Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 14 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniu 24 kwietnia 2008 r.

(drugi dzień obrad)

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
14. posiedzenia Sejmu
(Obrady w dniu 24 kwietnia 2008 r.)
str.
Wznowienie posiedzenia
Komunikaty
Sekretarz Poseł Krzysztof Matyjaszczyk . . . . 87
Punkt 10. porządku dziennego: Pytania
w sprawach bieżących
Poseł Jacek Kurski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Jacek Kurski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Poseł Andrzej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . . 90
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Juliusz Engelhardt. . . . . . . . . 91
Poseł Janusz Cichoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Juliusz Engelhardt. . . . . . . . . 92
Poseł Domicela Kopaczewska . . . . . . . . . . . . . 93
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Beata Szydło. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska . . . . . . . . . . . . . . 95
Poseł Aleksandra Natalli-Świat . . . . . . . . . . . 96
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska . . . . . . . . . . . . . . 96
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Wiceprezes Rady Ministrów Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Wiceprezes Rady Ministrów Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Wiceprezes Rady Ministrów Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100
Wiceprezes Rady Ministrów Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100
Poseł Jan Łopata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 101
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosław Duda. . . . . . . 101
Poseł Mieczysław Kasprzak . . . . . . . . . . . . . 102
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosław Duda. . . . . . . 102
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
str.
str.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marek Twardowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . . 104
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marek Twardowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104
Poseł Jadwiga Wiśniewska . . . . . . . . . . . . . . 104
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Zbigniew Marciniak . . . .106
Poseł Zbigniew Dolata . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Zbigniew Marciniak . . . .107
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . 108
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Artur Ławniczak . . . . . . . . . . . 108
Poseł Krzysztof Brejza. . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi Artur Ławniczak. . . 109
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka . . . . . . . . . 110
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Andrzej Kremer . . . . . 110
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Andrzej Kremer . . . . . 111
Punkt 11. porządku dziennego: Informa-
cja bieżąca
Poseł Antoni Mężydło . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak. . . . 113
Poseł Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . 115
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115
Poseł Ewa Kierzkowska . . . . . . . . . . . . . . . . 116
Poseł Dariusz Lipiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . 116
Poseł Krystyna Grabicka. . . . . . . . . . . . . . . . 117
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 117
Poseł Mieczysław Kasprzak . . . . . . . . . . . . . 117
Poseł Tadeusz Arkit. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Poseł Adam Rogacki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Poseł Wiesław Woda. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 119
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 119
Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk. . . . . . . . . 120
Poseł Janusz Cichoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Marek Matuszewski. . . . . . . . . . . . . . . 121
Poseł Aldona Młyńczak . . . . . . . . . . . . . . . . . 121
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122
 str.
Poseł Gabriela Masłowska. . . . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Jan Kaźmierczak . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Artur Górski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Krzysztof Sońta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Anna Sobecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Antoni Mężydło . . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak. . . . 127
Punkt 12. porządku dziennego: Informa-
cja dla Sejmu i Senatu o udziale Rze-
czypospolitej Polskiej w pracach Unii
Europejskiej w okresie lipiec–grudzień
2007 r. (podczas prezydencji portugal-
skiej) oraz komisyjny projekt uchwały
Podsekretarz Stanu w Urzędzie Komitetu
Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska . . . . . . . . . . . 129
Poseł Andrzej Grzyb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Andrzej Gałażewski . . . . . . . . . . . . . . . 135
Poseł Karol Karski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 139
Poseł Andrzej Grzyb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 140
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Poseł Jarosław Wałęsa. . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Poseł Ireneusz Raś. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Poseł Andrzej Biernat . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143
Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . . 143
Poseł Jan Filip Libicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143
Poseł Anna Zielińska-Głębocka. . . . . . . . . . . 144
Poseł Łukasz Gibała . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Edward Siarka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Jarosław Stawiarski. . . . . . . . . . . . . . . 145
Poseł Zdzisław Czucha . . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Poseł Dariusz Lipiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Jacek Tomczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 147
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
Poseł Ewa Wolak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
Podsekretarz Stanu w Urzędzie Komitetu
Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska . . . . . . . . . . . 147
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 150
Poseł Andrzej Grzyb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 151
Punkt 13. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Edukacji, Nauki
i Młodzieży o rządowym projekcie usta-
wy o zmianie nazwy Akademii Sztuk
Pięknych we Wrocławiu
Poseł Sprawozdawca Ewa Wolak . . . . . . . . . 152
Poseł Ewa Drozd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
str.
Poseł Tadeusz Sławecki. . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Ewa Wolak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Punkt 14. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Edukacji, Nauki
i Młodzieży o rządowym projekcie usta-
wy o nadaniu nowej nazwy Akademii
Muzycznej im. Fryderyka Chopina
w Warszawie
Poseł Sprawozdawca Tadeusz Sławecki . . . . 155
Poseł Joanna Fabisiak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 157
Poseł Marzena Machałek. . . . . . . . . . . . . . . . 158
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . 158
Poseł Aleksander Sopliński . . . . . . . . . . . . . . 159
Poseł Tadeusz Sławecki. . . . . . . . . . . . . . . . . 159
Punkt 15. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Nadzwyczajnej
o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy Kodeks spółek han-
dlowych
Poseł Sprawozdawca Jerzy Kozdroń. . . . . . . 159
Poseł Stanisław Chmielewski . . . . . . . . . . . . 160
Poseł Stanisław Rydzoń. . . . . . . . . . . . . . . . . 160
Poseł Józef Zych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 160
Punkt 16. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Polityki Społecznej i Ro-
dziny o stanowisku Senatu w sprawie
ustawy o uczestnictwie pracowników
w spółce powstałej w wyniku transgra-
nicznego połączenia się spółek
Poseł Sprawozdawca
Izabela Katarzyna Mrzygłocka . . . . . . . . . . . 161
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . . 161
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . 161
Poseł Tadeusz Motowidło . . . . . . . . . . . . . . . 162
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . 162
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka . . . . . 163
Punkt 17. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi
o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy o postępowaniu
w sprawach dotyczących pomocy pu-
blicznej oraz ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych
Poseł Sprawozdawca Stanisław Stec . . . . . . 163
Poseł Stanisław Żmijan . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Poseł Robert Telus. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 164
Poseł Leszek Deptuła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 164
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Oświadczenia
Poseł Artur Górski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 166
Poseł Adam Gawęda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167
Poseł Adam Gawęda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 168
Poseł Tomasz Smolarz . . . . . . . . . . . . . . . . . 169
Poseł Waldemar Wrona . . . . . . . . . . . . . . . . . 170
 str.
Poseł Zbigniew Chmielowiec . . . . . . . . . . . . . 171
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . 171
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 172
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173
Poseł Stanisław Lamczyk . . . . . . . . . . . . . . . 173
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Jan Rzymełka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 175
str.
Poseł Konstanty Oświęcimski . . . . . . . . . . . . 176
Poseł Barbara Bartuś . . . . . . . . . . . . . . . . . . 177
Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . . 178
Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . 179
(Przerwa w posiedzeniu)
 (Wznowienie posiedzenia o godz. 9)
(Na posiedzeniu przewodniczą wicemarszałkowie
Sejmu Jerzy Szmajdziński, Krzysztof Putra, Jarosław
Kalinowski i Stefan Niesiołowski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Witam państwa.
Wznawiam posiedzenie.
Na sekretarzy dzisiejszych obrad powołuję panią
poseł Ewę Kierzkowską oraz panów posłów Krzysz-
tofa Matyjaszczyka, Radosława Witkowskiego i Mi-
chała Jarosa.
W pierwszej części obrad sekretarzami będą pa-
nowie posłowie Krzysztof Matyjaszczyk i Radosław
Witkowski.
Protokół i listę mówców prowadzić będą panowie
posłowie Radosław Witkowski i Michał Jaros.
Proszę wyznaczonych posłów sekretarzy o zajęcie
miejsc przy stole prezydialnym, a pana posła sekre-
tarza o odczytanie komunikatów.
Sekretarz Poseł
Krzysztof Matyjaszczyk:
Informuję, że w dniu dzisiejszym odbędą się po-
siedzenia Komisji:
— Infrastruktury – godz. 9.30;
— Rolnictwa i Rozwoju Wsi – godz. 9.30;
— Finansów Publicznych wspólnie z Komisją
Spraw Zagranicznych – godz. 9.30;
— Samorządu Terytorialnego i Polityki Regional-
nej – godz. 10;
— Finansów Publicznych – godz. 10;
— Kultury Fizycznej i Sportu – godz. 10;
— Spraw Zagranicznych – godz. 10.30;
— Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczaniem biurokracji – godz. 11;
— Gospodarki – godz. 12;
— Skarbu Państwa – godz. 12;
— do Spraw Służb Specjalnych – godz. 12;
— Sprawiedliwości i Praw Człowieka – godz. 13;
— do Spraw Kontroli Państwowej – godz. 13;
— Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczaniem biurokracji – godz. 15;
— Ustawodawczej – godz. 15;
— Obrony Narodowej – godz. 16;
— Polityki Społecznej i Rodziny – godz. 16;
— Finansów Publicznych wspólnie z Komisją
Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnic-
twa – godz. 16;
— Administracji i Spraw Wewnętrznych – godz. 16;
— Samorządu Terytorialnego i Polityki Regional-
nej – godz. 17;
— Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa – godz. 18.
W dniu dzisiejszym odbędą się zebrania konsty-
tuujące następujące grupy bilateralne:
— Polsko-Indonezyjską Grupę Parlamentarnąa
– godz. 14;
— Polsko-Malezyjską Grupę Parlamentarną –
godz. 14.15;
— Polsko-Kazachską Grupę Parlamentarną –
godz. 14.30;
— Polsko-Tunezyjską Grupę Parlamentarną –
godz. 14.45;
— Grupę Parlamentarną Polska – Bośnia i Her-
cegowina – godz. 15;
— Polsko-Jordańską Grupę Parlamentarną –
godz. 15.15.
Wszystkie zebrania odbędą się w sali nr 105
w starym Domu Poselskim.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Sekretarz Poseł
Krzysztof Matyjaszczyk:
Jeszcze jeden komunikat.
Posiedzenie Poselskiego Zespołu Strażaków od-
będzie się dziś o godz. 18.30 w sali klubowej nr 1
w nowym Domu Poselskim. Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Informuję, że prezes Rady Ministrów zawiadomił
Sejm o zamiarze przedłożenia prezydentowi Rzeczy-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
88 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński
pospolitej Polskiej do ratyfikacji, bez zgody wyrażo-
nej w ustawie:
— Umowy o współpracy w zakresie Globalnego
Systemu Nawigacji Satelitarnej (GNSS) do celów cy-
wilnych pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej Pań-
stwami Członkowskim a Królestwem Marokańskim,
podpisanej w Brukseli dnia 12 grudnia 2006 r.;
— Poprawek przyjętych w Genewie dnia 9 stycz-
nia 2001 r. wraz z załącznikami I i II, zmienionymi
w Helsinkach w dniach 25 i 26 maja 1998 r. oraz
w Wiedniu dnia 15 października 2002 r., do Kon-
wencji o kontroli i cechowaniu wyrobów z metali
szlachetnych, sporządzonej w Wiedniu dnia 15 listo-
pada 1972 r.;
— Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Rządem Federacji Rosyjskiej o wzajemnej
ochronie informacji niejawnych, podpisanej w Mo-
skwie dnia 8 lutego 2008 r.
Posłowie w określonym terminie nie zgłosili za-
strzeżeń do zasadności wybranego przez Radę Mini-
strów trybu ratyfikacji tych dokumentów.
Komisja Spraw Zagranicznych przedłożyła spra-
wozdania, w których wnosi o przyjęcie zawiadomień
premiera bez zastrzeżeń.
Sprawozdania komisji zostały paniom i panom
posłom doręczone odpowiednio w drukach nr 421,
422 i 423.
W związku z tym, na podstawie art. 120 ust. 4
regulaminu Sejmu, marszałek Sejmu informuje o bra-
ku zastrzeżeń co do zasadności wybranego przez Radę
Ministrów trybu ratyfikacji tych dokumentów.
Proszę panie i panów posłów o zaprzestanie pro-
wadzenia rozmów, zwłaszcza telefonicznych. Prze-
szkadza to sąsiadom, jak również przeszkadza w pro-
wadzeniu obrad.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 10.
porządku dziennego: Pytania w sprawach bie-
żących.
Przypominam, że postawienie pytania nie może
trwać dłużej niż 2 minuty, zaś udzielenie odpowiedzi
nie może trwać dłużej niż 6 minut.
Prawo do postawienia pytania dodatkowego przy-
sługuje wyłącznie posłowi zadającemu pytanie.
Dodatkowe pytanie nie może trwać dłużej niż 1
minutę, a uzupełniająca odpowiedź nie może trwać
dłużej niż 3 minuty. Marszałek Sejmu może wyrazić
zgodę na wydłużenie czasu odpowiedzi na pytanie
dodatkowe.
Proszę państwa, prosiłem o zaprzestanie prowa-
dzenia rozmów i udzielania wywiadów przez telefon.
Jeżeli tak się nie stanie, będę musiał wymienić po
nazwisku. To naprawdę przeszkadza.
Proszę państwa, przystępujemy do pierwszego
pytania.
Panowie posłowie Jacek Kurski i Andrzej Adam-
czuk z Prawa i Sprawiedliwości zadadzą pytanie
w sprawie zniesienia opłat za przejazd autostradą A1
– do ministra infrastruktury.
Pytanie zada w pierwszej kolejności pan poseł Ja-
cek Kurski.
Proszę uprzejmie.
Poseł Jacek Kurski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pomorze od 30
lat żyje sprawą budowy autostrady A1. Po dwóch la-
tach intensywnej budowy w końcu grudnia zeszłego
roku udało się wreszcie oddać do użytku pierwszy
25-kilometrowy odcinek autostrady ze Swarożyna do
Rusocina. Przejazd nią był najpierw bezpłatny, ale
już od 20 lutego 2008 r. rząd Platformy Obywatelskiej
zaczął pobierać na tym odcinku opłaty. Opłaty te
okazały się być horrendalne: wynoszą 6,70 zł za
25 km drogi. Jest to cena horrendalna, dlatego że dla
mieszkańca Kociewia codziennie dojeżdżającego np.
do Gdańska oznacza to ekstra wydatek w wysokości
300 zł miesięcznie. Gdyby ekstrapolować te koszty,
przejazd do Torunia będzie kosztować 42 zł, do Łodzi
– 85 zł, a do granicy z Czechami – 153 zł w jedną
stronę. Wzbudziło to olbrzymie protesty społeczne.
Nic dziwnego, że ruch spadł o blisko połowę, a w seg-
mencie samochodów osobowych o dużo, dużo więcej
niż o połowę. Na domiar złego niedawno rozpoczął
się remont drogi krajowej A1, dla której autostrada
stanowi jedyny naturalny objazd. Marszałek woj. po-
morskiego Jan Kozłowski w „Gazecie Wyborczej”
19 lutego 2008 r. obiecał, że na czas remontu pobór
opłat na autostradzie A1 zostanie zawieszony. Ta
obietnica padła na piśmie, została powszechnie przy-
jęta przez społeczeństwo Pomorza. Tymczasem re-
mont rozpoczął się 5 kwietnia 2008 r., a opłaty, te
horrendalne opłaty, są nadal pobierane. Budzi to ol-
brzymi sprzeciw mieszkańców naszego województwa,
mieszkańców Gdańska, mieszkańców Kociewia.
W proteście przeciwko tym horrendalnym stawkom
uczestniczył nawet premier Jarosław Kaczyński – za
co jestem mu bardzo wdzięczny – w dniu 7 kwietnia
wizytując okręg gdański.
Panie ministrze, mam pytanie: Na co czeka rząd?
Dlaczego rząd zwleka? Co stoi na przeszkodzie wy-
pełnieniu obietnicy, która padła z ust waszego wyso-
ko postawionego przedstawiciela, że opłaty na A1
zostaną na czas remontu krajowej jedynki zawieszo-
ne? I pytam: Kiedy wreszcie, panie ministrze, rząd
Platformy Obywatelskiej zawiesi opłaty na 25-kilo-
metrowym odcinku autostrady A1 od Swarożyna do
Rusocina, tak jak ludziom obiecał – żeby żyło się le-
piej? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Ministerstwie
Infrastruktury pan poseł Tadeusz Jarmuziewicz.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowny Panie
Pośle! Najpierw może przytoczę kilka faktów, żeby
uporządkować szczególnie pańską wiedzę. Autostra-
da A1 na odcinku Rusocin–Nowe Marzy o długości
90 km budowana jest przez spółkę GTC. Dwa dni
przed świętami w zeszłym roku został uruchomiony
odcinek z Rusocina do Swarożyna, jak pan wspomi-
nał, o długości 25 km. Do wybudowania pozostało
jeszcze 65 km. Zgodnie z umową brakujące kilome-
try zostaną oddane za pięć miesięcy. Na podstawie
zapisów powyższej umowy minister infrastruktury
zwolnił…
(Poseł Jacek Kurski: To wszystko wiemy, ale ja
pytam o coś innego.)
Za pół roku.
Zwolnił z opłat za przejazd na wspomnianym od-
cinku wszystkie pojazdy na okres 60 dni od dnia uru-
chomienia. Jest to maksymalny okres zwolnienia
z opłat dopuszczany umową, bez dodatkowych kosz-
tów dla Skarbu Państwa. Od 20 lutego 2008 r. zaczę-
ły obowiązywać opłaty, których wysokość została
ustalona umową w 2004 r. Panie pośle, proponuję
zwrócić uwagę – wysokość opłat została ustalona
umową w 2004 r. Za przejazd 1 km autostrady usta-
lono cenę 27 groszy brutto. Pan powiada o najwyż-
szych cenach w Europie. W Europie koszt przejazdu
wynosi 8–10 centów, w związku z tym proszę nie
przesadzać i nie mówić, że jest to najwyższa cena
w Europie.
Umowa daje ministrowi możliwość zmiany stawek
opłat. Niestety, umowa jednocześnie wskazuje, iż
w takiej sytuacji ma miejsce zdarzenie odszkodowaw-
cze, na podstawie którego partnerowi prywatnemu
będzie wypłacone stosowne odszkodowanie za utra-
cone przychody i zwiększone koszty. Obecnie przygo-
towuje się opinię prawną oraz analizę finansową.
W ministerstwie od dłuższego czasu trwają prace nad
ustaleniem, jaki to będzie miało skutek, szczególnie
dla Krajowego Funduszu Drogowego.
Faktycznie, obecnie za przejazd przedmiotowym
odcinkiem muszą płacić kierowcy nieposiadający wi-
niet, w praktyce podróżujący samochodami osobowy-
mi. Jednocześnie potwierdzam, iż na równoległej
drodze krajowej nr 1 trwa pierwszy etap remontu,
który ma zakończyć się do końca czerwca tego roku.
Obecnie trwa przetarg dotyczący kolejnego etapu re-
montu. Niestety, z uwagi na pojawienie się w ostat-
nim czasie ponad 300 zapytań do tego przetargu ze
strony oferentów, nie można skutecznie doprowadzić
do jego rozstrzygnięcia. Przewidujemy, że ewentual-
na umowa podpisana będzie nie wcześniej niż na
przełomie drugiego i trzeciego kwartału tego roku,
natomiast pod koniec trzeciego kwartału ruszy re-
mont pozostałego odcinka drogi nr 1.
W tej sytuacji, panie pośle, mamy do wyboru trzy
warianty: pełne zniesienie stawek, tak jak pan suge-
89
ruje, pozostawienie sytuacji bez zmian i jakiś wariant
pośredni, o którym za chwilę.
Jeśli chodzi o pełne zniesienie stawek, to rad bym
z panem pogawędzić w tej kwestii, pod warunkiem
że wskaże mi pan obwodnice trzech miast, które
w wyniku braku wpływu środków do Krajowego
Funduszu Drogowego nie zostaną wybudowane. Je-
żeli pan publicznie wskaże trzy obwodnice miejskie
– pierwszą, drugą, trzecią – to w porządku, bierze
pan odpowiedzialność polityczną i w ten sposób mo-
żemy rozmawiać. To jest wariant pierwszy.
Wariant drugi, w którym pozostawiamy niezmie-
nioną stawkę 27 groszy za km, nie wchodzi w rachu-
bę. Rząd widzi ten problem społeczny. To nie jest tak,
że odwróciliśmy się od tego problemu i nie mamy
zamiaru nic zrobić.
W takiej sytuacji pozostaje wariant pośredni.
Analizujemy trzy możliwe stawki: 10, 15, 20 groszy,
z uwzględnieniem tego, co się stanie w Krajowym
Funduszu Drogowym w wyniku takiego obniżenia
stawek. Jest to oczywiście wariant najbardziej praw-
dopodobny i jedna z tych trzech stawek zostanie wy-
brana. Nie chciałbym sugerować, która.
Decyzja zostanie podjęta w najbliższych dniach,
powiedzmy, że do końca kwietnia. Mamy świadomość
tego, że nadchodzący długi weekend spowoduje
pierwsze w tym roku prawdziwe spiętrzenie ruchu na
omawianym odcinku drogi. W związku z tym na pew-
no ta sprawa zostanie załatwiona w ciągu najbliż-
szych dni, czyli na długi weekend będziemy mieli ten
problem rozwiązany.
Panie pośle Kurski, to nie jest efekt protestów
pana czy premiera Kaczyńskiego. To jest efekt tego,
że rząd widzi te problemy, nie odwracamy się od nich.
W związku z tym za chwilę podejmiemy decyzję, któ-
ra spowoduje, że na oddanym do użytku 25-kilome-
trowym odcinku autostrady będą obowiązywały dużo
bardziej przyjazne ceny.
Natomiast chciałbym zapytać – chociaż odpo-
wiedź jest jasna – dlaczego, mając świadomość, że
w tym czasie prawdopodobnie nie będzie jeszcze au-
tostrady – jak pan wie, została ona ukończona przed
terminem – ustalono taki harmonogram remontu
drogi nr 1. Czy to znaczy, że pan ma pretensję o to,
że ta autostrada już istnieje? Nie rozumiem.
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Przecież to jest
proste.)
Miało nie być autostrady. Koncesjonariusz oddał
ją rok przed terminem. Dzisiaj trwa remont drogi nr
1 i pan się wścieka, że ludzie mogą jeździć autostradą.
Nie zrozumiem. Proszę mi pomóc, bo ja tego nie ogar-
niam. (Oklaski) Odnoszę wrażenie, że kilka miesięcy
wcześniej kompletnie nie koordynowano dwóch pro-
cesów: budowy autostrady A1 i planowanego remon-
tu przebiegającej obok drogi nr 1. Po prostu te pro-
cesy przebiegały niezależnie, w związku z tym dzisiaj
mamy taką sytuację, jaką mamy. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
90 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Dodatkowe pytanie zada pan poseł Jacek Kurski.
Proszę uprzejmie, panie pośle.
Poseł Jacek Kurski:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie ministrze, niech pan nie odwraca kota ogo-
nem. Autostrada A1 to nie jest jedyny taki przykład.
W przypadku autostrady A4, o której chciał mówić
pan poseł Adamczyk, współautor pytania – jestem
mu wdzięczny za to, że oddał mi swój czas – chodzi
o to samo. Stajecie po stronie koncesjonariusza, a nie
po stronie społeczeństwa. (Oklaski) Każecie płacić
ludziom za autostradę, która im się po prostu należy.
Przecież pan doskonale wie, o co chodzi. Marszałek
woj. pomorskiego Jan Kozłowski powiedział, że jak
kogoś nie stać na autostradę, to niech nie jeździ. Po-
wiedział, że na całym świecie są hotele 5-gwiazdkowe
i są pensjonaty, są restauracje i są bary mleczne.
Chcecie wysłać polskie społeczeństwo do barów
mlecznych, na objazdy i złe drogi, a ludzie chcą jeź-
dzić autostradami, bo to obiecaliście.
(Poseł Tadeusz Cymański: Sondaż.)
Dobrze, pan poseł Cymański dobrze przypomina,
że teraz robicie klasyczną ściemę, dlatego że mówicie,
że przeprowadzacie sondaż, ile kierowcy byliby w sta-
nie zapłacić za przejazd tym odcinkiem. Jednocześnie
pan minister przed chwilą powiedział, że już wiecie,
jakie są wyniki analiz, i wymienił kwoty: 10, 15, 20
groszy. Przestańcie ściemniać i dotrzymajcie słowa,
które daliście, że na czas remontu drogi krajowej nr 1
opłaty za przejazd autostradą A1 zostaną zawieszone.
To są wasze słowa. Chodzi nam tylko o to, żebyście
dotrzymali słowa, jakie daliście społeczeństwu. Jako
Prawo i Sprawiedliwość apelujemy o natychmiastowe
zawieszenie poboru opłat na autostradzie A1 pod
Gdańskiem. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Myślę, że w tej wypowiedzi pana posła Kurskiego
istotne było to, że w Polsce są bary mleczne, bo lewi-
ca ciągle jest podejrzewana o to, że je zlikwidowała.
To było ważne oświadczenie.
Odpowiada sekretarz stanu, pan poseł Tadeusz
Jarmuziewicz.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Tadeusz Jarmuziewicz:
Panie pośle, nie wiem, jak mam to panu wytłu-
maczyć. Jest taka rzadka grupa ludzi, w przypadku
których im dłużej tłumaczyć, tym szybciej rozumieją.
(Wesołość na sali) Coś mi się wydaje, że to jest mniej
więcej taki klimat. To nie jest wiec wyborczy, niech
pan mówi prawdę. (Oklaski)
(Głos z sali: Proszę odpowiedzieć na pytanie, pa-
nie ministrze.)
(Poseł Andrzej Adamczyk: Kto będzie bronił kie-
rowców, jeśli rząd będzie bronił koncesjonariuszy?)
Powiem panu, kto staje po stronie koncesjonariu-
szy. Pan wie, że rozwiązanie problemu w ten sposób,
że wprowadzamy zerową stawkę opłat, oznacza dla
koncesjonariusza wydarzenie odszkodowawcze i peł-
ny zwrot opłat. Jeżeli wprowadzamy zerową stawkę,
to koncesjonariusza nie może spotkać nic lepszego.
Niech pan sobie odpowie na pytanie, w czyim imieniu
pan protestuje. W imieniu koncesjonariusza, żeby
miał więcej kasy, tak? (Oklaski) W związku z tym
zejdźmy na ziemię, ustalmy takie warunki rynkowe,
aby stawka 10–20 groszy była na tyle przyjazna dla
kierowców, żeby mogli jeździć tą drogą już w czasie
długiego weekendu. Za kilka dni zostaną poprawione
warunki finansowe dla kierowców, którzy będą ko-
rzystali z tej autostrady, i tyle. Dziękuję. (Oklaski)
(Poseł Andrzej Adamczyk: Panie ministrze, do
Boliwii droga krótka.)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę państwa, przechodzimy do kolejnego pytania.
Panowie posłowie Andrzej Orzechowski i Janusz
Cichoń, reprezentujący Platformę Obywatelską, za-
dadzą pytanie w sprawie zmian w polskiej kolei, ze
szczególnym uwzględnieniem realizacji programu
„Tiry na tory”.
Pytanie będzie kierowane do ministra infrastruk-
tury.
Jako pierwszy pytanie zada pan poseł Andrzej
Orzechowski.
Proszę uprzejmie, panie pośle.
Poseł Andrzej Orzechowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
6,5 tys. dużych ciężarówek przejeżdża codziennie
przez Augustów, a tory stoją puste. Ostatnio cięża-
rówki przejeżdżały także przez nieprzystosowane do
tego drogi mazurskie, bo kierowcy unikają tranzytu
przez Warszawę. Co dziesiąta śmiertelna ofiara na
drodze jest wynikiem zderzenia z tirem, a w co pią-
tym wypadku uczestniczy samochód ciężarowy. Dla-
tego nie dziwi ciągły wzrost popularności programu
„Tiry na tory”. Jest to program racjonalny, zakłada
tranzyt towarów przez Polskę za pomocą kolei, co
znacząco odciążyłoby ruch drogowy. Dzięki temu
stan dróg nie ulegałby tak szybkiemu pogorszeniu
jak obecnie, a ilość wypadków zmniejszyłaby się
w sposób znaczący. Oczywiście nie chodzi o przewo-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Andrzej Orzechowski
żenie koleją tirów, ale usprawnienia dla przewozu
koleją kontenerów. Jeden pociąg, ciągnący średnio
1400 t, oznacza 200 tirów mniej na drodze.
Aby zrealizować program „Tiry na tory”, potrzeb-
ne jest uzasadnienie ekonomiczne. Niestety, trans-
port kolejowy jest w Polsce prawie 2 razy droższy niż
drogowy. Wynika to ze złego stanu torowisk, ale tak-
że z dość nieudolnej polityki PKP Cargo. Przykładem
tej ostatniej jest chociażby podwyższenie w ubiegłym
roku cen transportu kolejowego, kiedy zaczęło bra-
kować transportu drogowego. Moim zdaniem zaś to
właśnie nie przez podwyżkę, ale przez obniżkę moż-
na byłoby zdobyć większą liczbę klientów. Sytuacja
taka nie zmieni się na lepsze dopóty, dopóki kolej
w Polsce będzie w rękach państwowych. Stąd moje
pytania: Co rząd zamierza zrobić, aby urynkowić
cenę transportu kolejowego w naszym kraju? Ja-
kie zmiany proponuje wdrożyć w PKP Cargo, aby
status monopolisty nie przeszkadzał firmie w dąże-
niu do europejskich czy po prostu zdroworozsądko-
wych standardów? Czy jednym ze środków do polep-
szenia stanu PKP, tak by program „Tiry na tory” za
10 lat stał się normalną praktyką jak w Austrii czy
Szwajcarii, jest prywatyzacja państwowego monopo-
listy? Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Odpowiedzi udzieli podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Infrastruktury pan Juliusz Engelhardt.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Juliusz Engelhardt:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pyta-
nia, które tutaj zostały postawione, są ze wszech
miar zasadne. Chciałbym się odnieść, po pierwsze,
bezpośrednio do pytań zadanych tutaj w ostatniej
sekwencji, a później troszkę szerzej powiem odnośnie
do programu „Tiry na tory”.
Jest pytanie: Co rząd zamierza zrobić, by uryn-
kowić cenę transportu kolejowego w naszym kraju?
Generalnie trzeba powiedzieć, że ceny w transporcie
kolejowym w istocie są rynkowe. Ceny w transporcie
kolejowym nie są w żaden sposób regulowane przez
państwo, a PKP Cargo nie jest na tym rynku abso-
lutnym monopolistą. Chciałbym powiedzieć, że
obecnie w Grupie PKP przewozi się w masie ładun-
kowej około 50% tonażu i wykonuje się około 75%
pracy przewozowej. To oznacza, że około 50% tona-
żu przewożą przewoźnicy spoza Grupy PKP, prze-
woźnicy prywatni, i realizują 25% pracy przewozo-
wej, przy czym tendencja wzrostowa jest odczuwal-
na w grupie przewoźników prywatnych i Cargo
91
niestety traci tę pozycję dominującego przewoźnika,
a nie monopolisty.
Odnośnie do prywatyzacji, bo było pytanie bezpo-
średnie. Oczywiście rząd realizuje „Strategię dla
transportu kolejowego do 2013 r.” i w planach tejże
strategii jest prywatyzacja PKP Cargo poprzez giełdę
w 2010 r. Dodam tylko, że w Szwajcarii koleje nie
zostały sprywatyzowane, jak również w Austrii nie
do końca miała miejsce prywatyzacja.
Chciałbym się odnieść teraz może szerzej do głów-
nego problemu, który nurtuje panów posłów, a pew-
nie i szerokie warstwy społeczeństwa, bo przecież
rzeczywiście w wielu regionach Polski, a szczególnie
w części północno-wschodniej, powstał problem gwał-
townego wzrostu międzynarodowych przewozów
drogowych, które są uciążliwe dla lokalnych społecz-
ności i środowiska naturalnego. Wielkość tych prze-
wozów, na przykład jeśli chodzi o kierunek z Litwy
i na Litwę, dochodzi już do 3 mln ton rocznie. Logicz-
ny jest zatem pogląd, że ten uciążliwy ruch powinien
być przejęty przez transport kolejowy, a mówiąc ko-
lokwialnie, najlepiej w całości „wstawiony” na wago-
ny kolejowe. Nie jest to jednak proces samoczynny.
Trzeba powiedzieć, że gdyby nawet kolej została wy-
posażona w odpowiedni tabor i punkty przeładunku,
to wcale jeszcze nie znaczy, że nastąpi dobrowolne
dążenie właścicieli pojazdów drogowych do skorzy-
stania z oferty przewozu kolejowego, tym bardziej że
nie ma w tym zakresie i nie może być w naszych
warunkach żadnego administracyjnego przymusu.
Dodam, że niektóre kraje rzeczywiście, np. wymie-
niona tutaj Szwajcaria wprowadzała pewne admini-
stracyjne narzędzia, kierując przejazdy przez Alpy,
prawda, i kładąc nacisk na transport kolejowy, ale
Szwajcaria nie jest członkiem Unii Europejskiej, to
po pierwsze. Po drugie, tranzyt alpejski stanowił tam
rzeczywiście olbrzymi problem. Natomiast w naszych
warunkach na przykład w tranzycie na Litwę na
pewno nie moglibyśmy sobie na to pozwolić, tak samo
zresztą w tranzycie na Białoruś czy na Ukrainę, bo
mamy przecież pewne zobowiązania międzynarodo-
we i spotkalibyśmy się z retorsjami, a ogólnie nie
byłoby to rynkowe kształtowanie tych relacji. A za-
tem pozostają generalnie narzędzia typu ekonomicz-
nego, typu inwestycje itd. Trzeba powiedzieć, że
rzeczywiście w tej dziedzinie podejmowane są liczne
inicjatywy. Koncentrują się one jakby na dwóch kie-
runkach przewozowych – na kierunku wschód–za-
chód czy zachód–wschód z jednej strony oraz pół-
noc–południe z drugiej strony – przy wykorzystaniu
systemu transportu intermodalnego.
Dodajmy jednak, że w przypadku hasła „Tiry na
tory” pan poseł był uprzejmy podkreślić, że rzeczy-
wiście nie chodzi tutaj o bezpośrednie przestawienie
tira na tory, chociaż taka możliwość oczywiście ist-
nieje, taka możliwość istnieje i nawet potencjalnie
mamy takie możliwości, gdyż jest to jedna z techno-
logii tzw. transportu intermodalnego, polegająca na
tym, że cały zestaw drogowy przewożony jest wago-
nem kieszeniowym. Dodam też, że PKP Cargo dys-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
92 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Juliusz Engelhardt
ponuje około 100 takimi wagonami kieszeniowymi,
ale ta technologia transportu intermodalnego nie
rozpowszechnia się ani w Europie, ani nie rozpo-
wszechni się przypuszczalnie w Polsce, dlatego że są
liczne uwarunkowania typu: bardzo drogi wagon,
obniżona podłoga, pojazd powinien być przewożony
razem z kierowcą, a czasy przejazdów są długie; są
więc liczne uwarunkowania. Tak więc ta technologia
się nie upowszechniła, jak również nie upowszechni-
ła się inna technologia, znana już i opracowana zresz-
tą w Polsce, między innymi transportu bimodalnego,
w przypadku którego jest to właściwie jednocześnie
i naczepa, i wagon kolejowy – można z zastosowa-
niem takiej technologii też transportować – jest to
też bardzo drogi środek transportu. A zatem pozo-
stają nam trzy technologie, to są przewozy kontene-
rów, przewozy naczep samochodowych oraz przewozy
tzw. wymiennych pudeł. I trzeba powiedzieć, że…
(Dzwonek) Czy mogę kontynuować?
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Kontynuować – nie, zmierzać do końca. Będzie na
pewno drugie pytanie.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Juliusz Engelhardt:
Może pół minuty, panie marszałku, dokończę tylko.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Pół minuty.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Juliusz Engelhardt:
Chciałbym powiedzieć, że są podejmowane liczne
działania w Polsce w tym zakresie, że ogólnie około
3% przewozów w Polsce to są już przewozy intermo-
dalne. Dynamika tych przewozów jest bardzo duża.
Uruchomione zostały przewozy w tranzycie Ham-
burg–Trakiszki, czyli na Litwę, i pociągi kontenero-
we kursują. Tych pociągów dobowo mamy już około
20–30 sztuk. Dynamika przewozów intermodalnych
w Polsce obecnie to 27–30%. Dzisiaj jest to około 3,5
mln ton. Szacujemy, że w najbliższych latach powin-
no się to zwiększyć do około 10 mln ton, czyli ten
system będzie się rozwijał. Wymaga on wszakże in-
westycji w terminale. Są programy inwestycyjne.
Wymaga on także inwestycji w infrastrukturę kole-
jową oraz obniżenia stawek dostępu do infrastruktu-
ry kolejowej, a jednocześnie wprowadzenia systemu
opłat za korzystanie z dróg, nad czym resort obecnie
pracuje. Jeśli byłyby pytania, to chętnie to uzupełnię,
ale przekroczyłem czas. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie dodatkowe zada pan poseł Janusz Cichoń.
Poseł Janusz Cichoń:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Tiry na torach
w Szwajcarii i Austrii to efekt decyzji administracyj-
nych. Nie polecamy takiego rozwiązania. W warun-
kach rynkowych klucz do sukcesu to niewątpliwie
sieć specjalistycznych terminali przeładunkowych.
Budują je nasi sąsiedzi. Kolej transsyberyjska – chcia-
łoby się powiedzieć – czeka. Sukces Sławkowa także
powinien skłaniać do podjęcia podobnych inwestycji,
np. w woj. warmińsko-mazurskim czeka Skandawa.
Czy i kiedy przewidujemy realizację tej i podobnych
inwestycji?
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę, panie ministrze, o udzielenie odpowiedzi
na dodatkowe pytanie.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Juliusz Engelhardt:
Jeśli chodzi o terminale, to trzeba powiedzieć, że
jest realizowany program rozwoju transportu inter-
modalnego. Również w programie „Infrastruktura
i środowisko” przewidziano 111 mln euro na rozwój
transportu intermodalnego, w tym na terminale, na
różnego rodzaju prace dodatkowe, jakkolwiek te
środki nie mogą być przeznaczone bezpośrednio na
tabor ani też na wsparcie systemu przewozowego
w sensie dofinansowania kosztów operacyjnych. Je-
żeli chodzi o terminale, którymi dysponuje PKP Car-
go – trzeba bowiem powiedzieć, że są też operatorzy
prywatni w Polsce, którzy dysponują terminalami
kontenerowymi – w przypadku PKP Cargo przewi-
dujemy, że do 2010 r. prawdopodobnie będzie zreali-
zowanych 10 terminali kontenerowych, tj. w Pozna-
niu, Wrocławiu, Gliwicach, Żurawicy i Małaszewi-
czach – to jest na granicy wschodniej, w Warszawie,
Kutnie, Toruniu, Gdańsku, Gdyni i Szczecinie.
A więc będą to terminale, które pokryją podstawowe
potrzeby polskiej sieci kolejowej w zakresie transpor-
tu intermodalnego. Już dzisiaj obserwujemy zatyka-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Juliusz Engelhardt
nie się zdolności przerobowych terminali ze wzglę-
du na dużą dynamikę przewozów, zwłaszcza kon-
tenerów, mniej w zakresie wymiennych pudeł czy
naczep.
A więc inwestycje są przewidziane, jest przewi-
dziane wsparcie z budżetu państwa na prace ter-
minalowe, w szczególności na granicy wschodniej
w Małaszewiczach i Żurawicy–Medyce, bo trzeba po-
wiedzieć, że kierunki wschód–zachód generalnie idą
do Polski z portów niemieckich: przede wszystkim
Hamburg i Bremerhaven, a w relacjach północ–połu-
dnie Gdynia, południe kraju, Gliwice, Łódź. Takie
mamy kierunki, tak? Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Domicela Kopaczewska i pan poseł
Grzegorz Karpiński z Platformy Obywatelskiej zada-
dzą pytanie w sprawie realizacji projektu „Ekologicz-
ne bezpieczeństwo stopnia wodnego Włocławek: bu-
dowa stopnia wodnego lub stałego progu, zwiększenie
bezpieczeństwa powodziowego i przeciwdziałania
erozji na Wiśle od Nieszawy do Torunia, moderniza-
cja stopnia wodnego we Włocławku”. Pytanie do mi-
nistra środowiska.
Pytanie postawi pani poseł Domicela Kopa-
czewska.
Proszę bardzo.
Poseł Domicela Kopaczewska:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Tama we Włocławku powstała jeszcze w latach 60.
ubiegłego stulecia. Miał to być pierwszy element
planowanej wówczas kaskady dolnej Wisły. Realiza-
cja tego projektu miała przekształcić królową na-
szych rzek w źródło czystej energii elektrycznej
i tanią drogę wodną oraz wyeliminować częste po-
wodzie. Z ambitnego planu zakładającego wybudo-
wanie co najmniej 7 stopni wodnych pozostał tylko
1 – Włocławek.
Od 17 lat posłowie z regionu włocławsko-toruń-
skiego zgłaszają z większym lub mniejszym skutkiem
postulaty w tej sprawie. Na szczęście rząd premiera
Donalda Tuska na liście indykatywnej Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” w prio-
rytecie III: Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie
zagrożeniom środowiska działanie 3.1: Retencjono-
wanie wody i zapewnienie bezpieczeństwa przeciw-
powodziowego umieścił projekt „Ekologiczne bezpie-
czeństwo stopnia wodnego Włocławek: budowa stop-
nia wodnego lub stałego progu, zwiększenie bezpie-
czeństwa powodziowego i przeciwdziałania erozji na
93
Wiśle od Nieszawy do Torunia, modernizacja stopnia
wodnego we Włocławku”.
Celem projektu jest trwałe zabezpieczenie stopnia
wodnego we Włocławku umożliwiające stworzenie
lepszych warunków zabezpieczenia doliny Wisły
przed powodziami.
Podczas konsultacji koncepcji programowo-prze-
strzennej przedstawiono 5 wariantów dotyczących
projektu. Pierwszy wariant to zabezpieczenie istnie-
jącego stopnia wodnego we Włocławku, drugi prze-
widuje budowę stałego progu podpiętrzającego, trze-
ci budowę stopnia wodnego z lokalizacją w Nieszawie.
W momencie, kiedy pojawiła się medialna informacja,
że projekt ten znalazł się na liście indykatywnej,
część społeczności lokalnej zrozumiała to tak, że bę-
dzie realizowana budowa stopnia w Nieszawie.
Czwarty to budowa stopnia z lokalizacją w Ciecho-
cinku, piąty to rozbiórka stopnia wodnego we Wło-
cławku. Obecnie dobiegają końca prace nad raportem
oddziaływania na środowisko. Następnym etapem
ma być ocena realizacji wielokrotnej wyboru opty-
malnego wariantu.
W związku z tym pytam pana ministra: Kto bę-
dzie dokonywał wyboru tego wariantu? Czy został
już powołany zespół, który ten wariant wybierze?
Jakie jest stanowisko Ministerstwa Środowiska
w sprawie wyboru wariantu i kiedy dowiemy się, któ-
ry z tych wariantów będzie realizowany?
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Minister-
stwie Środowiska pan Stanisław Gawłowski.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Poseł! Rze-
czywiście rząd Donalda Tuska bardzo dużą wagę
przykłada do zabezpieczenia przeciwpowodziowego
Włocławka i bezpieczeństwa związanego ze stopniem
Włocławek. Przy okazji analizy listy indykatywnej
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” zauważyliśmy, że ten projekt nie zna-
lazł się na liście głównej. Po weryfikacji umieściliśmy
ten projekt na liście głównej, uznając, że jest to jedno
z najważniejszych zadań związanych z gospodarką
wodną. Ale to jest pierwszy krok, bo tak naprawdę
dzięki temu działaniu zabezpieczyliśmy pieniądze na
działanie związane bezpośrednio właśnie ze stop-
niem wodnym Włocławek. To po pierwsze.
Po drugie, ponieważ nie ma jednoznacznej opinii,
w jaki sposób należy zabezpieczyć stopień wodny
Włocławek, zostały przygotowane różnego rodzaju
koncepcje. Żeby wybrać koncepcję najlepszą, została
podpisana pod koniec ubiegłego roku umowa z firmą
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
94 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski
Hydroprojekt, która ma wykonać dokumentację, która
przybliży nas do wyboru odpowiedniego wariantu.
Oprócz tego współpracujemy, współdziałamy
z firmą konsultingową Jaspers. Ta firma została
wskazana przez instytucję zarządzającą Programem
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”, czyli
ministra rozwoju regionalnego. Firma pomaga nam
w wyborze koncepcji w obszarze dotyczącym akcep-
tacji wydatków związanych z Programem Operacyj-
nym „Infrastruktura i środowiska” przez Komisję
Europejską. Oznacza to mniej więcej tyle, że nie
wszystkie działania inwestycyjne Komisja Europej-
ska będzie chciała zaakceptować. Żebyśmy nie popeł-
nili w tym zakresie błędu, współdziałamy i współpra-
cujemy z zespołem doradców i w takim obszarze bę-
dziemy korzystać również z ich doświadczeń i wiedzy
w części dotyczącej stopnia wodnego Włocławek.
Tak jak powiedziałem, w ubiegłym roku podpisa-
liśmy umowę. Wynika z niej, że do połowy tego roku,
praktycznie do końca maja powinniśmy mieć już
wskazanie rozwiązania najlepszego dla zabezpiecze-
nia stopnia wodnego Włocławek. Dopiero wtedy osta-
tecznie Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej wspól-
nie, razem z Ministerstwem Środowiska i przy współ-
działaniu z instytucjami i osobami, które nam dora-
dzają, dokona wyboru najlepszego wariantu inwesty-
cyjnego, który zabezpieczy cały stopień. Chyba
w pełni odpowiedziałem na te pytanie. Dziękuję bar-
dzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pytania dodatkowego nie ma. Odpowiedź była
wyczerpująca.
Poseł Grzegorz Karpiński:
Jest pytanie dodatkowe.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Jest?
Pan poseł Grzegorz Karpiński, proszę uprzejmie.
Poseł Grzegorz Karpiński:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Panie ministrze, chciałbym w związku z udzielo-
ną informacją i całym tym projektem związanym
z zabezpieczeniem tamy dopytać, czy ministerstwo
planuje, że w ramach modernizacji koryta Wisły,
w ramach tego przedsięwzięcia będzie przeprowadzo-
na również modernizacja wałów przeciwpowodzio-
wych całej Niziny Ciechocińskiej.
To jest dość istotny problem z tego powodu, że
projekt ten nie został umieszczony w Regionalnym
Programie Operacyjnym Województwa Kujawsko-
-Pomorskiego, a wydaje się, że zabezpieczenie tamy
nie jest wystarczające dla zabezpieczenia przeciwpo-
wodziowego tego obszaru i konieczne jest uzupełnie-
nie tej inwestycji o budowę czy naprawę istniejących
wałów przeciwpowodziowych na Nizinie Ciechociń-
skiej. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Proszę pana ministra o udzielenie odpowiedzi na
dodatkowe pytanie.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Ja już o tym mó-
wiłem. Do końca maja będzie przygotowany pierwszy
etap dokumentacji, która będzie zawierać koncepcję
programowo-przestrzenną. W ramach tej koncepcji
będziemy widzieć, jaki zakres robót jest niezbędny,
czy również w obszarze dotyczącym wałów przeciw-
powodziowych będziemy musieli prowadzić prace
modernizacyjne, czy nie. Zakładamy, że tak, ale – tak
jak powiedziałem – dopiero z dokumentacji będzie
wynikać wprost, jaki zakres robót będzie realizowa-
ny. Jest to ogromne przedsięwzięcie, oszacowane na
wiele milionów euro. W związku z tym odpowiedni
poziom przygotowania musi być wcześniej urucho-
miony, żeby nie popełnić błędów przy wydatkach
inwestycyjnych. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję uprzejmie.
Pani poseł Aleksandra Natalli-Świat i pani poseł
Beata Szydło z Prawa i Sprawiedliwości zadadzą py-
tanie w sprawie braku koncepcji rządu dotyczącej
reformy finansów publicznych.
(Głos z sali: Panie marszałku, jaka kolejność?)
Wszystko będzie. Kolejność została lekko zmienio-
na za zgodą pana marszałka ze względu na prośbę
przedstawicieli rządu. I stąd...
(Głos z sali: Niech pan marszałek powie, jaka bę-
dzie kolejność.)
Za chwilę to przedstawię.
To pytanie będzie do ministra finansów.
Później będzie pytanie pani poseł Łybackiej, na-
stępnie panów posłów Steca i Martyniuka. Potem
przejdziemy do pytań pana posła Łopaty, pana posła
Macieja Orzechowskiego, pani poseł Jadwigi Wi-
śniewskiej, pana posła Grzegorza Roszaka i pani poseł
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej. Tak to będzie wyglą-
dało.
Proszę bardzo, pytanie zada pani poseł Beata
Szydło.
Proszę uprzejmie.
Poseł Beata Szydło:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
16 kwietnia dymisję złożył wiceminister finansów
prof. Stanisław Gomułka, odpowiedzialny w rządzie
Donalda Tuska za reformę finansów publicznych.
Przewodniczący klubu Platformy Obywatelskiej
i jednocześnie przewodniczący Komisji Finansów
Publicznych pan Zbigniew Chlebowski stwierdził, że
jest to dymisja z powodów osobistych. Natomiast pan
wiceminister Gomułka m.in. w wywiadzie dla „Ga-
zety Wyborczej”, mówiąc o rządzie i koalicji Platfor-
my Obywatelskiej i PSL, stwierdził: „Wśród mini-
strów i polityków w ogóle nie było zainteresowania
dyskusjami o tym, jak kontrolować wzrost wydatków,
jakie reformy wprowadzać, by ten wzrost wyhamo-
wać. Z Ministerstwa Finansów wychodzą pomysły,
które utykają gdzieś na szczeblu premiera. (…) Pre-
mier nie przejawia dostatecznej inicjatywy w rozwią-
zywaniu sporów programowych”. To fragmenty wy-
powiedzi pana wiceministra Gomułki.
Stąd oczywiste jest, że te sprzeczne informacje
budzą niepokój o dalsze losy reformy finansów. Jest
ona przecież bardzo istotna dla podtrzymania w na-
szym kraju szybkiego tempa wzrostu gospodarczego,
a wyniki gospodarcze, chociażby za marzec, pokazu-
ją pewne symptomy, które mogą sugerować spowol-
nienie tego tempa.
Rząd Jarosława Kaczyńskiego przygotował pro-
jekt ustawy o finansach publicznych i skierował go
do Sejmu. Niestety m.in. głosami obecnej koalicji nie
dopuszczono do tego, by nad nim procedować. Jeśli
chodzi o reformę, mamy wrażenie, że obecny rząd nic
nie zrobił w tej kwestii.
W związku z tym, biorąc pod uwagę informacje
o narastających napięciach związanych z konstrukcją
budżetu na rok 2009 i o przygotowywanych przez do-
radców ekonomicznych premiera scenariuszach kry-
zysowych, z których jeden zakłada wycofanie się
z obniżenia składki rentowej, oczekujemy odpowiedzi
od rządu, czy i kiedy zamierza przeprowadzić reformę
finansów publicznych, jakie zmiany proponuje mini-
sterstwo, w jakich terminach będą one wprowadzane
i kiedy będą gotowe projekty ustaw. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Minister-
stwie Finansów pani Elżbieta Suchocka-Roguska.
95
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Finanse publiczne
to procesy związane z gromadzeniem środków pu-
blicznych oraz ich rozdysponowywaniem, a w szcze-
gólności: gromadzenie dochodów i przychodów pu-
blicznych, wydatkowanie środków publicznych, fi-
nansowanie potrzeb pożyczkowych zarówno budżetu
państwa, jak i budżetów jednostek samorządu tery-
torialnego, zaciąganie zobowiązań angażujących
środki publiczne, zarządzanie środkami publicznymi,
zarządzanie długiem publicznym oraz rozliczenia
z budżetem Unii Europejskiej.
Reforma finansów publicznych to działania, które
muszą być wielokierunkowe i obejmować: po pierw-
sze, zmiany w organizacji sektora finansów publicz-
nych, po drugie, działania zmierzające do racjonali-
zacji gospodarowania środkami publicznymi i po
trzecie, zmiany w dochodach i wydatkach budżetu
państwa.
Zmiana organizacji sektora finansów publicznych
to domena ustawy o finansach publicznych. Tutaj
mogą być podjęte decyzje, czy będą gospodarstwa
pomocnicze i zakłady budżetowe, czy fundusze celo-
we mogą funkcjonować w dotychczasowej formule,
czy zadania realizowane przez podmioty inne niż
jednostki objęte budżetem mogą funkcjonować w po-
staci agencji. Działania związane z racjonalizacją
wydatkowania środków to również domena ustawy
o finansów publicznych, dlatego że ustawa ta ustala
zasady wydatkowania, generalnie zasady gospodaro-
wania. Prace nad zmianami w tym obszarze są pro-
wadzone w Ministerstwie Finansów.
Przedłożony przez rząd pana premiera Kaczyń-
skiego projekt ustawy o finansach publicznych był
przygotowany w Ministerstwie Finansów i nie został
zniszczony. Projekt ten istnieje i stanowi bazę przy-
gotowywania nowych rozwiązań. Ale jednocześnie
chciałabym przypomnieć, że rozwiązania zawarte
w tym projekcie budziły wiele kontrowersji, szczegól-
nie w samorządzie terytorialnym. Tam pojawił się
problem likwidacji gospodarstw pomocniczych, za-
kładów budżetowych, a przede wszystkim rachunku
dochodów własnych.
Obecnie jesteśmy w końcowej fazie prac i mam
nadzieję, że do końca czerwca, już po ostatecznych
uzgodnieniach, projekt ustawy o finansach publicz-
nych będzie przekazany do prac w parlamencie.
Inny obszar reformy finansów publicznych to ob-
szar związany z dochodami i wydatkami finansowa-
nymi ze środków publicznych. To nie jest już bezpo-
średnio sfera działań tylko ministra finansów. Refor-
ma finansów publicznych w tym obszarze to prace
prowadzone w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji, dotyczące podziału kompetencji po-
między administrację rządową i administrację samo-
rządową, to kwestia programu emerytalnego, dokoń-
czenia tego programu, a także emerytur pomosto-
wych, to sprawa jednostek służby zdrowia i reformy
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
96 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska
w tym obszarze. Minister finansów nie działa tutaj
samodzielnie. Współpracuje z innymi ministrami
i prace te są prowadzone na bieżąco. W związku
z tym wydaje się, że nie ma żadnego zagrożenia dla
tempa i formy prowadzenia tych prac.
Jeśli można, chciałabym sprostować jedno. W rzą-
dzie pana premiera Tuska za reformę finansów pu-
blicznych odpowiada minister finansów. Panu mini-
strowi Gomułce, podsekretarzowi stanu w Minister-
stwie Finansów, minister finansów powierzył obo-
wiązki koordynowania tych prac. Po dymisji pana
ministra Gomułki koordynację tych prac pan mini-
ster finansów powierzył mnie. I chcę panie zapewnić,
że dołożę wszelkich starań, żeby prace te zostały za-
kończone w szybkim tempie. Dziękuję bardzo, panie
marszałku. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie dodatkowe zada pani poseł Aleksandra
Natalli-Świat.
Poseł Aleksandra Natalli-Świat:
W kompetencje pani minister, zwłaszcza że zaj-
mowała się pani przecież tą kwestią w poprzednich
latach, wierzymy na pewno.
Pani minister powiedziała natomiast, że finanse
publiczne to gromadzenie środków publicznych. Stąd
druga część pytania. Inną, także ważną dla kondycji
finansów publicznych reformą, która została przygo-
towana przez poprzedni rząd, a zaniechana przez
obecną ekipę, była reforma aparatu skarbowego, od
którego skuteczności zależy przecież efektywność
poboru danin publicznych. Efektem tego zaniechania
były niezwykle kosztowne protesty celników. Jeśli
chodzi o te protesty, to sposób rozwiązywania tego
przez rząd już wówczas budził nasz niepokój. Już
wtedy mówiliśmy, że ten sposób i brak komplekso-
wych rozwiązań spowoduje protesty następnych grup
pracowników. Dzisiaj mamy do czynienia z zapowie-
dzią protestu pracowników urzędów skarbowych,
i to w końcu kwietnia, kiedy dobiega końca termin
składania zeznań podatkowych.
Stąd drugie pytanie: Kiedy rząd zajmie się kom-
pleksową pracą nad rozwiązaniami dotyczącymi
funkcjonowania służb celnych i skarbowych, niezwy-
kle ważnego elementu, aby dobrze skonstruowany
system finansów publicznych mógł być zasilany przez
efektywnie ściągane daniny?
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Bardzo proszę panią minister o zabranie głosu.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Suchocka-Roguska:
Pani Poseł! W Ministerstwie Finansów trwają
prace nad reformą służb skarbowych i celnych. Pro-
test służb celnych był przede wszystkim spowodowa-
ny realizacją programu modernizacji służb podle-
głych ministrowi spraw wewnętrznych i administra-
cji, czyli Straży Granicznej, Policji i Straży Pożarnej.
Pewne rozwiązania przyjęte w tym programie powo-
dowały, że na granicy, na której obie służby, czyli
Straż Graniczna i Służba Celna, funkcjonują, było
bardzo znaczące zróżnicowanie, jeśli chodzi o wzrost
wydatków. Służba graniczna miała ustawowo zagwa-
rantowany coroczny przyrost wynagrodzeń w ra-
mach tego programu.
W tej chwili w Ministerstwie Finansów prace nad
programem modernizacji służb celnych praktycznie
dobiegają końca i w niedługim czasie projekt tej usta-
wy zostanie skierowany do uzgodnień międzyresor-
towych. Trwają również prace nad modernizacją
aparatu skarbowego, z tym że w tym zakresie stopień
zaawansowania prac jest trochę niższy. Mam nadzie-
ję, że w pierwszym półroczu także ten projekt będzie
już przygotowany. Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Krystyna Łybacka, reprezentująca
klub Lewicy, zada pytanie w sprawie drastycznych
podwyżek cen gazu, skierowane do prezesa Rady Mi-
nistrów.
Proszę uprzejmie.
Poseł Krystyna Łybacka:
Bardzo dziękuję, panie marszałku.
Panie Premierze! Wysoka Izbo! W styczniu prąd
w Polsce zdrożał o 11%. To nie przeszkodziło Urzę-
dowi Regulacji Energetyki na wyrażenie zgody na
kolejną podwyżkę, średnio o 3%, od maja tego roku.
25 kwietnia wchodzą nowe ceny gazu, wyższe średnio
o 14,4%. Tak drastyczne podwyżki cen podstawo-
wych mediów uderzą przede wszystkim w rodziny
najuboższe, w tym w emerytów i rencistów. Do tej
pory struktura wydatków tych rodzin jest taka, że
one mniej więcej ¼ wydają na czynsz, na opłacenie
mediów i z trudem wystarcza im na wykupienie nie-
zbędnych leków, które tej grupie wiekowej są nie-
zbędne. Pytam zatem pana premiera: jakie działania
podejmuje rząd, aby wprowadzić pewne osłony dla
tych osób, które najbardziej odczują skutki podwyżek
cen prądu i gazu? Pytam: jakie są wyniki grupy ro-
boczej, obradującej ponoć od marca, która ma wska-
zać tzw. osoby wrażliwe na te podwyżki i zapropono-
wać jakieś osłonowe działania? Wreszcie czy bierzecie
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Krystyna Łybacka
państwo pod uwagę fakt, że tak ogromne podwyżki
zmuszą wiele gospodarstw domowych, zachęcanych
uprzednio do przejścia na ogrzewanie gazowe, do po-
szukiwania innych, alternatywnych, niekiedy gor-
szych źródeł energii, także bardziej zagrażających
środowisku? Proszę pana premiera o udzielenie od-
powiedzi. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Odpowiedzi udzieli wiceprezes Rady Ministrów,
minister gospodarki pan Waldemar Pawlak.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Szanowna Pani Poseł! Wyso-
ka Izbo! Pytanie przedstawione w imieniu pani
poseł przez marszałka Sejmu skupiało się na pod-
wyżce cen gazu. Pani poseł rozszerzyła to pytanie
o sprawy dotyczące działań związanych z ochroną
socjalną i w tym zakresie będę z natury rzeczy
miał nieco mniej informacji, bo to jest jakby inne
zagadnienie.
Zacznę od spraw związanych podwyżkami cen
gazu. Otóż, jak państwo doskonale wiedzą, w ostat-
nim roku nastąpiły bardzo radykalne wzrosty cen
ropy, a zwykle w kontraktach na dostawy gazu ceny
gazu rosną z opóźnieniem 9-miesięcznym. Cena ropy
w ostatnim czasie, można powiedzieć, wzrosła prak-
tycznie o 100%, bo na początku 2007 r. była na po-
ziomie 55 dolarów za baryłkę, teraz wynosi ponad
110 dolarów za baryłkę. Za tym podążają ceny gazu.
Chciałbym bardzo wyraźnie podkreślić, że ze strony
rządu, ze strony Urzędu Regulacji Energetyki, a tak-
że ze strony przedsiębiorstw energetycznych, szcze-
gólnie PGNiG, dołożono wszelkich możliwych starań,
aby zmniejszyć wpływ wzrostu cen surowców na do-
stawy do gospodarstw domowych, traktując te grupy
jako szczególnie wrażliwe na wzrost ceny nośników
energii. Jeżeli chodzi o gaz, wzrost cen, jak pani poseł
wspomniała, jest znacznie niższy, jeżeli chodzi o ceny
dostaw do gospodarstw domowych, niż wzrost cen
gazu na rynkach międzynarodowych. Pozwolę sobie
pani poseł przekazać jeszcze w formie pisemnej bar-
dzo szczegółowe informacje uzupełniające, bo ceny
ropy naftowej, jeżeli można pokazać, od stycznia
ubiegłego roku systematycznie rosną i wydaje się, że
w tej sytuacji bardzo ważne jest to pytanie, które
pani poseł postawiła, to znaczy czy są ekwiwalentne
nośniki energii, które pozwalałyby zastąpić gaz,
w dostępnej i rozsądnej cenie. W tym zakresie bardzo
wyraźna jest konieczność zmian w polityce energe-
tycznej, bo rzeczywiście przez ostatnich kilka, żeby
nie powiedzieć: kilkanaście, lat była prowadzona po-
97
lityka promująca zwiększone zużycie gazu, a równo-
cześnie ograniczająca dostęp do tanich źródeł energii.
Chcę podkreślić, że 1 GJ energii wyprodukowany
z węgla kosztuje ok. 7 zł, ta sama ilość energii wypro-
dukowana z gazu jest trzykrotnie droższa, a z ropy –
czterokrotnie droższa. Jeżeli spojrzymy na ceny na
rynkach światowych, to trzeba zwrócić uwagę, że cena
gazu dostarczanego do Polski pod koniec ubiegłego
roku osiągnęła poziom ok. 300 dolarów, natomiast
gaz krajowy w tym czasie i w bieżącym roku będzie
w przedziale 100–150 dolarów. Warto więc rozważyć
zwiększenie wydobycia krajowego, także w kontek-
ście przewidywanych wzrostów cen gazu importowa-
nego, bo szacuje się, że pod koniec roku ceny gazu
mogą wzrosnąć z 300 dolarów do ponad 400 dolarów
za 1000 m3 gazu, co oznacza, że będzie trzeba bardzo
precyzyjnie budować strategię, która sprzyjałaby po-
zyskaniu gazu po niższych cenach. Można to uzyskać
także drogą gazyfikacji węgla, bo okazuje się, że
w obecnych realiach szczególnie w przypadku dużych
odbiorców przemysłowych bardzo efektywna byłaby
gazyfikacja węgla na potrzeby produkcji gazu dla
zakładów azotowych. To dałoby lepsze proporcje mię-
dzy ilością gazu krajowego i importowanego w całym
bilansie zużycia gazu i szanse na obniżenie ceny gazu
dla odbiorców końcowych.
Sumując, podzielam opinię pani poseł, że strate-
gia promująca gaz okazuje się w tej chwili bardzo
kosztowna. Trzeba zwrócić uwagę, że gdyby przykła-
dowo w ubiegłym roku górnictwo zrealizowało plany
wydobycia węgla i wydobyło 7 mln ton węgla więcej,
można by wyprodukować ponad 3 mld m3 syntetycz-
nego gazu. To pokazuje, jak ważne jest budowanie
strategii energetycznej, przede wszystkim w oparciu
o tanie, dostępne w kraju zasoby surowców.
Natomiast jeśli chodzi o sprawy związane z za-
gadnieniami społecznymi i socjalnymi, to trzeba
zwrócić w tym miejscu uwagę, że polityka społeczna
powinna odpowiadać na całość uwarunkowań. Trud-
no sobie wyobrazić, żeby było specjalne wsparcie
z tytułu wzrostu cen na przykład gazu, jeżeli równo-
cześnie mamy wzrost cen ropopochodnych, a także,
co jest też wynikiem globalnych przekształceń i od-
nosi się do polskiej gospodarki, bardzo wysoki wzrost
cen zbóż na rynku międzynarodowym. Jeżeli chodzi
o politykę socjalną, to trzeba wspomnieć, że w po-
przedniej kadencji podjęto działania dotyczące pod-
wyższenia minimalnego wynagrodzenia i wprowa-
dzenia takich rozwiązań, które wspierałyby rodziny
o najniższych dochodach. To dotyczyło przykładowo
wprowadzenia, dzięki głosom ówczesnej opozycji –
Platformy i PSL-u – ulg rodzinnych. To poprawiło
sytuację materialną rodzin, które są płatnikami po-
datku dochodowego, a mogą odpisać podatek na wy-
chowanie dzieci. Patrząc na perspektywy podatkowe
oraz na perspektywy pomocy socjalnej, warto zwró-
cić uwagę na potrzebę budowania takiego spójnego
systemu, który będzie tak wspierał dochody, aby ro-
dziny, aby obywatele w naszym kraju mogli uzyski-
wać dochody na poziomie pozwalającym na godne
i dobre życie. Dziękuję. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
98 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Pani poseł Krystyna Łybacka – pytanie dodat-
kowe.
Poseł Krystyna Łybacka:
Panie Premierze! Po pierwsze, zawiodły pana
służby, bo ostatni akapit pytania brzmi: Proszę pana
premiera o odpowiedź, czy rząd jest świadom konse-
kwencji podjętych decyzji i czy Rada Ministrów roz-
waża działania zmierzające do osłony i przeciwdzia-
łania negatywnym skutkom zaistniałej sytuacji?
