
zdarzenie – tragiczny wypadek dwóch dziennikarzy
Jarosława Zabiegi i Macieja Zientarskiego i medial-
ny apel rodziny tego ostatniego o oddawanie krwi na
potrzeby operacji, którym zostanie on poddany.
W tego typu sytuacjach okazuje się, że zasadne wy-
daje się stwierdzenie, iż wciąż pomimo obowiązują-
cych ulg i przywilejów dla honorowych dawców krwi
nie posiadamy odpowiednich zapasów krwi szcze-
gólnie rzadkich grup.
Pani Minister! Do mojego biura poselskiego zgła-
szają się honorowi dawcy krwi, którzy oddali nawet
powyżej 30 litrów krwi. Od wielu lat działają oni na
rzecz honorowego dawstwa krwi i w ogromnej mie-
rze to dzięki nim stacje krwiodawstwa są zabezpie-
czane w krew (dawcy honorowi stanowią ponad 99%
ogółu dawców krwi). Często nie z własnej winy zna-
leźli się oni w wyjątkowo trudnej sytuacji życiowej,
np. stracili pracę, a z powodu wieku (są to ludzie po
50. roku życia.) mają problemy ze znalezieniem no-
wego miejsca pracy, a w konsekwencji pozostają bez
stałego źródła utrzymania. W tej sytuacji czują roz-
goryczenie, iż od wielu lat ratują życie innym oso-
bom, zostali uhonorowani odpowiednimi odznacze-
niami, a w momencie kiedy potrzebna im jest pomoc,
okazuje się, że ich los nikogo nie obchodzi.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytania:
— Czy Pani Minister przewiduje obok istnieją-
cych ulg i przywilejów wprowadzić dodatkową, spe-
cjalną stałą pomoc finansową dla wieloletnich ho-

norowych dawców krwi, którzy z przyczyn loso-
wych znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej i nie
mają z czego żyć?
— Czy ich wieloletnia, bezinteresowna pomoc
w postaci oddawania systematycznie krwi nie po-
winna skutkować w przypadkach szczególnych (wy-
żej opisanych) specjalną troską i pomocą ze strony
odpowiednich instytucji państwowych?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1778)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie potrzeby udzielenia
pomocy państwowej osobom, które uległy
wypadkowi w czasie czynnego
uprawiania sportu
Szanowna Pani Minister! Chciałbym przedsta-
wić Pani trudną sytuację byłych sportowców – żuż-
lowców, którzy ulegli wypadkom podczas czynnego
uprawiania sportu i obecnie pozostają prawie bez
środków do życia.
Nie jest żadną tajemnicą, że w czasach PRL-u
większość klubów sportowych była ściśle powiązana
z przedsiębiorstwami państwowymi. Kluby żużlowe
nie były wyjątkiem. W wielu przypadkach zawodnik
klubu żużlowego zatrudniany był w zakładzie, w któ-
rego jedynie pobierał pensję, natomiast w zakładzie
prawie w ogóle się nie pojawiał. Jeden z mieszkańców
mojego okręgu był właśnie takim „pracownikiem”.
Uprawiał sport żużlowy w latach sześćdziesiątych
i siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. W okresie ka-
riery zawodniczej uległ ponad dwudziestu wypadkom
na torze, w wyniku których stał się inwalidą całkowi-
cie niezdolnym do pracy i wymagającym ciągłego le-
czenia. Obecnie żyje na skraju nędzy i nie ma wystar-
czających środków do kontynuowania leczenia.
Od momentu przedwczesnego zakończenia karie-
ry sportowej próbuje on bezskutecznie uzyskać od-
szkodowanie i rentę z tytułu wypadków przy pracy,
jednak wszystkie instytucje odmawiają uznania wy-
padków na torze żużlowym za wypadki przy pracy.
Odmawiają takiego prawa, pomimo iż potwierdzają
fakt zatrudniania zawodnika w zakładzie, który
miał w swojej „opiece” klub żużlowy. Powodem ta-
kiego stanu rzeczy jest fakt, że obowiązujące do 31
grudnia 2002 r. przepisy ustawy z dnia 12 czerwca
1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy
pracy i chorób zawodowych (Dz.U. 1975 r. nr 20,
poz. 105, z późn. zm.), jak również przepisy ustawy
z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu z ty-
tułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
(Dz.U. 2002 r. nr 199, poz. 1673, z późn. zm.), nie
301
przewidują renty powypadkowej dla osób, które ule-
gły wypadkowi w czasie czynnego uprawiania spor-
tu. Dopiero ustawa z dnia 18 stycznia 1996 r. o kul-
turze fizycznej (Dz.U. 1996 r. nr 25, poz. 113, z późn.
zm.) ostatecznie zerwała z fikcyjnym zatrudnianiem
zawodników uprawiających sport wyczynowy. Nadal
jednak nie uregulowano sytuacji byłych sportow-
ców, którzy w czasie takiego fikcyjnego zatrudnienia
ulegli wypadkowi podczas uprawiania sportu.
Obecnie jedyną szansą na uzyskanie pomocy jest
wniosek do prezesa Rady Ministrów o przyznanie
świadczenia specjalnego na podstawie art. 82 ust. 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.
1998 r. nr 162, poz. 1118, z późn. zm.). Dotychczaso-
wa praktyka przyznawania świadczenia w tym try-
bie pokazuje jednak, że osobom niebędącym medali-
stami olimpijskimi lub niemogącym pochwalić się
innymi wybitnymi osiągnięciami niezmiernie trud-
no jest świadczenie to uzyskać. Dodatkową prze-
szkodą jest tutaj niemalże całkowita uznaniowość
przy przyznawaniu tego świadczenia.
Brak systemowych regulacji statusu byłych spor-
towców inwalidów powoduje, że w tej chwili, po
przedwczesnym zakończeniu kariery, pozostają oni
bez środków do życia, mimo że kiedyś byli szanowa-
ni i podziwiani za swoje sukcesy.
Mając na względzie powyższy przykład, pytam:
1. Jakie obecnie istnieją formy pomocy społecznej
dla byłych sportowców, którzy ulegli wypadkowi
w czasie czynnego uprawiania sportu?
2. Czy rząd zamierza wprowadzić przepisy, które
umożliwią uzyskanie pomocy państwa przez osoby,
które były fikcyjnie zatrudnione w klubach przyza-
kładowych i uległy wypadkowi podczas czynnego
uprawiania sportu?
3. Czy planowana jest nowelizacja art. 82 ust. 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 1998 r. nr 162, poz. 1118, z późn. zm.), tak
aby zmniejszyć uznaniowość przyznawanego w tym
trybie świadczenia?
Z poważaniem
Poseł Edward Czesak
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1779)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planu budowy dróg na Euro 2012
Zwracam się do prezesa Rady Ministrów o zwró-
cenie szczególnej uwagi na plany budowy dróg nie-
zbędnych do przygotowania do Euro 2012, a w szcze-
gólności o przebudowę drogi S12 na odcinku Piaski-
–Dorohusk/Jagodzin w ramach tzw. programów
302
sektorowych. Za podjęciem takiej decyzji przemawia
wiele czynników. Obecnie strona ukraińska przygo-
towuje już drogę Kijów–Jagodzin, będącą przedłu-
żeniem drogi S12 z Warszawy przez Lublin i Doro-
husk/Jagodzin do Kijowa. Interpelując w tej sprawie.
pytam: Jakie działania są planowane, aby odcinek
drogi S12 Piaski–Dorohusk będący elementem naj-
krótszej trasy z Warszawy do Kijowa został przebu-
dowany i gotowy na Euro 2012?
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1780)
do ministra środowiska
w sprawie przydziału limitu
dwutlenku węgla dla polskiego przemysłu
cementowego, a w szczególności Cementowni
Rejowiec oraz Cementowni Chełm
Zwracam się do ministra środowiska z zapyta-
niem o przyczyny obniżenia tego limitu dla przemy-
słu cementowego w projekcie „Krajowego rozdziału
uprawnień do emisji CO2 na lata 2008–2012”
(KPRU) z dnia 12 lutego 2008 r. w stosunku do gru-
dniowego projektu KPRU. Obniżenie limitów dla
przemysłu cementowego uderza w Cementownię Re-
jowiec oraz Cementownię Chełm, zmuszając te za-
kłady do zakupu brakujących limitów, co z kolei
wpływa negatywnie na ich rentowność. Jakie dzia-
łania podejmie ministerstwo w celu zwiększenia ilo-
ści limitów dla tych zakładów?
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1781)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie trudnej sytuacji
na granicy wschodniej Rzeczypospolitej
Polskiej, związanej z wciąż nierozwiązaną
kwestią wydawania większej liczby wiz
dla obywateli Ukrainy
Zwracam się do ministra spraw zagranicznych
z zapytaniem, jakie działania podjął lub podejmuje
w kwestii wydawania większości ilości wiz dla oby-
wateli Ukrainy. Czy w obecnej sytuacji nie byłoby
pożądane otwarcie punktów konsularnych tzw. gra-
nicznych na przejściach granicznych? Ostatnie dane
o ilości przekroczeń granicy przez obywateli Ukra-
iny wskazuje na znaczny spadek odwiedzających
Polskę. Wpływa to niekorzystnie na gospodarkę Pol-
ski Wschodniej i destabilizuje delikatną strukturę
gospodarczą regionów przygranicznych.
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1782)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie usprawnienia obsługi
ruchu granicznego na wschodniej granicy RP
oraz zwiększenia przepustowości przejść
granicznych, w szczególności przejścia
granicznego w Dorohusku
Zwracam się do ministra spraw wewnętrznych
i administracji z pytaniem, jakie działania są podej-
mowane w sprawie usprawnienia obsługi ruchu gra-
nicznego na wschodniej granicy RP oraz zwiększe-
nia przepustowości przejść granicznych, w szczegól-
ności przejścia granicznego w Dorohusku. Interpe-
lując w tej sprawie, pytam: Czy i kiedy Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji planuje dalszą
rozbudowę przejścia granicznego poprzez budowę
terminalu oraz płyty postojowej dla samochodów
ciężarowych oczekujących na odprawy? Nadmie-
niam, iż obecnie wielokilometrowe kolejki zagrażają
bezpieczeństwu w ruchu na międzynarodowej dro-
dze nr 12, a warunki bytowe kierowców oczekują-
cych w wielogodzinnych kolejkach urągają wszelkim
możliwym standardom.
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1783)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie odpłatności za egzaminy
poprawkowe na uczelniach wyższych
Szanowna Pani Minister! 13 listopada 2007 r. na
stronie internetowej Ministerstwa Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego ukazał się list otwarty ministra Se-
weryńskiego do rektorów uczelni dotyczący opłat za
egzaminy poprawkowe. Z pisma pana ministra mo-
żemy się dowiedzieć, że: „Obowiązujące przepisy
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym nie zezwala-
ją na pobieranie opłat za egzamin poprawkowy. Kwe-
stia ta jest materią ustawową i nie może być w inny

sposób uregulowana w aktach wewnętrznych wyda-
nych przez uczelnię.”.
Według nowej Pani Minister Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego pobieranie przez uczelnie prywatne
opłat za egzaminy poprawkowe jest zgodne z przepi-
sami. Z tą opinią nie zgadza się Parlament Studen-
tów RP.
Zdaniem Janusza Kochanowskiego – rzecznika
praw obywatelskich – w tej sprawie rację ma raczej
Parlament Studentów Rzeczypospolitej Polskiej. Do
RPO, a także do Parlamentu Studentów Rzeczypo-
spolitej Polskiej wpływa bowiem bardzo dużo skarg
od studentów, na których uczelnie, zarówno publicz-
ne, jak i prywatne, wymusiły opłaty za poprawki.
Jednak Konferencja Rektorów Zawodowych Szkół
Polskich, zrzeszająca ponad 200 uczelni prywatnych
w kraju, uważa, że szkoły prywatne mogą pobierać
opłaty za egzaminy poprawkowe
Chciałbym podkreślić, iż dla sporej liczby stu-
dentów dodatkowe opłaty za egzaminy poprawkowe
są sporym obciążeniem finansowym i znacznie nad-
wyrężają ich budżet.
Proszę Panią Minister o jednoznaczne stanowi-
sko w tej sprawie, gdyż problem ten budzi spore kon-
trowersje wśród studentów.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego list otwarty ministra Seweryńskie-
go nagle zniknął ze strony internetowej Minister-
stwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego?
2. Kto wydał takie polecenie, mimo iż powyższy
list był publicznie cytowany przez wiele dzienników
ogólnopolskich, m.in. przez „Gazetę Wyborczą”?
3. Czy na stanowisko Pani Minister w sprawie
opłat za egzaminy poprawkowe nie będzie miał
wpływu fakt piastowania funkcji prezydenta nie-
państwowej Wyższej Szkoły Administracji Publicz-
nej w Białymstoku?
4. Na jakich zapisach ustawowych opiera Pani
twierdzenie, że opłaty za egzaminy poprawkowe są
zgodne z przepisami – patrząc, że minister jako organ
państwowy musi działać zgodnie z prawem i w grani-
cach prawa?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kamiński
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1784)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zwiększenia przejrzystości
procedur przetargowych i ograniczenia
możliwości powstawania korupcji w samorządach
Szanowny Panie Premierze! W najbliższym cza-
sie Platforma Obywatelska planuje – zgodnie ze swo-
im programem – znaczną decentralizację i przeka-
303
zanie większych kompetencji samorządom. W ślad
za tym, zapewne zgodnie z oczekiwaniami, samo-
rządy otrzymają na te zadania środki finansowe.
Realizacja projektów z listy indykatywnej ogłoszo-
nej przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego oraz
tych, które w przyszłości na niej się znajdą, będą
stawiały przed samorządami zadania przeprowa-
dzenia stosownych procedur przetargowych.
Pytanie to ma związek z sytuacją, jaka miała
miejsce w jednej z gmin południowej Polski, gdzie
odbywała się procedura przetargowa dużej inwesty-
cji realizowanej z wykorzystaniem środków unij-
nych. Otóż przetarg na inżyniera kontraktu wygra-
ła firma, która następnie zakupiła w ramach tego
kontraktu dwa samochody dla urzędu. Jeden został
przekazany burmistrzowi jako auto służbowe, nato-
miast drugi służył do nadzorowania inwestycji.
W czasie gdy auta te były spłacane, odbyły się kolej-
ne przetargi na drugi i trzeci etap i oczywiście wy-
grała je ta sama firma. Firma ta była organizatorem
przetargów na wyłonienie wykonawcy inwestycji
i tu również w kolejno rozstrzyganych trzech prze-
targach wygrywało to samo konsorcjum firm. Wi-
dać tu wyraźnie pewien zbieg okoliczności i zależ-
ności, które mogą rodzić podejrzenia, że aby wy-
grywać przetargi, należało sponsorować urząd. Nie
było raczej przypadkiem, że ta sama firma wygry-
wała przetargi na inżyniera kontraktu, a następ-
nie wyłaniała na trzy kolejne etapy to samo kon-
sorcjum wykonujące inwestycję. Tak więc jest to
przykład, na jakie pokusy zostaną narażone samo-
rządy przy realizacji tych licznych inwestycji z wy-
korzystaniem środków UE.
Powstaje tutaj również pytanie, kto powinien za-
siadać w komisjach rozstrzygających te przetargi or-
ganizowane przez samorządy, aby dawało to gwa-
rancję uczciwego ich przeprowadzenia.
Jakie działanie zamierza podjąć rząd, aby zwięk-
szyć przejrzystość procedur przetargowych i ogra-
niczyć możliwość powstawania korupcji w samo-
rządach?
Z poważaniem
Posłowie Edward Czesak
i Józef Rojek
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1785)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zróżnicowania praw obywateli
w ustawie o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
Szanowna Pani Minister! Trybunał Konstytu-
cyjny w wyroku z dnia 29 października 2007 r.
304
orzekł, iż artykuł 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w za-
kresie, w jakim nie przyznaje prawa do emerytury
w obniżonym wieku emerytalnym mężczyźnie, któ-
ry osiągnął wiek 60 lat i co najmniej 35-letni okres
składkowy i nieskładkowy, jest niezgodny z art. 32
i 33 konstytucji.
Zmiany ustrojowe zachęciły lub zmusiły rzesze
ludzi do podejmowania inicjatywy poprzez prowa-
dzenie działalności gospodarczej (chociażby aktual-
nie w Gdyni ma miejsce konkurs urzędu miasta na
biznesplan). Często pracodawcy zmuszają pracowni-
ków do tzw. samozatrudnienia.
Jednakże okazuje się, iż ten sposób aktywności
zawodowej (prowadzenie działalności gospodar-
czej) odbiera możliwość uzyskania wcześniejszej
emerytury, albowiem prawo do wcześniejszej eme-
rytury przysługuje osobom, których ostatnim ty-
tułem ubezpieczenia był stosunek pracy, a nie
przysługuje osobom ubezpieczonym z tytułu pro-
wadzenia działalności gospodarczej. Takie zróżni-
cowanie jest niezrozumiałe w okresie gospodarki
wolnorynkowej. Ponadto przepis, jaki obecnie obo-
wiązuje, może powodować przypadki fikcyjnych
zatrudnień, co z pewnością nie jest korzystne dla
praworządności.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego osoby prowadzące działalność go-
spodarczą są dyskryminowane we wskazanym
zakresie w świetle obowiązujących przepisów?
2. Czy wobec tych faktów ministerstwo ma pla-
ny zmiany przepisów w niniejszym zakresie?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Kozak,
Tomasz Górski
i Maks Kraczkowski
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1786)
do ministra finansów
w sprawie wystąpienia ministra finansów
o udostępnienie listy polskich
przestępców podatkowych
do Ministerstwa Finansów Niemiec
Panie Ministrze! Latem ubiegłego roku niemiec-
ki wywiad zagraniczny BND przejął z banku LGT w
Lichtensteinie listę podatników mających rachunki
otwierane w rajach podatkowych dla uniknięcia
oprocentowania dochodów. Niemcy odzyskają w ten
sposób setki milionów euro.
Na liście przestępców podatkowych, spośród
ok. 1400 osób, tylko 600 osób było obywatelami
niemieckimi, pozostałe pochodziły spoza Nie-
miec. Nie można więc wykluczyć, że są tam także
oszuści podatkowi z Polski. Według rzecznika
niemieckiego Ministerstwa Finansów Thorsten
Albig, Berlin udostępnia tę listę nieodpłatnie in-
nym krajom.
Czy minister finansów Rzeczypospolitej Polskiej
zwrócił się w tej sprawie do Ministerstwa Finansów
Niemiec wzorem Finlandii, Szwecji, Norwegii, Ho-
landii i innych państw?
W sytuacji niepokojów społecznych o wzrost
wynagrodzeń w służbie zdrowia, szkolnictwie,
o wzrost rent i emerytur, w sytuacji cięć budżeto-
wych kosztem najsłabszych, aktywność polskiego
ministra finansów w egzekwowaniu należności
podatkowych od zamożnych i nieuczciwych pod-
miotów niepłacących podatków, ukrywających się
w zagranicznych bankach, jest wysoce pożądana
i pilna.
Prokuratorzy niemieccy zaproponowali udo-
stępnienie tych materiałów wielu krajom. Czy
Polsce także złożyli tę propozycję? Jeśli tak, to
jak została ona przez Pana Ministra potraktowa-
na? Jeśli nie, to czy i kiedy wystąpi Pan z inicja-
tywą uzyskania listy przestępców podatkowych
od służb niemieckich?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1787)
do ministra infrastruktury
w sprawie podjęcia działań na rzecz
zbadania realizacji umowy koncesyjnej
na eksploatację autostrady A4 na odcinku
Kraków–Katowice w zakresie poboru opłat
za przejazd remontowanymi odcinkami
autostrady, a także stopnia zaangażowania
koncesjonariusza w finansowanie prac
modernizacyjnych na tym odcinku
Szanowny Panie Ministrze! Przemieszczanie
odcinkiem autostrady A4 Katowice–Kraków jest
płatne i każdy kierowca jest zobowiązany do zapła-
ty 13 zł za przejazd. Z powodu stałych remontów
pasów jezdni na długich odcinkach autostrady po-
jazdy poruszają się z niewielką prędkością 20–30
km/h, co powoduje regularne zatory w ruchu w obu
kierunkach jazdy. Można domniemywać, że konce-

sjonariusz autostrady A4, działając w celu osią-
gnięcia korzyści majątkowej, nadużywa udzielo-
nych mu uprawnień, pobierając opłatę za niedo-
starczenie kierującemu pojazdem usługi polegają-
cej na przejeździe płatnym odcinkiem drogi w para-
metrach autostrady, określonych w ustawie Prawo
o ruchu drogowym.
O świadczonym zamiarze nadużycia ze strony
koncesjonariusza może świadczyć fakt, że w chwili
obecnej kierujący pojazdem tylko sporadycznie lub
wcale nie jest informowany o stałych, poważnych
utrudnieniach w ruchu na płatnej autostradzie. In-
formacje te kierujący pojazdem winien otrzymać
w miejscach dających możliwość wyboru wjazdu na
płatny odcinek autostrady A4 lub skorzystania z któ-
rejkolwiek drogi alternatywnej.
Wielce prawdopodobnym wydaje się być stwier-
dzenie, iż koncesjonariusz, świadomie wprowadza-
jąc kierującego pojazdem w błąd, doprowadza w re-
zultacie do niekorzystnego rozporządzenia kwotą
pieniędzy przeznaczoną na opłatę za przejazd.
Wobec tego kierujemy do premiera rządu py-
tanie, czy minister infrastruktury podejmie dzia-
łania, których celem będzie zbadanie, czy konce-
sjonariusz dopełnia warunków umowy i inwestu-
je w modernizację administrowanej drogi środki,
które nie pochodzą tylko i wyłącznie ze środków
pobieranych za przejazd płatnym odcinkiem au-
tostrady?
Czy minister infrastruktury będzie badał, czy
powodem przeciągających się robót remontowo-mo-
dernizacyjnych na wielokilometrowych odcinkach
płatnej autostrady A4 jest przede wszystkim małe
zaangażowanie sił i środków przez koncesjonariu-
sza, pomimo zobowiązań wynikających z umowy
koncesyjnej?
Będziemy zobowiązani także za szczegółową od-
powiedź.
Z poważaniem
Posłowie Beata Szydło
i Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1788)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany przepisów
dotyczących zezwoleń na przejazd pojazdu
nienormatywnego po drogach krajowych
Szanowny Panie Ministrze! W lipcu ubiegłego
roku złożyliśmy interpelację do ówczesnego mini-
stra transportu pana Jerzego Polaczka w sprawie
305
zmiany przepisów dotyczących zezwoleń na przejazd
pojazdu nienormatywnego po drogach krajowych.
Poniżej cytujemy jej treść:
W związku z interwencjami pisemnymi i ustny-
mi, których jesteśmy adresatami w czasie pełnienia
dyżurów poselskich, a kierowanych przez przedsię-
biorców zajmujących się realizacją dużych robót
ziemnych, w tym prac przy budowie lub moderniza-
cji autostrad, zwracamy się do pana ministra o wsz-
częcie działań proceduralnych zmierzających do
ułatwienia uzyskania zezwolenia na transport
sprzętu ciężkiego po drogach krajowych. Obecnie
zezwolenie to wydają oddziały regionalne General-
nej Dyrekcji Dróg i Autostrad. Przewóz takich urzą-
dzeń, jak: koparki, spycharki, ładowarki, wozidła
technologiczne, stabilizatory gruntu, walce, itp. od-
bywa się na przyczepach tzw. podczołgówkach nie
tylko z budowy na budowę, ale także w przypadku
awarii na warsztat remontowy i z powrotem na bu-
dowę. Do chwili obecnej powyższy transport jest
możliwy tylko za specjalnym zezwoleniem, na które-
go wydanie czeka się niejednokrotnie nawet 14 dni,
podczas gdy w innych krajach Unii Europejskiej,
np. w Niemczech 2 dni. Biorąc pod uwagę napięte
harmonogramy robót budowlanych na różnego ro-
dzaju budowach, przynosi to olbrzymie straty spo-
wodowane przestojem niewykorzystywanego w tym
czasie sprzętu, a także napięciami wynikłymi z opóź-
nień realizacji wykonywanych robót. Zważywszy, że
czekają nas w kraju wielkie inwestycje liniowe, jak
i obiektowe, to w interesie naszego kraju leży wyeli-
minowanie w/w problemu. Jednym z proponowa-
nych rozwiązań byłoby wydawanie stałych zezwoleń
na poruszanie się zestawami niskopodwoziowymi
posiadającymi odpowiednie parametry oraz wyma-
gane aktualne badania techniczne. Obecne przepisy
określające zasady przewozu sprzętu ciężkiego dro-
gami publicznymi poza oczywistymi utrudnieniami
oraz stratami powodowanymi przestojem maszyn
budowlanych sprzyjają także korupcji. Wykonawca
robót zmuszony okolicznościami często nie odczeku-
je czternastu dni i często decyduje się na ich trans-
port bez wymaganego zezwolenia. W takiej sytuacji
korumpowanie kontrolujących jest ponoć, zdaniem
części z nich, bardziej opłacalne niż ponoszenie ol-
brzymich strat wynikłych z niedotrzymania termi-
nu będącego skutkiem braku lub awarii maszyn na
placu budowy. Mamy nadzieję na odpowiedź ze stro-
ny pana ministra, czy zmiany w obowiązujących
przepisach są możliwe, a jeżeli tak, to w jakich ter-
minach. Koniec cytatu.
Na powyższą interpelację otrzymaliśmy odpo-
wiedź ministra transportu, z której wynikało, że re-
sort przystępuje do wnioskowanych przez nas prac
związanych z nowelizacją tych przepisów. W sytu-
acji, kiedy po zmianie rządu ustalane są nowe prio-
rytety dla kierowanego przez Pana resortu, zwraca-
my się z pytaniem, czy będą kontynuowane prace
mające na celu korzystne zmiany przepisów, o które
306

występowaliśmy do poprzedniego kierownictwa re- Interpelacja

sortu? (nr 1790)
Będziemy zobowiązani także za szczegółową od-
powiedź. do ministra skarbu państwa
Z poważaniem
w sprawie wpisywania w pakiety
prywatyzacyjne świadczeń dla osób
Posłowie Beata Szydło
z prywatyzowanych firm
i Andrzej Adamczyk
Szanowny Panie Ministrze! Właścicielem Regio-
nalnego Funduszu Gospodarczego, który przejął
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
część zobowiązań po dawnej Hucie Częstochowa SA,
jest minister skarbu. Doniesienia prasowe stały się
przyczynkiem do ujawnienia istnienia osób po-
Interpelacja
krzywdzonych przez niedopatrzenie w procesie pry-
(nr 1789)
watyzacji.
Pan Jacek Bejm w 1993 r. stracił w wypadku w Hu-
do ministra finansów
cie Częstochowa (HC) nogę. ZUS uznał go za całko-
wicie niezdolnego do pracy i przyznał rentę. Proku-
w sprawie podjęcia inicjatywy legislacyjnej
ratura i Państwowa Inspekcja Pracy ustaliły, że
zmierzającej do nowelizacji art. 144 ustawy
przyczynami wypadku były niewłaściwa organiza-
Ordynacja podatkowa
cja pracy i wady urządzeń, przy których pracował
pan Bejm. HC zobowiązała się w 1994 r. wypłacać
Na podstawie art. 192 Regulaminu Sejmu Rze-
rentę poszkodowanemu (uzupełniającą do świad-
czypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. nr 23, poz. 398,
czeń ZUS-u). Jeden z punktów ugody stanowi: „Ren-
z późn. zm.) kieruję na ręce Pana Ministra interpe-
ta ma stanowić wyrównanie różnicy między docho-
lację w sprawie podjęcia inicjatywy legislacyjnej
dami, jakie Jacek Bejm osiągałby, gdyby nie wypa-
zmierzającej do nowelizacji art. 144 ustawy z dnia
dek przy pracy, a ponadto ma na celu częściowe po-
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Aktualne
krycie zwiększonych potrzeb poszkodowanego (…)
brzmienie przepisu stanowi, iż organ podatkowy do-
wysokość renty będzie proporcjonalnie wzrastać do
ręcza pisma za pokwitowaniem przez pocztę, swoich
wzrostu wynagrodzeń w Hucie”. Pomimo uzgodnień
pracowników lub przez osoby uprawnione na pod-
HC ostatni raz podniosła wymiar renty w 1998 r. –
stawie odrębnych przepisów. W przypadku gdy orga-
i od tego czasu, mimo licznych apeli, pan Bejm otrzy-
nem podatkowym jest wójt, burmistrz (prezydent
muje kwotę 840 zł 73 gr, co razem z 600 zł otrzymy-
miasta) pisma może doręczać sołtys za pokwitowa-
wanymi z ZUS stawia pana Bejma, jako głowę rodzi-
niem. Wykładnia literalna przepisu nie pozwala
ny, w tragicznej sytuacji życiowej. Rentę wypłaca
przyjąć, iż w przypadku gdy organem podatkowym
obecnie Regionalny Fundusz Gospodarczy, który
jest wójt/burmistrz/prezydent miasta doręczeń w po-
przejął po HC wszystko, czego nie przejął nowy wła-
stępowaniu podatkowym mógłby dokonywać także
ściciel – Donbas – łącznie z niektórymi zobowiąza-
przewodniczący zarządu osiedla bądź dzielnic w gra-
niami wobec byłych pracowników.
nicach administracyjnych miast. W sposób nieuza-
Jednostkowy przykład tragedii ludzkiej opisany
sadniony pomija zatem te podmioty, które ustrojowo
w lokalnych mediach ukazuje szerszy problem
są odpowiednikami funkcji sołtysa na obszarach
aspektu prywatyzacji, polegający na tym, że świad-
osiedli i dzielnic. W związku z powyższym proszę
czenia osób z prywatyzowanych firm nie zawsze zo-
o wydanie wiążącej opinii co do prawnej dopuszczal-
stają wpisane w pakiety prywatyzacyjne, co w oczy-
ności dokonywania doręczeń w postępowaniu podat-
wisty sposób niesprawiedliwie krzywdzi osoby po-
kowym przez przewodniczących zarządów osiedli
szkodowane tym faktem.
i dzielnic, a w przypadku negatywnego stanowiska
Brak szybkiego uregulowania sytuacji tych osób
postuluję rozważenie dokonania stosownej zmiany
może doprowadzić do sytuacji, w której poszkodowa-
legislacyjnej, prowadzącej do włączenia w zakres
ne osoby wystąpią na drogę sądową, słusznie doma-
podmiotów upoważnionych do dokonywania dorę-
gając się przysługujących im praw od Skarbu Pań-
czeń przedstawicieli organów jednostek pomocni-
stwa, co narazi Skarb Państwa na niepotrzebne wy-
czych w miastach.
datki.
Czy Pan Minister podejmie postulowaną przez
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
mnie inicjatywę legislacyjną?
następujące pytania:
Z poważaniem 1. Ile jest w skali kraju osób, których firmy zo-
stały sprywatyzowane, a których świadczenia nie
Poseł Andrzej Adamczyk zostały wpisane w pakiety prywatyzacyjne?
2. Jeżeli zobowiązania nie zostały wpisane w pa-
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r. kiety prywatyzacyjne, kto je przejął?

3. Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo
skarbu w sprawie pana Bejma?
4. Czy w nowych umowach prywatyzacyjnych
ministerstwo skarbu bierze pod uwagę świadczenia
takich osób i czy są one wpisywane w rzeczone pa-
kiety prywatyzacyjne?
Z poważaniem
Poseł Lucjan Karasiewicz
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1791)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie funkcjonowania wojewódzkich
oraz lokalnych centrów powiadamiania
ratunkowego, na przykładzie Częstochowy
Szanowny Panie Premierze! Centrum Powiada-
miania Ratunkowego w Częstochowie odgrywa dla
tego miasta i regionu olbrzymią rolę w ratowaniu
zdrowia, życia i dobytku ludzi. Statystyki pokazują,
że CPR odbiera rocznie aż od 360 000 do 600 000
telefonów od osób, którym potrzebna jest pomoc.
Częstochowskie CPR zostało utworzone w 2003 r.
i dzieli się na 3 główne piony – Sekcję Wezwań Alar-
mowych, Miejskie Stanowisko Kierowania Państwo-
wej Straży Pożarnej i Sekcję Koordynacji Medycz-
nej. W porównaniu do CPR-ów w innych częściach
kraju to właśnie częstochowskie w opinii wielu spe-
cjalistów uchodzi za jedno z najnowocześniejszych
i najsprawniej działających. To właśnie tutaj został
uruchomiony, jako pierwszy w Polsce, sprawnie
działający numer ratunkowy 112 – będący europej-
skim standardem. Częstochowskie CPR może naraz
obsługiwać aż 8 zgłoszeń alarmowych.
W związku z wejściem w życie ustawy o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym (która przewiduje
stworzenie 16 wojewódzkich CPR-ów) częstochow-
skiemu CPR grozi likwidacja. Ustawa pozostawia
możliwość finansowania CPR-ów lokalnych (już pod
inną nazwą) ze źródeł samorządowych. Do 2006 r.
CPR w Częstochowie współfinansował wojewoda
śląski, jednak od tego czasu mimo wielokrotnych
apeli zaprzestał dotowania placówki. Ze względu na
znaczne roczne koszty utrzymywania CPR-ów sa-
morządy nie są i nie będą w stanie samodzielnie fi-
nansować tego rodzaju placówek.
Opisana sytuacja nie jest jednostkowa. W Polsce
aż w 146 powiatach (m.in. w powiecie lublinieckim)
tworzone są CPR-y, których w myśl ustawy nie po-
winno już być. Groźba likwidacji tych placówek (nie
tylko częstochowskiej) stwarza znaczny wzrost za-
grożenia dla zdrowia, życia i dobytku ludzi. Liczba
CPR-ów utrzymana na poziomie 16 sprawi, że na je-
307
den CPR w Polsce przypadnie aż 2,3 mln mieszkań-
ców, podczas gdy w Czechach 0,86 mln, w Szwecji
0,57 mln, a w Finlandii tylko 0,35 mln mieszkańców
(dane ministerialne).
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Jakie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji podejmie działania zmierzające do za-
pewnienia finansowania CPR-ów niebędących
ośrodkami wojewódzkimi, jak Centrum Powiada-
miania Ratunkowego w Częstochowie?
2. W przypadku niezapewnienia środków na fi-
nansowanie lokalnych CPR-ów w jaki sposób mini-
sterstwo planuje zabezpieczyć szybki i skuteczny do-
stęp mieszkańców do numerów ratunkowych ratują-
cych zdrowie, życie oraz dobytek ludzki po likwidacji
wymienionych placówek?
3. Czy ministerstwo rozważa możliwość noweli-
zacji ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym zakładającej powstanie sieci powiatowych CPR-
-ów współfinansowanych przez budżet państwa?
Z poważaniem
Poseł Lucjan Karasiewicz
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1792)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wysokości premii zalesieniowej
wypłacanej producentom rolnym z tytułu
zalesiania gruntów rolnych
Szanowny Panie Ministrze! Od blisko 4 lat rolni-
cy w Polsce mogą otrzymywać rekompensatę z tytu-
łu zalesiania gruntów rolnych. Możliwość ta pojawi-
ła się już w roku 2004, w ramach Planu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006. Zgodnie
z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 sierp-
nia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu udzielania pomocy finansowej na zalesianie
gruntów rolnych objętej Planem Rozwoju Obszarów
Wiejskich (Dz. U. z 2004 r. Nr 187, poz. 1929) produ-
centom rolnym, którzy zdecydowali się na zalesienie
części swoich gruntów rolnych, przysługują trzy ro-
dzaje płatności: jednorazowe wsparcie na zalesienie,
premia pielęgnacyjna – wypłacana przez pierwszych
5 lat od zalesienia oraz premia zalesieniowa – wy-
płacana przez 15 lat od zalesienia.
Podobne rozwiązania przyjęte zostały w rozpo-
rządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 18
czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania „Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesia-
nie gruntów innych niż rolne” objętego Programem
308
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(Dz. U. z 2007 r. Nr 114, poz. 786). Celem obydwu
działań, w ramach PROW 2004–2006 i PROW 2007-
–2013, jest zwiększenie drzewostanu i obszarów le-
śnych, które w ostatnich dekadach ulegały sukce-
sywnej degradacji. Realizacja na dużą skalę obydwu
działań przyniesie wymierne korzyści nie tylko dla
rolników, ale dla całego społeczeństwa, bowiem
wpłynie niezwykle pozytywnie na stan środowiska
naturalnego.
By tak się stało, w pierwszej kolejności należy za-
chęcić rolników do korzystania z tych możliwości.
Podstawowym instrumentem służącym realizacji
tego celu jest wypłacanie rolnikom płatności zalesie-
niowych, wśród których najważniejszą jest premia
zalesieniowa.
Premia ta, zgodnie z definicją zawartą w obydwu
ww. rozporządzeniach, to zryczałtowana płatność za
utracone dochody z tytułu przeznaczenia gruntów
rolnych na grunty leśne. Jej istota polega zatem na
tym, że producenci rolni otrzymywać będą ekwiwa-
lent za utracone korzyści z powodu wyłączenia
z produkcji rolnej części swoich gruntów, przez co
nie będą mogli uzyskiwać dochodów z tej części
gruntów, przynajmniej przez pierwsze kilkanaście
lat. Zgodnie z postanowieniami przyjętymi w oby-
dwu rozporządzeniach premia ta wypłacana jest
przez 15 lat od zalesienia. Jej wysokość została usta-
lona na poziomie 1400 zł/1ha w ramach PROW
2004–2006 i 1580 zł/1ha w ramach PROW 2007-
–2013. Nie są to zbyt wygórowane stawki, ale na
dzień dzisiejszy i tak mogłyby zachęcić znaczną
cześć rolników do korzystania z tego działania.
Ci z pośród producentów rolnych, którzy zdecy-
dowali się na zalesienie części swoich gruntów już
w 2004 r., dostrzegli w praktyce pewne niebezpie-
czeństwo, ale także pewną niesprawiedliwość, pole-
gającą na tym, że kwota 1400 zł lub 1580 zł jest sta-
ła przez wszystkie lata jej wypłacania. O ile dzisiaj
premia w wysokości 1580 zł stanowi pewien ekwi-
walent za utracone korzyści z tytułu wyłączenia
z produkcji rolnej części gruntów, o tyle za 15 lat,
a zatem w ostatnim roku jej wypłacania, będzie ona
stosunkowo znacznie niższa. Gdyby wziąć pod uwa-
gę tylko wskaźnik inflacji, i to na poziomie zaledwie
3% w stosunku rocznym, to kwota 1580 zł będzie za
15 lat stanowiła zaledwie nieco ponad 50% wartości
w stosunku do dnia dzisiejszego. Zasadne jest zatem
stwierdzenie, że w miarę upływu lat od zalesienia
wysokość premii zalesieniowej będzie malała, a tym
samym w coraz mniejszym stopniu będzie wypeł-
niała swoją funkcję ekwiwalentu. Taki stan rzeczy
powoduje, że rolnicy, którzy w pierwszym momencie
dobrze przyjęli możliwość zaproponowaną w ramach
PROW, z biegiem czasu rezygnowali i rezygnują
z korzystania z niej. Ci zaś z pośród nich, którzy do-
konali już zalesienia części swoich gruntów, czują
się w pewnym sensie oszukani, ich dochody będą bo-
wiem sukcesywnie malały.
Wobec powyższego uprzejmie proszę Pana Mini-
stra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
4. Ile gruntów rolnych zostało przeznaczonych
przez rolników pod zalesienie w ramach PROW
2004–2006?
5. Ile środków finansowych wypłacanych jest
corocznie z tytułu płatności zalesieniowych w ra-
mach PROW 2004–2006 i jaki odsetek z całości
środków zarezerwowanych na ten cel płatności te
stanowią?
6. Czy Pan Minister widzi możliwość zmiany
przepisów obydwu rozporządzeń powołanych w tre-
ści niniejszej interpelacji w taki sposób, by wysokość
premii zalesieniowej mogła być waloryzowana co-
rocznie przynajmniej o wskaźnik inflacji ogłaszany
przez prezesa GUS?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Interpelacja
(nr 1793)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie małego ruchu granicznego
między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą
i Białorusią
Szanowny Panie Premierze! Od końca ubiegłego
roku obywatele naszego państwa mogą podróżować
niemal po całej Europie, bez ograniczeń związanych
z kontrolą na przejściach granicznych. To wielkie
dobrodziejstwo stało się faktem z chwilą wejścia
Rzeczypospolitej do strefy Schengen. Coś, co jeszcze
kilkanaście lat temu było przedmiotem naszych ma-
rzeń, dziś jest rzeczywistością.
Wejście Polski do strefy Schengen równolegle
jednak spowodowało zmniejszenie ruchu graniczne-
go pomiędzy Polską i naszymi wschodnimi sąsiada-
mi niebędącymi członkami Unii Europejskiej. Ta
niekorzystna w szczególności dla mieszkańców po-
granicza sytuacja wpływa negatywnie nie tylko na
ich codzienność, ale w dłuższej perspektywie może
zahamować współpracę między wspólnotami obsza-
rów przygranicznych w tak ważnej dziedzinie, jaką
jest rozwój regionów. Efektem tej sytuacji są ograni-
czenia w nawiązywaniu i dynamizowaniu współpra-
cy partnerskiej między mieszkańcami przygranicz-
nych regionów Polski wschodniej oraz mieszkańcami
zachodnich terenów Białorusi i Ukrainy. To zaś pro-
wadzi do zwiększenia barier ekonomicznych i kultu-
rowych.
Wyżej wskazane problemy dostrzegane są w szcze-
gólności w działaniach wielu organizacji, w tym Sto-
warzyszenia Samorządów Euroregionu Bug. Pod-

stawowym celem tej organizacji jest inspirowanie,
wspomaganie i koordynacja współpracy transgra-
nicznej samorządów, społeczności lokalnych i władz
administracyjnych z obszarów przygranicznych po-
łożonych wzdłuż granicy międzypaństwowej na rze-
ce Bug. Zasadniczym zadaniem stowarzyszenia jest
upowszechnienie dorobku kulturowego i tradycji
społeczności lokalnych. Realizacja tych celów i za-
dań stowarzyszenia stała się dużo trudniejsza, a nie-
kiedy wręcz niemożliwa, z chwilą wejścia Polski do
strefy Schengen. Od końca ubiegłego roku trudniej-
sze stało się także życie obywateli naszego państwa
zamieszkujących w miejscowościach położonych naj-
bliżej naszej wschodniej granicy. Załamaniu wręcz
uległy kontakty handlowe z obywatelami Białorusi
i Ukrainy, które stanowiły zasadnicze źródło utrzy-
mania Polaków z pogranicza.
Zdając sobie sprawę z tego, iż powyższe trudności
i ograniczenia wynikają z konieczności dostosowa-
nia się do wymogów związanych z obsługą przez na-
sze państwo wschodniej granicy Unii Europejskiej,
uprzejmie proszę jednak Pana Premiera o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
7. Czy w planach resortu kierowanego przez
Pana Premiera uwzględnia się wprowadzenie uła-
309
twień w przekraczaniu granicy państwowej przez
obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, Ukrainy i Bia-
łorusi zameldowanych na pobyt stały lub czasowy
w miejscowościach pasów małego ruchu granicznego?
8. Czy rozważa się możliwość włączenia do ma-
łego ruchu granicznego przejść granicznych dostęp-
nych dla ruchu osobowego w Sławatyczach, Dorohu-
sku, Terespolu, Hrebennem, Rawie Ruskiej, Hrubie-
szowie i Zosinie?
9. Czy w najbliższej przyszłości planuje się stwo-
rzenie odrębnych przejść granicznych przeznaczo-
nych wyłącznie dla małego ruchu granicznego?
Uprzejmie proszę, by przy ustosunkowaniu się
do niniejszej interpelacji i formułowaniu odpowiedzi
na powyższe pytania uwzględnione zostały przez
Pana Premiera w szczególności przepisy Europej-
skiej Konwencji Ramowej o współpracy transgra-
nicznej między wspólnotami i władzami terytorial-
nymi (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 287).
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 777)
do ministra skarbu państwa
w sprawie ustalenia dzierżawcy
części wyścigowej służewieckiego toru
wyścigów konnych
W roku 2008 minie 8 lat od dnia, kiedy zarządza-
jąca wyścigami państwowa spółka Służewiec – Tory
Wyścigów Konnych (STWK) utraciła płynność finan-
sową. Kolejne zarządy spółki doprowadziły do strat
przekraczających 20 mln zł. Nie pomogło powołanie
w 2001 r., mocą ustawy sejmowej, Polskiego Klubu
Wyścigów Konnych. W marcu 2004 r. Sąd Gospodar-
czy ogłosił upadłość STWK i na tory służewieckie
wszedł syndyk. Przez kolejne dwa sezony spółka or-
ganizowała gonitwy pod sądowym nadzorem. Kolejni
ministrowie skarbu nie wykazali żadnego zaintereso-
wania losem posiadającego bardzo dobrą lokalizację
137-hektarowego zabytku, którego wartość jest
ogromna. Zazwyczaj sprawę przekazywali ministro-
wi rolnictwa i rozwoju wsi, który także był niezdolny
do podjęcia zdecydowanych działań w celu uratowa-
nia obiektu przed ostateczną dewastacją. Warto przy-
pomnieć, że w 2006 r. z powodu zagrożenia budowla-
nego zamknięto trybunę środkową.
Przywrócenie części wyścigowej torów do stanu
używalności to wydatek rzędu 100 mln zł, którą to
kwotę niewielu potencjalnych inwestorów jest w sta-
nie wygospodarować.
Nowy wiceminister skarbu Pan Krzysztof Łasz-
kiewicz, sprawujący pieczę nad narodowym mająt-
kiem, do tej pory nie powołał zespołu ekspertów,
którego zadaniem byłoby opracowanie programu
naprawczego mającego na celu ratowanie drogocen-
nego zabytku, jakim jest tor służewiecki. Minister
Łaszkiewicz powierzył samodzielny wybór dzier-
żawcy obiektu i organizatora gonitw na okres 10 lat
prezesowi PKWK Feliksowi Klimczakowi.
Kontrahent wybrany przez Pana Klimczaka,
którym jest firma Totolotek Toto-Mix SA, może wy-
legitymować się kapitałem zakładowym w wysoko-
ści 2,5 miliona zł i 400 punktami przyjmującymi
bukmacherskie zakłady. Firma ta deklaruje prze-
znaczyć rocznie 600 tys. zł na remont obiektu. Ozna-
cza to zainwestowanie 6 milionów zł. na przestrzeni
następnej dekady.
Zainteresowana dzierżawą części wyścigowej to-
rów jest także grupa inwestorów zagranicznych re-
prezentowana przez pana Paula Chanterela. Inwe-
storzy ci pragną „rozwijać grę wyłącznie w formie
zakładów wzajemnych”. System ten zapewnia całko-
witą transparentność wysokości zakładów oraz ich
redystrybucję w kraju powstania obrotu, co w kon-
sekwencji daje możliwość inwestowania dzięki pro-
centowi od obrotu w zakładach. Projekt polega na
stworzeniu gęstej sieci punktów przyjmowania za-
kładów na całym terytorium Polski. Dostawę środ-
ków technicznych zapewni firma PCM, która jest
dostawcą sprzętu do punktów sprzedaży zakładów
francuskiej firmy Paris Mutuel Urbain. Kontrahent
pragnie zagwarantować: minimalną sumę 1,5 milio-
na euro na nagrody wyścigowe, niezależnie od osią-
ganych obrotów w zakładach, procent od obrotu za-
wieranych na wyścigi polskie oraz procent od obrotu
zawieranych na wyścigi zagraniczne.
W związku z powyższym mam pytania do Pana
Ministra:
1. Kiedy resort wypracuje długoletni planu rato-
wania hipodromu na Służewcu?
2. Czemu oddaje się w 10-letnie użytkowanie
część wyścigową spółce, której niewielki kapitał
w żadnym razie nie gwarantuje skutecznej rewita-
lizacji tego zabytku?
3. Czy zamieszczona została informacja o prze-
targu (konkursie ofert) na wieloletnią dzierżawę te-
renu w branżowych portalach internetowych oraz
wydawnictwach na całym świecie?
4. Czy wzięta będzie pod uwagę i przeanalizo-
wana oferta złożona przez inwestorów zagranicz-
nych?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 778)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy wiaduktu kolejowego
w Jastrzębsku Nowym w gminie Zbąszyń,
na linii kolejowej Warszawa–Berlin
Szanowny Panie Ministrze! Jastrzębsko Nowe
jest miejscowością położoną przy linii kolejowej War-
szawa–Berlin. Codziennie tą drogą przejeżdża kilka-
dziesiąt pociągów towarowych i osobowych. W przy-
szłości będzie tam szybka kolej. Mieszkańcy boją się,
że właśnie przez linię szybkiej kolei zostaną odcięci
od świata. Polskie Linie Kolejowe zamierzają zlikwi-
dować istniejący tam przejazd kolejowy, proponując
w zamian dojazd wzdłuż torów do planowanego wia-
duktu w Jastrzębsku Starym. Mieszkańcy piszą
protesty, szukając poparcia u sołtysów sąsiednich
wsi, szkole, gminie.
Obecny przejazd przez tory jest jedynym przejaz-
dem łączącym Jastrzębsko Nowe (gmina Zbąszyn)

z drogą wojewódzką do Zbąszynia i Nowego Tomy-
śla. Codziennie korzysta z niego około 150 osób
(mieszkańców tej wsi, jak i sąsiednich). Mieszkańcy
żądają budowy wiaduktu w miejscu likwidowanego
przejazdu, a nie objazdu przez Jastrzębsko Stare.
Brak tego wiaduktu ograniczy dojazd rolnikom do
pól, a także codzienne życie mieszkańców.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Panu Ministrowi protest
mieszkańców Jastrzębska Nowego w sprawie plano-
wanej likwidacji przejazdu kolejowego?
2. Czy widzi Pan Minister możliwość wyjścia
naprzeciw oczekiwaniom mieszkańców gminy Zbą-
szyń i budowy w przyszłości wiaduktu drogowego
nad linią kolejową w Jastrzębsku Nowym?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 779)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy miast
Jarocina i Kępna w ciągu drogi krajowej S11
Szanowny Panie Ministrze! O konieczności bu-
dowy obwodnicy w ciągu drogi krajowej S11 omijają-
cej Kępno i Jarocin mówiono i pisano już w latach
80. ubiegłego wieku. Każdorazowo przy okazji kam-
panii wyborczej kandydaci do Sejmu i Senatu za-
pewniają mieszkańców tych miejscowości, że dołożą
wszelkich starań, aby budowa obwodnicy stała się
faktem. Jednak po wyborach okazuje się, że temat
jest nie do zrealizowania. Samorządom co jakiś czas
pokazuje się co raz to nowe koncepcje i na tym się
kończy. Ostatnim czasem zaczęły pojawiać się infor-
macje, iż mieszkańcy tych miejscowości są tak zde-
sperowani, że są gotowi nawet do zablokowania dro-
gi S11.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Kiedy mieszkańcy Jarocina i Kępna mogą
spodziewać się budowy obwodnicy dla swoich miast
w ciągu drogi S11?
2. Kiedy rozpocznie się budowa nowej drogi kra-
jowej S8 przez gminy Perzów, Bralin i Kępno?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 12 lutego 2008 r.
311
Zapytanie
(nr 780)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie zagospodarowania
nieczynnych pomieszczeń w budynku
przy ul. Wspólnej 4/6 zarządzanym
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
Szanowna Pani Minister! Jak mi wiadomo, od
blisko 10 lat w budynku byłego Ministerstwa Bu-
downictwa, a obecnie zarządzanego przez Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego przy ulicy Wspólnej 4/6
w Warszawie znajdują się nieczynne pomieszczenia
po byłym kinie „Śląsk” a później „Iluzjon”. Nieczyn-
ne pomieszczenia to około 1500m2 w najlepszym
miejscu Warszawy.
Byłe Ministerstwo Budownictwa posiadało pro-
jekt wraz z pozwoleniem na budowę zmierzający do
zaadaptowania tych pomieszczeń na centrum wy-
stawienniczo-handlowe. Mogło to przynosić mini-
sterstwu i Skarbowi Państwa dochody nawet kilka-
set tysięcy złotych rocznie. Jednak do dzisiaj mini-
sterstwo co roku ponosi ogromne koszty związane
z ogrzaniem pomieszczeń jak i podatkami od nieru-
chomości, a pomieszczenia nie są zagospodarowa-
ne. Są to kwoty rzędu kilkudziesięciu tysięcy lub
więcej złotych.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy Pani Minister posiada wiedzę, iż w bu-
dynku przez nią zarządzanym są niewykorzystane
pomieszczenia o powierzchni 1,5 tys. m2?
2. Jakie są dokładnie koszty ich rocznego utrzy-
mania?
3. Czy ministerstwo zamierza w najbliższym
czasie zagospodarować te pomieszczenia?
4. Czy niepodejmowanie decyzji, co do tych po-
mieszczeń, nie jest zaniedbaniem ze strony mini-
sterstwa i działaniem na szkodę Skarbu Państwa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 781)
do ministra obrony narodowej
w sprawie pozostawienia 16. Batalionu
Usuwania Zniszczeń Lotniczych w Jarocinie
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji praso-
wych wynika, iż Ministerstwo Obrony Narodowej, pla-
nuje przeniesienie żołnierzy z 16 Batalionu Usuwania
312
Zniszczeń Lotniczych z Jarocina do Powidza. Decyzja
ta wiąże się z likwidacją jednostki w Jarocinie.
W obronie jednostki wojskowej stanęli radni po-
wiatowi w Jarocinie, jednogłośnie podejmując uchwa-
łę o pozostawieniu batalionu w ich mieście. Również
gmina Jarocin walczy o pozostawienie żołnierzy.
Wszyscy oni uważają, że żołnierze trwale wpisali się
w życie regionu. Za darmo w miejscowym liceum o pro-
filu wojskowym prowadzą zajęcia szkolne oficerowie
tej jednostki. Młodzież także korzysta z wojskowej
bazy dydaktycznej. Jednostka ściśle współpracuje ze
strażą pożarną i pomaga osobom niepełnospraw-
nym. Na wyprowadzeniu jednostki z miasta straci
również infrastruktura wojskowa. Problemy będą
mieli pracownicy cywilni, którzy po likwidacji jed-
nostki będą zmuszeni szukać sobie nowej pracy.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy rzeczywiście istnieją plany likwidacji
16 Batalionu Usuwania Zniszczeń Lotniczych w Ja-
rocinie. Jeśli tak, to kiedy?
2. Czy widzi Pan Minister możliwość pozosta-
wienie tej jednostki w dotychczasowym miejscu?
3. Jeśli jednak dojdzie do likwidacji jednostki,
jak wojsko zamierza zagospodarować obecną kadrę,
cywilów i bazę wojskową w Jarocinie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 782)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przejęcia od samorządów
szkół rolniczych w Grabonogu,
Kosowie i Bojanowie
Szanowny Panie Ministrze! Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi chce przejąć część szkół rolni-
czych od samorządów. Ustawa o systemie oświaty
przewiduje taką możliwość. Ministerstwo staje się
na mocy porozumienia z samorządem nie tylko or-
ganem prowadzącym szkołę, ale także właścicielem
majątku. Pierwsze tego typu dokumenty podpisano
jesienią 2006 r. Do tej pory w całym kraju minister-
stwo przejęło już 38 szkół rolniczych. W dawnym
woj. leszczyńskim ministerstwo chce przejąć szkoły
rolnicze w Grabonogu, Kosowie i Bojanowie. Staro-
sta gostyński zapowiada, że powiat nie jest zaintere-
sowany pozbyciem się szkoły w Grabonogu, wobec
której ma plany związane z jej rozwojem, prędzej
przekazałby szkołę w Kosowie, do całego pomysłu
jest jednak nastawiony nieprzychylnie. Według sta-
rosty gostyńskiego ministerstwo nie jest od prowa-
dzenia szkół czy kształcenia, ale od stwarzania wa-
runków.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
zamierza przejąć szkoły rolnicze w Kosowie, Grabo-
nogu i Bojanowie?
2. Jakie inne szkoły rolnicze w Wielkopolsce za-
mierza przejąć ministerstwo rolnictwa?
3. Czy znana jest ministerstwu opinia miejsco-
wych samorządów?
4. Czy korzystniejszym rozwiązaniem dla mini-
sterstwa nie byłoby przygotowanie programów i stwa-
rzanie warunków finansowych do prowadzenia
szkół przez samorządy, aniżeli ich odbieranie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 783)
do ministra finansów
w sprawie wypłacenia
ekwiwalentu pieniężnego za premiowe bony
oszczędnościowe z 1971 r., rozprowadzane
przez PKO BP SA, emitowane na podstawie
zarządzenia ministra finansów
z dnia 27 maja 1971 r.
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę poinformo-
wać Pana Ministra, iż w moim biurze poselskim
przyjąłem panią Juliannę Stężalską zam. w Gorzo-
wie Wlkp., przedstawiła mi ona swoją sprawę, która
nie jest niestety załatwiana przez odpowiednie in-
stytucje naszego państwa. W dużym skrócie posta-
ram się przedstawić niniejszy problem, który nie
jest, jak się zorientowałem, sprawą jednostkową.
W dniu 24 stycznia 2008 r. zainteresowana wystą-
piła do Powszechnej Kasy Oszczędności w sprawie
wypłacenia wartości Premiowych Bonów Oszczędno-
ściowych rozprowadzanych przez Powszechną Kasę
Oszczędności, a wypuszczanych na podstawie zarzą-
dzenia ministra finansów z dnia 27 maja 1971 r.
W dniu 4 lutego 2008 r. zainteresowana otrzy-
mała z Powszechnej Kasy Oszczędności informację,
że Premiowe Bony Oszczędnościowe w latach 1971-
–1991 brały udział w 160 losowaniach premii za
oszczędzanie. Po tym terminie bony podlegały wy-
kupowi przez okres 10 lat przewidziany dla przedaw-
nienia roszczeń o zwrot wkładów oszczędnościo-
wych, a więc do 30 czerwca 2001 r.
Pragnę zauważyć, iż jest to sprzeczne z cytowa-
nym rozporządzeniem ministra finansów, gdzie w punk-
cie ósmym tego rozporządzenia czytamy cytuję: „Po

dniu 30 czerwca 1991 r. niewylosowane bony podle-
gają wykupowi według wartości nominalnej”. Myślę,
że ciągłość prawna powinna być zachowana.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z zapytaniem, czy rząd zamierza podjąć
działania w tej sprawie, jeśli tak, to od kiedy i na
jakich zasadach.
Z poważaniem
Poseł Jan Kochanowski
Gorzów Wielkopolski, dnia 13 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 784)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zamiarów resortu
wobec Wojewódzkiego Parku
Kultury i Wypoczynku
im. gen. Jerzego Ziętka w Chorzowie SA
Szanowny Panie Ministrze! Społeczność woj. ślą-
skiego jest zbulwersowana ogłoszeniem przez Pana
Ministra zamiaru zbycia w roku bieżącym w trybie
zaproszenia do rokowań 26% akcji, które Skarb
Państwa posiada w Wojewódzkim Parku Kultury
i Wypoczynku im. gen. Jerzego Ziętka w Chorzowie
SA. Informacja o planach resortu wobec WPKiW SA
była tym bardziej zaskakująca, że w świetle dotych-
czasowych ustaleń ów 26-procentowy pakiet akcji
spółki miał zostać nieodpłatnie przekazany samo-
rządowym władzom województwa w 2009 r., po roz-
liczeniu przez nie wykorzystania udzielonej w 2005 r.
pomocy publicznej w wysokości 12,2 mln PLN.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytanie:
Czy fakt wpisania Wojewódzkiego Parku Kultu-
ry i Wypoczynku im. gen. Jerzego Ziętka w Chorzo-
wie SA na listę przedsiębiorstw, których posiadane
przez siebie mniejszościowe pakiety akcji lub udzia-
łów Skarb Państwa zamierza zbyć w 2008 r., ozna-
cza wycofanie się Ministerstwa Skarbu Państwa
z dotychczasowych ustaleń w sprawie przyszłości tej
spółki?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Pisalski
Sosnowiec, dnia 11 lutego 2008 r.
313
Zapytanie
(nr 785)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wysokości pomocy pieniężnej
na częściowe pokrycie kosztów utrzymania
dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej
Szanowna Pani Minister! Otrzymuję wiele skarg
od rodzin zastępczych spokrewnionych z dzieckiem
na dysproporcje występujące w wysokości pomocy
pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzyma-
nia dziecka umieszczonego w tych rodzinach a wy-
sokością pomocy na częściowe pokrycie kosztów
utrzymania dziecka w rodzinach zawodowych nie-
spokrewnionych.
Według osób zainteresowanych różnice w otrzy-
mywanej pomocy pieniężnej wzrosły jeszcze bardziej
w wyniku rozporządzenia ministra pracy i polityki
społecznej z dnia 12 października 2007 r. Rozporzą-
dzenie to rodzinie zawodowej podnosi otrzymywane
wynagrodzenie ze 120% do 160% podstawy. Pomoc
udzielana rodzinom spokrewnionym natomiast nie
jest waloryzowana, a przecież koszty utrzymania
w roku 2007 wzrosły znacznie, zwłaszcza w II półro-
czu tego roku.
W związku z tym proszę Panią Minister o poin-
formowanie mnie: Czy rząd zamierza zmniejszyć
występujące dysproporcje w pomocy udzielanej ro-
dzinom zastępczym?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 13 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 786)
do ministra pracy i polityki społecznej
oraz ministra finansów
w sprawie umów zawieranych
z cudzoziemcami zatrudnionymi w rolnictwie
Dnia 29 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporzą-
dzenie ministra pracy i polityki społecznej zmienia-
jące rozporządzenie w sprawie wykonywania pracy
przez cudzoziemców bez konieczności uzyskiwania
zezwolenia na pracę.
W myśl tego rozporządzenia rolnik ma prawo za-
wrzeć umowę o pracę, umowę zlecenia, umowę o dzie-
ło z obywatelem Ukrainy na okres do 6 miesięcy
w ciągu roku.
W związku z tym zwracam się z pytaniem:
1. Jaka jest minimalna płaca w umowie o pracę,
jakie są obciążenia dla pracodawcy i pracownika?
314
2. Jakie są obciążenia dla każdej ze stron w przy-
padku umowy zlecenia i umowy o dzieło?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Maliszewski
Grójec, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 787)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie wiz pracowniczych
dla obywateli Ukrainy
Panie Ministrze! Na podstawie rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej z 30 sierpnia
2006 r. w sprawie wykonywania pracy przez cu-
dzoziemców bez konieczności uzyskania zezwole-
nia na pracę jest możliwe zatrudnienie obywateli
państw graniczących z Polską na okres 6 miesięcy
w ciągu roku.
Dnia 29 stycznia 2008 r weszło w życie rozporzą-
dzenie ministra pracy i polityki społecznej zmieniają-
ce rozporządzenie w sprawie wykonywania pracy
przez cudzoziemców bez konieczności uzyskiwania
zezwolenia na pracę, w myśl którego obywatele Ukra-
iny mogą legalnie pracować w Polsce przez 6 miesięcy
w ciągu roku.
Warunkiem przekroczenia granicy i podjęcia
pracy w Polsce przez obywatela Ukrainy jest uzy-
skanie przez niego wizy pracowniczej.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Czy wiza określa termin podjęcia i zakończe-
nia pracy?
2. Jakie są rodzaje wiz zezwalających na podję-
cie pracy w Polsce i jakie są odpłatności za ich uzy-
skanie?
3. Czy jest możliwe dzielenie 6-miesięcznego
okresu pracy np. na 3 miesiące w okresie wiosen-
nym i 3 miesiące w okresie jesiennym, co wynika
z cykli produkcji rolniczej? Czy w takim przypadku
konieczne jest dwukrotne uzyskanie wizy?
4. Jaki jest przeciętny czas oczekiwania obywa-
tela Ukrainy na wizę pozwalającą podjąć pracę
w Polsce?
5. Czy obywatel Ukrainy jest zobowiązany pod-
jąć pracę u konkretnego polskiego pracodawcy, czy
też ma swobodny jego wybór?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Maliszewski
Grójec, dnia 11 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 788)
do ministra finansów
w sprawie planów realizacji
centralnej inwestycji hydrotechnicznej
– budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba
na rzece Skawie
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą
z dnia 4 marca 2005 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego „Program budowy zbiornika wodnego
Świnna Poręba w latach 2006–2010” na realizację
zadań związanych z inwestycją w roku 2008 plano-
wane było przeznaczenie 235 mln zł. Natomiast
ustawa budżetowa zmienia powyższe ustalenia. Na
realizację przedmiotowego zadania przewiduje się
obecnie 68 mln zł. Jak zapewnia sekretarz stanu
w Ministerstwie Finansów Elżbieta Suchocka-
-Roguska, z 2007 r. pozostało jeszcze 48 mln zł
z tzw. wydatków niewygasających. Łącznie daje
to ok. 110 mln zł.
W związku z powyższym pozwalam sobie posta-
wić pytanie: Jak wygląda obecny plan finansowania
poszczególnych zadań związanych z budową zbior-
nika wodnego Świnna Poręba dla poszczególnych
gmin bezpośrednio związanych z inwestycją?
Z poważaniem
Poseł Paweł Kowal
Wadowice, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 789)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy sygnalizują
problemy z interpretacją § 4 pkt 5, w porównaniu
z § 19 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. (Dz. U.
Nr 109, poz. 750). Kierownik biura powiatowego
ARiMR odmawia uznania współwłasności gruntów
w części z osobą trzecią za własność uprawniającą
do spełnienia warunków o przyznanie renty struk-
turalnej. Sygnalizowane są również istotne zmiany
w stosunku do wcześniejszego rozporządzenia, co do
uznania tytułu kwalifikacyjnego w zawodzie rolnik,
w szczególności § 7 ust. 2 pkt 2 w porównaniu z § 19
ust. 1 pkt 4, które nie uznaje kursu kwalifikacyjne-

go w zawodzie rolnik za wystarczający do spełnienia
warunków określonych w rozporządzeniu ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r.
Zwracam się do Pana Ministra z następującymi
pytaniami:
1. Czy istnienie współwłasności gospodarstwa
rolnego z osobą trzecią jest czynnikiem wystarczają-
cym do uznania jednego z warunków ubiegania się
o przyznanie renty strukturalnej?
2. Czy kurs kwalifikacyjny w zawodzie rolnik jest
wystarczający, aby zadośćuczynić warunkom ubie-
gania się o przyznanie renty strukturalnej?
W załączeniu przedkładam jako ilustrację pisem-
ną interwencję pana Tadeusza Błaszczyka zamiesz-
kałego w Smoszewie, który zwrócił się z interwencją
do mojego biura poselskiego. Podobne sytuacje są sy-
gnalizowane również przez innych rolników*).
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 13 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 790)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości nadania
praw miejskich miejscowości Krynki
w woj. podlaskim
Szanowny Panie Premierze! Miejscowość Krynki
jest położona w powiecie sokólskim, we wschodniej
części województwa podlaskiego.
W 1509 r. król Zygmunt Stary nadał Krynkom
herb i prawa miejskie, jednak dwie wojny światowe
przyczyniły się do upadku miasta. W konsekwencji
zniszczeń, jak również i wyludnienia Krynki w 1950 r.
utraciły prawa miejskie.
Obecnie w samej miejscowości mieszka około
dwóch tysięcy mieszkańców, natomiast w całej gmi-
nie Krynki jest ich około trzech tysięcy sześciuset.
W 2009 r. będzie obchodzone pięćsetlecie nadania
praw miejskich dla przedmiotowej miejscowości.
W związku ze zbliżającą się rocznicą wójt gminy po
konsultacjach społecznych z mieszkańcami podjął
inicjatywę mającą na celu przywrócenie dla Krynek
przywilejów miejskich.
W związku z podejmowaniem kroków mających
na celu rozwój Polski północno-wschodniej nie
można pomijać i ograniczać w rozwoju miejscowo-
ści, które wykazują się inicjatywą i dążą do samo-
rozwoju.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do
Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi py-
taniami:
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
315
1. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w celu nada-
nia praw miejskich miejscowości Krynki?
2. Czy w związku z polityką rozwoju Polski
wschodniej można liczyć na dofinansowanie tego
typu inicjatyw?
3. Czy zamierza Pan zliberalizować dotychczas
obowiązujące zasady nadawania praw miejskich?
Z wyrazami należytego szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 14 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 791)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie skutków interwencji policji
z dnia 5 lutego 2008 r.
w jednym z warszawskich domów
Szanowny Panie Ministrze! Dnia 14 lutego sto-
łeczna Gazeta Wyborcza doniosła o interwencji poli-
cji w jednym z warszawskich domów, która dopro-
wadziła do poważnego kalectwa młodego mężczy-
znę, któremu złamano 3 kręgi kręgosłupa, co może
mieć dla niego poważne konsekwencje do końca ży-
cia. Komendant główny Policji tłumaczy zachowanie
policjantów posiadaniem prawdopodobnych infor-
macji o przebywaniu w mieszkaniu poszukiwanych
bandytów z gangu Rafała Skatulskiego, ps. Szkatu-
ły. Uważam, że zaistniała sytuacja jest bardzo nie-
pokojąca i proszę Pana Ministra o udzielenie mi in-
formacji na temat tej akcji policji. Na jakiej podsta-
wie zdecydowano się podjąć tą interwencję? Czy in-
formacje były w jakiś sposób sprawdzane? Czy pod-
jęto jakieś działania, aby zapobiec tego typu wypad-
kom w przyszłości? Czy planuje się zadośćuczynienie
ofierze tego zajścia i jego żonie bez konieczności to-
czenia przez poszkodowanych procesu?
Nadto chciałem zwrócić uwagę, że jest to już ko-
lejny niepokojący artykuł w stołecznej Gazecie Wy-
borczej na temat pracy policji. Poprzednio zwracano
uwagę, że stołeczna policja zamierza kierować wnio-
sek o tymczasowe aresztowanie w stosunku do
sprawców winnych potrąceń. Europejski Trybunał
Praw Człowieka niejednokrotnie zwracał już pol-
skim władzom uwagę, że w kraju nadużywany jest
ten rodzaj działań. W związku z tą sprawą złożyłem
już interpelację do ministra spraw wewnętrznych
i administracji. Będę jednak zobowiązany za przed-
stawienie opinii w tej sprawie również przez Pana
Ministra.
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 15 lutego 2008 r.
316
Zapytanie
(nr 792)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie egzekucji orzeczeń
sądów powszechnych przez organy państwa
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o udzielenie informacji, czy w ramach
nadzoru nad podległą Panu Policją odnotowano in-
terwencje, skargi itp. w sprawie braku pomocy orga-
nów państwa w egzekucji orzeczeń sądów powszech-
nych uznających roszczenia lokatorów wobec wynaj-
mujących niewywiązujących się ze swych ustawo-
wych obowiązków.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 792)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie egzekucji orzeczeń
sądów powszechnych przez organy państwa
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o udzielenie informacji, czy w ramach
nadzoru nad podległymi Panu prokuraturą i sądami
odnotowano interwencje, skargi itp. w sprawie bra-
ku pomocy organów państwa w egzekucji orzeczeń
sądów powszechnych uznających roszczenia lokato-
rów wobec wynajmujących niewywiązujących się ze
swych ustawowych obowiązków.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 793)
do ministra obrony narodowej
w sprawie likwidacji jednostki wojskowej
w Jarocinie
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosili się samorządowcy z powiatu jaro-
cińskiego z informacjami o zamiarze likwidacji 16.
Batalionu Usuwania Zniszczeń Lotniskowych. Jed-
nostka wojskowa w Jarocinie jest gwarantem bez-
pieczeństwa socjalnego obsługującej ją kadry i pra-
cowników cywilnych, sprzyja też istnieniu i powsta-
waniu miejsc pracy w firmach świadczących usługi
na rzecz wojska. Przeniesienie batalionu oznacza
dla pracowników cywilnych utratę pracy, a dla po-
wiatu jarocińskiego wzrost bezrobocia.
W związku z powyższym chciałbym zapytać
Pana Ministra: Czy likwidacja jednostki wojskowej
w Jarocinie jest ujęta w planach?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Urbaniak
Warszawa, dnia 14 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 794)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie szkoleń zawodowych dla policji
Szanowny Panie Ministrze! Mając na uwadze po-
trzeby Policji, straży miejskich i innych służb o po-
dobnym charakterze na obszarze Polski północno-
-zachodniej, zwracam się do Pana z następującymi
zapytaniami:
1. Czy planowane jest zorganizowanie w Szczeci-
nie lub okolicy ośrodka szkolenia Policji?
2. Czy za jednostkę szkoleniową w rozumieniu
§ 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji z dnia 19 czerwca 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków odbywania
szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawodowego
w Policji można uznać wydziały kadr i szkolenia Po-
licji oraz sekcje ds. doskonalenia KWP?
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 15 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 795)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nowelizacji art. 29 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
Szanowna Pani Minister! Pan Bernard Marmu-
rowicz zwrócił się do mnie z prośbą o interwencję
w sprawie wcześniejszych emerytur dla mężczyzn,
którzy ukończyli 60 lat i mają co najmniej 35-letni
staż ubezpieczeniowy.

