Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 45 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 30 czerwca oraz 1 i 2 lipca 2009 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2009
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 45. posiedzenia Sejmu
w dniach 30 czerwca oraz 1 i 2 lipca 2009 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Artur Ostrowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . .15
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .15
Poseł Magdalena Gąsior-Marek. . . . . . . . . . . .16
Posłowie Magdalena Gąsior-Marek
i Andrzej Nowakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . .18
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 20
Poseł Iwona Śledzińska-Katarasińska . . . . . .21
Poseł Ireneusz Raś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .21
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Poseł Beata Mazurek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Posłowie Michał Wojtkiewicz
i Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 23
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24
Poseł Marzenna Drab. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . . 25
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Marek Wikiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 27
Poseł Tadeusz Motowidło . . . . . . . . . . . . . . . . .31
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . .31
Poseł Tadeusz Motowidło . . . . . . . . . . . . . . . . 32
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . . 32
Poseł Grzegorz Raniewicz . . . . . . . . . . . . . . . 34
Poseł Danuta Pietraszewska . . . . . . . . . . . . . 34
Poseł Arkady Fiedler . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Bożenna Bukiewicz. . . . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Adam Krupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Beata Bublewicz oraz grupa posłów. . . . 40
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . . .41
Posłowie Grzegorz Roszak
i Marek Wojtkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .41
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . . .41
Poseł Artur Dunin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42
Poseł Aleksander Sopliński . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Danuta Olejniczak . . . . . . . . . . . . . . . . 43
str.
str.
Poseł Adam Abramowicz . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . . 45
Poseł Robert Telus oraz grupa posłów . . . . . 46
Poseł Maks Kraczkowski oraz grupa posłów . . . .46
Poseł Jan Religa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .47
Poseł Andrzej Adamczyk oraz grupa posłów . . 48
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . . 48
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . .51
Posłowie Marek Zieliński
i Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Marek Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Michał Jaros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . . 54
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Ewa Wolak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . . 58
Poseł Grzegorz Pisalski . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Małgorzata Sadurska . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Tadeusz Arkit oraz grupa posłów . . . . 63
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Artur Ostrowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64
Posłowie Jacek Tomczak
i Jan Filip Libicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65
Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Jan Rzymełka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .67
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . .67
Poseł Leszek Deptuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Posłowie Witold Kochan i Tadeusz Arkit . . . .70
Poseł Beata Mazurek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Jan Religa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Zbigniew Chmielowiec . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .73
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .73
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . .74
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . .75
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Posłowie Tadeusz Arkit i Jan Musiał . . . . . . .76
Posłowie Renata Butryn i Piotr Tomański . . .77
Poseł Grzegorz Sztolcman . . . . . . . . . . . . . . . .78
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .78
 str.
Poseł Piotr Krzywicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . . .81
Poseł Krzysztof Michałkiewicz . . . . . . . . . . . 82
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . . 83
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . . 84
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . . 85
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski. . .87
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . . 88
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . . 93
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . . 94
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . . 94
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . . 97
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . . 97
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . . 99
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .100
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .104
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .105
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .106
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .107
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .108
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .108
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .111
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .112
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .112
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .113
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .115
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .116
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .117
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .119
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .121
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 123
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 125
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 128
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 130
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .131
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .132
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 134
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 135
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 136
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 138
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 139
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .140
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .141
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .142
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .143
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .145
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .146
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .147
str.
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .148
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .150
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .152
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .155
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .157
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .160
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .161
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 162
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .164
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .165
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .166
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .168
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .168
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .169
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .171
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .172
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .173
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . . 174
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .175
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .176
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .181
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .182
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 184
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 185
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 186
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .187
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 188
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 189
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 189
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 190
Zapytania
Poseł Witold Kochan oraz grupa posłów . . . .192
Poseł Jarosław Katulski oraz grupa posłów. . . .192
Posłowie Tadeusz Arkit i Andrzej Ryszka . . . 193
Poseł Ireneusz Raś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 194
Poseł Iwona Śledzińska-Katarasińska . . . . 194
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . 195
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Poseł Marek Matuszewski . . . . . . . . . . . . . . 196
Poseł Tadeusz Wita. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Poseł Adam Abramowicz . . . . . . . . . . . . . . . .197
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Marek Wikiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .197
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . 198
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Tomasz Kamiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Krzysztof Matyjaszczyk . . . . . . . . . . . . . . . .201
Poseł Sylwester Pawłowski . . . . . . . . . . . . . 202
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 202
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . 202
Poseł Bogdan Bojko . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203
Poseł Witold Kochan . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204
Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Maks Kraczkowski oraz grupa posłów . . . 205
 str.
Poseł Robert Telus oraz grupa posłów . . . . 206
Poseł Maks Kraczkowski oraz grupa posłów . . . 206
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208
Poseł Anna Zalewska . . . . . . . . . . . . . . . . . . 209
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .210
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . .211
Poseł Michał Jaros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .212
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . .212
Poseł Robert Tyszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . .213
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .213
Poseł Przemysław Gosiewski . . . . . . . . . . . . .214
Poseł Dawid Jackiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . .215
Poseł Marek Balicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .215
Poseł Ireneusz Raś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .216
Poseł Ludwik Dorn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .216
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . .217
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . .219
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . .219
Poseł Izabela Leszczyna . . . . . . . . . . . . . . . . 220
Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .221
Poseł Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 222
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 223
Poseł Łukasz Zbonikowski. . . . . . . . . . . . . . 223
Poseł Dariusz Kaczanowski . . . . . . . . . . . . . 224
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . 224
Odpowiedzi na zapytania
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 225
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 226
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 227
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 227
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 228
str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 229
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .231
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .231
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 233
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 234
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 235
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 235
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 236
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 236
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .237
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 237
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 238
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 240
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 241
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 242
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 243
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 244
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 246
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 246
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .247
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .249
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 249
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 250
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .251
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .251
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 252
Podsekretarz stanu Monika Smoleń . . . . . . 252

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posła Artura Ostrowskiego w sprawie łamania
przepisów ustawy o bibliotekach przez władze samo-
rządowe na przykładzie Jarocina i Wrocławia –
do prezesa Rady Ministrów – ponowna (9679),
2) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie zmiany ustawy o podatkach i opła-
tach lokalnych – do ministra finansów (10078),
3) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie realizacji Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007-2013 – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (10079),
4) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie kło-
potów z wypłatą odszkodowania z tytułu AC z powo-
du braku dowodu rejestracyjnego – do ministra fi-
nansów (10080),
5) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie pod-
jęcia działań mających na celu likwidację procederu
przydrożnej prostytucji – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (10081),
6) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie trud-
nej sytuacji rolnictwa na Lubelszczyźnie – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (10082),
7) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie sy-
tuacji osób dorosłych z autyzmem – do ministra zdro-
wia oraz ministra pracy i polityki społecznej
(10083),
8) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
zwiększenia środków na diagnozę i terapię autyzmu
– do ministra zdrowia (10084),
9) posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Andrzeja
Nowakowskiego w sprawie sytuacji osób, które nie
mogą brać udziału w wyborach z powodu wykonywa-
nia obowiązków zawodowych – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (10085),
10) posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Andrzeja
Nowakowskiego w sprawie sytuacji osób niewido-
mych, które nie mogą brać udziału w wyborach –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(10086),
11) posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Andrzeja
Nowakowskiego w sprawie profilaktyki i wczesnego
Załącznik nr 1
Druk nr 2137
wykrywania nowotworów u Polek i Polaków – do mi-
nistra zdrowia (10087),
12) posła Jacka Osucha w sprawie nieprawidłowo-
ści mogących powstać przy dzierżawie nieruchomości
należących do spółek PKP na terenie Małopolski
i Podkarpacia – do ministra skarbu państwa
(10088),
13) posła Jacka Osucha w sprawie możliwości
skrócenia czasu potrzebnego na przeprowadzenie
obowiązkowych badań archeologicznych na odcinku
drogi ekspresowej S7 w związku z przygotowaniami
do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012
w Polsce i na Ukrainie – do ministra infrastruktury
(10089),
14) poseł Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej w
sprawie przekraczania uprawnień przez komorników
sądowych – do ministra sprawiedliwości (10090),
15) posła Ireneusza Rasia w sprawie nowelizacji
ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wie-
czystego w prawo własności nieruchomości – do pre-
zesa Rady Ministrów (10091),
16) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie niejasności
co do zamieszczenia kluczowych dla Polski inwestycji
w przyjętym 12 czerwca 2009 r. przez Komisję Euro-
pejską projekcie Strategii UE dla regionu Morza Bał-
tyckiego – do prezesa Rady Ministrów (10092),
17) poseł Beaty Mazurek w sprawie nadania języ-
kowi migowemu statusu języka urzędowego – do pre-
zesa Rady Ministrów (10093),
18) posłów Michała Wojtkiewicza i Marka Polaka
w sprawie zaniedbań w finansowaniu pomp insuli-
nowych – do ministra zdrowia (10094),
19) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie przy-
znawania statusu uchodźcy cudzoziemcom w Polsce
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(10095),
20) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie nowe-
lizacji art. 33 ustawy o wprowadzeniu ustawy Prawo
ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz
o zmianie niektórych ustaw, umożliwiającej przesu-
nięcie terminu zamknięcia istniejących składowisk
w przypadku pozyskania środków zewnętrznych na
budowę nowych zakładów unieszkodliwiania odpa-
dów do czasu zakończenia ich budowy i przejęcia
przez nie prowadzenia gospodarki odpadami – do mi-
nistra środowiska (10096),
2
21) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie nie-
zbędnych działań, które przyczynią się do ochrony
garnizonu Olsztyn wraz z jego infrastrukturą przed
planowaną likwidacją – do ministra obrony narodo-
wej (10097),
22) poseł Marzenny Drab w sprawie wdrożenia
„Narodowego programu leczenia chorych na stward-
nienie rozsiane” – do ministra zdrowia (10098),
23) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie niedo-
puszczania osób zaangażowanych w poprawę pol-
sko-niemieckich stosunków na spotkanie organizo-
wane przez Niemiecko-Polski Instytut w Darmstadt
– do ministra spraw zagranicznych (10099),
24) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie odgór-
nego ustalania obszaru działania izb samorządu pie-
lęgniarek i położnych – do ministra zdrowia
(10100),
25) posłów Sławomira Kopycińskiego i Marka Wi-
kińskiego w sprawie ograniczenia przerostów etatów
mundurowych w administracji wojskowej – do mini-
stra obrony narodowej (10101),
26) posłów Sławomira Kopycińskiego i Marka Wi-
kińskiego w sprawie skutków przegrywanych przez
Polskę procesów przed Europejskim Trybunałem
Praw Człowieka w sprawach lustracyjnych – do mi-
nistra sprawiedliwości (10102),
27) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad –
do ministra infrastruktury (10103),
28) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
badań profilaktycznych – do ministra zdrowia
(10104),
29) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
emerytur pomostowych – do ministra pracy i polity-
ki społecznej (10105),
30) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
finansowania dializoterapii przez NFZ – do ministra
zdrowia (10106),
31) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
poprawy sytuacji chorych na stwardnienie rozsiane
– do ministra zdrowia (10107),
32) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
projektu ustawy o Straży Kolejowej – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji oraz ministra
infrastruktury (10108),
33) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
leczenia w Polsce chorych na nowotwór jelita grube-
go – do ministra zdrowia (10109),
34) posła Tadeusza Motowidły w sprawie limitów
wwozowych paliw z państw spoza Unii Europejskiej
– do ministra gospodarki (10110),
35) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie moż-
liwości wystąpienia sporu zbiorowego pomiędzy po-
licyjnymi związkami zawodowymi a Komendą Głów-
ną Policji – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji (10111),
36) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pro-
blemów z wyżywieniem polskich żołnierzy stacjonu-
jących w Czadzie – do ministra obrony narodowej
(10112),
37) posła Tadeusza Motowidły w sprawie likwida-
cji gospodarstw pomocniczych i zakładów budżeto-
wych w ramach nowelizacji ustawy o finansach pu-
blicznych – do ministra finansów (10113),
38) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
usprawnienia sygnalizacji świetlnej na skrzyżowa-
niach dróg i ulic – do ministra infrastruktury
(10114),
39) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie nie-
uczciwych praktyk stosowanych przez firmy farma-
ceutyczne – do ministra zdrowia (10115),
40) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie wy-
korzystania odnawialnych źródeł energii – do mini-
stra środowiska (10116),
41) posła Grzegorza Raniewicza w sprawie wyja-
śnienia kwestii dotyczącej obowiązku utrzymania
porządku i czystości w obrębie przystanków komu-
nikacyjnych – do ministra infrastruktury (10117),
42) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie Woj-
skowej Komendy Uzupełnień w Chorzowie – do mi-
nistra obrony narodowej (10118),
43) posła Arkadego Fiedlera w sprawie prawnych
możliwości rozszerzenia zakresu podmiotów upraw-
nionych do wykupu mieszkań spółdzielczych na pre-
ferencyjnych warunkach – do ministra infrastruktu-
ry (10119),
44) poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie zadań
wspólnych realizowanych przez jednostki samorządu
terytorialnego oraz podmioty niezaliczane do sekto-
ra finansów publicznych – do ministra finansów
(10120),
45) posła Henryka Siedlaczka w sprawie prawi-
dłowego opodatkowania transakcji połączenia firm
– do ministra finansów (10121),
46) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy po-
słów w sprawie nowelizacji ustawy o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości – do ministra infrastruktury
(10122),
47) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy po-
słów w sprawie przestawiania liczników dwustrefo-
wych przy zmianie czasu z zimowego na letni – do mi-
nistra gospodarki (10123),
48) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy po-
słów w sprawie założeń do reformy kształcenia zawo-
dowego – do ministra edukacji narodowej (10124),
49) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy po-
słów w sprawie wykorzystania technologii odzysku
energii z ciepła odpadowego do polepszania efektyw-
ności energetycznej polskiego przemysłu – do mini-
stra gospodarki (10125),
50) posła Adama Krupy w sprawie wysokości ob-
ciążeń z tytułu podatku od nieruchomości – do mini-
stra finansów (10126),
51) poseł Beaty Bublewicz oraz grupy posłów w
sprawie problemu godnego traktowania zwierząt w
Polsce – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(10127),

52) posła Józefa Piotra Klima w sprawie likwida-
cji stacjonującej w Suwałkach jednostki wojskowej –
do ministra obrony narodowej (10128),
53) posłów Grzegorza Roszaka i Marka Wojtkow-
skiego w sprawie popełnianych plagiatów w pracach
naukowych – do ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego (10129),
54) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie kon-
sekwencji nowelizacji ustawy z dnia 24 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy – do ministra pracy i polityki społecznej
(10130),
55) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie za-
opatrzenia w wodę pitną mieszkańców dzielnicy fa-
brycznej Kraśnika – do ministra zdrowia (10131),
56) posła Artura Dunina w sprawie możliwości
zmiany art. 26 § 3 ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o
zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw – do ministra edukacji na-
rodowej (10132),
57) posła Aleksandra Soplińskiego w sprawie
możliwości finansowania szczepień ochronnych ze
środków NFZ – do ministra zdrowia (10133),
58) poseł Danuty Olejniczak w sprawie kredytów
mieszkaniowych tzw. starego portfela, które były za-
ciągane przez spółdzielnie mieszkaniowe w imieniu
poszczególnych członków na przełomie lat 80. i 90.