A więc pytanie o skutki społeczne było istotnym ele-
mentem mojego zapytania. Poza tym, panie premie-
rze, zapewne zgodzi się pan ze mną, że nie można
przerzucać wzrostu cen ropy paradoksalnie na barki
osób najuboższych. Jeżeli, jeszcze raz powtórzę, pa-
trzymy na strukturę wydatków ubogich rodzin,
emerytów i rencistów, to znaczna ich część to wła-
śnie opłaty bieżące, czyli to te osoby ponoszą naj-
większe procentowo konsekwencje wzrostu cen ropy
na świecie. Mówił pan o przygotowywaniu strategii
dla alternatywnych źródeł energii i całej strategii
energetycznej. Oczywiście, ona jest potrzebna jak
najszybciej. Stąd prośba, panie premierze, o dwoja-
kiego rodzaju pisemną odpowiedź. Po pierwsze, jeśli
chodzi o działanie osłonowe na skutek podjętych
decyzji oraz to, jakie są efekty pracy tego roboczego
zespołu mającego wytypować tzw. osoby wrażliwe
na podwyżki. Po drugie, kiedy i jaki harmonogram
działań będzie opracowany w sprawie strategii ener-
getycznej kraju?
Panie premierze, mamy niezwykle energochłonną
gospodarkę. Przecież podwyżka cen energii i koszty,
jeśli chodzi o gaz, powodują również zwyżkę cen to-
warów i usług, która znowu uderza najbardziej
w bezrobotnych. To jest najważniejsze zadanie rządu.
Jeżeli pan nie może dziś odpowiedzieć, proszę o od-
powiedź na piśmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę bardzo pana premiera.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Szanowna Pani Poseł! Odnośnie
do części dotyczącej spraw związanych z polityką spo-
łeczną przekażemy pani odpowiedź na piśmie. Nato-
miast nieuprawnione i nieuzasadnione jest sugerowa-
nie, że podwyżki cen na rynkach międzynarodowych,
szczególnie jeżeli chodzi o ceny ropy, przenoszą się na
barki najbiedniejszych. Wydaje się, że…
(Poseł Krystyna Łybacka: Procentowo…)
…powinniśmy prowadzić taką politykę gospodar-
czą, która sprzyja budowaniu większego dobrobytu,
powiększaniu dochodów wszystkich mieszkańców
naszego kraju, tak abyśmy stwarzali jak najlepsze
warunki nie tylko do rozwoju gospodarki, ale przede
wszystkim do tego, żeby ludzie mogli z własnej pracy,
z własnych dochodów utrzymać swoje rodziny i bu-
dować lepszą przyszłość. Chcę w tym miejscu bardzo
wyraźnie podkreślić, że jesteśmy w rządzie – zarów-
no Platforma, jak i PSL – zwolennikami stwarzania
takich mechanizmów, które promują uzyskiwanie
większych dochodów, a nie rozbudowują systemy…
(Poseł Krystyna Łybacka: Czyli podwyższycie
emerytom, bo nie mają innych dochodów.)
…świadczeń socjalnych. Dbajmy więc o to, żeby
zwiększać aktywność zawodową, społeczną, aby lu-
dzie mogli więcej zarabiać. Unikajmy natomiast sy-
tuacji, w której zastanawiamy się tylko, w jaki sposób
rekompensować najbiedniejszym podwyżki cen na
globalnych rynkach. Zastanówmy się, jak tworzyć
warunki do tego, żeby płace, szczególnie te najniższe,
rosły szybciej.
Chcę powiedzieć, że w planach podatkowych, je-
żeli mówimy o zmianie podatku i o kwocie wolnej,
która byłaby wsparciem dla tych, którzy mają niskie
dochody, jeżeli mówimy o ulgach rodzinnych dla tych,
którzy wychowują znaczną liczbę dzieci, to tworzymy
mechanizm, który pozwala ludziom zarabiać na wła-
sne utrzymanie i budować swoją przyszłość, a nie
rozbudowywać często nieefektywne państwowe sys-
temy pomocy społecznej. Chociaż, żeby była jasność,
nie odrzucamy również potrzeby sprawnego funkcjo-
nowania systemów wsparcia socjalnego, bo dla wielu
rodzin, dla wielu ludzi może to być właśnie dobry
impuls do tego, żeby podjąć aktywną działalność za-
wodową, żeby móc skutecznie radzić sobie o własnych
siłach w realiach współczesnego życia.
Rozwój gospodarczy, tworzenie miejsc pracy,
a także programy o takim charakterze, jak „Solidar-
ność pokoleń 50+”, to kierunek, w którym chcieliby-
śmy zmierzać, budując lepszą przyszłość dla Polaków.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Kolejne pytanie do pana premiera w sprawie bar-
dzo trudnej sytuacji ekonomicznej polskich ekspor-
terów w związku z aktualnym kursem walutowym
zadadzą posłowie Stanisław Stec i Wacław Marty-
niuk reprezentujący klub Lewicy.
Proszę bardzo, pan poseł Stanisław Stec.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Stanisław Stec:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Bardzo się
cieszę, że będzie pan osobiście odpowiadał na to py-
tanie. To świadczy o tym, że docenia pan problem
polskich eksporterów.
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2008 zało-
żono średni kurs euro na 3,74, a dolara na 2,77. Obec-
nie kurs euro wynosi 3,41, dolara – 2,14. Niektórzy
mówią, że będzie jeszcze niższy. Jest to bardzo duża
aprecjacja złotego. Sytuacja ta powoduje, że opłaca
się import, wczasy zagraniczne i spłata długów. Im-
port to jednak nie tylko surowce. Proszę spojrzeć na
duże sieci handlowe w Polsce, tam większość stano-
wią niestety towary handlowe. Aprecjacja złotego
powoduje, że dużo niższa jest wartość otrzymanych
dopłat bezpośrednich. Przypominam, że np. za 2004 r.
przelicznik wynosił 4,70 za 1 euro, a obecnie jest po-
niżej 4 zł – 3,41.
Niższa jest również wartość środków unijnych,
które współfinansują zadania inwestycyjne. Ostat-
nio spada eksport drobiu, jednak nie dlatego, że nie
ma rynku. Drobiarzom się to po prostu nie opłaca.
Sytuacja polskich eksporterów jest dramatyczna,
gdyż odbiorcy towarów czy usług za granicą nie in-
teresują się naszą wartością złotego. Dotyczy to
szczególnie tych eksporterów, którzy całość produk-
cji przeznaczają na eksport, przykładem jest fabryka
Philips w Pile.
Dlatego też, panie premierze, chciałbym przypo-
mnieć, że zgodnie z art. 24 ustawy o Narodowym
Banku Polskim, NBP realizuje politykę walutową
ustaloną przez Radę Ministrów w porozumieniu
z Radą Polityki Pieniężnej. Jednak w związku z tym
na Radzie Ministrów ciąży odpowiedzialność za po-
litykę walutową. Jakie więc działania będzie podej-
mować Rada Ministrów? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę bardzo, pan wicepremier Waldemar Paw-
lak udzieli odpowiedzi na postawione pytanie.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Szanowny Panie Pośle! Rze-
czywiście, jeżeli chodzi o sprawy dotyczące polityki
kursowej, ustawowo ta odpowiedzialność ciąży na
Radzie Ministrów. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że
po wprowadzeniu płynnego kursu walutowego do-
stępność instrumentów bezpośredniego oddziały-
wania została znacznie ograniczona. Tym niemniej
rząd podejmuje szereg działań, które są dostępne,
tak aby kompleksowo sprzyjać kreowaniu dobrych
99
warunków w naszym kraju do produkcji, a także
eksportu.
Jeżeli chodzi o bardzo konkretne działania, o któ-
rych warto w tej chwili wspomnieć, to 15 kwietnia
Rada Ministrów przyjęła ustawę o zmianie Kodeksu
cywilnego i Prawa dewizowego dotyczącą zniesienia
zasady walutowości i ograniczeń dewizowych zwią-
zanych z tą zasadą. Chodzi o to, żeby przedsiębiorcy
nie ponosili kosztów wymiany walut, jeżeli prowadzą
intensywną wymianę i współpracę gospodarczą. Je-
żeli kupują towary, komponenty do produkcji i eks-
portują gotowe wyroby, to wówczas będą mieli lepsze,
korzystniejsze warunki i nie będą narażeni na ryzy-
ko kursowe.
Trzeba zwrócić uwagę, że kurs walutowy nie może
być rozpatrywany wyłącznie jako jedyne uwarunko-
wanie opłacalności eksportu. Przekażę tu panu po-
słowi bardzo obszerne materiały dotyczące niezwy-
kłego fenomenu, jeżeli chodzi o wzrost obrotów han-
dlowych Polski w ostatnich latach. Informacje te są
dostępne na stronach Ministerstwa Gospodarki.
Chcę zwrócić uwagę, że w porównaniu do początku
lat 90., do lat 1991–1992, obroty handlowe są global-
nie ponad 10 razy większe i to w sytuacji, która spra-
wia, że np. kurs dolara jest dzisiaj niższy niż w 1995 r.
A wiadomo, jak przebiegały procesy gospodarcze
w Polsce i na świecie. Chcę także zwrócić uwagę, że
ten bardzo dynamiczny wzrost obrotów handlowych
nastąpił od początku obecnej dekady i prowadzi do
sytuacji, w której procentowe saldo w obrotach towa-
rowych handlu zagranicznego, według GUS, z pozio-
mu deficytu 25% w 2005 r. spadło do minus 6,4%,
a teraz jest na poziomie ok. 8% za 2007 r. To pokazu-
je, że bardzo ważne jest opracowanie takiej strategii
gospodarczej, która promuje współpracę gospodarczą
i skupia się na tych obszarach i sektorach, które dyna-
micznie się rozwijają i budują nadwyżkę handlową.
W tym miejscu chcę bardzo wyraźnie podkreślić,
że nastąpiły korzystne zmiany w strukturze naszych
obrotów towarowych, bo, po pierwsze, co bardzo waż-
ne, w ostatnich latach obserwujemy znaczącą nad-
wyżkę w handlu artykułami rolno-spożywczymi, to
ponad 2 mld euro za ubiegły rok. Jeśli chodzi o wy-
roby przemysłu drzewno-papierniczego, to ok. 1 mld,
wyroby ceramiczne natomiast trochę mniej. Bardzo
istotne jest jednak z jednej strony zwiększenie salda
obrotów, jeśli chodzi o wyroby przemysłu elektroma-
szynowego, a z drugiej strony zmniejszenie deficytu
w handlu tego typu wyrobami.
Chcę w tym miejscu pokazać, iż z tego punktu wi-
dzenia bardzo ważne jest spostrzeżenie, że w ramach
dyskusji na forum Światowej Organizacji Handlu,
gdzie mówi się o redukcji ceł na artykuły przemysło-
we, na usługi, ale także na artykuły rolno-spożywcze,
paradoksalnie może to być sytuacja korzystna dla Pol-
ski, bo saldo obrotów naszymi artykułami spożywczy-
mi będzie przez to większe, zatem sprawy kursowe
mogą być złagodzone, jeżeli będą mniejsze cła dopusz-
czające towary na rynki międzynarodowe.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
100 Pytania w sprawach bieżących
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
Pragnę także podkreślić, że obecny rząd podjął
wiele działań w celu poprawy współpracy w handlu
zagranicznym w regionie. Jeżeli zwrócimy uwagę na
sektory, gdzie jest duży deficyt, to musimy powie-
dzieć o produktach mineralnych – przede wszystkim
rzutuje na to import ropy i wzrost jej cen. W tej chwi-
li deficyt w tej sekcji przekracza 10 mld euro. Co cie-
kawe, dotyczy to też wyrobów przemysłu chemiczne-
go, przy czym deficyt jeśli chodzi o farmaceutyki
wynosi ponad 2 mld euro. To wiąże się z pytaniem
o strategię rozwoju naszego przemysłu i prywatyza-
cji: Czy budujemy przestrzeń dla ponadnarodowych
korporacji, czy stawiamy na przedsiębiorstwa produ-
kujące w naszym kraju i przez to zmniejszamy uza-
leżnienie od importu towarów, które mogą być wy-
twarzane u nas? Bo tradycje – jeżeli chodzi o farma-
ceutyki – mamy dość dobre.
Podsumowując, chcę podkreślić, że bardzo ważne
jest budowanie dobrych relacji gospodarczych w regio-
nie. Porównując różne parametry i czynniki sprzyja-
jące obrotom współpracy gospodarczej, a szczególnie
eksportowi, można wyróżnić dwa: pozytywne skore-
lowanie z wysokością PKB i ujemne skorelowanie
z odległością danego kraju od Polski. (Dzwonek) Zatem
ogromnie istotne jest budowanie dobrej współpracy
w regionie. Dla Polski głównym partnerem jeżeli cho-
dzi o kraje są Niemcy, a jeżeli chodzi o region – Unia
Europejska. Tu dochodzi to do ponad 80%. Bardzo
ważna jest perspektywicznie także współpraca w re-
gionie, bo na przykład mamy bardzo istotną nadwyż-
kę w handlu z Ukrainą, a deficyt w handlu z Rosją,
a wydaje się, iż na tym obszarze warto budować dobrą
współpracę gospodarczą, tak abyśmy uzyskali lepsze
efekty, bo przecież większy eksport oznacza miejsca
pracy w naszym kraju. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Pytanie dodatkowe zada pan poseł Stanisław Stec.
Poseł Stanisław Stec:
Panie Premierze! Zgadzam się szczególnie z ostat-
nim zdaniem, że większy eksport to więcej pracy
w naszym kraju. Ale nie wiem, czy pan miał ostatnio
spotkanie ze Stowarzyszeniem Eksporterów Pol-
skich. Część przedsiębiorstw już nie płaci składek
ZUS, nie płaci podatków, bo nie ma płynności z po-
wodu kursu.
Dlatego pytam: Czy rząd w swoich działaniach nie
przewiduje dopłaty do eksportu w strefie dolarowej?
Tam można to robić, bo jeśli chodzi o kraje unijne, to
nie wolno. Czy nie uważa pan premier, że przez dzia-
łania Rady Polityki Pieniężnej, która ciągle podwyż-
sza stopy procentowe, do naszego kraju napływa
trochę kapitału spekulacyjnego, który sztucznie pod-
wyższa kurs złotówki, co wpływa negatywnie na sy-
tuację polskich eksporterów towarów i usług? Czy
w tym zakresie rząd nie powinien porozmawiać
z Radą Polityki Pieniężnej? (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę pana premiera Waldemara Pawlaka o udzie-
lenie odpowiedzi na dodatkowe pytanie.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Jeśli chodzi
o współpracę ze środowiskiem eksporterów, Mini-
sterstwo Gospodarki przeprowadziło takie spotkanie
półtora miesiąca temu. Główny wniosek, główna kon-
kluzja ze strony tego środowiska była taka, że należy
szybko przejść do strefy euro, żeby ograniczyć ryzyko
kursowe. Wejście do strefy euro jest jednak obłożone
2-letnim terminem od chwili podjęcia decyzji, tak że
trudno tu o szybkie rozstrzygnięcia, ale w odpowiedzi
na te postulaty wprowadziliśmy ustawę, która – jak
wspominałem na wstępie poprzedniego wystąpienia
– umożliwia rozliczanie w walutach wymienialnych.
Dzięki temu następuje zmniejszenie ryzyka kursu
walutowego, bo przez to, że producenci, którzy zaku-
pują komponenty i eksportują, po wyeksportowaniu
mogą zachować walutę na zakupy następnych towa-
rów, zmniejsza się koszty wymiany walutowej.
Chcę jeszcze podkreślić, że polska gospodarka na
szczęście nie była uwikłana w zależności finansowe
z rynkami światowymi, jeżeli chodzi o ryzyko kredy-
tów hipotecznych, które się rozprzestrzeniło w wielu
krajach, szczególnie w Stanach i w Europie. Dzięki
temu podstawy funkcjonowania naszej gospodarki są
bardzo solidne.
Co do równowagi w handlu, chcę zauważyć, że
obserwujemy bardzo ciekawe paradoksy. Otóż na
przykład w handlu z Chinami Stany Zjednoczone
rejestrują ciągle powiększający się – w każdym razie
znaczny – deficyt. Natomiast, co ciekawe, pomimo
niespotykanego umacniania się euro, z poziomu
87 centów amerykańskich do 1,50 dolara w ciągu
ostatnich kilku lat, Niemcy w relacji z Chinami
utrzymują równowagę w handlu zagranicznym, dla-
tego że import ze strefy dolarowej – to dotyczy Chin,
a tam jest sztywne powiązanie między dolarem a ju-
anem – dotyczy artykułów przemysłu lekkiego, zaś
eksport przemysłu maszynowego. Niemcy są głównym
eksporterem światowym jeżeli chodzi o wyroby prze-
mysłowe. To też powinno być dla nas wskazówką,
żebyśmy budowali odpowiednią strukturę wymiany
gospodarczej, tak aby w skali globalnej tworzyć dobry
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
podział pracy, by każdy wykorzystał swoje szanse.
Czas prostego konkurowania surowcami się skończył
i teraz potrzeba z naszej strony konkurencji wyroba-
mi bardziej zaawansowanymi, bo to tworzy równo-
wagę w handlu. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Panowie posłowie Jan Łopata, Mieczysław Ka-
sprzak i Andrzej Pałys z Polskiego Stronnictwa Lu-
dowego zadadzą pytanie w sprawie udzielania pomo-
cy publicznej pracodawcom zatrudniającym osoby
niepełnosprawne.
Pytanie będzie kierowane do ministra pracy i po-
lityki społecznej.
Pierwsze pytanie zada pan poseł Jan Łopata.
Poseł Jan Łopata:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowny Panie
Ministrze! Zgodnie z nowelizacją ustawy o rehabili-
tacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych w zakresie składek na ubezpie-
czenia społeczne osób niepełnosprawnych prowadzą-
cych działalność gospodarczą oraz niepełnospraw-
nych rolników, przeprowadzoną przez Sejm poprzed-
niej kadencji 15 czerwca 2007 r., od 1 stycznia 2008 r.
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych refunduje osobie niepełnosprawnej pro-
wadzącej działalność gospodarczą obowiązkowe
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe do
wysokości, której podstawą wymiaru jest 60% prze-
ciętnego miesięcznego wynagrodzenia, oraz niepeł-
nosprawnemu rolnikowi lub rolnikowi zobowiązane-
mu do opłacania składek za niepełnosprawnego do-
mownika – składki na ubezpieczenie społeczne rol-
ników, wypadkowe, chorobowe, macierzyńskie oraz
emerytalno-rentowe.
Do grudnia 2007 fundusz również częściowo fi-
nansował składki na ubezpieczenia społeczne, ale
rozliczał się bezpośrednio z Zakładem Ubezpieczeń
Społecznych i budżetem państwa. W znowelizowa-
nych przepisach, o których przed chwilą mówiłem,
zastąpiono to refundacją, której dokonuje warszaw-
ski PFRON w terminie 7 dni – przynajmniej tak jest
ustawowo – od otrzymania wniosku. Praktyka jed-
nak pokazała, że wprowadzono w życie przepisy bez
należytego przygotowania technicznego i organiza-
cyjnego. Codziennie do biura funduszu trafiają worki
korespondencji, a pozostała przychodzi pocztą elek-
troniczną. Ogromna liczba osób niepełnosprawnych
prowadzących działalność gospodarczą już trzeci
miesiąc nie otrzymuje refundacji. Do oddziału jest
zgłaszanych bardzo dużo skarg, interwencji na nie-
101
terminowość, zablokowaną infolinię oraz brak moż-
liwości połączenia telefonicznego z biurem fundu-
szu. Również w naszych biurach poselskich jest
dużo interwencji telefonicznych i wizyt osób pytają-
cych o nieterminowość wypłat.
Pytanie jest bardzo proste i w zasadzie jedno: Kie-
dy nastąpi usprawnienie tego systemu? Co mamy
odpowiadać ludziom, którzy do nas przychodzą?
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej pan Jarosław
Duda.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
Jarosław Duda:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Sza-
nowni Posłowie zadający to pytanie! Pytanie rzeczy-
wiście jest bardzo zasadne, bo sytuacja nie jest do
końca opanowana, aczkolwiek jesteśmy już blisko
tego i z tego miejsca chciałbym powiedzieć, że do 30
kwietnia zamierzamy – Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych – ten problem roz-
wiązać. Tak naprawdę, szczególnie jeśli chodzi
o pracodawców zatrudniających osoby niepełno-
sprawne, ten problem nie jest już dzisiaj tak bardzo
dotkliwy i nabrzmiały jak w przypadku osób niepeł-
nosprawnych prowadzących działalność gospodar-
czą. Tam mamy kłopot i trzeba się do tego przyznać.
Jest on wynikiem tego, o czym pan poseł łaskawie
mówił, a mianowicie złych rozwiązań, regulacji, któ-
re nastąpiły 15 czerwca 2007 r. Wówczas jako posło-
wie opozycji wskazywaliśmy na to, że to nie jest do-
bry pomysł, że nie tylko nie pomoże, ale utrudni sy-
tuację. Stało się tak, jak się stało, dzisiaj mamy ten
problem na własnych barkach. Musimy sprostać wy-
zwaniu, zmierzyć się z tym zadaniem i jasno powie-
dzieć, że dzisiaj nie możemy tego problemu tak szyb-
ko rozwiązać, czyli znowelizować ustawy, aczkolwiek
prace trwają.
Chciałbym powiedzieć, że już nastąpiły uprosz-
czenia, np. jeśli chodzi o formularze, to zredukowano
ich objętość do mniejszej liczby stron, dzieki czemu
są teraz bardziej przejrzyste. Niemniej jednak w dal-
szym ciągu te kwestie nie są załatwione do końca, ale
może przytoczę kilka danych, żeby to zobrazować.
Zacznę od tego, że nie jest prawdą, jak sugerują pa-
nowie posłowie, że system kosztował 40 mln zł.
Sprawdziłem to bowiem dziś dokładnie, do tej pory
wydano 10 mln, a całość ma kosztować 13 077 tys. zł,
to też jest, oczywiście, dużo, żeby była jasność. Nato-
miast systemy informatyczne mają to do siebie, że
w początkowym okresie powodują pewne psikusy czy
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
102 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosław Duda
też działania nieprzewidziane i dlatego nie od dzisiaj
funkcjonuje specjalna grupa, która zajmuje się tą
kwestią i, tak jak powiedziałem, do 30 kwietnia tego
roku – takie mam zapewnienie ze strony Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych – problem zostanie rozwiązany. Z czego wyni-
kają te problemy? Otóż m.in. z tego, że znaczna licz-
ba formularzy, 80%, przesyłanych jest w formie pa-
pierowej, a nie elektronicznej za pośrednictwem In-
ternetu i pracownicy państwowego funduszu muszą
wklepywać te dane ręcznie. To oczywiście bardzo
znacząco opóźnia sprawę. Brak jest wniosków, znacz-
na część beneficjentów, tj. 40%, po zarejestrowaniu się
nie złożyła wniosków o wypłatę refundacji, a znaczna
liczba wniosków jest błędnych lub niekompletnych, co
też wydłuża prace. Chciałbym powiedzieć, że do tej
pory obsłużyliśmy 20 tys. wniosków, czyli tyle ich zo-
stało wprowadzonych do systemu, czeka. W tym celu
specjalnie zostało zatrudnionych 80 osób, do 13 tys.
wniosków, tak to wygląda, żeby zachować terminy,
trzeba było zatrudnić nowe osoby.
Na zakończenie, ze względu na wskazane powyżej
przesłanki, opóźnienia w rejestracji naszych benefi-
cjentów spowodowały wzrost zatrudnienia, niemniej
jednak, tak jak państwa zapewniałem, do końca
kwietnia problem zostanie rozwiązana. Nie zwalnia
to nas z obowiązku modyfikowania prac, które trwa-
ją, a być może przywrócenia stanu sprzed noweliza-
cji. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie dodatkowe zadaje pan poseł Mieczysław
Kasprzak.
Poseł Mieczysław Kasprzak:
Dziękuję bardzo, panie marszałku!
Panie Ministrze! Bardzo skromnie pan o tym
wszystkim powiedział, natomiast chciałbym przypo-
mnieć – wspomniał pan o tym – że wtedy ostrzegali-
śmy, Polskie Stronnictwo Ludowe, termin był prze-
suwany dwukrotnie, bo nie wiedziano, jak się za to
wziąć, to dotyczy poprzedniego rządu, były obietnice,
jak to wspaniale zafunkcjonuje, ilu rolników z tego
skorzysta. Z dofinansowania na tworzenie miejsc pra-
cy, na zatrudnienie miało skorzystać 150 tys. rolni-
ków, 10% rolników na wsi. Tutaj padały takie słowa.
Dzisiaj ludzie wycofują się z prowadzenia działalno-
ści gospodarczej na własny rachunek. To są biedni
renciści, którzy do najniższej emerytury, renty chcą
sobie coś tam dorobić, a nie wiedzą, jak wypełniać te
formularze, to jest dla nich zbyt skomplikowane. Za-
trudnienie kogoś będzie kosztowało więcej niżby
dana osoba zarobiła sobie w tym kiosku.
Problemy są dzisiaj ogromne i koszty, które pono-
simy, też. Chciałbym podziękować panu ministrowi
za deklarację, ale w tej chwili musi się pan z tym
męczyć i nadrabiać ogromne straty.
Panie ministrze, może jeszcze jedna rzecz: Czy
wie pan, ile pracujących na własny rachunek osób
niepełnosprawnych zaprzestało prowadzenia działal-
ności gospodarczej właśnie z tej przyczyny, bo są ta-
kie sygnały? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę pana ministra o udzielenie odpowiedzi na
dodatkowe pytanie.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
Jarosław Duda:
Niestety, takich szczegółowych danych nie ma,
aczkolwiek napływają sygnały, że niektórzy niepeł-
nosprawni zarzucają prowadzenie działalności, co
jest dla nas tym bardziej przykre, że Polska jest kra-
jem, który ma jeden z najgorszych wskaźników za-
trudnienia – na poziomie 18%, przy średnio między
40 a 50% w Europie – jeśli chodzi o osoby niepełno-
sprawne. Natomiast to, na co pan poseł zwraca uwa-
gę, czyli na sytuację rolników, to ta operacja rzeczy-
wiście zakończyła się fiaskiem, do tej pory z zapowie-
dzianych wielu tysięcy zarejestrowało się 269. Wska-
zuje to na to, że albo rolnicy nie mają wiedzy, chociaż
fundusz – chcę powiedzieć tutaj kilka słów w obronie
tej instytucji – podjął naprawdę szerokie działania
informujące: szkolenia, infolinia, szkolenia praco-
dawców, niemniej jednak, jeżeli chodzi o rolników,
trzeba przyznać, że tylu ich się zgłosiło, nie więcej.
Albo nie mieli wiedzy, albo nie chcieli, albo po prostu
rolnicy niepełnosprawni nie prowadzą działalności,
aczkolwiek nie wierzę w to, bo są tacy, którzy prowa-
dzą. Na to też zwracam uwagę. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję uprzejmie.
Panowie posłowie Maciej Orzechowski i Tomasz
Kulesza z klubu Platformy Obywatelskiej chcą przed-
stawić zapytanie w sprawie sytuacji lekarzy staży-
stów i działań legislacyjnych dotyczących tej grupy
zawodowej. Pytanie będzie skierowane do ministra
zdrowia.
Jako pierwszy pytanie postawi pan poseł Tomasz
Kulesza.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Tomasz Kulesza:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Jednym z ważnym elementów realizacji programu
rządu jest realizacja zapowiedzianych podwyżek dla
lekarzy stażystów. Chciałbym zapytać: Kiedy zosta-
nie przesłany projekt rozporządzenia zmieniającego
rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego le-
karzy i lekarzy dentystów? Pytanie oczywiście jest
do Rządowego Centrum Legislacji.
I następne pytanie: Czy w tym projekcie zawarte
są przepisy, które przewidują przede wszystkim
zwiększenie wynagrodzenia zasadniczego lekarzy
stażystów i o jaki wskaźnik procentowy? Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Odpowiedzi udzieli podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Zdrowia pan Marek Twardowski.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Marek Twardowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panowie Posło-
wie zadający pytanie! W tej chwili projekt nowelizacji
rozporządzenia w sprawie stażu podyplomowego le-
karzy i lekarzy dentystów został już przesłany do
Rządowego Centrum Legislacji w celu zwolnienia
z komisji prawniczej i spodziewamy się, że już lada
dzień do nas wróci. Mówiąc bardziej szczegółowo,
proszę państwa, w roku 2007 wydział lekarski skoń-
czyło 2351 osób, szacujemy, że w 2008 r. będzie ich
2494, dla wszystkich tych osób musieliśmy zabezpie-
czyć środki na wynagrodzenie ze środków budżetu
państwa. W roku 2007 była to kwota 1403 zł brutto.
Przy dużym wysiłku – ze względu na możliwości fi-
nansowe państwa, a szczególnie budżetu ministra
zdrowia – udało nam się tę kwotę znacznie podwyż-
szyć – choć na pewno, zdaniem młodych lekarzy, nie-
wystarczająco – do kwoty 1824 zł, tj. o 30%, tyle wy-
nosiła podwyżka uposażenia lekarza stażysty. Jest to
i dużo, i mało, ale, jak mówię, możliwości finansowe
państwa są takie, jakie są i musimy się poruszać
w ich granicach. W czasie stażu, który trwa 13 mie-
sięcy, wynagrodzenie będzie wynosiło 1824 zł. Prze-
widujemy również, że stażysta będzie mógł pełnić
dyżury i dzięki nim nieco więcej zarabiać.
Jeżeli chodzi o dalszą drogę lekarzy stażystów
w Polsce, to projekt tego rozporządzenia, i następne-
go, które przygotowujemy, mówi wyraźnie, że ona
będzie zupełnie inna niż do tej pory. Lekarz stażysta
musiał przez 13 miesięcy odbywać staż, po którym
procedura zdobywania miejsca rezydenckiego trwała
aż do wiosny przyszłego roku. Naszym zdaniem było
to niedopuszczalne i oburzające. W związku z tym
103
opracowaliśmy taki projekt rozporządzenia, już pro-
cedowany, że bezpośrednio po zakończeniu stażu,
który skończy się w daniach od 31 października do
15 listopada, 2,5 tys. rezydentów, czyli mniej więcej
zgodnie z potrzebami, a nawet 1 tys. więcej niż w po-
przednich latach, będzie mogło rozpocząć płatną re-
zydenturę. Będzie ona również opłacana znacznie
wyżej niż w latach poprzednich, bo rezydenci będą
zarabiać około 1800 zł netto. Przedtem zarabiali
znacznie mniej. W tej chwili jest to 94% średniego
wynagrodzenia w gospodarce. Lekarze optują za
tym, żeby było 100%. Jak państwo widzicie, bardzo
niewiele brakuje do tej liczby. Absolutnie przekłama-
ne są zarzuty opozycji, która mówi, że nasz rząd nie
zgodził się na zmianę zapisu mówiącego, że nie może
być mniej niż 70%, i dał lekarzom 70%. Jeszcze raz
temu zaprzeczam i wyraźnie podkreślam: jest to nie
70%, tylko dokładnie 93,6%.
Co do liczby miejsc rezydenckich, to powiedzia-
łem, że jest ich około 1 tys. więcej. Robimy nawet
więcej, idziemy jeszcze dalej. Likwidujemy tzw. roz-
mowę kwalifikacyjną, która – jak uważamy – była
niezbyt obiektywna, i wprowadzamy rzeczy niezwy-
kle obiektywne, czyli już w końcowej części stażu
lekarz będzie poddany procedurze zdobywania rezy-
dentury. Przede wszystkim będzie się brało pod uwa-
gę wynik lekarskiego egzaminu państwowego i lekar-
skiego egzaminu dentystycznego, jest to więc tzw.
kryterium obiektywne. To będzie pierwszy stopień.
Jeżeli nie prowadziłby on do rozstrzygnięcia, będą
brane pod uwagę pytania szczegółowe z zakresu da-
nej dyscypliny medycznej, w ramach której lekarz
chce rozpocząć rezydenturę. Myślimy, że są to kryte-
ria obiektywne. Przewidujemy oczywiście proces od-
woławczy, zgodnie z prawem unijnym, i od każdej
decyzji będzie można się jeszcze odwołać, więc w tym
celu będzie się powoływać odpowiednią komisję od-
woławczą, i to też jest zapisane w rozporządzeniu,.
To są działania, które – mam nadzieję – zapobie-
gną opuszczaniu naszej ojczyzny przez lekarzy i spo-
wodują, że zostaną oni tutaj, będą mieli lepsze per-
spektywy, o jakich wielokrotnie mówiliśmy, będą się
specjalizować w prostszym trybie.
Proszę państwa, jako lekarz powiem, że było dla
mnie bardzo oburzające to, że lekarz, kończąc staż,
musiał się rejestrować na 4 miesiące w powiatowym
urzędzie pracy, żeby mieć w ogóle jakiekolwiek ubez-
pieczenie. W przeciwnym razie nie miałby ubezpie-
czenia i musiałby być na garnuszku rodziny, i to ktoś,
kto nieraz miał prawie 30 lat. Całkowicie zmieniamy
tę sytuację i od tego roku już tak nie będzie. To są
właśnie działania, które podjęliśmy. Oczywiście
mamy następny pakiet, ale o tym nie teraz, kiedy
odpowiadam na pytanie. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie dodatkowe pragnie postawić pan poseł
Maciej Orzechowski.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
104 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Maciej Orzechowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Problem wynagrodzenia zasadniczego jest oczywi-
ście jednym z tych, z którymi borykają się ci młodzi
ludzie. Oddzielnym zagadnieniem jest stawka za go-
dzinę dyżuru. Mam pytanie do pana ministra: Jak
ona się zmienia w tym rozporządzeniu, o jaki wskaź-
nik procentowy?
Kolejny problem, z którym zgłaszają się młodzi
lekarze, wiąże się z terminowością lekarskiego eg-
zaminu państwowego i lekarsko-dentystycznego
egzaminu państwowego. Jest więc prośba do pana
ministra o podanie cezur czasowych tych egzami-
nów, jak również tego, czy jest możliwość zdawania
ich przez studentów anglojęzycznych w języku an-
gielskim. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Proszę pana ministra o udzielenie odpowiedzi na
dodatkowe pytanie.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Marek Twardowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Odpowiadając
na pytanie pierwsze, powiem, że przewidujemy pod-
wyższenie stawki za godzinę dyżuru pełnionego
przez lekarza stażystę do wysokości 125% stawki
godzinowej. Chcę jeszcze jasno powiedzieć, że mimo
iż w tej chwili kończymy procedowanie nad rozpo-
rządzeniem, mam dobrą i oczekiwaną przez wszyst-
kich młodych lekarzy wiadomość: otrzymają oni
wyrównanie, zarówno jeżeli chodzi o stawkę godzi-
nową za dyżur, jak i podstawowe wynagrodzenie, od
1 stycznia tego roku, a więc te pieniądze im nie prze-
padną.
Co do możliwości zdawania LEP-u, zaplanowali-
śmy to tak, żeby w pierwszym terminie odbywał się
on nawet przed rozpoczęciem specjalizacji. Chcemy
zrobić tak, żeby lekarz, kończąc studia, powiedzmy,
30 czerwca, i mając już zaświadczenie lub dyplom,
mógł zdawać LEP pomiędzy 15 a 30 września, czyli
jeżeli będzie sobie tego życzył, będzie mógł go zdać
już przed rozpoczęciem stażu. To jest pierwsza moż-
liwość.
Drugi termin będzie wyznaczony na czas pomię-
dzy 15 a 28 lutego, a trzeci termin – pomiędzy 15
a 30 września, czyli lekarz w trakcie stażu i tuż przed
nim będzie miał możliwość trzykrotnego podejścia
do LEP-u. Postępowanie kwalifikacyjne w związku
z rezydenturą, jak powiedziałem, będzie się toczyło
w końcowej części stażu, żeby nie tracić czasu.
Jeżeli będzie to zrobione w sposób sprawny, co
oczywiście zależy od WODKAM-ów – będziemy to
pilotować, bo nam na tym zależy – to istnieje nawet
możliwość, że 31 października zainteresowany otrzy-
ma pełne prawo wykonywania zawodu, przedstawia-
jąc w izbie lekarskiej dowód zakończenia stażu, i od
2 listopada, bo 1 listopada mamy święto, może już
rozpocząć płatną rezydenturę i otrzymywać około
1800 zł netto. Czynimy starania, żeby w miarę moż-
liwości płaca młodych lekarzy wzrastała.
Jest również taka możliwość – wprowadzamy ją
w rozporządzeniu – żeby wszyscy ci, którzy w naszym
kraju odbywali studia w języku angielskim, mogli
uwieńczyć je egzaminem i – to już jest postanowione
– zdawać go w tym języku, w którym studiowali. Bar-
dzo by im było przecież trudno, jeżeli studiowali
w języku angielskim, zdawać egzamin po polsku,
praktycznie byłoby to niemożliwe. Przedtem nie
przewidziano tego w przepisach, dlatego w tej chwili
to prostujemy i ci, którzy studiują i będą studiować
u nas w języku angielskim, będą lekarski egzamin
państwowy zdawać również w tym języku. Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Jadwiga Wiśniewska, pan poseł Zbi-
gniew Dolata i pani poseł Izabela Kloc z Prawa
i Sprawiedliwości zadadzą pytanie w sprawie bulwer-
sujących propozycji zmian w kanonie lektur szkol-
nych. Pytanie jest skierowane do ministra edukacji
narodowej.
Pani poseł Jadwiga Wiśniewska ma głos.
Proszę bardzo.
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka
Izbo! Poziom czytelnictwa w Polsce z roku na rok
spada. W 2006 r. zmniejszył się o kolejne 8%. Wczo-
raj obchodziliśmy Światowy Dzień Książki. W ca-
łym kraju odbywa się wiele imprez propagujących
czytanie. Wszyscy popieramy akcję „Cała Polska
czyta dzieciom” rozwijającą u małych dzieci zain-
teresowanie światem książki. W ten dobry klimat
nie wpisuje się ze swoją postawą pani minister Ka-
tarzyna Hall, która zapowiedziała, że uczniowie
będą czytali tylko fragmenty niektórych lektur,
dzieł polskiej i światowej klasyki. Proponowane
zmiany wywołały ostry sprzeciw nie tylko eksper-
tów, rodziców i nauczycieli, ale również uczniów.
Projekt MEN to zwycięstwo złego pragmatyzmu
i porażka humanistyki.
Ministerstwo proponuje, aby poloniści wybrali
jedną powieść ze współczesnej literatury światowej.
Jak wybierać spośród książek, których treści ze
sobą nie korespondują? Jakie wspólne wartości ma
„Imię róży” Umberto Eco i „Proces” Franza Kafki?
Quo vadis, nasza edukacjo, pani minister? Pomysł,
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Jadwiga Wiśniewska
aby czytać lektury we fragmentach, jest skandalicz-
ny. Nie pozwala to na zrozumienie przekazu książek
i może kształtować mylne wyobrażenie na temat
całości utworu. Tymczasem kierownictwo minister-
stwa uznało, że bogaty kanon lektur jest obciąże-
niem i zagrożeniem dla procesu nauczania. Jeżeli
czytanie fragmentów dzieł literatury okaże się brze-
mieniem zbyt uciążliwym dla uczniów, to może mi-
nisterstwo zaproponuje, by z lektur w ogóle zrezy-
gnować? Pani minister Katarzyna Hall mówiła:
Skończmy z fikcją. Skoro młodzież i tak nie czyta lub
czyta we fragmentach, to niech już tak będzie zapi-
sane. To zapiszmy to w rozporządzeniu.
A może pójdźmy o krok dalej. Po co uczeń ma
realizować całość programową z innych przedmio-
tów? (Dzwonek) Potnijmy. Wybierzmy, zmiksujmy
fragmenty. Myślę, że pomysł ten doskonale wpisuje
się w panującą dziś kulturę fragmentu. Dołóżmy też
do obecnych wakacji proponowane ferie w listopa-
dzie, bo przecież uczniowie tak okrojony program
zrealizują w krótszym czasie. Takie podejście mini-
sterstwa to populizm, niemądry pragmatyzm, który
może powoduje przypodobanie się dzieciom i mło-
dzieży, ale nie jest to myślenie o edukacji w poczuciu
odpowiedzialności za naród. My, nauczyciele nie
możemy myśleć o przypodobaniu się, lecz o tym, ja-
kiego Polaka wychowujemy, o jakim kodzie kultu-
rowym. Doświadczenie takich krajów...
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Pani poseł...
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
...jak Wielka Brytania, Niemcy czy Francja poka-
zuje, że zredukowanie programu, zmniejszenie ilości
materiału, nie polepsza jakości kształcenia...
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Pani poseł...
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Ja już kończę.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
No właśnie.
105
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Przepraszam.
...doprowadza natomiast do tego, że do szkół
wkrada się pajdokracja. Według propozycji minister-
stwa to nauczyciel będzie decydować, którą książkę
omówi w całości. Tak więc hipotetycznie w jednej
szkole, gdzie pracuje trzech polonistów, każdy z nich
może wybrać inną pozycję. Taka sytuacja może po-
wtórzyć się w każdej szkole.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Pani poseł, proszę zadać…
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Dlatego też pytam: Panie ministrze, jakimi kry-
teriami kierowało się ministerstwo przy konstruowa-
niu nowego kanonu lektur? W jaki sposób propono-
wane zmiany przygotują uczniów do egzaminów ze-
wnętrznych –obecnie mamy ten problem – skoro
znacząco zwiększa się swoboda nauczycieli…
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Pani poseł, reszta w pytaniach dodatkowych.
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
…w doborze lektur, a wszyscy uczniowie będą
przystępować do takich samych testów.
I ostatnie pytanie.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
No...
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Czy pan minister jest przekonany, że wykreślenie
z listy lektur niektórych książek lub omawianie ich
we fragmentach zachęci dzieci i młodzież do czyta-
nia? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Pani poseł, zwracam pani uwagę, że to jest prze-
kroczenie czasu o dwie minuty. Pani będzie zada-
wać przecież jeszcze wielokrotnie pytania, zatem
proszę zaczynać od zadawania pytań, a później
przemówienie wygłaszać, gdyż tak to nie przestrze-
gamy regulaminu.
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Sprawa jest na tyle
ważna...)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
106 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński
Bardzo proszę, odpowiedzi udzieli pan Zbigniew
Marciniak, podsekretarz stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Zbigniew Marciniak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Powiem krótko,
jednym zdaniem najpierw, że jeśliby te wszystkie
zarzuty były prawdziwe, to pierwszy stanąłbym na
czele protestujących. (Oklaski) Za chwilę to wyja-
śnię, ponieważ to są pewne nieporozumienia, które
bardzo łatwo wyjaśnić. Jednak zanim to zrobię, to
powiem, czemu w ogóle dotykamy tej materii. Szko-
ła lubi spokój i my to wiemy. Jest konieczność ko-
rekty programowej, która wynika z bardzo pozy-
tywnego procesu.
Otóż transformacja systemowa i przebudowa sys-
temu edukacji spowodowała istotny wzrost aspiracji
młodych ludzi – edukacyjnych aspiracji. Jeśli jeszcze
dziesięć, piętnaście lat temu ponad połowa młodzieży
kończyła edukację, nie dochodząc do edukacji na po-
ziomie średnim, to dziś czyni to ponad 80% rocznika.
To wymaga korekty programowej, gdyż inaczej się
uczy 80% rocznika, a inaczej się uczy połowę. I to jest
powód, dla którego w ogóle to ruszamy.
Na czym polega nieporozumienie? Nieporozumie-
nie polega na złym zrozumieniu słowa „fragment”
w tekście podstawy programowej. To słowo funkcjo-
nuje od zawsze tam w takim sensie, że nauczyciel
omawia fragment książki, ale nie znaczy to, że on
mówi uczniom, że mają przeczytać od strony 15 do
20. Uczniowie czytają całe dzieła, a omawia się frag-
menty. Wystarczy przejrzeć podstawy programowe
wstecz, odkąd one istnieją, i przekonać się o tym.
W obecnie obowiązującej podstawie programowej, któ-
rą podpisał PiS-owski minister, jest pozycja dotycząca
gimnazjum: Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” (frag-
menty). Czy to znaczy, że „Pana Tadeusza” uczniowie
mieli nie czytać z woli tego ministra? Oczywiście nie.
To jest tylko instrukcja, która mówi, że nauczyciel ma
omówić fragmenty tego dzieła. I tyle.
Teraz co do cięć listy, także się z tym nie zga-
dzam. Policzyłem palcem pozycje w starej podsta-
wie i w propozycji zawartej w projekcie, który został
przedstawiony do szerokiej konsultacji. To się różni
o jedną czy dwie pozycje, raz w górę, raz w dół. Nie
ma cięć. Jest cała klasyka. Jest i Sienkiewicz, jest
i Norwid, jest i Słowacki. Są wszyscy nasi klasycy, ci,
o których się uczyłem w szkole. Te dzieła są, ucznio-
wie mają je czytać. Zarzut, że oni mają czytać frag-
menty, a dawniej czytali całe dzieła, jest absolutnie
bezpodstawny. Nikt nie miał nigdy takiego zamiaru,
takiego celu. Czytelnictwo jest naprawdę ważną rze-
czą. Tu się zgadzam z panią poseł w 100%. Szkoła
ma zadanie, żeby czytelnictwo pobudzać i rozwijać.
Zrobimy wszystko, żeby nowa podstawowa progra-
mowa taki cel spełniała jeszcze lepiej niż dotychczas
obowiązująca.
Chciałbym dodać, że uczenie języka polskiego
oznacza stawianie sobie ambitniejszych celów niż
tylko spowodowanie, żeby uczniowie przeczytali ja-
kieś książki. Jeśli przeczytają państwo projekt, który
przedstawiliśmy do szerokiej konsultacji, znajdą pań-
stwo takie zapisy: „Uczeń czyta utwory literackie
ważne dla jego tożsamości.” Dalej: „Uczeń rozpozna-
je w tekstach kultury powiązanie z historią Polski.
Dostrzega obecne w nich wartości narodowe.” To jest
– i pod tym kątem szukamy tych dzieł. Wobec tego
ani nie tniemy listy lektur, ani nie mówimy, że teraz
czytamy fragmenty dzieł. Nic z tych rzeczy.
Pytanie drugie – bardzo zasadne, gdyż to może
budzić niepokój. Skoro dajemy wybór nauczycielom,
to jak to będzie na egzaminach? Ten problem jest
dawno rozwiązany. Ukazuje się informator matural-
ny, który opisuje egzamin mający się odbyć za trzy
lata. Informator maturalny z języka polskiego zawie-
ra taki fragment, który mówi, do których pozycji
z zakresu podstawy programowej odwoływać się bę-
dzie arkusz za trzy lata. Wobec tego uczniowie i na-
uczyciele wiedzą z ogromnym wyprzedzeniem, któ-
rych dzieł na pewno nie wolno pominąć, trzeba je
wybrać. Ale tak to już jest. Dzieł wartościowych jest
wielkie mnóstwo. Podstawa programowa to jest bar-
dzo bolesny zabieg dla uczonych polonistów, którzy
muszą to zrobić, dokonać wyboru. Dokonują tego wy-
boru, często bardzo kłócąc się między sobą w tym
procesie. No ale tak to jest. A potem system egzami-
nacyjny – w ciągu 170 minut, kiedy uczeń zdaje, też
nie można z tej całej długiej listy przecież odpytać.
Wobec tego trzeba powiedzieć, które to dzieła tam
będą dotknięte, żeby uczniowie nie byli skrzywdzeni.
To wszystko już funkcjonuje i działa. Według mnie
możliwość wybierania pozycji, która daje dodatkową
opcję, mianowicie że uczniowie mogą być autentycz-
nymi partnerami i sugerować pewne pozycje – my
zachęcamy bardzo do aktywności uczniów – to jest
walor. Chciałbym podkreślić, że to, o czym w tej
chwili dyskutujemy, to jest projekt przedstawiony do
konsultacji – nie jest to nawet projekt rozporządze-
nia. My postanowiliśmy działać przy otwartej kurty-
nie i pokazywać na poszczególnych etapach, jak wy-
gląda ta propozycja, żeby właśnie szeroka opinia
publiczna zechciała zabrać głos i pomagać nam do-
skonalić ten projekt. Każdy głos merytoryczny będzie
uwzględniony, każda obawa też. Zatem traktuję te
głosy i to pytanie – szczególnie to pytanie, za które
serdecznie dziękuję – jako wyraz zainteresowania
tym projektem i chęć jego doskonalenia. Wszystkie
uwagi wykorzystamy. Zainteresowanie jest duże.
Dziś mijają dwa tygodnie, jak zamieściliśmy projekt
na stronie internetowej. Do dziś było 120 tys. pobrań
plików, czyli 120 tys. osób zainteresowało się tym, co
zostało napisane, i pobrało to. Mam nadzieję, liczę na
to, że konsultacja skończy się bardzo pozytywnym
wynikiem. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Dodatkowe pytanie przedstawi pan poseł Zbi-
gniew Dolata.
Poseł Zbigniew Dolata:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Z uwagą słu-
chałem odpowiedzi pana ministra na pytanie pani
poseł Wiśniewskiej i powiem szczerze, że ciągle nie
rozumiem, dlaczego ministerstwo zajęło się kanonem
lektur właśnie teraz. Być może rację mają niektórzy
nauczyciele, którzy twierdzą, że pojawienie się tego
tematu w chwili, kiedy grozi strajk w oświacie, to jest
wytłumaczenie prawdziwe. To jest próba odwrócenia
uwagi od rzeczywiście dramatycznej sytuacji nauczy-
cieli, od tego, że Platforma, która zapowiadała zna-
czące podwyżki, tej zapowiedzi nie zrealizuje. Słysze-
liśmy tu, ile otrzyma początkujący lekarz – 1800 zł.
Początkujący nauczyciel połowy tego nawet nie do-
staje. I to jest pewnie clou całej sprawy. Oczywiście
można odwracać uwagę, ale prędzej czy później to do
ministerstwa powróci, tak jak chociażby problem te-
stu gimnazjalnego humanistycznego, kiedy okazało
się, że to jest tragedia dla wielu młodych ludzi, dla
ich rodziców, ponieważ nie przeczytali podstawowych
lektur. Ale dlaczego? Dlatego że nie ma jednoznacz-
nego kanonu. I taki bigos, za przeproszeniem, może
nam zafundować ministerstwo, które unika określe-
nia jednoznacznego, co uczeń na pewno musi prze-
czytać. Bo przecież jeśli się zapisuje, że…
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Panie pośle…
Poseł Zbigniew Dolata:
..wybrany dramat albo wybrany utwór, i tutaj –
Sofoklesa taki albo taki, Kochanowskiego, Szekspira,
Żeromskiego itd., to przecież ten nauczyciel nie wie,
co będzie ostatecznie na egzaminie maturalnym.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Panie pośle…
Poseł Zbigniew Dolata:
I to jest ten problem. Pan minister sprytnie unik-
nął odpowiedzi na to pytanie. Ja to doceniam, ale
prędzej czy później dotknie to szerokie rzesze uczniów
i nauczycieli. Dziękuję bardzo.
(Głos z sali: To trzeba było to zrobić.)
107
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan minister.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Zbigniew Marciniak:
Postaram się sprawnie odpowiedzieć. Była cała
seria pytań. Po pierwsze, dlaczego teraz. Nie myśmy
to zaczęli. Pomysł korekty programowej to jest po-
mysł poprzedniego rządu. Ja sam pracowałem w ze-
spole matematycznym na zamówienie poprzedniego
ministra już dwa lata temu. Pieniądze na to także
poprzedni rząd załatwił z funduszy strukturalnych.
Bo tę potrzebę widzimy wszyscy, tej korekty. A więc
to nie jest nagły zabieg, coś, co nagle wytrzasnęliśmy
skądś. To jest mozolna, długa i ciężka praca, która
jest kontynuowana i którą z pewnością jeszcze długo
będzie się kontynuować. To jedna sprawa.
Druga sprawa. Akurat na poziomie gimnazjalnym
żadnej niejednoznaczności nie ma. Tam jest 5 ksią-
żek, dane tytuły i autorzy. Egzamin gimnazjalny
wykorzystywał w tym roku dwie spośród tych pięciu
książek, i to alternatywnie. Uczeń miał w jednym
z zadań odwołać się do jednej lub drugiej z tych pię-
ciu. Nie było tu żadnej wątpliwości typu nauczyciel
wybierał albo nie wybierał. Nie było żadnego wyboru.
Dalej, na poziomie maturalnym, nauczyciel ma prawo
wybierać dzieła, bo bogactwo literatury jest takie, że
żal powiedzieć, że to tak, a to nie, natomiast, jak
powiedziałem przedtem, i powtórzę, trzy lata wcze-
śniej i nauczyciel, i uczeń wie, do których dzieł odwo-
ła się arkusz maturalny z języka polskiego. A więc tu
znów niejednoznaczność znika, co nie znaczy, że na-
uczyciel nie może dokonywać wyborów jeszcze innych
dzieł, wokół tego. I dokonuje, i bardzo dobrze.
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: A co z protestami
rodziców i uczniów w związku z tymi testami?)
(Głos z sali: Powinna być jedność.)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Jeszcze, tak?
Proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Zbigniew Marciniak:
Oczywiście ja ad hoc odpowiadam teraz, nieprzy-
gotowany, panie marszałku, ale sprawy pilnujemy,
pilotujemy ją. Sprawa jest prosta do rozstrzygnięcia,
należy to zbadać i to poleciliśmy kuratorom. Dyrek-
tor szkoły wraz z radą pedagogiczną przygotowuje co
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
108 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Zbigniew Marciniak
roku plan nauczania – to, co ma się dziać w szkole
odnośnie do każdego przedmiotu. A więc badamy, czy
faktycznie w planach nauczania w tych szkołach,
z których od rodziców uczniów płyną protesty, że coś
nie było zrobione, było to zaprojektowane właściwie,
czy nie. I wtedy dopiero będziemy rozstrzygać. Bo
oczywiście danie natychmiast wiary protestującym
jest bardzo groźne, bo wpłyną wtedy protesty w od-
niesieniu do matematyki – też nie przerobiliśmy cze-
goś – czy biologii. To trzeba rozsądzić, ale to się da
rozsądzić, bo są źródła. Te dokumenty przyjmuje
rada pedagogiczna, one są w szkołach i możemy oce-
nić, czy to było realizowane, czy nie było. I wtedy
dopiero zdecydujemy.
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Mogło być zaplano-
wane na maj.)
A to było źle zaplanowane. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę nie prowadzić polemiki z ław.
Panie ministrze, gdyby dwa tygodnie temu pani
minister Katarzyna Hall wzięła udział w dyskusji
nad informacją bieżącą, a nie w konferencji prasowej,
nie byłoby tych wątpliwości, które dzisiaj pan musiał
rozwiewać. (Oklaski)
I sugestia – żeby częściej wykorzystywać mównicę
sejmową niż konferencje prasowe do przedstawiania
swoich planów. Wtedy jest mniej problemów.
A teraz panowie posłowie Grzegorz Roszak i Krzysz-
tof Brejza z Platformy Obywatelskiej zadadzą pytanie
w sprawie produkcji alternatywnej dla plantatorów bu-
raków cukrowych w kontekście obniżania cen i limitów
produkcyjnych na europejskim rynku cukru. Pytanie
będzie kierowane do ministra rolnictwa i rozwoju wsi,
a postawi je pan poseł Grzegorz Roszak.
Poseł Grzegorz Roszak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W 2006 r. miała miejsce reforma rynku cukru w Unii
Europejskiej, która miała przywrócić równowagę na
europejskim rynku cukru poprzez obniżenie cen
i limitów produkcyjnych. Reforma ta nie przyniosła
oczekiwanych rezultatów. Zachęty finansowe dla pro-
ducentów, którzy skłonni byliby ograniczyć produk-
cję lub jej zaprzestać, doprowadziły na półmetku re-
formy do ograniczenia produkcji o 2,2 mln ton. Plan
zakładał zmniejszenie produkcji cukru o 6 mln ton
w ciągu czterech lat, do 2010 r. W maju 2007 r. Ko-
misja Europejska przedstawiła nowe propozycje, któ-
re mają zachęcić producentów do dalszej redukcji co
najmniej o 3,8 mln ton. Jeśli ten cel nie zostanie osią-
gnięty do 2010 r., Komisja zamierza dokonywać dal-
szych cięć już bez odszkodowań.
W związku z powyższym kieruję do pana ministra
następujące pytania: Czy istnieją projekty produkcji
alternatywnej dla plantatorów buraków cukrowych,
na przykład produkcji biopaliw? W jakim terminie
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi planuje przy-
gotowanie odpowiednich aktów prawnych dotyczą-
cych tej problematyki? (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Odpowiedzi udzieli podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi pan Artur Ław-
niczak.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Artur Ławniczak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
Przedstawiam odpowiedź na to bardzo ważne pyta-
nie, które dotyczy sporej grupy producentów rolnych
w Polsce, sporej grupy rolników, dobrych rolników.
Wczoraj sejmowa Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przeprowadziła długą debatę dotyczącą tego właśnie
problemu, tych spraw. I chciałbym uprzejmie poin-
formować o kilku bardzo ważnych wydarzeniach,
które miały miejsce na rynku na przestrzeni ostat-
nich dwóch lat. Ta reforma rynku cukru dokonana
przez Komisję Europejską zmieniła bardzo wiele.
Sytuacja dochodowa na rynku zbóż również się zmie-
niła. Wielu rolników dzisiaj rezygnuje z produkcji
buraka cukrowego samoistnie, ponieważ produkcja
zbożowa jest dużo bardziej opłacalna. Lepsze wyniki
finansowe można osiągać przy produkcji innych ro-
ślin, niekoniecznie buraków cukrowych.
Trzeba powiedzieć, że reforma rynku cukru
zmniejszyła w Polsce ilość cukru kwotowego prze-
znaczonego na rynek wewnętrzny. Reforma rynku
ogranicza tylko uprawy buraków cukrowych na cele
spożywcze, pozostaje nadal możliwość uprawy na cele
przemysłowe (bioetanol, alkohol, kultury drożdży,
określone ilości syropów). Są również pewne produk-
ty przemysłowe niezawierające cukru, do przetworze-
nia których używa się cukru (dotyczy to klejów, środ-
ków barwiących, farb, lakierów). Są również pewne
produkty chemiczne lub farmaceutyczne zawierające
cukier. Sprzedaż buraków przeznaczonych na cukier
przemysłowy niekoniecznie musi oznaczać niższą
cenę niż w przypadku produkcji cukru na cele spo-
żywcze, ponieważ dla cukru przemysłowego cenę
należy samoistnie negocjować, bo nie obowiązuje
cena minimalna.
Trzeba powiedzieć, że wysokie ceny ropy stwarza-
ją możliwość wynegocjowania również wyższej ceny
za buraki cukrowe, jeśli będą przeznaczone na przy-
kład do produkcji bioetanolu. Doświadczenia innych
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Artur Ławniczak
krajów wskazują, że można uzyskać dużą wydajność
spirytusu z hektara uprawy buraków cukrowych
w warunkach europejskich. Nie jest to niestety naj-
tańszy surowiec. W warunkach polskich najtańszy
jest spirytus wytwarzany z melasy, a następnie ze
zbóż. Robiliśmy analizę szczegółową, z której wynika,
że cena płacona za dostarczone buraki z przeznacze-
niem na bioetanol powinna się kształtować na pozio-
mie 50–60 zł za tonę, a pozyskanie buraków w tej
cenie jest bardzo trudne, tym bardziej że cena bioeta-
nolu kształtuje się na poziomie zbliżonym, jeśli chodzi
o okres, w którym tę analizę przeprowadzano.
Chcę powiedzieć, że z sygnałów, które docierają do
ministerstwa z Agencji Rynku Rolnego, ze spółek pro-
wadzących kontraktację buraków cukrowych, wyni-
ka, iż radykalnie spadło zainteresowanie kontraktacją
buraków cukrowych. To jest zmniejszenie co najmniej
o 50%. Są regiony, gdzie plantatorzy uzyskują rekom-
pensatę za rezygnację z produkcji, i w wielu typowych,
tradycyjnych regionach ta produkcja niestety wygasa.
Wzrosły koszty produkcji, burak jest rośliną wysoko-
nakładową. Dlatego niestety tracimy duży potencjał
produkcyjny. Możemy się obawiać, że jeśli nie będzie
zainteresowania producentów rolnych, może nadejść
taki moment, kiedy to będziemy importerami cukru.
Skoro rolnicy nie chcą go produkować z przyczyn eko-
nomicznych, to niestety może to nastąpić.
Chciałbym poinformować Wysoką Izbę, że resort
rolnictwa bardzo mocno współpracuje z resortem
skarbu, aby dać możliwość przede wszystkim tym
cukrowniom, które rezygnują z produkcji, ale rów-
nież lokalnym firmom, lokalnym przedsiębiorstwom,
w ramach Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich, wy-
korzystania środków europejskich na wspomaganie
takich instalacji i takiej infrastruktury technicznej,
które pozwolą na przetwarzanie buraków cukrowych
na syrop energetyczny, na biopaliwa, na bioetanol.
Tutaj pole do popisu, myślę, jest bardzo duże i dla
rolników, i dla grup producentów rolnych, i dla sa-
morządów regionalnych, powiatowych. Chcę powie-
dzieć, że te działania będą uruchomione, wsparcie
tych działań będzie uruchomione. Sądzę, że do końca
czerwca realnie będzie możliwość wykorzystania
tych środków. Już dzisiaj w zasadzie mamy komplet-
ną dokumentację, która pozwoli rolnikom, samorzą-
dom, podmiotom zainteresowanym korzystać z tego.
Jest to bardzo ważna rzecz, aby myśleć nie tylko
o produkcji biopaliwa, ale i tych paliw drugiej i trze-
ciej generacji, które mogą być wykorzystane na cele
energetyczne, jako dodatkowe źródło dochodu dla
rolników. Taką szczegółową analizę zobowiązuję się
przedstawić na ręce panów posłów, którzy złożyli za-
pytanie, i dla zainteresowanych pań i panów posłów.
Dziękuję bardzo.
109
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie dodatkowe, pan poseł Krzysztof Brejza.
Poseł Krzysztof Brejza:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Pragnę zauważyć, że ewentualna decyzja w sprawie
likwidacji kolejnej cukrowni wiąże się z pozbawieniem
znacznej grupy ludzi miejsc pracy. Należy przy tym
pamiętać, że zakłady cukrownicze funkcjonują najczę-
ściej w regionach o wysokim poziomie bezrobocia, co
ogranicza możliwości zdobycia pracy. W związku
z tym bardzo proszę pana ministra o udzielenie odpo-
wiedzi na krótkie, ale bardzo istotne pytanie: Czy
ministerstwo planuje podjęcie działań wspierających
w odniesieniu do jednostek samorządu terytorialnego
i jakie konkretnie będą to działania – działania, które
będą minimalizowały skutki społeczne likwidowania
cukrowni? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Proszę pana ministra o udzielenie odpowiedzi na
dodatkowe pytanie.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Artur Ławniczak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Na
pewno resortowi bardzo zależy na tym, aby łagodzić
skutki wygaszania produkcji w poszczególnych cu-
krowniach. Tutaj jest ścisła współpraca z resortem
skarbu, który bezpośrednio nadzoruje działalność
Krajowej Spółki Cukrowej i bezpośrednio odpowiada
za plan pracy poszczególnych cukrowni. Wspólnie
z Ministerstwem Rozwoju Regionalnego przygotowu-
jemy plan społeczny, który ma łagodzić te skutki
społeczne. Chodzi o to, aby stwarzać możliwości pod-
jęcia innej pracy, zmiany zatrudnienia, rozpoczęcia
innej aktywności zawodowej na rynku wewnętrznym
albo zewnętrznym. Wsparcie socjalne dla pracowni-
ków kończących pracę w przemyśle cukrowniczym,
działania doradcze, szkoleniowe – to wszystko, z cze-
go można skorzystać. Dotyczy to i pracowników,
i rolników. Nie jest to bezpośrednio przedmiotem od-
powiedzialności ministra rolnictwa, ale czujemy się
też odpowiedzialni za to, aby ci ludzie mogli podej-
mować inne inicjatywy. Z pewnością przedstawimy
wspólnie z resortem gospodarki możliwość adaptacji
tych cukrowni, które działają, pewnych instalacji czy
części instalacji na produkcję inną, która mogłaby
być prowadzona z wykorzystaniem bazy technolo-
gicznej i bazy potencjału ludzkiego, który jest w tych
cukrowniach.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
110 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Artur Ławniczak
Tak że takie działania są podejmowane, chociaż
mamy świadomość, że są to niestety lokalne proble-
my i dotyczą sporej grupy ludzi. Takie działania są
podejmowane i będziemy na bieżąco państwa infor-
mowali. Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Ostatnie pytanie przedstawią pani poseł Lena
Dąbkowska-Cichocka oraz panowie posłowie Jan Oł-
dakowski i Stanisław Zając z Prawa i Sprawiedliwo-
ści – w sprawie doniesień prasowych dotyczących
deklaracji składanych przez przedstawicieli rządu
polskiego w związku z wystawą „Widoczny znak”.
Pytanie jest kierowane do prezesa Rady Ministrów.
Głos zabierze pani poseł Lena Dąbkowska-Ci-
chocka.
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka:
Szanowny Panie Marszałku! Szanowni Państwo!
Szanowny Panie Ministrze! W związku z przyjęciem
przez rząd federalny Niemiec koncepcji „Widoczny
znak przeciw ucieczce i wypędzeniom” – centrum
wystawy, dokumentacji oraz informacji w Berlinie,
w której mowa jest o cierpieniach ludności niemiec-
kiej na tle narodowosocjalistycznej polityki, podtrzy-
mywaniu pamięci wśród młodego pokolenia o stule-
ciu wypędzeń, przedstawieniu głównie indywidual-
nych losów niemieckich ofiar wysiedleń i wywołaniu
w ten sposób empatii i emocji, uznaniu wysiedleń
ludności niemieckiej za uniwersalne doświadczenie
europejskie XX w., oraz wobec faktu, iż w dokumen-
cie przygotowanym przez rząd federalny nie ma ani
jednego zdania o niemieckiej odpowiedzialności za
zbrodnie podczas II wojny światowej, zwracamy się
do pana premiera z następującymi pytaniami:
Jakie i czy w ogóle były ustalenia podczas rozmów
podsekretarza stanu w kancelarii premiera pana pro-
fesora Władysława Bartoszewskiego z ministrem
stanu rządu federalnego Niemiec do spraw kultury
i mediów panem Berndem Neumannem?