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało nowelizację art. 29 ust. 1 ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS, doprowadzając go do zgodności
z zaleceniami Trybunału Konstytucyjnego. Projekt
ten, po uzgodnieniach międzyresortowych i konsul-
tacjach z partnerami społecznymi, miał wejść pod ob-
rady rządu w dniu 22.01.2008 r., jednak okazało się,
że zabrakło opinii Rady Legislacyjnej. Projekt uzu-
pełniono o brakującą opinię i rząd miał się nim zająć
w dniu 29.01.2008 r., jednak z niewyjaśnionych przy-
czyn termin ten nie został dotrzymany.
Mężczyźni spełniający warunki do otrzymania
wcześniejszej emerytury składają wnioski do ZUS,
jednak ten wydaje decyzje negatywne. Zdesperowa-
ni odwołują się do sądów w różnych miastach kraju.
Niektóre z nich przyznają prawo do emerytury
(Łódź, Toruń, Krosno, Legnica), inne natomiast
tego prawa odmawiają (Opole, Olsztyn, Wrocław,
Koszalin).
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Kiedy sprawa nowelizacji wspomnianej wcze-
śniej ustawy trafi pod obrady Sejmu?
2. Skąd biorą się tak przeciwstawne wyroki, sko-
ro w Polsce obowiązuje tylko jedna konstytucja?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 11 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 796)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie stosowania art. 29 ust. 5 ustawy
o gospodarowaniu nieruchomościami
rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie
niektórych ustaw
19 października 1991 r. weszła w życie ustawa
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa Agencji Nieruchomości Rolnych. Art. 29
ust. 5 cytowanej ustawy mówi: Agencji przysługuje
prawo odkupu nieruchomości na rzecz Skarbu Pań-
stwa, w okresie 5 lat od dnia jej nabycia od agencji,
z wyjątkiem nieruchomości położonych w granicach
specjalnych stref ekonomicznych; prawo odkupu po-
winno być ujawnione w księdze wieczystej prowa-
dzonej dla danej nieruchomości.
Pierwotnie prawo odkupu miało służyć zabezpie-
czeniu przed nabywaniem i odsprzedażą gruntów
agencyjnych na rzecz innego podmiotu, który w da-
nym momencie ma więcej niż 500 ha. Intencją usta-
wodawcy było zatem przeciwdziałanie nadmiernej
koncentracji gruntów, czyli tworzeniu gospodarstw
powyżej 500 ha.
317
Tymczasem jak wynika z pisma przedstawione-
go przez przedstawicieli Obywatelskiego Ruchu na
Rzecz Walki z Prawem Odkupu, agencja, nadużywa-
jąc tej ustawy, odkupuje od rolników i przedsiębior-
ców ich posiadłości, a potem sprzedaje je z zyskiem.
Podejmując takie działania, Agencja Nieruchomości
Rolnych zachowuje się jak najzwyklejszy podmiot
gospodarczy funkcjonujący na rynku obrotu nieru-
chomościami – z tą różnicą, że mając większe upraw-
nienia i dysponując gruntami oraz środkami pocho-
dzącymi ze Skarbu Państwa.
Należy też zwrócić uwagę, że zdaniem ww. orga-
nizacji agencja nie została powołana jako instytucja
pośrednika w obrocie nieruchomościami czy też
przedsiębiorcy sprzedającego i skupującego grunty
rolne, lecz jako podmiot mający za zadanie rozdy-
sponowanie (sprzedaż, dzierżawę gruntów) przeka-
zanych agencji przez państwo nieruchomości z Zaso-
bu Własności Rolnej
W związku z powyższym proszę o ustosunkowa-
nie się do następujących pytań:
1. Dlaczego Agencja Nieruchomości Rolnych prze-
kracza swoje kompetencje w omawianym zakresie?
2. Na co przeznaczone są zyski z tego procederu?
3. Kiedy resort zamierza komplementarnie zająć
się omawianymi przepisami?
4. Czy art. 29 ust. 5 cytowanej ustawy jest zgod-
ny z konstytucją?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 797)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie okoliczności pobytu w Szczecinie
w dniu 16 lutego 2008 r. minister Julii Pitery,
sekretarz stanu w KPRM,
pełnomocnik rządu ds. walki z korupcją
Szanowny Panie Premierze! W dniu 16 lutego
2008 r. przebywała w Szczecinie pani minister Julia
Pitera, sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów, pełnomocnik rządu ds. walki z korup-
cją. Głównym, a najpewniej jedynym punktem jej
wizyty był udział w konferencji prasowej aktualne-
go prezydenta miasta Szczecina pana Piotra Krzyst-
ka, w trakcie której – jako jedna z osób bezpośrednio
zainteresowanych sprawą – przedstawił on swoje
stanowisko nt. raportu Centralnego Biura Antyko-
rupcyjnego dotyczącego niewyjaśnionej do końca
afery związanej z przyznawaniem i prywatyzacją
mieszkań komunalnych w Szczecinie w latach 1999-
–2003.
318
W trakcie wspomnianej konferencji prasowej pani
minister Julia Pitera stwierdziła m.in., że raport
CBA ma podłoże polityczne. Swoją obecność w Szcze-
cinie tłumaczyła zaś zaproszeniem wysłanym jej sms-
-em przez jedną z radnych sejmiku wojewódzkiego.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania.
1. Jaki był cel wizyty pani minister Julii Pitery
w Szczecinie w dniu 16 lutego 2008 r., jaki charak-
ter miała ta wizyta – służbowy czy prywatny? Czy
wyjazd ten odbył się za wiedzą i zgodą Pana Pre-
miera?
2. Na podstawie jakich dokumentów pani mini-
ster Julia Pitera sformułowała publicznie ocenę, że
wspomniany raport CBA jest „politycznym atakiem
na obecną ekipę rządzącą miastem”? Czy na podsta-
wie przygotowanego dla Pana Premiera, a dotąd
nieujawnionego raportu o działaniach CBA w okre-
sie rządów Prawa i Sprawiedliwości?
3. Jaki jest szczegółowy zakres kompetencji pani
minister Julii Pitery?
4. Czy w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów zo-
stały sformułowane jakiekolwiek zasady regulujące
kwestię wyjazdów służbowych sekretarzy i podse-
kretarzy stanu?
5. Czy ministrowie Pańskiego rządu gotowi są
wyjeżdżać w podróże służbowe na sms-owe wezwa-
nie każdego lokalnego polityka?
6. Czy zgodna z prawem jest sytuacja, że wojewo-
dowie mogą przyznawać według swojego uznania,
na zasadach prawnie nieokreślonych, oddane w ich
gestię lokale komunalne, które później nabywane są
przez ich najemców na własność?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Szczecin, dnia 19 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 798)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie dofinansowania rozpoczęcia
budowy strażnicy dla Komendy Miejskiej
Państwowej Straży Pożarnej
i Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej nr 1
w Nowym Sączu
Zwracam się do Pana Ministra z uprzejmą proś-
bą o pomoc w pozyskaniu zwiększonych środków fi-
nansowych na 2008 r. niezbędnych do finansowania
rozpoczętej budowy strażnicy dla Komendy Miej-
skiej Państwowej Straży Pożarnej i Jednostki Ra-
towniczo-Gaśniczej nr 1 w Nowym Sączu. Koszt ca-
łego przedsięwzięcia wynosi 24 000 000 zł. Finanso-
wane jest ono z budżetu wojewody małopolskiego
(20 000 000 zł) przy wsparciu finansowym (w łącz-
nej wysokości 4 000 000 zł) pochodzącym od samo-
rządów miasta Nowego Sącza oraz powiatu nowosą-
deckiego.
Budowa rozpoczęta została w IV kwartale br.
i zasilona pierwszą dotacją w kwocie 1 200 000 zł.
W projekcie budżetu wojewody małopolskiego na
2008 r. zaplanowano na to zadanie środki finansowe
w wysokości 2 200 000 zł, co jest daleko niewysta-
czające, zważywszy na fakt, że zakończenie budo-
wy założono na 2010 r. Utrzymanie takiego pozio-
mu finansowania sprawi, że czas realizacji całego
przedsięwzięcia wyniesie aż 10 lat. Znaczący po-
stęp w realizacji budowy i jej stosunkowo szybka,
a przez to ekonomiczna realizacja możliwa będzie
pod warunkiem jej corocznego finansowania na po-
ziomie 5–6 mln zł.
W związku z powyższym zwracam się do mini-
stra z uprzejmą prośbą o podjęcie działań i pomoc
w celu zwiększenia tempa finansowania budowy
w roku 2008 oraz latach następnych. Zważywszy na
fakt, że zadanie to jest wpisane w plan inwestycyjny
wojewody, zwiększenie jego finansowania możliwe
jest pod warunkiem zwiększenia budżetu wojewody
małopolskiego na 2008 r. w tej jego części. Jak wy-
kazują doświadczenia lat poprzednich, istnieje szan-
sa i możliwość pozyskania dodatkowych („znaczo-
nych”) środków skierowanych w ramach budżetu
państwa do wojewody na przedmiotowe zadanie.
Zwracając się do Pana Ministra w niniejszym
wystąpieniu, uprzejmie proszę o wydzielenie do-
datkowych środków na budowę przedmiotowej
strażnicy.
Czy Pan Minister podejmie stosowne działania
w powyższej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Mularczyk
Nowy Sącz, dnia 12 grudnia 2007 r.
Zapytanie
(nr 799)
do ministra infrastruktury
w sprawie likwidacji pociągów
Łużyce i Wrocławianin
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają zapytania dotyczące likwidacji
pociągów „Łużyce” i „Wrocławianin”. Pociągi te
mają być zlikwidowane w czasie pierwszej rocznej
korekty rozkładu PKP, która nastąpi 1.02.2008 r.
Decyzję dotyczącą likwidacji tych połączeń podjęto
już 17.12.2007 r. – uchwała nr 538/2007 Zarządu
PKP PR. Uchwała została podjęta na wniosek biura
marketingu. Decyzję tę podjęto w ósmym dniu obo-

wiązywania nowego rozkładu jazdy. Chciałbym
zwrócić uwagę Pana Ministra, iż jest to zdecydowa-
nie zbyt krótki czas, na podstawie którego można
stwierdzić nierentowność tegoż pociągu.
Szczególnie dotkliwa dla Ostrowa Wlkp. i Kali-
sza jest likwidacja pociągu „Łużyce” – jest to jeden
z czterech pociągów kursujących na trasie Wrocław-
–Warszawa przez Ostrów, Kalisz, Łódź. Spowoduje
to dalsze pogorszenie oferty przewozów kolejowych
dla mieszkańców południowej Wielkopolski.
Czy Pan Minister podejmie działania w powyż-
szej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Urbaniak
Ostrów Wlkp., dnia 25 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 800)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie rozważenia zasadności dodania
do ustawy Kodeks wykroczeń
artykułu dającego Policji i straży gminnej
lub innemu organowi uprawnienia
do karania i zabezpieczania towaru
stanowiącego przedmiot handlu,
prowadzonego poza wyznaczonymi
miejscami na terenach publicznych
Konieczność dodania przepisu umożliwienia Po-
licji, straży gminnej (miejskiej) lub innemu upraw-
nionemu organowi wynika z braku uprawnienia do
natychmiastowej likwidacji handlu prowadzonego
wbrew woli zarządcy terenu poza miejscami przez
niego wyznaczonymi (wskazanymi). Dotyczy to przede
wszystkim tzw. handlu ulicznego, który stanowi po-
ważny problem w aglomeracjach miejskich, szcze-
gólnie na głównych ciągach komunikacyjnych.
Osoba, która będzie miała zamiar handlować
w danym miejscu (miejscu wyznaczonym przez za-
rządcę terenu np. w formie uchwały rady gminy),
będzie zmuszona do uzyskania pisemnego zezwole-
nia tego zarządcy, pod groźbą poniesienia konse-
kwencji określonych w proponowanym niżej artyku-
le, w szczególności utraty towaru. Zezwoleniem
może być albo umowa z zarządcą albo wynikać z de-
cyzji administracyjnej (zajęcie pasa ruchu drogowe-
go). W celu „ucywilizowania” handlu ulicznego za-
rządca terenu może wymagać od osoby handlującej
np. posiadania jednolitych stolików, parasoli, z któ-
rych będzie można handel prowadzić. Natomiast
w przypadku rozstawienia stoiska lub tzw. handlu
naręcznego przez osobę, która nie posiada takiego
zezwolenia (umowy, decyzji administracyjnej), Poli-
cja i straż gminna (miejska) będzie miała uprawnie-
319
nie do jego natychmiastowego zlikwidowania po-
przez zajęcie (zabezpieczenie) towaru. Tym samym
będzie można zapobiec każdej próbie rozpoczęcia
handlu poza miejscami wyznaczonymi przez zarząd-
cę terenu.
Przepisy obecnie obowiązujące w tym zakresie
uniemożliwiają kompleksowe rozwiązanie problemu,
dlatego też mamy do czynienia z nagminnym wyko-
rzystywaniem niedoskonałości przepisów przez osoby
nielegalnie zajmujące tereny publiczne na cele handlo-
we. Policja i straż miejska nie mają w chwili obecnej
prawa do zajęcia towaru osobie handlującej bez zezwo-
lenia zarządcy terenu, ukarania jej grzywną, a tym sa-
mym skutecznej likwidacji tego zjawiska.
Niejednokrotnie handel prowadzony jest w bez-
pośrednim sąsiedztwie placówki handlowej oferują-
cej podobny lub tożsamy asortyment, której właści-
ciel jest zarejestrowany w ewidencji działalności go-
spodarczej, płaci podatki i czynsz. Oczywiście ceny
na stoiskach ulicznych są niższe. Ta nieuczciwa kon-
kurencja powoduje znaczne straty finansowe legal-
nie działających handlowców.
Dodatkowo argumentem za dodaniem artykułu
do ustawy Kodeks wykroczeń jest negatywny wpływ
na wizerunek otoczenia. Zauważyć należy, iż bardzo
często osoby prowadzące handel w miejscu niedo-
zwolonym nie mają dostępu do toalety i załatwiają
swoje potrzeby fizjologiczne w dowolnym miejscu.
Ponadto również nagminnie po zakończeniu handlu
pozostawiają opakowania po towarze, odpadki i inne
nieczystości.
Kuriozalną kwestią jest też brak właściwej współ-
pracy pomiędzy instytucjami i organami uprawniony-
mi do stosowania środków przymusu wobec osób nie-
przestrzegających przepisów obowiązującego prawa.
Podajmy prosty przykład: Biuro Działalności Go-
spodarczej i Zezwoleń m.st. Warszawy pobiera przez
inkasentów opłaty od osób prowadzących handel,
a następnie osoby te okazują otrzymany kwit funk-
cjonariuszowi Policji lub straży miejskiej i są prze-
konane, że mogą prowadzić swoją działalność, gdyż
uiścili opłatę. Oczywiście mają błędne przekona-
nie, gdyż powinny jeszcze okazać dokumenty po-
twierdzające zgłoszenie działalności gospodar-
czej. Takie sytuacje dodatkowo implikują kon-
flikty pomiędzy osobami prowadzącymi handel
a interweniującymi policjantami (lub funkcjona-
riuszami straży miejskiej).
Zajęcie (zabezpieczenie) towaru będzie natomiast
jedną ze skutecznych metod zapobiegania ponowne-
mu rozpoczęciu działalności handlowej. W obecnym
stanie rzeczy w sporadycznych przypadkach towar
zabezpieczany jest przez pracowników Wydziału
Kontroli Poboru Opłaty Targowej (komórka organi-
zacyjna Biura Działalności Gospodarczej i Zezwoleń
m.st. Warszawy). Są to sporadyczne przypadki,
a podstawą tych działań jest przepis Kodeksu cywil-
nego (K.c.) art. 343.
320
§ 1.
Posiadacz może zastosować obronę konieczną,
ażeby odeprzeć samowolne naruszenie posiadania.
§ 2.
Posiadacz nieruchomości może niezwłocznie po
samowolnym naruszeniu posiadania przywrócić
własnym działaniem stan poprzedni, nie wolno mu
jednak stosować przy tym przemocy względem osób.
Posiadacz rzeczy ruchomej, jeżeli grozi mu niebez-
pieczeństwo niepowetowanej szkody, może natych-
miast po samowolnym pozbawieniu go posiadania
zastosować niezbędną samopomoc w celu przywró-
cenia stanu poprzedniego.
§ 3.
Przepisy paragrafów poprzedzających stosuje się
bezpośrednio od dzierżyciela.
Towar zabezpieczany jest w magazynie m.st.
Warszawy przy ul. Powsińskiej. Zaznaczyć należy, iż
towar ulegający procesowi szybkiego rozkładu (ar-
tykuły żywnościowe) wydawany jest niezwłocznie
właścicielowi (posiadaczowi).
Sama opłata targowa pobierana jest od handlują-
cego w zależności od wielkości zajmowanego miejsca
oraz asortymentu, zgodnie z uchwałą Rady m.st.
Warszawy nr XXIV/436/2004 z dnia 15.01.2004 r.
w sprawie opłaty targowej zmienionej uchwałą Rady
m.st. Warszawy nr LVI/1578/2005 r.
Stawki opłat wynoszą 20 lub 30 zł za m2, wyjątek
stanowią opłaty za owoce w sezonie, gdzie opłata
może wynosić 5 zł.
Mając więc powyższe na uwadze, proszę o roz-
ważenie zasadności wprowadzenia zapisu w usta-
wie Kodeks wykroczeń jako art. 603 o następującej
treści:
„Art. 603
§ 1. Kto prowadzi handel towarem poza miejsca-
mi wyznaczonymi przez zarządcę terenu albo bez
wymaganego zezwolenia, podlega karze aresztu,
ograniczenia wolności albo karze grzywny nie niż-
szej niż 1000,00 zł.
§ 2.
Podżeganie i pomocnictwo jest karalne.
§ 3.
Przepadek towaru stanowiącego przedmiot han-
dlu orzeka się nawet wówczas, gdy nie jest on wła-
snością osoby prowadzącej handel.
§ 4.
Towar, co do którego orzeczono przepadek, nale-
ży przekazać instytucji pożytku publicznego lub
zniszczyć.”
Podmiotem wykroczenia stypizowanego w art. 603
może być każda osoba zdolna do ponoszenia odpo-
wiedzialności za wykroczenia, bez względu, czy jest
właścicielem, czy posiadaczem towaru stanowiącego
przedmiot handlu. Przedmiotem ochrony w odnie-
sieniu do czynu stypizowanego w art. 603 jest porzą-
dek publiczny, któremu zagrażać mogłoby nieprze-
strzeganie przepisów dotyczących handlu w miej-
scach publicznych. Ponadto, przedmiotem ochrony
są w pewnym stopniu również interesy osób, które
prowadzą handel w miejscach wyznaczonych, mają
zarejestrowaną działalność gospodarczą i ponoszą
z tego tytułu wszelkie opłaty (podatki, ZUS, opłata
targowa). W odniesieniu do wykroczenia stypizowa-
nego w art. 603 ustawodawca nie powinien zastrze-
gać umyślności jako wymaganej formy winy. Wy-
starczy, że osoba będzie sprzedawała poza terenem
wyznaczonym przez jego zarządcę albo nie będzie
posiadała stosownego zezwolenia (umowy, decyzji
administracyjnej), należy uznawać, iż dopuściła się
wykroczenia.
Wykroczenie stypizowane w art. 603 powinno być
zagrożone alternatywnie karą aresztu, ogranicze-
nia wolności albo karą grzywny w wysokości do
1000 zł.
Czy Pan Minister podejmie stosowne działania
w przedmiotowej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska
Warszawa, dnia 4 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 801)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie projektu ustawy wprowadzającej
zasiłek dla obywateli polskich urodzonych
podczas II wojny światowej
na terenie III Rzeszy
Szanowna Pani Minister! W roku 2006 skierowa-
łem zapytanie w powyższej sprawie do ówczesnej mi-
nister pracy i polityki społecznej pani Anny Kalaty.
Projekt ustawy oraz konkretne założenia wypraco-
wane przez panią Annę Kalatę przy współpracy
z utworzonym zespołem w Urzędzie do Spraw Kom-
batantów i Osób Represjonowanych miały zostać
przedstawione Radzie Ministrów w grudniu 2006 r.*)
Zwracam się do Pani Minister z prośbą o przeka-
zanie informacji na temat postanowień oraz plano-
wanych przez ministerstwo dalszych działań w tym
zakresie.
Czy Pani Minister podejmie działania w powyż-
szej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Głogowski
Tarnowskie Góry, dnia 13 lutego 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Zapytanie
(nr 802)
do ministra infrastruktury
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do prawnego uregulowania kategorii drogi
przebiegającej przez teren gminy Radomsko
w powiecie radomszczańskim, łączącej
miasto Radomsko z wsią Brodowe
w gminie Ładzice
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 11 maja 2007 r.
pan Jarosław Kipigroch w imieniu mieszkańców wsi
Brodowe oraz użytkowników przedmiotowej drogi
wystąpił z pismem (wraz z podpisami ludzi) do wójta
gminy Radomsko z prośbą o naprawę nawierzchni dro-
gi łączącej miasto Radomsko (od ul. Wymysłowskiej)
z wsią Brodowe, gmina Ładzice (załącznik nr 1).
Odrębne pismo, z prośbą o poparcie i pomoc
w ww. sprawie, skierował do mnie jako posła RP. Ja
natomiast, ponieważ zawsze bardzo poważnie pod-
chodzę do bezpieczeństwa obywateli i rozwoju lokal-
nego, wystąpiłem do wójta gminy Radomsko, wójta
gminy Ładzice oraz nadleśnictwa (załącznik nr 2)
z zapytaniem, jakie czynności należy podjąć w celu
naprawy używanej przez mieszkańców drogi. Pra-
wie wszystkie odpowiedzi z ww. instytucji wskazy-
wały, że za stan nawierzchni tej drogi odpowiada
gmina Radomsko, ponieważ leży w jej obrębie. Proś-
bę mieszkańców wsi Brodowe poparły również jed-
nostki ratownictwa, m.in. Szpital Powiatowy w Ra-
domsku (załącznik nr 3), Komenda Powiatowa Poli-
cji w Radomsku (załącznik nr 4) oraz Komenda Po-
wiatowa Państwowej Straży Pożarnej w Radomsku
(załącznik nr 5), kierując pisma ze swoim stanowi-
skiem do wójta gminy Radomsko.
W dniu 29 maja 2007 r. wójt gminy Radomsko
postanowieniem (załącznik nr 6) przekazał sprawę
do Starostwa Powiatowego w Radomsku, wskazu-
jąc, że właścicielem przedmiotowej drogi (wg ewi-
dencji gruntów) jest Skarb Państwa, a organem re-
prezentującym go w tych właściwościach jest staro-
sta. Ponadto w odpowiedzi stwierdził, że droga łą-
cząca Radomsko (ul. Wymysłowska) z wsią Brodowe
nigdy nie została przejęta uchwałą przez radę gminy
Radomsko.
Po tak sformułowanym piśmie pan Jarosław Ki-
pigroch jako reprezentant mieszkańców wsi Brodo-
we ponownie kieruje do starosty powiatu radomsz-
czańskiego pismo, zwracając w nim uwagę na fakt,
iż jest to już postanowienie wójta gminy Radomsko,
prosząc w nim o ustalenie zarządcy przedmiotowej
drogi oraz o koordynację działań zmierzających do
jej naprawy (załącznik nr 7).
Starostwo Powiatowe, niestety, podtrzymało
swoje wcześniejsze stanowisko (załącznik nr 8),
uparcie pisząc, iż droga (ul. Wymysłowska) z Ra-
domska do miejscowości Brodowe położona jest na
terenie gminy Radomsko i zgodnie ze stanem praw-
321
nym spełnia tylko kryteria drogi gminnej (choć for-
malnie nią nie jest) i powinna być administrowana
i utrzymywana przez wójta danego terenu. Do tego
pisma dołączona została opinia prawna (załącznik
nr 9), jak i protokół (załącznik nr 10), w którym
gminy zobowiązały się do opieki nad omawianą dro-
gą. W tym miejscu należy nadmienić, że jedynie od-
cinek drogi leżący na terenie gminy Ładzice jest
utrzymywany w należytym porządku, a zatem tylko
wójt tej gminy wywiązuje się z własnych dobrowol-
nych zobowiązań (załącznik nr 11)*).
Szanowny Panie Ministrze! W przedstawionej
Panu dokumentacji starałem się dosyć dokładnie
opisać pozornie prosty problem, z którym od wielu
lat, niestety, nie mogą sobie poradzić mieszkańcy
wsi Brodowe. Nie mogą sobie poradzić, bo Starostwo
Powiatowe w Radomsku uważa, iż charakter oma-
wianej drogi spełnia tylko kryteria drogi gminnej,
natomiast wójt gminy Radomsko, jak i rada gminy
Radomsko oddalają wszelkie prośby i petycje miesz-
kańców oraz instytucji ratowniczych twierdząc, że
droga łączy gminę miejską Radomsko z gminą Ła-
dzice, jak rówież łączy siedzibę powiatu radomsz-
czańskiego z gminą Ładzice, a więc może być zali-
czana do dróg powiatowych (załącznik nr 14). Nikt
nie respektuje zarówno art. 6a ust. 1, 2, 3, art. 7 ust.
1, 2, 3, art. 9 ust. 2 ustawy o drogach publicznych,
jak i ustaleń między gminami.
Zawsze uważałem, że władze samorządowe wy-
bierane przez społeczeństwo powinny mu służyć,
a tymczasem jest zupełnie inaczej. Wystarczy zna-
leźć jakieś uchybienie prawne, aby odsyłać ludzi od
urzędu do urzędu, nie załatwiając ich sprawy tak,
jak to powinien zrobić każdy porządny samorząd.
Niestety, w opisanym przypadku jest inaczej, ale tak
ja, jak i mieszkańcy wsi Brodowe wierzą, że ich udrę-
ka się skończy, i niekoniecznie trzeba czekać na ja-
kieś nieszczęście, które poruszy sumienia samorzą-
dowców.
Pragnę więc zapytać Pana Ministra: Czy może
Pan odpowiednim rozporządzeniem jednoznacznie
zakwalifikować tę nieszczęsną drogę do jakiejś kate-
gorii, by w ten sposób wskazać odpowiedzialnego za
jej utrzymanie, by stali użytkownicy powyższej dro-
gi wiedzieli, gdzie mogą domagać się swoich praw?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krzysztof Maciejewski
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
322
Zapytanie
(nr 803)
do ministra środowiska
w sprawie wyegzekwowania realizacji
„Programu odtworzenia
krajobrazu kulturowego słowińskiej wsi
rybacko-rolniczej”
Szanowny Panie Ministrze! Oddział Muzeum
Pomorza Środkowego (MPŚ) – Muzeum Wsi Słowiń-
skiej (MWS) w Klukach leży w granicach Słowiń-
skiego Parku Narodowego (SPN). Fakt ten powinien
być atutem, tymczasem okazuje się być przeszkodą
dla sprawnego funkcjonowania muzeum. Sytuacja
ta powoduje bowiem konieczność uzgadniania z wła-
dzami SPN każdej inwestycji dokonywanej w MWS,
co w konsekwencji jest przyczyną całkowitego uza-
leżnienia ochrony dóbr kultury w muzeum i jego
rozwoju od woli dyrektora SPN. Z kolei fakt, iż mu-
zeum jest otoczone gruntami należącymi do parku
niesie za sobą niemożność rozwoju infrastruktural-
nego muzeum. Co więcej, także plany ochrony takie-
go dobra narodowego jak historyczny krajobraz kul-
turowy muszą być konsultowane z dyrekcją SPN.
Historia trudnych negocjacji MPŚ z władzami
SPN ma swój początek w 1995 r. Wtedy to muzeum
podjęło starania przekonania władz parku o ko-
nieczności wyłączenia z zarządu SPN ok. 89 ha
gruntów w obrębie wsi Kluki i przekazaniu ich mu-
zeum w celu objęcia ochroną konserwatorską z ze-
zwoleniem na kontrolowaną, ekstensywną gospo-
darkę rolną. Projekty i potrzeby muzeum były po-
pierane przez władze samorządowe i gminne.
W 1996 r. zostało zawarte porozumienie pomię-
dzy SPN a gminami Smołdzino, Wicko, Główczyce,
Łeba i Ustka, które zawierało punkt o przeznacze-
niu 88,22 ha na wdrożenie programu ożywienia kul-
turowego wsi Kluki.
W 2003 r. na kanwie projektu rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie Słowińskiego Parku Na-
rodowego MPŚ zintensyfikowało swoje starania. Et-
nografowie z Kluk przygotowali „Program odtwo-
rzenia krajobrazu kulturowego słowińskiej wsi ry-
backo-rolniczej”, który 6 grudnia 2003 r. zaakcepto-
wała do realizacji Rada Naukowa Słowińskiego Par-
ku Narodowego. Z kolei 8 grudnia 2003 r. pomiędzy
dyrektorem MPŚ w Słupsku a dyrektorem SPN
w Smołdzinie uzgodniono wykaz działek do wyłą-
czenia z zarządu SPN. W ww. programie uwzględ-
niono ponadto projekt budowy parkingu dla publicz-
ności muzealnej w Klukach.
Powyższą sprawą zainteresowały się również sa-
morządy lokalne. Dnia 15 września 2003 r. została
podjęta uchwała Sejmiku Województwa Pomorskiego
w sprawie przygotowywanego rozporządzenia Rady
Ministrów, która podkreślała konieczność zabezpie-
czenia interesów MPŚ. Mimo to w rozporządzeniu
nie znalazły się oczekiwane przez marszałka woje-
wództwa, radnych i samego muzeum rozwiązania.
W lutym 2004 r. radni Sejmiku Województwa Po-
morskiego złożyli oficjalny protest na ręce ówcze-
snego prezesa Rady Ministrów Leszka Millera doty-
czący tej kwestii. W odpowiedzi nadeszły jedynie
uspokajające pisma z Ministerstwa Środowiska.
Mimo upływu 4 lat, problem wciąż jeszcze nie został
rozwiązany.
Na realizację programu odtworzenia krajobrazu
MPŚ ma szansę uzyskać fundusze unijne w ramach
Regionalnego Programu Operacyjnego dla Woje-
wództwa Pomorskiego na lata 2007–2013. Samorząd
województwa uznał ten projekt za godny poparcia.
Do maja br. projekt ten musi być już gotowy do pro-
cedur konkursowych. Wcześniej jednak musi zostać
rozwiązana sprawa nieruchomości. W przeciwnym
razie projekt, którego celem jest ochrona zabytko-
wego krajobrazu, a co za tym idzie – ożywienie tury-
styczne i gospodarcze naszego regionu, nie będzie
miał szans na realizację.
W związku z tym pytam Pana Ministra, czy po-
wyższa kwestia może zostać rozwiązana poprzez
wygaszenie zarządu Słowińskiego Parku Narodowe-
go i przejście gruntów w zasób Skarbu Państwa,
a następnie przekazanie ich samorządowi wojewódz-
twa pomorskiego, który jest jednostką założycielską
Muzeum Pomorza Środkowego?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Słupsk, dnia 28 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 804)
do ministra obrony narodowej
w sprawie gruntów przekazanych
przez władze gminy miasta Ustki
Wojskowemu Rejonowemu Zarządowi
Kwaterunkowo-Budowlanemu
Szanowny Panie Ministrze! Dnia 11 kwietnia
1990 r. gmina miasto Ustka nieodpłatnie przekaza-
ła w zarząd ówczesnemu Wojskowemu Rejonowemu
Zarządowi Kwaterunkowo-Budowlanemu w Gdyni
trzy działki o łącznej powierzchni 23 324 m2 przy
ul. Darłowskiej. Miały być one przeznaczone pod bu-
dowę mieszkań dla żołnierzy zawodowych służących
w Centrum Szkolenia Specjalistów Marynarki Wo-
jennej. W 1996 r. powstała Wojskowa Agencja Miesz-
kaniowa (WAM), która przejęła pod swój zarząd po-
wyższe działki. Do tego czasu nie wybudowano tam
żadnego bloku mieszkalnego dla wojskowych.
Z uwagi na fakt, że obecnie Ustce potrzebne są
nowe miejsca pod zabudowę mieszkaniową, 20 czerw-
ca 2007 r. burmistrz miasta wystąpił do WAM
z prośbą o bezpłatne przekazania wyżej opisanych
terenów na rzecz gminy miasto Ustka w trybie
art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r.
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej

Polskiej. Tymczasem okazało się, że WAM po 18 la-
tach zamierza na jednej z działek wybudować blok,
a pozostałe sprzedać w ramach przetargu.
W związku z tym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego WAM w Gdyni zamierza sprzedać
nieruchomości, które przejęła za darmo z przezna-
czeniem pod budowę mieszkań dla żołnierzy?
2. Czy jest możliwy zwrot nieruchomości dla by-
łego właściciela, tj. gminy miasto Ustka?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Słupsk, dnia 7 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 805)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie planowanego przeniesienia
podległości Placówki Terenowej KRUS
w Kutnie z Płocka do Zduńskiej Woli
Szanowny Panie Ministrze! Do chwili obecnej
Placówka Terenowa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego w Kutnie znajduje się w strukturach
Oddziału Płockiego. Odległość, jaką muszą pokony-
wać mieszkańcy pow. kutnowskiego, aby dokonać
różnego rodzaju formalności – związanych np. z ko-
misjami lekarskimi – wynosi ok. 50 km. W przypad-
ku przeniesienia podległości Placówki Terenowej
KRUS w Kutnie do jednostki w Zduńskiej Woli odle-
głość wynosić będzie ok. 100 km. Zapewne pogorszy
to, a być może nawet uniemożliwi mieszkańcom
pow. kutnowskiego dokonanie formalności związa-
nych z ubieganiem się o świadczenia. Rolnicy z pow.
kutnowskiego wyrażają swoje głębokie zaniepokoje-
nie i niezadowolenie z powodu zamiaru przeniesie-
nia podległości, a być może i likwidacji kutnowskiej
placówki KRUS.
1. Panie Ministrze, jaka jest motywacja przenie-
sienia podległości PT KRUS z Kutna do Zduńskiej
Woli?
2. Jaka jest zasadność przeniesienia podległości
jednostki KRUS w Kutnie z Płocka do Zduńskiej
Woli?
3. Dlaczego pow. kutnowski nie może pozostać
w strukturach placówki płockiej? A jeśli nie, to dla-
czego nie przewiduje się przeniesienia podległości
kutnowskiej KRUS do Łodzi – miasta oddalonego od
Kutna o ok. 60 km.?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Woźniak
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
323
Zapytanie
(nr 806)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nominacji wiceministra
środowiska Stanisława Gawłowskiego
na stanowisko w Radzie Nadzorczej
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej
Szanowny Panie Premierze! W grudniu ubiegłe-
go roku wiceminister środowiska Stanisław Gaw-
łowski został nominowany na stanowisko prezesa
rady nadzorczej funduszu ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej.
W związku z zaistniałą sytuacją pan minister
Gawłowski jednocześnie kieruje funduszem ochrony
środowiska i gospodarki wodnej, który podlega jego
kontroli, jako urzędnika.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z następującymi pytaniami:
1. Czy w świetle obowiązujących przepisów i pra-
wa mogą być te stanowiska łączone?
2. Czy fakt, że wiceminister Stanisław Gawłow-
ski jest posłem RP, a jednocześnie zasiada w radzie
nadzorczej funduszu ochrony środowiska, nie budzi
wątpliwości nie tylko natury prawnej, ale też etycz-
nej? Przypomnę, że z tego tytułu pan poseł Gawłow-
ski osiąga dochody, a marszałek Sejmu RP Broni-
sław Komorowski zakazał łączenia jednocześnie
funkcji posła i doradcy społecznego prezydenta RP
pani poseł Nelly Rokicie?
3. Czy pełnienie funkcji prezesa rady nadzorczej
funduszu ochrony środowiska przez wiceministra
tego resortu nie jest konfliktem interesów tego mi-
nisterstwa i nie budzi wątpliwości prawnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jolanta Szczypińska
Słupsk, dnia 7 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 807)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie likwidacji Cukrowni Gosławice
Plantatorzy buraka cukrowego są głęboko zanie-
pokojeni i wręcz zbulwersowani decyzją Zarządu
Pfeifer&Langen Polska SA o likwidacji Cukrowni
„Gosławice”. Prywatyzacja tej cukrowni w 2001 r.
miała być szansą rozwoju i dalszego jej funkcjono-
wania. Likwidacja jednej z najbardziej zmodernizo-
wanych cukrowni grupy Pfeifer&Langen Polska SA
jest dlatego niezrozumiała i trudna do zaakceptowa-
nia. Wielu plantatorów buraka cukrowego po wcze-
śniejszym zapewnieniu ze strony władz cukrowni
324
o długofalowym zbycie buraka poczyniło różne in-
westycje w jego uprawę, osiągając bardzo wysokie
wyniki w tym zakresie. Region koniński ma bogatą
tradycję uprawy buraka cukrowego. Likwidacja cu-
krowni skutkować będzie dla tej grupy zawodowej
degradacją specjalistycznych gospodarstw rolnych,
a tym samym degradacją społeczno-ekonomiczną
rolników i ich rodzin.
Załoga cukrowni licząca ponad 100 osób żyje
w niepewności co do swoich dalszych losów, a koniń-
ski rynek pracy cechujący się wysokim bezrobociem
nie daje żadnej gwarancji zatrudnienia.
Rada Powiatu Konińskiego wyraża swój głęboki
niepokój zaistniałą sytuacją, apelując o podjęcie dzia-
łań i wypracowanie w ramach dialogu jak najko-
rzystniejszych rozwiązań dla wszystkich zaintereso-
wanych stron.
Mając na uwadze interes rolników oraz załogi
Cukrowni Gosławice zwracam się do Pana Ministra
z następującym pytaniem: Jakie działania podejmu-
je resort w przedstawionej sprawie, by wypracować
jak najkorzystniejsze rozwiązania dla wszystkich
zainteresowanych stron?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Kalemba
Poznań, dnia 31 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 808)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie zagrożenia katastrofą budowlaną
jednego z najstarszych zamków w Polsce
zlokalizowanego we Wleniu
Szanowny Panie Ministrze! W niewielkiej gmi-
nie Wleń w powiecie lwóweckim znajdują się ruiny
zamku Lenno, stanowiące unikalną wartość nauko-
wą i historyczną nie tylko Dolnego Śląska, ale i całe-
go kraju. Do lat 90. ubiegłego wieku zamek funkcjo-
nował jako ważny zabytek.
Wiosną 2006 r. osunęły się częściowo mury ruin,
uszkodzeniu uległa także część baszty. W maju 2006 r.
wydany został nakaz konserwatorski dla gminy Wleń
w zakresie wykonania w trybie natychmiastowym
zabezpieczeń w związku z osunięciem się murów
i trwałego zabezpieczenia wejścia na zamek.
W trybie pilnym wykonane musi być zabezpie-
czenie konstrukcji ruin zamku, zlikwidowanie za-
grożenia awarią, odwodnienie zamku, powstrzyma-
nie postępującego zniszczenia oraz zapewnienie bez-
pieczeństwa w użytkowaniu obiektu, przy przestrze-
ganiu zasady maksymalnego zachowania istniejącej
substancji zabytkowej zamku.
Ze względu na fakt, iż gmina Wleń nie jest w sta-
nie sama udźwignąć kosztów związanych z realiza-
cją nakazu, wykonywała drobne prace zabezpiecza-
jące i rozpoczęła starania o pozyskanie środków ze-
wnętrznych na to zadanie.
W roku 2007 uzyskała dotację z Dolnośląskiego
Urzędu Marszałkowskiego w kwocie 100 000,00 zł
na wykonanie dokumentacji technicznej i kosztory-
su inwestorskiego. Z kosztorysu wynika, iż koszt
prac związanych z rehabilitacją murów zamku wy-
nosi 8 084 483 PLN. Jest to kwota, którą nie dyspo-
nuje gmina.
Stąd pozwalam sobie skierować do Pana Mini-
stra pytanie:
W jaki sposób Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego może wesprzeć działania gminy
Wleń mające na celu zachowanie tak ważnego dla hi-
storii Polski obiektu, jakim jest zamek we Wleniu?
Poseł Marcin Zawiła
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 809)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie wykreślenia z listy indykatywnej
budowy siedziby głównej
Muzeum Historii Polski w Warszawie
Muzeum Historii Polski zostało powołane przez
ministra kultury i dziedzictwa narodowego Rzeczy-
pospolitej Polskiej Kazimierza Michała Ujazdow-
skiego 2 maja 2006 r. Muzeum ma, w sposób atrak-
cyjny i nowoczesny, kształtować wiedzę historyczną
Polaków, zainteresowanie tradycją oraz wzbudzać
szacunek wobec własnej historii. Obecnie działal-
ność muzeum ogranicza się do działalności wydaw-
niczej, edukacyjnej i promocyjnej. Brak powierzchni
muzealnej uniemożliwia organizację ekspozycji. Mu-
zeum ubiegało się o środki finansowe z funduszy
unijnych w ramach Programu Operacyjnego „Inno-
wacyjna gospodarka” na łączną kwotę 40 mln zł.
Wniosek muzeum został zaakceptowany przez rząd
Jarosława Kaczyńskiego. Niestety obecny rząd zde-
cydował o wykreśleniu wspomnianej inwestycji z li-
sty indykatywnej. Dodatkowo niepokojące są wypo-
wiedzi Pana Ministra dotyczące zaniechania reali-
zacji budowy Muzeum Historii Polski. Podczas dys-
kusji „Jaka polityka dla kultury” w Fundacji Bato-
rego w Warszawie zapowiedział Pan, że na razie
Muzeum Historii Polski nie powstanie.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
z następującymi pytaniami:
1. Co było powodem decyzji o wstrzymaniu fi-
nansowania budowy siedziby głównej Muzeum Hi-
storii Polski?
2. Czy ministerstwo planuje rozpoczęcie budowy
siedziby głównej Muzeum Historii Polski, jeśli tak,
to w jakim czasie ma ono powstać?
Poseł Jan Filip Libicki
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 810)
do ministra infrastruktury
w sprawie utrzymania
przez Telekomunikację Polską SA
stacjonarnej łączności telefonicznej
w kilkunastu miejscowościach gminy Wieleń
w woj. wielkopolskim
Na terenach wiejskich w Puszczy Noteckiej (gmi-
na Wieleń) do tej pory były świadczone przez Teleko-
munikację Polską SA usługi powszechne dla odbior-
ców instytucjonalnych i osób fizycznych, tj.: utrzy-
manie łączności telefonicznej, faksowej i interneto-
wej dzięki przesyle drogą radiową sygnału telefo-
nicznego. Kilka lat temu poszczególne osoby i firmy
zawarły z TP SA wymagane umowy o świadczenie
powyższych usług. Kierując się kosztami inwestycji,
TP SA wybrała wówczas rozwiązanie polegające na
przesyle drogą radiową sygnału telefonicznego. Od-
biorcy partycypowali w kosztach budowy sieci, wpła-
cając na rachunek TP SA uzgodnioną kwotę. Kwota
ta została później zrekompensowana przez TP SA
tzw. darmowymi impulsami.
W lipcu i sierpniu 2007 r. TP SA powiadomiła
pisemnie swoich klientów, że w wyniku decyzji Kra-
jowej Rady Radiofonii i Telewizji nie uzyskała zgody
na dalsze funkcjonowanie urządzeń radiowych słu-
żących do przekazywania sygnału telefonicznego
obejmującego swym zasięgiem miejscowości położo-
ne w Puszczy Noteckiej. Zaproponowano inne roz-
wiązanie, polegające na zamontowaniu indywidual-
nych terminali radiowych. Jednak ten sposób za-
wiódł i po nieudanych próbach odstąpiono od reali-
zacji tego projektu, nie podejmując alternatywnego
rozwiązania problemu.
Zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem, ja-
kie działania zamierza podjąć ministerstwo, aby
utrzymać stacjonarną łączność telefoniczną w miej-
sce dziś stosowanej. Opisany stan rzeczy w przypad-
ku braku stosownych rozwiązań spowoduje, że miej-
scowości te wkrótce będą całkowicie pozbawione
stacjonarnej łączności telefonicznej.
Z wyrazami szacunku
Posłowie Piotr Waśko
i Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
Warszawa, dnia 5 lutego 2008 r.
325
Zapytanie
(nr 811)
do ministra zdrowia
w sprawie realizacji zaległej płatności
z tytułu świadczeń zdrowotnych
dla Samodzielnego Publicznego Zakładu
Opieki Zdrowotnej Państwowego Szpitala
dla Nerwowo i Psychicznie Chorych
w Rybniku
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
o udzielenie odpowiedzi na pytania związane z bra-
kiem realizacji płatności z budżetu państwa na rzecz
Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Ryb-
niku, w wysokości 136 436,60 zł.
Szpital wystawił dnia 23 listopada 2007 r. faktu-
rę nr DMF-006/11/2-2007 na ww. kwotę za świad-
czenia udzielone nieubezpieczonym. Faktura zosta-
ła przesłana na adres Biura Rozliczeń Międzynaro-
dowych, które odmówiło jej wypłaty, argumentując
swoją decyzję brakiem środków finansowych na ten
cel, informując jednocześnie, że po 31.01.2008 r. biu-
ro lega likwidacji. Pismem z dnia 19 grudnia 2007 r.
Biuro Rozliczeń Międzynarodowych dokonało zwro-
tu faktury, odmawiając jej zapłacenia, informując
jednocześnie, że po 1 stycznia 2008 r. rozliczeniami
na podstawie zawartych umów międzynarodowych
zajmowało się będzie Ministerstwo Zdrowia – na
podstawie art. 1 pkt 48 lit. a ustawy z dnia 24 sierp-
nia 2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 14.09.2007 r.
Nr 166, poz. 1172).
Zgodnie z pow. pismem rozliczeniem kosztów
świadczeń zdrowotnych, w tym leków udzielonych
przez zakłady opieki zdrowotnej świadczeniobior-
com innych niż ubezpieczeni, od 1 stycznia 2008 r.
będzie zajmował się Narodowy Fundusz Zdrowia.
Pragnę w tym miejscu podkreślić, że wspomniana
płatność dotyczy miesiąca października 2007 r., za-
tem stan prawny, jaki obowiązuje od stycznia 2008 r.,
tej płatności nie dotyczy, ustawa bowiem nie ma
mocy wstecznej (lex retro non agit).
W związku z tym, że – na podstawie § 3 pkt 3
zarządzenia ministra zdrowia z dnia 31 listopada
2007 r. – do obowiązków dyrektora biura należy
m.in. zaspokajanie wierzytelności w ramach prowa-
dzonej likwidacji, kieruję do Pana Ministra następu-
jące pytania:
1. Dlaczego biuro nie dokonało wypłaty faktury,
skoro zobowiązują do tego przytoczone pow. przepi-
sy zarządzenia ministra zdrowia z dnia 31 listopada
2007 r.?
2. Dlaczego Biuro Rozliczeń Międzynarodowych
powołuje się na art. 1 pkt 48 lit. a ustawy z dnia
24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o świadcze-
326
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
z 14.09.2007 r. Nr 166, poz. 1172), skoro przepis ten
dotyczy stanu prawnego po 1 stycznia 2008 r., a nie
stanu prawnego z października 2007 r.?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 812)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nieotrzymania
przez Przedsiębiorstwo PKS w Puławach
funduszy na restrukturyzację w związku
z przejęciem PKS Opole Lubelskie
Szanowny Panie Ministrze! Wojewoda lubelski zo-
bowiązał PPKS w Puławach do przejęcia upadłego
przedsiębiorstwa PKS Opole Lubelskie. Decyzja ta
została podjęta bez uzgodnień z załogą i związkami
zawodowymi, natomiast spowodowała obciążenie pu-
ławskiego przedsiębiorstwa znacznymi kosztami.
Jak poinformowali mnie przedstawiciele związków
zawodowych działających w PPKS Puławy, koszty
ponoszone przez Puławskie przedsiębiorstwo miały
być zrównoważone przez fundusze przeznaczone na
zmiany strukturalne w wysokości 20 mln zł. Infor-
mację taką przekazał pracownikom PPKS Puławy
pan wojewoda Wojciech Żukowski oraz pan Marek
Pogoda, dyrektor Wydziału Skarbu Państwa i Prze-
kształceń Własnościowych. Do tej pory żadne fundu-
sze z tego tytułu nie zostały przekazane puławskie-
mu przedsiębiorstwu, które ponosi cały czas koszty
związane z przejęciem PKS Opole Lubelskie.
Szanowny Panie Ministrze, proszę o informację,
dlaczego obiecane przez poprzedniego wojewodę lu-
belskiego fundusze nie zostały przekazane PPKS
Puławy.
Z poważaniem
Poseł Włodzimierz Karpiński
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 813)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie dokończenia reformy
systemu emerytalnego, wprowadzenia
emerytur pomostowych i uelastycznienia
wieku emerytalnego
Zaniepokojenie społeczne budzi obecnie stan rzą-
dowych prac nad reformą emerytalną. Nowy system
ma funkcjonować z dniem 1 stycznia 2009 r., a tym-
czasem brak jest projektów niezbędnych ustaw.
Poprzedni rząd – Jarosława Kaczyńskiego przy-
gotował trzy ważne dla dokończenia reformy emery-
talnej projekty ustaw: o zakładach emerytalnych,
zmianę ustawy o emeryturach i rentach oraz o tzw.
emeryturach pomostowych. Obecny rząd miał goto-
we dokumenty i nic nie stało na przeszkodzie, aby
skorzystał z dorobku pozostawionego przez poprzed-
ników. Okazało się jednak, że rozpoczęto prace nad
nowym projektem ustawy o wypłacie emerytur z OFE,
który ma być gotowy dopiero w połowie lutego. Nie
są nadal znane inne propozycje rządowe, które mają
porządkować system emerytalny. Nie przedstawiono
żadnego konkretnego harmonogramu prac nad usta-
wami kończącymi reformę emerytalną. W tej sytu-
acji trzeba liczyć się z poważnymi konsekwencjami
opóźnienia prac nad reformą, gdyż np. od stycznia
2009 r. powinny działać zakłady emerytalne. Ich
utworzenie będzie możliwe dopiero po uchwaleniu
przez parlament ustawy, której projekt nie został
jeszcze przyjęty przez rząd. Nieznane są rozwiąza-
nia, które będą służyć dostosowaniu rent do nowego
systemu emerytalnego. Brakuje także jasności, czy
zrezygnowano z projektu ustawy o emeryturach po-
mostowych i wprowadzenia emerytury małżeńskiej.
Nie ma jednoznacznego stanowiska w sprawie pro-
pozycji podniesienia wieku emerytalnego dla kobiet
i jego uelastycznienia.
Obecny rząd nie przedstawił spójnej wizji refor-
my systemu emerytalnego i jej długofalowych skut-
ków. Bez takiej wizji trudno będzie realizować dobrą
politykę społeczną.
W związku z tym proszę Pana Premiera o udzie-
lenie odpowiedzi na pytania:
1. Kiedy rząd zamierza skierować do Sejmu pro-
jekty niezbędnych ustaw i przedstawić szczegółowy
harmonogram prac nad ustawami kończącymi re-
formę emerytalną, co zagwarantuje jej wejście z dniem
1 stycznia 2009 r.?
2. Na jakim etapie prac rządowych znajduje się
projekt ustawy o emeryturach pomostowych?
3. Jakie jest stanowisko rządu w sprawie uela-
stycznienia wieku emerytalnego, w tym podniesie-
nia wieku emerytalnego dla kobiet?
4. Jakie rozwiązania proponuje rząd w dostoso-
wywaniu systemu rentowego do nowego systemu
emerytalnego?

5. Czy rozważana jest rezygnacja z propozycji
wprowadzenia emerytur małżeńskich?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 5 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 814)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie właściwego zagospodarowania
platformy granicznej w Zwardoniu
Szanowny Panie Ministrze! Jako posłowie na
Sejm RP zwracamy się do Pana Ministra o udziele-
nie odpowiedzi w sprawie przejść granicznych
w Zwardoniu, Glince, Korbielowie. Najbardziej je-
steśmy zainteresowani przejściem w Zwardoniu.
W czasie naszych spotkań z wyborcami ten temat
jest w centrum zainteresowania mieszkańców Ży-
wiecczyzny. Olbrzymia platforma graniczna wybu-
dowana kosztem wielu milionów złotych stała się
nieprzydatna. Budynek o ogromnej powierzchni
użytkowej w przeważającej części świeci pustkami
już od samego otwarcia. Wg mojego rozeznania,
obiekt może być dużym problemem, stoi prawie pu-
sty, nie wiadomo, jaki będzie jego los.
Dlatego prosimy o odpowiedź na pytanie: Czy
i kiedy olbrzymia platforma graniczna w Zwardoniu
wybudowana kosztem wielu milionów złotych zosta-
nie właściwie zagospodarowana?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 815)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie planów przeniesienia Gimnazjum
nr 3 w Bielsku-Białej oraz związanych
z tym protestów rodziców
Szanowna Pani Minister! W związku z informa-
cjami uzyskanymi od rady rodziców dotychczasowy
budynek zajmowany przez Gimnazjum Nr 3 zosta-
nie przeznaczony na siedzibę liceum ogólnokształcą-
cego. Uczniowie mieszkający w rejonie obecnego
Gimnazjum Nr 3 zostali w przeszłości już dwukrot-
nie pozbawieni należnego im miejsca nauczania
327
w związku z likwidacją Szkoły Podstawowej nr 10
przy ul. Komorowickiej i Szkoły Podstawowej nr 8
przy ul. Broniewskiego. Ten kolejny eksperyment
dotyczący przeznaczenia wspomnianego budynku
może mieć zdecydowanie negatywne skutki i wywo-
łać silny opór rodziców. Planowane połączenie Gim-
nazjum Nr 3 z Gimnazjum Nr 2 może zagrozić kon-
fliktami i wywołać nieodwracalne szkody wycho-
wawcze w postaci agresji oraz wzajemnego zwalcza-
nia się obu szkół. Uważamy, że ekonomiczne wyli-
czenia i wzglądy natury materialnej nie powinny
przesłaniać szkód, jakie poniosą uczniowie w wyni-
ku błędnej decyzji podjętej przez radę miasta. Kolej-
ne zmiany spowodują również, iż dzielnica Bielsko-
-Biała Śródmieście pozbawiona zostanie publicznej
szkoły na szczeblu gimnazjalnym. Zaznaczamy, że
budynek, w którym znajduje się Gimnazjum Nr 3,
został w dużej mierze wyposażony przez rodziców,
którzy chętnie wspomagali materialnie szkołę, aby
ich dzieci mgły się uczyć w godziwych warunkach.
Wobec przedstawionych faktów prosimy o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Czy dzielnica miasta może zostać pozbawiona
publicznego gimnazjum rejonowego?
2. Czy można zlikwidować obwód publicznego
gimnazjum i przenieść go w inny rejon miasta?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski
Warszawa, dnia 7 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 816)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie uznania okresu
pozbawienia wolności za udowodniony
okres pracy
Pani Minister! W związku z interwencją pana
Bernarda Kozłowskiego dotyczącą uznania poby-
tu w areszcie za udowodniony okres pracy wlicza-
ny do podstawy emerytury, uprzejmie proszę o od-
powiedź na następujące pytanie: Czy przepisy
przewidują wliczenie okresu pozbawienia wolności
za udowodniony okres pracy? Jeśli tak, to w jakich
przypadkach?
Pan Kozłowski został aresztowany 5 stycznia
1949 r. ze względu na swoją działalność polityczną
przez byłą Komisję Specjalną do Walki z Nadużycia-
mi i Szkodnictwem Gospodarczym – Delegatura we
Wrocławiu (potwierdzenie w załącznikach). W ar-
chiwach znajdują się informacje o jego skazaniu,
brak jednak podstawy tej decyzji. Pan Kozłowski od-
bywał karę pozbawienia wolności do 6 grudnia 1950 r.
328
W międzyczasie od 15 lipca 1949 r. był skierowany do
obozu pracy przymusowej. W momencie, kiedy pan
Kozłowski uzyskał prawo do emerytury i złożył sto-
sowny wniosek, ZUS – oddział w Wałbrzychu nie za-
liczył mu do podstawy świadczenia okresu pozbawie-
nia wolności. Dopiero wyrokiem sądu z 28 maja 1998 r.
(w załączeniu)*) uznano mu czas od 15 lipca 1949 r. do
6 grudnia 1950 r. za udowodniony okres pracy. Pan
Kozłowski domaga się jednak zaliczenia do udowod-
nionego okresu pracy również miesięcy przebywania
w areszcie (5.01.1949 r. – 15.07.1949 r.).
W przypadku, jeśli istnieje podstawa prawna do
ubiegania się przez pana Kozłowskiego o zaliczenie
do okresu udowodnionej pracy wskazanego okresu
przebywania w areszcie, uprzejmie proszę o przed-
stawienie odpowiedniej procedury.
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 13 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 817)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wykreślenia wniosku
o dofinansowanie budowy
Zakładu Zagospodarowania Odpadów
Kozodrza-Paszczyna z listy
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013, priorytet II
Szanowny Panie Premierze! Gmina Ostrów
w powiecie ropczycko-sędziszowskim, jako benefi-
cjent zadania budowy Zakładu Zagospodarowania
Odpadów Kozodrza-Paszczyna, wyznaczyła teren
pod inwestycję, dokonała koniecznej zmiany miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego
oraz rozpoczęła rozbudowę regionalnego składowi-
ska odpadów w Kozodrzy (stanowi to 40% zaawan-
sowania projektu). Równolegle prowadzone są roz-
mowy z wykonawcami studium wykonalności, po-
stępują również w poszczególnych gminach prace
inwentaryzacyjne stanu systemów oraz urządzeń
z zakresu gospodarki komunalnej i ochrony środo-
wiska. Realizacja projektu gwarantować będzie
kompleksowe prowadzenie gospodarki odpadami dla
populacji prawie 30% mieszkańców Podkarpacia
(powiat rzeszowski: 170 722, powiat mielecki: 135 518,
powiat dębicki: 132 429, powiat ropczycko-sędzi-
szowski: 71 125, powiat kolbuszowski: 61 453. Ra-
zem: 571 247).
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
W celu spełnienia potrzeb w zakresie gospodarki
odpadami dla omawianej populacji zakłada się budo-
wę i wieloletnią eksploatację następujących instala-
cji: mechaniczno-ręcznej sortowni odpadów zmie-
szanych, w tym instalacji do produkcji paliwa alter-
natywnego, instalacji do zagospodarowania odpa-
dów biodegradowalnych, z uwzględnieniem osadów
ściekowych, stację demontażu odpadów wielkogaba-
rytowych, stację demontażu gruzu budowlanego
oraz modernizację i rozbudowę na terenie poszcze-
gólnych gmin systemów zbiórki odpadów. Ponadto
na terenie lokalizacji projektowanego zakładu zago-
spodarowania odpadów planuje się budowę, z wyko-
rzystaniem kapitału prywatnego, takich elementów
instalacji, jak: zakład przetwórstwa zużytych opon,
stacja demontażu zużytego sprzętu elektrycznego
i elektronicznego, stacja demontażu pojazdów wyco-
fanych z eksploatacji, instalacja do unieszkodliwia-
nia odpadów niebezpiecznych. Planuje się także
kompleksowe rozwiązanie problemów obejmujących
wszystkie aspekty gospodarki odpadami i ochrony
środowiska poprzez zorganizowanie właściwego,
czyli dostosowanego do obowiązujących przepisów
i standardów, systemu gospodarki odpadami, po-
przez zmianę charakteru odpadów, a tym samym
obniżenie kosztów ich unieszkodliwienia, osiągnię-
cie zakładanych limitów odzysku i recyklingu odpa-
dów opakowaniowych oraz odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji, wykorzystanie surowców
wtórnych, zbiórkę, odzysk i unieszkodliwienie odpa-
dów niebezpiecznych.
Inwestycje o podobnym charakterze są realizo-
wane w Unii Europejskiej dla populacji minimum
300 tys. mieszkańców. W przypadku powyższego
projektu liczba ta jest dwukrotnie wyższa. Podnosi
to rangę, zamierzoną efektywność i spodziewany re-
zultat wdrożenia projektu.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Premiera o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Jakie
merytoryczne przyczyny zadecydowały o wykreśle-
niu ww. projektu z listy PO IiŚ? Proszę o szczegóło-
we uzasadnienie tych przyczyn.
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 19 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 818)
do ministra rozwoju regionalnego
oraz
do ministra środowiska
w sprawie finansowania projektu
„Kanalizacja obszaru Parku Krajobrazowego
Puszcza Zielonka i okolic”
ze środków Funduszu Spójności
Szanowni Państwo Ministrowie! Wdrażanie pro-
jektu Związku Międzygminnego „Puszcza Zielonka”
pn. „Kanalizacja obszaru Parku Krajobrazowego
Puszcza Zielonka i okolic” (2004/PL/16/C/PE/030)
pomimo jego olbrzymiego znaczenia dla ochrony
środowiska napotyka na znaczące trudności. Pro-
jekt, zarejestrowany w Komisji Europejskiej w 2004 r.,
do dnia dzisiejszego nie uzyskał decyzji o dofinanso-
waniu z Funduszu Spójności. Na przestrzeni tych
lat projekt przeszedł audyt Komisji Europejskiej
w 2005 r., aktualizację w 2005 r. i uzyskał pozytyw-
ną opinię Jaspers w 2006 r. Został także ponownie
zweryfikowany w 2006 r. i ostatecznie, zgodnie z roz-
porządzeniem Rady (WE) nr 1084/2006 z dnia 11 lip-
ca 2006 r. ustanawiającym Fundusz Spójności, do-
konano jego aktualizacji do końca lutego 2007 r.
Równolegle z powyższymi działaniami Związek
Międzygminny „Puszcza Zielonka” starał się zawsze
sprostać wszelkim wymaganiom instytucji odpowie-
dzialnych za ocenę wniosku, udowadniając jedno-
cześnie sprawność funkcjonowania. Największymi
sukcesami lat 2005–2006 było spełnienie wymagań
Komisji Europejskiej w zakresie dokumentacji śro-
dowiskowej oraz pozytywna ocena wystawiona przez
Jaspers, natomiast na przełomie 2006 i 2007 r. pod-
pisano umowy na prace projektowe, co znacząco
przyspiesza moment wydatkowania środków w przy-
padku uzyskania decyzji KE.
Rok 2007 był również kluczowy ze względu na
dopracowanie ostatecznej instytucjonalności projek-
tu. Wypracowano nowy model instytucjonalności zgod-
nie z zapisami aktualizacji wniosku z lutego 2007.
Po wpływem uwag NFOŚiGW nastąpiła zmiana
montażu finansowego – w szczególności wybrano
opcję dzierżawy majątku, co wpłynęło na fakt, że
VAT w projekcie stał się niekwalifikowany.
Z uwagi na powyższe w chwili obecnej finalizo-
wana jest ostateczna wersja studium wykonalności.
Przedstawiciele związku mają nadzieję, że właśnie
ta wersja projektu zostanie uznana za ostateczną
– wprowadzoną do systemu informatycznego i będą-
cą podstawą do wydania decyzji o dofinansowaniu.
Pragnę zauważyć, że projekt „Kanalizacja obsza-
ru Parku Krajobrazowego Puszcza Zielonka i oko-
lic” ma olbrzymie znaczenie ekologiczne, przede
wszystkim z uwagi na sąsiedztwo dynamicznie roz-
wijającej się aglomeracji poznańskiej. Podjęcie szyb-
kiej decyzji o dofinansowaniu projektu ze środków
329
Funduszu Spójności, a następnie jego sprawna re-
alizacja umożliwią racjonalną ochronę tego cennego
obszaru przed skutkami napierającej urbanizacji.
Wyrażając jednoznaczne poparcie dla projektu,
chciałbym skierować równocześnie do Państwa na-
stępujące pytania:
1. Z jakich powodów decyzja o dofinansowaniu
projektu „Kanalizacja obszaru Parku Krajobrazowe-
go Puszcza Zielonka i okolic” ze środków Funduszu
Spójności była do tej pory tak długo odkładana?
2. Czy w chwili obecnej istnieją jakiekolwiek
przeszkody dla podjęcia ostatecznej decyzji w wyżej
wymienionej sprawie?
3. Kiedy można spodziewać się ostatecznej decy-
zji w sprawie dofinansowania projektu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 6 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 819)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości poszerzenia zasięgu
nadawania programu regionalnego
Telewizji Polskiej Oddział w Białymstoku
na obszarze powiatu siemiatyckiego
Szanowny Panie Premierze! Oddział Telewizji
Polskiej w Białymstoku został powołany do życia de-
cyzją Zarządu Telewizji Polskiej SA podjętą w lipcu
1996 r., na mocy której stworzono regionalny Oddział
TVP SA. Jednak od chwili uruchomienia lokalnej
jednostki zasięg odbioru programu lokalnego nie zo-
stał dostosowany do potrzeb terytorium powiatu sie-
miatyckiego. Teren przedmiotowego powiatu jest naj-
bardziej wysuniętym na południe powiatem w woje-
wództwie podlaskim, w związku z czym jest prak-
tycznie pozbawiony możliwości odbioru tej telewizji
lokalnej. Pomimo podnoszenia problemu przez wła-
dze lokalne, które wielokrotnie się starały o przydzie-
lenie dodatkowego szerokiego kanału dla nadajnika
w Makarach koło Siemiatycz, do dnia dzisiejszego nie
podjęto żadnych konkretnych działań mających na
celu zmianę powyższej sytuacji.
Mając na względzie potrzeby zwykłych miesz-
kańców powiatu siemiatyckiego w zakresie budowa-
nia świadomości obywatelskiej oraz umożliwienia
im dostępu do informacji bezpośrednio ich dotyczą-
cych, zawracam się do Pana Prezesa Rady Mini-
strów z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w celu zmia-
ny zaistniałej sytuacji?
330
2. Jakie warunki muszą być spełnione, aby pro-
gramy oddziału TVP w Białymstoku można było od-
bierać w powiecie siemiatyckim?
3. Czy podjęto już jakieś działania w tym kie-
runku?
4. Jeśli nie, to kiedy można się spodziewać pod-
jęcia takich działań?
z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 19 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 820)
do ministra zdrowia
w sprawie niewystarczającego finansowania
świadczeń psychiatrycznych przez NFZ
w Samodzielnym Publicznym
Psychiatrycznym Zakładzie Opieki
Zdrowotnej im. dr. Stanisława Deresza
w Choroszczy
Szanowna Pani Minister! Samodzielny Publicz-
ny Psychiatryczny Zakład Opieki Zdrowotnej im. dr.
Stanisława Deresza w Choroszczy jest największą
tego typu placówką w województwie podlaskim. Jest
to jednostka posiadająca jedną z najlepszych i naj-
bardziej doświadczonych kadr lekarzy, pielęgniarek,
którzy to tworzą zespół pracowników zaangażowa-
nych w pracę oraz służących w każdej chwili pomocą
osobom z zaburzeniami psychicznymi. Pomimo biją-
cych na alarm statystyk, iż liczba osób z zaburzenia-
mi psychicznymi w naszym kraju stale rośnie, brak
jest zdecydowanych kroków mających temu zapo-
biec. Przykładem tego jest sytuacja w przedmioto-
wej placówce, gdzie pomimo wzrostu liczby pacjen-
tów ilość środków przeznaczonych na finansowanie
psychiatrycznej opieki zdrowotnej pozostała na tym
samym poziomie. Obecnie za osobodzień na oddziale
psychiatrycznym dla dorosłych szpital otrzymuje od
NFZ 102 zł. Jest to kwota niewystarczająca do po-
krycia wydatków na leczenie pacjentów, gdyż koszt
niektórych badań w znacznym stopniu przewyższa
dzienną stawkę. Wszystko to jest tym bardziej nie-
pokojące w kontekście planów likwidacji refundowa-
nia leczenia osób nieubezpieczonych.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie faktyczne normy i zasady obowiązują
przy negocjowaniu cen?
2. Co Pani zamierza uczynić w celu zmiany ist-
niejącego stanu rzeczy?
3. Czy przewiduje pani możliwość podniesienia
ceny za osobodzień na oddziałach psychiatrycznych?
4. Jeśli tak, to do jakiej kwoty?
5. Czy zamierza pani podjąć dodatkowe działania
mające na celu rozwój opieki nad osobami z zaburze-
niami psychicznymi w województwie podlaskim?
Z wyrazami należytego szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 19 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 821)
do ministra infrastruktury
w sprawie opóźnień w budowie Centrum
Ekspedycyjno-Rozdzielczego w Chęcinach
Szanowny Panie Ministrze! Jedną z inwestycji
o poważnym dla regionu świętokrzyskiego znacze-
niu jest budowa w Chęcinach pod Kielcami centrum
ekspedycyjno-rozdzielczego w Chęcinach. Pierwot-
nie budowa centrum ekspedycyjno-rozdzielczego na
terenie 16 hektarów zakupionych w 2003 r. przez
Pocztę Polską od Agencji Nieruchomości Rolnych
miała rozpocząć się we wrześniu 2006 r. Uzyskano
wszelkie zezwolenia, gmina Chęciny sfinansowała
doprowadzenie wody, a samorząd województwa prze-
znaczył kwotę 750 tys. zł na budowę ronda mającego
ułatwić ruch drogowy przy planowanym terminalu.
W strategii rozwoju Poczty Polskiej na lata 2004-
–2006 zakładano bowiem uzupełnienie fundamentu
systemu logistycznego Poczty Polskiej złożonego
z centrów ekspedycyjno-rozdzielczych w Warszawie,
Poznaniu, Łodzi, Krakowie, w Katowicach, Gdań-
sku, Wrocławiu i Bydgoszczy przez 6 kolejnych:
w Szczecinie, Olsztynie, Białymstoku, Rzeszowie,
Lublinie i w Chęcinach pod Kielcami
Również powstała w 2006 r. koncepcja pocztowe-
go systemu logistycznego na lata 2007–2015 mimo
zmiany niektórych założeń przewidywała realizację
inwestycji w Chęcinach.
Z kolei w Planie inwestycyjnym Poczty Polskiej
na lata 2007–2009 centrum ekspedycyjno-rozdziel-
cze w Chęcinach zaliczono do jednego z 12 węzłów
pomocniczych klasy,,B” (opracowujących w systemie
manualnym przesyłki priorytetowe). Na wybudowa-
nie obiektu zabezpieczono środki w planie inwesty-
cyjnym. W roku 2007 miała zostać wykonana doku-
mentacja i uzbrojony teren, zaś w 2008 r. obiekt
w Chęcinach miał zostać ukończony.
Zakładane prace nie zostały jednakże wykonane,
nic nie wskazuje na możliwość dotrzymania również
tego terminu.
Tak istotna dla całego regionu inwestycja, w wy-
niku której miało znaleźć zatrudnienie 100 osób zo-
stała de facto zarzucona przez Pocztę Polską, a zna-
czące kwoty wydatkowane już przez Pocztę Polską
na zakup gruntów i przygotowanie niezbędnej doku-

