str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 8. posiedzenia Sejmu
w dniach 6, 7 i 8 lutego 2008 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Posłowie Iwona Guzowska
i Arkadiusz Rybicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 20
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . 20
Poseł Andrzej Gut-Mostowy. . . . . . . . . . . . . . .21
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .21
Poseł Andrzej Grzyb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24
Poseł Joanna Skrzydlewska. . . . . . . . . . . . . . 25
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska . . . . . . . . 26
Poseł Eugeniusz Czykwin . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . . 28
Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
Poseł Ryszard Galla . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . . .31
Poseł Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . . 32
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Adam Rogacki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Jarosław Wałęsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . 34
Poseł Włodzimierz Kula oraz grupa posłów . . 35
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Mirosław Koźlakiewicz. . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Jerzy Kozdroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . 38
Poseł Mirosław Koźlakiewicz. . . . . . . . . . . . . 38
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Tadeusz Naguszewski . . . . . . . . . . . . . .41
Poseł Edward Siarka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42
Poseł Jan Walenty Tomaka . . . . . . . . . . . . . . 42
Posłowie Krzysztof Brejza i Grzegorz Roszak . . .43
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Kazimierz Gołojuch . . . . . . . . . . . . . . . 46
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .47
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . . .52
str.
str.
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . . 54
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . . 55
Posłowie Krzysztof Gadowski
i Wojciech Saługa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 58
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . .61
Poseł Norbert Wojnarowski . . . . . . . . . . . . . . 62
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . . 65
Poseł Waldy Dzikowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Jarosław Wałęsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Beata Kempa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .73
Poseł Danuta Pietraszewska . . . . . . . . . . . . . .74
Poseł Jerzy Ziętek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Posłowie Witold Kochan i Tadeusz Arkit . . . .77
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Renata Butryn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .81
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82
Poseł Aleksander Marek Szczygło . . . . . . . . . 82
Poseł Łukasz Zbonikowski. . . . . . . . . . . . . . . 84
Poseł Robert Telus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Posłanki Elżbieta Witek, Beata Szydło
i Aleksandra Natalli-Świat . . . . . . . . . . . . . . 86
Poseł Adam Gawęda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .87
Poseł Eugeniusz Kłopotek . . . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . . .91
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Poseł Sławomir Neumann . . . . . . . . . . . . . . . 93
Poseł Andrzej Gut-Mostowy. . . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Sławomir Neumann . . . . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Paweł Kowal . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95
Posłowie Wojciech Żukowski
i Krzysztof Michałkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . 95
Poseł Robert Telus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Posłowie Czesław Hoc i Joachim Brudziński. . . .98
Poseł Jan Szyszko. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .102
Posłowie Zbigniew Chmielowiec,
Kazimierz Moskal i Stanisław Ożóg . . . . . . .103
Poseł Zbigniew Chmielowiec . . . . . . . . . . . . .104
Poseł Magdalena Gąsior-Marek. . . . . . . . . . .104
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . .106
Poseł Ewa Drozd. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .106
 str.
Posłanki Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
i Bożena Szydłowska . . . . . . . . . . . . . . . . . . .107
Poseł Witold Klepacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .107
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . .108
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . .109
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . .110
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . .111
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Poseł Artur Ostrowski . . . . . . . . . . . . . . . . . .113
Posłowie Krzysztof Brejza i Grzegorz Roszak . .114
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . .114
Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . .115
Poseł Paweł Graś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .116
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . .117
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Artur Ostrowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . .121
Posłowie Elżbieta Streker-Dembińska
i Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . 122
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Kazimierz Gołojuch . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Eugeniusz Kłopotek . . . . . . . . . . . . . . 126
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Joanna Fabisiak . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Jacek Tomczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Marek Biernacki . . . . . . . . . . . . . . . . . .131
Poseł Grzegorz Raniewicz . . . . . . . . . . . . . . .132
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 133
Posłowie Witold Klepacz
i Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . . . . . 133
Poseł Witold Klepacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 134
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . 134
Poseł Bożenna Bukiewicz. . . . . . . . . . . . . . . 134
Posłowie Tomasz Smolarz, Ewa Drozd,
Monika Wielichowska i Roman Brodniak . . . 137
Poseł Waldemar Wrona . . . . . . . . . . . . . . . . 138
Poseł Beata Mazurek . . . . . . . . . . . . . . . . . . 138
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . 139
Poseł Janusz Chwierut . . . . . . . . . . . . . . . . . .140
Posłowie Andrzej Walkowiak i Tomasz Latos . . .140
Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .141
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . .144
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .145
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . .146
Poseł Janusz Chwierut . . . . . . . . . . . . . . . . . .147
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . .148
Poseł Danuta Jazłowiecka . . . . . . . . . . . . . . .149
Posłanki Danuta Jazłowiecka
i Urszula Augustyn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .150
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .152
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . .153
str.
Poseł Damian Raczkowski . . . . . . . . . . . . . . .153
Poseł Włodzimierz Karpiński . . . . . . . . . . . 154
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 156
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .158
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 158
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .161
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .164
Minister Grzegorz Schetyna . . . . . . . . . . . . .165
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .166
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .168
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .170
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .173
Podsekretarz stanu, główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . .173
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .176
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .178
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .179
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 180
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .182
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .182
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 183
Podsekretarz stanu, główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 188
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . 188
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 189
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 190
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .191
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 191
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .192
Podsekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .193
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .193
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 194
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 195
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .197
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 198
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 199
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .201
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 202
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 204
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 204
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 205
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 206
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . 209
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .211
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .212
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .213
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .215
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .216
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . .216
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . .217
 str.
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .217
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .218
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . .219
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 220
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . .221
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 222
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . 223
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 224
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .225
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . 226
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 227
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .228
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 229
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 230
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .231
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . 233
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 233
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 234
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 234
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 235
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .237
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .237
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . 238
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 239
Sekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . . . 240
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 241
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 242
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 243
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 244
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 245
Zapytania
Poseł Maks Kraczkowski . . . . . . . . . . . . . . . .247
Poseł Jarosław Wałęsa . . . . . . . . . . . . . . . . . .247
Poseł Alicja Dąbrowska . . . . . . . . . . . . . . . . .247
Poseł Jacek Pilch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 250
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . 250
Poseł Beata Małecka-Libera . . . . . . . . . . . . .251
Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . .251
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . 252
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . 252
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 253
Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . 254
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . 254
Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 254
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 255
Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 255
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 256
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . 256
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . .257
Poseł Krzysztof Gadowski . . . . . . . . . . . . . . 260
Poseł Edward Siarka . . . . . . . . . . . . . . . . . . 260
Poseł Grażyna Gęsicka. . . . . . . . . . . . . . . . . .261
Poseł Leszek Deptuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . .261
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 262
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . 263
Poseł Antoni Błądek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 263
str.
Poseł Danuta Pietraszewska . . . . . . . . . . . . 264
Poseł Witold Kochan . . . . . . . . . . . . . . . . . . 264
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 265
Poseł Waldemar Wiązowski . . . . . . . . . . . . . 266
Poseł Krzysztof Sońta . . . . . . . . . . . . . . . . . 267
Poseł Grażyna Gęsicka. . . . . . . . . . . . . . . . . 267
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 268
Poseł Włodzimierz Kula . . . . . . . . . . . . . . . . 268
Poseł Jarosław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . 269
Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .270
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .271
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . .271
Poseł Artur Ostrowski . . . . . . . . . . . . . . . . . .272
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . .272
Poseł Grzegorz Tobiszowski. . . . . . . . . . . . . .272
Poseł Eugeniusz Kłopotek . . . . . . . . . . . . . . .273
Poseł Andrzej Bętkowski . . . . . . . . . . . . . . . .273
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .274
Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .274
Posłowie Tadeusz Arkit i Witold Kochan. . . . 275
Poseł Adam Krupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .275
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . .275
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .276
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka . . . . . .277
Poseł Mirosława Masłowska . . . . . . . . . . . . .278
Poseł Sławomir Nowak. . . . . . . . . . . . . . . . . .278
Posłowie Monika Wielichowska
i Jakub Szulc. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .279
Poseł Jolanta Hibner . . . . . . . . . . . . . . . . . . .279
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . 280
Poseł Eugeniusz Kłopotek . . . . . . . . . . . . . . 280
Poseł Jerzy Szmajdziński . . . . . . . . . . . . . . . .281
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282
Poseł Beata Mazurek . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282
Posłowie Zbigniew Konwiński
i Sławomir Neumann . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . 284
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . 285
Poseł Grzegorz Tobiszowski. . . . . . . . . . . . . 286
Poseł Waldemar Wrona . . . . . . . . . . . . . . . . 286
Posłowie Sławomir Piechota
i Stanisław Huskowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 287
Posłowie Tomasz Górski i Zbigniew Kozak . . .287
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . 288
Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Poseł Lucjan Karasiewicz . . . . . . . . . . . . . . 290
Poseł Aleksander Marek Szczygło . . . . . . . . .291
Poseł Urszula Augustyn. . . . . . . . . . . . . . . . 292
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 292
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293
Odpowiedzi na zapytania
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 294
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 295
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 295
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 299
 str.
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 299
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 300
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .301
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 302
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 303
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 304
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 305
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . 306
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 306
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 307
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 308
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 309
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .310
str.
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .310
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .311
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .311
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . .313
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 313
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .314
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .315
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .317
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .318
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .318
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .319
Minister Zbigniew Ćwiąkalski . . . . . . . . . . .319

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posłów Iwony Guzowskiej i Arkadiusza Rybic-
kiego w sprawie przekazywania 1% podatku docho-
dowego od osób fizycznych na rzecz organizacji po-
żytku publicznego – do ministra finansów – ponow-
na (173),
2) posła Michała Stuligrosza w sprawie możliwo-
ści nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (678),
3) posła Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie
kadencji rektorów państwowych wyższych szkół za-
wodowych – do ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego (679),
4) poseł Anny Sobeckiej w sprawie rakotwórcze-
go azbestu – do ministra zdrowia (680),
5) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przepisów
meldunkowych – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (681),
6) poseł Anny Sobeckiej w sprawie Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (682),
7) poseł Anny Sobeckiej w sprawie odcinka auto-
strady A1 między Grudziądzem a Toruniem – do mi-
nistra infrastruktury (683),
8) poseł Anny Sobeckiej w sprawie refundacji szpi-
talom kosztów porodów mnogich – do ministra zdro-
wia (684),
9) poseł Anny Sobeckiej w sprawie polityki po-
datkowej Unii Europejskiej – do prezesa Rady Mini-
strów (685),
10) posła Andrzeja Grzyba w sprawie funkcjono-
wania rynku spirytusu surowego i bioetanolu w Pol-
sce – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi oraz mini-
stra gospodarki (686),
11) posła Andrzeja Grzyba w sprawie spłaty kre-
dytów zaciągniętych w latach 90. przez spółdzielnie
mieszkaniowe – do ministra infrastruktury (687),
12) posła Andrzeja Grzyba w sprawie zwiększe-
nia podstawy do naliczania emerytur dla osób, któ-
re są emerytami wojskowymi, w związku z opłaca-
niem przez nie składek na ZUS z tytułu zatrudnie-
nia – do ministra pracy i polityki społecznej (688),
13) posła Andrzeja Grzyba w sprawie wysokości
subwencji oświatowej dla samorządów w związku
Załącznik nr 1
Druk 188
z podwyżką płac nauczycieli – do ministra edukacji
narodowej (689),
14) poseł Joanny Skrzydlewskiej w sprawie sta-
nowiska Ministerstwa Infrastruktury dotyczącego
możliwości zwolnienia z opłat odcinków planowa-
nych autostrad A1 i A2 w okolicach Łodzi – do mini-
stra infrastruktury (690),
15) poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej w spra-
wie procedury nostryfikowania stopni i tytułów na-
ukowych w Rzeczypospolitej Polskiej – do ministra
nauki i szkolnictwa wyższego (691),
16) posła Eugeniusza Czykwina w sprawie nowe-
lizacji ustawy o broni i amunicji – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (692),
17) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie poprawy
sytuacji społeczno-ekonomicznej oraz dofinansowa-
nia działalności organizacji społecznych zrzeszają-
cych emerytów i rencistów – do prezesa Rady Mini-
strów (693),
18) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie projektu
ustawy o kombatantach, uczestnikach walki cywil-
nej lat 1914–1945, działaczach opozycji wobec dykta-
tury komunistycznej oraz niektórych ofiarach re-
presji systemów totalitarnych – do prezesa Rady Mi-
nistrów (694),
19) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy Prawo o ru-
chu drogowym – do ministra infrastruktury (695),
20) posła Stanisława Kalemby w sprawie skut-
ków finansowych dla j.s.t. w nawiązaniu do zakłada-
nych podwyżek wynagrodzeń dla nauczycieli oraz
zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (ulga prorodzinna) – do prezesa Rady Mi-
nistrów (696),
21) posła Stanisława Kalemby w sprawie przy-
spieszenia budowy drogi ekspresowej S11 – do mini-
stra infrastruktury (697),
22) posła Stanisława Kalemby w sprawie przy-
wrócenia ośrodka poznańskiego jako realizatora
konkursu ministra zdrowia „Tomografia pozytono-
wa (PET) – budowa sieci ośrodków PET” – do mini-
stra zdrowia (698),
23) posła Jana Kulasa w sprawie stanu i perspek-
tyw lecznictwa chorób nowotworowych w Polsce –
do ministra zdrowia (699),
2
24) posła Jana Kulasa w sprawie napływu bezpo-
średnich inwestycji zagranicznych do Polski w la-
tach 2006–2007 – do prezesa Rady Ministrów (700),
25) posła Ryszarda Galli w sprawie nieprecyzyj-
nego zapisu w ustawie o utrzymaniu czystości i po-
rządku w gminach, dotyczącego obowiązku przyłą-
czania nieruchomości do sieci kanalizacyjnej –
do ministra środowiska (701),
26) posła Stanisława Rydzonia w sprawie zasad
rozliczania dotacji udzielanych przedszkolom niepu-
blicznym – do ministra edukacji narodowej (702),
27) posła Stanisława Rydzonia w sprawie finan-
sowania kosztów wynagrodzeń i składek na ubez-
pieczenia społeczne pracowników zatrudnionych
w powiatowych urzędach pracy – do ministra pracy
i polityki społecznej (703),
28) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie po-
datku VAT pobieranego przy okazji akcji charyta-
tywnych, takich jak WOŚP – do ministra finansów
(704),
29) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
zwiększenia uczestnictwa Polaków w życiu kultu-
ralnym – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (705),
30) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
zwiększenia świadomości Polaków na temat chorób
nowotworowych oraz metod ich zapobiegania –
do ministra zdrowia (706),
31) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie opodat-
kowania przekształceń praw do lokali – byłych
mieszkań zakładowych przejętych przez spółdziel-
nie mieszkaniowe – do ministra finansów (707),
32) posła Adama Rogackiego w sprawie projektu
budowy linii kolejowej dużych prędkości Warszawa–
–Łódź–Wrocław/Poznań – do ministra infrastruk-
tury (708),
33) posła Jarosława Wałęsy w sprawie planów
dotyczących realizacji projektu budowy gazoportu –
do ministra gospodarki (709),
34) posła Michała Stuligrosza w sprawie prze-
strzegania ustawy o języku polskim – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (710),
35) posła Włodzimierza Kuli oraz grupy posłów
w sprawie rozporządzenia Rady Ministrów dotyczą-
cego przyjęcia Krajowego Planu Rozdziału Upraw-
nień (KPRU) do emisji dwutlenku węgla na lata
2008–2012 we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji z dnia 20 grudnia 2007 r.
– do ministra środowiska oraz ministra skarbu pań-
stwa (711),
36) posła Mariusza Grada w sprawie perspektyw
uruchomienia produkcji alternatywnej w zlikwido-
wanej Cukrowni Wożuczyn SA – do ministra skarbu
państwa (712),
37) posła Mariusza Grada w sprawie zapowiedzi
likwidacji Cukrowni Lublin SA – do ministra skar-
bu państwa (713),
38) posła Henryka Milcarza w sprawie noweliza-
cji przepisów w zakresie odpowiedzialności dzier-
żawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego za szkody
wyrządzone na plantacjach wierzby energetycznej
przez zwierzynę łowną – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi (714),
39) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
przeglądu inwestycji umieszczonych na liście projek-
tów kluczowych Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” – do prezesa Rady Mini-
strów (715),
40) posła Mirosława Koźlakiewicza w sprawie
zamiaru likwidacji państwowych straży rybackich
w ramach wprowadzenia oszczędności w budżecie
państwa – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji (716),
41) posła Jerzego Kozdronia w sprawie wyjaśnie-
nia stosowania prawa krajowego w zakresie wyma-
gań technicznych, jakie powinny spełniać pojazdy
samochodowe rejestrowane w Polsce – do ministra
infrastruktury (717),
42) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie ak-
cesji Polski do Europejskiego Obserwatorium Połu-
dniowego – do prezesa Rady Ministrów (718),
43) posła Mirosława Koźlakiewicza w sprawie
przyznania prawa do emerytury 60-letnim mężczy-
znom z 35-letnim stażem pracy – do ministra pracy
i polityki społecznej (719),
44) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie podjęcia
działań zmierzających do wpisania drogi S11 do
transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T) – do
ministra infrastruktury (720),
45) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie zniesie-
nia możliwości zdobywania średniego wykształce-
nia rolniczego w trybie eksternistycznym – do mini-
stra edukacji narodowej (721),
46) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie Krajowe-
go Planu Rozdziału Uprawnień do emisji dwutlenku
węgla na lata 2008–2012 we wspólnotowym syste-
mie handlu uprawnieniami do emisji – do ministra
środowiska (722),
47) posła Piotra Polaka w sprawie przedstawie-
nia zainteresowanym samorządom miast i regionów
jasnych zasad udzielania pomocy finansowej z bu-
dżetu państwa w związku z inwestycjami dotyczący-
mi organizacji Euro 2012 – do ministra sportu i tu-
rystyki (723),
48) posła Tadeusza Naguszewskiego w sprawie
wynagrodzenia osób kierujących niektórymi pod-
miotami prawnymi – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (724),
49) posła Edwarda Siarki w sprawie Torfowisk
Orawsko-Nowotarskich zaliczonych do Europejskiej
Sieci Ekologicznej Natura 2000 – do ministra środo-
wiska (725),
50) posła Jana Walentego Tomaki w sprawie za-
kładowego funduszu świadczeń socjalnych i możli-
wości przekazywania odpisu na byłego pracownika
do wskazanego zakładu w aktualnym miejscu jego
zamieszkania – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (726),
51) posłów Krzysztofa Brejzy i Grzegorza Rosza-
ka w sprawie informacji dotyczących możliwości li-

kwidacji cukrowni z terenu woj. kujawsko-pomor-
skiego – do ministra skarbu państwa (727),
52) posła Stanisława Steca w sprawie funkcjono-
wania ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych –
do ministra infrastruktury (728),
53) posła Stanisława Steca w sprawie produkcji
biopaliw – do ministra gospodarki (729),
54) posła Stanisława Steca w sprawie braku rów-
nego traktowania podmiotów w kwestii opłat za ko-
rzystanie ze środowiska – do ministra środowiska
(730),
55) posła Stanisława Steca w sprawie zabezpie-
czenia środków kredytowych na finansowanie bu-
downictwa społecznego – do ministra infrastruktu-
ry (731),
56) posła Stanisława Steca w sprawie braku za-
interesowania ze strony urzędów skarbowych przyj-
mowaniem zabezpieczeń od osób i firm, które skar-
żą ich decyzje – do ministra finansów (732),
57) posła Stanisława Steca w sprawie funkcjono-
wania rynku spirytusu surowego i bioetanolu –
do ministra gospodarki (733),
58) posła Stanisława Steca w sprawie sytuacji
ekonomicznej polskich eksporterów w związku z ak-
tualnym kursem walutowym – do ministra gospo-
darki (734),
59) posła Stanisława Steca w sprawie obrotu
gruntami rolnymi będącymi w dyspozycji Agencji
Nieruchomości Rolnych – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (735),
60) posła Stanisława Steca w sprawie funkcjono-
wania systemu dopłat bezpośrednich – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (736),
61) posła Stanisława Steca w sprawie problemu
zaliczkowania dopłat bezpośrednich – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (737),
62) posła Kazimierza Gołojucha w sprawie budo-
wy nowego terminalu na lotnisku Rzeszów-Jasion-
ka – do ministra infrastruktury (738),
63) posła Kazimierza Gołojucha w sprawie środ-
ków przeznaczonych dla woj. podkarpackiego z Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
– do ministra rozwoju regionalnego (739),
64) posła Stanisława Zająca w sprawie realizacji
„Programu ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu
górnej Wisły” – do prezesa Rady Ministrów (740),
65) posła Stanisława Zająca w sprawie terminu
wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony siedlisk
Natura 2000, zgodnie z art. 27 ustawy o ochronie
przyrody – do ministra środowiska (741),
66) posła Stanisława Zająca w sprawie funkcjo-
nowania służb ochrony środowiska na szczeblu wo-
jewódzkim – do ministra środowiska (742),
67) posła Stanisława Zająca w sprawie faktycz-
nego ograniczania dostępu środowisk wiejskich do
podstawowej opieki stomatologicznej – do ministra
zdrowia (743),
68) posła Stanisława Zająca w sprawie usunięcia
z listy projektów podstawowych projektów indywidu-
alnych do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
3
i środowisko na lata 2007–2013”, dotyczących woj.
podkarpackiego – do prezesa Rady Ministrów (744),
69) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie algo-
rytmu podziału subwencji oświatowej przydzielanej
samorządom na terenach słabo zaludnionych –
do ministra edukacji narodowej (745),
70) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie sku-
teczności realizacji rozporządzenia ministra środo-
wiska z dnia 20 lipca 2006 r., dotyczącego zwrotu
gminom utraconych dochodów z tytułu zwolnienia
z podatku od nieruchomości – do ministra środowi-
ska (746),
71) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie zmia-
ny rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
26 stycznia 2005 r., dotyczącego szczegółowego try-
bu postępowania o opróżnienie lokalu lub pomiesz-
czenia – do ministra sprawiedliwości (747),
72) posła Waldemara Andzela w sprawie definicji
doby pracowniczej – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (748),
73) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie braku
regulacji prawnych umożliwiających przekazanie
przez podatnika 1% podatku dochodowego od osób
fizycznych na konkretnie określony cel – do mini-
stra finansów (749),
74) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie wypła-
cania przez gminy odszkodowań z tytułu wydziele-
nia działek gruntu pod drogi publiczne – do prezesa
Rady Ministrów (750),
75) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie wandalizmu na cmentarzach – do ministra spra-
wiedliwości (751),
76) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie ujęcia w podręcznikach historii daty i miejsca:
Wieluń, 1 września 1939 r., godz. 4.40, jako począt-
ku hitlerowskiej agresji na Polskę – do ministra edu-
kacji narodowej (752),
77) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie możli-
wości zainicjowania przez rząd zmian w ustawie
o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych
i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sy-
tuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego
państwa i zakłóceń na rynku naftowym, które
uwzględniałyby specyfikę przedsiębiorstw dystrybu-
ujących gaz ziemny w regionach nadgranicznych –
do prezesa Rady Ministrów (753),
78) posłów Krzysztofa Gadowskiego i Wojciecha
Saługi w sprawie postępowania z pojazdami i wra-
kami pojazdów, które można uznać za porzucone,
a które są zaparkowane na terenie parkingów admi-
nistrowanych przez instytucje samorządowe lub jed-
nostki budżetowe – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (754),
79) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie proble-
mów z honorowaniem przez niektórych przewoźni-
ków legitymacji słuchaczy kolegiów nauczycielskich
– do ministra infrastruktury (755),
80) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie zmniejszo-
nych dochodów gmin – do ministra finansów (756),
4
81) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
możliwości nowelizacji ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w czę-
ści dotyczącej uchwalania gminnych programów
przeciwdziałania alkoholizmowi – do ministra zdro-
wia (757),
82) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
możliwości prawnych dofinansowania ze środków
PFRON rozbudowy i modernizacji zakładów aktyw-
ności zawodowej – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (758),
83) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie trak-
towania Polskiego Autokefalicznego Kościoła Pra-
wosławnego w telewizji publicznej – do prezesa Rady
Ministrów (759),
84) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie dzia-
łań podjętych przez Krajową Spółkę Cukrową z sie-
dzibą w Toruniu mających na celu likwidację zakła-
du produkcyjnego Cukrowni Łapy w miejscowości
Łapy koło Białegostoku – do ministra skarbu pań-
stwa (760),
85) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pod-
jęcia działań mających na celu uniknięcie zagroże-
nia w postaci ograniczenia zabezpieczenia świad-
czeń medycznych od dnia 1 stycznia 2008 r., na
przykładzie SPZOZ Wojewódzkiego Szpitala Zespo-
lonego im. Jędrzeja Śniadeckiego w Białymstoku –
do ministra zdrowia (761),
86) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie kie-
runków prac mających na celu uzyskanie zgody mi-
nisterstwa na możliwość aplikowania Białostockie-
mu Centrum Onkologii środków unijnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, jak również działań podjętych w celu wsparcia
przedmiotowej placówki w jej staraniach – do mini-
stra rozwoju regionalnego (762),
87) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
stanu wdrażania przez Polskę ramowej dyrektywy
wodnej (RDW) – do ministra środowiska (763),
88) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
zwiększenia środków finansowych na zabiegi ablacji
serca w Wielkopolsce – do ministra zdrowia (764),
89) posła Norberta Wojnarowskiego w sprawie
niedopuszczalnych klauzul i praktyk stosowanych
przez banki w umowach kredytowych na finansowa-
nie zakupu mieszkań i domów – do prezesa Rady
Ministrów (765),
90) posła Artura Górskiego w sprawie nauczania
muzyki na każdym etapie edukacji szkolnej – do mi-
nistra edukacji narodowej (766),
91) posła Artura Górskiego w sprawie dyskrymi-
nacji przy rekrutacji pracowników naukowych na
stanowiska profesora nadzwyczajnego lub profesora
wizytującego – do ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego (767),
92) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie niepoko-
jących informacji dotyczących Krajowej Spółki Cu-
krowej w zakresie procesu restrukturyzacji – do mi-
nistra skarbu państwa (768),
93) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie dofinan-
sowania pracodawcom kosztów przygotowania za-
wodowego młodocianych pracowników – do ministra
edukacji narodowej (769),
94) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie rozpo-
rządzenia dotyczącego opłat za korzystanie ze śro-
dowiska – do ministra środowiska (770),
95) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie finan-
sowania ośrodków przedszkolnych z funduszy unij-
nych – do ministra rozwoju regionalnego (771),
96) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie rozli-
czeń dochodów pracowników przez pracodawców –
do ministra finansów (772),
97) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie przyję-
cia odpowiednich rozwiązań pozwalających usunąć
bariery utrudniające przedsiębiorcom prowadzenie
działalności gospodarczej – do ministra gospodarki
(773),
98) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie sposo-
bu obliczania dochodu, którego wysokość uprawnia
do uznawania studenta za samodzielnego finansowo
– do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (774),
99) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie stoso-
wania w polskim wymiarze sprawiedliwości tymcza-
sowego aresztowania – do ministra sprawiedliwości
(775),
100) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie dosto-
sowania prawa polskiego do dyrektyw unijnych –
do prezesa Rady Ministrów (776),
101) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie rozwią-
zań mających na celu pobudzenie aktywności zawo-
dowej – do ministra pracy i polityki społecznej (777),
102) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie rozwa-
żenia możliwości wprowadzenia do ustawy Kodeks
pracy elastycznych form organizacji pracy – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (778),
103) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie bez-
pieczeństwa w polskich placówkach oświatowych –
do ministra edukacji narodowej (779),
104) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie wyłu-
dzeń nawiązek sądowych – do ministra sprawiedli-
wości (780),
105) posła Andrzeja Pałysa w sprawie zmian
w projekcie rozporządzenia dotyczącego szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Uczestnictwo rolni-
ków w systemach jakości żywności, objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (781),
106) posła Andrzeja Pałysa w sprawie zaprzestania
produkcji mleka w gospodarstwie w zamian za przyję-
cie na siebie trzyletniego zobowiązania utrzymania
w swoim gospodarstwie bydła mięsnego, kóz lub owiec
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (782),
107) posła Andrzeja Pałysa w sprawie zasad fi-
nansowania dróg samorządowych – do ministra in-
frastruktury (783),
108) posła Andrzeja Pałysa w sprawie objęcia
płatnościami wszystkich upraw gruntowych owo-
ców miękkich, bez uwarunkowania podpisania umo-

wy kontraktacyjnej – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (784),
109) posła Andrzeja Pałysa w sprawie konieczno-
ści nowego podejścia do problemów ochrony środo-
wiska na poziomie województwa – do ministra śro-
dowiska (785),
110) posła Jarosława Wałęsy w sprawie Europej-
skiego Centrum Solidarności – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (786),
111) posła Jarosława Wałęsy w sprawie mniejszo-
ściowego pakietu akcji Petrobaltic SA – do ministra
skarbu państwa (787),
112) poseł Beaty Kempy w sprawie realizacji na-
rodowego programu „Boisko w mojej gminie” –
do ministra sportu i turystyki (788),
113) poseł Beaty Kempy w sprawie uznania przez
premiera RP gimnazjów za „przechowalnie dzieci
w trudnym wieku” – do ministra edukacji narodo-
wej (789),
114) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie za-
mierzeń rządu dotyczących unormowania sytuacji
zeszłorocznych absolwentów uczelni o nieuregulo-
wanym stosunku do służby wojskowej – do ministra
obrony narodowej (790),
115) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie
problemów związanych z utrzymaniem zasobów
mieszkaniowych oraz obciążeń budżetów gmin –
do ministra infrastruktury (791),
116) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie
możliwości dalszego właściwego funkcjonowania
warsztatów terapii zajęciowej – do ministra pracy
i polityki społecznej (792),
117) posła Jerzego Ziętka w sprawie stanu opieki
zdrowotnej nad dziećmi zdrowymi i chorymi w Pol-
sce – do ministra zdrowia (793),
118) posłów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie zróżnicowania podstawy prawnej ustala-
nia wymiaru czasu zajęć nauczycieli pedagogów,
w zależności od placówki, w jakiej są zatrudnieni –
do ministra edukacji narodowej (794),
119) posłów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie postępowań karnych prowadzonych wo-
bec osób uchylających się od służby wojskowej –
do ministra sprawiedliwości (795),
120) posła Mariusza Grada w sprawie siedziby
Polskiej Grupy Energetycznej – do ministra skarbu
państwa (796),
121) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie sys-
temu pomocy materialnej dla uczniów – do ministra
edukacji narodowej (797),
122) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie moż-
liwości nowelizacji ustawy o wychowaniu w trzeźwo-
ści i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w celu umożli-
wienia wykorzystania na terenie małych miast i wsi
budynków szkół i placówek szkolno-wychowawczych
w okresach wolnych od zajęć do organizacji płatnych
imprez, z których dochód przekazywany byłby na
podniesienie standardów wychowania i nauczania
w tych placówkach – do ministra zdrowia (798),
5
123) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie no-
wych problemów, które powstałyby w przypadku
wprowadzenia bonów oświatowych – do ministra
edukacji narodowej (799),
124) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie walo-
ryzacji kaucji gwarancyjnej wpłaconej przez najem-
cę przed 12 listopada 1994 r. – do ministra infra-
struktury (800),
125) poseł Renaty Butryn w sprawie możliwości
przyspieszenia budowy drogi ekspresowej S19 na od-
cinku Rzeszów–Nisko (Stalowa Wola) mającym
ogromne znaczenie dla rozwoju gospodarczego re-
gionu – do ministra infrastruktury (801),
126) posła Krzysztofa Lipca w sprawie przekaza-
nia ośrodków doradztwa rolniczego samorządom
województw – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(802),
127) posła Aleksandra Marka Szczygły w spra-
wie nieprawidłowości w postępowaniu ministra
obrony narodowej Bogdana Klicha – do prezesa
Rady Ministrów (803),
128) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
budowy na Wiśle stopnia wodnego Nieszawa–Cie-
chocinek – do ministra środowiska (804),
129) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
konieczności prawnego uregulowania w ustawie
o swobodzie działalności gospodarczej zasad czaso-
wego zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej – do ministra gospodarki (805),
130) posła Roberta Telusa w sprawie obowiązku
zapłaty podatku dochodowego od przekształcenia
mieszkań spółdzielczych, będących wcześniej zakła-
dowymi, w odrębną własność – do ministra finan-
sów (806),
131) posłanek Elżbiety Witek, Beaty Szydło i Alek-
sandry Natalli-Świat w sprawie braku regulacji
prawnej w ustawie o Państwowym Ratownictwie
Medycznym w zakresie możliwości podwyższenia
kwalifikacji zawodowych ratowników medycznych
poprzez podejmowanie uzupełniających studiów ma-
gisterskich – do ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego oraz ministra zdrowia (807),
132) posła Adama Gawędy w sprawie zwolnienia
z podatku dochodowego od osób fizycznych najem-
ców byłych mieszkań zakładowych – do ministra fi-
nansów (808),
133) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie proble-
mu w chowie i hodowli trzody chlewnej dotyczącego
powszechnie występującej w Polsce choroby Aujeszky-
ego – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (809),
134) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie fi-
nansowania wiejskich klubów sportowych – do mi-
nistra finansów oraz ministra sportu i turystyki
(810),
135) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie fi-
nansowania kosztów świadczeń opieki zdrowotnej –
do ministra zdrowia (811),
136) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie pro-
blemu organizowania grup producenckich – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (812),
6
137) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie pro-
blemu przenoszenia kwoty cukrowej na następcę –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (813),
138) posła Marka Krząkały w sprawie wyłączo-
nych z eksploatacji kopalń węgla kamiennego –
do ministra gospodarki (814),
139) posła Marka Krząkały w sprawie ustawy
metropolitalnej – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (815),
140) posła Marka Krząkały w sprawie podatku
od zysków z oszczędności – do ministra finansów
(816),
141) posła Henryka Siedlaczka w sprawie zmian
w ustawie o rodzinnych ogrodach działkowych –
do ministra środowiska (817),
142) posła Sławomira Neumanna w sprawie pla-
nowanego zmniejszenia dofinansowania przezna-
czonego na budowę Europejskiego Centrum Solidar-
ności w Gdańsku – do ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego (818),
143) posła Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie
kolejnych problemów związanych z wydawaniem
wiz dla obywateli Ukrainy – do ministra spraw za-
granicznych (819),
144) posła Sławomira Neumanna w sprawie
wprowadzonych przez NFZ ograniczeń liczby punk-
tów stomatologicznych na miesiąc przeznaczonych
na wykonanie świadczeń stomatologicznych przez
lekarza pracującego w wymiarze czasu pracy opisa-
nym w załączniku nr 3 do zarządzenia prezesa NFZ
– do ministra zdrowia (820),
145) posła Pawła Kowala w sprawie ustawy o Kar-
cie Polaka – do ministra spraw zagranicznych (821),
146) posłów Wojciecha Żukowskiego i Krzysztofa
Michałkiewicza w sprawie trudnej sytuacji kadrowej
służb celnych w rejonie działania Izby Celnej w Bia-
łej Podlaskiej – do ministra finansów (822),
147) posła Roberta Telusa w sprawie podwyższe-
nia opłat za składowanie niesegregowanych odpa-
dów komunalnych – do ministra środowiska (823),
148) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby pod-
pisania z Ukrainą umowy o małym ruchu granicz-
nym – do ministra spraw zagranicznych (824),
149) posła Józefa Rojka w sprawie udzielenia po-
mocy rodzinom osób chorych na mukopolisachary-
dozę – do ministra zdrowia (825),
150) posłów Czesława Hoca i Joachima Brudziń-
skiego w sprawie budowy gazociągu północnego po
dnie Bałtyku (koncernu Nord Stream AG) – do mi-
nistra gospodarki (826),
151) posła Jana Szyszki w sprawie łagodzenia
stanowiska Polski odnośnie do genetycznie modyfi-
kowanych pasz i zamiaru uwalniania genetycznie
modyfikowanych roślin w produkcji roślinnej –
do prezesa Rady Ministrów (827),
152) posłów Zbigniewa Chmielowca, Kazimierza
Moskala i Stanisława Ożoga w sprawie obniżenia
kosztów zakupu leków przez emerytów i rencistów
– do ministra zdrowia (828),
153) posłów Zbigniewa Chmielowca, Kazimierza
Moskala i Stanisława Ożoga w sprawie szkodliwego
wpływu napojów energetyzujących na młodzież –
do ministra edukacji narodowej (829),
154) posłów Zbigniewa Chmielowca, Kazimierza
Moskala i Stanisława Ożoga w sprawie pomocy dla
osób niepełnosprawnych – do ministra zdrowia (830),
155) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie pod-
jęcia prac legislacyjnych dotyczących procedur zmia-
ny granic gmin – do prezesa Rady Ministrów (831),
156) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
sytuacji na granicy polsko-ukraińskiej oraz w stre-
fie przygranicznej po przystąpieniu Polski do strefy
Schengen – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji oraz ministra spraw zagranicznych (832),
157) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
stosunków polsko-ukraińskich i sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej po przystąpieniu Polski do strefy
Schengen – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji oraz ministra spraw zagranicznych (833),
158) posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie postępu prac nad wdrożeniem dy-
rektyw Rady 2000/43/WE i 2000/78/WE, a także nie-
właściwego i niepełnego wdrożenia dyrektywy Rady
89/391/EWG – do prezesa Rady Ministrów (834),
159) poseł Ewy Drozd w sprawie zmiany przepi-
sów w zakresie umożliwienia powoływania tereno-
wych oddziałów wojewódzkich ośrodków ruchu dro-
gowego w miastach, w których w 1998 r. funkcjono-
wał WORD, a w szczególności w Głogowie w woj. dol-
nośląskim – do ministra infrastruktury (835),
160) posłanek Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
i Bożeny Szydłowskiej w sprawie niestosowania się
przez urzędy skarbowe do zaleceń Ministerstwa Fi-
nansów w zakresie przekazywania 1% podatku na
konkretny cel organizacji pożytku publicznego –
do ministra finansów (836),
161) posła Witolda Klepacza w sprawie podjęcia
przez Ministerstwo Środowiska działań zmierzają-
cych do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych –
do ministra środowiska (837),
162) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie zmia-
ny art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami w celu wyłączenia możliwości żądania Agen-
cji Mienia Wojskowego wobec jednostek samorządów
terytorialnych zwrotu bonifikaty udzielonej przy za-
kupie nieruchomości – do ministra skarbu państwa
(838),
163) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie spo-
wodowania wykonania przez starostów zmian zapi-
sów ewidencji na podstawie przeprowadzanych przez
gminy weryfikacji użytków gruntowych, co ograni-
czy niedobór w dochodach gmin z tytułu podatku
od nieruchomości – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (839),
164) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie re-
kompensaty dla właścicieli i zarządzających grunta-
mi objętymi obszarem Natura 2000 – do ministra
środowiska (840),

165) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie nie-
równego dostępu do środków w ramach programu
„Promesa ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go” – do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(841),
166) posła Tomasza Kuleszy w sprawie podjęcia
działań zmierzających do zmiany systemu finansowa-
nia oświaty – do ministra edukacji narodowej (842),
167) posła Tomasza Kuleszy w sprawie ustawo-
wej zmiany stawki podatku VAT z dotychczasowej
7-procentowej na 22-procentową na roboty budowla-
ne związane z infrastrukturą towarzyszącą budow-
nictwu mieszkaniowemu – do ministra finansów
(843),
168) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie uję-
cia krajowej trasy S19 na liście strategicznych inwe-
stycji i niezwłocznego rozpoczęcia budowy odcinka
przedmiotowej drogi w woj. podlaskim – do ministra
infrastruktury (844),
169) posła Romualda Ajchlera w sprawie restryk-
cji administracyjnych wobec grup producentów rol-
nych kupujących kwalifikowany i elitarny materiał
siewny dla swoich członków – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (845),
170) posła Artura Ostrowskiego w sprawie likwi-
dacji przez Ministerstwo Finansów ulgi akcyzowej
na sprzedaż przez rafinerie olejów napędowych i ben-
zyn wytwarzanych z udziałem komponentu uzyska-
nego w wyniku przerobu odpadów z tworzyw sztucz-
nych – do ministra finansów oraz ministra środowi-
ska (846),
171) posła Artura Ostrowskiego w sprawie zwięk-
szenia uprawnień do emisji dwutlenku węgla dla
BOT Elektrownia Bełchatów SA – do ministra śro-
dowiska (847),
172) posłów Krzysztofa Brejzy i Grzegorza Ro-
szaka w sprawie kryteriów wyboru projektów w ra-
mach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (848),
173) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie roz-
ważenia możliwości zmiany planów restrukturyza-
cyjnych i pozostawienia w rejonie woj. świętokrzy-
skiego uprawy tradycyjnego buraka cukrowego –
do prezesa Rady Ministrów (849),
174) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie re-
alizacji kontraktów dla ZOZ w Ostrowcu Święto-
krzyskim i krzywdzącego przydziału środków –
do ministra zdrowia (850),
175) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie no-
welizacji przepisów prawnych w zakresie uznania
odpowiedzialności dzierżawcy lub zarządcy obwodu
łowieckiego za szkody wyrządzone na tych planta-
cjach przez zwierzynę łowną, jak również zakwalifi-
kowania plantacji wierzby energetycznej jako upra-
wy rolnej – do ministra środowiska (851),
176) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie zawar-
cia umowy międzynarodowej o małym ruchu gra-
nicznym z Ukrainą – do ministra spraw zagranicz-
nych (852),
7
177) posła Pawła Grasia w sprawie inwestycji
drogowej znanej pod nazwą Beskidzka Droga Inte-
gracyjna – do ministra infrastruktury (853),
178) posła Henryka Siedlaczka w sprawie wstrzy-
mania przez ministra zdrowia stosowania leku ne-
xavar w przypadku raka nerki i wątroby – do mini-
stra zdrowia (854),
179) posła Henryka Siedlaczka w sprawie rozpa-
trzenia problematyki wad postawy ciała oraz gim-
nastyki korekcyjnej – do ministra edukacji narodo-
wej (855),
180) posła Henryka Siedlaczka w sprawie inter-
pretacji przepisów art. 3 ustawy o bezpieczeństwie
imprez masowych – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (856),
181) posła Henryka Siedlaczka w sprawie możli-
wości zmiany art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach, w zakresie
utrzymania czystości na chodnikach – do ministra
infrastruktury (857),
182) posła Henryka Siedlaczka w sprawie prze-
biegu polsko-czeskiej granicy państwowej w rejonie
miejscowości Rudyszwałd, gmina Krzyżanowice
w woj. śląskim – do ministra spraw zagranicznych
(858),
183) posła Henryka Siedlaczka w sprawie egze-
kucji opłat za odbiorniki RTV – do ministra infra-
struktury (859),
184) posła Stanisława Wziątka w sprawie nadzo-
ru nad ustawą o biokomponentach i biopaliwach cie-
kłych – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (860),
185) posła Artura Ostrowskiego w sprawie nie-
zgodnego z ustawą o swobodzie działalności gospo-
darczej ograniczenia działalności stacji kontroli po-
jazdów – do ministra infrastruktury (861),
186) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie wysokości i przeznaczenia dotacji na realizację
zadań z zakresu administracji rządowej – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (862),
187) posłów Elżbiety Streker-Dembińskiej i Ta-
deusza Tomaszewskiego w sprawie rozszerzenia
uprawnień strażników miejskich oraz uzyskania
prawa do wcześniejszej emerytury – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (863),
188) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie wymiany informacji pomiędzy starostami a wy-
działami ksiąg wieczystych – do ministra sprawie-
dliwości (864),
189) posła Romualda Ajchlera w sprawie realiza-
cji strategii budowy grupy węglowo-koksowej za-
wartej w „Strategii dla górnictwa” – do ministra go-
spodarki (865),
190) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie zwięk-
szenia do 12 zł wartości punktu rozliczeniowego dla
szpitali Podlasia – do ministra zdrowia (866),
191) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie nie-
zaproszenia do obrad „okrągłego stołu” dotyczących
budowy obwodnicy Augustowa przedstawicieli sa-
morządów z Łomży, Suwałk, Grajewa, a także in-
nych miejscowości położonych w ciągu drogi krajo-
8
wej nr 61 na odcinku Łomża–Augustów, również
dotkniętych problemami komunikacyjnymi, w tym
ruchem tranzytowym z Warszawy do granicy pań-
stwa w trakcie Via Baltica – do ministra infrastruk-
tury oraz ministra środowiska (867),
192) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie pla-
nów restrukturyzacji w Krajowej Spółce Cukrowej
SA – do prezesa Rady Ministrów (868),
193) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie sytu-
acji byłych junaków z Powszechnej Organizacji „Służ-
ba Polsce” – do prezesa Rady Ministrów (869),
194) posła Kazimierza Gołojucha w sprawie roz-
wiązania stosunku pracy przez Podkarpacki Od-
dział Wojewódzki NFZ z absolwentami kierunku:
wychowanie fizyczne ze specjalnością rehabilitacja
– do ministra zdrowia (870),
195) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie zapa-
ści polskiego cukrownictwa – do ministra skarbu
państwa oraz ministra rolnictwa i rozwoju wsi (871),
196) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie pro-
pozycji zmian w ustawie o finansach publicznych,
związanych bezpośrednio lub pośrednio z wykorzy-
staniem w przyszłości środków unijnych – do mini-
stra finansów (872),
197) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie proble-
mu utrzymania w należytym stanie urządzeń meliora-
cyjnych – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (873),
198) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie pro-
blemu braku skutecznej regulacji populacji bobrów
w Polsce – do ministra środowiska (874),
199) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie odna-
wialnych źródeł energii, m.in. biopaliw – do mini-
stra gospodarki (875),
200) posłów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pi-
salskiego w sprawie negatywnych skutków wprowa-
dzenia bonu oświatowego – do ministra edukacji na-
rodowej (876),
201) posłów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pi-
salskiego w sprawie negatywnych skutków wprowa-
dzenia rozporządzenia dotyczącego alternatywnych
form wychowania przedszkolnego, warunków two-
rzenia i organizowania tych form oraz sposobu ich
działania – do ministra edukacji narodowej (877),
202) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie braku
możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej przez
rodzica, który po orzeczonym rozwodzie lub sepa-
racji nie zamieszkuje z dziećmi – do ministra finan-
sów (878),
203) poseł Joanny Fabisiak w sprawie placówek
dyplomatycznych Rzeczypospolitej Polskiej – do mi-
nistra spraw zagranicznych (879),
204) posła Jacka Tomczaka w sprawie dofinanso-
wania XIV Sesji Konferencji stron ramowych Kon-
wencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian
klimatu – do prezesa Rady Ministrów (880),
205) posła Jacka Tomczaka w sprawie wcześniej-
szych emerytur dla 60-letnich mężczyzn z 35-letnim
stażem ubezpieczeniowym – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (881),
206) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
wspierania klubów sportowych przez spółki Skarbu
Państwa – do prezesa Rady Ministrów (882),
207) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie li-
kwidacji podatku od zysków kapitałowych – do mi-
nistra finansów (883),
208) posła Marka Biernackiego w sprawie ulep-
szania funkcjonowania systemu bezpieczeństwa w ru-
chu drogowym – do ministra infrastruktury (884),
209) posła Marka Biernackiego w sprawie spraw-
nego funkcjonowania systemu ochrony zabytków
w Polsce – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (885),
210) posła Marka Biernackiego w sprawie prze-
kazywania 1% podatku dochodowego od osób fizycz-
nych na rzecz organizacji pożytku publicznego bez
możliwości wskazywania imiennego osoby niepełno-
sprawnej, która mogłaby otrzymać odpisany poda-
tek – do ministra pracy i polityki społecznej (886),
211) posła Marka Biernackiego w sprawie orzecze-
nia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 paździer-
nika 2007 r. dotyczącego wcześniejszych emerytur
dla mężczyzn spełniających warunki jej przyznania
– do ministra pracy i polityki społecznej (887),
212) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie utwo-
rzenia nowych przejść granicznych z Ukrainą – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (888),
213) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie
zwiększenia obsady celników na przejściach gra-
nicznych, na przykładzie Dorohuska – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (889),
214) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie bez-
skutecznych zabiegów podejmowanych przez Uni-
wersytet w Białymstoku mających na celu uzyska-
nie środków na dofinansowanie budowy centrum
studiów europejskich przy Wydziale Prawa – do mi-
nistra rozwoju regionalnego (890),
215) posłów Witolda Klepacza i Wiesława Andrze-
ja Szczepańskiego w sprawie nieterminowego dostar-
czania przesyłek pocztowych przez p.p.u.p. Poczta
Polska – do ministra infrastruktury (891),
216) posła Witolda Klepacza w sprawie budowy
obwodnicy Zawiercia na drodze krajowej nr 78 –
do ministra infrastruktury (892),
217) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie terminów realizacji ustawy o ujawnieniu w księ-
gach wieczystych prawa własności Skarbu Państwa
oraz jednostek samorządu terytorialnego – do pre-
zesa Rady Ministrów (893),
218) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie art. 60
w zw. z art. 81 projektu ustawy o dopuszczeniu pojaz-
dów do ruchu – do ministra infrastruktury (894),
219) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie możli-
wości rozszerzenia katalogu osób, którym zgodnie z
art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych
przysługuje świadczenie pielęgnacyjne – do ministra
pracy i polityki społecznej (895),
220) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie załącz-
nika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lu-
tego 1983 r. dotyczącego wieku emerytalnego oraz

wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowni-
ków zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (896),
221) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie kryte-
riów uzyskiwania funduszy w ramach Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” – do mini-
stra rozwoju regionalnego (897),
222) posłów Tomasza Smolarza, Ewy Drozd, Mo-
niki Wielichowskiej i Romana Brodniaka w sprawie
redukcji zadłużenia likwidowanych ZOZ – do mini-
stra zdrowia (898),
223) posła Waldemara Wrony w sprawie dostoso-
wania zakładów opieki zdrowotnej do wymogów, ja-
kim powinny odpowiadać pod względem fachowym
i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia ZOZ –
do ministra zdrowia (899),
224) poseł Beaty Mazurek w sprawie dodatko-
wych, niezależnych od wskazań wodomierza, opłat
pobieranych za wodę od mieszkańców budynków wie-
lolokalowych – do ministra infrastruktury (900),
225) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie le-
czenia stomatologicznego osób zarażonych wirusem
HIV – do ministra zdrowia (901),
226) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
trudnej sytuacji osób chorujących na nieswoiste za-
palenie jelit – do ministra zdrowia (902),
227) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych – do ministra pracy i polityki
społecznej (903),
228) posła Janusza Chwieruta w sprawie zmiany
systemu przygotowania i egzaminowania kandydatów
na kierowców – do ministra infrastruktury (904),
229) posła Janusza Chwieruta w sprawie zmiany
okręgu wyborczego dla powiatu wielickiego w wybo-
rach parlamentarnych – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (905),
230) posłów Andrzeja Walkowiaka i Tomasza La-
tosa w sprawie budowy Centrum Transferu Wiedzy
Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
– do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (906),
231) posłów Tomasza Latosa i Andrzeja Walko-
wiaka w sprawie wykreślenia kujawsko-pomorskich
projektów dotyczących gospodarki wodno-ściekowej
z Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko” – do ministra środowiska (907),
232) posłów Tomasza Latosa i Andrzeja Walko-
wiaka w sprawie nieumieszczenia projektu moder-
nizacji linii kolejowej Bydgoszcz–Toruń wśród klu-
czowych inwestycji Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” – do ministra infrastruktu-
ry (908),
233) posła Tomasza Latosa w sprawie rozporządze-
nia ministra sprawiedliwości dotyczącego pracy leka-
rzy sądowych – do ministra sprawiedliwości (909),
234) posła Tomasza Latosa w sprawie pojawiają-
cych się informacji o nadużywaniu przez prokuratu-
ry aresztu tymczasowego – do ministra sprawiedli-
wości (910),
9
235) posła Tomasza Latosa w sprawie utworze-
nia w Bydgoszczy sądu apelacyjnego i prokuratury
apelacyjnej – do ministra sprawiedliwości (911),
236) posła Tomasza Latosa w sprawie możliwości
wnoszenia przez skazanych wniosków sądowych o od-
szkodowanie z tytułu nieprzestrzegania prawa przez
państwo – do ministra sprawiedliwości (912),
237) posła Tomasza Latosa w sprawie uregulo-
wania wysokości opłat za sporządzenie tzw. świa-
dectwa energetycznego – do ministra infrastruktu-
ry (913),
238) posła Tomasza Latosa w sprawie wprowadze-
nia zmian do ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
– do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (914),
239) posła Tomasza Latosa w sprawie poprawy
funkcjonowania taboru kolejowego na linii Byd-
goszcz–Gdańsk – do ministra infrastruktury (915),
240) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie wyna-
grodzeń dla lekarzy stażystów oraz miejsc rezydenc-
kich w szpitalach – do ministra zdrowia (916),
241) posła Jana Kulasa w sprawie promocji Pol-
ski za granicą – do prezesa Rady Ministrów (917),
242) posła Jana Kulasa w sprawie funkcjonowa-
nia specjalnych stref ekonomicznych w Polsce –
do ministra gospodarki (918),
243) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie stanu
prac nad nowelizacją prawa kombatanckiego ze
szczególnym uwzględnieniem sytuacji uczestników
poznańskiego Czerwca 1956 r. – do prezesa Rady
Ministrów (919),
244) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie po-
wstania nowego ośrodka transplantacji serca w Po-
znaniu – do ministra zdrowia (920),
245) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie przy-
gotowań do wejścia w życie ustawy o Karcie Polaka
– do prezesa Rady Ministrów (921),
246) posła Janusza Chwieruta w sprawie możli-
wości zmiany przepisów ustawy o transporcie dro-
gowym – do ministra infrastruktury (922),
247) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie finan-
sowania świadczeń rehabilitacyjnych dla dzieci z za-
burzeniami wieku rozwojowego, w tym z wczesnym
uszkodzeniem mózgu – do ministra zdrowia (923),
248) poseł Danuty Jazłowieckiej w sprawie
umieszczenia na listach projektów indywidualnych
do Programów Operacyjnych „Infrastruktura i śro-
dowisko” oraz „Innowacyjna gospodarka” – projek-
tów dla woj. opolskiego – do ministra rozwoju regio-
nalnego (924),
249) poseł Danuty Jazłowieckiej w sprawie mo-
dernizacji trakcji kolejowej E30 na odcinku Opole
Główne–Wrocław, ze szczególnym uwzględnieniem
odcinka Opole Główne–Opole Zachód – do ministra
środowiska (925),
250) posłanek Danuty Jazłowieckiej i Urszuli
Augustyn w sprawie odtwarzania dokumentów po-
zwalających na potwierdzanie wszystkich składni-
ków wynagrodzenia, niezbędnych do ponownego
ustalenia podstawy świadczenia emerytalnego –
do ministra pracy i polityki społecznej (926),
10
251) posłanek Urszuli Augustyn i Danuty Jazło-
wieckiej w sprawie doliczania do przychodów ze sto-
sunku pracy kosztów świadczeń medycznych pono-
szonych przez pracodawcę na rzecz pracowników –
do ministra finansów (927),
252) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie ściślej-
szego powiązania gmin z powiatami poprzez włą-
czenie prezydentów, burmistrzów i wójtów w skład
rad powiatów – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (928),
253) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie
rozważenia możliwości zmiany brzmienia załączni-
ka nr 1 do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
7 stycznia 2004 r. dotyczącego badań lekarskich kie-
rowców i osób ubiegających się o uprawnienie do kie-
rowania pojazdami – do ministra zdrowia (929),
254) posła Damiana Raczkowskiego w sprawie
budowy stacji bazowej telefonii cyfrowej Era w Wa-
silkowie koło Białegostoku – do ministra infrastruk-
tury (930),
255) posła Damiana Raczkowskiego w sprawie
sposobu finansowania ZOZ i wyceniania świadczeń
przez NFZ – do ministra zdrowia (931),
256) posła Włodzimierza Karpińskiego w spra-
wie działań Krajowej Spółki Cukrowej SA zmierza-
jących do likwidacji Cukrowni Lublin – do ministra
skarbu państwa (932),
257) posła Włodzimierza Karpińskiego w spra-
wie zawarcia pomiędzy Polską a Ukrainą umowy
o małym ruchu przygranicznym – do ministra spraw
zagranicznych (933),
258) posła Włodzimierza Karpińskiego w spra-
wie opracowania przepisów regulujących wydawa-
nie certyfikatów energetycznych – do ministra in-
frastruktury (934),
259) posła Włodzimierza Karpińskiego w spra-
wie regulacji przepisów dotyczących wieku emery-
talnego – do ministra pracy i polityki społecznej
(935),
260) posła Jana Kulasa w sprawie waloryzacji
emerytur i rent – do prezesa Rady Ministrów (936),
261) posła Jana Kulasa w sprawie ochrony i pro-
mocji książki w Polsce – do ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego (937).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następują-
ce odpowiedzi:
1) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny-Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie zwolnienia osób fizycznych uczestniczą-
cych w dotacjach gminnych z podatku dochodowego
od osób fizycznych (95),
2) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Jerze-
go Budnika w sprawie funkcjonowania regionalnych
oddziałów TVP (125),
3) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na interpelację poseł Anny Bańkowskiej w spra-
wie sytuacji osób niedołężnych wymagających cało-
dobowej opieki (141),
4) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Dariusza Lipiń-
skiego w sprawie modernizacji Dworca Głównego
w Poznaniu w kontekście funkcjonowania trans-
portu kolejowego w Wielkopolsce oraz organizacji
Euro 2012 (148),
5) ministra spraw wewnętrznych i administracji
Grzegorza Schetyny na interpelację posła Michała
Stuligrosza w sprawie transpozycji do polskiego pra-
wa dyrektywy INSPIRE oraz stworzenia podstaw
prawnych Polskiej Infrastruktury Informacji Prze-
strzennej (PIIP) (172),
6) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka i Jaro-
sława Żaczka w sprawie realizacji zobowiązań Kra-
jowej Spółki Cukrowej SA z siedzibą w Toruniu
w stosunku do pracowników Oddziału KSC SA Cu-
krownia Wożuczyn oraz polityki władz spółki wobec
cukrowni w woj. lubelskim (220),
7) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sawic-
kiego na interpelację posła Czesława Hoca w spra-
wie strategii, metodologii działań i pilnych rozwią-
zań w polskim rybołówstwie (227),
8) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Sebastiana Karpiniuka w sprawie
podjęcia działań mających na celu usunięcie trudno-
ści osobom ze znacznym i umiarkowanym stopniem
niepełnosprawności (260),
9) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Henryka Milcarza w sprawie pod-
jęcia działań zmierzających do zapewnienia pacjen-
tom dostępu do opieki paliatywnej (266),
10) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na interpelację posła Pawła Arndta w sprawie
modernizacji drogi krajowej nr 15 na odcinku Gnie-
zno–Września (267),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska, głównego geologa kraju Henryka Jacka Je-
zierskiego – z upoważnienia ministra – na interpela-
cję poseł Anny Bańkowskiej w sprawie opadania
wód gruntowych i powierzchniowych na terenie po-
łudniowych Kujaw (268),
12) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka w sprawie zasadności ist-
nienia oraz sposobów likwidacji ograniczeń i trud-
ności organizacyjno-prawnych w zatrudnianiu ob-
cokrajowców spoza Unii Europejskiej na terenie
Polski (269),
13) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego w spra-
wie rekompensat za pozostawione mienie na daw-
nych Kresach Wschodnich Rzeczypospolitej Pol-
skiej (270),

14) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Zbigniewa Chmielow-
ca w sprawie zamiaru dokonania zmian na liście in-
dykatywnej projektów indywidualnych Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej na lata
2007–2013” polegających na usunięciu z listy mo-
dernizacji drogi wojewódzkiej nr 875 Kolbuszowa–
–Mielec i budowy obwodnic Kolbuszowej i Mielca
(272),
15) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posłów Zbigniewa Chmie-
lowca i Kazimierza Moskala w sprawie próby zmiany
usytuowania Wspólnego Sekretariatu Technicznego
w ramach Programu Współpracy Transgranicznej
Polska–Republika Słowacka 2007–2013 (275),
16) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłów Tadeusza Tomaszew-
skiego i Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie do-
datku do wynagrodzenia dla pracowników socjal-
nych zatrudnionych przez podmioty niepubliczne
(282),
17) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Tadeusza Tomaszew-
skiego i Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
możliwości nowelizacji ustawy o finansach publicz-
nych (283),
18) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posłów Tadeusza Toma-
szewskiego i Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie realizacji kontraktów wojewódzkich (284),
19) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posłów Elżbiety Stre-
ker-Dembińskiej i Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie problemów związanych z wdrażaniem regional-
nych programów operacyjnych (285),
20) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłów Tadeusza Tomaszew-
skiego i Bogusława Wontora w sprawie zmiany roz-
porządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 25 czerwca 2002 r. dotyczącego określenia ro-
dzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane
ze środków PFRON (286),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska, głównego geologa kraju Henryka Jacka Je-
zierskiego – z upoważnienia ministra – na interpela-
cję poseł Anny Sobeckiej w sprawie szkodliwej dla
środowiska działalności kopalni Konin (289),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Dominika – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie działania aparatu skarbowego (291),
23) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej w sprawie
nauczania religii w szkołach (293),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie dramatycznej sytuacji w polskiej służbie
zdrowia (297),
11
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie dramatycznej sytuacji w polskiej onkolo-
gii (298),
26) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Jarosława Wałę-
sy w sprawie obowiązkowych badań lekarskich dla
polskich kierowców (306),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Eugeniusza Postolskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie wypłaty deputatów węglowych dla emery-
tów i rencistów przedsiębiorstw górniczych i przed-
siębiorstw robót górniczych (311),
28) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny-Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zwolnienia z podatku od towarów i usług
darowizn rzeczowych dla organizacji pozarządo-
wych (316),
29) podsekretarza stanu w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów Adama Leszkiewicza – z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację po-
sła Henryka Siedlaczka w sprawie zasad dokonywa-
nia opisów i wartościowania stanowisk pracy w służ-
bie cywilnej (317),
30) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zwiększenia wskaźnika wysokości pod-
stawy wymiaru emerytury (318),
31) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy o odpa-
dach (319),
32) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości zmiany rozporządzenia mi-
nistra pracy i polityki społecznej z dnia 19 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie domów pomocy spo-
łecznej (320),
33) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości zmiany art. 15 ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (321),
34) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie opóźnień w refundacji kosztów poniesio-
nych na realizację projektów ze środków FMP Inter-
reg IIIA w Euroregionie Nysa (332),
35) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie kwoty subwencji oświatowej na 2008 r.
(333),
36) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
12
nistra – na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zwiększenia nakładów na bieżące utrzy-
manie i konserwację urządzeń melioracyjnych na te-
renie woj. warmińsko-mazurskiego w 2008 r. (336),
37) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Józefa Rojka w spra-
wie potrzeby nowelizacji przepisów ustawy Ordyna-
cja wyborcza do Sejmu RP i Senatu RP w zakresie
wygaśnięcia mandatu posła lub senatora (339),
38) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny-Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Józefa Rojka w sprawie
potrzeby nowelizacji ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych w zakresie ulgi rodzinnej (340),
39) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego w sprawie pilnej koniecz-
ności uzupełnienia i uporządkowania przepisów do-
tyczących doprowadzenia osób nietrzeźwych do miej-
sca zamieszkania lub pobytu (344),
40) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczy-
ka na interpelację posła Mariusza Grada w sprawie
planów budowy dróg ekspresowych S17 i S19 (349),
41) sekretarza stanu w Ministerstwie Budownic-
twa Piotra Stycznia na interpelację poseł Mirosławy
Nykiel w sprawie niesprecyzowanych przepisów zno-
welizowanej ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych (351),
42) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju
Regionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Mirosławy Nykiel w spra-
wie prowadzenia pełnej księgowości przez firmy re-
alizujące projekty finansowane ze środków unijnych
(353),
43) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie projektu nowelizacji ustawy o finansach
publicznych (364),
44) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Moniki Wielichow-
skiej i Marka Wojtkowskiego w sprawie zmian
w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych, dotyczących tzw. ulgi prorodzinnej (365),
45) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Moniki Wielichow-
skiej i Marka Wojtkowskiego w sprawie propozycji
zmian w ustawie o finansach publicznych (366),
46) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie
zmiany sposobu naliczania subwencji oświatowej
dla szkół prowadzonych przez samorządy powiato-
we, ale kształcących w zawodach przyporządkowa-
nych ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi w rozumie-
niu rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 8 maja 2004 r., dotyczącego klasyfikacji zawo-
dów szkolnictwa zawodowego (367),
47) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na interpelację poseł Anny Bańkowskiej oraz
grupy posłów w sprawie utrzymania budowy drogi
S5 na liście priorytetów rządowego programu „In-
frastruktura i środowisko” (368),
48) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Mieczysława Ka-
sprzaka w sprawie Programu Współpracy Trans-
granicznej Polska–Republika Słowacka 2007–2013,
realizowanego w ramach Europejskiej Współpracy
Terytorialnej (cel 3. polityki spójności) (369),
49) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Mieczysława Kasprza-
ka w sprawie gospodarki odpadami (371),
50) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jerzego Ziętka w sprawie sta-
tusu, reformy i restrukturyzacji ośrodków rehabili-
tacyjnych dla dzieci na przykładzie Górnośląskiego
Ośrodka Rehabilitacji Dzieci im. dr. A. Szebesty
w Rabce-Zdroju oraz organizacji kształcenia, warun-
ków i form realizowania specjalnych działań opie-
kuńczo-wychowawczych w szkołach specjalnych oraz
działań rehabilitacyjno-leczniczych zorganizowanych
w ZOZ i jednostkach pomocy społecznej (373),
51) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
oraz grupy posłów w sprawie przebudowy drogi kra-
jowej nr 1 w granicach administracyjnych Włocław-
ka (376),
52) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Dominika – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Steca w sprawie poli-
tyki kadrowej i stanu zabezpieczenia kadrowego re-
sortu finansów (377),
53) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego w spra-
wie interpretacji rozporządzenia ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r. w spra-
wie warunków organizowania kształcenia, wy-
chowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnych oraz niedostosowanych społecznie
w specjalnych przedszkolach, szkołach, oddzia-
łach oraz w ośrodkach (380),
54) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Sławomira Kopyciń-
skiego w sprawie zmniejszenia zakresu dofinanso-
wania z Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej 2007–2013” budowy mostu przez Wisłę
w Połańcu (382),
55) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Sła-
womira Kopycińskiego w sprawie postępowania re-
gulacyjnego prowadzonego przez komisję do spraw
zwrotu mienia Kościoła katolickiego oraz innych ko-
ściołów i związków wyznaniowych (384),

56) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację posła Stanisława Zająca w sprawie
finansowania indywidualnego nauczania dzieci i mło-
dzieży (387),
57) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie przeniesienia z Rzeszowa do Krakowa
tzw. sekretariatu technicznego, który ma obsługi-
wać unijny Program Współpracy Transgranicznej
Polska–Republika Słowacka 2007–2013 (388),
58) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację posła Stanisława Zająca w sprawie
zmiany sposobu finansowania zadań oświatowych
poprzez wprowadzenie bonu oświatowego (389),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Beaty Mazurek w sprawie przyznania strażnikom
miejskim i gminnym prawa do wcześniejszych eme-
rytur (390),
60) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację posła Janusza Krasonia w sprawie
pomocy dla osób niewidomych w dostępie do książek
nagrywanych na płyty CD (400),
61) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Eugeniusza Postolskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Ryszarda Zbrzyzne-
go w sprawie rozwiązań prawnych dotyczących
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla dla uprawnionych osób z przedsiębiorstw
robót górniczych (401),
62) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny-Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Zbigniewa Konwińskie-
go w sprawie możliwości zmiany sposobu przekazy-
wania 1% podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego (404),
63) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację poseł Beaty Bublewicz oraz grupy
posłów w sprawie matur w 2008 i 2009 r. (406),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Józefa Rackiego w spra-
wie rozstrzygnięcia konkursu na wybór realizato-
rów „Narodowego programu zwalczania chorób no-
wotworowych”, zadanie: Tomografia pozytonowa
(PET) – budowa sieci ośrodków PET w części doty-
czącej Wielkopolskiego Centrum Onkologii (407),
65) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny-Duch – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie sposobu zbierania informacji potrzebnych
urzędom skarbowym do przekazywania 1% podatku
dochodowego od osób fizycznych na rzecz organiza-
cji pożytku publicznego (414),
66) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie braku możliwości wypłacania pracowni-
kom samorządowych jednostek organizacyjnych na-
gród jubileuszowych za 50-letni i większy staż pracy
(415),
13
67) sekretarza stanu w Ministerstwie Budownic-
twa Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Dariusza Lipińskiego w sprawie
problemów z ustanawianiem odrębnej własności lo-
kali w budynkach położonych na gruntach będących
w użytkowaniu wieczystym spółdzielni mieszkanio-
wych (416),
68) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Dariusza Lipińskiego w sprawie uprawnień strażni-
ków gminnych do otrzymywania wcześniejszej eme-
rytury (417),
69) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację posłów Renaty Butryn, Domiceli Ko-
paczewskiej i Marka Wojtkowskiego w sprawie
zmiany listy lektur w podstawie programowej
kształcenia ogólnego dla liceów ogólnokształcą-
cych, liceów profilowanych, techników, uzupełnia-
jących liceów ogólnokształcących i techników uzu-
pełniających (420),
70) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie weryfikacji listy projektów kluczowych
(428),
71) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Grzegorza Karpiń-
skiego w sprawie podpisywania przez prezesa Rady
Ministrów kontraktów wojewódzkich z marszałka-
mi województw (429),
72) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Izabeli Katarzyny
Mrzygłockiej w sprawie przepisów dotyczących
wsparcia finansowego wspólnot mieszkaniowych
przez samorządy (432),
73) sekretarza stanu w Ministerstwie Budownic-
twa Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących funkcjonowania
spółdzielni mieszkaniowych (434),
74) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ka-
rola Karskiego w sprawie płacenia przez m.st. War-
szawę tzw. janosikowego (435),
75) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie finansowania pomocy krajowej dla rolnic-
twa (437),
76) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów –
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego w spra-
wie braku urzędu pełnomocnika rządu ds. równego
statusu kobiet i mężczyzn (450),
77) minister edukacji narodowej Katarzyny Hall
na interpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego w sprawie podwyżek płac dla nauczycieli (461),
14
78) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Eugeniusza Postolskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie planowanych strajków
w górnictwie (462),
79) sekretarza stanu w Ministerstwie Budownic-
twa Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Jerzego Budnika w sprawie opóź-
nień w realizacji ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (465),
80) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie wysokości wskaźników planowanej na
marzec 2008 r. waloryzacji rent i emerytur (466),
81) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Krzysztofa Grzegorka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Wojciecha Szaramy w sprawie
pobierania opłat za porody i opiekę okołoporodową
w publicznych szpitalach (468),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Eugeniusza Postolskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie wypłat ekwiwalentu pieniężnego z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla byłym pracownikom
przedsiębiorstw robót górniczych (469),
83) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na interpelację posła Wiesława Wody w spra-
wie problemu budowy obwodnicy dla miasta Kalwa-
ria Zebrzydowska (471),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Marka Zielińskiego w sprawie uprawnień emerytal-
nych dla straży gminnej (575).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące inter-
pelacje:
1) poseł Anny Sobeckiej w sprawie bezpieczeń-
stwa energetycznego państwa – od prezesa Rady Mi-
nistrów (4) – 51 dni,
2) poseł Anny Sobeckiej w sprawie polityki ener-
getycznej państwa – od prezesa Rady Ministrów (8)
– 51 dni,
3) poseł Anny Zielińskiej-Głębockiej w sprawie
budowy autostrady A1 na odcinku Nowe Marzy–To-
ruń – od ministra infrastruktury (261) – 8 dni,
4) posła Jarosława Wałęsy w sprawie propozycji
budowy przez państwo odcinka autostrady A1 Gru-
dziądz–Toruń – od ministra infrastruktury (305) –
8 dni,
5) posła Marcina Zawiły w sprawie likwidacji
nieuzasadnionych przywilejów pracowników admi-
nistracji rządowej i zwiększenia w 2008 r. dochodów
budżetu państwa – od prezesa Rady Ministrów (331)
– 8 dni,
6) posła Mieczysława Golby w sprawie podjęcia
działań zmierzających do wzrostu liczby udziału po-
jazdów napędzanych alternatywnymi paliwami –
od prezesa Rady Ministrów (438) – 6 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) posła Maksa Kraczkowskiego w sprawie ko-
nieczności złagodzenia polityki karnej wobec podat-
ników wypełniających deklarację VAT 7 – do mini-
stra finansów (461),
2) posła Jarosława Wałęsy w sprawie Aeroklubu
Gdańskiego – do ministra obrony narodowej (462),
3) poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie funkcjono-
wania komórek obronnych w państwowych jednost-
kach budżetowych w świetle rządowego programu
tańszego państwa – do ministra obrony narodowej
(463),
4) poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie przekazy-
wania 1% podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego – do mini-
stra finansów (464),
5) poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie sposobu re-
alizacji zmian systemu kształcenia obronnego stu-
dentów, nadzoru merytorycznego i prac nad nim –
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (465),
6) posła Jacka Pilcha w sprawie terminu badań
lekarskich kierowców i osób ubiegających się o upraw-
nienie do kierowania pojazdami – do ministra zdro-
wia (466),
7) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie dofinansowania modernizacji stadionu
żużlowego w Lesznie – do ministra sportu i tury-
styki (467),
8) poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie świad-
czenia usług żywienia zbiorowego w szpitalach –
do ministra zdrowia (468),
9) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie przeniesie-
nia siedziby Krajowej Spółki Cukrowej SA z Toru-
nia do Warszawy oraz sytuacji w cukrowniach
woj. kujawsko-pomorskiego – do ministra skarbu
państwa (469),
10) posła Stanisława Pięty w sprawie śledztwa
Prokuratury Okręgowej w Bielsku-Białej dotyczące-
go korupcji w wymiarze sprawiedliwości – do mini-
stra sprawiedliwości (470),
11) posła Józefa Piotra Klima w sprawie możli-
wości nowelizacji ustawy o podatkach i opłatach lo-
kalnych – do ministra finansów (471),
12) posła Romualda Ajchlera w sprawie skutków
zmiany formy wsparcia rynku pomidorów przemy-
słowych – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (472),
13) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie przyczyn
wykreślenia z listy kluczowych projektów realizo-
wanych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” niektórych projektów doty-
czących woj. kujawsko-pomorskiego – do prezesa
Rady Ministrów (473),

14) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie planów
przekazania regionalnych ośrodków telewizyjnych
samorządom wojewódzkim – do prezesa Rady Mini-
strów (474),
15) posła Pawła Arndta w sprawie świadczenia
pieniężnego dla tych, którzy jako osoby małoletnie
doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek działań wo-
jennych w latach 1939–1945 – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (475),
16) posła Andrzeja Pałysa w sprawie problemu
likwidacji rejonów kontraktacyjnych buraka cukro-
wego w woj. świętokrzyskim – do ministra skarbu
państwa (476),
17) posła Józefa Rackiego w sprawie możliwości
nowelizacji przepisów regulujących kwestie uboju
żywca w punktach usługowych – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (477),
18) posła Czesława Hoca w sprawie dopuszczenia
do ruchu drogowego tzw. kolejki turystycznej –
do ministra infrastruktury (478),
19) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie umoż-
liwienia kibicom z Polski kupna biletów na mecze
Euro 2008 – do ministra sportu i turystyki (479),
20) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji żołnie-
rzowi, którego stan zdrowia uległ pogorszeniu pod-
czas odbywania służby wojskowej – do ministra
obrony narodowej (480),
21) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie nieuczciwej konkurencji prowadzonej przez moł-
dawską firmę Rincom-Grup sp. z o.o. – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (481),
22) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie możliwości nowelizacji niektórych przepisów
ustawy o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa
własności nieruchomości Skarbu Państwa oraz jed-
nostek samorządu terytorialnego – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (482),
23) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie drogi krajowej nr 45 – do ministra infrastruktu-
ry (483),
24) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie likwidacji podatku od lokat bankowych – do mi-
nistra finansów (484),
25) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie możliwości wystąpienia paraliżu komunikacyj-
nego w przewozach regularnych osób w komunikacji
lokalnej i międzymiastowej w myśl art. 66 ust. 1
ustawy Prawo o ruchu drogowym – do ministra fi-
nansów (485),
26) posła Krzysztofa Gadowskiego w sprawie re-
alizacji zobowiązań finansowych likwidowanej jed-
nostki budżetowej – Biura Rozliczeń Międzynarodo-
wych i uregulowania wierzytelności za usługi świad-
czone nieubezpieczonym w październiku 2007 r.
przez SPZOZ Państwowy Szpital dla Nerwowo i Psy-
chicznie Chorych w Rybniku – do ministra zdrowia
(486),
27) posła Edwarda Siarki w sprawie niekorzyst-
nych dla świadczeniobiorców naliczeń emerytur przez
ZUS – do ministra pracy i polityki społecznej (487),
15
28) poseł Grażyny Gęsickiej w sprawie planów
rządu w zakresie poprawy standardów obsługi po-
dróżnych na dworcach PKP – do ministra infra-
struktury (488),
29) posła Leszka Deptuły w sprawie braku w wy-
kazie linii kolejowych, które ze względów gospodar-
czych, społecznych, obronnych lub ekologicznych
mają znaczenie państwowe, linii kolejowej Dębica–
–Mielec–Ocice, będącej fragmentem linii kolejowej
nr 25, łączącej Łódź Kaliską z Dębicą – do ministra
infrastruktury (489),
30) posła Artura Górskiego w sprawie podziału
i odszkodowania za nieruchomości objęte dekretem
o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze
m.st. Warszawy – do ministra infrastruktury (490),
31) posła Artura Górskiego w sprawie stanowi-
ska MSZ dotyczącego planów budowy elektrowni ją-
drowych na Białorusi i Litwie – do ministra spraw
zagranicznych (491),
32) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie możli-
wości nowelizacji ustawy o pomocy społecznej –
do ministra pracy i polityki społecznej (492),
33) posła Antoniego Błądka w sprawie planowa-
nej budowy drogi S74 na trasie Nisko–Stalowa Wo-
la–Opatów–Piotrków Trybunalski – do ministra in-
frastruktury (493),
34) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie nie-
prawidłowego wykorzystania funduszy unijnych,
jak również nieracjonalnego przydziału zakupione-
go sprzętu placówkom oświatowym – do ministra
edukacji narodowej (494),
35) posła Witolda Kochana w sprawie budowy
nowej siedziby Urzędu Skarbowego w Gorlicach –
do ministra finansów (495),
36) posła Mariusza Grada w sprawie puli środ-
ków przyznanych za pośrednictwem ARiMR – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (496),
37) posła Mariusza Grada w sprawie podziału
środków przez Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ
na świadczenie usług stomatologicznych – do mini-
stra zdrowia (497),
38) posła Waldemara Wiązowskiego w sprawie
przyszłości Specjalistycznego Centrum Medycznego
w Polanicy-Zdroju – do prezesa Rady Ministrów (498),
39) posła Krzysztofa Sońty w sprawie przyczyn
odwołania z funkcji mazowieckiego kuratora oświa-
ty – do ministra edukacji narodowej (499),
40) poseł Grażyny Gęsickiej w sprawie liczby
i rodzaju konkursów ogłoszonych w programach
operacyjnych 2007–2013 – do ministra rozwoju re-
gionalnego (500),
41) posła Andrzeja Pałysa w sprawie procedury
przejmowania gospodarstw przez młodych rolników
po rodzicach oraz możliwości skorzystania z premii
z tego tytułu – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(501),
42) posła Andrzeja Pałysa w sprawie uznania od-
powiedzialności dzierżawcy lub zarządcy obwodu ło-
wieckiego za szkody wyrządzone na plantacjach
wierzby energetycznej przez zwierzynę łowną, jak
16
również zakwalifikowania plantacji wierzby energe-
tycznej jako uprawy rolnej – do ministra środowiska
(502),
43) posła Włodzimierza Kuli w sprawie budowy
obwodnicy miasta Bełchatowa – do ministra infra-
struktury (503),
44) posła Jarosława Pięty w sprawie decyzji Ko-
misji Europejskiej dotyczącej pomocy państwa udzie-
lonej przez Polskę producentowi stali Grupie Tech-
nologie Buczek w Sosnowcu – do ministra gospodar-
ki (504),
45) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie bu-
dowy węzła autostrady A6 w rejonie ul. Tczewskiej
w Szczecinie – do ministra infrastruktury (505),
46) posła Józefa Rackiego w sprawie przekształ-
cenia drogi S11 w drogę ekspresową – do ministra
infrastruktury (506),
47) posła Jana Kulasa w sprawie oddania do użyt-
ku pierwszego odcinka autostrady A1 i planów dal-
szej jej budowy – do ministra infrastruktury (507),
48) posła Jana Kulasa w sprawie prywatyzacji
Stoczni Gdańskiej – do ministra skarbu państwa
(508),
49) posła Tomasza Kuleszy w sprawie postępowa-
nia prowadzonego obecnie przed Sądem Rejonowym
w Jarosławiu, Wydział Cywilny (sygnatura akt: I Ns
1031/07) – do ministra sprawiedliwości (509),
50) posła Artura Ostrowskiego w sprawie wyso-
kości wynagrodzenia ministra edukacji narodowej
– do ministra edukacji narodowej (510),
51) posła Krzysztofa Lipca w sprawie planu likwi-
dacji upraw buraków cukrowych w woj. świętokrzy-
skim – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (511),
52) posła Grzegorza Tobiszowskiego w sprawie
interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 93 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych – do ministra fi-
nansów (512),
53) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie sytu-
acji finansowej Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi –
do ministra środowiska (513),
54) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie cha-
rakteru i przebiegu drogi S5 przez woj. kujawsko-po-
morskie oraz przez Bydgoszcz – do ministra infra-
struktury (514),
55) posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawie za-
rządzenia prezesa NFZ nr 69/2007/DSOZ z dnia
25 września 2007 r. dotyczącego określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów o udzielenie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju: opieka zdrowotna
– do ministra zdrowia (515),
56) posła Józefa Rojka w sprawie planowanej re-
dukcji środków na rzecz ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej w regionie tarnowskim – do mini-
stra rozwoju regionalnego (516),
57) posła Tadeusza Arkita w sprawie przewidy-
wanego harmonogramu prac budowlano-moderni-
zacyjnych Komendy Powiatowej Policji w Chrzano-
wie oraz pozyskania na ten cel środków finansowych
w 2008 r. – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji (517),
58) posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie zmiany przepisów, tak aby umożliwić przy-
znanie gminie statusu strony w postępowaniu przed
samorządowym kolegium odwoławczym i przed sąda-
mi administracyjnymi w sprawach, w których organ
gminy wydał decyzję administracyjną – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (518),
59) posła Adama Krupy w sprawie Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (519),
60) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wyja-
śnienia sytuacji grupy mieszkańców Ostrowca Świę-
tokrzyskiego, którzy wykupili mieszkania od Huty
Ostrowiec SA – do ministra sprawiedliwości (520),
61) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie możliwo-
ści przekazania na rzecz Uniwersytetu Kazimierza
Wielkiego terenów użytkowanych przez Instytut
Hodowli i Aklimatyzacji Roślin oraz Instytut Wete-
rynarii – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (521),
62) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie interpretacji zapisów rozporządzenia dotyczące-
go kas fiskalnych – do ministra finansów (522),
63) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie inwestycji planowanych na drodze krajowej
nr 35 – do ministra infrastruktury (523),
64) poseł Mirosławy Masłowskiej w sprawie pro-
pozycji podziału Narodowego Funduszu Zdrowia na
sześć regionalnych ubezpieczalni – do ministra zdro-
wia (524),
65) posła Sławomira Nowaka w sprawie wykre-
ślenia nieswoistego zapalenia jelit z listy chorób
przewlekłych – do ministra zdrowia (525),
66) posłów Moniki Wielichowskiej i Jakuba Szul-
ca w sprawie możliwości wsparcia działań na rzecz
uzyskania z budżetu państwa pomocy finansowej
niezbędnej powiatowi kłodzkiemu do utworzenia
w nowym miejscu domu pomocy społecznej dla dzie-
ci upośledzonych umysłowo – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (526),
67) poseł Jolanty Hibner w sprawie przyspiesze-
nia prac nad wprowadzeniem paliwa E-85 – do mi-
nistra gospodarki (527),
68) poseł Jolanty Hibner w sprawie konieczności
poprawy jakości obsługi konsularnej Polaków prze-
bywających za granicą – do ministra spraw zagra-
nicznych (528),
69) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie nie-
wyjaśnionej sytuacji w Zespole Szkół Leśnych w Tu-
choli – do ministra środowiska (529),
70) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie proble-
mów związanych z możliwością powiększania go-
spodarstw rolników z Kujaw i Pomorza poprzez za-
kup ziemi od Agencji Nieruchomości Rolnych –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (530),
71) posła Jerzego Szmajdzińskiego w sprawie
przejęcia przez gminę Karpacz od Polskich Kolei
Państwowych SA nieruchomości położonych w Kar-
paczu wraz z obiektami na nich usytuowanymi –
do ministra infrastruktury (531),

72) posła Piotra Polaka w sprawie podjęcia sto-
sownych działań pozwalających rozwiązać problemy
w funkcjonowaniu jednostek kultury w powiecie sie-
radzkim – do prezesa Rady Ministrów (532),
73) posła Jana Kulasa w sprawie funkcjonowania
Funduszu Inicjatyw Obywatelskich – do prezesa
Rady Ministrów (533),
74) poseł Beaty Mazurek w sprawie niepokojącej
sytuacji w Oddziale Celnym w Dorohusku – do mini-
stra finansów (534),
75) posłów Zbigniewa Konwińskiego i Sławomira
Neumanna w sprawie braku możliwości zamieszcze-
nia w Biuletynie Zamówień Publicznych informacji
dotyczącej przedsięwzięć planowanych do realizacji
w trybie PPP – do ministra gospodarki (535),
76) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie sprze-
daży napojów alkoholowych przy budynkach szkół
– do ministra edukacji narodowej (536),
77) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie refor-
my agencji rolnych – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (537),
78) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie przy-
czyn wykreślenia z listy projektów indykatywnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko na lata 2007–2013” projektu „Kom-
pleksowe uporządkowanie gospodarki wodno-ście-
kowej na terenie gminy Lubliniec” – do ministra
rozwoju regionalnego (538),
79) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie przy-
czyn wykreślenia z listy projektów indykatywnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko na lata 2007–2013” projektu „Uporząd-
kowanie gospodarki wodno-ściekowej na terenie
gminy Kłobuck poprzez budowę kanalizacji sanitar-
nej” – do ministra rozwoju regionalnego (539),
80) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie przy-
czyn wykreślenia z listy projektów indykatywnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko na lata 2007–2013” projektu „Uporząd-
kowanie gospodarki wodno-ściekowej na terenie gmi-
ny Konopiska w zlewni oczyszczalni ścieków w Dźbo-
wie” – do ministra rozwoju regionalnego (540),
81) posła Grzegorza Tobiszowskiego w sprawie
podatku VAT – do ministra finansów (541),
82) posła Waldemara Wrony w sprawie pomocy
finansowej dotyczącej wyposażenia medycznego i tech-
nicznego dla nowo wybudowanych SPZOZ-ów –
do ministra zdrowia (542),
83) posłów Sławomira Piechoty i Stanisława Hu-
skowskiego w sprawie możliwości przyznania wcze-
śniejszej emerytury ze względu na konieczność za-
pewnienia osobistej opieki nad najbliższymi – osoba-
mi niepełnosprawnymi – do prezesa Rady Ministrów
(543),
84) posłów Tomasza Górskiego i Zbigniewa Ko-
zaka w sprawie zasad wydawania przez Minister-
stwo Finansów zwolnień od zapłaty przez obywateli
podatku akcyzowego oraz podatku od towarów i usług
w przypadku sprowadzania z zagranicy do Polski
samochodów osobowych, na przykładzie publikacji
17
zawartych w „Tygodniku Solidarność” – do mini-
stra finansów (544),
85) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
możliwości udzielenia miastu Chełm pomocy w ko-
rzystaniu ze środków narodowego programu „Bo-
isko w mojej gminie” – do ministra sportu i turysty-
ki (545),
86) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
przebiegu prywatyzacji przedsiębiorstwa Ruch SA –
do ministra skarbu państwa (546),
87) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie kontroli ja-
kości gazu ziemnego – do ministra gospodarki (547),
88) posła Czesława Hoca w sprawie finansowa-
nia jednego z leków innowacyjnych – sunitinibu (su-
tent) w ramach chemioterapii niestandardowej w roz-
sianym raku nerki – do ministra zdrowia (548),
89) posła Lucjana Karasiewicza w sprawie chęci
zbycia przez Skarb Państwa udziałów w Wojewódz-
kim Parku Kultury i Wypoczynku w Katowicach
i Chorzowie – do ministra skarbu państwa (549),
90) posła Aleksandra Marka Szczygły w sprawie
niekonsekwentnego definiowania pojęć „apolitycz-
ność wojska” oraz „cywilna kontrola nad armią” –
do ministra obrony narodowej (550),
91) poseł Urszuli Augustyn w sprawie zwiększe-
nia ilości zespołów wyjazdowych pogotowia ratun-
kowego w Tarnowie – do ministra zdrowia (551),
92) posła Czesława Hoca w sprawie metodologii
wyliczenia przez KE przełowienia dorszy przez pol-
skich rybaków, powołania niezależnej komisji ds.
szacowania i raportowania zasobów dorszy na Bał-
tyku, koncepcji odejścia od kwot połowowych oraz
sytuacji prawnej polskich rybaków, którzy z powodu
opieszałości rządu PO naruszają prawo unijne
od dnia 1 stycznia 2008 r. – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (552),
93) posła Jana Kulasa w sprawie pomocy dla Żu-
ław – do ministra środowiska (553),
94) posła Jana Kulasa w sprawie promocji har-
cerstwa w Polsce – do ministra edukacji narodowej
(554).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następują-
ce odpowiedzi:
1) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie zabezpieczenia brzegu rzeki Pisy, na od-
cinku graniczącym z nieruchomością Ośrodka Cha-
rytatywno-Opiekuńczego Caritas Diecezji Łomżyń-
skiej, przed postępującą erozją oraz ustalenia linii
brzegu (26),
2) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie posła Marka
Kwitka w sprawie sprawowania przez państwo me-
cenatu nad instytucjami kultury (145),
18
3) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie poprawy dochodowości polskiego rolnic-
twa (146),
4) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju Re-
gionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w sprawie bu-
dowy obwodnic miejskich w ramach Regionalnego
Programu Operacyjnego na lata 2007–2013 (148),
5) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczy-
ka na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie projektu przebudowy drogi krajowej nr 10
w miejscowościach Czernikowo i Czernikówko, wy-
łożonego do przetargu w dniu 19 listopada 2007 r.
(155),
6) minister nauki i szkolnictwa wyższego Barba-
ry Kudryckiej na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie dotacji dla PWSZ w Chełmie na kształce-
nie w zakresie specjalizacji pilotaż samolotowy (160),
7) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posłów Beaty Mazurek i Wojciecha
Żukowskiego w sprawie dalszego funkcjonowania
Cukrowni Wożuczyn (164),
8) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczy-
ka na zapytanie posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego w sprawie budowy drogi ekspresowej S5 na
odcinku od Wrocławia do Poznania (173),
9) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Artura Górskiego w sprawie
wprowadzenia umundurowania galowo-wyjściowe-
go dla Wojska Polskiego i stopni wojskowych według
wzorów z 1936 r. (177),
10) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Krzysztofa Brejzy w sprawie złej sytuacji material-
nej studentów Akademii Muzycznej im. Feliksa No-
wowiejskiego w Bydgoszczy (181),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Józe-
fa Piotra Klima w sprawie funkcjonowania niepu-
blicznych szkół artystycznych (183),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Adama Abramowicza w sprawie umożliwienia oso-
bom mieszkającym w gminach przygranicznych
przekraczania granicy z Białorusią i Ukrainą bez
obowiązku posiadania wizy wjazdowej w ramach
tzw. małego ruchu granicznego (184),
13) podsekretarz stanu w Ministerstwie Trans-
portu Barbary Kondrat – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w sprawie bu-
dowy mostu drogowego w Toruniu (188),
14) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na zapytanie poseł Anny Sobeckiej w sprawie
przebudowy drogi krajowej nr 10 w okolicach Czer-
nikowa (189),
15) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy obwodnicy Augustowa (190),
16) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na zapytanie posła Czesława Hoca w sprawie
dogodnych i racjonalnie planowanych połączeń kole-
jowych Kołobrzegu z Warszawą (191),
17) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posłów Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie sytuacji pra-
cowników i plantatorów likwidowanej Cukrowni
Gosławice SA (192),
18) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Janusza Chwieruta w sprawie
inwestycji realizowanych w ramach „Programu bu-
dowy zbiornika wodnego Świnna Poręba” (194),
19) ministra infrastruktury Cezarego Grabar-
czyka na zapytanie posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego w sprawie budowy kolei szybkich prędko-
ści z Warszawy do Wrocławia i Poznania (195),
20) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
zapytanie poseł Ewy Wolak w sprawie włączenia
wrocławskiego Instytutu Górnictwa Odkrywkowe-
go Poltegor do Głównego Instytutu Górnictwa w Ka-
towicach (197),
21) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Marii Nowak w sprawie sytuacji
w Walcowni Rur Jedność SA w Siemianowicach Ślą-
skich (199),
22) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju
Regionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Marii Nowak w sprawie
przyczyn wykreślenia z listy projektów indykatyw-
nych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” projektu: Hala sportowa
Uniwersytetu Śląskiego oraz wskazania procedury
odwoławczej w tym zakresie (200),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Andrzeja Włodarczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posłów Macieja Orzechowskiego,
Waldy Dzikowskiego i Marka Zielińskiego w sprawie
przekazania środków na zakup skanera PET dla re-
gionu wielkopolskiego (205),
24) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie posła Arkadiusza Czartory-
skiego w sprawie budowy w gminie Czarnia w woj.
mazowieckim boiska ze sztuczną murawą i oświetle-
niem w ramach zapowiedzianej w exposé premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” (207),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Łukasza Zbo-
nikowskiego w sprawie środków służących zapobie-
żeniu kryzysowi na rynku wieprzowiny (209),
26) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka

– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na za-
pytanie posła Adama Abramowicza w sprawie moż-
liwości otwarcia przejścia granicznego do obsługi
ruchu osobowego pomiędzy Republiką Białoruś
a Rzecząpospolitą Polską w miejscowości Włodawa
(210),
27) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie
potrzeby przywrócenia Oddziału Wojewódzkiego
ZUS w Tarnowie (211),
28) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Artura Ostrowskiego w sprawie uprawnień funkcjo-
nariuszy Straży Granicznej (215),
29) ministra sportu i turystyki Mirosława Drze-
wieckiego na zapytanie poseł Domiceli Kopaczew-
skiej w sprawie możliwości dofinansowania budowy
szkolnych sal sportowych (216),
19
30) ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ćwią-
kalskiego na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskie-
go w sprawie informacji o zamiarze przeznaczenia
na cele charytatywne sprzętu elektronicznego pozo-
stającego w dyspozycji Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści (217).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące zapy-
tania:
1) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie do-
staw gazu skroplonego – od ministra gospodarki
(203) – 14 dni,
2) posła Artura Górskiego w sprawie braku możli-
wości wykupu przez lokatorów mieszkań zakłado-
wych, zarządzanych przez Polski Klub Wyścigów Kon-
nych – od ministra skarbu państwa (186) – 8 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 173)
do ministra finansów
w sprawie przekazywania 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego –
ponowna
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do
otrzymanej od Pana odpowiedzi na interpelację
w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego pragnę za-
uważyć, że nadal brak jest ustawowych uregulowań,
które jednoznacznie dopuszczałyby możliwość wska-
zywania celu szczegółowego przeznaczenia 1% PIT
oraz wprowadzałyby dodatkowe pole w formularzu
PIT przeznaczone tylko na wpisanie celu szczegóło-
wego. Kolejnym problemem jest to, iż aktualne prze-
pisy uniemożliwiają przekazywanie 1% PIT podatni-
kom – pracownikom, których rozliczenie roczne po-
datku dokonuje ich pracodawca (formularz PIT-40).
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo rozważa wprowadzenie ta-
kich zmian w przepisach, które dopuszczą możli-
wość wskazywania celu szczegółowego przeznacze-
nia 1% PIT oraz wprowadzą dodatkowe pole w for-
mularzu PIT przeznaczone tylko na wpisanie celu
szczegółowego?
2. Czy ministerstwo rozważa możliwość takich
zmian przepisów, które umożliwią przekazywanie
1% z podatku przez pracowników, których rozlicze-
nie roczne podatku dokonuje ich pracodawca?
Z poważaniem
Posłowie Iwona Guzowska
i Arkadiusz Rybicki
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Załącznik nr 2
Interpelacja
(nr 678)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie możliwości nowelizacji
ustawy o radiofonii i telewizji
Media zwane są czwartą władzą. Komercyjne za-
zwyczaj krytykują, natomiast publiczne przeważnie
sprzyjają pozostałym trzem filarom władzy, tzn.
ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. Sytu-
acja ta czasem przybiera postać patologiczną, jak ła-
two było zaobserwować podczas dwuletnich rządów
Prawa i Sprawiedliwości. W końcu listopada br. rząd
powołał zespół ds. zmian w mediach publicznych.
Premier Donald Tusk mówił wtedy, że jeśli Polacy
mają płacić na media publiczne, to muszą one wy-
pełniać misję publiczną, tzn. nadawać ambitne pro-
gramy informacyjne, rzetelną publicystykę, atrak-
cyjne reportaże, czy wysokiej jakości twórczość ki-
nematograficzną i teatralną.
W przypadku telewizji publicznej sprawa abona-
mentu wygląda zdecydowanie prościej niż w odnie-
sieniu do publicznego radia. W naszym kraju Tele-
wizja Polska jest największym nadawcą, liderem
oglądalności i przoduje w osiąganiu przychodów
z reklam, a co za tym idzie, zniesienie abonamentu
aż tak bardzo nie odbije się na jej funkcjonowaniu.
Z kolei radiofonia publiczna w Polsce w 75% utrzy-
mywana jest ze środków abonamentowych. Wynika
to z modelu i sposobu finansowania mediów publicz-
nych, które działają w postaci spółek Skarbu Pań-
stwa mających za zadanie generowanie zysku. Zysk
powstaje wtedy, gdy dane radio emituje reklamy
w godzinach największej słuchalności, czyli tzw. pri-
me time. I tu powstaje problem, w założeniu radia
publicznego w tych godzinach powinny być emito-
wane programy publicystyczne i kulturalne. W więk-
szości krajów europejskich istnieje telewizja publicz-
na i obowiązuje system abonamentowy, egzekwowa-

ny dużo bardziej rygorystycznie i skuteczniej niż
w Polsce. Istnieją też przypadki, gdzie zrezygnowa-
no z abonamentu na rzecz dotacji z budżetu pań-
stwa. Dotyczy to jednak sytuacji, gdzie media pu-
bliczne działają na marginesie rynku medialnego.
Nowelizacja ustawy medialnej powinna zawie-
rać, oprócz spraw związanych z abonamentem, re-
gulację dotyczącą sposobu wyboru składu Krajowej
Rady Radiofonii i Telewizji, jej funkcjonowania
i kompetencji, zastąpienia w niedalekiej przyszłości
naziemnego nadawania analogowego na rzecz cyfro-
wego, kompatybilności z prawem Unii Europejskiej,
ewentualnej prywatyzacji mediów publicznych, czy
też zmianami sposobu ich finansowania.
Jaki jest kierunek zmian podjęty w pracach mi-
nisterstwa nad nowelizacją ustaw medialnych? Czy
Pan Minister dostrzega istotną różnicę w finanso-
waniu telewizji i radia publicznego oraz czy podziela
Pan pogląd, że w przypadku radia, przy którym
funkcjonują instytucje kultury (orkiestra symfo-
niczna i kameralna), zmiany powinny polegać m.in.
na większym udziale środków abonamentowych
przydzielanych radiu publicznemu?
Z poważaniem
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 679)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie kadencji rektorów państwowych
wyższych szkół zawodowych
Przepisy zawarte w art. 270 ust. 6 i 7 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 r.
(Dz.U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365) przewidują dwu-
letni okres kadencji władz w przypadku tych uczel-
ni, których kadencja upłynęła 31 sierpnia 2006 r.
(dotyczy to państwowych szkół zawodowych w Cheł-
mie, Ciechanowie, Nowym Targu, Nysie, Przemy-
ślu, Sanoku i Tarnobrzegu) oraz uczelni utworzo-
nych w 2005 r. (PPWSZ w Oświęcimiu, Skierniewi-
cach, Suwałkach i Zamościu). Ww. zapis od początku
budził zastrzeżenia, ponieważ:
— narusza ogólne postanowienia ustawy przewi-
dujące kadencję czteroletnią i w efekcie skraca ka-
dencje rektorów i senatów PWSZ, co z pewnością nie
było intencją ustawodawcy,
— powoduje występowanie różnego terminu za-
kończenia kadencji władz PPWSZ, bowiem spośród
35 placówek poprawka obejmuje tylko 11. W pozo-
stałych koniec kadencji przypadł na rok 2007 lub
nastąpi w latach 2008 i 2009,
21
— podnoszone rozbieżności będą oczywiście wy-
stępować w przypadku nowo powoływanych uczelni.
Mając powyższe na względzie, można stwierdzić,
że ww. przepisy nie mają racjonalnego uzasadnienia
i wpływają niekorzystnie na funkcjonowanie uczel-
ni, których te zapisy dotyczą.
W celu szybkiego i skutecznego rozwiązania ww.
problemu konieczne jest wydanie takiej interpreta-
cji przywołanego przepisu, która zachowuje zasadę
niedziałania ustawy z mocą wsteczną. Ustawa,
wchodząc w życie z dniem 1 września 2005 r., w art. 77
ust. 2 regulowała zagadnienie kadencyjności orga-
nów uczelni z zastosowaniem kryterium daty prze-
prowadzonego wyboru. Przesądza to o fakcie, że
ograniczenie liczby następujących po sobie kadencji
nie może dotyczyć funkcji pełnionych na podstawie
wyborów dokonanych przed dniem wejścia w życie
ustawy. Za początek pierwszej kadencji pełnienia
funkcji rektora należałoby przyjąć dzień wyboru,
który nastąpił po dniu wejścia w życie ustawy (czyli
po 1 września 2005 r.).
Należy jeszcze przypomnieć, że właśnie taką in-
terpretację ww. przepisów artykułował Departa-
ment Szkół Wyższych ministerstwa jeszcze w roku
2006 i był to fakt często decydujący o kandydowaniu
na funkcje rektorskie. Gdyby osoby starające się
o objęcie funkcji rektora wiedziały, że po okresie
dwuletniej kadencji nie będzie możliwości kolejnego
kandydowania i kontynuowania rozpoczętej pracy
w latach 2008–2012, w większości zrezygnowałyby ze
starań o pełnienie tej funkcji w latach 2006–2008.
Czy Pani Minister podejmie działania zmierzają-
ce do pilnego zredagowania stosownej (odnoszącej
się do państwowych wyższych szkół zawodowych)
interpretacji art. 270 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym?
Poseł Andrzej Gut-Mostowy
Zakopane, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 680)
do ministra zdrowia
w sprawie rakotwórczego azbestu
Szanowna Pani Minister! Według danych rządo-
wych w polskich budynkach ciągle jest 15,5 mln ton
rakotwórczego azbestu, najwięcej w szkołach
i przedszkolach budowanych w latach 60, 70 i 80. Co
roku z powodu wnikania włókien azbestu do płuc
umiera nawet do kilku tysięcy ludzi, tracą życie
z powodu nowotworów, azbestozy i międzybłonnia-
ka opłucnej. Niewidzialne gołym okiem włókna
azbestowe odkładają się w płucach od najmłodszych
lat, potem, po wielu latach, ludzie zapadają na raka
płuc. Szczególnie narażone na kontakt z azbestem
22
są dzieci. Substancja ukryta jest w co dziesiątej pol-
skiej szkole. Kilkaset tysięcy uczniów, siedząc co-
dziennie na lekcjach, wdycha drobiny śmierciono-
śnego minerału. Niewykluczone, że za 20–30 lat nie-
którzy z nich będą mieli kłopoty z płucami.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza przeprowadzić,
szczególnie w szkołach, akcję uświadamiającą za-
grożenia wynikające z kontaktu z azbestem? Czy
Ministerstwo Zdrowia posiada dane na temat liczby
zachorowań na raka w Polsce z powodu wnikania
włókien azbestu do płuc? Jakie działania zamierza
podjąć ministerstwo, aby zmniejszyć ryzyko zacho-
rowalności na raka z powodu azbestu?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 10 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 681)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przepisów meldunkowych
Szanowny Panie Ministrze! W polskim prawie
jest wiele przepisów, które wymagają natychmiasto-
wej zmiany. Jednym z nich jest ten, który mówi, że
jeśli wyjeżdżamy na dłużej niż trzy dni to powinni-
śmy się zameldować w miejscu, w którym aktualnie
przebywamy. Meldunek musi zostać zgłoszony w od-
powiednim urzędzie przed upływem czwartej doby
naszego pobytu. Jeśli mieszkamy w hotelu, sanato-
rium, internacie, schronisku lub na polu namioto-
wym musimy zameldować się na pobyt czasowy lub
stały do 24 godzin od chwili przybycia. Natomiast
zgłoszenie naszego pobytu do ewidencji w urzędzie
jest już obowiązkiem kierownika instytucji. Za nie-
przestrzeganie przepisu grozi surowa kara. Kodeks
wykroczeń mówi o ograniczeniu wolności, grzywnie
do 500 zł lub naganie. Kara grozi też osobom, które
nie zawiadomią policji o tym, że ktoś nie dopełnił
obowiązku meldunkowego. Choć przepisy pochodzą
z czasów PRL-u, nadal obowiązują i mogą być egze-
kwowane.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy ministerstwo zamierza dokonać zmian
w wyżej wymienionym przepisie?
2. Kiedy ministerstwo zamierza zmienić ten ab-
surdalny przepis?
3. Czy ministerstwo posiada dane na temat tego,
czy ten przepis jest egzekwowany?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 10 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 682)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
Szanowna Pani Minister! Z najnowszej prognozy
wpływów i wydatków Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych wynika, że ZUS potrzebuje coraz większych
dotacji. W latach 2009–2013 na wypłatę świadczeń
zabraknie 256 mld zł. Powodem jest m.in. pogarszają-
ca się sytuacja demograficzna Polski, a w tym roku
wraca coroczna waloryzacja świadczeń. Deficyt FUS
wynika też z redukcji składki rentowej.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że z najnowszej prognozy
wpływów i wydatków Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych wynika, że ZUS potrzebuje coraz więk-
szych dotacji?
2. Czy prawdą jest, że w latach 2009–2013 na
wypłatę świadczeń zabraknie 256 mld zł?
3. Jakie kroki zamierza podjąć rząd, aby do tego
nie doszło?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 10 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 683)
do ministra infrastruktury
w sprawie odcinka autostrady A1
między Grudziądzem a Toruniem
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że odcinek autostrady A1 między
Grudziądzem a Toruniem raczej nie powstanie do
końca 2010 r. Koncesję na budowę tego odcinka mia-
ła firma Gdańsk Transport Company; tę inwestycję
realizuje już na fragmencie od Trójmiasta do Gru-
dziądza, na którym niedawno, rok przed terminem,
oddała do ruchu 25-kilometrową trasę w pobliżu
Gdańska. Koncesję GTC na budowę odcinka
Gdańsk–Toruń postanowił wygasić rok temu były
minister transportu Jerzy Polaczek, potem przegrał
spór o jej ważność w sądzie administracyjnym pierw-
szej instancji. Ministerstwo Infrastruktury zapo-
wiedziało, że ma zamiar złożyć wniosek o kasację
decyzji sądu pierwszej instancji, to oznacza odebra-
nie koncesji GTC i realizowanie inwestycji przez
państwo. Jednak spór z GTC może zaszkodzić budo-
wie A1 przez państwo, są obawy, że z tego powodu
Unia Europejska nie przekaże pieniędzy na sfinan-
sowanie tej inwestycji. Wielkie kontrowersje budzi

też dzielenie budowanych odcinków autostrad na
małe fragmenty, tak jak ten 62-kilometrowy między
Grudziądzem a Toruniem, jeśli jeden z wykonawców
opóźni inwestycję, cały odcinek będzie nieprzejezd-
ny. Dlatego autostrady miały być budowane w czę-
ściach po 80–100 kilometrów.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy odcinek autostrady A1 między Gdań-
skiem a Toruniem będzie budowała firma GTC, czy
też państwo?
2. Czy ministerstwo zamierza złożyć wniosek
o kasację decyzji sądu pierwszej instancji w spra-
wie odebrania koncesji na budowę autostrady fir-
mie GTC?
3. Czy decyzja ta może wpłynąć na przeciągnię-
cie w czasie oddania do użytku tego fragmentu auto-
strady A1?
4. Czy inwestycja ta zgodnie z zapowiedziami
powstanie do końca 2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 10 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 684)
do ministra zdrowia
w sprawie refundacji szpitalom
kosztów porodów mnogich
Szanowna Pani Minister! Narodowy Fundusz
Zdrowia nie chce refundować małym szpitalom po-
rodów od dwojaczków w górę. Przepisy każą wozić
rodzące matki nawet po kilkadziesiąt kilometrów do
szpitali wojewódzkich. Takim zarządzeniom sprze-
ciwiają się lekarze z małych miejscowości. Położnicy
postanowili, że będą odbierać porody mnogie, nawet
gdyby mieli utracić refundację. Po każdym porodzie
bliźniaków czy trojaczków piszą usprawiedliwienia
do funduszu, dowodząc, że nie mieli innego wyjścia.
Lekarze twierdzą, że wprowadzenie takiego zarzą-
dzenia jest szkodliwe dla pacjentek, bo wprowadza
mnóstwo niepotrzebnego zamieszania.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że obowiązujące przepisy
każą wozić kobiety z małych szpitali z ciążą mnogą
do szpitali wojewódzkich?
2. Z jakich powodów stosuje się te przepisy?
3. Czy ministerstwo podejmie kroki, żeby zmie-
nić ten przepis?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 10 stycznia 2008 r.
23
Interpelacja
(nr 685)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie polityki podatkowej
Unii Europejskiej
Szanowny Panie Premierze! Unia Europejska
wymaga spełniania coraz to nowych wyśrubowa-
nych norm, zmusza do niszczącej konkurencyjność
unifikacji podatków i przepisów, a przy tym wyraź-
nie faworyzuje kraje tzw. starej Unii. Problem sta-
nowi podatek VAT, dotychczasowe stawki 7% na
mieszkania, 0% na książki oraz 3% na żywność zo-
staną do 2010 r. podniesione. Co więcej, Bruksela
dąży do ujednolicenia tego podatku kosztem państw
mających niższą stawkę, a zarazem konkurencyj-
nych. W takiej sytuacji dystans w rozwoju gospodar-
czym między Polską a UE ulegnie zamrożeniu, tzn.
wszyscy będą się rozwijać, ale różnica będzie nie do
pokonania, gdyż rozwiązań, które mogłyby dać nam
przewagę, już nie będzie można stosować. Nie bę-
dzie zatem powtórki z sytuacji Irlandii, która miała
swego czasu konkurencyjne rozwiązania podatkowe
w UE i pozwoliło to jej nie tylko na dogonienie, ale
na prześcignięcie w rozwoju Wielkiej Brytanii.
Kolejnym ograniczeniem dla wielu dziedzin pol-
skiej gospodarki są normy standaryzacyjne i ekolo-
giczne, które windują koszty produkcji. Interesują-
ce, że nie wszystkie kraje stosują się do tych przepi-
sów. Przykładem mogą być francuskie restauracje,
których właściciele ze względu na ogromne koszty
nie dostosowują się do norm unijnych, podczas gdy
w Polsce takich warunków, jakimi cieszą się francu-
scy restauratorzy, nie wynegocjowano. Zdaniem jed-
nego z premierów francuskich, podwyższenie podat-
ku od towarów i usług spowodowało likwidację dzie-
siątek tysięcy miejsc pracy w gospodarce francu-
skiej. Zrobiono analizę, że do momentu, kiedy UE
nie stosowała podatku VAT, konkurencyjność Wspól-
noty i USA była porównywalna. Obecnie Unia prze-
grywa pod tym względem ze Stanami. Paradoks po-
lega na tym, że wzrost gospodarczy o 2–3% uznawa-
ny jest w niektórych krajach Unii za objaw ożywie-
nia, podczas gdy analogiczny wzrost jest w Stanach
Zjednoczonych oznaką kryzysu. Ponadto im niższy
VAT, tym mniejsza jego szkodliwość, stąd istniejąca
w Polsce tendencja do obejmowania tym podatkiem
wszystkich produktów jest niekorzystna ekonomicz-
nie, a także nieefektywna z punktu widzenia budże-
tu, gdyż ze sporządzonego w 2007 r. raportu rządo-
wego wynikało, że na ponad 80 mld wpływów z ty-
tułu poboru VAT ponad 30 mld wyniosły koszty jego
poboru.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Jaki jest stosunek polskiego rządu do unifi-
kacji podatków w ramach całej Unii Europejskiej?
2. W jaki sposób rząd zamierza powtórzyć suk-
ces gospodarczy Irlandii skoro narzędzia, które tam
24
zastosowano, przynoszące sukces (m.in. konkuren-
cyjne stawki VAT) nie będą możliwe do wykorzysta-
nia w Polsce, ze względu na konieczność dostosowa-
nia stawek podatkowych do tych, które narzuca UE?
3. W jaki sposób rząd, wobec narzuconej polityki
podatkowej UE, zamierza dbać o interesy gospodar-
cze i rozwój gospodarczy Polski?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 10 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 686)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
oraz
ministra gospodarki
w sprawie funkcjonowania rynku
spirytusu surowego i bioetanolu w Polsce
Polscy producenci spirytusu surowego alarmują,
że obecne warunki produkcji oraz sytuacja cenowa
na rynku może doprowadzić do upadku polskich go-
rzelni. Produkowany w gorzelniach rolniczych spi-
rytus surowy producenci sprzedają do zakładów od-
wadniania wytwarzających spirytus odwodniony
stosowany do produkcji paliw płynnych i biopaliw.
Obecnie w kraju brak jest zapotrzebowania na
bioetanol, ponieważ rafinerie PKN Orlen i Grupa
Lotos kupują wyłącznie bioetanol od dostawców za-
granicznych.
Jednocześnie producenci spirytusu wskazują, że
rafinerie otrzymują do każdego litra biokomponentu
1,56 zł z budżetu państwa. Jak wskazują producenci
spirytusu surowego, ich firmy skazane są na powol-
ne bankructwo, a firmy paliwowe wspierają zagra-
nicznych producentów, otrzymując dopłaty z budże-
tu państwa. Sytuacja ta nie uległa zmianie mimo
spotkania Zarządu Związku Gorzelni Polskich z przed-
stawicielami m.in. PKN Orlen, którzy stwierdzili,
że spotkanie przyczyni się, cytuję: „do lepszego zro-
zumienia wytwórców spirytusu surowego i etanolu
oraz dobrych perspektyw rozwoju tego rynku”.
Mimo takich zapewnień, stwierdzają polscy pro-
ducenci spirytusu surowego i spirytusu odwodnio-
nego, PKN Orlen zakupił od producentów niemiec-
kich 8,5 mln litrów w bieżącym półroczu.
Zwracam się do Pana Ministra z następującymi
pytaniami:
1. Jakie są możliwości pełnego uruchomienia
w Polsce sektora produkcji biopaliw i biokomponen-
tów do paliw?
2. Jakie przepisy w dalszym ciągu uniemożliwia-
ją wdrożenie produkcji biopaliw i biokomponentów?
3. Czy w ocenie resortu obecne postępowanie pol-
skich koncernów paliwowych nie jest sprzeczne z po-
lityką gospodarczą rządu?
4. Jakie są zamierzenia resortu w uzdrowieniu
obecnej sytuacji na rynku biopaliw i biokomponen-
tów do paliw płynnych, w szczególności bioetanolu?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 9 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 687)
do ministra infrastruktury
w sprawie spłaty kredytów zaciągniętych
w latach 90. przez spółdzielnie mieszkaniowe
Wiele osób, które otrzymały w latach dziewięć-
dziesiątych w spółdzielniach mieszkaniowych miesz-
kanie, spłaca do tej pory kredyty zaciągnięte na ten
cel przez spółdzielnie. Właściwie do spłaty pozostały
tylko odsetki od spłaconego kredytu. W ubiegłej ka-
dencji Sejmu rozpatrywano projekt ustawy dotyczący
miedzy innymi umorzenia odsetek od tych kredytów.
Osoby zainteresowane podnoszą, że właściwie przez
te kilkanaście lat spłaciły już trzykrotną wartość
kredytu, a niespłacone odsetki uniemożliwiają im
podjęcie starań o wykup mieszkania na własność.
Zwracam się do Pana Ministra z następującymi
pytaniami:
1. Jaka jest skala tego zjawiska w całej Polsce?
2. Czy resort zamierza prowadzić prace nad roz-
wiązaniem przedłożonego problemu, który dotyczy
wielu obywateli?
3. Czy Pan Minister zamierza wnieść w tej spra-
wie projekt ustawy regulujący przedłożoną sprawę?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 9 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 688)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zwiększenia podstawy
do naliczania emerytur dla osób,
które są emerytami wojskowymi,
w związku z opłacaniem przez nie składek
na ZUS z tytułu zatrudnienia
Szanowna Pani Minister! Osoby będące emery-
tami wojskowymi, które podjęły pracę, zobowiązane
 25

są do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Rządu i Samorządu Terytorialnego dotyczące zasad

Zainteresowani podnoszą, że z tego tytułu nie będą naliczania subwencji oświatowej?
mogli korzystać ze zwiększenia podstawy do nali-
Z poważaniem
czenia emerytury, mimo że składki wpływają do Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych. W związku z tym Poseł Andrzej Grzyb
zwracają się o wyjaśnienie zaistniałej sytuacji do
Wojskowego Biura Emerytalnego oraz ZUS, nie Ostrzeszów, dnia 9 stycznia 2008 r.
otrzymując żadnych satysfakcjonujących wyjaśnień
w sprawie.
Zwracam się do Pani Minister z następującymi Interpelacja
pytaniami: (nr 690)
1. Czy resort zamierza dokonać zmian w istnie-
jących przepisach prawnych? do ministra infrastruktury
2. Czy opłacanie składek na ubezpieczenie spo-
łeczne przy jednoczesnym braku możliwości zwięk- w sprawie stanowiska
szania podstawy do naliczania nie narusza norm Ministerstwa Infrastruktury dotyczącego
konstytucyjnych? możliwości zwolnienia z opłat odcinków
3. Czy w tej sytuacji emeryci wojskowi zatrud- planowanych autostrad A1 i A2
nieni nie powinni zostać zwolnieni z obowiązku w okolicach Łodzi
opłacania składek na ubezpieczenie społeczne?
Zwracam się do Pana Ministra z prośbą o przed-
Z poważaniem
stawienie stanowiska ministerstwa w sprawie zwol-
nienia z opłat odcinków autostrad A1 i A2, w takim
Poseł Andrzej Grzyb
zakresie, by mogły one stanowić obwodnice aglome-
racji łódzkiej.
Ostrzeszów, dnia 9 stycznia 2008 r.
Według mojej wiedzy obecnie trwają prace prze-
targowe mające na celu wyłonienie wykonawcy łódz-
Interpelacja kich odcinków autostrad. W istotnych warunkach
(nr 689) przetargu brak zapisów o wyłączeniu z opłat odcin-
ka A1 przebiegającego w okolicach Łodzi. Wyłączono
do ministra edukacji narodowej z opłat tylko odcinki w okolicach Piotrkowa Trybu-
nalskiego i Częstochowy. Jestem przekonana, że ko-
w sprawie wysokości nieczne jest też wyłączenie z poboru opłat łódzkich
subwencji oświatowej dla samorządów odcinków, bo tylko w taki sposób będzie można od-
w związku z podwyżką płac nauczycieli ciążyć ruch samochodowy w Łodzi i miastach ościen-
nych. Zaniechanie tego byłoby szkodliwe dla miesz-
Szanowna Panie Minister! Samorządy wskazują, kańców aglomeracji łódzkiej
Uprzejmie zatem proszę Pana Ministra o udziele-
że proponowany wzrost subwencji oświatowej na
nie mi odpowiedzi: Czy i w jakim zakresie minister-
2008 rok nie uwzględnia proponowanego wzrostu
stwo zamierza wprowadzić wolne od opłat przyszłe
płac nauczycieli zawartego w ustawie budżetowej na
odcinki autostrad A1 i A2 w okolicach Łodzi, tak by
2008 rok.
mogły one stanowić miejskie obwodnice.
Również samorządy wskazują, że subwencja
w roku 2007 nie pokryła w całości skutków podwy- Z poważaniem
żek płac nauczycieli, a konsekwencje tej podwyżki
z 2007 r. przeniosą się na rok 2008. Wiele samorzą-
Poseł Joanna Skrzydlewska
dów musiało, chcąc wypłacić 5-procentową podwyż-
kę płac w 2007 r., zaciągnąć kredyty.
Zwracam się do pani Minister z następującymi Łódź, dnia 11 stycznia 2008 r.
pytaniami:
1. Czy subwencja oświatowa na 2008 rok uwzględ-
nia niedoszacowany wzrost płac nauczycieli za 2007
rok i pełną kwotę wzrostu płac zapisaną w ustawie
budżetowej na 2008 rok?
2. Czy samorządy mogą liczyć na wyrównanie
wypłaconych kwot na podwyżki nauczycieli w 2007 r.,
których nie uwzględniano w subwencji na rok 2007?
3. Jak rząd zamierza zrealizować postulaty zło-
żone przez stronę samorządową Komisji Wspólnej
26
Interpelacja
(nr 691)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie procedury nostryfikowania
stopni i tytułów naukowych
w Rzeczypospolitej Polskiej
Zwracam się do Pani Minister z zapytaniem
w sprawie procedury nostryfikowania stopni i tytu-
łów naukowych w Rzeczypospolitej Polskiej.
Bardzo wielu polskich studentów i naukowców
podejmuje studia na uczelniach całego świata, osią-
gając często znakomite wyniki i zdobywając tytuły
naukowe najbardziej prestiżowych uczelni. Zjawisko
to potęgowane jest jeszcze przez zapoczątkowany
deklaracją bolońską proces tworzenia europejskiego
obszaru szkolnictwa wyższego jako kluczowego kie-
runku służącego promowaniu mobilności obywateli,
możliwości zatrudniania oraz ogólnego rozwoju kon-
tynentu.
W ramach zachodzący w Unii Europejskiej i w świe-
cie procesów tworzenia obszaru wolnej wymiany na-
uko-badawczej istotne miejsce powinno przypaść
Polsce. W najlepiej rozumianym interesie Polski jest,
aby zdobytą za granicą wiedzę i kwalifikacje polscy
naukowcy mogli wykorzystywać później w Polsce.
Zależeć powinno nam także i na tym, aby młodzi
naukowcy z innych krajów prowadzili swoje prace
i badania w naszym kraju.
Jednak aby tak się stało, musimy stworzyć im
możliwie najbardziej sprzyjające warunki, które za-
chęcą ich do powrotu lub przyjazdu do Polski.
Podstawową i bardzo ważną kwestią jest tu pro-
blem uznawalności stopni i tytułów naukowych.
Obecnie w Polsce naukowiec z dyplomem uzyska-
nym z zagranicznej uczelni, szukając dla siebie miej-
sca w polskich uczelniach czy instytucjach nauko-
wych, musi poddać się wielomiesięcznej procedurze
nostryfikacji. Stanowi to bardzo istotne i niezwykle
zniechęcające utrudnienie w rozpoczęciu działalno-
ści naukowej w Polsce.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z prośbą o odpowiedź na pytanie: Jakie
kroki zamierza podjąć Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego dla udrożnienia systemu nostryfi-
kacji stopni naukowych przy równoczesnym zapew-
nieniu dbałości o utrzymanie najwyższych standar-
dów jakości?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska
Warszawa, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 692)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nowelizacji ustawy o broni i amunicji
W art. 4 ustawy o broni i amunicji zawarta jest
definicja broni. Według niej bronią nie są wszelkiego
rodzaju noże o różnej długości ostrza. W ostatnim
okresie znaczący procent przestępstw z użyciem
przemocy popełnionych na terenie kraju stanowiły
przestępstwa z użyciem długich noży. Jak wynika ze
statystyk policyjnych, nożami o długich ostrzach po-
sługują się przede wszystkim młodociani przestęp-
cy. Problem ten dotyczy zwłaszcza najbrutalniej-
szych przestępstw z zabójstwami włącznie. Podczas
rutynowych kontroli przeprowadzanych przez pa-
trole policyjne wśród grup młodzieży zaobserwowa-
no powszechne zjawisko noszenia noży z długimi
ostrzami.
Uchylona w 1999 r. ustawa o broni i amunicji za-
liczała do broni także noże. Obowiązująca do 1999 r.
i rozszerzona w porównaniu z dzisiejszą definicja
broni, jak wynika z perspektywy czasu, była dobra.
W związku z licznymi głosami funkcjonariuszy poli-
cji, także moim zdaniem, należałoby zmodyfikować
definicję broni w ustawie o broni i amunicji.
W związku z przedstawionym wyżej problemem
zwracam się do Pana Ministra z następującym py-
taniem:
1. Czy podziela pan mój pogląd o potrzebie zmia-
ny ustawy poprzez rozszerzenie definicji broni o noże
z odpowiednio długim ostrzem?
2. Czy rząd wystąpi z inicjatywą ustawodawczą
w zakresie ustawy o broni i amunicji?
Z poważaniem
Poseł Eugeniusz Czykwin
Białystok, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 693)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie poprawy sytuacji
społeczno-ekonomicznej
oraz dofinansowania działalności
organizacji społecznych zrzeszających
emerytów i rencistów
W ostatnich latach większość statystyk podawa-
nych przez ośrodki badań i prezentowanych przez
mass media informują nas, że poprawia się sytuacja
ekonomiczna Polaków. Spowodowane to jest wzro-

stem płac i uposażeń w większości sektorów naszej
gospodarki.
Niestety, nie wszystkie grupy społeczne są bene-
ficjentami tej koniunktury. Coraz bardziej pogłębia
się dysproporcja ekonomiczna pomiędzy ludźmi
czynnymi zawodowo a środowiskiem emerytów, ren-
cistów. Związane to jest z funkcjonowaniem syste-
mu tzw. starego portfela, który spycha de facto se-
niorów na margines ekonomiczny społeczeństwa.
Taka sytuacja pogłębia ich frustrację i rodzi niepo-
kój co do przyszłości tej prawie dziesięciomilionowej
grupy naszych obywateli.
Emeryci i renciści, wykazując inicjatywę, zrze-
szają się w wielu stowarzyszeniach i związkach, któ-
rych celem jest samopomoc, poprawa sytuacji socjal-
no-bytowej oraz działalność kulturalno-oświatowa.
Do funkcjonowania tych prężnie działających or-
ganizacji potrzebne są jednak środki, których senio-
rzy nie mają, a o które nie są w stanie się ubiegać tak
zdecydowanie jak inne grupy społeczno-zawodowe.
Zwracam się więc z prośbą o udzielenie informa-
cji w przedmiocie:
1. Jaką politykę zamierza prowadzić rząd RP
w stosunku do emerytów i rencistów w zakresie wa-
loryzacji świadczeń emerytalno-rentowych?
2. Czy w najbliższych latach planowane jest wy-
równanie dysproporcji wynikających z tzw. starego
portfela i ujednolicenie systemu emerytalno-rento-
wego dla tych samych grup zawodowych?
3. Czy rząd RP widzi potrzebę wsparcia organi-
zacji zrzeszających emerytów i rencistów ze środków
budżetowych bądź innych źródeł finansowania, a je-
żeli tak, to jaki program działań ma być wdrożony
w tym zakresie?
4. Z jakich funduszy pomocowych Unii Europej-
skiej mogą korzystać stowarzyszenia i związki eme-
rytów i rencistów, ze szczególnym uwzględnieniem
potrzeb w zakresie pomocy społecznej i działalności
kulturalno-oświatowej?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 6 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 694)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie projektu ustawy o kombatantach,
uczestnikach walki cywilnej lat 1914–1945,
działaczach opozycji wobec dyktatury
komunistycznej oraz niektórych ofiarach
represji systemów totalitarnych
Od dawna środowiska kombatanckie – uczestni-
cy walk w obronie Rzeczypospolitej w latach 1914–
27
–1945, a także osoby, które w latach 1945–1989 wal-
czyły zbrojnie o niepodległość kraju i czynnie prze-
ciwstawiały się dyktaturze komunistycznej, będąc
za swoją działalność represjonowani przez systemy
totalitarne, oczekują na nową ustawę uwzględniają-
cą ich wkład i zaangażowanie w walce o niepodle-
głość i suwerenność kraju.
Poprzedni rząd RP prowadził konsultacje spo-
łeczne i prace nad nowymi uregulowaniami prawny-
mi. Wynikiem tych prac był sporządzony projekt
ustawy o kombatantach, uczestnikach walki cywil-
nej w latach 1914–1945, działaczach opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiarach
represji systemów totalitarnych.
Dokument ów wychodzi naprzeciw oczekiwa-
niom środowisk kombatanckich, uwzględniając za-
sługi wszystkich, którzy przyczyniali się do osią-
gnięcia niepodległego bytu ojczyzny, i jest swoistym
hołdem oraz wyrazem wdzięczności za ich zaanga-
żowanie i trud okupiony nierzadko najwyższą ceną
i poświęceniem.
Projekt proponowanej ustawy zgodny jest z „Za-
łożeniami nowelizacji prawa kombatanckiego”
przyjętymi przez Radę Ministrów w dniu 27.03.2007 r.
i opracowany był na bazie obowiązującej ustawy
o kombatantach i niektórych osobach będących
ofiarami represji wojennych i okresu powojennego.
Nowe uregulowania poszerzają krąg benefi-
cjentów o ofiary represjonowane politycznie w la-
tach 1939–1989, o tzw. żołnierzy górników (osoby
pracujące przymusowo w kopalniach węgla, ka-
mieniołomach i zakładach wydobywających rudy
uranowe), o przymusowo pracujących żołnierzy
batalionów budowlanych i osoby wcielone do po-
nadkontyngentowych brygad Służby Polsce. Nowy
projekt oczyszcza ustawę z zapisów pozwalających
zachować przywileje kombatanckie osobom zaan-
gażowanym w tłumienie niepodległościowych
aspiracji narodu polskiego. Ponadto przewiduje on
nowe świadczenia na rzecz kombatantów, które
byłyby wymierną oznaką uznania zasług wszyst-
kich osób walczących i represjonowanych za swoją
działalność dla ojczyzny.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jaką politykę historyczną zamierza prowadzić
rząd RP?
2. Czy rząd RP zamierza opracować prawo
kombatanckie i przedłożyć je do uchwalenia Sej-
mowi, a jeżeli tak, to jakie będą założenia nowych
uregulowań?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 6 stycznia 2008 r.
28
Interpelacja
(nr 695)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
Prawo o ruchu drogowym
Szanowny Panie Ministrze! Zwróciła się do mnie
z prośbą o interwencję jedna ze stacji kontroli pojaz-
dów w województwie wielkopolskim. Stacja ta nie
posiada obecnie uprawnień do wykonywania niektó-
rych badań technicznych przynależnych okręgowej
stacji kontroli pojazdów, o których mowa w art. 83
pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, chociaż po-
siada do tego warunki techniczne.
W związku z tym, że stacja prowadzi działalność
bez tzw. rozszerzeń (małych liter) ponosi wymierne
straty finansowe, gdyż nie może zgodnie z posiada-
nymi obecnie uprawnieniami wynikającymi z reje-
stru działalności regulowanej, prowadzonego przez
starostę, wykonywać wielu rodzajów badań, w tym
m.in. badań pojazdów zasilanych gazem (c), pojaz-
dów sprowadzonych zza granicy (d) oraz skierowa-
nych na badania techniczne przez organ kontroli ru-
chu drogowego lub starostę (e).
Wielu klientów w związku z tym zmuszonych jest
dokonywać badań w innych stacjach. Taka sytuacja
ma również miejsce w innych stacjach, gdzie wyłożo-
no pieniądze na remont i adaptację stacji, a nie mogą
być wykonywane niektóre badania techniczne.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy Pan Minister widzi możliwość noweliza-
cji ustawy Prawo o ruchu drogowym, aby stacje kon-
troli technicznej, które spełniają wymogi technicz-
ne, mogły dokonywać badań m.in. pojazdów zasila-
nych gazem, sprowadzanych zza granicy, skierowa-
nych na badania techniczne przez organ kontroli
ruchu drogowego i starostę?
2. Jak ministerstwo widzi możliwość pomocy ta-
kim stacjom?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 696)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie skutków finansowych dla j.s.t.
w nawiązaniu do zakładanych podwyżek
wynagrodzeń dla nauczycieli oraz zmian
w ustawie o podatku dochodowym od osób
fizycznych (ulga prorodzinna)
Z pisemnej informacji przekazanej mi w grudniu
ub.r. przez współprzewodniczącego Zespołu ds. Sys-
temu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego prezydenta m. Po-
znania wynika, że zwiększenie kwoty subwencji
oświatowej na 2008 r. o 3,2% jest niewystarczające
w aspekcie zakładanej podwyżki o 6,3%, a tym bar-
dziej w stosunku do oczekiwań środowiska nauczy-
cieli przekraczających 10% wzrostu płac. J.s.t. nie
mają możliwości sfinansowania tej podwyżki, gdyż
subwencja starcza zaledwie na ok. 80% płac nauczy-
cieli szkół. Oczekują na wyliczenie przez Minister-
stwo Finansów sumarycznej kwoty potrzebnej na
podwyżkę we wszystkich j.s.t. i wskazanie źródeł fi-
nansowania tej podwyżki, uwzględniając również
ubiegłoroczny 5-procentowy wzrost wynagrodzeń.
Z przekazanej mi informacji wynika również, że
wprowadzenie ulgi prorodzinnej spowoduje brak w ka-
sach samorządowych 3,4 mld zł, co oznacza zmniej-
szenie o tę kwotę możliwości absorpcyjnych środków
unijnych i spowolnienie procesu inwestycyjnego.
Brak tej kwoty narusza finanse samorządów tak, iż
zagraża to realizacji przez nie zadań.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z następującymi pytaniami:
1. Czy subwencja oświatowa na 2008 r. będzie
uwzględniała realną podwyżkę płac dla nauczycieli
szkół?
2. Czy dla j.s.t. będą przekazane dodatkowe
środki na podwyżki dla nauczycieli przedszkolnych,
nieobjętych subwencją?
3. Czy Rząd przewiduje zwiększenie udziału
gmin, powiatów i województw w podatku PIT?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Kalemba
Poznań, dnia 11 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 697)
do ministra infrastruktury
w sprawie przyspieszenia budowy
drogi ekspresowej S11
Budowa drogi ekspresowej S11 ma szczególne
znaczenie dla ponad 50 gmin, powiatów i woje-
wództw leżących wzdłuż planowanego przebiegu tej
drogi. Rozwój społeczno-gospodarczy tych jednostek
samorządowych jest w dużym stopniu uzależniony
od realizacji tej jakże ważnej inwestycji. Z dużą sa-
tysfakcją przyjąłem do wiadomości informację o po-
wstaniu Stowarzyszenia Gmin, Powiatów i Woje-
wództw „Droga S11”, które ma na celu inicjowanie,
propagowanie, przygotowanie i realizację przedsię-
wzięć służących jak najszybszej budowie drogi eks-
presowej S11.

Jako wielkopolski parlamentarzysta z okręgu
pilskiego mogę stwierdzić, że na różnych spotka-
niach to przedsięwzięcie zdecydowanie popierają nie
tylko władze samorządowe, ale przede wszystkim
mieszkańcy, widząc w realizacji tego zadania dużą
szansę na dalszy, przyspieszony rozwój lokalny oraz
regionalny.
Wdrożenie w życie planów działania Stowarzy-
szenia Gmin, Powiatów i Województw „Droga S11”
zasługuje na aktywne wsparcie.
Bardzo istotnym elementem realizacji tego za-
dania jest wpisanie drogi S11 do transeuropejskiej
sieci transportowej (TEN-T), co umożliwi między
innymi pozyskiwanie środków z funduszy unijnych
oraz ujęcie tej inwestycji w planach realizacyjnych
GDDKiA.
Popierając zdecydowanie inicjatywy Stowarzy-
szenia Gmin, Powiatów i Województw „Droga S11”,
zwracam się do pana ministra z następującym pyta-
niem: Jakie działania zamierza podjęć Ministerstwo
Infrastruktury w zakresie jak najszybszej realizacji
drogi ekspresowej S11?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Kalemba
Poznań, dnia 11 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 698)
do ministra zdrowia
w sprawie przywrócenia ośrodka
poznańskiego jako realizatora konkursu
ministra zdrowia „Tomografia pozytonowa
(PET) – budowa sieci ośrodków PET”
W wyniku rozstrzygnięcia z dnia 2.11.2006 r.
konkursu ministra zdrowia ośrodek poznański miał
otrzymać skaner PET o wartości ok. 12 mln zł.
Ośrodek poznański został wybrany w konkursie
obok 5 innych miast w Polsce. Jednak tylko dla Po-
znania zamieszczono w rozstrzygnięciu konkursu
konieczność przedstawienia wspólnego działania
pomiędzy Uniwersytetem Medycznym a Wielkopol-
skim Centrum Onkologii. Tylko z pozoru takie roz-
strzygnięcie wygląda poprawnie. Wielkopolskie Cen-
trum Onkologii spełnia wszystkie wymogi – posiada
infrastrukturę, kadrę i ponadto leczy i diagnozuje
większość (75%) pacjentów w zakresie chorób nowo-
tworowych.
Propozycja dyrektora WCO umieszczenia PET-u
w Wielkopolskim Centrum Onkologii i jednocześnie
utworzenia na tej bazie zakładu Uniwersytetu Me-
dycznego nie została zaakceptowana przez władze
uczelni. Tym samym nie ma formalnego porozumie-
nia. W listopadzie 2007 r. dyrektor WCO wystąpił do
ministra zdrowia o podjęcie ostatecznej decyzji i przy-
29
znanie dotacji dla Wielkopolskiego Centrum Onko-
logii. W odpowiedzi Ministerstwo Zdrowia poinfor-
mowało, że wobec braku porozumienia Poznań nie
otrzyma skanera PET, pomimo że zgodnie z roz-
strzygnięciem konkursu powinien go otrzymać.
W moim przekonaniu takie stanowisko resortu
wydaje się nieuzasadnione merytorycznie (ze wzglę-
du na potrzeby zdrowotne regionu) i niesprawiedliwe
społecznie wobec faktu nierównego potraktowania
ośrodka poznańskiego w stosunku do pozostałych
ośrodków. PET-y przeznaczono dla Kielc, Warszawy,
Gliwic i Gdańska, w stosunku do których nie nałożo-
no warunku uzyskania porozumienia. Region Wiel-
kopolski został w oczywisty sposób poszkodowany.
Nadmienić należy, że poprzedni konkurs wygrało
w 2005 r. Wielkopolskie Centrum Onkologii, ale mi-
nister zdrowia powołany po wyborach w roku 2005
unieważnił go, a w wyniku nowego konkursu znalazł
się w stosunku do ośrodka poznańskiego wymóg za-
warcia umowy pomiędzy WCO i UM. Sprawa jest b.
pilna, bo program kończy się w 2008 r. i wyłączenie
Poznania będzie skutkowało brakiem tego urządze-
nia w Wielkopolsce i w całej zachodniej części Polski,
a z takim rozwiązaniem nie można się zgodzić.
W moim osobistym przekonaniu w tej sytuacji
przystąpienia do konkursu dwóch ośrodków po-
znańskich minister zdrowia powinien podjąć decy-
zję, który z nich otrzyma wymienione urządzenie,
podobnie jak to zrobiono z pozostałymi ośrodkami.
Z przedstawionej mi informacji wynika, że Wiel-
kopolskie Centrum Onkologii w związku z rozstrzy-
gnięciem z roku 2005 i 2006 podjęło szereg działań
zmierzających do właściwego wykorzystania skanera
PET, ponosząc już poważne koszty związane z przy-
gotowaniem infrastruktury i wyszkoleniem kadry.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Jak Ministerstwo Zdrowia za-
mierza rozwiązać przedstawiony problem, by Wiel-
kopolska i cała zachodnia część Polski nie była wy-
eliminowana z wdrożenia tak ważnego dla ratowa-
nia życia programu NPZCN w części dot. pozytono-
wej tomografii emisyjnej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Kalemba
Poznań, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 699)
do ministra zdrowia
w sprawie stanu i perspektyw lecznictwa
chorób nowotworowych w Polsce
Choroby nowotworowe i choroby układu serco-
wo-naczyniowego w największym stopniu zagrażają
życiu naszych rodaków. Szczególnie niepokojący jest
30
wzrost liczby zgonów z powodu chorób nowotworo-
wych. Nawet postęp naukowy w medycynie w ostat-
nich latach nie zahamował wysokiego tempa zgonów
wskutek tej bardzo niebezpiecznej choroby. Nowo-
twory nie tylko w potocznym odczuciu wciąż stano-
wią największe niebezpieczeństwo dla naszego ży-
cia. Potrzeba wielu nadzwyczajnych działań i wzro-
stu środków finansowych, aby powstrzymać żniwo
śmierci wskutek działania chorób nowotworowych.
Uprzejmie więc zapytuję:
1. Jak przedstawia się podstawowa statystyka
zachorowań i zgonów wskutek działania chorób no-
wotworowych?
2. Które województwa odnotowują najwyższy
wskaźnik zachorowań i zgonów wskutek chorób no-
wotworowych? Czy i w jakim stopniu można ustalić
przyczyny i okoliczności takiego stanu rzeczy?
3. Jak Pani Minister ocenia realizację przyjętego
w poprzedniej kadencji Sejmu Narodowego Progra-
mu Lecznictwa Chorób Nowotworowych?
4. Jakie nakłady finansowe i działania zostaną
podjęte przez Ministerstwo Zdrowia w tym roku,
aby powstrzymać zachorowalność i śmiertelność
wskutek chorób nowotworowych?
5. Jaką wagę przykłada Ministerstwo Zdrowia do
profilaktyki w zakresie powstrzymania zagrożenia
zdrowia i życia wskutek chorób nowotworowych?
6. W jaki sposób Ministerstwo Zdrowia zamie-
rza przeszczepić na grunt Polski najnowsze zdoby-
cze nauki światowej w zakresie zahamowania
wzrostu zachorowań i zgonów wskutek chorób no-
wotworowych?
7. Jakie są plany i zamierzenia Ministerstwa
Zdrowia w zakresie perspektywicznego (wieloletnie-
go) przeciwdziałania i zwalczania chorób nowotwo-
rowych w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 700)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie napływu bezpośrednich inwestycji
zagranicznych do Polski w latach 2006–2007
Jesteśmy od kilku lat świadkami dynamicznego
wzrostu gospodarczego w Polsce. Zapewne wynika
on z kilku istotnych przyczyn, m.in. z ogólnej ko-
niunktury gospodarczej, wzrostu popytu konsump-
cyjnego oraz z tytułu napływu kapitału zagranicz-
nego. W moim przekonaniu właśnie bezpośrednie
inwestycje zagraniczne (BIZ) pobudzają koniunktu-
rę ekonomiczną w naszym kraju, jak również sprzy-
jają wzrostowi innowacyjności w naszej gospodarce.
Uprzejmie więc zapytuję:
1. Jak generalnie rząd ocenia wpływ bezpośrednich
inwestycji zagranicznych na polską gospodarkę?
2. Jak przedstawia się wielkość bezpośrednich
inwestycji zagranicznych, które w 2006 r. napłynęły
do Polski? Jaka jest ich generalna struktura i pocho-
dzenie z poszczególnych państw?
3. Jakie są wstępne szacunki wielkości bezpo-
średnich inwestycji zagranicznych, które wpłynęły
do Polski w 2007 r.?
4. W jakim stopniu bezpośrednie inwestycje za-
graniczne z lat 2006–2007 wzmocniły innowacyj-
ność polskiej gospodarki?
5. Jakie działania będzie podejmował rząd D. Tu-
ska, aby podtrzymać wysoki zakres i dynamikę na-
pływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych do
Polski w najbliższych latach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 701)
do ministra środowiska
w sprawie nieprecyzyjnego zapisu w ustawie
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach,
dotyczącego obowiązku przyłączania
nieruchomości do sieci kanalizacyjnej
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z powodu nieprecyzyjnych zapisów w ustawie o utrzy-
maniu czystości i porządku w gminach. Chodzi o roz-
dział 3 art. 5 pkt 1 ppkt 2 tej ustawy o brzmieniu:
2) przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci
kanalizacyjnej lub, w przypadku gdy budowa sieci
kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie
nieuzasadniona, wyposażenie nieruchomości w zbior-
nik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przy-
domową oczyszczalnię ścieków bytowych, spełnia-
jące wymagania określone w przepisach odrębnych;
przyłączenie nieruchomości do sieci kanalizacyjnej
nie jest obowiązkowe, jeżeli nieruchomość jest wy-
posażona w przydomową oczyszczalnię ścieków
spełniającą wymagania określone w przepisach od-
rębnych.
Przepis ten nakłada na mieszkańców obowiązek
przyłączenia do sieci kanalizacyjnej, nie precyzuje
natomiast terminu wywiązania się z tego obowiąz-
ku. W pozostałych zapisach ustawowych są wzmian-
ki o możliwości wyegzekwowania tego przez organy
gminy na drodze decyzji administracyjnej, jednak
nadal nie ma podanego terminu, co może powodo-

wać odwlekanie wypełnienia zapisów ustawy w nie-
skończoność.
Docierają do mnie informacje, że gminy w Polsce
próbują załatwić tę sprawę za pomocą odpowiednich
zapisów w regulaminach utrzymania porządku
w gminach uchwalanych przez rady gminy. Gmina
Komprachcice z woj. opolskiego także próbowała po-
prawić to niedopatrzenie ustawodawców, ustalając
termin przyłączenia w swoim regulaminie, jednak
Rejonowa Izba Obrachunkowa w Opolu zakwestiono-
wała taki zapis, argumentując, że: „Rada Gminy nie
ma uprawnień do uzupełniania zapisów ustawy”.
W rezultacie gminy nie mają żadnych możliwości
wyegzekwowania wspomnianego obowiązku od swo-
ich mieszkańców.
Przywołana tu już przeze mnie gmina Kom-
prachcice, aby wybudować sieć kanalizacyjną, po-
tężnie się zadłużyła, także korzystając z funduszu
ISPA. Jeżeli w wyznaczonym terminie (koniec 2008 r.)
nie zostanie osiągnięty efekt ekologiczny (100% pod-
łączeń), spowoduje to cofnięcie funduszy i w efekcie
kilkuletni paraliż finansowy gminy.
Proszę zatem Pana Ministra o odpowiedź na py-
tanie: Czy Ministerstwo Środowiska zna opisany
przeze mnie problem i czy widzi Pan Minister moż-
liwość sprecyzowania obecnych zapisów ustawowych
poprzez wydanie rozporządzenia?
Poseł Ryszard Galla
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 702)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zasad rozliczania dotacji
udzielanych przedszkolom niepublicznym
Szanowna Pani Minister! W ostatnich czasach
zwróciło się do mnie kilku dyrektorów niepublicz-
nych przedszkoli w sprawie wyjaśnienia zasad wy-
korzystania i rozliczania dotacji udzielanych tym
placówkom niepublicznym w oparciu o art. 90 usta-
wy o systemie oświaty.
Powołując się na wymienioną ustawę, wójtowie
(burmistrzowie) nakazują tym placówkom rozlicze-
nie w całości udzielonej dotacji do końca danego
roku kalendarzowego i nie pozwalają pozostawić za-
oszczędzonych środków na rok następny. Taka sytu-
acja nie pozwala na racjonalne gospodarowanie do-
tacją zwłaszcza w przypadku długofalowych planów
finansowych (np. remonty).
Ponieważ przedszkola niepubliczne utrzymują
się praktycznie wyłącznie z udzielanej dotacji, prze-
to nie ma możliwości poratowania ich budżetu ze
strony gminy, jak to się dzieje w przypadku placó-
wek publicznych. W związku z powyższym uprzej-
31
mie proszę o odpowiedź na pytanie: Czy minister-
stwu znany jest poruszony problem oraz czy zostaną
podjęte przez ministerstwo jakieś działania celem
jego rozwiązania?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 7 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 703)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie finansowania kosztów
wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia
społeczne pracowników zatrudnionych
w powiatowych urzędach pracy
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z nowym
brzmieniem art. 9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. Nr 99 poz. 1001, z późn. zm.) po ust. 2a doda-
no ust. 2a1 i 2a2.
Z przepisów tych wynika, że minister pracy i po-
lityki społecznej przekazuje samorządom powiato-
wym do dnia 31 grudnia 2013 r. z Funduszu Pracy
7% kwoty środków (limitu) Funduszu Pracy ustalo-
nej na rok poprzedni na realizację programów na
rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków
bezrobocia i aktywizacji zawodowej, z przeznacze-
niem na finansowanie kosztów wynagrodzenia i skła-
dek na ubezpieczenia społeczne pracowników po-
wiatowego urzędu pracy. Środki te w szczególności
winny być przeznaczone na realizację rozporządzeń
dotyczących wprowadzenia standardów usług ryn-
ku pracy. Takie były zamierzenia ustawodawcy.
Tymczasem wielu starostów środki te wykorzy-
stało w budżecie na 2008 r. jako dochody powiatu,
z przeznaczeniem na różnego rodzaju wydatki (np.
remonty dróg, utrzymanie innych jednostek powia-
towych).
W takiej sytuacji pracownicy PUP uważają się za
pokrzywdzonych, zwłaszcza ci, którzy bardzo zaan-
gażowali się w pozyskiwanie środków na aktywiza-
cję osób bezrobotnych. Należy dodać, że pracownicy
PUP są najsłabiej wynagradzaną grupą zawodów
w powiatach.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Jakie były intencje autorów wprowadzonej no-
welizacji art. 9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.,
w szczególności dodania ust. 2a1 i 2a2?
2. Czy ministerstwo sprawdzi realizację zapisów
ust. 2a1 i 2a2 pod kątem tych intencji?
3. Co obecnie mają zrobić dyrektorzy PUP, w sy-
tuacji gdy w uchwalonych budżetach powiatów na
32
2008 r. środki te nie zostały dodatkowo im przeka-
zane, a istnieje konieczność wprowadzenia standar-
dów usług rynku pracy do 30 czerwca 2008 r. (Dz. U.
z 2007 r. Nr 47, poz. 314 i 315)?
A nadto:
4. Czy ministerstwo ma świadomość, że pracow-
nicy powiatowych urzędów pracy wykonujący trud-
ne zadania i posiadający wysokie kwalifikacje zawo-
dowe mają bardzo niskie wynagrodzenia w porów-
naniu z innymi pracownikami samorządowymi,
oraz jakie działania ministerstwo podejmie, by wy-
równać te różnice w płacach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Warszawa, dnia 7 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 704)
do ministra finansów
w sprawie podatku VAT pobieranego
przy okazji akcji charytatywnych,
takich jak WOŚP
Szanowny Panie Ministrze! W świetle obowiązu-
jącego prawa podatkowego wszelkiego rodzaju daro-
wizny od firm są obłożone 22-procentowym podat-
kiem VAT od towarów i usług. Jest to szczególnie
niekorzystne dla działalności takich wielkich insty-
tucji charytatywnych, jak chociażby Wielka Orkie-
stra Świątecznej Pomocy. Problem ten został ostat-
nio szeroko naświetlony przez media. Na przykład
„Życie Warszawy” 9 stycznia 2008 r. podało, że za
każde 5,00 PLN przekazanych SMS-em na rzecz
WOŚP fiskus pobiera 1,10 PLN podatku. W prakty-
ce oznacza to, że dzięki podatkowi VAT z charyta-
tywnych SMS-ów do budżetu państwa może trafić
kwota w wysokości około 1 mln PLN. Za te pienią-
dze można by było zakupić np. 83 pompy insulinowe
dla dzieci albo 10 specjalistycznych aparatów do ba-
dania dna oka.
W związku z tym pytam, czy Ministerstwo Fi-
nansów zamierza w przyszłości rozważyć zmianę
niekorzystnego przepisu dotyczącego poboru podat-
ku VAT od towarów i usług w kontekście akcji cha-
rytatywnych, takich jak WOŚP.
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Słupsk, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 705)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie zwiększenia uczestnictwa Polaków
w życiu kulturalnym
Szanowny Panie Ministrze! Z badań przeprowa-
dzonych przez TNS OBOP wynika, że ponad połowa
Polaków nie uczestniczy w żaden sposób w życiu
kulturalnym. Jeżeli chodzi o wiek, to najbardziej
obiecująco przedstawiają się statystyki wśród mło-
dzieży, w przedziale wiekowym od 15 do 19 roku ży-
cia aż 77% chodzi do kina, 20% do muzeum i teatru.
Niestety wśród naszego społeczeństwa 16% osób nie
odwiedza żadnej instytucji kulturalnej. Najgorzej
wygląda sytuacja osób powyżej 50 roku życia. Zaled-
wie 20% chodzi do teatru i kina, a 70% pozostaje
biernych.
W związku z tym pytam Pana Ministra, jakie
przedsięwzięcia planuje Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego w celu zwiększenia uczestnic-
twa Polaków w życiu kulturalnym.
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Słupsk, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 706)
do ministra zdrowia
w sprawie zwiększenia świadomości Polaków
na temat chorób nowotworowych oraz metod
ich zapobiegania
Szanowna Pani Minister! Świadomość społecz-
na Polaków dotycząca chorób nowotworowych i ich
profilaktyki jest bardzo niska, szczególnie jeżeli
chodzi o wiedzę na temat tych chorób i metody ich
zwalczania.
W związku z tym pytam Panią Minister: za po-
mocą jakich metod oraz środków Ministerstwo Zdro-
wia planuje zwiększyć świadomość społeczną Pola-
ków dotyczącą chorób nowotworowych oraz metod
ich zapobiegania i zwalczania?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Słupsk, dnia 16 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 707)
do ministra finansów
w sprawie opodatkowania
przekształceń praw do lokali
– byłych mieszkań zakładowych przejętych
przez spółdzielnie mieszkaniowe
Panie Ministrze! Ustawa o spółdzielniach miesz-
kaniowych z 14 czerwca 2007 r. stworzyła sprzyjają-
ce zasady uzyskania prawa własności mieszkań,
w tym byłych mieszkań zakładowych.
Informacja o opodatkowaniu podatkiem docho-
dowym uwłaszczenia mieszkań zakładowych kom-
plikuje decyzje i rodzi obawy.
Pozostaje do pilnego wyjaśnienia kwestia, czy
najemcy mieszkań w spółdzielniach mieszkanio-
wych, które były przekazane nieodpłatnie do spół-
dzielni przez ich zakłady pracy w trakcie prywaty-
zacji, mają obowiązek płacenia podatku dochodo-
wego. Uzyskują oni obecnie na własność te miesz-
kania nieodpłatnie przy ewentualnym pokryciu
nakładów koniecznych poniesionych na ich utrzy-
manie (art. 48 ust. 3).
Czy taki obowiązek ciąży również na tych najem-
cach, których zakłady pracy przekazały mieszkania
do spółdzielni za częściową odpłatnością, a obecnie
przenoszą na siebie prawa własności pod warunkiem
uzupełnienia wkładu budowlanego według zwalory-
zowanej ceny nabycia budynku (art. 48 ust. 1 pkt 2)?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 708)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu budowy
linii kolejowej dużych prędkości
Warszawa–Łódź–Wrocław/Poznań
Szanowny Panie Ministrze! Jednym z prioryte-
tów w zakresie rozwoju infrastruktury transporto-
wej poprzedniego rządu pana premiera Jarosława
Kaczyńskiego był projekt budowy linii kolejowej du-
żych prędkości Warszawa–Łódź–Wrocław/Poznań.
Jeden z dwóch wariantów przebiegu trasy linii
dużych prędkości przewidywał rozgałęzienie linii na
kierunek Wrocławia i Poznania w okolicach miasta
Kalisza, co spowodowało, iż projekt ten często nazy-
wany był, z uwagi na przebieg trasy, projektem „Y”.
33
Mieszkańcy południowej części Wielkopolski z nie-
cierpliwością czekają na skrócenie czasu przejazdu do
stolicy kraju. Obecnie przejazd odcinka o długości
niespełna 250 km zajmuje czas ponad 5 godzin.
Podczas spotkania z parlamentarzystami wiel-
kopolskimi w dniu 10 stycznia, w którym uczestni-
czyłem, Pan Minister udzielał wymijających odpo-
wiedzi co do realizacji projektu dużych prędkości,
a zwłaszcza kwestii rozgałęzienia trasy, wraz z przy-
stankiem w Kaliszu.
Budowa takiej sieci nieuwzględniająca przebiegu
trasy przez ten region byłaby nieuzasadniona eko-
nomicznie, ponieważ oznacza to rezygnację ze zna-
czącej ilości pasażerów. Dodam, iż zapis w Narodo-
wym Planie Rozwoju na lata 2007–2013 uwzględniał
w początkowym etapie inwestycji budowę odcinka
Wrocław–Kalisz. Uzasadnione to było faktem, iż
właśnie region południowo-zachodniej Polski jest
mocno upośledzony, jeśli chodzi o możliwość spraw-
nej komunikacji z centralną częścią Polski. Realiza-
cja tej inwestycji przyniesie szereg korzyści temu re-
gionowi Wielkopolski, zarówno pod względem lep-
szego skomunikowania się z najbliższymi dużymi
aglomeracjami, jak i wzrostu potencjału gospodar-
czego.
Ostatnie doniesienia prasowe mówią o prioryte-
cie połączenia Warszawy z Łodzią i Wrocławia z Po-
znaniem. Dlatego, zaniepokojony tymi informacjami
oraz brakiem konkretnych odpowiedzi w tej kwestii
ze strony Pana Ministra, zwracam się z pytaniami:
1. Na jakim etapie prac przygotowawczych jest
w obecnej chwili projekt budowy linii kolejowej du-
żych prędkości Warszawa–Łódź–Wrocław/Poznań?
2. Jaka jest perspektywa czasowa rozpoczęcia
tej inwestycji?
3. Czy Ministerstwo Infrastruktury podtrzymu-
je wariant przebiegu linii uwzględniający jej rozga-
łęzienie na kierunek Wrocławia i Poznania w okoli-
cach miasta Kalisza?
Poseł Adam Rogacki
Kalisz, dnia 15 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 709)
do ministra gospodarki
w sprawie planów dotyczących realizacji
projektu budowy gazoportu
Szanowny Panie Ministrze! O budowę terminalu
gazowego ubiegały się dwa porty: Gdańsk i Szcze-
cin. Dla obu była to bardzo cenna inwestycja. Osta-
tecznie poprzednia ekipa rządząca wybrała port
w Świnoujściu. Pod jego budowę zarezerwowano po-
nad 35 ha gruntu na wschód od szczecińskiego falo-
chronu. Koszt wybudowania terminalu wstępnie
34
oszacowano na około 400–600 mln euro. Za lokali-
zacją terminalu w Szczecinie przemawiały zdaniem
ekspertów m.in.: obsługa dużych gazowców, bezpie-
czeństwo (na świecie oddziela się od siebie przeła-
dunki ropy i gazu, bezpieczeństwo żeglugi po Zatoce
Gdańskiej), bliskość odbiorców gazu (ZCh Police,
w przyszłości także Elektrociepłownia Dolna Odra).
Odpowiedzi otrzymywane od byłego już mini-
stra były bardzo lakoniczne, nie wyjaśniały wszyst-
kich okoliczności przemawiających za portem w Świ-
noujściu.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
— Czy decyzja o budowie terminalu gazowego
w Szczecinie jest decyzją ostateczną?
— Kiedy przewidywany jest termin rozpoczęcia
i zakończenia budowy gazoportu?
— Jakie są koszty budowy terminalu gazowego?
— Jakie czynniki przeważyły nad wyborem por-
tu w Szczecinie (a nie w Gdańsku) na miejsce budo-
wy terminalu gazowego?
— Czy ministerstwo planuje przeprowadzenie kon-
sultacji społecznych w sprawie budowy gazoportu?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 710)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie przestrzegania ustawy
o języku polskim
Kupując produkt na polskim rynku, bardzo czę-
sto można spotkać się z sytuacją, że po jego otwarciu
okazuje się, iż polska wersja instrukcji obsługi,
np. sprzętu elektronicznego, sposobu dawkowania
leku lub przydatność kosmetyku, jest w znacznym
stopniu uboższa od wersji w językach obcych. Zda-
rza się, że wersji polskiej przy owym produkcie nie
ma wcale. Często, porównując wersję w języku pol-
skim z wersją w języku obcym, można dojść do wnio-
sku, że obywatele innych krajów są zdecydowanie
lepiej poinformowani o właściwościach i specyfice
towaru, który zakupili.
Rozdział 2 ustawy o języku polskim z dnia 7 paź-
dziernika pt. „Ochrona prawna języka polskiego
w życiu publicznym” w art. 7 ust. 1 mówi: „Języka
polskiego używa się w obrocie prawnym na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej pomiędzy podmiota-
mi polskimi oraz gdy jedną ze stron jest podmiot
polski. Dotyczy to w szczególności nazewnictwa to-
warów i usług, ofert, reklamy, instrukcji obsługi, in-
formacji o właściwościach towarów i usług, warun-
ków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań.”
Natomiast nowelizacja tej ustawy z dnia 2 kwiet-
nia 2004 r. dodaje do powyższego artykułu dwa ko-
lejne artykuły, a mianowicie art. 7a i 7b o treści:
„Art. 7a. 1. Obowiązek używania języka pol-
skiego w zakresie, o którym mowa w art. 7, dotyczy
w szczególności nazewnictwa towarów i usług,
ofert, warunków gwarancji, faktur, rachunków
i pokwitowań, jak również ostrzeżeń i informacji
dla konsumentów wymaganych na podstawie in-
nych przepisów, instrukcji obsługi oraz informacji
o właściwościach towarów i usług, z zastrzeżeniem
ust. 3. Obowiązek używania języka polskiego w in-
formacjach o właściwościach towarów i usług doty-
czy też reklam.
2. Obcojęzyczne opisy towarów i usług oraz obco-
języczne oferty, ostrzeżenia i informacje dla konsu-
mentów wymagane na podstawie innych przepisów
w zakresie, o którym mowa w art. 7, muszą być jed-
nocześnie sporządzone w polskiej wersji językowej,
z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Nie wymagają opisu w języku polskim ostrze-
żenia i informacje dla konsumentów wymagane na
podstawie innych przepisów, instrukcje obsługi oraz
informacje o właściwościach towarów, jeżeli są wy-
rażone w powszechnie zrozumiałej formie graficz-
nej; jeżeli formie graficznej towarzyszy opis, to opis
ten powinien być sporządzony w języku polskim.
Art. 7b. Kontrolę używania języka polskiego
w zakresie, o którym mowa w art. 7 i 7a, sprawuje,
odpowiednio do zakresu swoich zadań, Prezes Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Inspekcja
Handlowa oraz powiatowy (miejski) rzecznik konsu-
mentów, jak również Państwowa Inspekcja Pracy.”
Przedstawione powyżej artykuły jednoznacznie
określają i zarazem nakładają na producentów,
w tym także na importerów, obowiązek rzetelnego
tłumaczenia wszelakiego rodzaju obcojęzycznych in-
strukcji na język polski, jak również wymieniają na-
zwy organów, które zobowiązane są do kontroli, czy
przepisy ustawy są przestrzegane.
Jak w ocenie Pana ministra przestrzegana jest
ustawa o języku polskim przez producentów i impor-
terów produktów wprowadzanych na polski rynek?
W jaki sposób organy zobowiązane do kontroli
przestrzegania ustawy wykonują swoje obowiązki?
Czy zdaniem Pana ministra należy zwiększyć
kontrolę nad producentami i importerami w celu
przestrzegania przez nich przepisów ustawy o języ-
ku polskim?
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 18 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 711)
do ministra środowiska
oraz
ministra skarbu państwa
w sprawie rozporządzenia Rady Ministrów
dotyczącego przyjęcia Krajowego Planu
Rozdziału Uprawnień (KPRU) do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012
we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji
z dnia 20 grudnia 2007 r.
Szanowny Panie Ministrze! Wejście w życie pro-
jektu rozporządzenia w sprawie przyjęcia Krajowe-
go Planu Rozdziału Uprawnień (KPRU) do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012 we wspólnoto-
wym systemie handlu uprawnieniami do emisji
z dnia 20.12.2007 r. wprowadzi różne konsekwencje
dla firm z branży energetycznej, chemicznej, budow-
lanej oraz przemysłu hutniczego. Jedne przedsię-
biorstwa zyskają, inne zachowają swój stan posiada-
nia, natomiast niektóre stracą prawo do uprawnień
w wielkości stawiającej pod znakiem zapytania dal-
szy sens ich ekonomicznego istnienia. Do owej ostat-
niej grupy zaklasyfikowane zostały spółki grupy
BOT Górnictwo i Energetyka SA, w skład której
wchodzi m.in. największa i najnowocześniejsza w Pol-
sce BOT Elektrownia Bełchatów SA oraz BOT Ko-
palnia Węgla Brunatnego Bełchatów.
Drastyczne ograniczenie limitów – z 30 do 20
mln ton dwutlenku węgla rocznie przez okres 5 lat
– u największego i najtańszego polskiego wytwórcy
energii elektrycznej pociągnie za sobą bardzo znacz-
ne ograniczenie produkcji energii, co jest zjawiskiem
bardzo niebezpiecznym w kontekście pojawiającego
się deficytu na krajowe moce wytwórcze. BOT Elek-
trownia Bełchatów SA zaangażowana jest kapitało-
wo w budowę nowego bloku energetycznego o mocy
858 MW, o łącznej wartości inwestycji przekraczają-
cej kwotę 6 mld zł. Inwestowanie w krajowe moce
wytwórcze jest niezbędne, zwłaszcza w kontekście
rządowych prognoz przewidujących ustawiczny
wzrost zużycia energii oraz wycofywania z eksplo-
atacji starych jednostek energetycznych. Zaznacza-
my, iż udział Elektrowni Bełchatów w krajowej pro-
dukcji energii kształtuje się na poziomie 20%!
Projekt rozporządzenia spowoduje zmniejszenie
produkcji energii z 28,5 TWh do 19,6 TWh, czyli
o ponad 30%!!! Zmniejszenie zaplanowanych przy-
chodów w konsekwencji może doprowadzić do maso-
wych zwolnień oraz wstrzymania budowy nowego
bloku o mocy 858 MW. Jest to sytuacja tym bardziej
niezrozumiała, iż przy planowanym wzroście zapo-
trzebowania na nowe moce energetyczne istnieje pil-
na konieczność budowy nowych elektrowni w Polsce.
Podobne konsekwencje wystąpią po stronie BOT
KWB Bełchatów SA. W przypadku wejścia w życie
proponowanych limitów w kopalni nastąpi średnio-
35
roczny spadek sprzedaży węgla aż o 9,5 mln ton, co
po stronie przychodowej stanowi deficyt w wysoko-
ści 430 mln zł rocznie (w przeciągu 5 lat obowiązy-
wania limitów wartość tej kwoty wzrośnie do pozio-
mu 2,1 mld zł).
Kopalnia realizuje aktualnie inwestycję polega-
jącą na uruchomieniu wydobycia w Polu Szczerców,
która jest konieczna dla zapewnienia dostaw węgla
dla BOT Elektrowni Bełchatów SA. Łączne nakłady
inwestycyjne dla potrzeb uruchomienia w Polu
Szczerców oraz utrzymania wydobycia w Polu Beł-
chatów w latach 2008–2012 wynoszą ponad 1,6 mld
zł; niedobór środków na zrealizowanie koniecznego
programu inwestycyjnego na koniec roku 2012 wy-
niesie ponad 2,5 mld zł.
Niezrealizowanie zakładanego programu inwe-
stycyjnego spowoduje brak dostaw węgla do elek-
trowni produkującej najtańszą energię elektryczną
w Polsce oraz pociągnie za sobą bardzo duże zwol-
nienia grupowe.
W długoletniej perspektywie czasowej tak dra-
styczne ograniczenie limitów emisyjnych oznacza
ponadto wymierny spadek wartości BOT Elek-
trowni Bełchatów SA oraz BOT KWB Bełchatów
SA, a w skrajnym scenariuszu rozwoju wydarzeń
stawia pod znakiem zapytania dalsze ich istnienie.
Ponadto informacja o tak znacznym spadku warto-
ści największych spółek Grupy PGE może bardzo
poważnie zagrozić pozytywnemu przeprowadzeniu
debiutu giełdowego grupy.
Zwracamy się o sprawiedliwe traktowanie wszyst-
kich sektorów gospodarki, w tym firm energetycz-
nych ze 100-procentowym udziałem kapitału pol-
skiego w przededniu ich debiutu giełdowego! Doma-
gamy się jednakowych zasad dla wszystkich uczest-
ników gry rynkowej.
Czy jest możliwe zwiększenie limitów emisyjnych
CO2 dla Elektrowni Bełchatów w wysokości umożli-
wiającej realizację założonych celów rozwojowych
i zachowanie dotychczasowych miejsc pracy w naj-
większych firmach województwa łódzkiego?
Poseł Włodzimierz Kula
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 11 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 712)
do ministra skarbu państwa
w sprawie perspektyw uruchomienia
produkcji alternatywnej w zlikwidowanej
Cukrowni Wożuczyn SA
Zakończenie produkcji cukru w Cukrowni Wożu-
czyn SA na Zamojszczyźnie, regionie, którego rol-
nictwo od ponad stu lat oparte jest na uprawie bura-
36
ka cukrowego, przyniosło niepowetowane straty
społeczne i gospodarcze. Cukrownia Wożuczyn jest
(była) w promieniu wielu kilometrów jedynym pra-
codawcą dla wielu mieszkańców okolicznych gmin.
Dla wielu rodzin praca w cukrowni stanowiła tym
samym jedyne źródło utrzymania. Również dla ty-
sięcy rolników – plantatorów buraka cukrowego Cu-
krownia Wożuczyn była łatwo dostępnym i pewnym
miejscem zbytu płodów rolnych. Decyzją Krajowej
Spółki Cukrowej SA w Wożuczynie zakończono pro-
dukcję cukru, ale jednocześnie KSC zawarła z pra-
cownikami cukrowni porozumienie, na mocy które-
go zobowiązała się do uruchomienia w tym zakła-
dzie produkcji alternatywnej. W byłej cukrowni
miano rozpocząć produkcję komponentu, soku za-
gęszczonego z buraków cukrowych z przeznacze-
niem do produkcji bioetanolu. Podjęcie takich dzia-
łań wymaga niezbędnych inwestycji adaptujących
byłą cukrownię do takiej produkcji.
Jednakże terminy określone w porozumieniu nie
są realizowane przez Krajową Spółkę Cukrową.
Interpelując w tej sprawie, pytam Pana Ministra:
Czy Krajowa Spółka Cukrowa SA wywiąże się z po-
rozumienia zawartego z załogą byłej Cukrowni Wo-
żuczyn? I czy spółka podjęła kroki w celu znalezie-
nia inwestora, który mógłby ewentualnie zainwesto-
wać w wyżej wymienioną produkcję?
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 20 grudnia 2007 r.
Interpelacja
(nr 713)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zapowiedzi likwidacji
Cukrowni Lublin SA
Zapowiedź likwidacji Cukrowni Lublin SA ogło-
szona przez Krajową Spółkę Cukrową SA wywołała
szerokie poruszenie i głęboką dezaprobatę wśród
mieszkańców Lubelszczyzny. Realizacja tej co naj-
mniej kontrowersyjnej decyzji spowoduje wymierne,
wielce niekorzystne dla gospodarki i społeczności
regionu skutki. Utrata 370 miejsc pracy i możliwości
zbytu buraków cukrowych dla ok. 4000 rolników
może mieć – w regionie tak ubogim w miejsca pracy
i możliwości zbytu płodów rolnych – wymiar spo-
łecznej tragedii. Poza wymiarem społecznym, prze-
ciwko realizacji tej zapowiedzi przemawiają również,
a może przede wszystkim, racje gospodarcze i eko-
nomiczne. Cukrownia Lublin jest jedną z najnowo-
cześniejszych w Europie, produkującą cukier wyso-
kiej jakości i, co istotne, niewymagającą większych
inwestycji.
Interpelując w tej sprawie, pytam, czy w tych
okolicznościach Pan Minister widzi możliwości do-
konania ponownej analizy, opartej o obiektywne
kryteria ekonomiczne i społeczne, zasadności decy-
zji o likwidacji Cukrowni Lublin SA?
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lub., dnia 20 grudnia 2007 r.
Interpelacja
(nr 714)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nowelizacji przepisów
w zakresie odpowiedzialności dzierżawcy
lub zarządcy obwodu łowieckiego
za szkody wyrządzone na plantacjach
wierzby energetycznej przez zwierzynę łowną
Szanowny Panie Ministrze! Sprawa, z którą się
zwracam, nie jest zwykłym problemem semantycz-
nym, choć na pozór może się tak wydawać: zapisy
stosownych ustaw nie definiują pojęcia „uprawy
i płody rolne”, brak jest także zapisów, które by jed-
noznacznie precyzowały i zaliczały doń poszczegól-
ne gatunki roślin. Mimo to wierzba energetyczna,
uprawa skądinąd bardzo pożyteczna, nowoczesna
i pod wieloma względami dość perspektywiczna
(z uwagi raz na wieloletność, a dwa na zaliczanie jej
w poczet źródeł energii odnawialnej), nie kwalifiku-
je się do upraw rolnych. Dla właścicieli plantacji
wierzby energetycznej powoduje to praktycznie brak
możliwości dochodzenia odszkodowania za szkody
wyrządzone przez zwierzynę łowną na ich planta-
cjach, gdyż przepisy prawne nie obarczają odpowie-
dzialnością za te szkody dzierżawców lub zarządców
obwodu łowieckiego.
Wobec powyższego w imieniu plantatorów wierz-
by energetycznej, rolników z obszaru województwa
świętokrzyskiego zwracam się do Pana Ministra
z pytaniem, czy podejmie Pan działania zmierzające
do nowelizacji przepisów prawnych w zakresie uzna-
nia odpowiedzialności dzierżawcy lub zarządcy ob-
wodu łowieckiego za szkody wyrządzone na planta-
cjach wierzby energetycznej przez zwierzynę łowną.
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 18 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 715)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przeglądu inwestycji
umieszczonych na liście projektów
kluczowych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowny Panie Premierze! W związku z trwa-
jącym w poszczególnych ministerstwach przeglądem
inwestycji umieszczonych przez poprzedni rząd na
liście projektów kluczowych unijnego programu „In-
frastruktura i środowisko” i pojawiającymi się in-
formacjami prasowymi o usunięciu z listy wszyst-
kich inwestycji z zakresu ochrony środowiska oraz
kultury i szkolnictwa wyższego w województwie ku-
jawsko-pomorskim, pozwalam sobie zapytać: Czy
podobna sytuacja dotyczy innych województw,
a nadto czy w trybie konkursowym będą preferowa-
ne, zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju, te
województwa, których istotne zadania nie znalazły
się na liście projektów kluczowych?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 15 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 716)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zamiaru likwidacji państwowych
straży rybackich w ramach wprowadzenia
oszczędności w budżecie państwa
W ostatnim czasie ukazały się artykuły zawiera-
jące informacje o rozpatrywaniu wniosku dotyczą-
cego likwidacji państwowych straży rybackich, po-
dobne informacje zostały opublikowane w mediach
telewizyjnych. Z informacji tych wynika, że poprzez
likwidację państwowych straży rybackich podle-
głych wojewodom w budżecie państwa na 2008 r. za-
oszczędzonych zostanie 18,5 mln zł.
W wyniku likwidacji PSR należy trzystu dwu-
dziestu strażnikom wypłacić ok. 6–7 mln zł odpraw.
Ponadto w budżecie państwa należy odliczyć wpły-
wy z mandatów karnych i grzywien nakładanych
przez sądy, szacowanych na ok. 5 mln zł rocznie. Ko-
lejne koszty związane z likwidacją jednostek PSR to
wydatki związane z likwidacją majątków PSR, czyli
kwota wynosząca kolejne kilka milionów złotych.
Według komendanta wojewódzkiego Państwowej
Straży Rybackiej koncepcja likwidacji PSR w celu
37
uzyskania oszczędności da odwrotny efekt od zamie-
rzonego. Jest to bowiem jedyna wyspecjalizowana,
posiadająca odpowiednie kompetencje i narzędzia
prawne formacja działająca na rzecz ochrony środo-
wiska w Polsce. PSR realizuje zadania z zakresu
szeroko rozumianej ochrony środowiska, nie ograni-
cza się wyłącznie do zwalczania zjawiska kłusownic-
twa rybackiego, zapobiega także nielegalnym wy-
cinkom drzew, zanieczyszczaniu wód gruntowych
i powierzchniowych, nielegalnym wysypiskom śmie-
ci, szkodnictwu i kłusownictwu leśnemu.
Panie Ministrze! Czy teoretyczne skreślenie w bu-
dżecie państwa 18,5 mln zł da rzeczywiście przewi-
dywane oszczędności? Czy straty gospodarcze, a tak-
że najważniejsze – straty w środowisku naturalnym,
których koszty będą trudne do oszacowania, a skutki
trudne do usunięcia bądź nieodwracalne, nie prze-
kroczą znacznie szacowanych oszczędności związa-
nych z likwidacją państwowych straży rybackich?*)
Z poważaniem
Poseł Mirosław Koźlakiewicz
Ciechanów, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 717)
do ministra infrastruktury
w sprawie wyjaśnienia stosowania
prawa krajowego w zakresie wymagań
technicznych, jakie powinny spełniać
pojazdy samochodowe rejestrowane w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich latach
osoby pracujące za granicą w państwach Wspólnoty
Europejskiej, w których obowiązuje ruch lewostron-
ny, nie mogą rejestrować czy też przeprowadzać ba-
dań technicznych pojazdów samochodowych przez
nich sprowadzanych, albowiem kierownica tych po-
jazdów znajduje się po prawej stronie. Przyczyny od-
mowy rejestracji oraz pozytywnych badań technicz-
nych pojazdów wynikają z obowiązujących przepi-
sów wykonawczych do ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym, a mianowicie:
a) rozporządzenia ministra infrastruktury
z 16 grudnia 2003 r. w sprawie zakresu i sposo-
bu przeprowadzenia badań technicznych pojazdów
oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych
badaniach. Według załącznika nr 1 do tego rozpo-
rządzenia kierownica umieszczona z prawej strony
w pojazdach o liczbie kół większej niż trzy, których
prędkość jest większa niż 40 km/h, jest podstawo-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
38
wym kryterium uznania stanu technicznego pojaz-
du za niezadowalający. Wobec powyższego pojazd
z kierownicą po prawej stronie kwalifikuje się do ne-
gatywnego wyniku badania technicznego;
b) rozporządzenia ministra infrastruktury z 31
grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych
pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposaże-
nia (Dz.U. Nr 32, poz. 262), w którym stwierdza się
jednoznacznie, że kierownica w pojeździe o liczbie
kół większej niż trzy, którego konstrukcja umożli-
wia rozwijanie prędkości przekraczającej 40 km/h,
nie powinna być umieszczona po prawej stronie.
Przytoczone wyżej przepisy pozostają w rażącej
sprzeczności z obowiązującymi zasadami prawa
wspólnotowego. I tak: Rada Wspólnot Europejskich
podjęła w dniu 8 czerwca 1970 r. dyrektywę w spra-
wie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich,
odnoszących się do układów kierowniczych pojaz-
dów silnikowych i przyczep (Dz. U. UE L.70.133.10),
wskazując na konieczność przyjęcia przez wszystkie
państwa Wspólnoty Europejskiej w ich przepisach
krajowych jednakowych regulacji, które pozwolą na
objęcie wszystkich typów pojazdów homologacją
EWG. Przyjęto, że państwa członkowskie nie mogą
odmówić przyznania homologacji EWG lub homolo-
gacji krajowej pojazdu z powodów dotyczących ukła-
du kierowniczego, jeśli spełnia on wymogi przedsta-
wione w załączniku dyrektywy. Z chwilą przystąpie-
nia do Wspólnoty prawo wspólnotowe zarówno pier-
wotne (traktatowe), jak i pochodne uzyskuje status
prawa pozytywnego w porządku wewnętrznym
państw członkowskich.
Reasumując, powstają pytania:
1. Czy podległe Panu ministerstwo przygotowuje
implementację przepisów dyrektywy Rady Wspólnot
Europejskich z 8 czerwca 1970 r. w sprawie zbliżenia
ustawodawstw państw członkowskich, odnoszących
się do układów kierowniczych pojazdów silnikowych
i przyczep?
2. Czy do czasu ukazania się przepisów zmienia-
jących prawo krajowe nie zachodzi potrzeba wyda-
nia pisma okólnego wyjaśniającego, że w świetle
prawa wspólnotowego brak jest podstaw do odmowy
zarejestrowania pojazdu wyposażonego w kierowni-
cę po prawej stronie oraz że badania techniczne wo-
bec tych pojazdów mogłyby być pozytywnie przepro-
wadzane?
Z należnym szacunkiem
Poseł Jerzy Kozdroń
Kwidzyn, dnia 3 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 718)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie akcesji Polski do Europejskiego
Obserwatorium Południowego
Szanowny Panie Premierze! W związku z poja-
wiającą się ostatnio możliwością przystąpienia Pol-
ski do Europejskiego Obserwatorium Południowego
pragnę zachęcić Radę Ministrów do rozpatrzenia
możliwości akcesji do ww. organizacji. ESO jest jed-
nym z najważniejszych podmiotów astronomicz-
nych, prowadzących największe projekty w skali
międzynarodowej. Ostatnio nowym członkiem orga-
nizacji zostały Czechy. Przystąpienie do niej organi-
zacji będzie dużym wsparciem dla środowiska astro-
nomicznego w kraju, może się także okazać owocne
w czasie obchodów ustanowionego przez ONZ Roku
Astronomii w 2009 r.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, pozwa-
lam sobie zapytać Pana Premiera: Czy planowane
jest przystąpienie RP do Europejskiego Obserwato-
rium Północnego?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 15 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 719)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przyznania prawa do emerytury
60-letnim mężczyznom z 35-letnim
stażem pracy
W dniu 23 października 2007 r. został opubliko-
wany wyrok Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt P
10/07 w Dz. U. Nr 200 z 2007 r., poz. 1445), który
orzekł, że niezgodne z konstytucją jest to, że prawo
do emerytury ma 55-letnia kobieta z 30-letnim sta-
żem, a nie ma go 60-letni mężczyzna z 35-letnim
stażem. Przepis ten ma wprawdzie stracić moc 30
października 2008 r., ale Trybunał Konstytucyjny
wskazał, że sądy już powinny się nim kierować. Póki
co Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, pomi-
mo publicznych zapewnień pani minister Jolanty
Fedak, że sprawa zostanie załatwiona, dopracowało
projekt nowelizacji ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) i został on skierowany do uzgodnień międzyre-
sortowych i konsultacji z partnerami społecznymi.