Czy rząd polski zamierza podtrzymać swój neu-
tralnie życzliwy – takie zostało użyte sformułowanie
– stosunek do wyżej wymienionego projektu? W czym
ma się przejawiać ta neutralna życzliwość?
Jakie jest stanowisko rządu polskiego wobec oma-
wianego projektu? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Odpowiedzi udzieli, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych pan Andrzej Kremer.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Andrzej Kremer:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowna Pani
Poseł! Odpowiadając na zadane pytanie, chciałbym
podkreślić, że rozmowy pana ministra Bartoszew-
skiego, który został upełnomocniony przez prezesa
Rady Ministrów do kontynuowania czy nawiązania
ze stroną niemiecką dialogu w zakresie szeroko ro-
zumianej polityki historycznej, nie były negocjacjami
dotyczącymi projektu rządu niemieckiego zwanego
„Widocznym znakiem przeciw ucieczce i wypędze-
niom”, lecz szeroko zakrojonymi konsultacjami doty-
czącymi przedstawiania kontekstu historycznego
stosunków naszych dwóch narodów, ze szczególnym
uwzględnieniem okresu nazizmu i II wojny świato-
wej. O przebiegu rozmów opinia publiczna była infor-
mowana, także poprzez komunikat, który został
wydany przez współprzewodniczących rozmowom:
pana ministra Bernda Neumanna i pana ministra
Władysława Bartoszewskiego.
Trzeba podkreślić, że rząd polski zapoznał się
z koncepcją rządu Republiki Federalnej Niemiec
utworzenia w Berlinie centrum dokumentacyjnego,
które zajmie się problematyką wysiedleń, a którego
robocze hasło czy tytuł został właśnie określony jako
„Widoczny znak przeciw ucieczce i wypędzeniom”.
Strona niemiecka, przedstawiając projekt, podkreśli-
ła w sposób jasny, że intencją niemieckiego rządu jest
przedstawienie całego kontekstu historycznego,
uwzględnienie także deportacji ludności polskiej,
przyłożenie odpowiedniego znaczenia do przyczyn
wybuchu II wojny światowej, roli reżimu hitlerow-
skiego oraz skutków wojny. Rząd polski zapoznał się
z tą przedłożoną przez stronę niemiecką informacją.
Według strony niemieckiej przesłaniem „Widocznego
znaku” ma być ukazanie problematyki wypędzeń
jako skutku, rezultatu II wojny światowej. Formalnie
„Widoczny znak” ma mieć kształt wystawy stałej
wraz z ekspozycjami towarzyszącymi, wkomponowa-
nymi w kontekst ogólnoeuropejski.
Odnosząc się do pytania drugiego, czy rząd Rze-
czypospolitej Polskiej zamierza podtrzymać swój neu-
tralnie życzliwy stosunek do wyżej wymienionego
projektu, chcę stwierdzić, że jest to pewne pojęcie
medialne czy prasowe. Rząd nigdy nie definiował
żadnego swojego stosunku do niemieckiego projektu.
Podkreślał to zarówno premier Donald Tusk w czasie
wizyty ministra Republiki Federalnej Niemiec Fran-
ka-Waltera Steinmeiera, jak i minister Bartoszewski
w ostatnich rozmowach. Rząd Rzeczypospolitej Pol-
skiej przyjął do wiadomości informacje strony nie-
mieckiej o założeniach projektu i zdeklarował, że
bacznie przypatrywać się będzie jego realizacji.
Jakie jest stanowisko rządu Rzeczypospolitej Pol-
skiej wobec omawianego projektu? Rząd Rzeczypo-
spolitej Polskiej nie przewiduje w żadnej formie
uczestnictwa w tym projekcie, co zostało bardzo jasno
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Andrzej Kremer
potwierdzone w komunikacie po spotkaniu ministra
Bartoszewskiego z ministrem Neumanem. Jak już
wspomniałem, rząd został o tym poinformowany, nie
odnosi się do projektu, który jest projektem rządo-
wym, projektem zgłoszonym przez rząd sąsiedniego
państwa, co w sposób wyraźny natomiast podkreśla
i przyjmuje do wiadomości informacje strony nie-
mieckiej, że projekt „Widocznego znaku” jest projek-
tem rządowym i jest alternatywą wobec idei Centrum
przeciwko Wypędzeniom, jaką zgłosiła w swoim cza-
sie przewodnicząca Związku Wypędzonych pani Eri-
ka Steinbach, której projekt był słusznie w Polsce
przez wszystkie siły, kolejne rządy, przy pełnym kon-
sensusie wszystkich sił politycznych, jawnie kryty-
kowany za nienależyte uwzględnienie skutku przy-
czynowego pomiędzy reżimem nazistowskim, agresją
Rzeszy niemieckiej na Polskę a dokonanymi po woj-
nie przesiedleniami osób narodowości niemieckiej.
Rząd polski nie przewiduje także udziału polskich
ekspertów w tym projekcie ani dyskusji ze stroną
niemiecką na temat koncepcji samego projektu histo-
rycznego, będzie natomiast w sposób baczny przyglą-
dał się pracom prowadzonym nad tym projektem,
pracom, które będą najpierw pracami międzynaro-
dowej komisji do ukształtowania koncepcji centrum,
a następnie formom jego realizacji i będzie w razie
potrzeby zabierał odpowiednio głos i przedstawiał
swoje stanowisko. Dziękuję uprzejmie.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie dodatkowe zada pan poseł Stanisław
Zając.
Poseł Stanisław Zając:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Panie i Pano-
wie Posłowie! Z tej odpowiedzi wynika, że istotnie
rząd nie uczestniczy, czy też nie zgłasza swojego
udziału w pracach dotyczących tego projektu, będzie
się im przyglądał. Ale jakie będzie nasze spojrzenie
na realizację tego projektu, w sytuacji kiedy Erika
Steinbach w sposób wyraźny oświadcza, że z tym
projektem się identyfikuje? Powiedział pan również,
że opinia publiczna została poinformowana o rozmo-
wach, które toczyły się pomiędzy ministrem Barto-
szewskim a przedstawicielami rządu niemieckiego.
Otóż chcę powiedzieć, że zaniepokojenie brakiem in-
formacji, szerokiej informacji, wyraził rzecznik praw
obywatelskich pan prof. Janusz Kochanowski w pi-
śmie z 7 kwietnia 2008 r., gdzie m.in. zwracał się
z pytaniem, dlaczego w tak istotnej sprawie dotyczą-
cej interpretacji faktów historycznych (Dzwonek) ta
informacja jest tak ograniczona, prawdę mówiąc,
111
praktycznie nie istnieje. Dlatego też proszę powie-
dzieć, czy nasze stanowisko w tym zakresie sprowa-
dza się do tego, że my będziemy się tylko przyglądać
temu, co się dzieje, czy będziemy patrzeć na to, co
niesie ten projekt dla interpretacji niezwykle waż-
nych faktów historycznych.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę pana ministra o udzielenie odpowiedzi na
dodatkowe pytania.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Andrzej Kremer:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Pośle! Po
spotkaniu został opublikowany komunikat, którego
właściwy akapit informuje, że delegacja niemiecka
przedstawiła koncepcję planowanej przez rząd Repu-
bliki Federalnej Niemiec stałej wystawy, że intencją
strony niemieckiej jest przedstawienie kontekstu hi-
storycznego, uwzględnienie także deportacji ludności
polskiej, oraz w którym w jasny sposób stwierdza się,
że strona polska nie przewiduje formalnego uczest-
nictwa w tym przedsięwzięciu. Należy mieć na uwa-
dze fakt, że mówimy o przedsięwzięciu podejmowa-
nym przez rząd innego państwa, w związku z tym
formalne możliwości wpływania na ten projekt są
ograniczone przy założeniu, że rząd Rzeczypospolitej
nie zamierza uczestniczyć. Inna sytuacja by była,
gdyby była umowa międzyrządowa lub inna forma
współpracy, czego się nie zakłada.
Jeżeli chodzi o udział pani Eriki Steinbach czy
Związku Wypędzonych w jakiejkolwiek formie w two-
rzeniu tego projektu, to rząd obserwuje bacznie dys-
kusję toczącą się po stronie niemieckiej na ten temat.
Nie zakłada, że rząd Republiki Federalnej Niemiec
zaprosi osobę pani Eriki Steinbach do udziału w fo-
rach czy w gremiach tworzących tę wystawę. Jeżeli
taki fakt miałby miejsce, wówczas rząd zajmie odpo-
wiednie stanowisko. Natomiast rząd oczekuje naj-
pierw na zakończenie dyskusji w Republice Federal-
nej Niemiec i przedstawienie składów gremiów, które
będą prowadziły prace koncepcyjne.
Nie można się w tej chwili w sposób konkretny
odnieść do szczegółów koncepcji, ponieważ ona nie
została jeszcze ostatecznie opracowana. Nadmieni-
łem, że władze Republiki Federalnej Niemiec przewi-
dują w tej chwili, po wstępnym zatwierdzeniu samej
koncepcji, powołanie grupy ekspertów, która wypra-
cuje dopiero jej ostateczny kształt i kształt meryto-
rycznej ekspozycji. Według wstępnych informacji
opierałaby się ona na ekspozycji, która miała już
miejsce w Domu Historii w Bonn. Była to wystawa
„Ucieczka, wypędzenie, integracja”, przy której wy-
korzystywano także materiały i częściowo współpra-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
112 Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Andrzej Kremer
cę polskich historyków i która w opinii krytyków
i ekspertów zasługuje na uznanie ze względu na zo-
biektywizowany sposób i kształt przedstawienia hi-
storii II wojny światowej. Ale ponieważ ma być to
tylko początek czy podstawowe założenie ekspozycji,
to należy poczekać na przedstawienie przez stronę
niemiecką rzeczywistego kształtu całości projektu.
Dziękuję bardzo.
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Krzysztof Putra)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Wszystkie pytania włączone do porządku dzien-
nego zostały rozpatrzone. Kończymy więc rozpatry-
wanie tego punktu porządku dziennego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 11.
porządku dziennego: Informacja bieżąca.
Przypominam, że Prezydium Sejmu, po zasię-
gnięciu opinii Konwentu Seniorów, ustaliło, że na
bieżącym posiedzeniu Sejm rozpatrzy informację
w sprawie Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, o której przedstawienie wnosił Klub
Parlamentarny Platforma Obywatelska.
Przypominam również, że przedstawienie uza-
sadnienia wniosku przez posła przedstawiciela wnio-
skodawców nie może trwać dłużej niż 5 minut, a udzie-
lenie odpowiedzi przez przedstawiciela Rady Mini-
strów dłużej niż 10 minut. Wystąpienia posłów
w dyskusji nie mogą trwać dłużej niż 2 minuty.
Na zakończenie dyskusji głos zabierają kolejno
przedstawiciele wnioskodawców oraz przedstawiciel
Rady Ministrów. Wystąpienie przedstawiciela wnio-
skodawców nie może trwać dłużej niż 5 minut, a wy-
stąpienie przedstawiciela Rady Ministrów dłużej niż
10 minut.
Proszę o zabranie głosu przedstawiciela wniosko-
dawców pana posła Antoniego Mężydłę.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Antoni Mężydło:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Naturalne instrumenty wzrostu w polskiej gospodar-
ce, takie jak wzrost efektywności gospodarowania
czy wzrost wydajności pracy, zostały praktycznie wy-
korzystane po przemianach lat 90. W ciągu ostatnich
3 lat nowym znaczącym impulsem wzrostu gospodar-
czego była integracja Polski z Unią Europejską,
a szczególnie rozszerzenie bezcłowego rynku zbytu
naszych produktów na całą Unię Europejską. Zaczy-
namy powoli jednak odczuwać wyczerpywanie się
tych prostych czynników wzrostu gospodarczego.
Umacniająca się złotówka, presja na wzrost płac
w sektorze przedsiębiorstw grubo ponad inflację po-
wodują mniejszą atrakcyjność polskich produktów
i mniejszą rentowność przedsiębiorstw, co może spo-
wodować spadek poziomu inwestycji bezpośrednio
przekładający się na malejący wzrost gospodarczy.
Dlatego też w obecnej sytuacji w trosce o dalszy
rozwój kraju należy w maksymalnym stopniu wdro-
żyć nowe światowe technologie do polskiej gospodar-
ki, które w znacznym stopniu poprawią jej efektyw-
ność i konkurencyjność oraz stworzą stabilne podsta-
wy długotrwałej konkurencji. Bardzo ważnym in-
strumentem wspierającym to przedsięwzięcie jest
Program Operacyjny „Innowacyjna gospodarka”
w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odnie-
sienia na lata 2007–2013. Program ten ma na celu
wspieranie szeroko rozumianej innowacyjności pole-
gające na udzielaniu bezpośredniej pomocy przedsię-
biorstwom, instytucjom otoczenia biznesu, jednost-
kom naukowym świadczącym przedsiębiorstwom
usługi o wysokiej jakości i wsparcie systemowe za-
pewniające rozwój środowiska instytucjonalnego
innowacyjnych przedsiębiorstw.
W ramach Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” wspierane będą działania w zakresie
innowacyjności głównie produktowej i procesowej,
ale i marketingowej, i organizacyjnej, które przyczy-
nią się do powstania i rozwoju innowacyjnych przed-
siębiorstw. Wspierana będzie głównie innowacyj-
ność na poziomie co najmniej krajowym lub mię-
dzynarodowym. Działania te generują najwyższą
wartość dodaną dla gospodarki i przedsiębiorstw,
zatem w znacznym stopniu przyczyniają się do umac-
niania zdolności konkurencyjnej polskiej gospodarki
w wymiarze międzynarodowym.
W ramach tego programu jest realizowanych
8 priorytetów. Jeśli chodzi o finansowanie, to łączna
wielkość publicznych środków finansowych zaanga-
żowanych w realizację tego programu na lata 2007–
–2013 wynosi 9,7 mld euro, z czego z Unii Europej-
skiej będzie pochodziło 8,3 mld. Na I i II priorytet,
za który bezpośrednio odpowiada Ministerstwo Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego, będzie przeznaczonych
ponad 2,6 mld euro, na priorytety III–VI, za które
odpowiada właśnie Ministerstwo Gospodarki – pra-
wie 4,5 mld euro, natomiast na VII i VIII priorytet,
za które odpowiada MSWiA, właściwie pion odpowie-
dzialny za informatyzację – 2,3 mld euro.
Ważną instytucją jest instytucja zarządzająca
i trzeba powiedzieć, że to jest Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego. Natomiast instytucje pośredniczące
odgrywają również ważną rolę dla poszczególnych
priorytetów. I tutaj tymi instytucjami są: Minister-
stwo Gospodarki, jak już wspomniałem, minister-
stwo szkolnictwa wyższego oraz MSWiA.
Panie Premierze! Ministerstwo Gospodarki i Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego ogłosiły urucho-
mienie części programu w zakresie działań 4.2, 4.4
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Antoni Mężydło
i 4.5 już na 12 maja. Jednak trzeba powiedzieć, że
z uwagi na stan polskiej gospodarki oraz znaczną
przedsiębiorczość Polaków można spodziewać się,
że chętnych na dotację w tym programie nie zabrak-
nie, mimo że kwota jest miliardowa. Jednak trzeba
wyraźnie stwierdzić, że jest to program trudny, je-
den z najtrudniejszych programów współfinansowa-
nych ze środków Unii Europejskiej. Jego wdrożenie
i realizacja w dużym stopniu zależeć będzie od in-
stytucji zarządzających, w tym również Minister-
stwa Gospodarki.
Ministerstwo Gospodarki jako instytucja pośred-
nicząca dla czterech priorytetów tego programu bę-
dzie miało do rozdysponowania prawie 50% z 9,7 mld
euro na dotacje głównie dla przedsiębiorstw, więc
rola Ministerstwa Gospodarki jest tutaj ważna w tym
kontekście, o którym powiedziałem na początku. Od
przygotowania ministerstwa zależeć będzie w dużej
mierze efektywność wykorzystania tych dotacji na
inwestycje bezpośrednie oraz ich wpływ na charakter
i stopień konkurencyjności naszej gospodarki, czyli
zakres konkurencyjności, wielkość konkurencyjno-
ści, ale i charakter, trwałość czy chwilowość tej kon-
kurencyjności. (Dzwonek)
Dlatego, panie premierze, Klub Parlamentarny
Platforma Obywatelska zwraca się do pana jako do
ministra gospodarki o przedstawienie informacji na
temat przygotowania resortu do optymalnego wyko-
rzystania i realizacji Programu Operacyjnego „Inno-
wacyjna gospodarka”, w tym o udzielenie informacji
o zdolności polskich firm do wykorzystania środków
unijnych.
Szczegółowe pytania zadadzą koleżanki z klubu
Platforma Obywatelska. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę o udzielenie odpowiedzi wiceprezesa Rady
Ministrów, ministra gospodarki pana Waldemara
Pawlaka.
Bardzo proszę, panie premierze.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Szanowny Panie Marszałku! Panie Pośle! Wysoka
Izbo! Innowacyjność jest bardzo ważnym czynnikiem
w budowaniu konkurencyjności na rynkach między-
narodowych, ale także w budowaniu szans naszej
polskiej gospodarki. Dlatego w ramach prac i działań
rządu zmierzamy do tego, aby przygotowując krajowy
program reform, który jest krajową realizacją stra-
tegii lizbońskiej, budować ten program w trzech
przestrzeniach: po pierwsze, aktywne społeczeństwo,
113
po drugie, innowacyjna gospodarka, po trzecie,
sprawne instytucje. Przy czym innowacyjność jest
potrzebna zarówno w obszarze aktywnego społeczeń-
stwa, jak i sprawnych instytucji. Natomiast bardzo
istotne jest kreowanie tej innowacyjności w gospo-
darce. Wydaje się, że tu bardzo istotna będzie też
potrzeba poważnego przedyskutowania ze środowi-
skami naukowymi i badawczo-rozwojowymi sposobu
podejścia do oceny innowacji i badań rozwoju i stoso-
wanej metodologii, bo często Polska w tych rankin-
gach jest przedstawiana na bardzo dalekich pozy-
cjach, ale to wynika także ze sposobu mierzenia tych
zjawisk, który jest oparty na metodologii właściwej
dla najbardziej rozwiniętych gospodarek europej-
skich. Nasz kraj przeżywa szybki okres transforma-
cji, wprowadzania wielu nowoczesnych rozwiązań,
także o bardzo dużym ładunku innowacyjności, ale
często one nie są klasyfikowane w ten sposób, często
nawet nasza wewnętrzna klasyfikacja nie sprzyja
dobremu prezentowaniu osiągnięć naszej nauki i na-
szej gospodarki.
Chciałbym podziękować panu posłowi i klubowi
Platformy za to pytanie, które pozwala zwrócić uwa-
gę na kluczowe działania rządu w tym obszarze. Tu
chcę podkreślić, że w porozumieniu z panią minister
Bieńkowską, z panem ministrem Rostowskim mogę
też zadeklarować w imieniu rządu gotowość do
upraszczania procedur pozyskiwania środków euro-
pejskich nie tylko w zakresie innowacyjnej gospodar-
ki, bo generalnie zależy nam na tym, żebyśmy te
możliwości wykorzystali jak najpełniej. Dlatego już
zostały podjęte odpowiednie decyzje i minister gospo-
darki na początku kwietnia przyjął rozporządzenie,
które dotyczy pomocy finansowej dla inwestycji o du-
żym znaczeniu dla gospodarki w ramach Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”. Wspólnie
z ministrami gospodarki i finansów minister rozwo-
ju regionalnego 7 kwietnia przyjał rozporządzenie
w sprawie udzielania przez PARP pomocy finansowej
w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”. Zostały przygotowane szczegółowe kry-
teria wyboru i finansowania operacji, zatwierdzone
przez komitet monitorujący. Zależy nam na tym, aby
także działania instytucji podległych, tzn. przykła-
dowo Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości
– takie rozmowy też z kierownictwem tej agencji
przeprowadziliśmy – prowadziły do jak najsprawniej-
szego naboru wniosków i jak najskuteczniejszego
wykorzystania środków europejskich.
Chcę w tym miejscu zwrócić uwagę, że zmierzamy
do tego, aby w ramach kapitału dla innowacji w dzia-
łaniu 3.1 PARP w ostatnim tygodniu maja rozpoczął
nabór wniosków. Jeżeli chodzi o działanie 3.3, rów-
nież PARP zacznie nabór w końcu maja. Natomiast
jeżeli chodzi o inwestycje w innowacyjne przedsię-
biorstwa, Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości
rozpocznie nabór w działaniu 4.1 połączonym z 1.4
w ostatnim tygodniu września 2008 r. Jeżeli chodzi
o działanie 4.2, zostało to już 9 kwietnia podane do
wiadomości publicznej z terminem naboru od 12 maja
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
114 Informacja bieżąca
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
do wyczerpania alokacji przeznaczonej na pierwszy
nabór. Jeżeli chodzi o działanie 4.3, to jest projekt
indywidualny Banku Gospodarstwa Krajowego,
4.4 – to jest nabór, który został ogłoszony 9 kwietnia
i będzie prowadzony od 12 maja do 31 lipca. Jeżeli
chodzi o 4.5, ogłoszenie o naborze zostało podane do
wiadomości publicznej 10 kwietnia, a nabór rozpo-
czyna się od 12 maja i będzie prowadzony do wyczer-
pania alokacji przeznaczonej na pierwszy nabór.
W priorytecie V: Dyfuzja innowacji planujemy, że
PARP będzie prowadził nabór od ostatniego tygo-
dnia maja w działaniu 5.1, 5.2 – podobnie, 5.4 – po-
dobnie. Natomiast co do działania 5.3 to jest tu
wyłącznie indywidualny tryb wyboru projektu. Je-
żeli chodzi o priorytet VI, to nabór będzie prowadzić
PARP. Planowany termin naboru to ostatni tydzień
sierpnia 2008 r. W przypadku działania 6.2: Mini-
sterstwo Gospodarki – Departament Instrumentów
Wsparcia planowany jest ostatni tydzień maja 2008 r.
Działanie 6.3 obejmuje projekty systemowe, działa-
nie 6.4 dotyczy wyłącznie trybu indywidualnego
wyboru projektów, a działanie 6.5 – wyłącznie pro-
jektów systemowych. Podałem te terminy po to,
żeby poinformować, w jakim czasie beneficjenci
mogą się spodziewać ogłoszenia naboru, tak aby
mogli się odpowiednio przygotować do wykorzysta-
nia tych środków.
Pan poseł Mężydło wspomniał o wielkości środ-
ków. Podkreślę, że w obszarze Ministerstwa Gospo-
darki szczególną wagę będziemy przykładali do ka-
pitału dla innowacji. Jest tutaj 340 mln euro. W przy-
padku inwestycji w innowacyjne przedsięwzięcia
przewiduje się 3430 mln, dyfuzji innowacji – prawie
400 mln euro, polskiej gospodarki na rynku między-
narodowym – ponad 400 mln euro. Przystępując do
realizacji tego projektu, napotkaliśmy pewne opóź-
nienia i problemy o charakterze biurokratycznym.
W tym zakresie udało się, dzięki współpracy różnych
ministerstw zaangażowanych w te sprawy, szybko
podjąć działania i doprowadzić do tego, żeby możliwe
było szybkie uruchomienie środków.
Jeszcze raz powrócę do rozważań o charakterze
ogólnym, co jest bardzo istotne. Jeśli chodzi o krajo-
wy program reform dla realizacji strategii lizboń-
skiej, to w przypadku Polski wydłużymy tę perspek-
tywę o rok. Program przewidziany jest na lata 2008–
–2011, czyli do czasu polskiej prezydencji w Unii
Europejskiej. Zależy nam na tym, aby aspekty, które
dotyczą innowacyjności, szczególnie innowacyjności
w gospodarce, były w szerokim zakresie wspierane
przez partnerstwo publiczno-prywatne. Chodzi o to,
aby cel, który postawiła Unia Europejska, dotyczą-
cy alokowania 3% PKB w badanie i rozwój, w na-
szym przypadku był zrealizowany w taki sposób, aby
– z oczywistych względów, budżet jest w trudnej sy-
tuacji – było to możliwe do osiągnięcia. Będzie to
możliwe, jeżeli będziemy budować partnerstwo środ-
ków budżetowych, także środków przedsiębiorców,
i skutecznie, efektywnie wykorzystywać środki eu-
ropejskie. Wydaje się, że warto promować tego typu
rozwiązania, które już dzisiaj dają bardzo ważny,
symboliczny impuls gospodarce.
Mogę podać przykład konkretnego spotkania i pod-
pisania porozumienia. Jedna z naszych dużych kor-
poracji zajmująca się przetwórstwem ropy, Lotos,
podpisała porozumienie z Politechniką Gdańską i Aka-
demią Górniczo-Hutniczą o współpracy i budowaniu
dobrej perspektywy. Warto podkreślić, że często in-
westorzy zagraniczni podejmują tego typu owocną
współpracę. Chcę podkreślić, że na przykład inwesto-
rzy ze specjalnej strefy ekonomicznej, rzeszowskiej
Doliny Lotniczej, prowadzą aktywną współpracę
z Politechniką Rzeszowską. Niedawno miałem okazję
rozmawiać z przedsiębiorcami, którzy inwestują
w Bielsku-Białej, w specjalnej strefie ekonomicznej.
Planowany jest tam rozwój inwestycji i niezbędna
jest współpraca z lokalnymi środowiskami naukowy-
mi, przy czym obejmuje to nie tylko Akademię Hu-
manistyczno-Techniczną, ale także współpracę z po-
litechnikami w Gliwicach, Krakowie i Warszawie. To
tworzy dobry klimat do tego, żebyśmy mogli realizo-
wać innowacyjne rozwiązania, które będą sprawiały,
że nasze produkty będą skutecznie konkurowały na
rynkach międzynarodowych.
Na zakończenie powiem o ciekawym paradoksie.
Warto tu powtórzyć tę informację. Otóż w relacjach
w handlu światowym pojawiają się ciekawe fenome-
ny. Jedną z interesujących obserwacji jest przypadek
współpracy w handlu między Unią Europejską a Niem-
cami i Chinami. Okazuje się, że pomimo bardzo moc-
nego kursu euro, który z pozoru mógłby przeszka-
dzać utrzymaniu dobrego salda w obrotach handlo-
wych, gospodarka niemiecka, która jest największym
eksporterem przemysłowym, utrzymuje zrównowa-
żone saldo handlu zagranicznego z Chinami. To po-
kazuje, że szukając przestrzeni dla naszej gospodar-
ki, powinniśmy skupiać się na tych obszarach, które
stwarzają duże szanse. Szanse takie są na przykład
w przemyśle rolno-spożywczym, przemyśle drzewno-
-papierniczym, przemyśle ceramicznym. Odnotowu-
jemy tu nadwyżkę w handlu zagranicznym. Bardzo
dobrze idzie nam handel w dziedzinie przemysłu
elektromaszynowego, bo tu wzrosły obroty i zmniej-
szyło się ujemne saldo. Bardzo ciekawe są też aspek-
ty dotyczące na przykład obszaru farmaceutycznego,
gdzie mamy duże ujemne saldo w handlu zagranicz-
nym. W sytuacji gdy zmierzamy w kierunku prywa-
tyzacji firm tego sektora, koniecznie trzeba zadbać
o to, żeby to były firmy, które produkują w naszej
regionalnej skali, i to nie tylko na rynek polski, ale
także na rynek krajów naszego regionu. Wówczas
można będzie mówić o skutecznym spożytkowaniu
takiej innowacyjnej, nowoczesnej technologii. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja bieżąca
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu premierowi.
Otwieram dyskusję.
Do dyskusji zgłosiło się 28 posłów.
Jeśli ktoś z państwa chciałby jeszcze zapisać się
do głosu, to bardzo proszę, bo po pierwszym wystą-
pieniu zamknę listę.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Piotra
Tomasza Nowaka, Platforma Obywatelska.
(Poseł Tomasz Piotr Nowak: Tomasza Piotra.)
Bardzo proszę.
Poseł Tomasz Piotr Nowak:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Innowacyjna gospodarka jest bardzo dobrze oceniana
przez przedsiębiorców, ale jak zawsze trochę dziegciu
też się znajdzie. W przypadku działania 4.4 bardzo
trudny jest do osiągnięcia przez przedsiębiorstwa
małe i średnie próg 8 mln przewidziany dla projektu.
W Wielkopolsce będzie takich przedsiębiorstw zale-
dwie kilka. W większości przypadków działaniem
tym zainteresowane są duże firmy. Czy nie należało-
by w związku z tym obniżyć progu, aby odciążyć pro-
gramy regionalne, w ramach których jest bardzo
mało pieniędzy na dotacje inwestycyjne, w przelicze-
niu na lata mniej niż w poprzednich edycjach pomo-
cy europejskiej. Wiele inwestycji realizowanych przez
małe i średnie przedsiębiorstwa jest wysoce innowa-
cyjnych, ale przeciętnie są to inwestycje o wartości
rzędu 2–4 mln zł.
Sprawa kryteriów. Tu też diabeł tkwi w szczegó-
łach. Kryteria w przypadku tego działania zostały
określone w taki sposób, że na przykład duże przed-
siębiorstwo chcące wdrożyć technologię stosowaną
na świecie przez 14 miesięcy, która nie uzyskała jesz-
cze patentu, straci bardzo dużo w punktacji, bo
51 punktów na 100 możliwych, czyli w tym momencie
projekt przestanie mieć szanse realizacji. Tak samo
będzie w sytuacji, gdy projekt nie będzie miał ochro-
ny patentowej, będzie dotyczył technologii, powiedz-
my, 14-miesięcznej, która nie została wdrożona
w oparciu o prace: badania plus rozwój. Nie każda
nowa technologia musi powstać w wyniku prac: B +
R i nie każda musi podlegać ochronie własności prze-
mysłowej. W związku z tym czy nie doprowadzi to do
tego, że działanie 4.4 będzie trudno dostępne?
Z kolei na przykład Kopalnia Węgla Brunatnego
Konin, duża firma, chciałaby wprowadzić nową tech-
nologię frezowania węgla, ale w tym wypadku trzeba
spełnić, oprócz warunku technologicznego, warunek
restrukturyzacyjny, polegający na odwrotnym dzia-
łaniu, czyli stworzeniu około 200 nowych miejsc pra-
cy, tymczasem kopalnia chce się zrestrukturyzować,
wprowadzając nowe technologie, a więc zmniejszyć
obsadę osobową. W związku z tym, jak można to zro-
bić? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
115
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Zamykam listę mówców.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Marię
Nowak, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Maria Nowak:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Panie Premierze! Wiele pan powiedział na temat
realizacji Programu Operacyjnego „Innowacyjna go-
spodarka”, ale wszystko dotyczy głównie przyszłości,
a minęło już półtora roku i na dzień dzisiejszy nie-
wiele się dzieje w ramach tego programu. Mówiąc
o tym programie, należy spojrzeć szerzej na wydat-
kowanie funduszy unijnych, bo od startu unijnych
dotacji na lata 2007–2013 podpisano umowy o przy-
znanie zaledwie 1 mld zł, a jest do wydania 67,7 mld
euro. Jeżeli chodzi o lata do 2010 r., to mamy wydać
4,8 mld, a są poważne obawy, że po prostu tego nie
wydamy. Do końca marca bieżącego roku nie została
podpisana żadna umowa dotycząca dotacji dla inwe-
stycji z rządowej listy projektów kluczowych. Z publi-
kacji „Gazety Prawnej” wynika, że ruszyły jedynie
2 programy operacyjne: „Kapitał ludzki” i „Pomoc
techniczna”. Jeżeli chodzi o „Pomoc techniczną”, są
to pieniądze dla urzędników zajmujących się dystry-
bucją środków unijnych.
Jeżeli chodzi o pozostałe programy, to nie podpisa-
no żadnych umów, a w 5 województwach w ogóle nie
rozpoczęto do tej pory żadnych konkursów. Mówiąc
o tym programie, musimy pamiętać też o tym. Jestem
ze Śląska. Śląski urząd marszałkowski bardzo często
stawia się za wzór, ponieważ pierwszy zaczął dzielić
unijne pieniądze. Pragnę zauważyć, że w tym przy-
padku do dnia dzisiejszego nie podpisano jeszcze żad-
nej umowy. Wobec tego jak to wygląda w innych wo-
jewództwach? Pytanie, które chcę zadać, jest bardzo
konkretne. Czy zostało już wydane rozporządzenie
w sprawie udzielania pomocy finansowej dla małych
i średnich przedsiębiorstw? Przed tygodniem w moim
biurze poselskim złożyli wizytę bardzo zaniepokojeni
przedsiębiorcy. Przed tygodniem nie było jeszcze ta-
kiego rozporządzenia, dzisiaj nie sprawdzałam, ale te
środki w praktyce nie są wydawane i przedsiębiorcy
nie wiedzą, o jakie środki, na jakich zasadach będą
mogli się ubiegać. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Stani-
sława Steca, Lewica.
Poseł Stanisław Stec:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Wysoki Sejmie! Panie Premierze! Odnośnie do
każdego programu operacyjnego prowadzony jest
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
116 Informacja bieżąca
Poseł Stanisław Stec
audyt zgodności. Jeżeli chodzi o Program Operacyjny
„Innowacyjna gospodarka”, ten audyt rozpoczął się
12 lutego 2008 r. Termin przekazania sprawozdania
z audytu wyznaczony jest na 30 kwietnia 2008 r., ale
ostateczna opinia o zgodności ma być wydana 1 paź-
dziernika 2008 r. Chciałbym zapytać, dlaczego ma
się to stać tak późno w stosunku do daty złożenia
sprawozdania z audytu, wydłuża to przecież proces
podpisywania umów.
Natomiast jeżeli chodzi o indywidualne projekty
kluczowe Programu Operacyjnego „Innowacyjna go-
spodarka”, złożono dotychczas 90 wniosków indywi-
dualnych, podpisano 46 umów wstępnych. Kiedy
można się spodziewać, że te umowy odnoszące się do
tych ważnych, kluczowych, indywidualnych projek-
tów będą już ostateczne, tak żeby przedsiębiorcy mo-
gli rozpocząć działania? Mam takie pytanie: Czy
złożenie wniosku upoważnia do rozpoczęcia zadania?
Oczywiście na ryzyko beneficjenta. Jest to bardzo
ważne, żeby w takiej sytuacji istniało upoważnienie
do rozpoczęcia, gdyż wydłużanie cyklu inwestycyjne-
go powoduje wzrost kosztów, ponieważ ceny materia-
łów i usług niestety rosną.
Kolejna sprawa. PARP zbiera wnioski za pośred-
nictwem swoich oddziałów. Czy nie można przekazać
oddziałom takich upoważnień, aby można było tam
analizować wnioski również pod względem meryto-
rycznym? Te wnioski są analizowane pod względem
formalnym i przekazywane do Warszawy. Przedsię-
biorca czeka, otrzymuje zawiadomienie, że wniosek
został przekazany do Warszawy. Myśli, że ten wnio-
sek został już przeanalizowany pod względem mery-
torycznym. Dopiero później otrzymuje zawiadomie-
nie, że wniosek nie odpowiada programowi pod
względem merytorycznym. Czy te oddziały nie mo-
głyby analizować wniosków także pod względem
merytorycznym? Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Ewę
Kierzkowską, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Ewa Kierzkowska:
Dziękuję bardzo.
Panie Premierze! Rozumiem, że w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
będą wspierane przede wszystkim projekty inwesty-
cyjne, które charakteryzują się wysokim stopniem
wdrażanych innowacji czy też pozyskiwanych tech-
nologii. Pojęcie innowacyjności jest bardzo obszerne
i ma raczej charakter relatywny w odniesieniu do
konkretnego przedsiębiorstwa. W rezultacie innowa-
cyjność może występować na różnych poziomach za-
równo samego przedsiębiorstwa, jak i danego rynku,
kraju czy też świata. Wspieranie jakiego rodzaju in-
nowacji będzie priorytetem Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”? W jaki sposób na etapie
oceny wniosków będzie weryfikowany stopień inno-
wacyjności projektu?
Mam jeszcze jedno pytanie. Jeżeli chodzi o pro-
gramy, okres 2004–2006 był jednocześnie pierwszym
okresem wdrażania przez Polskę funduszy struktu-
ralnych. Z tego wynikają konkretne doświadczenia.
Chciałabym zapytać, czy na podstawie tych doświad-
czeń oraz uwag zgłaszanych przez partnerów spo-
łeczno-gospodarczych, w kontekście finansowania
2007–2013, w systemie wdrażania funduszy struk-
turalnych zostały wprowadzone jakieś uproszczenia?
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Dariu-
sza Lipińskiego, Platforma Obywatelska.
Poseł Dariusz Lipiński:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowny Panie
Premierze! Moje pytanie dotyczy listy projektów klu-
czowych dla osi priorytetowej: Polska gospodarka na
rynku międzynarodowym. Przede wszystkim chodzi
mi o działanie 6.4, czyli inwestycje w produkty tury-
styczne o znaczeniu ponadregionalnym. Jak wiado-
mo, pierwotny projekt tej listy został w całości wyco-
fany z uwagi na nieprawidłowości przy procedurze
jego tworzenia i brak konsultacji społecznych. Ocze-
kujemy jednak na bardzo szybkie powstanie nowej
listy projektów kluczowych dla tego priorytetu i dzia-
łania. Warto przypomnieć, że część projektów, która
miała znaleźć się na liście, ma ścisły związek z or-
ganizacją Euro 2012. Chodzi tutaj szczególnie o przed-
sięwzięcia, które mają być realizowane w Poznaniu,
np. trakt królewsko-cesarski, a także w Gdańsku
i we Wrocławiu. Czasu do rozpoczęcia mistrzostw jest
coraz mniej, dlatego też potwierdzenie finansowania
tych projektów w ramach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” powinno zostać podane
do wiadomości jak najszybciej. Stąd też wynika moje
pytanie. Kiedy możemy spodziewać się przedstawie-
nia ostatecznej wersji listy projektów kluczowych dla
działania 6.4? Czy pan premier dysponuje już infor-
macjami, które przedsięwzięcia znajdą się na tej li-
ście? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Kry-
stynę Grabicką, Prawo i Sprawiedliwość.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Krystyna Grabicka:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Premierze! Pytanie pierwsze. Jak wiemy,
rząd pana Donalda Tuska przyjął 4-letni plan pry-
watyzacji i w ciągu tych 4 lat chce sprzedać prawie
wszystko to, co państwowe. Program „Innowacyjna
gospodarka” polega w znacznej części na absorpcji
kapitału. Chcę zatem zapytać, czy rząd Donalda Tu-
ska zamierza powtórzyć taką operację, jakiej doko-
nała w latach 90. pani Hanna Gronkiewicz-Waltz,
która najpierw dokapitalizowała banki, a potem
sprzedała je za bezcen? Czy pieniądze mają być wy-
dawane na prywatne firmy?
Drugie pytanie. W krajach starej piętnastki in-
nowacyjność jest podstawą konkurencyjności gospo-
darki. W krajach tych innowacje w 2/3 powstają
w dużych przedsiębiorstwach i koncernach, które
przeznaczają na badania duże środki. Zgodnie z dy-
rektywą unijną na innowacyjność powinno się prze-
znaczać ok. 3% PKB. U nas przeznacza się trzykrot-
nie mniej. Również na szkolnictwo Polska przezna-
cza niecały 1% PKB. Co zamierza zrobić rząd, aby
zwiększyć innowacyjność, a tym samym konkuren-
cyjność gospodarki?
I ostatnie pytanie. W moim województwie, woj.
łódzkim, zdolność absorpcji innowacji w skali kraju
jest bardzo niska. Odnosi się ona do ok. 30% przed-
siębiorstw zatrudniających więcej niż 50 pracowni-
ków. Czy ministerstwo podjęło jakieś działania
w celu szkolenia przedsiębiorców, tak aby zwiększyć
absorpcję innowacji? Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Sławo-
mira Kopycińskiego, Lewica.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Program Operacyjny „Innowacyjna gospodarka” ma
na celu poprawienie konkurencyjności polskiej gospo-
darki i przyspieszenie osiągania przez nią europej-
skich i światowych standardów poziomu technolo-
gicznego. Niemniej jednak pomoc udzielana w ra-
mach programu operacyjnego nie może być udzielana
w całkowitej separacji w stosunku do pomocy udzie-
lanej w ramach innych programów operacyjnych.
Jeżeli zatem jednym z celów polityki rządu jest wy-
równywanie poziomu rozwoju wszystkich regionów
Polski, to sposób doboru projektów do realizacji
w ramach programu operacyjnego jest co najmniej
niezrozumiały. Pomoc z tego programu operacyjnego
została bowiem przeznaczona przede wszystkim na
wspieranie dużych projektów i skoncentrowana w kil-
117
ku ośrodkach: krakowskim, łódzkim, gdańskim. Pro-
jekty z innych regionów i mniejszych ośrodków na-
ukowych na liście projektów opublikowanej przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego reprezentowane
są wręcz symbolicznie.
Dlatego chciałbym zapytać, z czego wynika takie
ukształtowanie listy projektów. Czy wspieranie pro-
jektów mniejszych i pochodzących z mniejszych ośrod-
ków oraz regionów o słabszym poziomie rozwoju eko-
nomicznego, np. z woj. świętokrzyskiego, według pana
premiera oznacza mniej efektywne wykorzystanie
środków z programu? Ostatnie pytanie. Czy Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego przy wyborze projektów
uwzględniło również koordynację z celami wynikają-
cymi z realizacji Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej”. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Mie-
czysława Kasprzaka, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Mieczysław Kasprzak:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Niewątpliwie temat naszej dzisiejszej dyskusji jest
bardzo istotny i na czasie. Wymaga więc szybkich
działań. Jeżeli chodzi o gospodarkę innowacyjną, to
Polska jest na czwartym miejscu, licząc od końca,
w Europie. Za nami zostały już tylko Rumunia, Ło-
twa i Bułgaria. Wiadomo, co to oznacza. Kończą
nam się już rezerwy siły roboczej. Dzisiaj nikt już
nie będzie pracował za tysiąc złotych i takich ludzi
nie znajdziemy. Będą oni uciekać, wyjeżdżać z kraju.
Będzie to pogłębiać recesję naszej gospodarki, więc
te działania powinny być zdecydowane, szybkie
i muszą przynieść efekty w niedługim czasie. Dlate-
go też bardzo istotne są działania, które podejmuje
resort. Należy cieszyć się chociażby z tego, że ustawa
o niektórych formach wspierania działalności inno-
wacyjnej, która przez ostatnie lata nie mogła przebić
się przez Sejm, w szybkim tempie przebyła cały pro-
ces legislacyjny. W tym miejscu należą się podzięko-
wania dla resortu pana ministra, dlatego że wprowa-
dzono w tej ustawie szereg ciekawych rozwiązań,
które naprawdę umożliwią lepsze wsparcie procesów
innowacyjnych w przedsiębiorstwach.
Myślę, że należałoby się zastanowić nad promocją
naszej gospodarki, bo to też jest jakieś rozwiązanie.
Wszelkie wystawy zagraniczne niewątpliwie przynio-
są ożywienie w przedsiębiorstwach i lepiej pokażą nasz
dorobek, a także wszelkie osiągnięcia na zewnątrz.
Dlatego pytam pana premiera, jakie działania w za-
kresie promocji zewnętrznej będą podejmowane. Czy
resort ma takie zamierzenia? Dziękuję bardzo.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
118 Informacja bieżąca
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Tade-
usza Arkita, Platforma Obywatelska.
Poseł Tadeusz Arkit:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoki Sej-
mie! Działanie 5.3 zakłada budowę infrastruktury
koniecznej do rozwoju firm opartych na wysokich
technologiach. Beneficjenci tego projektu to podmio-
ty publiczne wspierające rozwój innowacji. Propono-
wana regulacja Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
wprowadza skomplikowany i kosztowny mechanizm,
tak że stawia pod znakiem zapytania sensowność
podejmowania tego typu przedsięwzięć. W szczegól-
ności ogranicza się zakres sposobów przekazywania
dotacji ostatecznym beneficjentom, przedsiębiorcom,
jedynie do usług doradczych i szkoleniowych. Projek-
todawca jest zobowiązany do zwrotu, po okresie
15 lat od zakończenia realizacji projektu, kwoty do-
tacji nieprzekazanej przedsiębiorcom w formie usług
doradczych i szkoleniowych. W przypadku działania
5.3, gdzie mamy do czynienia z budową infrastruktu-
ry, mechanizm taki podważa ekonomiczne podstawy
realizacji projektów w ramach tego działania. Dlate-
go należałoby rozważyć wprowadzenie po stronie
projektodawcy możliwości wyboru, czy chce poddać
się rygorom redystrybucji, czy zaakceptować fakt
objęcia działania pomocą publiczną, oraz rozszerze-
nie listy usług służących przekazaniu kwot dotacji
przedsiębiorcom.
Innym problemem tego projektu rozporządzenia
dla działania 5.5 jest chęć opisania w czterech arty-
kułach systemu nadzorowania pomocy publicznej.
Materia jest złożona. W zarządzeniu, zamiast trzech
artykułów, powinien znaleźć się jeden artykuł, który
obliguje zarząd ośrodka innowacyjności do przestrze-
gania przepisów o pomocy publicznej. Ośrodki inno-
wacyjności nie są jedynymi podmiotami, przez
które przepływają środki mogące stanowić pomoc
publiczną. Nie ma uzasadnienia kodyfikacja sposo-
bu postępowania dla każdego typu instytucji od-
dzielnie, skoro reguły są takie same. Wydaje się, że
powinno być opracowane oddzielne rozporządzenie
dotyczące wszystkich instytucji udzielających po-
średnio lub bezpośrednio jakiegokolwiek typu wspar-
cia dla przedsiębiorców.
Ponadto postulowane rozwiązania powinny brać
pod uwagę skalę potencjalnie udzielonej pomocy.
W rozwiązaniu proponowanym w tym rozporządze-
niu z dużym prawdopodobieństwem koszty monito-
rowania przekroczą samą wielkość pomocy, która
mogłaby być rozliczona. Przy konstrukcji sposobu
postępowania nie uwzględniono kosztów takiego po-
stępowania. Rozporządzenie w swym obecnym kształ-
cie będzie więc skutkować biurokracją finansową,
której koszty będą pochłaniać więcej środków niż
wynosi sama pomoc. Czy planowana jest zmiana
przedmiotowych regulacji, aby uwzględnić przedsta-
wione komplikacje? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Adama
Rogackiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Adam Rogacki:
Najliczniejszą grupę przedsiębiorstw w Polsce sta-
nowią mikroprzedsiębiorstwa. Małe i średnie firmy
często nie dysponują środkami na wprowadzenie in-
nowacyjności w zakresie prowadzonej przez nie dzia-
łalności. Muszą jednak rozwijać się i inwestować, by
móc konkurować z przedsiębiorcami z krajów Unii
Europejskiej. Przedsiębiorcy ci, zwłaszcza małe fir-
my, często nie są w stanie podołać procedurom aplika-
cyjnym. Przedstawiciel wnioskodawców, pan poseł
Mężydło, stwierdził przed chwilą, iż wdrażany program
jest przedsięwzięciem trudnym. Mniejszych przedsię-
biorców często nie stać na skorzystanie z pomocy wy-
specjalizowanych firm konsultingowych, a tym sa-
mym na skorzystanie ze środków unijnych.
Celem omawianych dzisiaj programów jest wspar-
cie finansowe m.in. małych i średnich przedsiębiorstw,
np. zakładów rzemieślniczych. Małe przedsiębiorstwa
często przegrywają w wyścigu z dużymi koncernami,
które stać na zapłacenie za przygotowanie wniosków.
Problemem dotykającym bezpośrednio te małe przed-
siębiorstwa jest chociażby fakt, iż często stosują one
uproszone formy opodatkowania, przez co nie są
w stanie sprostać wymaganiom dokumentacyjnym.
Stąd moje pytanie do pana premiera. Czy założenia
omawianych projektów są, pana zdaniem, wystarcza-
jąco ukierunkowane na przedsiębiorstwa małe i mi-
kroprzedsiębiorstwa? Czy pan premier widzi potrze-
bę, a także możliwość przygotowania programów
skierowanych wyłącznie do mikroprzedsiębiorstw,
które stanowią przecież najliczniejszą grupę przed-
siębiorstw w Polsce? (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Romu-
alda Ajchlera, Lewica.
Poseł Romuald Ajchler:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Premierze! W wielu dzie-
dzinach polska gospodarka nadrobiła zaległości,
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Romuald Ajchler
szczególnie jeśli chodzi o przemysł rolno-spożywczy,
ściślej mówiąc, o zastosowane w nim technologie.
Jednak w wielu dziedzinach zaległości są poważne
i dobrze się stało, że Program Operacyjny „Innowa-
cyjna gospodarka” wreszcie w Polsce ruszy. Aby na-
sza gospodarka była coraz bardziej konkurencyjna,
warto wydać środki, m.in. po to, aby rzeczywiście
konkurować z wieloma państwami. W przypadku
wielu produktów jesteśmy czołowym producentem.
W swoim wystąpieniu powiedział pan przede
wszystkim o upraszczaniu procedur przy pozyskiwa-
niu środków z Unii Europejskiej, jak rozumiem, tak-
że przy pozyskiwaniu środków ze wspomnianych
programów. Mówił o tym zresztą pan poseł Stec
z Lewicy. Chciałbym się dowiedzieć, czy miał pan na
myśli skrócenie drogi rozpatrywania wniosków po-
przez rozpatrywanie ich np. w regionach. Czy mógł-
by pan podać inne przykłady upraszczania procedur?
Czy chodzi także o to, aby ci, którzy ubiegają się
o środki finansowe, nie musieli być obarczeni skła-
daniem wielu zbędnych załączników?
Chciałbym jeszcze poruszyć kwestię dotycząca
projektów Euro 2012. Jeśli chodzi o przygotowania
do mistrzostw Europy, to prace w Poznaniu są już
bardzo zaawansowane, natomiast potrzeba jeszcze
trochę środków i bardzo dużego wysiłku, szczególnie
w latach 2008–2009. Dlaczego o tym mówię? Otóż
wspomniane projekty powinny przede wszystkim
działać jak reklama, która mówi, że Polska zdąży
przygotować się do Euro 2012. (Dzwonek) Już kończę,
panie marszałku. Poznań mógłby być wizytówką
i przykładem. Oczywiście należałoby ten strumień
środków skierować właśnie do tego ośrodka, aby po-
kazać Włochom, że nie muszą się ubiegać o organi-
zację Euro 2012, gdyż Polska zdąży z przygotowania-
mi. Byłby to świetny przykład, jeśli chodzi o miasto
Poznań i woj. wielkopolskie. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę o zabranie głosu pana posła Wiesława
Wodę, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Wiesław Woda:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
W listopadzie br. odbędzie się w Poznaniu światowa
konferencja stron konwencji klimatycznej. Czy w na-
wiązaniu do tej konwencji w ramach programu „In-
nowacyjna gospodarka” Polska podjęła tę tematykę
i czy jest przygotowany program badawczy zmian
klimatu i wpływu zmian klimatu w odniesieniu do
gospodarki kraju?
119
Z tym się wiąże kolejne pytanie: Czy podjęto sta-
rania o odzyskanie limitu dwutlenku węgla przyzna-
nego kiedyś Polsce na mocy konwencji klimatycznej,
a następnie znacząco ograniczonego przez władze
Unii Europejskiej?
I kolejne pytanie. Polska musi realizować przed-
sięwzięcia związane z energetyką odnawialną. Na ile
ta problematyka znalazła czy znajdzie swoje miejsce
w programie „Innowacyjna gospodarka”? Czy będą
to rozwiązania promowane? Pytam, dlatego że pro-
dukcja biopaliw – taką informację się upowszechnia
– zagraża rzekomo bezpieczeństwu żywnościowemu.
Kilka lat temu straszono społeczeństwo tym, że sil-
niki się będą psuły, teraz straszy się tym, że zabrak-
nie żywności. Czy pana zdaniem, panie premierze,
jest szansa na to, aby te moim zdaniem szkodliwe
opinie przeciwstawić badaniom naukowym?
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Miro-
sławę Nykiel, Platforma Obywatelska.
Poseł Mirosława Nykiel:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Premierze! To, że z innowacyjnością pol-
skiej gospodarki nie jest najlepiej, wszyscy wiemy, co
potwierdzają wszystkie analizy, rankingi i badania,
nawet jakby były trochę inaczej mierzone. Omawiana
wczoraj ustawa o niektórych formach wspierania
działalności jest kolejnym dobrym krokiem w kierun-
ku zmiany tej rzeczywistości. Ale ona nie wystarczy.
Wykorzystywanie środków unijnych głównie przez
małe i średnie przedsiębiorstwa – uwzględnia się je
w założeniach strategii lizbońskiej, a także te zało-
żenia są wpisane w nasze narodowe plany – nie prze-
łoży się na wzrost innowacyjności w tych małych
firmach, jeśli nie uruchomimy dodatkowych instru-
mentów wsparcia dla tych przedsiębiorstw.
Panie Premierze! Mniej się martwię o duże firmy,
które będą tak absorbować środki unijne, że podniosą
swoją innowacyjność, mam natomiast obawy co do
tych małych i średnich przedsiębiorstw. Proszę zatem
powiedzieć: Czy rząd planuje jakieś dodatkowe dzia-
łania w tym zakresie? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Toma-
sza Latosa, Prawo i Sprawiedliwość.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
120 Informacja bieżąca
Poseł Tomasz Latos:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Chciałbym w swojej wypowiedzi skoncentrować się
nie tylko na programie „Innowacyjna gospodarka”,
ale również na innych programach związanych z wy-
dawaniem środków unijnych. Panie premierze, tak
się składa niestety, że jest bardzo duże opóźnienie
w realizacji tych programów. Mówię to, nie ukry-
wam, z wielkim żalem, bo tak naprawdę nie jest waż-
ne, kto rządzi, ważne jest, żeby dobrze było dla Pol-
ski. A dla Polski o tyle dzieje się źle, że są te progra-
my, natomiast realizacja tych programów, wydawanie
tych pieniędzy jest stale odkładane. To, co poprzedni
rząd planował, to, co pani minister Gęsicka planowa-
ła czy planowano w poszczególnych resortach na
przykład na pierwszy kwartał tego roku, okazuje się,
że będzie realizowane w czwartym kwartale, a nawet
w niektórych przypadkach pod koniec czwartego
kwartału, bo w grudniu. Można mieć zatem wątpli-
wości i obawiać się, czy to opóźnienie nie będzie jesz-
cze większe. Z ust wielu mówców padały bowiem
tutaj takie stwierdzenia, że Polska jednak w zakresie
tej innowacyjności jest mocno opóźniona. W związku
z tym wydaje się, że tym bardziej w tym programie
te środki należy jak najszybciej uruchamiać po to, by
te wynikające z zaszłości różnego rodzaju opóźnienia
jak najszybciej nadrabiać. Nie chodzi już nawet o to,
że te pieniądze być może będziemy musieli zwracać
– mam nadzieję jednak, że do tego nie dojdzie – ale
chodzi o to, żeby jak najszybciej je wykorzystać i go-
nić świat, Europę w tych dziedzinach, w których są
te opóźnienia w Polsce. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Fran-
ciszka Jerzego Stefaniuka, Polskie Stronnictwo Lu-
dowe.
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk:
Panie Premierze! Jednym z głównych czynników
niskiej innowacyjności polskiej gospodarki jest niska
skłonność do współpracy jednostek naukowych z przed-
siębiorcami. Wynika to m.in. z niedopasowania ba-
dań prowadzonych przez instytucje naukowe i aka-
demickie do potrzeb przedsiębiorców, spowodowane-
go z kolei niechęcią istotnej części kadr naukowych
do angażowania się w prace badawcze na rzecz przed-
siębiorców. Równocześnie przedsiębiorców cechuje
niska skłonność do podejmowania działań mających
na celu wdrażanie wyników prac badawczo-rozwojo-
wych. Zdaniem przedsiębiorców wdrażanie prac ba-
dawczych jest obarczone wysokim ryzykiem. Taka
sytuacja prowadzi do powiększania się luki techno-
logicznej między Polską a przodującymi państwami
Unii Europejskiej.
Chciałbym zadać pytanie: Co zatem rząd zamie-
rza zrobić w ramach programu „Innowacyjna gospo-
darka”, aby przeciwdziałać temu zjawisku? Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Janu-
sza Cichonia, Platforma Obywatelska.
Poseł Janusz Cichoń:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Usłyszeliśmy, że nastąpiło wyraźne przyspieszenie
– cieszy to niewątpliwie – jeśli chodzi o realizację Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”.
Niemniej jednak nadal brakuje licznych rozporzą-
dzeń tzw. wykonawczych, precyzujących zasady
wdrażania poszczególnych działań określających wa-
runki na przykład pomocy publicznej. Dotyczy to na
przykład działania 5.3 obejmującego wsparcie budo-
wy parków technologicznych czy też działań 8.1 i 8.2,
które obejmują z kolei wspieranie wykorzystania no-
woczesnych technologii informatycznych. Nie ma też
rozporządzenia o zabezpieczeniach realizacji umów,
co także jest ważne, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod
uwagę rosnące dzisiaj koszty inwestycyjne, a to sta-
nowić będzie dodatkowe obciążenie. Kiedy wobec
tego te rozporządzenia się pojawią?
Jedna szczegółowa uwaga dotycząca działania 6.1:
Paszport dla eksportu. Zakłada się w ramach tego
działania finansowanie doradztwa, przy czym firmy
doradcze będą wybrane przez PARP w konkursie.
Mogę powiedzieć, że doświadczenie uczy, iż efektem
takiego działania będzie wzrost cen usług dorad-
czych, ale także często wątpliwa jakość tych usług.
Często produkowane są, mówiąc wprost, niekoniecz-
nie potrzebne firmom dokumenty. Korzystniejsze
z pewnością byłoby zdecentralizowanie tego działa-
nia przez włączenie do systemu partnerów regional-
nych, być może także zmiana alokacji, zwłaszcza jeśli
chodzi o targi zagraniczne.
Na koniec uwaga moim zdaniem bardzo istotna
– niepokój związany dzisiaj ze zmianami reguł gry,
jeśli chodzi o oddziaływanie na środowisko natural-
ne. Ukazały się nowe wytyczne w tym zakresie.
W jaki sposób te zmiany będą rzutowały na sprawność
wdrażania całego programu? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Marka
Matuszewskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Marek Matuszewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Program Operacyjny „Innowacyjna gospodarka”,
będący tematem tejże dyskusji, jako główny swój cel
zakłada rozwój polskiej gospodarki w oparciu o inno-
wacyjne przedsiębiorstwa, a dokładniej mówiąc, o zwięk-
szenie innowacyjności polskich przedsiębiorstw i pro-
duktów, a także wzrost konkurencyjności polskiej
nauki. Z programu tego mogą korzystać przedsiębior-
stwa, w tym także małe i średnie, jednostki naukowe,
administracyjne oraz obywatele. Program ten ma się
przyczynić także do tworzenia nowych i lepszych
miejsc pracy. I tutaj pierwsze pytanie: Czy znany jest
ewentualnie stopień spadku bezrobocia dzięki temu
programowi, szczególnie wśród osób młodych? W za-
łożeniach tego programu –jak wcześniej mówiłem
– jest także rozwój polskiej nauki i wzrost jej konku-
rencyjności na rynku międzynarodowym. Czy kła-
dziemy tutaj jakiś większy nacisk na konkretną dzie-
dzinę szczególnie potrzebną dla rynku polskiego?
W ramach Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” łączna wielkość zaangażowanych
środków publicznych wyniesie prawie 10 mld euro.
Czy jest precyzyjnie określone, ile z tych 10 mld euro
przypadnie małym i średnim przedsiębiorstwom?
Czy jest określona definicja innowacyjności? Czy jest
dokładnie sprecyzowany zakres innowacyjności? We-
dług mojej wiedzy, urzędnicy urzędów marszałkow-
skich w różnych województwach w sposób różny
określają kryteria, według których będą oceniane
wnioski składane przez przedsiębiorców.
Podam przykład woj. łódzkiego, kiedy po wielu
miesiącach oczekiwań i opóźnień wnioski można było
składać do 14 kwietnia i przedsiębiorcy tak składali,
ale niestety odpowiedni departament urzędu mar-
szałkowskiego przełożył konkurs wniosków na bo-
dajże 28 kwietnia, ponieważ nie było jeszcze opraco-
wanych kryteriów, według których będą oceniane
wnioski. I tak jest w większości województw. Powo-
duje to wielkie niezadowolenie przedsiębiorców.
Kiedy zostaną wprowadzone odpowiednie, uprosz-
czone, proste przepisy, które w sposób przejrzysty,
a nie według uznaniowości urzędników, spowodują,
że przedsiębiorcy polscy będą na pewno wiedzieli, że
wniosek, który składają, jest innowacyjny? Czy przy
obecnych skomplikowanych przepisach nie istnieje
obawa, że część z 10 mld euro zostanie niewykorzy-
stana i wróci do budżetu Unii? Byłoby to wielką szko-
dą dla polskich przedsiębiorców i wielką kompromi-
tacją rządu Donalda Tuska. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Aldo-
nę Młyńczak, Platforma Obywatelska.
121
Poseł Aldona Młyńczak:
Panie Premierze! Szanowni Państwo! Ja skupię
się na kilku pytaniach dotyczących Polskiej Agencji
Rozwoju Przedsiębiorczości. Przede wszystkim dla-
czego uruchomienie działań PARP w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
będzie dopiero w II kwartale 2008 r.? Jaki jest stan
przygotowania do realizacji programów? Pytam ze
względu na to, że nabór ekspertów odbędzie się do-
piero w maju. Jakie działania usprawniające wdrożył
PARP po doświadczeniach związanych z wcześniej-
szymi dotacjami przedakcesyjnymi, które były często
krytykowane przez przedsiębiorców, którzy wnoszą
uwagi również do obecnych programów? Wymienię
kilka takich uwag, tyle, ile zdążę.
Na przykład w działaniu 3.3, dotyczącym tworze-
nia systemu ułatwiającego inwestowanie w małe
i średnie przedsiębiorstwa, jednym z kryteriów for-
malnych jest brak naruszeń umowy PARP w ciągu
ostatnich 3 lat. Czy taki zapis nie ogranicza zakresu
potencjalnych beneficjentów?
Z kolei na przykład w przypadku działania 4.1:
Wsparcie wdrożeń wyników prac w zakresie badania
i rozwoju kryterium merytoryczne wymienia obniże-
nie kosztów działalności w zakresie badania i rozwo-
ju. Czy zatem instytucji zarządzającej nie powinno
raczej zależeć na wzroście nakładów w zakresie ba-
dania i rozwoju?
I następna kwestia: w działaniu 4.4, dotyczącym
nowych inwestycji o wysokim potencjale innowacyj-
nym, kryterium merytoryczne to doświadczenie
w realizacji projektów innowacyjnych potwierdzone
nagrodą lub wyróżnieniem w konkursie „Polski pro-
dukt przyszłości”. I znowu pytanie, czy takie wska-
zanie na tylko jedną konkretną nagrodę nie ograni-
cza działań potencjalnych beneficjentów.
To są takie drobne rzeczy, na które przedsiębior-
cy zwracają uwagę, żeby mieć dosyć duży dostęp
i żeby właśnie tych ograniczeń było jak najmniej.
Ostatni przykład dotyczy działania: Wspieranie
ośrodków innowacyjności. Czy na przykład kryte-
rium merytoryczne dotyczące lokalizacji projektu na
obszarze o wysokim potencjale rozwoju nie powinno
być fakultatywne, a nie obligatoryjne? Przy obecnym
zapisie wsparcie otrzymują bowiem raczej regiony
silne. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Stani-
sława Zająca, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Stanisław Zając:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pa-
nie Premierze! W 2007 r. instytucja zarządzająca
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
122 Informacja bieżąca
Poseł Stanisław Zając
Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
ogłosiła listę bezkonkursowych projektów indywidu-
alnych.
Wśród nich w osi priorytetowej VII: Społeczeń-
stwo informacyjne – budowa elektronicznej admini-
stracji znalazł się projekt „Jednolity system informa-
cji na rzecz Euro 2012” o wartości 15 mln euro. Pro-
jekt miał być realizowany przez Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji. Decyzją ministra roz-
woju regionalnego z lutego br. projekt ten został wy-
kreślone i włączony do innego projektu, realizowane-
go przez Polską Organizację Turystyczną w działa-
niu 6.3: Promocja turystycznych walorów Polski, na
które w całości przeznaczono 30 mln euro.
Zgodnie z informacją na stronie internetowej Pol-
skiej Organizacji Turystycznej projekt ma obejmować
7 różnych obszarów tematycznych, w tym następu-
jący: kompleksowa kampania informacyjno-promo-
cyjna atrakcji turystycznych w kontekście przygoto-
wań Polski do Mistrzostw Europy Euro 2012, w tym
promocja produktów turystycznych związanych geo-
graficznie z miejscami, w których rozgrywane będą
mistrzostwa.
Pragnę zwrócić uwagę, że zakres działania 6.3 nie
obejmuje systemu informacji, o którym wcześniej
była mowa w osi VII. Istnieje podejrzenie, że nie obej-
muje również stworzenia systemu informatycznego.
A zatem na jakim etapie jest realizacja tego działa-
nia? Czy podpisano już preumowę? Czy opracowano
już dokumentację przetargową? Kiedy zostanie ogło-
szony przetarg wybierający wykonawcę? Czy przygo-
towując system informacji, Polska Organizacja Tu-
rystyczna współpracuje z partnerami ukraińskimi?
Kiedy kibice i inne osoby zainteresowane będą mogły
skorzystać z systemu informatycznego i uzyskać in-
formacje o Euro 2012 oraz usługach, których potrze-
bują? (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę o zabranie głosu pana posła Jana Kulasa,
Platforma Obywatelska.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Szanowny Panie Premierze!
Panie i Panowie Posłowie! Trzeba wyraźnie stwier-
dzić, że są tematy, które w tej Izbie budzą zaintere-
sowanie, ale też skłaniają do zgody i porozumienia.
Niewątpliwie nowoczesny rozwój Polski, innowacyj-
ność to są te tematy, które są przykładem szerokie-
go współdziałania. Poza jednym głosem faktycznie
okazuje się, że jesteśmy prawie bliscy pewnej jedno-
myślności.
Panie premierze, przechodzę w tej chwili ad rem.
Tak się zastanawiałem, bo dystans między Polską
a krajami zachodnimi jednak jest duży w zakresie
poziomu innowacyjności, na ile po prostu już umiemy
korzystać ze sprawdzonych wzorów i doświadczeń
krajów, które osiągają największe sukcesy, a więc
Finlandii, Szwecji, Irlandii, ale też tak dużych kra-
jów jak dla przykładu Niemcy czy Wielka Brytania,
bo rzeczywiście być może trzeba w większym stopniu
korzystać ze sprawdzonych ścieżek postępu w inno-
wacyjności.