mentacji budowlanej zostały zamrożone lub, (jeśli
chodzi o dokumentację) zmarnowane.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Poczta Polska ma nadal zamiar kontynu-
owania budowy centrum ekspedycyjno-rozdzielcze-
go w Chęcinach?
2. Jakie koszty poniosła Poczta Polska w związ-
ku z aktualizowaniem pozwoleń na budowę dotyczą-
cych tej inwestycji, których ważność wygasła w roku
2007?
3. Jakie przyczyny spowodowały kolejne opóź-
nienie w realizacji budowy centrum ekspedycyjno-
-rozdzielczego w Chęcinach?
4. Jaki jest zamierzony terminarz wykonywania
poszczególnych etapów budowy centrum ekspedy-
cyjno-rozdzielczego w Chęcinach?
5. Jakie koszty poniosła dotychczas Poczta Pol-
ska w związki z przygotowaniami do realizacji ww.
inwestycji?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 21 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 822)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie braku możliwości odbioru
przez mieszkańców powiatu słupskiego
programu regionalnego TVP3
Szanowny Panie Ministrze! Od szeregu lat miesz-
kańcy powiatu słupskiego skarżą się na brak możli-
wości odbioru programu regionalnego TVP3. W tej
sprawie na początku 2005 r. interweniował rzecznik
praw obywatelskich, czego efektem było jedynie po-
twierdzenie, że problem jest Krajowej Radzie Radio-
fonii i Telewizji znany. To jednak nie zadowala
mieszkańców Słupska i okolic, którzy są pozbawieni
możliwości oglądania najbardziej im potrzebnej tele-
wizji lokalnej. Wielokrotnie też obywatele interwe-
niowali w tej kwestii u powiatowego rzecznika praw
konsumentów, grożąc, że zaprzestaną wnoszenia co-
miesięcznych opłat abonamentowych. Chciałbym
w tym miejscu nadmienić, że tym razem rozgorycze-
nia mieszkańców powiatu słupskiego nie złagodzi
kolejna informacja, że w chwili obecnej nie ma wol-
nego kanału, który mógłby być wykorzystany do po-
krycia Słupska i okolic programem lokalnym.
W związku z powyższym bardzo proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Kiedy mieszkańcom powiatu słupskiego zosta-
nie zapewniony odbiór programu TVP3?
331
2. Czy w przypadku niezapewnienia im możli-
wości korzystania z ww. kanału zasadne jest pobie-
ranie pełnej wartości abonamentu radiowo-telewi-
zyjnego?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 823)
do ministra finansów
w sprawie zgodności z prawem ubezpieczeń
od odpowiedzialności cywilnej
członków zarządów i rad nadzorczych
spółdzielni mieszkaniowych z tytułu
pełnionych przez nich funkcji
Panie Ministrze! Dla przeciwdziałania patolo-
giom w spółdzielczości mieszkaniowej ustawodawca
wprowadził do ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych przepisy o karze grzywny i pozbawienia wol-
ności w przypadku działań członków zarządu i rad
nadzorczych na szkodę spółdzielców.
W ostatnich miesiącach ujawnił się proceder z jed-
nej strony łamania przepisów i działań na szkodę
członków (obciążanie członków niezgodne z prawem
i przeznaczanie środków wbrew przepisom prawa,
niezatwierdzanie bilansów, niedokonywanie zmian
statutów itp.), z drugiej zaś ubezpieczanie się człon-
ków zarządów i rad nadzorczych od odpowiedzialno-
ści cywilnej na wypadek stwierdzenia wyrządzenia
szkody na koszt członków spółdzielni.
Czy takie praktyki są dozwolone i czy nie podwa-
żają podstawowych zasad państwa prawa? Jak człon-
kowie mogą temu przeciwdziałać, skoro dowiadują
się najczęściej po fakcie?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 21 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 824)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wzrostu płacy minimalnej
Media coraz częściej informują o wciąż licznych
wyjazdach Polaków za granicę. Tak duży odpływ
kadry pracującej jest niewątpliwie ze stratą dla roz-
woju naszego kraju. Jednym z istotnych powodów
332
tych licznych wyjazdów są zbyt niskie płace. Szcze-
gólnie mało atrakcyjna wydaje się być tzw. płaca mi-
nimalna. Niektórzy twierdzą, że w krajach Unii Eu-
ropejskiej sięga ona nawet 60% przeciętnego wyna-
grodzenia. Uprzejmie więc zapytuję:
W jaki sposób jest określana płaca minimalna?
Jaki procent przeciętnego wynagrodzenia powinna
ona stanowić w naszym kraju? Jak ta kwestia jest
uregulowana w większości krajów Unii Europej-
skiej? Jaka jest obecnie wysokość płacy minimalnej
i kiedy ostatnio ją określono? Czy i kiedy (w jaki spo-
sób) resort pracy planuje podjęcie inicjatywy podnie-
sienia wysokości płacy minimalnej? Jaką docelowo
funkcję powinna pełnić płaca minimalna?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 825)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie finansowania
Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia
w Starogardzie Gdańskim
im. W. Lutosławskiego w latach 2006–2008
Szanowny Panie Ministrze! W tegorocznym bu-
dżecie Sejm RP zabezpieczył środki finansowe na
znaczne podwyżki dla nauczycieli. Nie obejmują one
pracowników administracji i obsługi, którym to
w większości podwyżki będą musiały zagwaranto-
wać samorządy jako organy prowadzące z własnych
środków. To nie dotyczy, niestety, szkół artystycz-
nych prowadzonych przez Pana ministerstwo. Tutaj
jedynie minister może zabezpieczyć odpowiednie
środki dla podwyżki również dla pozostałych pra-
cowników, nie tylko nauczycieli.
Na przestrzeni ostatnich pięciu latach pracowni-
cy administracji i obsługi Państwowej Szkoły Mu-
zycznej w Starogardzie Gdańskim nie otrzymali re-
alnej podwyżki wynagrodzenia. Średnioroczny wzrost
płacy zasadniczej dla tej grupy pracowników wynosi
25 zł na etat, co nie jest adekwatne do realizowa-
nych przez pracowników zadań. Średnie wynagro-
dzenie brutto (płaca zasadnicza + premia + staż)
wynosi 1377 zł na etat, a płaca minimalna na rok
2008 wynosi 1126 zł.
Planowany budżet na wydatki osobowe dla tej
grupy pracowników jest niewystarczający nawet na
utrzymanie takich wynagrodzeń i istnieje obawa, że
zabraknie środków na wypłaty w końcówce roku.
Jednocześnie przepisy nie pozwalają dyrektorowi
przesuwać środków przeznaczonych pierwotnie na
wynagrodzenia dla nauczycieli, a zaoszczędzonych
w ciągu roku, na wynagrodzenia dla pracowników
administracji i obsługi.
Zwracam się zatem z pytaniami do Pana Mini-
stra:
1. Czy istnieje dysproporcja stawek wynagro-
dzenia pracowników administracji i obsługi pomię-
dzy szkołami artystycznymi, jeśli tak, to skąd te
różnice?
2. Czy wszystkie szkoły borykają się z brakami
finansowymi w rocznych budżetach – brak środ-
ków finansowych na wynagrodzenia w listopadzie
i w grudniu?
3. Czym jest spowodowany brak możliwości prze-
sunięć przez dyrektora szkoły środków finansowych
z § 4010 „nauczyciele” na § 4010 „administracja”?
4. Czy istnieje możliwość zwiększenia środków
finansowych na wynagrodzenia dla pracowników
administracji i obsługi Państwowej Szkoły Muzycz-
nej w Starogardzie Gdańskim?
5. Kiedy po raz ostatni pracownicy administra-
cji i obsługi otrzymali znaczące podwyżki wynagro-
dzenia z uwzględnieniem przeszeregowania w kate-
goriach?
Poseł Sławomir Neumann
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 826)
do ministra infrastruktury
w sprawie prac polepszających
bezpieczeństwo pieszych na drodze E7
w miejscowościach Przyborowice i Kroczewo
Szanowny Panie Ministrze! Odcinek drogi E7
pomiędzy Kroczewem a Przyborowicami wśród spo-
łeczności zamieszkującej okoliczne miejscowości od
dawna cieszy się złą sławą. Na odcinku tym docho-
dzi do dużej liczby wypadków śmiertelnych, duża
liczba ofiar ponosi ciężkie uszczerbki na zdrowiu.
Miejscowe władze zwracały uwagę Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad o potrzebie za-
instalowania sygnalizacji świetlnej w Kroczewie i Przy-
borowicach, aby położyć kres temu śmiertelnemu za-
grożeniu, jakim jest wspomniany odcinek drogi E7.
W swej odpowiedzi GDDKiA zdeklarowała się do
szybkich działań w wymienionych miejscowościach.
Według poczynionych założeń, prace nad instalacją
sygnalizacji świetlnej miały zakończyć się w 2006 r.
W marcu 2007 r. wystosowałem do ministra trans-
portu zapytanie poselskie w tej sprawie i w odpowie-
dzi zostałem zapewniony, że działania techniczne eli-
minujące przyczyny powstawania wypadków ze skut-
kiem śmiertelnym zostaną zrealizowane w 2008 r.
W związku z powyższym chciałbym spytać Pana
Ministra, jakie kroki poczyniono od tego czasu

w celu rozwiązania tego istotnego dla lokalnej spo-
łeczności problemu oraz jaki przyjęto terminarz re-
alizacji tej inwestycji?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 14 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 827)
do ministra środowiska
w sprawie nielegalnego składowania
odpadów niebezpiecznych w gminie Zawidz
Szanowny Panie Ministrze! W powiecie sierpec-
kim w gminie Zawidz ma miejsce proceder, który
prawdopodobnie w sposób niezwykle szkodliwy
wpływa na środowisko, a w konsekwencji na warun-
ki egzystencji mieszkańców okolicznych terenów.
Związany jest on z działalnością Przedsiębiorstwa
Robót Inżynieryjno-Budowlanych OSBUD, które na
terenie działki nr 289 w miejscowości Zawidz Mały
(będącej własnością gminy Zawidz) nielegalnie skła-
duje szkodliwe materiały, które zostają zakopywane
w ziemi. Jak wykazała kontrola mazowieckiego wo-
jewódzkiego inspektora ochroni środowiska, na te-
ren działki zostały zwiezione odpady niebezpieczne,
takie jak eternit oraz odpady budowlane zmieszane
z komunalnymi i odpady ściekowe. W dniu 8 paź-
dziernika 2007 r. wojewódzki inspektor ochrony śro-
dowiska wydał zarządzenie pokontrolne, w którym
nakazał właścicielowi działki, czyli gminie usunąć
odpady niebezpieczne do dnia 31 października 2007 r.
Do dnia dzisiejszego mieszkańcy skarżą się, że odpa-
dy te nadal są składowane na działce, co więcej,
twierdzą, że ciężarówki wciąż przywożą niebezpiecz-
ne odpady na teren działki. Od dłuższego czasu
mieszkańcy okolicznych miejscowości skarżą się
również na jakość wody w ich studniach, co może
być ściśle związane z przenikaniem niebezpiecznych
substancji do wód gruntowych. W listopadzie 2004 r.
Najwyższa Izba Kontroli w ramach kontroli: „Wyko-
nywanie robót publicznych oraz rozliczenia z kon-
trahentami gminy Zawidz” stwierdziła, że osady
z Petrochemii Płock, które miały być przeznaczone
do budowy dróg przez gminę Zawidz, były w latach
1995–1998 nielegalnie składowane na terenie dwóch
działek bez odpowiednich zabezpieczeń. Fakt ten
wydaje się wskazywać na lekceważący stosunek
władz gminy Zawidz do przestrzegania przepisów
związanych z gospodarowaniem materiałami nie-
bezpiecznymi. Konsekwencje tych działań prawdo-
podobnie ponoszą mieszkańcy gminy.
W związku z tym pytam się Pana Ministra, jakie
działania podjęły odpowiednie organy państwowe
333
w celu wyegzekwowania od gminy Zawidz realizacji
zarządzenia pokontrolnego z dnia 8 października
2007 r.?
Czy zgodnie z art. 31a ustawy o Inspekcji Ochro-
ny Środowiska właściwe służby odpowiadające za
ochronę środowiska będą wnioskowały o pociągnię-
cie osób odpowiedzialnych za ten skandaliczny pro-
ceder do odpowiedzialności karnej? Czy została wy-
konana bądź czy planowane jest wykonanie analizy
hydrogeologicznej w celu stwierdzenia, czy nie zo-
stały skażone wody gruntowe? Czy w okolicznych
miejscowościach badano wodę w gospodarstwach
domowych w celu stwierdzenia, czy jest ona zdatna
do picia? Czy inspektor wojewódzki przy zlecaniu
kontroli brał pod uwagę jedynie działki, jakie były
wymienione w skierowanym do niego przez miesz-
kańców wniosku, czy objął kontrolą szerszy zakres
działek gminnych w celu upewnienia się, czy zgło-
szony proceder nie jest prowadzony na szerszą ska-
lę? Czy w kontekście wyników kontroli NIK, o któ-
rej wspomniałem, taka szersza kontrola nie byłaby
teraz wskazana, by mieć pewność, że zdrowie miesz-
kańców gminy nie jest zagrożone?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 14 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 828)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Uniwersyteckie Centrum Transferu Wiedzy
Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego
w Bydgoszczy” z rezerwowej listy
indykatywnej Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wery-
fikacją listy indykatywnej Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”, tj. listy projektów stara-
jących się o dofinansowanie ze środków UE, wyra-
żam zaniepokojenie faktem usunięcia projektu „Uni-
wersyteckie Centrum Transferu Wiedzy Uniwersy-
tetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy”, który
został zatwierdzony przez poprzedni rząd jako klu-
czowa inwestycja dla woj. kujawsko-pomorskiego.
Projekt ma charakter kompleksowy i obejmuje:
— budowę Collegium Novum rozszerzającego bazę
dydaktyczną dla kierunków: fizyka, matematyka,
informatyka, ochrona środowiska, edukacja tech-
niczno-informatyczna, biotechnologia i inżynieria ma-
teriałowa;
— budowę laboratoriów dydaktyczno-nauko-
wych, na które składają się: Centrum Badań Mate-
334
riałowych, Centrum Badań Genetycznych i Biotech-
nologicznych oraz Centrum Rozwoju Społeczeństwa
Informatycznego
— obiekt dla Centrum Kształcenia Ustawicz-
nego.
Dofinansowanie projektu wpłynęłoby na osią-
gnięcie celów priorytetu, tj. rozwoju uczelni kształ-
cących specjalistów w zakresie nowoczesnych tech-
nologii. Wsparcie dla projektu nie jest sprzeczne
z opisem priorytetu zakładającym możliwość dofi-
nansowania także pozostałych kierunków kształce-
nia, w tym infrastruktury towarzyszącej wykorzy-
stywanej przez studentów, zwłaszcza kierunków po-
litechnicznych.
Projekt wpisuje się w strategię woj. kujawsko-po-
morskiego, tym samym ma charakter strategiczny
i wpisuje się w SRK oraz NSRO. Projekt ma oddzia-
ływanie w skali ponadregionalnej i krajowej. Przed-
sięwzięcie ma realistyczne założenia, co potwierdza-
ją uwiarygodnione szacunki kosztów, terminy reali-
zacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia się przy-
gotowania i realizacji projektu. Ponadto projekt cha-
rakteryzuje się wysokim stopniem wpływu na osią-
gnięcie wskaźników Strategii Rozwoju Kraju, Naro-
dowych Strategicznych Ram Odniesienia na lata
2007–2013 (NSRO) oraz Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
— co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej,
— w jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej,
— jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się na listę projektów
kluczowych,
— jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z fundu-
szy UE.
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 829)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Inkubator nowoczesnych technologii
na rzecz rozwoju społeczeństwa
obywatelskiego WSKSIM w Toruniu”
z podstawowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Inkubator nowoczesnych tech-
nologii na rzecz rozwoju społeczeństwa obywatel-
skiego WSKSIM w Toruniu” z podstawowej listy in-
dykatywnej Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, który został zatwierdzony przez po-
przedni rząd jako kluczowa inwestycja dla woj. ku-
jawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest rozbudowa bazy dydaktycz-
nej dla kierunku informatyka (budynki i wyposaże-
nie), gdzie w oparciu o zastosowanie i wykorzystanie
najnowszych technologii (techniki multimedialne
w komunikacji społecznej) zapewniony zostanie stu-
dentom profesjonalny i praktyczny warsztat pracy
twórczej. Budowa Wydziału Informatyki z salami la-
boratoryjnymi umożliwi uruchomienie kierunków
dydaktycznych z przedmiotów o charakterze inży-
nierskim (fizyka, podstawy elektroniki i metrologii,
automatyki i robotyki, budowy i działania układów
cyfrowych i mikroprocesorowych oraz cyfrowego
przetwarzania i analizy sygnałów). Uczelnia planuje
także zakup niezbędnych urządzeń oraz oprogramo-
wania dla tychże nowych laboratoriów.
Projekt jest zgodny z celem głównym: Rozwój no-
woczesnych ośrodków akademickich przede wszyst-
kim kształcących specjalistów w zakresie nowocze-
snych technologii oraz z celami szczegółowymi prio-
rytetu: Rozwój najwyższej klasy ośrodków akade-
mickich kształcących specjalistów w zakresie nowo-
czesnych technologii informacyjnych i komunika-
cyjnych. Projekt zakłada również wykorzystanie dla
celów dydaktycznych potencjału technologii infor-
macyjnych i komunikacyjnych (ICT) w procesie
kształcenia.
Projekt wpisuje się w strategię woj. kujawsko-po-
morskiego, tym samym ma charakter strategiczny
i wpisuje się w SRK oraz NSRO. Projekt ma oddzia-
ływanie w skali ponadregionalnej i krajowej. Przed-
sięwzięcie ma realistyczne założenia, co potwierdza-
ją uwiarygodnione szacunki kosztów, terminy reali-
zacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia się przy-
gotowania i realizacji projektu. Ponadto projekt cha-
rakteryzuje się wysokim stopniem wpływu na osią-
gnięcie wskaźników Strategii Rozwoju Kraju, Naro-

dowych Strategicznych Ram Odniesienia na lata
2007 -2013 (NSRO) oraz Programu Operacyjnego
„Innowacyjna Gospodarka”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
— co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej,
— w jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej,
— jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się na listę projektów
kluczowych,
— jakie będą stosowane kryteria wyboru wniosków
składanych w celu dofinansowania z funduszy UE.
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 830)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Zwiększenie zabezpieczenia
przeciwpowodziowego od rzeki Wisły
na odcinku od Torunia do Kwidzyna”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowa-
nie ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie fak-
tem usunięcia projektu „Zwiększenie zabezpiecze-
nia przeciwpowodziowego od rzeki Wisły na odcinku
od Torunia do Kwidzyna” (budowle regulacyjne rze-
ki, wały przeciwpowodziowe, modernizacja obiektów
hydrotechnicznych), który został zatwierdzony przez
poprzedni rząd jako kluczowa inwestycja dla woj.
kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest zapewnienie sprawnego przej-
ścia wielkich wód i zabezpieczenia doliny Wisły
przed powodziami. Efektem projektu miała być po-
prawa stanu technicznego obiektów i urządzeń prze-
ciwpowodziowych, utrzymanie odpowiednich głębo-
kości w nurcie Wisły umożliwiających pracę lodoła-
maczy oraz odprowadzenie wezbranych wód do Za-
toki Gdańskiej. Projekt wpisuje się w Strategię Wo-
jewództwa Kujawsko-Pomorskiego, Strategię Go-
spodarki Wodnej, tym samym ma charakter strate-
giczny, jest zgodny z celami SRK, NSRO oraz POIiŚ
w zakresie zapewnienia i rozwoju infrastruktury
335
środowiska w celu ograniczenia ryzyka zagrożeń
ekologicznych (m.in. budowa, odtwarzanie, moder-
nizowanie zabudowy hydrotechnicznej: poprawa
stanu technicznego, utrzymania rzek i infrastruk-
tury gospodarki wodnej) i zwiększenia bezpieczeń-
stwa przeciwpowodziowego. Jednocześnie tym sa-
mym zmniejsza ryzyko prowadzenia działalności
gospodarczej, koszty ekonomiczne i społeczne będą-
ce następstwem powodzi, suszy i poważnych awarii.
Projekt ma oddziaływanie w skali ponadregionalnej
i krajowej. Projekt wpisuje się w dyrektywę przeciw-
powodziową.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 831)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Modernizacja bydgoskiego węzła wodnego”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
336
usunięcia projektu „Modernizacja bydgoskiego wę-
zła wodnego”, który został zatwierdzony przez po-
przedni rząd jako kluczowa inwestycja dla woj. ku-
jawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest odbudowa i modernizacja sys-
temu ochrony przeciwpowodziowej miasta Bydgoszcz.
Efektem projektu będzie poprawa stanu techniczne-
go obiektów i urządzeń wodnych służących ochronie
przeciwpowodziowej miasta Bydgoszczy, poprawa
stanu technicznego ubezpieczeń brzegowych, utrzy-
manie odpowiednich głębokości w nurcie rzeki Brdy
umożliwiających odprowadzenie wód wezbranych do
rzeki Wisły.
Projekt wpisuje się w Strategię Województwa Ku-
jawsko-Pomorskiego, Strategię Gospodarki Wodnej,
tym samym ma charakter strategiczny, jest zgodny
z celami SRK, NSRO oraz POIiŚ w zakresie zapew-
nienia i rozwoju infrastruktury środowiska w celu
ograniczenia ryzyka zagrożeń ekologicznych (m.in.
budowa, odtwarzanie, modernizowanie zabudowy hy-
drotechnicznej: poprawa stanu technicznego, utrzy-
mania rzek i infrastruktury gospodarki wodnej)
przez zwiększenie bezpieczeństwa przeciwpowodzio-
wego. Jednocześnie tym samym zmniejsza się ryzyko
prowadzenia działalności gospodarczej, koszty eko-
nomiczne i społeczne będące następstwem powodzi,
suszy i poważnych awarii. Projekt ma oddziaływanie
w skali ponadregionalnej i krajowej. Projekt wpisuje
się w dyrektywę przeciwpowodziową.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania ww. przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 832)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Uporządkowanie gospodarki ściekowej
w gminie Świecie” z rezerwowej listy
indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Uporządkowanie gospodarki
ściekowej w gminie Świecie”, który został zatwier-
dzony przez poprzedni rząd jako kluczowa inwesty-
cja dla woj. kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa biologicznej oczysz-
czalni ścieków komunalnych w związku z wypowie-
dzeniem przyjmowania ścieków komunalnych przez
oczyszczalnię zakładową firmy Mondi Packaging
Paper SA. Projekt został umieszczony w Krajowym
Programie Oczyszczania Ścieków Komunalnych dla
aglomeracji Świecie – ponad 100 tys. RLM, tym sa-
mym ma charakter strategiczny, jest zgodny z cela-
mi SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania ww. przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
— co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej,
— w jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej,
— jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych,
— jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE.
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 833)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno-ściekowej na obszarze aglomeracji
Rypin–obszar gminy miasta Rypina”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Rozbudowa i modernizacja go-
spodarki wodno-ściekowej na obszarze aglomeracji
Rypin – obszar gminy miasta Rypina”, który został
zatwierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa
inwestycja dla woj. kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci kanalizacyjnej
grawitacyjno – tłocznej o długości 11 km, 6 km ka-
nalizacji deszczowej i 1,5 km sieci wodociągowej na
obszarze aglomeracji Rypin – obszar Miasta Rypin.
Projekt został umieszczony w Krajowym Programie
Oczyszczania Ścieków Komunalnych dla aglomera-
cji Rypin od 15 do 100 tys. RLM, tym samym ma
charakter strategiczny, jest zgodny z celami SRK
i NSRO. Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia,
co potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania w/w przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
337
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 834)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Budowa i modernizacja kanalizacji
sanitarnej i deszczowej miasta Chełmży”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Budowa i modernizacja kanali-
zacji sanitarnej i deszczowej miasta Chełmży”, któ-
ry został zatwierdzony przez poprzedni rząd jako
kluczowa inwestycja dla województwa kujawsko-po-
morskiego.
Celem projektu jest uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie miasta Chełmży po-
przez budowę i rozdział sieci ogólnospławnej o dłu-
gości 6138 m.b. oraz budowę sieci kanalizacyjnej
tłoczno-grawitacyjnej o długości 21 597 m.b. Projekt
został umieszczony w „Krajowym programie oczysz-
czania ścieków komunalnych” dla aglomeracji po-
nad 50 tys. RLM, tym samym ma charakter strate-
giczny, jest zgodny z celami SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania ww. przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
338
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 835)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Koncepcja wspólnego systemu
kanalizacyjnego gminy
Dobrcz–Osielsko–Bydgoszcz”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie ze
środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem usu-
nięcia projektu „Koncepcja wspólnego systemu kana-
lizacyjnego gminy Dobrcz–Osielsko–Bydgoszcz”, któ-
ry został zatwierdzony przez poprzedni rząd jako klu-
czowa inwestycja dla woj. kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa wspólnego systemu
kanalizacyjnego dla gmin Dobrcz, Osielsko i Byd-
goszcz. Projekt został umieszczony w „Krajowym
programie oczyszczania ścieków komunalnych” dla
aglomeracji Bydgoszcz – ponad 100 tys. RLM, tym
samym ma charakter strategiczny, jest zgodny z ce-
lami SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania ww. przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 836)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Modernizacja sieci wodno-kanalizacyjnej
na terenie gminy Dąbrowa Chełmińska”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Modernizacja sieci wodno-ka-
nalizacyjnej na terenie gminy Dąbrowa Chełmiń-
ska”, który został zatwierdzony przez poprzedni
rząd jako kluczowa inwestycja dla województwa ku-
jawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie gminy Dąbrowa Cheł-
mińska poprzez wybudowanie 111 km kanalizacji
sanitarnej, w tym 68 km sieci grawitacyjnej i 43 km
tłoczonej. Projekt został umieszczony w „Krajowym
programie oczyszczania ścieków komunalnych” dla
aglomeracji Bydgoszcz – ponad 100 tys. RLM, tym
samym ma charakter strategiczny, jest zgodny z ce-
lami SRK i NSRO. Projekt obejmuje swoim zasię-
giem 7 tys. RLM.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, ter-
miny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podję-
cia się przygotowania i realizacji projektu. Skala od-
działywania ww. przedsięwzięcia jest ponadregional-
na. Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim
stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strate-
gii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram

Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 837)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Gospodarka wodno-ściekowa dla gmin
Kujawsko-Pałuckiego Związku Miast
i Gmin” z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Gospodarka wodno-ściekowa
dla gmin Kujawsko-Pałuckiego Związku Miast i Gmin”,
który został zatwierdzony przez poprzedni rząd jako
kluczowa inwestycja dla województwa kujawsko-po-
morskiego.
Celem projektu jest uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej w 3 powiatach województwa ku-
jawsko-pomorskiego. Projekt składa się z 42 zadań,
które byłyby realizowane w 9 aglomeracjach. Pro-
jekt został umieszczony w „Krajowym programie
oczyszczania ścieków komunalnych”, tym samym
ma charakter strategiczny, jest zgodny z celami SRK
i NSRO. Projekt obejmuje swym zasięgiem 110 tys.
mieszkańców.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, ter-
miny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podję-
339
cia się przygotowania i realizacji projektu. Skala od-
działywania ww. przedsięwzięcia jest ponadregional-
na. Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim
stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strate-
gii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 838)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Zapewnienie prawidłowej gospodarki
wodno-ściekowej na terenie aglomeracji
Aleksandrów Kujawski” z podstawowej listy
indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Zapewnienie prawidłowej go-
spodarki wodno-ściekowej na terenie aglomeracji
Aleksandrów Kujawski”, który został zatwierdzony
przez poprzedni rząd jako kluczowa inwestycja dla
województwa kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie aglomeracji Aleksan-
drów Kujawski poprzez realizację następujących
4 zadań: budowa instalacji wodociągowej, budowa
instalacji kanalizacyjnej, rozdzielenie instalacji ogól-
nospławnej na deszczową i sanitarną i rozbudowa
oczyszczalni ścieków. Projekt został umieszczony
340
w „Krajowym programie oczyszczania ścieków ko-
munalnych” dla aglomeracji ponad 25 tys. RLM,
tym samym ma charakter strategiczny, jest zgodny
z celami SRK i NSRO. Rozwiązuje problem gospo-
darki wodno-ściekowej na terenach niezurbanizo-
wanych będących w trakcie zabudowy. Rozwiązuje
problem gospodarki wodno-ściekowej na terenach
zabudowy mieszkaniowej.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania ww. przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 839)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno-ściekowej aglomeracji Inowrocław”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Rozbudowa i modernizacja go-
spodarki wodno-ściekowej aglomeracji Inowrocław”,
który został zatwierdzony przez poprzedni rząd jako
kluczowa inwestycja dla województwa kujawsko-po-
morskiego.
Celem projektu jest modernizacja oczyszczalni
ścieków oraz budowa 38 km kanalizacji sanitarnej,
12 km kanalizacji deszczowej i 27 km sieci wodocią-
gowej. Projekt został umieszczony w „Krajowym
programie oczyszczania ścieków komunalnych” dla
aglomeracji Inowrocław od 15 do 100 tys. RLM, tym
samym ma charakter strategiczny, jest zgodny z ce-
lami SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 840)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno-ściekowej na obszarze aglomeracji
Rypin–obszar gminy Rogowo”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie

ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Rozbudowa i modernizacja go-
spodarki wodno-ściekowej na obszarze aglomeracji
Rypin – obszar gminy Rogowo”, który został za-
twierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa in-
westycja dla województwa kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci kanalizacyjnej
na obszarze aglomeracji Rypin – obszar gminy Rogo-
wo. Projekt swym zasięgiem obejmuje 1873 osoby.
Projekt został umieszczony w „Krajowym progra-
mie oczyszczania ścieków komunalnych” dla aglo-
meracji Rypin – od 15 do 100 tys. RLM, tym samym
ma charakter strategiczny, jest zgodny z celami SRK
i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
341
Zapytanie
(nr 841)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno-ściekowej na obszarze aglomeracji
Rypin–obszar gminy Brzuze”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Rozbudowa i modernizacja go-
spodarki wodno-ściekowej na obszarze aglomeracji
Rypin – obszar gminy Brzuze”, który został zatwier-
dzony przez poprzedni rząd jako kluczowa inwesty-
cja dla województwa kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci kanalizacyjnej
na obszarze aglomeracji Rypin – obszar gminy Brzu-
ze. Uzasadnieniem jest fakt braku oczyszczalni na
terenie gminy Brzuze. Teren obfituje w dużą ilość
jezior i wybudowanie sieci grawitacyjno-tłocznej o cał-
kowitej długości ok. 38 413 m.b. (grawitacyjna 6159
m.b., tłoczna – 32 254 m.b.) wyposażonej w 4 prze-
pompownie sieciowe ścieków, 117 przyłączy grawita-
cyjnych i 92 szt. tłocznych pozwoli zapobiec zanie-
czyszczeniu wód gruntowych i powierzchniowych
na terenie gminy. Projekt swym zasięgiem obejmuje
1873 osoby. Projekt został umieszczony w „Krajo-
wym programie oczyszczania ścieków komunal-
nych” dla aglomeracji Rypin – od 15 do 100 tys.
RLM, tym samym ma charakter strategiczny, jest
zgodny z celami SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
342
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 842)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno-ściekowej na obszarze aglomeracji
Rypin–obszar gminy Rypin”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
Szanowny Panie Marszałku! W sprawie wykre-
ślenia projektu „Rozbudowa i modernizacja gospo-
darki wodno-ściekowej na obszarze aglomeracji Ry-
pin – obszar gminy Rypin” z rezerwowej listy indy-
katywnej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i Środowi-
sko”, tj. listy projektów starających się o dofinanso-
wanie ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie fak-
tem usunięcia projektu „Rozbudowa i modernizacja
gospodarki wodno-ściekowej na obszarze aglomera-
cji Rypin – obszar gminy Rypin”, który został za-
twierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa in-
westycja dla woj. kujawsko- pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci kanalizacyjnej
na obszarze aglomeracji Rypin – obszar ghminy Ry-
pin. Projekt został umieszczony w Krajowym Pro-
gramie Oczyszczania Ścieków Komunalnych dla
aglomeracji Rypin – od 15 do 100 tys. RLM, tym sa-
mym ma charakter strategiczny, jest zgodny z cela-
mi SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
— co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej,
— w jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej,
— jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się na listę projektów
kluczowych,
— jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE.
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 843)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Gospodarka wodno-ściekowa
w aglomeracji Włocławek”
z podstawowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Gospodarka wodno-ściekowa
w aglomeracji Włocławek”, który został zatwierdzo-
ny przez poprzedni rząd jako kluczowa inwestycja
dla województwa kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci kanalizacyjnej
oraz modernizacja sieci wodociągowej i stacji uzdat-
niania wody Krzywe Błota i Zawiśle. Projekt został
umieszczony w „Krajowym programie oczyszczania
ścieków komunalnych” dla aglomeracji ponad 100 tys.
RLM, tym samym ma charakter strategiczny, jest
zgodny z celami SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-

kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 844)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Międzygminny kompleks unieszkodliwiania
odpadów komunalnych dla powiatów
świeckiego i chełmińskiego”
z podstawowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie ze
środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem usu-
nięcia projektu „Międzygminny Kompleks Unieszko-
dliwienia Odpadów Komunalnych dla powiatów
świeckiego i chełmińskiego”, który został zatwierdzo-
ny przez poprzedni rząd jako kluczowa inwestycja dla
województwa kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest wybudowanie Kompleksu
Unieszkodliwienia Odpadów Komunalnych w miej-
scowości Sulnówko i Osnowo na bazie istniejących
składowisk odpadów dla gmin powiatu świeckiego
i chełmińskiego. Projekt rozwiązuje problem gospo-
darki odpadami dla znacznego obszaru wojewódz-
twa kujawsko-pomorskiego, a swym oddziaływa-
niem obejmuje ponad 150 000 osób. Jest zgodny
z Planem Gospodarki Odpadami Województwa Ku-
jawsko-Pomorskiego, a także z założeniami aktuali-
343
zacji Programu ochrony środowiska z Planem Go-
spodarki Odpadami Województw Kujawsko-Pomor-
skiego na lata 2007–2010 z perspektywą na lata
2011–2014. Proponowany projekt jest istotny z punk-
tu widzenia osiągnięcia strategicznych celów rozwo-
jowych w zakresie ochrony środowiska m.in. zapew-
nienia właściwego poziomu odzysku odpadów komu-
nalnych, w szczególności odpadów biodegradowal-
nych, z celami Strategii Rozwoju Kraju, Narodowy-
mi Strategicznymi Ramami Odniesienia oraz Stra-
tegią Województwa Kujawsko-Pomorskiego.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 845)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Budowa regionalnego zakładu
unieszkodliwiania odpadów komunalnych
– Pałuki w miejscowości Wawrzynki,
gmina Żnin” z podstawowej listy
indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
344
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie ze
środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem usunię-
cia projektu „Budowa Regionalnego Zakładu Uniesz-
kodliwienia Odpadów Komunalnych – Pałuki w miej-
scowości Wawrzynki, gmina Żnin”, który został za-
twierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa inwe-
stycja dla województwa kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest wybudowanie Regionalnego
Zakładu Unieszkodliwienia Odpadów Komunalnych
– Pałuki w miejscowości Wawrzynki, gmina Żnin,
w oparciu o istniejące składowisko odpadów komu-
nalnych. Projekt rozwiązuje kompleksowo problem
gospodarki odpadami komunalnymi w 11 gminach:
Żnin, Łabiszyn, Barcin, Janowiec Wlkp., Gąsawa,
Rogowo, Nakło, Kcynia, Szubin, Sadki, Dąbrowa,
a swym oddziaływaniem obejmuje 151 000 osób.
Proponowany projekt ma charakter strategiczny dla
znacznego obszaru województwa kujawsko-pomor-
skiego. Jest zgodny z Programem Ochrony Środowi-
ska oraz Planem Gospodarki Odpadami Wojewódz-
twa Kujawsko-Pomorskiego na lata 2007–2010 z per-
spektywą na lata 2011–2014. Projekt aktualizacji
został przyjęty uchwałą nr 52/723/07 Zarządu Woje-
wództwa Kujawsko-Pomorskiego z dnia 21 sierpnia
2007 r. Założenia, a więc i cel zadania, dotyczące bu-
dowy wspomnianego zakładu, są zgodne z progra-
mem operacyjnym służącym realizacji NSRO na
lata 2007–2013.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania ww. przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 846)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej zlewni rzeki Drwęcy
i jezior Pojezierza Brodnickiego”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej zlewni rzeki Drwęcy i jezior Poje-
zierza Brodnickiego”, który został zatwierdzony
przez poprzedni rząd jako kluczowa inwestycja dla
woj. kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci kanalizacyjnej
na terenie zlewni rzeki Drwęcy i jezior Pojezierza
Brodnickiego. Projekt został umieszczony w „Krajo-
wym programie oczyszczania ścieków komunal-
nych” dla aglomeracji Brodnica – od 15 do 100 tys.
RLM, tym samym ma charakter strategiczny, jest
zgodny z celami SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 847)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Rozbudowa sieci kanalizacyjnej, sanitarnej
i deszczowej oraz sieci wodociągowej
na terenie miasta Chełmna – II etap”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Rozbudowa sieci kanalizacyjnej
sanitarnej i deszczowej oraz sieci wodociągowej na
terenie miasta Chełmna – II etap”, który został za-
twierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa in-
westycja dla woj. kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest dalsza rozbudowa sieci kana-
lizacji sanitarnej i deszczowej na terenie miasta
Chełmna. Projekt wpisuje się w KPOŚK oraz jest
zgodny z celami POIiŚ. Zakres rzeczowy przedsię-
wzięcia sprowadza się zarówno do rozbudowy sieci
kanalizacyjnej (sanitarnej i deszczowej), jak i wodo-
ciągowej na terenie miasta.
Wnioskodawca posiada dokumentację technicz-
ną i formalną przygotowaną w stopniu zaawanso-
wanym, w tym stosowne pozwolenie na budowę.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania ww. przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
345
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 848)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Modernizacja oczyszczalni ścieków
Kapuściska wraz z realizacją niezbędnych
podczyszczalni strumieni ścieków
przemysłowych u źródeł ich powstania,
gwarantująca zwiększenie skuteczności
oczyszczalni ścieków i uzyskanie
nowego pozwolenia wodnoprawnego”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Modernizacja oczyszczalni ście-
ków Kapuściska wraz z realizacją niezbędnych pod-
czyszczalni strumieni ścieków przemysłowych u źró-
deł ich powstania, gwarantująca zwiększenie sku-
teczności oczyszczalni ścieków i uzyskania nowego
pozwolenia wodnoprawnego”, który został zatwier-
dzony przez poprzedni rząd jako kluczowa inwesty-
cja dla województwa kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest modernizacja oczyszczalni
ścieków Kapuściska wraz z realizacją niezbędnych
podczyszczalni strumieni ścieków przemysłowych
u źródeł ich powstania, gwarantująca zwiększenie
skuteczności oczyszczani ścieków i uzyskania nowe-
go pozwolenia wodnoprawnego. Oczyszczalnia Ka-
puściska przyjmuje ścieki przemysłowe z Zakładów
Chemicznych w Bydgoszczy, których podczyszczal-
nie nie odpowiadają normom dla ścieków wprowa-
dzonych do oczyszczalni biologiczno-chemicznej. Ak-
tualnie w ściekach oczyszczonych występuje prze-
kroczenie azotu. Projekt został umieszczony w „Kra-
jowym programie oczyszczania ścieków komunal-
nych” dla aglomeracji Bydgoszcz – ponad 100 tys.
RLM, tym samym ma charakter strategiczny, jest
zgodny z celami SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
346
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowywania projektów umieszczonych na
liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 849)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Modernizacja sieci wodno-kanalizacyjnej
na terenie gminy Sicienko” z rezerwowej
listy indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko”, tj. listy projektów starających się o dofinan-
sowanie ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie
faktem usunięcia projektu „Modernizacja sieci
wodno-kanalizacyjnej na terenie gminy Sicienko”,
który został zatwierdzony przez poprzedni rząd
jako kluczowa inwestycja dla województwa kujaw-
sko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci kanalizacyjnej
w miejscowości Osówiec, Pawłówek, Kruszyn i Zie-
lonczyn. Projekt został umieszczony w „Krajowym
programie oczyszczania ścieków komunalnych” dla
aglomeracji Bydgoszcz – do 100 tys. RLM, tym sa-
mym ma charakter strategiczny, jest zgodny z cela-
mi SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 850)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Budowa kanalizacji sanitarnej
na terenie gminy Bobrowo”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Budowa kanalizacji sanitarnej
na terenie gminy Bobrowo”, który został zatwier-
dzony przez poprzedni rząd jako kluczowa inwesty-
cja dla województwa kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa kanalizacji sanitar-
nej o długości 62 km na terenie gminy Bobrowo.
Projekt został umieszczony w „Krajowym progra-
mie oczyszczania ścieków komunalnych” dla aglo-
meracji Brodnica – od 15 do 100 tys. RLM, tym sa-

mym ma charakter strategiczny, jest zgodny z cela-
mi SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 851)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Uporządkowanie gospodarki ściekowej
w gminie Pruszcz” z rezerwowej listy
indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i Środowi-
sko”, tj. listy projektów starających się o dofinanso-
wanie ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie fak-
tem usunięcia projektu „Uporządkowanie gospodar-
ki ściekowej w Gminie Pruszcz”, który został za-
twierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa in-
westycja dla woj. kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest rozbudowa biologicznej
oczyszczalni ścieków, budowa około 15 km sieci ka-
nalizacyjnej. Projekt został umieszczony w Krajo-
347
wym Programie Oczyszczania Ścieków Komunal-
nych dla aglomeracji Pruszcz – od 2 do 15 tys. RLM,
tym samym ma charakter strategiczny, jest zgodny
z celami SRK i NSRO. Przedsięwzięcie ma reali-
styczne założenia, co potwierdzają uwiarygodnione
szacunki kosztów, terminy realizacji oraz gotowość
beneficjenta do podjęcia się przygotowania i realiza-
cji projektu. Skala oddziaływania w/w przedsięwzię-
cia jest ponadregionalna. Ponadto projekt charakte-
ryzuje się wysokim stopniem wpływu na osiągnięcie
wskaźników Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych
Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007–2013
(NSRO) oraz Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 852)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Modernizacja sieci wodno-kanalizacyjnej
na terenie miasta i gminy Solec Kujawski”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko”, tj. listy projektów starających się o dofinan-
sowanie ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie
faktem usunięcia projektu „Modernizacja sieci
wodno-kanalizacyjnej na terenie miasta i gminy
Solec Kujawski”, który został zatwierdzony przez
poprzedni rząd jako kluczowa inwestycja dla woj.
kujawsko-pomorskiego.
348
Celem projektu jest budowa 4 km kanalizacji sa-
nitarnej, 4 km kanalizacji deszczowej i 4 km sieci
wodociągowej. Projekt został umieszczony w Krajo-
wym Programie Oczyszczania Ścieków Komunal-
nych dla aglomeracji Bydgoszcz – ponad 100 tys.
RLM, tym samym ma charakter strategiczny, jest
zgodny z celami SRK i NSRO. Przedsięwzięcie ma
realistyczne założenia, co potwierdzają uwiarygod-
nione szacunki kosztów, terminy realizacji oraz go-
towość beneficjenta do podjęcia się przygotowania
i realizacji projektu. Skala oddziaływania w/w przed-
sięwzięcia jest ponadregionalna. Ponadto projekt
charakteryzuje się wysokim stopniem wpływu na
osiągnięcie wskaźników Strategii Rozwoju Kraju,
Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia na
lata 2007–2013 (NSRO) oraz Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 853)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Budowa systemów odprowadzania ścieków
komunalnych w gminie Bukowiec”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Budowa systemów odprowadza-
nia ścieków komunalnych w gminie Bukowiec”, któ-
ry został zatwierdzony przez poprzedni rząd jako
kluczowa inwestycja dla województwa kujawsko-po-
morskiego.
Celem projektu jest budowa 45 km kanalizacji
sanitarnej grawitacyjnej i tłocznej z przyłączami
kanalizacyjnymi oraz 12 przepompowni ścieków.
Projekt został umieszczony w „Krajowym progra-
mie oczyszczania ścieków komunalnych” dla aglo-
meracji Świecie – od 2 do 15 tys. RLM, tym samym
ma charakter strategiczny, jest zgodny z celami
SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania ww. przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 854)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Rozbudowa systemu kanalizacji
w gminie Białe Błota w sołectwach:
Lisi Ogon, Łochowo-Łochowice”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i srodowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem

usunięcia projektu „Rozbudowa systemu kanalizacji
w gminie Białe Błota w sołectwach: Lisi Ogon, Ło-
chowo-Łochowice, który został zatwierdzony przez
poprzedni rząd jako kluczowa inwestycja dla woj.
kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci kanalizacyjnej
grawitacyjno-tłocznej o długości 105,4 km. Projekt
został umieszczony w Krajowym Programie Oczysz-
czania Ścieków Komunalnych dla aglomeracji Byd-
goszcz – ponad 100 tys. RLM, tym samym ma cha-
rakter strategiczny, jest zgodny z celami SRK
i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co
potwierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów,
terminy realizacji oraz gotowość beneficjenta do
podjęcia się przygotowania i realizacji projektu. Ska-
la oddziaływania ww. przedsięwzięcia jest ponadre-
gionalna. Ponadto projekt charakteryzuje się wyso-
kim stopniem wpływu na osiągnięcie wskaźników
Strategii Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO)
oraz Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 855)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Kompleksowa modernizacja sieci
wodno-kanalizacyjnej na terenie gminy
Osielsko” z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
349
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem usu-
nięcia projektu „Kompleksowa modernizacja sieci
wodno-kanalizacyjnej na terenie gminy Osielsko”, któ-
ry został zatwierdzony przez poprzedni rząd jako klu-
czowa inwestycja dla woj. kujawsko-pomorskiego.
Celem projektu jest budowa sieci wodno-kanaliza-
cyjnej na terenie gminy Osielsko. Projekt został
umieszczony w Krajowym Programie Oczyszczania
Ścieków Komunalnych dla aglomeracji Bydgoszcz
– ponad 100 tys. RLM, tym samym ma charakter
strategiczny, jest zgodny z celami SRK i NSRO.
Przedsięwzięcie ma realistyczne założenia, co po-
twierdzają uwiarygodnione szacunki kosztów, termi-
ny realizacji oraz gotowość beneficjenta do podjęcia
się przygotowania i realizacji projektu. Skala oddzia-
ływania w/w przedsięwzięcia jest ponadregionalna.
Ponadto projekt charakteryzuje się wysokim stop-
niem wpływu na osiągnięcie wskaźników Strategii
Rozwoju Kraju, Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO) oraz Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom poniesione koszty związane z pro-
cesem przygotowywania projektów umieszczonych
na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot
składający wniosek o dofinansowanie z funduszy
UE, aby ponownie zakwalifikować się do listy pro-
jektów kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 856)
do ministra środowiska
w sprawie przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi przez Ministerstwo Środowiska
Zaniepokojona napiętą sytuacją związaną z prze-
jęciem Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi przez mini-
stra środowiska zwracam się z uprzejmą prośbą
o zajęcie jednoznacznego stanowiska w niżej opisa-
nej sprawie.
Z porozumienia z dnia 16 lipca 2007 r. zawartego
pomiędzy ministrem środowiska a powiatem tuchol-
350
skim w sprawie przejęcia przez ministra środowiska
prowadzenia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi oraz
podpisanego jednostronnie przez powiat tucholski
aneksu nr 1 do powyższego porozumienia dotyczą-
cego przesunięcia przejęcia szkoły na dzień 1 stycz-
nia 2009 r. wynika, że od dnia 1 stycznia 2008 r.
organem prowadzącym Zespół Szkół Leśnych w Tu-
choli jest minister środowiska (stanowisko Regio-
nalnej Izby Obrachunkowej w Bydgoszczy potwier-
dzające, iż Ministerstwo Środowiska jest organem
prowadzącym szkołę oraz wyrażenie w nim poglądu
o możliwości wypłaty wynagrodzeń pracownikom
szkoły, pomimo nieuregulowanej sytuacji szkoły).
Kolejnym, wymagającym szybkiego rozwiązania
problemem opisanym w piśmie starosty powiatu tu-
cholskiego, jest podjęcie decyzji, kto powinien doko-
nać wypłaty wynagrodzeń nauczycieli i pracowni-
ków szkoły w Tucholi. Wypłaty zostały dokonane
w miesiącu styczniu 2008 r. z opóźnieniem ze środ-
ków Zarządu Powiatu Tucholskiego.
§ 6 pkt 2 i § 7 porozumienia z dnia 16 lipca 2007 r.
dotyczący przejęcia przez ministra środowiska pro-
wadzenia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi wskazu-
je jednoznacznie tryb dokonywania zmian w niniej-
szym porozumieniu.
W celu właściwego zajęcia stanowiska w powyż-
szej sprawie załączam stanowisko Regionalnej Izby
Obrachunkowej w Bydgoszczy i komunikat Zarządu
Powiatu Tucholskiego*).
Proszę zatem o udzielenie odpowiedzi na niżej
postawione pytania:
1. Kto jest organem prowadzącym dla ww. szkoły
w świetle zgromadzonej dokumentacji w toku prac
nad przejęciem szkoły?
2. W jakiej części budżetowej są ulokowane środ-
ki finansowe przeznaczone na prowadzenie Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 857)
do ministra finansów
w sprawie nowelizacji niektórych przepisów
ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych w zakresie odpisów
od podatku z tytułu ulgi prorodzinnej
Szanowny Panie Ministrze! Z dniem 5 września
2007 r. została uchwalona przez Sejm znowelizowa-
na ustawa o podatku dochodowym od osób fizycz-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
nych zmieniająca treść niektórych zapisów ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r., w tym odnośnie ulgi proro-
dzinnej. Wedle zapisów znowelizowanej ustawy odli-
czeniu podlega kwota stanowiąca iloczyn liczby wy-
chowywanych dzieci oraz dwukrotność kwoty zmniej-
szającej podatek, określonej w pierwszym przedziale
skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W latach 2007
i 2008 kwota ulgi rodzinnej, o którą będą mogli ubie-
gać się rodzice, wyniesie 572,54 x 2 = 1145,08 zł na
każde dziecko. Ustawodawca przewidział, iż ulga
prorodzinna będzie przysługiwać obojgu rodzicom,
jednakże wnioskowaną kwotę będzie można odli-
czyć od podatku jednego z rodziców bądź obojga.
Dość duże wątpliwości społeczne budzą sytuacje,
gdzie w stosunku do rodziców zostały orzeczone roz-
wód lub separacja, a z odliczenia skorzysta tylko ten
z rodziców, u którego dzieci faktycznie zamieszkują.
Obowiązujące przepisy prawne dotyczące możliwo-
ści otrzymywania ulgi prorodzinnej wydają się dys-
kryminować prawa ojców, gdyż w przeważającej ilo-
ści przypadków niezawisłe sądy, orzekając alimenty,
nakładają obowiązek utrzymania dzieci na oboje ro-
dziców, przy czym z reguły połowę kosztów utrzy-
mania dziecka pokrywa rodzic, u którego dziecko
faktycznie mieszka – jest to najczęściej matka, nato-
miast pozostałą część pokrywa drugi z rodziców
– ojciec. Taki stan rzeczy powoduje, iż osoba sumien-
nie i terminowo płacąca alimenty a niemieszkająca
faktycznie z dzieckiem nie może dokonywać odpisu
od podatku z tytułu ulgi prorodzinnej. Sytuacja wy-
daje się o tyle niezrozumiała, że ponosząc wydatki
stanowiące notabene połowę kosztów utrzymania
dziecka, ojciec nie ma prawa do otrzymywania poło-
wy sumy pieniędzy z ustawowo przewidzianej kwoty
1145,08 zł na każde dziecko.
W związku z zaistniałą sytuacją uprzejmie pro-
szę Pana Ministra o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy dostrzega Pan Minister konieczność zmia-
ny niektórych zapisów ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, w szczególności w części
dotyczącej odliczeń z tytułu ulgi prorodzinnej, tak
aby w razie orzeczenia przez sąd rozwodu lub sepa-
racji rodziców z przysługującego ustawowo odlicze-
nia na dzieci mogli skorzystać oboje rodziców, a nie
jak ma to obecnie miejsce, tylko ten rodzic, u które-
go dzieci faktycznie zamieszkują?
2. Czy ma Pan Minister świadomość faktu, iż
obecnie funkcjonujące przepisy ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych w części dotyczącej
odliczeń z tytułu ulgi prorodzinnej ograniczają i dys-
kryminują prawa ojca oraz są dla takich osób wyso-
ce krzywdzące?
3. Czy i jeśli tak, to jakie są plany ministerstwa
mające na celu zmianę powszechnego wizerunku
ojca – człowieka rozwiedzionego lub będącego w se-
paracji, z osoby, która posiada tylko obowiązki do
wypełniania względem własnych dzieci, na osobę,
która oprócz partycypowania w utrzymaniu potom-

stwa ma również zagwarantowane pełnię praw
z tego tytułu, z których może swobodnie korzystać?
Z poważaniem
Poseł Alicja Dąbrowska
Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 858)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie warunków uzyskania
dofinansowania z Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 na cele budowlane
przez placówki ochrony zdrowia
o charakterze ponadregionalnym,
których organem założycielskim
jest samorząd, na przykładzie
Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o rozważenie możliwości zmiany zapisów
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 w zakresie działania 13.2:
Inwestycje w infrastrukturę ochrony zdrowia o zna-
czeniu ponadregionalnym.
Program ten został przyjęty przez Radę Mini-
strów 29 listopada 2006 r. W ramach tego programu
przewiduje się możliwość dofinansowania prac bu-
dowlanych placówek ochrony zdrowia prowadzących
działalność o charakterze ponadregionalnym. Nie-
stety, ustalona linia demarkacyjna uniemożliwia
skorzystanie z tego programu placówkom zdrowia,
których organem założycielskim jest samorząd.
Konsekwencją takiego zapisu jest brak możliwości
sfinansowania niezwykle ważnego dla Polski Środ-
kowo-Wschodniej ośrodka, jakim jest Centrum On-
kologii Ziemi Lubelskiej, którego założycielem jest
samorząd woj. lubelskiego.
W ośrodku tym leczą się pacjenci z woj. lubelskie-
go, podkarpackiego, mazowieckiego oraz święto-
krzyskiego. W COZL prowadzone są międzynarodo-
we badania, klinika posiada certyfikat EMEA. Nie-
stety, posiadane wyposażenie oraz sytuacja lokalo-
wa pozwala na posiadanie jedynie II stopnia refe-
rencyjności, w konsekwencji pacjenci nie mogą
otrzymać pełnego wachlarza usług medycznych.
Ze względu na dużą liczbę pacjentów konieczne
jest również utworzenie Satelitarnego Ośrodka On-
kologicznego w Zamościu.
Zasadność inwestycji potwierdzają wszystkie za-
interesowane środowiska medyczne. Brak możliwo-
ści skorzystania z dofinansowania przyniesie niepo-
wetowane szkody dla kilku województw.
351
W związku z powyższym zwracam się z następu-
jącymi pytaniami:
1. Czy widzi Pani Minister możliwość zmiany za-
pisów w Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 dotyczących linii
demarkacyjnej?
2. Jeżeli tak, to kiedy zostaną podjęte ostateczne
decyzje umożliwiające złożenie stosownych wnio-
sków przez zainteresowane placówki?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Tomaszów Lubelski, dnia 15 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 859)
do ministra zdrowia
w sprawie utworzenia na terenie
woj. lubelskiego poradni dla dzieci
z autyzmem dziecięcym finansowanej
przez NFZ
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o wsparcie działań Fundacji Alpha, która
stara się powołać pierwszą na Lubelszczyźnie porad-
nię dla osób z autyzmem dziecięcym. Jak dotychczas
w naszym województwie nie ma ani jednej placówki
udzielającej specjalistycznej diagnozy, prowadzącej
terapię i rehabilitację dla dzieci z autyzmem. Dzieci
dotknięte skomplikowanym zespołem upośledzenia
rozwoju, które pozbawia się właściwej terapii, są
bardzo trudne w sprawowaniu opieki nad nimi.
W roku 2003 stworzono w Lublinie społeczny
punkt konsultacyjny, z którego porad korzystało
i nadal korzysta bardzo duża liczba rodziców. Po-
twierdza to potrzebę utworzenia specjalistycznej
placówki.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się z pyta-
niem:
1. Czy Pani Minister widzi możliwość utworze-
nia na terenie województwa lubelskiego poradni dla
dzieci z autyzmem dziecięcym finansowanej z NFZ?
2. Jakie działania należy podjąć w celu urucho-
mienia właściwej placówki?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Tomaszów Lubelski, dnia 15 lutego 2008 r.
352
Zapytanie
(nr 860)
do ministra zdrowia
w sprawie braku realizacji zobowiązania
podwyższenia wartości punktu
rozliczeniowego w kontraktach z NFZ
na 2008 r. wobec Szpitala św. Anny
w Miechowie
Zapytanie dotyczy braku realizacji zobowiąza-
nia podwyższenia wartości punktu rozliczeniowego
w kontraktach z Narodowym Funduszem Zdrowia
na 2008 r. wobec szpitala św. Anny w Miechowie.
Chodzi o podwyższenie punktu o 1 zł, tj. średnio
z 11 zł za jeden punkt do 12 zł za jeden punkt.
Pani Minister po zakończeniu procesu zawiera-
nia umów z Narodowym Funduszem Zdrowia na
2008 r. złożyła publiczne zapewnienie, że NFZ po-
siada środki finansowe, które umożliwiają przed-
miotowy wzrost wyceny punktu rozliczeniowego
w kontraktach z NFZ pod koniec grudnia ubiegłego
roku lub z początkiem bieżącego roku. Z posiada-
nych przez nas informacji wynika, że w szeregu
szpitali dokonano podwyższenia wysokości wartości
punktu rozliczeniowego, pomijając Szpital św. Anny
w Miechowie.
Konieczność realizacji zobowiązań wobec pra-
cowników sprawia, że brak tego podwyższenia jest
dla szpitala szczególnie dotkliwy i uniemożliwia pro-
wadzenie racjonalnej polityki finansowej. Pracowni-
cy, opierając się o doniesienia prasowe na temat pla-
nowanego przez Ministerstwo Zdrowia wzrostu
wartości kontraktu, eskalują żądania płacowe wo-
bec szpitala. Aktualnie Szpital św. Anny w Miecho-
wie uczestniczy w sporze zbiorowym ze Związkiem
Zawodowym Pielęgniarek i Położnych.
W związku z powyższym zwracamy się do Pani
Minister z pytaniem: Dlaczego zobowiązanie wobec
Szpitala św. Anny w Miechowie dotyczące podwyż-
szenia wartości punktu rozliczeniowego w kontrak-
tach z Narodowym Funduszem Zdrowia na 2008 r.
o 1 zł, tj. średnio z 11 zł za jeden punkt do 12 zł za
jeden punkt, nie zostało zrealizowane?
Z poważaniem
Posłowie Bronisław Dutka
i Wiesław Woda
Warszawa, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 861)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie włączenia bloku programowego
„e-administracja” do programu nauczania
na kierunku administracja,
specjalność administracja publiczna
w Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej
w Tarnowie
Szanowny Panie Premierze! W drugiej połowie
swojej kadencji na stanowisku wojewody tarnow-
skiego sporo uwagi poświęciłem m. in. sprawie przy-
gotowania warunków do utworzenia w Tarnowie
Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej. Te stara-
nia, dzięki skoordynowanemu działaniu ogółu zain-
teresowanych problemem i lokalnych instytucji oraz
życzliwości władz centralnych, zakończyły się powo-
dzeniem. Dlatego już w roku akademickim 1998/
1999, jako jedna z pierwszych w kraju, zaczęła
w Tarnowie działać PWSZ. Spełniwszy zatem rolę
jednego z założycieli owej PWSZ, z dużym zaintere-
sowaniem śledzę jej dalsze losy, a szczególną satys-
fakcję sprawia mi fakt, iż tarnowska PWSZ stała się
jedną z najlepszych tego typu placówek w kraju.
Kontrole przeprowadzane przez Państwową Komi-
sję Akredytacyjną potwierdzają, iż studenci decydu-
jący się na zdobywanie kształcenia w jej murach do-
konują trafnego wyboru.
Równolegle z troską o poziom i jakość kształce-
nia władze uczelni systematycznie i skutecznie za-
biegają także o rozwój własnej bazy dydaktycznej
i poszerzenie oferty edukacyjnej. W tym ostatnim
przypadku, co jest szczególnie godne podkreślenia,
starania władz skupiają się na otwieraniu nowych
kierunków kształcenia lub nowych specjalności
w ramach istniejących kierunków. Otóż niedawno
temu dowiedziałem się, że władze uczelni wystąpiły
z propozycją wzbogacenia kształcenia na kierunku
administracja, specjalność administracja publiczna
o blok „e-administracja”. Ta propozycja dopełnia ist-
niejące już na tym kierunku i niejako klasyczne blo-
ki tematyczne do wyboru przez studentów, nato-
miast cechą nowego bloku jest to, że wychodzi on
naprzeciw wyzwaniom, jakie przed administracją
publiczną stawia proces budowy zinformatyzowane-
go społeczeństwa obywatelskiego. Z dostępnych mi
informacji wynika również, że autorzy owej koncep-
cji dopracowali związane z nią szczegóły, ale są
w pełni otwarci i gotowi na dyskusję oraz ewentual-
ną korektę proponowanych treści kształcenia.
Zasygnalizowaną wyżej sprawę traktuję jako
godny uwagi i poparcia przejaw twórczych poszuki-
wań i dlatego ksero niniejszego zapytania, z załącz-
nikami pozwolę sobie przesłać na ręce znanego z in-
formatycznych zainteresowań wicepremiera, mini-
stra gospodarki pana Waldemara Pawlaka oraz kie-
rującej właściwym rzeczowo resortem pani minister
Barbary Kudryckiej. Ze znanych mi danych wynika