na poczet realizacji budownictwa mieszkaniowego,
oraz praktyk banków dotyczących spłaty tych kredy-
tów – do ministra infrastruktury (10134),
59) posła Adama Abramowicza w sprawie możli-
wości uzyskania dodatkowego terenu po byłym lot-
nisku wojskowym w Białej Podlaskiej na potrzeby
ściśle związane z funkcjonowaniem lotniska cywil-
nego – do ministra obrony narodowej (10135),
60) posła Stanisława Rydzonia w sprawie likwi-
dowania przez niektóre zakłady pracy miejsc pracy
o szczególnym charakterze – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (10136),
61) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów w
sprawie szkód łowieckich oraz ograniczenia populacji
dzika w Polsce – do ministra środowiska (10137),
62) posła Maksa Kraczkowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie zasad funkcjonowania specjalnych
stref ekonomicznych – do ministra gospodarki
(10138),
63) posła Jana Religi w sprawie likwidacji miejsc
pracy w firmie Hochtief Facility Management Polska
sp. z o.o. w Praszce, woj. opolskie – do ministra pracy
i polityki społecznej (10139),
64) posła Jana Religi w sprawie sposobu rozwija-
nia polskiego hutnictwa znajdującego się obecnie na
krawędzi bankructwa, na przykładzie Zakładów
Koksowniczych Zdzieszowice sp. z o.o. wchodzących
w skład Arcelor Mittal Poland SA – do ministra go-
spodarki (10140),
65) posła Andrzeja Adamczyka oraz grupy posłów
w sprawie negatywnych decyzji dotyczących odrol-
nienia gruntów, na przykładzie gminy Wieliczka –
do prezesa Rady Ministrów (10141),
3
66) posła Andrzeja Adamczyka w sprawie zmniej-
szenia nakładów finansowych na staże zawodowe –
do ministra pracy i polityki społecznej (10142),
67) posła Andrzeja Adamczyka w sprawie plano-
wanych zmian w ustawie Prawo o szkolnictwie wyż-
szym – do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
(10143),
68) posła Stanisława Pięty w sprawie budowy dro-
gi S1 z Bielska-Białej do Mysłowic – do ministra in-
frastruktury (10144),
69) poseł Elżbiety Witek w sprawie wad regulacji
prawnych ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych
w razie niewypłacalności pracodawcy, dotyczących
zasad egzekwowania roszczeń z Funduszu Gwaran-
towanych Świadczeń Pracowniczych, tj. określenia
przesłanek niewypłacalności po stronie pracodawcy
– do ministra pracy i polityki społecznej (10145),
70) posła Waldemara Andzela w sprawie interpre-
tacji przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy – do ministra pracy i polityki społecznej
(10146),
71) posła Waldemara Andzela w sprawie zmian w
Kodeksie postępowania karnego – do ministra spra-
wiedliwości (10147),
72) posłów Marka Zielińskiego i Macieja Orze-
chowskiego w sprawie strategii promocji gospodar-
czej Polski – do ministra gospodarki (10148),
73) posłów Marka Zielińskiego i Macieja Orze-
chowskiego w sprawie dobrych praktyk w przyszłości
w zakresie walutowych transakcji pochodnych –
do ministra finansów (10149),
74) posła Marka Zielińskiego w sprawie możliwo-
ści kontraktowania usług zdrowotnych przez domy
pomocy społecznej – do ministra zdrowia (10150),
75) posła Michała Jarosa w sprawie budowy no-
wego odcinka linii kolejowej Wrocław-Żerniki – nowy
port lotniczy – do ministra infrastruktury (10151),
76) posła Henryka Milcarza w sprawie ustawowe-
go uregulowania wynagrodzenia za pracę sołtysów
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(10152),
77) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie przy-
znania bezrobotnym środków z Funduszu Pracy na
podjęcie działalności gospodarczej – do ministra pra-
cy i polityki społecznej (10153),
78) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie świad-
czeń opieki zdrowotnej przysługujących inwalidom
wojennym – do prezesa Rady Ministrów (10154),
79) posła Wojciecha Szaramy w sprawie zwolnie-
nia z podatku dochodowego kwoty zadośćuczynienia
wypłacanej rodzinom górników KWK Wujek zamor-
dowanych przez ZOMO 16 grudnia 1981 r. – do mi-
nistra finansów (10155),
80) posła Wojciecha Szaramy w sprawie trudnej
sytuacji finansowej miesięcznika „Spotkania z Za-
bytkami” – do ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego (10156),
81) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie no-
welizacji art. 56a ustawy o pomocy społecznej – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (10157),
4
82) poseł Ewy Wolak w sprawie objęcia pomocą
finansową zakładu Jelcz-Komponenty sp. z o.o. w Jel-
czu-Laskowicach, producenta samochodów ciężaro-
wych marki Jelcz dla Sił Zbrojnych RP – do ministra
obrony narodowej (10158),
83) posła Mariusza Grada w sprawie ujednolice-
nia zasad naliczania średniego rocznego wynagro-
dzenia dla nauczycieli – do ministra edukacji naro-
dowej (10159),
84) posła Mariusza Grada w sprawie podwyższe-
nia kwoty tzw. kryterium dochodowego – do ministra
pracy i polityki społecznej (10160),
85) posła Mariusza Grada w sprawie systemowych
rozwiązań dotyczących osób opiekujących się niepeł-
nosprawnymi – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (10161),
86) posła Mariusza Grada w sprawie możliwości
organizowania imprez dla dorosłych na terenie szko-
ły oraz sprzedaży posiłków mieszkańcom gminy –
do ministra edukacji narodowej (10162),
87) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie przy-
jętych przez NFZ kryteriów oceny sprawności pacjen-
tów stosowanych przy wycenie świadczeń w stacjo-
narnej opiece długoterminowej – do ministra zdrowia
(10163),
88) posła Grzegorza Pisalskiego w sprawie opie-
szałego tempa nawiązywania przez PKP InterCity i
Przewozy Regionalne współpracy w zakresie sprze-
daży biletów – do ministra infrastruktury (10164),
89) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie wdro-
żenia „Narodowego programu leczenia chorych na
stwardnienie rozsiane” – do ministra zdrowia
(10165),
90) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie profi-
laktyki chorób nowotworowych występujących u ko-
biet – do ministra zdrowia (10166),
91) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie uzna-
nia w planach zagospodarowania przestrzennego
stacji kontroli pojazdów za usługi uciążliwe – do mi-
nistra infrastruktury (10167),
92) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie po-
działu subwencji ogólnej na dofinansowanie inwesty-
cji na drogach powiatowych i wojewódzkich – do mi-
nistra infrastruktury (10168),
93) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie ni-
skich cen skupu truskawek – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (10169),
94) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie reali-
zacji w szkołach programu „Szklanka mleka” – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (10170),
95) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie bez-
pieczeństwa na polskich drogach – do prezesa Rady
Ministrów (10171),
96) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie zasad
podziału dotacji dla poszczególnych województw w
ramach programu wieloletniego pn. „Narodowy pro-
gram przebudowy dróg lokalnych na lata 2008–2011”
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(10172),
97) posła Tadeusza Arkita oraz grupy posłów w
sprawie projektu ustawy o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym – do ministra infrastruktu-
ry (10173),
98) posła Krzysztofa Putry w sprawie projektu
nowelizacji ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
– do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (10174),
99) posła Krzysztofa Putry w sprawie polityki
energetycznej państwa – do ministra gospodarki
(10175),
100) posła Artura Ostrowskiego w sprawie stop-
nia wykorzystania przez woj. łódzkie funduszy unij-
nych – do ministra rozwoju regionalnego (10176),
101) posłów Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libic-
kiego w sprawie art. 33 ustawy o doradztwie podat-
kowym – do ministra finansów (10177),
102) posła Tomasza Lenza w sprawie implemen-
tacji dyrektywy Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego
2008 r. dotyczącej podatków pośrednich od groma-
dzenia kapitału – do ministra finansów (10178),
103) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie
głębokości portu oraz dróg podejściowych w porcie
Szczecin – Świnoujście – do ministra infrastruktury
(10179),
104) posła Jana Rzymełki w sprawie możliwości
zwolnienia z podatku świadczeń dla rodzin ofiar gór-
ników z KWK Wujek – do ministra finansów
(10180),
105) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie przy-
gotowania strzeleckiego policjantów – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (10181),
106) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pla-
nów wprowadzenia powszechnego ubezpieczenia na
wypadek niedołężności – do prezesa Rady Ministrów
(10182),
107) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie bra-
ku środków na podwyżki dla nauczycieli – do prezesa
Rady Ministrów (10183),
108) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie za-
wieszenia szkoleń gwarantujących awans na wyższe
stopnie – do ministra obrony narodowej (10184),
109) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pro-
blemów z dofinansowaniem w ramach programu
„Szklanka mleka” – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (10185),
110) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie groź-
by braku nauczania liter i cyfr w programie naucza-
nia dzieci w zerówkach – do ministra edukacji naro-
dowej (10186),
111) posła Leszka Deptuły w sprawie zwrotu
przez powiaty nadpłaty za wydawane karty pojazdu
– do ministra finansów (10187),
112) posłów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie nieprecyzyjnych przepisów ustawy Prawo
prasowe – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (10188),
113) poseł Beaty Mazurek w sprawie zmniejsza-
nia się populacji orła bielika – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi oraz ministra środowiska (10189),

114) posła Jana Religi w sprawie obowiązku szko-
lenia osób kierujących ruchem drogowym podczas
przemarszu procesji, pielgrzymki lub konduktu po-
grzebowego – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (10190),
115) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie no-
welizacji budżetu państwa na 2009 r. dotyczącej
ewentualnych zmian wysokości subwencji ogólnej w
części oświatowej, rekompensacyjnej i wyrównawczej
dla jednostek samorządu terytorialnego – do mini-
stra finansów (10191),
116) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie
zmiany progu dochodowego upoważniającego
do otrzymywania zasiłku rodzinnego – do ministra
pracy i polityki społecznej (10192),
117) posła Marka Polaka w sprawie podjęcia ini-
cjatywy legislacyjnej odnośnie do problemu prywaty-
zacji – do ministra skarbu państwa (10193),
118) posła Józefa Rojka w sprawie programu te-
rapeutycznego dla chorych na szpiczaka mnogiego,
obejmującego leczenie lenalidomidem – do ministra
zdrowia (10194),
119) posła Józefa Rojka w sprawie służbowych
mieszkań policyjnych – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (10195),
120) posła Józefa Rojka w sprawie realizacji planu
modernizacji Służby Celnej – do ministra finansów