Panie premierze, ważne są wymiary regionalne,
bo jesteśmy posłami konkretnych regionów i jest na-
turalną rzeczą, że troszczymy się o ich rozwój. W moim
wypadku jest to region pomorski i bardzo bliskie mi
są kwestie gospodarki morskiej, ale także parków
naukowo-technologicznych. Kiedyś ks. Stanisław
Staszic mówił: trzymajmy się morza.
Wydaje mi się, że dobrze by było, gdyby i środki
publiczne, i te projekty, które będą, w dużej mierze
trafiały do gospodarki morskiej, bo gospodarka mor-
ska jest ciągle niewykorzystaną szansą dla rozwoju
gospodarki ogólnokrajowej. Porty, stocznie, ale także
żegluga, ale także nauka w sferze gospodarki mor-
skiej – na pewno będzie w tym zakresie dużo projek-
tów, tylko czy one się przebiją? Mam nadzieję, że tak,
ale projektów będzie kilka razy więcej niż środków
finansowych. Panie i panowie, naprawdę musimy
mieć tego świadomość.
Parki naukowo-technologiczne. Wiem, że z moje-
go województwa będzie kilka takich projektów:
z Gdańska, z Gdyni, chyba też z Kwidzyna. Te parki
naukowo-technologiczne są takim zaczynem, są też
motorem rozwoju i postępu i niewątpliwie warto je
również wspierać. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Ga-
brielę Masłowską, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Gabriela Masłowska:
Panie Premierze! Polski zespół naukowy opraco-
wał nowoczesne technologie budowy elektrociepłow-
ni o dużej mocy opartej na energii geotermicznej,
która w zależności od głębokości może zapewniać
temperatury nawet do 300°.
Jakie wsparcie tego rodzaju innowacyjnych roz-
wiązań znajdą zainteresowane osoby, podmioty czy
jednostki samorządu terytorialnego w ramach pro-
gramu „Innowacyjna gospodarka”, o którym dzisiaj
mówimy?
Niemcy mają trzykrotnie mniejsze zasoby energii
geotermicznej, budują w tej chwili 7 małych elektro-
ciepłowni geotermalnych, a jest złożonych ponad
150 projektów.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Gabriela Masłowska
A co polski rząd w tej sprawie robi? Jakie jest
miejsce dla energetyki geotermalnej w strategii roz-
woju gospodarczego i w samym programie „Innowa-
cyjna gospodarka”?
I drugie pytanie. Polskie zespoły naukowe opra-
cowały także nowe technologie oparte na spalaniu
węgla kamiennego i brunatnego w złożu. To tzw. pi-
roliza podziemna. Za kwotę 9 mld euro można zbu-
dować w oparciu o tę technologię elektrownię o mocy
blisko 40 tys. MW. Mamy wiarygodne źródła węgla
brunatnego – około 100 mld t, i węgla kamiennego.
Czyli wykorzystując te zasoby i nowe technologie,
które są zresztą czystymi technologiami, można uru-
chomić produkcję gazów i paliw płynnych. Co zamie-
rza zrobić lub jakie kroki podjął rząd i pan osobiście,
panie premierze, aby takie działania zacząć wdrażać
w życie w polskiej rzeczywistości?
Z niepokojem odbieramy informacje dotyczące przy-
miarek polskiego rządu do budowy elektrowni jądro-
wych na terenie Polski. Przypomnę, że według pana
Naimskiego, jednego z poprzednich ministrów, elek-
trownia jądrowa o mocy tylko 3600 MW kosztowałaby
9 mld euro, budowała trwałaby 12–15 lat, a koszty
zwróciłyby się po 30–40 latach. Czy w związku z tak
ogromnym zadłużeniem, jakie mamy, Polskę stać dzi-
siaj na takie inwestycje? Trzeba też brać pod uwagę te
nowe technologie i możliwości, jeśli chodzi o zasoby na-
turalne, które posiadamy. Jakie są przesłanki do mó-
wienia o tym, skoro za te pieniądze, 9 mld euro, elek-
trownia atomowa daje moc 3600 MW, natomiast
w przypadku energetyki odnawialnej można zbudować
elektrownie 10 razy większe – 36 tys. MW.
Chciałabym pana zapytać, w jaki sposób realizu-
jemy wytyczne, które wynikają ze strategii lizboń-
skiej, i na ile w omawianym dzisiaj programie znaj-
dują one swoje urzeczywistnienie? Będę panu bardzo
wdzięczna za odpowiedź. Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Hen-
ryka Milcarza, Lewica.
Poseł Henryk Milcarz:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Polska poprzez przynależność do Unii Europejskiej
stworzyła sobie ogromne szanse – na wyrównanie
zapóźnień, na usprawnienie państwa, usprawnienie
gospodarki, a nade wszystko na poprawę warunków
życia wielu milionów obywateli. Pan premier, rów-
nież pan poseł wiele mówili na temat wdrażania no-
wych światowych technologii, na temat innowacyj-
ności, a także konkurencyjności. Pan premier użył
123
nawet słów: rzecz w tym, aby efektywnie wydawać
środki z Unii Europejskiej, bo warto – i wymienił
wiele pozytywnych kwestii.
To prawda, panie premierze, warto. Natomiast
chciałbym zwrócić uwagę, że nie mówi się o barie-
rach, o przeszkodach, które tak naprawdę to psują
i sprawiają, że ta szansa w dużej mierze albo się
zmniejsza, albo oddala. Wokół tych działań, panie
premierze, utworzono wiele bytów, choćby na płasz-
czyźnie wydawania różnych opinii, analiz, ocen.
Często wydawane są oceny dotyczące oddziaływania
na środowisko, które za jakiś czas okazują się nie-
aktualne, bo zmieniły się dyrektywy, wytyczne bądź
przepisy.
Całkiem odrębnym, ogromnym problemem jest
ustawa o zamówieniach publicznych. Doświadczył
tego choćby mówiący te słowa. Ponad półtora roku
od wydania decyzji Komisji Europejskiej trwało zma-
ganie się z przeszkodami i barierami, które tworzy
polskie prawo. Na szczęście zakończyło się dobrze.
Teraz rzecz w tym, panie premierze, szanowni
państwo, aby wszyscy, którzy tu są obecni, oczywi-
ście przy dużym udziale rządu, stworzyli takie wa-
runki, żeby te środki można wykorzystać, bo w prze-
ciwnym razie nie będziemy ani konkurencyjni, ani
innowacyjni i nie będziemy wdrażać nowych techno-
logii. Chciałbym zapytać, panie premierze, jakie dzia-
łania zamierza podjąć rząd, aby te bariery i przeszko-
dy, które są zmorą polskich beneficjentów, zlikwido-
wać. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Jana
Kaźmierczaka, Platforma Obywatelska.
Poseł Jan Kaźmierczak:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Panie i Pa-
nowie Posłowie! Chciałbym zapytać o sprawę, która
już się przewijała w dyskusji, zamierzam jednak spró-
bować i doprecyzować tę kwestie, i uogólnić. W toku
prac nad ustawą o wspieraniu działalności innowa-
cyjnej pojawiły się pewne niepokojące konstatacje.
Mianowicie stwierdziliśmy, iż dotychczas stosowane
narzędzia wsparcia działalności innowacyjnej były
w dużym stopniu nieskuteczne. Ta nieskuteczność
wynikała moim zdaniem nie tyle z samych narzędzi,
ile z pewnej bariery, być może mentalnej, jeśli chodzi
o przekonanie środowisk, które w Polsce powinny
wdrażać innowacje, o konieczności, potrzebie i spo-
sobie wdrażania tej innowacyjności. Dotyczy to z jed-
nej strony przedsiębiorców, była mowa o szkoleniach
dla nich. Mnie się wydaje, panie premierze, że warto
by zorganizować swego rodzaju kampanię promującą
myślenie proinnowacyjne w środowiskach bizneso-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
124 Informacja bieżąca
Poseł Jan Kaźmierczak
wych. Po drugie, może podobną kampanię, oczywi-
ście inaczej zorganizowaną, warto by uruchomić
w środowiskach naukowo-badawczych. Mówiono tu-
taj o tym, iż istnieje niespójność pomiędzy działaniem
nauki czy badań a potrzebami przedsiębiorców. Je-
żeli tego w jakiś sposób nie uporządkujemy, będziemy
mieli duży problem. Sądzę zresztą, że warto by może
po pewnym czasie funkcjonowania programu zasta-
nowić się nad wyodrębnieniem dziedzin, w których
Polska ma szanse na szybsze niż w innych obszarach
podążanie ścieżką innowacji.
I sprawa druga. Panie premierze, proszę o odpo-
wiedź, czy widzi pan potrzebę dokonania pewnych
korekt w dotychczasowym kształcie całego programu
„Innowacyjna gospodarka”, ponieważ jeśli chodzi
o wiele szczegółów, o czym także mówiono, są tam
np. progi, limity, kryteria, bariery, które już budzą
wątpliwości. Czy pana zdaniem istnieje taka potrze-
ba i czy komitet monitorujący podejmie tego typu
działania? Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła An-
drzeja Szlachtę, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Andrzej Szlachta:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Panie i Pa-
nowie Posłowie! W wystąpieniu pana premiera moż-
na było usłyszeć deklarację wspierania wszelkich
działań w zakresie innowacyjnej gospodarki. Jedno-
cześnie Ministerstwo Rozwoju Regionalnego dokona-
ło weryfikacji listy podstawowej i rezerwowej indy-
katywnego wykazu indywidualnych projektów klu-
czowych dla Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka 2007–2013”. Usunięto z list podstawowej
i rezerwowej wiele ważnych projektów, w tym takich,
co do których za poprzedniego rządu instytucjami
odpowiedzialnymi za realizację były różne minister-
stwa, w tym Ministerstwo Gospodarki, którym pan
kieruje; np. projekt: Budowa platformy elektronicznej
e-biznes, będącej środowiskiem dla e-gospodarki, in-
tegrującej dostęp przedsiębiorstw do usług, standar-
dów i informacji o charakterze publicznym, czy ko-
lejny projekt: Budowa platformy e-usług Urzędu
Komunikacji Elektronicznej.
Czy obecny rząd nie powinien kierować się zasadą
sukcesji władzy, a więc kontynuacji tych projektów,
a nie zasadą dyskredytowania poprzedników za
wszelką cenę? Jak rząd planuje wspierać finansowo
koncepcję rozwoju ważnego programu cywilizacyjne-
go „Dolina lotnicza”, który skupia przedsiębiorstwa
branży lotniczej, nie tylko woj. podkarpackiego, oraz
bardzo ważną polską uczelnię techniczną, Politech-
nikę Rzeszowską, mającą znany Ośrodek Kształce-
nia Lotniczego? Pan premier w swoim wystąpieniu
bardzo pozytywnie ocenił tę inicjatywę. Moje pytanie
dotyczy jednak wsparcia nie tylko werbalnego, ale
i finansowego projektu. Bez nowych dróg, w tym dro-
gi szybkiego ruchu S19 czy autostrady A4, oraz in-
nych obszarów infrastruktury, bez konkretnego
wsparcia finansowego rządu nawet najlepsze projek-
ty dotyczące rozwoju tej części Polski nie przyniosą
efektów. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Ma-
riusza Grada, Platforma Obywatelska.
Poseł Mariusz Grad:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Chciałbym zwrócić uwagę pana premiera na zagad-
nienie związane z definicją innowacyjności. Szeroka
możliwość jej interpretacji, brak umocowań praw-
nych pojęcia innowacyjności, pojawiające się rozbież-
ności interpretacyjne w poszczególnych programach
operacyjnych, w tym w Programie Operacyjnym „In-
nowacyjna gospodarka”, skłaniają mnie do zadania
pytania, jakie działania zostały podjęte przez Mini-
sterstwo Gospodarki, aby tę definicję doprecyzować
i uspójnić.
Chciałbym również zapytać o uregulowania praw-
ne dotyczące inicjatyw klastrowych i inkubatorów
przedsiębiorczości. Na jakim etapie są prace mini-
sterstwa w tym zakresie? Zwracam również uwagę
pana premiera, że nie ma jednoznacznej definicji in-
stytucji otoczenia biznesu i zakresu jej interpretacji.
Panie premierze, mam nadzieję, że uściślenie po-
szczególnych definicji wpłynie na bardziej efektywną
i sprawną realizację programu „Innowacyjna gospo-
darka” oraz regionalnych programów operacyjnych.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Artu-
ra Górskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Artur Górski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Premie-
rze! Rząd chwali się unijnymi pieniędzmi, które mają
przyczynić się do wzrostu innowacyjności polskiej
gospodarki, polskich przedsiębiorstw, i zapowiada
rozwój polskiej gospodarki w oparciu o te przedsię-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Artur Górski
biorstwa, mówi też o zwiększeniu roli polskiej nauki
w rozwoju gospodarczym. Jednak nic nie słyszymy
o zjawisku instalowania się w Polsce zagranicznych
ośrodków badawczych i ich inwestycjach w badanie
i rozwój. To właśnie skala tych inwestycji w znacznej
mierze będzie świadczyła o efektywności systemu
innowacji w naszym kraju.
Mam zatem kilka pytań do pana premiera. Czy
rząd zna skalę, jeśli chodzi o funkcjonowanie w na-
szym kraju zagranicznych ośrodków badawczych, i jak
ocenia ich wpływ na wzrost innowacyjności polskiej
gospodarki? Czy wiadomo, gdzie położone są te ośrod-
ki, jakie są kierunki ich badań i z jakimi firmami są
powiązane? Jak wygląda współpraca tych ośrodków
z polskimi ośrodkami naukowymi? Czy rząd ma wie-
dzę, jakie czynniki powodują napływ zagranicznych
inwestycji w działalność badawczo-rozwojową na te-
renie Polski? Czy polska nauka i gospodarka mają
możliwość wykorzystania i potrafią wykorzystać wy-
niki badań zagranicznych ośrodków badawczych
ulokowanych w Polsce, to znaczy czy np. z dorobku
tych ośrodków korzystają tylko zagraniczne, czy też
polskie przedsiębiorstwa? W jakim wymiarze zagra-
niczne firmy i ośrodki badawcze działające w Polsce
korzystają z naszych programów wsparcia i jakie
działania planuje podjąć rząd, aby zwiększyć zainte-
resowanie i zaangażowanie kolejnych zagranicznych
ośrodków badawczych na rzecz innowacji w obszarze
polskiej gospodarki? Wreszcie ostatnie pytanie: czy
możemy mówić o konkurowaniu tych ośrodków
z polskimi ośrodkami, czy raczej o wzajemnym ich
uzupełnianiu się? Pamiętajmy, że ośrodki te pocho-
dzą z krajów wysoko rozwiniętych, znacznie wyżej
stojących pod względem innowacyjności niż polskie
i często mających większe zaplecze finansowe i insty-
tucjonalne. Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Krzysz-
tofa Sońtę, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Krzysztof Sońta:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Ponad pół roku temu Ministerstwo Finansów ogło-
siło decyzję o budowie Centrum Przetwarzania Da-
nych z lokalizacją w Radomiu. 1 lutego 2008 r. Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego skreśliło z listy pro-
jektów kluczowych dla Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” projekt „Konsolidacja
i centralizacja systemów celnych i podatkowych”. To
właśnie w ramach tego programu miała być realizo-
wana inwestycja Centrum Przetwarzania Danych
Ministerstwa Finansów z siedzibą w Radomiu. Inwe-
125
stycja szacowana na 150 mln zł miała być finansowa-
na z pieniędzy unijnych. O tym, że jest to konieczna
inwestycja, mówi się od lat, gdyż obecnie resort dzier-
żawi w kilkunastu miastach w Polsce pomieszczenia
na serwerownie, płacąc ogromne pieniądze za wyna-
jem. Po wybudowaniu centrum z serwerownią inwe-
stycja zwróci się w kilka lat.
Lokalizację dla Centrum Przetwarzania Danych
wybrano na podstawie analizy wykonanej przez fir-
mę IBM Polska na zlecenie resortu. Niezależny au-
dytor rozważał siedem miejsc pod przyszłą budowę,
między innymi w Poznaniu, Łodzi i Krakowie. Naj-
lepszą ofertę złożył Radom i w listopadzie, co władze
Ministerstwa Finansów ogłosiły na konferencji pra-
sowej w ubiegłym roku, zdecydowały o wyborze tej
lokalizacji. Zdecydowała lokalizacja, możliwość roz-
budowy, najmniejsze ryzyko inwestycyjne, a także
perspektywa kształcenia przyszłych kadr na potrze-
by centrum w politechnice radomskiej. Audytor wy-
soko ocenia zaangażowanie władz miasta w ten pro-
jekt. Gmina na potrzeby inwestycji oddała czterohek-
tarową działkę oraz zbudowała drogą dojazdową za
kilka milionów złotych. Komitet sterujący informa-
tyzacją resortu podjął decyzję w sprawie rekomenda-
cji dla lokalizacji Centrum Przetwarzania Danych
w Radomiu, a Ministerstwo Finansów ją zatwierdzi-
ło. Na tej podstawie oraz za zgodą Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego przeprowadzono przetargi, wyło-
niono wykonawców i zawarto umowy na opracowanie
dokumentacji projektowej.
Pytanie: Dlaczego ten projekt został skreślony
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego z listy
projektów kluczowych dla Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”? Jakie koszty poniosło do
tej pory Ministerstwo Finansów na przygotowanie
tej inwestycji? Czy rozważana jest przez resort zmia-
na lokalizacji inwestycji – tak piszą media – a jeżeli
tak, to co leży u podstaw takich rozważań? Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Annę
Sobecką, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Anna Sobecka:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Chciałam
spytać: czy prawdą jest, że obniżona aktywność jed-
nostek badawczo-rozwojowych, mających niewątpli-
wy wpływ na wdrożenie innowacyjności, to główny
powód ograniczenia środków europejskich na rozwój
innowacyjności w gospodarce? Ile państwo, jako mi-
nisterstwo, podpisaliście wniosków podmiotom go-
spodarczym ubiegającym się o status centrum ba-
dawczo-rozwojowego i jakie są kryteria i priorytety?
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
126 Informacja bieżąca
Poseł Anna Sobecka
Wiemy bowiem, że będą tam tworzone prywatne
laboratoria badawcze, prowadzące w sposób ciągły
badania naukowe na sprzedaż, zatrudniające dużą
liczbę naukowców. Trzecie pytanie. Wiemy, że dy-
stans, jaki nas dzieli do krajów Unii Europejskiej,
według ekspertyz wynosi 20 lat, abyśmy osiągnęli
średni poziom innowacyjności. Krajowy Fundusz
Kapitałowy, mający pomóc w zmniejszeniu tego dy-
stansu, który rozpoczął działalność w dniu 16 lipca
2007 r. i według projekcji ma trwać do 2013 r., ma
dać wsparcie około 20 funduszom, które zainwestu-
ją w blisko 170 spółek. Chciałam spytać: jak się ma
ta inwestycja w spółki do planowanej i zapowiedzia-
nej przez premiera Donalda Tuska prywatyzacji?
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo pani poseł.
Wyczerpaliśmy listę posłów zapisanych do głosu.
Proszę o zabranie głosu przedstawiciela wniosko-
dawców pana posła Antoniego Mężydłę.
Poseł Antoni Mężydło:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Chciałbym podziękować wszystkim paniom posłan-
kom i panom posłom za bardzo konstruktywną,
koncyliacyjną i jednomyślną opinię w sprawie tego
programu, zatroskanie o innowacyjność polskiej go-
spodarki. Wszystkie głosy były merytoryczne i uszcze-
gółowiały moje ogólne zapytanie. Tak że wszyscy
posłowie ze wszystkich klubów pomogli mi ten pro-
blem poruszyć, a jest to ważny problem dla polskiej
gospodarki. Oczywiście z większością państwa gło-
sów się zgadzam, prawie z wszystkimi. Rzeczywiście
problem, który poruszali posłowie Prawa i Sprawie-
dliwości, jeśli chodzi o opóźnienia, niepokoi przed-
siębiorców, natomiast nie jest to taki problem, któ-
rego oni nie rozumieliby, bo oni to rozumieją. Mam
styczność z tymi przedsiębiorcami, którzy są naj-
bardziej zainteresowani, bo pracują w takich bran-
żach, w których innowacyjność jest najbardziej
wskazana i potrzebna, i oni mimo tego opóźnienia
wyrażają zrozumienie, a to ze względu na to, że
w ubiegłym roku mieliśmy zmiany rządu, wybory
itd., więc te opóźnienia są rzeczą naturalną. W nie-
których województwach już zaczynają oni realizo-
wać innowacyjną gospodarkę w ramach regional-
nych programów operacyjnych i napotykają pierw-
sze problemy; to się pokrywa z tymi pytaniami,
które państwo zadawaliście.
Natomiast bardzo ważnym dla mnie głosem była
wypowiedź pana posła Stefaniuka – nie wiem, czy
jest jeszcze obecny – który mówił o niedostosowaniu
nauki do potrzeb przedsiębiorstw. Ten problem
w pewnym zakresie poruszali również inni posłowie,
wspomniał o tym pan poseł Marek Matuszewski, jak
i pan poseł Jan Kaźmierczak. W pełni to rozumiem
i podzielam, dlatego bardzo cieszę się, że dzisiaj
udzielającym odpowiedzi na informację bieżącą jest
pan premier Waldemar Pawlak. Nie tylko dlatego, że
reprezentuje tak wysokie stanowisko, ale również
dlatego, że jest wybitnym specjalistą, jeśli chodzi
o informatyzację, która akurat w procesach innowa-
cyjnych jest sprawą najważniejszą. Mało kto posiada
w tej dziedzinie tak ogromną wiedzę jak pan premier
Pawlak (Oklaski), dlatego chyba najlepiej rozumie on,
że od sposobu wprowadzenia, wdrożenia programu
„Innowacyjna gospodarka” będzie zależało to, czy
Polska przekroczy granice epoki industrialnej, czy
wejdziemy do epoki postindustrialnej, czy wejdziemy
do epoki, w której przeważająca część gospodarki
będzie oparta na wiedzy.
Myślę, że tak jak w pierwszym pytaniu skupiłem
się głównie na tych priorytetach, które związane są
z Ministerstwem Gospodarki, tak teraz chciałbym
skupić się na tych dwóch pozostałych priorytetach,
które już nie zależą od ministra gospodarki, a zależą
od ministra nauki i szkolnictwa wyższego oraz mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji. Skupię się
więc na nauce, czyli na dwóch pierwszych prioryte-
tach, i na dwóch ostatnich związanych z budową spo-
łeczeństwa informacyjnego.
Chciałbym tutaj powiedzieć, że chyba wszyscy są
przekonani, że właśnie „Innowacyjna gospodarka”
jest programem, który w największym stopniu reali-
zuje strategię lizbońską. Jeśli chodzi o główne cele,
na pewno ważna jest konkurencyjność polskiej nauki
oraz zwiększenie roli nauki w rozwoju gospodarczym,
czyli to, o czym mówił pan poseł Stefaniuk, kolega
partyjny pana premiera.
Dlatego też, panie premierze, chciałbym zadać
panu pytanie odnośnie do tego programu, który nie
tak dawno przedstawiła pani minister Kudrycka.
Dotyczył on reformy zmierzającej w kierunku zwięk-
szenia konkurencyjności polskiej nauki. Otrzymał on
duże poparcie ze strony premiera Donalda Tuska.
Pan premier doskonale rozumie te procesy, to, jak
ważna jest konkurencyjność w polskiej nauce, jaka
jest rola nauki w życiu gospodarczym, chodzi tu
o parki technologiczne. Czy rzeczywiście ten pro-
gram, który wzbudził pewne niepokoje w środowisku
naukowym, również nie potrzebuje wsparcia ze stro-
ny pana premiera? Pan premier akurat doskonale
rozumie te zagadnienia jako wybitny fachowiec.
Chciałbym również zwrócić uwagę na inny pro-
blem, który dotyczy budowy społeczeństwa informa-
cyjnego. Te środki są tutaj dosyć duże na te dwa
programy, praktycznie ogromne, trzeba to powie-
dzieć, jeśli chodzi o budowę społeczeństwa informa-
cyjnego, zarówno te, które dotyczą gospodarki, jak
i te z priorytetu siódmego. Natomiast pieniądze na
tę dziedzinę, informatyzację, są również w innych
programach. Są to ogromne pieniądze. Szacuje się,
że w programach regionalnych i w programie doty-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Antoni Mężydło
czącym ściany wschodniej może być suma równa
sumie z tego programu.
Kiedyś poruszałem już taki problem, gdy omawia-
liśmy ustawę o ujednoliceniu terminologii informa-
tycznej, wynikającą ze zobowiązań, z ustawy o infor-
matyzacji instytucji realizujących zadania publiczne,
nad którą pracowaliśmy razem w ubiegłej kadencji.
Czy aby wchłonąć, racjonalnie zagospodarować te
środki, nie jest potrzebne nowe ministerstwo do
spraw, nazwijmy to, teleinformatyki czy komunikacji
elektronicznej, informatyzacji? Środowiska związane
z tą gospodarką oczekiwały, że ze względu na wysoką
pozycję pana premiera w rządzie i być może w celu
budowy społeczeństwa informacyjnego dobrze byłoby
rozważyć taki projekt.
Chciałbym usłyszeć pana zdanie na ten temat, bo
jeśli chodzi o budowę administracji w priorytecie VII,
to myślę, że może się tym zajmować MSWiA. Nato-
miast jeśli chodzi o gospodarkę i o społeczeństwo, to
rozpowszechnianie i wdrażanie tego programu w tych
obszarach jest chyba niewystarczające, żeby MSWiA
zajmowało się również tym. To jest również opinia
fachowców, z czym spotykam się na różnych konfe-
rencjach. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Jarosław Kalinowski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Proszę o zabranie głosu wiceprezesa Rady Mi-
nistrów, ministra gospodarki pana Waldemara
Pawlaka.
Bardzo proszę.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Szanowny Panie Marszałku! Szanowni Państwo!
Wysoka Izbo! Z uwagi na czas będę mógł odpowie-
dzieć tylko na pewne zagadnienia, które częściej po-
jawiały się w państwa pytaniach, te, które mają naj-
istotniejszy charakter dla całej sprawy związanej
z innowacyjnością.
Zacznę od uwagi ogólnej. Myślę, że opinie, iż polska
gospodarka jest mało innowacyjna, są nieuprawnione.
Jeżeli od 2000 r. do dzisiaj polski eksport wzrósł trzy
razy, a import dwa razy, jeżeli przekroczyliśmy w su-
mie obroty i na poziomie eksportu, i na poziomie im-
portu – 100 mld euro, to znaczy, że nasza gospodarka
rozwija się całkiem sprytnie i skutecznie w relacjach
międzynarodowych.
Myślę, że to jest też pytanie o to, jak rozumiemy
innowacyjność. Te uwagi dotyczące metodologii, któ-
127
re państwo zgłaszali, są bardzo ważne. Myślę jednak,
że istotne jest również trochę intuicyjne uchwycenie
tego problemu. Otóż posłużę się historią, która się
kiedyś zdarzyła. W czasie badań i podboju kosmosu
pojawił się problem, jak skonstruować długopis, któ-
ry pisałby w stanie nieważkości. Jeden z krajów wy-
dał wielkie pieniądze, setki milionów dolarów, i uda-
ło się to rozwiązać. Zbudowano długopis, który pisze
w stanie nieważkości. Ponieważ jednak w innym
przypadku brakowało funduszy i środków, to kosmo-
nautów z innego kraju wyposażono w ołówki. Myślę,
że to jest też problem dzisiejszych czasów, abyśmy
patrzyli na innowacyjność nie tylko w kategoriach
nowoczesnych technologii, ale też pomysłowego po-
dejścia. Jeżeli bowiem spojrzymy na przykład porta-
lu Nasza-klasa, który wzbudza różne emocje, to jed-
nak w tym wypadku pomysł był ważniejszy od kapi-
tału i od technologii i techniki. To, co mógł wymyślić
w zasadzie każdy, wymyśliło dwóch młodych ludzi
z Wrocławia. Jest to dowód na to, jak w dzisiejszych
czasach zmienia się charakter gospodarki, jak często
ważne jest umiejętne odczytanie znaków czasu i pod-
jęcie działania.
Chciałbym państwu bardzo podziękować za wiele
uwag, sugestii i pytań. Szczegółowe odpowiedzi prze-
ślemy państwu pisemnie i zamieścimy w Internecie
do końca bieżącego miesiąca. Zależy nam na tym,
żeby te sprawy, które panie i panowie posłowie poru-
szyli, były przedstawione też wszystkim zaintereso-
wanym, żeby to nie była tylko debata pasjonatów,
którzy zgromadzili się tu dzisiaj na tej sali, tylko żeby
było to dostępne dla wszystkich zainteresowanych,
szczególnie tych, którzy będą korzystać z europej-
skich środków na innowacyjność.
Jeśli chodzi o opóźnienia, to myślę, że w bardzo
taktowny i umiejętny sposób wyjaśnił te sprawy pan
poseł Mężydło. Nie będę się więc spierał, jeśli chodzi
o te półtora roku po 2007 r., kiedy ta perspektywa się
otworzyła, kto i ile udziału ma w tym czasie i dlaczego
możemy tutaj mówić o pewnych strukturalnych pro-
blemach. Pan poseł Latos słusznie bowiem zauważył,
że ważne jest, abyśmy w pewnych sprawach wychodzi-
li ponad polityczne spory, i warto w tym miejscu chyba
znowu posłużyć się takim opisowym odniesieniem.
Otóż na jednym ze spotkań zetknąłem się z określe-
niem, że trzeba doprowadzić do sytuacji, w której wy-
ciskanie brukselki będzie naszym narodowym spor-
tem, że ważne jest, abyśmy potrafili wykorzystać te
fundusze w pełnym zakresie i żeby nie było wokół tego
politycznego podstawiania sobie nogi, tylko aby poszu-
kiwać najlepszych rozwiązań, które wykorzystają ten
potencjał do rozwoju naszego kraju.
Ważne jest w tym obszarze, żebyśmy potrafili sku-
tecznie przenosić osiągnięcia nauki w obszar wdro-
żeń. To nie jest tylko polski problem. To jest problem
europejski. W Europie zwraca się uwagę na to, że
Europa jako przestrzeń gospodarcza, naukowa często
ma wiele dokonań w zakresie badań, natomiast bra-
kuje umiejętności wdrożenia tych osiągnięć. Często
ma miejsce charakterystyczna sytuacja, że ludzie,
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
128 Informacja bieżąca
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
którzy wymyślają różne, często niezwykłe, rozwiąza-
nia, potem funkcjonują w np. gospodarce amerykań-
skiej. Posłużę się przykładem, który odwołuje się do
wyjątkowego człowieka, który stworzył system opera-
cyjny Linux oparty na otwartej wymianie wiedzy,
a który pracuje teraz w amerykańskiej korporacji.
Jego pomysły i jego otwarcie się na komunikację z ca-
łym światem, jeżeli chodzi o budowanie technologii,
narodziły się w Europie, na politechnice w Helsin-
kach. To są przykłady, które pokazują, że Europie
potrzebne jest stworzenie – jak mówi się w strategii
lizbońskiej – obok 4 swobód: przepływu kapitału, to-
warów, usług i ludzi, piątej, mianowicie swobody prze-
pływu wiedzy, abyśmy mieli przestrzeń do prowadze-
nia wymiany myśli i technologii.
Bardzo istotne jest też takie podejście, aby łączyć
środki publiczne z prywatnymi. Główna różnica mię-
dzy gospodarką europejską a amerykańską dotyczy
zaawansowania i zaangażowania przedsiębiorstw
w badania i rozwój. Wydaje się to najlepszą wskazów-
ką. Jeżeli chcemy myśleć w Europie o większej liczbie
wdrożeń, to bardziej trzeba promować partnerstwo
publiczno-prywatne, współpracę jednostek badaw-
czo-rozwojowych, ośrodków naukowych z przedsię-
biorcami, tak aby z jednej strony wdrażać nowocze-
sne technologie, a z drugiej promować edukację pra-
cowników.
Wspomniany tutaj przykład Doliny Lotniczej po-
kazuje zaangażowanie firm, często zagranicznych,
w edukację swoich pracowników, z otwartym tek-
stem, że wspierają ich rozwój, ale gdyby była taka
sytuacja, iż trzeba będzie część z nich zwolnić, to
niech nie mają oni pretensji, bo mają teraz odpo-
wiednie kompetencje, by znaleźć sobie atrakcyjną
pracę. To też jest presja jeśli chodzi o budowanie
kompetencji, które pozwolą ludziom lepiej zadbać
o swoją przyszłość.
W tym miejscu znów warto przytoczyć refleksje
ze spotkań z przedsiębiorcami, z naukowcami, z róż-
nymi partnerami społecznymi. Otóż niepowodzenie
projektu rozbudzenia inicjatyw w zakresie partner-
stwa publiczno-prywatnego w ostatnich 2 latach
przypisywano takiej tendencji, która sprawiła, że do
tych trzech „p” zamierzano dołączyć jeszcze czwarte
– prokuratora. Wtedy tych dwóch pierwszych nie
miało chęci na partnerstwo. Myślę, że warto do tego
podejść w sposób wyważony. Jeśli ktoś popełni prze-
stępstwo majątkowe czy takie, które jest zagrożone
karą majątkową, to jego majątek powinien być suro-
wo brany pod lupę przez organy skarbowe czy odpo-
wiednie instytucje, natomiast nie można dopuszczać
do takich sytuacji – i to z całą mocą chciałbym po-
wiedzieć – jak ostatnio z aresztowaniem szefa jednej
ze spółek giełdowych, bo nasze emerytury też na tym
straciły. To nie jest tylko eksperyment urzędnika,
który był nadgorliwy w stosunku do szefa wielkiej
spółki za to, że chciał pracownika za 30 tys. skłonić
do efektywnej gry w piłkę. To niesie konsekwencje
dla całej gospodarki, dla sytuacji i nastroju jeżeli cho-
dzi o budowanie dobrej i silnej przedsiębiorczości.
Co do uproszczeń, chcę powiedzieć, że bardzo za-
leży nam na tym, by odejść od tak dużej liczby za-
świadczeń na rzecz oświadczeń, uprościć dokumen-
tację. Dobrze by było, gdyby udało się odejść od kon-
troli administracyjnej projektów na rzecz współpracy
z bankami, instytucjami finansowymi, aby dany pro-
jekt był odpowiednio monitorowany w trakcie reali-
zacji. Tu bardzo ciekawe są doświadczenia Europej-
skiego Banku Inwestycyjnego. Jeśli chodzi o prak-
tyczne działania, warto wspomnieć o ustawie o wspie-
raniu innowacyjności, w której, proszę zwrócić uwa-
gę – bo były pytania o centra badań i rozwoju – obni-
żyliśmy ten poziom do 30%. Chcę podziękować pa-
niom i panom posłom za taką inicjatywę, bo to daje
większą szansę na tworzenie tego typu jednostek.
Kolejna sprawa, kryteria wyboru. Będziemy zwra-
cali uwagę na wdrażanie projektów. Te kryteria były
przyjęte przez komitet sterujący, komitet monitoru-
jący z udziałem partnerów społecznych, środowisk
gospodarczych. Będziemy wyciągali wnioski zarówno
z państwa sugestii, jak i z praktyki, tak żeby zmniej-
szać obciążenia administracyjne i ułatwiać pozyski-
wanie środków europejskich. (Dzwonek)
Pan poseł Mężydło pytał o reformę nauki. Te
zmiany są niewątpliwie potrzebne, jest bardzo waż-
ne, aby mobilizować zasoby. Trzeba też tworzyć per-
spektywy dla młodych naukowców, żeby mogli szyb-
ciej wchodzić w tę sferę praktycznego działania. Jeśli
chodzi o sprawy dotyczące konkretnych przykładów
związanych z informatyzacją, to przekażę sugestie
pana posła Mężydły panu premierowi Grzegorzowi
Schetynie, ale z wyraźnym powołaniem się na auto-
ra, ponieważ nie chciałbym ryzykować znowu poglą-
du, że pojawiają się jakieś napięcia koalicyjne. Zna-
komicie się uzupełniamy i myślę, że pan premier
Schetyna w zakresie informatyzacji podejmuje wiele
inicjatyw i działań, które przyczynią się do tego, by
administracja funkcjonowała znacznie lepiej.
Na zakończenie jeszcze kilka słów dotyczących
ośrodków badawczo-rozwojowych. Wydaje się, że bar-
dzo ważne jest – było to wspominane – przyciąganie
zagranicznych ośrodków badawczo-rozwojowych, ale
kluczowe są firmy i przedsiębiorstwa krajowe, a ra-
czej regionalne, które mają w Polsce centralę, bo one
są żywotnie zainteresowane budowaniem potencjału
badań i rozwoju. Korporacje ponadnarodowe często
stosują bardzo elastyczne formy działania i nawet
przemieszczają się z takimi ośrodkami badawczo-roz-
wojowymi w miarę zmian w relacjach międzynaro-
dowych. Jeżeli chodzi np. o informatykę, to w Polsce
mamy największych uczestników zarówno europej-
skich, jak i międzynarodowych. Z firm amerykań-
skich jest i IBM, i Microsoft i Intel, mają one w róż-
nych regionach Polski swoje ośrodki badawczo-roz-
wojowe, m.in. w Pomorskim i w Krakowskim Parku
Technologicznym.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
Co generalnie warto wykorzystać, o czym mówią
inwestorzy zagraniczni, po kilku-, kilkunastoletnich
doświadczeniach z globalizacją? Otóż Polska jest kra-
jem, który z punktu widzenia kultury, otoczenia,
uwarunkowań może być atrakcyjny dla inwestycji
europejskich i amerykańskich, ponieważ tworzy po-
dobny klimat w otoczeniu biznesu, a to jest ogromnie
ważne. Jeżeli spojrzymy np. na modne ostatnio pro-
dukowanie komponentów w różnych regionach świa-
ta, to zobaczymy problemy dwu dużych korporacji
lotniczych. Mają one kłopot z dostawcami, z toleran-
cjami jeżeli chodzi o komponenty. Okazuje się, że
coraz więcej firm jest zainteresowanych lokalizacją
w Polsce, ponieważ jest gwarancja, że to, co zostanie
wyprodukowane, zwyczajnie potem pasuje i da się
złożyć czy w przedsiębiorstwach europejskich, czy
amerykańskich. Jest to związane właśnie z otocze-
niem, z kulturą i z doświadczeniem kadry inżynie-
ryjno-technicznej oraz naukowej.
Podsumowując, jeszcze raz chciałbym podzięko-
wać paniom i panom posłom za bardzo cenne i cieka-
we pytania. Odpowiedzi na nie przekażemy państwu
bezpośrednio, ale też zamieścimy je w Internecie, tak
by były dostępne dla wszystkich zainteresowanych.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję panu premierowi.
Wypowiedź pana premiera kończy rozpatrywanie
tego punktu porządku dziennego.
Wysoka Izbo! Komisja Nadzwyczajna przedłożyła
sprawozdanie o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy Kodeks spółek handlowych.
Sprawozdanie to zostało paniom i panom posłom
doręczone w druku nr 417.
Na podstawie art. 95f regulaminu Sejmu marsza-
łek Sejmu podjął decyzję o uzupełnieniu porządku
dziennego o punkt obejmujący rozpatrzenie tego
sprawozdania.
Proponuję, aby Sejm w dyskusji nad dodanym
punktem wysłuchał 3-minutowych oświadczeń w
imieniu klubów i kół.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Punkt ten rozpatrzymy dzisiaj po zakończeniu
dyskusji nad sprawozdaniem komisji o projekcie
ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Muzycznej
im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 12.
porządku dziennego: Informacja dla Sejmu
i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w
pracach Unii Europejskiej w okresie lipiec–gru-
dzień 2007 r. (podczas prezydencji portugal-
skiej) (druk nr 272) oraz komisyjny projekt
uchwały (druk nr 335).
129
Proszę o zabranie głosu podsekretarz stanu w
Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej panią Si-
donię Elżbietę Jędrzejewską w celu przedstawienia
informacji.
Bardzo proszę panią minister.
Podsekretarz Stanu w Urzędzie
Komitetu Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przedkładamy
dziś Wysokiej Izbie dokument, który odzwierciedla
przebieg prac Unii Europejskiej w drugim półroczu
2007 r., kiedy przewodnictwo w Radzie Unii Europej-
skiej sprawowała Republika Portugalska.
Dokument składa się z trzech części. Po pierwsze,
jest to analiza oczekiwań Polski wobec prezydencji,
po drugie, analiza najistotniejszych zagadnień, które
swoim zakresem obejmowały więcej niż jeden obszar
polityki Unii Europejskiej lub były szczególnie istot-
ne z punktu widzenia Polski oraz, po trzecie, wska-
zania najważniejszych problemów, przed którymi
stanęła zarówno prezydencja portugalska, jak i pań-
stwa członkowskie.
Kolejna część informacji poświęcona jest m.in.
kierunkom i stopniowi wykorzystania funduszy z
budżetu wspólnotowego oraz przepływom finanso-
wym pomiędzy Polską a Unią Europejską.
Najobszerniejszy fragment dokumentu stanowią
informacje odnoszące się do poszczególnych posiedzeń
Rady Unii Europejskiej i Rady Europejskiej, ze wska-
zaniem tematów ich obrad i przyjmowanych dokumen-
tów. Ma to stanowić iunctim z dokumentami, jakie w
ciągu całego roku rząd systematycznie przekazuje
parlamentowi w ramach realizacji ustawy o współpra-
cy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach
związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej
w Unii Europejskiej oraz opiniami wyrażanymi przez
wysoką komisję na temat projektów aktów prawnych
i dyskusjami na temat stanowisk rządu.
Dalej informacja zawiera części poświęcone wdra-
żaniu prawa europejskiego do krajowego porządku
prawnego, jak również realizacji przez rząd obowiąz-
ków wynikających ze wspomnianej wyżej ustawy
kooperacyjnej.
Dzięki aktywności i zaangażowaniu Polski w pra-
ce instytucji Unii Europejskiej, a także wysiłkowi
podjętemu przez prezydencję portugalską udało się
zrealizować polskie oczekiwania w wielu dziedzinach.
W jednych kwestiach działania te doprowadziły do
przyjęcia aktów prawnych, a w innych do przyśpie-
szenia prac nad aktami prawnymi bądź do zintensy-
fikowania wstępnych dyskusji.
Głównym osiągnięciem prezydencji portugalskiej
było uzgodnienie i przyjęcie tekstu traktatu rewizyj-
nego w ramach kompromisu wytyczonego podczas
posiedzenia Rady Europejskiej w czerwcu 2007 r. W
wyniku prac otwartej 23 lipca 2007 r. konferencji mię-
dzyrządowej oraz negocjacji na szczeblu głów państw
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
130 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Podsekretarz Stanu w Urzędzie
Komitetu Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska
i szefów rządów 19 października 2007 r. w Lizbonie
osiągnięto porozumienie polityczne wobec kwestii nie-
rozstrzygniętych w mandacie konferencji. Rzeczpo-
spolita Polska osiągnęła zakładane cele, w tym doty-
czące sposobu głosowania w Radzie Unii Europejskiej
i zawarcia w prawie pierwotnym trybu zmiany tzw.
mechanizmu z Joaniny. Z satysfakcją odnotowała rów-
nież przyjęcie nowego traktatu, który zapewni Unii
stabilne ramy instytucjonalne na dającą się przewi-
dzieć przyszłość i umożliwi skoncentrowanie się na
stojących przed Unią konkretnych wyzwaniach.
Podczas prezydencji portugalskiej kontynuowano
wdrażanie strategii rozszerzenia Unii Europejskiej,
w tym negocjacje akcesyjne z państwami kandydują-
cymi: Republiką Chorwacką i Republiką Turecką. W
listopadzie 2007 r. Komisja Europejska opublikowa-
ła strategię rozszerzenia, w której opowiedziała się
za kontynuowaniem procesu akcesyjnego zgodnie z
odnowionym konsensusem ds. rozszerzenia z grud-
nia 2006 r. Rzeczpospolita Polska utrzymywała swo-
je tradycyjne prorozszerzeniowe stanowisko. Z zado-
woleniem odnotowała fakt kontynuacji przez prezy-
dencję portugalską wysiłków na rzecz utrzymania
tempa i jakości negocjacji akcesyjnych z Turcją i
Chorwacją.
Rzeczpospolita Polska z zadowoleniem przyjęła
kontynuację działań Unii Europejskiej zmierzających
do zapewnienia stabilności i stopniowego zbliżania
państw Bałkanów Zachodnich do Unii Europejskiej
oraz podpisanie w dniu 18 września 2007 r. umów o
ułatwieniach wizowych i readmisji pomiędzy Unią
Europejską a państwami bałkańskimi jako kroku,
który przyczyni się do zwiększenia intensywności
kontaktów między społeczeństwami państw Unii
Europejskiej i państw bałkańskich, a w konsekwencji
do wzrostu świadomości i wiedzy na temat Unii Eu-
ropejskiej wśród mieszkańców regionu.
Nowy cykl strategii lizbońskiej. Zgodnie z oczeki-
waniami Rzeczypospolitej Polskiej prezydencja por-
tugalska rozpoczęła prace nad kształtem nowego
cyklu strategii lizbońskiej w latach 2008–2010 oraz
nad aktualizacją zintegrowanych wytycznych na
rzecz wzrostu i zatrudnienia.
W ramach prezydencji portugalskiej dokonano
istotnego kroku w kierunku powiązania kwestii na-
uki i gospodarki poprzez wspólne omawianie na po-
siedzeniach Rady ds. Konkurencyjności komunika-
tów Komisji odnośnie do przeglądów w czterech ob-
szarach: polityki przemysłowej, polityki wobec ma-
łych i średnich przedsiębiorstw, polityki rynku we-
wnętrznego oraz zwiększania umiejętności i kwalifi-
kacji pracowników.
Rzeczpospolita Polska pozytywnie ocenia podjęte
przez prezydencję portugalską działania w celu po-
prawy jakości finansów publicznych państw człon-
kowskich Unii Europejskiej w ramach realizacji stra-
tegii lizbońskiej. Na poparcie zasługuje fakt, iż Rada
ds. Ekonomicznych i Finansowych, tzw. Ecofin, przy-
jęła w dniu 9 października 2007 r. konkluzje, zgodnie
z którymi wszystkie państwa członkowskie mają po-
dejmować inicjatywy na rzecz reformy administracji
publicznej w celu poprawy jej efektywności i skutecz-
ności, a ich podejście ma być uzależnione od krajo-
wych uwarunkowań.
W ramach realizacji planu działania w zakresie
usług finansowych prezydencja portugalska konty-
nuowała prace na rzecz stabilności finansowej w Unii
Europejskiej, dostrzegając konieczność dalszego roz-
woju transgranicznej współpracy organów nadzor-
czych poprzez rozszerzenie podpisanego w 2005 r.
Memorandum of Understanding, MoU. Chciałabym
jeszcze zwrócić uwagę, że celem MoU było wzmocnie-
nie współpracy pomiędzy organami nadzoru, banka-
mi centralnymi i ministerstwami finansów państw
członkowskich Unii Europejskiej oraz przyjęcie do-
browolnych porozumień o współpracy pomiędzy or-
ganami w grupach państw członkowskich.
Podczas posiedzenia Rady Ecofin w dniu 9 paź-
dziernika zeszłego roku przyjęto konkluzje, w któ-
rych określono ramowy harmonogram działań w
zakresie stabilności finansowej, przewidziane do re-
alizacji do końca 2009 r. Konkluzje przewidywały
ponadto opracowanie do wiosny 2008 r. projektu no-
wego MoU zawierającego wspólne zasady i wskazów-
ki dotyczące zarządzania w sytuacji wystąpienia
międzynarodowego kryzysu finansowego, a także
ramy oceny systemowych implikacji potencjalnych
kryzysów.
Chciałabym także uzupełnić to, czego nie ma w
dokumencie, ponieważ wydarzyło się dopiero na po-
siedzeniu Ecofinu 3 i 4 kwietnia, mianowicie zaini-
cjowano już proces podpisywania nowej wersji MoU.
Działania podjęte przez prezydencję portugalską
rząd ocenia pozytywnie. Jednak prezydencja portu-
galska nie podjęła kroków zmierzających do przyję-
cia Polski do Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania
Praniu Brudnych Pieniędzy, najważniejszej organi-
zacji międzynarodowej zajmującej się zwalczaniem
prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Rzecz-
pospolita Polska oczekiwała, iż Republika Portugal-
ska podejmie działania na rzecz zniesienia podziału
państw członkowskich Unii Europejskiej na te, któ-
re uczestniczą w pracach tej organizacji, i pozosta-
jące poza nią.
Zgodnie z oczekiwaniami Rzeczypospolitej Pol-
skiej prezydencja portugalska uwzględniła kwestie
kontynuacji prac nad projektem dyrektywy o zmianie
dyrektywy 2003/88 w sprawie pewnych aspektów
organizacji czasu pracy. W dniu 5 grudnia zeszłego
roku na posiedzeniu Rady do Spraw Zatrudnienia,
Polityki Społecznej, Zdrowia i Spraw Konsumenckich
odbyła się debata nad przedłożoną przez prezydencję
portugalską kompromisową propozycją projektu dy-
rektywy. W czasie posiedzenia niestety nie udało się
osiągnąć porozumienia politycznego w sprawie pro-
jektu dyrektywy o czasie pracy. Jednakże ze względu
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Podsekretarz Stanu w Urzędzie
Komitetu Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska
na fakt, iż projekt dyrektywy o czasie pracy był roz-
patrywany łącznie z projektem dyrektywy o pracow-
nikach tymczasowych w jednym pakiecie, udało się
osiągnąć znaczny postęp i państwa członkowskie
były bardzo blisko osiągnięcia porozumienia. Wypra-
cowane stanowiska mogą stanowić podstawę do osią-
gnięcia porozumienia w 2008 r.
Mając na uwadze starania Rzeczypospolitej Pol-
skiej o lokalizację Rady Zarządzającej Europejskiego
Instytutu Innowacji i Technologii we Wrocławiu,
należy wysoko ocenić starania prezydencji portugal-
skiej zmierzające do kontynuacji pracy nad samym
projektem rozporządzenia o utworzeniu Europej-
skiego Instytutu Innowacji i Technologii oraz wy-
pracowaniem podstaw wyboru obszarów prioryteto-
wych dla przyszłych wspólnot wiedzy i innowacji w
ramach instytutu.
W wyniku tych pracy podczas posiedzenia rady
ds. konkurencyjności w dniach 22–23 listopada 2007 r.
państwom członkowskim udało się przyjąć politycz-
ne uzgodnienie do projektu rozporządzenia. Zgodnie
z polskimi oczekiwaniami prezydencja portugalska
kontynuowała debatę na temat przyszłości polityki
naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej. W
trakcie listopadowego posiedzenia Rady ds. Konku-
rencyjności przyjęte zostało podejście ogólne do czte-
rech projektów rozporządzeń ustanawiających wspól-
ne inicjatywy technologiczne, jak również projektu
decyzji w sprawie udziału Wspólnoty w programie
badawczo-rozwojowym, którego celem jest podwyż-
szenie jakości życia osób starszych poprzez zastoso-
wanie nowych technologii informacyjno-komunika-
cyjnych. Kontynuowano dyskusję nad projektem
decyzji w sprawie udziału Wspólnoty w programie
badawczo-rozwojowym mającym na celu wsparcie
małych i średnich przedsiębiorstw.
W odniesieniu do kwestii ochrony środowiska klu-
czowym osiągnięciem prezydencji portugalskiej było
uzgodnienie wspólnego stanowiska Unii Europejskiej
na posiedzeniu trzynastej konferencji stron ramowej
konwencji w sprawie zmian klimatu, która odbyła się
w grudniu 2007 r. na Bali, co potwierdziło wiodącą
rolę Unii Europejskiej w międzynarodowych działa-
niach na rzecz walki ze zmianami klimatycznymi.
Prezydencji portugalskiej, co było zgodne ze sta-
nowiskiem Rzeczypospolitej Polskiej, udało się osią-
gnąć ostateczne porozumienie w sprawie dyrektywy
dotyczącej strategii tematycznej dla środowiska mor-
skiego.
Chciałabym jeszcze wspomnieć o strefie Schen-
gen. Dokument jest bardzo obszerny, tak że prezen-
tuję tylko najważniejsze kwestie, a wszystkich zain-
teresowanych posłów zachęcam do przeczytania ca-
łego ponad 130-stronicowego dokumentu. Mimo
wszystko chciałabym jeszcze wspomnieć o kilku spra-
wach. Mianowicie Rzeczpospolita Polska z zadowole-
131
niem przyjęła decyzję Rady odnośnie do pełnego za-
stosowania dorobku prawnego Schengen w nowych
państwach członkowskich, przyjętą na posiedzeniu
Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw We-
wnętrznych w dniach 6–7 grudnia 2007 r. Zniesienie
kontroli na granicach wewnętrznych jest realizacją
kolejnego ważnego etapu integracji europejskiej, ja-
kim jest Europa bez granic.
Jeśli chodzi o europejską politykę sąsiedztwa, pre-
zydencja portugalska kontynuowała prace nad jej
wzmocnieniem, które były zainicjowane już w okresie
prezydencji niemieckiej. W tym zakresie odbyła się
m.in. istotna konferencja 3 września 2007 r. z udzia-
łem ministrów spraw zagranicznych państw sąsiedz-
kich oraz państw członkowskich Unii Europejskiej.
Prowadzone były prace nad utworzeniem od 2008 r.
instrumentu inwestycyjnego na rzecz sąsiedztwa
w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa
i Partnerstwa, tzw. ENPI.
W okresie prezydencji portugalskiej Rzeczpospo-
lita Polska w dalszym ciągu zabiegała o powołanie
wielostronnej współpracy regionalnej Unii Europej-
skiej ze wschodnimi sąsiadami, co znalazło odzwier-
ciedlenie m.in. w konkluzjach Rady Europejskiej z
grudnia 2007 r.
Chciałabym zająć państwu chwilę i skupić się na
sprawozdaniu dotyczącym szczególnej kwestii współ-
pracy z Republiką Ukrainy. Rzeczpospolita Polska
wyraża zadowolenie ze wsparcia udzielonego przez
prezydencję portugalską w odniesieniu do mocnego,
długofalowego i niekoniunkturalnego zaangażowa-
nia Unii Europejskiej w rozwój współpracy z Repu-
bliką Ukrainy. Stanowi to potwierdzenie znaczenia
tej współpracy dla stabilności w Europie Wschodniej,
losów przemian w innych krajach regionu, a także
dla zwiększenia bezpieczeństwa samej Unii Europej-
skiej. Z zadowoleniem przyjęliśmy znaczny postęp
dokonany w procesie negocjacji nowej, pogłębionej
umowy Unia Europejska–Republika Ukrainy.
Chcę także wspomnieć o współpracy z Federacją
Rosyjską. Prezydencja portugalska dążyła do rozwo-
ju stosunków Unia Europejska–Federacja Rosyjska,
w których w ostatnim czasie nie było spektakular-
nych sukcesów. Dwudziesty szczyt Unia Europej-
ska–Federacja Rosyjska, który odbył się w Mafrze 26
października zeszłego roku, nie przyczynił się, nie-
stety, do osiągnięcia znaczącego postępu w relacjach
Unia Europejska–Federacja Rosyjska. Ze względu na
uwarunkowanie stanowiska strony rosyjskiej sytu-
acją wewnętrzną w tym kraju – chciałabym przypo-
mnieć, że był to czas wyborów prezydenckich w Rosji
– zdominowaną przez zbliżające się wybory, więk-
szość państw członkowskich Unii Europejskiej uzna-
ła szczyt za przejściowy. Pozwolił on jednak na pod-
trzymanie dialogu oraz umożliwił po raz kolejny
zaprezentowanie przez stronę unijną jednolitego sta-
nowiska wobec strony rosyjskiej, szczególnie w kwe-
stiach spornych.
W grudniu 2007 r. strona rosyjska zniosła zakaz
importu polskich artykułów pochodzenia zwierzęce-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
132 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Podsekretarz Stanu w Urzędzie
Komitetu Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska
go. Zniesienie zakazu rosyjskiego importu na polskie
produkty nie jest tożsame ze zniesieniem polskich
zastrzeżeń do projektu mandatu dla Komisji Euro-
pejskiej na negocjacje nowej umowy Unia Europej-
ska–Federacja Rosyjska, tzw. post-PCA.
W opinii Rzeczypospolitej Polskiej prace prezy-
dencji portugalskiej stanowiły kontynuację dotych-
czasowego kierunku reform wspólnej polityki rolnej.
Na uwagę zasługuje wielopłaszczyznowość prowa-
dzonej w trakcie prezydencji portugalskiej dyskusji
w odniesieniu do kwestii horyzontalnej, głównie w
zakresie przeglądu health check, reguł funkcjono-
wania jednolitego rynku produktów rolnych, zwłasz-
cza w kontekście reformy rynku wina, rewizji refor-
my rynku cukru oraz uproszczenia ustawodawstwa
rolnego Wspólnoty, głównie w kontekście samego
finansowania wspólnej polityki rolnej.
Rzeczpospolita Polska z uznaniem odnosi się do
skutecznie przeprowadzonych działań prezydencji
portugalskiej rozwiązujących w trybie pilnym bieżą-
ce potrzeby rynku rolnego, na przykład w zakresie
odłogowania, zawieszenia ceł na przywóz niektórych
zbóż do Wspólnoty lub konieczności omówienia aktu-
alnej sytuacji na rynku mleka i produktów mlecz-
nych w kontekście zasadności zwiększenia krajowych
ilości referencyjnych.
Równie pozytywnie należy odnieść się do wnikli-
wie prowadzonej dyskusji nad reformą wspólnej or-
ganizacji rynku wina, szczególnie w kontekście cią-
głości dyskusji na szczeblu Rady ds. Rolnictwa, goto-
wości do organizowania licznych spotkań trójstron-
nych oraz zwiększonego nakładu prac na poziomie
grupy roboczej Rady.
Niemniej w opinii rządu Rzeczypospolitej Polskiej
zbyt mało uwagi poświęcono istotnemu problemowi
stosowania reżimu cross-compliance w nowych pań-
stwach członkowskich. Prezydencji portugalskiej nie
udało się bowiem wypracować kompromisowego roz-
wiązania w tym zakresie z powodu przekroczenia
przewidzianego w projekcie legislacyjnym terminu
stosowania rozporządzenia. Krytycznie należy oce-
nić fakt, iż projekt rozporządzenia nowelizujący prze-
pisy bazowe w sprawie stosowania systemu cross-
-compliance w nowych państwach członkowskich nie
był przedmiotem dyskusji politycznej na szczeblu
Rady ds. Rolnictwa oraz przez cały okres prezydencji
portugalskiej.
Rzeczpospolita Polska wyraża zadowolenie z kon-
tynuowania przez prezydencję portugalską prac roz-
poczętych już przez prezydencję niemiecką w obsza-
rze podatków. Istotną kwestią dla Rzeczypospolitej
Polskiej w tym obszarze, wykraczającą początkowo
poza priorytety wskazane przez prezydencję do reali-
zacji, była sprawa przedłożenia przyznanych w trak-
tacie akcesyjnym derogacji w odniesieniu do obniżo-
nych stawek podatku VAT.
Komisja Europejska przedstawiła projekt dyrekty-
wy zawierającej propozycję przedłużenia obniżonych
stawek podatku VAT do roku 2010, z wyjątkiem staw-
ki na środki do produkcji rolnej. Po obejmujących cały
okres trwania prezydencji portugalskiej negocjacjach
projekt dyrektywy uwzględniający polskie starania
został przyjęty w dniu 4 grudnia 2007 r. podczas po-
siedzenia Rady Ecofin, co oznaczało spełnienie ocze-
kiwań Rzeczypospolitej Polskiej w tym zakresie.
W ramach prezydencji portugalskiej podjęto pra-
ce w dziedzinie polityki transportowej wynikające z
rozpoczętego wcześniej procesu legislacyjnego. Mając
na uwadze fakt, że innowacyjny, efektywny i bez-
pieczny transport przyczynia się do wzrostu konku-
rencyjności gospodarki europejskiej, Rzeczpospolita
Polska z zadowoleniem przyjęła działania prezyden-
cji portugalskiej w tym zakresie.
Transport lotniczy. Chciałabym poświęcić chwilę
osiągnięciom prezydencji portugalskiej związanym z
transportem lotniczym. W ramach relacji zewnętrz-
nych w lotnictwie za niewątpliwy sukces należy
uznać przede wszystkim wypracowanie i przyznanie
komisji mandatu do negocjacji nowej, całościowej
umowy o transporcie lotniczym z Kanadą oraz euro-
śródziemnomorskiej umowy lotniczej z Jordańskim
Królestwem Haszymidzkim. Rzeczpospolita Polska
z dużym uznaniem przyjęła wysiłki i zaangażowanie
prezydencji portugalskiej w rozwiązanie kwestii tzw.
opłat transsyberyjskich pobieranych przez Federację
Rosyjską, co miało nastąpić na bazie wynegocjowa-
nego w 2006 r. porozumienia w sprawie uzgodnio-
nych zasad modernizacji istniejącego systemu korzy-
stania z tras transsyberyjskich. Niestety nie udało
się przyjąć ostatecznych rozwiązań w tej kwestii.
Ze względu na kluczowe znaczenie dla Rzeczypo-
spolitej Polskiej współpracy z Republiką Ukrainy z
zadowoleniem należy odnotować formalne otwarcie
negocjacji mających na celu utworzenie wspólnego
obszaru lotniczego pomiędzy Republiką Ukrainy a
państwami członkowskimi Unii Europejskiej.
Rzeczpospolita Polska niestety nie odnotowała
znaczącego postępu w zakresie stosunków – cały
czas mówię o transporcie lotniczym – z Chińską Re-
publiką Ludową, Republiką Indii, Australią i Nową
Zelandią.
Chciałabym jeszcze bardzo krótko wspomnieć o
telekomunikacji i poczcie. Zgodnie ze stanowiskiem
Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie wynegocjowania
przesunięcia otwarcia rynku pocztowego na konku-
rencję w trakcie prezydencji portugalskiej zmienione
zostały zapisy dotyczące wdrożenia pełnej liberaliza-
cji rynku usług pocztowych zawartych w projekcie
tzw. trzeciej dyrektywy pocztowej. Data otwarcia
rynku państw członkowskich została przesunięta na
31 grudnia 2010 r., a dodatkowo w związku z podpi-
saniem listu w sprawie ewentualnego przedłużenia
terminu liberalizacji Rzeczpospolita Polska będzie
mogła wydłużyć go nawet do końca 2012 r.
Wysoka Izbo! Dziękuję paniom i panom posłom za
uwagę. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, pani minister.
Proszę o zabranie głosu pana posła Andrzeja
Grzyba w celu przedstawienia uzasadnienia projektu
uchwały.
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Grzyb:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Komisja do Spraw
Unii Europejskiej zgodnie z kompetencjami rozpa-
trzyła kolejną informację o pracach w okresie dzia-
łalności prezydencji portugalskiej, o osiągnięciach,
które są związane z tą prezydencją, a także o stano-
wisku, które zajmowała Polska i w konsekwencji o
efektach tejże prezydencji również dla Polski, przy-
jęła sprawozdanie i przedkłada Wysokiej Izbie projekt
uchwały wyrażającej stanowisko, że Wysoka Izba
powinna zaakceptować wyniki prac tej prezydencji
oraz efekty pracy polskiego rządu w okresie tejże pre-
zydencji. Oczywiście każde tego typu sprawozdanie
ma tę słabość, że opisuje rzeczywistość, która już
minęła. Zdecydowanie ciekawsze są wszystkie te do-
kumenty, które mówią o przyszłości, o prognozach i
zamierzeniach aktualnie dziejącej się rzeczywistości,
a nie o sprawozdaniu. Wszystko to już niby wiemy,
ale z drugiej strony wydaje się, że akurat prezydencja
portugalska zasługuje na uwagę. Takie jest przeko-
nanie Komisji do Spraw Unii Europejskiej. Dlaczego?
Przypomnijmy sobie chociażby ton komentarzy, któ-
ry towarzyszył szczytowi w Lizbonie. Stwierdzono
wtedy w komentarzach prasowych, że Lizbona ma
prawo świętować, ponieważ bez wysiłku dyplomatów
z Lizbony trudno byłoby te sukcesy prezydencji por-
tugalskiej osiągnąć. Sądzę, że to jest jeden chyba z
największych komplementów, który może uzyskać
kraj prowadzący przewodnictwo w Unii Europejskiej
w określonym półroczu. Wskazywano na sprawność
dyplomacji i całej prezydencji. Nawet wyrażano opi-
nię, że to jest wręcz wielkie zaskoczenie. Mówili to
również przedstawiciele instytucji europejskich.
Portugalia, która jako drugie państwo w ramach
tzw. testowanej obecnie prezydencji grupowej konty-
nuowała rozpoczęty przez Niemcy proces nowych
zamierzeń Unii Europejskiej, okazała się bardzo
sprawnym kontynuatorem istotnego przyspieszenia
prac Unii Europejskiej, w szczególności zaś właśnie
dotyczących ostatecznych zapisów, które znalazły się
w traktacie z Lizbony. To oznaczało przełamanie
okresu nazywanego okresem refleksji i przejście do
działania, którego jak gdyby początkiem było przy-
jęcie deklaracji berlińskiej, zakładającego de facto
rozpoczęcie działania, czyli przystąpienia do sformu-
łowania ostatecznego dokumentu reformującego
Unię Europejską.
Wielokrotnie wskazywano też na to, że starania
prezydencji portugalskiej miały ogromne znaczenie
dla Polski. Dlaczego? Często na posiedzeniach komi-
133
sji, również tu, w Wysokiej Izbie, mówiono o tym,
kiedy będzie możliwe wdrożenie Schengen i czy po-
szerzenie strefy Schengen o nowe kraje członkowskie
będzie możliwe bez wdrożenia tzw. systemu SIS II.
Mówiono, że tylko zakończenie prac nad systemem
SIS II będzie umożliwiało włączenie nowej grupy
państw członkowskich do strefy Schengen.