natomiast, że w dokumentacji Pana Premiera znaj-
duje się scharakteryzowany w niniejszym zapytaniu
materiał*), ale niezależnie od tego, przesyłając go
dodatkowo w załączeniu, niniejszym pytam o Pana
stosunek do wypracowanego w tarnowskiej PWSZ
pomysłu. Równocześnie, w przypadku zaintereso-
wania się MSWiA znaną Panu ofertą, pytam o dzia-
łania, jakie podejmie Pan w celu wcielenia w życie
tej oferty kształcenia
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Wiesław Woda
Tarnów, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 862)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości udzielenia wsparcia
Powiatowemu Urzędowi Pracy w Toruniu
w związku z pożarem
w Zakładach Drobiarskich
Drosed SA w Toruniu
Szanowna Pani Minister! W dniu 29 stycznia
2008 r. w Toruniu spłonął zakład przetwórstwa dro-
biu należący do grupy Drosed, w której znajdują się
też firmy z Siedlec, Warszawy, Międzyrzeca Podla-
skiego i Tomaszowa Mazowieckiego. Właścicielem
zakładów jest francuska firma LDC. Zakład w Toru-
niu zatrudniał 700 osób. Straty poniesione w wyni-
ku pożaru wstępnie oszacowano na 50 mln zł.
Według informacji przedstawicieli LDC zakład
ma być odbudowany wraz z linią przetwórstwa wę-
dlin. Termin wznowienia produkcji wyznaczony zo-
stał na luty 2009 r. W chwili obecnej ok. 60 osób
(a docelowo 100 osób) zostało oddelegowanych przez
kierownictwo firmy do siostrzanych zakładów w Sie-
dlcach i Tomaszowie Mazowieckim. Jednakże ok.
500 osób pozostanie bez pracy. Władze samorządo-
we, jak również właściwe urzędy zaoferowały po-
szkodowanym swoją pomoc. Powiatowy Urząd Pra-
cy w Toruniu planuje otwarcie punktu informacyj-
nego dla pracowników zakładu, dla których mają
być przygotowywane również oferty zatrudnienia.
Z informacji uzyskanych przeze mnie w Powiato-
wym Urzędzie Pracy w Toruniu wynika, że obecnie
urząd jest przygotowany i dysponuje odpowiednimi
środkami dla zapewnienia wsparcia dla osób pozba-
wionych pracy na skutek tego zdarzenia.
Niemniej jednak pozwalam sobie zapytać Panią
Minister: Czy w razie wystąpienia jakichkolwiek
komplikacji, mających dalszy negatywny wpływ na
sytuację byłych pracowników Drosedu, a uniemożli-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
353
wiających podjęcie skutecznych działań przez Po-
wiatowy Urząd Pracy w Toruniu, ministerstwo dys-
ponuje możliwością wsparcia działań urzędu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 863)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rozpatrywania wniosków
o świadczenia rentowe przez lekarzy
orzeczników ZUS i KRUS
Szanowna Pani Minister! Lekarze orzecznicy
ZUS i KRUS, rozpatrując wnioski o przyznanie
świadczeń rentowych, jako powód nieprzyznania
tych świadczeń podają brak aktualnego badania
diagnostycznego lub aktualnej konsultacji specjali-
stycznej.
Dzieje się tak w sytuacji, gdy wnioskodawcy załą-
czyli do złożonych przez siebie wniosków kserokopie
kart informacyjnych leczenia szpitalnego, kseroko-
pie konsultacji specjalistycznych i badań diagno-
stycznych.
W związku z powyższym zapytuję:
1. Czy lekarze orzecznicy ZUS i KRUS są upraw-
nieni do zweryfikowania takich konsultacji poprzez
skierowania na badania specjalistyczne i badania
dodatkowe petentów we własnym zakresie?
2. Czy ZUS i KRUS ponosi koszty tych badań
i konsultacji?
3. Czy są zakłady opieki zdrowotnej, z którymi
inspektorzy ZUS i KRUS zawarły umowę na wyko-
nanie badań i konsultacji, o które zwracają się
orzecznicy?
Poseł Romuald Ajchler
Dąbrowa, dnia 18 lutego 2008 r.
354
Zapytanie
(nr 864)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie usunięcia z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 przedsięwzięcia
modernizacji oczyszczalni ścieków
i kanalizacji sanitarnej w gminie Łapy
Szanowna Pani Minister! Przedsięwzięcie gmi-
ny Łapy, tj. modernizacja oczyszczalni ścieków i mo-
dernizacja kanalizacji sanitarnej w gminie, znajdo-
wało się na indykatywnej liście projektów kluczo-
wych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”. Z uwagi na fakt, iż projekt
był przygotowany w całości, uzyskał on wsparcie
w ramach tzw. pomocy technicznej na przygotowa-
nie wniosku i studium wykonalności, jak również
dokumentacji przetargowej. Obecnie przy współpra-
cy z konsultantem, który został wyłoniony w postę-
powaniu przetargowym przeprowadzonym przez
Narodowym Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej, trwa opracowywanie wniosku
oraz stadium wykonalności.
Wobec powyższych faktów tym bardziej wydaje
się niezrozumiała decyzja o usunięciu powyższego
przedsięwzięcia z listy indykatywnej w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Należy pamiętać, iż głównym celem programów ope-
racyjnych jest zrównoważony rozwój, który może być
realizowany jedynie dzięki zniwelowaniu dyspropor-
cji pomiędzy poszczególnymi regionami w Polsce.
Zweryfikowana indykatywna lista projektów kluczo-
wych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” zawiera w głównej mierze
projekty z obszarów Polski bardziej rozwiniętych.
Preferowanie projektów z powyższych regionów ab-
sorbujących znaczącą część planowanej kwoty dofi-
nansowania w ramach procedury pozakonkursowej
nieuchronnie doprowadzi do pogłębienia dysproporcji
pomiędzy poszczególnymi obszarami Polski.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie były przesłanki wykreślenia przedmio-
towego projektu z listy Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”?
2. Czy zamierza Pani zmienić zaistniałą sytu-
ację?
3. Czy przewiduje Pani dofinansowanie powyż-
szego projektu ze źródeł innych niż ze środków unij-
nych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 865)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie poprawy bezpieczeństwa
policjantów patrolujących ulice
oraz remontu pomieszczeń,
w których pracują
Szanowny Panie Ministrze! Codziennym proble-
mem polskiej Policji są fatalne warunki pracy.
W jednym z trzech referatów patrolowo-interwen-
cyjnych Komendy Miejskiej Policji w Łodzi nie było
w pracy jednej trzeciej pracowników – wszyscy mieli
zwolnienia lekarskie. Prawo zabrania im strajko-
wać, taka forma protestu to jedyna możliwość zwró-
cenia na siebie uwagi.
Czarę goryczy wśród policjantów przelały ostat-
nie zakupy, jakie trafiły do łódzkiej komendy woje-
wódzkiej, zwłaszcza przenośne stanowisko kierowa-
nia, na które wydano kilka milionów złotych. Zaku-
piono sprzęt, który będzie używany kilka razy do
roku, podczas gdy brakuje kamizelek kuloodpor-
nych, policjanci posługują się 30-letnimi pistoletami
i jeżdżą rozlatującymi się radiowozami, a w komisa-
riatach tynk sypie się im na głowę, brak jest kompu-
terów, tuszu do drukarek, długopisów i innych ma-
teriałów biurowych. Wynagrodzenie funkcjonariu-
szy patrolujących ulice nie pozwala na utrzymanie
rodziny.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniem: W jaki
sposób resort zamierza pomóc Policji w pozyskaniu
funduszy na modernizację ich miejsc pracy, poprawę
bezpieczeństwa w czasie patrolowania miasta oraz
podwyższenia wynagrodzeń policjantów?
Poseł Piotr Krzywicki
Łódź, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 866)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie możliwości pracy rolników
i ich współmałżonków w sytuacji,
kiedy korzystają z renty strukturalnej
Panie Ministrze! W dniu 21 czerwca 2007 r. we-
szło w życie rozporządzenie ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750).
Rentę strukturalną będzie mógł uzyskać produ-
cent rolny wpisany do ewidencji producentów rol-

nych, który ukończył 55 lat, lecz nie osiągnął wieku
emerytalnego i nie ma ustalonego prawa do emery-
tury lub renty. Wnioskodawca powinien prowadzić
gospodarstwo rolne co najmniej przez 10 lat bezpo-
średnio poprzedzających złożenie wniosku o rentę
strukturalną i w tym okresie być ubezpieczonym
w KRUS co najmniej przez 5 lat. Rolnik powinien
również w dniu złożenia wniosku o rentę struktu-
ralną podlegać ubezpieczeniu emerytalno-rentowe-
mu i nie zalegać z zapłatą należności z tytułu ubez-
pieczenia społecznego rolników.
Wielu rolników uważa, że środki przyznane na
rentę są niewystarczające, część z nich chciałaby
podjąć pracę zarobkową.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z pytaniem:
1. Czy rolnik, który korzysta z renty struktural-
nej, może podjąć pracę zarobkową?
2. Jeżeli tak, to jaką może podjąć pracę i jakie
może osiągnąć dochody, aby nie stracić przysługują-
cej renty strukturalnej?
3. Czy współmałżonek rolnika, który również ko-
rzysta z renty strukturalnej, może podjąć pracę za-
robkową, jeżeli tak, to jakie może osiągnąć dochody?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Maliszewski
Grójec, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 867)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji planu wyrównania
standardów ośrodków COS
przez doinwestowanie ośrodka COS
w Zakopanem
Obiekty COS w Zakopanem, tj. hala sportowa,
pływalnia, sale judo, zapasów, podnoszenia cięża-
rów, siłownia, boiska oraz internaty sportowe „Za-
kopane” i „Imperial”, zostały wybudowane w latach
1960–1980. Są to obiekty niespełniające aktualnych
standardów, niewymiarowe, zniszczone i wyeksplo-
atowane, nieodpowiadające wymogom Prawa bu-
dowlanego i z tego względu warunkowo dopuszcza-
ne do użytkowania przez właściwe służby. Ten stan
rzeczy spowodował wieloletni brak nakładów na re-
monty w latach ubiegłych. Jednocześnie inne ośrod-
ki COS były doinwestowywane, powstawały tam
nowe hotele, pływalnie, hale sportowe, stadiony. Pa-
radoksalnie to właśnie walory klimatyczne Zakopa-
nego stwarzają optymalne warunki do treningów
dla wszelkich dyscyplin sportowych i predestynują
to miejsce do pełnienia funkcji ośrodka przygoto-
wań sportowych. Rocznie, mimo niskiego standardu
355
obiektów, wykorzystuje się w ośrodku zakopiańskim
ok. 35 tys. osobodni. Wykorzystanie bazy przy po-
prawie jej standardu byłoby co najmniej dwukrotnie
większe.
Miasto Zakopane zgłosiło swoją kandydaturę
jako miasta-gospodarza Mistrzostw Świata w Nar-
ciarstwie Klasycznym w 2013 r. Zawody mają być
rozgrywane na obiektach COS OPO Zakopane, co
sprawia, że modernizacja staje się tym bardziej pil-
na i nagląca. Plan modernizacji ośrodka uzgodniony
z Polskim Związkiem Narciarskim został złożony
w Ministerstwie Sportu i Turystyki.
W związku z opisaną sytuacją kieruję do Pana
Ministra następujące pytania:
1. Czy ministerstwo dysponuje jakimś planem in-
westycji w obiektach sportowych COS, jak w ewen-
tualnej hierarchii celów sytuuje się COS Zakopane?
2. Czy COS Zakopane uzyska wsparcie minister-
stwa w realizacji przedłożonego planu modernizacji
obiektu w Zakopanem?
Poseł Anna Paluch
Krościenko, dnia 1 lutego 2007 r.
Zapytanie
(nr 868)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie treści rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 12 lutego 2008 r.
zmieniającego rozporządzenie dotyczące
warunków i trybu udzielania
pomocy finansowej w ramach
Sektorowego Programu Operacyjnego
„Rybołówstwo i przetwórstwo ryb”
na lata 2004–2006
Uzasadnienie:
W mojej opinii i wielu rybaków rozporządzenie
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 12 lutego
2008 r. zmieniające rozporządzenie ministra z dnia
14 września 2004 r. w sprawie warunków i trybu
udzielania pomocy finansowej w ramach Sektorowe-
go Programu Operacyjnego „Rybołówstwo i prze-
twórstwo ryb 2004–2006” jest w swej treści naganne
i bardzo krzywdzące niektórych polskich rybaków.
W naszej opinii w owym rozporządzeniu dokonu-
je się swoistej dintojry politycznej w stosunku do
części rybaków kojarzonych z poparciem Prawa i Spra-
wiedliwości w wyborach parlamentarnych, wyklu-
czając ich z pomocy finansowej za czasowe zawiesze-
nie działalności połowowej dorsza w 2007 r. udziela-
nej armatorowi statku rybackiego o polskiej przyna-
leżności za nieprowadzenie połowów w okresie do-
datkowych:
a) 26 dni kalendarzowych na podobszarach 22-24
albo
356
b) 24 dni kalendarzowych na podobszarach
25-27
– określonych w załączniku I do rozporządzenia
Rady (WE) nr 2187/2005 z dnia 21 grudnia 2005 r.
w sprawie zachowania zasobów połowowych w wo-
dach Morza Bałtyckiego, cieśnin Bełt i Sund poprzez
zastosowanie środków technicznych oraz zmieniają-
cego rozporządzenie (WE) nr 1434/98 i uchylającego
rozporządzenie (WE) nr 88/98 (Dz. Urz. UE L 349
z 31.12.2005, str. 1, z późn. zm.).
Otóż powodem nieprzyznania im unijnej pomocy
finansowej jest fakt, iż niektórzy rybacy (głównie
armatorzy łodziowi) nie zastosowali się do zakazu
połowów dorsza określonego w art. 2 rozporządze-
nia Komisji (WE) nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r.
ustanawiającego zakaz połowów dorsza w Morzu
Bałtyckim (podobszary 25-32, wody WE) przez stat-
ki pływające pod banderą Polski.
W związku z tym, następujące pytania do Pana
Ministra:
1. Czy nie zauważa Pan Minister naruszenia
przepisów prawa, w tym unijnego, poprzez wydanie
takiego rozporządzenia? Przecież rozporządzenie
Rady (WE) nr 2187 z dnia 21 grudnia 2005 r. odno-
siło się do pomocy finansowej za czasowe zawiesze-
nie działalności połowowej dorsza, tj. 26 dni kalen-
darzowych na podobszarach 22-24 albo 24 dni ka-
lendarzowych na podobszarach 25-27! Zatem nie ma
nic wspólnego z kolejnym rozporządzeniem Rady
nr 804 (WE) z dn. 9 lipca 2007 r. o zakazie połowów
na okres 3,5 miesiąca (tj. od 16 września do 31 grud-
nia 2007 r.). Tak więc pomoc finansowa należy się
wszystkim rybakom, którzy spełniają pozostałe kry-
teria! Tego nie może zmienić fatalne rozporządzenie
z dnia 12 lutego 2008 r. ministra r. i r. w.
2. Kto i w jaki sposób poniesie koszty w razie wy-
grania procesów sądowych, a składanych przez ry-
baków, którzy czują się pokrzywdzeni tym rozporzą-
dzeniem?
3. Dlaczego Pan Minister nie egzekwuje od KE
rekompensat za przestrzeganie rozporządzenia nr 804
(WE) dla tych wszystkich rybaków, którzy zastoso-
wali się do owego zakazu, czyli rekompensat za
okres 3,5 (trzech i pół) miesiąca? Przecież przez ten
okres płacili wszystkie należności związane z dzia-
łalnością gospodarczą, a zostali pozbawieni główne-
go źródła dochodu (połowu dorsza)!
4. Jakie korzyści dla polskiego rybołówstwa przy-
niesie owa decyzja, poza nasileniem antagonizmu
pomiędzy poszczególnym organizacjami rybackimi?
Czy o to chodzi polskiemu rządowi?
Do przewinienia niewątpliwie doszło i należy wy-
ciągnąć konsekwencje. Jest wiele sposobów w roz-
wiązaniu tej kwestii, mniej dotkliwych! Ale czy po-
zbawienie niektórych polskich rybaków środków
unijnych (które są w stopniu wystarczającym dla
wszystkich) jest najlepszym rozwiązaniem w sytu-
acji tragicznych kwot połowowych na dorsza w tym
roku, a w przyszłych roku (mniejszych o 30% wsku-
tek nieudolności negocjacji z KE) wręcz na granicy
bankructwa dla wielu armatorów?
5. Czy pozbawiając unijnej pomocy finansowej
części rybaków dokonano rzetelnej analizy okolicz-
ności i uwarunkowań, w których doszło do złamania
zakazu rozporządzenia nr 804 (WE):
a) wyszli w morze, głównie w morze rybacy ło-
dziowi (do 12 m długości), dla których postój ponad
3-miesięczny jest równoznaczny z bankructwem ro-
dzinnej (!) działalności;
b) wyszli w morze ci rybacy, którzy mieli jeszcze
limit połowów na dorsza, nie wypłynęli raczej ci,
którzy już jego nie mieli, bo przełowili. Zatem doszło
do paradoksu: rybacy, którzy przełowili, dostaną
jeszcze pomoc finansową, ci, którzy nie zdążyli prze-
łowić, zostali jeszcze przez własny rząd ukarani!
Stale pamiętając, że – w opinii mojej i wielu rybaków
– kara (rozporz. nr 804 WE) nałożona tylko na pol-
skich rybaków przez KE była niesprawiedliwa i wy-
jątkowym przejawem arogancji urzędników KE;
c) rybacy mieli nieoficjalne przyzwolenie mini-
stra gospodarki morskiej, co było powszechnie wia-
domym, wobec powyższego rybacy mieli prawo przy-
puszczać, że nawet w razie zmiany rządu owe przy-
zwolenie będzie miało decydujący wpływ na sposób
egzekwowania unijnego zakazu połowów dorsza?
6. Panie Wiceministrze Plocke! Czy uważa Pan
za wystarczający powód złośliwego pozbawienia wie-
lu polskich rybaków należnej im unijnej pomocy fi-
nansowej tylko z powodu prawdopodobnego popar-
cia przez nich Prawa i Sprawiedliwości w wyborach
parlamentarnych!?
7. Czy zmieni Pan Minister owe rozporządzenie
poprzez skreślenie w zmianie 2, w § 132aa pkt 4
w kwestii przestrzegania zakazu połowów dorsza
określonego w art. 2 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r., przez co umożliwi
Pan Minister uzyskanie należnej unijnej pomocy fi-
nansowej wszystkim rybakom spełniających pozo-
stałe kryteria?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg–Warszawa, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 869)
do ministra zdrowia
w sprawie zlikwidowania stanowiska
rzecznika praw pacjenta
w strukturze organizacyjnej
Świętokrzyskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ
Szanowna Pani Minister! Zgodnie ze statutem
Narodowego Funduszu Zdrowia stanowiącym za-

łącznik do rozporządzenia prezesa Rady Ministrów
z dnia 29 września 2004 r. w sprawie nadania statu-
tu Narodowemu Funduszowi Zdrowia (Dziennik
Ustaw z 2004 r. Nr 213, poz. 2161, z późniejszymi
zmianami) w skład struktury organizacyjnej każde-
go oddziału wojewódzkiego funduszu wchodzi, jako
komórka organizacyjna, rzecznik praw pacjenta.
Komórka taka funkcjonowała również w struk-
turze organizacyjnej Świętokrzyskiego Oddziału
Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
W roku 2007 dokonano w strukturze organizacyjnej
likwidacji stanowiska rzecznika praw pacjenta i zwol-
niono za wypowiedzeniem z przyczyn dotyczących
pracodawcy pełniącego tę funkcję Ireneusza Kę-
dzierskiego.
Jego zadania powierzono kierownikowi Sekcji
Skarg i Wniosków w Wydziale Spraw Świadczenio-
biorców Oddziału.
Świętokrzyski Oddział Narodowego Funduszu
Zdrowia jest jedynym w skali całego kraju, który nie
posiada wyodrębnionej komórki organizacyjnej
rzecznika praw pacjenta.
W przekonaniu moim stało się to z poważnym
uchybieniem dla standardów ochrony praw pacjen-
ta, ale również z rażącym naruszeniem przepisów
statutu Narodowego Funduszu Zdrowia, jak rów-
nież wytycznych prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Statut Narodowego Funduszu Zdrowia przewi-
duje w każdym oddziale wojewódzkim NFZ istnienie
komórki organizacyjnej rzecznika praw pacjenta
(§ 7 ust. 3 statutu).
Jednocześnie dyrektorzy oddziałów wojewódz-
kich uzyskali uprawnienie do dokonywania połącze-
nia komórek organizacyjnych oddziału, po uzyska-
niu pozytywnej opinii prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia (§ 7 ust. 4 statutu). Przesłanką dla ta-
kiego łączenia może być mała liczba świadczenio-
biorców zarejestrowanych w oddziale funduszu i za-
kres wykonywanych przez oddział zadań. Pomimo
że w województwach lubuskim, opolskim i podla-
skim zarejestrowana jest mniejsza liczba świadcze-
niobiorców, nie dokonano tam zlikwidowania stano-
wiska rzecznika praw pacjenta. Ponadto połączenie
komórek organizacyjnych nie może oznaczać ich li-
kwidacji i przejmowania ich zadań przez inne ko-
mórki, a zatem również likwidacji stanowiska rzecz-
nika praw pacjenta.
W wytycznych prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczących dostosowania regulaminów
organizacyjnych oddziałów wojewódzkich funduszu
do brzmienia statutu NFZ wynikającego ze zmian
wprowadzonych rozporządzeniem prezesa Rady Mi-
nistrów z dnia 8 lutego 2007 r. zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie nadania statutu Narodowemu
Funduszowi Zdrowia (Dziennik Ustaw z 2007 r.,
Nr 24, poz. 147) zakazano kategorycznie likwidowa-
nia komórek organizacyjnych, w przypadku połą-
czenia ich nazwy powinny odwzorować nazwy ko-
mórek, z których je utworzono. Uniemożliwiało to
357
likwidację stanowiska rzecznika praw pacjenta. Po-
nadto zastrzeżono bezpośrednie podporządkowanie
rzecznika praw pacjenta zastępcy dyrektora oddzia-
łu do spraw medycznych.
Wszystkie te zasady i odnośne postanowienia
statutu NFZ zostały przy likwidacji stanowiska
rzecznika praw pacjentów w Świętokrzyskim Od-
dziale Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdro-
wia złamane.
Dyrektor Świętokrzyskiego Oddziału Wojewódz-
kiego Narodowego Funduszu Zdrowia wystąpiła do
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia pismem z dnia
16 marca 2007 r. i zaproponowała powołanie w miej-
sce rzecznika praw pacjentów sekcji do spraw Skarg
i Wniosków w ramach Wydziału Spraw Świadcze-
niobiorców. Propozycja ta naruszała ustęp 4 znowe-
lizowanego § 4 statutu Narodowego Funduszu Zdro-
wia, proponowano, bowiem zamiast połączenia ko-
mórek organizacyjnych likwidację jednej z nich i po-
wierzenie jej zadań drugiej. Ponadto propozycja ta
stała w sprzeczności z wytycznymi Narodowego
Funduszu Zdrowia, wskazującymi, że rzecznik praw
pacjenta powinien być bezpośrednio podporządko-
wany zastępcy dyrektora do spraw medycznych.
Jeszcze bardziej kuriozalna była odpowiedź pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia, który już cał-
kowicie łamiąc postanowienia statutu Narodowego
Funduszu Zdrowia, pozytywnie zaopiniował tym-
czasową likwidację komórki organizacyjnej rzeczni-
ka praw pacjenta. Tymczasem, jak już była mowa
wyżej, statut upoważnia dyrektora oddziału woje-
wódzkiego, po uzyskaniu pozytywnej opinii prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia do łączenia, a nie
do likwidowania jakichkolwiek komórek organiza-
cyjnych oddziałów wojewódzkich Narodowego Fun-
duszu Zdrowia czy też likwidowania tymczasowego.
Jak rozumiem, likwidacja tymczasowa komórki
organizacyjnej rzecznika praw pacjentów miała na
celu wyłącznie zwolnienie, z powołaniem się na li-
kwidację stanowiska pracy, zajmującego dotychczas
stanowisko rzecznika praw pacjenta pana Ireneusza
Kędzierskiego.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. W oparciu o jaką podstawę prawną prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia pozytywnie zaopinio-
wał łamiącą statut Narodowego Funduszu Zdrowia
strukturę organizacyjną Świętokrzyskiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia?
2. Na jakiej podstawie prawnej oparto tymczaso-
wą likwidację jednostki organizacyjnej: rzecznik
praw pacjenta w strukturze organizacyjnej Święto-
krzyskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia, skoro statut NFZ takiej podsta-
wy nie mógł stanowić?
3. Jakie działania zostaną podjęte w celu przy-
wrócenia stanowiska rzecznika praw pacjenta
w strukturze organizacyjnej Świętokrzyskiego
Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia?
358
4. Jakie konsekwencje zostaną wyciągnięte
w stosunku do osób odpowiedzialnych za złamanie
§ 7 ust 3 i 4 statutu Narodowego Funduszu Zdrowia
przy ustalaniu struktury organizacyjnej Święto-
krzyskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 14 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 870)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie budowy obwodnicy wsi Grodziec
Stowarzyszenie „Nasz Grodziec” uznało Gro-
dziec za najbardziej poszkodowaną osadą spośród
wszystkich usytuowanych przy drogach krajowych
woj. opolskiego i od ponad dwóch lat bezskutecznie
próbuje doprowadzić do realizacji budowy obwodni-
cy wsi.
Problem staje się tym poważniejszy, że planowana
jest rozbudowa drogi krajowej nr 46 na odcinku My-
ślina–Grodziec–Ozimek z zamiarem przystosowania
jej do klasy i kategorii drogi ekspresowej „S”.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na pytania:
— czy możliwa jest budowa obwodnicy wsi Gro-
dziec i jakie warunki muszą być spełnione do jej re-
alizacji?
— kiedy zostanie rozpatrzona i podjęta decyzja
w tej sprawie?
Posłowie Tomasz Garbowski
i Danuta Jazłowiecka
Opole, 5 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 871)
do ministra zdrowia
w sprawie budowy szpitala w Słupsku
Szanowna Pani Minister! Budowa słupskiego
szpitala trwa już ponad 20 lat. Według informacji
urzędników inwestycja została rozpoczęta w 1986 r.
W ciągu ostatnich 8 lat, czyli od przejęcia w 1999 r.
inwestycji przez samorząd województwa, na budowę
szpitala w Słupsku wydano ok. 110 mln zł pochodzą-
cych z różnych źródeł, jednak pomimo tak dużych na-
kładów budowa szpitala wciąż daleka jest od ukoń-
czenia. Koszt ukończenia budowy szpitala w Słupsku
szacowany był na 145 mln zł. Istnieje uzasadnione
podejrzenie popełnienia przestępstwa niegospodar-
ności, braku nadzoru, fałszowania dokumentów i za-
dłużania woj. pomorskiego na kontynuowanie in-
westycji.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. W jakiej wysokości i z jakich źródeł pozyskiwa-
no środki finansowe na ww. inwestycję?
2. Jakie faktycznie środki wydatkowano na bu-
dowę w kolejnych latach i co zostało w tych okresach
zrealizowane?
3. Jakie instytucje i podmioty gospodarcze były
zaangażowane w realizację ww. inwestycji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jolanta Szczypińska
Warszawa, dnia 8 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 872)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z tej listy inwestycji pod nazwą
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
na terenie dorzecza Biebrzy
w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej
wcześniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyń-
skiego listy indykatywnej projektów kluczowych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, w wyniku której szereg inwestycji
planowanych do realizacji na terenie województwa
podlaskiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania środ-
ków finansowych na opracowanie projektów bez ja-

kichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zostanie
w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofinanso-
wania w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza przy
wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż środki
te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art.
14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wyko-
nywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod na-
zwą „Regulacja gospodarki wodno-ściekowej na tere-
nie dorzecza Biebrzy w województwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 873)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Budowa Regionalnego Centrum
Monitoringu Środowiska
na wschodniej granicy Unii Europejskiej
na bazie siedziby Wojewódzkiego
Inspektoratu Ochrony Środowiska
w Białymstoku”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
359
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art.
14, ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wyko-
nywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Budowa Regionalnego Centrum Monitorin-
gu Środowiska na wschodniej granicy Unii Europej-
skiej na bazie siedziby Wojewódzkiego Inspektoratu
Ochrony Środowiska w Białymstoku”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
360
Zapytanie
(nr 874)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Zapewnienie prawidłowej gospodarki
wodno-ściekowej na terenie miasta
Siemiatycz w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej
wcześniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyń-
skiego listy indykatywnej projektów kluczowych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, w wyniku której szereg inwestycji
planowanych do realizacji na terenie województwa
podlaskiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt. 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz. 350,
z późn. zm.) – zwracam się do Pani Minister o precy-
zyjne przedstawienie kryteriów, według których we-
ryfikowana była zatwierdzona już indykatywna li-
sta projektów kluczowych w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, by odsu-
nąć narzucające się wrażenie, iż nie były to kryteria
natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Zapewnienie prawidłowej gospodarki wod-
no-ściekowej na terenie miasta Siemiatycze w woje-
wództwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 875)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Rozbudowa i modernizacja gospodarki
wodno-ściekowej na terenie miasta Hajnówki
w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-

nansowania w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza
przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Rozbudowa i modernizacja gospodarki wod-
no-ściekowej na terenie miasta Hajnówka w woje-
wództwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 876)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Uregulowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin Związku Komunalnego
Biebrza w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
361
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji
składających wnioski podkreślają, że przygotowanie
do udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Uregulowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin Związku Komunalnego Biebrza
w województwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
362
Zapytanie
(nr 877)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Budowa wodociągów, kanalizacji sanitarnej
i deszczowej w gminach: Choroszcz,
Dobrzyniewo Duże i Supraśl
– etap II w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji
składających wnioski podkreślają, że przygotowanie
do udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod na-
zwą „Budowa wodociągów, kanalizacji sanitarnej i desz-
czowej w gminach Choroszcz, Dobrzyniewo Duże
i Supraśl – etap II w województwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 878)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Modernizacja oczyszczalni ścieków
oraz rozwój infrastruktury
wodno-kanalizacyjnej w Suwałkach
w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania środ-

ków finansowych na opracowanie projektów bez ja-
kichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zostanie
w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofinanso-
wania w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza przy
wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż środki
te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art.
14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wyko-
nywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Modernizacja oczyszczalni ścieków oraz
rozwój infrastruktury wodno-kanalizacyjnej w Su-
wałkach w województwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 879)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Kompleksowe rozwiązanie gospodarki
wodno-ściekowej miasta Kolna
w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
363
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji
składających wnioski podkreślają, że przygotowanie
do udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art.
14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wyko-
nywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Kompleksowe rozwiązanie gospodarki wod-
no-ściekowej miasta Kolno w województwie podla-
skim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
364
Zapytanie
(nr 880)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Modernizacja oczyszczalni ścieków
i rozbudowa kanalizacji sanitarnej
w gminie Łapy w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Modernizacja oczyszczalni ścieków i rozbu-
dowa kanalizacji sanitarnej w gminie Łapy w woje-
wództwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 881)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej
liście indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Rozbudowa infrastruktury
wodno-kanalizacyjnej na terenie Łomży
w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-

nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 73, poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani
Minister o precyzyjne przedstawienie kryteriów,
według których weryfikowana była zatwierdzona
już indykatywna lista projektów kluczowych w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, by odsunąć narzucające się wrażenie, iż
nie były to kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Rozbudowa infrastruktury wodno-kanali-
zacyjnej na terenie Łomży w województwie podla-
skim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 882)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej
liście indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Rozbudowa infrastruktury
ochrony środowiska w ulicach dzielnicy
Studziwody w Bielsku Podlaskim
w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
365
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji
składających wnioski podkreślają, że przygotowanie
do udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 73, poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani
Minister o precyzyjne przedstawienie kryteriów,
według których weryfikowana była zatwierdzona
już indykatywna lista projektów kluczowych w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, by odsunąć narzucające się wrażenie, iż
nie były to kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące
pytania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Rozbudowa infrastruktury ochrony środo-
wiska w ulicach dzielnicy Studziwody w Bielsku
Podlaskim w województwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
366
Zapytanie
(nr 883)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej
liście indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Budowa kanalizacji sanitarnej i deszczowej
oraz modernizacja stacji uzdatniania wody
w Wysokiem Mazowieckiem
w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie woj. podlaskiego zosta-
ło z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania środ-
ków finansowych na opracowanie projektów, bez ja-
kichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zostanie
w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofinanso-
wania w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza przy
wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż środki
te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.), zwracam się do Pani Minister
o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według któ-
rych weryfikowana była zatwierdzona już indyka-
tywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego” Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Budowa kanalizacji sanitarnej i deszczowej
oraz modernizacja stacji uzdatniania wody w Wyso-
kiem Mazowieckiem w woj. podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 884)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Zapewnienie prawidłowej gospodarki
wodno-ściekowej na terenie aglomeracji
sokólskiej w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie woj. podlaskiego zosta-
ło z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania środ-
ków finansowych na opracowanie projektów, bez ja-

kichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zostanie
w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofinanso-
wania w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza przy
wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż środki
te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.), zwracam się do Pani Minister
o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według któ-
rych weryfikowana była zatwierdzona już indyka-
tywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Zapewnienie prawidłowej gospodarki wod-
no-ściekowej na terenie aglomeracji sokólskiej w woj.
podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 885)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Budowa sieci wodociągowej i sanitarnej
w mieście Sejny w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
367
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie woj. podlaskiego zosta-
ło z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania środ-
ków finansowych na opracowanie projektów, bez ja-
kichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zostanie
w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofinanso-
wania w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza przy
wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż środki
te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz.
350 z późn. zm.), zwracam się do Pani Minister
o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według któ-
rych weryfikowana była zatwierdzona już indyka-
tywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Budowa sieci wodociągowej i sanitarnej
w mieście Sejny w woj. podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
368
Zapytanie
(nr 886)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Ochrona zlewni rzek Narwi,
Biebrzy i Bugu poprzez poprawę gospodarki
wodno-ściekowej na obszarze koordynowanym
przez Międzygminny Związek Wodociągów
i Kanalizacji w Łomży w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie woj. podlaskiego zosta-
ło z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania środ-
ków finansowych na opracowanie projektów, bez ja-
kichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zostanie
w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofinanso-
wania w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza przy
wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż środki
te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt. 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.), zwracam się do Pani Minister
o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według któ-
rych weryfikowana była zatwierdzona już indyka-
tywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Ochrona zlewni rzeki Narwi, Biebrzy i Bugu
poprzez poprawę gospodarki wodno-ściekowej na
obszarze koordynowanym przez Międzygminny
Związek Wodociągów i Kanalizacji w Łomży w woj.
podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 887)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Budowa kanalizacji sanitarnej
w aglomeracji Dąbrowa Białostocka
w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie woj. podlaskiego zosta-
ło z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-

nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt. 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 73, poz. 350, z późn. zm.), zwracam się do Pani
Minister o precyzyjne przedstawienie kryteriów,
według których weryfikowana była zatwierdzona
już indykatywna lista projektów kluczowych w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, by odsunąć narzucające się wrażenie, iż
nie były to kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej pro-
jektów kluczowych została skreślona inwestycja
pod nazwą „Budowa kanalizacji sanitarnej w aglo-
meracji Dąbrowa Białostocka w województwie
podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 888)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Poprawa bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego, stanu ekologicznego,
retencji i stanu technicznego obiektów
Kanału Augustowskiego wraz z jeziorem
Serwy, rzekami Marychą, Czarną Hańczą,
Rospudą i Nettą w woj. podlaskim”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
369
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-
nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji
składających wnioski podkreślają, że przygotowanie
do udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza
przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 73, poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani
Minister o precyzyjne przedstawienie kryteriów,
według których weryfikowana była zatwierdzona
już indykatywna lista projektów kluczowych w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, by odsunąć narzucające się wrażenie, iż
nie były to kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Poprawa bezpieczeństwa przeciwpowodzio-
wego, stanu ekologicznego, retencji i stanu technicz-
nego obiektów Kanału Augustowskiego wraz z jez.
Serwy, rz. Marychą, rz. Czarną Hańczą, rz. Rospu-
dą i rz. Nettą w województwie podlaskim”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
370
Zapytanie
(nr 889)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Budowa wodociągów, kanalizacji sanitarnej
i deszczowej w Białymstoku – etap I”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej
wcześniej przez rząd Premiera Jarosława Kaczyń-
skiego listy indykatywnej projektów kluczowych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, w wyniku której szereg inwestycji
planowanych do realizacji na terenie województwa
podlaskiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji skła-
dających wnioski podkreślają, że przygotowanie do
udziału w konkursach wymaga zaangażowania środ-
ków finansowych na opracowanie projektów bez ja-
kichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zostanie
w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofinanso-
wania w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, co oznacza (zwłaszcza przy
wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż środki
te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art.
14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wyko-
nywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Budowa wodociągów, kanalizacji sanitarnej
i deszczowej w Białymstoku – etap I”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 12 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 890)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie projektu pod nazwą
„Budowa i modernizacja sieci
kanalizacyjnych w zlewni jeziora Miedwie”
Na liście ogłoszonej przez Panią Minister w dniu
1 lutego, a dotyczącej kluczowych zadań na lata
2007–2008 do Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” nie zapisano ani jednego z trzech
projektów Związku Gmin Zlewni Jeziora Miedwie.
W obecnej sytuacji istnieje wielkie niebezpieczeń-
stwo, że zadanie tak ważne dla gmin członkowskich
związku, Szczecina i całego regionu nie będzie reali-
zowane. Samorządy nie są w stanie udźwignąć finan-
sowo tak ogromnego przedsięwzięcia. Jeśli nie będzie
możliwości finansowania ww. budowy ze środków
Unii Europejskiej, inwestycja nie będzie mogła być
kompleksowo realizowana. Tym samym będzie
trwała dalsza degradacja środowiska naturalnego.
A z czasem może okazać się, że stacja uzdatniania
wody pitnej dla mieszkańców Szczecina nie oczyści
zanieczyszczenia wody w jeziorze Miedwie.
Związek wnioskował o dofinansowanie zadania
z Funduszu Spójności, jednak w związku z obecną
perspektywą finansową 2007–2013 konieczna była
decyzja o rozdzieleniu jednego projektu na trzy za-
dania. Fakt ten wiąże się z koniecznością opracowa-
nia kolejnych niezbędnych dokumentów, a już na do-
kumenty do wniosku grupowego związek poniósł
znaczne koszty.
Niewielki zakres całego zadania wpisany jest na
listę indykatywną Regionalnego Programu Opera-
cyjnego Województwa Zachodniopomorskiego. Jed-
nak tylko wykonanie wszystkich zadań zapewni
kompleksowe rozwiązanie ogromnych problemów go-
spodarki wodno-ściekowej z zlewni jeziora Miedwie.
W związku z powyższym na ręce Pani Minister
składam pytanie o to:

Dlaczego na liście indykatywnej obejmującej
kluczowe zadania na lata 2007–2013 do Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” nie
zapisano projektów Związku Gmin Zlewni Jeziora
Miedwie?
Jednocześnie podkreślam, że tak ważna inwesty-
cja nie tylko zapewni ochronę wód (jezioro Miedwie
jest rezerwuarem wody pitnej dla miasta Szczecina
oraz gmin przyległych do jeziora), ziemi i powietrza
oraz krajobrazu zlewni jeziora Miedwie, ale pozwoli
na znaczny rozwój gmin członkowskich.
Z poważaniem
Poseł Mirosława Masłowska
Szczecin, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 890)
do ministra środowiska
w sprawie projektu pod nazwą
„Budowa i modernizacja sieci
kanalizacyjnych w zlewni jeziora Miedwie”
Na liście ogłoszonej przez panią Elżbietę Bień-
kowską minister rozwoju regionalnego w dniu 1 lu-
tego, a dotyczącej kluczowych zadań na lata 2007-
–2008 do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” nie zapisano ani jednego z trzech pro-
jektów Związku Gmin Zlewni Jeziora Miedwie.
W obecnej sytuacji istnieje wielkie niebezpieczeń-
stwo, że zadanie tak ważne dla gmin członkowskich
związku, Szczecina i całego regionu nie będzie reali-
zowane. Samorządy nie są w stanie udźwignąć fi-
nansowo tak ogromnego przedsięwzięcia. Jeśli nie
będzie możliwości finansowania ww. budowy ze środ-
ków Unii Europejskiej, inwestycja nie będzie mogła
być kompleksowo realizowana. Tym samym będzie
trwała dalsza degradacja środowiska naturalnego.
A z czasem może okazać się, że stacja uzdatniania
wody pitnej dla mieszkańców Szczecina nie oczyści
zanieczyszczenia wody w jeziorze Miedwie.
Związek wnioskował o dofinansowanie zadania
z Funduszu Spójności, jednak w związku z obecną
perspektywą finansową 2007–2013 konieczna była
decyzja o rozdzieleniu jednego projektu na trzy za-
dania. Fakt ten wiąże się z koniecznością opracowa-
nia kolejnych niezbędnych dokumentów, a już na do-
kumenty do wniosku grupowego związek poniósł
znaczne koszty.
Niewielki zakres całego zadania wpisany jest na
listę indykatywną Regionalnego Programu Opera-
cyjnego Województwa Zachodniopomorskiego. Jed-
nak tylko wykonanie wszystkich zadań zapewni
kompleksowe rozwiązanie ogromnych problemów go-
spodarki wodno-ściekowej z zlewni jeziora Miedwie.
371
W związku z powyższym na ręce Pana Ministra
składam pytanie poselskie:
Dlaczego na liście indykatywnej obejmującej klu-
czowe zadania na lata 2007–2013 do Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” nie zapisano
projektów Związku Gmin Zlewni Jeziora Miedwie?
Jednocześnie podkreślam, że tak ważna inwesty-
cja nie tylko zapewni ochronę wód (jezioro Miedwie
jest rezerwuarem wody pitnej dla miasta Szczecina
oraz gmin przyległych do jeziora), ziemi i powietrza
oraz krajobrazu zlewni jeziora Miedwie, ale pozwoli
na znaczny rozwój gmin członkowskich.
Z poważaniem
Poseł Mirosława Masłowska
Szczecin, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 891)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie możliwości dofinansowania
budowy boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w gminie Krzemieniewo
w pow. leszczyńskim w woj. wielkopolskim
Szanowny Panie Ministrze! W swoim exposé pre-
zes Rady Ministrów Pan Donald Tusk zapowiedział
wspieranie przez rząd budowy przez samorządy te-
rytorialne w ramach programu „Boisko w mojej
gminie”, boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem.
Gmina Krzemieniewo w woj. wielkopolskim
w ramach tego programu wystąpiła do Ministerstwa
Sportu o wsparcie budowy takiego boiska.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy i kiedy dojdzie do realizacji programu
„Boisko w mojej gminie” na terenie gminy Krzemie-
niewo?
2. Na jakie środki finansowe w ramach tego pro-
gramu może liczyć gmina Krzemieniewo?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 21 lutego 2008 r.
372
Zapytanie
(nr 892)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie rekompensaty samorządom
środków finansowych z tytułu nowelizacji
rozporządzenia ministra edukacji narodowej
zmieniającego wysokość minimalnych stawek
wynagrodzenia nauczycieli
Szanowna Pani Minister! Wprowadzenie przez
resort edukacji rozporządzenia zmieniającego wyso-
kość wynagrodzenia nauczycieli oraz ogólne warun-
ki przyznawania dodatków do wynagrodzenia za
pracę, a także wynagrodzenia za dni wolne od pracy,
niesie ze sobą wzrost wydatków samorządów, które
to wydatki nie zostały ujęte w budżetach gmin. Do-
tychczasowe praktyki rządu skłaniały się do tego, iż
przekazywano samorządom obowiązki, a równocze-
śnie nie przekazywano środków finansowych. Zmia-
na rozporządzenia niesie za sobą skutki finansowe.
W związku z powyższym zapytuję:
1. Czy budżet państwa w 100% zrekompensuje
samorządom wydatki z tytułu zmian projektowa-
nych aktów prawnych?
2. Czy w związku ze zmianą rozporządzenia do-
tyczącą prowadzenia przedszkoli i oddziałów przed-
szkolnych przy szkołach podstawowych samorządy
otrzymają zwiększone środki w subwencji wyrów-
nawczej?
Z poważaniem
Poseł Romuald Ajchler
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 893)
do ministra infrastruktury
w sprawie zjazdu z drogi E18 do Legnickiej
Specjalnej Strefy Ekonomicznej „Krzywa”
Szanowny Panie Ministrze! W roku 2006 gmina
Gromadka opracowała koncepcję budowy zjazdu
drogowego do LSSE i wraz z raportem oddziaływa-
nia na środowisko oraz studium wykonalności zgło-
siła to zamierzenie w lipcu 2006 r. do programu
unijnego Interreg IIIA. Decyzja była negatywna,
uzasadniana brakiem środków unijnych na ten cel.
W roku 2007 gmina Gromadka zleciła opracowa-
nie dokumentacji projektowej na wykonanie węzła
zjazdowego z drogi A18 do LSSE „Krzywa”. Doku-
mentacja ta wraz z pozwoleniem na budowę jest
przygotowywana w dwóch etapach: pierwszy za-
kończy się w I kw. 2008 r. i dotyczy prac, które
będą wykonywane na terenach już przeznaczonych
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego na ten cel; drugi zakończy się w II kw.
2008 r. po zakończeniu procedury zmian w miejsco-
wych planach zagospodarowania przestrzennego
w gminach Gromadka i Warta Bolesławiecka. Pro-
cedura ta już trwa.
W II półroczu ma zostać rozstrzygnięty konkurs
dotyczący wniosków złożonych do priorytetu 3 p. 2:
Rozwój infrastruktury transportowej na Dolnym
Śląsku zawartego w zatwierdzonym do realizacji
i obowiązującym na 2008 r. „Regionalnym progra-
mie operacyjnym dla województwa dolnośląskiego
na lata 2007–2013”. Gmina Gromadka liczy, że kon-
kurs zostanie rozstrzygnięty dla niej pozytywnie,
a rozstrzygnięcie to zbiegnie się z kompletem doku-
mentacji I i II etapu oraz zezwoleń na budowę.
Jedynym podmiotem podejmującym obecnie dzia-
łania w zakresie wykonania zjazdu z drogi A18 do
LSSE „Krzywa” jest wójt gminy Gromadka. Jego
możliwości są jednak ograniczone. Gmina jest też
przygotowana do poniesienia odpowiednich kosz-
tów, jakie będą na niej ciążyć z tego tytułu.
Uprzejmie proszę Pana Ministra o odpowiedź na
pytanie, w jaki sposób może Pan wspomóc starania
gminy i przyczynić się do realizacji przedsięwzięcia,
które jest warunkiem rozwoju gospodarczego firm
prowadzących działalność w LSSE.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Szmajdziński
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 894)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów dokonywania
weryfikacji wniosków na zatwierdzonej liście
indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 oraz przyczyn usunięcia
z niej inwestycji pod nazwą
„Modernizacja linii E75 Rail Baltica
Warszawa–Białystok–granica z Litwą
– etap I na odcinku Warszawa–Suwałki”
Szanowna Pani Minister! Z dostępnych publicz-
nie informacji wynika, że Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego dokonało weryfikacji zatwierdzonej wcze-
śniej przez rząd premiera Jarosława Kaczyńskiego
listy indykatywnej projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, w wyniku której szereg inwestycji planowa-

nych do realizacji na terenie województwa podla-
skiego zostało z tej listy usuniętych.
Beneficjenci tych projektów (organy samorządu
terytorialnego i inne instytucje) są oburzeni decy-
zjami rządu, rozpoczęli już bowiem przygotowania
do realizacji procesów inwestycyjnych, ponosząc
w związku z tym określone koszty. Zaplanowali rów-
nież w swoich budżetach odpowiednie środki w ra-
mach tzw. udziału własnego. Teraz okazuje się, że
jedyną szansą, którą wskazuje im rząd, jest możli-
wość przystąpienia do konkursów, w wyniku któ-
rych część z nich może otrzymać dofinansowanie.
Przedstawiciele samorządów i innych instytucji
składających wnioski podkreślają, że przygotowanie
do udziału w konkursach wymaga zaangażowania
środków finansowych na opracowanie projektów bez
jakichkolwiek gwarancji, że dana inwestycja zosta-
nie w wyniku konkursu zakwalifikowana do dofi-
nansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, co oznacza (zwłasz-
cza przy wielu konkurujących ze sobą wnioskach), iż
środki te mogą zostać stracone.
Przedstawiciele Platformy Obywatelskiej w wy-
powiedziach publicznych w sposób jednoznaczny su-
gerują, że z listy indykatywnej inwestycji kluczo-
wych zostały wykluczone projekty najsłabiej przygo-
towane. Nie sposób zgodzić się z tym twierdzeniem.
Wobec powyższego – działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – zwracam się do Pani Mini-
ster o precyzyjne przedstawienie kryteriów, według
których weryfikowana była zatwierdzona już indy-
katywna lista projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
by odsunąć narzucające się wrażenie, iż nie były to
kryteria natury merytorycznej.
Proszę również o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Z jakich przyczyn z listy indykatywnej projek-
tów kluczowych została skreślona inwestycja pod
nazwą „Modernizacja linii E75 Rail Baltica Warsza-
wa–Białystok–granica z Litwą – I etap na odcinku
Warszawa–Suwałki”?
2. Jakich warunków wymaganych w ramach
przyjętych kryteriów oceny i kwalifikowania wnio-
sków (jeżeli takie w ogóle zostały sformułowane) nie
spełnia powyższy projekt inwestycyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Suwałki, dnia 20 lutego 2008 r.
373
Zapytanie
(nr 895)
do ministra infrastruktury
w sprawie obowiązujących przepisów
lokalizacyjnych
Do mojego biura poselskiego zwrócił się mieszka-
niec gminy Tomice w powiecie wadowickim, który
uważa, że zlokalizowane bezpośrednio w jego są-
siedztwie przedsiębiorstwo powstało i działa z naru-
szeniem przepisów, m.in. w niezgodzie z miejscowym
planem zagospodarowania przestrzennego, ustawą
Prawo ochrony środowiska, a także w sprzeczności
z prawem budowlanym.
Działalność, o której mowa, obejmuje zbieranie
i transport odpadów niebezpiecznych i innych niż
niebezpieczne. W miejscowym planie zagospodaro-
wania przestrzennego gminy Tomice tereny te za-
kwalifikowane zostały pod symbolem MU1, co w sto-
sownej nomenklaturze oznacza działalność mieszkal-
no-usługową, przy czym działalność usługowa nie
tylko nie powinna powodować uciążliwości, ale do-
datkowo wzbogacać funkcję mieszkaniową.
W planie zagospodarowania przestrzennego dla
gminy, o której mowa, tereny MU1 obejmują rów-
nież usługi komercyjne, jednocześnie ich nie definiu-
jąc. Szczegółowo są natomiast określone walory es-
tetyczne budynków, np. kolorystyka dachów, ich sy-
metria itp., co świadczyć by mogło o wykluczeniu
działalności, która z całą pewnością nie harmonizu-
je z funkcją mieszkalną.
Z informacji przekazanej przez mieszkańca, któ-
rego problem dotyczy, wynika, że Instytut Rozwoju
Miast potwierdził zwyczajowe przeznaczenie tere-
nów MU oraz przyznał, że działalność polegająca na
składowaniu odpadów metalowych, z występujący-
mi uciążliwościami, jest całkowicie niezgodna z po-
daną funkcją terenu.
Pytanie: W związku z powyższym bardzo proszę
o wyjaśnienie, czy w tym przypadku nie doszło do
nadużycia lub naruszenia przepisów krajowych
i miejscowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 18 lutego 2008 r.
374
Zapytanie
(nr 896)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 2 stycznia 2008 r. dotyczącego
finansowania przedmiotów ortopedycznych
i środków pomocniczych
Głęboko zaniepokojony zmianami rozporządze-
nia MPiPS z dnia 2 styczna 2008 r. § 11 ust. 4 nada-
jącymi mu brzmienie:
„4. Do wniosku dołącza się:
1) kopię orzeczenia lub kopię wypisu z treści
orzeczenia, o którym mowa w art. 1, art. 5 pkt 1a
lub art. 62 ustawy, a w przypadku osoby, o której
mowa w art. 62 ust. 3 ustawy, kopię orzeczenia
o stałej albo długotrwałej niezdolności do pracy
w gospodarstwie rolnym wydanego przed dniem
1 stycznia 1998 r.,
2) w przypadku zaopatrzenia w przedmioty orto-
pedyczne i środki pomocnicze fakturę określającą
kwotę opłaconą w ramach ubezpieczenia zdrowotne-
go oraz kwotę udziału własnego lub inny dokument
potwierdzający zakup wraz z potwierdzoną za zgod-
ność przez świadczeniodawcę realizującego zlecenie
kopią zrealizowanego zlecenia na zaopatrzenie
w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze.”
– kieruję do Pani Minister zapytanie: Czy osoba
niepełnosprawna powinna sama w chwili wydania
przedmiotu ortopedycznego czy środka pomocni-
czego pokryć różnicę pomiędzy ceną a kwotą refun-
dacji z Narodowego Funduszu Zdrowia? Czy organ
wykonawczy dokonał analizy jego praktycznych
skutków, jeżeli chodzi o wpływ na dokonywanie za-
opatrzenia osób niepełnosprawnych w przedmioty
ortopedyczne i środki pomocnicze i jakie były wnio-
ski z tej analizy?
Jednocześnie informuję, że zapisy w rozporzą-
dzeniu interpretowane przez MOPS i PCPR powo-
dują, iż w praktyce nie jest możliwe dokonywanie
zakupów przez świadczeniobiorców. Jak bowiem
powszechnie wiadomo, osoby niepełnosprawne czę-
sto są ubogie i nie mogą pozwolić sobie na samo-
dzielne pokrycie kosztów zakupu przedmiotów or-
topedycznych i środków pomocniczych, nawet gdy-
by następnie miała nastąpić refundacja takiego
wydatku ze środków PFRON. Wejście w życie roz-
porządzenia spowodowało – według mojej wiedzy
– znaczne utrudnienia w zaopatrywaniu osób nie-
pełnosprawnych w przedmioty ortopedyczne i środ-
ki pomocnicze.
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 21 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 897)
do ministra infrastruktury
w sprawie połączenia obwodnicy
autostradowej A1 z drogą krajową nr 1
na węźle w Czerniewicach pod Toruniem
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że po budowie autostrady A1 w peł-
nym zakresie na węźle w Czerniewicach nie będzie
połączenia tej trasy z drogą krajową nr 1. Obecne
połączenie „jedynki” z prowizoryczną na razie ob-
wodnicą autostradową zostanie w Czerniewicach
zlikwidowane po doprowadzeniu tu kompletnej A1.
Zaczynają się już prace projektowe nieuwzględniają-
ce tego rozwiązania. W takim wariancie samochody
jadące w przyszłości drogą krajową nr 1 od strony
Włocławka w Czerniewicach nie skręcą na obwodni-
cę, ale pojadą prosto do centrum Torunia. Tymcza-
sem kierowcy chętnie by skorzystali z tego rozwią-
zania. Przejazd obwodnicą, która będzie częścią ge-
neralnie płatnej autostrady, będzie bowiem szybki
i darmowy. Już teraz są w Czerniewicach problemy
z przejściem na drugą stronę drogi. Poza tym ulica
Łódzka zostanie zakorkowana. Na całym świecie
ruch tranzytowy wyprowadza się z miasta i kieruje
na obwodnice. Teraz ta prowizoryczna obwodnica
między Czerniewicami a Lubiczem zdejmuje ok. 50 pro-
cent ruchu z „jedynki”. Brak połączenia „jedynki”
z A1 w Czerniewicach potwierdzają przedstawiciele
oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad w Bydgoszczy. Połączenia nie uwzględnia
decyzja lokalizacyjna dla węzła w Czerniewicach
sprzed 10 lat.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdziwe są informacje o tym, że po bu-
dowie autostrady A1 w pełnym zakresie na węźle
w Czerniewicach nie będzie połączenia tej trasy
z drogą krajową nr 1, co spowoduje skierowanie ca-
łego ruchu do centrum miasta?
2. Jeżeli tak, to jakie kroki zamierza podjąć mini-
sterstwo, aby do tego nie doszło?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 20 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 898)
do ministra środowiska
w sprawie planów odebrania Fundacji
Lux Veritatis dotacji na poszukiwanie
wód termalnych
Szanowny Panie Ministrze! W odpowiedzi na moją
interpelację dotyczącą planów odebrania Fundacji
Lux Veritatis dotacji przyznanej przez Narodowy
Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża wód termal-
nych na terenie miasta Toruń, otrzymałam informa-
cję, że obecnie trwa opracowywanie ostatecznej wer-
sji protokołu z przedmiotowej kontroli, po złożeniu
zastrzeżeń przez podmiot kontrolowany.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Dlaczego, nie mając ostatecznej wersji protokołu
z przedmiotowej kontroli, Ministerstwo Środowiska
złożyło doniesienie do prokuratury na rzekome nie-
prawidłowości w przyznaniu dotacji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 899)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie ułatwień w egzaminach
na aplikacje prawnicze
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że w tym roku egzaminy na aplikacje
prawnicze mają być łatwiejsze. Możliwe będzie tak-
że zdobycie uprawnień adwokackich i radcowskich
bez aplikacji. Takie są założenia projektu ustawy.
Test z wiedzy prawniczej zostanie skrócony z 250 do
150 pytań (przy czym test dla przyszłych adwoka-
tów i radców ma być identyczny). Żeby go zdać, trze-
ba zdobyć 100 punktów (dziś 190). Kandydaci na
trzy miesiące przed egzaminem z internetowej stro-
ny MS dowiedzą się też, jakie akty prawne będą pod-
stawą pytań testowych. Ministerialny projekt z po-
wrotem otwiera zamknięte przez Trybunał Konsty-
tucyjny drogi do uzyskania uprawnień adwokackich
czy radcowskich bez odbywania aplikacji, a nawet
zdawania egzaminu zawodowego. Adwokatem lub rad-
cą w ten sposób będą mogli zostać np. asesorzy sądo-
wi albo absolwenci prawa, którzy przez pięć lat pra-
cowali w kancelarii prawniczej. Duża zmiana doty-
czyłaby także samego egzaminu końcowego, ostat-
niej przeszkody na drodze do wykonywania zawodu.
Ministerstwo chce zlikwidować część ustną, tak żeby
375
był wyłącznie pisemny (z wyjątkiem notarialnego).
Korporacje tymczasem protestują.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Na czym miałyby polegać ułatwienia w dostę-
pie do zawodu prawnika?
2. Na czym miałyby polegać ułatwienia w egza-
minach na aplikacje prawnicze?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 4 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 900)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanego przeniesienia
oddziału regionalnego p.p.u.p. Poczta Polska
z Radomia do Kielc
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zwróciła się z prośbą o interwencję grupa
związkowców NSZZ „Solidarność” Pracowników
Poczty w Radomiu. Nie zgadzają się oni z decyzją
dyrektora generalnego Poczty Polskiej dotyczącą
przeniesienia oddziału regionalnego Poczty Polskiej
z Radomia do Kielc. Utrzymanie w mocy powyższej
decyzji oznaczałoby dla 35 pracowników koniecz-
ność codziennych dojazdów do Kielc, co zważywszy
na odległość dzielącą te miasta, zajmowałoby ok.
3 godz. dziennie i niekorzystnie odbijałoby się na ży-
ciu rodzinnym. Ponadto w skierowanym do mnie pi-
śmie związkowcy zwracają uwagę na trudności lo-
kalowe, z jakimi boryka się Poczta Polska w Kiel-
cach niedysponująca odpowiednimi budynkami i już
teraz zmuszona do wynajmowania dodatkowych po-
wierzchni biurowych. W przeciwieństwie do Kielc
w Radomiu poczta jest właścicielem budynków za-
pewniających sprawną pracę różnych pionów. W opi-
nii związkowców przeciwko proponowanym przez
dyrektora generalnego Poczty Polskiej zmianom
przemawiają także wyniki ekonomiczne uzyskiwa-
ne przez działający dotychczas w Radomiu Oddział
Regionalny Centrum Sieci Pocztowej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące pyta-
nie: Jakimi względami motywowane jest przeniesie-
nie z Radomia do Kielc oddziału regionalnego
p.p.u.p. Poczty Polskiej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marzena Dorota Wróbel
Radom, dnia 22 stycznia 2008 r.
376
Zapytanie
(nr 901)
do ministra finansów
w sprawie przekazywania 1% podatku
dochodowego od osób fizycznych
na rzecz potrzebujących
Szanowny Panie Ministrze! W związku z liczny-
mi interwencjami obywateli w sprawie odebrania im
– mocą ustawy o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych z dnia 16 listopada 2006 r.
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588) – uprawnienia do przeka-
zywania 1% podatku na rzecz konkretnej osoby, po-
czuwam się do obowiązku skierowania do Pana za-
pytania co do ewentualnej zmiany obowiązujących
przepisów:
1. Czy w zeznaniu za rok 2007 będzie możliwość
wskazania imiennie osoby, na rzecz której mają zo-
stać przekazane pieniądze podatnika (np. w drodze
dyspozycji przygotowanych wspólnie przez MPiPS
i MF)?
2. Czy MF planuje dokonać nowelizacji stosow-
nych przepisów ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych, tak aby w zeznaniach podatkowych
za rok 2008 i n. przedmiotowe uprawnienie zostało
przywrócone?
Poseł Beata Małecka-Libera
Dąbrowa Górnicza, dnia 13 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 902)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy sygnalizacji świetlnej
na drodze krajowej nr 15
w miejscowości Trzemeszno
Szanowny Panie Ministrze! Na drodze krajowej
nr 15 w miejscowości Trzemeszno, pow. gnieźnień-
ski, znajduje się skrzyżowanie, przejście dla pieszych
łączące dwie części miasta z kolejowym węzłem ko-
munikacyjnym –powiatowym. Codziennie, ze znaj-
dującego się w tym miejscu skrzyżowania, jak i przej-
ścia dla pieszych, korzysta kilkaset osób dojeżdżają-
cych do szkół, przedszkoli, pracy. Pomimo widnieją-
cego znaku ograniczenia prędkości, istnieje ogrom-
ne zagrożenie dla zdrowia i życia mieszkańców.
Skrzyżowanie drogi krajowej nr 15 z drogą powiato-
wą charakteryzuje się wzniesieniami znajdującymi
się zarówno po prawej, jak i lewej stronie jezdni, co
znacznie ogranicza widoczność nadjeżdżających po-
jazdów mechanicznych z kierunku Mogilna. Ponad-
to należy zaznaczyć, że w ciągu ostatnich 5 lat bar-
dzo często dochodziło w tym miejscu do kolizji pojaz-
dów mechanicznych, czy też potrąceń pieszych przez
samochody osobowe i ciężarowe.
Mając na uwadze bezpieczeństwo ruchu drogowe-
go na drodze krajowej nr 15, uprzejmie proszę Pana
Ministra o ustosunkowanie się do powyższej sprawy
udzielając odpowiedzi na następujące pytania.:
1. Jakie działania zmierzające do poprawy bez-
pieczeństwa na drodze krajowej nr 15 przewiduje re-
sort w latach 2008–2009?
2. Czy w 2008 r. przewiduje się budowę sygna-
lizacji świetlnej lub innego środka zapobiegawcze-
go na drodze krajowej nr 15 w miejscowości Trze-
meszno?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Gniezno, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 903)
do ministra środowiska
w sprawie wprowadzenia
do praktyki produkcyjnej procedury
bezpłatnej dla pszczelarzy
eliminacji odpadów powstających w wyniku
koniecznego stosowania w pszczelarstwie
leków do zwalczania pasożyta
Varroa destructor
Szanowny Panie Ministrze! Stosowane przez
pszczelarzy leki weterynaryjne (bayvarol, apitraz,
biowar) dopuszczone do zwalczania pasożyta Varroa
destructor mają postać pasków ze sztucznego two-
rzywa. Są one zawieszane na okres 4–8 tygodni
w gnieździe pszczelim, co prowadzi do kontaktu in-
korporowanej w paskach substancji czynnej z paso-
żytem i jego eliminacji. Zużyte paski stanowią od-
pad. W przypadku apitrazu i biowaru producent za-
znacza, że stosowana substancja czynna: amitraz
jest bardzo szkodliwa dla ryb, a więc nawet niewiel-
kie jej ilości pozostające w paskach nie powinny tra-
fić do zbiorników wodnych lub wód płynących. Uty-
lizacja pasków w warunkach domowych nie jest do-
brym sposobem w przypadku środków chemicznych
ochrony roślin. Podmioty, prowadząc ich sprzedaż,
mają obowiązek bezpłatnego przyjmowania zuży-
tych opakowań i nieużytych lub przeterminowanych
środków celem kierowania ich do właściwej utyliza-
cji. System taki nie funkcjonuje w przypadku obrotu
lekami weterynaryjnymi. Pszczelarze postulują, tak
jak w przypadku środków chemicznej ochrony ro-
ślin, by system taki dotyczył również leków wetery-
naryjnych, w tym do zwalczania pasożyta Varroa
destructor.