(10196),
121) posła Kazimierza Moskala w sprawie zmiany
ustawy Karta Nauczyciela – do ministra edukacji na-
rodowej (10197),
122) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie nie-
zbędnych i pilnych działań zmierzających do wypra-
cowania strategii rozwoju energii wiatrowej w kraju,
w tym dla woj. warmińsko-mazurskiego, przy wyko-
rzystaniu wspólnego stanowiska wszystkich grup
interesów oraz jednoczesnym, jak najmniej szkodli-
wym, oddziaływaniu na walory przyrodniczo-krajo-
brazowe – do ministra środowiska (10198),
123) posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie możliwości przeznaczenia dla Mu-
zeum Narodowego w Poznaniu środków unijnych
pozostających w puli ministerstwa – do ministra roz-
woju regionalnego (10199),
124) posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała w
sprawie zmiany przepisów ordynacji wyborczych tak,
aby umożliwić obywatelom oddawanie głosów w wy-
borach drogą elektroniczną – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (10200),
125) posłów Renaty Butryn i Piotra Tomańskiego
w sprawie aktualnie obowiązujących przepisów okre-
ślających standardy, jakim powinny odpowiadać
domy opieki społecznej, oraz zasad odpłatności za po-
byt mieszkańców – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (10201),
126) posła Grzegorza Sztolcmana w sprawie
wsparcia Koksowni Przyjaźń sp. z o.o. w Dąbrowie
Górniczej w ramach rządowego Pakietu działań an-
tykryzysowych – do ministra gospodarki (10202),
5
127) poseł Anny Sobeckiej w sprawie braku środ-
ków finansowych w NFZ – do ministra zdrowia
(10203),
128) poseł Anny Sobeckiej w sprawie bezpieczeń-
stwa zbiorów muzealnych – do ministra kultury i
dziedzictwa narodowego (10204),
129) poseł Anny Sobeckiej w sprawie raportu NIK
dotyczącego pracy urzędów skarbowych – do mini-
stra finansów (10205),
130) poseł Anny Sobeckiej w sprawie dostępu ma-
łych i średnich przedsiębiorstw do unijnych dotacji
na szkolenia – do ministra gospodarki (10206),
131) poseł Anny Sobeckiej w sprawie nowelizacji
ustawy Prawo prasowe – do ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego (10207),
132) posła Piotra Krzywickiego w sprawie łama-
nia prawa przez niektóre instytucje finansowe –
do ministra finansów (10208),
133) posła Piotra Krzywickiego w sprawie likwi-
dacji 3. Rejonowej Bazy Materiałowej w Łodzi –
do ministra obrony narodowej (10209),
134) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie braku sta-
tystyk dotyczących bezrobocia w gminach – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (10210),
135) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie reportażu
wyemitowanego w rosyjskiej państwowej telewizji
przedstawiającego niezgodne z rzeczywistością przy-
czyny agresji ZSRR na Polskę – do ministra spraw
zagranicznych (10211),
136) posła Krzysztofa Michałkiewicza w sprawie
zachowania preferencyjnego wskaźnika zatrudnienia
osób niepełnosprawnych dla kolegiów pracowników
służb społecznych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (10212).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Andrzeja Kani w sprawie dia-
gnozowania, leczenia i łagodzenia skutków przebiegu
mukowiscydozy oraz działań związanych z pomocą
państwa dla osób chorych na tę chorobę (9275),
2) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Izabelli Sierakow-
skiej w sprawie wymiany umów na dostawy gazu dla
kontrahentów odbierających powyżej 1 mln Nm3 gazu
rocznie w terminie do końca 2009 r. (9368),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Tadeusza Cy-
mańskiego w sprawie możliwości wykupu przez rol-
ników ziemi, którą aktualnie dzierżawią (9468),
4) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Tade-
usza Motowidły w sprawie możliwości przygotowa-
6
nia do wykonywania zawodu przez osoby niepełno-
sprawne (9500),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Joanny Mu-
chy w sprawie podjęcia działań zmierzających do po-
prawy sytuacji ekonomicznej rolników (9561),
6) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie aktu-
alnego stanu realizacji inwestycji „Przerzut wód ko-
palnianych z odkrywki Jóźwin IIB do Jeziora Budzi-
sławskiego i Jeziora Wilczyńskiego” (9631),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Józefa Rackiego w
sprawie zmiany art. 37 ust. 9 ustawy o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym (9632),
8) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Józefa
Rojka w sprawie programu „Infrastruktura biblio-
tek” (9638),
9) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Janusza Dzięcioła w
sprawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (9661),
10) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Artura Dunina w spra-
wie nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy (9668),
11) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego na interpelację posła Marka
Borowskiego w sprawie polityki pobierania dywidend
ze spółek Skarbu Państwa na przykładzie kopalni
Bogdanka (9670),
12) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie przestrze-
gania obowiązujących norm na wyroby medyczne
(środki dezynfekcyjne) stosowane w zakładach opie-
ki zdrowotnej (9681),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Antoniego Błądka w
sprawie realizacji budowy drogi S74 na trasie Nisko
– Stalowa Wola – Opatów – Piotrków Trybunalski
(9682),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Marka Krząkały w sprawie zmiany ustawy o dostępie
do informacji publicznej (9695),
15) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Krząkały w
sprawie barier w realizacji inwestycji drogowych w
Polsce (9696),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża – z
upoważnienia ministra – na interpelację poseł Boże-
ny Szydłowskiej w sprawie nowelizacji ustawy o sa-
morządzie gminnym (9703),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie zespołu pałacowo-parko-
wego w Gorzanowie, powiat kłodzki, woj. dolnoślą-
skie (9707),
18) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskie-
go w sprawie zmniejszenia dochodów gmin w wyniku
zmiany przepisów dotyczących opłaty skarbowej
(9709),
19) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie ogra-
niczenia cięć w budżecie Ministerstwa Obrony Naro-
dowej (9710),
20) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pod-
wyżek płac dla służb mundurowych (9711),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jarosława Matwiejuka w sprawie przejęcia dotych-
czasowych obowiązków należących do Straży Ochro-
ny Kolei przez policję kolejową (9712),
22) podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Grażyny Prawelskiej-Skrzy-
pek – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
planów rozwoju polskiego szkolnictwa wyższego
(9713),
23) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie ograniczenia cięć w bu-
dżecie (9714),
24) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację posła Janu-
sza Chwieruta w sprawie rozwoju i udoskonalania
systemu bibliotecznego pakiet MAK (9724),
25) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Beaty Mazurek w sprawie pla-
nów konsolidacji grupy kapitałowej PGE (9727),
26) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Piotra Babinetza w
sprawie rozszerzenia uprawnień emerytów i renci-
stów do ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego (9728),
27) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie mostu ener-
getycznego Polska – Litwa (9730),

28) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Bogdana Bojki w sprawie
ujawnionych przypadków przemocy wobec pensjona-
riuszy domów pomocy społecznej w Polsce (9739),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wojciecha Kossakowskiego w
sprawie wprowadzenia zapisu w art. 33 ustawy o
wprowadzeniu ustawy Prawo ochrony środowiska,
ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw
umożliwiającego przesunięcie terminu zamykania
istniejących składowisk w przypadku pozyskania
środków zewnętrznych na budowę nowych zakładów
unieszkodliwiania odpadów do czasu zakończenia
budowy i przejęcia przez nie prowadzenia gospodarki
odpadami (9741),
30) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Artura Górskiego w sprawie
zaniżonej ceny polskich stoczni sprzedanych, zda-
niem posła, podejrzanemu inwestorowi (9742),
31) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie poważnych zaniedbań prokuratora rejono-
wego w Bielsku-Białej w zakresie realizacji art. 2
ustawy o prokuraturze oraz postanowień regulami-
nu wewnętrznego urzędowania powszechnych jedno-
stek prokuratury (9743),
32) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację poseł Gabrieli Ma-
słowskiej oraz grupy posłów w sprawie nieuprawnio-
nej w świetle obowiązującego porządku prawnego
sprzedaży w imieniu własnym przez Państwowe Go-
spodarstwo Leśne Lasy Państwowe drewna pozyski-
wanego w lasach będących własnością Skarbu Pań-
stwa (9748),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Zbigniewa
Dolaty oraz grupy posłów w sprawie pogarszającej się
sytuacji w polskim pszczelarstwie (9750),
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dariusza Daniluka – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Zbigniewa Kozaka oraz grupy
posłów w sprawie dopuszczalności uczestnictwa w
pracowniczych programach emerytalnych pracowni-
ków jednostek sektora finansów publicznych (9753),
35) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Kazimierza Gołojucha w sprawie szkoleń w zakresie
kierowania ruchem dla osób odpowiedzialnych za
utrzymanie porządku podczas przemarszu procesji,
pielgrzymki lub konduktu pogrzebowego (9754),
36) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie początku biegu przedawnienia roszczenia
eksmitowanego małżonka o zwrot części wkładu
7
mieszkaniowego oraz spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu małżonka po śmierci jednego z nich
(9757),
37) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jacka Boguckiego w sprawie obowiązku szkolenia
osób odpowiedzialnych za utrzymanie porządku pod-
czas przemarszu procesji, pielgrzymki lub konduktu
pogrzebowego (9759),
38) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów –
oraz ministra skarbu państwa Aleksandra Grada – z
upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpe-
lację poseł Barbary Bartuś w sprawie masowych
zwolnień w PKN Orlen SA (9762),
39) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Barbary Bartuś w
sprawie stanu polskich trakcji kolejowych (9763),
40) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka – z
upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpe-
lację posła Dawida Jackiewicza oraz grupy posłów w
sprawie rozwoju energetyki jądrowej w Polsce
(9766),
41) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jarosława Stawiar-
skiego w sprawie propozycji dotyczącej kryterium
dochodowego uprawniającego do świadczeń z pomocy
społecznej (9769),
42) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła Jaro-
sława Stawiarskiego w sprawie wykorzystania środ-
ków przeznaczonych na usuwanie skutków klęsk ży-
wiołowych w infrastrukturze oraz realizację tzw.