Zainteresowani składają wnioski do ZUS o przy-
znanie emerytury, a ZUS zgodnie z wytycznymi
MPiPS odmawia ich przyznania. Składane są więc
odwołania do sądów i jedne sądy (Łódź, Toruń,
Przemyśl) przyznają odwołującym się prawo do
emerytury, a inne, jak np. sąd w Olsztynie, nie
przyznają – oczywiście jedne i drugie obowiązuje ta
sama konstytucja i ten sam wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego.
Pani Minister, jaki będzie konkretny termin za-
łatwienia przedmiotowej sprawy poprzez przyjęcie
i uchwalenie nowelizacji ww. ustawy? Czy nie można
by było opracować projektu poselskiego, który nie
musiałby przechodzić konsultacji i mógłby zostać
uchwalony o wiele szybciej, a sądy w ten sam sposób
interpretowałyby istniejące przepisy?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Koźlakiewicz
Ciechanów, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 720)
do ministra infrastruktury
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do wpisania drogi S11 do transeuropejskiej
sieci transportowej (TEN-T)
Szanowny Panie Ministrze! Droga krajowa nr 11 łą-
cząca Pomorze ze Śląskiem jest nie tylko jednym
z głównych szlaków komunikacji samochodowej
w Polsce, lecz stanowi także ważny element w ogól-
noeuropejskiej sieci transportowej. Przyszłość tej
drogi oraz jej jak najszybsze przystosowanie do stan-
dardów drogi ekspresowej należy uznać za jeden
z priorytetów rozwojowych naszego państwa w za-
kresie rozwiązań komunikacyjnych.
Należy zauważyć, że w planach inwestycyjnych
GDDKiA na lata 2008–2013 znalazły się wybrane
odcinki drogi krajowej nr 11 stanowiące obwodnice
niektórych miast leżących w jej przebiegu. Nie
zmienia to jednak faktu, że całość inwestycji nie
może się doczekać włączenia do priorytetowych
kierunków działania w zakresie rozbudowy infra-
struktury drogowej.
Dotychczasowe wielokrotnie powtarzane tłuma-
czenia rządu o braku wystarczającej liczby środków
na wykonanie całości przedsięwzięcia pozostają
w sprzeczności z zapowiedziami wielu nowych inwe-
stycji drogowych, szczególnie na obszarze wschod-
niej części kraju.
Rozwiązaniem mogącym usprawnić realizację
drogi ekspresowej S11 jest włączenie jej do transeu-
ropejskiej sieci transportowej (TEN). Stworzy to
możliwość pozyskania dodatkowych środków z Unii
39
Europejskiej pozwalających na wykonanie tej wy-
magającej, lecz kosztownej inwestycji.
Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź: Czy
i kiedy należy się spodziewać działań ze strony Mi-
nisterstwa Infrastruktury zmierzających do włącze-
nia drogi krajowej nr 11 do transeuropejskiej sieci
transportowej (TEN).
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 721)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zniesienia możliwości zdobywania
średniego wykształcenia rolniczego
w trybie eksternistycznym
Szanowna Pani Minister! W ostatnich dniach za
pośrednictwem prasy ogromna rzesza polskich rol-
ników została poinformowana o decyzji ministra
edukacji narodowej, której efektem jest zniesienie
możliwości zdobywania średniego wykształcenia
rolniczego w trybie eksternistycznym. Dotychczas
z tej formy uzupełniania posiadanego wykształce-
nia korzystało bardzo wielu mieszkańców wsi.
Szczególnie dotyczyło to osób o niskim statusie ma-
terialnym.
Nowe rozporządzenie ministra edukacji gwaran-
tuje wprawdzie możliwość zdawania egzaminów
w trybie eksternistycznym, lecz dotyczy to jedynie
słuchaczy liceów ogólnokształcących dla dorosłych,
a koszty jednego egzaminu sięgają 120 zł. Mając na
uwadze liczbę przedmiotów koniecznych do zalicze-
nia i ich łączny koszt łatwo daje się zauważyć, że
z tej formy kształcenia skorzystać będą mogli jedy-
nie nieliczni.
W świetle wymogów stawianych rolnikom przez
Unię Europejską pozbawianie ich dostępu do szkol-
nictwa eksternistycznego w dotychczasowym kształ-
cie może spowodować niemożność prowadzenia opła-
calnej działalności rolniczej oraz brak absorpcji
środków unijnych kierowanych do rolników.
Na trudności wynikające z wprowadzenia ww.
zmian wskazują również instytucje zajmujące się
dotychczas kształceniem w trybie eksternistycznym,
m.in. Towarzystwo Wiedzy Powszechnej, które od
przeszło 50 lat pomaga dorosłym osobom uzupełniać
lub zdobywać wykształcenie.
Proszę Panią Minister o odpowiedź: Jakie były
przyczyny zniesienia możliwości kształcenia na kie-
runkach rolniczych osób dorosłych w trybie ekster-
nistycznym, a także czy Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej rozważało przyszłe konsekwencje takiej de-
40
cyzji dla tysięcy polskich rolników nie posiadających
jeszcze wymaganego przez Unię Europejską wy-
kształcenia?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 722)
do ministra środowiska
w sprawie Krajowego Planu Rozdziału
Uprawnień do emisji dwutlenku węgla
na lata 2008–2012 we wspólnotowym
systemie handlu uprawnieniami do emisji
Szanowny Panie Ministrze! Docierają do mnie
niepokojące sygnały od elektrociepłowni na temat
projektu rozporządzenia w sprawie Krajowego Pla-
nu Rozdziału Uprawnień do Emisji dwutlenku wę-
gla na lata 2008–2012 we wspólnotowym systemie
handlu uprawnieniami do emisji. Według tego roz-
porządzenia elektrociepłownie otrzymują na lata
następne znacznie niższe od dotychczasowych limi-
ty uprawnień CO2.
Dla przykładu Zespół Elektrociepłowni Byd-
goszcz na rok 2008 ma mieć przyznany limit w wy-
sokości 953178 Mg CO2, co oznacza spadek o 218026
Mg CO2 w stosunku do lat poprzednich. Oznaczać to
będzie konieczność zakupu uprawnień brakujących,
co spowoduje podwyżkę ceny ciepła średnio o 2,20 zł/
GJ, a energii elektrycznej o – 8,00zł/MW. W takim
przypadku odbiorcy energii elektrycznej z ZEC Byd-
goszcz zapłacą 4,5 mln zł/rok więcej, odbiorcy pary
technologicznej o 4,6 mln zł, a wody grzewczej –
9,8 mln zł więcej. Widać z tego dobitnie, że taki po-
dział limitów krzywdzi odbiorców produktów do-
starczanych przez ZEC Bydgoszcz.
Ale jest też kolejny aspekt tej sprawy. Otóż
zmniejszenie limitu przyznanych uprawnień spowo-
duje ograniczenie produkcji energii elektrycznej
w wysokosprawnym skojarzeniu (kogeneracji). Ta-
kie działanie jest sprzeczne z dyrektywą 2004/8/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspie-
rania kogeneracji, a także z zapisami ustawy Prawo
energetyczne, ponieważ docelowo powoduje koniecz-
ność wytwarzania ciepła w kotłach wodnych i ko-
tłowniach lokalnych o niższej sprawności przemiany
energii chemicznej paliwa, natomiast energii elek-
trycznej w elektrowniach. Prowadzi zatem ostatecz-
nie wręcz do zwiększenia emisji CO2 w skali regionu
i kraju, przy ograniczeniu ilości energii generowanej
w wysokosprawnej kogeneracji promowanej przez
ww. akty prawne.
W przypadku ZEC Bydgoszcz SA ilość energii ge-
nerowanej w wysokosprawnej kogeneracji, (tzw. czer-
wonych certyfikatów) zmniejszy się o ok. 200 000
MWh/rok.
Biorąc pod uwagę powyższe, jest jak najbardziej
właściwe generowanie wymaganych ilości i energii
elektrycznej w elektrociepłowniach, w tym w ZEC
Bydgoszcz SA. Ponadto niedobór odpowiedniej ilości
uprawnień do emisji CO2 i ewentualny brak możli-
wości przeniesienia kosztu ich zakupu na odbiorców
doprowadzi w efekcie do ograniczenia produkcji ZEC
Bydgoszcz SA. Takie działanie poza sezonem grzew-
czym jest bardzo niekorzystne (poza aspektami opi-
sanymi powyżej) również z uwagi na ograniczenie
bezpieczeństwa energetycznego oraz ekologicznego
dla mieszkańców miasta Bydgoszcz, a także powo-
duje ryzyko (w przypadku awaryjnego wyłączenia)
wstrzymania dostaw pary do Zakładów Chemicz-
nych Zachem SA, co w efekcie może spowodować
emisję do atmosfery substancji trujących, tj. chlor,
fosgen, izocyjaniany.
Również ze względu na swoje usytuowanie
w Krajowym Systemie Elektroenergetycznym EC
Bydgoszcz II stanowi istotny, newralgiczny punkt
zasilania regionu w energię elektryczną, występując
jako podstawowy regulator utrzymujący jej jakość.
Całkowite nagłe (awaryjne) wyłączenie EC Byd-
goszcz II powoduje poważne zakłócenie pracy sieci
elektroenergetycznej w regionie.
Biorąc powyższe pod uwagę i podzielając niepo-
kój dostawców energii, zwracam się do Pana Mini-
stra z prośbą o uwzględnienie wniosku ZEC Byd-
goszcz i podwyższenie limitu CO2 oraz o odpowiedź
na następujące pytanie: Jak w świetle przedstawio-
nych uwag zamierza Pan Minister dokonać ostatecz-
nie podziału limitu uprawnień CO2, aby nie powodo-
wać wzrostu cen energii i nie ograniczać bezpieczeń-
stwa energetycznego i ekologicznego?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 723)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie przedstawienia zainteresowanym
samorządom miast i regionów jasnych zasad
udzielania pomocy finansowej z budżetu
państwa w związku z inwestycjami
dotyczącymi organizacji Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! W roku 2007, dzięki
decyzji władz UEFA, wspólnie z Ukrainą zostaliśmy

gospodarzami Euro 2012. Bez wątpienia jest to ol-
brzymie wyróżnienie dla naszego kraju. W związku
z tym stoją przed nami bardzo poważne zadania in-
westycyjne i organizacyjne, związane z tymi roz-
grywkami.
Pan premier w swoim exposé jako prioryteto-
wą przedstawił sprawę Euro 2012 i związane
z tym wydarzeniem potrzeby samorządów miast
i regionów zaangażowanych w organizację mi-
strzostw. Wcześniej, m.in. za sprawą pani prezy-
dent Warszawy, doświadczyliśmy wielu niepew-
ności i niejasności związanych z budową stadionu
narodowego.
Teraz temat Euro 2012 znowu wraca. Pojawiają
się niejasności i niepewności co do współfinansowa-
nia przez budżet państwa inwestycji budowy stadio-
nów czy kompleksów sportowo-treningowych, które
mają być realizowane przez samorządy.
Mając na względzie pozytywny wizerunek na-
szego kraju oraz olbrzymie wyzwania stojące
przed Polską, wnoszę o przedstawienie jasnych za-
sad pomocy finansowej z budżetu państwa zainte-
resowanym samorządom miast i regionów odno-
śnie do inwestycji związanych z organizacją Euro
2012. Jakie będą zasady pomocy finansowej z bu-
dżetu państwa dla samorządów, które są zaintere-
sowane Euro 2012?
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 724)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wynagrodzenia osób kierujących
niektórymi podmiotami prawnymi
Szanowny Panie Ministrze! 3 marca 2003 r.
uchwalono ustawę o wynagradzaniu osób kierują-
cych niektórymi podmiotami prawnymi. Ustawa ta
zapisem art. 19 zmieniła brzmienie art. 20 ustawy
z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorzą-
dowych poprzez dodanie ust. 3, 4, 5, ogranicza
maksymalne miesięczne wynagrodzenie członka
zarządu jednostki samorządu terytorialnego oraz
kierowników i zastępców kierowników jednostek
budżetowych i zakładów budżetowych należących
do samorządu terytorialnego. Pomijając uzasadnie-
nie wprowadzenia 7 lat temu takiej nadregulacji
prawnej, pragnę zwrócić uwagę, że w chwili obec-
nej nie ma żadnej racjonalnej przesłanki utrzymu-
jącej w mocy te przepisy, które w pierwotnym swym
założeniu miały ograniczyć wysokie zarobki osób
41
kierujących różnymi podmiotami prawnymi. Dzi-
siaj w zupełnie innej rzeczywistości prawnej i go-
spodarczej przepisy te jedynie ograniczają konku-
rencyjność, kreatywność; w efekcie upośledzając
realizację bardzo istotnych zadań własnych samo-
rządu, np. gminnego, w dziedzinie ładu przestrzen-
nego, pomocy społecznej, utrzymania dróg i czysto-
ści, lokalnego transportu zbiorowego itp.
Dalsze obowiązywanie przepisów art. 20 ust. 3,
4, 5 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach
samorządowych doprowadzi do sytuacji, w której or-
gany założycielskie jednostek budżetowych i zakła-
dów budżetowych należących do samorządu gmin-
nego będą coraz częściej stawały przed problemem
znalezienia kompetentnych fachowców dających rę-
kojmię menedżerskiego i w pełni efektywnego pro-
wadzenia powierzonych im jednostek organizacyj-
nych, a tym samym właściwą realizację wielu zadań
własnych gminy.
Pragnę przypomnieć, że pracodawcą dla kierow-
nika jednostki i zakładu budżetowego jednostki sa-
morządu gminnego jest prezydent miasta, bur-
mistrz, wójt, zatem organ pochodzący z wyborów
bezpośrednich i za realizację zadań własnych gminy
odpowiadający przed członkami wspólnoty samorzą-
dowej, tj. swoimi wyborcami. Trudno zatem uwie-
rzyć, że będzie on wynagradzał ponad miarę kie-
rownika jednostki organizacyjnej, który powierzone
zadania wykonał niewłaściwie.
Należy z całą mocą podkreślić fakt, że wynagro-
dzenia pracowników samorządowych regulowane są
zgodnie z dyspozycją art. 20 ust. 2 ustawy o pracow-
nikach samorządowych – przepisami rozporządze-
nia Rady Ministrów, i nie ma żadnych, realnych
przesłanek do dodatkowych regulacji prawnych.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1) Czy i kiedy planuje się zniesienie zapisów art.
20 ust. 3, 4, 5 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pra-
cownikach samorządowych oraz art. 19 ust. 3, 4, 5
ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kie-
rujących niektórymi podmiotami prawnymi, któ-
rym to wprowadzono zmianę zapisu ustawy o pra-
cownikach samorządowych?
2) Dlaczego utrzymuje się w mocy przepisy pra-
wa, które odbierają realny wpływ demokratycznie
wybranym organom samorządowym na kształtowa-
nie polityki kadrowej w gminach poprzez sztuczne
ograniczenia instrumentów kreowania, zarządza-
nia i nagradzania pracowników samorządowych?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Naguszewski
Elbląg, dnia 22 stycznia 2008 r.
42
Interpelacja
(nr 725)
do ministra środowiska
w sprawie Torfowisk Orawsko-Nowotarskich
zaliczonych do Europejskiej Sieci
Ekologicznej Natura 2000
Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000 to sys-
tem obszarów chronionych wyznaczonych na tere-
nie państw należących do Unii Europejskiej na pod-
stawie prawa wspólnotowego, tj. dyrektywy 92/43/
EWG w sprawie ochrony dzikiej fauny i flory (tzw.
dyrektywy siedliskowej) oraz dyrektywy 79/409/
EWG w sprawie ochrony dzikich ptaków (tzw. dy-
rektywy ptasiej).
Uznanie obszaru za obszar szczególnej ochrony
pociąga za sobą wiele ograniczeń i nakazów. W związ-
ku z powyższym pojawia się uzasadniona obawa
właścicieli ziem, na których został wyznaczony te-
ren ochronny Natura 2000, co do przyszłości ich
własności.
Zgłosili się do mnie wójtowie gmin Czarny Duna-
jec, Jabłonka, Nowy Targ oraz prezesi spółek gospo-
darujących na obszarze Torfowisk Orawsko-Nowo-
tarskich zaliczonych do Europejskiej Sieci Ekolo-
gicznej Natura 2000 w drodze rozporządzenia mini-
stra środowiska z dnia 5 września 2007 r., a także
w związku z planami utworzenia specjalnego obsza-
ru ochrony siedlisk o tej samej nazwie (kody obsza-
rów PLB120007, PLH120016), sygnalizując mi po-
ważne problemy w związku z zaliczeniem torfowisk
do Natury 2000.
Już wiele razy na forum Sejmu zgłaszane były
wątpliwości w sprawie utrudnień w prowadzeniu ja-
kiejkolwiek działalności na obszarze objętym pro-
gramem Natury 2000. Ministerstwo ciągle odpowia-
dało, że to nie jest problem, bo ustawa nie zabrania
prowadzenia działalności na terenie obszaru spe-
cjalnej ochrony (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody – Andrzej Mizgajski,
sekretarz stanu w MŚ), jednocześnie art. 29 ww.
ustawy mówi o potrzebie stworzenia planu ochrony
obszaru Natura 2000 przez wojewodę w terminie
5 lat od wyznaczenia tego obszaru. Pojawia się pyta-
nie: Co w przeciągu tych pięciu lat maja robić samo-
rządy czy spółki, co z inwestycjami na danym obsza-
rze? Jak przedsiębiorca może cokolwiek zaplanować,
mając świadomość, że za 5 lat jego wysiłek może
pójść na marne decyzją np. wojewody?
Zawarte w ustawie sformułowania, np. art. 33
i art. 34 (np. zabronione jest podejmowanie działań
mogących w znaczny sposób pogorszyć stan siedlisk
przyrodniczych), są mało precyzyjne i pozwalają na
zbyt dużą swobodę ich interpretacji.
Dlatego włodarze i mieszkańcy wymienionych
gmin wyrażają swój wielki niepokój co do swojej
przyszłości. Zwłaszcza że mimo licznych monitów do
ministerstwa do dnia dzisiejszego nikt z nimi nie
rozmawia.
Art. 27 ust 2 ustawy o ochronie przyrody z dnia
16 kwietnia 2007 r. (Dz. U. 2004 Nr 92, poz. 880)
mówi o tym, iż projekt listy obszarów powinien być
przekazany do wiadomości i zaopiniowania przez
właściwe rady gmin. Mimo złożonych uwag Mini-
sterstwo Środowiska nie odniosło się w żaden spo-
sób do podnoszonych uwag.
W 2006 r. został opracowany „Plan zarządzania
dla siedlisk przyrodniczych i gatunków zwierząt
w obszarze Natura 2000” na potrzeby Ministerstwa
Środowiska na specjalnych warsztatach z udziałem
szerokiej grupy społecznej. Również ten projekt nie
spotkał się z odzewem ze strony rządowej.
Sieć obszarów Natura 2000 ma być formą ochro-
ny opierającą się na zasadzie zrównoważonego roz-
woju, tzn. że należy dążyć do uzyskania harmonii
pomiędzy potrzebą rozwoju społeczno-gospodarcze-
go człowieka a zachowaniem we właściwym stanie
dziedzictwa przyrodniczego. Niestety działania mi-
nisterstwa polegające na unikaniu dialogu ze spo-
łecznością lokalną zdają się temu przeczyć. Cała idea
Natury 2000 polega na współdziałaniu, więc bez za-
angażowania społeczności lokalnej cały program
okaże się fikcją.
Jako reprezentant i mieszkaniec regionu podha-
lańskiego chcę zapytać Pana Ministra:
1. W jaki sposób ministerstwo planuje rozma-
wiać z właścicielami tych ziem i przekonać ich do
idei Natura 2000?
2. Kiedy przewidywane jest opracowanie 5-let-
niego planu krótkoterminowego i 20-letniego planu
długoterminowego dla obszarów zakwalifikowanych
do obszaru Natura 2000?
3. Czy ministerstwo przewiduje i jeżeli tak, to
jakie, formy rekompensaty dla właścicieli gruntów,
którym zostało ograniczone prawo do gospodarowa-
nia na swojej własności (art. 36 pkt 3; Dz. U. 2004
Nr 92, poz. 880)
Poseł Edward Siarka
Nowy Targ, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 726)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zakładowego funduszu
świadczeń socjalnych i możliwości
przekazywania odpisu na byłego pracownika
do wskazanego zakładu w aktualnym
miejscu jego zamieszkania
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z prośbą
o zajęcie stanowiska w przedmiocie przedstawione-
go stanu prawnego i faktycznego, dotyczącego za-

kładowego funduszu świadczeń socjalnych normo-
wanego ustawą z dnia 4 marca 1994 r. (t.j.: Dz. U.
z 1996 r. Nr 70, poz. 335, z późn. zm.).
W myśl art. 5 powołanej ustawy pracodawca two-
rzy fundusz z corocznego odpisu podstawowego nali-
czanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnio-
nych. Ze świadczeń tego funduszu korzystają rów-
nież emeryci i renciści. Odrębne reguły tworzenia
funduszu i naliczania odpisów wynikają m.in. z usta-
wy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (t.j.:
Dz. U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112, z późn. zm.).
Powołane przepisy nie normują jednak sytuacji,
gdy emerytowany pracownik bądź rencista, np. na-
uczyciel, zmienia miejsce zamieszkania na bardzo
odległe od miejsca, w którym znajduje się jego były
zakład pracy. Utrudnia to, a wręcz może uniemożli-
wić korzystanie przez niego z różnych form integra-
cji pracowników, finansowanych ze środków fundu-
szu, ze względu na koszty dojazdu do byłego miejsca
pracy.
W wyniku sytuacji zgłaszający się do mnie byli
pracownicy, nauczyciele i związkowcy postulują roz-
wiązanie prawne dające możliwość przekazywania
odpisu na byłego pracownika do wskazanego zakła-
du (np. szkoły w przypadku nauczyciela) w miejscu
jego aktualnego zamieszkania.
Szanowna Pani Minister! Przedstawiając powyż-
szy problem Pani Minister, byłbym wdzięczny za za-
jęcie stanowiska w przedmiocie jego rozwiązania.
Czy istnieje możliwości przekazywania odpisu na
byłego pracownika do wskazanego zakładu w miej-
scu jego aktualnego zamieszkania? Czy w tej spra-
wie ministerstwo podjęło już określone działania?
Z poważaniem
Poseł Jan Walenty Tomaka
Rzeszów, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 727)
do ministra skarbu państwa
w sprawie informacji dotyczących
możliwości likwidacji cukrowni z terenu
woj. kujawsko-pomorskiego
Szanowny Panie Ministrze! Jesteśmy ogromnie
zaniepokojeni doniesieniami prasowymi o planowa-
nych zmianach dotyczących Krajowej Spółki Cukro-
wej SA. Szczególnie niepokoją nas informacje o moż-
liwości likwidacji cukrowni działających na terenie
województwa kujawsko-pomorskiego.
Pragniemy podkreślić, że analizy ekonomiczne
potwierdzają zasadność funkcjonowania cukrowni
z terenu województwa kujawsko-pomorskiego. Re-
gion ten stanowi polskie zagłębie uprawy buraka
43
cukrowego. Proces restrukturyzacji spółki nie prze-
widywał do tej pory podejmowania działań likwida-
cyjnych w stosunku do cukrowni w Kruszwicy,
Brześciu Kujawskim i Nakle nad Notecią. Ważnym
argumentem za pozostawieniem tych zakładów był
zawsze fakt bliskości plantacji buraka cukrowego.
Trudno byłoby pogodzić się z faktem, że plantatorzy
z terenu województwa zmuszeni będą dostarczać su-
rowiec np. do Malborka albo Lublina.
W naszej ocenie najważniejszym argumentem
w kwestii lokalizacji powinna być wielkość areału plan-
tacji oraz ich dogodne położenie – blisko cukrowni.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy planowane zmiany w strukturze Krajowej
Spółki Cukrowej SA znajdują uzasadnienie ekono-
miczne?
2. Czy skutkiem planowanych zmian może być
likwidacja cukrowni w Kruszwicy, Brześciu Kujaw-
skim i Nakle nad Notecią?
Posłowie Krzysztof Brejza
i Grzegorz Roszak
Inowrocław, dnia 15 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 728)
do ministra infrastruktury
w sprawie funkcjonowania ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach i dy-
żurach poselskich podnoszony jest problem funkcjo-
nowania aktualnej ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych. Osoby, które wykupiły mieszkania loka-
torskie, podnoszą problem braku równego trakto-
wania. W ustawie przewiduje się możliwość za zgodą
walnego zgromadzenia członków częściowej refun-
dacji przez zaliczenie wpłat na poczet funduszu re-
montowego. Dotyczy to jednak spółdzielców, którzy
wykupili mieszkania lokatorskie po 24 kwietnia
2001. Natomiast pytania zadają osoby, które doko-
nały zakupu mieszkań lokatorskich na własnościo-
we przed tą datą.
W związku z tym proszę o informacje, czy w ko-
lejnej nowelizacji ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych przewiduje się rozszerzenie możliwości czę-
ściowych rekompensat o osoby, które swoje mieszka-
nie wykupiły przed 24 kwietnia 2001 r.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
44
Interpelacja
(nr 729)
do ministra gospodarki
w sprawie produkcji biopaliw
Szanowny Panie Premierze! W krajach euro-
pejskich następuje dynamiczny rozwój produkcji
biopaliw, pozwala to na częściowe przynajmniej
uniezależnienie się od dostaw ropy. Dyrektywa
paliwowa Unii Europejskiej 30/2003 nakazuje
wprowadzać do obrotu biopaliwa ze względów eko-
nomicznych.
W 2010 r. paliwa maja zawierać 5,75% biokompo-
nentów, do roku 2020 10%.
W Polsce jest wieloletni program promocji bio-
paliw na lata 2008–2014. Problem w tym, że pro-
gram ten jest bardzo ostrożny, wspomina o stopnio-
wym wzroście udziału biokomponentów w składzie
tradycyjnych benzyn i oleju napędowego, tymcza-
sem korzystne byłoby także wprowadzenie biopa-
liw jako produktów samoistnych, pozbawionych
udziału substancji ropopochodnych. Potrzebna jest
aktywna promocja dla producentów i użytkowni-
ków biopaliw.
W związku z tym uprzejmie proszę o informację,
jakie działania podejmie resort gospodarki w zakre-
sie aktywniejszej promocji biopaliw.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 730)
do ministra środowiska
w sprawie braku równego traktowania
podmiotów w kwestii opłat za korzystanie
ze środowiska
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach
i dyżurach poselskich przedstawiciele osób prawnych
prowadzących produkcję rolniczą podnoszą problem
braku równego traktowania w ustawie o ochronie
środowiska.
Wszystkie osoby prawne, które posiadają już je-
den ciągnik rolniczy lub budynek inwentarski, mu-
szą wnosić opłaty za korzystanie ze środowiska z ty-
tułu emisji gazów. Powyższe nie dotyczy osób fizycz-
nych, które prowadząc duże gospodarstwa rolne,
mają budynki inwentarskie oraz ciągniki i nie płacą
na rzecz urzędów marszałkowskich z tytułu korzy-
stania ze środowiska.
W związku z tym proszę o informację, jakie dzia-
łania podejmie Pan Minister, aby zabezpieczyć róż-
ne traktowanie podmiotów prowadzących produkcję
rolną.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 731)
do ministra infrastruktury
w sprawie zabezpieczenia
środków kredytowych na finansowanie
budownictwa społecznego
Szanowny Panie Premierze! Polska Izba Gospo-
darcza Towarzystw Budownictwa Społecznego pod-
nosi problem, że środki zabezpieczone w budżecie
państwa na rok 2008 dla Banku Gospodarstwa Kra-
jowego na potrzeby kredytowe budownictwa spo-
łecznego nie zaspokoją potrzeb w tym zakresie. We-
dług Polskiej Izby Gospodarczej TBS wnioski o kre-
dyty na budownictwo mieszkaniowe opiewają na
kwotę 1300 mln zł, a w budżecie zabezpieczono tylko
280 mln zł.
W związku z tym proszę o informację, jakie dzia-
łania podejmie resort, aby zabezpieczyć potrzeby
kredytowe na rozwój budownictwa społecznego.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 732)
do ministra finansów
w sprawie braku zainteresowania
ze strony urzędów skarbowych
przyjmowaniem zabezpieczeń od osób i firm,
które skarżą ich decyzje
Panie Ministrze! Na spotkaniach i dyżurach
poselskich podnoszony jest problem braku
zainteresowania ze strony urzędów skarbowych do
przyjmowania od podatników, którym naliczono
dodatkowe zobowiązanie podatkowe, zabezpieczeń
na okres rozpatrywania skarg od decyzji.
W 2005 r. Sejm IV kadencji uchwalił zmianę Or-
dynacji podatkowej w art. 224a, która miała zabez-
pieczać interes podatników oraz urzędów skarbo-

wych przez zabezpieczenie majątkowe zobowiąza-
nia, które zdaniem podatnika jest sporne.
Powyższe zabezpieczenie miało na celu niedopro-
wadzenie do egzekucji z majątku podatnika przed
rozpatrzeniem skargi na decyzję, przy złożeniu real-
nego zabezpieczenia majątkowego na pokrycie spor-
nego zobowiązania podatkowego. Z tej możliwości
w bardzo nikłym stopniu korzystają naczelnicy
urzędów skarbowych, co może również narażać na
wysokie koszty z tytułu odsetek w przypadku uchy-
lenia decyzji naliczającej zobowiązanie podatkowe.
W związku z proszę o informację, jakie działanie
podejmie resort finansów, aby realizować artykuł
224a ustawy Ordynacja podatkowa.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 733)
do ministra gospodarki
w sprawie funkcjonowania rynku
spirytusu surowego i bioetanolu
Szanowny Panie Premierze! Na spotkaniach
i dyżurach poselskich podnoszony jest problem funk-
cjonowania rynku spirytusowego i bioetanolu, na
którym wg polskich gorzelników doszło do daleko
idącej destrukcji spowodowanej polityką dwóch krajo-
wych rafinerii, tj. PKN Orlen SA i Grupy LOTOS.
Według producentów spirytusu surowego nie ma
obecnie zapotrzebowania na bioetanol, ponieważ
nasze rafinerie kupują go za granicą. PKN Orlen SA
zawarł kontrakty z dostawcami niemieckimi, któ-
rym za bioetanol płaci cenę 2,50 zł i odrzuca oferty
zakupu w tej samej cenie od podmiotów polskich,
prócz jednego, któremu płaci 1,70–1,80 zł.
Natomiast grupa LOTOS preferuje w dostawach
bioetanol uzyskiwany ze spirytusu amerykańskiego
koncernu Carytll posiadającego swój wielki zakład
produkcji etanolu koło Wrocławia.
W związku z tym proszę o informację, czy Pan
Premier wspólnie z ministrem skarbu państwa po-
dejmie działania, aby polskie koncerny paliw
uwzględniały w zakupach spirytusu surowego pol-
skich producentów.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
45
Interpelacja
(nr 734)
do ministra gospodarki
w sprawie sytuacji ekonomicznej
polskich eksporterów w związku
z aktualnym kursem walutowym
Szanowny Panie Premierze! Na spotkaniach
i dyżurach poselskich podnoszony jest nadal pro-
blem pogarszającej się sytuacji ekonomicznej przed-
siębiorstw eksportujących towary i usługi z uwagi
na spadek wartości USD i EUR w stosunku do pol-
skiej waluty. Aktualna sytuacja preferuje import to-
warów a zniechęca do realizacji zadań w zakresie
eksportu, co może mieć negatywny wpływ na po-
ziom rozwoju gospodarczego w naszym kraju. Powo-
łują się na fakt, że zgodnie z art. 24 ustawy o Naro-
dowym Banku Polskim za politykę walutową odpo-
wiedzialna jest Rada Ministrów.
Proszę o informację, jakie działania podejmie
Pan Premier, aby poprawić sytuację ekonomiczną
polskich eksporterów.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 735)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie obrotu gruntami rolnymi
będącymi w dyspozycji
Agencji Nieruchomości Rolnych
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach i dy-
żurach poselskich podnoszony jest problem ograni-
czenia sprzedaży gruntów będących w dyspozycji
Agencji Nieruchomości Rolnych pod pretekstem
roszczeń byłych właścicieli. Powołując się na ten
pretekst, bez analizy udokumentowania podstaw
prawnych do ewentualnych roszczeń, wstrzymuje
się sprzedaż gruntów dla rolników i dzierżawców.
Zgodnie z ustawą o Agencji Nieruchomości Rolnych
były właściciel ma prawo pierwokupu. Jeżeli z tego
prawa nie korzysta, to należy grunty sprzedać in-
nym zainteresowanym zakupem, a nie wstrzymy-
wać do ewentualnej ustawy reprywatyzacyjnej, któ-
ra nie może zakładać fizycznego zwrotu gruntów.
W związku z tym proszę o informację: Jakie działa-
nia podejmie Pan Minister, który teraz nadzoruje
działanie Agencji Nieruchomości Rolnych, aby zwe-
ryfikować pisemne polecenie wydane za rządów AWS
46
dotyczące zakazu sprzedaży gruntów, gdy występu-
ją tzw. roszczenia?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 736)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie funkcjonowania systemu
dopłat bezpośrednich
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy korzystający
dodatkowo z dopłat cukrowych oraz do roślin ener-
getycznych podnoszą problem, że ich płatności bez-
pośrednie będą naliczane w ostatnim etapie, gdyż
dopłaty dodatkowe mają być ujęte łącznie z dopłatą
obszarową.
Natomiast rolnicy korzystający równocześnie
z dopłaty z tytułu gospodarowania w warunkach trud-
nych otrzymują z tego tytułu dodatkowe dopłaty.
W związku z tym rolnicy zainteresowani dopła-
tami cukrowymi oraz do roślin energetycznych
wnioskują, aby w pierwszej kolejności wydać decyzje
na płatności obszarowe, a następnie później na płat-
ności dodatkowe, jakimi są dopłata cukrowa czy do
roślin energetycznych. W związku z tym proszę o in-
formację: Czy Pan Minister podejmie decyzję w spra-
wie przyśpieszenia decyzji o płatnościach bezpośred-
nich dla rolników uprawnionych do dopłaty cukro-
wej oraz do roślin energetycznych?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 737)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu zaliczkowania
dopłat bezpośrednich
Szanowny Panie Ministrze! Sytuacja ekonomicz-
na rolników jest nadal bardzo trudna, szczególnie
prowadzących hodowlę trzody chlewnej. W związku
z tym podnoszony jest problem wypłacenia zaliczek
na poczet dopłat bezpośrednich na przykład od
września lub października danego roku. Agencja
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jako
płatnik posiada informacje o poziomie dopłat bezpo-
średnich od roku 2004 i w związku z tym ma możli-
wość ustalenia na przykład 70% średniego poziomu
dopłat z ostatnich trzech lat, które mogą być wypła-
cone w formie zaliczki. Wobec powyższego proszę
o informację: Jakie decyzje podejmie Pan Minister,
aby wprowadzić możliwość zaliczkowania dopłat
bezpośrednich?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 738)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy nowego terminalu
na lotnisku Rzeszów-Jasionka
Szanowny Panie Ministrze! Działając zgodnie
z art. 192 ust. 1 regulaminu Sejmu, proszę o podję-
cie działań w przedstawionej poniżej sprawie. Roz-
wój regionalnych lotnisk jest czynnikiem warunku-
jącym rozwój infrastruktury lotniczej naszego kra-
ju. Lotnisko Rzeszów-Jasionka jest najbardziej wy-
suniętym na wschód lotniskiem w Polsce, ponadto
jest to jedyne lotnisko Podkarpacia. Jest to także
strategiczne lotnisko w kontekście zbliżających się
mistrzostw Europy Euro 2012, dlatego jego sprawny
i szybki rozwój jest niezwykle istotny nie tylko dla
Podkarpacia, ale i całego kraju. Oddanie do użytku
nowego terminalu jest konieczne w celu zwiększenia
liczby międzynarodowych połączeń lotniczych z Rze-
szowa. W obecnej ciasnej hali odpraw trudne jest od-
prawianie większej liczby pasażerów, a tym samym
nie pozwala to na pełne wykorzystanie możliwości
lotniska.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytania:
1. Kiedy ruszą prace przy budowie nowego termi-
nalu lotniska Rzeszów-Jasionka?
2. Jakie przeszkody powodują ciągłe opóźnienia
w rozpoczęciu prac nad rozbudową lotniskowej hali
odpraw?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gołojuch
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 739)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie środków przeznaczonych
dla woj. podkarpackiego z Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
Szanowna Pani Minister! Działając zgodnie
z art. 192 ust. 1 regulaminu Sejmu, proszę o podję-
cie działań w przedstawionej poniżej sprawie.
W Programie Operacyjnym „Infrastruktura i śro-
dowisko” poprzedni rząd przeznaczył sporą sumę
środków z przeznaczeniem na realizację projektów
zgłoszonych przez woj. podkarpackie – wymienię tu-
taj miedzy innymi 18 mln euro na budowę komplek-
su naukowo-dydaktycznego Centrum Mikroelektro-
niki i Nanotechnologii. Obecnie projekt ten został
zdjęty przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego i o pieniądze musi walczyć w konkursie. Po-
dobnie Ministerstwo Środowiska wykreśliło wszyst-
kie projekty środowiskowe, jakie były przygotowane
i przedstawione przez woj. podkarpackie.
Działania takie w sposób jawny dotykają woj.
podkarpackiego, hamując jego rozwój. Blokowanie
pieniędzy z funduszy unijnych przeznaczonych na
strategiczne dla rozwoju regionu inwestycje odbiera-
ne jest przez mieszkańców regionu jako działania
polityczne, spowodowane przegraną Platformy Oby-
watelskiej na terenie woj. podkarpackiego w wybo-
rach parlamentarnych w ubiegłym roku.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego w kwestii dotacji z Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” dla woj. pod-
karpackiego?
2. Jakie są podstawy dla pomijania projektów
woj. podkarpackiego i przeznaczania wcześniej za-
pewnionych środków na rzecz innych projektów
przedstawianych przez województwa bogatsze?
3. Jakie jest uzasadnienie dla takich działań Mi-
nisterstwa Rozwoju Regionalnego?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gołojuch
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
47
Interpelacja
(nr 740)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie realizacji „Programu ochrony
przeciwpowodziowej w dorzeczu górnej Wisły”
Szanowny Panie Premierze! Na zasadzie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (t.j. Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199 ze zm.) oraz art. 192 ust. 3 Regu-
laminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej składam na
ręce Pana Marszałka interpelację, skierowaną do
Pana Donalda Tuska, Prezesa Rady Ministrów,
w sprawie realizacji „Programu Ochrony Przeciw-
powodziowej w Dorzeczu Górnej Wisły”.
W roku ubiegłym w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji trwały intensywne pra-
ce nad rządowym projektem „Programu ochrony
przeciwpowodziowej w dorzeczu górnej Wisły”. Pro-
gram obejmuje dorzecze górnej Wisły do ujścia Sanu,
obszary w województwach: podkarpackim, śląskim,
małopolskim i świętokrzyskim, na terenie których
występują częste i gwałtowne powodzie. Celem pro-
jektu jest zwiększenie bezpieczeństwa powodziowe-
go w dorzeczu górnej Wisły poprzez efektywne pla-
nowanie i realizację środków ochrony. Na przykład
w woj. podkarpackim planowana jest budowa m.in.
trzech zbiorników retencyjnych, Myscowa-Kąty na
rzece Wisłoka, Rudawka Rymanowska na rzece Wi-
słok i zbiornika retencyjnego w Dukli na rzece Ja-
siołka. Oprócz budowy zbiorników retencyjnych za-
kłada się również całą paletę działań prewencyjnych,
mających za zadanie ograniczenie zagrożenia powo-
dziowego. Planuje się, że działania zapobiegawcze po-
winny być ukierunkowane na sformułowanie odpo-
wiednich zasad planowania przestrzennego i na wpro-
wadzenie ograniczeń w zagospodarowaniu terenów.
Za potrzebą wprowadzenia programu przema-
wiają m.in. duże straty powodowane przez powodzie.
Z danych zebranych przez MSWiA wynika, że w do-
rzeczu górnej Wisły w ostatnich latach straty zwią-
zane ze skutkami powodzi wyniosły ponad 2,5 mld
zł (prawie 1,5 mld było w 2001 r., a w 2006 r. 0,5 mld
zł). W tym czasie znaczne przybory wód na rzekach:
Wisłoce, Ropie i Jasiołce, a co za tym idzie dotkliwe
powodzie, trzykrotnie przyniosły m.in. na terenie
powiatu Jasielskiego dotkliwe straty w infrastruk-
turze drogowej i na wałach ochronnych. Katastro-
falna wręcz okazała się powódź w mieście Jaśle
w 2006 r., straty spowodowane przez żywioł wynio-
sły dziesiątki milionów złotych. Z budżetu państwa
na odbudowę zniszczonej infrastruktury przekaza-
ne zostały znaczne środki, wydaje się zatem logicz-
nym rozwiązaniem podjęcie działań prewencyjnych,
które w konsekwencji powodować będą znaczne
ograniczanie strat popowodziowych.
48
Warto również zaznaczyć, że w realizację „Pro-
gramu ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu
górnej Wisły” wpisuje się w cały system tworzonych
i już zrealizowanych zabezpieczeń przeciwpowodzio-
wych w południowej części Polski, m.in. budowane-
go zbiornika retencyjnego Świnna-Poręba na rzece
Skawie, projektowanych zbiorników Myscowa-Kąty
na rzece Wisłoce, Rudawka Rymanowska na rzece
Wisłok i zbiornika retencyjnego w Dukli na rzece
Jasiołka oraz funkcjonujących zbiorników w Czorsz-
tynie na Dunajcu, w Klimkówce na Ropie i zbiorni-
ka Solina-Myczkowce na rzece San.
W związku z powyższym zwracam się z interpe-
lacją do Pana Premiera:
1. Kiedy rząd podejmie działania zmierzające do
jak najszybszego przyjęcia do realizacji „Programu
ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu górnej
Wisły”?
2. Kiedy rząd przewiduje przyjęcie w/w programu?
3. Jakiej wysokości środki finansowe miałyby
być przeznaczone w ramach w/w programu na reali-
zację tego zadania w woj. podkarpackim?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Zając
Warszawa, dnia 7 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 741)
do ministra środowiska
w sprawie terminu wyznaczenia specjalnych
obszarów ochrony siedlisk Natura 2000,
zgodnie z art. 27 ustawy o ochronie przyrody
W związku z postanowieniem wyroku Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości (sprawa C–117/
03) w odniesieniu do terenów kwalifikujących się
jako mające znaczenie dla Wspólnoty, które znalazły
się na przekazanych Komisji wykazach krajowych,
państwa członkowskie są zobowiązane do podjęcia
kroków będących w stanie ochronić wartość ekolo-
giczną, na poziomie krajowym, tych terenów. Nato-
miast zgodnie z orzeczeniem Trybunału Europej-
skiego (sprawa C–244/05) system właściwej ochro-
ny, znajdujący zastosowanie do terenów umieszczo-
nych w wykazie krajowym przekazanym Komisji,
wymaga, aby państwa członkowskie nie zezwalały
na ingerencje, które mogłyby poważnie zagrozić
ekologicznemu charakterowi tych terenów.
Na gruncie polskiego prawa uniemożliwia to za-
stosowanie art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn.
zm), zgodnie z którym wojewoda, pod warunkiem
braku rozwiązań alternatywnych, zapewnienia
kompensacji przyrodniczej, jeżeli przemawiają za
tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu pu-
blicznego, może zezwolić na realizację planu lub
przedsięwzięcia mogących mieć negatywny wpływ
na siedliska przyrodnicze oraz gatunki roślin i zwie-
rząt, dla których ochrony został wyznaczony obszar
Natura 2000.
Konkludując, do czasu wyznaczenia specjalnych
obszarów ochrony siedlisk Natura 2000 nie istnieje
możliwość realizacji przedsięwzięć mających istot-
nie negatywny wpływ na tereny kwalifikujące się
do określenia mianem obszarów o znaczeniu wspól-
notowym umieszczonych na krajowych listach
przekazanych Komisji Europejskiej, nawet jeżeli
przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędne-
go interesu publicznego, brak jest rozwiązań alter-
natywnych oraz zapewniona zostanie kompensacja
przyrodnicza.
Istnieje potrzeba zapewnienia możliwości zreali-
zowania przedsięwzięć istotnych z punktu widzenia
interesu publicznego (realizacja w ramach progra-
mów operacyjnych infrastruktury komunikacyjnej,
zbiorników przeciwpowodziowych, zaopatrzenia
w wodę pitną itp.), a mogących negatywnie oddziaływać
na projektowane obszary siedliskowe Natura 2000.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z interpelacją:
Czy Ministerstwo Środowiska określiło termin
formalnego wyznaczenia obszarów o znaczeniu
wspólnotowym jako specjalnych obszarów ochrony
siedlisk Natura 2000?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Zając
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 742)
do ministra środowiska
w sprawie funkcjonowania służb ochrony
środowiska na szczeblu wojewódzkim
Po wejściu w życie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
kompetencyjnymi w administracji terenowej (Dz. U.
Nr 175, poz. 1462, z późn. zm.) wbrew zamierzeniu
ustawodawcy w miejsce jednego organu regulacyj-
nego na szczeblu województw powstały dwa organy.
Skutkuje to problemami w podziale właściwości,
przeciwstawianiem zadań ochrony środowiska po-
trzebie ochrony przyrody m. in. poprzez nadmierną
koncentrację zadań związanych z ochroną przyrody
w rękach administracji rządowej. Dodatkowo roz-
ciągnięta w czasie reforma kompetencyjna spowodo-

wała rozproszenie wyszkolonych m. in. za środki bu-
dżetu państwa i UE kadr, również poza funkcjonu-
jące obecnie organy regulacyjne. Istniejące konflikty
kompetencyjne, słabość kadrowa obydwu organów
wynikająca z rozproszenia kadr, ciągłe zmiany pra-
wa, bez określenia jasnego kierunku i celu zmian,
stanowią poważne zagrożenie, nie tylko dla utrzy-
mania właściwego poziomu ochrony środowiska, ale
również dla możliwości realizacji inwestycji, w tym
szczególnie z wykorzystaniem środków UE. Wydaje
się konieczne skoncentrowanie kompetencji w za-
kresie ochrony środowiska w jednym organie na
szczeblu województwa. Stworzy to możliwości wła-
ściwego funkcjonowania administracji odpowie-
dzialnej za ochronę środowiska. Organ taki powi-
nien posiadać niezbędny zasób kadrowy, o odpo-
wiednio szerokim spektrum specjalizacji z zakresu
ochrony środowiska, w tym przyrody, oraz właściwy
zakres kompetencji do tworzenia i realizacji zarów-
no programów strategicznych, jak i działań regula-
cyjnych w zakresie ochrony środowiska. Utrzymy-
wanie stanu prawnego powstałego po 1 stycznia
2008 r. powodować będzie spory kompetencyjne,
dezorientację społeczeństwa, w tym inwestorów, wy-
dłużenie procedur administracyjnych, również
szczególnie ważnych związanych z inwestycjami
w infrastrukturze komunikacyjnej, obniżenie pozio-
mu merytorycznego rozstrzygnięć administracyjnych.
Pragnę jednocześnie podkreślić, że za niebez-
pieczne uważam próby tworzenia organów o właści-
wościach terytorialnych niezgodnych z podziałem
administracyjnym kraju, poprzez które silniejsze re-
giony mogłyby administracyjnie ingerować w rozwój
regionów słabszych, pogłębiając podział Polski na
biedną i bogatą.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z interpelacją:
Jaki jest kierunek zmian systemu funkcjonowa-
nia administracji ochrony środowiska oraz spodzie-
wany termin zakończenia prac nad zmianami prze-
pisów z zakresu ochrony środowiska?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Zając
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 743)
do ministra zdrowia
w sprawie faktycznego ograniczania
dostępu środowisk wiejskich do podstawowej
opieki stomatologicznej
W wielu środowiskach wiejskich na terenie woje-
wództwa podkarpackiego w roku 2008 doszło do
49
ograniczenia dostępu do podstawowej opieki denty-
stycznej. Problemy takie zgłaszają m.in. przedstawi-
ciele samorządów powiatu jasielskiego i powiatu
krośnieńskiego.
Ustalony sztywno przez Narodowy Fundusz
Zdrowia przelicznik ilości punktów w opiece denty-
stycznej przydzielony na każdy z powiatów indywi-
dualnie powoduje sytuację realnego ograniczania
podstawowej opieki medycznej w wielu środowi-
skach, a szczególnie w środowiskach wiejskich, któ-
re najbardziej odczuwają brak lub utratę możliwości
korzystania z podstawowej opieki stomatologicznej.
Sytuacja statystycznego zwiększania się ilości leka-
rzy stomatologów na danym terenie, a co za tym
idzie, równego podziału między dentystów ilości
przydzielonych punktów, nie daje rzeczywistego ob-
razu dostępu do podstawowej opieki dentystycznej.
Co więcej, powoduje, że wiele środowisk ma dra-
stycznie ograniczany, a wręcz uniemożliwiany do-
stęp do opieki dentystycznej.
Klasycznym przykładem opisywanego mechani-
zmu jest sytuacja, która zaistniała w Wiejskim
Ośrodku Zdrowia w Święcanach w powiecie jasiel-
skim. Ograniczenie o połowę zakresu kontraktu sto-
matologicznego powoduje w tej miejscowości likwi-
dację opieki dentystycznej. Tym samym około 2300
mieszkańców Święcan pozbawionych jest całkowicie
niezbędnej podstawowej opieki stomatologicznej.
Podobna sytuacja dotyczy kilku tysięcy miesz-
kańców gminy Korczyna w powiecie krośnieńskim.
Ograniczanie realne podstawowej opieki denty-
stycznej dotyczy środowisk wiejskich, w których
znaczna część mieszkańców utrzymuje się z pracy
na roli, prowadząc niewielkie gospodarstwa przydo-
mowe. Poza tym spośród osób często korzystających
z usług dentystycznych są osoby starsze. Należy
również podnieść kwestię dostępności komunikacyj-
nej wielu miejscowości, czyli dogodnych połączeń
z małymi miasteczkami lub centrami administra-
cyjnymi powiatów, gdzie można skorzystać z pry-
watnej opieki dentystycznej.
W związku z powyższym zwracam się z interpe-
lacją do Pani Minister:
— Dlaczego Narodowy Fundusz Zdrowia dopusz-
cza do realnego ograniczania usług dentystycznych
w obszarach wiejskich?
— Czy możliwe jest zakontraktowanie przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia usług dentystycznych
uwzględniających niezbędne potrzeby mieszkańców
wszystkich potrzebujących środowisk wiejskich?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Zając
Warszawa, dnia 15 stycznia 2008 r.
50
Interpelacja
(nr 744)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie usunięcia z listy projektów
podstawowych projektów indywidualnych
do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013, dotyczących
woj. podkarpackiego
W Programie Operacyjnym „Infrastruktura i śro-
dowisko” przyjętym przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego wśród projektów, które znalazły się
na liście podstawowej, a tym samym przewidzianych
do realizacji w latach 2008–2013, są przedsięwzięcia
ważne i kluczowe dla dalszego rozwoju regionu Pod-
karpacia. I tak w Priorytecie I: Gospodarka wodno-
-ściekowa przewidziano rozbudowę i remont oczysz-
czalni ścieków w Leżajsku oraz poprawę gospodarki
wodno-ściekowej na terenie miasta Dębicy. W Prio-
rytecie II: Gospodarka odpadami i ochrona po-
wierzchni ziemi założono m.in. realizację budowy
Zakładu Zagospodarowania Odpadów Kozodrza-
-Paszczyna i rekultywację terenów zdegradowanych
górnictwem siarki w woj. podkarpackim. Natomiast
w Priorytecie III: Zarządzanie zasobami i przeciw-
działanie zagrożeniom środowiska znalazła się m.in.
budowa zbiornika wodnego Kąty-Myscowa na Wi-
słoce, budowa, modernizacja i poprawa stanu tech-
nicznego urządzeń przeciwpowodziowych na obsza-
rze chronionym 1 pow. Mielec oraz dwa projekty pn.
„Poprawa bezpieczeństwa przeciwpowodziowego
w zlewni rzeki Wisłok”. Z kolei w Priorytecie: Infra-
struktura szkolnictwa wyższego znalazł się kom-
pleks naukowo-dydaktyczny Centrum Mikroelek-
troniki i Nanotechnologii Uniwersytetu Rzeszow-
skiego oraz budowa obiektu dydaktyczno-badawcze-
go wraz z wyposażeniem – Filia KUL w Stalowej
Woli.
Wszystkie projekty umieszczone na liście indyka-
tywnej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, w tym projekty dotyczące wojewódz-
twa podkarpackiego, przeszły całą procedurę prze-
widzianą trybem ustawowym, a mianowicie uzyska-
no pozytywną opinię merytorycznych ministerstw
– Ministerstwa Środowiska i Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego. Wypowiadali się na ten te-
mat wojewodowie i zarządy województw. Każdy
z projektów otrzymał opinię Komitetu Rady Mini-
strów i Rady Ministrów. Przeprowadzone zostały
szerokie konsultacje społeczne. Przedstawiono in-
formację o projektach Komisji Europejskiej. Osta-
tecznie lista projektów opublikowana została w Mo-
nitorze Polskim.
W ostatnich tygodniach w Ministerstwie Środo-
wiska i Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższe-
go przeprowadzono procedury sprawdzające dla pro-
jektów, które znalazły się na liście indykatywnych
projektów indywidualnych dla Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013, dotyczących województwa podkarpackiego.
Opinie na temat projektów przesłano do Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego.
Zdziwienie i niedowierzanie budzi fakt, że konse-
kwencją „procedury sprawdzającej” jest wykreślenie
z listy indykatywnej wszystkich projektów z terenu
województwa podkarpackiego. Zaproponowano w za-
mian dokonanie powtórnej oceny merytorycznej
usuniętych projektów na zasadzie otwartego kon-
kursu, którego przy wyłanianiu projektów do reali-
zacji nie wymaga nawet Komisja Europejska. W mo-
jej ocenie procedura sprawdzająca dokonana była
wybiórczo m.in. w odniesieniu do województwa pod-
karpackiego, skoro projekty z innych województw
w omawianym zakresie nadal zostały utrzymane na
podstawowej liście indykatywnej i nie zostaną pod-
dane procedurze konkursowej.
Zaniepokojenie tą sytuacją jest tym większe, że
kilka tygodni temu w sejmowym exposè pan pre-
mier Donald Tusk mówił, że: „program rozwoju
sześciu województw, sześciu regionów Polski
Wschodniej będzie programem, który może liczyć
na ponadstandardowe wsparcie mojego gabinetu
(PO, PSL)”, a w innej części wystąpienia, że soli-
darna polityka społeczna musi dostrzegać „soli-
darność między regionami kraju, a nie wzrastają-
cy ciągle dystans cywilizacyjny między jego róż-
nymi częściami”.
W związku z powyższym zwracam się z interpe-
lacją do Pana Premiera: Dlaczego i na jakiej podsta-
wie, jakimi kierując się przesłankami, usunięto
z listy projektów podstawowych do Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” na lata
2007–2013 wszystkie projekty indywidualne, które
dotyczyły województwa podkarpackiego?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Zając
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 745)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie algorytmu podziału
subwencji oświatowej przydzielanej
samorządom na terenach słabo zaludnionych
Szanowna Pani Minister! Rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i nauki w sprawie sposobu
podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego zawierają po-

nad 20 wag dla zadań szkolnych i powyżej 10 wag
dla zadań pozaszkolnych.
Subwencja bazowa SOA dzieli się między gmi-
ny w zasadzie proporcjonalnie do liczby uczniów
w szkołach prowadzonych przez daną jednostkę
samorządu terytorialnego. Subwencja SOB jest
instrumentem zwiększenia subwencji dla jedno-
stek prowadzących szkoły wymagających wyż-
szych nakładów, m.in. szkoły na terenach wiej-
skich, szkoły dla niepełnosprawnych, szkoły dla
mniejszości narodowych, szkoły sportowe, szkoły
zawodowe specjalne. Podziału subwencji SOB do-
konuje się proporcjonalnie do liczby „przeliczenio-
wych” uczniów wymienionych w rozporządzeniu
w 14 typach szkół (klas).
Zasady podziału subwencji opierają się od wielu
lat na zasadach zbliżonych: subwencja oświatowa
jest naliczana na podstawie liczby uczniów uczęsz-
czających do szkół i placówek oświatowych prowa-
dzonych bądź dotowanych przez poszczególne gmi-
ny, powiaty i samorządy województw, pomimo że
samorządy miały i mają liczne uwagi przede wszyst-
kim dotyczące zbyt małej kwoty subwencji oświato-
wej oraz konieczności wprowadzenia standardów
w oświacie.
Najważniejszym problemem jest nierówne trak-
towanie gmin przez niewłaściwie opracowany algo-
rytm, który winien w zdecydowanie większym stop-
niu uwzględniać koszty funkcjonowania oświaty
w gminach. Zastosowany współczynnik korygujący
– waga – dla szkół podstawowych i gimnazjów na
terenach wiejskich jest zdecydowanie niewystarcza-
jący, szczególnie na terenach wyjątkowo słabo za-
ludnionych i o bardzo złej infrastrukturze komuni-
kacyjnej, tym bardziej że te gminy, mające bardzo
niskie dochody, nie mają z czego dofinansowywać
edukacji na swym terenie. Różnice między gminami
wiejskimi są ogromne. To jest bardzo poważny pro-
blem od wielu lat. Tak dłużej nie może być. Istnieje
pilna potrzeba rewizji współczynników korygują-
cych, uzależniając je w większym stopniu od zamoż-
ności gminy, zaludnienia i stanu infrastruktury ko-
munikacyjnej
Pani Minister! Kiedy zamierza Pani dokonać re-
wizji stosowanych współczynników korygujących,
uzależniając ich wielkość od kosztów funkcjonowa-
nia oświaty w gminach?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
51
Interpelacja
(nr 746)
do ministra środowiska
w sprawie skuteczności realizacji
rozporządzenia ministra środowiska
z dnia 20 lipca 2006 r., dotyczącego zwrotu
gminom utraconych dochodów z tytułu
zwolnienia z podatku od nieruchomości
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z rozpo-
rządzeniem ministra środowiska z dnia 20 lipca
2006 r. w sprawie zwrotu gminom utraconych do-
chodów z tytułu zwolnienia z podatku od nieru-
chomości, będących własnością Skarbu Państwa,
gruntów pokrytych wodami jezior o ciągłym do-
pływie lub odpływie wód powierzchniowych oraz
gruntów zajętych pod sztuczne zbiorniki wodne,
zwrot utraconych dochodów następuje po złożeniu
przez gminę wniosku o zwrot utraconych docho-
dów z tytułu zwolnienia z podatku od nierucho-
mości gruntów pokrytych wodami. Składany
wniosek winien wykazywać faktyczne roczne
utracone dochody, które winny wynikać z deklara-
cji podatkowej.
W przypadku niezłożenia deklaracji oraz braku
decyzji starosty o przekazaniu gruntów brak jest
możliwości uzyskania zwrotu utraconych dochodów
gminy z tytułu przedmiotowego zwolnienia.
Wskazanym byłoby dokonać zmian w powyż-
szym rozporządzeniu lub w przepisach dotyczą-
cych zwolnienia z podatku od nieruchomości grun-
tów będących własnością Skarbu Państwa pokry-
tych wodami jezior o ciągłym dopływie lub odpły-
wie wód powierzchniowych (art. 7 ust. 1 pkt 8a
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych – Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) gdzie na gruncie
obecnie obowiązujących przepisów w ewidencji
gruntów i budynków brak jest odpowiednich zapi-
sów dotyczących własności przedmiotowych jezior
(marszałek województwa, prezes zarządu gospo-
darki wodnej).
Panie Ministrze! Jakie kroki podejmie Pan
w celu pełnej realizacji rozporządzenia ministra śro-
dowiska z dnia 20 lipca 2006 r. w sprawie zwrotu
gminom utraconych dochodów z tytułu zwolnienia z
podatku od nieruchomości?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
52
Interpelacja
(nr 747)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra sprawiedliwości
z dnia 26 stycznia 2005 r., dotyczącego
szczegółowego trybu postępowania
o opróżnienie lokalu lub pomieszczenia
Zgodnie z rozporządzeniem ministra sprawiedli-
wości z dnia 26 stycznia 2005 r. w sprawie szczegó-
łowego trybu postępowania o opróżnienie lokalu lub
pomieszczenia albo o wydanie nieruchomości oraz
szczegółowych warunków, jakim powinno odpowia-
dać tymczasowe pomieszczenie (Dz. U. Nr 17 poz. 155),
w przypadku gdy dłużnikowi nie przysługuje prawo
do innego lokalu lub pomieszczenia, w którym może
on zamieszkać, ani nie znalazł on tymczasowego po-
mieszczenia, komornik niezwłocznie występuje do
gminy właściwej ze względu na miejsce położenia lo-
kalu podlegającemu opróżnieniu o wskazanie tym-
czasowego pomieszczenia.
Wskazane byłoby, zgodnie z sugestią samorzą-
dów, wprowadzenie w tym rozporządzeniu zapisu
o umieszczeniu osób eksmitowanych w noclegow-
niach, domach dla bezdomnych oraz innych podob-
nych ośrodkach. Ułatwiłoby to gospodarowanie
gminnym zasobem mieszkaniowym. Rozporządze-
nie to, zdaniem samorządów, utrudnia również real-
ną gospodarkę mieszkaniową w kontekście osób po-
siadających orzeczenie sądowe za znęcanie się nad
rodziną bez uprawnienia do lokalu socjalnego.
Utrudnia odzyskanie lokalu od osób niezamieszku-
jących bądź dewastujących lokal gminny.
Panie Ministrze! Jakie kroki podejmie Pan
w celu stworzenia gminom warunków realizacji na-
łożonych na nie obowiązków w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 748)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie definicji doby pracowniczej
Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy
nakłada na pracodawców obowiązek przestrzegania
przepisów o dobie pracowniczej. Art. 128 § 3 pkt 1
stwierdza, że przez dobę należy rozumieć 24 kolejne
godziny, poczynając od godziny, w której pracownik
rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go roz-
kładem czasu pracy. Oznacza to, że pracownik może
rozpocząć kolejną dobę pracy po upłynięciu 24 go-
dzin od momentu rozpoczęcia pracy w dniu poprzed-
nim. Jeśli 24 godziny nie upłyną, a pracownik roz-
pocznie kolejny dzień pracy, wówczas pracodawca
musi zapłacić pracownikowi dodatek za nadgodziny,
mimo iż pracownik nie przepracował nawet jednej
godziny ponad ośmiogodzinny wymiar czasu pracy.
Nie wszystkie firmy są w stanie dostosować się
do postanowień Kodeksu pracy i tak ustalić czas
pracy, aby pracownicy nie zaczynali pracy wcześniej
niż w dniu poprzednim, tzn. jeśli jednego dnia pra-
cownik rozpoczyna pracę o godz. 9, to następnego
dnia powinien rozpocząć pracę nie wcześniej niż
o godz. 9. Dla wielu jest to poważnym utrudnieniem.
Przykładem mogą być firmy transportowe, zajmują-
ce się grupowym przewozem pasażerskim, urzędy
samorządowe, piekarnie, cukiernie w okresie wzmo-
żonego okresu zapotrzebowania na ich wyroby.
Przepisy te mogą stanowić barierę rozwoju przedsię-
biorczości.
Pracodawcy domagają się wprowadzenia ela-
stycznych form organizowania czasu pracy, w tym
również ruchomego czy kont czasu pracy.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy nie byłoby lepiej wprowadzić przepisy
umożliwiające stosowanie ruchomego czasu pracy,
zmieniając art. 128 § 3 i uwzględniając w nim indy-
widualny rozkład czasu pracy pracownika, który
umożliwia ruchomy czas pracy bez konieczności
składania pisemnego wniosku przez pracownika?
2. Dlaczego taki przepis nie został jeszcze wpro-
wadzony, biorąc pod uwagę wiele utrudnień, jakie te
przepisy oznaczają dla pracodawców?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 749)
do ministra finansów
w sprawie braku regulacji prawnych
umożliwiających przekazanie
przez podatnika 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych na konkretnie określony cel
Szanowny Panie Ministrze! Nowelizacja ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowa-
dziła nowe zasady przekazywania przez obywateli
1% podatku na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go. Zgodnie z tymi przepisami od 1 stycznia 2007 r.
przekazania 1% podatku dokonują urzędy skarbowe
na wskazaną przez podatnika w formularzu PIT or-

ganizację pożytku publicznego. W zeznaniu podat-
kowym PIT nie przewidziano rubryki, w której po-
datnik mógłby wskazać przeznaczenie przekazywa-
nego podatku, np. imię i nazwisko obdarowanego.
W konsekwencji środki trafiają na ogólne konto or-
ganizacji, a następnie dzielone są pomiędzy pod-
opiecznych fundacji. Zmiany te budzą ogromny nie-
pokój rodziców i osób opiekujących się chorymi.
Mogą też zniechęcić potencjalnych ofiarodawców do
przekazania części podatku.
W związku z powyższym uprzejmie pytam Pana
Ministra:
1. Czy ministerstwo rozważy taką zmianę prze-
pisów, która umożliwiłaby przekazanie 1% podatku
na rzecz konkretnej osoby?
2. Czy ministerstwo dopuści możliwość dopisy-
wania nazwisk osób, którym podatnik pragnie prze-
kazać 1% podatku, na formularzu PIT za 2007 r.?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 750)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wypłacania przez gminy
odszkodowań z tytułu wydzielenia
działek gruntu pod drogi publiczne
Szanowny Panie Premierze! W związku z regu-
lacją stanu prawnego dróg gminy mają problemy fi-
nansowe z wypłatą odszkodowań na rzecz dotych-
czasowych właścicieli nieruchomości zajętych pod
drogi. Są to istotne koszty stanowiące obciążenie
dla gmin posiadających niski budżet. Dla przykładu
w gminie Niegowa – dla jednej miejscowości Dąbrow-
no wysokość odszkodowań wynosi ok. 1 500 000 zł,
przy planowanym dochodzie budżetu w 2008 r. w wy-
sokości 16 013 604 zł, w tym założono pozyskanie
kwoty 3 940 000 zł ze środków Unii Europejskiej.
Nadmieniam, że gmina Niegowa położona jest na
terenie Jurajskiego Parku Krajobrazowego, co
znacznie ogranicza możliwości jej rozwoju gospo-
darczego.
Przepisy regulujące zasady wypłacania odszko-
dowań za części nieruchomości zajętych pod drogi są
krzywdzące dla wszystkich gmin w Polsce, a szcze-
gólnie dla tych o niskich wpływach. I tak:
1. Zgodnie z art. 73 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformu-
jące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz.
872 z późn. zm.) nieruchomości pozostające w dniu
31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa
lub jednostek samorządu terytorialnego, niestano-
53
wiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne,
z dniem 1 stycznia 1999 r. stają się z mocy prawa
własnością Skarbu Państwa lub właściwych jedno-
stek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem.
Odszkodowanie, o którym wyżej mowa wypłaca:
— gmina – w odniesieniu do dróg będących
w dniu 31 grudnia 1998 r. drogami gminnymi,
— Skarb Państwa – w odniesieniu do pozosta-
łych dróg.
Podstawę do ustalenia wysokości odszkodowa-
nia stanowi wartość nieruchomości według stanu
z dnia wejścia w życie ustawy, przy czym nie
uwzględnia się wzrostu wartości nieruchomości
spowodowanego trwałymi nakładami poczyniony-
mi po stracie przez osobę uprawnioną prawa do
władania gruntem.
A zatem z mocy przepisów Skarb Państwa finan-
suje odszkodowania dotyczące dróg powiatowych,
wojewódzkich wszystkim samorządom powiatowym
i wojewódzkim z wyjątkiem samorządów gminnych.
Przepis ten narusza ewidentnie konstytucyjną zasa-
dę równości podmiotów – jednostek samorządu tery-
torialnego w zakresie ponoszenia kosztów regulacji
dróg. Konieczne jest zatem podjęcie inicjatywy usta-
wodawczej i zmiana przedmiotowego przepisu.
2. Zgodnie z ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) właściwa gmina, o ile
nie zachodzą warunki określone w art. 73 ww. usta-
wy, zmuszona jest płacić odszkodowania na zasa-
dach ogólnych za działki gruntu wydzielone pod
gminne drogi publiczne.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z pytaniami:
1. Czy Rada Ministrów podejmie inicjatywę usta-
wodawczą w zakresie zmiany finansowania odszko-
dowań za zajęte nieruchomości pod drogi publiczne
i wprowadzenia zmian zarówno do ustawy z dnia 13
października 1998 r. Przepisy wprowadzające usta-
wy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133,
poz. 872 z późn. zm.) oraz innych ustaw pozwalają-
cych na sfinansowanie z budżetu państwa gminom
kosztów poniesionych na regulację stanu prawnego
gminnych dróg tak, aby nie była naruszona zasada
równości podmiotów – jednostek samorządu teryto-
rialnego?
2. Czy gminy leżące na terenie parków narodo-
wych lub krajobrazowych – do ewentualnej zmiany
przepisów – będą mogły ubiegać się o dofinansowa-
nie odszkodowań za zajęte działki pod drogę?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
54
Interpelacja
(nr 751)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wandalizmu na cmentarzach
Szanowny Panie Ministrze! Z niepokojem obser-
wujemy wydarzenia, jakie mają miejsce na cmenta-
rzach w wielu miastach i wsiach naszego kraju.
Wandalizm, którego przejawem są zniszczone na-
grobki, powywracane rzeźby czy potłuczone znicze,
to efekt „zabaw” chuliganów, którymi najczęściej są
osoby nieletnie. Mając poczucie bezkarności, łamią
wszelkie zasady, nie tylko prawne, ale przede wszyst-
kim moralne i etyczne. Znieważenie miejsca pochów-
ku to wydarzenie, które dotyka najwyższych warto-
ści – ludzkich uczuć. W świetle obowiązujących prze-
pisów prawnych przewidziane za te czyny kary nie
są adekwatne, skoro wciąż znajdują się osoby, które
dopuszczają się profanacji grobów.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o ustosunkowanie się do poniższych kwestii:
1. Czy przewiduje się zmianę Kodeksu karnego
dotyczącą zaostrzenia kar dla osób, które dopusz-
czają się niszczenia miejsc spoczynku zmarłych
w aspekcie przez nas wskazanym?
2. Czy istnieje możliwość wsparcia finansowego
dla samorządów gminnych mającego na celu zabez-
pieczenie nekropolii od wandalizmu?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 752)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie ujęcia w podręcznikach
historii daty i miejsca: Wieluń,
1 września 1939 r., godz. 4.40, jako początku
hitlerowskiej agresji na Polskę
Szanowna Pani Minister! Z badań historyków
wynika, że 16-tysięczny Wieluń, oddalony od gra-
nicy z Niemcami o 21 km, był pierwszym polskim
miastem, na które spadły pierwsze bomby II wojny
światowej.
Według informacji zawartych w dzienniku bojo-
wym 76 eskadry, 1 września dwie minuty po piątej
(czyli o 4.02 czasu polskiego) 29 „stukasów” wystar-
towało z lotniska Nieder-Ellguth (obecnie Ligota
Dolna), pomiędzy Wrocławiem a Opolem, i o godz.
4.35 miejscowego czasu pojawiło się nad Wieluniem.
Zaraz potem spadły pierwsze bomby na miasto. Atak
na Wieluń nastąpił zatem pięć minut przed pierw-
szym strzałem niemieckiego pancernika Schleswig-
-Holstein na Westerplatte.
Owego tragicznego dnia zniszczone zostało całe
śródmieście, okolice Nowego i Starego Rynku, ulice
śródmiejskie: Sienkiewicza, Narutowicza, Królew-
ska, Różana, Augustiańska, Okólna, Śląska, Refor-
macka, Krakowskie Przedmieście. Bombowce nie
oszczędziły także zabytków architektury polskiej:
kościoła farnego z początku XIV wieku przy ul. Sien-
kiewicza, klasztoru poagustiańskiego będącego
Zgromadzeniem Księży Misjonarzy św. Rodziny,
klasycystycznej synagogi z połowy XIX wieku, kla-
sycystycznego budynku ratusza z Bramą Krakow-
ską. Zburzono jedno ze skrzydeł XIX-wiecznego pa-
łacu, który był siedzibą starostwa powiatowego.
Wskutek nalotu poważnie ucierpiały pozostałości
XIV-wiecznych murów fortecznych między baszta-
mi Męczarnią i Swawolą. Całkowicie zniszczono kil-
kanaście stylowych kamieniczek mieszczańskich
z XVIII i początku XX wieku w centrum miasta oraz
najstarszy dom mieszkalny u styku ulic Okólnej
i Barycz.
W wyniku bombardowania 75% zabudowy mia-
sta legło w gruzach, życie straciło 1200 mieszkań-
ców, tj. 8% ogółu wielunian. Wśród zabitych było
wielu żydów, stanowiących w przedwojennym Wie-
luniu 1/3 ludności. Mnóstwo osób zostało zasypa-
nych gruzami walących się budynków. Większość
mieszkańców uciekła z miasta, wróciła dopiero po
kilku tygodniach.
Niezaprzeczalnym jest zatem fakt, iż Wieluń był
pierwszą ofiarą hitlerowskiej agresji, dlatego nie po-
winno się pomijać tego faktu w literaturze polskiej
i światowej. Ważnym jest, by ta historyczna prawda
była przekazywana z pokolenia na pokolenie.
Z odpowiedzi byłego Ministra Edukacji Narodo-
wej wynika, iż dopuszcza on podręczniki do użytku
szkolnego na podstawie recenzji opracowanych przez
rzeczoznawców. Dlatego nurtuje mnie pytanie: Czy
były Minister Edukacji Narodowej podjął już kroki
w ww. sprawie?
Dziwi mnie też tok myślenia pana Andrzeja Waś-
ki – sekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej, który twierdzi, że wydarzenia na Wester-
platte mają swoje głęboko zakorzenione miejsce
w świadomości narodowej, nie tylko przez to, że ko-
jarzą się z wybuchem wojny, ale też z bohaterską
obroną. A Wieluń? Przecież ponad 1000 bezbron-
nych mieszkańców poniosło śmierć w wyniku tego
ataku! Większa część zabudowań uległa zniszcze-
niu. Czy biorąc pod uwagę te fakty, Wieluń nie za-
sługuje na rozpowszechnienie tej prawdy? Dlaczego?
Czy uzasadnienie pana Waśki to jedno, a fakty hi-
storyczne to drugie? Czy takiej prawdy historycznej
należy nauczać w szkołach?
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na poniższe pytania:

1. Dlaczego nie wszystkie podręczniki zawierają
prawdę historyczną o tym, iż Wieluń był pierwszym
celem hitlerowskich bombowców?
2. Czy umieszczenie ww. faktów w podręczni-
kach szkolnych nie powinno być jednym z prioryte-
towych zadań Ministerstwa Edukacji Narodowej
ukazujących prawdę historyczną?
3. Czy pomijanie tego faktu na kartach historii
nie jest mimowolnym zniekształceniem wiadomości
o pierwszym ataku Luftwaffe na bezbronne i uśpio-
ne miasto?
4. W jaki sposób ministerstwo zamierza rozpo-
wszechniać tak ważne dla historii Polski i całego
świata fakty historyczne?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 753)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości zainicjowania
przez rząd zmian w ustawie o zapasach
ropy naftowej, produktów naftowych i gazu
ziemnego oraz zasadach postępowania
w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa
paliwowego państwa i zakłóceń na rynku
naftowym, które uwzględniałyby specyfikę
przedsiębiorstw dystrybuujących gaz ziemny
w regionach nadgranicznych
Szanowny Panie Premierze! Obowiązująca od
7 kwietnia ub. r. ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o za-
pasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu
ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach
zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i za-
kłóceń na rynku naftowym nakazuje przedsiębior-
stwom je produkującym i/lub dystrybuującym utrzy-
mywanie obowiązkowych zapasów. W przypadku
gazu ziemnego z obowiązku tego może zostać zwol-
nione przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące
działalność gospodarczą w zakresie obrotu gazem
ziemnym z zagranicą lub podmiot dokonujący przy-
wozu gazu ziemnego, jeżeli liczba ich odbiorców nie
jest większa niż 100 tys. i przywóz gazu ziemnego
nie przekracza w ciągu roku 50 mln m3. Takie roz-
wiązania z jednej strony miały gwarantować zwięk-
szenie bezpieczeństwa energetycznego państwa,
z drugiej – pozwolić na utrzymanie się na rynku
gazu ziemnego mniejszym podmiotom. Po niemal
8 miesiącach obowiązywania ustawy można jednak
stwierdzić, że wbrew intencjom ustawodawcy w nie-
których przypadkach realizacja jej postanowień: 1)
osłabia bezpieczeństwo energetyczne państwa, gdyż
55
hamuje proces dywersyfikowania źródeł dostaw
gazu; 2) ma zdecydowanie niekorzystny wpływ na
gospodarkę niektórych regionów.
Tezę tę można uzasadnić na przykładzie działa-
jącej od czerwca 1999 r. w województwie lubuskim
spółki Media Odra Warta, założonej przez Związek
Międzygminny Odra–Warta i inwestora niemieckie-
go – będącą większościowym udziałowcem MOW
spółkę EWE Polska, należącą w 100% do koncernu
EWE AG. W województwie lubuskim za sprawą
MOW zgazyfikowane zostały te regiony, które nie
znalazły się w sferze zainteresowania Polskiego
Górnictwa Naftowego i Gazownictwa. W okresie
8 lat wspólnym wysiłkiem wybudowano prawie
1000 km gazociągów, gazyfikując 30 gmin. 2/3 gazu
dystrybuowanego przez MOW pochodziło przy tym
z systemu gazociągów niemieckich. Z tego też wzglę-
du wejście w życie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. –
mimo stale rosnącego zapotrzebowania na gaz ziem-
ny w regionie objętym działalnością spółki – zaha-
mowało jej rozwój. Szansą dla MOW byłoby zwięk-
szenie zakupów gazu z PGNiG lub uzyskanie od
PGNiG magazynów. Niestety jej oferty zostały od-
rzucone przez drugą stronę.
Jak zapewniają przedstawiciele spółki, z obiek-
tywnych względów (brak terenów o odpowiednim
podłożu geologicznym) wybudowanie przez MOW
własnych magazynów na obszarach objętych jej
działalnością jest niemożliwe. Magazyny takie znaj-
dują się jednak po drugiej stronie granicy. Na tery-
torium Niemiec EWE AG dysponuje magazynami
o pojemności ponad 1 mld m3 i rozbudowaną siecią
gazociągów, mierzącą łącznie 52 tys. km. Ciągłość
dostaw gazu dla MOW jest więc niezagrożona.
Wymuszone na MOW przez ustawę z dnia 16 lu-
tego 2007 r. samoograniczenie działalności ma już
przy tym swoje negatywne konsekwencje dla gospo-
darki regionu. Jak alarmują władze lokalne, wyraź-
nie zmniejszyło się zainteresowanie inwestorów Ko-
strzyńsko-Słubicką Specjalną Strefą Ekonomiczną.
Dwa podmioty zrezygnowały z prowadzenia tam
działalności, co spowodowało utratę ponad 100 miejsc
pracy. Utrata kolejnych miejsc pracy w regionie jest
zaś wielce prawdopodobna z uwagi na niebezpie-
czeństwo redukcji zatrudnienia w samej MOW i w fir-
mach z nią kooperujących.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy kierowana przez Pana Rada Ministrów
dostrzega specyfikę funkcjonowania przedsię-
biorstw dystrybuujących gaz ziemny w rejonach
graniczących z państwami członkowskimi Unii Eu-
ropejskiej?
2. Czy w ocenie Rady Ministrów możliwe jest do-
konanie w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. zmian
uwzględniających specyfikę tych „transgranicz-
nych” spółek, zwłaszcza zaś dopuszczenie przecho-
wywania przez nie poza terytorium RP zapasów
gazu ziemnego na potrzeby odbiorców polskich?
56
3. Czy kierowany przez Pana gabinet zamierza
podjąć działania uniemożliwiające ograniczanie
przez Grupę PGNiG konkurencji na lokalnych ryn-
kach gazu?
4. Czy obecna Rada Ministrów będzie wspierać
przedsięwzięcia mające na celu zwiększenie liczby
i przepustowości połączeń systemów gazociągów
polskiego i niemieckiego?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 754)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie postępowania z pojazdami
i wrakami pojazdów, które można uznać
za porzucone, a które są zaparkowane
na terenie parkingów administrowanych
przez instytucje samorządowe
lub jednostki budżetowe
Panie Ministrze! Z prośbą o interwencję zwrócił
się do nas przedstawiciel jednostki budżetowej, jed-
nak jesteśmy przekonani, że z podobnymi problema-
mi borykają się też zarządcy innych instytucji samo-
rządowych, które w swym posiadaniu i zarządzie
mają parkingi i są obowiązane do utrzymania ich
w należytym stanie i porządku. Prosimy o odpo-
wiedź na pytanie, jak postępować z pojazdami lub
wrakami pojazdów, które znalazły się na parkingu
strzeżonym administrowanym przez jednostkę bu-
dżetową po odholowaniu na zlecenie Policji lub Stra-
ży Miejskiej przed dniem 1 stycznia 2002 r. i do dziś
nie są odebrane przez uprawnione osoby, mimo że
instytucja dopełniła wszelkich formalności związa-
nych z informowaniem właścicieli o fakcie odholo-
wania pojazdu w myśl art. 61 Kodeksu cywilnego.
Istnieją przesłanki, które pozwalają uznać takie
samochody za porzucone, a więc niczyje. Stanowi
o tym art. 4 ust. 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
Nr 129, poz. 1444, z późn. zm.), który mówi, że po-
jazdy usunięte z drogi przed dniem wejścia w życie
tej ustawy (tj. przed 1 stycznia 2002 r.) i nieodebra-
ne przez uprawnioną osobę z dniem 1 lipca 2002 r.
uznaje się za porzucone z zamiarem wyzbycia się.
Przepis ten można wiązać z art. 180 Kodeksu cywil-
nego, który stanowi, że właściciel może wyzbyć się
własności rzeczy ruchomej przez to, że w tym za-
miarze ją porzuci. W konsekwencji taka rzecz rucho-
ma staje się niczyja. Czy wobec tego:
1. Faktycznie można uznać takie pojazdy za ni-
czyje i czy w związku z tym jednostka budżetowa
jako ich aktualny posiadacz uprawniona jest do roz-
porządzenia nimi w dowolny sposób, czy też winna
je przekazać specjalistycznej firmie do kasacji, nie
posiadając jednocześnie dowodów rejestracyjnych
tych aut?
2. Czy oddanie przedmiotowych pojazdów do ka-
sacji będzie podstawą do ich wyrejestrowania z ewi-
dencji pojazdów przy wydziale komunikacji urzędu
miasta lub gminy?
3. Czy przed ewentualną kasacją lub sprzedażą
tych pojazdów instytucja, która jest w ich posiada-
niu, może dokonać ich wyceny przez rzeczoznawcę?
Kto ma ponieść koszty wynikające z tej usługi?
Prosimy o odpowiedź na powyższe pytania
w związku z brakiem przepisów wykonawczych w tej
kwestii oraz o odpowiedź, czy podobną logikę można
zastosować wobec pojazdów, które od wielu lat tara-
sują np. parkingi osiedlowe, a których właściciele są
nieuchwytni. Czy takie pojazdy też można uznać za
porzucone, a więc niczyje, pozostające w gestii za-
rządcy terenu, na którym zostały porzucone?
Z poważaniem
Posłowie Krzysztof Gadowski
i Wojciech Saługa
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 755)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemów z honorowaniem
przez niektórych przewoźników legitymacji
słuchaczy kolegiów nauczycielskich
Szanowny Panie Ministrze! W toku prowadzo-
nej działalności poselskiej dotarły do mnie infor-
macje o poważnych problemach słuchaczy Niepu-
blicznego Nauczycielskiego Kolegium Języków Ob-
cych w Bydgoszczy związanych ze zmianą wzoru
legitymacji słuchacza kolegium. W opinii słuchaczy
kolegium występują problemy z akceptowaniem
przez PKP Przewozy Regionalne legitymacji słu-
chaczy kolegium.
Z dniem 1 stycznia 2008 r. słuchacze kolegiów
powinni okazywać nowe legitymacje, których wzór
PKP Przewozy Regionalne przedstawiło na swojej
stronie internetowej. Powyższe zmiany wynikają
z rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
25 października 2002 r. (Dz. U. Nr 179, poz. 1495,
z późn. zm.) oraz z rozporządzenia ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 2 listopada 2006 r.
(Dz. U. Nr 224, poz. 1634).
Mimo iż słuchacze posiadają legitymacje wyma-
gane od dnia 1 stycznia 2008 r. (wzór 49 TP-PR),

zdarza się, iż pracownicy PKP Przewozy Regionalne
uprawnieni do kontrolowania biletów nie uznają
tych legitymacji. Dla słuchacza kolegium wiąże się
to z licznymi nieprzyjemnościami i utrudnieniami
(mandaty, upomnienia). Problem – po stronie kon-
trolerów przedsiębiorstwa PKP Przewozy Regional-
ne – może wynikać z faktu, iż dokumentem potwier-
dzającym uprawnienie do zniżki dla zwykłych stu-
dentów jest elektroniczna legitymacja studencka.
Takiej elektronicznej legitymacji nie posiadają słu-
chacze kolegiów. Jednak dokumentem uprawniają-
cym ich do skorzystania z ulgi przy przejazdach jest
nowa legitymacja słuchacza kolegium.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury monitoruje
sytuację związaną z wprowadzeniem – z dniem
1 stycznia 2008 r. – nowych wzorów legitymacji i ich
honorowaniem przez przewoźników, zwłaszcza przez
PKP Przewozy Regionalne?
2. Jakie działania zmierzające do rozwiązania za-
istniałego problemu ma zamiar podjąć Pan Minister?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 756)
do ministra finansów
w sprawie zmniejszonych dochodów gmin
Szanowny Panie Ministrze! Wprowadzenie ulgi
podatkowej w wysokości 1145 zł na każde dziecko
przyczyniło się w sposób pośredni do obniżenia do-
chodów budżetów gmin z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych.
Według szacunkowych danych przedstawianych
przez skarbników można mówić o znacznym uszczu-
pleniu budżetów gminnych. Przykładowo: do budże-
tu Inowrocławia wpłynie ok. 6 mln zł mniej (kwota
równa corocznym wydatkom inwestycyjnym prze-
znaczanym przez miasto), natomiast do budżetu
Bydgoszczy ok. 30 mln zł mniej (kwota równa co-
rocznym środkom przeznaczanym przez miasto na
budowę wszystkich ulic osiedlowych na terenie Byd-
goszczy). Wprowadzenie ulgi prorodzinnej stanowi
krok w dobrym kierunku i ułatwi życie wielu rodzi-
nom w naszym kraju. Jednak ważne jest, aby decy-
zja taka, pośrednio uszczuplająca dochody samorzą-
du, skoordynowana była z jednoczesnym wyrówna-
niem utraconych przez gminy dochodów.
W dobie intensywnej partycypacji samorządów
w programach europejskich sytuację gmin pogarsza
fakt, że obniżone zostało planowane wsparcie inwe-
stycyjne z Unii Europejskiej z 85% do 50% poniesio-
57
nych kosztów. Zmniejszanie tegoż wsparcia wraz
z jednoczesnym obniżaniem dochodów jednostek sa-
morządu terytorialnego przyczynić się może do ob-
niżenia dynamiki i rozwoju gmin oraz wzrostu ich
zadłużenia.
Rozwiązaniem problemu może być przekazanie
gminom subwencji w wysokości wyrównującej utra-
cone środki. Istnieje również możliwość zwiększenia
udziału procentowego gmin w podatku dochodowym
(PIT) lub też ewentualne wprowadzenie udziału
gmin w podatkach pośrednich (VAT).
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy w związku z wprowadzeniem ulgi proro-
dzinnej i jej wpływem na dochody budżetów samo-
rządów gminnych możliwe byłoby zwiększenie
udziału procentowego gmin w podatku PIT?
2. Czy nie należałoby rozważyć możliwości wpro-
wadzenia udziału gmin w podatku VAT?
3. Jakie działania zmierzające do wyrównania
utraconych przez gminy środków ma zamiar podjąć
Ministerstwo Finansów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 757)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi, w części dotyczącej
uchwalania gminnych programów
przeciwdziałania alkoholizmowi
Szanowna Pani Minister! W obecnym stanie
prawnym gminne programy przeciwdziałania alko-
holizmowi muszą być uchwalane co roku. Znacznie
lepiej byłoby uchwalać je na czas dłuższy – 2, 3 lata
lub całą kadencję rady, bo zgodnie z ustawą zadania
się nie zmieniają, a kwoty uzyskane ze sprzedaży ze-
zwoleń na sprzedaż alkoholu są ujmowane w budżecie
gminy co roku. Zakres zadań w danym roku byłby
dostosowany do bieżących możliwości finansowych.
Argumenty za takim rozwiązaniem:
— program przeciwdziałania narkomanii może
być uchwalany na dłuższe okresy niż rok kalenda-
rzowy, a jest finansowany z tych samych środków co
walka z alkoholizmem,
— skrócenie procedury (uchwała rady – decyzja
wojewody – ogłoszenie konkursu na zadania),
— powtarzalność zadań w poszczególnych latach,
— oszczędność czasu.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytanie: Czy rząd przewiduje
58
nowelizację ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w części dotyczą-
cej uchwalenia gminnych programów przeciwdzia-
łania alkoholizmowi?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Gniezno, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 758)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości prawnych
dofinansowania ze środków PFRON
rozbudowy i modernizacji zakładów
aktywności zawodowej
Szanowna Pani Minister! Rozporządzenie mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 14 grudnia
2007r. w sprawie zakładów aktywności zawodowej
zdaniem wielu kierowników ZAZ-ów uniemożliwia
dofinansowanie ze środków PFRON poszerzenia
działalności zakładu aktywności zawodowej. Zda-
niem organizatorów zakładów należy uwzględnić
w ww. rozporządzeniu możliwość poszerzenia dzia-
łalności, a więc pozyskania środków PFRON na
adaptację i wyposażenie w celu zatrudnienia więk-
szej liczby osób niepełnosprawnych.
Odpowiedni zapis pozwoliłby na zatrudnienie
osób niepełnosprawnych oczekujących w kolejce do
ZAZ-u przy znacznie zmniejszonych kosztach niż
tworzeniu nowego zakładu, jak również obniżeniu
kosztów obsługi w działalności zakładu (analogii do
zapisu przy WTZ).
Gdyby realizować wszystkie punkty zgodnie z roz-
porządzeniem, kwota bazowa musiałaby być o wiele
wyższa niż obecnie lub musiałaby być możliwość
wnioskowania każdorazowo o potrzebne środki do
funduszu.
Trudno się zgodzić na zaakceptowanie ppkt 1
w pkt 2 i 8, ponieważ staż pracy powoduje nabywa-
nie coraz większych umiejętności zawodowych,
a tym samym powoduje większą wydajność osób nie-
pełnosprawnych. A zatem rozporządzenie powinno
określać dolną granicę wydajności, co pozwoliłoby
zespołowi programowemu przesuwać taką osobę do
form terapii oraz górną granicę wydajności, co z ko-
lei spowodowałoby obowiązek zespołu programowe-
go intensywnego poszukiwania miejsca pracy na
wolnym rynku. Takie rozwiązanie motywowałoby
do coraz lepszej pracy kadrę obsługowo-rehabilita-
cyjną, jak również samych pracowników niepełno-
sprawnych.
Aby ZAZ-y dobrze spełniały swoje zadanie, po-
trzebują specjalistów, dlatego też przy ustalaniu
kwoty bazowej nie wolno o tym zapominać (przy
obecnej kwocie bazowej dotacji z funduszu, przy
średnim wynagrodzeniu kadry obsługowo-rehabili-
tacyjnej w wys. około 1600 zł brutto, nie możemy
mówić o pozyskaniu tych specjalistów, a i tak obec-
na dotacja wystarcza na płace i pochodne).
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na poruszone w interpelacji problemy i szcze-
gółową odpowiedź na pytania:
1. Czy zgodnie z aktualnym stanem prawnym or-
ganizator może otrzymać dofinansowanie z PFRON
na poszerzenie działalności zakładu aktywności za-
wodowej?
2. Jaki status prawny posiada ZAZ, którego or-
ganizatorem jest samorząd gminny lub powiatowy?
W jakiej formule prawnej funkcjonują takie ZAZ- y?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Gniezno, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 759)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie traktowania Polskiego
Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego
w telewizji publicznej
Szanowny Panie Premierze! Wierni Kościoła
prawosławnego w Polsce, których liczbę szacuje się
obecnie na 550–600 tys., obchodzą święto Bożego
Narodzenia według kalendarza juliańskiego, tj.
w dniach 6–8 stycznia. W związku z tym, iż są to
normalne dni pracy, członkowie Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego nie zawsze mają
możliwość osobistego udania się do świątyni i du-
chowego przeżywania radości narodzin Chrystusa.
Dotychczas telewizja publiczna w znaczącym stop-
niu w pośredni sposób pomagała prawosławnym po-
przez transmisję nabożeństw w dogodnych godzi-
nach, i to nie tylko podczas świąt Bożego Narodze-
nia, ale również z okazji Zmartwychwstania Pań-
skiego, jak również relacje z nabożeństw ze św. Góry
Grabarki w dniu Święta Przemienienia Pańskiego.
Dlatego niezrozumiałe, niepokojące, a nawet zasta-
nawiające jest działanie telewizji publicznej, które
miało miejsce podczas ostatnich świąt Bożego Naro-
dzenia i które stawia pod znakiem zapytania, czy
faktycznie wszystkim kościołom i związkom wyzna-
niowym jest zapewniony równy dostęp do środków
masowego przekazywania, o czym mówi art. 19 ust.
2 pkt 11 ustawy z 17 maja 1989 r. o gwarancjach su-
mienia i wyznania. Jak również czy nie stanowi to
już naruszenia art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca
1994 r. o stosunku państwa do Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego gwarantującego
prawo emitowania w państwowych środkach maso-

wego przekazywania nabożeństw w niedziele i świę-
ta prawosławne.
Chodzi bowiem o to, że emisja fragmentów na-
bożeństwa bożonarodzeniowego, która miała miej-
sce w dniu 9 stycznia br. o godzinie 7.20 rano, nie
może być traktowana jako normalna godzina emi-
sji. Wiąże się to z faktem, iż jest już to dzień po-
świąteczny, bo jak przypominam, święta Bożego
Narodzenia obchodzone są przez Kościół prawo-
sławny w dniach 6–8 stycznia, a więc wierni nie
mieli nawet możliwości obejrzenia tej emisji ze
względu na swoje codzienne obowiązki. Ponadto
dodatkowo czas trwania emisji został skrócony
z godziny do czterdziestu pięciu minut, co wcze-
śniej nie miało miejsca.
Jak powszechnie wiadomo, sprawa ta wywołała
protest metropolity Sawy, zwierzchnika Kościoła
Prawosławnego w Polsce, i zarzuty dyskryminacji
Kościoła i wiernych, które zostały szeroko nagło-
śnione. Cała sprawa wywołała również niezadowole-
nie członków Kościoła prawosławnego w Polsce.
Mając powyższe na uwadze oraz konstytucyjno-
-ustawowe zasady relacji wyznaniowych państwo-
wo-kościelnych, a także w trosce o unikanie konflik-
tów konfesyjnych na linii państwo–związki wyzna-
niowe, zwracam się do Pana prezesa Rady Ministrów
z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zamierza Pan przedsięwziąć w naj-
bliższej przyszłości w celu uniknięcia podobnych sy-
tuacji wywołujących protesty i niepotrzebne nikomu
konflikty?
2. Czy prowadzone są prace w celu systemowego,
czytelnego oraz zrozumiałego i akceptowanego
przez Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
rozwiązania kwestii transmisji prawosławnych uro-
czystości religijnych?
3. Jak wygląda regulacja transmisji nabożeństw
i innych uroczystości religijnych w środkach pu-
blicznej radiofonii i telewizji w odniesieniu do innych
Kościołów i związków wyznaniowych?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 19 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 760)
do ministra skarbu państwa
w sprawie działań podjętych przez Krajową
Spółkę Cukrową z siedzibą w Toruniu
mających na celu likwidację zakładu
produkcyjnego Cukrowni Łapy
w miejscowości Łapy koło Białegostoku
Szanowny Panie Ministrze! Cukrownia w Ła-
pach jest największym tego typu zakładem prze-
59
twórczym w Polsce północno-wschodniej prowa-
dzącym skup. Zakład jest obiektem dużym, przy-
stosowanym do przetwórstwa buraka cukrowego,
bardzo nowoczesnym, wielokrotnie modernizowa-
nym i spełniającym wysokie standardy jakości, co
potwierdza otrzymany w 2001 r. certyfikat jakości
ISO 9000:2000, jak również przyznany w 2002 r.
znak „Polska Dobra Żywność”. W 2005 r. cukrowa-
nia otrzymała ponadto certyfikat HACCP, zinte-
growany z otrzymanym wcześniej certyfikatem
systemu zarządzania jakością opartym na normie
ISO 9001:2000, co dodatkowo potwierdza wysoki
poziom jakości przedmiotowego zakładu. Dodatko-
wo warto podkreślić, iż przeprowadzone inwestycje
obejmujące modernizację technologii produkcyjnej
stawiają go w gronie najnowocześniejszych tego
typu zakładów w kraju.
Wszystko to przekładało się na wysokie zyski
zakładu, tym bardziej nie zrozumiałe jest podjęcie
działań mających na celu likwidację cukrowni
w Łapach. Należy również pamiętać, że likwidacja
tak dużego zakładu jak Cukrownia Łapy przyczy-
ni się do pozbawiania jedynego źródła utrzymania
nie tylko plantatorów, których jest około 2500, ale
również pracowników cukrowni, co w konsekwen-
cji oznacza właściwie jedno – wzrost bezrobocia
w regionie, który i tak ze względu rzeczywiste
braki w infrastrukturze jest określany mianem
„ściany wschodniej” lub też „Polski B”.
Tym bardziej decyzja o likwidacji tak nowocze-
snego zakładu zajmującego obecnie drugie miejsce
w holdingu jest niezrozumiała i krzywdząca dla
mieszkańców Podlasia, regionu, który w sposób
szczególny kładzie nacisk na rozwój sektora prze-
twórstwa rolno-spożywczego, traktując go jako fun-
damenty do rozwoju Polski północno-wschodniej.
1. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w celu zmia-
ny zaistniałej sytuacji?
2. Czy decyzja o likwidacji jest zasadna, biorąc
pod uwagę wysokie standardy jakości, jakie spełnia
zakład?
3. Jakie kroki powinny i mogą być podjęte w celu
zrekompensowania strat rolnikom w przypadku
podtrzymania kontrowersyjnej decyzji i likwidacji
cukrowni w Łapach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 19 stycznia 2008 r.
60
Interpelacja
(nr 761)
do ministra zdrowia
w sprawie podjęcia działań mających na celu
uniknięcie zagrożenia w postaci ograniczenia
zabezpieczenia świadczeń medycznych
od dnia 1 stycznia 2008 r., na przykładzie
SPZOZ Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego
im. Jędrzeja Śniadeckiego w Białymstoku
Szanowna Pani Minister! Przedmiotowa placów-
ka to ośmiusetłóżkowy szpital zatrudniający 250 le-
karzy specjalistów. Obecnie pojawiło się niebezpie-
czeństwo znacznego ograniczenia zabezpieczenia
świadczeń medycznych.
Powodem obecnego stanu rzeczy jest stanowisko
Zespołu Negocjacyjnego, który został powołany
przez środowisko lekarskie szpitala, uzależniające
podpisanie zgody na pracę w wymiarze powyżej
48 godzin tygodniowo od podpisania protokołu
uzgodnień, zapewniającego podniesienie z dniem
1 stycznia 2008 r. wynagrodzeń zasadniczych leka-
rzy wg następującego klucza:
— lekarz bez specjalizacji w tym rezydent – dwu-
krotność średniej krajowej,
— lekarz ze specjalizacją I stopnia – dwuipół-
krotność średniej krajowej,
— lekarz ze specjalizacją II stopnia – trzykrot-
ność średniej krajowej.
Należy przy tym nadmienić, iż obecnie cena za
jeden punkt medyczny w województwie podlaskim
wynosi 9,90 zł. Na 2008 r. przewidziany jest wzrost
tej kwoty do wysokości 10,50 zł, lecz oszacowana
skala oczekiwań płacowych mogłaby być zaspokojo-
na dopiero w przypadku, gdy wartość punktu rozli-
czeniowego będzie na poziomie 16,00 zł.
W związku z powyższym problem zabezpieczenia
opieki w szpitalach publicznych stał się coraz bardziej
palący i odnosi się do wszystkim placówek, w których
środowiska medyczne przyjęły podobną postawę.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy przewiduje pani możliwość podniesienia
ceny za jeden punkt medyczny w najbliższym czasie?
2. Jeśli tak, to do jakiej kwoty?
3. Jakie faktyczne normy zasady obowiązują przy
negocjowaniu cen?
4. Co Pani zamierza uczynić w celu zmiany ist-
niejącego stanu rzeczy?
5. Jakie kroki podejmie Pani dla rzeczywistego
zapewnienia konstytucyjnej zasady równego dostę-
pu do świadczeń medycznych dla mieszkańców Bia-
łegostoku i Podlasia?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 762)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kierunków prac mających na celu
uzyskanie zgody ministerstwa na możliwość
aplikowania Białostockiemu Centrum Onkologii
środków unijnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
jak również działań podjętych
w celu wsparcia przedmiotowej placówki
w jej staraniach
Szanowna Pani Minister! Białostockie Centrum
Onkologii jest jedyną tego typu placówką medyczną
w regionie. Jest to jednostka posiadająca jedną
z najlepszych i najbardziej doświadczonych kadr le-
karzy, pielęgniarek, techników elektroradiologii i ana-
lityków medycznych, którzy to tworzą zespół pra-
cowników zaangażowanych w pracę oraz rozwój
lecznictwa onkologicznego w województwie podla-
skim. W placówce stworzono doskonałe warunki do
zdobywania wiedzy, dzięki czemu centrum należy
do czołówki w Polsce, jeśli chodzi o uzyskane specja-
lizacje w dziedzinie onkologii. Wszystko to oraz wie-
loletnia współpraca z Akademią Medyczną w Bia-
łymstoku sprawia, iż obecnie jest zatrudnionych
68 lekarzy, z których 21 uzyskało tytuł doktora nauk
medycznych, 14 posiada specjalizację I stopnia, a 40
– II stopnia oraz 13 jest w trakcie specjalizacji. Pla-
cówka, jako jedyna w województwie, posiada Woje-
wódzki Rejestr Nowotworów, który dostarcza wie-
dzy o zachorowaniach i zgonach z powodu nowotwo-
rów złośliwych z terenu województwa podlaskiego
władzom samorządowym, wojewodzie oraz Krajowe-
mu Rejestrowi Nowotworów w Warszawie.
W oparciu o centrum działa Stowarzyszenie do
Walki z Rakiem, które gromadzi i przekazuje środki
pieniężne na rzecz poprawy jakości i komfortu lecze-
nia chorób onkologicznych.
Pomimo tak znakomitej kadry i podejmowanych
przez nich działań liczba zachorowań na nowotwory
złośliwe rośnie. Odpowiedzialność za przyszłość
opieki onkologicznej na Podlasiu obliguje do pomocy
dla placówki, aby mogła dokonać intensyfikacji dzia-
łań prowadzonych dotychczas, w szczególności:
1) uzyskanie zgody ministra rozwoju regionalne-
go na możliwość aplikowania Białostockiemu Cen-
trum Onkologii środków unijnych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
działanie 13.2: Inwestycje w infrastrukturę ochrony
zdrowia o znaczeniu ponadregionalnym,
2) pozyskanie funduszy i przeprowadzenie re-
montu oddziałów łóżkowych Białostockiego Cen-
trum Onkologicznego,
3) pozyskanie powierzchni użytkowej koniecz-
nej do leczenia i diagnozowania rosnącej liczby
chorych,

4) modernizacja użytkowych pomieszczeń i dopo-
sażenie centrum w sprzęt diagnostyczny m.in. apa-
rat USG, tomograf, komputery, rezonans magne-
tyczny,
5) lobbowanie złożonych przez Białostockie Cen-
trum Onkologii wniosków projektowych finansowa-
nych ze środków unijnych, w szczególności:
— Kompleksowa profilaktyczna diagnostyka ko-
biet zagrożonych nowotworem piersi w wojewódz-
twie podlaskim,
— Zapobiegajmy, walczmy, wygrywajmy – po-
wstanie Podlaskiego Centrum Edukacji Onkologicz-
nej w Białymstoku,
— Centrum Kompetencyjne Białostockiego Cen-
trum Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie –
kompletna informatyzacja Białostockiego Centrum
Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie w Białym-
stoku.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Dlaczego do tej pory nie została wydana zgoda
na możliwość aplikowania Białostockiemu Centrum
Onkologii środków unijnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”?
2. Czy w związku z podjętymi staraniami przez
BCO w celu pozyskania środków unijnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” wyrazi pan na to zgodę?
3. Czy zamierza pan podjąć dodatkowe działania
mające na celu rozwój opieki onkologicznej w woje-
wództwie podlaskim?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 763)
do ministra środowiska
w sprawie stanu wdrażania przez Polskę
ramowej dyrektywy wodnej (RDW)
Szanowny Panie Ministrze! Towarzystwo na
rzecz Ziemi i Polska Zielona Sieć przesłały parla-
mentarzystom najnowszy raport pt.: „Środowiskowe
skutki przedsięwzięć hydrotechnicznych współfi-
nansowanych ze środków Unii Europejskiej”.
Przy udziale interdyscyplinarnego zespołu towa-
rzystwo podjęło się oceny inwestycji hydrotechnicz-
nych: ich efektywności przeciwpowodziowej oraz
skutków społeczno-ekonomicznych i środowisko-
wych. Przeanalizowano przedsięwzięcia współfi-
nansowane z programów operacyjnych Unii Euro-
pejskiej: inwestycje zrealizowane (2004–2006) i pla-
nowane do wykonania (2007–2013). Obok oceny du-
61
żych zapór wodnych w publikacji znalazły się rów-
nież regulacje rzek i obwałowania.
W raporcie starano się odpowiedzieć na pytanie,
kto zyska, a kto straci na realizacji poszczególnych
inwestycji hydrotechnicznych. Czy uzyskano lub
można osiągnąć stawiane przed nimi cele? Jaka jest
efektywność poszczególnych przedsięwzięć i czy aby
nie są one próbą wyłudzenia publicznych pieniędzy
na działania nieskuteczne oraz pociągające za sobą
określone skutki środowiskowe?
Są to bardzo istotne pytania, szczególnie w kon-
tekście obowiązku, jaki nakłada na Polskę Ramowa
Dyrektywa Wodna (RDW), a także grożących nam
sankcji finansowych w przypadku nie osiągnięcia jej
celów. Otóż do 2015 r. wszystkie kraje członkowskie
muszą osiągnąć dobry stan ekologiczny ekosyste-
mów wodnych i od wód zależnych. Wbrew dotych-
czas rozpowszechnianym przez zarządy wodne
twierdzeniom, nie oznacza to tylko konieczności po-
prawy właściwości fizyko-chemicznych oraz bakte-
riologicznych wód, ale równolegle poprawę stanu
ekologicznego w odniesieniu do poszczególnych ga-
tunków roślin i zwierząt z nimi związanych.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Czy zamieszczone na krajowej liście indyka-
tywnej Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” propozycje przedsięwzięć hydrotechnicz-
nych są zgodne ze standardami unijnymi?
2. Czy Polska nie straci szansy na uzyskanie pie-
niędzy na działanie bardziej efektywne i tańsze?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Gniezno, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 764)
do ministra zdrowia
w sprawie zwiększenia środków finansowych
na zabiegi ablacji serca w Wielkopolsce
Szanowna Pani Minister! Szpital Kardiologiczny
w Kowanówku jest drugim, po Szpitalu Przemienie-
nia Pańskiego w Poznaniu, ośrodkiem w Wielkopol-
sce wykonującym od niedawna ablację serca.
Na podstawie informacji prasowych „Głosu Wiel-
kopolskiego” z dnia 16.01.2008 r. wynika, że na ra-
zie nie skróci to oczekiwania na przeprowadzenie
tego zabiegu. Co prawda do końca grudnia oba ze-
społy będą mogły pomóc tą metodą ok. 450 pacjen-
tom. Możliwości lekarzy są jednak dwukrotnie więk-
sze, a oczekiwania chorych co najmniej jeszcze raz
takie. Problemem są pieniądze. Lekarze upominają
się o większe fundusze na te „bezkrwawe operacje”.
Są one najlepszym, a często jedynym leczeniem, ja-
62
kie można obecnie zaoferować chorym cierpiącym
na zburzenia rytmu serca. Powstają one w wyniku
nadmiernej aktywności elektrycznej pewnych struk-
tur serca. To z kolei wywołuje groźne dla życia zabu-
rzenia rytmu. Po ich wykryciu lekarz dokładnie
określa miejsce, które jest źródłem powstałych za-
burzeń. Kiedy już namierzy punkt zakłócający pra-
cę serca, trwale go uszkadza. Robi to przez wprowa-
dzony cewnik, nie otwierając klatki piersiowej
W ten sposób na zawsze likwiduje przyczynę
choroby.
– Kiedyś wykonywano taki zabieg chirurgicznie,
a obecnie wykorzystuje się ablację, która staje się za-
biegiem rutynowym – mówi prof. Henryk Wysocki,
kierownik poznańskiej Kliniki Kardiologii w Szpi-
talu Klinicznym przy ul. Przybyszewskiego. Po-
znański specjalista uważa, że metoda ta powinna
być częściej stosowana, niż pozwalają na to pienią-
dze, jest lepsza od farmakologii, bo leki stosowane
przy zaburzeniach rytmu serca u części pacjentów
nie działają w ogóle, a u pozostałych wywołują po-
ważne działania uboczne (i trzeba je brać do końca
życia!). Tymczasem dzięki ablacji pacjent kładzie się
na jeden zabieg, opuszcza szpital i ma spokój.
W tym roku pracują już dwa ośrodki, a jednak
pacjenci nadal będą czekać kilkanaście miesięcy.
Ablacja jest metodą przyszłości i z czasem całkowi-
cie zastąpi leczenie farmakologiczne, tak uważa
prof. Stefan Grajek ze szpitala przy ul. Długiej, pio-
nier tej metody w regionie. Wykorzystuje się ją na-
zbyt rzadko także przy stwierdzeniu migotania
przedsionków. Lekarze systematycznie poszerzają
wskazania do ablacji, a więc przybywa i będzie przy-
bywać pacjentów.
W skali ogólnopolskiej nasz region w wykorzy-
staniu metody ablacji znajduje się ciągle na bardzo
odległym miejscu, chociaż zachorowalność, jak pod-
kreśla prof. Henryk Wysocki, wszędzie jest podobna.
Według niego kardiologia potrzebuje dzisiaj dużo
pieniędzy, bo nie ma środków zastępczych, a leki
stają się nieskuteczne. Dlatego szansą dla pacjentów
jest ablacja.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Ile w Polsce jest i gdzie ośrodków dokonują-
cych zabiegów ablacji serca?
2. Ile rocznie w Polsce dokonuje się zabiegów
ablacji serca, a ile w innych krajach UE?
3. Ile pacjenci średnio w Polsce muszą czekać na
przeprowadzenie zabiegu ablacji serca?
4. Jakie środki finansowe przeznaczył na zabiegi
ablacji serca NFZ w latach 2002–2007, w tym w Wiel-
kopolsce?
5. Czy w 2008 r. przewiduje się zwiększenie środ-
ków finansowych na przeprowadzenie zabiegów
ablacji serca w Polsce i Wielkopolsce?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Gniezno, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 765)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie niedopuszczalnych klauzul
i praktyk stosowanych przez banki
w umowach kredytowych na finansowanie
zakupu mieszkań i domów
Szanowny Panie Premierze! Banki udzielają na
zakup mieszkań setkom tysięcy ludzi kredytów, któ-
re są rozliczane we frankach szwajcarskich, a udzie-
lone wcześniej – w euro czy dolarach. Gdy klient
składa wniosek na przykład na kredyt w wysokości
300 tys. zł, to kwota ta zostaje uruchomiona od razu
(gdy mieszkanie jest już wybudowane) lub w tran-
szach (proporcjonalnie do postępów budowy).
W momencie uruchomienia cała kwota kredytu
lub pierwsza transza jest przeliczana na walutę,
w której udzielany jest kredyt. W ten sposób ustala
się ostateczne zadłużenie klienta. Przykładowemu
klientowi zamienia się 300 tys. zł zadłużenia na oko-
ło 136 tys. fr.; ważne – przeliczenie następuje we-
dług kursu kupna banku udzielającego kredytu. Od
tej pory kredytobiorca rozlicza się z bankiem według
ustalonej wcześniej zmiennej stopy oprocentowania
(zwykle jest to dynamiczny LIBOR6M + stała wy-
negocjowana marża banku), płacąc co miesiąc raty.
W przytaczanym przykładzie rata taka (kredyt na
okres 30 lat) to około 650 fr. miesięcznie. I tu rodzi
się zasadniczy problem.
Klient, znając z góry dzień wymagalności raty,
mógłby w ciągu miesiąca albo dopiero w ostatnim
momencie znaleźć sobie najtańszy kantor w mieście,
wymienić zarobione złotówki na odpowiednią ilość
franków (czy też wyjąć z szuflady zaoszczędzone
kiedyś franki) i zanieść umówioną kwotę do banku
bądź też przelać posiadane środki z innego rachun-
ku walutowego. Bank jednak tak nie pozwala. Pod-
pisując umowę kredytu, zmusza klienta do przyjęcia
warunku, iż rozliczenia będą się odbywać w złotów-
kach, które bank przeliczy na franki według swoje-
go kursu sprzedaży. Zarówno kurs kupna, jak i kurs
sprzedaży są każdorazowo ustalane przez bank.
Różnica pomiędzy nimi (SPRED), czyli kurs sprze-
daży – kurs kupna = 3% nawet do 7% w zależności
od banku.
Tak więc de facto każda rata spłacana przez
klienta jest wartościowo wyższa od i tak umówionej
wcześniej z bankiem o te 3–7%. Co bardzo ważne,
tylko niektóre banki dają klientom możliwość wybo-
ru dnia spłaty raty. Zdecydowana większość naka-
zuje spłatę raty 28 dnia miesiąca. Tym samym bank
z góry wie, kiedy może sobie „wywindować” kurs,
żeby dodatkowo na tym zyskać. Zaś te banki, które
dają możliwość wyboru dnia spłaty, również nie
działają z myślą o prawach klienta. Tam bowiem
umowa mówi, iż spłata odbywa się po kursie w tym
banku z godz. 14.50. Tym samym bank dokładnie

w tej minucie może podnieść na chwilę swoje kursy
walut, aby uzyskać dodatkowe profity od kredyto-
biorców, a chwilę później powrócić do normalnej ta-
beli, żeby w innych swoich transakcjach nie zanoto-
wać strat.
Oto przykładowy fragment umowy kredytowej:
5. Raty kapitałowo-odsetkowe oraz raty odsetko-
we spłacane są w złotych po uprzednim ich przeli-
czeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej
BRE Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty
z godziny 14:50.
Stosowanie tego rodzaju zapisów w umowach
stanowi ewidentny przykład klauzul uciążliwych
oraz wykorzystywanie pozycji dominującej banku
w relacji z kredytobiorcą.
Zwracam się więc z następującym pytaniem: Czy
te praktyki stosowane przez banki są znane i czy
były przedmiotem analiz urzędu?
Wnoszę także o pilne podjęcie niezbędnych dzia-
łań, aby jak najszybciej:
1. Uniemożliwić bankom osiąganie dodatko-
wych, nieuzasadnionych korzyści w wyniku narzu-
cania niekorzystnych dla klienta warunków umów.
2. Umożliwić klientom swobodę wyboru i zdecy-
dowania, czy chcą należną walutę kupić w banku,
przelać z innego konta walutowego czy przynieść
w kieszeni do kasy, a także w jakim dniu i jego porze
– w ramach umownego terminu – dokonają spłaty
raty kredytu.
Z poważaniem
Poseł Norbert Wojnarowski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 766)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nauczania muzyki
na każdym etapie edukacji szkolnej
Na podstawie art. 192 regulaminu Sejmu prze-
kładam Pani Minister interpelację w sprawie na-
uczania muzyki na każdym etapie edukacji szkolnej.
Otrzymałem do wiadomości memoriał przygotowa-
ny przez Zespół Ekspertów Polskiej Rady Muzycz-
nej, w którym przedstawiono niedoskonałości pol-
skiego systemu kształcenia w zakresie edukacji mu-
zycznej oraz możliwe sposoby poprawy sytuacji.
W memoriale zwrócono uwagę, iż właściwa edukacja
muzyczna jest sprawą niezwykle istotną, gdyż pozwa-
la rozwijać inteligencję oraz wrażliwość emocjonalną,
uczy dyscypliny, zmniejsza poziom agresji u młodych
63
ludzi, sprawdza się jako narzędzie rozwiązywania
problemów wychowawczych i społecznych.
W memoriale zauważa się, że merytoryczne
przygotowanie nauczycieli kształcenia zintegrowa-
nego uczących muzyki w klasach I–III jest niewy-
starczające. „Jak wykazują najnowsze badania (…)
dzieci w wieku 5–9 lat charakteryzują się dużą
otwartością na doznania muzyczne i zdolnością za-
akceptowania wartościowych muzycznie wzorców.
Tak więc udział kompetentnego nauczyciela w mu-
zycznym wychowaniu dzieci w wieku przedszkol-
nym oraz w klasach I–III ma kluczowe znaczenie
nie tylko dla sumy umiejętności muzycznych uzy-
skiwanych przez dzieci w tym wieku, lecz również
dla efektywności uczenia ich muzyki w starszych
klasach, a także wpływa na ich stosunek do muzy-
ki w całym przyszłym życiu”.
Wychowanie muzyczne należy zatem powierzyć
specjalistom już od najmłodszych lat rozwoju dzieci.
„Muszą to być osoby, które oprócz wiedzy muzycznej
i pedagogicznej posiadają zaawansowaną umiejęt-
ność gry na instrumencie oraz śpiewu”. Obecność
wyspecjalizowanych i kompetentnych nauczycieli
muzyki zwiększy też szansę na wartościowe zajęcia
pozalekcyjne, bardzo potrzebne uczniom zaintereso-
wanym w tej dziedzinie.
Istotne jest również przywrócenie do planu zajęć
przedmiotu muzyka w klasach IV–VI w wymiarze
jednej godziny tygodniowo w każdym roku. „Usu-
nięcie z tego ciągu jednej godziny spowodowało wy-
soce negatywne w skutkach zerwanie ciągłości po-
między cyklem kształcenia muzycznego w klasach
I–III i klasami V, VI, bądź między kształceniem mu-
zycznym w szkole podstawowej i w gimnazjum”. Do-
datkowo pozwoli to na zatrudnienie w każdej szkole
nauczyciela w pełni wykształconego w dziedzinie
muzyki, „mogącego prowadzić przewidziane progra-
mem zajęcia na wszystkich etapach edukacyjnych,
a jednocześnie zapewnić wysoki standard muzycz-
nych zajęć pozalekcyjnych”.
Ponadto, jak wynika z memoriału, sytuacja kry-
zysu obejmuje cały proces nauczania muzyki i doty-
czy też kryteriów pozwalających na nauczanie tego
przedmiotu. „Jedną z ilościowo dostępnych miar za-
istniałego kryzysu jest fakt wyeliminowania w cią-
gu ostatnich sześciu lat ok. 50% zatrudnionych
uprzednio w systemie szkolnym, w pełni wykształ-
conych nauczycieli muzyki i zastępowanie ich przy-
uczonymi na kursach bądź studiach podyplomowych
osobami posiadającymi wyłącznie formalne (a nie
merytoryczne) kwalifikacje do nauczania muzyki.
W tym procesie marnowania najcenniejszych zaso-
bów systemu edukacyjnego, zasobów ludzkich, po-
pełniono trudną do zrozumienia pomyłkę, przyrów-
nując systemy kwalifikowanego dokształcania na-
uczycieli muzyki do takiego samego dokształcania
nauczycieli innych przedmiotów w ramach propago-
wanego obecnie systemu „studiów dwuspecjalno-
ściowych”. Taki zabieg może okazać się trafny w od-
niesieniu do niektórych przedmiotów, natomiast
64
w odniesieniu do muzyki, ze względu na specyfikę jej
materiału wymagającego z zasady wielu setek go-
dzin ćwiczenia, jest przedsięwzięciem skazanym
w stu procentach na niepowodzenie”. Dobrymi kan-
dydatami na nauczycieli muzyki mogą być absol-
wenci wyższych szkół muzycznych, którzy wykazują
odpowiednią motywację do pracy nauczycielskiej
i przejdą odpowiednie szkolenie uzupełniające.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
— Czy w szkołach będą stworzone warunki do
ustabilizowania zatrudnienia kompetentnych na-
uczycieli muzyki, w miarę możliwości na pełnych
etatach?
— Czy planowane jest rozszerzenie zajęć lekcyj-
nych i pozalekcyjnych w dziedzinie muzyki?
— Czy zostaną określone, a następnie wprowa-
dzone i w jakim terminie warunki, na jakich absol-
went dowolnej specjalności studiów muzycznych bę-
dzie mógł zatrudnić się etatowo w charakterze na-
uczyciela muzyki?
— Czy zdaniem Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej aktualne standardy kształcenia na kierunku
edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej
są wystarczające? Czy nie należy powołać nowego
kierunku studiów pedagogicznych pod nazwą „Mu-
zyka szkolna”?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 767)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie dyskryminacji przy rekrutacji
pracowników naukowych na stanowiska
profesora nadzwyczajnego lub profesora
wizytującego
Do członków Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży
oraz do ministra nauki i szkolnictwa wyższego zosta-
ła wystosowana petycja w sprawie dyskryminacji
przy rekrutacji pracowników naukowych. Petycję
podpisało 72 naukowców polskich pracujących w róż-
nych krajach: USA, Kanadzie, Australii, Nowej Ze-
landii, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Szwecji, Francji,
Niemczech, Holandii, Polsce, w tym profesorów m.in.
z takich uczelni, jak: Cambridge University, Oxford
University, Harvard University. Petycję przygotowa-
ło Niezależne Forum Akademickie grupujące na-
ukowców polskich pracujących w Polsce i za granicą,
a działających na rzecz gruntownych zmian w syste-
mie nauki i szkolnictwa wyższego.
Petycja odnosi się do skutków przepisów praw-
nych zawartych w ustawie Prawo o szkolnictwie
wyższym, które – jak twierdzą sygnatariusze petycji
– wprowadzają nierówność w zatrudnianiu obywa-
teli polskich i zagranicznych w uczelniach i instytu-
cjach naukowych. Zdaniem sygnatariuszy petycji
obecna sytuacja jest sprzeczna zarówno z Konstytu-
cją RP, jak i Europejską Kartą Naukowca.
Sygnatariusze petycji zwrócili się m.in. do Pani
Minister o podjęcie stosownych kroków legislacyj-
nych i organizacyjnych mających na celu usunięcie
przepisów prawnych dyskryminujących obywateli
polskich przy zatrudnianiu na stanowiskach samo-
dzielnych pracowników naukowych na terenie Rze-
czypospolitej Polskiej. „Dyskryminacja polega na
tym – piszą przedstawiciele świata nauki – iż obo-
wiązujące w Polsce przepisy prawne umożliwiają za-
trudnienie cudzoziemców na stanowiskach profeso-
ra nadzwyczajnego lub profesora wizytującego bez
potrzeby uzyskania habilitacji, podczas gdy utrud-
niają to obywatelom polskim, szczególnie wtedy gdy
ich kariera naukowa odbywała się poza granicami
RP.” Sytuacja taka jest spowodowana brakiem kom-
patybilności polskiego systemu tytułów i stopni na-
ukowych z systemem stosowanym w większości kra-
jów będących liderami w światowej nauce.
W petycji zwrócono uwagę, że mobilność naukow-
ców pomiędzy różnymi ośrodkami naukowymi
z różnych miast, krajów i kontynentów jest normal-
nym i pożądanym elementem kariery naukowej,
zgodnym z zaleceniami Europejskiej Karty Naukow-
ca. „Uważamy, że należy zrównać szanse obywateli
polskich podejmujących pracę naukową w kraju po
długoletnim stażu zagranicznym z obywatelami in-
nych krajów, gdzie habilitacja nie jest wymagana.
Powrót do Polski obywateli polskich z bogatym do-
robkiem naukowym przyczyni się do podniesienia
poziomu nauki uprawianej w naszym kraju, zwłasz-
cza jeżeli będą oni mogli stawać do konkursów na
stanowiska kierownicze w nauce i szkolnictwie wyż-
szym na równych prawach z obywatelami polskimi,
którzy wszystkie etapy kariery naukowej przeszli
w kraju” – piszą autorzy petycji.
Sygnatariusze petycji zwracają uwagę, że zgod-
nie z art. 115 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 164, poz. 1365) można co prawda zatrudnić dok-
tora na stanowisku profesora nadzwyczajnego lub
profesora wizytującego, „jeśli ma znaczne i twórcze
osiągnięcia w pracy naukowej”, ale praktyka nie wy-
kazuje stosowania tego przepisu. Dostępne ogłosze-
nia o konkursach na takie stanowiska zawierają wy-
magania posiadania stopnia doktora habilitowanego
lub tytułu profesora.
Autorzy petycji przypominają, że 11 marca 2005 r.
Komisja Europejska przyjęła Europejską Kartę Na-
ukowca i Kodeks postępowania przy rekrutacji pra-
cowników naukowych, które zabraniają dyskrymi-
nacji pracowników i zalecają mobilność naukowców.
Zalecenia te zostały podpisane przez Konferencję
Rektorów Akademickich Szkół Polskich, ale – jak
twierdzą sygnatariusze petycji – bez zastosowania
tych zaleceń w praktyce.

W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
— Czy Ministerstwu Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego znane są przypadki opisanej wyżej dyskrymi-
nacji przy zatrudnianiu obywateli polskich i zagra-
nicznych w uczelniach i instytucjach naukowych?
Czy wpłynęły do ministerstwa skargi dotyczące
konkretnych przypadków dyskryminacji?
— Czy ministerstwo przeprowadziło lub przepro-
wadzi kontrolę stosowania przepisów ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym w zakresie ogłaszania i prze-
prowadzania konkursów na stanowiska profesora
nadzwyczajnego lub profesora wizytującego?
— Czy ministerstwo zgadza się ze stwierdze-
niem, że obowiązujące przepisy wprowadzają nie-
równość w zatrudnianiu obywateli polskich i zagra-
nicznych w uczelniach i instytucjach naukowych?
Czy ministerstwo zgadza się z twierdzeniem, że
mamy do czynienia z sytuacją braku kompatybilno-
ści polskiego systemu tytułów i stopni naukowych
z systemem stosowanym w większości rozwiniętych
krajów?
— Czy ministerstwo planuje wyjść z inicjatywą
legislacyjną, która usunie tę nierówność i wprowa-
dzi kompatybilność polskiego systemu tytułów i stop-
ni naukowych z systemem stosowanym w innych
krajach?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 768)
do ministra skarbu państwa
w sprawie niepokojących informacji
dotyczących Krajowej Spółki Cukrowej
w zakresie procesu restrukturyzacji
Szanowny Panie Ministrze! Funkcjonujące w woj.
kujawsko-pomorskim w ramach Krajowej Spółki
Cukrowej cukrownie należą do jednych z najlepiej
prosperujących cukrowni w Polsce. Jednak także
cukrownie w Brześciu Kujawskim, Kruszwicy oraz
Nakle – tak jak wszystkie cukrownie w Polsce –mu-
szą dostosować się do obowiązującej unijnej reformy
rynku cukru, która przewiduje ograniczenie pro-
dukcji o 13,5%.
Według materiałów przedłożonych przez Zarząd
i Radę Nadzorczą Krajowej Spółki Cukrowej najko-
rzystniejsze jest zlikwidowanie cukrowni Lublin oraz
Łapy, którym brakuje surowca. Średni promil dowo-
zu buraków do Cukrowni Lublin wynosi ok. 60 km.
Zwozi się też buraki z terenu oddalonego od Lublina
nawet o 150 km. Z informacji przygotowanej przez
Instytut Ekonomii Rolnictwa i Gospodarki Żywno-
ściowej – Państwowy Instytut Badawczy – wynika, że
tak daleki dowóz surowca jest nieopłacalny.
65
Agencja Rynku Rolnego przeprowadziła nato-
miast ankietę wśród plantatorów buraka cukrowe-
go, z której wynika, że aż 3 tys. plantatorów z regio-
nu Lublina jest gotowych zrezygnować z uprawy bu-
raka w zamian za odszkodowanie unijne. Decyzja ta
została podjęta w oparciu o przeanalizowane wzglę-
dy ekonomiczne, a tu istotny problemem stanowią
koszty, które ponoszone są właśnie w wyniku trans-
portu buraków z innych regionów – jednym z niech
jest również region kujawsko-pomorski.
Mimo wielu argumentów przemawiających za li-
kwidacją cukierni z Lublina i Łap nie przekonują
one wiceministra skarbu pochodzącego z Lublina,
który opowiada się za stworzeniem programu re-
strukturyzacji spółki, który nie będzie zawierał pla-
nów likwidacji lubelskiego zakładu.
Około 530 pracowników kujawsko-pomorskich
cukrowni, obawiając się o swoje miejsca pracy, zapo-
wiada akcje protestacyjne oraz strajki. Obawy doty-
czą również przeniesienia siedziby spółki z Torunia
do Warszawy, czego domagają się cukrownicy z Lu-
blina i Łap.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy przewiduje Pan Minister zmiany planu
restrukturyzacji polskich cukrowni?
2. Czy zagrożone są zdaniem Pan Ministra cu-
kiernie na Kujawach i Pomorzu?
3. Czy nie uważa Pan Minister, że wiceminister
zajmujący się sprawami polskiego cukru, pochodzą-
cy z Lublina, może być nieobiektywny przy podejmo-
waniu decyzji dotyczących ewentualnej likwidacji
cukrowni w tym regionie?
4. Czy podziela Pan Minister obawy dotyczące
podejmowania korzystnych decyzji jedynie dla cu-
krowni Lublin i Łapy kosztem cukrowni w woj. ku-
jawsko-pomorskim?
5. Jaka jest opinia Pana Ministra w sprawie prze-
niesienia siedziby spółki z Torunia do Warszawy?
Z poważaniem
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 769)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie dofinansowania pracodawcom
kosztów przygotowania zawodowego
młodocianych pracowników
W roku 2007 do ministerstwa edukacji wpłynął
wniosek o dofinansowanie kosztów kształcenia mło-
docianych pracowników na kwotę 20,5 mln zł. Zada-
nia zrealizowano jedynie w kwocie 10 283 157 zł.
66
Według kujawsko-pomorskiego kuratora oświaty
środki otrzymane z ministerstwa zostały w całości
rozdysponowane – I transza wynosiła 3 750 000 zł,
II transza: 3 750 000 zł, III transza: 2 783 157 zł.
W związku z tym rozliczeniem do pokrycia pełnych
kosztów programu brakuje 10,2 mln zł.
W konsekwencji wysokość kwoty dofinansowa-
nia kosztów kształcenia jednego młodocianego pra-
cownika, zależnego od okresu kształcenia wynikają-
cego z umowy o pracę w celu przygotowania zawodo-
wego, nie spełnia ustawowych wymogów: 4587 zł
przy okresie kształcenia wynoszącym 24 miesiące,
7645 zł przy okresie kształcenia wynoszącym
36 miesięcy, a w przypadku przyuczania do określonej
pracy – 240 zł za każdy pełny miesiąc kształcenia.
Pismo przedstawiające informację o zapotrzebo-
waniu finansowym gmin w tym zakresie zostało
skierowane do Ministerstwa Edukacji Narodowej
w dniach 10.09.2007 r. oraz 29.11.2007 r.
W związku z tym mamy do Pani Minister nastę-
pujące pytania:
1. Jaka jest opinia Pani Minister w sprawie dofi-
nansowania pracodawcom kosztów kształcenia mło-
docianych pracowników?
2. Czy Kujawsko-Pomorskie Kuratorium Oświa-
ty może liczyć na uzupełnienie braków w dofinanso-
waniu?
3. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej planu-
je przekazać brakującą kwotę w zadeklarowanej wy-
sokości?
Z poważaniem
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 770)
do ministra środowiska
w sprawie rozporządzenia dotyczącego
opłat za korzystanie ze środowiska
Szanowny Panie Ministrze! Funkcjonujące od
1 stycznia 2008 r. nowe stawki opłat za każdą tonę
odpadów są skutkiem wprowadzonych podwyżek,
zwiększonych w stosunku do poprzednich kwot
o 480%.
Do końca roku 2007 opłata obowiązująca za od-
pady wynosiła 15,71 zł. Od ponad dwóch tygodni,
zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
6 czerwca 2007 r., należy uiszczać opłaty w wysoko-
ści 75 zł. Tak znaczący wzrost łącznej ceny za skła-
dowanie odpadów na składowiskach spowodował
m.in. wzrost opłat czynszowych, a przede wszystkim
przyczynił się do zwiększenia zanieczyszczenia śro-
dowiska. Coraz częściej mieszkańcy, w obawie przed
poniesieniem zbyt wysokich kosztów za wywóz od-
padów, nie korzystają z przeznaczonych do tego kon-
tenerów. Odpady wywożą do podmiejskich lasów,
parków lub wyrzucane są one do publicznych koszy
na śmieci, których pojemność nie jest przystosowa-
na do pomieszczenia kilkunastokilogramowych od-
padów. W konsekwencji nieczystości zanieczyszczają
nie tylko środowisko, ale także drogi i chodniki.
Problem stanowi również kwestia opłat za wy-
wożenie śmieci, które składowane są w niedozwolo-
nych miejscach.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy zgodzi się Pan Minister z opinią, iż wpro-
wadzona podwyżka przekracza możliwości wywią-
zywania się z opłat za korzystanie ze środowiska?
2. Jakie Pan Minister planuje podjąć działania
eliminujące wyżej opisane zagrożenia?
3. Czy mógłby Pan Minister wskazać organ regu-
lujący opłaty za wywożenie śmieci z nielegalnych
składowisk?
Z poważaniem
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 771)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie finansowania ośrodków
przedszkolnych z funduszy unijnych
Pojawia się problem finansowania ośrodków
przedszkolnych z funduszy unijnych, ponieważ ist-
niejące już ośrodki nie mogą być ze środków unij-
nych utrzymywane. W zakresie nowej Perspektywy
Finansowej na lata 2007–2013 z Europejskiego Fun-
duszu Społecznego w ramach Programu Operacyj-
nego „Kapitał ludzki” mogą być dotowane tylko
nowo powstające placówki lub już funkcjonujące, ale
z przeznaczeniem na rozszerzenie działalności.
Z szacunków wynika, że kwota 243 mln euro po-
zwoli na utworzenie do 2013 r. około 2 tys. ośrodków
przedszkolnych dla 20 tys. dzieci, gdzie potrzeby
będą obejmować 328 tys. dzieci. Przewiduje się, iż
około 790 małych przedszkoli, finansowanych obec-
nie ze środków unijnych, może mieć poważne pro-
blemy z dalszym funkcjonowaniem.
Jak odnosi się ministerstwo do możliwości finan-
sowania nie tylko nowo powstałych placówek i tych,
które poszerzają działalność, ale także funkcjonują-
cych już ośrodków? Czy możliwe jest zwiększenie alo-
kacji w Programie Operacyjnym „Kapitał ludzki” na
działania dotyczące ośrodków przedszkolnych?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 772)
do ministra finansów
w sprawie rozliczeń dochodów
pracowników przez pracodawców
Możliwość zwrócenia się pracowników o rozlicze-
nie ich podatku z uwzględnieniem ulgi na dzieci
przez pracodawcę jest krytykowane przez przedsta-
wicieli pracodawców. Ich zdaniem firmy nie mogą
sobie pozwolić na kredytowanie ulg. Istnieje bowiem
uzasadniona obawa, iż małe firmy, które dopiero po
kilku miesiącach odzyskają pieniądze, jakie wyłoży-
ły na ulgę, mogą mieć utrudnienia w funkcjonowa-
niu i przepływach finansowych.
Zakłady pracy chronionej, które złożą za swoich
pracowników zeznania uwzględniające ulgę na dzie-
ci, mogą nie mieć środków na wykonywanie powie-
rzonych im zadań. Zaliczki bowiem od dochodów
nieprzekraczających pierwszego progu skali podat-
kowej w 90 % są przekazywane na zakładowy fun-
dusz rehabilitacji. Może zatem dojść do sytuacji, iż
przez większą część roku na fundusz ten nie wpłyną
żadne zaliczki, ponieważ pracodawca będzie musiał
najpierw odzyskać ulgę wypłaconą pracownikom, co
oznacza, że nie będzie w stanie wypełnić zadań obej-
mujących pomoc niepełnosprawnym.
Jak ministerstwo odnosi się do powyższych ar-
gumentów? I do postulatów, aby fiskus od razu
zwracał płatnikom wypłacone kwoty?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 773)
do ministra gospodarki
w sprawie przyjęcia odpowiednich rozwiązań
pozwalających usunąć bariery
utrudniające przedsiębiorcom prowadzenie
działalności gospodarczej
Po raz kolejny poruszam ten temat, ponieważ po-
przedni rząd, oprócz samych deklaracji dotyczących
wprowadzenia ułatwień dla przedsiębiorców i uprosz-
czenia przepisów, niewiele w tym zakresie uczynił.
Nie usunięto barier utrudniających przedsiębiorcom
prowadzenie działalności gospodarczej, a liczne po-
stulaty zgłaszane przez przedstawicieli pracodaw-
ców nie zostały w żaden sposób rozpatrzone.
Nadal jest natomiast wiele obszarów, które w tym
zakresie należy poprawić, i wiele przepisów, które
wymagają zmian. Chociażby kwestia możliwości za-
wieszenia działalności gospodarczej. Dla przedsię-
biorstw, które funkcjonują sezonowo, jest to bardzo
67
poważny problem, który obecnie generuje niepo-
trzebne koszty związane z koniecznością ciągłego
prowadzenia działalności gospodarczej. W dalszym
ciągu nie zmniejszyła się liczba zezwoleń, koncesji
i licencji.
Czy ministerstwo zamierza wprowadzić określo-
ne zmiany w odniesieniu do powyżej opisywanych
utrudnień w prowadzeniu działalności gospodar-
czej? Jakie działania zamierza podjąć, aby ułatwić
funkcjonowanie przedsiębiorstw?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 774)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie sposobu obliczania dochodu,
którego wysokość uprawnia do uznawania
studenta za samodzielnego finansowo
Szanowna Pani Minister! Zasada obliczania do-
chodu uprawniającego do uzyskania pomocy mate-
rialnej przez studentów samodzielnych finansowo
budzi wątpliwości rzecznika praw obywatelskich.
Kwestionuje on sposób zalecany przez Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego, który odnosi się do
zasad określonych w ustawie o świadczeniach ro-
dzinnych i posługuje się pojęciem dochodu netto.
Jak ministerstwo odnosi się do argumentów rzecz-
nika praw obywatelskich, wg którego skutkuje to
tym, iż uczelnia sprawdza, czy dochód netto nie jest
niższy od minimalnego wynagrodzenia, czyli docho-
du brutto (obecnie 1126 zł brutto?. I jak odnosi się do
zapisów zgodnych z ustawą Prawo o szkolnictwie
wyższym, wg których student jest samodzielny finan-
sowo, jeżeli posiada stałe źródło dochodów w ostat-
nim i bieżącym roku podatkowym, a jego dochód nie
jest mniejszy od wynagrodzenia minimalnego?
Z poważaniem
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 775)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie stosowania
w polskim wymiarze sprawiedliwości
tymczasowego aresztowania
Wystąpienie Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka do polskiego rządu z żądaniem odpowie-
68
dzi, czy w Polsce powszechnie stosowany jest system
bezzasadnego, przewlekłego aresztowania osób po-
dejrzanych, jest bardzo niepokojące. Dodatkowo
fakt, iż trybunał w Strasburgu po raz pierwszy po-
dejmuje tego typu sprawę, jest dla Polski wyjątkowo
wstydliwy i wymaga gruntownego wyjaśnienia. Nie-
stety, eksperci, prawnicy podzielają obawy Europej-
skiego Trybunału Praw Człowieka i przyznają, iż
problem rzeczywiście istnieje. Z informacji prokura-
tur apelacyjnych wynika, iż sądy w I półroczu 2007 r.
przedłużyły w postępowaniu przygotowawczym
areszt tymczasowy 17 tys. osób. Jak podkreślają
prawnicy, nie jest to problem złych przepisów, a je-
dynie złych praktyk.
Jak rzeczywiście kształtuje się kwestia tymcza-
sowego aresztowania? Czy stosowany jest system
bezzasadnego, przewlekłego aresztowania osób po-
dejrzanych? Jakie działania w odniesieniu do tego
problemu zamierza podjąć ministerstwo?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 776)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie dostosowania prawa polskiego
do dyrektyw unijnych
Nadal istnieją spore opóźnienia w dostosowaniu
prawa polskiego do dyrektyw unijnych. Dwa lata
temu upłynął termin implementacji dyrektyw, a po-
zostało jeszcze 21 dyrektyw unijnych, które należy
dostosować do prawa polskiego.
Z danych Urzędu Komitetu Integracji Europej-
skiej wynika, że największe zaległości mają Mini-
sterstwo Zdrowia i Ministerstwo Infrastruktury. Na
dostosowanie czekają chociażby dyrektywy w spra-
wie zatrzymywania generowanych lub przetwarza-
nych danych w związku ze świadczeniem ogólnie do-
stępnych usług łączności elektronicznej lub udostęp-
nianiem publicznych sieci łączności. Opóźnione są
także prace nad dyrektywą w sprawie zanieczysz-
czeń pochodzących ze statków, wzmocnienia ochro-
ny portów i usług informacji rzecznej.
Konsekwencją niewdrożenia dyrektyw mogą być
duże kary finansowe nałożone na Polskę, ale rów-
nież obywatele tracą w związku z tym zaniedba-
niem. Na przykład brak implementacji dyrektywy
w sprawie równego traktowania kobiet i mężczyzn
w dostępie do towarów i usług, która powinna być
implementowana do końca zeszłego roku, pozbawia
gwarancji prawnych wszystkich zainteresowanych
konsumentów.
Jak szczegółowo kształtuje się kwestia dostoso-
wania ustawodawstwa krajowego do dyrektyw unij-
nych? Na jakim etapie są prace i konsultacje mię-
dzyresortowe mające na celu zapewnienie pełnej im-
plementacji dyrektyw unijnych?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 777)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rozwiązań mających na celu
pobudzenie aktywności zawodowej
Sytuacja na rynku pracy zmienia się, a zatem
w odniesieniu do pewnych przepisów należałoby się
zastanowić, czy nie wprowadzić innych lub dodatko-
wych rozwiązań. Ograniczenie bowiem pewnych
grup w wykonywaniu pracy zawodowej jest obecnie
nieuzasadnione. To się odnosi chociażby do górni-
ków, którzy w okresie restrukturyzacji dobrowolnie
rezygnowali z pracy, otrzymując odprawę, ale jedno-
cześnie popisując deklarację, że nie podejmą zatrud-
nienia w tym sektorze. Dziś wielu z nich pracuje
w Czechach, a w Polsce brakuje specjalistów i firmy
chętnie sięgnęłyby po tych pracowników, ale jest to
bardzo trudne.
Osoby pobierające świadczenia przedemerytalne
mogą oczywiście zarabiać, ale często nie podejmują
się pracy bądź pracują w szarej strefie, ponieważ nie-
wielki dodatkowy przychód powoduje, że ich świadcze-
nie ulega zawieszeniu lub zmniejszeniu.
Do tego należy też wspomnieć o nadużywaniu
przez firmy klauzuli o działalności konkurencyjnej,
które ogranicza byłym pracownikom możliwość za-
trudnienia.
Jak ministerstwo odnosi się do powyższych przy-
padków? Już dziś pojawia się problem braku specja-
listów na rynku pracy. Jakie zatem działania zamie-
rza podjąć ministerstwo w celu wzmożenia kontynu-
owania aktywności zawodowej?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 778)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rozważenia możliwości
wprowadzenia do ustawy Kodeks pracy
elastycznych form organizacji pracy
W obowiązujących przepisach dotyczących czasu
pracy wprowadzone pojęcie doby pracowniczej

utrudnia pracodawcom organizowanie elastycznego
czasu pracy. Uciążliwe jest to dla wielu działalności
gospodarczych, ale nie tylko firmy prywatne, a na-
wet instytucje państwowe mają problem ze stosowa-
niem obecnych przepisów. Każda doba pracownicza
może rozpocząć się po 24 godz. od chwili rozpoczęcia
pracy w dobie poprzedniej. Jeśli pracownik rozpocz-
nie pracę choćby o godzinę wcześniej niż w dniu po-
przednim, pracodawca powinien wypłacić mu doda-
tek za pracę w nadgodzinach. Dla wielu firm, dla
przykładu z branży transportowej czy cukierniczej,
organizacja czasu pracy, tak aby każdy zatrudniony
codziennie zaczynał pracę nie wcześniej niż w dniu
poprzednim jest niemożliwa. Dotyczy to również
urzędów. Pracodawcy postulują wprowadzenie prze-
pisów umożliwiających stosowanie ruchomego czasu
pracy. Takie formy organizowania czasu pracy mogą
być korzystne zarówno dla pracodawców, jak i pra-
cowników.
Czy ministerstwo podziela przytaczane argu-
menty i dostrzega problem? Jak odnosi się do postu-
latów umożliwienia ruchomego czasu pracy?
Z poważaniem
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 779)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie bezpieczeństwa
w polskich placówkach oświatowych
Przeprowadzona przez Najwyższą Izbę Kontroli
ocena stanu bezpieczeństwa w placówkach oświato-
wych nasuwa niestety pesymistyczne wnioski. Ne-
gatywnie został oceniony poziom bezpieczeństwa
w szkołach, a konkretne przypadki są bardzo niepo-
kojące. Na 66 szkół skontrolowanych przez NIK tyl-
ko w jednej nie odkryto żadnych nieprawidłowości.
Do najczęstszych zaniedbań należy wymienić zbyt
rzadkie kontrole stanu technicznego budynków
szkół. Niesprawne przewody wentylacyjne i komino-
we, brak planów ewakuacji, odpowiedniej dokumen-
tacji technicznej, a nawet przypadki, gdzie kontrole
dokonywane są przez osoby do tego nieuprawnione,
to również wnioski nasuwające się z przeprowadzo-
nej kontroli.
Jakie działania podejmie ministerstwo, aby za-
pewnić odpowiednie standardy bezpieczeństwa i hi-
gieny w placówkach oświatowych?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
69
Interpelacja
(nr 780)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wyłudzeń nawiązek sądowych
Wielokrotnie pojawiają się informację, iż zakła-
dane były fundacje czy stowarzyszenia po to tylko,
aby wyłudzić nawiązki sądowe. Nie wypełniają one
swoich zadań, a zatem nie pomagają osobom poszko-
dowanym w wypadkach drogowych, a jedynie służą
do wyłudzania pieniędzy. Nie pomagają nawet zmia-
ny prawne, które weszły w życie w 2005 r. i które
wymusiły rejestrowanie takich organizacji. W Pol-
sce działa ponad 700 fundacji, stowarzyszeń, które
mogą dostawać zasądzone nawiązki. Niestety jak
widać, kontrola ich, kontrola rozliczeń, celowości
i gospodarności wydatków nie jest skuteczna. Nadal
zdarzają się nadużycia i należy zastanowić się nad
takim systemem, który maksymalnie utrudni nad-
użycia i sprawi, że pieniądze z nawiązek będą spo-
żytkowane na świadczenia na cel społeczny i będą
przez fundacje wykorzystywane wyłącznie do reali-
zowania zadań statutowych, czyli pomocy poszkodo-
wanym w wypadkach drogowych.
Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo,
aby uszczelnić system i wyeliminować ten proceder?
Z poważaniem
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 781)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zmian w projekcie rozporządzenia
dotyczącego szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Uczestnictwo rolników
w systemach jakości żywności, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Proponowane zapisy
stanowią ograniczenia w stosunku do poprzedniej
wersji projektu rozporządzenia: Uczestnictwo rolni-
ków w systemach jakości żywności. Nie wynika
z nich, że ustawodawcy zależy na wsparciu produ-
centów żywności wysokiej jakości. Jest to tym bar-
dziej ważne, że rynek produktów o potwierdzonej
wysokiej jakości dopiero w Polsce się rozwija. Prze-
widuje się, że system ten umożliwi osiągnięcie wyż-
szych dochodów dla producentów tych produktów,
ochroni nasze dziedzictwo narodowe oraz zadba
o produkowanie wysokojakościowych produktów.
70
Proponowane zapisy w ostatnim projekcie rozpo-
rządzenia nie zachęcają do „uczestniczenia rolników
w systemie jakości żywności”, ale wręcz przeciwnie
– odstraszają ich do wejścia i funkcjonowania w tym
systemie, tym bardziej na samym początku jego two-
rzenia.
Mając na uwadze powyższe argumenty, uważam,
że konieczne jest powrócenie do pierwszej formy za-
pisu projektu rozporządzenia tak, aby wszyscy przy-
szli rolnicy, uczestnicy systemu mieli możliwość sko-
rzystania z jak najszerszego możliwego wsparcia.
W związku z tym pytam Pana Ministra, czy istnie-
je możliwość zmiany bardzo niekorzystnych zapisów
w projekcie rozporządzenia w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Uczestnictwo rolni-
ków w systemach jakości żywności, objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013, które mówią, że:
„wysokość pomocy, za każdy z 5 okresów pomocy,
oblicza się na podstawie:
1) dokumentów potwierdzających poniesienie
kosztów kontroli stanowiącej podstawę wydania:
a) certyfikatów zgodności lub świadectw jakości
handlowej – w przypadku wspólnotowego systemu
jakości (...),
2) kosztów składek na rzecz grupy producentów,
spełniającej wymagania określone w załączniku I do
rozporządzenia, zwanej dalej »grupą producentów«,
która w roku poprzedzającym złożenie wniosku
o płatność realizowała zadania, o których mowa
w załączniku II”,
na pierwotną wersję projektu tego rozporządze-
nia, mówiącą, że:
„7.1. Pomoc wypłacana w formie rocznych płat-
ności obejmujących okres kolejnych 12 miesięcy, li-
czone od dnia wydania certyfikatów (...)
2. Wysokość pomocy wynosi:
a) 3500 zł – za pierwszy i drugi okres pomocy,
b) 3000 zł – za trzeci, czwarty i piąty okres pomo-
cy (...)”.
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 782)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zaprzestania produkcji mleka
w gospodarstwie w zamian za przyjęcie
na siebie trzyletniego zobowiązania
utrzymania w swoim gospodarstwie
bydła mięsnego, kóz lub owiec
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o organizacji rynku mle-
ka i przetworów mlecznych (tj. Dz. U. z 2005 r.
Nr 244, poz. 2081, z późn. zm.) oddziały terenowe
ARR w dniach od 1 do 15 września 2007 r. przejmo-
wały wnioski o przekazanie rekompensaty w zamian
za przekazanie posiadanej kwoty mlecznej na rzecz
Agencji Rynku Rolnego oraz zaprzestanie produkcji
mleka w gospodarstwie w zamiana za przejęcie na
siebie trzyletniego zobowiązania utrzymywania w swo-
im gospodarstwie bydła mięsnego, kóz lub owiec.
Po zakończeniu przejmowania wniosków oraz po
zaliczeniu wielkości kwoty mlecznej planowanej do
przekazania w zamian za wypłacenie rekompensaty
ustalono, że w województwach m.in. świętokrzy-
skim, śląskim, małopolskim, lubelskim, łódzkim
i podkarpackim zostanie przekazane na rzecz Agen-
cji Rynku Rolnego 50,6 mln kg IIR.
W skali przedstawionych województw dostawcy
z terenu województwa świętokrzyskiego złożyli
wnioski, w których przekazują ok. 6,5 mln kg IIR.
Zwracam uwagę na to, że utrata tej wielkości
kwoty mlecznej dla województwa świętokrzyskiego
na rzecz włączenia jej do ogólnej puli przeznaczonej
na rezerwę krajową będzie bardzo niekorzystnie
wpływać na kształtowanie się gospodarstw zajmują-
cych się produkcją mleka na naszym terenie. Zabra-
nie tej kwoty spowodowało, że zarówno grupa pro-
ducentów, którzy nie spełniali m.in. wymogów sani-
tarno-epidemiologicznych dotyczących mleka, jak
i producenci, którzy zdecydowali się i przestawili
swoje gospodarstwa na produkcję mleka, uzyskają
jednorazowe korzyści finansowe z zaprzestania pro-
dukcji mleka. Z kolei producenci, którzy zdecydowa-
li się i przestawili swoje gospodarstwa na produkcję
mleka, spotkają się z problemem związanym z moż-
liwością zwiększenia posiadanej IIR poprzez jej za-
kup, jak również uzyskania kwoty z rezerwy krajo-
wej w ramach planowanego zwiększenia przez Ko-
misję Europejską.
Brak gwarancji pozostawienia kwoty mlecznej
uzyskanej po złożeniu wniosków o przyznanie re-
kompensaty w województwie, z którego została ona
zabrana, spowoduje nierówne szanse producentów
z naszego województwa w momencie ubiegania się
o przyznanie kwoty rezerwy w przypadku, gdy bę-
dzie ona przyznawana z ogólnej puli.
Istnieje więc ryzyko, że rolnicy ubiegający się
o przyznanie rezerwy nie będą mieli możliwości uzy-
skania kwoty, która wcześniej została zabrana
z województwa na skutek przekazania jej za rekom-
pensatę, w związku z tym, że w gospodarstwach
regionu świętokrzyskiego nadal trwa wzmożona
restrukturyzacja i modernizacja w celu dorówna-
nia gospodarstwom silnie osadzonym w przemyśle
mleczarskim.
Utrata IIR przez województwo świętokrzyskie
na skutek złożenia wniosków o przyznanie rekom-
pensaty będzie miała duże znaczenie również dla
podmiotów skupiających działających na terenie na-
szego województwa. Specyfiką podmiotów skupiają-
cych działających na naszym terenie jest przede

wszystkim skup mleka od dostawców z wojewódz-
twa świętokrzyskiego. Oddanie kwoty od ogólnej
puli i brak gwarancji, że kwota ta będzie mogła wró-
cić przynajmniej w tej samej wysokości, spowoduje
problemy z surowcem do produkcji wyrobów mle-
czarskich.
Nadmienić należy również, że utrata około 6,5 mln
kg IIR z naszego województwa będzie miała ogrom-
ny wpływ na dalszy rozwój naszych gospodarstw.
Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi bie-
rze pod uwagę ryzyko, iż w momencie, gdy produ-
cenci wnioskujący o rekompensaty przyjmują na sie-
bie tylko trzyletnie zobowiązanie utrzymania w go-
spodarstwie pogłowia bydła mięsnego, kóz lub owiec,
może nastąpić sytuacja, że po wygaśnięciu zobowią-
zania w gospodarstwach nie będzie zbilansowanej
produkcji rolno-zwierzęcej? Redukcja pogłowia by-
dła doprowadzi z kolei do zmniejszenia produkcji na-
wozów naturalnych.
Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przewiduje rozwiązanie sytuacji, gdyby rolnicy
ubiegający się o przyznanie rezerwy nie mieli moż-
liwości uzyskania kwoty, która wcześniej została
zabrana z województwa na rzecz przekazania jej za
rekompensatę?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 783)
do ministra infrastruktury
w sprawie zasad finansowania
dróg samorządowych
Szanowny Panie Ministrze! Mając na uwadze
kilkuletnie doświadczenia związane z zarządzaniem
drogami przez samorządy, można bezwzględnie
stwierdzić, że podstawowym problemem jest dra-
styczny brak środków. Sytuacja ta jest niemożliwa do
usprawiedliwienia i wymaga natychmiastowych
zmian, gdyż obecny stan dróg uniemożliwia rozwój
gospodarczy, stwarza zagrożenie dla życia i zdrowia
użytkowników oraz stwarza wrażenie, że Polska jest
krajem biednym i zacofanym.
Dotychczasowe zasady finansowania nie spowo-
dowały znaczącej poprawy, zwłaszcza na drogach sa-
morządowych. Niestety, również tak oczekiwane pie-
niądze europejskie nie zmieniły i nie zmienią sytuacji
finansowej dróg samorządowych. Nie można w dal-
szym ciągu wstydzić się za tragiczny stan dróg i to nie
tylko w porównaniu z krajami piętnastki, ale i dużo
mniejszymi od Polski, jak Słowacja czy Czechy.
71
Wnioskuję niniejszym o podjęcie pilnych prac
zmierzających do utworzenia rozsądnego, na miarę
faktycznych potrzeb, mechanizmu finansowania dróg
samorządowych, tak aby zarówno budżet państwa,
jak i budżety samorządów miały zabezpieczone ko-
nieczne środki na budowę i utrzymanie dróg.
Uwzględnić należy również to, iż aktualny sys-
tem finansowania dróg samorządowych, oparty o do-
chody własne, jest wielce niesprawiedliwy, gdyż nie
uwzględnia tak istotnych czynników, jak natężenie
ruchu, długość sieci czy wreszcie uwarunkowań tere-
nowych (specyfika terenów górskich).
Czy Ministerstwo Infrastruktury przewiduje
przekazanie środków na modernizację dróg, które
poprawią ich stan oraz napędzą w krótkim czasie
koniunkturę w branży budowlanej, która jak żadna
inna może skutecznie spowodować trwały rozwój go-
spodarczy i ograniczyć problemy społeczne, w tym
bezrobocie?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 784)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie objęcia płatnościami
wszystkich upraw gruntowych owoców
miękkich, bez uwarunkowania podpisania
umowy kontraktacyjnej
Szanowny Panie Ministrze! Należy pozytywnie
ocenić decyzje Komisji Europejskiej dotyczące udzie-
lenia producentom truskawek i malin dopłat bezpo-
średnich, uwzględniające plantacje o powierzchni
powyżej 0,1 ha. Natomiast mając na uwadze uwa-
runkowanie uzyskania płatności od podpisanej umo-
wy kontraktacyjnej dotyczącej przetwarzania, ist-
nieje obawa małej skuteczności wprowadzonego me-
chanizmu ze względu na:
— znaczący areał upraw truskawki i maliny pro-
wadzonych przez gospodarstwa drobne, o charakte-
rze rodzinnym, angażujące do zbiorów własną siłę
roboczą,
— brak uregulowanego rynku, głównie truskaw-
ki, spowodowanego niekontrolowanym napływem
owoców tego gatunku w ostatnich latach z Chin,
spowodował zatracenie wiarygodności umów kon-
traktacyjnych podpisanych z zakładami przetwór-
czymi, a więc praktyczny ich brak,
— zaistnienie umów kontraktacyjnych pod po-
trzeby „płatności” stanie się więc wymuszoną biuro-
kratyczną koniecznością, a w wielu przypadkach
wirtualną działalnością,
72
— brak powiązań i partnerskiej współpracy z za-
kładami przetwórczymi,
— organizacja rynku owoców miękkich opiera
się na wielu podmiotach skupujących, najczęściej
niereprezentujących przetwórcy.
Ponadto należy zauważyć, iż główna masa tru-
skawki produkowanej w gruncie stanowi surowiec
dla przetwórstwa, dlatego nieobjęcie jej płatnościa-
mi z powodu braku umów kontraktacyjnych spo-
woduje, że przepis wprowadzony w dobrej wierze
będzie przepisem martwym. Pesymistyczny scena-
riusz zdarzeń jest tym bardziej realny w warun-
kach gospodarstw małych, jak w woj. świętokrzy-
skim, gdzie uprawa truskawki często stanowi do-
minującą pozycję w dochodach gospodarstwa. Zu-
bożenie dochodowości takich gospodarstw, szcze-
gólnie na glebach słabszych, powodować będzie od-
chodzenie od produkcji, a w konsekwencji wylud-
nienie wsi, co już jest zauważalne, a w wielu sytu-
acjach wręcz niepokojące.
— Czy ministerstwo rolnictwa przewiduje dalsze
prace nad nowelizacją rozporządzenia zmierzające-
go do objęcia płatnościami wszystkich upraw grun-
towych owoców miękkich, bez uwarunkowania
umowy kontraktacyjnej?
— Czy istnieje możliwość zastąpienia uwarun-
kowania podpisania umowy posiadaniem dowo-
dów sprzedaży dla przetwórstwa w formie faktur
RR? Będzie to skutkowało utrzymaniem inten-
sywnych pod względem pracochłonności upraw
w gospodarstwach małych, rozwijaniem dywersy-
fikacji i minimalizowaniem skali wyludniania ob-
szarów wiejskich.
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 785)
do ministra środowiska
w sprawie konieczności nowego podejścia
do problemów ochrony środowiska
na poziomie województwa
Szanowny Panie Ministrze! Prawo ochrony śro-
dowiska i inne regulacje ustawowe nałożyły na pod-
mioty zajmujące się tymi zagadnieniami zupełnie
nowe wymagania. Wśród tematów o szczególnym
znaczeniu w tym obszarze znajdują się ochrona śro-
dowiska przed negatywnymi oddziaływaniami ze
strony infrastruktury komunikacyjnej (np. lotniska,
kolej, drogi) oraz problemy związane z gospodarką
odpadami.
Dotychczasowe działania województw w tej ma-
terii są rozproszone zarówno od strony organizacyj-
nej, jak i finansowej, co obniża zarówno efektyw-
ność, jak i możliwość prawidłowej realizacji ustawo-
wych obowiązków.
Chciałbym zaznaczyć, że problematyka ochrony
środowiska będzie z roku na rok stawiana na coraz
wyższym poziomie oczekiwań i tym bardziej ko-
nieczne jest jej właściwe uwzględnienie w struktu-
rach organizacyjnych województw. Mam na uwadze
także przenoszenie kompetencji pomiędzy admini-
stracją rządową i samorządową. Czy możliwe jest
utworzenie wyodrębnionej struktury organizacyj-
no-prawnej na poziomie województwa, której zada-
niem byłoby realizowanie strategii ochrony środo-
wiska od strony administracyjno-inwestorskiej?
Wiązałoby się to z przejęciem części zadań od takich
podmiotów jak np. zarządy drogowe.
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 786)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie Europejskiego Centrum Solidarności
Szanowny Panie Ministrze! W styczniu 2007 r.
były minister kultury i dziedzictwa narodowego,
pan Kazimierz Ujazdowski wpisał Europejskie Cen-
trum Solidarności na priorytetową listę inwestycji
rządowych. Przewidywana dotacja miała wynosić
51 mln euro. W związku z tym miasto Gdańsk, ma-
jąc zagwarantowane środki finansowe, zrezygnowa-
ło z ubiegania się o unijne pieniądze. Prace nad mię-
dzynarodowym konkursem architektonicznym roz-
strzygnięto w grudniu. Kwota 60 mln euro została
umieszczona w warunkach konkursu. Obecny mini-
ster kultury i dziedzictwa narodowego poinformo-
wał, że zmniejszy dotację do 39 mln euro.
Budowa Europejskiego Centrum Solidarności
jest projektem ogólnopolskim. Budżet miasta Gdań-
ska w związku z organizacją Euro 2012 jest już moc-
no obciążony i nie jest w stanie podźwignąć tej inwe-
stycji w takim zakresie.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
— Czy zmniejszenie dotacji do 39 mln euro na
Europejskie Centrum Solidarności jest decyzją osta-
teczną?
— Dlaczego ministerstwo zmniejszyło dotację na
budowę Europejskiego Centrum Solidarności?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 787)
do ministra skarbu państwa
w sprawie mniejszościowego pakietu akcji
Petrobaltic SA
Szanowny Panie Ministrze! Ministerstwo Skar-
bu Państwa rozważa sprzedaż mniejszościowego pa-
kietu 30,36% akcji spółki wydobywczej Petrobaltic
na rzecz jej inwestora strategicznego, Grupy Lotos.
27.11.1990 r. ówczesny minister przemysłu utwo-
rzył przedsiębiorstwo państwowe Petrobaltic.
16.12.1998 r. aktem komercjalizacji minister skarbu
państwa przekształcił przedsiębiorstwo w spółkę
z ograniczoną odpowiedzialnością (kapitał zakłado-
wy 4 200 000 zł, 84 000 udziałów o wartości 50 zł
każdy). 30.07.2003 r. przekształcono spółkę z ogra-
niczoną odpowiedzialnością w spółkę akcyjną. Na
kapitał zakładowy spółki przekształconej wniesiono
cały kapitał zakładowy spółki przekształconej o war-
tości 92 400 000 zł. 18.05.2004 r. Skarb Państwa
wniósł 69% akcji Petrobalticu SA do spółki Nafta
Polska, o czym poinformowano Petrobaltic pismem
z dnia 18.08.2004 r. Skarb Państwa przyznał do po-
działu 63 000 akcji (0,68% ogólnej liczby akcji). Na
tej podstawie zarząd spółki przygotował analizę po-
działu na poszczególnych pracowników w rozbiciu
na sześć grup stażowych. W konsekwencji zarząd
Petrobalicu oraz komisja zakładowa podpisały poro-
zumienie, w którym związek zawodowy zgłosił zda-
nie odrębne co do ilości akcji. Skarb Państwa obli-
czył akcje w odniesieniu do wysokości kapitału za-
kładowego (tj. 4 200 000 x 15% = 630 000 zł, przy
wartości minimalnej 10 zł, co dało 63 000 akcji do
podziału). Zdaniem załogi Skarb Państwa zakwe-
stionował takim działaniem wieloletni wkład załogi
przedsiębiorstwa w tworzenie i pomnażanie mająt-
ku firmy.
Raport NIK ze stycznia 2005 r. krytycznie z punk-
tu widzenia rzetelności ocenił fakt, że po przekształ-
ceniu Petrobalticu sp. z o.o. w spółkę akcyjną mini-
ster skarbu państwa podjął działania mające na celu
wniesienie akcji do Grupy Lotos SA, wstrzymując
prywatyzację przez ofertę publiczną. Proces konsoli-
dacji i problem z przydziałem akcji pracowniczych
trwa od wielu lat.
W związku z powyższym zwracam się z uprzej-
mą prośbą do Pana Ministra o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
Czy Ministerstwo Skarbu Państwa rozważa
sprzedaż lub wniesienie mniejszościowego pakietu
akcji spółki Petrobaltic do Grupy Lotos? Jeśli tak, to
w jakim nastąpi to terminie?
W jaki sposób ministerstwo zamierza rozwiązać
problem akcji pracowniczych? W sądach znajduje się
380 pozwów pracowników firmy Petrobaltic w tej
sprawie.
73
Czy do czasu rozwiązania problemu akcji pracow-
niczych Ministerstwo Skarbu Państwa wstrzyma się
ze sprzedażą 30, 36% akcji spółki Petrobaltic?
Czy proces prywatyzacji przedsiębiorstwa Pe-
trobaltic odbył się zgodnie z przepisami prawa han-
dlowego?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 788)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”
Premier Donald Tusk w wygłaszanym przez sie-
bie exposé zapowiedział realizację narodowego pro-
gramu „Boisko w mojej gminie”, wspólnie z samo-
rządami, organizacjami sportowymi i partnerami
prywatnymi. Zadeklarował, że jego rząd w ramach
narodowego programu wybuduje w każdej gminie,
przy okazji organizacji Euro 2012, boisko ze sztucz-
ną murawą i z oświetleniem. W ocenie premiera
„jest to realny program”, którego założenia zostały
już opracowane przez specjalnie powołany do tego
celu zespół fachowców.
W nawiązaniu do powyższej deklaracji zwracam
się do Pana Ministra jako do członka rządu RP
z uprzejmą prośbą o udzielenie mi odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
1. Jakie warunki powinna spełnić gmina, aby
móc ubiegać się o budowę takiego boiska na swoim
terenie?
2. Jakie procedury formalne muszą być urucho-
mione, by gmina została objęta narodowym pro-
gramem?
3. Jaki departament Ministerstwa Sportu odpo-
wiedzialny będzie za koordynację zadań z tego za-
kresu?
4. Jakie środki będą mogły pozyskać gminy na
ten cel?
5. Jakie obciążenia finansowe będą musiały po-
nieść samorządy z tytułu realizacji tego programu?
6. Kiedy gminom oraz innym partnerom (organi-
zacje sportowe, partnerzy prywatni) zostaną przed-
stawione najistotniejsze uwarunkowania wdrażania
programu?
7. Kiedy dojdzie do realizacji tego programu na
terenie powiatu oleśnickiego, województwo dolno-
śląskie?
Z poważaniem
Poseł Beata Kempa
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
74
Interpelacja
(nr 789)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie uznania przez premiera RP
gimnazjów za „przechowalnie dzieci
w trudnym wieku”
Pani Minister! Premier rządu, którego jest Pani
członkiem, w swoim exposé stwierdził, że „po szkole
podstawowej dzieci otrzymają informację o swoich
umiejętnościach, kompetencjach, a gimnazjum prze-
stanie być przechowalnią dzieci w trudnym wieku”.
Wobec tak krytycznej oceny dotychczasowej for-
muły gimnazjum w systemie oświaty zwracam się
z uprzejmą prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Kiedy i jakie konkretne rozwiązania chce
Pani zaproponować, aby sytuację w gimnazjach
uzdrowić, skoro w ocenie premiera RP jest tak źle?
2. Co zamierza Pani zrobić, aby gimnazja nie
były „przechowalnią”dzieci w trudnym wieku?
3. Czy i jakich zmian zamierza Pani dokonać
w systemie organizacji kształcenia młodzieży?
4. Czy i w jaki sposób chce Pani zmienić sys-
tem egzaminowania i oceny uczniów wobec złożo-
nej przez premiera RP deklaracji, że po szkole
podstawowej dzieci otrzymają informację o swoich
umiejętnościach, kompetencjach, a gimnazjum
przestanie być przechowalnią dzieci w trudnym
wieku?
Z poważaniem
Poseł Beata Kempa
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 790)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zamierzeń rządu dotyczących
unormowania sytuacji zeszłorocznych
absolwentów uczelni o nieuregulowanym
stosunku do służby wojskowej
Kilkunastu tysiącom zeszłorocznych absolwen-
tów grozi zawieszenie na rok planów osobistych i za-
wodowych. Nie mają oni uregulowanego stosunku
do służby wojskowej, w związku z czym w wielu
branżach są pozbawieni możliwości podjęcia pracy
zawodowej (uregulowany stosunek do służby woj-
skowej jest warunkiem przyjęcia); nie posiadają
zdolności kredytowej; nie wolno im zaciągać zobo-
wiązań (np. abonament u operatora komórkowego).
Jakiekolwiek planowanie przyszłości może po-
krzyżować nagłe powołanie do wojska 900 spośród
nich, ponieważ tylu Ministerstwo Obrony Narodo-
wej jest w stanie przeszkolić. Obciążanie studentów
winą za sytuację, w której się znaleźli, nie jest w peł-
ni uzasadnione.
Pomysł wakacyjnego szkolenia był niedopraco-
wany, przygotowany na szybko, akcja informacyjna
za słaba. Nie uwzględniono faktów, iż znaczna część
studentów podczas wakacji dorabia, odbywa staże
zawodowe, praktyki, często poza granicami kraju,
lub po prostu się dokształca.
Studenci, którzy świadomie dokonali wyboru
zaoferowanego im przez władzę, liczyli na wyższy
stopień wojskowy – 3-miesięczna służba po stu-
diach miała im dać stopień podporucznika rezerwy
i możliwość pozostania w armii; szkolenia wakacyj-
ne honorowały ich stopniem młodszego chorążego
rezerwy.
12-miesięczne oczekiwanie na rozwiązanie pro-
blemu nie tylko utrudni rozwój kariery zawodowej,
ale w wielu wypadkach podjęcie decyzji o założeniu
rodziny.
Szanowny Panie Ministrze! W związku z powyż-
szym zwracam się do Pana z pytaniami:
Dlaczego kilkanaście tysięcy absolwentów ma
czekać rok w niepewności, jeżeli Ministerstwo Obro-
ny Narodowej przewiduje przeszkolenie zaledwie
900 osób?
Jakie rozwiązanie dla młodych ludzi w wyżej opi-
sanej sytuacji przewiduje rząd?
Czy obecna sytuacja zostanie uwzględniona pod-
czas prac legislacyjnych projektu ustawy w sprawie
przeniesienia części poborowych do rezerwy? Na ja-
kim etapie są te prace?
Czy w związku z planami utworzenia zawodowej
armii od 2009 r. rząd zamierza podjąć jakieś środki
w ww. sprawie?
Z poważaniem
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 7 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 791)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemów związanych
z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych
oraz obciążeń budżetów gmin
Obecnie na mocy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r.
Nr 31, poz. 266) gminy zobowiązane są do zaspoka-
jania potrzeb mieszkaniowych gospodarstw domo-

wych o niskich dochodach. Polska jest w praktyce
jednym z dwóch państw w Europie, w których funk-
cjonuje prawo do uzyskania mieszkania przez każ-
dego obywatela, bez względu na podjęcie przez niego
wysiłku w kierunku poprawy własnej sytuacji ma-
jątkowej oraz nabycia i utrzymania mieszkania.
Jednocześnie samorządy lokalne obciążone są licz-
nymi innymi obowiązkami w zakresie mieszkalnic-
twa, wynikającymi z powyższej ustawy i innych
ustaw, m.in. koniecznością wypłat byłym najemcom
zwaloryzowanych kaucji mieszkaniowych, wypłaca-
nych przed dniem 12 listopada 1994 r., oraz finanso-
waniem dodatków mieszkaniowych.
Zgodnie z ww. ustawą gminy mają obowiązek za-
pewnienia eksmitowanym lokatorom mieszkań so-
cjalnych. Gminy nie są w stanie niezwłocznie zapro-
ponować osobom eksmitowanym najmu lokali so-
cjalnych, czego konsekwencją są roszczenia odszko-
dowawcze przysługujące właścicielom lokali. Sytu-
acja samorządów lokalnych ze względu na te ustawy
ulega zasadniczemu pogorszeniu na skutek orzecze-
nia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września
2006 r. W wyniku tego orzeczenia Sejm dokonał no-
welizacji powyższej ustawy, wprowadzając w art. 18
nowy ust. 5. W świetle tej regulacji gminy zostały
zobligowane do wypłaty pełnych odszkodowań wła-
ścicielom lokali, jeśli nie zapewniają one lokali so-
cjalnych osobom z wyrokami eksmisyjnymi. Właści-
ciele lokali, w których mieszkają osoby z takimi wy-
rokami, mogą żądać od gminy odszkodowania w wy-
sokości odpowiadającej rynkowym stawkom czynszu
(jakie uzyskaliby za wynajęcie mieszkania). Zgodnie
z wyżej wzmiankowanym orzeczeniem uznano, że
zastosowanie ma w takich przypadkach art. 417 Ko-
deksu cywilnego. Stanowi on, że za szkodę wyrzą-
dzoną przez niezgodne z prawem działanie lub za-
niechanie przy wykonywaniu władzy publicznej po-
nosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka
samorządu terytorialnego. Zasada pełnej kompen-
saty szkody przez gminy oparta na ww. konstrukcji
prawnej może powodować wysuwanie roszczeń opar-
tych na kalkulacjach dotyczących utraty spodziewa-
nych korzyści, niezwiązanych w ogóle z mieszkanio-
wym przeznaczeniem danego lokalu, np. wynajem
zajmowanego lokalu jako atrakcyjnego lokalu użyt-
kowego.
W wyroku z dnia 23 maja 2007 r. (sygn. SK 51/
05) Trybunał Konstytucyjny zasugerował koniecz-
ność stworzenia nowego systemu regulacji praw-
nych, zapewniającego równowagę interesów różnych
stron w odniesieniu do mieszkalnictwa socjalnego.
Niestety ustawodawca dotychczas, wbrew powyżej
przedstawionej sugestii w wyroku Trybunału Kon-
stytucyjnego, ograniczył się tylko do wprowadzenia
w ustawie o ochronie praw lokatorów, mieszkanio-
wym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
normy stwierdzającej, że jeżeli gmina nie dostarczy-
ła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego
z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszcze-
nie odszkodowawcze od gminy na podstawie art. 417
Kodeksu cywilnego.
75
Takie minimalistyczne rozwiązanie powoduje
m.in. brak jasności co do zakresu odpowiedzialności
odszkodowawczej gmin za szkody powstałe w okre-
sie oczekiwania na dostarczenie lokalu socjalnego
przed publikacją wyroków TK, orzekających o nie-
zgodności z Konstytucją RP art. 18 ust. 4 ustawy
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (wobec przyj-
mowanego w tym okresie przez gminy domniemania
zgodności obowiązujących przepisów z Konstytucją
RP). Po drugie, powoduje to brak regulacji dotyczą-
cej wzajemnej relacji odpowiedzialności odszkodo-
wawczej gminy po zapłacie przez nią odszkodowania
z roszczeniami regresowymi w stosunku osób eks-
mitowanych.
Szanowny Panie Ministrze!
Czy budżet państwa nie powinien partycypować
w przeważającej części kosztów odszkodowań na
rzecz właścicieli lokali mieszkalnych, biorąc pod
uwagę zwiększenie zadań gminy?
Czy rząd planuje zasadnicze zmiany w polityce
państwa w stosunku do mieszkalnictwa, uzależ-
niając posiadanie mieszkania od własnego wysiłku
obywatela i regulowania ciążących na nim zobo-
wiązań, a jednocześnie w nastawieniu na odnowę
istniejącej substancji mieszkaniowej i tworzenie
nowych mieszkań?
Czy i kiedy rząd rozpocznie prace nad poprawą
wyżej opisanej sytuacji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 10 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 792)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości dalszego właściwego
funkcjonowania warsztatów terapii zajęciowej
Zgodnie z ustawą z dnia 21 stycznia 2005 r. zmie-
niającą ustawę o rehabilitacji zawodowej i społecznej
od 2007 r. zmienił się system finansowania warszta-
tów terapii zajęciowej. W roku 2008 Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
przekaże 90% dotychczasowego dofinansowania dla
warsztatów terapii zajęciowej. Od roku 2000 do roku
2007 kwota dofinansowania uczestnictwa jednej
niepełnosprawnej osoby w warsztacie przez PFRON
nie uległa zmianie. Oznacza to, iż dofinansowanie
działalności warsztatów terapii zajęciowej przez
PFRON nie uwzględnia w żadnym stopniu wzrostu
przez 8 lat wynagrodzeń oraz cen rynkowych pro-
duktów i usług. W ramach otrzymywanych środków
finansowych należy zabezpieczyć pieniądze na wy-
nagrodzenia pracowników, media, opłaty czynszo-
76
we, środki czystości, materiały do prowadzenia tera-
pii, ubezpieczenia i niewielkie środki finansowe na
trening ekonomiczny dla uczestników.
Dyrektorzy placówki twierdzą, że niezbędne mi-
nimum dla bezpiecznego funkcjonowania warszta-
tów terapii zajęciowej to kwota przynajmniej 20
400,00 zł rocznie na uczestnika. Otrzymywane dofi-
nansowanie jest zatem niewystarczające na prze-
prowadzenie terapii i rehabilitacji w takiej formie
jak dotychczas. Sukcesywnie powinno też wzrastać
wynagrodzenie personelu merytorycznego, by po la-
tach pracy (rosnącego stażu pracy personelu) odpo-
wiadało ono dostępnym angażom np. w systemie
oświaty, z uwzględnieniem poziomu podnoszonych
kwalifikacji i rosnącego doświadczenia. Brak per-
spektyw w tym zakresie grozi permanentną rotacją
wśród kształconego przez nas ogromnym wysiłkiem
personelu, co wpływa niekorzystnie na zapewnienie
bezpieczeństwa uczestników oraz efektywności pro-
wadzonej terapii.
Warsztaty terapii zajęciowej działają przy orga-
nizacjach pozarządowych o charakterze niedocho-
dowym i charytatywnym, z których większość pro-
wadzi nie tylko warsztaty terapii zajęciowej, ale
również inne placówki służące mieszkańcom miast
(ośrodki rehabilitacyjne, terapeutyczne). Mając per-
spektywę obniżenia środków na działalność prowa-
dzonych placówek, dyrektorzy uczynili kroki celem
znalezienia dodatkowego źródła finansowania. O sta-
łego sponsora dziś jest bardzo trudno. Ustawodaw-
stwo polskie nie zapewnia potencjalnym sponsorom
żadnych istotnych korzyści z wspomagania naszych
organizacji. W związku z tym organizacje te, prowa-
dząc tak rozległą działalność i mając na utrzymaniu
nie tylko WTZ, nie są w stanie zabezpieczyć jeszcze
kolejnych dodatkowych źródeł finansowania.
W Polsce obecnie działa ok. 640 warsztatów tera-
pii zajęciowej prowadzących terapię zajęciową i re-
habilitację dla niepełnosprawnych mieszkańców da-
nego regionu. Oprócz tego każdy z ośrodków posia-
da własną tzw. listę osób oczekujących na miejsce
w WTZ, chcących korzystać z profesjonalnej terapii
i rehabilitacji. W obecnej sytuacji finansowej trudno
mówić o rozwijaniu warsztatów. Perspektywa
zmniejszenia i tak skromnych środków oznaczać
może w przyszłości poważny kryzys funkcjonowania
warsztatów terapii zajęciowej.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Jakie są możliwości zwiększe-
nia środków na dalszą działalność warsztatów tera-
pii zajęciowej w przyszłych latach? Wierzę, iż zasy-
gnalizowane problemy nie będą Pani obojętne. Pra-
gnę podkreślić, iż sytuacja ta dotyczy tak naprawdę
wszystkich ośrodków w naszym kraju.
Uprzejmie proszę o potraktowanie tego tematu
priorytetowo w obszarze polityki społecznej.
Z wyrazami szacunku
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 793)
do ministra zdrowia
w sprawie stanu opieki zdrowotnej
nad dziećmi zdrowymi i chorymi w Polsce
Pozwalam sobie napisać obecną interpelację nie
tylko dlatego, że od ponad ćwierć wieku jestem po-
łożnikiem i ginekologiem, który przyjął na świat
wiele noworodków i był również pierwszym na Ślą-
sku nauczycielem z zakresu położnictwa i ginekolo-
gii dla lekarzy rodzinnych, ale również dlatego, że
na moje ręce wpłynął apel Zarządu Głównego Pol-
skiego Towarzystwa Pediatrycznego, pod którym
serdecznie się podpisuję.
Sytuacja, jaką obserwujemy w Polsce, dotycząca
stanu opieki zdrowotnej nad dzieckiem jest zła i wy-
maga pilnej interwencji i zmian systemowych. Ob-
serwujemy w lecznictwie otwartym spadek roli pe-
diatry, które to zadanie przejął w większości lekarz
rodzinny. Środowisko pediatrów uważa, że koniecz-
ne było by jednak przywrócenie specjalistycznej
opieki pediatry nad dzieckiem, w szczególności tym
najmłodszym, z koniecznością prowadzenia obo-
wiązkowych bilansów ogólnopediatrycznych, profi-
laktyki, a nie tylko interweniowania w wypadku za-
chorowania. Największe straty i ubytki na zdrowiu
obserwuje się bowiem w najmłodszej grupie dzieci.
Jak uważa Polskie Towarzystwo Pediatryczne,
również leczenie szpitalne jest zagrożone. Obserwu-
jemy tendencję do zamykania małych oddziałów re-
gionalnych, które pełnią ważną rolę w specjalistycz-
nej opiece na dzieckiem. Te, które pozostają, mają
najczęściej w obsadzie jednego tylko pediatrę i ewen-
tualnie szkolącego się rezydenta.
Systematycznie obniża się ranga pediatrii w sys-
temie lekarza rodzinnego oraz jako specjalności me-
dycznej. Z roku na rok mamy coraz mniej kandyda-
tów na specjalizowanie się w pediatrii i neonatologii,
a kadra lekarska stale się starzeje i zmniejsza. Od-
czuwalny jest już dzisiaj problem w obsadzaniu sta-
nowisk konsultantów wojewódzkich oraz ordynato-
rów oddziałów dziecięcych, szczególnie w szpitalach
powiatowych. Od kilku lat obserwuje się tendencję
spadkową w otwieraniu nowych specjalizacji w dzie-
dzinie pediatrii i neonatologii przez lekarzy.
Reasumując, można przedstawić i jednocześnie
należałoby odpowiedzieć na następujące spostrzeże-
nia, zagadnienia i pytania:
1. Czy w związku z wykorzystaniem łóżek szpi-
talnych w granicach 60–80% nie należałoby zwięk-
szyć liczby przyjęć dzieci w trybie „jednego dnia”
w granicach 10–15%, ale przy spełnieniu następują-
cych warunków:
a) większej dostępności badań laboratoryjnych
w szpitalu w okresie co najmniej 12 godzin,
b) zapewnieniu podstawowej bazy lokalowej do kil-
kugodzinnej obserwacji dziecka z obecnością matki,

c) zapewnieniu nadzoru specjalisty w dziedzinie
pediatrii na poziomie powiatu (w ostatnich kilku la-
tach zaczyna odczuwać się niedobór w oddziałach
szpitali powiatowych – niekiedy pracuje tylko jeden
lekarz pediatra)?
2. Czy w związku z tym, że około 60% lekarzy
pediatrów, najczęściej z pierwszym stopniem specja-
lizacji, trafiło do medycyny rodzinnej, Ministerstwo
Zdrowia widzi możliwości „odrestaurowania” tej ka-
dry, tak niezbędnej w szpitalach i nie tylko?
3. Czy w związku z tym, że w ostatnich latach
zaznacza się brak kandydatów do podejmowania spe-
cjalizacji z pediatrii i neonatologii przez absolwentów
medycyny – gdyż proces specjalizacyjny jest niewąt-
pliwie trudny, związany z wieloma osobistymi kosz-
tami, a w tzw. terenie często niemożliwy, gdyż więk-
szość oddziałów dziecięcych szpitali powiatowych nie
spełnia warunków do uzyskania akredytacji na pro-
wadzenie specjalizacji z pediatrii, a tym bardziej neo-
natologii (często podstawową trudność stanowi „ba-
riera oddelegowania”) – resort zdrowia zaproponuje
sposoby rozwiązania tego problemu?
4. Jak rozwiązać podstawowy problem koniecz-
ności regularnego doszkalania się lekarzy medycy-
ny rodzinnej w różnych dziedzinach medycyny wie-
ku rozwojowego (obecnie jest ono na bardzo niskim
poziomie z powodu problemu zastępstw czy też z po-
wodów finansowych lub złej organizacji), aby poziom
świadczeń na rzecz dzieci, szczególnie niemowląt i
dzieci w wieku szkolnym, nie budził niejednokrotnie
drastycznych zastrzeżeń?
5. Jak Ministerstwo Zdrowia chce rozwiązać
kwestię doraźnej pomocy pediatrycznej w godzinach
popołudniowych i nocnych?
6. W jaki sposób należy odnieść się do problemu
konieczności pełnego zakresu nadzoru specjalistycz-
nego, zwłaszcza kontroli placówek terenowych, któ-
ra jest ograniczona z powodu niedostatecznego bu-
dżetu na ten cel na poziomie województwa (niedo-
stateczna jest również łączność z ordynatorami oraz
wspólna analiza umieralności niemowląt)?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Ziętek
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 794)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zróżnicowania podstawy prawnej
ustalania wymiaru czasu zajęć nauczycieli
pedagogów, w zależności od placówki,
w jakiej są zatrudnieni
Zwracamy się z interpelacją w sprawie zróżnico-
wania podstawy prawnej dla ustalania wymiaru
77
czasu zajęć nauczycieli pedagogów, w zależności od
placówki, w jakiej są zatrudnieni – różnego dla szkół
i dla poradni psychologiczno-pedagogicznych.
Dla nauczycieli pedagogów zatrudnionych w ta-
kich poradniach czas zadań dydaktycznych jest
określony powszechnie obowiązującym przepisem
prawnym – art. ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (tekst jedn. Dz. U. 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.), zaś dla nauczycieli pedagogów
zatrudnionych w szkołach czas ten nie jest określo-
ny w tejże ustawie. Ich czas zajęć dydaktycznych
ustala organ prowadzący szkołę, mając w tym dość
daleko idącą swobodę. Jedynym praktycznie ograni-
czeniem dla organu prowadzącego szkołę jest zapis
art. 42 ust. 1 Karty Nauczyciela, zgodnie z którym
czas pracy nauczyciela zatrudnionego w pełnym wy-
miarze nie może przekraczać 40 godzin tygodniowo.
W tych 40 godzinach nauczyciel winien (art. 42
ust. 2 tejże ustawy):
1) realizować zajęcia dydaktyczne, wychowaw-
cze i opiekuńcze, prowadzone bezpośrednio z ucznia-
mi lub wychowankami albo na ich rzecz,
a także
2) inne czynności i zajęcia wynikające z zadań
statutowych szkoły, ze szczególnym uwzględnieniem
zajęć opiekuńczych i wychowawczych,
3) zajęcia i czynności związane z przygotowa-
niem się do zajęć, samokształceniem i doskonale-
niem zawodowym.
Ustawa Karta Nauczyciela określa w formie po-
wszechnie obowiązującego przepisu prawnego je-
dynie tygodniowy obowiązkowy wymiar zajęć okre-
ślonych w punkcie 1. Jest on inny dla każdej kate-
gorii nauczycieli, określa to art. 42 ust. 3 Karty
Nauczyciela.
Jednak w tym przepisie nie są uwzględnione
wszystkie kategorie nauczycieli, wymiar czasu zajęć
dydaktycznych dla kategorii nauczycieli niewymie-
nionych w tymże przepisie nie jest w ustawie okre-
ślony w ogóle. Zgodnie z art. 42 ust. 7 pkt Karty Na-
uczyciela czas pracy dla kategorii nauczycieli, które
nie są wymienione w ust. 3, określa organ prowa-
dzący szkołę (po zasięgnięciu opinii organu sprawu-
jącego nadzór pedagogiczny).
Wśród kategorii nauczycieli, których czas zajęć
dydaktycznych ma określać organ prowadzący
szkołę, są między innymi pedagodzy, natomiast
czas zajęć dydaktycznych pedagogów zatrudnio-
nych w poradniach psychologiczno-pedagogicznych
określa Karta Nauczyciela na 20 godzin tygodnio-
wo, gdyż ci pedagodzy są wymienieni w ust. 3 Kar-
ty Nauczyciela.
Ustawa różnicuje zatem zarówno podstawę praw-
ną ustalania czasu zajęć dydaktycznych pedagogów
zatrudnionych w szkołach (którym ustala go organ
prowadzący szkołę) od czasu zajęć dydaktycznych
pedagogów zatrudnionych w poradniach psycholo-
giczno-pedagogicznych (którym czas ten określa
ustawa). Dopuszczone jest zatem, że pedagog za-
trudniony w szkole będzie miał zupełnie inny (naj-
78
częściej wyższy) wymagany czas zajęć dydaktycz-
nych niż pedagog zatrudniony w poradni psycholo-
giczno-pedagogicznej. Również dopuszczalne jest,
by czas pracy pedagogów zatrudnionych w szkole
był różny w różnych miejscowościach w kraju, pod-
czas gdy czas pracy pedagogów z poradni jest taki
sam w całym kraju.
W przeszłości czas zajęć dydaktycznych dla na-
uczycieli pedagogów zatrudnionych w szkołach rów-
nież był określony powszechnie obowiązującym
przepisem. Określało go rozporządzenie ministra
edukacji narodowej z dnia 18 czerwca 1997 r. w spra-
wie tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin
zajęć niektórych nauczycieli oraz zasad zaliczania
do wymiaru godzin poszczególnych zajęć w kształce-
niu zaocznym i w systemie kształcenia na odległość
(Dz. U. Nr 67, poz. 425).
Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia wynosił on 20
godzin tygodniowo – jednakowo w całej Polsce, we
wszystkich szkołach. Rozporządzenie to już jednak
nie obowiązuje, gdyż została uchylona podstawa
prawna do jego wydania – art. 42 ust. 9 Karty Na-
uczyciela. Uchylenie to wynikało z uchwalenia usta-
wy z dnia 4 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw
określających kompetencje organów administracji
publicznej – w związku z reformą ustrojową pań-
stwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668, z późn. zm). Na mocy
tejże ustawy, uchylając ust. 9 art. 42 Karty Nauczy-
ciela, odebrano ministrowi edukacji uprawnienie do
wydania rozporządzenia określającego czas pracy
niektórych nauczycieli (w tym właśnie pedagogów)
i przekazano to uprawnienie organom prowadzącym
szkołę (czyli najczęściej jednostkom samorządu te-
rytorialnego). Przepis rozporządzenia określający
czas zajęć dydaktycznych pedagogów (jednakowy
dla całej Polski i dla wszystkich szkół) obowiązywał
do 31 grudnia 1998 r.
Nauczyciele pedagodzy nie są zwolnieni z obo-
wiązków świadczenia także czynności i zajęć wy-
mienionych w punktach 2 i 3 tej informacji (czyli za-
jęcia opiekuńczo-wychowawcze i te związane z sa-
modoskonaleniem się nauczycieli). Zatem nauczyciel
pedagog zatrudniony w szkole (jeżeli organ prowa-
dzący szkołę ustali wyższy niż 20 godzin wymiar za-
jęć dydaktycznych) będzie miał mniej czasu na
np. samokształcenie niż pedagog z poradni psycho-
logiczno-pedagogicznej.
To zróżnicowanie prawnej sytuacji nauczycieli
pedagogów jest mało zrozumiałe; ustawodawca
w sposób władczy określa czas zajęć dydaktycznych
większości kategorii nauczycieli w przepisie rangi
ustawy, dla innych zaś (wykonujących bardzo zbliżo-
ną pracę) sprawę czasu obowiązkowych zajęć dydak-
tycznych prawodawca pozostawia decyzję organowi
prowadzącemu szkołę.
Zasadnym wydaje się zatem zmiana obecnego
stanu prawnego, poprzez stosowną nowelizację Kar-
ty Nauczyciela.
W związku z tym proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na postawione poniżej pytania:
— Czy możliwa jest w najbliższym czasie noweli-
zacja Karty Nauczyciela, w taki sposób, by zniwelo-
wać zróżnicowanie czasu pracy nauczycieli pedago-
gów zatrudnionych w różnych placówkach?
— Czy możliwe jest rozwiązanie powyższego pro-
blemu za pomocą innych niż nowelizacja Karty Na-
uczyciela środków prawnych?
Nauczyciele pedagodzy nie stanową licznej grupy
zawodowej, wprowadzenie jednolitego dla całego
kraju i dla wszystkich typów szkół wymiaru czasu
zajęć dydaktycznych, jakie mają realizować nauczy-
ciele pedagodzy zatrudnieni w szkołach, nie wiąza-
łoby się w mojej ocenie ze znacznymi nakładami fi-
nansowymi, a przyczyniłoby się do ujednolicenia
norm prawnych regulujących obowiązki grup zawo-
dowych wykonujących podobną pracę.
Z wyrazami szacunku
Posłowie Witold Kochan
i Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 795)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postępowań karnych
prowadzonych wobec osób uchylających się
od służby wojskowej
Wnosimy interpelację do Pana Ministra w związ-
ku z problemem dotyczącym wielu młodych ludzi,
których najczęściej ciężka sytuacja materialna
(trudności w znalezieniu pracy, niedostatek itp.)
zmusiła do emigracji poza granice Polski. Celem tej-
że emigracji były zarówno kraje członkowskie Unii
Europejskiej, jak też inne, w szczególności Stany
Zjednoczone. Przebywając za granicą, nie mogły te
osoby siłą rzeczy odbyć zasadniczej służby wojsko-
wej, w związku z tym obecnie organy ścigania pro-
wadzą w ich sprawach postępowania karne o prze-
stępstwo uchylania się od służby wojskowej.
Osoby takie często przebywają na terenie obcych
państw nielegalnie, do Polski zaś obawiają się wró-
cić z obawy przed czekającym ich postępowaniem
karnym o przestępstwo z art. 144 Kodeksu karnego
– uchylania się od służby wojskowej.
Nie negując wynikającego wprost z art. 85 ust. 2
Konstytucji RP obowiązku służby wojskowej oraz
działań prokuratur i innych organów ścigania, wy-
nikających z przepisów prawa karnego, pragniemy
zwrócić uwagę na fakt, że skuteczne ukaranie ta-
kich osób wobec faktu przebywania ich poza grani-
cami Polski może być bardzo utrudnione, o ile nie
niemożliwe. W społecznym odczuciu działania te,

zwłaszcza wobec pojawiających się w mediach infor-
macji o wielu innych młodych ludziach, którzy pra-
gnęli związać swą przyszłość z Siłami Zbrojnymi
RP, a nie zostali do nich przyjęci ze względu na brak
wolnych miejsc, są mało zrozumiałe.
Obecnie przesądzone wydaje się przekształcenie
polskich Sił Zbrojnych w armię zawodową, będące
koniecznością w dobie daleko posuniętej profesjona-
lizacji wojskowości; wobec tych planów w naszym
kraju panuje daleko posunięta zgoda głównych pol-
skich partii politycznych. Dlatego też wydaje się być
pożądane, by w regulacjach prawnych dotyczących
uzawodowienia polskiej armii rozważyć możliwość
abolicji, przebaczającej i puszczającej w niepamięć
fakt nieodbycia służby wojskowej przez osoby, które,
przebywając za granicami kraju, nie mogły jej od-
być. Rozsądne wydaje się także, w przypadku gdy
doszło już do skazania takiej osoby, wprowadzenie
amnestii, przewidującej darowanie kary i zatarcie
skazania takich osób.
Rozwiązanie takie pozwoli wielu osobom wrócić
do Polski bez obaw, że w krótkim czasie stawić się
będą musieli przed organami ścigania, jako podej-
rzani o popełnienie przestępstwa. Takie zapisy nie
stałyby w naszej ocenie w sprzeczności ze wspo-
mnianym już wyżej art. 85 ust. 2 Konstytucji RP,
gdyż przewiduje on, że zakres obowiązku służby
wojskowej określony zostanie ustawą zwykłą. Zatem
w ustawie zwykłej można wprowadzić rozwiązania
takie, jak wyżej wymienione, które nie osłabią w ni-
czym obronności naszego kraju.
Prosimy wobec powyższego o odpowiedź na pyta-
nie: Czy można spodziewać się w najbliższym czasie
działań prawnych ministra sprawiedliwości w celu
objęcia amnestią osób przebywających za granicą i
uchylających się równocześnie od służby wojskowej?
Z poważaniem
Posłowie Witold Kochan
i Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 796)
do ministra skarbu państwa
w sprawie siedziby Polskiej Grupy Energetycznej
Na przełomie października i listopada 2006 r. pre-
zes Polskich Sieci Energetycznych oraz prezydent Lu-
blina podpisali list intencyjny w sprawie lokacji sie-
dziby Polskiej Grupy Energetycznej w Lublinie.
Lokalizacja siedziby PGE w centrum Lubelsz-
czyzny wpłynie znacząco na rozwój regionu i pomo-
że zminimalizować wiele problemów społecznych,
79
a jednocześnie zapewni dobrą logistykę, będącą waż-
nym elementem funkcjonowania grupy.
Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż Lu-
blin jest miastem akademickim, zapewniającym wy-
specjalizowane kadry w różnych dziedzinach, w tym
także dla energetyki. Ponieważ zgodnie z przywoła-
nym listem budowa miała się rozpocząć w minionym
roku, pragnę zapytać Pana Ministra, czy intencje
w nim zawarte zostaną podtrzymane, a tym samym
czy siedziba Polskiej Grupy Energetycznej będzie
ulokowana w Lublinie.
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 10 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 797)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie systemu pomocy materialnej
dla uczniów
Szanowna Pani Minister! Stypendia, dofinanso-
wanie stroju, dofinansowanie podręczników i inne
finansowe wsparcie uczniów jest prowadzone przez
instytucje takie jak urząd, szkoła i ośrodek pomocy
społecznej. Rodzice składają wnioski o pomoc w trzech
różnych miejscach, każdorazowo przedstawiając te
same zaświadczenia i dokumenty.
Ze spotkań z wyborcami i z rozmów z przedsta-
wicielami tych instytucji trzeba wysnuć wniosek, iż
pilnie należałoby ujednolicić ten system. Pani Mini-
ster, odpowiedzialnej za współpracę z rodzicami, po-
winno zależeć, ażeby rodzicom ułatwić formalności
związane z uzyskiwaniem pomocy materialnej dla
ich dzieci – uczniów.
Pani Minister! Jakie czynności zamierza Pani
podjąć w celu ujednolicenia systemu obejmującego
całość pomocy materialnej dla uczniów?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
80
Interpelacja
(nr 798)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi, w celu umożliwienia
wykorzystania na terenie małych miast i wsi
budynków szkół i placówek
szkolno-wychowawczych w okresach wolnych
od zajęć do organizacji płatnych imprez,
z których dochód przekazywany byłby
na podniesienie standardów wychowania
i nauczania w tych placówkach
Szanowna Pani Minister! W środowiskach wielu
małych miast i wsi brak jest możliwości lokalowych
do organizowania większych imprez, a społeczeństwa
nie jest stać na wyjazdy poza swoją miejscowość.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi na terenie szkół
i placówek oświatowo-wychowawczych zabrania się
sprzedaży, podawania i spożywania napojów alko-
holowych.
Samorządy terytorialne małych miast i gmin
wiejskich proponują złagodzenie tego zapisu, a mia-
nowicie umożliwienia im organizacji imprez na te-
renie szkoły, typu wesele czy zabawa, z możliwo-
ścią podawania alkoholu w czasie nieobecności
uczniów na terenie szkoły (dni wolne od nauki, fe-
rie, wakacje). Wystarczyłoby wprowadzić do tego
zapis, iż zakaz ten dotyczy czasu prowadzenia
zajęć szkolnych i dydaktyczno-wychowawczych
w tych lokalach.
Podczas nieobecności dzieci szkoła jest tylko
budynkiem. Dzięki możliwości wynajmu pomiesz-
czeń na różnego rodzaju imprezy, np. bale karna-
wałowe, wesela itp., szkoła miałaby możliwość
pozyskania środków finansowych na doposaże-
nie czy organizację dodatkowych zajęć w szko-
łach itp.
Pani Minister! Jakie jest stanowisko Pani w tej
sprawie? Czy zamierza Pani zlecić opracowanie
projektu zmiany powyższej ustawy w celu umożli-
wienia dodatkowego wykorzystania na terenach
wsi i małych miast budynków szkolnych i placówek
dydaktyczno-wychowawczych poza godzinami za-
jęć z dziećmi?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 799)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nowych problemów,
które powstałyby w przypadku
wprowadzenia bonów oświatowych
Samorządy terytorialne na terenach mało zalud-
nionych zgłaszają obawy w stosunku do planu wpro-
wadzenia bonów oświatowych. Pomysł ich wprowa-
dzenia pojawił się już w 1997 r., a obecnie jest praw-
dopodobnie przygotowywany do wprowadzenia.
Prawdą jest, że na pozór można dostrzec plusy
tego rozwiązania, ponieważ to rodzice mieliby do-
stawać dotacje w formie bonu pieniężnego, którym
płacić mogliby czesne w szkole, która jednak wcze-
śniej musiałaby być uznana przez rząd. Nawiązana
byłaby więź między opłatą a usługą. Pieniądze szły-
by za uczniem.
Jednak rozwiązanie to ma bardzo istotne wady.
Jest to całkowite oderwanie wykształcenia od
ekonomii. Beneficjentem takiego systemu będzie
przede wszystkim branża edukacyjna.
Czy do grupy beneficjentów zaliczają się również
uczniowie, którzy w końcu dostają wykształcenie za
darmo? Czy szkołom będzie zależało na stosowaniu
wystarczających wymagań od uczniów, od których
będzie zależało, w jakiej szkole się uczą?
Inną sprawą są programy nauczania. Ich treść
w systemie bonu oświatowego musiałaby być usta-
lana przez rząd. Oznacza to dostosowywanie ich do
jakiejś przeciętnej w ramach tzw. wyrównywania
szans (zwykle w dół), w wyniku czego najważniejsze
będzie nie dziecko, tylko statystyka.
Jak widać, bon oświatowy nie jest rozwiązaniem
idealnym. Nie rozwiązuje również problemu bied-
nych, zdolnych dzieci, których talenty się marnują,
bo ich rodzice nie mają pieniędzy na kształcenie.
Obawy samorządów wynikają również z tego, że
w przypadku wprowadzenia tego rozwiązania nie
mogłyby one zgodnie z przepisami realizować swo-
ich obowiązków w zakresie nauczania. W gminie bo-
wiem funkcjonują szkoły miejskie, które ze względu
na bazę lokalową nie są w stanie przyjąć większej
liczby uczniów. Wiejskie szkoły natomiast są mało
liczebne, ale wygodne dla uczniów i ich rodziców ze
względu na najmniejszą odległość od miejsca za-
mieszkania.
Ponadto jest oczywiste, że w takim systemie fi-
nansowania zostałyby zniesione obwody szkolne.
W takiej sytuacji wypełnienie obowiązku dowozu
uczniów do szkół stałoby się niemożliwe. W małej
gminie do większości wsi nie dociera żadna komuni-
kacja, więc gmina nie może liczyć na wypełnienie
obowiązku ustawowego przez zwrot kosztów prze-
jazdu środkami komunikacji publicznej. Jedynym
rozwiązaniem jest wynajęcie przewoźników, ale

wówczas najpóźniej w maju należy opracować roz-
kłady jazdy i ogłosić przetarg na przewóz dzieci od
września. Gdyby nie było obwodów szkolnych, gmi-
na w tym czasie nie miałaby wiedzy, do jakiej szkoły,
skąd i ilu uczniów będzie uczęszczało, a co za tym
idzie, nie byłaby w stanie określić przedmiotu zamó-
wienia, a zatem i ogłoszenia przetargu. Gmina mu-
siałaby złamać albo ustawę o systemie oświaty
w zakresie obowiązku dowożenia uczniów i zapew-
nienia opieki, albo ustawę Prawo zamówień publicz-
nych (są to zamówienia powyżej 137 tys. euro).
Pani Minister!
Jakie rozwiązania w przypadku wprowadzenia
bonu oświatowego przewiduje Pani w celu umożli-
wienia jednostkom samorządowym wywiązywania
się z ich obowiązków w tym zakresie zgodnie z pozo-
stałymi przepisami?
Jak miałaby wyglądać sytuacja w oświacie po
wprowadzeniu tzw. bonu oświatowego w gminach
małych miast i wsi, które położone są na dużym ob-
szarze i w których jest niemożliwe, aby dzieci mogły
wybrać sobie inną szkołę?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 800)
do ministra infrastruktury
w sprawie waloryzacji
kaucji gwarancyjnej wpłaconej
przez najemcę przed 12 listopada 1994 r.
Ustawa z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lo-
katorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie
Kodeksu cywilnego, zgodnie z art. 6 ust. 1, ustala,
że zawarcie umowy może być uzależnione od wpła-
cenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokry-
cie należności z tytułu najmu lokalu, przysługują-
cych wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu.
Zgodnie z art. 6 ust. 3 tejże ustawy, zwrot zwalory-
zowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczyno-
wi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego
w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej
przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej
niż kaucja pobrana.
Dla wpłaconych kaucji po dniu 12 listopada 1994 r.
jej waloryzacja jest więc jasno określona. W przy-
padku kaucji wpłaconych przed dniem 12 listopada
1994 r. brak jest jasnego określenia sposobu walory-
zacji tej kaucji. Zgodnie z art. 36, kaucja wpłacona
przez najemcę przed dniem 12 listopada 1994 r. pod-
lega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia
lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę.
81
Zgodnie z art. 36 ust. 2 kaucja wpłacona przez na-
jemcę w okresie obowiązywania ustawy z dnia 2 lip-
ca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach
mieszkaniowych podlega zwrotowi w kwocie odpo-
wiadającej przyjętemu przy jej wpłacaniu procento-
wi wartości odtworzeniowej lokalu obowiązującej
w dniu jej zwrotu w terminie jednego miesiąca.
Brak jest jakiegokolwiek określenia sposobu wa-
loryzacji kaucji wpłaconej przed tym terminem.
W związku z tym każdorazowo wynajmujący musi
ustalić z przeciwną stroną, w drodze ugody, w sto-
sunku do czego i jak chce ją zwaloryzować. W prze-
pisach brak jest bowiem jasnego i prostego miernika
waloryzacji. Jeżeli strony nie dojdą do porozumienia
pozostaje droga sądowa. Zgodnie z art. 358 (1) § 3,
sąd, po rozważeniu interesów stron, może zmienić
wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pienięż-
nego, nawet jeśli zostały one ustalone w umowie.
Warunkiem koniecznym jest, aby po powstaniu zo-
bowiązania nastąpiła istotna zmiana siły nabywczej
pieniądza. Jak dotąd sądy przeważnie uwzględniają
tą zmianę. W związku z brakiem w przepisach mier-
nika waloryzacji sądy określają go indywidualnie
dla okoliczności sprawy. Przykładem takiego mier-
nika bywają: ilość bochenków chleba, które można
było zakupić w chwili wpłaty kaucji, bądź wielokrot-
ność przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego w roku
wpłaty kaucji.
Panie Ministrze! Czy nie należałoby rozważyć
możliwości zmiany przywołanych przepisów, w któ-
rych określony miernik waloryzacji kaucji wpłaca-
nych przed 12 listopada 1994 r. ułatwiłby życie wy-
najmującym, najemcom oraz odciążyłby sądy w tym
zakresie?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 801)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości przyspieszenia budowy
drogi ekspresowej S19 na odcinku
Rzeszów–Nisko (Stalowa Wola) mającym
ogromne znaczenie dla rozwoju
gospodarczego regionu
Szanowny Panie Ministrze! Szanowny Panie Dy-
rektorze! W „Raporcie otwarcia” Generalna Dyrek-
cja Dróg Krajowych i Autostrad na str. 1 za swoją
misję uznaje: „budowę nowoczesnej sieci autostrad
i dróg ekspresowych (...), co umożliwi pełnie włącze-
nie Polski w procesy integracyjne i gospodarcze Eu-
82
ropy i zapewni Polsce jednolitość transportową i go-
spodarczą”.
W planach rządowych, również w planach Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, za prio-
rytety uznaje się budowę przede wszystkim autostrad
i dróg ekspresowych związanych z organizacją przez
Polskę i Ukrainę Euro 2012. Niestety, w związku
z tym Podkarpacie, a szczególnie jego północna część
– konkretnie 3 powiaty: niżański, stalowowolski
i tarnobrzeski – w planach rozwoju infrastruktury
na lata 2008–2012 zostają swoistą „białą plamą”.
Przy tej okazji nie powinny znikać z pola zainte-
resowania rządu oraz Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad inwestycje drogowe mające
kapitalny wpływ na rozwój całych regionów kraju.
Mam na myśli odcinek drogi ekspresowej S19 łą-
czący Rzeszów ze Stalową Wolą i Niskiem. Dwa
ostatnie miasta tworzą drugą co do wielkości
w woj. podkarpackim aglomerację miejską, liczącą
ponad 100 tys. mieszkańców. Dodatkowo Stalowa
Wola jest największym ośrodkiem przemysłowym
w województwie.
Jak najszybsze połączenie wspomnianej aglome-
racji z Rzeszowem drogą ekspresową ma bardzo
ważne znaczenie dla rozwoju gospodarczego woje-
wództwa. Ponadto odcinek S19 ma także bardzo
ważne znaczenie dla miast takich jak Tarnobrzeg
i Sandomierz, dla których do czasu wybudowania
drogi S74 droga S19 będzie najważniejszym połącze-
niem z korytarzem komunikacyjnym na wschód
i zachód Europy. W tym kontekście odcinek S19 mię-
dzy Stalową Wolą i Niskiem a Rzeszowem ma nie-
wątpliwie pierwszorzędne znaczenie dla terenów za-
mieszkałych przez około 300 tys. osób, położonych
na terenie 3 województw, tj. podkarpackiego, świę-
tokrzyskiego i lubelskiego.
Szanowny Panie Ministrze! Szanowny Panie Dy-
rektorze! W świetle powyższych argumentów zadaję
Panom pytanie: Jakie są szanse przyspieszenia bu-
dowy odcinka drogi S19 między Rzeszowem a Stalo-
wą Wolą i Niskiem? Czy jest możliwość zakończenia
jego budowy do roku 2012?
Z poważaniem
Poseł Renata Butryn
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 802)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przekazania ośrodków doradztwa
rolniczego samorządom województw
Szanowny Panie Ministrze! Mając na względzie
zapowiedziany przez rząd proces decentralizacji ad-
ministracji publicznej, a co za tym idzie przekazy-
wanie kompetencji z administracji rządowej do sa-
morządów, pragnę zainteresować Pana Ministra
sprawą konsolidacji kompetencji w zakresie rolnic-
twa i rozwoju obszarów wiejskich na szczeblu samo-
rządu województwa. Niezbędne w tym zakresie jest
podporządkowanie ośrodków doradztwa rolniczego
samorządom województw. Rozwiązanie takie po-
zwoli na pełne wykorzystanie potencjału ośrodków
oraz umożliwi bardziej efektywne zarządzanie tymi
jednostkami.
O potrzebie takiego rozwiązania świadczy fakt,
iż stymulowanie rolnictwa i rozwoju obszarów wiej-
skich najsprawniej przebiega na poziomie regional-
nym i lokalnym. Wojewódzkie ośrodki doradztwa
rolniczego odgrywają w tym procesie rolę szczegól-
ną, zwłaszcza w zakresie wspierania postępu biolo-
gicznego i agrotechnicznego. Niezmiernie ważną
sprawą jest obsługa informacyjna rolników, jak
i wspieranie ich poczynań przy działaniach mają-
cych na celu pozyskiwanie środków unijnych.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż tego typu
rozwiązania są postulowane przez samorządowców.
W dniu 27 grudnia 2007 r. Sejmik Województwa
Świętokrzyskiego podjął uchwałę w sprawie przyję-
cia stanowiska w sprawie przekazania ośrodków do-
radztwa rolniczego jako jednostek podległych samo-
rządom województw. Popierając działania samorzą-
dów, proszę Pana Ministra o zainteresowanie się
tym ważnym dla polskiego rolnictwa problemem.
Wobec powyższego zasadne staje się pytanie, czy
kierowany przez Pana resort uwzględni w swoich
planach legislacyjnych nowelizację przepisów praw-
nych, a w szczególności ustawy z dnia 22 październi-
ka 2004 r. o jednostkach doradztwa rolniczego w celu
ich podporządkowania właściwym samorządom wo-
jewództw?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Lipiec
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 803)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nieprawidłowości w postępowaniu
ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
Szanowny Panie Premierze! Pan Minister Bog-
dan Klich pełni funkcję ministra obrony narodowej
od dnia 16 listopada 2007 r. W ciągu tych przeszło
dwóch miesięcy szereg decyzji, zarówno organiza-
cyjnych, jak i personalnych, zwracało uwagę opinii
publicznej na Ministerstwo Obrony Narodowej. Nie-
stety, uwaga ta nie była powodowana życzliwym za-