W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy resort podziela pogląd prezentowany
przez pszczelarzy, a będący wyrazem ich troski o ochro-
nę warunków środowiska przyrodniczego?
2. Czy przygotowywane są stosowne nowelizacje
prawne, by problem ten uregulować?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Naguszewski
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 904)
do ministra środowiska
w sprawie wycinki drzew w obrębie
Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z zapy-
taniem w sprawie wycinki drzew w obrębie Trój-
miejskiego Parku Krajobrazowego. W ostatnim cza-
sie trudno oprzeć się wrażeniu, że wycinka przybra-
ła duże rozmiary, na co zwracają mi uwagę zaniepo-
kojeni wyborcy.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy ten kompleks leśny poddany jest ogólnym
zasadom gospodarki leśnej?
2. Czy wycinka drzew spowodowana jest koniecz-
nością dostarczenia konkretnej wielkości drewna do
celów przemysłowych?
3. Jeżeli tak, to kto odpowiada za określenie tej
wielkości?
4. Czy wycinane są drzewa chore? Jeśli tak, to
z jakiego powodu nie czyni się starań dla ich le-
czenia?
5. Jaka część drzewostanu została wycięta w roku
2007 w odniesieniu do jego wielkości z końca roku
2006?
6. Czy przy wycince drzew bierze się pod uwagę
wzrost wielkości wód spływających na tereny zabu-
dowane?
7. Jakie jest planowane przeznaczenie tego kom-
pleksu leśnego?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Nowak
Gdańsk, dnia 22 lutego 2008 r.
377
Zapytanie
(nr 905)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podwyżek płac dla kolejarzy
Mieszkam w Tczewie, w mieście które przez wie-
le lat uchodziło za „miasto kolejarzy”. Zresztą nadal
społeczność kolejowa znacząco stanowi o charakte-
rze mojej „małej ojczyzny”. W prowadzonych konsul-
tacjach społecznych w moim biurze poselskim często
stawiana jest sprawa koniecznych podwyżek płac
dla pracowników kolejowych. Z pozyskanych infor-
macji wynika, że są one rzeczywiście niskie. Rodzi
to napięcia wśród pracowników. Partnerzy społecz-
ni zapowiadają nawet akcje protestacyjne i strajki.
Zapewne poprzez dialog społeczny i kompromis oraz
realizm budżetowy znajdzie się właściwe rozwiąza-
nie. Uprzejmie więc zapytuję:
Jak przedstawia się sytuacja finansowa pracow-
ników kolejowych w spółkach zależnych od Skarbu
Państwa? Kiedy ostatnio i jakie miały tam miejsce
podwyżki płac? W jaki sposób obecnie prowadzony
jest dialog w sprawie podwyżek płac dla pracowni-
ków kolejowych? Jakie średnio podwyżki płac dla
pracowników kolejowych w spółkach zależnych od
Skarbu Państwa nastąpią w bieżącym roku budże-
towym?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 906)
do ministra infrastruktury
w sprawie tworzenia warunków
na rzecz rozwoju kulturalno-oświatowego
w spółdzielniach mieszkaniowych
W swoim biurze poselskim w Tczewie mam oka-
zję często rozmawiać o problemach spółdzielczości
mieszkaniowej. Dość często jest krytykowane usta-
wodawstwo spółdzielcze. Wśród ważnych spraw
podnoszona jest kwestia użytecznej działalności kul-
turalno-oświatowej prowadzonej w spółdzielniach
mieszkaniowych, głównie w osiedlowych domach
kultury. Bardzo często są to cenne działania i inicja-
tywy o wysokiej wartości artystycznej. W istotny
sposób uzupełniają one politykę kulturalną samo-
rządów lokalnych. Prezesi spółdzielni mieszkanio-
wych uskarżają się jednak, że obecne prawo znie-
chęca i utrudnia wspieranie aktywności kulturalno-
-oświatowej.
378
W świetle tych okoliczności uprzejmie zapytuję:
Jak Pan Minister ocenia obowiązującą ustawę
o spółdzielniach mieszkaniowych? Na ile resort in-
frastruktury monitoruje działalność kulturalno-
-oświatową prowadzoną przez kluby, osiedlowe domy
kultury spółdzielni mieszkaniowych? W jaki sposób
można i należałoby zachęcać rady nadzorcze i zarzą-
dy spółdzielni mieszkaniowych do wspierania ak-
tywności kulturalno-oświatowej? Czy i ewentualnie
jakie inicjatywy, działania podejmie Pan Minister,
aby w kolejnej nowelizacji prawa o spółdzielniach
mieszkaniowych stworzyć warunki i zachęty dla
promocji aktywności kulturalno-oświatowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 907)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia z listy projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu
„Modernizacja i rozbudowa systemu
wodno-kanalizacyjnego aglomeracji
Ciechanowa – I etap: miasto Ciechanów”
Szanowna Pani Minister! W roku 2006 Zakład
Wodociągów i Kanalizacji sp. z o.o w Ciechanowie
złożył wstępny wniosek na modernizację i rozbudo-
wę systemu wodno-kanalizacyjnego w Ciechanowie.
Jest to jeden z projektów kluczowych dla dalszego
rozwoju miasta. Zgodnie z procedurami wniosek ten
został oceniony przez ministerstwo i Narodowy Fun-
dusz Ochrony Środowiska. Projekt ten został wstęp-
nie zaakceptowany i w czerwcu 2007 r. został złożo-
ny kompletny wniosek do Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego. Projekt znalazł się na liście rezerwowej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” (priorytet 1). W bieżącym roku projekt ten zo-
stał usunięty z listy projektów indywidualnych z ww.
programu, a jako uzasadnienie podano, że zgodnie
z ustalonymi kryteriami w ramach priorytetu nie
przewiduje się projektów rezerwowych.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1) Czym kierowało się ministerstwo, ustalając
kryteria pozwalające na usunięcie projektów z listy
rezerwowej?
2) Jakie są możliwości realizacji ww. projektu
w latach 2007–2013 w oparciu o środki UE?
Z poważaniem
Poseł Robert Kołakowski
Ciechanów, dnia 21 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 908)
do ministra infrastruktury
w sprawie zasad oznakowania zjazdów
z dróg ekspresowych i autostrad
stosowanych przez Generalną Dyrekcję
Dróg Krajowych i Autostrad, ze szczególnym
uwzględnieniem zjazdu z autostrady A1
na drogę krajową nr 22 w Swarożynie
Szanowny Panie Ministrze! Kilka miesięcy temu
został oddany do użytku odcinek autostrady A1
z Gdańska do Swarożyna. W miejscowości Swaro-
żyn węzeł drogowy łączy autostradę A1 z drogą kra-
jową nr 22. Niestety, oznaczenie zjazdów pozostawia
wiele do życzenia. W odległości kilkunastu kilome-
trów w obie strony drogi nr 22 znajdują się dwa duże
miasta: Starogard Gdański (50 tys. mieszkańców na
południu) i Tczew (60 tys. mieszkańców na północy).
Trudno jednak znaleźć oznaczenia przy zjeździe
z autostrady kierujące na te miasta. Zjazdy wskazują
na Czarlin, Malbork w kierunku północnym oraz, co
jest jeszcze bardziej kuriozalne, na Człuchów w kie-
runku południowym (odległy o 90 km od zjazdu).
Brak oznaczeń przy zjeździe wskazujących naj-
większe miasta jest kompletnie niezrozumiały dla
mieszkańców oraz władz samorządowych, które
zwracały się do GDDKiA w Gdańsku o skorygowa-
nie tego oczywistego niedopatrzenia. Niestety, w od-
powiedzi z Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad Oddział w Gdańsku dowiadujemy się, że
oznakowanie autostrad i dróg ekspresowych, w tym
nazwy miejscowości na tablicach drogowskazowych,
podlega zatwierdzeniu przez GDDKiA w Warszawie.
Dodatkowo zostaliśmy poinformowani, że nazwy
miejscowości kierunkowych wskazywane są na pod-
stawie tzw. mapy kierunkowej opracowanej dla całej
Polski i zatwierdzonej przez centralę GDDKiA w War-
szawie. Opracowanie to przewiduje, że na węźle au-
tostrady Al z drogą krajowa nr 22 w Swarożynie
miejscowościami kierunkowymi są Człuchów oraz
Czarlin. Wnioski o ewentualne zmiany w oznakowa-
niu kierunkowym zostaną rozpatrzone przy opraco-
wywaniu nowej mapy kierunkowej w 2009 r.
Taka odpowiedź nie satysfakcjonuje mieszkań-
ców powiatów starogardzkiego i tczewskiego. Nie
widzimy powodu, żeby na załatwienie tak prostej
sprawy, jak dopisanie nowych miejscowości kierun-
kowych, które znacznie łatwiej wskażą drogę po-
dróżnym, czekać dwa lata.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z pyta-
niem: Czy możliwe jest przyspieszenie zmian tzw.
mapy kierunkowej przez GDDKiA w Warszawie zgod-
nie z sugestiami najbardziej zainteresowanych użyt-
kowników autostrady A1 i drogi krajowej nr 22?

Kto opracowuje takie dokumenty, jak tzw. mapa
kierunkowa, które pomijają tak duże miasta położo-
ne w odległości nieprzekraczającej 20 km od skrzy-
żowań?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Neumann
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 909)
do ministra infrastruktury
w sprawie uciążliwości komunikacji
drogowej na drodze krajowej nr 25
Bobolice–Oleśnica na ul. Poznańskiej,
na odcinku od ul. Miechowickiej
do ul. Fabrycznej w Inowrocławiu
Szanowny Panie Ministrze! Doszły do mnie nie-
pokojące sygnały dotyczące sytuacji mieszkańców
osiedli Cegielnia i Mątwy w Inowrocławiu. Fatalny
stan nawierzchni drogi krajowej nr 25 na odcinku
od ul. Miechowickiej do ul. Fabrycznej oraz wzrost
liczby pojazdów zarówno osobowych, jak i ciężaro-
wych spowodowały znaczny wzrost natężenia pozio-
mu hałasu, który przekracza obecnie obowiązujące
normy, a także wysoki poziom zanieczyszczenia po-
wietrza, również pierwiastkami rakotwórczymi.
W wyniku drgań powstających na skutek ruchu
ciężkich pojazdów pękają ściany budynków miesz-
kalnych. Sytuacja ta powoduje zagrożenie dla zdro-
wia i życia mieszkańców okolicznych posesji.
W związku z powyższym zapytuję: Czy Pan Mi-
nister podejmie działania zmierzające do poprawy
warunków życia i ochrony przed zagrożeniem zdro-
wia i życia mieszkańców osiedli Cegielnia i Mątwy
przy drodze krajowej nr 25 w Inowrocławiu (montaż
ekranów antyhałasowych przy ul. Poznańskiej,
wprowadzenie ograniczenia prędkości do czasu wy-
budowania obwodnicy, remont nawierzchni drogi
krajowej nr 25 w ciągu ul. Poznańskiej, monitoro-
wanie zanieczyszczeń powietrza)?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Girzyński
Toruń, dnia 22 lutego 2008 r.
379
Zapytanie
(nr 910)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie finansowania
ludowych zespołów sportowych
przez jednostki samorządu terytorialnego
Szanowny Panie Ministrze! Otrzymałem z Urzę-
du Gminy Bobrowo w woj. kujawsko-pomorskim ko-
pię pisma skierowanego do Pana Ministra, dotyczą-
cego problemu interpretacji zasad finansowania Lu-
dowych Zespołów Sportowych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego.
Funkcjonowanie Ludowych Zespołów Sporto-
wych jest niezwykle ważne dla rozwijania umiejęt-
ności dzieci i młodzieży ze środowisk wiejskich, dla-
tego proszę Pana Ministra o ustosunkowanie się do
wspomnianego powyżej pisma, w szczególności zaś
o odpowiedź na pytanie: Czy ministerstwo przewi-
duje nowelizację ustawy o sporcie kwalifikowanym,
zmierzającą w takim kierunku, aby jednostki samo-
rządu terytorialnego mogły wspierać działalność
sportową w sposób inny niż tylko przez stypendia
i nagrody dla zawodników?
Sprawa ta jest szczególnie ważna dla niewielkich,
ale odgrywających ogromną rolę społeczną Ludo-
wych Zespołów Sportowych, które najczęściej, w od-
różnieniu od dużych klubów sportowych, są w prak-
tyce pozbawione możliwości pozyskiwania sponso-
rów wśród podmiotów prywatnych. Dlatego warto
byłoby, być może, dokonać takich zmian o charakte-
rze legislacyjnym, które uwzględniałyby specyfikę,
w jakiej funkcjonują Ludowe Zespoły Sportowe.
Wiele jednostek samorządu terytorialnego, cho-
ciażby gmina Bobrowo w woj. kujawsko-pomorskim,
jest gotowych do wsparcia działań funkcjonujących
na ich terenie Ludowych Zespołów Sportowych, jed-
nak, na gruncie obecnie obowiązujących przepisów,
mają z tym zasadniczy problem.
Będę bardzo zobowiązany za udzielenie mi odpo-
wiedzi w wyżej zasygnalizowanej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Girzyński
Toruń, dnia 22 lutego 2008 r.
380

Zapytanie (posiedzenie Sejmu RP 18.122007 r.) o zabezpiecze-

(nr 911) niu 30 mln zł na budowę obwodnicy Ropczyc w Kra-
jowym Funduszu Drogowym były prawdziwe?
do prezesa Rady Ministrów 2. Czy departamenty ministerstwa infrastruktu-
ry mogą podważać ustalenia lub decyzje ministra
w sprawie wiarygodności informacji infrastruktury czy też Rady Ministrów? Czy depar-
dotyczących obwodnicy Ropczyc tament jest komórką organizacyjną powołaną do re-
przekazywanych przez przedstawicieli rządu alizacji merytorycznych zadań ministerstwa zapew-
w trakcie rozpatrywania rządowego projektu niającą prawidłowe wykonywanie zadań określo-
ustawy budżetowej na 2008 r. oraz działań nych przez ministra, sekretarza stanu? Czy w rzą-
departamentów kwestionujących ustalenia
dzie Pana Premiera Donalda Tuska zadania okre-
Sejmu RP, rządu i ministra infrastruktury
ślają departamenty, a ministrowie je wykonują?
Szanowny Panie Premierze! W trakcie prac nad 3. Dlaczego po przyjęciu budżetu państwa na
rządowym projektem ustawy budżetowej na rok 2008 r. (obejmującego środki KFD) jeden z departa-
2008 do przedstawicieli reprezentujących rząd RP mentów ministerstwa infrastruktury skutecznie
kierowano pytania, m.in. w sprawie zabezpieczenia blokował możliwość przeznaczenia środków na bu-
środków finansowych na budowę obwodnicy Rop- dowę obwodnicy Ropczyc, mimo wcześniejszych za-
czyc. Inwestycja ta jest niezbędna zarówno dla pewnień sekretarza stanu Pana Tadeusza Jarmu-
mieszkańców Ropczyc, jak i dla użytkowników dro- ziewicza reprezentującego rząd RP?
gi międzynarodowej E40 (drogi krajowej nr 4). Od 4. Czy i jakie działania podejmie minister infra-
kilkudziesięciu lat mieszkańcy oraz szereg podmio- struktury w stosunku do podległych pracowników,
tów i instytucji zabiegało o tę inwestycję. Nikt nie którzy kwestionują ustalenia przełożonych (mini-
kwestionował konieczności budowy tej inwestycji stra, Rady Ministrów) i nie potrafią zapewnić prawi-
(spór, który do tej pory trwa, dotyczy lokalizacji dłowego wykonywania zadań określanych przez
i nieprawidłowości w kwestiach wywłaszczania). Sejm RP, rząd RP i ministra?
W trakcie prac Komisji Infrastruktury(29.11.2007 r.), 5. Na czym polegał „nadzwyczajny lobbing” na
jak i podczas trzeciego czytania projektu ustawy bu- rzecz budowy obwodnicy Ropczyc w okresie styczeń-
dżetowej na posiedzeniu Sejmu RP (18.12.2007 r.) –luty 2008 r., kto i w jaki sposób uratował zagrożone
zarówno dyrektor GDDKiA, jak i sekretarz stanu 30 mln zł na budowę obwodnicy Ropczyc po przyję-
pan Tadeusz Jarmuziewicz w imieniu rządu RP za- ciu ustawy budżetowej na 2008r., a przed przyjęciem
pewniali, że w Krajowym Funduszu Drogowym na rozporządzenia z dnia 12 lutego 2008 r. w sprawie
obwodnicę Ropczyc przeznaczono kwotę 30 mln zł.
ustalenia „Programu rzeczowo-finansowego dla in-
Ostatecznie budżet państwa obejmujący też KFD
westycji drogowych, realizowanych z wykorzysta-
wraz ze środkami finansowymi na budowę obwodni-
niem środków KFD na 2008 r.”?
cy Ropczyc został przyjęty na początku stycznia
2008 r. Ogromnym zaskoczeniem były publiczne in-
formacje ukazujące się w styczniu i na początku lu- Poseł Kazimierz Moskal
tego 2008 r. mówiące o tym, że środki przeznaczone
na obwodnicę Ropczyc są zagrożone (po przyjęciu Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
ustawy budżetowej na 2008 r.!). Zdumienie budzi
też informacja, że wcześniejsze ustalenia Sejmu RP,
rządu RP i ministra infrastruktury w sprawie prze-
znaczenia środków na obwodnicę Ropczyc zostały już
po przyjęciu budżetu państwa zakwestionowane
przez jeden z departamentów infrastruktury (sic!).
Dopiero nadzwyczajny lobbing na rzecz budowy ob-
wodnicy Ropczyc przesądził o uwzględnieniu 30 mln zł
na obwodnicę Ropczyc w rozporządzeniu z dnia 12 lute-
go 2008 r. w sprawie ustalenia „Programu rzeczowo-
-finansowego dla inwestycji drogowych, realizowa-
nych z wykorzystaniem środków KFD na 2008 r.”
przedłożonego przez ministra infrastruktury.
W związku z powyższym proszę o udzielenie wy-
czerpujących odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy w trakcie rozpatrywania rządowego pro-
jektu ustawy budżetowej na 2008 r. informacje
przedstawione w imieniu rządu RP przez dyrektora
GDDKiA (Komisja Infrastruktury, 29.11.2007 r.)
i sekretarza stanu pana Tadeusza Jarmuziewicza

Zapytanie
(nr 912–967)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji:
— w gminach powiatu grodziskiego: Jakto-
rów, Baranów, Grodzisk Mazowiecki, Podko-
wa Leśna, Milanówek, Żabia Wola;
— w gminach powiatu legionowskiego: Legio-
nowo, Jabłonna, Nieporęt, Wieliszew, Serock;
— w gminach powiatu nowodworskiego:
Leoncin, Czosnków, Zakroczym, Pomiechó-
wek, Nowy Dwór Mazowiecki, Nasielsk;
— w gminach powiatu otwockiego: Józe-
fów, Karczew, Celestynów, Osieck, Otwock,
Wiązowna, Kołbiel, Sobienie-Jeziory;
— w gminach powiatu piaseczyńskiego: Kon-
stancin-Jeziorna, Lesznowola, Góra Kalwaria,
Piaseczno, Prażmów, Tarczyn;
— w gminach powiatu pruszkowskiego: Mi-
chałowice, Brwinów, Pruszków, Piastów, Ra-
szyn, Nadarzyn;
— w gminach powiatu warszawsko-zachod-
niego: Kampinos, Błonie, Izabelin, Stare Ba-
bice, Ożarów Mazowiecki, Leszno, Łomianki;
— w gminach powiatu wołomińskiego:
Klembów, Dąbrówka, Jadów, Kobyłka, Marki,
Poświętne, Radzymin, Zielonka, Ząbki, Woło-
min, Tłuszcz, Strachówka
narodowego programu „Boisko w mojej
gminie”
Panie Ministrze! Prezes Rady Ministrów, której
jest pan członkiem, w exposé zadeklarował, że rząd
w ramach narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” wybuduje w każdej gminie do 2012 r. boisko
ze sztuczną murawą i z oświetleniem. Jak mówił
premier, „jest to realny program”, a jego założenia
zostały już opracowane przez powołany specjalnie
do tego celu zespół fachowców.
Wobec powyższej deklaracji proszę o odpowiedź
na pytania dotyczące ww. gmin.
1. Jakie uwarunkowania powinna spełniać gmi-
na, aby móc ubiegać się o budowę takiego boiska na
swoim terenie?
2. Jakie procedury formalne muszą być urucho-
mione, by gmina została objęta tym narodowym
programem?
3. Czy i jakimi działaniami w ramach tego pro-
gramu będą obciążone samorządy?
4. Kiedy samorządom oraz innym partnerom (or-
ganizacje sportowe, partnerzy prywatni) zostaną
przedstawione najistotniejsze uwarunkowania
wdrażania tego programu – źródła finansowania,
problemy rynku wykonawczego, sposób uporania się
z długotrwałymi procedurami administracyjnymi,
co powoduje długi okres przygotowania takiej inwe-
stycji itp.?
Z poważaniem
Posłowie Anna Sikora
i Mariusz Błaszczak
Warszawa, dnia 21 lutego 2008 r.
381
Zapytanie
(nr 968–983)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie budowy w gminach: Pabianice,
Lutomiersk, Ksawerów, Dobroń, Dłutów,
miasto Pabianice, miasto Konstantynów
Łódzki, Zgierz, Parzęczew, Ozorków, Głowno,
Stryków, Aleksandrów Łódzki, miasto
Głowno, miasto Ozorków, miasto Zgierz
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”
Z wielką nadzieją przyjąłem w dniu 23 listopada
2007 r. podczas exposé słowa pana premiera Donal-
da Tuska, który powiedział: „(...) jesteśmy gotowi do
realizacji narodowego programu «Boisko w mojej
gminie»(...)”.
W związku z tą zapowiedzią wiąże się wiele na-
dziei władz oraz mieszkańców wszystkich polskich
gmin. Wszyscy dobrze wiemy, że sport potrzebny
jest każdemu, a zwłaszcza naszym najmłodszym
obywatelom. W związku z licznymi pytaniami kiero-
wanymi do mnie od mieszkańców gmin mojego okrę-
gu pragnę zapytać Pana Ministra:
1. W jakim okresie realizowany będzie program
„Boisko w mojej gminie” na terenie ww. gmin?
2. Jakie wymagania muszą spełnić ww. gminy,
aby uzyskać środki finansowe na budowę boisk ze
sztuczną murawą i z oświetleniem?
Z poważaniem
Poseł Marek Matuszewski
Zgierz, 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 984)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sytuacji pracowników przejętych
przez Państwową Inspekcję Pracy
po kontroli legalności zatrudnienia
urzędów wojewódzkich
Szanowna Pani Inspektor! Z związku ze skarga-
mi pracowników PIP woj. zachodniopomorskiego,
którzy zwrócili się do mnie o pomoc, proszę o przed-
stawienie obecnej sytuacji pracowników przejętych
przez PIP po kontroli legalności zatrudnienia urzę-
dów wojewódzkich w kraju. Z uzyskanych informacji
wynika, że ludzie ci są dyskryminowani i nie są ob-
jęci podwyżkami wynagrodzeń wynikającymi z re-
gulaminu płacowego PIP. Pomimo wiedzy i doświad-
382
czenia zawodowego nie są zaszeregowani na stano-
wiskach inspektorskich.
W związku z powyższym proszę o zapoznanie
mnie z informacją, jakie jest stanowisko Pani In-
spektor w tej sprawie.
Z poważaniem
Poseł Danuta Olejniczak
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 985)
do ministra zdrowia
w sprawie odrzucenia przez Śląski Oddział
Wojewódzki NFZ ofert Stowarzyszenia Ludzi
Otwartych Serc z Olsztyna na świadczenie
usług rehabilitacyjnych
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem dotyczącym odrzucenia przez
Narodowy Fundusz Zdrowia Oddział Śląski ofert
Stowarzyszenia Ludzi Otwartych Serc z Olsztyna
na świadczenie usług rehabilitacyjnych.
Organizacja pozarządowa Stowarzyszenie „Los”
została założona przez osoby niepełnosprawne i pra-
cuje dla osób niepełnosprawnych. Jednym z priory-
tetów działalności stowarzyszenia jest prowadzenie
Zakładu Ortopedyczno-Rehabilitacyjnego im. Jana
Pawła II. Ośrodek ten od 2002 r., jako niepubliczny
zakład opieki zdrowotnej, rokrocznie uzyskuje kon-
trakt na świadczenia rehabilitacyjne od Śląskiego
Oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia w Kato-
wicach.
Olsztyński ośrodek cieszy się dobrą opinią. Kon-
trakt z NFZ pozwala przyjmować na zabiegi 100 pa-
cjentów miesięcznie, a realne możliwości sięgają na-
wet 50 osób dziennie. W ubiegłym roku z zabiegów
skorzystało 1350 osób. Większość z nich to miesz-
kańcy regionu częstochowskiego, Śląska, zdarzają
się nawet pacjenci z Łodzi.
Atutem ośrodka stowarzyszenia „Los” jest fa-
chowy personel – pacjentów przyjmują lekarz i wy-
kwalifikowani rehabilitanci – oraz krótki okres
oczekiwania, do 10 dni.
Mimo iż NFZ przyznaje, że region częstochowski
ma jeden z najwyższych współczynników dostępno-
ści usług rehabilitacyjnych w całym regionie, to
stawki, jakie proponuje, wystarczają jedynie na 1/3
kosztów utrzymania.
Tymczasem „Los” nie ma wciąż podpisanej umo-
wy z NFZ na świadczenie usług rehabilitacyjnych.
Pod groźbą zerwania umowy stowarzyszenie podpi-
sało jedynie aneks zapewniający finansowanie za-
biegów w pierwszym kwartale – tzw. punkty przeli-
czeniowe na poziomie roku 2007.
Ponadto Narodowy Fundusz Zdrowia odrzucił ofer-
ty wykonywania zabiegów rehabilitacyjnych przez spe-
cjalistyczny ośrodek stowarzyszenia z uwagi na nie-
spełnienie warunków określonych w przepisach i za-
rządzeniach prezesa NFZ. Zdaniem stowarzyszenia
program komputerowy, w którym wypełnia się ankie-
ty, podaje gotowe warianty odpowiedzi i nie dopuszcza
żadnych dodatkowych informacji.
Zarzut braku windy w budynku wielokondygna-
cyjnym, w którym rehabilitacja odbywa się na wyso-
kim parterze, do którego prowadzi łagodny podjazd,
wydaje się bezzasadny. Pozostałe argumenty komi-
sji konkursowej przemawiające za odrzuceniem ofert
ośrodka wynikają z niskiej wartości kontraktu, któ-
ra nie pozwala na zakup drogiego sprzętu, oraz spe-
cyfiki tego ośrodka rehabilitacyjnego.
Liczba pacjentów nie maleje, a trudna sytuacja
ośrodka, w jakiej w tej chwili się znajduje, stawia
pod znakiem zapytania jego dalsze istnienie.
W związku z powyższym zapytuję Panią Mini-
ster: Czy oferty Stowarzyszenia „Los” w Olsztynie
dotyczące wykonywania zabiegów rehabilitacyjnych
zostaną ponownie rozpatrzone przez komisję kon-
kursową? Czy ministerstwo zamierza zmodyfikować
ankietę pozwalającą na składanie ofert świadczeń
zdrowotnych?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 986)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie przebiegu prac nad projektem
wprowadzenia bonu edukacyjnego
Szanowna Pani Minister! Środowisko oświato-
we, które otrzymało informację o zamiarze wprowa-
dzenia bonu edukacyjnego, zwraca się do mnie, jako
do parlamentarzysty, o informacje dotyczące prze-
biegu prac nad tym pomysłem. Nauczyciele i dyrek-
torzy szkół zwracają uwagę na zagrożenie likwida-
cją wielu placówek, zwłaszcza w środowiskach wiej-
skich, oraz pogłębienie nierówności w dostępie do
edukacji, poprzez zwiększoną segregację szkół ze
względu na status społeczno-ekonomiczny uczniów
i ich rodzin. Obawiają się, że w ślad za likwidacją
szkół pójdą liczne zwolnienia nauczycieli i pracowni-
ków administracji i obsługi. Wydaje się, że koszty
wprowadzenia bonu edukacyjnego mogą być niepo-
równanie wyższe od ewentualnych korzyści.
Biorąc pod uwagę, że niepokój w środowisku
oświatowym staje się coraz większy, proszę o odpo-
wiedź na pytanie:

1. Czy w MEN toczą się prace nad wprowadze-
niem bonu edukacyjnego? Jeśli tak, to na jakim są
etapie?
2. Czy ministerstwo przeprowadziło analizę
obecnego stanu rzeczy w oświacie i czy przygotowy-
wany jest raport o stanie oświaty w Polsce?
3. Zapisy ustawy Karta Nauczyciela w znacznej
części stoją w sprzeczności z ideą bonu edukacyjne-
go; czy zatem planuje się modyfikację Karty Nauczy-
ciela, a może jej likwidację?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 987)
do ministra infrastruktury
w sprawie nowelizacji ustawy
o drogach publicznych
w zakresie zmian kategorii dróg publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Artykuł 10 ust. 5
ustawy o drogach publicznych nakazuje odcinek
drogi zastąpiony nowo wybudowanym odcinkiem
drogi z chwilą oddania go do użytkowania pozbawić
dotychczasowej kategorii i zaliczyć do kategorii dro-
gi gminnej. Powyższy przepis będzie miał zastoso-
wanie przy określaniu kategorii drogi w woj. lubel-
skim na odcinku od m. Kurów do m. Anielin (obec-
nie droga krajowa nr 12), który zostanie zastąpiony
nowym odcinkiem drogi w postaci północnej obwod-
nicy miasta Puławy. W ciągu ww. odcinka drogi,
w granicach administracyjnych gminy miasto Pu-
ławy, znajduje się główna droga miasta o długości
5,3 17 km wraz z częścią mostu na rzece Wiśle.
Zaliczenie ww. odcinka drogi do kategorii dróg
gminnych jest niewłaściwe z punktu widzenia przepi-
sów dotyczących kryteriów zaliczania dróg do po-
szczególnych kategorii określonych w ustawie o dro-
gach publicznych oraz dotyczących ustalania klas dla
poszczególnych kategorii dróg, określonych w rozpo-
rządzeniu ministra transportu i gospodarki morskiej
z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne
i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430).
Zgodnie z dyspozycją art. 6a ust. l ustawy o dro-
gach publicznych ww. droga spełnia kryteria okre-
ślone co najmniej dla drogi powiatowej, tj. łączy sie-
dziby gmin między sobą (tj.: Puławy, miasto Puła-
wy, Końskowola, Kurów) oraz siedziby gmin z mia-
stem Puławy będącym siedzibą powiatu. Na podsta-
wie art. 6 ustawy można stwierdzić, iż istnieją rów-
nież przesłanki zaliczenia powyższego odcinka dro-
gi do kategorii drogi wojewódzkiej z uwagi na peł-
383
nione funkcje, tj.: istotne dla woj. lubelskiego połą-
czenie m. Puławy i m. Lublin poprzez drogę nr 17
i 12 z m. Radom (woj. mazowieckie) oraz połączenie
drogi krajowej nr 17 (w przyszłości ekspresowej) z m.
Puławy i m. Końskowola, alternatywna przeprawa
przez rzekę Wisłę. Istotny jest także fakt, iż przed-
miotowa droga wraz z mostem na rzece Wiśle jest
obiektem mającym szczególne znaczenie dla bezpie-
czeństwa i obronności państwa (obiekt kategorii I),
a zgodnie z art. 6 ust. l ustawy o drogach publicznych
drogi o znaczeniu obronnym powinny być zaliczone
do kategorii drogi wojewódzkiej.
Ponadto przedmiotowy odcinek drogi w części
zlokalizowanej na terenie gminy miasto Puławy po-
siada klasę drogi głównej, oznaczonej symbolem „G”
i z punktu widzenia § 4 ust. 2 rozporządzenia mini-
stra transportu i gospodarki morskiej w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, jego
parametry techniczne i użytkowe odpowiadają
klasie drogi kategorii krajowej, wojewódzkiej lub
powiatowej, a nie gminnej.
Dodatkowo zmiana kategorii przedmiotowego
odcinka drogi z krajowej na gminną budzi szczegól-
ną wątpliwość związaną z właściwością zarządzania
mostem na rzece Wiśle, który zlokalizowany jest
w granicach administracyjnych dwóch gmin: gmi-
ny Puławy i gminy miasto Puławy, z tym że po stro-
nie gminy Puławy jego większa część.
W związku z powyższym zasadne jest dokonanie
zmiany przepisów ustawy o drogach publicznych po-
przez umożliwienie zaliczenia drogi zastąpionej
nowo wybudowanym odcinkiem do kategorii drogi
odpowiadającej kryteriom wynikającym z ww. regu-
lacji prawnych w zakresie dróg publicznych.
Biorąc powyższe pod uwagę, kieruję zapytanie
poselskie do Ministra Infrastruktury z prośbą
o odpowiedź na pytanie: czy rząd rozważa możli-
wość zmiany ustawy w części nakazującej zalicze-
nie odcinka drogi zastąpionego wybudowanym od-
cinkiem drogi, z chwilą oddania go do użytku do
kategorii drogi gminnej, poprzez umożliwienie za-
liczenia tego rodzaju drogi do kategorii odpowiada-
jącej kryteriom określonym w przepisach dotyczą-
cych dróg publicznych?
Z szacunkiem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 18 lutego 2008 r.
384
Zapytanie
(nr 988)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie proponowanych podwyżek płac
dla filharmoników
Szanowny Panie Ministrze! Filharmonia im.
Henryka Wieniawskiego w Lublinie istnieje nieprze-
rwanie od 1944 r. jako pierwsza instytucja życia mu-
zycznego w Polsce. Znaczona licznymi sukcesami jej
działalność jest dobrą wizytówką miasta i regionu,
a kunszt muzyków filharmonii jest znany w kraju i za
granicą. Różnorodny, bogaty i wartościowy program,
występy znakomitych dyrygentów i solistów, wysoko
oceniane walory edukacyjne prezentowanych koncer-
tów w sposób bezdyskusyjny wzbogacają obraz mia-
sta i regionu. Wkład filharmonii w budowanie obsza-
ru kultury wysokiej jest powszechnie zauważany
i nie podlega wątpliwości.
Na przestrzeni ponad sześćdziesięciu lat swoje-
go istnienia działalność filharmonii lubelskiej za-
wsze spotykała się z szeroką akceptacją społeczną
i owocowała serdecznym uznaniem kolejnych poko-
leń wiernej publiczności. Jednocześnie od wielu lat
pogłębiał się dystans dzielący poziom zarobków za-
trudnionych w instytucji muzyków od innych grup
zawodowych.
Zarobki wysoko wykwalifikowanych artystów
muzyków, którzy co tydzień prezentują się publicz-
ności na estradzie filharmonii lubelskiej, trzeba
określić jako żenująco niskie. Podstawa wynagro-
dzenia wynosi 923,11 zł netto. Podkreślić należy, że
mowa tu o zarobkach osób z wyższym wykształce-
niem, wysokimi kwalifikacjami i bogatym doświadcze-
niem zawodowym. Lubelscy filharmonicy nie otrzy-
mują premii ani „trzynastek”, za to we własnym za-
kresie muszą ponosić koszty zakupu akcesoriów.
Taki poziom zarobków plasuje lubelskich filharmo-
ników na ostatnim miejscu wśród polskich orkiestr.
Zapowiedzi podwyżek wynagrodzeń rzędu 10–15%
nie zniwelują istniejących dysproporcji.
W związku z powyższym kieruję zapytanie posel-
skie do Ministra Kultury z prośbą o odpowiedź na
pytanie: czy resortowi kultury znana jest sytuacja
płacowa lubelskich filharmoników na tle innych ze-
społów muzycznych w kraju oraz na ile mógłby
wpłynąć na jej wyraźną poprawę?
Z poważaniem
Poseł Izabella Sierakowska
Lublin, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 989)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie umieszczenia na liście rezerwowej
dwóch projektów przebudowy
dróg wojewódzkich woj. podlaskiego
Szanowna Pani Minister! W obwieszczeniu mini-
stra rozwoju regionalnego z dnia 11 października
2007 w sprawie listy projektów indywidualnych dla
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej” na lata 2007–2013 (MP Nr 89, poz. 971) umiesz-
czono jako projekty rezerwowe dwa projekty doty-
czące przebudowy dróg wojewódzkich woj. podla-
skiego, tj. przebudowę drogi wojewódzkiej nr 653 na
odcinku Bakałarzewo–Suwałki oraz przebudowę
drogi wojewódzkiej nr 645 na odcinku granica woje-
wództwa–Nowogród wraz z mostem przez rzekę
Pisę w miejscowości Morgowniki.
Z terenu woj. podlaskiego w ramach działania
III.1: Infrastruktura drogowa zgłoszono 6 projektów
związanych z siecią dróg wojewódzkich, które uspraw-
niałyby połączenia komunikacyjne pomiędzy woje-
wództwami, ośrodkami miejskimi oraz poprawiłyby
dostępność do terenów inwestycyjnych i atrakcji tu-
rystycznych. Mimo iż propozycje samorządu woj. pod-
laskiego doskonale wpisują się w osiągnięcie ww. ce-
lów, to jednak decyzja ministra rozwoju regionalnego
była niekorzystna dla samorządu woj. podlaskiego.
Tylko GDDKiA Oddział w Białymstoku z trzema
projektami dotyczącymi budowy obwodnic oraz mia-
sto Białystok z pięcioma projektami znalazło się na
liście dużych projektów dla osi priorytetowej III. Sa-
morząd woj. podlaskiego na dzień dzisiejszy może
ubiegać się o dofinansowania projektów drogowych
tylko z dwóch programów, tj. RPO WP, PO RPW,
natomiast inni potencjalni beneficjenci niebędący
samorządami mogą wnioskować o pozyskanie środ-
ków z innych funduszy unijnych o niewspółmiernie
większej alokacji środków.
Jeśli w ocenie Pani Minister byłaby możliwość
rozszerzenia bądź zmiany listy projektów indywidu-
alnych dla PO RPW, wnioskowałbym o ujęcie wy-
mienionych na wstępie dwóch kluczowych inwesty-
cji drogowych tj.:
1. 645/648 granica województwa–Nowogród.
Poprawa dostępności i jakości powiązań komunika-
cyjnych woj. podlaskiego polegająca na przebudowie
drogi wojewódzkiej nr 648 na odcinku granica woje-
wództwa–Nowogród od km 25+320 do km 46+000
i drogi wojewódzkiej nr 648 na odcinku od km 7+850
do km 9+300 wraz z mostem przez rzekę Pisę
w mieście Morgowniki.
2. 653 Bakałarzewo–Suwałki. Poprawa dostęp-
ności i jakości powiązań komunikacyjnych woje-
wództwa podlaskiego polegająca na przebudowie
drogi wojewódzkiej nr 653 na odcinku Bakałarze-
wo–Suwałki od km 13+165 do km 28+798
– w liście podstawowej.

Jako poseł ziemi podlaskiej zwracam się do Pani
o ponowne umieszczenie na liście podstawowej wy-
żej wymienionych projektów indywidualnych Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
na lata 2007–2013. Nadmienię, że w przypadku
pierwszej inwestycji po przeprowadzeniu nowego po-
stępowania w sprawie oceny oddziaływania na śro-
dowisko (niektóre tereny włączono do obszarów Na-
tura 2000) samorząd woj. podlaskiego może etapowo
rozpocząć roboty oraz równolegle zlecać opracowa-
nia dokumentacji na odcinki dróg, dla których doku-
mentacji projektowych jeszcze nie posiada, ponieważ
w bieżącym roku ma na ten cel zarezerwowane środ-
ki w budżecie województwa. Natomiast dla drugiej
inwestycji posiada 100% dokumentacji, i tylko na
odcinku o długości 4,7 km pozwolenia na budowę są
w trakcie uzyskiwania. Po aktualizacji kosztorysów
inwestorskich samorząd jest w stanie również eta-
powo rozpoczynać postępowania przetargowe na re-
alizację robót.
Mając na uwadze dobro województwa oraz fakt,
iż województwo podlaskie poniosło już spore nakła-
dy na przygotowanie ww. projektów, a samodzielne
udźwignięcie planowanych inwestycji wydaje się
mało realne ze względu na bardzo kosztowny pro-
ces związany z przebudową dróg, zabiegam o podję-
cie działań opisanych we wstępie, a jednocześnie
zapytuję:
1. Dlaczego dokonano zmiany listy podstawowej?
2. Na jakiej podstawie wyżej wymienione projek-
ty z województwa podlaskiego zostały przeniesione
z listy podstawowej na listę rezerwową Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” na lata
2007–2013?
3. Jaka jest szansa ponownej zmiany listy projek-
tów indywidualnych i przesunięcie z listy projektów
rezerwowych na listę podstawową projektów inwe-
stycyjnych wnioskowanych przez woj. podlaskie?
Z poważaniem
Poseł Jan Kamiński
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 990)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia z listy projektów
w ramach priorytetu II
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu
„Budowa ZZO Kozodrza-Paszczyna”
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister w sprawie wykreślenia z listy projektów
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
385
i środowisko” na lata 2007–2013 priorytet II (gospo-
darka odpadami i ochrona powierzchni ziemi) pro-
jektu „Budowa ZZO Kozodrza-Paszczyna”. Projekt
ten jest bardzo mocno zaawansowany. Na dzień
31 stycznia 2008 r. gmina Ostrów będąca benefi-
cjentem zadania przeznaczyła na ten cel wymagany
pod inwestycję teren, dokonała też stosownej zmiany
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego, rozpoczęto rozbudowę regionalnego składowi-
ska odpadów w Kozodrzy (jest to 40% projektu).
Realizacja projektu pozwoli na kompleksowe roz-
wiązanie problemów związanych z gospodarką od-
padami na obszarze zamieszkałym przez 571 247
mieszkańców, czyli dla prawie 30% populacji Pod-
karpacia. Inwestycja ta jest zgodna z zapisami kra-
jowego i wojewódzkiego planu gospodarki odpadami.
Także należy mieć na uwadze fakt, że podobne in-
westycje w pozostałych krajach Unii Europejskiej są
realizowane dla populacji min. 300 tys. mieszkań-
ców. W tym przypadku mamy dwukrotnie większą
populacje, która może skorzystać z tej inwestycji.
Jestem głęboko zaniepokojony faktem, że projekt
ten został wykreślony z listy, co moim zdaniem jest
nieuzasadnione w świetle przytoczonych faktów. Po-
nadto pragnę zwrócić uwagę na fakt, że na Podkar-
paciu obszary o szczególnych walorach przyrodni-
czych, prawnie chronione zajmują 856,8 tys. ha, co
stanowi 47,8% powierzchni województwa. Musimy
chronić takie tereny przed zanieczyszczeniem ich
przez miliony ton źle składowanych odpadów i ten
projekt w dużej mierze ma temu zapobiegać. Dlatego
też zdecydowanie opowiadam się za przywróceniem
tego projektu na listę projektów w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na
lata 2007–2013, priorytet II.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującym pytaniem: Dlaczego został
wykreślony ten projekt z wyżej wymienionej listy,
skoro jest mocno zaawansowany, obejmuje swoim
zakresem prawie 30% populacji Podkarpacia i po-
rządkuje gospodarkę odpadami w regionie, w któ-
rym jest tak bogate środowisko naturalne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Leszek Deptuła
Mielec, dnia 27 lutego 2008 r.
386
Zapytanie
(nr 991)
do ministra skarbu państwa
w sprawie procesu prywatyzacji
Zakładów Tytoniowych SA w Lublinie
Zakłady Tytoniowe SA w Lublinie to jedyny pro-
ducent wyrobów tytoniowych w Unii Europejskiej,
którego właścicielem jest państwo. Podejmowane
w latach wcześniejszych, trwające od niemal dekady,
próby prywatyzacji zakładów, a tym samym znale-
zienie dla nich odpowiedniego inwestora nie docho-
dziły do skutku. W konsekwencji takiego stanu rze-
czy Zakłady Tytoniowe znalazły się w trudnej sytu-
acji ekonomicznej i rynkowej. Warunkiem dalszego
istnienia zakładów jest ich taka prywatyzacja, która
przyniesie zakładom niezbędne inwestycje, m.in.
w linie technologiczne.
W trwającym aktualnie procesie prywatyzacji
Zakładów Tytoniowych SA ofertę zakupu 60% ich
akcji złożyły firmy: Biosyntec SA z Francji i Metro-
politan SA z Księstwa Lichtenstein.
W tej sytuacji chcę zapytać Pana Ministra, czy
oferty zakupu większościowego pakietu akcji Zakła-
dów Tytoniowych SA w Lublinie złożone przez te
firmy zawierają propozycje istotnych inwestycji w to
jakże ważne dla regionu przedsiębiorstwo.
Poseł Mariusz Grad
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 992)
do ministra skarbu państwa
w sprawie unieważnienia komunalizacji
działki o pow. 85,56 ha, położonej
w Zaczerniu w okolicach lotniska w Jasionce
Szanowny Panie Ministrze! Przedmiotowa ww.
działka wchodzi w skład Podkarpackiego Parku Na-
ukowo-Technologicznego. Następstwem decyzji
Pana Ministra mogą być problemy z realizacją dru-
giego etapu Parku Naukowo-Technologicznego.
Na dziesiątkach hektarów wokół lotniska po-
wstają tereny inwestycyjne, na których swe inwesty-
cje będą mogły lokować firmy zaawansowanych
technologii. Cześć z tych terenów została dodatkowo
objęta specjalną strefą ekonomiczną. Dodatkowo po-
nad 15 mln euro przeznaczonych na rozbudowę Pod-
karpackiego Parku Naukowo-Technologicznego jest
już zapisane w programie „Rozwój Polski Wschod-
niej”. Pierwsze wstępne umowy w tej sprawie mają
zostać podpisane do końca maja tego roku. Jeśli wo-
jewództwo nie będzie właścicielem ziemi, pieniędzy
nie będzie można wykorzystać.
Nadmieniam, iż inwestycje wokół lotniska w Ja-
sionce są inwestycjami kluczowymi i decydującymi
o rozwoju całego Podkarpacia.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Czy istnieje możliwość ponownego przekaza-
nia ww. terenów samorządowi województwa, a co za
tym idzie, umożliwienia tworzenia nowych miejsc
pracy na tym obszarze.?
2. Czy decyzja o braku komunalizacji ww. działki
wpisuje się w celową degradację gospodarczą regionu?
3. Czy podejmując decyzję, Pan Minister posiadał
wiedzę na temat dofinansowania unijnego do ww.
działki?
4. Czy marszałek woj. podkarpackiego podjął do
dnia dzisiejszego jakiekolwiek działania zmierzające
do odzyskania ww. terenów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Kamiński
Rzeszów, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 993)
do ministra gospodarki
w sprawie produkcji biopaliw
Szanowny Panie Ministrze! Jakie na chwilę obecną
występują bariery uniemożliwiające rozpoczęcie na
skalę przemysłową produkcji biopaliw? Co minister-
stwo zamierza uczynić, aby te bariery zlikwidować?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Głubczyce, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 994)
do ministra infrastruktury
w sprawie przesunięcia terminu realizacji
odcinka drogi ekspresowej S3
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy
inwestycji w zakresie transportu drogowego: prze-
sunięcie terminu realizacji odcinka drogi ekspre-
sowej S3.
Budowa S3 jest jednym z priorytetów rządu. Jed-
nak jej realizacja na odcinku Legnica–Nowa Sól jest
planowana na lata 2013–2015.

Szanowny Panie Ministrze! Proszę zatem Pana
Ministra o informację: Czy istnieje możliwość przy-
spieszenia realizacji tego zadania?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 995)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy lub współfinansowania
budowy południowo-wschodniej
obwodnicy Wrocławia i zmiany jej kategorii
na drogę krajową
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy in-
westycji w zakresie transportu drogowego: budowa
lub współfinansowanie budowy południowo-wschod-
niej obwodnicy Wrocławia (Bielany–Łany–Długołę-
ka) i zmiana jej kategorii na drogę krajową.
Droga ta jest inwestycją przygotowywaną przez
samorząd województwa, jednak jej budowa przekra-
cza jego możliwości finansowe. Realizacja obwodni-
cy jest warunkiem sprawnego obsłużenia komuni-
kacyjnego Wrocławia od strony południowej i wschod-
niej. Obwodnica projektowana jest w parametrach
drogi krajowej i będzie stanowić wymaganą przepi-
sami prawa alternatywną dla obwodnicy autostra-
dowej. Inwestycja znajduje się w zaawansowanym
stadium przygotowań. Zarząd Województwa wystą-
pił o pozwolenie na budowę kluczowego odcinka
wraz przeprawą przez Odrę.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę zatem Pana
Ministra o informację: Czy Minister Infrastruktury
planuje przeznaczyć środki z budżetu państwa na
realizację tego strategicznego dla województwa dol-
nośląskiego zadania?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 996)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy odcinka drogi S5
od Wrocławia w kierunku granicy
z Czechami
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy
inwestycji w zakresie transportu drogowego: wpisa-
nie budowy odcinka drogi S5 od Wrocławia w kie-
387
runku do granicy z Czechami do rozporządzenia mi-
nistra transportu.
Droga krajowa nr 8 na południe od Wrocławia
jest jedną z najbardziej obciążonych ruchem na tere-
nie województwa (15 926 samochodów na dobę w roku
2005). Jest też jedną z dróg o największej dynamice
wzrostu natężenia ruchu. W latach 2000–2005 na-
tężenie ruchu wzrosło o ponad 20%, przy czym ruch
ciężarowy wzrósł ośmiokrotnie (transport kruszyw).
Droga S5 przebiegać będzie przez intensywnie roz-
wijające się gospodarczo obszary przemysłowe (SSE
w Kobierzycach), w których produkcja nastawiona
jest w dużym stopniu na eksport na południe Euro-
py, oraz rejony wydobycia kruszyw. Wraz z realizo-
waną po stronie czeskiej drogą ekspresową R43 sta-
nowić będzie korytarz łączący (Wrocław i Poznań)
z Brnem i Wiedniem.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę zatem Pana
Ministra o informację: Jaka jest realna szansa wpi-
sania budowy odcinka drogi S5 od Wrocławia w kie-
runku do granicy z Czechami do rozporządzenia?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 997)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy odcinka drogi S5
Wrocław–Poznań
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy
inwestycji w zakresie transportu drogowego: Budo-
wa odcinka drogi S5 Wrocław–Poznań.
Modernizacja połączenia drogowego staje się abso-
lutną koniecznością. Droga krajowa nr 5 jest dziś na
terenie województwa dolnośląskiego jedną z najbar-
dziej obciążonych ruchem, w szczególności w pobliżu
Wrocławia (15 675 samochodów w dobie w roku 2005).
Jest też jedną z dróg o największej dynamice wzrost
natężenia ruchu w województwie. Pomiędzy rokiem
2000 a 2005 wzrost natężenia ruchu wyniósł 22%.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę zatem Pana
Ministra o informację: Jakie są plany dotyczące tej-
że inwestycji?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
388
Zapytanie
(nr 998)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji budowy dróg S8, S3
na odcinku Legnica–Lubawka
oraz autostradowej obwodnicy Wrocławia
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy
inwestycji w zakresie transportu drogowego: droga
S8 (A8), S3 (odcinek Legnica–Lubawka) oraz auto-
stradowa obwodnicy Wrocławia.
Drogi S8 (A8), S3 (odcinek Legnica–Lubawka)
oraz autostradowa obwodnica Wrocławia znalazły
się w planach rządowych. Później wymienione są in-
westycje zagrożone lub w ogóle nieplanowane, które
zdaniem samorządu województwa mają duże zna-
czenie dla rozwoju kraju i regionu.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o informację:
Kiedy rozpoczną się realizacje tych strategicznych
dla województwa dolnośląskiego zadań?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 999)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebudowy mostów kolejowych
na linii nr 281 Oleśnica–Chojnice
na rzekach Baryczy i Widawie
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy
inwestycji w zakresie transportu kolejowego: prze-
budowa mostów kolejowych na linii nr 281 Oleśni-
ca–Chojnice na rzekach Baryczy i Widawie.
Jednotorowa linia Oleśnica–Chojnice ma znacze-
nie państwowe. Po wykonaniu przebudowy magi-
strali E20 (Wrocław–Poznań) i w okresie moderni-
zacji linii 273 (Wrocław – Szczelin) będzie jedyną li-
nią umożliwiającą wywóz ładunków nadgabaryto-
wych z terenu województwa dolnośląskiego do pol-
skich portów morskich. Obecnie wywóz takich to-
warów jest niemożliwy ze względu na stan technicz-
ny obiektów inżynieryjnych na tej trasie.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę zatem Pana
Ministra o informację: Jakie są realne szanse wyko-
nania tejże inwestycji, tak strategicznej dla woje-
wództwa dolnośląskiego?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1000)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji odcinka
linii kolejowej nr 276 Strzelin–Międzylesie,
w tym odbudowy drugiego toru
na 37-kilometrowym odcinku
Strzelin–Kamieniec Ząbkowicki
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy in-
westycji w zakresie transportu kolejowego: moderni-
zacja odcinka linii kolejowej 276 Strzelin–Międzyle-
sie, w tym odbudowa drugiego toru na 37-kilometro-
wym odcinku Strzelin–Kamieniec Ząbkowicki.
Linia 276 ma znaczenie państwowe. W części jest
dwutorowa i zelektryzowana. Ma duże znaczenie dla
rozwoju regionu oraz dla ruchu międzynarodowego.
Linia ta do 1945 r. była dwutorowa na całym swoim
odcinku od Kłodzka do Wrocławia. Brak drugiego
toru utrudnia prowadzenie na tej linii intensywnej
komunikacji pasażerskiej na trasie Wrocław–Kotli-
na Kłodzka–Czechy oraz wywóz kruszyw z kopalni
i kamieniołomów położonych w pobliżu Strzelina.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę zatem Pana
Ministra o informację: Jakie są realne szanse pozy-
skania środków z budżetu państwa na realizację
tego strategicznego dla województwa dolnośląskiego
zadania?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1001)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji ciągu
linii kolejowych nr 289 i 137
Ruda–Lubin–Legnica–Jaworzyna–Kamieniec
Ząbkowicki, rozbudowy linii do dwutorowej
odcinka 289 i odbudowy drugiego toru
na odcinkach Legnica–Jaworzyna
oraz Świdnica–Kamieniec Ząbkowicki
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy
inwestycji w zakresie transportu kolejowego: mo-
dernizacja ciągu linii kolejowych nr 289 i 137 Ru-
da–Lubin–Legnica–Jaworzyna–Kamieniec Ząbko-
wicki, rozbudowa linii do dwutorowej odcinka 289
i odbudowa drugiego toru na odcinku Legnica–Ja-
worzyna oraz Świdnica–Kamieniec Ząbkowicki.
Linie te mają bardzo duże znaczenie dla rozwoju
regionu, gdyż łączą główne miasta województwa:

„trójmiasto” (Dzierżoniów, Bielawę, Pieszyce), Świd-
nicę, Jawor, Strzegom oraz miasta LGOM: Legni-
cę, Lubin, Głogów. Intensywna eksploatacja i wzmo-
żony ruch towarowy na tych trasach doprowadził je
do katastrofalnego stanu technicznego. Z tego po-
wodu zostały wprowadzone liczne ograniczenia
stałe (zwłaszcza na linii 289). Uniemożliwia to
unieruchomienie ruchu pasażerskiego na tej linii
(średnia prędkość handlowa poniżej 30 km/h). Li-
nia 137, tzw. magistrala sudecka, jest przygotowa-
na do ruchu dwutorowego. Brak drugiego toru
utrudnia prowadzenie na tej trasie intensywnego
ruchu pociągów. Linia ta ma kluczowe znaczenie
dla wywozu kruszyw z terenu Dolnego Śląska na
południowy wschód i północny zachód Polski oraz
dla ruchu pasażerskiego.
Szanowny Panie Ministrze! Jakie są realne szan-
se, aby ministerstwo przeznaczyło środki z budżetu
państwa na realizację strategicznego dla wojewódz-
twa dolnośląskiego zadania?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1002)
do ministra infrastruktury
w sprawie naprawy głównej linii kolejowej
nr 274 Wrocław–Jelenia Góra oraz odbudowy
drugiego toru na odcinku
Jelenia Góra–Zgorzelec
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy
inwestycji w zakresie transportu kolejowego: Napra-
wa głównej linii kolejowej nr 274 Wrocław–Jelenia
Góra oraz odbudowa drugiego toru na odcinku Jele-
nia Góra–Zgorzelec (74 km).
Linia 274 jest linią zelektryfikowaną, dwutorową
linią znaczenia państwowego. Ma bardzo duże zna-
czenie dla rozwoju regionu. Jest intensywnie wyko-
rzystywana dla ruchu towarowego, ale od wielu lat
nie były na niej prowadzone prace remontowe. Cięż-
ki ruch towarowy oraz brak remontów doprowadziły
tę trasę do katastrofalnego stanu technicznego.
Szanowny Panie Ministrze! Czy jest planowana
ta inwestycja? Czy zostaną przeznaczone środki z
budżetu państwa na realizację tego strategicznego
dla województwa dolnośląskiego zadania?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
389
Zapytanie
(nr 1003)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji i rozbudowy
wrocławskiego węzła kolejowego
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie dotyczy
inwestycji w zakresie transportu kolejowego: mo-
dernizacja i rozbudowa wrocławskiego węzła kole-
jowego.
Wrocławski węzeł kolejowy jest niewydolny, a in-
frastruktura bardzo zużyta. Ponadto obecny stan
węzła uniemożliwia (bez jego modernizacji i rozbu-
dowy) uruchomienie nowoczesnego systemu publicz-
nego transportu szynowego (kolei miejskiej i regio-
nalnej kolei aglomeracyjnej), który jest absolutnie
niezbędny dla szybkiego rozwoju aglomeracji o tej
wielkości i układzie przestrzennym. Jego przebudo-
wa jest konieczna dla obsługi zwiększonych potrzeb
przewozowych zarówno w zakresie transportu kru-
szyw i innych towarów, jak i transportu pasażer-
skiego. Studium wykonalności – województwo par-
tycypuje w kosztach przygotowania studium. Bez
uruchomienia węzła nie będzie możliwe uruchomie-
nie kolei aglomeracyjnej.
Szanowny Panie Ministrze! Czy ministerstwo
planuje przeznaczyć środki z budżetu państwa na
realizację tego strategicznego dla województwa dol-
nośląskiego i kraju zadania?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1004)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie umożliwienia udziału członków
Polskiego Związku Głuchych w pracach
nad projektem ustawy o języku migowym
Szanowna Pani Minister! W związku z informa-
cją przekazaną przez sekretarza stanu w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej pana Jarosława
Dudę na 8 posiedzeniu Sejmu otrzymałam prośbę od
członków Polskiego Związku Głuchych o przekaza-
nie informacji na temat stanu prac nad ustawa o ję-
zyku migowym, o której to właśnie wzmiankował
pan Jarosław Duda. PZG jest organizacją o ponad
60-letniej tradycji i z dużym dorobkiem w zakresie
problematyki głuchoty i rehabilitacji społecznej, za-
wodowej i kulturowej osób niesłyszących. Związek
prowadzi swoją działalność wśród osób niesłyszą-
390
cych z użyciem polskiego języka migowego, który
jest naturalnym i pierwszym językiem dla osób nie-
słyszących od urodzenia lub wieku niemowlęcego.
Role i znaczenie języka migowego dla rozwoju po-
znawczego i społecznego niesłyszących dzieci, w tym
także dla rozwoju języka ojczystego jako drugiego
języka dziecka, podkreślało już wielu badaczy środo-
wiska głuchych na całym świecie.
Szanowna Pani Minister! W związku z powyż-
szym zwracam się z pytaniem, czy członkowie Pol-
skiego Związku Głuchych mogliby uczestniczyć (w cha-
rakterze konsultantów) w pracach nad projektem
ustawy o języku migowym. Z pewnością wnieśli by
wiele cennych uwag, co z kolei przełożyłoby się na
jakość nowej ustawy.
W załączeniu pismo od Polskiego Związku Głu-
chych, Oddział Łódzki*).
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Hanajczyk
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1005)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji drogi krajowej nr 25
na obszarze miasta Konina
Ze środków Sektorowego Programu Operacyjne-
go „Transport” dofinansowana została najważniej-
sza od wielu lat inwestycja drogowa w Koninie pod
nazwą „Budowa przeprawy przez rzekę Wartę – mo-
dernizacja drogi krajowej 25”. W dniu 15 grudnia
2007 r. został oddany do użytku drugi most w mie-
ście, który przyczyni się do radykalnej poprawy bez-
pieczeństwa w ruchu kołowym oraz zasadniczo
usprawni komunikację pomiędzy lewą i prawobrzeż-
ną częścią miasta.
Po oddaniu do użytku nowego mostu ruch samo-
chodów ciężarowych przebiega przez gęsto zamiesz-
kałe osiedle Konina. Aby druga przeprawa była
efektywna dla ruchu, na drodze nr 25 należy wybu-
dować obwodnicę północnej części Konina. Most jest
pierwszym i najistotniejszym etapem planowanej
obwodnicy miasta, bez niego modernizacja drogi
krajowej nr 25 nie byłaby możliwa.
Zadanie to powinno być uznane za kluczową in-
westycję dla poprawy bezpieczeństwa drogowego
w centrum kraju, na skrzyżowaniu głównych szla-
ków komunikacyjnych północ–południe i wschód-
–zachód, i dofinansowane w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” w latach
2007–2013. Tylko wykonanie w krótkim czasie II eta-
pu modernizacji drogi krajowej nr 25 stworzy mia-
stu możliwość skierowania strumienia pojazdów ob-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
wodnicą zlokalizowaną poza osiedlami mieszkalny-
mi. Budowa obwodnic miast znajdujących się na
krajowych szlakach komunikacyjnych powinna być
priorytetem ze względu na ścisły związek z poprawą
bezpieczeństwa w ruchu kołowym na tych drogach.
W budżecie miasta Konina zostały zabezpieczone
środki finansowe na przygotowanie dokumentacji.
W październiku 2007 r. Rada Miasta Konina przy-
znała 5,5 mln zł na sporządzenie planów realizacji
II etapu inwestycji: nowego odcinka drogi krajowej
nr 25. Projekt ma być gotowy w marcu 2009 r.
Zmiana przebiegu drogi krajowej nr 25 pozwoli
na osiągniecie celu, jakim jest usprawnienie bezpo-
średniego połączenia obszarów o dużym znaczeniu
przemysłowym i turystycznym woj. wielkopolskiego
z całą Polską, poprzez połączenie drogi nr 25 we-
dług nowego przebiegu z autostradą A2.
W związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z pytaniem:
Czy północna obwodnica miasta Konina, będąca
modernizacją drogi nr 25, może zostać zaliczona do
projektów realizowanych w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” w latach
2007–2013?
Z poważaniem
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler
Konin, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1006)
do ministra zdrowia
w sprawie stosowania preparatu nexavar
w leczeniu raka nerki
Leczenie preparatem nexavar, stosowanym w le-
czeniu raka nerki, wykracza poza świadczenia obję-
te przedmiotem umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej. Sfinansowanie terapii przez Narodowy
Fundusz Zdrowia może odbywać się wyłącznie w ra-
mach chemioterapii niestandardowej, po uzyskaniu
akceptacji dyrektora właściwego oddziału woje-
wódzkiego NFZ.
O lek ten dla konkretnego chorego nie występuje
on sam, ale lekarz i dyrektor placówki, w której cho-
ry jest leczony. Wniosek opiniuje wojewódzki konsul-
tant ds. chemioterapii. Pacjenci z nowotworem nerki
skarżą się, że aby ubiegać się o lek, muszą pokonać
skomplikowaną biurokratyczną procedurę.
Preparat nexavar jest obecnie zarejestrowany
w ponad 60 krajach do leczenia pacjentów z zaawan-
sowanym rakiem nerki. Nowe badania potwierdzają
bezpieczeństwo i skuteczność preparatu u ponad
1100 pacjentów z rakiem nerki w Europie. W Polsce

Agencja Oceny Technologii Medycznych nie ogłosiła
stanowiska w sprawie leku.
Pacjenci są rozgoryczeni, że stanowisko instytu-
cji rządowej jest ważniejsze niż wyniki badań kli-
nicznych międzynarodowych zespołów. Zarzucają,
że przyznanie, iż lek jest skuteczny i wart refunda-
cji, pociągnęłoby zbyt duże koszty. Trzymiesięczna
kuracja to koszt ok. 55 tys. zł.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Jaka jest dynamika wydawania zgód na lecze-
nie preparatem nexavar?
2. Jakie są procedury i kryteria przyznawania
stosowania leku nexavar?
Z poważaniem
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler
Konin, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1007)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przyszłości
Kopalni Soli Kłodawa SA
Kopalnia Soli Kłodawa SA to spółka z wielolet-
nią tradycją, działająca na konkurencyjnym rynku,
ale z przestarzałą kulturą organizacyjną, wymaga-
jąca natychmiastowej restrukturyzacji majątkowej
i osobowej. Majątek spółki jest zużyty i przestarzały
technologicznie.
Kopalnia to przedsiębiorstwo, którego głównym
produktem sprzedaży jest sól drogowa. Spółka po-
siada koncesję do 2019 r. Wyniki spółki w krótkich
okresach są złe i wykazują tendencję spadkową,
gdyż organizacja uzależniona jest od warunków at-
mosferycznych, które w ostatnim czasie są nieko-
rzystne (dwie ciepłe zimy powodują dramatyczny
spadek produkcji).
Niezbędna jest głęboka restrukturyzacja kopal-
ni, poszukiwanie nowych źródeł dochodu i ograni-
czenie kosztów. Kopalnia jest najważniejszym za-
kładem pracy w Kłodawie. Zatrudnia 1000 osób. Za-
rząd kopalni przy restrukturyzacji musi uwzględnić
zarówno ekonomię, jak i kwestie społeczne. Na bazie
kopalni powinny powstać spółki córki, które wyko-
rzystają potencjał kopalni do rozwoju gminy.
Pytaniem do właściciela jest sposób pozyska-
nia kapitału dla kopalni i decyzje co do kierunków
rozwoju. Jednym ze źródeł dochodów może być
wykorzystanie pokopalnianych komór do składo-
wania rezerw materiałowych lub odpadów. Na te-
renie kopalni jest ich ok. 500, o łącznej pojemności
ok. 50 tys. ton.
391
Część komór może zostać wykorzystana do skła-
dowania rezerw materiałowych i pozostać w gestii
Skarbu Państwa, natomiast pozostałe komory mo-
głyby zostać przekazane inwestorom prywatnym
z przeznaczeniem na składowanie odpadów. Jednak
zrealizowanie tego projektu jest trudne ze względów
społecznych oraz braku przepisów regulujących skła-
dowanie odpadów.
Brak decyzji ze strony Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa powoduje coroczne osłabienie spółki, które
w konsekwencji doprowadzi do jej bankructwa.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytanie: Jakie kierunki rozwoju prze-
widuje Ministerstwo Skarbu Państwa dla Kopalni
Soli Kłodawa SA i czy rozwój jej będzie oparty na
prywatyzacji, czy też pozostanie ona spółką o strate-
gicznym znaczeniu dla Skarbu Państwa?
Z poważaniem
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler
Konin, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1008)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie realizacji orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego dotyczącego
emerytur dla mężczyzn urodzonych
w latach 1944–1948
Szanowna Pani Minister! 23 października 2007 r.
Trybunał Konstytucyjny wydał orzeczenie w spra-
wie prawa do wcześniejszych emerytur dla mężczyzn
urodzonym w latach 1944–1948 z 35-letnim okre-
sem składkowym i nieskładkowym. Orzeczenie TK
dotyczy m.in. art. 29 ustawy z 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
Mimo orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmawia prawa
do wcześniejszych emerytur mężczyznom urodzo-
nym w latach 1944–1948. Osoby te w związku z bar-
dzo trudną sytuacją życiową występują na drogę
prawną i składają pozwy w sądach.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z prośbą o odpowiedź na następujące pyta-
nie: Czy ministerstwo przewiduje wprowadzenie
– do czasu nowelizacji ustawy – przepisów przejścio-
wych umożliwiających realizację orzeczenia Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 23 października 2007 r.
dotyczącego wcześniejszych emerytur dla mężczyzn
urodzonych w latach 1944–1948?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
392
Zapytanie
(nr 1009)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wieku emerytalnego
osób wykonujących pracę
w szczególnych warunkach
Dzisiaj jednym z najważniejszych zadań rządu
jest zwalczanie bezrobocia, które mimo licznych
działań instytucji publicznych wciąż dotyka wielu
obywateli naszego państwa. W zmienionych warun-
kach społeczno-gospodarczych promocja aktywiza-
cji zawodowej winna dotyczyć nie tylko wzrostu za-
trudnienia na podstawie umów o pracę, lecz także
tworzenia zachęt do prowadzenia działalności go-
spodarczej na własny rachunek (samozatrudnienia).
Charakter takiej działalności zarobkowej jest zbli-
żony do charakteru pracy wykonywanej w ramach
stosunku pracy. Dlatego słusznym wydaje się postu-
lat zrównywania uprawnień tej grupy osób do nie-
których świadczeń z ubezpieczenia społecznego dla
osób podlegających ubezpieczeniu pracowniczemu.
Jedną z form takich działań winno być zrównywa-
nie praw osób pracujących, w tym praw emerytal-
nych, w szczególności dla osób wykonujących pracę
w szczególnych warunkach.
Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym
uprawnienie do ubiegania się o prawo do wcześniej-
szej emerytury z tytułu zatrudnienia w szczegól-
nych warunkach w myśl art. 32 ust. 4 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) oraz rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, z późn. zm.)
przysługuje pracownikom, których okres zatrudnie-
nia w warunkach szkodliwych wynosi co najmniej
15 lat. Rozwiązanie uniemożliwia wliczanie do okre-
su czasu prowadzenia działalności gospodarczej
w takich warunkach.
Różnicowanie sytuacji prawnej podmiotów po-
dobnych (w tym przypadku osób zatrudnionych i osób
prowadzących działalność gospodarczą na własny
rachunek) wprowadza zwężenie kręgu osób upoważ-
nionych do przechodzenia na wcześniejszą emerytu-
rę. Różnicowanie takie wydaje się wątpliwe, biorąc
pod uwagę szczególne – szkodliwe dla zdrowia wa-
runki pracy.
Przykładem może być przypadek mieszkańca
Białegostoku, któremu uniemożliwiono skorzysta-
nie z możliwości przejścia na wcześniejszą emerytu-
rę. Osoba ta przez 7 lat była zatrudniona przy pra-
cach zbrojarskich i betoniarskich oraz przez 12 lat
samodzielnie prowadziła prace w tym zakresie, nie
zatrudniając pracowników. W tym przypadku wa-
runki pracy wydają się być jednakowo szkodliwe.
W związku z zapowiadanymi planami tworzenia
ram nowego systemu emerytalnego bardzo proszę
Szanowną Panią Minister o zainteresowanie się po-
wyższym problemem oraz odpowiedź na następują-
ce pytania:
1. Czy ministerstwo dostrzega problem nierów-
nego traktowania osób wykonujących pracę w szcze-
gólnych warunkach?
2. Czy ministerstwo dostrzega konieczność ujed-
nolicenia przepisów dotyczących wieku emerytal-
nego osób wykonujących pracę w szczególnych wa-
runkach?
3. Czy ministerstwo poczyniło już jakieś kroki
w celu zrównania sytuacji osób wykonujących pracę
w szczególnych warunkach?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1010)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie pomocy finansowej
na zalesianie gruntów
Panie Ministrze! Obecne przepisy dotyczące za-
lesiania gruntów rolnych nie dają możliwości ubie-
gania się o pomoc finansową z Unii Europejskiej,
gdy brak jest uchwalonych miejscowych planów za-
gospodarowania przestrzennego gminy lub studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy. Z przepisów zawartych w rozpo-
rządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
18 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ra-
mach działania” Zalesianie gruntów rolnych oraz
zalesianie gruntów innych niż rolne, objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-
–2013, wynika, że o pomoc na zalesienie gruntów
rolnych mogą ubiegać się wyłącznie rolnicy, których
grunty zostały przeznaczone do zalesienia w miej-
scowym planie zagospodarowania przestrzennego,
a w przypadku braku tego planu – gdy zalesianie
tych gruntów nie jest sprzeczne z ustaleniami stu-
dium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy.
Niestety, wiele wiejskich gmin nie posiada uchwa-
lonych miejscowych planów zagospodarowania prze-
strzennego oraz studium uwarunkowań i kierun-
ków zagospodarowania przestrzennego gminy. Pro-
cedury tworzenia tych planów trwają bardzo długo,
stąd wielu rolników nie może korzystać z pomocy fi-
nansowej przy zalesieniu.