schetynówek (9774),
43) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Danuty Jazłowieckiej w spra-
wie rozwiązania systemowego dotyczącego oddłuże-
nia mieszkań spółdzielczych, na których ciążą kre-
dyty mieszkaniowe zaciągnięte przez spółdzielnie
mieszkaniowe (9776),
44) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Marka Zielińskiego w sprawie działania
szpitalnych oddziałów ratunkowych (9780),
45) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Grzegorza Janika w
sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy o odpa-
dach oraz ustawy o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (9787),
46) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie wzrostu
zagrożenia gruźlicą (9789),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
8
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Krzysztofa Brejzy w sprawie odpowiedzialności za
zdarzenia drogowe osób zdających egzamin na prawo
jazdy (9791),
48) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Krzysztofa Brejzy oraz
grupy posłów w sprawie ograniczenia w dostępie
miast prezydenckich nieposiadających praw powiatu
do działania 8.1: Bezpieczeństwo ruchu drogowego,
priorytetu 8. Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” (9792),
49) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Tomasza Górskiego
w sprawie budowy największej linii energetycznej w
Polsce w podpoznańskiej wsi Kamionki gm. Kórnik
(9793),
50) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Bogusława Wontora w sprawie
przedmiotów zaopatrzenia mundurowego realizowa-
nego przez Agencję Mienia Wojskowego (9794),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Waldemara Andzela w spra-
wie przyspieszenia prac związanych z nowelizacją
ustawy o odpadach oraz ustawy o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach (9795),
52) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przepisów regulujących prawo użytkowa-
nia wieczystego (9796),
53) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jana Religi w spra-
wie niejasności związanych z interpretacją ustawy o
przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w
prawo własności nieruchomości (9798),
54) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posłów Antoniego
Mężydły i Wojciecha Wilka w sprawie sytuacji praw-
no-podatkowej biegłych sądowych i innych grup za-
wodowych wykonujących zlecane im czynności w
postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i admini-
stracyjnym (9802),
55) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego oraz
grupy posłów w sprawie ułatwienia dostępu do po-
mocy prawnej (9805),
56) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Przemysława Gosiewskiego w
sprawie proponowanych przez Ministerstwo Sprawie-
dliwości zmian w ustawie Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych oraz projektu rozporządzenia ministra
sprawiedliwości dotyczącego zniesienia niektórych
sądów grodzkich (9809),
57) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Ryszarda Galli w spra-
wie projektu „Metodologii podziału krajowej rezerwy
wykonania w ramach Narodowych Strategicznych
Ram Odniesienia 2007–2013” opracowanego w maju
2009 r. przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
(9810),
58) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie zmian procedury adopcyj-
nej dziecka anonimowo pozostawionego w „oknie ży-
cia” poprzez odpowiednie przepisy w Kodeksie ro-
dzinnym i opiekuńczym (9817),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na interpelację
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie
niekorzystnych zasad waloryzacji rent i emerytur
funkcjonariuszy pożarnictwa, którzy odeszli na eme-
ryturę po 1998 r. (9818),
60) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Ze-
siuk w sprawie możliwości przywrócenia projektu
Związku Międzygminnego Wodociągów i Kanalizacji
w Koninie na listę projektów indywidualnych
(9820),
61) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Cezarego Tomczyka w
sprawie możliwości przekazania 1% należnego podat-
ku na rzecz organizacji pożytku publicznego (9821),
62) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Tadeusza Wity w sprawie prac nad pro-
jektem ustawy dotyczącej stosowania w Polsce pro-
cedury in vitro (9822),
63) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – oraz sekretarza stanu w Mini-
sterstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Kazimierza Ploc-
ke – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Tomasza Latosa w sprawie przekazania zabytkowego
dworku w Parchaniu gminie Dąbrowa Biskupia z in-
tencją utworzenia muzeum gen. Władysława Sikor-
skiego (9823),
64) sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów Julii Pitery – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Marka Opio-
ły w sprawie weryfikacji procedur rekrutacyjnych w
Ministerstwie Obrony Narodowej (9827),
65) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Dawida Jackiewicza w sprawie
pogarszającej się sytuacji Wałbrzyskich Zakładów
Koksowniczych Viktoria SA w Wałbrzychu (9829),
66) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Tomasza Lenza w sprawie opodat-
kowania energii elektrycznej (9834),
67) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia

ministra – na interpelację posła Przemysława Go-
siewskiego w sprawie niezwłocznego opracowania
programu naprawczego mającego na celu udzielenie
niezbędnej pomocy publicznej na restrukturyzację
zatrudnienia w PKP Cargo SA (9837),
68) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Stanisława
Wziątka w sprawie złej sytuacji producentów mleka
z woj. zachodniopomorskiego (9841),
69) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie
przyszłości polskich przedsiębiorstw uzdrowisko-
wych, w tym zwłaszcza Przedsiębiorstwa Uzdrowi-
skowego Ustroń SA, oraz polityki NFZ wobec przed-
siębiorstw uzdrowiskowych (9846),
70) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Sławomira Kopyciń-
skiego w sprawie zaległości w wykorzystaniu fundu-
szy unijnych z lat 2004-2006 oraz stanu wykorzysta-
nia funduszy z lat 2007-2013 (9850),
71) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Sławomira Kopycińskie-
go w sprawie dramatycznego wzrostu zaległości w
wypłacaniu pracownikom wynagrodzeń (9851),
72) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Janusza Chwieruta w sprawie
interpretacji prawnych dotyczących uzyskania po-
zwolenia zintegrowanego dla instalacji oczyszczania
ścieków (9856),
73) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Beaty Bublewicz w sprawie
składowisk odpadów w Siedliskach (9859),
74) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego w
sprawie procesu prywatyzacyjnego spółek Skarbu
Państwa (9860),
75) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Dawida Jackiewicza w sprawie
wyjaśnienia przyczyn zakupu przez spółkę ENEA SA
mniejszościowego pakietu akcji w spółce Elektrocie-
płownia Białystok SA (9866),
76) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Witolda Gintowt-Dzie-
wałtowskiego w sprawie trybu, zakresu odpowiedzi
na zapytanie poselskie w sprawie zasadności odrzu-
cenia wniosku prezydenta miasta Elbląga o dofinan-
sowanie projektu „Wzrost potencjału turystycznego
poprzez modernizację i rozbudowę wielofunkcyjnej
infrastruktury sportowo-rekreacyjnej w Elblągu”
(9868),
77) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Artura Dunina w sprawie sys-
temu informatycznego rejestrów uruchomionego w
Ministerstwie Skarbu Państwa w dniu 14 paździer-
nika 2008 r. (9879),
9
78) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posłów Jarosława Pięty i Grzegorza
Dolniaka w sprawie działań pomocowych dla Kok-
sowni Przyjaźń w Dąbrowie Górniczej (9880),
79) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Grzegorza Roszaka w
sprawie systemu gospodarki odpadami komunalnymi
(9881),
80) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Józefa Rojka w sprawie zmiany
przepisów ustawy o podatku akcyzowym nakładają-
cych podatek na nowe ambulanse sanitarne (9888),
81) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Zbigniewa Konwiń-
skiego w sprawie zakupu ziemi z zasobów Agencji
Nieruchomości Rolnych (9948),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie wprowadzenia do programów nauczania
w szkołach ponadpodstawowych przedmiotu podsta-
wy prawa (9949).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) posła Antoniego Błądka w sprawie realizacji
programu dla Huty Stalowa Wola oraz miasta Stalo-
wa Wola – od prezesa Rady Ministrów (9527) –
21 dni,
2) posła Dawida Jackiewicza oraz grupy posłów w
sprawie niższego zasiłku chorobowego, jaki otrzymu-
ją starsi pracownicy – od ministra pracy i polityki
społecznej (9767) – 10 dni,
3) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie wpro-
wadzenia uproszczonej procedury rejestracji działal-
ności gospodarczej – od prezesa Rady Ministrów
(9718) – 7 dni,
4) posła Krzysztofa Putry w sprawie polskich
przedsiębiorców dzierżawiących lokale w sklepach
wielkopowierzchniowych – od ministra gospodarki
(9744) – 7 dni,
5) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie fi-
nansowania przez NFZ wysokospecjalistycznych pro-
cedur – od ministra zdrowia (9770) – 7 dni,
6) posła Jacka Żalka w sprawie regularnego na-
ruszania przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw przez zarzą-
dy spółdzielni mieszkaniowych i notariuszy oraz wy-
jaśnienia kwestii odpowiedzialności za sporządzanie
wadliwych aktów notarialnych – od ministra spra-
wiedliwości (9842) – 4 dni,
7) posła Tomasza Lenza w sprawie wdrożenia dy-
rektywy Rady 2000/43/WE w sprawie równego trak-
10
towania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub
etniczne – od ministra pracy i polityki społecznej
(9854) – 4 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) posła Witolda Kochana oraz grupy posłów w
sprawie braku zgody Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi na przeznaczenie na cele nierolnicze grun-
tów położonych w gminie Wieliczka – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (4185),
2) posła Jarosława Katulskiego oraz grupy posłów
w sprawie pobierania opłat za świadczenia medyczne
przez samodzielny publiczny ZOZ, dla którego Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji jest
organem założycielskim – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (4186),
3) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki w
sprawie momentu zwolnienia zabezpieczenia akcyzo-
wego w sytuacji wyprowadzenia wyrobów akcyzo-
wych ze składu podatkowego poza procedurą zawie-
szenia akcyzy na przykładzie Rafinerii Trzebinia,
pow. chrzanowski, woj. małopolskie – do ministra fi-
nansów (4187),
4) posła Ireneusza Rasia w sprawie prywatyzacji
Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego Che-
mobudowa – Kraków SA – do ministra skarbu pań-
stwa (4188),
5) poseł Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej w
sprawie przyszłości Rejonowej Bazy Materiałowej w
Łodzi – do ministra obrony narodowej (4189),
6) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie zgodności
wydanego przez Sąd Rejonowy w Gdańsku postano-
wienia zobowiązującego Zarząd Gdyńskiej Spółdziel-
ni Mieszkaniowej do złożenia wniosku o wpis do Kra-
jowego Rejestru Sądowego zmian statutu niniejszej
spółdzielni z ustawą o spółdzielniach mieszkanio-
wych – do ministra sprawiedliwości (4190),
7) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie planów li-
kwidacji Wydziału Lekarskiego na Gdańskim Uni-
wersytecie Medycznym – do prezesa Rady Ministrów
(4191),
8) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie spadku
liczby odpraw celnych w Polsce – do ministra finan-
sów (4192),
9) posła Marka Matuszewskiego w sprawie budo-
wy drogi S8 – do ministra infrastruktury (4193),
10) posła Tadeusza Wity w sprawie prac nad „Na-
rodowym programem leczenia chorych na stwardnie-
nie rozsiane” i przewidywanego terminu wdrożenia
ww. programu – do ministra zdrowia (4194),
11) posła Adama Abramowicza w sprawie braku
jednolitego tekstu rozporządzenia ministra rozwoju
regionalnego z dnia 2 lutego 2009 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie udzielania przez Polską
Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości pomocy finanso-
wej w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” w latach 2007–2013 – do ministra
rozwoju regionalnego (4195),
12) posłów Sławomira Kopycińskiego i Marka Wi-
kińskiego w sprawie nadzoru właścicielskiego Skar-
bu Państwa nad spółką ENEA SA – do ministra skar-
bu państwa (4196),
13) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie wy-
dawnictw Ministerstwa Sprawiedliwości – do mini-
stra sprawiedliwości (4197),
14) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
sposobu wykorzystania nieruchomości w Rybakach
przekazanej przez Skarb Państwa Caritas Archidie-
cezji Warmińskiej – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (4198),
15) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
wyników postępowania dotyczącego dezinformowa-
nia posłów Komisji Obrony Narodowej przez MON
na temat przyczyn i przebiegu ataku na wioskę Nan-
gar Khel w Afganistanie w sierpniu 2007 r. – do mi-
nistra obrony narodowej (4199),
16) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
ewentualności wznowienia postępowania dotyczące-
go przekazania zakonowi elżbietanek z Poznania
przez Komisję Majątkową 47 ha ziemi na Białołęce
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(4200),
17) posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie
przyczyn powstania zaległości w uiszczaniu opłat
abonamentowych z tytułu korzystania z odbiorników
radiowych lub telewizyjnych – do ministra kultury i
dziedzictwa narodowego (4201),
18) posłów Sławomira Kopycińskiego i Tomasza Ka-
mińskiego w sprawie podniesienia wysokości świadcze-
nia pielęgniarskiego oraz zasiłku pielęgnacyjnego –
do ministra pracy i polityki społecznej (4202),
19) posłów Sławomira Kopycińskiego i Krzyszto-
fa Matyjaszczyka w sprawie kosztów organizacji IX
Mistrzostw Polski Skarbowców w Zakopanem w
dniach 29-30 maja 2009 r. – do ministra finansów
(4203),
20) posła Sylwestra Pawłowskiego w sprawie
przygotowań do przewodnictwa Polski w Unii Euro-
pejskiej w 2011 r. – do prezesa Rady Ministrów
(4204),
21) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pry-
watyzacji spółki Cefarm z Białegostoku – do ministra
skarbu państwa (4205),
22) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie ak-
tywizacji osób bezrobotnych po 50. roku życia – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (4206),
23) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie kosz-
tów utrzymania oświaty gminnej – do ministra edu-
kacji narodowej (4207),
24) posła Bogdana Bojki w sprawie likwidacji ano-
nimowych kart telefonicznych – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (4208),
25) posła Witolda Kochana w sprawie sporu kom-
petencyjnego między resortem rolnictwa, Samorzą-
dowym Kolegium Odwoławczym w Nowym Sączu i

wojewodą małopolskim – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (4209),
26) posła Witolda Namyślaka w sprawie upraw-
nień do świadczeń emerytalnych małżonków repa-
triantów – do ministra pracy i polityki społecznej
(4210),
27) posła Mariusza Grada w sprawie prywatyzacji
zakładów zbożowych na terenie woj. lubelskiego –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (4211),
28) posła Maksa Kraczkowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie źródeł finansowania publikacji książ-
kowej pana Donalda Tuska „Solidarność i duma” –
do prezesa Rady Ministrów (4212),
29) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów w
sprawie zwrotu obiektów klasztornych ojców cyster-
sów w Sulejowie-Podklasztorzu na rzecz ich pierwot-
nych właścicieli – do ministra skarbu państwa
(4213),
30) posła Maksa Kraczkowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie transparentności prywatyzacji przed-
siębiorstw przemysłu spirytusowego na przykładzie
spółki Polmos SA Lubelskie Zakłady Przemysłu Spi-
rytusowego i Drożdżowego – do prezesa Rady Mini-
strów (4214),
31) posła Maksa Kraczkowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie braku jakichkolwiek działań general-
nego inspektora informacji finansowej, generalnego