interesowaniem, ale kontrowersjami, jakie wzbu-
dzały poniżej przytoczone decyzje pana Bogdana
Klicha.
1. Powołanie na funkcję sekretarza stanu (I za-
stępcy ministra obrony narodowej) generała w sta-
nie spoczynku Piotra Czerwińskiego, wobec którego
Żandarmeria Wojskowa pod nadzorem Naczelnej
Prokuratury Wojskowej prowadzi kilka postępowań.
Fakty te znane były przed datą powołania, minister
Bogdan Klich je zignorował; efekt, 4 stycznia 2008 r.
pan Piotr Czerwiński podał się do dymisji.
2. Powołanie na funkcję podsekretarza stanu
w MON pani Marii Wągrowskiej bez uprzedniego
zbadania warunków, na podstawie których można
pełnić funkcje publiczne, efekt dymisja dnia 16 grud-
nia 2007 r. pani Marii Wągrowskiej, czyli zaledwie
po kilkunastu dniach.
3. W chwili obecnej kierownictwo MON składa
się z 2 osób, ministra obrony narodowej i podsekre-
tarza stanu, co przy ogromie zadań, jakie stoją przed
Siłami Zbrojnymi RP, jest wielkością dalece niewy-
starczającą, a w efekcie uniemożliwiającą realną cy-
wilną kontrolę nad armią.
4. Zwolnienie p.o. szefa Służby Kontrwywiadu
Wojskowego pana pułkownika Andrzeja Kowalskie-
go dnia 20 listopada 2007 r., podany powód to udział
SKW w wykonywaniu przepisów ustawy, związa-
nych z udzieleniem pomocy przewodniczącemu Ko-
misji Weryfikacyjnej do spraw żołnierzy i funkcjona-
riuszy byłych Wojskowych Służb Informacyjnych.
5. Zwolnienie w dniu 4 grudnia 2007 r. z funkcji
naczelnego prokuratora wojskowego (w porozumie-
niu z prokuratorem generalnym) pana Tomasza
Szałka, pierwszego w historii NPW cywilnego szefa
tej instytucji. Ta decyzja, bez podania powodów, sta-
wia pod znakiem zapytania dalszy proces ucywilnie-
nia prokuratury wojskowej, a co za tym idzie właści-
wego wykonywania obowiązków ustawowych.
6. Zmiana na stanowisku komendanta główne-
go Żandarmerii Wojskowej dnia 14 grudnia 2007 r.
bez podania powodów. Dotychczasowy komendant
generał dywizji Jan Żukowski został powołany na to
stanowisko we wrześniu 2006 r. i z powodzeniem re-
alizował zadania związane z zapewnieniem prze-
strzegania przepisów prawa i walkę z patologiami
w obrębie Sił Zbrojnych RP.
7. Z powyższym punktem wiążą się publiczne
wypowiedzi ministra Bogdana Klicha na temat Żan-
darmerii Wojskowej z listopada i grudnia 2007 r.,
w których poprzez podważanie pozytywnych wyni-
ków prac żołnierzy ŻW dał wyraźny sygnał o zaprze-
stanie walki z patologiami w wojsku, a jednocześnie
przeciwstawiał żołnierzy ŻW innym żołnierzom. Ta-
kie postępowanie budzi ogromne zdziwienie i zdecy-
dowany sprzeciw.
8. Zmiana na stanowisku dyrektora Departa-
mentu Kadr poprzez odwołanie dotychczasowego
pana pułkownika Piotra Borowego, oficera, który
rozpoczął służbę w wojsku po 1989 r., i powołanie na
to stanowisko generała brygady Janusza Bojarskie-
83
go, który był zastępcą szefa WSI, wtedy kiedy kiero-
wał nimi generał Marek Dukaczewski. Pan generał
Janusz Bojarski nie posiada przygotowania meryto-
rycznego do pełnienia tej funkcji, co przy zamierzo-
nej profesjonalizacji wojska jest działaniem nieroz-
ważnym.
9. Zmiana na stanowisku dyrektora Departa-
mentu Prasowo-Informacyjnego poprzez odwołanie
pułkownika Wojciecha Hajnusa, w efekcie brak ja-
kiejkolwiek polityki informacyjnej ministra obrony
narodowej, czego objawem jest również nieobsadze-
nie stanowiska rzecznika prasowego MON.
10. Faktyczna likwidacja Zespołu ds. Promocji
Sił Zbrojnych i zwolnienie szefa tego zespołu pa-
na Roberta Paplińskiego. Zespół ten został powoła-
ny w celu przygotowania kampanii promocyjnej
związanej z procesem uzawodowienia SZRP. Pragnę
w tym miejscu zaznaczyć, że proces uzawodowienia
nie ogranicza się, jak błędnie sądzi pan B. Klich, do
zawieszania poboru. Jest to tylko jeden z elementów
uzawodowienia armii. Należy pamiętać, że po za-
wieszeniu poboru należy znaleźć chętnych do służby
zawodowej, a do tego potrzebna jest akcja promocyj-
na, której obecnie nie ma.
11. Powołanie na stanowisko szefa Wojsk Pan-
cernych i Zmechanizowanych w Dowództwie Wojsk
Lądowych generała brygady Janusza Bronowicza,
przeciwko któremu Żandarmeria Wojskowa prowa-
dzi postępowanie. Wstępne wyniki tego postępowa-
nia stanowiły podstawę do odwołania ww. z dowódz-
twa 21. Brygady Strzelców Podhalańskich w Rze-
szowie.
12. Zagrożenie wdrażania programu samolotu
wielozadaniowego F-16 poprzez brak decyzji, które
powinien podejmować minister obrony narodowej.
Pragnę poinformować Pana Premiera, że od dnia
16 listopada 2007 r., czyli dnia objęcia stanowiska
ministra obrony narodowej pan Bogdan Klich nie
podjął żadnej decyzji związanej z realizacją tego jak-
że ważnego dla całych sił zbrojnych programu.
13. Zmiana zasad kierowania Siłami Zbrojnymi
RP, sprzeczna z przyjętymi w państwach NATO re-
gułami, ze Sztab Generalny albo jego właściwy od-
powiednik jest organem planistyczno-koordynacyj-
nym na szczeblu strategicznym, który wypracowuje
koncepcje długofalowych działań związanych z przy-
szłością wojska. W takim rozwiązaniu rodzaje sił
zbrojnych zajmują się szkoleniem i przygotowaniem
podległych im żołnierzy do ewentualnego wykorzy-
stania. Decyzja MON nr 554/MON z 6 grudnia 2007 r.
powoduje de facto utratę cywilnej kontroli nad
SZRP. Teraz to Sztab Generalny WP jest jedyną jed-
nostką nadzoru nad siłami zbrojnymi. To jest bar-
dzo niedobry kierunek w funkcjonowaniu MON.
14. Zarzucenie prac legislacyjnych rozpoczętych
w marcu 2007 r. nad kodyfikacją prawa wojskowego.
Efektem tych prac są trzy projekty ustaw: o obron-
ności, o służbie wojskowej i ustawa wprowadzająca.
Na dzień mojego odejścia z MON projekty te były
w uzgodnieniach wewnątrzresortowych. Kodyfika-
84
cja prawa wojskowego miała na celu m. in. przygoto-
wanie uzawodowienia wojska polskiego i była z tym
przedsięwzięciem skorelowana.
Niewyeliminowanie źródła powyższych proble-
mów doprowadzi do poważnych skutków w funkcjo-
nowaniu Sił Zbrojnych RP:
1) zahamowania pozytywnych zmian związa-
nych z procesem modernizacji SZ;
2) poważne kłopoty z realizacją profesjonalizacji
SZRP.
W związku z tym proszę o informację: Jakie kroki
zamierza Pan podjąć, aby uzdrowić sytuacje w MON?
Z poważaniem
Poseł Aleksander Marek Szczygło
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 804)
do ministra środowiska
w sprawie budowy na Wiśle stopnia wodnego
Nieszawa–Ciechocinek
Szanowny Panie Ministrze! Stopień wodny na
Wiśle we Włocławku był jedną z największych inwe-
stycji hydrotechnicznych okresu PRL-u. Włocław-
ska tama powstawała w latach 1962–1970. Z założe-
nia miała funkcjonować tylko 10 lat. Zakładano bo-
wiem budowę kolejnych stopni na Wiśle, mających ją
odciążyć, ale planu tego nigdy nie zrealizowano.
Funkcjonowanie przez 36 lat tamy nieprzystosowa-
nej do samodzielnej pracy przez tak długi okres spo-
wodowało obniżenie dna koryta rzeki poniżej bu-
dowli, a to z kolei przyczyniło się do zniszczenia
i rozmycia urządzeń ubezpieczających.
Eksperci od dawna wypowiadają się, iż tama we
Włocławku wymaga podparcia w postaci drugiego
stopnia wodnego. Jest to konieczne z uwagi na po-
trzebę zapewnienia bezpieczeństwa wielu miejsco-
wościom leżącym wzdłuż brzegu Wisły, m.in. takim
jak Włocławek, Nieszawa, Toruń czy Ciechocinek.
Obliczono, iż pęknięcie tamy we Włocławku spowo-
duje nie tylko zagrożenie dla życia ok. 320 000 ludzi,
ale także zalanie ok. 1500 ha gruntów. Zalanie grun-
tów spowoduje ich zanieczyszczenie chemikaliami
wymytymi z zakładów chemicznych znajdujących
się na terenie Włocławka.
Jedynym rozsądnym, bezpiecznym sposobem
uniknięcia katastrofy budowlanej i ekologicznej jest
zbudowanie drugiego stopnia wodnego na Wiśle
w rejonie Nieszawy-Ciechocinka.
Oczywiście środki na budowę nowej tamy powin-
ny pochodzić nie tylko ze źródeł publicznych, ale
także ze źródeł prywatnych, a ściślej od wiarygod-
nych, przygotowanych na szeroko zakrojone inwe-
stycje hydrotechniczne podmiotów gospodarczych.
Inwestycja w budowę tamy w Nieszawie ma poza
tym swoje głębokie uzasadnienie ekonomiczne.
Spowoduje ożywienie nadwiślańskich miejscowości
dotkniętych wysokim bezrobociem wahającym się
od 20–30%. Bezrobotni będą mogli znaleźć zatrud-
nienie nie tylko przy budowie tamy, ale i przy jej
utrzymaniu. Nowy stopień na Wiśle pomoże wyko-
rzystać rzekę również w celach turystycznych. Po-
wstrzyma obniżanie wód gruntowych i stepowienie
rejonu Kujaw.
Tama w Nieszawie z pewnością przyczyni się do
powstania szerokich możliwości wykorzystania
energii wodnej, co jest nie bez znaczenia dla polityki
energetycznej Polski jako członka UE. Racjonalne
wykorzystanie energii ze źródeł niekonwencjonal-
nych jest bez wątpienia jednym z istotnych elemen-
tów zrównoważonego rozwoju państwa. Skądinąd
wiadomo przecież, że według planów Komisji Euro-
pejskiej do 2020 r. aż 20% energii w Europie ma po-
chodzić ze źródeł odnawialnych.
Szanowny Panie Ministrze, czy rząd podjął jakie-
kolwiek działania ukierunkowane na zapewnienie
bezpieczeństwa mieszkańcom Włocławka oraz in-
nych nadwiślańskich miejscowości poprzez budowę
stopnia wodnego w Nieszawie? Jeśli tak, to w jaki
sposób będzie finansowana taka inwestycja? Kiedy
ewentualnie mogłaby zostać rozpoczęta??
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 805)
do ministra gospodarki
w sprawie konieczności
prawnego uregulowania w ustawie
o swobodzie działalności gospodarczej
zasad czasowego zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej
Szanowny Panie Ministrze! Przedsiębiorcy od lat
postulują o stworzenie przez ustawodawcę regulacji
określającej zasady zawieszenia prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej. Regulacja ta powinna
uwzględniać kwestię zwolnienia lub ograniczenia
obowiązku płacenia składek na ubezpieczenie spo-
łeczne i zdrowotne oraz podatku dochodowego.
Obecnie z przywileju zwolnienia od podatku w okre-
sie zawieszenia działalności gospodarczej mają pra-
wo skorzystać jedynie osoby opłacające zryczałtowa-
ny podatek dochodowy w formie karty podatkowej,
a więc bardzo wąska grupa przedsiębiorców. Pozo-

stali przedsiębiorcy, decydując się na zwieszenie
działalności handlowej, usługowej lub produkcyjnej,
muszą liczyć się z koniecznością płacenia podatku
dochodowego oraz składek na ubezpieczenie spo-
łeczne i zdrowotne. Ustawa o systemie ubezpieczeń
społecznych z dnia 13 października 1998 r. (Dz. U.
z 2007 Nr 17, poz. 74, ze zm.) przewiduje możliwość
niepłacenia składek na ubezpieczenie w okresie, kie-
dy nie są osiągane żadne dochody przez prowadzące-
go działalność gospodarczą. Przesłanki skorzysta-
nia z tego uprawnienia nie zostały jednak ściśle
określone. Określono jedynie wymóg formalny,
tj. wyrejestrowanie się z płacenia składek. W prak-
tyce zgłoszenie do ZUS faktu zawieszenia działalno-
ści gospodarczej z powodu chociażby ciężkiej choro-
by przedsiębiorcy, przejściowych kilkumiesięcznych
kłopotów ze znalezieniem kontrahentów może nie
wpłynąć korzystnie na kondycję firmy, jeżeli w tym
okresie będą podejmowane jakiekolwiek czynności
mające znaczenie dla jego przedsiębiorstwa, np. zle-
cenie reklamy w telewizji albo poszukiwanie kontra-
hentów. ZUS interpretuje takie czynności jako pro-
wadzenie działalności gospodarczej, a więc powodu-
jące obowiązek uiszczenia składek.
Prawna możliwość czasowego zawieszenia dzia-
łalności mogłaby być szansą dla wielu przedsiębior-
ców, zwłaszcza małych i średnich, sprzyjającą po-
prawie konkurencyjności danego przedsiębiorstwa
na rynku albo pozwalającą na uniknięcie niebezpie-
czeństwa jego likwidacji.
Zasady korzystania z instytucji czasowego zawie-
szenia działalności powinny być określone w usta-
wie o swobodzie działalności gospodarczej z 2 lipca
2004 r. (Dz. U. z 2007r. Nr 155, poz. 1095, ze zm.)
Szanowny Panie Ministrze, czy przygotowano
już kompleksowy projekt zmiany ustawy o swobo-
dzie działalności gospodarczej i innych ustaw okre-
ślający precyzyjnie przesłanki zawieszenia prowa-
dzenia działalności gospodarczej?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 806)
do ministra finansów
w sprawie obowiązku zapłaty podatku
dochodowego od przekształcenia mieszkań
spółdzielczych, będących wcześniej
zakładowymi, w odrębną własność
Szanowny Panie Ministrze! W związku z liczny-
mi interwencjami i pytaniami mieszkańców w spra-
wie niejasności co do obowiązku zapłaty podatku
85
dochodowego od przekształcenia mieszkań spół-
dzielczych, będących wcześniej zakładowymi, w od-
rębną własność, zwracam się z prośbą o wyjaśnienie
nurtującej kwestii i wydanie wiążącej opinii praw-
nej w tym zakresie.
Spółdzielnie mieszkaniowe przystąpiły do reali-
zacji ustanawiania odrębnej własności lokali miesz-
kalnych i przenoszenia ich własności na rzecz osób,
które w dniu wejścia w życie znowelizowanej w dniu
14 czerwca 2007 r. ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych były:
— najemcami lokali mieszkalnych,
— posiadaczami spółdzielczego lokatorskiego
prawa do lokalu,
— posiadaczami spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu.
Nabywcy powyższych lokali podpisywali umowy
w przekonaniu, iż po rozliczeniu się ze spółdzielnią
nie poniosą żadnych dodatkowych kosztów, a zwłasz-
cza podatków. Takie stanowisko zaprezentowane zo-
stało przez Ministerstwo Finansów w sierpniu 2007 r.
na łamach „Rzeczpospolitej”. Na skutek interpreta-
cji przepisów podatkowych dokonanej przez Izbę
Skarbową w Katowicach nałożono na jedną z tych
grup lokatorów, tj. najemców, obowiązek zapłaty po-
datku dochodowego od wykupu mieszkań. Nabywcy
takich lokali to często osoby utrzymujące się z nie-
wielkich emerytur lub rent i nigdy nie zawarliby
umowy, wiedząc, że będą musieli zapłacić podatek.
Artykuły prasowe i informacje uzyskiwane od kie-
rownictw spółdzielni o konieczności zapłaty podat-
ku wprowadziły zamieszanie i niepokój wśród osób
zamierzających wykupić mieszkania, a także wśród
tych, którzy już je wykupili. Brak rzetelnej informa-
cji od urzędów skarbowych w tej sprawie stwarza
potrzebę zajęcia wyraźnego stanowiska przez Pana
Ministra i wydania wiążącej i jasnej interpretacji
przepisów.
Kieruję do Pana Ministra pytanie: czy obowią-
zek zapłaty podatku dochodowego przez grupę wy-
żej wymienionych lokatorów jest konieczny, jeżeli
tak, to czy zostaną podjęte prace legislacyjne nad
zmianą tego stanu rzeczy?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
Opoczno, dnia 23 stycznia 2008 r.
86
Interpelacja
(nr 807)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
oraz
ministra zdrowia
w sprawie braku regulacji prawnej w ustawie
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
w zakresie możliwości podwyższenia
kwalifikacji zawodowych ratowników
medycznych poprzez podejmowanie
uzupełniających studiów magisterskich
Pani Minister! Interpelacja, którą składamy, do-
tyczy problemów grupy zawodowej – ratowników
medycznych, i zakresu przewidzianych przez usta-
wę o Państwowym Ratownictwie Medycznym i roz-
porządzenie ministra zdrowia w sprawie doskonale-
nia zawodowego ratowników medycznych z dnia
14 czerwca 2007 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 775) możli-
wości podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez
ratowników medycznych.
Zgodnie z treścią art. 10 pkt 4 lit. a, b ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym, zawód
ratownika medycznego może wykonywać osoba,
która:
a) ukończyła studia wyższe na kierunku (specjal-
ności) ratownictwo medyczne lub
b) ukończyła publiczną szkołę policealną lub
niepubliczną szkołę policealną o uprawnieniach
szkoły publicznej i posiada dyplom potwierdzają-
cy uzyskanie tytułu zawodowego „ratownik me-
dyczny”.
Art. 58 niniejszej ustawy stanowi, iż osoby, które
przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed dniem
01.01.2007 r., uzyskały tytuł zawodowy:
a) „ratownik medyczny”,
b) licencjata na kierunku (specjalności) ratow-
nictwo medyczne,
bądź dnia 1 października 2008 r. rozpoczęty stu-
dia wyższe na kierunku innym niż ratownictwo me-
dyczne i uzyskały tytuł zawodowy licencjata w za-
kresie (specjalności) ratownictwa medycznego, stają
się z dniem wejścia w życie ustawy ratownikami me-
dycznymi.
Natomiast istnieje duża grupa osób wykonują-
cych zawód ratownika medycznego, która dyspo-
nuje tytułem „ratownik medyczny” na podstawie
dyplomu ukończenia dwuletnich studiów zawodo-
wych.
Aktualna regulacja prawna przewidziana przez
ustawę o Państwowym Ratownictwie Medycznym,
jak i przez rozporządzenie ministra zdrowia w spra-
wie doskonalenia zawodowego ratowników medycz-
nych z dnia 14 czerwca 2007 r. (Dz. U. Nr 112, poz.
775), pozwalają tym osobom na wykonywanie zawo-
du ratownika medycznego i przewidują podnoszenie
kwalifikacji zawodowych, bądź poprzez podjęcie pię-
cioletnich studiów magisterskich, bądź poprzez do-
skonalenie zawodowe realizowane w formach po-
zaszkolnych, tj:
1) kursu doskonalącego,
2) seminarium,
3) samokształcenia.
Brak jest natomiast podstawy prawnej do podję-
cia przez ratowników medycznych uzupełniających
studiów magisterskich.
Natomiast w ustawie z dnia 05.07.2007 r. o zawo-
dach pielęgniarki i położnej jest przewidziana możli-
wość kształcenia w szkole wyższej w formie:
a) studiów magisterskich jednolitych lub uzupeł-
niających lub
b) studiów wyższych zawodowych.
Kształcenie powyższe w ramach studiów uzupeł-
niających trwa co najmniej 3 lata i kończy się uzyska-
niem tytułu zawodowego magistra pielęgniarstwa.
Stoimy na stanowisku, iż z uwagi na zbliżony za-
kres przedmiotowy zawodów pielęgniarki i ratowni-
ka medycznego ustawa o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym powinna też przewidywać możli-
wość podjęcia 3-letnich studiów uzupełniających dla
ratowników medycznych, celem podnoszenia ich
kwalifikacji zawodowych poprzez uzyskanie tytułu
magistra.
Mając na uwadze powyższe, prosimy o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy brak regulacji prawnej w ustawie o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym odnośnie do
możliwości podjęcia uzupełniających studiów ma-
gisterskich przez ratowników medycznych nie sta-
nowi ograniczenia uprawnień tej grupy zawodowej,
przy jednoczesnym istnieniu takiej możliwości
przewidzianej w ustawie o zawodach pielęgniarki
i położnej?
2. Jakie stanowisko w tej sprawie zajmuje Mini-
sterstwo Zdrowia i Ministerstwo Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego?
3. W jaki sposób i w jakim terminie MZ i MNiSW
zamierzają rozwiązać przedstawiony przeze mnie
problem?
4. Czy Ministerstwo Zdrowia i Ministerstwo Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego przewidują nowelizację
ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym
w zakresie umożliwiającym ratownikom medycz-
nym podjęcie uzupełniających 3-letnich studiów ma-
gisterskich?
Z poważaniem
Posłanki Elżbieta Witek,
Beata Szydło i Aleksandra Natalli-Świat
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 808)
do ministra finansów
w sprawie zwolnienia
z podatku dochodowego od osób fizycznych
najemców byłych mieszkań zakładowych
Na przykładzie Spółdzielni Mieszkaniowej „Jas-
-Mos” w Jastrzębiu-Zdroju chciałbym poruszyć pro-
blem zwolnienia z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych najemców byłych mieszkań zakładowych.
W interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej
w Katowicach z dnia 13 grudnia 2007 r. sygn. IBP-
B2/415-167/07/MK zacytowano treść wniosku Spół-
dzielni Mieszkaniowej „Jas-Mos” w Jastrzębiu-Zdro-
ju, w którym spółdzielnia przedstawiła następujący
stan faktyczny: „Na podstawie umów nieodpłatnego
przekazania nieruchomości wnioskodawca stał się
właścicielem budynków mieszkalnych. W wyniku
powyższego znajdujące się w tych budynkach lokale
mieszkalne przestały mieć status mieszkań zakła-
dowych, a stały się mieszkaniami wchodzącymi
w skład zasobów spółdzielni mieszkaniowej.
Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdziel-
niach mieszkaniowych przewiduje w art. 48 możli-
wość przeniesienia na rzecz najemcy spółdzielczego
lokalu mieszkalnego, który przed przejęciem przez
spółdzielnię mieszkaniową był mieszkaniem przed-
siębiorstwa państwowego, państwowej osoby praw-
nej lub państwowej jednostki organizacyjnej, wła-
sności lokalu, po spełnieniu przez najemcę przewi-
dzianych w ww. przepisie warunków.
Do wnioskodawcy wpłynęły wnioski najemców
lokali mieszkalnych (byłych mieszkań zakładowych)
o przeniesienie na ich rzecz własności najmowanych
lokali. Art. 21 ust. 1 pkt 93 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
przewiduje, że zwolnione z podatku dochodowego od
osób fizycznych są dochody uzyskane z tytułu zaku-
pu zakładowych budynków mieszkalnych lub lokali
mieszkalnych przez dotychczasowych najemców –
w wysokości odpowiadającej różnicy między ceną
rynkową tych budynków lub lokali a ceną zakupu.
W związku z powyższym zadano pytanie: „Czy
przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 93 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.)
zwolnienie przedmiotowe dotyczące dochodów uzy-
skanych z tytułu zakupu zakładowych budynków
mieszkalnych lub lokali mieszkalnych przez dotych-
czasowych najemców – w wysokości odpowiadającej
różnicy między ceną rynkową tych budynków lub lo-
kali a ceną zakupu – dotyczy również przypadków,
w których najemca byłego lokalu zakładowego znaj-
dującego się w chwili obecnej w zasobach spółdzielni
mieszkaniowej dokonuje zakupu takiego lokalu, czy
też wskazane zwolnienie dotyczy wyłącznie przy-
padków nabycia lokalu przez najemcę od zakładu
pracy?”
87
„Zdaniem wnioskodawcy fakt, że w art. 21 ust. 1
pkt 93 ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych jest mowa o zakupie zakładowych budyn-
ków lub lokali, nie zaś o zakupie byłych zakłado-
wych budynków lub lokali, powoduje, że osoby, które
dokonują zakupu lokali od spółdzielni mieszkanio-
wej, a więc nabywają lokal, który nie ma już statusu
mieszkania zakładowego, nie są z tytułu dochodu
osiągniętego w związku z różnicą między ceną ryn-
kową lokalu a ceną zakupu zwolnione z podatku do-
chodowego od osób fizycznych”.
Na tle przedstawionego stanu faktycznego Izba
Skarbowa w Katowicach stwierdziła m.in.: „Z przed-
stawionego stanu faktycznego wynika bowiem, iż
wnioskodawca na podstawie umów nieodpłatnego
przekazania nieruchomości stał się właścicielem by-
łych zakładowych budynków mieszkalnych. W związ-
ku z tym mieszkania w przejętych budynkach stra-
ciły status zakładowych mieszkań (lokali mieszkal-
nych), stały się mieszkaniami wchodzącymi w skład
zasobów spółdzielni mieszkaniowej. Potwierdzeniem
powyższego może być również przepis art. 48 ust. 1
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
ze zm.), który stanowi, iż na pisemne żądanie na-
jemcy spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który
przed przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową
był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego,
państwowej osoby prawnej lub państwowej jednost-
ki organizacyjnej, spółdzielnia jest obowiązana za-
wrzeć z nim umowę przeniesienia własności lokalu,
po dokonaniu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynika-
jących z umowy najmu lokalu;
2) wpłaty wkładu budowlanego określonego
przez zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonal-
nej do powierzchni użytkowej zajmowanego miesz-
kania wynikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia
budynku, jeżeli spółdzielnia nabyła budynek od-
płatnie.
Jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nabyła mieszka-
nie zakładowe, o którym mowa w ust. 1, nieodpłatnie,
najemca, o którym mowa w ust. 1, powinien pokryć
koszty dokonanych przez spółdzielnię nakładów ko-
niecznych przeznaczonych na utrzymanie budynku,
w którym znajduje się ten lokal (art. 48 ust. 3 ww.
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych).
W związku z powyższym stanowisko wniosko-
dawcy, że w opisanym stanie faktycznym nie ma za-
stosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 93 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych, jest prawi-
dłowe”.
W przedstawionym przez Spółdzielnię Mieszka-
niową „Jas-Mos” w Jastrzębiu Zdroju „stanie fak-
tycznym” zabrakło pełnej informacji o tym, że:
1. Przedmiotowa spółdzielnia nie wspomniała
o art. 48 ust. 4 (stan ten dotyczy SM „Jas-Mos”),
który stanowi, iż kaucje mieszkaniowe, o których
mowa w art. 7 ust. 3 w związku z art. 9 ust. 1 usta-
wy z dnia 12 października 1994 r. o zasadach prze-
kazywania zakładowych budynków mieszkalnych
88
przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz. U. Nr 119,
poz. 567, ze zm.), podlegają zaliczeniu w poczet po-
krycia kosztów, o których mowa w ust. 3.
2. We wniosku jest mowa o „zakupie”, a nie o prze-
kształceniu najmu we własność odrębną zajmowa-
nego przez najemcę lokalu mieszkalnego na podsta-
wie art. 48 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
który stanowi, iż na pisemne żądanie najemcy spół-
dzielczego lokalu mieszkalnego, który przed przeję-
ciem przez spółdzielnię mieszkaniową był mieszka-
niem przedsiębiorstwa państwowego, państwowej
osoby prawnej lub państwowej jednostki organiza-
cyjnej, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z nim
umowę przeniesienia własności lokalu..., z uwzględ-
nieniem ust. 4 i 5 przytoczonego art. 48 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych. Należy podkre-
ślić, że SM „Jas-Mos” we wniosku do Izby Skarbo-
wej nie uwzględniła wszystkich ustępów ww. arty-
kułu, co w moim przekonaniu nie odzwierciedla sta-
nu faktycznego. Ponadto są to mieszkania wybudo-
wane i zasiedlone przed 1985 r., a na bazie byłych
mieszkań zakładowych w latach 90. powstała Spół-
dzielnia Mieszkaniowa „Jas-Mos”, przejmując zaso-
by nieodpłatnie na podstawie ustawy z dnia 12 paź-
dziernika 1994 r. o zasadach przekazywania zakła-
dowych budynków mieszkalnych przez przedsiębior-
stwa państwowe (Dz. U. Nr 119, poz. 567, ze zm.).
Zatem w myśl art. 48 ust. 1 do 5 ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, ze zm.) po zmia-
nie tego przepisu ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873) na pisemne żądanie najemcy spół-
dzielczego lokalu mieszkalnego, który przed przeję-
ciem przez spółdzielnię mieszkaniową był mieszka-
niem przedsiębiorstwa państwowego, państwowej
osoby prawnej lub państwowej jednostki organiza-
cyjnej, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z nim
umowę przeniesienia własności lokalu, po dokona-
niu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynika-
jących z umowy najmu lokalu,
2) wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania wy-
nikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budynku,
jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie.
Żądanie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje
również osobie bliskiej w stosunku do najemcy, o któ-
rym mowa w ust. 1.
Jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nabyła miesz-
kanie zakładowe, o którym mowa w ust. 1, nieod-
płatnie, najemca, o którym mowa w ust. 1, powinien
pokryć koszty dokonanych nakładów koniecznych
przeznaczonych na utrzymanie budynku, w którym
znajduje się ten lokal.
Kaucje mieszkaniowe, o których mowa w art. 7
ust. 3 w związku z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 12 paź-
dziernika 1994 r. o zasadach przekazywania zakła-
dowych budynków mieszkalnych przez przedsiębior-
stwa państwowe (Dz. U. Nr 119, poz. 567, ze zm.),
podlegają zaliczeniu na poczet wkładu budowlanego
lub na poczet pokrycia kosztów, o których mowa
w ust. 3.
Wysokość kaucji mieszkaniowej zaliczonej na po-
czet wkładu budowlanego waloryzuje się proporcjo-
nalnie do wartości rynkowej lokalu. W pozostałych
przypadkach zwrot kaucji następuje w wysokości
środków przekazanych spółdzielni przez przedsię-
biorstwo państwowe, państwową osobę prawną lub
państwową jednostkę organizacyjną.
W myśl art. 9 ust. 1 i 2 ustawy o zasadach prze-
kazywania zakładowych budynków mieszkalnych
przez przedsiębiorstwa państwowe – w brzmieniu
obowiązującym do dnia 31 maja 2000 r., przepisy
art. 3, art. 4 oraz art. 7 ust. 1–3 stosuje się odpo-
wiednio w przypadku nieodpłatnego przeniesienia
własności nieruchomości na rzecz innej niż gmina
osoby prawnej.
Jeżeli przekazanie ma nastąpić na rzecz spół-
dzielni mieszkaniowej, która zobowiązała się przy-
jąć wszystkich najemców mieszkań w poczet człon-
ków spółdzielni i dokonać na ich rzecz przydziału,
przewidziana odrębnymi przepisami zgoda organu
założycielskiego nie jest wymagana. Kaucje miesz-
kaniowe podlegają zaliczeniu na poczet wkładu
mieszkaniowego lub budowlanego.
Nowelizacją z dnia 14 kwietnia 2000 r. ustawy
o zmianie ustawy o zasadach przekazywania zakła-
dowych budynków mieszkalnych przez przedsiębior-
stwa państwowe (Dz. U. Nr 39, poz. 442) wprowa-
dzono przepis przejściowy – art. 2 tej noweli – na
mocy którego przepisy dotychczasowe stosuje się
w sprawach wszczętych na podstawie ustawy, o któ-
rej mowa w art. 1 (tj. ustawy w brzmieniu obowiązu-
jącym do 31 maja 2000 r.), niezakończonych przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 9 ust. 2 stanowi, iż spółdzielnia mieszkanio-
wa, o której mowa w art. 1 ust. 1 pkt 2, zobowiązana
jest dokonać na rzecz członków, będących dotych-
czasowymi najemcami lokali mieszkalnych położo-
nych w przekazanych nieruchomościach, przydziału
tych lokali i ustanowić na ich rzecz lokatorskie pra-
wa do tych lokali. Wysokość ustalonego przez spół-
dzielnię wkładu mieszkaniowego wnoszonego przez
członków nie może w takich przypadkach przekra-
czać 5% aktualnej wartości rynkowej prawa odręb-
nej własności lokali zajmowanych przez tych człon-
ków, a wpłacone przez nich wcześniej kaucje miesz-
kaniowe podlegają zaliczeniu na poczet wkładu
mieszkaniowego.
W świetle powyższego wynika, iż najemcy byłych
mieszkań zakładowych, które to mieszkania zostały
przekazane na własność spółdzielni mieszkaniowej
w okresie do dnia 31 maja 2000 r., powinni być trak-
towani przez ww. ustawę na równi z członkami spół-
dzielni mieszkaniowej.
W niniejszej sprawie kwestią wymagającą inter-
pretacji jest ustalenie istnienia lub nieistnienia pod-
staw do opodatkowania podatkiem dochodowym od
osób fizycznych w związku z przekształceniem loka-

torskiego spółdzielczego prawa do lokalu we własno-
ściowe prawo do lokalu (ustanowienie odrębnej wła-
sności do lokalu).
Godnym uwagi jest fakt, iż w przypadku nieod-
płatnego nabycia mieszkań przez spółdzielnię miesz-
kaniową w trybie ustawy o zasadach przekazywania
zakładowych budynków mieszkalnych przez przed-
siębiorstwa państwowe, a następnie przeniesienia
własności tych mieszkań na dotychczasowych na-
jemców mieszkań zakładowych nie występuje koszt
budowy tych mieszkań.
Art. 48 ust 3 i 4 ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych stanowi, że najemca, na rzecz którego
zostanie przeniesione prawo własności lokalu po-
krywa poniesione przez spółdzielnię koszty nakła-
dów koniecznych na utrzymanie budynku, zastrze-
gając jednocześnie, iż koszty te pokryte zostaną
kaucją mieszkaniową, o której mowa w ustawie o za-
sadach przekazywania zakładowych budynków
mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe.
Powyższe ma odzwierciedlenie w interpretacji
indywidualnej Izby Skarbowej w Katowicach z dnia
8 stycznia 2008 roku (sygn. IBPP1 / 443-301 / 07/
JP), mimo iż interpretacja dotyczy nieistnienia po-
datku VAT w przypadku ustanowienia odrębnej
własności lokalu na rzecz najemców byłych miesz-
kań zakładowych. W moim przekonaniu takie same
zasady powinny obowiązywać przy stwierdzeniu
nieistnienia podatku dochodowego od osób fizycz-
nych. Sprawa dotyczy nie tylko SM „Jas-Mos” w Ja-
strzębiu-Zdroju, ale wielu spółdzielni w Polsce, w któ-
rych zarządy powszechnie powołują się na interpre-
tację sporządzoną dla SM „Jas-Mos”.
Ministerstwo Finansów pismem z dnia 2 sierp-
nia 2007 r. nr DD3-0680-223/MC/07/MB8-627 wy-
powiedziało się w zakresie przeniesienia własności
lokali na warunkach preferencyjnych, w którym
stwierdziło, że nie występuje przychód do opodatko-
wania w przypadkach zawierania umów przeniesie-
nia własności lokalu z członkiem, któremu przysłu-
guje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu miesz-
kalnego. Nie ma bowiem miejsca przysporzenie ma-
jątkowe po stronie członka spółdzielni. Nie ma więc
też podstaw, aby z powyższego tytułu ustalać przy-
chody z nieodpłatnych świadczeń, o których mowa
w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o po-
datku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.
z 2000 r., Dz. U. Nr 14,poz.176, z późn. zm.). W związ-
ku z tym na spółdzielni nie ciąży obowiązek wysta-
wienia PIT-8C.
Wobec wyżej opisanego stanu faktycznego kieru-
ję zapytanie: Czy najemcy byłych mieszkań zakłado-
wych są zwolnieni z podatku dochodowego od osób
fizycznych?
Z poważaniem
Poseł Adam Gawęda
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
89
Interpelacja
(nr 809)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu w chowie i hodowli
trzody chlewnej dotyczącego powszechnie
występującej w Polsce choroby Aujeszkyego
Szanowny Panie Ministrze! Bardzo poważnym
problemem w chowie i hodowli trzody chlewnej jest
dosyć powszechnie występująca w Polsce choroba
Aujeszkyego.
Bez zdecydowanego wsparcia ze strony rządu,
szczególnie finansowego, producenci sami nie pora-
dzą sobie z jej skutecznym zwalczaniem. Mało tego,
eksport mięsa wieprzowego i wyrobów może zostać
całkowicie zahamowany.
Czy resort rolnictwa dostrzega potrzebę urzędo-
wego zwalczania choroby Aujeszkyego, a jeśli tak, to
czy są zagwarantowane w budżecie środki adekwat-
ne do powagi sytuacji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 810)
do ministra finansów
oraz
ministra sportu i turystyki
w sprawie finansowania
wiejskich klubów sportowych
Do ustawowych zadań samorządu gminnego na-
leży m. in. zaspakajanie zbiorowych potrzeb wspól-
noty w zakresie kultury fizycznej. Zadanie to gminy
realizują z różnym nasileniem, w zależności od moż-
liwości finansowych, zainteresowania władz i miesz-
kańców. Najczęściej organizatorami sportu w środo-
wisku wiejskim są kluby i ogniwa Zrzeszenia Ludo-
we Zespoły Sportowe.
Obok upowszechniania kultury fizycznej i sportu
wśród dzieci i młodzieży, prowadzą one drużyny bio-
rące udział we współzawodnictwie sportowym, na
ogół w najniższych klasach rozgrywek ligowych.
Kluby te na swoją działalność pozyskują środki fi-
nansowe od sponsorów, z działalności gospodarczej,
a także otrzymują wsparcie od samorządu.
W ostatnim czasie (wcześniej taki problem nie
był sygnalizowany) Regionalna Izba Obrachunkowa
w Bydgoszczy zaczęła kwestionować zasadność
wspierania wiejskich klubów sportowych przez gmi-
ny, wychodząc z założenia, że jest to finansowanie
90
sportu kwalifikowanego (profesjonalnego), gdyż pro-
wadzone drużyny, nie tylko seniorów, ale również
dziecięce i młodzieżowe, uczestniczą we współza-
wodnictwie sportowym, prowadzonym przez okrę-
gowe związki sportowe. Zaprzestanie wspierania
sportu przez samorząd gminny może doprowadzić
do znacznego ograniczenia upowszechniania kultu-
ry fizycznej w środowisku wiejskim, w którym trud-
no pozyskać możnych, prywatnych sponsorów. W tej
sytuacji pytam:
Czy działania RIO nie są wynikiem nadmiernej
interpretacji aktualnie obowiązującego prawa, a je-
śli nie, to czy zasadnym byłoby odpowiednie znowe-
lizowanie ustaw o kulturze fizycznej i o finansach
publicznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 811)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej
Szanowna Pani Minister! Coroczne środki,
które oddziały wojewódzkie Narodowego Fundu-
szu Zdrowia otrzymują na finansowanie kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych,
ustalone są zgodnie z przyjętym algorytmem, przy
czym najwięcej zastrzeżeń budzi jeden z uwzględ-
nianych wskaźników, a mianowicie różnicujący
koszt jednostkowy świadczenia zdrowotnego w po-
szczególnych województwach. Jego wprowadzenie
uzasadniano wyższym kosztem pracy w dużych
aglomeracjach i regionach o wysokich dochodach
ludności, zapominając jednak, że tam świadczy się
usługi medyczne głównie na podstawie bardziej
kosztownych tzw. kontraktów, a nie na podstawie
umów o pracę. Warto przy tym podkreślić, że jed-
nostkowy koszt świadczenia zdrowotnego zależy
od wielu innych czynników, np. od sprawności za-
rządzania, optymalnego wykorzystania majątku,
restrukturyzacji zatrudnienia. Efekt jest taki, że
„bogaci” mają jeszcze więcej, a „biedni” mają za-
wsze mniej. Średniej wielkości województwo, ja-
kim jest kujawsko-pomorskie, przy dochodach
mieszkańców poniżej średniej krajowej, bez
uwzględnienia powyższego wskaźnika zyskałoby
w 2008 r. dodatkowe wpływy do OW NFZ w wyso-
kości 76,5 mln zł.
Czy resort zdrowia dostrzega „niesprawiedli-
wość” aktualnego sposobu podziału środków pomię-
dzy oddziały wojewódzkie NFZ, a jeśli tak, to czy
zamierza opracować bardziej optymalny algorytm?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 812)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu organizowania
grup producenckich
Szanowny Panie Ministrze! Po wejściu Polski do
Unii Europejskiej szczególnego znaczenia nabiera
organizowanie się rolników m.in. w grupy produ-
cenckie. Dla tego celu udziela się im wsparcia finan-
sowego, ale dopiero po roku działalności grupy. Rol-
nicy postulują, by grupa producencka mogła być za-
liczkowana już po 6. miesiącu funkcjonowania.
Czy resort rolnictwa uznaje ten postulat za za-
sadny, a jeśli tak, to czy zamierza przygotować pro-
jekt odpowiednich zmian w aktualnie obowiązują-
cych przepisach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 813)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu przenoszenia
kwoty cukrowej na następcę
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy uprawiający
buraki cukrowe uważają, że w wyniku różnej inter-
pretacji pojęcia „dziedziczenie” w krajach należą-
cych do Unii Europejskiej, w tym również w Polsce,
zostali pozbawieni prawa do przekazania następcy
kwoty cukrowej. Aktualnie można to prawo nabyć,
ale dopiero po śmierci rolnika.
Czy resort rolnictwa dostrzega tę krzywdzącą
dla rolników interpretację, a w ślad za nią stosowa-
ną praktykę, i czy zamierza podjąć próbę uregulo-
wania tej kwestii po myśli polskich plantatorów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 814)
do ministra gospodarki
w sprawie wyłączonych z eksploatacji kopalń
węgla kamiennego
Szanowny Panie Ministrze! W okresie ostatnich
osiemnastu lat polskie górnictwo węgla kamiennego
przeszło głębokie zmiany. Restrukturyzacja, która
głównie polegała na likwidacji oraz drastycznej re-
dukcji zatrudnienia, przyniosła wymierne efekty
ekonomiczne. Nie zwrócono jednak uwagi na rosną-
ce światowe zapotrzebowanie na ten surowiec ener-
getyczny, zwłaszcza węgiel koksujący.
W tym kontekście pojawiają się coraz częściej
informacje o wznowieniu wydobycia węgla kamien-
nego w zlikwidowanych kopalniach przez prywatne
firmy. Przykładem może być kopalnia Dębieńsko
w Czerwionce-Leszczynach k. Rybnika, która prze-
stała wydobywać w 2000 r., kiedy zatrudniała po-
nad 2,5 tys. ludzi. Decyzja o likwidacji, a nie za-
mrożeniu kopalni spowodowała, że ewentualne
wznowienie wydobycia związane jest z potrzebą
budowy nowego zakładu, z nową infrastrukturą, co
będzie generowało oczywiście ze strony potencjal-
nego inwestora ogromne koszty.
Dane szacunkowe wskazują, że na terenie byłej
kopalni Dębieńsko znajduje się około 500 mln t wę-
gla w bezpiecznych pokładach, z czego 100 mln t to
dobrze sprzedający się w całej Europie węgiel koksu-
jący. Nowa kopalnia mogłaby nawet sprzedawać
2 mln t węgla rocznie i zatrudniać ok. 3 tys. osób.
W związku z powyższym mam pytania do Pana
Ministra:
1. Jakie jest obecnie zainteresowanie nieczyn-
nymi kopalniami (zwłaszcza w odniesieniu do ko-
palni Dębieńsko w Czerwionce-Leszczynach) ze
strony prywatnych przedsiębiorców krajowych i za-
granicznych?
2. Rozpoczęcie działalności wydobywczej zwią-
zane jest z uzyskaniem koncesji i podjęciem wiążą-
cych decyzji ze strony ministrów skarbu, gospodarki
i ochrony środowiska. Czy toczą się obecnie postępo-
wania o uzyskanie koncesji na wydobycie węgla ka-
miennego przez podmioty prywatne?
Z poważaniem
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 23 stycznia 2008 r.
91
Interpelacja
(nr 815)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ustawy metropolitalnej
Szanowny Panie Ministrze! Przedstawiciele wielu
samorządów w całej Polsce, zwłaszcza największych
miast, zwracają uwagę na potrzebę szybkiego przygo-
towania specjalnej ustawy regulującej ustrój obsza-
rów metropolitalnych. Unia Metropolii Polskich za-
proponowała 12 takich obszarów: Białystok, Byd-
goszcz, Gdańsk, Katowice, Kraków, Lublin, Łódź,
Poznań, Rzeszów, Szczecin, Warszawa i Wrocław.
Potrzeba uregulowania tych kwestii wynika z fak-
tu, iż na przestrzeni ostatnich lat pojawiło się bar-
dzo wiele oddolnych inicjatyw, które jednak napoty-
kają bariery prawne, wynikające z braku przystoso-
wania obecnych rozwiązań legislacyjnych do specy-
fiki obszarów silnie zurbanizowanych.
Takim obszarem jest oczywiście Śląsk i całe Za-
głębie, gdzie o zarządzaniu wspólnymi przedsię-
wzięciami i przedsiębiorstwami mówiło się już od
połowy lat dziewięćdziesiątych i miało to służyć
zwiększeniu możliwości pomnażania kapitałów
aglomeracji: kulturowego, ludzkiego, ekonomiczne-
go i społecznego. Miasta tego regionu tworzą szcze-
gólną formę aglomeracji, określaną mianem konur-
bacji, czyli zespołu wielu miast bez wyraźnego cen-
tralnego ośrodka.
Ustawa metropolitalna będzie wymagała przy-
zwolenia społecznego i powinna zostać przygotowa-
na na podstawie doświadczeń Europy Zachodniej, by
wyeliminować na wstępie nietrafione rozwiązania,
takie jak: koncepcja megagminy, zrzeszenia plani-
styczne i przymusowe związki komunalne.
Powstanie np. aglomeracji śląskiej na terenie wo-
jewództwa śląskiego budzi niepokój ze strony mniej-
szych miast tworzących na tym terenie subregiony
(rybnicki, częstochowski i bielski). Nie są oczywiście
przeciwnikami ustawy metropolitalnej, ale chcą,
aby przyjęła ona taki kształt, w którym metropolia
byłaby rzecznikiem subregionów dążących do har-
monijnego rozwoju województwa.
Uważają, iż upodmiotowieniu obszarów metro-
politarnych powinno towarzyszyć powoływanie no-
wych struktur, np. w ramach aglomeracji śląskiej
– aglomeracja rybnicka, do której należałyby gmi-
ny subregionu zachodniego województwa śląskiego
wraz z Pawłowicami i Zebrzydowicami. Gminy te
tworzą typową aglomerację policentryczną charak-
teryzowaną jako silnie zurbanizowany, policen-
tryczny obszar osiedleńczy, składający się z sąsia-
dujących ze sobą i funkcjonalnie współzależnych
miejscowości.
Umocowanie ustrojowe obszarów metropolital-
nych w strukturze administracyjnej kraju wymaga
uchwalenia tzw. ustawy metropolitalnej bądź też
92
wprowadzenia gruntownych zmian w obecnie obo-
wiązujących ustawach samorządowych.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra
pytania:
1. Czy w najbliższym czasie przewiduje się przy-
śpieszenie prac legislacyjnych nad regulacją ustroju
obszarów metropolitalnych w Polsce oraz czy znany
jest przybliżony termin przedstawienia projektu
ustawy środowiskom samorządowym i opinii pu-
blicznej?
2. Czy rozważa się możliwość przeznaczenia do-
datkowych pieniędzy z budżetu państwa dla powsta-
jących metropolii w ramach tzw. premii za integra-
cję regionu i czy metropolie nie powinny otrzymy-
wać części podatków?
3. Czy zasadne jest wprowadzenie programu pi-
lotażowego, który sprawdzi w praktyce funkcjono-
wanie związków metropolitalnych np. na Górnym
Śląsku i w Trójmieście?
4. Jakie jest stanowisko ministerstwa wobec
wątpliwości i propozycji stawianych przez miasta
(subregiony), które w ramach jednego województwa
nie wchodzą w skład powstających metropolii?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 816)
do ministra finansów
w sprawie podatku od zysków z oszczędności
Szanowny Panie Ministrze! Inwestorzy giełdowi,
właściciele lokat bankowych oraz klienci funduszy
inwestycyjnych płacą obecnie 19-procentowy poda-
tek od zysków z oszczędności i inwestycji kapitało-
wych. Jest to tzw. podatek Belki.
Zgodnie z przepisami podatkowymi podatkiem
od zysków z oszczędności, który jest pobierany od
marca 2002 r., objęto dochody z tych oszczędności,
które zostały ulokowane w bankach czy funduszach
inwestycyjnych po 1 grudnia 2001 r. Oszczędności
przed tym okresem nie są opodatkowane w ogóle,
natomiast te ulokowane pomiędzy 1 grudnia 2001 r.
a 1 marca 2002 r. opodatkowane są tylko w części.
Dochody uzyskane m.in. z odpłatnego zbycia papie-
rów wartościowych nabytych w obrocie publicznym,
w tym także na giełdzie papierów wartościowych,
opodatkowane są od 2004 r.
Od momentu wprowadzenia podatku od zysków
z oszczędności pojawiły się produkty finansowe po-
zwalające na jego uniknięcie, przy czym w ostatnich
latach dochody budżetu państwa w tym dziale były
większe niż planowano. Dyrektywy Unii Europej-
skiej nie zawierają zapisów nakazujących wprowa-
dzenie takiego podatku, a w wielu krajach Europy
Zachodniej w ogóle nie istnieje. Z badań wynika, że
w Polsce oszczędza tylko 7%. Polaków, w większości
są to osoby średnio zamożne. Państwo powinno za-
tem zachęcać, a nie zniechęcać do oszczędzania.
W związku z powyższym kieruję do Pana Mini-
stra następujące pytania:
1. Czy można w najbliższym czasie spodziewać
się zmian w przepisach tego podatku lub jego całko-
witej likwidacji?
2. Jak rezygnacja z ww. podatku wpłynie na bu-
dżet państwa, poziom życia gospodarstw domowych,
rozwój firm oraz całą gospodarkę?
Z poważaniem
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 817)
do ministra środowiska
w sprawie zmian w ustawie
o rodzinnych ogrodach działkowych
Szanowny Panie Ministrze! Projekt ustawy o ro-
dzinnych ogrodach działowych przygotowany przez
posłów PiS jest znany Polskiemu Związkowi Dział-
kowców (PZD) od kilku miesięcy. Przez ten czas au-
torzy tego projektu nie przeprowadzili z polskimi
działkowcami żadnej poważnej i oficjalnej dyskusji na
temat propozycji zawartych w projekcie ww. ustawy.
Projekt ten zakłada m.in. umożliwienie wykupu
gruntów przez działkowców za stosunkowo niską
cenę. Nadmienić należy, że w niektórych przypad-
kach chodzi o intratne grunty w centrach miast.
Oznacza to, że wielu działkowców wykupi swoje
działki już za kilkaset złotych, a w samej np. War-
szawie cena pojedynczej działki wyniesie ok. kilka-
set złotych.
A jednak zdecydowana większość działkowców
mówi na tę propozycję „nie”. Ponieważ w tej sytuacji
nie chodzi o dobro działkowców, ale o niezwykle
wartościowe grunty w miastach, na których obecnie
funkcjonują jeszcze ogrody PZD. Proponowany zapis
w ustawie zmierza do unicestwienia PZD i szybkie-
go odblokowania terenów poprzez likwidację ogro-
dów w celu odsprzedaży pojedynczych gruntów
działkowcom, którzy zachęceni intratnymi propozy-
cjami developerów będą je im odsprzedawać.
W przypadku wejścia w życie proponowanych
zmian podatki, z których obecnie działkowcy są
zwolnieni, będą wielokrotnie wyższe, np. za altanę
o powierzchni użytkowej 20 m2 podatek od nieru-
chomości będzie wynosił ok. 100,00 zł. Większość

działkowców płaciłaby też czynsz dzierżawny – do-
tyczy to tych działkowców, którym nie będzie dane
ubiegać się o własność działki czy też których na to
nie będzie stać. Przy czym będą to prawdopodobnie
kwoty wielokrotnie wyższe niż obecna składka
w PZD – projekt ww. ustawy nie przewiduje w tym
zakresie żadnych ograniczeń.
Zdaniem środowiska działkowego koncepcje PiS
nie są ani rozsądne, ani nie przystają do obecnej rze-
czywistości. Nie ulega bowiem wątpliwości, że więk-
szość terenów zajętych przez ogrody nie będzie pro-
ponowana działkowcom do wykupu ze względu na
przeszkody formalno-prawne. Jak wynika z badań,
dotyczy to zwłaszcza: ogrodów objętych roszczenia-
mi, ogrodów wyrzuconych ze studiów i planów zago-
spodarowania przestrzennego, ogrodów o nieuregu-
lowanym stanie prawnym. Oznacza to, że ponad
66% działkowców „z góry” wykluczonych zostanie
z grona osób, które będą mogły skorzystać z propo-
zycji PiS. Równocześnie znakomitą większość nie
będzie prawdopodobnie stać na wykup tych terenów
ze względu na ich sytuację majątkową. W tej sytu-
acji pozostanie im tylko dzierżawa własnych działek
w zamian za opłatę czynszu na rzecz gminy. Rzecz
jasna każdy działkowiec będzie także zobowiązany
płacić podatki za swoją działkę i altanę, z których
obecnie jest zwolniony.
Oczywistym w tej sytuacji jest fakt, że szumnie
prezentowane koncepcje skierowane są do ludzi bo-
gatych, marginalizując przy tym najuboższą część
naszego społeczeństwa, czyli zdecydowaną więk-
szość działkowców. W tej sytuacji ogród przestaje
pełnić swoje podstawowe funkcje jako jednostka or-
ganizacyjna. Trudniej też w takiej sytuacji mówić
o racjonalnym i sprawnym zarządzaniu takim tere-
nem. Taki stan rzeczy ułatwiłby wielu gminom pod-
jęcie decyzji o przejęciu terenu bez oglądania się na
interesy działkowców. W tym sensie projekt ustawy
PiS jest na rękę tym gminom, które postrzegają
ogrody działkowe jako przeszkodę w wykorzystywa-
niu zajętych przez nie terenów na cele komercyjne.
Nie dziwi zatem stanowisko Związku Miast Pol-
skich, który skłonny jest poprzeć koncepcję PiS pod
warunkiem, że gminy same będą decydować, które
ogrody przeznaczone zostaną pod wykup.
W tej sytuacji oświadczam, szanowny panie mar-
szałku, że przyjęcie proponowanych zmian w ww.
ustawie byłoby początkiem końca większości pol-
skich ogrodów działkowych, bez żadnego pożytku
zarówno dla samych działkowców, jak i dla społecz-
ności miejskich, w których takie ogrody istnieją
i działają.
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
93
Interpelacja
(nr 818)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie planowanego zmniejszenia
dofinansowania przeznaczonego na budowę
Europejskiego Centrum Solidarności
w Gdańsku
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 17 stycznia
2008 r. prasa lokalna („Gazeta Wyborcza Trójmia-
sto”) podała informację o planowanym ograniczeniu
dotacji przewidzianej na budowę Europejskiego Cen-
trum Solidarności w Gdańsku z 51 mln euro do
39 mln euro. Całkowita kwota potrzebna na realiza-
cję tej inwestycji wynosi 60 mln euro. Władze Gdań-
ska w uzgodnieniu z Ministerstwem Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego zobowiązały się do partycypo-
wania w kosztach budowy w wysokości 9 mln euro.
Rozpisano międzynarodowy konkurs, w którym jed-
nym z istotnych warunków było podanie budżetu
inwestycji, właśnie w kwocie 60 mln euro. Zmniej-
szenie dotacji może zagrozić realizacji zwycięskiej
koncepcji. Jedynym wyjściem może okazać się tylko
zwiększenie udziału samorządu Gdańska o kolejne
12 mln euro. Chciałbym jednak zaznaczyć, że
Gdańsk jest jednym z organizatorów Euro 2012.
W związku z tym czekają go olbrzymie wydatki in-
westycyjne nie tylko na budowę nowego stadionu,
ale również na infrastrukturę komunikacyjną, ho-
telową, usługową.
Panie Ministrze! Budowa Europejskiego Cen-
trum Solidarności jest ideą ogólnopolską, a wręcz
ogólnoeuropejską. Na terenach postoczniowych,
w historycznym dla ruchu „Solidarności” miejscu
ma stanąć obiekt upamiętniający polską rewolucję
„Solidarności” lat 80. ubiegłego wieku. Będzie to
miejsce ważne dla Polaków, ale także dla Europej-
czyków. Miejsce, w którym można będzie poznać hi-
storię polskich przemian ustrojowych, wybicia się
Polski na niepodległość, wolność i demokrację.
Zwracam się zatem z zapytaniem: Czy decyzja
o obcięciu planowanej dotacji jest decyzją ostatecz-
ną? A jeżeli tak jest, to czy przewiduje Pan Minister
możliwość znalezienia innych możliwości dofinanso-
wania tej inwestycji, tak aby nie musiał być zwięk-
szany udział miasta Gdańska ponad wcześniej
uzgodnione kwoty?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Neumann
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
94
Interpelacja
(nr 819)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie kolejnych problemów związanych
z wydawaniem wiz dla obywateli Ukrainy
Polska znajduje się już w strefie Schengen, ale nie-
stety w dalszym ciągu system wydawania wiz dla
obywateli Ukrainy nie funkcjonuje prawidłowo. Pol-
skie biura turystyczne współpracujące z ukraińskimi
touroperatorami zgłaszają następujące kwestie:
— w polskich konsulatach stoją ogromne kolejki,
powoływane są (oczywiście przez zainteresowanych)
„komitety kolejkowe”, czas oczekiwania w kolejce
w Kijowie przekracza 4 doby, następnie 10 dni ocze-
kuje się na wydanie wizy;
— brak wydzielonego stanowiska (okienka) dla
biur turystycznych, touroperatorzy nie mogą umó-
wić się na konkretną godzinę i po złożeniu paszpor-
tów oczekują kilka godzin na sprawdzenie popraw-
ności formalnej wniosków;
— obowiązuje regionalizacja, która niepotrzebnie
komplikuje proces składania wniosków wizowych
przez biura turystyczne i osoby indywidualne;
— w konsulacie wymagane są takie dokumenty
jak bilet lotniczy bądź kolejowy – w sytuacji, gdy
większość turystów wybiera się do Polski autoka-
rem bądź samochodem, a dziennie do Polski kursuje
tylko 1 wagon kolejowy z 30 miejscami.
Dla porównania stwierdzam, że konsulaty sło-
wackie i węgierskie umawiają się z przedstawiciela-
mi biur turystycznych na konkretną godzinę, wy-
maganymi dokumentami są jedynie voucher na wy-
jazd oraz zaświadczenie o zarobkach, tymczasem
zestaw dokumentów wymaganych przez nasze kon-
sulaty już kilkakrotnie ulegał zmianie.
Sytuacja aktualnie panująca w systemie wyda-
wania wiz stanowi antypromocję Polski, zniechęca
ukraińskie biura turystyczne i ich klientów do orga-
nizacji wyjazdów do Polski. W efekcie następują re-
zygnacje z już zarezerwowanych miejsc noclego-
wych. Załamanie dobrze funkcjonującej współpracy
z kontrahentami ukraińskimi przynosi naszej bran-
ży turystycznej wymierne straty ekonomiczne.
Dłuższe utrzymywanie się tego stanu rzeczy może
spowodować szkody, które okażą się nieodwracalne.
Czy Pan Minister zamierza podjąć stosowne kro-
ki zmierzające do poprawy systemu wydawania wiz
dla obywateli Ukrainy?
Nawiązując do mojej poprzedniej interpelacji
z dnia 16 listopada 2007 r., proszę również o podanie
liczby wiz wydanych obywatelom Ukrainy w okresie
listopad–grudzień 2006 r. oraz – dla porównania –
w analogicznym okresie roku ubiegłego.
Poseł Andrzej Gut-Mostowy
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 820)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzonych
przez NFZ ograniczeń liczby punktów
stomatologicznych na miesiąc
przeznaczonych na wykonanie świadczeń
stomatologicznych przez lekarza pracującego
w wymiarze czasu pracy opisanym
w załączniku nr 3 do zarządzenia prezesa NFZ
Szanowna Pani Minister! W konkursie ofert Na-
rodowego Funduszu Zdrowia na świadczenia stoma-
tologiczne w 2008 r. zgodnie z zarządzeniem prezesa
NFZ Pana Andrzeja Sośnierza w sprawie określenia
warunków zawierania umów w rodzaju leczenie sto-
matologiczne w § 2 pkt 1 ppkt 2 zawarto następujące
rozwiązania:
— etat przeliczeniowy – liczba 12 000 punktów
stomatologicznych na miesiąc, przeznaczona na wy-
konanie świadczeń stomatologicznych przez 1 leka-
rza pracującego w wymiarze czasu pracy opisanym
w załączniku nr 3 do zarządzenia;
— załącznik nr 3 pkt 3:
— 3.1 – minimalny czas pracy na jednego lekarza
15 godzin w tygodniu, maksymalny nie wyższy niż
30 godzin,
— 3.2 – czas pracy lekarzy w poradni proporcjo-
nalny do liczby etatów przeliczeniowych (1 etat prze-
liczeniowy – 12 000 punktów na miesiąc),
— 3.4 – minimalna liczba dni pracy w tygodniu
każdego lekarza w poradni w przypadku 0,5 etatu
przeliczeniowego: 2 dni po 6 godzin.
Wynika z tego, że lekarz stomatolog nie może
pracować więcej niż 30 godzin tygodniowo, nie może
wykonać w miesiącu więcej punktów niż 12 000.
Lekarze medycyny zatrudnieni w szpitalach
zgodnie z dyrektywą UE nie mogą pracować więcej
niż 48 godzin tygodniowo. Jednakże rząd Polski do-
puszcza większą ilość godzin pod warunkiem, że le-
karz wyrazi na to zgodę. Sprawa lekarzy dentystów
nie została w tej kwestii uwzględniona.
Do 2007 r. NFZ nie narzucał limitów punktów
przeliczeniowych na 1 lekarza. Dawało to możliwość
przychodniom stomatologicznym, szczególnie tym,
które zabezpieczają opiekę stomatologiczną na tere-
nie kilku gmin, swobodny rozdział punktów na po-
szczególnych lekarzy i poszczególne gminy. Dosko-
nale ten system widać na przykładzie NZOZ Stoma-
dent s.c. ze Starogardu Gdańskiego, który zabezpie-
cza świadczenia stomatologiczne w Starogardzie
Gd., Skórczu, Czarnej Wodzie, Kaliskach, Czersku.
Do 2007 r. brak było ustalonych limitów punktów
przeliczeniowych na 1 lekarza. Dawało to możliwość
zespołowi pracującemu w tym zakładzie zabezpie-
czenia opieki stomatologicznej na tym terenie. Od
2008 r. nie ma możliwości swobodnego rozdziału
punktów stosownie do możliwości lekarzy. Niektó-

rzy chcieliby wyrabiać większą ilość punktów niż
etat przeliczeniowy, a niektórzy mniej niż minimal-
na ilość narzucona przez NFZ.
Obecnie NZOZ Stomadent posiada odpowiednią
ilość punktów proponowanych przez NFZ do zapew-
nienia opieki w tych miejscowościach, jednak narzu-
cona ilość punktów (max. i min.) dla jednego lekarza
uniemożliwia swobodny rozdział punktów dostoso-
wanych indywidualnie do możliwości czasowych po-
szczególnych lekarzy (uwzględniając czas dojazdów
do poszczególnych miejscowości). Problemu nie sta-
nowi ilość godzin pracy, lecz maksymalna i mini-
malna ilość punktów.
Ten przykład prawdopodobnie nie jest odosob-
niony. Takie same kłopoty mają z pewnością inne
przychodnie stomatologiczne, które działają na roz-
ległym terenie i obsługują pacjentów w kilku miej-
scach.
W związku z tym zwracam się do Pani Minister
z pytaniami:
Czy jest możliwa zmiana zarządzenia, które
wprowadza te ograniczenia?
Co było przyczyną wprowadzenia takich ograni-
czeń w tym roku przez nadzorowaną przez Mini-
sterstwo Zdrowia instytucję, jaką jest Narodowy
Fundusz Zdrowia?
Dlaczego inaczej traktowani są lekarze dentyści
(30 godzin tygodniowo) niż pozostali lekarze (48 go-
dzin tygodniowo)?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Neumann
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 821)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie ustawy o Karcie Polaka
Wielce Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się
do Pana Ministra z pytaniami dotyczącymi Karty
Polaka. 7 września 2007 r. po wielu latach oczekiwań
Sejm uchwalił ustawę o Karcie Polaka. Karta ma re-
alizować postanowienia Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej w zakresie udzielania pomocy Polakom za-
mieszkałym poza granicami w zachowaniu ich związ-
ków z narodowym dziedzictwem kulturalnym.
W ustawie wpisane są m.in. zasady przyznawania,
utraty ważności, unieważniania Karty Polaka oraz
uprawnienia osoby, której zostanie przyznana Karta
Polaka, oraz tryb i czas wprowadzenia przyjętych re-
gulacji w życie. Bardzo proszę Pana Ministra o szcze-
gółową odpowiedź na poniższe pytania.
1. W jaki sposób i w jakim czasie rząd zamierza
efektywnie implementować Kartę Polaka?
95
2. Jak postępują prace związane z wprowadza-
niem w życie Karty Polaka?
Z poważaniem
Poseł Paweł Kowal
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 822)
do ministra finansów
w sprawie trudnej sytuacji kadrowej
służb celnych w rejonie działania
Izby Celnej w Białej Podlaskiej
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 17 stycznia
br. doszło do zablokowania przez kierowców samo-
chodów ciężarowych drogowego przejścia graniczne-
go między Polską a Ukrainą w Dorohusku i w efek-
cie doszło do uniemożliwienia ruchu pojazdów oso-
bowych i ciężarowych w obydwu kierunkach.
Wydarzenie to zmusza do zwrócenia uwagi na
bardzo trudną sytuację służb celnych na przejściach
granicznych w województwie lubelskim oraz ko-
nieczność podjęcia niezbędnych decyzji.
Obsłudze Izby Celnej w Białej Podlaskiej (obej-
mującej teren woj. lubelskiego) powierzony jest naj-
dłuższy odcinek zewnętrznej granicy Unii Europej-
skiej. W swojej strukturze posiada 18 oddziałów cel-
nych, w tym aż 11 granicznych. Zadania realizowa-
ne przez nią w znacznym stopniu służą ochronie
obszaru celnego Unii Europejskiej.
Analizy dokonywane przez Ministerstwo Finan-
sów, badające obciążenia pracą w jednostkach orga-
nizacyjnych administracji celnej, pokazują, że w żad-
nym oddziale obsada etatowa nie odpowiada mini-
malnym potrzebom. Z otrzymanych danych wynika,
że łączne braki etatowe w oddziałach celnych wyno-
szą minimum 222 etaty, w tym w oddziałach gra-
nicznych brakuje 221 etatów. Z raportu wynika, że
zatrudnienie w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej (na
podstawie danych dotyczących obciążenia pracą
w roku 2006) winno wynosić w wersji minimalnej
1916 etatów, natomiast w wersji optymalnej 2004
etaty. Biorąc pod uwagę analizy dokonane przez ww.
zespół w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej, na dzień
31.12.2007 r. braki etatowe wynoszą minimum 301
etatów.
Plan etatów w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej
(wraz z podległymi jednostkami) na dzień 31.12.2007 r.
wynosił 1615 etatów, natomiast na koniec 2005
i 2006 r. odpowiednio 1603 i 1605, zatem pomimo
znacznego wzrostu obciążenia pracą w stosunku do
roku 2005 Izba Celna w Białej Podlaskiej w okresie
ostatnich dwóch lat otrzymała tylko 12 etatów.
96
Braki kadrowe w oddziałach celnych, zwłaszcza
granicznych, poważnie dezorganizują ich pracę już
teraz, a znacznie większe konsekwencje będą miały
w przyszłości. Funkcjonariuszom celnym zadań
i odpowiedzialności stale przybywa – ostatnie wiążą
się z wejściem Polski do strefy Schengen (koniecz-
ność stałego wzmocnienia kontroli na granicy i we-
wnątrz kraju). Poza tym od kilku lat sukcesywnie
wzrasta ruch graniczny z Białorusią i Ukrainą
(w 2007 r. odnotowano 20-procentowy wzrost w po-
równaniu do roku 2006). Występuje też większa licz-
ba przewozów związanych z organizacją mistrzostw
Euro 2012.
Modernizacja przejść granicznych w Dorohusku
i Hrebennem dokonana w ostatnich latach (2005–
–2006) powoduje konieczność obsadzenia większej
liczby stanowisk pracy, aby ruch graniczny odbywał
się płynnie. Poprawa infrastruktury nie wiązała się
jednak z przekazaniem odpowiedniej liczby etatów.
W oczywisty sposób wpłynęło to na wydłużenie cza-
su oczekiwania na odprawę (nawet do 36 godzin),
zbyt duże obciążenie pracą zatrudnionych funkcjo-
nariuszy oraz mniejszą efektywność w sprawowa-
niu kontroli celnej. Z tego powodu również w niedo-
statecznym stopniu wykorzystany jest posiadany
sprzęt specjalistyczny (np. urządzenia RTG). Cza-
sowe przenoszenia funkcjonariuszy w ramach izby
celnej nie rozwiązują problemu braków kadrowych,
a są jedynie działaniami doraźnymi. W takiej sytu-
acji kadrowej, jak obecnie, zachwianie pracy na ze-
wnętrznej granicy Unii Europejskiej może zdarzać
się często.
Z brakami kadrowymi borykają się nie tylko od-
działy celne, ale również komórki wewnętrzne
w izbie celnej i w podległych jej urzędach celnych.
Największe problemy odczuwane są w „komórkach
kontroli przedsiębiorców”, gdzie wzmocnienie etato-
we niezbędne jest dla zachowania terminów i jakości
wykonywania kontroli. Niezrealizowanie w termi-
nie planowych kontroli może doprowadzić do nałoże-
nia na Polskę kar finansowych (korekt finansowych
w środkach przekazywanych pierwotnie przez Sek-
cję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji
i Gwarancji Rolnej, a obecnie przez Europejski Fun-
dusz Rolniczy Gwarancji). Od 2008 r. nowe zadania
nałożone na ww. komórki będą wiązać się z koniecz-
nością prowadzenia m.in. kontroli dotyczących
sprawdzenia spełnienia warunków i kryteriów do
wydawania świadectwa AEO, badania warunków
dla uzyskania jednolitego pozwolenia europejskiego
oraz zwykłych pozwoleń na uproszczone zgłoszenie
celne i procedurę w miejscu.
Potrzeba znacznego zwiększenia obsady etatowej
dotyczy również „komórek szczególnego nadzoru
podatkowego” m.in. w składach podatkowych, które
w ostatnim czasie notują większy obrót wyrobów ak-
cyzowych. Wzrost zatrudnienia konieczny jest dla
właściwego wykonywania zadań w zakresie prowa-
dzonych kontroli banderoli, kontroli automatów o ni-
skich wygranych, kontroli paliw itp.
Należy również spodziewać się zwiększonego ob-
ciążenia „komórek podatku akcyzowego”, wynikają-
cego z wprowadzenia możliwości zwrotu podatku od
samochodów w ramach nabycia wewnątrzwspólno-
towego. Osoby składające deklarację AKC-U mogą
być narażone na długi czas oczekiwania.
Innym problemem są sygnalizowane przez służ-
by celne niskie wynagrodzenia, prowadzące do
wzrostu liczby funkcjonariuszy celnych odchodzą-
cych ze służby, często z dużym doświadczeniem i wie-
loletnim stażem. Fundusze na awanse i wzrost upo-
sażeń pochodzą głównie z wygospodarowanych
oszczędności i nie stanowią istotnej wielkości.
Aktualne potrzeby izby celnej, zwłaszcza kadro-
we i finansowe, są ogromne, a środki zbyt ograniczo-
ne, co w znacznym stopniu może utrudniać realiza-
cję zadań nałożonych na Służbę Celną.
W związku z powyższym zwracamy się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi:
1. Czy Ministerstwo Finansów przewiduje moż-
liwość zwiększenia obsady kadrowej na przejściach
granicznych w rejonie działania Izby Celnej w Białej
Podlaskiej w oparciu o posiadane analizy obciążeń?
2. Czy planowany jest wzrost wynagrodzeń dla
funkcjonariuszy celnych? Jeśli tak, to kiedy?
Z poważaniem
Posłowie Wojciech Żukowski
i Krzysztof Michałkiewicz
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 823)
do ministra środowiska
w sprawie podwyższenia opłat
za składowanie niesegregowanych
odpadów komunalnych
Szanowny Panie Ministrze! Wysokość opłat za
tzw. korzystanie ze środowiska uregulowana zosta-
ła rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 grud-
nia 2005 r. W dniu 6 czerwca 2006 r. Rada Mini-
strów zmieniła to rozporządzenie między innymi
w zakresie wysokości opłat za składowanie niesegre-
gowanych odpadów komunalnych (kod nr 20 03 01).
Wysokość opłat wzrosła z dotychczasowych 15 zł do
75 zł za tonę składowania na wysypisku śmieci nie-
segregowanych odpadów komunalnych.
Tak radykalny wzrost opłat uzasadniony został
potrzebą ochrony środowiska, a w szczególności
skłonieniem społeczeństwa do zmniejszenia „pro-
dukcji” śmieci oraz ich segregacji. Doceniając dzia-
łania Rady Ministrów w zakresie ochrony środowi-
ska, zauważyć należy pewną niekonsekwencję

w rozwiązywaniu tych problemów. Aby ograniczyć
ilość niesegregowanych odpadów pochodzących
z gospodarstw domowych, należy zastanowić się nad
przyczynami tego stanu rzeczy i podjąć kroki, które
umożliwią i ułatwią społeczeństwu rozwiązanie tego
problemu. Należy kłaść większy nacisk na edukację
ekologiczną, a także wprowadzić powszechny sys-
tem segregacji śmieci poprzez zachęty finansowe
oraz łatwy dostęp do pojemników przeznaczonych
do selektywnej zbiórki odpadów. Działania Rady Mi-
nistrów ograniczające się do podwyższania opłat za
składowanie śmieci nie wpłyną na poprawę ochrony
środowiska, jeżeli nie powstaną zakłady utylizacji
i przetwarzania odpadów, a dostęp do odpowiednich
pojemników będzie nadal tak uciążliwy. Samo pod-
wyższenie opłat spowoduje zwiększenie kosztów po-
noszonych przez firmy zajmujące się odbiorem śmie-
ci, a w konsekwencji wzrost wydatków w budżecie
gospodarstw domowych. Istnieje również uzasad-
niona obawa, iż podwyższanie opłat może wywołać
odwrotny skutek od zamierzonego, czyli powrót do
dzikich wysypisk.
Szanowny Panie Ministrze! Działając w imieniu
swoim, a także realizując prośby licznych organów
samorządowych i samych mieszkańców, zwracam
się z pytaniem: Czy Pan Minister podejmie prace
celem zmiany stanowiska Rady Ministrów w tej
sprawie?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
Opoczno, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 824)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie potrzeby podpisania z Ukrainą
umowy o małym ruchu granicznym
Szanowny Panie Ministrze! Jedną z konsekwen-
cji przystąpienia Polski do strefy Schengen jest
wprowadzenie dla większości mieszkańców Ukrainy
opłaty za wizy w wysokości 35 euro. Jednak mimo iż
dotychczas wizy były bezpłatne, wspomniana od-
płatność nie jest najważniejszym problemem dla
Ukraińców. Najbardziej dotknięci okazali się bo-
wiem mieszkańcy Ukrainy z tak zwanej strefy przy-
granicznej, czyli osoby zamieszkałe w pięćdziesięcio-
kilometrowym pasie przygranicznym. Wobec braku
polsko-ukraińskiej umowy o małym ruchu granicz-
nym (która uprościłaby zasady wydawania wiz
mieszkańcom strefy przygranicznej bądź wręcz
zniosłaby obowiązek posiadania wiz) mieszkańcy
ukraińskiego pogranicza narzekają, że wizy wyda-
wane są jednorazowo, a ponadto żeby je otrzymać,
97
należy pojechać do polskiego konsulatu we Lwowie,
kilkadziesiąt kilometrów od granicy.
W tym miejscu należy podkreślić, że Ukraina
podpisała już umowę o małym ruchu granicznym
z Węgrami, która przewiduje, że obywatele Ukrainy,
mieszkający w strefie przygranicznej, mają prawo
wjeżdżania na terytorium strefy przygranicznej są-
siednich Węgier bez wiz. Podobne działania zostały
podjęte w stosunkach ukraińsko-słowackich. Kon-
sekwencją braku umowy o małym ruchu granicz-
nym z Ukrainą są pikiety i blokady zdesperowanych
mieszkańców ukraińskiej strefy przygranicznej do-
magających się zniesienia wiz, a przede wszystkim
niepotrzebne napięcie w stosunkach polsko-ukraiń-
skich. Brak uregulowań prawnych w zakresie małe-
go ruchu granicznego na granicy polsko-ukraińskiej
stał się przedmiotem zabiegów i interwencji ze stro-
ny czynników konsularnych i władz ukraińskich.
Kancelaria Prezydenta Ukrainy Wiktora Juszczen-
ki zdążyła już zarzucić Polsce, że to z naszej winy
nie doszło jeszcze do podpisania umowy. Wiceszef
kancelarii prezydenckiej Ołeksandr Czałyj poinfor-
mował, że prezydent Ukrainy jeszcze w grudniu
przekazał premierowi Donaldowi Tuskowi list,
w którym napisał o sytuacji na granicy między obu
krajami. Podobny list wysłała Donaldowi Tuskowi
premier Ukrainy Julia Tymoszenko.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Kiedy Ministerstwo Spraw Zagranicznych
ma zamiar doprowadzić do podpisania i ratyfikacji
umowy o małym ruchu granicznym między Pol-
ską a Ukrainą?
2. Jakie ułatwienia dla mieszkańców strefy
przygranicznej zostaną w niej zawarte?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 825)
do ministra zdrowia
w sprawie udzielenia pomocy rodzinom
osób chorych na mukopolisacharydozę
Szanowna Pani Minister! W związku ze składa-
nymi przez Panią deklaracjami i zapowiedziami,
zgodnie z którymi wśród priorytetów wymieniła
Pani rozwiązanie problemów chorujących na naj-
mniej spotykane choroby, zwracam się z uprzejmą
prośbą o sprecyzowanie zamierzeń co do osób cho-
rych na mukopolisacharydozę (MPS).
Wypada podkreślić, iż mukopolisacharydoza jest
chorobą przemiany materii, dziedziczną i bardzo
trudną do zdiagnozowania. Jej przyczyną jest wada
98
metabolizmu polegająca na gromadzeniu się w orga-
nizmie mukopolisacharydów, które uszkadzają ko-
mórki i narządy ciała, atakuje ona ścięgna, uwstecz-
nia fizycznie i umysłowo. W konsekwencji prowadzi
to do wyniszczenia i spustoszenia niemal całego or-
ganizmu chorego. Szacuje się, iż w Polsce na 29 tys.
urodzonych dzieci jedno rodzi się z mukopolisacha-
rydozą. Należy zauważyć, iż terapia lecznica dzieci
chorych na mukopolisacharydozy polega głównie na
łagodzeniu bądź zapobieganiu towarzyszącym im
komplikacjom zdrowotnym.
Z informacji przeze mnie uzyskanych aktualnie
na liście leków refundowanych przez Ministerstwo
Zdrowia nie znajdują się lekarstwa, które neutrali-
zują skutki tej choroby. Mam również świadomość,
iż koszty kuracji mającej na celu stonowanie efek-
tów schorzenia waha się od 400 tys. zł do nawet
1,5 mln zł. Zatem zważywszy na koszty dla większo-
ści rodziców jest to bariera nie do przebycia. W tym
miejscu nie można zapomnieć o trudzie i wielu po-
święceniach rodziców, związanych z nieprzerwanym
udziałem w opiece nad chorym dzieckiem, co wpły-
wa na ograniczenie ich możliwości zarobkowych.
Dlatego też celowe i uzasadnione w moim przeko-
naniu jest podjęcie działań, które doprowadzą do
rzeczywistej pomocy osobom cierpiących na to scho-
rzenie, jak również ich rodzinom.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
1. Jakie środki faktyczne i prawne ma zamiar
podjąć kierowane przez Panią Ministerstwo Zdro-
wia, aby zmienić obecny stan rzeczy?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia udzieli wsparcia
rodzicom w zakupie niezbędnych środków leczni-
czych i aparatów, w szczególności czy zostaną wcią-
gnięte na listę leków refundowanych specyfiki po-
mocne w leczeniu dzieci chorych na MPS?
3. Czy ministerstwo ma zamiar wprowadzić pro-
gram badań genetycznych i prenatalnych u rodzin,
w których ta choroba występuje?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 826)
do ministra gospodarki
w sprawie budowy gazociągu północnego
po dnie Bałtyku (koncernu Nord Stream AG)
Zbliża się termin wydania ostatecznego stanowi-
ska rządu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie budo-
wy gazociągu północnego realizowanego przez kon-
cern Nord Stream AG. Ma on połączyć wybrzeże Fe-
deracji Rosyjskiej w okolicach miasta Vyborg z wy-
brzeżem Republiki Federalnej Niemiec w okolicach
miasta Greifswald.
W sytuacji realizowania inwestycji Nord Stream
RP jest stroną narażoną w rozumieniu konwencji
z Espoo, której jest sygnatariuszem, stąd uczestni-
czy w ocenie oddziaływania transgranicznego przed-
sięwzięcia. Konwencja zawiera opis postępowania
w przypadku inwestycji, których realizacja niesie ze
sobą skutki dla państw basenu Morza Bałtyckiego.
Jako organ właściwy ze względu na obszar możliwe-
go oddziaływania transgranicznego w przygotowa-
niu oceny tego przedsięwzięcia bierze udział woje-
woda zachodniopomorski. Na tych samych zasadach
zaangażowani są również wojewodowie: pomorski
i warmińsko-mazurski. Wojewoda zobowiązany jest
do podania do publicznej wiadomości informacji
o rozpoczęciu i czasie trwania konsultacji społecz-
nych dotyczących planowanej budowy gazociągu
Nord Stream oraz udostępnia wszystkim zaintere-
sowanym posiadaną dokumentację projektu. Woje-
woda zachodniopomorski zakończył 21 grudnia
2007 r. okres oczekiwania na uwagi i wnioski miesz-
kańców województwa i zainteresowanych organów
w ramach prowadzonych konsultacji społecznych.
Zainteresowani mieli 21 dni na składanie uwag
i wniosków od daty podania do wiadomości publicz-
nej informacji o rozpoczęciu konsultacji i możliwości
wglądu do jego dokumentacji, tj. od 30 listopada br.
Dalszymi etapami przewidzianymi w procedurze
jest przygotowanie projektu stanowiska wojewody
zachodniopomorskiego na podstawie otrzymanych
uwag i wniosków. To stanowisko wojewoda przed-
kłada ministrowi środowiska. W końcowym etapie
minister środowiska informuje stronę pochodzenia
o stanowisku dotyczącym planowanego przedsię-
wzięcia, tj. określa swój udział w postępowaniu i za-
kres raportu.
Postępowanie znajduje się obecnie na etapie
opracowywania projektu stanowiska wojewody za-
chodniopomorskiego.
Już na tym etapie można postawić bardzo po-
ważny zarzut wobec wojewody zachodniopomorskie-
go. Nie dołożył on należytych starań, by umożliwić
dostęp do informacji dotyczących rozpoczęcia kon-
sultacji społecznych na terenie województwa w spra-
wie planowanej budowy gazociągu Nord Stream.
Sprawa nie została potraktowana przez wojewodę
z wagą należną zagrożeniom wynikającym z reali-
zacji projektu. Wygląda na to, że wojewoda zachod-
niopomorski nie wykonał żadnych aktywnych dzia-
łań informacyjnych i nagłaśniających skierowanych
do potencjalnie zainteresowanych, a więc do społe-
czeństwa pasa nadmorskiego, jego organów samo-
rządowych i administracji państwowej, sołectw nad-
morskich, uczelni, szkół, organizacji rybackich, or-
ganizacji turystycznych, a przede wszystkim orga-
nizacji ekologicznych.
Uważamy, że znikoma ilość uwag i wniosków
przesłanych wojewodzie zachodniopomorskiemu
w przedmiotowej sprawie z zachowaniem terminu

prowadzenia konsultacji społecznych była spowodo-
wana brakiem aktywnej informacji o prowadzeniu
postępowania. Niewielki odzew (liczony liczbą odpo-
wiedzi) może posłużyć wojewodzie zachodniopomor-
skiemu na przyjęcie stanowiska, że planowany ruro-
ciąg Nord Stream nie jest żadnym zagrożeniem dla
interesów regionu i dla bezpieczeństwa Rzeczypo-
spolitej Polskiej. W rzeczywistości w miażdżącej oce-
nie mieszkańców pasa nadmorskiego oraz przedsta-
wicieli ww. samorządów, organizacji i instytucji brak
jest zgody na budowę gazociągu Nord Stream po
dnie Morza Bałtyckiego. Bardzo dobrym przykła-
dem ilustrującym sprzeciw mieszkańców Pomorza
Zachodniego jest Rada Miasta Rewal. Za sprawą
radnego Waldemara Jaworowskiego – kapitana że-
glugi wielkiej i delegata do Związku Miast i Gmin
Morskich, na nadzwyczajnej sesji rada miasta jedno-
głośnie przyjęła uchwałę zawierającą ostry sprzeciw
wobec projektu.
Zaniechanie aktywnych działań informacyjnych
wojewody zachodniopomorskiego jest w tym zakre-
sie wysoce nieodpowiednie i nieprofesjonalne! Nato-
miast, zachowaniem skandalicznym należy nazwać
reakcję i wypowiedź sekretarza stanu przy mini-
sterstwie ochrony środowiska Stanisława Gawłow-
skiego, który na wiadomość o zdecydowanym sprze-
ciwie radnych gminy Rewal odnośnie budowy owego
rurociągu, poirytowany krótko oznajmił, iż jest to
„przedwczesna histeria”!
Projekt budowy rurociągu gazowego Nord Stre-
am cechuje się skalą o wiele większą od chociażby
istniejącego i przebiegającego przez terytorium RP
gazociągu tranzytowego Jamał, który jest najwięk-
szą porównywalną inwestycją sektora gazowego
funkcjonującą na obszarze naszego kraju. Przepu-
stowość używanego obecnie gazociągu Jamał to 33
mld m3 rocznie a planowana docelowa przepusto-
wość gazociągu Nord Stream to 55 mld m3 rocznie
(w pierwszej fazie 27,5 mld m3 rocznie). Koszt budo-
wy drugiej nitki gazociągu Jamał (tzw. Jamał II)
lub alternatywnego projektu Amber o podobnych
parametrach wynosi według szacunków ok. 2–3 mld
USD. Obecny szacowany koszt budowy gazociągu
Nord Stream to ok. 8–10 mld USD i jest wysoce
prawdopodobne, że jeszcze wzrośnie ze względu na
wymagania ekologiczne i trudniejsze niż zakładane
ukształtowanie dna morskiego na trasie rurociągu.
Realizacja projektu Nord Stream niesie ze sobą sze-
reg negatywnych skutków dla Rzeczypospolitej Pol-
skiej tak z punktu widzenia całego kraju jak i z lo-
kalnej perspektywy Pomorza Zachodniego. Wśród
nich wymienić należy jako najważniejsze:
1) istotne pogorszenie bezpieczeństwa energe-
tycznego RP,
2) wysokie ryzyko katastrofy ekologicznej całego
Morza Bałtyckiego,
3) ograniczenie ruchu polskich jednostek mor-
skich cywilnych i wojskowych w czasie budowy i eks-
ploatacji rurociągu, w tym głównie ograniczenie ob-
szaru łowisk,
99
4) usankcjonowanie łamania zwyczaju i prawa
międzynarodowego przez bierność organów admini-
stracji publicznej RP,
5) potwierdzenie w perspektywie niemieckiej
i rosyjskiej wrażenia słabej pozycji Polski w ramach
Unii Europejskiej.
Ad 1. Istotne pogorszenie bezpieczeństwa ener-
getycznego RP.
Z uwagi na bezpieczeństwo energetyczne Rzeczy-
pospolitej Polskiej budowa gazociągu Nord Stream
na dnie Bałtyku omijającego obszar Rzeczypospoli-
tej Polskiej musi być rozpatrywana jako fundamen-
talne zagrożenie polskiej racji stanu oraz realne za-
grożenie bezpieczeństwa państwa. Całkowicie nie-
dopuszczalny jest jakikolwiek udział i wsparcie stro-
ny polskiej, w jakiejkolwiek formie, w realizacji
przedsięwzięcia.
Oficjalne i obecnie obowiązujące stanowisko rzą-
du Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie gazociągu
Nord Stream jest wyrażone w uchwale Rady Mini-
strów nr 88/2006 z dnia 31 maja 2006 r. § 3 uchwały
brzmi: „Rada Ministrów stoi na stanowisku, że pro-
jekt Gazociągu Północnoeuropejskiego łączącego
bałtyckie wybrzeże Federacji Rosyjskiej i Republiki
Federalnej Niemiec nie leży w interesie Rzeczypo-
spolitej Polskiej. Rząd Rzeczypospolitej Polskiej nie
powinien być zainteresowany udziałem kapitało-
wym w tym przedsięwzięciu. Rzeczpospolita Polska
nie powinna być również zainteresowana odbiorem
gazu rosyjskiego z gazociągu Nord Stream”.
Według dostępnej wiedzy i na podstawie ocen
ekspertów należy przyjąć, że gaz odbierany przez
polskich odbiorców z rurociągów działających na te-
renie Republiki Federalnej Niemiec byłby rosyjskim
gazem przesłanym bardzo kosztowną infrastruktu-
rą po dnie Morza Bałtyckiego i skierowanym z po-
wrotem na wschód od Polski. Oznacza to zwiększe-
nie ceny surowca w stosunku do ceny na granicy
polsko-białoruskiej lub polski-ukraińskiej o wysokie
marże przesyłowe gazociągu Nord Stream i systemu
przesyłowego w Republice Federalnej Niemiec oraz
o marże handlowe. Taki gaz Polskie Górnictwo Naf-
towe i Gazownictwo SA odbiera obecnie w punkcie
Lasów na granicy polsko-niemieckiej i jest to naj-
droższy gaz w portfelu kontraktów spółki.
Zmuszenie strony polskiej do udziału w realizacji
projektu Nord Stream lub/i w inwestycjach mu to-
warzyszących jest realizacją bardzo konkretnych ce-
lów strategicznych Federacji Rosyjskiej i koncernów
niemieckich. Dla Federacji Rosyjskiej będącej wła-
ścicielem większościowym koncernu Gazprom, któ-
ry to koncern stanowi kluczowe narzędzie oddziały-
wania międzynarodowego Federacji, celem jest dal-
sze uzależnienie Polski i innych krajów europejskich
od rosyjskich surowców energetycznych. Dla kon-
cernów niemieckich celem jest przyłączenie kluczo-
wych polskich odbiorców energii do sieci należących
do koncernów niemieckich na warunkach tych kon-
cernów.
100
Dodatkowo, w opinii ekspertów – np. prof. Alana
Rileya analizującego budowę gazociągu północnego
na zlecenie Parlamentu Europejskiego, Federacja
Rosyjska (czyli OAO Gazprom) nie dysponuje i w naj-
bliższych kilkunastu latach nie będzie dysponować
możliwościami wydobywania gazu ziemnego wy-
starczającymi do wypełnienia wszystkich rurocią-
gów gazowych budowanych i eksploatowanych przez
OAO Gazprom.
Możliwość odpowiedniego rozgrywania odbior-
ców poprzez „zakręcanie i odkręcanie kurka” nie
wydaje się z tej perspektywy tylko spekulacją publi-
cystyczną. W grę wchodzą ogromne interesy, znacz-
ne pieniądze i bezpieczeństwo RP. Jako uzupełnie-
nie warto przypomnieć, że oficjalna „Strategia ener-
getyczna Federacji Rosyjskiej do roku 2020” zawiera
zapis: „Strategicznymi celami rozwoju przemysłu
gazowego są: (...) zabezpieczenie politycznych inte-
resów Rosji w Europie i w Państwach sąsiedzkich,
a także w regionie azjatyckim i Oceanu Spokojnego
Federacji Rosyjskiej”.
Wysoce niepokojąca jest opinia wyrażona na ła-
mach wpływowego niemieckiego dziennika gospo-
darczego „Financial Times Deutschland”, że po zmia-
nie narodowo-konserwatywnego polskiego rządu
Niemcy liczą na to, że rząd Platformy Obywatelskiej
znacznie złagodzi stanowisko w kwestii budowy ru-
rociągu Nord Stream i że wyrazi zgodę na włączenie
strony polskiej w budowę gazociągu. Praktycznie ta-
kiej samej wypowiedzi udzielił Jens Müller, rzecznik
prasowy koncernu Nord Stream AG.
W tym kontekście należy podkreślić z pełną sta-
nowczością, że jakikolwiek sygnał rządu Rzeczypo-
spolitej Polskiej o rozważaniu zakontraktowania do-
datkowych dostaw gazu ziemnego z Federacji Rosyj-
skiej, w tym w szczególności za pośrednictwem pro-
jektowanego gazociągu Nord Stream, stanowi kry-
tyczne zagrożenie dla powodzenia realizacji polskich
projektów dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego do
Polski. Są to:
— dostawy gazu ziemnego z Norweskiego Szelfu
Kontynentalnego (za pośrednictwem planowanych
rurociągów Skanled i Baltic Pipe);
— dostawy gazu skroplonego przez terminal
LNG i towarzyszący gazoport w Świnoujściu,
— rozbudowa systemu przesyłowego gazu ziem-
nego w Polsce północno-zachodniej.
Polskie spółki sektora gazowego (Polskie Górnic-
two Naftowe i Gazownictwo SA i Operator Gazocią-
gów Przesyłowych Gaz-System SA) rozpoczęły re-
alizację powyższych projektów, a finalna wartość
sumaryczna inwestycji liczona jest w miliardach
złotych. Ponadto ustanowiony został wieloletni pro-
gram inwestycyjny finansowany z budżetu państwa
na budowę falochronu zewnętrznego w porcie
w Świnoujściu na kwotę ponad 1 mld PLN. Falo-
chron stanowi kluczowy element infrastruktury po-
wstającego gazoportu.
Krytyczne zagrożenie dla powyższych projektów
wynika ze sposobu, w jaki postrzegana jest Rzeczpo-
spolita Polska i polskie spółki energetyczne przez
partnerów zagranicznych (np. z Norwegii, Algierii
czy Kataru). Partnerzy ci są bardzo wyczuleni na
bardzo realne ich zdaniem ryzyko anulowania pol-
skich projektów inwestycyjnych, tak jak to miało
miejsce w roku 2001 po zerwaniu przez rząd Leszka
Millera kontraktów na dostawy gazu ziemnego
z Danii i Norwegii oraz odwołanie już wtedy zapla-
nowanej budowy rurociągu Balitc Pipe. Obecnie to-
czą się bardzo zaawansowane rozmowy przedstawi-
cieli polskich spółek energetycznych na temat do-
staw gazu ziemnego z Norweskiego Szelfu Konty-
nentalnego i na temat długoletniego kontraktu na
dostawy gazu skroplonego (LNG). Dla ich skutecz-
nego zamknięcia potrzebny jest wyraźny sygnał
rządu Rzeczypospolitej Polskiej o determinacji w re-
alizacji projektów dywersyfikacyjnych sektora gazu
ziemnego. W przeciwnym razie zostanie zniszczona
reputacja Polski i spółek polskich (głównie Polskie-
go Górnictwa Naftowego i Gazownictwa SA oraz
Grupy Lotos SA). Tym razem prawdopodobnie na
zawsze, pamiętając bowiem o zerwaniu umowy
z 2001 r. przez Leszka Millera.
Ad 2. Wysokie ryzyko katastrofy ekologicznej ca-
łego Morza Bałtyckiego.
Bałtyk jest morzem bardzo specyficznym i nad
wyraz „czułym” na wszelką ingerencję. Jest morzem
izolowanym od otwartych obszarów oceanicznych
(wymiana wód następuje co 30 do 50 lat). Jest także
morzem bardzo płytkim (średnia głębokość wynosi
zaledwie 52 metry). Postępuje proces eutrofizacji
spowodowany ekstensywnym rolnictwem i spływem
do morza pozostałości po stosowaniu nawozów
sztucznych. Wskutek kondensacji metali ciężkich
w warstwie przydennej dochodzi do zamierania ży-
cia na dnie Bałtyku.
Bardzo poważnym problemem są podmorskie
składowiska broni chemicznej i materiałów wybu-
chowych zatopionych po II wojnie światowej bez na-
leżytego zabezpieczenia.
Niewyobrażalne są następstwa uszkodzenia tych
składowisk (dotyczy głównie broni chemicznej) – na-
leży się w takiej sytuacji liczyć z całkowitą śmiercią
biologiczną akwenu i bardzo poważnym skażeniem
wybrzeży na długi czas. Ponadto trzeba pamiętać
o potencjalnie fatalnych skutkach poruszenia szko-
dliwych osadów na dnie Bałtyku czy też przenikania
zanieczyszczeń do morza w wyniku użytkowania
i konserwacji rurociągu. Nie do pominięcia jest
ewentualna niekorzystna zmiana dna morskiego,
prądów i przyspieszenia erozji. Wreszcie pamiętać
trzeba o możliwości uszkodzenia takiego rurociągu.
Do tego dochodzą inne uszkodzenia rurociągu, np.
kontakt z kotwicami, siły natury (trzęsienia ziemi,
podwodne osuwiska, silne sztormy) czy też zużycie
wewnętrzne i zewnętrzne.
Ewentualna katastrofa ekologiczna w wyniku
przedostania się do wód Morza Bałtyckiego wysoce
toksycznych gazów bojowych zatopionych po zakoń-
czeniu II wojny światowej zniszczy cały sektor rybo-

łówstwa, turystyki morskiej i będzie stanowić po-
ważne zagrożenie dla mieszkańców rejonów przy-
morskich (np. ze względu na toksyczne opary).
Akwen przestanie być atrakcyjnym miejscem dla że-
glugi rekreacyjnej. Taki scenariusz stanowi jedno
z największych zagrożeń dla rozwoju Pomorza Za-
chodniego, które w znacznej mierze opiera się o tu-
rystykę, uzdrowiska i przemysł związany z rybo-
łówstwem.
Ad 3. Ograniczenia ruchu polskich jednostek
morskich cywilnych i wojskowych w czasie budowy
i eksploatacji rurociągu, w tym ograniczenie obsza-
ru łowisk.
Po wybudowaniu rurociągu Nord Stream i po
rozpoczęciu jego eksploatacji należy się liczyć z ogra-
niczeniem ruchu morskiego w jego okolicach. Pogor-
szeniu ulegnie bezpieczeństwo żeglugi wokół ruro-
ciągu ze względu na sposób działania rosyjskich pa-
ramilitarnych służb ochronnych, które z pewnością
będą patrolować strefę wokół gazociągu. Podobne
obawy (poszerzone o obawy związane ze szpiego-
stwem) wyraziło dowództwo szwedzkiej armii w spe-
cjalnej analizie poświęconej wpływowi budowy ru-
rociągu Nord Stream na bezpieczeństwo Królestwa
Szwecji.
Już w trakcie budowy rurociągu wyznaczona zo-
stanie strefa bezpieczeństwa wokół rurociągu, która
z pewnością ograniczy dostęp do łowisk. W ten spo-
sób zmniejszone zostaną możliwości połowu pol-
skich rybaków.
Ad 4. Usankcjonowania łamania zwyczaju i pra-
wa międzynarodowego przez bierność organów ad-
ministracji publicznej RP.
W tej sprawie obowiązuje podstawowa zasada
międzynarodowego porządku prawnego oraz zasada
dobrego sąsiedztwa. Charakteryzuje ona równość
podmiotów prawa międzynarodowego.
Wszystkie aspekty ochrony środowiska morskie-
go bierze pod uwagę Konwencja Helsińska, którą
w 1992 r. wraz ze wszystkimi krajami Morza Bałtyc-
kiego podpisały nowo powstałe kraje nadbałtyckie
i Unia Europejska. Organem wykonawczym odpo-
wiedzialnym za „Konwencję o ochronie środowiska
morskiego obszaru Morza Bałtyckiego jest Komisja
Helsińska (HELCOM).
Natomiast Konwencja z Espoo (m. w Finlandii)
z 1991 r. utworzona pod auspicjami Europejskiej Ko-
misji Gospodarczej ONZ jest pierwszym dokumen-
tem prawa międzynarodowego o charakterze wiążą-
cym, który w całości poświęcony jest instytucji ocen
oddziaływania na środowisko.
W tym kontekście niedawną wypowiedź mena-
dżera konsorcjum Nord Stream – Sebastiana Sassa,
w „The Wall Street Journal Polska”, że na wybudo-
wanie gazociągu północnego nie jest potrzebna zgo-
da rządu Rzeczypospolitej Polskiej, należy trakto-
wać jako symptomatyczną i groźną zarazem. W jego
wypowiedzi zawarty został wyraźny sprzeciw dla al-
ternatywnego projektu w postaci gazociągu Amber
przebiegającego lądem wzdłuż wybrzeża Bałtyku
101
przez terytorium Republiki Estonii, Republiki Ło-
twy, Republiki Litwy i Rzeczypospolitej Polskiej da-
lej do Europy Zachodniej. A jest to alternatywa tań-
sza z całkowitym kosztorysem na poziomie ok. 2–3
mld USD, znacznie bezpieczniejsza pod względem
środowiskowym i o wiele łatwiejsza technicznie. Za-
przeczeniem dobrych zwyczajów w stosunkach mię-
dzynarodowych jest także udział w budowie ruro-
ciągu Nord Stream byłego kanclerza Republiki Fe-
deralnej Niemiec Gerharda Schrödera. Jeśli uzupeł-
nić powyższe okoliczności o całkowite ignorowanie
przez rząd Niemiec polskich interesów w dziedzinie
energetyki i handlu, to okazuje się, że Rzeczpospoli-
ta Polska de facto nie jest uważana za partnera
o statusie suwerennego kraju i pełnoprawnego człon-
ka Unii Europejskiej.
Ponadto, zważywszy na zaistniałe działania
przekupywania mieszkańców Gotlandii (najwięk-
szej wyspy na Bałtyku należącej do Królestwa Szwe-
cji) poprzez wsparcie projektów gminnych samorzą-
dów sumą ok. 2 mld EUR, właściciele i przedstawi-
ciele koncernu Nord Stream AG są pewni realizacji
swych zamierzeń. Na marginesie, paradoksem jest
fakt, że szwedzkie prawo nie odnosi się do korumpo-
wania władz samorządowych, a tylko do osób poje-
dynczych. Nie bez znaczenia dla traktowania przez
rząd Królestwa Szwecji wszystkich spraw związa-
nych z działalnością koncernu Gazprom pozostaje
posiadanie przez ministra spraw zagranicznych tego
państwa – Carla Bildta, pakietu akcji grupy kapita-
łowej Gazpromu.
Ad 5. Potwierdzenie w perspektywie niemieckiej
i rosyjskiej wrażenia słabej pozycji Polski w ramach
Unii Europejskiej.
Sprzeciw rządu Rzeczypospolitej Polskiej wobec
wrogiego projektu, którym jest Nord Stream, powi-
nien być podtrzymany z pełną stanowczością. Sprze-
ciw dotyczy podstawowych interesów państwa w po-
staci bezpieczeństwa energetycznego kraju, bezpie-
czeństwa ekologicznego mieszkańców Wybrzeża,
bezpieczeństwa ekonomicznego regionów turystycz-
nych i uzdrowiskowych Wybrzeża.
Rezygnacja z obrony żywotnych interesów kraju
przez jego rząd jest zawsze oznaką jego słabości
i oznacza oddawanie pola w kwestii bezpieczeństwa.
Na takie dobrowolne oddawanie suwerenności nie
może być nigdy zgody. Przez lata 2006 i 2007 głos
Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej był
zdecydowany i silny, szczególnie w kwestiach doty-
czących energetyki. Był nastawiony na realizację
interesów Rzeczypospolitej Polskiej, czyli Polaków.
Taka postawa musiała budzić negatywne reakcje
np. przedstawicieli Republiki Federalnej Niemiec,
gdyż stanowiła utrudnienie dla realizacji intere-
sów niemiecko-rosyjskich sprzecznych z interesa-
mi polskimi.
Odstąpienie od zdecydowanego obstawania przy
swoich racjach będzie odczytane jako przejaw słabo-
ści, szczególnie przez rządy Republiki Federalnej
102
Niemiec i Federacji Rosyjskiej. Raz utraconą pozycję
odbudowuje się z wielkim trudem.
Pytania:
1. Proszę o informację, czy rząd Rzeczypospolitej
Polskiej utrzyma zdecydowany sprzeciw wobec bu-
dowy rurociągu gazowego Nord Stream jako sprzecz-
nego z żywotnymi interesami kraju i będącego real-
nym zagrożeniem jego bezpieczeństwa.
2. Proszę o wyjaśnienie sytuacji, w której woje-
woda zachodniopomorski nie dołożył należytej sta-
ranności w przeprowadzeniu aktywnych konsultacji
społecznych w sprawie budowy gazociągu Nord
Stream w ramach postępowania przewidzianego
konwencją z Espoo.
3. Proszę o przedstawienie informacji, czy rząd
Rzeczypospolitej Polskiej planuje działania mające
na celu zmianę priorytetowych inwestycji Unii Eu-
ropejskiej w sektorze energetycznym, włącznie ze
skreśleniem z tej listy projektu Nord Stream.
4. Proszę o przedstawienie informacji, czy mini-
ster właściwy do spraw gospodarki, który jest kon-
stytucyjnie odpowiedzialny za bezpieczeństwo ener-
getyczne, otrzymał od koncernu Nord Stream AG
informacje uzupełniające projektu, a w tym:
— trzy alternatywne trasy planowanej inwesty-
cji, wraz ze szczegółowymi analizami planowanych
tras i tzw. opcją zero, czyli zaniechania inwestycji,
— opisy alternatywnych wariantów lokalizacyj-
nych planowanego gazociągu,
— odniesienie się do zgodności przedsięwzięcia
z kierunkami polityki energetycznej i polityki w dzie-
dzinie środowiska naturalnego Unii Europejskiej,
— opis wszelkiej infrastruktury instalowanej
wraz z gazociągiem,
— szczegółowe informacje dotyczące materiałów
planowanych do budowy gazociągu, ich parametrów
wytrzymałościowych, referencji, norm, standardów
i analiz, a także norm projektowych i budowlanych,
— wykonanie na potrzeby dokumentacji szczegó-
łowej inwentaryzacji broni chemicznej i innych sub-
stancji chemicznych niebezpiecznych dla środowiska
a zatopionych na dnie Morza Bałtyckiego w sąsiedz-
twie planowanej trasy gazociągu,
— opis wpływu inwestycji na faunę i florę bałtyc-
ką, w tym na ptaki i ssaki morskie, uwzględniający
pełny cykl wegetacyjny,
— wskazanie ograniczeń, jakim będzie podlegać
rybołówstwo prowadzone w sąsiedztwie inwestycji,
— odniesienie się do istniejących zagrożeń i ich
skutków w stosunku do istniejącej infrastruktury
(wraz z prezentacją danych w formie graficznej, np.
mapy z profilem dna morskiego na trasie gazociągu
z naniesioną infrastrukturą, a także wrakami stat-
ków, zatopioną bronią chemiczną i amunicją oraz in-
nymi przeszkodami),
— analiza potencjalnych sytuacji awaryjnych i ich
oddziaływania na środowisko,
— wskazanie wszystkich materiałów źródłowych.
6. Proszę o przedstawienie informacji na temat
rozmów i korespondencji przedstawicieli rządu Rze-
czypospolitej Polskiej z przedstawicielami rządu Re-
publiki Federalnej Niemiec prowadzonych obecnie –
od listopada 2007 r., i planowanej agendy tematów
do rozmów na rok 2008 dotyczących współpracy
energetycznej, ze szczególnym uwzględnieniem pro-
jektów Nord Stream, OPAL i interkonektorów pol-
sko-niemieckich.
Z poważaniem
Posłowie Czesław Hoc
i Joachim Brudziński
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 827)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie łagodzenia stanowiska Polski
odnośnie do genetycznie modyfikowanych
pasz i zamiaru uwalniania genetycznie
modyfikowanych roślin w produkcji roślinnej
Szanowny Panie Premierze! Dnia 21.01.2008 r.
Informacyjna Agencja Radiowa podała, co zamiesz-
czono również na stronie portalu wp.pl, iż Polska ła-
godzi stanowisko w sprawie produktów genetycznie
modyfikowanych i zmienia przepisy zgodnie z zale-
ceniem Komisji Europejskiej. Minister rolnictwa
Marek Sawicki potwierdził, że Bruksela dostanie
propozycje zmian w ustawie o paszach, która zezwo-
li na wykorzystywanie produktów zmodyfikowanych
genetycznie. Złagodzone stanowisko Marek Sawicki
prezentował też w sprawie upraw roślin genetycznie
modyfikowanych. Zaznaczył, że są pozytywne ele-
menty, gdyż całe uprawy ziemniaków genetycznie
modyfikowanych w Europie nie są zjadane przez
stonkę.
W świetle powyższej informacji zwracam się
z uprzejmym zapytaniem, czy stanowisko to popiera
również Pan, Panie Premierze, czy popiera to rów-
nież minister środowiska i czy jest to już oficjalne
stanowisko rządu.
Pragnę również uzyskać odpowiedź, w jaki spo-
sób może wpłynąć uwalnianie genetycznie modyfi-
kowanych roślin na bioróżnorodność, w tym na or-
ganizmy pożyteczne, szczególnie te, które są istotne
z punktu widzenia Natury 2000 i są szczególnym
obiektem zainteresowania (finansowania) KE.
Z poważaniem
Poseł Jan Szyszko
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 828)
do ministra zdrowia
w sprawie obniżenia kosztów zakupu leków
przez emerytów i rencistów
Bardzo często podczas dyżurów poselskich otrzy-
mujemy informacje i sygnały od osób starszych, któ-
re dotyczą wysokich cen leków. Emeryci i renciści są
to ludzie na ogół schorowani, co wiąże się z koniecz-
nością regularnego zażywania leków na różnego ro-
dzaju schorzenia. Przy obecnej bardzo wysokiej ce-
nie leków ludzie ci często są zmuszeni rezygnować z
wykupywania leków, ponieważ nie stać ich na zapła-
cenie za nie, a to z kolei jest zagrożeniem dla ich
zdrowia i życia. Bardzo smutne jest to, iż osoby star-
sze i schorowane muszą dokonywać wyboru pomię-
dzy wykupieniem leków, zakupem żywności bądź
opłatami za czynsz, gaz, prąd czy pozostałe media.
Wobec powyższego prosimy Panią Minister o za-
interesowanie się sprawą i udzielenie odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Czy znany jest Pani w/w problem?
2. Czy rząd i Ministerstwo Zdrowia zamierza
podjąć stosowne kroki, aby obniżyć ceny leków dla
emerytów i rencistów?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Chmielowiec,
Kazimierz Moskal i Stanisław Ożóg
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 829)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie szkodliwego wpływu
napojów energetyzujących na młodzież
W ostatnim czasie coraz bardziej wśród polskich
dzieci i młodzieży zauważalny jest niezwykle istotny
problem, który dotyczy nadużywania napojów ener-
getyzujących. Docierają do nas informacje od wycho-
wawców, iż średnio co drugi uczeń już w szkole pod-
stawowej miał i ma styczność z tego typu używką.
Chcąc zgłębić tę problematykę, zapoznaliśmy się
z licznymi artykułami na ten temat. Fakty są prze-
rażające.
Napoje te, wyglądające bardzo niewinnie, zachę-
cające atrakcyjną etykietą mogą mieć zgubny wpływ
na rozwój młodego człowieka. „Dopalacze” w nad-
miernych dawkach mogą wywoływać zaburzenia
krążenia, skoki ciśnienia, a nawet cukrzycę. Używki
103
te są bardzo często reklamowane jako napoje zwięk-
szające możliwość koncentracji, zwiększające wydol-
ność organizmu, przeciwdziałające zmęczeniu oraz
przyspieszające metabolizm.
W związku z tym młodzież w wieku szkolnym,
chcąc poprawić swoje zdolności intelektualne, bar-
dzo często po nie sięga. Cieszą się one także dużą
popularnością na różnego rodzaju imprezach.
Napoje te, mimo iż tak szkodliwe, są ogólnie do-
stępne (często nawet w sklepikach szkolnych). Mło-
dzież jest przekonana, że pijąc te wspomagacze, jest
w stanie osiągnąć lepsze wyniki w nauce. Jednak
mało kto wie o tym, że ich skład w dużym stopniu
hamuje wydzielanie hormonu wzrostu. Zawierają
szereg sztucznych substancji, które mogą spowodo-
wać podrażnienie żołądka lub reakcję alergiczną.
W związku z powyższym powinny pojawić się pewne-
go rodzaju ograniczenia w dostępie do tych używek.
Zwracamy się z prośbą o zainteresowanie poruszo-
nym przez nas zjawiskiem i odpowiedź na pytania:
1. Czy znany jest Pani Minister powyższy pro-
blem?
2. Jakie działania przewiduje Pani Minister, by
zminimalizować to zjawisko?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Chmielowiec,
Kazimierz Moskal i Stanisław Ożóg
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 830)
do ministra zdrowia
w sprawie pomocy dla osób niepełnosprawnych
Sytuacja osób niepełnosprawnych w Polsce jest
bardzo trudna. Pomijając sam fakt ich cierpienia
i dyskryminacje przez inne osoby, zauważamy inny
niezwykle niepokojący problem. Dotyczy to w dużej
mierze sposobu leczenia i opieki nad niepełno-
sprawnymi.
Niezaprzeczalnym faktem jest to, że osoby takie
potrzebują pomocy ze strony całego społeczeństwa,
jednak często jest to niewystarczające, gdyż nie-
zbędna jest fachowa opieka, której niestety w dal-
szym ciągu jest zbyt mało. Cieszy nas, że nastąpił
duży krok do przodu. Nie da się nie zauważyć, iż
wzrosła liczba leków refundowanych dla tej grupy
ludzi.
Konieczne jest zwiększenie liczby placówek, któ-
re będą zajmować się problemami osób niepełno-
sprawnych i kalekich. Punkty takie mogłyby za-
trudniać specjalistów w tej dziedzinie, dyspozycyj-
nych i posiadających odpowiednie wykształcenie
104
i kwalifikacje do pracy z ludźmi upośledzonymi
umysłowo. Problematyką tą powinni zajmować się
specjaliści i dostosować swoje działania do potrzeb
zainteresowanych. Niejednokrotnie osoby upośle-
dzone nie otrzymują odpowiedniej pomocy, co wiąże
się często z pogłębianiem się ich zaburzeń, często
też bezsilność może powodować depresję i inne za-
grażające ich życiu dolegliwości.
Wobec powyższego zwracamy się do Pani Mini-
ster z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Pani Minister wymieniony
problem?
2. Jakie kroki podejmie Pani Minister, by wpły-
nąć na poprawę sytuacji osób niepełnosprawnych?
3. Czy przewidziano w budżecie państwa na 2008
rok środki na dofinansowanie tego typu placówek?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Chmielowiec,
Kazimierz Moskal i Stanisław Ożóg
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 831)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podjęcia prac legislacyjnych
dotyczących procedur zmiany granic gmin
Obecnie obowiązujące w Polsce przepisy dotyczą-
ce zasad zmiany granic gmin budzą wiele kontro-
wersji. Do mojego biura poselskiego wpłynęło „Sta-
nowisko Rady Miejskiej w Głogowie Małopolskim
w sprawie procedur zmiany granic gmin” z prośbą
o podjęcie prac legislacyjnych dotyczących wprowa-
dzenia jasnych i przejrzystych zasad dotyczących
zmiany granic gmin.
Istniejące w obrocie prawnym przepisy pozwalają
Radzie Ministrów w dowolny sposób zmieniać grani-
ce gmin w drodze rozporządzenia. W obecnych prze-
pisach prawa brak jest uregulowań dotyczących re-
kompensowania strat i utraconych korzyści z tytułu
oderwania części gminy. Brak jest możliwości odwo-
łania się od decyzji Rady Ministrów. Nie ma również
uregulowań co do szczegółowości analizy ekono-
micznej pokazującej, na ile wnioskowana zmiana
potrzebna jest dla rozwoju miasta i regionu i jaki
wpływ może ona mieć dla bytu ekonomicznego gmin
tracących tereny.
Procedura zmian granic jednostek samorządu
terytorialnego narusza zasadę równości stron tego
postępowania. Wnioskujący może bowiem składać
wniosek dotyczący dowolnego terenu, bez przepro-
wadzenia analiz, jak takie odłączenie wpływać bę-
dzie na ukształtowane już więzi społeczne, gospo-
darcze i kulturalne.
Konsultacje w sprawie zmian granic przeprowa-
dzane są w różnej formie. Czy nie lepszym rozwiąza-
niem byłoby przeprowadzenie referendum wśród
wszystkich mieszkańców jednostek samorządowych
zgodnie z ustawą o referendum?
Należałoby również ustalić, że kolejny wniosek
o zmianę granic może być składany po pewnym cza-
sie, w ustalonym przez ustawodawcę terminie. Bez
ustalenia takiego okresu karencji nie jest możliwe
planowanie rozwoju gminy, a wnioskodawca może
niemal co rok powtarzać swój wniosek.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do
Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Czy znamy jest Panu przedstawiony problem?
2. Jakie czynności podejmie Pana rząd w tej
sprawie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 832)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
oraz
ministra spraw zagranicznych
w sprawie sytuacji
na granicy polsko-ukraińskiej oraz w strefie
przygranicznej po przystąpieniu Polski
do strefy Schengen
Przystąpienie Polski do strefy Schengen spowo-
dowało nowy obowiązek wizowy dla obywateli Ukra-
iny chcących wjechać na terytorium RP. Ukraina
ratyfikowała umowę umożliwiającą wydawanie wiz
bezpłatnych (tak jak do tej pory) i tzw. mały ruch
graniczny w strefie 50 km. W związku z tym powstał
szereg problemów na granicy, jak również w strefie
przygranicznej, które w najbliższym czasie ulegną
jeszcze zaostrzeniu.
Czy w takiej sytuacji nie byłoby wskazane zor-
ganizowanie polsko-ukraińskiego „okrągłego sto-
łu” z udziałem stron rządowych, organizacji poza-
rządowych, samorządów, mediów, instytucji nauki
w celu wypracowania metod usprawnienia ruchu
granicznego?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 833)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie stosunków polsko-ukraińskich
i sytuacji na granicy polsko-ukraińskiej
po przystąpieniu Polski do strefy Schengen
Przystąpienie Polski do strefy Schengen spowo-
dowało nowy obowiązek wizowy dla obywateli Ukra-
iny chcących wjechać na terytorium RP. Ukraina
ratyfikowała umowę umożliwiającą wydawanie wiz
bezpłatnych (tak jak do tej pory) i tzw. mały ruch
graniczny w strefie 50 km. W związku z tym powstał
szereg problemów na granicy, jak również w strefie
przygranicznej, które w najbliższym czasie ulegną
zaostrzeniu.
Czy stworzenie tzw. małego ruchu granicznego
w strefie 50 km rzeczywiście będzie sprzyjało kon-
taktom rodzin i budowaniu więzi polsko-ukraiń-
skich, czy raczej umożliwi rozwój przemytu i handlu
odbiegającego od cywilizowanych standardów?
W jaki sposób stworzenie tzw. małego ruchu gra-
nicznego w strefie 50 km ma usprawnić ruch gra-
niczny, jeśli to właśnie przemyt (głównie paliw, al-
koholu oraz papierosów) i handel mieszkańców rejo-
nów nadgranicznych powoduje kolejki na granicy?
W jaki sposób zamierzamy walczyć z zagroże-
niem wjazdu do strefy Schengen przestępców wsku-
tek „rozszczelnienia” granicy spowodowanego ru-
chem przygranicznym?
Czy ministerstwo zamierza modernizować obec-
ne, a także budować nowe przejścia graniczne,
z uwzględnieniem przejść lokalnych, wodnych, tury-
stycznych, które nie są kosztowne, a zarazem mogą
przyczynić się do rzeczywistego rozwoju terenów
przygranicznych, a nie „wsparcia” przestępczości
przygranicznej?
Czy ministerstwo zamierza doprowadzić do real-
nego, a nie wirtualnego wydzielenia faktycznych pa-
sów zielonych dla podróży służbowych na przejściach
granicznych?
Czy ministerstwo zamierza doprowadzić do jako-
ściowych zmian kontroli na polskiej granicy strefy
Schengen – począwszy od zaprzestania zwracania
się na „ty” przez polskie służby poprzez obsługę po-
dróżnych w pojazdach i konieczność wysiadania pa-
sażerów tylko w uzasadnionych przypadkach?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
105
Interpelacja
(nr 833)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie stosunków polsko-ukraińskich
i sytuacji na granicy polsko-ukraińskiej
po przystąpieniu Polski do strefy Schengen
Przystąpienie Polski do strefy Schengen spowo-
dowało nowy obowiązek wizowy dla obywateli
Ukrainy chcących wjechać na terytorium RP.
W związku z tym powstał szereg problemów na
granicy, również związanych z funkcjonowaniem
konsulatów, zlekceważonych przez polską stronę,
przy jednoczesnym kreowaniu sielankowego obra-
zu w mediach. Dziś praktycznie nie istnieje regu-
larny i przewidywalny system połączeń autobuso-
wych z Ukrainą, a przejścia graniczne są blokowa-
ne przez kierowców, mieszkańców terenów przy-
granicznych, ale także organizacje o charakterze
politycznym, takie jak PORA.
W jaki sposób ministerstwo zamierza zapobiec
sytuacji, w której Polska będzie postrzegana jako
kraj utrudniający otrzymanie wizy schengeńskiej
lub narodowej (bo to polskie konsulaty z racji liczby
i kwestii językowych będą oblegane i one najczęściej
będą wydawać odmowy)?
Jakie kroki zamierza podjąć ministerstwo w spra-
wie funkcjonowania konsulatów, aby wyeliminować
patologie takie jak „instytucje” pośredniczące o cha-
rakterze nieformalnym lub wręcz przestępczym?
W jaki sposób ministerstwo zamierza umożliwić
normalny ruch autobusowy sparaliżowany nałoże-
niem na ukraińskich kierowców biurokratycznych
wymogów normalnych w Europie, ale abstrakcyj-
nych na Ukrainie (np. wyciągi bankowe z kont
świadczące o zarobkach itp.)?
Czy ministerstwo zamierza stosować skuteczną
politykę informacyjną w Polsce i na Ukrainie na te-
mat strefy Schengen, jej korzyści i zasad, która unie-
możliwi wykorzystywanie obecnej sytuacji do roz-
grywek politycznych na Ukrainie przez środowiska
niechętne współpracy Ukrainy z UE oraz do za-
ostrzenia stosunków z Polską?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
106
Interpelacja
(nr 834)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie postępu prac nad wdrożeniem
dyrektyw Rady 2000/43/WE i 2000/78/WE,
a także niewłaściwego i niepełnego
wdrożenia dyrektywy Rady 89/391/EWG
Interpelacja poselska w sprawie postępu prac
nad wdrożeniem dyrektywy Rady 2000/43/WE po-
przez uchwalenie ustawy o równym traktowaniu
oraz dyrektywy Rady 2000/78/WE ustanawiającej
ogólne warunki ramowe równego traktowania w za-
kresie zatrudniania i pracy, przy czym pierwszą dy-
rektywę mieliśmy wdrożyć do końca 2007 r., drugą
do 15 sierpnia 2008 r., a także w sprawie niewłaści-
wego i niepełnego wdrożenia dyrektywy Rady 89/
391/EWG, co skutkowało przedstawieniem Polsce
przez Komisję Europejską formalnych zarzutów.
Jaki jest stan zaawansowania prac nad projekta-
mi wspomnianych ustaw? Kiedy zostaną one przed-
stawione do pierwszego czytania w Sejmie? Jakie
działania podjęto w zakresie nowelizacji Kodeksu
pracy? Czy istnieje realne zagrożenie zapłaty ewen-
tualnych kar za zwłokę nałożonych przez Europej-
ski Trybunał Sprawiedliwości?
Z poważaniem
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak
Poznań, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 835)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany przepisów w zakresie
umożliwienia powoływania terenowych
oddziałów wojewódzkich ośrodków ruchu
drogowego w miastach, w których w 1998 r.
funkcjonował WORD, a w szczególności
w Głogowie w woj. dolnośląskim
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 usta-
wy o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dnia
9 maja 1996 r. (Dz. U. 1996 Nr 73, poz. 350, z późn.
zm.) oraz art. 191–193 Regulaminu Sejmu (MP 2002
Nr 23, poz. 398) zwracam się do Pana Ministra
w sprawie dotyczącej zmiany przepisów w kierunku
umożliwienia powoływaniu terenowych oddziałów
wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego w mia-
stach, w których w 1998 r. funkcjonował WORD,
a w szczególności w Głogowie, woj. dolnośląskie.
Wnoszę o zmianę art. 109 ust. 3 ustawy Kodeks
ruchu drogowego w zakresie wykreślenia daty
dziennej przy pozostawieniu samego roku. Taka
zmiana umożliwi utworzenie w Głogowie i innych
miastach w podobnej sytuacji terenowych oddzia-
łów wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego.
Oczywiście po zmianie przepisów niezbędna będzie
decyzja zarządu województwa, jednakże w przy-
padku Głogowa wola utworzenia takiego oddziału
została wyrażona na piśmie przez Zarząd Woje-
wództwa Dolnośląskiego. O utworzenie takiej pla-
cówki wnosili już w 2006 r. mieszkańcy Głogowa,
co zostało potwierdzone w 2007 r. przez Zarząd Po-
wiatu Głogowskiego.
W Głogowie przez wiele lat funkcjonował ośro-
dek egzaminowania kierowców, jednakże przez nie-
fortunną decyzję likwidującą ten ośrodek parę mie-
sięcy przed wskazaną w ustawie datą 31 grudnia
1998 r. w tej chwili niemożliwe jest utworzenie tere-
nowego ośrodka WORD. Jest to o tyle niesprawiedli-
we, iż podobne ośrodki funkcjonują w znacznie
mniejszych miastach takich jak m.in. Kłodzko, Gli-
wice, Jastrzębie-Zdrój, Dąbrowa Górnicza. Głogów
jako 70-tysięczne miasto powiatowe, które jest
znacznie oddalone od istniejących ośrodków egzami-
nacyjnych, znajdujących się w Legnicy, Lesznie, Zie-
lonej Górze, powinno mieć ośrodek egzaminacyjny
tym bardziej, że zwiększająca się liczba samochodów
powoduje coraz większą liczbę kandydatów na kie-
rowców. Jest to przyczyną coraz bardziej wydłużają-
cego się czasu oczekiwania na egzamin, często prze-
kraczającego 2–3 miesiące, mimo iż przepisy wyraź-
nie narzucają 30-dniowy termin. Biorąc pod uwagę
natężenie ruchu w Głogowie, jak również fakt, iż
przez wiele lat były w tym mieście przeprowadzane
egzaminy, można uznać, że spełnione są warunki
niezbędne do sprawdzania w trakcie egzaminu
umiejętności przyszłych kierowców według polskich
i europejskich przepisów. Wobec tego proszę o prze-
analizowanie możliwości dokonania zmian w usta-
wie o ruchu drogowym. Powyższa zmiana znacznie
wpłynie na ułatwienie „życia” mieszkańcom i zdecy-
dowanie skróci czas oczekiwania na egzamin.
W związku z powyższym, proszę o odpowiedź na
następujące pytania w tej sprawie:
1. Czy możliwa jest zmiana przepisów w ww. za-
kresie?
2. Czy ministerstwo przewiduje rozwiązanie
problemu dotyczącego coraz dłuższego czasu oczeki-
wania na egzamin państwowy w zakresie zdobywa-
nia uprawnień do kierowania pojazdami?
Z poważaniem
Poseł Ewa Drozd
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 836)
do ministra finansów
w sprawie niestosowania się
przez urzędy skarbowe do zaleceń
Ministerstwa Finansów w zakresie
przekazywania 1% podatku na konkretny cel
organizacji pożytku publicznego
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa z dnia 16 li-
stopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw wprowadziła korzystne zmiany
w mechanizmie alokacji 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych na rzecz organizacji pożytku pu-
blicznego (OPP). Dzięki tym zmianom można spo-
dziewać się zwiększenia kwot przekazywanych przez
darczyńców na rzecz OPP. Jednocześnie ustawa nie
uwzględnia specyfiki działania tych OPP, które zbie-
rają na konkretny cel (np. na konkretne dziecko).
W tej sprawie interpelował m.in. poseł Dariusz Li-
piński. Uzyskane wyjaśnienie, że taka możliwość
istnieje poprzez dopisanie szczegółowego przezna-
czenia środków w zeznaniu podatkowym, a zgodnie
z komunikatem Ministerstwa Finansów z dnia
21 grudnia 2007 r. urzędy skarbowe mają te dodat-
kowe informacje przekazywać OPP w celu redystry-
bucji środków zgodnie z wolą darczyńcy.
Niestety, otrzymałyśmy w styczniu wiele niepo-
kojących sygnałów od rodziców niepełnosprawnych
dzieci o nierespektowaniu przez urzędy skarbowe
zaleceń Ministerstwa Finansów w zakresie deklaro-
wania 1% podatku na rzecz OPP, szczególnie w za-
kresie przekazywania środków na konkretny cel,
np. konkretne dziecko. Komunikat wskazuje możli-
wość wpisywania nazwy celu lub danych personal-
nych dziecka w rubryce „Inne informacje”. Wywią-
zywanie się przez urzędy skarbowe z obowiązku re-
spektowania umieszczonych w tej rubryce danych
będzie miało decydujący wpływ na możliwość dal-
szego leczenia i rehabilitacji tysięcy niepełnospraw-
nych w Polsce.
W związku z powyższym mamy do Pana Mini-
stra następujące pytania:
1. Dlaczego organy podatkowe nie respektują in-
formacji zawartej w komunikacie Ministerstwa Fi-
nansów z dnia 21 grudnia 2007 r., dotyczącym no-
wych zasad przekazywania 1% podatku na rzecz or-
ganizacji pożytku publicznego w formularzach PIT?
2. Dlaczego urzędy skarbowe nie rozliczają pra-
cowników z wykonywania zaleceń zawartych w ko-
munikacie z dnia 21 grudnia 2007 r., dotyczącym no-
wych zasad przekazywania 1% podatku na rzecz or-
ganizacji pożytku publicznego w formularzach PIT?
3. W jaki sposób monitorowane są zachowania
urzędników skarbowych w tym zakresie?
107
4. Czy wyciągane są wnioski i sankcje służbowe
wobec urzędników skarbowych niestosujących się
do treści zawartych w komunikacie?
Na koniec chciałybyśmy zapytać Pana Ministra,
czy w związku z ogólnopolską skalą problemu oraz
jego ogromnym znaczeniem społecznym jest możli-
we szybkie uregulowanie opisanych kwestii w for-
mie zarządzenia, które dawałoby gwarancję wyko-
nywania przez urzędy czynności opisanych w komu-
nikacie, dotyczących trybu przekazywania 1% po-
datku na OPP, w tym na konkretny cel.
Z poważaniem
Posłanki Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
i Bożena Szydłowska
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 837)
do ministra środowiska
w sprawie podjęcia
przez Ministerstwo Środowiska
działań zmierzających do ograniczenia
emisji gazów cieplarnianych
Szanowny Panie Ministrze! Polska w dniu 26 paź-
dziernika 1994 r. ratyfikowała Ramową Konwencję
Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu,
a w dniu 13 grudnia 2002 r. protokół z Kioto. Zgodnie
z art. 3 ust. 1 protokołu państwa rozwinięte, określo-
ne w załączniku I do konwencji, zobowiązały się do
sumarycznej redukcji swych emisji o co najmniej 5%
w stosunku do poziomu z 1990 r. w tzw. pierwszym
okresie rozliczeniowym, tj. w latach 2008–2012. Za-
łącznik B do protokołu zawiera z kolei indywidualnie
określone zobowiązania redukcyjne państw wymie-
nionych we wspomnianym już załączniku I. Wśród
stron znajduje się Polska z 6% celem redukcyjnym
(w odniesieniu do emisji z 1988 r.).
Dążąc do zmniejszenia kosztów realizacji celów
redukcyjnych, w protokole z Kioto wprowadzono
mechanizmy rynkowe zwane mechanizmami ela-
stycznymi: mechanizm wspólnych wdrożeń (ang. Jo-
int Implementation – w skrócie JI), mechanizm czy-
stego rozwoju (ang. Clean Development Mechanism
– w skrócie CDM) oraz handel emisjami (ang. Emis-
sion Trading – w skrócie ET).
Inwestorzy działający na terenie Rzeczypospoli-
tej Polskiej, chcący doprowadzić do zmniejszenia
obecności gazów cieplarnianych w atmosferze, za-
mierzają realizować projekty proekologiczne w ra-
mach mechanizmu wspólnych wdrożeń. W tym celu
zostały przygotowane odpowiednie wstępne opisy
projektów (ang. Project Idea Note – w skrócie PIN)
108
i przesłane do Ministerstwa Środowiska oraz do
NFOŚiGW w celu uzyskania listów popierających.
Takich projektów przesłano kilkadziesiąt. Minister
środowiska w poprzednim rządzie bardzo rzadko
decydował się na wydanie listu popierającego pro-
jekt. Dlatego większość tych projektów czeka w mi-
nisterstwie na rozpatrzenie.
Czy Pan Minister zamierza zmienić tę praktykę,
dając projektom szanse realizacji, aby tym samym
Polska bardziej aktywnie włączyła się w działania
mające na celu ograniczenie gazów cieplarnianych?
Z poważaniem
Poseł Witold Klepacz
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 838)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zmiany art. 68 ust. 2 ustawy
o gospodarce nieruchomościami
w celu wyłączenia możliwości żądania
Agencji Mienia Wojskowego wobec jednostek
samorządów terytorialnych zwrotu bonifikaty
udzielonej przy zakupie nieruchomości
Szanowny Panie Marszałku! Zgodnie z art. 68
ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r., jeżeli na-
bywca zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na inne
cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty,
przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości
stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat,
licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany do zwrotu
kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryza-
cji. Zwrot następuje na żądanie właściwego organu.
Zgodnie z sugestią samorządów Agencja Mienia
Wojskowego powinna być wyłączona z możliwości
żądania od jednostek samorządu terytorialnego
zwrotu bonifikaty, zgodnie z wym. art. 68.
Panie Ministrze, jakie jest stanowisko rządu
w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 839)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie spowodowania wykonania
przez starostów zmian zapisów ewidencji
na podstawie przeprowadzanych przez gminy
weryfikacji użytków gruntowych,
co ograniczy niedobór w dochodach gmin
z tytułu podatku od nieruchomości
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie ze zmianą
ustawy o podatku rolnym i leśnym z października
2002 r. podstawowym kryterium przesądzającym
o sposobie opodatkowania nieruchomości są infor-
macje zawarte w rejestrze ewidencji gruntów i bu-
dynków.
Starosta, jako organ właściwy, prowadzący kata-
ster nieruchomości, po uprzedniej weryfikacji użyt-
ków gruntowych przeprowadzanej przez gminę, po-
winien dokonać zmiany zapisów w ewidencji. Proce-
dura ta nie została w pełni przeprowadzona, a brak
aktualnie obowiązujących zapisów użytków grunto-
wych skutkuje poważnym niedoborem w dochodach
gmin z tytułu podatku od nieruchomości. Brak jed-
nolitości w tych zapisach wywołuje również konflik-
ty sąsiedzkie i zastrzeżenia oraz pretensje miesz-
kańców, którzy wskazują na różnicę w kwotach po-
datków zbliżonych nieruchomości, co narusza kon-
stytucyjną zasadę równości obywateli.
Wskazanym byłoby spowodować dokonanie przez
starostów zmian zapisów w ewidencji oraz zlecić dla
Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii usprawnie-
nie procedur w tym zakresie.
Panie Ministrze! Jakie zamierza Pan podjąć
działania w celu usprawnienia procedur oraz spowo-
dowania wykonania przez starostów ich obowiąz-
ków w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 840)
do ministra środowiska
w sprawie rekompensaty dla właścicieli
i zarządzających gruntami objętymi
obszarem Natura 2000
Szanowny Panie Ministrze! Projektowana sieć
Natura 2000 wymagać będzie jeszcze wielu uzupeł-
nień i korekt. Podkreślić należy, że stwarza ona
szansę objęcia ochroną wartościowych typów ekso-

systemów i siedlisk oraz miejsc gniazdowania pta-
ków, które w ramach krajowego systemu obszarów
chronionych nie są w pełni reprezentowane (np. do-
lin rzecznych). Oba systemy są otwarte i można mieć
nadzieję, że stopniowo udoskonalane przyczynią się
do zachowania różnorodności biologicznej w Polsce.
Ustalono już tereny, które z pewnością docelowo
pozostaną obszarami Natura 2000, dlatego też nale-
żałoby w końcu przystąpić do ich ochrony.
Sprawą kluczową dla pomyślnego wdrażania Na-
tury 2000 są finanse, a szczególnie rekompensaty
dla administrujących tymi terenami. Jest pewne, że
większość kosztów związanych z wyznaczeniem
i funkcjonowaniem SOO i OSO (w tym kosztów ob-
sługi i zabiegów ochrony aktywnej), opracowaniem
dla nich planów ochrony, monitoringiem określo-
nych rodzajów siedlisk i gatunków, sprawozdawczo-
ścią etc. będą ponosić państwa członkowskie (mogą
one liczyć na wsparcie z funduszy unijnych ochrony
tzw. priorytetowych siedlisk przyrodniczych i ga-
tunków). W przypadku obszarów Natura 2000 już
objętych formami ochrony na szczeblu krajowym
koszty wdrażania sieci będą oczywiście mniejsze.
Dla tych obszarów sporządzane są plany ochrony,
obejmujące również monitoring.
W przypadku obszarów niechronionych (przede
wszystkim nieleśnych) do kosztów sporządzenia ich
planów ochrony oraz funkcjonowania dochodzą
trudne jeszcze do oszacowania koszty rekompensat
dla właścicieli gruntów za utracone korzyści w związ-
ku z ograniczeniami w użytkowaniu terenu oraz
koszty finansowych zachęt do gospodarowania
w określony sposób, sprzyjający utrzymaniu siedlisk
przyrodniczych i gatunków we właściwym stanie
ochrony. Jest szansa, że koszty wdrażania Natury
2000 na obszarach rolniczych będą częściowo po-
krywane z funduszy przeznaczanych na wdrażanie
programów związanych z rolnictwem (program rol-
nośrodowiskowy).
W przyszłości, będąc już członkiem Unii Euro-
pejskiej, Polska będzie mogła starać się o dofinanso-
wanie również z funduszy strukturalnych i progra-
mu LIFE.
Zgodnie z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody wojewoda może za-
wrzeć umowę z właścicielem lub posiadaczem obsza-
ru, z wyjątkiem zarządców nieruchomości Skarbu
Państwa, na wykonanie ochrony danego obszaru,
a także na wypłacenie rekompensat za utracone do-
chody wynikające z wprowadzonych ograniczeń.
W praktyce nie jest to wykorzystywane. Wątpliwym
jest wyłączenie w art. 36 zarządców nieruchomości
Skarbu Państwa, szczególnie Lasów Państwowych,
z tej możliwości.
Brak jest też zarządzeń wykonawczych, brak jest
odpowiednich środków w budżecie. Brak jest również
dostatecznego zainteresowania strony rządowej wy-
płatą tych rekompensat, a od tego w głównej mierze
uzależniona jest właściwa ochrona tych obszarów.
109
Panie Ministrze! Jakie planuje pan poczynić
przedsięwzięcia w celu opracowania spójnego syste-
mu wypłat rekompensat dla właścicieli i zarządzają-
cych gruntami na terenach objętych obszarem Na-
tura 2000?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 841)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nierównego dostępu do środków
w ramach programu „Promesa ministra
kultury i dziedzictwa narodowego”
Panie Ministrze! Program „Promesa ministra
kultury i dziedzictwa narodowego” ma służyć dofi-
nansowaniu wkładu krajowego (publicznego) do wy-
branych projektów z zakresu kultury realizowanych
ze środków europejskich. Dofinansowanie dotyczy
projektów realizowanych w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko 2007–2013”,
szesnastu regionalnych programów operacyjnych
2007–2013, Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”, Programu Rozwój Obszarów Wiejskich
2007–2013, programów Europejskiej Współpracy
Transgranicznej, Funduszu Wymiany Kulturowej
oraz Programu Kultura 2007–2013. Wymaganym za-
łącznikiem do projektu jest wniosek złożony do które-
goś z ww. programów i podpisana umowa na współfi-
nansowanie zadania z funduszy europejskich.
Nabór projektów w ramach programu „Promesa
ministra kultury i dziedzictwa narodowego” wyzna-
czony jest do 31 stycznia oraz do 31 maja, przy czym
jeżeli środki zostaną wykorzystane w pierwszym
terminie, naboru w drugim terminie nie będzie.
Gminy województwa lubelskiego mogą pozyski-
wać środki przede wszystkim w ramach regionalne-
go programu operacyjnego. Pierwszy nabór projek-
tów do regionalnego programu operacyjnego plano-
wany jest na luty 2008 r., a więc już po zakończeniu
pierwszego naboru projektów przez ministra kultu-
ry i dziedzictwa narodowego. Z informacji płynących
z samorządów wynika, że na chwilę obecną jedynie
w jednym województwie w Polsce, tj. w wojewódz-
twie śląskim, rozpoczęty jest nabór projektów na
ww. przedsięwzięcie. Oznacza to, że potencjalni be-
neficjenci z pozostałych 15 województw, w tym z Lu-
belszczyzny, nie mają szans na pozyskanie środków
z programu „Promesa ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego”, ponieważ zostaną one wyczerpa-
ne już w pierwszym terminie.
110
Co zamierza Pan Minister uczynić, aby zapewnić
równy dostęp do funduszy przyznawanych w ra-
mach „Promesy ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego” wszystkim samorządom?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 842)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zmiany systemu finansowania oświaty
Szanowna Pani Minister! Sytuacja szkolnictwa
polskiego jest trudna. Brakuje wielu środków, które
można byłoby przeznaczyć na właściwe funkcjono-
wanie szkół, nauczyciele protestują, domagając się
podwyższenia wynagrodzenia, tak aby było ono ade-
kwatne do warunków i jakości pracy, a także co-
dziennego trudu kształcenia dzieci i młodzieży.
Przez ostatnie lata z ogromnymi trudnościami
związanymi z utrzymaniem szkół i placówek oświa-
towych borykają się zwłaszcza biedne gminy wiej-
skie. Niejednokrotnie już te najbiedniejsze gminy
zmuszone były do podjęcia działań zmierzających do
likwidacji niektórych placówek dydaktycznych.
Przyczyną tego jest oczywiście brak odpowiednich
środków, a otrzymywana subwencja oświatowa jest
niewystarczająca. Podstawowym dylematem wiej-
skich szkół jest znacznie mniejsza liczba uczniów niż
w szkołach miejskich. Tam, gdzie ta liczba uczniów
jest mała, koszt utrzymania w przeliczeniu na ucznia
jest znacznie wyższy niż ma to miejsce w klasach
o większej liczbie uczniów. Gminy także z własnych
środków prowadzą inwestycje, takie jak np. budowa
sal gimnastycznych, stadionów szkolnych, placów
zabaw oraz dokonuje wszelkich bieżących i koniecz-
nych remontów. Efektem tego wszystkiego jest fakt,
że bardzo wiele gmin dopłaca z własnych środków
do subwencji oświatowych po to, aby móc utrzymać
daną szkołę lub placówkę edukacyjną.
Od 1996 r. to właśnie samorządy odpowiadają za
finansowanie oświaty. Dlatego zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem, czy takie finansowanie
w dalszym ciągu szkół i tak niskie subwencje oświa-
towe na placówki edukacyjne nie doprowadzą do li-
kwidacji w krótkim czasie bardzo wielu szkół, na
utrzymanie których nie będzie stać samorządów?
Czy nie nadszedł odpowiedni moment, aby za-
cząć zastanawiać się nad zmianą systemu finan-
sowania oświaty przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej?
Czy w tych subwencjach nie powinny zostać
uwzględnione pełne koszty realizacji zadań oświato-
wych, takich jak: edukacja sześciolatków, stan tech-
niczny obiektów oświatowych, ich modernizacja
i rozwój, specyficzne warunki funkcjonowania szkół
wiejskich z uwzględnieniem obszarów o najniższych
wskaźnikach demograficznych?
Czy subwencja nie powinna być naliczana na
szkołę jako całościową placówkę edukacyjną, a nie
na ucznia, ze względu na znaczne zróżnicowanie li-
czebne uczniów, zwłaszcza w szkołach wiejskich?
Czy ten sposób finansowania oświaty w całym
kraju nie powinien być wyrównany?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 843)
do ministra finansów
w sprawie ustawowej zmiany stawki
podatku VAT z dotychczasowej 7-procentowej
na 22-procentową na roboty budowlane
związane z infrastrukturą towarzyszącą
budownictwu mieszkaniowemu
Szanowny Panie Ministrze! W związku z ustawo-
wą zmianą stawki podatku VAT polegającą na za-
mianie dotychczasowej stawki 7-procentowej 22-pro-
centową dla robót budowlanych związanych z infra-
strukturą towarzyszącą budownictwu mieszkanio-
wemu, wiele firm z branży budowlanej zostało po-
stawionych w trudnej sytuacji związanej z kontrak-
tami kilkuletnimi, zawartymi przed zmianą prefe-
rencyjnej stawki VAT.
Do powyższej zmiany ustawodawca nie podał
wytycznych, jak postępować w tego typu sytuacjach.
Jedynym rozwiązaniem wydaje się być aneksowanie
długoterminowych kontraktów z inwestorami i do-
stosowanie ich do zmienionych przepisów dotyczą-
cych podatku VAT. Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych ogranicza strony umo-
wy cywilnoprawnej w swobodzie kształtowania jej
postanowień, jako akt prawny poszczególny wobec
przepisów Kodeksu Cywilnego wyłącza jego stoso-
wanie we wszystkich kwestiach odmiennie w usta-
wie uregulowanych. Do kategorii spraw odmiennie
w ustawie uregulowanych zaliczyć niewątpliwie na-
leży możliwość zmian zawartej umowy. Zasadnicze
znaczenie znajduje art. 144 ustawy, który zakazuje
zmian postanowień zawartej umowy w stosunku do
treści oferty, na podstawie której dokonano wyboru
wykonawcy, chyba że konieczność wprowadzenia ta-
kich zmian wynika z okoliczności, których nie moż-
na było przewidzieć w chwili zawarcia umowy lub
zmiany te są korzystne dla zamawiającego. Z powyż-

szego wynika, że zmiany zawartej umowy dopusz-
czalne są, gdy zajdzie jedna z dwóch możliwych prze-
słanek: konieczność zmian wynika z okoliczności,
których nie można było przewidzieć w chwili zawie-
rania umowy, lub też zmiany są korzystne dla zama-
wiającego.
Zmiana stawki podatku VAT polegająca na jej
zwiększeniu, w skutkach powoduje zwiększenie wy-
datków zamawiającego. Możliwość zmiany umowy
związana ze zmianą stawki podatku VAT rozpatry-
wać należy więc w świetle pierwszej z przytoczonych
przesłanek. W sytuacji gdy strony zawierają umowy
długoterminowe, zmiany powszechnie obowiązują-
cych przepisów, takich jak zmiana stawki podatku
VAT, należą niewątpliwie do kategorii okoliczności
trudnych do przewidzenia. By jednak w świetle prze-
pisu zmiana umowy była dopuszczalna, oprócz oko-
liczności trudnych do przewidzenia wystąpić musi
konieczność zmian spowodowanych takimi okolicz-
nościami. W tym zakresie należy mieć na uwadze,
że zmiana stawki podatku VAT nakłada na podatni-
ka tego podatku obowiązek naliczenia i odprowa-
dzenia go w zwiększonej wysokości. Z zapłaty otrzy-
manej od zamawiającego w ustalonej w umowie wy-
sokości, odprowadzić musi w konsekwencji wyższy
podatek. Jeżeli więc w umowie nieprzewidziana zo-
stała klauzula rodząca zobowiązania zamawiające-
go do zapłaty w takiej sytuacji wyższej ceny, skutki
takiej ustawowej zmiany obciążałyby jednostronnie
tylko jedną stronę stosunku zobowiązaniowego –
wykonawcę. W efekcie doprowadzić do zachwiania
równowagi stron tego stosunku i do wyniku rażąco
krzywdzącego wykonawcę. Zaistniałyby okoliczno-
ści określone art. 3571K.c., czyli z powodu nadzwy-
czajnej zmiany stosunków spełnienie świadczenia
byłoby połączone z nadmiernymi trudnościami oraz
groziłoby jednej ze stron rażącą startą, czego strony
nie przewidywały przy zawieraniu umowy, a sąd po
rozważeniu interesu stron może zgodnie z zasadami
współżycia społecznego oznaczyć sposób wykonania
zobowiązania, wysokość świadczenia lub nawet
orzec o rozwiązaniu umowy. Ponadto gdy w umowie
znajdują się zapisy o określonej cenie brutto i zawar-
tym w tej cenie podatku VAT w konkretnie ustalonej
wysokości 7%, to należy mieć na uwadze, że takie
zapisy umowy z chwilą ustawowej zmiany stawki
VAT do wysokości 22% staną się sprzeczne z bez-
względnie obowiązującymi przepisami ustawy.
W związku z powyższym zwracam się z zapyta-
niem do Pana Ministra: Jak mają zachować się
w sytuacji ustawowej zmiany stawki podatku VAT
firmy, które zawarły kontrakty kilkuletnie? Czy
w okolicznościach wyżej opisanych, w związku ze
zmianą stawki podatku VAT, można dokonać zmia-
ny umowy zawartej w trybie przepisów ustawy o za-
mówieniach publicznych?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
111
Interpelacja
(nr 844)
do ministra infrastruktury
w sprawie ujęcia krajowej trasy S19
na liście strategicznych inwestycji
i niezwłocznego rozpoczęcia budowy
odcinka przedmiotowej drogi w woj. podlaskim
Szanowny Panie Ministrze! W sierpniu ubiegłego
roku przedmiotowa droga została umieszczona przez
rząd na liście projektów kluczowych, w związku
z czym na jej budowę przeznaczono kwotę dwóch
mld euro. Zgodnie z dotychczasowymi planami dro-
gą ekspresową ma być odcinek z Białegostoku do
granicy słowackiej, a budowa, która miała zacząć się
w niedalekiej przyszłości, miała być zakończona
w 2014 r. Na chwilę obecną budowa tej jakże ważnej
drogi dla województwa podlaskiego stanęła pod du-
żym znakiem zapytania. Ma to bezpośredni związek
z podjętymi przez ministerstwo działaniami mają-
cymi na celu weryfikację listy stworzonej w poprzed-
niej kadencji Sejmu. Zgodnie z założeniami mini-
sterstwa na liście mają pozostać jedynie te przedsię-
wzięcia strategiczne dla rozwoju kraju, które są do-
brze przygotowane i dają gwarancję wykorzystania
środków unijnych do 2015 r.
Zmiana przedmiotowej listy i wykreślenie z niej
drogi S19 jako kluczowej spowoduje nie tylko prze-
sunięcie w czasie terminu zakończenia budowy, któ-
ry w takim stanie rzeczy szacowany jest dopiero na
rok 2020, ale również wpłynie negatywnie na samo
województwo podlaskie. Wiąże się to z faktem, iż –
aby nadrabiać zaległości rozwojowe w stosunku do
pozostałych województw w naszym kraju – należy
wziąć pod uwagę budowę dobrej infrastruktury dro-
gowej w tym regionie Polski, w tym przedmiotowej
drogi szybkiego ruchu S19.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy prawdą jest, że istnieją plany usunięcia
tego projektu z listy priorytetowych, kluczowych in-
westycji Rady Ministrów?
2. Czy rozwój infrastruktury drogowej woje-
wództwa podlaskiego, jednego z najsłabiej rozwinię-
tych, nie powinien być priorytetem i znaleźć się na
liście projektów kluczowych?
3. Co zamierza Pan uczynić w najbliższym cza-
sie, aby doszło do szybkiej realizacji niniejszej in-
westycji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 22 stycznia 2008 r.
112
Interpelacja
(nr 845)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie restrykcji administracyjnych
wobec grup producentów rolnych kupujących
kwalifikowany i elitarny materiał siewny
dla swoich członków
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
otrzymuję sygnały od rolników zrzeszonych
w grupach producentów rolnych, że główny in-
spektor ochrony roślin i nasiennictwa i jego służ-
by terenowe prowadzą kontrole w grupach produ-
centów rolnych niezarejestrowanych w rejestrze
przedsiębiorców dokonujących obrotu materia-
łem siewnym (dalej „rejestr”), które to grupy za-
kupiły jesienią 2007 r. materiał siewny kwalifi-
kowany lub elitarny od podmiotów zarejestrowa-
nych, a następnie zbyły ten materiał swoim
członkom.
Kontrole te zostały zainicjowane w związku ze
składaniem do ARR przez rolników – członków
grupy wniosków o dopłaty do nasion. ARR nie tyl-
ko bezpodstawnie odmawia przyznania rolnikom
dopłat do nasion, uznając, że zakup nastąpił od
podmiotu niefigurującego w rejestrze (takiego wy-
mogu nie przewidują obowiązujące przepisy), to
dodatkowo zawiadamia głównego inspektora
ochrony roślin i nasiennictwa o rzekomo nielegal-
nym obrocie materiałem siewnym przez grupy
producenckie niezarejestrowane w rejestrze – co
jest przesłanką wszczynania kontroli w tych gru-
pach producenckich. Tak więc dopłat do nasion
mają nie otrzymać zarówno rolnicy – członkowie
grup producenckich, jak i sama grupa (ta bowiem
zakupionych nasion nie wysiewa, bo po prostu nie
ma gruntów ornych).
Nadto w trakcie tych kontroli grupy producenc-
kie są informowane przez kontrolujących o nałoże-
niu na nie opłaty sanacyjnej, kary grzywny i, na kil-
ka lat, utracie przez grupy prawa do rejestracji
w rejestrze oraz utracie prawa do dopłat z ARR lub
ARiMR przewidzianych w ustawie z dnia 15 wrze-
śnia 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich
związkach (Dz. U. Nr 88, poz. 983).
Pragnę w tym kontekście zwrócić uwagę na
ustawową rolę grup producenckich. Otóż rolnicy
mogą organizować się w grupy producentów rol-
nych, które są tworzone w celu dostosowania pro-
dukcji rolnej do warunków rynkowych, poprawy
efektywności gospodarowania, planowania pro-
dukcji ze szczególnym uwzględnieniem jej ilości
i jakości, koncentracji podaży oraz organizowania
sprzedaży produktów rolnych, a także ochrony
środowiska naturalnego – wg zasad określonych
we wskazanej wyżej ustawie o grupach producen-
tów rolnych i ich związkach. Grupy producenckie
nie zajmują się własną produkcją rolniczą (nie po-
siadają ani nie użytkują gruntów rolnych), lecz –
jak wynika z ustawy – zajmują się logistyką w za-
kresie działalności rolniczej swoich członków –
rolników.
Zakres działania grup producenckich jest okre-
ślony w umowie (statucie) grupy, jest zarejestrowa-
ny w Krajowym Rejestrze Sądowym, a nadto jest
zgłaszany marszałkowi województwa, który doko-
nuje wpisu grupy do stosownego rejestru.
Jeżeli z tych dokumentów ustrojowych, a nadto
z faktycznej działalności grupy lub z kontroli wyni-
ka, że zakup przez grupę producencką materiału
siewnego lub kwalifikowanego i jego sprzedaż są
dokonywane wyłącznie na rzecz członków grupy
producenckiej, należałoby uznać, iż nie jest to dzia-
łalność gospodarcza grupy producenckiej w zakre-
sie obrotu materiałem siewnym w rozumieniu usta-
wy o nasiennictwie. Inne stanowisko to zaprzecze-
nie idei tworzenia grup producenckich.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy i kiedy podejmie Pan Minister działania,
aby zmienić niekorzystne dla grup producenckich
stanowisko głównego inspektora ochrony roślin
i nasiennictwa w zakresie interpretacji przepisów
ustawy o nasiennictwie dotyczącej pojęcia „dzia-
łalność gospodarcza” dla potrzeb ustawy o nasien-
nictwie?
2. Czy zasadne jest nakładanie na grupy produ-
cenckie niezarejestrowane w rejestrze opłaty sana-
cyjnej i kary grzywny na podstawie ustawy o na-
siennictwie, jeżeli grupa zakupiła materiał siewny
kwalifikowany lub elitarny, a następnie sprzedała
go wyłącznie swoim członkom?
3. Który organ jest właściwy jako organ I instan-
cji do umorzenia opłaty sanacyjnej lub kary grzyw-
ny – w razie ich nałożenia na grupę producencką?
Czy umorzenie tych sankcji i kar jest pomocą pu-
bliczną?
4. Kiedy i jak zamierza Pan zharmonizować prze-
pisy ustaw o grupach producentów rolnych i ich
związkach, o nasiennictwie, aby jedna ustawa nie
eliminowała celu innej ustawy?
Z poważaniem
Poseł Romuald Ajchler
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 846)
do ministra finansów
oraz
ministra środowiska
w sprawie likwidacji
przez Ministerstwo Finansów ulgi akcyzowej
na sprzedaż przez rafinerie olejów napędowych
i benzyn wytwarzanych z udziałem
komponentu uzyskanego w wyniku przerobu
odpadów z tworzyw sztucznych
Szanowny Panie Ministrze! W roku 2004 rozpo-
rządzeniem ministra finansów z dnia 26 kwietnia
2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego
(Dz. U. Nr 97, poz. 966) została wprowadzona ulga
akcyzowa na sprzedaż przez rafinerie olejów napę-
dowych i benzyn wytwarzanych z udziałem kompo-
nentu uzyskanego w wyniku przerobu odpadów
z tworzyw sztucznych na specjalistycznych instala-
cjach. Ulga ta została całkowicie zlikwidowana od
2007 r. przez poprzedni rząd. Organy administra-
cyjne poprzedniego rządu nie w pełni chciały zrozu-
mieć ważkość reperkusji takich działań, co w konse-
kwencji już doprowadziło do bankructw i zamknię-
cia wielu zakładów zajmujących się zbiórką, odzy-
skiem i recyklingiem tworzyw sztucznych pozyski-
wanych z odpadów. Ulga ta została wprowadzona,
aby wesprzeć proekologiczne cele. Zwracam uwagę,
że unijne wymogi i kierunki rozwojowe określają na
najbliższe lata dla państw członkowskich poziomy
odzysku i recyklingu odpadów, które muszą być
osiągnięte. Poziomy te corocznie rosną i wynoszą
odpowiednio: odzysk w 2008 r. – 50%„ recykling
w 2008 r. – 27%; odzysk w 2009 r. – 51% recykling
w 2009 r. – 30%; itd. aż do 2014 r., kiedy odpowied-
nio: odzysk – 60%, recykling – 55% (rozporządzenie
MŚ z dnia 14 czerwca 2007 r.). W ostatnim czasie
doszły do tego również pułapy procentowe. W bilan-
sach energetycznych poszczególnych krajów unij-
nych w wykorzystywaniu paliw ze źródeł odnawial-
nych i alternatywnych (w 2008 r. – 8% energii „zie-
lonej”, a do 2010 r. ma to być już 10,4%).
Perspektywy nie wyglądają jednak dla Polski
optymistycznie. Komisja Europejska już wytknęła
Polsce niepokojące informacje dotyczące zagospoda-
rowania odpadów. Jest ona zdania, że polskie prawo
nie odzwierciedla unijnych wymogów. Od 2009 r.
Polska może zacząć płacić kary z tytułu niewykona-
nia wymaganego poziomu odzysku i recyklingu. Po-
dobne problemy mamy z osiąganiem stosownych po-
ziomów w branży energetycznej.
W Polsce w ostatnich latach, z uwagi na sprzyja-
jące warunki podatkowe i stabilne perspektywy dal-
szego rozwoju, powstało kilkadziesiąt instalacji do
termokrakingu odpadowych tworzyw opartych na
różnych technologiach. Obecnie z uwagi na złą ko-
niunkturę nie pracuje, a więc i nie przetwarza odpa-
dów żadna instalacja tego typu w kraju. Likwidacja
113
ulgi akcyzowej spowodowała albo całkowity brak
zainteresowania produktem części odbiorców, albo
drastyczne obniżenie ceny zakupu komponentu sze-
rokiej frakcji węglowodorowej przez pozostałych.
Zakłóciło to wytworzoną równowagę – mechanizm
wsparcia ze strony Ministerstwa Finansów miał
obowiązywać przejściowo do momentu zastąpienia
go przez inne rozwiązania wypracowane przez Mi-
nisterstwo Środowiska. Do dziś resort środowiska
nie przedstawił alternatywnego rozwiązania.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytania:
— jakie działania podejmie ministerstwo w związku
z obowiązkiem odzysku i recyklingu wynikającym
z zobowiązań w stosunku do Unii Europejskiej,
— jakie wsparcie otrzymają podmioty przerabiające
tworzywa sztuczne,
— jakie działania podejmie ministerstwo w sprawie
ulgi akcyzowej na sprzedaż przez rafinerie olejów
napędowych i benzyn wytwarzanych z udziałem
komponentu uzyskanego w wyniku przerobu odpa-
dów z tworzyw sztucznych.
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 847)
do ministra środowiska
w sprawie zwiększenia uprawnień
do emisji dwutlenku węgla dla BOT
Elektrownia Bełchatów SA
Szanowny Panie Ministrze! Wejście w życie pro-
jektu rozporządzenia w sprawie przyjęcia Krajowe-
go Planu Rozdziału Uprawnień (KPRU) do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012 spowoduje dla
BOT Elektrowni Bełchatów oraz BOT Kopalni Wę-
gla Brunatnego Bełchatów katastrofalne skutki. Dla
elektrowni Bełchatów tak drastyczne ograniczenie
przydziału może oznaczać w praktyce ograniczenie
produkcji o jedną trzecią lub dokupienie 10 mln
uprawnień. Przy obecnych cenach uprawnień stano-
wi to kwotę rzędu 1 mld zł rocznie dla samej elek-
trowni Bełchatów, co podnosi ponad dwukrotnie
koszt energii elektrycznej produkowanej bez przy-
dzielonych uprawnień. W poprzednim okresie rozli-
czeniowym elektrownia Bełchatów posiadała po-
zwolenia na emisję 31,75 mln t CO2, według projektu
na lata 2008–2012 ma otrzymać pozwolenia na zale-
dwie nieco ponad 21,25 mln t.
Drastyczne ograniczenie limitów z 30 do 20 mln t
CO2 rocznie przez okres 5 lat u największego i naj-
tańszego polskiego wytwórcy energii elektrycznej
pociągnie za sobą bardzo znaczne ograniczenie pro-
114
dukcji energii, co jest zjawiskiem bardzo niebez-
piecznym w kontekście pojawiającego się deficytu
krajowych mocy wytwórczych. Polsce może grozić
powrót do czasowych wyłączeń prądu.
Rozporządzenie spowoduje zmniejszenie produk-
cji energii z 28,5 TWh do 19,6 TWh, czyli o ponad
30%. Zmniejszenie zaplanowanych przychodów
w konsekwencji może doprowadzić do masowych
zwolnień oraz wstrzymania budowy nowego bloku
o mocy 858 MW. Zaistniała sytuacja jest tym bar-
dziej niezrozumiała, że przy planowanym wzroście
zapotrzebowania na nowe moce energetyczne istnie-
je pilna konieczność budowy nowych elektrowni
w Polsce. Faktem jest, że w bełchatowskim zagłębiu
energetycznym produkowany jest najtańszy prąd
w Polsce. Podobne konsekwencje wystąpią po stro-
nie kopalni Bełchatów. W przypadku wejścia w życie
proponowanych limitów w kopalni nastąpi średnio-
roczny spadek sprzedaży węgla o 9,5 mln t, a w kon-
sekwencji zwolnienia grupowe nawet 6 tys. pracow-
ników oraz wstrzymanie budowy nowej odkrywki
w polu Szczerców. W elektrowni i kopalni bełchatow-
skiej pracuje ok. 12 tys. mieszkańców województwa.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytania:
— czy rząd zatrzyma działania, które są wymie-
rzone przeciwko najnowocześniejszej elektrowni
i kopalni w kraju,
— co rząd zamierza zrobić, aby zmienić nieko-
rzystny dla Polski przydział emisji,
— jakie działania zostaną podjęte, aby zwiększyć
uprawnienia do emisji CO2 dla BOT Elektrownia
Bełchatów SA i nie spowodować podniesienia kosz-
tów produkcji energii oraz masowych zwolnień pra-
cowników.
Z poważaniem
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 848)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie kryteriów wyboru projektów
w ramach Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Duża część wójtów
i burmistrzów z terenu pow. inowrocławskiego i mo-
gileńskiego wyraża dezaprobatę wobec kryteriów
wyboru projektów objętych programem PROW.
Szczególnie wnoszą zastrzeżenia do stosowania tzw.
wskaźnika G jako kryterium decydującego o przy-
znaniu środków.
W odczuciu samorządowców wskaźnik ten w zbyt
dużym zakresie determinuje wysokość środków
przekazywanych poszczególnym gminom wiejskim
– z jednej strony wpływa na wysokość subwencji
ogólnej, z drugiej warunkuje wysokość środków
przyznawanych w ramach PROW.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź
na następujące pytanie: Czy zdaniem Pana Ministra
w przypadku programu PROW wskaźnik G powi-
nien być kryterium faktycznie decydującym o wyso-
kości przyznanych środków?
Posłowie Krzysztof Brejza
i Grzegorz Roszak
Inowrocław, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 849)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie rozważenia możliwości
zmiany planów restrukturyzacyjnych
i pozostawienia w rejonie woj. świętokrzyskiego
uprawy tradycyjnego buraka cukrowego
Szanowny Panie Prezesie! Uzyskałem informa-
cję od Pani Bożentyny Pałki-Koruby – wojewody
świętokrzyskiego, że w ramach restrukturyzacji
Krajowej Spółki Cukrowej SA podjęto plany likwi-
dacji upraw buraka cukrowego na terenie woj. świę-
tokrzyskiego.
Tak planowana forma restrukturyzacji budzi
głębokie zaniepokojenie, ponieważ dotyczy ona skre-
ślenia całego regionu świętokrzyskiego z planów re-
strukturyzacyjnych uprawy buraka cukrowego.
Należy podkreślić, że na terenie woj. świętokrzy-
skiego w zakresie uprawy buraka cukrowego osią-
gane są doskonałe wyniki produkcyjne, które są do-
kumentowane w ocenach pokampanijnych. Produk-
cja buraka cukrowego – surowca o doskonałej jako-
ści, najwyższych parametrach technologicznych –
przemawia za tym, aby uprawę buraka cukrowego
pozostawić na terenie woj. świętokrzyskiego.
Corocznie na rynek woj. świętokrzyskiego trafia
kilkanaście milionów złotych uzyskanych dochodów
z produkcji buraków. Ma to ogromny wpływ na roz-
wój gospodarczy woj. świętokrzyskiego. Plantatorzy
nabyli już odpowiednie kwalifikacje i wyposażyli go-
spodarstwa w specjalistyczny sprzęt do produkcji
buraka. Zainwestowane w sprzęt do uprawy środki
finansowe bardzo często pochodzą z kredytów, które
nie ulegną zwrotowi. Pozbawienie plantatorów moż-
liwości dalszej produkcji w konsekwencji doprowa-
dzi do zubożenia znacznej grupy rolników. Należy
zaznaczyć, że woj. świętokrzyskie posiada jeden
z najwyższych wskaźników bezrobocia w skali kraju.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Preze-
sa o zainteresowanie się niniejszą sprawą i wspar-

cie działań zmierzających do zmiany wyżej przed-
stawionych planów restrukturyzacyjnych.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Prezesa:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację i czym ją uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość zmiany planów restruk-
turyzacyjnych i pozostawienia w rejonie woj. święto-
krzyskiego uprawy buraka cukrowego?
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 15 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 850)
do ministra zdrowia
w sprawie realizacji kontraktów dla ZOZ
w Ostrowcu Świętokrzyskim i krzywdzącego
przydziału środków
Szanowna Pani Minister! Uzyskałem niepokoją-
ce informacje w sprawie realizacji kontraktów dla
Zespołu Opieki Zdrowotnej w Ostrowcu Świętokrzy-
skim i krzywdzącego przydziału tych środków.
Kontrakty nie są przydzielane na równych zasa-
dach dla wszystkich. Pojawiają się sytuacje, że w jed-
nym gabinecie specjalistycznym kontrakt jest wy-
starczający i lekarz przyjmuje odpowiednią liczbę
pacjentów, a w innym nie. Ponadto takie same zabie-
gi są różnie wyceniane w poszczególnych miastach,
np. w Ostrowcu Świętokrzyskim, Jędrzejowie czy
Końskich.
Obecne warunki ekonomiczne, finansowe Zakła-
du Opieki Zdrowotnej w Ostrowcu Świętokrzyskim
są złe.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą i wspar-
cie działań mających na celu sprawiedliwy przydział
środków.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację i czym ją uzasadnia?
2. Jak Pani uzasadni kryteria wyceny punktu za
poszczególne porady, usługi i procedury medyczne?
3. Jak Pani uzasadni zasadność przyznania kry-
teriów punktowych przyznanych Zespołowi Opieki
Zdrowotnej w Ostrowcu Świętokrzyskim?
4. Jakie kroki zamierza Pani podjąć, aby zmie-
nić ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 18 stycznia 2008 r.
115
Interpelacja
(nr 851)
do ministra środowiska
w sprawie nowelizacji przepisów prawnych
w zakresie uznania odpowiedzialności
dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego
za szkody wyrządzone na tych plantacjach
przez zwierzynę łowną, jak również
zakwalifikowania plantacji wierzby
energetycznej jako uprawy rolnej
Szanowny Panie Ministrze! Właściciele plantacji
wierzby energetycznej zgłaszają liczne interwencje
związane z brakiem podstaw prawnych do wypłaty
odszkodowań za szkody wyrządzone przez zwierzy-
nę łowną.
Ustawa Prawo łowieckie nie definiuje pojęcia
,,uprawy i płody rolne”. Również w innych aktach
prawnych brak jest zapisów, które by jednoznacznie
precyzowały i zaliczały poszczególne gatunki roślin
do upraw i płodów rolnych. Plantacja wierzby ener-
getycznej z natury wieloletnia, z dominującymi za-
biegami o charakterze pielęgnacyjnym, nie odpo-
wiada uprawom rolnym. Powoduje to, iż dzierżawcy
lub zarządcy obwodów łowieckich odmawiają wypła-
ty odszkodowania w przypadku wystąpienia szkód
od zwierzyny na takich plantacjach.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 14 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 852)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie zawarcia umowy międzynarodowej
o małym ruchu granicznym z Ukrainą
Szanowny Panie Ministrze! W związku z niepo-
kojącymi informacjami przedstawianymi przez me-
dia uprzejmie proszę Pana Ministra o wyjaśnienie
poniżej przedstawionej kwestii.
Po wejściu Rzeczypospolitej Polskiej do strefy
Schengen obywatele Ukrainy, by wjechać na tery-
torium naszego państwa, muszą starać się o wizy
116
schengenowskie, których każdorazowy koszt wy-
nosi 35 euro.
Powyższa okoliczność znacznie skomplikowała
funkcjonowanie przygranicznym społecznościom.
Utrudniony został kontakt wewnątrz rodzin, któ-
rych członkowie mieszkają po obu stronach granicy.
Polscy przedsiębiorcy, z których usług korzystali
obywatele Ukrainy, stracili część swoich klientów,
a przedsiębiorstwa zatrudniające obywateli ukraiń-
skich mieszkających blisko granicy z Rzecząpospoli-
tą Polską utracili pracowników.
Rozwiązaniem na wymienione problemy miało
być podpisanie umowy międzynarodowej o małym
ruchu granicznym między Ukrainą a Rzecząpospo-
litą Polską (w podobny sposób taki sam problem roz-
wiązano na Węgrzech). Z tego powodu z niepokojem
przyjęłam informacje o przedłużającym się w czasie
podpisaniu umowy.
W związku z tym proszę o udzielenie przez Pana
Ministra odpowiedzi na pytanie: Kiedy zakończone
zostaną uzgodnienia międzypaństwowe, dzięki któ-
rym będzie możliwe podpisanie umowy międzyna-
rodowej o małym ruchu granicznym z Ukrainą?
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 853)
do ministra infrastruktury
w sprawie inwestycji drogowej znanej
pod nazwą Beskidzka Droga Integracyjna
Obecnie głównym szlakiem komunikacyjnym
w Małopolsce południowo-zachodniej jest droga kra-
jowa nr 52. W tej chwili natężenie ruchu na niej wy-
nosi blisko 15 tys. pojazdów na dobę, co wykazały
dwa niezależne od siebie pomiary, zlecane prze dwie
niezależne instytucje. Szacuje się także, że w roku
2015 natężenie ruchu na tej drodze wzrośnie do po-
ziomu 25 000 pojazdów na dobę.
Taki stan rzeczy skutkuje tym, że ta część Mało-
polski faktycznie odcięta jest od stolicy wojewódz-
twa. Potrzeba co najmniej dwóch godzin na to, aby z
Kęt czy Andrychowa dostać się do Krakowa, choć
odległość ta wynosi około 80 km. Jeżeli woj. mało-
polskie ma stanowić rzeczywistą wspólnotę jego
mieszkańców, komunikacja między miejscowościa-
mi leżącymi w południowych krańcach powiatów
oświęcimskiego lub wadowickiego a stolicą Małopol-
ski musi ulec radykalnej poprawie.
Szansą na to jest zrealizowanie inwestycji znanej
pod nazwą Beskidzka Droga Integracyjna. Trasa
taka miałaby przebiegać od Bielska-Białej, leżącego
w woj. śląskim, do Głogoczowa – miejscowości poło-
żonej w gminie Myślenice – łącząc się z trasą Kra-
ków–Zakopane. Dzięki takiemu przebiegowi Be-
skidzka Droga Integracyjna stanie się szlakiem ko-
munikacyjnym o znaczeniu ponadregionalnym, łą-
czyć bowiem będzie południowo-wschodnie tereny
woj. śląskiego z trasą Kraków–Zakopane. Znaczenie
tej ostatniej linii komunikacyjnej jest tak oczywiste,
że w tym miejscu nie będę wskazywał, na czym ono
polega.
Nie bez znaczenia jest także to, że podczas budo-
wy tej drogi będzie można wybudować obwodnicę
Andrychowa, południową obwodnicę Wadowic oraz
obwodnicę Kalwarii Zebrzydowskiej. To również ma
kapitalne znaczenie, zważywszy kłopoty komunika-
cyjne tych miejscowości.
Starania o powstanie Beskidzkiej Drogi Integra-
cyjnej rozpoczęły się w roku 2007. Zainicjowały je
małopolskie samorządy. Obecnie potrzebę realizacji
tej inwestycji widzą władze powiatów i niemal
wszystkich gmin Małopolski, przez które projekto-
wana trasa ma przebiegać. Podzielają tę opinię wła-
dze samorządowe województwa. Warto w tym miej-
scu podkreślić, że wspomniane samorządy zgadzają
się na to, by wziąć na siebie część zobowiązań finan-
sowych koniecznych do tego, by inwestycję tę zreali-
zować. Oczywiście ich nakłady pieniężne mogą być
stosowne do możliwości.
Większość tych instytucji samorządu terytorial-
nego od wielu miesięcy podejmuje solidarne działa-
nia mające doprowadzić te zamierzenia do szczęśli-
wego końca. Dobrym tego dowodem może być spo-
tkanie zorganizowane w dniu 14 stycznia tego roku
Kętach przez burmistrza tego miasta, które w znacz-
nej części poświęcone było tej właśnie problematyce.
Spotkanie to było kolejnym poświęconym tej spra-
wie. We wcześniejszych brali udział przedstawiciele
krakowskiego oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad
Aby Beskidzka Droga Integracyjna mogła spełnić
oczekiwania w niej pokładane, musi mieć określone
parametry techniczne. Powinna być drogą o dwóch
jezdniach, z dwoma pasami ruchu w każdym kierun-
ku. Z tego z kolei wynika, że praktycznie musi to być
droga wytyczona na nowo. Nakreślone plany mówią,
że w 80% swej długości będzie to droga wytyczana na
nowo, jedynie w pozostałej części będzie korzystać
z już istniejącej drogi krajowej nr 52.
Z przebiegu tej trasy oraz jej parametrów tech-
nicznych wynika całkowity koszt tego zadania, a tak-
że jej znaczenie. W związku z tym chciałbym uzy-
skać od Ministerstwa Infrastruktury odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Czy inwestycja drogowa znana pod nazwą Be-
skidzkiej Drogi Integracyjnej będzie wpisana jako
zadanie realizowane za pieniądze pozostające w ge-
stii Ministerstwa Infrastruktury i podległych mu
jednostek organizacyjnych?

2. Kiedy Ministerstwo Infrastruktury zamierza
wystąpić o wpisanie tego zadania do budżetu pań-
stwa?
3. Jaki, w ocenie Ministerstwa Infrastruktury,
jest realny plan prac dla tego zadania i kiedy może
ono zostać ukończone?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Paweł Graś
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 854)
do ministra zdrowia
w sprawie wstrzymania
przez ministra zdrowia stosowania leku
nexavar w przypadku raka nerki i wątroby
Szanowna Pani Minister! Niniejsze oświadczenie
formułuję na podstawie informacji uzyskanych od
osób niezwiązanych ze służbą zdrowia, stąd też
z góry przepraszam za jego ewentualną niemeryto-
ryczność.
W związku z tym, iż do mojego biura poselskiego
w Raciborzu i Wodzisławiu zgłaszają się osoby chore
na raka nerki i wątroby, postanowiłem napisać tę
interpelację.
Szanowna Pani Minister! Z informacji uzyska-
nych od pacjentów oraz z NFZ w Katowicach i od
pana Jacka Gugulskiego, prezesa Stowarzyszenia Po-
mocy Osobom Chorym na Raka Nerki i Wątroby, do-
wiedziałem się, iż w przypadku raka nerki i wątroby
stosowany jest lek o nazwie nexavar, którego stoso-
wanie, decyzją ministra zdrowia, zostało wstrzyma-
ne. Ludzie ci pokładają wielką nadzieję w stosowaniu
tego leku i związku z tym pytam Panią Minister:
1. Co jest powodem decyzji ministra w sprawie
wstrzymania terapii lekiem o nazwie nexavar dla
chorych na raka nerki i wątroby?
2. Czy i kiedy minister zdrowia przewiduje zmia-
nę decyzji w sprawie leczenia tym lekiem?
3. Czy Pani Minister dopuszcza możliwość przy-
znania terapii lekiem nexavar na podstawie tzw.
zgody indywidualnej przez NFZ?
Według informacji, które uzyskałem, lek ten
w aptece w Bohuminie (Republika Czeska) kosztu-
je 99 000 koron czeskich, zaś w aptece w Berlinie
lek ten kosztuje 4483 euro. Natomiast w Polsce
szpitale otrzymują go w cenie 19 000 zł, a apteki
w cenie 26 000 zł. W związku z tym moje kolejne
pytania dotyczą kryterium ceny leku nexavar na
rynku polskim:
1. Co jest powodem tak radykalnie dużej różni-
cy ceny tego leku w kontekście przytoczonych
przykładów?
117
2. Czy minister zdrowia przewiduje rozpoznanie
producentów tego leku, tak aby jego cena na rynku
polskim była w miarę porównywalna z jego ceną na
rynku europejskim?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 855)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie rozpatrzenia problematyki
wad postawy ciała oraz gimnastyki korekcyjnej
Szanowna Pani Minister! W kwietniu ubiegłego
roku złożyłem na ręce pana marszałka Sejmu inter-
pelację poselską w sprawie problematyki wad posta-
wy ciała oraz gimnastyki korekcyjnej. Problem po-
garszającego się poziomu wad postawy, szczególnie
wśród dzieci i młodzieży, jest szczególnie ważny.
Niepodjęcie bowiem we właściwym czasie stosow-
nych działań doprowadzić może do trwałych i nieod-
wracalnych zmian wad postawy.
Na podstawie badań przesiewowych, przeprowa-
dzonych w ramach programu resortowego z końcem
lat 90., skalę zjawiska występowania wad postawy
ciała – szczególnie skolioz u dzieci i młodzieży – sza-
cowano na 70% populacji.
Biorąc pod uwagę powagę i rozmiar omawianego
problemu, zadałem ówczesnemu Ministrowi Eduka-
cji Narodowej w przedmiotowej interpelacji dwa py-
tania. Odpowiedź, jaką otrzymałem od pana Sławo-
mira Kłosowskiego, sekretarza stanu w Minister-
stwie Edukacji Narodowej, w piśmie nr DKOS-AW-
-0401-71/07 z dnia 27 kwietnia 2007 r., jest – delikat-
nie mówiąc – niemerytoryczna i bardzo lakoniczna.
Pomimo niemal 4-stronnicowego wyjaśnienia nie
uzyskałem rzetelnej odpowiedzi na ani jedno z zada-
nych dwóch pytań.
Dlatego ponawiam zadane we wcześniejszej in-
terpelacji pytania, licząc na merytorycznie warto-
ściowe odpowiedzi:
1. Czy i jakie działania Ministerstwo Edukacji
Narodowej zamierza podjąć w celu zmniejszenia ilo-
ści i jakości wad postawy u dzieci?
2. Dlaczego Ministerstwo Edukacji Narodowej
pozostawiło decyzję odnośnie do profilaktyki w za-
kresie zwalczania wad postawy u dzieci w gestii dy-
rektorów szkół?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
118
Interpelacja
(nr 856)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie interpretacji przepisów art. 3
ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych
Szanowny Panie Ministrze! W ubiegłej kadencji
Sejmu trzykrotnie zwracałem się do MSWiA w spra-
wie interpretacji ustawy o bezpieczeństwie imprez
masowych. Tym razem zwracam się już po raz
czwarty, a po raz pierwszy w tej kadencji w kwestii
dotyczącej interpretacji art. 3 ustawy o bezpieczeń-
stwie imprez masowych. Odpowiedzi na poprzednio
zgłoszone interpelacje w tej sprawie swoją lakonicz-
nością nie tylko nie wyczerpują wątpliwości i zapy-
tań, jakie zostały w nich postawione, ale sprowadza-
ją się w zasadzie do ponownego przytoczenia treści
art. 3 cytowanej ustawy.
Ponieważ nadal nie wiadomo, w jakich katego-
riach i jak należy klasyfikować imprezy i festyny
kulturalno-rozrywkowe organizowane w plenerze
z okazji na przykład dni miasta, podczas których
koncertują zespoły artystyczne, a w których uczest-
niczy ponad 1000 osób, w tym zakresie władze miast
nadal „posiłkują” się wykładnią Departamentu
Prawnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji z dnia 15 maja 1998 r., który wyraża po-
gląd, że festyny rekreacyjno-kulturalne wyłączone
są spod działania ustawy o bezpieczeństwie imprez
masowych. Wyjaśnienie to trudno jednak odnieść do
organizacji koncertu sylwestrowego, kiedy nie nosi
on znamion imprezy rekreacyjnej, a jedynie kultu-
ralno-artystycznej.
Z informacji zawartej w odpowiedzi sekretarza
stanu w MSWiA M. Surmacza, z dnia 27 lutego 2007 r.
na interpelację nr 6282, wynika, że kwalifikacja
charakteru imprez wyżej wskazanych stanowi pro-
blem nie tylko dla organizatorów przedmiotowych
działań, ale także dla prawodawcy. Wynika to jedno-
znacznie z wypowiedzi pana podsekretarza, iż
„z uwagi na występujące problemy interpretacyjne
oraz praktyczne trudności kwalifikowania i organi-
zowania niektórych rodzajów imprez właściwe wy-
daje się podjęcie w najbliższym czasie prac nad kolej-
ną nowelizacją powyższej ustawy”.
Mając na uwadze powyższe argumenty, ponow-
nie proszę Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Czy realizacja festynów organizowanych
w plenerze, w których uczestniczy ponad 1000 osób,
w czasie których sprzedawane jest piwo, podlega
ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych?
2. Czy organizacja plenerowego koncertu ar-
tystyczno-rozrywkowego z okazji powitania No-
wego Roku, podczas którego może uczestniczyć
ponad 1000 osób, spożywany jest alkohol i użyte
są przez uczestników zamierzenia środki piro-
techniczne, podlega ustawie o bezpieczeństwie
imprez masowych?
3. Kiedy podjęte zostaną stosowne działania
prawne w celu wprowadzenia nowelizacji przedmio-
towej ustawy, uwzględniające m.in. katalog imprez,
którym można przypisać status imprezy masowej?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 857)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości zmiany art. 12 ust. 1
pkt 5 ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach, w zakresie
utrzymania czystości na chodnikach
Szanowny Panie Ministrze! Projekt ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach jest
nieprzemyślanym aktem prawnym, przynajmniej
w tej części, w której nakłada na właścicieli sąsied-
nich nieruchomości obowiązek utrzymania w czysto-
ści przyległego chodnika (art. 12 ust. 1 pkt 5 niniej-
szej ustawy). Przepisy ustawy obarczają obowiązkiem
utrzymania w czystości odcinka chodnika przylegają-
cego bezpośrednio do posesji jej właściciela.
Utrzymanie chodnika w czystości, w tym odśnie-
żanie, przez kolejnych właścicieli przyległych nieru-
chomości powoduje też niejednakowy standard wy-
konania tej czynności (niektórzy właściciele zdrapu-
ją śnieg do samej nawierzchni, niektórzy tylko zgar-
niają śnieg po wierzchu, niektórzy w ogóle nie stosu-
ją się do przepisów ustawy i nie sprzątają chodnika
wcale). Nie wszyscy są w stanie – z różnych powo-
dów – temu obowiązkowi podołać. Mam tu na myśli
zwłaszcza ludzi starszych i schorowanych, którzy
najczęściej z przyczyn zdrowotnych nie mogą tego
obowiązku zrealizować, a którzy za jego niewykona-
nie mogą zostać ukarani stosownym mandatem. Nie
chodzi tutaj wyłącznie o ukaranie przez funkcjona-
riusza straży miejskiej mandatem karnym, ale
przede wszystkim o odpowiedzialność za uszczerbek
na zdrowiu, jaki może ponieść osoba, która uległa
wypadkowi na tym chodniku.
Ze względu na podniesione w niniejszej interpe-
lacji istotne wątpliwości, kieruję do Pana Ministra
następujące zapytanie:
1. Czy nie byłoby zasadne wprowadzenie do pro-
jektu ustawy o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach zapisu, który scedowałby odpowiedzial-
ność za utrzymanie w czystości, w tym odśnieżanie
chodnika, na właściciela lub zarządcę drogi, przy
której chodnik się znajduje?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 858)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie przebiegu polsko-czeskiej
granicy państwowej w rejonie miejscowości
Rudyszwałd, gmina Krzyżanowice
w woj. śląskim
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
po raz kolejny w trudnej sprawie – kwestii uregulo-
wania stanu prawnego granicy Rzeczypospolitej
Polskiej z Republiką Czeską, w rejonie miejscowości
Rudyszwałd (gmina Krzyżanowice), gdzie znajduje
się obecnie kilkaset gospodarstw, w których część
gruntów znajduje się aktualnie po czeskiej stronie.
Na mocy postanowień umowy między Polską Re-
publiką Ludową a Republiką Czechosłowacką o osta-
tecznym wytyczeniu granicy państwowej z 13 czerw-
ca 1958 r. Polska przekazała Czechom ok. 1205 ha,
uzyskawszy w zamian ok. 838 ha gruntów. Wystę-
pująca różnica, zwana długiem terytorialnym, wy-
nosi ok. 370 ha. Istnieje więc realna możliwość prze-
niesienia własności „podzielonych” nieruchomości
w całości na stronę polską.
W sprawie uregulowania polsko-czeskiej granicy
w rejonie wsi Rudyszwałd wystosowałem do dnia
obecnego trzy interpelacje. Problem ten jest mi zna-
ny od wielu miesięcy, bowiem w niniejszej sprawie
zwrócił się do mnie jeden z zainteresowanych, które-
go kwestia ta bezpośrednio dotyczy – pan Lothar
Wittek, który borykał się z tą sprawą bezskutecznie
już kilkanaście lat. Pomimo autentycznego zainte-
resowania i dobrej woli strony polskiej odnośnie ure-
gulowania granic, z uwzględnieniem zwrotu części
gruntów leżących po czeskiej stronie ich właścicie-
lom, strona czeska nie wyraża dostatecznej woli
współpracy w tym względzie. W odpowiedzi na pi-
smo, jakie pan L. Wittek wystosował do premiera
Czech Mirka Topolanka w ww. sprawie, pan premier
stwierdził, iż szybkość realizacji poszczególnych eta-
pów zależna będzie od tego, czy strona polska dołoży
dostateczną ilość starań w kwestii identyfikacji pol-
skich właścicieli terytoriów położonych na terenie
Republiki Czeskiej (pismo z dnia 11.10.2007 r. – w za-
łączeniu)*).
Ponadto pragnę podkreślić, że dotychczas pan L.
Wittek, zwracając się wielokrotnie do strony czeskiej
z prośbą o pomoc w wyjaśnieniu spornej kwestii, był
– najogólniej ujmując – traktowany w urzędach cze-
skich jak intruz, któremu odmawiano prawa do wnie-
sienia sprawy. Dopiero w piśmie z dnia 3.09.2007 r.,
jakie Śląski Urząd Wojewódzki, Wydział Nadzoru
Geodezyjnego i Kartograficznego skierował do wój-
ta gminy Krzyżanowice w niniejszej sprawie, wyja-
śniono, że obywatele jednego państwa korzystają na
terytorium drugiego z takiej samej ochrony prawnej
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
119
w sprawach osobistych i majątkowych, jaka przysłu-
guje obywatelom drugiego. Mają też prawo swobod-
nego i nieskrępowanego zwracania się do organów
drugiego państwa, właściwych w sprawach cywil-
nych, rodzinnych, pracowniczych i karnych, wystę-
powania przed nimi, wytaczania powództw, składa-
nia wniosków, jak również dokonywania innych
czynności procesowych na tych samych prawach, co
obywatele tego państwa (umowa między Polską Rze-
cząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką
Socjalistyczną o pomocy prawnej i stosunkach praw-
nych w sprawach cywilnych, rodzinnych, prawni-
czych i karnych z 21.12.1987 r. – Dz. U. z 1989 r.
Nr 39, poz. 210).
Strona polska wystosowała do chwili obecnej do
strony czeskiej dwie noty dyplomatyczne w pow.
sprawie. Ponadto – jak wynika z odpowiedzi na moje
zapytanie poselskie, wygłoszone w trakcie debaty
nad exposé prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
(pismo z dnia 2.01.2008 r. nr DSPA-44063-1/01),
kwestia „długu terytorialnego” była przedmiotem
obrad na spotkaniu roboczym przedstawicieli mini-
sterstw spraw zagranicznych obu krajów w dniu
26.11.2007 r. Na spotkaniu tym zaproponowano roz-
dzielenie długu w II etapach. Z formalnego i prak-
tycznego punktu widzenia, a także w celu ograni-
czenia kolejnego wydłużenia procedury zwrotu
gruntów, sprawniej i szybciej byłoby przeprowadzić
to przedsięwzięcie w jednym etapie. Kwestia zwrotu
omawianych długów była także przedmiotem dys-
kusji w trakcie spotkania premiera Polski i Czech 10
stycznia br. w Pradze.
W związku z podjętymi na spotkaniu przedsta-
wicieli ministerstw spraw zagranicznych obu państw
w dniu 26.11.2007 r. ustaleniami kieruję do Pana
Ministra następujące pytania:
1. Czy kwestię wyrównania tzw. długu teryto-
rialnego można by przeprowadzić w procesie jedno-
etapowym?
2. Czy faktycznie rozpocznie się proces przekazy-
wania gruntów ich właścicielom?
3. Jakie jest – w obliczu stanowiska premiera Czech
– stanowisko strony polskiej w niniejszej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 859)
do ministra infrastruktury
w sprawie egzekucji opłat za odbiorniki RTV
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
w sprawie, która wzbudza uzasadnione kontrower-
120
sje wśród tej grupy społeczeństwa, która regularnie
uiszcza opłatę abonamentową. Obecnie liczba osób,
które uchylają się od tego obowiązku, stale wzrasta.
Obowiązek wnoszenia opłat abonamentowych
dotyczy każdego, kto posiada odbiornik radiowy lub
telewizyjny, w tym także korzystających z usług te-
lewizji kablowej (platformy, satelity itp.). Opłata
abonamentowa daje bowiem prawo do korzystania
z danego odbiornika RTV, nie wiąże zaś z treścią czy
charakterem oglądanych i słuchanych programów.
Tak więc obowiązek uiszczenia opłaty abonamento-
wej istnieje niezależnie od tego, czy użytkuje się de-
koder czy telewizję kablową czy korzysta z nadajni-
ków anten anologowych.
Konsekwentne i skuteczne egzekwowanie opłat
abonamentowych od tych użytkowników, którzy
tego obowiązku nie wypełniają, prawdopodobnie
przyczyniłoby się w przyszłości do obniżenia staw-
ki lub – co najmniej – do ustabilizowania jej wyso-
kości.
W związku z narastającą liczbą uchylających się
od opłat abonamentowych kieruję do Pana Ministra
następujące pytania:
1. Czy skuteczna egzekucja opłat abonamento-
wych – w świetle obowiązujących przepisów – jest
możliwa?
2. Jeśli tak, to jak można jej dokonać?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 18 grudnia 2007 r.
Interpelacja
(nr 860)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nadzoru nad ustawą
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o biokompo-
nentach i biopaliwach ciekłych, uchwalona 25 sierp-
nia 2006 r., miała umożliwić realizację ekologicz-
nych zaleceń Unii Europejskiej, zgodnie z którymi
określony procent energii produkowanej w pań-
stwach członkowskich powinien pochodzić ze źródeł
odnawialnych. Ustawa ta miała zagwarantować pol-
skim producentom roślin energetycznych oraz ich
przetwórcom, a także producentom biokomponen-
tów do paliw ciekłych i biopaliw odpowiednie wa-
runki rozwoju w połączeniu z zapewnieniem wyko-
nania tzw. narodowego celu wskaźnikowego wyni-
kającego z dyrektywy UE 2003/30/WE z dnia 8 maja
2003 r.
A zatem beneficjentem tej ustawy miał być pol-
ski rolnik i jego otoczenie, miała ona promować pol-
ską gospodarkę, napędzać koniunkturę i tworzyć
nowe miejsca pracy. Tymczasem z informacji płyną-
cych ze Związku Gorzelni Polskich, jak również od
właścicieli gorzelni rolniczych wynika, iż realizacja
założeń ustawy jest utrudniona ze względu na poli-
tykę dwóch krajowych rafinerii, tj. PKN Orlen
i Grupy Lotos. Z informacji tych wynika, że ostatnio
operatorzy paliwowi zmniejszyli udział biokompo-
nentów w produkowanych paliwach, a w najbliż-
szym czasie noszą się z zamiarem nabycia znacznej
ilości komponentów do produkcji biopaliw od zagra-
nicznych dostawców. Krajowi producenci skarżą się
ponadto, jakoby koncerny nie stosowały transpa-
rentnych zasad w procesie zamówień publicznych
komponentów do produkcji biopaliw.
Z powyższych względów wiele polskich gorzelni
rolniczych zostało pozbawionych możliwości sprze-
daży spirytusu surowego do odwodnienia i stoi
w obliczu bankructwa. Związek Gorzelni Polskich
w najbliższym czasie zamierza przystąpić do szero-
ko zakrojonej akcji protestacyjnej (włącznie z blo-
kadą stacji paliw), która może wywołać niepokoje
społeczne.
W związku z powyższym nasuwają się następują-
ce pytania:
1. Dlaczego państwowe koncerny, nad którymi
Pan Minister sprawuje nadzór, nie realizują w spo-
sób należyty założeń ustawy o komponentach i bio-
paliwach ciekłych?
2. Jak to możliwe, że najwięksi krajowi operato-
rzy paliwowi decydują się na współpracę z dostawca-
mi zagranicznymi, jeśli w ewidentny sposób narusza
to interes i stawia w dramatycznej sytuacji krajo-
wych producentów?
3. Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister
dla uzdrowienia zaistniałej sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 861)
do ministra infrastruktury
w sprawie niezgodnego z ustawą o swobodzie
działalności gospodarczej ograniczenia
działalności stacji kontroli pojazdów
Dokonana z dniem 21 sierpnia 2004 r. zmiana
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (tj. Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515) w art. 83
ust. 1 pkt 2 przewiduje przeprowadzenie obowiązko-
wego badania pojazdów przystosowanych do zasila-
nia gazem jedynie przez okręgową stację kontroli
pojazdów.