Okazało się, że prezydencja portugalska miała tu
swój patent. Niewielka modyfikacja obecnego syste-
mu identyfikacji, tzw. SIS I – zmieniony, w języku
polskim to brzmi: CIS I dla wszystkich – okazała się
najlepszym patentem, który pozwolił nie tylko na
wdrożenie poszerzenia strefy Schengen, ale również
na przyspieszenie terminu rozpoczęcia. Pamiętamy,
że to miało się rozpocząć z dniem 1 stycznia 2008 r.,
gdy tymczasem ok. dwóch tygodni wcześniej w sposób
bardzo uroczysty świętowaliśmy na granicach wej-
ście Polski i innych krajów członkowskich do strefy
Schengen. To miało charakter symboliczny, ale z
drugiej strony wielu obywateli Polski i innych krajów
nowo przyjętych do Unii Europejskiej stwierdzało:
Tak naprawdę dopiero od tej chwili czujemy się w
pełni obywatelami Unii Europejskiej.
Można nawet uznać, że prezydencja portugalska
była jedną z modelowych prezydencji – częstokroć
jest porównywana do przewodnictwa Danii, Irlandii
czy Luksemburga.
Kompromis i skuteczna dyplomacja – to m.in. na-
uka, którą powinniśmy wyciągnąć my, Polska, kraj
członkowski, który przygotowuje się do przewodnic-
twa w Unii Europejskiej w drugiej połowie roku 2011.
Rozmawiamy na ten temat, dyskutujemy, jakie po-
winny być priorytety polskiej prezydencji, a z drugiej
strony zastanawiamy się też, jak skutecznie to prze-
prowadzić. Zdajemy sobie sprawę z tego, że jeżeli za-
kończy się pomyślnie ratyfikacja traktatu z Lizbony,
a taką mamy nadzieję, będzie to przewodnictwo pod
rządami tegoż traktatu.
Chciałbym w imieniu komisji wskazać siedem
ważnych obszarów, które uznajemy za istotne dla
tego okresu przewodnictwa. Pierwszy to reforma
traktatowa, zakończenie pomyślnie negocjacji i kon-
ferencji międzyrządowej oraz w konsekwencji rów-
nież porozumienie w sprawach, które nie były objęte
mandatem konferencji międzyrządowej.
Polska, co podkreślam w imieniu komisji, osią-
gnęła swoje zakładane cele: osiągnęła przedłużenie
okresu funkcjonowania Nicei, zapisała również w
ostatecznym dokumencie fakt korzystania z kompro-
misu z Joaniny w okresie po roku 2014, przyłączyła
się do protokółu brytyjskiego. Osiągnęła w rozumie-
niu wewnętrznym sukces, ponieważ efekty szczytu
w Lizbonie są aprobowane przez wszystkie siły poli-
tyczne, co miało wyraz również w procesie przyjęcia
ustawy wyrażającej zgodę, aby prezydent ratyfikował
ten dokument.
Drugi ważny obszar dotyczy rozszerzenia. Można
powiedzieć tak, że w sprawach negocjowania poszcze-
gólnych obszarów negocjacyjnych z Chorwacją i Tur-
cją, w szczególności, jeżeli chodzi o Turcję, nie było
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
134 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Andrzej Grzyb
jakiegoś wyraźnego postępu. Natomiast jeżeli chodzi
o Chorwację, to zbliżono się do wyznaczenia terminu,
w którym proces negocjacji może się zakończyć,
wskazywany jest rok 2010, wtedy to Unia mogłaby
się poszerzyć o Chorwację.
To, co jest chyba istotniejsze – zakreślono euro-
pejską perspektywę, jeśli chodzi o Bałkany Zachod-
nie. Bałkany są obecnie, powiedziałbym, takim
oczkiem w głowie w Unii Europejskiej. W szczegól-
ności stabilizacja w tym regionie to jest niebywale
ważne zadanie. Fakt podpisania układu o stabilizacji
między Unią i Czarnogórą czy też parafowanie przez
Komisję Europejską układu o stowarzyszeniu i sta-
bilizacji pomiędzy Unią a Republiką Serbii, Bośnią i
Hercegowiną uznajemy za bardzo ważny element
tego okresu prezydencji. Przyjmujemy również z za-
dowoleniem fakt, że zostały podpisane umowy o uła-
twieniach wizowych oraz umowy o readmisji. To jest
też taki czynnik, który pozwala na bezpieczne prze-
chodzenie do kolejnych etapów zbliżania się państw
tego regionu do Unii Europejskiej.
Trzeci obszar – to strategia lizbońska. Lata 2008–
–2010 to jest trzeci okres odnowionej strategii li-
zbońskiej. O tej sprawie wiele mówiono m.in. w
punkcie poprzedzającym to sprawozdanie, kiedy
wspominano o programach związanych z innowacja-
mi i technologiami w Polsce. To jest ważne, aby od-
nowiona strategia lizbońska była w sposób skutecz-
ny wprowadzana. W parlamencie, ale również pod-
czas dyskusji w mediach mówi się o tym ze scepty-
cyzmem, są wypowiedzi, że strategia lizbońska jest
nieskuteczna, że nieskutecznie osiągamy jej cele.
Jednakże ze sprawozdania za dotychczasowy okres
wynika, że w Unii Europejskiej powstało ponad 5
mln miejsc pracy. Zatem można mówić, że nie osią-
gnięto wszystkich celów strategii lizbońskiej, ale
niewątpliwie osiągnięto te cele, które są ważne dla
takich krajów jak Polska. Ta odnowiona strategia
lizbońska, na co wskazujemy, w sposób szczególny
akcentuje konieczność włączenia szczebla regional-
nego, w tym również zwrócenia szczególnej uwagi
na tzw. lepsze regulacje prawne dotyczące małych i
średnich przedsiębiorstw, bowiem małe i średnie
przedsiębiorstwa mają być głównym źródłem wzro-
stu zatrudnienia, głównym obszarem, gdzie te nowe
miejsca pracy się pojawią, a one mają również służyć
wzrostowi konkurencyjności gospodarki.
Czwarty obszar to oczywiście wzmacnianie prze-
strzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. I
tu w sposób szczególny akcentujemy ze strony polskiej
to, że została przyjęta decyzja Rady odnośnie do peł-
nego stosowania dorobku prawnego i wejścia Polski i
innych krajów członkowskich do strefy Schengen. Rze-
czywiście zniesienie kontroli na granicach wewnętrz-
nych jest realizacją kolejnego ważnego etapu integra-
cji europejskiej, jakim jest właśnie Europa bez granic.
Jeszcze raz podkreślam ten swoisty portugalski pa-
tent, ale z drugiej strony też chcę wspomnieć, że w
Polsce znajduje się siedziba agencji Frontex, która jest
odpowiedzialna za kontrolę granic zewnętrznych i
wszystkie zjawiska związane z kontrolą granic ze-
wnętrznych, co warto tutaj podkreślić.
Relacje pomiędzy Unią a światem. Kontynuowane
były prace nad wzmocnieniem Europejskiej Polityki
Sąsiedztwa, w szczególności zaś instrumentu inwe-
stycyjnego na rzecz sąsiedztwa i partnerstwa. Kon-
tynuowane były też prace nad tzw. synergią czarno-
morską, a więc zbudowaniem porozumienia na rzecz
rozwoju tego subregionu, ponieważ Rumunia i Buł-
garia stały się nowymi krajami członkowskimi. I w
dalszym ciągu zabiegaliśmy w tym okresie jako kraj
członkowski o prowadzenie wielostronnej współpracy
regionalnej Unii ze wschodnimi sąsiadami. Wydaje
mi się, że to powinien być docelowy etap naszych sta-
rań, aby w okresie prezydencji wreszcie udało się
powołać w Unii Europejskiej wymiar wschodni poli-
tyki Unii Europejskiej. I to byłby pewnie największy
sukces Polski.
Również podkreślamy fakt, że nastąpił znaczny
postęp, jeżeli chodzi o negocjacje nowej umowy po-
między Unią Europejską a Republiką Ukrainy. Nie
było takiego postępu, jeżeli chodzi o współpracę z
Federacją Rosyjską. Natomiast to, co jest ważne –
strona rosyjska zniosła zakaz importu polskich arty-
kułów pochodzenia zwierzęcego.
Jeżeli chodzi o spotkania, szczyty z udziałem
przedstawicieli Unii Europejskiej i innych obszarów
świata, to w szczególności ważne są dwa, to jest
szczyt Unia Europejska – Afryka oraz Unia Europej-
ska – Brazylia (ważny zwłaszcza dla Portugalii, bo-
wiem Brazylia to największy obszar, na którym język
portugalski jest językiem narodowym).
Zwracamy również uwagę na politykę rolną, po-
nieważ w chwili obecnej zakończył się etap przeglą-
du budżetowego na poziomie państw członkowskich.
Istotnym elementem tego przeglądu jest również
dyskusja na temat zmian w przyszłej polityce rolnej,
pojawiają się bowiem sygnały, które wskazują na to,
że niektóre kraje członkowskie, w szczególności płat-
nicy netto, Wielka Brytania, chcieliby, aby nastąpi-
ła renacjonalizacja tejże polityki, a to nie jest w na-
szym interesie. Ten przegląd, który był prowadzony,
to tzw. health check. Chodzi również o reguły funk-
cjonowania jednolitego rynku produktów rolnych, w
szczególności dyskusję w zakresie reformy poszcze-
gólnych rynków.
Siódmy obszar to migracje. Tu Unia wykazuje
swoje globalne podejście do kwestii migracji, w szcze-
gólności zaś w stosunku do takich krajów, jak kraje
afrykańskie, śródziemnomorskie, czy wschodnich i
południowo-wschodnich regionów sąsiedzkich Unii
Europejskiej. Należy uznać, że osiągnięto tu istotny
postęp. W ramach dalszego procesu rozwiązywania
problemów migracji, w szczególności w odniesieniu
do krajów afrykańskich, będzie kontynuowana kon-
ferencja euro-afrykańska. Podkreśla się również
istotny wpływ migracji na wzrost gospodarczy i po-
litykę zatrudnienia, bowiem w niektórych krajach
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Andrzej Grzyb
członkowskich Unii Europejskiej mamy do czynienia
z deficytem siły roboczej. Z tym problemem mamy
również do czynienia w Polsce.
Chciałbym wskazać na koniec na cztery konkluzje
prezydencji portugalskiej, które ukazały się w osta-
tecznym dokumencie. Pierwsza to wezwanie, które
powinniśmy potraktować serio jako polski Sejm i Se-
nat, do jak najszybszego wprowadzenia w życie decy-
zji o składzie Parlamentu Europejskiego, tak aby
prawodawstwo krajowe było gotowe do wyborów
przed nową kadencją, czyli w czerwcu 2009 r. (mówię
o wyborach do Parlamentu Europejskiego). W tej
sprawie, wydaje się, jest czas na to, aby również w
polskim parlamencie przedstawiono, jaka będzie or-
dynacja wyborcza, nie tylko ze względu na zmienioną
liczbę członków Parlamentu Europejskiego, ale rów-
nież dlatego, że mamy istotne uwagi co do poprzed-
niej ordynacji, sposobu liczenia. To powinno być
przedstawione.
Po drugie, w komunikacie Komisji określono sto-
sunek Unii Europejskiej do procesu globalizacji. Glo-
balizacja to nie tylko zło konieczne; przede wszyst-
kim Europa powinna odnaleźć się jako ten obszar,
który powinien skorzystać z procesu globalizacji,
sprostać konkurencji i wyzwaniom. Wtedy to będzie
mogło przynosić istotne korzyści. Nie trzeba mówić
tylko o wyzwaniach, które proces globalizacji niesie
dla europejskiego rynku pracy z uwagi na fakt, że
część produkcji przenoszona jest tam, gdzie jest sto-
sowany dumping, m.in. społeczny, gdzie koszty pracy
są zdecydowanie niższe.
Trzeci element wart podkreślenia w konkluzjach
Rady Europejskiej to kwestia ustanowienia niezależ-
nej grupy analitycznej mającej dać odpowiedź na
wyzwania dla Unii Europejskiej i państw członkow-
skich w perspektywie lat 2020–2030. Przy tym wska-
zać należy, że ta grupa miałaby odnosić się przede
wszystkim do kwestii wzmocnienia i unowocześnie-
nia europejskiego modelu sukcesu gospodarczego,
kwestii odpowiedzialności społecznej, zwiększenia
konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju, nato-
miast nie miałaby się odnosić m.in. do kwestii doty-
czących reformy polityk Unii Europejskiej czy reform
instytucjonalnych w Unii Europejskiej. Grupa ma
dokonać analiz bez rozważania tych kwestii instytu-
cjonalnych i budżetowych. Jednocześnie wydaje się,
że przewodnictwo Felipe Gonzaleza Marqueza po-
winno objąć również przedstawiciela strony polskiej.
Sądzę, że powinniśmy stoczyć istotną batalię o to,
żeby przedstawiciel Polski jako nowego kraju człon-
kowskiego, istotnego nowego kraju członkowskiego,
znalazł się w tej grupie. Sprawa ta będzie rozpatry-
wana w okresie prezydencji francuskiej.
I ostatnia, być może mniejszej wagi sprawa, na
którą chcę zwrócić uwagę, dotycząca roku 2008, to
kwestia wprowadzenia istotnych instrumentów zwią-
zanych z rynkiem pracy. Proponuje się, aby w roku
2008 wypracować instrumenty zaostrzające sankcje
135
za nielegalne zatrudnienie na rynku pracy. Zważyw-
szy, że w Polsce akurat mamy okres deficytu rąk do
pracy, wydaje się, że powinniśmy zwrócić uwagę na
to, aby te regulacje w sposób istotny nie ograniczały
zatrudnienia na polskim rynku pracy, tym bardziej
że ze względu na różne inwestycje, w tym również
Euro 2012, powinniśmy ten rynek istotnie wzbogacić
o nowe ręce do pracy.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! To tyle konkluzji,
które chciałbym przedstawić w imieniu Komisji do
Spraw Unii Europejskiej. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję panu posłowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 10-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i 5-minutowych oświadczeń
w imieniu kół.
Otwieram dyskusję.
Głos ma pan poseł Andrzej Gałażewski, Platfor-
ma Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Gałażewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W lutym br. rząd,
wypełniając wymagania ustawy o współpracy Rady
Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związa-
nych z członkostwem w Unii Europejskiej, przedsta-
wił informację o udziale Rzeczpospolitej Polskiej w
pracach Unii Europejskiej w okresie lipiec–grudzień
2007 r., czyli podczas prezydencji portugalskiej. De-
bata nad informacją jest okazją do przypomnienia
kilku spraw.
Druga połowa 2007 r., kiedy Unii Europejskiej
przewodziła Portugalia, była okresem zasadniczych
zmian na polskiej scenie politycznej. Rozpadła się
koalicja PiS – Liga Polskich Rodzin – Samoobrona,
przeprowadziliśmy przyspieszone wybory parlamen-
tarne, w wyniku których powstał nowy rząd Platfor-
my Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go. Wydarzenia te niewątpliwie utrudniały udział
Polski w pracach Unii Europejskiej. Niezależnie od
trudności organizacyjnych rozpatrywaną dzisiaj in-
formację rząd opracował bezpośrednio po zakończe-
niu prezydencji, wykazując dobre przygotowanie w
tym zakresie.
Głównym wydarzeniem prezydencji portugalskiej,
jak już wspomniano, było uzgodnienie i przyjęcie
traktatu reformującego Unię Europejską, znanego
dzisiaj pod nazwą traktatu z Lizbony. Ostateczny
kształt traktatu został określony w czasie, kiedy pre-
mierem był Jarosław Kaczyński. Jak wspomniała już
pani minister Jędrzejewska, Rzeczpospolita Polska
osiągnęła zakładane cele, uzyskując między innymi
przedłużenie do 2014 r. dotychczas obowiązującego
sposobu głosowania w Radzie Unii Europejskiej, a w
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
136 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Andrzej Gałażewski
okresie do 2017 r. będzie można w niektórych przy-
padkach ten system także stosować. Muszę jednak
przypomnieć, że prezydent Lech Kaczyński i premier
Jarosław Kaczyński otrzymali od Sejmu mandat na
domaganie się wprowadzenia tzw. systemu pierwiast-
kowego uzyskiwania większości w Radzie. Od forso-
wania tego systemu odstąpiono. W wyniku negocjacji
udało się wprowadzić co prawda zastosowanie tzw.
systemu z Joaniny, jednakże system głosowań aktu-
alny jest systemem wzmacniającym w stosunku do
systemu pierwiastkowego siłę państw dużych. Jed-
nocześnie w wyniku negocjacji Polska i Wielka Bry-
tania uzyskały prawo do rozstrzygania w sprawach
spornych dotyczących zapisów Karty Praw Podsta-
wowych. W kraju dołączenie Polski do protokołu bry-
tyjskiego uznano za krok kontrowersyjny. Rząd Plat-
formy Obywatelskiej i PSL uszanował wyniki kom-
promisu i zaakceptował wynegocjowaną przez po-
przednią ekipę treść traktatu. Podpis pod nim w dniu
13 grudnia 2007 r. złożyli premier Donald Tusk i
minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski.
Rok 2008 przeznaczono na ratyfikację traktatu przez
państwa członkowskie. Prawie wszędzie odbywa się
to na drodze parlamentarnej.
Innym wydarzeniem prezydencji portugalskiej,
niezwykle istotnym dla Polski, ale także dla całej
Unii Europejskiej, było rozszerzenie w grudniu 2007 r.
strefy Schengen, a więc zniesienie granic wewnętrz-
nych Unii Europejskiej i przesunięcie lądowej grani-
cy Unii, jeśli chodzi o nas, w kierunku Rosji, Biało-
rusi i Ukrainy. Dla polskiego społeczeństwa krok ten
ma znaczenie nie tylko praktyczne, lecz także emo-
cjonalne. Wielu ludzi zachowało w pamięci upokorze-
nia, jakich doznawali podczas przekraczania granicy
państwowej, jadąc na zachód lub na południe, już
wtedy nawet, kiedy byliśmy w Unii Europejskiej. To
już przeszłość. Zostały jeszcze problemy granic na
wschodzie.
Rzeczpospolita Polska przywiązuje dużą wagę do
wzmacniania Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, a
szczególnie jej wymiaru wschodniego, obejmującego
współpracę z naszymi wschodnimi sąsiadami, mię-
dzy innymi z bliską nam Ukrainą. W okresie prezy-
dencji portugalskiej Polska zabiegała o powołanie
wielostronnej współpracy regionalnej Unii Europej-
skiej ze wschodnimi sąsiadami, co znalazło odzwier-
ciedlenie między innymi w konkluzjach Rady Euro-
pejskiej z grudnia 2007 r.
W tym punkcie warto odnotować pozytywny
efekt, jaki przyniosła Polsce zmiana sposobu prowa-
dzenia polityki zagranicznej po zmianie rządu. W
grudniu 2007 r. Rosja zniosła embargo na import
polskiego mięsa, chociaż w przeciwieństwie do pre-
zydencji niemieckiej prezydencja portugalska nie
angażowała się w rozwiązanie tego problemu. Pod-
czas prezydencji portugalskiej nie odnotowano także
postępu w stosunkach Unia Europejska – Rosja.
Omawiając informację rządu o udziale Rzeczypo-
spolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej, nie
sposób nie dotknąć problemów bilansu rozliczeń z
Unią. Dodatnie saldo przepływów finansowych po-
między Unią i Polską w drugim półroczu 2007 r. wy-
niosło około 3070 mln euro. Niemal 3/4 transferów z
budżetu Unii Europejskiej było przeznaczone na
Fundusz Spójności i fundusze strukturalne. Przy
czym w tym okresie skumulowały się rozliczenia per-
spektywy finansowej obejmującej lata 2004–2006 i
zaliczki na fundusze strukturalne z perspektywy
finansowej 2007–2014.
Analiza wykorzystania środków pochodzących z
budżetu Unii Europejskiej wykazała, że najlepiej są
one absorbowane przez beneficjentów funduszy
strukturalnych – na koniec 2007 r. zakontraktowano
ponad 100% funduszy dostępnych na lata 2004–2006,
a rozliczono ok. 70% podpisanych umów. Gorzej sy-
tuacja wyglądała z rozliczeniami Funduszu Spójno-
ści, głównie przeznaczonego na wsparcie projektów
infrastrukturalnych i projektów z dziedziny ochrony
środowiska. Pośród kilku różnych przyczyn słabszej
absorpcji środków unijnych przeznaczonych na pro-
jekty infrastrukturalne chciałbym zwrócić uwagę na
niespójność z prawem Unii Europejskiej polskiego
prawa dotyczącego ochrony środowiska i zamówień
publicznych. Nie była to kwestia niedbałości lub po-
śpiechu przy tworzeniu prawa. Poprzednia koalicja
rządząca PiS – Samoobrona – Liga Polskich Rodzin
wyznawała swoistą filozofię obrony suwerenności
Polski poprzez bagatelizowanie przepisów Unii Eu-
ropejskiej. Często wtedy można było usłyszeć z try-
buny sejmowej, że nie będą nam brukselscy biuro-
kraci mówić, jak mamy w Polsce rządzić. Na skutki
nie trzeba było długo czekać. Oprócz powodów su-
biektywnych problemy z realizacją projektów inwe-
stycyjnych wynikają także z przyczyn obiektywnych,
takich jak umacnianie się złotego polskiego przy jed-
noczesnym gwałtownym wzroście cen usług i mate-
riałów budowlanych, spowodowanym między innymi
dużym popytem na usługi budowlane i pojawieniem
się dodatkowego pieniądza na rynku. W tym samym
czasie otwarcie granic spowodowało odpływ pracow-
ników za granicę. Takiej sytuacji nie przewidziano i
nie uwzględniono jej w planowanych projektach. Bę-
dziemy musieli sobie z tym problemem poradzić.
Na okres prezydencji portugalskiej przypadły tak-
że negocjacje z Komisją Europejską programów ope-
racyjnych perspektywy finansowej 2007–2013. W
grudniu zakończono te negocjacje.
Ograniczony czas wypowiedzi pozwala jedynie na
dotknięcie niektórych z rozlicznych i złożonych za-
gadnień przedstawionych w informacji rządu. Nie
można jednak pominąć współpracy rządu z Sejmem
w sprawach związanych z członkostwem w Unii Eu-
ropejskiej. Sejm jest w tych sprawach reprezentowa-
ny przez Komisję do Spraw Unii Europejskiej. Współ-
praca pomiędzy Sejmem i rządem, chociaż trudna, z
reguły przebiega prawidłowo. O specyfice współpracy
niech zaświadczą dane zaczerpnięte z informacji rzą-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Andrzej Gałażewski
du: „Urząd KIE przekazał do Sejmu i Senatu w dru-
giej połowie 2007 r. ponad 8800 dokumentów, w tym
244 projekty aktów prawnych przedstawionych przez
Komisję Europejską”. To wszystko przerabia Komisja
do Spraw Unii Europejskiej.
Po zmianie koalicji rządzącej współpraca z rządem
wyraźnie się poprawiła. Z jednej strony nie ma już
takich konfliktów, jakie generował na przykład mini-
ster Adam Giertych, a z drugiej strony pod nowym
kierownictwem komisja powróciła do rozpatrywania
problemów strategicznych Unii, oprócz opiniowania
dokumentów bieżących. Wejście w życie traktatu z
Lizbony zasadniczo zmieni zakres odpowiedzialności
i obowiązków Sejmu w procesie stanowienia prawa
Unii Europejskiej. Nowa sytuacja będzie wymagała
korekty obowiązującej dzisiaj ustawy o współpracy
rządu z Sejmem i Senatem w sprawach Unii Europej-
skiej. Niebawem przystąpimy do prac nad tym. Mam
nadzieję, że towarzyszące temu emocje polityczne,
podsycane przez postanowienie pana prezydenta Rze-
czypospolitej Polskiej, że podpisze traktat z Lizbony
pod warunkiem, że znowelizowana ustawa będzie
miała odpowiedni kształt, nie wpłyną... (Dzwonek)
Już kończę.
...na jakość tej znowelizowanej ustawy.
Wysoki Sejmie! Przedstawiona Sejmowi informa-
cja rządu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pra-
cach Unii Europejskiej w okresie lipiec–grudzień
2007 r. jest dokumentem opracowanym prawidłowo.
Omawiane zagadnienia przedstawiono na szerszym
tle oraz dokonano dodatkowej analizy szczegółowej.
Platforma Obywatelska będzie głosować za przy-
jęciem tej informacji. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Karol Karski, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Karol Karski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Rozpatrujemy
dzisiaj informację rządu dla Sejmu i Senatu o udzia-
le Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europej-
skiej w drugim półroczu ubiegłego roku, czyli podczas
prezydencji portugalskiej.
Zazwyczaj omawiając kwestie związane z rozpatry-
waniem tego typu informacji, popełnia się tego rodza-
ju błąd, iż mówi się wiele o tym, jak funkcjonowała
Unia Europejska w tym czasie i co Unia Europejska
zamierzała, co osiągnięto. Również w części dokument
przedstawiony nam przez rząd jest spojrzeniem na to
z tego punktu widzenia, czyli dotyczy tego, jak funk-
cjonowała Unia Europejska, jakie decyzje podejmowa-
ła, a działalność Rzeczypospolitej Polskiej, a w szcze-
137
gólności rządu polskiego, jest przedstawiona tutaj w
sposób jakby marginalny w stosunku do tego, co do-
tyczy głównego nurtu działania Unii.
Jeśli zajmujemy się konkretnym dokumentem,
dokumentem zawartym w druku nr 272, to trzeba
odnieść się do konkretnych sformułowań, które zna-
lazły się w nim. Oczywiste jest, że rozpatrując…
(Gwar na sali)
Panie pośle Wenderlich!
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle Karski, proszę mówić.
Poseł Karol Karski:
Dziękuję bardzo.
(Głos z sali: Pan poseł Wenderlich komentuje wy-
stąpienie pana posła.)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panowie posłowie! Bardzo proszę o spokój.
(Poseł Romuald Ajchler: Odkąd pan taki wrażli-
wy, panie pośle? Pan też krzyczy.)
Poseł Karol Karski:
Dziękuję.
Szanowni Państwo! W sytuacji gdy omawiamy
kwestię funkcjonowania Rzeczypospolitej Polskiej w
Unii Europejskiej w trakcie prezydencji portugal-
skiej, nie możemy abstrahować od głównej sprawy,
która była przedmiotem prac tej prezydencji, czyli od
reformy traktatowej.
Prace prezydencji portugalskiej były przedłuże-
niem prac prezydencji niemieckiej, ba, były wręcz
działaniami, które wynikały z decyzji podjętych
przez prezydencję niemiecką w czasie tej prezydencji,
jak również decyzji podejmowanych przez najwięk-
szych aktorów Unii Europejskiej, przez najistotniej-
sze państwa członkowskie pod względem instytucjo-
nalnym także w trakcie tej prezydencji. Nie jest to
zarzut wobec prezydencji portugalskiej, gdyż oczywi-
ste jest, że powinna ona uwzględniać oczekiwania
wszystkich państw członkowskich, że w tym także
jej działania powinny odzwierciedlać kwestie, które
zgłaszane są przez państwa najistotniejsze pod wzglę-
dem instytucjonalnym.
Reforma traktatowa zakończyła się przyjęciem
traktatu znanego dziś pod nazwą traktatu z Lizbony.
Traktat ten wprowadza szereg rozwiązań uspraw-
niających funkcjonowanie Unii, czyniących Unię
organizacją sprawniejszą, lepiej zarządzaną, organi-
zacją, w której państwa członkowskie będą lepiej
funkcjonowały, i będzie się to działo z korzyścią za-
równo dla samej Unii Europejskiej, jak i dla wszyst-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
138 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Karol Karski
kich poszczególnych państw członkowskich, w tym
także dla Polski.
Reforma traktatowa, traktat lizboński, zakłada,
iż system głosowania, znany pod nazwą systemu ni-
cejskiego, który miał zakończyć swoje funkcjonowa-
nie w przyszłym roku, będzie obowiązywał nadal do
roku 2014, a także później, do roku 2017, o ile chociaż
jedno z państw członkowskich zażyczy sobie głoso-
wania w tym systemie. Został on także wzmocniony
mechanizmem z Joaniny, który jest bardzo istotny.
Ta reforma traktatowa wzmacnia Polskę – daje
jej nie tylko korzystny system głosowania, daje jej
także pewne prerogatywy, które częściowo mają cha-
rakter merytoryczny, a częściowo wskazują na pozy-
cję Polski w grupie sześciu najistotniejszych pod
względem instytucjonalnym państw członkowskich
Unii. Taką prerogatywą jest przyznanie Polsce sta-
łego rzecznika generalnego w Trybunale Sprawiedli-
wości. To jest odzwierciedlenie faktu, iż Polska znaj-
duje się w tej właśnie grupie.
Jednocześnie reforma traktatowa daje wiele ko-
rzyści poszczególnym parlamentom krajowym. Rola
parlamentów krajowych zostaje wzmocniona. To, co
wynika z tego traktatu, stoi również przed nami. To
zmiana procedur obowiązujących w parlamencie,
umożliwienie aktywnego udziału w opiniowaniu i
wpływaniu na kształt decyzji podejmowanych na
szczeblu wspólnotowym.
Ten traktat jest sukcesem, jest także sukcesem
Polski. Wiele osób jakby dopisuje się do tego sukcesu,
przypisuje sobie różnego rodzaju działalność w trak-
cie dochodzenia do ostatecznej treści traktatu. Szcze-
gólnie wywołało uśmiech na mojej twarzy, gdy prze-
czytałem – jeśli już mówimy o konkretnym materia-
le – zdanie, które zostało zapisane na stronie 23 do-
kumentu, jaki rozpatrujemy: Pan Lech Kaczyński,
prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, wziął udział w
ceremonii podpisania traktatu. W imieniu Rzeczypo-
spolitej Polskiej traktat z Lizbony podpisali prezes
Rady Ministrów pan Donald Tusk i minister spraw
zagranicznych pan Radosław Sikorski. Jeśli chcemy
być precyzyjni, to powinno to być zarówno zgodne z
treścią preambuły do traktatu lizbońskiego, jak i
stwierdzeniem, które poprzedza podpisy złożone
przez te dwie osoby. Widnieją tam słowa „za prezy-
denta Rzeczypospolitej Polskiej”. Donald Tusk i Ra-
dosław Sikorski podpisali traktat z Lizbony za pre-
zydenta Rzeczypospolitej Polskiej i z jego upoważnie-
nia. Ale to dobrze, że wszyscy poczuwamy się do bycia
akuszerami tego traktatu, ma to szczególne znacze-
nie w kontekście procesu ratyfikacyjnego. Chodzi o
to, iż prezydent oraz premier osiągnęli porozumienie
co do kształtu ratyfikacji i wszyscy liczymy – mam
nadzieję, że również posłowie Platformy Obywatel-
skiej – że jak najszybciej ten traktat zostanie ratyfi-
kowany przez prezydenta, jednocześnie z wejściem w
życie ustawy, która została uzgodniona przez prezy-
denta i premiera.
Drugim istotnym z polskiego punktu widzenia
wydarzeniem, które miało miejsce w trakcie prezy-
dencji portugalskiej, było wejście Polski w grupie
szeregu innych państw członkowskich do strefy
Schengen. Był to rezultat wieloletnich prac, prac rzą-
du Jarosława Kaczyńskiego, prac rządu Kazimierza
Marcinkiewicza, także prac wcześniejszych.
Wejście Polski do strefy Schengen przypadło na
koniec grudnia ub.r. Jest to wydarzenie przełomowe,
wydarzenie od dawna oczekiwane przez Polaków, ale
także stawiające przed nami szereg nowych wyzwań,
m.in. związanych z doprowadzeniem do mniejszej
przepuszczalności wschodniej granicy Polski. Musi-
my podchodzić do tych kwestii w sposób wyjątkowo
ostrożny, pamiętając o tym, żeby z naszej wschodniej
granicy nie uczynić takiej granicy, przez którą kiedyś
sami nie chcieliśmy przechodzić.
W związku z tym, z jednej strony, cieszę się z tych
rozwiązań, z drugiej strony, korzystając z lotniska na
Okęciu, nie mam do dzisiaj wrażenia, że jesteśmy w
strefie Schengen. Tam są różnego rodzaju wyłomy,
które powodują, że co prawda z lotniska na Okęciu
można wylecieć jak z lotniska znajdującego się w stre-
fie Schengen, ale przez szereg lotnisk przyjmujących
pasażerowie przylatujący z Okęcia nie są traktowani
jak przylatujący ze strefy Schengen, co pokazuje, że
lotnisko to, będące największym portem lotniczym w
Polsce, nie spełnia jeszcze kryteriów bezpieczeństwa,
które są przewidziane w tym zakresie.
Jednocześnie odnosząc się do treści dokumentu,
nie można nie zauważyć, iż…
(Poseł Tadeusz Iwiński: Czas. Pan przekroczył
czas o 5 minut.)
Panie pośle, naprawdę każdy z nas będzie miał
czas, pan za chwilę również.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle Iwiński, mierzymy tutaj czas precy-
zyjnie, naprawdę, tak że proszę jeszcze o chwilę cier-
pliwości. (Dzwonek) O właśnie. Ale teraz pan poseł
Karski ma fory, bardzo proszę.
Poseł Karol Karski:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
To skrótowo. Na stronie 55 tego dokumentu czy-
tamy, iż obecny rząd uzyskał zniesienie embarga na
import polskiego mięsa do Rosji. Bardzo miło jest
zapewne sobie przypisywać tego rodzaju sukcesy, na-
tomiast embargo nie zostało zniesione w całości i
chciałbym wskazać na jedną rzecz: rozumiem, że pan
minister Nowak takie rzeczy może mówić, bo nie od-
powiada za politykę zagraniczną, tylko za PR, nato-
miast w takim dokumencie nie powinny znajdować
się stwierdzenia kontrfaktyczne, ponieważ już na
tydzień przed zaprzysiężeniem rządu Donalda Tuska
był w Warszawie przewodniczący Komisji Europej-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Karol Karski
skiej pan Barroso, który poinformował zarówno oso-
bę desygnowaną na premiera, czyli już wtedy pana
Donalda Tuska, jak i prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej, iż wkrótce w perspektywie jednego, dwóch
miesięcy zostanie zniesione embargo na polskie mię-
so. Dobrze, że rząd chce się tu wpasować, natomiast
źle, że podejmował działania, o których tutaj z dumą
pisze, a które niestety były działaniami szkodliwymi
dla polskiej polityki zagranicznej, nie przyniosły żad-
nego osiągnięcia, jedynie były działaniami uprzedza-
jącymi to, co wydarzyć się i tak miało.
W związku z tym, kończąc, zasygnalizuję tylko
ostatnią kwestię, panie marszałku, jeśli można…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Proszę bardzo.
(Poseł Tadeusz Iwiński: Czas, panie marszałku,
czas.)
(Głos z sali: 21 minut.)
Pan poseł Karski już naprawdę konkluzję wygła-
sza.
Poseł Karol Karski:
Absorpcja środków. Mówił tutaj o tym pan poseł
Gałażewski, rzeczywiście, powinniśmy to poprawić,
natomiast pamiętajmy o jednym: absorpcji środków
nie przysłużyły się działania rządu Donalda Tuska i
kwestionowanie list indykatywnych, kwestionowanie
rozstrzygniętych przetargów, wywracanie wszystkie-
go do góry nogami. Nie tędy droga, szanowni pań-
stwo. Dziękuję bardzo, panie marszałku. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Tadeusz Iwiński, klub Lewica.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Ja nie mam
charakteru niecierpliwego, tylko prosiłem pana posła
Karskiego wcześniej, czy by nie zechciał zamienić się
kolejnością, ponieważ mam o 14.15 ważne posiedze-
nie. Powiedział mi, że on będzie mówił 5 minut, w
każdym razie mniej niż 10. No ale potwierdza się nie
po raz pierwszy, że Prawo i Sprawiedliwość mówi co
innego, a robi co innego. Przypomina mi się…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle Iwiński, a czas biegnie.
139
Poseł Tadeusz Iwiński:
Tak, panie marszałku. Przypomina się piękne
perskie przysłowie: „Obietnice mają wartość tylko
dla tych, którzy w nie wierzą”.
Otóż to jest ważna debata, jak każda, która się
odbywa co pół roku, oceniająca poszczególne prze-
wodnictwa unijne, dlatego chcę wyrazić zdziwienie i
oburzenie, że nie jest tu obecny szef Urzędu Komite-
tu Integracji Europejskiej. To jest najważniejsza de-
bata dla tego resortu i jest obowiązkiem elementar-
nym szefa urzędu, żeby tutaj był. Żadna najbardziej
urocza pani wiceminister go nie zastąpi. Być może
mamy do czynienia z tego typu sytuacją w schyłko-
wym okresie działalności tego urzędu, bo ta decyzja
ministra spraw zagranicznych pana Radosława Si-
korskiego, który podejmuje wiele kontrowersyjnych
decyzji, o połączeniu UKiE z MSZ wydaje mi się dość
racjonalna.
Ten dokument, który otrzymaliśmy, który ma 130
stron, jak mówiła pani minister – ale pominęła 70
stron załączników, skądinąd potrzebnych – jest do-
kumentem interesującym i klub Lewicy będzie gło-
sował za przyjęciem informacji, choć jest ona sporzą-
dzana w sposób nadmiernie schematyczny.
Dlaczego występuje ta schematyczność? Otóż, po
pierwsze, są zwichnięte proporcje pomiędzy analizą
oczekiwań Rzeczypospolitej Polskiej wobec danej pre-
zydencji, w tym przypadku portugalskiej, oceną ich
realizacji, zagadnieniami horyzontalnymi, posiedze-
niami Rady a współpracą z Sejmem i Senatem i wy-
konywaniem prawa Unii Europejskiej. Tu dyspropor-
cja jest nadmierna.
Po drugie, mamy tu do czynienia z przypadkami,
gdy nie wkłada się ducha w poszczególne informacje.
Jeżeli na stronie 47 czytam, że „w listopadzie 2007 w
Ponta del Garda – w nawiasie: Republika Portugal-
ska, wielkie odkrycie – odbyło się nieformalne spo-
tkanie ministrów państw członkowskich Unii do
spraw spójności terytorialnej i polityki regionalnej”,
to jeżeli się nie napisze, że Ponta del Garda leży na
Azorach, to się nie rozumie całej inicjatywy, o co cho-
dzi właśnie w mechanizmach spójności terytorialnej.
Brak precyzji uwidocznił się w tym, że przedstawi-
cielka UKiE mówiła o tym, jak to wybory prezydenc-
kie w Rosji skomplikowały pewne relacje między
Unią Europejską a Rosją. Wybory prezydenckie w
Rosji odbyły się 2 marca tego roku, a wybory do
Dumy odbyły się 2 grudnia. No warto o takie rzeczy
dbać, bo w przeciwnym razie po prostu człowiek na-
biera wątpliwości co do pozostałych rzeczy. Jeżeli
zdawkowo pisze się tutaj o kluczowych, historycznych
wydarzeniach, poświęcając każdemu z nich kilka
wierszy, o szczycie Unia Europejska – Afryka i pierw-
szym w historii szczycie Unia Europejska – Brazylia,
to szkoda słów.
Chciałbym powiedzieć w ten sposób: Portugalia
weszła 32 lata temu wraz z Hiszpanią do Unii Euro-
pejskiej. Państwo, które przez prawie 50 lat było kra-
jem autorytarnym, wykorzystało jak mało które tę
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
140 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Tadeusz Iwiński
obecność. Niemcy zawsze mówili, że wszystkie pie-
niądze unijne na drogi, w tym niemieckie, wzięła
Portugalia. Ma ona dzisiaj, od szeregu lat, lepsze au-
tostrady niż Niemcy. Biorąc pod uwagę te doświad-
czenia portugalskie oraz strategię lizbońską, która
przeszła do historii ze względu na podpisanie odpo-
wiednich dokumentów i projektów właśnie w stolicy
Portugalii, gdzie chodziło i chodzi wciąż o to, żeby
konkurencyjność Unii w stosunku do USA była sza-
lenie ważna, i szczególnie o tworzenie społeczeństwa
wiedzy, nawet jeżeli te cele nie są realizowane, to
oczekiwania wobec tej prezydencji były wyjątkowo
duże. Tu mówili koledzy, że te oczekiwania – głównie
jeżeli chodzi o traktat reformujący, o strefę Schengen
– zostały spełnione. Mnie też natomiast dziwi, że w
tym materiale nie znajdzie się nawet cienia dyskusji
na temat Karty Praw Podstawowych ani w Polsce,
ani jeżeli chodzi o protokół brytyjski – gdzie indziej.
Z tym, co tu mówił pan poseł Gałażewski, nie mogę
się zgodzić – na szczęście zarzucono kuriozalny po-
mysł pierwiastka, rozwiązania Penorose’owskiego,
bo ci, którzy go wymyślili, chyba sami nie wierzyli,
że to może być zrealizowane, i akurat to jest dobrze,
że w tej mierze został zawarty kompromis.
Jeżeli chodzi o traktat, mieliśmy tu odrębne de-
baty, jeżeli chodzi o strefę Schengen, mieliśmy odręb-
ne debaty, nie ma co tego powtarzać. Portugalczycy
zrobili to, co mogli. Ważną rzeczą, która tu nie była
wspomniana, jest to, że przyjęto określone uregulo-
wania, kończąc prace nad modyfikacją rozporządze-
nia na temat finansowania partii europejskich. To
jest ważne – i to nie tylko w kontekście zbliżających
się za 14 miesięcy wyborów do Parlamentu Europej-
skiego. Także jeżeli chodzi o kwestie rozszerzenia
Unii, nastąpił tutaj postęp, jeżeli chodzi o Chorwację,
a w przypadku Turcji niezbyt duży.
Nie chcąc przedłużać, zwrócę uwagę na te dwa
wydarzenia, o których mówiłem, a które zostały
kompletnie pominięte, jednym zdaniem ustosunko-
wał się do nich pan poseł Grzyb. Otóż w grudniu
2007 r. odbyło się w Lizbonie drugie spotkanie szefów
państw i rządów państw członkowskich Unii i wszyst-
kich państw kontynentu afrykańskiego. W Afryce są
54 państwa, więcej niż na jakimkolwiek innym kon-
tynencie. To jest zapomniany kontynent, kluczowy z
punktu widzenia cywilizacji. Chciałbym się przy oka-
zji zapytać, jaki był udział Polski w tym szczycie. W
moim przekonaniu Polska nie wykorzystała tej
ogromnej szansy. Jak kiedyś prezydent Chirac mówił,
że Polska nie wykorzystała szansy, żeby milczeć, tak
tu chciałoby się powiedzieć, że Polska straciła ogrom-
ną szansę, żeby mówić w sprawach polityki rozwojo-
wej i w bardzo wielu innych kwestiach. A tam chodzi
o nowe partnerstwo Unii i Afryki, które się skupia
na 4 obszarach: pokój i bezpieczeństwo, dobre rządy,
prawa człowieka, handel i integracja regionalna oraz
współpraca rozwojowa. Nawiasem mówiąc, gdy na
posiedzeniu komisji zadałem pytanie w tej sprawie,
nikt, ani z MSZ, ani z urzędu, nie był w stanie nicze-
go powiedzieć. Dopiero później dostałem od pani wi-
ceminister Bernatowicz informację na piśmie.
Natomiast jeżeli chodzi o szczyt Unia – Brazylia,
to mamy tu do czynienia z prawie 200-milionowym
państwem, jednym z ośmiu w świecie, gdzie mówi
się po portugalsku, które będzie odgrywało kluczo-
wą rolę i w sprawach energetycznych, i innych. I to
też ma ogromne znaczenie. Ja uważam, że Polska
też niedostatecznie się w to zaangażowała, choć np.
nasze uczestnictwo – ale to już nie w ramach prezy-
dencji portugalskiej – w operacji EUFOR w Czadzie
jest rzeczą godną pochwalenia z każdego punktu
widzenia.
Reasumując, mimo wielu moich krytycznych
ocen, panie marszałku, chciałbym, żeby to wszystko
posłużyło na przyszłość do sporządzenia podobnego
dokumentu w sposób bardziej zindywidualizowany i
z głową, a nie na zasadzie: spod sztancy. Chciałbym
w imieniu klubu Lewica opowiedzieć się za przyję-
ciem tej informacji rządu. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Głos zabierze poseł Andrzej Grzyb, Polskie Stron-
nictwo Ludowe.
Poseł Andrzej Grzyb:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam komfort, że
nie będę popędzany przez kolejnego kolegę występu-
jącego w imieniu klubu, ponieważ jestem ostatnim
mówcą w tej debacie.
Wydaje się, że trochę mało uwagi – i chcę to pod-
kreślić – przywiązujemy do takich dokumentów spra-
wozdawczych jak ten, który został właśnie przedło-
żony, a który jest związany z podsumowaniem do-
świadczeń – słusznie to podkreślił pan poseł Karski
– oraz tego, jak Polska, jako kraj członkowski, wyko-
rzystała okres prezydencji portugalskiej. To jest w
szczególności bardzo ważny – i mówię to z pełnym
przekonaniem w imieniu Klubu Parlamentarnego
Polskiego Stronnictwa Ludowego – swoisty przegląd
tego, jak poszczególne kraje przewodniczące Unii
Europejskiej wykorzystują swoją szansę dla osiągnię-
cia priorytetów, które zakładają na początku prezy-
dencji, a do których przygotowanie trwa kilka lat, bo
to nie jest akt jednorazowy.
Według doświadczeń wielu krajów członkowskich,
które przewodniczyły Unii Europejskiej, trzeba oko-
ło 2 lat pracy, żeby przekonać wszystkie kraje człon-
kowskie do tego, żeby priorytet, na którym szczegól-
nie zależy temu krajowi, który przewodniczy Unii
Europejskiej, został uznany przez wszystkie kraje
członkowskie jako ważny. A zatem Polska, chcąc sku-
tecznie przewodniczyć Unii Europejskiej w 2011 r. i
chcąc oprócz ogólnych celów, które będą związane z
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Andrzej Grzyb
kolejną trójką grupowej prezydencji, wnieść swój spe-
cyficzny wkład – niewątpliwie bardzo ważnym przed-
sięwzięciem byłby wymiar wschodni w polityce euro-
pejskiej – powinna w tej chwili bardzo intensywnie
pracować na rzecz osiągnięcia zgody co do prioryte-
tów tejże prezydencji wśród krajów członkowskich.
Po raz kolejny chcę pochwalić prezydencję portu-
galską, uznając, że była i ważna, i bardzo wyraźna
– wydaje mi się, że to doświadczenie powinno być
istotne i ważne, mój przedmówca także to podkreślił
– prezydencję kraju, który był reprezentowany na
szczycie w Lizbonie przez przedstawicieli Unii Euro-
pejskiej – mówię tutaj o przewodniczącym Komisji,
który jest Portugalczykiem – i przez przewodniczą-
cego prezydencji premiera Portugalii, to jest niewąt-
pliwe osiągnięcie niezależnie od wspominanej już
tutaj historycznej agendy lizbońskiej, związanej ze
strategią lizbońską, kraju, który umiał, mimo że nie
jest największym krajem europejskim, wypracować
sobie taką mocną pozycję polityczną.
Przykładamy wagę do tego, że jest traktat z Li-
zbony, że Polska osiągnęła swoje cele, że weszliśmy
do strefy Schengen i że to wejście do strefy Schengen
jest dużym sukcesem Polski i innych krajów człon-
kowskich. Mamy przy tym poczucie, że jest jakaś
łyżka, potężna łyżka, dziegciu w tej beczce miodu,
ponieważ to, co się stało na granicach wschodnich po
wejściu Polski do strefy Schengen, niestety nie przy-
niosło nam chluby jako krajowi członkowskiemu.
Musimy przy tego typu przedsięwzięciach więcej
uwagi zwracać na przygotowanie wszystkich naszych
odpowiedzialnych służb, bo okazuje się, że służby
państwowe, jak służby celne, zepsuły cały efekt wej-
ścia Polski do strefy Schengen, wywołując protest. Z
punktu widzenia interesów zawodowych tej grupy
pewnie to było istotne, ale wizerunkowo dla całej
Polski fatalnie to wyglądało w odniesieniu do na-
szych wschodnich sąsiadów.
Chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na to, że jeste-
śmy krajem, w którym znajduje się agencja Frontex.
Wracam do tej sprawy. Staramy się obecnie o Euro-
pejski Instytut Innowacji i Technologii. Zastanawia-
łem się jednak, czy w ogóle zwróciliśmy uwagę na to,
że po uzyskaniu lokalizacji tejże agendy europejskiej
w Polsce bliżej się zainteresowaliśmy jej funkcjono-
waniem. Czy wysocy przedstawiciele polskiego rządu
odwiedzili tę agencję? Czy zainteresowali się tym, jak
są rozwiązywane problemy dotyczące funkcjonowa-
nia na bieżąco tej agencji, która przecież jest w dal-
szym ciągu w stadium organizacji? Wydaje się, że
takie zainteresowanie również świadczy o tym, że
przykładamy należytą wagę nie tylko do osiągnięcia
celu, ale również do tego, jak w konsekwencji taka
agenda europejska funkcjonuje na terenie Polski, czy
ma zapewnione dobre warunki do funkcjonowania i
osiągnięcia priorytetów, które ma zrealizować.
Sprawa kolejna dotyczy wspominanej już konfe-
rencji w sprawie zmian klimatycznych, która się od-
141
była na Bali. Jest ona ważnym wydarzeniem z punk-
tu widzenia całej Unii Europejskiej, ale podkreślam
w imieniu klubu znaczenie tej konferencji, to, że jej
efekty przekładają się na dokumenty, m.in. unijne, w
sprawie ochrony klimatu, które, jak podkreślaliśmy,
mają również pewne konsekwencje restrykcyjne dla
polskiej gospodarki. W ocenie wielu ekspertów mogą
wręcz spowodować to, że pakiet klimatyczny będzie
nową konstytucją gospodarczą w Unii Europejskiej.
Z drugiej strony pod koniec bieżącego roku będzie
miała miejsce w Poznaniu kontynuacja debaty, jaka
toczyła się na konferencji w Bali. Będzie to największe
wydarzenie o charakterze międzynarodowym, bo, jak
się szacuje, weźmie w nim udział około 10 tys. uczest-
ników. To też będzie pewien test sprawności Polski w
zorganizowaniu tej konferencji. Nie możemy się oprzeć
tylko na metropolii poznańskiej. To jest zadanie dla
państwa. Kiedy słyszymy, że są kłopoty związane z
finansowaniem całego przedsięwzięcia, również media
wskazują na to, jakie mają być źródła sfinansowania
tej konferencji, to wydaje mi się, że potrzebna jest
większa determinacja nas wszystkich – i parlamentu,
i polskiego rządu – żeby to przedsięwzięcie, które wi-
zerunkowo ukształtuje obraz Polski, było ważne i
istotne z punktu widzenia tego wydarzenia.
Zwracam również uwagę na forum spójności, któ-
re się odbyło. Bardzo nam zależy na tym, abyśmy zna-
leźli jak największe zrozumienie w tym klubie przyja-
ciół polityki spójności. W wielu miejscach to podkre-
ślamy, ponieważ Polska chce korzystać z instrumen-
tów polityki spójności i z finansowania nie tylko w
obecnej perspektywie finansowej, ale również po roku
2013. Musimy bardzo nad tym pracować, żeby polity-
ka spójności ulegała takim modyfikacjom, które były-
by korzystne dla takich krajów jak Polska.
W czasie prezydencji portugalskiej rozpoczęło się
również przygotowanie do przeglądu budżetowego.
Jesteśmy w fazie po dyskusji wewnętrznej w Polsce.
Odbyło się kilka konferencji. Szkoda, że tylko nielicz-
ne odbyły się poza Warszawą. Wydaje mi się, że w
większym stopniu należy włączać w debatę o spra-
wach europejskich wszystkie nasze województwa.
Tam jest potencjał intelektualny, a także jest ogrom-
ne doświadczenie z okresu korzystania ze środków
przedczłonkowskich, a obecnie ze środków unijnych
w ramach nowej perspektywy finansowej. Wydaje się,
że warto byłoby tam rozmawiać o tym, jakie cele po-
winny zostać osiągnięte w nowej perspektywie bu-
dżetowej po roku 2013. My, Polacy, polski rząd, mó-
wimy: najpierw cele, które chce Unia wypełnić, a
potem należy określić źródła finansowania i wyso-
kość finansowania. I to wynika z debaty budżetowej,
jako jej zasadniczy element.
Chciałbym również zwrócić uwagę na wysiłki
związane ze strategią lizbońską, a w szczególności w
zakresie jednego aspektu, który terminologicznie jest
określany jako flexicurity, czyli balans, który musi
zostać zachowany, pomiędzy elastycznością na ryn-
kach pracy a bezpieczeństwem socjalnym. Chodzi mi
o coś, co jest pewnym patentem duńskim, testowało
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
142 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Andrzej Grzyb
się m.in. zależność pomiędzy elastycznością na ryn-
kach pracy a właśnie tym bezpieczeństwem socjal-
nym. Jest to w tej chwili w Unii Europejskiej coraz
szerzej promowane właśnie w ramach strategii li-
zbońskiej. Wydaje mi się, że powinniśmy także zwró-
cić większą uwagę na konstruowanie krajowego pro-
gramu reform, tak żeby jego cele nie były takie puste,
ponieważ później okazuje się, że postęp naszego kra-
ju zostanie oceniony – tak jak w przypadku oceny za
ostatni okres – umiarkowanie. Chciałoby się, aby
Polska, która gospodarczo rozwija się dynamicznie,
coraz więcej eksportuje, mogła być w ramach Unii
Europejskiej coraz lepiej oceniana. Dlatego też pod-
kreślamy znaczenie tej roli, którą odgrywa m.in.
sektor małych i średnich przedsiębiorstw, tego postę-
pu, co do którego chcielibyśmy, aby nastąpił w wyni-
ku reform wewnętrznych.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Kończąc, chciał-
bym powiedzieć, że pomimo iż zwracałem uwagę na
pewne – wydawałoby się – tylko incydentalne aspek-
ty, które zostały poruszone odnośnie do tego raportu,
to całość informacji o udziale polskiego rządu, nieza-
leżnie od tych uwag, które tutaj padały, wymaga, po
pierwsze, poważnego namysłu, a po drugie, jest – co
podkreślają wszyscy przedstawiciele klubów parla-
mentarnych – możliwa do zaakceptowania przez Wy-
soką Izbę. A to jest chyba najważniejsza konkluzja,
bo w przypadku niektórych poprzednich sprawozdań,
jak pamiętamy, zgłaszane były wnioski o odrzucenie
informacji rządu w sprawie udziału polskiego rządu
i Polski w poszczególnych prezydencjach. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Przechodzimy do zadawania pytań.
Czy ktoś z pań i panów posłów chciałby dopisać
się do listy?
Zgłoszeń nie widzę.
W takim razie zamykam listę.
W tym momencie na liście jest 18 zgłoszeń.
Czas na zadanie pytania – 1 minuta.
Jako pierwszy wystąpi poseł Mirosław Pawlak,
Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam trzy py-
tania dotyczące omawianego tematu, omawianej
informacji. Pierwsze: Dlaczego w rozdziale „Rada
ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrz-
nych” umieszczono klauzulę mówiącą, iż przebieg
dyskusji nie wymagał prezentacji stanowiska przez
Rzeczpospolitą Polską? Czego ta dyskusja konkret-
nie dotyczyła?
Pytanie drugie: Jakie stanowisko zajęły władze
naszego państwa wobec decyzji Rady w sprawie usta-
nowienia Europejskiego Urzędu Policji? Czy system
Europolu funkcjonuje już w pełni sprawnie? Ostatnia
kwestia: Proszę o uszczegółowienie zapisów dyrekty-
wy Rady nr 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywa-
nia i posiadania broni. Jakie zmiany mają nastąpić
podczas prezydencji słoweńskiej? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Poseł Jarosław Wałęsa, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Jarosław Wałęsa:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Rzeczpospolita
Polska jest zobowiązana do przedłożenia planu dzia-
łania w zakresie połowów dorszy w Morzu Bałtyckim
w celu pokonania obecnych trudności w kontroli i w
wykonywaniu przepisów. Plan ten ma raz na zawsze
rozwiązać problemy stanowiące przyczyny, które leżą
u podstaw nielegalnych połowów i łamania prawa
wspólnotowego w tym zakresie. Zgodnie z postano-
wieniami Rady ds. Rolnictwa i Rybołówstwa obradu-
jącej w dniach 17–19 grudnia 2007 r. wysokość kwot
nadłowionych, która zostanie potrącona z ogólnej
polskiej kwoty połowowej dla dorszy wschodnich, wy-
nosi 8 tys. t. Kwota ta zostanie rozbita na transze: w
wysokości 10% w roku bieżącym oraz po 30% w la-
tach 2009–2011. Czy Polska przedstawiła plan dzia-
łania zadowalający Komisję? Czy planuje się stworze-
nie sposobu rozwiązania problemów, jakie zaistniała
sytuacja dodatkowo stwarza i narzuca na polskich
rybaków? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję.
Poseł Ireneusz Raś, Platforma Obywatelska.
Poseł Ireneusz Raś:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Chciałbym za-
dać pytania odnośnie do części informacyjnej doty-
czącej pracy Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i
Spraw Wewnętrznych. Dowiedzieliśmy się, że 18
września 2007 r. odbyło się pierwsze posiedzenie rady
i były na nim omawiane dwie kwestie. Pierwsza kwe-
stia, według mnie bardzo istotna, dotyczy ruchu bez-
wizowego z innymi krajami trzecimi. Czy minister-
stwo brało pod uwagę to, iż już wówczas od kilku
miesięcy mieliśmy w planach organizację Euro 2012?
Czy już wtedy zostały poruszone kwestie związane z
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Ireneusz Raś
ruchem bezwizowym między Unią Europejską a
Ukrainą? Bo z tym problemem będziemy musieli się
zmierzyć. Jakie jest stanowisko rządu wobec tego
problemu? (Dzwonek) Oczywiście chciałbym dodat-
kowo zapytać, czy podczas prezydencji portugalskiej
Polska była aktywnym uczestnikiem debaty na te-
mat przystąpienia Ukrainy do Unii Europejskiej? To
wydawałby się zasadne.
Chciałbym bardzo krótko poruszyć drugą kwe-
stię. Muszę powiedzieć, że jako członek pokolenia
JPII, niegodny być może tego miana, zdecydowanie
opowiadam się, tak jak Jan Paweł II, za tym, aby w
ustawodawstwie europejskim nie było kary śmierci,
aby ta kara nie była stosowana. Otóż przeczytałem,
że pierwotnie widniejący w agendzie wrześniowego
posiedzenia Komisji punkt poświęcony Europejskie-
mu Dniu Sprzeciwu Wobec Kary Śmierci został wy-
kreślony. Rzeczpospolita Polska wyraziła wówczas
sprzeciw wobec ustanowienia takiego dnia. Wobec
tego mam takie pytanie: Czy obecny rząd ma zamiar
coś w tej sprawie zmienić? Według mnie z punktu
widzenia moralnego i etycznego jest to kwestia waż-
na dla Rzeczypospolitej Polskiej. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Mam prośbę do pań i panów posłów. Czas jest
określony i proszę tak przygotować sobie wystąpienie
i tak zadawać pytania, żeby zmieścić się w tym okre-
ślonym czasie.
Głos zabierze poseł Andrzej Biernat, Platforma
Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Biernat:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mijają już cztery
lata naszego członkostwa w Unii, a kwestia zatrud-
nienia jest nadal kwestią dosyć trudną, zwłaszcza
jeżeli chodzi o zatrudnienie obywateli polskich w in-
stytucjach wspólnotowych, które powinno być przed-
miotem szczególnego zainteresowania rządu. Już od
chwili wejścia do Unii Europejskiej, tak samo jak i
dzisiaj, powinno być to celem strategicznym i długo-
falowym. Chodzi mi o wzmocnienie obecności na-
szych obywateli w tych instytucjach, zwłaszcza na
kierowniczych stanowiskach. Według wskaźnika re-
ferencyjnego uwzględniającego liczbę ludności, liczbę
głosów w Radzie oraz liczbę miejsc w Parlamencie
Europejskim stopień wypełnienia przyznanej nam
puli stanowisk oscyluje pomiędzy 43,75% na stano-
wiskach kierowniczych oraz 66,71% na stanowiskach
merytorycznych i asystenckich. Niepokój budzi szcze-
gólnie ten zatrważająco niski poziom zatrudnienia
143
na stanowiskach kierowniczych. W czasie prezyden-
cji portugalskiej wskaźnik zatrudnienia na tym ob-
szarze praktycznie się nie zmienił. Chciałbym zapy-
tać, co rząd zamierza zrobić, aby diametralnie zmie-
nić tę sytuację, sytuację, która jest dla nas w tej
chwili dosyć kompromitująca. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję.
Głos zabierze poseł Witold Namyślak, Platforma
Obywatelska.
Poseł Witold Namyślak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Podczas prezydencji portugalskiej Polska kontrolo-
wała działania mające na celu zapewnienie jak naj-
wyższego poziomu wydatków z funduszy struktural-
nych Unii Europejskiej, tak by zapewnić jak najwyż-
szy poziom absorpcji środków do końca 2007 r. Pani
minister, czy istnieją ewentualne zagrożenia odno-
śnie do wykorzystania środków finansowych z per-
spektywy 2004–2006? Podczas prezydencji portugal-
skiej zakończono prowadzone z Komisją Europejską
negocjacje dotyczące programów operacyjnych oraz
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013. Komisja Europejska jako pierwszy za-
twierdziła Program Operacyjny „Pomoc techniczna”.
Ostatnim zarządzanym na poziomie krajowym pro-
gramem, który uzyskał akceptację Komisji Europej-
skiej, był program „Infrastruktura i środowisko”. W
I kwartale 2008 r. Komisja Europejska przekazała
Polsce środki, zaliczki w ramach Nowej Perspektywy
Finansowej. Pani minister, jak wygląda uruchamia-
nie kolejnych programów operacyjnych? W jakich
programach operacyjnych ogłoszono bądź rozpoczęto
przyjmowanie wniosków? Czy rozpoczęła się realiza-
cja regionalnych programów operacyjnych dla woje-
wództw? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Poseł Jan Filip Libicki, Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę.
Poseł Jan Filip Libicki:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Chciałbym za-
pytać o następującą rzecz, a mianowicie: jednym z
zadań prezydencji portugalskiej miała być aktywna
praca nad poprawą jakości procesu legislacyjnego.
W przedłożonych tam dokumentach zawarta jest je-
dynie ogólnikowa informacja o kontynuowaniu prac
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
144 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Jan Filip Libicki
nad inicjatywą lepszej jakości legislacji. Wspomina-
no również o podkreśleniu tej kwestii w kontekście
przeglądu rynku wewnętrznego i funkcjonowania
przedsiębiorstw oraz polityki przemysłowej. Według
przedstawionych dokumentów prace te były zgodne
z oczekiwaniami rządu RP.
W związku z tym mam następujące pytanie. Ja-
kie wymierne efekty przyniosły prace mające na celu
usprawnienie procesu legislacyjnego we Wspólno-
tach? Z moich informacji wynika bowiem, że takich
efektów nie było. Z tego, co wiemy, nie powstały żad-
ne nowe ramy prawne czy proceduralne wnoszące
nową jakość w ten proces ustawodawczy. Z czego
więc wynika zadowolenie w tej dziedzinie, które wy-
raża rząd w przedstawionym dokumencie? Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pani poseł Anna Zielińska-Głębocka, Platforma
Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Anna Zielińska-Głębocka:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Pani Minister! Mam pytanie do
posła sprawozdawcy. Jak pan poseł ocenia zdolność
naszego rządu do tworzenia koalicji w okresie tej pre-
zydencji? Chodzi głównie o pozyskiwanie sojuszni-
ków przez Portugalię i kraje południowe dla wymia-
ru południowego, śródziemnomorskiego prezydencji.
Na ile może to być potem wykorzystanie przy szuka-
niu sojuszników dla wymiaru wschodniego? To jest
pierwsze pytanie.
Mam także pytanie do pani minister. Jak pani
ocenia wkład naszego rządu do programu lepszej re-
gulacji, better regulation? Było to działanie na rzecz
strategii lizbońskiej. Czy mamy jakieś sukcesy w tym
względzie? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję.
Głos zabierze poseł Łukasz Gibała, Platforma
Obywatelska.
Poseł Łukasz Gibała:
Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoka Izbo!
Według przedstawionej nam dzisiaj przez rząd infor-
macji bilans przepływów finansowych w trakcie pre-
zydencji portugalskiej był dla Polski bardzo korzyst-
ny i wynosił mniej więcej 3:1. Polska wpłaciła do kasy
Unii ok. 1,5 mld euro, natomiast otrzymała z kasy
unijnej ok. 4,5 mld euro.
Mam w związku z tym następujące pytanie do
pani minister. Na ile był to wynik jednorazowy i
przypadkowy, a na ile, według szacunków i prognoz
ministerstwa, możliwe jest w przyszłości utrzymanie
tego bilansu na tak korzystnym poziomie? Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Poseł Edward Siarka, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Edward Siarka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje pytanie od-
nosi się do kwestii horyzontalnej w funkcjonowaniu
w Unii Europejskiej. W kontekście omawianego dziś
udziału Polski w pracach Unii Europejskiej od lipca
do grudnia 2007 r. oraz przygotowań do sprawowania
przewodnictwa Polski w Radzie Unii Europejskiej w
2011 r. chcę zapytać panią minister, jakie działania
promocyjne zamierza podjąć rząd w celu zwiększenia
zatrudnienia naszych obywateli w instytucjach Unii
Europejskiej.
Przypomnę, że Komisja Europejska opracowała
wskaźnik podziału stanowisk urzędniczych, co dało
Polsce 1341 stanowisk, w tym 74 szczebla średniego
i 16 szczebla wyższego, kierowniczego. Stopień wy-
korzystania przez Polskę puli stanowisk na koniec
2007 r. wyniósł 68% dla stanowisk urzędniczych, ale
już tylko 43% dla stanowisk dyrektorskich. Rodzi się
zatem pytanie, jakie są najpoważniejsze bariery w
zagospodarowaniu przyznanych nam stanowisk
urzędniczych. Śmiem wątpić, że są to kwestie finan-
sowe, przynajmniej z perspektywy wynagrodzenia,
chociażby poselskiego. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję.
Głos zabierze poseł Jan Kulas, Platforma Obywa-
telska.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Pani Minister! Panie i Panowie
Posłowie! Pierwsze pytanie dotyczy kwestii finanso-
wych, bo czytamy w informacji, że w okresie prezy-
dencji portugalskiej Polska stała się beneficjentem
netto w kwocie 3 mld euro. Jak ten poziom ocenić?
Czy to było maksimum? Czy były jeszcze inne moż-
liwości?
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Jan Kulas
Drugie pytanie kieruję do posła sprawozdawcy.