inspektora kontroli skarbowej w Ministerstwie Fi-
nansów w związku z informacjami prasowymi doty-
czącymi podejrzenia działania na szkodę polskiego
systemu podatkowego oraz procederu prania brud-
nych pieniędzy – do prezesa Rady Ministrów (4215),
32) poseł Marii Nowak w sprawie wypłat przez
Katowicki Holding Węglowy odszkodowań rodzinom
zamordowanych górników kopalni Wujek – do mini-
stra gospodarki (4216),
33) poseł Anny Zalewskiej w sprawie opieki na-
ukowo-dydaktycznej dla Nauczycielskich Kolegiów
Języków Obcych w Suchej Beskidzkiej oraz w Zako-
panem – do ministra edukacji narodowej (4217),
34) poseł Anny Zalewskiej w sprawie przekazania
środków dla Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia
w Świdnicy – do ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego (4218),
35) poseł Elżbiety Witek w sprawie korzystania
za świadczeń opieki zdrowotnej w domach opieki spo-
łecznej – do ministra zdrowia oraz ministra pracy i
polityki społecznej (4219),
36) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie podejrze-
nia molestowania dzieci w gdyńskich placówkach
opiekuńczych i tuszowania sprawy przez urzędników
gdyńskiego magistratu – do ministra pracy i polityki
społecznej oraz ministra sprawiedliwości (4220),
37) posła Michała Jarosa w sprawie modernizacji
drogi krajowej nr 8 na odcinku przebiegającym przez
teren gminy Kobierzyce – do ministra infrastruktu-
ry (4221),
38) posła Henryka Milcarza w sprawie projektowa-
nego rozporządzenia dotyczącego formy opieki me-
dycznej nad kobietą w ciąży i wprowadzenia obowiąz-
11
kowego zaświadczenia lekarskiego w celu uzyskania
tzw. becikowego – do ministra zdrowia (4222),
39) posła Roberta Tyszkiewicza w sprawie możli-
wości wpisania projektu pod nazwą „Rozbudowa i
przebudowa Zespołu Szkół Muzycznych im. Ignacego
Paderewskiego w Białymstoku” na listę projektów
indywidualnych Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” w ramach trwających kon-
sultacji społecznych – do ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego (4223),
40) posła Stanisława Steca w sprawie prowadze-
nia dochodzenia dotyczącego działalności szpitala
MSWiA w Warszawie – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (4224),
41) posła Przemysława Gosiewskiego w sprawie
postępowania kwalifikacyjnego związanego z wyło-
nieniem Zarządu Kieleckich Kopalni Surowców Mi-
neralnych SA w Kielcach, jakie zostało przeprowa-
dzone w kwietniu 2009 r., a które według związków
zawodowych i rady pracowników spółki budzi wiele
wątpliwości natury prawnej i faktycznej i według
nich powinno być unieważnione – do ministra skarbu
państwa (4225),
42) posła Dawida Jackiewicza w sprawie rezygna-
cji Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
ze współprowadzenia festiwalu Wratislavia Cantans
– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(4226),
43) posła Marka Balickiego w sprawie restruktu-
ryzacji Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicz-
nego nr 5 Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w
Katowicach – do ministra zdrowia (4227),
44) posła Ireneusza Rasia w sprawie funkcjonowa-
nia aptek leków darów – do ministra zdrowia (4228),
45) posła Ludwika Dorna w sprawie stanu sani-
tarno-higienicznego baz PKW Afganistan i PKW
Czad oraz stanu zdrowotnego stacjonujących w nich
żołnierzy – do ministra obrony narodowej (4229),
46) posła Ludwika Dorna w sprawie remontu
ORP Kościuszko – do ministra obrony narodowej
(4230),
47) posła Ludwika Dorna w sprawie opisanego
przez dziennik „Rzeczpospolita” incydentu po kata-
strofie samolotu Bryza w dniu 31 marca 2009 r. –
do ministra obrony narodowej (4231),
48) posła Krzysztofa Putry w sprawie ogłoszenia
upadłości Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowe-
go w Łapach – do prezesa Rady Ministrów (4232),
49) posła Krzysztofa Putry w sprawie projektu
poszerzenia granic Białowieskiego Parku Narodowe-
go – do ministra środowiska (4233),
50) posła Krzysztofa Putry w sprawie likwidacji
Wojskowego Biura Emerytalnego w Białymstoku –
do ministra obrony narodowej (4234),
51) posła Krzysztofa Putry w sprawie sytuacji fir-
my Cefarm Białystok SA – do ministra skarbu pań-
stwa (4235),
52) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie
Środkowoeuropejskiego Korytarza Transportowego
– do ministra infrastruktury (4236),
12
53) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zani-
żonego dofinansowania ekologicznych grup produ-
cenckich, w tym Podlaskiej Spółdzielni Producentów
Ekologicznych Natura – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi (4237),
54) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nie-
wystarczającej ilości taboru kolejowego w południo-
wo-wschodniej części woj. podlaskiego – do ministra
infrastruktury (4238),
55) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie możliwości
pozyskiwania środków na projekty infrastrukturalne
w ramach osi priorytetowej 8. Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko: Bezpieczeństwo
transportu i krajowe sieci transportowe – EFRR”
przez wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego, na
przykładzie WORD w Częstochowie – do ministra in-
frastruktury (4239),
56) posła Tadeusza Arkita w sprawie harmono-
gramu realizacji planów budowy drogi ekspresowej
S1 w woj. śląskim i małopolskim – do ministra infra-
struktury (4240),
57) posła Tadeusza Arkita w sprawie harmono-
gramu realizacji planów budowy Beskidzkiej Drogi
Integracyjnej w woj. małopolskim – do ministra in-
frastruktury (4241),
58) poseł Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz oraz
grupy posłów w sprawie postanowienia Sądu Rejono-
wego Warszawa – Praga-Południe o natychmiasto-
wym umieszczeniu dziecka rodziców chorych na schi-
zofrenię w placówce opiekuńczo-wychowawczej –
do ministra sprawiedliwości (4242),
59) posła Adama Wykręta w sprawie możliwości
ujednolicenia podstaw prawnych dla zatrudniania
nauczycieli – do ministra edukacji narodowej
(4243),
60) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie nie-
prawidłowości w Komisariacie Policji w Miastku –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(4244),
61) posła Dariusza Kaczanowskiego w sprawie
prac nad projektem ustawy o świadczeniach pienięż-
nych przyznawanych niektórym osobom, których
dotyczyły procesy nacjonalizacji – do ministra skarbu
państwa (4245),
62) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie wpro-
wadzania standardów w domach pomocy społecznej
na przykładzie pow. jasielskiego – do ministra pracy
i polityki społecznej (4246),
63) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie niskie-
go poziomu finansowania szpitali psychiatrycznych
na Podkarpaciu – do ministra zdrowia (4247).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu Sej-
mu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Leszka Deptuły w
sprawie przebudowy wiaduktu kolejowego w mieście
Dębicy nad drogą wojewódzką nr 985 Nagnajów –
Mielec – Dębica (3927),
2) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Józefa Rojka w sprawie
dworca PKP w Tarnowie-Mościcach (3998),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie zasadności żądania przez Ostrowiecką Spółdziel-
nię Mieszkaniową uzupełnienia wkładu mieszkanio-
wego lub budowlanego oraz zaliczenia kwoty nadpła-
ty za centralne ogrzewanie za 2008 r. na poczet uzu-
pełnienia wkładu (4002),
4) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego w
sprawie dokumentacji wystawionej przez Inspektorat
ZUS w Ostrowcu Świętokrzyskim dla Inspektoratu
ZUS w Opatowie w celu wyliczenia kapitału począt-
kowego (4004),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Janusza Dzięcioła w
sprawie samowoli budowlanej (4009),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Michała Jarosa w spra-
wie obowiązku zamontowania dźwigów osobowych
w budynkach mieszkalnych (4020),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Tadeusza
Arkita w sprawie ruin zamku w Rudnie w gminie
Krzeszowice w Małopolsce (4028),
8) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na zapytanie poseł Bożeny Szydłowskiej w spra-
wie działań resortu w kwestii ograniczenia dyskry-
minacji płciowej w miejscu pracy (4029),
9) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej w
sprawie Wojewódzkiej Inspekcji Transportu Drogo-
wego we Wrocławiu – Terenowego Oddziału Inspek-
cji w Kłodzku (4030),
10) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka w
sprawie braku lekarzy kształconych specjalnie na
potrzeby armii (4038),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie niezwłocznego przekazania
dotacji budżetowej na remont prawosławnego Klasz-
toru Męskiego Zwiastowania Najświętszej Marii
Panny w Supraślu (4041),
12) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Henryka Siedlaczka
w sprawie sprzedaży nieruchomości rolnych z zaso-
bów Agencji Nieruchomości Rolnych w Opolu, znaj-

dujących się na terenie gmin Krzyżanowice i Krza-
nowice (4043),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie możliwości zmiany przepisów prawa doty-
czących legalizacji samowoli budowlanej (4045),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie obwodnicy miasta Kraśnik w ciągu drogi
ekspresowej S19 na odcinku Stróża – Pułankowice
(4050),
15) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Przemysła-
wa Gosiewskiego w sprawie objęcia szczególną ochro-
ną prawną jako pomnika historii tzw. kopca Ko-
ściuszki w Chebdziu w woj. świętokrzyskim (4053),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Przemysława Gosiewskiego w
sprawie stanowiska ministra sprawiedliwości doty-
czącego działań mających na celu włączenie sądów
rejonowych w Sandomierzu, Opatowie i Staszowie
do właściwości miejscowej Sądu Okręgowego w Tar-
nobrzegu (4054),
17) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Ja-
kuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapyta-
nie posła Wojciecha Szaramy w sprawie korzystania
z baz danych Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ (4055),
18) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na zapytanie po-
seł Marzeny Okła-Drewnowicz w sprawie ujednolice-
nia stawek za udział w akcjach dla strażaków ochot-
ników (4060),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Grzegorza Ra-
niewicza w sprawie naliczania tzw. płatności zwie-
rzęcych (4062),
20) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie likwidacji Ośrodka Hodowli Zwie-
rzyny w Czerniejewie (4064),
21) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Marka Opioły w sprawie sytuacji
mieszkańców spółdzielni mieszkaniowej Młociny
(4066),
22) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Wiesława Wody w sprawie przy-
czyn wycofania się Jednostki Wojskowej nr 3527 z
siedzibą w Nisku z wykonania przyrzeczonego wcze-
śniej remontu kładki na rzece Biała, gm. Tarnów,
pow. tarnowski (4067),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
13
nienia ministra – na zapytanie posła Wiesława Wody
w sprawie jednoznacznej decyzji Agencji Nierucho-
mości Rolnych dotyczącej losów Stada Ogierów w
Klikowej (4069),
24) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie
zasadności likwidacji Przedsiębiorstwa Handlo-
wo-Usługowego Agroma sp. z o.o. (4070),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Widackiego w sprawie statystyki kryminalnej doty-
czącej przestępczości ujawnionej publikowanej przez
Główny Urząd Statystyczny na podstawie danych z
Komendy Głównej Policji (4071),
26) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Marka Opioły w spra-
wie postępowania prokuratorskiego w gminie Zawidz
(4074),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie poseł Ireny Toma-
szak-Zesiuk w sprawie zwrotu płatności dla gospo-
darstwa niskotowarowego w sytuacji zbycia gospo-
darstwa przed upływem 5 lat (4075),
28) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka w
sprawie niemożności zakończenia śledztwa prokura-
torskiego dotyczącego zaniedbań przy budowie Szko-
ły Podstawowej nr 48 w Gdyni Chwarznie, wynika-
jącej z zaginięcia w Urzędzie Miasta w Gdyni doku-
mentacji budowlanej (4076),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Michała Jarosa w sprawie
propozycji likwidacji numeru NIP (4081),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Przemysława Gosiewskiego w
sprawie stanu zaawansowania procedur mających na
celu przywrócenie integralności nieruchomości nale-
żących do Domu Zakonnego Zgromadzenia Misjona-
rzy Oblatów Maryi Niepokalanej – Sanktuarium Re-
likwii Drzewa Krzyża Świętego na Świętym Krzyżu
(4083),
31) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Dawida Jackiewicza w sprawie
wyjaśnienia szczegółów procesu powoływania człon-
ków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa
(4095),
32) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie
działania ministra infrastruktury dotyczącego wnio-
sku o przyznanie prawa własności do gruntu położo-
nego przy ul. Targowej 29 w Warszawie (4096),
33) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
14
ministra – na zapytanie posła Arkadiusza Mularczy-
ka w sprawie sposobu prowadzenia kampanii infor-
macyjnej o najbliższych wyborach do Parlamentu
Europejskiego wśród Polonii amerykańskiej (4098),
34) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i
Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego – z
upoważnienia ministra – na zapytanie posła Andrze-
ja Nowakowskiego w sprawie dokończenia inwestycji
pod nazwą „Adaptacja akustyczna sali koncertowej
Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Krzysz-
tofa Komedy w Lubaczowie wraz z modernizacją bu-
dynku istniejącego” (4100),
35) podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Moniki Smoleń – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Michała
Szczerby w sprawie dofinansowania z Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” projek-
tu „Centrum Nauki Kopernik” realizowanego
w Warszawie (4105).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęła odpowiedź na zapytanie:
1) poseł Danuty Jazłowieckiej w sprawie niespój-
ności procedur stosowanych w oparciu o przepisy
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym w odniesieniu do strategicznej oceny oddziały-
wania na środowisko, w związku z wejściem w życie
ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko – od ministra środowiska (4057) – 11 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 9679)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie łamania przepisów ustawy
o bibliotekach przez władze samorządowe
na przykładzie Jarocina i Wrocławia
– ponowna
Otrzymałem odpowiedź na moją interpelację
w sprawie decyzji władz samorządowych Jarocina
i Wrocławia, dotyczących likwidacji bibliotek szkol-
nych, podpisaną przez podsekretarza stanu w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Zbi-
gniewa Sosnowskiego. Odpowiedź ta nie jest zgodna
z faktami, gdyż decyzje władz samorządowych Jaro-
cina i Wrocławia wynikające z uchwał przeczą już
podjętym działaniom. Minister spraw wewnętrznych
powołuje się m.in. na uchwałę Rady Miejskiej Wro-
cławia z dnia 16 października 2008 r. Rzeczywiście
uchwała ta nic nie mówi o łączeniu bibliotek publicz-
nych ze szkolnymi. Natomiast z posiadanej przeze
mnie korespondencji wynika jednoznacznie, że takie
decyzje miały i mają miejsce. We Wrocławiu w 13
szkołach dokonano już restrukturyzacji bibliotek
szkolnych poprzez połączenie ich z bibliotekami pu-
blicznymi, natomiast zatrudnieni w nich biblioteka-
rze utracili status nauczycieli określony w Kracie
Nauczyciela. To modelowe (zdaniem prezydenta mia-
sta) rozwiązanie doprowadziło do utworzenia biblio-
tek publiczno-szkolnych. W powyższej sprawie inter-
wencję podjął m.in. poseł Janusz Krasoń, który pro-
sił o wyjaśnienie decyzji władz samorządowych Wro-
cławia w sprawie bibliotek szkolnych. Wiceprezydent
Wrocławia Jarosław Obrembski w piśmie z 22 stycz-
nia 2009 r. wyjaśnia m.in.: Nie miała miejsca sytu-
acja przekształcenia bibliotek szkolnych w publiczno-
-szkolne, tylko przejęcie zadań. Problem ten był rów-
nież przedmiotem korespondencji pomiędzy przewod-
niczącym Rady Szkoły Podstawowej Nr 26, panem
Michałem Tomalą, a Wydziałem Edukacji Urzędu
Miasta Wrocławia (pismo Wydziału Edukacji z 20
kwietnia 2009 r.).