Dotychczas badania te mogły przeprowadzać
podstawowe (lokalne) stacje kontroli pojazdów.
Zmiana obowiązuje od 21 sierpnia 2004 r. i została
wprowadzona w życie w związku z uchwaleniem
ustawy o swobodzie gospodarczej z dnia 2 lipca 2004 r.
(Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807). Podstawowym
celem ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
było rozszerzenie możliwości działalności dla przed-
siębiorców i odformalizowanie procedur jej rejestra-
cji oraz poszerzenia zakresu form jej prowadzenia.
Tymczasem ta swoboda działalności została w za-
kresie możliwości kontroli pojazdów osobowych
zasilanych gazem LPG drastycznie ograniczona po-
przez odebranie tego prawa większości stacji, a prze-
kazanie go nielicznym.
Zgodnie z art. 7 i 8 ust. 1 ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej państwo i organy admini-
stracji publicznej udzielają pomocy z poszanowa-
niem zasad równości konkurencji i wspierają mikro-
przedsiębiorców oraz małych i średnich przedsię-
biorców, natomiast podjęte ograniczenia są tego za-
przeczeniem. Wielu przedsiębiorców zostało zasko-
czonych zmianą przepisów w trakcie procesu inwe-
stycyjnego budowy stacji kontroli pojazdów i po uru-
chomieniu stacji kontroli pojazdów w 2005 r. nie
mogą już obsługiwać samochodów osobowych zasi-
lanych gazem LPG. Prawo to zachowały mające do
dnia wejścia w życie ww. przepisów podstawowe nie-
okręgowe stacje obsługujące takie samochody.
Zmiana dokonana w Prawie o ruchu drogowym
nie wynika z samej treści ustawy o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej, bo nie ma w niej ani słowa
o stacjach kontroli pojazdów, ale z przepisów ją wpro-
wadzających – art. 22 (Dz. U. z 2004 r. Nr 173
poz. 1808), które mogą zmienić przepisy innych ustaw,
o ile wynika to z treści ustawy wprowadzonej.
Pozbawienie podstawowych stacji kontroli pojaz-
dów przeprowadzania badań pojazdów przystosowa-
nych do zasilania gazem nie znajduje żadnego lo-
gicznego uzasadnienia.
Badania przeprowadzają w obu stacjach kontroli
pojazdów: i podstawowych, i okręgowych, diagności
o takich samych uprawnieniach. Warunki technicz-
ne budynków stacji dla tych badań mogą być takie
same. Wymagany sprzęt diagnostyczny może być
zainstalowany zarówno w jednej, jak i w drugiej sta-
cji. Sposób przeprowadzania badań jest identyczny.
Oprócz właścicieli stacji kolejnymi pokrzywdzonymi
są też właściciele pojazdów zasilanych gazem, któ-
rzy częstokroć muszą przejeżdżać dziesiątki kilome-
trów na badania kontrolne do odległej od ich miejsca
zamieszkania okręgowej stacji kontroli pojazdów,
a także przy zmianie wpisu do dowodu rejestracyj-
nego między wydziałem komunikacji urzędu gminy
do okręgowej stacji kontroli pojazdów i ponownie do
urzędu gminy. Tracą na tym czas i pieniądze właści-
ciele pojazdów zasilanych gazem, ale także gospo-
darka narodowa – poprzez zmarnowany czas pro-
dukcyjny swoich obywateli i spalone miliony litrów
gazu. Następuje też zanieczyszczenie środowiska
121
i rozjeżdżenie dróg lokalnych. Liczba samochodów
napędzanych gazem ulega systematycznemu zwięk-
szeniu. Dlatego problem będzie narastał, a już obec-
nie z uwagi na jego ogromną skalę wymaga szybkie-
go i rozsądnego uregulowania nie tylko w interesie
ekonomicznym właścicieli stacji kontroli pojazdów,
ale także właścicieli pojazdów zasilanych gazem
oraz oszczędności w gospodarce narodowej.
Przypominam, że poprzedni minister obiecywał
rozwiązanie tego problemu jeszcze w 2006 r.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytanie: Jakie działania po-
dejmie ministerstwo, aby przeprowadzenie obowiąz-
kowego badania pojazdów przystosowanych do zasi-
lania gazem mogły przeprowadzać podstawowe (lo-
kalne) stacje kontroli pojazdów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 862)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wysokości i przeznaczenia
dotacji na realizację zadań z zakresu
administracji rządowej
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku ze stanowiskiem Konwentu Powiatów
Województwa Wielkopolskiego, dotyczącym przeka-
zania nowych zadań z zakresu gospodarowania zaso-
bem nieruchomości Skarbu Państwa. Podobne pro-
blemy zgłaszają również powiaty wielu województw.
Dnia 7 września 2007 r. weszła w życie ustawa
o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa własno-
ści Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu tery-
torialnego oraz zmiany w ustawie z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami, nakładają-
ce na starostów nowe obowiązki związane z gospo-
darowaniem zasobem nieruchomości przejętych
przez Skarb Państwa oraz obowiązkiem regulowa-
nia stanów prawnych nieruchomości przejętych
przez Skarb Państwa w latach 1959–1980 z mocy
prawa. Skutkiem wejścia w życie tych regulacji
prawnych jest konieczność znaczącego wzrostu za-
trudnienia. Przekazane powiatom informacje doty-
czące wysokości przeznaczenia dotacji na realizację
zadań z zakresu administracji rządowej wskazują,
że po raz kolejny powiaty zostały obciążone nowymi
zadaniami bez zapewnienia źródła finansowania ich
realizacji, co jest niezgodne z art. 167 ust. 4 Konsty-
tucji RP.
122
Dla sprawnej realizacji przejętych zadań koniecz-
ne są zmiany obowiązujących przepisów prawa,
gwarantujące ścisłą współpracę wydziałów ksiąg
wieczystych sądów rejonowych ze starostwami po-
wiatowymi.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy Rząd przewiduje zwiększenie dotacji celo-
wej dla powiatów na realizację ww. dodatkowych za-
dań z zakresu administracji rządowej?
2. Czy przewidywane jest stworzenie możliwo-
ści elektronicznej wymiany informacji pomiędzy
bazą danych gruntów i budynków a księgami
wieczystymi?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 863)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie rozszerzenia uprawnień
strażników miejskich oraz uzyskania
prawa do wcześniejszej emerytury
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składamy interpe-
lację w związku ze stanowiskiem Rady Komendan-
tów Straży Miejskich i Gminnych.
Wzrost przestępczości pospolitej, dostosowanie
rozwiązań legislacyjnych do charakteru pracy straż-
ników gminnych i gwałtowny rozwój straży gmin-
nych są podstawą do podjęcia pilnych prac w celu
nowelizacji ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o stra-
żach gminnych (miejskich).
Krajowa Rada Komendantów Straży Miejskich
i Gminnych w ostatnim czasie przekazała do MSWiA
stosowne propozycje zmian prawnych, które zwięk-
szają zakres obowiązków strażników, ale również
nadają prawo do przejścia na emeryturę po 25 latach
pracy. Projekt ustawy o zmianie ustawy o strażach
gminnych był już dwukrotnie konsultowany w ra-
mach uzgodnień wewnątrzresortowych i międzyre-
sortowych, nie uzyskując akceptacji rządu i parla-
mentu poprzedniej kadencji.
Funkcjonariusze straży miejskich i gminnych
otrzymali w ostatnim czasie szereg kompetencji i za-
dań zbliżających charakter pełnionej przez nich
służby do pracy innych służb mundurowych, szcze-
gólnie Policji i Straży Ochrony Kolei. Nowe obowiąz-
ki nie idą w parze z uprawnieniami, które z tytułu
wykonywania podobnych powinności przysługują
innym funkcjonariuszom. Chodzi przede wszystkim
o uprawnienia emerytalne i prawo do ich uzyskania
po 25 latach służby. Straż miejska funkcjonuje od
16 lat, a więc skutki finansowe rozwiązań emerytal-
nych dotyczyłyby roku 2015.
Ponad 9-tysięczna formacja straży gminnych
wymaga ustawy, która w szczegółowy i systemowy
sposób regulowałaby funkcjonowanie tej grupy za-
wodowej.
Zwracamy się do Pana Ministra z pytaniem, czy
znany jest Panu wskazany problem i kiedy należy
się spodziewać podjęcia działań zmierzających do
jego rozwiązania.
Posłowie Elżbieta Streker-Dembińska
i Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 864)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wymiany informacji pomiędzy
starostami a wydziałami ksiąg wieczystych
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku ze stanowiskiem Konwentu Powiatów
Województwa Wielkopolskiego, dotyczącym przeka-
zania nowych zadań z zakresu gospodarowania zaso-
bem nieruchomości Skarbu Państwa. Podobne pro-
blemy zgłaszają również powiaty wielu województw.
Dnia 7 września 2007 r. weszła w życie ustawa
o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa własno-
ści Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu tery-
torialnego, oraz zmiany w ustawie z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, nakła-
dające na starostów nowe obowiązki związane z go-
spodarowaniem zasobem nieruchomości przejętych
przez Skarb Państwa oraz obowiązkiem regulowa-
nia stanów prawnych nieruchomości przejętych
przez Skarb Państwa w latach 1959–1980 z mocy
prawa. Skutkiem wejścia w życie tych regulacji
prawnych jest konieczność wymiany informacji po-
między bazą danych gruntów i budynków a księga-
mi wieczystymi.
Dla sprawnej realizacji przejętych przez samo-
rządy zadań konieczne są zmiany obowiązujących
przepisów prawa, gwarantujące ścisłą współpracę
wydziałów ksiąg wieczystych sądów rejonowych ze
starostwami powiatowymi.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy Pan Minister przewiduje wydanie odpo-
wiednich wytycznych dla prezesów sądów rejono-
wych w zakresie sporządzania wykazów ksiąg wie-
czystych oraz podawania do publicznej wiadomości
informacji niezbędnych do ustalenia zgodności ksiąg
wieczystych z rzeczywistym stanem prawnym?

2. Czy przewidywane jest stworzenie możliwości
elektronicznej wymiany informacji pomiędzy bazą da-
nych gruntów i budynków a księgami wieczystymi?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 865)
do ministra gospodarki
w sprawie realizacji strategii budowy
grupy węglowo-koksowej zawartej
w „Strategii dla górnictwa”
Szanowny Panie Premierze! Jastrzębska Spółka
Węglowa połączyła się z Budrykiem, został więc zreali-
zowany pierwszy etap strategii budowy grupy wę-
glowo-koksowej zawartej w „Strategii dla górnic-
twa”. T firma, która po powstaniu zatrudniać będzie
25 000 ludzi. Będzie to najbogatsza, bo przynosząca
ok. 600–700 mln zysku netto w 2008 r. spółka wę-
glowa w branży.
W związku z tym mam pytania do Pana Premiera:
1. Czy i kiedy będzie realizowany kolejny etap,
a mianowicie włączenie dwóch koksowni: Zabrze
i Victoria?
2. W jaki sposób planuje się zainwestować wy-
pracowany w 2008 r. zysk?
3. Czy właściciel, obecnie nowy, wydaje się, do-
świadczony, bo znający się na gospodarce, postawi
na modernizację, która podniesie wartość spółki
i przysporzy przyszłym akcjonariuszom zysków?
4. Czy wygospodarowane pieniądze zostaną za-
inwestowane w unowocześnienie wielu zakładów
i spółek zależnych grupy węglowo-koksowej?
5. Jakie ma Pan, Panie Premierze, plany co do
branży węglowej w 2008 r., bo obecne działania rzą-
du nie napawają optymizmem?
Z poważaniem
Poseł Romuald Ajchler
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 866)
do ministra zdrowia
w sprawie zwiększenia do 12 zł wartości
punktu rozliczeniowego dla szpitali Podlasia
Szanowna Pani Minister! Podlaski Oddział Wo-
jewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia usługi
123
szpitali wycenia na podstawie ilości punktów rozli-
czeniowych.
Wartość punktu rozliczeniowego w województwie
podlaskim to średnio 10,50 zł za punkt. Jest to naj-
niższa wartość punktu rozliczeniowego w Polsce.
Narodowy Fundusz Zdrowia obiecuje zwiększe-
nie wartości punktu do 12 zł, aby wyrównać dyspro-
porcje z innymi regionami w kraju.
Jedynie podniesienie wartości punktu do 12 zł
daje realną możliwość podwyższenia pensji lekarzy
i pielęgniarek w szpitalach województwa podlaskiego.
W przypadku zlekceważenia postulatów środo-
wiska medycznego w przyszłym roku pacjenci będą
narażeni na kolejne strajki w służbie zdrowia.
Pytanie: Pani Minister, jakie działania Pani
podejmie, aby Narodowy Fundusz Zdrowia zakoń-
czył dyskryminację szpitali w województwie pod-
laskim, zwiększając do 12 zł wartość punktu roz-
liczeniowego?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 867)
do ministra infrastruktury
oraz
ministra środowiska
w sprawie niezaproszenia do obrad
„okrągłego stołu” dotyczących budowy
obwodnicy Augustowa przedstawicieli
samorządów z Łomży, Suwałk, Grajewa,
a także innych miejscowości położonych
w ciągu drogi krajowej nr 61 na odcinku
Łomża–Augustów, również dotkniętych
problemami komunikacyjnymi,
w tym ruchem tranzytowym z Warszawy
do granicy państwa w trakcie Via Baltica
Szanowni Panowie Ministrowie! Lokalizacja ob-
wodnicy Augustowa jest ściśle związana z ruchem
tranzytowym drogi nr 61, przebiegającym przez
miejscowości położone przy tej trasie.
Analizując lokalizację obwodnicy Augustowa,
winniście rozważyć wariant Via Baltica przez Łom-
żę i planowaną budowę obwodnicy łomżyńskiej, po-
nieważ jest krótszy o 40 km niż inne propozycje.
Problemy komunikacyjne Łomży i samorządów
miejscowości położonych w ciągu drogi krajowej
nr 61 wynikają z braku obwodnic w tych miastach.
Przy wyborze wariantów przebiegu obwodnicy
Augustowa należy uwzględnić też postulaty samo-
rządów Łomży i regionu łomżyńskiego, ponieważ
będą one ponosić uciążliwości ruchu tranzytowego.
124
Wariant Łomżyński nie powoduje konfliktów
ochrony środowiska. Jest przyjazny środowisku,
efektywny ekonomicznie z powodu najkrótszej odle-
głości pomiędzy Warszawą a granicą Litwy w kie-
runku na Łotwę, Estonię i Finlandię.
Decyzja lokalizacyjna obwodnicy Augustowa nie
powinna być sprzeczna z realiami ekonomicznymi,
środowiskowymi, zdrowym rozsądkiem i postulata-
mi użytkowników dróg.
Powyższa propozycja rozwiązuje problemy ko-
munikacyjne Polski północno-wschodniej, jak rów-
nież ruchu tranzytowego do państw Europy północ-
no-wschodniej w tzw. trakcie carskim.
Lokalizacja obwodnicy Augustowa powinna być
spójna z budową obwodnic Grajewa i Łomży, two-
rząc infrastrukturę Via Baltica.
Pytanie:
Panowie Ministrowie, biorąc pod uwagę obecne
poważne problemy komunikacyjne samorządów po-
łożonych przy trasie 61 ściśle związane z wyborem
wariantu przebiegu obwodnicy Augustowa, dlacze-
go pominięto udział ich przedstawicieli w obradach
„okrągłego stołu”?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 868)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów restrukturyzacji
w Krajowej Spółce Cukrowej SA
Zwracam się do Pana Premiera z interpelacją do-
tyczącą planów restrukturyzacji w Krajowej Spółce
Cukrowej SA.
W ostatnim czasie coraz częściej słychać wśród
osób zajmujących się cukrownictwem o projekcie
przeprowadzenia zmian, które dotkną głównie Po-
morze i Kujawy. Nie dość, że planuje się przeniesie-
nie siedziby Krajowej Spółki Cukrowej SA z Torunia
do Warszawy, to ponadto zamierza się przeprowa-
dzić restrukturyzację kosztem kilku cukrowni z na-
szego regionu. Oficjalnie restrukturyzacja tłuma-
czona jest unijną reformą rynku cukru, natomiast
nieoficjalnie wiadomo, że wszystkie te działania pro-
wadzone są pod wpływem silnego lobby lubelskiego.
Świadczyć o tym może fakt, iż jeden z Pana pod-
władnych, Krzysztof Żuk, wiceminister skarbu pań-
stwa, który obecnie nadzoruje Polski Cukier, wcze-
śniej pełnił funkcję wiceprezydenta Lublina.
Nie jest tajemnicą, że wiceminister Żuk sprzeci-
wił się zapisom w planie restrukturyzacji spółki od-
nośnie likwidacji części plantacji buraków rejonu
kontraktacyjnego oddziału Cukrownia Lublin i, co
za tym idzie, wyłączenia z produkcji wraz z demon-
tażem urządzeń i linii produkcyjnej.
Panie Premierze, jeśli lubelscy politycy wspiera-
ni przez wiceministra Żuka zdołają wybronić oddział
lubelski przed likwidacją, wówczas oczywiste wyda-
je się, że restrukturyzacja dotknie cukrownie i plan-
tatorów z województwa kujawsko-pomorskiego.
Przypomnę Panu Premierowi, że nasze cukrow-
nie zanotowały znaczący wzrost najważniejszych
wskaźników produkcyjnych w przeciwieństwie do
oddziału lubelskiego. Ponadto cukrownia w Krusz-
wicy wyprodukowała najwięcej cukru, a mianowicie
83,3 tys. ton. Wszystkie te wskaźniki, i również wie-
le innych, wskazują na fakt, iż to właśnie cukrownie
z Kujaw i Pomorza są zakładami zdecydowanie bar-
dziej perspektywicznymi i cennymi dla KSC.
W takiej sytuacji kieruję do Pana Premiera na-
stępujące pytania:
1. Czy informacje o próbach przeniesienia cen-
trali KSC z Torunia do Warszawy są prawdziwe?
2. Czy nie wydaje się Panu wysoce skandaliczne,
aby wiceminister Żuk jako osobiście zaangażowany
w sprawy oddziału lubelskiego nadzorował cały Pol-
ski Cukier?
3. Czy potwierdza Pan naciski na członków
Pana gabinetu ze strony lobby lubelskiego?
4. Czy zamierza Pan podjąć odpowiednie kroki
w celu wyjaśnienia całej sytuacji?
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 869)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie sytuacji byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”
Zwracam się do Pana Premiera z interpelacją do-
tyczącą sytuacji byłych junaków z Powszechnej Or-
ganizacji „Służba Polsce”.
Od 1948 r. do 1955 r. w strukturach Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”, która w sposób najczę-
ściej przymusowy prowadziła obowiązkowe przyspo-
sobienie zawodowe i wojskowe oraz indoktrynację
polityczno-ideologiczną, służyło 1,2 mln Polaków
w wieku 16–21 lat. Skoszarowani podnosili z gru-
zów Warszawę, pracowali przy budowie ośrodków
przemysłowych, nierzadko byli też wykorzystywani
do pracy w kopalniach, kamieniołomach, a nawet
PGR. Większość z nich, oderwana od rodzin, była
poddawana represjom. Nie otrzymywali za swą pra-
cę żadnego wynagrodzenia, a ponadto uczestniczyli
w przymusowych ćwiczeniach wojskowych i alar-

mach. Do dziś nie otrzymali za to żadnego zadość-
uczynienia.
Krzywdy doznane w ramach katorżniczej pracy
na rzecz PRL miała zrekompensować ustawa
o świadczeniach przysługujących przymusowo wcie-
lonym do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”,
której projekt trafił do Sejmu jeszcze przed końcem
2005 r. Przewidywał on wypłatę jednorazowego od-
szkodowania w kwocie 2,5 tys. zł brutto za każdy
miesiąc przepracowany w „SP”, a także – jak ma to
miejsce w przypadku kombatantów – wypłatę mie-
sięcznego dodatku do rent i emerytur w wysokości
100 zł.
Ponadto zwolennicy projektu postulowali, aby
odszkodowanie i miesięczny dodatek przysługiwały
także wdowom po zmarłych junakach. Dodatkową
formą moralnego zadośćuczynienia dla maltretowa-
nych podczas ćwiczeń wojskowych miało być przy-
znanie im stopni oficerów rezerwy. Chociaż na prze-
strzeni kilkunastu ostatnich miesięcy w przygoto-
wywanie rozwiązań przyszłej ustawy zaangażowało
się Stowarzyszenie Weteranów Pracy Przymusowej
Powszechnej Organizacji „Służba Polsce 1948–
–1955”, IPN oraz Urząd do Spraw Kombatantów
i Osób Represjonowanych, jak dotąd nie udało się
wypracować wspólnego stanowiska. Sam projekt nie
doczekał się nawet drugiego czytania, został też
w czerwcu br. odrzucony przez posłów z podkomisji
sejmowej Komisji Polityki Społecznej. Wydaje się, iż
można ocalić możliwość przynajmniej częściowego
zadośćuczynienia krzywd, a szansa na to wciąż jest
bardzo realna. Na odszkodowania czekają ludzie
w podeszłym wieku, często schorowani, z bardzo ni-
skim uposażeniem i dalsza zwłoka z wypłatą rekom-
pensat byłaby tu zdecydowanie nie na miejscu. Na
wypłatę rekompensat, według różnych szacunków,
w skali kraju wciąż oczekuje ok. 50 tys. osób. Warto
przypomnieć, że od 2005 r. dzięki współpracy ze Sto-
warzyszeniem Weteranów Pracy Przymusowej Po-
wszechnej Organizacji „Służba Polsce 1948–1955”
oraz IPN udało się wypracować procedury, które
umożliwią weryfikację osób, którym będzie przysłu-
giwało odszkodowanie. Rekompensaty dotyczyłyby
zatem wyłącznie tych junaków, którzy pod admini-
stracyjnym przymusem zostali wcieleni do „Służby
Polsce”, pracowali w trudnych warunkach i nie
otrzymywali za to żadnej zapłaty. Temat ten dokład-
nie poruszył red. Mariusz Kamieniecki w „Naszym
Dzienniku”.
Dlatego kieruję do Pana Premiera pytania:
1. Czy Pański rząd zamierza wprowadzić po-
wyższe rekompensaty dla junaków?
2. Czy możliwe jest objęcie weteranów pracy
przymusowej prawem do korzystania poza kolejno-
ścią ze świadczeń opieki zdrowotnej oraz z usług far-
maceutycznych udzielanych w aptekach?
3. Czy możliwe jest przyznanie zaopatrzenia
w bezpłatne leki oznaczone symbolami „Rp” lub
„Rpz” junakom, ich małżonkom pozostającym na ich
wyłącznym utrzymaniu oraz wdowom i wdowcom?
125
4. Czy podejmie Pan działania, które umożliwią
ww. przymusowym pracownikom dostęp do ambula-
toryjnych świadczeń specjalistycznych finansowa-
nych ze środków publicznych bez skierowania od le-
karza ubezpieczenia zdrowotnego?
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 870)
do ministra zdrowia
w sprawie rozwiązania stosunku pracy
przez Podkarpacki Oddział Wojewódzki NFZ
z absolwentami kierunku wychowanie
fizyczne ze specjalnością rehabilitacja
Szanowna Pani Minister! Działając zgodnie
z art. 192 ust. 1 regulaminu Sejmu, proszę o podję-
cie działań w przedstawionej poniżej sprawie.
Z niepokojem przyjąłem informację przedstawio-
ną przez prof. dra hab. Włodzimierza Bonusiaka,
rektora Uniwersytetu Rzeszowskiego, na temat roz-
wiązywania stosunków pracy przez rzeszowski od-
dział NFZ z pracownikami – absolwentami wycho-
wania fizycznego ze specjalnością rehabilitacja. Roz-
wiązywanie stosunku pracy następuje na podstawie
zarządzenia prezesa NFZ nr 60/2007/DS02. W za-
rządzeniu tym odbiera się prawo wykonywania za-
wodu fizjoterapeuty absolwentom wychowania fi-
zycznego ze specjalnością rehabilitacja. Zarządzenie
to jest o tyle zaskakujące, gdyż nie zmieniły się prze-
pisy ustawy o kulturze fizycznej z dnia 18 stycznia
1996 r., która umożliwiła uczelniom prowadzenie
specjalności rehabilitacja. Na podstawie tej ustawy,
a w szczególności art. 43 ust. 1, absolwenci kierunku
wychowanie fizyczne specjalność rehabilitacja uzy-
skiwali pracę w zakładach opieki zdrowotnej. W tym
momencie zarządzeniem prezesa NFZ prawo do za-
wierania takich umów zostało im odebrane.
Absolwenci i władze uczelni są zdziwieni i zanie-
pokojeni zaistniałym stanem rzeczy. Martwi fakt, iż
absolwentom wychowania fizycznego nie dano szan-
sy na uzupełnienie wykształcenia, pozbawiając ich
z dnia na dzień prawa do zawodu fizjoterapeuty.
Zdziwienie budzi ponadto wydanie zarządzenia
57/2007/DS02, które dopuszcza magistrów wycho-
wania fizycznego ze specjalnością rehabilitacja do
wykonywania zabiegów. Zatem istnieją dwa zarzą-
dzenia prezesa NFZ, sprzeczne ze sobą co do treści
i powodujące trudny do interpretacji stan faktyczny
i prawny.
Władze Uniwersytetu Rzeszowskiego są w stanie
uruchomić specjalny kierunek studiów, przeznaczo-
ny właśnie dla absolwentów wychowania fizycznego,
pracujących w zakładach opieki zdrowotnej, który
126
to kierunek kończyłby się uzyskaniem dyplomu li-
cencjackiego z fizjoterapii, a zatem umożliwiałby do-
stosowanie wykształcenia w kierunku wyznaczo-
nym zarządzeniem.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w kwestii
zarządzenia prezesa NFZ nr 60/2007/DS02 oraz
ocena jego zasadności w stosunku do magistrów wy-
chowania fizycznego specjalności rehabilitacja?
2. Czy absolwenci wychowania fizycznego spe-
cjalności rehabilitacja, pracujący w zakładach opieki
zdrowotnej, mogą liczyć na szansę uzupełnienia wy-
kształcenia, tak aby nie musieli rozwiązywać umów
z zakładami opieki zdrowotnej?
3. Czy przy wydaniu zarządzenia prezesa NFZ
nr 60/2007/DS02 nie miało miejsca złamanie zasa-
dy, że prawo nie działa wstecz?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gołojuch
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 871)
do ministra skarbu państwa
oraz
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zapaści polskiego cukrownictwa
Szanowni Panowie Ministrowie! Wdrażanie unij-
nej reformy rynku cukru zmusza Polskę do dra-
stycznej redukcji kwoty cukrowej, co w prostej linii
prowadzi do systematycznego ograniczania wielko-
ści uprawy buraka cukrowego, corocznego, celowego
obniżania opłacalności produkcji, zmniejszania licz-
by plantatorów, likwidowania kolejnych, jeszcze pol-
skich cukrowni.
Obawy o przyszłość polskiego cukrownictwa sta-
ją się coraz bardziej uzasadnione, zaś np. plany re-
strukturyzacji Krajowej Spółki Cukrowej SA wywo-
łują poważne napięcia społeczne.
Jakie w zaistniałej sytuacji resort zamierza pod-
jąć działania, by nie doprowadzić do całkowitej za-
paści polskiego cukrownictwa, by na ile to możliwe,
stanąć w jego obronie m. in. przed dalszymi zakusa-
mi obcych koncernów dążących do całkowitego prze-
jęcia należnej Polsce kwoty cukrowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 872)
do ministra finansów
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o finansach publicznych, związanych
bezpośrednio lub pośrednio z wykorzystaniem
w przyszłości środków unijnych
Szanowny Panie Ministrze! Konwent Burmi-
strzów Województwa Kujawsko-Pomorskiego przy-
jął stanowisko, w którym wyraził swój niepokój wo-
bec proponowanych zmian w ustawie o finansach
publicznych związanych bezpośrednio lub pośrednio
z wykorzystaniem w przyszłości środków unijnych.
Załączając kserokopię tego stanowiska,*) uprzej-
mie proszę o odpowiedź na pytanie:
Czy uwagi konwentu burmistrzów są zasadne,
a jeśli tak, to czy resort uwzględni je w dalszych pracach
nad nowelizacją ustawy o finansach publicznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 873)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu utrzymania
w należytym stanie urządzeń melioracyjnych
Szanowny Panie Ministrze! Od lat polskie rolnic-
two boryka się z problemem utrzymania w należy-
tym stanie urządzeń melioracyjnych, zarówno pod-
stawowych, jak i szczegółowych. Nakłady budżetu
państwa na te pierwsze pokrywają na ogół kilkana-
ście procent zgłaszanych potrzeb. Stąd postępujący
z roku na rok proces dekapitalizacji tych urządzeń
przy prawie całkowitym zaniechaniu ich odbudowy,
nie mówiąc już o budowie nowych.
Jak resort rolnictwa widzi ten problem i jakie za-
mierza podjąć kroki zaradcze, w tym zmierzające do
wyraźnego zwiększenia środków finansowych na
melioracje w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Interpelacja
(nr 874)
do ministra środowiska
w sprawie problemu braku skutecznej
regulacji populacji bobrów w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Od wielu lat, z mniej-
szym bądź większym nasileniem napływają do biur
poselskich skargi rolników, meliorantów, radnych
samorządu na brak skutecznej regulacji populacji
bobrów w Polsce. Bóbr, podobnie jak inne zwierzęta,
pełni określoną rolę w środowisku, ale jego nadmier-
na liczebność może temu środowisku, a także gospo-
darce leśnej, rolnej wodnej, szkodzić. Dla przykładu,
w 2007 r. na terenie 7 parków krajobrazowych
w woj. kujawsko-pomorskim populację bobrów osza-
cowano na poziomie około 1400 sztuk.
Dotychczasowe uregulowania prawne i metody
stymulowania wielkości populacji są niewystarczają-
ce. Również zauważa się wyraźną niechęć myśliwych
do polowania na ten gatunek z bronią palną. Sugeru-
je się wręcz dopuszczenie metod traperskich.
Czy resort środowiska dostrzega problem nad-
miernej populacji bobrów, a jeśli tak, to czy zamie-
rza przygotować projekt zmian przepisów prawnych,
idących w kierunku zastosowania bardziej skutecz-
nych metod regulacji liczebności bobrów w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 875)
do ministra gospodarki
w sprawie odnawialnych źródeł energii,
m.in. biopaliw
Szanowny Panie Ministrze! Od wielu lat w Euro-
pie, a od kilku lat w Polsce coraz większą wagę przy-
wiązuje się do tzw. odnawialnych źródeł energii,
którymi są m. in. biopaliwa. Pamiętamy, z jakim
trudem udało się uchwalić ustawę o biokomponen-
tach i biopaliwach ciekłych. Cóż jednak z tego, gdy
coraz trudniej polskim producentom zbyć swoje wy-
roby będące surowcami do produkcji paliw płynnych
i biopaliw. Ostatnio ten problem w drastycznej for-
mie dotyka rolnicze gorzelnie, o czym świadczą wy-
stąpienia Związku Gorzelni Polskich.
Czy i jakie resort gospodarki podejmie działania,
by przywrócić normalne zasady funkcjonowania
rynku surowego spirytusu i bioetanolu, a ponadto
127
czy dostrzega destrukcyjną politykę w tym zakresie
PKN Orlen SA i Grupy Lotos?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 876)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie negatywnych skutków
wprowadzenia bonu oświatowego
Szanowna Pani Minister! Docelowym skutkiem
wprowadzenia bonu oświatowego ma być zwiększe-
nie autonomii szkoły i kompetencji dyrektora, po-
zwalających na odpowiedni dobór kadry, kształto-
wanie programów i organizacji pracy szkoły oraz
zapewnienie możliwości wyboru szkoły przez rodzi-
ców i ucznia. Przede wszystkim jednak instrument
ten ma wprowadzić do oświaty pierwiastek konku-
rencyjności, który ma rzekomo korzystnie wpłynąć
na jakość nauczania przy jednoczesnym optymalizo-
waniu kosztów zadań oświatowych.
Wprowadzenie bonu oświatowego będzie genero-
wało określone negatywne skutki w obrębie szeroko
rozumianej edukacji. Dlatego prosimy o odpowiedź
na pytania:
— Czy zamierza Pani likwidować obwody szkół,
a co za tym idzi, zmienić ustawę o systemie oświaty
w zakresie kontrolowania przez dyrektorów szkół
spełniania przez dzieci obowiązku szkolnego?
— Czy zamierza Pani zlikwidować przepis, który
nakazuje organom prowadzącym szkoły zapewnie-
nie uczniom bezpłatnego transportu do szkół i opie-
ki w przypadku, kiedy droga dziecka do szkoły prze-
kracza 3 km dla uczniów I–IV klasy szkoły podsta-
wowej i 4 km dla uczniów V–VI klasy szkoły podsta-
wowej oraz gimnazjum?
— Czy zamierza Pani likwidować małe szkoły?
— Czy utrzymanie szkół będzie wymagało jesz-
cze większego zaangażowania finansowego rodzi-
ców w działalność szkoły?
— Czy wprowadzenie bonu oświatowego spowo-
duje obniżenie jakości kształcenia w szkołach? (Do
pracy w szkole w ramach oszczędności będą przyj-
mowani nauczyciele z niższymi stopniami awansu
zawodowego, niższymi kwalifikacjami i o mniejszym
doświadczeniu zawodowym.)
— Czy zamierza Pani zaprzepaścić ideę wyrów-
nywania szans edukacyjnych, a zwłaszcza zasady
równego dostępu do edukacji?
— Czy zamierza Pani ograniczyć rolę państwa
i instytucji nadzoru pedagogicznego w zakresie
kształtowania sieci szkół?
128
— Czy zamierza Pani wydłużyć drogę dziecka do
szkoły?
— Czy zamierza Pani uruchomić mechanizm po-
szukiwania oszczędności w dziedzinach związanych
z zatrudnieniem nauczycieli, polegający na:
– zmniejszeniu wynagrodzenia zasadniczego na-
uczycieli,
– zwiększeniu pensum do 40 godzin tygodniowo,
– wprowadzeniu ewidencji czasu pracy w ramach
40-godzinnego czasu pracy,
– ograniczeniu możliwości awansu zawodowego,
– likwidacji urlopów dla podratowania zdrowia,
świadczenia urlopowego, dodatku mieszkaniowego,
dodatku wiejskiego?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 877)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie negatywnych skutków
wprowadzenia rozporządzenia dotyczącego
alternatywnych form wychowania
przedszkolnego, warunków tworzenia
i organizowania tych form oraz sposobu
ich działania
Szanowna Pani Minister! Jako osoby, które
w pełni popierają upowszechnianie wychowania
przedszkolnego wśród najmłodszego pokolenia, gdyż
wczesna edukacja daje szansę lepszego startu w przy-
szłość, nie kryjemy, że do pomysłu alternatywnych
form wychowania przedszkolnego nastawieni jeste-
śmy sceptycznie. Głównie z tego powodu, że nie re-
alizują one pełnej podstawy programowej wychowa-
nia przedszkolnego, nie mają obowiązku zatrudnia-
nia odpowiednio przygotowanej kadry, a także nie
zabezpieczają bazy dydaktycznej. Są także wyłączone
spod nadzoru pedagogicznego kuratoriów oświaty.
Nie jesteśmy przeciwni alternatywnym formom edu-
kacji przedszkolnej, ale nie zgadzamy się, by zastąpi-
ły one przedszkola publiczne i były tworzone zamiast
nich. Tego typu placówki mogą być jedynie dopełnie-
niem, a nie podstawą tej edukacji. W związku z tym
prosimy o odpowiedzi na nasze wątpliwości:
— Dlaczego minimalny wymiar godzin zajęć wy-
chowania przedszkolnego prowadzonych w zespole
lub punkcie, w czasie których jest realizowana pod-
stawa programowa, wynosi tylko 3 godziny, a nie 5,
jak w przedszkolach publicznych?
— Dlaczego rozporządzenie umożliwia tylko re-
alizację wybranych części podstawy programowej
wychowania przedszkolnego?
— Dlaczego minimalny tygodniowy wymiar go-
dzin zajęć wynosi 12 godzin, a nie 25?
— Czy zostały określone kwalifikacje nauczycieli
zajmujących się dziećmi w zespole lub punkcie?
— Czy zostanie zabezpieczona baza dydaktyczna
dla prawidłowego rozwoju przedszkolaków?
— Jakie rząd podejmie działania w sytuacji, gdy
gmina, kierując się rachunkiem ekonomicznym, za-
cznie zastępować przedszkola alternatywnymi for-
mami przedszkolnymi?
— Jaki dokument reguluje sprawę, iż zespoły lub
punkty są jedynie dopełnieniem, a nie podstawą
edukacji przedszkolnej?
— Czy jakość kształcenia w przedszkolach alter-
natywnych nie będzie niższa niż w przedszkolach
publicznych?
— Czy zespoły lub punkty zostaną objęte eduka-
cją, czy też będą pełniły funkcję „ochronek”?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 878)
do ministra finansów
w sprawie braku możliwości skorzystania
z ulgi prorodzinnej przez rodzica,
który po orzeczonym rozwodzie lub separacji
nie zamieszkuje z dziećmi
Szanowny Panie Ministrze! Uchwalona niedaw-
no zmiana ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 80,
poz. 350, z późn. zm.) przewiduje skorzystanie z no-
wej ulgi rodzinnej już przy rozliczaniu swoich docho-
dów za 2007 r. Rodzice będą mogli skorzystać z ni-
niejszej ulgi w wysokości 1145,08 zł na każde dziec-
ko. Ulga dotyczy obojga rodziców, przy czym kwotę
ulgi można odliczyć od podatku jednego z nich bądź
obojga. Jednakże jeżeli w stosunku do rodziców zo-
stał orzeczony rozwód lub separacja, z odliczenia
skorzysta ten z rodziców, u którego dzieci faktycznie
zamieszkują. Wiadomym jest, iż najczęściej zdarza
się tak, że dzieci pozostają w gospodarstwie domo-
wym z matką. Ojciec dzieci natomiast pozostaje zo-
bowiązany do łożenia środków na utrzymanie dzie-
ci. W Polsce nadal funkcjonuje stereotyp pokrzyw-
dzonej kobiety i mężczyzny, którego w związku
z doznaną przez kobietę krzywdą należy wykorzy-
stać i „ukarać” finansowo. Należy jednak podkre-

ślić, iż bez względu na okoliczność zamieszkiwania
dzieci z jednym z rodziców obydwoje rodzice są
w taki samym stopniu obarczeni obowiązkiem utrzy-
mania i opieki nad dziećmi. W większości przypad-
ków ojcowie nie ograniczają się jedynie do płacenia
alimentów i poświęcają swoim dzieciom dużo czasu,
bawiąc się z nimi, ucząc i wychowując.
Przyjąć zatem można, że ojcowie są w pewien
sposób dyskryminowani.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy przewidywana jest zmiana przepisów
w tym zakresie, tj. dająca prawo do ulgi także tym
rodzicom, którzy z dzieckiem nie mieszkają, a płacą
alimenty na dzieci?
2. Czy opisana wyżej sytuacja dyskryminacji
jest zgodna z prawem europejskim?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 879)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie placówek dyplomatycznych
Rzeczypospolitej Polskiej
Szanowny Panie Ministrze! Rzeczpospolita Pol-
ska posiada na całym świecie 173 placówki zagra-
niczne, w tym przedstawicielstwa dyplomatyczne,
stałe przedstawicielstwa przy organizacjach mię-
dzynarodowych, urzędy konsularne oraz instytuty
polskie.
Aby skutecznie funkcjonować oraz realizować
postawione przez rząd i ministra odpowiedzialnego
za sprawy zagraniczne zadania, placówki powinny
posiadać osobę nimi kierującą w randze ambasado-
ra lub konsula.
Brak kierowników placówek ma negatywne skut-
ki dla skuteczności polskiej polityki zagranicznej,
utrudnia efektywną promocję naszego kraju i reali-
zację jego interesów na płaszczyźnie politycznej, go-
spodarczej, wojskowej i kulturalnej. Co więcej, może
zostać odczytany przez kraj przyjmujący jako afront
i może w konsekwencji przyczynić się do uszczerbku
wizerunku naszego kraju.
Przykładem obniżenia skuteczności działania
spowodowanego brakiem obsady ambasadora może
być placówka w Rzymie, kierowana już od ponad pół
roku jedynie przez chargé d’affaires. Brak skutecz-
nego lobbingu ze strony naszego przedstawicielstwa
spowodował, że w odstępie zaledwie dwóch lat za-
mknięte zostały wydziały studiów polonistycznych
na uniwersytetach we Florencji i w Padwie. Sprawa
promocji języka i kultury polskiej we Włoszech po-
niosła w związku z tym poważną stratę.
129
W związku z powyższym mam do Pana Ministra
następujące pytanie:
Ile placówek zagranicznych Rzeczypospolitej Pol-
skiej czeka na powołanie i przyjazd ambasadorów
i konsulów?
Z poważaniem
Poseł Joanna Fabisiak
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 880)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie dofinansowania XIV Sesji
Konferencji stron ramowych
Konwencji Narodów Zjednoczonych
w sprawie zmian klimatu
W dniach 1–12 grudnia br. w Poznaniu odbędzie
się XIV Sesja Konferencji stron ramowych Konwen-
cji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klima-
tu, której organizatorem jest Ministerstwo Spraw
Zagranicznych. To wielki zaszczyt dla miasta Po-
znania, ale i wielkie wyzwanie, bowiem na to spo-
tkanie do stolicy Wielkopolski przyjedzie prawie
10 tys. gości z całego świata.
Prezydent Poznania wraz z ministrem środowi-
ska Maciejem Nowickim zaprosił m.in. do Poznania
laureata Pokojowej Nagrody Nobla Ala Gore’a, któ-
ry wstępnie przyjął zaproszenie.
Zaplanowanych jest już przeszło sto przedsię-
wzięć związanych z tym wydarzeniem, m.in. wykła-
dy otwarte, koncerty, konferencje. Poznań podjął
wyzwanie, nie ograniczając się tylko do zapewnienia
bazy dla tej konferencji, chce, żeby miasto zaofero-
wało coś więcej niż tylko sale konferencyjne.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. W jaki sposób rząd zamierza wesprzeć miasto
w organizacji konferencji klimatycznej?
2. Jakie środki rząd zamierza przeznaczyć na or-
ganizację tej konferencji?
Poseł Jacek Tomczak
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 881)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wcześniejszych emerytur
dla 60-letnich mężczyzn z 35-letnim stażem
ubezpieczeniowym
Trybunał Konstytucyjny w swoim orzeczeniu
z dnia 30 października 2007 r. (sygn. akt P 10/07)
130
stwierdził, iż niezgodne z konstytucją jest to, że pra-
wo do emerytury ma 55-letnia kobieta z 30-letnim
stażem, a nie ma go 60-letni mężczyzna z 35-letnim
stażem. Na podstawie tego orzeczenia sądy pracy
i ubezpieczeń społecznych będą mogły wydawać ko-
rzystne wyroki dla mężczyzn ubiegających się o to
świadczenie.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy ministerstwo nie planuje wprowadzić
ustawowego prawa do przechodzenia na emeryturę
dla 60-letnich mężczyzn z 35-letnim stażem pracy?
2. Ile osób może skorzystać z tych zmian?
3. Ile budżet państwa będzie musiał przeznaczyć
środków finansowych na wprowadzenie tej wcze-
śniejszej emerytury?
Poseł Jacek Tomczak
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 882)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wspierania klubów sportowych
przez spółki Skarbu Państwa
Sportowców, szkoleniowców, działaczy sporto-
wych, a w szczególności kibiców wielu dyscyplin
sportowych zaniepokoiła zapowiedź polityków PO,
ministrów w Pana rządzie, odejścia od finansowego
wspierania klubów sportowych przez spółki z udzia-
łem Skarbu Państwa. Zakaz wspierania ma doty-
czyć spółek mających silną pozycję na rynku, któ-
rym reklama poprzez sport nie jest potrzebna. We-
dług wstępnych szacunków spółki zaoszczędzą w ten
sposób ok. 30 mln zł.
Pragnę w tym miejscu przypomnieć, że dwie dys-
cypliny sportowe, dzięki którym reprezentacje nasze-
go kraju wspięły się na szczyty w rywalizacji świato-
wej, tj. piłka siatkowa i piłka ręczna, są w znaczący
sposób wspierane właśnie przez spółki z udziałem
Skarbu Państwa. Mowa tu o wspieraniu zespołów
występujących w bieżącej edycji siatkarskiej Ligi Mi-
strzów, tj. BOT Skra Bełchatów oraz Jastrzębski Wę-
giel. Barwy tych klubów reprezentują m.in. Mariusz
Wlazły, Piotr Gruszka oraz Dawid Murek, zawodni-
cy, dzięki którym polska siatkówka od lat liczy się
w świecie, a nasz kraj zyskuje prestiż.
Innym przykładem jest Zagłębie Lubin – ze
świetną drużyną piłki ręcznej – z szeregów którego
wyszło wielu wspaniałych zawodników z tytułem
wicemistrza świata, aktualnie grających w czoło-
wych klubach niemieckich. Dzięki ich wyjazdom
nasz kraj stał się dla Niemców bardzo bliski, a Polak
dla obywateli potężnego sąsiada nie jest już jedynie
synonimem złodzieja samochodów.
Polski sport boryka się z problemami finansowy-
mi. Prywatne polskie przedsiębiorstwa jak na razie
są zbyt słabe finansowo i jest ich zbyt mało, by mo-
gły udźwignąć ciężar wspierania rozwoju sportu
w zamian za reklamę i budowanie wokół nich przy-
jaznej aury. Zachodnie koncerny wchodzące na nasz
rynek rzadko są zainteresowane inwestowaniem
w polski sport, gdyż wolą wspierać sport rodzimy.
Drastyczne i zbyt szybkie odcięcie klubów spor-
towych od współfinansowania przez duże przedsię-
biorstwa z udziałem Skarbu Państwa może dopro-
wadzić do zapaści i zahamowania na długi okres
rozwoju m.in. piłki siatkowej, ręcznej czy nożnej.
Mając na uwadze dobro polskiego sportu, chciał-
bym zapytać:
1. Czy podziela Pan zdanie swoich najbliższych
współpracowników o potrzebie zaniechania wspie-
rania sportu przez spółki z udziałem Skarbu Pań-
stwa i czy Pana rząd przygotowuje w tym względzie
akty prawne?
2. Czy zdaniem Pana Premiera kwota 30 mln zł
przeznaczona na wspieranie sportu jest zbyt wysoka
i nie warto dalej w ten sposób reklamować naszego
kraju w świecie i budować wokół Polski przyjaznego
klimatu?
3. Czy zdaniem Pana Premiera reklama w pry-
watnej stacji TVN Polskiej Grupy Energetycznej,
której pozycja na naszym rynku w najbliższych la-
tach nie jest zagrożona, służy lepszym celom niż
wspieranie sportu przez spółki Skarbu Państwa?
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 883)
do ministra finansów
w sprawie likwidacji podatku
od zysków kapitałowych
W trakcie kampanii wyborczej Platforma Oby-
watelska zapowiadała zmniejszenie liczby podatków,
w tym m.in. likwidację podatku od zysków kapitało-
wych. Po sformowaniu rządu temat podatku od zy-
sków został zepchnięty na plan dalszy i brak kolej-
nych deklaracji na ten temat.
Drobni inwestorzy giełdowi w miesiącu grudniu
z ogromnym niepokojem obserwowali wzrost liczby
tzw. transakcji pakietowych, w trakcie których wy-
mieniano duże pakiety akcji wielu spółek. Większość
tych transakcji odbyła się na poziomie 30–40% poni-
żej aktualnego kursu akcji spółki.
Obecnie trwa okres odkupywania akcji spółek,
również w systemie transakcji pakietowych, i odby-
wa się to na tych samych, co w roku ubiegłym, moc-
no zaniżonych poziomach. Nie jest dla nikogo tajem-

nicą, że więksi gracze giełdowi, poprzez umówione
wymiany pakietów akcji na bardzo niskich pozio-
mach, mogą obniżyć swój dochód za rok ubiegły.
Cała sytuacja bardzo niepokoi drobnych inwesto-
rów. Mają oni bowiem obawy, czy wąska grupa inwe-
storów nie posiada już wiedzy na temat zniesienia
podatku od zysków za rok 2008, dzięki czemu ubie-
głoroczny zysk, bez konsekwencji podatkowych, zo-
stanie przez nich wykazany w roku bieżącym.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Czy ministerstwo, którym Pan kieruje, przy-
gotowuje akty prawne mające zlikwidować podatek
od zysków kapitałowych?
2. Czy Pana zdaniem Komisja Nadzoru Finanso-
wego nie powinna zainteresować się szczególną
w ostatnich kilku tygodniach aktywnością wąskiej
grupy inwestorów?
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 884)
do ministra infrastruktury
w sprawie ulepszania funkcjonowania
systemu bezpieczeństwa w ruchu drogowym
Szanowny Panie Ministrze! Poprawa bezpieczeń-
stwa w ruchu drogowym jest propagowana przez
środki masowego przekazu, a eskalacja związanych
tematycznie z całą dziedziną zapewnienia bezpie-
czeństwa na drodze jest najbardziej widoczna, gdy
wydarzy się tragiczny wypadek, tym bardziej nagła-
śniany, kiedy poszkodowanymi są grupy osób, tak
jak to miało miejsce w wypadku polskiego autokaru
we Francji.
Minęło sporo czasu, nastąpiła zmiana rządu,
a do mnie zwracają się osoby, które korzystają ze
względu na swoją pracę z przewoźników na regular-
nych liniach po państwach Unii Europejskiej, z za-
pytaniem, co zrobiono, by poprawić stan bezpieczeń-
stwa. Czy oni osobiście każdorazowo muszą zgłaszać
się do inspekcji drogowej lub Policji o sprawdzenie
wyjeżdżającego autokaru? Statystyki, policja drogo-
wa, prasa i media pokazują, jak wielkie straty pono-
si całe społeczeństwo i jak ważna jest eliminacja
każdego, nawet najmniejszego zagrożenia bezpie-
czeństwa, która uchroni życie ludzkie, i wszyscy
zgadzamy się z tą tezą, że są to bezwzględnie zada-
nie priorytetowe.
W związku z powyższym zwracam się do Sza-
nownego Pana Ministra z zapytaniami:
1. Jakie działania podjęło Ministerstwo Infra-
struktury wspólnie z Ministerstwem Spraw We-
wnętrznych i Administracji mające na celu poprawę
131
bezpieczeństwa przewozu osób przez autokary na li-
niach międzynarodowych, zwłaszcza od czasu tra-
gedii polskiego autokaru we Francji?
2. Czy Ministerstwo Infrastruktury wspólnie
z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji rozważało możliwość wprowadzenia obowiąz-
kowych – obligatoryjnych – cokwartalnych przeglą-
dów technicznych dla wszystkich przewoźników au-
tokarów przewożących osoby, zwłaszcza że autokary
jednorazowo pokonują tysiące kilometrów?
Z poważaniem
Poseł Marek Biernacki
Warszawa, dnia 8 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 885)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie sprawnego funkcjonowania
systemu ochrony zabytków w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami z 23 lipca 2003 r.
przewidywała działania organów administracji pu-
blicznej w celu sporządzenia gminnych ewidencji za-
bytków, które nie zostało przez wszystkie gminy wy-
konane. Przestrzeganie prawa dotyczy przede
wszystkim organów nadzoru i kontroli, jest ważnym
elementem w funkcjonowaniu systemu prawnego
w państwie. Obecnie wdrażane zostają przepisy do-
tyczące ochrony dziedzictwa kulturowego w Polsce
i niezmiernie ważnym czynnikiem będzie współpra-
ca i nadzór. Jeśli chcemy, aby społeczeństwo dbało
o zabytki, to musi funkcjonować sprawny system
ochrony zabytków.
W związku z powyższym chciałbym zadać Sza-
nownemu Panu Ministrowi pytania:
1. Czy przewiduje się realny termin funkcjonują-
cego rejestru zabytków w Polsce?
2. Czy ministerstwo wprowadzi obligatoryjne
spotkania robocze z przedstawicielami samorządów
w celu sprawniejszego wdrażania ustawy i pomocy
gminom?
3. W jaki sposób ministerstwo zamierza wpłynąć
na ochronę dziedzictwa narodowego będącą w rę-
kach prywatnych właścicieli?
4. Na jaką stałą współpracę w ochronie dóbr kul-
tury mogą liczyć osoby fizyczne, które w swych zaso-
bach posiadają cenne dobra narodowe?
Z poważaniem
Poseł Marek Biernacki
Warszawa, dnia 8 stycznia 2008 r.
132
Interpelacja
(nr 886)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przekazywania 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego
bez możliwości wskazywania imiennego
osoby niepełnosprawnej, która mogłaby
otrzymać odpisany podatek
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z nowelizacją
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz. U. Nr 217, poz. 1588)
1% podatku będzie przekazywać naczelnik urzędu
skarbowego właściwego miejscu zamieszkania po-
datnika. Okazało się, iż uproszczone procedury
przekazywania 1% podatku będą mieć swoje nega-
tywne konsekwencje, ponieważ nie można przeka-
zać podatku ze wskazaniem na konkretną osobę,
wymienioną z imienia i nazwiska, co byłoby zgodne
z wolą darczyńcy, czyli podatnika.
Rozwiązanie to osłabia determinację i wolę walki
osób niepełnosprawnych i ich bliskich. Państwo po-
winno zagwarantować godne, bezpieczne warunki
dla osób pozbawionych możliwości zarobkowania.
Ich znajomi, bliscy przez swe apele, prośby zabiegali
o i zbierali od podatników środki finansowe na le-
czenie, niekończącą się rehabilitację. Wraz z wej-
ściem w życie ww. ustawy zabierze się podatnikowi
możliwość wyboru, komu i na jaki cel chce przeka-
zać 1% podatku.
W związku z powyższym kieruję moje pytania do
Pani Minister:
1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia przepi-
sów przejściowych, które umożliwią podatnikowi
w sposób bezpośredni wskazanie osoby niepełno-
sprawnej, która mogłaby otrzymać odpisany podatek?
2. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
wspólnie z Ministerstwem Finansów przewidują
zmianę zapisu w ustawie z dnia 16 listopada 2006 r.
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588) na korzyść osób niepełno-
sprawnych?
3. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
wspólnie z Ministerstwem Finansów nie przewidy-
wały w rozwiązaniach podatkowych stworzenia dla
podatnika możliwości alternatywnej, czy to w spo-
sób pośredni przez naczelnika urzędu skarbowego,
czy w sposób bezpośredni – przelewem bankowym,
jaki obowiązywał do 16 listopada 2006 r.?
Z poważaniem
Poseł Marek Biernacki
Warszawa, dnia 8 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 887)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego
wcześniejszych emerytur dla mężczyzn
spełniających warunki jej przyznania
Szanowna Pani Minister! W dniu 23 październi-
ka Trybunał Konstytucyjny wydał orzeczenie w spra-
wie wcześniejszych emerytur dla mężczyzn, którzy
mają ukończone 60 lat i mogą udokumentować 35-
-letni staż pracy (Dz. U. Nr 200, poz. 1445), które
pozwalałoby na kodyfikację ustawy z 1998 r. Zgod-
nie z prawem obowiązującym rząd ma 12 miesięcy
na nowelizację lub zmianę.
W związku z tym zwracam się do Szanownej
Pani Minister z zapytaniem:
1. Jeśli orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego
jest wiążące, to dlaczego Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych kieruje petentów do sądów, narażając Skarb
Państwa na dodatkowe koszta odsetek ustawowych?
2. Czy nie istnieje możliwość wprowadzenia prze-
pisów przejściowych do czasu nowelizacji ustawy?
Z poważaniem
Poseł Marek Biernacki
Warszawa, dnia 8 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 888)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie utworzenia nowych
przejść granicznych z Ukrainą
Zwracam się do ministra spraw wewnętrznych
i administracji o zainteresowanie się sytuacją na
przejściach granicznych.
Jakie działania podejmie rząd, aby usprawnić
i skrócić czas oczekiwania na odprawy poprzez
otwarcie nowych przejść granicznych? Czy minister-
stwo podejmie prace zmierzające do utworzenia no-
wych przejścia granicznego?
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 23 stycznia 2008 r.

Interpelacja
(nr 889)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zwiększenia obsady celników
na przejściach granicznych,
na przykładzie Dorohuska
Zwracam się z zapytaniem: Jakie działania po-
dejmie ministerstwo w celu usprawnienia odpraw na
przejściu granicznym w Dorohusku? W miniony po-
niedziałek około tysiąca ciężarówek czekało na od-
prawę. Kolejka miała ponad 30 km. Bardzo utrud-
niony jest ruch na często uczęszczanej drodze krajo-
wej nr 12.
Jakie działania planuje podjąć ministerstwo
w celu zwiększenia kadry i uposażeń celników na przej-
ściach, aby w przyszłości uniknąć takich sytuacji?
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 890)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie bezskutecznych zabiegów
podejmowanych przez Uniwersytet
w Białymstoku mających na celu uzyskanie
środków na dofinansowanie budowy centrum
studiów europejskich przy Wydziale Prawa
Szanowna Pani Minister! Wydział Prawa Uni-
wersytetu w Białymstoku od kilkunastu miesięcy
bezskutecznie zabiega o środki finansowe na budo-
wę centrum europeistyki.
Projekt centrum ma prawomocne pozwolenie
na budowę oraz znalazł się na liście indykatywnej
i w związku z czym przeznaczono na ten cel kwotę
ponad dwudziestu milionów złotych. Później jednak,
w niejasnych okolicznościach bez żadnego uzasad-
nienia, projekt został wykreślony z powyższej listy
przez ówczesny zarząd województwa podlaskiego.
Centrum studiów europejskich Uniwersytetu
w Białymstoku zakłada stworzenie centrum wiedzy
o Unii Europejskiej, które będzie szerzyć wiedzę na
temat Wspólnoty Europejskiej na Republikę Biało-
ruś, Republikę Ukrainy, Federację Rosyjską i jesz-
cze inne kraje Europy Wschodniej oraz Azji. Powyż-
szy projekt jest doskonałą okazją do tego, aby, za
pośrednictwem doskonałej i wysoko ocenianej kadry
Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku, gło-
sić i szerzyć wiedzę o Unii Europejskiej w Europie
Wschodniej. Niestety jak do tej pory powyższa idea
nie znalazła zrozumienia ani we władzach samorzą-
133
du województwa podlaskiego, jak również w orga-
nach administracji rządowej.
Powyższa postawa zarówno władz samorządo-
wych, jak również organów rządowych przejawiają-
ca się w całkowitym braku zainteresowania i zrozu-
mienia dla powyższej idei jest całkowicie niezrozu-
miała w kontekście dążeń do poprawy stosunków
z państwami Europy Wschodniej, w szczególności
z Federacją Rosyjską.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie były przesłanki i okoliczności usunięcia
projektu Centrum Europeistyki Uniwersytetu w Bia-
łymstoku z listy indykatywnej?
2. Czy propagowanie idei Unii Europejskiej nie
powinno być jednym z priorytetów rządu?
3. Co zamierza Pani uczynić w najbliższym cza-
sie, aby doszło do szybkiej realizacji niniejszej in-
westycji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 891)
do ministra infrastruktury
w sprawie nieterminowego dostarczania
przesyłek pocztowych
przez p.p.u.p. Poczta Polska
Szanowny Panie Ministrze! Od dłuższego czasu
w całej Polsce daje się zauważyć opóźnienia w do-
starczaniu przez p.p.u.p. Poczta Polska przesyłek
pocztowych, tj. listów i paczek. Wysyłane przez
nadawców listy, w tym Kancelarię Sejmu, docierają
do odbiorców nawet z miesięcznym opóźnieniem.
W okresie przedświątecznym do naszych biur posel-
skich zgłaszały się osoby, które wysyłały paczki
z żywnością na święta, a pracownicy poczty odpo-
wiadali, że nie są w stanie zagwarantować, kiedy
paczka dotrze do adresata.
Jak wynika z opublikowanych niedawno danych,
prawie 60% wysyłanych dziś przesyłek nie dociera
na czas. Taka sytuacja powoduje niezadowolenie
osób korzystających z usług pocztowych, jak i obni-
ża prestiż firmy.
W związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
Jak widzi Pan możliwość przywrócenia termino-
wości przesyłek dostarczanych przez Pocztę Polską?
Czy prawdą jest, iż w ostatnim okresie przesyłki
dostarczane przez pocztę w terminie stanowią tylko
40% całości przesyłek?
134
Jakie działania podejmie Poczta Polska w celu
poprawy obecnego stanu, a tym samym polepszenia
swego wizerunku wśród klientów?
Z poważaniem
Posłowie Witold Klepacz
i Wiesław Andrzej Szczepański
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 892)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy Zawiercia
na drodze krajowej nr 78
Szanowny Panie Ministrze! Z dużym zaintereso-
waniem zapoznałem się z „Programem budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”. Wśród zadań, w czę-
ści: obwodnice, nie znalazłem wykonania obwodnicy
Zawiercia na drodze krajowej nr 78. Znajduje się
tam zadanie: obwodnica Jędrzejowa na tej samej
drodze łączącej Śląsk z Kielcami.
Brak obwodnicy Zawiercia i przebieg drogi przez
jego centrum powoduje w godzinach szczytu duże
utrudnienia w ruchu, wydłużając przejazd przez to
55-tysięczne miasto do kilku godzin. W poz. 114 ww.
programu znajduje się zapis: Budowa obwodnic na
drogach krajowych 25 szt.
Czy w tej pozycji uwzględniono budowę obwodni-
cy Zawiercia?
Na jakim etapie są przygotowania do tej inwestycji?
Czy jej rozpoczęcie i wykonanie będzie miało
miejsce w latach 2008–2012?
Z poważaniem
Poseł Witold Klepacz
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 893)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie terminów realizacji ustawy
o ujawnieniu w księgach wieczystych
prawa własności Skarbu Państwa
oraz jednostek samorządu terytorialnego
Szanowny Panie Premierze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku ze stanowiskiem Konwentu Powiatów
Województwa Wielkopolskiego dotyczącym przekaza-
nia nowych zadań z zakresu gospodarowania zaso-
bem nieruchomości Skarbu Państwa. Podobne pro-
blemy zgłaszają również powiaty wielu województw.
Dnia 7 września 2007 r. weszła w życie ustawa
o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa własno-
ści Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu tery-
torialnego oraz zmiany w ustawie z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami, nakładają-
ce na starostów nowe obowiązki związane z gospo-
darowaniem zasobem nieruchomości przejętych
przez Skarb Państwa oraz obowiązkiem regulowa-
nia stanów prawnych nieruchomości przejętych
przez Skarb Państwa w latach 1959–1980 z mocy
prawa. Wieloletnie zaniedbania ustrojowych po-
przedników samorządów powiatowych w zakresie
regulacji stanów prawnych nieruchomości Skarbu
Państwa oraz powody techniczne i prawne, polegają-
ce m.in. na braku wytycznych dla prezesów sądów
rejonowych w zakresie sporządzania wykazów ksiąg
wieczystych oraz podawania do publicznej wiadomo-
ści informacji niezbędnych do ustalenia zgodności
ksiąg wieczystych z rzeczywistym stanem praw-
nym, oraz niewystarczające finansowanie zadań
z zakresu administracji rządowej przekazanych sa-
morządom ww. ustawą powodują, że zagrożone są
terminy realizacji zadań określone w ustawie. Z uwa-
gi na zagrożenie sankcjami za niedotrzymanie ter-
minów ustawowych, starostowie obawiają się nieza-
winionych konsekwencji.
Uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na py-
tanie: Czy wobec przedstawianych argumentów
przewidywana jest zmiana ustawy w zakresie ter-
minów realizacji zadań i odstąpienie od sankcji wo-
bec starostów za ich nieterminowe wykonanie?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 894)
do ministra infrastruktury
w sprawie art. 60 w zw. z art. 81 projektu
ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu
Projekt ustawy o dopuszczeniu pojazdu do ruchu
przesłany do konsultacji społecznych dnia 30 paź-
dziernika br. w art. 60 w zw. z art. 81 znosi dotych-
czasowy stan prawny w zakresie funkcjonowania
podstawowych stacji kontroli pojazdów o rozszerzo-
nym zakresie działania.
Zgodnie z przedstawionym uzasadnieniem do ww.
projektu wprowadzenie tych zmian wynika z potrze-
by równego traktowania podmiotów, gdyż zgodnie

z przepisami od 2004 r. nie można otworzyć stacji
kontroli pojazdów o rozszerzonym działaniu i każda
nowa stacja może być jedynie stacją podstawową lub
okręgową, co wg autorów ustawy powoduje nierów-
ne traktowanie podmiotów nowo podejmujących
działalność w zakresie SKP.
Równość wobec prawa, równe traktowanie pod-
miotów – to zasady, którymi należy się kierować
w państwie prawa. Jednakże czy niełamane są te za-
sady wobec podmiotów, którym odbiera się prawo
nabyte zgodnie z istniejącym w danym czasie sta-
nem prawnym?
Taka sytuacja będzie występować w przypadku
właścicieli stacji kontroli pojazdów o rozszerzonym
zakresie działania, którzy po wejściu w życie przed-
miotowego projektu stracą nabyte prawa.
Należy mieć na uwadze, że właściciele takich sta-
cji ponieśli ogromne nakłady finansowe, aby móc
spełnić wymagane wówczas kryteria i wymogi.
Po drugie, odebranie tym stacjom możliwości
przeprowadzenia rozszerzonych badań technicznych
może spowodować ich upadłość, gdyż działalność,
przy obecnej niewielkiej liczbie przeglądów podsta-
wowych, nie pozwoli większości z nich na sprostanie
obciążeniom finansowym, jakie nakładają ustawy
na stacje kontroli pojazdów.
Wyjściem z takiej sytuacji może być oczywiście
zmiana stacji podstawowej o rozszerzonym zakresie
badań na stację okręgową, jednakże takie rozwiąza-
nie w większości przypadków wiązać się będzie
z przebudową budynków, zakupem nowych urzą-
dzeń itp. Oznacza to, że przedsiębiorca po raz kolej-
ny będzie musiał ponieść ogromne koszta. Poza tym
dla części przedsiębiorców i takie rozwiązanie może
okazać się niemożliwe, gdyż przepisy dotyczące sta-
cji kontroli pojazdów nakładają rygorystyczne wa-
runki również w zakresie wielkości działki, na któ-
rej stoi taki obiekt.
Mając powyższe na uwadze, zasadne wydaje się
zadanie pytań:
1. Dlaczego przedsiębiorcom odbiera się nabyte
uprawnienia – czy nie jest to łamanie zasady pewno-
ści prawa?
2. Dlaczego podstawowe stacje kontroli pojaz-
dów o rozszerzonym zakresie działania – funkcjonu-
jące dziś – a niemające możliwości po wejściu przepi-
sów przekwalifikowania się na stacje okręgowe, nie
będą mogły wykonywać części przeglądów (np. ba-
dać samochodów sprowadzonych z zagranicy), mając
odpowiednie uprawnienia i potrzebny sprzęt?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 16 stycznia 2008 r.
135
Interpelacja
(nr 895)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości rozszerzenia
katalogu osób, którym zgodnie z art. 17 ust. 1
ustawy o świadczeniach rodzinnych
przysługuje świadczenie pielęgnacyjne
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z art. 17 ust.
1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, świadcze-
nie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnie-
nia lub innej pracy zarobkowej w związku z ko-
niecznością opieki nad dzieckiem przysługuje
matce lub ojcu dziecka albo opiekunowi faktycz-
nemu dziecka, jeżeli nie podejmuje lub rezygnuje
z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu
sprawowania opieki nad dzieckiem legitymującym
się orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze
wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwa-
łej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze
znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej
egzystencji oraz konieczności stałego współudzia-
łu na co dzień opiekuna dziecka w procesie lecze-
nia, rehabilitacji i edukacji, albo orzeczeniem
o znacznym stopniu niepełnosprawności.
Zgodnie z przedmiotową ustawą, opiekunem fak-
tycznym jest osoba, która faktycznie opiekuje się
dzieckiem, jeżeli wystąpiła z wnioskiem do sądu ro-
dzinnego o przysposobienie dziecka. Zgodnie z art. 114
§ 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny
i opiekuńczy, przysposobić można tylko osobę mało-
letnią.
Wyżej wskazane przepisy uniemożliwiają zatem
staranie się o przyznanie świadczenia pielęgnacyj-
nego osobom z tytułu rezygnacji przez nich z za-
trudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku
z koniecznością opieki nad rodzeństwem legitymują-
cym się orzeczeniem o niepełnosprawności.
W przypadku braku możliwości ubiegania się
przez rodzeństwo opiekujące się osobą niepełno-
sprawną o świadczenie pielęgnacyjne powstaje sytu-
acja, w której albo rezygnując z zatrudnienia w związ-
ku z opieką nad rodzeństwem pozostaje bez środków
do życia, przy czym rozwiązania wskazane w usta-
wie z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej
(Dz.U. Nr 64, poz. 583) są niewystarczające, albo nie
rezygnując z zatrudnienia nie ma możliwości spra-
wowania opieki, co wydaje się jeszcze gorsze w skut-
kach. Każdy z tych wyborów wydaje się być zatem
niekorzystny i zły.
Mając powyższe na uwadze, czy nie zasadne
jest, aby w sytuacji, w której rodzice osoby legity-
mującej się orzeczeniem o niepełnosprawności nie
żyją, a jedynym opiekunem pozostaje rodzeństwo,
które, z uwagi na chociażby wiek osoby niepełno-
sprawnej, nie może złożyć wniosku o przysposobie-
nie, mogło ubiegać się o przyznanie świadczenia
pielęgnacyjnego przy spełnieniu pozostałych prze-
136
słanek, tj. faktycznej opieki i rezygnacji z zatrud-
nienia w związku ze sprawowaniem opieki.
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 896)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie załącznika do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
dotyczącego wieku emerytalnego
oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich
dla pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z wykazem
B dział A załącznika do rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwa-
lidzkich dla pracowników zatrudnionych w szcze-
gólnych warunków lub w szczególnym charakte-
rze do prac w szczególnych warunkach, których
wykonywanie uprawnia do niższego wieku emery-
talnego oraz do wzrostu emerytury i renty inwa-
lidzkiej, zalicza się prace personelu latającego po-
siadającego ważne licencje wydane przez państwo-
wy organ nadzoru nad personelem lotniczym i wpi-
sanego do państwowego rejestru personelu lotni-
czego, zatrudnionych na wymienionych w tym
dziale stanowiskach.
W pkt 8 ww. działu wymienia się stewarda i ste-
wardesy. Tymczasem zgodnie z ustawą z dnia 3 lip-
ca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100,
poz. 696) stewardzi i stewardesy nie posiadają licen-
cji ani świadectw kwalifikacji. Projekt ustawy Pra-
wo lotnicze przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
11 grudnia 2007 r. również nie przewiduje licencjo-
nowania personelu pokładowego.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy na podstawie ww. rozporządzenia stewar-
desy, które zgodnie z Prawem lotniczym nie posia-
dają licencji, będą mogły ubiegać się o uprawnienia
wynikającego z tego rozporządzenia?
2. Jak ministerstwo zamierza zareagować na
taką niespójność w przepisach prawnych?
3. Czy istnieje realna szansa na zmianę zapisów
w rozporządzeniu w taki sposób, aby w stosunku
do stewardes i stewardów ważna licencja nie stano-
wiła warunku przy kwalifikacji prac w szczegól-
nych warunkach, których wykonywanie uprawnia
do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu
emerytury i renty inwalidzkiej?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 897)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kryteriów uzyskiwania funduszy
w ramach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”
Szanowna Pani Minister! Program „Innowacyj-
na gospodarka”, działanie 4.4, mający na celu wspar-
cie dla przedsiębiorstw produkcyjnych i usługowych
wprowadzających nowe technologie do naszej gospo-
darki jest wielką szansą dla przedsiębiorców. Dzięki
unijnym dotacjom przyznanym na ten cel w latach
2007–2013 zarówno małe, średnie, jak i duże przed-
siębiorstwa mogą uzyskać wsparcie, które pozwoli-
łoby im na wprowadzenie nowych technologii. Zain-
teresowanie tym programem jest ogromne, szcze-
gólnie wśród małych przedsiębiorstw.
Jednakże znaczna grupa przedsiębiorców, w szcze-
gólności tych małych i średnich, nie będzie miała
szansy skorzystania z tych funduszy, z uwagi na
kryteria oceny projektów ustalone przez Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego, które wydają się być
dość rygorystyczne i nazbyt wygórowane w stosun-
ku do tej grupy przedsiębiorców. Otóż jednym z wa-
runków uzyskania wsparcia jest, by technologia,
którą przedsiębiorca będzie chciał wprowadzić do
swojej firmy, była stosowana na świecie przez okres
nie dłuższy niż 3 lata.
Należy mieć na uwadze, że takie technologie są
bardzo drogie, są to kwoty rzędu kilku tysięcy, a na-
wet kilku milionów euro. Kryterium takie powodu-
je, że wiele małych, jak i średnich przedsiębiorców
może nie być stać na zakup tak drogich technologii,
a tym samym nie będą mogli skorzystać z funduszy
unijnych.
Kolejne kryterium, które może stanowić prze-
szkodę przy ubieganiu się o dotacje to przedstawie-
nie badań, które wskazywać będą istnienie popytu
na produkt będący wynikiem inwestycji. Należy
wziąć pod uwagę, iż w stosunku do technologii, któ-
re do tej pory nie były stosowane w kraju, opinie od-
nośnie przeprowadzonych badań wydają instytuty
z krajów „starej Unii” lub USA, których ceny są
znacznie wyższe niż w Polsce.
Wskazane kryteria zostały ustanowione przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, które zamiast
wspierać i ułatwiać przedsiębiorcom drogę do zdoby-

wania funduszy unijnych, odbiera im tak wielką
szansę.
W związku z powyższym kieruję pytanie:
1. Jeżeli kryterium to nie wynika z przepisów
unijnych, czy nie zasadne jest skonstruowanie no-
wych kryteriów przyznawania środków unijnych,
które nie będą blokować upowszechniania technolo-
gii w związku niemożliwością uzyskania dotacji na
ten cel?
2. Czym kierowano się, zmieniając kryteria,
które obowiązywały przy puli na lata 2004–2006,
tj. technologia miała być znana i stosowana w Polsce
poniżej 5 lat? Dlaczego zostały te wymogi tak za-
ostrzone?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 16 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 898)
do ministra zdrowia
w sprawie redukcji zadłużenia
likwidowanych ZOZ
Szanowna Pani Minister! Z chwilą powstania po-
wiatów w 1999 r., powiat dzierżoniowski przejął za-
dania z zakresu ochrony zdrowia i stał się organem
założycielskim samodzielnych publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej w Dzierżoniowie i Bielawie.
Aby zredukować koszty utrzymania dwóch zakła-
dów Rada Powiatu uchwałą z 29 sierpnia 2000 r.
podjęła decyzję o połączeniu tych placówek w jedną
– Powiatowy Samodzielny Publiczny Zespół Zakła-
dów Opieki Zdrowotnej w Dzierżoniowie. Mimo zre-
dukowania kosztów administracji, usług pomocni-
czych, konsolidacji jednoimiennych oddziałów szpi-
talnych i redukcji personelu PSP ZZOZ nadal gene-
rował straty, m.in. ze względu na zbyt niskie finan-
sowanie kontraktów szpitali przez kasy chorych
oraz wadliwe prawodawstwo – znana ustawa 203
nałożyła na szpitale konieczność wypłacania wyna-
grodzeń pracowników mimo braku ich pokrycia po
stronie przychodów jednostki.
W związku z powyższym Rada Powiatu 24 lutego
2003 r. podjęła decyzję o likwidacji jednostki,
a świadczenia dotychczas wykonywane w zakładzie
przejął nowoutworzony Samodzielny Publiczny Szpi-
tal Powiatowy w Dzierżoniowie, który rozpoczął
działalność bez zobowiązań finansowych. Natomiast
zobowiązania likwidowanego Powiatowego Samo-
dzielnego Publicznego Zespołu Zakładów Opieki
Zdrowotnej w Dzierżoniowie, zgodnie z zapisem art. 60,
ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, po za-
kończeniu likwidacji (tj. 31 grudnia 2008 r.) staną
137
się zobowiązaniami organu założycielskiego – w tym
przypadku zadłużenie przechodzi na powiat dzier-
żoniowski.
W momencie rozpoczęcia likwidacji zadłużenie
szpitala wynosiło 51 mln zł i mimo spłaty przez li-
kwidatora w okresie 4,5 roku kwoty 25 mln zł,
w związku z naliczanymi sukcesywnie odsetkami
dług na dzień dzisiejszy wynosi 35 mln zł. Spłacone
przez likwidatora wierzytelności to zaległe, należne
pracownikom wynagrodzenia oraz zobowiązania
cywilnoprawne regulowane na bazie ugód negocjo-
wanych na możliwie korzystnych warunkach finan-
sowych. Pozostałe zobowiązania to w 95% zobowią-
zania publicznoprawne wobec Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych oraz Urzędu Skarbowego. Największe,
najbardziej uciążliwe i niebezpieczne dla powiatu są
zobowiązania wobec ZUS. Jest to kwota 30 mln zł,
w której 17,2 mln zł to zobowiązania podstawowe,
natomiast pozostała kwota – 12,8 mln zł – to nali-
czone odsetki.
W związku z tym, że nowoutworzona jednostka
– Samodzielny Publiczny Szpital Powiatowy w Dzier-
żoniowie, który działa obecnie, została wyposażona
w cały majątek zlikwidowanego szpitala, kwota spła-
conych zobowiązań była finansowana bezpośrednio
z poszczególnych rocznych budżetów powiatu.
Istotny jest fakt, że działający od 2003 r. szpital
powiatowy w Dzierżoniowie w 5-letnim okresie swo-
jej działalności, w niewątpliwie trudnym okresie dla
wielu tego typu jednostek, generuje niewielkie zy-
ski, z których udaje się realizować szereg najpo-
trzebniejszych inwestycji (m.in. w 2007 r. został
przeprowadzony kompleksowy remont dachu na
kwotę 1,3 mln zł). Sytuacja taka jest zasługą odważ-
nych decyzji władz powiatowych akceptowanych
przez wiele środowisk, m.in. zgody pracowników na
ograniczenie wynagrodzeń czy częściowe finanso-
wanie działalności szpitala z budżetów samorządów
gmin wchodzących skład powiatu.
W międzyczasie, 15 kwietnia 2005 r. została
uchwalona ustawa o pomocy publicznej i restruktu-
ryzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
w której ustawodawca przewidział pomoc w redukcji
zadłużenia dla działających publicznych zakładów
opieki zdrowotnej.
W zakresie regulowanym przez tę ustawę pu-
bliczne zakłady opieki zdrowotnej mogły ubiegać się
o umorzenie zobowiązań publicznoprawnych (art. 6,
ust. 1 ustawy), rozłożenie na raty spłaty zobowiązań
z tytułu składek ponoszonych przez zakład (art. 7
ustawy) czy restrukturyzację finansową zobowią-
zań cywilnoprawnych (art. 10 i 11 ustawy). W przy-
padku powiatu dzierżoniowskiego na skutek prze-
prowadzonego procesu jednostka w likwidacji nie
prowadziła już działalności medycznej, więc nie mo-
gła skorzystać z dobrodziejstw redukcji zadłużenia
dopuszczonego niniejszą ustawą.
Przytoczone fakty prowadzą do wniosku, że po-
wiat dzierżoniowski „został ukarany” ze względu na
to, że podjął wcześniej działania zmierzające do za-
138
trzymania lawinowego zadłużania się szpitala. Gdy-
by w trudnym okresie, w 2003 r., przez Radę Powia-
tu została przyjęta postawa bierna, to korzystając
z ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej, możliwe by-
łoby znaczne ograniczenie zadłużenia jednostki.
W chwili obecnej roczna spłata kredytów kształtuje
się na poziomie około 3,5 mln zł, a w przypadku gdy-
by nie udało się umorzyć czy w jakikolwiek inny spo-
sób zrestrukturyzować zadłużenia wobec ZUS, ko-
nieczne byłoby zaciągnięcie kolejnego kredytu na
spłatę części tego długu, a kwota spłaty mogłyby
sięgać rocznie nawet 9 mln zł. W konsekwencji sytu-
acja taka może stawiać pod znakiem zapytania dal-
sze funkcjonowanie powiatu dzierżoniowskiego.
W związku z tym, że podobna sytuacja dotyczy
przynajmniej kilkunastu przypadków w Polsce, pro-
szę Panią Minister o odpowiedź na pytanie: Czy Mi-
nisterstwo Zdrowia w toku opracowywania reformy
służby zdrowia, mając na względzie poczucie spra-
wiedliwości społecznej, przygotuje propozycje roz-
wiązań zmierzające do redukcji zadłużenia likwido-
wanych zakładów opieki zdrowotnej, których zadłu-
żenie miałyby przejąć powiaty podejmujące z wła-
snej inicjatywy trud restrukturyzacji zakładów
opieki zdrowotnej?
Z poważaniem
Posłowie Tomasz Smolarz
Ewa Drozd, Monika Wielichowska
i Roman Brodniak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 899)
do ministra zdrowia
w sprawie dostosowania zakładów opieki
zdrowotnej do wymogów, jakim powinny
odpowiadać pod względem fachowym
i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia ZOZ
Art. 9 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej oraz wydawane na jego podstawie
rozporządzenia wykonawcze określają wymagania
pomieszczeń i urządzeń zakładów opieki zdrowotnej
w zakresie fachowo-sanitarnym oraz terminy dosto-
sowania zakładów do określonych wymogów.
W roku 1998 ustawa o samorządzie powiatowym
dokonała reformy zakładów opieki zdrowotnej w za-
kresie ich działania (dotychczas będących pod nad-
zorem zarówno prawnym, jak i finansowym wojewo-
dów). Od tego czasu nałożono na powiaty obowiązki
związane z ochroną zdrowia, co skutkowało obo-
wiązkiem tworzenia przez powiaty publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej, które posiadają odrębną
osobowość prawną. Nie zapewniono jednak powia-
tom żadnych dodatkowych środków, z których mo-
głyby wspierać finansowo utworzone przez siebie
publiczne ZOZ.
Czy Ministerstwo Zdrowia przewiduje pomoc
jednostkom służby zdrowia w dostosowaniu do wy-
mogów sanitarno-epidemiologicznych?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Wrona
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 900)
do ministra infrastruktury
w sprawie dodatkowych, niezależnych
od wskazań wodomierza, opłat
pobieranych za wodę od mieszkańców
budynków wielolokalowych
Panie Ministrze! Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy
z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu
w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U.
Nr 72, poz. 747, ze zm.) ilość wody dostarczanej do
nieruchomości ustala się na podstawie wskazań wo-
domierza głównego, a w przypadku jego braku –
w oparciu o przeciętne normy zużycia wody określo-
ne odpowiednim rozporządzeniem ministra. Zatem
miejscem wykonywania umowy o dostawę wody jest
zawór za wodomierzem głównym w budynku i tylko
do tego miejsca przedsiębiorstwo wodociągowe może
odpowiadać za dostawę wody w wymaganej ilości,
pod odpowiednim ciśnieniem i należytej jakości. Na-
turalną konsekwencją tychże rozwiązań jest sposób
opomiarowania instalacji wodociągowych zimnej
wody za pomocą wodomierzy głównych, a w konse-
kwencji rozliczanie należności za wodę według
wskazań tychże wodomierzy głównych.
Jednocześnie właściciele/zarządcy budynków
wielolokalowych, korzystając ze swoich uprawnień,
opomiarowali poszczególne lokale mieszkalne. Mon-
taż wodomierzy w poszczególnych lokalach miesz-
kalnych miał na celu urealnienie opłat za zużytą
wodę przez poszczególne mieszkania. Niestety prze-
ciwnie, doprowadziło to do chaosu i stosowania czę-
sto niesprawiedliwych metod przy rozliczaniu pobo-
ru zimnej wody przez poszczególne mieszkania.
Z interwencji przyjmowanych przez moje biuro po-
selskie można wyciągnąć wniosek, iż niejednokrot-
nie pomiar poboru zimnej wody wskazany przez wo-
domierz główny jest dużo wyższy od sumy wskazań
poszczególnych wodomierzy w lokalach budynku.
Właściciele/zarządcy w sposób bardzo różny i dowol-
ny przyjmują metodę rozliczania powstałych różnic.
Równocześnie nie podejmują żadnych działań, by te
różnice zmniejszyć (przyczyny różnic: błędy przy-
rządów pomiarowych, brak spełnienia wymaganych

warunków zabudowy wodomierzy, wybór ich rodza-
ju, nieprzestrzeganie terminów legalizacji, niereje-
strowane przecieki, zły stan techniczny instalacji
w budynku), ponieważ wszelkie konsekwencje fi-
nansowe ponoszą sami lokatorzy. Efektem takiego
stanu rzeczy są sytuacje, gdy 60% opłaty poszczegól-
nego lokatora jest to opłata wynikająca ze wskazań
jego wodomierza, a 40% to dodatkowa opłata.
Wobec powyższego, Panie Ministrze, proszę o od-
powiedź na pytania:
1. Czy Pana resort planuje wprowadzenie zmian
prawnych, które unormowałyby zasady opłat za
zimną wodę tak, by poszczególny lokator/właściciel
mieszkania płacił za faktycznie zużytą przez siebie
zimną wodę, a nie, pomimo opomiarowania wodo-
mierzem swojego lokalu, jego opłaty są zupełnie inne
i dużo większe od wskazań tegoż wodomierza?
2. Jakie działania w obecnym stanie prawnym
może podjąć lokator, aby nie być obciążanym opłatą
dodatkową za wodę, której faktycznie nie używa?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 901)
do ministra zdrowia
w sprawie leczenia stomatologicznego
osób zarażonych wirusem HIV
Szanowna Pani Minister! W liście procedur
przedstawionych przez Narodowy Fundusz Zdrowia
do kontraktowania na 2008 r. zabrakło leczenia sto-
matologicznego dla osób zakażonych wirusem HIV.
Regulacje występujące w 2007 r. pozwalały szpita-
lom na podpisanie kontraktów na świadczenie usług,
z których korzystały osoby zakażone wirusem HIV,
HBC, HCV. Obecnie usługi te nie są realizowane
w wyspecjalizowanych gabinetach, ponieważ nie
podpisano na nie kontraktów. W związku z powyż-
szym pozwalam sobie zapytać Panią Minister, w jaki
sposób zabezpieczono dostęp do usług stomatolo-
gicznych dla zakażonych wirusem HIV, HBC, HCV.
Czy jest on, zdaniem Pani Minister, wystarczający
oraz co leżało u podstaw wykreślenia tej procedury
z kontraktowania?
W obecnej sytuacji duża grupa osób pozbawiona
jest fachowej opieki stomatologicznej, przy pełnym
zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa, jakie gwaran-
towały im wyspecjalizowane placówki.
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 21 stycznia 2008 r.
139
Interpelacja
(nr 902)
do ministra zdrowia
w sprawie trudnej sytuacji osób chorujących
na nieswoiste zapalenie jelit
Szanowna Pani Minister! Zostałem poinformo-
wany przez pana Piotra Labudę, prezesa Oddziału
Pomorskiego Towarzystwa Wspierania Osób z Nie-
swoistymi Zapaleniami Jelita o trudnej sytuacji osób
chorujących na tego typu schorzenie.
Minister zdrowia Mariusz Łapiński wykreślił
wrzodziejące zapalenie jelita grubego oraz chorobę
Leśniowskiego-Crohna z listy chorób przewlekłych.
Polska jest jedynym krajem Unii Europejskiej, który
mimo ciężkiego charakteru NZJ i braku możliwości
powrotu chorych do zdrowia nie ma uregulowanej tej
kwestii. O problemie informowany był także następ-
ca ministra Łapińskiego. W grudniu 2005 r. zaczęto
zbierać podpisy pod petycją do ministra zdrowia Zbi-
gniewa Religi, którą poparło 22 tys. osób. Jednakże
spotkania z przedstawicielami Ministerstwa Zdrowia
nie przyniosły żadnych rozstrzygnięć.
NZJ jest schorzeniem niezwykle kosztownym
w leczeniu. Część leków nie jest refundowana przez
Narodowy Fundusz Zdrowia. Według danych sza-
cunkowych, liczba chorych na NZJ w Polsce może
sięgać nawet 50 tys. osób. Zauważa się także wzrost
zachorowalności na to schorzenie.
Czy wobec powyższych faktów Ministerstwo
Zdrowia planuje wprowadzenie zmian systemowych,
które poprawiłyby sytuację chorych na nieswoiste
zapalenie jelit?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 903)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
Szanowna Pani Minister! W dniu 23 październi-
ka 2007 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł na pod-
stawie pytania prawnego Sądu Okręgowego w Łodzi
w sprawie dotyczącej pana Mariana R., że art. 29
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych jest niezgodny z Konstytucją
RP. Tym samym uznał, że przepis pozbawiający
mężczyzn, którzy osiągnęli 60. rok życia i mają co
najmniej 35-letni okres składkowy lub nieskładko-
140
wy, prawa do emerytury jest niezgodny z konstytu-
cyjną zasadą równości i dyskryminuje mężczyzn.
Z związku z powyższym pozwalam sobie zapytać
Panią Minister, jakie jest stanowisko ministerstwa
w sprawie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
Czy znane są skutki finansowe, jakie niesie ze sobą
konieczność znowelizowania wspomnianej powyżej
ustawy do 30 października 2008 r., i w jakim kie-
runku planowane są zmiany? Czy ministerstwo mo-
nitoruje na bieżąco orzecznictwo sądów pracy i ubez-
pieczeń społecznych pod kątem stosowania niekon-
stytucyjnych przepisów? Pozwoliłem sobie skierować
do Pani Minister interpelację w tej sprawie, ponie-
waż z informacji, które dotarły do biura poselskiego,
wynika, że sprawą wcześniejszych emerytur może
być objętych 10 tys. mężczyzn.
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 904)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany systemu przygotowania
i egzaminowania kandydatów na kierowców
Szanowny Panie Ministrze! System przygotowa-
nia i egzaminowania kandydatów na kierowców od
wielu lat budzi wiele zastrzeżeń i kontrowersji. Do-
tyczą one nie tylko przypadków korupcji w woje-
wódzkich ośrodkach ruchu drogowego przy egzami-
nowaniu kandydatów na kierowców, ale przede
wszystkim systemu przygotowania do egzaminu
teoretycznego, a potem praktycznego. Wiele wątpli-
wości budzi nielogiczny system testowy, który wy-
musza naukę testów na pamięć, a także przesadne
przywiązywanie uwagi do umiejętności przyszłych
kierowców na placu manewrowym, czego konse-
kwencją jest liczny odsetek niezdanych egzaminów.
W związku z tym proszę o informacje:
1. Czy w Ministerstwie Infrastruktury przygo-
towywane są projekty do zmian w ustawach w spra-
wie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania upraw-
nień przez kierujących pojazdami, instruktorów i eg-
zaminatorów oraz Prawie o ruchu drogowym?
2. Czy jest rozważana możliwość likwidacji wo-
jewódzkich ośrodków egzaminacyjnych i powierze-
nie ich dotychczasowej funkcji powiatowym wydzia-
łom komunikacji?
3. Czy w przypadku wprowadzania zmian do
wspomnianych ustaw i rozporządzeń będą one pod-
dane konsultacjom społecznym?
Z poważaniem
Poseł Janusz Chwierut
Oświęcim, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 905)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zmiany okręgu wyborczego
dla powiatu wielickiego w wyborach
parlamentarnych
Szanowny Panie Ministrze! Rada Powiatu Wie-
lickiego na swym posiedzeniu w dniu 28 grudnia
2007 r., uwzględniając liczne postulaty mieszkań-
ców, powzięła rezolucję w sprawie starań o zmianę
okręgu wyborczego w wyborach parlamentarnych
dla powiatu wielickiego z okręgu tarnowskiego na
krakowski. Powiat wielicki przez długie lata należał
do krakowskiego okręgu wyborczego. Zmiany wpro-
wadzone w 2001 r. nie są korzystne dla tej społecz-
ności, którą od wielu lat łączą historyczne, gospo-
darcze i kulturowe więzi z ziemią krakowską. Do
niniejszej interpelacji dołączam rezolucję Rady Po-
wiatu Wielickiego*).
W związku z tym proszę o informacje: Czy istnie-
je możliwość uwzględnienia wniosku Rady Powiatu
Wielickiego w nowelizacji ustawy ordynacja wybor-
cza dla przyszłych wyborów parlamentarnych?
Z poważaniem
Poseł Janusz Chwierut
Oświęcim, dnia 18 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 906)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie budowy Centrum Transferu
Wiedzy Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego
w Bydgoszczy
Szanowna Pani Minister! Zwracamy się do Pani
Minister z interpelacją dotyczącą budowy Centrum
Transferu Wiedzy Uniwersytetu Kazimierza Wiel-
kiego w Bydgoszczy.
Funkcjonujący od 1 września 2005 r. Uniwersytet
Kazimierza Wielkiego zabiegał o finansowanie ze środ-
ków unijnych budowy Centrum Transferu Wiedzy.
Listę inwestycji, które będą dofinansowane z pro-
gramu operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
rząd Premiera Jarosława Kaczyńskiego ogłosił
27 sierpnia 2007 r.
Budowa bydgoskiego centrum transferu jest jed-
nym z podstawowych elementów strategii rozwoju
województwa kujawsko-pomorskiego na lata 2007–
–2020. Plan budowy CTW za 26 mln euro znalazł się
na pierwszym miejscu listy rezerwowej, czyli de fac-
to na pewno byłby realizowany. Inwestycja ta obej-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

muje powstanie Collegium Novum, laboratoriów dy-
daktyczno-naukowych i budynków dla centrum
kształcenia ustawicznego. Niestety w ostatnim cza-
sie rząd skreślił listę projektów, wprowadzając zasa-
dę konkursową. Nie jest to dobre rozwiązanie, po-
nieważ uczelnie wyższe poniosły określone wydatki
w związku z tworzeniem projektów. Teraz nie wia-
domo, czy nastąpi ich realizacja. Uniwersytet Kazi-
mierza Wielkiego w całej swojej historii, obejmującej
także byt jako Wyższa Szkoła Pedagogiczna oraz
Akademia Bydgoska, nigdy nie otrzymał znaczące-
go wsparcia z budżetu państwa. Jest to ewenement
na skalę ogólnopolską.
Dlatego chcielibyśmy zapytać Panią Minister:
1. Dlaczego zmieniono zasady wyboru projektów,
nie konsultując tego ze środowiskiem rektorów?
2. Czy podjęta przez Panią decyzja jest ostateczna?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Andrzej Walkowiak
i Tomasz Latos
Bydgoszcz, dnia 15 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 907)
do ministra środowiska
w sprawie wykreślenia kujawsko-pomorskich
projektów dotyczących gospodarki
wodno-ściekowej z Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowny Panie Marszałku! W ostatnim okresie
rząd kierowany przez premiera Donalda Tuska do-
konał szeregu zmian w programie operacyjnym „In-
frastruktura i środowisko”. W wyniku zapropono-
wanej korekty z listy podstawowej tego programu
zostały wykreślone wszystkie projekty indywidual-
ne dotyczące gospodarki wodno-ściekowej w woje-
wództwie kujawsko-pomorskim. Łączna kwota
wspomnianych inwestycji wynosiła ok. 87 mln zł.
W związku powyższym, będąc zaniepokojonymi
wspomnianymi decyzjami, kierujemy do Pana Mini-
stra następujące pytania:
— Jakie jest uzasadnienie tych decyzji i czy zo-
stało ono przedstawione zainteresowanym gminom
i powiatom?
— Czy skreślenie powyższych projektów oznaczać
będzie brak inwestycji z zakresu gospodarki wodno-
-ściekowej w województwie kujawsko-pomorskim?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tomasz Latos
i Andrzej Walkowiak
Warszawa, dnia 15 stycznia 2008 r.
141
Interpelacja
(nr 908)
do ministra infrastruktury
w sprawie nieumieszczenia projektu
modernizacji linii kolejowej
Bydgoszcz–Toruń wśród kluczowych
inwestycji Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
Szanowny Panie Ministrze! Po wyborach parla-
mentarnych w 2006 r. i stworzeniu przez Platformę
Obywatelską oraz Polskie Stronnictwo Ludowe ko-
alicyjnego rządu Ministerstwo Infrastruktury za-
powiedziało wprowadzenie korekt do wykazu doty-
czącego priorytetów na liście najważniejszych in-
westycji programu „Infrastruktura i środowisko”.
Stworzyło to realną szansę dla modernizacji linii
kolejowej Bydgoszcz–Toruń i umieszczenie owego
projektu na liście inwestycji kluczowych bez stawa-
nia owej inicjatywy do konkursu. Tymczasem obec-
nie ministerstwo przedstawiło poprawioną listę
i kluczowa dla obu największych miast wojewódz-
twa kujawsko-pomorskiego inwestycja została po-
minięta. Należy podkreślić, że miała ona być jed-
nym z kluczowych elementów tworzenia aglomera-
cji bydgosko-toruńskiej.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź
na następujące pytania:
— Dlaczego ministerstwo nie uwzględniło mo-
dernizacji linii kolejowej Bydgoszcz–Toruń wśród
kluczowych projektów programu „Infrastruktura
i środowisko”?
— Jakie są szanse na uzupełnienie listy prioryte-
tów programu „Infrastruktura i środowisko” o ku-
jawsko-pomorski projekt?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tomasz Latos
i Andrzej Walkowiak
Warszawa, dnia 15 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 909)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie rozporządzenia
ministra sprawiedliwości dotyczącego
pracy lekarzy sądowych
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z rozporzą-
dzeniem Pana Ministra od lutego bieżącego roku
tylko lekarze sądowi będą mogli wydawać zwolnie-
nia lekarskie oskarżonym i świadkom w procesach.
142
Ma to być forma skutecznej walki z wystawianiem
fikcyjnych zwolnień, co wielokrotnie powodowało
przeciąganie się procesów i prowadziło do przedaw-
niania spraw. Tymczasem obecnie sądom grozi pa-
raliż z zupełnie innego powodu. Otóż brakuje chęt-
nych do pełnienia funkcji lekarzy sądowych. Bydgo-
ski sąd okręgowy złożył w bydgoskiej izbie lekarskiej
zapotrzebowanie na 178 takich specjalistów i pomi-
mo tego iż BIL umieściła na swojej stronie interne-
towej ogłoszenie już kilka miesięcy temu, dotąd
zgłosiło się zaledwie kilka osób.
Wymogi stawiane lekarzom sądowym są bardzo
wysokie. Taka osoba musi mieć co najmniej 5-letni
staż pracy, specjalizację drugiego stopnia i niena-
ganną opinię. Tymczasem specjaliści są dzisiaj roz-
chwytywani i trudno przypuszczać, aby zamiast
pracy w przychodniach podejmowali się tak praco-
chłonnego zajęcia, związanego często z ocenianiem
pracy kolegów.
Nie ulega wątpliwości, iż czynnikiem zniechęca-
jącym lekarzy do tego typu pracy jest także wyso-
kość stawek za wykonane świadczenie. Proponowa-
ne 50 lub nawet podniesione do wysokości 80 zł wy-
nagrodzenie za każde wystawienie zwolnienia nie
będzie wystarczającą pokusą do tego typu pracy.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
— Czy ministerstwo dostrzega konieczność wpro-
wadzenia zmian do ministerialnego rozporządzenia
o pracy lekarzy sądowych?
— W jaki sposób ministerstwo planuje zwiększyć
zainteresowanie specjalistów pracą w zawodzie le-
karza sądowego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 910)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie pojawiających się informacji
o nadużywaniu przez prokuratury
aresztu tymczasowego
Szanowny Panie Ministrze! Co pewien czas poja-
wiają się w naszym kraju głosy informujące o tym, iż
sądy nadużywają aresztu tymczasowego. Za przy-
kład można przedstawić przypadki z Bydgoszczy,
gdzie tylko w pierwszej połowie 2007 r. w tutejszym
Sądzie Okręgowym zasądzono osiem odszkodowań
za niesłuszne aresztowania. Zadośćuczynienia z tego
tytułu mogą wynosić od kilkuset do nawet kilkuset
tysięcy złotych. Zgodnie ze statystykami Prokuratu-
ry Okręgowej w Bydgoszczy odsetek spraw zakoń-
czonych uniewinnieniem w stosunku do ogółu ak-
tów oskarżenia waha się w granicach 3–4%, jednak
w skali całego roku daje to łączną liczbę ok. 200–300
spraw, i to tylko w jednej prokuraturze okręgowej.
Areszt w żaden sposób nie powinien i nie może
być stosowany jako ułatwienie pracy prokuratury,
po to, by podejrzanego można było w dowolnym cza-
sie przesłuchać czy pokazać poszkodowanemu.
Wspomnę także, iż problem nadużywania aresz-
tów w Polsce dostrzegł nawet Europejski Trybunał
Praw Człowieka, który zwrócił się do Polski o wy-
jaśnienie, czy w naszym kraju istnieje system bez-
zasadnego, przewlekłego aresztowania osób podej-
rzanych.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytanie:
Czy w ministerstwie istnieją plany mające na celu
poprawę efektywności pracy prokuratury w taki spo-
sób, aby bezzasadne aresztowania były w Polsce zja-
wiskiem całkowicie marginalnym?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 911)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie utworzenia w Bydgoszczy
sądu apelacyjnego i prokuratury apelacyjnej
Szanowny Panie Ministrze! Województwo kujaw-
sko-pomorskie, a w szczególności Bydgoszcz już od
kilku lat prowadzi intensywne działania mające na
celu utworzenie w mieście nad Brdą sądu i prokura-
tury apelacyjnej. W tę wspólną i niezwykle ważną
sprawę dla całego regionu zaangażowali się nie tyl-
ko parlamentarzyści, ale także władze lokalne i spo-
łeczeństwo Bydgoszczy. Dla wielu mieszkańców ca-
łego województwa powstanie tego typu jednostki
byłoby dużym ułatwieniem, ponieważ na dzień dzi-
siejszy bydgoszczanie i inni mieszkańcy regionu o swo-
je sprawy związane z sądem i prokuraturą apelacyj-
ną muszą zabiegać w odległym o 150 km Gdańsku,
i to w sytuacji, gdy największa liczba spraw z woje-
wództwa kujawsko-pomorskiego pochodzi właśnie
z Bydgoszczy. A przecież podstawowym kryterium
dla tworzenia sądów wszystkich szczebli jest liczba
spraw, dla rozpoznawania których miałyby być po-
wołane.
W związku z powyższym powołanie sądu i pro-
kuratury apelacyjnej w największym mieście kujaw-
sko-pomorskiego wydaje się być wręcz konieczno-
ścią. Jednocześnie chciałbym zaznaczyć, iż miasto
jest przygotowane do utworzenia nowych struktur,

o czym świadczy gotowość powierzenia na ten cel
specjalnie wyselekcjonowanych budynków położo-
nych w centrum miasta. Dodatkowo trzeba stwier-
dzić, że w Bydgoszczy żyje wiele osób, które zawodo-
wo pracują w Sądzie Apelacyjnym w Gdańsku. Du-
żym ułatwieniem dla nich byłoby przeniesienie tej
jednostki do miasta, w którym mają rodziny.
Kolejnym argumentem na rzecz utworzenia sądu
i prokuratury apelacyjnej jest fakt, iż w mieście,
w którym znajduje się sąd apelacyjny, tworzy się
także oddział Instytutu Pamięci Narodowej. Byd-
goszcz jest w stanie zapewnić prawidłowe spełnienie
także tego wymogu, ponieważ posiada już delegatu-
rę IPN.
Proszę wobec tego Pana Ministra o odpowiedź na
następujące pytanie:
Czy w Ministerstwie Sprawiedliwości zostaną
podjęte prace mające na celu powołanie w Bydgosz-
czy sądu i prokuratury apelacyjnej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 912)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie możliwości wnoszenia
przez skazanych wniosków sądowych
o odszkodowanie z tytułu nieprzestrzegania
prawa przez państwo
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie do
publicznej wiadomości został podany wyrok Sądu
Okręgowego w Katowicach, w którym wymiar spra-
wiedliwości nakazał wypłacenie przez dyrektora
Aresztu Śledczego w Bytomiu tysiąca złotych od-
szkodowania więźniowi skarżącemu państwo o nie-
przestrzeganie prawa osadzonego do odbywania
kary w celi o powierzchni co najmniej trzech metrów
kwadratowych na jednego skazanego. Wyrok sądu,
który uznał, iż zostało naruszone prawo więźnia do
godności i intymności, stanowi niezwykle groźny
precedens, który może oznaczać w praktyce całą la-
winę wniosków o odszkodowanie ze strony państwa
na rzecz osadzonych, ponieważ w kraju nie ma ani
jednego więzienia przestrzegającego wyżej wymie-
nione prawo. Zaznaczę tylko, iż na przykład w Czę-
stochowie zaludnienie więzień sięga nawet 150%.
W Polsce mamy ponad 90 tys. więźniów i w prak-
tyce każdy z nich może dochodzić swoich praw przed
sądem. Skutki pozytywnych wyroków na rzecz osa-
dzonych mogą być dla Skarbu Państwa fatalne.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
143
1. Czy ministerstwo dostrzega problem przelud-
nienia polskich więzień?
2. W jaki sposób ministerstwo planuje odpowie-
dzieć na ewentualną falę wniosków skazanych o od-
szkodowanie ze strony państwa za nieprzestrzega-
nie prawa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 913)
do ministra infrastruktury
w sprawie uregulowania wysokości opłat
za sporządzenie tzw. świadectwa energetycznego
Szanowny Panie Ministrze! Z dniem 1 stycznia
2009 r. w naszym kraju wchodzi w życie dyrektywa
Unii Europejskiej 2002/91 z 16 grudnia 2002 r.
w sprawie charakterystyki energetycznej budynku.
Dyrektywa nakłada obowiązek aktywnej poprawy
jakości energetycznej budynków w obrębie państw
Wspólnoty, z uwzględnieniem lokalnych uwarunko-
wań klimatycznych i ekonomicznych. Oznacza tak-
że wprowadzenie tzw. certyfikatów energetycznych
dla wszystkich nowo powstałych obiektów mieszkal-
nych oraz domów i mieszkań przeznaczonych na
sprzedaż lub wynajem. Ocena energetyczna lokali
mieszkalnych będzie dokonywana według określo-
nego współczynnika, którego wartość zadecyduje
o sporządzeniu odpowiedniego świadectwa energe-
tycznego budynku i przyporządkowaniu go do jednej
z siedmiu klas energetycznych. Świadectwo energe-
tyczne sporządzane będzie przez audytorów energe-
tycznych, tj. osoby posiadające uprawnienia do pro-
jektowania lub kierowania robotami budowlanymi
bez ograniczeń.
W Polsce takie świadectwo będzie wymagane dla
ponad 12 mln obiektów mieszkalnych. Według
wstępnych prognoz otrzymanie świadectwa energe-
tycznego będzie kosztowało około tysiąca złotych, co
wydaje się szczególnie dla osób chcących tylko wy-
nająć mieszkanie lub dom ceną bardzo wysoką.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytanie: Czy w ministerstwie zostaną
podjęte działania mające na celu wprowadzenie od-
powiedniego rozporządzenia ograniczającego wyso-
kość sporządzenia przez architektów i inżynierów
budownictwa świadectw energetycznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
144
Interpelacja
(nr 914)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie wprowadzenia zmian do ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym
Jedną z najistotniejszych funkcji, jakie spełnia
Państwo w stosunku do swoich obywateli, jest funk-
cja edukacyjna. Kształcenie nie tylko na poziomie
podstawowym, ale przede wszystkim średnim i wyż-
szym zapewnia stabilność i prawidłowy rozwoju
każdego kraju. Rolę nie do przecenienia w tej kwe-
stii odgrywają w Polsce uniwersytety, i to nie tylko
te najbardziej znane z Warszawy, Krakowa czy Po-
znania, ale także „młodsze” powstałe w ostatnich
kilku latach w: Rzeszowie, Olsztynie czy Bydgosz-
czy. Są one gwarantem nie tylko jakości nauczania,
ale także dają szansę wielu młodym i zdolnym stu-
dentom zdobycia tytułu magistra bez konieczności
wyjazdu do oddalonych setki kilometrów ośrodków
akademickich, co znacznie obniża koszty zdobycia
upragnionego wykształcenia. Niestety uniwersytety
powstałe w ostatnich latach m.in. ze względu na de-
ficyt odpowiedniej kadry naukowej nie są w stanie
wypełnić wszystkich wymogów zapisanych w usta-
wie z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym, tak aby do roku 2010 zrealizować wszyst-
kie zalecenia dotyczące uniwersytetów. Niedotrzy-
manie tego terminu spowoduje radykalne obniżenie
ich rangi poprzez zamienienie wyżej wymienionych
uczelni w tzw. uniwersytety profilowane.
Utrzymanie tych kilku nowych uniwersytetów
w kategorii uniwersytetów pełnoprofilowych spełni
zasadę egalitaryzacji oświaty oraz harmonijnego
rozwoju poszczególnych regionów.
Prawie 400-tysięczne miasto Bydgoszcz potrze-
buje uczelni wyższej o randze pełnoprofilowego uni-
wersytetu. Zwiększa on szanse dostępu do wiedzy
młodzieży regionu kujawsko-pomorskiego, szczegól-
nie o niższym statusie ekonomicznym.
W związku z powyższym uważam, że należy
zmienić warunki dostosowania uniwersytetu opisa-
ne w art. 255 do wymogów art. 3 ww. ustawy. Propo-
nuję, aby zapis w art. 255 został zmieniony na: „Do
dnia 30 czerwca 2016 r.…”.
Proszę o odpowiedź na następujące pytania:
– Czy ministerstwo dostrzega problem, z jakim
muszą zmierzyć się najmłodsze uniwersytety w Pol-
sce, w tym Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Byd-
goszczy?
– Jakie są szanse na to, iż ministerstwo podejmie
działania mające na celu zmianę ustawy z dnia
27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym,
w taki sposób, aby wydłużyć okres dostosowawczy
dla najmłodszych polskich uniwersytetów?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 915)
do ministra infrastruktury
w sprawie poprawy funkcjonowania taboru
kolejowego na linii Bydgoszcz–Gdańsk
Transport kolejowy jest obok transportu samo-
chodowego i lotniczego najpopularniejszą formą
przemieszczania się nie tylko pasażerów, ale także
towarów, przy czym przewozy kolejowe zalicza się do
najbardziej proekologicznych i zdecydowanie dy-
stansują w tej kategorii chociażby transport samo-
chodowy. Większość pasażerów świadomie jednak
rezygnuje z tej formy podróżowania ze względu na
fatalny stan taboru, czystość przedziałów oraz kom-
fort jazdy. Tymczasem w tej dziedzinie nie widać
żadnej zdecydowanej poprawy, a dodatkowo wpro-
wadzane są kolejne utrudnienia dla pasażerów wy-
nikające z przestarzałej i wymagającej natychmia-
stowej naprawy infrastruktury kolejowej. W ostat-
nim czasie pociąg pospieszny, który do tej pory kur-
sował na trasie Bydgoszcz–Gdańsk, kończył swój
bieg po około dwóch godzinach i trzydziestu minu-
tach. Obecnie, ze względu na konieczność wprowa-
dzenia ograniczeń prędkości pociągów wynikają-
cych ze złego stanu torów i trakcji kolejowej, podróż
między Bydgoszczą a Gdańskiem została wydłużo-
na do trzech godzin i szesnastu minut.
Chciałbym podkreślić, iż w związku z organizacją
przez Polskę i Ukrainę Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej w roku 2012 inwestycje w kolej są niezbędne,
a trasa Bydgoszcz–Gdańsk będzie z pewnością wyko-
rzystywana przez tysiące kibiców chcących z bliska
przyglądać się poczynaniom swoich narodowych re-
prezentacji rozgrywających swoje mecze w Gdańsku.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy ministerstwo dostrzega problemy infra-
struktury kolejowej na odcinku Bydgoszcz–Gdańsk?
2. Jakie są szanse na poprawę fatalnego stanu tej
linii kolejowej w najbliższym czasie?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 916)
do ministra zdrowia
w sprawie wynagrodzeń dla lekarzy stażystów
oraz miejsc rezydenckich w szpitalach
Szanowny Panie Ministrze! Młodzi lekarze koń-
czący naukę na polskich uczelniach medycznych wy-

różniają się na tle swoich zagranicznych kolegów
wysokim poziomem wiedzy zdobytej w czasie stu-
diów. Jednocześnie ich wyróżnikiem są także wyjąt-
kowo niskie zarobki uzyskiwane w czasie odbywa-
nia stażu. W obecnej, trudnej sytuacji, w jakiej zna-
lazła się polska służba zdrowie praca lekarzy staży-
stów ma olbrzymie znaczenie dla zachowania cią-
głości opieki nad pacjentem w wielu szpitalach.
Ograniczenia dotyczące czasu pracy lekarzy spowo-
dowały, że bez pomocy stażystów nie byłoby możliwe
zabezpieczenie wszystkich potrzeb w tym zakresie.
Niskie zarobki oraz utrudniony dostęp do stażu
w wybranej przez siebie dyscyplinie medycznej spra-
wiają, że coraz większa liczba młodych medyków de-
cyduje się na wyjazd za granicę i podjęcie pracy
w innym kraju. Efektem tego może być brak rotacji
kadrowej, a co za tym idzie, pojawienie się niebezpie-
czeństwa, jakim jest pozostawienie pacjenta bez na-
leżytej opieki lekarskiej.
Lekarze stażyści są ponadto jedyną grupą pomi-
niętą podczas przyznawania dotychczasowych pod-
wyżek w służbie zdrowia.
Proszę Panią Minister o odpowiedź: Czy w naj-
bliższym czasie resort zdrowia planuje zwiększyć
zarobki lekarzy stażystów, a jeśli tak, to do jakiego
poziomu?
Proszę także o informację, czy w bieżącym roku
zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami minister-
stwa zwiększona zostanie liczba miejsc rezydenckich
w szpitalach na terenie województwa wielkopolskie-
go i w jakich specjalnościach.
Z poważaniem
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 917)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie promocji Polski za granicą
Polska zajmuje ważne miejsce w Europie i w świe-
cie. W naszym kraju dokonały się historyczne zmia-
ny ustrojowe na przełomie lat 80. i 90. XX w. Dzie-
dzictwo „Solidarności” stało się uznanym dorobkiem
w oczach międzynarodowej opinii publicznej. Ranga
naszego kraju w świecie wzrosła po przystąpieniu
Polski do struktur NATO i do Unii Europejskiej. Jed-
nak współczesna Polska bardzo potrzebuje nowocze-
snej i profesjonalnej promocji w Europie i w świecie.
Dlatego uprzejmie Pana Premiera zapytuję:
1. Jak przedstawia się system organizacyjno-for-
malny promocji Polski za granicą, szczególnie w za-
kresie promocji politycznej, gospodarczej, kultural-
nej i turystycznej?
145
2. Jakie główne zadania w zakresie promocji Pol-
ski za granicą wykonało MSZ i ministerstwo kultu-
ry w latach 2005–2007?
3. Jakie nakłady finansowe na promocję Polski
za granicą poniesiono w latach 2005–2007?
4. Jakie są plany i główne zadania promocji Pol-
ski za granicą w roku kalendarzowym 2008? Jakie
zabezpieczono na ten cel środki finansowe?
5. W jakim stopniu można mówić o strategii pro-
mocji Polski za granicą?
6. Z jakich sprawdzonych doświadczeń innych
państw europejskich należałoby skorzystać w bar-
dziej skutecznej promocji Polski za granicą?
7. Jakie nowe inicjatywy i przedsięwzięcia zamie-
rza podjąć rząd, aby promocja Polski za granicą była
bardziej profesjonalna i skuteczna? Czy nie należa-
łoby np. w najbliższych latach podwoić nakładów fi-
nansowych na promocję Polski za granicą?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 918)
do ministra gospodarki
w sprawie funkcjonowania specjalnych
stref ekonomicznych w Polsce
W 1997 r. rozpoczął się okres funkcjonowania
specjalnych stref ekonomicznych w Polsce. Niewąt-
pliwie odegrały one znaczącą rolę w pobudzaniu pol-
skiej gospodarki i ograniczeniu poziomu bezrobocia.
Miałem okazję to zaobserwować w Tczewie na przy-
kładzie Pomorskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej.
Naturalnie przystąpienie Polski do Unii Europej-
skiej nie było bez znaczenia dla działalności specjal-
nych stref ekonomicznych. Z perspektywy upływu
10 lat funkcjonowania specjalnych stref ekonomicz-
nych warto dokonać pewnego ich bilansu. Dlatego
uprzejmie zapytuję:
1. Kiedy i w jakich okolicznościach ustanowiono
w Polsce system specjalnych stref ekonomicznych?
2. W jaki sposób przedstawiciele rządu mają
wpływ i nadzór nad funkcjonowaniem specjalnych
stref ekonomicznych?
3. Jak należy ocenić w wymiarze ekonomiczno-
-finansowym funkcjonowanie specjalnych stref eko-
nomicznych w ich pierwszym dziesięcioleciu 1997–
–2007?
4. Które i dlaczego ze specjalnych stref ekono-
micznych należy uznać za najbardziej efektywne i uży-
teczne dla polskiej gospodarki?
146
5. Jak pod względem ekonomicznym i organiza-
cyjnym na tle systemu SSE wypada Pomorska Spe-
cjalna Strefa Ekonomiczna?
6. W jakim stopniu specjalne strefy ekonomiczne
przyczyniają się do wzrostu innowacyjności polskiej
gospodarki?
7. Jakie są plany Ministerstwa Gospodarki w za-
kresie oddziaływania na funkcjonowanie specjal-
nych stref ekonomicznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 919)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie stanu prac nad nowelizacją
prawa kombatanckiego ze szczególnym
uwzględnieniem sytuacji uczestników
poznańskiego Czerwca 1956 r.
Szanowny Panie Premierze! W ubiegłej kadencji
Sejmu RP w 50. rocznicę poznańskiego Czerwca 1956 r.
– posłowie Klubu Parlamentarnego Platformy Oby-
watelskiej wnieśli do laski marszałkowskiej projekt
nowelizacji ustawy o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okre-
su powojennego, rozszerzającej krąg uczestników po-
znańskiego Czerwca 1956 r. uprawnionych do otrzy-
mania statusu kombatanta (druk nr 771). Inicjatywa
ta została bardzo entuzjastycznie przyjęta przez sto-
warzyszenia uczestników Czerwca
Niestety, złożony projekt ustawy został w lipcu
2006 r. zablokowany w trakcie pierwszego czytania
w Komisji Polityki Społecznej Sejmu RP przez przed-
stawicieli ówczesnej koalicji rządowej pod pozorem,
iż należy z nim poczekać do czasu przedstawienia
przez Radę Ministrów projektu kompleksowej nowe-
lizacji ustawy kombatanckiej, co miało nastąpić
w grudniu 2006 r. Jednak do końca V kadencji Sej-
mu RP projekt taki nie został wniesiony.
Poprzedni rząd zaproponował substytut noweli-
zacji ustawy kombatanckiej w postaci specjalnego
funduszu socjalnego dla uczestników poznańskiego
Czerwca. Krąg uprawnionych do skorzystania z fun-
duszu został określony jego regulaminie dokładnie
tak samo jak w projekcie z druku nr 771, co świad-
czy o tym, iż nawet wywodzący się z ówczesnej ko-
alicji rządowej wojewoda i jego współpracownicy do-
cenili w ten sposób tę inicjatywę ustawodawczą.
W praktyce jednak świadczenia z funduszu otrzy-
mały przede wszystkim osoby, które już wcześniej
posiadały uprawnienia kombatanckie z innych tytu-
łów. Świadczenia z funduszu wypłacane były jedno-
razowo w stosunkowo skromnej kwocie, a kwestia
kompleksowej regulacji statusu uczestników poznań-
skiego Czerwca nie została do tej pory rozwiązana.
Sprawa uprawnień kombatanckich budziła i nadal
budzi bardzo duże zainteresowanie uczestników
Czerwca. Być może kwestia rozszerzenia kręgu
uczestników Czerwca 56, którzy byliby uprawnieni
do ubiegania się o status kombatanta, mogłaby być
uregulowana łącznie z innymi grupami osób, które
doświadczyły represji okresu powojennego. Sytuacja
uczestników Czerwca jest jednak szczególna. Grono
osób, których dotyczyłaby ustawa, jest stosunkowo
nieliczne, natomiast są to ludzie bardzo już zaawan-
sowani wiekiem, których liczba, niestety, dość szyb-
ko się zmniejsza. Dlatego też informacje o tym, iż
muszą oni poczekać na kompleksową nowelizację
prawa kombatanckiego, przyjmują ze zrozumiałym
zniecierpliwieniem. Dlatego też pragnę skierować
do Pana Premiera następujące pytania:
1. Jaki jest aktualny stan prac nad komplekso-
wą nowelizacją prawa kombatanckiego?
2. Czy obecna Rada Ministrów wykorzysta
w tym zakresie dorobek i propozycje poprzedniej
ekipy rządzącej?
3. Kiedy można spodziewać się skierowania od-
powiedniego projektu pod obrady Sejmu?
4. Czy istnieje możliwość, aby sprawa rozszerze-
nia uprawnień kombatanckich dla uczestników po-
znańskiego Czerwca 1956 r. znalazła się na szybszej
ścieżce legislacyjnej i została sfinalizowana przed
zakończeniem prac nad całościową nowelizacją pra-
wa kombatanckiego?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 920)
do ministra zdrowia
w sprawie powstania nowego ośrodka
transplantacji serca w Poznaniu
Szanowna Pani Minister! W grudniu ubiegłego
roku otrzymałem informację, iż od stycznia 2008 r.
SP Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego przy
ul. Długiej w Poznaniu będzie mógł dokonywać prze-
szczepów serca. Oprócz Poznania na ministerialnej
liście znaleźć miały się także szpitale w Gdańsku,
Krakowie, Aninie i Zabrzu.
Poznański szpital jest dobrze przygotowany do
operacji transplantacji serca: ma wykształconych
kardiochirurgów, nowy blok operacyjny i odpowied-
nie wyposażenie, a jego plany wspierane są przez
Poltransplant – organizację odpowiedzialną za po-

bieranie narządów i przekazywanie ich chorym. Po-
nadto kilka miesięcy temu w środowisku poznań-
skich kardiologów i kardiochirurgów zrodziła się,
szeroko już obecnie popierana, idea budowy wielko-
polskiego centrum chorób serca pod auspicjami Uni-
wersytetu Medycznego w Poznaniu. Najlepsi fa-
chowcy mają tam wykonywać najtrudniejsze opera-
cje i ratować pacjentów nie tylko z Wielkopolski, ale
z całej północno-zachodniej Polski.
Niestety okazuje się, iż mimo to, że zbliża się już
koniec stycznia, wciąż nie wiadomo, które placówki
w kraju będą w tym roku przeszczepiać serca. Tylko
w samej Wielkopolsce powinno się robić około 100
przeszczepów serc rocznie, a pamiętać należy, że za-
sięg działania poznańskiego ośrodka byłby oczywi-
ście znacznie szerszy, o znaczeniu zdecydowanie po-
nadregionalnym. W tej sytuacji chciałbym zadać
Pani Minister następujące pytania:
— jakie przeszkody powodują, iż nie ma do tej
pory decyzji w sprawie możliwości wykonywania
operacji przeszczepu serca w ośrodku poznańskim,
— kiedy podjęta zostanie ostateczna decyzja
w tej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 921)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przygotowań do wejścia w życie
ustawy o Karcie Polaka
Szanowny Panie Premierze! Już tylko dwa mie-
siące dzielą nas od wejścia w życie ustawy o Karcie
Polaka – aktu prawnego, na który czekają wszyscy
nasi rodacy za wschodnią granicą, szczególnie w ob-
liczu niedawnego przystąpienia Polski do strefy
Schengen. Ponadto karta ułatwi im dostęp do pol-
skich szkół i uczelni, uzyskiwanie stypendiów oraz
podejmowanie pracy i prowadzenie działalności go-
spodarczej w naszym kraju.
Niestety wśród Polaków na Wschodzie pojawiła
się niepewność dotycząca możliwości faktycznego
rozpoczęcia realizacji przepisów ustawy o Karcie
Polaka bezpośrednio od dnia jej wejścia w życie. Do
wdrożenia przepisów ustawy potrzebne są bowiem
– nie wydane jeszcze do tej pory – rozporządzenia
wykonawcze dotyczące m.in. funkcjonowania Rady
do Spraw Polaków na Wschodzie jako organu dru-
giej instancji w postępowaniach administracyjnych,
wzoru wniosku o wydanie Karty Polaka i wzoru sa-
mej karty oraz spisu organizacji uprawnionych do
147
przyjmowania i przekazywania konsulom wniosków
o przyznanie karty, a także mogących potwierdzać
aktywne zaangażowanie w działalność na rzecz ję-
zyka i kultury polskiej.
Do nowych obowiązków wynikających z wejścia
w życie ustawy o Karcie Polaka muszą również
przygotować się polskie konsulaty. Prawdopodob-
nie niezbędne okaże się wzmocnienie kadrowe wie-
lu placówek.
W związku z bardzo żywym zainteresowaniem,
jakie budzi Karta Polaka wśród naszych rodaków
na Wschodzie, chciałbym zadać Panu Premierowi
następujące pytania:
1. Czy w dniu wejścia w życie ustawy o Karcie
Polaka administracja rządowa oraz konsulaty będą
w pełni przygotowane do realizacji jej przepisów?
2. W jakim terminie zostaną wydane rozporzą-
dzenia wykonawcze do ustawy o Karcie Polaka?
3. Jakie przygotowania organizacyjne związane
z planowanym rozpoczęciem realizacji ustawy
o Karcie Polaka zostały do tej pory poczynione
w polskich konsulatach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 922)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości zmiany przepisów
ustawy o transporcie drogowym
Szanowny Panie Ministrze! Podczas spotkań
z przedstawicielami samorządów Małopolski Za-
chodniej apelowano o zmiany w ustawie o transpor-
cie drogowym pozwalające samorządom wpływać na
zabezpieczenie podstawowych potrzeb mieszkańców
korzystających z komunikacji zbiorowej. Przedsię-
biorcy prowadzący działalność gospodarczą w krajo-
wym transporcie drogowym osób wycofują się m.in.
z wykonywania kursów w dni wolne od pracy i świę-
ta, tłumacząc się nierentownością przewozów, pozba-
wiając w tym czasie możliwości np. dojazdu do pracy
osobom korzystającym na bieżąco z tych przewozów.
W związku z tym proszę o informacje:
1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia do usta-
wy zapisu pozwalającego organowi udzielającemu
zezwolenia, tak by przewoźnik ubiegający się o wy-
danie zezwolenia był zobowiązany do zabezpiecze-
nia świadczenia usługi komunikacyjnej także w dni
świąteczne i wolne od pracy?
2. Czy możliwe jest wprowadzenie do ustawy za-
pisu dającego możliwość skutecznego egzekwowania
148
od przewoźników obowiązku wykonywania przewo-
zu w zakresie określonym w udzielonym zezwoleniu,
szczególnie w przypadku, gdy przewoźnik bez waż-
nego powodu nie wykonuje kursów regularnie uję-
tych w obowiązującym rozkładzie jazdy?
Z poważaniem
Poseł Janusz Chwierut
Oświęcim, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 923)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania świadczeń
rehabilitacyjnych dla dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego, w tym z wczesnym
uszkodzeniem mózgu
Szanowna Pani Minister! Od kilku miesięcy nie
ustają protesty placówek rehabilitacyjnych w związ-
ku z wejściem w życie zarządzenia nr 60/2007/DSOZ
prezesa NFZ z dnia 19 września 2007 r. Zgodnie
z regulacją prawną zawartą w przedmiotowym ak-
cie normatywnym rehabilitacja dzieci z wczesnym
uszkodzeniem mózgu wyceniona została w sposób
sztywny na 40–50 pkt za osobodzień. Przy czym re-
habilitacja dzieci w wieku do 7 lat wyceniona została
na 40 pkt, zaś dzieci powyżej 7 roku życia na 50 pkt
za osobodzień. Takie rozwiązanie powoduje, że
ośrodki prowadzące rehabilitację dla dzieci ze szcze-
gólnie dużymi zaburzeniami wieku rozwojowego,
w tym NZOZ Ośrodek Rehabilitacyjno-Terapeutycz-
ny dla Dzieci Niepełnosprawnych w Zamościu, pro-
wadzony przez Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom
Niepełnosprawnym „Krok za Krokiem”, otrzymać
mają w tym roku środki na jedno dziecko mniejsze
o ok. 40% od tych, jakie otrzymywały w roku ubie-
głym. Tym samym ilość procedur rehabilitacyjnych,
a także ich jakość i przede wszystkim skuteczność,
musi zostać radykalnie obniżona. Ten stan rzeczy
jest dotkliwy w szczególności dla najmniejszych nie-
pełnosprawnych pacjentów, którzy tracą w ten spo-
sób szansę na efektywną kompleksową i wieloprofi-
lową rehabilitację i godne życie.
Obowiązujące jeszcze w roku ubiegłym przepisy
umożliwiały finansowanie z NFZ w ramach rehabi-
litacji w ośrodkach/oddziałach dziennych większej
ilości wielospecjalistycznych procedur dziennie, ko-
niecznych w przypadku diagnozy wczesnego uszko-
dzenia mózgu. Jeszcze do roku 2007 osobodzień wy-
ceniany był na 30–90 punktów w zależności od ofer-
ty, programu rehabilitacji danej placówki, opiniowa-
nego przez konsultanta wojewódzkiego. Cena oso-
bodnia zależała m.in. od jakości, standardu placów-
ki, kwalifikacji personelu, diagnozy pacjentów, cięż-
kości ich stanu klinicznego. Zgodnie z tymi kryte-
riami procedury świadczone przez ośrodek rehabili-
tacyjny w Zamościu – ok.6–7 godz. dziennie rehabi-
litacji wieloprofilowej o wysokim standardzie dla
dzieci z mózgowym porażeniem – wycenione były
na 74 pkt. Za 1 pkt NFZ płacił 1 zł, co oznaczało
cenę za osobodzień na poziomie 74 zł. Środki w ta-
kiej wysokości, choć i tak skromniejsze w stosunku
do lat poprzednich (cena osobodnia wynosiła wcze-
śniej 90 zł), pozwalały na możliwie kompleksowe
efektywne usprawnianie dzieci z wczesnym uszko-
dzeniem mózgu.
Tymczasem w roku 2008 i w latach następnych
– na podstawie zarządzenia nr 60/2007/DSOZ pre-
zesa NFZ z 19 września 2007 r. – cena osobodnia
wynosi równo 40 punktów (wiek dziecka 0–7 lat)
i 50 punktów (powyżej 8 lat) bez względu na stan-
dard placówek rehabilitacyjnych, rodzaje wykony-
wanych w nich zabiegów, rodzaje diagnoz i stopnia
niepełnosprawności pacjentów. Oznacza to, że cena
osobodnia w obecnej sytuacji w przypadku dzieci do
7 roku życia wynosi zaledwie 44 zł.
W piśmie MZ-UZ-ZR-71-10245-2/SK/07 z dnia 15
stycznia br. zostałem poinformowany przez pana
ministra Krzysztofa Grzegorka, że „w trakcie proce-
su kontraktowania świadczeń zarówno liczba oso-
bodni, cena osobodnia, jak i cena punktu są elemen-
tami podlegającymi negocjacjom z oferentami. Moż-
liwość negocjacji ceny punktu przez oferenta ma na
celu zróżnicowanie ceny osobodnia u różnych świad-
czeniodawców ze względu na posiadany przez nich
sprzęt i kwalifikacje personelu oraz ze względu na
profil schorzeń leczonych pacjentów i proponowany
program ich usprawnienia”. Tymczasem, jak wyni-
ka z informacji, jakich udzieliło mi zamojskie Sto-
warzyszenie „Krok za Krokiem”, ale także z wiedzy
bezpośredniej uzyskanej u przedstawicieli LOW
NFZ w Lublinie, wynika że maksymalna stawka za
1 pkt wynosi 1,10 zł. Oznacza to zatem, że bez wzglę-
du na wszelkie przesłanki wymieniane powyżej,
a zgłaszane przez oferentów w procesie negocjacji
z NFZ, cena za osobodzień w przypadku pacjentów
do 7 roku życia wynosi obecnie maksymalnie 44 zł.
Środki finansowe w takiej wysokości w żaden
sposób nie pokrywają potrzeb rehabilitacyjnych
dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu. Przy tej
wysokości kontraktu wypracowanie zbliżonego do
lat ubiegłych wyniku finansowego ośrodków ozna-
czać musi blisko dwukrotne obniżenie jakości świad-
czeń – np. przyjęcie dwukrotnie większej ilości dzie-
ci w dwukrotnie krótszym czasie i przy zastosowa-
niu mniejszej ilości procedur rehabilitacyjnych. Ta
brutalna prawda może oznaczać, że regulacja za-
warta w przedmiotowym zarządzeniu prezesa NFZ
narusza przepis art. 68 Konstytucji RP, zgodnie
z którym „władze publiczne są obowiązane do za-
pewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom,
kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i oso-
bom w podeszłym wieku”. Dzieci z wczesnym uszko-

dzeniem mózgu pozbawione zostają szans na powrót
do zdrowia.
W powoływanym wyżej piśmie z 15 stycznia br.
pan minister Grzegorek wyjaśnia również pro-
blem transportu dzieci niepełnosprawnych z dys-
funkcją narządu ruchu do ośrodków rehabilitacyj-
nych. Jego zdaniem „świadczeniobiorcy (…) przy-
sługuje bezpłatny przejazd środkami transportu
sanitarnego do najbliższego zakładu opieki zdro-
wotnej udzielającego świadczeń we właściwym za-
kresie, i z powrotem, w przypadkach: 1) koniecz-
ności podjęcia natychmiastowego leczenia w za-
kładzie opieki zdrowotnej; 2) wynikających z po-
trzeby zachowania ciągłości leczenia”. W związku
z tym, że transport dzieci niepełnosprawnych do
ośrodka rehabilitacji dziennej dotyczy pacjentów,
którzy posiadają dysfunkcję narządu ruchu unie-
możliwiającą im korzystanie ze środków publicz-
nego transportu, oraz że transport ten odbywa się
w celu odbycia leczenia/rehabilitacji w ośrodku re-
habilitacji dziennej na podstawie zlecenie lekarza
ubezpieczenia zdrowotnego i wynika z potrzeby
zachowania ciągłości leczenia, rzeczywiście powi-
nien on być bezpłatny.
Pan Minister, powołując się na przepis art. 41
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.), zdaje się
jednak zapominać, że transport ten wymaga jednak
finansowania przez NFZ. Tymczasem koszty tego co-
dziennego transportu nie są uwzględniane ani w ra-
mach przedstawionej powyżej wyceny punktowej oso-
bodnia, ani też w żadnej innej formie.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Panią
Minister o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy wobec wyliczeń przedstawionych w niniej-
szej interpelacji mogłaby Pani Minister podjąć dzia-
łania zmierzające do przywrócenia finansowania
świadczeń rehabilitacyjnych dla dzieci z wczesnym
uszkodzeniem mózgu do poziomu z lat ubiegłych?
2. Czy prawdą jest, że w ostatnim czasie NFZ
przeprowadza kontrolę w szczególności tych
ośrodków rehabilitacyjnych, które występowały
z oficjalnymi protestami przeciwko nowym roz-
wiązaniom przyjętym w przedmiotowym zarzą-
dzeniu prezesa NFZ? Sama kontrola jest natural-
nie zgodna z prawem i z pewnością potrzebna,
jednakże jej skierowanie w szczególności na pod-
mioty protestujące budzi dość negatywne skoja-
rzenia.
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
149
Interpelacja
(nr 924)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie umieszczenia na listach projektów
indywidualnych do Programów Operacyjnych
„Infrastruktura i środowisko”
oraz „Innowacyjna gospodarka” – projektów
dla woj. opolskiego
Szanowna Pani Minister! W związku z podjęciem
decyzji o ponownej analizie i weryfikacji list projek-
tów indywidualnych (listy) do programów krajowych
(Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko”, Program Operacyjny „Innowacyjna gospodar-
ka”), które zostały opublikowane w obwieszczeniu
z dnia 28 sierpnia 2007 r. oraz uzupełnieniu do nie-
go z dnia 16 października 2007 r., i poinformowaniu
na spotkaniu w MRR w dniu 19 grudnia 2007 r., że
ministerstwa pośredniczące w realizacji poszczegól-
nych programów krajowych (m.in. Ministerstwo
Środowiska, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego) zobowiązane zostały do przedstawienia pro-
pozycji zaktualizowanych list projektów do dnia
9 stycznia br., proszę o rozważenie przedstawionej
poniżej sprawy.
Jak poinformował mnie Zarząd Województwa
Opolskiego, w całym okresie przygotowywania list
do programów krajowych poczynił wiele działań
programowych, których skutkiem było zamieszcze-
nie na listach m.in. tak istotnych dla regionu projek-
tów, jak: Zbiornik retencyjny Turawa, Modernizacja
zbiornika wodnego Nysa w zakresie bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego. Jednakże wiele z istotnych
dla całego regionu projektów nie znalazło się na
nich, np. projekty będące 2. etapem budowy zbiorni-
ka GZWP 333, złożone przez Międzygminny Zwią-
zek Trias Opolski, umieszczone zostały na liście re-
zerwowej.
Po pojawieniu się informacji o planowanej przez
MRR aktualizacji list Zarząd Województwa Opol-
skiego ponownie podjął działania na rzecz umiesz-
czenia na listach najlepszych, najważniejszych i po-
nadregionalnych, dobrze przygotowanych projektów
z Opolszczyzny, m.in.: Modernizacja zbiornika wod-
nego Nysa w zakresie bezpieczeństwa przeciwpowo-
dziowego i Zbiornik retencyjny Turawa.
Opolszczyzna w nowej perspektywie finansowej
uzyskała najmniejsze wsparcie w ramach funduszy
strukturalnych. Dokonując alokacji środków pomię-
dzy regionalne programy operacyjne, przyjęto dla
Opolszczyzny najmniej korzystny algorytm. Zasad-
ne zatem wydaje się założenie, iż woj. opolskie po-
winno zostać w większym stopniu uwzględnione
przy tworzeniu list projektów indywidualnych do
programów krajowych, co daje szansę na pozyskanie
dodatkowych środków unijnych i zmniejszanie róż-
nic pomiędzy regionami.
150
Propozycje zadań woj. opolskiego skierowane
w ostatnich dniach do MRR obejmują:
— wniosek o przesunięcie na listę podstawową
projektów kluczowych znajdujących się na listach
rezerwowych (załącznik nr 1),*)
— wniosek o uwzględnienie projektów zgłasza-
nych wcześniej, które do tej pory nie znalazły się na
liście (załącznik nr 2)*).
Uważam, że ważne jest, aby projekty, które zna-
lazły się na listach, zostały na nich bezwzględnie
utrzymane. Ich wykaz stanowi załącznik nr 3.*) Jed-
nocześnie staram się zwrócić uwagę na zgłaszane
przez woj. opolskie wielokrotnie projekty, które nie
znalazły uznania w oczach MRR, a są bardzo istot-
ne dla rozwoju Opolszczyzny.
Szanowna Pani Minister, proszę o odpowiedź,
czy możliwe jest uwzględnienie przy tworzeniu list
projektów indywidualnych do programów krajo-
wych zaproponowanych projektów z woj. opolskie-
go, tym bardziej że zaproponowane projekty mają
charakter ponadregionalny, istotny z punktu bez-
pieczeństwa społecznego: Realizacja projektu ny-
skiego chroni przed zburzeniem popękanej tamy
i zalaniem 50-tysięcznego miasta i okolic, wg pro-
jektu turawskiego chroniony jest jeden z najwięk-
szych, najcenniejszych, europejskich podziemnych
zbiorników wodnych, obejmujący swoją powierzch-
nią województwa śląskie i opolskie. Nadmieniam,
że pozostawienie wspomnianych projektów na li-
stach indykatywnych daje szansę na pozyskanie
dodatkowych środków unijnych i zmniejszanie róż-
nic pomiędzy regionami.
Z poważaniem
Poseł Danuta Jazłowiecka
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 925)
do ministra środowiska
w sprawie modernizacji trakcji kolejowej
E30 na odcinku Opole Główne–Wrocław,
ze szczególnym uwzględnieniem odcinka
Opole Główne–Opole Zachód
Szanowny Panie Ministrze! Grupa mieszkańców
Opola, zamieszkująca tereny położone wzdłuż linii
kolejowej E30, tzn. dzielnice Wyspa i Zaodrze, od
dłuższego czasu zabiega o ograniczenie emisji hała-
su powodowanego przez przejeżdżające pociągi na
odcinku Opole Zachód–Opole Główne.
Pomiary poziomu hałasu wykazały znaczne jego
przekroczenia w środowisku na terenach zabudowy
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
mieszkaniowej jednorodzinnej oraz wielorodzinnej
i zamieszkania zbiorowego, zarówno w dzień, jak
i w nocy. Nadmierny hałas spowodowany jest złym
stanem technicznym torowisk oraz nadmierną pręd-
kością przejeżdżających pociągów.
Interwencje właściwych instytucji, tj. Urzędu
Wojewódzkiego w Opolu, wojewódzkiego inspektora
ochrony środowiska w Opolu oraz Urzędu Miasta
Opola do PKP Polskich Linii Kolejowych SA Od-
dział Regionalny we Wrocławiu – Zakład Linii Kole-
jowych w Opolu nie przyniosły oczekiwanych efek-
tów. W ubiegłym roku na prośbę mieszkańców skie-
rowałam interpelację do ówczesnego ministra trans-
portu z prośbą o wyjaśnienie możliwości dokonania
bieżących napraw torowisk, zmniejszających uciąż-
liwy hałas spowodowany, jak podają mieszkańcy,
złym stanem szyn i ich mocowań do podkładów,
złym stanem rozjazdów, wiaduktu itd. Niestety, bez
konkretnych efektów.
PKP w swoich planach ma modernizację ww.
trakcji kolejowej E30 w 2010 r. Do tego czasu miesz-
kańcy narażeni będą na hałas utrudniający normal-
ne funkcjonowanie i nocny wypoczynek. Szczególnie
w okolicach ul. Odrowążów, ul. J. Dobrego i ul. Kro-
pidły. W tej części linii pomiary nie zostały wykona-
ne, a wydaje się ona najgłośniejsza.
Zwracam się zatem do Pana Ministra z pyta-
niem, czy może wpłynąć na PKP, aby ograniczono
hałas poprzez przeprowadzenie bieżącego remontu,
zdaniem mieszkańców, stosunkowo niewielkim na-
kładem, nie czekając do rozpoczęcia planowanej mo-
dernizacji.
Z poważaniem
Poseł Danuta Jazłowiecka
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 926)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie odtwarzania dokumentów
pozwalających na potwierdzanie wszystkich
składników wynagrodzenia, niezbędnych
do ponownego ustalenia podstawy
świadczenia emerytalnego
Szanowna Pani Minister! Funkcjonowanie „mar-
twego prawa” w kwestii możliwości zmiany podsta-
wy wysokości emerytury na wniosek ubezpieczone-
go na korzystniejszą, szczególnie dla dłuższych sta-
żem emerytów, byłych pracowników, w oparciu
o przyjęcie do wymiaru świadczenia emerytalnego
zarobków z dowolnych 20 lat zatrudnienia wybra-
nych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15
ust. 1 i 6 ustawy z dnia 17.12.1998 r. – tekst jednoli-

ty: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.),
w sytuacji gdy poprzednio obowiązujące przepisy
prawa dotyczące przechowywania dokumentacji nie
nakładały na pracodawców rygorystycznego obo-
wiązku w tym zakresie i braku możliwości udoku-
mentowania innych składników wynagrodzenia niż
podstawowe, pozostaje w sprzeczności z zasadami
sprawiedliwości społecznej. Budzi także brak zaufa-
nia do państwa i stanowionego przez nie prawa.
Proszę zatem o rozważenie podjęcia prac legisla-
cyjnych zmieniających na korzyść ubezpieczonych
możliwość dokumentowania zastępczego, uwzględ-
niającego inne niż podstawowe składniki wynagro-
dzenia (np. nagrody, premie czy dodatki). Przypomi-
nam, że w latach 60. i 70. zakłady pracy nie miały
obowiązku dokonywania wpisów o zarobkach w legi-
tymacjach ubezpieczeniowych. Obowiązek taki zo-
stał wprowadzony dopiero w 1991 r.
Zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń
emerytalno-rentowych, zarówno w wymiarze indy-
widualnym, jak i ogólnym, winny stanowić przed-
miot rzetelnych analiz i prac zmierzających do ich
ustalenia w sposób równy dla wszystkich emerytów
i rencistów, którzy przez całe swoje życie zawodowe
wpłacali stosowne składki.
Proszę o odpowiedź na pytanie, czy i kiedy mini-
sterstwo, porządkując polski system emerytalno-
-rentowy, uwzględni również ten aspekt – tak waż-
kiego dla wielu emerytów – zagadnienia.
Z poważaniem
Posłanki Danuta Jazłowiecka
i Urszula Augustyn
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 927)
do ministra finansów
w sprawie doliczania do przychodów
ze stosunku pracy kosztów świadczeń
medycznych ponoszonych przez pracodawcę
na rzecz pracowników
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich latach
pracodawcy coraz częściej decydują się na wykupie-
nie dla swoich pracowników pakietu świadczeń me-
dycznych w prywatnych centrach medycznych. Ma
to na celu zapewnienie pracownikom atrakcyjniej-
szej oferty pracy oraz zapewnienia im jak najbar-
dziej komfortowych warunków wykonywania pracy.
W ramach pakietu, jaki wykupuje pracodawca, znaj-
dują się także świadczenia, do finansowania których
zobowiązują pracodawców przepisy Kodeksu pracy.
Najczęściej opłata za pakiet usług przysługujący
151
pracownikom jest ustalana w sposób ryczałtowy,
bez odnoszenia jej bezpośrednio do każdorazowych
wizyt pracowników u lekarza. Tym samym praco-
dawcy z reguły nie mogą jednoznacznie określić pie-
niężnej wartości świadczenia, jakie przypada na
konkretnego pracownika.
Co do podatkowego traktowania takich świad-
czeń niejednokrotnie wypowiadał się sam minister
finansów (m.in. pismo ministra finansów z dnia
7 września 1995 r.; nr PO 5/6-7411-01631/95) czy też
podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów (od-
powiedź podsekretarz stanu Ireny Ożóg z dnia
27 września 2002 r. na interpelację poselską nr 1980;
sygn. SPS-0202-1980/02). Z tych pism wynika, że
w przypadku, gdy nie jest możliwe dokładne ustale-
nie wartości świadczenia, jakie otrzymuje konkret-
ny pracownik, jego przychód ze stosunku pracy nie
może być powiększony o wartość ryczałtu za przy-
sługujący mu pakiet świadczeń, gdyż niemożliwe
staje się ustalenie podstawy wymiaru podatku. War-
to podkreślić, iż powyższe stanowisko Ministerstwa
Finansów, prezentowane na przestrzeni kilku lat,
powielały także w swoich decyzjach izby i urzędy
skarbowe.
Takie stanowisko wydaje się racjonalne, gdyż
pracodawca nieposiadający niezbędnych danych do
ustalenia, kto spośród uprawnionych i w jakim za-
kresie korzystał faktycznie ze świadczeń medycz-
nych, nie jest w stanie oszacować wysokości przy-
chodu osiągniętego przez konkretnych pracowników
z tego tytułu.
Jednakże na początku listopada br. w dość za-
skakujący sposób Ministerstwo Finansów w piśmie
w sprawie rozliczania pakietów medycznych ofero-
wanych przez pracodawców pracownikom, udostęp-
nionym przez biuro prasowe Ministerstwa Finan-
sów, całkowicie zmieniło swoje stanowisko. Zgodnie
z nim wartość przedmiotowych świadczeń medycz-
nych należy kwalifikować jako przychód pracowni-
ków wynikający ze stosunku pracy. Argumentem
przemawiającym za takim rozwiązaniem według
Ministerstwa Finansów jest to, iż o powstaniu przy-
chodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzy-
stania pracownika z konkretnej usługi medycznej,
lecz samo otrzymanie przez pracownika pakietu
medycznego w formie abonamentu.
Tym samym można wnioskować, iż argumenty,
które do tej pory przemawiały za tym, iż wartość
otrzymanych przez pracowników świadczeń me-
dycznych będzie stanowić dla pracownika przychód
jedynie wtedy, gdy możliwe będzie określenie warto-
ści świadczenia, z jakiego konkretny pracownik fak-
tycznie skorzystał, straciły niespodziewanie uzna-
nie w oczach Ministerstwa Finansów. Ministerstwo
nieoczekiwanie dla pracodawców będących płatni-
kami podatku dochodowego od osób fizycznych do-
szło do wniosku, iż nie jest ważne faktyczne skorzy-
stanie przez pracowników z usług medycznych, ale
sama możliwość korzystania z nich.
152
Biorąc powyższe pod uwagę oraz fakt, że zmia-
na ta może rodzić istotne skutki społeczne, zwra-
cam się do Pana Ministra z prośbą o wyjaśnienie
okoliczności faktycznych i prawnych zmiany stano-
wiska Ministerstwa Finansów w przedmiotowym
zakresie oraz rozstrzygnięcie, jakie jest ostateczne
stanowisko Ministerstwa Finansów w przedstawio-
nej sprawie.
Z poważaniem
Posłanki Urszula Augustyn
i Danuta Jazłowiecka
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 928)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ściślejszego powiązania gmin
z powiatami poprzez włączenie prezydentów,
burmistrzów i wójtów w skład rad powiatów
Szanowny Panie Premierze! W 1999 r. powstały
samorządowe powiaty jako drugi – obok gmin – seg-
ment samorządu lokalnego. Zgodnie z filozofią refor-
my z 1998 r., powiat powołany został do życia jako
jednostka uzupełniająca wobec gmin. Jednostka re-
alizująca zadania o charakterze ponadgminnym.
Taka konstrukcja ustrojowa powiatu zgodna jest
w pełni z Konstytucją RP, która w precyzyjny spo-
sób stanowi, iż podstawową jednostką samorządu
jest gmina, a pozostałe j.s.t. mogą być tworzone
w drodze ustaw. Tym samym odpowiedzialność za
zarządzanie publiczne i rozwój lokalny scedowana
została na podstawowe jednostki samorządu, czyli
gminy. Tam jednak, gdzie charakter spraw przekra-
cza ich zdolność do realizowania zadań publicznych,
jednostkami uzupełniającymi są powiaty. Proble-
mem praktyki samorządowej ostatnich lat jest zabu-
rzenie uzupełniającej funkcji powiatu, a konkretnie
uniezależnienie powiatu od gmin. W obecnych wa-
runkach trudno mówić o realizacji funkcji uzupeł-
niających wobec gmin, jeżeli gminy nie mają wpły-
wu na działalność powiatu. Obecny ustrój powiatu
prowadzi do alienacji władz powiatowych i gmin-
nych. Alienacja ta osłabia skuteczność i funkcjonal-
ność samorządu lokalnego.
Sytuację dodatkowo mogą pogorszyć pomysły de-
komponujące i osłabiające samorząd lokalny. Takim
– w moim odczuciu – szkodliwym pomysłem jest np.
wpisanie samorządu powiatowego do Konstytucji
RP. Efektem może być jedynie osłabienie gmin, któ-
re od blisko 18 lat z powodzeniem i bez większych
problemów funkcjonują jako podstawowe jednostki
samorządu terytorialnego. Innym pomysłem, mogą-
cym osłabić samorząd lokalny, jest wprowadzenie
bezpośrednich wyborów starostów. Natomiast w śro-
dowisku samorządu regionalnego wprowadzenie
bezpośrednich wyborów marszałków nie doprowa-
dzi do większych zaburzeń w mechanizmach decy-
zyjnych. W spektrum samorządu lokalnego obecnie
to gmina pełni rolę podstawowej jednostki samorzą-
du, odpowiedzialnej za rozwój lokalny. Dlatego za-
sadne było wprowadzenie w 2002 r. bezpośrednich
wyborów organów wykonawczych gmin. Jednak tak
silna legitymizacja mandatu dla organu wykonaw-
czego wydaje się być niezasadna i nieracjonalna
w odniesieniu do uzupełniającej funkcji powiatu.
Efektem takich zmian ustrojowych będzie stworze-
nie w samorządzie lokalnym dwuwładzy jednostek
konkurencyjnych wobec siebie i wyposażonych w sil-
nie legitymizowane organy wykonawcze pochodzące
z bezpośrednich wyborów.
Szanowny Panie Ministrze! Istnieje wyraźna
potrzeba wzmocnienia samorządu lokalnego, tj. sa-
morządu gminnego i powiatowego. Obecnie nie są
konieczne gwałtowne reformy, lecz jedynie wzmac-
nianie mechanizmów skutecznego zarządzania w sa-
morządzie i korygowanie ewentualnych ułomności
reformy w myśl filozofii reformy z 1998 r. Rozwią-
zaniem problemu byłoby włączenie z mocy prawa
wójtów, burmistrzów i prezydentów w skład rad po-
wiatów. Obecnie wójtowie, burmistrzowie i prezydenci
wybierani są w wyborach bezpośrednich w swoistych
okręgach jednomandatowych, którymi są gminy.
Moim zdaniem, nie ma żadnych przeszkód ani
zagrożeń, aby włączyć ich w skład rad powiatów.
W efekcie wzmocniony zostanie samorząd lokalny,
ponieważ powiat, poprzez czynny udział w organie
uchwałodawczym przedstawicieli poszczególnych
gmin, znacznie skuteczniej realizować będzie funk-
cję, do której został powołany w 1998 r.
Drugą istotną zaletą tegoż rozwiązania będzie
odpowiednie zmniejszenie liczby radnych wybiera-
nych do rad powiatów. W prostym przeliczeniu moż-
na mówić o odciążeniu budżetów samorządowych
o ok. 2500 diet radnych (tj. tyle diet, ilu wybieranych
jest wójtów, burmistrzów i prezydentów). Byłby to
wyraźny sygnał dla społeczeństwa, iż tam, gdzie to
możliwe, wykonywane są oszczędności w wydatkach
publicznych, które w tym przypadku powiązane by-
łyby ze wzmocnieniem skuteczności samorządu lo-
kalnego.
Naturalnie wprowadzenie tegoż rozwiązania
musiałoby opierać się na dwóch dodatkowych zało-
żeniach. Po pierwsze, wójtowie, burmistrzowie i pre-
zydenci pełniliby mandat radnego powiatu społecz-
nie. Po drugie, z zasiadania w radach powiatu zwol-
nieni byliby prezydenci miast na prawach powiatu,
albowiem samorząd lokalny funkcjonuje tam jedy-
nie jako gmina miejska.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź: Czy możliwe byłoby – przy okazji pla-
nowanego przez MSWiA przeglądu ustawodawstwa
samorządu lokalnego – wprowadzenie udziału wój-

tów, burmistrzów i prezydentów gmin z terenu po-
wiatu w skład rady powiatu, a tym samym wzmoc-
nienie uzupełniającej roli powiatu oraz dokonanie
istotnych oszczędności w wydatkach publicznych?
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 23 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 929)
do ministra zdrowia
w sprawie rozważenia możliwości zmiany
brzmienia załącznika nr 1 do rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r.
dotyczącego badań lekarskich kierowców
i osób ubiegających się o uprawnienie
do kierowania pojazdami
Szanowna pani Minister! Interpelacja w sprawie
rozważenia możliwości zmiany brzmienia załączni-
ka nr 1 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kie-
rowców i osób ubiegających się o uprawnienie do kie-
rowania pojazdami.
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonej in-
terpelacji:
Do mojego biura poselskiego wpłynęło pismo se-
kretarza powiatu tarnowskiego podnoszące sprawę
utrudnień wynikających z brzmienia załącznika
nr 1 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 7 stycz-
nia 2004 r. (Dz. U. z dnia 9 stycznia 2004, Nr 2, poz. 15)
w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiega-
jących się o uprawnienie do kierowania pojazdami.
Ww. załącznik określa 30-dniowy termin, w cią-
gu którego kierowca kierowany na badanie lekar-
skie na podstawie art. 122 ust.1 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz 908, z póżn. zm.) jest zobligo-
wany poddać się temu badaniu.
Badanie to musi zostać przeprowadzone w Woje-
wódzkim Ośrodku Medycyny Pracy. Tymczasem na
terenie województwa małopolskiego działają tylko
dwie placówki posiadające ten status, tj. WOMP
w Krakowie i jego filia w Nowym Sączu. Jest to sta-
nowczo zbyt mało, by w sposób efektywny przepro-
wadzić niezbędne badania u wymaganej liczby
osób.
Sytuacja taka powoduje, iż kierowcy nie są w sta-
nie przedłożyć staroście wymaganego orzeczenia
o stanie zdrowia w przewidzianym prawem 30-dnio-
wym terminie. Skutkuje to cofnięciem tym osobom
uprawnień do kierowania pojazdami zgodnie z art 140
ust 1 pkt 4 lit b cytowanej wyżej ustawy. Na tle wy-
żej opisanego przeze mnie stanu faktycznego dobit-
nie widać, iż termin 30 dniowy w chwili obecnej nie
spełnia swojej roli porządkowej, natomiast jest przy-
153
czyną nieuzasadnionych kłopotów dla osób kierowa-
nych na badania.
W tym zakresie składam interpelację poselską:
1. Czy Pani Minister rozważy możliwość zmia-
ny brzmienia ww. załącznika do rozporządzenia
ministra zdrowia z uwzględnieniem terminu 60-dnio-
wego?
2. Czy Pani Minister przewiduje utworzenie ko-
lejnej filii Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy
na terenie województwa małopolskiego, która mo-
głaby wydatnie przyczynić się do zmiany wyżej opi-
sanej sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 930)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy stacji bazowej telefonii
cyfrowej Era w Wasilkowie koło Białegostoku
Dnia 10 stycznia 2008 r. otrzymałem pismo od
mieszkańców Wasilkowa k. Białegostoku informują-
ce o decyzji wydanej przez burmistrza Wasilkowa,
zezwalającej na budowę stacji bazowej telefonii cy-
frowej Era.
Decyzja ta wydana została na wniosek Polskiej
Telefonii Cyfrowej Sp. z o.o. w dniu 19.09.2007 r.
(sygn. akt BGGN-7331-IP-21/05).
Obiekty, których lokalizacja dotyczy, to: wieża
stalowa o wysokości 77,0 m, 12 anten sektorowych,
9 radiolinii, jak również kontenery 15-stopowe (ilość
nieznana) z możliwością dostawienia kolejnych.
Mieszkańcy podnoszą, że wydający decyzję bur-
mistrz Wasilkowa złamał przepisy ustawy z dnia
27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717).
Mianowicie:
1. Wieża bazowa jest bez wątpienia obiektem
o znaczeniu wojewódzkim i krajowym. Decyzja loka-
lizacyjna wydana przez burmistrza Wasilkowa
w żadnym miejscu nie mówi o jej uzgodnieniu z mar-
szałkiem województwa, gdzie o takiej konieczności
w przypadku inwestycji o znaczeniu krajowym i wo-
jewódzkim mówi art. 52 ust 1 pkt 1. ustawy o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
2. Burmistrz, wydając decyzję, nie uzgodnił loka-
lizacji z dyrektorem parku krajobrazowego.
3. Jednocześnie burmistrz narusza interesy osób
trzecich, w tym wypadku mieszkańców domów jed-
norodzinnych przylegających bezpośrednio do dział-
ki, której właścicielem jest gmina, a z której to dział-
ki wydzielono tę pod inwestycję. Decyzja lokalizacyj-
154
na bowiem została wydana bez konsultacji ze społe-
czeństwem i ich przedstawicielami w radzie miasta,
do czego zobowiązuje rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 9 listopada 2004 r. mówiące o przedsię-
wzięciach mogących znacząco oddziaływać na śro-
dowisko.
Dlatego też zwracam się z prośbą o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy prawdą jest, że burmistrz w przypadku
podejmowania decyzji o znaczeniu krajowym i woje-
wódzkim obowiązany jest do uzgodnienia takiej
kwestii z marszałkiem województwa?
2. Jeżeli inwestycja leży w obszarze bezpośrednio
przylegającym do parku krajobrazowego, w tzw. otu-
linie, czy burmistrz, podejmując takową decyzję,
musi uzgodnić to z dyrektorem parku?
3. Czy osoby trzecie zamieszkujące obszar bez-
pośrednio przylegający do działki, której właścicie-
lem jest gmina, a z której to działki wydzielono te-
ren pod tego rodzaju inwestycję, powinny być poin-
formowane o takiego rodzaju zagospodarowaniu
terenu?
4. Czy niedopełnienie kwestii poinformowania
wszystkich osób, których interesy mogą być naru-
szone w powyższej sprawie i które mogłyby być stro-
nami w sprawie, jest przesłanką powodującą nie-
ważność takiej decyzji wydanej przez burmistrza?
5. Jakie podmioty ponadto winny być poinformo-
wane przez burmistrza przed podpisaniem zgody na
budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej?
6. Które przepisy precyzują status prawny tego
rodzaju inwestycji i na mocy których uregulowań
prawnych burmistrz jest kompetentny do wydawa-
nia tego rodzaju decyzji?
7. Jakie przesłanki musi spełniać decyzja zezwa-
lająca na budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej
wydawana przez burmistrza, aby była zgodna z pra-
wem i nie posiadała braków formalnych?
Z poważaniem
Poseł Damian Raczkowski
Białystok, dnia 15 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 931)
do ministra zdrowia
w sprawie sposobu finansowania ZOZ
i wyceniania świadczeń przez NFZ
Szanowna Pani Minister! Zwrócono się do mnie
w sprawie Ośrodka Wieloprofilowego Usprawniania
Dzieci z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym „Jasny
Cel”. W ośrodku tym prowadzona jest kompleksowa
opieka nad dziećmi z porażeniem mózgowym, pole-
gająca w szczególności na rehabilitacji, nauce i opie-
ce lekarskiej. Ze względu na rodzaj udzielanej tam
pomocy nie można go zaliczyć do typowych zakła-
dów opieki zdrowotnej, do których jednak – z powo-
du braku odpowiednich regulacji prawnych – został
ostatecznie zakwalifikowany. Dzieci uczęszczające
do ośrodka objęte są wieloletnimi programami reha-
bilitacyjnymi dostosowanymi indywidualnie do dy-
namiki rozwoju każdego z nich, jak i do bieżących
potrzeb. Ośrodek „Jasny Cel” zawarł na 3 lata umo-
wę z Narodowym Funduszem Zdrowia. Jednakże
ustalenia w zakresie kontraktowania i związane
z tym negocjacje prowadzone są przez NFZ co roku.
W roku ubiegłym wartość świadczeń w ośrodku „Ja-
sny Cel” została wyceniona na 90 punktów. W roku
2008 zmniejszono ich wartość do punktów 40/50.
W związku z tym proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Na podstawie jakich kryteriów wyceniane są
świadczenia przez Narodowy Fundusz Zdrowia?
2. Czy możliwe jest i na jakiej podstawie, że
świadczenia wyceniane w jednym roku na konkret-
ną liczbę punktów w drugim roku tracą aż tak na
wartości, że są obniżane o połowę?
3. Czy w przypadku zawarcia umowy przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia z konkretnym zakładem
opieki zdrowotnej na czas określony konieczne jest
rokrocznie ponawianie negocjacji w zakresie ustale-
nia kontraktowania na rok kolejny?
Jeśli tak, to:
4. Czy ze względu na specyfikę niektórych zakła-
dów opieki zdrowotnej można odbiec od tej zasady?
Z poważaniem
Poseł Damian Raczkowski
Białystok, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 932)
do ministra skarbu państwa
w sprawie działań
Krajowej Spółki Cukrowej SA
zmierzających do likwidacji
Cukrowni Lublin
Szanowny Panie Ministrze! Działania Krajowej
Spółki Cukrowej SA w stosunku do lubelskich cu-
krowni, a w szczególności zamiar wyłączenia z pro-
dukcji cukru Cukrowni „Lublin”, budzą wielki
sprzeciw pracowników zakładu, jak i mieszkańców
Lubelszczyzny.
Cukrownia Lublin jest producentem cukru naj-
wyższej jakości, dysponuje znacznymi mocami pro-
dukcyjnymi, posiada nowoczesną infrastrukturę
techniczną pozwalającą wytwarzać wysokiej jakości
produkt po racjonalnych kosztach. Zakład posiada

wdrożone i certyfikowane systemy ISO 9001:2000
oraz HACCP, a wraz z pozostałymi lubelskimi cu-
krowniami należy do zakładów o najwyższym pozio-
mie technologicznym w KSC.
Przyznane lubelskim cukrowniom przez KSC li-
mity produkcyjne są zbyt małe, by zapewnić utrzy-
manie produkcji cukru we wszystkich cukrowniach
Lubelszczyzny (Lublin, Krasnystaw i Werbkowice),
co rodzi obawy, że w kolejnych latach zamknięte zo-
staną kolejne po Cukrowni Lublin zakłady.
Likwidacja Cukrowni Lublin pociągnie za sobą
negatywne skutki społeczno-ekonomiczne. Za-
mknięcie kolejnego zakładu pracy na Lubelszczyź-
nie spowoduje pogorszenie sytuacji ekonomicznej
w tym jednym z najbiedniejszych rejonów UE. Dlate-
go proszę o wnikliwą i obiektywną analizę planów
Krajowej Spółki Cukrowej SA dotyczących lubelskich
cukrowni, ze szczególnym uwzględnieniem Cukrow-
ni Lublin, oraz o informację, jaka jest perspektywa
przed lubelskim przemysłem cukrowniczym z punk-
tu widzenia właściciela, jakim jest Skarb Państwa.
Z poważaniem
Poseł Włodzimierz Karpiński
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 933)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie zawarcia pomiędzy Polską a Ukrainą
umowy o małym ruchu przygranicznym
Szanowny Panie Ministrze! Wejście w życie w Pol-
sce traktatu z Schengen zwiększyło swobodę podró-
żowania, wymiany handlowej i kulturalnej dla oby-
wateli RP kierujących się ku państwom Wspólnoty
Europejskiej, jednak jest ono także przyczyną zwięk-
szenia się wymagań wobec obywateli państw spoza
WE, w tym Ukrainy. Powoduje to duże ograniczenia
dla kontaktów pomiędzy ludnością mieszkającą
w rejonach przygranicznych, negatywnie wpływając
na handel i usługi skierowane do obywateli Ukra-
iny. Pamiętać trzeba, że dla wielu mieszkańców wo-
jewództw graniczących z Ukrainą ruch przygranicz-
ny, możliwość małej i średniej wymiany handlowej
są głównym źródłem dochodu i utrzymania rodzin,
dlatego mieszkańcy ci boleśnie odczuwają zahamo-
wanie ruchu przygranicznego.
Szanowny Panie Ministrze, rozwój stosunków
dobrosąsiedzkich pomiędzy Polską a Ukrainą nie
może odbywać się bez swobody kontaktów między-
ludzkich, począwszy od tych dyktowanych potrzeba-
mi ekonomicznymi, poprzez wymianę kulturalną,
naukową, a kończąc na umowach międzypaństwo-
wych. Rozwiązaniem problemu byłoby zawarcie
155
umowy o małym ruchu granicznym, umożliwiającej
ludności mieszkającej na terenach przygranicznych
bezwizowy ruch w określonych pasach terenów
przygranicznych. Dlatego proszę o informację, czy
i kiedy możliwe będzie zawarcie z Ukrainą umowy
o małym ruchu przygranicznym?
Z należnym szacunkiem
Poseł Włodzimierz Karpiński
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 934)
do ministra infrastruktury
w sprawie opracowania przepisów regulujących
wydawanie certyfikatów energetycznych
Szanowny Panie Ministrze! 19 stycznia 2008 r.
wchodzi w życie obowiązek sporządzania certyfika-
tów energetycznych dla budynków, wprowadzony
nowelizacją ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z tą
nowelizacją od 1 stycznia 2009 r. świadectwa okre-
ślające poziom zużycia energii będą musiały posia-
dać budynki mieszkalne, jak i użyteczności publicz-
nej, które będą oddawane do użytku lub sprzedawa-
ne lub wynajmowane
Według Krajowej Rady Notarialnej co roku w Pol-
sce przeprowadza się ok. 500 tys. transakcji zakupu
i sprzedaży nieruchomości, ponadto setki tysięcy
mieszkań w skali kraju jest wynajmowanych. Wła-
ściciele tych wszystkich mieszkań i lokali użytko-
wych, jak i ci, którzy dotychczas wynajmują miesz-
kania, będą musieli uzyskać stosowne świadectwo
energetyczne, by zawrzeć odpowiednie umowy nota-
rialne. Do tej pory nie wiadomo, kto i w jaki sposób
będzie wydawał odpowiednie zaświadczenia.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. W jaki sposób Ministerstwo Infrastruktury
zamierza przygotować wprowadzenie obowiązków
nakładanych na właścicieli nieruchomości przez po-
wyższe przepisy, tak aby z dniem 1 stycznia 2009 r.
wszyscy właściciele mogli korzystać ze wszystkich
uprawnień wynikających z prawa własności?
2. Czy ministerstwo szacuje, jaka ilość osób
uprawnionych do wydawania stosownych certyfika-
tów będzie potrzebna, by zaspokoić oczekiwania
rynku nieruchomości w Polsce?
3. W jakim czasie zostaną wydane przepisy umoż-
liwiające przygotowanie szkolenia osób wydających
stosowne pozwolenia?
Z poważaniem
Poseł Włodzimierz Karpiński
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
156
Interpelacja
(nr 935)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie regulacji przepisów
dotyczących wieku emerytalnego
Szanowna Pani Minister! Trybunał Konstytu-
cyjny wyrokiem z dnia 23 października 2007 r.
zrównał kobiety i mężczyzn pod względem wieku
emerytalnego. Zgodnie z tym wyrokiem sąd
w Łodzi przyznał prawo do wcześniejszej emery-
tury 61-letniemu obywatelowi. Wyrok trybunału,
jak i precedensowa wygrana przed sądem, uru-
chomiła falę wniosków o przyznanie prawa do
wcześniejszych emerytur. W lubelskim oddziale
ZUS-u złożono ok. 800 wniosków, a w Biłgoraju
blisko 180. Wnioski te, jak informują przedstawi-
ciele ZUS-u, będą rozpatrywane odmownie, co
niechybnie skłoni część osób do wszczęcia spraw
sądowych i podążania drogą prawną, biorąc za
wzór sprawę rozpatrywaną przez łódzki sąd. Po-
wyższe sprawy obciążą w dodatkowym stopniu
i tak już przeciążone sądy.
Szanowna Pani Minister, w związku z powyż-
szym proszę o odpowiedź na następujące pytania:
Kiedy ma szansę wejść w życie nowelizacja usta-
wy dostosowująca obowiązujące prawo do wyroku
Trybunału Konstytucyjnego?
Jakie skutki finansowe poniesie ZUS w związku
ze zmianą przepisów?
Czy możliwe jest zahamowanie wydawania od-
mownych decyzji do czasu uregulowania powyższej
sprawy przez ustawę?
Z poważaniem
Poseł Włodzimierz Karpiński
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 936)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie waloryzacji emerytur i rent
Podczas spotkań w moim biurze poselskim dość
często stawiana jest kwestia emerytur i rent. Naj-
częściej podnoszona jest sprawa ich waloryzacji.
Nierzadko też powraca spór o to, kiedy i jakiej
ostatnimi laty dokonywano waloryzacji tych
świadczeń. Posła PO pytają również o plany obec-
nego rządu wobec wzrostu świadczeń dla emery-
tów i rencistów w przyszłości. Dlatego uprzejmie
Pana Premiera zapytuję:
1. Ilu obecnie mamy emerytów i rencistów
(z podziałem na system cywilny i tzw. munduro-
wy)? Jaka będzie dynamika ogólnego wzrostu licz-
by emerytów i rencistów w latach 2008–2011?
2. Jak była przeciętnie (kwotowo) realizowana
waloryzacja emerytur i rent w latach 1999–2005?
3. Jaka była rzeczywista waloryzacja emerytur
i rent w latach 2006–2007?
4. Na jakiej obecnie podstawie prawnej opiera
się system waloryzacji emerytur i rent w obecnym
2008 r.?
5. Ile średnio, przeciętnie wyniesie waloryzacja
emerytur i rent w bieżącym 2008 r.?
6. Jaka jest obecnie dysproporcja w waloryzacji
emerytur i rent w systemie cywilnym i w systemie
tzw. mundurowym? Czy i w jaki sposób należałoby
zniwelować różnice w waloryzacji emerytur i rent
w systemie cywilnym i mundurowym?
7. Jakie są planowane inicjatywy i działania
w kwestii uporządkowania, wzrostu i zreformowa-
nia systemu świadczeń społecznych z tytułu należ-
nych emerytur i rent?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Interpelacja
(nr 937)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie ochrony i promocji książki w Polsce
Książka jest szczególnie ważnym dobrem kul-
tury. Trudno przecenić jej walory poznawcze
i wychowawcze. Poniekąd człowiek kształci i wy-
chowuje się na dobrej lekturze i literaturze. Jed-
nakże w ostatnich latach książka staje w obliczu
konkurencji i konfrontacji z mediami elektro-
nicznymi. Nie tylko poziom ceny powoduje, że do-
bro kultury, jakim jest książka, zbyt często prze-
grywa z mediami elektronicznymi. Dlatego
w moim przekonaniu książka potrzebuje ochrony
i promocji ze strony państwa. Dlatego uprzejmie
zapytuję:
1. Jak w opinii Ministerstwa Kultury i Ochrony
Dziedzictwa Narodowego przedstawia się stan i po-
ziom czytelnictwa w Polsce?
2. Jak Pan Minister ocenia ogólne tendencje
w poziomie czytelnictwa w Polsce? Jak ta sytuacja
wygląda na tle porównywalnym z innymi krajami
Unii Europejskiej?
3. Który z departamentów w resorcie Pana Mini-
stra i w jaki sposób monitoruje rynek książki, czy-
telnictwa w naszym kraju?
 157

4. W jaki sposób obecny system podatkowy sprzy-
ja „rozwojowi” książki w naszym kraju? Jak długo
będzie utrzymana zerowa stawka VAT na książki?
Czy będzie Pan Minister zabiegał o wydłużenie tego
terminu? Na ile pozwala na to prawo unijne?
5. Jakiego rodzaju książki i wydawnictwa książ-
kowe dofinansowywał resort w ostatnich latach? Ja-
kie są plany w tym zakresie na 2008 r.?
6. Czy i w jakim stopniu resort Pana Ministra
wspiera krajowe i międzynarodowe targi książki?
7. Jakie dodatkowe działania planuje i podejmie
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego na
rzecz ochrony i promocji książki w Polsce w najbliż-
szych latach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie zwolnienia osób fizycznych
uczestniczących w dotacjach gminnych
z podatku dochodowego od osób fizycznych (95)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 6 grudnia 2007 r. in-
terpelację Pana Posła Tomasza Głogowskiego (SPS-
-023-95/07) w sprawie stosowania zwolnienia od po-
datku dochodowego od osób fizycznych do środków
otrzymywanych od gminy m.in. na termomoderni-
zację budynków mieszkalnych, po zasięgnięciu opi-
nii ministra środowiska, uprzejmie informuję.
Zgodnie z przepisami art. 406 ust. 1 pkt 7,
art. 407 i 408 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129,
poz. 902, z późn. zm.) środki gminnych oraz woje-
wódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej przeznacza się na przedsięwzięcia ochro-
ny powietrza. Na podstawie art. 409 działalność
proekologiczna, o której mowa w powołanych wyżej
przepisach, może być finansowana poprzez przyzna-
wanie dotacji.
Jednocześnie powyższe regulacje nie wprowa-
dzają żadnych ograniczeń podmiotowych dotyczą-
cych udzielania przez te fundusze dofinansowania
w formie dotacji.
Niemniej należy zwrócić uwagę na przepisy usta-
wy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.), wyod-
rębniające fundusz celowy od budżetu jednostki sa-
morządu terytorialnego. Budżet jest rocznym pla-
nem dochodów i wydatków oraz przychodów i roz-
chodów – art. 165 ust. 1 ustawy o finansach publicz-
nych. Zgodnie z przepisami art. 29 tej ustawy fun-
duszem celowym jest fundusz, którego przychody
pochodzą ze środków publicznych, a wydatki są
przeznaczone na realizację wyodrębnionych zadań
(ust. 1). Fundusz celowy, który realizuje zadania
wyodrębnione z budżetu gminy, jest gminnym fun-
duszem celowym. Ponieważ fundusz celowy należy
do sektora finansów publicznych, dlatego też zasady
dofinansowania działalności innych podmiotów z jego
środków muszą być zgodne z zapisami ustawy o fi-
nansach publicznych.
Zarówno budżet, jak i plan przychodów i wydat-
ków funduszu ochrony środowiska i gospodarki
wodnej ustalane są w uchwale budżetowej rady gmi-
ny. Organem odpowiedzialnym za wykonanie bu-
dżetu gminy i planu funduszu jest wójt (burmistrz,
prezydent miasta). Udzielanie dotacji z gminnego
funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
musi odbywać się w zgodzie z przepisami ustawy
o finansach publicznych.
Jak słusznie zauważył Pan Poseł, katalog zwol-
nień przedmiotowych, zawarty w art. 21 ust. 1 usta-
wy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.) przewiduje w pkt 129 zwolnienie od po-
datku dochodowego dotacji, w rozumieniu przepisów
o finansach publicznych otrzymanych z budżetu
państwa lub budżetów jednostek samorządu teryto-
rialnego. Stąd też powyższym zwolnieniem objęte są
wyłącznie dotacje spełniające ww. warunki. A za-
tem, w sytuacji gdy dotacje, o których mowa w inter-
pelacji Pana Posła, wypełniają te przesłanki, korzy-
stają z powyższego zwolnienia od podatku.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę na możliwe
zróżnicowanie występujących stanów faktycznych.
To z kolei oznacza, że udzielenie wiążącej odpowie-
dzi wymaga zbadania dokumentów źródłowych każ-
dej sprawy. Takich indywidualnych interpretacji
prawa podatkowego dokonują w imieniu ministra fi-
nansów cztery organy określone w rozporządzeniu
z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia
do wydawania interpretacji przepisów prawa podat-
kowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), właściwe ze wzglę-
du na miejsce zamieszkania osoby fizycznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie funkcjonowania
regionalnych oddziałów TVP (125)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jerzego Budnika z dnia
12 grudnia 2007 r. w sprawie funkcjonowania regio-
nalnych oddziałów TVP (sygn. SPS-023-125/07)
uprzejmie przekazuję poniższe informacje opraco-
wane na podstawie odpowiedzi udzielonych przez
pana Witolda Kołodziejskiego, przewodniczącego
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, oraz – z upo-
ważnienia prezesa Zarządu TVP SA pana Andrzeja
Urbańskiego – przez dyrektora Biura Zarządu TVP
SA pana Jana Polkowskiego.