Był pan uprzejmy mówić właśnie o ważnych kwe-
stiach zatrudnienia. Zwrócił pan uwagę na te 5 mln
miejsc pracy. Czy można prosić o rozwinięcie tej in-
formacji? W kontekście migracji, ruchów ludności
jest to dla Polski bardzo ważna kwestia.
Ostatnie pytanie. Wiążemy wielkie nadzieje z Eu-
ropejskim Instytutem Innowacji i Technologii we
Wrocławiu. Pani minister, czytałem tę informację,
ale zastanawiam się, gdzie jeszcze możemy pozyskać
sprzymierzeńców, sojuszników, aby nasze działania
w tej kwestii były rzeczywiście skuteczne, bo będzie
to niewątpliwie duży sukces Polski w skali Unii Eu-
ropejskiej. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję.
Pan poseł Jarosław Stawiarski, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Jarosław Stawiarski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Informacja przedstawiona przed Sejmem i Senatem
rodzi trochę refleksji i zapytań. W sprawozdaniu
zwróciłem uwagę na kilka kwestii.
Po pierwsze, w sprawozdaniu jest napisane, że
podczas prezydencji portugalskiej nie udało się włą-
czyć naszego kraju do najważniejszej organizacji
międzynarodowej zajmującej się problemem prania
brudnych pieniędzy i finansowania terroryzmu, czy-
li do Grupy Specjalnej do Spraw Przeciwdziałania
Praniu Pieniędzy – FATF. Dlaczego nam się nie uda-
ło i czy nowemu rządowi uda się jak najszybciej tego
dokonać?
Po drugie, w trakcie tejże prezydencji w Unii Eu-
ropejskiej przedstawiciele Rzeczypospolitej Polskiej
aktywnie uczestniczyli w spotkaniach organizowa-
nych na forum Rady Europy, Rady Unii Europejskiej.
Rzeczpospolita należała do nieformalnego kręgu
państw podobnie myślących, like-minded, które prze-
ciwstawiały się krytycznej wizji polityki Unii Euro-
pejskiej wobec jej dalszego rozszerzenia, forsowanej
przez grupę państw członkowskich. Jakie kraje na-
leżą do tego nieformalnego kręgu i jakie są perspek-
tywy dalszej współpracy?
Ostatnie krótkie pytanie dotyczy grupy refleksyj-
nej, grupy mędrców pod przewodnictwem Nicolasa
Sarkozy’ego. Taka grupa konstytuuje się i obiecano
Polsce, że w składzie tej 9-osobowej grupy znajdzie
się jeden przedstawiciel z Polski. Jakie mamy realne
szanse na udział polskiego przedstawiciela w tejże
grupie mędrców, grupie refleksyjnej? Dziękuję.
145
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Głos ma poseł Zdzisław Czucha, Platforma Oby-
watelska.
Poseł Zdzisław Czucha:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Podczas prezy-
dencji portugalskiej wielkim problemem dla polskich
rybaków były kwoty połowowe dorsza bałtyckiego. W
2007 r., w wyniku przełowienia kwot o ponad 8 tys.
ton, na polskich rybaków została nałożona kara, w
sumie 14 tys. ton. Rząd Platformy Obywatelskiej i
Polskiego Stronnictwa Ludowego podjął działania,
aby tę karę obniżyć, a także rozłożyć w czasie. Chciał-
bym zapytać panią minister, jaka jest ostateczna
sytuacja i czy sprawa ta została załatwiona.
Druga kwestia. Polski rząd forsował program
ochrony gleb. Program ten ostatecznie nie został po-
party przez rządy Niemiec, Francji, Holandii oraz
Austrii. Czy ze względu na wagę tego problemu rząd
Rzeczypospolitej Polskiej w czasie obecnej kadencji
Sejmu będzie prowadził prace, aby mimo wszystko ta
cenna inicjatywa ochrony gleb – ma to również wpływ
na jakość żywności – była kontynuowana? Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję.
Poseł Dariusz Lipiński, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Dariusz Lipiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowna Pani
Minister! Jednym z najbardziej interesujących wąt-
ków w przedstawionej Wysokiej Izbie informacji rzą-
du jest kwestia dalszego rozszerzenia Unii Europej-
skiej, w tym problem ewentualnego przyszłego człon-
kostwa Turcji.
W dokumencie pada wprost stwierdzenie, iż
mamy do czynienia z utrzymującymi się wewnątrz-
unijnymi rozdźwiękami dotyczącymi przyszłości
polityki rozszerzenia. W okresie prezydencji portu-
galskiej jedną z ważniejszych inicjatyw w tej kwestii
była wspomniana tu już propozycja prezydenta
Francji Nicolasa Sarkozy’ego, dotycząca powołania
tzw. grupy refleksyjnej czy też grupy mędrców. Jej
zadaniem miałaby być refleksja nad przyszłością
Unii w perspektywie lat 2020–2030. Jak wynika z
informacji rządu, Polska była raczej sceptyczna w
stosunku do tej inicjatywy, zgłaszając zastrzeżenia
do łączenia zakresu i tematyki prac grupy z proce-
sem negocjacji akcesyjnych z Turcją.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
146 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Dariusz Lipiński
Pragnę zadać w tej sprawie dwa pytania. Po
pierwsze, jak wyglądają dalsze losy inicjatywy prezy-
denta Sarkozy’ego i jaki jest jej aktualny status? Po
drugie, jakie znaczenie może mieć ta propozycja dla
strategicznych interesów naszego kraju w polityce
zagranicznej? Chodzi mi przede wszystkim o per-
spektywy rozszerzenia Unii Europejskiej na wschód
i członkostwo Ukrainy. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Tadeusz Iwiński, klub Lewica.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Dobrze się sta-
ło, że występuję po panu pośle Lipińskim, bo moje
pierwsze pytanie dotyczy właśnie rozszerzenia Unii
Europejskiej o Turcję. Wprawdzie otwarto dwa nowe
rozdziały w negocjacjach Unii z Turcją, ale ze wzglę-
du na stanowisko Francji i Niemiec obserwujemy
niezrozumiały, w moim przekonaniu, impas. To jest
historyczna kwestia. Mówię o tym świadomie, ponie-
waż poparcie w Polsce dla członkostwa Turcji jest
największe spośród 27 państw, tak jak najmniejsze
jest w Austrii. Wydaje mi się, że Polska nie wykorzy-
stuje dostatecznie naszej pozycji historycznej, 300 lat
mieliśmy wspólną granicę itd., dlatego wzywam do
większej aktywności. Po wtóre, nic się nie mówi w
tym obszernym dokumencie o relacjach Unia Euro-
pejska–Białoruś. To jest wielka plama jakby nie tyle
na honorze Unii, Unia nie potrafi wypracować wła-
ściwej strategii. Trzeba chronić prawa człowieka i
Polska dużo robi w tym zakresie. Natomiast dotych-
czasowa strategia Unii, żeby izolować rząd prezyden-
ta Łukaszenki, a nie izolować społeczeństwa, spaliła
na panewce. Trzeba – uważam – szukać w obrębie
obozu rządzącego sił, które byłyby gotowe także do
dialogu z Unią Europejską. Czy polski rząd ma jakiś
pomysł, żeby coś zrobić w tej mierze, bo tego się aku-
rat od nas oczekuje?
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Poseł Jacek Tomczak, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jacek Tomczak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! 21 grudnia Pol-
ska przystąpiła do strefy Schengen. Dzięki temu oby-
watele polscy mogą w ostatnich miesiącach przekra-
czać granice bez uciążliwych kontroli granicznych.
Było to chyba najdonioślejsze osiągnięcie prezydencji
portugalskiej. Niestety po zniesieniu tychże kontroli
nasiliło się zjawisko, które już od 2004 r. jest regu-
larnym problemem szczególnie w aspekcie pograni-
cza polsko-niemieckiego. Kierowcy samochodów cię-
żarowych, a także ostatnimi czasy osobowych, są po
przekroczeniu granicy zatrzymywani przez służby
celne bądź policję Republiki Federalnej Niemiec i
poddawani bardzo drobiazgowym kontrolom. Skala
i stopień drobiazgowości tych kontroli jest niespoty-
kana w innych częściach Niemiec. Auta te są kontro-
lowane regularnie przy wykorzystaniu psów tropią-
cych, a także niekiedy rozkręcane. Zdarza się rów-
nież, że kierowcy są karani np. za posiadanie aptecz-
ki niespełniającej wymogów niemieckiego kodeksu
ruchu drogowego. Mając pełną świadomość koniecz-
ności walki z przestępczością, nie sposób jednak nie
odnieść wrażenia, że tego typu działania na taką
skalę są działaniami nieuzasadnionymi. Czy rząd
polski monitoruje to niepokojące zjawisko? Czy w
razie kontynuowania tego typu działań przez RFN
wystąpi do Komisji Europejskiej z prośbą o podjęcie
interwencji? Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Poseł Marek Krząkała, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Marek Krząkała:
Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoka Izbo! W
informacji dla Sejmu i Senatu zostały szczegółowo
opisane pola aktywności Polski w pracach Unii Eu-
ropejskiej. W dziale poświęconym rynkowi wewnętrz-
nemu Unii jest informacja o niewłączeniu Polski do
Grupy Specjalnej do Spraw Przeciwdziałania Praniu
Pieniędzy, najważniejszej organizacji międzynarodo-
wej zajmującej się zwalczaniem prania pieniędzy i
finansowania terroryzmu. Jakie były tego przyczyny
i czy Polska będzie podejmowała próbę zmiany tej
sytuacji?
Portugalia wywiązała się ze swojej prezydencji
znakomicie. Przewodniczący komisji pan Andrzej
Grzyb podkreślił w swojej wypowiedzi, że ciekawsza
jest przyszłość Unii. Stąd kolejne pytania: Jak Polska
w oparciu o doświadczenie portugalskie przygotowu-
je się do objęcia prezydencji? Po co wywarzać drzwi,
skoro otwarta jest brama? Czy są przewidywane
szkolenia dla urzędników? Czy budowany jest zespół
analityczno-ekspercki, który pozwoli nam w sposób
fachowy objąć prezydencję? Czy mamy pomysł na
modyfikację odnowionej strategii lizbońskiej uwzględ-
niającą aktualną sytuację społeczno-gospodarczą?
Mam tu na myśli ułatwienia dla małych i średnich
przedsiębiorstw. Dziękuję. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Poseł Tadeusz Tomaszewski z klubu Lewica.
Poseł Tadeusz Tomaszewski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Pani Minister!
W lipcu 2007 r. została przedstawiona przez Komisję
„Biała księga na temat sportu”. Te rozwiązania doty-
czą przede wszystkim społecznej roli sportu. Autorzy
tej białej księgi wykorzystali wszystkie możliwości, w
tym i obowiązujące traktaty. W 2007 r. Rada Europej-
ska przyznała mandat Konferencji Międzyrządowej,
na mocy którego miały być wprowadzone do traktatu
przepisy dotyczące sportu. Chciałbym zapytać: Jaka
była rola Polski w przygotowaniu tej białej księgi i jak
dzisiaj – oczywiście wiedząc o tym, że to jest dokument
rekomendacyjny – strona polska, a zwłaszcza resort
sportu i turystyki zamierza te rekomendacje uwzględ-
nić w polityce rządu, jeśli chodzi o obszar sportu i jego
wymiar gospodarczy, a także występujące zagrożenia
m.in. w zakresie dopingu? Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję.
Również Lewica, poseł Romuald Ajchler.
Poseł Romuald Ajchler:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani
Minister! Chciałbym zapytać – zresztą już wielokrot-
nie było zadawane tutaj to pytanie – odnośnie do środ-
ków i absorpcji środków przez stronę polską. Proszę
powiedzieć: Jaki procent w stosunku do tego, co mo-
gliśmy wykorzystać, został wykorzystany? Podawana
kwota nie jest pełną odpowiedzią. To jest pierwsze
pytanie. Drugie pytanie. Pan poseł Karski poruszył
w swoim wystąpieniu sprawę embarga na mięso i to
mnie właściwie zainspirowało do zadania pytania.
Prosiłbym, aby w sposób rzetelny odpowiedziała pani,
jak to się stało, że embargo zostało zniesione. Czy rze-
czywiście stało się to za rządów PiS i czy to PiS dopro-
wadził do tego? Znam trochę inne fakty, być może
błądzę, stąd prośba o udzielenie rzetelnej odpowiedzi:
Czy i w jaki sposób do zniesienia embarga przyczyni-
ła się ewentualnie prezydencja? I pytanie, które zadał
pan poseł Iwiński, bardzo ważne zresztą, bo chodzi o
relacje Unii Europejskiej (Dzwonek) – już kończę, pa-
nie marszałku – z Białorusią. Proszę powiedzieć w
związku z tym, iż zbliża się czas naszej prezydencji:
Czy rząd polski ma jakiś pomysł, poza blokadą rządu
białoruskiego, aby te relacje w jakiś sposób poprawić,
gdyż na naszej stronie będzie raczej spoczywała odpo-
wiedzialność za to i chodziłoby o to, aby te relacje były
poprawne? Dziękuję bardzo.
147
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
I pani poseł Ewa Wolak, Platforma Obywatelska.
Poseł Ewa Wolak:
Panie Marszałku! Bardzo dziękuję za umożliwie-
nie mi zadania pytania.
Pani Minister! Chciałabym odnieść się do wypo-
wiedzi posłów z Prawa i Sprawiedliwości, które do-
tyczyły wykorzystania środków czy spraw związa-
nych z projektami finansowanymi z Funduszu Spój-
ności. Jakie wysiłki musiało podjąć ministerstwo pod
kierunkiem pani Elżbiety Bieńkowskiej, żeby urato-
wać zagrożone projekty finansowane z Funduszu
Spójności w ramach perspektywy finansowej 2004–
–2006? Pan poseł Andrzej Gałażewski, występując w
imieniu Platformy Obywatelskiej, wspomniał, że jed-
ną z przyczyn opóźnień w realizacji projektów finan-
sowanych z Funduszu Spójności było niedostosowa-
nie prawa o zamówieniach publicznych do prawa Unii
Europejskiej. Czy w związku z tym rząd skorygował
te przepisy i jeżeli tak, to kiedy znajdą się one w Sej-
mie? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Głos zabierze podsekretarz stanu w Urzędzie Ko-
mitetu Integracji Europejskiej pani Sidonia Elżbieta
Jędrzejewska.
Bardzo proszę, pani minister.
Podsekretarz Stanu w Urzędzie
Komitetu Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałam podzię-
kować paniom i panom posłom za pytania. Zanim
przystąpię do szczegółowego odpowiadania na pytania
poszczególnych pań i panów posłów, chciałabym po-
dzielić się jeszcze dwoma uwagami natury ogólnej.
Jedna uwaga odnosi się do samej natury tego doku-
mentu. Ten dokument jest cykliczną formą komuni-
kowania rządu o tym, co działo się podczas poszcze-
gólnych semestralnych prezydencji. Tak naprawdę
jesteśmy w sytuacji, o której zresztą jeden z posłów,
moich przedmówców powiedział: były wybory w tym
czasie, tak więc to sprawozdanie po części jest z tego,
co osiągnął poprzedni rząd, i po części z tego, co osią-
gnął obecny rząd. Czasem bywa tak, że jest mimo
wszystko pewna kontynuacja, wbrew chęci często dra-
matycznego rozgraniczenia jest pewna kontynuacja.
Dlatego nie ma dwóch dokumentów na temat tego, co
osiągnął podczas prezydencji portugalskiej jeden rząd
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
148 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Podsekretarz Stanu w Urzędzie
Komitetu Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska
i co osiągnął podczas prezydencji portugalskiej drugi
rząd, jest tylko jeden wspólny dokument. Moim zda-
niem dobrze się stało, że istnieje jeden, a nie dwa do-
kumenty. To pierwsza uwaga natury ogólnej.
Kolejna kwestia. Muszę niestety z ubolewaniem
zwrócić uwagę na to, że moim zdaniem niestosowna
była uwaga posła Iwińskiego co do mojego zastępowa-
nia tutaj ministra Dowgielewicza, z dwóch powodów.
Po pierwsze, tego typu uwagi w ogóle są obraźliwe,
odbieram je jako obraźliwe i dyskredytujące moją oso-
bę. Tak więc chciałabym prosić pana marszałka o
zwrócenie uwagi i oczekuję przeprosin na piśmie.
Dlaczego nie ma w tej chwili ministra Dowgiele-
wicza? – ta część pytania posła Iwińskiego jest jak
najbardziej zasadna. W tej chwili minister Dowgiele-
wicz przygotowuje swoje wystąpienie i spotkanie z
ministrami promujące Wrocław na siedzibę Europej-
skiego Instytutu Innowacji i Technologii, dlatego
jestem ja. Zresztą jestem uprawniona przez premiera
do reprezentowania urzędu na zewnątrz i wielu z
państawa także wcześniej ze mną współpracowało.
Jest moim przywilejem i obowiązkiem bycie z pań-
stwem tutaj i wcale nie uważam, że nie wypełniam
dobrze swojej funkcji. (Oklaski)
Chciałabym w tej chwili przystąpić do udzielania
szczegółowych odpowiedzi na poszczególne pytania
posłów. Po kolei: pytanie i uwaga posła Karskiego.
Po części moją odpowiedzią jest to, co już powiedzia-
łam wcześniej, że jest pewna kontynuacja tych prac
obu rządów.
Chciałabym też zwrócić uwagę co do szczegółowego
pytania posła Karskiego, że na stronie 55 tego doku-
mentu jest mowa o przemyśle elektronicznym i tekstyl-
nym, więc nie wiem, jak ma to się do konkretnej spra-
wy embarga na mięso. Rozumiem, że chodzi o inną
stronę, ale nie udało mi się ustalić o którą. Na stronie
55 poza telewizorami i tekstyliami nie ma mowy o ni-
czym innym, nie ma w ogóle mowy o mięsie.
Następna sprawa: jeszcze wracając do formy sa-
mego dokumentu, chcę powiedzieć, że ten dokument
powstał w pewnej komunikacji i z Sejmem, i z Sena-
tem, odpowiadając na zapotrzebowania już wcześniej
sygnalizowane i posłów, i senatorów co do formy.
Oczywiście trudno jest zadowolić wszystkich, bo czę-
sto dostajemy informacje, że dokument jest zbyt ob-
szerny, inni znowu twierdzą, że dokument jest za
mało szczegółowy.
Tak więc doszliśmy do sytuacji 130 stron plus 70
stron załączników. Jeżeli są uwagi co do samej formy
dokumentu i postulaty co do zmiany tej formuły, to
oczywiście komisje szczegółowe mogą się tym zająć i
rząd, Urząd Komitetu Integracji Europejskiej jak naj-
bardziej pozytywnie przychyli się do tych szczegóło-
wych oczekiwań, jeśli chodzi o formę dokumentu.
Następna kwestia... Aha, pytania szczegółowe.
Jeśli chodzi o pytania szczegółowe, wiele pytań pań
i panów posłów dotyczyło działalności poszczegól-
nych resortów, przede wszystkim działalności Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego, Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji. Ja oczywiście nie je-
stem uprawniona do odpowiadania w imieniu tych
resortów na te szczegółowe pytania. Tak więc oczy-
wiście, jeżeli Wysoka Izba tak sobie zażyczy, poszcze-
gólni ministrowie na pewno odpowiedzą na państwa
pytania. Ja zaś chciałabym skoncentrować się na
tym, co bezpośrednio dotyczy działalności i zadań
urzędu, który reprezentuję, Urzędu Komitetu Inte-
gracji Europejskiej.
Chciałabym nawiązać do pytań 2 posłów, którzy
pytali o kwestię dorsza. Kwestia jest bardzo istotna,
sprawa toczy się od dłuższego czasu i w tej chwili na
ostatnim posiedzeniu rady, dotyczącym rolnictwa i
rybołówstwa, zauważyliśmy pewien pozytywny roz-
wój. W tej chwili nie chcę uprzedzać faktów, ale na
pewno dostaną państwo z Ministerstwa Rolnictwa i
Rozwoju Wsi szczegółową informację dotyczącą kwe-
stii dorsza. Tak więc sprawa jest w tej chwili w toku
i nie ma jeszcze ostatecznego jej rozwiązania, ale po-
winno to nastąpić w najbliższym czasie i resort szcze-
gółowo poinformuje państwa o konkluzjach.
Chciałabym także odnieść się do pytania, kwestii,
bolesnego problemu podjętego przez kilkoro z pań-
stwa, a dotyczącego zatrudnienia Polaków w insty-
tucjach Unii Europejskiej. Problem jest obserwowany
przez KERM, czyli Komitet Europejski Rady Mini-
strów, od dłuższego czasu. Problem jest skompliko-
wany. W tej chwili KERM po sygnałach z różnych
ministerstw, również po sygnałach prasowych, a tak-
że przede wszystkim po sygnałach od naszego stałe-
go przedstawicielstwa w Brukseli, na bieżąco śledzi
ten alarmująco niski poziom zatrudnienia naszych
obywateli w instytucjach Unii Europejskiej.
Problem jest złożony. Dlaczego mówię w tej chwi-
li o tym, że prace się toczą? Ponieważ problem jest
tak złożony, że wymaga pogłębionej analizy. Teraz
chciałabym tylko nakreślić to, co w tej chwili urząd
robi w porozumieniu z naszymi partnerami, o któ-
rych wcześniej wspomniałam.
Przede wszystkim chcemy ustalić, dlaczego tak
mało naszych obywateli osiąga sukces w otwartych
konkursach na stanowiska unijne. To jest pierwsze
pytanie, na które usiłujemy znaleźć odpowiedź. Po
drugie, w jaki sposób następuje później rekrutacja z
list rezerwowych? To jest następny element proble-
mu. Trzeci element, bardzo istotny, jest związany z
zatrudnieniem naszych obywateli na stanowiskach
kierowniczych w instytucjach unijnych.
W tym zakresie Urząd Komitetu Integracji Euro-
pejskiej od dawna ogłasza na swoich stronach inter-
netowych informacje o naborze także na średnie
stanowiska kierownicze i mamy – muszę to powie-
dzieć, bo jest to też widoczne właśnie na posiedze-
niach KERM – problem ze znalezieniem kandydatów.
Tak więc cały czas jest to proces, który jest bardzo
trudny i bardzo mozolny, ale przyglądamy się temu.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Podsekretarz Stanu w Urzędzie
Komitetu Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska
Czwarty element rozwiązywania tego problemu,
który jest problemem długofalowym – to nie jest pro-
blem, który można rozwiązać za pomocą jednorazo-
wej akcji – polega na przyglądaniu się, jak radzą sobie
inne państwa. Są ciekawe przykłady państw, które
w sposób bardzo strukturalny wspierają kandydatów,
wspierają szkolenia kandydatów. Są kraje – nie chcę
wymieniać ich z nazwy – które np. osoby znajdujące
się już na listach rezerwowych zatrudniają w swoich
własnych administracjach, aby pomóc im, by mieli
później większe szanse na otrzymanie stanowiska
w instytucjach Unii Europejskiej. Tak więc prace się
toczą, problem jest rządowi znany.
Następna kwestia: też kilkoro państwa pytało
o wykorzystanie środków, szczególnie środków struk-
turalnych. Chciałabym powiedzieć, że przede wszyst-
kim pytanie to jest związane z działalnością Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego, ale nie tylko, bo
także np. z działalnością Ministerstwa Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego. Rozmowy związane właśnie z wy-
korzystaniem funduszy toczą się w tej chwili także
na posiedzeniach Komitetu Europejskiego Rady Mi-
nistrów. Tak więc z jednej strony będziemy na bie-
żąco informować o wynikach tych prac, a z drugiej
strony zachęcam państwa oczywiście także do za-
dawania pytań szczegółowych poszczególnym mini-
sterstwom.
Następna kwestia, o którą pytało 2 posłów. Proszę
mi wybaczyć, jeżeli nie wymienię z nazwiska które-
goś z państwa posłów, którzy zadali pytanie. Przypo-
minam sobie, że na pewno pytał o to pan poseł Libic-
ki i jeszcze... Nie mogę znaleźć teraz tego w moich
notatkach, ale to bardzo ważna kwestia, kwestia
związana z tzw. lepszą legislacją. Aha, także pani
poseł Zielińska-Głębocka pytała o tę kwestię.
Jest zobowiązanie, aby do 2012 r. wszystkie po-
szczególne resorty zidentyfikowały... Nie tylko ziden-
tyfikowały. Do 2012 r. należy uprościć legislację. Co
w tej chwili się dzieje? Na posiedzeniu Rady Mini-
strów już zobowiązano poszczególne resorty do ziden-
tyfikowania aktów prawnych, które można byłoby
w tym procesie uprościć. Oczywiście lepsza regulacja
to nie tylko upraszczanie prawodawstwa, ale mimo
wszystko jest to najważniejszy element, możne naj-
nudniejszy, ale najważniejszy – właśnie upraszczanie
prawodawstwa.
Następna kwestia: poseł Gibała pytał o korzystne
wykorzystanie środków unijnych, czy uda się utrzy-
mać ten trend. Chciałabym bardzo krótko wspomnieć
o toczącym się w tej chwili procesie przeglądu budże-
tu Unii Europejskiej. On jest bardzo silnie związany
właśnie z tym niepokojem, bo tak rozumiem wypo-
wiedź pana posła Gibały, czy uda nam się cały czas
w takim samym stopniu wykorzystywać nasze szan-
se, także jeżeli chodzi o absorpcję środków unijnych
w przyszłości.
149
Jest oczywiście opór ze strony tzw. płatników net-
to co do zwiększania budżetu unijnego. Co gorsza,
budżet Unii Europejskiej z roku na rok zmniejsza się.
Jeszcze kilka lat temu, właściwie dwa lata temu, mó-
wiono o klubie tzw. 1%, teraz są nawet wątpliwości,
czy dążeniem politycznym niektórych krajów jest
utrzymanie budżetu Unii Europejskiej na poziomie
1% PKB Unii Europejskiej. Jeżeli chodzi o płatności
i o rok 2007, to w tej chwili, o ile się nie mylę, jest to
przybliżona wartość 0,92%. Tak więc tutaj jest tak
naprawdę problem.
Rząd ogłosił swoje stanowisko dotyczące tzw.
przeglądu śródterminowego budżetu Unii Europej-
skiej, w którym właśnie te problemy nakreśla. Tak
więc Komisji Europejskiej jest znane to stanowisko,
bo to Komisja Europejska ma przygotować podsumo-
wanie tych wszystkich wątpliwości. Z tego, co wiemy,
w tej chwili Komisja Europejska opóźnia się z wyda-
niem tego dokumentu. Było to planowane na maj,
wiemy już, że na pewno w maju nie ukaże się. Są
wątpliwości co do tego, czy ukaże się w ogóle w roku
2008. Tak więc tendencja do zmniejszania budżetu
unijnego jest. Rząd Rzeczypospolitej Polskiej robi
wszystko, co może, aby ten trend zatrzymać i aby
dalej utrzymać zasadę, że podstawą budżetu Unii
Europejskiej jest solidarność.
Następna sprawa, o której już pobocznie wspo-
mniałam: Europejski Instytut Innowacji i Technolo-
gii. Cały czas rząd Rzeczypospolitej Polskiej, zaczy-
nając od premiera, a kończąc na urzędnikach śred-
niego szczebla w różnych ministerstwach, bardzo
intensywnie działa na rzecz promowania Wrocławia
na siedzibę Europejskiego Instytutu Innowacji i Tech-
nologii. Nie jest to bynajmniej proces łatwy, wręcz
przeciwnie, jest to w tej chwili niesamowicie konku-
rencyjne i trudne przedsięwzięcie, do którego zgłosi-
ło się także wielu konkurentów. Co więcej, toczy się
jednocześnie proces związany z ustaleniem kryte-
riów, według których ta siedziba ma być przyznana.
Współpracujemy bardzo blisko z korpusem dyploma-
tycznym funkcjonującym w Warszawie, z poszczegól-
nymi krajami, muszę także wspomnieć o współpracy
władz Wrocławia, który przygotowuje tę ofertę.
Chciałabym, aby państwo to postrzegali nie tylko
jako ofertę Wrocławia, ale także ofertę Polski. W ten
sposób projekt ten promujemy.
O dorszach już mówiłam.
Kwestia Ukrainy i Białorusi. Niedawno zaczęły
się intensywne prace nad przygotowaniem nowego
wkładu do polityki sąsiedztwa, które są prowadzone
wspólnie przez UKIE i MSZ. Jak państwu wiadomo,
dla krajów takich, jak Ukraina, ważne jest nie tylko
objęcie istniejącym obecnie instrumentem – mam na
myśli mówienie o Ukrainie jako sąsiedzie Unii Euro-
pejskiej – ale coraz bardziej istotne jest mówienie
o perspektywie członkostwa. Dokument powstający
w MSZ i UKIE, który obecnie jest w fazie roboczej,
będzie naszą, polską propozycją, jak objąć Ukrainę
nową formą współpracy; nie chcę tu przedstawiać
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
150 w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Podsekretarz Stanu w Urzędzie
Komitetu Integracji Europejskiej
Sidonia Elżbieta Jędrzejewska
żadnej nazwy. Chcielibyśmy, takie są plany i ambicje,
by ten dokument objął także Białoruś.
Następne kwestie. O zatrudnieniu już mówiliśmy,
o funduszach także…
Jeśli chodzi o Turcję, mówiłam już w moim wy-
stąpieniu, że polskie stanowisko prorozszerzeniowe
jest jak najbardziej utrzymywane. Tu nic się nie
zmienia. Mogę państwa uspokoić, że cały czas stano-
wisko rządu jest takie samo, że jest kontynuowane.
Jeszcze tylko przejrzę moje notatki…
Pytanie posła Tomaszewskiego, biała księga ds.
sportu. Biała księga nie była wyjątkiem; to doku-
ment, który powstał w Komisji po otwartych kon-
sultacjach, był tu również wkład Polski, tak że uspo-
kajam.
Jeśli chodzi o istotne pytanie pani poseł Wolak,
pierwsza część dotyczy Ministerstwa Rozwoju Regio-
nalnego, natomiast druga jest związana z nowelą
ustawy dotyczącej zamówień publicznych. W tej chwi-
li utknęła ona na poziomie prac legislacyjnych. Zga-
dzam się z panią poseł, że sprawa jest bardzo złożona.
Po pierwsze, chodzi o udoskonalenie ustawy, po dru-
gie, o dostosowanie jej do wymogów Unii Europej-
skiej, a po trzecie, o usprawnienie samego procesu,
aby nie blokował on inwestycji. Potrzeba pogodzenia
tych trzech przesłanek powoduje więc przedłużenie
prac, ale one się toczą.
Było jeszcze pytanie związane z implementacją
Schengen. Moim zdaniem, wracam do mojej poprzed-
niej ogólnej uwagi, to też jest pytanie do Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Jeszcze kwestia najważniejsza, byłabym o tym
zapomniała, związana z przygotowaniami do polskiej
prezydencji w Unii Europejskiej w 2011 r. Urząd Ko-
mitetu Integracji Europejskiej od dawna, w formie
roboczej, wewnątrz swoich struktur, przygotowuje
się do tego ogromnego zadania, które jest dla nas
ambitnym wyzwaniem. Jeśli chodzi o to, co robimy
obecnie, na pewno będzie czas na szczegółowe poin-
formowanie Sejmu o tej sprawie, ale na razie zaczę-
liśmy – zgadzam się co do tego z panem posłem Krzą-
kałą – od kwestii szkolenia naszych urzędników.
Sprawa jest ważna. Nie jest bowiem tylko tak, że pre-
zydencja dotyczy wysokiego szczebla, polityków wiel-
kiego formatu, o wielkich nazwiskach, z pierwszych
stron gazet. Prezydencja dotyczy często urzędników
średniego szczebla, których trzeba przeszkolić pod
względem merytorycznym, językowym i trzeba to
zacząć jak najwcześniej. W tej chwili we współpracy
z innymi resortami, z Kancelarią Prezesa Rady Mi-
nistrów działamy bardzo intensywnie na rzecz przy-
gotowania naszej administracji, aby w trakcie prezy-
dencji mogła funkcjonować jak najlepiej.
Wszystkie pytania zostały odnotowane. Jeżeli na
jakieś nie odpowiedziałam, oczywiście jest możliwość
zadania pytań na piśmie. Dziękuję paniom i panom
posłom za uwagę. Dziękuję jeszcze raz. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Szanowna pani minister, odnosząc się z całym
szacunkiem do pani rangi i kompetencji, zwracam
się do pani z gorącą prośbą, aby uwagi pana posła
Iwińskiego nie traktowała pani jako uwagi umniej-
szającej pani rolę i kompetencje. Jest to bowiem bar-
dzo często kierowana do rządu podczas debaty uwaga
posłów, którzy wyrażają opinię, że w tej bądź innej
debacie powinni uczestniczyć ministrowie konstytu-
cyjni. Mam prośbę, żeby pani to potraktowała tylko
w taki sposób.
(Poseł Tadeusz Iwiński: Panie marszałku…)
Pan poseł Iwiński pewnie w tej sprawie.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Tak, panie marszałku. W trybie sprostowania.
Wysoki Sejmie! Jedna uwaga. Szef pani wicemi-
nister Jędrzejewskiej nie jest ministrem konstytu-
cyjnym.
Otóż to, co usłyszałem od pani wiceminister, jest
rzeczą niesłychaną. Po pierwsze, wskazanie na to, że
nie jest obecny szef urzędu, nie oznacza, że podważa
się kompetencje innych osób. Po wtóre, gdyby wysłu-
chała pani tego, co pani sama powiedziała, to do-
strzegłaby pani całe pokłady nielogiczności. Bo naj-
pierw pani mówiła, że nie ma sekretarza stanu pana
Dowgielewicza, ponieważ premier zlecił mu zajmo-
wanie się promocją polskiej wizji usytuowania Euro-
pejskiego Instytutu Innowacji i Technologii we Wro-
cławiu, a później stwierdziła pani, że premier, cały
rząd, od wielu miesięcy nad tym pracują. Przepra-
szam, ale żeby szef urzędu nie znalazł czasu, 2 go-
dzin, żeby… Jest to elementarny obowiązek szefa
urzędu, który, jeżeli dobrze pamiętam, w ciągu pół
roku tego rządu pojawił się raz. Zmierzam do…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle Iwiński, chwileczkę. Zabrał pan głos
w trybie sprostowania. Powiem szczerze, że trochę
wykracza to poza tę formułę, tak że proszę…
Poseł Tadeusz Iwiński:
Nie sądzę, panie marszałku. Jako jednemu z 12
posłów, którzy zasiadają w tej Izbie od pierwszych
demokratycznych wyborów…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Ja jestem powołany do tego, żeby to ocenić.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej
w pracach Unii Europejskiej podczas prezydencji portugalskiej
Poseł Tadeusz Iwiński:
…nie wydaje mi się, że wykracza. Jest to elemen-
tarny obowiązek i w pełni to podtrzymuję.
I druga sprawa. Moja dobra rada dla pani, ponie-
waż pani ma niewielkie doświadczenie parlamentar-
ne. Otóż nie zna pani polskiej konstytucji …
(Poseł Jan Kulas: Panie marszałku, tak nie można.)
…ponieważ zgodnie z konstytucją rząd podlega
Sejmowi; Sejm spełnia kontrolną rolę. Jeżeli więc
pani domaga się od posła przeprosin, i to jeszcze na
piśmie, za skrytykowanie tego typu działań, to po-
wiem, że ma pani szczęście, że nie znajduje się pani
w kraju rozwiniętej demokracji zachodniej…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle…
Poseł Tadeusz Iwiński:
…bo trafiłaby pani na czołówki pism satyrycz-
nych, ponieważ nie powiedziałem o pani niczego na-
gannego.
(Poseł Jarosław Wałęsa: Panie marszałku, niech
pan zareaguje.)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle Iwiński, mam do pana prośbę.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Nie powiedziałem niczego nagannego.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle Iwiński, jest pan bardzo doświadczo-
nym parlamentarzystą, zna pan niewątpliwie bardzo
dobrze konstytucję. Wszyscy o tym wiemy, ja rów-
nież, jako prowadzący dzisiaj obrady. Ale uważam, że
to, co ja powiedziałem, zwracając się do pani mini-
ster, było naprawdę wystarczające. Mam tylko do
pana, jako doświadczonego posła, prośbę o odrobinę
wyrozumiałości dla tych, którzy może rzeczywiście
są trochę mniej doświadczeni.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Panie marszałku, może nie mam tyle wyrozumia-
łości, co pan, ale podpisuję się pod tym. I naprawdę…
Bo przypomina się klasyczne powiedzenie ukraiń-
skie: i troszku straszno…
151
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle, naprawdę już dziękuję, to przekracza
pewną normę.
Poseł Tadeusz Iwiński:
…i troszku smieszno.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
(Poseł Jarosław Wałęsa: To jest seksistowskie, nie
wolno tak mówić.)
(Poseł Tadeusz Iwiński: Dlaczego nie?)
Panie pośle Iwiński, już dobrze, bardzo proszę
o zajęcie miejsca.
Głos zabierze pan poseł Andrzej Grzyb.
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Grzyb:
Dziękuję bardzo.
Proszę państwa! Dawno po prezentacji raportu
nie było tylu pytań, ile padło w dniu dzisiejszym.
Świadczy to o tym, że wywołał on bardzo żywe zain-
teresowanie.
Dwa pytania zostały skierowane do mnie. Jedno
dotyczyło mojego stwierdzenia, które odnosiło się do
raportu z dokonań w zakresie strategii lizbońskiej.
Przenoszę to z debaty i z dokumentów, które zostały
przedstawione w ramach konferencji parlamentarnej
organizowanej przez Słowenię, obecnie przewodni-
czącą Unii Europejskiej, oraz Parlament Europejski.
W trakcie tej prezentacji stwierdzono, że dotychcza-
sowe dokonania w zakresie wzrostu zatrudnienia są
szacowane na około 5 mln miejsc pracy, w tym dru-
gim okresie funkcjonowania strategii lizbońskiej,
i że założeniem na trzeci okres realizacji strategii
lizbońskiej na lata 2008–2010 jest utrzymanie wzro-
stu konkurencyjności gospodarki, drugim elementem
ma być wzrost liczby miejsc pracy, przy czym w spo-
sób szczególny prognozuje się, że wzrost liczby miejsc
pracy miałby być posadowiony w sektorze małych
i średnich przedsiębiorstw. Stąd pytanie zgłoszone
m.in. przez panią poseł Zielińską-Głębocką, która
pytała o kwestię lepszej regulacji, better regulation.
Również w tym upatruje się uwolnienie dużej części
energii w zakresie powstawania nowych miejsc pra-
cy –z jednej strony przez lepszą legislację, a z drugiej
strony przez uproszczenie; to jest adresowane rów-
nież do krajów członkowskich, aby w ramach wła-
snych systemów prawnych poszukiwały wyzwolenia
małych i średnich przedsiębiorstw z okowów admi-
nistracyjnych oraz prawnych, które uniemożliwiają
im szybszy rozwój, powstawanie większej liczby
miejsc pracy, tak że to nie jest tylko zadanie dla
Unii, ale również dla krajów członkowskich.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
152 Projekt ustawy o zmianie nazwy Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu
Poseł Andrzej Grzyb
Sprawa, która została podniesiona przez panią
poseł Zielińską-Głębocką, to kwestia zdolności two-
rzenia przez Polskę koalicji w celu uzyskiwania lep-
szych efektów negocjacji, a w tym szczególnym przy-
padku chodzi o to, na ile, popierając pewne aspiracje
prezydencji portugalskiej, związanej z wymiarem
śródziemnomorskim, a więc ze specjalną polityką
wobec obszaru śródziemnomorskiego, który to wy-
miar jest integralną częścią działań Unii Europej-
skiej, podobnie jak wymiar północny, wspieraliśmy
te poczynania. Była inicjatywa pana prezydenta Sar-
kozy’ego dotycząca utworzenia unii śródziemnomor-
skiej. Oczywiście zgodnie z tendencją, która jest
w Unii Europejskiej, nie poparliśmy tworzenia nowe-
go bytu prawnego w ramach Unii, natomiast popar-
liśmy inicjatywę utworzenia unii na rzecz Śródziem-
nomorza, więc to stało się takim, powiedziałbym,
kompromisem, szczególnie mocno forsowanym przez
stronę niemiecką i do tego stanowiska Polska się
przyłączyła. Zdajemy sobie sprawę z tego, że musimy
wspierać pewne rozwiązania związane z wymiarem
śródziemnomorskim, ponieważ tam są w szczególno-
ści duże problemy związane z presją migracyjną.
Popierając, możemy liczyć na wzajemność w kształ-
towaniu z jednej strony polityki wobec krajów, które
są krajami sąsiedzkimi na wschodniej granicy Unii
Europejskiej, i docelowo, jak sądzimy, poprzez kolejne
kroki, kolejne przybliżenia w osiągnięciu celu, który
został założony przez Polskę jeszcze parę lat temu,
aby wymiar wschodni stał się rzeczywiście polityką
respektowaną przez wszystkie kraje członkowskie.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Zamykam dyskusję.
Proponuję, aby Sejm niezwłocznie przystąpił do
drugiego czytania projektu uchwały.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy zatem do drugiego czytania pro-
jektu uchwały.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie zabrać głos
w drugim czytaniu projektu uchwały?
(Poseł Anna Zielińska-Głębocka: Nie.)
Nikt się nie zgłasza.
Wobec tego do głosowania nad projektem uchwa-
ły przystąpimy w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 13.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projek-
cie ustawy o zmianie nazwy Akademii Sztuk
Pięknych we Wrocławiu (druki nr 347 i 396).
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
panią poseł Ewę Wolak.
Poseł Sprawozdawca Ewa Wolak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Komisja Edukacji,
Nauki i Młodzieży po przeprowadzeniu pierwszego czy-
tania oraz rozpatrzeniu tego projektu ustawy na posie-
dzeniu w dniu 10 kwietnia 2008 r. wnosi, aby Wysoki
Sejm uchwalił projekt ustawy z druku nr 347.
Projekt ustawy dotyczy zmiany nazwy Akademii
Sztuk Pięknych we Wrocławiu na: Akademia Sztuk
Pięknych imienia Eugeniusza Gepperta we Wrocła-
wiu, co czynione jest zgodnie z art. 18 ust. 1 i 3
ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym.
Z wnioskiem o zmianę nazwy uczelni zwrócił się
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego rektor
Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Szanowni
państwo, pragnę zaznaczyć, że do wniosku o zmianę
nazwy uczelni została dołączona uchwała Senatu
wspomnianej uczelni, który w dniu 24 maja 2006 r.
podjął uchwałę w sprawie zmiany nazwy Akademii
Sztuk Pięknych.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałabym
przedstawić krótkie uzasadnienie do projektu usta-
wy. Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu ubiega
się o zmianę nazwy uczelni na Akademia Sztuk Pięk-
nych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, gdyż
osoba prof. Eugeniusza Gepperta jest ściśle związana
z historią uczelni, a umieszczenie informacji o osobie
patrona w oficjalnej nazwie uczelni będzie hołdem dla
działań prof. Gepperta na rzecz akademii.
Chciałabym też przedstawić kilka faktów z życia
prof. Eugeniusza Gepperta. Eugeniusz Geppert w cza-
sie drugiej wojny światowej był więziony w Krakowie,
po zwolnieniu pracował w konspiracji, a po wojnie zo-
stał oddelegowany przez Związek Polskich Artystów
Plastyków do Wrocławia w celu podjęcia prac organi-
zacyjnych zmierzających do powołania uczelni pla-
stycznej i ośrodka związkowego. W 1946 r. został
pierwszym rektorem Państwowej Wyższej Szkoły
Sztuk Plastycznych oraz prowadził pracownię malar-
ską na wydziale ceramiki.
Będąc już na emeryturze, w 1966 r. wrócił do pracy
pedagogicznej i nadal prowadził pracownię malarstwa.
Warto podkreślić, że Eugeniusz Geppert był założycie-
lem grupy artystycznej „Szkoła Wrocławska”.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Projekt ustawy
o zmianie nazwy Akademii Sztuk Pięknych we Wro-
cławiu został skierowany do zaopiniowania partne-
rom społecznym i podmiotom środowiskowym i nie
zgłosili oni do niej zastrzeżeń. Projektowana ustawa
nie spowoduje dodatkowych skutków finansowych
dla budżetu państwa i budżetu jednostek samorządu
terytorialnego. Koszty wynikające ze zmiany nazwy
uczelni, takie jak koszty zmiany pieczęci, wzoru dru-
ków, tablic, wizytówek itd., zgodnie z oświadczeniem
rektora zostaną pokryte z dochodów własnych, pozo-
stających w dyspozycji uczelni.
Projektowana ustawa nie jest objęta zakresem
prawa Unii Europejskiej.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie nazwy Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu
Poseł Sprawozdawca Ewa Wolak
W imieniu Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży
proszę Wysoką Izbę o uchwalenie projektu ustawy z
druku nr 347. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, pani poseł.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwsza pani poseł Ewa Drozd, Platforma
Obywatelska, bardzo proszę.
Poseł Ewa Drozd:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam przyjemność
w imieniu klubu Platformy Obywatelskiej przedstawić
stanowisko w sprawie projektu ustawy o zmianie na-
zwy Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.
Przygotowany przez Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej projekt wyżej wymienionej ustawy jest odpowie-
dzią na inicjatywę podjętą przez Senat i rektora tej
uczelni zgodnie z oczekiwaniem społeczności akade-
mickiej. Działania podjęte dla zrealizowania tej
szczytnej inicjatywy przez statutowe władze uczelni
zostały zapoczątkowane uchwałą Senatu uczelni pod-
jętą 24 maja 2006 r. oraz wnioskiem rektora z dnia
14 września 2007 r. do ministra kultury i dziedzictwa
narodowego. Dzisiaj mamy okazję je sfinalizować.
Nadanie imienia prof. Eugeniusza Gepperta Aka-
demii Sztuk Pięknych we Wrocławiu jest wyrazem
pamięci i szacunku dla jednego z jej założycieli.
Wysoka Izbo! Profesor Eugeniusz Geppert urodził
się w 1890 r. we Lwowie. Zmarł w 1979 r. we Wrocła-
wiu. Tworzył malarstwo ścienne i sztalugowe, repre-
zentując nurt nowego klasycyzmu, był także przed-
stawicielem koloryzmu i abstrakcji aluzyjnej.
Edukację artystyczną rozpoczął w 1908 r. w kra-
kowskiej szkole Leonarda Stroynowskiego. W póź-
niejszym okresie został studentem prof. Jacka Mal-
czewskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Podjął również studia prawnicze na Uniwersytecie
Jagiellońskim oraz przebywał jako stypendysta
Związku Polskich Artystów Plastyków w Paryżu.
W dwudziestoleciu międzywojennym był członkiem
Zrzeszenia Artystów Plastyków „Zwornik”, którego
został ostatnim prezesem. Od 1923 r. aktywnie
uczestniczył w pracach Związku Polskich Artystów
Plastyków.
Podczas II wojny światowej wykazał się postawą
patriotyczną wobec okupacyjnych władz niemieckich,
za co był więziony na Montelupich w Krakowie. Po
zwolnieniu podjął działalność edukacyjną i arty-
styczną w konspiracji. To właśnie prof. Geppert
w styczniu 1946 r. decyzją ministra kultury i sztuki
153
skierowany został do Wrocławia z zadaniem założe-
nia w zniszczonym działaniami wojennymi mieście
Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, póź-
niejszej Akademii Sztuk Pięknych. Na jej siedzibę
władze miasta wyznaczyły dwa budynki: przedwo-
jennej Miejskiej Szkoły Rzemiosł i Przemysłu Arty-
stycznego oraz dawnej Akademii Sztuki i Przemysłu
Artystycznego. Prof. Geppert został pierwszym rek-
torem uczelni oraz podjął się prowadzenia pracowni
malarskiej i katedry na Wydziale Ceramiki.
Prof. Eugeniusz Geppert w swoim środowisku był
niekwestionowanym autorytetem. Był organizato-
rem pierwszych wystaw artystycznych na Ziemiach
Odzyskanych oraz pionierem polskiej sztuki na Dol-
nym Śląsku. W okresie powojennym na stałe zwią-
zany był z Wrocławiem, gdzie kształcił wielu później-
szych uznanych artystów. W latach 60., będąc już na
emeryturze, ponownie podjął się pracy pedagogicz-
nej, prowadząc pracownię malarstwa.
Prof. Eugeniusz Geppert to również człowiek
o wielkim dorobku wystawowym. Jego prace uświet-
niały galerie na całym świecie. Wśród nich należy
wspomnieć o indywidualnych wystawach m.in.
w Paryżu, Moskwie, Warszawie, Brukseli, Nowym
Jorku czy Budapeszcie. Jego prace znajdowały się
także wśród wystaw zbiorowych organizowanych na
całym świecie, czym wsławił polską kulturę oraz
wrocławską uczelnię. Prof. Geppert ma w swoim do-
robku również dwie książki wspomnieniowe: „Moja
droga” i „Przeszłość daleka i bliska”.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pragnę zazna-
czyć, że w ciągu swojej 60-letniej historii uczelnia
stała się znaczącym ośrodkiem kulturo- i opiniotwór-
czym. Jest organizatorem cyklicznych konkursów,
których celem jest promowanie wartościowych zja-
wisk artystycznych, m.in. Konkursu im. Eugeniusza
Gepperta, Krajowej Wystawy Malarstwa Młodych
oraz Międzynarodowego Konkursu Rysunku.
Obecnie Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu,
założona przez prof. Gepperta, kształci ponad 900 stu-
dentów na pięciu kierunkach i na czterech wydzia-
łach, a blisko 3 tys. osób jest jej absolwentami.
Na zakończenie warto dodać, że projekt został
bez zastrzeżeń zaopiniowany przez partnerów spo-
łecznych i związki zawodowe. Nie spowoduje on
skutków finansowych dla budżetu państwa i jedno-
stek samorządu terytorialnego. Wszystkie koszty
administracyjne poniesie Akademia Sztuk Pięknych
we Wrocławiu.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Osoba prof. Gep-
perta na trwałe związana jest z Akademią Sztuk
Pięknych we Wrocławiu od początku jej polskiej hi-
storii. Inicjatywa senatu uczelni jest hołdem złożo-
nym profesorowi, jego działaniom dla rozwoju sztuki
plastycznej na Dolnym Śląsku, dlatego też klub Plat-
formy Obywatelskiej poprze projekt tej ustawy. Dzię-
kuję. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
154 Projekt ustawy o zmianie nazwy Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Głos zabierze pani poseł Elżbieta Witek, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Elżbieta Witek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Klubu
Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość chciała-
bym przedstawić nasze stanowisko wobec rządowego
projektu ustawy o zmianie nazwy Akademii Sztuk
Pięknych we Wrocławiu (druk nr 347).
Zmiana nazwy tej uczelni wiąże się z nadaniem
jej im. Eugeniusza Gepperta, czyli polega na zmianie
dotychczasowej nazwy Akademia Sztuk Pięknych we
Wrocławiu na nazwę Akademia Sztuk Pięknych im.
Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.
W dniu 24 maja 2006 r. senat akademii, po prze-
prowadzeniu szerokich konsultacji społecznych, pod-
jął uchwałę w sprawie wyboru patrona uczelni i zde-
cydował, że będzie to prof. Eugeniusz Geppert, czło-
wiek ściśle związany z Wrocławiem i z Akademią
Sztuk Pięknych.
Prof. Eugeniusz Geppert to malarz urodzony we
Lwowie, studiujący zarówno na Akademii Sztuk
Pięknych w Krakowie i Uniwersytecie Jagiellońskim,
jak i w Paryżu. Okres I wojny światowej spędził na
zesłaniu w Orenburgu nad Uralem, służył też w pol-
skim Korpusie Wschodnim w Rosji.
Przed II wojną światową należał do Zrzeszenia
Artystów Plastyków „Zwornik”, był ostatnim jego
prezesem oraz redaktorem „Głosu Plastyków”.
W czasie II wojny światowej był więźniem na Mon-
telupich w Krakowie, później działał w konspiracji.
W styczniu 1946 r. decyzją ministra kultury i sztu-
ki został skierowany do Wrocławia z zadaniem za-
łożenia w zniszczonym wojną mieście Wyższej Szko-
ły Sztuk Pięknych, noszącej od 1949 r. nazwę Pań-
stwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych, a od
1996 r. Akademia Sztuk Pięknych. Do 1950 r. pełnił
funkcję rektora uczelni, a wykładał na niej do 1961 r.
Prof. Eugeniusz Geppert opublikował ponadto
książki: „Formalne i nieformalne zagadnienia w ma-
larstwie polskim”, „Moja droga”, „Przeszłość daleka
i bliska”.
Prof. Eugeniusz Geppert był znanym i cenionym
malarzem i pedagogiem. Tworzył malarstwo ścienne
i sztalugowe. Jego prace można było oglądać na wie-
lu wystawach indywidualnych i zbiorowych w róż-
nych miastach Polski i poza jej granicami. Wielokrot-
nie za swoje zasługi otrzymywał prestiżowe nagrody
i wyróżnienia. Oprócz tematyki patriotycznej i ludo-
wej częstym motywem w malarstwie Gepperta były
pejzaże Wrocławia.
Biorąc pod uwagę osiągnięcia prof. Gepperta, jego
dorobek artystyczny, a szczególnie wkład pracy w or-
ganizację akademii we Wrocławiu i kierowanie tą
placówką w pierwszych, najtrudniejszych latach jej
istnienia, uważamy, że wniosek o nadanie Akademii
Sztuk Pięknych we Wrocławiu imienia prof. Gepper-
ta jest w pełni uzasadniony.
Klub Parlamentarny Prawo i Sprawiedliwość bę-
dzie głosował za przyjęciem tej ustawy. Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, pani poseł.
Głos ma poseł Janusz Krasoń, klub Lewica.
Poseł Janusz Krasoń:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W imieniu Klu-
bu Poselskiego Lewica mam zaszczyt wygłosić pozy-
tywną opinię dotyczącą zmiany nazwy Akademii
Sztuk Pięknych we Wrocławiu, która, jeśli Wysoki
Sejm przyjmie tę ustawę, będzie nosiła nazwę Aka-
demia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta.
Eugeniusz Geppert, wybitny polski artysta, jest
duszą Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu od
chwili jej powstania, to znaczy od 1946 r., do dzisiaj.
To wybitna postać, która dokonała bardzo wiele dla
wrocławskiego środowiska artystycznego, zwłaszcza
dla środowiska związanego z Akademią Sztuk Pięk-
nych. To przecież właśnie pan prof. Eugeniusz Gep-
pert na początku 1946 r. przyjechał do Wrocławia
i już 15 października rozpoczął pracę na uczelni, któ-
rej został pierwszym rektorem. To przecież prof. Eu-
geniusz Geppert był twórcą tzw. grupy wrocławskiej,
która wywołała ogromne, pozytywne reperkusje
w polskiej kulturze, zwłaszcza w środowisku malarzy
w latach 60. To prof. Geppert jest wychowawcą wielu
wspaniałych, działających dzisiaj w różnych częściach
świata polskich artystów. To przecież prof. Eugeniusz
Geppert posiada tablicę pamiątkową ulokowaną we
wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Ta nazwa, im. Eugeniusza Gepperta, bardzo pa-
suje do Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.
Związane z akademią środowisko będzie usatysfak-
cjonowane, zresztą to ono wnosi o zmianę nazwy
i nadanie tego imienia. Z pełnym przekonaniem pre-
zentujemy więc Wysokiej Izbie nasze pozytywne
stanowisko. Będziemy głosować za zmianą nazwy,
a o prof. Eugeniuszu Geppercie tak wiele już zostało
powiedziane, że pominę jego zasługi i biografię. Dzię-
kuję. (Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Jerzy Szmajdziński)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go głos zabierze pan poseł Tadeusz Sławecki.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie nazwy Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu
Poseł Tadeusz Sławecki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przypadł mi
w udziale zaszczyt zaprezentowania stanowiska Klu-
bu Parlamentarnego Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go wobec rządowego projektu ustawy o zmianie na-
zwy Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.
Do tej pory mieliśmy wielokrotnie do czynienia
z przekształcaniem się uczelni w uniwersytety, ale
tak się składa, że większość z nich zapomniała wtedy
o swoich patronach. Tak było z Akademią Medyczną
w Lublinie, która miała za patrona swojego założy-
ciela prof. Skubiszewskiego. Po przekształceniu nie
znalazł się on w nazwie. Tak też było z Akademią
Ekonomiczną w Poznaniu.
Tym razem mamy do czynienia ze zgoła czymś
innym. Ta wspaniała uczelnia wrocławska sięga do
swoich korzeni, do swojej historii, do pewnej tradycji
i jej senat wnosi do ministra kultury i dziedzictwa
narodowego, pismem z dnia 14 września 2007 r., aby
nosiła imię wybitnego twórcy, pedagoga, profesora
i artysty Eugeniusza Gepperta.
Nie będę przytaczał notki biograficznej, uczynili
to moi przedmówcy, ale warto powiedzieć słów kilka
o spuściźnie, dorobku i osobie pana prof. Eugeniusza
Gepperta. Został on oddelegowany do Wrocławia
w 1946 r., aby tworzyć tam podwaliny uczelni, przede
wszystkim wykorzystując kadrę profesorską, która
się tam znalazła, często w wyniku emigracji z ówcze-
snych naszych ziem wschodnich.
Pierwszy rok akademicki rozpoczął się 7 paź-
dziernika 1946 r. Jak zapisano w kronice, zrazu nie
przesądzano o jej przyszłych specjalizacjach. Po
dwóch semestrach, które miały charakter kursu
przygotowawczego, w czerwcu 1947 r. zorganizowano
pierwszy pokaz prac studenckich i dopiero wówczas
przedstawiono w ogólnych zarysach koncepcję przy-
szłej szkoły.
Wrocławska szkoła przyjęła profil uczelni arty-
styczno-użytkowej. Obok głównych kierunków, ta-
kich jak ceramika, szkło i architektura wnętrz, rów-
nie ważne były malarstwo i rzeźba. W zebranej przez
Gepperta kadrze pojawili się twórcy o różnych zain-
teresowaniach. We Wrocławiu nie było dominacji
kolorystów, tak jak w Krakowie, Gdańsku, Warsza-
wie i Poznaniu, wrocławscy pedagodzy odwoływali
się raczej do surrealizmu.
W następnych latach dzięki osobowości prof. Gep-
perta zdecydowało się przenieść do Wrocławia wielu
wykładowców z innych ośrodków, w tym z Warszawy.
Można więc mówić o dużym wpływie ośrodka war-
szawskiego na kształtowanie się wrocławskiej uczel-
ni. Przybyli Andrzej Will, Stanisław Pękalski, Borys
Michałowski i wielu innych. Warto również dodać, że
wykładowcą rzeźby na tej uczelni w 1959 r. zostaje
Xawery Dunikowski i pozostaje nim aż do swojej
śmierci. Nie byłoby tych nazwisk, tych artystów, tych
ludzi we Wrocławiu, gdyby nie klimat, jaki został
stworzony na tej uczelni.
155
Oczywiście, tak jak moi przedmówcy, w imieniu
klubu deklaruję chęć poparcia tego projektu ustawy.
Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Pani poseł sprawozdawca Ewa Wolak chce zabrać
głos.
Proszę bardzo.
Poseł Ewa Wolak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Komi-
sji Edukacji, Nauki i Młodzieży jako poseł sprawoz-
dawca, ale również jako rodowita wrocławianka
chciałabym podziękować wszystkim klubom posel-
skim za zgodność, za tak pozytywną opinię i za ciepłe
słowa o dorobku i wszystkich pracownikach Akade-
mii Sztuk Pięknych. Myślę, że mogę też podziękować
państwu w imieniu senatu uczelni, pana rektora,
studentów i pracowników szkoły. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo. Dołączam się do tych słów.
Zamykam dyskusję.
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w jutrzejszym w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 14.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży o rządowym projek-
cie ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii
Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie
(druki nr 348 i 397).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
pana posła Tadeusza Sławeckiego.
Poseł Sprawozdawca
Tadeusz Sławecki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Komi-
sji Edukacji, Nauki i Młodzieży przypadł mi zaszczyt
zaprezentowania sprawozdania dotyczącego rządowe-
go projektu ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii
Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
W dniu 18 marca 2008 r. rząd przesłał projekt
ustawy, bardzo krótkiej, ale zakładającej przekształ-
cenie Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina
w Warszawie i nadającej jej nową nazwę Uniwersytet
Muzyczny Fryderyka Chopina. Jak mówiłem przed
chwilą, nie wyobrażam sobie, aby ta uczelnia zmie-
niła patrona.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
156 Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie
Poseł Sprawozdawca Tadeusz Sławecki
Oczywiście akademia spełnia wszystkie wymogi
przewidziane w Prawie o szkolnictwie wyższym. Wy-
mienię kierunki, na których jest możliwość nadawa-
nia stopnia doktora. Wydział Edukacji Muzycznej –
stopień doktora sztuk muzycznych w zakresie dyry-
gentury. Wydział Fortepianu, Klawesynu i Organów
– stopień doktora sztuk muzycznych w zakresie in-
strumentalistyki. Wydział Instrumentalny – stopień
doktora sztuk muzycznych w zakresie instrumenta-
listyki. Wydział Kompozycji, Dyrygentury i Teorii
Muzyki – stopnie doktora nauk humanistycznych
w zakresie nauk o sztuce, doktora sztuk muzycznych
w zakresie dyrygentury oraz doktora sztuk muzycz-
nych w zakresie kompozycji i teorii muzyki. Ważny
jest też jeden z nielicznych w Polsce Wydział Reżyse-
rii Dźwięku, który nadaje stopień doktora sztuk mu-
zycznych w zakresie reżyserii dźwięku. Jego absol-
wenci są bardzo cenieni na całym świecie. Wydział
Wokalny nadaje stopień doktora sztuk muzycznych
w zakresie wokalistyki.
Proszę państwa, bardzo się cieszę, że uczelnie ar-
tystyczne zaczynają przekształcać się w uniwersyte-
ty. Mamy pierwszy taki przypadek. Dobrze, że akurat
jest to uczelnia, która nosi imię Fryderyka Chopina.
Komisja kultury wystąpiła z inicjatywą ustanowie-
nia roku 2010 Rokiem Fryderyka Chopina. Nasza
dzisiejsza decyzja będzie pierwszym aktem upamięt-
nienia tego wielkiego Polaka.
Zanim dojdę do konkluzji, chciałbym zaprezento-
wać kilka najważniejszych wydarzeń z dziejów war-
szawskiej uczelni muzycznej. Akademia Muzyczna
w Warszawie jest najstarszą i największą uczelnią
muzyczną w Polsce, a także jedną z najstarszych
w Europie. Dziedziczy ona blisko 200-letni dorobek
publicznego nauczania muzyki w Warszawie. W dzie-
jach warszawskiej uczelni pamiętną datą jest rok
1810. Zbiegły się w nim dwa wydarzenia: w roku tym
urodził się patron uczelni Fryderyk Chopin, a Woj-
ciech Bogusławski założył przy Teatrze Narodowym
Szkołę Dramatyczną dla aktorów i śpiewaków tego
teatru. Przemiany ówczesnej Szkoły Dramatycznej
w uczelnię muzyczną dokonał Józef Elsner, znany
kompozytor, dyrygent i pedagog.
W 1821 r. szkoła przyjęła nazwę Instytut Muzyki
i Deklamacji, czyli konserwatorium, i stała się czę-
ścią Oddziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu War-
szawskiego. Była to szkoła, która swoim zakresem
obejmowała pełne kształcenie muzyczne. Nie mówię
o tym, jaką rolę odgrywała w ówczesnej Warszawie,
w Polsce, jeśli chodzi o kształtowanie postaw patrio-
tycznych.
Uczelnia przechodziła wiele przeobrażeń. A, bar-
dzo ważna sprawa, w 1826 r. instytut został podzie-
lony na dwie jednostki: Szkołę Główną Muzyki oraz
szkołę obejmującą kształcenie podstawowe i średnie.
W latach 1826–1829 studentem Szkoły Głównej był
Fryderyk Chopin. Na zakończenie drugiego roku
studiów jego pedagog Józef Elsner wystawił mu pa-
miętną opinię, cytuję: Szczególna zdolność, geniusz
muzyczny.
Oczywiście losy tej uczelni splatały się z losami
naszej ojczyzny. Uczelnia, pod nazwą Staatliche Mi-
sikschule in Warschau, nawet funkcjonowała przez
pewien czas podczas okupacji hitlerowskiej. Budynek
uczelni muzycznej przy ul. Okólnik został zburzony
w czasie powstania warszawskiego w 1944 r.
Po drugiej wojnie światowej uczelnia otrzymała
nazwę Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej i dzia-
łała w pałacykach przy Al. Ujazdowskich. W latach
60. został zbudowany dzisiejszy gmach przy ul. Okól-
nik w Warszawie i uczelnia otrzymała status akade-
micki. W roku 1974 powołano jej filię w Białymstoku.
Imię Fryderyka Chopina szkoła przyjęła wraz z na-
zwą Akademia Muzyczna w 1979 r.
Pozwólcie państwo, że przytoczę przynajmniej
kilkanaście nazwisk osób, które związane były z tą
uczelnią. Uczelnia szczyci się wybitnymi absolwen-
tami. Nad wszystkimi góruje postać Fryderyka Cho-
pina, obok którego sytuuje się plejada muzyków o mię-
dzynarodowej sławie. Są wśród nich: Grażyna Bace-
wicz, Józef Chwedczuk, Kazimierz Czekotowski,
Grzegorz Fitelberg, Benedykt Górecki, Mieczysław
Karłowicz, Stefan Kisielewski, Paweł Klecki, Michał
Kondracki, Ignacy Jan Paderewski, Andrzej Panuf-
nik i wielu innych.
Tożsamość warszawskiej szkoły kształtowała się
w trwałym dialogu i w konfrontacji z osiągnięciami
innych środowisk. Do grupy wychowanków warszaw-
skiej uczelni dołączyli inni pedagodzy, którzy przy-
bywali do miasta nad Wisłą z zewnątrz. Tradycję
stołecznej szkoły budowali: Tadeusz Baird, Walerian
Bierdiajew. Warto tutaj również wspomnieć o prof.
Żurawlewie, który był inicjatorem organizowania
cyklicznych konkursów chopinowskich. Oczywiście
trzeba wspomnieć o Karolu Szymanowskim, Janie
Ekierze i wielu innych.
Chciałbym również zwrócić uwagę na ogromny
dorobek naukowy uczelni, na jej działalność arty-
styczną. W szkole działa Orkiestra Symfoniczna Aka-
demii Muzycznej, która daje ok. 10 koncertów rocz-
nie, a młodymi artystami dyrygują wspaniali polscy
dyrygenci, twórcy, kompozytorzy, jak chociażby
Krzysztof Penderecki. Działa również wspaniały
Chór Akademii Muzycznej w Warszawie.