Również władze Jarocina ominęły prawo, gdyż co
prawda (po interwencjach m.in. ZNP) zrewidowały
Załącznik nr 2
przyjęte wcześniej założenia dotyczące połączenia
biblioteki szkolnej z publiczną, jednak równocześnie
podjęły decyzję o funkcjonowaniu biblioteki szkolnej
przez 2 (słownie: dwie) godziny w tygodniu (ograni-
czając tym samym etat nauczyciela do 2/30). Jest to
moim zdaniem kpina z prawa, uczniów, rodziców, na-
uczycieli.
Panie Premierze! Działania władz Wrocławia
i Jarocina świadczą o łamaniu prawa, naginaniu go,
a także wprowadzaniu w błąd przedstawicieli Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Czy-
tając podjęte przez lokalne samorządy uchwały, ma
się pewność, że wszystko jest zgodne z prawem. Na-
tomiast rzeczywistość okazuje się bardziej brutalna.
W imię rzekomego poszerzenia oferty bibliotek szkol-
nych dokonuje się naruszeń prawa, nie biorąc pod
uwagę faktu, że biblioteki szkolne pełnią określoną
funkcję w szkole, a ich adresatami jest przede wszyst-
kim dziecko, czyli uczeń, któremu szkoła musi za-
pewnić bezpieczny dostęp do biblioteki szkolnej, a nie
tylko usytuowanej w szkole biblioteki publicznej.
Biorąc pod uwagę powyższe, proszę Pana Premie-
ra o odpowiedź na pytanie: W jaki sposób rząd będzie
przeciwdziałał łamaniu przez niektóre samorządy
obowiązującego prawa dotyczącego funkcjonowania
bibliotek szkolnych?
Z poważaniem
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10078)
do ministra finansów
w sprawie zmiany ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych
Szanowny Panie Ministrze! Pragniemy złożyć na
Pana ręce interpelację w sprawie zmiany ustawy o
podatkach i opłatach lokalnych poprzez uzupełnienia
katalogu wyłączeń z opodatkowania podatkiem od
16
nieruchomości gruntów stanowiących własność gmi-
ny, zajętych pod drogi wewnętrzne.
W świetle obowiązujących przepisów drogami we-
wnętrznymi są drogi niezliczone do żadnej kategorii
dróg publicznych, a w szczególności drogi: w osie-
dlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rol-
nych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych
przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejo-
wymi, autobusowymi i portami, pętle autobusowe.
Droga wewnętrzna może być ogólnodostępna
i może stanowić własność zarówno gminy, jak i in-
nych podmiotów. Budowa, przebudowa, remont,
utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrz-
nych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy te-
renu, na którym zlokalizowana jest droga, a w przy-
padku jego braku – do właściciela tego terenu. Do
zarządcy bądź właściciela terenu, na którym zloka-
lizowana jest droga, należy także finansowanie wy-
mienionych zadań.
Elementem tego finansowania jest płacenie gmi-
nie podatku od nieruchomości, na której zlokalizo-
wana jest droga wewnętrzna. Tak więc gmina będą-
ca zarządcą bądź właścicielem terenu, na którym
zlokalizowana jest droga wewnętrzna,płacić musi po-
datek od nieruchomości sobie samej.
Panie Ministrze! W związku z taką sytuacją wno-
szę zapytanie, czy możliwa jest zmiana ustawy o po-
datkach i opłatach lokalnych poprzez uzupełnienie
katalogu wyłączeń z opodatkowania podatkiem od
nieruchomości gruntów stanowiących własność gmi-
ny, zajętych pod drogi wewnętrzne.
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10079)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie realizacji Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Pragniemy złożyć na
Pana ręce interpelację w sprawie rozszerzenia kata-
logu kosztów kwalifikowanych o podatek VAT w
przypadku realizacji inwestycji przez samorządy w
ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013.
Zgodnie z interpretacją Komisji Europejskiej (KE)
z dnia 13 stycznia 2009 r. dotyczącą art. 71 ust. 3 lit.
a rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), (Dz.
Urz. UE L 277 z 21 października 2005 r., str. 1,
z późn. zm.) oraz decyzją Komisji Europejskiej pod-
jętą na posiedzeniu komitetu ds. rozwoju obszarów
wiejskich w latach 2007–2013 z dnia 17 marca br.
podatek VAT nie stanowi kosztu kwalifikowanego w
każdych okolicznościach dla krajowych, regionalnych
i lokalnych organów władzy publicznej. Wynika z
tego, że podatek VAT jako wydatek niekwalifikowany
powinien stanowić wkład własny beneficjenta PROW
2007–2013 w realizację określonych działań.
W efekcie tej decyzji samorządy będą musiały zna-
leźć dodatkowe 22% w swoich budżetach. Dla małych
gmin wiejskich będzie to bardzo duże obciążenie fi-
nansowe. W ramach PROW gmina musi najpierw
sfinansować działanie z własnych środków, a następ-
nie po zakończeniu i rozliczeniu projektu zwrócić się
o refundację przyznanych środków, co powoduje do-
datkowe obciążenie budżetu odsetkami od kredytów
zaciągniętych na potrzeby realizacji projektu.
Środki pochodzące z PROW to pieniądze przezna-
czone m.in. na poprawienie usług dla mieszkańców
wsi, scalanie gruntów i gospodarowanie rolniczymi
zasobami wodnymi. W chwili obecnej istnieje ryzyko,
że wielu beneficjentów nie będzie w stanie ponieść
dodatkowych wydatków, a tym samym będą zmusze-
ni do rezygnacji z ubiegania się o środki z PROW
2007–2013.
W związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z prośbą o zajęcie stanowiska w omawianej
kwestii: Czy resort podejmował bądź podejmuje dzia-
łania w sprawie rozszerzenia katalogu kosztów kwa-
lifikowanych o podatek VAT w przypadku realizacji
inwestycji przez samorządy w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10080)
do ministra finansów
w sprawie kłopotów z wypłatą
odszkodowania z tytułu AC z powodu braku
dowodu rejestracyjnego
Szanowny Panie Ministrze! Niektóre firmy ubez-
pieczeniowe odmawiają wypłaty odszkodowania AC
z powodu kradzieży samochodu w przypadku braku
dowodu rejestracyjnego. W większości funkcjonują-
cych na rynku ubezpieczeniowym ogólnych warun-
ków umowy autocasco posiadających w swym zakre-

sie ochronę skutków kradzieży pojazdu zamieszczony
jest następujący zapis: Zakres ochrony ubezpiecze-
niowej nie obejmuje szkód: w przypadku nienależy-
tego zabezpieczenia dokumentów pojazdu. Zapis ten
może być różnie interpretowany. W związku z powyż-
szym pragnę zapytać Pana Ministra Finansów:
1. Czy tego rodzaju zapis nie budzi wątpliwości
Pana Ministra Finansów?
2. W jakim zakresie ministerstwo może interwe-
niować w zapisy umów między ubezpieczycielem
a ubezpieczonym?
3. Czy możliwe jest wypracowanie ogólnych stan-
dardów, które wyeliminują problemy osób poszkodo-
wanych w skutek kradzieży z odzyskaniem należne-
go odszkodowania?
4. Czy ministerstwo zamierza interweniować
w przedstawionej sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10081)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie podjęcia działań mających na celu
likwidację procederu przydrożnej prostytucji
Szanowny Panie Ministrze! W czasie moich czę-
stych samochodowych podróży z Lublina do War-
szawy jestem zmuszona przyglądać się procederowi
przydrożnej prostytucji, który nie tylko w moim
mniemaniu jest faktem niezwykle demoralizują-
cym.
Nie możemy pozwolić, aby zagraniczni turyści po
wizycie w naszym kraju zapamiętywali przede
wszystkim przydrożne prostytutki. A niestety często
się tak dzieje.
W związku z powyższym kieruję do Pana Mini-
stra pytania:
— Jakie działania podejmuje MSWiA w celu li-
kwidacji tego procederu oraz czy możliwe jest wzmo-
żenie tych działań?
— Czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji zamierza podjąć walkę z procederem
przydrożnej prostytucji?
— Czy w najbliższym czasie zostaną wprowadzo-
ne regulacje prawne ułatwiające pracę Policji w wal-
ce z tym rodzajem patologii?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
17
Interpelacja
(nr 10082)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie trudnej sytuacji rolnictwa
na Lubelszczyźnie
Szanowny Panie Ministrze! Zarząd Lubelskiej
Izby Rolniczej zwrócił uwagę na trudną sytuację pol-
skiego rolnictwa. Jako główne przyczyny takiego sta-
nu rzeczy podaje opóźnienia w uruchomieniu działań
PROW na lata 2007–2013, obniżające się ceny za pro-
dukty rolne, wzrost cen środków produkcji, brak do-
płat do kredytów preferencyjnych.
Jak podaje ZLIR, w minionym roku nastąpił
gwałtowny wzrost cen środków do produkcji rolnej,
który specjaliści oszacowali na 150-procentowy, 300-
-procentowy, przy równoczesnym 60-procentowym
spadku cen za produkty rolne.
Narastający kryzys w dużym stopniu dotyka małe
gospodarstwa z terenu Lubelszczyzny. Pogłębiające
się ubóstwo powoduje upadek przemysłu rolno-spo-
żywczego w województwie. W związku z powyższym
pytam pana Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi:
1. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi w celu ochrony rodzimych
gospodarstw rolnych?
2. Czy przygotowywana jest osłonowa polityka
socjalna dla najuboższych mieszkańców wsi?
3. Czy zostaną wprowadzone ulgi podatkowe dla
inwestorów podejmujących przedsięwzięcia, tworzą-
cych nowe miejsca pracy na obszarach wiejskich?
4. Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi za-
mierza ustabilizować produkcję rolną poprzez do-
puszczenie producentów do zysków z przetwórstwa i
handlu?
5. Czy zostanie wprowadzona kontrola importu
artykułów rolnych z krajów obszaru UE?
6. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi w zakresie preferencyjnych kredytów
dla rolnictwa?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
18
Interpelacja
(nr 10083)
do ministra zdrowia
oraz
ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sytuacji osób dorosłych z autyzmem
Szanowne Panie Minister! Sytuacja dorosłych z
autyzmem jest w Polsce wręcz dramatyczna. Zdarza
się, że osoby te zmuszone są przebywać w szpitalach
psychiatrycznych, gdyż brakuje innych placówek, w
których mogłyby one otrzymać długoterminową opie-
kę stacjonarną. Zatem konieczne jest podjęcie dzia-
łań na rzecz systemowych rozwiązań dotyczących
poprawy dostępności do świadczeń zdrowotnych
i tworzenia kompleksowego systemu pomocy dla do-
rosłych osób z autyzmem.
W związku z powyższym pytam Panią Minister
Zdrowia oraz Panią Minister Pracy i Polityki Spo-
łecznej:
1. Jakie są propozycje zmian legislacyjnych istot-
nych z punktu widzenia realizacji praw i potrzeb
dorosłych osób z autyzmem, mających na celu po-
prawę dostępności świadczeń opieki zdrowotnej
i społecznej?
2. Jak Ministerstwo Zdrowia ocenia dostęp osób
dorosłych dotkniętych autyzmem do rehabilitacji
oraz terapii?
3. Sytuacja dorosłych osób z autyzmem w Polsce
jest bardzo zła. Kiedy rodziny dorosłych osób auty-
stycznych mogą się spodziewać wprowadzenia zmian
w polskim prawodawstwie, które pomogą dorosłym
osobom autystycznym podjąć pracę i uczestniczyć w
rehabilitacji zawodowej?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 10084)
do ministra zdrowia
w sprawie zwiększenia środków na diagnozę
i terapię autyzmu
Szanowna Pani Minister! Autyzm to choroba nie-
zwykle skomplikowana. Szacunkowe dane wskazują,
że w Polsce jest ok. 30 tys. osób chorych na autyzm (w
tym ok. 20 tys. dzieci i ok. 10 tys. osób dorosłych). Z
badań z 2002 r. przeprowadzonych przez Fundację Sy-
napsis oraz Porozumienie Autyzm – Polska wynika,
że średni okres samego oczekiwania na pierwszą wi-
zytę u specjalisty wynosi od 6 miesięcy do 1 roku, a
średnia wieku osoby diagnozowanej wynosi ok. 4,5
roku życia. Brak wystarczającej liczby ośrodków dia-
gnostycznych powoduje, że u większości dzieci w Pol-
sce diagnoza zostaje sformułowana o wiele za późno.
Fundacja Alpha z Lublina w ramach prowadzonej
poradni dla osób z autyzmem w NZOZ Centrum Te-
rapii Autyzmu Alpha posiada kontrakt w NFZ na
wykonywanie świadczeń dla osób z autyzmem w ra-
mach prowadzonej specjalistycznej poradni. Niestety
środki otrzymywane z NFZ są niewystarczające
względem potrzeb.
Na terenie woj. lubelskiego oprócz Fundacji Alpha
działa jeszcze tylko jeden świadczeniodawca w tym
zakresie. Zapotrzebowanie na świadczenia w poradni
dla osób z autyzmem dziecięcym na terenie woj. lu-
belskiego przekracza znacznie prognozowane ilości
świadczeń. Przykładowo w marcu 2009 r. zostało wy-
konane blisko 150% zakontraktowanych świadczeń,
co i tak nie zaspokoiło wszystkich oczekiwań.
Niedostatek ośrodków prowadzących diagnozę
i terapię autyzmu dziecięcego w woj. lubelskim, ale
również w innych regionach Polski, ogranicza dostęp-
ność pacjentów do tego zakresu świadczeń W związku
z powyższym pytam Panią Minister Zdrowia:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza ingerować
w zwiększenie środków przekazywanych przez NFZ
na diagnozę i terapię autyzmu?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza podjąć
działania, które spowodują wprowadzenie autyzmu
jako odrębnego kodu choroby w systemie orzecznic-
twa o niepełnosprawności? Spowodowałoby to, że
osoby z autyzmem nie byłyby zaliczane do osób z upo-
śledzeniem umysłowym czy chorobą psychiczną.
3. Jakie inne możliwości ułatwiające diagnozę
i terapię autyzmu zamierza wprowadzić Minister-
stwo Zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 10085)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie sytuacji osób, które nie mogą brać
udziału w wyborach z powodu wykonywania
obowiązków zawodowych
Szanowny Panie Ministrze! Niektóre grupy zawo-
dowe pracują również w niedziele, wykonując dyżury
24-godzinne. W związku z powyższym np. strażacy,
lekarze, pielęgniarki i inni pracownicy zajmujący się
ochroną bezpieczeństwa nie mają możliwości oddania
głosu w wyborach. W związku z powyższym pytamy
Pana Ministra:

— W jaki sposób przepisy prawa polskiego zabez-
pieczają prawo osób pracujących w niedzielę w syste-
mie 24- godzinnym do udziału w wyborach?
— Czy w najbliższym czasie zostaną wprowadzo-
ne zmiany, które ułatwią wyżej wymienionym gru-
pom zawodowym udział w wyborach?
Z poważaniem
Posłowie Magdalena Gąsior-Marek
i Andrzej Nowakowski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10086)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie sytuacji osób niewidomych,
które nie mogą brać udziału w wyborach
Szanowny Panie Ministrze! Ostatnie wybory do
Parlamentu Europejskiego ujawniły problem osób
niewidomych, które nie mogą głosować. By osoby nie-
widome mogły głosować na specjalnie przygotowa-
nych kartach, trzeba zmienić ordynację wyborczą.
Niewidomym osobom, jak każdemu innemu obywa-
telowi, przysługuje pełne prawo wyborcze. Proszenie
o pomoc osób trzecich podczas oddawania głosu wpły-
wa na łamanie zasady tajności i bezpośredniości wy-
borów, do której każdy obywatel ma prawo.
W związku z powyższym kierujemy do Pana Mi-
nistra pytania:
— Czy potrzeby osób niewidomych i niedowidzą-
cych zostaną uwzględnione podczas kolejnych wybo-
rów?
— Czy zostanie zmieniona ordynacja wyborcza w
taki sposób, aby osoby niewidome nie były dyskrymi-
nowane?
Z poważaniem
Posłowie Magdalena Gąsior-Marek
i Andrzej Nowakowski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10087)
do ministra zdrowia
w sprawie profilaktyki i wczesnego
wykrywania nowotworów u Polek i Polaków
Szanowna Pani Minister! Profilaktyczne przepro-
wadzanie badań mammograficznych i cytologicz-
19
nych, a także profilaktyka jelita grubego oraz raka
prostaty są podstawą wczesnego wykrywania chorób
nowotworowych kobiet i mężczyzn.
Na tle innych państw europejskich zachorowal-
ność Polaków jest wysoka. Co roku ponad 2 tys. Polek
umiera tylko na raka szyjki macicy. Dla porównania
w Szwecji – 130. W ubiegłym roku Ministerstwo
Zdrowia zaproponowało wpisanie badań cytologicz-
nych i mammograficznych do wstępnych i okreso-
wych badań pracowniczych, które byłyby finansowa-
ne ze środków NFZ. Rozwiązanie to spotkało się z
szeroką dyskusją na temat prawa jednostki do decy-
dowania o własnym zdrowiu.
Oczywiście argumenty te nie przekonują, w wielu
krajach bowiem kobieta, która nie przeprowadza ba-
dań profilaktycznych, ponosi określone sankcje. Dla
przykładu w Szwecji płaci wyższą składkę zdrowot-
ną, a w USA – w przypadku zachorowania na nowo-
twór i braku wcześniejszych badań profilaktycznych
– zmuszona jest do sfinansowania kosztów leczenia.
W związku z powyższym pytamy Panią Minister
Zdrowia:
1. Czy rząd zamierza zrezygnować z planów wpro-
wadzenia obowiązkowych badań cytologicznych
i mammograficznych dla pracujących kobiet i tych,
które będą rozpoczynać pracę? Jeśli tak, to jakie ar-
gumenty za tym przemawiają i jakie inne rozwiąza-
nie proponuje Ministerstwo Zdrowia?
2. Czy w przygotowaniu programu profilaktycz-
nego w zakresie wczesnego wykrywania nowotworów
Ministerstwo Zdrowia opiera się na rozwiązaniach
przyjętych w innych krajach? Jeśli tak, to które mo-
dele w największym stopniu odpowiadają polskim
warunkom?
3. Z danych opublikowanych przez NFZ wynika,
że na ponad 6 mln kobiet, do których fundusz wysy-
ła zaproszenia na badania, cytologię wykonało zale-
dwie 10% kobiet. Jakie inne działania zamierza pod-
jąć Ministerstwo Zdrowia, aby zachęcić Polki, ale
i Polaków do poddawania się bezpłatnym badaniom
profilaktycznym w zakresie wczesnego wykrywania
nowotworów?
4. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Zdrowia mające na celu propagowanie wśród męż-
czyzn konieczności wykonywania wczesnych badań
profilaktycznych?
Z poważaniem
Posłowie Magdalena Gąsior-Marek
i Andrzej Nowakowski
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
20
Interpelacja
(nr 10088)
do ministra skarbu państwa
w sprawie nieprawidłowości mogących
powstać przy dzierżawie nieruchomości
należących do spółek PKP na terenie
Małopolski i Podkarpacia
Oddział gospodarowania nieruchomościami z sie-
dzibą w Krakowie, zatrudniający ok. 250 pracowni-
ków, powołany został do zarządzania nieruchomo-
ściami na terenie Małopolski i Podkarpacia. Od kilku
lat odział gospodarowania nieruchomościami zmaga
się z wielomilionowymi stratami poniesionymi – we-
dług doniesień medialnych – m.in. z powodu złej go-
spodarności zarządczej panującej w OGN.
W ostatnim tygodniu w jednym z małopolskich
dzienników ukazał się artykuł, w którym podnoszo-
na jest kwestia drastycznie niskich cen dzierżawy
nieruchomości należących do PKP. Z informacji opu-
blikowanych w mediach wynika, że niektóre tereny
należące do PKP są dzierżawione za karygodnie ni-
skie stawki sięgające 0,06 gr za m2, a w skrajnych
przypadkach nawet za 0,003 gr m2.
,,W Nowym Sączu za dzierżawę ok. 805 m2 PKP
otrzymywały co miesiąc jedynie 3 zł 35 gr. W Gorli-
cach PKP za dzierżawę 450 m2 zarabiały 4 zł 50 gr
miesięcznie” – czytamy w „Dzienniku Polskim” z
dnia 16 czerwca 2009 r.
Według tych doniesień proceder dzierżawy grun-
tu w tak niskich cenach trwa od dłuższego czasu, co
skutkuje licznymi stratami ponoszonymi przez spół-
kę PKP.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Czy ministerstwo przewiduje przeprowadzenie
szczegółowej kontroli w oddziałach gospodarki nie-
ruchomościami celem weryfikacji stawek za dzierża-
wę gruntów należących do PKP?
2. Czy dotychczasowe stawki uzgodnione przez
OGN w Krakowie za dzierżawę gruntów należących
do PKP są rażąco niższe od stawek za dzierżawę te-
renu, jakie obowiązują w innych oddziałach gospo-
darowania nieruchomościami?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10089)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości skrócenia czasu
potrzebnego na przeprowadzenie
obowiązkowych badań archeologicznych
na odcinku drogi ekspresowej S7 w związku
z przygotowaniami do Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 w Polsce
i na Ukrainie
Odcinek drogi ekspresowej między Krakowem
a granicą województwa świętokrzyskiego będzie bar-
dzo ważną częścią trasy S7 biegnącej z północy Polski
na południe kraju, tj. z Gdańska przez okolice Elbląga,
Ostródy, Mławy, Radomia, Jędrzejowa i Miechowa.
Według doniesień medialnych Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad stwierdziła, że zakończe-
nie budowy drogi ekspresowej może potrwać nawet do
2016 r. Tymczasem jeszcze w 2008 r. wedle zapewnień
Ministerstwa Infrastruktury obiecano modernizację
i rozbudowę tej trasy, która umożliwić miała wypro-
wadzenie ruchu tranzytowego z centrum miast, a tak-
że przyczynić się do upłynnienia ruchu na jej krakow-
skim odcinku. Zakładano, że wspomniana inwestycja
zostanie ukończona przed meczami Euro 2012, które
mają odbywać się w Polsce i na Ukrainie.
Według doniesień jednego z małopolskich dzienni-
ków nic jednak nie wskazuje na to, by ów termin został
dotrzymany. Powodem tak znacznego przesunięcia w
harmonogramie może być prowadzenie prac archeolo-
gicznych, które mogą być przeprowadzone w niemal
150 miejscach. Trasa, którą ma przebiegać nowa droga
ekspresowa, może być bogata w tereny, gdzie trzeba
będzie przeprowadzić szereg badań archeologicznych.
Rozsądne więc wydaje się wprowadzenie takiego
systemu, który spowoduje, że tam gdzie badania się
zakończą, firmy budowlane będą mogły od razu
przystąpić do prac, co znacznie przyspieszyłoby
przebudowę S7.