Przewodniczący KRRiT poinformował, że Krajo-
wa Rada Radiofonii i Telewizji w ramach swoich
ustawowych kompetencji monitoruje sytuację w Te-
lewizji Polskiej SA. Szczególnym zainteresowaniem
objęta jest realizacja misji publicznej, a działalność
telewizji publicznej na szczeblu regionalnym jest dla
Krajowej Rady ważnym elementem tej misji. Zgod-
nie jednak z ustawą o radiofonii i telewizji wszelkie
działania związane z realizacją misji przez Telewi-
zję Polską SA, a także funkcjonowanie jej oddziałów
terenowych leżą wyłącznie w kompetencji zarządu
spółki. Są to kompetencje bardzo szerokie.
KRRiT stara się przykładać duże znaczenie do
zachowania lokalności w mediach elektronicznych
i spełniania przez nie misji na poziomie regional-
nym, rozumianej jako odpowiedź na potrzeby oby-
watelskie w zakresie informacji lokalnej. Odzwier-
ciedleniem takiego podejścia KRRiT do lokalnego
charakteru programów Telewizji Polskiej SA jest
podział abonamentu. Krajowa Rada Radiofonii i Te-
lewizji, zgodnie z postanowieniami art. 8 ust. 2 usta-
wy o opłatach abonamentowych, po analizie założeń
programowo-finansowych zarządów w zakresie re-
alizacji misji publicznej, składanych Krajowej Ra-
dzie do dnia 30 kwietnia danego roku, oraz sprawoz-
dań kwartalnych zarządów dotyczących kosztów
poniesionych na działalność misyjną, o której mowa
w art. 21 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji, ustala
sposób podziału wpływów abonamentowych na rok
następny na poszczególnych nadawców publicznych,
w tym minimalny udział terenowych oddziałów te-
lewizji publicznej. W 2007 r. KRRiT rozdysponowała
na produkcję w oddziałach terenowych TVP SA
łącznie kwotę 225 mln zł, co stanowi 48,5% progno-
zowanych wpływów abonamentowych dla telewizji
publicznej.
Zdaniem przewodniczącego KRRiT, Telewizja
Polska S.A., tworząc programy regionalne, realizuje
misję telewizji publicznej zgodnie z definicją misji
zawartą w art. 21 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewi-
zji. Stan prawny normujący działalność w tej dzie-
dzinie stanowi, że Telewizja Polska SA wypełnia
swój podstawowy obowiązek wobec regionów po-
przez tworzenie i rozpowszechnianie programów re-
gionalnych (art. 21 ust 1a pkt 1 ustawy o radiofonii
i telewizji). Jest to jedno z zadań telewizji publicznej
wynikających z realizacji misji publicznej. W usta-
wie jest ona rozumiana jako zaspokojenie demokra-
tycznych, społecznych i kulturalnych potrzeb społe-
czeństwa. Do wykonywania tego zadania w art. 30
ust. 1 wyznaczone zostały oddziały terenowe TVP
SA. Dopóki istnieją w ustawie o radiofonii i telewizji
wymienione wyżej zadania, Telewizja Polska ma
obowiązek tworzyć i rozpowszechniać programy re-
gionalne. Obowiązująca od 1 stycznia 2005 r. nowe-
lizacja ustawy o radiofonii i telewizji przesądziła, że
w każdym województwie funkcjonować będzie od-
dział TVP SA. Ponadto przyjęto rozwiązania mają-
ce chronić interesy oddziałów terenowych TVP SA.
159
W opinii przewodniczącego KRRiT jednym z waż-
niejszych uzasadnień istnienia telewizji publicznej
jest tworzenie i rozpowszechnianie programów regio-
nalnych, bowiem żaden z nadawców koncesjonowa-
nych z przyczyn finansowych nie podejmie się trudu
tworzenia programów regionalnych, a ich obecność
w ofercie programów telewizji publicznej jest atutem
TVP SA. O takich właśnie priorytetach zapewniali
przewodniczącego KRRiT prezesi TVP SA zarówno
pisemnie, jak i na spotkaniach w KRRiT oraz komi-
sjach sejmowych. Niejednokrotnie władze spółki po-
twierdzały doniosłą rolę telewizji regionalnej dla
społeczności lokalnych oraz informowały KRRiT, że
prace nad przekształceniem TVP3 w kanał informa-
cyjny nie powinny stanowić zagrożenia dla oddzia-
łów terenowych TVP. Co więcej, zapowiadano, że
zostanie zwiększony czas emisji oraz produkcja au-
dycji o charakterze regionalnym. Jako przykład
przewodniczący KRRiT wskazał stanowisko preze-
sa TVP SA pana Andrzeja Urbańskiego, wyrażone
w piśmie do KRRiT z 31 lipca 2007 r. W piśmie tym
prezes TVP SA m.in. zapewnia, że „…projekt szer-
szego otwarcia anteny TVP3 na bieżące informowa-
nie o najświeższych wydarzeniach w kraju i na świe-
cie jest realizowany od wielu miesięcy. Nie wpłynęło
to na ograniczenie roli oddziałów terenowych TVP
SA. Co więcej, zwiększyło aktywność oddziałów
w paśmie ogólnopolskim”. Podobne zapewnienie
wcześniej złożył w stanowisku przekazanym KRRiT
były prezes TVP SA pan Bronisław Wildstein.
Jak poinformował przewodniczący KRRiT, Kra-
jowa Rada Radiofonii i Telewizji przykłada istotne
znaczenie do programów regionalnych nadawców
publicznych. Potrzeba lokalności w mediach publicz-
nych jest wprost przypisana definicji misji pełnionej
przez te media. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
uznaje, że programy regionalne nadawcy publiczne-
go mają istotne znaczenie dla społeczności lokal-
nych. W „Strategii państwa polskiego w dziedzinie
mediów elektronicznych na lata 2005–2020” uznano
obowiązek nadawania programów regionalnych za
jeden z głównych wyróżników radiofonii i telewizji
publicznej. Doświadczenia związane z ewolucją ryn-
ku prasowego, jak również rynku radiofonii i telewi-
zji lokalnej wymagają działań na rzecz ochrony lo-
kalności w mediach oraz ich zdolności do pełnienia
możliwie szerokiego wachlarza funkcji telewizji wo-
bec społeczności lokalnych, w tym zwłaszcza zadań
związanych z funkcjonowaniem systemu demokra-
tycznego.
Przyjęty przez KRRiT dokument pt. „Obrona lo-
kalności i demokracji lokalnej. Strategia działania
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na rzecz ochro-
ny lokalnego charakteru i pluralizmu oferty progra-
mowej w lokalnych mediach elektronicznych” ma
charakter działania realizującego politykę publicz-
ną w dziedzinie mediów elektronicznych, uwzględ-
niającego rolę czynników gospodarczych i procesów
rynkowych, kształtujących sytuację na rynku me-
diów lokalnych. Strategia określa rolę i zadania
160
KRRiT w tej dziedzinie, rozumiejąc lokalność jako
element systemu pluralistycznych mediów, oraz na-
kreśla konieczne działania państwa zmierzające do
wsparcia pluralizmu i lokalności w mediach elektro-
nicznych.
Przewodniczący KRRiT poinformował, że do
ważniejszych problemów zgłaszanych od dawna do
KRRiT w związku z funkcjonowaniem telewizji re-
gionalnej należy trudny problem zwiększenia w ska-
li kraju zasięgu programu TVP3. Wynika to z braku
wolnych kanałów telewizyjnych, które można było-
by na ten cel przeznaczyć. Dotychczas Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji mogła przydzielić kanał, który
wcześniej przekazał prezes Urzędu Regulacji Tele-
komunikacji i Poczty, zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy
o radiofonii i telewizji. Przydział taki był możliwy
jedynie na wniosek prezesa Telewizji Polskiej SA.
Obecnie, po zmianie ustawy o radiofonii i telewizji
wprowadzonej ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r.
o przekształceniach i zmianach w podziale zadań
i kompetencji organów państwowych właściwych
w sprawach łączności, radiofonii i telewizji, organem
właściwym w sprawach rezerwacji częstotliwości
dla nadawców publicznych jest prezes Urzędu Ko-
munikacji Elektronicznej.
Program regionalny TVP3 dociera do około
29 244 300 mieszkańców kraju (tj. 76,52%) i obej-
muje 189 289,5 km2 (tj. 60,53%) powierzchni kraju
(dane z ub. r.). Programy regionalne wykorzystują
55 kanałów, w tym 23 kanały z mocą promieniowa-
ną równą 10 kW lub większą. W 2006 r. wzrosło po-
krycie programem TVP1, TVP2 i TVP3 w stosunku
do 2005 r. Obecnie pokrycie powierzchniowe progra-
mem TVP1 wynosi 98,9%, a program TVP2 obejmu-
je swym zasięgiem 98,88% powierzchni kraju.
W 2006 r. wydano 33 decyzje dotyczące zmiany para-
metrów technicznych stacji nadawczych programów
telewizji publicznej, w tym 15 decyzji przydzielają-
cych nowe rezerwacje dla programów 1, 2 i 3 TVP.
KRRiT nie dysponuje wolnymi kanałami, które mo-
głyby być wykorzystane do pokrycia programem re-
gionalnym wszystkich powiatów. Biorąc powyższe
pod uwagę, KRRiT nie widzi w najbliższym czasie
możliwości zaspokojenia potrzeb społeczności lokal-
nych w różnych rejonach kraju. Jedynym realnym
rozwiązaniem pozostaje wprowadzenie w przyszło-
ści naziemnej sieci telewizji cyfrowej DVB-T. Tech-
nika ta będzie wymagać zakupu i zainstalowania
odpowiedniej przystawki (dekodera DVB-T) do tele-
wizora lub w przypadku telewizji kablowej w stacji
czołowej przez operatora sieci telewizji kablowej.
W opinii przewodniczącego KRRiT w pełni porów-
nywalne dane o charakterze programowym KRRiT
będzie mogła uzyskać po otrzymaniu od Zarządu
TVP SA informacji w odpowiedzi na pismo, jakie
przewodniczący KRRiT skierował na ręce prezesa
Andrzeja Urbańskiego po otrzymaniu interpelacji
posła Jerzego Budnika. W piśmie tym przewodni-
czący KRRiT wystąpił także o opinię Zarządu TVP
SA wobec przesłanego przez ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego stanowiska Rady Programowej
Oddziału TVP SA w Gdańsku w sprawie powstania
TVP INFO.
Jak poinformował Przewodniczący KRRiT, Kra-
jowa Rada Radiofonii i Telewizji z uwagą analizuje
wszelkie przesyłane opinie i uchwały Rad Progra-
mowych, które zawsze przekazywane są władzom
Spółki Telewizja Polska S.A. z prośbą o konkretne
działania bądź zajęcie stanowiska. W ubiegłym roku
KRRiT otrzymała cztery stanowiska Rad Progra-
mowych (oddziały z Krakowa, Katowic, Rzeszowa
i Białegostoku) w sprawie programu TVP Info i tele-
wizji regionalnej. Pełny obraz tendencji KRRiT bę-
dzie mogła uzyskać po otrzymaniu od TVP komple-
tu danych za rok 2007, co ma nastąpić w styczniu.
Dane te KRRiT corocznie przedstawia, wraz ze swo-
im stanowiskiem, w dokumentach sprawozdaw-
czych, przekazywanych do Sejmu RP, Senatu RP
i prezydenta RP.
Jak poinformował w swojej odpowiedzi prezes
TVP SA, w TVP Info z założenia funkcjonują pasma
rozłączne, w których oddziały terenowe w ramach
pasm własnych przygotowują programy lokalne po-
święcone tematyce regionalnej. I tak na przykład
w TVP Olsztyn, TVP Szczecin i pozostałych ośrod-
kach regionalnych w dni powszednie czas antenowy
przysługujący ośrodkom wynosi 3 godz. 30 min,
w soboty – 4 godz. 15 min, a w niedziele – 4 godz. 45
min. Lokalny program informacyjny oddziałów TVP
jest emitowany o godz. 7.45, 8.45, 16.45, 18 i 21.45.
Zatem pięciokrotnie w porach wysokiej i największej
oglądalności pojawiają się na antenie TVP Info re-
gionalne serwisy lokalne, publicystyka i rozmowy
poświęcone wydarzeniom i problemom lokalnym,
przygotowywane przez oddziały terenowe TVP. Jest
w nich także miejsce na reportaż, dokument i inne
formy dziennikarskie, które mogą być poświęcone
życiu społeczności lokalnych.
W opinii prezesa TVP SA na ramówkę TVP Info
składają się audycje powstające w oddziałach po-
święcone problemom ludzi mieszkających w całym
kraju, w tym również w małych miasteczkach i na
wsi. Pokazują Polskę w jej zróżnicowaniu społecz-
nym i materialnym. Dziennikarze regionalni podej-
mują w środowisku lokalnym rozmaite akcje inter-
wencyjne, uczestniczą też w rozmaitych przedsię-
wzięciach społecznie użytecznych. W pasmach wspól-
nych przeważają programy produkowane w oddzia-
łach, jak na przykład „Raport z Polski”, „Telewizja
objazdowa” – red. Marii Wiernikowskiej, czy wyrazi-
ście lokalne „Etniczne klimaty”, „Kowalski i Schmidt”
oraz „Rozmówki wschodniograniczne”. Życiu i pro-
blemom społeczności lokalnych poświęcony jest mię-
dzy innymi magazyn interwencyjny „Telekurier
– bliżej ciebie”, realizowany przez ośrodki, podobnie
jak pasma reportażowe czy dokumentalne, jak cho-
ciażby „Było, nie minęło” red. Adama Sikorskiego
z OTV Lublin.
Sumując, jeśli chodzi o zawartość tematyczną
w ofercie TVP Info, informacji regionalnych jest

o ponad 50% więcej niż wcześniej w TVP3. Dla po-
równania telewizje komercyjne skupiają swoją uwa-
gę przede wszystkim na środowiskach wielkomiej-
skich, sprawach ogólnokrajowych i politycznych. Dla
nich najważniejszy jest odbiorca w wieku 16–49 lat
i związana z nim możliwość sprzedaży reklam. Dla
TVP Info ważna jest zdecydowanie większa i bar-
dziej zróżnicowana widownia, programy adresowa-
ne są do mieszkańców całej Polski, w tym także
przejawia się regionalność tej anteny.
Prezes TVP SA poinformował, że oddziały TVP
produkują własne programy, emitując je w czasie
rozłącznym pod własnym logo (np. TVP Gdańsk czy
TVP Warszawa), a nie TVP Info, o czym widzowie
mogą się przekonać każdego dnia. Zdaniem prezesa
TVP SA powołanie TVP Info było ważnym wyda-
rzeniem na rynku medialnym – antena zyskała spój-
ność i wyraźną tożsamość. Spotkało się to z życzliwą
reakcją widzów, o czym świadczą m.in. wyniki oglą-
dalności. Od początku powstania kanału TVP Info,
czyli od 6 października do 22 listopada 2007 r., śred-
nia dobowa widownia wyniosła 307 tys. (udziały
5,62% – dane TNS OBOP), a w analogicznym okre-
sie 2006 r., kiedy istniała TVP3 – 268 tys. (5,15%).
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie sytuacji osób niedołężnych
wymagających całodobowej opieki (141)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka Nr SPS-
-023-141/07 z dnia 18 grudnia 2007 r., dotyczące in-
terpelacji Pani Posłanki Anny Bańkowskiej, w spra-
wie sytuacji osób niesamodzielnych, wymagających
stałej opieki ze strony osób trzecich, udzielam nastę-
pujących wyjaśnień.
W działaniach na rzecz ludzi starszych niesamo-
dzielnych, wymagających stałej opieki ze strony osób
trzecich obowiązkiem całego społeczeństwa, a zwłasz-
cza władz samorządowych wszystkich szczebli jest
zapewnienie godnych warunków życia, poszanowa-
nia godności i należytej pozycji społecznej. Polityka
państwa wobec tej grupy osób nastawiona jest
przede wszystkim na wsparcie w ich środowisku na-
turalnym. Najważniejszym elementem systemu de-
cydującym o przyszłości tej grupy społecznej oraz
161
inicjującym wszelkie formy wsparcia jest samorząd
gminny. Do jego zadań należy jak najefektywniej-
sze wsparcie osoby niesamodzielnej w środowisku.
Gmina w tym celu świadczy usługi opiekuńcze
i specjalistyczne usługi opiekuńcze, tworzy dzienne
domy pobytu, w których organizowane są zajęcia
dla tych osób, w zależności od potrzeb oraz zainte-
resowań uczestników. Placówki takie prowadzone
są również przez organizacje pozarządowe, często
otrzymujące wsparcie finansowe na ten cel ze środ-
ków publicznych.
Zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.) osobie samotnej, która z powodu wieku,
choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy in-
nych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc
w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych
usług opiekuńczych. Usługi te mogą być również
przyznane osobie, która wymaga pomocy innych
osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący
małżonek, wstępni i zstępni nie mogą takiej pomocy
zapewnić. Usługi te są zadaniem własnym gminy.
Usługi opiekuńcze mogą obejmować:
— pomoc w codziennych zajęciach, takich jak: ro-
bienie zakupów, sprzątanie, gotowanie, załatwianie
spraw w urzędach itp.,
— mycie, kąpanie, ubieranie, pomoc dla osób
chorych, dozowanie lekarstw, prześciełanie łóżka,
zapobieganie powstawaniu odleżyn i odparzeń, kar-
mienie,
— w miarę możliwości zapewnienie kontaktów
z rodziną i otoczeniem.
Usługi te są bezpłatne lub odpłatne w części lub
w całości. Szczegółowe zasady odpłatności za usługi
opiekuńcze ustalają władze gminy, w drodze uchwa-
ły. Wysokość opłat uzależniona jest przede wszyst-
kim od dochodu osoby korzystającej z usług opie-
kuńczych oraz kosztu i zaawansowania usługi spe-
cjalistycznej. W przypadku szczególnej i trudnej sy-
tuacji życiowej świadczeniobiorcy istnieje możliwość
odstąpienia od opłat za usługi. Osoby, których do-
chód nie przekracza kwoty kryterium dochodowego
określonego w ustawie o pomocy społecznej (dla oso-
by samotnie gospodarującej – 477 zł, dla osoby w ro-
dzinie – 351 zł), nie ponoszą odpłatności za usługi.
Przez specjalistyczne usługi opiekuńcze należy
rozumieć usługi dostosowane do szczególnych po-
trzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepeł-
nosprawności, świadczone przez osoby ze specjali-
stycznym przygotowaniem zawodowym, np. pielę-
gniarki, rehabilitantów, fizjoterapeutów.
Rodzaje specjalistycznych usług opiekuńczych,
warunki i tryb ich ustalania, a także kwalifikacje
osób je świadczących określone są w rozporządzeniu
ministra polityki społecznej w sprawie specjalistycz-
nych usług opiekuńczych z dnia 22 września 2005 r.
(Dz. U. Nr 189, poz. 1598, z późn. zm.). Do specjali-
stycznych usług opiekuńczych zaliczono: pielęgnację
wspierającą proces leczenia, rehabilitację fizyczną
i usprawnianie zaburzonych funkcji organizmu zgod-
162
nie z zaleceniami lekarskimi lub zaleceniami specja-
listy z zakresu rehabilitacji ruchowej lub fizjoterapii.
W roku 2006 usługi opiekuńcze przyznano
88 525 osobom, w tym 6891 osobom przyznano usłu-
gi specjalistyczne. Kwota wydatkowanych świad-
czeń wyniosła 281 425 076 zł, w tym na usługi spe-
cjalistyczne 9 995 724 zł.
Jednym z elementów wzmacniania osób star-
szych i niepełnosprawnych w ich środowisku natu-
ralnym jest, zgodnie z art. 42 ustawy o pomocy spo-
łecznej, opłacanie przez gminę składki na ubezpie-
czenie emerytalne i rentowe za osobę, która rezy-
gnuje z zatrudnienia w związku z koniecznością
sprawowania bezpośredniej, osobistej opieki nad
długotrwale lub ciężko chorym członkiem rodziny
oraz wspólnie niezamieszkującymi matką, ojcem lub
rodzeństwem. Naliczana jest ona od kwoty kryte-
rium dochodowego na osobę w rodzinie, jeżeli do-
chód na osobę w rodzinie osoby opiekującej się nie
przekracza 150% kwoty kryterium dochodowego na
osobę w rodzinie i osoba opiekująca się nie podlega
obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i ren-
towemu z innych tytułów lub nie otrzymuje emery-
tury albo renty. Dotyczy to również osób, które
w związku z koniecznością sprawowania opieki po-
zostają na bezpłatnym urlopie. Składka na ubezpie-
czenia emerytalne i rentowe w wysokości określonej
przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych jest
opłacana przez okres sprawowania opieki. Składka
ta nie przysługuje osobie, która w dniu złożenia
wniosku o przyznanie świadczenia: ukończyła 50 lat
i nie posiada okresu ubezpieczenia (składkowego
i nieskładkowego) wynoszącego co najmniej 10 lat
lub posiada okres ubezpieczenia (składkowy i nie-
składkowy) wynoszący 20 lat w przypadku kobiet
i 25 lat w przypadku mężczyzn.
Ponadto osoby wymagające długotrwałej opieki,
znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej mogą
otrzymywać pomoc finansową w formie świadczeń
pieniężnych z pomocy społecznej. Osoby, których do-
chód przewyższa kryterium dochodowe, w uzasad-
nionych przypadkach nieprzewidzianych literą usta-
wy, uzasadniających przyznanie pomocy społecznej,
mogą otrzymać specjalny zasiłek celowy w wysoko-
ści nieprzekraczającej odpowiednio kryterium do-
chodowego osoby samotnie gospodarującej lub ro-
dziny, który nie podlega zwrotowi. Może też być
przyznany zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub po-
moc rzeczowa, pod warunkiem zwrotu części lub ca-
łości kwoty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczo-
wą. Zasiłki celowe finansowane są z budżetu gmin.
Kolejną formą pomocy oferowaną osobom wyma-
gających długoterminowej opieki jest umieszczenie
w domu pomocy społecznej.
Prawo do umieszczenia w domu pomocy społecz-
nej przysługuje osobie wymagającej całodobowej opie-
ki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności,
niemogącej samodzielnie funkcjonować w codzien-
nym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej po-
mocy w formie usług opiekuńczych w miejscu za-
mieszkania. Osoby wymagające wzmożonej opieki
medycznej kierowane są do zakładu opiekuńczo-lecz-
niczego bądź placówki pielęgnacyjno-opiekuńczej.
Dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe,
opiekuńcze, w tym specjalistyczne, wspomagające
i edukacyjne na poziomie obowiązującego standar-
du, w zakresie i formach wynikających z indywidu-
alnych potrzeb osób w nim przebywających, a także
może świadczyć usługi zdrowotne.
W zależności od typu dom pomocy społecznej
świadczy różne usługi. Rozróżnia się następujące
typy domów pomocy społecznej: dla osób w pode-
szłym wieku, dla osób przewlekle somatycznie cho-
rych, dla osób przewlekle psychicznie chorych, dla
dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie, dla dzie-
ci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie,
dla osób niepełnosprawnych fizycznie.
Na koniec 2006 r. funkcjonowały 802 domy po-
mocy społecznej o zasięgu powiatowym na ogólną
liczbę 79 748 miejsc, w których zamieszkiwało
82 908 mieszkańców. Dodatkowo funkcjonowało
57 domów o zasięgu lokalnym na ogólną liczbę miejsc
1867, w których zamieszkiwało 1405 osób.
Jednocześnie wyjaśniam, że konstrukcja prze-
pisów ustawy o pomocy społecznej regulujących
kwestię odpłatności mieszkańca za pobyt w domu
pomocy społecznej wyklucza sytuację, w której
koszt pobytu chorego członka rodziny w domu po-
mocy społecznej przekracza możliwości finansowe
jego rodziny.
Zgodnie z art. 61 ustawy o pomocy społecznej
obowiązuje trójstopniowy udział w partycypowaniu
w koszcie utrzymania według ustalonej kolejności:
— jako pierwsza opłatę ponosi osoba kierowana
do domu pomocy społecznej w wysokości 70% do-
chodu własnego, nie więcej niż pełny koszt utrzy-
mania;
— w drugiej kolejności rodzina osoby kierowanej
– małżonek, zstępni (dzieci, wnuki) przed wstępny-
mi (rodzicami, dziadkami), jeżeli jej sytuacja na to
pozwala (tylko wtedy gdy odpłatność wnoszona
przez mieszkańca domu nie pokrywa w pełni śred-
niego miesięcznego kosztu utrzymania w domu po-
mocy społecznej); ustawa określa ustalanie odpłat-
ności w przypadku dochodu wyższego niż 250% kry-
terium dochodowego osoby samotnie gospodarującej
(czyli powyżej 1192,5 zł) i wyższego niż 250% kryte-
rium dochodowego na osobę w rodzinie (czyli powy-
żej 877,5 zł); w sytuacji wniesienia odpłatności przez
członków rodziny kwota dochodu pozostająca po
wniesieniu opłaty w przypadku osoby samotnie go-
spodarującej nie może być niższa niż 250% tego kry-
terium, a w przypadku osoby w rodzinie nie może
być niższa niż 250% kryterium dochodowego na oso-
bę w rodzinie;
— trzecia w kolejności jest gmina, z której osoba
została skierowana do domu pomocy społecznej,
która wnosi opłatę w wysokości różnicy między
średnim kosztem utrzymania w domu pomocy spo-

łecznej a opłatami wnoszonymi przez osoby, o któ-
rych mowa wyżej.
Zasady ponoszenia opłat z tytułu pobytu w domu
pomocy społecznej uwzględniają zatem sytuację
materialną osób i rodzin, ale nie zwalniają ich
z odpowiedzialności za swoich niepełnosprawnych
członków. Przy ustalaniu odpłatności brana jest
pod uwagę rzeczywista sytuacja materialna rodzi-
ny w taki sposób, aby obciążona opłatą, sama nie
znalazła się w sytuacji wymagającej wsparcia pie-
niężnego z pomocy społecznej. W przypadku gdy
rodzina z jakiegoś powodu nie wpłaci opłaty ustalo-
nej w drodze porozumienia, gmina wnosi ją zastęp-
czo, a potem może wszcząć postępowanie w sprawie
zwrotu tych środków.
Ustawa daje także możliwość zwalniania z od-
płatności za pobyt w domu pomocy społecznej na
wniosek osób zobowiązanych. Zwolnienie może być
częściowe lub całkowite. W ustawie wskazane zosta-
ły szczególne okoliczności (np. długotrwała choroba,
bezrobocie, niepełnosprawność, zdarzenia losowe
i inne), w których można ww. osoby zwolnić z od-
płatności, co nie oznacza, że niemożliwe jest zwol-
nienie również w innych wypadkach. W stosunku do
mieszkańca domu wydaje się decyzję o zwolnieniu
z odpłatności, a w przypadku małżonka, wstępnych
i zstępnych wniosek o zwolnienie z odpłatności jest
równoznaczny ze zmianą warunków umowy zawar-
tej wcześniej z gminą.
Inaczej natomiast kształtuje się odpłatność za
pobyt w placówce zapewniającej całodobową opiekę
osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub
osobom w podeszłym wieku. Placówek tych nie nale-
ży mylić i (przez sam fakt uregulowania ich działal-
ności w ustawie o pomocy społecznej) utożsamiać
z domami pomocy społecznej, czy też z innymi jed-
nostkami organizacyjnymi pomocy społecznej. Istot-
ne w przypadku tego typu placówek jest to, że osoby
przebywają w nich nie na podstawie decyzji admini-
stracyjnej (jednostki organizacyjne pomocy społecz-
nej nie mogą kierować do tego typu placówek osób)
wydanej przez odpowiedni organ, a na podstawie
umowy cywilnoprawnej z podmiotem, który prowa-
dzi placówkę. Pobyt w tego typu placówkach nie jest
więc świadczeniem z pomocy społecznej i, co za tym
idzie, pomoc społeczna nie współfinansuje pobytu
osób w tych placówkach.
W odniesieniu do osób starszych, niesamodziel-
nych ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych przewiduje
w art. 15 ust. 13 i 14 świadczenia pielęgnacyjne i opie-
kuńcze, w tym opiekę paliatywno- hospicyjną oraz
pielęgnację niepełnosprawnych i opiekę nad nimi.
Po stronie ochrony zdrowia, opieka długotermi-
nowa przeznaczona jest dla osób obłożnie i przewle-
kle chorych niewymagających hospitalizacji, u któ-
rych występują istotne deficyty w samoopiece i któ-
rzy wymagają całodobowej, profesjonalnej, inten-
sywnej opieki i pielęgnacji oraz kontynuacji leczenia.
Przez kontynuację leczenia należy rozumieć dalsze
163
postępowanie medyczne odpowiadające stanowi zdro-
wia pacjenta, w tym podawanie leków i wykonywa-
nie badań diagnostycznych niezbędnych w choro-
bach o charakterze przewlekłym oraz stosowanie
wskazań po zakończeniu leczenia w oddziale szpi-
talnym, po indywidualnej ocenie lekarza zakładu
opieki długoterminowej.
Świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w zakre-
sie opieki długoterminowej realizowane są w/ przez:
1) oddziałach dla przewlekle chorych,
2) zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych dla
dorosłych,
3) zakładach opiekuńczo-leczniczych (dla doro-
słych, dla wentylowanych mechanicznie, dla pacjen-
tów w stanie wegetatywnym/apalicznym),
4) zespół długoterminowej opieki domowej (opie-
ka domowa nad pacjentami wentylowanymi mecha-
nicznie),
5) pielęgniarską opiekę długoterminową.
Z danych przekazanych przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia wynika, że liczba zakładów opiekuń-
czo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych reali-
zujących w roku 2007 umowy z Narodowym Fundu-
szem Zdrowia wynosiła 403 zakłady, w tym:
— zakładów opiekuńczo-leczniczych było 299,
— zakładów pielęgnacyjno-opiekuńczych było 104
Liczba pacjentów przebywających w zakładach
opiekuńczo-leczniczych i zakładach pielęgnacyjno-
-opiekuńczych wynosiła łącznie 16 065 osób, w tym:
— w zakładach opiekuńczo-leczniczych było 12 345,
— zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych – 3720.
Pacjenci obłożnie i przewlekle chorzy przebywa-
jący w domu, którzy ze względu na istniejące proble-
my zdrowotne wymagają udzielania systematycz-
nych świadczeń pielęgniarskich, mogą skorzystać
z pielęgniarskiej opieki długoterminowej realizowa-
nej w warunkach domowych.
Pielęgniarska opieka długoterminowa jest to
opieka nad obłożnie i przewlekle chorymi przebywa-
jącymi w domu. Pacjenci w pielęgniarskiej opiece
długoterminowej nie wymagają hospitalizacji w od-
działach lecznictwa stacjonarnego i z różnych wzglę-
dów nie chcą lub nie mogą przebywać w zakładach
opieki długoterminowej, a ze względu na istniejące
problemy zdrowotne wymagają systematycznej i in-
tensywnej opieki pielęgniarskiej udzielanej w wa-
runkach domowych i realizowanej we współpracy
z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej. Celem
pielęgniarskiej opieki długoterminowej jest zapew-
nienie świadczeń pielęgniarskich w środowisku do-
mowym pacjentom obłożnie chorym oraz przygoto-
wanie chorego (i jego rodziny) do samoopieki i samo-
pielęgnacji, w tym kształtowanie umiejętności w za-
kresie radzenia sobie z niepełnosprawnością.
Z analizy przeprowadzonej przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia w sprawie dostępności świadczeń opie-
ki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach w 2005 r.
(opracowanie z kwietnia 2006 r.) wynika, że średni
czas oczekiwania na przyjęcie do zakładu opiekuń-
czo-leczniczego lub pielęgnacyjno-opiekuńczego wy-
164
nosi około 2,5 miesiąca, a na objęcie długotermino-
wą opieką domową poniżej 1 miesiąca. Problem sta-
nowi domowe leczenie tlenem, na które oczekuje po-
nad 500 osób, przy czym średni czas oczekiwania
wynosi 8 miesięcy.
Celem poprawy jakości udzielanych świadczeń
w zakresie opieki długoterminowej przeprowadzono
analizę istniejących zawodów realizujących zadania
na rzecz osób starszych, niesamodzielnych. Analiza
wykazała, że aktualne zabezpieczenie kadrowe, za-
równo po stronie resortu pracy i polityki społecznej
jak i zdrowia, jest niewystarczające. Wobec powyż-
szego dla zabezpieczenia usług opiekuńczo-pielęgna-
cyjnych przewidziano powołanie nowego zawodu
medycznego – opiekun medyczny. Zawód opiekuna
medycznego został wpisany do rozporządzenia mini-
stra edukacji i sportu z dnia 8 maja 2004 r. w spra-
wie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego
(Dz. U. Nr 114, poz. 1195, z późn. zm.). We wrześniu
2007 r. rozpoczęto na terenie kraju edukację w tym
zawodzie.
Do zadań opiekuna medycznego będzie należało
wykonywanie czynności higieniczno-opiekuńczych,
co w rezultacie zwiększy efektywność i jakość udzie-
lanych świadczeń na rzecz osób niesamodzielnych.
Wsparciem dla rodzin opiekujących się osobami
starszymi w domu mogą być także wolontariusze.
Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873, z późn. zm.) reguluje warunki wykonywa-
nia świadczeń przez wolontariuszy oraz korzystania
z tych świadczeń.
U kresu życia lub w fazie znacznego zaawanso-
wania choroby pacjent może być objęty opieką palia-
tywno-hospicyjną. Opieka paliatywno-hospicyjna
jest wszechstronną całościową opieką sprawowaną
nad pacjentami chorującymi na nieuleczalne, nie-
poddające się leczeniu przyczynowemu, postępujące
choroby. Opieka ta obejmuje zapobieganie i uśmie-
rzanie bólu i innych objawów somatycznych, łago-
dzenie cierpień psychicznych, duchowych i socjal-
nych oraz wspomaganie rodziny chorych w czasie
trwania choroby, jak i po śmierci chorego w okresie
osierocenia. Świadczenia w opiece paliatywno-ho-
spicyjnej udzielane są w warunkach:
1) stacjonarnych – oddział medycyny paliatyw-
nej oraz hospicjum stacjonarne;
2) domowych – hospicjum domowe;
3) ambulatoryjnych – poradnia medycyny palia-
tywnej.
Podkreślenia wymaga fakt, że od 1992 r. datuje
się dynamiczny rozwój opieki paliatywno-hospicyj-
nej – liczba ośrodków opieki paliatywno-hospicyjnej
już w 1993 r. wzrosła do 81, a w 1996 r. do 160.
W 2001 r. funkcjonowało 260 ośrodków, w tym po-
nad 90 jako jednostki niepubliczne oraz 5 hospicjów
dla dzieci i młodocianych. W 2002 r. ośrodków opieki
paliatywno-hospicyjnej było łącznie 270, a w 2003 r.
– 400. Według ostatnich dostępnych danych w 2004 r.
odnotowano łącznie 450 ośrodków opieki paliatyw-
no-hospicyjnej, w tym: 110 oddziałów stacjonar-
nych o łącznej liczbie łóżek 868 (w tym ośrodków
niepublicznych 34 z liczbą łóżek 260). Istnieje po-
nadto około 200 zespołów domowej opieki paliatyw-
no-hospicyjnej, 126 poradni medycyny paliatywnej
i leczenia bólu, 9 poradni leczenia obrzęku limfa-
tycznego, 12 ośrodków opieki dziennej, 7 domowych
hospicjów dziecięcych i kilka szpitalnych zespołów
wspierających.
Działalność ośrodków opieki paliatywno-hospi-
cyjnej zasługuje na wyjątkowo dobrą ocenę. Zwraca
uwagę wysokie zaangażowanie i umiejętności perso-
nelu łączone z empatią i poszanowaniem godności
ciężko chorych, umierających i ich bliskich oraz dą-
żeniem do zapewnienia najwyższego standardu
świadczonych usług.
Odnosząc się do pytania Pani Poseł dotyczącego
wprowadzenia w życie zapowiadanej przez poprzed-
niego ministra zdrowia koncepcji ubezpieczenia na
wypadek niezdolności do samodzielnego życia, uprzej-
mie informuję, że nie zostały jeszcze podjęte żadne
decyzje w tej sprawie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie modernizacji Dworca Głównego
w Poznaniu w kontekście funkcjonowania
transportu kolejowego w Wielkopolsce
oraz organizacji Euro 2012 (148)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego (SPS-
-023-148/07 z dnia 18 grudnia 2007 r.) w sprawie
modernizacji Dworca Głównego w Poznaniu w kon-
tekście funkcjonowania transportu kolejowego w Wiel-
kopolsce oraz organizacji Euro 2012, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Ustosunkowując się do kwestii modernizacji
Dworca Głównego w Poznaniu, uprzejmie informu-
ję, że w dniu 20 listopada 2007 r. Zarząd PKP SA
podjął decyzję o budowie nowego Zintegrowanego
Centrum Komunikacyjnego na stacji Poznań Głów-
ny. Obecnie zespół powołany do spraw przygotowa-
nia strategicznych dworców kolejowych i innych nie-
ruchomości na terenie miasta Poznania do komer-
cyjnego zagospodarowania w ramach przygotowań
do Mistrzostw Europy w piłce nożnej Euro 2012
przygotowuje postępowanie mające na celu wyłonie-

nie projektantów w celu wykonania koncepcji pro-
gramowo-przestrzennej.
Przygotowanie ww. koncepcji oraz uzyskanie
opinii współpracujących z PKP SA profesjonalnych
doradców rynku nieruchomości pozwoli dokładnie
określić potencjał przedmiotowych nieruchomości,
zakres obszaru inwestycyjnego oraz najbardziej po-
żądaną konstrukcję biznesową i architektoniczną
przedsięwzięcia. Zgodnie z założeniami przy moder-
nizacji Dworca Głównego w Poznaniu nie zostaną
zaangażowane środki budżetu państwa. PKP SA
wyłoni inwestora, który w partnerstwie ze spółką
dokona rewitalizacji obiektu. Wkładem inwestora
w przedsięwzięcie będzie zabezpieczenie środków fi-
nansowych koniecznych do realizacji inwestycji.
Ze względu na zakres robót oraz wyznaczone dla
organizatorów Mistrzostw Europy w piłce nożnej
Euro 2012 terminy planowana jest stopniowa reali-
zacja inwestycji. Prace będą prowadzone w taki spo-
sób, aby ograniczenia w ruchu pociągów oraz obsłu-
gi pasażerów były jak najmniej uciążliwe dla pasaże-
rów. Zakończenie realizacji inwestycji planowane
jest przed rozpoczęciem Mistrzostw Europy w piłce
nożnej Euro 2012.
W spółce PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o., re-
alizującej usługi o charakterze publicznym, skumu-
lowały się negatywne skutki finansowania oraz
utraconych przychodów w latach 2002–2003. Przy-
gotowane zostały projekty ustaw dających podstawę
do oddłużenia spółki poprzez zrekompensowanie
strat, jakie poniosła w związku z wykonywaniem
przez nią przewozów pasażerskich w ramach obo-
wiązku świadczenia usług publicznych w okresie od
1 października 2001 r. do 30 kwietnia 2004 r.,
tj. przed akcesją Polski do Unii Europejskiej. Po-
wyższa rekompensata pozwoli spółce spłacić zadłu-
żenie wobec wierzycieli.
Następnie, po oddłużeniu spółki PKP Przewozy
Regionalne sp. z o.o., nastąpi jej usamorządowienie
polegające na nieodpłatnym przekazaniu samorzą-
dom wojewódzkim udziałów w kapitale zakładowym
spółki. Udziały zostaną przekazane samorządom
przez Skarb Państwa w proporcjach wynikających
między innymi z wielkości województwa, liczby jego
mieszkańców, długości linii kolejowych, średniej
pracy przewozowej w zakresie regionalnych przewo-
zów pasażerskich z ostatnich 3 lat oraz kwot dofi-
nansowania tych przewozów przekazanych przez
samorządy województw na podstawie umów o świad-
czenie usług publicznych po dniu 1 stycznia 2004 r.
Uprzejmie informuję, że prace nad utworzeniem
spółki przewozowej z udziałem PKP Przewozy Re-
gionalne sp. z o.o. i samorządu woj. wielkopolskiego
rozpoczęły się jeszcze przed opracowaniem koncep-
cji usamorządowienia przewozów regionalnych.
W toku prowadzonych przez przyszłych udziałow-
ców spółki negocjacji uzgodniono zarówno projekt
umowy spółki, jak i umowy wspólników, określające
zasady funkcjonowania spółki, strukturę kapitało-
wą, wkłady podlegające wniesieniu do spółki oraz
165
prawa i obowiązki wspólników. Ponadto spółka PKP
Przewozy Regionalne sp. z o.o. przystąpiła do spo-
rządzenia wyceny majątku.
W chwili obecnej zawieszono prace nad utworze-
niem spółki Koleje Wielkopolskie. Zaproponowany
przez Ministerstwo Infrastruktury proces umożliwi
realizację celów, które przyświecały utworzeniu
spółki Koleje Wielkopolskie. Ponadto, co jest szcze-
gólnie ważne dla samorządów, w tym również samo-
rządu woj. wielkopolskiego, proces ten odbędzie się
w znacznie prostszy i mniej kosztowny sposób. Sa-
morządy wojewódzkie nie będą ponosiły kosztów
związanych z wykupem majątku spółki PKP Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o. czy też innych dodatko-
wych kosztów, tak jak to miało miejsce w procesie
utworzenia spółki Koleje Mazowieckie – KM sp.
z o.o. i wykupu przez samorząd woj. mazowieckiego
udziałów w spółce oraz zorganizowanej części mie-
nia oddanej spółce do odpłatnego korzystania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie transpozycji do polskiego prawa
dyrektywy INSPIRE oraz stworzenia
podstaw prawnych Polskiej Infrastruktury
Informacji Przestrzennej (PIIP) (172)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 grudnia 2007 r. (sygn. SPS-023-172/
07) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Michała Stuligrosza w sprawie transpozycji do
polskiego prawa dyrektywy INSPIRE oraz stworze-
nia podstaw prawnych Polskiej Infrastruktury In-
formacji Przestrzennej, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
W ramach podjętych przez MSWiA działań legi-
slacyjnych w celu transpozycji dyrektywy INSPIRE,
zgodnie z procedurą transpozycji wspólnotowych
aktów prawnych do polskiego porządku prawnego,
przyjętej przez Komitet Europejski Rady Ministrów
(KERM) w dniu 11 października 2005 r., opracowa-
ny został – wspólnie z Głównym Urzędem Geodezji
i Kartografii oraz resortami współpracującymi, tj. Mi-
nisterstwem Środowiska, Ministerstwem Infra-
struktury, Ministerstwem Obrony Narodowej, Mini-
sterstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Ministerstwem
Rozwoju Regionalnego, Ministerstwem Zdrowia i Głów-
nym Urzędem Statystycznym – harmonogram prac
166
legislacyjnych. Przedmiotowy harmonogram zakła-
da, iż w celu transponowania wspólnotowego aktu
prawnego, jakim jest dyrektywa INSPIRE, koniecz-
ne będzie uchwalenie nowego aktu prawnego, któ-
rym ma być ustawa o infrastrukturze informacji
przestrzennej. Ponadto, zgodnie z ww. harmonogra-
mem, nowelizacji wymagać będą następujące akty
prawne:
1) ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geode-
zyjne i kartograficzne;
2) ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne;
3) ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce
publicznej;
4) ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody;
5) ustawa z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej
Inspekcji Sanitarnej;
6) ustawa z dnia 6 września 2001 r. o chorobach
zakaźnych i zakażeniach;
7) rozporządzenie ministra rozwoju regionalne-
go i budownictwa z dnia 12 lipca 2002 r. w sprawie
szczegółowych zasad i trybu założenia i prowadze-
nia krajowego systemu informacji o terenie;
8) rozporządzenie ministra rozwoju regionalne-
go i budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie
ewidencji gruntów i budynków;
9) rozporządzenie ministra gospodarki prze-
strzennej i budownictwa z dnia 21 lutego 1995 r.
w sprawie rodzaju i zakresu opracowań geodezyjno-
-kartograficznych oraz czynności geodezyjnych obo-
wiązujących w budownictwie;
10) rozporządzenie ministra rozwoju regionalne-
go i budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie
zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych,
ewidencjonowania systemów i przechowywania ko-
pii zabezpieczających bazy danych, a także ogólnych
warunków umów o udostępnieniu tych baz;
11) rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
19 lutego 2004 r. w sprawie wysokości opłat za czyn-
ności geodezyjne i kartograficzne oraz udzielanie in-
formacji, a także za wykonywanie wypisów z operatu
ewidencyjnego;
12) rozporządzenie ministra rozwoju regional-
nego i budownictwa z dnia 8 lutego 2001 r. w spra-
wie rodzajów prac geodezyjnych i kartograficznych
mających znaczenie dla obronności i bezpieczeń-
stwa państwa oraz szczegółowych zasad współdzia-
łania między Służbą Geodezyjną i Kartograficzną
i Służbą Topograficzną WP w zakresie wykonywa-
nia tych prac, a także wzajemnego przekazywania
materiałów.
Wskazać należy, iż zgodnie z art. 24 ust. 1 dyrek-
tywy INSPIRE Polska zobowiązana jest do wprowa-
dzenia w życie przepisów ustawowych, wykonaw-
czych i administracyjnych niezbędnych do wykona-
nia powyższej dyrektywy nie później niż w terminie
2 lat od dnia jej wejścia w życie, tj. do dnia 15 maja
2009 r.
Z uwagi na powyższe przedmiotowy harmono-
gram zakłada przekazanie ww. aktów prawnych do
uzgodnień międzyresortowych w lipcu 2008 r.,
a przyjęcie ich przez Radę Ministrów przewiduje się
na grudzień 2008 r. Podkreślić należy, iż w trakcie
prac legislacyjnych katalog aktów prawnych może
zostać rozszerzony.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż obecnie
w MSWiA trwają końcowe prace nad ostatecznym
kształtem przedmiotowego harmonogramu, który
następnie przekazany zostanie do Urzędu Komitetu
Integracji Europejskiej (Krajowemu Koordynatoro-
wi Transpozycji Dyrektyw) celem przedłożenia pod
obrady Komitetu Europejskiego Rady Ministrów
(KERM). Dokument ten po jego przyjęciu przez
KERM będzie podstawą do monitoringu prowadzo-
nych prac legislacyjnych zmierzających do transpo-
zycji wspólnotowych aktów prawnych.
Minister
Grzegorz Schetyna
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów
Sławomira Zawiślaka i Jarosława Żaczka
w sprawie realizacji zobowiązań Krajowej
Spółki Cukrowej SA z siedzibą w Toruniu
w stosunku do pracowników Oddziału KSC SA
Cukrownia Wożuczyn oraz polityki władz
spółki wobec cukrowni w woj. lubelskim (220)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Sławomira Zawiślaka i Pana
Posła Jarosława Żaczka z dnia 6.12.2007 r. (SPS-
-023-220/07), dotyczącą realizacji zamierzeń w za-
kresie uruchomienia produkcji alternatywnej w Od-
dziale KSC SA Cukrownia Wożuczyn, przedstawiam
poniższe informacje.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we wszyst-
kich krajach zjednoczonej Europy, w tym w Polsce,
kształtuje przede wszystkim reforma rynku cukru
zaakceptowana przez wszystkie kraje członkowskie.
Konsekwencją reformy rynku cukru w Unii Europej-
skiej jest zmniejszenie limitów produkcyjnych w kra-
jach członkowskich UE, a więc również w Polsce (we
wszystkich cukrowniach, w tym należących do Kra-
jowej Spółki Cukrowej SA), co powoduje m.in. ko-
nieczność podejmowania bardzo trudnych i niepopu-
larnych decyzji w zakresie redukcji ilości cukrowni
i koncentracji produkcji.
W oddziałach/cukrowniach, w których dotych-
czas wygaszono produkcję cukru białego, realizowa-
ne są przedsięwzięcia w zakresie produkcji alterna-
tywnej. W ramach przygotowania do ich wdrożenia
Zarząd KSC SA opracował m.in. „Strategię urucho-

mienia i rozwoju produkcji biopaliw”. Do produkcji
bioetanolu wyłoniono region lubelski z lokalizacją
przy docelowo pracującej cukrowni (Krasnystaw lub
Werbkowice), z uwzględnieniem oddziałów pomocni-
czych wyłączonych z produkcji cukru (Wożuczyn
i Częstocice), przewidzianych do przerobu buraka
na sok gęsty (półprodukt do ww. produkcji).
Zarząd KSC SA w zakresie przedsięwzięć zwią-
zanych z przygotowaniem produkcji bioetanolu, jak
i biodiesla, przeprowadził wiele rozmów z przedsta-
wicielami sektora paliwowego i energetycznego. Po-
nadto zrealizowano następujące działania:
1) oszacowano teoretyczny potencjał uprawy bu-
raków cukrowych na terenie Lubelszczyzny,
2) wspólnie z PKN Orlen SA oraz Minister-
stwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi dokonano oceny
uwarunkowań realizacyjnych projektu na bazie
ekspertyzy zatytułowanej „Możliwości adaptacji
obiektów cukrowniczych pod potrzeby produkcji
biopaliw”,
3) opracowano koncepcję budowy pilotażowej li-
nii produkcyjnej bioetanolu na terenie Oddziału Cu-
krownia Mała Wieś,
4) wykonano czynności kontraktacyjne wśród
plantatorów w celu zabezpieczenia długoterminowej
możliwości pozyskania surowca (buraków pozakwo-
towych) na potrzeby przemysłowe.
Zgodnie z porozumieniem restrukturyzacyjnym
podpisanym w dniu 19 października 2006 r. przewi-
dziano wykorzystanie Oddziału Cukrownia Wożu-
czyn w łańcuchu dużej instalacji bioetanolu na Lu-
belszczyźnie (oddział trwale wyłączony z produkcji
cukru białego od kampanii 2006/2007). Dotychczas
trwały prace przygotowawcze towarzyszące wdroże-
niu projektu produkcji bioetanolu, którego termin
zakończenia realizacji Zarząd KSC SA określił na
dzień 30 września 2008 r.
Należy podkreślić, że już w fazie negocjacji poro-
zumienia restrukturyzacyjnego z przedstawicielami
pracowników Oddziału Cukrownia Wożuczyn Za-
rząd KSC SA zwracał uwagę na fakt, że realizacja
tego przedsięwzięcia uzależniona jest od możliwości
trwałego pozyskiwania surowca, tj. buraków cukro-
wych, w cenach zakupu zapewniających opłacalną
produkcję bioetanolu z buraków.
Wyniki prac kontraktacyjnych spółki w II i III
kwartale 2007 r. wykazały, że plantatorzy są skłon-
ni zakontraktować jedynie 6-procentowy areał do-
datkowy (poza plantacjami buraków kwotowych).
Wielkość ta nie pokrywa potrzeb surowcowych
spółki dla instalacji bioetanolu o wymaganej czyn-
nikami ekonomicznymi mocy produkcyjnej 100 tys.
ton/rok.
W ocenie zarówno Zarządu KSC SA, jak i eksper-
tów zewnętrznych warunki ekonomiczne dla upra-
wy buraków kwotowych czynią tę produkcję opła-
calną wyłącznie dzięki bezpośrednim dopłatom cu-
krowym. Ceny minimalne za buraki kwotowe obo-
wiązujące producentów cukru (kurs euro = 3,6 zł)
kształtują się następująco:
167
1) rok 2007/2008 – 107 zł/t,
2) rok 2009/2010 i lata następne – 95 zł/t.
Natomiast ceny zakupu buraków przemysłowych
kalkulowane są na znacznie niższym poziomie niż
ceny realizowane przez plantatorów buraków kwo-
towych. KSC SA oczekiwała, że stymulowanie upraw
buraków przemysłowych realizowane będzie z wy-
korzystaniem instrumentu tzw. dopłat do uprawy
roślin energetycznych. Jednakże pierwotnie przewi-
dywane dopłaty UE na poziomie 45 euro/ha (wiel-
kość uznawana za symboliczną dla upraw buraka)
są obecnie przedmiotem redukcji, zaś w zakresie
rozwiązań krajowych wdrożono jedynie instrument
dopłat do uprawy rzepaku jako surowca do produk-
cji bioestrów (komponent lub substytut wobec oleju
napędowego).
Należy podkreślić, iż Krajowa Spółka Cukrowa
SA nie dysponuje argumentami mogącymi stymulo-
wać skłonność plantatorów do uprawy buraków prze-
mysłowych dla produkcji soku cukrowego w prze-
dziale cenowym 40 zł/t–60 zł/t.
Pragnę zaznaczyć, że w ocenie KSC SA realiza-
cja pilotażowej linii produkcyjnej bioetanolu na tere-
nie Oddziału Cukrownia Mała Wieś na bazie wła-
snych zasobów melasy wymaga prawie dwukrotnie
wyższych nakładów inwestycyjnych w porównaniu
z założonymi na etapie prac studialnych, m.in. wsku-
tek konieczności poniesienia kosztu instalacji bioga-
zowni niezbędnej dla biodegradacji odpadów pofer-
mentacyjnych. Wobec faktu, iż skutki ekonomiczne
tego przedsięwzięcia stanowią bezpośrednie zagro-
żenie dla efektywności ekonomicznej przedsięwzię-
cia, KSC SA podjęła decyzję o odstąpieniu od reali-
zacji projektu.
Ponadto sytuację na rynku biokomponentów po-
twierdziła decyzja gospodarcza PKN Orlen SA, któ-
ry dla potrzeb komponowania benzyn z dodatkiem
bioetanolu zawarł kontrakty na dostawy biokompo-
nentów w 2008 r. w 80% pochodzących spoza UE.
Uznając ten fakt za brak woli dalszego współdziała-
nia ze strony PKN Orlen, Krajowa Spółka Cukrowa
SA uznała, że brak jest przesłanek dla realizacji pla-
nowanego przedsięwzięcia w zakresie produkcji
soku gęstego i bioetanolu w Oddziale Cukrownia
Wożuczyn.
Wobec zaistniałych okoliczności spółka będzie
dążyła do innych alternatywnych działań prowa-
dzących do wykorzystania zasobów Oddziału Cu-
krownia Wożuczyn. Oprócz już realizowanych celów
gospodarczych z wykorzystaniem zasobów oddziału
(magazynowanie i konfekcjonowanie cukru) spółka
przewiduje wykorzystanie części kadry pracowni-
ków w ościennych jednostkach produkcyjnych, co
zostało zainicjowane podczas obecnej kampanii pro-
dukcyjnej. Dodatkowym projektem spółki jest przy-
gotowany w IV kw. 2007 r., a obecnie pilotażowo
wdrażany, kierunek rozwoju produkcji paliw stałych
w oparciu o odnawialne surowce roślinne. Oddział
Cukrownia Wożuczyn przewidziany jest jako druga
168
jednostka organizacyjna spółki, w której takie przed-
sięwzięcie zostanie operacyjnie przygotowane i wdro-
żone. Jednocześnie szansę na wykorzystanie poten-
cjału ludzkiego Oddziału Cukrownia Wożuczyn
stwarza planowane uruchomienie suszarni pasz dla
rolnictwa oraz punktu sprzedaży środków ochrony
roślin.
Chciałbym podkreślić, iż celem reformy rynku
cukru było i jest zmniejszenie produkcji cukru kwo-
towego w krajach UE o 6 mln ton. Niestety realiza-
cja założeń reformy przebiegała znacznie wolniej niż
zaplanowano. W związku z powyższym na początku
bieżącego roku zapadła decyzja o prewencyjnym wy-
cofaniu 13,5% kwoty cukru w tych krajach, które
nie skorzystały z funduszu restrukturyzacji, w tym
także w Polsce. Z dniem 1 listopada 2007 r. weszła
w życie nowelizacja rozporządzeń Unii Europejskiej
dotyczących rynku cukru. Zgodnie z nowym reżi-
mem cukrowym, jeżeli producenci w Polsce nie do-
konają dobrowolnej redukcji w 2008 r. i nie skorzy-
stają z możliwości uzyskania odszkodowania, to
kwota cukru w ilości około 25% zostanie im zredu-
kowana przymusowo w 2010 r., bez żadnych odszko-
dowań.
Wobec powyższego Zarząd KSC SA zmuszony
jest rozważyć konieczność podjęcia dalszych działań
restrukturyzacyjnych prowadzących do „przybliże-
nia” plantacji do miejsc przerobu buraków poprzez
wyeliminowanie plantacji najdalej położonych oraz
rejonów o najmniejszym potencjale produkcyjnym
i najmniejszej rentowności upraw.
Zarząd KSC SA przedstawił ministrowi skarbu
państwa opracowane plany i założenia restruktury-
zacji m.in. dotyczące Lubelszczyzny, uwzględniające
nowy reżim cukrowy. Minister skarbu państwa po
dokonaniu analizy dokumentów zwrócił się do za-
rządu spółki z wnioskiem o przedstawienie m.in.:
pogłębionej analizy ekonomiczno-finansowej uza-
sadniającej decyzję o wyłączeniu z produkcji cu-
krowni wskazanych w projekcie KSC SA, możliwości
przyjęcia innych rozwiązań alternatywnych, infor-
macji o planowanych nakładach inwestycyjnych
w poszczególnych oddziałach/cukrowniach oraz pla-
nowanym wykorzystaniu środków pozyskanych z fun-
duszu restrukturyzacyjnego.
Jednocześnie informuję, że omawiany dokument
Zarząd KSC SA skierował do konsultacji społecz-
nych, a co za tym idzie, ostateczne decyzje KSC SA
podejmie po zakończeniu uzgodnień z organizacjami
społecznymi.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie strategii, metodologii działań
i pilnych rozwiązań w polskim rybołówstwie
(227)
Na podstawie art. 193 regulaminu Sejmu przed-
kładam Panu Marszałkowi, z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów, odpowiedź na interpelację Pana
Posła Czesława Hoca w sprawie strategii, metodo-
logii działań i pilnych rozwiązań w polskim rybo-
łówstwie.
W związku z reorganizacją administracji pań-
stwowej rząd RP przeniósł kompetencje ministra
właściwego do spraw rybołówstwa na ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi, co usprawni zarządzanie tym
sektorem gospodarki.
W celu uporządkowania kwestii prawnych w go-
spodarce rybnej resort rolnictwa pracuje nad trzema
projektami ustaw: projektem ustawy o rybołówstwie
morskim, projektem ustawy o organizacji rynku ryb-
nego oraz projektem ustawy o wspieraniu zrównowa-
żonego rozwoju sektora rybackiego z udziałem Euro-
pejskiego Funduszu Rybackiego, które pozwolą na po-
prawę funkcjonowania branży rybnej w nowej rzeczy-
wistości – po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej.
W dniu 29 maja 2007 r. Rada Ministrów przyjęła
Strategię Rozwoju Rybołówstwa 2007–2013 oraz
Program Operacyjny „Zrównoważony rozwój sekto-
ra rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich
2007–2013”. Obydwa wymienione dokumenty zosta-
ły opracowane na podstawie rozporządzenia rady
z dnia 27 lipca 2006 r., nr 1198/2006, w sprawie Eu-
ropejskiego Funduszu Rybackiego. Dokumenty te
określają strategię rozwoju sektora oraz wskazują
na cele i priorytety w nowej perspektywie finanso-
wej 2007–2013 w tym zakresie.
Nadmienić należy, że wciąż trwają rozmowy ze
środowiskiem rybackim oraz Komisją Europejską.
Głównymi celami zadeklarowanymi przez pań-
stwo polskie w wymienionych dokumentach są
przede wszystkim:
1) w zakresie rybołówstwa morskiego:
— zapewnienie równowagi pomiędzy zasobami
a zdolnością połowową,
— zapewnienie osłon społeczno-ekonomicznych
dla pracujących w sektorze rybackim,
— wspieranie działań służących poprawie kon-
kurencyjności polskiego rybołówstwa,
— uzyskanie dodatkowych możliwości połowo-
wych i zwiększenie zdolności połowowej floty dale-
komorskiej;
2) w zakresie rybactwa śródlądowego i przetwór-
stwa:
— zapewnienie zrównoważonego rozwoju w za-
kresie chowu i hodowli ryb oraz rybołówstwa śródlą-
dowego,

— kontynuowanie rozwoju, w tym podnoszenie
standardów, w przetwórstwie rybnym oraz wspie-
ranie stabilizacji zatrudnienia w przetwórstwie
rybnym.
Ponadto jako celową zadeklarowano konieczność
wsparcia na rzecz:
— działań z zakresu ochrony i rozwoju flory i fau-
ny wodnej,
— podniesienia standardów polskich portów i przy-
stani rybackich,
— działań na rzecz wzrostu konsumpcji produk-
tów rybnych w kraju,
— aktywizacji lokalnych społeczności z terenów
zależnych od rybactwa i samorządów na rzecz wspól-
nych działań w celu poprawy poziomu życia na obsza-
rach zależnych od rybołówstwa morskiego i akwa-
kultury.
Finansowanie Programu Operacyjnego „Zrów-
noważony rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeż-
nych obszarów rybackich 2007–2013” według osi
priorytetowych wygląda następująco:
— środki na rzecz dostosowania floty rybackiej
– 225 121 722,69 euro,
— akwakultura, rybołówstwo śródlądowe, prze-
twórstwo i rynek rybny – 341 349 494,92 euro,
— środki służące wspólnemu interesowi
– 358 485 425,60 euro,
— zrównoważony rozwój obszarów zależnych od
rybactwa 44 045 554,44 euro.
Docelowo planuje się:
— zwiększenie zatrudnienia w inspektoratach
rybołówstwa morskiego, tak aby zapewnić możli-
wość całodobowej gotowości do podjęcia działań in-
spekcyjnych,
— modernizację taboru pływającego służb kon-
trolnych poprzez zakup nowych statków inspekcyj-
nych, modernizację istniejących oraz wykorzysta-
nie do działalności kontrolnej statków naukowo-
-badawczych,
— wyposażenie terenowych inspektorów rybo-
łówstwa morskiego w mobilne stacje robocze umoż-
liwiające ciągły dostęp do zasobów Systemu Infor-
macji Rybołówstwa Morskiego,
— wdrożenie systemu elektronicznych dzienni-
ków połowowych oraz jego integracja z Systemem
Informacji Rybołówstwa Morskiego,
— modyfikację Systemu Informacji Rybołówstwa
Morskiego.
Istotnym jest również podniesienie świadomości
i zwiększenie wiedzy rybaków oraz ogółu społeczeń-
stwa na temat zasad prowadzenia Wspólnej Polityki
Rybackiej poprzez:
— rozwój praktycznej i technicznej zdolności ad-
ministracji rybackiej (centralna i terenowa/okręgo-
wa) dla potrzeb kontroli rybołówstwa, w szczególno-
ści przestrzeganiu przepisów prawnych dotyczących
kontroli, inspekcji i nadzoru rybołówstwa w celu
spełnienia wymogów WPR;
— poszerzanie poziomu wiedzy oraz jej uaktual-
nienie w odniesieniu do polityki rybackiej UE wśród
169
organów samorządowych oraz młodzieży szkolnej
i akademickiej;
— promowanie właściwego podejścia przez ryba-
ków do WPR i ich działań zgodnie z zasadami odpo-
wiedzialnego rybołówstwa – prezentacja negatyw-
nych rezultatów praktyk rybackich (przyłowu ryb
poniżej określonego rozmiaru, naruszanie obszarów
ochronnych i nieprzestrzeganie okresów ochron-
nych, przekroczenie kwot połowowych).
Odpowiadając na pytanie w sprawie sposobu wy-
egzekwowania wspólnej polityki połowowej dla wszyst-
kich krajów nadbałtyckich, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że egzekucja taka nie leży w gestii
ani kompetencjach polskiego rządu.
Na straży przestrzegania przepisów Wspólnej
Polityki Rybackiej stoją służby kontrolne poszcze-
gólnych państw członkowskich oraz odpowiednie or-
gany Unii Europejskiej, przede wszystkim powołana
rozporządzeniem rady (WE) nr 768/2005 z dnia
26 kwietnia 2005 r. Wspólnotowa Agencja Kontroli
Rybołówstwa, natomiast rozporządzenie (WE)
nr 2847/93 ustanawia system kontroli mający zasto-
sowanie do wspólnej polityki rybołówstwa.
Celem utworzenia ww. organu (WAKR) było
przede wszystkim scalenie i ujednolicenie zadań
związanych z przeprowadzaniem działań kontrol-
nych przez kraje należące do Unii Europejskiej, co
powinno wpłynąć na wiarygodność przekazywa-
nych raportów kontrolnych. Centralizacja systemu
kontroli i rola agencji jako komórki czuwającej nad
przestrzeganiem przepisów zwiększy również rze-
telność działań kontrolnych, efektywność przekazy-
wanych informacji i zmniejszy przypadki zatajania
nieprawidłowości czy ograniczania kompetencji nie-
których jednostek.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwestii
współpracy z organizacjami ekologicznymi w walce
o zachowanie ekosystemu Morza Bałtyckiego, pra-
gnę zauważyć, iż przedmiotowa współpraca jest do-
meną ministra środowiska i z tym resortem współ-
pracują organizacje proekologiczne.
Polska jako strona Nowej Konwencji Helsińskiej
(Konwencja o ochronie środowiska morskiego ob-
szaru Morza Bałtyckiego) od 1992 r. zobowiązana
jest do zastosowania wszelkich środków legislacyj-
nych, administracyjnych i innych w celu zapobiega-
nia i eliminowania zanieczyszczenia Bałtyku. Wy-
pełnianie tych zobowiązań leży w gestii kilkunastu
resortów i instytucji. Naczelnym resortem odpowie-
dzialnym za realizację postanowień Konwencji Hel-
sińskiej w Polsce jest Ministerstwo Środowiska.
Natomiast minister rolnictwa i rozwoju wsi wspo-
maga ww. działania w zakresie swoich kompetencji.
Jego zadaniem jest dążenie do zrównoważonego ry-
bołówstwa i racjonalnego wykorzystywania żywych
zasobów morza, zwłaszcza tych gatunków, które po-
trzebują szczególnej ochrony, przez co są gatunkami
corocznie limitowanymi po uzyskaniu odpowiednich
wyników badań nad stanem ich populacji. Dotyczy
to w głównej mierze dorszy bałtyckich, których sta-
170
da zarówno wschodnie, jak i zachodnie wymagają
odbudowy do poziomu, który pozwoli na bezpieczną
i opłacalną eksploatację. W tym celu rada (WE) wy-
dała rozporządzenie nr 1098/2007 z dnia 18 wrze-
śnia 2007 r., ustanawiające wieloletni plan w zakre-
sie zasobów dorszy w Morzu Bałtyckim oraz poło-
wów tych zasobów.
Odnosząc się do problemu rozwiązania przez
rząd RP problemu limitów połowowych dorszy na
2008 r. oraz przyznawania ich polskim rybakom
w wysokościach ekonomicznie opłacalnych, tak by
nie byli zmuszeni do pracy w statystycznej szarej
strefie, narażając się na kontrolę i restrykcje unij-
nych instytucji kontrolujących, stwierdzić należy, że
to nie rząd RP, a Rada Ministrów Unii Europejskiej
w drodze głosowania corocznie ustala wysokości li-
mitów według historycznej bazy połowowej, jakie
przyznawane są państwom członkowskim, biorąc
jednocześnie pod uwagę doradztwo naukowe ICES
i opinię Regionalnych Rad Doradczych (RAC) zrze-
szających przedstawicieli organizacji rybackich.
Rozporządzenie rady (WE), nr 1404/2007, z dnia
26 listopada 2007 r. ustanowiło wielkości dopusz-
czalnych połowów i związane z nimi warunki dla
niektórych zasobów rybnych i grup zasobów ryb-
nych mającymi zastosowanie do Morza Bałtyckiego
w 2008 r.
Najszerzej dyskutowano ze środowiskiem rybac-
kim podział kwoty dorsza. Z uwagi na liczne i nie-
kiedy sprzeczne ze sobą sugestie płynące od środo-
wiska rybackiego na temat ww. podziału odbyły się
trzy spotkania uzgadniające, w wyniku których
przyjęto rozwiązania, za którymi opowiedziała się
większość organizacji, co znajdzie odzwierciedlenie
w treści rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi w sprawie sposobu i warunków wykorzysta-
nia ogólnej kwoty połowowej w 2008 r.
Podnosząc zaś kwestię kontroli, uznać należy, iż
ma ona spełniać rolę prewencyjną, a nie restrykcyj-
ną. Jej celem jest zapobieganie naruszeniom przepi-
sów Wspólnej Polityki Rybackiej, a nie stosowanie
restrykcji, które są wynikiem nie tyle samej kontro-
li, co łamania przepisów prawa.
Sytuacja taka miała miejsce w 2007 r., kiedy to in-
spektorzy unijni w drodze przeprowadzonych w Polsce
kontroli stwierdzili, że polscy rybacy niemal trzy-
krotnie przekroczyli przyznany im do odłowienia
w 2007 r. limit połowu dorszy. W konsekwencji ko-
misja (WE) wydała rozporządzenie nr 804/2007 z dnia
9 lipca 2007 r. ustanawiające zakaz połowów dorszy
w Morzu Bałtyckim (podobszary 25–32, wody WE)
przez statki pływające pod banderą Polski. W dro-
dze negocjacji rząd RP w grudniu 2007 r. wypraco-
wał kompromis z Komisją Europejską w postaci roz-
łożenia ww. przełowienia na cztery kolejne lata, po-
cząwszy od roku 2008, zmniejszając kwotę ogólną
przełowienia o ponad połowę.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 16 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie podjęcia działań mających na celu
usunięcie trudności osobom ze znacznym
i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności
(260)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka, znak SPS-023-260/08 z dnia
4 stycznia br., przy którym przekazano interpelację
Pana Posła Sebastiana Karpiniuka skierowaną do
ministra pracy i polityki społecznej, ministra finan-
sów oraz ministra zdrowia, dotyczącą podjęcia dzia-
łań mających na celu usunięcie trudności dla osób
ze znacznym i umiarkowanym stopniem niepełno-
sprawności, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cego stanowiska w przedmiotowej sprawie, w zakre-
sie dotyczącym właściwości ministra zdrowia.
Minister zdrowia dostrzega problemy środowi-
ska osób niepełnosprawnych (w tym także osób nie-
widomych), dlatego też jego działania zmierzają do
zapewnienia jak najwyższego poziomu świadczeń
zdrowotnych udzielanych tym osobom. Osoby te mają
pełne prawo korzystania z tych świadczeń na równi
z innymi osobami ubezpieczonymi.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.).
Odnosząc się do wymienionego w interpelacji za-
gadnienia zaopatrzenia w leki, stwierdzić należy, że
świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala lub inne-
go zakładu opieki zdrowotnej, przeznaczonego dla
osób wymagających całodobowych lub całodzien-
nych świadczeń opieki zdrowotnej, zapewnia się bez-
płatnie leki i wyroby medyczne, jeżeli są one koniecz-
ne do wykonania świadczenia, co wynika wprost
z art. 35 wspomnianej ustawy.
W warunkach ambulatoryjnych Narodowy Fun-
dusz Zdrowia refunduje produkty lecznicze dopusz-
czone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej na zasadach, które także zostały określone
w przedmiotowej ustawie oraz w wydanych na jej
podstawie aktach wykonawczych.
Podejmując decyzję w sprawie określenia wyka-
zów leków refundowanych, minister zdrowia bierze
pod uwagę nie tylko kryterium zdrowotne, ale tak-
że kryterium finansowe, ze względu na możliwości
płatnicze podmiotu zobowiązanego do finansowa-
nia świadczeń ze środków publicznych; zasięga po-
nadto opinii prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady
Aptekarskiej.

Organem powołanym w szczególności do przygo-
towania i przedstawienia ministrowi zdrowia stano-
wisk w zakresie ustalania wykazów oraz cen urzę-
dowych leków i wyrobów medycznych jest Zespół do
Spraw Gospodarki Lekami. Zespół ten działa na
mocy art. 7 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach
(Dz. U. Nr 97, poz. 1050, ze zm.). W skład zespołu
wchodzą przedstawiciele ministrów: właściwego do
spraw zdrowia, właściwego do spraw finansów pu-
blicznych i właściwego do spraw gospodarki oraz
przedstawiciel Narodowego Funduszu Zdrowia.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami leki objęte
dopłatami ze środków publicznych, w tym leki stoso-
wane przez osoby niepełnosprawne, mogą być naby-
wane na podstawie recept z odpłatnością określoną
w poszczególnych wykazach.
Zauważyć należy, że w wykazie chorób przewle-
kłych już w chwili obecnej znajduje się jaskra, zaś
w wykazie leków i wyrobów medycznych wymienio-
ne są leki wydawane osobom dotkniętym tą chorobą
bezpłatnie oraz leki wydawane po wniesieniu opłaty
w wysokości 30% ceny.
Odnosząc się do kwestii ustalania okresu użyt-
kowania lasek przez osoby niewidome, uprzejmie in-
formuję, iż zasady zaopatrzenia w wyroby medyczne
będące przedmiotami ortopedycznymi i środki po-
mocnicze określają rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 17 grudnia 2004 r.:
— w sprawie szczegółowego wykazu wyrobów
medycznych będących przedmiotami ortopedyczny-
mi i środków pomocniczych, wysokości udziału wła-
snego świadczeniobiorcy w cenie ich nabycia, kryte-
riów ich przyznawania, okresów użytkowania, a tak-
że wyrobów medycznych będących przedmiotami
ortopedycznymi podlegającymi naprawie w zależno-
ści od wskazań medycznych oraz wzoru zlecenia na
zaopatrzenie w te wyroby i środki (Dz. U. Nr 276,
poz. 2739, z późn. zm.);
— w sprawie limitu cen dla wyrobów medycznych
będących przedmiotami ortopedycznymi i środków
pomocniczych, o takim samym zastosowaniu, ale
różnych cenach oraz limitu cen dla napraw przed-
miotów ortopedycznych (Dz. U. Nr 275, poz. 2732,
z późn. zm.).
Oba rozporządzenia są aktami wykonawczymi
wydanymi na podstawie wymienionej na wstępie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych.
Zgodnie z powyższymi przepisami laska dla nie-
widomych (biała) jest przyznawana osobom niewido-
mym i niedowidzącym raz na dwa lata bezpłatnie,
na wniosek lekarza podstawowej opieki zdrowotnej,
jak również chirurga, ortopedy, neurologa, lekarza
rehabilitacji medycznej, reumatologa oraz felczera
ubezpieczenia zdrowotnego.
Pragnę poinformować, iż w chwili obecnej w De-
partamencie Polityki Lekowej i Farmacji Minister-
stwa Zdrowia prowadzone są prace mające na celu
analizę istniejących zasad zaopatrzenia w wyroby
medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi
171
i środkami pomocniczymi. Wynikiem tych prac bę-
dzie zapewne propozycja stosownej nowelizacji
przedmiotowych rozporządzeń.
Jednocześnie deklaruję wolę współpracy oraz
pełnej otwartości w celu rozwiązywania problemów
zdrowotnych dotyczących osób niepełnosprawnych
oraz jakości świadczeń zdrowotnych udzielanych
tym osobom.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zapewnienia pacjentom dostępu
do opieki paliatywnej (266)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez Pana Posła Henryka Milcarza,
otrzymaną przy piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r.
znak: SPS-023-266/08, w sprawie podjęcia działań
zmierzających do zapewnienia pacjentom dostępu
do opieki paliatywnej, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych informacji.
Opieka paliatywno-hospicyjna jest istotną i inte-
gralną częścią opieki zdrowotnej, zabezpieczenie jej
rozwoju stanowi ważny element działań ministra zdro-
wia oraz winno być zgodne z „Rekomendacjami Komi-
tetu Ministrów dla państw członkowskich w sprawie
organizacji opieki paliatywnej”, przyjętymi przez Ko-
mitet Ministrów w dniu 12 listopada 2003 r.
W dokumencie tym zapisano, że opieka paliatyw-
na nie sprowadza się jedynie do opieki instytucjonal-
nej: jest raczej filozofią opieki, która może być zasto-
sowana we wszystkich miejscach pobytu chorego.
Zwykle obserwuje się tworzenie zespołów środowi-
skowych, które oferują opiekę nad chorym w jego
własnym domu lub w domu opieki społecznej. Rów-
nie często obserwuje się inne modele opieki palia-
tywnej prowadzonej w szpitalach. Jeżeli to możliwe,
chorzy powinni mieć możliwość skorzystania z róż-
nych form opieki, zależnie od ich potrzeb zdrowot-
nych i osobistych preferencji.
W przywołanym dokumencie zaleca się, aby rzą-
dy państw członkowskich:
1) podjęły programowe, legislacyjne i inne dzia-
łania konieczne dla opracowania ram dla spójnych
i wszechstronnych narodowych regulacji prawnych
w zakresie opieki paliatywnej;
172
2) dążyły do zrealizowania, na ile jest to możli-
we, ujętych w dokumencie działań;
3) promowały rozwój współpracy międzynarodo-
wej pomiędzy organizacjami, instytucjami badaw-
czymi i innymi aktywnymi na polu opieki paliatyw-
nej strukturami.
W odniesieniu do powyższych zaleceń Minister-
stwo Zdrowia podjęło działania związane z wypra-
cowaniem ram prawnych dla rozwoju opieki palia-
tywnej, a w szczególności dla podniesienia jakości
udzielanych świadczeń w ramach opieki paliatyw-
no-hospicyjnej. Zapoczątkowane w 2006 r. prace nad
projektem rozporządzenia ministra zdrowia w spra-
wie standardów postępowania i procedur medycz-
nych z zakresu opieki paliatywno-hospicyjnej w za-
kładach opieki zdrowotnej przyczynią się z pewno-
ścią do poprawy opieki nad pacjentami wymagający-
mi świadczeń w zakresie opieki paliatywno-hospi-
cyjnej. Przedmiotowy projekt jest po konsultacjach
międzyresortowych i społecznych, a obecnie jest
przygotowywany do dalszych prac legislacyjnych.
Mimo licznych osiągnięć związanych z rozwojem
opieki paliatywno-hospicyjnej na terenie Polski, pa-
cjenci kwalifikujący się do opieki paliatywnej nie za-
wsze mogą korzystać ze świadczeń zdrowotnych
udzielanych w ramach zakontraktowanej opieki pa-
liatywnej. Wynika to, między innymi, z faktu, iż
rozwój opieki paliatywnej w kraju jest nierówno-
mierny. Różnice w rozmieszczeniu placówek opieki
paliatywnej powodują nierównomierny dostęp pa-
cjentów do tego rodzaju opieki. Odnotowuje się mniej
ośrodków opieki paliatywno-hospicyjnej w rejonach
wiejskich, więcej blisko dużych miast.
Warunki i zakres udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy.
Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2 pkt 13a ww.
ustawy świadczeniobiorcy zapewnia się i finansuje
ze środków publicznych m.in. opiekę paliatywną
i hospicyjną. Świadczenia te są finansowane ze środ-
ków publicznych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Szczegóły dotyczące kontraktowania i realizacji
omawianych świadczeń w 2008 r. zostały określone
w przywołanym w interpelacji Pana Posła zarządze-
niu Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 61/
2007/DSOZ z dnia 19 września 2007 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: opieka długoterminowa, ze zm, wydanym
na podstawie art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Stosownie do przepisów § 16 ust. 2 ww. zarządze-
nia podstawowy pakiet świadczeń udzielanych w ra-
mach opieki paliatywno-hospicyjnej, realizowanych
przez świadczeniodawców związanych z Narodowym
Funduszem Zdrowia umową o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: opieka długotermino-
wa – opieka paliatywno-hospicyjna, obejmuje: za-
pewnienie całodobowego dostępu do świadczeń przez
7 dni w tygodniu (także w święta) – w warunkach
stacjonarnych i domowych, całodobową opiekę me-
dyczną, pełne zabezpieczenie w leki, „opiekę wyrę-
czającą” (przyjmowanie chorych na okres nie dłużej
niż 10 dni) – w warunkach stacjonarnych, a ponadto
leczenie bólu i innych objawów somatycznych, świad-
czenia pielęgniarskie, zapobieganie powikłaniom,
zapewnienie specjalistycznych konsultacji medycz-
nych zleconych przez lekarza hospicjum, zapewnie-
nie realizacji zleconych badań i zleconego transpor-
tu, pomoc w rozwiązywaniu problemów społecznych,
zaspokajanie potrzeb duchowych, bezpłatne wypo-
życzanie sprzętu do pielęgnacji chorego oraz sprzętu
rehabilitacyjnego i aparatury medycznej (dotyczy
hospicjum domowego), profilaktykę i leczenie odle-
żyn, pomoc psychologiczną, rehabilitację.
Odnosząc się do postawionego w interpelacji py-
tania o dostępność świadczeń opieki zdrowotnej
w ramach opieki paliatywno-hospicyjnej, mając na
uwadze zawarte w niej informacje na temat niedo-
statecznej liczby łóżek szpitalnych przeznaczonych
dla osób wymagających tej formy opieki, uprzejmie
informuję, iż zapewnienie odpowiedniej dostępności
świadczeń opieki zdrowotnej na terenie działania
danego oddziału wojewódzkiego funduszu należy do
zadań dyrektora tego oddziału, a zawieranie umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej odbywa
się w oparciu o dane historyczne oraz prognozę wy-
nikającą z danych epidemiologicznych. Ponadto
uprzejmie informuję, że zgodnie z wytycznymi dla
świadczeniodawców realizujących świadczenia opie-
ki paliatywno-hospicyjnej na podstawie umowy z Na-
rodowym Funduszem Zdtrowia, określonymi w § 16
ust 4 ww. zarządzenia, każdy pacjent w schyłkowym
okresie życia, skierowany do udzielania świadczeń
w warunkach stacjonarnych, musi być objęty opieką
lub należy mu wskazać innego świadczeniodawcę,
właściwego ze względu na jego stan zdrowia lub
miejsce zamieszkania. Należy jednocześnie zazna-
czyć, iż świadczenia opieki paliatywno-hospicyjnej
kontraktowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia
są realizowane nie tylko w szpitalnych oddziałach
dla przewlekle chorych, ale również w hospicjach
stacjonarnych i domowych oraz w poradniach medy-
cyny paliatywnej.
W związku ze zgłoszoną przez Pana Posła uwagą
mówiącą, iż wskazane powyżej zarządzenie prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dokonuje przenie-
sienia świadczeń opieki paliatywnej z kategorii świad-
czeń specjalistycznych do kategorii „świadczeń dłu-
gotrwałych”, uprzejmie informuję, że w 2008 r. świad-
czenia opieki paliatywno-hospicyjnej będą realizo-
wane identycznie jak w roku ubiegłym, tj. w ramach
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: opieka długoterminowa. Przyporządko-
wanie do określonego rodzaju świadczeń opieki zdro-
wotnej wynika ze specyfiki tych świadczeń.

Odpowiadając na pytanie Pana Posła, dotyczące
planowanych działań w kierunku wyeliminowania
nieprawidłowości występujących w przepisach przy-
wołanego zarządzenia prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, regulującego zasady udzielania m.in.
świadczeń opieki paliatywno-hospicyjnej, uprzejmie
informuję, że w związku z art. 163 ust. 2 pkt 2 i 3
przywołanej na wstępie ustawy, który stanowi, iż
minister właściwy do spraw zdrowia bada uchwały
przyjmowane przez Radę Funduszu oraz decyzje po-
dejmowane przez prezesa Funduszu i stwierdza nie-
ważność uchwały lub decyzji w całości lub w części,
w przypadku gdy narusza ona prawo lub prowadzi
do niewłaściwego zabezpieczenia świadczeń opieki
zdrowotnej, w odniesieniu do zarządzenia prezesa
NFZ nr 61/2007/DSOZ zostało wszczęte postępowa-
nie z urzędu. W ramach trwającego postępowania
prezes NFZ został zobowiązany do złożenia wyja-
śnień wobec zastrzeżeń do legalności badanego za-
rządzenia, m.in. w części dotyczącej limitów procen-
towych pacjentów z chorobami nienowotworowymi.
Przedstawiając powyższe, należy z całą stanow-
czością podkreślić, że działalność ośrodków opieki
paliatywno-hospicyjnej w Polsce zasługuje na wyjąt-
kowo dobrą ocenę. Zwraca uwagę wysokie zaangażo-
wanie i umiejętności personelu łączone z empatią
i poszanowaniem godności ciężko chorych, umiera-
jących i ich bliskich oraz dążeniem do zapewnienia
najwyższego standardu świadczonych usług.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Pawła Arndta
w sprawie modernizacji drogi krajowej nr 15
na odcinku Gniezno–Września (267)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Pawła Arndta z dnia 7 grud-
nia 2007 r., przekazanej przy piśmie z dnia 18 grud-
nia 2007 r., znak: SPS-023-267/07, w sprawie mo-
dernizacji drogi krajowej nr 15 na odcinku Gnie-
zno–Września uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Zapewniam, że resort infrastruktury zdaje sobie
sprawę ze znaczenia tej drogi zarówno dla ruchu lo-
kalnego, jak i krajowego. W chwili obecnej wykona-
nie remontu drogi krajowej nr 15 na odcinku Gnie-
zno–Września jest przewidziane do realizacji w la-
tach 2008–2012. Remont będzie wykonywany z kie-
173
runku miasta Gniezno corocznie, etapowo, w zależ-
ności od dostępnych środków finansowych, na od-
cinkach o różnej długości. Remont ten obejmować
będzie odnowę nawierzchni wraz z elementami po-
prawy bezpieczeństwa ruchu (poszerzenie, dobudo-
wa dodatkowych pasów ruchu, przebudowa skrzyżo-
wań, chodniki itp.).
W roku 2008 Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad przewiduje wykonanie odnowy
ul. Kostrzewskiego w Gnieźnie od skrzyżowania
z drogą nr 5 na długości 2,9 km. Jednocześnie
uprzejmie informuję, że od kilku lat realizowane są
roboty remontowe na drodze krajowej nr 15 na tere-
nie gmin Gniezno i Września. Jednakże z uwagi na
ograniczone środki finansowe dotyczą one krótkich,
będących w złym stanie odcinków oraz przebudowy
skrzyżowań.
W chwili obecnej w przygotowaniu znajduje się
również budowa obwodnicy miasta Wrześni w ciągu
drogi krajowej nr 15. Opracowana została już kon-
cepcja programowa i uzyskano decyzję o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia. Z kolei uzyskanie decyzji o ustale-
niu lokalizacji będzie możliwe po zatwierdzeniu kon-
cepcji programowej. Termin realizacji robót uzależ-
niony jest natomiast od możliwości finansowych.
Obwodnica Wrześni jest zadaniem dodatkowym na
liście inwestycji do realizacji w latach 2007–2013.
W pierwszej kolejności natomiast realizowane będą
drogi ekspresowe w szczególności leżące w koryta-
rzach TEN-T. Do takich na terenie woj. wielkopol-
skiego należy droga ekspresowa S5 na odcinku grani-
ca województwa–Gniezno–Łubowo–autostrada A2
węzeł Kleszczewo.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego geologa kraju
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie opadania wód gruntowych
i powierzchniowych na terenie
południowych Kujaw (268)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł Anny Bańkowskiej z dnia 14 grudnia
2007 r. przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-268/08
w sprawie opadania wód gruntowych i powierzch-
niowych na terenie południowych Kujaw, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
174
Przedmiotowa sprawa jest znana Ministerstwu
Środowiska, a problematyka dotycząca działalności
KWB Konin oraz wpływu kopalni na poziom wód
w jeziorach była przedmiotem wielokrotnych i ob-
szernych wyjaśnień ze strony ministra środowiska,
skierowanych do różnych organów i organizacji
(m.in. do Związku Gmin Powidzkiego Parku Krajo-
brazowego, do marszałka Sejmu – odpowiedzi na in-
terpelacje poselskie).
Kopalnia Węgla Brunatnego Konin w rejonie je-
zior należących do Powidzkiego Parku Krajobrazo-
wego(m.in. jeziora: Wilczyńskie, Ostrowskie, Budzi-
sławskie, Powidzkie) prowadzi działalność polegają-
cą na wydobywaniu węgla brunatnego na podstawie
koncesji nr 165/94 (znak: BKk/MS 1338/94) udzielo-
nej w dniu 6 lipca 1994 r przez ministra ochrony śro-
dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa na wydo-
bywanie węgla brunatnego ze złoża Pątnów IV.
Zgodnie z warunkami zawartymi w koncesji kopal-
nia została zobowiązana między innymi do:
— wydobywania kopaliny w wyznaczonych gra-
nicach obszaru i terenu górniczego oraz przestrze-
gania przepisów, zwłaszcza Prawa geologicznego
i górniczego i dotyczących ochrony, kształtowania
i wykorzystywania zasobów środowiska (zwłaszcza
wód i terenów leśnych);
— prowadzenia działalności w sposób zgodny
z wymaganiami ochrony środowiska, określonymi
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego oraz nienaruszający określonego tym
planem przeznaczenia terenów;
— stosowania systemów eksploatacji ogranicza-
jących powstawanie szkód górniczych.
Innymi dokumentami, w oparciu o które Kopal-
nia Węgla Brunatnego Konin eksploatuje węgiel
brunatny ze złoża Pątnów IV (odkrywka Jóźwin
IIB), są między innymi:
— plan ruchu, część podstawowa dla odkrywki
Jóźwin, zatwierdzony decyzją dyrektora Okręgowe-
go Urzędu Górniczego w Poznaniu z dnia 28 sierp-
nia 1995 r. (znak: 74/30/95/WB);
— plan ruchu, część szczegółowa Zakładu Górni-
czego Konin w Kleczewie S.A. – odkrywka Jóźwin
na okres 2 września 2004 r. do 1 września 2007 r.,
zatwierdzony decyzją dyrektora Okręgowego Urzę-
du Górniczego w Poznaniu z dnia 31 sierpnia 2004 r.
(znak: L.dz.022/0234/0002/04/03579/GD);
— projekt zagospodarowania złoża Pątnów IV
dla odkrywki Jóźwin IIB, zatwierdzony decyzją mi-
nistra ochrony środowiska, zasobów naturalnych
i leśnictwa z dnia 12 kwietnia 1996 r. (znak: Gosm1/
5733/95/96);
— dodatek nr 1 do projektu zagospodarowania
złoża Pątnów IV dla odkrywki Jóźwin IIB, zatwier-
dzony decyzją ministra ochrony środowiska, zaso-
bów naturalnych i leśnictwa z dnia 22 marca 1999 r.
(znak: DGe/MM/489/9126/99).
Udzielenie przez ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa ww. koncesji, jak
również zatwierdzenie przez dyrektora Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu planu ruchu dla za-
kładu górniczego zostało poprzedzone pozytywnymi
uzgodnieniami z organami gmin.
Teren górniczy Pątnów, obejmujący złoże węgla
brunatnego Pątnów IV i obszar górniczy Pątnów IV,
został utworzony przez ministra ochrony środowi-
ska zasobów naturalnych i leśnictwa w dniu 30 sierp-
nia 1993 r. znak: GOsm/1537/93 na wniosek KWB
Konin. Podstawą dla jego określenia było opracowa-
nie z 1992 r. – Numeryczna prognoza rozwoju leja
depresji dla O/Jóźwin II.
W 1994 r. firma Poltegor-Projekt z Wrocławia
sporządziła „Ocenę oddziaływania na środowisko
odkrywki Pątnów”. Ustalono wtedy planowany za-
sięg leja depresji, na podstawie którego utworzono
teren górniczy Pątnów IV. Z ww. opracowania wyni-
ka, iż na pozostałych przestrzeniach nieznajdują-
cych się w wyznaczonym terenie górniczym nie po-
winno wystąpić obniżanie się zwierciadła wód grun-
towych w wyniku odwodnienia prowadzonego przez
kopalnię.
Ponadto dla złoża Pątnów IV sporządzona zosta-
ła również przez przedsiębiorcę dokumentacja okre-
ślająca warunki hydrogeologiczne w związku z pro-
jektowanym odwodnieniem złoża węgla brunatnego
Pątnów IV – odkrywka Jóźwin IIB, przyjęta bez za-
strzeżeń przez ministra środowiska stosownym za-
wiadomieniem z dnia 7 kwietnia 2003 znak: DG/
kdh/ED/489-6422/2003. Kopalnia Węgla Brunatne-
go Konin w Kleczewie SA posiada więc niezbędne
decyzje i dokumenty do prowadzenia wydobycia wę-
gla brunatnego z przedmiotowego złoża na podsta-
wie udzielonej przez ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa koncesji. Nadmie-
niam również, iż organem bezpośrednio nadzorują-
cym działalność górniczą KWB Konin w Kleczewie
SA jest dyrektor Okręgowego Urzędu Górniczego
w Poznaniu.
Wobec braku informacji ze strony Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu o ewentualnych
problemach dotyczących granic terenu górniczego
i szkodliwej działalności kopalni organ koncesyjny
nie ma podstaw do stwierdzenia, iż kopalnia prowa-
dzi działalność niezgodnie z obowiązującymi przepi-
sami prawa i otrzymaną koncesją.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że w przypadku
zaistnienia zmian w środowisku, powstałych w wy-
niku prowadzonej działalności górniczej, obowiązek
przywrócenia do stanu poprzedniego ciąży na przed-
siębiorcy wydobywającym kopalinę. Przywrócenie
do stanu poprzedniego powinno nastąpić poprzez
dostarczenie gruntów, obiektów budowlanych, urzą-
dzeń, lokali, wody lub innych dóbr tego samego ro-
dzaju. W przypadku gruntów rolnych i leśnych przy-
wrócenie do stanu poprzedniego następuje w drodze
rekultywacji i powinno być prowadzone zgodnie
z przepisami o ochronie tych gruntów.
W sytuacji dotyczącej odpowiedzialności za sz-
kody spowodowane ruchem zakładu górniczego
należy natomiast skorzystać z rozwiązań zawartych

w dziale V obowiązującego Prawa geologicznego
i górniczego (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947,
z późn. zm.). Strony znajdujące się w terenie oddzia-
ływania eksploatacji prowadzonej przez kopalnię,
czyli w terenie górniczym, zgodnie z art. 97 tej usta-
wy mają możliwość występowania do przedsiębiorcy
o przywrócenie do stanu poprzedniego na podstawie
postępowania ugodowego z przedsiębiorcą prowa-
dzącym działalność wydobywczą. W przypadku gdy-
by przedsiębiorca odmówił zawarcia ugody, zainte-
resowane strony mogą sprawę skierować do sądu i tą
drogą żądać zadośćuczynienia. Sądowe dochodzenie
roszczeń jest możliwe po wyczerpaniu postępowania
ugodowego. Warunek wyczerpania postępowania ugo-
dowego jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca odmówił
zawarcia ugody albo od zgłoszenia przedsiębiorcy
żądania przez poszkodowanego upłynęło 30 dni. Tak
więc obowiązek rozstrzygania sporów, dotyczących
powstawania szkód w środowisku, spowodowanych
działalnością górniczą, oraz orzekania w przedmio-
cie roszczeń stron pozostaje poza kompetencjami
ministra środowiska, a leży w gestii sądów pow-
szechnych.
Ponadto organ koncesyjny wyraża opinię, iż
w chwili obecnej nie można wskazać jednoznacznie
przyczyny opadania wód gruntowych i powierzch-
niowych w rejonie południowych Kujaw. Szczegółowej
analizie została poddana przywołana w interpelacji
ekspertyza pt. „Ocena oddziaływania odwodnienia
odkrywek w rejonie Kleczewa prowadzonych przez
Kopalnię Węgla Brunatnego Konin SA w Kleczewie
na poziomy wody w jeziorach położonych przy wodo-
dziale rzeki Noteci i rzeki Warty”, sporządzona
przez prof. dr hab. Piotra Ilnickiego oraz mgr. inż.
Wojciecha Orłowskiego i przesłana do ministra śro-
dowiska przez Związek Gmin Powidzkiego Parku
Krajobrazowego. Na jej podstawie można stwierdzić,
iż zawiera ona szereg niedociągnięć, zwłaszcza w za-
kresie analizy wpływu czynników klimatycznych
oraz warunków hydrogeologicznych, które powodu-
ją, że część wniosków nie posiada właściwego uza-
sadnienia merytorycznego. Ponadto ekspertyza ta
jednoznacznie eliminuje czynnik klimatyczny jako
przyczynę drastycznego opadania poziomu wody
w jeziorach Powidzkiego Parku Krajobrazowego,
wskazując, że odpowiedzialność za powstałe skutki
ponosi jedynie kopalnia.
Wniosków z Oceny oddziaływania.... z uwagi na
istotne zastrzeżenia nie można uznać za dowiedzio-
ne lecz jedynie jako prawdopodobne hipotezy, wy-
magające potwierdzenia w toku dalszych badań. Do
czasu wyjaśnienia wątpliwości, dotyczących przede
wszystkim: oceny wpływu czynników klimatycz-
nych, eksploatacji wód jeziornych, warunków hydro-
geologicznych, w tym więzi hydraulicznej jezior
z poziomem neogeńsko-kredowym, postępowania
roszczeniowe w stosunku do KWB Konin nie może
znajdować uzasadnienia. Uzyskanie wiarygodnych
wyników badań wymaga przeprowadzenia dodatko-
wych prac terenowych, w tym pomiarów geoelek-
175
trycznych oraz włączenia modelowania matema-
tycznego do analizy zgromadzonych danych.
Z informacji uzyskanych od Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej (KZGW) wynika, iż w latach
2003–2006 kolejno występowały głębokie letnie su-
sze hydrogeologiczne jako skutek wysokich tempe-
ratur oraz niskich opadów, co objawiło się znaczna
redukcją dopływu w dorzeczu Odry, w tym w zlewni
Noteci, w której dopływ roczny wyniósł 72–82%
wartości średniej. Ten problem w opinii KZGW wy-
maga kompleksowego rozwiązania.
W związku z powyższym w opinii organu konce-
syjnego na dzień dzisiejszy nie można jednoznacznie
stwierdzić, iż wpływy odwodnienia odkrywki Jóź-
win IIB (złoże Pątnów IV) sięgają poza granice je-
zior tzw. ciągu północno-zachodniego, a jedyną przy-
czyną regresji wód w jeziorach Powidzkiego Parku
Krajobrazowego jest działalność Kopalni Węgla
Brunatnego Konin w Kleczewie SA. Prawdopodob-
nie zarówno czynniki klimatyczne, jak i skompliko-
wane warunki hydrogeologiczne odgrywają również
istotną rolę w tym procesie. Bez dalszych badań nie
jest możliwe jednoznaczne i ostateczne rozstrzygnię-
cie przedmiotowej kwestii.
Należy również zauważyć, że zgodnie z przyję-
tym przez ministra środowiska „Wykazem zadań
i działań dla procesu planowania gospodarowania
wodami zgodnie z wymaganiami Ramowej Dyrekty-
wy Wodnej (RDW) w Polsce w latach 2006–2010”
oraz „Strategią gospodarki wodnej” do końca grud-
nia 2009 r. zostaną opracowane plany gospodarowa-
nia wodami w obszarach dorzeczy. Zgodnie z art. 112
ustawy z dnia 18 lipca 2001 roku Prawo wodne pla-
nowanie w gospodarowaniu wodami służy progra-
mowaniu i koordynowaniu działań, które mają m.in.
na celu:
— osiągnięcie lub utrzymanie co najmniej dobre-
go stanu jakościowego i ilościowego wód oraz eko-
systemów od wody zależnych,
— poprawę stanu zasobów wodnych.
Planowanie w gospodarowaniu wodami obejmuje
m.in. następujące dokumenty planistyczne:
— identyfikację znaczących oddziaływań antro-
pogenicznych i ocenę ich wpływu na stan wód po-
wierzchniowych i podziemnych,
— program wodnośrodowiskowy kraju,
— plan gospodarowania wodami na obszarze do-
rzecza,
— warunki korzystania z wód regionu wodnego,
— warunki korzystania z wód zlewni.
Program wodnośrodowiskowy określi podstawo-
we i uzupełniające działania zmierzające do popra-
wy lub utrzymania dobrego stanu wód.
W planach, o których mowa powyżej, będą
uwzględnianie obecne warunki hydrogeologiczne
wraz ze wszelkimi występującymi obecnie proble-
mami. W procesie planowania będą rozpatrzone
także dokumenty koncesyjne na korzystanie ze śro-
dowiska oraz pozwolenia wodnoprawne wszystkich
podmiotów gospodarczych, których działalność może
176
znacząco oddziaływać na stan środowiska w danym
regionie wodnym.
Na podstawie planu gospodarowania wodami na
obszarze dorzecza dyrektor regionalnego zarządu
gospodarki wodnej ustanowi obszary ochronne
zbiorników wód śródlądowych, wskazując zakazy,
nakazy lub ograniczenia oraz obszary, na których
będą obowiązywać.
Odnosząc się do zarzutów dotyczących szkodli-
wej działalności KWB Konin, informuję, iż Woje-
wódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Pozna-
niu – Delegatura w Koninie kontroluje okresowo (co
1,5 r.) odkrywki węgla brunatnego należące do Ko-
palni Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA.
w zakresie spełniania wymogów ochrony środowi-
ska. Ostatnią kontrolę we wszystkich odkrywkach
przeprowadzono w marcu 2007 r. Kontrola wykaza-
ła, że KWB Konin nie przekracza dopuszczalnych
warunków odprowadzania ścieków i wód kopalnia-
nych do środowiska, określonych w decyzjach woje-
wody wielkopolskiego.
Należy dodać, że jeziora: Wilczyńskie, Budzi-
sławskie, Suszewskie i Powidzkie, położone na pół-
nocny-zachód od KWB Konin objęte są badaniami
w ramach monitoringu regionalnego prowadzonymi
przez WIOŚ w Poznaniu – Delegatura w Koninie.
Celem badań jest ocena czystości jezior oraz ich po-
datności na degradację – zgodnie z wytycznymi mo-
nitoringu podstawowego jezior. Badania monitorin-
gowe nie wykazały ujemnego wpływu działalności
wydobywczej kopalni na stan czystości wód w ww.
jeziorach.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż z informacji
uzyskanych od KWB Konin wynika, iż pomimo bra-
ku jednoznacznego stwierdzenia wpływu kopalni na
obniżanie zwierciadła wody w jeziorach Kopalnia
Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA na spo-
tkaniu zorganizowanym przez wojewodę wielkopol-
skiego w dniu 20 października 2006 r. zobowiązała
się do współfinansowania zasilania jezior wodami
z odwodnienia studziennego O/Jóźwin IIB. Stopień
partycypacji w kosztach tego przedsięwzięcia ma
wynieść 50%.
Po podpisaniu 30 sierpnia 2007 r. stosownej umo-
wy w tej sprawie pomiędzy województwem wielko-
polskim a Kopalnią Konin w Kleczewie SA kopalnia
przystąpiła do jej realizacji. W umowie tej kopalnia
zobowiązała się do opracowania dokumentacji zwią-
zanej z przerzutem wód z odwodnienia Odkrywki
Jóźwin IIB do jezior: Wilczyńskiego i Budzisław-
skiego. W międzyczasie kopalnia uzyskała od mar-
szałka województwa wielkopolskiego pisemne sta-
nowisko dotyczące ilości przerzuconej wody i trasy
rurociągu.
Przed ogłoszeniem oferty na wykonanie ww. do-
kumentacji burmistrz gminy i miasta w Kleczewie
wystąpił pisemnie do Zarządu Kopalni Konin z proś-
bą o wstrzymanie procedury przetargowej dotyczą-
cej wykonania dokumentacji, argumentując, że prze-
rzut wód winien odbywać się także bezpośrednio do
Jeziora Budzisławskiego, a nie tylko do Jeziora Wil-
czyńskiego. Odmienne stanowisko dotyczące zasila-
nia tych jezior zajął Zarząd Związku Gmin Powidz-
kiego Parku Krajobrazowego. W związku z dwoma
odmiennymi stanowiskami kopalnia wystąpiła do
marszałka województwa wielkopolskiego o zajęcie
jednoznacznego stanowiska dotyczącego kierunku
przerzutu wód. W dniu 3 grudnia 2007 r. w Powidzu
odbyło się spotkanie zainteresowanych stron w celu
uzgodnienia trasy rurociągu zasilającego te jeziora;
na spotkaniu tym ustalono, że kopalnia opracuje
nową koncepcję przerzutu wód kopalnianych do je-
zior: Budzisławskiego i Wilczyńskiego, pochodzą-
cych z odwodnienia O/Jóźwin IIB, uwzględniając
równoczesne zasilanie tych jezior. Koncepcję tę, na
zlecenie kopalni, wykona Biuro Projektowe Polte-
gor-Projekt Spółka z o.o. we Wrocławiu, w terminie
do 30 stycznia 2008 r. i zostanie ona przesłana do
zaopiniowania zainteresowanym stronom. Po zaopi-
niowaniu tej koncepcji przez zainteresowane strony
zostaną przez marszałka województwa wielkopol-
skiego podjęte dalsze decyzje.
Ponadto informuję, że kopalnia posiada na reali-
zację tej umowy zabezpieczone środki finansowe
w roku 2008. Natomiast przeszkody formalne powo-
dują opóźnienia w realizacji ww. umowy.
Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej fakty,
mam nadzieję, iż problem gwałtownego obniżania
się zwierciadła wód jezior Powidzkiego Parku Krajo-
brazowego uda się rozwiązać w sposób ugodowy, bez
ingerencji sądów powszechnych oraz organu konce-
syjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu, główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie zasadności istnienia oraz sposobów
likwidacji ograniczeń i trudności
organizacyjno-prawnych w zatrudnianiu
obcokrajowców spoza Unii Europejskiej
na terenie Polski (269)
Odpowiadając na interpelację panów posłów Ar-
kadego Fiedlera oraz Tomasza Piotra Nowaka z dnia
17 grudnia 2007 r. (znak: SPS-023-269/08) dotyczą-
cą zasadności istnienia oraz sposobów likwidacji
ograniczeń i trudności organizacyjno-prawnych w za-
trudnianiu obcokrajowców spoza Unii Europejskiej

na terenie Polski, pragnę przedstawić następujące
stanowisko:
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w dużej
mierze podziela poglądy autorów interpelacji, iż ak-
tualnie obowiązujące regulacje prawne dot. zatrud-
niania cudzoziemców nakładają na pracodawców
obowiązek spełnienia szeregu zbyt czasochłonnych
i uciążliwych formalności.
Należy jednak pamiętać, iż przepisy te – z póź-
niejszymi zmianami, głównie o charakterze porząd-
kującym – tworzone były w końcu lat 80. ubiegłego
wieku, w okresie transformacji gospodarczej, przeja-
wiającej się m.in. likwidacją wielu przedsiębiorstw,
ograniczaniem miejsc pracy, a w konsekwencji wzra-
stającym bezrobociem. Priorytet ochrony polskiego
rynku pracy sprawił, iż regulacjom tym nadano cha-
rakter restrykcyjny, co w tym okresie było w pełni
uzasadnione.
Coraz szerzej sygnalizowane niedobory kadro-
we występujące na polskim rynku pracy spowodo-
wały konieczność dokonania przeglądu polskich
rozwiązań w zakresie dopuszczania cudzoziemców
do polskiego rynku pracy pod kątem stworzenia
nowoczesnego systemu zarządzania migracjami
zarobkowymi.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podjęło
działania zmierzające do opracowania założeń poli-
tyki migracyjnej państwa w zakresie migracji zarob-
kowych. Zlecono Ośrodkowi Badań nad Migracjami
Uniwersytetu Warszawskiego wykonanie prac ba-
dawczych, w ramach których dokonane zostaną
analizy pozwalające m.in. na określenie skali zapo-
trzebowania na zagraniczną siłę roboczą oraz źródeł
ich pozyskiwania. Zakończenie tych prac planowane
jest w połowie br.
W ramach prowadzonych działań stworzone zo-
staną także mechanizmy sprzyjające podejmowaniu
pracy w Polsce przez cudzoziemców o wysokich, spe-
cjalistycznych kwalifikacjach przydatnych dla na-
szej gospodarki. Zostaną opracowane także środki
przeciwdziałające niekontrolowanemu napływowi
zagranicznej siły roboczej na polski rynek pracy.
Analizowane są także możliwości wprowadzenia
ułatwień w dostępie do rynku pracy dla cudzoziem-
ców pochodzących z państw trzecich. Rozważane są
różne warianty rozwiązań uwzględniające zarówno
rzeczywiste potrzeby krajowego rynku pracy, jak
i poziom rejestrowanego bezrobocia.
Mając świadomość, iż realizacja przedstawionych
zamierzeń będzie procesem długofalowym, a uzy-
skanie odczuwalnych efektów wymagać będzie cza-
su, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej równo-
legle podejmuje działania o charakterze doraźnym,
pozwalające na stosunkowo szybkie złagodzenie
skutków braku krajowej siły roboczej.
W ubiegłym roku zniesiono obowiązek uzyskiwa-
nia zezwoleń na pracę dla obywateli wszystkich
państw członkowskich UE oraz obywateli państw
EOG, a także dla obywateli państw graniczących
177
z Polską w przypadku podejmowania pracy krótko-
terminowej (trzy miesiące w ciągu kolejnych sześciu
miesięcy). Obniżona została wpłata wnoszona przez
pracodawców w związku ze złożeniem wniosku
o wydanie zezwolenia na pracę z 936 zł do 50–200 zł,
w zależności od formy i okresu zatrudnienia. W lu-
tym br. wprowadzone zostanie kolejne ułatwienie
pozwalające obywatelom Ukrainy, Białorusi i Fede-
racji Rosyjskiej na podjęcie pracy bez zezwolenia na
pracę na okres sześciu miesięcy w ciągu kolejnych
dwunastu miesięcy.
Odnosząc się do szczegółowych pytań postawio-
nych w interpelacji, uprzejmie informuję:
Pyt. 1.: W aktualnym stanie prawnym przyrze-
czenie wydania zezwolenia na pracę stanowi podsta-
wę uzyskania polskiej wizy legalizującej pobyt zwią-
zany z zatrudnieniem. Ministerstwo zamierza ten
przepis w niedługim czasie zmienić. Będziemy pro-
ponować zastąpienie przyrzeczenia i zezwolenia na
pracę jednym dokumentem. W dalszej perspektywie
czasowej, zgodnie z podejmowanymi na forum euro-
pejskim pracami nad projektem dyrektywy Rady
w sprawie procedury jednego wniosku o jedno ze-
zwolenie dla obywateli krajów trzecich na pobyt
i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz
w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników
z krajów trzecich przebywających legalnie w pań-
stwie członkowskim, przewidujemy wprowadzenie
jednolitej decyzji, która będzie obejmowała zarówno
obecne zezwolenie na zamieszkanie na czas ozna-
czony, jak i zezwolenie na pracę.
Pyt. 2.: Decyzje o dopuszczaniu cudzoziemców do
krajowego rynku pracy, nie tylko w Polsce, lecz tak-
że w większości innych państw europejskich, podej-
mowane są przez organy szczebla regionalnego, któ-
re z reguły odpowiedzialne są za politykę rynku pra-
cy na poziomie określonego regionu. Warto przypo-
mnieć, iż w 2000 r. całość spraw związanych z wyda-
waniem zezwoleń na pracę cudzoziemców przekaza-
na została starostom powiatu. System ten jednak
się nie sprawdził, stąd w 2002 r. kompetencje te po-
nownie przekazano administracji szczebla woje-
wódzkiego.
Pyt. 3.: Obecnie obowiązujące wpłaty w wysoko-
ści 50 zł, 100 zł lub 200 zł w zależności od okresu
oraz formy zatrudnienia cudzoziemca, wg naszych
informacji nie budzą większych zastrzeżeń i są ak-
ceptowane przez organizacje samorządowe zrzesza-
jące polskich pracodawców.
Należy pamiętać, iż do dnia 24 października ub.r.
jednolita opłata z tego tytułu odpowiadała minimal-
nej płacy w Polsce i wynosiła wówczas 936 zł.
Pyt. 4.: Należy zauważyć, że indywidualny cha-
rakter zezwoleń związany jest z indywidualnym
charakterem wiz lub decyzji pobytowych. Zakłada-
my jednakże, że nowe procedury będą uwzględniały
rozpatrywanie wniosków grupowych, składanych
przez jednego pracodawcę.
178
Pyt. 5.: Wpłata wnoszona przez pracodawcę zain-
teresowanego zatrudnieniem cudzoziemca pokrywa
koszty procedur administracyjnych związanych z pod-
jęciem decyzji o udzieleniu zezwolenia na pracę lub
odrzuceniem wniosku pracodawcy, ponoszone przez
publiczne służby zatrudnienia. Wniosek o przedłu-
żenie zezwolenia na pracę powoduje uruchomienie
nowej procedury. Stąd konieczność dokonania wpła-
ty w wysokości połowy kwoty wskazanej w odpowie-
dzi na pyt. 3.
Pyt. 6.: Cudzoziemcy uzyskujący zezwolenie na
pracę mogą być zatrudniani w naszym kraju na za-
sadzie uzupełniania niedoborów na rynku pracy.
Nie powinni natomiast wypierać z tego rynku pra-
cowników miejscowych. Stąd konieczność każdora-
zowego przeprowadzenia testu rynku pracy przez
– najlepiej zorientowany w potrzebach lokalnego
rynku pracy – samorząd powiatu, właściwy dla miej-
sca przyszłej pracy cudzoziemca.
Pyt. 7.: Pracodawca ma obowiązek wykazania, iż
podjął wszelkie możliwe działania zmierzające do
pozyskania kandydatów do pracy spośród polskich
obywateli lub cudzoziemców mających prawo do za-
trudnienia bez obowiązku uzyskiwania zezwolenia
na pracę, np. cudzoziemców posiadających zezwole-
nie na osiedlenie się w Polsce, uchodźców, obywateli
państw członkowskich UE. Składanie ofert w po-
wiatowych urzędach pracy, których skuteczność,
z uwagi na ograniczone aktualnie możliwości pro-
wadzenia aktywnego pośrednictwa pracy, nie jest
satysfakcjonująca, nie zaspokoi potrzeb kadrowych
pracodawców. Stąd konieczność poszukiwania pra-
cowników innymi kanałami, np. poprzez niepublicz-
ne służby zatrudnienia (prywatne agencje pośred-
nictwa pracy), zamieszczania ofert pracy w prasie
codziennej zarówno o zasięgu ogólnokrajowym, jak
i lokalnym, w telewizji i radiu, na wyspecjalizowa-
nych stronach internetowych, poprzez system Euro-
pejskich Służb Zatrudnienia EURES.
Pyt. 8.: Zgodnie z zapisem ustawowym zezwole-
nie na pracę wydawane jest dla konkretnego cudzo-
ziemca oraz pracodawcy, na określone stanowisko
lub rodzaj wykonywanej pracy. Dlatego też zmiana
pracodawcy i miejsca zatrudnienia powoduje ko-
nieczność uzyskania nowego zezwolenia. Rozważa-
na jest możliwość bardziej elastycznego traktowania
takich przypadków poprzez dopuszczanie możliwo-
ści zmiany miejsca pracy bez obowiązku urucha-
miania nowej procedury. Należy jednak zauważyć,
że ze względu na przyjęte przy tworzeniu systemu
zezwoleń założenia wspomniane na wstępie zatrud-
nienie cudzoziemca miało mieć charakter uzupeł-
niający na lokalnym rynku pracy – stąd powiązanie
z rynkiem pracy określonego powiatu. Jeżeli jednak
charakter pracy wymaga częstej zmiany jej miejsca,
test rynku pracy dokonywany jest jedynie w powie-
cie właściwym ze względu na siedzibę pracodawcy.
Korzystając z okazji, pragnę za pośrednictwem
Pana Marszałka podziękować Panom Posłom za za-
interesowanie się problematyką dostępu cudzoziem-
ców do polskiego rynku pracy. Liczę jednocześnie na
wsparcie działań naszego ministerstwa w zakresie
przygotowania nowego prawa obejmującego proble-
matykę migracji zarobkowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie rekompensat
za pozostawione mienie na dawnych
Kresach Wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej
(270)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pytanie postawione w interpelacji, znak: SPS-023-
-270/08, z dnia 18 grudnia 2007 r. wystosowanej do
ministra skarbu państwa przez Posła Zbigniewa
Konwińskiego uprzejmie informuję:
Zgodnie z ustawą z dnia 8 lipca 2005 r. o realiza-
cji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia
nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypo-
spolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1418,
Dz. U. z 2006 r. Nr 195, poz. 1437) minister skarbu
państwa prowadzi w formie elektronicznej, na pod-
stawie danych przekazywanych z rejestrów woje-
wódzkich, centralny rejestr osób uprawnionych do
otrzymania rekompensaty z tytułu pozostawienia
nieruchomości poza obecnymi granicami RP. Woje-
wodowie są zobowiązani do przekazywania mini-
strowi skarbu państwa raz na kwartał danych osób
uprawnionych do otrzymania rekompensaty.
Ww. ustawa nie określa kolejności przesyłania da-
nych osób uprawnionych przez Ministerstwo Skarbu
Państwa do Banku Gospodarstwa Krajowego, od cze-
go zależą terminy dokonywania wypłat rekompensat
przez bank. W tej sytuacji dane osób uprawnionych
przesyłane są do Banku Gospodarstwa Krajowego
według kolejności ich wpływu do MSP.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Skarbu
Państwa przekazało do Banku Gospodarstwa Kra-
jowego od grudnia 2006 r. do końca 2007 r. dane po-
nad 3 tys. osób uprawnionych do otrzymania rekom-
pensaty. Oznacza to załatwienie wszystkich spraw
przekazanych przez wojewodów do rejestru central-
nego w roku 2006, z wyjątkiem niemożliwych do
uwzględnienia z powodu popełnionych błędów w fa-
zie potwierdzania w urzędach wojewódzkich prawa
do rekompensaty oraz niekompletnych lub błędnych
danych. Z ww. osób, które dotychczas otrzymały re-
kompensatę za tzw. mienie zabużańskie w postaci

świadczenia pieniężnego wypłacanego przez BGK,
jest 139 uprawnionych, którym prawo do rekompen-
saty potwierdził wojewoda pomorski. Wartość rekom-
pensat wypłaconych tym osobom wynosi 5 541 625,64
PLN. Powodem tak małej liczby osób, które otrzyma-
ły rekompensatę na podstawie decyzji wojewody po-
morskiego, jest fakt, że dane z pomorskiego rejestru
osób uprawnionych zaczęły napływać do rejestru
centralnego w MSP dopiero w listopadzie roku ubie-
głego (nie licząc 14 osób wytypowanych przez rząd
Polski na mocy porozumienia z Europejskim Trybu-
nałem Praw Człowieka w Strasburgu).
Ministerstwo Skarbu Państwa podejmuje działa-
nia na rzecz przyspieszenia wypłat rekompensat
w roku 2008. Problem zostanie rozwiązany całościo-
wo jednakże dopiero po wdrożeniu jednolitego syste-
mu elektronicznego rejestrów, pozwalającego na
zdalny dostęp do systemu centralnego z poziomu
urzędu wojewódzkiego i tym samym prowadzenie
wypłat rekompensat w trybie bieżącym. Zadanie to
jest aktualnie realizowane w formie przetargu nie-
ograniczonego. Ogłoszenie o przetargu na nowy sys-
tem informatyczny zostało przekazane przez Mini-
sterstwo Skarbu Państwa do Urzędu Oficjalnych
Publikacji Wspólnot Europejskich w dniu 8 listopa-
da 2007 r. Otwarcie złożonych ofert nastąpiło w dniu
19 grudnia 2007 r. Przewidywany okres wykonania
zamówienia określono na koniec 2008 r. Do czasu
wdrożenia nowego systemu obowiązywać będzie do-
tychczasowy system gromadzenia i przekazywania
danych osób uprawnionych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie zamiaru dokonania zmian
na liście indykatywnej projektów
indywidualnych Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej na lata 2007–2013”
polegających na usunięciu z listy modernizacji
drogi wojewódzkiej nr 875 Kolbuszowa–Mielec
i budowy obwodnic Kolbuszowej i Mielca (272)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-272/
08, przesyłające interpelację Pana Posła Zbigniewa
Chmielowca w sprawie zamiaru dokonania zmian
na liście indykatywnej projektów indywidualnych
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
179
niej” na lata 2007–2013 (PO RPW) pragnę odnieść
się do przedstawionych w niej pytań.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego nie podejmuje działań mających na
celu usunięcie z listy projektów kluczowych PO
RPW pojedynczych projektów, w tym m.in. projek-
tów dotyczących modernizacji drogi wojewódzkiej
nr 875 Kolbuszowa–Mielec oraz budowy obwodnic
Kolbuszowej i Mielca. Ewentualne zmiany na liście
projektów kluczowych zostaną wprowadzone po ich
zweryfikowaniu pod względem zgodności z doku-
mentami programowymi (Narodowa Strategia Spój-
ności, program operacyjny), z kryteriami zawartymi
w wytycznych ministra rozwoju regionalnego w za-
kresie jednolitego systemu zarządzania i monitoro-
wania projektów indywidualnych oraz możliwością
wdrożenia projektów w okresie 2007–2015.
Obecnie lista projektów kluczowych PO RPW
jest analizowana. Zgodnie z przewidywaniami we-
ryfikacja projektów powinna się zakończyć w termi-
nie do końca stycznia br. Po weryfikacji list benefi-
cjenci projektów zostaną zaproszeni do podpisywa-
nia preumów. Istotne znaczenie dla terminu podpi-
sania preumowy będzie miał stopień przygotowania
projektu.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów
Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza Moskala
w sprawie próby zmiany usytuowania
Wspólnego Sekretariatu Technicznego
w ramach Programu Współpracy
Transgranicznej Polska–Republika Słowacka
2007–2013 (275)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację Panów Posłów Zbigniewa Chmielowca i Ka-
zimierza Moskala z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie
lokalizacji Wspólnego Sekretariatu Technicznego
(WST) w ramach Programu Współpracy Transgra-
nicznej Polska – Republika Słowacka 2007–2013 pra-
gnę przekazać następujące wyjaśnienia.
Decyzja o lokalizacji WST podejmowana jest
przez instytucję zarządzającą programem (jest nią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) w oparciu o kon-
sultacje z krajowymi i zagranicznymi partnerami
uczestniczącymi we wspólnym programie.
180
Program Współpracy Transgranicznej Polska
– Republika Słowacka obejmuje swym zasięgiem po-
łudniowe części trzech województw: podkarpackie-
go, małopolskiego, śląskiego, oraz północną część
Słowacji (kraje żyliński i preszowski). Do głównych
zadań WST należy doradztwo na rzecz potencjal-
nych beneficjentów, pomoc w przygotowaniu wnio-
sków projektowych, organizacja szkoleń i spotkań
promocyjnych oraz przyjmowanie i rejestracja wnio-
sków projektowych. Lokalizacja WST powinna być
dogodna dla wszystkich beneficjentów z całego ob-
szaru, na którym będzie realizowany program.
Wstępne rozmowy dotyczące lokalizacji WST dla
programu polsko-słowackiego w latach 2007–2013
podjęto po rozpoczęciu prac nad systemem wdraża-
nia programów Europejskiej Współpracy Terytorial-
nej zarządzanych przez stronę polską. W tym czasie
powstała koncepcja lokalizacji sekretariatu w Kra-
kowie – miejscu dogodnym dla wszystkich benefi-
cjentów programu oraz posiadającym odpowiedni
potencjał dla zapewnienia międzynarodowego per-
sonelu i właściwej jakości obsługi programu. Propo-
zycja ta zyskała oficjalne wsparcie ze strony władz
samorządowych woj. małopolskiego, śląskiego oraz
kraju żylińskiego na Słowacji. Sprzeciwu wobec tej
propozycji nie zgłaszali pozostali polscy i słowaccy
partnerzy uczestniczący w realizacji programu.
Odmienna decyzja, wskazująca Rzeszów jako
miejsce lokalizacji WST dla programu polsko-sło-
wackiego, została podjęta we wrześniu 2007 r., bez
przeprowadzenia odpowiednich konsultacji. Decyzja
ta została zakomunikowana członkom międzynaro-
dowej grupy roboczej odpowiedzialnej za przygoto-
wanie programu podczas spotkania w Sieniawie
(28–29 września 2007 r.).
Obecna decyzja o lokalizacji WST w Krakowie
stanowi zatem powrót do pierwotnie omawianej
koncepcji umiejscowienia sekretariatu.
Za umieszczeniem WST w Krakowie przemawia
przede wszystkim korzystna lokalizacja oraz dogod-
ne połączenia komunikacyjne z woj. podkarpackim,
śląskim oraz krajem żylińskim i preszowskim, a tym
samym potencjalnymi beneficjentami oraz instytu-
cjami uczestniczącymi we wdrażaniu programu,
oraz bardzo duży potencjał kulturalno-naukowy.
Ponadto Kraków stanowi naturalne centrum pol-
sko-słowackiego regionu przygranicznego.
Jednocześnie chciałabym podkreślić, że ze wzglę-
du na rolę, jaką pełni woj. podkarpackie we wspiera-
niu współpracy transgranicznej ze Słowacją oraz
Ukrainą, Rzeszów oraz powiat rzeszowski zostały
włączone do programu polsko-słowackiego na lata
2007–2013 (w latach 2004–2006 Rzeszów nie był ob-
jęty programem INTERREG III A Polska–Słowa-
cja). Włączenie to odbyło się zgodnie z art. 21 rozpo-
rządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europej-
skiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego, który stanowi, że do 20%
alokacji środków EFRR na program mogą być finan-
sowane wydatki poniesione przy realizacji projek-
tów na obszarach NTS 3 przylegających do główne-
go obszaru programu. Stolice pozostałych woje-
wództw nie zostały włączone do obszaru wsparcia
programu.
Należy zaznaczyć, że lokalizacja WST w Krako-
wie w żaden sposób nie opóźni uruchomienia pro-
gramu, a jednocześnie może mieć pozytywny wpływ
na jego realizację na całym obszarze wsparcia.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie dodatku do wynagrodzenia
dla pracowników socjalnych zatrudnionych
przez podmioty niepubliczne (282)
W związku z interpelacją Pani Poseł Elżbiety
Streker-Dembińskiej oraz Pana Posła Tadeusza
Tomaszewskiego z dnia 11 grudnia 2007 r., prze-
słaną pismem z dnia 4 stycznia 2008 r. nr SPS-023-
-282/08, w sprawie dodatku do wynagrodzenia dla
pracowników socjalnych zatrudnionych w jednost-
kach organizacyjnych pomocy społecznej prowa-
dzonych przez podmioty niepubliczne, uprzejmie
odpowiadam.
Zgodnie z art. 121 ust. 3a ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r.
Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) pracownikowi socjalne-
mu zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy
w samorządowych jednostkach organizacyjnych po-
mocy społecznej, do którego podstawowych obowiąz-
ków należy świadczenie pracy socjalnej w środowi-
sku, w tym przeprowadzanie rodzinnych wywiadów
środowiskowych poza siedzibą jednostki, przysługu-
je wypłacany co miesiąc dodatek do wynagrodzenia
w wysokości 250 zł. W przypadku zatrudnienia
w mniejszym wymiarze czasu pracy dodatek przysłu-
guje w wysokości proporcjonalnej do czasu pracy.
Z cytowanego powyżej przepisu wynika, że pra-
wo do dodatku w wysokości 250 zł mają jedynie
pracownicy socjalni zatrudnieni w samorządowych
jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej,
spełniający równocześnie przesłanki do jego otrzy-
mania.
W przypadku pracowników socjalnych zatrud-
nionych w jednostkach organizacyjnych pomocy
społecznej innych niż samorządowe, realizujących

zadania pomocy społecznej na zlecenie samorządu
terytorialnego, taki dodatek nie przysługuje (na
podstawie ustawy o pomocy społecznej). Jednak nie
ma przeciwwskazań prawnych, by pracodawca taki
dodatek przyznał pracownikowi socjalnemu. Jednak
może on być finansowany tylko ze środków własnych
pracodawcy.
Wypłacanie wynagrodzeń pracownikom socjal-
nym jest zadaniem własnym samorządu terytorial-
nego. Przedmiotowy dodatek jest składnikiem wyna-
grodzenia. Obecnie (nie wiadomo, jak długo) jest on
dofinansowywany, w wysokości 250 zł miesięcznie na
jednego pracownika socjalnego (bez kosztów praco-
dawcy), z rezerwy celowej budżetu państwa. W przy-
padku jednostek niepublicznych ustawodawca nie
mógł i nie może narzucić takiego obowiązku, ponie-
waż w ślad za tym powinien zabezpieczyć środki fi-
nansowe na ten cel. Takie postępowanie także wy-
muszałoby na pracodawcach finansowanie kosztów
przyznania tego dodatku leżących po jego stronie.
Zlecenie zadania z pomocy społecznej jednostce
niepublicznej przez samorząd terytorialny odbywa
się na podstawie umowy, w której określane są wa-
runki realizacji zadania. Zadania wypłaty wynagro-
dzeń dla pracowników socjalnych, w tym dodatku dla
pracownika socjalnego, nie można zlecić. Zlecenio-
dawca nie może również ingerować w umowy zawie-
rane pomiędzy zleceniobiorcą a jego pracownikami.
Może jedynie zasugerować wypłatę takich dodatków
(ze środków własnych zleceniodawcy lub w ramach
otrzymanej dotacji na realizację zadania).
Także status pracowników socjalnych zatrudnio-
nych w jednostkach niepublicznych jest inny niż
pracowników socjalnych zatrudnionych w jednost-
kach organizacyjnych samorządu. Pracownicy za-
trudnieni w jednostkach samorządowych są pra-
cownikami samorządowymi i podlegają przepisom
ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach sa-
morządowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593,
z późn. zm.), która reguluje formę zatrudnienia oraz
prawa i obowiązki pracownika. Również wysokość
wynagrodzenia oraz kwalifikacje do zajmowanego
stanowiska regulowane są aktem prawnym wyda-
nym na podstawie powyższej ustawy. W przypad-
ku jednostek niepublicznych kwestie te regulowa-
ne są na podstawie zawieranych umów o pracę,
w których strony umawiają się na konkretne wa-
runki, a w przypadku większych jednostek (zatrud-
nienie powyżej 20 osób) zasady wynagradzania
określane są w zakładowym regulaminie wynagra-
dzania – art. 772 Kodeksu pracy.
Mając powyższe na uwadze, nie planuje się zmia-
ny przepisów ustawy o pomocy społecznej w zakre-
sie rozszerzenia grupy osób uprawnionych do dodat-
ku dla pracowników socjalnych.
Według stanu na dzień 30 czerwca 2007 r. (dane
za rok 2007 będą dostępne w terminie późniejszym,
ponieważ dopiero zaczął się okres sprawozdawczy za
ubiegły rok) w Polsce funkcjonują 203 niepubliczne
domy pomocy społecznej. Natomiast Ministerstwo
181
Pracy i Polityki Społecznej nie gromadzi danych
dotyczących liczby pracowników socjalnych zatrud-
nionych w niepublicznych domach pomocy społecz-
nej. Natomiast zgodne z prawem w każdym domu
pomocy społecznej powinien być zatrudniony pra-
cownik socjalny. Biorąc pod uwagę wskaźnik okre-
ślony w przepisach, który stanowi, że na 100 miesz-
kańców domu pomocy społecznej powinno być za-
trudnionych nie mniej niż 2 pracowników socjal-
nych, można przyjąć, że w domach niepublicznych
zatrudnionych jest nie mniej niż 255 pracowników
socjalnych (12 732 mieszkańców dps: 100 = 127,32
x 2 pracowników socjalnych = ~ 255 pracowników
socjalnych).
Trudno ocenić koszty związane z rozszerzeniem
uprawnień do przedmiotowego dodatku o pracowni-
ków socjalnych zatrudnionych w jednostkach niepu-
blicznych, ponieważ samorząd zleca zadania z po-
mocy społecznej nie tylko z zakresu prowadzenia
domów pomocy społecznej, lecz także z zakresu opie-
ki nad dzieckiem i rodziną oraz opieki nad osobami
z zaburzeniami psychicznymi. Zatem całkowita licz-
ba pracowników socjalnych zatrudnionych w tych
jednostkach może być bardzo duża. Idąc tym tropem
oraz sprawiedliwością społeczną, uprawnienia do
tego dodatku powinni mieć wszyscy pracownicy so-
cjalni realizujący zadania z pomocy społecznej a za-
trudnieni w jednostkach niepublicznych (organiza-
cje pozarządowe, szpitale, zakłady opiekuńcze, po-
radnie specjalistyczne i inne). Jednak w budżecie
państwa nie ma możliwości zabezpieczenia tak du-
żej kwoty.
Obecnie prowadzone są prace nad nowelizacją
ustawy o pomocy społecznej. Prace dotyczą głównie:
1) zwiększenia kompetencji i roli wojewody oraz
wyposażenia w odpowiednie narzędzia w zakresie
kontroli i nadzoru nad wykonywaniem zadań pomo-
cy społecznej przez jednostki publiczne i niepublicz-
ne (w tym również nadzór nad placówkami zapew-
niającymi całodobową opiekę osobom niepełno-
sprawnym, przewlekle chorym lub osobom w pode-
szłym wieku),
2) uszczegółowienia zapisów ustawy budzących
wątpliwości interpretacyjne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
182
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o finansach publicznych (283)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją posłów Tadeusza Tomaszewskie-
go i Elżbiety Streker-Dembińskiej z dnia 8 stycznia
2008 r. dotyczącą możliwości nowelizacji ustawy
o finansach publicznych w zakresie przepływu środ-
ków unijnych pragnę poinformować, że Minister-
stwo Finansów zbiera i analizuje informacje o trud-
nościach związanych z przepływami finansowymi
dla programów NSRO 2007–2013, biorąc pod uwagę
także ewentualną konieczność dokonania zmian
w ustawie o finansach publicznych. Natomiast zgod-
nie z dotychczasowymi ustaleniami nie ma planów
zmiany przepisów w zakresie konsekwencji zasady
roczności budżetu (tj. roczne plany finansowe, rocz-
ne rozliczanie dotacji).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż rozporzą-
dzeniem ministra finansów z dnia 11 grudnia 2007 r.
zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegóło-
wej klasyfikacji dochodów, wydatków, przychodów
i rozchodów oraz środków pochodzących ze źródeł
zagranicznych (Dz. U. Nr 234, poz. 1721) w dziale
758: Różne rozliczenia dodano rozdziały: 75861
– Regionalne Programy Operacyjne 2007–2013 oraz
75862 – Program Operacyjny „Kapitał ludzki”.
W rozdziałach tych są planowane m.in. dochody sa-
morządu województwa.
Odnosząc się do kwestii terminu ewentualnego
wniesienia do Sejmu kompleksowej ustawy o finan-
sach publicznych, należy wskazać, iż Sejm V kadencji
nie przystąpił do prac nad projektem ustawy o fi-
nansach publicznych i ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych. Zgodnie z zasadą
dyskontynuacji prac parlamentarnych wszystkie
niezałatwione przez parlament sprawy uznaje się za
zamknięte wraz z upływem jego kadencji.
Ze względu na wagę i znaczenie ustawy o finan-
sach publicznych dla funkcjonowania całego sektora
finansów publicznych przeprowadzenie reformy fi-
nansów publicznych w dalszym ciągu pozostaje
w sferze zainteresowania rządu. Podkreślenia wy-
maga, iż konsolidacja finansów publicznych jest nie-
wątpliwie potrzebna jako postulat mający na celu
uporządkowanie funkcjonowania sektora finansów
publicznych, a także uczynienie go przejrzystym,
oszczędnym oraz nowocześnie zorganizowanym.
Jednakże decyzja, w jakim nastąpi ona zakresie
oraz które elementy przygotowanej poprzednio re-
formy będą kontynuowane, zapadnie dopiero po do-
konaniu szczegółowego przeglądu rozwiązań zawar-
tych w przygotowanych, choć niewdrożonych, przez
poprzedni rząd projektach ustaw pod kątem ich ska-
li, celowości i konsekwencji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie realizacji kontraktów wojewódzkich
(284)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 stycznia br., znak: SPS-023-284/08
SM-I-0700-10-BB/08), przekazującego interpelację
posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Elżbiety Stre-
ker-Dembińskiej w sprawie realizacji kontraktów
wojewódzkich, przedstawiam, co następuje.
Prace nad przygotowaniem kontraktu wojewódz-
kiego rozpoczęły się w 2006 r., a wstępna jego wersja
została zaprezentowana na posiedzeniu Konwentu
Marszałków, który miał miejsce 19 kwietnia 2007 r.
we Wrocławiu. Następnie ww. projekt był przedmio-
tem dyskusji z właściwymi komórkami wewnętrz-
nymi MRR oraz przedstawicielami regionów. Efek-
tem prac był projekt omówiony na spotkaniu w dniu
24.09.2007 r. Marszałkowie odmówili podpisania
ówcześnie przygotowanego projektu. Jednocześnie,
zgodnie z przekazanymi do MRR informacjami, re-
giony pracowały w swoim gronie nad dalszymi mo-
dyfikacjami treści kontraktu. Na początku grudnia
2007 r. do MRR wpłynęła wersja kontraktu zawiera-
jąca propozycje zmian i zapisów przygotowanych
przez 5 województw. Projekt ten stał się przedmio-
tem ponownych negocjacji z regionami oraz konsul-
tacji z właściwymi komórkami MRR. Ostatecznie
przygotowana w wyniku tego procesu wersja stano-
wi kompromisowe rozwiązanie pomiędzy stanowi-
skiem prezentowanym przez strony samorządową
i rządową, przy zachowaniu powszechnie obowiązu-
jących ram prawnych.
W połowie stycznia 2008 r. zindywidualizowane
kontrakty zostały rozesłane regionom, z prośbą
o uzupełnienie i podpisanie. Celem obu zaintereso-
wanych stron jest jak najszybsze podpisanie kon-
traktu wojewódzkiego. Przewiduje się, że proces
podpisywania kontraktów zakończy się na początku
lutego 2008 r.

Głównymi kwestiami problematycznymi podczas
ostatecznych negocjacji treści kontraktu były:
— wytyczne MRR i ich stosowanie – regiony po-
stulowały usunięcie z kontraktu wymogu stosowa-
nia się przez nie do wytycznych MRR, instrumentu
dzięki któremu minister rozwoju regionalnego może
ustalać jednolite zasady związane z wdrażaniem pro-
gramów operacyjnych. Przyjęty konsensus w kwestii
umocowania wytycznych polega na zamieszczeniu
w treści kontraktu ogólnego odwołania do stosowa-
nia przez strony zasad wdrażania programów opera-
cyjnych. Załącznikiem do kontraktu jest lista enu-
meratywnie wskazanych wytycznych, w ramach
których regulowane są te zasady. Jednocześnie pod-
kreślono konieczność konsultacji między stronami
wszelkich zmian ww. zasad (obowiązek zawarty
w art. 35 ust. 5 ustawy o zasadach prowadzenia po-
lityki rozwoju);
— wkład krajowy – regiony kwestionowały zapi-
sy odnoszące się do zapewnienia przez instytucję za-
rządzającą wkładu krajowego, a także postulowały
usunięcie z treści kontraktu poziomu wkładu wła-
snego jednostek samorządu terytorialnego. Po prze-
prowadzonych dyskusjach ustalono jednak zapisy
odnośnie do odpowiedzialności IZ za zapewnienie
wkładu krajowego, które są zgodne ze stanowiskiem
prezentowanym od początku przez MRR;
— zasady przesuwania środków pomiędzy regio-
nalnymi programami operacyjnymi – ustalono, że
zasady dotyczące realokacji środków pomiędzy pro-
gramami zostaną opracowane przez instytucję ko-
ordynującą NSRO na poziomie wszystkich progra-
mów operacyjnych. Zasady te zostaną przyjęte przez
Komitet Koordynacyjny NSRO.
Oprócz powyższego dokonano również w kontr-
akcie, zgodnie z wynikami prowadzonych dyskusji,
zmian dotyczących m.in:
— rozliczania środków finansowych, które mają
na celu stworzenie bardziej przejrzystego systemu
rozliczania środków dotacji rozwojowej;
— doprecyzowania zadań MRR w zakresie spra-
wozdawczości, w tym opiniowania przez MRR spra-
wozdań rocznych i końcowych przed ich przedłoże-
niem Komitetowi Monitorującemu RPO;
— doprecyzowania zadań MRR z zakresu nadzo-
ru nad prawidłowością wykorzystania przekazanych
środków.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
183
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie problemów związanych
z wdrażaniem regionalnych programów
operacyjnych (285)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację Posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Elżbie-
ty Streker-Dembińskiej, dotyczącą problemów związa-
nych z wdrażaniem regionalnych programów opera-
cyjnych (pismo z 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-
-285/08), informuję, co następuje.
Ad 1. Zgodnie z ustawą o partnerstwie publiczno-
prywatnym organem właściwym do spraw z zakresu
PPP jest minister gospodarki. W związku z tym
przedmiotowa interpelacja została przekazana do
Ministerstwa Gospodarki, z prośbą o udzielenie
odpowiedzi na pytanie dotyczące samej ustawy, jak
i jej ewentualnej nowelizacji.
Ad 2. Stan prac nad przygotowaniem pakietu
rozporządzeń dotyczących zasad udzielania pomocy
publicznej w ramach regionalnych programów
operacyjnych przedstawiono w tabeli na s. 184.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Tadeusza
Tomaszewskiego i Bogusława Wontora
w sprawie zmiany rozporządzenia Ministra
Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca
2002 r. dotyczącego określenia rodzajów zadań
powiatu, które mogą być finansowane ze
środków PFRON (286)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 4 stycznia br., znak SPS-023-
-286/08, interpelację posłów Tadeusza Tomaszew-
skiego i Bogusława Wontora z dnia 11 grudnia 2007
r. w sprawie zmiany rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 25 czerwca 2002 r., doty-
czącego określenia rodzajów zadań powiatu, które
mogą być finansowane ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,
wyjaśniam, co następuje:
Wskazany w § 12 ust. 1 rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 25 czerwca 2002 r.
184
Tabela
Nazwa schematu pomocowego
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
z dnia 11 października 2007 r. w sprawie udzielania
regionalnej pomocy inwestycyjnej w ramach
regionalnych programów operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
z dnia 11 października 2007 r. w sprawie udzielania
pomocy na usługi doradcze dla mikroprzedsiębiorców
oraz małych i średnich przedsiębiorców w ramach
regionalnych programów operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
z dnia 2 października 2007 r. w sprawie udzielania
pomocy na szkolenia w ramach regionalnych programów
operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
z dnia 2 października 2007 r. w sprawie udzielania
pomocy de minimis w ramach regionalnych programów
operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
w sprawie udzielania pomocy na inwestycje w zakresie
publicznego transportu miejskiego w ramach regionalnych
programów operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
w sprawie udzielania pomocy na nabycie lub modernizację
pasażerskiego taboru kolejowego w ramach regionalnych
programów operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
w sprawie udzielania pomocy na inwestycje w zakresie
transportu multimodalnego w ramach regionalnych
programów operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju Regionalnego w sprawie
udzielania pomocy na inwestycje w zakresie portów
lotniczych w ramach regionalnych programów
operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego w sprawie
udzielania pomocy na inwestycje w zakresie: energetyki,
infrastruktury telekomunikacyjnej, infrastruktury sfery
badawczo-rozwojowej, lecznictwa uzdrowiskowego
w ramach regionalnych programów operacyjnych
Rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego w sprawie
udzielania pomocy na rewitalizację w ramach
regionalnych programów operacyjnych
w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które
mogą być finansowane ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
(Dz. U. Nr 96, poz. 861, z późn. zm.) termin składa-
nia wniosków przez uprawnione podmioty, w tym
organizacje pozarządowe, o dofinansowanie ze środ-
ków funduszu zadań wskazanych w tym rozporzą-
dzeniu pozwala samorządom powiatowym na odpo-
wiednie zaplanowanie wydatków na realizację po-
szczególnych zadań.
Zadanie powiatu dotyczące dofinansowania spor-
tu, kultury, rekreacji i turystyki osób niepełno-
sprawnych, realizowane na podstawie ustawy z dnia
27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.) nie ma charak-
teru doraźnego czy też incydentalnego. Jego realiza-
cja powinna być projektowana odpowiednio wcze-
śniej i pozwolić na prowadzenie planowanych dzia-
łań samorządu w zakresie rehabilitacji zawodowej
Stan zaawansowania prac nad schematem
Konieczność notyfikacji
pomocowym
Opublikowany: Dz. U. z dnia 19
- października 2007 r. Nr 193, poz. 1399.
Weszło w życie
Opublikowany: Dz. U. z dnia 19
- października 2007 r. Nr 193, poz. 1398.
Weszło w życie
Opublikowany: Dz. U. z dnia 10
- października 2007 r. Nr 185, poz. 1318.
Weszło w życie
Opublikowany: Dz. U. z dnia 10
- października 2007 r. Nr 185, poz. 1317.
Weszło w życie
Trwają prace nad ostateczną wersją
Wymaga notyfikacji; planowane
rozporządzenia. Przewiduje się, że
przesłanie fiszki notyfikacyjnej
program wejdzie w życie do końca II kw.
do KE – I kwartał 2008 r.
2008 r.
Trwają prace nad ostateczną wersją
Wymaga notyfikacji; planowane
rozporządzenia. Przewiduje się, że
przesłanie fiszki notyfikacyjnej
program wejdzie w życie do końca II kw.
do KE – I kwartał 2008 r.
2008 r.
Wymaga notyfikacji; planowane Fiszka notyfikacyjna znajduje się w opinii
przesłanie fiszki notyfikacyjnej UOKiK. Przewiduje się, że program
do KE – styczeń/luty 2008 r. wejdzie w życie w II kw. 2008 r.
Wymaga notyfikacji; planowane Fiszka notyfikacyjna znajduje się w opinii
przesłanie fiszki notyfikacyjnej UOKiK. Przewiduje się, że program
do KE – styczeń/luty 2008 r. wejdzie w życie w II kw. 2008 r.
Trwają ostateczne konsultacje z UOKiK
nad projektem rozporządzenia.
Wymaga notyfikacji; planowane
Wyjaśniane są kwestie problematyczne.
przesłanie fiszki notyfikacyjnej
Następnie zostanie przygotowana fiszka
do KE – I kwartał 2008 r.
notyfikacyjna. Przewiduje się, że program
wejdzie w życie do końca II kw. 2008 r.
Trwają ostateczne konsultacje z UOKiK
Wymaga notyfikacji; planowane nad projektem rozporządzenia. Następnie
przesłanie fiszki notyfikacyjnej zostanie przygotowana fiszka
do KE – I kwartał 2008 r. notyfikacyjna. Przewiduje się, że program
wejdzie w życie do końca II kw. 2008 r.
i społecznej osób niepełnosprawnych. Odzwier-
ciedleniem charakteru tych zadań jest zawarte
w art. 35a ust. 1 ww. ustawy zobowiązanie powia-
tów do opracowywania i realizacji powiatowych pro-
gramów działań na rzecz osób niepełnosprawnych,
zgodnych z powiatową strategią dotyczącą rozwią-
zywania problemów społecznych, oraz prawidłowe
planowanie wydatkowania środków PFRON otrzy-
mywanych na podstawie algorytmu w oparciu
o uchwałę rady powiatu.
Samorządy powiatowe, które są odpowiedzialne
za realizację zadań, nie zgłaszały dotychczas wnio-
sków w sprawie zmiany terminu określonego w § 12
ust. 1 rozporządzenia. Zatem dokonanie takiej zmia-
ny musiałoby być poprzedzone zebraniem opinii ww.
samorządów.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego geologa kraju
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie szkodliwej dla środowiska
działalności kopalni Konin (289)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł Anny Sobeckiej z dnia 11 grudnia 2007 r.
przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-289/08 w spra-
wie szkodliwej dla środowiska działalności Kopalni
Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA (KWB
Konin), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przedmiotowa sprawa jest znana Ministerstwu
Środowiska, a problematyka dotycząca działalności
KWB Konin oraz wpływu kopalni na poziom wód
w jeziorach była przedmiotem wielokrotnych i ob-
szernych wyjaśnień ze strony ministra środowiska,
skierowanych do różnych organów i organizacji
(m.in. do Związku Gmin Powidzkiego Parku Krajo-
brazowego, do marszałka Sejmu – odpowiedzi na in-
terpelacje poselskie).
Kopalnia Węgla Brunatnego Konin w rejonie je-
zior należących do Powidzkiego Parku Krajobrazo-
wego (m.in. Jeziora: Wilczyńskie, Ostrowskie, Bu-
dzisławskie, Powidzkie) prowadzi działalność pole-
gającą na wydobywaniu węgla brunatnego na pod-
stawie koncesji nr 165/94 (znak: BKk/MS 1338/94)
udzielonej w dniu 6 lipca 1994 r przez ministra
ochrony środowiska, zasobów naturalnych i le-
śnictwa na wydobywanie węgla brunatnego ze
złoża Pątnów IV. Zgodnie z warunkami zawarty-
mi w koncesji, kopalnia została zobowiązana mię-
dzy innymi do:
— wydobywania kopaliny w wyznaczonych gra-
nicach obszaru i terenu górniczego oraz przestrze-
gania przepisów, zwłaszcza Prawa geologicznego
i górniczego i dotyczących ochrony, kształtowania
i wykorzystywania zasobów środowiska (zwłaszcza
wód i terenów leśnych);
— prowadzenia działalności w sposób zgodny
z wymaganiami ochrony środowiska, określonymi
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego oraz nienaruszający określonego tym pla-
nem przeznaczenia terenów;
— stosowania systemów eksploatacji ogranicza-
jących powstawanie szkód górniczych.
Innymi dokumentami, w oparciu o które Kopal-
nia Węgla Brunatnego Konin eksploatuje węgiel
brunatny ze złoża Pątnów IV (odkrywka Jóźwin
IIB), są między innymi:
— plan ruchu, część podstawowa dla odkrywki
Jóźwin, zatwierdzony decyzją dyrektora Okręgowe-
go Urzędu Górniczego w Poznaniu z dnia 28 sierp-
nia 1995 r. (znak: 74/30/95/WB);
— plan ruchu, część szczegółowa Zakładu Górni-
czego Konin w Kleczewie SA – odkrywka Jóźwin na
185
okres 2 września 2004 r. do 1 września 2007 r., za-
twierdzony decyzją dyrektora Okręgowego Urzędu
Górniczego w Poznaniu z dnia 31 sierpnia 2004 r.
(znak: L.dz.022/0234/0002/04/03579/GD);
— projekt zagospodarowania złoża Pątnów IV
dla odkrywki Jóźwin IIB, zatwierdzony decyzją mi-
nistra ochrony środowiska, zasobów naturalnych
i leśnictwa z dnia 12 kwietnia 1996 r. (znak: Gosm1/
5733/95/96);
— dodatek nr 1 do projektu zagospodarowania
złoża Pątnów IV dla odkrywki Jóźwin IIB, zatwier-
dzony decyzją ministra ochrony środowiska, zaso-
bów naturalnych i leśnictwa z dnia 22 marca 1999 r.
(znak: DGe/MM/489/9126/99).
Udzielenie przez ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa ww. koncesji, jak
również zatwierdzenie przez dyrektora Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu planu ruchu dla za-
kładu górniczego zostało poprzedzone pozytywnymi
uzgodnieniami z organami gmin.
Teren górniczy Pątnów, obejmujący złoże węgla
brunatnego Pątnów IV i obszar górniczy Pątnów IV,
został utworzony przez ministra ochrony środowi-
ska zasobów naturalnych i leśnictwa w dniu 30
sierpnia 1993 r. znak: GOsm/1537/93 na wniosek
KWB Konin. Podstawą dla jego określenia było
opracowanie z 1992 r. – Numeryczna prognoza roz-
woju leja depresji dla O/Jóźwin II.
W 1994 r. firma Poltegor-Projekt z Wrocławia
sporządziła „Ocenę oddziaływania na środowisko
odkrywki Pątnów”. Ustalono wtedy planowany za-
sięg leja depresji, na podstawie którego utworzono
teren górniczy Pątnów IV. Z ww. opracowania wyni-
ka, iż na pozostałych przestrzeniach nieznajdują-
cych się w wyznaczonym terenie górniczym nie po-
winno wystąpić obniżanie się zwierciadła wód grun-
towych w wyniku odwodnienia prowadzonego przez
kopalnię.
Ponadto dla złoża Pątnów IV sporządzona zosta-
ła również przez przedsiębiorcę dokumentacja okre-
ślająca warunki hydrogeologiczne w związku z pro-
jektowanym odwodnieniem złoża węgla brunatnego
Pątnów IV – odkrywka Jóźwin IIB, przyjęta bez za-
strzeżeń przez ministra środowiska stosownym za-
wiadomieniem z dnia 7 kwietnia 2003 r. znak: DG/
kdh/ED/489-6422/2003. Kopalnia Węgla Brunatne-
go Konin w Kleczewie SA posiada więc niezbędne
decyzje i dokumenty do prowadzenia wydobycia wę-
gla brunatnego z przedmiotowego złoża na podsta-
wie udzielonej przez ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa koncesji. Nadmie-
niam również, iż organem bezpośrednio nadzorują-
cym działalność górniczą KWB Konin w Kleczewie
SA jest dyrektor Okręgowego Urzędu Górniczego
w Poznaniu.
Wobec braku informacji ze strony Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu o ewentualnych
problemach dotyczących granic terenu górniczego
i szkodliwej działalności kopalni organ koncesyjny
nie ma podstaw do stwierdzenia, iż kopalnia prowa-
186
dzi działalność niezgodnie z obowiązującymi przepi-
sami prawa i otrzymaną koncesją.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że w przypadku
zaistnienia zmian w środowisku, powstałych w wy-
niku prowadzonej działalności górniczej, obowiązek
przywrócenia do stanu poprzedniego ciąży na przed-
siębiorcy wydobywającym kopalinę. Przywrócenie
do stanu poprzedniego powinno nastąpić poprzez
dostarczenie gruntów, obiektów budowlanych, urzą-
dzeń, lokali, wody lub innych dóbr tego samego ro-
dzaju. W przypadku gruntów rolnych i leśnych przy-
wrócenie do stanu poprzedniego następuje w drodze
rekultywacji i powinno być prowadzone zgodnie
z przepisami o ochronie tych gruntów.
W sytuacji dotyczącej odpowiedzialności za sz-
kody spowodowane ruchem zakładu górniczego
należy natomiast skorzystać z rozwiązań za-
wartych w dziale V obowiązującego Prawa geologic-
znego i górniczego (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947,
z późn. zm.). Strony znajdujące się w terenie oddzia-
ływania eksploatacji prowadzonej przez kopalnię,
czyli w terenie górniczym, zgodnie z art. 97 tej usta-
wy mają możliwość występowania do przedsiębiorcy
o przywrócenie do stanu poprzedniego na podstawie
postępowania ugodowego z przedsiębiorcą prowa-
dzącym działalność wydobywczą. W przypadku gdy-
by przedsiębiorca odmówił zawarcia ugody, zainte-
resowane strony mogą sprawę skierować do sądu i tą
drogą żądać zadośćuczynienia. Sądowe dochodzenie
roszczeń jest możliwe po wyczerpaniu postępowania
ugodowego. Warunek wyczerpania postępowania ugo-
dowego jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca odmówił
zawarcia ugody albo od zgłoszenia przedsiębiorcy
żądania przez poszkodowanego upłynęło 30 dni. Tak
więc obowiązek rozstrzygania sporów, dotyczących
powstawania szkód w środowisku, spowodowanych
działalnością górniczą oraz orzekania w przedmio-
cie roszczeń stron pozostaje poza kompetencjami
ministra środowiska, a leży w gestii sądów pow-
szechnych.
Ponadto organ koncesyjny wyraża opinię, iż
w chwili obecnej nie można wskazać jednoznacznie
przyczyny opadania wód gruntowych i powierzch-
niowych w rejonie południowych Kujaw. Szczegółowej
analizie została poddana przywołana w interpelacji
ekspertyza pt. „Ocena oddziaływania odwodnienia
odkrywek w rejonie Kleczewa prowadzonych przez
Kopalnię Węgla Brunatnego Konin SA w Kleczewie
na poziomy wody w jeziorach położonych przy wodo-
dziale rzeki Noteci i rzeki Warty”, sporządzona
przez prof. dr hab. Piotra Ilnickiego oraz mgr. inż.
Wojciecha Orłowskiego i przesłana do ministra śro-
dowiska przez Związek Gmin Powidzkiego Parku
Krajobrazowego. Na jej podstawie można stwierdzić,
iż zawiera ona szereg niedociągnięć, zwłaszcza w za-
kresie analizy wpływu czynników klimatycznych
oraz warunków hydrogeologicznych, które powodu-
ją, że część wniosków nie posiada właściwego uza-
sadnienia merytorycznego. Ponadto ekspertyza ta
jednoznacznie eliminuje czynnik klimatyczny jako
przyczynę drastycznego opadania poziomu wody
w jeziorach Powidzkiego Parku Krajobrazowego,
wskazując, że odpowiedzialność za powstałe skutki
ponosi jedynie kopalnia.
Wniosków z Oceny oddziaływania.... z uwagi na
istotne zastrzeżenia nie można uznać za dowiedzio-
ne, lecz jedynie jako prawdopodobne hipotezy, wy-
magające potwierdzenia w toku dalszych badań. Do
czasu wyjaśnienia wątpliwości, dotyczących przede
wszystkim: oceny wpływu czynników klimatycznych,
eksploatacji wód jeziornych, warunków hydrogeolo-
gicznych, w tym więzi hydraulicznej jezior z pozio-
mem neogeńsko-kredowym, postępowania roszcze-
niowe w stosunku do KWB Konin nie może znajdo-
wać uzasadnienia. Uzyskanie wiarygodnych wyni-
ków badań wymaga przeprowadzenia dodatkowych
prac terenowych, w tym pomiarów geoelektrycz-
nych, oraz włączenia modelowania matematycznego
do analizy zgromadzonych danych.
Z informacji uzyskanych od Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej (KZGW) wynika, iż w latach
2003–2006 kolejno występowały głębokie letnie su-
sze hydrogeologiczne jako skutek wysokich tempe-
ratur oraz niskich opadów, co objawiło się znaczną
redukcją dopływu w dorzeczu Odry, w tym w zlewni
Noteci, w której dopływ roczny wyniósł 72–82%
wartości średniej. Ten problem w opinii KZGW wy-
maga kompleksowego rozwiązania.
W związku z powyższym w opinii organu konce-
syjnego na dzień dzisiejszy nie można jednoznacznie
stwierdzić, iż wpływy odwodnienia odkrywki Jóź-
win IIB (złoże Pątnów IV) sięgają poza granice je-
zior tzw. ciągu północno-zachodniego, a jedyną przy-
czyną regresji wód w jeziorach Powidzkiego Parku
Krajobrazowego jest działalność Kopalni Węgla
Brunatnego Konin w Kleczewie SA. Prawdopodob-
nie zarówno czynniki klimatyczne, jak i skompliko-
wane warunki hydrogeologiczne odgrywają również
istotną rolę w tym procesie. Bez dalszych badań nie
jest możliwe jednoznaczne i ostateczne rozstrzygnię-
cie przedmiotowej kwestii.
Należy również zauważyć, że zgodnie z przyję-
tym przez ministra środowiska „Wykazem zadań
i działań dla procesu planowania gospodarowania
wodami zgodnie z wymaganiami Ramowej Dyrekty-
wy Wodnej (RDW) w Polsce w latach 2006–2010”
oraz „Strategią Gospodarki Wodnej” do końca grud-
nia 2009 r. zostaną opracowane plany gospodarowa-
nia wodami w obszarach dorzeczy. Zgodnie z art. 112
ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne planowa-
nie w gospodarowaniu wodami służy programowa-
niu i koordynowaniu działań, które mają m.in. na
celu:
— osiągnięcie lub utrzymanie co najmniej dobre-
go stanu jakościowego i ilościowego wód oraz eko-
systemów od wody zależnych,
— poprawę stanu zasobów wodnych.
Planowanie w gospodarowaniu wodami obejmuje
m.in. następujące dokumenty planistyczne:

— identyfikację znaczących oddziaływań antro-
pogenicznych i ocenę ich wpływu na stan wód po-
wierzchniowych i podziemnych,
— program wodnośrodowiskowy kraju,
— plan gospodarowania wodami na obszarze do-
rzecza,
— warunki korzystania z wód regionu wodnego,
— warunki korzystania z wód zlewni.
Program wodnośrodowiskowy określi podstawo-
we i uzupełniające działania zmierzające do popra-
wy lub utrzymania dobrego stanu wód.
W planach, o których mowa powyżej, będą uwzględ-
nianie obecne warunki hydrogeologiczne wraz ze
wszelkimi występującymi obecnie problemami. W pro-
cesie planowania będą rozpatrzone także dokumenty
koncesyjne na korzystanie ze środowiska oraz po-
zwolenia wodnoprawne wszystkich podmiotów go-
spodarczych, których działalność może znacząco od-
działywać na stan środowiska w danym regionie
wodnym.
Na podstawie planu gospodarowania wodami na
obszarze dorzecza dyrektor regionalnego zarządu
gospodarki wodnej ustanowi obszary ochronne
zbiorników wód śródlądowych, wskazując zakazy,
nakazy lub ograniczenia oraz obszary, na których
będą obowiązywać.
Odnosząc się do zarzutów dotyczących szkodli-
wej działalności KWB Konin, informuję, iż Woje-
wódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Pozna-
niu – Delegatura w Koninie kontroluje okresowo (co
1,5 r.) odkrywki węgla brunatnego należące do Ko-
palni Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie S.A.
w zakresie spełniania wymogów ochrony środowi-
ska. Ostatnią kontrolę we wszystkich odkrywkach
przeprowadzono w marcu 2007 r. Kontrola wykaza-
ła, że KWB Konin nie przekracza dopuszczalnych
warunków odprowadzania ścieków i wód kopalnia-
nych do środowiska, określonych w decyzjach woje-
wody wielkopolskiego.
Należy dodać, że wymienione w interpelacji po-
selskiej jeziora: Wilczyńskie, Budzisławskie, Su-
szewskie i Powidzkie, położone na północny-zachód
od KWB Konin, objęte są badaniami w ramach mo-
nitoringu regionalnego prowadzonymi przez WIOŚ
w Poznaniu – Delegatura w Koninie. Celem badań
jest ocena czystości jezior oraz ich podatności na de-
gradację – zgodnie z wytycznymi monitoringu pod-
stawowego jezior. Badania monitoringowe nie wyka-
zały ujemnego wpływu działalności wydobywczej
kopalni na stan czystości wód w ww. jeziorach.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż z informacji
uzyskanych od KWB Konin wynika, iż pomimo bra-
ku jednoznacznego stwierdzenia wpływu kopalni na
obniżanie zwierciadła wody w jeziorach, Kopalnia
Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA na spo-
tkaniu zorganizowanym przez wojewodę wielkopol-
skiego w dniu 20 października 2006 r. zobowiązała
się do współfinansowania zasilania jezior wodami
z odwodnienia studziennego O/Jóźwin IIB. Stopień
187
partycypacji w kosztach tego przedsięwzięcia ma
wynieść 50%.
Po podpisaniu 30 sierpnia 2007 r. stosownej umo-
wy w tej sprawie pomiędzy województwem wielko-
polskim a Kopalnią Konin w Kleczewie SA, kopal-
nia przystąpiła do jej realizacji. W umowie tej kopal-
nia zobowiązała się do opracowania dokumentacji
związanej z przerzutem wód z odwodnienia Od-
krywki Jóźwin IIB do jezior: Wilczyńskiego i Budzi-
sławskiego. W międzyczasie kopalnia uzyskała od
marszałka województwa wielkopolskiego pisemne
stanowisko dotyczące ilości przerzuconej wody i tra-
sy rurociągu.
Przed ogłoszeniem oferty na wykonanie ww. do-
kumentacji, burmistrz gminy i miasta w Kleczewie
wystąpił pisemnie do Zarządu Kopalni Konin z proś-
bą o wstrzymanie procedury przetargowej dotyczą-
cej wykonania dokumentacji, argumentując, że prze-
rzut wód winien odbywać się także bezpośrednio do
Jeziora Budzisławskiego, a nie tylko do Jeziora Wil-
czyńskiego. Odmienne stanowisko dotyczące zasila-
nia tych jezior zajął Zarząd Związku Gmin Powidz-
kiego Parku Krajobrazowego. W związku z dwoma
odmiennymi stanowiskami kopalnia wystąpiła do
marszałka województwa wielkopolskiego o zajęcie
jednoznacznego stanowiska dotyczącego kierunku
przerzutu wód. W dniu 3 grudnia 2007 r. w Powidzu
odbyło się spotkanie zainteresowanych stron w celu
uzgodnienia trasy rurociągu zasilającego te jeziora;
na spotkaniu tym ustalono, że kopalnia opracuje
nową koncepcję przerzutu wód kopalnianych do je-
zior: Budzisławskiego i Wilczyńskiego, pochodzą-
cych z odwodnienia O/Jóźwin IIB, uwzględniając
równoczesne zasilanie tych jezior. Koncepcję tę, na
zlecenie kopalni, wykona Biuro Projektowe Polte-
gor-Projekt Spółka z o.o. we Wrocławiu, w terminie
do 30 stycznia 2008 r. i zostanie ona przesłana do
zaopiniowania zainteresowanym stronom. Po zaopi-
niowaniu tej koncepcji przez zainteresowane strony
zostaną przez marszałka województwa wielkopol-
skiego podjęte dalsze decyzje. Ponadto informuję, że
kopalnia posiada na realizację tej umowy zabezpie-
czone środki finansowe w roku 2008. Natomiast
przeszkody formalne powodują opóźnienia w reali-
zacji ww. umowy.
Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej fakty,
mam nadzieję, iż problem gwałtownego obniżania
się zwierciadła wód jezior Powidzkiego Parku Krajo-
brazowego uda się rozwiązać w sposób ugodowy, bez
ingerencji sądów powszechnych oraz organu konce-
syjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu, główny geolog kraju
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
188
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie działania aparatu skarbowego (291)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Pani Anny Sobeckiej
z dnia 11 grudnia 2007 r. przekazaną przy piśmie
z dnia 9 stycznia 2008 r. (znak DSPA-4401-99/08)
w sprawie działania aparatu skarbowego uprzejmie
wyjaśniam.
Jednym z kluczowych zadań administracji pu-
blicznej jest gromadzenie i wydatkowanie publicz-
nych środków pieniężnych, a więc sfera finansów pu-
blicznych, która obejmuje m.in. pobieranie dochodów
publicznych. Równolegle z poborem danin publicz-
nych do budżetu państwa administracja jest zobo-
wiązana do dbałości o system bezpieczeństwa finan-
sowego państwa.
Szczególne obowiązki w powyższym zakresie
spoczywają na ministrze finansów, który zobowią-
zany jest m.in. do podjęcia takich działań organiza-
cyjnych, które umożliwią sprawny pobór danin.
Jednym z priorytetów dla ministra finansów
jest prawidłowe funkcjonowanie administracji po-
datkowej, a zwłaszcza zapewnienie właściwej ob-
sługi podatników przez terenowe jednostki tej ad-
ministracji. Osiągniecie tego celu możliwe jest je-
dynie za pomocą nowoczesnej, efektywnej i przyja-
znej dla podatnika administracji skarbowej, w któ-
rej zatrudnieni są pracownicy wysokiej klasy, od-
porni na korupcję, a zatem należycie wynagradzani
za swoją prace i posiadane, częstokroć bardzo wy-
sokie, kwalifikacje.
Pragnę zauważyć, iż konkretyzacja działań musi
zostać poprzedzona wnikliwą analizą istniejącego
stanu rzeczy, zidentyfikowaniem ewentualnych pro-
blemów i dopiero następnie określeniem racjonal-
nych środków zaradczych. Zatem inicjatywy w za-
kresie poprawy skuteczności wykonywania przez
administrację ustawowych zadań winny być po-
strzegane jako działania strategiczne, których efek-
ty będą widoczne w dłuższej perspektywie czasu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie nauczania religii w szkołach (293)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem SPS-023-293/08 z dnia 4 stycz-
nia 2008 r. interpelację Pani Poseł Iwony Guzow-
skiej w sprawie nauczania religii, uprzejmie przeka-
zuję następujące wyjaśnienia:
Przepisy art. 53 ust. 4 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej stanowią, że religia kościoła lub
innego związku wyznaniowego o uregulowanej sy-
tuacji prawnej może być przedmiotem nauczania
w szkole.
Zgodnie z powyższym przepisem konstytucyj-
nym oraz na mocy art. 12 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty od kilkunastu lat organi-
zowane jest w szkołach (w klasach, grupach między-
klasowych lub pozaszkolnych punktach kateche-
tycznych) – na życzenie zainteresowanych – naucza-
nie religii wyznania katolickiego, prawosławnego,
ewangelickiego, adwentystycznego, baptystycznego,
zielonoświątkowego, polskokatolickiego, mariawic-
kiego i innych wyznań chrześcijańskich, a ostatnio
również nauczanie religii mojżeszowej i islamu.
Uczniom uczęszczającym na organizowane w ra-
mach systemu oświaty zajęcia z religii różnych wy-
znań, a także uczniom, którzy zgłosili w szkole ży-
czenie uczęszczania na zajęcia z etyki, przysługują
te same prawa dotyczące umieszczenia oceny z reli-
gii/etyki na świadectwie szkolnym oraz wliczania
ich do średniej ocen.
Nie mogę zatem zgodzić się ze stwierdzeniem, że
przepisy oświatowe faworyzują uczniów jednego wy-
znania.
Przepisy, na mocy których uczniowi uczęszczają-
cemu na dodatkowe zajęcia edukacyjne lub religię
albo etykę wlicza się do średniej ocen także roczne
oceny uzyskane z tych przedmiotów (§ 20 ust. 4a
i § 22 ust. 2a rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie wa-
runków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
– Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.), zostały za-
skarżone do Trybunału Konstytucyjnego i obecnie
minister edukacji narodowej oczekuje na orzeczenie
trybunału w powyższej sprawie.
Przepisy art. 53 ust 3 Konstytucji Rzeczypospoli-
tej Polskiej gwarantują rodzicom prawo do zapew-
nienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego
i religijnego zgodnego z ich przekonaniami. Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej, zapewniając realiza-
cję powyższego zapisu konstytucyjnego, nie planuje
wprowadzenia do szkół nowego przedmiotu o na-
zwie religioznawstwo w miejsce obecnie nauczanej
– na życzenie rodziców – religii różnych wyznań.

Informuję również, że do wstępnych rozmów na
temat możliwości wprowadzenia religii jako dodat-
kowego przedmiotu maturalnego zostały zaproszo-
ne kościoły i związki wyznaniowe, które prowadzą
nauczanie religii w systemie oświaty (w szkołach
i pozaszkolnych punktach katechetycznych). Roz-
mowy te miały na celu określenie działań, które na-
leżałoby podjąć, aby z możliwości wyboru religii jako
przedmiotu maturalnego mogli skorzystać ucznio-
wie różnych wyznań.
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie dramatycznej sytuacji
w polskiej służbie zdrowia (297)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Jarosława Wałęsy z dnia
4 stycznia 2008 r., nr SPS-023-297/08, w sprawie
dramatycznej sytuacji w polskiej służbie zdrowia
przedkładam następujące wyjaśnienia.
Wpływ rządu na podwyższenie wynagrodzeń
pracowników sektora ochrony zdrowia jest ograni-
czony do osób zatrudnionych w zakładach opieki
zdrowotnej działających w formie zakładów i jedno-
stek budżetowych, a także do osób, których wyna-
grodzenia lub ich część finansowane są z budżetu
państwa.
W przypadku publicznych zakładów opieki zdro-
wotnej prowadzonych w formie jednostki budżeto-
wej lub zakładu budżetowego bądź zakładów opieki
zdrowotnej utworzonych przez organy określone
w art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) obowiązują przepisy roz-
porządzenia ministra zdrowia i opieki społecznej
z dnia 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagra-
dzania pracowników publicznych zakładów opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 52, poz. 543, z późn. zm.).
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace
nad przygotowaniem projektu rozporządzenia no-
welizującego tabelę stawek wynagrodzeń zasadni-
czych stanowiącą załącznik do wyżej wymienionego
rozporządzenia. Wspomniany projekt przewiduje
podwyższenie stawek wynagrodzenia zasadniczego
w poszczególnych grupach zaszeregowania o około
30% w stosunku do 2006 r. Wprowadzenie zmian
w tabeli wynagrodzeń zasadniczych pracowników
objętych regulacją projektowanego rozporządzenia
189
ma na celu zmniejszenie dysproporcji pomiędzy wy-
sokością wynagrodzeń pracowników zatrudnionych
w zakładach finansowanych z kontraktu z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia, objętych przepisami
ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazaniu środ-
ków finansowych świadczeniodawcom na wzrost
wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149, poz. 1076, z późn. zm.),
i osób wykonujących pracę w zakładach pozyskująch
środki na wynagrodzenia z innych źródeł.
Ponadto w budżecie państwa zabezpieczone zo-
stały również środki na podwyższenie od dnia 1 stycz-
nia 2008 r. o 30% wysokości wynagrodzeń lekarzy
stażystów i rezydentów.
Jednocześnie pragnę poinformować, że podjęte zo-
stały działania służące przekazaniu w 2008 r. do za-
kładów opieki zdrowotnej będących świadczeniodaw-
cami w rozumieniu ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
dodatkowych środków finansowych, które umożliwić
powinny m.in. dokonanie podwyższenia wynagro-
dzeń pracowników ochrony zdrowia. W szczególności
Narodowy Fundusz Zdrowia uruchomi niezwłocznie
środki finansowe na pokrycie należności szpitali
z tytułu ugód sądowych za tzw. nadwykonania
świadczeń zdrowotnych.
Zgodnie z uzgodnieniem z prezesem Narodowego
Funduszu Zdrowia podjęta została również decyzja
o uruchomieniu większych środków na lecznictwo
szpitalne w roku 2008, co umożliwi zwiększenie wy-
ceny punktu w procedurze medycznej do poziomu
12 zł (średnio w skali kraju). Spowoduje to wzrost
wartości kontraktów zawieranych przez świadczenio-
dawców z Narodowym Funduszem Zdrowia i zgodnie
z art. 59a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakła-
dach opieki zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.) przełoży się na wzrost wyna-
grodzeń zatrudnianych przez nich osób.
W związku z tym, iż większość publicznych pod-
miotów funkcjonujących w ochronie zdrowia działa
w formie samodzielnych publicznych zakładów opie-
ki zdrowotnej, decyzję o wysokości podwyżek wyna-
grodzeń poszczególnych osób i grup pracowniczych
podejmują, zgodnie z art. 44 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, kierownicy tych placówek. Jednak-
że, dokonując wzrostu wynagrodzeń, kierownicy za-
kładu opieki zdrowotnej obowiązani są brać pod uwagę
kondycję finansową zarządzanych przez siebie zakła-
dów, a mianowicie wysokość kontraktów z NFZ, ewen-
tualne zadłużenie zakładu oraz faktyczny poziom wy-
nagrodzeń poszczególnych pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
190
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie dramatycznej sytuacji
w polskiej onkologii (298)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Jarosława Wałęsy, przesła-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 4 stycznia
2008 r. (znak: SPS-023-298/08), w sprawie drama-
tycznej sytuacji w polskiej onkologii, uprzejmie in-
formuję:
Podstawowym problemem polskiej radioterapii
jest zbyt mała dostępność oraz zbyt długi okres
oczekiwania chorych na rozpoczęcie leczenia napro-
mienianiem. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO)
przyjmuje wskaźnik 1 aparatu megawoltowego na
300 000 mieszkańców. Zgodnie z tym w Polsce po-
winno działać co najmniej 120–130 aparatów tego
typu. W chwili obecnej zainstalowane są w naszym
kraju 102 aparaty megawoltowe; niestety 18 z nich
tzn. ok. 15%, jest wyeksploatowanych i/lub technicz-
nie przestarzałych i wymaga pilnej wymiany. Trud-
na jest również sytuacja w zakresie brachyterapii,
choć w roku 2007 nastąpiła w tym zakresie wyraźna
poprawa.
Od roku 2006 realizacja „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych” odbywa się na
mocy ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Narodowy program zwal-
czania chorób nowotworowych” (Dz. U. Nr 143, poz.
1200). Zgodnie z przepisem art. 3 ww. ustawy w ra-
mach programu podjęte zostały działania mające na
celu m.in. uzupełnienie oraz wymianę wyeksploato-
wanych urządzeń do radioterapii i diagnostyki no-
wotworów.
Doposażenie i modernizacja zakładów radiotera-
pii stanowi jeden z priorytetów realizacji „Narodo-
wego programu zwalczania chorób nowotworowych”.
Rozwój zakładów radioterapii przyczyni się do
znacznego skrócenia czasu oczekiwania na leczenie
napromienianiem oraz poprawy jakości tego lecze-
nia. W ramach zadania pn. „Utworzenie w Polsce
systemu radioterapii onkologicznej – Doposażenie
i modernizacja zakładów radioterapii”, stanowiące-
go element „Narodowego programu zwalczania cho-
rób nowotworowych”, dokonywana jest wymiana
zużytych aparatów megawoltowych, zakup nowych
aparatów dla wyrównania różnic regionalnych
w dostępie do radioterapii oraz zakup dodatkowego
oprzyrządowania do już istniejącego sprzętu. Uwzględ-
niając, że radioterapia jest zalecaną metodą leczenia
u ok. 70% wszystkich chorych na nowotwory w róż-
nych stadiach zaawansowania, realizacja tego pro-
gramu ma priorytetowe znaczenie dla poprawy sku-
teczności leczenia nowotworów w Polsce. Celem dłu-
gofalowym jest stopniowe zbliżenie się do wskaźnika
zalecanego przez WHO.
W roku 2006, ze środków przeznaczonych na re-
alizację zadania pn. „Utworzenie w Polsce systemu
radioterapii onkologicznej – Doposażenie i moderni-
zacja zakładów radioterapii” zakupiono m.in.: 7 ak-
celeratorów wysokoenergetycznych, 3 akceleratory
niskoenergetyczne, 2 symulatory radioterapeutycz-
ne, 2 tomografy komputerowe, 7 systemów planowa-
nia radioterapii, 22 stacje planowania radioterapii,
7 aparatów HDR do brachyterapii, 1 aparat PDR do
brachyterapii, 3 systemy planowania leczenia w cza-
sie rzeczywistym w brachyterapii, zaś w roku 2007
m. in. 9 akceleratorów wysokoenergetycznych, 1 ak-
celerator niskoenergetyczny, 6 symulatorów radiote-
rapeutycznych, 2 tomografy komputerowe, aparaty
do brachyterapii HDR i PDR, stacje planowania le-
czenia, systemy planowania leczenia, mikrokoloma-
tory, wyposażenie dozymetryczne, systemy unieru-
chamiające oraz inne dodatkowe oprzyrządowanie
służącemu planowaniu i dozymetrii radioterapii.
Na realizację przedmiotowego zadania zostały
przeznaczone środki finansowe w wysokości: 162
675 251 zł w roku 2006 i 145 117 340 zł. w roku
2007.
W roku bieżącym na kontynuowanie finanso-
wania zakupów aparatury do radioterapii onkolo-
gicznej zaplanowano środki finansowe w wysoko-
ści 122 380 000 zł., co stanowi 49% nakładów na
„Narodowy program zwalczania chorób nowotwo-
rowych”.
W realizacji programu na rok 2008 prioryteta-
mi są:
1) pełne doposażenie istniejących linii terapeu-
tycznych dla tele- i brachyterapii;
2) zakup nowych linii i akceleratorów średnio-
i wysokoenergetycznych, ale przy równoczesnym
zwiększaniu liczby stacji do planowania radiotera-
pii 3D, przyjmując za podstawę 3 stacje/1 akcelera-
tor liniowy;
3) doposażenie ośrodków w aparaturę do brachy-
terapii;
4) uzupełnienie aparatury dozymetrycznej i kali-
bracyjnej.
Kontynuacja finansowania programu przez Mi-
nisterstwo Zdrowia ma więc istotne znaczenie stra-
tegiczne i ekonomiczne, ponieważ poprzez właściwą
i kontrolowaną alokację środków stwarza się szansę
znacznej poprawy skuteczności radioterapii samo-
dzielnej lub stosowanej w skojarzeniu oraz szansę
uzyskania istotnych oszczędności dzięki uniknięciu
kosztownego leczenia paliatywnego. Te działania,
wraz z odpowiednią aktywnością programów profi-
laktyki i wczesnego wykrywania nowotworów, mogą
już w najbliższych latach przynieść wyraźną i od-

czuwalną poprawę zdrowotności społeczeństwa oraz
poprawę dostępności leczenia napromienianiem, ze
skróceniem, a nawet wyeliminowaniem list chorych
oczekujących na to leczenie.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie obowiązkowych badań lekarskich
dla polskich kierowców (306)
Odpowiadając na interpelację Posła Jarosława
Wałęsy przekazaną w dniu 8 stycznia 2008 r. przy
piśmie SPS-023-306/08, uprzejmie informuję, że
Ministerstwo Infrastruktury przywiązuje dużą
wagę do zagadnienia bezpieczeństwa ruchu drogo-
wego, gdzie istotnym czynnikiem mającym wpływ
na jego poziom jest sprawność fizyczna i psychiczna
kierujących pojazdami. Nowa dyrektywa 2006/126/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie
praw jazdy, która weszła w życie w dniu 20 stycznia
2007 r., wprowadza terminową ważność praw jazdy
niższych kategorii (A, B) wynoszącą 10 lub 15 lat,
w zależności od decyzji państwa członkowskiego.
Przy przedłużaniu ważności tak wydanego doku-
mentu przepisy unijne dopuszczają możliwość
przeprowadzenia kontroli zdrowia posiadacza pra-
wa jazdy.
W marcu 2007 r. w skierowanym do Sejmu rzą-
dowym projekcie ustawy o kierujących pojazdami
ówczesne Ministerstwo Transportu zaproponowało
objęcie osób w starszym wieku cyklicznymi bada-
niami lekarskimi. Podczas rozpatrywania tych prze-
pisów przez powołaną w dniu 24 kwietnia 2007 r.
podkomisję nadzwyczajną do rozpatrzenia rządowe-
go projektu ustawy o kierujących pojazdami posło-
wie odrzucili tę propozycję.
Chciałbym jednocześnie przypomnieć, że rów-
nież w połowie lat 90. projekt resortu dotyczący ob-
jęcia kontrolnymi badaniami lekarskimi osób posia-
dających prawo jazdy po osiągnięciu określonego
wieku (65 lat) nie został społecznie zaakceptowany.
Odnosząc się do drugiego pytania Posła, infor-
muję, że obecne przepisy ustawy Prawo o ruchu dro-
gowym określają uprawnienia starosty do wydania
decyzji o skierowaniu kierowcy na badanie lekarskie
w dwóch przypadkach:
191
— uzyskania informacji o zastrzeżeniach co do
stanu jego zdrowia,
— zawiadomienia powiatowego lub wojewódzkie-
go zespołu orzekania o stopniu niepełnosprawności
osoby niepełnosprawnej posiadającej prawo jazdy.
W tym drugim przypadku skuteczność przepisu
została ograniczona przez Sejm, który w uchwalonej
ustawie z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełno-
sprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2003 r. Nr 7, poz. 79) zwolnił lekarzy z obo-
wiązku powiadamiania starosty o wydanych orze-
czeniach niepełnosprawności osób posiadających
prawo jazdy. Niezależnie od starosty na kontrolne
badania lekarskie skierowania są wydawane przez
organy kontroli ruchu drogowego, w przypadku gdy
kierujący pojazdem uczestniczy w wypadku drogo-
wym, w którym jest zabity lub ranny bądź znajduje
się w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka dzia-
łającego podobnie do alkoholu.
Badania dodatkowe, obok badań okresowych wy-
nikających z terminowych orzeczeń lekarskich,
tworzą system badań kierowców zabezpieczający
przed dopuszczeniem do ruchu drogowego osób
o ograniczonej sprawności fizycznej i psychicznej,
bez względu na wiek. Natomiast, jak wykazują sta-
tystyki, osoby powyżej 60. roku życia, jako kierują-
cy pojazdami, odnotowują najniższą wypadkowość
w porównaniu z młodszymi grupami wiekowymi.
W związku z tym nie znajduję uzasadnienia dla
podjęcia działań legislacyjnych mających na celu
obecne objęcie tej grupy kierowców obowiązkową
weryfikacją stanu zdrowia tylko z racji osiągnięcia
określonego wieku.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie wypłaty deputatów węglowych
dla emerytów i rencistów przedsiębiorstw
górniczych i przedsiębiorstw robót górniczych
(311)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-311/
08, przekazujące interpelację Pana Posła Henryka
Siedlaczka, w sprawie wypłat ekwiwalentów pie-
niężnych dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw
robót górniczych informuję, co następuje.
192
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031) umożliwia wypłatę,
realizowanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych, ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla dla emerytów i rencistów z przed-
siębiorstw robót górniczych. Nadrzędnym celem ww.
ustawy o ekwiwalencie pieniężnym (...) jest realiza-
cja wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
12 grudnia 2005 r. mającego oznaczenie sygn. akt.
SK 20/04 (Dz. U. Nr 250, poz. 2117), a także stwo-
rzenie podstawy prawnej do wypłaty należnego
ekwiwalentu dla emerytów i rencistów z przedsię-
biorstw robót górniczych, którzy z dniem 1 stycznia
2002 r. przestali otrzymywać ekwiwalent z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla realizowany na podsta-
wie art. 55 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o do-
stosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funk-
cjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz
szczegółowych uprawnieniach i zadaniach gmin gór-
niczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Zgodnie z ustawą z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwa-
lencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych, każda osoba, która zgodnie z art. 2
ust. 1 tej ustawy jest osobą uprawnioną, winna
otrzymać ekwiwalent pieniężny wypłacany przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych ze środków budże-
towych. Jedynym warunkiem otrzymania ekwiwa-
lentu pieniężnego jest spełnienie wymogów ustawo-
wych, tj.:
— posiadanie uprawnienia do bezpłatnego węgla
na podstawie Układu Zbiorowego Pracy dla pracowni-
ków zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.,
— uzyskanie emerytury lub renty przed dniem
1 stycznia 2007 r. oraz
— niepobieranie po dniu 31 grudnia 2001 r. ekwi-
walentu.
Ekwiwalent nie przysługuje także osobom upraw-
nionym, których roszczenia z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla zostały zaspokojone przed dniem wej-
ścia w życie ustawy, a więc osobom, które miały przy-
znany i wypłacony ekwiwalent pieniężny na podsta-
wie wyroku sądowego.
Podmiotem odpowiedzialnym za realizację wy-
płat, analizę wniosków oraz dokumentów składa-
nych przez emerytów i rencistów z przedsiębiorstw
robót górniczych jest Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Minister Gospodarki, będąc dysponen-
tem środków budżetowych, przekazuje środki pie-
niężne, o które wnioskuje Zakład Ubezpieczeń
Społecznych.
Począwszy od dnia 26 października 2007 r., kie-
dy to Ministerstwo Gospodarki przekazało Zakłado-
wi Ubezpieczeń Społecznych środki budżetowe na
realizację wypłat ekwiwalentu pieniężnego dla eme-
rytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych, nie powinno być przeszkód w realizacji wy-
płat ekwiwalentu, realizowanych przez jednostki
organizacyjne ZUS.
W dniu 16 listopada 2007 r. prezes ZUS zwrócił
się do Ministra Gospodarki z prośbą o udzielenie do-
datkowych informacji, które posłużyć by mogły
w ocenie wniosków składanych przez emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych. Od-
powiedź na zagadnienia poruszone przez prezesa
ZUS została udzielona i przekazana do ZUS w dniu
20 listopada 2007 r.
Ministerstwo Gospodarki jest w posiadaniu in-
formacji, iż już w październiku 2007 r. Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych rozpoczął wypłacać należny
byłym pracownikom z PRG ekwiwalent.
Pragnę zapewnić, iż obecnie, w mojej ocenie, nie
występują żadne przeszkody uniemożliwiające wy-
płatę ekwiwalentu pieniężnego emerytom i renci-
stom z przedsiębiorstw robót górniczych, którzy
otrzymali pozytywne decyzje ZUS w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zwolnienia z podatku od towarów
i usług darowizn rzeczowych dla organizacji
pozarządowych (316)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 4 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-316/08, przy którym przekazana zo-
stała interpelacja Pana Henryka Siedlaczka, Posła
na Sejm RP, w sprawie zwolnienia z podatku od to-
warów i usług darowizn rzeczowych dla organizacji
pozarządowych, uprzejmie informuję:
Funkcjonowanie w krajach członkowskich Unii
Europejskiej podatków obrotowych objęte jest har-
monizacją. Obowiązujące przepisy ustawy z dnia 11
marca 2004 r. o podatku od towarów i usług uwzględ-
niają regulacje prawne zawarte w dyrektywie Rady
2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(Dz. Urz. UE L Nr 347, ze zm.). Konstrukcja syste-
mu podatku od towarów i usług opiera się na zasa-
dzie neutralności i powszechności poboru tego po-
datku. Powołana zasada neutralności i powszechno-
ści wyraża się m.in. w tym, że wymiar tego podatku
nie jest zróżnicowany w zależności od tego, kto jest
nabywcą towaru lub usługi.

Odnosząc się do poruszonego w interpelacji Pana
Posła zagadnienia wprowadzenia zwolnień dla po-
datników współpracujących z organizacjami poza-
rządowymi lub dokonującymi na ich rzecz określo-
nych dostaw, należy wyjaśnić, iż przepisy ustawy
o podatku od towarów i usług, jak i uregulowania
ww. dyrektyw nie przewidują stosowania szczegól-
nych rozwiązań w tej dziedzinie odnoszących się do
zasad opodatkowania. Katalog zwolnień z opodatko-
wania podatkiem od towarów i usług jest katalogiem
zamkniętym i uregulowania w nim zawarte nie
mogą naruszać prawa wspólnotowego, a w szczegól-
ności postanowień ww. dyrektywy Rady.
Należy podkreślić, że zgodnie z obowiązującym
przepisem art. 7 ww. ustawy darowizny nie są
opodatkowane w każdym przypadku, ale wyłącz-
nie wtedy, gdy podatnikowi przysługiwało prawo
do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę
podatku naliczonego od tych czynności, w całości
lub w części.
W swoim wystąpieniu Pan Poseł porusza rów-
nież temat opodatkowania podatkiem od towarów
i usług organizacji pozarządowych od przekazania
na rzecz ich podopiecznych zdobytych uprzednio da-
rów. W tym kontekście należy wyjaśnić, iż zgodnie
z § 8 ust. l pkt 3 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania nie-
których przepisów ustawy o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 97, poz. 970, ze zm.) zwolnieniem od podat-
ku objęta została dostawa towarów, z wyłączeniem to-
warów wymienionych w załączniku nr l do ustawy
z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym,
dokonana przez organizacje pożytku publicznego, je-
żeli towary te zostały nabyte przez te organizacje jako
darowizny rzeczowe pochodzące ze zbiórek publicz-
nych, o których mowa w ustawie z dnia 15 marca
1933 r. o zbiórkach publicznych, a także za środki pie-
niężne pochodzące ze zbiórek publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zasad dokonywania opisów
i wartościowania stanowisk pracy
w służbie cywilnej (317)
W odpowiedzi na interpelację posła Henryka Sie-
dlaczka w sprawie zasad dokonywania opisów i war-
tościowania stanowisk pracy w służbie cywilnej
193
(nr pisma: SPS-023-317/08), uprzejmie informuję,
że Kancelaria Prezesa Rady Ministrów skierowała
do uzgodnień międzyresortowych projekt noweliza-
cji zarządzenia nr 81 prezesa Rady Ministrów w spra-
wie zasad dokonywania opisów i wartościowania
stanowisk pracy, w którym zaproponowano tylko
jedną zmianę – wydłużenie o 2 miesiące, tj. do końca
kwietnia br., terminu na zakończenie procesu spo-
rządzania opisów i wartościowania stanowisk pracy
w urzędach. Taka zmiana była wyjściem naprzeciw
oczekiwaniom wielu urzędów, które miałyby poważ-
ne problemy z dotrzymaniem pierwotnie przyjętego
terminu. Wydłużenie terminu przeznaczonego na
sporządzenie opisów i dokonanie wartościowania
stanowisk pracy w urzędach pomoże urzędom w ter-
minowym wywiązaniu się z tego zobowiązania oraz
będzie skutkować osiągnięciem lepszej jakości wyni-
ków wartościowania. W toku uzgodnień międzyre-
sortowych niektóre resorty zgłosiły propozycję wy-
dłużenia terminu zakończenia wartościowania o ko-
lejne miesiące. Ostateczna decyzja dotycząca ww.
terminu jeszcze nie zapadła.
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie zwiększenia wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury (318)
W związku z interpelacją Pana Henryka Sie-
dlaczka, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przekazaną przy piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-318/08, w sprawie zwiększenia
wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytu-
ry uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Rzecznik praw obywatelskich we wniosku z listo-
pada 1991 r. skierowanym do Trybunału Konstytu-
cyjnego wnosił o stwierdzenie niezgodności z kon-
stytucją szeregu przepisów ustawy z dnia 17 paź-
dziernika 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent,
o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz.450, ze zm.),
m.in. powodujących obniżenie świadczeń emerytal-
no-rentowych przyznanych przed wejściem w życie
tej ustawy, przewidujących, że wskaźnik wysokości
podstawy wymiaru emerytur i rent nie może być
wyższy niż 250%.
Trybunał Konstytucyjny orzeczeniem z dnia
11 lutego 1992 r. uznał, że powyższe przepisy są
sprzeczne z konstytucją, ponieważ naruszają zasadę
194
proporcjonalności składek na ubezpieczenie społecz-
ne i świadczeń z ubezpieczenia społecznego.
Sejm RP ówczesnej kadencji nie podzielił stano-
wiska Trybunału Konstytucyjnego i uznał, że prze-
pisy te są zgodne z konstytucją i w tej części oddalił
orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego.
Na mocy art. 195 pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz.
353, ze zm.) ustawa z dnia 17 października 1991 r.
o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustala-
nia emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw
utraciła moc z dniem 1 stycznia 1999 r.
Przepis art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z FUS również
przewiduje ograniczenie wskaźnika wysokości pod-
stawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych
do 250%.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 paź-
dziernika 2005 r. uznał, że art. 15 ust. 5 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS przewidujący ograniczenie wskaźnika wyso-
kości podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-
-rentowych do 250% jest zgodny z Konstytucją RP.
W uzasadnieniu do tego orzeczenia Trybunał
Konstytucyjny stwierdził, że ograniczenie wskaźni-
ka wysokości podstawy wymiaru świadczenia do
250% zostało wprowadzone w 1991 r. jako element
reformy systemu zabezpieczenia społecznego. Zgod-
nie z obowiązującymi wówczas przepisami odprowa-
dzane składki na ZUS obciążały pracodawcę, stano-
wiąc swego rodzaju podatek celowy od zatrudnienia.
Zarówno wysokość, jak i pobór składek nie wpływa-
ły na obniżenie bieżących dochodów pracownika ani
też na tworzenie jego indywidualnego funduszu
emerytalnego.
Później nastąpiła całkowita zmiana systemu
emerytalnego, zaczęła także obowiązywać konsty-
tucja z 2 kwietnia 1997 r. Zakres ochrony konstytu-
cyjnej dotyczy teraz „minimalnego standardu wy-
magań”, które ustawodawca musi uwzględnić, aby
nie naruszyć konstytucji. Każdy podmiot, a więc
także ubezpieczony, musi się jednak liczyć z tym,
że zmiana warunków społecznych lub gospodar-
czych może wymagać zmian w obowiązującym pra-
wie, a w szczególności obejmuje również ryzyko nie-
korzystnych zmian systemu prawnego. Stworzenie
efektywnego systemu emerytalno-rentowego, opar-
tego w założeniu na jednolitych zasadach dla wszyst-
kich ubezpieczonych, co nie było możliwe bez ogra-
niczenia niektórych uprawnień zagwarantowanych
w poprzednim systemie emerytalno-rentowym, jest
zgodne z konstytucją. Trybunał Konstytucyjny
stwierdził również, że wprowadzone ustawą z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS
jednolite regulacje prawne w stosunku do wszystkich
uprawnionych oraz jednakowe mechanizmy trakto-
wania wszystkich świadczeniobiorców bez względu
na czas powstania ich prawa do świadczeń wraz z li-
kwidacją skutków „starego portfela” i bieżącą walo-
ryzacją świadczeń nie naruszają konstytucji.
Od 1997 r., tj. od zmiany ustawy o Trybunale
Konstytucyjnym, orzeczenia Trybunału Konstytu-
cyjnego mają moc powszechnie obowiązującą.
W związku z tym nie znajduje uzasadnienia po-
stulat dodatkowego podwyższenia świadczeń eme-
rytalno-rentowych dla osób o wskaźniku wysokości
podstawy wymiaru ograniczonym do 250%.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o odpadach (319)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Henryka Siedlaczka w sprawie defi-
nicji odpadów, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) odpady oznaczają każdą substancję lub
przedmiot należący do jednej z kategorii określo-
nych w załączniku nr 1 do ustawy, których posia-
dacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich po-
zbycia się jest obowiązany.
Należy zwrócić uwagę, że przytoczone brzmienie
definicji odpadu jest spójne z podstawowym aktem
prawnym Unii Europejskiej dotyczącym gospodaro-
wania odpadami, tj. dyrektywą 2006/12/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady w sprawie odpadów.
Natomiast główne przesłanki dla zakwalifikowa-
nia danej substancji jako odpadu, wynikające z po-
wyższej definicji, to wola lub konieczność pozbycia
się jej oraz możliwość przyporządkowania jej jednej
z kategorii określonych w załączniku nr 1 do oma-
wianej ustawy.
Odnosząc się do wspomnianych w piśmie posła
Siedlaczka procedur umożliwiających określenie,
czy dana substancja lub przedmiot przestają po prze-
tworzeniu być odpadem, należy stwierdzić, że proce-
dury takie, w świetle obowiązujących przepisów, nie
istnieją. Przy rozstrzyganiu ww. kwestii należy ko-
rzystać z obowiązujących w ustawie o odpadach de-
finicji oraz z dotychczasowego orzecznictwa Euro-
pejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
W związku z powyższym warto podkreślić, że ze
względu na różnorodność technologii procesów pro-
dukcyjnych w poszczególnych branżach gospodarki
oraz konstrukcję definicji odpadu stwierdzenie, czy

mamy do czynienia z odpadem czy już z produktem,
zależy od konkretnego przypadku – instalacji i jej
charakteru.
Wobec powyższego przy ocenie, czy w wyniku
konkretnego procesu przetwarzania odpadów (zgod-
nie z definicją recyklingu) powstaje produkt niebędą-
cy odpadem, można wskazać następujące kryteria:
— spełnienie przez niego określonych odpowied-
nimi przepisami wymagań jakościowych dla produk-
tu (zawartych w tzw. normie zharmonizowanej),
— możliwość bezpośredniego wykorzystania ta-
kiego produktu w określonym procesie technologicz-
nym, tzn. bez konieczności dalszego przetwarzania,
— wykorzystanie takiego produktu w następ-
nym procesie produkcyjnym musi być pewne.
Powyższe wskazówki nie są jednak umocowane
w polskim ani europejskim prawie, lecz – jak to już
wspomniano – wynikają pośrednio z obowiązują-
cych definicji, a także z orzeczeń Europejskiego Try-
bunału Sprawiedliwości dotyczących gospodarki od-
padami.
Odnosząc się do drugiego pytania Pana Posła
Siedlaczka, należy jednocześnie stwierdzić, że obec-
na konstrukcja przepisów zarówno na poziomie kra-
jowym, jak i Unii Europejskiej uniemożliwia auto-
matyczne przesądzenie o tym, że dana substancja
przestaje być odpadem wyłącznie z powodu istnienia
procesu produkcyjnego, w którym może być wyko-
rzystana. Konieczne są również do spełnienia wspo-
mniane wyżej warunki.
Oznacza to, że przetwarzanie jakiejkolwiek sub-
stancji, mającej status odpadu, w procesie produk-
cyjnym będzie jej odzyskiem (recykling jest formą
odzysku) w rozumieniu przepisów ustawy o odpa-
dach. Natomiast w każdym przypadku na prowa-
dzenie działalności w zakresie odzysku, zgodnie
z przepisami ww. ustawy, wymagane jest uzyskanie
zezwolenia.
Odnosząc się do ostatniego pytania Pana Posła,
pragnę zwrócić uwagę, że definicja odpadów zawar-
ta w ustawie o odpadach jest w pełni zgodna z prze-
pisami prawa UE (przepisami dyrektywy 2006/12/
WE w sprawie odpadów). W związku z powyższym
ewentualna zmiana treści tej definicji podyktowana
byłaby zmianą przepisów prawa wspólnotowego.
Warto nadmienić, że problemy z jednoznacznym
ustaleniem granicy pomiędzy odpadem a produk-
tem (surowcem) występują praktycznie u wszyst-
kich członków Unii Europejskiej. Jednocześnie
uprzejmie informuję, że –m.in. w celu poprawy sy-
tuacji w skali Europy w przedmiotowym zakresie
– w Radzie i Parlamencie Europejskim trwają pra-
ce nad nową dyrektywą ramową w sprawie odpa-
dów. Obecnie projekt dyrektywy jest po pierwszym
czytaniu w Parlamencie Europejskim.
Reasumując, pragnę podkreślić, że ewentualne
zmiany w przepisach krajowych w przedmiotowym
zakresie mogą nastąpić dopiero po przyjęciu przez
Radę i Parlament Europejski wspomnianej nowej
dyrektywy w sprawie odpadów. Jednak na tym eta-
195
pie prac nad projektem dyrektywy nie można jedno-
znacznie stwierdzić, iż nowe przepisy jednoznacznie
wskażą, co jest odpadem, a co już nim przestało być.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości zmiany rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 19 października 2005 r.
w sprawie domów pomocy społecznej (320)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Henry-
ka Siedlaczka w sprawie możliwości zmiany rozpo-
rządzenia ministra polityki społecznej z dnia 19 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie domów pomocy społecz-
nej (Dz. U. Nr 217, poz. 1837) udzielam następującej
odpowiedzi.
Zgodnie z wymogami ustawy z 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.) domy pomocy społecznej zobowiązane są do
funkcjonowania na poziomie określonego prawem
standardu świadczonych usług, który został okre-
ślony w cytowanym powyżej rozporządzeniu. Należy
zauważyć, że domy pomocy społecznej już od ponad
10 lat znajdują się w procesie dochodzenia do ww.
standardów świadczonych usług i w związku z tym
można uznać, że był to wystarczający czas na podję-
cie właściwych działań naprawczych zmierzających
do dojścia do obowiązującego standardu. Ponadto
w 2006 r. okres dochodzenia do standardów w do-
mach został wydłużony o kolejne 4 lata (do końca
2010 r.) celem umożliwienia domom, które wdrażały
ostatnie etapy inwestycji, ich dokończenie. Można
więc uznać, że okres ponad 14 lat na przeprowadze-
nie odpowiednich inwestycji i remontów bądź też na
podjęcie decyzji o wybudowaniu nowego obiektu był
okresem wystarczającym, aby dojść do określonego
prawem standardu.
Nie mogę się również zgodzić z Pana argumenta-
cją dotyczącą funkcjonowania domów pomocy spo-
łecznej w obiektach zabytkowych. Pomoc społeczna
nie może być kojarzona jako mecenas konserwacji
zabytków, gdyż jej misja skupia się wokół zabezpie-
czenia potrzeb osób z niej korzystających. Tak więc
jeśli przeszkodą w funkcjonowaniu domu pomocy
społecznej są bariery architektoniczne wynikające
z zaleceń wojewódzkiego konserwatora zabytków to
ze wszech miar wskazane byłoby utworzenie nowej
196
jednostki w obiekcie, który się nadaje do takich ce-
lów. Biorąc powyższe pod uwagę, uważam za niece-
lowe różnicowanie w zależności od tego, czy dom po-
mocy społecznej mieści się w obiekcie zabytkowym
czy nie, standardu funkcjonowania domu pomocy
społecznej. W ten sposób dzielilibyśmy mieszkańców
domów pomocy społecznej na lepszych i gorszych.
Ponadto zmiana rozporządzenia w zakresie obniże-
nia standardów dla niektórych domów pomocy spo-
łecznej byłaby niesprawiedliwa i krzywdząca dla sa-
morządów, które dotychczas podjęły określone dzia-
łania i poniosły duże koszty dostosowania obiektów
do standardu czy też związane z budową nowych
obiektów
Ponieważ okres dochodzenia do standardów
w domach został wydłużony o kolejne 4 lata, wyra-
żam przekonanie, iż będą to lata, w których samorzą-
dy będą mogły korzystać ze wsparcia nie tylko środ-
ków budżetowych, ale również ze środków zewnętrz-
nych, między innymi Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, aby podnieść jakość funkcjonowania infra-
struktury społecznej i w zdecydowanej większości
dojdą do wymaganego prawem standardu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości zmiany art. 15 ustawy
o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (321)
W odpowiedzi na pismo z dnia 4 stycznia br.,
znak: SPS-023-321/08, przy którym przesłana zo-
stała interpelacja pana posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości zmiany art. 15 ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.) podstawę wymiaru emerytury i renty
może stanowić przeciętna podstawa wymiaru
składki w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych,
wybranych przez zainteresowanego z okresu ostat-
nich 20 lat poprzedzających rok, w którym zgłosił
wniosek o emeryturę lub rentę, albo przeciętna
podstawa wymiaru składki w okresie 20 lat kalen-
darzowych wybranych z całego okresu podlegania
ubezpieczeniu.
Zgodnie z art. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu ko-
lejnych 10 lat kalendarzowych przyjmuje się lata ka-
lendarzowe następujące bezpośrednio po sobie, cho-
ciażby ubezpieczony w niektórych z tych lat przez
okres roku lub w okresie krótszym niż rok nie pozo-
stawał w ubezpieczeniu. Wnioskodawca ma możli-
wość pominięcia lat niekorzystnych tylko wtedy, gdy
podstawę wymiaru świadczenia stanowi podstawa
wymiaru składek z 20 lat.
Wprowadzając takie zasady, wzięto pod uwagę
kierunek zmian, jakie nastąpiły w sposobie oblicza-
nia emerytury dla osób objętych nowym systemem
emerytalnym (większość ubezpieczonych urodzonych
po 1948 r.), a więc uzależnienie wysokości świadcze-
nia od kwoty składek zgromadzonych w całym okre-
sie aktywności zawodowej. Wysokość nowej emerytu-
ry jest wprost proporcjonalna do wysokości składek
emerytalnych, zaewidencjonowanych na koncie ubez-
pieczonego w trakcie całego okresu jego aktywności
zawodowej. Gdyby tę zasadę stosować w pełni analo-
gicznie w starym systemie, to przy ustalaniu pod-
stawy wymiaru należałoby uwzględniać wszystkie
lata, łącznie z latami, w których wynagrodzenie
z różnych względów nie było uzyskiwane. Tak jed-
nak nie jest.
W świetle aktualnego stanu prawnego osoby ob-
jęte starym systemem emerytalnym mają możli-
wość wskazania do podstawy wymiaru emerytury
wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru
składek w najlepszych latach, tj. w latach, w któ-
rych osiągały wynagrodzenie w najwyższej relacji
do przeciętnej płacy, wybranych z całego okresu za-
trudnienia. Tak więc osoby objęte starym syste-
mem emerytalnym mają korzystniejsze reguły niż
osoby, których świadczenia będą obliczane według
nowego algorytmu.
Dlatego nie jest uzasadnione zmienianie przepi-
su art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z FUS
w kierunku dalszego łagodzenia zawartych w nim
reguł, gdyż taka zmiana pogłębiałaby dysproporcje
w systemie.
Ponadto pragnę uprzejmie wyjaśnić, że doku-
mentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia
stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubez-
pieczenie społeczne w poszczególnych latach jest za-
świadczenie wydane według wzoru ZUS RP-7 na
podstawie dokumentacji płacowej zakładu pracy
albo wpisy w legitymacji ubezpieczeniowej.
Istotnie, zdarzają się trudności w udokumento-
waniu zarobków, ponieważ do końca 1990 r. zakłady
pracy nie były zobowiązane do przechowywania do-
kumentacji płacowej sprzed 1980 r. przez okres dłuż-
szy niż 12 lat. Dopiero od 1 stycznia 1991 r. rozpo-
rządzeniem ministra finansów z dnia 15 stycznia
1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości
(Dz. U. Nr 10, poz. 35) wprowadzono przepis, że
okres przechowywania list płac, kart zbiorczych
płac oraz innych dokumentów, na podstawie których
można ustalić podstawę wymiaru emerytury lub
renty, jest uzależniony od okresów przewidzianych
w przepisach emerytalno-rentowych określających

zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń,
które nie ustanawiają konkretnej daty granicznej.
Od czasu wejścia w życie tego rozporządzenia ar-
chiwa państwowe nie wydają zezwolenia na likwida-
cję dokumentacji płacowej zakładów pracy przed
upływem 50-letniego okresu przechowywania. Oso-
by wnioskujące o przyjęcie do podstawy wymiaru
emerytury wynagrodzenia stanowiącego podstawę
wymiaru składek w latach przypadających po 1979 r.
nie powinny mieć zatem trudności w uzyskaniu od
pracodawcy informacji o wysokości wynagrodzenia.
Obecnie obowiązek przechowywania przez pra-
codawcę dokumentacji płacowej przez 50 lat od dnia
zakończenia pracy przez ubezpieczonego jest zapisa-
ny w art. 125a ust. 4 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS.
Jeżeli zakład pracy zlikwidował dokumentację
płacową po 12-letnim okresie przechowywania, to
istnieje możliwość wystawienia zaświadczenia o wy-
nagrodzeniu na podstawie dokumentacji zastępczej,
tj. zachowanych akt osobowych, w oparciu o dane
zawarte np. w umowie o pracę, pismach o powoła-
niu, mianowaniu oraz w innych pismach określają-
cych wynagrodzenie danej osoby.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie opóźnień w refundacji kosztów
poniesionych na realizację projektów
ze środków FMP Interreg IIIA
w Euroregionie Nysa (332)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską z dnia 28 listopada 2007 r. do-
tyczącą opóźnień w przekazywaniu płatności dla
Euroregionu Nysa w ramach Programów IW Inter-
reg A Czechy – Polska i Interreg III Wolny Kraj
Związkowy Saksonia – Województwo Dolnośląskie
uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
1. Stan rozliczeń finansowych Euroregionu Nysa
oraz system przepływów finansowych w Programie
IW Interreg III A Czechy – Polska.
W 2007 r. Dolnośląski Urząd Wojewódzki (DUW),
będący instytucją pośredniczącą w ramach Progra-
mu IW Interreg III A Czechy – Polska, złożył wnio-
ski o refundację ze środków Europejskiego Fundu-
szu Rozwoju Regionalnego (EFRR) obejmujące wy-
datki beneficjentów Euroregionu Nysa na kwotę
1 088 583,52 PLN. Kwota zrefundowanych przez
DUW płatności na subkonto ww. euroregionu wy-
niosła 1 018 960,97 PLN, co stanowi 93,60% (stan
na 16 stycznia br.). Natomiast pozostałe wydatki zo-
staną zrefundowane w miarę rozdysponowywania
197
środków przez DUW, gdy konto programowe DUW
zostanie zasilone kolejną refundacją/pożyczką.
Pragnę wyjaśnić, iż opóźnienia w przekazywa-
niu płatności w ramach Programu IW Interreg III A
Czechy – Polska są następstwem wyczerpania płat-
ności zaliczkowej z Komisji Europejskiej (KE), prze-
kazanej w wysokości 16% alokacji dla ww. progra-
mu. Dotychczas środki z zaliczki trafiały z Minister-
stwa Finansów (MF) na rachunek prowadzony przez
urząd wojewódzki (UW), dzięki czemu posiadał on
nadwyżkę środków w celu bieżącego regulowania
płatności na rzecz beneficjentów oraz euroregionów.
Obecnie, z powodu wyczerpania środków zaliczki,
polskie MF wprowadziło dodatkowy mechanizm,
polegający na udzielaniu pożyczek, spłacanych auto-
matycznie w momencie wpływu do MF środków
z refundacji. Należy jednak podkreślić, że w celu
otrzymania pożyczki UW powinien spełnić określo-
ne wymogi, o których informowało MF. Dodatkowo
ze środków tych korzystają również inne programy
finansowane z EFRR. Z powodu ograniczonej ilości
środków na rachunku MF, z którego są wypłacane
pożyczki, otrzymana przez UW kwota jest często
niższa niż kwota wnioskowana.
Dodatkowo na konto UW trafiają środki refun-
dacji z KE, przekazywane na podstawie wniosków
o refundację (sporządzonych na podstawie wydat-
ków beneficjentów). W przypadku Programu IW In-
terreg III A Czechy – Polska instytucją płatniczą
(IP) jest czeskie Ministerstwo Finansów. Zatem
środki refundowane przez KE na podstawie wydat-
ków polskich i czeskich beneficjentów trafiają naj-
pierw do czeskiego MF, a część dotycząca polskich
wydatków z czeskiego MF do polskiego MF, następ-
nie (po potrąceniu nierozliczonych pożyczek) do UW
i na konta beneficjentów (o ile ich wydatki nie zosta-
ły zrefundowane wcześniej, ze środków pożyczki).
Z uwagi na to, że środki z KE przekazywane są do
polskich beneficjentów za pośrednictwem trzech in-
stytucji, okres oczekiwania na nie jest długi. Taką
samą drogą, tj. poprzez czeskie MF (a nie bezpośred-
nio do KE), są przekazywane wnioski o refundację.
Należy podkreślić, że KE wypłaca środki wyłącz-
nie na podstawie zatwierdzonych faktur beneficjen-
tów, zaś IP w Czechach wyznaczyła w 2007 r. jedy-
nie trzy terminy na przekazanie wniosków o refun-
dację do KE. Środki – w ramach wniosku o refunda-
cję przekazanego przez polskie MF do czeskiego MF
w czerwcu 2007 r. – zostały zrefundowane przez
stronę czeską do polskiego MF dopiero w dniu 22 li-
stopada 2007 r. Zostały one rozdysponowane na po-
szczególne konta UW po potrąceniu wcześniej nie-
rozliczonych pożyczek. Kolejny wniosek o refundację
MRR przekazało do MF w dniu 28 września 2007 r.
oraz następne dwa w dniach 18 i 20 grudnia 2007 r.
Jak już wspomniano wcześniej, rachunki progra-
mowe UW, z których wypłacane są środki dla bene-
ficjentów, zasilane mogą być też środkami pożyczki
zgodnie z opracowaną przez MF procedurą. Jednym
z warunków uzyskania pożyczki jest przekazanie do
MRR wniosku o pożyczkę.
198
W dniu 31 grudnia 2007 r. do MRR wpłynął
z DUW poprawny wniosek o pożyczkę na kwotę
909 833,03 EUR, który w dniu 4 stycznia br. został
przekazany do MF. Aktualnie MF jest w trakcie we-
ryfikacji wniosku i na tej podstawie przekaże środki
na rachunek DUW na pilne i zaległe płatności.
2. Stan rozliczeń finansowych Euroregionu Nysa
oraz system przepływów finansowych w Programie
IW Interreg III Wolny Kraj Związkowy Saksonia
– Województwo Dolnośląskie.
W ramach Programu IW Interreg III Wolny Kraj
Związkowy Saksonia – Województwo Dolnośląskie
w dniach 17 oraz 18 grudnia 2007 r. na subkonto
Euroregionu Nysa przekazane zostały środki na
łączną kwotę 300 373,90 EUR, co stanowi równo-
wartość 1 076 604,35 PLN. Do końca stycznia br. do
MF poświadczone zostaną kolejne wnioski eurore-
gionu na łączną kwotę 417 177,50 PLN, które po
przekazaniu pożyczki przez MF na konto programo-
we DUW zostaną uregulowane.
Procedura poświadczania wydatków oraz ich re-
fundacja dla ww. programu również odbywa się za
pośrednictwem trzech instytucji. Rolę wspólnej in-
stytucji płatniczej programu pełni saksońskie Mini-
sterstwo Gospodarki i Pracy.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na fakt, że
w ramach wspomnianego programu strona polska
nie uzyskała płatności zaliczkowych. Celem przy-
spieszenia refundacji na rzecz beneficjentów polskie
MF, pełniące funkcję instytucji subpłatniczej pro-
gramu, przekazuje środki w ramach pożyczki na
podstawie wniosków o refundację od MRR do MF.
3. Działania mające na celu usprawnienie prze-
pływów finansowych w obydwu programach.
W celu zapobieżenia trudnej sytuacji związanej
z brakiem płynności finansowej MRR w porozumie-
niu z MF ustaliło, że począwszy od stycznia br.,
w obu programach wnioski o refundację będą prze-
kazywane do MF co miesiąc, co również umożliwi
częstsze wnioskowanie przez DUW o środki pożycz-
ki. Wobec powyższego MRR zwróciło się z prośbą do
UW, aby także przekazywały wnioski o refundację
z częstotliwością miesięczną.
Ponadto pragnę dodać, iż z uwagi na doświadcze-
nia obecnego okresu programowania programy współ-
pracy transgranicznej w latach 2007–2013 będą wdra-
żane według innego, prostszego systemu przepły-
wów finansowych. Obowiązywać będzie tzw. zasada
partnera wiodącego. Partner wiodący będzie odpo-
wiedzialny m.in. za przekazanie raportu z realizacji
całego projektu, a wydatki zatwierdzane będą, przed
przekazaniem do KE, tylko po jednej stronie grani-
cy, co znacznie skróci zarówno drogę i czas wniosko-
wania, jak i przekazywania środków.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie kwoty subwencji oświatowej
na 2008 r. (333)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 4 stycznia br. nr SPS-023-333/08, przy
którym załączono interpelację Pana Posła Marka
Zielińskiego w sprawie kwoty części oświatowej sub-
wencji ogólnej na 2008 r., proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
1. Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listo-
pada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego ustala się w wysokości łącznej
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej nie mniej-
szej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazo-
wym (część oświatowa subwencji ogólnej na rok
2007 wynosiła 28 204 949 tys. zł), skorygowanej
o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizo-
wanych zadań oświatowych.
2. Łączna kwota części oświatowej subwencji
ogólnej planowana na rok 2008 została ustalona
zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego z uwzględnieniem
założeń do opracowania ustawy budżetowej.
3. W związku z przejęciem (na zasadzie porozu-
mień z jednostkami samorządu terytorialnego) do pro-
wadzenia jako zadanie własne przez ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi szkół rolniczych (39 980 tys. zł) oraz
przez ministra środowiska szkół leśnych (25 715 tys. zł)
łączna kwota części oświatowej planowana na 2008 r.
została zmniejszona o 65 695 tys. zł.
4. W trakcie prac budżetowych planowana na
rok 2008 kwota części oświatowej subwencji ogól-
nej decyzją ministra finansów zwiększona została
o 268 649 tys. zł. W projekcie ustawy budżetowej
przekazanej przez rząd do parlamentu część oświa-
towa subwencji ogólnej ustalona została w wysoko-
ści 29 056 617 tys. zł, tj. wyższej o 3,02% w stosunku
do kwoty roku 2007.
5. W toku prac nad budżetem na rok 2008, na
wniosek komisji sejmowych, kwota części oświatowej
subwencji ogólnej została zwiększona o 1850 mln zł,
do łącznej kwoty 30 906 617 tys. zł, co oznacza wzrost
w stosunku do kwoty roku 2007 o 9,58%.
6. Zaplanowana na rok 2008 kwota części oświa-
towej subwencji ogólnej w wysokości 30 906 617 tys.
zł pozwoli na wdrożenie podwyżek wynagrodzeń dla
nauczycieli w szkołach (placówkach) prowadzonych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
7. W części oświatowej subwencji ogólnej nie są
ujmowane zadania dotyczące przedszkoli, których
prowadzenie należy do zadań własnych jednostek
samorządu terytorialnego finansowanych z docho-

dów własnych uzupełnionych subwencją ogólną.
Zgodnie z ustawą budżetową przyjętą przez Sejm
w dniu 20 grudnia 2007 r. część wyrównawcza sub-
wencji ogólnej dla gmin na 2008 r. wzrasta o 16,8%
w porównaniu do 2007 r., a część równoważąca
o 20,4%. Stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego o przeznaczeniu środków otrzy-
manych z tytułu subwencji ogólnej decyduje organ
stanowiący jednostki samorządu terytorialnego.
8. Kwestia, o której mowa w piśmie pana prezy-
denta Ryszarda Grobelnego, była poruszana podczas
posiedzenia Zespołu do Spraw Systemu Finansów
Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego, które odbyło się w dniu 5 grudnia
2007 r. Strona rządowa przedstawiła sposób wyli-
czenia kwoty części oświatowej ogólnej na 2008 r.,
informując, że projekt ustawy budżetowej na rok
2008 jest przedmiotem prac Sejmu. W stanowisku
zespołu w sprawie skutków finansowych dla jedno-
stek samorządu terytorialnego związanych z pod-
wyżkami dla nauczycieli stwierdzono, że kwestie te
należą do kompetencji Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej. Stanowisko to zostało przekazane do Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zwiększenia nakładów
na bieżące utrzymanie i konserwację urządzeń
melioracyjnych na terenie
woj. warmińsko-mazurskiego w 2008 r. (336)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 4 stycznia
2008 r. Nr SPS-023-336/08 interpelacją Posła Pana
Jerzego Gosiewskiego w sprawie zwiększenia nakła-
dów na bieżące utrzymanie i konserwację urządzeń
melioracyjnych na terenie woj. warmińsko-mazur-
skiego w 2008 r., uprzejmie informuję:
Zadania związane z utrzymaniem urządzeń me-
lioracji wodnych na potrzeby rolnictwa realizują
marszałkowie województw jako zadania z zakresu
administracji rządowej.
Zgodnie z przyjętym trybem prac nad opracowa-
niem projektu ustawy budżetowej na rok 2008 dys-
ponenci części budżetowych, a więc również wojewo-
dowie, samodzielnie ustalali (w ramach wstępnej
kwoty wydatków) wysokość środków na poszczegól-
199
ne zadania. wojewoda warmińsko-mazurski uznał
za możliwe przeznaczenie na zadania bieżące z za-
kresu melioracji wodnych kwoty 11 694 tys. zł.
W trakcie prac parlamentarnych nad projektem
ustawy budżetowej na rok 2008 wysokość dotacji na
ten cel nie uległa zmianie.
Ponadto w części 83: Rezerwy celowe, zostały za-
planowane rezerwy:
— „Utrzymanie urządzeń melioracji wodnych
podstawowych i wód istotnych dla regulacji stosun-
ków wodnych na potrzeby rolnictwa” w kwocie
25 000 tys. zł. Środki te będą przeznaczone – podob-
nie jak w roku ubiegłym – na uzupełnienie wydat-
ków zaplanowanych na ten cel w budżetach wojewo-
dów, w kwotach uzgodnionych przez Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z wojewodami. Rezerwa
zostanie podzielona na poszczególne województwa
według jednolitych kryteriów, z uwzględnieniem
długości wałów przeciwpowodziowych, liczby prze-
pompowni, długości rzek uregulowanych i kanałów
oraz liczby zbiorników. Część środków zostanie za-
tem skierowana do woj. warmińsko-mazurskiego.
Planuje się, że rezerwa zostanie rozdysponowana
w drugim kwartale 2008 r.
— „Kredyty i środki krajowe na przeciwdziała-
nie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych” w kwo-
cie 795 600 tys. zł. Środki te przeznaczone są na fi-
nansowanie kosztów usuwania skutków klęsk ży-
wiołowych, w tym również w urządzeniach meliora-
cji wodnych podstawowych.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że w budżecie tego województwa na melioracje wod-
ne zostały zaplanowane również wydatki majątko-
we w kwocie 5508 tys. zł. Ponadto w ramach Progra-
mu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
będą kierowane na ten cel dodatkowe środki pocho-
dzące z budżetu Unii Europejskiej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby nowelizacji przepisów
ustawy Ordynacja wyborcza do Sejmu RP
i Senatu RP w zakresie wygaśnięcia mandatu
posła lub senatora (339)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 4 stycznia 2008 r. nr SPS-023-339/08,
dotyczące interpelacji Pana Posła Józefa Rojka
200
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy Ordynacja
wyborcza do Sejmu RP i Senatu RP w zakresie wy-
gaśnięcia mandatu posła lub senatora, uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienie.
Interpelacja dotyczy potrzeby nowelizacji usta-
wy z dnia 12 kwietnia 2001 r. Ordynacja wyborcza
do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2007 r. Nr 190,
poz. 1360).
Pan Poseł Józef Rojek podnosi w interpelacji, iż
utracił w dniu 12 listopada 2006 r. mandat poselski
wskutek wybrania go w trakcie kadencji Sejmu do
organu samorządu terytorialnego na funkcję radne-
go. Składający interpelację uważa, że wygaśnięcie
jego mandatu poselskiego, bez umożliwienia zainte-
resowanemu złożenia oświadczenia o rezygnacji
z jednej z funkcji, narusza kilka norm konstytucyj-
nych, wobec czego przepis obligujący odpowiednio
marszałka Sejmu lub marszałka Senatu do stwier-
dzenia wygaśnięcia mandatu w opisanej sytuacji
wymaga znowelizowania.
Na początek należy przytoczyć regulacje, które
statuują zakaz łączenia określonych stanowisk lub
funkcji (zasada niepołączalności stanowisk, incom-
patibilitas), w szczególności zaś łączenia mandatu
posła lub senatora z innymi stanowiskami lub
funkcjami.
Katalog tychże stanowisk i funkcji określa
art. 103 ust. 1 Konstytucji RP. W myśl tego przepisu
mandatu posła nie można łączyć z funkcją prezesa
Narodowego Banku Polskiego, prezesa Najwyższej
Izby Kontroli, rzecznika praw obywatelskich, rzecz-
nika praw dziecka i ich zastępców, członka Rady Po-
lityki Pieniężnej, członka Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji, ambasadora oraz z zatrudnieniem w Kan-
celarii Sejmu, Kancelarii Senatu, Kancelarii Prezy-
denta Rzeczypospolitej Polskiej lub z zatrudnieniem
w administracji rządowej. Zakaz ten nie dotyczy
członków Rady Ministrów i sekretarzy stanu w ad-
ministracji rządowej. Stosownie do art. 103 ust. 2
Konstytucji RP sędzia, prokurator, urzędnik służby
cywilnej, żołnierz pozostający w czynnej służbie woj-
skowej, funkcjonariusz Policji oraz funkcjonariusz
służb ochrony państwa nie mogą sprawować manda-
tu poselskiego.
Ponadto upoważnienie zawarte w art. 103 ust. 3
konstytucji sprawia, iż katalog nie ma charakteru
zamkniętego, bowiem inne przypadki zakazu łą-
czenia mandatu poselskiego z funkcjami publicz-
nymi oraz zakazu jego sprawowania może określić
ustawa.
Upoważnienie powyższe, sformułowane na po-
ziomie konstytucyjnym, jest źródłem legalizującym
rozszerzenie katalogu o radnych, czego bezpośred-
nim wyrazem są przepisy ustaw zakazujące łączenia
mandatu radnego z mandatem posła lub senatora.
Należy tu wymienić art. 25b pkt 1 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), art. 21 ust. 8
pkt 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym (Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.) oraz art. 23 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia
5 czerwca 1998 r. o samorządzie wojewódzkim
(Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1590, z późn. zm.).
W myśl przywołanych przepisów mandatu odpo-
wiednio: radnego gminy, powiatu lub województwa,
nie można łączyć z mandatem posła lub senatora.
Kolejno należy zauważyć, iż procedura wygasza-
nia mandatu radnego, który uzyskał mandat posła
lub senatora, nie jest w interpelacji kwestionowana,
zatem w obrębie tego zagadnienia można ograniczyć
się do stwierdzenia, iż radny wybrany do Sejmu lub
Senatu może zrezygnować z mandatu radnego i za-
chować w ten sposób mandat parlamentarny lub po-
zostać przy mandacie radnego kosztem utraty man-
datu parlamentarnego. Wynika to z regulacji zawar-
tej w art. 177 ust. 3 ustawy Ordynacja wyborcza do
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczy-
pospolitej Polskiej, który umożliwia radnemu zacho-
wanie uzyskanego mandatu poselskiego, jeżeli w ter-
minie 14 dni od dnia ogłoszenia przez Państwową
Komisję Wyborczą wyników wyborów do Sejmu zło-
ży on marszałkowi Sejmu oświadczenie o rezygnacji
z mandatu radnego.
Odmienną regulację ustawodawca wprowadził
w odniesieniu do sytuacji odwrotnej, tj. gdy poseł
(senator) w trakcie trwania kadencji Sejmu ubiega
się o mandat radnego. W myśl bowiem art. 177
ust. 4 Ordynacji wyborczej wygaśnięcie mandatu
posła powołanego lub wybranego w czasie kadencji
na stanowisko lub funkcję, o których mowa w ust. 1
pkt 6–7, następuje z dniem powołania lub wybrania.
W art. 177 ust. 1 pkt 7 lit. a ustawy mowa tymcza-
sem także o radnych rady gminy, rady powiatu i sej-
miku województwa.
Nie ma przesłanek do uznania, że ten właśnie
wariant – przewidujący automatyczne wygaśnięcie
mandatu posła w razie uzyskania przezeń w czasie
trwania kadencji Sejmu mandatu radnego – jest nie-
zgodny z wzorcami konstytucyjnymi wskazanymi
w interpelacji.
Trzeba zauważyć, iż art. 177 ust. 4 Ordynacji wy-
borczej jest przepisem jasnym i zrozumiałym, a więc
niepociągającym za sobą niepewności adresata nor-
my co do skutków, jakie może wywołać. Parlamenta-
rzysta nie jest pozbawiony prawa wybieralności do
organu stanowiącego jednostki samorządu teryto-
rialnego, może zatem ubiegać się o mandat radnego.
Należy jednak uznać, że w takim przypadku poseł
świadomie wybiera ryzyko utraty mandatu posel-
skiego na rzecz mandatu mającego w strukturze or-
ganów stanowiących prawo niższą pozycję ustrojo-
wą tak pod względem rangi ustanawianych aktów,
jak i zasięgu ich oddziaływania. Ten świadomy wy-
bór oznacza, że poseł chce uzyskać mandat radnego;
na tym polega przecież racjonalność poddawania się
weryfikacji w wyborach. Skoro parlamentarzysta do
takiego celu dąży, to równocześnie liczy się z ewen-
tualnością wygaśnięcia jego mandatu posła lub se-
natora. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, iż po

wybraniu na stanowisko radnego poseł powinien
mieć prawo do takiego oświadczenia, jakie ustawo-
dawca dopuścił w odwrotnym przypadku, tzn. aspi-
rowania radnego do objęcia mandatu posła. Dopusz-
czalne jest bowiem założenie, iż od parlamentarzy-
sty można wymagać znajomości jednego z podstawo-
wych aktów rangi ustawowej, określających status
parlamentarzysty i podejmowania – na podstawie
znajomości tych regulacji – świadomych i konse-
kwentnych działań wpływających na wspomniany
status.
Pogląd powyższy można uzupełnić stwierdze-
niem, iż kwestionowana regulacja jest zgodna z kon-
stytucyjną zasadą proporcjonalności (art. 31 ust. 3
Konstytucji RP), albowiem wygaśnięcie mandatu po-
selskiego w omawianej sytuacji spowodowane jest do-
piero rzeczywistym naruszeniem zakazu połączalno-
ści stanowisk, natomiast nie następuje wcześniej.
W przypadku radnego można z kolei przyjąć,
iż zmiana jego statusu na status parlamentarzy-
sty jest zmianą jakościową, która może wywołać
u danej osoby refleksję w przedmiocie zasadności
tejże zmiany dopiero po wyborze tej osoby do Sej-
mu lub Senatu.
Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, iż oma-
wiane regulacje nie budzą zastrzeżeń z punktu wi-
dzenia zgodności z Konstytucją RP. Tym samym nie
ma konieczności podejmowania działań legislacyj-
nych zmierzających do nowelizacji ustawy Ordyna-
cja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do
Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
w zakresie ulgi rodzinnej (340)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Józefa Rojka, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 4 stycznia 2008 r., nr SPS-023-340/08,
w sprawie nowelizacji przepisów ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych dotyczących ulgi
rodzinnej, uprzejmie informuję.
Ulga prorodzinna została wprowadzona ustawą
z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmia-
201
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588),
z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2007 r.
Zasady korzystania z omawianego odliczenia re-
guluje art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o po-
datku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.).
Przepis ten stanowi, iż od podatku dochodowego,
obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwo-
tę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma
prawo odliczyć rocznie kwotę stanowiącą iloczyn
liczby wychowywanych dzieci i dwukrotności kwoty
zmniejszającej podatek określonej w pierwszym
przedziale skali podatkowej, jeżeli w roku podatko-
wym wychowywał własne lub przysposobione dzieci,
o których mowa w art. 6 ust. 4 ustawy (art. 27f
ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy).
Z dalszych postanowień tego przepisu wynika, iż
odliczenie kwoty, o której wyżej mowa, dotyczy łącz-
nie obojga rodziców. Kwotę tę odlicza się od podatku
jednego z rodziców lub od podatku obojga (art. 27f
ust. 3 ww. ustawy).
W odniesieniu do rodziców, w stosunku do któ-
rych orzeczone zostały rozwód albo separacja, odli-
czenie przysługuje jednemu z nich, u którego dzieci
faktycznie zamieszkują (art. 27f ust. 4 ww. ustawy).
Jeżeli przez część roku podatkowego dzieci fak-
tycznie zamieszkują u każdego z rodziców, w sto-
sunku do których orzeczone zostały rozwód albo se-
paracja, odliczenie przysługuje każdemu z nich;
w tym przypadku kwotę odliczenia stanowi iloczyn
liczby miesięcy pobytu dzieci u rodzica i 1/12 kwoty
stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i dwukrotności kwoty zmniejszającej podatek okre-
ślonej w pierwszym przedziale skali podatkowej
(art. 27f ust. 5 ww. ustawy).
Jak zatem wynika z przytoczonych przepisów,
ustawodawca zdecydował się na przyznanie rodzi-
com jednego łącznego limitu odliczenia. Zatem tak-
że rodzice, w odniesieniu do których zostały orzeczo-
ne rozwód albo separacja, mogą korzystać tylko
z jednego limitu odliczenia. W tym przypadku usta-
wodawca określił przesłankę wskazującą, któremu
z rodziców odliczenie przysługuje. Przyznając prawo
do skorzystania z omawianego uprawnienia temu
podatnikowi, u którego dziecko faktycznie zamiesz-
kuje, zdecydował się na wskazanie łatwej do ustale-
nia, obiektywnej przesłanki.
Należy podkreślić, iż ustawodawca nie wyklu-
czył z omawianego odliczenia podatników zobowią-
zanych do płacenia alimentów. Możliwe jest zatem
skorzystanie z odliczenia także przez podatnika
płacącego alimenty, u którego dziecko faktycznie
zamieszkuje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
202
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie pilnej konieczności uzupełnienia
i uporządkowania przepisów dotyczących
doprowadzenia osób nietrzeźwych
do miejsca zamieszkania lub pobytu (344)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-344/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Stanisława Żelichowskiego z dnia 10 grudnia
2007 r. w sprawie konieczności uzupełnienia i upo-
rządkowania przepisów prawa dotyczących dopro-
wadzenia osób nietrzeźwych do miejsca zamieszka-
nia lub pobytu uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 70, poz. 473, z późn. zm.) osoby w stanie nietrzeź-
wości, które swoim zachowaniem dają powód do
zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie
pracy, znajdują się w okolicznościach zagrażających
ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdro-
wiu innych osób, mogą zostać doprowadzone do izby
wytrzeźwień, zakładu opieki zdrowotnej lub innej
właściwej placówki utworzonej lub wskazanej przez
jednostkę samorządu terytorialnego albo do miejsca
zamieszkania lub pobytu.
W razie braku izby wytrzeźwień osoby takie
mogą być doprowadzone do jednostki Policji (art. 40
ust. 2 ww. ustawy).
Wskazane przepisy przewidują więc możliwość
doprowadzania osób będących w stanie nietrzeźwo-
ści zarówno do jednostki Policji (przy braku wyspe-
cjalizowanych izb i placówek świadczących profesjo-
nalną opiekę nad tymi osobami), jak i do miejsca za-
mieszkania lub pobytu.
Działania Policji w stosunku do osoby w stanie
nietrzeźwości, która swoim zachowaniem daje po-
wód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w za-
kładzie pracy, znajduje się w okolicznościach zagra-
żających jej życiu lub zdrowiu innych osób, mają
charakter opiekuńczy. Dlatego też w tym kontekście
należy rozpatrywać możliwość dowiezienia osoby
w stanie nietrzeźwości do miejsca zamieszkania.
Wskazanym wydaje się pozostawienie jej pod pieczą
osoby trzeciej, która zagwarantuje sprawowanie
opieki do czasu wytrzeźwienia.
Ze względu na fakt, iż reakcja organizmu na spo-
żyty alkohol jest indywidualną cechą człowieka, nie
ma możliwości wypracowania ścisłych ram (posiłku-
jąc się np. wynikiem badań na zawartość alkoholu
w wydychanym powietrzu), do granicy których moż-
na pozostawić osobę w miejscu zamieszkania samą,
a po przekroczeniu których należałoby przekazać ją
osobie trzeciej bądź dowieźć do izby wytrzeźwień
czy jednostki Policji.
W związku z powyższym to policjant podejmują-
cy interwencję rozstrzyga, mając na uwadze wszyst-
kie wspomniane okoliczności, o dalszych działaniach
opiekuńczych w stosunku do osoby w stanie nie-
trzeźwości.
Odnosząc się do artykułu opublikowanego w mie-
sięczniku „Policja” nr 12(33) pt. „Przepisy pilnie po-
trzebne”, należy przychylić się do spostrzeżeń auto-
rów publikacji w kwestii mało precyzyjnego określe-
nia trybu doprowadzania osób będących w stanie
nietrzeźwości do miejsca zamieszkania lub pobytu.
Powyższej problematyki nie regulują przepisy
wykonawcze do ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Brak jest rów-
nież, poza wpisem do notatnika służbowego (zgod-
nie z § 5 ust. 2 Wytycznych nr 2 Komendanta Głów-
nego Policji z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie za-
sad ewidencjonowania, wypełniania oraz przecho-
wywania notatników służbowych policjanci doku-
mentują podejmowane interwencje w notatniku służ-
bowym), specyficznej dokumentacji, która potwier-
dzałaby sam fakt doprowadzenia i oddania osoby
nietrzeźwej pod właściwą opiekę. Ponadto wskaza-
na ustawa nie zawiera delegacji do uregulowania
przedmiotowej kwestii w drodze przepisów niższe-
go rzędu.
Problematyka wykonania badań lekarskich prze-
prowadzonych wobec osoby będącej w stanie nie-
trzeźwości, którą doprowadzono do miejsca zamiesz-
kania, również budzi poważne wątpliwości. Trudno
bowiem wywnioskować na podstawie obowiązują-
cych przepisów, czy przeprowadzenie badania lekar-
skiego w przytoczonej wyżej sytuacji, w przypadku
braku widocznych obrażeń zewnętrznych oraz infor-
macji o możliwości wystąpienia u tej osoby objawów
wewnętrznych mogących zagrażać jej życiu lub zdro-
wiu – jest w ogóle zasadne.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 4 lutego
2004 r. w sprawie trybu doprowadzania, przyjmowa-
nia i zwalniania osób w stanie nietrzeźwości oraz
organizacji izb wytrzeźwień i placówek utworzonych
lub wskazanych przez jednostkę samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 20, poz. 192, z późn. zm.) nakła-
da co prawda obowiązek niezwłocznego poddania
badaniom lekarskim osoby nietrzeźwej, ale jedynie
w sytuacji, kiedy zostanie ona doprowadzona do izby
wytrzeźwień lub specjalistycznej placówki.
Istotne są również kwestie dotyczące zapewnie-
nia opieki lekarskiej osobie w stanie nietrzeźwości
w miejscu zamieszkania lub pobytu oraz gwaran-
cja, że pozostawienie takiej osoby w miejscu za-
mieszkania nie będzie przyczyną agresji wobec do-
mowników, co mogłoby w dalszej konsekwencji wy-
wołać potrzebę podjęcia przez Policję interwencji
domowej.