Uczelnia ta w pełni zasługuje na to, aby uzyskać
status akademii muzycznej i nosić imię swojego wy-
bitnego ucznia Fryderyka Chopina. Myślę, że w ra-
mach obchodów chopinowskich osoba patrona przy-
czyni się do poprawy bytu materialnego uczelni, gdyż
uczelnia wymaga wielu inwestycji, w tym lokalowych.
Myślę też, że jako wizytówka naszych uczelni arty-
stycznych będzie również w pełni zasługiwała na
właściwą pomoc od państwa i ją uzyska.
Kończąc, proszę Wysoką Izbę o przyjęcie tej usta-
wy bez poprawek, tak jak jest w druku nr 397. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwsza w imieniu klubu Platforma Oby-
watelska głos zabierze pani poseł Joanna Fabisiak.
Poseł Joanna Fabisiak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Z wielką satys-
fakcją przedstawiam stanowisko Klubu Parlamen-
tarnego Platforma Obywatelska w sprawie rządo-
wego projektu ustawy o nadaniu nowej nazwy Aka-
demii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warsza-
wie. Ta nowa nazwa to: Uniwersytet Muzyczny
Fryderyka Chopina. Akademia zostaje więc podnie-
siona do rangi uniwersytetu. Przede wszystkim
należy zaznaczyć i stwierdzić, że akademia spełnia
wszelkie kryteria formalne zawarte w art. 3 ust. 3
ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym, wymagane do uzyskania rangi uniwersy-
tetu muzycznego, tj. posiada 6 uprawnień do nada-
wania stopni naukowych doktora, w tym co najmniej
4 uprawnienia w zakresie nauk objętych profilem
uczelni. Nie wymieniam ich, ponieważ poseł spra-
wozdawca już mówił na ten temat.
To dobrze, że ta wybitna uczelnia zyska miano
uniwersytetu, bowiem w tradycji cywilizacji zachod-
niej oznacza to zawsze najwyższy prestiż naukowy
i badawczy placówki naukowej, która nosi to miano.
Uniwersytety były zawsze ośrodkami nauki i wycho-
wania młodego pokolenia, centrami wymiany poglą-
dów i idei, wpajały szacunek dla kultury i cywilizacji
humanistycznej, uczyły samodzielnego myślenia, na-
leżytego szacunku dla sztuki.
Debata, którą podjęliśmy, pozwala także na
przedstawienie najkrótszej historii. Ograniczę się
tylko do faktów jeszcze nieporuszanych. Założona,
jak już tu mówiono, w 1810 r. przez Wojciecha Bo-
gusławskiego obecna akademia, najstarsza uczelnia
muzyczna w Polsce, jedna z najstarszych w Europie,
w 1821 r. stała się częścią Uniwersytetu Warszaw-
skiego. Zamknięta w ramach represji działała do-
piero od 1861 r. pod nazwą Instytut Muzyczny. Pod
tą nazwą funkcjonuje do momentu odzyskania wol-
ności, czyli 1918 r. W okresie II Rzeczypospolitej
uczelnia została upaństwowiona i zyskała ważną
rangę konserwatorium. Po II wojnie światowej no-
siła miano Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej,
a od 1979 r. Akademii Muzycznej im. Fryderyka
Chopina.
Wśród absolwentów uczelni znajdują się wielkie
sławy. Oczywiście sam patron, Fryderyk Chopin, ale
także Ignacy Paderewski, wspominany już Witold
157
Lutosławski, Stefan Kisielewski, Jan Maklakiewicz.
Tę listę można by kontynuować. Warto też wspomnieć
o byłych rektorach i wykładowcach uczelni, takich
jak: Stanisław Moniuszko, Karol Szymanowski, Woj-
ciech Bogusławski czy Józef Elsner. Akademia to nie
tylko historia, ale też współczesność: 900 studentów.
Co roku ok. 150 z nich kończy tę wybitną uczelnię.
Akademia to także laureaci dwóch wielkich konkur-
sów, w tym chopinowskiego: prof. Regina Smendzian-
ka, prof. Piotr Paleczny, Elżbieta Tarnawska. Nazwi-
ska można by długo wymieniać, byłoby ich więcej.
Należy wspomnieć także, że w konkursie chopinow-
skim wielu cudzoziemców, w tym Japończycy, wy-
chowankowie tej wielkiej uczelni, zajmowało wysokie
miejsca.
Akademia to współczesność, to bardzo liczne
konkursy, które organizuje: Międzynarodowy
Konkurs im. Tadeusza Wrońskiego na Skrzypce
Solo, Międzynarodowy Konkurs Organowy, Kon-
kurs Klawesynowy im. Wandy Landowskiej.
(Dzwonek) Pan marszałek pozwoli, że dokończę,
to są dwa zdania.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Lista jest na pewno długa…
Proszę bardzo.
Poseł Joanna Fabisiak:
Dziękuję.
Chciałabym tylko, przypominając o zbliżającym
się jubileuszu 200-lecia uczelni, powiedzieć o tym, że
zbiega się on z podobnym jubileuszem obecnego pa-
trona. Dodam tylko, że niedawno Parlament Euro-
pejski podjął decyzję o ogłoszeniu roku 2010 Europej-
skim Rokiem Fryderyka Chopina, a bardzo wiele
państw zamawia w Polsce pomniki, obrazy i różnego
rodzaju dzieła sztuki dla uczczenia tego wielkiego
muzyka.
Kończąc, chciałabym zatem wyrazić wielką ra-
dość w imieniu Klubu Parlamentarnego Platforma
Obywatelska i zapewnić o naszym gorącym poparciu
dla przedłożonego projektu ustawy oraz wyrazić na-
dzieję na jak najszybsze uchwalenie ustawy. Dzięku-
ję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję uprzejmie.
W imieniu klubu Prawo i Sprawiedliwość głos za-
bierze pani poseł Marzena Machałek.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
158 Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie
Poseł Marzena Machałek:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Cieszę się, że
mam zaszczyt przedstawić stanowisko Klubu Parla-
mentarnego Prawo i Sprawiedliwość w sprawie pro-
jektu ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Mu-
zycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
Akademia Muzyczna w Warszawie, jak już powie-
dzieliśmy, jest najstarszą i największą uczelnią tego
typu w Polsce, a także jedną z najstarszych w Euro-
pie. Dziedziczy ona blisko 200-letni dorobek publicz-
nego nauczania muzyki w Warszawie.
Rok 1810 to symboliczna dla uczelni data. Wów-
czas urodził się Fryderyk Chopin, obecny patron,
a szkoła rozpoczęła swą działalność poprzez utworze-
nie przy Teatrze Narodowym Szkoły Dramatycznej
dla aktorów i śpiewaków tego teatru. W 1821 r. szko-
ła przyjęła nazwę Instytut Muzyki i Deklamacji,
czyli konserwatorium, i stała się częścią oddziału
sztuk pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Była
to uczelnia zapewniająca pełne kształcenie muzycz-
ne. W 1826 r. instytut został podzielony na dwie jed-
nostki: Szkołę Główną Muzyki, działającą w struk-
turze uniwersytetu, oraz szkołę obejmującą kształ-
cenie podstawowe i średnie. Jak już wspomniano,
w latach 1826–1829 studentem Szkoły Głównej był
Fryderyk Chopin, już wtedy jej wielka duma.
Los uczelni to wiele przeobrażeń związanych ści-
śle z historią kraju. Wszystkie zrywy narodowe skie-
rowane przeciw zaborcom prowadziły do ogranicza-
nia lub likwidacji instytucji kulturalnych, co nie
ominęło warszawskiej uczelni muzycznej. W 1831 r.
po rozwiązaniu Uniwersytetu Warszawskiego elsne-
rowska Szkoła Główna Muzyki przestała istnieć.
Była to jedna z wielu represji po powstaniu listopa-
dowym. Dopiero po 30 latach, w 1861 r., spuściznę po
Szkole Głównej Muzyki przejął założony przez Apo-
linarego Kątskiego Instytut Muzyczny. Po odzyska-
niu przez Polskę niepodległości szkoła została upań-
stwowiona, otrzymała nazwę konserwatorium i dzia-
łała nieprzerwanie do wybuchu II wojny światowej,
a w okresie okupacji hitlerowskiej realizowała pro-
gram przedwojennego konserwatorium. Budynek
uczelni został zburzony w czasie powstania warszaw-
skiego w 1944 r.
Po II wojnie światowej, w 1946 r., uczelnia otrzy-
mała nazwę Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna
i działała w pałacykach przy Al. Ujazdowskich.
W 1962 r. uczelnia otrzymała status akademicki oraz
prawo wydawania dyplomów z tytułem magistra
sztuki na wszystkich kierunkach studiów i specjal-
nościach muzycznych. W 1974 r. powołano filię
w Białymstoku. Imię Fryderyka Chopina szkoła
przyjęła z nazwą Akademia Muzyczna w roku 1979.
Uczelnia szczyci się wybitnymi absolwentami.
Oprócz patrona Fryderyka Chopina, co oczywiste, są
to m.in.: Grażyna Bacewicz, Jerzy Lefeld, Ignacy Jan
Paderewski, Bronisław Szabelski czy Antoni Szałow-
ski. Oczywiście to nie koniec listy wybitnych absol-
wentów tej uczelni.
Obecnie w akademii pracuje ogółem 350 nauczy-
cieli akademickich, w tym 52 profesorów zwyczajnych
i 68 profesorów nadzwyczajnych. Pod koniec 2007 r.
uczelnia liczyła ok. 880 studentów. Szkoła jest ponad-
to organizatorem licznych konkursów krajowych
i międzynarodowych. Są to m.in. międzynarodowe
konkursy chopinowskie, Międzynarodowy Konkurs
Organowy czy Międzynarodowy Konkurs Klawesy-
nowy im. Wandy Landowskiej. Oczywiste jest, że
studenci, absolwenci akademii niejednokrotnie przy-
nosili sławę uczelni, zdobywając nagrody w prestiżo-
wych konkursach krajowych i międzynarodowych.
W roku 2010 przypada wielka, 200. rocznica po-
wstania szkoły, jest to więc kolejny powód, by rozpo-
częte już przygotowania do obchodów rocznicowych
kojarzone były z nową, odpowiednią do rangi uczelni
nazwą.
Na koniec pragnę podkreślić, że Akademia Mu-
zyczna spełnia wszystkie kryteria ustawowe potrzeb-
ne do tego, by stała się uniwersytetem, to znaczy
wymogi określone w Prawie o szkolnictwie wyższym,
gdzie jako warunek niezbędny do otrzymania statu-
su uniwersytetu z przymiotnikiem, w tym przypadku
uniwersytetu muzycznego, wskazuje się posiadanie
przez jednostki organizacyjne danej uczelni co naj-
mniej 6 uprawnień do nadawania stopnia doktora,
w tym co najmniej 4 w zakresie nauk objętych profi-
lem uczelni. Akademia Muzyczna ma te uprawnienia
w zakresie reżyserii dźwięku, dyrygentury, wokali-
styki, instrumentalistyki, kompozycji i teorii muzyki
oraz prawo nadawania tytułu doktora nauk huma-
nistycznych w zakresie nauk o sztuce.
W związku z powyższym posłowie Prawa i Spra-
wiedliwości z przyjemnością poprą projekt o nadaniu
Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w War-
szawie nazwy Uniwersytet Muzyczny Fryderyka
Chopina w Warszawie. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Lewicy, głos zabierze pani poseł
Krystyna Łybacka.
Poseł Krystyna Łybacka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Uniwersytet Mu-
zyczny Fryderyka Chopina. Czy słyszycie państwo,
jak pięknie to brzmi? I nie ma w melodii tych słów
ani jednego fałszywego tonu. Nie ma, bo być nie
może, dlatego że uczelnia inspirująca do tej dumnej
nazwy jest ze względu na swą bogatą historię, doro-
bek, całą plejadę znakomitych absolwentów, w pełni
predestynowana do tego, by stać się uniwersytetem.
Żeby tak mogło się stać, muszą być spełnione warun-
ki formalne. Również w tym względzie Akademia
Muzyczna im. Fryderyka Chopina w pełni czyni za-
dość tym wymogom. Jak już mówili moi przedmówcy,
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Projekt ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie
Poseł Krystyna Łybacka
ma prawo do nadawania stopnia naukowego doktora
w 6 dziedzinach: reżyserii dźwięku, dyrygentury,
wokalistyki, instrumentalistyki, kompozycji i teorii
muzyki oraz nauk humanistycznych w zakresie na-
uki o sztuce. Zatem jest naszym wielkim przywile-
jem, panie i panowie posłowie, że możemy, procedując
nad projektem tej ustawy, uczynić zadość oczekiwa-
niom – bardzo słusznym oczekiwaniom – społeczno-
ści akademickiej, aby Akademia Muzyczna im. Fry-
deryka Chopina mogła stać się Uniwersytetem Mu-
zycznym Fryderyka Chopina.
Wybitny polski poeta Cyprian Kamil Norwid
powiedział tak pięknie o patronie uczelni: rodem
warszawianin, sercem Polak, talentem świata oby-
watel.
Pozwólcie państwo, że w imieniu Klubu Poselskie-
go Lewicy, który w pełni popiera ten projekt ustawy,
złożę społeczności akademickiej jeszcze Akademii
Muzycznej, a za moment Uniwersytetowi Muzyczne-
mu Fryderyka Chopina serdeczne życzenia, by boga-
ty posadowieniem w Polsce i w Warszawie, silny tra-
dycją, dokonaniami, rozmaitymi talentami profeso-
rów oraz potencjałem artystycznym studentów mógł
stać się pożądanym przez studentów całego świata
uniwersytetem muzycznym. Dziękuję za uwagę.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go głos zabierze pan poseł Aleksander Sopliński.
Poseł Aleksander Sopliński:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
Przedstawiam pozytywną opinię o nadaniu nowej
nazwy Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina
w Warszawie – nazwy uniwersytetu.
Tak jak moje szanowne koleżanki i moi szanow-
ni koledzy mówili o historii akademii muzycznej, to
ja chciałbym nawiązać do ostatniego wystąpienia
pani poseł Łybackiej, która mówiła o tonach, że nie
ma nieprawidłowych tonów w tej uczelni. To fakt,
dlatego że nazwiska takich absolwentów, jak: Cho-
pin, Paderewski, Karłowicz, Grażyna Bacewicz czy
Lutosławski, Maklakiewicz, Wiłkomirski, Uniński,
Górecki, a także ich wykładowców, jak: Moniuszko,
Żeleński, Michałowski, Szeligowski, Wiłkomirski,
Kurkiewicz świadczą o wielkim dorobku naszej kul-
tury muzycznej – nie tylko polskiej, ale również
światowej.
Dlatego też z wielkim szacunkiem i z wielką sa-
tysfakcją wyrażam w imieniu klubu Polskiego Stron-
nictwa Ludowego pozytywną opinię w sprawie pro-
jektu, żeby akademia muzyczna była Uniwersytetem
Muzycznym w Warszawie. Dziękuję. (Oklaski)
159
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Chętnych do zadania pytań nie ma.
Czy pan poseł sprawozdawca chciałby zabrać głos?
Tak.
Pan poseł Tadeusz Sławecki, proszę bardzo.
Poseł Tadeusz Sławecki:
Panie Marszałku! Panie Posłanki i Panowie Po-
słowie! Chciałbym przede wszystkim podziękować za
tę jednomyślność, za bardzo wysoki poziom dyskusji
merytorycznej. Cieszę się, że przynajmniej takie
sprawy nie dzielą nas i apeluję, żebyśmy w tym cza-
sie, gdy będziemy przyjmować uchwałę w sprawie
ustanowienia roku 2010 Rokiem Fryderyka Chopina,
nie zapomnieli o uczelni, która nosi jego imię. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Zamykam dyskusję.
Dziękuję za jej jednomyślny przebieg i gratuluję
przedstawicielom Akademii Muzycznej im. Frydery-
ka Chopina w Warszawie, że swoimi działaniami
uzyskali taką akceptację Wysokiej Izby. (Oklaski)
Bardzo dziękuję.
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 15.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Nadzwyczajnej o stanowisku Senatu w sprawie
ustawy o zmianie ustawy Kodeks spółek handlo-
wych (druki nr 410 i 417).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
pana posła Jerzego Kozdronia.
Poseł Sprawozdawca Jerzy Kozdroń:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W imieniu Ko-
misji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach
mam zaszczyt przedstawić sprawozdanie o stanowi-
sku Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Ko-
deks spółek handlowych.
Senat Rzeczypospolitej Polskiej uchwałą z 11
kwietnia 2008 r. wprowadził do tekstu uchwalonej
przez Sejm w dniu 18 marca 2008 r. ustawy o zmia-
nie ustawy Kodeks spółek handlowych trzy popraw-
ki. Są to w istocie rzeczy poprawki redakcyjne, jed-
na stylistyczna. Wszystkie trzy poprawki są słuszne
i dlatego też komisja jednogłośnie postanowiła, żeby
je przyjąć.
Wnoszę, Wysoka Izbo, o przyjęcie zgłoszonych
przez Senat poprawek. Dziękuję. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
160 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Kodeks spółek handlowych
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo za syntetyczne przedstawienie
sprawozdania.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłuchamy 3-minutowych
oświadczeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwszy pan poseł Stanisław Chmielewski
– w imieniu klubu Platforma Obywatelska.
Proszę uprzejmie.
Poseł Stanisław Chmielewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Pan poseł sprawozdawca, zabierając głos, wskazał na
materię, którą w tej chwili omawiamy. Jesteśmy,
można powiedzieć, na kolejnym etapie działalności
legislacyjnej w zakresie zmiany Kodeksu spółek han-
dlowych, która stanowi implementację jednej z dy-
rektyw Parlamentu Europejskiego i Rady. To jest
dyrektywa w sprawie transgranicznego łączenia
spółek kapitałowych z 26 października 2005 r.
Trzeba powiedzieć tyle, że nasza praca wykonana
w poprzednim etapie została oceniona przez Senat
dobrze, w związku z tym, że poprawki, które zostały
zgłoszone, są jedynie udoskonaleniem naszej pracy.
I za to w imieniu Klubu Parlamentarnego Platformy
Obywatelskiej Senatowi dziękuję. Chcę jednocześnie
powiedzieć, że poprzemy te poprawki, gdyż dążenie
do tego, aby prawo stanowione w tej Izbie było jak
najlepsze, jest jak najbardziej właściwe.
Jednocześnie chcę zwrócić uwagę na to, że
w kolejnym punkcie porządku obrad Wysokiej Izby
będzie rozpatrywana ustawa, która jest kompaty-
bilna z materią zmienianą w Kodeksie spółek han-
dlowych, gdyż dotyczy reprezentacji pracowniczej,
jeśli chodzi o transgraniczne łączenie spółek. To
również cieszy, że możemy w taki właśnie sposób
– zbieżny, jeżeli chodzi o materię – tworzyć prawo,
bo zarówno jedna, jak i druga zmiana jest koniecz-
na, żeby dobrze mogły funkcjonować nowo powsta-
łe spółki.
Ze swojej strony chcę powiedzieć tylko tyle, że
każda zmiana kodeksu jest ważna, a ta zmiana jest
o tyle ważna, że powinna ułatwić dalszy rozwój na-
szego kraju, rozwój Europy, jak też w efekcie rozwój,
sądzę, całego świata po to, żeby można było żyć coraz
spokojniej. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Lewica głos zabierze pan poseł
Stanisław Rydzoń.
Poseł Stanisław Rydzoń:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoki Sej-
mie! W imieniu Klubu Poselskiego Lewica przedsta-
wię stanowisko wobec sprawozdania Komisji Nad-
zwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach o stano-
wisku Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy
Kodeks spółek handlowych, druki nr 410 i 417.
Jak przed chwilą stwierdził poseł sprawozdawca,
na posiedzeniu w dniu 11 kwietnia 2008 r. Senat
wniósł do ustawy trzy poprawki, które były przed-
miotem obrad Komisji Nadzwyczajnej. Komisja zare-
komendowała Sejmowi przyjęcie wszystkich trzech
poprawek.
Klub nasz zgadza się ze stanowiskiem komisji
i w głosowaniu poprze poprawki Senatu, gdyż mają
one charakter legislacyjny.
Wydaje się, że nie ma potrzeby omawiania tych
trzech poprawek, ponieważ byłoby to zbędne zajmowa-
nie czasu. Dziękuję uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go głos zabierze pan poseł Józef Zych.
Poseł Józef Zych:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Po tak precy-
zyjnym i jasnym przedstawieniu poprawek Senatu
właściwie niewiele mamy do powiedzenia, poza jed-
nym – że te poprawki popieramy, i to samo czyni klub
Polskiego Stronnictwa Ludowego. Głosować będzie-
my zatem za przyjęciem tych poprawek.
Przy okazji chciałbym powiedzieć, że 22 kwietnia
uczestniczyłem w Warszawie w spotkaniu m.in. rad-
ców prawnych i adwokatów. W trakcie tego spotkania
zastanawiano się nad podnoszeniem kwalifikacji za-
wodowych, ale poruszono też problem Kodeksu spół-
ek handlowych i skomplikowanych niektórych ure-
gulowań. Mówiono także o tej zmianie, której doko-
naliśmy. Prawnicy podkreślali, jak ogromne zadania
w tej chwili stoją przed tymi wszystkimi, którzy będą
uczestniczyć głównie w procesie tworzenia spółek
transgranicznych lub w ich działalności. Prawnicy
uznają, że te regulacje są bardzo ważne, ale jedno-
cześnie bardzo skomplikowane i wymagać będą wni-
kliwego podejścia zarówno sądów, jak i radców praw-
nych i adwokatów. Przy okazji mówiono także wiele
na temat potrzeby udziału prawników w procesie
legislacyjnym. Oby tylko wszystkie korporacje zawo-
dowe, prawnicze, chciały się w to włączyć, bo stwo-
rzyliśmy w Sejmie warunki do ich udziału w tworze-
niu prawa. Dziękuję. (Oklaski)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o uczestnictwie pracowników w spółce
powstałej w wyniku transgranicznego połączenia się spółek
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Zamykam dyskusję.
Do głosowania nad uchwałą Senatu przystąpimy
w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 16.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Po-
lityki Społecznej i Rodziny o stanowisku Senatu
w sprawie ustawy o uczestnictwie pracowników
w spółce powstałej w wyniku transgranicznego
połączenia się spółek (druki nr 409 i 425).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
panią poseł Izabelę Katarzynę Mrzygłocką.
Poseł Sprawozdawca
Izabela Katarzyna Mrzygłocka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić sprawozdanie Komisji Polityki Społecz-
nej i Rodziny dotyczące stanowiska Senatu w sprawie
ustawy o uczestnictwie pracowników w spółce po-
wstałej w wyniku transgranicznego połączenia się
spółek. Stanowisko Senatu jest opisane w druku sej-
mowym nr 409, natomiast sprawozdanie komisji jest
zawarte w druku nr 425.
Wysoka Izbo! Przypominam, że ustawa o uczest-
nictwie pracowników w spółce powstałej w wyniku
transgranicznego połączenia spółek to nowe prawo,
które ma za zadanie implementację przez Rzeczpo-
spolitą Polską przepisów dyrektywy Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z 26 października 2005 r. w spra-
wie transgranicznego łączenia się spółek kapitało-
wych, dotyczących uczestnictwa pracowników w spół-
ce powstałej w wyniku transgranicznego połączenia
się spółek.
Senatorowie wprowadzili do ustawy 9 poprawek.
Poprawki 1., 6., 7. i 9. mają charakter doprecyzowu-
jący i porządkujący. W poprawce 2. dodaje się, że wła-
ściwe do określenia terminu wyznaczenia członków
specjalnego zespołu negocjacyjnego jest także kie-
rownictwo zakładu spółki.
Poprawki Senatu: 3., 4., 5. i 8. mają charakter
merytoryczny i należy je rozpatrywać łącznie. Zmie-
rzają one do uchylenia przepisów, na podstawie któ-
rych członkami specjalnego zespołu negocjacyjnego
mogą zostać przedstawiciele organizacji związkowej
niebędący pracownikami spółki uczestniczącej, zain-
teresowanej spółki zależnej lub zakładu. Oczywiście
w ten sposób nie zamyka się możliwości uczestnictwa
w posiedzeniach zespołu negocjacyjnego przedstawi-
ciela organizacji związkowej reprezentatywnej w ro-
zumieniu ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych, ci przedstawiciele mogą
bowiem uczestniczyć w posiedzeniach jako eksperci.
Zdaniem sejmowej Komisji Polityki Społecznej i Ro-
dziny jest to dobre rozwiązanie.
161
Podsumowując, Komisja Polityki Społecznej i Ro-
dziny wnosi o przyjęcie ustawy o uczestnictwie pra-
cowników w spółce powstałej w wyniku transgra-
nicznego połączenia się spółek wraz z poprawkami
Senatu zapisanymi w druku nr 409. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję pani poseł.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 3-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Pani poseł Teresa Piotrowska zabierze głos w imie-
niu klubu Platforma Obywatelska.
Poseł Teresa Piotrowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dzisiejsza deba-
ta nad sprawozdaniem Komisji Polityki Społecznej
i Rodziny o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o uczestnictwie pracowników w spółce powstałej
z transgranicznego połączenia się spółek kończy
proces legislacyjny w parlamencie dostosowujący
polskie przepisy do wymogów dyrektywy Parlamen-
tu Europejskiego z października 2005 r. Przedłożo-
ny przez rząd projekt w sposób właściwy implemen-
tuje art. 16 wspomnianej dyrektywy, a także dyrek-
tywę 2001/86.
Poprawki wypracowane i przedłożone przez Senat
doprecyzowują zapisy poszczególnych artykułów.
Również zmiany merytoryczne, czyli poprawki 3., 4.,
5. i 8. zaproponowane przez Senat, są zasadne. Dla-
tego Klub Parlamentarny Platformy Obywatelskiej
przyjmuje proponowane zmiany i głosować będzie za
ich przyjęciem. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Prawo i Sprawiedliwość głos za-
bierze pan poseł Stanisław Szwed.
Poseł Stanisław Szwed:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Klubu
Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość przedsta-
wiam stanowisko dotyczące sprawozdania Komisji
Polityki Społecznej i Rodziny o stanowisku Senatu
w sprawie ustawy o uczestnictwie pracowników w spół-
ce powstałej w wyniku transgranicznego połączenia
się spółek.
Klub Prawo i Sprawiedliwość poprze poprawki,
które doprecyzowują ustawę pod względem legisla-
cyjnym, tj. poprawki 1., 2., 6., 7. i 9., choć mamy
wątpliwości co do poprawki 9. Wydaje się, że rozwią-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o uczestnictwie pracowników w spółce
162 powstałej w wyniku transgranicznego połączenia się spółek
Poseł Stanisław Szwed
zanie przyjęte przez Sejm mogło też pozostać, ale
jeżeli jest taka wola komisji, to poprzemy również
tę poprawkę.
Problem, który wynikł, dotyczy art. 10, zgodnie
z którym członkami specjalnego zespołu negocjacyj-
nego mogą być przedstawiciele organizacji związko-
wej reprezentatywnej w rozumieniu art. 6 ustawy
o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospo-
darczych. Również w wersji przesłanej do Senatu
mieliśmy zapis w pkt 6, że większość w specjalnym
zespole negocjacyjnym powinni stanowić pracownicy
spółek uczestniczących, zainteresowanych spółek
zależnych lub zakładu. Senat postanowił zlikwido-
wać możliwość, aby w specjalnym zespole negocjacyj-
nym mogli uczestniczyć przedstawiciele reprezenta-
tywnej organizacji związkowej. Uważamy, że to jest
niedobre rozwiązanie, z prostej przyczyny – wiemy,
że w takich zespołach negocjacyjnych powinni uczest-
niczyć najlepsi fachowcy również w odniesieniu do
organizacji związkowych. Stąd ograniczenie tego tyl-
ko do zakładu pracy, gdzie, jak wiemy, po stronie
pracodawców występują duże firmy prawnicze, wy-
daje się niedobrym rozwiązaniem. Dlatego popieramy
to przedłożenie, które wyszło z Sejmu – aby również
przedstawiciele organizacji związkowych reprezen-
tujących związki zawodowe mogli w takim zespole
uczestniczyć. Wydaje mi się, że nie ma potrzeby, aby-
śmy ingerowali w statuty związków zawodowych,
które same decydują, kogo do takiego zespołu nego-
cjacyjnego mogą powołać, tym bardziej że w pkt 6
wyraźnie było zapisane, że większość w specjalnym
zespole negocjacyjnym powinni stanowić pracowni-
cy spółek uczestniczących. Według naszego stano-
wiska przyjęcie rozwiązania, że mogą to być eksper-
ci z organizacji związkowych, nie jest wystarczają-
cym argumentem, ażeby tę zmianę, ten zapis odrzu-
cić. Dlatego klub Prawo i Sprawiedliwość będzie
głosował przeciwko przyjęciu poprawek 3., 4., 5. i 8.,
które będą poddane pod głosowanie łącznie. Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Lewica głos zabierze pan poseł
Tadeusz Motowidło.
Poseł Tadeusz Motowidło:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Chciałbym w imieniu Klubu Poselskiego Lewica
przedstawić stanowisko wobec poprawek Senatu
w sprawie ustawy o uczestnictwie pracowników
w spółce powstałej w wyniku transgranicznego po-
łączenia się spółek.
Mój klub po rozpatrzeniu tych poprawek będzie
głosował za przyjęciem poprawek: 1., 2., 7., 9. i 10.
Nie będziemy głosować za przyjęciem poprawek: 3.,
4., 5. i 8. Bardzo krótko, ponieważ ta sprawa już tu
była omawiana. Otóż nie może być tak, że kiedy wła-
śnie w tych spółkach będą w najbliższym czasie po-
dejmowane bardzo ważne przedsięwzięcia, jeśli cho-
dzi o ich funkcjonowanie, pozbywa się reprezenta-
tywności organizacji związkowych, w związku z tym,
że te organizacje nie dysponują odpowiednimi fa-
chowcami; chodzi o ludzi przygotowanych do tego
typu dyskusji, gdzie między innymi będą zapadać
decyzje, jeśli chodzi o funkcjonowanie tych spółek,
przekształcenie, pewne zmiany w zakresie działalno-
ści tych spółek. Dlatego też bardzo ważna byłaby
decyzja Sejmu o odrzuceniu tych poprawek Senatu,
tak jak powiedziałem, i tutaj jest stanowisko najwięk-
szych central związkowych działających w naszym
kraju, które z niepokojem przyjmują to stanowisko
i zwracają się o to – między innymi w komisji ta spra-
wa była omawiana – aby tych poprawek nie poprzeć.
Dlatego też w imieniu klubu chciałbym powie-
dzieć, że będziemy głosować za nieprzyjęciem popra-
wek: 3., 4., 5. i 8. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go głos miała zabrać pani poseł Ewa Kierzkowska,
ale nie zabierze.
W związku z tym przechodzimy do pytań.
Zgłosił się pan poseł Sławomir Kopyciński z klubu
Lewica.
Proszę o zadanie pytania.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Problematyka
transgranicznego łączenia spółek łączy się z trud-
ną problematyką ochrony interesów pracowników
w tego rodzaju podmiotach. W związku ze stop-
niem skomplikowania prawnego i faktycznego tej
problematyki Wysoka Izba zadecydowała o możli-
wości uczestniczenia w specjalnym zespole nego-
cjacyjnym również przedstawicieli związkowej or-
ganizacji reprezentowanej stosownie do przepisów
o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospo-
darczych niebędących pracownikami spółki uczest-
niczącej, zainteresowanej spółki zależnej lub za-
kładu. Propozycja Senatu zmierzająca do wyelimi-
nowania przedstawicieli organizacji związkowej
niebędących pracownikami podmiotów zaangażo-
wanych w proces łączenia jest uzasadniona chęcią
nieobciążania kosztami uczestnictwa w pracach
zespołu negocjacyjnego pracodawców tychże przed-
stawicieli. Stąd też moje pytanie do sprawozdawcy:
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach
dotyczących pomocy publicznej oraz ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
Poseł Sławomir Kopyciński
Czy rzeczywiście nie ma potrzeby uczestnictwa
w zespole negocjacyjnym przedstawicieli reprezen-
tatywnych organizacji związkowych, dysponują-
cych przecież o wiele większymi możliwościami,
jeżeli chodzi o delegowanie do komisji negocjacyj-
nych osób dysponujących fachową wiedzą z zakre-
su regulacji prawnych, uwarunkowań ekonomicz-
nych związanych właśnie z powstawaniem spółek
transgranicznych? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Proszę panią poseł sprawozdawcę o zabranie głosu.
Pani poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka.
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Odpowiadając na
pytanie pana posła, chciałabym powiedzieć, że nie
ma to na celu zmniejszenia roli związków zawodo-
wych w takiej spółce, natomiast chodzi o to, żeby
zwiększyć rolę tych związków i tych pracowników
będących członkami związków, którzy pracują w da-
nej spółce. Czyli organizacje związkowe mogą dele-
gować do pracy, ale jako ekspertów. Chodzi o to, żeby
pracownicy najbardziej zainteresowani tym, co się
dzieje w spółce, mieli większą rangę. Dziękuję bar-
dzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Zamykam dyskusję.
Do głosowania nad uchwałą Senatu przystąpimy
w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 17.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Rolnictwa i Rozwoju Wsi o stanowisku Senatu
w sprawie ustawy o zmianie ustawy o postępo-
waniu w sprawach dotyczących pomocy publicz-
nej oraz ustawy o podatkach i opłatach lokal-
nych (druki nr 408 i 414).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
pana posła Stanisława Steca.
Poseł Sprawozdawca Stanisław Stec:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam zaszczyt
w imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przed-
163
stawić stanowisko odnośnie do poprawek Senatu do
ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w spra-
wach dotyczących pomocy publicznej oraz ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych.
W dniu 22 kwietnia Komisja Rolnictwa i Roz-
woju Wsi rozpatrzyła dwie poprawki Senatu do
ustawy. Poprawka 1. zmierza do uściślenia ust. 3a
dodawanego do art. 5 ustawy o postępowaniu
w sprawach dotyczących pomocy publicznej. Wpro-
wadzając tę poprawkę, Senat uwzględnia stanowi-
sko Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,
który wskazał na możliwe wątpliwości interpre-
tacyjne związane z brzmieniem dodawanego prze-
pisu.
Natomiast poprawka nr 2 jest związana z doko-
naną nowelizacją przepisu upoważniającego w art. 20d
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Na pod-
stawie dotychczas obowiązującej delegacji ustawo-
wej wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów
z 23 lipca 2007 r. w sprawie udzielania przez gminy
zwolnień od podatku od nieruchomości stanowią-
cych regionalną pomoc inwestycyjną. Sejm, dokonu-
jąc nowelizacji przepisu upoważniającego, nie utrzy-
mał czasowo w mocy przepisów wykonawczych wy-
danych na podstawie dotychczas obowiązującego
upoważnienia ustawowego. Zasady techniki prawo-
dawczej przewidują możliwość czasowego utrzyma-
nia w mocy dotychczasowych przepisów. Mając na
względzie reguły rządzące obowiązywaniem rozpo-
rządzenia i zasady techniki prawodawczej, Senat
proponuje dodanie do ustawy przepisu przejściowe-
go, czasowo utrzymującego w mocy dotychczasowe
rozporządzenie.
Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi, po rozpatrze-
niu tych dwóch poprawek, jednogłośnie zaopiniowała
Wysokiej Izbie ich przyjęcie. W związku z tym zwra-
cam się do Wysokiej Izby o poparcie stanowiska Ko-
misji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję panu posłowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 3-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
W imieniu klubu Platforma Obywatelska głos za-
bierze pan poseł Stanisław Żmijan. Dobrze mówię?
Dobrze mówię i pan poseł jest, i zabierze głos.
Proszę bardzo.
Poseł Stanisław Żmijan:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W imieniu Klu-
bu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej przed-
stawiam stanowisko klubu w sprawie uchwały Sena-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach
164 dotyczących pomocy publicznej oraz ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
Poseł Stanisław Żmijan
tu Rzeczypospolitej dotyczącej ustawy o zmianie
ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących po-
mocy publicznej oraz ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych.
Senat Rzeczypospolitej Polskiej do uchwalonej
przez Wysoki Sejm ustawy wprowadził dwie popraw-
ki, które szczegółowo omówił pan poseł sprawozdaw-
ca. Wobec faktu, że poprawki te mają charakter do-
precyzowujący, a jednocześnie czynią uchwalony
projekt ustawy legislacyjnie lepszym, mój klub, Klub
Parlamentarny Platformy Obywatelskiej, będzie gło-
sował za ich przyjęciem. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
A w imieniu klubu Prawo i Sprawiedliwość głos
zabierze pan poseł Robert Telus.
Poseł Robert Telus:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić stanowisko Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość wobec poprawek Senatu Rze-
czypospolitej Polskiej w sprawie ustawy o zmianie
ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących po-
mocy publicznej oraz ustawy o opłatach i podatkach
lokalnych. Poprawki te były omówione już wcześniej.
Są dwie poprawki: jedna uściślająca, a druga porząd-
kująca, dotycząca przejściowego przepisu mającego
na celu zapewnienie kompletności systemu prawa.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Cała ta ustawa
oraz analizowane poprawki zaproponowane przez
Senat wprowadzają rozwiązanie prawne mające
usprawnić przyznawanie pomocy de minimis oraz
dostosowanie regulacji w tym zakresie do prawa Unii
Europejskiej. Dlatego Klub Parlamentarny Prawo
i Sprawiedliwość będzie głosował za przyjęciem ni-
niejszych poprawek. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Lewica głos zabierze pan poseł
Romuald Ajchler.
Poseł Romuald Ajchler:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu klubu
Lewica chcę oświadczyć, iż klub Lewicy zgadza się
z decyzją sejmowej komisji rolnictwa, która w spra-
wozdania omówiła wspomniane poprawki i zareko-
mendowała ich przyjęcie. Rzeczywiście jest tak, po-
dzielamy ten pogląd, że gdybyśmy nie przyjęli tych
poprawek zgłoszonych przez Senat na wniosek Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów, istniałaby
wątpliwość interpretacyjna. W związku z powyższym
pierwsza poprawka właśnie zmierza do tego, aby nie
było tutaj możliwości różnej interpretacji przepisu.
Druga sprawa, na którą wskazuje Senat, to spra-
wa przepisów przejściowych. Mówił o tym pan poseł
sprawozdawca, dlatego nie będę omawiał tej drugiej
części, podzielam ten pogląd.
Klub Lewica poprze przyjęcie przedstawionych
przez Senat poprawek. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu Polskiego Stronnictwa Ludowego głos
zabierze pan poseł Leszek Deptuła.
Poseł Leszek Deptuła:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam przyjem-
ność ustosunkować się w imieniu klubu Polskiego
Stronnictwa Ludowego do stanowiska Senatu w spra-
wie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w spra-
wach dotyczących pomocy publicznej oraz ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych.
Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego opowie się
za przyjęciem poprawek Senatu. Te dwie poprawki
poprawiają wartość ustawy. Pierwsza poprawka do-
tyczy możliwości interpretacyjnych, natomiast druga
wprowadziła okres przejściowy.
Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego zgadza się
z uwagami Senatu i wniesionymi poprawkami. Dla-
tego też będzie głosował za przyjęciem poprawek
zaproponowanych przez Senat. Bardzo serdecznie
dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Do zadania pytania zapisał się pan poseł Sławo-
mir Kopyciński, reprezentujący klub Lewica.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Pośle Spra-
wozdawco! Poprawka nr 1 do ustawy ma zmierzać do
uściślenia ust. 3a dodawanego do art. 5. Wspomniany
ustęp odnosi się do sytuacji, w której wartość fak-
tycznie udzielonej pomocy de minimis jest inna niż
wskazana w wydanym w trybie art. 5 zaświadczeniu
o pomocy de minimis. W uzasadnieniu stanowiska
Senatu wskazano, że mogą zaistnieć wątpliwości in-
terpretacyjne związane z brzmieniem dodawanego
ustępu.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach
dotyczących pomocy publicznej oraz ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Oświadczenia poselskie
Poseł Sławomir Kopyciński
W związku z powyższym prosiłbym pana posła
sprawozdawcę o wyjaśnienie, na czym mogą polegać
wskazane przez Urząd Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów wątpliwości związane ze zmianą treści
zaświadczeń o wielkości pomocy de minimis. Dzięku-
ję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
O zabranie głosu proszę pana posła sprawozdaw-
cę Stanisława Steca.
Poseł Stanisław Stec:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W mojej ocenie
poprawka nr 1 ma charakter bardziej legislacyjny
i językowy, gdyż zakłada, żeby nie powtarzać w ar-
tykule dwa razy „pomoc de minimis”, tylko zamiast
tego odnieść do treści ust. 3. W związku z tym jest
w mojej ocenie bardziej poprawna legislacyjnie. Dzię-
kuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Zamykam dyskusję.
Do głosowania nad uchwałą Senatu przystąpimy
w bloku głosowań.
Na tym zakończyliśmy rozpatrywanie punktów
porządku dziennego zaplanowanych na 24 kwiet-
nia br.
Informuję, że zgłosili się posłowie w celu wygłosze-
nia oświadczeń poselskich. Są to: Artur Górski, Ro-
muald Ajchler, Witold Namyślak, Jan Filip Libicki,
Adam Gawęda, Tomasz Smolarz, Barbara Bartuś,
Waldemar Wrona, Waldemar Andzel, Marek Krząka-
ła, Zbigniew Chmielowiec, Łukasz Zbonikowski, Mi-
chał Stuligrosz, Henryk Siedlaczek i Stanisław Stec.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie jeszcze
wygłosić oświadczenie?
Zgłasza się pan poseł, zatem dopisujemy go do li-
sty jako 16.
Czy ktoś jeszcze? Nie widzę chętnych.
(Poseł Stanisław Stec: Nie ma tylu osób na sali,
panie marszałku.)
To jest już inny problem, panie pośle. Będziemy
go rozpatrywać w momencie, kiedy przyjdzie kolej na,
jak widać, chyba samych kolegów, bo koleżanki po-
stanowiły dzisiaj nie przemawiać.
Zaczynamy.
Jako pierwszy tradycyjnie wystąpi pan poseł Ar-
tur Górski, Prawo i Sprawiedliwość.
165
Poseł Artur Górski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W tym roku
przypada 120. rocznica śmierci wybitnego polityka
polskiego Kazimierza Grocholskiego, którego w dru-
giej połowie XIX w. nazywano regimentarzem prawi-
cy polskiej i chorążym Koła Polskiego w parlamencie
wiedeńskim. Gdy przyglądam się tej barwnej postaci
przez 20 lat kierującej sprawami polskimi we Lwowie
i Wiedniu, współtworzącej i przewracającej porządek
w ówczesnych cesarskich gabinetach ministerial-
nych, to jakbym widział Jarosława Kaczyńskiego,
który przewodzi współczesnej polskiej centroprawicy.
Cechują go podobne siła woli i charakter, choć poglą-
dy ma nieco inne. Grocholski był jednym z twórców
i przywódców konserwatywnego stronnictwa ziemian
Galicji Wschodniej, zwanych Podolakami.
Syn rotmistrza austriackiego Feliksa i Józefy
z Grzymałtów skończył prawo na uniwersytecie we
Lwowie, a w 1839 r. uzyskał stopień naukowy doktora.
Choć w młodości sympatyzował z ideą walki powstań-
czej, to jednak jako szef Komitetu Akademickiego
zwalczał wśród młodzieży tendencje radykalne.
W Sejmie Krajowym Grocholski zasiadał od 1861 r.,
wybrany przez wielką własność okręgu tarnopolskie-
go. W późniejszych latach przewodniczył najważniej-
szym komisjom: administracyjnej, gminnej i adreso-
wej. Należał m.in. do twórców ustaw: gminnej, szkol-
nej, propinacyjnej, drogowej i łowieckiej. Na długo
ukształtowały one rzeczywistość galicyjską. Nie ma
wątpliwości, że przez wiele lat Grocholski wywierał
zasadniczy wpływ na prace Sejmu Krajowego.
W parlamencie austriackim zasiadał od 1862 r.,
6 lat później został prezesem Koła Polskiego. Jak pi-
sał Ludwik Dębicki, Grocholski przewodził reprezen-
tacji przeważnie szlacheckiej, polskiej w obcym par-
lamencie, jakby na to, aby światu, różnym szczepom,
plemionom i stronnictwom dać wzór karności, powa-
gi i rozwagi, miary i stałości, statecznej obrony wła-
snych, a poszanowania praw cudzych, miłości swobód
ze zrozumieniem ładu, siły i porządku w państwie,
zwłaszcza zaś poszanowania tego, czego sejmy szla-
checkie nie szanowały prawie w ogóle: praw korony
i czci majestatu. Wódz kohorty naszych posłów był
jednak bardziej graczem politycznym niż ideologiem
czy myślicielem. Jak zauważa Kazimierz Chłędowski,
Grocholski był typem podolskiego szlachcica polskie-
go, który miał wszystkie wyobrażenia i zalety Pola-
ka, ale od Rusinów wziął chytrość i przebiegłość.
Dzięki tej jego przebiegłości Koło Polskie jako partia
propaństwowa współtworzyło kilka gabinetów po-
nadpartyjnych i konserwatywno-prawicowych.
Hrabia Grocholski był szlachcicem z postaci, z tra-
dycji i ze stroju, rzekłbyś – z krwi i kości. Gdy w kwiet-
niu 1871 r. został pierwszym ministrem dla Galicji,
nie zdjął kontusza dla munduru o złotym kołnierzu.
Ponoć gdy miał zostać tym ministrem, postawił
Franciszkowi Józefowi warunek, że zachowa strój
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
166 Oświadczenia poselskie
Poseł Artur Górski
polski, który całe życie nosił. Cesarz miał chętnie
zgodzić się na tę prośbę i po raz pierwszy widziano
wtedy kontusz w ławie ministerialnej.
Jako minister dla Galicji Grocholski był rzeczy-
wistym opiekunem i orędownikiem kraju w rządzie.
Bronił galicyjskiej autonomii wobec zakusów wiedeń-
skiego centralizmu, a także zniósł ostatnie ograni-
czenia w używaniu języka polskiego na Uniwersyte-
cie Lwowskim oraz na Akademii Technicznej we
Lwowie. Ponadto kiedy był ministrem, postanowiono
utworzyć w Krakowie Akademię Umiejętności. Jak
pisał Henryk Wereszycki, w tamtym czasie polityka
galicyjska święciła swe triumfy. Grocholski odszedł
z funkcji ministra po kilku miesiącach, wraz z upad-
kiem gabinetu. Gdy znalazł się w opozycji, występo-
wał jako jeden z jej przywódców w obronie konkorda-
tu i uposażenia duchowieństwa, a przeciwko rozwo-
dom i legalizacji masonerii.
Szef Koła Polskiego był zdecydowanym przeciw-
nikiem wyborów bezpośrednich. W 1873 r. w imieniu
polskich posłów odrzucił propozycję pewnych konce-
sji dla Galicji w zamian za poparcie demokratycznej
reformy wyborczej do Rady Państwa. Był także prze-
ciwnikiem panslawizmu, który postrzegał jako na-
rzędzie polityki rosyjskiej wobec Wiednia. Uważał
Rosję za głównego wroga Polaków i, aby postawić
trwałą tamę moskiewskiemu panowaniu, zachęcał
polityków austriackich do zbrojnego przeciwstawie-
nia się ekspansji rosyjskiej.
Grocholski nie był przychylny nazbyt liberalnym
i zadufanym w sobie Stańczykom. Ich politykę okre-
ślił jako niebezpieczne eksperymenty nowatorstwa
i fantazję posłów krakowskich. Ale nie kto inny, tyl-
ko on właśnie doprowadził w 1881 r. do sojuszu Stań-
czyków z Podolakami, do trwałej integracji obozu
prawicy polskiej w parlamencie wiedeńskim pod swo-
im przywództwem. Można powiedzieć, że był on tym,
który zorganizował polskich konserwatystów i dał
im siłę, z którą liczono się w cesarstwie austro-wę-
gierskim. Grocholski, jeszcze bardziej niż Jarosław
Kaczyński, bujny indywidualizm polski ujął w woj-
skowy rygor i zakonny posłuch, z kupy sejmowej
o różnych barwach i różnych myślach stworzył sze-
reg, aby iść zwarto wśród obcych żywiołów i przeciw-
nych prądów. Kołu Polskiemu nadał spoistość, zwią-
zał solidarnie różne odłamy konserwatystów, wy-
tknął kierunek działania i myślenia politycznego,
któremu prawica polska została wierna jeszcze długo
po jego śmierci.
Jaki był Kazimierz Grocholski? Jako człowiek był
solidny, niesamowicie uczciwy i pracowity. Jako po-
lityk był twardy i działał konsekwentnie, choć nie-
kiedy brakowało mu giętkości. Jako Polak był nie-
złomny i wierny tradycji. Ceniono go, szanowano
i w Galicji, i w Wiedniu, szczególnie za upór i dotrzy-
mywanie słowa, choć – w przeciwieństwie do Jarosła-
wa Kaczyńskiego – nie umiał dobrze przemawiać.
Zmarł nagle 10 grudnia 1888 r. Niech na trwałe wej-
dzie do panteonu wielkich polityków i przywódców
polskiej prawicy. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos zabierze pan poseł Romuald Ajchler, klub
Lewica.
Poseł Romuald Ajchler:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! 11 kwietnia 2008 r.
w Sierakowie Wielkopolskim rozpoczęły się obchody
650-lecia nadania praw miejskich. Obchody jubile-
uszowe będą trwały niemal przez cały 2008 r. W tym
okresie mieszkańcy Sierakowa, a także przebywający
tam goście, będą mogli zapoznać się z historią mia-
sta, uczestniczyć w uroczystościach organizowanych
przez władze miasta, a także, jak zapewniają orga-
nizatorzy, przeżyć niezapomniane chwile.
Dlatego też, jako mieszkaniec tej ziemi i tego mia-
sta, zapraszam wszystkich, którzy nie zdecydowali
o sposobie spędzenia urlopu, do Sierakowa, miasta
urokliwego, otoczonego nieskażoną przyrodą. Zapra-
szam do krainy 100 jezior, którą jest ziemia powiatu
międzychodzkiego.
Wysoka Izbo! Aby nadać szczególny charakter
uroczystościom i upamiętnić obchody 650-lecia nada-
nia praw miejskich, chcę Wysoką Izbę zapoznać
z bardzo skróconą, z uwagi na ograniczony czas mo-
jego oświadczenia, historią miasta.
Pierwsze zapisy o Sierakowie nad Wartą pochodzą
z 1388 r., a dokument o nadaniu praw miejskich mia-
stu Sieraków wystawiony został przez króla Włady-
sława Jagiełłę 24 czerwca 1416 r. na prośbę właści-
ciela części dóbr sierakowskich Dobrogosta z Szamo-
tuł herbu Nałęcz. Z treści nadania dowiadujemy się,
że pierwszy akt lokacji miasta został wydany przez
króla Kazimierza Wielkiego, panującego w latach
1333–1370, lecz został zniszczony przez pożar. Do-
tychczasowe zapisy w literaturze opisującej historię
Sierakowa zakładają, że założycielami miasta i jego
współwłaścicielami do XV w. byli członkowie rodu
Nałęczów, posiadający okoliczne miejscowości: Sza-
motuły, Obrzycko, Ostroróg. Jednak historia miasta
jest znacznie bardziej złożona. O tej złożoności i nie-
jasnościach w historii miasta możemy się dowiedzieć,
zapoznając się z pracą prof. Janusza Bieniaka, bada-
cza czasów średniowiecznych z Uniwersytetu Miko-
łaja Kopernika w Toruniu i Uniwersytetu Warszaw-
skiego, prof. Zdzisława Kaczmarczyka, Stanisława
Piekarczyka i wielu innych badaczy czasów średnio-
wiecza, w tym także autorytetów kościoła, takich jak
ks. prof. Józef Nowicki, który twierdzi, iż pierwszy
kościół w Sierakowie powstał w XII w. Cokolwiek by
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Romuald Ajchler
powiedzieć, historia Sierakowa jest bardzo ciekawa
i warto się z nią zapoznać.
Aby zachęcić panie i panów posłów do odwiedze-
nia miasta, podam kilka ważnych wydarzeń, jakie
historycy odnotowali, z dziejów miasta:
— 1358 r. – domniemana data lokacji miasta;
— 1416 r. – król Władysław Jagiełło na prośbę
Dobrogosta odnawia w Kościanie dokumenty i przy-
wileje dotyczące praw miejskich Sierakowa;
— 1423 r. – przywilej Dobrogosta i jego żony Świę-
tochny – nadanie mieszkańcom Sierakowa na wiecz-
ne czasy prawa do łąk, pastwisk, wód, drzew, drew
i jezior;
— 1450 r. – całość dóbr sierakowskich kupuje Łu-
kasz I Górka herbu Łodzia, wojewoda poznański,
wywodzący się z Miejskiej Górki;
— 1513 r. – potwierdzenie przywileju założenia
miasta Sierakowa przez Zygmunta Starego;
— 1571 r. – Łukasz III Górka sprzedaje Siera-
ków;
— 1619 r. – ufundowanie kościoła i zakonu ber-
nardynów przez Piotra Opalińskiego;
— 1650 r. – otwarcie 3-letniego gimnazjum;
— 1658 r. – przyjazd króla Kazimierza z małżon-
ką i ich pobyt w Sierakowie 7–25 czerwca;
— 1705 r. – przemarsz wojsk szwedzkich i rosyj-
skich.
Wysoka Izbo! Z uwagi na upływający czas nie je-
stem w stanie podać wszystkich dat, które są wymie-
nione w informacji o tym tak wspaniałym mieście.
Ale rok 2008 to rok obchodów 650-lecia, jak powie-
działem. W tym czasie następujące osoby pełnią zna-
czące funkcje i mają wpływ na zdecydowany rozwój
miasta. Burmistrzem miasta jest Mieczysław Trafis,
przewodniczącym rady miasta – Grzegorz Adamczak,
komendantem straży pożarnej – Stefan Lubik, pro-
boszczem parafii sierakowskiej – ksiądz kanonik
Zbigniew Woźniak. Radni powiatu międzychodzkie-
go (Dzwonek) – już kończę, panie marszałku – to
Mieczysław Buda i Remigiusz Pawelczak. Radnym
sejmiku wojewódzkiego jest Zbigniew Ajchler, Anna
Nowicka jest przewodniczącą Rady Powiatu Między-
chodzkiego, a Julian Mazurek jest starostą między-
chodzkim. Romuald Ajchler jest posłem na Sejm
czterech kadencji, a także mieszkańcem Sierakowa.
Z tego miejsca chciałem wszystkim mieszkańcom
Sierakowa z okazji 650-lecia miasta złożyć najser-
deczniejsze życzenia. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Głos zabierze pan poseł Witold Namyślak, Plat-
forma Obywatelska, jeśli przybędzie.
Jan Filip Libicki podobnie.
Pan poseł Adam Gawęda, Prawo i Sprawiedliwość
– obecny.
167
Poseł Adam Gawęda:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Moje
oświadczenie dotyczy realizacji priorytetowego rzą-
dowego zadania – inwestycji celu publicznego, jakim
jest „Program dla Odry 2006” – „Zbiornika przeciw-
powodziowego Racibórz na rzece Odrze w woj. ślą-
skim”, które zostało wpisane na listę indykatywną
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oraz do centralnego rejestru zadań rządowych.
Szereg nierozstrzygniętych w tym zakresie spraw
społecznych związanych z wykupami gruntów, bu-
dynków i infrastruktury gmin może spowodować
znaczne opóźnienie w realizacji tej inwestycji, co gro-
zi zwrotem około 200 mln euro pochodzących ze środ-
ków zewnętrznych oraz – co najważniejsze – nadal
nierozwiązany będzie problem ochrony przeciwpowo-
dziowej górnej i środkowej Odry, od powiatu wodzi-
sławskiego, raciborskiego aż po Wrocław.
Mając powyższe na uwadze, oświadczam, iż
rząd RP powinien podjąć natychmiastowe i sku-
teczne działania w celu rozwiązania następujących
problemów.
Rozbieżności prawne pomiędzy inwestorem, tzn.
Regionalnym Zarządem Gospodarki Wodnej w Gli-
wicach, a wysiedlanymi mieszkańcami i gminą Lu-
bomia, mającą swoją infrastrukturę w czaszy zbior-
nika Racibórz, w zakresie właściwego określonego
kryterium oceny wartości gruntów, nieruchomości,
budynków i innych obiektów istniejącej infrastruk-
tury, tj. inwestor zbiornika Racibórz (RZGW) stoi
w tym względzie na stanowisku wyłącznego stosowa-
nia do wyceny ww. obiektów prawa polskiego, a w szcze-
gólności ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami, opierając się na operacie
szacunkowym rzeczoznawcy majątkowego, który sto-
suje metody wyceny – rynkową lub odtworzeniową
– z uwzględnieniem stopnia zużycia tych obiektów.
Mieszkańcy oraz gmina Lubomia uważają, że wy-
sokość odszkodowania za budynki mieszkalne, go-
spodarcze oraz urządzenia istniejącej infrastruktury
gminnej, tj. drogi, sieci wodociągowe, kanalizacyjne,
budynki użyteczności gminnej itp., powinna odpo-
wiadać wartości odtworzeniowej, bez uwzględnienia
stopnia ich zużycia.
Wybór odszkodowania pieniężnego bądź też uzy-
skanie substancji zamiennej od inwestora powinno
zależeć od woli właściciela nieruchomości lub urzą-
dzenia. Podstawę prawną zastosowania takich roz-
wiązań stanowi umowa pożyczki z dnia 11 maja 2007 r.
pomiędzy rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Mię-
dzynarodowym Bankiem Odbudowy i Rozwoju,
współfinansującym przesiedlenia. Zgodnie z tą umo-
wą „Plan przesiedleń i rehabilitacji” oznacza plan
przesiedlenia przyjęty przez pożyczkobiorcę, tj. rząd
Rzeczypospolitej Polskiej, z sierpnia 2005 r., określa-
jący w niniejszym dokumencie środki niezbędne dla
zapewnienia, że osoby poszkodowane działaniami
prowadzonymi w ramach projektu otrzymają w jak
najkrótszym terminie i skutecznie rekompensatę
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
168 Oświadczenia poselskie
Poseł Adam Gawęda
o wartości pełnych kosztów przesiedlenia za utratę
majątku wynikającego bezpośrednio z projektu, po-
moc taką jak np. zasiłek na sfinansowanie przepro-
wadzki w czasie przesiedlenia, mieszkanie w budyn-
ku lub domu bądź działkę pod budowę domu lub też,
jeżeli to konieczne, działkę rolną, których parametry
produkcyjne, lokalizacyjne oraz inne czynniki są co
najmniej równe parametrom dotychczasowego za-
mieszkania, a także otrzymają ofertę zapewnienia
im wsparcia po przesiedleniu na okres przejściowy,
obliczony na podstawie zasadnego oszacowania czasu
potrzebnego na odtworzenie ich środków do życia
i jego poziomu, oraz otrzymają wsparcie, poza wyżej
wymienionymi rekompensatami, umożliwiające ich
dalszy rozwój, takie jak uzbrojenie terenu, możliwość
otrzymania kredytu, możliwość podjęcia pracy.
Jeśli nawet postanowienia umowy pożyczki nie
przewidywały odszkodowania na poziomie pełnych
kosztów przesiedlenia, wówczas odszkodowanie prze-
widziane przez prawo polskie powinno być posiłko-
wane dodatkowymi środkami dla wyrównania pozio-
mu pełnych kosztów przesiedlenia, przewidzianych
na mocy przepisów Banku Światowego. Nawet w sy-
tuacji, gdy umowa pożyczki nie przewidywała zasto-
sowania przepisów Banku Światowego w kwestii
wywłaszczeń, wyeliminowanie różnic pomiędzy prze-
pisami prawa polskiego a regulacjami Banku Świa-
towego według opinii ekspertów jest możliwa.
Oczekiwania od inwestora, tzn. RZGW, przez wła-
ścicieli gruntów rolnych w czaszy zbiornika Racibórz
odszkodowania pieniężnego za grunty rolne w wyso-
kości wynikającej z przeznaczenia tych gruntów na
cele inwestycyjne, tj. pod budowę inwestycji celu pu-
blicznego pn. „Zbiornik przeciwpowodziowy Racibórz
na rzece Odrze w woj. śląskim”.
Dotychczasowy wykup tych gruntów wg cen wy-
nikających z porównania ich z cenami innych grun-
tów rolnych w najbliższej okolicy nie jest zgodny
z aktualnym i przyszłym statusem prawnym grun-
tów pod budowę zbiornika Racibórz. Cena gruntu nie
jest bowiem uzależniona od jego klasy i sposobu użyt-
kowania, ponieważ wykupy są dokonywane na cele
inwestycyjne zgodnie z zapisem w decyzji lokaliza-
cyjnej. Zbiornik Racibórz jest inwestycją celu publicz-
nego rangi rządowej objętą decyzją lokalizacyjną
wojewody śląskiego, z której jasno wynika charakter
tego przedsięwzięcia jako inwestycji, a ponadto jest
częścią wieloletniego programu rządowego pn. „Pro-
gram dla Odry 2006”. (Dzwonek)
Panie marszałku, z uwagi na ważność tego tema-
tu proszę pozwolić...
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Na pewno jest bardzo ważny, ale czas...
Poseł Adam Gawęda:
...na dokończenie.
Został on wpisany w centralnym rejestrze zadań
rządowych. Inwestycja ta jest umieszczona w planie
zagospodarowania przestrzennego woj. śląskiego, jak
również objęta trwałym wyłączeniem gruntów rol-
nych z produkcji rolnej. Ponadto oprócz funkcji prze-
ciwpowodziowej będzie również miejscem wydobycia
kopalin, gdyż w jego czaszy udokumentowano zale-
ganie ok. 100 mln m3 żwiru, co zapewni dochody
Skarbowi Państwa oraz przyszłym użytkownikom
tych terenów.
Z posiadanych informacji wynika, że cena grun-
tów rolnych nabywanych na cele zbiornika Racibórz
wynosi aktualnie 2–3,5 zł za m2. Ceny gruntów rol-
nych wykupywanych pod inne inwestycje celu pu-
blicznego kształtują się na poziomie 6-, 8-krotnie
wyższym.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Panie pośle, wiedział pan, że to jest 5 minut, a ile
to jest tekstu. Pan ma jeszcze tekstu na 3 minuty,
więc proszę przejść do ostatniego akapitu, a resztę
opublikujemy.
Poseł Adam Gawęda:
Dobrze.
Zainteresowanym rolnikom z gmin Krzyżanowi-
ce i Lubomia oraz gminom Krzyżanowice i Lubomia
należy zaproponować grunty zamienne za grunty
pozostawione w czaszy zbiornika Racibórz, leżące
w sąsiedztwie posiadanych przez nich gruntów poza
obszarem zbiornika, będące własnością Skarbu Pań-
stwa. Należy w związku z tym przeanalizować za-
warte przez agencję umowy dzierżawy gruntów pod
kątem wcześniejszego wypowiedzenia części z nich,
aby zapewnić rolnikom możliwość dalszego prowa-
dzenia ich rodzinnych gospodarstw.
Rolnicy z gmin Krzyżanowice i Lubomia oczeku-
ją od inwestora zbiornika Racibórz gruntów zamien-
nych o wartości tożsamej z wartością gruntów pozo-
stawionych w czaszy zbiornika. Grunty rolników
i gmin w czaszy zbiornika są większej wartości od
potencjalnych gruntów zamiennych. Propozycja, aby
w tej sytuacji rolnik otrzymał wyrównanie wartości
w pieniądzu, jest złym rozwiązaniem z uwagi na fakt,
iż zmniejszy w ten sposób swój potencjał produkcyj-
ny. Do czasu rozstrzygnięcia wymienionych spornych
kwestii należy wstrzymać rozpoczęte procedury wy-
właszczeniowe i nie wszczynać nowych. Dziękuję
bardzo.
Przepraszam bardzo, panie marszałku, za prze-
dłużenie wystąpienia.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Głos ma pan poseł Tomasz Smolarz, Platforma
Obywatelska.
Poseł Tomasz Smolarz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Rok 2008 to rok
jubileuszu 750-lecia Dzierżoniowa. W przeddzień roz-
poczęcia uroczystości związanych z obchodami jubi-
leuszowymi pragnę przedstawić wizytówkę miasta,
przywołać jego historię oraz fakty istotne dla jego
rozwoju. Dzierżoniów to 35-tysięczne miasto powia-
towe, położone w woj. dolnośląskim, u podnóża Gór
Sowich. Za datę lokacji miasta na bazie prawa mag-
deburskiego przyjmuje się rok 1258, chociaż istnieją
również przekazy historyczne mówiące o jego wcze-
śniejszym powstaniu. Pod koniec XIII w. miasto uro-
sło do rangi gospodarczo-administracyjnego centrum
regionu, stając się jednym z czołowym ośrodków księ-
stwa świdnicko-jaworskiego. Wiek XIV to stopniowe
uzależnianie się całego Śląska od Korony Czeskiej,
zakończone przejściem pod rządy Pragi w roku 1392.
Kolejne stulecie upływa pod znakiem epidemii i spusto-
szeń powodowanych przez najazdy husytów. W 1526 r.
Królestwo Czeskie, a wraz z nim Dzierżoniów, przecho-
dzi pod panowanie Habsburgów. To początek złotego
wieku miasta, okresu dynamicznego rozwoju handlu
i rzemiosła, a także produkcji tkanin, który kończy
się wraz z początkiem wojny trzydziestoletniej. Wiek
XVIII to czas względnego spokoju przerywanego wy-
buchami wojen śląskich, w których wyniku więk-
szość Śląska została włączona do Prus. W 1790 r.
w Dzierżoniowie goszczą dyplomaci Prus, Austrii,
Holandii, Anglii i Rzeczpospolitej. W 1813 r. pojawia-
ją się na ziemi dzierżoniowskiej król pruski Fryderyk
Wilhelm III oraz car Aleksander I. W wyniku zmian
ustrojowych i administracyjnych Dzierżoniów staje
się stolicą jednej z czterech rejencji prowincji śląskiej.
W XIX w. miasto wraz z regionem staje się centrum
śląskiej produkcji włókienniczej. W wyniku kryzysu
w branży w połowie wieku doszło do ostrych wystą-
pień robotników, znanych w historii jako bunt tkaczy
śląskich, a wydarzenia z czerwca 1848 r. zostały póź-
niej opisane w dramacie przez noblistę Gerharta
Hauptmanna. Na początku XX w. Dzierżoniów stał
się szóstym co do wielkości miastem na Śląsku. Po
II wojnie światowej wraz z Ziemiami Odzyskanymi
został włączony do państwa polskiego.