Bardzo proszę o udzielenie odpowiedzi, czy wyżej
wymienione rozporządzenie nie mogłoby zostać roz-
szerzone o możliwość uzyskania pomocy finansowej
na podstawie decyzji o warunkach zabudowy i zago-
spodarowania terenu w przypadku gruntów na tere-
nie gmin niemających uchwalonych miejscowych pla-
nów zagospodarowania przestrzennego oraz studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy. Wprowadzenie zapisu o udzielaniu
pomocy finansowej na podstawie decyzji o warun-
kach zabudowy przyczyni się do szerszego dostępu
rolników do środków unijnych. Chciałbym zaznaczyć,
że podobne rozwiązanie jest stosowane w Prawie bu-
dowlanym – w przypadku braku miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego wydaje się decyzje
o pozwoleniu na budowę na podstawie decyzji o wa-
runkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu.
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 22 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1011)
do ministra finansów
w sprawie terminu ogłaszania wysokości
przeciętnego dochodu z pracy
w indywidualnych gospodarstwach rolnych
Panie Ministrze! Na postawie art. 18 ustawy
z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U.
z 2006 r. Nr 136, poz. 969) prezes Głównego Urzę-
du Statystycznego podaje nie później niż do dnia
23 września każdego roku wysokość przeciętnego
dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach
rolnych z 1 ha przeliczeniowego. Ustalony w przepi-
sie termin skutkuje tym, że pomoc państwa dla ro-
dzin wychowujących dzieci mija się z terminem wy-
datków związanych z rozpoczynającym się rokiem
szkolnym. W aktualnym stanie prawnym rodziny
utrzymujące się z gospodarstw indywidualnych
otrzymują pierwszy zasiłek rodzinny po 20 paź-
dziernika z wyrównaniem świadczeń należnych za
wrzesień.
W związku z tym proszę o udzielenie informacji,
czy jest możliwa nowelizacja tego przepisu, a jeśli
tak, to czy rząd planuje wprowadzenie nowelizacji,
ustalając termin podania do publicznej wiadomości
nie później niż do 31 lipca, co będzie skutkowało
wcześniejszą wypłatą świadczeń.
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 22 lutego 2008 r.
393
Zapytanie
(nr 1012)
do ministra zdrowia
w sprawie postulatu lekarzy rezydentów
zebranych na XVI Ogólnopolskiej
Konferencji Młodych Lekarzy
Przedstawiciele Komisji Młodych Lekarzy Okrę-
gowych Rad Lekarskich oraz Naczelnej Rady Le-
karskiej, przedstawiciele Klubów Młodych Lekarzy
przy Okręgowych Izbach Lekarskich oraz repre-
zentanci środowisk młodych lekarzy zebrani na
XVI Ogólnopolskiej Konferencji Młodych Lekarzy
w dniach od 18 do 20 stycznia 2008 r. w Poznaniu
przyjęli Program Młodych Lekarzy – „Stop emi-
gracji lekarzy 2008”.
Program zakłada postulat wdrożenia planu
zwiększenia miesięcznego uposażenia lekarza rezy-
denta, domagając się podwyższenia do dnia 1 kwiet-
nia 2008 r. wynagrodzenia w kwocie nie mniejszej
niż 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodze-
nia. Natomiast od dnia 1 stycznia 2009 r. ustalenie
minimalnego uposażenia lekarza rezydenta na po-
ziomie nie mniejszym niż 200% przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia.
Lekarze rezydenci postulują również zmiany
w odbywanym stażu podyplomowym i w lekarskim
i lekarsko-dentystycznym egzaminie państwowym.
Szczegółowe stanowisko uczestników XVI Ogól-
nopolskiej Konferencji Młodych Lekarzy zostało Pani
Minister przesłane przez organizatorów konferencji.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Jakie plany ma Ministerstwo Zdrowia odno-
śnie do podwyżek wynagrodzenia dla lekarzy rezy-
dentów?
2. Czy ministerstwo bierze pod uwagę zmiany
przepisów w stażu podyplomowym i w lekarskim
i lekarsko-dentystycznym egzaminie państwowym
na postulowane przez uczestników XVI Ogólnopol-
skiej Konferencji Młodych Lekarzy?
Poseł Jacek Tomczak
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
394
Zapytanie
(nr 1013)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie potrzeby spopularyzowania
wśród młodego pokolenia
postaci Józefa Franczaka,
ostatniego partyzanta, oraz problematyki
związanej z walką antykomunistycznej
partyzantki na terenie Polski
po II wojnie światowej
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonego
zapytania.
Prawie 45 lat temu nocą z 20 na 21 października
1963 r. zginął w walce z kilkusetosobową grupą
funkcjonariuszy komunistycznych Służb Specjal-
nych (SB) i ZOMO sierżant Józef Franczak ps. „La-
lek”, ostatni partyzant Rzeczypospolitej.
Józef Franczak przed wojną ukończył szkołę żan-
darmerii w Grudziądzu, brał udział w kampanii
wrześniowej, a w 1940 r. wstąpił do ZWZ, a następ-
nie AK. W podziemiu działał do 1944 r., kiedy to
jako oficer został przymusowo wcielony do 2. Armii
WP. Będąc świadkiem wydawania wyroków śmierci
na AK-owcach więzionych w obozie w Kąkolewnicy,
w 1945 r. zdezerterował i wrócił do konspiracji.
„Lalek” jako żołnierz Zrzeszenia WiN brał udział
w wielu akcjach przeciwko szczególnie gorliwym
funkcjonariuszom milicji, SB i konfidentom, a od
1947 r. został partyzantem oddziału dowodzonego
przez kpt. Zdzisława Brońskiego ps. Uskok. Po
śmierci Brońskiego walczył pod komendą Stanisła-
wa Kuchciewicza do 1953 r., kiedy to w czasie akcji
ekspropriacyjnej zginął jego dowódca, a oddział po-
szedł w rozsypkę. Przez następne dziesięć lat „La-
lek” był jednym z najbardziej poszukiwanych ludzi
w kraju.
Józef Franczak był ostatnim żołnierzem Polski
podziemnej, ostatnim z „żołnierzy wyklętych”, o któ-
rych władze komunistyczne zakazywały mówić,
a ich rodziny przez dziesięciolecia poddawane były
najrozmaitszym szykanom. I rzecz charakterystycz-
na, ostatnie kilkanaście lat niepodległej Rzeczypo-
spolitej też nie było zbyt przychylne dla bohaterów
antykomunistycznego podziemia i oczywiście dla
„ostatniego powstańca”. Chciałbym zwrócić uwagę
na fakt, że dopiero w 2006 r. na cmentarzu w Pia-
skach (miejscu pochówku „Lalka”) w obecności naj-
wyższych władz państwowych został odsłonięty po-
mnik ku czci ostatniego partyzanta. Także w 2006 r.
dopiero prezydent RP Lech Kaczyński nadał za wy-
bitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej
Polskiej i za dokumentowanie prawdy historycznej
dwa krzyże kawalerskie Orderu Odrodzenia Polski
dwóm paniom, które z narażeniem życia w okresie
powojennym udzielały pomocy Józefowi Franczako-
wi. Odznaczone zostały pani Czesława Kasprzak
i pani Danuta Ziętek.
Jestem przekonany, że istnieje potrzeba popula-
ryzowania wśród młodego pokolenia postaci Józefa
Franczaka i jemu podobnych niezłomnych partyzan-
tów antykomunistycznego podziemia. Dlatego uwa-
żam, że w związku ze zbliżającą się 45. rocznicą
śmierci ostatniego z nich temat wymaga specjalnego
traktowania, czyli szerszego, niż proponują nam
podręczniki historii.
W tym zakresie składam zapytanie poselskie:
1. Jakie działania zostaną podjęte przez mini-
sterstwo w związku z 45. rocznicą śmierci ostat-
niego partyzanta w celu spopularyzowania wśród
młodego pokolenia postaci ostatniego partyzanta
oraz problematyki związanej z walką antykomu-
nistycznej partyzantki na terenie Polski po II woj-
nie światowej?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1014)
do ministra obrony narodowej
w sprawie pośmiertnego uhonorowania
Józefa Franczaka, ostatniego partyzanta
polskiego podziemia antykomunistycznego,
z okazji 45. rocznicy śmierci
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonego
zapytania.
Prawie 45 lat temu, nocą z 20 na 21 października
1963 r. zginął w walce z kilkusetosobową grupą
funkcjonariuszy komunistycznych Służb Specjal-
nych (SB) i ZOMO sierżant Józef Franczak ps. „La-
lek”, ostatni partyzant Rzeczypospolitej. Józef Fran-
czak przed wojną ukończył szkołę żandarmerii
w Grudziądzu, brał udział w kampanii wrześniowej,
a w 1940 r. wstąpił do ZWZ, a następnie AK. W pod-
ziemiu działał do 1944 r., kiedy to jako oficer został
przymusowo wcielony do 2. Armii WP. Będąc świad-
kiem wydawania wyroków śmierci na AK-owcach
więzionych w obozie w Kąkolewnicy, w 1945 r. zde-
zerterował i wrócił do konspiracji.
„Lalek” jako żołnierz Zrzeszenia WiN brał udział
w wielu akcjach przeciwko szczególnie „gorliwym”
funkcjonariuszom milicji, SB i konfidentom, a od
1947 r. został partyzantem oddziału dowodzonego
przez kpt. Zdzisława Brońskiego ps. Uskok. Po
śmierci Brońskiego walczył pod komendą Stanisła-
wa Kuchciewicza do 1953 r., kiedy to w czasie akcji
ekspropriacyjnej zginął jego dowódca, a oddział po-
szedł w rozsypkę. Przez następne dziesięć lat „La-
lek” był jednym z najbardziej poszukiwanych ludzi
w kraju.

Józef Franczak był ostatnim żołnierzem Polski
podziemnej, ostatnim z „żołnierzy wyklętych”, o któ-
rych władze komunistyczne zakazywały mówić,
a ich rodziny przez dziesięciolecia poddawane były
najrozmaitszym szykanom. I rzecz charakterystycz-
na, ostatnie kilkanaście lat niepodległej Rzeczypo-
spolitej też nie było zbyt przychylne dla bohaterów
antykomunistycznego podziemia i oczywiście dla
„ostatniego powstańca”. Chciałbym zwrócić uwagę
na fakt, że dopiero w 2006 r. na cmentarzu w Pia-
skach (miejscu pochówku „Lalka”) w obecności naj-
wyższych władz państwowych został odsłonięty po-
mnik ku czci ostatniego partyzanta.
Jestem przekonany, że w związku ze zbliżającą
się rocznicą śmierci Józefa Franczaka istnieje po-
trzeba pośmiertnego uhonorowania tego wspania-
łego żołnierza. Chciałbym zwrócić uwagę na fakt,
że dowódca jednego z pierwszych powrześniowych
oddziałów partyzanckich Henryk Dobrzański ps.
Hubal został pośmiertnie (i to kilkadziesiąt lat po
wojnie) awansowany. Powszechnie znana jest tak-
że inicjatywa niektórych środowisk zmierzająca do
nadania płk. Ryszardowi Kuklińskiemu stopnia
generała.
W tym zakresie składam zapytanie poselskie:
1. Jakie działania zostaną podjęte przez mini-
sterstwo w celu uhonorowania ostatniego partyzan-
ta – Józefa Franczaka ps. „Lalek” z okazji 45. rocz-
nicy jego śmierci?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1015)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie potrzeby przywrócenia
z Zakładzie Karnym w Tarnowie
zespołu szkół
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonego
zapytania.
W polskich zakładach karnych wobec niedostat-
ku pieniędzy na zajęcia kulturalno-oświatowe coraz
częściej najistotniejszym środkiem oddziaływania
resocjalizacyjnego staje się nauka w szkołach przy-
więziennych. Ponadto dzięki prowadzonemu szkol-
nictwu zawodowemu wielu skazanych w więzieniu
zdobywa zawody, które po odbyciu kary pozwalają
na znalezienie zatrudnienia.
W ubiegłym roku decyzją Centralnego Zarządu
Służby Więziennej został zlikwidowany Zespół Szkół
nr 2 przy Zakładzie Karnym w Tarnowie (ul. Konar-
skiego 2). Ostatnio w tej szkole prowadzone było na-
395
uczanie dla osadzonych na poziomie gimnazjum
oraz szkoły zawodowej o dwóch specjalnościach.
Osadzeni uczyli się we wspomnianej szkole co naj-
mniej od lat sześćdziesiątych, początkowo na pozio-
mie szkoły podstawowej i zawodowej, a od końca lat
dziewięćdziesiątych także na poziomie gimnazjum.
Szkoła ta zawsze wzbudzała żywe zainteresowanie
wśród osadzonych i co ważniejsze z powodzeniem
spełniała rolę bardzo skutecznego czynnika resocja-
lizującego. Niestety w ostatnich latach jej funkcjo-
nowania nie zdecydowano się na rozszerzenie oferty
edukacyjnej w zakresie szkolnictwa zawodowego ani
także na utworzenie bardzo potrzebnej w zakładzie
szkoły średniej.
Likwidacja zespołu szkół w tarnowskim zakła-
dzie karnym jest decyzją co najmniej nierozsądną,
ponieważ za murami tarnowskiego więzienia obec-
nie przebywa ok. 800 więźniów (w tym spory odse-
tek ludzi młodych), którzy niejednokrotnie chętnie
skorzystaliby z możliwości podjęcia nauki. Ponadto
obecnie trwa budowa nowego skrzydła więzienia,
gdzie znajdzie miejsce ok. 400 osadzonych. W tej sy-
tuacji funkcjonowanie szkoły w tarnowskim więzie-
niu jest tym ważniejsze, ponieważ w przeciwnym
razie kierownictwo zakładu jest zmuszane do bar-
dzo kosztownego transportu osadzonych (pragną-
cych podjęć naukę) do innych więzień.
W tym zakresie składam zapytanie poselskie:
1. Jakie przesłanki zadecydowały o likwidacji
szkoły w tarnowskim zakładzie karnym?
2. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości przywróci
w tarnowskim więzieniu szkołę dla osadzonych, na
jakim poziomie i o jakim profilu będzie prowadzone
tam nauczanie?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 lutego 2008r.
Zapytanie
(nr 1016)
do ministra środowiska
w sprawie pominięcia przedstawicieli
samorządu powiatu suwalskiego
przy prowadzeniu rozmów dotyczących
przebiegu obwodnicy Augustowa
Szanowny Panie Ministrze! Lokalizacji kilkuna-
stokilometrowej inwestycji od zawsze towarzyszyły
i będą towarzyszyć liczne dyskusje i emocje. Pomimo
iż budowa trwa nominalnie już od ponad roku, wciąż
nie wiadomo, jaki będzie ostateczny los przedmioto-
wej trasy. Obecnie z inicjatywy resortu, na czele któ-
rego Pan stoi, prowadzone są rozmowy ekologów,
drogowców jak też samorządowców. Należy jednak
396
zauważyć, że władze lokalne są reprezentowane jedy-
nie przez dwóch augustowian oraz marszałka woj.
podlaskiego, pomija się przedstawicieli z innych po-
wiatów. Chodzi tu przede wszystkim o przedstawicie-
li powiatu suwalskiego, którzy nie zostali dopuszcze-
ni do rozmów jak też nie są informowani o ich prze-
biegu. Jest to zupełnie niezrozumiałe, zważywszy na
fakt, iż rozpatrując alternatywne warianty przebiegu
obwodnicy, tj. wariant przez Raczki lub też wariant
przez Chodorki, zakłada się prowadzenie inwestycji
na terenach położonych w powiecie suwalskim. Roz-
patrując powyższe rozwiązania, należy wziąć pod
uwagę zdanie reprezentantów z powiatu suwalskie-
go, gdyż są to inwestycje dotyczące spraw istotnych
dla Suwalszczyzny i jej mieszkańców.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
— jakie były powody niedopuszczenia do rozmów
przedstawicieli powiatu suwalskiego,
— czy zamierza Pan zmienić zaistniałą sytuację,
— na jakim etapie są prowadzone rozmowy,
— jakie stanowiska zajęły strony w przedmioto-
wej sprawie,
— czy zostało ustalone wspólne stanowisko.
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 18 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1017)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanych opłat za przejazd
autostradą A4 Wrocław–Katowice
oraz autostradową obwodnicą Wrocławia
Wybudowany w 2003 r. 170-kilometrowy odcinek
autostrady A4 Wrocław–Katowice do dnia dzisiej-
szego nie spełnia wymogów płatnej autostrady. Jed-
nak Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad zamierza wprowadzić od polowy 2009 r. opłaty
za przejazd tym odcinkiem A4. Generalna dyrekcja
chce, by opłata za przejazd autostradą wynosiła oko-
ło 10 zł za 100 kilometrów.
Od czasu oddania do użytku tego odcinka auto-
strady A4 nie powstały stacje benzynowe, restaura-
cje i motele określane mianem MOP. Tym samym
użytkownicy autostrad są pozbawieni możliwości
skorzystania z usług podczas podróżowania.
Niepokój wzbudzają również zapowiedzi możli-
wości wprowadzenia opłat za przejazd autostradową
obwodnicą Wrocławia. W tym przypadku opłaty
mogą zniechęcić wrocławian do korzystania z ob-
wodnicy.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
z pytaniami:
1. Na jakim etapie znajdują się prace związane
z wybudowaniem infrastruktury na autostradzie A4?
2. Kiedy zostaną oddane do użytku stacje paliw
oraz lokale gastronomiczne, dla których przewidzia-
no miejsce w MOP?
3. Jak wyglądają faktyczne działania wprowa-
dzające odpłatny przejazd na odcinku autostrady A4
Wrocław–Katowice?
4. Czy są plany wprowadzenia opłat za przejazd
obwodnicą Wrocławia? Jeśli tak, to jakie jest ich
uzasadnienie?
Z poważaniem
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1018–1033)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie budowy w gminach: Bobrowniki,
Wojkowice, Czeladź, Mierzęcice, Psary,
Siewierz, Sławków, Irządze, Kroczyce, Łazy,
Ogrodzieniec, Pilica, Poręba, Szczekociny,
Żarnowiec, Włodowice boisk ze sztuczną
murawą i oświetleniem w ramach realizacji
narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”
Szanowny Panie Ministrze! Pan Premier Donald
Tusk zapowiedział w swoim exposé realizację naro-
dowego programu „Boisko w mojej gminie”.
Czy w ww. gminach w województwie śląskim
w ramach tego programu będą budowane boiska ze
sztuczną murawą i oświetleniem?
Jaki jest planowany termin realizacji tych
obiektów?
Z poważaniem
Poseł Witold Klepacz
Warszawa, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1034)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy Centrum
Ekspedycyjno-Rozdzielczego (CER)
p.p.u.p. Poczta Polska w Białymstoku
Według „Strategii rozwoju Poczty Polskiej na
lata 2004–2006” zakładano wybudowanie 14 w peł-

ni zautomatyzowanych centrów ekspedycyjno-roz-
dzielczych, z których jedno miało powstać w Bia-
łymstoku. W tym celu Poczta Polska w roku 2003
zakupiła pod Białymstokiem na terenie gminy Cho-
roszcz od samorządu województwa działkę o pow.
prawie 15 ha za bardzo korzystną kwotę niespełna
1,4 mln zł.
Po zweryfikowaniu tych planów inwestycyjnych
m.in. możliwościami finansowymi Poczty Polskiej
oraz ilością przesyłek opracowano „Koncepcję pocz-
towego systemu logistycznego na lata 2007–2015”,
według której w Białymstoku miałby powstać,
mniejszy niż wcześniej zakładano, węzeł pomocni-
czy klasy B z ręczną sortownią listów i paczek.
Zgodnie z odpowiedzią na zapytanie poselskie złożo-
ne przeze mnie do ministra transportu, z dnia
24.08.2007 r., prace projektowe miały być rozpoczę-
te w 2007 r., a proces inwestycyjny miał ruszyć
w roku bieżącym.
Inwestycja ta jest bardzo ważna dla Podlasia,
które jest regionem niedoinwestowanym w porów-
naniu z resztą kraju, oraz ze względu na powstanie
nowych miejsc pracy.
Dlatego też zwracam się z prośbą o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy jest opracowany projekt budowy CER
w Białymstoku?
2. Jakie są zamierzenia inwestycyjne Poczty Pol-
skiej w roku 2008 i w latach następnych w odniesie-
niu do CER w Białymstoku?
3. Jakie nakłady będą przeznaczone na budowę
węzła pocztowego w Białymstoku w roku bieżącym
i w latach następnych?
4. Jakie są zagrożenia dla powstania CER w Bia-
łymstoku?
Z poważaniem
Poseł Damian Raczkowski
Białystok, dnia 28 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 1035)
do ministra zdrowia
w sprawie ewentualnych działań resortu
na rzecz rozwiązania konfliktu społecznego
w Szpitalu Wojewódzkim
im. Mikołaja Kopernika w Koszalinie
Szanowna Pani Minister! W dniu 27 lutego br.
w koszalińskim Szpitalu Wojewódzkim im. Mikołaja
Kopernika protest płacowy pielęgniarek przybrał
formę okupacji budynku administracji szpitala.
Obecnie uczestniczy w niej ok. 150 z 350 pielęgnia-
rek zatrudnionych w tej placówce. Wprawdzie jak
dotąd protest ten ma charakter rotacyjny, dzięki
czemu pacjenci mają zapewnioną należytą opiekę,
ale w każdej chwili możliwa jest jego eskalacja, tj. za-
397
przestanie pracy przez protestujące pielęgniarki.
W sytuacji, gdy Szpital im. M. Kopernika jest jedyną
placówką szpitalną w Koszalinie, powodowałoby to
ogromne zagrożenie dla stanu bezpieczeństwa zdro-
wotnego mieszkańców regionu, jak również – czego
przecież nie można wykluczyć – dla zdrowia i życia
aktualnych pacjentów.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza podjąć ja-
kiekolwiek działania na rzecz rozwiązania konfliktu
społecznego w Szpitalu Wojewódzkim im. Mikołaja
Kopernika w Koszalinie?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia dysponuje planem
działań na wypadek braku możliwości świadczenia
usług zdrowotnych przez wspomnianą placówkę?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1036)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie okoliczności zagłuszania
sygnałów telefonii komórkowej w rejonie
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w dniach 19–26 czerwca 2007 r. w związku
z prowadzoną wówczas w gmachu KPRM
i jego bezpośrednim sąsiedztwie
akcją protestacyjną pielęgniarek
Szanowny Panie Premierze! W dniach od 19 do
26 czerwca 2007 r. w trakcie akcji protestacyjnej pie-
lęgniarek w gmachu Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów i w jego bezpośrednim sąsiedztwie Biuro
Ochrony Rządu używało urządzenia zagłuszające
sygnały telefonii komórkowej.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy kwestia używania przez gospodarzy bu-
dynków urządzeń zagłuszających jest regulowana
przez powszechnie obowiązujące przepisy prawa?
Jeśli nie – czy rząd zamierza wystąpić ze stosowną
inicjatywą ustawodawczą?
2. Jakie przepisy regulują kwestie używania
urządzeń zagłuszających ze względu na koniecz-
ność zapewnienia bezpieczeństwa teleinformatycz-
nego i łączności?
3. Jakie służby specjalne upoważnione są do
stosowania używania urządzeń zagłuszających
dla celów bezpieczeństwa teleinformatycznego
i łączności?
4. Czy w świetle obowiązujących regulacji do-
puszczalne jest zagłuszanie sygnałów telefonii ko-
mórkowej ze względu na konieczność zapewnienia
bezpieczeństwa teleinformatycznego i łączności poza
398
obrębem gmachów organów władzy państwowej,
urzędów administracji publicznej itp.?
5. Czy w gmachu Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów w dniach od 19 do 26 czerwca 2007 r. włącznie
odbywały się spotkania, narady itp. wymagające za-
stosowania osłony teleinformatycznej?
6. Czy prawdziwe są doniesienia mediów, że Po-
lkomtel SA, operator sieci komórkowej Plus GSM,
był jedynym operatorem telefonii komórkowej, który
złożył do Urzędu Komunikacji Elektronicznej za-
wiadomienie o zaniku sygnału w sąsiedztwie gma-
chu Kancelarii Prezesa Rady Ministrów?
7. Czy w jakichkolwiek dokumentach urzędo-
wych zostało odnotowane, na czyje polecenie Po-
lkomtel SA wycofał swoje zawiadomienie z Urzędu
Komunikacji Elektronicznej?
8. Czy w jakichkolwiek dokumentach został od-
notowany fakt ewentualnej interwencji organów
państwa bądź służb specjalnych u pozostałych ope-
ratorów sieci komórkowych, by nie składali do Urzę-
du Komunikacji Elektronicznej zawiadomień o zani-
ku sygnału w okolicach gmachu Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów?
9. Czy do Urzędu Komunikacji Elektronicznej
wpłynęły skargi od indywidualnych bądź instytu-
cjonalnych abonentów telefonii komórkowej na za-
nik sygnału w sąsiedztwie gmachu Kancelarii Pre-
miera Rady Ministrów?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1037)
do ministra środowiska
w sprawie projektu rozporządzenia
z 20 grudnia 2007 r. dotyczącego przyjęcia
„Krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji dwutlenku węgla
na lata 2008–2012”
Szanowny Panie Ministrze! Projekt rozporządze-
nia z 20 grudnia 2007 r. w sprawie przyjęcia „Krajo-
wego planu rozdziału uprawnień do emisji dwutlen-
ku węgla na lata 2008–2012” wywołał liczne inter-
wencje zainteresowanych podmiotów gospodar-
czych, zarówno w kierowanym przez Pana Ministra
resorcie, jak i w Ministerstwie Gospodarki, a także
u parlamentarzystów.
Osobiście przyjąłem interwencje od Zespołu
Elektrociepłowni Bydgoszcz SA i od Mondi Packa-
ging Paper Świecie SA.
Pierwsza firma podnosi argument, iż elektrocie-
płownia zużywa 20–30% mniej paliwa (węgla) od
oddzielnie pracujących kotłowni i elektrowni, a za-
kup dodatkowych, niezbędnych uprawnień będzie
kosztować prawie 19 mln zł, co może odbić się nie
tylko na kondycji finansowej spółki, ale w przypad-
ku ograniczenia produkcji grozi obniżeniem bezpie-
czeństwa energetycznego i ekologicznego dla miesz-
kańców Bydgoszczy.
Z kolei druga firma, której alokację uprawnień
obniżono aż o 51% (przy wzroście produkcji o 12%),
argumentuje, że została „ukarana” za inwestycje
proekologiczne o wartości 60 mln euro (nowy kocioł
do spalania biopaliw i nowa turbina).
W tej sytuacji pytam Pana Ministra o zasady,
którymi resort kieruje się przy podejmowaniu decy-
zji dotyczących uprawnień do emisji dwutlenku wę-
gla, oraz jak zamierza odnieść się do odwołań dwóch,
wskazanych przeze mnie, firm.
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1038)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy miasta Kępna
i miejscowości Baranów
w ciągu drogi krajowej S11 oraz budowy
drogi krajowej S8 przez tereny gmin:
Perzów, Bralin i Kępno
Szanowny Panie Ministrze! Projekty budowy ob-
wodnicy dla Kępna, Baranowa w ciągu drogi krajo-
wej nr S11 oraz budowy drogi krajowej nr S8 przez
teren gmin: Perzów, Bralin, Kępno prezentowane
były tamtejszym samorządom od początku lat 90.
ubiegłego wieku.
Droga krajowa nr 11, łącząca północ i południe,
krańcowe województwa, jest powiązaniem komuni-
kacyjnym szczególnie istotnym dla Wielkopolski.
Jest drogą o bardzo dużym natężeniu ruchu pojaz-
dów, w tym pojazdów ciężkich. Są to argumenty
przemawiające za koniecznością wyprowadzenia ru-
chu z miast, poprzez budowę ich drogowych obejść.
Tymczasem budowa obwodnicy dla Kępna, Barano-
wa i pozostałych gmin powiatu kępińskiego została
odrzucona i skreślona z planu zadań inwestycyjnych
na rok 2008.
Mieszkańcy kępińskiej społeczności przestali już
wierzyć w obietnice i domagają się jak najszybszej
budowy obwodnic, jak również budowy drogi S8.
Na jednej z ostatnich sesji Rady Miejskiej Kępna
pojawiły się nawet głosy, aby zorganizować blokadę
drogi krajowej nr 11 przebiegającej przez Kępno
i Baranów. Ta determinacja społeczności lokalnych
świadczy o tym, jak potrzebna i konieczna jest to
inwestycja.

Zauważyć także należy, iż ogólny stan infra-
struktury w Wielkopolsce jest w sytuacji niekorzyst-
nej względem innych regionów w kraju. Zły stan
dróg, liczne „wąskie gardła” obniżają atrakcyjność
inwestycyjną poszczególnych obszarów i są również
jedną z przyczyn złego stanu środowiska.
W związku z opisaną sytuacją oraz przytoczo-
nymi argumentami zwracam się do Pana Ministra
z zapytaniem, jakie widzi możliwości rozwiązania
problemu. Kiedy możliwe będzie rozpoczęcie budo-
wy obwodnicy dla miasta Kępna i miejscowości Ba-
ranów w ciągu drogi krajowej nr S-1? Jakie plany
na ten rok ma Pan Minister w związku z budową
drogi S8?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Józef Racki
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1039)
do ministra infrastruktury
w sprawie wysokości opłat
za przejazd autostradą A1
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 20 lutego br.
wprowadzony został pobór opłat za przejazd 25-kilo-
metrowym odcinkiem autostrady A1. Koszt przejaz-
du całości odcinka pojazdem osobowym został wyli-
czony na kwotę 6 zł 70 gr, czyli 27 gr za 1 km drogi.
Do dnia wprowadzenia opłat omawiany odcinek au-
tostrady A1 Rusocin–Swarożyn pokonywało co-
dziennie 14 tys. samochodów.
W najbliższym czasie ma się rozpocząć remont
drogi krajowej nr 1. Stanowi ona alternatywny szlak
komunikacyjny dla autostrady A1. Kierowcy zosta-
ną przymuszeni do poruszania się nowym i płatnym
odcinkiem autostrady. Już obecnie można usłyszeć
głosy części kierowców deklarujących, iż nie będą
oni korzystać z płatnego odcinka autostrady ze
względu na zbyt wysoką stawkę za przejazd. Opłata
za przejazd jest równa, a niekiedy nawet wyższa od
kosztów paliwa ponoszonych przez kierowców za
przejazd nowym odcinkiem autostrady A1.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniami:
1. Czy Pan Minister mógłby rozważyć możliwość
zawieszenia pobierania opłat na odcinku Rusocin-
–Swarożyn autostrady A1 na okres remontu drogi
krajowej nr 1?
2. Czy Pan Minister mógłby rozważyć możliwość
obniżenia opłat dla samochodów osobowych korzy-
stających z odcinka autostrady A1?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 22 lutego 2008 r.
399
Zapytanie
(nr 1040)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie niedoinwestowania
służb geodezyjno-kartograficznych
w woj. małopolskim
Niniejsza interpelacja jest wynikiem uzyskanych
informacji o niedoinwestowaniu służb geodezyjno-
-kartograficznych w woj. małopolskim.
Po reformie ustrojowej państwa, 1 stycznia 1999 r.
powołano służbę geodezyjną i kartograficzną. Zgod-
nie z ustawą z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyj-
ne i kartograficzne na czele służby stoi główny geo-
deta kraju, powoływany przez prezesa Rady Mini-
strów na wniosek ministra właściwego do spraw ad-
ministracji. Organy administracji geodezyjno-kar-
tograficznej zaś stanowią: marszałek województwa
wykonujący zadania przy pomocy geodety wojewódz-
twa oraz starosta wykonujący zadania przy pomocy
geodety powiatowego, wykonujący zadania z zakre-
su administracji rządowej.
Jak wykazuje dotychczasowa praktyka, najwię-
cej spraw z zakresu geodezji kumuluje się w staro-
stwach i sprawy te dotyczą najbardziej żywotnych
dla mieszkańców spraw, tj. prowadzenia ewidencji
gruntów i budynków czy prowadzenia mapy za-
sadniczej.
Zauważalna jest tu także wyraźna dysproporcja
w obsadzie etatowej jednostek organizacyjnych sta-
rostw w woj. małopolskim; szczególnie zła sytuacja
panuje w powiatach, w których starostwa nie po-
wstały na podstawie dawnych urzędów rejonowych;
np. w powiecie tatrzańskim sytuacja określana jest
jako dramatyczna.
Obecna ewidencja gruntów została opracowana
na podstawie katastru, wywodzącego się jeszcze
z czasów rozbiorów i sporządzonego na potrzeby
administracji austriackiej, zaś niedawno wykonane
(na potrzeby Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa) tzw. ortofotomapa i wektoryzacja
map katastralnych obnażyły szereg niezgodności
między stanem faktycznym a prawnym we włada-
niu gruntami.
Zaistniała sytuacja generuje powstawanie kon-
fliktów pomiędzy właścicielami nieruchomości, co skut-
kuje głównie skargami i interwencjami. Do wyjątko-
wo znaczącej sytuacji doszło w powiecie gorlickim,
gdzie powstało stowarzyszenie osób uważających się
za pokrzywdzone przez geodetów. Reakcją pracow-
ników służb geodezyjnych był zbiorowy protest, za-
rzucający stowarzyszeniu szkalowanie i zniesławia-
nie dobrego imienia.
Jedynym wyjściem z trudnej sytuacji jest reali-
zacja priorytetowych zadań zgłaszanych przez spe-
cjalistów z dziedziny geodezji, do których należy
w Małopolsce zaliczyć przede wszystkim pełną mo-
400
dernizację ewidencji gruntów i budynków, łącznie
z aktualizacją klasyfikacji gruntów.
Wśród pozostałych postulatów wysuwanych przez
administrację geodezyjną znajdują się m.in.: opraco-
wanie numerycznej mapy zasadniczej, realizacja
projektu modernizacji osnowy szczegółowej III kla-
sy czy zadania wynikające z ustawy z 7 września
2007 r. o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa
własności Skarbu Państwa oraz jednostek samorzą-
du terytorialnego.
Niestety, koszt realizacji tych przedsięwzięć jest
zbyt duży dla starostw powiatowych z woj. małopol-
skiego. W związku z tym zwracamy się do Pana Mi-
nistra z pytaniem: Czy możliwe jest w najbliższym
czasie podjęcie działań Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji, mających na celu po-
prawę funkcjonowania służb geodezyjno-kartogra-
ficznych w woj. małopolskim bądź zapewnienie przy-
najmniej realizacji zadań priorytetowych?
Należy podkreślić, że corocznie wojewoda mało-
polski zgłasza fakt niewystarczających środków
przekazywanych z budżetu państwa na realizację
zadań geodezyjno-kartograficznych w woj. małopol-
skim. Corocznie również środki kierowane do woj.
małopolskiego są niższe niż do województw o podob-
nej liczbie mieszkańców. Większe środki otrzymują
też województwa, w których prowadzonych jest
mniej prac geodezyjnych, a stan katastru, ze wzglę-
du na uwarunkowania historyczne, znajduje się
w dużo lepszym stanie.
Sytuację obrazuje podział środków w budżecie pań-
stwa w 2008 r. na prace prowadzone przez administra-
cję geodezyjno-kartograficzną z podziałem na poszcze-
gólne województwa: podkarpackie – 12,34 mln zł, ślą-
skie – 11,02 mln zł, wielkopolskie – 8,09 mln zł, lubu-
skie – 7,23 mln zł, dolnośląskie – 7,21 mln zł, lubelskie
– 5,67 mln zł, mazowieckie – 7,57 mln zł, zachodniopo-
morskie – 5,11 mln zł., łódzkie – 4,71 mln zł, małopol-
skie – 4,46 mln zł, pomorskie – 4,25 mln zł, podlaskie
– 4,02 mln zł, świętokrzyskie – 3,74 mln zł, opolskie
– 3,38 mln zł, kujawsko-pomorskie – 3,31 mln zł, war-
mińsko-mazurskie – 2,15 mln zł (źródło: specjalistycz-
ny magazyn „Geodeta”).
Z wyrazami szacunku
Posłowie Witold Kochan,
Tadeusz Arkit
i Jarosław Gowin
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1041)
do ministra zdrowia
w sprawie dyskryminującego finansowania
przez NFZ świadczeń psychiatrycznych
SPPZOZ w Choroszczy w woj. podlaskim oraz
braku pomocy ze strony
władz województwa
Szanowna Pani Minister! Zwrócili się do mnie
szefowie związków zawodowych działających w Spe-
cjalistycznym Publicznym Psychiatrycznym Zespole
Opieki Zdrowotnej w Choroszczy.
Z upoważnienia załogi tego szpitala utworzyli
oni komitet protestacyjny. Do takich działań zmusi-
ła ich systematycznie pogarszająca się sytuacja fi-
nansowa szpitala. Jest ona wynikiem zbyt niskiej
wyceny świadczeń psychiatrycznych dokonanej
przez Podlaski Oddział Wojewódzki Narodowego
Funduszu Zdrowia z Białegostoku. Również organ
założycielski – Urząd Marszałkowski w Białymsto-
ku nie kwapi się do udzielenia pomocy. Taka sytu-
acja przyczynia się do systematycznego wzrostu za-
dłużenia placówki. Problem polega na tym, że to jest
jedyny w woj. podlaskim szpital psychiatryczny.
Pracuje tam wysoko wykwalifikowany personel me-
dyczny. Moim zdaniem należy zrobić wszystko, aby
zahamować proces recesji w tym szpitalu.
Dlatego proszę Panią Minister o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia zechciałoby zainte-
resować się sytuacją w tym szpitalu?
2. Jakie działania należy podjąć, aby zahamo-
wać proces zadłużenia się szpitala psychiatryczne-
go w Choroszczy?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1042)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie usunięcia z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” projektu
o nazwie „Karkonoski system wodociągów
i kanalizacji – etap II”
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków UE, wyrażam zaniepokojenie faktem, iż

żadna z zatwierdzonych przez poprzedni rząd inwe-
stycji dla byłego woj. jeleniogórskiego nie znalazła
się na ww. liście.
Wśród projektów wykreślonych z listy jest przed-
sięwzięcie o nazwie „Karkonoski system wodocią-
gów i kanalizacji – etap II”.
Projekt obejmuje swym zasięgiem tereny czte-
rech gmin zrzeszonych w Związku Gmin Karkono-
skich – Mysłakowic, Podgórzyna, Kowar i Szklar-
skiej Poręby i jest kontynuacją działań podjętych
w ramach przedsięwzięcia „Karkonoski system wo-
dociągów i kanalizacji – etap I”. Łączna wartość
kontraktów podpisanych w ramach I etapu to po-
nad 58 tys. zł.
Realizacja II etapu przedsięwzięcia wpłynęłaby
znacząco na poprawę standardu życia blisko 38 tys.
mieszkańców cennych przyrodniczo terenów – w ob-
szarze oddziaływania projektu znajdują się bowiem
także obszary chronione, m.in. Karkonoski Park
Narodowy, Rudawski Park Krajobrazowy oraz Park
Krajobrazowy Doliny Bobru. Przede wszystkim re-
alizacja przedsięwzięcia zapobiegłaby jednak mar-
notrawstwu zainwestowanych już środków, bowiem
I etap projektu swoim zakresem obejmował przygo-
towanie dokumentacji technicznej dla etapu II.
Ponadto realizacja projektu zmniejszyłaby straty
w środowisku naturalnym poprzez ograniczenie
wprowadzanych zanieczyszczeń, a tym samym obni-
żyła kary ponoszone w myśl zasady „zanieczyszcza-
jący płaci”. Dzięki poprawie jakości wody do picia,
poprawie warunków sanitarnych, likwidacji uciążli-
wości zapachowych będących wynikiem odprowa-
dzania ścieków sanitarnych do rowów przydrożnych
i niewłaściwej pracy niektórych oczyszczalni ście-
ków zostałyby zaspokojone podstawowe potrzeby lu-
dzi zgłaszane od kilkudziesięciu lat oraz uległby
podwyższeniu standard życia nie tylko mieszkań-
ców, ale i turystów, co wpłynęłoby na wzrost atrak-
cyjności turystycznej i inwestycyjnej gmin.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie są powody poddania listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” tak drastycznej weryfikacji?
2. Co konkretnie miała Pani na myśli, używając
w swoim oświadczeniu z dnia 16 stycznia br. sformu-
łowania „przedsięwzięcia strategiczne dla rozwoju
kraju”? Jakie kryteria musiał spełnić projekt, by zo-
stał zaliczony do przedsięwzięć strategicznych?
3. W jaki sposób rząd zamierza zrekompenso-
wać samorządom wszelkie skutki, zarówno finanso-
we, jak i w zakresie ochrony środowiska, niezreali-
zowania inwestycji?
4. Jaką formę pomocy zaproponuje rząd podmio-
tom, których projekty zostały usunięte z listy?
5. Czy ww. przedsięwzięcie ma szansę ponownie
starać się o zakwalifikowanie do listy projektów klu-
czowych, mogących starać się o dofinansowanie
401
z funduszy UE (np. Funduszu Spójności)? Jaka
w związku z tym jest przewidziana procedura i jakie
są kryteria?
Z poważaniem
Poseł Marzena Machałek
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1043)
do ministra środowiska
w sprawie niskiego przydziału uprawnień
emisji dwutlenku węgla dla Elektrowni
Stalowa Wola SA, przyznanego
na lata 2008–2012
Szanowny Panie Ministrze! Zmniejszone limity
emisji dwutlenku węgla, jakie zostały przyznane
Polsce przez Komisję Europejską w ramach II Kra-
jowego planu uprawnień do emisji na lata 2008-
–2012, z 284,6 mln ton do 208,5 mln ton spowodo-
wały obniżenie limitów dla większości przedsię-
biorstw w kraju. Łącznie dokonano redukcji limitu
na emisję CO2 w stosunku do lat poprzednich o 15.
Ograniczenia te dotknęły również Elektrownię Sta-
lowa Wola SA, dla której limity zostały zmniejszone
z 1 392 800 do 911 794 ton emisji CO2/rok, co daje
ograniczenie emisji CO2 na poziomie 35%. Zazna-
czam, iż Elektrownia Stalowa Wola SA w znacznej
mierze jest ciepłownią, co według prezesa ESW nie
zostało uwzględnione w wyżej omawianym limicie.
W związku z powyższym mam pytanie, czy ist-
nieje możliwość przyznania wyższych limitów emisji
CO2 dla mniejszych dostawców energii oraz ciepła,
tj. ESW, i ochronienia ich przed ogromnymi koszta-
mi wykupu dodatkowych limitów na CO2, które
w ostatecznym rozrachunku i tak dotkną indywidu-
alnego odbiorcę.
Z poważaniem
Poseł Renata Butryn
Stalowa Wola, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1044)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie Centrum Klinicznego
Akademii Medycznej we Wrocławiu
Szanowny Panie Premierze! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą do Pana Premiera o zainteresowanie się
tematem zakończenia inwestycji wieloletniej „Cen-
402
trum Kliniczne Akademii Medycznej we Wrocławiu
przy ul. Borowskiej 213”.
Uprzejmie informuję Pana Premiera, że zgodnie
z ustawą budżetową na 2008 r., cz. 46, dz. 851, rozdz.
85112, termin zakończenia przypada na 2009 r. Na-
kłady do poniesienia w 2008 r. wynoszą 78 mln zł,
a na 2009 r. – 40 mln zł.
Obecny zapis nie daje możliwości pełnej realiza-
cji inwestycji zgodnie z przyjętym i zatwierdzonym
programem medycznym w maju 2006 r. i przedłożo-
nym do Ministerstwa Zdrowia zbiorczym zestawie-
niem kosztów z dnia 28 maja 2007 r.
Podczas prac nad budżetem 2008 r. został zgło-
szony wniosek o dokonanie zmiany wartości koszto-
rysowej, tj. zwiększenie o kwotę 195 mln, i daty za-
kończenia inwestycji z 2009 r. na rok 2011. Wniosek
został odrzucony.
Miasto Wrocław jest jednym z organizatorów
Euro 2012, co powoduje, że nowo budowany kom-
pleks Centrum Kliniczne Akademii Medycznej we
Wrocławiu będzie najważniejszym i najnowocze-
śniejszym kompleksem usług medycznych, a także
może być objęte programem likwidowania przypad-
ków kryzysowych mogących wystąpić podczas im-
prez o randze europejskiej.
Mając na uwadze dobro społeczne, a także inte-
res państwa, uprzejmie proszę o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Czy zmiana wartości kosztorysowej oraz data
zakończenia inwestycji będzie uwzględniona pod-
czas prac rządu nad budżetem 2009 r.?
2. Czy w swoich planach uwzględnia Pan Pre-
mier rok 2011 jako zakończenie inwestycji „Centrum
Kliniczne Akademii Medycznej we Wrocławiu”?
Z poważaniem
Posłowie Henryk Gołębiewski
i Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1045)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie informatyzacji
administracji publicznej
Kwestia informatyzacji administracji publicznej
i zwiększenie liczby usług publicznych realizowa-
nych poprzez wykorzystanie Internetu jest podno-
szona od wielu lat, niestety bez większych efektów.
Poprzedni rząd przygotował „Plan informatyzacji
państwa”, który miał spowodować ożywienie w za-
mówieniach publicznych, przyspieszyć informatyza-
cję administracji i wdrożyć kilka dużych projektów
informatycznych. Realizacja systemu PESEL2 za-
kończyła się totalną porażką i stratą dużej części
unijnej dotacji. Nadal nie jest też gotowy rejestr
usług medycznych. Do tego dochodzi nieuruchomio-
ny system katastralny, konsolidacja systemów cel-
nych i podatkowych czy platforma gromadzenia in-
formacji o zdarzeniach medycznych.
Jak duże opóźnienia są we wdrożeniu tych syste-
mów i jakie działania zostaną podjęte w celu przy-
spieszenia informatyzacji administracji publicznej?
Z poważaniem
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1046)
do ministra finansów
w sprawie zwolnienia
z podatku dochodowego składki
na prywatne ubezpieczenie medyczne
Szanowny Panie Ministrze! Na mocy przepisów
podatkowych od dnia 1 stycznia 2004 r. składki pła-
cone z tytułu ubezpieczeń zdrowotnych stanowią
koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy (zgodnie
z art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych, t.j. Dz. U.
z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.). Dla pracow-
nika natomiast ta sama składka stanowi przychód
obciążony podatkiem dochodowym.
Podatek ten zwiększa koszt ubezpieczenia (pra-
codawca płaci składkę, a pracownik podatek od tej
składki, np. gdy składka za ubezpieczenie wyniesie
100 zł, pracownik zapłaci od 19 do 40 zł) i stanowi
istotną przyczynę wstrzymującą popularyzację tego
ubezpieczenia.
Posiadanie prywatnego ubezpieczenia medycz-
nego przyczynia się do poprawy zdrowia obywateli,
a możliwość korzystania z usług medycznych poza
NFZ zaspokaja potrzebę bezpieczeństwa w zakresie
dostępności usług medycznych.
Wybór wśród wielu ofert ubezpieczenia na rynku
sprzyja konkurencyjności i pośrednio ma odbicie na
możliwości leczenia się w coraz to bardziej zaawan-
sowanych technologiach medycznych.
Popyt na prywatne ubezpieczenia medyczne
odciąży zapotrzebowanie na usługi oferowane
przez NFZ i w istotny sposób wpłynie na poprawę
jego kondycji finansowej, umieszczając go w sytu-
acji rynkowej.
W polityce finansowej państwa musimy uwzględ-
niać zarówno aspekt społeczny, jak i wzrastające
oczekiwania obywateli.
Pozwolimy sobie zauważyć, że przedmiotowy po-
datek jest hipotetyczny, gdyż obecnie państwo nie

ma prawie żadnych wpływów z tego tytułu, więc
znosząc go, nie poniesie żadnych kosztów. Uzyska
w zamian odciążenie NFZ i większe zdrowie społe-
czeństwa. Pracodawcy, którzy decydują się na ubez-
pieczenie swoich pracowników, traktują to jako po-
zapłacowy element wynagrodzenia, jako swoistą
wartość dodaną.
Podkreślić należy, że istnieje sposób niezapłace-
nia podatku za składkę na ubezpieczenie medyczne
– wystawiając polisę bezimienną, dotyczy to jednak
tylko polis grupowych.
Dlatego zwracamy się do Pana Ministra z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie:
Czy Pan Minister przewiduje w najbliższym roku
podjęcie prac nad ewentualnymi zmianami w stanie
prawnym i faktycznym w zakresie zniesienia przed-
miotowego podatku?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Preiss,
Paweł Suski
i Zbigniew Konwiński
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1047)
do ministra infrastruktury
w sprawie kompleksowej przebudowy
wiaduktów kolejowych
w Stargardzie Szczecińskim w ramach
modernizacji linii kolejowej E59
Szanowny Panie Ministrze! W kwietniu 2007 r.
zostało podpisane porozumienie pomiędzy prezyden-
tem miasta a prezesem Zarządu PKP SA, w ramach
którego powstała koncepcja budowy zintegrowanego
centrum komunikacyjnego w rejonie dworca kolejo-
wego. Na zlecenie miasta biuro projektów kolejowych
stworzyło projekt zagospodarowania terenu dworca
PKP Stargard oraz przyległych terenów będących
własnością miasta i własnością PKP SA. Prezentacja
wyników tego opracowania odbyła się już w grudniu
2007 r. Przyszłe centrum może objąć obszar wyzna-
czony ulicami: Dworcową, Wyszyńskiego, Barnima,
Bema, Szczecińską (w okolicy wiaduktu) i Towarową.
Opracowanie przewiduje, że centrum komunikacyjne
powinno być gotowe w 2012 r.
Stargard Szczeciński jest jednym z piętnastu
miast w Polsce zaliczonych do kategorii A, co ozna-
cza najwyższy stopień ruchu pasażerskiego, oraz ma
jeden z 72 dworców uznanych za strategiczne.
W ciągu doby stacja obsługuje ogółem 120 pocią-
gów pasażerskich oraz ponad 6100 pasażerów. W prze-
ciągu najbliższych pięciu lat przebiegająca przez
403
Stargard trasa kolejowa Poznań–Szczecin będzie
modernizowana, czyli przystosowywana do poru-
szania się pociągów o prędkości 200 km/h.
Sprawą istotną jest fakt, iż infrastruktura kole-
jowa przecina organizm miejski, który na skutek ni-
skiej przepustowości wiaduktów dusi się. Ważne jest
więc, aby PKP SA, przeprowadzając modernizację,
nie robiła tego tylko dla siebie, ale z uwzględnieniem
potrzeb miasta.
Szanowny Panie Ministrze, zwracam się do Pana
z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi na poniż-
sze pytanie:
Czy w ramach modernizacji linii kolejowej E59
Ministerstwo Infrastruktury przewiduje komplekso-
wą przebudowę wiaduktów, która uwzględni zarówno
potrzeby linii kolejowej, jak i potrzeby miasta?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Preiss
Stargard Szczeciński, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1048)
do ministra gospodarki
w sprawie braku możliwości
zwiększenia mocy dostarczanej
energii elektrycznej w gminie Stepnica
Szanowny Panie Premierze! Gmina Stepnica
leży w powiecie goleniowskim, posiada dogodną sieć
dróg i dwa porty: rybacki i handlowy. To dogodne
położenie oraz posiadane tereny pod inwestycje
przemysłowe powodują duże zainteresowanie inwe-
storów, lecz tylko do etapu dotyczącego niezbędnej
ilości energii dla realizacji danej inwestycji.
W roku 2004 gmina Stepnica z tego powodu stra-
ciła możliwość utworzenia 300 nowych miejsc pracy.
Ostatni przypadek to polski inwestor, który w Miło-
wie chce wybudować zakład produkujący z siana
i słomy brykiety opałowe, lecz ENEA SA proponuje
mu dostarczenie niezbędnych 850 KW dopiero za
dwa lata. Zakład ten ma kapitalne znaczenie z uwa-
gi na dopłaty unijne do 5000 ha koszonych łąk,
z których zebrane siano rolnicy mogliby właśnie
tam dostarczać.
W roku 2005 prezes Urzędu Regulacji Energety-
ki w piśmie do wojewody zachodniopomorskiego
i przewodniczącego Sejmiku Województwa Zachod-
niopomorskiego stwierdził, iż jedną z barier utrud-
niających dostęp do sieci energetycznej jest brak
gminnych planów energetycznych. Brak takich pla-
nów powoduje ponoszenie przez podmioty podłączo-
ne rzeczywistych kosztów przyłączenia w miejsce
opłaty ryczałtowej.
404
Gmina Stepnica taki plan posiada i przekazała
go do zaopiniowania ENEA SA, lecz żadnej opinii
w tej sprawie nie otrzymała.
Uwzględniając skalę problemu, zwracamy się do
Pana Premiera z zapytaniem: Czy Urząd Regulacji
Energetyki mógłby na wniosek Pana Premiera roz-
patrzyć problem energetyczny gminy Stepnica?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Preiss
i Paweł Suski
Warszawa, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1049)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wypłaty zaległej rekompensaty
pieniężnej, zgodnie z art. 3 ustawy
o zrekompensowaniu okresowego
niepodwyższania płac w sferze budżetowej
oraz utraty niektórych wzrostów i dodatków
do emerytur i rent
Szanowna Pani Minister! W związku z zaistnia-
łą w latach 90. sytuacją niepodwyższania płac i utra-
ty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur
i rent przepisy art. 3 ustawy z 6 marca 1997 r. o zre-
kompensowaniu okresowego niepodwyższania płac
w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzro-
stów i dodatków do emerytur i rent (Dz. U. Nr 30,
poz. 164, ze zm.) umożliwiły rekompensatę ww.
utraconych dochodów.
Na ww. podstawie w 2000 r. Zakład Ubezpieczeń
Społecznych rozpoczął wypłatę rekompensat pie-
niężnych uprawnionym do tego emerytom i renci-
stom, począwszy od listopada 2000 r. – do listopada
2004 r.
Ponieważ od listopada 2004 r. do chwili obecnej
zaprzestano wypłaty zaległych świadczeń rekom-
pensujących, kieruję do Pani następujące pytania:
1. Czy, zgodnie z przepisami ww. obowiązującej
ustawy, resort ubezpieczeń społecznych przewiduje
nadpłatę utraconych świadczeń, począwszy od listo-
pada 2004 r. do chwili obecnej?
2. Kiedy ww. nadpłata zostanie przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych zrealizowana w praktyce?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Marklowice, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1050)
do ministra środowiska
oraz
ministra rozwoju regionalnego
w sprawie określenia typu podmiotów,
które mogą wnioskować o środki
z Funduszu Spójności
W związku z możliwością pozyskiwania na inwe-
stycje środków z Funduszu Spójności proszę o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jakiego typu podmioty poza jednostkami sa-
morządu terytorialnego i spółkami komunalnymi
mogą wnioskować o środki z Funduszu Spójności?
2. Czy zakłady budżetowe gmin mogą być benefi-
cjentami Funduszu Spójności?
3. Czy niezbędne jest powoływanie przez samo-
rządy spółek komunalnych w miejsce zakładów bu-
dżetowych?
Z poważaniem
Poseł Marek Cebula
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1051)
do ministra sprawiedliwości
oraz
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie podejrzenia
bezprawnej modernizacji
pomnika Poległych Stoczniowców
w Gdańsku
Szanowni Panowie Ministrowie! W dniu 6 grud-
nia 1999 r. decyzją pomorskiego wojewódzkiego kon-
serwatora zabytków w Gdańsku wpisano do rejestru
zabytków województwa pomorskiego pod numerem
A-1206 plac Solidarności wraz z Pomnikiem Pole-
głych Stoczniowców Grudnia 1970 r.
Monument ten, jak pamiętamy, ustanowiono
z inicjatywy stoczniowców. Żądanie budowy symbo-
licznego pomnika było jednym z pierwszych postula-
tów postawionych przez stoczniowców podczas straj-
ku w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 r. Po podpi-
saniu porozumienia i zakończeniu strajku powołano
Społeczny Komitet Budowy Pomnika. W wyniku kon-
kursu wyłoniono zespół autorski w składzie, którego
był m.in. pan Bogdan Pietruszka – autor pierwotne-
go projektu.
Pomnik ten został postawiony według następują-
cej koncepcji: wyrastał z ziemi, na której ludzie pra-