Ponadto doprecyzowania wymagają kwestie zwią-
zane z:
— możliwością złożenia zażalenia przez osobę
w stanie nietrzeźwości doprowadzoną do miejsca za-
mieszkania, albowiem art. 40 ust. 3a cytowanej wy-
żej ustawy tego nie przewiduje; w obecnym stanie
prawnym obywatel ma możliwość dochodzenia swo-
ich spraw w drodze skargi do przełożonego policjan-
ta czy też w drodze zawiadomienia o podejrzeniu po-
pełnienia przestępstwa do prokuratury;
— kosztami ewentualnych badań lekarskich oso-
by w stanie nietrzeźwości i jej doprowadzenia do
miejsca zamieszkania;
— maksymalną odległością, jaką należy poko-
nać, aby doprowadzić (dowieźć) osobę w stanie nie-
trzeźwości do miejsca zamieszkania czy pobytu;
— sprawdzenia takiej osoby pod kątem posiada-
nia niebezpiecznych przedmiotów; w sytuacji, w któ-
rej można założyć, że osoba w stanie nietrzeźwości
zostanie przewieziona do miejsca zamieszkania,
brak jest podstawy prawnej dla takiego sprawdze-
nia, natomiast ryzyko wydarzenia nadzwyczajnego
jest jak najbardziej realne.
Warto przy tej okazji zastanowić się nad możli-
wością dokonania takich zmian w obowiązujących
przepisach, w wyniku których można byłoby zrezy-
gnować z umieszczania osób w stanie nietrzeźwości
w policyjnych pomieszczeniach dla osób zatrzyma-
nych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia.
Obecnie w miastach, w których nie ma izb wy-
trzeźwień lub specjalistycznych placówek zajmują-
cych się rozwiązywaniem problemów alkoholowych,
osoby w stanie nietrzeźwości do czasu wytrzeźwie-
nia są umieszczane w pomieszczeniach policyjnych.
Sytuacja ta skutkuje m. in.: generowaniem dodatko-
wych kosztów, które obciążają budżety jednostek
Policji, oraz wyłączeniem policjantów z wykonywa-
nia innych zadań służbowych.
Należy również zwrócić uwagę na ryzyko zama-
chów samobójczych, których mogą dopuszczać się
osoby w stanie nietrzeźwości umieszczane w policyj-
nych pomieszczeniach dla osób zatrzymanych lub
doprowadzonych w celu wytrzeźwienia. Inny pro-
blem stanowią możliwe przypadki zgonów osób
w stanie nietrzeźwości doprowadzanych do wytrzeź-
wienia do pomieszczeń policyjnych, cierpiących na
choroby serca lub układu krążenia. Do zdarzeń tych
może dochodzić pomimo poddania tych osób bada-
niom lekarskim przed umieszczeniem ich w policyj-
nych pomieszczeniach dla osób zatrzymanych lub
doprowadzonych w celu wytrzeźwienia. Jedynie wy-
specjalizowane placówki wyposażone w odpowied-
nie ambulatoria oraz personel świadczący opiekę
i wdrażający wobec osób przejawiających problem
alkoholowy odpowiednie programy mogą w pełni re-
alizować zadania, do których zostały powołane.
Podkreślić należy, że ewentualne podjęcie prac
nad uporządkowaniem przepisów prawa dotyczą-
cych doprowadzenia osób nietrzeźwych do miejsca
203
zamieszkania lub pobytu wymagałoby również roz-
ważenia potrzeby uregulowania:
— konieczności przeprowadzenia badania przez
lekarza, felczera bądź ratownika medycznego osoby
w stanie nietrzeźwości na miejscu interwencji i pod-
jęcia decyzji o braku przeciwwskazań medycznych
do przewiezienia jej do miejsca zamieszkania lub po-
bytu;
— konieczności przeprowadzenia badania przez
lekarza, felczera bądź ratownika medycznego osoby
w stanie nietrzeźwości, nieprzytomnej bądź z którą
brak jest kontaktu na miejscu interwencji przed
przewiezieniem jej do miejsca zamieszkania, izby
wytrzeźwień, jednostki Policji (powyższa kwestia
została uregulowana poleceniem zastępcy komen-
danta głównego Policji z dnia 9 kwietnia 2004 r.,
jednak na chwilę obecną w związku z wejściem
w życie ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191,
poz. 1410, z późn. zm.) wymaga doprecyzowania);
— konieczności dokumentowania przekazania
osoby w stanie nietrzeźwości innej osobie, która zo-
bowiąże się do sprawowania opieki na czas koniecz-
ny do wytrzeźwienia.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informu-
ję, iż zasadnym wydaje się rozważenie możliwości
podjęcia prac mających na celu uzupełnienie i upo-
rządkowanie przepisów regulujących doprowadze-
nie osób nietrzeźwych do miejsca zamieszkania lub
pobytu.
Jednocześnie wskazać należy, że problematyka
przeciwwskazań medycznych do przewiezienia oso-
by w stanie nietrzeźwości do miejsca zamieszkania
lub pobytu winna znaleźć legalne odzwierciedlenie
w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdzia-
łaniu alkoholizmowi oraz w aktach wykonawczych
do tej ustawy, a także w ustawie o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym. Taka regulacja przyczyni-
łaby się do zwiększenia zarówno bezpieczeństwa
osób w stanie nietrzeźwości doprowadzanych do
miejsca zamieszkania lub pobytu, jak i bezpieczeń-
stwa prawnego funkcjonariuszy Policji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
204
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie planów budowy dróg ekspresowych
S17 i S19 (349)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji Pana Posła Mariusza Grada z dnia 19 grud-
nia 2007 r., przekazanej przy piśmie z dnia 4 stycznia
2008 r., znak: SPS-023-349/08, dotyczącej budowy
dróg ekspresowych S17 i S19 uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Przede wszystkim należy podkreślić, iż resort
infrastruktury zdaje sobie sprawę z potrzeby wspie-
rania województw Polski Wschodniej, w tym także
woj. lubelskiego, poprzez budowę nowoczesnej sieci
dróg na tym terenie. Znalazło to odzwierciedlenie
w przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 25 wrze-
śnia 2007 r. Programie Budowy Dróg Krajowych na
lata 2008–2012. Ujęto w nim m.in. postulowane
przez Pana Posła inwestycje związane z budową
dróg ekspresowych S17 i S19:
— droga ekspresowa S17:
– odcinek Warszawa (węzeł „Zakręt”)–Garwolin
przewidziany do realizacji w latach 2008–2011,
– odcinek Garwolin–Kurów przewidziany do re-
alizacji w latach 2008–2011,
– odcinek Kurów–Lublin–Piaski przewidziany do
realizacji w latach 2008– 2011,
– odcinek Piaski–Hrebenne – zadanie rezerwowe
przewidziane do realizacji w latach 2008–2011,
— droga ekspresowa S19:
– odcinek Białystok–Międzyrzec Podlaski prze-
widziany do realizacji w latach 2012–2014,
– odcinek Międzyrzec Podlaski–Lubartów prze-
widziany do realizacji w latach 2009–2013,
– odcinek Lubartów–Kraśnik przewidziany do
realizacji w latach 2009–2013,
– odcinek Kraśnik–Stobierna przewidziany do
realizacji w latach 2010–2013,
– odcinek Stobierna–Lutoryż przewidziany do re-
alizacji w latach 2008–2011,
– odcinek Lutoryż–Barwinek przewidziany do
realizacji w latach 2008–2011.
Odnosząc się do kwestii związanej z przyzna-
niem Polsce i Ukrainie prawa organizowania mi-
strzostw piłkarskich Euro 2012, uprzejmie informu-
ję, iż opracowano program rozwoju połączeń drogo-
wych między miastami Euro 2012 oraz połączeń
transgranicznych. W omawianym programie zapro-
ponowano jednocześnie przyspieszenie terminów re-
alizacji zadań, które uznano za kluczowe pod kątem
budowy sieci dróg w związku z organizacją Euro
2012. Do zadań tych należą odcinki dróg łączące
miasta, w których mają odbyć się mecze ME 2012,
oraz odcinki przygraniczne. Łączna wartość przy-
spieszanych zadań Euro 2012 wynosi 26 785 347
tys. zł. Wśród inwestycji przyspieszanych znalazły
się również postulowane przez Pana Posła inwesty-
cje polegające na budowie dróg: S17 na odcinku
Warszawa–Piaski oraz S19 na odcinku Stobierna–
–Barwinek.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie niesprecyzowanych przepisów
znowelizowanej ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych (351)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Mirosławy Nykiel z dnia
18 grudnia 2007 r., nr SPS-023-351/08, w sprawie
niesprecyzowanych przepisów znowelizowanej usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Kolejna nowelizacja ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), tj. ustawa
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873), powsta-
ła w oparciu o propozycje sformułowane w projek-
tach poselskich, a nie w projekcie rządowym.
W stanowiskach rządu do poszczególnych projek-
tów sformułowane zostały opinie i zastrzeżenia do-
tyczące najważniejszych zmian przepisów.
Niezależnie od powyższego, przedstawiam opinię
do poszczególnych pytań Pani Poseł.
Ad 1.
Odnosząc się do zapytania dotyczącego art. 82
ust. 2, wyjaśniam, że w skład rady nadzorczej spół-
dzielni mieszkaniowej nie mogą wchodzić osoby bę-
dące pracownikami spółdzielni. Uchwała w sprawie
wyboru takiej osoby do rady nadzorczej jest nieważ-
na, zaś z chwilą nawiązania stosunku pracy przez
członka rady nadzorczej ustaje jego członkostwo
w radzie nadzorczej tej spółdzielni.
W braku przepisów przejściowych uznać należy,
że z dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej
wszystkie osoby będące pracownikami spółdzielni
powinni przestać być członkami rady nadzorczej.
Ad 2.
W kwestii zaś wynagrodzeń członków rady nad-
zorczej informuję, że stosownie do przepisu art. 82
ust. 1 zasadą jest, iż członkowie innych niż zarząd
organów spółdzielni mieszkaniowej pełnią swoje

funkcje społecznie, z tym że statut może przewidy-
wać wynagrodzenie za udział w posiedzeniach
w formie miesięcznego bez względu na ilość posie-
dzeń i nie może być większe niż minimalne wyna-
grodzenie za pracę, o którym mowa w ustawie
z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wy-
nagrodzeniu za pracę.
Jeżeli więc w spółdzielni obowiązują zasady wy-
płacania wynagrodzeń na rzecz członków innych or-
ganów niż zarząd, to w mojej opinii do czasu zareje-
strowania zmian w statucie (lub w regulaminie wy-
danym na jego podstawie) wynagrodzenia te mogą
być wypłacane, jednak jedynie do wysokości w skali
miesiąca nieprzekraczającej minimalnego wynagro-
dzenia za pracę, o którym mowa w ustawie z dnia
10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodze-
niu za pracę.
Ad 3.
Informuję również Pana Marszałka, że na mocy
art. 82 ust. 3 nie można być członkiem rady nadzor-
czej dłużej niż przez 2 kolejne kadencje.
Ponadto, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 noweli,
liczbę kadencji, o której mowa w art. 8² ust. 3, obli-
cza się, biorąc pod uwagę dotychczasowy staż człon-
ka rady nadzorczej.
Mając na względzie, że intencją ustawodawcy
przy uchwalaniu przepisów ustawy nowelizacyjnej
było usprawnienie działalności spółdzielni i rozsze-
rzenie uprawnień członków oraz poprawa efektyw-
ności funkcjonowania rady nadzorczej jako organu
kontrolującego i nadzorującego działalność zarządu,
wyrażam pogląd, że wskazane wyżej przepisy jedy-
nie uniemożliwiają dokonanie wyboru w skład rady
nadzorczej tych osób, które pełniły funkcje członka
rady przez 2 kolejne kadencje także przed wejściem
w życie ustawy.
Jeżeli jednak wybór taki został dokonany przed
wejściem w życie tego zakazu, tj. przed dniem 31 lip-
ca 2007 r., to brak jest uzasadnienia do wygaszania
mandatu członka rady nadzorczej z powodu braku
szczegółowej regulacji w tym zakresie.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, że przepisy
art. 82 ust. 2 i ust. 3 zostały zaskarżone do Trybu-
nału Konstytucyjnego jako niezgodne z Konstytucją
RP. Od orzeczenia trybunału będzie zależało ich
dalsze stosowanie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
205
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie prowadzenia pełnej księgowości
przez firmy realizujące projekty finansowane
ze środków unijnych (353)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Mirosławy Nykiel dotyczącą
konieczności prowadzenia pełnej księgowości przez
firmy realizujące projekty współfinansowane ze środ-
ków unijnych (pismo SPS-023-353/08 z dnia 4 stycz-
nia br.) uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 60 lit.
d rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia
11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne do-
tyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz
Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie
(WE) nr 1260/1999 (Dz. U. L 210 z 31.07.2006,
str. 25) beneficjenci i inne podmioty uczestniczące
w realizacji projektu powinni być zobowiązani do
utrzymywania odrębnego systemu księgowego albo
odpowiedniego kodu księgowego dla wszystkich
transakcji związanych z projektem, bez uszczerbku
dla krajowych zasad księgowych.
Jednocześnie, jak wynika z ekspertyzy sporzą-
dzonej na zlecenie Instytucji Zarządzającej PO
„Kapitał ludzki”, ewidencja księgowa podmiotów
będących beneficjentami pomocy współfinansowa-
nej z Europejskiego Funduszu Społecznego udzie-
lonej na podstawie umowy o dofinansowanie może
być dwojaka:
1) na zasadach określonych w ustawie z dnia
29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r.
Nr 76, poz. 694, z późn. zm.), dla:
— jednostek opisanych w art. 2 ust. 1 pkt 1–6
ustawy o rachunkowości,
— w sytuacji gdy beneficjent zgodnie z umową
o dofinansowanie projektu wykonuje zadania zleco-
ne; na podstawie bowiem art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy
podmiot, który otrzymał dotacje lub subwencje z bu-
dżetu państwa, budżetów jednostek samorządu te-
rytorialnego lub funduszów celowych zobowiązany
jest do stosowania ustawy; należy zaznaczyć, że za-
dania zlecone oznaczają, że beneficjent nie jest bez-
pośrednim, docelowym odbiorcą udzielonej pomocy,
a tylko pośredniczy w jej udzielaniu;
2) w sposób uproszczony dla osób fizycznych
(zwykle książka przychodów i rozchodów lub doku-
mentacja potwierdzająca poniesione wydatki), w przy-
padku gdy beneficjent nie spełnia warunków okre-
ślonych w art. 2 ust. 1 pkt 1–7 ustawy, czyli jest jed-
nostką, która docelowo korzysta z pomocy (a nie
wykonuje zadań zleconych, np. otrzymuje wsparcie
na uruchomienie działalności gospodarczej, otrzy-
muje refundację kosztów opieki nad dzieckiem etc).
206
Taka interpretacja ustawy oznaczałaby, iż w przy-
padku zasadniczej większości projektów musiałaby
być prowadzona pełna księgowość.
Tym niemniej instytucja zarządzająca pismem
z dnia 21 listopada 2007 r. zwróciła się do Minister-
stwa Finansów z prośbą o wyjaśnienie, czy możliwe
jest prowadzenie przez beneficjentów PO „Kapitał
ludzki” ewidencji księgowej projektu w formie po-
datkowej księgi przychodów i rozchodów. W opinii
Instytucji Zarządzającej PO „Kapitał ludzki” wyod-
rębnienie ewidencji księgowej projektu mogłoby po-
legać na utworzeniu dodatkowej księgi przychodów
i rozchodów, w której w zakresie dotyczącym reali-
zowanego projektu powielone byłyby zapisy księgi
głównej. W odpowiedzi Ministerstwo Finansów ne-
gatywnie ustosunkowało się do zaproponowanego
rozwiązania, podnosząc, iż książka przychodów i roz-
chodów nie powinna służyć do celów ewidencji księ-
gowej projektu.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że, jak wynika
z innego pisma Ministerstwa Finansów otrzymane-
go do wiadomości przez Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego, dotacji rozwojowych przekazywanych
beneficjentom realizującym projekty w ramach pro-
gramów finansowanych z udziałem środków fundu-
szy strukturalnych nie powinno traktować się jako
dotacji przeznaczonych na realizację zadań zleco-
nych. Wspomniana interpretacja oznacza, iż do jed-
nostek otrzymujących dotację rozwojową nie mają
zastosowania przepisy ustawy z dnia 29 września
1994 r. o rachunkowości. W związku z powyższym
do jednostek otrzymujących dotacje rozwojowe (a za-
tem do beneficjentów PO „Kapitał ludzki”) nie mają
zastosowania przepisy ustawy o rachunkowości na-
kładające obowiązek prowadzenia pełnej ewidencji
księgowej.
W związku z negatywnym stanowiskiem Mini-
sterstwa Finansów w zakresie wykorzystania po-
datkowej księgi przychodów i rozchodów do potrzeb
wyodrębnionej ewidencji księgowej projektu Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego podjęło prace mają-
ce na celu doprecyzowanie, w jaki sposób powinna
być zapewniona przez beneficjentów nieprowadzą-
cych pełnej księgowości wyodrębniona ewidencja
księgowa projektu, tak aby spełnione były wymogi
Komisji Europejskiej określone w rozporządzeniu
1083/2006.
Jednocześnie pragnę poinformować, że po zakoń-
czeniu ustaleń w przedmiotowej kwestii Instytucja
Zarządzająca PO „Kapitał ludzki” przekaże nie-
zwłocznie do wiadomości wszystkich instytucji
uczestniczących w realizacji programu informację
nt. zasad prowadzenia wyodrębnionej ewidencji
księgowej projektu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o finansach publicznych (364)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 4 stycznia br., nr SPS-023-
-364/08, interpelacją posła Tomasza Lenza w spra-
wie projektu nowelizacji ustawy o finansach publicz-
nych uprzejmie informuję:
W roku 2007 były prowadzone przez rząd prace
nad zmianami przepisów z zakresu finansów pu-
blicznych. Ze względu na wagę i znaczenie ustawy
o finansach publicznych dla funkcjonowania całego
sektora finansów publicznych przeprowadzenie re-
formy finansów publicznych w dalszym ciągu pozo-
staje w sferze zainteresowania rządu. Podkreślenia
wymaga, iż konsolidacja finansów publicznych jest
niewątpliwie potrzebna jako postulat mający na celu
uporządkowanie funkcjonowania sektora finansów
publicznych, a także uczynienie go przejrzystym,
oszczędnym oraz nowocześnie zorganizowanym.
Jednakże decyzja, w jakim nastąpi ona zakresie
oraz które elementy przygotowanej poprzednio re-
formy będą kontynuowane, zapadnie dopiero po do-
konaniu szczegółowego przeglądu rozwiązań zawar-
tych w przygotowanych, choć niewdrożonych, przez
poprzedni rząd projektach ustaw pod kątem ich ska-
li, celowości i konsekwencji.
Pragnę zauważyć, iż utrzymujące się wysokie
tempo rozwoju polskiej gospodarki pozwala na prze-
prowadzenie obecnie reformy finansów publicznych
i podjęcie bardziej radykalnych działań reformator-
skich wynikających z przyjętych przez obecny rząd
priorytetów, do których głównie należy zmniejsze-
nie relacji wydatków sztywnych do wydatków całego
sektora finansów publicznych, zmiana struktury
wydawanych pieniędzy czy zwiększenie aktywności
zawodowej osób w wieku powyżej 50 lat.
Jednocześnie informuję, iż w dniu 18 grudnia
2007 r. odbyło się posiedzenie Komisji Samorządu
Terytorialnego i Polityki Regionalnej Sejmu RP,
podczas którego reprezentanci ogólnopolskich orga-
nizacji samorządu terytorialnego przedstawili po-
stulaty dotyczące sfery działalności samorządu te-
rytorialnego. Postulaty te zostały zawarte w „De-
klaracji w sprawie decentralizacji państwa” i będą
szczegółowo analizowane w trakcie prac nad nowym
projektem ustawy o finansach publicznych.
Ponadto pragnę podkreślić, że nowe rozwiązania
w zakresie zasad gospodarki finansowej wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego, w tym również
miast, będą opracowywane we współpracy ze stroną
samorządową w ramach Zespołu Finansów ds. Sys-
temu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rzą-

du i Samorządu Terytorialnego, a następnie podda-
ne konsultacji na forum komisji wspólnej.
W przypadku nowych regulacji prawnych doty-
czących limitów zadłużania się jednostek samorzą-
du terytorialnego będą przedstawione, tak jak do-
tychczas, rachunki symulacyjne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Moniki Wielichowskiej
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie zmian w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych,
dotyczących tzw. ulgi prorodzinnej (365)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną, przy piśmie z dnia 04 stycznia 2008 r. nr SPS-
-023-365/08, interpelacją Posłów Moniki Wielichow-
skiej i Marka Wojtkowskiego w sprawie zmian ustaw
o podatku dochodowym od osób fizycznych – uprzej-
mie wyjaśniam:
Ulga podatkowa dla podatników podatku docho-
dowego od osób fizycznych wychowujących dzieci zo-
stała wprowadzona na podstawie:
— ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588),
— ustawy z dnia 5 września 2007 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. Nr 191, poz. 1361).
Przepisy ww. ustaw dały podatnikowi podatku
dochodowego (rozliczającemu się wg skali podatko-
wej) prawo do odliczenia rocznie początkowo kwoty
stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i kwoty 120 zł (jeżeli podatnik w roku podatkowym
wychowywał własne lub przysposobione dzieci, tj. dzie-
ci małoletnie, dzieci, bez względu na ich wiek, które
zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasi-
łek pielęgnacyjny, dzieci do ukończenia 25 lat uczące
się w szkołach, o ile w roku podatkowym dzieci te
nie uzyskały dochodów, z wyjątkiem dochodów wol-
nych od podatku dochodowego, renty rodzinnej oraz
dochodów w wysokości niepowodującej obowiązku
zapłaty podatku), która ostatecznie została zwięk-
szona do wysokości podwójnej kwoty zmniejszającej
podatek w pierwszym przedziale skali podatkowej.
207
Ulga w tej postaci obowiązywała już w 2007 r.,
ale jej skutki po raz pierwszy wystąpią w 2008 r. ze
względu na odliczenie tej ulgi przez uprawnionych
podatników w rocznym rozliczeniu podatku docho-
dowego od osób fizycznych.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że do pro-
gnozy dochodów z tytułu podatku dochodowego od
osób fizycznych na 2008 r. przyjęto m.in. następują-
ce wielkości makroekonomiczne determinujące dy-
namikę podstawy opodatkowania:
— realną dynamikę wynagrodzeń w gospodarce
narodowej – 103,6%,
— dynamikę zatrudnienia w gospodarce narodo-
wej (102,0%), dynamikę liczby emerytów i rencistów
z pozarolniczego systemu ubezpieczeń społecznych
(100,9%), dynamikę liczby emerytów i rencistów z rol-
niczego systemu ubezpieczeń społecznych (96,5%),
— średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów
i usług konsumpcyjnych – 2,3%.
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodowe-
go od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia skutki
proponowanych na ten rok zmian systemowych,
m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszają-
cej podatek w pierwszym przedziale skali podatko-
wej (ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r.,
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie
jej w rozliczeniu rocznym),
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierw-
szym przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
do 1335 zł,
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49%
w 2008 r.,
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku na-
leżnego na rzecz organizacji pożytku publicznego,
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwot-
nymi założeniami ustawy, tj. obniżenie o kolejne
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy),
w stosunku do już obniżonej o 3 punkty procentowe
(tylko po stronie pracownika) w 2007 r., która bę-
dzie skutkować wyższą podstawą opodatkowania
dochodów osób fizycznych,
— podwyższenia diet dla osób przebywających
czasowo za granicą uzyskujących przychody ze sto-
sunku pracy.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w dniu
5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu Zespołu do Spraw
Systemu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego była podnoszo-
na kwestia w sprawie ustawy o zmianie ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych (zmiana do-
tycząca tzw. ulgi prorodzinnej).
Strona rządowa poinformowała, iż – zgodnie
z szacunkami przeprowadzonymi na potrzeby pro-
jektu ustawy budżetowej na rok 2008 – zwiększenie
208
ulgi prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora fi-
nansów publicznych w wysokości 7108 mln zł. Po-
nieważ w 2008 r. udział jednostek samorządu tery-
torialnego we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych wynosić będzie 48,34%, szacuje się,
że skutek dla jednostek samorządu terytorialnego
wyniesie około 3436 mln zł.
Strona rządowa zauważyła, iż planowana na
2008 r. kwota wpływów z tytułu podatku dochodo-
wego od osób fizycznych (po uwzględnieniu m.in.
ulgi, o której mowa wyżej), stanowiąca podstawę do
naliczenia udziałów we wpływach z tego podatku
dla jednostek samorządu terytorialnego, w porów-
naniu z analogiczną kwotą na rok 2007, jest wyższa
o 8,0%.
Szczegółowe wyliczenie ubytku dochodów z ty-
tułu udziału we wpływach z podatku dochodowego
od osób fizycznych, w poszczególnych jednostkach
samorządu terytorialnego, w związku ze zwiększo-
ną ulgą podatkową, będzie możliwe we wrześniu
2008 r. po otrzymaniu wstępnych danych o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych, wykazanych
w rocznym zeznaniu podatkowym za 2007 r., złożo-
nym w 2008 r. Dopiero na podstawie ww. danych
będzie możliwe przeprowadzenie rzetelnej analizy
w tym zakresie.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że ustawa
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego w porównaniu z obowią-
zującymi do końca grudnia 2003 r. przepisami usta-
wy o dochodach jednostek samorządu terytorialne-
go w latach 1999–2003 dokonała jakościowej zmiany
struktury dochodów jednostek samorządu teryto-
rialnego – zwiększył się udział dochodów własnych
jednostek samorządu terytorialnego, a zmniejszył
udział dotacji i subwencji.
Zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego od 2004 r. uległy likwidacji do-
tacje celowe na te zadania, które zostały przekazane
jednostkom samorządu terytorialnego do realizacji
jako zadania własne i które finansowane są obecnie
z dochodów własnych, odpowiednio: gmin, powiatów
i województw. W miejsce dotacji jednostki samorzą-
du terytorialnego otrzymują zwiększone dochody
własne – w wyniku zwiększonych ekwiwalentnie
udziałów w podatku dochodowym od osób fizycz-
nych i podatku dochodowym od osób prawnych. Tak
więc zasadniczym źródłem finansowania zadań re-
alizowanych przez jednostki samorządu terytorial-
nego są dochody własne i subwencja ogólna, zaś do-
tacje celowe spełniają rolę uzupełniającą.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że realizacja dochodów gmin z tytułu udzia-
łu we wpływach z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych przedstawia się następująco:
— za 2005 r. – 103,70% kwoty planowanej
i 113,2% kwoty wykonanej za 2004 r.,
— za 2006 r. – 103,49% kwoty planowanej
i 116,1% kwoty wykonanej za 2005 r.,
— za 2007 r. – 107,77% kwoty planowanej
i 124,3% kwoty wykonanej za 2006 r.
Trudno jest się więc zgodzić ze stwierdzeniem za-
wartym w przedmiotowej interpelacji, iż zwiększone
udziały to wyłącznie „obietnice większych środków
dla gmin na papierze”.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Moniki Wielichowskiej
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o finansach publicznych (366)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 4 stycznia br., nr SPS-
-023-366/08, interpelacją Posłów Moniki Wieli-
chowskiej i Marka Wojtkowskiego w sprawie propo-
zycji zmian w ustawie o finansach publicznych
uprzejmie informuję:
W roku 2007 były prowadzone przez rząd prace
nad zmianami przepisów z zakresu finansów pu-
blicznych. Ze względu na wagę i znaczenie ustawy
o finansach publicznych dla funkcjonowania całego
sektora finansów publicznych przeprowadzenie re-
formy finansów publicznych w dalszym ciągu pozo-
staje w sferze zainteresowania rządu. Podkreślenia
wymaga, iż konsolidacja finansów publicznych jest
niewątpliwie potrzebna jako postulat mający na celu
uporządkowanie funkcjonowania sektora finansów
publicznych, a także uczynienie go przejrzystym,
oszczędnym oraz nowocześnie zorganizowanym.
Jednakże decyzja, w jakim nastąpi ona zakresie
oraz które elementy przygotowanej poprzednio re-
formy będą kontynuowane, zapadnie dopiero po do-
konaniu szczegółowego przeglądu rozwiązań zawar-
tych w przygotowanych, choć nie wdrożonych, przez
poprzedni rząd projektach ustaw pod kątem ich ska-
li, celowości i konsekwencji.
Pragnę zauważyć, iż utrzymujące się wysokie
tempo rozwoju polskiej gospodarki pozwala na prze-
prowadzenie obecnie reformy finansów publicznych
i podjęcie bardziej radykalnych działań reformator-
skich wynikających z przyjętych przez obecny rząd
priorytetów, do których głównie należy zmniejsze-
nie relacji wydatków sztywnych do wydatków całego
sektora finansów publicznych, zmiana struktury

wydawanych pieniędzy czy zwiększenie aktywności
zawodowej osób w wieku powyżej 50 lat.
Jednocześnie informuję, iż w dniu 18 grudnia
2007 r. odbyło się posiedzenie Komisji Samorządu
Terytorialnego i Polityki Regionalnej Sejmu RP,
podczas którego reprezentanci ogólnopolskich orga-
nizacji samorządu terytorialnego przedstawili po-
stulaty dotyczące sfery działalności samorządu te-
rytorialnego. Postulaty te zostały zawarte w „De-
klaracji w sprawie decentralizacji państwa” i będą
szczegółowo analizowane w trakcie prac nad nowym
projektem ustawy o finansach publicznych.
Ponadto pragnę podkreślić, że nowe rozwiązania
w zakresie zasad gospodarki finansowej wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego, w tym również
miast, będą opracowywane we współpracy ze stroną
samorządową w ramach Zespołu Finansów ds. Sys-
temu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, a następnie podda-
ne konsultacji na forum komisji wspólnej.
W przypadku nowych regulacji prawnych doty-
czących limitów zadłużania się jednostek samorzą-
du terytorialnego będą przedstawione, tak jak do-
tychczas, rachunki symulacyjne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie zmiany sposobu naliczania
subwencji oświatowej dla szkół prowadzonych
przez samorządy powiatowe, ale kształcących
w zawodach przyporządkowanych ministrowi
rolnictwa i rozwoju wsi w rozumieniu
rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 8 maja 2004 r., dotyczącego klasyfikacji
zawodów szkolnictwa zawodowego (367)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Teresy Piotrowskiej (nr SPS-
-023-367/08) z dnia 5 grudnia 2007 r. w sprawie
zmiany sposobu naliczania części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla szkół prowadzonych przez samo-
rządy powiatowe, ale kształcących w zawodach
przyporządkowanych ministrowi rolnictwa i rozwo-
ju wsi w rozumieniu rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 8 maja 2004 r. w sprawie kla-
syfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U.
Nr 114, poz. 1195) – uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji i wyjaśnień.
209
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
(dotowaniem) przez jednostki samorządu terytorial-
nego szkół i placówek oświatowych finansowane są
poprzez jednolity system części oświatowej subwen-
cji ogólnej. Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 13 listo-
pada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.)
wysokość części oświatowej subwencji ogólnej dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
ustala corocznie ustawa budżetowa. Kwotę przezna-
czoną na część oświatową subwencji ogólnej dla
wszystkich gmin, powiatów i województw samorzą-
dowych ustala się w wysokości łącznej kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przy-
jęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skory-
gowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany
realizowanych zadań oświatowych (art. 28 ust. 1
ww. ustawy). Część oświatową subwencji ogólnej
– po odliczeniu rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28
ust. 2) – dzieli się między jednostki samorządu tery-
torialnego (art. 28 ust. 5) według zasad określanych
corocznie w rozporządzeniu ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania (art. 28 ust. 6). Sub-
wencja oświatowa ustalana jest na dany rok kalen-
darzowy i przekazywana jest do jednostek samorzą-
du terytorialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg czyn-
ników i parametrów obrazujących specyfikę kształto-
wania składowych elementów subwencji w odniesie-
niu zarówno do zadań szkolnych, jak i zadań pozasz-
kolnych. Algorytm podziału subwencji oświatowej
jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej modyfi-
kacji wynika z analizy wskaźników ekonomicznych
obrazujących przeciętne koszty kształcenia i działal-
ności szkół oraz placówek oświatowo-wychowaw-
czych. Algorytm podziału subwencji oświatowej uza-
leżnia wysokość przyznawanych środków od skali
i struktury realizowanych zadań, mierzonych liczbą
uczniów i wychowanków, z uwzględnieniem stopni
awansu zawodowego nauczycieli, z wyłączeniem za-
dań związanych z dowozem uczniów oraz zadań
związanych z prowadzeniem przedszkoli ogólnodo-
stępnych i oddziałów ogólnodostępnych w przed-
szkolach z oddziałami integracyjnymi. Konstrukcja
algorytmu opiera się na podstawowym założeniu, iż
środki subwencyjne dzielone są według kryteriów
jednolitych i powszechnych, a zatem identycznych
dla wszystkich j.s.t. Uwzględnione w algorytmie re-
gulacje oparte są na rozwiązaniach polegających na
zastosowaniu zasady, że „pieniądz idzie za uczniem”,
co oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby
uczniów uczęszczających do szkół i placówek oświa-
towych prowadzonych bądź dotowanych przez po-
szczególne gminy, powiaty i województwa samorzą-
dowe. W celu doprecyzowania sposobu mierzenia
skali zadań oświatowych realizowanych przez po-
szczególne j.s.t. i dostosowania do nich wysokości
210
subwencji algorytm uzależnia tę wysokość od liczby
uczniów przeliczeniowych otrzymanej przez zasto-
sowanie zróżnicowanych wag dla wybranych kate-
gorii uczniów (wychowanków) i określonych typów
i rodzajów szkół oraz wskaźnika korygującego, uwzględ-
niającego stopnie awansu zawodowego nauczycieli.
W formule algorytmicznej podziału subwencji oświa-
towej pomiędzy j.s.t. wagi są addytywne, tj. jeżeli
uczeń zalicza się do kilku wag, to są one sumowane.
Kwota standardu finansowego „A”, czyli kwota sub-
wencji oświatowej przypadająca na jednego ucznia
przeliczeniowego, jest swoistym, kalkulacyjnym bo-
nem oświatowym na ucznia jednolitym dla wszyst-
kich j.s.t. ustalanym co roku. Użyte w algorytmie
pojęcie ucznia przeliczeniowego oraz wartości wag
odpowiadają średnim statystycznym, podczas gdy
rzeczywiste zróżnicowanie jednostkowych kosztów
pomiędzy szkołami, nawet szkołami tego samego
typu w tej samej jednostce samorządu terytorialne-
go, jest ogromne i wynika z bardzo wielu szczegóło-
wych przyczyn. Należy podkreślić, że algorytm jest
jednak metodą statystyczną podziału subwencji
i będąc kategorią ogólną, nie może uwzględniać wszyst-
kich lokalnych problemów występujących w jednost-
kach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby
swój uniwersalny charakter.
Z uwagi na wyższe jednostkowe koszty kształce-
nia uczniów w szkołach położonych na terenach
wiejskich i w miastach do 5000 mieszkańców – spo-
wodowane przede wszystkim niższą liczebnością od-
działów oraz koniecznością wypłat dodatków socjal-
nych (wiejskiego i mieszkaniowego) dla nauczycieli
szkół położonych na terenach wiejskich oraz w ma-
łych miastach w algorytmie podziału subwencji
uwzględniona została specyfika takich szkół położo-
nych na terenach wiejskich oraz w miastach do 5000
mieszkańców poprzez zastosowanie następujących
parametrów:
— wagi P1 = 0,38 dla uczniów szkół podstawo-
wych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży zlokalizo-
wanych na terenach wiejskich lub w miastach do
5000 mieszkańców,
— dodatkowej wagi R = 0,12 – w ramach wskaź-
nika Di – dla uczniów szkół zlokalizowanych na te-
renach wiejskich lub w miastach do 5000 miesz-
kańców.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
nałożonych na jednostki samorządu terytorialnego.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma przepi-
su, z którego wynikałoby, iż budżet państwa gwa-
rantuje w ramach części oświatowej subwencji ogól-
nej środki na pokrycie wszystkich wydatków na re-
alizację zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) środki nie-
zbędne na realizację zadań oświatowych, o których
mowa w ust. 2 tej ustawy, w tym na wynagrodzenia
nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placówek, za-
gwarantowane są w dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytu-
cji RP dochodami jednostek samorządu terytorial-
nego są dochody własne, subwencje ogólne (w tym
oświatowa) i dotacje celowe z budżetu państwa.
Oznacza to, iż część oświatowa subwencji ogólnej
jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jednostek
samorządu terytorialnego. Kształtowanie wysoko-
ści subwencji oświatowej dla poszczególnych jedno-
stek samorządu terytorialnego musi zatem uwzględ-
niać obiektywne wskaźniki umożliwiające dokona-
nie podziału środków części oświatowej subwencji
według kryteriów jednolitych i powszechnych dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną, w swojej ocenie, potrzebę uzupełnie-
nia uzyskiwanych z budżetu państwa środków sub-
wencyjnych (część oświatowa subwencji ogólnej)
środkami pochodzącymi z dochodów własnych – tak
aby wszystkie wydatki związane z prowadzeniem
przez j.s.t. zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewi-
dzianych w arkuszach organizacyjnych opracowa-
nych przez dyrektorów szkół i placówek, mogły zna-
leźć swoje pokrycie w środkach finansowych.
Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa
subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części
subwencji, nie jest instrumentem dla łagodzenia
różnic w poziomie dochodów pomiędzy poszczegól-
nymi jednostkami samorządu terytorialnego. Do
tego celu służy część wyrównawcza subwencji ogól-
nej, która jest jednym ze źródeł dochodów j.s.t. Zgod-
nie z przepisami ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego czynniki takie jak poziom
dochodów podatkowych poszczególnych samorzą-
dów, niska gęstość zaludnienia, stopa bezrobocia
znajdują swoje odzwierciedlenie w wysokościach
kwoty podstawowej oraz kwoty uzupełniającej wcho-
dzących w skład części wyrównawczej subwencji
ogólnej.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów pu-
blicznych trudno byłoby liczyć na rychłą znaczącą po-
prawę poziomu subwencjonowania j.s.t., w tym także
powiatów prowadzących szkoły rolnicze. Należy też
zaznaczyć, że algorytm przedstawia jedynie metodę
podziału środków subwencyjnych pomiędzy jednost-
ki samorządu terytorialnego. Niezależnie jednak od
sposobu podziału tych środków część oświatowa sub-
wencji ogólnej dla każdej jednostki samorządu teryto-
rialnego stanowi jedną kwotę, a o sposobie jej wydat-
kowania – zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego – decyduje or-
gan stanowiący jednostki samorządu terytorialnego.

Odnosząc się do pytań Pani Poseł Teresy Pio-
trowskiej, uprzejmie informuję:
1. Dokonanie zmian w sposobie naliczania sub-
wencji oświatowej dla powiatów, np. wprowadzenie
do algorytmu podziału części oświatowej subwencji
ogólnej nowej wagi dla uczniów szkół rolniczych,
spowodowałoby niewątpliwie obniżenie finansowego
standardu A oraz wpłynęłoby na pogłębienie różnic
(spowodowanych zmianami w liczbie uczniów i wy-
chowanków) pomiędzy wstępną i ostateczną kwotą
subwencji oświatowej dla poszczególnych j.s.t. na
rok 2008. Z powyższych względów Ministerstwo
Edukacji Narodowej negatywnie ocenia propozycje
wprowadzenia po naliczeniu wstępnych kwot sub-
wencji oświatowej zmian polegających na zwiększe-
niu liczby lub wartości wag w algorytmie podziału
subwencji oświatowej na rok 2008.
2. Ostateczne kwoty części oświatowej subwen-
cji ogólnej ustalone na dany rok dla poszczególnych
jednostek samorządu terytorialnego mogą być zwięk-
szone jedynie ze środków 0,6% rezerwy subwencji
oświatowej. Podział środków finansowych z tej re-
zerwy dokonywany jest wyłącznie w oparciu o kry-
teria jej rozdysponowania – po ich uzgodnieniu. Jed-
nocześnie uprzejmie informuję, że w budżecie Mini-
stra Edukacji Narodowej nie ma żadnych innych
środków, które mogłyby być przeznaczone na dofi-
nansowanie kosztów bieżącego funkcjonowania
szkół rolniczych. Należy oczekiwać, że w następnych
latach – zgodnie z założeniami programu rządowego
– wzrosną w znaczący sposób nakłady na oświatę,
a tym samym wzrośnie również kwota subwencji
oświatowej, co umożliwi poprawę poziomu finanso-
wania oraz lepsze funkcjonowanie szkół i placówek
oświatowych, w tym rolniczych.
3. Zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego o przeznacze-
niu subwencji oświatowej decydują organy stano-
wiące jednostek samorządu terytorialnego. Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej nie ma żadnego wpły-
wu na decyzje podejmowane przez organy stanowią-
ce jednostek samorządu terytorialnego, których
konsekwencją mogą być ewentualne dysproporcje
w finansowaniu poszczególnych szkół. Coroczna mo-
dyfikacja algorytmu podziału subwencji oświatowej
ściśle wiąże się z wynikami analizy wskaźników
ekonomicznych obrazujących przeciętne koszty
kształcenia i działalności szkół i placówek. Dopraco-
wywanie poszczególnych wag prowadzone jest jed-
nak w sposób bardzo ostrożny, bowiem wiąże się
bezpośrednio z poziomem wysokości finansowego
standardu A. Należy mieć zawsze na uwadze fakt,
że każde zwiększenie wartości jakichkolwiek wag
lub wprowadzenie nowych wpłynie na zwiększenie
liczby uczniów przeliczeniowych. Zdaniem Minister-
stwa Edukacji Narodowej algorytm podziału części
oświatowej subwencji ogólnej na rok 2008, będący
załącznikiem do rozporządzenia Ministra Edukacji
Narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie spo-
sobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej
211
dla jednostek samorządu terytorialnego w roku
2008 (Dz. U. Nr 247, poz. 1825), nie wprowadzi dys-
proporcji w naliczaniu środków subwencyjnych
w odniesieniu do uczniów szkół o różnych profilach
kształcenia.
4. Uwzględnienie w algorytmie podziału sub-
wencji oświatowej wagi P1 = 0,38 dla uczniów szkół
podstawowych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży
zlokalizowanych na terenach wiejskich lub w mia-
stach do 5000 mieszkańców wynika z mniejszej niż
w dużych miastach liczebności oddziałów w takich
szkołach. Natomiast wychowankowie internatów
przeliczani są wagą P29 = 1,5. W przypadku inter-
natów działających w strukturach szkół zlokalizo-
wanych na terenach wiejskich wszyscy uczniowie
przeliczani są dodatkową wagą R = 0,12 w ramach
wskaźnika korygującego Di. Uwzględnianie na
szczeblu centralnym w algorytmie podziału subwen-
cji oświatowej dodatkowej specyfiki internatów,
np. roli społecznej, którą pełnią, nie wydaje się moż-
liwe. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby samorządy te-
rytorialne, które decydują o wysokości środków fi-
nansowych przeznaczanych na poszczególne szkoły
i placówki, uwzględniały dodatkowe lokalne uwa-
runkowania, w tym również rolę społeczną poszcze-
gólnych placówek oświatowych.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej podjęło działania związane
z ewentualną zmianą systemu podziału części oświa-
towej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu te-
rytorialnego. W tym zakresie trwają obecnie dysku-
sje zarówno w środowisku samorządowym, rządo-
wym, jak i naukowym. Nowe zasady podziału części
oświatowej subwencji ogólnej będą obowiązywały od
1 stycznia 2009 r.
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie utrzymania budowy drogi S5
na liście priorytetów rządowego programu
„Infrastruktura i środowisko” (368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pani Poseł Teresy Piotrowskiej oraz
grupy posłów przesłaną pismem o sygnaturze SPS-
-023-368/08 z dnia 4 stycznia 2008 r., dotyczącą
utrzymania na liście projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko 2007–2013” projektu budowy drogi S5,
uprzejmie przedstawiam poniższe informacje.
212
Na podstawowej liście projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko 2007-2013” znajdują się trzy projekty
budowy drogi S5 na następujących odcinkach: Nowe
Marzy–Bydgoszcz, Bydgoszcz–Żnin (wraz z budową
obwodnicy Żnina) oraz Gniezno–Poznań. Zakończe-
nie tych inwestycji planowane jest na rok 2011.
Łączny koszt realizacji odcinków oszacowano na
741,08 mln euro.
Na liście rezerwowej zostały zamieszczone pro-
jekty budowy drogi S5 na odcinkach:
1. Żnin–Gniezno (o łącznej wartości 234 mln euro),
którego realizację zaplanowano na lata 2010–2011;
2. Wrocław–Poznań (o wartości 1076,92 mln euro),
którego realizacja planowana jest na lata 2008–2011.
Realizacja projektów wpisanych na listę rezer-
wową – z wykorzystaniem środków UE – będzie
możliwa w przypadku wystąpienia oszczędności po-
wstałych po przeprowadzeniu przetargów na zada-
nia podstawowe. Również w przypadku usunięcia
projektu z listy podstawowej (mocą decyzji instytucji
zarządzającej PO IiŚ, po ewentualnym zasięgnięciu
opinii Komitetu Koordynującego Narodowe Strate-
giczne Ramy Odniesienia), zaoszczędzone środki zo-
staną przeznaczone na realizację projektu rezerwo-
wego. W przypadku nieuzyskania finansowania
z funduszy UE, projekty będą realizowane ze środ-
ków krajowych, zgodnie z Programem Budowy Dróg
Krajowych 2008–2012 przyjętym przez Radę Mini-
strów w dniu 25 września 2007 r.
Pragnę poinformować, iż obecnie w resorcie do-
konywany jest przegląd projektów transportowych
znajdujących się na liście, którego celem jest zwery-
fikowanie informacji przed podpisaniem z benefi-
cjentami umów dotyczących przygotowania projek-
tów indywidualnych (tzw. preumów).
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie Programu Współpracy
Transgranicznej Polska–Republika Słowacka
2007–2013, realizowanego w ramach
Europejskiej Współpracy Terytorialnej
(cel 3. polityki spójności) (369)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Mieczysława Kasprzaka
z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie lokalizacji
Wspólnego Sekretariatu Technicznego (WST) w ra-
mach Programu Współpracy Transgranicznej Pol-
ska – Republika Słowacka 2007–2013 pragnę prze-
kazać następujące wyjaśnienia.
Decyzja o lokalizacji WST podejmowana jest
przez instytucję zarządzającą programem (jest nią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) w oparciu o kon-
sultacje z krajowymi i zagranicznymi partnerami
uczestniczącymi we wspólnym programie.
Program Współpracy Transgranicznej Polska
– Republika Słowacka obejmuje swym zasięgiem po-
łudniowe części trzech województw: podkarpackie-
go, małopolskiego, śląskiego, oraz północną część
Słowacji (kraje żyliński i preszowski). Do głównych
zadań WST należy doradztwo na rzecz potencjal-
nych beneficjentów, pomoc w przygotowaniu wnio-
sków projektowych, organizacja szkoleń i spotkań
promocyjnych oraz przyjmowanie i rejestracja wnio-
sków projektowych. Lokalizacja WST powinna być
dogodna dla wszystkich beneficjentów z całego ob-
szaru, na którym będzie realizowany program.
Wstępne rozmowy dotyczące lokalizacji WST dla
programu polsko-słowackiego w latach 2007–2013
podjęto po rozpoczęciu prac nad systemem wdraża-
nia programów Europejskiej Współpracy Terytorial-
nej zarządzanych przez stronę polską. W tym czasie
powstała koncepcja lokalizacji sekretariatu w Kra-
kowie – miejscu dogodnym dla wszystkich benefi-
cjentów programu oraz posiadającym odpowiedni
potencjał dla zapewnienia międzynarodowego per-
sonelu i właściwej jakości obsługi programu. Propo-
zycja ta zyskała oficjalne wsparcie ze strony władz
samorządowych woj. małopolskiego, śląskiego oraz
kraju żylińskiego na Słowacji. Sprzeciwu wobec tej
propozycji nie zgłaszali pozostali polscy i słowaccy
partnerzy uczestniczący w realizacji programu.
Odmienna decyzja, wskazująca Rzeszów jako
miejsce lokalizacji WST dla programu polsko-sło-
wackiego, została podjęta we wrześniu 2007 r., bez
przeprowadzenia odpowiednich konsultacji. Decyzja
ta została zakomunikowana członkom międzynaro-
dowej grupy roboczej odpowiedzialnej za przygoto-
wanie programu podczas spotkania w Sieniawie
(28–29 września 2007 r.).
Obecna decyzja o lokalizacji WST w Krakowie
stanowi zatem powrót do pierwotnie omawianej kon-
cepcji umiejscowienia sekretariatu.
Za umieszczeniem WST w Krakowie przemawia
przede wszystkim korzystna lokalizacja oraz dogod-
ne połączenia komunikacyjne z woj. podkarpackim,
śląskim oraz krajem żylińskim i preszowskim, a tym
samym potencjalnymi beneficjentami oraz instytu-
cjami uczestniczącymi we wdrażaniu programu oraz
bardzo duży potencjał kulturalno-naukowy. Ponad-
to Kraków stanowi naturalne centrum polsko-sło-
wackiego regionu przygranicznego.
Jednocześnie chciałabym podkreślić, że względu
na rolę, jaką pełni woj. podkarpackie we wspieraniu
współpracy transgranicznej ze Słowacją oraz Ukra-
iną, Rzeszów oraz powiat rzeszowski zostały włą-
czone do Programu polsko-słowackiego na lata
2007–2013 (w latach 2004–2006 Rzeszów nie był ob-

jęty programem INTERREG III A Polska – Słowa-
cja). Włączenie to odbyło się zgodnie z art. 21 rozpo-
rządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europej-
skiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego, który stanowi, że do 20%
alokacji środków EFRR na program mogą być finan-
sowane wydatki poniesione przy realizacji projek-
tów na obszarach NTS 3 przylegających do główne-
go obszaru programu. Stolice pozostałych woje-
wództw nie zostały włączone do obszaru wsparcia
programu.
Należy zaznaczyć, że lokalizacja WST w Krako-
wie w żaden sposób nie opóźni uruchomienia pro-
gramu, a jednocześnie może mieć pozytywny wpływ
na jego realizację na całym obszarze wsparcia.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie gospodarki odpadami (371)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-371/
08, w sprawie gospodarki odpadami, przekazuję po-
niższe wyjaśnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązy-
wać nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów
na składowiskach odpadów, które zostały wpro-
wadzone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
6 czerwca 2007 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska
(Dz. U. Nr 106, poz. 723). Przedmiotowe rozporzą-
dzenie jest kluczowym i niezwykle ważnym instru-
mentem w kształtowaniu polityki gospodarki odpa-
dami w Polsce i stanowi w chwili obecnej narzę-
dzie, stosowane także w innych państwach Unii
Europejskiej, dla wypełnienia celów nałożonych
prawem wspólnotowym.
Według hierarchii postępowania z odpadami za-
wartej w dyrektywie Parlamentu Europejskiego
i Rady 2006/12/WE z dnia 5 kwietnia 2006 r. o odpa-
dach (Dz. Urz. WE L 114 z 27.04.2006, str. 9), stano-
wiącej nadrzędny instrument w kształtowaniu poli-
tyki gospodarki odpadami w Unii Europejskiej,
składowanie odpadów jest ostatnim i najmniej pożą-
danym sposobem postępowania z odpadami. W celu
umożliwienia podejmowania działań w kierunku
ograniczania ilości powstających odpadów, ich recy-
213
klingu oraz odzysku państwa członkowskie mają
obowiązek stymulowania rynku gospodarki odpada-
mi przy wykorzystaniu wszelkich dostępnych in-
strumentów. Jak do tej pory żadne z dotychczas sto-
sowanych w Polsce instrumentów prawnych, m.in.
wprowadzanie zakazów dotyczących umieszczania
określonego typu odpadów na składowiskach, zmian
w zarządzaniu gospodarką odpadami na poszczegól-
nych szczeblach administracji rządowej i samorzą-
dowej, określaniu obowiązków dla władz samorzą-
dowych, wprowadzaniu dodatkowych uprawnień dla
gmin i obowiązków dla przedsiębiorców, nie przy-
niosło wymiernego efektu ekologicznego. Można
stwierdzić, że od ponad dziesięciu lat, tj. od chwili
ustanowienia pierwszych uregulowań prawnych
– ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.), następnie ustawy
o odpadach z roku 1997, uchylonej ustawą z dnia
27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) – odpady komunalne
były i są składowane w ilościach powyżej 90% w sto-
sunku do ilości wytwarzanych. Jest to sytuacja sta-
wiająca Polskę w bardzo niekorzystnym świetle, je-
żeli weźmie się pod uwagę osiągnięcia pozostałych
państw.
Przepisy Unii Europejskiej zawarte w dyrekty-
wie rady 1999/31/WE w sprawie składowania odpa-
dów, transponowane do krajowego prawa ustawą
z 2001 r. o odpadach, wyznaczają Polsce następujące
cele ilościowe:
a) do dnia 31 grudnia 2010 r.: unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 75% wagowo cał-
kowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji,
b) do dnia 31 grudnia 2013 r.: unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 50% wagowo
całkowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji,
c) do dnia 31 grudnia 2020 r.: unieszkodliwiać
poprzez składowanie nie więcej niż 35% wagowo
całkowitej masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji
w stosunku do masy tych odpadów wytworzo-
nych w 1995 r.
Z powyższych danych wynika, iż w 2010 r. Polska
powinna ograniczyć ilości składowanych odpadów
ulegających biodegradacji do poziomu nie więcej niż
3,2 mln Mg, przy zakładanym poziomie wytwarza-
nia tych odpadów w ilości ok. 5,5 mln Mg, natomiast
w 2013 r. nie więcej niż 2,2 mln Mg.
Należy podkreślić, że rady gmin mogą regulować
na danym terenie maksymalne stawki za odbieranie
odpadów komunalnych. Rada gminy może różnico-
wać stawki opłat i przyjąć niższe stawki za odbiera-
nie odpadów gromadzonych selektywnie, a wyższe
stawki za odbieranie odpadów zmieszanych.
Niestety wciąż zbyt mały jest udział selektywne-
go zbierania odpadów powstających w gospodar-
stwach domowych, który kształtuje się na poziomie
214
2–3%. Bez zdecydowanego zwiększenia poziomu se-
lektywnego zbierania wszystkich rodzajów odpadów
nie będzie możliwe osiągnięcie zakładanych celów.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że nieproporcjo-
nalnie niskie koszty unieszkodliwiania odpadów ko-
munalnych poprzez ich składowanie na składowi-
skach w porównaniu do ich przerobu w inny sposób,
w tym deponowanie odpadów w obiektach niespeł-
niających wymagań ochrony środowiska, powodują
brak zainteresowania przedsiębiorców organizowa-
niem i prowadzeniem selektywnego zbierania odpa-
dów czy wykorzystywaniem zbieranych materiałów.
Równolegle niskie ceny za wywóz odpadów zmiesza-
nych na obszarze kraju nie wpływają korzystnie na
rozwój przemysłu zainteresowanego przetwórstwem
materiałów pochodzących z odpadów komunalnych.
Tak niekorzystna sytuacja jest również spowodowa-
na oferowaną na rynku ceną za przyjęcie odpadów
na składowisku.
Wysokość jednostkowej stawki opłat za składo-
wanie odpadów powinna być w pierwszej kolejności
instrumentem ekonomicznym motywującym do zmia-
ny dotychczasowych zachowań w gospodarowaniu od-
padami w pożądanym kierunku z punktu widzenia
polityki ekologicznej, wymagań prawa i dobrej prakty-
ki, realizacji planów gospodarki odpadami, realizacji
zobowiązań międzynarodowych, itp. Także jednym
z czynników hamujących rozwój wysokoefektywnych
rozwiązań gospodarowania odpadami są niskie opła-
ty za składowanie odpadów, które w połączeniu
z ogólnie niskimi cenami przyjęcia odpadów na wiele
składowisk powodują, że składowanie jest ciągle
znacznie tańsze niż przetwarzanie odpadów w proce-
sach mechaniczno-biologicznych i termicznych.
Trudności potęguje również brak podjęcia dzia-
łań przez samorząd w zakresie inwestycyjnym
w kluczowe dla prowadzenia polityki gospodarki
odpadami instalacje i urządzenia o zasięgu ponad-
lokalnym. W ciągu ostatnich 10 lat powstała zaled-
wie jedna instalacja w skali kraju w zakresie odzy-
sku energii z termicznego przekształcania odpa-
dów, która przy obowiązujących stawkach opłat za
składowanie jest nierentowna. Podwyższone staw-
ki opłaty za składowanie odpadów mają za zadanie
m.in. spowodować podwyższenie kosztów zarzą-
dzania składowiskami odpadów, czyli wpłynąć ujem-
nie na ekonomikę przedsiębiorców posiadających
składowiska.
Należy podkreślić, że zgodnie z Krajowym pla-
nem gospodarki odpadami 2010 przyjętym przez
Radę Ministrów w dniu 29 grudnia 2006 r. (uchwała
nr 233, M. P. Nr 90, poz. 946), zakłady zagospodaro-
wania odpadów na obszarach zamieszkałych mini-
mum przez 150 tys. mieszkańców powinny zapew-
nić co najmniej następujący zakres usług:
— mechaniczno-biologiczne lub termiczne prze-
kształcanie zmieszanych odpadów komunalnych
i pozostałości z sortowni,
— składowanie przetworzonych zmieszanych od-
padów komunalnych,
— kompostowanie odpadów zielonych,
— sortowanie poszczególnych frakcji odpadów
komunalnych zbieranych selektywnie (opcjonalnie),
— zakład demontażu odpadów wielkogabaryto-
wych (opcjonalnie),
— zakład przetwarzania zużytego sprzętu elek-
trycznego i elektronicznego (opcjonalny).
W przypadku aglomeracji lub regionów obejmu-
jących powyżej 300 tys. mieszkańców preferowaną
metodą zagospodarowania zmieszanych odpadów
komunalnych jest ich termiczne przekształcanie.
W związku z tym samorządy, które otrzymały
dotacje z funduszy ochrony środowiska, powinny
przekazywać środki na zakłady obejmujące ww. in-
stalacje.
Podsumowując, nie jest wskazane dofinansowy-
wanie sortowni zmieszanych odpadów komunal-
nych, lecz sortowni poszczególnych frakcji odpadów
komunalnych zbieranych selektywnie ze względu na
to, że wyodrębnione frakcje pochodzące ze strumie-
nia zmieszanych odpadów komunalnych dają nie-
wielkie możliwości ich dalszego zagospodarowania.
Odnosząc się do kwestii kosztów segregowania
odpadów, pragnę podkreślić, że różnica między opła-
tą za składowanie niesegregowanych (zmieszanych)
odpadów komunalnych (20 30 01) a odpadów o ko-
dzie 19 12 12 (inne odpady, w tym zmieszane sub-
stancje i przedmioty z mechanicznej obróbki odpa-
dów inne niż wymienione w 19 12 11) jest niewielka
ze względu na konieczność budowy bardziej efek-
tywnych instalacji sortowania ukierunkowanych na
wydzielenie i racjonalne zagospodarowanie więk-
szych strumieni odpadów. W momencie dużej różni-
cy ww. kosztów istnieje obawa przed funkcjonowa-
niem instalacji sortowania odpadów zmieszanych
eksploatowanych tylko dla zapewnienia zmniejsze-
nia wysokości opłaty za składowanie odpadów na
składowiskach.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w projekcie
ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz o zmianie
niektórych innych ustaw zawarto szereg rozwiązań
dotyczących planowania gospodarki odpadami,
np. obowiązek tworzenia celowych związków gmin,
które wyposażone w odpowiednie instrumenty będą
mogły bezpośrednio wpływać na gospodarowanie
odpadami komunalnymi. Ponadto w ww. projekcie
zaproponowano zmianę art. 290 ust. 2 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
(Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902, z późn. zm.), aby
wprowadzić możliwość wydania rozporządzenia, w któ-
rym będą określone stawki opłat na kolejne lata.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie statusu, reformy i restrukturyzacji
ośrodków rehabilitacyjnych dla dzieci
na przykładzie Górnośląskiego Ośrodka
Rehabilitacji Dzieci im. dr. A. Szebesty
w Rabce-Zdroju oraz organizacji kształcenia,
warunków i form realizowania specjalnych
działań opiekuńczo-wychowawczych
w szkołach specjalnych oraz działań
rehabilitacyjno-leczniczych zorganizowanych
w ZOZ i jednostkach pomocy społecznej (373)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka, znak: SPS-023-373/08, z dnia
4 stycznia br., przy którym przekazano interpelację
Pana Posła Jerzego Ziętka, skierowaną do ministra
edukacji oraz ministra zdrowia, dotyczącą statusu,
reformy i restrukturyzacji Górnośląskiego Ośrodka
Rehabilitacji Dzieci im. dr A. Szebesty w Rabce-
-Zdroju, uprzejmie proszę o przyjęcie następującego
stanowiska w przedmiotowej sprawie w zakresie do-
tyczącym właściwości ministra zdrowia.
Minister zdrowia docenia dotychczasowy wielo-
letni dorobek wymienionej placówki oraz jej osią-
gnięcia w terapii małych pacjentów, dlatego z uwagą
obserwuje działania zmierzające do zapewnienia jak
najwyższego poziomu świadczeń zdrowotnych, które
są w niej udzielane.
Uprzejmie informuję, że Górnośląski Ośrodek
Rehabilitacji Dzieci brał udział w procesie restruk-
turyzacji finansowej na podstawie ustawy z dnia
15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restruktu-
ryzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 78, poz. 684, z późn. zm.). Wojewoda ślą-
ski wszczął postępowanie restrukturyzacyjne wobec
ośrodka w dniu 4 sierpnia 2005 r. Restrukturyzacji
podlegały roszczenia pracownicze oraz zobowiąza-
nia publicznoprawne wynoszące 5 000 000 zł. Na re-
strukturyzację zobowiązań ośrodek otrzymał po-
życzkę z budżetu państwa w wysokości 2 360 000 zł
oraz skorzystał z możliwości umorzenia zobowiązań
publicznoprawnych.
W dniu 30 listopada 2007 r. wojewoda śląski wy-
dał decyzję o zakończeniu postępowania restruktu-
ryzacyjnego dla Górnośląskiego Ośrodka Rehabili-
tacji Dzieci w Rabce-Zdroju, tym samym ośrodek
uregulował zaległości, o których mowa w art. 28
wspomnianej ustawy, tzn.:
1) zaspokoił roszczenia pracowników wynikają-
ce z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o nego-
cjacyjnym systemie kształtowania przyrostu prze-
ciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmia-
nie niektórych ustaw,
215
2) nie posiada zaległości z tytułu zobowiązań
publicznoprawnych powstałych przed dniem 1 stycz-
nia 1999 r. oraz po dniu 31 grudnia 2004 r.,
3) uregulował zobowiązania publicznoprawne
z tytułu składek na ubezpieczenie emerytalne wraz
z odsetkami za zwłokę oraz opłatę prolongacyjną.
Ponadto zauważyć należy, że w świetle obowią-
zujących przepisów w działaniach na rzecz zachowa-
nia i rozwoju placówki niezwykle istotna jest aktyw-
ność organu założycielskiego, którym w przypadku
Górnośląskiego Ośrodka Rehabilitacji Dzieci jest
samorząd wojewódzki.
Odnosząc się do wymienionych w interpelacji
planów przeprofilowania działalności ośrodka, pod-
kreślić należy, że muszą one być przeprowadzone
zgodnie z przepisami:
1) ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej (t. jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.),
2) ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o lecznictwie
uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony
środowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych
(Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399, z późn. zm.).
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Zdrowia
nie posiada wydzielonych środków finansowych na
restrukturyzację ośrodków rehabilitacyjnych dla
dzieci i młodzieży, dlatego zadośćuczynienie proś-
bie zawartej w interpelacji nie jest możliwe. Anali-
zując wymienione w interpelacji kierunki moderni-
zacji placówki, wydaje się, że szansą na polepszenie
funkcjonowania tej placówki mogłoby być wykorzy-
stanie funduszy europejskich. Proponujemy także
rozważenie wprowadzenia usług komercyjnych
jako jednej z możliwości polepszenia sytuacji finan-
sowej ośrodka.
Istotnym elementem, który należy wziąć pod uwa-
gę podczas rozważań nad przyszłą sytuacją ośrodka,
są okoliczności wynikające z przewidywanej zmiany
systemu ochrony zdrowia, które wskazane zostały
w exposé pana premiera Donalda Tuska.
Ustosunkowując się do przedstawionego w inter-
pelacji pomysłu współpracy międzyresortowej w celu
rozwoju i doskonalenia działania placówek oraz peł-
nego wykorzystania ich potencjału i możliwości,
uprzejmie informuję, że całkowicie podzielam po-
gląd Pana Posła w tym zakresie.
Jednocześnie ze swej strony deklaruję wolę ta-
kiej współpracy oraz pełnej otwartości w celu jak
najskuteczniejszego rozwiązywania problemów do-
tykających takie placówki jak opisany w interpela-
cji Górnośląski Ośrodek Rehabilitacji Dzieci im. dr
A. Szebesty w Rabce-Zdroju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
216
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie przebudowy drogi krajowej nr 1
w granicach administracyjnych Włocławka
(376)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Poseł Anny Bańkowskiej oraz grupy
posłów w sprawie przebudowy drogi krajowej nr 1
w granicach administracyjnych Włocławka pragnę
przedstawić, co następuje.
Lista projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” w za-
kresie transportu została opublikowana w dniu 5 paź-
dziernika 2007 r. w Monitorze Polskim. Następnie
przeprowadzona została przez ministerstwa odpo-
wiedzialne za realizację poszczególnych priorytetów
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” – tzw. instytucje pośredniczące – po-
nowna weryfikacja projektów indywidualnych pod
kątem zgodności projektów z kryteriami strategicz-
nymi oraz możliwości ich terminowej realizacji
w okresie 2007–2015. W przypadku sektora trans-
portu zweryfikowana lista projektów indywidual-
nych została przedstawiona przez Ministerstwo In-
frastruktury. Ostateczna akceptacja przez Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego planowana jest na ko-
niec stycznia 2008 r. Obecnie trwa weryfikacja listy
projektów indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” będą budowane bądź modernizowane w zakre-
sie infrastruktury drogowej przede wszystkim auto-
strady i drogi ekspresowe. W mniejszym stopniu do-
finansowanie obejmie drogi krajowe. Projekty doty-
czące dróg krajowych zarządzanych przez miasta na
prawach powiatu będą mogły ubiegać się o dofinan-
sowanie w ramach procedury konkursowej.
Chciałabym również podkreślić, że w zakresie
infrastruktury drogowej nie wszystkie projekty, na-
wet o strategicznym charakterze, będą miały możli-
wość realizacji ze środków Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” ze względu na po-
trzeby znacznie przekraczające dostępne fundusze.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie polityki kadrowej i stanu
zabezpieczenia kadrowego resortu finansów
(377)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację Pana Posła Stanisława Steca z dnia 19 grud-
nia 2007 r. przekazaną przy piśmie z dnia 4 stycznia
2008 r., znak SPS-023-377/08, w sprawie polityki ka-
drowej i stanu zabezpieczenia kadrowego resortu fi-
nansów publicznych uprzejmie wyjaśniam.
Jednym z priorytetów dla ministra finansów jest
prawidłowe funkcjonowanie administracji podatko-
wej, a zwłaszcza zapewnienie właściwej obsługi po-
datników przez terenowe jednostki tej administra-
cji. Zmiany kadrowe na kierowniczych stanowiskach
tych jednostek to jedno z narzędzi wykorzystywa-
nych w powyższym celu.
W tym miejscu należy podkreślić, że osoby wyzna-
czone przez ministra finansów w latach 2005–2007
na podstawie art. 5 ust. 5c ustawy z dnia 21 czerwca
1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 121, poz.1267, z późn. zm.) do pełnienia obowiąz-
ków odpowiednio dyrektora izby skarbowej lub na-
czelnika urzędu skarbowego do czasu powołania na
ww. stanowisko osoby wyłonionej w konkursie speł-
niają wymogi stawiane osobom przystępującym do
konkursu. Podejmowane przez ministra finansów
w tym zakresie decyzje mają na celu nie tylko zagwa-
rantowanie prawidłowego funkcjonowania jednostek
podległych, ale takie ukształtowanie relacji, aby wy-
pełnione zostały w całości zadania wynikające z kon-
stytucji oraz poszczególnych ustaw.
Ponadto minister finansów w 2007 r. ogłosił kon-
kursy na 14 stanowisk dyrektorów izb skarbowych
oraz na 15 stanowisk naczelników urzędów skarbo-
wych. Tym samym podjęte zostały działania zmie-
rzające do ustabilizowania sytuacji kadrowej osób
pełniących obowiązki dyrektora izby skarbowej oraz
naczelnika urzędu skarbowego.
Natomiast w odniesieniu do zarzutu długotermi-
nowego pełnienia obowiązków na ww. stanowiskach
należy zauważyć, że obowiązujące uregulowania
prawne nie przewidują w tym zakresie limitów cza-
sowych.
W związku z powyższym za nieuzasadnione nale-
ży uznać również obawy o legalność decyzji wydawa-
nych przez pełniących obowiązki odpowiednio dyrek-
tora izby skarbowej/naczelnika urzędu skarbowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie interpretacji rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków
organizowania kształcenia, wychowania
i opieki dla dzieci i młodzieży
niepełnosprawnych oraz niedostosowanych
społecznie w specjalnych przedszkolach,
szkołach, oddziałach oraz w ośrodkach (380)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Zbigniewa Girzyńskiego
(SPS-023-380/08) w sprawie interpretacji przepisów
rozporządzenia ministra edukacji narodowej i spor-
tu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków
organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla
dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedo-
stosowanych społecznie w przedszkolach, szkołach
i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyjnych
(Dz. U. Nr 19, poz. 167), uprzejmie informuję.
Przepisy cyt. rozporządzenia dotyczą uczniów
niepełnosprawnych wymagających specjalnej orga-
nizacji nauki i metod pracy, uczęszczających do spe-
cjalnych placówek i specjalnych szkół wszystkich ty-
pów, zatem dotyczą również uczniów z upośledze-
niem umysłowym w stopniu lekkim.
W świetle tego rozporządzenia warunki organi-
zowania kształcenia oraz formy i sposoby realizowa-
nia procesu nauczania poszczególnym uczniom, na-
wet posiadającym tę samą niepełnosprawność, mogą
być bardzo zróżnicowane, zależą bowiem od ich po-
trzeb edukacyjnych i możliwości psychofizycznych,
określonych przez publiczną poradnię psychologicz-
no-pedagogiczną w orzeczeniu o potrzebie kształce-
nia specjalnego, które posiada każdy uczeń szkoły
specjalnej.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia szkoły i pla-
cówki, w których organizowane jest kształcenie spe-
cjalne, oprócz realizowania zaleceń zawartych w orze-
czeniu o potrzebie kształcenia specjalnego i zapew-
nienia odpowiednich warunków do nauki oraz
sprzętu specjalistycznego i środków dydaktycznych,
zobowiązane są do prowadzenia zajęć dydaktycz-
nych według treści podstawy programowej kształce-
nia ogólnego przewidzianej dla danego ucznia wzbo-
gaconych o zajęcia rewalidacyjne, dodatkowo prowa-
dzone przez specjalistów.
Uczniowie z upośledzeniem umysłowym w stop-
niu lekkim, spełniając obowiązek szkolny i obowią-
zek nauki, na różnych etapach edukacyjnych realizu-
ją odpowiednio tę samą, co uczniowie pełnosprawni,
podstawę programową wychowania przedszkolnego,
kształcenia ogólnego, a także kształcenia w poszcze-
gólnych profilach i w poszczególnych zawodach i pod-
legają tym samym zasadom oceniania, klasyfikowa-
217
nia i promowania oraz zewnętrznemu systemowi oce-
niania na sprawdzianach i egzaminach.
Nie stosując wobec tej grupy uczniów obniżenia
wymagań edukacyjnych i chcąc zapewnić im możli-
wość uzyskania powodzenia szkolnego w procesie
nauczania, w kształceniu tych uczniów wprowadza
się „specjalną organizację nauki”, tj. odpowiednie
dostosowanie warunków organizacyjnych i metod
pracy dydaktycznej.
W celu uzyskania jak najlepszych efektów kształ-
cenia w procesie nauczania każdego ucznia niepeł-
nosprawnego przepisy rozporządzenia zobowiązują
pracujących z nim nauczycieli i specjalistów do do-
konywania przynajmniej raz w roku wielospecjali-
stycznej oceny poziomu jego funkcjonowania.
Podejmowane na tej podstawie wspólne ustalenia
nauczycieli i specjalistów dotyczące dalszej pracy
z dzieckiem w zakresie działań podejmowanych
przez nauczyciela w realizacji programu nauczania
oraz planowania przez specjalistów zakresu i rodza-
ju zajęć rewalidacyjnych stanowią indywidualny
program edukacyjny dla danego dziecka.
Biorąc pod uwagę, że wspólne ustalenia nauczy-
cieli i specjalistów mają odnosić się do potrzeb edu-
kacyjnych i psychofizycznych uczniów niepełno-
sprawnych, a wobec uczniów z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim zakres działania specjali-
stów w szkole bywa niekiedy okazjonalny, ustalany
w szkole indywidualny program edukacyjny w od-
niesieniu do tej grupy uczniów może mieć formę
wspólnie ustalanego „harmonogramu” zajęć prowa-
dzonych z uczniem. W żadnym wypadku nie można
go zatem utożsamiać z indywidualnym programem
nauczania z poszczególnych przedmiotów, o którym
mowa w piśmie.
Szanowny Panie Marszałku! Wyrażam nadzieję,
że udzielona Panu Posłowi odpowiedź, zawierająca
uogólnioną informację na temat warunków organi-
zowania kształcenia uczniów z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim, pozwoli na skorygowanie
mylnej interpretacji dokonywanej przez niektórych
pracowników kuratoriów oświaty.
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie zmniejszenia zakresu
dofinansowania z Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej 2007–2013”
budowy mostu przez Wisłę w Połańcu (382)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 4 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-382/
218
08, przedstawiam odpowiedź na interpelację Pana
Posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie zmniej-
szenia zakresu dofinansowania z Programu Opera-
cyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” 2007–2013 (PO
RPW) budowy mostu przez Wisłę w Połańcu.
Uprzejmie informuję, iż podzielam opinię Pana
Posła Kopycińskiego o potrzebie rozwoju powiązań
komunikacyjnych na obszarze Polski wschodniej, do
czego przyczynić się może m.in. realizacja projektu
zgłoszonego przez samorząd województwa święto-
krzyskiego pt. Likwidacja barier rozwojowych – most
na Wiśle z przebudową drogi wojewódzkiej nr 764
z otwarciem komunikacyjnym na kierunku Rze-
szów–Kielce, który został wpisany na listę projek-
tów indywidualnych PO RPW. W tym miejscu pra-
gnę wyjaśnić, iż całkowity koszt ww. projektu, któ-
rego elementem jest most w Połańcu, został oszaco-
wany na 275 mln zł, z czego na realizację święto-
krzyskiej części inwestycji przewidziano 190 mln zł,
zaś na część podkarpacką 85 mln zł. We wniosku
projektu beneficjent założył, iż ze środków EFRR
zostanie pokrytych 85% kosztów całkowitych, czyli
233,75 mln zł, z czego na świętokrzyską część pro-
jektu przypadałoby 161,5 mln zł. Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego podjęło jednak w styczniu 2007 r.
decyzję, potwierdzoną dodatkowo w piśmie skiero-
wanym w maju 2007 r. do marszałka województwa
świętokrzyskiego pana Adama Jakubasa, iż ze środ-
ków EFRR współfinansowaniem objęta zostanie je-
dynie część projektu, a mianowicie przebudowa
17 km drogi wojewódzkiej nr 764 łączącej Staszów
z Połańcem wraz z budową mostu na rzece Wiśle.
Instytucja zarządzająca nie podzieliła opinii benefi-
cjenta o niezbędności realizacji w ramach PO RPW
tej części ww. projektu, która dotyczyła przebudowy
dalszego odcinka ww. drogi, od Staszowa do Kielc.
W związku z powyższym nie przewidziano wsparcia
dla tej części inwestycji, uznając, iż powinna ona być
sfinansowana ze środków własnych beneficjenta,
a tym samym wartość współfinansowania święto-
krzyskiej części projektu ze środków EFRR uległa
stosownemu zmniejszeniu do kwoty 110 mln zł. Pra-
gnę jednak zauważyć, że zmniejszenie zakresu
wsparcia nie wpłynie na możliwość realizacji inwe-
stycji w zakresie opisanym powyżej, w tym na budo-
wę samego mostu.
Odnosząc się do kwestii poruszonych przez Pana
Posła w drugim pytaniu, pragnę wyjaśnić, iż środki
finansowe przeznaczone na wsparcie realizacji in-
westycji realizowanych w ramach PO RPW zostały
rozdzielone pomiędzy poszczególne osie prioryteto-
we, co oznacza, że środki przewidziane na współfi-
nansowanie inwestycji drogowych nie mogą być wy-
korzystane na wsparcie projektów o innym charak-
terze. Tym samym nie potwierdzam informacji, iż
ze środków przewidzianych wstępnie na budowę
mostu w Połańcu wspierane będą jakiekolwiek inne
projekty, w tym wymieniona przez Pana Posła budo-
wa centrum konferencyjnego w Rzeszowie.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie postępowania regulacyjnego
prowadzonego przez komisję do spraw
zwrotu mienia Kościoła katolickiego
oraz innych kościołów
i związków wyznaniowych (384)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-384/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Sławomira Kopycińskiego w sprawie „postępo-
wania regulacyjnego prowadzonego przez Komisję
do spraw zwrotu mienia Kościoła katolickiego oraz
innych kościołów i związków wyznaniowych”, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż zgodnie z przepi-
sami ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku pań-
stwa do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, z późn. zm.) Komi-
sja Wspólna Przedstawicieli Rządu Rzeczypospolitej
Polskiej i Konferencji Episkopatu Polski, zwana da-
lej „Komisją Wspólną”, oraz Komisja Majątkowa
znajdują się poza strukturą organizacyjną Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. MSWiA
zapewnia jedynie obsługę kancelaryjno-biurową
ww. komisji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z dokumen-
tów będących w posiadaniu MSWiA nie wynika, aby
Komisja Wspólna obradowała w dniu 3 lipca 2006 r.,
a w szczególności, aby „podpisała protokół zezwala-
jący na objęcie obszaru tak zwanych Ziem Odzyska-
nych postępowaniem regulacyjnym prowadzonym
przez Komisję do spraw zwrotu mienia Kościoła ka-
tolickiego oraz innych kościołów i związków wyzna-
niowych” – co zostało podniesione na wstępie przed-
miotowej interpelacji. Kwestie poruszone przez Pana
Posła były natomiast przedmiotem obrad Komisji
Wspólnej w dniu 29 marca 2006 r., a jej postanowie-
nia zawarte zostały w protokole ustaleń Komisji
Wspólnej z dnia 29 marca 2006 r. (MSWiA dysponu-
je jedynie kopią protokołu, podpisanego wyłącznie
przez stronę kościelną).

Warto dodać, iż do ww. kwestii odniósł się także
minister sprawiedliwości w piśmie z dnia 21 kwiet-
nia 2006 r. skierowanym do współprzewodniczącego
strony kościelnej Komisji Wspólnej.
Reasumując, wskazać należy, iż właściwymi do
udzielenia odpowiedzi w zakresie realizacji postano-
wień wynikających z protokołu ustaleń Komisji
Wspólnej z dnia 29 marca 2006 r. są współprzewod-
niczący Komisji Majątkowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie finansowania indywidualnego
nauczania dzieci i młodzieży (387)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji Pana Posła Stanisława Zająca z dnia
6 grudnia 2007 r. (nr SPS-023-387/08) w sprawie fi-
nansowania indywidualnego nauczania dzieci i mło-
dzieży, uprzejmie Pana Marszałka informuję.
Zadania oświatowe realizowane w szkołach i pla-
cówkach prowadzonych (dotowanych) przez jednost-
ki samorządu terytorialnego uwzględnione są przy
podziale części oświatowej subwencji ogólnej. Wyją-
tek stanowią następujące zadania finansowane
głównie z dochodów własnych jednostek samorządu
terytorialnego:
— przedszkola ogólnodostępne oraz oddziały
ogólnodostępne w przedszkolach integracyjnych,
— oddziały „0” w szkołach podstawowych,
— dowożenie uczniów do szkół,
— inwestycje oświatowe.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopa-
da 2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) kwo-
tę przeznaczoną na część oświatową subwencji ogól-
nej dla wszystkich jednostek samorządu terytorial-
nego ustala się w wysokości łącznej kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej nie mniejszej niż przy-
jęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skory-
gowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany
realizowanych zadań oświatowych.
Sposób podziału subwencji oświatowej pomiędzy
jednostki samorządu terytorialnego określa algo-
rytm stanowiący załącznik do rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r.
w sprawie sposobu podziału części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorial-
nego w roku 2008 (Dz. U. Nr 247, poz. 1825).
219
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego formuła algorytmicznego
podziału subwencji oświatowej uwzględnia szereg
czynników i parametrów obrazujących specyfikę
kształtowania składowych elementów subwencji
w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych, jak
i zadań pozaszkolnych. Algorytm podziału sub-
wencji oświatowej uzależnia wysokość przyznawa-
nych środków od skali i struktury realizowanych
zadań, mierzonych liczbą uczniów i wychowan-
ków, z uwzględnieniem stopni awansu zawodowe-
go nauczycieli, z wyłączeniem zadań związanych
z dowozem uczniów oraz zadań związanych z pro-
wadzeniem przedszkoli ogólnodostępnych i od-
działów ogólnodostępnych w przedszkolach z od-
działami integracyjnymi.
Konstrukcja algorytmu opiera się na kluczowym
i podstawowym założeniu, iż środki subwencyjne
dzielone są według kryteriów jednolitych i powszech-
nych, a zatem identycznych dla wszystkich j.s.t.
Uwzględnione w algorytmie regulacje oparte są na
rozwiązaniach polegających na zastosowaniu zasa-
dy, że „pieniądz idzie za uczniem”, co oznacza nali-
czanie subwencji na podstawie liczby uczniów uczęsz-
czających do szkół i placówek oświatowych prowa-
dzonych bądź dotowanych przez poszczególne gmi-
ny, powiaty i województwa samorządowe.
Należy podkreślić, że o przeznaczeniu środków
otrzymanych z tytułu subwencji ogólnej (w tym czę-
ści oświatowej) decyduje – zgodnie z ww. ustawą o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego – organ
stanowiący jednostki samorządu terytorialnego
(tj. rada gminy, rada powiatu lub sejmik wojewódzki).
Zgodnie z postanowieniami ww. rozporządzenia
ministra edukacji narodowej (§ 2 ust. 4) podział czę-
ści oświatowej jest dokonywany również z uwzględ-
nieniem przez jednostkę samorządu terytorialnego
wydatków związanych z finansowaniem indywidu-
alnego nauczania.
Zgodnie z art. 71b ust. 1a ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) indywidualnym na-
uczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, których
stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia
uczęszczanie do szkoły. Taka forma nauczania prze-
znaczona jest przede wszystkim dla uczniów poważ-
nie chorych, np. po operacjach, po wypadkach, a tak-
że uczniów posiadających jednocześnie orzeczenie
o niepełnosprawności oraz indywidualnym naucza-
niu. Indywidualne nauczanie dzieci i młodzieży or-
ganizuje się na okres określony w orzeczeniu o po-
trzebie indywidualnego nauczania, o którym mowa
w art. 71b ust. 3 ww. ustawy.
W przypadku ucznia posiadającego orzeczenie
o niepełnosprawności oraz wymagającego stosowa-
nia specjalnej organizacji nauki i metody pracy na
podstawie orzeczeń, o których mowa w art. 71b ust. 3
ustawy o systemie oświaty, kwota części oświatowej
przypadająca na jednego ucznia przeliczeniowego
220
(finansowy standard A) zwiększana jest według po-
szczególnych wag P:
— P2 = 1,40 – dla uczniów z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim, niedostosowanych spo-
łecznie, z zaburzeniami zachowania, zagrożonych
uzależnieniem, zagrożonych niedostosowaniem spo-
łecznym, z chorobami przewlekłymi – wymagają-
cych stosowania specjalnej organizacji nauki i me-
tod pracy;
— P3 = 2,90 – dla uczniów niewidomych i słabo-
widzących, z niepełnosprawnością ruchową, z zabu-
rzeniami psychicznymi – wymagających stosowania
specjalnej organizacji nauki i metod pracy;
— P4 = 3,60 – dla uczniów niesłyszących i słabo-
słyszących, z upośledzeniem umysłowym w stopniu
umiarkowanym lub znacznym;
— P5 = 9,50 – dla dzieci i młodzieży z upośledze-
niem umysłowym w stopniu głębokim realizujących
obowiązek szkolny lub obowiązek nauki poprzez
uczestnictwo w zajęciach rewalidacyjno-wychowaw-
czych organizowanych w szkołach podstawowych
i gimnazjach, dla uczniów z niepełnosprawnościami
sprzężonymi oraz autyzmem.
Należy ponadto nadmienić, że kwoty subwencji
oświatowej nie można wprost odnosić do zadań
oświatowych nałożonych na jednostki samorządu
terytorialnego. W obowiązującym systemie praw-
nym nie ma przepisu, z którego wynikałoby, iż bu-
dżet państwa gwarantuje w ramach części oświato-
wej subwencji ogólnej środki na pokrycie wszystkich
wydatków na realizację zadań oświatowych jedno-
stek samorządu terytorialnego. Przepisy ustawy
o systemie oświaty (art. 5a ust. 3) określają, że środ-
ki niezbędne na realizację zadań oświatowych, o któ-
rych mowa w ust. 2 tej ustawy, zagwarantowane są
w dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami
jednostek samorządu terytorialnego są dochody
własne, subwencje ogólne (w tym oświatowa) i dota-
cje celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część
oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze
źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialne-
go. Kształtowanie wysokości subwencji oświatowej
dla poszczególnych jednostek samorządu terytorial-
nego musi zatem uwzględniać obiektywne wskaźni-
ki umożliwiające dokonanie podziału środków czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej według kryteriów
jednolitych i powszechnych dla wszystkich jedno-
stek samorządu terytorialnego.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podjęło dzia-
łania związane z ewentualną zmianą systemu po-
działu między jednostki samorządu terytorialnego
części oświatowej subwencji ogólnej. W tym zakresie
trwają dyskusje zarówno w środowisku samorządo-
wym, rządowym, jak i naukowym.
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie przeniesienia z Rzeszowa
do Krakowa tzw. sekretariatu technicznego,
który ma obsługiwać unijny Program
Współpracy Transgranicznej
Polska–Republika Słowacka 2007–2013 (388)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Zająca z dnia
27 listopada 2007 r. w sprawie lokalizacji Wspólnego
Sekretariatu Technicznego (WST) w ramach pro-
gramu współpracy transgranicznej Polska – Repu-
blika Słowacka 2007–2013, pragnę przekazać nastę-
pujące wyjaśnienia.
Decyzja o lokalizacji WST podejmowana jest
przez Instytucję Zarządzającą programem (jest nią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) w oparciu
o konsultacje z krajowymi i zagranicznymi partne-
rami uczestniczącymi we wspólnym programie.
Program współpracy transgranicznej Polska
– Republika Słowacka obejmuje swym zasięgiem po-
łudniowe części 3 województw: podkarpackiego, ma-
łopolskiego, śląskiego, oraz północną część Słowacji
(kraje żyliński i preszowski). Do głównych zadań
WST należy doradztwo na rzecz potencjalnych be-
neficjentów, pomoc w przygotowaniu wniosków pro-
jektowych, organizacja szkoleń i spotkań promocyj-
nych oraz przyjmowanie i rejestracja wniosków pro-
jektowych. Lokalizacja WST powinna być dogodna
dla wszystkich beneficjentów z całego obszaru, na
którym będzie realizowany program.
Wstępne rozmowy dotyczące lokalizacji WST dla
programu polsko-słowackiego w latach 2007–2013
podjęto po rozpoczęciu prac nad systemem wdraża-
nia programów europejskiej współpracy terytorial-
nej zarządzanych przez stronę polską. W tym czasie
powstała koncepcja lokalizacji sekretariatu w Kra-
kowie – miejscu dogodnym dla wszystkich benefi-
cjentów programu oraz posiadającym odpowiedni
potencjał dla zapewnienia międzynarodowego per-
sonelu i właściwej jakości obsługi programu. Propo-
zycja ta zyskała oficjalne wsparcie ze strony władz
samorządowych woj. małopolskiego, śląskiego oraz
kraju żylińskiego na Słowacji. Sprzeciwu wobec tej
propozycji nie zgłaszali pozostali polscy i słowaccy
partnerzy uczestniczący w realizacji programu.
Odmienna decyzja, wskazująca Rzeszów jako
miejsce lokalizacji WST dla programu polsko-sło-
wackiego, została podjęta we wrześniu 2007 r. bez
przeprowadzenia odpowiednich konsultacji. Decyzja
ta została zakomunikowana członkom międzynaro-
dowej grupy roboczej odpowiedzialnej za przygoto-
wanie programu podczas spotkania w Sieniawie
(28–29 września 2007 r.). Obecna decyzja o lokaliza-
cji WST w Krakowie stanowi zatem powrót do pier-

wotnie omawianej koncepcji umiejscowienia sekre-
tariatu.
Za umieszczeniem WST w Krakowie przemawia
przede wszystkim korzystna lokalizacja oraz dogod-
ne połączenia komunikacyjne z woj. podkarpackim,
śląskim oraz krajem żylińskim i preszowskim,
a tym samym potencjalnymi beneficjentami oraz in-
stytucjami uczestniczącymi we wdrażaniu progra-
mu oraz bardzo duży potencjał kulturalno-nauko-
wy. Ponadto, Kraków stanowi naturalne centrum
polsko – słowackiego regionu przygranicznego.
Należy zaznaczyć, że lokalizacja WST w Kra-
kowie w żaden sposób nie opóźni uruchomienia
programu, a jednocześnie może mieć pozytywny
wpływ na jego realizację na całym obszarze wspar-
cia. Pragnę również poinformować, że zatwierdzo-
ny przez Komisję Europejską w dniu 21 grudnia
2007 r. program operacyjny współpracy transgra-
nicznej Polska – Republika Słowacka 2007–2013
nie zawiera informacji dotyczących lokalizacji
WST. Komisja Europejska nie uczestniczy w pro-
cesie decyzyjnym odnoszącym się do wyboru lub
lokalizacji instytucji odpowiedzialnych za realiza-
cję programu operacyjnego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie zmiany sposobu finansowania
zadań oświatowych poprzez wprowadzenie
bonu oświatowego (389)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji Pana Posła Stanisława Zająca z dnia 30 li-
stopada 2007 r. (nr SPS-023-389/08) w sprawie
zmiany sposobu finansowania zadań oświatowych
poprzez wprowadzenie bonu oświatowego, uprzej-
mie Pana Marszałka informuję.
W Polsce dyskusje o bonie edukacyjnym trwają
od początku lat 90. Od 1994 r. bon funkcjonuje na
terenie gminy Kwidzyn, przynosząc bardzo pozy-
tywne skutki. W tym okresie w Kwidzynie podniósł
się poziom pracy szkół i doszło do wyraźnej poprawy
szans edukacyjnych dzieci ze środowisk o mniejszym
potencjale kulturowym. W kilku innych jednostkach
samorządu terytorialnego również wprowadzono me-
chanizmy umożliwiające dzielenie pomiędzy szkoły
środków finansowych przeznaczonych na finansowa-
nie oświaty lub też trwają obecnie nad nimi prace.
221
Warto także zauważyć, iż również część oświato-
wa subwencji ogólnej dzielona jest pomiędzy jednost-
ki samorządu terytorialnego w oparciu o mecha-
nizm, w którym stosuje się formę bonu. W algoryt-
mie podziału subwencji oświatowej podstawowym
parametrem jest finansowy standard A podziału
subwencji (zwany bonem oświatowym), tj. kwota
części oświatowej subwencji ogólnej przypadająca na
jednego ucznia przeliczeniowego, oraz system wag
korygujących tę kwotę w odniesieniu do uczniów
(wychowanków) poszczególnych typów i rodzajów
szkół oraz placówek oświatowych. Liczba uczniów
i wychowanków jest więc głównym parametrem, od
którego zależy wysokość otrzymywanej przez samo-
rządy terytorialne subwencji oświatowej. Natomiast
taki mechanizm nie jest obecnie powszechnie stoso-
wany podczas kształtowania przez władze samorzą-
dowe planów finansowych poszczególnych szkół
(placówek).
W ramach koncepcji bonu edukacyjnego plano-
wane jest więc stworzenie ram prawnych sprzyjają-
cych dzieleniu przez samorządy lokalne środków fi-
nansowych na edukację za pomocą bonu oświatowe-
go – od 2011 r., rozpoczynając w 2008 r. od promocji
dobrych praktyk oraz przygotowania odpowiednich
materiałów informacyjnych dla samorządów teryto-
rialnych.
Niezbędne, przy wdrażaniu przez poszczególne
samorządy terytorialne koncepcji bonu, wydaje się
rzetelne wyliczenie standardowych kosztów kształ-
cenia pojedynczego ucznia w danym typie i rodzaju
szkoły na określonym terenie. Stąd też przed wpro-
wadzeniem bonu niezbędne będzie określenie przez
daną jednostkę samorządu terytorialnego wysoko-
ści finansowanego – ze środków publicznych – stan-
dardu edukacyjnego oraz kosztów jego realizacji
w szkołach różnych typów. Wydaje się, iż wartość
bonu powinna również uwzględniać lokalne uwa-
runkowania. Wprowadzenie do lokalnej oświaty
koncepcji bonu oświatowego otworzy obszar wolno-
ści i aktywności edukacyjnej obywateli, uruchomi
mechanizmy rynku edukacyjnego i związanej z nim
konkurencyjności pomiędzy szkołami, pozwoli szko-
le na uzyskanie większej autonomii. Szkoły zmuszo-
ne będą do ciągłego doskonalenia swojej pracy, aby
zainteresować swoją ofertą coraz większą grupę
uczniów i ich rodziców. Warto zauważyć, że w takim
systemie poprawa jakości pracy będzie mieć bardzo
rzeczywisty charakter, a weryfikacja poziomu pracy
szkoły następować będzie mogła nie tylko poprzez
administracyjne procedury, ale również poprzez
konfrontację oferty szkoły z oczekiwaniami uczniów
i rodziców. Szkoła będzie więc musiała dbać o uzy-
skanie i utrzymanie zaufania środowiska, w którym
działa.
Prace nad koncepcją bonu edukacyjnego rozpo-
czynają się. Pierwsze propozycje proponowanych
rozwiązań będą mogły zostać przedstawione po
przeprowadzeniu zapowiedzianych konsultacji, dys-
kusji i rozmów z przedstawicielami samorządu tery-
222
torialnego, z partnerami społecznymi reprezentują-
cymi środowiska oświatowe oraz z parlamentarzy-
stami. Nie jest możliwe – na obecnym etapie prac
– udzielenie odpowiedzi na szereg szczegółowych py-
tań zawartych w interpelacji Pana Posła Stanisława
Zająca. Pragnę jednocześnie zapewnić Pana Marszał-
ka, że zawarte w interpelacji wątpliwości i zagroże-
nia związane z ideą bonu edukacyjnego zostaną wy-
korzystane w toku dalszych prac nad tą koncepcją.
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie przyznania strażnikom miejskim
i gminnym prawa do wcześniejszych emerytur
(390)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-390/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
Pani Beaty Mazurek z dnia 18 grudnia 2007 r.
w sprawie przyznania strażnikom miejskim i gmin-
nym prawa do wcześniejszych emerytur uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że strażnicy gmin-
ni (miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa
pracy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle okre-
ślonym celu, jakim jest ochrona porządku publiczne-
go na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach
gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), że
koszty funkcjonowania straży pokrywane są z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego, która
utworzyła daną formację. Natomiast w przypadku
funkcjonariuszy Policji, ich świadczenia wypłacane
są z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z pań-
stwem stosunek służby. Analizując przedmiotową
kwestię, należy zwrócić uwagę na istniejące różnice
pomiędzy pracą strażników gminnych (miejskich)
a służbą funkcjonariuszy Policji. W przeciwieństwie
do straży gminnej (miejskiej) realizującej zadania
na terenie gminy, która utworzyła daną formację,
i spełniającej rolę służebną wobec społeczności lo-
kalnej, ustawodawca nie ograniczył zakresu działa-
nia funkcjonariuszy Policji do ściśle określonego te-
rytorium, wskazując, że jest to umundurowana for-
macja służąca społeczeństwu. Strażnicy gminni
(miejscy) mają również znacznie ograniczony – w sto-
sunku do funkcjonariuszy Policji – zakres kompe-
tencji. Warto chociażby wskazać na zadania Policji
w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wykry-
wania przestępstw i wykroczeń oraz wykonywania
czynności: operacyjno-rozpoznawczych, dochodze-
niowo-śledczych i administracyjno-porządkowych.
Zadania straży sprowadzają się przede wszystkim
do czynności o charakterze administracyjno-porząd-
kowym i mieszczą się w sferze porządku publiczne-
go. W przypadku zaś Policji – również w sferze bez-
pieczeństwa publicznego.
Dodać należy, że istotnym składnikiem służby
policjantów jest pełna dyspozycyjność oraz wykony-
wanie służby w nielimitowanym czasie pracy i trud-
nych warunkach, związanych niejednokrotnie z na-
rażeniem życia. Ponadto różnice dotyczące formacji
występują w zakresie kryteriów doboru oraz szkole-
nia, którego zakres przedmiotowy jest znacznie
ograniczony w przypadku straży. Na uwagę zasłu-
guje również wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 19 października 2004 r. (K 1/04, OTK-A
2004/9/93), w którym trybunał stwierdził, iż służby
mundurowe (i umundurowane) nie tworzą bez-
względnie jednolitej kategorii zawodowej, gdyż każ-
da z tych grup ma własną specyfikę, która może
uzasadniać ich swoiste różnicowanie. Natomiast
w wyroku z dnia 23 września 1997 r. (K 25/96, OTK
1997/3-4/36) Trybunał Konstytucyjny wśród szcze-
gólnych warunków uzasadniających korzystniejsze
zasady nabywania przez funkcjonariuszy służb
mundurowych uprawnień emerytalno-rentowych
oraz ustalania ich rozmiaru wymienił m.in. pełną
dyspozycyjność i zależność od władzy służbowej, wy-
konywanie zadań w nielimitowanym czasie pracy
i trudnych warunkach, związanych nierzadko z bez-
pośrednim narażeniem życia i zdrowia (np. w czasie
udziału w obronie kraju lub ochronie bezpieczeń-
stwa obywateli), wysoką sprawność fizyczną i psy-
chiczną wymaganą w całym okresie pełnienia służ-
by, niewielkie możliwości wykonywania dodatkowej
pracy i posiadania innych źródeł utrzymania, ogra-
niczone prawo udziału w życiu politycznym i zrze-
szania się. Z samej tylko przynależności do służby
mundurowej czy też formacji umundurowanej nie
można wysnuwać wniosku, że status prawny po-
szczególnych profesji do niej zaliczanych powinien
być kształtowany przez ustawodawcę w sposób iden-
tyczny. Nie deprecjonując charakteru pracy strażni-
ków gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzy-
kiem, odpowiedzialnością, czy też sprawnością fi-
zyczną i psychiczną, należy jednak pamiętać, że jest
to fakultatywna formacja samorządowa. Katalog
przyznanych strażnikom gminnym (miejskim) upraw-
nień i obowiązków, jak również terytorium ich reali-
zacji istotnie różnią się od uprawnień i obowiązków
funkcjonariuszy Policji. Należy również stwierdzić,
że przyznane przez ustawodawcę wcześniejsze przy-

wileje emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszyst-
kim do służb mundurowych o ogólnokrajowym zasię-
gu działania. Z uwagi na powyższe objęcie strażni-
ków gminnych, którzy są pracownikami samorządo-
wymi przepisami ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wy-
wiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antyko-
rupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rzą-
du, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (t.j.: Dz. U. z 2004 roku Nr 8, poz. 67
z późn. zm.) nie wydaje się możliwe.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji przygo-
towało we współpracy z Zespołem ds. Współpracy ze
Strażami Gminnymi (Miejskimi) projekt ustawy
o zmianie ustawy o strażach gminnych i ustawy
o Policji. Zespół ten składa się z przedstawicieli De-
partamentu Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA,
Departamentu Prawnego MSWiA, Departamentu
Administracji Publicznej MSWiA, komendanta
głównego Policji, Krajowej Rady Komendantów
Straży Miejskich i Gminnych oraz Związku Miast
Polskich.
Projekt nowelizacji ustawy o strażach gminnych
przewiduje m.in.:
— wprowadzenie obowiązku zasięgania przez
radę gminy opinii komendanta wojewódzkiego Poli-
cji przed podjęciem uchwały o rozwiązaniu straży,
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży,
— powierzenie nadzoru nad strażami gminnymi
wojewodzie przy pomocy komendanta wojewódzkie-
go (stołecznego) Policji (w miejsce komendanta głów-
nego Policji) oraz ustawowe określenie zakresu tego
nadzoru,
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego,
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego,
— przyznanie strażnikom prawa do ujęcia i do-
prowadzenia do najbliższej jednostki Policji nielet-
niego, co do którego istnieje uzasadnione podejrze-
nie, że popełnił czyn karalny, a zachodzi uzasad-
niona obawa ukrycia się nieletniego lub zatarcia
śladów tego czynu, albo gdy nie można ustalić jego
tożsamości,
— ustanowienie święta strażnika gminnego
w dniu 29 sierpnia,
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – paralizatora elektrycznego, na który nie
jest wymagane pozwolenie na broń, oraz konia służ-
bowego,
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze straż-
nikiem drugiej umowy na czas określony,
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażni-
ka w wykonywaniu obowiązków pracowniczych
223
w razie wszczęcia postępowania karnego w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe,
— określenie czasu pracy strażników.
Ponadto wskazany projekt ustawy wprowadza
zasadę, zgodnie z którą przepisy ustawy o strażach
gminnych będą regulowały przeprowadzanie ba-
dań psychologicznych, natomiast do badań lekar-
skich będzie miał zastosowanie Kodeks pracy.
Obecnie strażnicy gminni podlegają podwójnym
badaniom lekarskim na podstawie ustawy o stra-
żach gminnych oraz Kodeksu pracy, których zakres
jest zbliżony.
Warto zauważyć, że w trakcie prac nad przed-
miotowym projektem ustawy zrezygnowano z przy-
znania strażnikom uprawnienia do przeszukiwania
pomieszczeń, bagaży osoby oraz dokonywania kon-
troli osobistej. Należy również zaznaczyć, że powyż-
szy projekt ustawy nie przewiduje przyznania straż-
nikom prawa do wcześniejszej emerytury.
Jednocześnie pragnę poinformować, że projekt
ustawy o zmianie ustawy o strażach gminnych i usta-
wy o Policji jest obecnie na etapie prac nad zalecenia-
mi Komisji Prawniczej Rady Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie pomocy dla osób niewidomych
w dostępie do książek nagrywanych
na płyty CD (400)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji Pana Posła Janusza Krasonia (nr SPS-
-023-400/08) w sprawie pomocy dla osób niewido-
mych w dostępie do książek nagrywanych na pły-
tach CD, uprzejmie wyjaśniam.
W kwestii poruszonej przez Pana Posła minister-
stwo już wcześniej, w wyniku pytań osób zaintere-
sowanych, zwróciło się do Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego z prośbą o zajęcie stano-
wiska w sprawie praw autorskich.
Z pisma Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego z 13 czerwca 2007 r. nr DP-WPA.024/169/
07/RG wynika, że zgodnie z art. 33 ustawy z dnia
4 lutego 1944 r. o prawie autorskim i prawach po-
krewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn.
zm.) wolno korzystać z już rozpowszechnionych
utworów dla dobra osób niepełnosprawnych, jeżeli
to korzystanie odnosi się bezpośrednio do ich upo-
224
śledzenia, nie ma zarobkowego charakteru i jest po-
dejmowane w rozmiarze wynikającym z natury upo-
śledzenia. Jest to przepis z zakresu tzw. dozwolone-
go użytku publicznego, czyli regulujący jeden z przy-
padków tzw. licencji ustawowych, które nie wyma-
gają zgody podmiotu uprawnionego do korzystania
w celach społecznie użytecznych z chronionych
utworów.
Zważywszy na powyższe, nie występują przyczy-
ny prawne uniemożliwiające Ośrodkowi Szkolno-
-Wychowawczemu dla Dzieci Niewidomych w Owiń-
skach koło Poznania, jak również innym szkołom
i ośrodkom kształcących uczniów niewidomych na-
grywania literatury na nośniki elektroniczne, z prze-
znaczeniem dla potrzeb tych uczniów.
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie rozwiązań prawnych dotyczących
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla uprawnionych osób
z przedsiębiorstw robót górniczych (401)
Odpowiadając na pismo z dnia 4 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-401/08, przekazujące interpelację
Pana Posła Ryszarda Zbrzyznego w sprawie rozwią-
zań prawnych dotyczących wypłat ekwiwalentów
pieniężnych dla emerytów i rencistów z przedsię-
biorstw robót górniczych, informuję, co następuje.
Nadrzędnym celem ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031),
która weszła w życie w dniu 29 sierpnia 2007 r., jest
realizacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
12 grudnia 2005 r. (sSygn. akt. SK 20/04) poprzez
stworzenie podstawy prawnej do wypłaty należnego
ekwiwalentu dla emerytów i rencistów z przedsię-
biorstw robót górniczych, którzy z dniem 1 stycznia
2002 r. przestali otrzymywać ekwiwalent z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla realizowany na podsta-
wie art. 55 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o do-
stosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funk-
cjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz
szczegółowych uprawnieniach i zadaniach gmin gór-
niczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ekwiwalencie ekwi-
walent wypłacany będzie emerytom i rencistom ma-
jącym ustalone prawo do emerytury lub renty, któ-
rzy pobierali bezpłatny węgiel w naturze od przed-
siębiorstw robót górniczych lub przeszli na emerytu-
rę lub rentę z tych przedsiębiorstw. Powyższe doty-
czy osób uprawnionych do bezpłatnego węgla na
podstawie „Układu zbiorowego pracy dla pracowni-
ków zakładów górniczych” z dnia 21 grudnia 1991 r.,
którzy uzyskali emeryturę lub rentę przed dniem
1 stycznia 2007 r., a po dniu 31 grudnia 2001 r. nie
pobierali ekwiwalentu. Prawo do ekwiwalentu mają
również wdowy, wdowcy i sieroty mający ustalone
prawo do renty rodzinnej po byłych pracownikach
przedsiębiorstw robót górniczych uprawnionych do
bezpłatnego węgla na podstawie „Układu zbiorowe-
go pracy dla pracowników zakładów górniczych”
z dnia 21 grudnia 1991 r.
W tym miejscu należy wyjaśnić, iż oczywiście ist-
nieją podmioty szeroko pojętego sektora górnictwa,
które można zakwalifikować do kategorii przedsię-
biorstw robót górniczych, które wykonują roboty
górnicze w postaci wykonywania, zabezpieczania
lub likwidowania wyrobisk górniczych w związku
z działalnością regulowaną przepisami ustawy z dnia
4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U.
Nr 228, poz. 1947, z późn. zm.), tj. wydobywania na-
stępujących kopalin:
— gazu ziemnego, ropy naftowej oraz jej natural-
nych pochodnych, węgla brunatnego, węgla kamien-
nego i metanu z węgla kamiennego;
— kruszcu metali szlachetnych, rudy metali
(z wyjątkiem darniowych rud żelaza) i metali
w stanie rodzimym, łącznie z rudami pierwiastków
rzadkich oraz rozproszonych i pierwiastków pro-
mieniotwórczych;
— apatytu, barytu, fluorytu, fosforytu, gipsu i an-
hydrytu, pirytu, siarki rodzimej, soli potasowych i po-
tasowo-magnezowych, soli strontu, soli kamiennej;
— azbestu, bentonitu, diatomitu, dolomitu, glin
biało wypalających się i kamionkowych, glin i łup-
ków ogniotrwałych, grafitu, kaolinu, kamieni szla-
chetnych i ozdobnych, kwarcu, kwarcytu, magnezy-
tu, miki, marmuru i wapienia krystalicznego, pia-
sków formierskich i szklarskich, skaleni, ziemi krze-
mionkowej.
Jednakże podmioty tak szeroko pojętego sektora
górnictwa nie były objęte postanowieniami „Układu
zbiorowego pracy dla pracowników zakładów górni-
czych” z dnia 21 grudnia 1991 r., który jest podsta-
wą uprawnień byłych pracowników PRG do ekwi-
walentu z tytułu prawa do bezpłatnego węgla, a tak-
że nie były objęte przepisami art. 55 ustawy o dosto-
sowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjono-
wania w warunkach gospodarki rynkowej oraz
szczegółowych uprawnieniach i zadaniach gmin gór-
niczych, która wprowadziła możliwość finansowa-
nia ekwiwalentu ze środków budżetu państwa. Z tej
też przyczyny pracownicy innych podmiotów szero-
ko pojętego sektora górnictwa w Polsce nie są upraw-
nieni do otrzymywania ekwiwalentu pieniężnego fi-
nansowanego ze środków budżetowych.

Na zakończenie informuję, iż w chwili obecnej
nie są planowane żadne działania dotyczące nowe-
lizacji ustawy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie
pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót gór-
niczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie możliwości zmiany sposobu
przekazywania 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych na rzecz organizacji
pożytku publicznego (404)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z załą-
czoną przy piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r. interpe-
lacją Pana Posła Zbigniewa Konwińskiego w spra-
wie możliwości zmiany sposobu przekazywania 1%
podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego
uprzejmie informuję, iż w przedmiotowej sprawie
w dniu 21 grudnia 2007 r. resort finansów wydał
komunikat o następującej treści:
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych składanych przez osoby fi-
zyczne została wprowadzona ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i obowiązuje
od 1 stycznia 2007 r.
Jej celem było uproszczenie mechanizmu alo-
kacji 1% przez darczyńców polegające na tym, aby
to urząd skarbowy, a nie podatnik dokonywał
wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku
publicznego, o co wielokrotnie postulowano w la-
tach ubiegłych.
Powyższa zmiana zasad dokonywania wpłat z ty-
tułu 1% nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawie-
ni prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal
to podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obo-
wiązywała w poprzednim stanie prawnym. Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpo-
wiednio art. 14a w ustawie o zryczałtowanym po-
datku dochodowym od niektórych przychodów osią-
225
ganych przez osoby fizyczne, zmniejszenie podatku
należnego przysługiwało z tytułu dokonania wpłaty
na rzecz organizacji pożytku publicznego działającej
na podstawie ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie. Zatem wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
Nie ogranicza natomiast prawa podatnika do obda-
rowywania organizacji pożytku publicznego. Nie po-
mniejsza również roli, jaką organizacje pożytku pu-
blicznego odgrywają w życiu społecznym.
W konsekwencji w obecnym stanie prawnym po-
datnik, który chce podzielić się 1% swojego podatku
z organizacją pożytku publicznego, nie musi sam do-
konywać wpłaty na konto tej organizacji, a jedynie
w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym
(PIT-28, PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-38) podać
wysokość wnioskowanej (zadeklarowanej) wpłaty,
która nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej
1% podatku należnego, oraz dane pozwalające na
właściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku
publicznego, tj. jej nazwę oraz numer wpisu do
Krajowego Rejestru Sądowego. Podatnik ma pra-
wo wybrać tylko jedną organizację z zamieszczo-
nych w wykazie ogłoszonym do końca roku podat-
kowego w drodze obwieszczenia przez ministra
pracy i polityki społecznej w porozumieniu z mini-
strem sprawiedliwości.
Powyższą zmianę zasad przekazywania 1% na
konto organizacji pożytku publicznego odzwiercie-
dla konstrukcja zeznań podatkowych za 2007 r.
Jednocześnie podatnik w składanym przez sie-
bie zeznaniu podatkowym może również podać do-
datkowe informacje, które w jego ocenie mogą mieć
wpływ na dystrybucję środków gromadzonych
przez organizację pożytku publicznego (np. na kon-
kretny cel). Informację tę podatnik będzie mógł za-
mieścić w rubryce „Inne informacje, w tym uła-
twiające kontakt z podatnikiem”, znajdującej się
bezpośrednio nad wnioskiem o przekazanie 1% po-
datku należnego, odpowiednio w: poz. 135 – PIT-
-28, poz. 311 – PIT-36, poz. 107 –PIT-36L, poz. 123
– PIT-37, poz. 59 – PIT-38.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
Należy jednak pamiętać, że rozdysponowanie
środków przekazanych przez organ podatkowy po-
zostaje w wyłącznej gestii organizacji pożytku pu-
blicznego i powinno odbywać się w zgodzie z przed-
miotem działalności organizacji określonym w sta-
tucie oraz z przepisami prawa powszechnie obowią-
zującego.
Wyżej przytoczona treść komunikatu jest za-
mieszczona w portalu internetowym Ministerstwa
Finansów (www.mf.gov.pl – Administracja Podatko-
wa – Aktualności – Archiwum – Wybierz miesiąc
2007 – grudzień).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż umożliwienie wskazania przez podatnika celu
szczegółowego 1% w składanym zeznaniu podatko-
226
wym wydaje się rozsądnym kompromisem godzą-
cym interesy zarówno organizacji pożytku publicz-
nego, osób objętych działalnością statutową organi-
zacji pożytku publicznego, jak i organów podatko-
wych odpowiedzialnych za przekazywanie środków
na rachunki bankowe organizacji pożytku publicz-
nego. Powyższe stanowisko podziela również mini-
ster pracy i polityki społecznej. W piśmie z dnia
17 grudnia 2007 r. nr DPP-I-073-33-TA/07 wyraził
bowiem pogląd, iż przyjęcie powyższego rozwiąza-
nia pozwoli wypełnić dyspozycję ustawy o działalno-
ści pożytku publicznego i o wolontariacie, zgodnie
z którą podmiotem uprawnionym do otrzymywania
kwot z 1% jest organizacja pożytku publicznego,
a jednocześnie umożliwi organizacji pożytku pu-
blicznego dokonanie skutecznej redystrybucji kwot
z 1% na szczegółowe cele, zgodnie z przedmiotem
działalności określonym w statucie, w tym na rzecz
osób objętych tą działalnością.
W chwili obecnej nie są natomiast planowane
zmiany przepisów ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych w zakresie alokowania 1%. Tym
bardziej że pierwsza akcja związana z przekazywa-
niem 1% za pośrednictwem urzędów skarbowych
zakończy się w lipcu bieżącego roku. Dopiero na jej
podstawie będzie można wyciągnąć wnioski doty-
czące jej przebiegu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
oraz grupy posłów
w sprawie matur w 2008 i 2009 r. (406)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Beaty Bublewicz oraz grupy
Posłów (SPS-023-406/08), uprzejmie wyjaśniam:
Zasady organizowania i przeprowadzania egza-
minu maturalnego począwszy od 1 września 2007 r.
określa rozporządzenie ministra edukacji narodo-
wej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania
uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.). Niektóre regulacje za-
warte w przywołanym rozporządzeniu wchodzą w ży-
cie w innym, dokładnie określonym w treści rozpo-
rządzenia, terminie, np. obowiązkowy dla wszyst-
kich zdających egzamin z matematyki przeprowa-
dzany będzie począwszy od roku szkolnego 2009/
2010. Wcześniejsze sesje egzaminu maturalnego,
w roku szkolnym 2007/2008 oraz w roku szkolnym
2008/2009, przeprowadzane będą zgodnie z przepi-
sami wymienionego rozporządzenia dotyczącymi se-
sji egzaminu maturalnego, o których mowa. Kon-
kretne regulacje prawne nie mogą być stosowane
wcześniej niż wprowadzają je odnośne przepisy. Dla-
tego egzamin maturalny w 2008 r. oraz w 2009 r. nie
może być przeprowadzany na podstawie przepisów,
które wchodzą w życie po zakończeniu wymienio-
nych sesji egzaminu.
Zgodnie z § 62 rozporządzenia z 30 kwietnia
2007 r. „Informator”, o którym mowa w art. 9a
ust. 2 pkt 1b ustawy o systemie oświaty, zawierający
w szczególności opis zakresu egzaminu maturalne-
go dla danego przedmiotu oraz kryteriów oceniania
i form przeprowadzania egzaminu maturalnego,
a także przykładowe zadania egzaminacyjne, jest
ogłaszany nie później niż do dnia 1 września roku
szkolnego poprzedzającego rok szkolny, w którym
jest przeprowadzany egzamin maturalny. Zatem
w stosunku do sesji egzaminu maturalnego zarówno
do roku 2008, jak i 2009 nie może już być zmian do-
tyczących zakresu treści programowych objętych
zadaniami egzaminu maturalnego dla danego przed-
miotu oraz kryteriów oceniania i form przeprowa-
dzania egzaminu maturalnego, bowiem ostateczny
termin wydania odpowiednio dostosowanego „In-
formatora” minął 1 września 2007 r.
Aby wytonować wszystkie niepokoje wokół wy-
magań egzaminacyjnych z matematyki, związanych
z wprowadzeniem od 1 września 2007 zmienionej
podstawy programowej dla tego przedmiotu, Cen-
tralna Komisja Egzaminacyjna opublikowała na
swojej stronie internetowej oraz stronach interneto-
wych okręgowych komisji egzaminacyjnych „Infor-
mator o egzaminie maturalnym z matematyki w la-
tach 2008 i 2009”.
We wstępie do publikacji „Informator o egzami-
nie maturalnym w roku 2008 – matematyka” zosta-
ło zapisane, że: „Forma przeprowadzenia egzaminu
maturalnego od roku 2008 nie ulega zmianie w sto-
sunku do matury w roku 2007”.
Arkusze egzaminacyjne w latach 2008 i 2009 nie
będą obejmowały tych treści programowych z mate-
matyki, których nie musieli realizować absolwenci
kończący odpowiednie szkoły ponadgimnazjalne
w roku 2008, 2009 lub wcześniej.
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie rozstrzygnięcia konkursu na wybór
realizatorów „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych”, zadanie:
Tomografia pozytonowa (PET) – budowa sieci
ośrodków PET w części dotyczącej
Wielkopolskiego Centrum Onkologii (407)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Józefa
Rackiego, przesłaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 4 stycznia 2008 r. (znak: SPS-024-407/08),
w sprawie rozstrzygnięcia konkursu na wybór reali-
zatorów Narodowego programu zwalczania chorób
nowotworowych, zadania: „Tomografia Pozytonowa
(PET) – budowa sieci ośrodków PET”, w zakresie
Wielkopolskiego Centrum Onkologii, uprzejmie in-
formuję:
W ramach Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych realizowane jest zadanie pn.
„Tomografia Pozytonowa (PET) – budowa sieci
ośrodków PET”. Program zakłada utworzenie sieci
ośrodków dysponujących aparaturą do wykonywa-
nia badań z użyciem tomografii pozytonowej. Zało-
żony w dokumencie programu schemat sieci ośrod-
ków PET przedstawia się następująco:
CYKLOTRON + SKANER PET
SKANER PET
W wyniku postępowania konkursowego przepro-
wadzonego w roku 2006, mającego na celu wybór re-
alizatorów programu pn. „Tomografia Pozytonowa
(PET) – budowa sieci ośrodków PET”, stanowiącego
element Narodowego programu zwalczania chorób
nowotworowych, wyłoniono ośrodki do realizacji
w/w programu w latach 2006-2008.
Pomimo nieuwzględnienia w dokumencie pro-
gramu ośrodka PET w Poznaniu, mając na uwadze
optymalne zabezpieczenie mieszkańców północno
- zachodnich rejonów Polski, Komisja Konkursowa
wraz z ekspertami zaproponowała utworzenie ośrod-
ka PET w Poznaniu, jednakże pod warunkiem na-
227
wiązania w tym zakresie współpracy pomiędzy Aka-
demią Medyczną (dysponującą kadrą medyczną),
a Wielkopolskim Centrum Onkologii (dysponującym
infrastrukturą). Podjęcie ostatecznej decyzji w przed-
miotowej sprawie powinno zostać poprzedzone przed-
stawieniem Ministrowi Zdrowia koncepcji funkcjo-
nowania ośrodka PET w Poznaniu. Proponowany
termin doposażenia w skaner PET został określony
na rok 2008. Docelowym dostawcą radiofarmaceuty-
ku dla ośrodka w Poznaniu byłby ośrodek bydgoski.
Powyższa decyzja została zaakceptowana przez
Ministra Zdrowia – zgodnie z propozycją Komisji,
tj. pod warunkiem nawiązania wzajemnej współpra-
cy w przedmiotowym zakresie pomiędzy Akademią
Medyczną w Poznaniu (dysponującą kadrą medycz-
ną), a Wielkopolskim Centrum Onkologii (dysponu-
jącym infrastrukturą).
Do chwili obecnej potencjalni realizatorzy pro-
gramu z Poznania nie przedstawili Ministrowi Zdro-
wia wspólnej koncepcji funkcjonowania ośrodka
PET.
W opinii Konsultanta Krajowego w dziedzinie
medycyny nuklearnej – Pana Prof. Leszka Królic-
kiego ośrodek poznański może zostać powołany pod
warunkiem zapewnienia odpowiedniej kadry tech-
niczno – lekarskiej. Najlepszym rozwiązaniem jest
porozumienie między Akademią Medyczną w Po-
znaniu i Wielkopolskim Centrum Onkologii. Ośro-
dek Medycyny Nuklearnej AM dysponuje odpowied-
nio przygotowaną kadrą lekarzy, która powinna sta-
1 Bydgoszcz
2 Warszawa
1 Gliwice
1 Kielce
1 Gda�sk
nowić zaplecze fachowe dla pracowni PET. W Cen-
trum Onkologii w ciągu kilkudziesięciu lat nie była
rozwijana medycyna nuklearna. Wykonywane pro-
cedury radioizotopowe dotyczyły tylko podstawo-
wych badań diagnostycznych. Technika pozytono-
wej tomografii emisyjnej jest natomiast metodą wy-
magającą odpowiedniego doświadczenia w klasycz-
nych technikach radioizotopowych. W opinii Prof.
Królickiego ośrodek ten nie dysponuje wystarczają-
cym, odpowiednio przygotowanym zespołem me-
dycznym. Współpraca pomiędzy Akademią a Wiel-
kopolskim Centrum Onkologii zabezpieczyłaby wła-
ściwe wykorzystanie aparatury.
228
Dotychczas nie został spełniony warunek utwo-
rzenia ośrodka PET w Poznaniu, a mianowicie nie
nawiązano współpracy pomiędzy dwoma wskazany-
mi placówkami. Wobec powyższego nie ma podstaw
do zmiany zaakceptowanej przez Ministra Zdrowia
decyzji.
Powyższe stanowisko wyraziła również Rada ds.
Zwalczania Chorób Nowotworowych na posiedzeniu
w dniu 19 listopada 2007 r.
Przedstawiając powyższe uprzejmie informuję, iż
warunek postawiony ośrodkom z Poznania wynikał
z faktu niewystarczającego przygotowania żadnego
z nich do uruchomienia skanera PET (kadra, infra-
struktura). Jednocześnie pragnę zauważyć, że w przy-
padku niezadowalającego rozstrzygnięcia konkursu
ofert, każdy z oferentów ma prawo do złożenia odwo-
łania. Rozstrzygnięcie przedmiotowego konkursu
nie spowodowało wniesienia żadnego odwołania
przez którąkolwiek z jednostek.
Ponadto w informacji o rozstrzygnięciu konkur-
su został zawarty następujący zapis: „Fakt wyłonie-
nia oferentów do realizacji programu nie uprawnia
do podejmowania zobowiązań finansowych, wykra-
czających poza zakres przedmiotowy dwustronnie
podpisanych umów”. A więc wspomniane przez Pana
Posła nakłady na organizację infrastruktury zosta-
ły poniesione wskutek decyzji kierownictwa szpita-
la, a nie zobowiązania Ministra Zdrowia.
Uprzejmie informuję, że w przypadku podjęcia
decyzji o ewentualnej realizacji II etapu programu
pn. „Tomografia Pozytonowa (PET) – budowa sieci
ośrodków PET” po roku 2008, nowe postępowanie
konkursowe wyłoni jednostkę, która otrzyma środki
finansowe na zakup skanera PET. Stanowisko takie
prezentuje również Prof. Leszek Królicki.
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie sposobu zbierania informacji
potrzebnych urzędom skarbowym
do przekazywania 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych na rzecz organizacji
pożytku publicznego (414)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z załą-
czoną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r. interpe-
lacją Pana Posła Wojciecha Szaramy w sprawie moż-
liwości zmiany sposobu przekazywania 1% podatku
na rzecz organizacji pożytku publicznego uprzejmie
informuję, iż w przedmiotowej sprawie w dniu
21 grudnia 2007 r. resort finansów wydał komuni-
kat o następującej treści:
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych składanych przez osoby fi-
zyczne została wprowadzona ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i obowiązuje
od 1 stycznia 2007 r.
Jej celem było uproszczenie mechanizmu alo-
kacji 1% przez darczyńców polegające na tym, aby
to urząd skarbowy, a nie podatnik dokonywał
wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku
publicznego, o co wielokrotnie postulowano w la-
tach ubiegłych.
Powyższa zmiana zasad dokonywania wpłat z ty-
tułu 1% nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawie-
ni prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal
to podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obo-
wiązywała w poprzednim stanie prawnym. Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpo-
wiednio art. 14a w ustawie o zryczałtowanym po-
datku dochodowym od niektórych przychodów osią-
ganych przez osoby fizyczne, zmniejszenie podatku
należnego przysługiwało z tytułu dokonania wpłaty
na rzecz organizacji pożytku publicznego działającej
na podstawie ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie. Zatem wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
Nie ogranicza natomiast prawa podatnika do obda-
rowywania organizacji pożytku publicznego. Nie po-
mniejsza również roli, jaką organizacje pożytku pu-
blicznego odgrywają w życiu społecznym.
W konsekwencji w obecnym stanie prawnym po-
datnik, który chce podzielić się 1% swojego podatku
z organizacją pożytku publicznego, nie musi sam do-
konywać wpłaty na konto tej organizacji, a jedynie
w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym
(PIT-28, PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-38) podać
wysokość wnioskowanej (zadeklarowanej) wpłaty,
która nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej
1% podatku należnego, oraz dane pozwalające na
właściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku pu-
blicznego, tj. jej nazwę oraz numer wpisu do Krajowe-
go Rejestru Sądowego. Podatnik ma prawo wybrać
tylko jedną organizację, z zamieszczonych w wykazie
ogłoszonym do końca roku podatkowego w drodze ob-
wieszczenia przez ministra pracy i polityki społecz-
nej w porozumieniu z ministrem sprawiedliwości
(tj. ogłoszonym w obwieszczeniu ministra pracy i po-
lityki społecznej z dnia 28 grudnia 2007 r. w sprawie
wykazu organizacji mających status organizacji po-
żytku publicznego na dzień 30 listopada 2007 r.,
M. P. Nr 99, poz. 1078).

Powyższą zmianę zasad przekazywania 1% na
konto organizacji pożytku publicznego odzwiercie-
dla konstrukcja zeznań podatkowych za 2007 r.
Jednocześnie podatnik w składanym przez sie-
bie zeznaniu podatkowym może również podać do-
datkowe informacje, które w jego ocenie mogą mieć
wpływ na dystrybucję środków gromadzonych
przez organizację pożytku publicznego (np. na kon-
kretny cel). Informację tę podatnik będzie mógł za-
mieścić w rubryce „Inne informacje, w tym uła-
twiające kontakt z podatnikiem”, znajdującej się
bezpośrednio nad wnioskiem o przekazanie 1% po-
datku należnego, odpowiednio w: poz. 135 – PIT-
-28, poz. 311 – PIT-36, poz. 107 –PIT-36L, poz. 123
– PIT-37, poz. 59 – PIT-38.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
Należy jednak pamiętać, że rozdysponowanie
środków przekazanych przez organ podatkowy po-
zostaje w wyłącznej gestii organizacji pożytku pu-
blicznego i powinno odbywać się w zgodzie z przed-
miotem działalności organizacji określonym w sta-
tucie oraz z przepisami prawa powszechnie obowią-
zującego.
Wyżej przytoczona treść komunikatu jest za-
mieszczona w portalu internetowym Ministerstwa
Finansów (www.mf.gov.pl – Administracja Podatko-
wa – Aktualności – Archiwum – Wybierz miesiąc
2007 – grudzień).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż umożliwienie wskazania przez podatnika celu
szczegółowego 1% w składanym zeznaniu podatko-
wym wydaje się rozsądnym kompromisem godzą-
cym interesy zarówno organizacji pożytku publicz-
nego, osób objętych działalnością statutową orga-
nizacji pożytku publicznego, jak i organów podat-
kowych odpowiedzialnych za przekazywanie środ-
ków na rachunki bankowe organizacji pożytku pu-
blicznego. Powyższe stanowisko podziela również
minister pracy i polityki społecznej. W piśmie z dnia
17 grudnia 2007 r. nr DPP-I-073-33-TA/07 wyraził
bowiem pogląd, iż przyjęcie powyższego rozwiąza-
nia pozwoli wypełnić dyspozycję ustawy o działalno-
ści pożytku publicznego i o wolontariacie, zgodnie
z którą podmiotem uprawnionym do otrzymywania
kwot z 1% jest organizacja pożytku publicznego,
a jednocześnie umożliwi organizacji pożytku pu-
blicznego dokonanie skutecznej redystrybucji kwot
z 1% na szczegółowe cele, zgodnie z przedmiotem
działalności określonym w statucie, w tym na rzecz
osób objętych tą działalnością.
W chwili obecnej nie są natomiast planowane
zmiany przepisów ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych w zakresie alokowania 1%. Tym
bardziej że pierwsza akcja związana z przekazywa-
niem 1% za pośrednictwem urzędów skarbowych
zakończy się w lipcu bieżącego roku. Dopiero na jej
podstawie będzie można wyciągnąć wnioski doty-
czące jej przebiegu.
229
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż rządowy
projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (w oparciu o który została uchwa-
lona ww. nowelizacja z dnia 16 listopada 2006 r.) za-
wierał regulację zobowiązującą podatnika do poda-
wania – oprócz nazwy organizacji pożytku publicz-
nego oraz jej numeru wpisu do KRS – również nu-
meru rachunku bankowego. Propozycja rządu nie
zyskała jednak akceptacji posłów, którzy uznali, że
wpisywanie w zeznaniu podatkowym numeru ra-
chunku bankowego organizacji pożytku publicznego
byłoby dla podatnika równie uciążliwe co samodziel-
ne wpłacanie 1% na konto organizacji pożytku pu-
blicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie braku możliwości wypłacania
pracownikom samorządowych
jednostek organizacyjnych
nagród jubileuszowych za 50-letni
i większy staż pracy (415)
W związku z nadesłaną – przy piśmie z dnia
9 stycznia br., znak: SPS-023-415/08 – interpelacją
posła Dariusza Lipińskiego w sprawie braku możli-
wości wypłacania pracownikom samorządowym na-
gród jubileuszowych za 50-letni i większy staż pracy
przedstawiam Panu Marszałkowi następujące sta-
nowisko.
Źródłem uprawnień pracownika samorządowego
do nagrody jubileuszowej jest art. 21 ustawy z dnia
22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593, z późn. zm.), któ-
ry w odniesieniu do wysokości tej nagrody odwołuje
się do art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r.
o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U.
z 2001 r. Nr 86, poz. 953, z późn. zm.).
W świetle wymienionych przepisów ustawowych
pracownicy samorządowi mają prawo do nagrody ju-
bileuszowej za 20, 25, 30, 35, 40 i 45 lat pracy.
Takie same nagrody przysługują innym pracow-
nikom, których status prawny regulują przepisy
szczególne; m.in. członkom korpusu służby cywilnej
(art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r.
o służbie cywilnej – Dz. U. Nr 170, poz. 1218, z późn.
zm.), pracownikom zatrudnionym w uczelniach pu-
230
blicznych (art. 156 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym – Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.). W jednostkach organizacyj-
nych sfery budżetowej ostatnia nagroda jubileuszo-
wa jest przyznawana za 40 lub 45 lat pracy. Nagroda
jubileuszowa za 40 lat pracy przysługuje m.in. na-
uczycielom zatrudnionym w publicznych szkołach
i placówkach oświatowych (art. 47 ust. 1 ustawy
z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela – Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.), pracownikom
niebędącym nauczycielami zatrudnionym w szko-
łach prowadzonych przez organy administracji rzą-
dowej, pracownikom samodzielnych publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej (art. 62a ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Jak wynika z przytoczonych przykładów, nie
można uznać, iż pracownicy samorządowi są dys-
kryminowani poprzez brak ustawowej możliwości
wypłacania nagrody jubileuszowej za 50 i więcej lat
pracy, bowiem taka nagroda nie jest przewidziana
w innych przepisach szczególnych mających zastoso-
wanie do pracowników nie tylko sfery budżetowej,
ale i zatrudnionych u pracodawców spoza tej sfery
(mających osobowość prawną i prowadzących samo-
dzielną gospodarkę finansową). Należałoby raczej
podkreślić swoiste uprzywilejowanie pracowników
samorządowych w porównaniu z nauczycielami i in-
nymi pracownikami uprawnionymi do nagrody jubi-
leuszowej za 40 lat pracy.
Ewentualne wprowadzenie wyższych niż dotych-
czasowe przedziałów nagrody jubileuszowej dla pra-
cowników samorządowych oznaczałoby dodatkowe
skutki finansowe dla wszystkich pracodawców obję-
tych zakresem podmiotowym ustawy z dnia 22 mar-
ca 1990 r. W sytuacji gdy budżet państwa nie pokry-
wa skutków finansowych takiego rozwiązania, nie
jest możliwe proponowanie powszechnych rozwią-
zań w tym zakresie.
Finansowanie wydatków na wynagrodzenia pra-
cowników samorządowych, w tym także nagród ju-
bileuszowych, następuje w ramach środków przewi-
dzianych na ten cel w budżetach jednostek samorzą-
du terytorialnego.
Mając na uwadze przedstawiony stan prawny,
uprzejmie informuję, że nie będę inicjowała zmiany
ww. ustawy o pracownikach samorządowych, pole-
gającej na wprowadzeniu nagrody jubileuszowej za
50 i więcej lat pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie problemów z ustanawianiem
odrębnej własności lokali w budynkach
położonych na gruntach będących
w użytkowaniu wieczystym
spółdzielni mieszkaniowych (416)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego,
nr SPS-023-416/08, w sprawie problemów z usta-
nawianiem odrębnej własności lokali w budynkach
położonych na gruntach będących w użytkowaniu
wieczystym spółdzielni mieszkaniowych, uprzejmie
informuję, co następuje.
Ad 1. Ministerstwo Infrastruktury podjęło kon-
sultacje ze środowiskami spółdzielczymi w celu
określenia zakresu niezbędnej nowelizacji przepi-
sów dotyczących spółdzielni mieszkaniowych.
Przewiduje się, że obejmie ona również proble-
matykę związaną z ustanawianiem spółdzielczego
własnościowego prawa do lokalu, w tym w szczegól-
ności budzącą rozbieżne opinie kwestię jednoznacz-
nego uregulowania formy prawnej ustanawiania
tego prawa.
Uprzejmie informuję, że problem formy prawnej
umowy o przekształcenie spółdzielczego lokatorskie-
go prawa do lokalu na prawo spółdzielcze własno-
ściowe, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873), jest obecnie
rozpatrywany przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa
Cywilnego przy Ministrze Sprawiedliwości.
Ad 2. Wyrażam pogląd, że propozycja pana po-
sła dotycząca wprowadzenia przejściowej regula-
cji prawnej przewidującej umożliwienie ustana-
wiania „spółdzielczego własnościowego prawa do
lokalu i pełny obrót lokalami osobom zajmującym
obecnie mieszkania lokatorskie położone w budyn-
kach stojących na gruntach będących w użytkowa-
niu wieczystym spółdzielni”, jako uwzględniająca
oczekiwania członków spółdzielni, niewątpliwie za-
sługuje na wnikliwe rozważenie w przypadku podję-
cia planowanej nowelizacji.
Ad 3. Na podstawie obecnie obowiązujących
przepisów własność lokalu można ustanowić także
wówczas, gdy lokal znajduje się w budynku położo-
nym na gruncie oddanym spółdzielni w użytkowa-
nie wieczyste. W takim przypadku właścicielom lo-
kali przysługuje udział we współużytkowaniu wie-
czystym gruntu – stosownie do art. 3–4 ustawy
z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U.
z 2000 r. Nr 80, poz. 903, ze zm.).
Na podstawie art. 1 ust. 2 i art. 2 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowa-

nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
(Dz. U. Nr 175, poz. 1459, ze zm.) osoby fizyczne
i prawne będące właścicielami lokali, których udział
w nieruchomości wspólnej obejmuje prawo użytko-
wania wieczystego, oraz spółdzielnie mieszkaniowe
będące właścicielami budynków mieszkalnych lub
garaży mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia
prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w pra-
wo własności nieruchomości. W takim przypadku
z żądaniem przekształcenia występują wszyscy użyt-
kownicy wieczyści. W razie braku zgody stosuje się
odpowiednio art. 199 Kodeksu cywilnego.
Ustalając opłatę z tytułu przekształcenia prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności, wła-
ściwy organ stosuje odpowiednio przepisy art. 67
ust. 1, art. 68 ust. 1, art. 69 oraz art. 70 ust. 2–4
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
ze zm.), a zatem również dotyczące udzielania bo-
nifikaty.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 16 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie uprawnień strażników gminnych
do otrzymywania wcześniejszej emerytury (417)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-417/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
Pana Dariusza Lipińskiego z dnia 21 grudnia 2007 r.
w sprawie uprawnień strażników gminnych do
otrzymania wcześniejszej emerytury uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji przygotowało
we współpracy z Zespołem ds. Współpracy ze Stra-
żami Gminnymi (Miejskimi) projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o strażach gminnych i ustawy o Policji.
Zespół ten składa się z przedstawicieli Departamen-
tu Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA, Departa-
mentu Prawnego MSWiA, Departamentu Admini-
stracji Publicznej MSWiA, komendanta głównego
Policji, Krajowej Rady Komendantów Straży Miej-
skich i Gminnych oraz Związku Miast Polskich.
Projekt nowelizacji ustawy o strażach gminnych
przewiduje m.in.:
231
— wprowadzenie obowiązku zasięgania przez
radę gminy opinii komendanta wojewódzkiego Poli-
cji przed podjęciem uchwały o rozwiązaniu straży,
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży,
— powierzenie nadzoru nad strażami gminnymi
wojewodzie przy pomocy komendanta wojewódzkie-
go (stołecznego) Policji (w miejsce komendanta głów-
nego Policji) oraz ustawowe określenie zakresu tego
nadzoru,
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego,
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego,
— przyznanie strażnikom prawa do ujęcia i dopro-
wadzenia do najbliższej jednostki Policji nieletniego,
co do którego istnieje uzasadnione podejrzenie, że po-
pełnił czyn karalny, a zachodzi uzasadniona obawa
ukrycia się nieletniego lub zatarcia śladów tego czy-
nu, albo gdy nie można ustalić jego tożsamości,
— ustanowienie święta strażnika gminnego
w dniu 29 sierpnia,
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – paralizatora elektrycznego, na który nie
jest wymagane pozwolenie na broń oraz konia służ-
bowego,
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze straż-
nikiem drugiej umowy na czas określony,
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażni-
ka w wykonywaniu obowiązków pracowniczych
w razie wszczęcia postępowania karnego w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe,
— określenie czasu pracy strażników.
Ponadto wskazany projekt ustawy wprowadza
zasadę, zgodnie z którą przepisy ustawy o strażach
gminnych będą regulowały przeprowadzanie ba-
dań psychologicznych, natomiast do badań lekar-
skich będzie miał zastosowanie Kodeks pracy.
Obecnie strażnicy gminni podlegają podwójnym
badaniom lekarskim na podstawie ustawy o stra-
żach gminnych oraz Kodeksu pracy, których zakres
jest zbliżony.
Warto zauważyć, że w trakcie prac nad przed-
miotowym projektem ustawy zrezygnowano z przy-
znania strażnikom uprawnienia do przeszukiwania
pomieszczeń, bagaży osoby oraz dokonywania kon-
troli osobistej. Należy również zaznaczyć, że powyż-
szy projekt ustawy nie przewiduje przyznania straż-
nikom prawa do wcześniejszej emerytury.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt
ustawy o zmianie ustawy o strażach gminnych i usta-
wy o Policji jest obecnie na etapie prac nad zalece-
niami Komisji Prawniczej Rady Ministrów.
Pragnę również zauważyć, że strażnicy gminni
(miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa pra-
cy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle okre-
232
ślonym celu, jakim jest ochrona porządku publiczne-
go na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach
gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), że
koszty funkcjonowania straży pokrywane są z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego, która
utworzyła daną formację. Natomiast w przypadku
funkcjonariuszy Policji, ich świadczenia wypłacane
są z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z pań-
stwem stosunek służby. Analizując przedmiotową
kwestię, należy zwrócić uwagę na istniejące różnice
pomiędzy pracą strażników gminnych (miejskich)
a służbą funkcjonariuszy Policji. W przeciwieństwie
do straży gminnej (miejskiej) realizującej zadania
na terenie gminy, która utworzyła daną formację,
i spełniającej rolę służebną wobec społeczności lo-
kalnej, ustawodawca nie ograniczył zakresu dzia-
łania funkcjonariuszy Policji do ściśle określonego
terytorium, wskazując, że jest to umundurowana
formacja służąca społeczeństwu. Strażnicy gmin-
ni (miejscy) mają również znacznie ograniczony
– w stosunku do funkcjonariuszy Policji – zakres
kompetencji. Warto chociażby wskazać na zadania
Policji w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wy-
krywania przestępstw i wykroczeń oraz wykonywa-
nia czynności: operacyjno-rozpoznawczych, docho-
dzeniowo-śledczych i administracyjno-porządko-
wych. Zadania straży sprowadzają się przede wszyst-
kim do czynności o charakterze administracyjno-
-porządkowym i mieszczą się w sferze porządku pu-
blicznego. W przypadku zaś Policji – również w sfe-
rze bezpieczeństwa publicznego.
Dodać należy, że istotnym składnikiem służby
policjantów jest pełna dyspozycyjność oraz wykony-
wanie służby w nielimitowanym czasie pracy i trud-
nych warunkach, związanych niejednokrotnie z na-
rażeniem życia. Ponadto różnice dotyczące formacji
występują w zakresie kryteriów doboru oraz szkole-
nia, którego zakres przedmiotowy jest znacznie
ograniczony w przypadku straży. Na uwagę zasłu-
guje również wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 19 października 2004 r. (K 1/04, OTK-A
2004/9/93), w którym trybunał stwierdził, iż służby
mundurowe (i umundurowane) nie tworzą bez-
względnie jednolitej kategorii zawodowej, gdyż każ-
da z tych grup ma własną specyfikę, która może
uzasadniać ich swoiste różnicowanie. Natomiast
w wyroku z dnia 23 września 1997 r. (K 25/96, OTK
1997/3-4/36) Trybunał Konstytucyjny wśród szcze-
gólnych warunków uzasadniających korzystniejsze
zasady nabywania przez funkcjonariuszy służb mun-
durowych uprawnień emerytalno-rentowych oraz
ustalania ich rozmiaru wymienił m.in. pełną dyspo-
zycyjność i zależność od władzy służbowej, wykony-
wanie zadań w nielimitowanym czasie pracy i trud-
nych warunkach, związanych nierzadko z bezpo-
średnim narażeniem życia i zdrowia (np. w czasie
udziału w obronie kraju lub ochronie bezpieczeń-
stwa obywateli), wysoką sprawność fizyczną i psy-
chiczną wymaganą w całym okresie pełnienia służ-
by, niewielkie możliwości wykonywania dodatkowej
pracy i posiadania innych źródeł utrzymania, ogra-
niczone prawo udziału w życiu politycznym i zrze-
szania się. Z samej tylko przynależności do służby
mundurowej czy też formacji umundurowanej nie
można wysnuwać wniosku, że status prawny po-
szczególnych profesji do niej zaliczanych powinien
być kształtowany przez ustawodawcę w sposób iden-
tyczny.
Należy dodać, iż straże gminne (miejskie) przed-
stawiły szacunkowy koszt związany z przyznaniem
im uprawnienia do wcześniejszych emerytur, jed-
nakże wyliczenie to dotyczyło tylko jednej jednostki
straży gminnej. Biorąc pod uwagę ilość jednostek
straży na terenie Polski oraz ich zróżnicowanie li-
czebne, nie jest możliwe obliczenie skutków finanso-
wych wprowadzenia wcześniejszych emerytur dla
wszystkich funkcjonujących straży na podstawie po-
wyższego zestawienia. Ponadto ze względu na fakt,
iż postulat straży w omawianym zakresie nie został
uwzględniony, nie podjęto również działań mających
na celu precyzyjne określenie wydatków związanych
z przyznaniem tego uprawnienia.
Nie deprecjonując charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzykiem,
odpowiedzialnością czy też sprawnością fizyczną
i psychiczną, należy jednak pamiętać, że jest to fa-
kultatywna formacja samorządowa. Katalog przy-
znanych strażnikom gminnym (miejskim) upraw-
nień i obowiązków, jak również terytorium ich reali-
zacji istotnie różnią się od uprawnień i obowiązków
funkcjonariuszy Policji. Należy również stwierdzić,
że przyznane przez ustawodawcę wcześniejsze przy-
wileje emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszyst-
kim do służb mundurowych o ogólnokrajowym za-
sięgu działania. Z uwagi na powyższe objęcie straż-
ników gminnych, którzy są pracownikami samorzą-
dowymi, przepisami ustawy z dnia 18 lutego 1994 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Poli-
cji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służ-
by Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Anty-
korupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony
Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8,
poz. 67, z późn. zm.) nie wydaje się możliwe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację posłów Renaty Butryn,
Domiceli Kopaczewskiej
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie zmiany listy lektur
w podstawie programowej kształcenia ogólnego
dla liceów ogólnokształcących,
liceów profilowanych, techników,
uzupełniających liceów ogólnokształcących
i techników uzupełniających (420)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Państwa Posłów: Renaty Butryn, Domiceli
Kopaczewskiej i Marka Wojtkowskiego (SPS-023-
-420/08) dotyczącą listy lektur w podstawie progra-
mowej kształcenia ogólnego dla liceów ogólnokształ-
cących, liceów profilowanych, techników, uzupełnia-
jących liceów ogólnokształcących i techników uzu-
pełniających uprzejmie wyjaśniam, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej zamierza podjąć prace progra-
mowe w tym zakresie.
Strategia zmian programowych będzie dotyczyła
wszystkich aspektów podstawy programowej wy-
chowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego,
w tym również korekty wykazu lektur ujętych w pod-
stawie programowej kształcenia ogólnego z języka
polskiego dla wszystkich typów szkół. Planowane są
modyfikacje treści, struktury oraz celów i osiągnięć
edukacyjnych zawartych w podstawie programowej.
Obecnie prowadzone są prace nad przygotowaniem
koncepcji zakresu tych zmian.
Uprzejmie informuję, że w 2007 r. Ministerstwo
Edukacji Narodowej przeznaczyło część środków fi-
nansowych na zakup brakujących lektur do biblio-
tek szkół podstawowych i gimnazjów. Dokonano po-
działu kwoty 5 075 009 zł z rezerwy celowej nr 11
ustawy budżetowej na rok 2007 między poszczegól-
ne województwa z przeznaczeniem na zakup lektur
do bibliotek szkolnych szkół podstawowych i gimna-
zjów położonych na terenach wiejskich.
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie weryfikacji listy
projektów kluczowych (428)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 9 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-428/
233
08, przedstawiam odpowiedź na interpelację Posła
Mieczysława Golby w sprawie weryfikacji listy pro-
jektów kluczowych.
Uprzejmie informuję, iż w Ministerstwie Rozwo-
ju Regionalnego została przeprowadzona analiza
list projektów kluczowych do programów krajowych
– PO „Infrastruktura i środowisko”, PO „Innowa-
cyjna gospodarka” i PO „Rozwój Polski Wschodniej”.
Podstawową przyczyną podjęcia tej decyzji była ko-
nieczność ponownego przeanalizowania projektów
pod kątem ich zgodności z kryteriami strategiczny-
mi, jak również zgodności z kryteriami wyboru pro-
jektów zatwierdzonymi przez powołane w ostatnim
okresie komitety monitorujące. Ponadto należy
zwrócić uwagę, iż wartość unijnego dofinansowania
do projektów umieszczonych na listach w części
przypadków znacząco przekraczała ilość środków
dostępnych dla danego priorytetu programu opera-
cyjnego, a powinna być dostosowana do stosownej
alokacji finansowej. Konieczna była również analiza
stanu przygotowania niektórych projektów pod ką-
tem możliwości ich realizacji w okresie 2007–2015.
Powyższe argumenty jednoznacznie przemawiały za
koniecznością przeprowadzenia powtórnej analizy
projektów kluczowych znajdujących się na obowią-
zujących listach.
Analizy list dokonały instytucje odpowiedzialne
za realizację poszczególnych priorytetów – właściwe
resorty pełniące funkcje instytucji pośredniczących.
Projekty zostały zweryfikowane pod kątem ich zgod-
ności z kryteriami strategicznymi – wypracowany-
mi przez MRR wspólnie z przedstawicielami insty-
tucji pośredniczących – jak również ze względu na
rzeczywiste możliwości ich wdrożenia w okresie
2007–2015.
Sprawne przeprowadzenie weryfikacji gwaran-
tuje efektywne wydatkowanie unijnych funduszy na
projekty o strategicznym znaczeniu, ważne dla osią-
gnięcia zakładanych wskaźników rozwoju społecz-
no-gospodarczego Polski, przy całkowitym poszano-
waniu zasady zrównoważonego rozwoju kraju i peł-
nym uwzględnieniu potrzeb rozwojowych Polski
Wschodniej. Podczas weryfikacji list nie było stoso-
wane kryterium terytorialne, lecz wyłącznie wcze-
śniej uzgodnione kryteria strategiczne, które zosta-
ną podane do publicznej wiadomości wraz ze zwery-
fikowanymi listami projektów kluczowych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
234
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie podpisywania przez prezesa
Rady Ministrów kontraktów wojewódzkich
z marszałkami województw (429)
Szanowny Panie Marszałku! Przedkładam Panu
Marszałkowi, z uprzejmą prośbą o przekazanie Panu
Posłowi Grzegorzowi Karpińskiemu, odpowiedź na
interpelację w sprawie podpisywania kontraktów
wojewódzkich w roku 2008 (znak SPS-023-429/08).
Kontrakty wojewódzkie zostały zawarte na okres
2007–2008 na podstawie art. 32 ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju (Dz. U.
Nr 116, poz. 1206, z późn. zm.). Ich podpisanie miało
miejsce w okresie lipiec–wrzesień 2007 r. W roku
bieżącym przewiduje się, zgodnie z art. 36 ust. 1
ustawy o Narodowym Planie Rozwoju, dokonanie
zmiany kontraktów w celu wprowadzenia do nich
kwot oraz ewentualnie nowych zadań inwestycyjnych
wskazanych w ustawie budżetowej na rok 2008.
Zmiany będą wprowadzone w trybie zgodnych oświad-
czeń stron kontraktów niezwłocznie po uchwaleniu
ustawy budżetowej. Ponieważ, zgodnie z art. 32 ust. 6
ustawy o NPR, podpisanie oświadczeń zmieniających
kontrakty przez ministra rozwoju regionalnego oraz
marszałków województw wymaga uzyskania stosow-
nej zgody odpowiednio: Rady Ministrów oraz sejmi-
ków województw, przewidujemy, że proces ten,
uwzględniając też czas na niezbędne negocjacje, po-
winien zamknąć się w sekwencji 3–4 tygodni. Odpo-
wiadając zatem na pytanie Pana Posła – kontrakty,
a ściślej oświadczenia zmieniające, mogą zostać pod-
pisane jeszcze w pierwszym kwartale br.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących
wsparcia finansowego
wspólnot mieszkaniowych przez samorządy
(432)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r., nr SPS-
-023-432/08, interpelacją pani Izabeli Katarzyny
Mrzygłockiej, posła na Sejm RP, w sprawie możliwo-
ści wydania wiążącej interpretacji przepisów doty-
czących wsparcia finansowego wspólnot mieszka-
niowych przez samorządy uprzejmie informuję.
1. W obowiązującym stanie prawnym nie ma
przepisów upoważniających ministra finansów do
wydawania wiążących interpretacji przepisów regu-
lujących gospodarkę finansową jednostek samorzą-
du terytorialnego oraz finansowanie wspólnot
mieszkaniowych. Kompetencje ministra właściwego
do spraw finansów publicznych w zakresie interpre-
tacji przepisów zostały określone w dziale II w roz-
dziale 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordyna-
cja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.), przy czym ograniczają się one do interpretacji
przepisów prawa podatkowego.
2. Należy zauważyć, iż nadzór nad działalnością
gmin w zakresie spraw finansowych sprawuje regio-
nalna izba obrachunkowa, na mocy przepisów
art. 171 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 86 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.). Roz-
strzygnięcia organu nadzorczego dotyczące działal-
ności gminy podlegają zaskarżeniu do sądu admini-
stracyjnego, o czym stanowi przepis art. 98. 1 ww.
ustawy o samorządzie gminnym oraz przepis art. 3
§ 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).
3. Problematykę wspólnot mieszkaniowych regu-
lują przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o wła-
sności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn.
zm.). Właściwe zatem w przedmiocie przepisów ww.
ustawy jest Ministerstwo Infrastruktury.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących
funkcjonowania spółdzielni mieszkaniowych
(434)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem z dnia 9 stycznia 2008 r., znak
SPS-023-434/08, interpelację Pani Poseł Izabeli Ka-
tarzyny Mrzygłockiej z dnia 10 grudnia 2007 r.,
w sprawie przepisów dotyczących funkcjonowania

spółdzielni mieszkaniowych, uprzejmie informuję,
co następuje.
Odnosząc się do zapytania, „czy zgodnie z tego-
roczną nowelizacją Prawa spółdzielczego dociepla-
nie budynków administrowanych przez spółdzielnię
mieszkaniową może być przeprowadzane z fundu-
szu remontowego? Jeśli tak, to które zapisy ustawy
tak stanowią?”, chciałbym wyjaśnić, że zgodnie ze
stanem prawnym istniejącym do dnia wejścia w ży-
cie nowelizacji ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), dokonanej ustawą
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) określe-
nie charakteru przedsięwzięcia, jakim jest docieple-
nie budynków (remont czy modernizacja), zależało
od decyzji organów spółdzielni.
W sytuacji gdy podejmowane przez spółdzielnię
działania (docieplenie) uznane zostały jako remont,
bowiem wiązały się z naprawą istniejącego budyn-
ku, wówczas koszty tych działań winny być finanso-
wane środkami funduszu remontowego. Wysokość
odpisów na fundusz remontowy naliczanych w ra-
mach opłat za użytkowanie lokali powinna zapew-
nić pokrycie tych kosztów.
Jeżeli spółdzielnia uznała docieplenie za moder-
nizację (ulepszenie) budynku, to jego koszty nie mo-
gły być finansowane środkami funduszu remonto-
wego. Na podstawie art. 10 ust. 5 oraz art. 173 ust. 5
ustawy w wypadku modernizacji budynku członek
spółdzielni był obowiązany uzupełnić wkład miesz-
kaniowy lub budowlany poprzez wniesienie kwoty
odpowiadającej kosztom modernizacji przypadają-
cym na jego lokal.
Z dniem wejścia w życie noweli uchylony został
przepis art. 6¹ ust. 5 ustawy definiujący moderniza-
cję, a w związku z tym i przepisy, o których mowa
wyżej, nakładające obowiązek uzupełnienia wkła-
du mieszkaniowego lub budowlanego z tytułu mo-
dernizacji.
Tym samym słuszne wydaje się przyjęcie, że ak-
tualnie docieplenie może być traktowane jedynie
jako roboty remontowe i finansowane bądź z utwo-
rzonego stosownie do art. 6 ust. 3 ustawy funduszu
remontowego bądź z funduszu termomodernizacyj-
nego utworzonego stosownie do art. 78 § 2 ustawy
z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze
(Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848, z późn. zm.).
Przechodząc do zapytania „czy w przypadku,
kiedy w danym budynku spółdzielczym większość
mieszkańców posiada odrębne prawo własności lo-
kali, istnieje możliwość wyboru innego zarządcy niż
spółdzielnia mieszkaniowa? Które przepisy dotyczą
wskazanej sprawy?”, wyjaśniam, że stosownie do
art. 241 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
większość właścicieli lokali w budynku lub budyn-
kach położonych w obrębie danej nieruchomości, ob-
liczana według wielkości udziałów w nieruchomości
wspólnej, może podjąć uchwałę, że w zakresie ich
235
praw i obowiązków oraz zarządu nieruchomością
wspólną będą miały zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Do pod-
jęcia uchwały stosuje się odpowiednio przepisy art. 30
ust. 1a, art. 31 i 32 ustawy o własności lokali.
Wobec powyższego wybór innego zarządcy niż
spółdzielnia mieszkaniowa jest możliwy na podsta-
wie wyżej wskazanego przepisu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie płacenia przez m.st. Warszawę
tzw. janosikowego (435)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem ministra finansów przez prezesa Rady
Ministrów do udzielenia odpowiedzi na interpelację
posła Karola Karskiego w sprawie płacenia przez
miasto stołeczne Warszawę tzw. janosikowego (prze-
słaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r. nr SPS-
-023-435/08) – uprzejmie wyjaśniam:
Zgodnie z art. 29 ust. 1 i art. 30 ust. 1 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966,
z późn. zm.) – gminy, w których wskaźnik dochodów
podatkowych na jednego mieszkańca w gminie
(wskaźnik G) jest większy od 150% wskaźnika do-
chodów podatkowych wszystkich gmin (wskaźnika
Gg), oraz powiaty, w których wskaźnik dochodów
podatkowych na jednego mieszkańca w powiecie
(wskaźnik P) jest większy od 110% wskaźnika do-
chodów podatkowych wszystkich powiatów (wskaź-
nika Pp), dokonują wpłat do budżetu państwa, odpo-
wiednio z przeznaczeniem na część równoważącą
subwencji ogólnej dla gmin i część równoważącą
subwencji ogólnej dla powiatów.
Wysokość wpłat jest więc uzależniona od wyso-
kości wskaźnika dochodów podatkowych danej jed-
nostki samorządu terytorialnego w przeliczeniu na
1 mieszkańca tej jednostki w odniesieniu do analo-
gicznego wskaźnika obliczonego łącznie dla danej
grupy jednostek samorządu terytorialnego (tj. odpo-
wiednio dla gmin, powiatów, województw) i liczby
mieszkańców jednostki.
Średni dochód podatkowy wszystkich gmin w prze-
liczeniu na 1 mieszkańca kraju (wskaźnik Gg), któ-
ry stanowił podstawę do wyliczenia części wyrów-
236

nawczej subwencji ogólnej lub wpłat na 2008 r. (obli- cjonowania jednostek samorządu terytorialnego,
czony w oparciu o dane ze sprawozdań gmin z wyko- gdyż środki pochodzące z wpłat są przeznaczone
nania ich dochodów za 2006 r.), wynosi 954,74 zł w tej samej wysokości na część równoważącą sub-
i analogicznie średni dochód podatkowy wszystkich wencji dla gmin i powiatów oraz część regionalną
powiatów w przeliczeniu na 1 mieszkańca kraju dla województw i dzielone według ściśle określo-
(wskaźnik Pp) wynosi 124,90 zł. nych kryteriów ustawowych z uwzględnieniem
Tak więc w 2008 r. część wyrównawczą subwen- m.in. wydatków dotyczących dodatków mieszka-
cji ogólnej otrzymają gminy, dla których wskaźnik G niowych, rodzin zastępczych czy poziomu zrealizo-
jest niższy od 92% wskaźnika Gg (tj. niższy od wanych dochodów.
878,36 zł), natomiast wpłat dokonują gminy, któ- Zwolnienie miasta stołecznego Warszawy z wpłat
rych wskaźnik G jest wyższy od 150% wskaźnika na część równoważącą subwencji ogólnej spowodo-
Gg (tj. wyższy od 1432,11 zł). wałoby więc ubytek dochodów w uboższych jednost-
Ponieważ ustalony na 2008 r. dla miasta stołecz- kach samorządu terytorialnego, co w konsekwencji
nego Warszawy wskaźnik G wynosi 2304,94 zł, może spowodować pogłębienie różnic w rozwoju eko-
tj. stanowi 241,4% wskaźnika Gg, miasto stołeczne nomicznym poszczególnych jednostek samorządu
Warszawa jest zobowiązane do dokonywania wpłat terytorialnego.
do budżetu państwa z przeznaczeniem na część rów- Poniżej przedstawiam kwoty wpłat największych
noważącą subwencji ogólnej dla gmin w wysokości
(pod względem liczby mieszkańców) polskich miast
330 785 183 zł.
w latach 2007–2008.
Również wskaźnik P ustalony dla miasta stołecz-
nego Warszawy na 2008 r. (410,16 zł) jest wyższy od
2007 r. 2008 r.
110% wskaźnika Pp (137,39 zł), stanowi bowiem część część część część
328,4% wskaźnika Pp. Kwota wpłat z przeznaczeniem Miasto
gminna powiatowa gminna powiatowa
na część równoważącą subwencji ogólnej dla powiatów w złotych
zaplanowana na 2008 r. dla m.st. Warszawy jako mia- 1 2 3 4 5
sta na prawach powiatu wynosi 450 860 961 zł. m.st.
247.008.706 389.229.904 330.785.183 450.860.961
Warszawa
Należy jednak zwrócić uwagę na to, iż miasto Łódź 0 18.108.959 0 19.531.190
stołeczne Warszawa w 2008 r. otrzymuje część rów- Kraków 0 29.409.413 0 41.218.404
noważącą subwencji ogólnej dla powiatów w wyso- Wrocław 0 30.264.640 0 36.013.126
kości 140 235 988 zł. Tak więc łączna kwota wpłat Poznań 4.826.997 51.774.711 7.069.797 56.740.882
w 2008 r. (781 646 144 zł) – po pomniejszeniu o kwo- Gdańsk 0 22.028.135 0 26.831.238
tę, którą m.st. Warszawa otrzyma z tytułu części Szczecin 0 5.871.108 0 8.388.451
Bydgoszcz 0 6.189.286 0 5.724.258
równoważącej – wynosi 641 410 156 zł.
Lublin 0 5.090.085 0 6.888.341
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
Katowice 5.711.229 28.669.646 5.135.785 29.188.949
szałka, że w dniu 5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu
Zespołu ds. Systemu Finansów Publicznych Komisji
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę Pana Mar-
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego wy-
szałka, iż dokonywanie przez jednostki samorządu
pracowane zostało stanowisko w sprawie postulatu
terytorialnego wpłat do budżetu państwa z przezna-
zawieszenia wpłat gmin do budżetu państwa z prze-
czeniem na część równoważącą (gminy i powiaty)
znaczeniem na część równoważącą subwencji ogól-
lub regionalną (województwa) subwencji ogólnej jest
nej dla gmin, zawartego w stanowisku Rady m.st.
związane z systemem wyrównywania dochodów jed-
Warszawy nr 11 z dnia 22 listopada 2007 r.
W ww. stanowisku zespołu strona samorządowa nostek samorządu terytorialnego w wyniku redy-
uznała, że w razie zawieszenia tzw. janosikowego strybucji środków pomiędzy tymi jednostkami (sys-
rząd musiałby zrekompensować ubytek dochodów tem poziomego wyrównywania dochodów). Przyjęcie
słabszym gminom, w innym razie nie poprze wnio- takiego systemu wypełnia zobowiązania wynikające
sku. Likwidacja „janosikowego” – zdaniem samo- z postanowień art. 9 ust. 5 Europejskiej Karty Sa-
rządów – nie może się odbyć kosztem przekazania morządu Terytorialnego, według którego ochrona
dotacji z budżetu państwa na realizację dużych im- społeczności lokalnych, finansowo słabszych, wyma-
prez o charakterze międzynarodowym, takich jak ga zastosowania procedur wyrównawczych lub dzia-
Euro 2012. łań równoważących, mających na celu korygowanie
Strona rządowa poinformowała, iż nie jest możli- skutków nierównego podziału potencjalnych źródeł
we zawieszenie wpłat jednostek samorządu teryto- dochodów, a także wydatków, jakie te społeczności
rialnego do budżetu państwa. Ustawa o dochodach ponoszą.
jednostek samorządu terytorialnego nie zawiera re- Duże zróżnicowanie dochodowe jednostek samo-
gulacji, na mocy których jednostki samorządu tery- rządu terytorialnego spowodowało konieczność
torialnego mogłyby być zwolnione z obowiązku do- wprowadzenia obowiązku dokonywania wpłat nie
konywania wpłat. Ponadto zawieszenie wpłat ozna- tylko przez gminy, ale również przez powiaty i woje-
czałoby zburzenie obowiązującego systemu subwen- wództwa.

System dokonywania wpłat przez jednostki sa-
morządu terytorialnego znany jest również w in-
nych krajach Unii Europejskiej (Niemcy, Dania,
Szwecja i Francja).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie finansowania pomocy krajowej
dla rolnictwa (437)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 9 stycznia 2008 r. zn. SPS-
-023-437/08 interpelacją posła Andrzeja Pałysa
w sprawie finansowania pomocy krajowej dla rolnic-
twa – uprzejmie Pana Marszałka informuję, że
w planie finansowym Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa na 2008 r., stanowiącym za-
łącznik nr 13 do przyjętej przez Sejm RP w dniu
20 grudnia 2007 r. ustawy budżetowej na 2008 r., na
dopłaty do oprocentowania inwestycyjnych kredy-
tów bankowych ustalona jest kwota 649 001 tys. zł
oraz na dopłaty do oprocentowania kredytów ban-
kowych przeznaczonych na likwidację skutków
klęsk żywiołowych – kwota 200 574 tys. zł, tj. łącz-
nie 849 575 tys. zł.
Dalsze zwiększenie środków na powyższy cel
możliwe jest zgodnie z procedurą określoną w usta-
wie z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 249, poz. 214, ze zm.).
Pragnę również poinformować Pana Marszałka,
że Kierownictwo Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi, uwzględniając załącznik nr 13 do ustawy bu-
dżetowej na 2008 r., w dniu 3 stycznia br. określiło
następujący zakres rzeczowy zadań do realizacji
w 2008 r. przez Agencję Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa w ramach pomocy krajowej:
1) kontynuowanie dopłat do oprocentowania kre-
dytów udzielonych w latach 1994–2007,
2) stosowanie dopłat do oprocentowania nowo
udzielanych kredytów inwestycyjnych w ramach na-
stępujących linii kredytowych: na zakup ziemi nKZ,
młody rolnik nMR, linie branżowe BR, na zakup lub
urządzenie gospodarstwa rodzinnego nGR, na inwe-
stycje w zakresie nowych technologii nNT, podsta-
wowa nIP, dla grup producentów rolnych nGP,
237
3) stosowanie dopłat do oprocentowania kredy-
tów na wznowienie produkcji w gospodarstwach rol-
nych i działach specjalnych produkcji rolnej znajdu-
jących się na obszarach dotkniętych klęską suszy,
gradobicia, nadmiernych opadów atmosferycznych,
wymarznięcia, powodzi, huraganu, pożaru spowo-
dowanego wyładowaniem atmosferycznym lub osu-
wisk ziemi,
4) realizacja udzielonych poręczeń i gwarancji
(w tym poręczeń spłaty kredytów studenckich) oraz
udzielanie poręczeń i gwarancji spłaty kredytów,
5) dofinansowanie ponoszonych przez produ-
centa rolnego prowadzącego gospodarstwo rolne
będące małym lub średnim przedsiębiorstwem
w rozumieniu przepisów załącznika nr 1 do rozpo-
rządzenia nr 70/2001 kosztów zbioru, transportu
i unieszkodliwiania padłych zwierząt gospodarskich
z gatunku: bydło, owce, kozy, świnie lub konie, pro-
wadzonego przez zakłady przetwórcze oraz spalar-
nie zwłok padłych zwierząt,
6) udzielanie pomocy na przygotowanie wniosku
o rejestrację nazw pochodzenia oznaczeń geograficz-
nych lub nazw specyficznego charakteru produktów
rolnych lub środków spożywczych,
7) realizacja krajowej płatności do powierzchni
upraw rzepaku wykorzystywanego na cele energe-
tyczne,
8) wsparcie działalności administracyjnej grup
producentów rolnych,
9) finansowanie zalesiania gruntów rolnych,
10) finansowanie zadań w zakresie identyfikacji
i rejestracji zwierząt,
11) finansowanie przeprowadzania szkoleń rolni-
ków związanych z realizowanymi przez agencję za-
daniami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie braku urzędu pełnomocnika rządu
ds. równego statusu kobiet i mężczyzn (450)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Iwińskiego w spra-
wie braku urzędu pełnomocnika rządu ds. równego
statusu kobiet i mężczyzn przedstawiam informacje
w ww. zakresie.
238
Decyzją prezesa Rady Ministrów z dnia 3 listopa-
da 2005 r. zniesiony został Urząd Pełnomocnika
Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn.
Sukcesorem pełnomocnika jest Departament
ds. Kobiet, Rodziny i Przeciwdziałania Dyskrymi-
nacji wyodrębniony w strukturze Ministerstwa Pra-
cy i Polityki Społecznej mocą zarządzenia prezesa
Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 2005 r. w sprawie
nadania statutu Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. Departament odpowiedzialny jest za koor-
dynację działań związanych ze statusem kobiet i zmia-
ny stereotypów na temat rodziny w społeczeństwie,
realizuje działania dotyczące przeciwdziałania dys-
kryminacji ze względu na płeć, wiek, niepełnospraw-
ność, rasę i pochodzenie etniczne oraz orientację
seksualną, zgodnie z dyrektywami: 76/207/EWG,
86/613/EWG, 2000/78/WE, i 2000/43/WE. W prawie
unijnym spełnia wymogi dyrektywy 2002/73/WE
i 2006/56/UE, pełni funkcję tzw. organu ds. równe-
go traktowania. Do głównych zadań departamentu
należy zaliczyć:
— kreowanie systemowej polityki z zakresu wy-
równywania szans kobiet i mężczyzn na rynku pra-
cy i godzenia ról społecznych w ramach Europejskie-
go Funduszu Społecznego (SPO RZL i PO KL),
— współpracę z właściwymi organami admini-
stracji publicznej, organizacjami pozarządowymi i in-
stytucjami w zakresie ich odpowiedzialności za re-
alizację zadań i programów na rzecz kobiet i rodziny
oraz przeciwdziałania dyskryminacji. Należą do nich
m.in. takie programy, jak: promocja aktywnego oj-
costwa, przeciwdziałanie wszelkim rodzajom prze-
mocy i handlowi ludźmi, interaktywne programy
edukacyjne na temat praw dzieci i młodzieży, inicja-
tywy na rzecz przeciwdziałania przemocy wobec
dziewcząt i kobiet, przeciwdziałanie narażaniu dzie-
ci na przemoc w mediach, programy integracyjne
dla dzieci i młodzieży z dysfunkcjami oraz programy
wspierające rozwój rodzicielstwa zastępczego,
— koordynację współpracy z organizacjami mię-
dzynarodowymi w sprawach związanych z przeciw-
działaniem dyskryminacji, w tym przygotowywanie
materiałów i sprawozdań z wykonywania odpowied-
nich konwencji międzynarodowych, takich jak kon-
wencja w sprawie eliminacji wszelkich form dyskry-
minacji wobec kobiet (CEDAW) czy kampania Rady
Europy na temat przeciwdziałania przemocy domo-
wej i przemocy wobec kobiet,
— realizację zadań w zakresie świadczenia nie-
zależnej pomocy prawnej ofiarom dyskryminacji
w dochodzeniu ich praw.
Departament ds. Kobiet, Rodziny i Przeciwdzia-
łania Dyskryminacji prowadzi prace nad projektem
ustawy o równym traktowaniu, która ma za zadanie
wdrożyć zapisy dyrektyw 2004/113/WE i 2006/54/
WE oraz dokonać uzupełnienia implementacji na-
stępujących dyrektyw: 76/207/EWG, 86/613/EWG,
2000/78/WE, 2000/43/WE, 2002/73/WE.
Projekt ww. ustawy zawiera również propozycje
rozwiązań dotyczących funkcjonowania organu ds.
równego traktowania. Zapisy dotyczące zakresu
działań oraz umiejscowienia organu w strukturach
administracji rządowej podlegają stałym zmianom.
Po ostatecznych ustaleniach międzyresortowych,
które zostaną podjęte podczas konferencji uzgodnie-
niowej oraz w zależności od zaleceń Komitetu Euro-
pejskiego Rady Ministrów, Komitetu Rady Mini-
strów i ostatecznie Rady Ministrów, znane będą za-
pisy regulujące kwestie organu gotowe do przedłoże-
nia pod obrady Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie podwyżek płac dla nauczycieli (461)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego (SPS-023-461/08) w sprawie podwyżek
płac dla nauczycieli w roku 2008, pozwolę sobie
przedstawić następujące stanowisko:
Począwszy od 2000 r., wynagrodzenia nauczycie-
li, jak i podwyżki tych wynagrodzeń, ustala nieza-
leżnie od siebie oraz administracji rządowej prawie
3 tys. organów prowadzących, będących jednostka-
mi samorządu terytorialnego, oraz właściwi mini-
strowie (w odniesieniu do prowadzonych przez siebie
szkół i placówek).
Podwyższenie wynagrodzeń dla nauczycieli do-
konuje się w oparciu o ustalenie nowej kwoty bazo-
wej, która za pośrednictwem wskaźników określo-
nych w art. 30 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) przesądza automatycznie o kwo-
towym ustaleniu średnich wynagrodzeń na czterech
stopniach awansu zawodowego nauczycieli i których
wysokość ma charakter gwarancyjny (płaca w jed-
nostkach samorządu terytorialnego nie może być
niższa niż tak ustalona).
W dniu 6 grudnia br. Sejm RP przyjął ustawę
o zmianie ustawy Karta Nauczyciela, która powołu-
je odrębną kwotę bazową dla nauczycieli na rok
2008 oraz wprowadza stały obowiązek ustalania od-
rębnej kwoty bazowej dla nauczycieli w kolejnych
ustawach budżetowych. Ustawa została opubliko-
wana w Dzienniku Ustaw z dnia 29 grudnia 2007 r.
Nr 247 (poz. 1821) i weszła w życie z dniem 1 stycz-
nia 2008 r. Zgodnie z brzmieniem art. 2 ustawy
z dnia 6 grudnia 2007 r. o zmianie ustawy Karta
Nauczyciela kwota bazowa dla nauczycieli w roku

2008 wynosi 2074,15 zł, tym samym wzrasta ona
w stosunku do kwoty bazowej przyjętej w ustawie
budżetowej na rok 2007 o 10%. Wzrost ten jest
o 7,7% wyższy od pozostałych grup zawodowych sek-
tora finansów publicznych, wynagradzanych w opar-
ciu o wysokości kwoty bazowej.
Powyższe oznacza, iż w 2008 r. w każdej jednost-
ce samorządu terytorialnego gwarantowane ustawą
średnie wynagrodzenia nauczycieli na poszczegól-
nych stopniach awansu zawodowego, o których
mowa w art. 30 ust. 3 i 4 ustawy Karta Nauczyciela,
ukształtują się w wysokościach co najmniej równych
kwotom wskazanym w tabeli poniżej:
Średnie wynagrodzenia nauczycieli (minimalne) na poszczególnych
stopniach awansu zawodowego w roku 2007 oraz w roku 2008
i ich wzrost w związku z podwyższeniem kwoty bazowej
dla nauczycieli na rok 2008
W latach
Nauczyciel Nauczyciel Nauczyciel
stażysta kontraktowy mianowany
Rok 2007 1 546 1 933 2 706
Rok 2008 1 701 2 126 2 977
Wzrost w zł 155 193 271
Środki finansowe niezbędne na średnie wyna-
grodzenia nauczycieli, w tym na podwyżkę wyna-
grodzeń nauczycieli planowaną w roku 2008, za-
gwarantowane są przez państwo w dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego, o czym przesądza
treść art. 30 ust. 8 ustawy Karta Nauczyciela oraz
art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.). Z tego tytułu w roku 2008 jeden z ele-
mentów dochodów jednostek samorządu terytorial-
nego – część oświatowa subwencji ogólnej – wzrósł
o 2 701 668 tys. zł.
Dodatkowo pragnę podkreślić, iż w związku ze
zmianami dokonanymi w ustawie z dnia 15 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 115, poz. 792) wysokość składki na ubezpieczenie
rentowe po stronie pracownika od dnia 1 stycznia
2008 r. została obniżona o kolejne 2% podstawy wy-
miaru (w stosunku do roku 2007). Oznacza to wzrost
wynagrodzeń netto nauczycieli w stosunku do roku
ubiegłego o 12%.
Nauczyciele stanowią najliczniejszą grupę zawo-
dową sektora finansów publicznych. Grupa ta – ze
względu na swoją szczególną rolę związaną z kształ-
ceniem i wychowywaniem kolejnych pokoleń – de-
terminuje proces rozwoju kraju i stanowi o obecnym
oraz przyszłym obliczu Polski w świecie. Pragnę za-
pewnić, iż problemy środowiska oświatowego są
przedmiotem zainteresowania rządu, a kwestia god-
nego wynagradzania nauczycieli pozostaje jednym
z jego kluczowych zadań.
Minister edukacji narodowej rozpoczął swoją mi-
sję od szerokich konsultacji ze środowiskiem oświa-
towym. Miały one na celu wypracowanie porozu-
239
mienia w sprawie priorytetów i strategii działań
rządu RP w zakresie polityki edukacyjnej. Kwestia
działań rządu RP na rzecz wzrostu wynagrodzeń
nauczycieli w najbliższych latach była również poru-
szana na spotkaniach w dniach 7 i 11 stycznia br.
z przedstawicielami głównych związków zawodo-
wych zrzeszających nauczycieli: Sekcji Krajowej
Oświaty i Wychowania „Solidarność” oraz ZNP. Mi-
nister edukacji narodowej zadeklarował przeprowa-
dzenie szczegółowych analiz systemowych, w tym
także analiz postulatów zgłaszanych przez ww.
związki zawodowe, oraz prowadzenie dalszych prac
konsultacyjnych z partnerami społecznymi.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Minister
Nauczyciel Katarzyna Hall
dyplomowany
3 479
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
3 827
348
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie planowanych strajków w górnictwie
(462)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Wiesława Szczepańskiego z dnia
12 grudnia 2007 r., przekazaną przy piśmie z dnia
9 stycznia br., znak: SPS-023-462/08, w sprawie pla-
nowanych strajków w górnictwie uprzejmie infor-
muję, co następuje.
W roku ubiegłym związki zawodowe działające
w Kompanii Węglowej SA domagały się podwyższe-
nia obowiązującego wskaźnika wzrostu wynagro-
dzeń, wynikającego z rozporządzenia Rady Mini-
strów w sprawie wskaźników przyrostu przeciętne-
go miesięcznego wynagrodzenia w 2007 r., ustalone-
go na poziomie 3,4%, oraz podwyższenia planowane-
go wskaźnika wzrostu płac w 2008 r.
Po wyrażeniu zgody przez Radę Ministrów i skie-
rowaniu stosownej informacji do Komisji Europej-
skiej w związku z udzieleniem pomocy publicznej
wskaźnik wzrostu przeciętnych miesięcznych wyna-
grodzeń został podwyższony do 4,8%, tj. o 1,4%.
Z kolei planowany wzrost wynagrodzeń w 2008 r.
został podwyższony przez zarząd spółki z 6% do 10%.
Strona społeczna nie zgodziła się na zakładany
wzrost płac, żądając wskaźnika przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia w 2007 r. na poziomie
6,9% oraz wzrostu wynagrodzeń w 2008 r. na pozio-
240
mie 14%, rozpoczynając jednocześnie procedurę spo-
ru zbiorowego.
W dniu 10 grudnia 2007 r. odbyło się w Kompanii
Węglowej SA referendum zorganizowane przez
związki zawodowe, w którym większość pracowni-
ków wypowiedziała się za strajkiem ostrzegawczym
pod hasłem zrealizowania żądań wysuwanych przez
komitet protestacyjno-strajkowy. Pomimo kontynu-
owania rozmów w dniu 17 grudnia przeprowadzony
został 24-godzinny strajk ostrzegawczy. W przypad-
ku braku porozumienia satysfakcjonującego stronę
społeczną związki zawodowe zapowiedziały rozpo-
częcie w dniu 7 stycznia 2008 r. strajku generalnego.
Aby zapobiec strajkowi generalnemu, podjęte zosta-
ły rozmowy w ramach Wojewódzkiej Komisji Dialo-
gu Społecznego przy Wojewodzie Śląskim. Negocja-
cje zakończyły się podpisaniem porozumienia w dniu
3 stycznia 2008 r. W wyniku podpisania porozumie-
nia Komitet Protestacyjno-Strajkowy Kompanii Wę-
glowej SA odstąpił od proklamowanego na dzień
7 stycznia 2008 r. strajku generalnego.
W porozumieniu ustalono przeciętne miesięczne
wynagrodzenie w Kompanii Węglowej SA w 2008 r.
na poziomie 5228 zł.
W ramach ustalonej kwoty przeciętnego miesięcz-
nego wynagrodzenia uzgodniono, że pracownikom
KW SA zatrudnionym w dniu 1 stycznia 2008 r.:
— 10 stycznia 2008 r. zostanie wypłacona jedno-
razowa kwota wynagrodzenia,
— od 1 lutego 2008 r. do każdej przepracowanej
dniówki przysługiwał będzie stały gwarantowany
dodatek kwotowy.
Stawki ww. wypłat zostały zróżnicowane dla pra-
cowników zatrudnionych pod ziemią, pracowników
przeróbki mechanicznej węgla oraz dla pozostałych
pracowników na powierzchni.
Ponadto uzgodniono „zamrożenie” wysokości
składników wynagrodzenia (dodatków) określonych
w porozumieniu z dnia 20 grudnia 2004 r.
Związki zawodowe uznały, że zrealizowanie po-
rozumienia kończy spory zbiorowe w KW SA w za-
kresie kształtowania wynagrodzeń.
Pragnę również poinformować, że porozumienia
kończące spory zbiorowe podpisane zostały także
w Jastrzębskiej Spółce Węglowej SA (20 grudnia
2007 r.) oraz w Katowickim Holdingu Węglowym
SA (11 stycznia 2008 r.). Aktualnie trwa akcja straj-
kowa na tle płacowym podjęta przez część związków
zawodowych działających w KWK Budryk, która
obecnie wchodzi w skład JSW SA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie opóźnień w realizacji ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (465)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jerzego Budnika nr SPS-
-023-465/08 w sprawie opóźnień w realizacji ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
Ad 1. Ustawa z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873),
zwana dalej nowelą, powstała w oparciu o pięć projek-
tów ustaw o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych: trzy poselskie (druki sejmowe nr 339, 767
i 768), projekt senacki (druk sejmowy nr 602) oraz pro-
jekt rządowy (druk sejmowy nr 766).
Przepisy, o których mowa w przedłożonej inter-
pelacji, zostały uchwalone w oparciu o propozycje
sformułowane w projektach poselskich, a nie w pro-
jekcie rządowym.
W stanowiskach rządu do projektów poselskich
i senackiego sformułowane zostały opinie i zastrze-
żenia dotyczące najważniejszych z proponowanych
zmian przepisów.
Dodatkowo, biorąc pod uwagę rangę zmian prze-
pisów prawnych regulujących funkcjonowanie spół-
dzielni mieszkaniowych, z inicjatywy ministra bu-
downictwa rząd przyjął w dniu 14 marca 2007 r. sta-
nowisko w sprawie projektu ustawy o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 1420).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że grupa po-
słów na Sejm RP VI kadencji zrzeszona w Klubie Po-
selskim Lewica i Demokraci wystąpiła z wnioskiem
do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie nie-
zgodności z Konstytucją RP niektórych artykułów
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
ze zm.), ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125,
poz. 873) oraz art. 93a ustawy z dnia 16 września
1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188,
poz. 1848, ze zm.).
Ponadto w dniu 10 stycznia br. z wnioskiem
o stwierdzenie niezgodności z konstytucją niektó-
rych przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych oraz art. 12 ww. ustawy nowelizującej wystą-
pił rzecznik praw obywatelskich.