Przechodząc z rąk Piastów pod panowanie Cze-
chów, Austriaków i Niemców, miasto otrzymywało
także różne nazwy: Irichbach, Richimbach, Re-
ichenbach. Spolszczona nazwa Rychbach obowiązy-
wała bezpośrednio po II wojnie światowej. W 1946 r.
nadano miastu obecną nazwę jako wyraz pamięci
dla księdza Jana Dzierżona, wybitnego Ślązaka,
twórcy odkrywczych prac z dziedziny dzieworódz-
twa pszczół. Historycznym patronem Dzierżoniowa,
169
umieszczonym w jego herbie, jest święty Jerzy wal-
czący ze smokiem.
Urbanistyczny układ miasta kształtował się już
od połowy XIII w., a pod koniec tego wieku powstał
pierwszy pierścień murów obronnych. Drugi pier-
ścień murów był budowany i rozbudowywany aż do
XVII w. Mury zostały wzmocnione basztami, a wej-
ście do miasta prowadziło przez cztery bramne por-
tale. Centralne położenie ratusza, wymiary rynku
oraz układ głównych ulic są przykładem planowej
regularności i symetrii. Oprócz zachowanego do dziś
w 2/3 pierścienia murów obronnych w mieście pozo-
stało wiele zabytków, które swym majestatem przy-
ciągają uwagę. Na szczególne wyróżnienie zasługują:
klasycystyczny kościół pw. Maryi Matki Kościoła,
wybudowany według projektu Carla Gottharda Lan-
ghansa, projektanta m.in. Bramy Brandenburskiej,
ratusz wybudowany w XIII w., kościół św. Jerzego,
założony prawdopodobnie w połowie XII w., kościół
pw. Niepokalanego Poczęcia NMP i mająca postać
rotundy kaplica grobowa rodu Sadebecków.
Pod względem gospodarczym Dzierżoniów zwią-
zany był z produkcją tkanin. Po II wojnie światowej
duże znaczenie odegrał tu również przemysł elektro-
niczny; Zakłady Radiowe Diora są kojarzone z mia-
stem do dziś. Po upadku przemysłu włókienniczego
i elektronicznego obecnie dominują tu małe i średnie
przedsiębiorstwa różnych branż. W dziedzinie han-
dlu i administracji miasto pełni funkcję wiodącą dla
prawie 90-tysięcznego trójmiasta Dzierżoniowa, Bie-
lawy i Pieszyc, stanowiąc również centrum admini-
stracyjne. Dzięki powstaniu i rozwojowi podstrefy
Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej miasto
uzyskało zupełnie nowe oblicze gospodarcze.
Dzierżoniowski samorząd aktywnie uczestniczy
w wieku ważnych działaniach technicznych i organi-
zacyjnych. Przykładem jest odnawianie kamienic
w obrębie starego miasta. To efekt realizowanego tu
jednego z pierwszych w kraju programu rewitalizacji,
nagrodzonego przez Związek Miast Polskich tytułem
Miasto 2000.
Istotnym osiągnięciem w zarządzaniu było uzy-
skanie przez urząd miasta Dzierżoniowa certyfikatu
ISO 9002, jako pierwszy urząd w kraju. Dzierżoniow-
ski urząd jest także jedynym w Polsce, który uzyskał
drugi stopień Europejskiej Nagrody Jakości – „Uzna-
nie za doskonalenie”. Dzierżoniów prowadzi szeroką
współpracę krajową z Serockiem i Kluczborkiem oraz
międzynarodową z niemieckim Bischofheim, czeskim
Lanskroun i angielskim Crewe and Nantwich.
Dzierżoniów to wreszcie kultura, rozrywka i sport.
Odbywają się tu masowe imprezy o zasięgu przynajm-
niej regionalnym: „Poezja na murach”, „Miodobranie”
czy „Dzierżoniowskie prezentacje”. W Dzierżoniowie
prężnie działa ośrodek kultury oraz OSiR dysponują-
cy infrastrukturą sportowo-rekreacyjną wystarczają-
cą do organizacji centrum pobytowo-treningowego na
potrzeby Euro 2012, o co miasto aspiruje.
Ponieważ wywodzę się z Dzierżoniowa, a już
27 kwietnia jarmarkiem św. Jerzego rozpoczynają się
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
170 Oświadczenia poselskie
Poseł Tomasz Smolarz
mające trwać kilka miesięcy obchody 750-lecia mia-
sta, przekazuję koleżankom i kolegom posłom zapro-
szenie od burmistrza miasta Marka Pioruna i prze-
wodniczącego rady miejskiej Henryka Smolnego do
wzięcia udziału w jubileuszu. Dziękuję bardzo.
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Stefan Niesiołowski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Oświadczenie wygłosi pani posłanka Barbara
Bartuś, Prawo i Sprawiedliwość.
Nie ma, będzie później.
W takim razie proszę o wygłoszenie oświadczenia
pana posła Waldemara Wronę, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Poseł Waldemar Wrona:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Konstytucja 3 maja.
Ustawa rządowa, czyli Konstytucja 3 maja, była dru-
gą na świecie, a pierwszą w Europie ustawą zasadni-
czą. Uchwalona na Sejmie Czteroletnim w 1791 r.
przez stronnictwo patriotyczne, jako rezultat kom-
promisu ze stronnictwem królewskim, była wyni-
kiem dążeń do naprawy stosunków wewnętrznych
w Rzeczypospolitej po I rozbiorze, ustalała podstawy
ustroju nowożytnego w Polsce.
Ustawa zasadnicza regulowała podstawowe pro-
blemy społeczno-polityczne, prawa i obowiązki miesz-
kańców państwa oraz zasady organizacji jego władz.
Postanowienia konstytucji były rewolucyjne, a jed-
nocześnie ostrożne i wyważone, doniosłe na miarę
epoki.
Konstytucja składała się z 11 rozdziałów: „Religia
panująca”, „Szlachta ziemianie”, „Miasta mieszcza-
nie”, „Chłopi włościanie”, „Rząd, czyli oznaczenie
władz publicznych”, „Sejm, czyli władza prawodaw-
cza”, „Król, władza wykonawcza”, „Władza sądowni-
cza”, „Regencja”, „Edukacja dzieci królewskich” i ostat-
ni rozdział „Siła zbrojna narodowa”.
Jej wstępnym etapem było prawo o sejmikach
z 24 marca 1791 r. oraz prawo o miastach królew-
skich z 18 kwietnia 1791 r. Pozostawiała ustrój sta-
nowy, z pewnymi drobnymi zmianami: znacznie
uszczuplono wpływy magnaterii na elekcję, Senat
i zarząd kraju, wykluczając z sejmików szlachtę nie-
posesjonatów, stanowiącą najgorliwszą klientelę ma-
gnatów. W prawie wyborczym feudalny cenzus uro-
dzenia szlacheckiego zastąpiono cenzusem posiada-
nia. Mieszczanom zatwierdzono prawo do nabywania
dóbr i uzyskiwania nobilitacji. Utrzymując poddań-
stwo, konstytucja pozbawiała szlachtę prawa najwyż-
szej zwierzchności wobec poddanych, przyjmując ich
„pod opiekę prawa i rządu krajowego”. Indywidualne
umowy chłopów z dziedzicami o zamianę pańszczy-
zny na czynsz nie mogły być już samodzielnie unie-
ważniane przez szlachtę.
Postanowienia konstytucji centralizowały pań-
stwo, znosząc odrębność między Koroną i Litwą,
wprowadzając jednolity rząd, skarb i wojsko. Za reli-
gię panującą uznano katolicyzm, przy tolerancji in-
nych uznanych przez państwo wyznań. Konstytucja
wprowadziła trójpodział władzy: władzę ustawodaw-
czą miał sprawować dwuizbowy Sejm, składający się
ze szlachty posesjonatów (204 posłów) i 24 plenipo-
tentów miast. Zmniejszono znacznie rolę Senatu.
Instrukcje poselskie, konfederacje i liberum veto zo-
stały zniesione, decyzje miały zapadać większością
głosów. Kadencja Sejmu trwała 2 lata. Posiedzenia
były zwoływane w razie potrzeby. Co 25 lat miano
zwoływać Sejm w celu poprawy konstytucji. Władzę
wykonawczą przyznano królowi wraz z Radą, tzw.
Strażą Praw, złożoną z prymasa i 5 ministrów – po-
licji, pieczęci, czyli spraw wewnętrznych, interesów
zagranicznych, wojny i skarbu. Ministrowie odpowia-
dali przed Sejmem za podpisane przez siebie akty.
Król był przewodniczącym straży, miał prawo nomi-
nacji biskupów, senatorów, ministrów, urzędników
i oficerów, a w razie wojny sprawował naczelne do-
wództwo nad wojskiem. Zniesiono wolną elekcję. Po
śmierci Stanisława Augusta tron miał być dziedzi-
czony, a tylko w razie wymarcia rodziny królewskiej
szlachta miała prawo wybrać nową dynastię. Konsty-
tucja zapowiadała również reorganizację sądownic-
twa, postulując konieczność stworzenia stale urzędu-
jących sądów ziemskich i miejskich oraz sprawujących
nad nimi nadzór w drugiej instancji Trybunału Ko-
ronnego i sądu asesorskiego.
Konstytucja 3 maja była wielkim osiągnięciem
narodu chcącego zachować niezależność państwową.
Zabezpieczała ona możliwość rozwoju gospodarczego
i politycznego kraju.
Próba przeprowadzenia reform została przekre-
ślona już w połowie 1792 r. Przyczyniła się do tego
targowica i wkroczenie wojsk rosyjskich do Rzeczy-
pospolitej. Targowiczanie przy pomocy Rosji dopro-
wadzili do wojny, w wyniku której w 1793 r. nastąpił
II rozbiór Polski.
O swoją wolność i prawa Polacy musieli walczyć
jeszcze przez wiele lat. Konstytucja 3 maja stała się
w tych latach symbolem wewnętrznych sił narodu
zdolnego do politycznego odrodzenia się. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Waldemar An-
dzel, Prawo i Sprawiedliwość.
(Głos z sali: Nie ma.)
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski
Jeżeli nie ma pana posła, to proszę o wygłoszenie
oświadczenia pana posła Marka Krząkałę, Platforma
Obywatelska.
Też nie ma.
W takim razie pan poseł Zbigniew Chmielowiec,
Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Zbigniew Chmielowiec:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W dniu
22 kwietnia 2008 r. obchodziliśmy 38. rocznicę usta-
nowienia Dnia Ziemi. Jako członek Komisji Ochrony
Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa pra-
gnę zapoznać Wysoką Izbę z tym zagadnieniem.
Jako pierwszy z ideą obchodzonego na całym
świecie Dnia Ziemi wystąpił John McConnell na
konferencji UNESCO dotyczącej środowiska natu-
ralnego w 1969 r. Pierwszy raz Dzień Ziemi ogło-
sił 21 marca tegoż roku burmistrz San Francisco
Joseph Alioto. Ideę poparł również w okresie później-
szym sekretarz generalny ONZ U Thant, który
26 lutego 1971 r. podpisał proklamację, w której wy-
znaczył równonoc wiosenną jako moment, w którym
Narody Zjednoczone obchodzą Dzień Ziemi.
W styczniu 1970 r. propagatorzy z nurtów proeko-
logicznych postanowili nazwać organizowane 22 kwiet-
nia akcje Dniem Ziemi. Sukces tego pomysłu stał się
zaczynem dorocznych obchodów, które wypromował
Gaylord Nelson, amerykański senator wspierający
ochronę środowiska. Nelson postanowił wykorzystać
aktywność studentów z okresu lat 70. XX w., aby
nadać akcji nową jakość. Za koordynację działań
wśród młodzieży odpowiedzialny był świeżo upieczo-
ny absolwent Uniwersytetu Stanforda, kończący
w tym samym czasie drugi kierunek na Uniwersyte-
cie Harwarda.
W latach 70. aktywność polityczna studentów bu-
dziła żywe zainteresowanie mediów. W odpowiedzi
na te działania powstał swoisty ruch oddolnego po-
parcia. W efekcie ponad 20 mln przedstawicieli mło-
dzieży wzięło udział w szeregu akcji na terenie całych
Stanów Zjednoczonych. W roku 1970 w obchodach
Dnia Ziemi wzięli udział studenci z 2 tys. uczelni oraz
10 tys. szkół.
Z czasem propagatorzy tej idei, którzy wypromo-
wali Dzień Ziemi, przyjęli bardziej pragmatyczne
stanowisko. Jednak w społeczeństwie pojawiło się
wiele organizacji, które wykorzystywały Dzień Ziemi
jako pretekst do promowania zmian w ustawodaw-
stwie oraz rozpowszechniania postaw proekologicz-
nych wśród społeczeństwa.
Krytycy współczesnego Dnia Ziemi podkreślają,
że został on strywializowany, a w większości współ-
czesnych społeczeństw kojarzy się tę inicjatywę
z pokazywaniem dzieci szkolnych zbierających śmie-
ci oraz sadzących drzewka.
171
Ze względu na ustrój polityczny Polski oraz to, że
nasze państwo było za żelazną kurtyną, pierwsze
obchody tego święta w Warszawie odbyły się w 1990 r.
Dzięki przywróconej Polakom wolności organizacje
pozarządowe promujące postawy ekologiczne mogły
żywo włączyć się w międzynarodowe obchody Dnia
Ziemi. W Polsce bardziej popularna stała się data
22 kwietnia. Na początku XXI w. Dzień Ziemi stał
się okazją do organizowania akcji mających uświado-
mić młodzieży oraz całemu społeczeństwu, że należy
dbać o nasze środowisko naturalne.
Dziś, stojąc przed Wysoką Izbą, pragnę podkreślić
uznanie dla tej inicjatywy, która niewątpliwie kształ-
tuje postawy nie tylko jednostek, ale również całego
społeczeństwa. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Łukasz Zboni-
kowski, Prawo i Sprawiedliwość.
Nie ma pana posła.
W takim razie oświadczenie wygłosi pan poseł
Michał Stuligrosz, Platforma Obywatelska.
Poseł Michał Stuligrosz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Osiem dni temu,
w dniu 16 kwietnia tego roku Zgromadzenie Parla-
mentarne Rady Europy zakończyło prace nad doku-
mentem, którego treść wywoływała bardzo wiele
napięć i na temat którego są różnorakie opinie. Była
to rezolucja w sprawie wspierania bezpiecznej i legal-
nej aborcji w Europie. Ponieważ jestem członkiem
Komisji Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn w Zgro-
madzeniu Parlamentarnym Rady Europy, zabrałem
głos w dyskusji i polską wersję językową chcę w tej
chwili przedstawić koleżankom i kolegom posłom.
Oto jego treść:
Przedstawiony przez komisję raport jest doku-
mentem w moim przekonaniu dobrze oddającym rze-
czywistą kondycję społeczną większości krajów euro-
pejskich. Dopuszczanie bez ograniczeń zabiegów
aborcyjnych nie jest na szczęście praktyką powszech-
ną, lecz od lat jednym z głównych problemów społecz-
nych współczesnego świata. Aborcja bowiem to nie
tylko problem kobiet i dziewcząt, lecz problem nas
wszystkich, odpowiedzialnych za skutki medyczne
i prawne tego niechcianego zjawiska. Aborcja to prze-
cież przerywanie nowo powstałego życia, które
w naszym kręgu kulturowym powinno być, jak się
powszechnie uważa, chronione.
Raport, niestety, nie uwzględnia różnych uregu-
lowań prawnych dopuszczalności aborcji w krajach
tworzących Radę Europy. Są kraje, w których aborcja
jest prawnie zalegalizowana, takie, gdzie jest ona
ograniczona do określonych przypadków, ale i takie,
gdzie jest zakazana w ogóle. O ile zatem można się
zgodzić z oceną źródeł problemu ujętą w raporcie,
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
172 Oświadczenia poselskie
Poseł Michał Stuligrosz
o tyle trudno przyjąć bezkrytycznie ustalenia końco-
we i wnioski.
Żałuję, że na ostatnim posiedzeniu komisji w Pa-
ryżu nie przyjęto zgłoszonej poprawki do pkt 7,
w której proponowano, aby ustalenia końcowe i zale-
cenia tej części raportu dotyczyły państw, w których
aborcja jest legalna i dopuszczalna bez ograniczeń.
Trudno bowiem zagwarantować kobietom prawo do
aborcji w kraju, gdzie jest to prawnie zakazane lub
znacznie ograniczone. Bez tego ważnego zastrzeże-
nia traci się zdolność rozumienia specyfiki krajów,
w których ustawy antyaborcyjne to często z trudem
wypracowany kompromis.
W dyskusji prowadzonej na posiedzeniu komisji
w atmosferze poszanowania nawet skrajnie różnią-
cych się opinii warto przytoczyć argumenty, które
z mojego punktu widzenia godne są przypomnienia
i rozważenia.
Po pierwsze, rodzina jest podstawą społeczeń-
stwa. W rodzinie, szczególnie wielopokoleniowej,
w której wzajemne więzi są trwałe, łatwiej rozmawiać
o świadomym planowaniu rodziny, a jeśli nawet zda-
rzy się nieplanowana ciąża, to łatwiej zaakceptować
tę sytuację, mając wsparcie najbliższych. Kobieta nie
może pozostać sama z problemem, skoro odpowie-
dzialność za ciążę winni ponosić kobieta i mężczyzna
solidarnie.
Po drugie, edukacja seksualna na różnych pozio-
mach edukacyjnych, szczególnie adresowana do do-
rastającej młodzieży, powinna akcentować skutki
zdrowotne i społeczne wcześnie rozpoczętej aktyw-
ności seksualnej, a nie tylko skupiać się na techni-
kach i sposobach zabezpieczania przed zajściem
w ciążę. Brak edukacji wśród młodzieży naraża ją,
niestety, często na skutki niechcianej ciąży i skłania
do korzystania z najprostszych sposobów pozbycia się
problemu drogą aborcji.
Po trzecie, kultura i wrażliwość społeczności eu-
ropejskich nakierowana musi być na tolerancję i ak-
ceptację kobiet i dziewcząt będących w ciąży, w Pol-
sce mówimy – w błogosławionym stanie. Lekarze
i cały system ochrony zdrowia winien przyjąć i wspie-
rać decyzję kobiet, które chcą mimo trudności uro-
dzić dziecko, a nie bezdusznie i obojętnie szukać naj-
prostszych sposobów pozbycia się problemu. Od lat
obserwujemy, że coraz więcej małżeństw, które ze
względów biologicznych nie mogą mieć własnych
dzieci, szuka możliwości adoptowania pozostawia-
nych w klinikach noworodków. Innym niepokojącym
zjawiskiem wśród kobiet niektórych krajów europej-
skich jest obniżenie się ilości urodzeń do poziomu,
który nie gwarantuje prostego odtwarzania popula-
cji, a zjawisko starzenia się społeczeństw jest już dziś
faktem bezspornym, którego skutki łatwo, niestety,
przewidzieć. Myślę, że będę dobrze zrozumiany, jeśli
powiem, że wolałbym, by w Radzie Europy przygoto-
wywano raport o warunkach i sposobie wspierania
kobiet w ciąży, a nie raport o aborcji.
Wysoka Izbo, rezolucja o wspieraniu bezpiecznej
i legalnej aborcji w Europie została przyjęta większo-
ścią głosów delegatów parlamentów narodowych.
Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Henryk Siedla-
czek, Platforma Obywatelska.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Do dzisiejszego
oświadczenia niejako sprowokowało mnie posiedze-
nie sejmowej Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa, konkretnie poświęcone
realizacji „Programu dla Odry 2006”. Temat oświad-
czenia dotyczy jednego z wielu nierozwiązanych pro-
blemów z zakresu programu, to znaczy ujęcia w dzia-
le V: Ochrona przed powodzią oraz suszą w art. 80
ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne między-
wala jako budowli służącej wraz z wałem przeciwpo-
wodziowym ochronie przed powodzią. Przedmiotowa
zmiana umożliwi ujęcie terenu międzywala w art. 6
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami jako celu publicznego. Powyższe po-
dyktowane jest potrzebą umożliwienia rolnikom do-
konywania zamiany gruntów rolnych, które w wyni-
ku budowy wału przeciwpowodziowego znajdą się
w międzywalu, na grunty Skarbu Państwa na pod-
stawie rozporządzenia wykonawczego do art. 24
ust. 8 i 9 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa. W wyniku budowy wałów przeciwpowo-
dziowych część gruntów rolnych zostaje zajęta pod
międzywale. To jest obszar pomiędzy linią brzegową
rzeki i wałem przeciwpowodziowym zakwalifikowa-
nym ustawą Prawo wodne do obszarów bezpośred-
niego zagrożenia powodzią, co jest przyczyną znaczą-
cej zmiany warunków użytkowania tych gruntów.
Grunty rolne często o wysokich klasach bonitacyj-
nych, które użytkowane są jako gleby orne, po prze-
prowadzeniu budowy wału mogą być wykorzystywa-
ne tylko jako użytki zielone, to znaczy łąki i pastwi-
ska, co spowodowane jest zmianą warunków agro-
technicznych. Grunty w międzywalu charakteryzują
się podwyższonym poziomem wód gruntowych. Pro-
wadzenie upraw rolnych na tych terenach wiąże się
również z ryzykiem ponoszenia ogromnych strat
w przypadku wystąpienia rzeki z brzegów na teren
międzywala. Taki stan rzeczy powoduje znaczną
utratę dochodów rolników.
Ponadto projekt ustawy o zmianie ustawy o do-
płatach do ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt go-
spodarskich, przedłożony przez ministra rolnictwa
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Henryk Siedlaczek
i rozwoju wsi, zakłada od 2008 r. obowiązek ubez-
pieczenia co najmniej 50% upraw od ryzyka wystą-
pienia niekorzystnych zjawisk atmosferycznych. Ze
względu na zakwalifikowanie międzywali do obsza-
rów bezpośredniego zagrożenia powodzią nie ma
możliwości ich ubezpieczenia. Istnieją obawy, że rol-
nicy, którzy nie spełnią wymogu ubezpieczenia 50%
upraw rolnych, nie zostaną ujęci w programach unij-
nych dopłat, co będzie źródłem kolejnych strat po-
noszonych przez właścicieli gruntów rolnych leżą-
cych w międzywalu.
Informuję Wysoką Izbę, iż w pow. raciborskim
znaleźli się rolnicy, których cały areał znalazł się
w międzywalu, a są producentami np. bydła mlecz-
nego. W tym stanie rzeczy uprawa roli dla wielu pro-
ducentów, których grunty w wyniku budowy nowych
wałów przeciwpowodziowych mają znaleźć się w mię-
dzywalu, przestaje być działalnością dochodową. Je-
dyną możliwością dalszego utrzymania się z pracy
na roli jest stworzenie warunków do pozyskania
przez nich innych gruntów rolnych w zamian za te
zajęte pod międzywale. Aż dziw bierze, iż Agencja
Nieruchomości Rolnych i inne agendy rządowe nie
wzięły takich sytuacji pod uwagę przy planowaniu
rzeczonego programu Odra 2006. Na mocy obecnie
obowiązujących przepisów Skarb Państwa dokonuje
zamiany gruntów rolnych zajętych wyłącznie pod
inwestycje celu publicznego, a do nich zalicza się sto-
pa wału, ale już nie międzywale.
Wysoka Izbo! W związku z tym oświadczam, iż
w oparciu o wyżej przytoczoną argumentację resort
rolnictwa powinien w trybie pilnym podjąć takie
działania, aby w ustawie z dnia 18 lipca 2001 r. Pra-
wo wodne w dziale V: Ochrona przed powodzią oraz
suszą w art. 80 ująć międzywale jako budowlę służą-
cą, wraz z wałem przeciwpowodziowym, ochronie
przed powodzią. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, panie pośle.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Stanisław Stec,
Lewica.
Poseł Stanisław Stec:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W ostatnią nie-
dzielę w audycji „Tydzień” dyskutowano na temat
ewentualnego podatku dochodowego w rolnictwie.
Chciałbym powiedzieć wszystkim tym, którzy twier-
dzą, że rolnicy nie płacą żadnego podatku, iż to jest
po prostu nieprawda. Polscy rolnicy płacą podatek
rolny. Jest to zryczałtowany podatek w zależności od
liczby hektarów wynoszący równowartość 2,5 kwin-
tala żyta i wzrasta on znacząco wraz z ceną żyta. Ze
względu na rozdrobnienie polskiego rolnictwa nie ma
173
aktualnie szans na wprowadzenie podatku dochodo-
wego, gdyż trzeba by prowadzić ewidencję przycho-
dów i kosztów, co byłoby dodatkowym obciążeniem
gospodarstw rolnych, które i tak są w bardzo trudnej
sytuacji ekonomicznej z powodu bardzo niskich cen
żywca wieprzowego, wysokich kosztów produkcji,
wzrostu cen nawozów i energii elektrycznej, a cena
oleju napędowego zrównała się z ceną benzyny.
W związku z tym dyskutowanie w tej chwili, jak nie-
którzy chcą, o tym, żeby obok podatku gruntowego
wprowadzić podatek dochodowy, jest po prostu ab-
surdem. Jeżeli w przyszłości miałby być wprowadzo-
ny podatek dochodowy w rolnictwie, to tylko w za-
mian za podatek gruntowy. Bardzo bym prosił, aby
wszelcy ekonomiści, którzy na ten temat zabierają
głos, zapoznali się z aktualną sytuacją w rolnictwie
i z obciążeniami, jakie go dotyczą.
Na koniec chciałbym się przyłączyć do prośby
pana posła Romualda Ajchlera, aby odwiedzać Siera-
ków, ziemię międzychodzką oraz całą piękną ziemię
wielkopolską. Można się tam zapoznać z gospodar-
nością i estetyką. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękują bardzo, panie pośle.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Stanisław Lam-
czyk, Platforma Obywatelska.
Poseł Stanisław Lamczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Analiza niektó-
rych publikacji prasowych wskazywać może na brak
profesjonalizmu pracowników wykonujących zada-
nia z zakresu ochrony osób i mienia, które są objęte
reglamentacją w formie koncesjonowania. Co chwi-
lę jesteśmy informowani o nagrywaniu klientów
w przebieralniach, przeszukiwaniach osób czy nie-
uzasadnionym użyciu środków przymusu. Wiadomo,
że czynności kontrolne i nadzorcze nad firmami
ochrony prowadzą Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji oraz Komenda Główna Policji,
każde zgodnie z właściwością (art. 23 i 43 ustawy
o ochronie osób i mienia). Czy jednak większą ak-
tywnością nie powinna wykazywać się Państwowa
Inspekcja Pracy w zakresie kontroli i nadzoru nad
przestrzeganiem przepisów bhp, a w szczególności
w zakresie sprawdzania kwalifikacji zawodowych
pracowników ochrony?
Co prawda ustawa określa, przy jakich czynno-
ściach pracownik ochrony powinien legitymować się
licencją, ale czy dopuszczalne jest wykonywanie czyn-
ności w miejscu publicznym, np. w marketach, bez
jakichkolwiek kwalifikacji zawodowych? Czy inspek-
torzy Państwowej Inspekcji Pracy prowadzą kontrolę
kwalifikacji zawodowych pracowników ochrony nie-
objętych obowiązkiem posiadania licencji i poza obsza-
rami podlegającymi obowiązkowej ochronie?
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
174 Oświadczenia poselskie
Poseł Stanisław Lamczyk
Uważam, że wielu naruszeń można uniknąć, gdy-
by pracownicy ochrony posiadali odpowiednie – lub
jakiekolwiek – kwalifikacje zawodowe. Dziękuję bar-
dzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Henryk Milcarz,
Lewica.
Poseł Henryk Milcarz:
Dziękuję bardzo.
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W dniu
jutrzejszym Wysoka Izba będzie debatować nad in-
formacją o realizacji w 2006 r. „Krajowego programu
zwiększania lesistości”. Niech moje oświadczenie bę-
dzie wkładem i zachętą do tej jakże ważnej i bardzo
potrzebnej debaty.
Wysoka Izbo! Otto Wilson powiedział, że człowiek
jest wybrykiem ewolucji i spokojnie mogłoby go nie
być. Ludzka wiara w to, że jesteśmy najwspanial-
szym produktem ewolucji, jest złudna, bowiem każdy
dzień udowadnia nam, jak marnym jesteśmy pro-
chem, mimo całej wspaniałości naszego umysłu, rów-
nocześnie pokazując nam, że w sile ludzkiej myśli
tkwi wiele rozwiązań. Od zarania dziejów człowiek
jest źródłem paradoksu: korzystając z zasobów przy-
rody, jednocześnie ją niszczył, a kiedy zdał sobie
z tego sprawę, zaczął świadomie ją chronić. Dziś wie-
my, że zmienia się klimat, że środowisko nie wytrzy-
muje presji człowieka. Obserwujemy z niepokojem
narastające zanieczyszczenie powietrza, wody, gleby,
fragmentację środowiska i ciągłe zmniejszanie się
powierzchni biologicznej czynnej. Do tego dochodzą
kwestie prawne, ekonomiczne, socjologiczne, bo nig-
dzie nie udaje się chronić przyrody bez wiedzy, zro-
zumienia i zaangażowania się społeczeństwa.
Ktoś rzuci w tym miejscu uwagę o przesadzie
w alarmowaniu o stanie zagrożenia i konieczności
wdrażania różnorakich dróg ochrony, skoro las za-
wsze istniał – był i jest, trwały, nieprzemijający i,
wydawać by się mogło, niezniszczalny. Otóż nie. Nig-
dy dotąd las nie podlegał tak gwałtownym procesom
cywilizacyjnym, w tym przyrostowi ludności, rozwo-
jowi przemysłu i infrastruktury oraz zmianom kli-
matycznym. Spójrzmy tylko, dokąd to zmierza. Lasy,
jako wieloprzestrzenne zespoły przyrodnicze, są gwa-
rantami zachowania równowagi w przyrodzie. Nie
zapewniając im konsekwentnej i racjonalnej ochrony,
rezygnujemy z tego działającego ewidentnie na naszą
rzecz czynnika.
Oczywiście da się w przyrodzie zaobserwować
coś na kształt instynktu samozachowawczego:
znaczna część lasów adaptuje się do zmieniających
się warunków. Ale bez wzmacniania tych sił, drze-
miących w naturze, bez racjonalnego gospodarowa-
nia nimi przez człowieka i ten kapitał zostanie za-
przepaszczony.
Najsilniej i najbardziej świadomie adaptowane są
lasy gospodarcze, tzn. te, w których prowadzi się ra-
cjonalną gospodarkę hodowlano-ochronną, regulo-
waną przez leśnika. To właśnie w lasach gospodar-
czych możliwa jest realizacja współczesnej koncepcji
leśnictwa wielozadaniowego, wielofunkcyjnego, o zrów-
noważonej gospodarce leśnej. Jest to urządzanie
i użytkowanie lasów w taki sposób i w takim tempie,
które pozwolą zachować je jako odnawialne zasoby
naturalne i nie uszczuplić ich w długim czasie, zacho-
wać ich różnorodność biologiczną i produktywność,
zdolność do spełniania teraz i w przyszłości odpo-
wiednich funkcji ekonomicznych i społecznych.
Stosowane w gospodarce leśnej metody wzmaga-
nia stabilności drzewostanów oparte są na wzorcach
naturalnych i naśladują oraz wykorzystują procesy
przebiegające w przyrodzie. Głównym sposobem
przekształcenia niestabilnych, chorych, uszkodzo-
nych lub niezgodnych z siedliskiem drzewostanów
jest ich przebudowa. Polega ona na częściowej lub
całkowitej zmianie składu gatunkowego, struktury
przestrzennej i wiekowej drzewostanu. Inaczej prze-
budowa to zmiana drzewostanów jednogatunkowych
na mieszane, wielogatunkowe, z wykorzystaniem
możliwości siedlisk, wprowadzenie lub rewitalizacja
lasów na terenach zdegradowanych działalnością
przemysłową, górniczą, budowlaną, wojskową i na
glebach skażonych chemicznie.
Narasta zagrożenie lasów przez infekcje, choroby
grzybowe, uszkodzenia przez szkodliwe owady i czyn-
niki abiotyczne, w tym przez szczególnie ostatnio
występujące znaczne szkody od huraganowych wia-
trów, a także szkody od pożarów, okiści śnieżnych
i powodzi. Jedno jest pewne – są to zmiany cykliczne
i nieuchronne, wszystkie zaś działania zmierzające
do przebudowy drzewostanów oraz regulowania ich
składu gatunkowego, struktury przestrzennej i wie-
kowej, wzmacniania ich zdrowotność oraz stabilność
muszą być prowadzone konsekwentnie i stale w ra-
mach programu zwiększania lesistości na terenie
naszego kraju. Jest to zadanie dla nas wszystkich,
szczególnie zasiadających w Wysokiej Izbie. Dziękuję
za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Tadeusz Toma-
szewski, Lewica.
Poseł Tadeusz Tomaszewski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Dnia 21 kwiet-
nia br. miałem zaszczyt uczestniczyć w posiedzeniu
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Rady Miejskiej w Trzemesznie. Sesja miała uroczysty
charakter. W związku ze zbliżającą się 90. rocznicą
wybuchu powstania wielkopolskiego powstała inicja-
tywa zmierzająca do odbudowy zniszczonego przez
okupanta w 1939 r. obelisku Mauzoleum Powstańców
Wielkopolskich na cmentarzu parafialnym w Trze-
mesznie, a także uczczenia w sposób szczególny oso-
by księdza Marcelego Kowalskiego.
Ksiądz Marceli Kowalski, proboszcz parafii w Trze-
mesznie, honorowy obywatel miasta Trzemeszna,
szambelan honorowy Piusa XI, posługę kapłańską wy-
pełniał przez 29 lat. Zasłużył na zaszczytne honorowe
miano kapelana kompanii trzemeszeńskiej.
Urodził się Ostrzeszowie, w zaborze pruskim. Gim-
nazjum ukończył w Krotoszynie. Następnie wstąpił
do seminarium duchownego w Poznaniu. Jako wika-
riusz pracował w Inowrocławiu, a w 1903 r. został
prefektem gimnazjum w Trzemesznie. Pełniąc to sta-
nowisko, całkowicie oddał się pracy z młodzieżą. Po-
tajemnie uczył języka polskiego, literatury i historii.
W czerwcu 1918 r. podczas procesji Bożego Ciała po
udzieleniu licznie zgromadzonym błogosławieństwa
zaintonował „Boże coś Polskę”. Śpiew podchwyciły
tysiące głosów, a władze i policja pruska stały bezsilne.
Niezwłocznie wszczęto dochodzenie, a oskarżonemu
księdzu grożono surowymi karami. Nie zdołano ich
zastosować, wybuchło bowiem powstanie.
Trzemeszno oswobodziła ochotnicza kompania
trzemeszeńska dowodzona przez Władysława Wle-
klińskiego. Po zaciętych walkach o Inowrocław kom-
pania trzemeszyńska z dwoma poległymi i kilkoma
rannymi powróciła na krótki odpoczynek. Ksiądz
Marceli Kowalski 9 stycznia 1919 r. w kościółku
Świętego Ducha odprawił uroczystości pogrzebowe
poległych w walkach o dworzec powstańców Kazi-
mierza Gallusa i Zygmunta Kołodziejczaka, po czym
z wielkimi honorami odprowadził ich ulicami miasta
w ostatnią drogę na miejscowy cmentarz. W uroczy-
stościach uczestniczyli powstańcy prowadzeni przez
swojego dowódcę, władze miasta, licznie zgromadzo-
na społeczność ze sztandarami. Nad grobem pole-
głych ksiądz Kowalski wygłosił pełną patriotyzmu
i osobistego zaangażowania mowę pożegnalną. Dzię-
ki jego oratorskim zdolnościom i osobistemu zaanga-
żowaniu pogrzeb powstańców przerodził się w wielką
manifestację patriotyczną.
Z początkiem stycznia 1919 r. pobłogosławił i prze-
kazał w ręce dowódcy kompanii trzemeszeńskiej wy-
konany przez panie z Trzemeszna sztandar. W wyzwo-
lonym mieście nauczyciel języka polskiego i religii
w miejscowym gimnazjum. Z własnych funduszy łożył
na płace nauczycieli w utworzonej szkole żeńskiej.
Pierwszy przewodniczący Rady Miejskiej w niepodle-
głym Trzemesznie. W okresie międzywojennym gorą-
cy zwolennik i inicjator wybudowania mauzoleum na
cmentarzu w Trzemesznie poświęconego poległym
powstańcom wielkopolskim. Monument postawiono
175
w 1926 r., a podczas uroczystości poświęcenia tego
monumentu dokonał pierwszy arcybiskup Hlond. Nie-
stety pomnik w 1939 r., jak powiedziałem na wstępie,
rozebrali okupanci hitlerowcy.
Ksiądz Marceli Kowalski zmarł 9 sierpnia 1932 r.
Pochowany został w Ostrzeszowie, gdzie wdzięczni
parafianie ufundowali mu w miejscowym kościele
pamiątkowe epitafium.
W uznaniu niewątpliwych zasług księdza Marce-
lego Kowalskiego, jego patriotycznej postawy i zaan-
gażowania w sprawy społeczności lokalnej Trzemesz-
na i okolic właśnie 21 kwietnia br. przewodniczący
Rady Miejskiej Trzemeszna pan Michał Gwiazda od-
czytał projekt uchwały, która została przyjęta przez
aklamację, o nadaniu jednej z ulic Trzemeszna imie-
nia księdza Marcelego Kowalskiego. W czasie dysku-
sji uroczystej nad tym projektem uchwały m.in.
ksiądz prałat Michalski, proboszcz bazyliki trzeme-
szeńskiej, zwrócił się do obecnych parlamentarzy-
stów, abyśmy przekazali tutaj w parlamencie, iż wła-
śnie w Trzemesznie powiało Polską.
Chcę oświadczyć, iż bardzo wielu synów ziemi
trzemeszeńskiej przyczyniło się do tego, że żyjemy
w wolnej, demokratycznej Polsce, a ja mogłem z tej
mównicy przedstawić to oświadczenie. Dziękuję
uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle. Gratuluję przy
okazji.
Oświadczenie wygłosi pan poseł Jan Rzymełka,
Platforma Obywatelska.
Poseł Jan Rzymełka:
Dziękuję, panie marszałku, szczególnie za możli-
wość dodatkowego wystąpienia.
Moje oświadczenie będzie dotyczyło spotkania na-
ukowców Niemiec i Polski, które odbyło się 21 i 22 kwiet-
nia w Lipsku. Językiem obrad był język angielski.
Dlaczego chcę poinformować o tym Wysoką Izbę?
Między innymi dlatego że byłem uczestnikiem tego
spotkania jako przewodniczący grupy parlamentar-
nej polsko-niemieckiej, ale szczególnie dlatego że na
tym ważnym spotkaniu pierwszy raz naukowcy, rek-
torzy, dyrektorzy instytutów badawczych w ilości
prawie że tysiąca osób spotkali się w Lipsku i oma-
wiali bardzo ważne tematy dla przyszłości Polski
i Niemiec. Ntomiast po powrocie przeglądałem pol-
ską prasę i nie znalazłem żadnej informacji na ten
temat, że największy, najbogatszy kraj unijny i ten
największy, który ostatnio wszedł do Unii, rozpoczy-
nają instytucjonalną współpracę naukową i współ-
pracę badawczą w rozległych dziedzinach, od nauk
humanistycznych po cząstki elementarne, w których
badania kosztują budżetowo w okresach 5-, 7-letnich
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
176 Oświadczenia poselskie
Poseł Jan Rzymełka
nawet 1,5 mld euro. Dotyczy to m.in. programów ba-
dawczych cząstek elementarnych, w których Polska
i Niemcy uczestniczą. I dlatego chciałbym zapytać
publicznie, jaka jest rola, jaka jest misja mediów pu-
blicznych w Polsce? Bo jeśli w Niemczech jakiś daw-
ny obywatel polski, który obecnie ma obywatelstwo
również niemieckie, występuje z roszczeniem o swo-
je dawne pół hektara, które jest wpisane w księdze
wieczystej, to widzimy na paskach i w wielu redak-
cjach telewizji słyszymy o zagrożeniu, że Niemcy nas
wykupują, natomiast jeśli rektorzy, profesorowie,
laureaci Nagrody Nobla podpisują umowy o współ-
pracę wieloletnią w wielu technologicznych i innowa-
cyjnych kierunkach, to nasza prasa nie mówi nic na
ten temat.
Dlatego też chciałbym poinformować Wysoką
Izbę, że posiadam listę uczestników tego spotkania.
Oczywiście organizatorami byli ministrowie nauki
i szkolnictwa wyższego: pani prof. Barbara Kudrycka
i ze strony niemieckiej jej odpowiedniczka pani mi-
nister Annette Schavan, Bundesministerin für Bil-
dung und Forschung.
Jeżeli ktoś z państwa byłby zainteresowany, jakie
grupy badawcze, jakie tematy zostały wdrożone, to
służę informacją. Zamiast tego powinniśmy mieć
w poczcie internetowej informację o takim spotkaniu
i o możliwości uczestnictwa. Okazuje się, że w ra-
mach współpracy polsko-niemieckiej nie tylko ponad
300 samorządów ma podpisane wieloletnie umowy
współpracy, ale setki uczelni i setki zespołów badaw-
czych uczestniczy wspólnie w projektach unijnych.
I o tym świadczyło to spotkanie w pięknym mieście
Lipsku – Lipsku, który staje się w tej chwili centrum
kulturalnym, intelektualnym Niemiec. Poza Berli-
nem i dawnymi wielkimi stolicami landów właśnie
Lipsk predysponowany jest do tej roli przez to, że
kiedyś pracował tam Goethe, pisząc „Fausta”, a Bach
tworzył wspaniałą muzykę w kościele Św. Tomasza
jako kantor.
Lipsk to nie tylko miasto targów i książek – Lipsk
staje się europejskim centrum nauki. W parku na-
ukowym w Lipsku spotkali się ministrowie i naukow-
cy z obydwu stron Odry. Chciałbym, aby pokłosiem
tego było spotkanie w Warszawie, bo będzie spotka-
nie ministrów i podpisana zostanie wieloletnia umo-
wa o współpracy naukowo-badawczej pomiędzy Re-
publiką Federalną Niemiec a Polską. Dziękuję za
uwagę. (Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Krzysztof Putra)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Kon-
stantego Oświęcimskiego, Platforma Obywatelska.
Poseł Konstanty Oświęcimski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Poseł! Dzi-
siejsze moje oświadczenie chciałbym poświęcić spra-
wom związanym z mieszkańcami niedużego mia-
steczka, ale historycznego, o ponad 700-letniej histo-
rii i tradycji – Trzebiatowa. Wielu odwiedzało miasto
Trzebiatów, bo jeżeli jedziemy nad morze do Mrzeży-
na, Niechorza, Rewala, to mijamy Trzebiatów. Ale
chciałbym powiedzieć, że mieszkańcy Trzebiatowa
od kilkudziesięciu lat borykają się z wielkim proble-
mem – rokrocznie są zalewani wezbranymi wodami
pomorskiej rzeki Regi. I tak się jakoś dzieje, że przez
kilkadziesiąt lat nikt nie może się uporać z tym pro-
blemem. Rokrocznie jest zalewanych ponad kilkaset
budynków różnego rodzaju. W obrębie zalewów miesz-
ka ok. 5 tys. mieszkańców i to ich bezpośrednio do-
tyczy. Ich, można powiedzieć, los, ich rzeczywistość
toczy się wokół jednego, drugiego zalania; raz są za-
lewani, później oczyszczają swoje gospodarstwa po
to, aby za 3–4 miesiące ponownie zmagać się z wodą.
Dlatego tutaj, z tej mównicy sejmowej, gdzie są roz-
wiązywane sprawy międzynarodowe, kwestie wiel-
kich priorytetów, inwestycji, apeluję do wielu insty-
tucji o pomoc dla mieszkańców Trzebiatowa. Nie jest
ich winą to, że w Trzebiatowie skupiają się wszelkie
anomalie pogodowe. Akurat jest to tak ukształtowa-
ny teren, że rzeka Rega przepływa przez centrum
Trzebiatowa. Czy to jest cofka nad morzem, czy to
jest odwilż, czy to są też duże opady... Tak było w tym
roku przez dwa ostatnie tygodnie, jeszcze do dnia
dzisiejszego widać skutki – jest ponad pół metra po-
wyżej stanu alarmowego. Mieszkańcy do tego stanu
już się przyzwyczaili, ale jak było ponad metr, to
trudno mówić o normalnym funkcjonowaniu miasta,
samorządu, mieszkańców. Jest to naprawdę ich wiel-
ka tragedia.
Dlatego chciałbym, aby instytucje, które przez
kilkadziesiąt lat nie mogły rozwiązać tego problemu,
nareszcie znalazły sposób, by zdobyć środki finanso-
we na uregulowanie rzeki Regi. Być może to nie są
duże środki w skali kraju, jest to ok. 60 mln zł, ale
wystarczy też kilka milionów, aby mieszkańcy Trze-
biatowa odetchnęli – by sfinansować kanał Ulgi
i ulżyć tym mieszkańcom; odtworzyć stary kanał
Ulgi, jeszcze poniemiecki.
Naprawdę, z całego serca – jestem posłem z tam-
tego terenu i będę walczył we wszelkich instytucjach
o to, aby ten problem został rozwiązany. Bo czy to
poseł, czy wojewoda, czy marszałek – każdy może
zawsze odejść, ale mieszkańcy tam pozostają i rok-
rocznie borykają się z wielkim problemem życiowym.
I naprawdę trudno mi jest w tej chwili przejść obojęt-
nie obok tego problemu.
Stąd ten mój apel do wszelkich instytucji o spo-
wodowanie, aby ta inercja kilkudziesięcioletnia mo-
gła zamienić się w coś pozytywnego. Już są pierwsze
przejawy innego myślenia, ponieważ odbyło się spo-
tkanie z udziałem pana wojewody i pana marszałka
z regionu zachodniopomorskiego i okazali duże za-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Konstanty Oświęcimski
interesowanie. Mam nadzieję, że będzie to początek
uwalniania Trzebiatowa od powodzi, ponieważ ży-
jemy w XXI w. i naprawdę możemy sobie z tym po-
radzić, tylko potrzeba na to odpowiednich środków
finansowych. Wstyd się przyznać, że gdzieś tam
w Polsce kilka tysięcy ludzi żyje w strachu przed
tym strasznym kataklizmem, jakim jest powódź. My
tego bezpośrednio nie doświadczamy, ale nie chciał-
bym, abyśmy mogli to doświadczyć i czuć się tak jak
oni, kiedy nieraz są opuszczeni i mogą liczyć tylko
na bieżącą pomoc, a samorząd lokalny też nie jest
w stanie wszystkiego wziąć na swoje barki. Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Bar-
barę Bartuś, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Barbara Bartuś:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dnia 2 maja ob-
chodzić będziemy 93. rocznicę bitwy pod Gorlicami.
Chodzi o jedną z największych bitew, jakie rozegrały
się w czasie I wojny światowej. Bitwa ta przeszła do
historii jako przełom walk na frontach I wojny świa-
towej. Wiosną 1915 r. monarchia austro-węgierska
była w krytycznym położeniu, została zepchnięta
przez ofensywę rosyjską na linię Karpat. Na froncie
zachodnim Niemcy musiały przejść do defensywy.
Turcja została zaatakowana przez koalicję, a Włochy,
choć związane sojuszem z państwami centralnymi,
przygotowywały się do wystąpienia po stronie alian-
tów i rozpoczęły już mobilizację swej armii.
Rosyjskie naczelne dowództwo postanowiło kon-
tynuować ofensywę w Karpatach, aby ewentualnie
razem z Rumunią i Italią doprowadzić do załamania
się Austro-Węgier. Dlatego też niemieckie dowództwo
postanowiło przenieść główny ciężar działań wojen-
nych na front wschodni i wesprzeć tym samym osła-
bionego austriackiego sprzymierzeńca.
Sztaby austriacki i niemiecki doszły do wniosku,
że główne uderzenie powinno mieć miejsce w rejonie
Gorlic. Wynikało to z właściwości operacyjnych tego
terenu. Dolina Ropy przedłuża się na wschód aż po
Sanok. Uderzenie wzdłuż dawało więc szansę okrą-
żenia rosyjskich sił nacierających w Karpatach.
W ostatniej dekadzie kwietnia 1915 r. na stacjach
kolejowych Nowy Sącz, Bochnia, Kamionka i Pła-
szów rozpoczęło się wyładowywanie nadchodzących
w najgłębszej tajemnicy transportów niemieckich.
Wieczorem 25 kwietnia stacjonujące w Nowym Sączu
dowództwo 11. armii wydało wojskom rozkaz zajęcia
stanowisk wyjściowych do natarcia, a 28 kwietnia
zaczęło się zajmowanie pozycji.
W piękny niedzielny ranek 2 maja 1915 r. o godz. 6
rano na pozycje rosyjskie w rejonie Łużnej i Gorlic
177
ruszyło zmasowane natarcie. O tej właśnie godzinie
nieprzyjacielskie armie zwarły się w morderczym,
bratobójczym uścisku, po obu bowiem stronach fron-
tu walczyli Polacy. W Gorlicach nawała ogniowa ob-
róciła w gruzy to, co jeszcze zostało w zachodniej
części miasta, i spadła na umocniony cmentarz.
Pociski zapaliły rafinerię nafty i zbiorniki paliwa
w Gliniku Mariampolskim. Ogień huraganowy trwał
ok. 4 godzin.
Tego roku historia nie oszczędziła także Lipinek,
spokojnej wsi, leżącej niedaleko Gorlic. Okolice wsi
znalazły się w centrum działań I wojny światowej.
Na kilkudziesięciokilometrowym odcinku zgroma-
dziły się znaczne siły państw centralnych. Dla tej wsi
najważniejszy był jednak moment kształtowania się
drugiej linii obrony, który ciągnął się wzdłuż miej-
scowości takich jak Lipinki, Wójtowa i Rozdziele.
Dnia 3 maja na wzgórzach na wschód od Lipinek dru-
ga linia obrony rosyjskiej stawiła zacięty opór. Po
dłuższej walce został on jednak przełamany, a sprzy-
mierzone wojska uderzyły na Cieklinkę. Jednocze-
śnie korpus rezerwowy natarł na Wójtową.
Ta spektakularna ofensywa wojsk niemieckich
i austro-węgierskich, która po kilku dniach ciężkich
bojów zakończyła się przełamaniem w rejonie Gorlic
umocnień rosyjskich, miała olbrzymie znaczenie. Uto-
rowała ona Austriakom i Niemcom drogę nie tylko do
odzyskania utraconej wcześniej Galicji, ale również do
zajęcia tych polskich ziem, które od wielu lat znajdo-
wały się pod panowaniem rosyjskim. W dniu 16 maja
austro-węgierski korpus przełamał obronę rosyjską
i sforsował Wisłokę w stronę Jasła. Natarcie trwało na
linii całych Karpat. W końcu czerwca wojska niemiec-
kie uderzyły w kierunku na Brześć, a w dniu 26 sierp-
nia twierdza ta została zdobyta przez wojska austro-
-węgierskie. Wojska niemieckie przełamały obronę
rosyjską i zmusiły do opuszczenia Królestwa Polskie-
go. Tak więc w wyniku ofensywy wiosenno-letniej,
zapoczątkowanej w Gorlicach, w ręce Niemców i Au-
striaków wpadła z powrotem prawie cała Galicja. Na
cmentarzach powiatu gorlickiego pozostali aktorzy
tego spektaklu. Leżą zgodnie obok siebie ci, których
wtedy los i ślepe siły historii rzuciły do bezsensownej
walki. Na tych cmentarzach – po wielu latach zapo-
mnienia, a nawet dewastacji takich miejsc – płoną dziś
znicze pamięci.
Stojąc dzisiaj przed Wysoką Izbą, pragnę wyrazić
wielki szacunek i hołd dla tak wielkiego wydarzenia
oraz oddać cześć wszystkim poległym, walczącym
w tej bitwie dla dobra ojczyzny. Dziękuję za uwagę.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Witol-
da Namyślaka, Platforma Obywatelska.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
178 Oświadczenia poselskie
Poseł Witold Namyślak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W swoim
oświadczeniu chciałbym zwrócić uwagę na koniecz-
ność wsparcia samorządów w budownictwie miesz-
kań socjalnych. Mieszkanie to kwestia kluczowa dla
rozwoju rodziny, a zapewnienie lokalu socjalnego dla
rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji zarówno
mieszkaniowej, jak i finansowej to jedno z kluczo-
wych zadań samorządów. Obowiązek dostarczania
lokali socjalnych spoczywa na gminach. W praktyce
gminy często nie są w stanie udźwignąć tego obo-
wiązku.
Problematykę prawa obywateli do mieszkania re-
gulują cztery podstawowe akty prawne. Art. 75 Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowi, że władze
publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokoje-
niu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczegól-
ności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój
budownictwa socjalnego oraz popierają działania
obywateli zmierzające do uzyskania własnego miesz-
kania. Art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym
mówi, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty
należy do zadań własnych gminy, w szczególności
zadania własne obejmują sprawy gminnego budow-
nictwa mieszkaniowego. Art. 4 ust. 1 ustawy o ochro-
nie praw lokatorów określa, iż tworzenie warunków
do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty
samorządowej należy do zadań własnych gminy, zaś
gmina na zasadach i w wypadkach przewidzianych
w ustawie zapewnia lokale socjalne i lokale zamien-
ne, a także zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospo-
darstw domowych o niskich dochodach. Art. 10
ust. 2 ustawy o pomocy społecznej stanowi, że do
zadań własnych z zakresu pomocy społecznej o cha-
rakterze obowiązkowym, realizowanych przez gmi-
ny, należy udzielanie schronienia osobom tego pozba-
wionym, w tym osobom bezdomnym.
Chciałbym w szczególności zwrócić uwagę na fi-
nansowe wsparcie w tworzeniu lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bez-
domnych, udzielane na podstawie ustawy z dnia
8 grudnia 2006 r. Ustawa ta przewiduje, że państwo
będzie dofinansowywać gminom remonty i przebu-
dowę budynków na cele socjalne, a pieniądze na ten
cel będą pochodziły z Funduszu Dopłat, którym dys-
ponuje Bank Gospodarstwa Krajowego.
Gmina może otrzymać finansowe wsparcie na po-
krycie części kosztów przedsięwzięcia polegającego
na budowie budynku na nieruchomości stanowiącej
własność gminy, remoncie lub przebudowie budynku
będącego własnością gminy i przeznaczonego na po-
byt ludzi albo części takiego budynku. Może to być
również zmiana sposobu użytkowania budynku bę-
dącego własnością gminy albo części takiego budyn-
ku wymagającej dokonania remontu lub przebudowy,
kupno lokali mieszkalnych, kupno lokali mieszkal-
nych połączone z ich remontem, w efekcie czego po-
wstaną lokale socjalne.
Wysokość finansowego wsparcia na realizację po-
wyższych przedsięwzięć na podstawie wymienionej
ustawy wynosi od 20% do 40% kosztów przedsięwzię-
cia, z tym że w powierzchni użytkowej całego budyn-
ku dofinansowanie to dotyczy tylko i wyłącznie po-
wierzchni przeznaczonej na lokale socjalne wraz
z pomieszczeniami przynależnymi, mieszkań chro-
nionych wraz z pomieszczeniami przynależnymi,
noclegowni lub domu dla bezdomnych.
Fundusz Dopłat Banku Gospodarstwa Krajowego
w 2007 r. dysponował kwotą 185 mln zł, przeznaczo-
ną na finansowe wsparcie tworzenia lokali socjal-
nych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla
bezdomnych, natomiast w roku bieżącym kwota ta
jest mniejsza i wynosi 125 mln zł. Dla porównania
przytoczę dane z komunikatu Banku Gospodarstwa
Krajowego.
W I półroczu 2007 r. na pokrycie części kosztów
przedsięwzięć, w wyniku których powstały lokale
socjalne i mieszkania chronione, przeznaczono kwo-
tę 74 mln zł, z czego wykorzystano tylko 37,26%,
tj. kwotę 27 574 tys. zł. Zrealizowano 87 wniosków
gmin, w wyniku których powstało 1359 lokali socjal-
nych, to mniej niż jeden na gminę.
W II półroczu 2007 r. na ten cel przeznaczono
kwotę 153 712 tys. zł, z czego wykorzystano tylko
21%, tj. kwotę około 33 mln zł. Zrealizowano 79 wnio-
sków, w wyniku których powstało 1377 lokali socjal-
nych, natomiast w roku bieżącym w I półroczu na ten
cel przeznaczono kwotę 59 mln zł i przyjęto do reali-
zacji 76 wniosków gminy.
W 2007 r. ponad 100 tys. wyroków o eksmisji nie
mogło być wykonanych, ponieważ brakuje mieszkań,
do których można by przeprowadzić eksmitowanych
lokatorów. Gminy nie radzą sobie z zadłużonymi na-
jemcami mieszkań komunalnych, mieszkańcami spół-
dzielni mieszkaniowych czy budynków prywatnych.
Dopóki nie będzie wystarczającej liczby mieszkań
socjalnych, gminy będą musiały płacić ogromne od-
szkodowania w związku z nierealizowaniem wyro-
ków sądowych o eksmisję. Do takich odszkodowań
zobowiązuje gminy ustawa.
Po analizie wsparcia udzielonego przez Bank Go-
spodarstwa Krajowego na tworzenie lokali socjal-
nych, mieszkań chronionych, noclegowni, domów dla
bezdomnych w okresie obowiązywania ustawy uwa-
żam, że należy zmienić warunki przyznawania gmi-
nom wsparcia z Funduszu Dopłat w oparciu o obo-
wiązującą lub zmienioną ustawę w ten sposób, aby
większa liczba gmin mogła z niego skorzystać, a tym
samym więcej budować. Należy uprościć procedury
pozyskiwania wsparcia na budownictwo socjalne,
zapewnić w budżecie zwiększone środki finansowe,
wspierające budownictwo socjalne realizowane przez
gminy. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Marka
Krząkałę, Platforma Obywatelska.
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Marek Krząkała:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Nie ma dnia, by
w wiadomościach różnych mediów nie znalazła się
informacja dotycząca budowy autostrad bądź dróg
ekspresowych w naszym kraju. Skrupulatnie odno-
towuje się kolejny oddany do użytku kilometr, poka-
zuje się place budowy. Każdy z nas, przemieszczając
się samochodem, dostrzega prowadzone remonty.
Niektórzy narzekają na utrudnienia w ruchu czy
przeciągające się prace. Inni oczami wyobraźni widzą
już nowe drogi, którymi za parę lub parenaście mie-
sięcy będą podróżować.
Przyjęło się już na dobre określenie, że Polska
staje się wielkim placem budowy, co głównie jest
związane z przyznaniem nam ważnej imprezy, jaką
jest Euro 2012. Staramy się, by prace, które pozwolą
dostosować naszą infrastrukturę, nie tylko drogową,
do standardów pozwalających sprawnie przeprowa-
dzić mistrzostwa Europy w 2012 r., przebiegały jak
najszybciej, jak najsprawniej. Budujemy i planujemy
kolejne odcinki autostrad i dróg ekspresowych, ale
także w gminach i powiatach powinien nastąpić dal-
szy rozwój infrastruktury. Gminy nie dysponują jed-
nak wystarczającymi środkami finansowymi. Pamię-
tajmy, że pomoc Unii, czyli pieniądze z różnego ro-
dzaju funduszy, nie jest jednym źródłem finansowa-
nia przedsięwzięcia, jakim jest np. remont czy budo-
wa drogi powiatowej. Jednostki samorządu muszą
mieć własny wkład, który jest jakimś procentem da-
nej inwestycji.
Jak można pomóc gminom w takich sytuacjach?
Pojawia się potrzeba rozpoczęcia prac i uchwalenia
ustawy, która pozwoli na budowę dróg publicznych
inwestorom prywatnym we współpracy z zarządem
dróg publicznych w gminie, w przypadku gdy gmina
odmówi realizacji inwestycji drogowej, która jest nie-
zbędna do realizacji inwestycji prywatnego inwesto-
ra. Wiele jest dziś przykładów, które pokazują, że po
wybudowaniu budynków mieszkalnych wielorodzin-
nych przez wiele lat mieszkańcy muszą korzystać
z fragmentów ulic jeszcze niewybudowanych, znajdu-
jących się w opłakanym stanie, zaś w planie zagospo-
darowania ujętych jako drogi publiczne. Często jest
tak, że fragment ulicy jest niezbędny, aby był właści-
wy dojazd do prywatnej inwestycji i inwestor chce
sfinalizować budową ulicy nawet w 100%, natomiast
kierownictwo zarządu dróg publicznych w gminach
z niejasnych, niemerytorycznych przyczyn to utrud-
nia. Tak więc, jeśli prywatny inwestor ma środki na
budową fragmentu ulicy, gmina powinna wykupić
w drodze administracyjnej wszystkie działki i oddać
je pod inwestycję drogową inwestorowi, który wcze-
śniej zdeponuje sumę zgodną z zatwierdzoną wyceną
wartości tych działek, zgodnie z kosztorysem i pla-
nem budowy zatwierdzonym przez zarząd dróg pu-
blicznych, który po wybudowaniu miałby odebrać
taką inwestycję i przejąć pod własny zarząd jako dro-
gę publiczną. Oczywiście należy dodać, że prywatny
inwestor miałby prawo zwrotu pewnej części kosztów
179
przez kolejnego inwestora prywatnego, o ile dojazd
do tego właśnie inwestora będzie prowadził przez ten
fragment ulicy, przez kolejne 10 lat od oddania tej
drogi. Ustawa stwierdzałaby jasno, że w obszarach
dróg publicznych, jeśli chodzi o gospodarowanie
gmin, mogą istnieć jedynie drogi publiczne bez moż-
liwości wydzierżawiania ich osobom prywatnym, zaś
jakiekolwiek ogrodzenia czy budowle uniemożliwia-
jące ruch w tych obszarach uznawałaby za niezgodne
z prawem.
Oświadczam, że nie można hamować inwestycji
drogowych w gminach przez brak możliwości doto-
wania prywatnych inwestorów w celu wykupu, w dro-
dze administracyjnej, wskazanych przez nich działek
drogowych zgodnie z planem zagospodarowania. Za-
angażowanie prywatnych pieniędzy w budowę dróg
powinno być możliwe, nie tylko jeśli leży to w interesie
prywatnych inwestorów, ale także pokrywa się z inte-
resem społecznym. Budując autostrady czy drogi eks-
presowe, nie zapominajmy, że należy do nich dojechać,
ale nie nieutwardzoną, dziurawą nawierzchnią, lecz
normalną drogą publiczną. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Wal-
demara Andzela, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Waldemar Andzel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! 23 kwietnia ob-
chodzimy 1011 rocznicę śmierci św. Wojciecha, jedne-
go z głównych patronów Kościoła w Polsce, który stał
się także jednym z pierwszych patronów naszego kra-
ju. Był biskupem Pragi, pochodzącym z książęcego
rodu czeskich Sławnikowiców. Święty Wojciech uro-
dził się w 956 r. w Libicach. Początkowo jego życie
nie było związane ze stanem duchownym. W czasie
ciężkiej choroby, którą przechodził w dzieciństwie,
ojciec ofiarował go przed ołtarzem w kościele, po
czym św. Wojciech ozdrowiał. Ojciec uznał to za znak
i postanowił związać życie syna z posługą kapłańską,
oddając go na wychowanie kościelne.
Od roku 972 znajdował się pod opieką Adalberta,
arcybiskupa Magdeburga, na cześć którego przyjął
imię podczas bierzmowania. W roku 981 umiera jego
przewodnik duchowy, arcybiskup Magdeburga, a Woj-
ciech przyjmuje święcenia kapłańskie. Dwa lata póź-
niej, mimo młodego wieku, staje na czele diecezji
praskiej. Jako biskup św. Wojciech był bezkompromi-
sowy i nowatorski, co wywoływało wiele sprzecznych
uczuć wśród wiernych.
Od roku 992 prowadził aktywne życie, rozpoczy-
nając działanie misyjne na Słowacji, która ówcześnie
znajdowała się pod panowaniem Węgier. Ponadto
stawał w obronie chrześcijańskich niewolników, któ-
rzy byli zsyłani do krajów muzułmańskich. Jego na-
 14. posiedzenie Sejmu w dniu 24 kwietnia 2008 r.
180 Oświadczenia poselskie

Poseł Waldemar Andzel o wierze chrześcijańskiej. Jednak ich działalność mi-

uki znane były w wielu krajach. Wielu chciało go
słuchać, a nawet mieć wśród swoich bliskich towa-
rzyszy, jak miało to miejsce w przypadku Ottona III.
Św. Wojciech był bowiem spowiednikiem, powierni-
kiem oraz doradcą niemieckiego cesarza.
Wojciech, wędrując po pogańskich krajach, kroki
swe skierował do Polski, gdzie został odpowiednio
przyjęty przez Bolesława Chrobrego na dworze ksią-
żęcym. Założeniem biskupa było nawrócenie jak
największej liczby pogańskich wiernych. Skierowa-
ny został na północ, do Gdańska, dokonując tam
licznych chrztów i nawracając dużą liczbę ludzi. Na
swej drodze misyjnej św. Wojciech chciał ogarnąć
słowem Bożym jak największą rzeszę wiernych, któ-
rzy pragnęli słuchać nauk i świadczyć życiem o Bo-
żej miłości.
Św. Wojciech udał się na tereny dawnych Prus,
gdzie wraz z przyrodnim bratem Radzimem oraz
prezbiterem Boguszą-Benedytem chcieli nauczać
syjna już na początku nie spotkała się z aprobatą,
w związku z czym misjonarze musieli przerwać swo-
ją pielgrzymkę. Kilka dni po tym incydencie zostali
zaatakowani w miejscu, w którym odpoczywali, gdzie
św. Wojciech poniósł śmierć męczeńską.
Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i umieścił
w Gnieźnie. Św. Wojciech znajduje się w panteonie
świętych, którzy patronują Polsce. Jako jeden z pre-
kursorów wiary chrześcijańskiej w naszym kraju za-
sługuje na szczególną uwagę i hołd w uznaniu jego
zasług dla rozwoju i szerzenia chrześcijańskiej moral-
ności wśród wiernych. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Zarządzam przerwę w posiedzeniu do jutra,
tj. 25 kwietnia 2008 r., do godz. 9.

(Przerwa w posiedzeniu o godz. 18 min 05)