cują, cierpią, walczą i umierają. Do pewnej wysoko-
ści widoczne są krzyże spękane, pełne roztrzaskań,
wyżej wystrzelają w górę powierzchnie gładkie,
srebrzyste, zmieniają się w krzyże zakotwiczone
w niebie.
W akcie erekcyjnym, wmurowanym w dniu 6 grud-
nia 1980 r. zapisano: „…wzniesienie tego pomnika
było obowiązkiem tych, który pozostali, dla tych,
którzy przyjdą. Ma on dawać świadectwo przeszłości
i być drogowskazem na przyszłość”.
Pomnik upamiętniający przeciwstawienie się to-
talitaryzmowi, walki o sprawiedliwość społeczną i upa-
dek komunizmu w Polsce ma niepodważalną war-
tość historyczną, a także artystyczną i emocjonalną.
Będąc tak istotnym akcentem współczesnej historii,
znaczącym dla Gdańska, jak i całego kraju, winien
być objęte ścisłą ochroną konserwatorską.
Jednak w roku 2000 pod pretekstem moderniza-
cji pomnika, mającej na celu jego konserwację, zde-
montowano metalowe, ruchome elementy. Po czym
zamontowano inne metalowe elementy zmieniające
całkowicie wizerunek pomnika.
Należy wskazać, iż pomnik, wbrew twierdzeniom
władz Gdańska, został zmodernizowany bez uzy-
skania uprzedniej zgody pana Bogdana Pietruszki
na zmianę projektu.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo posiada wiedzę, kto był
wnioskodawcą zatwierdzającym i wykonawcą zmia-
ny wizerunku pomnika?
2. Czy zmiany te nastąpiły zgodnie z procedu-
rami?
3. Jak ministerstwo ustosunkuje się do stwier-
dzenia, iż zmiana pomnika jest aktem wandalizmu
nie tylko wobec samego pomnika, ale przede
wszystkim wobec ludzi, pamięci oraz samego auto-
ra projektu? Czy zostanie wszczęte śledztwo w spra-
wie wykrycia i ukarania winnych tego aktu wan-
dalizmu?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1052)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie zmiany wizerunku
historycznych sal budynku BHP
w Stoczni Gdańskiej
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 6 grudnia
1999 r. decyzją pomorskiego wojewódzkiego konser-
watora zabytków w Gdańsku wpisano do rejestru
zabytków województwa pomorskiego pod numerem
A-1206 „dawny magazyn torped, obecnie salę konfe-
405
rencyjną i muzeum zakładowe Stoczni Gdańskiej
– tzw. sala BHP”.
Sala BHP podczas strajku w sierpniu 1980 r. sta-
nowiła siedzibę Międzyzakładowego Komitetu Straj-
kowego. W tym miejscu prowadzono negocjacje
z władzami komunistycznymi i ostatecznie 31 sierp-
nia 1980 r. podpisano kończące strajk „Porozumie-
nie Gdańskie”. Znaczenie podjętych w sali BHP de-
cyzji politycznych sprawiło, iż stała się ona symbo-
lem walki robotników o należne im prawa, a tym
samym ważną pamiątką historyczną.
Obecnie salami dysponuje fundacja „Centrum
Solidarności”. Jej założycielami jest Lech Wałęsa,
Instytut Lecha Wałęsy, Miasto Gdańsk oraz woje-
wództwo pomorskie. Fundacja, przejmując sale, usu-
nęła całe jej wyposażenie. Tutaj należy wskazać, iż
wyposażenie, choć ubogie, to upamiętniało dni sierp-
nia 1980 r. i zgodnie z decyzją konserwatora zabyt-
ków stanowiło niepodważalną wartość historyczną,
a także emocjonalną i winno być objęte ścisłą ochro-
ną konserwatorską.
Obie sale BHP Stoczni Gdańskiej były przez lata
miejscem spotkań organizowanych przez Koło Eme-
rytów „Solidarności”, na które zapraszano uznanych
historyków, polityków oraz młodzież. Spotkania gro-
madziły po 300 osób. W salach tych miało powstać
muzeum „Solidarności”. Aktualnie w salach prezen-
towana jest wystawa pod nazwą „Drogi do wolności”,
w której brakuje przede wszystkim autentycznych
dokumentów i eksponatów wcześniej zgromadzonych:
pamiątkowe albumy księgi, flaga „Solidarności”, sztan-
dary i emblematy Stoczni Gdańskiej.
Zarówno wśród organizatorów fundacji „Cen-
trum Solidarności”, członków jej zarządu, organiza-
torów wystawy brakuje osób, którzy są przedstawi-
cielami NSZZ „Solidarność” i działaczy solidarno-
ści. Do zarządu wchodzą prezydent miasta Gdańska,
wojewoda pomorski oraz marszałek województwa.
Wpływy polityczne w tej fundacji ma zatem ta opcja,
która wygrywa wybory.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego zamierza zabezpieczyć dokumenty i eks-
ponaty zgromadzone w sali BHP w celu ich później-
szej ekspozycji? Czy MKiDN zamierza zbadać, czy
w tej sprawie nie zostało złamane prawo?
2. Jakie są dalsze plany MKiDN wobec sali BHP?
3. Czy MKiDN jest zainteresowane odpolitycz-
nieniem „Centrum Solidarności”, tak aby przedsta-
wiciele NSZZ „Solidarność” nie czuli się „dyskry-
minowani” przez jedną opcję polityczną, a głos
dawnych działaczy „Solidarności” będzie brany
pod uwagę w prezentowaniu historii okresu lat
osiemdziesiątych?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
406
Zapytanie
(nr 1053)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie środków finansowych
przeznaczonych na podstawowe
funkcjonowanie pomorskiej Policji
Szanowny Panie Ministrze! Z budżetu Policji wo-
jewództwa pomorskiego na rok 2008 odebrano 5,5 mln
złotych. Jednak, jak wynika z informacji uzyska-
nych z Niezależnego Samorządu Związku Zawodo-
wego Policjantów, aktualnie w województwie pomor-
skim istnieją 353 wakaty, a 214 funkcjonariuszy za-
deklarowało odejście ze służby. Z uwagi na plan uza-
wodowienia służby wojskowej należy się także liczyć
z faktem, iż w roku 2009 nie będzie możliwa konty-
nuacja służby kandydackiej, a nadal brak jest prze-
pisów dotyczącej służby kontraktowej.
Ponadto 40% budynków nadaje się do moderni-
zacji lub postawienia od nowa. Ponad 50% jednostek
posługuje się przestarzałą bronią (brak nowej bro-
ni), obniżono także w odniesieniu do roku ubiegłego
o 13% środki przeznaczone na zakup paliwa. Obec-
nie w województwie pomorskim Policja dysponuje
ok. 75% pojazdów, z czego 50% nadaje się do natych-
miastowego wycofania.
Mając na uwadze potrzeby pozwalające realizo-
wać podstawowe funkcjonowanie pomorskiej Policji,
wydaje się zasadne zwrócenie odebranych środków
oraz przeznaczenie środków finansowych z ustawy
o modernizacji służb mundurowych na zrealizowa-
nie potrzeb, również w kontekście Euro 2012.
W związku z powyższym prosimy o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo, posiadając powyższą wie-
dzę, świadomie podęło decyzję o odebraniu pomor-
skiej Policji środków finansowych?
2. Jakie były przyczyny odebrania wskazanych
środków finansowych?
3. Czy biorąc pod uwagę wskazane okoliczności,
ministerstwo przeznaczy (zwróci) środki na realiza-
cję potrzeb pomorskiej Policji?
Z poważaniem
Posłowie Jolanta Szczypińska
i Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1054)
do ministra finansów
w sprawie odwołania ze stanowiska
dyrektora Izby Celnej w Gdyni
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 13 lutego 2008
r. odwołano niespodziewanie ze stanowiska pana To-
masza Węgla, dyrektora Izby Celnej w Gdyni. Stano-
wisko to było przez niego piastowane od końca 2005 r.
Dla wielu jego podwładnych to zaskoczenie, bo pan
Węgiel miał bardzo dobre wyniki pracy. Pomorscy cel-
nicy legitymowali się jednymi z najwyższych w Polsce
wskaźnikami ściągalności należności celnych i podat-
ków. Wzrost poboru cła w I kwartale 2006 r. w porów-
naniu do I kwartału 2005 r. sięgnął 35%, wzrost po-
datku VAT i akcyzowego 54%. Natomiast wzrost pobo-
ru cła w I–III kwartale 2007 r. w porównaniu do I–III
kwartału 2006 r. sięgnął 19%, wzrost podatku VAT
i akcyzowego 21%.
Dzięki wdrożonym przez dyrektora Izby Celnej
pana Tomasza Węgla uproszczeniom zyskali rów-
nież przedsiębiorcy, albowiem średni czas odprawy
w Bałtyckim Terminalu Kontenerowym w Gdyni
udało się skrócić do zaledwie dwóch godzin, a średni
czas postoju kontenera w gdyńskim porcie z dzie-
więciu do pięciu dni. Należy wskazać, iż przyrost od-
praw w 2006 r. sięgał 25% w wywozie i 21,4% w do-
puszczeniu do obrotu.
W związku z powyższym prosimy o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy przyczyną odwołania pana Tomasza Wę-
gla był ostatni strajk, gdy funkcjonariusze na Pomo-
rzu, żądający podwyżek, zaczęli wypisywać urlopy
na żądanie bądź brać zwolnienia lekarskie, a w ich
ślady poszli celnicy z innych polskich miast?
2. Jakie były przyczyny odwołania Pana Toma-
sza Węgla – osoby, która profesjonalnie pełniła swoje
obowiązki z korzyścią dla państwa, jak i obywateli?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Kozak
i Jolanta Szczypińska
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 1055)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wprowadzenia w błąd
opinii publicznej przez przedstawicieli
Ministerstwa Obrony Narodowej
po katastrofie samolotu CASA C-295M
w Mirosławcu w dniu 23 stycznia 2008 r.
W środę, 23 stycznia br., około godz. 19, na chwi-
lę przed katastrofą samolotu CASA minister obrony,
szef Sztabu Generalnego RP, dowódca Sił Powietrz-
nych, dyrektor Departamentu Prasowo-Informacyj-
nego MON oraz kadra kierownicza MON byli na
spotkaniu noworocznym z wojskowym korpusem
dyplomatycznym w Centrum Konferencyjnym MON,
przy ul. Żwirki i Wigury, niedaleko wojskowego lot-
niska Okęcie. Z mediów wiadomo, że tam informację
o tragedii ministrowi obrony przekazał gen. Andrzej
Błasik, dowódca Sił Powietrznych.
W spotkaniu uczestniczyli także zastępca szefa
BBN gen. dyw. Roman Polko, płk Mirosław Wiklik
– dyrektor Departamentu Systemu Obronnego BBN
oraz jeden z oficerów tego departamentu. Obaj ofice-
rowie z DSObr. BBN byli wytypowani do kontaktów
z Dyżurną Służbą Operacyjną Sił Zbrojnych RP (DSO
SZ RP). Według doniesień prasowych szef szkolenia
Sił Powietrznych gen. Anatol Czaban informację
o katastrofie otrzymał o godz. 19.15.
Gen. R. Polko informację o katastrofie powziął
dopiero o godz. 19.58 z „czerwonego paska” w TVN24
(telewizja informowała o czterech zabitych). Skon-
taktował się z DSO SZ RP w celu potwierdzenia
i uszczegółowienia informacji o katastrofie. Otrzy-
mał następującą informację: „Wypadek podczas
podchodzenia do lądowania. Na pokładzie dziewięć
osób, prawdopodobnie jedna nie żyje”. W tym sa-
mym czasie DSO SZ RP poinformowało o katastro-
fie płk. M. Wiklika z BBN.
Dopiero o godz. 21.53 DSO SZ RP poinformowało
BBN, iż na pokładzie samolotu było 18 osób, z czego
10 nie żyje, a 7 z nich jest niezidentyfikowanych.
Dwie minuty później kolejną informację przekazał
inny oficer ze składu DSO SZ RP. Podawał, iż na
pokładzie znajdowało się 18 osób, 10 z nich nie żyje,
siedem ciał nie zidentyfikowano i nie ma potwier-
dzenia, czy wszyscy zginęli.
Informacje o tragedii, które ukazały się w TVN 24,
znacząco różniły się od przekazanych przez DSO SZ
RP, a jak się okazało, były bliższe prawdzie. Już wcze-
śniej Radio ZET podało, że na pokładzie było 20 osób.
DSO SZ RP nie była w stanie tego potwierdzić.
W sobotę, 26 stycznia, o godz. 13.30 gen. R. Polko
telefonicznie zaproponował płk. Arturowi Kołosow-
skiemu, dyrektorowi Sekretariatu MON, opracowa-
nie i wydanie wspólnego komunikatu w sprawie ka-
tastrofy. Złożoną propozycję płk Kołosowski pozo-
stawił bez odpowiedzi. Tego dnia gen. R. Polko dwu-
407
krotnie rozmawiał z szefem SG gen. Franciszkiem
Gągorem. Proponował wspólne działania dotyczące
koordynacji informowania o katastrofach. Tymcza-
sem MON wydał komunikat, w którym winę za brak
informowania zrzucał na BBN. Przedstawiciele
MON informowali, że: „informacje o wypadku DSO
SZ RP otrzymała o godz. 19.20 i podjęła natych-
miast akcję powiadamiania. (...) Od godziny 19.35
do godz. 19.40 DSO SZ RP kilkakrotnie podejmowa-
ła próby powiadomienia o katastrofie samolotu CA-
SA-295M płk. Mirosława Wiklika. Następnie podję-
to kolejne próby skontaktowania się z kilkoma ofice-
rami BBN, wskazanymi, zgodnie z obowiązującymi
procedurami, przez płk. M. Wiklika. Oficerowie
BBN nie odbierali telefonów DSO SZ RP”.
Również w sobotę MON opublikował – niekon-
sultowaną z BBN –„procedurę meldowania i powia-
damiania w SZ RP”. Wynika z niej, że prezydenta
informuje się o wypadkach i katastrofach za pośred-
nictwem BBN. BBN znajduje się w ostatniej – trze-
ciej kolejności informowania.
BBN zwołuje briefing prasowy, na którym gen.
Polko informuje, że zgodnie z obowiązującymi od
kilkunastu lat zasadami o zdarzeniach nadzwyczaj-
nych w wojsku prezydenta RP informuje osobiście
minister ON. Dotychczas to rozwiązanie funkcjono-
wało dobrze. Podobnie o sposobie powiadamiania
prezydenta RP wypowiadają się w mediach m. in.
Ryszard Kalisz (SLD) i Jerzy Szmajdziński (SLD).
W niedzielę, 27 stycznia, odbyła się konferencja dy-
rektora Departamentu Prasowo-Informacyjnego MON
płk. Siemiona oraz opublikowano komunikat na stro-
nie internetowej MON. W komunikacie czytamy:
„W celu poinformowania oficerów BBN (...) zostały
wykonane następujące połączenia z DSO SZ RP:
— godz. 19:43:54 – z telefonu szefa zespołu dy-
żurnego DSO SZ RP na telefon komórkowy dyrekto-
ra Departamentu Systemu Obronnego BBN, czas
połączenia: 8 sek.
— godz. 19:46.18 – z tego samego telefonu na te-
lefon zastępcy dyrektora Departamentu Systemu
Obronnego BBN, czas połączenia: 38 sek.
— godz. 19:56:06 – z telefonu starszego oficera
operacyjnego ds. logistyki i szkolenia DSO SZ RP na
telefon komórkowy dyrektora Departamentu Syste-
mu Obronnego BBN, czas połączenia: 64 sek., w trak-
cie którego poinformowano o wypadku. (...) Dyrek-
tor Departamentu Systemu Obronnego BBN pi-
smem z dnia 19 czerwca 2007 r. poinformował szefa
DSO SZ RP, że to właśnie na BBN spoczywa obo-
wiązek niezwłocznego informowania pana prezy-
denta o zdarzeniach szczególnych. Jednocześnie po-
dał wykaz oficerów BBN, których należy powiada-
miać o ewentualnie zaistniałych zdarzeniach (...).”
Podane informacje są sprzeczne z sobotnim ko-
munikatem MON. BBN, zgodnie z wolą prezydenta
RP, nie komentowało tych informacji.
We wtorek, 29 stycznia, urzędnicy MON naj-
prawdopodobniej zrozumieli swój błąd, gdyż ze stro-
ny internetowej MON zdjęto komunikat z soboty.
408
W związku z powyższym proszę o odpowiedzi na
pytania:
1. Dlaczego DSO SZ RP pierwszą próbę kon-
taktu z BBN podjęła dopiero 36 minut po kata-
strofie i 23 minuty po otrzymaniu informacji?
2. Czy minister obrony narodowej przeanalizo-
wał i jakie wyciągnął wnioski z treści przekazywa-
nych przez DSO SZ RP informacji (szybkość prze-
kazu, rzetelność i wiarygodność zmieniająca się
wraz z upływem czasu)? Czy istnieje procedura
określająca, jakie informacje spływają i wychodzą
z DSO SZ RP?
3. Czy rozmowy prowadzone z telefonów DSO SZ
RP są nagrywane?
4. Czy według MON informacje przekazywane
do BBN z DSO SZ RP pozwalały przygotować pre-
cyzyjną informację, jakiej prezydent RP powinien
oczekiwać od swojego ośrodka analitycznego, czyli
z BBN?
5. Czy Minister Obrony Narodowej wyciągnął
lub zamierza wyciągnąć konsekwencje wobec ofice-
rów z DPI MON, którzy w imieniu resortu ON do-
prowadzili do wprowadzenia w błąd opinii publicz-
nej? Z niedzielnego komunikatu MON wynika bo-
wiem, że w sobotę DPI MON informował niezgodnie
z prawdą:
a) telefonowano nie „do płk. Wiklika oraz kilku
innych oficerów”, a wyłącznie do płk. Wiklika oraz
jego zastępcy, który przebywa za granicą;
b) nie od godz. 19.35 do 19.40, ale od godz. 19.43
do 19.56;
c) pismo z dnia 19 czerwca 2007 r., na które po-
wołuje się MON w swoim komunikacie, dotyczyło
wyłącznie wypadków nadzwyczajnych w Polskich
Kontyngentach Wojskowych.
6. Czy skoro (według teorii ministra obrony na-
rodowej) prezydent RP ma być informowany poprzez
BBN, to minister obrony narodowej nadal podtrzy-
muje opinię, że opublikowana na stronie interneto-
wej MON „procedura meldowania i powiadamiania
w SZ RP” nie wymaga zdecydowanej poprawy? Wy-
nika z niej, że BBN znajduje się w ostatniej – trzeciej
kolejności informowania (na równi m. in. z zastępcą
szefa Sekretariatu Szefa Sztabu Generalnego WP
czy zastępcą rzecznika prasowego szefa SG WP). Po-
nieważ w „procedurze” w ogóle nie uwzględniono
prezydenta RP, należy więc przyjąć, że głowa pań-
stwa byłaby informowana w czwartej kolejności.
7. Dlaczego minister B. Klich nie skontaktował
się bezpośrednio z gen. R. Polko lub podległymi mu
oficerami, choć w czasie katastrofy przebywali na tej
samej uroczystości?
Z poważaniem
Poseł Aleksander Marek Szczygło
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1056)
do ministra finansów
w sprawie niewspółmiernie
wysokiej do przewinienia
kary w wysokości 5 tys. zł nałożonej
przez naczelnika Urzędu Celnego
w Poznaniu
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o ponowne zbadanie
sprawy nałożenia niewspółmiernie wysokiej, w sto-
sunku do przewinienia, kary 5 tys. zł na pana Piotra
Dobersztyna z Janowa Wielkopolskiego w woj. ku-
jawsko-pomorskim.
Karę nałożył naczelnik Urzędu Celnego w Po-
znaniu, nr 391000-PC-666-88/2006/ZM z 2 lutego
2007r., a sprawą zajmował się również Departament
Kontroli Celno-Akcyzowej i Kontroli Gier (znak
sprawy: CA-V-0341-30/07/MT/1606).
Jeżeli tak wysoka kara wynika ze sztywnego,
urzędowego taryfikatora, to może należałoby podjąć
próbę jego zmiany, bo jak pokazuje ten konkretny
przykład nawet najbardziej szczegółowe przepisy nie
są w stanie objąć wszystkich możliwych, prawdzi-
wych zdarzeń, chyba że wysokość kary zależy od su-
biektywnej oceny dokonanej przez urzędnika.
W związku z powyższym proszę o udzielenie mi
odpowiedzi na pytanie, jakie jest stanowisko resortu
w tej i w podobnych sprawach.
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1057)
do ministra infrastruktury
w sprawie wsparcia projektu uruchomienia
cywilnej działalności lotniczej
na lotnisku wojskowym Radom-Sadków
Wobec faktu umieszczenia lotniska Radom-Sad-
ków w rządowym „Programie rozwoju sieci lotnisk
i lotniczych urządzeń naziemnych” zwracam się
z zapytaniem, jakie są plany Ministerstwa Infra-
struktury w kwestii wsparcia projektu uruchomie-
nia cywilnej działalności lotniczej na lotnisku woj-
skowym Radom-Sadków.
Chciałbym zaznaczyć, że lotnisko w Radomiu,
dzięki skutecznym działaniom władz spółki Port
Lotniczy Radom SA, która konsekwentnie realizuje
warunki wynikające z porozumienia ministra trans-
portu i ministra obrony narodowej z dnia 24 stycz-

nia 2007 r. w sprawie wyznaczenia jej podmiotem
zarządzającym, jest bliskie uruchomienia.
Spółka Port Lotniczy Radom SA wyprzedziła
inne mające powstać na Mazowszu lotniska w sta-
raniach o ich uruchomienie, jako pierwsza bowiem
w dniu 8 lutego 2008 r. zawarła umowę operacyjną
z wojskowym użytkownikiem lotniska, regulującą
zasady wspólnej i bezpiecznej jego eksploatacji.
Obecnie trwają uzgodnienia w sprawie pozyskania
przez spółkę od Agencji Mienia Wojskowego uzgod-
nionych już ze stroną wojskową ok. 20 ha do wy-
łącznego użytkowania przez podmiot cywilny oraz
ok. 130 ha, które mają być współużytkowane przez
obie strony.
Zgodnie z wyrażoną na piśmie opinią przedsta-
wicieli ULC lotnisko Radom-Sadków może być wy-
korzystywane do celów lotnictwa cywilnego po speł-
nieniu wymagań krajowych i międzynarodowych.
W pierwszych dniach marca spółka Port Lotni-
czy Radom ogłosi przetarg na wykonanie planu ge-
neralnego dla przedmiotowego lotniska, a obecnie
zajmuje się przygotowaniem stosownej dokumenta-
cji dla spełnienia wyżej wspomnianych wymogów
formalnoprawnych, wynikających z przepisów pol-
skiego jak i międzynarodowego prawa lotniczego
Na dzień dzisiejszy jedynym akcjonariuszem spół-
ki akcyjnej Port Lotniczy Radom jest gmina miasta
Radomia, która już dwukrotnie dokapitalizowała
ten podmiot pokaźną, jak na możliwości budżetowe
miasta, kwotą 22 mln zł.
Bliski wejścia do spółki Port Lotniczy Radom SA
jako akcjonariusz jest samorząd woj. mazowieckie-
go, który zarezerwował w tegorocznym budżecie
kwotę 15 mln zł na ten cel. Projekt uruchomienia
cywilnej działalności lotniczej na wojskowym lotni-
sku Radom-Sadków został bardzo pozytywnie oce-
niony przez członków Komisji Strategii Rozwoju Re-
gionalnego i Zagospodarowania Przestrzennego
oraz Komisji Rozwoju Gospodarczego, Infrastruk-
tury i Przeciwdziałania Bezrobociu Sejmiku Woje-
wództwa Mazowieckiego, które obradowały 27 lute-
go 2008 r.
O swoich potrzebach i planach inwestycyjnych
spółka Port Lotniczy Radom SA poinformowała Mi-
nisterstwo Infrastruktury pismem z dnia 20 lutego
2008 r. nr 06/08 będącym odpowiedzią na zapytanie
dyrektora Departamentu Lotnictwa – Pani Ewy
Cześnik w tej właśnie sprawie (pismo: znak TL 1
ew-503–4/08, Doc: 791511)
Powstanie cywilnego portu lotniczego w Rado-
miu sprawi, że jego obszar oddziaływania pokryje
lukę na mapie Polski, która nie jest wypełniona
przez funkcjonujące lotniska, tj. Warszawy, Łodzi,
Krakowa, Rzeszowa.
Wsparcie i szybkie uruchomienie lotniska w Ra-
domiu będzie znakomitym dopełnieniem realizowa-
nych planów modernizacji drogi dwupasmowej nr 7
oraz szybkiej kolei na odcinku Radom–Warszawa
i stworzy tym samym multimodalny system trans-
portowy z prawdziwego zdarzenia.
409
Położenia lotniska radomskiego od strony połu-
dniowej w stosunku do głównego lotniska w Polsce
– Warszawa Okęcie – w odległości niecałych 100 km,
przy znacznie poprawionej dostępności komunika-
cyjnej, może być bardzo korzystne dla obsługi
ogromnego napływu pasażerów w związku z organi-
zacją Euro 2012, z którym lotnisko centralne może
sobie nie poradzić.
Mam nadzieje, że Ministerstwo Infrastruktury
bierze pod uwagę wyżej przytoczone argumenty
i radomski projekt uruchomienia cywilnej działal-
ności lotniczej na lotnisku wojskowym Radom-Sad-
ków znajdzie szczególne uznanie kierowanego przez
Pana resortu.
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Sońta
Radom, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1058)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nieudzielenia odpowiedzi
na pismo Urzędu Miasta
Wodzisławia Śląskiego dotyczące przyznania
kwoty rekompensującej utracone dochody
z tytułu zwolnień określonych w ustawie
o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
za 2004 r., wysłane w dniu 9 lutego 2007 r.
Szanowna Pani Minister! Chciałem zwrócić się
do Pani z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pismo
wysłane w dniu 9 lutego 2007 r. przez prezydenta
miasta Wodzisławia Śląskiego, Mieczysława Kiecę,
dotyczące przyznania kwoty rekompensującej utra-
cone dochody z tytułu zwolnień określonych w usta-
wie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych za 2004 rok.
Poprzednia minister pracy i polityki społecznej, pani
Anna Kaleta, nie udzieliła odpowiedzi na to pismo,
które jest niezbędne, jeśli miasto Wodzisław Śląski
chce poznać sposób, w jaki może ubiegać się o przy-
znanie wyżej wymienionej kwoty rekompensującej.
— Czy Pani minister podejmie działania w po-
wyższej sprawie?
Jednocześnie załączam kopię korespondencji po-
między urzędem miasta a Ministerstwem Pracy
i Polityki Społecznej*).
Z wyrazami szacunku
Poseł Ryszard Zawadzki
Wodzisław Śląski, dnia 22 lutego 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
410
Zapytanie
(nr 1059)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Pisz”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W związku z weryfika-
cją listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, tj. listy projektów stara-
jących się o dofinansowanie ze środków Unii Euro-
pejskiej, wyrażam ogromne zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior Ma-
zurskich – aglomeracja Pisz”, który został zatwier-
dzony przez poprzedni rząd jako kluczowa inwesty-
cja dla woj. warmińsko-mazurskiego.
Celem projektu jest regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej na wrażliwym obszarze Mazur, gdzie bez
realizacji tego projektu zagrożony jest ekosystem je-
zior mazurskich.
Na posiedzeniu m.in. Komisji Finansów Pu-
blicznych, zgodnie z pkt 231 wykazu „Projekty
usunięte z listy projektów indywidualnych dla Pro-
gramu Operacyjnego”Infrastruktura i środowisko-
”2007–2013”, otrzymaliśmy jedynie lakoniczną in-
formację, że uzasadnieniem usunięcia tego projek-
tu jest to, że zgodnie z ustalonymi kryteriami
w ramach priorytetu nie przewiduje się projektów
rezerwowych. W wyniku analizy przedstawionych
nam dokumentów należy stwierdzić, że to uzasad-
nienie jest niezgodne z rzeczywistością, albowiem,
nawet zgodnie z tym wykazem, nie wszystkie pro-
jekty znajdujące się wcześniej na liście rezerwowej
zostały usunięte z listy indykatywnej. Na zadane
pytania podczas posiedzenia tych komisji nie uzy-
skałem przekonujących, a przede wszystkim kon-
kretnych odpowiedzi.
Projekt ten jest w pełni dobrze przygotowany.
Gminy przygotowujące ten projekt poniosły znaczne
wydatki. Projekt ten dotyczy gospodarki wodno-
-ściekowej na obszarze tzw. Zielonych Płuc Polski,
a zatem winien być priorytetowym nie tylko dla Ma-
zur, ale i dla całego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z fundu-
szy UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1060)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Orzysz”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W związku z weryfika-
cją listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, tj. listy projektów stara-
jących się o dofinansowanie ze środków Unii Euro-
pejskiej, wyrażam ogromne zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior Ma-
zurskich – aglomeracja Orzysz”, który został za-
twierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa in-
westycja dla woj. warmińsko-mazurskiego.
Celem projektu jest regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej na wrażliwym obszarze Mazur, gdzie bez
realizacji tego projektu zagrożony jest ekosystem je-
zior mazurskich.
Na posiedzeniu m.in. Komisji Finansów Pu-
blicznych, zgodnie z pkt 230 wykazu „Projekty
usunięte z listy projektów indywidualnych dla Pro-
gramu Operacyjnego”Infrastruktura i środowisko-
”2007–2013”, otrzymaliśmy jedynie lakoniczną in-
formację, że uzasadnieniem usunięcia tego projek-
tu jest to, że zgodnie z ustalonymi kryteriami
w ramach priorytetu nie przewiduje się projektów
rezerwowych. W wyniku analizy przedstawionych
nam dokumentów należy stwierdzić, że to uzasad-
nienie jest niezgodne z rzeczywistością, albowiem,
nawet zgodnie z tym wykazem, nie wszystkie pro-
jekty znajdujące się wcześniej na liście rezerwowej
zostały usunięte z listy indykatywnej. Na zadane
pytania podczas posiedzenia tych komisji nie uzy-
skałem przekonujących, a przede wszystkim kon-
kretnych odpowiedzi.

Projekt ten jest w pełni dobrze przygotowany.
Gmina przygotowująca ten projekt poniosła znaczne
wydatki. Projekt ten dotyczy gospodarki wodno-
-ściekowej na obszarze tzw. Zielonych Płuc Polski,
a zatem winien być priorytetowym nie tylko dla Ma-
zur, ale i dla całego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1061)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Węgorzewo”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W związku z weryfika-
cją listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, tj. listy projektów stara-
jących się o dofinansowanie ze środków Unii Euro-
pejskiej, wyrażam ogromne zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior Ma-
zurskich – aglomeracja Węgorzewo”, który został
zatwierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa
inwestycja dla woj. warmińsko-mazurskiego.
Celem projektu jest regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej na wrażliwym obszarze Mazur, gdzie bez
realizacji tego projektu zagrożony jest ekosystem je-
zior mazurskich.
Na posiedzeniu m.in. Komisji Finansów Publicz-
nych, zgodnie z pkt 229 wykazu „Projekty usunięte
z listy projektów indywidualnych dla Programu
411
Operacyjnego”Infrastruktura i Środowisko”2007-
–2013”, otrzymaliśmy jedynie lakoniczną informa-
cję, że uzasadnieniem usunięcia tego projektu jest
to, że zgodnie z ustalonymi kryteriami w ramach
priorytetu nie przewiduje się projektów rezerwo-
wych. W wyniku analizy przedstawionych nam do-
kumentów należy stwierdzić, że to uzasadnienie jest
niezgodne z rzeczywistością, albowiem, nawet zgod-
nie z tym wykazem, nie wszystkie projekty znajdu-
jące się wcześniej na liście rezerwowej zostały usu-
nięte z listy indykatywnej. Na zadane pytania pod-
czas posiedzenia tych komisji nie uzyskałem przeko-
nujących, a przede wszystkim konkretnych odpo-
wiedzi.
Projekt ten jest w pełni dobrze przygotowany.
Gminy przygotowujące ten projekt poniosły znaczne
wydatki. Projekt ten dotyczy gospodarki wodno-
-ściekowej na obszarze tzw. Zielonych Płuc Polski,
a zatem winien być priorytetowym nie tylko dla Ma-
zur, ale i dla całego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1062)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Giżycko”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W związku z weryfika-
cją listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, tj. listy projektów stara-
412
jących się o dofinansowanie ze środków Unii Euro-
pejskiej, wyrażam ogromne zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej w gminach regionu Wielkich Jezior Ma-
zurskich – aglomeracja Giżycko”, który został za-
twierdzony przez poprzedni rząd jako kluczowa in-
westycja dla woj. warmińsko-mazurskiego.
Celem projektu jest regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej na wrażliwym obszarze Mazur, gdzie bez
realizacji tego projektu zagrożony jest ekosystem je-
zior mazurskich.
Na posiedzeniu m.in. Komisji Finansów Publicz-
nych, zgodnie z pkt 228 wykazu „Projekty usunięte
z listy projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego”Infrastruktura i środowisko”2007-
–2013”, otrzymaliśmy jedynie lakoniczną informa-
cję, że uzasadnieniem usunięcia tego projektu jest
to, że zgodnie z ustalonymi kryteriami w ramach
priorytetu nie przewiduje się projektów rezerwo-
wych. W wyniku analizy przedstawionych nam do-
kumentów należy stwierdzić, że to uzasadnienie jest
niezgodne z rzeczywistością, albowiem, nawet zgod-
nie z tym wykazem, nie wszystkie projekty znajdu-
jące się wcześniej na liście rezerwowej zostały usu-
nięte z listy indykatywnej. Na zadane pytania pod-
czas posiedzenia tych komisji nie uzyskałem przeko-
nujących, a przede wszystkim konkretnych odpo-
wiedzi.
Projekt ten jest w pełni dobrze przygotowany.
Gminy przygotowujące ten projekt poniosły znaczne
wydatki. Projekt ten dotyczy gospodarki wodno-
-ściekowej na obszarze tzw. Zielonych Płuc Polski,
a zatem winien być priorytetowym nie tylko dla Ma-
zur, ale i dla całego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1063)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich – aglomeracja Mrągowo”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków Unii Europejskiej, wyrażam ogromne
zaniepokojenie faktem usunięcia projektu „Regula-
cja gospodarki wodno-ściekowej w gminach regionu
Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja Mrągo-
wo”, który został zatwierdzony przez poprzedni rząd
jako kluczowa inwestycja dla województwa warmiń-
sko-mazurskiego.
Celem projektu jest regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej na wrażliwym obszarze Mazur, gdzie bez
realizacji tego projektu, zagrożony jest ekosystem
jezior mazurskich.
Na posiedzeniu m.in. Komisji Finansów Publicz-
nych, zgodnie z punktem 233 wykazu „Projekty
usunięte z listy projektów indywidualnej dla Pro-
gramu Operacyjnego”Infrastruktura i środowisko-
”na lata 2007–2013” otrzymaliśmy jedynie lakonicz-
ną informację, że uzasadnieniem usunięcia tego
projektu jest to, że zgodnie z ustalonymi kryteriami
w ramach priorytetu nie przewiduje się projektów
rezerwowych.
W wyniku analizy przedstawionych nam doku-
mentów należy stwierdzić, że to uzasadnienie jest
niezgodne z rzeczywistością, albowiem nawet zgod-
nie z tym wykazem nie wszystkie projekty znajdują-
ce się wcześniej na liście rezerwowej zostały usunię-
te z listy indykatywnej.
Na zadane pytania podczas posiedzenia tych ko-
misji nie uzyskałem przekonujących, a przede
wszystkim konkretnych odpowiedzi.
Projekt ten jest w pełni dobrze przygotowany.
Gmina przygotowująca ten projekt poniosła znaczne
wydatki. Projekt ten dotyczy gospodarki wodno-
-ściekowej na obszarze tzw. zielonych płuc polski,
a zatem winien być priorytetowym nie tylko dla Ma-
zur, ale i dla całego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?

3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z fundu-
szy UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1064)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu „Regulacja
gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich –
aglomeracja Kętrzyn” z rezerwowej listy
indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
W związku z weryfikacją listy indykatywnej Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
tj. listy projektów starających się o dofinansowanie
ze środków Unii Europejskiej, wyrażam ogromne
zaniepokojenie faktem usunięcia projektu „Regula-
cja gospodarki wodno-ściekowej w gminach regionu
Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja Kętrzyn”,
który został zatwierdzony przez poprzedni rząd jako
kluczowa inwestycja dla województwa warmińsko-
-mazurskiego.
Celem projektu jest regulacja gospodarki wodno-
-ściekowej na wrażliwym obszarze Mazur, gdzie bez
realizacji tego projektu, zagrożony jest ekosystem
jezior mazurskich.
Na posiedzeniu m.in. Komisji Finansów Publicz-
nych, zgodnie z punktem 232 wykazu projektów
usuniętych z listy projektów indywidualnej dla Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 otrzymaliśmy jedynie lakoniczną
informację, że uzasadnieniem usunięcia tego projek-
tu jest to, że zgodnie z ustalonymi kryteriami w ra-
mach priorytetu nie przewiduje się projektów rezer-
wowych.
W wyniku analizy przedstawionych nam doku-
mentów należy stwierdzić, że to uzasadnienie jest
niezgodne z rzeczywistością, albowiem nawet zgod-
nie z tym wykazem nie wszystkie projekty znajdują-
ce się wcześniej na liście rezerwowej zostały usunię-
te z listy indykatywnej.
Na zadane pytania podczas posiedzenia tych ko-
misji, nie uzyskałem przekonujących, a przede
wszystkim konkretnych odpowiedzi.
413
Projekt ten jest w pełni dobrze przygotowany.
Gminy przygotowujące ten projekt poniosły znaczne
wydatki. Projekt ten dotyczy gospodarki wodno-
-ściekowej na obszarze tzw. zielonych płuc Polski,
a zatem winien być priorytetowym nie tylko dla Ma-
zur, ale i dla całego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1065)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Budowa zakładu unieszkodliwiania
odpadów komunalnych
wraz ze składowiskiem odpadów
w Siedliskach k. Ełku” z rezerwowej listy
indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W związku z weryfi-
kacją listy indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, tj. listy projektów
starających się o dofinansowanie ze środków Unii
Europejskiej, wyrażam ogromne zaniepokojenie fak-
tem usunięcia projektu „Budowa Zakładu Unieszko-
dliwiania Odpadów komunalnych wraz ze składo-
wiskiem odpadów w Siedliskach k/Ełku”, który zo-
stał zatwierdzony przez poprzedni rząd jako klu-
czowa inwestycja dla województwa warmińsko-ma-
zurskiego.
Celem projektu jest budowa zakładu unieszkodli-
wiania odpadów komunalnych na wrażliwym obsza-
rze Mazur, gdzie bez realizacji tego projektu, zagro-
żony jest ekosystem Mazur. Na posiedzeniu m.in.
Komisji Finansów Publicznych, zgodnie z punktem
290 wykazu: Projekty usunięte z listy projektów in-
414
dywidualnych dla Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko 2007–2013”, otrzymaliśmy
jedynie lakoniczną informację, że uzasadnieniem
usunięcia tego projektu jest to, że z uwagi na fakt, iż
zidentyfikowano dużą grupę projektów o zbliżonym
charakterze, projekt ten rekomendowany jest do
udziału w procedurze konkursowej. Trudno zgodzić
się ze stwierdzeniem, że budowa zakładu unieszko-
dliwiania odpadów z terenu Warmii i Mazur, objęte-
go w większości różnymi formami ochrony przyro-
dy, jest tak samo ważna jak na terenach nieobję-
tych ochroną. Na zadane pytania podczas posiedze-
nia tych komisji nie uzyskałem przekonujących,
a przede wszystkim konkretnych odpowiedzi. Pro-
jekt ten jest w pełni dobrze przygotowany. Przedsię-
biorstwo i gminy przygotowujące te projekty ponio-
sły znaczne wydatki. Projekt ten dotyczy budowy
zakładu unieszkodliwiania odpadów na obszarze
tzw. zielonych płuc Polski, a zatem winien być prio-
rytetowy nie tylko dla Warmii i Mazur, ale i dla ca-
łego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z fundu-
szy UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1066)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„System zagospodarowania odpadów
komunalnych w Olsztynie. Budowa Zakładu
Unieszkodliwiania Odpadów”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W związku z weryfika-
cją listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, tj. listy projektów stara-
jących się o dofinansowanie ze środków Unii Euro-
pejskiej, wyrażam ogromne zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „System zagospodarowania od-
padów komunalnych w Olsztynie. Budowa Zakładu
Unieszkodliwiania Odpadów”, który został zatwier-
dzony przez poprzedni rząd jako kluczowa inwesty-
cja dla województwa warmińsko-mazurskiego. Ce-
lem projektu jest budowa zakładu unieszkodliwia-
nia odpadów komunalnych na wrażliwym obszarze
Mazur, gdzie bez realizacji tego projektu, zagrożony
jest ekosystem Mazur. Na posiedzeniu m. in. Komi-
sji Finansów Publicznych, zgodnie z pkt 289 wyka-
zu: Projekty usunięte z listy projektów indywidual-
nych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko 2007–2013” otrzymaliśmy jedynie la-
koniczną informację, że uzasadnieniem usunięcia
tego projektu jest to, że z uwagi na fakt, iż zidentyfi-
kowano dużą grupę projektów o zbliżonym charakte-
rze, projekt ten rekomendowany jest do udziału w pro-
cedurze konkursowej. Trudno zgodzić się ze stwier-
dzeniem, że budowa zakładu unieszkodliwiania od-
padów z terenu Warmii i Mazur, objętego w więk-
szości różnymi formami ochrony przyrody, jest tak
samo ważna jak na terenach nieobjętych ochroną.
Na zadane pytania podczas posiedzenia tych komisji
nie uzyskałem przekonujących, a przede wszystkim
konkretnych odpowiedzi. Projekt ten jest w pełni
dobrze przygotowany, zakład i gminy przygotowują-
ce te projekty poniosły znaczne wydatki.
Projekt ten dotyczy budowy zakładu unieszkodli-
wiania odpadów na obszarze tzw. zielonych płuc Pol-
ski, a zatem winien być priorytetowy nie tylko dla
Warmii i Mazur, ale i dla całego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 1067)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykreślenia projektu
„Poprawa bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego, stanu ekologicznego,
retencji i stanu technicznego obiektów
systemu Wielkich Jezior Mazurskich
wraz z rzekami Węgorapą, Pisą, Nidką
i Krutynią i kanałami Kulą i Jeglińskim”
z rezerwowej listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! W związku z weryfika-
cją listy indykatywnej Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, tj. listy projektów stara-
jących się o dofinansowanie ze środków Unii Euro-
pejskiej, wyrażam ogromne zaniepokojenie faktem
usunięcia projektu „Poprawa bezpieczeństwa prze-
ciwpowodziowego, stanu ekologicznego, retencji i sta-
nu technicznego obiektów systemu Wielkich Jezior
Mazurskich wraz z rzekami: Węgorapą, Pisą, Nidką
i Krutynią i kanałami: Kulą i Jeglińskim”, który zo-
stał zatwierdzony przez poprzedni rząd jako kluczo-
wa inwestycja dla województwa warmińsko-mazur-
skiego. Celem projektu jest poprawa bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego i stanu ekologicznego na wraż-
liwym obszarze Mazur, gdzie bez realizacji tego pro-
jektu zagrożony jest ekosystem rzek i jezior mazur-
skich. Na posiedzeniu m.in. Komisji Finansów Pu-
blicznych, zgodnie z punktem 340 wykazu: Projekty
usunięte z listy projektów indywidualnych dla Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko
2007–2013”, otrzymaliśmy jedynie lakoniczną infor-
mację, że uzasadnieniem usunięcia tego projektu
jest to, że zgodnie z ustalonymi kryteriami w ra-
mach priorytetu nie przewiduje się projektów rezer-
wowych. W wyniku analizy przedstawionych nam
dokumentów należy stwierdzić, że to uzasadnienie
jest niezgodne z rzeczywistością, albowiem, nawet
zgodnie z tym wykazem, nie wszystkie projekty
znajdujące się wcześniej na liście rezerwowej zostały
usunięte z listy indykatywnej. Na zadane pytania
podczas posiedzenia tych komisji nie uzyskałem
przekonujących, a przede wszystkim konkretnych
odpowiedzi. Projekt ten jest w pełni dobrze przygo-
towany. Gminy przygotowujące te projekty poniosły
znaczne wydatki. Projekt ten dotyczy stanu ekolo-
gicznego na obszarze tzw. zielonych płuc Polski,
a zatem winien być priorytetowym nie tylko dla Ma-
zur, ale i dla całego naszego kraju.
W związku z powyższym proszę o precyzyjną
i wyczerpującą odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było faktycznym powodem złej oceny pro-
jektu i w konsekwencji usunięcia go z listy indyka-
tywnej?
415
2. W jaki sposób rząd zamierza zrekompensować
samorządom poniesione koszty związane z proce-
sem przygotowania skreślonych projektów umiesz-
czonych wcześniej na liście indykatywnej?
3. Jakich zmian powinien dokonać podmiot skła-
dający wniosek o dofinansowanie z funduszy UE,
aby ponownie zakwalifikować się do listy projektów
kluczowych?
4. Jakie będą stosowane kryteria wyboru wnio-
sków składanych w celu dofinansowania z funduszy
UE?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1068)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 trzech projektów
dotyczących budowy, modernizacji i poprawy
stanu technicznego urządzeń
przeciwpowodziowych
w woj. podkarpackim
Członkowie sejmowej Komisji Finansów Publicz-
nych otrzymali informację w postaci wykazu zaty-
tułowanego „Projekty usunięte z listy projektów in-
dywidualnych dla Programu Opeacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013” opracowaną
przez ministra rozwoju regionalnego, na której zna-
lazły się na ww. projekty, kolejno pod pozycjami 319,
320 i 321.
Pod poz. 319 usunięto projekt pod nazwą: „Budo-
wa, modernizacja i poprawa stanu technicznego
urządzeń przeciwpowodziowych na obszarze chro-
nionym 1 pow. Mielec, woj. podkarpackie”, w tym
elementy projektu: Zgórsko I, Nowy Breń I (etap I),
Nowy Breń I (etap II), Stary Breń III, Zgórsko I,
Zgórsko II.
W uzasadnieniu usunięcia projektu Pani Mini-
ster wpisała: „Projekt w niewystarczającym stopniu
przygotowany do realizacji”. Tymczasem według in-
formacji uzyskanej przeze mnie w formie pisemnej
od Podkarpackiego Zarządu Melioracji i Urządzeń
Wodnych w Rzeszowie wynika, że na ten projekt
składa się 5 zadań, wszystkie posiadające pozwole-
nia na budowę. Przygotowanie dokumentacyjne tego
projektu wynosi zatem 100%. Realizacja projektu
pozwoli na ochronę przed skutkami powodzi obsza-
rów położonych na terenie powiatu mieleckiego
416
o powierzchni 6400 ha, zamieszkanych przez blisko
4 tys. ludzi.
Pod poz. 320 usunięto projekt pod nazwą: „Budo-
wa, modernizacja i poprawa stanu technicznego
urządzeń przeciwpowodziowych na obszarach 3. i 4.
pow. Mielec, woj. podkarpackie”, w tym elementy
projektu: Wisła–Wola Zdakowska–Przykop (zadanie
2), Stary Breń II (etap 2), Stary Breń (etap 1), Wisło-
ka I i III, Wisłoka II.
Usunięcie projektu Pani Minister uzasadniła
w następujący sposób: „Projekt w niewystarczają-
cym stopniu przygotowany do realizacji”. Według
uzyskanej przeze mnie informacji w Podkarpackim
Zarządzie Melioracji i Urządzeń Wodnych w Rzeszo-
wie wynika, że na powyższy projekt składa się 6 za-
dań. Cztery z nich posiada pozwolenie na budowę,
jedno pozwolenie wodnoprawne i 100% umów cywil-
noprawnych na dysponowanie nieruchomościami na
cele budowlane. Pozwolenie na budowę na to zada-
nie zostanie udzielone przed upływem 3 miesięcy.
Ostatnie, szóste zadanie posiada decyzję o środo-
wiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia. Realizacja projektu pozwoli na sku-
teczną ochronę przed skutkami powodzi obszarów
zalewowych o pow. 10 230 ha zamieszkanych przez
ponad 8 tys. mieszkańców powiatu mieleckiego
i tarnobrzeskiego.
Pod poz. 321 usunięto projekt pod nazwą: „Mo-
dernizacja i poprawa stanu urządzeń przeciwpowo-
dziowych na obszarach 5. i 6. pow. Tarnobrzeg, woj.
podkarpackie”, w tym elementy projektu: Babulów-
ka, Trześniówka II i Trześniówka I.
W uzasadnieniu czytamy podobnie jak w po-
przednich projektach: „Projekt w niewystarczają-
cym stopniu przygotowany do realizacji”. Tymcza-
sem według informacji uzyskanej w Podkarpackim
Zarządzie Melioracji i Urządzeń Wodnych w Rze-
szowie wynika, że w skład tego projektu wchodzą
3 zadania, wszystkie posiadające pozwolenia wod-
noprawne, czyli są na ostatnim etapie przygotowań
i w ciągu nie dłuższym niż 3 miesiące uzyskane
zostaną pozwolenia na budowę. Przy czym dla
wszystkich 3 zadań PZMiUW w Rzeszowie posiada
100% umów cywilnoprawnych na dysponowanie
nieruchomościami do realizacji tych inwestycji. Re-
alizacja projektu pozwoli na skuteczną ochronę
przed skutkami powodzi obszarów zalewowych
o powierzchni 8000 ha, zamieszkanych przez ok.
6 tys. mieszkańców.
Projekty mają strategiczny charakter z punktu
widzenia rozwoju społeczno-gospodarczego woje-
wództwa podkarpackiego i są zgodne z „Strategią
rozwoju województwa podkarpackiego, tj. prioryte-
tem 1 kierunek działania 3: „Ochrona ludzi i mienia
przed powodzią i suszą”. Obszary, które mają ochro-
nić ww. projekty przed skutkami powodzi, są zale-
wane cyklicznymi powodziami na przestrzeni ostat-
nich lat: w 1997 r. szczególnie tragiczna, a potem
w 2001 r., 2004 r. i 2006 r.. Wszystkie te nieszczęścia
niosą nie tylko ogromne straty materialne zamiesz-
kujących tam mieszkańców, ale również w sferze
psychicznej z uwagi na występujące ciągłe zagroże-
nie, a także w infrastrukturze technicznej: drogi,
wodociągi, kanalizacje czy oczyszczalnie ścieków.
Jak wiele jeszcze nieszczęść musi się zdarzyć i ile
odszkodowań musi wypłacać państwo, aby raz na
zawsze rozwiązać ten problem.
Poniesiono ogromne nakłady na przygotowanie
dokumentacji, wykupiono grunty pod realizację po-
szczególnych zadań inwestycyjnych, czy wreszcie
jest kilkuletnia praca zespołu ludzkiego. W przygo-
towanie zadań do realizacji czynnie włączyły się lo-
kalne samorządy, widząc wreszcie realną szansę na
ochronę swoich mieszkańców przed powodzią. Miesz-
kańców nie interesuje fakt zmiany rządu. Rząd re-
prezentuje państwo polskie, które stanowi ciągłość
odpowiedzialności prawnej.
Moje pytania brzmią rozpaczliwie: Dlaczego tak
marnotrawi się środki publiczne i pracę ludzką
związane z przygotowaniem ww. projektów do reali-
zacji? Co jeszcze ma wykonać Podkarpacki Zarząd
Melioracji i Urządzeń Wodnych oraz samorządy lo-
kalne, aby ww. projekty znalazły się na indykatyw-
nej liście projektów Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013 pomimo 100%
przygotowania? Na podstawie jakich danych opiera-
ła się Pani Minister, stwierdzając, że projekt jest
w niewystarczającym stopniu przygotowany? Ile
jeszcze nieszczęść ludzkich musi się zdarzyć, żeby
rząd dostrzegł ich problem? Ile jeszcze środków pu-
blicznych musi być zmarnotrawione na pokrycie
szkód popowodziowych?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Popiołek
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1069)
do ministra zdrowia
w sprawie działań podejmowanych
przez Ministerstwo Zdrowia mających
na celu zwiększenie dostępności świadczeń
zdrowotnych w postaci finansowania
przez NFZ poradni dla dzieci z autyzmem
na terenie woj. lubelskiego
Autyzm jest zaburzeniem, które ujawnia się
w ciągu pierwszych 3 lat życia. Przyjmuje się staty-
stycznie, że autyzm dziecięcy występuje w liczbie
2–6 przypadków na 1000 osób. Niezwykle ważne
jest szybkie zdiagnozowanie tej choroby oraz prowa-
dzenie specjalistycznej rehabilitacji, co pozwoli zła-
godzić lub nawet usunąć jej symptomy. Niepokojący
jest fakt, iż dotychczas w naszym województwie nie

ma ani jednej placówki specjalizującej się w diagno-
zie, terapii i rehabilitacji dla dzieci z autyzmem.
W woj. lubelskim od 2003 r. działa tylko jeden
społeczny punkt konsultacji, z porad którego korzy-
stała i nadal korzysta bardzo duża liczba rodziców.
Fakt ten potwierdza potrzebę utworzenia specjali-
stycznej placówki w stolicy województwa, ale także
jej punktów diagnostyczno-rehabilitacyjnych w in-
nych miastach Lubelszczyzny – np. Puławach, Cheł-
mie, Zamościu, Białej Podlaskiej. Mając powyższe
na uwadze, zwracam się z pytaniami:
1. Czy Pani Minister widzi możliwość utworze-
nia na terenie woj. lubelskiego specjalistycznej po-
radni dla dzieci z autyzmem dziecięcym, finansowa-
nej z NFZ?
2. Jakie działania należy podjąć w celu urucho-
mienia właściwej placówki?
3. Czy ministerstwo przygotowuje jakieś roz-
wiązania mające na celu pomoc rodzicom dzieci do-
tkniętych tą chorobą?
4. Czy w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są
statystyki świadczące o tym, że od dłuższego czasu
wzrasta liczba dzieci dotkniętych autyzmem?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1070)
do ministra infrastruktury
w sprawie opłat za dostęp
do infrastruktury kolejowej
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z prognoza-
mi opłaty za korzystanie z torów po ich remoncie
wzrastają nawet trzykrotnie. Podwyższenie opłat za
korzystanie z wyremontowanej infrastruktury kole-
jowej oznacza dla przewoźników zwiększenie kosz-
tów realizacji przewozów, co może powodować obni-
żenie ich rentowności i zwiększenie deficytu realizo-
wanych połączeń.
Część samorządów wojewódzkich, jak chociażby
samorząd województwa lubuskiego, zaplanowały
projekty inwestycyjne mające na celu poprawę infra-
struktury kolejowej. Środki, jakie przeznaczył sa-
morząd województwa lubuskiego z Lubuskiego Pro-
gramu Operacyjnego na lata 2007–2013 na tę inwe-
stycję wynoszą 16 590 961 euro. Jednakże doświad-
czenia z innych województw wskazują, że po remon-
cie linii stawki dostępu za korzystanie z wyremonto-
wanego toru drastycznie wzrastają.
Wydaje się, że przy inwestycjach PKP PLK pro-
wadzonych przy znacznym udziale finansowym wo-
jewództwa, województwo już jako organizator prze-
wozów kolejowych nie powinno ponosić zwiększo-
nych opłat za dostęp do wyremontowanych torów.
417
Mając na uwadze zagrożenie, jakie mogą spowo-
dować zwiększone koszty realizacji przewozów, za-
sadne jest zapytanie co do możliwości zastosowania
upustu cenowego w stosunku do przewoźnika reali-
zującego przewozy (finansowane przez samorząd
województwa) po liniach wyremontowanych przy
dziale finansowym województwa.
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1071)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy drogi „32 bis”
jako ciągu komunikacyjnego
Gubinek–Dorohusk
Szanowny Panie Ministrze! Od kilku lat istnieje
koncepcja budowy drogi „32 bis” jako ciągu komuni-
kacyjnego Gubinek–Dorohusk.
Szlak komunikacyjny Gubinek–Dorohusk stano-
wi istotną rolę w komunikacji transgranicznej oraz
– z uwagi na strategiczne znaczenie – jako połącze-
nie alternatywne do przebiegu korytarza A2/A4.
Ciąg ten będzie także atrakcyjnym rozwiązaniem
komunikacyjnym z uwagi na Euro 2012.
Przedmiotowy szlak komunikacyjny jest inten-
sywnie modernizowany na trasie Chełmno–Doro-
husk. Jednakże istotnym problemem komunikacyj-
nym w ww. ciągu jest brak wydajnego połączenia
drogowego od miejscowości Zielona Góra do miejsco-
wości Wschowa. Obecnie droga ta na wspomnianym
odcinku przebiega przez wioski oraz nie posiada re-
gularnego połączenia przez rzekę Odra (połączenie
obsługuje prom rzeczny w m. Milsko). Budowa no-
wej drogi omijającej wioski na drodze Zielona Góra-
–Milsko oraz budowa mostu drogowego w m. Milsko
pozwoliłyby na realizację koncepcji połączenia ciągu
Gubinek–Dorohusk.
Jednakże taka inwestycja jest zbyt kosztowna
dla samorządu. Pochłonęłaby połowę unijnych pie-
niędzy przeznaczonych na rozbudowę i moderniza-
cję wszystkich lubuskich dróg krajowych.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się z zapy-
taniem:
Jakie są możliwości i czy jest możliwa zmiana
statusu drogi wojewódzkiej 282/317 na drogę krajo-
wą? Taka zmiana pozwoliłaby na przejęcie inwesty-
cji budowy mostu na Odrze przez Generalną Dyrek-
cję Dróg Krajowych i Autostrad.
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 26 lutego 2008 r.
418
Zapytanie
(nr 1072)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie lokalizacji centrów pobytowych
dla reprezentacji uczestniczących
w piłkarskich mistrzostwach Europy
Szanowny Panie Ministrze! Co najmniej 32 bazy
pobytowe muszą przygotować Polska i Ukraina dla
drużyn uczestniczących w finałach piłkarskich mi-
strzostw Europy w 2012 r. Centra pobytowe dla re-
prezentacji narodowych muszą spełniać szereg wa-
runków postawionych przez Europejską Unię Pił-
karską. Poprzez Urząd Marszałkowski Wojewódz-
twa Śląskiego do ministerstwa sportu zgłoszone zo-
stały obiekty w: Chorzowie, Katowicach, Zabrzu,
Pawłowicach, Wiśle, Rybniku, a także w Sosnowcu,
Bielsku-Białej, Tychach i Wodzisławiu Śląskim.
W związku z powyższym mam zapytania do
Pana Ministra:
1. Jakie są wymagania UEFA wobec baz pobyto-
wych w Polsce i w jaki sposób będzie następowała
selekcja obiektów zgłoszonych do Ministerstwa
Sportu?
2. Jakie szanse ma Rybnik na tle innych śląskich
miast?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1073)
do ministra infrastruktury
w sprawie ustanowienia bezpłatnego
przejazdu autostradą A4 między Sośnicą
a Kleszczowem w powiecie gliwickim
Pobieranie opłat za przejazd autostradą A4 w So-
śnicy ma się rozpocząć prawdopodobnie na przełomie
lat 2009/2010. Odcinek między Mysłowicami a Sośni-
cą ma pozostać bezpłatny. W imieniu wszystkich gli-
wiczan proszę o przedłużenie bezpłatnej autostrady
A4 o kilka km, tj. do Kleszczowa, gdyż tylko taka de-
cyzja jest w stanie odciążyć w przyszłości Gliwice od
niezwykle uciążliwego ruchu samochodowego, który
już w tej chwili jest trudny do zniesienia.
Proszę o odpowiedź: Czy ministerstwo przewidu-
je podjęcie takiej decyzji i ew. na jakim etapie znaj-
dują się prace przygotowujące ww. projekt?
Z poważaniem
Poseł Aleksander Chłopek
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1074)
do ministra zdrowia
w sprawie likwidacji Szpitala
Neuropsychiatrycznego w Garwolinie
Szanowna Pani Minister! Mazowieckie Centrum
Neuropsychiatrii i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży
w Zagórzu k. Warszawy jest największym w woj.
mazowieckiem ośrodkiem obejmującym opieką dzie-
ci i młodzież z zaburzeniami neurologicznymi, psy-
chicznymi oraz uzależnieniami od środków psycho-
aktywnych. W sześciu placówkach: Zagórze, Garwo-
lin, Otwock, Józefów i dwóch ośrodkach w Warsza-
wie świadczone są kompleksowe usługi medyczne
w oddziałach całodobowych, dziennych i poradniach
specjalistycznych.
Do wiodących, posiadających renomę placówek
należy Szpital Neuropsychiatryczny w Garwolinie,
który wchodzi w skład Centrum. W realizowanym
przez dyrektora planie restrukturyzacji Centrum
zakłada się likwidację szpitala w Garwolinie i prze-
niesienie jego działalności do Józefowa i Otwocka.
Niezrozumiałe są decyzje dyrekcji Centrum akcep-
towane przez Zarząd Urzędu Marszałkowskiego
w Warszawie, albowiem likwidowany szpital przyj-
muje rocznie tylu pacjentów, co Józefów i Zagórze
łącznie, ponadto posiada najwyższe na wszystkich
oddziałach wskaźniki wykonywania kontraktów.
Dla przykładu podam, iż likwidowany w pierwszej
kolejności Oddział Psychiatrii Dziecięcej w Garwo-
linie za 3 kwartały 2007 r. wykonał 101% kontrak-
tu, w Józefowie – 88,55%, natomiast Oddział Ner-
wic i Zaburzeń Psychosomatycznych, również w Jó-
zefowie, w tym samym okresie wykonał tylko 66,7%
kontraktu.
Dostosowanie, rozbudowa, budowa budynku szko-
ły to inwestycje, które mają być wykonane w Zagórzu
i Józefowie, by cel zlikwidowania 123 miejsc w syste-
mie leczenia stacjonarnego, wyznaczony przez dy-
rekcję i Zarząd Urzędu Marszałkowskiego, zastał
osiągnięty. Na inwestycje te zostanie wydana kwota
ok. 20 mln zł.
Dyrekcja Centrum jako główny powód likwidacji
Oddziału VI Psychiatrii Dziecięcej podaje brak ka-
dry lekarskiej, nie podejmując działań w kierunku
jej pozyskania, w wręcz przeciwnie, nie przyjmując
oferty pracy lekarza z II stopniem specjalizacji
w psychiatrii.
Sytuacja w Centrum Neuropsychiatrii i Rehabi-
litacji Dzieci i Młodzieży w Zagórzu bulwersuje. Na-
suwa podejrzenia intencjonalnego doprowadzania
do upadku Centrum. Czy za racjonalne można uznać
działanie polegające na tym, że dla „ratowania” pla-
cówki likwiduje się ten jej element składowy, który
jest najbardziej efektywny i ekonomiczny?
Pani Minister, tak jak wspomniałam we wstępie,
Centrum Neuropsychiatrii i Rehabilitacji jest naj-

większą wysoce specjalistyczną placówką na Ma-
zowszu, niosącą tysiącom młodych ludzi pomoc me-
dyczną i psychologiczną.
Pani Minister, zwracam się z pytaniem, czy li-
kwidacja Szpitala Neuropsychiatrycznego w Garwo-
linie będzie miała negatywny wpływ na poziom za-
spokojenia potrzeb w zakresie leczenia nerwic, psy-
choz i uzależnień oraz rehabilitacji dzieci i młodzie-
ży z Mazowsza.
Z poważaniem
Poseł Teresa Wargocka
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1075)
do ministra rozwoju regionalnego
oraz
ministra infrastruktury
w sprawie uzasadnionych wątpliwości
co do możliwości modernizacji
dworców kolejowych, w tym dworca
kolejowego Kraków Główny,
przeprowadzanej w latach 2008–2009 z
wykorzystaniem funduszy unijnych
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”, priorytet VII: Transport przyja-
zny środowisku, działanie 7.1: Rozwój transportu
kolejowego, poprzedni rząd kierowany przez premie-
ra Jarosława Kaczyńskiego zarezerwował środki na
modernizację dworców kolejowych, w tym dworca
krakowskiego PKP dla wykonania zadania inwesty-
cyjnego pod nazwą „Wykonanie Dworca Podziemne-
go Kraków Główny” o wartości ok. 25 mln euro,
przewidywana realizacja w latach 2008–2012. Zada-
nie to wpisuje się w cały pakiet zadań związanych
z przygotowaniami naszego kraju do organizacji
turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012. W dniach 27 i 28 lutego bieżącego roku na ko-
lejnych posiedzeniach Komisji Infrastruktury pada-
ły (zapisane w protokole i niedementowane przez
przedstawicieli strony rządowej) stwierdzenia, że
decyzją obecnie urzędującego rządu lub też ministra
rozwoju regionalnego inwestycje dworcowe, w tym
inwestycję związaną z przebudową dworca krakow-
skiego, skreślono z wcześniej zatwierdzonej i przygo-
towanej do realizacji listy projektów. Zaś w materia-
le informacyjnym przygotowanym przez Minister-
stwo Infrastruktury na posiedzenie Komisji Infra-
struktury i przekazanym posłom w dniu 27 lutego
2008 r. na str. 18 umieszczono akapit o brzmieniu,
cyt.: „Program Operacyjny”Infrastruktura i środo-
wisko”dopuszcza również możliwość współfinanso-
wania rewitalizacji wybranych dworców kolejowych
419
o strategicznym dla gospodarki charakterze. W tym
kontekście rozpatrywana jest możliwość przebudo-
wy następujących obiektów: Warszawa Centralna,
Wrocław Główny oraz Kraków Główny”.
Stwierdzenie „dopuszcza również możliwość”
jest określeniem niewiążącym, niejasnym, niedają-
cym jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy i kie-
dy krakowski dworzec kolejowy będzie modernizo-
wany w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, priorytet VII: Transport
przyjazny środowisku, działanie 7.1: Rozwój trans-
portu kolejowego.
Biorąc powyższe pod uwagę, pytam:
Jaki jest w chwili obecnej status wyżej wymie-
nionej krakowskiej inwestycji?
Czy i kiedy nastąpi rozpoczęcie, a także zakoń-
czenie prac modernizacyjnych dworca kolejowego
Kraków Główny i jaka kwota z funduszy europej-
skich zostanie przeznaczona przez obecny rząd na
realizację tego zadania inwestycyjnego?
Jaki jest planowany zakres prac inwestycyjnych
założony do realizacji w ramach wymienionego po-
wyżej zadania inwestycyjnego?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1076)
do ministra zdrowia
w sprawie „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych”
Od 3 lat jest wdrażany „Narodowy program
zwalczania chorób nowotworowych”, który dotyczy
nowotworów piersi i nowotworu szyjki macicy.
Zwracam się z zapytaniem, czy możliwe byłoby
również objęcie tym programem nowotworu gruczo-
łu krokowego u mężczyzn, gdyż stanowi on coraz
większy problem i obserwuje się zwiększoną zacho-
rowalność na wyżej wymieniony nowotwór.
Z poważaniem
Poseł Waldemar Wrona
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
420
Zapytanie
(nr 1077)
do ministra zdrowia
w sprawie wzrostu zachorowalności na sepsę
W związku z coraz większą zachorowalnością na
sepsę oraz dużym wskaźnikiem śmiertelności uprzej-
mie proszę o informację, czy nie można by było wpro-
wadzić szczepionki przeciwko sepsie do obowiązko-
wego kalendarza szczepień dla dzieci.
Życie jest ważniejsze od pieniędzy.
Z poważaniem
Poseł Waldemar Wrona
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1078)
do ministra zdrowia
w sprawie konkursów ofert
dla świadczeniodawców na 2008 r.
w Śląskim Oddziale Wojewódzkim NFZ
Śląski Oddział NFZ unieważnił konkursy ofert
dla świadczeniodawców na rok 2008 z powodu, jak
argumentowano, błędów technicznych i merytorycz-
nych. Istotną przyczyną wydaje się jednak brak
przygotowania informatycznego ze strony Śląskiego
Oddziału NFZ.
Dotychczasowe umowy przedłużono do końca kwiet-
nia 2008 r. Tymczasem trwają konkursy i większość
jest natychmiast unieważniana (strona internetowa
Śląskiego Oddz. NFZ). Dotyczy to także ofert do-
brych zakładów, po pozytywnych kontrolach NFZ,
sanepidu i z certyfikatami jakości. Powstaje chaos,
niepewność, brak możliwości planowania cyklu le-
czenia itd. Taka sytuacja stanowi już poważne za-
grożenie dla pacjentów.
Czy minister zdrowia i prezes NFZ zdają sobie
sprawę ze skali zagrożeń na Śląsku i w innych od-
działach NFZ oraz czy zamierzają ukrócić chaos
i niekompetencję lokalnych decydentów NFZ i usta-
bilizować sytuację?
Z poważaniem
Poseł Aleksander Chłopek
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1079)
do ministra finansów
w sprawie odwołania ze stanowiska szefa
Izby Skarbowej w Katowicach
Szanowny Panie Ministrze! Na początku lutego
bieżącego roku pan Henryk Świniarski został sze-
fem Departamentu Administracji Podatkowej w Mi-
nisterstwie Finansów. Jest osobą odpowiedzialną za
pracę wszystkich urzędów i izb skarbowych w Pol-
sce. Wcześniej pan Świniarski został odwołany ze
stanowiska szefa Izby Skarbowej w Katowicach
z powodu „braku efektywności” oraz ze stanowiska
naczelnika Urzędu Skarbowego w Rybniku. Został
jednym z czterech najgorzej ocenionych szefów izb
w Polsce.
W związku z powyższym zwracam się do pana
ministra z następującymi pytaniami:
1. Czym kierowało się ministerstwo, powołując
pana Henryka Świniarskiego na stanowisko szefa
Departamentu Administracji Podatkowej w Mini-
sterstwie Finansów?
2. Jakie kompetencje posiada pan Świniarski?
3. Czy przy zatrudnieniu brano pod uwagę prze-
bieg dotychczasowej pracy pana Świniarskiego?
4. Czy wzięto pod uwagę zarzuty Rady Sekcji
Krajowej Pracowników Skarbowych NSZZ „Soli-
darność” dotyczące polityki kadrowej pana Świniar-
skiego oraz niezgodnego z prawem sposobu oceny
pracowników?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jolanta Szczypińska
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1080)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie transportu materiałów
niebezpiecznych oraz parkingów
dla samochodów je przewożących
Zwracam się do Pana Premiera z zapytaniem do-
tyczącym transportu materiałów niebezpiecznych
oraz parkingów dla samochodów je przewożących.
Jak zreferował mi radny Rady Miasta Bydgosz-
czy Jarosław Wenderlich, na posiedzeniu Komisji
Bezpieczeństwa i Porządku dla Miasta Bydgoszczy
i Powiatu Bydgoskiego w dniu 4 czerwca 2007 r. jed-
nym z omawianych tematów była kwestia wyzna-
czenia tras przejazdu pojazdów przewożących mate-
riały niebezpieczne przez Bydgoszcz oraz przebieg

tras przejazdu tzw. tranzytem pojazdów ciężaro-
wych o masie przekraczającej 12 t przez miasto.
Podczas zebrania prokurator L. Bojarski podniósł
kwestię zamontowania oznaczenia zalecanych tras
przewozu na bramownicach. Zastępca naczelnika Wy-
działu Inżynierii Ruchu Zarządu Dróg Miejskich i Ko-
munikacji Publicznej w Bydgoszczy W. Nalazek odpo-
wiedział, iż aby zrealizować owo zadanie, należy ure-
gulować sytuację prawną w tej dziedzinie (w szczegól-
ności dotyczy to uregulowania sposobów i warun-
ków transportu materiałów niebezpiecznych w du-
żych ilościach samochodami typu TIR).
Kolejną poruszaną sprawą była sprawa parkin-
gów dla samochodów przewożących materiały nie-
bezpieczne. Podobno już na forum Unii Metropolii
Polskich kwestia ta była podnoszona. Parkingi takie
powinny (ze względów finansowych i lokalizacyj-
nych) być wyznaczone w skali kraju, po analizie
głównych kierunków przewozów materiałów niebez-
piecznych. Konieczne jest również złagodzenie wa-
runków technicznych i lokalizacyjnych dla takich
parkingów.
Niewątpliwie rozwiązaniem problemu transpor-
tu materiałów niebezpiecznych mógłby być przewóz
takich materiałów głównie za pomocą kolei.
Dlatego kieruję do Pana Premiera pytanie:
Jak Pański rząd, mając na uwadze powyższe, za-
mierza rozwiązać problem przewozu materiałów
niebezpiecznych oraz parkingów dla samochodów je
przewożących?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 22 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1081)
do ministra gospodarki
w sprawie przepisów dotyczących
tworzenia i działania
wielkopowierzchniowych obiektów
handlowych
Szanowny Panie Premierze! Ustawa z dnia 11 maja
2007 r. o tworzeniu i działaniu wielkopowierzchnio-
wych obiektów handlowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 127,
poz. 880) weszła w życie 18 września 2007 r., a więc
ponad 5 miesięcy temu. Ustawa ta, aby mogła być
stosowana, wymaga w art. 5 ust. 6 wydania przez
ministra właściwego do spraw gospodarki rozporzą-
dzenia, które będzie zawierało szczegółowy zakres
analiz i opinii dotyczących oceny skutków utworze-
nia wielkopowierzchniowego obiektu handlowego.
Rozporządzenie to nie zostało dotychczas wydane,
co powoduje, że od chwili wejścia w życie wspomnia-
421
nej ustawy praktycznie nie ma możliwości budowy
nowych obiektów handlowych o powierzchni wska-
zanej w ustawie.
W związku z powyższym pytamy Pana Premiera:
1. Jaka przyczyna powoduje, że pomimo upływu
ponad pięciu miesięcy rozporządzenie nie zostało
wydane?
2. Do Sejmu wpłynęło kilka projektów zmian wy-
mienionej ustawy. Jakie nowe regulacje planuje wpro-
wadzić rząd w zakresie budowy wielkopowierzchnio-
wych obiektów handlowych?
Z poważaniem
Posłowie Edward Czesak
i Józef Rojek
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1082)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zasadności i słuszności
przesłuchania w charakterze świadka
przez Prokuraturę Rejonową w Chełmie
na zlecenie Prokuratury Apelacyjnej
w Lublinie dziennikarki lokalnej gazety
w Białej Podlaskiej
Panie Ministrze! 25 lutego br. lokalna gazeta z Cheł-
ma – tygodnik pod nazwą „Super Tydzień Chełm-
ski” nr 8 na str. 8 zamieścił artykuł pt. „Sprawa dla
prokuratora”, w którym dziennikarz informuje opi-
nię publiczną o wszczęciu postępowania przez Pro-
kuraturę Rejonową w Chełmie. Celem tego postępo-
wania jest wyjaśnienie źródeł pochodzenia informa-
cji dziennikarki pracującej w tygodniku lokalnym
Białej Podlaskiej pod nazwą „Słowo Podlasia”, na
podstawie których to informacji ww. dziennikarka
opisała na łamach tego tygodnika dnia 20 listopada
2007 r. w art. pt. „Komendant został pouczony” wy-
darzenia z 6 lipca ub.r., kiedy to komendant Komen-
dy Miejskiej Policji w Białej Podlaskiej jechał poży-
czonym autem 124 km na godzinę w miejscowości
Sławacinek Nowy, gdzie dopuszczalna prędkość to
70 km/godz. Zdarzenie zostało zarejestrowane przez
fotoradar. Łukowska policja, na terenie której dzia-
łania mieszka ww. komendant, nie ukarała go punk-
tami karnymi ani mandatem, jedynie został on po-
uczony.
Po pięciu miesiącach od opisywanego zdarzenia
redakcja tygodnika „Słowo Podlasia” została poin-
formowana o zajściu przez anonimowego informato-
ra, który przysłał na adres redakcji opis zdarzenia
oraz zdjęcie z fotoradaru. Na podstawie tych infor-
macji, jak wyżej wspomniałam, opublikowano arty-
kuł dotyczący zdarzenia.
422
Zaniepokojenie budzą informacje prasowe o wy-
wieraniu presji i nacisków na dziennikarkę (autorkę
tekstu) przez prokuratora prowadzącego sprawę. Na
łamach prasy dziennikarka zajmująca się powyższą
sprawą twierdzi, iż prokurator w rozmowie telefo-
nicznej poinformował ją, że ma zamiar wystąpić do
sądu o zwolnienie jej z tajemnicy zawodowej.
W nawiązaniu do powyższej sprawy proszę o od-
powiedź na pytania:
1. Jakie są przyczyny – wbrew powszechnie przy-
jętej praktyce, zasadom karania mandatem oraz
punktami karnymi kierowców pojazdów zarejestro-
wanych przez fotoradar z powodu przekroczenia
prędkości – zastosowania wobec komendanta miej-
skiej Policji w Białej Podlaskiej jedynie pouczenia?
Czy według Pana Ministra tłumaczenie łukowskiej
policji, że „komendant musiał pilnie załatwić spra-
wy rodzinne” (gazeta lokalna „Dziennik Wschodni”
z dnia 26 lutego 2008 r.), może skutkować tak znacz-
nym złagodzeniem kary przy przekroczeniu dozwo-
lonej prędkości o ok. 50 km/godz.?
2. Czy osoba zaufania publicznego, jaką jest bez-
sprzecznie komendant Policji, nie jest zobowiązana
do przestrzegania prawa, a w przypadku jego prze-
kroczenia czy nie powinna być ukarana wymiarem
kary powszechnie i wobec innych stosowanym?
3. Jakie uzasadnienie znajdują działania podjęte
przez prokuraturę wobec dziennikarki, tj. przesłu-
chania w charakterze świadka i wywieranie naci-
sków w trakcie przesłuchań w celu ujawnienia źró-
deł informacji wbrew dziennikarskiemu obowiązko-
wi zachowania w tajemnicy swoich źródeł informacji
poza szczególnymi przypadkami, jak morderstwo,
katastrofa czy zamach na ustrój państwa?
4. Czemu ma służyć przesłuchanie dziennikarki,
która działała w interesie publicznym, demaskując
i ujawniając nadużycie władzy? Jaki to daje przy-
kład innym dziennikarzom? Jak to będzie wpływać
na jakość polskiej demokracji i czy takie działania
nie są próbą zamknięcia ust dziennikarzom celem
uniemożliwienia rzetelnego informowania opinii pu-
blicznej o zdarzeniach dotyczących osób pełniących
funkcje publiczne i z naszych publicznych pieniędzy
wynagradzanych?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1083)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie prawidłowości postępowania
prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową
w Przeworsku (sygn. akt Ds. 494/07/S).
Panie Ministrze! Jeden z chełmskich lekarzy zo-
stał oskarżony w 2002 r. przez Prokuraturę Rejono-
wą w Chełmie o błąd w sztuce lekarskiej na podsta-
wie dokumentacji lekarskiej Samodzielnego Pu-
blicznego Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego
w Chełmie. Oskarżenie zostało poparte dwoma opi-
niami zakładów medycyny sądowej, które to opinie
wydano na podstawie tejże dokumentacji lekarskiej,
gdyż nie wykonano sekcji zwłok pacjentki, która
zmarła dnia 6 sierpnia 2000 r.
Podczas procesu, który toczy się nadal w Sądzie
Rejonowym w Chełmie, oskarżony zorientował się,
że dokumentacja medyczna, na której opierają się
biegli i wydane przez nich opinie, jego zdaniem zo-
stała sfałszowana.
Zgłosił ten fakt w Prokuraturze Okręgowej
w Zamościu (sygn. akt V Ds. 8/06), która przekazała
sprawę do rozpatrzenia do Prokuratury Rejonowej
w Chełmie (sygn. akt 1Ds.54/07). Stąd sprawę, po
jego interwencji w Prokuraturze Krajowej, przenie-
siono do Prokuratury Rejonowej w Przeworsku
(sygn. akt Ds.494/07/S), która umorzyła postępowa-
nie, zawiadamiając go pismem o umorzeniu. Nie
przesłano mu postanowienia z uzasadnieniem.
Lekarz ten twierdzi, że zgodnie z prawem obo-
wiązującym w RP powinien otrzymać w sprawie
o fałszowanie dokumentacji (na podstawie której
został oskarżony w innej sprawie) status pokrzyw-
dzonego, a zatem również powinno zostać mu prze-
słane postanowienie Prokuratury Rejonowej w Prze-
worsku o umorzeniu śledztwa. Twierdzi również,
że zostały tym samym pogwałcone jego prawa oby-
watelskie, gdyż nie może zaskarżyć postanowienia
Prokuratury Rejonowej w Przeworsku do wyższej
instancji.
Dodać należy, że w trakcie postępowania przed
Okręgowym Sądem Lekarskim w Lublinie ww. zo-
stał uniewinniony, a komisja szpitalna powołana do
zbadania sprawy również nie znalazła błędów w jego
postępowaniu leczniczym w tej sprawie.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na pytania:
1. Czy oskarżonemu na podstawie dokumentacji
medycznej lekarzowi przysługuje prawo pokrzyw-
dzonego w sprawie o fałszowanie tejże dokumenta-
cji, tj. w sprawie sygn. akt Ds.494/07/S prowadzonej
przez Prokuraturę Rejonową w Przeworsku?
2. Jeśli tak, to dlaczego Prokuratura Rejonowa
w Przeworsku nie przesłała pokrzywdzonemu po-
stanowienia o umorzeniu postępowania w tej spra-
wie wraz z uzasadnieniem?