Informuję Pana Marszałka, iż ministerstwo pro-
wadzi konsultacje ze środowiskami spółdzielczymi
dotyczące ewentualnej nowelizacji przepisów usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Ad 2. Art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, ze zm.) stanowi, iż przekształcenie spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkal-
nego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
jest dostawą towaru i jako takie podlega opodatko-
waniu podatkiem VAT.
Opodatkowaniu podlegają jednak jedynie prze-
kształcenia dotyczące lokali, w stosunku do których
prawo zostało ustanowione po dniu 1 maja 2004 r.
lub które zostały zasiedlone po tej dacie. Podstawą
prawną dla stosowania stawki 7% podatku od towa-
rów i usług w przypadku przekształcenia lokator-
skiego prawa do lokalu mieszkalnego są od dnia
1 stycznia 2008 r. następujące przepisy:
a) ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług, zgodnie z którą przekształcenie opo-
datkowane jest stawką 7%, jeżeli lokal spełnia warun-
ki określone dla obiektów budownictwa społecznego,
czyli jego powierzchnia nie przekracza 150 m2,
b) rozporządzenie ministra finansów z dnia
24 grudnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 249,
poz. 1861), zgodnie z którym stawka 7% ma zastoso-
wanie do obiektów budownictwa mieszkaniowego
lub ich części w takim zakresie, w jakim nie są one
objęte definicją budownictwa społecznego; oznacza
to, iż dostawa lokali o metrażu przekraczającym li-
mit 150 m2, przewidziany w definicji budownictwa
społecznego, będzie objęta stawką 7% na podstawie
rozporządzenia z dnia 24 grudnia 2007 r.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, iż po dniu
1 maja 2004 r. ustanowionych zostało bardzo nie-
wiele lokatorskich praw do lokali, które podlegać
będą przekształceniu. Wynika to z faktu, iż spół-
dzielnie mieszkaniowe nie dysponowały środkami
finansowymi na realizację inwestycji obejmujących
lokatorskie prawa do lokali, ponieważ musiałyby sfi-
nansować 70% wartości tych inwestycji (koszt naby-
cia lokatorskiego prawa do lokalu, jaki ponosi na-
bywca, to 30% jego wartości, resztę kosztów pokry-
wa spółdzielnia). Wprawdzie są realizowane jeszcze
inwestycje obejmujące lokatorskie prawa do lokali
w ramach programu społecznego budownictwa
czynszowego w oparciu o ustawę z dnia 26 paździer-
nika 1995 r. o niektórych formach popierania bu-
downictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.), jednak lokale te budowane są
przy udziale środków z Krajowego Funduszu Miesz-
kaniowego i nie mogą być poddane procedurze prze-
kształcenia. Z powyższego wynika zatem, iż w prak-
tyce podwyższenie stawki podatkowej z tytułu prze-
kształcenia lokatorskiego prawa do lokalu dotyczyć
będzie znikomej grupy osób fizycznych, które posia-
dają lokatorskie prawa do lokali ustanowione przez
241
spółdzielnie mieszkaniowe poza programem spo-
łecznego budownictwa czynszowego, a ponadto speł-
niają przesłankę dotyczącą terminu ustanowienia
i zasiedlenia lokalu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie wysokości wskaźników planowanej
na marzec 2008 r. waloryzacji rent i emerytur
(466)
W związku z interpelacją Pani Poseł Anny Bań-
kowskiej, przekazaną przy piśmie z dnia 9 stycznia
br., znak: SPS-023-466/08, w sprawie wysokości
wskaźników planowanej na marzec 2008 r. walory-
zacji rent i emerytur uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Podpisana przez prezydenta RP w dniu 4 paź-
dziernika 2007 r. ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych znowelizowała przepi-
sy dotyczące waloryzacji emerytur i rent. Wyżej wy-
mienioną ustawą wprowadzono od 2008 r. coroczną
waloryzację świadczeń emerytalno-rentowych oraz
wprowadzono wskaźnik waloryzacji odpowiadający
średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług
konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzo-
wym zwiększonemu o co najmniej 20% realnego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim
roku kalendarzowym. Tutaj należy dodać, że śred-
nioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsump-
cyjnych oraz realny wzrost przeciętnego wynagro-
dzenia w poprzednim roku kalendarzowym, czyli
dane, które mają bezpośredni wpływ na wysokość
wskaźnika waloryzacji, ustala i ogłasza prezes Głów-
nego Urzędu Statystycznego. W tym roku, zgodnie
z uzyskaną w GUS w trybie roboczym informacją,
nastąpi to 11 lutego.
Po ogłoszeniu przez prezesa GUS ww. danych,
w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społecz-
no-Gospodarczych prowadzone będą negocjacje do-
tyczące zwiększenia o co najmniej 20% realnego wzro-
stu przeciętnego wynagrodzenia we wskaźniku wa-
loryzacji. Jeżeli w ciągu 5 dni od 11 lutego br. Trój-
stronna Komisja ds. Społeczno-Gospodarczych uzgod-
ni, w drodze uchwały, wysokość zwiększenia, to mi-
nister pracy i polityki społecznej ogłasza, w drodze
komunikatu, wskaźnik waloryzacji. Natomiast jeże-
242
li nie nastąpi uzgodnienie stanowiska Trójstronnej
Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych, Rada Mini-
strów określi w terminie 2 dni od zakończenia nego-
cjacji, w drodze rozporządzenia, wskaźnik walory-
zacji, biorąc pod uwagę wskaźniki ogłoszone przez
prezesa GUS. Następnie od dnia 1 marca br. zosta-
nie przeprowadzona waloryzacja świadczeń emery-
talno-rentowych.
Ponadto należy poinformować, że – w związku
z brakiem waloryzacji w 2007 r. – w roku 2008 będą
ogłoszone dwa wskaźniki waloryzacji: jeden dla
świadczeniobiorców, którym przyznano świadcze-
nia w okresie od dnia 1 marca 2007 r. do dnia
29 lutego 2008 r., a drugi dla pozostałych świadcze-
niobiorców.
W związku z powyższym trudno jest już dzisiaj
określić wysokość wskaźników waloryzacji świad-
czeń emerytalno-rentowych w 2008 r., jak również
wysokość wydatków, które zostaną przeznaczone na
ten cel. Należy jednak zapewnić, że waloryzacja
świadczeń emerytalno-rentowych w 2008 r. zostanie
przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi przepi-
sami w tym zakresie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie pobierania opłat za porody
i opiekę okołoporodową
w publicznych szpitalach (468)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Posła na Sejm RP Pana Wojciecha Sza-
ramy, z dnia 27 grudnia 2007 r., przysłaną przy pi-
śmie marszałka Sejmu z dnia 9 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-468/08, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do
ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania
i rozliczania tych świadczeń zostały określone
w zarządzeniach prezesa NFZ, dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Zgodnie z ww. ustawą pobieranie opłat przez
świadczeniodawców bezpośrednio od świadczenio-
biorców, z wyłączeniem świadczeń określonych
w załączniku do wskazanej ustawy, jest nieuzasad-
nione, tym samym pobieranie opłat za świadczenia
opieki zdrowotnej w zakresie porodu i połogu, które
są przedmiotem umowy świadczeniodawcy z Naro-
dowym Funduszem Zdrowia, należałoby kwalifiko-
wać jako naruszenie prawa.
Jaskrawym tego przykładem jest kwestia odpłat-
ności za tzw. porody rodzinne, czyli pobierania opłat
za obecność w czasie porodu członka rodziny lub in-
nej osoby bliskiej. Należy w tym miejscu zaznaczyć,
że ten rodzaj świadczenia nie jest objęty umową za-
wieraną z funduszem, ale rozstrzygając możliwość
pobierania w tym przypadku opłat, należy uwzględ-
nić przepisy o prawach pacjenta. W szczególności
należy mieć na uwadze art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z późn. zm.), zgodnie
z którym w zakładach opieki zdrowotnej przezna-
czonych dla osób wymagających całodobowych lub
całodziennych świadczeń zdrowotnych pacjent ma
również prawo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej
sprawowanej przez osobę bliską lub inną osobę wska-
zaną przez siebie.
Niewątpliwe wydaje się więc stwierdzenie, że
obecność w czasie porodu członka rodziny lub innej
osoby bliskiej jest elementem opieki pielęgnacyjnej
i w związku z tym musi zostać uznane za ustawowe
prawo pacjenta. Rozstrzygając natomiast możliwość
pobierania w tym przypadku opłat od pacjentek, na-
leży mieć na uwadze brzmienie art. 19 ust. 4 ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej, zgodnie z którym
koszty realizacji tego uprawnienia nie mogą obcią-
żać zakładu opieki zdrowotnej.
W związku w powyższym należy stwierdzić, że
w wypadku tzw. porodów rodzinnych świadczenio-
dawca może pobierać opłaty z tytułu obecności
w czasie porodu osoby bliskiej, ale wysokość tych
opłat nie może przekraczać kosztów ponoszonych
przez świadczeniodawcę w związku z zapewnieniem
realizacji tego prawa pacjenta.
Kolejnym obszarem naruszeń praw pacjenta jest
pobieranie opłat przez świadczeniodawców, związa-
nych umową Narodowym Funduszem Zdrowia, za
„ponadstandardowe” zakwaterowanie pacjentek po
porodzie w salach jednoosobowych lub za poród
w jednostanowiskowej sali porodowej. Taką prakty-
kę należy również uznać za sprzeczną z obowiązują-
cymi przepisami prawa, o których mowa w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r.
w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać
pod względem fachowym i sanitarnym pomieszcze-
nia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 213, poz. 1568).
Narodowy Fundusz Zdrowia zawiera umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej ze świad-
czeniodawcami spełniającymi między innymi wy-
magania określone w ww. rozporządzeniu, w związ-

ku z powyższym pobieranie opłat za pobyt w pokoju
jednoosobowym lub poród w jednostanowiskowej
sali porodowej oznacza de facto pobieranie opłat za
świadczenia opieki zdrowotnej objęte umową z fun-
duszem i tym samym może być kwalifikowane jako
wykroczenie w rozumieniu art. 193 pkt 4 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych.
Pobieranie przedmiotowych opłat stanowi rów-
nież naruszenie umowy zawartej przez świadczenio-
dawcę z Narodowym Funduszem Zdrowia i jest pod-
stawą do nałożenia na świadczeniodawcę przez fun-
dusz kary umownej do 2% kwoty zobowiązania wy-
nikającego z umowy za każde stwierdzone narusze-
nie (§ 29 ust. 1 pkt 1 lit. e rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 6 października 2005 r. w sprawie
ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej /Dz. U. Nr 197, poz. 1643/).
Natomiast naruszenie praw pacjenta w zakresie
ww. porodów rodzinnych (np. poprzez uniemożliwie-
nie członkowi rodziny lub osobie bliskiej udziału
w porodzie lub pobieranie opłat za poród rodzinny
w wysokości przekraczającej wysokość kosztów
świadczeniodawcy poniesionych z tego tytułu) może
stanowić, zgodnie z art. 19a ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, podstawę do roszczenia tytułem
zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę
na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego.
Na podkreślenie zasługuje fakt, że w dniu 31 paź-
dziernika 2007 r. minister zdrowia, mając na wzglę-
dzie wagę przedmiotowego zagadnienia, powołał za-
rządzeniem Zespół do spraw opracowania standardu
opieki okołoporodowej (Dz. Urz. Min. Zdrow. Nr 16,
poz. 90). W skład zespołu weszli między innymi pan
prof. Stanisław Radowicki, konsultant krajowy w dzie-
dzinie położnictwa i ginekologii, pani prof. Ewa Hel-
wich, konsultant krajowy w dziedzinie neonatologii
i pan prof. Jan Kotarski, prezes Polskiego Towarzy-
stwa Ginekologicznego.
Pierwsze posiedzenie zespołu odbyło się w dniu
14 grudnia 2007 r. i obejmowało szczegółową analizę
uwarunkowań prawnych w omawianym obszarze.
Zgodnie z opinią członków zespołu wraz z opracowa-
niem standardu opieki okołoporodowej niezbędna
jest weryfikacja zakresu świadczeń profilaktycznych
udzielanych kobietom w okresie ciąży. Takie ujęcie,
w opinii zespołu, jest uzasadnione ze względów me-
rytorycznych, jednak może wiązać się z konieczno-
ścią opracowania czterech standardów opieki (opie-
ki nad kobietą ciężarną, opieki okołoporodowej,
opieki nad kobietą w okresie połogu, opieki nad no-
worodkiem) w miejsce wstępnie projektowanego jed-
nego standardu opieki okołoporodowej.
Jednocześnie informuję, że zakończenie prac nad
opracowaniem projektów ww. standardów opieki,
w opinii zespołu, powinno nastąpić do końca pierw-
szej połowy 2008 r.
Uwzględniając potrzebę ścisłej współpracy śro-
dowisk zainteresowanych omawianym zagadnie-
niem, informuję, że w skład zespołu zostali również
243
powołani przedstawiciele Fundacji Rodzić po Ludz-
ku (pani Anna Otffinowska, prezes fundacji oraz
pani Urszula Kubicka), co tym samym ma na celu
uwzględnienie w ramach prac zespołu kwestii za-
wartych w raporcie „Opieka okołoporodowa w Pol-
sce w świetle akcji „Rodzić po ludzku”.
Reasumując, uprzejmie informuję, że powyższe
działania stanowią punkt wyjścia do uregulowania
kwestii poruszanych w interpelacji Pana Posła, w tym
pobierania opłat za tzw. usługi ponadstandardowe,
i tym samym przyczynią się do poprawy opieki na
kobietą ciężarną i rodzącą.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie wypłat ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
byłym pracownikom przedsiębiorstw
robót górniczych (469)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 9 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-469/
08, przekazujące interpelację Pana Posła Wojciecha
Szaramy, w sprawie procedury weryfikacji wypłat
ekwiwalentów pieniężnych dla emerytów i rencistów
z przedsiębiorstw robót górniczych, informuję, co
następuje.
Obowiązująca ustawa z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031)
stanowi, iż podmiotem odpowiedzialnym za realiza-
cję wypłat ekwiwalentu pieniężnego oraz analizę do-
kumentów osób uprawnionych jest Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych. Minister gospodarki, będąc dys-
ponentem środków budżetowych, jedynie przekazu-
je środki pieniężne, o które wnioskuje Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych.
Celem powyższej regulacji jest implementacja
wyroku Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt SK
20/04).
Rzeczywiście składany przez emeryta lub renci-
stę wniosek nie jest skomplikowany, ale sam wzór
wniosku zawiera wszelkie dane potrzebne i koniecz-
ne do zidentyfikowania emeryta lub rencisty, a co
z tym się wiąże dotarcie do akt emerytalno-rento-
244
wych, jakie są w posiadaniu ZUS. O elementach
koniecznych wniosku stanowi art. 7 ust. 2 ww.
ustawy.
Prostota wniosku podyktowana jest faktem, iż
osobami uprawnionymi są przede wszystkim osoby
w podeszłym wieku, stąd też składany wniosek za-
wiera tylko dane niezbędne. Celem projektodawcy
ww. ustawy było maksymalne ułatwienie i uprosz-
czenie procesu składania wniosków. Ten uproszczo-
ny charakter wniosku nie oznacza, iż osoby upraw-
nione nie mogą dołączać wszelkich innych dokumen-
tów, które wskazują na posiadane uprawnienia do
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla. Zmiana wzoru wniosku wymagałaby
zmiany przepisów ustawy.
Ustawa w art. 7 ust. 1 stanowi, iż ekwiwalent
wypłaca Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który
z racji na charakter swej działalności i posiadane
akta osobowe emerytów i rencistów, dotyczące
świadczeń z tytułu ubezpieczeń społecznych, mógł
zagwarantować sprawne wypłacanie należnego
świadczenia oraz sprawną analizę dokumentów
emerytalno-rentowych byłych pracowników przed-
siębiorstw robót górniczych.
Podobnie, jak składanie wniosku, uproszczona
i nieskomplikowana jest procedura odwoławcza od
decyzji organu rentowego. Każdej osobie, po otrzy-
maniu decyzji ZUS odmawiającej ekwiwalentu pie-
niężnego, przysługuje prawo do skierowania odwo-
łania do właściwego sądu powszechnego w terminie
oraz według zasad określonych w przepisach Kodek-
su postępowania cywilnego. Postępowanie sądowe
w tym zakresie jest wolne od opłat. Odwołanie moż-
na złożyć w jednostce organizacyjnej ZUS na piśmie
w dwu egzemplarzach lub ustnie do protokołu za po-
średnictwem właściwego organu rentowego, tj. jed-
nostki organizacyjnej ZUS. Postępowanie w sprawie
ekwiwalentu jest dwuinstancyjne, co jest zgodne
z zasadą państwa prawnego wyrażoną w konstytu-
cji, i wyraża się tym, iż każda decyzja organu rento-
wego w sprawie ekwiwalentu dodatkowo podlegać
może kontroli niezależnego, bezstronnego i niezawi-
słego sądu powszechnego.
Rok 2007 był pierwszym rokiem realizacji prze-
pisów ustawy o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych. Wszelkie wnio-
ski dotyczące ewentualnych działań zmierzających
do zmiany zasad wyrażonych w ustawie możliwe
będą po zakończeniu okresu sprawozdawczego i po
otrzymaniu rocznego sprawozdania ZUS z realizacji
przepisów ww. ustawy oraz uwzględnieniu ostatecz-
nych rozstrzygnięć sądów powszechnych, które roz-
patrywać będą odwołania byłych pracowników
przedsiębiorstw robót górniczych.
W chwili obecnej nie są planowane żadne prace
legislacyjne zmierzające do zmiany przepisów usta-
wy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób upraw-
nionych z przedsiębiorstw robót górniczych dotyczą-
ce procedur weryfikacyjnych, składania wniosków
oraz procedur odwoławczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie problemu budowy obwodnicy
dla miasta Kalwaria Zebrzydowska (471)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Wiesława Wody z dnia 31 grud-
nia 2007 r., przekazanej przy piśmie z dnia 9 stycz-
nia 2008 r., znak: SPS-023-471/07, dotyczącej budo-
wy obwodnicy Kalwarii Zebrzydowskiej w ciągu
drogi krajowej nr 52, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
Przedmiotowa obwodnica jest jednym z elemen-
tów zadania „Budowa i przebudowa drogi krajowej
nr 52 na odcinku Bielsko-Biała–Głogoczów”. Droga
ta charakteryzuje się równomiernym, bardzo wyso-
kim natężeniem ruchu na granicy przepustowości.
Ponadto specyfiką tej drogi są małe odległości po-
między położonymi w jej ciągu miastami. Z tego też
powodu zasadne jest, aby modernizacją został objęty
cały ww. odcinek. Należy bowiem zauważyć, iż wy-
konanie inwestycji punktowej, np. budowa jednej
obwodnicy, nie spowoduje poprawy warunków ru-
chu na przedmiotowym odcinku.
Z uwagi na istotne znaczenie tej drogi w układzie
komunikacyjnym Polski południowej oraz planowa-
ne połączenie jej z drogą ekspresową S1 zostały już
podjęte intensywne prace zmierzające do przygoto-
wania tej inwestycji. Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad skierowała do władz samorządo-
wych, na terenie których planowana jest budowa
obwodnic i przebudowa drogi krajowej nr 52 i które
jednocześnie deklarowały wsparcie dla tego etapu
prac przygotowawczych, projekt porozumienia.
Zgodnie z przyjętymi założeniami po podpisaniu po-
rozumień z zainteresowanymi samorządami zosta-
nie opracowane studium techniczno-ekonomiczno-
środowiskowe, które jest niezbędne do uzyskania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia oraz decyzji o ustale-
niu lokalizacji drogi. Do chwili obecnej jedynie część
zainteresowanych samorządów parafowała projekt
porozumienia. Natomiast samorządy Kalwarii Ze-

brzydowskiej i Andrychowa nie zgodziły się z treścią
porozumienia.
W związku z powyższym w chwili obecnej nie jest
możliwe określenie dokładnego terminu rozpoczęcia
budowy obwodnicy Kalwarii Zebrzydowskiej oraz
przebudowy drogi krajowej nr 52 na ww. odcinku.
Odpowiadając na drugie z pytań Pana Posła,
uprzejmie informuję, iż dotychczas Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad zawarła jedynie
umowę, której przedmiotem było opracowanie mate-
riałów do decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach dla obwodnicy Kalwarii Zebrzydowskiej.
W związku z późniejszymi ustaleniami oraz wobec
braku możliwości rozszerzenia zawartej umowy na
całą beskidzką drogę integracyjną podjęta została
decyzja o wykorzystaniu wyników prac nad przebie-
giem obwodnicy Kalwarii Zebrzydowskiej w kolej-
nym opracowaniu. Zatem poniesione do chwili obec-
nej przez GDDKiA nakłady nie zostaną „zmarnowa-
ne”, jak podnosi Pan Poseł, gdyż wyniki tych prac
będą wykorzystane do opracowania nowych mate-
riałów. Ponadto uprzejmie informuję, iż w roku 2008
planowane jest zlecenie opracowania materiałów do
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i decy-
zji o ustaleniu lokalizacji drogi zawierających m.in.
wielowariantową ocenę przebiegu drogi krajowej
nr 52 na odcinku Bielsko-Biała–Głogoczów.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie uprawnień emerytalnych
dla straży gminnej (575)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 stycznia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-575/08) przekazującego interpelację Posła na Sejm
RP Pana Marka Zielińskiego z dnia 8 stycznia
2008 r. w sprawie uprawnień emerytalnych dla stra-
ży gminnej uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji przygotowało
we współpracy z Zespołem ds. Współpracy ze Stra-
żami Gminnymi (Miejskimi) projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o strażach gminnych i ustawy o Policji.
Zespół ten składa się z przedstawicieli Departamen-
245
tu Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA, Departa-
mentu Prawnego MSWiA, Departamentu Admini-
stracji Publicznej MSWiA, komendanta głównego
Policji, Krajowej Rady Komendantów Straży Miej-
skich i Gminnych oraz Związku Miast Polskich.
Projekt nowelizacji ustawy o strażach gminnych
przewiduje między innymi:
— wprowadzenie obowiązku zasięgania przez
radę gminy opinii komendanta wojewódzkiego Poli-
cji przed podjęciem uchwały o rozwiązaniu straży,
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży,
— powierzenie nadzoru nad strażami gminnymi
wojewodzie przy pomocy komendanta wojewódzkie-
go (stołecznego) Policji (w miejsce komendanta głów-
nego Policji) oraz ustawowe określenie zakresu tego
nadzoru,
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego,
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego,
— przyznanie strażnikom prawa do ujęcia i dopro-
wadzenia do najbliższej jednostki Policji nieletniego,
co do którego istnieje uzasadnione podejrzenie, że po-
pełnił czyn karalny, a zachodzi uzasadniona obawa
ukrycia się nieletniego lub zatarcia śladów tego czy-
nu albo gdy nie można ustalić jego tożsamości,
— ustanowienie święta strażnika gminnego
w dniu 29 sierpnia,
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – paralizatora elektrycznego, na który nie
jest wymagane pozwolenie na broń, oraz konia służ-
bowego,
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze straż-
nikiem drugiej umowy na czas określony,
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażnika
w wykonywaniu obowiązków pracowniczych w razie
wszczęcia postępowania karnego w sprawie o prze-
stępstwo lub przestępstwo skarbowe,
— określenie czasu pracy strażników.
Ponadto wskazany projekt ustawy wprowadza
zasadę, zgodnie z którą przepisy ustawy o strażach
gminnych będą regulowały przeprowadzanie ba-
dań psychologicznych, natomiast do badań lekar-
skich będzie miał zastosowanie Kodeks pracy.
Obecnie strażnicy gminni podlegają podwójnym
badaniom lekarskim na podstawie ustawy o stra-
żach gminnych oraz Kodeksu pracy, których zakres
jest zbliżony.
Warto zauważyć, że w trakcie prac nad przed-
miotowym projektem ustawy zrezygnowano z przy-
znania strażnikom uprawnienia do przeszukiwania
pomieszczeń, bagaży osoby oraz dokonywania kon-
troli osobistej. Należy również zaznaczyć, że powyż-
szy projekt ustawy nie przewiduje przyznania straż-
nikom prawa do wcześniejszej emerytury.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt
ustawy o zmianie ustawy o strażach gminnych i usta-
246
wy o Policji jest obecnie na etapie prac nad zalece-
niami Komisji Prawniczej Rady Ministrów.
Pragnę również zauważyć, że strażnicy gminni
(miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa pra-
cy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle okre-
ślonym celu, jakim jest ochrona porządku publiczne-
go na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach
gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), że
koszty funkcjonowania straży pokrywane są z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego, która
utworzyła daną formację. Natomiast w przypadku
funkcjonariuszy Policji ich świadczenia wypłacane
są z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z pań-
stwem stosunek służby. Analizując przedmiotową
kwestię, należy zwrócić uwagę na istniejące różnice
pomiędzy pracą strażników gminnych (miejskich)
a służbą funkcjonariuszy Policji. W przeciwieństwie
do straży gminnej (miejskiej) realizującej zadania
na terenie gminy, która utworzyła daną formację,
i spełniającej rolę służebną wobec społeczności lo-
kalnej ustawodawca nie ograniczył zakresu dzia-
łania funkcjonariuszy Policji do ściśle określonego
terytorium, wskazując, że jest to umundurowana
formacja służąca społeczeństwu. Strażnicy gmin-
ni (miejscy) mają również znacznie ograniczony
– w stosunku do funkcjonariuszy Policji – zakres
kompetencji. Warto chociażby wskazać na zadania
Policji w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wy-
krywania przestępstw i wykroczeń oraz wykonywa-
nia czynności: operacyjno-rozpoznawczych, docho-
dzeniowo-śledczych i administracyjno-porządko-
wych. Zadania straży sprowadzają się przede wszyst-
kim do czynności o charakterze administracyjno-
-porządkowym i mieszczą się w sferze porządku pu-
blicznego. W przypadku zaś Policji – również w sfe-
rze bezpieczeństwa publicznego. Dodać należy, że
istotnym składnikiem służby policjantów jest pełna
dyspozycyjność oraz wykonywanie służby w nielimi-
towanym czasie pracy i trudnych warunkach, zwią-
zanych niejednokrotnie z narażeniem życia. Ponad-
to różnice dotyczące formacji występują w zakresie
kryteriów doboru oraz szkolenia, którego zakres
przedmiotowy jest znacznie ograniczony w przypad-
ku straży. Na uwagę zasługuje również wyrok Try-
bunału Konstytucyjnego z dnia 19 października
2004 r. (K 1/04, OTK-A 2004/9/93), w którym Try-
bunał stwierdził, iż służby mundurowe (i umundu-
rowane) nie tworzą bezwzględnie jednolitej katego-
rii zawodowej, gdyż każda z tych grup ma własną
specyfikę, która może uzasadniać ich swoiste różni-
cowanie. Natomiast w wyroku z dnia 23 września
1997 r. (K 25/96, OTK 1997/3-4/36) Trybunał Kon-
stytucyjny wśród szczególnych warunków uzasad-
niających korzystniejsze zasady nabywania przez
funkcjonariuszy służb mundurowych uprawnień
emerytalno-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru
wymienił między innymi: pełną dyspozycyjność i za-
leżność od władzy służbowej, wykonywanie zadań
w nielimitowanym czasie pracy i trudnych warun-
kach, związanych nierzadko z bezpośrednim nara-
żeniem życia i zdrowia (np. w czasie udziału w obro-
nie kraju lub ochronie bezpieczeństwa obywateli),
wysoką sprawność fizyczną i psychiczną wymaganą
w całym okresie pełnienia służby, niewielkie możli-
wości wykonywania dodatkowej pracy i posiadania
innych źródeł utrzymania, ograniczone prawo udzia-
łu w życiu politycznym i zrzeszania się. Z samej tyl-
ko przynależności do służby mundurowej czy też
formacji umundurowanej nie można wysnuwać
wniosku, że status prawny poszczególnych profesji
do niej zaliczanych powinien być kształtowany przez
ustawodawcę w sposób identyczny.
Nie deprecjonując charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzykiem,
odpowiedzialnością czy też sprawnością fizyczną i psy-
chiczną, należy jednak pamiętać, że jest to fakulta-
tywna formacja samorządowa. Katalog przyznanych
strażnikom gminnym (miejskim) uprawnień i obo-
wiązków, jak również terytorium ich realizacji istot-
nie różnią się od uprawnień i obowiązków funkcjo-
nariuszy Policji. Należy również stwierdzić, że przy-
znane przez ustawodawcę wcześniejsze przywileje
emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszystkim
do służb mundurowych o ogólnokrajowym zasięgu
działania. Z uwagi na powyższe objęcie strażników
gminnych, którzy są pracownikami samorządowy-
mi, przepisami ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o za-
opatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wy-
wiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antyko-
rupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rzą-
du, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więzien-
nej oraz ich rodzin (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.) nie wydaje się możliwe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 461)
do ministra finansów
w sprawie konieczności złagodzenia
polityki karnej wobec podatników
wypełniających deklarację VAT 7
Szanowny Panie Ministrze! Znaczna ilość podat-
ników w naszym kraju prowadzi działalność gospo-
darczą. Z tego tytułu zobowiązani są oni do regular-
nego comiesięcznego składania w ściśle określonych
terminach w urzędach skarbowych deklaracji po-
datkowych VAT 7 określonych w rozporządzeniu
ministra finansów z dnia 23 kwietnia 2004 r. w spra-
wie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od
towarów i usług.
Ewentualne opóźnienie w wykonaniu tego obo-
wiązku, zawinione lub niezawinione, naraża podat-
nika na odpowiedzialność karną w postaci kary
grzywny nałożonej w formie mandatu karnego. Wie-
lu podatników, wykonując działalność gospodarczą,
świadczy usługi podlegające opodatkowaniu 0%, co
skutkuje tym, że nałożona na nich kara jest zbyt re-
strykcyjna.
Uprzejmie proszę o stanowisko:
1. Czy Ministerstwo Finansów zamierza złago-
dzić dotychczasowe zasady karania podatników,
którzy nieterminowo przekazali do urzędu skarbo-
wego deklarację VAT 7, poprzez wprowadzenie kary
np. upomnienia?
2. Czy organy podatkowe lub Ministerstwo Fi-
nansów otrzymują zastrzeżenia podatników co do
zawiłości w wypełnianiu deklaracji VAT 7?
3. Czy planowany jest w najbliższym okresie
czasu przegląd przepisów karnych w ustawach po-
datkowych celem złagodzenia ich zbytniej restryk-
cyjności?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Maks Kraczkowski
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 462)
do ministra obrony narodowej
w sprawie Aeroklubu Gdańskiego
Szanowny Panie Ministrze! Decyzje poprzednie-
go kierownictwa Ministerstwa Obrony Narodowej
sprawiły, że Aeroklub Gdański, jedna z najstarszych
i najbardziej prężnych organizacji pozarządowych
w powiecie gdańskim, boryka się obecnie z wieloma
problemami.
Aeroklub Gdański i Dowództwo 49 Pułku Śmi-
głowców Bojowych zawarli kilka lat temu umowę
o współużytkowanie lotniska Pruszcz Gdański. Mi-
nisterstwo Obrony Narodowej wypowiedziało jed-
nak aeroklubowi umowę o współużytkowanie lotni-
ska. Budynek, hangar i stacja paliw znajdujące się
na działce przylegającej do płyty lotniska stanowią
własność aeroklubu. Poza udostępnieniem do wyko-
nywania lotów niewielkiej części roboczej lotniska
aeroklub jest zupełnie niezależny od wojska i całko-
wicie samowystarczalny.
W ramach prowadzonej działalności Aeroklub
Gdański realizował wiele zadań zleconych przez
MON, współpracował też ze strażą pożarną w za-
kresie wykorzystania sprzętu lotniczego w czasie
klęsk żywiołowych.
W związku z powyższym zwracam się z uprzej-
mą prośbą o odpowiedź na następujące pytanie: Czy
Ministerstwo Obrony Narodowej przewiduje zawar-
cie umowy z Aeroklubem Gdańskim o współużytko-
wanie lotniska Pruszcz Gdański?
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 463)
do ministra obrony narodowej
w sprawie funkcjonowania
komórek obronnych w państwowych
jednostkach budżetowych w świetle
rządowego programu tańszego państwa
Szanowny Panie Ministrze! Działania podjęte
przez premiera Donalda Tuska, które przewidują
poszukiwanie oszczędności w funkcjonowaniu ad-
ministracji państwowej w ramach „oszczędnego
państwa”, warto odnieść do ustawy budżetowej.
Zgodnie z zapowiedziami pana premiera ministro-
wie i kierownicy urzędów centralnych mają składać
comiesięczne sprawozdania o sposobie realizacji
oszczędności w funkcjonowaniu administracji rzą-
dowej w ramach „oszczędnego państwa”.
W świetle obowiązujących przepisów w organach
administracji rządowej funkcjonują komórki obron-
ne, w których żołnierze zawodowi i pracownicy cy-
wilni wykonują określone zadania. Zasady obsadza-
nia stanowisk dla żołnierzy zawodowych i pełnienia
służby w tych komórkach reguluje rozporządzenie
248
Rady Ministrów dnia 27 września 2006 r. w sprawie
służby wojskowej żołnierzy zawodowych wyznacza-
nych na stanowiska służbowe w instytucjach cywil-
nych. W języku potocznym nazywa się je „stanowi-
skami wojskowymi poza MON”.
Uposażenia na tych stanowiskach są takie, jakie
przysługiwałyby w związku z pełnieniem służby
w Ministerstwie Obrony Narodowej, a środki na nie
są przewidziane w wyodrębnionym w budżecie pań-
stwa, przydzielonym danej instytucji, dziale: Za-
trudnienie i wynagrodzenie w państwowych jed-
nostkach budżetowych (żołnierze zawodowi i funk-
cjonariusze).
Jedna z inicjatyw podjęta została jeszcze w lutym
2006 r. przez ministra obrony narodowej Radosława
Sikorskiego, który w piśmie skierowanym do mini-
strów i kierowników urzędów centralnych propono-
wał zastąpienie etatów wojskowych związanych
z realizacją zadań na rzecz obronności i bezpieczeń-
stwa państwa etatami cywilnymi. Zadania na stano-
wiskach cywilnych mogliby z powodzeniem realizo-
wać byli specjaliści z dziedziny bezpieczeństwa
i obronności po cywilnych uczelniach wyższych lub
żołnierze zwolnieni już z zawodowej służby wojsko-
wej. Za zmianą etatów wojskowych na cywilne prze-
mawiają następujące argumenty:
— finansowe: wysokie koszty utrzymania etatów
żołnierzy zawodowych – powstają bowiem rażące
dysproporcje w relacji uposażenia, na przykład głów-
ny specjalista – etat wojskowy w relacji do główny
specjalista – etat cywilny,
— tzw. podwójna podległość – żołnierze zawodo-
wi mają przełożonego kierownika resortu, urzędu
lub instytucji, a w sprawach opiniowania i awanso-
wania oraz wynagradzania podlegają dyrektorowi
departamentu MON właściwego w sprawach kadr,
— w godzinach służbowych muszą realizować
zadania nałożone na żołnierzy zawodowych (szkole-
nie wojskowe, wychowanie fizyczne i działalność
sportowa itp.),
— podwójne działania kadrowe (wojskowe i cy-
wilne),
— brak kobiet na stanowiskach w niektórych ko-
mórkach obronnych (oprócz sekretarek) resortu
urzędu, gdzie są tylko etaty wojskowe, mimo że na
takich stanowiskach na szczeblach niższych wyko-
nują zadania obronne kobiety, tj.:
a) w kuratoriach – wizytatorzy ds. obronnych,
b) w uczelniach wyższych – kierownicy zespołów
obronnych, specjalistów,
— w MEN nie ma w komórkach odpowiedzial-
nych za sprawy obronne praktyków – nauczycieli
przysposobienia obronnego, a w MNiSW wykładow-
ców akademickich przysposobienia obronnego stu-
dentów i studentek.
W związku z zaistniałą sytuacją uprzejmie pro-
szę Pana Ministra o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Czy minister obrony narodowej przeanalizuje
w najbliższym czasie zasadność utrzymywania „eta-
tów wojskowych” poza MON?
2. Czy w razie braku potrzeby utrzymywania
„etatów wojskowych” poza MON podejmowane będą
zmiany tej sytuacji w 2008 r.?
3. Jaka jest aktualnie liczba żołnierzy zawodo-
wych pracujących w komórkach obronnych w pań-
stwowych jednostkach budżetowych?
Z poważaniem
Poseł Alicja Dąbrowska
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 464)
do ministra finansów
w sprawie przekazywania 1% podatku
dochodowego od osób fizycznych na rzecz
organizacji pożytku publicznego
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z noweliza-
cją ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz. U. Nr 217,
poz. 1588) wprowadzono pośredni sposób przekazy-
wania przez podatników 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych, za pośrednictwem naczelnika
właściwego urzędu skarbowego, poprzez wskazanie
na formularzu rozliczenia rocznego PIT nazwy OPP,
na rzecz której powinno nastąpić przekazanie 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych. To nie-
wątpliwe uproszczenie procedury przekazywania
1% podatku dochodowego, oprócz ułatwienia dla po-
datników, niesie za sobą negatywne konsekwencje.
Znowelizowana ustawa z dnia 16 listopada 2006 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) w przeciwieństwie do poprzednio
obowiązującego stanu prawnego odbiera częściowo
podatnikowi prawo do decydowania o sposobie wy-
datkowania 1% podatku dochodowego. Wprawdzie
nadal wskazuje się, na rzecz której OPP zostaną
przekazane pieniądze, ale w przeszłości można było
wskazać także bardziej konkretny cel ich wydatko-
wania. Ma to szczególnie negatywne skutki dla śro-
dowiska osób niepełnosprawnych, gdyż osłabia
przedsiębiorczość i chęci do walki z niepełnospraw-
nością samych osób niepełnosprawnych, jak i rodzi-
ców dzieci dotkniętych niepełnosprawnością. Do-
tychczas poprzez swoje apele rodzice i osoby niepeł-
nosprawne zbierali także w ten sposób środki finan-
sowe na leczenie i rehabilitację.
W związku z zasygnalizowanym problemem
proszę Pana Ministra o odpowiedź na następujące
pytania:

1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia rozwią-
zania umożliwiającego spełnienie oczekiwań tych
podatników, którzy pragnęliby przekazywać 1% po-
datku podopiecznym OPP, na gruncie aktualnie
obowiązującego prawa?
2. Czy jest dopuszczalne, aby podatnik, zamiast
wpisywać do swego zeznania rocznego PIT nazwy
OPP i jej numeru KRS, załączył wniosek, w którym
wyraża wolę przekazania OPP 1% podatku dochodo-
wego w kwocie wynikającej z zeznania oraz prośbę
o poinformowanie wskazanej przez niego OPP, że
1% podatku przeznaczony jest dla nazwanego z imie-
nia i nazwiska podopiecznego OPP? Ustawa z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych w art. 45 ust. 5c i 5d dopuszcza istnienie
„wniosku” oraz istnienie „wskazania” w zeznaniu
podatkowym. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Or-
dynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60)
nie nakłada wymogów formalnych co do zawartości
dowolnego wniosku, natomiast oczywiste jest, że
wniosek musi zawierać dane identyfikujące podatni-
ka, właściwy urząd skarbowy oraz organizację po-
żytku publicznego.
3. Czy w przedstawionym przypadku urzędy
skarbowe mogłyby dokonywać przelewów na rzecz
OPP wraz z informacją o wskazanym przez podatni-
ka podopiecznym OPP?
Z poważaniem
Poseł Alicja Dąbrowska
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 465)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie sposobu realizacji zmian
systemu kształcenia obronnego studentów,
nadzoru merytorycznego
i prac nad nim
Szanowna Pani Minister! W latach 2000–2001
w Szczecinie przeprowadzono z sukcesem ochotni-
cze szkolenie wojskowe studentów w ramach Legii
Akademickiej, które stało się początkiem zmian
w systemie szkolenia wojskowego młodzieży akade-
mickiej. Po zakończeniu procesu legislacyjnego
w roku akademickim 2003/2004 uruchomiono nowy
system przeszkolenia wojskowego, który składa się
z przysposobienia obronnego wprowadzonego w uczel-
niach, jako przedmiot ujęty w programie studiów,
lecz nieobowiązkowy, oraz praktycznego przeszkole-
nia wojskowego, realizowanego podczas letniej prze-
rwy wakacyjnej.
Realizując założoną formułę przeszkolenia woj-
skowego, studenci wypełniają konstytucyjny obo-
249
wiązek powinności obronnych. Wymaga to jednak
starannego doboru kadry dydaktycznej oraz wy-
nagradzania jej za właściwie wykonaną pracę dy-
daktyczną.
W okresie od października 2003 r. do maja 2006 r.
podziału finansów przewidzianych w rezerwie celo-
wej budżetu państwa dla podległych, nadzorowa-
nych i innych jednostek organizacyjnych dokonywa-
ło Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu. Prak-
tyczny nadzór merytoryczny nad realizacją przyspo-
sobienia obronnego sprawowało Biuro Spraw Obron-
nych i Informacji Niejawnych MENiS.
Wraz z utworzeniem Ministerstwa Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego sprawy związane z finansowaniem
i nadzorem kształcenia obronnego studentów od
maja 2006 r. realizuje ten resort.
Obserwując poczynania resortu w tym czasie,
dało się zauważyć brak koordynacji poczynań w tej
kwestii, ponieważ z jednej strony Departament Ba-
dań na Rzecz Obronności i Bezpieczeństwa Państwa
MNiSW wymagał złożenia sprawozdań za rok aka-
demicki 2006/2007 w terminie do 15 października,
z drugiej zaś Departament Ekonomiczny MNiSW
naliczył wysokość dotacji na stan 10 sierpnia 2007 r.
Spowodowało to, że niektóre szkoły w ogóle nie
otrzymały dotacji, a nauczyciele otrzymają wyna-
grodzenia dopiero w 2008 r. Takich praktyk nikt
nigdy nie stosował wcześniej, a Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej i Sportu potrafiło przyjąć sprawozda-
nia i rozliczyć się w tym samym roku.
Niedopuszczalne jest, aby wielu wykładowców
akademickich oczekiwało dwa lata na wynagrodze-
nie za włożoną pracę. Departament Ekonomiczny
bowiem w sprawozdaniu finansowym, które należa-
ło przesłać do 10 sierpnia 2007 r., wymagał od uczel-
ni określenia kwoty, jaką szkoła zamierza wydatko-
wać w drugim półroczu 2007 r. Uczelnie nie były
w stanie podać wysokości kwoty, bowiem ciągle re-
alizowały ustawowy obowiązek zakończenia szkole-
nia do 30 września. Ponadto MNiSW do 10 sierpnia
nie podało wysokości dotacji jednostkowej przewi-
dzianej na studenta.
W wielu uczelniach pojawia się problem – zgłasza
się coraz więcej studentów trzeciego roku studiów
chętnych do odbycia przysposobienia obronnego
i praktycznego przeszkolenia wojskowego. Aby to
mogło nastąpić, należałoby rozważyć nowelizację art.
166a ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP
z dnia 13 września 2002 r. z późniejszymi zmiana-
mi, umożliwiając studentom trzeciego roku studiów
odbycie przeszkolenia przysposobienia obronnego
w czasie studiów i w drugim etapie praktycznego
przeszkolenia wojskowego w jednostce.
W ostatnim czasie pojawia się coraz więcej infor-
macji w mediach, w których stwierdza się, że nie bę-
dzie poboru do wojska i nie potrzeba szkolić studen-
tów. Spowodowało to natychmiastową zmianę na-
stawienia studentów do przeszkolenia wojskowego
na negatywną lub obojętną. Wydaje się, że w warun-
kach czasowego zawieszenia poboru Pani Minister
250
Nauki i Szkolnictwa Wyższego – przed wprowadze-
niem armii zawodowej – powinna przeprowadzić
konsultacje z ministrem obrony narodowej w celu
skoordynowania sposobu przebiegu pierwszego etapu
przeszkolenia wojskowego studentów z etapem dru-
gim, za który odpowiada MON. Studenci w stanie za-
wieszenia poboru nie stawią się na przeszkolenie woj-
skowe, bowiem nie mają w tym żadnego interesu.
W celu zapewnienia niewątpliwej potrzeby szkolenia
rezerw, studenci po wprowadzeniu armii zawodowej
powinni być zobligowani do odbycia przeszkolenia
wojskowego jako warunek sine qua non przed
przystąpieniem do pracy lub przeszkolenie woj-
skowe powinno stać się obowiązkowe. W konse-
kwencji zachodzi potrzeba skorygowania niektórych
przepisów prawa w tej kwestii. Ponadto daje się za-
uważyć brak koordynacji przedsięwzięć całego pro-
cesu przeszkolenia wojskowego oraz ponoszenia za
nie odpowiedzialności.
W związku z zaistniałą sytuacją uprzejmie pro-
szę Panią Minister o odpowiedź na następujące
pytania:
1. Która jednostka organizacyjna MNiSW ponosi
odpowiedzialność za rozliczanie uczelni po zakoń-
czeniu cyklu szkolenia z przysposobienia obronnego
studentów?
2. Czy są możliwości naliczania dotacji z tytułu
przysposobienia obronnego dla uczelni po zakończe-
niu cyklu szkolenia, lecz z góry, w sposób odpowiada-
jący dotacji dydaktycznej?
3. Jaka jest możliwość zmiany art. 166a w spo-
sób zapewniający studentom trzeciego roku możli-
wość realizacji przysposobienia obronnego w czasie
studiów?
4. Kto powinien wyjaśnić młodzieży, a szczegól-
nie studentom, że pobór będzie czasowo zawieszo-
ny, a obowiązek obronny w dalszym ciągu realizo-
wany, gdyż diametralnie zmniejszyła się ilość
chętnych do odbycia przysposobienia obronnego
w czasie studiów?
5. W jakiej formie przebiegać będzie przysposo-
bienie obronne studentów w warunkach czasowego
zawieszenia poboru, tj. po wprowadzeniu armii za-
wodowej?
Z poważaniem
Poseł Alicja Dąbrowska
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 466)
do ministra zdrowia
w sprawie terminu badań lekarskich
kierowców i osób ubiegających się
o uprawnienie do kierowania pojazdami
Załącznik nr 1 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 07.01.2004 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 2, poz. 15)
w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubie-
gających się o uprawnienie do kierowania pojazdami
określa 30-dniowy termin, w ciągu którego kierow-
ca na podstawie art. 122 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) jest zobligowany pod-
dać się temu badaniu lekarskiemu.
Badanie to musi zostać w myśl przepisów prze-
prowadzone w wojewódzkim ośrodku medycyny pra-
cy. Na terenie województwa małopolskiego działa
jeden taki ośrodek w Krakowie oraz filia w Nowym
Sączu. W związku z powyższym czas oczekiwania
na termin badania jest bardzo długi, co sprawia, że
kierowcy w wielu przypadkach nie są w stanie przed-
łożyć stosownego orzeczenia w określonym przepi-
sami 30-dniowym terminie, co skutkuje cofnię-
ciem uprawnienia do kierowania pojazdami zgod-
nie z art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. b cyt. wyżej ustawy.
Uprzejmie proszę o odpowiedź na następujące
pytanie: Czy istnieje możliwość zmiany zapisu do-
tyczącego terminu badań lekarskich kierowców
i osób ubiegających się o uprawnienie do kierowa-
nia pojazdami i tym samym wydłużenie go do co
najmniej 60 dni?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 15 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 467)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie dofinansowania modernizacji
stadionu żużlowego w Lesznie
Szanowny Panie Ministrze! W latach 2007–2009
na stadionie żużlowym w Lesznie odbyły się lub od-
bywać się będzie szereg imprez żużlowych o randze
światowej, między innymi będą to 2 imprezy grand
prix: indywidualnych mistrzostw świata na żużlu,
jak też finał drużynowych mistrzostw świata (2009 r.).
Stadion w ostatnich latach ulega znacznej moderni-
zacji. Założono sztuczne oświetlenie, wyremontowa-
no część siedzisk. Przed tegorocznymi zawodami

przewidziane jest zmodernizowanie wieży sędziow-
skiej, jak i dalsza część siedzisk.
Ministerstwo Sportu i Turystyki w ubiegłym
roku zapowiedziało – na modernizację stadionu
– w ciągu najbliższych 5 lat dotację w wysokości
około 5mln zł; jest to tylko część kwoty na potrzeby
modernizacyjne, resztę ze swojego budżetu wyłoży
miasto. W roku 2008 ministerstwo przekaże na mo-
dernizację około 513 tys. zł, a potrzeby w tym zakre-
sie są o wiele większe. Częściowe przygotowanie sta-
dionu do zawodów w 2008 r. wymaga nakładów na
poziomie około 3 mln zł, jeżeli Ministerstwo Sportu
i Turystyki przekazałoby na ten cel 1,5mln zł, to
drugą część dołożyłoby miasto. Pozwoliłoby to w znacz-
nej części przygotować stadion do tegorocznych ma-
jowych zawodów grand prix na żużlu. Stosowny
wniosek w tej sprawie miasto Leszno złożyło w pań-
skim ministerstwie.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy widzi pan minister możliwość w ramach
zawartego porozumienia przekazać miastu Leszno
w bieżącym roku dotację w wysokości 1,5mln zł za-
miast planowanych 500 tys.?
2. Czy nie uważa pan Minister, że przekazanie
takiej kwoty przy zaangażowaniu środków miasta
pozwoli zorganizować imprezę, która stanie się pro-
mocją polskiego żużla na świecie, jak i w naszym
kraju?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 7 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 468)
do ministra zdrowia
w sprawie świadczenia usług
żywienia zbiorowego w szpitalach
Szanowna Pani Minister! Obsługa żywieniowa
szpitali jest bardzo istotnym elementem rynku usług
wykonywanych na rzecz placówek służby zdrowia.
Ważne są w tym wypadku dbałość o wysoką jakość
posiłków i diet, najwyższe standardy higieniczne,
zaawansowany program tworzenia jadłospisów, spe-
cjalna oferta żywieniowa dla dzieci, nowoczesny pro-
gram przygotowania i dystrybucji posiłków.
Każde ze zleceń na świadczenie usług żywienia
zbiorowego jest pozyskiwane w drodze przetargów
publicznych ogłoszonych przez szpitale. Usługi te są
realizowane po wygranych przetargach, najczęściej
przez okres 3 lat. W specyfikacji oraz w treści zawie-
ranych umów szpitale, jako zamawiający, zapewnia-
ją o zabezpieczonych na ten cel środkach finanso-
251
wych. Jednak, mimo składanych zapewnień, szpita-
le nie wywiązują się ze swoich zobowiązań i zalegają
z płatnościami. Wartość przeterminowanych zobo-
wiązań szpitali szacowana jest na setki tys. zł. Tak
znaczne zaległości grożą utratą płynności finanso-
wej spółek, a w efekcie nawet ich upadłością.
W związku z powyższym pragnę zapytać:
Czy w działaniach zmierzających do reformy
służby zdrowia resort zdrowia przewiduje podjęcie
problemu zadłużenia szpitali wobec firm, które zgod-
nie z zawartymi umowami świadczą na rzecz szpita-
li usługi żywieniowe dla pacjentów?
Z poważaniem
Poseł Beata Małecka-Libera
Dąbrowa Górnicza, dnia 14 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 469)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przeniesienia siedziby
Krajowej Spółki Cukrowej SA z Torunia
do Warszawy oraz sytuacji w cukrowniach
woj. kujawsko-pomorskiego
Szanowny Panie Ministrze! Na terenie woj. ku-
jawsko-pomorskiego w ostatnich latach zlikwidowa-
no trzy cukrownie. Odbiło się to negatywnie zarów-
no na sytuacji byłych pracowników cukrowni, jak
też na sytuacji wielu rolników produkujących bura-
ki cukrowe.
Ponieważ cukrownie te w większości były usy-
tuowane w małych miejscowościach, zamykanie
ich oznaczało likwidację największych zakładów
pracy. Przez to przeżywaliśmy falę strajków i pro-
testów uzasadnionych również faktem braku wy-
raźnych obiektywnych przesłanek ekonomicznych
tych decyzji.
Teraz docierają sygnały o rzekomych planach za-
mknięcia kolejnych trzech cukrowni: w Brześciu
Kujawskim, Kruszwicy i Nakle. Boję się takich za-
powiedzi i już dzisiaj proszę Pana Ministra o niedo-
puszczenie do unicestwienia przemysłu cukrowni-
czego na terenie Kujaw, słynących z ziem pszenno-
-buraczanych i efektywnej uprawy buraka oraz do-
brych cukrowni.
Kryterium ograniczania produkcji cukru musi
być poparte rachunkiem ekonomicznym jednako-
wym dla wszystkich podmiotów gospodarczych, co
nie zawsze było stosowane. Mam nadzieję, że ist-
niejące dziś cukrownie będą dalej spokojnie funk-
cjonować.
Ponadto podzielam wniosek marszałka woj. ku-
jawsko-pomorskiego skierowany do Pana Ministra
i argumenty w nim zawarte o nieprzenoszenie wła-
252
snej siedziby Krajowej Spółki Cukrowej SA z Toru-
nia do Warszawy (pismo z 11 stycznia 2008 r.).
W związku z powyższym zapytuję Pana Mini-
stra:
1. Czy Pan Minister swoimi decyzjami ochroni
istniejące cukrownie na terenie woj. kujawsko-po-
morskiego przed likwidacją?
2. Czy zaniecha Pan Minister pomysłu przenie-
sienia siedziby Krajowej Spółki Cukrowej SA z To-
runia do Warszawy?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 16 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 470)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie śledztwa Prokuratury Okręgowej
w Bielsku-Białej dotyczącego korupcji
w wymiarze sprawiedliwości
Szanowny Panie Marszałku! Na podstawie
art. 195 regulaminu Sejmu składam na ręce Pana
Marszałka zapytanie do Ministra Sprawiedliwości
Zbigniewa Ćwiąkalskiego w sprawie śledztwa pro-
kuratury w Bielsku-Białej dot. korupcji w wymiarze
sprawiedliwości. Zastępcą prokuratora apelacyjnego
w Katowicach został Andrzej Kózka, jak donosi pra-
sa, za jego rządów w prokuraturze w Bielsku-Białej
śledczy brali łapówki. Prokuratorzy z Bielska-Bia-
łej, prowadzący śledztwo od ponad roku, obawiają
się, że nominowanie Andrzeja Kózki na zastępcę
prokuratora apelacyjnego w Katowicach oznacza, że
zostanie im odebrane śledztwo w największej wy-
krytej do tej pory w Polsce aferze korupcyjnej w wy-
miarze sprawiedliwości. Według nieoficjalnych in-
formacji postępowanie ma zostać przeniesione do
wydziału przestępczości zorganizowanej we Wrocła-
wiu. Informacje w tej sprawie są jednak niespójne,
inaczej twierdzi prokurator krajowy, inaczej mini-
ster sprawiedliwości. Sędziowie i prokuratorzy po-
dejrzewani w tej aferze to osoby z bliskiego kręgu
znajomych nowo mianowanego zastępcy prokurato-
ra apelacyjnego.
W związku z powyższym uprzejmie pytam:
1. Co stało się podstawą powołania na stanowi-
sko zastępcy prokuratora apelacyjnego w Katowi-
cach Andrzeja Kózki, wieloletniego prokuratora
okręgowego w Bielsku-Białej, za którego rządów
rozkwitł proceder korupcyjny w podbeskidzkim wy-
miarze sprawiedliwości?
2. Kto tak naprawdę podejmuje decyzję o prze-
niesieniu sprawy poza Podbeskidzie: czy minister
sprawiedliwości (w wypowiedzi dla gazety mówiący
o konieczności pozostawienia sprawy w Bielsku-Bia-
łej), czy też prokurator krajowy mówiący o już pod-
jętej decyzji o przeniesieniu?
3. Co stało się powodem powołania na stanowi-
sko prokuratora okręgowego w Bielsku-Białej Kata-
rzyny Kukliz, która do roku 2006 nadzorowała pra-
cę prokuratury rejonowej w Żywcu, w której to roz-
kwitł proceder wnioskowania przez prokuratorów
o zakazy prowadzenia pojazdów nieadekwatnych do
popełnionego przestępstwa m.in. motocykli (pomi-
mo braku posiadanych niekiedy uprawnień), pomi-
mo jazdy np. samochodem (sprawa dotyczyła także
lokalnych notabli samorządowych)? Proceder ten
został, nawiasem mówiąc, potępiony jako niedopusz-
czalny w orzeczeniach Sadu Najwyższego.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Bielsko-Biała, dnia 15 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 471)
do ministra finansów
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych
Szanowny Panie Ministrze! Związek Gmin Wiej-
skich Województwa Podlaskiego przedstawił mi
omawiany poniżej problem i jako poseł na Sejm pra-
gnę podjąć działania prowadzące do rozwiązania
tego kazusu.
Otóż z dniem wejścia w życie, tj. od 9 grudnia,
ustawy z 14 listopada o zmianie ustawy o drogach
publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 200, poz. 1953) zmieniono treść art. 3
pkt. 4 ww. ustawy, stwierdzając, iż nie podlegają
opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości pasy
drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowla-
nymi związanymi z prowadzeniem, zabezpiecze-
niem i obsługą ruchu. Z kolei wprowadzona z dniem
1 stycznia 2007 r. nowelizacja art.2 ust.3 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych, ogłoszona w Dz. U.
Nr 249, poz.1828, ograniczyła zakres zwolnienia
przedmiotowego gruntów zajętych pod pasy drogo-
we dróg wyłącznie od gruntów zajętych pod pasy
drogowe dróg publicznych, w rozumieniu przepisów
o drogach publicznych, oraz zlokalizowane w nich
budowle, z wyjątkiem związanych z prowadzeniem
działalności gospodarczej innej niż eksploatacja au-
tostrad płatnych.
Powyższa nowelizacja oznacza w skutkach obję-
cie zwolnieniem dróg zaliczanych do jednej z katego-
rii wymienionych w art.2 ust.1 ustawy o drogach
publicznych. Przewiduje on podział dróg publicz-
nych ze względu na funkcje w sieci drogowej na:

— drogi krajowe,
— drogi wojewódzkie,
— drogi powiatowe,
— drogi gminne.
Natomiast art. 8 ust.1 wspomnianej ustawy o dro-
gach publicznych drogi niezaliczone do żadnej kate-
gorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osie-
dlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów le-
śnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez
przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi,
autobusami oraz pętle autobusowe, są drogami we-
wnętrznymi. Istotne jest, iż interpretacja tegoż prze-
pisu budzi wiele wątpliwości, czemu dała wyraz Re-
gionalna Izba Obrachunkowa podczas kontroli tego,
czy grunty zajęte pod pasy drogowe ogólnodostęp-
nych dróg wewnętrznych, stanowiące własność gmi-
ny, z dniem 1 stycznia 2007 r. stały się przedmiotem
opodatkowania na ogólnych zasadach i nie korzysta-
ją z zezwoleń w zakresie podatku od nieruchomości.
Ponadto obecna interpretacja wcześniej przytoczo-
nych przepisów stanowi poważne obciążenie dla bu-
dżetów gmin.
O ile przed 1 stycznia 2007 r. poruszana kwestia
była nakreślona przez ustawodawcę w sposób jasny,
klarowny i niebudzący wątpliwości, o tyle sam zapis
dotyczący tego, że na tej podstawie prawnej z zezwo-
lenia korzystają również drogi wewnętrzne stano-
wiące własność gmin, w tym drogi dojazdowe do
gruntów rolnych i leśnych, stwarza duże problemy,
zwłaszcza dla gmin wiejskich. Oczywiste jest, że na
ich terenie znajduje się duża liczba dróg dojazdo-
wych nieposiadających kategorii dróg gminnych.
W związku z tym, jeżeli podlegają one opodatkowa-
niu, gospodarka finansowa danej gminy jest bardzo
obciążona, co przejawia się w zwiększeniu – syme-
trycznym – dochodów i wydatków gminy. W rzeczy-
wistości ten rzekomy dochód ma tylko księgowy
wymiar.
W rezultacie wzrasta średni dochód na miesz-
kańca gminy. Jest to efekt algorytmu naliczania
subwencji wyrównawczej (kwota podstawowa), po-
woduje obniżenie tej subwencji. Wprawdzie gminy
mogą w ramach swoich kompetencji własnych obni-
żyć lub zwolnić omawiane grunty z podatku, nie-
mniej skutkuje to obniżeniem subwencji, a wówczas
gmina traci kwotę na zbliżonym poziomie.
W związku z powyższym uzasadnieniem Zwią-
zek Gmin Wiejskich Województwa Podlaskiego ape-
luje o zmianę przepisów ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, w szczegól-
ności poprzez nadanie następującego brzmienia
art.2 ust.3 pkt.4 tej ustawy:
„Grunty zajęte pod pasy drogowe dróg publicz-
nych oraz pod drogi wewnętrzne w rozumieniu prze-
pisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane
w nich budowle – z wyjątkiem związanych z prowa-
dzeniem działalności gospodarczej innej niż eksplo-
atacja autostrad płatnych” lub poprzez dodanie do
art.7 ust.1 pkt 15 w brzmienia:
253
„Grunty stanowiące własność skarbu państwa
lub jednostek samorządu terytorialnego zajęte pod
drogi wewnętrzne w rozumieniu przepisów o dro-
gach publicznych oraz zlokalizowane w nich budow-
le – z wyjątkiem związanych z prowadzeniem dzia-
łalności gospodarczej”.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
poniższe pytania:
1. Czy instytucje samorządowe innych woje-
wództw zgłaszają podobny problem?
2. Czy ma Pan zamiar podjąć kroki zmierzające
do rozwiązania tegoż problemu?
3. Jeżeli odpowiedź na drugie pytanie jest pozy-
tywna, to jaką ma Pan wizję działań zmierzających
do urzeczywistnienia próśb i apeli, takich jak ten
przedstawiony przez Związek Gmin Wiejskich Woje-
wództwa Podlaskiego?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Warszawa, dnia 15 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 472)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie skutków zmiany formy wsparcia
rynku pomidorów przemysłowych
Szanowny Panie Ministrze! Rok gospodarczy
2006/2007 był dla części plantatorów pomidorów
trudny ze względu na klęskę żywiołu, jaka dotknęła
część rolników, mówię tu o gradobiciu. Osoby, które
dotknął kataklizm, miały niższe plony i nie wykona-
ły kontraktacji, przez co poniosły stratę. Przy obec-
nym projekcie reformy rynku owoców i warzyw rol-
nicy, u których w roku 2006/2007 wystąpiło grado-
bicie, stracą po raz drugi – uzyskując niższą dopłatę
historyczną z przyczyn od siebie niezależnych.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy w stosunku do tych osób opracuje się inny
sposób naliczania dopłat historycznych, uwzględ-
niając zaszłości danego gospodarstwa?
2. Czy w razie przekazania gospodarczego na
np. rentę strukturalną uwzględni się przechodzenie
płatności historycznej na prawnego następcę gospo-
darstwa, który będzie chciał kontynuować uprawę
pomidorów?
Z poważaniem
Poseł Romuald Ajchler
Międzychód, dnia 17 stycznia 2008 r.
254
Zapytanie
(nr 473)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przyczyn wykreślenia
z listy kluczowych projektów realizowanych
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” niektórych
projektów dotyczących
woj. kujawsko-pomorskiego
Szanowny Panie Premierze! Wielki niepokój
wywołały informacje o podjętych przez rząd decy-
zjach dotyczących zmiany w sposobie podziału unij-
nych pieniędzy i wykreślenie z listy kluczowych
projektów funduszu „Infrastruktura i środowisko”,
dotyczących 32 uczelni oraz inwestycji z zakresu
ochrony środowiska. Na terenie woj. kujawsko-po-
morskiego oznacza to m.in. pozbawienie dotacji dla
Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego i Uniwersyte-
tu Mikołaja Kopernika oraz zaniechanie planów
inwestycyjnych.
Politycy PiS i PO prowadzą na łamach prasy lo-
kalnej polemikę na temat wykreślenia z listy projek-
tów kluczowych również szeregu inwestycji, polega-
jących m.in. na rozbudowie i modernizacji oczysz-
czalni ścieków i sieci wodno-kanalizacyjnych. Trud-
no dać wiarę tym informacjom. Gdyby rzeczywiście
takie decyzje zapadły, oznaczałoby to unicestwienie
wielkich nakładów, które zostały poniesione na
przygotowanie projektów, niepewność co do szans
realizacji planów inwestycyjnych i olbrzymią stratę
czasu, a także – co najważniejsze – możemy stracić
dotacje z UE.
Dlatego w świetle niejasności, które pojawiają się
w ostatnim czasie, proszę Pana Premiera o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Czy prawdą jest, że projekty woj. kujawsko-po-
morskiego (jakie i dlaczego) zostały wykreślone z li-
sty indykatywnej projektów?
2. Jak rząd zamierza wspomóc plany inwestycyj-
ne naszego województwa?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 16 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 474)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów przekazania regionalnych
ośrodków telewizyjnych
samorządom wojewódzkim
Szanowny Panie Premierze! W ostatnich dniach
pojawiła się informacja o przygotowywaniu zmian
legislacyjnych zmierzających do przekazania regio-
nalnych ośrodków telewizyjnych samorządom woje-
wódzkim. Taka decyzja rodzi szereg zastrzeżeń
i obaw zarówno w środowisku telewizyjnym, jak
i w oczach ekspertów. Pojawia się również pytanie
o możliwości finansowe i logistyczne sprostania
temu wyzwaniu przez urzędy marszałkowskie. Nie
jest także jasne, czy ewentualna zamiana nie spowo-
duje osłabienia oferty programowej oraz nie dopro-
wadzi do zbytniego zróżnicowania poziomu meryto-
rycznego poszczególnych ośrodków. Powstaje rów-
nież pytanie, czy proponowane rozwiązania nie do-
prowadzą do upolitycznienia regionalnych ośrodków
telewizyjnych przez ugrupowania polityczne domi-
nujące w sejmikach wojewódzkich.
Proszę zatem Pana Premiera o odpowiedź, jakie
jest stanowisko rządu i Pana Premiera w przedmio-
towej sprawie, a także czy podziela Pan Premier
przedstawione powyżej obawy.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 17 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 475)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie świadczenia pieniężnego dla tych,
którzy jako osoby małoletnie doznali
uszczerbku na zdrowiu wskutek
działań wojennych w latach 1939–1945
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zgłosił się petent, który na skutek działań
wojennych w latach 1939–1945 poniósł uszczerbek
na zdrowiu.
Człowiek ten żyje dziś w bardzo trudnych wa-
runkach, boryka się z problemami finansowymi,
które przejawiają się brakiem środków na artykuły
żywnościowe, podstawowe opłaty i lekarstwa. Wielo-
letnie starania o jakiekolwiek zadośćuczynienie za
krzywdy doznane w czasie II wojny światowej nie
przyniosły pozytywnego skutku (mężczyzna otrzy-
mał świadczenia kombatanckie, ale zostały mu po-

tem odebrane; starał się o jednorazowe odszkodo-
wanie – bez efektu). Petent czuje się tym bardziej
poszkodowany, że jego rodzina od pokoleń walczyła
o niepodległość Polski (dziadek brał udział w po-
wstaniu styczniowym, ojciec służył w armii gene-
rała Władysława Andersa), a dziś – on sam, pełno-
prawny obywatel państwa polskiego, nie ma środ-
ków do życia.
Kwestia przyznania świadczeń pieniężnych dla
małoletnich ofiar wojny była przedmiotem prac par-
lamentarnych Sejmu i Senatu RP kilku już kaden-
cji. Żaden z projektów nie zyskał aprobaty, głównie
z powodu niemożności oszacowania kosztów ich wej-
ścia w życie oraz braku precyzyjnej definicji małolet-
niej ofiary wojny. Mimo to osoby kwalifikujące się
jako małoletnie ofiary wojny nie tracą nadziei na po-
zytywne zakończenie procesu legislacyjnego. Należy
wspomnieć, że wszyscy, których dotyczy przedmio-
towa inicjatywa, to ostatnia i w dodatku niewielka
grupa ludzi, którzy przeżyli represje okresu II wojny
światowej i do tej pory nie uzyskali z tego tytułu ja-
kichkolwiek świadczeń oraz satysfakcji moralnej.
Dostrzegając zasadność rozważenia możliwych
form zadośćuczynienia dla osób, które doznały
uszczerbku na zdrowiu w czasie wojny, zwracam się
do Pani Minister z prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy w obecnym stanie prawnym istnieją moż-
liwości finansowego zadośćuczynienia dla poszkodo-
wanego?
2. Czy petent może uzyskać jednorazowe od-
szkodowanie za uszczerbek na zdrowiu?
Z poważaniem
Poseł Paweł Arndt
Gniezno, dnia 15 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 476)
do ministra skarbu państwa
w sprawie problemu likwidacji
rejonów kontraktacyjnych
buraka cukrowego w woj. świętokrzyskim
Szanowny Panie Ministrze! W związku z działa-
niami Krajowej Spółki Cukrowej, zmierzającymi do
całkowitej likwidacji regionów kontraktacyjnych
buraka cukrowego, pojawia się szereg uwag i wątpli-
wości producentów buraka cukrowego w woj. świę-
tokrzyskim.
Działania Krajowej Spółki Cukrowej przyczynią
się niewątpliwie do całkowitego upadku produkcji
buraka cukrowego w woj. świętokrzyskim, a także
do znacznego zmniejszenia atrakcyjności samego
województwa, a tym samym do zmniejszenia dostęp-
255
nych środków finansowych. Surowiec pozyskiwany
z terenów woj. świętokrzyskiego charakteryzuje się
najwyższymi parametrami technologicznymi.
Rolnicy, producenci, przedstawiciele władz samo-
rządowych oraz parlamentarzyści woj. świętokrzy-
skiego popierają działania i stanowisko Związku
Plantatorów Buraka Cukrowego przy Oddziale KSC
Cukrownia Częstocice w Ostrowcu Świętokrzyskim.
Proponowane działania KSC należy uznać za niedo-
puszczalne, zamiar wyłączenia producentów z regio-
nu świętokrzyskiego przyniesie niepowetowane stra-
ty. Obecne stanowisko KSC jest sprzeczne z wcześniej
deklarowanymi zapewnieniami.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z pytaniem, czy istnieje możliwość wprowadzenia
pisemnej zgody jako warunku koniecznego w przy-
padku rezygnacji z produkcji buraka cukrowego.
Zastępowanie procedury konsultacyjnej jednostron-
ną decyzją podejmowaną przez Krajową Spółkę Cu-
krową jest wyjątkowo szkodliwe. Jednorazowa wy-
płata kwoty restrukturyzacyjnej nie rozwiąże pro-
blemów producentów, a także – co istotne – nie sta-
nowi ona wystarczającego ekwiwalentu za zaprze-
stanie produkcji.
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 477)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie możliwości nowelizacji przepisów
regulujących kwestie uboju żywca
w punktach usługowych
Szanowny Panie Ministrze! Przepisy obligują do-
stosowanie punktów usługowych, w których na zle-
cenie dokonuje się uboju żywca (przede wszystkim
trzody chlewnej), do wymagań takich samych jak
w firmach, w których prowadzony jest ubój oraz pro-
dukcja w szerokim zakresie.
Na terenach wiejskich praktykowana była zasa-
da, iż zainteresowany dokonywał uboju w punkcie
usługowym, który był wyposażony w bieżącą wodę,
chłodnię oraz odpowiedni sprzęt. Osoby te prowa-
dziły działalność gospodarczą, opłacały podatki.
Rygorystyczne przestrzeganie prawa pozbawiło
przedsiębiorców możliwości prowadzenia działalno-
ści, zwiększyło bezrobocie, zmniejszyło dochody
gmin i urzędów skarbowych. Sytuacja ta doprowa-
dziła do dokonywania uboju bezpośrednio u zainte-
resowanego i w gorszych warunkach niż w punk-
tach usługowych.
256
W związku z zaistniałą sytuacją proszę o odpo-
wiedź na następujące pytanie:
Czy Pan Minister zamierza podjąć zmianę pra-
wa, umożliwiającą dokonywanie uboju żywca w punk-
tach usługowych?
Z poważaniem
Poseł Józef Racki
Warszawa, dnia 11 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 478)
do ministra infrastruktury
w sprawie dopuszczenia do ruchu drogowego
tzw. kolejki turystycznej
Szanowny Panie Ministrze! Pojawił się problem
interpretacji art. 63 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym odnośnie do dopuszczenia
do ruchu drogowego tzw. kolejki turystycznej, tj. od-
powiednio zaadaptowanego ciągnika rolniczego z przy-
stosowaną przyczepą służącą do przewozu osób dla
celów turystycznych.
Obywatel chcący prowadzić działalność gospo-
darczą poprzez świadczenie usługi turystycznej
w formie przewozu osób tzw. kolejką turystyczną
zgłasza wyraźną rozbieżność pomiędzy współcze-
snym znacznym zapotrzebowaniem na tego rodzaju
usługi (głównie w strefie przygranicznej i uzdrowi-
skowej) a nieprzystającą do aktualnych realiów in-
terpretacją zapisów Prawa o ruchu drogowym za-
braniających owych usług.
Pojawiają się następujące wątpliwości, które zda-
niem interweniującej osoby przemawiają za korzyst-
ną interpretacją art. 63 ustawy o ruchu drogowym
dla tego rodzaju usług bądź wymagają pilnej noweli-
zacji tego przepisu. Oto owe zastrzeżenia:
1. Skoro dopuszcza się przewóz dzieci do szkół
i przedszkoli w odpowiednio do tego celu przystoso-
wanej przyczepie ciągniętej przez ciągnik rolniczy,
to dlaczego jest to zabronione w stosunku do osób
dorosłych?
2. Istnieje we Wrocławiu firma, która produkuje
takie kolejki turystyczne na bazie odpowiednio przy-
stosowanego ciągnika rolniczego z przyczepą służą-
cą do przewozu osób i są one z powodzeniem sprze-
dawane w naszym kraju oraz do innych krajów,
np. Francji i Niemiec. Ponadto od dawna poruszają
się one po ulicach Zakopanego, Krynicy Morskiej,
Wrocławia, Świnoujścia, Międzyzdrojów i wielu in-
nych polskich miast, zatem, jak to się ma do przepi-
sów art. 63 Prawa o ruch drogowym, które w inter-
pretacji urzędniczej nie pozwalają na tego rodzaju
usługi turystyczne.
3. Skoro niemieckie urzędy ruchu drogowego do-
puszczają kolejki turystyczne na podstawie prawa
o przepisach drogowych oraz o przepisach dotyczą-
cych przewozu osób (nazywanej w Niemczech „małą
kolejką uliczną”, Strassenkleinbahn) i z dniem 21 grud-
nia 2007 roku (po wejściu Polski do strefy Schengen)
jeżdżą z Niemiec do Świnoujścia i z powrotem – pol-
skie kolejki turystyczne ze Świnoujścia do Niemiec
(tak jak jest i będzie w wielu polskich miastach przy-
granicznych), to jak owa rozbieżność rozumienia
przepisów ma się do unijnego prawa o ruchu przy-
granicznym?
W załączeniu korespondencja pomiędzy osobą
prowadzącą działalność gospodarczą z Kołobrzegu
a Ministerstwem Infrastruktury – Departamentem
Dróg i Transportu Drogowego oraz Komendą Woje-
wódzką Policji – Wydziałem Ruchu Drogowego
w Szczecinie*).
Panie Ministrze!
1. Czy istnieją uzasadnione przesłanki, by stwier-
dzić, że urzędnicza interpretacja art. 63 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
niezezwalająca na usługi turystyczne przy pomocy
tzw. kolejki turystycznej jest nazbyt restrykcyjna
i nieprzystająca do aktualnych realiów?
2. Czy Pan Minister podziela owe zastrzeżenia
dotyczące interpretacji dokładnego brzmienia art. 63
tej ustawy? Jeśli tak, czy Pan Minister przewiduje
nowelizację tego przepisu, który by jednoznacznie
zezwalał na tego rodzaju usługi turystyczne?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 479)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie umożliwienia kibicom z Polski
kupna biletów na mecze Euro 2008
Polscy kibice cieszą się z awansu piłkarzy do
Euro 2008. Niestety, powodem poważnych obaw jest
brak możliwości zdobycia biletów, które pozwoliłyby
na żywo dopingować polską drużynę na mistrzo-
stwach Euro 2008. W marcu zakończyła się interne-
towa sprzedaż biletów z tzw. puli UEFA. Nadmie-
niam, że kibicom z Polski sprzedano zaledwie 1%.
Zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem:
Czy ministerstwo podejmie działania mające na celu
umożliwienie kupna biletów przez kibiców z Polski
na mecze Euro 2008?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Zapytanie
(nr 480)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zwrotu kosztów leczenia
i rehabilitacji żołnierzowi, którego
stan zdrowia uległ pogorszeniu podczas
odbywania służby wojskowej
Szanowny Panie Marszałku! Na mój dyżur posel-
ski zgłosił się pan Tomasz Straszak z prośbą o po-
moc w sprawie skierowania na ponowną komisję le-
karską, która ustali stan jego zdrowia. Pan Straszak
pełnił służbę wojskową w jednostce 55. Kompanii
Chemicznej w Rozewiu (ul. Garnizonowa 1). Stan
jego zdrowia uległ pogorszeniu. Jak wynika z pisma
przedstawionego przez pana Straszaka w dniu 11 lip-
ca 2007 r., na podstawie rozkazu dowódcy kompanii
oddelegowany został na izbę chorych i od tej pory
datuje się rozpoczęcie choroby. Leczenie w jednostce
nie odniosło żadnego skutku, więc w dniu 28 sierp-
nia 2007 r. otrzymał skierowanie do szpitala wojsko-
wego w Gdańsku, gdzie przebywał do 10 września
2007 r. Po powrocie do służby pan Straszak otrzy-
mał ustne zalecenie od lekarza z jednostki, by prze-
prowadził badania specjalistyczne na własny koszt.
Wszystkie koszty związane z leczeniem pan Stra-
szak musiał pokrywać sam, a na domiar złego po
przebytej operacji w Piekarach Śląskich potrzebna
jest rehabilitacja, za którą również musi ponieść
koszty (tj. dojazdów, sprzętów do ćwiczeń w domu).
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy i kiedy zostanie wezwany na powtórną ko-
misję lekarską o ustalenie jego stanu zdrowia?
2. Dlaczego żołnierz odbywający służbę wojsko-
wą w jednostce musi pokrywać koszty badań i lecze-
nia, mimo iż podlega ubezpieczeniu?
3. Czy panu Straszakowi należy się zwrot kosz-
tów poniesionych z powodu choroby?
4. Czy przysługuje mu odszkodowanie w związku
z zaistniałą chorobą?
Dla zobrazowania sytuacji załączam dokumenta-
cję przedstawioną przez zainteresowanego.
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 17 stycznia 2008 r.
257
Zapytanie
(nr 481)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nieuczciwej konkurencji
prowadzonej przez mołdawską firmę
Rincom-Grup sp. z o.o.
Szanowny Panie Ministrze! Uprzejmie proszę
o zajęcie stanowiska w sprawie nieuczciwej konku-
rencji prowadzonej przez mołdawską firmę Rincom
– Grup sp. z o.o. O interwencję w tej sprawie popro-
sił Pan Marek Marszałkowski prezes firmy ZM
„Marko-Walichnowy” sp. z o.o., który od 12 lat pro-
wadzi produkcję konserw mięsnych i pasztetów na
rynki wschodnie (Mołdawia, Ukraina).
Znaki towarowe, do których pan Marszałkow-
ski posiada uprawnienia, zarejestrowane są w urzę-
dzie patentowym Rzeczypospolitej Polskiej pod nu-
merami:
— R – 102004 (znak towarowy Marko-Walichno-
wy) – rejestracja międzynarodowa o nr 801369,
— R – 142129 (pasztet drobiowy) – rejestracja
międzynarodowa o nr 809121,
— R – 142127 (pasztet z indyka) – rejestracja
międzynarodowa o nr 807066,
— R – 142130 (pasztet mazowiecki) – rejestracja
międzynarodowa o nr 809120,
— R – 142128 (pasztet z gęsi) – rejestracja mię-
dzynarodowa o nr 807065.
Z pisma wynika, że spółka Rincom-Grup sp.
z o.o. przez kilka lat importowała do Mołdawii towa-
ry wyprodukowane do 2004 r. przez firmę „Marko-
-Pek” sp. z o.o., po 2004 r. jako ZM „Marko-Walich-
nowy” sp. z o.o. Obecnie po uzyskaniu rejestracji
ww. znaków zaprzestała importu towarów wypro-
dukowanych przez Marko-Walichnowy Sp. z o.o.,
a wprowadza na rynek towary opatrzone znakami
towarowymi zastrzeżonymi i ww. opisanymi od in-
nych produktów.
Z uwagi na wprowadzenie do obrotu na terenie
Mołdawii produktów opatrzonych podrobionymi zna-
kami towarowymi zostało wszczęte postępowanie
w Prokuraturze Rejonowej Łódź Bałuty o sygn. I Ds.
4392/05. W wyniku prowadzonego postępowania
w sprawie podrobienia znaków towarowych i wpro-
wadzenia do obrotu towarów nim oznaczonych usta-
lono, że na terenie Mołdawii Rincom-Grup spółka
z o.o., wpisana do Państwowego Rejestru Przedsię-
biorstw i Organizacji prowadzonego przez Izbę Reje-
stracji Państwowej przy Ministerstwie Rozwoju In-
formacji, posiadającej nr identyfikacji państwowej
i kod podatkowy IDNO nr 1002600002494, posiada-
jąca świadectwo rejestracji seria MD nr 0048781
z dnia 31 stycznia 2006 r., zgłosiła do rejestracji do
Przedstawicielstwa Państwowego Własności Inte-
lektualnej Republiki Mołdawii do Departamentu
Znaków, Modeli i Rysunków przemysłowych znaki,
do których pan Marek Marszałkowski posiada
258
uprawnienia. Znaki, które Rincom-Grup sp. z o.o.
zgłosiła, zostały zarejestrowane i ogłoszono ich reje-
strację w Dzienniku Własności Przemysłowej pod
nr 295, nr 1168, nr 2753, nr 2754, nr 2755, nr 3611,
nr 3840, nr 3841.
Obowiązywanie decyzji rejestrujących znaki to-
warowe na terenie Mołdawii powoduje rażące naru-
szenie uprawnień pana Marka Marszałkowskiego
wynikających z rejestracji ww. znaków towarowych
na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i z rejestracji
międzynarodowej. Naruszone są również interesy
przedsiębiorstwa Marko-Walichnowy sp. z o.o., po-
nieważ firma nie ma możliwości eksportowania to-
warów opatrzonych swoimi znakami towarowymi
na teren Mołdawii, a rynek ten przez wiele lat wy-
pracowała i była szanowanym producentem.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. W jakim trybie mogą zostać uchylone decyzje
Republiki Mołdawii, które naruszają interesy przed-
siębiorstwa Marko-Walichnowy sp. z o.o., a tym sa-
mym interes RP?
2. Jakie ministerstwo podejmie czynności praw-
ne w celu zbadania sprawy i umożliwienia dalszego
eksportu rodzimych towarów?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 17 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 482)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie możliwości nowelizacji
niektórych przepisów ustawy o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności
nieruchomości Skarbu Państwa
oraz jednostek samorządu terytorialnego
W dniu 19 listopada 2007 r. weszła w życie usta-
wa z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu w księ-
gach wieczystych prawa własności nieruchomości
Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 191, poz. 1365). Ustawa jest wy-
razem zapotrzebowania na uporządkowanie stanu
prawnego nieruchomości, które na mocy odrębnych
przepisów przeszły na własność Skarbu Państwa.
Wieloletnie zaniedbania w tym zakresie spowodo-
wane są nie tylko nietraktowaniem z należytą po-
wagą instytucji własności, ale przede wszystkim
niedoskonałym systemem rejestrowania własności
nieruchomości. Wykonalność tej ustawy stała się
problemem dla samorządów zajmujących się tą spra-
wą. W prowadzonych księgach wieczystych często
występują wpisy nieodpowiadające rzeczywistemu
stanowi prawnemu i aktualnemu oznaczeniu nieru-
chomości. Punktem wyjścia do uporządkowania sta-
nu prawnego nieruchomości komunalnych jest in-
wentaryzacja całości mienia, którego dotyczy powo-
łana ustawa. Ilość wniosków na lata 1999–2007 wy-
nosi od 57 do 120 rocznie, co daje średnio 85 wnio-
sków. Brak dokumentów potwierdzających fakt wła-
dania nieruchomościami Skarbu Państwa od ponad
30 lat, jako posiadacza samoistnego, uniemożliwia
składanie wniosków do wydziałów cywilnych. Sta-
rostwa powiatowe dysponują jedynie dokumentami
z ewidencji gruntów, które nie są wystarczające dla
sądu. Archiwa państwowe i zakładowe również nie
dysponują stosownymi dokumentami. Sądy dopusz-
czają dowody z zeznań świadków, ale obecnie trudno
do nich dotrzeć, gdyż albo są to osoby nieżyjące, albo
ludzie starsi, często schorowani. Drugi problem po-
jawia się przy obsadzie stanowisk, ponieważ, aby
była możliwa wykonalność ustawy, potrzebny jest
sztab ludzi (prawników, geodetów ze stażem), co
wiąże się ze wzrostem środków finansowych, któ-
rych starostwo powiatowe nie posiada.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy ministerstwo będzie wnioskowało o zmia-
nę zapisu omawianej ustawy tak, aby stało się real-
ne jej wykonanie?
2. Proszę o ustosunkowanie się do przedstawio-
nych wątpliwości zawartych w moim piśmie oraz pi-
śmie starosty łódzkiego wschodniego.
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 17 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 483)
do ministra infrastruktury
w sprawie drogi krajowej nr 45
Szanowny Panie Ministrze! Droga krajowa nr 45
od Wielunia do Kluczborka wymaga remontów, m.in.
odcinki Wieluń–Gaszyn oraz Kadłub (przez wieś).
Nawierzchnia asfaltowa jest w bardzo złym stanie
technicznym, a koleiny i liczne dziury stanowią zna-
czące utrudnienia dla kierowców. Niezbędna jest
także budowa ciągów pieszych i rowerowych, ponie-
waż brak chodników stwarza niebezpieczeństwo dla
poruszających się pieszych.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. W jakim terminie zostaną zrealizowane prace
mające na celu poprawę jakości nawierzchni na nie-
wyremontowanych odcinkach?

2. Czy przewiduje się wykonane inwestycji zwią-
zanych z budową ciągów pieszych i rowerowych na
drodze nr 45?
3. Jakie środki finansowe zostaną przeznaczone
w 2008 r. na remont ww. drogi?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 17 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 484)
do ministra finansów
w sprawie likwidacji podatku
od lokat bankowych
Szanowny Panie Ministrze! Pan Czesław Kraw-
czyk zwrócił się do mnie z prośbą o interwencję
w sprawie likwidacji podatku od lokat bankowych,
zwanego potocznie „podatkiem Belki”.
Podatek ten, wprowadzony decyzją byłego rządu
RP, swoimi konsekwencjami w największym stopniu
dotyka jednej z najliczniejszych grup społecznych
w naszym kraju, tj. pracowników najemnych, eme-
rytów i rencistów. To właśnie ta część społeczeństwa
gromadzi swoje oszczędności na lokatach banko-
wych, m.in. jako zabezpieczenie na wypadek róż-
nych przypadków losowych.
W związku z powyższym proszę Pana o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo rozważa możliwość wprowa-
dzenia nowego projektu ustawy znoszącej tzw. „po-
datek Belki”?
2. Czy możliwe jest zwolnienie niektórych grup
społecznych (emerytów, rencistów) z obowiązku od-
prowadzania podatku od lokat bankowych?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 17 stycznia 2008 r.
259
Zapytanie
(nr 485)
do ministra finansów
w sprawie możliwości wystąpienia
paraliżu komunikacyjnego
w przewozach regularnych osób
w komunikacji lokalnej i międzymiastowej
w myśl art. 66 ust. 1 ustawy
Prawo o ruchu drogowym
Panie Ministrze! Istnieje obawa, iż wystąpi para-
liż komunikacyjny w przewozach regularnych osób
w komunikacji lokalnej i międzymiastowej w związ-
ku z wprowadzonym art. 66 pkt 1 ustawy Prawo
o ruchu drogowym. Otóż z opisu zawartego w przy-
wołanym przepisie wynika, iż autobusy o dopusz-
czalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t winny
być wyposażone w ogranicznik prędkości ogranicza-
jący maksymalną prędkość autobusu do 100 km/h.
Przedsiębiorstwa, aby spełnić warunki ww. arty-
kułu, zmuszone są do wyposażenia w ograniczniki
prędkości około 90% posiadanego taboru autobu-
sowego. Koszt jednego urządzenia z montażem
szacuje się na ok. 3 tys. zł, a więc średni całkowity
koszt, jaki poniosą przedsiębiorstwa, to kwota od
100 do 300 tys. zł.
Niejednokrotnie koszt urządzenia przewyższy
wartość księgową autobusu. W bardzo wielu przy-
padkach ograniczniki prędkości funkcjonowały będą
bardzo krótko w pojeździe, ponieważ ze względu na
stan techniczny autobusy są systematycznie wyco-
fywane z eksploatacji. Również możliwości eksplo-
atacji niektórych pojazdów uniemożliwiają osiąga-
nie wskazanych prędkości eksploatacyjnych.
Ponadto ciągłe mnożenie rozmaitych obciążeń,
opłat i wydatków, takich jak np. wymienione ogra-
niczniki, powoduje, iż firmy transportowe nie mają
środków na inwestycje w nowe autobusy, a eksplo-
atują coraz starszy tabor – co przekłada się na bez-
pieczeństwo i komfort przy przewozie osób. W przy-
padku niektórych przedsiębiorstw całkowity koszt
inwestycji sprawi, iż nie osiągną one zadowalającego
wyniku finansowego lub zrezygnują z innych znacz-
nie ważniejszych przedsięwzięć.
Minister infrastruktury wskazał pismem TD-5t-
-0701-08/07 z dnia 14 grudnia 2007 r. jako kompe-
tentnego w tym zakresie ministra finansów. W związ-
ku z powyższym proszę o odpowiedź na następujące
pytanie: Czy istnieje możliwość dofinansowania ww.
urządzeń z budżetu państwa? Jeśli tak, to jakie mi-
nisterstwo przewiduje formy?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 17 stycznia 2008 r.
260
Zapytanie
(nr 486)
do ministra zdrowia
w sprawie realizacji zobowiązań finansowych
likwidowanej jednostki budżetowej
– Biura Rozliczeń Międzynarodowych
i uregulowania wierzytelności za usługi
świadczone nieubezpieczonym
w październiku 2007 r. przez SPZOZ
Państwowy Szpital
dla Nerwowo i Psychicznie Chorych
w Rybniku
Pani Minister! Dnia 11 stycznia 2008 r. wpłynęła
do mojego biura poselskiego prośba o interwencję
w sprawie uregulowania należności za świadczenia
medyczne udzielone w październiku 2007 r. na rzecz
nieubezpieczonych, świadczone przez Samodzielny
Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Państwowy
Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Ryb-
niku. Płatnikiem faktury, której kopię przekazuję
w załączeniu*), powinno być Biuro Rozliczeń Mię-
dzynarodowych.
Jednak z korespondencji prowadzonej przez dy-
rektora szpitala z dyrektorem Biura Rozliczeń Mię-
dzynarodowych wynika, ze biuro odmawia realiza-
cji faktury z uwagi na wyczerpanie środków budże-
towych przewidzianych na rok 2007, przeznaczo-
nych na pokrycie takich zobowiązań. Stwierdza się
ponadto, że biuro zostaje zlikwidowane z dniem
31 stycznia 2008 r. i odsyła się – z naruszeniem
przepisów o rachunkowości – niezrealizowaną fak-
turę do jej wystawcy. Dyrektor Biura Rozliczeń Ma-
jątkowych wskazuje na Ministerstwo Zdrowia, jako
na instytucję zobowiązaną do pokrycia spornej fak-
tury, ponieważ jest ono likwidatorem Biura Rozli-
czeń Majątkowych, zobowiązanym do zaspokojenia
roszczeń wierzycieli likwidowanej jednostki.
W związku z tym proszę o odpowiedź, czy jest
możliwe podjęcie działań prowadzących do określe-
nia płatnika zobowiązanego do zapłaty faktury oraz
o jej skuteczną realizację.
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Gadowski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Zapytanie
(nr 487)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie niekorzystnych
dla świadczeniobiorców naliczeń emerytur
przez ZUS
Szanowna Pani Minister! Problem dotyczy bar-
dzo dużej grupy obecnych, jak i przyszłych emery-
tów i rencistów, którym ZUS, obliczając kapitał
początkowy, obliczając wysokość emerytury, nie
uwzględnia lat przepracowanych w zakładach,
w których dokumentacja została już zniszczone
i/lub zakłady już nie istnieją. Na podstawie prze-
pisów zobowiązujących w latach 1955–1977 doku-
mentacja płacowo-kadrowa była przechowywana
przez 12 lat:
— § 102 ust. 1 pkt 4 zarządzenia ministra finan-
sów z dnia 4 grudnia 1956 r. w sprawie podstawo-
wych zasad prowadzenia księgowości, inwentaryza-
cji, sporządzenia sprawozdań finansowych oraz
przechowywania dowodów księgowości przez jed-
nostki gospodarki uspołecznione (MP 102/59/546),
— § 117 ust. 1 pkt 4 zarządzenia ministra finan-
sów z dnia 8 grudnia 1967 r. w sprawie rachunko-
wości jednostek gospodarki uspołecznionej (MP
69/67/340),
— § 120 ust. 1 pkt 2 zarządzenia ministra finan-
sów z dnia 23 listopada 1972 r. w sprawie ogólnych
zasad rachunkowości jednostek gospodarki uspo-
łecznionej (MP 56/72/300).
Dzisiaj rodzi to bardzo poważne problemy w mo-
mencie obliczania wysokości emerytur.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych żąda od swoich
klientów dokumentów potwierdzających nie tylko
zatrudnienie, ale i wysokość zarobków. W sytuacji,
kiedy ktoś pracował w latach 1955–1977 i nie zacho-
wał żadnej dokumentacji płacowej (trzeba pamiętać,
że w tych latach wielu pracowników nie myślało
o dokumentowaniu wysokości zarobków, poza tym
bardzo często pojawia się dodatkowy problem, kiedy
zakład został zlikwidowany, a wraz z nim dokumen-
tacja płacowa), jak łatwo policzyć, może to spowodo-
wać sytuację straty 22 lat pracy.
Jako reprezentant obywateli, pragnę zapytać
Pana Ministra:
1. Czy ZUS jako instytucja gromadząca nasze
składki nie ma potrzebnej dokumentacji?
2. Czy rząd widzi jakiś sposób rozwiązania takiej
sytuacji, zadośćuczynienia tym pokrzywdzonym lu-
dziom?
3. W jaki sposób takie osoby maja postępować, do
kogo zwrócić się o pomoc?
Poseł Edward Siarka
Nowy Targ, dnia 14 stycznia 2008 r.

Zapytanie
(nr 488)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów rządu w zakresie
poprawy standardów obsługi podróżnych
na dworcach PKP
Szanowny Panie Ministrze! Uprzejmie proszę
o udzielenie informacji, czy rząd RP, a zwłaszcza Mi-
nisterstwo Infrastruktury, ma plany dotyczące po-
prawy standardów obsługi podróżnych na dworcach
PKP. Wszystkie znane mi dworce PKP, w tym naj-
ważniejsze, mieszczące się w stolicy Polski – War-
szawie oraz w miastach wojewódzkich przedstawia-
ją sobą opłakany widok i nie mieszczą się w standar-
dach państwa będącego członkiem Unii Europej-
skiej. Powszechnie obserwuje się brud, zaniedbanie
infrastruktury technicznej, bałagan dotyczący za-
gospodarowania przestrzeni dworca, brak stosownej
informacji dla podróżnych, brak dbałości o prze-
mieszczanie się osób starszych, niepełnosprawnych
i osób z dziećmi. Dworce stały się stałą siedzibą osób
bezdomnych, skonfliktowanych z prawem, targowi-
skiem usług seksualnych. Jednocześnie stale wzra-
stają ceny biletów PKP. W związku z tymi faktami
proszę o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest program rządu RP w zakresie zapew-
nienia poprawy standardów obsługi podróżnych na
dworcach PKP?
2. Jakie są zamierzenia w zakresie umożliwienia
łatwego korzystania z usług PKP na dworcach przez
osoby wymagające specjalnego traktowania: ludzi
starszych, niepełnosprawnych, osób z dziećmi, cu-
dzoziemców?
3. Jakie są zamierzenia dotyczące poprawy bez-
pieczeństwa na dworcach PKP?
4. Co rząd zamierza zrobić dla osób bezdomnych,
aby nie korzystali powszechnie z przytuliska na
dworcach PKP?
Z poważaniem
Poseł Grażyna Gęsicka
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
261
Zapytanie
(nr 489)
do ministra infrastruktury
w sprawie braku w wykazie linii kolejowych,
które ze względów gospodarczych,
społecznych, obronnych lub ekologicznych
mają znaczenie państwowe, linii kolejowej
Dębica–Mielec–Ocice, będącej fragmentem
linii kolejowej nr 25,
łączącej Łódź Kaliską z Dębicą
Szanowny Panie Ministrze! W Rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 20 marca 2007 r. w sprawie
wykazu linii kolejowych o znaczeniu państwowym
(Dz. U. z 2007 r. Nr 61, poz.412) w załączniku został
zamieszczony „Wykaz linii kolejowych, które ze
względów gospodarczych, społecznych, obronnych
lub ekologicznych mają znaczenie państwowe”.
W dokumencie tym nie znalazł się odcinek linii kole-
jowej Dębica–Mielec–Ocice, która jest fragmentem
linii kolejowej nr 25, Łódź Kaliska–Dębica. Taki
stan doprowadzi z jednej strony do sytuacji, w której
nie będzie można pozyskiwać środków z budżetu
państwa na utrzymanie i rewitalizację tego odcinka
linii kolejowej.
Z drugiej strony brak nakładów na odcinek linii
kolejowej Dębica–Mielec–Ocice (który jest w bardzo
złym stanie technicznym) doprowadzi w najbliższej
przyszłości do odcięcia Mielca i całego tego regionu
od krajowego systemu kolejowego. Byłoby to dotkli-
wym ciosem dla największej w Polsce Specjalnej
Strefy Ekonomicznej, na terenie której pracę znala-
zło kilkanaście tysięcy osób i znajduje się tam ważny
element systemu obronnego NATO „Sikorsky”. Po-
nadto rozkład istniejącej infrastruktury kolejowej
doprowadzi do sytuacji, w której dojdzie do dewasta-
cji dróg dojazdowych do Mielca i okolic przez tysiące
samochodów ciężarowych, które będą zaopatrywały
zakłady i wywoziły gotowe produkty z SSE Mielec.
Chciałem nadmienić, Panie Ministrze, że wartość
sprzedana produkcji SSE Mielec jest większa niż ca-
łej aglomeracji rzeszowskiej. Oprócz tych zagrożeń
dojdzie jeszcze do obniżenia atrakcyjności tego re-
gionu, co może doprowadzić do wycofania się części
inwestorów z SSE Mielec i zahamowania rozwoju
Mielca i okolic.
W związku z tym proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie przesłanki przemówiły z tym, że linia ko-
lejowa Dębica–Mielec–Ocice nie znalazła się w tym
wykazie?
2. Czy istnieje możliwość włączenia tej linii kole-
jowej do tego wykazu?
3. Czy Ministerstwo Infrastruktury oszacowało,
jakie konsekwencje dla rozwoju gospodarczego tego
262
regionu spowoduje pominięcie w rozporządzeniu li-
nii kolejowej Dębica–Mielec–Ocice?
Z wyrazami szacunku
Poseł Leszek Deptuła
Mielec, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 490)
do ministra infrastruktury
w sprawie podziału i odszkodowania
za nieruchomości objęte dekretem
o własności i użytkowaniu gruntów
na obszarze m.st. Warszawy
Na podstawie art. 195 regulaminu Sejmu prze-
kładam Panu Ministrowi zapytanie poselskie w spra-
wie podziału i odszkodowania za nieruchomości ob-
jęte dekretem o własności i użytkowaniu gruntów
na obszarze m.st. Warszawy.
Osoby zainteresowane zwróciły uwagę, że 60 lat
temu tzw. dekret Bieruta spowodował, że własność
nieruchomości niespełniających ekonomicznego kry-
terium dobra publicznego przypisana była na wiele
dziesięcioleci gminie Warszawa albo Skarbowi Pań-
stwa. Brak rzetelności w rozpatrywaniu wniosków
(jeśli były złożone, bo są rodziny, które wniosków
nie złożyły w terminach prekluzyjnych) wywołało
skutki w obszarze dysponowania gruntami zarówno
przez przeddekretowych właścicieli, jak i przez gmi-
nę Warszawa czy Skarb Państwa. Łatwość pozyski-
wania gruntów, wykluczanie przeddekretowych wła-
ścicieli z postępowania podziałowego mogą sprzyjać
niekontrolowanemu społecznie procesowi plani-
stycznemu i budowlanemu. W bezekwiwalentnym
przeznaczaniu nieruchomości dekretowych na cele
budowlane można dopatrzyć się niegospodarności
w dysponowaniu gruntami ze szkodą dla właścicieli
przeddekretowych i ich następców prawnych.
Podział nieruchomości powinien następować
po zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodaro-
wania przestrzennego, a w przypadku jego braku
– z uwzględnieniem interesów dotychczasowych
użytkowników oraz przeddekretowych właścicieli
i ich następców prawnych. Powinni mieć możliwość
wypowiedzenia się, a organ winien ich opinie brać
pod uwagę. Tymczasem wiele rodzin otrzymuje po-
stanowienia o podziale nieruchomości przed wyda-
niem decyzji o ustanowienie wieczystego użytkowa-
nia, co jest krzywdzące.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
— Czy osoby i rodziny oczekujące na rozpatrze-
nie wniosków o własność czasową złożone w trybie
art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o wła-
sności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st.
Warszawy otrzymują odszkodowanie za przeznacze-
nie części lub całości ich rodzinnych nieruchomości
na cele publiczne lub inne cele budowlane w przy-
padku, gdy przeznaczenie na cel budowlany oraz po-
dział nieruchomości związany z tym nastąpi przed
wydaniem decyzji w sprawie złożonych wniosków?
— Czy przepisy prawne w tym przedmiocie gwa-
rantują wnioskodawcom takie same odszkodowania,
jak w przypadku właścicieli legitymujących się pra-
wem własności lub użytkowaniem wieczystym obję-
tych ogólnopolskimi przepisami o wywłaszczeniu?
— Czy przepisy prawne zapewniają udział w po-
stępowaniu podziałowym tym osobom?
— Jeśli przepisy prawne nie uwzględniają wyżej
opisanej sytuacji i praw tych osób, czy Ministerstwo
Infrastruktury zamierza w tej kwestii wyjść z ini-
cjatywą legislacyjną?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 491)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie stanowiska MSZ dotyczącego
planów budowy elektrowni jądrowych
na Białorusi i Litwie
Kilka dni temu Rada Bezpieczeństwa Białorusi
pod przewodnictwem Aleksandra Łukaszenki zde-
cydowała o budowie elektrowni jądrowej w tym kra-
ju. Obecnie trwa przegląd potencjalnych miejsc bu-
dowy elektrowni, w tym w obwodzie mohylewskim.
Inwestycja ma zostać rozpoczęta w tym roku, a za-
kończyć się w 2018 r. Elektrownia ma składać się
z dwóch bloków o łącznej mocy ok. 2000 MW.
Jednocześnie na Litwie trwają prace nad urucho-
mieniem nowej elektrowni jądrowej Ignalina II o mocy
ok. 3200 MW. Aktualnie na Litwie funkcjonuje sta-
ra elektrownia Ignalina, która jest położona w po-
bliżu miejsca, gdzie spotykają się granice Litwy, Ło-
twy i Białorusi. W chwili obecnej elektrownia ta ma
jeden pracujący reaktor typu RMBK-1500. Jest to
reaktor aktywny od 1987 r., tego samego typu, co
używane przez elektrownię w Czarnobylu. Warun-
kiem przystąpienia Litwy do Unii Europejskiej była
obietnica wycofania elektrowni z eksploatacji, co ma
nastąpić w 2009 r. Jednak Litwa będzie starała się
o uzyskanie zgody Komisji Europejskiej na przesu-
nięcie tego terminu.
Pragnę przypomnieć, że w dniu 8 listopada 2007 r.
nastąpiła awaria w pracy reaktora nr 2 i jego awa-
ryjne wyłączenie. Nie doszło do skażenia środowi-
ska materiałami promieniotwórczymi.
Nowa elektrownia ma być budowana w pobliżu
istniejącej z udziałem Litwy, Łotwy, Estonii i Polski
i zostać uruchomiona ok. 2015 r. Władze Litwy

wręcz uzależniają swoją politykę względem mniej-
szości polskiej na Litwie od udziału strony polskiej
w tym przedsięwzięciu.
Mam zatem pytania:
— Jakie jest stanowisko rządu polskiego wzglę-
dem planów budowy elektrowni jądrowych na Biało-
rusi i Litwie?
— Czy strona polska zamierza zaangażować się
w budowę elektrowni jądrowej na Litwie, w jakim
wymiarze i pod jakimi warunkami?
— Jakie środki finansowe rząd gotów jest prze-
znaczyć w kolejnych latach na tę inwestycję?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 492)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o pomocy społecznej
W ustawie o pomocy społecznej z dnia 12 marca
2004 r. w art. 116 ust. 1 jest zapis: Pracownikiem
socjalnym może być osoba, która posiada dyplom
uzyskania tytułu zawodowego w zawodzie pracow-
nik socjalny, dyplom wyższej szkoły zawodowej
o specjalności praca socjalna lub ukończone studia
wyższe o specjalności praca socjalna na jednym
z kierunków: pedagogika, politologia, psychologia,
socjologia lub nauki o rodzinie.
W ostatnich latach uczelnie katolickie: Uniwer-
sytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego i Katolicki
Uniwersytet Lubelski wprowadziły 5-letnie studia
magisterskie „praca socjalna” na kierunku: polito-
logia, a KUL na kierunku: nauki o rodzinie.
Problem dotyczy Uniwersytetu Mikołaja Koper-
nika w Toruniu, gdzie na wydziale teologicznym od
roku istnieje kierunek: praca socjalna Caritas. Spe-
cjalność ta cieszy się dużym powodzeniem wśród
studentów. W ramach tej specjalności spełnione są
wszystkie kryteria co do przedmiotów, ćwiczeń,
praktyk i liczby godzin poświęconych pracy socjalnej
– zgodnie ze standardami ministerstwa.
Dlatego zapytuję Panią Minister: Czy widzi Pani
możliwość podczas prac nad nowelizacją ustawy
o pomocy społecznej wpisania do pkt 3 ppkt: teologia
lub teologia – praca socjalna Caritas? Taki zapis da-
wałby możliwość pracy w zawodzie zgodnie z obo-
wiązującą ustawą.
Z poważaniem
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
263
Zapytanie
(nr 493)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanej budowy drogi S74
na trasie Nisko–Stalowa Wola–
–Opatów–Piotrków Trybunalski
Panie Ministrze! Z niepokojem przyjmuję infor-
mację o planowanych opóźnieniach w realizacji bu-
dowy drogi S74. Pierwotne plany przebiegu drogi
S74 na trasie: Opatów–Sandomierz–Tarnobrzeg–
–Stalowa Wola, były gwarantem rozwoju naszego
regionu.
Realizacja tej inwestycji jest kluczowym punk-
tem dla integracji samorządów tych miast i zapew-
nieniem rozwoju dla miejscowości, które łącznie
skupiają ponad 300 tys. mieszkańców. Jakiekolwiek
opóźnienia lub zmiany w realizacji budowy drogi
S74 wpłyną bardzo niekorzystnie na rozwój gospo-
darczy tego regionu.
W związku z niejasnościami w temacie realizacji
tej inwestycji zwracam się z prośbą o udzielnie odpo-
wiedzi na następujące pytania:
1. Na jakim etapie obecnie znajduje się projekt
budowy drogi S74?
2. Czy prawdą jest, że Politechnika Warszawska
otrzymała zlecenie na wykonanie ekspertyzy doty-
czącej lokalizacji tej drogi? Proszę o podanie ewen-
tualnych przesłanek i powodów zlecenia tej eksper-
tyzy oraz informacji o terminie jej zakończenia.
3. Czy przy podejmowaniu decyzji co do wyboru
projektu rząd RP kieruje się zasadą wyrównywania
szans, bo taki jest podstawowy cel inwestycji finan-
sowanych ze środków unijnych, czy też decyzje Rady
Ministrów podyktowane są polityką „nagradzania”
regionów w zależności od uzyskanych wyników wy-
borczych?
Proszę Pana Ministra o udzielenie pisemnej od-
powiedzi.
Z poważaniem
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 17 stycznia 2008 r.
264
Zapytanie
(nr 494)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nieprawidłowego wykorzystania
funduszy unijnych, jak również
nieracjonalnego przydziału zakupionego
sprzętu placówkom oświatowym
Z początkiem 2006 r. placówki oświatowe zajmu-
jące się edukacją osób niepełnosprawnych otrzyma-
ły pomoce naukowe zakupione z funduszy unijnych.
Średnio na jedną placówkę przypadały dary za kwo-
tę 100 tys. zł. Niestety z niejasnych przyczyn pla-
cówki otrzymały zupełnie nieprzydatny dla ich pod-
opiecznych sprzęt. Pomyłka ta jest o tyle istotna, iż
sprzęt, który miał ułatwić dzieciom naukę, znajduje
się obecnie w magazynach.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie zaintere-
sowało się zapotrzebowaniem poszczególnych placó-
wek, gdyż obdarowało np. tych, którzy słyszą i mó-
wią, sprzętem do nauki języka migowego, a placówki
zajmujące się osobami poruszającymi się na wóz-
kach inwalidzkich – sprzętem do badań w terenie.
Teoretycznie od stycznia 2006 r. dzieci miały już
korzystać z nowych pomocy naukowych, tymczasem
mimo wydanych ogromnych kwot pieniędzy nadal
muszą pracować na tym, co do tej pory ofiarowała
im placówka.
Szanowna Pani Minister!
— Kto jest odpowiedzialny za zaistniałą sytu-
ację?
— Czy i jakie konsekwencje wyciągnięto wobec
winnych tak bezmyślnego działania?
— Co rząd zamierza zrobić ze sprzętem, który
zalega obecnie w magazynach?
Z poważaniem
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 7 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 495)
do ministra finansów
w sprawie budowy nowej siedziby
Urzędu Skarbowego w Gorlicach
Funkcjonowanie Urzędu Skarbowego w Gorli-
cach od wielu już lat jest znacząco utrudnione ze
względu na brak przystosowania siedziby urzędu do
potrzeb klientów i pracujących w nim urzędników.
Dwukondygnacyjny budynek aktualnie zajmo-
wany przez Urząd Skarbowy w Gorlicach został na-
byty w 1993 r. od Przedsiębiorstwa Przemysłu
Drzewnego „Forest” w Gorlicach. Budynek ten był
realizowany od strony funkcjonalnej na potrzeby
administracyjne przedsiębiorstwa przemysłowego.
Jego powierzchnia użytkowa wynosi 905m2, w tym
powierzchnia biurowa 566 m2. Średnio na jednego
pracownika Urzędu Skarbowego przypada 6,29 m2
powierzchni biurowej.
W siedzibie Urzędu Skarbowego brakuje m.in.:
— sali operacyjnej dla obsługi podatników, w związ-
ku z czym strony przyjmowane są bezpośrednio
w pokojach biurowych,
— archiwum zakładowego – akta urzędu w spo-
rej części przechowywane są w piwnicy, w pomiesz-
czeniu o bardzo niskim standardzie wyposażenia,
bez możliwości sprawnego korzystania z archiwo-
wanych materiałów; pozostała część akt przechowy-
wana jest w pokojach biurowych,
— archiwum akt NIP, sali narad i szkoleń, ma-
gazynu druków i innych materiałów
i, co szczególnie dolegliwe dla klientów:
— parkingu; nie ma żadnych możliwości wybu-
dowania parkingu ze względu na brak odpowiednie-
go terenu.
Należy dodać, że budynek urzędu jest technicz-
nie zużyty i stwarza realne zagrożenie dla stron
i pracowników. Powiększają się pęknięcia i zaryso-
wania stropów nad parterem, występuje znaczne za-
wilgocenie ścian parteru, widoczne są zawilgocenia
wszystkich ścian piwnic w pomieszczeniach zajętych
przez archiwa zakładowe, na I piętrze budynku wy-
stępują plamy pleśni na ścianach oraz odczuwalny
pozostaje silny zapach stęchlizny.
Ponadto w budynku można stwierdzić ponadnor-
matywne obciążenie stropów nad parterem części
południowo-wschodniej szafami wypełnionymi na
pełną wysokość pomieszczenia, co powoduje, iż
w sytuacji braku rozeznania co do konstrukcyjnej
wytrzymałości żelbetowych płyt stropowych istnie-
je realne zagrożenie pęknięciem konstrukcji. Na
ścianach zewnętrznych budynku brak jest izolacji
termicznej. Brakuje również wentylacji grawitacyj-
nej pomieszczeń archiwów w piwnicach, wyjścia
awaryjnego i dodatkowej klatki schodów ewaku-
acyjnych.
Pragnę poinformować, że Urząd Skarbowy
w Gorlicach obsługuje 87 tys. podatników, w tym po-
nad 6 tys. prowadzących działalność gospodarczą.
Rocznie przyjmuje się 42 tys. zeznań podatkowych,
wydaje ponad 50 tys. zaświadczeń. Obsługa klien-
tów odbywa się w skrajnie zagęszczonych pokojach
biurowych, dodatkowo nasyconych materiałami ar-
chiwalnymi i sprzętem informatycznym. Warunki
obsługi podatników, a także warunki pracy należy
określić jako wyjątkowo uciążliwe. W sposób rażący
nie wypełnia się wymagań wynikających z ogólnych
przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Dlatego
dla zapewnienia w pełni prawidłowej i sprawnej ob-
sługi podatników oraz uzyskiwania wyższych wyni-
ków pracy niezbędne jest stworzenie warunków do
normalnej i bezpiecznej pracy.

Istniejący budynek, ze względu na jego zużycie
techniczne i brak realnych możliwości poprawy
funkcjonalności, nie nadaje się już do remontu, mo-
dernizacji, czy też nadbudowy. Ponoszenie nakładów
w tym zakresie byłoby ekonomicznie nieuzasadnio-
ne, a efekty nieznaczne.
Ministerstwo Finansów pismem z dnia 20 stycz-
nia 2001 (Nr BR6-202/1600/2001) uzależniło włą-
czenie budowy nowego siedziby urzędu do planu in-
westycyjnego od nieodpłatnego pozyskania działki
na ten cel. W 2002 r. pozyskano teren o korzystnym
położeniu o powierzchni 0,3355 ha przy ulicy Bar-
dowskiej w Gorlicach, który Starostwo Powiatowe
przekazało w trwały zarząd Urzędowi Skarbowemu
w Gorlicach z przeznaczeniem na zabudowę budyn-
kiem administracyjno-biurowym. Ponadto uzyska-
no zapewnienie burmistrza miasta Gorlice o prze-
znaczeniu sąsiedniego terenu na cele parkingowe.
W 2005 r. Ministerstwo Finansów zaaprobowało
przygotowanie inwestycji do realizacji, przeznacza-
jąc na opracowanie dokumentacji odpowiednie środ-
ki finansowe. Na wniosek dyrektora Izby Skarbowej
w Krakowie Starostwo Powiatowe w Gorlicach za-
twierdziło 15 marca 2007 r. projekt budowlany i udzie-
liło pozwolenia na budowę. Izba Skarbowa w Krako-
wie wielokrotnie występowała do Ministerstwa Fi-
nansów o ujęcie w planie na 2008 r. zadania inwe-
stycyjnego pn. „Budowa nowej siedziby Urzędu
Skarbowego w Gorlicach wraz z niezbędną infra-
strukturą techniczną”.
W pełni przychylając się do starań Izby Skarbo-
wej w Krakowie i dyrektora Urzędu Skarbowego
w Gorlicach o rozpoczęcie inwestycji, proszę o odpo-
wiedź na pytanie: Czy możliwe jest uwzględnienie
w planie budżetowym Ministerstwa Finansów na
2008 r. zadania inwestycyjnego pn. „Budowa nowej
siedziby Urzędu Skarbowego w Gorlicach wraz z nie-
zbędną infrastrukturą techniczną”?
W mojej ocenie realizacja tej inwestycji w ewi-
dentny sposób przyczyni się do poprawy jakości ob-
sługi stron Urzędu Skarbowego oraz do zwiększenia
wydajności pracowników urzędu, a także do polep-
szenia warunków bezpieczeństwa i higieny w miej-
scu pracy.
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Kochan
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
265
Zapytanie
(nr 496)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie puli środków przyznanych
za pośrednictwem ARiMR
Zgodnie z umową nr 2/DPK-KI/07 zawartą po-
między Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa a Bankiem Gospodarki Żywnościowej
agencja na podstawie rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu i kierunków działań ARiMR oraz
sposobów ich realizacji (Dz. U. z 2007 r. Nr 77,
poz. 514) przekazuje BGŻ do podziału środki na re-
alizację inwestycji lub wznowienie produkcji w go-
spodarstwach rolnych, działach specjalnych produk-
cji rolnej lub przetwórstwie produktów rolnych.
W związku z tym pytam Pana Ministra o kwotę
środków na 2008 r. oraz jaki będzie jej rozdział na
poszczególne banki, tj. Bank Gospodarki Żywno-
ściowej i Bank Polskiej Spółdzielczości.
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 17 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 497)
do ministra zdrowia
w sprawie podziału środków
przez Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ
na świadczenie usług stomatologicznych
Lubelski Oddział Wojewódzki Narodowego Fun-
duszu Zdrowia w przetargu na 2008 r. dokonał po-
działu środków na świadczenie usług stomatologicz-
nych na terenie miasta Zamościa.
Środki finansowe na ww. usługi zostały zwięk-
szone o ok. 65% w stosunku do roku ubiegłego. Nie-
mniej jednak przyjęte zasady podziału spowodowa-
ły, że na terenie miasta Zamościa 50% podmiotów
świadczących dotychczas usługi stomatologiczne
w ramach NFZ kontraktów nie otrzymało.
We wcześniejszych latach, pomimo mniejszych
nakładów w przedmiotowym zakresie, przyznano
więcej kontraktów w ramach NFZ, a pacjenci mieli
zapewnioną większą dostępność do swoich lekarzy.
Zasady podziału środków finansowych przyjęte
przez lubelski NFZ spowodowały, iż znaczna część
tych środków została skierowana na tereny wiejskie,
gdzie gabinety stomatologiczne są wyposażone w gor-
szej jakości sprzęt, a lekarze nie świadczą usług wy-
sokospecjalistycznych.
Ze zrozumieniem odnoszę się do próby rozwiąza-
nia problemu braku gabinetów na terenach poza-
266
miejskich. Jest on niezwykle istotny społecznie. Jed-
nakże przyznanie maksymalnych limitów punktów
przy jednoczesnym maksymalnym określeniu staw-
ki cenowej za punkt spowoduje jedynie niewspół-
mierny wzrost nakładów. W wielu przypadkach le-
karze nie będą w stanie fizycznie zrealizować przy-
znanego limitu, a w efekcie odbije się to na jakości
świadczonych usług stomatologicznych. Takie po-
dejście do problemu, zamiast go rozwiązać, pozba-
wia pacjenta możliwości bezpłatnego wyboru miej-
sca korzystania z tych usług.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy możliwe jest zawieranie kontraktów na usługi
stomatologiczne w taki sposób, aby pomimo zwięk-
szenia kwoty nie powodować dodatkowych prote-
stów i napięć wśród lekarzy?
Czy istnieje możliwość polubownego rozwiązania
istniejącego problemu?
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 5 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 498)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przyszłości Specjalistycznego
Centrum Medycznego w Polanicy-Zdroju
Szanowny Panie Premierze! Od szeregu miesię-
cy dolnośląskie media (prasa, radio, telewizja) po-
ruszają kwestie dotyczące przyszłości i funkcjono-
wania Specjalistycznego Centrum Medycznego
w Polanicy-Zdroju. Inspiracją do tych doniesień są
działania Zarządu Powiatu Kłodzkiego w osobach
starosty Moniki Wielichowskiej, która swoją funk-
cję pełniła do dnia 21 października 2007 r., tj. do
dnia wyborów parlamentarnych, oraz obecnego
starosty Krzysztofa Bladego, którzy wielokrotnie
podawali do publicznej wiadomości, że poprzedni
minister zdrowia, profesor Zbigniew Religia, oraz
obecny – pani Ewa Kopacz, przekażą ww. szpital
starostwu powiatowemu.
Szanowny Panie Premierze! Radni powiatu
kłodzkiego wielokrotnie podczas głosowań odrzucali
przedkładane przez zarząd powiatu uchwały doty-
czące wystąpienia starostwa o przejęcie tego szpita-
la. U podstaw decyzji radnych leżała zła sytuacja fi-
nansowa szpitala powiatowego w Kłodzku i w Nowej
Rudzie, który jest prowadzony obecnie przez powiat
kłodzki. Wielokrotne podejmowane próby ratowania
sytuacji szpitala powiatowego, realizowane pod ha-
słem tak zwanej restrukturyzacji, do dnia dzisiej-
szego nie przyniosły znaczących sukcesów, oprócz
jednego – zmniejszenie dostępności do większości
usług medycznych dla mieszkańców szczególnie No-
wej Rudy, Dusznik-Zdroju, Bystrzycy Kłodzkiej. Bio-
rąc pod uwagę problemy, jakie ma powiat ze swoim
szpitalem, radni odrzucili projekty przejęcia kolejne-
go szpitala. Pomimo tego były starosta kłodzki,
a obecnie od 21 października poseł Platformy Oby-
watelskiej, pani Monika Wielichowska dalej wystę-
puje do Ministerstwa Zdrowia, jednocześnie infor-
mując społeczność lokalną, że ministerstwo chce
przekazać SCM w Polanicy powiatowi kłodzkiemu.
Co więcej, na sesję powiatowa, która miał miejsce
28 grudnia, przygotowano projekt uchwały w spra-
wie przyjęcia programu oszczędnościowego dla po-
wiatu kłodzkiego, gdzie w trzecim punkcie tego pro-
gramu założono, cyt.: „Uwłaszczenie Powiatu Kłodz-
kiego mieniem Skarbu Państwa wraz z przejęciem
zadania – dot. szpitala w Polanicy Zdroju, (…) ko-
mercjalizacja tego podmiotu przez powiat, a na-
stępnie udostępnienie odpłatnie części mniejszo-
ściowej udziałów lub akcji w tym podmiocie w celu
finansowania z tych środków niezbędnych inwesty-
cji w służbie zdrowia”. W projekcie budżetu przewi-
dziano, z tytułu częściowej sprzedaży udziałów
(bądź akcji SCM-u w Polanicy), dochód w wysokości
około 60 mln zł.
Szanowny Panie Premierze! Aby zapewnić funk-
cjonowanie powiatu kłodzkiego, musi on w tym roku
zaciągnąć kolejny kredyt w wysokości około 18 mln
zł. Zadłużenie powiatu przekroczy 55%. Analizując
dokumenty, można pokusić się o stwierdzenie, że
tak intensywne zabiegi dotyczące uwłaszczenia się
powiatu kłodzkiego na majątku Skarbu Państwa
mają w świetle przedstawionych dokumentów, które
zostały przekazane radnym, tylko jeden cel – rato-
wanie budżetu powiatu, i to na kwotę około 60 mln zł,
która biorąc pod uwagę strukturę zadłużenia, w czę-
ści zostałaby przeznaczona na obsługę obecnych
długów. Myślę, że wyjaśnia to aktywność i zabiegi
pani poseł (do 21 października starosty) w celu szyb-
kiego przekazania szpitala powiatowi.
Biorąc pod uwagę powyższe, kieruję do Pana
Premiera następujące pytanie:
1. Czy w świetle faktów, które zostały przedsta-
wione (złe zarządzanie obecnym szpitalem powiato-
wym, duże, przekraczające 50% i wciąż rosnące za-
dłużenie powiatu oraz plany sprzedaży części udzia-
łów lub akcji SCM-u przez powiat w celu ratowania
budżetu), Ministerstwo Zdrowia zamierza uwłasz-
czyć powiat kłodzki na majątku Skarbu Państwa,
przekazując powiatowi Specjalistyczne Centrum
Medyczne w Polanicy-Zdroju?
Ze względu na wymiar społeczny, a także gospo-
darczy i prawny ewentualnej decyzji proszę o szybką
odpowiedź, jakie działania są planowane przez mi-
nistra zdrowia w stosunku do wyżej wymienionego
szpitala, którego jest organem założycielskim. Pra-
gnę nadmienić, że Specjalistyczne Centrum Medycz-
ne w Polanicy-Zdroju jest szpitalem nowoczesnym,
realizującym wysoko specjalistyczne usługi medycz-
ne, które wysoko oceniają nie tylko mieszkańcy po-
wiatu kłodzkiego, ale całego regionu. Jako nieliczny
w Polsce prowadzi odział chirurgii plastycznej, spe-

cjalizujący się w zabiegach rekonstrukcji powypadko-
wej (m.in. twarzy, kończyn, korekty plastycznej wad
genetycznych). Kampania pomówień i oszczerstw
prowadzona przez pracowników szpitala powiato-
wego, a także starostwa powiatowego, szczególnie
w NFZ oddział Wrocław, doprowadziła do sytuacji,
że szpital ten pomimo dużego potencjału może prze-
żywać trudności finansowe wynikające z braku wła-
ściwych kontraktów.
Mając na uwadze, że organem założycielskim jest
minister zdrowia, sytuacja taka jest co najmniej nie-
zrozumiała, zwłaszcza że znaczne środki przezna-
czone na usługi medyczne skierowane zostały do
szpitala powiatowego, który nie spełnia większości
standardów dla świadczonych usług medycznych, co
zawarte jest w raporcie z kontroli NIK.
Dlatego też proszę odpowiedzieć na drugie pytanie:
2. Dlaczego w powiecie kłodzkim zakontrakto-
wano usługi medyczne w szpitalu powiatowym,
który nie gwarantuje jakości świadczonych usług,
a kontrakt podpisany z SCM w Polanicy-Zdroju,
który spełnia wszystkie standardy, pozwala na wy-
korzystanie 60% jego zdolności, co więcej, kontrakt
podpisany na obecnym poziomie generuje ujemny
wynik finansowy, a tym samym od początku dzia-
łalności doprowadza się do sytuacji, w której nowo
oddany szpital, którego organem założycielski jest
minister zdrowia, regularnie zadłuża się, z przy-
czyn leżących po stronie NFZ-u.
Z wyrazami szacunku
Poseł Waldemar Wiązowski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 499)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie przyczyn odwołania z funkcji
mazowieckiego kuratora oświaty
W piątek 18 stycznia 2008 r. wojewoda mazo-
wiecki Jacek Kozłowski odwołał mazowieckiego ku-
ratora oświaty pana dra Grzegorza Tyszkę z pełnio-
nej funkcji. Rzecznik prasowy wojewody Maciej Wie-
wiór jako przyczynę odwołania podał „utratę zaufa-
nia w neutralność polityczną tego stanowiska”. We-
dług rzecznika, bezpośrednim powodem zwolnienia
jest sprawa szesnastu „szybkich” konkursów na dy-
rektorów radomskich placówek edukacyjnych. Tryb
i tempo ogłoszenia konkursów na dyrektorów placó-
wek oświatowych w Radomiu stanowiły podstawę
do odwołania mazowieckiego kuratora oświaty.
Konkursy ogłaszają organy prowadzące placówek
oświatowych, a nie kuratoria oświaty. Dalej w uza-
sadnieniu rzecznik pasowy wyjaśnia, że wojewoda
267
nie chciał, aby stanowiska dyrektorów były obsa-
dzane z klucza partyjnego i z powodu takich po-
dejrzeń odwołał pana dra Grzegorza Tyszkę ze
stanowiska.
Z przyczyn politycznych odwołano mazowieckie-
go kuratora oświaty. Uzasadnienie do tego odwoła-
nia świadczy o niekompetencji osób podejmujących
tę decyzję. Nadzór nad placówkami oświatowymi
prowadzony przez pana dra Grzegorza Tyszkę był
wzorcowy. Stanowisko to miał powierzone w wyni-
ku konkursu. Wypełniał je z najwyższą staranno-
ścią, z daleka od targów politycznych, bo akurat
tego nie znosi polska edukacja. Cieszył się uznaniem
nauczycieli, zarówno tych skupionych w Związku
Nauczycielstwa Polskiego, nauczycielskiej „Solidar-
ności”, jak i nauczycieli nienależących do związku.
Decyzja wojewody mazowieckiego o odwołaniu ku-
ratora nosi znamiona niekompetencji, wyroku poli-
tycznego oraz naraża na śmieszność urzędy pań-
stwowe (Mazowiecki Urząd Wojewódzki, Minister-
stwo Edukacji Narodowej) oraz podważa zaufanie
obywateli do państwa polskiego.
Pytania:
1. Czy decyzja ta została podjęta w porozumieniu
z ministrem edukacji narodowej?
2. Czy wojewoda mazowiecki wie, że konkursy na
dyrektorów placówek oświatowych ogłaszają organy
prowadzące?
3. Czy wojewoda mazowiecki zna strukturę skła-
dów komisji konkursowych (nauczyciele, rodzice, or-
gan prowadzący, organ nadzorujący, związki zawo-
dowe) do wyłonienia dyrektorów placówek oświato-
wych, zgodną z ustawą o systemie oświaty?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Sońta
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 500)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie liczby i rodzaju konkursów
ogłoszonych w programach operacyjnych
2007–2013
Szanowna Pani Minister! Uprzejmie proszę
o udzielenie informacji, ile konkursów ogłoszono do-
tychczas (do dnia będącego datą pisma) w ramach
realizowanych programów operacyjnych 2007–2013
w programach krajowych i regionalnych oraz jakie
to były konkursy (w jakich programach, prioryte-
tach, tematach).
Z poważaniem
Poseł Grażyna Gęsicka
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
268
Zapytanie
(nr 501)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie procedury
przejmowania gospodarstw
przez młodych rolników po rodzicach
oraz możliwości skorzystania z premii
z tego tytułu
Szanowny Panie Ministrze! Procedura dla mło-
dych rolników, którzy chcą przejąć gospodarstwo
rolne po rodzicach, jest wyjątkowo skomplikowana.
Obecny zapis, że młody rolnik może skorzystać
z premii, jeżeli przejmie gospodarstwo rolne o po-
wierzchni nie mniejszej niż średnia krajowa, która
wynosi 9,57 ha, stawia rolników z tych województw
z góry na straconej pozycji. Młody rolnik z tych wo-
jewództw, by ten warunek spełnić, musiałby przejąć
przynajmniej dwa gospodarstwa, co na dzień dzisiej-
szy jest nierealne.
Dlatego zwracam się z zapytaniem: Czy istnieje
możliwość zmiany zapisu, jaki znajdował się w pro-
jekcie, a mianowicie „powierzchnia gospodarstwa
nie mniejsza niż średnia wojewódzka”, oraz możli-
wość zniesienia obowiązku ubezpieczenia w KRUS
przez okres 3 lat?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 502)
do ministra środowiska
w sprawie uznania odpowiedzialności
dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego
za szkody wyrządzone na plantacjach
wierzby energetycznej przez zwierzynę
łowną, jak również zakwalifikowania
plantacji wierzby energetycznej
jako uprawy rolnej
Szanowny Panie Ministrze! W związku z liczny-
mi interwencjami właścicieli plantacji wierzby ener-
getycznej dotyczącymi braku podstaw prawnych do
wypłaty odszkodowań za szkody wyrządzone przez
zwierzynę łowną – w sprawie rozważenia możliwo-
ści wprowadzenia nowelizacji przepisów prawnych
w zakresie uznania odpowiedzialności dzierżawcy
lub zarządcy obwodu łowieckiego za szkody wyrzą-
dzone na tych plantacjach przez zwierzynę łowną,
jak również zakwalifikowania plantacji wierzby jako
uprawy rolnej – zwracam się do Pana Ministra
o udzielenie informacji i podjęcie możliwych działań
w przedmiotowej kwestii.
Ustawa Prawo łowieckie nie definiuje pojęcia
„uprawy i płody rolne”. Również w innych aktach
prawnych brak jest zapisów, które by jednoznacznie
precyzowały i zaliczały poszczególne gatunki roślin
do upraw i płodów rolnych. Plantacja wierzby ener-
getycznej, z natury wieloletnia, z dominującymi za-
biegami o charakterze pielęgnacyjnym, nie odpo-
wiada stereotypom uprawy rolnej i płodów rolnych.
Dlatego też wierzba energetyczna nie jest zaliczana
do upraw rolnych. Powoduje to, iż dzierżawcy lub za-
rządcy obwodów łowieckich odmawiają wypłaty od-
szkodowania w przypadku wystąpienia szkód od
zwierzyny na takich plantacjach.
W chwili obecnej z uwagi na obowiązujące prze-
pisy właścicielom plantacji wierzby energetycznej,
na których wystąpiły szkody od zwierzyny łownej,
pozostaje jedynie dochodzenie odszkodowania na
drodze sądowej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z zapytaniem: Czy w najbliższym czasie
istnieje możliwość wprowadzenia odpowiedniej re-
gulacji prawnej w zakresie uznania odpowiedzialno-
ści dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego za
szkody wyrządzone na plantacjach wierzby energe-
tycznej przez zwierzynę łowną?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 503)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy
miasta Bełchatowa
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie art. 192
ust. 1 Regulaminu Sejmu składam interpelację
w sprawie budowy obwodnicy miasta Bełchatowa.
Realizacja tego celu pozwoli nie tylko na rozwią-
zanie problemów komunikacyjnych, ale także nie-
wątpliwie ułatwi poruszanie się tą trasą kierowcom,
szczególnie samochodów ciężarowych, które przejeż-
dżając przez centrum miasta, stwarzają zagrożenie
dla życia mieszkańców, niszczą drogi oraz zagrażają
bezpieczeństwu użytkowników ruchu.
Z informacji uzyskanych od Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Łodzi wyni-
ka, iż jest opracowywany projekt budowlany dla
przedmiotowej inwestycji, jednakże dalsza realiza-
cja została wstrzymana do czasu ostatecznej decyzji
Rady Ministrów odnośnie do ustalenia lokalizacji
przebiegu drogi S8.

W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytanie: Czy w ostatnim czasie zostały podjęte dzia-
łania dotyczące tak ważnej dla miasta Bełchatowa
inwestycji, jaką jest budowa obwodnicy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Włodzimierz Kula
Bełchatów, dnia 8 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 504)
do ministra gospodarki
w sprawie decyzji Komisji Europejskiej
dotyczącej pomocy państwa udzielonej
przez Polskę producentowi stali Grupie
Technologie Buczek w Sosnowcu
Szanowny Panie Ministrze! Komisja Europejska
dnia 23 października 2007 r. wydała decyzję w spra-
wie pomocy państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006)
udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali
Grupy Technologie Buczek, z której wynika, że po-
moc państwa w wysokości 20 761 463 PLN przyzna-
na została bezprawnie, z naruszeniem postanowień
art. 88 ust. 3 traktatu, oraz pomoc państwa w wyso-
kości 1 369 189 PLN przyznana na rzecz Grupy
Technologie Buczek w latach 1997–2003 nie została
wykorzystana zgodnie z warunkami określonymi
w protokole nr 8 do traktatu i jest niezgodna z zasa-
dami wspólnego rynku.
Od powyższej decyzji skargę o stwierdzenie nie-
ważności do sądu w Luksemburgu wniosły Huta Bu-
czek sp. z o.o., syndyk masy upadłości spółki Tech-
nologie Buczek SA w upadłości oraz Spółka Techno-
logie Buczek SA w upadłości.
Podnoszą one, że państwo polskie nie tylko nie
zastosowało umorzenia zaległości publicznopraw-
nych, a wręcz przeciwnie – stosowne organy, takie
jak urząd skarbowy, ZUS, gmina Sosnowiec czy
PFRON, podjęły wymagane prawem działania i eg-
zekucja ta de facto trwa nadal w ramach postępowa-
nia upadłościowego. Przedmiotowe roszczenia będą
więc zaspokajane dwukrotnie.
Strony stwierdzają ponadto, że decyzja ta zmie-
rza do obniżenia ceny majątku TB, możliwej do uzy-
skania w ramach przeprowadzonego przetargu.
Generalnie podnoszą liczne uchybienia komisji
przy wydawaniu zaskarżonej decyzji, a w szczegól-
ności naruszenie zasady proporcjonalności i zasady
pewności prawa, a także naruszenie prawa własno-
ści i nadużycie władzy.
W związku z powyższym chciałbym zapytać
Pana Ministra:
Czy Polska przedstawiła już Komisji wymagane
informacje?
269
Czy poprzedni minister zwrócił się do Grupy
Technologie Buczek o stosowne wyjaśnienia w tej
sprawie?
Czy w związku z powyższym widzi Pan możli-
wość wstrzymania wykonania decyzji do czasu roz-
strzygnięcia skargi przez sąd?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Pięta
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 505)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy węzła autostrady A6
w rejonie ul. Tczewskiej w Szczecinie
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie ze studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Szcze-
cina we wschodniej części miasta, w rejonie Duniko-
wa i Trzebusza znajdują się tereny przeznaczone pod
lokowanie inwestycji produkcyjno-składowych. Te-
reny te, o powierzchni ok. 200 ha, są obecnie zain-
westowane głównie w rejonie Dunikowa. Z uwagi na
swoje położenie, tj. w niedalekim sąsiedztwie lotni-
ska w Goleniowie, portu morskiego oraz przejścia
granicznego w Kołbaskowie, są to tereny niezwykle
atrakcyjne. Wykorzystanie ich walorów stworzyłoby
warunki do inwestowania i tworzenia nowych miejsc
pracy. Wadą tych terenów jest brak powiązania
z głównym układem komunikacyjnym miasta, w tym
z autostradą A6. Mając ten problem na uwadze,
w kwietniu br. miasto wystąpiło z prośbą do mini-
stra transportu w sprawie ujęcia w programie prze-
budowy autostrady A6 budowy węzła na odcinku au-
tostrady od węzła Kijewo do węzła Rzęśnica, w rejo-
nie cieku Chełszcząca. Lokalizacja węzła związana
jest z przewidywaną budową tzw. trasy nowoprze-
strzennej, poprzez którą nowe tereny inwestycyjne
w rejonie Trzebusza i Dunikowa zostałyby skomuni-
kowane zarówno „z miastem”, jak i zewnętrznym
układem drogowym, tj. autostradą A6.
W maju br. zarówno marszałek województwa, jak
i miasto poparli wniosek inwestorów zrzeszonych
w Stowarzyszeniu Przedsiębiorców Wielgowa, któ-
rzy zaproponowali realizację tymczasowego węzła
położonego na tym samym odcinku autostrady, lecz
z istniejącą ul. Tczewską. W związku z informacją
o braku możliwości ujęcia w programie przebudowy
autostrady A6 budowy stałego węzła w rejonie cieku
Chełszcząca w rozsądnym okresie czasu takie roz-
wiązanie, a więc budowa węzła tymczasowego ze
środków własnych przedsiębiorców, wydawało się
zasadne. Węzeł tymczasowy umożliwiłby, do czasu
podjęcia ostatecznych decyzji związanych z wybudo-
270
waniem węzła w rejonie cieku Chełszcząca, skomu-
nikowanie już istniejących i planowanych na terenie
Dunikowa zakładów produkcyjno-składowych, w szcze-
gólności rozwiązany zostałby problem przejazdów
ciężkich pojazdów przez tereny zabudowy mieszka-
niowej. Wadą tego rozwiązania była mniejsza niż to
wynikało z przepisów odległość do węzła Kijewo
między węzłami oraz klasa zbiorcza ulicy Tczew-
skiej. Lokalizacja węzła z ulicą Tczewską została za-
opiniowana negatywnie głównie ze względu na jego
tymczasowość.
Pilna potrzeba dobrego skomunikowania tere-
nów Trzebusza i Dunikowa wynika nie tylko z pro-
testów mieszkańców prawobrzeża (przejazdy cięż-
kich pojazdów przez osiedla mieszkaniowe), ale
przede wszystkim z troski o rozwój gospodarczy
miasta, a więc potrzeby jak najszybszego stworzenia
warunków do zagospodarowania tych atrakcyjnych
terenów. Istotnym elementem mającym wpływ na
lokalizację węzła jest deklarowany udział Stowarzy-
szenia Przedsiębiorców Wielgowa w finansowaniu
budowy węzła w rejonie ul. Tczewskiej, a także brak
w programie przebudowy autostrady A6 węzła w re-
jonie cieku Chełszcząca.
Biorąc wspomniane elementy pod uwagę, ponow-
nie wnikliwie przeanalizowano przebieg planowa-
nej trasy nowoprzestrzennej. Z analiz tych wyni-
ka, że możliwa jest korekta przebiegu tej trasy,
tak aby węzeł z autostradą A6 był usytuowany
w rejonie ul. Tczewskiej, przy czym już nie jako za-
gospodarowanie tymczasowe, ale trwałe rozwiąza-
nie komunikacyjne. Trasa nowoprzestrzenna, jak
i odcinek ul. Tczewskiej (do drogi lokalnej prowa-
dzącej do terenów Dunikowa) będą wówczas sklasy-
fikowane jako ulice główne.
Dzięki realizacji węzła z autostradą A6 w rejonie
ul. Tczewskiej w szybkim terminie będą mogły być
zainwestowane należące do miasta tereny o po-
wierzchni ok. 35 ha położone w rejonie Trzebusza,
bowiem miasto w najbliższej przyszłości zamierza
przystąpić do budowy trasy nowoprzestrzennej.
Nowa trasa przebiegać będzie przez tereny miejskie,
co w znaczący sposób skróci proces jej realizacji.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pyta-
nie: Czy istnieją jakiekolwiek istotne przeciwwska-
zania do realizacji ww. węzła, a jeśli tak, to na czym
one polegają?
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 17 grudnia 2007 r.
Zapytanie
(nr 506)
do ministra infrastruktury
w sprawie przekształcenia drogi S11
w drogę ekspresową
Szanowny Panie Ministrze! W związku z inter-
wencją Stowarzyszenia Gmin, Powiatów i Woje-
wództw „Droga S11” zwracam się do Pana Ministra
z zapytaniem dotyczącym przekształcenia drogi S11
w drogę ekspresową.
Droga krajowa nr 11 jest powiązaniem komuni-
kacyjnym szczególnie istotnym dla Wielkopolski.
Łączy bowiem północny i południowy kraniec woje-
wództwa. Jest także ważnym szlakiem komunika-
cyjnym pomiędzy Śląskiem a Pomorzem. Przebiega
ponadto przez najgęściej zaludnione tereny, często
przez centra zabytkowych miejscowości. Jest drogą
o bardzo dużym natężeniu ruchu pojazdów, w tym
pojazdów ciężkich. Są to argumenty przemawiające
za jak najszybszą modernizacją drogi wraz z ko-
niecznością wyprowadzenia ruchu z miast poprzez
budowę ich drogowych obejść.
Zauważyć także należy, iż ogólny stan infra-
struktury w Wielkopolsce jest w sytuacji niekorzyst-
nej względem innych regionów w kraju. Zły stan
dróg, liczne „wąskie gardła” obniżają atrakcyjność
inwestycyjną poszczególnych obszarów i są również
jedną z przyczyn złego stanu środowiska.
Tym bardziej więc brak dostosowania parame-
trów technicznych drogi S11 do parametrów wyma-
ganych dla kategorii dróg ekspresowych pociągnie
za sobą konsekwencje utraty szansy dogodnych po-
łączeń z innymi województwami oraz siecią między-
narodowych korytarzy transportowych, tak istotne-
go elementu sprzyjającego rozwojowi gospodarcze-
mu całego kraju.
Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, zwra-
cam się do Pana Ministra z zapytaniem, czy i kiedy
jest możliwe przekształcenie drogi S11 w drogę eks-
presową. Czy istnieje możliwość wpisania drogi S11
do transeuropejskiej sieci transportowej (TEN), co
umożliwi m.in. pozyskanie środków z funduszy unij-
nych? Czy możliwe jest ujęcie tej inwestycji w pla-
nach realizacyjnych GDDKiA?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Józef Racki
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.

Zapytanie
(nr 507)
do ministra infrastruktury
w sprawie oddania do użytku
pierwszego odcinka autostrady A1
i planów dalszej jej budowy
Szanowny Panie Ministrze! Opinia publiczna zo-
stała poinformowana o oddaniu do użytku pierwsze-
go odcinka autostrady A1. Autostrada ta ma kapi-
talne znaczenie dla Pomorza jak i rozwoju całego
kraju. Dlatego uprzejmie pytam: Jaki dokładnie od-
cinek autostrady A1 oddano do użytku? Jakie w tym
zakresie poniesiono nakłady finansowe? Jak długo
zostanie utrzymany bezpłatny okres korzystania
z pierwszego odcinka autostrady A1? Jak wielu użyt-
kowników korzysta z pierwszego odcinka autostra-
dy A1 i jakie opinie w tej kwestii docierają do Mini-
sterstwa Infrastruktury? Jakie są najbliższe plany
Ministerstwa Infrastruktury w zakresie dalszej bu-
dowy autostrady A1?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 508)
do ministra skarbu państwa
w sprawie prywatyzacji Stoczni Gdańskiej
Szanowny Panie Ministrze! Sprawa Stoczni Gdań-
skiej budzi żywe zainteresowanie parlamentarzystów
pomorskich. Stocznia Gdańska zajmuje wciąż ważne
miejsce w polskim przemyśle okrętowym. Losy Stocz-
ni Gdańskiej interesują również szerszą opinię pu-
bliczną z uwagi na jej historyczne dziedzictwo i pro-
mocyjne znaczenie. Dlatego uprzejmie pytam Pana
Ministra: Kiedy i w jakich okolicznościach doszło do
prywatyzacji Stoczni Gdańskiej? Jakie są główne wa-
runki umowy prywatyzacyjnej? W jakim stopniu pry-
watyzacja Stoczni Gdańskiej wpłynie na jej dalszy
rozwój? W jaki sposób w umowie prywatyzacyjnej za-
bezpieczono prawa pracowników? Na ile doświadcze-
nia przy prywatyzacji Stoczni Gdańskiej mogą być
użyteczne dla przekształceń własnościowych w in-
nych polskich stoczniach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
271
Zapytanie
(nr 509)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postępowania prowadzonego
obecnie przed Sądem Rejonowym
w Jarosławiu, Wydział Cywilny
(sygnatura akt: I Ns 1031/07)
Szanowny Panie Ministrze! Od ponad pięciu lat
toczy się postępowanie (obecnie prowadzone przed
Sądem Rejonowym w Jarosławiu, Wydział Cywilny,
sygnatura akt I Ns 1031/07) dotyczące zniesienia
współwłasności majątku po byłej spółce cywilnej Fos
– Pol (Przedsiębiorstwo Handlowo- Usługowe), któ-
rej wspólnikiem obok pana Jana Folty był pan Tade-
usz Gdyk od 23 stycznia 1999 r.
W 2002 r. (15 sierpnia) spółka została zlikwido-
wana w związku ze śmiercią wspólnika Jana Folty,
ale po zlikwidowanej spółce pozostał majątek i zobo-
wiązania. Konsekwencją zaistniałej sytuacji był wnio-
sek złożony przez pana Tadeusza Gdyka do Sądu
Rejonowego w Jarosławiu, Wydział Cywilny w dn.
15.01.2003 r. o zniesienie współwłasności rzeczy,
a następnie wniosek ten 11.02.2003 r. został przeka-
zany do Sądu Rejonowego w Przemyślu, Wydział V
Gospodarczy (sygnatura akt V GNs 2/03). Od tego
momentu rozpoczęło się postępowanie, które trwa
do chwili obecnej. Kolejne rozprawy odbywały się
średnio z półroczną bądź dłuższą częstotliwością.
Mimo że Pan Gdyk pisał wielokrotnie skargi na
opieszałość sądu i przewlekłość, która została po-
twierdzona przez prezesa Sądu Okręgowego w Kro-
śnie, postępowanie nie nabrało przyśpieszenia. Spra-
wa była kolejno przekazywana z sądu do sądu i do
chwili obecnej nie znalazła rozstrzygnięcia.
Zwracam się zatem do Pana Ministra z zapyta-
niem: czy trwające tak długo postępowanie w tej
sprawie to konieczność? Czy duży poziom skompli-
kowania postępowania ma być przyczyną rozłożenia
tego postępowania w takim czasie?
Spółka mimo toczącego się procesu cały czas się
rozwija, a pan Gdyk cały czas inwestuje i rozszerza
działalność.
Czy wynikające zatem z tytułu toczącego się nie-
ustannie postępowania sądowego trudności, co
w konsekwencji powoduje trudności finansowe i or-
ganizacyjne, muszą stać na przeszkodzie ku dalsze-
mu rozwojowi firmy?
Nieuregulowane prawo własności do majątku
uniemożliwia spółce korzystanie z funduszy struk-
turalnych i unijnych.
Pytam zatem: czy w takich przypadkach, kiedy
czas jest bardzo ważny i decydujący, postępowania
sądowe o takim charakterze nie powinny być trak-
towane jako priorytetowe?
Czy w przypadku, kiedy zniesienie współwłasno-
ści jest elementem decydującym o dalszym rozwoju,
272
współpracy z innymi firmami, rozbudowie zakładu
i stwarzaniu nowych miejsc pracy, sądy nie powinny
działać natychmiastowo?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 510)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wysokości wynagrodzenia
ministra edukacji narodowej
Szanowna Pani Minister! W związku ze sprzeczny-
mi informacjami podawanymi przez media dotyczą-
cymi wysokości wynagrodzenia ministra edukacji
narodowej pani Katarzyny Hall zwracam się z uprzej-
mą prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Ile
wynosi miesięczne wynagrodzenie ministra eduka-
cji narodowej?
Z poważaniem
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 511)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie planu likwidacji upraw
buraków cukrowych w woj. świętokrzyskim
Szanowny Panie Ministrze! W związku z plana-
mi likwidacji upraw buraków cukrowych na terenie
woj. świętokrzyskiego w ramach restrukturyzacji
Krajowej Spółki Cukrowej SA, o czym poinformował
wojewodę świętokrzyskiego Zarząd Związku Planta-
torów Buraka Cukrowego przy Krajowej Spółce Cu-
krowniczej SA Oddział „Cukrownie Częstocice”,
zwracam się z prośbą do Pana Ministra o wsparcie
w działaniach zmierzających do zmiany tych planów
restrukturyzacyjnych.
Podobnie jak wojewoda świętokrzyski wyrażam
głębokie zaniepokojenie taką formą planowanej re-
strukturyzacji, zwłaszcza że dotyczy ona skreślenia
całego regionu z planów restrukturyzacyjnych wspo-
mnianych wyżej upraw. Osiągane od wielu lat do-
skonałe wyniki produkcyjne, dokumentowane w oce-
nach pokampanijnych, a w szczególności doskonała
jakość produkowanego surowca o najwyższych para-
metrach technicznych przemawia za tym, aby upra-
wy pozostawić w regionie.
Corocznie na rynek woj. świętokrzyskiego trafia
kilkanaście milionów złotych uzyskanych dochodów
z produkcji buraków, co ma znaczny wpływ na roz-
wój gospodarczy województwa. Plantatorzy nabyli
już odpowiednich kwalifikacji i wyposażyli gospo-
darstwa w specjalistyczny sprzęt do produkcji bura-
ka. Zainwestowane w sprzęt do uprawy środki, nie-
kiedy pozyskane z kredytów, nie ulegną zwrotowi.
Pozbawienie plantatorów możliwości dalszej pro-
dukcji w konsekwencji doprowadzi do zubożenia
znacznej grupy rolników, tym bardziej że woj. świę-
tokrzyskie ma jeden z najwyższych w skali kraju
wskaźników bezrobocia.
W takiej sytuacji niezadowolenie plantatorów
jest w pełni uzasadnione i może doprowadzić do nie-
kontrolowanych zdarzeń. Przedstawiając powyższe,
uprzejmie proszę Pana Ministra o odpowiedź na za-
sadne w tym stanie rzeczy pytanie: Czy świętokrzy-
scy plantatorzy buraka cukrowego mogą liczyć na
konkretne działania Pana Ministra mające na celu
spowodowanie zmiany planów restrukturyzacyj-
nych i pozostawienie w regionie uprawy tradycyjne-
go już buraka cukrowego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Lipiec
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 512)
do ministra finansów
w sprawie interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 93
ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych
Szanowny Panie Ministrze! W związku z liczny-
mi i odmiennymi informacjami w prasie branżowej,
a także w związku z interpretacją Izby Skarbowej
w Katowicach, nr IBB2/415-167/07/MK, zwracam
się z zapytaniem, jak należy interpretować art. 21
ust. 1 pkt 93 ustawy o podatku dochodowych od
osób fizycznych.
Nowelizacja ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych przyjęta w ub.r. dała możliwość przeniesienia
pełnej własności lokalu m.in. lokatorom zamieszku-
jącym byłe mieszkania zakładowe. Wg Izby Skarbo-
wej w Katowicach osoby te powinny zapłacić poda-
tek dochodowych wyliczony od ceny rynkowej swoje-
go lokalu. Interpretacja taka stoi w sprzeczności
z założeniami przyjętej i cytowanej już nowelizacji
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Proszę zatem o odpowiedź, czy osoby, które na-
były prawo pełnej własności do byłego mieszkania
zakładowego zobowiązane są do zapłaty podatku do-
chodowego.
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Tobiszowski
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 513)
do ministra środowiska
w sprawie sytuacji finansowej
Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
Szanowny Panie Ministrze! Od 1 stycznia 2008 r.
w dramatycznej wręcz sytuacji finansowej znalazł
się Zespół Szkół Leśnych w Tucholi.
Szkoła ta, prowadzona do tej pory przez powiat
tucholski, miała zostać przejęta przez resort środo-
wiska na mocy podpisanego porozumienia 16 lipca
2007 r.
Na potwierdzenie zamiaru przejęcia minister śro-
dowiska w piśmie z 25.10.2007 r. poinformował dy-
rektora ZSL w Tucholi o ujęciu w projekcie budżetu
resortu na 2008 r. środków na finansowanie szkoły.
Ku zaskoczeniu społeczności szkolnej i władz sa-
morządowych 11 stycznia 2008 r. minister środowi-
ska poinformował, że nie przejął szkoły z dniem
1 stycznia 2008 r., gdyż nie ma środków budżeto-
wych i prawa do władania nieruchomością.
Wobec tego zadaję pytania:
1. Kto w ostateczności, bo z pewnością nie Sejm
RP, nie zabezpieczył środków dla szkoły na 2008 r.,
skoro jeszcze 25.10.2007 r. zabezpieczone były?
2. Czy, przy dobrej woli ministra środowiska,
problemem może być rozwiązanie umowy użytko-
wania nieruchomości, zarządzanej w imieniu Skar-
bu Państwa przez Nadleśnictwo Tuchola, tj. pod-
miot podległy resortowi środowiska, z dotychczaso-
wym jej użytkownikiem, tj. powiatem tucholskim,
chcącym przekazać szkołę?
3. Czy wiarygodna jest informacja ministra śro-
dowiska, że środki na finansowanie ZSL w Tucholi
są zabezpieczone w części oświatowej subwencji
ogólnej dla powiatu tucholskiego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
273
Zapytanie
(nr 514)
do ministra infrastruktury
w sprawie charakteru i przebiegu drogi S5
przez woj. kujawsko-pomorskie
oraz przez Bydgoszcz
Szanowny Panie Ministrze! Coraz więcej napięć
i emocji wywołują, nie zawsze prawdziwe, informa-
cje podawane w mediach przez dziennikarzy i lokal-
nych polityków na temat charakteru i przebiegu
drogi S5 przez teren woj. kujawsko-pomorskiego,
szczególnie w obrębie miasta Bydgoszczy i ościen-
nych gmin, zwłaszcza gminy Osielsko.
By móc udzielić mediom, władzom samorządo-
wym i mieszkańcom wiarygodnych wyjaśnień, pro-
szę o odpowiedź na poniższe zapytanie:
Na jakim etapie decyzyjnym znajdują się prace
dotyczące charakteru i przebiegu drogi S5 przez te-
ren woj. kujawsko-pomorskiego i czy tzw. wariant I
(przebieg trasy przez miasto Bydgoszcz) jest już de-
finitywnie wybrany oraz czy nadal realny jest ter-
min ukończenia wszystkich prac do 2012 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 515)
do ministra zdrowia
w sprawie zarządzenia prezesa NFZ
nr 69/2007/DSOZ z dnia 25 września 2007 r.
dotyczącego określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielenie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
opieka zdrowotna
Szanowny Panie Marszałku! Wprowadzenie zapi-
su, że pielęgniarka szkolna obejmuje w środowisku
nauczania i wychowania opiekę nad dziećmi od klas
zerowych, uczęszczającymi do szkół podstawowych,
powoduje wyłączenie z tej opieki dzieci uczęszczają-
cych do klas zerowych w przedszkolach, a sytuacja
taka ma miejsce w wielu gminach naszego kraju.
Dodatkowo zakłady opieki zdrowotnej zajmujące
się medycyną szkolną zostały pozbawione z tego ty-
tułu dochodów.
W związku z powyższym proszę ministra zdro-
wia panią Ewę Kopacz o odpowiedź na następujące
pytanie: Dlaczego ograniczono normy dotyczące
świadczeniobiorców, które powinny przypadać na
274
pielęgniarkę szkolną w myśl §41 ww. zarządzenia,
do dzieci sześcioletnich uczęszczających do klas ze-
rowych wyłącznie w szkołach podstawowych?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Bętkowski
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 516)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie planowanej redukcji środków
na rzecz ochrony środowiska i gospodarki
wodnej w regionie tarnowskim
Szanowna Pani Minister! W związku z enuncja-
cjami prasowymi, w szczególności „Gazety Krakow-
skiej” z dnia 16 stycznia 2008 r. (autor: Łukasz Win-
czura), zgodnie z którymi kierowane przez Panią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego planuje wyeli-
minowanie projektów związanych z ochroną środo-
wiska i gospodarki wodnej przygotowanych przez
samorządy terytorialne regionu tarnowskiego, wy-
rażam stanowczy i kategoryczny sprzeciw wobec ta-
kich działań.
Należy zauważyć, iż na liście projektów zgłoszo-
nych znalazły się inwestycje niezbędne dla szeroko
rozumianego bezpieczeństwa regionu. Dotyczą one
uporządkowania gospodarki wodno-ściekowej i prze-
ciwpowodziowej na rzece Biała, budowy kanalizacji
sanitarnej w gminie Żabno, rozbudowy oczyszczalni
ścieków w Woli Szczucińskiej, skanalizowania wsi:
Brnik, Szarwark, Żelazówka i Lipiny. Łączna war-
tość planowanych inwestycji oscylować miała wokół
400 mln zł, w tym ponad połowa miała pochodzić ze
środków Unii Europejskiej.
Wypada podkreślić, iż w przypadku realizacji
koncepcji, którą Pani forsuje w postaci „wymywa-
nia” środków z biednych obszarów, doprowadzi to do
coraz radykalniejszego pogłębiania się dysproporcji
pomiędzy regionami. Przyczyni się także do zmniej-
szenia konkurencyjności naszego regionu i do utrwa-
lenia jego strukturalnego zacofania, a tym samym
jego dalszej peryferalizacji. Zaprzepaści również
wieloletni trud włożony w przygotowanie projektów
przez lokalne władze.
Hasła wyborcze „By żyło się lepiej. Wszystkim”
i „Cudu gospodarczego”, z którymi szła do wyborów
Platforma Obywatelska, w kontekście podejmowa-
nych przez Panią działań uległy skarleniu, choć, co
trzeba przyznać, przybierają ostatecznie coraz wy-
raźniej kształt cudu. Cudu dla wybranych.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie:
1. Dlaczego ogołaca się region tarnowski z fak-
tycznie zarezerwowanych już środków? Gdzie te
środki mają zostać przetransferowane?
2. Kiedy zapadną wiążące decyzje co do wskaza-
nej kwestii?
3. Jak kierowane przez Panią Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego ma zamiar zrekompensować stra-
ty, które niewątpliwie poniesie region tarnowski
w przypadku pozbawienia przedmiotowych środków?
Mając zatem powyższe na uwadze, proszę Pa-
nią Minister o ustosunkowanie się do przedsta-
wionej kwestii i stosowną odpowiedź w trybie re-
gulowanym ustawą o wykonywaniu mandatu po-
sła i senatora.
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 517)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przewidywanego harmonogramu
prac budowlano-modernizacyjnych
Komendy Powiatowej Policji w Chrzanowie
oraz pozyskania na ten cel
środków finansowych w 2008 r.
Budynek nowej Komendy Powiatowej Policji
w Chrzanowie przy ul. Jordana został przekazany
we wrześniu 2005 r. i obecnie w tym budynku trwa-
ją prace budowlano-remontowo-modernizacyjne.
W 2006 r. wykonano projekt, na co wydano kwotę
225 700 zł. W 2007 r. wszystkie planowane prace zo-
stały wykonane w całości i tym samym wykorzysta-
no środki finansowe na kwotę 3 854 733 zł. Na
wskazaną kwotę złożyły się środki z budżetu pań-
stwa (2 000 000 zł), z ustawy o modernizacji Policji
(1 000 600 zł) oraz z niezrealizowanej przez KWP
Kraków inwestycji ze środków z ustawy o moderni-
zacji Policji (844 733 zł).
Pragnę zaznaczyć, że przedmiotowa inwestycja
jest niezbędna dla zapewnienia przyzwoitych wa-
runków do wypełniania swoich obowiązków poli-
cjantom Komendy Powiatowej Policji w Chrzanowie.
Dotychczasowa siedziba Komendy Powiatowej Poli-
cji w Chrzanowie pod względem lokalowym nie tyl-
ko nie gwarantuje przyzwoitych warunków lokalo-
wych i organizacyjnych, należy stwierdzić, że czasa-
mi stan tego obiektu utrudnia prawidłowe wykony-
wanie obowiązków urzędującym tam policjantom,
a także osobom, które są tam obsługiwane. Dotych-
czasowe działania budowlano-modernizacyjne były
celowe i konieczne, ale w obecnej sytuacji niezbędna
jest ich pilna kontynuacja. Jestem przekonany, że
zarówno opisany fatalny stan dotychczasowej siedzi-

by komendy, jak i fakt zaangażowania do tej pory
sporych nakładów, są wystarczającymi i obiektyw-
nymi argumentami przemawiającymi za konieczno-
ścią zrealizowania tej ważnej dla mieszkańców po-
wiatu chrzanowskiego inwestycji.
W związku z powyższym na ręce Pana Ministra
składam pytanie o to, jaki jest przewidywany har-
monogram dalszych działań budowlano-moderniza-
cyjnych oraz w jakiej wysokości są przewidywane
środki finansowe na zakończenie realizacji przed-
miotowej inwestycji. Kiedy planowane jest ich za-
kończenie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 518)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zmiany przepisów,
tak aby umożliwić przyznanie gminie
statusu strony w postępowaniu
przed samorządowym kolegium
odwoławczym i przed sądami
administracyjnymi w sprawach, w których
organ gminy wydał decyzję administracyjną
Stan faktyczny. W postępowaniu przed samorzą-
dowym kolegium odwoławczym stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie
z art. 29 K.p.a. stronami mogą być osoby fizyczne
i osoby prawne, a gdy chodzi o państwowe i samo-
rządowe jednostki organizacyjne, również jednostki
nieposiadające osobowości prawnej. W doktrynie
i orzecznictwie przyjęto, że stroną może być tak
samo organ państwowy lub samorządowy, oczywi-
ście poza sprawami, w których taki organ powołany
jest do wydawania w tych sprawach decyzji. W dok-
trynie pomija się, że gmina jest też osobą prawną.
Samorządowe kolegia odwoławcze konsekwentnie
nie dopuszczają gminy jako strony w sprawach od-
wołań od decyzji wydanych przez organ tej gminy.
Natomiast w postępowaniu przed sądami admini-
stracyjnymi przymiot strony przysługuje samorzą-
dowym kolegiom odwoławczym (art. 32, art. 132 § 2
ustawy o postępowaniu przed sądami administra-
cyjnymi). W postępowaniu sądowoadministracyj-
nym stronami są: skarżący oraz organ, którego
działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi.
Organ gminy, który wydaje decyzje administracyjne
w celu wykonania powierzonych gminie zadań bądź
uzyskania dochodów nie może popierać swojego sta-
nowiska i bronić swego interesu przed organami od-
woławczymi.
275
W postępowaniu sądowoadministracyjnym reali-
zowana jest zasada kontradyktoryjności, jednak
przed sądem występuje organ, który wydał decyzję,
i strona. Paradoksem jest, że tym organem nie jest
organ gminy, a samorządowe kolegium odwoławcze.
Samorządowe kolegia odwoławcze w przeciwień-
stwie do organów jednostek samorządu terytorial-
nego nie mają interesu w konkretnym rozstrzygnię-
ciu sprawy.
W związku z powyższym na ręce Pana Ministra
składamy pytanie o to, czy Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji zamierza zmienić tę sy-
tuację, przeprowadzając nowelizację odpowiednich
ustaw, tak aby przyznać gminom i innym jednost-
kom samorządu terytorialnego prawa strony w po-
stępowaniu przed samorządowym kolegium odwo-
ławczym i przed sądami administracyjnymi w indy-
widualnych sprawach z zakresu administracji pu-
blicznej należących do ich właściwości, tj. o podjęcie
działań w przedmiocie niniejszego zapytania.
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 519)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Jaki jest przewidy-
wany termin naboru wniosków do programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013,
w szczególności dla osi 1, mającej na celu zwięk-
szenie wartości dodanej podstawowej produkcji
rolnej i leśnej?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 520)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wyjaśnienia sytuacji grupy
mieszkańców Ostrowca Świętokrzyskiego,
którzy wykupili mieszkania
od Huty Ostrowiec SA
Szanowny Panie Ministrze! Pan Stanisław Hej-
no w imieniu swoim i grupy mieszkańców Ostrowca
Świętokrzyskiego, którzy wykupili mieszkania od
276
Huty „Ostrowiec” SA, zwrócił się z prośbą o wystą-
pienie z zapytaniem poselskim w sprawie wyjaśnie-
nia nurtujących ich wątpliwości.
Osoby te są właścicielami 118 lokali mieszkal-
nych w 38 budynkach wielorodzinnych, które zosta-
ły wykupione od Huty „Ostrowiec” SA w latach
1992–1994. Zainteresowani byli pracownikami Huty
„Ostrowiec” SA. Były to zakładowe lokale mieszkal-
ne, a Huta „Ostrowiec” była wieczystym użytkowni-
kiem poszczególnych działek gruntu, na których te
budynki się znajdowały.
Każda z osób posiada akt notarialny stwierdzają-
cy własność posiadanego lokalu oraz ułamkową
część, odpowiednią do zajmowanej powierzchni
mieszkalnej, działki gruntu, na której dana nieru-
chomość się znajduje. Zainteresowani mają także
pozakładane dla tych lokali księgi wieczyste. Od od-
powiadających części uiszczają podatek gruntowy.
Nad lokalami tych osób, a także pozostałymi (3100
mieszkań), sprawowała zarząd huta. Następnie do-
szło do sprzedaży zasobów mieszkaniowych huty na
rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej „Hutnik” w Ostrow-
cu. Nie objęło to mieszkań, które zostały wykupione
przez zainteresowanych.
Mieszkańcy ci mają wątpliwości, czy prawidło-
wo sporządzono akt notarialny sprzedaży pozosta-
łych zasobów mieszkaniowych huty na rzecz Spół-
dzielni Mieszkaniowej „Hutnik” w Ostrowcu Świę-
tokrzyskim.
Pan Stanisław Hejno uważa, że w dniu 6 paź-
dziernika 1995 r. Huta „Ostrowiec” nie była już wła-
ścicielem całych budynków stanowiących odrębne
nieruchomości oraz wieczystym użytkownikiem
przedmiotowych działek, ponieważ prawo do użyt-
kowania wieczystego części tych działek zostało
wcześniej przekazane osobom fizycznym mocą ak-
tów notarialnych. W przypadku pana Stanisława
Hejno było to w dniu 17 marca 1994 r. Mowa jest
o tym w akcie notarialnym sprzedaży pozostałych
zasobów mieszkaniowych huty na rzecz Spółdzielni
Mieszkaniowej „Hutnik” w Ostrowcu Świętokrzy-
skim – § 1 pkt 47 i w zakończeniu wyszczególniona
w pkt 94.
Zainteresowani mają wątpliwość, czy na pod-
stawie załączonych aktów notarialnych Spółdziel-
nia Mieszkaniowa „Hutnik” może ich traktować
jako swoich członków, twierdząc, że „ich nierucho-
mości weszły w skład zasobów mieszkaniowych
spółdzielni”.
Kolejna poruszona kwestia dotyczy tego, czy pra-
widłowo dokonano odpowiednich zapisów w księgach
wieczystych, zarówno w przypadku pana Stanisława
Hejno, jak również w przypadku spółdzielni. Dlacze-
go w każdym z tych przypadków inne są wpisy w: ru-
bryka 0.1 pkt 3, rubryka 1.4.1, rubryka 1.5.
Pan Stanisław Hejno poruszył także problem,
dlaczego Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim
nie rozpatruje sprawy związanej z pozwem 23 wspól-
not mieszkaniowych (założonej w 2005 r.) o wybra-
nie zarządcy przymusowego dla każdej z tych wspól-
not. Ponieważ zostały usunięte wszelkie formalne
przeszkody będące przyczyną wydania postanowie-
nia przez sąd o zawieszeniu postanowienia, osoby te
wnoszą o podjęcie i prowadzenie w dalszym ciągu
celem wydania merytorycznego orzeczenia w spra-
wie. Długotrwałość toczącego się postępowania jest
przyczyną powstawania kolejnych problemów po-
między współwłaścicielami nieruchomości a Spół-
dzielnią Mieszkaniową „Hutnik”.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Czy prawidłowo sporządzony jest akt nota-
rialny sprzedaży pozostałych zasobów mieszkanio-
wych huty na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej „Hut-
nik”’ w Ostrowcu Świętokrzyskim?
2. Czy na podstawie załączonych aktów notarial-
nych Spółdzielnia Mieszkaniowa „Hutnik” w Ostrowcu
Świętokrzyskim może zainteresowane osoby (118 wła-
ścicieli mieszkań wyodrębnionych) traktować jak swo-
ich członków, twierdząc, że te „nieruchomości weszły
w skład zasobów mieszkaniowych spółdzielni”?
3. Czy prawidłowo dokonano odpowiednich za-
pisów w księgach wieczystych zarówno w przypad-
ku pana Stanisława Hejno, jak i w przypadku spół-
dzielni?
4. Dlaczego Sąd Rejonowy w Ostrowcu Święto-
krzyskim nie rozpatruje sprawy związanej z pozwem
23 wspólnot mieszkaniowych (założonej w 2005 r.)
o wybranie zarządcy przymusowego dla każdej
z tych wspólnot?
5. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 14 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 521)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie możliwości przekazania
na rzecz Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego
terenów użytkowanych przez Instytut
Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
oraz Instytut Weterynarii
Szanowny Panie Ministrze! Uniwersytet Kazi-
mierza Wielkiego jest instytucją naukowo-edukacyj-
ną, która rozwija się w sposób bardzo dynamiczny.
Jest to jednocześnie uczelnia o dużym znaczeniu dla
rozwoju miasta Bydgoszczy oraz dla całego regionu
kujawsko-pomorskiego. O potencjale Uniwersytetu
Kazimierza Wielkiego może świadczyć fakt, iż na

uczelni studiuje obecnie ok. 16 tys. osób, kształcą-
cych się na 26 kierunkach, a pięć następnych kie-
runków zostanie otwartych w październiku 2008 r.
Poważnym problemem ograniczającym możliwo-
ści rozwoju Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego są
braki w zasobie bazy naukowo-dydaktycznej oraz
rozproszenie obecnie użytkowanych przez uczelnię
budynków. Aktualnie budynki uniwersytetu roz-
mieszczone są w ponad 20 miejscach Bydgoszczy,
często w znacznym oddaleniu od siebie, co jest bez-
pośrednią przyczyną wzrostu kosztów utrzymania
i eksploatacji, nie wyłączając problemów natury ko-
munikacyjnej. Istotny jest też fakt, iż uczelnia zaj-
muje ostatnie miejsce w kraju pod względem wielko-
ści powierzchni dydaktycznej.
Rozwiązaniem problemu byłoby utworzenie kam-
pusu uniwersyteckiego wokół dzisiejszej głównej sie-
dziby Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego. W naj-
bliższym czasie rozpoczną się inwestycje z funduszy
europejskich oraz budżetu państwa, a wśród nich
nowa Biblioteka Główna UKW, która będzie finan-
sowana głównie poprzez Regionalny Program Roz-
woju Gospodarczego. Warto wspomnieć, iż bibliote-
ka powstanie na terenie przylegającym do siedziby
dzisiejszych oddziałów instytutów Instytutu Hodow-
li i Aklimatyzacji oraz Państwowego Instytutu We-
terynarii.
Przekazanie ww. terenów umożliwiłoby dalszą
rozbudowę uczelni i budowę kampusu skupiającego
w jednym miejscu najważniejsze wydziału uniwer-
sytetu. Jest to tym bardziej możliwe, iż obszar ten
w miejscowym planie zagospodarowania prze-
strzennego przeznaczony jest na potrzeby szkolnic-
twa wyższego. Rozbudowa kampusu Uniwersytetu
Kazimierza Wielkiego w oparciu o omawiane tere-
ny nie spowodowały utrudnień w dalszej pracy ba-
dawczej bydgoskich oddziałów instytutów resorto-
wych (IHiAR i PIW). Wręcz przeciwnie – stworzone
zostałyby warunki do zbliżenia działalności bydgo-
skich oddziałów IHiAR i PIW oraz jednostek nauko-
wo-dydaktycznych uniwersytetu zgodnie z ideą no-
welizacji ustawy o jednostkach badawczo-rozwojo-
wych z 2007 r.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź: Czy możliwe byłoby przekazanie tere-
nu położonego w Bydgoszczy w obrębie ulic: Po-
wstańców Wielkopolskich, al. Ossolińskich, Szy-
manowskiego oraz Ogińskiego na rzecz Uniwersy-
tetu Kazimierza Wielkiego, a tym samym wsparcie
uczelni obchodzącej w tym roku 40-lecie swojej
działalności?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 17 stycznia 2008 r.
277
Zapytanie
(nr 522)
do ministra finansów
w sprawie interpretacji zapisów
rozporządzenia dotyczącego kas fiskalnych
Panie Ministrze! W związku z problemami inter-
pretacyjnymi rozporządzenia ministra finansów
z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warun-
ków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy
rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas
uprzejmie proszę o zapoznanie się z opisanym pro-
blemem i odpowiedź na zapytanie w formie wiążącej
interpretacji obowiązujących przepisów.
Od 2000 r. przepisy dotyczące kas fiskalnych
wprowadziły obowiązek oznaczania stawek podatku
VAT według następującego przyporządkowania:
22% „A”, 7% „B” i 0% „C”. W przypadku starszych
modeli kas takie przyporządkowanie nie było możli-
we, co minister przewidział, zastrzegając, iż tych po-
stanowień nie stosuje się do urządzeń wprowadzo-
nych do obrotu na podstawie decyzji wydanych przed
31 grudnia 1999 r. Takie stwierdzenie znalazło się
w § 11 ust. 1 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 23 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 109, poz. 1249).
Kolejne rozporządzenia dotyczące kas fiskalnych
również dopuszczały do użytku urządzenia wprowa-
dzone do obrotu przed 31 grudnia 1999 r.
W przepisach obowiązujących obecnie (rozporzą-
dzenie ministra finansów z dnia 4 lipca 2002 r.
Dz. U. Nr 108, poz. 948) – § 13 ust. 2 zapisane jest,
że kasy nabyte przez użytkowników przed wejściem
w życie niniejszego rozporządzenia mogą być nadal
stosowane do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot
należnego podatku. Przypominam jednak, że część
tych urządzeń nie spełnia nakazu § 4 ust. 1 pkt 1c.
W ocenie Urzędu Kontroli Skarbowej we Wrocławiu,
Ośrodek Zamiejscowy w Wałbrzychu urządzenia
niespełniające tego nakazu pomimo ich dopuszcze-
nia do stosowania zgodnie z § 13 ust. 1 nie mogą być
w rzeczywistości użytkowane, a ich właściciele są
karani mandatami.
W tej sytuacji proszę o odpowiedź na pytanie:
Czy organ podatkowy słusznie nakłada mandaty,
biorąc pod uwagę wskazane okoliczności?
Aby uniknąć podobnych sporów prawnych w przy-
szłości, uprzejmie proszę o rozważenie możliwości
wydania w tej sprawie wiążącej interpretacji.
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 14 stycznia 2008 r.
278
Zapytanie
(nr 523)
do ministra infrastruktury
w sprawie inwestycji planowanych
na drodze krajowej nr 35
Panie Ministrze! Ze względu na fatalny stan na-
wierzchni drogi krajowej nr 35 na odcinku przebie-
gającym przez Wałbrzych uprzejmie proszę o szcze-
gółową odpowiedź na pytanie: Jakie prace budowla-
ne są przewidziane w tym roku na wskazanej trasie?
Odnowa nawierzchni, która uległa daleko posunię-
tej degradacji i znacząco odbiega od stanu technicz-
nego tej drogi na odcinku Wałbrzych–Wrocław, wy-
maga podjęcia szybkich i kompleksowych działań.
Dodatkowo chcę Panu zwrócić uwagę na bardzo
ważne inwestycje, które są niezbędne do rozwoju
Wałbrzycha i okolic. Chodzi przede wszystkim o do-
kończenie gruntownego remontu drogi nr 35 przy
wjeździe do miasta od strony Świebodzic do skrzyżo-
wania z ul. Uczniowską oraz o kontynuację budowy
odcinka zachodniego obwodnicy (włączenie jej do ul.
Żeromskiego znacząco odciąży istniejącą sieć i umoż-
liwi jej modernizację).
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 14 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 524)
do ministra zdrowia
w sprawie propozycji podziału
Narodowego Funduszu Zdrowia
na sześć regionalnych ubezpieczalni
Na podstawie licznych wystąpień medialnych
wydaje się, że likwidacja Narodowego Funduszu
Zdrowia jest już przesądzona. Pani Minister zapo-
wiada, że najpóźniej w 2010 r. dotychczas funkcjonu-
jący NFZ zostanie podzielony na sześć regionalnych
ubezpieczalni, nad którymi kontrolę sprawować bę-
dzie nowo utworzony Urząd Nadzoru Ubezpieczeń
Zdrowotnych. Umiejscawiając planowanych sześć
ubezpieczalni, wskazała Pani Minister następujące
miasta na ich siedziby: Warszawa, Poznań, Wrocław,
Kraków, Gdańsk plus szósta ubezpieczalnia przewi-
dziana dla rolników. Jako poseł ziemi zachodniopo-
morskiej pytam:
1. Dlaczego Pani Minister nie uwzględniła miasta
Szczecina jako siedziby dla jednej z ubezpieczalni?
2. Dlaczego planuje Pani Minister odrębną ubez-
pieczalnię dla rolników, a nie wspomina Pani nic
o resortowej ochronie zdrowia? Zwracam uwagę, iż
specyfika i zadania mundurowej ochrony zdrowia są
niezwykle ważne dla państwa i powinny zachować
swoją autonomię na wzór branżowej kasy chorych.
Z wyrazami szacunku
Poseł Mirosława Masłowska
Szczecin, dnia 14 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 525)
do ministra zdrowia
w sprawie wykreślenia
nieswoistego zapalenia jelit
z listy chorób przewlekłych
Szanowna Pani Minister! Zwracają się do mnie
zaniepokojeni członkowie skupieni wokół towarzy-
stwa „Jelita” w związku z brakiem zakwalifikowa-
nia nieswoistego zapalenia jelit jako choroby prze-
wlekłej.
Według przekazanych mi informacji ówczesny
minister zdrowia Mariusz Łapiński wykreślił nie-
swoiste zapalenie jelit z listy chorób przewlekłych,
chociaż do tej kategorii jest ono zaliczane we wszyst-
kich krajach Unii Europejskiej.
Powołane przez rodziców chorych dzieci, doro-
słych chorych i inne osoby w maju 2005 r. Polskie
Towarzystwo Wspierania Osób z Nieswoistymi Za-
paleniami Jelita „Jelita” zebrało blisko 22 tys. pod-
pisów pod petycją skierowaną do ministra zdrowia
Zbigniewa Religi. Niestety, dopiero pod wpływem
nacisku mediów udało się zainteresowanym spotkać
z przedstawicielami ministerstwa. Po rozmowach
skarżyli się na brak konkretów, mgliste obietnice
i niekompetentnych reprezentantów ministerstwa.
W związku z tym zwracam się do Pani Minister
z pytaniem: Czy istnieje możliwość ponownego wpi-
sania nieswoistego zapalenia jelit na listę chorób
przewlekłych?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Nowak
Gdańsk, dnia 15 stycznia 2008 r.

Zapytanie
(nr 526)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie możliwości wsparcia działań
na rzecz uzyskania z budżetu państwa
pomocy finansowej niezbędnej
powiatowi kłodzkiemu do utworzenia
w nowym miejscu domu pomocy społecznej
dla dzieci upośledzonych umysłowo
U schyłku poprzedniej kadencji Rady Powiatu
Kłodzkiego tj. w dniu 10.10.2006 r., Komisja Mająt-
kowa w Warszawie, bez wiedzy i zgody powiatu
kłodzkiego, wydała rozporządzenie, na mocy które-
go odebrano powiatowi kłodzkiemu nieruchomość
zabudowaną położoną w Szczytnej, w której powiat
wykonywał i nadal wykonuje swoje ustawowe zada-
nie z zakresu pomocy społecznej, a mianowicie pro-
wadzi tam dom pomocy społecznej dla dzieci upośle-
dzonych umysłowo. W domu tym przebywa 113 pen-
sjonariuszy. Obiekt ten powiat może użytkować za
zgodą jego nowego właściciela tylko do końca 2009 r.
Powiat był właścicielem tej nieruchomości o warto-
ści księgowej środka trwałego wynoszącej w dniu
26.07.2002 r. (w dacie decyzji wojewody dolnoślą-
skiego nadającej na własność powiatowi kłodzkiemu
tę nieruchomość) 2 715 646 zł oraz ruchomości i in-
nych środków trwałych o wartości 669 132 zł. Od
tamtej daty powiat stale inwestował w tę nierucho-
mość, w tym w środki trwałe, a m.in. wbudował
w obiekt dźwig osobowy.
Dokumentami potwierdzającymi te stany
prawne są decyzja komunalizacyjna p. wojewody
nr RR.NGK.VI.7723/P/8-6/02 z 26.07.2002 r. i orze-
czenie Komisji Majątkowej w Warszawie z 10.10.2006 r.,
sygn. akt: W.KM – III – 1809/ 91, których kopie
załączamy.*)
Powiat składał apelację od wpisów w księdze
wieczystej nowego właściciela, jednakże sąd pod-
trzymał wpis ustanawiający nowego właściciela dla
wspomnianej nieruchomości. Nowy właściciel – Dom
Zakonny Misjonarzy Świętej Rodziny w Szczytnej
– żąda opuszczenia tego obiektu najpóźniej do końca
2009 r. i zamierza, za zgodą władz gminy Szczytna,
definitywnie zmienić przeznaczenie tej nieruchomo-
ści. W takiej sytuacji powiat kłodzki zmuszony jest
do pilnego wybudowania nowego domu pomocy spo-
łecznej i zapewnienia w nim opieki dla 113 pensjona-
riuszy. Powiat kłodzki posiada jednak olbrzymie za-
dłużenie wynikające głównie z tytułu zaciągniętych
kredytów i emisji obligacji z przeznaczeniem na od-
dłużenie powiatowej służby zdrowia, w której z kolei
dzięki temu nie istnieją problemy w takim rozumie-
niu, jakie mają inne szpitale w województwie dolno-
śląskim.
Powiat zatem nie może już dalej się zadłużać
(zbliżył się do górnej granicy dopuszczalnego pra-
wem pułapu zadłużenia), a tymczasem stanął przed
niespodziewanym wyzwaniem utworzenia nowego
279
DPS-u, w miejscu utraconej nie z własnej winy nie-
ruchomości, do wykonywania zadań własnych po-
wiatu. Zrealizowanie tego zamiaru wymaga zaan-
gażowania w latach 2008–2009 środków finanso-
wych rzędu 6–7 mln zł.
W takiej sytuacji potrzebna jest pomoc ze strony
budżetu państwa w formie dotacji celowej na po-
wyższe zadanie w wysokości wartości utraconego
mienia, które zostało nam odebrane (ok. 3 mln zł),
w tym 1 mln zł w 2008 r., a kolejne min. 2 mln zł
w 2009 r.
Przy okazji wskazujemy, iż równocześnie Skarb
Państwa uzyska z obszaru powiatu kłodzkiego do-
datkowe wpływy z tytułu prywatyzacji mienia Skar-
bu Państwa, które to zadania zlecone wykonuje sta-
rosta kłodzki. Wykaz mienia Skarbu Państwa wraz
z zakresem stanu przygotowania tych nieruchomo-
ści do zagospodarowania (prywatyzacji) przedkłada-
my w załączeniu do niniejszego pisma*).
Panie Premierze: Czy wesprze Pan działania
w kierunku uzyskania wnioskowanej pomocy z re-
zerwy ogólnej będącej w dyspozycji Rady Ministrów
lub za pośrednictwem budżetu wojewody dolnoślą-
skiego w dziale pomocy społecznej?
Z poważaniem
Posłowie Monika Wielichowska
i Jakub Szulc
Kłodzko, dnia 23 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 527)
do ministra gospodarki
w sprawie przyspieszenia prac nad
wprowadzeniem paliwa E-85
Szanowny Panie Ministrze! Celem opracowania
wieloletniego „Programu promocji biopaliw” było
stworzenie warunków zmniejszających emisję CO2
oraz uniezależnienia Polski od dostaw nieodnawial-
nych źródeł energii.
Największym problemem w aktywnym włącze-
niu się do programu producentów pojazdów stanowi
brak norm dotyczących paliw E-85. Niezbędne jest
uregulowanie norm jakościowych dla:
1) producentów paliwa E-85,
2) dopuszczenia paliw do dystrybucji,
3) producentów pojazdów, którzy muszą dostoso-
wać normy dla własnych jednostek napędowych.
Kiedy ukaże się tak bardzo oczekiwane rozpo-
rządzenie w sprawie wymagań jakościowych dla bio-
paliwa E-85?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Hibner
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
280
Zapytanie
(nr 528)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie konieczności poprawy jakości
obsługi konsularnej Polaków
przebywających za granicą
Panie Ministrze! Od dłuższego już czasu Polacy
przebywający za granicą Polski skarżą się na niewy-
dolność obsługi placówek konsularnych, których
obowiązkiem jest załatwianie spraw zgłaszanych
przez polskich obywateli.
Jakie są plany ministerstwa związane z poprawą
obsługi naszych rodaków za granicą i czy minister-
stwo planuje rozszerzenie sieci placówek obsługi
konsularnej?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Hibner
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 529)
do ministra środowiska
w sprawie niewyjaśnionej sytuacji
w Zespole Szkół Leśnych w Tucholi
Zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem po-
selskim dotyczącym niewyjaśnionej sytuacji w Ze-
spole Szkół Leśnych w Tucholi. ZSL w Tucholi na-
leży bez wątpienia to tych placówek oświatowych,
które znane są w całej Polsce. Kształci się tam mło-
dzież z wielu regionów kraju, zdobywając wiedzę na
bardzo wysokim poziomie. Niestety ostatnie wyda-
rzenia, które mają miejsce, sugerują, że ktoś ewi-
dentnie działa na szkodę uczniów i pracowników
tej szkoły.
Zgodnie z porozumieniem zawartym w dniu 16 lip-
ca 2007 r. pomiędzy Ministerstwem Środowiska
a powiatem tucholskim to właśnie zarządzany przez
Pana Ministra resort miał przejąć ZSL od 1 stycznia
2008 r. Pomimo faktu, iż starosta tucholski, Piotr
Mówiński był w stałym kontakcie z ministerstwem,
niewiele w tej sprawie zostało zrobione ze strony mi-
nisterstwa. Z dokumentów zgromadzonych w Staro-
stwie Powiatowym wynika, że starosta wielokrot-
nie, w ostatnich kilku miesiącach, próbował wypra-
cować odpowiednie dla obu stron porozumienie.
Wszystkie te działania nie spotkały się z właściwą
reakcją pracowników Ministerstwa Środowiska.
Wszystkie warunki zawarte w ww. porozumieniu
przez powiat tucholski zostały spełnione, a więc nie
było podstaw, aby porozumienie nie wchodziło w ży-
cie z dniem 1 stycznia 2008 r. Mimo spełnionych wa-
runków minister nie poczuwał się do obowiązku
przejęcia szkoły. W związku z zaistniałą sytuacją
pracownicy Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi nie
otrzymali pensji na czas, pojawiły się również pro-
blemy z normalnym funkcjonowanie Internatu i sto-
łówki. Według opinii prawnej radców prawnych ze
Starostwa Powiatowego w Tucholi oraz pisma od
prezesa Regionalnej Izby Obrachunkowej w Byd-
goszczy organem prowadzącym dla ZSL w Tucholi
jest minister środowiska. Według tego samego pi-
sma od prezesa RIO powiat tucholski dostał zgodę,
w warunkach wyższej konieczności społecznej, na
zapłatę wynagrodzeń dla pracowników ZSL w Tu-
choli z własnych środków.
Ponadto na wniosek ministra środowiska złożo-
no w Senacie RP (styczeń 2008 r.) poprawkę do bu-
dżetu państwa na 2008 r., która przesuwała środki
z ministerstwa, na prowadzenie ZSL w Tucholi, na
rzecz samorządu powiatowego w Tucholi. To już jed-
noznacznie wskazuje, iż pieniądze na prowadzenie
ww. szkoły są w budżecie ministra środowiska. Na
ten fakt wskazuje także pismo z 25 października
2007 r., skierowane z ministerstwa do powiatu tu-
cholskiego, które jednoznacznie wskazuje, że środki
finansowe na prowadzenie szkoły są w Minister-
stwie Środowiska.
Cała ta sytuacja naraziła pracowników placówki
na ogromny stres związany głównie z niepewną
przyszłością szkoły i brakiem należnej im pensji.
W związku z tym chciałbym zapytać Pana Mini-
stra:
1. Dlaczego Ministerstwo Środowiska tak długo
zwlekało z przejęciem ZSL w Tucholi?
2. Dlaczego naraził Pan pracowników na sytu-
ację, w której nie dostali na czas swoich pensji?
3. Jakie widzi Pan możliwości rozwiązania pro-
blemu?
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 21 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 530)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemów związanych
z możliwością powiększania gospodarstw
rolników z Kujaw i Pomorza poprzez zakup
ziemi od Agencji Nieruchomości Rolnych
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy z Kujaw
i Pomorza krytycznie oceniają funkcjonowanie nie-
których zapisów ustawy o kształtowaniu ustroju
rolnego. Szczególnie negatywnie wyrażają się o pro-
blemach związanych z możliwością powiększania
swoich gospodarstw poprzez zakup ziemi od Agencji
Nieruchomości Rolnych.