3, Jeśli tak, to czy istnieje możliwość kontroli akt
tego postępowania przez właściwą jednostkę Proku-
ratury Krajowej?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Chełm–Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1084)
do ministra rozwoju regionalnego
oraz
ministra infrastruktury
w sprawie ustalenia przebiegu drogi
ekspresowej S74 na odcinku
Przełom/Mniów–węzeł Niewachlów
Koncepcja przebiegu drogi wykonywana na zle-
cenie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Auto-
strad przez firmę „Transprojekt” – Warszawa sp.
z o.o. została przedłożona do konsultacji gminie
w lipcu 2006 r. Preferowany przez projektanta wa-
riant 2 przebiegu drogi, tzw. niebieski, został za-
opiniowany negatywnie zarówno przez radę gminy
i wójta oraz mieszkańców gminy. Projektowana
droga przebiegałaby w najbardziej niekorzystnym
miejscu, przecinając wsie Pępice i Węgrzynów oraz
częściowo Mniów. Taki przebieg drogi wymagał bę-
dzie wyburzenia kilkunastu gospodarstw, niszcząc
wieloletni dorobek życia właścicieli. Preferowany
wariant drogi przebiegałby przez tereny o dużych
walorach przyrodniczych. Wg ekspertów wariant
ten drastycznie zwiększa zagrożenie dla cennych
przyrodniczo terenów gminy Mniów. Przedłużają-
ca się procedura zablokowała prace nad studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego oraz opracowanie planów zagospo-
darowania gminy Mniów.
W związku z przedłużającą się procedurą ustale-
nia przebiegu drogi ekspresowej S74 na odcinku
Przełom/Mniów–węzeł „Niewachlów” zwracam się
z zapytaniem: Jak ostatecznie będzie wyglądał prze-
bieg wyżej wymienionej drogi?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Wrona
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
423
Zapytanie
(nr 1085)
do ministra infrastruktury
w sprawie skutków uchwalenia ustawy
z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie niektórych
ustaw dotyczących nabywania własności
nieruchomości
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa z 7 lipca
2005 r. o zmianie niektórych ustaw dotyczących na-
bywania własności nieruchomości miała umożliwić
realizację roszczeń w przypadku naruszenia intere-
su prawnego najemców mieszkań zakładowych wo-
bec aktualnego właściciela bądź podmiotu, który
zbył mieszkanie zakładowe. Napływają bardzo licz-
ne sygnały od obywateli, że napotykają oni prze-
szkody w realizacji roszczeń (uprawnień) wynikają-
cych z tej ustawy w trakcie prób udowodnienia na-
ruszeń przed sądami powszechnymi.
Nasuwają się pytania:
— Czy ministerstwo monitoruje skuteczność
działania ustawy z 7 lipca 2005 r.?
— Ile osób będących najemcami, w stosunku do
których naruszono interes prawny, skorzystało z za-
pisów tej ustawy?
Z poważaniem
Posłowie Witold Klepacz
i Wiesław Andrzej Szczepański
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1086)
do ministra zdrowia
w sprawie przepisów regulujących
prowadzenie badań klinicznych
w publicznych szpitalach
Z informacji uzyskanych od przedstawicieli śro-
dowiska medycznego wynika, że zdarzają się przy-
padki, kiedy dyrektorzy publicznych szpitali nie
chcą podpisywać zgody na realizację programów re-
alizujących badania kliniczne, tłumacząc, że sprawa
ta nie jest dotychczas jasno sprecyzowana i będzie
przedmiotem uregulowania poprzez rozporządzenie
ministra zdrowia.
Pytanie: Jak wygląda obecnie stan prawny w za-
kresie regulacji dotyczących możliwości prowadze-
nia badań klinicznych w szpitalach powiatowych
oraz określających kryteria, jakie muszą spełniać
szpitale realizujące takie programy?
Poseł Witold Kochan
Warszawa, dnia 1 lutego 2008 r.
424
Zapytanie
(nr 1087)
do ministra infrastruktury
w sprawie rozbudowy
infrastruktury drogowej w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Z przykrością odno-
towuję fakt, iż wraz z dynamicznym wzrostem licz-
by posiadaczy samochodów osobowych w Polsce nie
podąża równie szybki rozwój infrastruktury drogo-
wej. Dostrzega się pilną potrzebę modernizacji ist-
niejącej sieci dróg oraz przeprowadzenia niezbęd-
nych inwestycji, które pozwolą odciążyć obecnie bar-
dzo przeciążone arterie drogowe oraz umożliwią
kierowcom jazdę w bardziej komfortowych warun-
kach, co z pewnością spowoduje wzrost bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego, przy jednoczesnym zmniej-
szeniu ilości emisji niekorzystnych substancji do
środowiska naturalnego. Niestety polskie gminy nie
posiadają wystarczającej ilości środków finanso-
wych, aby zmniejszyć dysproporcje pomiędzy stale
rosnącą liczbą posiadaczy samochodów a ilością bu-
dowanych w bardzo wolnym tempie, jak na standar-
dy europejskie, nowych tras komunikacyjnych. Z wie-
lu polskich gmin dochodzą niepokojące sygnały, iż
środków finansowych nie tylko nie wystarcza na
rozbudowę ciągów komunikacyjnych, lecz zdarzają
się sytuacje, gdzie po wybudowaniu wielorodzinnych
budynków mieszkalnych lokatorzy zmuszeni są przez
długie lata do korzystania z ruchu po fragmentach
ulic jeszcze niewybudowanych, będących w złym
stanie technicznym, a ujętych w miejscowych planie
zagospodarowania jako drogi publiczne. Niejedno-
krotnie zdarza się, że gminy z braku środków finan-
sowych odmawiają realizacji inwestycji drogowych
niezbędnych do prowadzenia inwestycji przez pry-
watnego inwestora, co prowadzi do wielu nieporozu-
mień, konfliktów oraz utrudnień. W rezultacie stro-
ną najbardziej poszkodowaną w sporach pomiędzy
gminami a prywatnymi inwestorami są zwykli oby-
watele, których w największym stopniu dotykają po-
wstałe z tego tytułu uciążliwości i utrudnienia.
Niezbędnym krokiem wydaje się podjęcie przez
rząd RP pod przewodnictwem Donalda Tuska ini-
cjatywy legislacyjnej lub nowelizacji istniejących
przepisów, mającej na celu zarówno określenie wa-
runków współpracy na linii inwestor prywatny – za-
rząd dróg publicznych w gminach, jak i uregulowa-
nie praw i obowiązków obydwu stron. Uzasadniony
wydaje się postulat, aby na wniosek prywatnego in-
westora nałożyć na gminę obowiązek wykupienia
w drodze administracyjnej wszystkich działek dro-
gowych od osób prywatnych zgodnie z miejscowym
planem zagospodarowania oraz scalenia ich w dział-
kę drogową dla wybranego fragmentu przyszłej uli-
cy. Jednakże byłoby to możliwe tylko w przypadku,
gdy prywatny inwestor wyraża wolę, aby wykup ten
dobrowolnie sfinansować w 100% z własnych środ-
ków i zdeponuje na konto gminy sumę zgodną z za-
twierdzoną wyceną wartości tych działek. Inwesty-
cja prowadzona byłaby zgodnie z planem budowy
i kosztorysem zatwierdzonym przez zarząd dróg pu-
blicznych w gminie, a po zakończeniu budowy gmi-
na miałaby obowiązek odebrania takiej inwestycji
i przyjęcia pod własny zarząd jako drogę publiczną.
Prywatny inwestor drogi publicznej mógłby posia-
dać prawo do zwrotu części poniesionych kosztów
własnych przez kolejnego inwestora prywatnego, re-
latywnie do skali prowadzonej inwestycji, pod wa-
runkiem, że dojazd do inwestycji prowadzonej przez
kolejnego inwestora będzie prowadził właśnie przez
ten fragment drogi, na który nakłady finansowe po-
niósł pierwotny prywatny inwestor.
Brak prawnych regulacji normujących zasady
współpracy pomiędzy inwestorem prywatnym a za-
rządem dróg publicznych w gminach odnośnie do
poruszonych wyżej kwestii z całą pewnością hamuje
rozwój inwestycji drogowych i modernizację infra-
struktury drogowej w gminach.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy zamierza Pan Minister podjąć odpowied-
nie kroki legislacyjne, aby określić warunki współ-
pracy na linii inwestor prywatny – zarząd dróg pu-
blicznych w gminach i uregulować prawa i obowiąz-
ki obydwu stron, szczególnie w odniesieniu do pod-
niesionych w powyższym zapytaniu przypadków?
2. Czy w budżecie Ministerstwa Infrastruktury
na lata 2008–2012 zostały przewidziane dodatkowe
środki finansowe dla gmin i powiatów na rozbudowę
sieci dróg oraz modernizację istniejących arterii
drogowych?
3. Jakie działania planuje powziąć Pan Minister,
aby w obliczu zbliżających się wielkimi krokami Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 przyśpie-
szyć budowę dróg ekspresowych, obwodnic miejskich
oraz autostrad w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Alicja Dąbrowska
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1088)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebiegu drogi ekspresowej S8
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich dniach
docierają do nas informacje medialne o zmianie
przebiegu drogi ekspresowej S8 na wariant północ-
ny, czyli Pabianice–Łask–Zduńska Wola.
W związku ze składanymi obietnicami, że droga
ekspresowa będzie przebiegała śladem obecnej drogi

krajowej nr 8 przez Wieluń–Bełchatów–Piotrków
Trybunalski, uprzejmie proszę Pana Ministra o od-
powiedź na poniższe pytania:
1. Czy zapadła już ostateczna decyzja w sprawie
przebiegu drogi ekspresowej S8? Czy będzie ona
przebiegała przez Wieluń–Bełchatów–Piotrków Try-
bunalski?
2. Czy prawdą jest, że Parlament Europejski roz-
począł procedurę zmiany korytarza Transeuropej-
skiej Sieci Transportowej na korytarz drogi ekspre-
sowej S8 przechodzącej przez Pabianice–Łask–Zduń-
ską Wolę? Jeśli tak, to dlaczego? Przecież za warian-
tem „południowym” przemawiały względy ekono-
miczne?
3. Jaki będzie dokładny przebieg drogi ekspreso-
wej S8 w świetle rozporządzeń unijnych?
4. Na jakim etapie są prace przygotowawcze?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 20 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1089)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie uregulowań prawnych
w strażach miejskich i gminnych
podległych samorządom
Szanowny Panie Premierze! Zwrócili się do mnie
z prośbą o pomoc pracownicy Straży Gminnej
z Osielska, przedstawiając, ich zdaniem, niekorzyst-
ną i krzywdzącą sytuację, w jakiej znajdują się stra-
że miejskie i gminne.
W piśmie skierowanym do mnie podkreślają,
że nie stworzono im właściwych warunków peł-
nienia służby w sposób jak najbardziej efektywny.
Zwracają uwagę na braki występujące w regula-
cjach prawnych, a także na brak uprawnień do
wcześniejszej emerytury (załączam kopię przesła-
nego mi pisma)*).
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o ustosunkowanie się do przedstawionych propozy-
cji oraz poinformowanie mnie, czy rząd widzi możli-
wość zrównania w prawach pracowników straży
działających przy samorządach z innymi pracowni-
kami służb prewencyjnych.
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 25 lutego 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
425
Zapytanie
(nr 1090)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przyspieszenia
terminu rozpoznania sprawy
przed Wojewódzkim Sądem
Administracyjnym w Krakowie
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zwrócili się mieszkańcy wsi Łękawica
z prośbą o pomoc w zażegnaniu sporu o ujęcie wody
w ich miejscu zamieszkania. Problem zabezpiecza-
nia wody dla mieszkańców rozważany był od lat 70.
XX w. Przygotowanie tej inwestycji wymagało doko-
nania wielu czynności wstępnych, począwszy od wy-
kupu terenu od osób fizycznych, dokonania podzia-
łów działek, zabezpieczenia środków na wykup
gruntów, zawarcia aktów notarialnych, a następnie
wykonania dokumentacji geologicznej, budowlanej,
uzyskania pozwoleń wodnoprawnych, jak również
zabezpieczenia środków na rozpoczęcie inwestycji.
Po uzyskaniu ostatecznych decyzji o pozwoleniu wod-
noprawnym, o warunkach zabudowy i zagospodaro-
wania terenu, co trwało kilka lat, na skutek sąsiedz-
kich odwołań, skargi do NSA, wniosków o wznowie-
nie postępowania i o stwierdzenie nieważności decy-
zji, jak też szeregu innych interwencji do prokuratury
– starosta powiatu tarnowskiego w kwietniu 2002 r.
wydał decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego
ujęcia wody i pozwolenia na budowę, która to decy-
zja została utrzymana w mocy przez organ II in-
stancji. Na skutek skargi sprzeciwiających się sąsia-
dów sprawa została przekazana do sądu, który po
interwencji wójta gminy Skrzyszów dotyczącej przy-
spieszenia rozpoznania tejże sprawy dopiero w 2005 r.
wydał wyrok uchylający obie decyzje z uwagi na
stwierdzone uchybienia w postępowaniu oraz w do-
kumentacji. W okresie do wstrzymania decyzji przez
sąd gmina Skrzyszów zrealizowała przedmiotową
inwestycję prawie w całości.
Obecnie gmina Skrzyszów uruchomiła dalszą
procedurę zmierzającą do zakończenia robót, która
ponownie stała się przedmiotem wielorakich środ-
ków odwoławczych i skargowych ze strony tej samej
rodziny mieszkającej w sąsiedztwie.
Na skutek bardzo upalnego oraz suchego lata
w 2006 r. doszło do sytuacji, w której mieszkańcy
Łękawicy wodę do gospodarstw zmuszeni byli dowo-
zić beczkowozami.
Postawa sąsiadów powoduje, iż od wielu lat spo-
łeczność lokalna nie może doczekać się zakończe-
nia realizacji praktycznie będącej na finiszu inwe-
stycji. Pozostaje kwestia pozwolenia wodnoprawne-
go. Gmina posiadała ważne pozwolenie wodno-
prawne (WOŚ. II.5.6510-94/99/00), ale wygasło ono
z dniem 31.12.2005 r. Uzyskano nowe pozwolenie
wydane przez Starostwo Powiatowe w Tarnowie
(WOŚ. II.5.6223-86/05/06), jednak zostało one za-
426
skarżone. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krako-
wie w dniu 29.05.2007 wydał postanowienie (II SA/Kr
414/07) odmawiające wstrzymania wykonania decy-
zji co do pozwolenia wodnoprawnego. Postanowienie
to zostało na wniosek sąsiadów uchylone kolejnym
postanowieniem o takim samym znaku z dnia
30.10.2007 r. Gmina Skrzyszów złożyła zażalenie na
to postanowienie w dniu 23.11.2007 r. Jak dotąd Wo-
jewódzki Sąd Administracyjny nie wyznaczył termi-
nu rozprawy.
W tej sprawie występowałam z interwencją do
SKO w Tarnowie oraz do WSA w Krakowie – o przy-
spieszenie terminu rozpoznania sprawy ze względu
na ważny interes społeczny, tj. niedostateczne za-
opatrzenie mieszkańców w wodę odpowiadającą wy-
maganej jakości, a także ze względu na ewentual-
ność utraty ważności dokumentów dotyczących
wzmiankowanej inwestycji.
Przedłużające się niedobory wody pitnej i gospo-
darczej stanowią istotny czynnik obniżający stan-
dard życia mieszkańców, a także w wymierny spo-
sób wywierają niekorzystny wpływ na wyniki eko-
nomiczne prowadzonych przez nich gospodarstw.
W związku z powyższym kieruje do Pana Mini-
stra zapytanie:
Czy w ramach swoich ustawowych uprawnień
podejmie Pan działania zmierzające do przyspiesze-
nia terminu rozpoznania sprawy przed WSA w Kra-
kowie z uwagi na ważny interes społeczny?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1091)
do ministra infrastruktury
w sprawie stosowania niektórych przepisów
ustawy Prawo o ruchu drogowym
Na podstawie art. 195 ust. 1 i 2 regulaminu Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej składam zapytanie po-
selskie do Pana Ministra w sprawie sygnalizowanej
mi przez podmioty gospodarcze z terenu woj. pomor-
skiego zajmujące się w sezonie letnim przewozami
turystów tzw. kolejkami turystycznymi po drogach
publicznych miejscowości wczasowych.
Z informacji sygnalizowanej mi przez ww. pod-
mioty gospodarcze wynika, iż w ustawie Prawo o ru-
chu drogowym istnieje luka, nie przewiduje się moż-
liwości przewożenia osób w przyczepach ciągnionych
przez ciągnik siodłowy (kolejka turystyczna); dzieci
i dorosłych.
Z przepisu art. 63 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu
drogowym wynika, że zabrania się przewozu osób
w przyczepie, z tym że dopuszcza się przewóz dzieci
do szkół lub przedszkoli i z powrotem w przyczepie
dostosowanej do przewozu osób, ciągnionej przez
ciągnik rolniczy. Wynika z tego, że możliwy jest
przewóz dzieci i przedszkolaków w przyczepie do
tego dostosowanej, ciągnionej przez ciągnik rolni-
czy, natomiast niemożliwe jest przewożenie dzieci
z opiekunami kolejkami turystycznymi ciągnionymi
przez ciągnik siodłowy, który jest niczym innym jak
ciągnikiem rolniczym, mającym inną obudowę ze-
wnętrzną.
Sygnalizując tę lukę w prawie, zwracam się do
Pana Ministra z pytaniem: Czy zaprojektuje Pan
stosowne zmiany w Prawie o ruchu drogowym, któ-
re dopuszczałyby do ruchu i przewozu osób kolejka-
mi turystycznymi?*)
Z należnym szacunkiem
Poseł Jerzy Kozdroń
Kwidzyń, dnia 25 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1092)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wniosku Rady Powiatu
w Bielsku-Białej o zmianę właściwości
Sądu Okręgowego i Prokuratury Okręgowej
w Bielsku-Białej oraz utworzenie
sądu rejonowego i prokuratury rejonowej
w Czechowicach-Dziedzicach
Szanowny Panie Ministrze! Rada Powiatu w Biel-
sku-Białej w dniu 28 grudnia 2007 r. podjęła uchwa-
łę dotyczącą zmiany obszaru właściwości Sądu
Okręgowego i Prokuratury Okręgowej w Bielsku-
-Białej oraz utworzenia Sądu Rejonowego i Prokura-
tury Rejonowej w Czechowicach-Dziedzicach. Przed-
miotową uchwałę podjęto, mając na uwadze dobro
mieszkańców gminy Czechowice-Dziedzice i gminy
Bestwina, poprawę stanu bezpieczeństwa, a także
oszczędne i racjonalne wykorzystanie środków fi-
nansowych przeznaczonych na funkcjonowanie in-
stytucji państwowych. W uchwale tej Rada Powiatu
wnioskuje o:
1) zmianę obszaru właściwości Sądu Okręgowe-
go w Bielsku-Białej poprzez włączenie gminy Cze-
chowice-Dziedzice i gminy Bestwina do jego obszaru
właściwości;
2) zmianę obszaru właściwości Prokuratury
Okręgowej w Bielsku-Białej poprzez włączenie gmi-
ny Czechowice-Dziedzice i gminy Bestwina do jej ob-
szaru właściwości;
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

3) utworzenie w obszarze właściwości Sądu Okrę-
gowego w Bielsku-Białej Sądu Rejonowego w Czecho-
wicach-Dziedzicach oraz ustalenie jego obszaru wła-
ściwości, obejmującego zakresem działania gminę
Czechowice-Dziedzice i gminę Bestwina;
4) utworzenie w obszarze właściwości Prokura-
tury Okręgowej w Bielsku-Białej Prokuratury Rejo-
nowej w Czechowicach-Dziedzicach oraz ustalenie jej
obszaru właściwości, obejmującej zakresem działania
gminę Czechowice-Dziedzice i gminę Bestwina.
W związku z powyższym prosimy o udzielenie
odpowiedzi na pytanie, jakie działania podejmie Pan
Minister, aby wyjść naprzeciw oczekiwaniom władz
samorządowych i mieszkańców powiatu bielskiego.
Z poważaniem
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1093)
do ministra infrastruktury
w sprawie skutków finansowych zaniedbań
przy realizacji przetargu na budowę mostu
w ciągu autostradowej obwodnicy Wrocławia
W 2007 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad we Wrocławiu ogłosiła przetarg na wyło-
nienie wykonawcy inwestycji – budowy mostu na
Odrze. Nowy most przez Odrę znajdzie się w ciągu
projektowanej autostradowej obwodnicy Wrocławia.
Most na AOW będzie rekordowy ze względu na
swoją konstrukcję. Ma mieć najwyższy pylon (element
konstrukcyjny podpierający most wiszący) w Polsce
– 122 m wysokości oraz najdłuższe przęsła – dwa,
równe, po 256 m. Będzie również wyposażony w kom-
puterowy monitoring wykrywający potencjalne awa-
rie i uszkodzenia konstrukcji. Kierowcy pojadą przez
most po trzech pasach w każdym kierunku.
Poza imponującymi rozmiarami most ma kolosal-
ne znaczenie, ponieważ stanowi jedną z najistotniej-
szych części autostradowej obwodnicy Wrocławia.
Do przetargu (dane publikowane przez media)
na budowę mostu zgłoszono trzy oferty opiewające
na: 452 mln zł, 576 mln zł i 740 mln zł.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad, po wcześniejszym wybraniu w przetargu naj-
tańszej oferty, po protestach odrzuciła ją i rozpatru-
je drugą w kolejności. Wykonany przez drugą z firm
most ma kosztować o 124 mln więcej niż w przypad-
ku zwycięzcy przetargu.
Z informacji prasowych wynika, że powodem
zmiany wykonawcy jest uchybienie formalne firmy
427
zwycięskiej oraz niechlujstwo i opieszałość general-
nej dyrekcji.
W związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z pytaniami:
Jakie są uzasadnione i rzeczywiste przyczyny od-
rzucenia najtańszej oferty budowy mostu i rozpatry-
wania droższej o 124 mln zł?
Czy nie zachodzi podejrzenie o działania kłócące
się z zasadą gospodarności w wydatkowaniu środ-
ków publicznych przez administrację?
Czy Pan Minister zamierza podjąć jakiekolwiek
działania w tej sprawie?
Posłowie Henryk Gołębiewski
i Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1094)
do ministra infrastruktury
w sprawie wyposażenia w dźwigi osobowe
budynków opieki zdrowotnej
Szanowny Panie Ministrze! Na mocy rozporzą-
dzenia ministra infrastruktury z dnia 7 kwietnia
2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawach
warunków technicznych, jakim powinny odpowia-
dać budynki i ich usytuowanie, dwukondygnacyjne
i wyższe budynki opieki zdrowotnej należy wyposa-
żać w dźwigi osobowe. Przepis ten, choć niewątpli-
wie ważny i celowy, szczególnie z punktu widzenia
osób starszych i niepełnosprawnych, oznacza też
znaczne wydatki dla części właścicieli podobnych
obiektów. Dotyczy to szczególnie budynków star-
szych, gdzie dźwigi mogą być montowane tylko na
zewnątrz.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na pytanie: Czy wciąż nowa regulacja
w tym zakresie wynika z zewnętrznych przepisów
typu prawo unijne i czy w przypadku, gdy w wielo-
kondygnacyjnym budynku świadczenia medyczne
pobierane są tylko na parterze, również obowiązuje
konieczność montażu dźwigu osobowego?
Z poważaniem
Poseł Marzena Okła-Drewnowicz
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
428
Zapytanie
(nr 1095)
do ministra zdrowia
w sprawie stosowania w Wielkopolsce
zakazu łączenia procedur medycznych
wykonywanych na oddziałach zabiegowych
z procedurami wykonywanymi na oddziałach
anestezjologii i intensywnej terapii
Szanowna Pani Minister! Do 2005 r. świadczenia
udzielane na oddziałach intensywnej terapii można
było sumować ze świadczeniami udzielanymi na in-
nych oddziałach. W 2006 r. nastąpiła zmiana, zgod-
nie z wytycznymi zawartymi w dokumencie „Szcze-
gółowe materiały informacyjne o przedmiocie postę-
powania w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i fi-
nansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej”, stanowiącym załącznik do zarządzenia
nr 93/2005 prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 17 października 2007 r.
Zakazano wówczas sumowania świadczeń udzie-
lanych w różnych oddziałach szpitala podczas tego
samego pobytu w szpitalu oraz ustalono wymagany
14-dniowy odstęp pomiędzy kolejnymi przyjęciami
(zezwalający na oddzielne rozliczanie pobytów). Jed-
nak zapis umieszczony w rozporządzeniu prezesa
NFZ stanowiący o niełączeniu procedur był niejed-
noznaczny i określał możliwość wykazywania do
NFZ różnych świadczeń pod warunkiem, że będzie
to „tylko jedno świadczenie, w jednym zakresie”.
Zgodnie z powyższym, świadczenia wykazywane
w skali TISS były „innym zakresem” niż operacje
chirurgiczne i dlatego rozliczano je oddzielnie.
Większość oddziałów NFZ zastosowało korzyst-
ną dla szpitali interpretację tych zapisów, jednak do
naszych biur poselskich doszło wiele sygnałów, że
w niektórych oddziałach, w tym w naszym regionie
(Wielkopolsce), stosuje się bezwarunkowy zakaz łą-
czenia procedur. Niefunkcjonalne podejście do pra-
wa jest krzywdzące dla niektórych jednostek specja-
listycznych, np. Wielkopolskiego Centrum Chorób
Płuc i Gruźlicy w Poznaniu, gdzie pobyt pacjenta na
OIT po rozległym zabiegu operacyjnym jest stan-
dardem. Szpital wielokrotnie występował o umożli-
wienie łączenia procedur wykonywanych na oddzia-
łach zabiegowych i OIT, ale bezskutecznie. W rezul-
tacie, podobnie jak inne szpitale, jest zobowiązany
do zwrotu wypłaconych przez NFZ należności za
zsumowane procedury w roku 2006, a od 2007 r.
otrzymuje należności tylko za jedną z dwóch hospi-
talizacji, mimo ze szpital musi ponosić koszty poby-
tu pacjenta na obu oddziałach.
Zakaz sumowania procedur w istotny sposób
zmniejsza budżet szpitala, co zagraża płynności fi-
nansowej i może doprowadzić do likwidacji jedynego
w regionie wielkopolskim Oddziału Intensywnej Te-
rapii ukierunkowanego na schorzenia układu odde-
chowego (niewydolność oddechowa po rozległych za-
biegach w obrębie klatki piersiowej i powikłanych
urazach klatki piersiowej). Co prawda, istnieje moż-
liwość uzyskania zgody na łączenie procedur w Wiel-
kopolsce, wymaga to jednak każdorazowo zgody WO
NFZ i konsultanta regionalnego w danej dziedzinie.
W przypadku specjalistycznych jednostek, jak WCCh-
PiG, gdzie większość pacjentów kwalifikuje się po
operacji do pobytu na OIT, zastosowanie tej proce-
dury jest praktycznie niemożliwe.
Przykładem racjonalnego podejścia do problemu
jest stanowisko Mazowieckiego Oddziału NFZ,
wskazujące, że w przypadku spełnienia kryterium
TISS sumowanie świadczeń wykonanych na oddzia-
le OIT ze świadczeniami udzielonymi na innych od-
działach jest zasadne. W związku z tym, że skala
TISS zawiera wszystkie procedury i czynności wy-
konane w trakcie pobytu pacjenta na oddziale OIT,
powyższych procedur nie sumuje się z innymi. Sta-
nowisko Mazowieckiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ wskazuje, że pobyt pacjenta w OIT (w przypad-
ku spełnienia kryterium TISS) nie stanowi kosztu
hospitalizacji pacjenta na innym oddziale szpital-
nym, dlatego jest finansowany niezależnie od poby-
tu pacjenta na innym oddziale.
Pani Minister! Jak to możliwe, że ten sam prze-
pis jest różnie interpretowany w poszczególnych od-
działach wojewódzkich NFZ? Taka sytuacja wydaje
się sprzeczna z zasadą równego traktowania wszyst-
kich podmiotów wobec prawa. Różnica w interpreta-
cjach niepokoi tym bardziej, że przekłada się zna-
cząco na sytuację finansową szpitali. Rozumiemy, że
rygory wprowadzane przez oddziały NFZ służą
ograniczaniu nadużyć, jednak walka z nadużyciami
nie powinna być prowadzona kosztem normalnie
działających placówek. Ostatecznym odbiorcą usług
medycznych jest pacjent i to on ostatecznie płaci za
organizacyjne i prawne zamieszanie w systemie
służby zdrowia. Z uwagi na ponadregionalny cha-
rakter problemu oraz skutki finansowe i społeczne
uprzejmie prosimy o pilne rozwiązanie problemu.
Z poważaniem
Posłowie Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
i Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 1096)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nadania wszystkim
tzw. miastom prezydenckim statusu miast
na prawach powiatu
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt. 7 ustawy
z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła
i senatora (Dz. U. z 2003 r., Nr 221, poz. 2199 z późn.
zm.) oraz art. 191 ust. 1 i art. 195 ust. 1 Regulaminu
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (M. P. z 2002 r.,
Nr 23, poz. 398, z późn. zm.), wnoszę zapytanie posel-
skie w sprawie nadania wszystkim miastom prezy-
denckim statusu miast na prawach powiatu.
W obecnym systemie samorządowym istnieje
materia problematyczna, jaką są miasta prezydenc-
kie niebędące miastami na prawach powiatu. W ta-
kich sytuacjach prezydent bez decyzji lub uzgodnień
ze starostą ziemskim nie może decydować np. o ru-
chu drogowym, remontach, inwestycjach drogowych,
czy też prowadzić spójnej polityki oświatowej. Jak
najbardziej zrozumiała jest determinacja zaintere-
sowanych miast, by stać się miastami na prawach
powiatu. Oczywiście będzie się to wiązało z zwięk-
szeniem niektórych zadań na nie nałożonych, jakie
reguluje ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorzą-
dzie powiatowym, ale wydaje się jak najbardziej
słuszne, by właśnie te zadania spoczywały w rękach
jednego gospodarza, którym jest prezydent miasta.
Pozwoli to na kompleksowe podejście do tworzenia
i utrzymania lokalnych dróg, racjonalizacje systemu
edukacji poprzez stworzenie sieci szkół podstawo-
wych i ponadgimnazjalnych, sprawne wykonywanie
zadań z zakresu pomocy społecznej czy szerokiej
gamy zdań administracyjnych (np. wydawanie praw
jazdy, dowodów rejestracyjnych pojazdów, pozwoleń
na budowę czy wykonywanie zadań z zakresu nad-
zoru budowlanego).
Decydując się jednak na reformę administracyj-
ną idącą w kierunku oczekiwań w/w samorządów,
musimy pamiętać, że obecnie powiaty ziemskie,
w których skład one wchodzą, zdecydowanie zosta-
ną uszczuplone ze względu na liczbę mieszkańców
i związane z tym dochody. Często zachodzi sytuacja,
że miasto, które dąży by wyodrębnić się jako samo-
dzielna struktura powiatowa, skupia w sobie ponad
65% mieszkańców obecnego powiatu ziemskiego.
W momencie rozdzielenia tych jednostek istnieje po-
ważna obawa, że pozostały powiat ziemski może być
zbyt małą strukturą, by sprostać nałożonym na nie-
go zadaniom, szczególnie z powodu uszczuplenia
jego finansów. W styczniu br. sekretarz stanu w Mi-
nisterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak wystosował do przewodniczą-
cych ogólnopolskich i regionalnych organizacji sa-
morządu terytorialnego pismo w sprawie przeka-
zania konkretnych propozycji zmian w prawie,
429
które umożliwią przeprowadzenie reform admini-
stracyjnych.
Panie Ministrze! Bardzo proszę o przedłożenie
stanowiska ministerstwa w tej sprawie i przedsta-
wienie działań, jakie zostały podjęte w zakresie
zmiany ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. Czy wyod-
rębniając z obecnie funkcjonującego powiatu mia-
sto, dając mu status miasta na prawach powiatu,
rząd zamierza uszczuploną strukturę pozostawić
jako dalej samodzielnie funkcjonujący powiat, czy
rozparcelować pozostałe po niej gminy do okolicz-
nych powiatów ziemskich? Czy reforma będzie doty-
czyła tylko miast, których organem wykonawczym
jest prezydent, czy również tych, które zgłaszają
taki akces, a ze względu na liczbę ludności rolę ich
gospodarza pełni burmistrz?
Z poważaniem
Posłowie Artur Gierada
i Marzena Okła-Drewnowicz
Kielce, dnia 29 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1097)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów
Ministerstwa Infrastruktury dotyczących
remontu i przebudowy w latach 2008–2011
drogi krajowej nr 75 prowadzącej
z Brzeska do Muszynki w Małopolsce
W związku z niepokojącą informacją, jaką miesz-
kańcy Sądecczyzny otrzymali od pana Jerzego Mil-
lera, wojewody małopolskiego, na spotkaniu w Szko-
le Biznesu w Nowym Sączu w dniu 25.02.2008 r. co
do odsunięcia inwestycji na drodze krajowej nr 75
na lata po 2015 r., składam następujące zapytanie:
— Jaka jest przewidywana kwota nakładów na
remont, modernizację i naprawę drogi krajowej
nr 75 w bieżącym roku?
— Jak duże inwestycje możliwe są do zrealizowa-
nia na tej drodze w latach 2009–2011 (w obecnej ka-
dencji Sejmu)?
Pragnę nadmienić, że na terenie powiatów nowo-
sądeckiego, limanowskiego i gorlickiego nie jest
obecnie zaplanowana budowa żadnego odcinka au-
tostrady ani drogi szybkiego ruchu. Nasz region zo-
stanie wyraźnie opóźniony w zakresie realizacji tzw.
dostępności komunikacyjnej. Tego typu zapóźnienie
może się okazać w dalszych latach, kiedy nie będzie-
my mieli dostępu do tak wielkich środków z Unii
Europejskiej, jakimi dysponuje nasze państwo dzi-
siaj, nie do odrobienia. Wzbudza to poważny niepo-
kój przedstawicieli lokalnych środowisk bizneso-
wych i samorządów.
430
Wyrażam nadzieję, że Pan Minister zechce zwe-
ryfikować plany inwestycyjne dotyczące rozwiązań
komunikacyjnych i stanu obecnie funkcjonujących
dróg na tym terenie.
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1098)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów
Ministerstwa Infrastruktury dotyczących
remontu i przebudowy w latach 2008–2011
drogi krajowej nr 28 prowadzącej z Rabki
do Biecza w Małopolsce
W związku z niepokojącą informacją, jaką miesz-
kańcy Sądecczyzny otrzymali od pana Jerzego Mil-
lera, wojewody małopolskiego, na spotkaniu w szko-
le biznesu w Nowym Sączu w dniu 25 lutego 2008 r.,
co do odsunięcia inwestycji na drodze krajowej 75
(Brzesko–Muszynka) na lata po 2015 r. składam na-
stępujące zapytanie:
— Jaka jest przewidywana kwota nakładów na
remont, modernizację i naprawę drogi A28 w bieżą-
cym 2008 r. (proszę o wyszczególnienie odcinków, na
których planuje się inwestycje)?
— Jak duże inwestycje i na których odcinkach tej
drogi zaplanowane są do zrealizowania w latach
2009–2011 (w obecnej kadencji Sejmu)?
Na terenie powiatów nowosądeckiego, limanow-
skiego i gorlickiego nie jest obecnie zaplanowana
budowa żadnego odcinka autostrady ani drogi szyb-
kiego ruchu. Od wielu lat trwają dyskusje na temat
potrzeby budowy połączenia kolejowego Kraków-
–Podłęże–Piekiełko. Jednak ta inwestycje odwleka
się w czasie.
Nasz region zostanie wyraźnie opóźniony w za-
kresie realizacji tzw. dostępności komunikacyjnej.
Tego typu zapóźnienie może się okazać w dalszych
latach, kiedy nie będziemy mieli dostępu do tak
wielkich środków z Unii Europejskiej, jakimi dyspo-
nuje nasze państwo dzisiaj, nie do odrobienia. Wzbu-
dza to poważny niepokój przedstawicieli lokalnych
środowisk biznesowych i samorządów. Wyrażam na-
dzieję, że Pan Minister zechce zweryfikować plany
inwestycyjne dotyczące rozwiązań komunikacyj-
nych i stanu obecnie funkcjonujących dróg krajo-
wych na tym terenie.
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1099)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie podjęcia przez resort działań
w zakresie niezwłocznego uruchomienia
procedur udzielania kredytów
preferencyjnych z dopłatami
Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa
Zwracam się z prośbą do Pana Ministra o wyja-
śnienie, jakie przeszkody występują obecnie w udzie-
laniu kredytów preferencyjnych z dopłatami do opro-
centowania. Co jest przyczyną odsyłania z banków
rolników, którzy pragną podejmować inwestycje
w gospodarstwach rolnych na wsi? Dotyczy to kredy-
tów z linii: inwestycje podstawowe, nowe technologie,
zakup ziemi i innych kredytów branżowych?
Według informacji, jakie otrzymują rolnicy w ban-
kach, ARiMR w I kwartale 2008 r. planuje zrealizo-
wać jedynie 3.0% potrzeb.
Proszę o podanie informacji, czy rzeczywiście ska-
la udzielonych kredytów z dopłatami w 2008 r. jest
znacząco mniejsza w porównaniu do lat ubiegłych.
Czy jest prowadzony monitoring wielkości potrzeb
kredytowych osób zgłaszających się do banków speł-
niających warunki uzyskania kredytów preferencyj-
nych zgodnie z obowiązującymi przepisami?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1100)
do ministra infrastruktury
w sprawie warunków dopuszczenia
do ruchu pojazdów, jakie muszą spełnić
importerzy samochodów
spoza Unii Europejskiej
W związku z licznymi informacjami napływają-
cymi od importerów i osób pragnących sprowadzić
do Polski samochód z innego kraju niż należącego
do Unii Europejskiej prosimy o udzielenie odpowie-
dzi na następujące kwestie:
— Czy przygotowywana jest ustawa mająca na
celu nałożenie na importerów obowiązku dokonania
specjalnych dodatkowych badań homologacyjnych
sprowadzanych spoza UE samochodów, które spo-
wodują, że łatwiej i taniej będzie sprowadzić samo-
chód, korzystając z drogi pośredniej, tj. poprzez inny

kraj Unii Europejskiej, gdzie takie rygory nie obo-
wiązują, np. Niemcy?
— Czy Ministerstwo Infrastruktury ma wiedzę
i dokonało analizy kwot, jakie mogłyby zostać utra-
cone z wpływów do budżetu państwa w wypadku,
gdy import tych samochodów będzie odbywał się za
pośrednictwem innego kraju Europy z uwagi na
prostszą procedurę homologacyjną?
W 2007 r. kupiono w USA ok. 20 tys. samocho-
dów. Jeśli cło i VAT zostaną zapłacone w innym kra-
ju, nasz budżet utraci dochody na poziomie, jak wy-
liczają eksporterzy – moim zdaniem, trafnie – blisko
500 mln PLN. Przy założeniu, że utrzyma się niski
kurs USD do PLN, skala importu w roku 2008 może
wzrosnąć, a zatem mogą zwiększyć się wpływy do
budżetu pod warunkiem funkcjonowania u nas ob-
ostrzeń porównywalnych z tymi obowiązującymi
w innych krajach Unii Europejskiej, a nie wyższych.
Z poważaniem
Posłowie Wiesław Janczyk
i Piotr Polak
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1101)
do ministra zdrowia
w sprawie dostępności
świadczeń zdrowotnych
dla mieszkańców woj. lubelskiego
Szanowna Pani Minister! W prezentacji za-
mieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia dotyczącej 100 dni resortu czytamy, że mi-
nisterstwo przedstawiło kompleksową propozycję
dla pacjentów w zakresie „Prawa do świadczeń
zdrowotnych wyłącznie zgodnych z aktualną wie-
dzą medyczną”. Tymczasem w woj. lubelskim do-
stępność świadczeń zdrowotnych przedstawia się
następująco.
Czas oczekiwania na operację zaćmy w szpitalu
im. Jana Bożego w Zamościu wynosi ok. 2 lat, nato-
miast w klinice AM w Lublinie – ponad rok. Bardzo
zła sytuacja jest w Szpitalu Klinicznym nr 4 w Lu-
blinie, gdyż czas oczekiwania na wstawienie endo-
protezy stawu biodrowego wynosi 2,5 roku, na ope-
rację związaną z bajpasami czeka się ponad 2 mie-
siące, a na koronarografię ok. 4 miesięcy. Konsulta-
cja specjalistyczna z zakresu kardiologii dla małych
dzieci w tym szpitalu jest możliwa dopiero po pół-
rocznej kolejce.
Taka sytuacja dotyczy także chorób nowotworo-
wych. Ponad miesiąc czeka się na przyjęcie do od-
działu chemioterapii w Centrum Onkologii Ziemi
Lubelskiej.
431
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy przewiduje Panie poprawę w zakresie
dostępności świadczeń zdrowotnych na Lubelsz-
czyźnie?
2. Czy planuje Pani przekazanie dodatkowych
środków do lubelskiego NFZ na sfinansowanie świad-
czeń zdrowotnych? O jaką kwotę przewiduje Pani
zwiększenie budżetu oddziału lubelskiego NFZ?
3. Czy hasło: „By żyło się lepiej. Wszystkim” do-
tyczy także pacjentów woj. lubelskiego?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 26 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1102)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości udzielenia pomocy
gminie Gniew ze środków pochodzących
z rezerwy Ministerstwa Infrastruktury
na naprawę drogi zniszczonej w związku
z objazdem drogi krajowej nr 1
w miejscowości Piaseczno
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 21 marca
2007 r. na drodze krajowej nr 1 w gminie Gniew na
wysokości wsi Piaseczno doszło do wypadku drogo-
wego, zderzyły się dwa ciężkie samochody TIR. W wy-
padku obaj kierowcy zginęli. Droga nr 1 w rejonie
wypadku została zamknięta, a objazd skierowano
na drogę gminną, równoległą (1,2 km) przez wieś
Piaseczno, o dopuszczalnym obciążeniu 12,5 t (znak
B-18). Ruch na drodze nr 1 przywrócono dopiero po
kilkunastu godzinach. Przejazd zbyt ciężkich pojaz-
dów przez wieś Piaseczno, pomimo ograniczeń zna-
kami 12,5 t, z obu kierunków, przy bierności Policji,
praktycznie zniszczył drogę i chodniki w Piasecznie.
Powołana w gminie Gniew komisja opisała zniszcze-
nia i wyceniła straty z tego tytułu na 160 000 zł.
Na pytania kierowane przez gminę Gniew do
Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego, Komendy
Straży Pożarnej oraz Policji dotyczące znalezienia
winnych tak opieszałego usuwania skutków wy-
padku oraz tak długiego korzystania z objazdu
przez nienadającą się do tego drogę gminną nie
uzyskano odpowiedzi.
Analiza stanu prawnego przez gminę Gniew po-
kazała, że istnieją podstawy żądania odszkodowania
na podstawie art. 415 i następnych K.c. od Policji,
czyli Skarbu Państwa. W swoich pismach Pomorski
Urząd Wojewódzki wskazał na drogę sądową jako je-
dyną w zakresie uzyskania odszkodowania za straty
na drodze objazdowej. Nie udało się zawrzeć ugody
432
sądowej i gminie pozostaje tylko proces ze Skarbem
Państwa.
Zdaję sobie sprawę z faktu, że takie sytuacje jak
wyznaczenie objazdu spowodowanego wypadkiem na
drodze krajowej są czymś normalnym. Ale w tym
przypadku objazd trwał niewspółmiernie długo i do-
prowadził do dużych zniszczeń drogi gminnej. Gmina
nie posiada środków na wyremontowanie tej drogi
i przywrócenie jej do stanu sprzed tego zdarzenia.
Dlatego zwracam się z pytaniem do Pana Mi-
nistra:
Czy istnieje możliwość wsparcia takiego remon-
tu ze środków pozostających w rezerwie minister-
stwa? Traktujemy to rozwiązanie jako sytuację
szczególną i niezawinioną ani przez gminę, ani przez
ministerstwo.
Czy istnieje możliwość prawna umożliwiająca po-
moc w takich przypadkach innym właścicielom dróg
publicznych niż Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad?
Posłowie Sławomir Neumann
i Zbigniew Konwiński
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1103)
do ministra środowiska
w sprawie projektu budowy zakładu
utylizacji odpadów Ekologicznego Związku
Gospodarki Odpadami Komunalnymi
w Rzędowie
Szanowny Panie Ministrze! W 2000 r. w woj.
świętokrzyskim po zakończeniu działalności kopal-
ni siarki w Grzybowie powołano do życia Ekologicz-
ny Związek Gospodarki Odpadami Komunalnymi
w Rzędowie (EZGOK), który realizuje wspólną dla
18 gmin o łącznej powierzchni 2024 km2 inwestycję
proekologiczną w zakresie gospodarki odpadami ko-
munalnymi. Obszar ten zamieszkuje 154 977 osób.
Projekt ten polega na zbudowaniu zakładu utylizacji
odpadów komunalnych w doskonale nadających się
do tego celu warunkach, jakimi m.in. są duże obsza-
ry po wydobyciu siarki, korzystne „tło” ekologiczne
i znaczna odległość od siedlisk ludzkich.
Celem przedsięwzięcia jest minimalizacja i elimi-
nacja zagrożeń wynikających z gospodarowania od-
padami wytworzonymi w sektorze komunalnym
w celu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska na-
turalnego przed szkodliwymi skutkami spowodowa-
nymi przez zbieranie, transport, oczyszczanie w celu
odzyskiwania odpadów i przekazywania materiałów
odzyskiwanych, magazynowanie oraz składowanie
odpadów.
Projektowane przedsięwzięcie wpisuje się w stra-
tegiczne cele „Polityki ekologicznej państwa”, Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
oraz w priorytety „Planu gospodarki odpadami dla
województwa świętokrzyskiego” i jest ono zgodne
z ustaleniami zawartymi w powiatowych planach go-
spodarki odpadami w części dotyczącej planowanych
poziomów odzysku, recyklingu i składowania odpa-
dów. Założenia techniczne projektu zostały sformuło-
wane w oparciu o zalecenia zawarte w „Planie gospo-
darki odpadami dla Ekologicznego Związku Gospo-
darki Odpadami Komunalnymi w Rzędowie”.
Przyjęty do realizacji przez EZGOK plan gospo-
darki odpadami narzuca wysokie standardy w roz-
wiązaniach technologicznych unieszkodliwiania od-
padów, które są dostosowane do aktualnych i plano-
wanych wymagań w zakresie ochrony środowiska
obowiązujących w Polsce i Unii Europejskiej. Zasto-
sowane rozwiązania technologiczne w ZGOK w czę-
ści dotyczącej zbiórki odpadów, segregacji odpadów
i kompostowania dają gwarancję osiągnięcia zakła-
danych parametrów eksploatacyjnych (np. wskaźni-
ka odzysku surowców wtórnych, ograniczenia ilości
składowanych odpadów biodegradowalnych itp.).
Projektowane przedsięwzięcie obejmuje budowę
kompleksowego zakładu gospodarki odpadami ko-
munalnymi z technologią segregacji, kompostowa-
nia odpadów organicznych, belowania surowców
wtórnych oraz składowania pozostałości po sorto-
waniu (tzw. balastu) na nowoczesnym składowisku
odpadów.
W dniu 27 lutego 2007 r. Rada Ministrów przyję-
ła indykatywny wykaz indywidualnych projektów
kluczowych w ramach Narodowych Strategicznych
Ram Odniesienia 2007–2013 dla Programu Opera-
cyjnego Infrastruktura i Środowisko. Projekt „Kom-
pleksowy system gospodarki odpadami komunalny-
mi w Rzędowie gm. Tuczępy” ujęto pod pozycją 43.
wykazu projektów małych (poniżej 25 mln EUR).
Dnia 12 października 2007 r. pomiędzy Narodowym
Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej a EZGOK podpisano preumowę dotyczącą przy-
gotowania projektu indywidualnego w ramach I/II
osi priorytetowej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”. Na początku 2008 r. w kon-
sekwencji wprowadzonych weryfikacji przedsięwzię-
cie zostało skreślone z listy indywidualnych projek-
tów kluczowych.
Prosząc Pana Ministra o osobiste zainteresowa-
nie się przedstawionym powyżej przedsięwzięciem,
pragnę zapytać: Czy związek gmin może liczyć na
wsparcie przez Pana Ministra przygotowanego pro-
jektu celem ponownego zakwalifikowania go do fi-
nansowania ze środków Unii Europejskiej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Lipiec
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.

Zapytanie
(nr 1104)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie prawidłowego naliczenia dotacji
dla szkoły niepublicznej
przez samorząd terytorialny
W jakiej wysokości powinna być naliczona dota-
cja dla szkoły niepublicznej prowadzonej przez sto-
warzyszenie, jeśli placówka ta do dnia 30 września
roku poprzedzającego rok udzielania dotacji poinfor-
mowała samorząd terytorialny o planowanej liczbie
uczniów, a w trakcie roku szkolnego rzeczywista
liczba uczniów w tej szkole wzrosła?
Nadmieniam, że samorząd terytorialny w okre-
ślonym przypadku nie zwiększył w trakcie roku
szkolnego przekazywanej dotacji dla niepublicznej
szkoły, mimo że placówka ta wnioskowała o większe
środki z powodu nieprzewidzianego wzrostu ilości
uczniów w trakcie roku szkolnego.
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Warszawa, dnia 27 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1105)
do ministra zdrowia
w sprawie wsparcia finansowego
i potrzeby opracowania programu
finansowania z budżetu państwa rozbudowy
Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II
w Wadowicach
Szpital Powiatowy im. Jana Pawła II w Wadowi-
cach zapewnia ochronę zdrowia dla 154 tys. miesz-
kańców powiatu, nie licząc kilkudziesięciu tysięcy
pielgrzymów i turystów odwiedzających Wadowice
i pobliską Kalwarię Zebrzydowską oraz pacjentów
sąsiednich powiatów korzystających z jego usług
medycznych. Wchodzi w strukturę organizacyjną
działającego w publicznym systemie Zespołu Zakła-
dów Opieki Zdrowotnej w Wadowicach, nad którym
nadzór sprawują władze powiatu wadowickiego.
W wadowickim szpitalu znajduje się 11 czynnych od-
działów, w tym: 2 oddziały chorób wewnętrznych;
Blok Operacyjny; Oddział Anestezjologii i Intensyw-
nej Terapii; Oddział Chirurgii Ogólnej; Oddział Chi-
rurgii Urazowej; Oddział Ginekologiczno-Położni-
czy; Oddział Dziecięcy; Oddział Noworodków; Od-
dział Obserwacyjno-Zakaźny i Oddział Ratunkowy
433
z Centralną Izbą Przyjęć. Szpital zatrudnia 52 leka-
rzy specjalistów 1. i 2. stopnia, 352 osoby personelu
pielęgniarskiego, w tym 11 z wyższym wykształce-
niem medycznym, oraz 92 pracowników administra-
cji i obsługi. Historia jego powstania sięga począt-
ków XIX wieku, stąd nieustanna potrzeba jego mo-
dernizacji, przebudowy, wymiany i uzupełnienia
sprzętu, jak również restrukturyzacji. Organ zało-
życielski szpitala z dyrekcją na czele w świetle pro-
blemów występujących w dzisiejszej służbie zdrowia
świetnie pokonuje nieustanne wyzwania i przeciw-
ności losu, sprawiając, że ów szpital nieustannie się
rozwija, nie posiadając na dzień dzisiejszy zadłuże-
nia. W końcu lat 80. dobudowano nowe skrzydło
„starego” budynku, a 10 lat później nowy pawilon
z przeznaczeniem dla przychodni specjalistycznej.
Kolejną inwestycją był pawilon z przeznaczeniem
dla dwóch oddziałów wewnętrznych i Oddziału Pe-
diatrycznego, a nie dalej jak w 2006 r. oddano do
dyspozycji pacjentów inny obiekt, gdzie siedzibę
znalazły Oddział Ratunkowy i Centralna Izba Przy-
jęć. Nowe standardy i wymogi norm obowiązujących
w Unii Europejskiej nakładają na administratora
obowiązek ich wdrożenia do roku 2012, zaś ich speł-
nienie zmusza do zastąpienia stuletniego pawilonu
szpitalnego nowym obiektem. Zarząd Powiatu Wa-
dowickiego przewidział już w swoim 88,5-miliono-
wyn budżecie środki w wysokości ok. 1 mln zł na
wykonanie projektu przedmiotowej inwestycji, jed-
nak jej całkowity koszt szacowany jest na ok. 42 mln zł.
Zaś środki przewidziane w Małopolskim Regional-
nym Programie Operacyjnym na dofinansowanie
tego rodzaju inwestycji zamykają się w granicach
30 mln zł dla całej Małopolski. Dlatego mając na
uwadze niezwykle dynamiczne i innowacyjne do-
tychczasowe działania zarówno zarządu powiatu,
jak i dyrekcji w zapewnieniu właściwej opieki zdro-
wotnej w powiecie oraz potrzebę oddalenia groźby
zamknięcia jedynego szpitala w regionie, istnieje
pilna potrzeba opracowania programu finansowania
budowy pawilonu szpitalnego w Wadowicach ze środ-
ków budżetowych państwa. Jednocześnie informuję,
że nie tylko my, ale i inni parlamentarzyści regionu
różnych opcji politycznych stanowczo popierają taki
sposób dofinansowania.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się z pyta-
niem: Czy rząd widzi możliwość i potrzebę opraco-
wania wspomnianego programu lub inną formę do-
finansowania realizacji omawianej inwestycji?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Marek Polak
i Paweł Kowal
Andrychów, dnia 21 lutego 2008 r.
434
Zapytanie
(nr 1106)
do ministra zdrowia
w sprawie likwidacji Szpitala
Neuropsychiatrycznego w Garwolinie
Szanowna Pani Minister! Do mnie jako posła
z okręgu siedlecko-ostrołęckiego zwrócili się rodzice
dzieci chorych psychicznie z terenu dawnego woje-
wództwa siedleckiego i ościennych zaniepokojeni po-
głoskami o restrukturyzacji Mazowieckiego Cen-
trum Neuropsychiatrii i Rehabilitacji Dzieci i Mło-
dzieży w Zagórzu, co jest jednoznaczne z likwidacją
Szpitala Neuropsychiatrycznego w Garwolinie.
W przypadku likwidacji tego szpitala mali pacjenci
z tych terenów zostaną pozbawieni opieki.
W Garwolinie leczy się ok. 200 dzieci, które przy-
gotowywane są do samodzielnego życia, to im tak
ciężko dotkniętym przez los i ich rodzinom placówka
w Garwolinie jest niezbędna.
Szpital od lat wykonuje kontrakt, a nawet prze-
kracza przewidzianą normę w odróżnieniu od in-
nych placówek tego typu, dlatego zdziwienie budzi
projekt jego zamknięcia, mimo że pacjenci wybierają
go najchętniej.
Proszę Panią Minister o odpowiedź na pytanie:
Jakie są plany zamknięcia szpitala w Garwolinie?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Tchórzewski
Warszawa, dnia 22 lutego 2008 r.
Zapytanie
(nr 1107)
do ministra obrony narodowej
w sprawie przekazania
na rzecz gminy Ciasna ujęć wody pitnej
znajdujących się na terenie będącym
własnością Lasów Państwowych w dyspozycji
Jednostki Wojskowej nr 2286
Szanowny Panie Ministrze! Gmina Ciasna, reali-
zując ustawowy obowiązek zaopatrzenia mieszkań-
ców w wodę pitną, czyni od wielu lat starania o prze-
jęcie na jej rzecz ujęć wody, które ww. obowiązek po-
zwoliłyby jej zrealizować.
W związku z przekształceniami Jednostki Woj-
skowej nr 2286 gmina wnioskowała o przekazanie
przez wojsko 2 ujęć (4 studni) z 7 studni, jakie jed-
nostka posiadała. Jedno z ujęć (2 studnie) gmina
przejęła, drugie ujęcie (1 studnia) otrzymał zakład
karny, który powstał po likwidacji części jednostki
wojskowej. Pozostałe 2 ujęcia (4 studnie) pozostały
w gestii likwidowanej jednostki. Nawet gdyby jed-
nostka pozostała, to prawdopodobnie nie będzie po-
trzebowała obu ujęć, tym bardziej że jedno z nich
znajduje się w odległości ponad 3 km od jej terenu.
Ze swej strony gmina Ciasna deklaruje po przeję-
ciu przedmiotowych ujęć zabezpieczenie w wodę za-
równo jednostki wojskowej, jak i zakładu karnego.
Przejęcie przynajmniej jednego z ujęć pozostałych
w gestii jednostki wojskowej jest konieczne, aby gmi-
na mogła zabezpieczyć potrzeby mieszkańców, po-
nieważ wydajność przejętego dotychczas ujęcia nie
zabezpiecza tych potrzeb.
Warunki wodne na terenie gminy Ciasna wyklu-
czają inne rozwiązania problemu zaopatrzenia
mieszkańców w wodę pitną. Na przejętych ujęciach
gmina wybudowała stację uzdatniania wody, do któ-
rej planuje podłączyć nowe studnie. Pozwoli to na
wybudowanie sieci wodociągowej, która swym zasię-
giem obejmie tę część gminy, która dotychczas jej
nie posiada. Bez przejęcia dodatkowego ujęcia wody,
o które gmina wnioskuje, realizacja ww. inwestycji
jest niemożliwa.
W trosce o dobro mieszkańców gminy Ciasna
zwracam się z prośbą o pozytywne rozpatrzenie tej
sprawy i pilne przekazanie gminie ujęć wody pitnej
znajdujących się na terenie jednostki wojskowej.
Z poważaniem
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 15 lutego 2008 r.