Czy resort rolnictwa planuje przygotować pro-
jekt nowelizacji ustawy o kształtowaniu ustroju
rolnego, idącej w kierunku ułatwienia nabycia zie-
mi przez rolników prowadzących gospodarstwa ro-
dzinne m.in. poprzez powszechne stosowanie prze-
targów ograniczonych przy sprzedaży ziemi z zaso-
bów ANR?
Z wyrazami szacunku
Poseł Eugeniusz Kłopotek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 531)
do ministra infrastruktury
w sprawie przejęcia przez gminę Karpacz
od Polskich Kolei Państwowych SA
nieruchomości położonych w Karpaczu
wraz z obiektami na nich usytuowanymi
Szanowny Panie Ministrze! Od 2000 r., kiedy to
PKP zaprzestały realizowania funkcji transporto-
wej na linii 340, władze gminy Karpacz podejmują
starania o nabycie prawa własności do położonego
w Karpaczu zbędnego majątku PKP.
Już 28 września 2000 r. Rada Miejska Karpacza
podjęła uchwałę w sprawie nieodpłatnego przejęcia
od Przedsiębiorstwa Państwowego Polskie Koleje
Państwowe z siedzibą w Warszawie nieruchomości
oznaczonych w operacie ewidencji gruntów i nieru-
chomości numerami 171 i 349 (Obręb Karpacz-2)
oraz położonych na nich obiektów – w oparciu o art. 13
ust. 6 ustawy o Przedsiębiorstwie Państwowym Pol-
skie Koleje Państwowe (Dz. U. Nr 85 z 1995 r.,
z późn. zm.).
We wszystkich pismach kierowanych do władz
gminy Karpacz oraz Starostwa Powiatu Jeleniogór-
skiego w latach 2000–2006 Polskie Koleje Państwo-
we SA informują o prowadzeniu postępowania w spra-
wie przekazania dworca kolejowego w Karpaczu na
rzecz starosty jeleniogórskiego w zamian za umorze-
nie wierzytelności podatku VAT.
W celu przyspieszenia działań zmierzających do
przekazania zbędnego mienia kolejowego na rzecz
samorządu gmina Karpacz – na własny koszt – do-
prowadziła do podziału nieruchomości położonych
w Karpaczu przy ul. Kolejowej i Nad Łomnicą (decy-
zja GniP 7340-27/2005), o czym poinformowano Pol-
skie Koleje Państwowe SA Zakład Gospodarowania
Nieruchomościami w Wałbrzychu pismem z dnia
18.03.2005 r. (GniP 7229/157/05).
Zgodnie ze składanymi przez PKP SA pisemny-
mi deklaracjami zakończenie podziału nieruchomo-
ści otwierało ostatni etap postępowania w sprawie
jej przejęcia przez gminę Karpacz. W dniu 10 paź-
281
dziernika 2006 r. Polskie Koleje Państwowe SA (pi-
smem nr N 6c-613/184/06) potwierdziły prowadze-
nie działań oraz wolę przekazania w tym trybie nie-
ruchomości zabudowanej budynkiem dawnego dwor-
ca kolejowego w Karpaczu na rzecz gminy.
Wypracowane wspólnie z przedstawicielami PKP
SA ustalenia dotyczące możliwości przejęcia przez
gminę Karpacz dworca kolejowego wraz z towarzy-
szącą infrastrukturą zostały jednostronnie przez
PKP SA zerwane w wyniku ogłoszenia przetargu,
o czym poinformowano władze Karpacza pismem
z dnia 10 kwietnia 2007 r.
Postępowanie PKP SA stoi w zdecydowanej
sprzeczności z wielokrotnie deklarowanym wcze-
śniej stanowiskiem. W oparciu o te deklaracje gmi-
na Karpacz podjęła już konkretne działania, planu-
jąc zagospodarowanie nieczynnego dworca kolejo-
wego na cele kultury, w tym pomieszczenia muzeum
i informacji turystycznej. Takie przeznaczenie tego
obiektu zostało przyjęte w strategii rozwoju gminy
na lata 2005–2013.
Panie Ministrze! To kolejna interpelacja w tej
sprawie. Deklaracje osób zarządzających PKP SA
okazały się bez pokrycia. Władze gminy poniosły
koszty, opierając się na tych deklaracjach i zakłada-
jąc dobrą wolę kierownictwa PKP SA. Tymczasem
majątek Skarbu Państwa, będący jednym z piękniej-
szych przykładów lokalnego budownictwa, wciąż
ulega dewastacji, nie jest użytkowany i właściwie
chroniony, zaczyna szpecić otoczenie i zagrażać bez-
pieczeństwu osób postronnych. To najmniej oczeki-
wany efekt wieloletnich już starań władz gminy
Karpacz o pozyskanie niepotrzebnego PKP budyn-
ku dworca i przeznaczenie go na potrzeby lokalnej
społeczności oraz licznych turystów.
Propozycja PKP SA wydzierżawienia obiektu nie
nadaje się do przyjęcia. Na niestabilnych podsta-
wach prawnych nie można planować i realizować in-
westycji wymagających znacznych środków. Trzeba
też pamiętać, że budynek dworca kolejowego objęty
jest opieką konserwatorską i znajduje się w spisie
gminnej ewidencji zabytków pod pozycją 161/508.
Tylko szybkie podjęcie decyzji może uchronić obiekt
przed całkowitym zniszczeniem. Sprzedaż komer-
cyjna nie zagwarantuje przywrócenia obiektowi
świetności, nie przysłuży się społeczności Karpacza
i bezpowrotnie zniszczy ten historyczny zabytek.
Będzie też sprzeczna z deklarowanymi przez władze
rządowe dążeniami do rozwoju samorządności.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na pytanie: Jakie działania zamierza Pan Minister
podjąć, by rozwiązać opisany problem, uchronić
dworzec przed zniszczeniem i pomóc władzom samo-
rządowym gminy Karpacz – po wielu latach starań
– przejąć od PKP przedmiotowe nieruchomości?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Szmajdziński
Warszawa, dnia 8 stycznia 2008 r.
282

Zapytanie wiatowego wnoszę o zwiększenie dotacji z Minister-

(nr 532) stwa Kultury do wysokości w pełni gwarantującej
realną możliwość ich funkcjonowania.
do prezesa Rady Ministrów Jakie stanowisko zajmie Pan Premier w powyż-
szej sprawie?
w sprawie podjęcia stosownych działań
Z poważaniem
pozwalających rozwiązać problemy
w funkcjonowaniu jednostek kultury
Poseł Piotr Polak
w powiecie sieradzkim
Warszawa, dnia 9 stycznia 2008 r.
Szanowny Panie Premierze! W latach 1975–1998
Sieradz był stolicą i siedzibą władz woj. sieradzkie-
go. W 1998 r. przed wprowadzeniem reformy samo-
Zapytanie
rządowej w Ministerstwie Kultury odbyły się kon-
(nr 533)
sultacje na temat podporządkowania ówczesnych
wojewódzkich instytucji kultury nowym samorzą-
do prezesa Rady Ministrów
dom, w tym powiatowi sieradzkiemu. W wyniku
tych konsultacji ustalono i zapisano w stosownym
w sprawie funkcjonowania Funduszu
protokole, że Muzeum Okręgowe w Sieradzu i Re-
Inicjatyw Obywatelskich
gionalny Ośrodek Kultury w Sieradzu przechodzą
z dniem 1.01.1999 r. do samorządu województwa
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich ma utrwalone
łódzkiego, natomiast Wojewódzka Biblioteka Pu-
miejsce w polskim życiu publicznym. W ustawie bu-
bliczna w Sieradzu i Biuro Wystaw Artystycznych
dżetowej na 2008 r. zapisano na ten cel kwotę 60
w Sieradzu do samorządu powiatowego. Te zapisy
mln zł. Z Funduszem Inicjatyw Obywatelskich duże
i ustalenia nie zostały jednak przez Ministerstwo
nadzieje wiążą samorządy terytorialne i organizacje
Kultury wykonane. Od tego czasu powiat sieradzki
pozarządowe. Uprzejmie więc zapytuję:
jest jedynym w kraju powiatem, który do tej pory
Jaka jest geneza Funduszu Inicjatyw Obywatel-
prowadzi i utrzymuje cztery byłe wojewódzkie insty-
skich? Jakie dotychczas dokonania odnotował ten
tucje kultury, nie mając na to wystarczających środ-
fundusz i z zaangażowaniem jakich środków finan-
ków finansowych. Dotacja z ministerstwa kultury
sowych? W jaki sposób samorządy terytorialne i or-
wystarcza jedynie na funkcjonowanie tych instytu-
ganizacje pozarządowe mogą korzystać z pomocy
cji przez okres sześciu miesięcy.
i dofinansowania z Funduszu Inicjatyw Obywatel-
Pragnę nadmienić, że mimo istniejących proble-
skich? Jakie są plany działań merytorycznych Fun-
mów powiat sieradzki przez 9 lat instytucje te zna-
duszu Inicjatyw Obywatelskich na 2008 r.? Czy i w ja-
cząco dofinansowywał i prowadził. Obecnie jednak
kim stopniu można mówić o perspektywicznym pla-
z docierających do mnie informacji, m.in. od grupy
nie działania tego funduszu?
radnych powiatu sieradzkiego, wynika, że istnieje
realna możliwość likwidacji Powiatowego Ośrodka Z wyrazami szacunku
Kultury i Biura Wystaw Artystycznych w Sieradzu
przez zarząd i radę powiatu. Jako mieszkaniec byłe- Poseł Jan Kulas
go woj. sieradzkiego z pełnym przekonaniem mogę
potwierdzić, że zasięg działalności tych jednostek Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
jest o wiele szerszy niż obszar powiatu sieradzkiego.
Mieszkańcom regionu sieradzkiego nie jest obojętna
decyzja władz powiatowych o likwidacji wymienio- Zapytanie
nych jednostek. Istnienie ich jest z całą pewnością (nr 534)
konieczne i niezbędne. Przez wiele lat swej działal-
ności zgromadziły one i utrwaliły znaczący dorobek do ministra finansów
kultury regionu i okazały się bardzo dobrymi amba-
sadorami kultury ziemi sieradzkiej w kraju i poza w sprawie niepokojącej sytuacji
granicami. w Oddziale Celnym w Dorohusku
Mając na względzie wszystkie wymienione wyżej
fakty, wnoszę o wnikliwe rozpatrzenie przez Pana W związku z nasilającymi się protestami funk-
Premiera przedstawionej sytuacji związanej z funk- cjonariuszy służby celnej zatrudnionych w Oddziale
cjonowaniem wymienionych jednostek kultury w re- Celnym Drogowym w Dorohusku oraz niepokojący-
gionie sieradzkim i podjęcie stosownych działań, mi informacjami zgłaszanymi w moim biurze posel-
które pozwolą rozwiązać przedstawione wyżej pro- skim przez samych funkcjonariuszy celnych proszę
blemy zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami i zapi- o odpowiedź na pytania:
sami. W przypadku pozostawienia wymienionych 1. Czy prawdą jest, że dyrektor Izby Celnej w Bia-
jednostek kultury w kompetencjach samorządu po- łej Podlaskiej wydał pisemną decyzję dotyczącą od-

praw samochodów osobowych nakazującą ograni-
czenie kontroli celnej do pobieżnych oględzin auta
na zewnątrz oraz bagażu (z pominięciem kontroli
takich elementów auta, jak: nadkola, tapicerka
miękka, koło zapasowe itp., gdzie najczęściej jest
ukrywany towar przemycany przez granicę)?
2. Czy prawdą jest, że zostało zawarte porozu-
mienie pomiędzy dyrektorem Izby Celnej w Białej
Podlaskiej a komendantem NOSG wprowadzające
tzw. odprawę potokową aut osobowych, tj. jednora-
zową kontrolę 3 aut?
3. Czy prawdą jest, że dyrektor Izby Celnej
w Białej Podlaskiej telefonicznie wydał decyzję kie-
rownikowi Oddziału Celnego Drogowego w Doro-
husku nakazującą kierownikom zmian znieść kon-
trolę ważenia i wymiarów pojazdów ciężarowych
oraz pomiaru dozwolonej ilości wwozu paliwa (kie-
rownik Oddziału Celnego Drogowego w Dorohusku
sporządził notatkę z rozmowy telefonicznej z dy-
rektorem IC i wpiął ją w książkę służb, na podsta-
wie czego kierownicy zmian stosują tę decyzję na
swojej zmianie)?
4. Czy prawdą jest, że Izba Celna w Białej Podla-
skiej na skutek telefonów od podróżnych przekra-
czających granicę RP na przejściu w Dorohusku wy-
wiera naciski na funkcjonariuszy celnych, aby bez-
zasadnie przyspieszali odprawę tych podróżnych?
Jeśli to, o co pytam jest prawdą, proszę o udziele-
nie odpowiedzi na pytanie jak takie decyzje mają się
do obowiązujących przepisów prawnych? Czy w tej
sytuacji takie decyzje mogą wpływać na zwiększenie
przemytu (w mojej ocenie jest to oczywiste)?
5. I wreszcie czy prawdą jest, że zastrasza się
funkcjonariuszy celnych groźbami, iż skorzystanie
z urlopu na żądanie ma skutkować wg dyrektora IC
w Białej Podlaskiej postępowaniem dyscyplinar-
nym, co w przypadku funkcjonariuszy pracujących
w służbie przygotowawczej (do 3 miesięcy) grozi bra-
kiem przedłużenia umowy o pracę?
W sytuacji potwierdzenia powyższych informacji
(ewentualnie ich części) pytam:
6. Czy i w jaki sposób Pan Minister przewiduje
wstrzymanie tychże procedur? Wydaję się prawdo-
podobne, że w przypadku ich wprowadzenie przez
IC w Białej Podlaskiej mają one na celu ukrycie fa-
talnej sytuacji Oddziału Celnego Drogowego w Do-
rohusku i rodzą dodatkowo podejrzenie niezgodnych
z prawem praktyk oraz narażania bezpieczeństwa
RP poprzez ułatwienie przemytu i narażenie Skar-
bu Państwa na straty z powodu ograniczenia poboru
opłat celnych.
Panie Ministrze, sytuacja kadrowa Oddziału
Celnego Drogowego w Dorohusku wydaje się fatal-
na. Z informacji przekazanych przez funkcjonariu-
szy tego oddziału wynika, iż liczy on ok. 140 funk-
cjonariuszy, jest to stanowczo za mało. W grudniu
2007 r. ok. stu funkcjonariuszy miało do „odebra-
nia” ok. 10 tys. godz. nadliczbowych. Godziny te
w związku z ciągłymi brakami kadrowymi kumulo-
wały się od co najmniej 6 miesięcy. Prawdopodobnie
283
przy wymaganej 27-osobowej obsadzie jednej zmia-
ny funkcjonariuszy na tym przejściu granicznym
nagminnie zdarzało się, iż z przyczyn obiektywnych
funkcjonariusze pracowali w zmniejszonym, do
mniej niż 20 osób, składzie. Jest rzeczą oczywistą,
że wpływało to na tempo odprawy celnej lub co gor-
sza na jej jakość. Dzisiaj sytuacja wygląda jeszcze
poważniej, ponieważ zmiana funkcjonariuszy cel-
nych na drogowym przejściu granicznym w Dorohu-
sku liczy 14 osób.
Panie Ministrze:
7. W jaki sposób Pana resort planuje unormo-
wać sytuację kadrową Oddziału Celnego Drogowe-
go w Dorohusku?
8. Czy przedsięwzięto odpowiednie kroki (jeżeli
tak, to jakie), aby zapobiec dalszej eskalacji prote-
stów funkcjonariuszy celnych?
9. Czy nie jest tak, że jak dotychczas jedyną reak-
cją na kryzys w służbie celnej są wyżej opisane prak-
tyki dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej?
10 W przypadku potwierdzenia opisanych prak-
tyk jakie konsekwencje służbowe poniesie dyrektor
IC w Białej Podlaskiej?
11. Jaka jest skala godzin nadliczbowych w po-
szczególnych Oddziałach IC w Białej Podlaskiej, ze
szczególnym uwzględnieniem Dorohuska, i kiedy zo-
staną funkcjonariuszom zwrócone?
12. Jakie rząd przygotował propozycje dla służby
celnej w zakresie zarówno warunków ich pracy, jak
i podniesienia ich płacy oraz ochrony prawnej ich
pracy i propozycji uprawnień emerytalnych analo-
gicznych do innych służb mundurowych?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 535)
do ministra gospodarki
w sprawie braku możliwości zamieszczenia
w Biuletynie Zamówień Publicznych
informacji dotyczącej przedsięwzięć
planowanych do realizacji w trybie PPP
Szanowny Panie Premierze! Chcielibyśmy zwró-
cić uwagę Pana Premiera na barierę formalnopraw-
ną w realizacji inwestycji w ramach partnerstwa pu-
bliczno-prywatnego, jaką jest niemożliwość zamiesz-
czenia w Biuletynie Zamówień Publicznych infor-
macji dotyczącej przedsięwzięcia planowanego do
realizacji w trybie PPP. Podkreślamy, że brak takiej
publikacji pociąga za sobą sankcję w postaci nieważ-
ności zawartej umowy PPP (wg art. 21 ustawy o PPP
z dnia 28 lipca 2005 r.), co dyskwalifikuje PPP jako
284
metodę realizacji inwestycji. Władze miasta Słupska
są zainteresowane tą kwestią z uwagi na zaawanso-
wane prace nad realizacją w trybie PPP projektu
pod nazwą „Park Wodny – Centrum Rekreacji, Spor-
tu i Rehabilitacji w Słupsku”.
W związku z tym pytamy Pana Premiera, czy ist-
nieje możliwość szybkiego rozwiązania wyżej opisa-
nego problemu. Czy spór w tej sprawie pomiędzy mi-
nistrem gospodarki a Urzędem Zamówień Publicz-
nych zostanie rozstrzygnięty?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Konwiński
i Sławomir Neumann
Słupsk, dnia 24 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 536)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie sprzedaży napojów alkoholowych
przy budynkach szkół
Zwracam się do Pani Minister z zapytaniem do-
tyczącym obecności marketu Biedronka w pobliżu
Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 5 w Bydgoszczy.
Do mojego biura poselskiego zgłosili się rodzice
uczniów Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 5 w Byd-
goszczy (ul. Grunwaldzka 41 w Bydgoszczy). Rodzi-
ce zaniepokojeni są obecnością w pobliżu ich szkoły
marketu Biedronka, w którym sprzedawany jest al-
kohol. W ww. sprawie interpelacje do prezydenta
Bydgoszczy Konstantego Dombrowicza składali już
radni Rady Miasta Bydgoszczy w poprzedniej ka-
dencji (2002–2006).
Rodzice twierdzą, że należałoby podjąć inicjaty-
wę nowelizacji przepisów, która drastycznie utrud-
niałaby powstawanie marketów oraz punktów
sprzedaży alkoholu w pobliżu szkół.
Dlatego kieruję do Pani Minister pytanie: Czy
ministerstwo planuje uregulowanie tej ważnej spo-
łecznie kwestii?
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 14 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 537)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie reformy agencji rolnych
Zwracam się z zapytaniem do Pana Ministra
w związku z planowanymi zmianami w Agencji Nie-
ruchomości Rolnych, Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa oraz Agencji Rynku Rolnego.
Jak donoszą media, w związku ze zreformowa-
niem owych agencji zamierza się zlikwidować Agen-
cję Nieruchomości Rolnych, zaś Agencję Rynku Rol-
nego połączyć z Agencją Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa. W woj. kujawsko-pomorskim sie-
dziba wojewódzka mającej zostać zlikwidowaną
Agencji Nieruchomości Rolnych znajduje się w Byd-
goszczy. W Bydgoszczy znajduje się także siedziba
Agencji Rynku Rolnego, zaś siedziba Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa znajduje się
w Toruniu.
Ciekawi mnie w szczególności, w jaki sposób bę-
dzie wybierane miasto nowego gospodarza woje-
wódzkiego oddziału połączonych agencji rolnych.
To w Bydgoszczy istnieje przecież Uniwersytet
Technologiczno-Przyrodniczy, który jest wieloprofi-
lową uczelnią, jedyną w regionie integrującą nauki
rolnicze i techniczne oraz jedyną w regionie uczel-
nią kształcącą inżynierów. W ciągu 55 lat mury
uczelni opuściło blisko 38 000 absolwentów, w tym
najwięcej inżynierów i magistrów inżynierów kie-
runków: budownictwo, mechanika i budowa maszyn
oraz rolnictwo. Absolwentami są m.in. światowej
sławy projektant stadionu olimpijskiego w Sydney
mgr inż. Edmund Obiała oraz kryptolog profesor Jó-
zef Pieprzyk.
Obecnie na sześciu wydziałach, w jednostkach
międzywydziałowych oraz w administracji zatrud-
nionych jest tam 1300 pracowników, z czego 680
stanowią nauczyciele akademiccy, wśród nich 134
profesorów i doktorów habilitowanych.
Na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych
oraz doktoranckich i podyplomowych kształci się
około 10 000 studentów. Konsekwentnie realizowa-
ny jest proces kształcenia nowoczesnych kadr inży-
nieryjno-technicznych poprzez uruchamianie no-
wych, potrzebnych regionowi kierunków studiów,
budowanie i rozszerzanie indywidualnego toku stu-
diów, elastyczność procesu kształcenia, wdrażanie
systemu ETCS oraz programów MostAR i MO-
STECH umożliwiających studentom odbywanie czę-
ści studiów w innych uczelniach krajowych i zagra-
nicznych. Uczelnia zajmuje wysokie miejsce w ran-
kingach wyższych uczelni, zwłaszcza w tych, w któ-
rych oceniane jest przygotowanie absolwentów do
zdobycia dobrej pracy. W 2006 r. w rankingu „New-
sweeka” uczelnia uplasowała się na 1. pozycji w gru-
pie uczelni rolniczych i na 14. pozycji w grupie uczel-
ni wyższych (łącznie publiczne i niepubliczne).
Wszystkie wydziały uniwersytetu posiadają
uprawnienia do nadawania stopnia naukowego dok-
tora, a trzy spośród nich (Wydziały: Mechaniczny,
Rolniczy oraz Hodowli i Biologii Zwierząt) także do
nadawania stopnia doktora habilitowanego z rów-
noczesną możliwością przeprowadzania postępowa-
nia o nadanie tytułu naukowego profesora. Działal-
ność naukowa i dydaktyczna oparta jest na współ-
pracy z prawie wszystkimi krajowymi uczelniami
technicznymi i rolniczymi oraz z wieloma ośrodka-
mi zagranicznymi. Uczestniczymy w programach

europejskich Socrates/Erasmus, Leonardo da Vinci,
CEEPUS, COST, 5. i 6. Program Ramowy. Władze
uczelni prowadzą działania zmierzające do włącze-
nia UTP w system Europejskiej Przestrzeni Badaw-
czej, Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego
oraz w obszar funkcjonowania regionalnych i resor-
towych programów społeczno-gospodarczych.
W podbydgoskim Minikowie znajduje się także
Kujawsko-Pomorski Ośrodek Doradztwa Rolnicze-
go. Myślę, że te argumenty przemawiają za umiej-
scowieniem nowej instytucji rolniczej w grodzie
nad Brdą.
Dlatego chciałbym zapytać Pana Ministra:
1. Czy planuje się reformę agencji rolnych?
2. Jeśli tak, to gdzie będzie nowa wojewódzka sie-
dziba łączących się agencji?
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 10 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 538)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie przyczyn wykreślenia
z listy projektów indykatywnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko na lata 2007–2013” projektu
„Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie gminy
Lubliniec”
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem dotyczącym przyczyn wykre-
ślenia z listy projektów indykatywnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko 2007–2013” projektu „Kompleksowe uporządko-
wanie gospodarki wodno-ściekowej na terenie gmi-
ny Lubliniec”.
Przedmiotowy projekt zakłada budowę kanaliza-
cji sanitarnej o długości ok. 25 km, budowę kanali-
zacji deszczowej – ok. 6 km oraz modernizację
oczyszczalni ścieków. To kluczowa i strategiczna in-
westycja wpisująca się w Krajowy Program Oczysz-
czania Ścieków Komunalnych, zgodna z celami Stra-
tegii Rozwoju Kraju oraz Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia.
Wszystkie projekty umieszczone na liście indyka-
tywnej, w tym projekt dotyczący gminy Lubliniec,
przeszły całą procedurę przewidzianą trybem usta-
wowym. Przeprowadzone zostały szerokie konsulta-
cje społeczne. Informację o projektach przedstawio-
no Komisji Europejskiej. Lista projektów została
opublikowana w Monitorze Polskim.
Niepokój budzi fakt, że konsekwencją tzw. proce-
dury sprawdzającej jest wykreślenie z listy indyka-
285
tywnej wszystkich projektów z terenu regionu czę-
stochowskiego.
W związku z powyższym pytam Panią Minister,
jakie są przyczyny wykreślenia projektu „Kom-
pleksowe uporządkowanie gospodarki wodno-ście-
kowej na terenie gminy Lubliniec” z listy indyka-
tywnej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” i jaka jest procedura odwoławcza
w tym względzie.
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 539)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie przyczyn wykreślenia
z listy projektów indykatywnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko na lata 2007–2013” projektu
„Uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie gminy Kłobuck
poprzez budowę kanalizacji sanitarnej”
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem dotyczącym przyczyn wykre-
ślenia z listy projektów indykatywnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i Środowi-
sko 2007–2013” projektu „Uporządkowanie gospo-
darki wodno-ściekowej na terenie gminy Kłobuck
poprzez budowę kanalizacji sanitarnej”.
Projekt zakłada budowę kanalizacji sanitarnej
– ok. 100 km, rozbudowę i modernizację oczyszczal-
ni ścieków do przepustowości 3200m3/d (stan obec-
ny – 2100m3/d).
W oświadczeniu wydanym przez Panią Minister
16 stycznia b.r. czytamy, że „celem dokonywanej
właśnie analizy jest, aby na liście projektów kluczo-
wych znalazły się przedsięwzięcia strategiczne dla
rozwoju kraju, dzięki którym nie tylko efektywnie
i sprawnie wydamy przyznane nam środki, ale
przede wszystkim osiągniemy cele założone w Naro-
dowej Strategii Spójności”. Powyższe cele spełnia
projekt uporządkowania gospodarki wodno-ścieko-
wej na terenie gminy Kłobuck poprzez budowę ka-
nalizacji sanitarnej.
Poprzednia analiza projektów wpisująca „Upo-
rządkowanie gospodarki wodno-ściekowej na tere-
nie gminy Kłobuck poprzez budowę kanalizacji sa-
nitarnej” na listę indykatywną została przeprowa-
dzona w zgodzie z procedurą.
Wszystkie projekty umieszczone na liście indyka-
tywnej, w tym projekt dotyczący gminy Kłobuck,
przeszły całą procedurę przewidzianą trybem usta-
286
wowym. Przeprowadzone zostały szerokie konsulta-
cje społeczne. Informację o projektach przedstawio-
no Komisji Europejskiej. Lista projektów opubliko-
wana została w Monitorze Polskim.
Niepokój budzi fakt, że konsekwencją tzw. proce-
dury sprawdzającej jest wykreślenie z listy indyka-
tywnej wszystkich projektów z terenu regionu czę-
stochowskiego.
W związku z powyższym pytam Panią Minister,
jakie są przyczyny wykreślenia projektu „Uporząd-
kowanie gospodarki wodno-ściekowej na terenie
gminy Kłobuck poprzez budowę kanalizacji sanitar-
nej” z listy indykatywnej Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” i jaka jest procedura
odwoławcza w tym względzie.
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 540)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie przyczyn wykreślenia
z listy projektów indykatywnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko na lata 2007–2013” projektu
„Uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie gminy
Konopiska w zlewni oczyszczalni ścieków
w Dźbowie”
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem dotyczącym przyczyn wykre-
ślenia z listy projektów indykatywnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko na lata 2007–2013” projektu „Uporządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej na terenie gminy Ko-
nopiska w zlewni oczyszczalni ścieków w Dźbowie”.
Projekt zakłada budowę kanalizacji sanitarnej
na długości ok. 55 km. Realizacja inwestycji spowo-
duje uporządkowanie gospodarki ściekowej w aglo-
meracji częstochowskiej.
Projekt wpisuje się w Krajowy Program Oczysz-
czania Ścieków Komunalnych i tym samym ma cha-
rakter strategiczny. W zakresie zapewnienia i roz-
woju infrastruktury środowiska projekt ma kluczo-
we znaczenie dla gminy Konopiska. Skala oddziały-
wania projektu w odniesieniu do celów KPOŚK ma
znaczenie ponadregionalne.
Wszystkie projekty umieszczone na liście indyka-
tywnej, w tym projekt dotyczący gminy Konopiska,
przeszły całą procedurę przewidzianą trybem usta-
wowym. Przeprowadzone zostały szerokie konsulta-
cje społeczne. Informację o projektach przedstawio-
no Komisji Europejskiej. Lista projektów opubliko-
wana została w Monitorze Polskim.
Niepokój budzi fakt, że konsekwencją tzw. proce-
dury sprawdzającej jest wykreślenie z listy indyka-
tywnej wszystkich projektów z terenu regionu czę-
stochowskiego.
W związku z powyższym pytam Panią Minister,
jakie są przyczyny wykreślenia projektu „Uporząd-
kowanie gospodarki wodno-ściekowej na terenie
gminy Konopiska w zlewni oczyszczalni ścieków
w Dźbowie” z listy indykatywnej Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” i jaka jest
procedura odwoławcza w tym względzie.
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 541)
do ministra finansów
w sprawie podatku VAT
W związku z odmiennymi informacjami dotyczą-
cymi podatku VAT od wartości przekształcenia spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w prawo
własności uprzejmie proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytanie:
Czy, jeżeli przydział spółdzielczego lokatorskiego
prawa do lokalu i jego zasiedlenie nastąpiło po raz
pierwszy przed 1 stycznia 2004 r., a następnie po
1 stycznia 2004 r. nastąpiła czynność przydziału
i zasiedlenia tego lokalu przez innego członka spół-
dzielni, który wystąpił z wnioskiem o przekształce-
nie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu
w prawo własności, wystąpi obowiązek zapłaty po-
datku VAT od wartości dokonanego przekształcenia?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Tobiszowski
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 542)
do ministra zdrowia
w sprawie pomocy finansowej dotyczącej
wyposażenia medycznego i technicznego
dla nowo wybudowanych SPZOZ-ów
W związku z faktem, iż niepubliczne zakłady
opieki zdrowotnej mogą korzystać z funduszy unij-

nych i nisko oprocentowanych kredytów bankowych
(Bank Gospodarki Krajowej), które są niedostępne
dla zakładów publicznych, proszę o odpowiedź na
następujące pytanie: Czy istnieją możliwości uzy-
skania środków na wyposażenie nowo powstałych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Wrona
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 543)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości przyznania
wcześniejszej emerytury ze względu
na konieczność zapewnienia osobistej opieki
nad najbliższymi
– osobami niepełnosprawnymi
Szanowny Panie Premierze! W związku z upraw-
nieniami do wcześniejszej emerytury pracowników
opiekującymi się dziećmi niepełnosprawnymi wy-
magającymi stałej opieki, wynikającymi z rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 15.05.1989 r. w spra-
wie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracow-
ników opiekujących się dziećmi niepełnosprawnymi
(Dz. U. Nr 28, poz. 149), zwracamy się o wyjaśnie-
nie, czy pan Mieczysław Kuźnik, zam. ul. Piaskowa
10, 56–300 Milicz, może otrzymać wcześniejszą eme-
ryturę z tytułu opieki nad dwiema osobami niepeł-
nosprawnymi.
Pan Mieczysław Kuźnik opiekuje się synem Ada-
mem, który jest osobą niepełnosprawną od urodze-
nia, oraz konkubiną Jadwigą Wilk, która w 1997 r.
zachorowała na chorobę Alzheimera. Pierwsze obja-
wy jej choroby zostały błędnie zdiagnozowane jako
depresja związana z niepełnosprawnością syna i okre-
sem menopauzy. Dopiero w 2004 r. choroba pani Ja-
dwigi Wilk została prawidłowo rozpoznana, a jej
stan pogorszył się i w chwili obecnej wymaga stałej
opieki drugiej osoby. Pan Mieczysław Kuźnik prze-
jął więc na siebie obowiązki wynikające z opieki nad
synem i konkubiną.
Pan Mieczysław Kuźnik wystąpił do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych o przyznanie wcześniej-
szej emerytury. ZUS decyzją z dnia 23.08.2007 r.
nr EWK-465186 odmówił jednak przyznania eme-
rytury, gdyż na dzień 31.12.1998 r. pan Mieczysław
Kuźnik nie spełniał warunku stałej opieki, ponie-
waż pozostawał w zatrudnieniu.
W przedstawionej powyżej sytuacji, w jakiej zna-
lazł się pan Mieczysław Kuźnik, tylko będąc na eme-
ryturze może on zapewnić opiekę dwojgu swym naj-
bliższym osobom. W przeciwnym wypadku zajdzie
287
konieczność zapewnienia opieki instytucjonalnej, co
byłoby wysoce niekorzystne tak ze względów rodzin-
nych pana Mieczysława Kuźnika, jak i związanych
z tym kosztów, które należałoby sfinansować ze
środków publicznych.
Dlatego też zwracamy się o rozważenie i wyja-
śnienie możliwości przyznania panu Mieczysławowi
Kuźnikowi emerytury na podstawie art. 82 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353), który stanowi, iż prezes Rady Mi-
nistrów ma prawo do uznaniowego przyznania
świadczenia emerytalnego bądź rentowego w szcze-
gólnie uzasadnionym przypadku, wydając w tej
sprawie decyzję administracyjną. Sytuacja bowiem
pana Mieczysława Kuźnika wydaje się spełniać
przesłanki, by uznać ją za szczególnie uzasadniony
przypadek w rozumieniu art. 82 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. I stąd nasze zapytanie.
Łączymy wyrazy szacunku
Posłowie Sławomir Piechota
i Stanisław Huskowski
Wrocław, dnia 15 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 544)
do ministra finansów
w sprawie zasad wydawania
przez Ministerstwo Finansów zwolnień
od zapłaty przez obywateli podatku
akcyzowego oraz podatku od towarów i usług
w przypadku sprowadzania z zagranicy
do Polski samochodów osobowych,
na przykładzie publikacji zawartych
w „Tygodniku Solidarność”
Szanowny Panie Ministrze! Efektywność funk-
cjonowania państwa prawa i uczciwość względem
jego obywateli wymaga od jego organów przejrzysto-
ści i jawności działania, tym bardziej w kwestiach
związanych ze zwalnianiem z obciążeń celno-podat-
kowych wobec Skarbu Państwa osób zajmujących
eksponowane stanowiska publiczne.
W „Tygodniku Solidarność” z dnia 24 marca
2006 r., nr 12/2006, w artykule Pani Marzanny Sty-
chlerz-Kłucińskiej „Drużyna Balcerowicza” opisana
została kwestia związana z wystąpieniem przez oso-
bę majątkowo dobrze usytuowaną, na stanowisku
zaufania publicznego, z prywatnym wnioskiem o zwol-
nienie jej z zapłaty należnego Skarbowi Państwa
cła, podatku akcyzowego i podatku VAT. Dokładnie
wskazuje się w publikacji, iż: Na zakończenie
międzynarodowej kariery pani Gronkiewicz-Waltz
288
(b. poseł PO, a obecnie prezydent m. st. Warszawy)
kupiła sobie w USA nowe terenowe auto marki Jeep
Grand Cherockee. Chciała je sprowadzić do Polski,
ale nie zamierzała zapłacić cła, akcyzy ani podatku
VAT. Z wnioskiem o zwolnienie z tych opłat wystąpi-
ła do Ministerstwa Finansów jeszcze za czasów byłe-
go szefa resortu Mirosława Gronickiego. Kwit do
dziś leży nierozpatrzony w biurku dyrektora Depar-
tamentu Podatku Akcyzowego Wojciecha Bronickie-
go – mówią w resorcie.
Pragnę zaznaczyć, iż z posiadanych informacji
wiem, że powyżej cytowana kwestia nie była przed-
miotem jakiejkolwiek polemiki zainteresowanej
wnioskodawczyni-podatnika z autorką publikacji,
ani też przedmiotem jakichkolwiek sprostowań nor-
mowanych ustawą Prawo prasowe, co uzasadnia
twierdzenie, iż zawarte w tym zakresie w publikacji
wiadomości są prawdziwe.
W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę
hasło programowe Pana ugrupowania politycznego
„By żyło się lepiej” zwracam się z uprzejmą prośbą
o informację:
1. Jakie działania i jakie rozstrzygnięcia osta-
teczne w trybie Kodeksu postępowania administra-
cyjnego zostały podjęte przez ministra finansów
w związku ze złożonym wnioskiem pani Hanny
Gronkiewicz-Walz, wówczas wysokiego urzędnika
EBOiR w Londynie?
2. Czy istniała podstawa faktyczna i prawna, aby
minister finansów mógł dokonać rozpatrzenia tak
jednostkowej sprawy osoby fizycznej?
3. Czym była spowodowana cytowana wyżej zwło-
ka pana Wojciecha Bronickiego, obecnie p.o. dyrektora
Departamentu Podatku Akcyzowego i Ekologicznego
w Ministerstwie Finansów, jeśli chodzi o wszczęcie
procedury administracyjnej zmierzającej do rozpatrze-
nia wniosku pani Hanny Gronkiewicz-Walz?
4. Czy Pani Hanna Gronkiewicz-Walz uzyskała od
ministra finansów ostatecznie zwolnienie z należnego
podatku akcyzowego oraz VAT w związku ze sprowa-
dzeniem przez nią do Polski luksusowego samochodu?
Czym było ono ewentualnie uzasadnione?
4. Jaka jest skala dokonywanych w tym zakresie
zwolnień, jeśli chodzi o sprowadzanie do Polski no-
wych i używanych samochodów z zagranicy?
Z wyrazami szacunku i poważania
Posłowie Tomasz Górski
i Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 545)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie możliwości udzielenia
miastu Chełm pomocy w korzystaniu
ze środków narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”
Szanowny Panie Ministrze! Gmina miejska
Chełm, dawna siedziba województwa chełmskiego,
prowadzi od 2000 r. inwestycję modernizacji stadio-
nu przy Miejskim Ośrodku Sportu i Rekreacji w Cheł-
mie. Inwestycja ta stwarza niezbyt zamożnemu mia-
stu ściany wschodniej problemy finansowe, zwłasz-
cza że równolegle prowadzono i ukończono budowę
nowoczesnej hali widowiskowo-sportowej nakładem
blisko 180 mln zł. Należy dodać, że budowa tej hali
była możliwa dzięki istniejącemu w drugiej połowie
lat 90. dofinansowaniu ze strony byłego Urzędu Kul-
tury Fizycznej, Sportu i Turystyki.
Obecnie ze stadionu MOSiR w Chełmie korzysta
około 1000 adeptów piłki nożnej, lekkiej atletyki
i młodzieży z Towarzystwa Krzewienia Kultury Fi-
zycznej. Jest to także podstawowa baza szkoleniowa
drużyny piłkarskiej RK „Chełmianka” mającej real-
ne szanse awansu z czwartej ligi lubelskiej do cen-
tralnej trzeciej ligi.
Inwestycja – prowadzona obecnie w miarę środ-
ków własnych – zakładająca dokończenie przebudo-
wy trybun, wykonanie nowej płyty stadionu i bież-
ni, 8 torów 400 m, oraz odwodnienie płyty jest
w pełni przygotowana. Inwestor ma projekt, pełną
dokumentację techniczną i wszystkie wymagane
pozwolenia. Szacowany koszt tej inwestycji wynosi
ok. 9 mln zł.
Prezes Rady Ministrów w swoim exposé z dnia
23 listopada 2007 r. zapowiedział wdrożenie narodo-
wego programu „Boisko w mojej gminie”, będącego
efektem wielomiesięcznej pracy powołanego w tym
celu zespołu, przy czym program ten miał być wdro-
żony do realizacji z okazji Euro 2012 we współpracy
z samorządami terytorialnymi.
Sądzę, że czas nagli, a szybkiej i efektywnej po-
mocy oczekiwać mogą i powinny te gminy, które
własnymi skromnymi środkami, przy ograniczo-
nych budżetach, podjęły ryzyko realizacji tego ro-
dzaju inwestycji.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest stan zaawansowania prac przy naro-
dowym programie „Boisko w mojej gminie” i kiedy
należy oczekiwać jego praktycznego wdrożenia?
2. Jakie warunki będą musiały spełnić gminy
ubiegające się o uzyskanie pomocy w ramach tego
programu?
3. Jaka jest realna szansa uzyskania przez sa-
morząd miejski Chełma pomocy w ukończeniu inwe-
stycji modernizacji stadionu MOSiR w Chełmie?

4. Jakie działanie samorząd miasta Chełm po-
winien podjąć niezwłocznie i jakie dokumenty przed-
łożyć do Ministerstwa Sportu i Turystyki, by sko-
rzystać z pomocy finansowej jeszcze w 2008 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 21 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 546)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przebiegu prywatyzacji
przedsiębiorstwa Ruch SA
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego przychodzą byli pracownicy RSW „Książ-
ka-Prasa-Ruch”, zwracając się z prośbą o interwen-
cję w sprawie wyjaśnienia i podania do publicznej
wiadomości planu kolejnych etapów prywatyzacji
tego przedsiębiorstwa, w tym udostępnienia akcji
pracowniczych.
W wyniku rozpoczęcia w 1997 r. prywatyzacji
Ruch SA podpisano umowę przedwstępną na kupno
kontrolnego pakietu akcji z francuską firmą Ha-
chette Distribution Services, która z kolei podpisała
korzystny pakiet socjalny dla zatrudnionych wów-
czas pracowników. Sporządzono także listy pracow-
ników uprawnionych do nieodpłatnego nabycia akcji
Ruch SA. W tym samym roku umowa z HDS została
przez Ruch SA zerwana i sprawa prywatyzacji zo-
stała zawieszona w związku ze sporem sądowym.
Od 10 lat brak jest informacji o ostatecznym wyniku
tej sprawy.
W czerwcu 2007 r. ruszyła ponownie sprawa
prywatyzacji w związku z wypuszczeniem przez
Ruch SA części akcji na rynek. Jednocześnie zosta-
ły uaktualnione dane osobowe pracowników upraw-
nionych do nieodpłatnego nabycia akcji (listy ich
ustalono w 1997 r. bez możliwości wprowadzania
zmian).
Do chwili obecnej byli pracownicy Ruch SA nie
otrzymują żadnych konkretnych informacji dotyczą-
cych dalszego przebiegu planowanej prywatyzacji,
a tym samym informacji, na jakim jej etapie, w ja-
kiej wysokości i w jakim terminie zostaną udostęp-
nione byłym i obecnym pracownikom akcje prywa-
tyzowanego przedsiębiorstwa. Sytuacja taka budzi
ich zrozumiałe zaniepokojenie.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jak zakończył się spór sądowy pomiędzy Ruch
SA i HDS?
2. Czy istnieje kalendarz działań prywatyzacyj-
nych Ruch SA?
289
3. Czy Ministerstwo Skarbu przewiduje w naj-
bliższym czasie przekazanie za pośrednictwem me-
diów oficjalnej informacji co do powyższej sprawy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 17 grudnia 2007 r.
Zapytanie
(nr 547)
do ministra gospodarki
w sprawie kontroli jakości gazu ziemnego
Szanowny Panie Premierze! Od dłuższego czasu
jestem informowana przez mieszkańców Bydgosz-
czy o podobno pogarszającej się jakości gazu ziemne-
go dostarczanego przez zakład gazowniczy.
Według moich respondentów w porównywalnych
z ubiegłym rokiem warunkach atmosferycznych w br.
zużywają oni do ogrzania mieszkań aż o 100 m3 mie-
sięcznie gazu więcej. Wynika to, ich zdaniem, z obni-
żenia kaloryczności gazu ziemnego wskutek rozcień-
czania go azotem. W sprawie tej bezskutecznie inter-
weniowali wielokrotnie u dostawcy gazu. Z odpowie-
dzi, jakie otrzymywali, wynikało zawsze, że gaz speł-
nia wszelkie wymagane parametry. Nigdy jednak nie
otrzymali odpowiedzi na pytanie, kto i kiedy dokony-
wał analizy jakości gazu ziemnego.
W związku z tym proszę Pana Premiera o zain-
teresowanie się sprawą oraz poinformowanie
mnie: Do kogo kierować należy skargi i zażalenia
mieszkańców związane z jakością przesyłanego do
nich gazu?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 19 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 548)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania jednego
z leków innowacyjnych – sunitinibu (sutent)
w ramach chemioterapii niestandardowej
w rozsianym raku nerki
Szanowna Pani Minister! Na podstawie przypad-
ku pacjenta wymagającego chemioterapii niestan-
dardowej pragnę przedstawić problem finansowania
leku innowacyjnego – sunitinibu (sutent).
Pacjent Jaworski Lech, ur. w 1952 r., nie bez winy
systemu służby zdrowia trafił do szpitala z zaawanso-
wanymi objawami raka jasnokomórkowego nerki le-
290
wej. W styczniu 2002 r. został poddany nefrektomii
lewostronnej. Jednakże choroba rozwijała się dalej.
Pojawiły się przerzuty w kolejnych narządach, wyma-
gające kolejnych operacji. We wrześniu 2003 r. nastą-
piło wycięcie nadnercza prawego z następową niedo-
czynnością kory nadnerczy. Pojawiła się poprawa, by
ją wzmocnić, wdrożono leczenie interferonem alfa
(standard europejski). Nastąpiła remisja choroby,
trwająca niespełna 3 lata. Po tym okresie stwierdzo-
no przerzuty do płuca prawego i we wrześniu 2006 r.
usunięto dwa płaty płuca prawego. Po dwóch miesią-
cach wystąpiły następne przerzuty. Tym razem zo-
stały zlokalizowane w lewej kości udowej i w listopa-
dzie 2006 r. pacjent został poddany całkowitej resek-
cji lewego stawu biodrowego z wszczepieniem endo-
protezy tego stawu.
W październiku 2007 r., w kolejnym badaniu
kontrolnym, klinicyści zobrazowali dalsze przerzu-
ty. Tym razem w kilku narządach i niestety nieope-
racyjne.
Jednakże pan Jaworski wraz z małżonką, dzięki
zespołowi wspaniałych ludzi z Kliniki Onkologii
Szpitala Klinicznego Wojskowego Instytutu Medycz-
nego w Warszawie pod kierownictwem prof. Cezare-
go Szczylika, nie stracili nadziei. Pojawiła się możli-
wość terapii nowymi lekami na rozsianego raka ner-
ki: sorafenibem (nexavarem) oraz sunitinibem (su-
tentem). Ich skuteczność w leczeniu zaawansowane-
go raka nerki potwierdzono już w dużych międzyna-
rodowych badaniach klinicznych, w których uczest-
niczył także zespół pana prof. Szczylika. Od miesią-
ca pacjent pobiera właśnie sunitinib. Jest zdecydo-
wana poprawa. Niestety za kilkanaście dni kończy
się zapas sunitinibu. Aktualnie brakuje zgody NFZ
na refundację tego leku, a miesięczna kuracja kosz-
tuje ok. 4 tys. euro.
W oficjalnym komunikacie prezesa NFZ w spra-
wie finansowania chemioterapii niestandardowej
czytamy, iż Centrala NFZ wystąpiła do ministra
zdrowia z prośbą zlecenia wykonania przez Agencję
Oceny Technologii Medycznych rekomendacji m.in.
leku innowacyjnego, jakim jest sunitinib. Leczenie
pacjenta tym lekiem wymaga wydania indywidual-
nej zgody dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ,
w tym wypadku mazowieckiego.
W związku z powyższym proszę o udzielenie in-
formacji, na jakim etapie znajdują się prowadzone
przez AOTM badania nad ww. lekiem.
Jakie warunki musi spełnić pacjent, aby w trybie
pilnym otrzymać refundację tego leku?
Jakie działania podjął resort Ministerstwa Zdro-
wia w celu usprawnienia procedur skutkujących
otrzymaniem zgody na finansowanie chemioterapii
niestandardowej lekami innowacyjnymi?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 549)
do ministra skarbu państwa
w sprawie chęci zbycia przez Skarb Państwa
udziałów w Wojewódzkim Parku Kultury
i Wypoczynku w Katowicach i Chorzowie
Szanowny Panie Ministrze! Wojewódzki Park
Kultury i Wypoczynku – to park o powierzchni 620
ha, leżący w granicach administracyjnych Katowic
i Chorzowa. Decyzja o jego budowie zapadła w 1950 r.
Park zwany jest potocznie „zielonymi płucami”
Górnego Śląska. WPKiW to największy park miej-
ski w Europie(!), będący dla setek tysięcy miesz-
kańców aglomeracji śląskiej jednym z nielicznych
miejsc wypoczynku i rozrywki, a także edukacji
dla licznych wycieczek szkolnych. Bogata oferta
parku – na terenie którego znajdują się m.in. plane-
tarium, Śląski Ogród Zoologiczny, Górnośląski
Park Etnograficzny, rosarium (największe w Euro-
pie), galeria rzeźby śląskiej, Stadion Śląski czy róż-
ne obiekty o charakterze rozrywkowym (np. skate-
park, kąpielisko „Fala”, czy park linowy) – czyni go
unikatowym w skali nie tylko regionalnej czy kra-
jowej, ale światowej.
Jednym z właścicieli WPKiW jest Skarb Pań-
stwa, który obecnie posiada 26% udziałów parku
(w 2005 r. przekazał resztę udziałów samorządowi).
Ministerstwo Skarbu Państwa obiecało przekazać
za darmo swoje udziały Urzędowi Marszałkowskie-
mu Województwa Śląskiego i oznajmiło w 2005 r., że
WPKiW nigdy nie zostanie sprywatyzowany. Tym-
czasem 9 stycznia br. Ministerstwo Skarbu Państwa
na posiedzeniu sejmowej Komisji Skarbu Państwa
ogłosiło chęć zbycia swoich udziałów.
W praktyce oznacza to możliwość parcelacji par-
ku przez wielu różnych prywatnych inwestorów i znacz-
nego ograniczenia możliwości mieszkańców regionu
w dostępie do korzystania ze wszystkich atrakcji, ja-
kie oferuje WPKiW.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Dlaczego ministerstwo skarbu, wbrew wcze-
śniejszym zapowiedziom, zamierza zbyć swoje udzia-
ły w WPKiW w drodze publicznego zaproszenia do
rokowań?
2. W jaki sposób zostanie zagwarantowany
mieszkańcom dostęp do parku na dotychczasowych,
bezpłatnych zasadach?
3. Czy ministerstwo rozważa możliwość zmiany
swojej decyzji i przekazanie posiadanych akcji samo-
rządowi województwa śląskiego?
Z poważaniem
Poseł Lucjan Karasiewicz
Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.

Zapytanie
(nr 550)
do ministra obrony narodowej
w sprawie niekonsekwentnego definiowania
pojęć „apolityczność wojska”
oraz „cywilna kontrola nad armią”
Szanowny Panie Ministrze! W związku z niekon-
sekwentnym definiowaniem pojęcia „apolityczność
wojska” oraz „cywilna kontrola nad armią” proszę
Pana Ministra o zlecenie przygotowania i przesłanie
do sejmowej Komisji Obrony Narodowej wytycznych
dotyczących granic między prawem do – przewidzia-
nej konstytucją – swobody wypowiedzi a narusze-
niem zasad apolityczności żołnierzy zawodowych.
Do powyższej prośby skłaniają mnie pańskie re-
akcje na wypowiedzi wysokich oficerów Wojska Pol-
skiego.
14 stycznia na stronie internetowej MON opubli-
kowano komunikat, w którym zarzuca Pan genera-
łowi dywizji Romanowi Polko, wiceszefowi BBN:
„łamanie demokratycznych, przestrzeganych stan-
dardów cywilnej kontroli nad armią”.
Tymczasem generał Polko w rozmowie z dzien-
nikarzem „Rzeczpospolitej” (przyczyna wydania
pańskiego komunikatu) jako zastępca szefa Biura
Bezpieczeństwa Narodowego wypowiadał się na te-
mat wycofania Polskiego Kontyngentu Wojskowe-
go z Iraku. Zgodnie z postanowieniami tymczaso-
wego regulaminu BBN, stanowiącego załącznik do
zarządzenia nr 4 prezydenta Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 29 września 2006 r. w sprawie organi-
zacji oraz zakresu działania Biura Bezpieczeństwa
Narodowego, generał Polko miał prawo i obowią-
zek reprezentowania tej instytucji, a tym samym
odnoszenia się publicznie do zagadnień, które są
związane z jej zadaniami.
W „Rzeczpospolitej” generał Polko powiedział,
iż: „Pan Prezydent na razie podpisał wniosek o prze-
dłużenie naszej misji do października, co wcale nie
oznacza, że nie może być ona przedłużona lub skró-
cona” oraz że „wszystko zależy od tego, jak ta opera-
cja będzie przygotowana”. Te słowa są na tyle oczy-
wistym wnioskiem, że trudno w nich dopatrywać się
złamania przez wiceszefa BBN demokratycznych
standardów cywilnej kontroli nad armią, zwłaszcza
że w wypowiedzi tej generał Polko nie wykluczył
również skrócenia misji irackiej.
Gdy analizuje się ww. akty prawne, jasno widać,
iż powyższe stwierdzenie generała Polko nie miało
znamion działalności politycznej, a tym samym nie
powinno być traktowane jako złamanie zakazu za-
wartego w art. 106 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 wrze-
śnia 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych, zgodnie z którym „w czasie pełnienia zawodo-
wej służby wojskowej żołnierzowi zawodowemu nie
wolno prowadzić działalności politycznej”. Była to
bowiem wypowiedź zgodna z rzeczywistością, w któ-
291
rej przytoczone zostały określone fakty oraz przed-
stawione uwarunkowania i warianty rozwoju sytu-
acji. Należy również podkreślić, że z pewnością nie
będzie ona miała jakiegokolwiek znaczenia przy po-
dejmowaniu rozstrzygnięć natury politycznej.
Na marginesie pragnę zauważyć, że brak możli-
wości wypowiadania się przez generała Polko w me-
diach na tematy związane z zadaniami Biura Bez-
pieczeństwa Narodowego doprowadziłby do kurio-
zalnej sytuacji, w której opinię zastępcy szefa BBN
mógłby prezentować rzecznik prasowy BBN, ale nie
on osobiście.
Podobnie zareagował Pan (komunikat na stronie
internetowej MON z dnia 16 grudnia 2007 r.) na me-
rytoryczne opinie przedstawicieli Sztabu General-
nego WP (w tym generała Franciszka Gągora – sze-
fa SG) oraz Dowództwa Operacyjnego SZ, dotyczące
misji w Iraku.
Ostro reagując na wszelkie przejawy artykuło-
wania myśli niezgodnych z pańską koncepcją dzia-
łania, jednocześnie akceptuje Pan polityczne wypo-
wiedzi przedstawicieli służb prasowych MON. Jest
to faktyczne upolitycznianie sił zbrojnych.
Dowodem tego jest opublikowane na stronie in-
ternetowej MON oświadczenie z dnia 4 grudnia
2007 r. podpisane przez majora Marcina Wiącka, ofi-
cera prasowego Komendy Głównej Żandarmerii
Wojskowej. W oświadczeniu tym oficer WP krytyku-
je wypowiedzi byłego ministra obrony narodowej.
Identyczny w formie był komunikat dyrektora
Departamentu Prasowo-Informacyjnego pułkowni-
ka Cezarego Siemiona z dnia 10 stycznia 2008 r.
Również ten oficer krytykuje wypowiedź dla TVN24
byłego ministra obrony narodowej.
Nie mam nic przeciw krytyce mojej osoby, sam
często krytycznie odnoszę się do postępowania mo-
ich poprzedników oraz następcy. Uważam jednak,
że polityków powinni krytykować politycy, a nie żoł-
nierze. Dlatego właściwszym byłoby wydawanie
tych komunikatów przez Pana, a nie wykorzystywa-
nie podległych oficerów do prowadzenia dyskusji po-
litycznej.
W celu wyeliminowania wątpliwości co do swobo-
dy wypowiedzi w zakresie działalności służbowej żoł-
nierzy pełniących określone funkcje celowym byłoby
precyzyjne uregulowanie tych zagadnień tak, aby
żołnierze ci – nie narażając się na sankcje służbowe
– mogli odnosić się publicznie do problematyki zwią-
zanej z pełnioną funkcją. W mojej ocenie – w szczegól-
nie uzasadnionych przypadkach i z zachowaniem ści-
śle określonych procedur – w przepisach prawa nale-
żałoby dopuścić możliwość artykułowania również
krytycznych opinii do określonych koncepcji swoich
przełożonych, co w konsekwencji mogłoby pozytyw-
nie wpłynąć na funkcjonowanie naszej armii i reali-
zację jej zadań*).
Wprowadzenie w życie oraz nagłośnienie zasad,
o które wnioskuję we wstępie, doprowadzi do unor-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
292
mowania sytuacji związanych z wypowiedziami pu-
blicznymi żołnierzy zawodowych.
Czy Pan Minister podejmie działania w przed-
miotowej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Aleksander Marek Szczygło
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 551)
do ministra zdrowia
w sprawie zwiększenia ilości
zespołów wyjazdowych
pogotowia ratunkowego w Tarnowie
Szanowna Pani Minister! Powiat tarnowski ma
jeden z najgorszych wskaźników ilości karetek przy-
padających na ilość mieszkańców oraz na obszar,
jaki ma obsługiwać. Z raportu wojewody małopol-
skiego wynika, że w ościennych powiatach liczba
mieszkańców obsługiwanych przez jedną karetkę to
od 22 do 25 tys. osób. W powiecie tarnowskim wskaź-
nik ten jest blisko o 50% wyższy i wynosi 34,4 tys.
osób na jedną karetkę.
Miasto Tarnów leży na przecięciu szlaków komu-
nikacyjnych północ–południe (trasa krajowa nr 73)
oraz wschód–zachód (trasa międzynarodowa E40),
o wysokim stopniu wypadkowości. W Tarnowie
znajduje się duży węzeł kolejowy, przez który prze-
jeżdżają tysiące osób i tony niebezpiecznych mate-
riałów – w Tarnowie umiejscowione są jedne z naj-
większych w Polsce zakładów chemicznych.
Codziennie każda tarnowska karetka wyjeżdża
do chorych statystycznie 11 razy – w ciągu roku tar-
nowskie pogotowie realizuje 22 tys. interwencji.
Wypełnianie zadań, zgodnych z ustawą o ratow-
nictwie medycznym, jest bardzo utrudnione – wy-
jazdy są opóźnione, pacjenci źle zabezpieczeni, na co
uwagę zwracają sami pracownicy pogotowia ratun-
kowego w Tarnowie.
Aby nie dopuścić do pogorszenia sytuacji, zwra-
cam się do Pani Minister z pytaniem, czy Minister-
stwo Zdrowia dysponuje środkami, z których można
wygospodarować pieniądze na zakup nowych kare-
tek dla tarnowskiej placówki?
Z poważaniem
Poseł Urszula Augustyn
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 552)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie metodologii wyliczenia przez KE
przełowienia dorszy przez polskich rybaków,
powołania niezależnej komisji ds. szacowania
i raportowania zasobów dorszy na Bałtyku,
koncepcji odejścia od kwot połowowych
oraz sytuacji prawnej polskich rybaków,
którzy z powodu opieszałości rządu PO
naruszają prawo unijne
od dnia 1 stycznia 2008 r.
Rząd PO wreszcie, z ponad 2-tygodniowym opóź-
nieniem, z dniem 16 stycznia wydał licencje połowo-
we dla armatorów na połowy dorsza. Fakt tak poważ-
nego opóźnienia w połączeniu z unijnym zakazem
połowów w ubiegłym roku świadczy o skandalicznym
i bardzo nieodpowiednim podejściu do problemów
polskich rybaków. O tym mówił w dniu 14 stycznia
br. pan prezes Jarosław Kaczyński na otwarciu filii
swojego biura poselskiego w Koszalinie.
Polskie rybołówstwo nadal jest w poważnym kry-
zysie, a poczynania rządu PO nie wróżą nic dobrego.
Ba, nawet skłaniają do stwierdzenia, że KE we
współpracy z polskim rządem może skutecznie zli-
kwidować polskie rybołówstwo. Bo jakże można oce-
nić bardzo sprawne zezłomowanie ok. 40% polskiej
floty rybackiej i przymierzanie się do dalszego etapu
– oficjalnego programu II etapu złomowania bądź
przyjęcia takiej strategii przez KE, która, niestety,
przy współpracy polskiego rządu doprowadzi de fac-
to do jej marginalizacji. Przypomnę i szczególnie
podkreślę, iż z 976 floty łodziowej w 2004 r. zostało
657 w roku 2006, natomiast z 398 floty kutrowej
w 2004 r. zostało 220 w roku 2006.
Aktualnie przyznane bowiem kwoty połowowe
na rok 2008 (ponad 2,2 tys. ton dorsza na Bałtyku
Zachodnim na zachód od Darłowa i prawie 10,3 tys.
ton na Bałtyku Wschodnim) wystarczą dla polskich
rybaków na ok. 2–3 miesiące. W 2008 r. zwiększyła
się też ilość dni z tzw. okresowym zakazem połowów
dorszy (178 dni na Bałtyku Wschodnim i 223 dni na
Bałtyku Zachodnim) plus letni okres tarłowy ochro-
ny dorszy. Ponadto należy pamiętać, że jest zakaz
połowu przez dryfujące pławnice łososiowe. To już
są poważne i konkretne zagrożenia.
Rząd PO prowadzi bardzo miękką i służalczą po-
litykę w stosunku do KE z jednej strony, z drugiej
ma mało odwagi i wiedzy, by przyznać, że fikcyjny
system szacowania zasobów dorsza na Bałtyku prę-
dzej czy później musi ulec diametralnej zmianie.
Od dawna rząd PiS postulował zmianę systemu
ochrony dorsza na Bałtyku, odejście od kwot poło-
wowych. Podawaliśmy fakty reorientacji sposobu
myślenia wielu zagranicznych ekspertów oraz nową
strategię połowową na Bałtyku poprzedniego mini-

stra Marka Gróbarczyka (vide moja interpelacja do-
tycząca strategii polityki rybołówstwa).
Ewidentnym przykładem nowego myślenia (wbrew
największym polskim „autorytetom” naukowym)
wpisuje się wypowiedź prezydenta Sarkozy’ego (co
prawda na razie nieco przypadkowa, ale ona będzie
wkrótce obowiązująca). Otóż podczas wizyty w jed-
nym z portów rybackich na północy Francji, gdzie
rybacy protestują z powodu ograniczeń w połowie
tuńczyka, prezydent Nicolas Sarkozy zapowiedział
w sobotę „kompletną zmianę” polityki kwotowej
w Unii Europejskiej. Pierwszą rzeczą, jaką trzeba
zrobić (by pomóc rybakom), to zająć się kwotami:
trzeba z nimi skończyć i jest ku temu szansa, a mia-
nowicie francuskie przewodnictwo w Unii Europej-
skiej, które potrwa od 1 lipca do 31 grudnia – powie-
dział Sarkozy.
Należy tylko życzyć rządowi, by swoją skuteczność
wykazał w priorytetach budowy nowych polskich
statków rybackich lub/i ich modernizacji. By był ry-
gorystyczny i konsekwentny w przeciwdziałaniu po-
łowom przemysłowym (tzw. paszowcom) i związanej
z tym rzezi zasobów żywych w Bałtyku (vide uzasad-
nienie mojej interpelacji wyżej wspomnianej).
Pytania odnoszące się do aktualnej sytuacji
w polskim rybołówstwie:
1. Czy KE wykazała metodologię wyliczenia prze-
łowienia dorsza przez polskich rybaków? Bo jeśli jest
sukcesem negocjacyjnym zamienienie 14 tys. ton
przełowienia na 8 tys. ton, to dlaczego, np. nie za-
mieniono jej na 4 tys. ton? Co gorsza, obniżenie limi-
tu kwoty połowowej o 30%, tj. po 2,4 tys. ton w kolej-
nych latach, to krach polskiego rybołówstwa. Przy-
pomnę, że poprzedni minister Marek Gróbarczyk
uzgodnił, ze spłaty przełowień będą w wysokości
max 5% rocznie.
2. Czy rząd Platformy Obywatelskiej przewiduje
nową koncepcję szacowania zasobów ryb na Bałtyku
i zamiany kwoty połowowej na perspektywiczne i ra-
cjonalne rozwiązania w kontekście rzeczywistej
ochrony dorsza na Bałtyku? Jaki jest stosunek rzą-
du do koncepcji poprzedniego ministra gospodar-
ki morskiej Marka Gróbarczyka?
3. Czy powstała niezależna komisja przy KE ds.
szacowania i raportowania zasobów dorsza w Bałty-
ku? Dopóki nie powstanie taka komisja, KE (ponie-
kąd za zgodą polskiego rządu) skutecznie doprowa-
dzi polskie rybołówstwo do likwidacji lub całkowitej
marginalizacji na Bałtyku.
4. Co z rybakami, którzy wyszli w morze z dniem
1 stycznia 2008 r. i do chwili skandalicznego opóź-
nienia wydania licencji połowowej, tj. do dnia 16 stycz-
nia, naruszyli prawo unijne? Jest niewyobrażalne,
by ci rybacy byli ukarani wskutek opieszałości i nie-
kompetencji obecnego rządu.
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg, Warszawa, dnia 24 stycznia 2008 r.
293
Zapytanie
(nr 553)
do ministra środowiska
w sprawie pomocy dla Żuław
Żuławy zajmują szczególne miejsce na mapie
współczesnej Polski. Położone na obszarze dwóch wo-
jewództw (pomorskie, warmińsko-mazurskie) mają
duże znaczenie dla bezpieczeństwa kraju. Żuławy to
także wyjątkowa kraina, zasobna w zabytki i osobli-
wości natury, przyrody. Z wielu powodów Żuławy po-
trzebują pomocy państwa i dofinansowania ze środ-
ków unijnych. Dlatego uprzejmie zapytuję:
Jak Pan Minister postrzega rolę i znaczenie Żu-
ław w polityce resortu? Na jaką pomoc państwa
mogą liczyć Żuławy w obecnym roku budżetowym
2008? Jak przedstawiają się plany dofinansowania
tzw. programu dla Żuław ze środków Unii Europej-
skiej? Czy program ten został już ujęty w PO „Infra-
struktura i środowisko”? Jakie działania dodatkowe
podejmie Pan Minister, aby zapewnić Żuławom dofi-
nansowanie ze środków unijnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Zapytanie
(nr 554)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie promocji harcerstwa w Polsce
W moim przekonaniu harcerstwo jest najbardziej
sprawdzoną metodą wychowawczą. Niewątpliwie
harcerstwo kształtuje i hartuje charakter młodych
ludzi. Nierzadko nadaje sens i ciekawszy wymiar
młodzieńczego życia. W moim przekonaniu harcer-
stwo zasługuje na szerszą pomoc i promocję ze stro-
ny państwa. To także ważne i z tego powodu, że zbli-
ża się 100. rocznica harcerstwa (skautingu) w Pol-
sce. Dlatego uprzejmie zapytuję:
W jaki sposób Ministerstwo Edukacji Narodowej
współpracuje z organizacjami harcerskimi w Pol-
sce? Jak ogólnie przedstawia się stan organizacyjny
harcerstwa w Polsce? W jaki sposób Pani Minister
zamierza bardziej efektywnie i skutecznie promo-
wać rozwój harcerstwa w naszym kraju? Czy resort
przygotuje specjalny plan, program promocji 100-le-
cia harcerstwa w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie zabezpieczenia brzegu rzeki Pisy,
na odcinku graniczącym z nieruchomością
Ośrodka Charytatywno-Opiekuńczego Caritas
Diecezji Łomżyńskiej, przed postępującą erozją
oraz ustalenia linii brzegu (26)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Damiana Raczkowskiego
z dnia 20 listopada 2007 r., dotyczące zabezpiecze-
nia brzegu rzeki Pisy, przedstawiam następujące in-
formacje i wyjaśnienia w tej sprawie.
Erozja rzeki Pisy w rejonie ośrodka ujawniła się
w 2004 r., kiedy to uaktywniły się dwie erozje brze-
gowe. Pierwsza na długości 300 mb, która rozmyła
brzeg od góry istniejącej palisady. Druga na długości
250 mb, poniżej ośrodka, zagrażająca drodze dojaz-
dowej. Wówczas Regionalny Zarząd Gospodarki
Wodnej w Warszawie, Inspektorat w Giżycku, odpo-
wiedzialny bezpośrednio za utrzymanie rzeki, zasy-
gnalizował potrzebę wykonania remontu istnieją-
cych budowli regulacyjnych w tym rejonie. W dniu
13 listopada 2007 r. z inicjatywy władz starostwa
łomżyńskiego oraz dyrektora RZGW w Warszawie
dokonano ponownych oględzin erodowanego odcin-
ka z udziałem starosty, burmistrza Nowogrodu,
przedstawiciela Caritas Łomża oraz RZGW w War-
szawie. Z wizji tej powstał protokół, w którym przed-
stawiono potrzebę wykonania prac ubezpieczenio-
wych brzegu rzeki. Powodem niepodjęcia niezbęd-
nych prac związanych z zabezpieczeniem brzegu
rzeki Pisy na wspomnianych odcinkach są niewy-
starczające limity środków finansowych przeznaczo-
nych na zadania związane z bieżącym utrzymaniem
koryt rzek i obiektów piętrzących. Wysokość przy-
znanych limitów finansowych w latach 2005–2007
przedstawiała się następująco:
— w roku 2005 RZGW w Warszawie na zadania
związane z bieżącym utrzymaniem rzek i potoków
(w tym także urządzeń wodnych) dysponował kwotą
8 689 317 zł. W ramach tych środków na utrzyma-
nie pogotowia i prowadzenie akcji lodołamania prze-
znaczono 3 mln zł, na remonty (odbudowa) obiektów
na Kanale Augustowskim 4 mln zł;
— w roku 2006 RZGW w Warszawie na wspo-
mniane zadania dysponował kwotą 6 209 385 zł,
z czego na utrzymanie pogotowia i prowadzenie ak-
cji lodołamania przeznaczono kwotę 3,2 mln zł;
— w roku 2007 odpowiednio kwotą 8 837 602 zł,
z czego na lodołamanie przeznaczono kwotę 3,8 mln zł,
a na remonty (odbudowa) obiektów na Kanale Au-
gustowskim 3 mln zł.
Pozostałe niewielkie środki w poszczególnych la-
tach kierowane były głównie, i to też w niewystar-
czającym zakresie, na utrzymanie we właściwym
stanie technicznym obiektów piętrzących i koryt
rzek obwałowanych.
Występująca na rzece Pisie erozja nie stanowi bez-
pośredniego zagrożenia dla ośrodka. Koszt wykona-
nia tego ubezpieczenia szacuje się na około 800 tys. zł
(co stanowiło w 2006 r. prawie całą kwotę przezna-
czoną na realizację zadań dla zarządu zlewni w Gi-
życku). Podkreślam, że w takiej sytuacji finansowej
nie było nawet możliwości wykonania wszystkich
prac nakazanych przez nadzór budowlany.
Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w War-
szawie podjął już niezbędne prace przygotowawcze
przy ubieganiu się o środki unijne związane z wyko-
naniem ubezpieczenia brzegu rzeki Pisy. RZGW
w Warszawie zlecił opracowanie mapy do celów pro-
jektowych i wykonanie geodezyjnych przekrojów po-
przecznych lewego brzegu rzeki obejmujących odci-
nek erodowany. Ponadto z inicjatywy dyrektora
RZGW w Warszawie planowane jest zorganizowanie
w drugiej połowie stycznia 2008 r. spotkania zainte-
resowanych stron z udziałem przedstawicieli Woje-
wódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska w Bia-
łymstoku. Na spotkaniu proponowane jest omówie-
nie spraw dotyczących możliwości pozyskania do-
datkowych środków na realizację tego zadania.
Pragnę też poinformować, że prace utrzymanio-
we na rzece Pisie obejmujące również zabezpiecze-
nie brzegu rzeki w rejonie ośrodka zostały umiesz-
czone w Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko” jako część zadania „Poprawa bezpie-
czeństwa przeciwpowodziowego, stanu ekologiczne-
go, retencji i stanu obiektów systemu Wielkich Je-
zior Mazurskich wraz z rz. Węgorapą, rz. Pisą, Ka-
nałem Kula, rz. Krutynią, Kanałem Jeglińskim”.
Zadanie to (wymienione w pkt 6 dołączonej tabeli,
przedstawiającej wstępny harmonogram realizacji
zadania w przypadku otrzymania środków na ten
cel)*) znalazło się na uzupełniającej liście projektów
indykatywnych wymienionych w obwieszczeniu mi-
nistra rozwoju regionalnego z dnia 12 października
2007 r. w sprawie listy projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko na lata 2007–2013”. Realizacja tego zada-
nia przewidziana jest w latach 2010–2013. Obecnie
przygotowywana jest preumowa na wykonanie tego
zadania.
Jednocześnie informuję Pana Posła, że rzeka
Pisa jest objęta siecią Natura 2000, co stwarza do-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

datkowe problemy związane z przygotowaniem wy-
maganych opracowań środowiskowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posła Marka Kwitka
w sprawie sprawowania przez państwo
mecenatu nad instytucjami kultury (145)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Marka Kwitka w sprawie spra-
wowania przez państwo mecenatu nad instytucjami
kultury uprzejmie informuję, co następuje:
Zgodnie z obowiązującym obecnie stanem praw-
nym MKiDN ma możliwość bezpośredniego wspie-
rania działalności instytucji kultury podlegających
jednostkom samorządu terytorialnego (art. 9a usta-
wy z dnia 21 października o organizowaniu i prowa-
dzeniu działalności kulturalnej, Dz. U. z 2001 Nr 13,
poz. 123) Ministerstwo kultury prowadzi takie dzia-
łania za pośrednictwem programu Mecenat, przeka-
zując jednostkom samorządu terytorialnego znacz-
ne środki finansowe na funkcjonowanie instytucji
kultury. W ostatnim roku budżet tego programu
wynosił 25 967 713 PLN.
Organizator Biura Wystaw Artystycznych w San-
domierzu w latach 2004–2007 trzykrotnie otrzymał
wsparcie finansowe na działalność tej instytucji
w sumarycznej kwocie 67 550 PLN. Jednocześnie
samo BWA w Sandomierzu ubiegało się o dofinanso-
wanie realizowanych przez siebie przedsięwzięć ar-
tystycznych w ramach programów operacyjnych, na
co w latach 2005–2007 otrzymało 50 000 PLN
W odpowiedzi na pytanie, czy istnieje możliwość
przejęcia przez MKiDN „choćby częściowego pono-
szenia kosztów funkcjonowania instytucji”, uprzej-
mie informuję, iż co prawda zgodnie z art. 21 ww.
ustawy jest to możliwe, ale wprowadzona przez zapi-
sy ustawy możliwość wspólnego prowadzenia insty-
tucji kultury przez ministra i jednostkę samorządu
terytorialnego stosowana jest w wyjątkowych, nie-
zwykle rzadkich sytuacjach. Pragnę zwrócić uwagę
na fakt, iż wszystkie opisane powyżej działania
MKiDN następują na podstawie wniosku jednostki
samorządu terytorialnego lub (w przypadku wnio-
sków o dotację celową) samej instytucji kultury.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż na pod-
stawie uzyskanych w piśmie Pana Posła Marka
Kwitka informacji na temat planów dotyczących li-
295
kwidacji BWA w Sandomierzu, wystąpię do organi-
zatora tej instytucji z prośbą o wyjaśnienie okolicz-
ności i przyczyn podjętych działań.
Ze swej strony pragnę podziękować Panu Posło-
wi za zaangażowanie i wsparcie dla polskiej kultury.
Mam nadzieję, iż będzie możliwe rozwiązanie tej sy-
tuacji w sposób satysfakcjonujący zarówno dla władz
miasta, jak i środowiska kulturalnego regionu.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 16 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie poprawy dochodowości
polskiego rolnictwa (146)
W odpowiedzi na zapytanie Pani Poseł Anny So-
beckiej przekazane przy piśmie z dnia 21 grudnia
2007 r. (znak SPS-024-146/07) w sprawie poprawy
dochodowości polskiego rolnictwa pragnę przekazać
następujące informacje.
Poprawa dochodowości w rolnictwie przede
wszystkim uwarunkowana jest stabilną sytuacją
na rynkach rolnych oraz wsparciem rolników.
Członkostwo Polski w UE zdecydowanie zwiększy-
ło poziom wsparcia rolnictwa, rybołówstwa i roz-
woju obszarów wiejskich. Przy dodatkowym współ-
finansowaniu z budżetu krajowego zapewnione są
podstawy do pełnego wykorzystania środków z UE
dla poprawy sytuacji dochodowo-produkcyjnej.
Rozwój rolnictwa i wsi jest priorytetem działań
rządu, a wspólna polityka rolna jest jedną z naj-
ważniejszych polityk wspólnotowych, w ramach
której wspierane jest rolnictwo i obszary wiejskie.
Kraje członkowskie w pełni podlegają zasadom
rynku wewnętrznego. Zmieniająca się sytuacja na
rynkach rolnych, wymagania konsumentów oraz
uwarunkowania międzynarodowe prowadzą do
stałych ewolucyjnych zmian tej polityki.
Polska aktywnie uczestniczy w dyskusjach doty-
czących problemów regulacji rynkowych WPR na
forum instytucji unijnych, jasno określając swoje
priorytetowe postulaty, które podtrzymuje w trakcie
całego procesu dyskusyjnego. W poruszanych kwe-
stiach dotyczących poszczególnych mechanizmów
rynkowych WPR zawsze kluczową kwestią jest dą-
żenie do zapewnienia równych warunków konku-
rencji dla polskich rolników. W trakcie ostatnich re-
296
form podniesiono szereg kwestii związanych z in-
strumentami rynkowymi, m. in. w zakresie rynku
mleka, mięsa, owoców i warzyw czy zbóż. Rząd za-
biega o zmniejszenie wahań w dochodach rolników,
jak i wzmocnienie ich zdolności w zarządzaniu kry-
zysami, zwiększenie stopnia zorganizowania ryn-
ku, bardziej efektywne wykorzystanie budżetu
Wspólnoty przeznaczonego na instrumenty
wsparcia poszczególnych rynków rolnych oraz
uproszczenie przepisów. Należy podkreślić, że bar-
dzo wiele polskich propozycji znalazło odzwiercie-
dlenie w przyjętych ostatecznie wspólnotowych re-
gulacjach prawnych.
Obecnie realizowane są instrumenty wspólnej
polityki rolnej zarówno w ramach I filara, bezpo-
średnio wspierającego dochód rolników (m.in. po-
przez płatności bezpośrednie), jak i w ramach II fi-
lara, tj. za pomocą instrumentów Programu Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013, mające
na celu stworzenie warunków do poprawy konku-
rencyjności rolnictwa m.in. poprzez inwestycje w go-
spodarstwach rolnych i sektorze przetwórstwa.
Z instrumentu płatności bezpośrednich w Polsce
co roku korzysta ok. 1,5 mln rolników. Wprowadzo-
ny w Polsce system płatności do ha jest prosty w ob-
słudze i przejrzysty dla rolników. System ten może
być stosowany do końca 2010 r., jednakże Polska
wystąpiła z wnioskiem o przedłużenie okresu stoso-
wania obecnego systemu dopłat bezpośrednich w no-
wych państwach członkowskich do 2013 r.
Kwoty na płatności bezpośrednie pochodzące
z budżetu unijnego zwiększają się co roku o 5–10%.
W 2008 r. koperta finansowa dla Polski wynosi
1,4 mld EUR i w następnym latach będzie wzrastać,
do poziomu 3 mld euro w 2013 r. Ponadto Polska ma
możliwość udzielania dodatkowych płatności dla
wybranych sektorów ze środków z budżetu krajowe-
go w celu poprawy konkurencyjności polskich rolni-
ków na rynku wspólnotowym. Będziemy wspierać
takie kierunki produkcji, jak: zboża, rzepak, chmiel,
skrobia, tytoń oraz produkcja zwierzęca.
Od 2006 r. rolnicy otrzymują płatności cukrowe
w formie niepowiązanej z produkcją. W 2007 r.
wprowadzone zostały płatności do upraw roślin na
cele energetyczne. Ponadto od 2008 r. będzie można
uzyskać wsparcie krajowe na zakładanie plantacji
upraw trwałych na cele energetyczne.
Od 2008 r. realizowane będą płatności do pomi-
dorów także w formie niepowiązanej z produkcją.
Również od 2008 r. producenci owoców takich, jak
truskawki i maliny otrzymają dopłaty bezpośrednie
w wysokości 400 EUR/ha tych upraw, z czego 230
EUR/ha pochodzić będzie z budżetu unijnego, nato-
miast pozostała część, 170 EUR/ha, pochodzić bę-
dzie z budżetu krajowego.
W kolejnej perspektywie finansowej, przy okazji
przeglądu wspólnej polityki rolnej, Polska będzie
opowiadać się za takim kierunkiem zmian, który
uwzględni stabilność dochodów w rolnictwie przede
wszystkim poprzez płatności bezpośrednie, ale tak-
że zwracając uwagę na inne postulowane przez nie-
które kraje reformy, chociażby w zakresie mechani-
zmów rynkowych, tak aby jakiekolwiek zmiany
w tym zakresie były rekompensowane bezpośred-
nim wsparciem dochodów.
Z kolei Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 (PROW 2007–2013) określa zakres
i formę wsparcia obszarów wiejskich w Polsce po-
przez poszczególne działania, które będą realizowa-
ne w okresie najbliższych siedmiu lat, służące zdy-
namizowaniu procesu modernizacji polskiego rol-
nictwa i szybszemu rozwojowi obszarów wiejskich,
w tym również poprzez poprawę dochodowości rol-
nictwa.
PROW 2007–2013 jest to największy program pod
względem liczby przewidywanych beneficjentów, jak i
budżetu (łącznie środki UE i polskie to ok. 17,2 mld
euro) na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, jaki bę-
dzie wdrażany w Unii Europejskiej.
Program będzie wspierał wiele kluczowych kwe-
stii na obszarach wiejskich, które powinny doprowa-
dzić do poprawy konkurencyjności sektora rolnego
i leśnego, poprawy środowiska naturalnego i obsza-
rów wiejskich oraz podniesienia jakości życia na ob-
szarach wiejskich, a także różnicowania gospodarki
wiejskiej.
W dniu 7 września br. Komisja Europejska wyda-
ła decyzję zatwierdzającą program. Równolegle z ne-
gocjacjami PROW 2007–2013 opracowywano oraz
opublikowano szereg rozporządzeń wdrożeniowych
w oparciu o przyjętą w marcu 2007 r. ustawę
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środ-
ków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Roz-
woju Obszarów Wiejskich.
W 2007 r. uruchomiono część działań, chociażby:
„Wspieranie gospodarowania na obszarach górskich
i innych obszarach o niekorzystnych warunkach go-
spodarowania”, „Renty strukturalne”, „Grupy pro-
ducentów rolnych”, „Zalesianie gruntów rolnych
oraz zalesianie gruntów innych niż rolne” oraz „Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych”. Przewiduje się, że
kolejne działania będą uruchamiane sukcesywnie
po uzyskaniu przez agencję płatniczą akredytacji
procedur.
Należy podkreślić, że wsparcie obszarów wiej-
skich jest także domeną polityki spójności realizo-
wanej poprzez Narodowe Strategiczne Ramy Odnie-
sienia i programy operacyjne.
Najwięcej instrumentów, istotnych dla rozwoju
obszarów wiejskich, w ramach polityki spójności jest
objętych regionalnymi programami operacyjnymi.
Należy do nich m.in.:
— rozwój i poprawa lokalnej infrastruktury (dro-
gi, wodociągi, kanalizacja i oczyszczalnie, wysypi-
ska śmieci, sieci dystrybucji energii),
— infrastruktura społeczna (przedszkola, szkoły,
służba zdrowia, kultura),
— zwiększenie dostępności usług internetowych,

— rozwój przedsiębiorczości (wsparcie finanso-
we, inwestycyjne i doradcze dla przedsiębiorstw,
przygotowanie terenów inwestycyjnych).
1. Zwrot podatku akcyzowego zawartego w ce-
nie oleju napędowego wykorzystywanego do produk-
cji rolnej
Zgodnie z ustawą z dnia 10 marca 2006 r. o zwro-
cie podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju na-
pędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej
(Dz. U. Nr 52, poz. 379) producentom rolnym oso-
bom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom
organizacyjnym nieposiadającym osobowości praw-
nej, będącym posiadaczami gospodarstw rolnych
przysługuje zwrot podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do
produkcji rolnej.
Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. ustawy z dnia 10
marca 2006 r. kwotę zwrotu podatku ustala się jako
iloczyn ilości oleju napędowego zakupionego przez
producenta rolnego wynikającej z faktur VAT i staw-
ki zwrotu podatku na 1 litr oleju napędowego obo-
wiązującej w dniu złożenia wniosku o zwrot podat-
ku, w ramach rocznego limitu. Limit ustala się jako
kwotę stanowiącą iloczyn stawki zwrotu podatku na
1 litr oleju napędowego, liczby 86 oraz powierzchni
użytków rolnych będących w posiadaniu lub współ-
posiadaniu producenta rolnego określonej w ewiden-
cji gruntów i budynków, według stanu na dzień
1 kwietnia danego roku.
Wnioski o zwrot podatku akcyzowego producenci
rolni mogą składać w terminach: od 1 marca do
31 marca oraz od l września do 30 września danego
roku wraz z fakturami VAT albo ich kopiami po-
świadczonymi za zgodność z oryginałem przez upo-
ważnionego przez wójta, burmistrza (prezydenta
miasta) pracownika urzędu gminy lub miasta, sta-
nowiącymi dowód zakupu oleju napędowego za okres
6 miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wnio-
sku o zwrot podatku akcyzowego.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 6 listopada 2007 r. w sprawie stawki zwrotu
podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napę-
dowego wykorzystywanego do produkcji rolnej na
l litr oleju w 2008 r. (Dz. U. Nr 212, poz. 1555) staw-
ka zwrotu podatku w 2008 r. została ustalona w wy-
sokości 0,85 zł na l litr oleju, tj. 73,10 zł na l ha. Na
2008 r. na zwrot podatku akcyzowego producentom
rolnym przewidziana jest kwota 650 mln zł.
2. Ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt go-
spodarskich
Na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o ubez-
pieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
(Dz. U. Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) od 2006 r.
wdrażany jest w Polsce system ubezpieczeń upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich z dofinansowa-
niem z budżetu państwa do składek producentów
rolnych z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia od
wystąpienia następujących zdarzeń losowych:
— dla produkcji roślinnej (tj. upraw zbóż, kuku-
rydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw
297
gruntowych, drzew i krzewów owocowych, truska-
wek, ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin
strączkowych) od: huraganu, powodzi, deszczu na-
walnego, gradu, pioruna, obsunięcia się ziemi, lawi-
ny, suszy, ujemnych skutków przezimowania lub
przymrozków wiosennych,
— dla produkcji zwierzęcej (tj. bydła, koni, owiec,
kóz, drobiu lub świń) od: huraganu, powodzi, desz-
czu nawalnego, gradu, pioruna, obsunięcia się zie-
mi, lawiny, uboju z konieczności.
Intencją wprowadzenia ww. systemu było zapew-
nienie producentom rolnym niezbędnych środków fi-
nansowych na wznowienie produkcji w przypadku
wystąpienia niekorzystnych zjawisk atmosferycznych
powodujących znaczne straty w produkcji rolnej, któ-
rych występowanie w ostatnich latach nasila się.
Poziom dopłat z budżetu państwa do składek
ubezpieczeń należnych od producentów rolnych z ty-
tułu zawarcia umowy ubezpieczenia upraw rolnych
lub zwierząt gospodarskich ustalany jest corocznie
przez Radę Ministrów.
W przyjętym w dniu 8 listopada 2007 r. przez
Radę Ministrów rozporządzeniu w sprawie wysoko-
ści dopłat do składek z tytułu ubezpieczenia upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich w 2008 r. poziom
dopłat ze środków budżetu państwa do składek
ubezpieczeń płaconych przez producentów rolnych
został ustalony w wysokości: 50% składki do l ha
upraw rolnych i 50% składki do l szt. zwierzęcia go-
spodarskiego.
Zgodnie z wyżej wymienioną ustawą z dnia 7 lip-
ca 2005 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi zawarł
z czterema zakładami ubezpieczeń umowy w sprawie
dopłat ze środków budżetu państwa do składek z ty-
tułu zawarcia w 2008 r. umów ubezpieczenia z produ-
centami rolnymi od ryzyka wystąpienia skutków
zdarzeń losowych w rolnictwie, tj. z Powszechnym
Zakładem Ubezpieczeń SA w Warszawie, Towarzy-
stwem Ubezpieczeń Wzajemnych TUW w Warszawie,
Concordia Polska Towarzystwem Ubezpieczeń Wza-
jemnych w Poznaniu, MTU Moim Towarzystwem
Ubezpieczeń Wzajemnych w Sopocie.
W celu usprawnienia systemu ubezpieczeń upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich oraz uwzględnia-
jąc przepisy UE dotyczące wysokości pomocy dla
producentów w przypadku szkód poniesionych
wskutek niekorzystnych zjawisk atmosferycznych,
w ustawie z dnia 7 lipca 2005 r. zostały wprowadzo-
ne zmiany polegające m.in. na:
— możliwości ubezpieczania upraw roślin i zwie-
rząt od wszystkich określonych w ustawie ryzyk lub
wybranych przez producenta rolnego, np. występu-
jących najczęściej na danym obszarze,
— wprowadzeniu od l lipca 2008 r. obowiązku
ubezpieczenia co najmniej 50% powierzchni upraw
przez rolnika, który uzyskał płatności bezpośrednie
do gruntów rolnych w rozumieniu przepisów o płat-
nościach do gruntów rolnych i oddzielnej płatności
cukrowej. Rolnik będzie miał zatem obowiązek za-
warcia umowy ubezpieczenia z wybranym zakładem
298
ubezpieczeń, który zawarł z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa umowę w sprawie dopłat, albo
innym wykonującym działalność ubezpieczeniową
w zakresie ubezpieczenia upraw zbóż, kukurydzy,
rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw grunto-
wych, drzew i krzewów owocowych, truskawek,
ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin strącz-
kowych od zasiewu lub wysadzenia do ich zbioru od
ryzyka wystąpienia szkód spowodowanych przez po-
wódź, grad, suszę, ujemne skutki przezimowania
oraz przymrozki wiosenne.
Rolnik, który nie spełni obowiązku zawarcia
umowy ubezpieczenia obowiązkowego, tj. ubezpie-
czenia co najmniej 50% powierzchni upraw, obowią-
zany będzie do wniesienia opłaty za niespełnienie
tego obowiązku. Wysokość opłaty obowiązującej
w każdym roku kalendarzowym stanowić będzie
równowartość w złotych 2 euro od l ha, ustaloną
przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego
przez Narodowy Bank Polski według tabeli kursów
nr l w roku kontroli. Opłata za niespełnienie obo-
wiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązko-
wego będzie wnoszona na rzecz gminy właściwej ze
względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę rol-
nika. Powyższe sankcje nie będą jednak stosowane
wobec rolników w przypadku:
1) niezawarcia przez ministra właściwego do
spraw rolnictwa umów w sprawie dopłat do ubezpie-
czeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich;
2) gdy rolnik nie zawrze umowy ubezpieczenia
obowiązkowego z powodu pisemnej odmowy przez
co najmniej dwa zakłady ubezpieczeń, które zawarły
z ministrem właściwym do spraw rolnictwa umowy
w sprawie dopłat, w szczególności z powodu zaofero-
wania ubezpieczenia w stawkach taryfowych prze-
kraczających 6% sumy ubezpieczenia.
Należy podkreślić, iż niezawarcie przez rolników
umów ubezpieczenia upraw rolnych lub zwierząt go-
spodarskich nie będzie miało wpływu na ubieganie
się przez nich o płatności bezpośrednie.
Wprowadzenie obowiązku ubezpieczenia upraw
rolnych jest konieczne w związku z unijnym obo-
wiązkiem posiadania polis ubezpieczenia 50% upraw
rolnych przez rolników, którzy od 2010 r. będą ubie-
gać się o inne formy wsparcia z budżetu krajowego
w przypadku wystąpienia klęsk. W budżecie pań-
stwa na 2008 r. na system ubezpieczeń rolników zo-
stała zaplanowana kwota 545 mln zł.
3. Kredyty inwestycyjne
Podmioty zamierzające inwestować w produkcję
rolną lub przetwórstwo produktów rolnych mogą
ubiegać się zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji (Dz. U. Nr 77. poz. 514, z późn.
zm.) o kredyty preferencyjne na:
4. realizację inwestycji w gospodarstwach rol-
nych, działach specjalnych produkcji rolnej i prze-
twórstwie produktów rolnych – symbol nlP,
5. zakup gruntów rolnych – symbol nKZ,
6. utworzenie lub urządzenie gospodarstw rol-
nych przez osoby, które nie ukończyły 40 roku życia
– symbol nMR,
7. utworzenie lub urządzenie gospodarstwa rol-
nego w ramach realizacji zaakceptowanego przez
ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i mini-
stra właściwego do spraw finansów publicznych pro-
gramu osadnictwa rolniczego na gruntach Skarbu
Państwa – symbol nOR,
8. realizację inwestycji w rolnictwie i przetwór-
stwie produktów rolnych przez grupy producentów
rolnych utworzone na podstawie ustawy z dnia
15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
Nr 88, poz. 983, ze zm.) – symbol nGP,
9. zakup nieruchomości rolnych przeznaczonych
na utworzenie lub powiększenie gospodarstwa ro-
dzinnego w rozumieniu ustawy z dnia 11 kwietnia
2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. Nr 64,
poz. 592) – symbol nGR,
10. realizację inwestycji w zakresie nowych tech-
nologii produkcji w rolnictwie zapewniających wyso-
ką jakość produktu – symbol nNT,
11. realizację inwestycji w ramach „Branżowego
programu rozwoju wspólnego użytkowania maszyn
i urządzeń rolnych” – symbol nBRIO.
Kwota kredytów nie może przekraczać:
— 80% wartości nakładów inwestycyjnych na
gospodarstwo rolne (lub 95% – linia nOR, 90% – li-
nia nGR), nie więcej jednak niż 4 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych
w działach specjalnych produkcji rolnej, nie więcej
niż 8 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych
w przetwórstwie produktów rolnych, nie więcej niż
16 mln zł.
Oprocentowanie płacone przez kredytobiorcę za-
leży od linii kredytowej i wynosi od 1,97% do 3,94%
w skali roku. Kredyt może zostać udzielony maksy-
malnie na 15 lat, z wyjątkiem linii nlP (8 lat) oraz
linii nGR (20 lat). O kredyt mogą ubiegać się osoby
fizyczne posiadające pełną zdolność do czynności
prawnych (z wyłączeniem emerytów).
Procedura ubiegania się o kredyt inwestycyjny
z dopłatami ARiMR do oprocentowania obejmuje:
a) przygotowanie planu inwestycji (poza infor-
macjami wymaganymi przez bank do oceny zdolno-
ści kredytowej plan powinien zawierać cel inwesty-
cji, strukturę jej finansowania, planowany okres re-
alizacji inwestycji, kierunek produkcji w okresie
kredytowania, okres kredytowania i karencji w spła-
cie kredytu, informacje o posiadaniu odpowiednich
kwot produkcyjnych lub o źródle pozyskania braku-
jących kwot produkcyjnych, jeżeli dany rynek objęty
jest systemem kwotowania produkcji, informację
o rynkach zbytu, w szczególności jeżeli inwestycja
skutkuje wzrostem produkcji),
b) złożenie przez wnioskodawcę w banku wnio-
sku o kredyt wraz z planem inwestycji, oświadcze-

niami sporządzonymi według wzorów udostępnio-
nych przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa oraz kompletem dokumentów wymaga-
nych przez bank.
Agencja zawarła umowy o współpracy w zakresie
udzielania kredytów preferencyjnych z: Bankiem
Polskiej Spółdzielczości SA, Bankiem Gospodarki
Żywnościowej SA, Mazowieckim Bankiem Regio-
nalnym SA, Gospodarczym Bankiem Wielkopolskim
SA, ING Bankiem Śląskim SA, Bankiem BPH SA,
Bankiem Zachodnim WBK SA, Bankiem Polska
Kasa Opieki SA.
W budżecie państwa na 2008 r. na dopłaty do opro-
centowania inwestycyjnych kredytów bankowych
udzielonych do końca 2007 r. i nowo udzielanych
w roku bieżącym przewiduje się kwotę ok. 650 mln zł.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy obwodnic miejskich
w ramach Regionalnego Programu
Operacyjnego na lata 2007–2013 (148)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Anny Sobeckiej, przekazane
przez ministra infrastruktury pismem z dnia 4 stycz-
nia br., znak: ME/MP8/AZ-083-16/07, dotyczące bu-
dowy obwodnic miejskich w ramach Regionalnego
Programu Operacyjnego na lata 2007–2013, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Instytucjami odpowiedzialnymi za przygotowa-
nie, a następnie realizację regionalnych programów
operacyjnych (RPO) są zarządy województw, na któ-
rych również spoczywa odpowiedzialność za przygo-
towanie i realizację indykatywnego wykazu indywi-
dualnych projektów kluczowych, w tym ustalenie
poziomu dofinansowania tych projektów ze środków
UE. Minister rozwoju regionalnego odgrywa nato-
miast rolę koordynującą w odniesieniu do regional-
nych programów operacyjnych.
Indykatywny wykaz indywidualnych projektów
kluczowych dla RPO powinien zostać sporządzony
zgodnie z przygotowanymi przez MRR wytycznymi
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
torowania projektów indywidualnych, a wybór pro-
jektów powinien nastąpić w oparciu o określone
przez zarząd województwa kryteria. Z przedstawio-
299
nych MRR informacji nie wynika, aby procedury zo-
stały podczas tych czynności naruszone.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informu-
ję, iż minister rozwoju regionalnego nie ma kompe-
tencji odnośnie do wyboru projektów do indykatyw-
nego wykazu indywidualnych projektów kluczowych
czy określenia poziomu dofinansowania tych projek-
tów ze środków UE, zatem ewentualne uwagi lub
zastrzeżenia w tym zakresie należy zgłosić do insty-
tucji zarządzającej RPO, której rolę pełni Zarząd
Województwa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie projektu przebudowy drogi krajowej
nr 10 w miejscowościach Czernikowo
i Czernikówko, wyłożonego do przetargu
w dniu 19 listopada 2007 r. (155)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania Pana Posła Zbigniewa Girzyńskiego
z dnia 8 grudnia 2007 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 21 grudnia 2007 r., znak: SPS-024-155/07, do-
tyczącego przebudowy drogi krajowej nr 10 w miej-
scowości Czernikowo i Czernikówko, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Projekt budowlany i wykonawczy przedmiotowe-
go odcinka drogi nie przewiduje budowy chodnika
w miejscowości Czernikówko z powodu niedosta-
tecznej szerokości pasa drogowego. Budowa chodni-
ka na tym odcinku wiązałaby się bowiem z koniecz-
nością przeprowadzenia długotrwałej procedury wy-
kupu gruntów pod inwestycję. Z uwagi na bardzo
zły stan nawierzchni jezdni zachodzi natomiast pil-
na potrzeba przeprowadzenia remontu drogi. W związ-
ku z tym budowa przedmiotowego chodnika zosta-
nie objęta odrębnym postępowaniem lokalizacyjnym
i ujęta w planie na rok 2008.
Z kolei o braku pełnej sygnalizacji świetlnej na
skrzyżowaniu w km 334+000 w miejscowości Czer-
nikowo przesądziły przeprowadzone przez projektan-
ta pomiary ruchu i ich szczegółowa analiza. Wynika
z nich jednoznacznie, że nie ma konieczności budowy
sygnalizacji świetlnej na ww. skrzyżowaniu. W celu
poprawy bezpieczeństwa ruchu pieszego zaprojekto-
wano na przejściu dla pieszych w obrębie tego skrzy-
żowania sygnalizację świetlną wzbudzaną.
300
Odnosząc się do poruszonej kwestii związanej
z lokalizacją zjazdów, uprzejmie informuję, iż obsłu-
ga działek o numerach ewidencyjnych 58/1, 58/2, 59,
60, 61, 62/2, 62/3, 63 jest zapewniona z ulicy Ogro-
dowej. Zaprojektowano jedynie zjazd z drogi krajo-
wej pomiędzy działkami nr 62/3 i 62/2 z uwagi na
brak możliwości obsługi tych działek z układu dróg
lokalnych. Budowa drogi zbiorczej wzdłuż wymie-
nionych działek wiązałaby się, podobnie jak w przy-
padku chodnika w Czernikówku, z koniecznością
zajęcia gruntów obcych. Natomiast likwidacja zjaz-
du na działkę nr 609 (do domu nauczyciela) została
podyktowana względami bezpieczeństwa. Zjazd ten
znajdował się bowiem w bezpośrednim sąsiedztwie
skrzyżowania. Bezpieczny dojazd do działki zapew-
niony jest natomiast z ul. Szkolnej.
Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z roz-
porządzeniem ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warun-
ków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi
publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 43,
poz. 430), lokalizacja zjazdów z drogi krajowej klasy
GP jest niekorzystna ze względów bezpieczeństwa
i dopuszczalna jedynie w wyjątkowych przypadkach.
W takich przypadkach dojazdy do działek powinny
być zapewnione z lokalnego układu dróg gminnych.
Odnosząc się do kolejnego zagadnienia, uprzej-
mie informuję, iż zmiany w projekcie przebudowy
drogi krajowej nr 10 na terenie gminy Czernikowo
zostały wprowadzone w wyniku konsultacji i analiz.
W procesie ich analizowania brane były pod uwagę
względy bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz uwa-
gi i wnioski wójta gminy Czernikowo. Zatem należy
stwierdzić, że obecny projekt przebudowy drogi kra-
jowej nr 10 na przedmiotowym odcinku uwzględnia
interesy mieszkańców gminy.
W chwili obecnej Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad zamierza rozpocząć postępowa-
nie lokalizacyjne budowy ciągu pieszo-rowerowego
w miejscowości Czernikówko oraz przystąpić do po-
zyskania gruntów, na których przedmiotowy ciąg
będzie się znajdował.
Przekazując powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że zawierają one wyczerpującą odpo-
wiedź na pytania przedstawione w wystąpieniu
Pana Posła.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 11 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie dotacji dla PWSZ w Chełmie
na kształcenie w zakresie specjalizacji
pilotaż samolotowy (160)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przy piśmie z dnia 21 grudnia 2007 r.
nr SPS-024-160/07 zapytaniem Pani Poseł Beaty
Mazurek w sprawie dotacji dla Państwowej Wyższej
Szkoły Zawodowej w Chełmie na kształcenie w za-
kresie specjalizacji pilotaż samolotowy, przedkła-
dam uprzejmie następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 27 lip-
ca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) ustanowiono od 2007 r.
na rzecz uczelni publicznych nową dotację z budżetu
państwa „na zadania uczelni kształcącej personel
lotniczy dla lotnictwa cywilnego, związane z utrzy-
maniem powietrznych statków szkolnych i specjali-
stycznych ośrodków szkoleniowych kadr powietrz-
nych” (art. 94 ust. 1 pkt 6 ustawy).
W myśl zapisów art. 94 ust. 3 pkt 5 ustawy wy-
mieniona dotacja jest udzielana z części budżetowej,
której dysponentem jest minister właściwy do spraw
transportu. W tym kontekście dotacja od 2007 r. pla-
nowana jest w części 39: Transport, będącej uprzed-
nio w gestii ministra transportu, a obecnie ministra
infrastruktury. W kompetencji ministra właściwego
do spraw transportu znajduje się więc też kwestia
rozdysponowania omawianej dotacji na rzecz uczelni
realizujących zadania, na które jest przeznaczona.
W ustawie budżetowej na rok 2008 uchwalonej
przez Sejm RP w dniu 20 grudnia 2007 r. ujęto
w części 39: Transport, w dziale 803: Szkolnictwo
wyższe, rozdział 80306: Działalność dydaktyczna
dotację podmiotową na omawiane zadania w kwocie
3211 tys. zł, a więc w wysokości przedłożenia rządo-
wego projektu ustawy budżetowej, zaplanowanego
w tym zakresie przez poprzedniego ministra trans-
portu. Podana kwota została zachowana na pozio-
mie przyjętym w ustawie budżetowej na rok 2007
w części 39: Transport.
Przed 2007 r. dofinansowanie budżetowe oma-
wianych zadań dotyczyło tylko Politechniki Rze-
szowskiej w ramach dotacji dydaktycznej, określonej
postanowieniami poprzedniej ustawy z dnia 12 wrze-
śnia 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65,
poz. 385, z późn. zm.), przyznawanej uczelni z bu-
dżetu części 38: Szkolnictwo wyższe w gestii mini-
stra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego.
Wiązało to się z prowadzeniem przez Politechnikę
Rzeszowską kształcenia dla lotnictwa cywilnego
oraz funkcjonowaniem utworzonego na początku lat
90. XX w. Ośrodka Kształcenia Lotniczego na Wy-
dziale Budowy Maszyn i Lotnictwa. W 2007 r. ów-
czesne Ministerstwo Transportu przekazało w cało-

ści Politechnice Rzeszowskiej kwotę wspomnianej do-
tacji zaplanowaną w ustawie budżetowej na ten rok.
W związku z ustawowym wyodrębnieniem oma-
wianej dotacji również Państwowa Wyższa Szkoła
Zawodowa w Chełmie wystąpiła w 2007 r. do ówcze-
snego ministra transportu o przyznanie dotacji na
2008 r., ze względu na prowadzenie kształcenia stu-
dentów na specjalności pilotaż samolotowy w ramach
kierunku studiów mechanika i budowa maszyn,
o czym wspomina Pani Poseł w swoim zapytaniu.
Zasady podziału dotacji, ujęte w załączniku nr 8
do rozporządzenia ministra nauki i szkolnictwa
wyższego z dnia 2 kwietnia 2007 r. w sprawie zasad
podziału dotacji z budżetu państwa dla uczelni pu-
blicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 75, poz. 534),
zostały opracowane przez urząd ministra właściwe-
go do spraw transportu jako dysponenta i dystrybu-
tora dotacji związanej z utrzymaniem powietrznych
statków szkolnych i specjalistycznych ośrodków
szkoleniowych kadr powietrznych. Zastosowano
przy tym regułę podziału dotacji na poszczególne
uczelnie kształcące personel lotniczy, proporcjonal-
nie do liczby studentów podlegających przeszkole-
niu, zgodnie z wymogami zawartymi w stosownych
przepisach o międzynarodowym lotnictwie cywil-
nym, wymienionych w tym załączniku.
Jak wskazała Pani Poseł w swym zapytaniu,
obydwie zainteresowane uczelnie zostały wstępnie
poinformowane przez ówczesnego ministra trans-
portu (pismo z dnia 15 listopada 2007 r.), że kwota
omawianej dotacji (3211 tys. zł) zaplanowana na
2008 r. w projekcie ustawy budżetowej będzie po-
dzielona następująco: dla Politechniki Rzeszowskiej
– 2643 tys. zł i dla PWSZ w Chełmie – 568 tys. zł,
przy wzięciu pod uwagę podziału proporcjonalnego
do liczby studentów podlegających szkoleniu, w myśl
wymogów ustawowych wynikających ze wspomnia-
nego załącznika nr 8 do cytowanego rozporządzenia
MNiSW.
W przedstawionych uwarunkowaniach wyjaśnie-
nia dotyczące szczegółowych procedur podziału
omawianej dotacji, o których mowa w zapytaniu
Pani Poseł, należą do kompetencji ministra właści-
wego do spraw transportu.
W związku z powyższym zapytanie Pani Poseł
Beaty Mazurek przekazuję według właściwości do
ministra infrastruktury, z prośbą o udzielenie wyja-
śnień dotyczących sposobu i procedury podziału do-
tacji na zadania związane z utrzymaniem powietrz-
nych statków szkolnych i specjalistycznych ośrod-
ków szkoleniowych kadr powietrznych pomiędzy
Politechnikę Rzeszowską oraz Państwową Wyższą
Szkołę Zawodową w Chełmie.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
301
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posłów Beaty Mazurek
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie dalszego funkcjonowania
Cukrowni Wożuczyn (164)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Beaty Mazurek i pana posła
Wojciecha Żukowskiego z dnia 6 grudnia 2007 r.
(SPS-024-164/07), dotyczące dalszego funkcjonowa-
nia Cukrowni Wożuczyn, pozwalam sobie przedsta-
wić poniższe informacje.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we
wszystkich krajach zjednoczonej Europy, w tym
w Polsce, kształtuje przede wszystkim reforma ryn-
ku cukru zaakceptowana przez wszystkie kraje
członkowskie.
Konsekwencją reformy rynku cukru w Unii Eu-
ropejskiej jest zmniejszenie limitów produkcyjnych
w krajach członkowskich UE, a więc również w Pol-
sce (we wszystkich cukrowniach, w tym należących
do Krajowej Spółki Cukrowej SA), co powoduje ko-
nieczność podejmowania decyzji w zakresie: reduk-
cji liczby cukrowni, koncentracji produkcji oraz kon-
wersji produkcji m.in. na produkcję bioetanolu.
Konieczność sprostania presji konkurencji ryn-
kowej, co warunkuje utrzymanie się na rynku, wy-
magało i nadal wymaga podejmowania bardzo trud-
nych i niepopularnych decyzji w zakresie działań
restrukturyzacyjnych.
W oddziałach/cukrowniach, w których dotych-
czas wygaszono produkcję cukru białego, realizowa-
ne są przedsięwzięcia w zakresie produkcji alterna-
tywnej. W ramach przygotowania do ich wdrożenia
Zarząd KSC SA opracował m.in. „Strategię urucho-
mienia i rozwoju produkcji biopaliw”. Do produkcji
bioetanolu wyłoniono region lubelski z lokalizacją
przy docelowo pracującej cukrowni (Krasnystaw lub
Werbkowice), z uwzględnieniem oddziałów pomocni-
czych, wyłączonych z produkcji cukru (Wożuczyn
i Częstocice), przewidzianych do przerobu buraka
na sok gęsty (półprodukt do ww. produkcji).
Oddział Cukrownia Wożuczyn przewidziany był
do wykorzystania w łańcuchu dużej instalacji bio-
etanolu na Lubelszczyźnie. Dotychczas trwały prace
przygotowawcze towarzyszące wdrożeniu projektu
produkcji bioetanolu. Termin zakończenia realizacji
powyższego zadania inwestycyjnego realizowanego
na bazie Oddziału Cukrownia Wożuczyn Zarząd
Krajowej Spółki Cukrowej SA określił na dzień
30 września 2008 r.
Należy podkreślić, że już w fazie negocjacji Poro-
zumienia restrukturyzacyjnego z przedstawicielami
pracowników Oddziału Cukrownia Wożuczyn Za-
rząd KSC SA zwracał uwagę na fakt, że realizacja
tego przedsięwzięcia uzależniona jest od możliwości
trwałego pozyskiwania surowca, tj. buraków cukro-
302
wych w cenach zakupu zapewniających opłacalną
produkcję bioetanolu z buraków.
Dotychczas KSC SA zrealizowała następujące
etapy zaplanowanego przedsięwzięcia:
1. oszacowano teoretyczny potencjał uprawy bu-
raków cukrowych na terenie regionu południowo-
-wschodniego,
2. wspólnie z PKN Orlen SA określono uwarun-
kowania realizacyjne projektu bioetanolowego
z uwzględnieniem ekspertyzy zatytułowanej „Moż-
liwości adaptacji obiektów cukrowniczych pod po-
trzeby produkcji biopaliw”,
3. pozyskano i zweryfikowano dostępne, najlep-
sze technologie związane z produkcją surowego eta-
nolu, destylacji i odwadniania, jak też utylizacją od-
padów pofermentacyjnych,
4. wdrożono testową produkcję i sprzedaż soku
gęstego w Cukrowni Leśmierz SA,
5. zebrano wiążące oferty uprawy i dostawy bu-
raków z przeznaczeniem na bioetanol od plantato-
rów KSC SA w celu zabezpieczenia długoterminowej
możliwości zakupu surowca (buraków pozakwoto-
wych) na potrzeby przemysłowe.
Wyniki prac kontraktacyjnych spółki w III kwar-
tale 2007 r. wykazały, że podaż buraków cukrowych
po cenach umożliwiających opłacalną produkcję bio-
etanolu będzie niedostateczna. Plantatorzy podpisa-
li umowy kontraktacyjne na poziomie, który zabez-
pieczałby jedynie 15–20% potrzeb surowcowych
spółki dla instalacji bioetanolu o wymaganej czyn-
nikami ekonomicznymi mocy produkcyjnej 100 tys.
ton/rok.
W ocenie zarówno Zarządu KSC SA, jak i eksper-
tów zewnętrznych warunki ekonomiczne dla upra-
wy buraków kwotowych czynią tę produkcję opła-
calną wyłącznie dzięki bezpośrednim dopłatom cu-
krowym. Z kolei ceny zakupu buraków przemysło-
wych kalkulowane są na znacznie niższym poziomie
niż ceny realizowane przez plantatorów buraków
kwotowych.
Planowana realizacja powyższego przedsięwzię-
cia uwzględniała stymulowanie upraw energetycz-
nych poprzez wykorzystanie instrumentu tzw. do-
płat do uprawy roślin energetycznych. Jednakże in-
formacje uzyskane z Agencji Rynku Rolnego wska-
zują, że pierwotnie przewidywane dopłaty UE na
poziomie 45 euro/ha (wielkość uznawana za symbo-
liczną dla upraw buraka) obecnie podlegają reduk-
cji, zaś w zakresie rozwiązań krajowych wdrożono
jedynie instrument dopłat do uprawy rzepaku do
produkcji bioestrów (komponent lub substytut wo-
bec oleju napędowego).
Natomiast Krajowa Spółka Cukrowa SA nie dys-
ponuje innymi bodźcami ekonomicznymi, które za-
chęciłyby plantatorów do uprawy i produkcji bura-
ków przemysłowych dla produkcji soku cukrowego.
Organizacje branżowe (m.in. Krajowa Izba Bio-
paliw, Związek Gorzelni Polskich) potwierdzają, że
produkcja krajowych biokomponentów jest niekon-
kurencyjna wobec rynków ościennych, a w przypad-
ku bioetanolu wobec cen światowych (bioetanol
z Ameryki Południowej lub Azji Południowo-Wschod-
niej). Ponadto sytuację na rynku biokomponentów
potwierdza decyzja gospodarcza PKN Orlen SA, któ-
ry dla potrzeb komponowania benzyn z dodatkiem
bioetanolu zawarł kontrakty na dostawy biokompo-
nentów w 2008 r. w 80% pochodzące spoza UE.
Krajowa Spółka Cukrowa SA uznała ten fakt
jako brak woli dalszego współdziałania ze strony
PKN Orlen, a tym samym uznała, że brak jest prze-
słanek realizacji planowanego przedsięwzięcia w za-
kresie produkcji soku gęstego i bioetanolu w Oddzia-
le Cukrownia Wożuczyn.
Wobec zaistniałych okoliczności spółka będzie
dążyła do innych alternatywnych działań prowa-
dzących do wykorzystania zasobów Oddziału Cu-
krownia Wożuczyn. Oprócz już realizowanych celów
gospodarczych z wykorzystaniem zasobów oddziału
(magazynowanie i konfekcjonowanie cukru) spółka
przewiduje wykorzystanie części kadry pracowni-
ków w ościennych jednostkach produkcyjnych, co
zostało zainicjowane podczas obecnej kampanii pro-
dukcyjnej. Dodatkowym projektem spółki jest przy-
gotowany w IV kwartale 2007 r., a obecnie pilotażo-
wo wdrażany, kierunek rozwoju produkcji paliw sta-
łych w oparciu o odnawialne surowce roślinne. Od-
dział Cukrownia Wożuczyn przewidziany jest jako
druga jednostka organizacyjna Spółki, w której ta-
kie przedsięwzięcie zostanie operacyjnie przygoto-
wane i wdrożone w bieżącym roku obrotowym. Po-
nadto KSC S.A. zamierza wykorzystać potencjał
ludzki Oddziału Cukrownia Wożuczyn m.in. uru-
chamiając suszarnię pasz dla rolnictwa oraz punkt
sprzedaży środków ochrony roślin.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie budowy drogi ekspresowej S5
na odcinku od Wrocławia do Poznania (173)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Wiesława Szczepańskiego z dnia
4 grudnia 2007 r., przekazanego przy piśmie z dnia
21 grudnia 2008 r., znak: SPS-024-173/08, w spra-
wie budowy drogi ekspresowej S5 na odcinku od
Wrocławia do Poznania uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.

Budowa drogi ekspresowej S5 na odcinku Wro-
cław–Poznań została ujęta w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r. Zgodnie z przyjętymi założeniami inwe-
stycja ta będzie realizowana w latach 2008–2012.
Ponadto należy zauważyć, iż budowa przedmiotowe-
go odcinka znajduje się także na liście rezerwowej
projektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i Środowisko”.
Odnosząc się do drugiego z pytań pana posła,
uprzejmie informuję, że w chwili obecnej budowa
drogi ekspresowej S5 z Wrocławia do Poznania jest
na etapie wstępnych prac projektowych. Inwestycja
ta została podzielona na 2 etapy, a mianowicie:
1) odcinek Poznań (A2 węzeł „Głuchowo”) – gra-
nica województw (węzeł „Korzeńsko”) będzie miał
długość 105 km; dla tego odcinka zostało już za-
twierdzone studium techniczno-ekonomiczno-śro-
dowiskowe,
2) odcinek granica województw (węzeł „Korzeń-
sko”) – Wrocław (A8) będzie miał długość 50 km; dla
tego odcinka w październiku 2007 r. zostało zatwier-
dzone studium techniczno-ekonomiczne.
Najdalej zawansowane są prace przygotowawcze
na odcinku Kaczkowo– Korzeńsko z obwodnicami
Bojanowa i Rawicza.
Ponadto należy wskazać, iż w październiku 2007 r.
został złożony już wniosek do wojewody wielkopol-
skiego o wydanie decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.
W związku z tym przewiduje się, że uzyskanie po-
zwolenia na budowę może nastąpić w I kwartale
2009 r., czego konsekwencją będzie rozpoczęcie ro-
bót już w II półroczu 2009 r. Biorąc zatem po uwagę
powyższe, należy stwierdzić, iż w chwili obecnej nie
istnieje zagrożenie niezrealizowania tej inwestycji
w zaplanowanym horyzoncie czasowym.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 14 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie wprowadzenia umundurowania
galowo-wyjściowego dla Wojska Polskiego
i stopni wojskowych według wzorów z 1936 r.
(177)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Artura Górskiego w sprawie
wprowadzenia umundurowania galowo-wyjściowe-
go dla Wojska Polskiego i stopni wojskowych we-
303
dług wzorów z 1936 r. (SPS-024-177/07), uprzejmie
informuję, iż poruszana problematyka nie jest te-
matem nowym i w minionych latach wielokrotnie
była przedmiotem analiz merytorycznych i histo-
rycznych.
Ministerstwo Obrony Narodowej, opierając się na
analizach ekspertów i historyków wojskowości oraz
służb logistycznych, wielokrotnie wyrażało swoje
negatywne stanowisko wobec propozycji wprowa-
dzenia stopni wojskowych i wzorów umundurowa-
nia z 1936 r. w całych Siłach Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Powyższa kwestia była również przedmiotem po-
siedzeń komisji obrony narodowej minionych kaden-
cji Sejmu i Senatu.
Pragnę przypomnieć, iż w dniu 19 listopada 2004 r.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej czwartej kadencji
przyjął uchwałę w sprawie wprowadzenia umundu-
rowania historycznego w pododdziałach reprezenta-
cyjnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
(M.P. Nr 49, poz. 834). Jednocześnie, co warto pod-
kreślić, na tym samym posiedzeniu odrzucił zdecy-
dowaną większością głosów wniosek mniejszości po-
legający na podjęciu uchwały w sprawie wprowadze-
nia stopni wojskowych w Siłach Zbrojnych RP oraz
umundurowania galowo-wyjściowego w Wojskach
Lądowych według stanu i wzorów z 1936 r.
Przyjęta uchwała Sejmu jest w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej systematycznie realizowa-
na. Aktualnie w mundurach kawalerzystów wystę-
pują m.in. ułani Szwadronu Kawalerii Wojska Pol-
skiego, a w mundurach z okresu Księstwa Warszaw-
skiego orkiestry reprezentacyjne Wojska Polskiego,
Wojsk Lądowych, Pomorskiego i Śląskiego Okręgu
Wojskowego oraz orkiestry garnizonowe z Krakowa,
Siedlec i Torunia.
Ponadto wychodząc naprzeciw oczekiwaniom
środowisk kombatanckich oraz społeczeństwa, zgod-
nie z decyzją nr 265/MON ministra obrony narodo-
wej z dnia 12 sierpnia 2005 r. w sprawie należności
umundurowania historycznego żołnierzy Kompanii
Reprezentacyjnej Wojska Polskiego (Dz. Urz. MON
Nr 16, poz. 145), rozpoczęto proces wprowadzania
na wyposażenie pododdziału reprezentacyjnego
umundurowania historycznego nawiązującego wzo-
rem do munduru kompanii woltyżerskiej 1. pułku
piechoty liniowej z 1830 r.
Dowództwo Garnizonu Warszawa, przy współ-
pracy z innymi merytorycznymi komórkami organi-
zacyjnymi resortu obrony narodowej, podjęło prace
związane z wyłonieniem i wprowadzeniem kolejnych
mundurów historycznych.
Rozważa się wprowadzenie na wyposażenie ba-
talionu reprezentacyjnego Wojska Polskiego:
1) munduru piechoty 1. Brygady Legionów Pol-
skich;
2) munduru uczestników wojny 1939 r. (mundur
garnizonowy wzór 1936 r. z rogatywką garnizono-
wą, wzór z 1935r.);
3) munduru 2. Korpusu Polskiego z lat 1943–
–1946 r.
304
Pragnę jednoznacznie wskazać, iż obecne umun-
durowanie żołnierzy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej jest funkcjonalne i estetyczne. W związku
z tym bezpodstawnie jest oceniane jako przejaw
związku z niechlubną przeszłością. Jego wzornictwo
i przydatność ukształtowały doświadczenia, poparte
ocenami autorytetów w tej dziedzinie. Przywrócenie
umundurowania międzywojennego generowałoby
znaczne utrudnienia organizacyjne oraz wiązałoby
się z dodatkowymi wydatkami budżetowymi. Istot-
nym jest również niewielkie poparcie ze strony kadry
zawodowej dla propozycji wprowadzenia w całych Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej umunduro-
wania z 1936 r. Podczas badań społecznych przepro-
wadzonych w 2006 r. w środowisku wojskowym przez
Wojskowe Biuro Badań Socjologicznych ponad poło-
wa respondentów negatywnie wypowiedziała się za
realizacją takiego przedsięwzięcia.
Trudna do zaakceptowania jest również zmiana
oznak niektórych stopni oficerskich przez odjęcie jed-
nej gwiazdki i wprowadzenie oznaczeń stopni takich
jak w okresie międzywojennym. Aktualne oznacze-
nia stopni wojskowych cieszą się powszechnym uzna-
niem, są dla wszystkich żołnierzy czytelne i zrozu-
miałe. Ma to także znaczenie w przypadku bezpo-
średnich kontaktów z żołnierzami innych armii pod-
czas ćwiczeń i wykonywanych zadań bojowych.
W związku z powyższym w mojej ocenie nie znaj-
duje uzasadnienia wprowadzenie dla wszystkich
żołnierzy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
umundurowania galowo-wyjściowego i stopni woj-
skowych według wzoru z 1936 r.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie złej sytuacji materialnej
studentów Akademii Muzycznej
im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy (181)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma SPS-024-181/07 z dnia 31 grudnia 2007 r. doty-
czącego zapytania Pana Posła Krzysztofa Brejzy
skierowanego do ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego w sprawie złej sytuacji materialnej studen-
tów Akademii Muzycznej w Bydgoszczy chciałbym
wyjaśnić, że zasady przyznawania dotacji na pomoc
materialną dla studentów są jednakowe dla wszyst-
kich uczelni. Wynikają one z przepisów ustawy z dnia
27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.). Środki budżetowe na
stypendia przyznawane są w zależności od liczby stu-
dentów w danym roku oraz procentu wzrostu budże-
tu dla wyższego szkolnictwa artystycznego. W ostat-
nich latach przyznano na pomoc materialną dla stu-
dentów Akademii Muzycznej w Bydgoszczy następu-
jące środki budżetowe: 2006 r. – 559 tys. zł, 2007 r. –
570 tys. zł, 2008 r. – 585 tys. zł∗).
Z przedstawionych wielkości kwot wynika jedno-
znacznie, że następuje stały wzrost środków na po-
moc materialną dla studentów.
Wielkość środków w przeliczeniu na jednego stu-
denta w poszczególnych latach jest taka sama we
wszystkich uczelniach artystycznych i przedstawia
się następująco: 2006 r. – 1339 zł, 2007 r. – 1380 zł,
2008 r. – 1414 zł. Natomiast w uczelniach publicz-
nych nadzorowanych przez ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego jest większa i w 2007 r. wynosiła
1650 zł.
Chciałbym zaznaczyć, ze w uczelniach artystycz-
nych ok. 45% ogólnej liczby studentów otrzymuje
stypendia, a w uczelniach resortu nauki i szkolnic-
twa wyższego ok. 30% studentów, co rzutuje na wiel-
kość kwoty przeliczeniowej.
Należy podkreślić, że zasady podziału środków
na pomoc materialną dla studentów ustalane są
w uczelni. Rektor, w porozumieniu z uczelnianym
organem samorządu studenckiego, określa szczegó-
łowy regulamin ustalania wysokości, przyznawania
i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla stu-
dentów (art. 186 ww. ustawy).
Pragnę poinformować, że dotacja przeznaczona
na pomoc materialną dla studentów została rozdy-
sponowana i w chwili obecnej nie ma możliwości
przeznaczenia większych środków finansowych na
stypendia dla studentów.
Ponadto chciałbym poinformować, że studenci
Akademii Muzycznej w Bydgoszczy przesłali w dniu
8 stycznia 2008 r. do ministra kultury i dziedzictwa
narodowego sprostowanie do listu otwartego, wy-
słanego do ministra w grudniu ub. r., w sprawie
wielkości dotacji budżetowej na stypendia. W załą-
czeniu przekazuję kopię tego pisma**).
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
*) W 2008 r. planowana kwota limitu wydatków (na podsta-
wie danych statystycznych za 2007 r. dotyczących liczby studen-
tów zostanie dokładnie określona wysokość dotacji).
**) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Piotra Klima
w sprawie funkcjonowania niepublicznych
szkół artystycznych (183)
W nawiązaniu do zapytania Pana Józefa Piotra
Klima – Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
przesłanego przy piśmie z dnia 31 grudnia 2007 r.
(SPS-024-183/07) w sprawie funkcjonowania niepu-
blicznych szkół artystycznych, pragnę przedstawić
Panu Marszałkowi następujące informacje.
1. Niepubliczne szkoły artystyczne o uprawnie-
niach szkół publicznych – zgodnie z wymogami usta-
wy o systemie oświaty i rozporządzenia Ministra
Kultury z dnia 31 grudnia 2003 r., winny otrzymy-
wać dotację podmiotową na każdego ucznia, nie niż-
szą niż 50% kosztu ucznia w odpowiednich typach
szkół państwowych, a w przypadku niepublicznych
szkół artystycznych ogólnokształcących, nie niższą
niż 100% kosztu ucznia w odpowiednich typach
szkół państwowych.
Jednak należy stwierdzić, iż w związku z wielo-
letnim niedoszacowaniem środków przyznawanych
zgodnie z ustawą budżetową na ten cel, dotacje te
były zaniżone.
Na powyższy niedobór znaczny wpływ ma fakt,
że z roku na rok zwiększa się liczba szkół niepublicz-
nych, a tym samym i liczba uczniów, więc niedosza-
cowanie wysokości stawek pogłębiało się na skutek
konieczności dostosowania ich kwot do wysokości li-
mitu określonego ustawą budżetową. Z pewnością
jest to dowód dynamicznego rozwoju szkolnictwa ar-
tystycznego, jednakże oznacza zarazem zwiększenie
zapotrzebowania na dotacje.
W tej sytuacji Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
Narodowego w celu zmniejszenia niedoboru środków
finansowych w roku 2007 dokonało zwiększenia
(w ramach wewnętrznych przesunięć limitów środ-
ków oświatowych oraz pozyskania dodatkowych
środków z rezerwy celowej) o kwotę 1.000.000 zł
w stosunku do roku 2006 (z 11.296.000 zł na 12.296.000
zł), co znacznie zmniejszyło ten niedobór.
Pragnę również poinformować, iż w projekcie bu-
dżetu na rok 2008 uwzględniono kolejne zwiększenie
środków na ten cel o kwotę 6.049.000 zł (z 12.296.000
na 18.345.000 zł); stanowi to wzrost o około 50%, co
powinno rozwiązać problem niedoboru.
Należy także nadmienić, że kontrola NIK prze-
prowadzona z resorcie kultury w 2002 roku nie
stwierdziła nieprawidłowości w sposobie ustalonych
procedur naliczania oraz przyznawania dotacji
w odniesieniu do poszczególnych szkół, natomiast
zobowiązała resort kultury do pozyskiwania dodat-
kowych środków na ten cel.
305
2. W nawiązaniu do zapytania Pana Posła – czy
niepubliczne szkoły policealne plastyczne mogą
przyjmować słuchaczy dorosłych w systemie zaocz-
nym, uprzejmie informuję, że osoby pracujące nie
są pozbawione możliwości uzupełniania wykształ-
cenia ogólnego, zdobywania lub zmiany kwalifika-
cji zawodowych i specjalistycznych w szkolnictwie
artystycznym.
Aktualnie prowadzone jest nauczanie w niepu-
blicznych szkołach artystycznych posiadających
uprawnienia szkoły publicznej typu policealnego i po-
maturalnego w tzw. trybie zaocznym, zgodnie z art. 1
ustawy o systemie oświaty.
Jednakże pragnę nadmienić, iż w świetle obo-
wiązujących przepisów, rodzą się pewne wątpliwości
co do możliwości kształcenia słuchaczy dorosłych
w szkołach artystycznych, w systemie zaocznym.
Aktualnie podjęto działania mające na celu osta-
teczne wyjaśnienie tej kwestii.
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Abramowicza
w sprawie umożliwienia osobom mieszkającym
w gminach przygranicznych przekraczania
granicy z Białorusią i Ukrainą bez obowiązku
posiadania wizy wjazdowej w ramach
tzw. małego ruchu granicznego (184)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 grudnia 2007 r. (sygn. SPS-024-184/
07) przekazującego zapytanie Posła na Sejm RP
Pana Adama Abramowicza z dnia 17 grudnia 2007 r.
w sprawie umożliwienia osobom mieszkającym
w gminach przygranicznych przekraczania granicy
z Białorusią i Ukrainą bez obowiązku posiadania
wizy wjazdowej w ramach tzw. małego ruchu gra-
nicznego przedstawiam następujące informacje.
Rozporządzenie (WE) nr 1931/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. usta-
nawiające przepisy dotyczące małego ruchu granicz-
nego na zewnętrznych granicach lądowych państw
członkowskich i zmieniające postanowienia Kon-
wencji z Schengen upoważniło państwa członkow-
skie UE do zawierania umów o małym ruchu gra-
nicznym z sąsiadującymi państwami trzecimi. Za-
warcie takich umów pozwoli mieszkańcom stref
przygranicznych (obejmujących z zasady obszar do
30 km od granicy, a w niektórych przypadkach wy-
306
nikających ze specyfiki podziału administracyjnego
– do 50 km od granicy) na regularne przekraczanie
wspólnej granicy i przebywanie w tych strefach ze
względów kulturalnych, społecznych, rodzinnych
oraz w uzasadnionych przypadkach także z powo-
dów ekonomicznych tylko po okazaniu specjalnego
zezwolenia, bez konieczności uzyskiwania wiz. W dniu
25 października 2007 r. minister spraw zagranicz-
nych oraz minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji zatwierdzili wspólnie Założenia do umów
z Białorusią, Federacją Rosyjską i Ukrainą o małym
ruchu granicznym. Stosownie do przyjętych założeń
do podjęcia negocjacji z zainteresowanymi państwa-
mi w zakresie zawarcia stosownych porozumień bi-
lateralnych o małym ruchu granicznym wskazany
został resort spraw zagranicznych. Z informacji Mi-
nisterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
wynika, że aktualnie w Ministerstwie Spraw Zagra-
nicznych trwają prace legislacyjne zmierzające do
zawarcia pierwszej z tych umów, tj. Umowy między
Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukra-
iny o zasadach małego ruchu granicznego. Mając po-
wyższe na uwadze, wskazać należy, iż do udzielenia
bliższych informacji co do aktualnego stanu za-
awansowania prac negocjacyjnych nad projektem
umowy o małym ruchu granicznym z Ukrainą, jak
również ewentualnych projektów takich umów
z Białorusią i Federacją Rosyjską właściwe jest Mi-
nisterstwo Spraw Zagranicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Transportu
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy mostu drogowego w Toruniu
(188)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
budowy mostu drogowego w Toruniu, przesłanej
przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 31 grudnia
2007 r., nr SPS-024-188/07, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Projekt budowy mostu drogowego w Toruniu jest
ujęty na liście rezerwowej projektów indywidual-
nych w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko 2007–2013”. Oznacza to, że
na obecnym etapie nie ma zapewnionego finansowa-
nia jego realizacji w ramach dostępnej na lata 2007–
–2013 alokacji z funduszy UE. W chwili obecnej Mi-
nisterstwo Infrastruktury nie widzi możliwości
wpisania inwestycji pn. „Budowa mostu drogowego
przez Wisłę w Toruniu wraz z drogami dojazdowy-
mi” na listę projektów podstawowych PO IiŚ z po-
wodu wyczerpania dostępnej alokacji. Wpisanie
przedsięwzięcia na listę rezerwową oznacza, że sfi-
nansowanie tego projektu w ramach PO IiŚ będzie
możliwe tylko w przypadku wystąpienia oszczędno-
ści przy realizacji lub niezrealizowania zadań pod-
stawowych.
Ministerstwo Infrastruktury zaproponowało,
aby istniała możliwość sfinansowania przygotowa-
nia projektów rezerwowych w ramach odrębnych
projektów. Ostateczne rozstrzygnięcie w tej sprawie
zostanie podjęte przez Komitet Monitorujący PO IiŚ
przy okazji rozpatrywania projektu Szczegółowego
Opisu Priorytetów.
W nawiązaniu do pytań Pani poseł dotyczących
lokalizacji nowego mostu w Toruniu uprzejmie in-
formuję, że decyzja w tej sprawie należy do zarządcy
drogi, którym w tym przypadku są władze miasta.
Ponadto lokalizacja każdej inwestycji musi być
uzgodniona z wojewodą, który na podstawie przed-
łożonej dokumentacji wydaje decyzję środowiskową
zezwalającą na realizację przedsięwzięcia oraz decy-
zję lokalizacyjną. Wobec powyższego Ministerstwo
Infrastruktury nie ma prawa do ustalania lokaliza-
cji inwestycji. Biorąc jednak pod uwagę znaczenie
budowy drugiego mostu, resort zdecydował umie-
ścić projekt na liście rezerwowej PO IiŚ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przebudowy drogi krajowej nr 10
w okolicach Czernikowa (189)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania Pani Poseł Anny Sobeckiej z dnia 27 listo-
pada 2007 r., przekazanego przy piśmie z dnia
31 grudnia 2007 r., znak: SPS-024-189/07, dotyczą-
cego przebudowy drogi krajowej nr 10 w miejscowo-
ścach Czernikowo i Czernikówko uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Projekt budowlany i wykonawczy przedmiotowe-
go odcinka drogi nie przewiduje budowy chodnika
w miejscowości Czernikówko z powodu niedosta-

tecznej szerokości pasa drogowego. Budowa chodni-
ka na tym odcinku wiązałaby się bowiem z koniecz-
nością przeprowadzenia długotrwałej procedury wy-
kupu gruntów pod inwestycję. Z uwagi na bardzo
zły stan nawierzchni jezdni zachodzi natomiast pil-
na potrzeba przeprowadzenia remontu drogi. W związ-
ku z tym budowa przedmiotowego chodnika zosta-
nie objęta odrębnym postępowaniem lokalizacyjnym
i ujęta w planie na rok 2008.
Z kolei o braku pełnej sygnalizacji świetlnej na
skrzyżowaniu w km 334+000 w miejscowości Czer-
nikowo przesądziły przeprowadzone przez projektan-
ta pomiary ruchu i ich szczegółowa analiza. Wynika
z nich jednoznacznie, że nie ma konieczności budowy
sygnalizacji świetlnej na ww. skrzyżowaniu. W celu
poprawy bezpieczeństwa ruchu pieszego zaprojekto-
wano na przejściu dla pieszych w obrębie tego skrzy-
żowania sygnalizację świetlną wzbudzaną.
Odnosząc się do poruszonej kwestii związanej
z lokalizacją zjazdów, uprzejmie informuję, iż obsłu-
ga działek o nrach ewidencyjnych 58/1, 58/2, 59, 60,
61, 62/2, 62/3, 63 jest zapewniona z ulicy Ogrodowej.
Zaprojektowano jedynie zjazd z drogi krajowej po-
między działkami nr 62/3 i 62/2 z uwagi na brak
możliwości obsługi tych działek z układu dróg lokal-
nych. Budowa drogi zbiorczej wzdłuż wymienionych
działek wiązałaby się, podobnie jak w przypadków
chodnika w Czernikówku, z koniecznością zajęcia
gruntów obcych. Natomiast likwidacja zjazdu na
działkę nr 609 (do domu nauczyciela) została podyk-
towana względami bezpieczeństwa. Zjazd ten znaj-
dował się bowiem w bezpośrednim sąsiedztwie
skrzyżowania. Bezpieczny dojazd do działki zapew-
niony jest natomiast z ul. Szkolnej.
Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z roz-
porządzeniem ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warun-
ków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi
publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 43,
poz. 430), lokalizacja zjazdów z drogi krajowej klasy
GP jest niekorzystna ze względów bezpieczeństwa
i dopuszczalna jedynie w wyjątkowych przypadkach.
W takich przypadkach dojazdy do działek powinny
być zapewnione z lokalnego układu dróg gminnych.
Odnosząc się do kolejnego zagadnienia, uprzej-
mie informuję, iż zmiany w projekcie przebudowy
drogi krajowej nr 10 na terenie gminy Czernikowo
zostały wprowadzone w wyniku konsultacji i analiz.
W procesie ich analizowania brane były pod uwagę
względy bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz uwa-
gi i wnioski wójta gminy Czernikowo. Zatem należy
stwierdzić, że obecny projekt przebudowy drogi kra-
jowej nr 10 na przedmiotowym odcinku uwzględnia
interesy mieszkańców gminy.
Ponadto w chwili obecnej Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad zamierza rozpocząć po-
stępowanie lokalizacyjne budowy ciągu pieszo-ro-
werowego w miejscowości Czernikówko oraz przy-
stąpić do pozyskania gruntów, na których przed-
miotowy ciąg będzie się znajdował.
307
Przekazując powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że zawierają one wyczerpującą odpo-
wiedź na pytania przedstawione w wystąpieniu
Pani Poseł.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy obwodnicy Augustowa (190)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak: SPS-024-190/07 z dnia 31 grudnia 2007 r.,
dotyczące zapytania poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie budowy obwodnicy Augustowa, przedstawiam
poniższe wyjaśnienia.
Zarówno dla Ministerstwa Środowiska, jak i Mi-
nisterstwa Infrastruktury sprawa budowy obwodni-
cy Augustowa jest priorytetowa, szczególnie ze wzglę-
du na jej aspekt społeczny, jak i z powodu wartości
przyrodniczej tego obszaru. Konieczne jest podjęcie
szybkich działań, których konsekwencją będzie wy-
prowadzenie ruchu tranzytowego poza granice Au-
gustowa. Do osiągnięcia tego konieczne jest wypraco-
wanie konsensusu pomiędzy wszystkimi zaintereso-
wanymi sprawą stronami. W tym celu, z inicjatywy
obu resortów, zwołany został cykl spotkań „okrągłe-
go stołu” w sprawie obwodnicy Augustowa.
W dniu 9 stycznia 2008 r. odbyło się pierwsze
spotkanie „okrągłego stołu”. W rozmowach uczest-
niczyli przedstawiciele inwestora – Generalnej Dy-
rekcji Dróg Krajowych i Autostrad, przedstawiciele
samorządu województwa podlaskiego i miasta Au-
gustowa oraz organizacji pozarządowych, a także
eksperci. W spotkaniu uczestniczyli także: minister
środowiska, minister infrastruktury, posłowie Ko-
misji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa i Komisji Infrastruktury Sejmu RP, wo-
jewoda podlaski oraz przedstawiciele Komisji Euro-
pejskiej.
Wynikiem pierwszego dnia rozmów było posta-
nowienie o przeprowadzeniu analizy porównawczej
podstawowych wariantów realizacji obwodnicy: wa-
riantu IVL realizowanego przez GDDKiA z podwa-
riantami: w postaci tunelu, mostu podwieszanego,
mostu wiszącego oraz estakady dziesięcioprzęsłowej
budowanej w technologii, która nie wymaga budowy
tymczasowego mostu układanego na torfowisku
(mostu technicznego); wariantu „Chodorki” propo-
308
nowanego przez organizacje pozarządowe z podwa-
riantem zakładającym wprowadzenie na obwodnicę
Augustowa ruchu z kierunku Łomży, zgodnie z wa-
riantem 4-2 z opracowania „Strategia rozwoju I Pan-
-Europejskiego Korytarza Transportowego” wyko-
nanego na zlecenie GDDKiA i wariantu „Raczki”
analizowanego już przez GDDKiA – poprawionego,
by minimalizować ilość niezbędnych wyburzeń wraz
z podwariantem zakładającym wprowadzenie na ob-
wodnicę Augustowa ruchu z kierunku Łomży.
Strony stwierdziły, że warianty te stanowią kom-
plet wariantów realizacji obwodnicy Augustowa, ja-
kie należy rozpatrzyć dla potrzeb dalszych rozmów
przy „okrągłym stole”.
W dniu 19 stycznia 2008 r. odbyło się drugie spo-
tkanie „okrągłego stołu”. Celem rozmów był zgodny
wybór kryteriów umożliwiających porównanie mię-
dzy sobą trzech wariantów realizacji obwodnicy Au-
gustowa, ustalonych na poprzednim spotkaniu.
W wyniku rozmów ustalono część kryteriów oce-
ny wariantów. Uzyskano zgodę co do kryteriów
transportowych i komunikacyjnych oraz ekonomicz-
nych, a także co do części kryteriów społecznych.
W najbliższym czasie będą kontynuowane rozmowy
na temat ostatecznego wyboru kryteriów społecz-
nych. Dyskutowane i ustalane będą również kryte-
ria dotyczące środowiska przyrodniczego.
Należy także zaznaczyć, iż obrady „okrągłego
stołu” mają na celu wypracowanie najbardziej opty-
malnego rozwiązania, a nie znalezienia rozwiązania
alternatywnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 25 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie dogodnych i racjonalnie
planowanych połączeń kolejowych
Kołobrzegu z Warszawą (191)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie nr SPS-024-191/07 z dnia 31 grudnia
2007 r. Pana Posła Czesława Hoca w sprawie dogod-
nych i racjonalnych planowanych połączeń kolejo-
wych z Kołobrzegu do Warszawy poniżej przedsta-
wiam następujące informacje.
Roczny rozkład jazdy pociągów opracowywany
jest m.in. na podstawie wniosków napływających od
podróżnych, a także przedstawicieli jednostek samo-
rządów terytorialnych oraz wyników badań i analiz
marketingowych przeprowadzanych przez przewoź-
ników, z uwzględnieniem możliwości techniczno-
-eksploatacyjnych i przepustowości linii, przy jedno-
czesnym dostosowaniu się do wysokości środków
przeznaczonych na dofinansowanie kolejowych prze-
wozów międzywojewódzkich i międzynarodowych.
Kwota przeznaczona na przewozy międzywoje-
wódzkie i międzynarodowe określana jest corocznie
w ustawie budżetowej i na podstawie uchwalonej
w kwietniu 2007 r. przez Radę Ministrów „Strategii
dla transportu kolejowego do roku 2013 r.” została
ustalona łącznie w kwocie 240 000 000,00 PLN.
Z uwagi na wysokość środków finansowych prze-
widzianych na dofinansowanie kolejowych prze-
wozów międzywojewódzkich i międzynarodowych
w 2008 r. nie wszystkie pociągi przewidziane w roz-
kładzie jazdy kursują codziennie. Pociągi jeżdżące
do miejscowości atrakcyjnych turystycznie kursują
w dniach wzmożonego ruchu turystycznego, do miej-
scowości nadmorskich głównie w czasie letnich wa-
kacji szkolnych. Poza tymi terminami spółka PKP
Przewozy Regionalne uruchomiła pociąg relacji Ko-
łobrzeg–Kraków przez Warszawę, który obsługuje
nie tylko miasto Kołobrzeg, ale również wszystkie
miejscowości środkowego wybrzeża, m.in. Koszalin,
Słupsk, a także Trójmiasto. Późniejsze uruchomie-
nie pociągu spowodowałoby obsługę środkowego
wybrzeża około północy, a Trójmiasta około godz. 2
w nocy. Tak więc godziny kursowania tego pociągu
dostosowane są do potrzeb wszystkich chętnych na
całej trasie jego przebiegu.
Ponadto informuję, iż spółka PKP Intercity z po-
czątkiem rozkładu jazdy 2007/2008 wprowadziła do
swojej oferty następujące połączenia na trasie Koło-
brzeg–Warszawa:
— pociąg eks. „Słupia”, uruchamiany sześć razy
w tygodniu,
— pociąg Tanich Linii Kolejowych „Pobrzeże”,
kursujący codziennie – poza sezonem letnim,
— pociąg eks. „Szkuner”, zastępujący w sezonie
letnim pociąg TLK „Pobrzeże”,
— pociąg Tanich Linii Kolejowych „Wybrzeże”,
kursujący raz w tygodniu, uzupełniając ofertę w week-
end poza sezonem,
— pociąg eks. „Posejdon”, kursujący w sezonie
codziennie.
Dodatkowo PKP Intercity SA uruchamia w sezo-
nie letnim nocny pociąg TLK relacji Kołobrzeg–War-
szawa–Kraków kursujący codziennie.
Nie można także pominąć wagonów sypialnych
i z miejscami do leżenia, które kursują w wybranych
pociągach spółki PKP Przewozy Regionalne na tra-
sie Kołobrzeg–Warszawa–Kielce.
Uruchomienie kolejnego połączenia kolejowego
Kołobrzegu z Warszawą, z późniejszym wyjazdem
z Kołobrzegu i późniejszym przyjazdem do Warsza-
wy, spowoduje zwiększenie deficytu pociągów mię-
dzywojewódzkich ponad planowaną przez minister-
stwo kwotę dofinansowania pociągów międzywoje-
wódzkich i międzynarodowych w 2008 r.

Reasumując, pragnę podkreślić, iż przewoźnicy
starają się kształtować godziny odjazdów i przyjaz-
dów pociągów zgodnie z preferencjami klientów.
Długi czas jazdy wynikający ze złego stanu infra-
struktury powoduje jednak, że ustalenie najbardziej
optymalnych godzin kursowania pociągów czasami
bywa niemożliwe.
Z poważaniem
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie sytuacji pracowników i plantatorów
likwidowanej Cukrowni Gosławice SA (192)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani Elżbiety Streker-Dembińskiej i pana
Tadeusza Tomaszewskiego, posłów na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 6 grudnia 2007 r. (znak:
SPS-024-192/07), w sprawie sytuacji pracowników
i plantatorów likwidowanego zakładu cukrownicze-
go w Gosławicach, przekazuję informacje dotyczące
kwestii podniesionych w ww. wystąpieniu.
1. W dniu 13 lipca 2001 r. pomiędzy Poznańsko-
-Pomorską Spółką Cukrową SA z siedzibą w Pozna-
niu jako sprzedającym a Pfeifer & Langen Komman-
ditgesellschaft z siedzibą w Kolonii jako kupującym
została zawarta umowa sprzedaży akcji pięciu cu-
krowni. Minister skarbu państwa, reprezentujący
Skarb Państwa, który był jedynym akcjonariuszem
sprzedającego, wyraził zgodę na zbycie ww. akcji ku-
pującemu. Pakiet plantatorski dla Grupy Kalisko-
-Konińskiej oraz pakiet socjalny, podpisany m.in.
przez przedstawicieli związku zawodowego, NSZZ
Pracowników Cukrowni Gosławice, stanowią za-
łączniki do powyższej umowy sprzedaży. Ww. pakiet
socjalny zawiera zobowiązanie kupującego do za-
gwarantowania trwania istniejących stosunków
pracy pomiędzy Cukrownią Gosławice a pracowni-
kami przez okres 36 miesięcy od dnia wejścia w ży-
cie pakietu, jednak nie krócej niż do 31 grudnia
2002 r. W przypadku rozwiązania stosunku pracy
przed końcem ww. terminu pracownikom przysługi-
wało stosowne odszkodowanie (rozdz. I § 1 i 2). Za-
równo sama umowa sprzedaży, jak i pakiet socjalny
nie zawierały postanowień zabezpieczających sytu-
ację prawną pracowników na wypadek zaprzestania
produkcji.
309
2a. Zgodnie z art. IV § 4.5.2. przedmiotowej umo-
wy sprzedaży kupujący zobowiązał się, że w okresie
realizacji zobowiązań inwestycyjnych, a w każdym
razie przez okres nie dłuższy niż 5 lat od dnia za-
mknięcia (dnia dokonania zapłaty ceny przez kupują-
cego), nie spowoduje, aby którakolwiek z cukrowni:
— zakończyła prowadzenie swojej statutowej
działalności,
— została zlikwidowana lub rozwiązana,
— sprzedała całość swojego majątku lub sprzeda-
ła taką część majątku, iż zostałaby pozbawiona moż-
liwości prowadzenia statutowej działalności gospo-
darczej, lub aby podjęła działania uniemożliwiające
prowadzenie jej statutowej działalności,
— dokonała jakiegokolwiek innego przedsięwzię-
cia, które w ramach jednej lub wielu transakcji sta-
nowiłoby całkowite rozporządzenie przedsiębior-
stwem w rozumieniu art. 551 K.c. lub całkowite roz-
porządzenie całością jej składników majątkowych,
— złożyła wniosek o wszczęcie postępowania
układowego,
— złożyła wniosek o wszczęcie postępowania
upadłościowego.
Należy zaznaczyć, że okres obowiązywania po-
wyższych zobowiązań upłynął z dniem 30 września
2006 r. W okresie tym nie stwierdzono naruszeń
ww. postanowień umowy. Po upływie powyższego
terminu kupujący może swobodnie dysponować na-
bytym majątkiem spółki.
2b. Według art. V § 6.4 umowy sprzedaży pakiet
plantatorski stanowi jej integralną część, a strony
umowy przyznają podmiotom określonym w posta-
nowieniach pakietu prawo do dochodzenia wynika-
jących z niego roszczeń, w tym także dochodzenia
roszczeń o charakterze gwarancyjnym na warun-
kach w nim określonych. W myśl pakietu podmioty
uprawnione to:
— Wojewódzki Związek Plantatorów Roślin Oko-
powych w Poznaniu,
— Rejonowy Związek Plantatorów Buraka Cu-
krowego w Koninie,
— Rejonowy Związek Plantatorów Buraka Cu-
krowego w Witaszycach,
— Rejonowy Związek Plantatorów Buraka Cu-
krowego w Zbiersku,
— Rejonowy Związek Plantatorów Buraka Cu-
krowego w Zdunach.
Zgodnie z § 2 ust. 3 pakietu plantatorskiego ku-
pujący gwarantował zachowanie uprawy buraka cu-
krowego w dotychczasowych rejonach jego uprawy,
niezależnie od faktu kontynuowania lub nie produk-
cji cukru przez daną cukrownię.
Z informacji Ministerstwa Skarbu Państwa wy-
nika, że wzajemne stosunki pomiędzy kupującym
a plantatorami zostały usystematyzowane w ogólno-
polskim porozumieniu branżowym, zawartym w dniu
13 maja 2004 r. pomiędzy Krajowym Związkiem
Plantatorów Buraka Cukrowego a Związkiem Pro-
ducentów Cukru w Polsce. Porozumienie to reguluje
wzajemne stosunki i zasady współpracy pomiędzy
310
plantatorami buraka cukrowego a Pfeifer & Langen
Polska SA, w tym zagadnienia dotyczące przyzna-
wania prawa do uprawy i dostawy buraków cukro-
wych, określenia ilości kontraktowanych buraków
w poszczególnych kwotach oraz warunków, na ja-
kich zawierane są umowy kontraktacji buraków.
3. Skarb Państwa jest akcjonariuszem mniejszo-
ściowym spółki Pfeifer & Langen Polska SA (0,16%
w kapitale zakładowym). Minister skarbu państwa
wykonuje jedynie prawa z akcji na walnym zgroma-
dzeniu spółki, nie ma natomiast wpływu na decyzje
zarządu spółki, w tym w zakresie restrukturyzacji
i zatrudnienia czy utrzymania bądź zakończenia
produkcji. Umowa sprzedaży z dnia 13 lipca 2001 r.
również nie zawiera uregulowań przyznających mi-
nistrowi skarbu państwa szczególne kompetencje do
egzekwowania od kupującego ewentualnych upraw-
nień pracowników w przypadku zaprzestania pro-
dukcji w którejkolwiek z wymienionych w niej cu-
krowni, w tym Cukrowni Gosławice.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Chwieruta
w sprawie inwestycji realizowanych
w ramach „Programu budowy
zbiornika wodnego Świnna Poręba” (194)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Janusza Chwieruta z dnia
28 listopada 2007 r. w sprawie podjęcia działań
zmierzających do otwarcia odcinka drogi nr 28 re-
alizowanej w ramach „Programu budowy zbiornika
wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010”, prze-
kazuję poniższe informacje.
W ramach inwestycji „Budowa Zbiornika Wodne-
go Świnna Poręba” przełożono drogę krajową nr 28
na odcinku Wadowice–Mucharz na długości 7,7 km.
Pozostało do przełożenia 4,7 km drogi na odcinku
Mucharz–Tarnawa Dolna–Zembrzyce. Na dzień dzi-
siejszy zakończone zostały roboty budowlane zwią-
zane z przełożeniem odcinka Mucharz–Tarnawa
Dolna długości 1,5 km.
Inwestor, tj. Regionalny Zarząd Gospodarki
Wodnej w Krakowie, w dniu 18 października 2007 r.
przystąpił do procedury administracyjnej mającej
na celu uzyskanie pozwolenia na użytkowanie obiek-
tu budowlanego. Do działania powyższego inwestor
zobligowany jest przepisami Prawa budowlanego
(art. 55) oraz decyzją pozwolenia na budowę.
Ze względów technologicznych wykonywany od-
cinek drogi był czasowo dopuszczony do ruchu
w okresie robót budowlanych prowadzonych przy
przyczółku mostowym i przekładania elementów in-
frastruktury technicznej. Obecnie przywrócono
ruch do stanu poprzedniego (wg zatwierdzonego
projektu organizacji ruchu na czas budowy), tj. po
trasie dróg dojazdowych i istniejącej drogi krajowej.
Przedmiotowy odcinek drogi formalnie jest
w trakcie budowy i zostanie ostatecznie oddany do
ruchu dopiero po uzyskaniu przez inwestora decyzji
wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego
o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego
w zakresie pasa drogowego oraz braku sprzeciwu
powiatowego inspektora nadzoru budowlanego w za-
kresie infrastruktury technicznej i zjazdów.
Z dniem 13 grudnia 2007 r. skutecznie zostało
przyjęte zawiadomienie o zakończeniu budowy w Po-
wiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego w Wa-
dowicach. W zakresie swojej kompetencji Wojewódz-
ki Inspektorat Nadzoru Budowlanego w Krakowie
przeprowadził obowiązkową kontrolę zakończenia
budowy obiektu i jest w trakcie postępowania admi-
nistracyjnego mającego na celu wydanie decyzji
o pozwoleniu na użytkowanie. Niezwłocznie po jej
uzyskaniu inwestor podejmie działania zmierzające
do przekazania powyższego odcinka drogi krajowej
statutowemu zarządcy, tj. Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie budowy kolei szybkich prędkości
z Warszawy do Wrocławia i Poznania (195)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie nr SPS-024-195/07 z dnia 31 grudnia
2007 r. Pana Posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego w sprawie budowy szybkiej linii kolejowej
Wrocław–Poznań–Łódź–Warszawa uprzejmie infor-
muję, iż projekt budowy linii kolejowej dużych pręd-
kości jest jednym z priorytetów w zakresie rozwoju
infrastruktury transportowej w Polsce.
Sukces francuskiego TGV oraz budowa linii du-
żych prędkości w Hiszpanii, Niemczech czy Wielkiej
 311

Brytanii pokazuje, iż w Polsce zaistniała potrzeba ra- sieci linii kolejowych o znaczeniu międzynarodo-
dykalnej zmiany w sektorze transportu kolejowego. wym i pozwoliłaby na sprawne połączenie kolejowe
PKP Polskie Linie Kolejowe SA, jako zarządca z Niemcami i Czechami, wpisując się w sieć koryta-
infrastruktury kolejowej w Polsce odpowiedzialny rzy paneuropejskich.
za rozwój linii kolejowych, zgłosiła do Programu Zakłada się, że byłaby to linia przeznaczona do
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” projekt ruchu pasażerskiego, obsługiwanego wielosystemo-
pod nazwą „Przygotowanie budowy linii dużych wymi zespołami trakcyjnymi.
prędkości”. Zgłoszone zadanie zostało zaakceptowa-
Z poważaniem
ne przez rząd i ujęte na liście projektów podstawo-
wych w osi priorytetowej VII: Transport przyjazny
Minister
środowisku w indykatywnym wykazie indywidual-
Cezary Grabarczyk
nych projektów dużych dla PO „Infrastruktura
i środowisko” w ramach Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia 2007–2013 i realizowane bę-
Warszawa, dnia 17 stycznia 2008 r.
dzie przy wykorzystaniu środków Funduszu Spójno-
ści i Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalne-
go. Wartość tego przedsięwzięcia to 80 mln euro.
Odpowiedź
Przewidywany okres realizacji prac przygotowaw-
czych to lata 2008–2012.
ministra gospodarki
W związku z tym, iż planowana jest budowa no-
na zapytanie poseł Ewy Wolak
wej linii kolejowej, poprowadzonej nowym szlakiem
i spełniającej inne wymagania techniczne, oraz
w sprawie włączenia wrocławskiego
z uwagi na skalę tej inwestycji (zarówno pod wzglę-
Instytutu Górnictwa Odkrywkowego Poltegor
dem rzeczowym, jak i finansowym) rozpoczęcie jej
do Głównego Instytutu Górnictwa
realizacji planowane jest po 2013 r.
w Katowicach (197)
PKP PLK SA w 2005 r. sfinansowała z własnych
środków opracowanie wstępnego studium wykonal-
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do za-
ności budowy linii dużych prędkości Wrocław/Po-
pytania Pani Poseł Ewy Wolak przekazanego przez
znań–Łódź–Warszawa. Z przeprowadzonych we
Pana Marszałka przy piśmie z dnia 31 grudnia 2007 r.
wstępnym studium wykonalności analiz wynika re-
(znak: SPS-024-197/07), uprzejmie informuję, że
alność budowy linii dużych prędkości łączącej Wro-
podjąłem decyzję o uchyleniu rozporządzenia mini-
cław, Poznań, Łódź i Warszawę. O tym, jaką trasą
stra gospodarki z dnia 19 października 2007 r. w spra-
zostanie poprowadzona ta linia, zdecydują ostatecz-
wie połączenia Głównego Instytutu Górnictwa, In-
nie wyniki studium wykonalności.
stytutu Chemicznej Przeróbki Węgla oraz „Polte-
Odrębnym problemem wymagającym analiz i roz-
gor-Instytut” Instytutu Górnictwa Odkrywkowego
strzygnięcia są zasady finansowania tego rodzaju
(Dz. U. Nr 205, poz. 1487).
projektu. Szansą na pozyskanie kapitału prywatne-
W dniu 31 grudnia 2007 r. zostało opublikowane
go w celu współfinansowania różnych obszarów
w Dzienniku Ustaw Nr 249, poz. 1864 stosowne roz-
działalności publicznej, a zwłaszcza inwestycji infra-
porządzenie ministra gospodarki w przedmiotowej
strukturalnych jest partnerstwo publiczno-prywat-
sprawie.
ne. W ostatnich latach obciążenie finansowe budże-
tu państwa jest bardzo duże, w związku z czym tra- Łączę wyrazy szacunku
dycyjne źródła finansowania – środki publiczne – nie
są wystarczające. Rozwiązanie takie byłoby zatem Minister
interesujące z punktu widzenia budżetu państwa. Waldemar Pawlak
Brak środków budżetowych może być istotną barie-
rą w realizacji przedmiotowej inwestycji.
Linie dużych prędkości charakteryzują się od- Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
miennymi od obowiązujących na liniach dotychczas
eksploatowanych parametrami technicznymi. Z tych
powodów koszty inwestycyjne związane z budową li- Odpowiedź
nii dużych prędkości przekraczają odpowiednie
koszty ponoszone przy modernizacji linii istnieją- ministra skarbu państwa
cych. Budowa takich linii umożliwia jednak uzyska- na zapytanie poseł Marii Nowak
nie dużego skrócenia czasu przejazdu, niemożliwego
do osiągnięcia na liniach modernizowanych. Rozwa- w sprawie sytuacji w Walcowni Rur Jedność SA
żana dotychczas budowa nowej linii łączącej Wro- w Siemianowicach Śląskich (199)
cław, Poznań, Łódź i Warszawę (tzw. linia Y) byłaby
dostosowana do prędkości przekraczających 300 Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
km/h. Linia ta stałaby się podstawowym elementem pismo z dnia 31 grudnia 2007 r. zawierające zapyta-
312
nie Pani Poseł Marii Nowak w sprawie Walcowni
Rur Jedność sp. z o.o. z siedzibą w Siemianowicach
Śląskich uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Na wstępie należy wyjaśnić, że spółka Walcow-
nia Rur Jedność sp. z o.o. posiada status niewypła-
calnego dłużnika, w zasobie którego znajdują się
składniki majątkowe – zabezpieczone rzeczowo na
rzecz wierzycieli – niezbędne do realizacji inwesty-
cji, jaką jest walcownia ciągła rur bez szwu w Sie-
mianowicach Śląskich. Przedmiotowa inwestycja
stanowi zorganizowany zbiór połączonych ze sobą
funkcjonalnie składników majątkowych i niemająt-
kowych, które znajdują się obecnie w zasobach ma-
jątkowych różnych osób prawnych. Stąd też walcow-
nia posiada określoną wartość ekonomiczną i może
być przedmiotem zainteresowania potencjalnych in-
westorów tylko jako skonsolidowany zespół składni-
ków majątkowych.
Konsolidację, o której mowa powyżej, prowadzi
obecnie grupa kapitałowa Towarzystwa Finansowe-
go Silesia sp. z o.o. z siedzibą w Katowicach, tj. spół-
ki z większościowym (99,6%) udziałem Skarbu Pań-
stwa, posiadającej status państwowej osoby prawnej.
Podstawowe czynności prawne w tym zakresie pro-
wadzą jednoosobowe spółki Towarzystwa Finanso-
wego Silesia sp. z o.o., jakimi są Walcownia Rur Sile-
sia SA z siedzibą w Siemianowicach Śląskich oraz
Ferex sp. z o.o. z siedzibą w Katowicach. Podmioty te
dokonały przejęcia 74% wierzytelności Walcowni Rur
Jedność sp. z o.o. oraz złożyły w dniu 4 września
2007 r. wniosek do Sądu Rejonowego w Katowicach
X Wydział Gospodarczy o postawienie Walcowni Rur
Jedność sp. z o.o. w stan upadłości z możliwością za-
warcia układu likwidacyjnego, w trybie art. 271 usta-
wy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i na-
prawcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535, ze zm.). Ta
forma upadłości dłużnika pozwala w możliwie wyso-
kim stopniu na skrócenie czasu postępowania oraz
znaczne ograniczenie jego kosztów.
Równolegle do powyższych działań prowadzone
są czynności zmierzające do wyłonienia inwestora,
który dokonałby dokończenia budowy walcowni, co
jednocześnie prowadziłoby do odzyskania możliwie
wysokiej części zaangażowanych w projekt środków
publicznych.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że w dniu
23 października 2007 r. Komisja Europejska, działa-
jąc w trybie art. 88 ust. 2 Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską, wszczęła formalne postępo-
wanie wyjaśniające w sprawie pomocy państwa (pu-
blicznej) wobec producentów rur Walcownia Rur
Jedność sp. z o.o. i Walcownia Rur Serwis sp. z o.o.
(decyzja nr C 48/2007, ex NN 60/2007). Skutkiem
powyższego postępowania może być uznanie przez
Komisję Europejską form zaangażowania środków
publicznych w ww. podmiotach za niedozwoloną po-
moc publiczną oraz określenie obowiązku jej zwrotu,
co w sposób istotny komplikuje omawiany proces.
Odnosząc się do pytań zadanych przez Panią Po-
seł wyjaśniam, że:
1. Jakie działania przewiduje minister skarbu
państwa, aby wydatkowane dotychczas środki w wy-
sokości ok. 600 mln zł nie zostały zmarnowane i po-
zwoliły na stworzenie nowych miejsc pracy?
Odpowiedzią na powyższe pytanie jest prowa-
dzony obecnie proces konsolidacji majątku niezbęd-
nego do uruchomienia walcowni w Siemianowicach
Śląskich oraz czynności zmierzające do wyłonienia
inwestora dla tego projektu. Działania w tym zakre-
sie prowadzone są przez Towarzystwo Finansowe
Silesia sp. z o.o., tj. odrębną od Skarbu Państwa oso-
bę prawną. Stąd też rola ministra skarbu państwa
ogranicza się w omawianym przypadku do realizacji
praw i obowiązków korporacyjnych wynikających
z uprawnień wspólnika oraz wyrażania zgód, o któ-
rych mowa w art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o wykonywaniu uprawnień przysługujących Skar-
bowi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, ze zm.).
2. Jak przebiegają rozmowy z inwestorem i kie-
dy można spodziewać się podpisania umowy?
Towarzystwo Finansowe Silesia sp. z o.o. prowa-
dzi obecnie rozmowy z potencjonalnymi inwestora-
mi branżowymi, którzy są zainteresowani projek-
tem walcowni w Siemianowicach Śląskich. Podpisa-
nie stosownych umów rozporządzających w tym za-
kresie będzie mogło nastąpić po konsolidacji mająt-
ku walcowni.
3. Czy rozmowy z inwestorem toczą się wokół te-
matu budowy polskiego sektora rurowego, w opar-
ciu o WRJ, WRA i inne zakłady hutnicze produkują-
ce rury?
Towarzystwo Finansowe Silesia sp. z o.o. prowa-
dzi rozmowy dotyczące wyłącznie walcowni rur
znajdujących się w jej grupie kapitałowej.
4. Kiedy można spodziewać się oddania do użyt-
ku WRJ i rozpoczęcia produkcji, na co oczekują
mieszkańcy Siemianowic śląskich?
Z dokumentów znajdujących się w dyspozycji Mi-
nisterstwa Skarbu Państwa, opracowanych przez
prof. dr hab. Jana Kazaneckiego z Akademii Górni-
czo-Hutniczej w Krakowie, wynika, że realizacja
walcowni ciągłej rur bez szwu w Siemianowicach
Śląskich szacowana jest na okres dwóch lat od prze-
jęcia przez zainteresowany podmiot placu budowy.
Okoliczność ta uzależniona jest jednak od szeregu
przesłanek o charakterze obiektywnym oraz możli-
wości wyłonionego inwestora.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marii Nowak
w sprawie przyczyn wykreślenia z listy
projektów indykatywnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
projektu: Hala sportowa Uniwersytetu
Śląskiego oraz wskazania procedury
odwoławczej w tym zakresie (200)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pani Poseł Marii Nowak w sprawie przyczyn
wykreślenia z listy projektów indywidualnych w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” projektu Hala Sportowa Uniwersyte-
tu Śląskiego oraz wskazania procedury odwoławczej
w tym zakresie, pragnę przedstawić, co następuje.
Lista projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” w za-
kresie szkolnictwa wyższego została opublikowana
w dniu 5 października 2007 r. w Monitorze Polskim.
Projekt dotyczący budowy Hali Sportowej Uniwer-
sytetu Śląskiego nie znalazł się na ostatecznej liście
projektów indywidualnych zaproponowanej przez
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, dlate-
go też nie został on umieszczony na liście opubliko-
wanej w Monitorze Polskim.
W związku z przeprowadzaną ponowną weryfi-
kacją listy projektów indywidualnych pod kątem
zgodności projektów z kryteriami strategicznymi
oraz możliwości ich terminowej realizacji w okresie
2007–2015 Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego przedstawiło propozycję zweryfikowanej listy
projektów indywidualnych dla Priorytetu XIII Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
umieszczając tylko dwa projekty kluczowe. Wśród
tych projektów nie znalazł się projekt Hala Sporto-
wa Uniwersytetu Śląskiego. Akceptacja zweryfiko-
wanej listy projektów indywidualnych dla Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego plano-
wana jest na koniec stycznia 2008 r.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w grud-
niu 2007 r. wniosek pana Janusza Janeczka, rektora
Uniwersytetu Śląskiego w przedmiotowej sprawie
został przesłany przez Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego do Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego z prośbą o przeanalizowanie i przekazanie od-
powiedzi panu rektorowi.
W odniesieniu do procedury odwoławczej należy
wskazać, iż zgodnie z pkt 5 rozdziału 1 Wytycznych
MRR z dnia 14 sierpnia 2007 r. w zakresie procedu-
ry odwoławczej dla wszystkich programów operacyj-
nych środki odwoławcze mają zastosowanie tylko do
typu projektów wskazanych w art. 28 ust. 1 pkt 3
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
313
dzenia polityki rozwoju, tzn. wyłanianych do dofi-
nansowania w trybie konkursu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Macieja Orzechowskiego,
Waldy Dzikowskiego i Marka Zielińskiego
w sprawie przekazania środków na zakup
skanera PET dla regionu wielkopolskiego (205)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Posłów Macieja Orzechowskiego, Waldy
Dzikowskiego i Marka Zielińskiego, przesłane przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 31 grudnia 2007 r.
(znak: SPS-024-205/07), w sprawie przekazania
środków na zakup skanera PET dla regionu wielko-
polskiego, uprzejmie informuję:
W ramach Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych realizowane jest zadanie pn.
„Tomografia pozytonowa (PET) – budowa sieci
ośrodków PET”. Program zakłada utworzenie sieci
ośrodków dysponujących aparaturą do wykonywa-
nia badań z użyciem tomografii pozytonowej. Zało-
żony w dokumencie programu schemat sieci ośrod-
ków PET przedstawia się następująco:
1 Bydgoszcz
CYKLOTRON + SKANER PET 2 Warszawa
1 Gliwice
SKANER PET 1 Kielce
1 Gda�sk
W wyniku postępowania konkursowego przepro-
wadzonego w roku 2006, mającego na celu wybór re-
alizatorów programu pn. „Tomografia pozytonowa
(PET) – budowa sieci ośrodków PET”, stanowiącego
element Narodowego programu zwalczania chorób
nowotworowych, wyłoniono ośrodki do realizacji
ww. programu w latach 2006–2008.
Pomimo nieuwzględnienia w dokumencie pro-
gramu ośrodka PET w Poznaniu, mając na uwadze
optymalne zabezpieczenie mieszkańców północno-
-zachodnich rejonów Polski, komisja konkursowa
wraz z ekspertami zaproponowała utworzenie ośrod-
314
ka PET w Poznaniu, jednakże pod warunkiem na-
wiązania w tym zakresie współpracy pomiędzy Aka-
demią Medyczną (dysponującą kadrą medyczną)
a Wielkopolskim Centrum Onkologii (dysponującym
infrastrukturą). Podjęcie ostatecznej decyzji w przed-
miotowej sprawie powinno zostać poprzedzone
przedstawieniem ministrowi zdrowia koncepcji
funkcjonowania ośrodka PET w Poznaniu. Propo-
nowany termin doposażenia w skaner PET został
określony na rok 2008. Docelowym dostawcą radio-
farmaceutyku dla ośrodka w Poznaniu byłby ośro-
dek bydgoski.
Powyższa decyzja została zaakceptowana przez
ministra zdrowia – zgodnie z propozycją komisji,
tj. pod warunkiem nawiązania wzajemnej współpra-
cy w przedmiotowym zakresie pomiędzy Akademią
Medyczną w Poznaniu (dysponującą kadrą medycz-
ną), a Wielkopolskim Centrum Onkologii (dysponu-
jącym infrastrukturą).
Do chwili obecnej potencjalni realizatorzy progra-
mu z Poznania nie przedstawili ministrowi zdrowia
wspólnej koncepcji funkcjonowania ośrodka PET.
W opinii konsultanta krajowego w dziedzinie me-
dycyny nuklearnej pana prof. Leszka Królickiego
ośrodek poznański może zostać powołany pod wa-
runkiem zapewnienia odpowiedniej kadry technicz-
no-lekarskiej. Najlepszym rozwiązaniem jest poro-
zumienie między Akademią Medyczną w Poznaniu
i Wielkopolskim Centrum Onkologii. Ośrodek Me-
dycyny Nuklearnej AM dysponuje odpowiednio
przygotowaną kadrą lekarzy, która powinna stano-
wić zaplecze fachowe dla pracowni PET. W centrum
onkologii w ciągu kilkudziesięciu lat nie była rozwi-
jana medycyna nuklearna. Wykonywane procedury
radioizotopowe dotyczyły tylko podstawowych ba-
dań diagnostycznych. Technika pozytonowej tomo-
grafii emisyjnej jest natomiast metodą wymagającą
odpowiedniego doświadczenia w klasycznych tech-
nikach radioizotopowych. W opinii prof. Królickiego
ośrodek ten nie dysponuje wystarczającym, odpo-
wiednio przygotowanym zespołem medycznym.
Współpraca pomiędzy akademią a Wielkopolskim
Centrum Onkologii zabezpieczyłaby właściwe wy-
korzystanie aparatury.
Dotychczas nie został spełniony warunek utwo-
rzenia ośrodka PET w Poznaniu, a mianowicie nie
nawiązano współpracy pomiędzy dwoma wskazany-
mi placówkami. Wobec powyższego nie ma podstaw
do zmiany zaakceptowanej przez ministra zdrowia
decyzji.
Powyższe stanowisko wyraziła również Rada ds.
Zwalczania Chorób Nowotworowych na posiedzeniu
w dniu 19 listopada 2007 r.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
iż warunek postawiony ośrodkom z Poznania wyni-
kał z faktu niewystarczającego przygotowania żad-
nego z nich do uruchomienia skanera PET (kadra,
infrastruktura). Jednocześnie pragnę zauważyć, że
w przypadku niezadowalającego rozstrzygnięcia
konkursu ofert każdy z oferentów miał prawo do
złożenia odwołania. Rozstrzygnięcie przedmiotowe-
go konkursu nie spowodowało wniesienia żadnego
odwołania przez którąkolwiek z jednostek.
Uprzejmie informuję, że w przypadku podjęcia
decyzji o ewentualnej realizacji II etapu programu
pn. „Tomografia pozytonowa (PET) – budowa sieci
ośrodków PET” po roku 2008 nowe postępowanie
konkursowe wyłoni jednostkę, która otrzyma środki
finansowe na zakup skanera PET. Stanowisko takie
prezentuje również prof. Leszek Królicki.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Arkadiusza Czartoryskiego
w sprawie budowy w gminie Czarnia
w woj. mazowieckim boiska ze sztuczną murawą
i oświetleniem w ramach zapowiedzianej
w exposé premiera Donalda Tuska
realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” (207)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła na Sejm RP Arkadiusza Czar-
toryskiego, przekazane pismem z dnia 31 grudnia
2007 r. (sygn. SPS-024-207/07), w sprawie budowy
w gminie Czarnia w woj. mazowieckim boiska ze
sztuczną murawą i oświetleniem w ramach zapowie-
dzianej w exposé premiera Donalda Tuska realizacji
narodowego programu „Boisko w mojej gminie”,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zapowiedziana w exposé premiera Donalda Tu-
ska inicjatywa zmierza do powołania przez Mini-
sterstwo Sportu i Turystyki programu budowy ogro-
dzonych i oświetlonych kompleksów sportowych
obejmujących: boisko piłkarskie do mini piłki noż-
nej, boisko wielofunkcyjne, zaplecze szatniowo-sani-
tarne i ewentualnie plac zabaw dla dzieci.
Całkowita wartość kosztorysowa obiektu oszaco-
wana została wstępnie na kwotę około 1 mln zł,
a dofinansowanie jego budowy przewiduje się środ-
kami Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej, środ-
kami będącymi w gestii urzędów marszałkowskich,
w tym z funduszy Unii Europejskiej oraz środkami
własnymi beneficjenta.
Aktualnie trwają prace nad opracowaniem kon-
cepcji projektu budowy obiektu. Odbywa się szereg
konsultacji i spotkań z przedstawicielami jednostek
samorządowych i urzędów marszałkowskich, mają-
cych na celu przyjęcie optymalnych rozwiązań tech-
nicznych, konstrukcji montażu finansowego i kryte-

riów wyboru projektów, aby inwestorzy zakwalifiko-
wani do programu mogli przy jak najmniejszym
udziale środków własnych i nieskomplikowanych
procedurach ten program zrealizować. Rozważane
są różne warianty wpisania w teren poszczególnych
elementów obiektu, aby całość była rozpoznawalną
wizytówką kompleksu sportowego.
Szczegółowa informacja dotycząca powołania
programu budowy obiektów, które będą ogólnie do-
stępne dla dzieci i młodzieży, po wyłonieniu najlep-
szego wariantu i zatwierdzeniu przez zespół koordy-
nujący prac nad jego opracowaniem, ogłoszona bę-
dzie niezwłocznie w mediach publicznych oraz na
stronie internetowej Ministerstwa Sportu i Tury-
styki. W ogłoszeniu podane zostaną również wzory
wniosków o dofinansowanie, zostaną zamieszczone
informacje o niezbędnych dokumentach oraz poda-
ny kontakt do osoby zajmującej się niniejszym pro-
gramem w Departamencie Infrastruktury Sporto-
wej ministerstwa.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie środków służących zapobieżeniu
kryzysowi na rynku wieprzowiny (209)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 31 grudnia 2007 r.,
znak SPS-024-209/07, przekazującym zapytanie
Pana Łukasza Zbonikowskiego, Posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie środków służących
zapobieżeniu kryzysowi na rynku wieprzowiny,
uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Ministerstwo na bieżąco monitoruje sytuację ce-
nową na rynkach rolnych, w tym na rynku wieprzo-
winy, na terenie całego kraju, jak również w poszcze-
gólnych makroregionach. Służy temu Zintegrowany
System Rolniczej Informacji Rynkowej (ZSRIR),
który opiera się na danych pierwotnych, tj. groma-
dzonych bezpośrednio od podmiotów działających
na rynku rolnym. W przypadku rynku wieprzowiny
zbierane i przetwarzane są m.in. dane odnośnie cen
zakupu świń rzeźnych wg klasyfikacji EUROP i wg
wagi żywej. Wymienione informacje gromadzone są
w cyklach tygodniowych, a następnie są weryfiko-
wane, opracowywane i publikowane w każdy czwar-
315
tek na stronach internetowych MRiRW w postaci
branżowych biuletynów informacyjnych.
Z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europej-
skiej polityka na rynku wieprzowiny jest prowadzo-
na i realizowana w ramach instrumentów wspólnej
polityki rolnej (WPR). Zasady organizacji tego ryn-
ku reguluje rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/75
z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej
organizacji rynku wieprzowiny. Przewiduje ono na-
stępujące instrumenty, które mogą być stosowane
na rynku wieprzowiny:
— refundacje wywozowe;
— środki interwencyjne w postaci dopłat do pry-
watnego składowania wieprzowiny lub skupu inter-
wencyjnego, którego nie stosowano jednak od ponad
trzydziestu lat;
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku wywołanych rozprze-
strzenianiem się chorób zwierzęcych.
Z uwagi na objęcie rynku wieprzowiny regulacja-
mi wspólnotowymi Polska, podobnie jak i inne kraje
członkowskie UE, nie ma możliwości samodzielnego
podejmowania działań interwencyjnych na rynku
wieprzowiny. Prawodawstwo wspólnotowe na tym
rynku nie przewiduje również wprowadzania cen
minimalnych czy limitowania produkcji ze wzglę-
dów rynkowych. Dopuszczalne ograniczenia wyni-
kać mogą natomiast z przepisów dotyczących ochro-
ny środowiska, o czym dalej. Przepisy wspólnotowe
nie przewidują również wprowadzania rekompensat
za likwidację stada podstawowego wynikającą z trud-
nej sytuacji rynkowej.
Chciałbym w tym miejscu podkreślić, iż od jesie-
ni 2006 r., w sytuacji znacznego spadku cen wie-
przowiny, Polska wielokrotnie wnioskowała do Ko-
misji Europejskiej o wprowadzenie dopłat do pry-
watnego przechowywania oraz refundacji wywozo-
wych do półtusz wieprzowych. KE oceniła wówczas,
że stabilna sytuacja na wspólnotowym rynku wie-
przowiny nie daje podstaw do wprowadzania wspar-
cia w postaci ww. instrumentów.
Jesienią 2007 r. pogorszeniu uległa sytuacja na
całym wspólnotowym rynku wieprzowiny – wynika
to ze wzrostu produkcji wieprzowiny w UE oraz ro-
snących kosztów produkcji, spowodowanych przede
wszystkim wysokimi cenami zbóż i pasz. Biorąc to
pod uwagę, Polska zintensyfikowała wysiłki zmie-
rzające do podjęcia przez Komisję Europejską prze-
widzianych w prawie UE instrumentów interwencji
na rynku wieprzowiny. Powtarzane przez Polskę po-
stulaty odniosły skutek w postaci decyzji Komisji
Europejskiej o uruchomieniu z dniem 29 paździer-
nika 2007 r. wsparcia tego rynku w postaci dopłat
do prywatnego składowania wieprzowiny. Dopłata-
mi objęto przechowywanie półtusz wieprzowych
oraz ich elementów przez okres od trzech do pięciu
miesięcy, według stawek określonych w rozporzą-
dzeniu Komisji (WE) nr 1267/2007 z dnia 26 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie szczególnych warunków
przyznawania pomocy w odniesieniu do prywatnego
316
składowania wieprzowiny. Wnioski o dopłaty można
było składać do Agencji Rynku Rolnego do dnia
26 listopada 2007 r.
Ponadto z dniem 30 listopada 2007 r., na podsta-
wie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1410/2007
z dnia 29 listopada 2007 r. ustalającego refundacje
wywozowe dla wieprzowiny, zostały uruchomione re-
fundacje do eksportu tusz, półtusz i elementów. Tym
samym starania Polski o uruchomienie również tego
instrumentu zostały uwieńczone sukcesem.
Uprzejmie informuję, iż w dniu 19 grudnia 2007 r.
w Kaliningradzie zostało podpisane memorandum
między polską Inspekcją Weterynaryjną a Federal-
ną Służbą ds. Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosani-
tarnego Federacji Rosyjskiej o warunkach dostaw
produkcji zwierzęcej z Rzeczypospolitej Polskiej do
Federacji Rosyjskiej. Podpisanie przedmiotowego
memorandum zostało uzgodnione w trakcie spotka-
nia z ministrem rolnictwa Federacji Rosyjskiej Alek-
siejem Gordiejewem, które odbyło się w dniu 12 grud-
nia 2007 r. w Moskwie. Zgodnie z tym dokumentem
z dniem 19 grudnia 2007 r., po ponad dwóch latach,
zniesione zostało embargo na import z Polski do Fe-
deracji Rosyjskiej m.in. nieprzetworzonego mięsa.
Prezentując powyższe, należy podkreślić, iż
w ostatnich tygodniach zanotowano znaczący wzrost
ceny skupu żywca wieprzowego. Według najnow-
szych danych ZSRIR MRiRW w pierwszym tygodniu
stycznia 2007 r. średnia cena skupu trzody chlewnej
wyniosła 3,80 zł/kg i była o ponad 7% wyższa w po-
równaniu do notowania za okres 17–23.12.2007 r.
(51 tydzień 2007 r.). W stosunku do roku poprzed-
niego cena jest wyższa o około 17%.
Obok działań doraźnych przedstawionych powy-
żej podejmowane są działania mające na celu wypra-
cowanie rozwiązań systemowych zmierzających do
trwałej poprawy sytuacji producentów trzody chlew-
nej. Do takich działań należy zachęcanie do zawie-
rania umów kontraktacyjnych z zakładami ubojo-
wymi w celu zapewnienia stabilności zbytu żywca
wieprzowego, jak również do wzmacniania pozycji
producentów poprzez tworzenie grup producenc-
kich. Ustawa o grupach producentów rolnych i ich
związkach oraz o zmianie innych ustaw z dnia 15
września 2000 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn.
zm.), jak również rozporządzenie w sprawie wykazu
produktów i grup produktów, dla których mogą być
tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej
rocznej wielkości produkcji towarowej oraz mini-
malnej liczby członków grupy producentów rolnych,
były już kilka razy nowelizowane. Każdorazowo
brano pod uwagę postulaty wysuwane przez osoby
zainteresowane działalnością w grupach producen-
tów rolnych. Wszystkie zmiany miały na celu zachę-
cenie oraz ułatwienie potencjalnym członkom orga-
nizowania się w grupy producentów rolnych.
Podejmuje są również działania na rzecz otwie-
rania nowych rynków zbytu dla polskiej wieprzowi-
ny. W ostatnim czasie wysiłki te przyniosły wymier-
ny efekt w postaci otwarcia rynku USA na eksport
m.in. świeżego i mrożonego mięsa wieprzowego.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez stronę
amerykańską w dniu 28 listopada 2007 r. Departa-
ment Rolnictwa USA opublikował odpowiednie
przepisy w tym zakresie.
Ministerstwo aktywnie działa także na rzecz
promocji wyrobów wysokiej jakości, w tym także
mięsa wieprzowego, podczas wystąpień targowych
i narodowych. W 2007 r. wyroby te były promowane
m.in. na targach: Grüne Woche w Berlinie, Salon
Gourmets w Madrycie, Tutto Food w Mediolanie,
Anuga w Kolonii oraz podczas Polskiej Ekspozycji
Narodowej w Azerbejdżanie.
Odnosząc się do kwestii limitowania produkcji
trzody chlewnej, należy zauważyć, iż zgodnie z usta-
wą z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu
(Dz. U. Nr 147, poz. 1033) dawka nawozu naturalne-
go zastosowana w ciągu roku nie może zawierać
więcej niż 170 kg azotu (N) w czystym składniku na
1 ha użytków rolnych. Takie ograniczenie w stoso-
waniu nawozów naturalnych powoduje konieczność
ograniczenia dopuszczalnej obsady zwierząt.
Ponadto, zgodnie z przepisami ww. ustawy, pod-
mioty, które prowadzą chów lub hodowlę świń powy-
żej 2000 stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg
lub 750 stanowisk dla macior, a także nabywcy na-
wozów naturalnych mają obowiązek posiadania za-
opiniowanych planów nawożenia. Plan nawożenia
opiniowany jest przez okręgowe stacje chemiczno-
-rolnicze. Plan nawożenia opracowany jest zgodnie
z zasadami dobrej praktyki rolniczej, na podstawie
składu chemicznego nawozów oraz potrzeb pokar-
mowych roślin i zasobności gleb, uwzględniając sto-
sowane odpady, środki wspomagające uprawę roślin
i dodatki do wzbogacania gleby w rozumieniu prze-
pisów rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2007 r.
ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące pro-
duktów ubocznych pochodzenia roślinnego nieprze-
znaczonych do spożycia przez ludzi. Ponadto ww.
podmioty są zobowiązane zagospodarowywać na
użytkach rolnych, których są posiadaczami, co naj-
mniej 70% gnojówki i gnojowicy, pozostałe 30%
mogą zbyć.
Równocześnie należy zaznaczyć, że zgodnie z § 2
ust. 1 pkt 43 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań zwią-
zanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do spo-
rządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko
(Dz. U. Nr 257, poz. 2573, z późn. zm.) chów lub ho-
dowla zwierząt w liczbie nie niższej niż 210 dużych
jednostek przeliczeniowych (DJP) należy do przed-
sięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środo-
wisko. Dla takich przedsięwzięć wymagane jest spo-
rządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko.
Przelicznik sztuk zwierząt na duże jednostki przeli-
czeniowe określony w ww. rozporządzeniu w przy-
padku trzody chlewnej wynosi: knury – 0,4, maciory

– 0,35, warchlaki 2–4 miesięczne – 0,07, prosięta do
2 miesięcy – 0,02.
Jeśli chodzi o kwestię wcześniejszego uruchomie-
nia dopłat obszarowych, uprzejmie informuję, iż
zgodnie z art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr
1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla
wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polity-
ki rolnej i ustanawiającego określone systemy wspar-
cia dla rolników wypłaty płatności bezpośrednich są
dokonywane raz w roku w okresie od 1 grudnia do
30 czerwca kolejnego roku kalendarzowego. Termin
ten jest jednolity dla wszystkich państw Unii Euro-
pejskiej. Ponadto, zgodnie z art. 19 ust. 7 ustawy
o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cu-
krowej, agencja zawiadamia rolnika o każdym przy-
padku niezałatwienia sprawy dotyczącej przyznania
płatności do dnia 1 marca roku następującego po
roku, w którym został złożony wniosek, podając
przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin zała-
twienia sprawy. Niemniej Agencja Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa podejmuje zawsze wszelkie
starania w celu jak najszybszej wypłaty płatności
rolnikom. W związku z tym od dnia 3 grudnia 2007 r.
agencja uruchomiła realizację płatności na ra-
chunki bankowe rolników i na dzień 8 stycznia
2008 r. kwota zrealizowanych przelewów wynosi
2 211 104 234 PLN.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Adama Abramowicza
w sprawie możliwości otwarcia
przejścia granicznego do obsługi ruchu
osobowego pomiędzy Republiką Białoruś
a Rzecząpospolitą Polską w miejscowości
Włodawa (210)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 grudnia 2007 r. (sygn. SPS-024-210/07)
przekazującego zapytanie Posła na Sejm RP Pana
Adama Abramowicza z dnia 17 grudnia 2007 r.
w sprawie możliwości otwarcia przejścia graniczne-
go do obsługi ruchu osobowego pomiędzy Republiką
Białoruś a Rzecząpospolitą Polską w miejscowości
Włodawa pragnę poinformować, iż zgodnie z art. 17
ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie
granicy państwowej (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 226,
317
poz. 1944, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie obo-
wiązków wojewody w zakresie finansowania i utrzy-
mywania przejść granicznych, przejść turystycz-
nych, miejsc przekraczania granicy na szlakach tu-
rystycznych oraz punktów nocnego postoju na rze-
kach granicznych, ich wyposażenia w sprzęt, a tak-
że organów właściwych do osadzania i utrzymywa-
nia znaków granicznych na morskich wodach we-
wnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145) organem od-
powiedzialnym za inwestycje na przejściach gra-
nicznych, w tym także za budowę nowych przejść
granicznych, jest właściwy miejscowo wojewoda.
Natomiast zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 21
marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) organem odpowiedzial-
nym za budowę dróg dojazdowych i mostów granicz-
nych jest zarządca drogi. W przypadku postulowa-
nego drogowego przejścia granicznego Włodawa–To-
maszówka, planowanego w ciągu drogi krajowej
nr 82, organem tym jest generalny dyrektor dróg
krajowych i autostrad, nad którym nadzór sprawuje
minister właściwy do spraw transportu.
Szacunkowy koszt utworzenia i funkcjonowania
drogowego przejścia granicznego Włodawa–Toma-
szówka przedstawia się następująco:
— 15 mln zł na infrastrukturę graniczną;
— 4,5 mln zł na wyposażenie przejścia;
— 7 mln zł w skali roku na koszty osobowe służb
granicznych.
Powyższe zestawienie nie obejmuje kosztów bu-
dowy mostu granicznego na Bugu, który na wysoko-
ści Włodawy jest szeroki i nieuregulowany.
Zgodnie z informacjami posiadanymi przez Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
wojewoda lubelski nie dysponuje środkami na sfi-
nansowanie inwestycji budowy przejścia Włodawa–
–Tomaszówka. Obecnie budżet wojewody lubelskie-
go jest znacznie obciążony realizacją dwóch dużych
inwestycji, które zapewnią sprawną obsługę ruchu
granicznego zarówno z Republiką Białoruś, jak
i z Ukrainą. Na granicy polsko-białoruskiej trwa
rozbudowa drogowego przejścia granicznego Tere-
spol–Brześć za kwotę 52 mln zł. Natomiast na gra-
nicy polsko-ukraińskiej do 2012 r. planowane jest
zakończenie budowy nowego drogowego przejścia
granicznego Dołhobyczów–Uhrynów za kwotę 152 mln
zł. Będzie to jedno z większych przejść granicznych
z Ukrainą, które będzie miało kluczowe znaczenie
w perspektywie organizacji Euro 2012.
Rząd RP podejmuje zdecydowane działania ma-
jące na celu stałe zwiększanie efektywności funkcjo-
nowania polsko-białoruskiej granicy państwowej.
W dniu 20 grudnia 2007 r. Rada Ministrów wyrazi-
ła zgodę na zawarcie porozumienia o zmianie pol-
sko-białoruskiej umowy w sprawie przejść granicz-
nych i dopisanie do listy planowanych przejść gra-
nicznych drogowego przejścia granicznego Lipszcza-
ny–Sofijewo przeznaczonego dla międzynarodowego
ruchu osobowego i towarowego samochodami do 3,5
318
ton. Odpowiednia infrastruktura przejścia zostanie
wybudowana na terytorium RP.
Rząd RP dąży także do rozszerzenia zakresu ru-
chu na drogowym przejściu granicznym Sławatycze–
–Domaczewo o międzynarodowy ruch autobusów
i towarowy do 3,5 ton. Kwestia ta była przedmiotem
posiedzenia Podkomisji ds. Przejść Granicznych
i Infrastruktury Polsko-Białoruskiej Komisji Koor-
dynacyjnej ds. Współpracy Transgranicznej, które
odbyło się w Brześciu w dniu 10 sierpnia 2007 r.
Rozszerzenie zakresu ruchu będzie możliwe po wy-
budowaniu odpowiedniej infrastruktury przez stro-
nę białoruską.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 23 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby przywrócenia Oddziału
Wojewódzkiego ZUS w Tarnowie (211)
W związku z zapytaniem posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby przywrócenia Oddziału Woje-
wódzkiego ZUS w Tarnowie, przekazanym przy pi-
śmie Pana Marszałka z dnia 31 grudnia 2007 r.,
znak: SPS-024-211/07, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz.74,
z późn. zm.) tworzenie, przekształcanie i znoszenie
terenowych jednostek organizacyjnych oraz okre-
ślanie ich siedziby, właściwości terytorialnej i rze-
czowej należy do zakresu działania prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.
Pan prezes poinformował mnie, że zamierza pod-
dać ocenie aktualną strukturę sieci terenowych jed-
nostek organizacyjnych zakładu. Wkrótce zostanie
powołany zespół, który dokona analizy dotychczaso-
wej sieci jednostek terenowych, a wyniki prac tego
gremium będą podstawą do wypracowania rozwią-
zań docelowych, uwzględniających m.in. sytuację
jednostki ZUS w Tarnowie.
Odnośnie do zapytania dotyczącego działalności
komisji lekarskiej w Inspektoracie ZUS w Tarnowie
uprzejmie wyjaśniam:
Obecnie komisje lekarskie działają w 23 spośród
42 oddziałów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
stosownie do kryteriów określonych w § 9 ust. 2 roz-
porządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o nie-
zdolności do pracy (Dz. U. Nr 273, poz. 2711). Prze-
pisy te stanowią, że siedziba komisji lekarskiej po-
winna być zlokalizowana co najmniej w jednym od-
dziale zakładu w województwie, a liczba komisji
w jednej siedzibie powinna zapewnić sprawne roz-
patrywanie wnoszonych sprzeciwów i zarzutów wa-
dliwości.
Jednakże, mając na względzie interes ubezpie-
czonych, podejmowane są działania służące ułatwie-
niu kontaktu pacjentów z lekarzami orzecznikami
ZUS, m.in. poprzez organizowanie posiedzeń wyjaz-
dowych tych lekarzy do jednostek terenowych za-
kładu, niebędących siedzibą komisji lekarskich,
w przypadkach dużej odległości dzielącej badanych
od siedziby oddziału, trudnych warunków dojazdu
oraz znacznej liczby osób na danym terenie, które –
w związku z wniesieniem sprzeciwu – będą musiały
stawić się na badanie. Ponadto, w przypadkach uza-
sadnionych stanem zdrowia, istnieje możliwość
przeprowadzenia badań w miejscu pobytu ubezpie-
czonego za jego zgodą.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Ostrowskiego
w sprawie uprawnień funkcjonariuszy
Straży Granicznej (215)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 31 grudnia 2007 r. (sygn. SPS-024-215/07)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Artura Ostrowskiego z dnia 19 grudnia 2007 r.
w sprawie uprawnień funkcjonariuszy Straży Gra-
nicznej w zakresie kontroli ruchu drogowego warto
wskazać, że zgodnie z art. 129 ust. 4a ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.:
Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) funk-
cjonariusze Straży Granicznej są uprawnieni do do-
konywania kontroli ruchu drogowego na terenie ca-
łego kraju. Uprawnienie we wskazanym zakresie
zostało wprowadzone ustawą z dnia 22 kwietnia
2005 r. o zmianie ustawy o Straży Granicznej oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 757,
z późn. zm.) i przysługuje funkcjonariuszom Straży
Granicznej od dnia 23 czerwca 2005 r.
Powyższa zmiana dokonana w ustawie Prawo
o ruchu drogowym nie została jednak uwzględniona
w obowiązującym rozporządzeniu ministra spraw

wewnętrznych i administracji z dnia 30 grudnia
2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U.
z 2003 r. Nr 14, poz. 144, z późn zm.). W związku
z tym przepis § 11 ust. 1 wskazanego rozporządze-
nia stanowi, że funkcjonariusze Straży Granicznej
są uprawnieni do kontroli ruchu drogowego w sto-
sunku do pojazdów przekraczających granicę Rze-
czypospolitej Polskiej oraz w strefie nadgranicznej.
Niedostosowanie przepisów rozporządzenia do
przepisów ustawy skutkuje brakiem ich spójności
w przedmiotowym zakresie. Nie ma natomiast wpły-
wu na zakres uprawnień funkcjonariuszy Straży
Granicznej, którzy mogą samodzielnie dokonywać
kontroli ruchu drogowego także poza strefą nadgra-
niczną – na obszarze całego kraju, gdyż uprawnienia
takie wynikają wprost z ustawy Prawo o ruchu dro-
gowym, źródła prawa wyższego rzędu niż rozporzą-
dzenie.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w chwili
obecnej trwają prace nad projektem rozporządze-
nia w sprawie kontroli ruchu drogowego, uwzględ-
niającym aktualny stan prawny w zakresie upraw-
nień funkcjonariuszy Straży Granicznej do doko-
nywania kontroli ruchu drogowego na terytorium
całego kraju. Przedmiotowy projekt rozporządze-
nia obecnie znajduje się na etapie uzgodnień we-
wnątrzresortowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 18 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie poseł Domiceli Kopaczewskiej
w sprawie możliwości dofinansowania budowy
szkolnych sal sportowych (216)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłanki na Sejm RP Domiceli Kopaczew-
skiej, przekazane pismem z dnia 31 grudnia 2007 r.
(sygn. SPS-024-216/07), w sprawie możliwości dofi-
nansowania budowy szkolnych sal sportowych,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra sportu z dnia
10 lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania zadań ze
środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
(Dz. U. Nr 134, poz. 944, z późn. zm.), zadania speł-
niające wymogi formalne mogą być dofinansowane
ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
do wysokości 33% ich wartości kosztorysowej, po
ujęciu tych zadań w „Programie rozwoju bazy spor-
319
towej województwa” i zatwierdzeniu przez sejmik
wojewódzki.
W przypadku gdy jest to pierwsza sala gimna-
styczna w gminie, istnieje możliwość dofinansowa-
nia takiego obiektu w wysokości do 60% wartości
kosztorysowej. Jednocześnie pragnę poinformować,
że zgodnie z powyższym rozporządzeniem Minister-
stwo Sportu i Turystyki nie ma możliwości kierowa-
nia środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
bezpośrednio do inwestora.
Mając powyższe na uwadze, wskazane jest, aby
inwestor ubiegający się o dofinansowanie budowy
obiektu sportowego skierował swój wniosek bezpo-
średnio do terenowo właściwego urzędu marszał-
kowskiego, z prośbą o ujęcie przedmiotowego zada-
nia w programie rozwoju bazy sportowej.
Ministerstwo Sportu i Turystyki, uwzględniając
oczekiwania samorządów w zakresie budowy obiek-
tów sportowych ogólnie dostępnych dla dzieci i mło-
dzieży, powołało 2 programy budowy boisk sporto-
wych: „Blisko boisko” i „Boisko wielofunkcyjne”.
Trwają też prace nad uruchomieniem trzeciego pro-
gramu pod roboczym tytułem „Boisko w mojej gmi-
nie – Orlik 2012”. Szczegółowe informacje na temat
zasad realizacji nowego programu ukażą się na stro-
nie internetowej Ministerstwa Sportu i Turystyki
niezwłocznie po ich zatwierdzeniu.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 21 stycznia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie informacji o zamiarze
przeznaczenia na cele charytatywne sprzętu
elektronicznego pozostającego w dyspozycji
Ministerstwa Sprawiedliwości (217)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem Pana Posła Zbigniewa Girzyńskiego przesła-
nym przy piśmie nr SPS-024-217/07 pragnę na wstę-
pie zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 195 ust. 1 regu-
laminu Sejmu zapytanie poselskie składane jest
„(…) w sprawach o charakterze jednostkowym, do-
tyczących prowadzonej przez Radę Ministrów poli-
tyki wewnętrznej i zagranicznej oraz zadań publicz-
nych realizowanych przez administrację rządową”.
Przyznam, że jestem nieco zdziwiony, iż Pan Poseł
dr Zbigniew Girzyński tak bardzo zainteresował się
moją żartobliwą wypowiedzią udzieloną przy okazji
wywiadu dla jednego z tygodników, że skorzystał
320
w tej sprawie z instrumentu zapytania poselskiego.
Mam też powody przypuszczać, że nie zrozumiał
mojej wypowiedzi. Zobligowany przepisami prawa,
czuję się jednak w obowiązku udzielić Panu Posłowi
odpowiedzi i przedstawić na ręce Pana Marszałka
następujące wyjaśnienia.
Ad 1. Przyznam, że nie planowałem gromadze-
nia przedmiotów związanych z funkcjonowaniem
wymiaru sprawiedliwości z zamiarem przeznacze-
nia ich później na aukcje charytatywne. Trudno jest
mi też ocenić, jakie przedmioty mogłyby się cieszyć
większym czy mniejszym zainteresowaniem. Jeżeli
jednak jakieś posiadane przez mnie przedmioty mo-
głyby być wykorzystane na cele charytatywne, to
nie wykluczam, że niektóre z nich mógłbym przeka-
zać na aukcję.
Ad 2. Wielokrotnie podkreślałem w swoich wy-
powiedziach, że ekspertyza, którą interesuje się
Pan Poseł, została sporządzona na zamówienie
kancelarii prawnej, a nie pana Marka Dochnala,
i dotyczyła ogólnej sytuacji prawnej, a nie konkret-
nego postępowania. Prawdą jest, że została ona
wykorzystana później przez wspomnianą kancela-
rię w sprawie pana M. Dochnala. Pragnę dodać, że
oprócz mojej powstało sześć innych opinii sporzą-
dzonych przez wybitnych profesorów prawa karne-
go. Jak Pan Poseł zapewne się domyśla, nie posia-
dam oryginału ekspertyzy, gdyż została ona prze-
kazana klientowi, czyli kancelarii prawnej. Obec-
nie jej oryginał znajduje się w dyspozycji Sądu
Okręgowego w Łodzi i proponuję, aby tam Pan Po-
seł skierował swoje kroki.
Ad 3. Pióro, którym posługiwałem się wiele lat
i którym najprawdopodobniej podpisałem także opi-
nię prawną dotyczącą sprawy pana Ryszarda Krau-
zego, przekazałem Wielkiej Orkiestrze Świątecznej
Pomocy i o ile Pan Poseł Zbigniew Girzyński jest
zainteresowany jego pozyskaniem, mógł oczywiście
wziąć udział w licytacji.
Ad 4. Jestem szczerze wzruszony faktem, iż Pan
Poseł Zbigniew Girzyński uważa moją togę za cenny
przedmiot związany z funkcjonowaniem wymiaru
sprawiedliwości. Zawsze traktowałem ją jako narzę-
dzie pracy i przyznaję, iż w tym znaczeniu ma ona
dla mnie pewną osobistą wartość. Nigdy jednak nie
sądziłem, że moja toga może mieć jakąś wartość dla
kogoś innego, tym bardziej nie sądziłem, że może
mieć znaczenie dla funkcjonowania całego wymiaru
sprawiedliwości. Jak wielokrotnie wspominałem, po
zakończeniu swojej misji na stanowisku ministra
sprawiedliwości zapewne powrócę też do zawodu ad-
wokata i w związku z tym toga z pewnością mi się
jeszcze przyda. (Chciałbym zaznaczyć, że zostałem
skreślony z listy adwokatów od dnia 16 listopada
2007 r.) Z tego też względu nie planuję w najbliż-
szym czasie przekazania togi na licytację. Nie podej-
rzewam też, że Pan Poseł chciałby mnie pozbawić
stroju służbowego.
Ad 5. Niestety nie mogę spełnić życzenia Pana
Posła i przekazać kopii umowy z panem Henrykiem
Stokłosą z tego prostego powodu, że nie było pisem-
nej umowy. Były jedynie ustne ustalenia z rodziną
pana H.Stokłosy.
Ad 6. Również w tym przypadku z przykrością
muszę poinformować, że nie mogę spełnić prośby
Pana Posła. Nie posiadam odpisów protokołów egze-
kutyw – być może są one dostępne w zasobach archi-
walnych – nie zachowałem sobie także legitymacji
partyjnej, gdyż musiałem ją zwrócić, występując
z PZPR. Przyznam, że nie sądziłem, aby mogła ona
stanowić dla kogoś cenną pamiątkę. W najśmiel-
szych wyobrażeniach natomiast nie przypuszcza-
łem, że moja legitymacja może stanowić przedmiot
pożądania Pana Posła Zbigniewa Girzyńskiego.
Szanowny Panie Marszałku! Chciałbym jeszcze
odnieść się do końcowej części zapytania Pana Posła
Zbigniewa Girzyńskiego. Pozwolę sobie nie zgodzić
się z opinią Pana Posła, że jakiekolwiek osobiste
przedmioty czy pamiątki po jakimkolwiek ministrze
sprawiedliwości mogą stanowić wkład w funkcjono-
wanie wymiaru sprawiedliwości. To, co się napraw-
dę liczy, to rozwiązania prawne i systemowe wypra-
cowane pod kierunkiem ministra, które służą oby-
watelom i usprawniają funkcjonowanie wymiaru
sprawiedliwości.
Na zakończenie, przedstawiając powyższe wyja-
śnienia, pragnę wyrazić nadzieję, że Pan Poseł dr Zbi-
gniew Girzyński poświęci swój czas i energię na spra-
wy służące dobru publicznemu w większym stopniu
niż dokumentowanie mojej kariery zawodowej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Zbigniew Ćwiąkalski
Warszawa, dnia 22 stycznia 2008 r.