Sam fakt spowolnienia lub odłożenia w czasie bu-
dowy S7 jest dla setek tysięcy kierowców bardzo złą
wiadomością, która w konsekwencji ciągłego wzrostu
liczby samochodów może doprowadzić do paraliżu
komunikacyjnego.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o od-
powiedź na poniższe pytania:
1. Czy w drodze wyjątku – mając na uwadze prze-
prowadzenie w Polsce Euro 2012 – istnieje możliwość
przeprowadzenia badań archeologicznych w mniej-
szym niż planowanym dotychczas zakresie?
2. Czy istnieje możliwość podzielenia prac arche-
ologicznych na etapy w ten sposób, aby zatrudnić
znacznie więcej zespołów i skutecznie przyśpieszyć
prowadzenie niezbędnych badań archeologicznych?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10090)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przekraczania uprawnień
przez komorników sądowych
Szanowny Panie Ministrze! Dochodzą do mnie
niepokojące informacje o nieprawidłowościach, a
wręcz łamaniu prawa, jakich dopuszczają się komor-
nicy sądowi. O drastycznych incydentach z udziałem
komorników pisała obszernie łódzka prasa, ale pro-
blem nie wydaje się być tylko lokalny. Wielokrotnie
zwracali się do mnie o pomoc i interwencję wyborcy,
bezradni wobec bezprece-densowej samowoli niektó-
rych komorników – będących wszak przedstawicie-
lami wymiaru sprawiedliwości. Dla zobrazowania
opisanego stanu podam kilka przykładów. Oto one:
— eksmisja rodziny z mieszkania na 10 dni przed
właściwym terminem,
— nieustalanie w prawidłowy prawny sposób
kosztów postępowania komorniczego ze szkodą dla
dłużnika,
— nieumarzanie postępowania egzekucyjnego
mimo wniosków wierzycieli i spłaty wszelkich zobo-
wiązań dłużnika,
— doprowadzenie do licytacji domu wartości ok.
1 mln zł, aby pokryć koszty komornicze w kwocie 9,6
tys. zł, notabene naliczone nieprawidłowo, na którą
to kwotę złożył się koszt wyceny domu, który miał
być licytowany (w tym przypadku w dniu licytacji sąd
postanowił o odstąpieniu od licytacji i umorzeniu
wszystkich kosztów),
— zajęcie i wywiezienie ruchomości z mieszkania
dłużnika bez spisu i pokwitowania przejęcia oraz go-
tówki bez jej policzenia i pokwitowania,
— świadome zajęcie i wywiezienie ruchomości
nienależących do dłużnika, a będących mieniem firm
jedynie sąsiadujących z siedzibą firmy dłużnika.
Wskazuję tylko niektóre przypadki nieprawidło-
wości i przekraczania uprawnień przez komorników
sądowych, a jest ich bardzo wiele.
Zwracam się zatem z pytaniem, czy Ministerstwu
Sprawiedliwości znany jest ten problem, a jeśli tak,
to kiedy i w jaki sposób zamierza go rozwiązać. Sa-
morządy komornicze, jak widać, nie radzą sobie z
dyscyplinowaniem swoich członków, tym bardziej że
do sądów wpływają skargi również na działania ko-
morników będących prezesami izb komorniczych.
Wskazane są nowe rozwiązania legislacyjne pozwa-
lające na egzekucję zadłużeń w sposób zgodny z in-
teresem państwa i społeczeństwa.
Bardzo proszę o zajęcie się sprawą i podjęcie sku-
tecznych działań. Samowola komorników i przekra-
czanie uprawnień są coraz częstsze, bardziej rażące i
bardziej dolegliwe dla obywateli i firm, stając się pro-
21
cederem nie tylko niepokojącym, ale wręcz groźnym,
który trzeba skutecznie i jak najszybciej ukrócić.
Z poważaniem
Poseł Iwona Śledzińska-Katarasińska
Łódź, dnia 12 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10091)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nowelizacji ustawy
o przekształceniu prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności
nieruchomości
Uprzejmie informuję, iż docierają do mnie liczne
sygnały od zarządów wspólnot mieszkaniowych kra-
kowskich osiedli w sprawie konieczności zmiany
ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wie-
czystego w prawo własności nieruchomości, uchwa-
lonej w dniu 29 lipca 2005 r.
Dotychczasowe brzmienie ww. ustawy, tj. art. 1
ust. 1–4 mówi o tym, iż osoby fizyczne będące wła-
ścicielami lokali i korzystające z prawa użytkowania
wieczystego nieruchomości mogą wystąpić z żąda-
niem przekształcenia w prawo własności nierucho-
mości, natomiast art. 2 cytowanej ustawy który
brzmi: w przypadku osób, o których mowa w art. 1
ust. 2, z żądaniem przekształcenia występują wszy-
scy użytkownicy wieczyści. W razie braku zgody sto-
suje się odpowiednio art. 199 Kodeksu cywilnego.
Wspólnoty mieszkaniowe proszą o nowelizację
art. 2, tj. zmianę słowa „wszyscy” na „indywidual-
nie” oraz skreślenie akapitu: w razie braku zgody
stosuje się odpowiednio art. 199 Kodeksu cywilnego.
Postulowane zmiany są spowodowane tym, iż w przy-
padku wspólnot mieszkaniowych trudno o zgodę
wszystkich właścicieli lokali, gdyż z uzyskanych in-
formacji wynika, że często bywa, iż są jednostki od-
miennego zdania. Zaistniały problem powoduje ko-
nieczność korzystania z usług sądu, co naraża wspól-
noty mieszkaniowe na dodatkowe koszty oraz niepo-
rozumienia między mieszkańcami, zakłócając tym
samym stosunki społeczne.
W związku z powyższym zwracam się do prezesa
Rady Ministrów z zapytaniem, czy zamierza podjąć
jakieś działania w tej istotnej dla wspólnot mieszka-
niowych sprawie.
Poseł Ireneusz Raś
Kraków, dnia 20 maja 2009 r.
22
Interpelacja
(nr 10092)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie niejasności co do zamieszczenia
kluczowych dla Polski inwestycji
w przyjętym 12 czerwca 2009 r.
przez Komisję Europejską projekcie
Strategii UE dla regionu Morza Bałtyckiego
Szanowny Panie Premierze! 12 czerwca br. Ko-
misja Europejska przyjęła projekt Strategii Unii
Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego zawie-
rający główne kierunki działań w krajach leżących
w basenie Morza Bałtyckiego. Ze sprzecznych donie-
sień prasowych i wypowiedzi polityków nie wynika
jednoznacznie, czy na liście kluczowych projektów
komunikacyjnych znalazły się bardzo ważne dla re-
gionu Pomorza i całego kraju inwestycje, tj. auto-
strada A1 i linia kolejowa E65 z portów w Gdańsku
i Gdyni.
Brak tych inwestycji na liście najważniejszych
projektów stawiałby pod znakiem zapytania istnie-
nie tzw. VI Transeuropejskiego Korytarza Trans-
portowego Północ – Południe, który ma w przyszło-
ści łączyć Morze Bałtyckie z Adriatykiem. Z donie-
sień prasowych wynika za to, iż z pewnością znala-
zły się na niej korytarz transportowy prowadzący z
Rostocku na południe i autostrady morskie z portów
skandynawskich do portów rosyjskich i litewskich.
W sytuacji, w której pominięte zostałyby ww. kra-
jowe inwestycje, polskim portom groziłaby margi-
nalizacja, gdyż wymianę handlową i tranzyt z pół-
nocy na południe Europy i odwrotnie przejęłyby
takie kraje, jak Niemcy, Estonia, Łotwa i Litwa.
Z uwagi na powyższe zwracam się do Pana Pre-
miera z uprzejmą prośbą o odpowiedzenie na nastę-
pujące pytania:
1. Czy może Pan Premier jednoznacznie potwier-
dzić, czy autostrada A1 i linia kolejowa E65 z portów
w Gdańsku i Gdyni znalazły się na liście kluczowych
projektów komunikacyjnych zawartej w przyjętym
przez Komisję Europejską projekcie Strategii Unii
Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego?
2. Jeśli ww. inwestycje nie zostały wpisane na
listę kluczowych projektów komunikacyjnych za-
wartą w projekcie Strategii Unii Europejskiej dla
regionu Morza Bałtyckiego, czy rząd polski będzie
podejmował działania mające na celu przywrócenie
ich wysokiego priorytetu? Jeśli tak, to jakiego ro-
dzaju będą to działania?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10093)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nadania językowi migowemu
statusu języka urzędowego
Panie Premierze! W swoim exposé w dniu 23 paź-
dziernika 2007 r. deklarował Pan podjęcie prac nad
ustawą, która nada językowi migowemu status języ-
ka urzędowego. W Polsce – zapewne jak Pan wie –
mamy dwa rodzaje języka migowego:
1) SJM – jest to język wywodzący się bezpośred-
nio z polskiego języka fonicznego i wymyślony został
przez osoby słyszące, a więc poniekąd jest on sztucz-
nym językiem migowym dla osób niesłyszących, co
powoduje duże trudności w tłumaczeniu;
2) PJM – jest to język naturalny, którym posłu-
gują się głusi. PJM jest również pierwszym językiem
dzieci, których obydwoje rodzice są głusi. Jest to rów-
nież język o własnej, odmiennej od polskiej struktu-
rze gramatycznej.
Mając na uwadze, iż dostrzega Pan wielki pozy-
tywny potencjał osób niepełnosprawnych, w tym osób
głuchoniemych, proszę o udzielenie odpowiedzi na
poniższe pytania:
1. Czy i na jakim etapie są prowadzone prace nad
nadaniem językowi migowemu statusu języka urzę-
dowego?
2. Który ze wspomnianych języków migowych, tj.
SJM czy PJM, będzie językiem urzędowym?
3. Czy i kiedy młodzież głuchoniema będzie miała
możliwość zdawania matur w języku PJM?
4. Czy i kiedy osoby niesłyszące będą miały moż-
liwość korzystania z pomocy tłumacza przysięgłego
używającego naturalnego języka migowego, tj. PJM,
a nie SJM?
5. Czy i kiedy głuchoniemi będą uznani za mniej-
szość językowo- kulturową?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Warszawa, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10094)
do ministra zdrowia
w sprawie zaniedbań w finansowaniu pomp
insulinowych
Szanowna Pani Minister! Po raz kolejny rząd
zwodzi wyborców szumnie zapowiadanymi zmiana-
mi w zakresie świadczeń zdrowotnych. Ponad rok
temu Pani Minister ogłosiła, że WOŚP nie musi już

kupować pomp insulinowych, gdyż od 1 lipca 2008 r.
Ministerstwo Zdrowia zrefunduje pompy wszystkim
dzieciom chorym na cukrzycę do 18. roku życia. Nie-
stety resort zdrowia nie wywiązał się z obietnic, cho-
rzy nie otrzymali pomocy, a rodzice najmłodszych
dzieci wrócili po pomoc do Fundacji WOŚP. Dopiero
pod koniec roku podjęto decyzję o finansowaniu pomp
przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
W lutym br. Ministerstwo Zdrowia zapewniło, że
w regionalnych oddziałach NFZ kończone są postę-
powania mające na celu wyłonienie w drodze prze-
targu dostawców pomp.
Minęło kilka miesięcy, znajdujemy się na półmetku
2009 r., a dzieci z cukrzycą nadal pozostają bez pomp
insulinowych. Rząd wyraźnie obiecał pomoc wszyst-
kim pacjentom do 18 lat, tymczasem pompy przypadną
tylko wybranym. Przyglądając się pracy poszczegól-
nym oddziałom NFZ, obserwujemy duże różnice w do-
stępie do pomp insulinowych oraz niedostosowanie
środków do liczby pacjentów. Przykładem jest łódzki
NFZ, który przeznaczył na pompy więcej pieniędzy niż
ma pacjentów, podczas gdy oddział śląski dysponuje
środkami na zakup 10 pomp, a dzieci oczekujących na
aparaty jest 100. NFZ obiecuje nowy plan finansowy,
ale jego opracowanie potrwa kilka miesięcy.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Dlaczego Narodowy Fundusz Zdrowia nie fi-
nansuje pomp insulinowych wszystkim dzieciom cho-
rym na cukrzycę do 18. roku życia?
2. Według jakich kryteriów lekarze będą musieli
rozdzielać pompy w sytuacji, kiedy potrzebujących
dzieci jest dziesięciokrotnie więcej niż zakupionych
urządzeń?
3. Dlaczego poszczególne oddziały NFZ nie współ-
pracują ze specjalistami przy ustalaniu liczby pacjen-
tów potrzebujących pomp insulinowych?
4. Jakie działania Ministerstwo Zdrowia zamie-
rza podjąć w celu wyrównania różnic w dostępie do
pomp insulinowych? Czy na te zmiany przyjdzie nam
czekać kilka kolejnych miesięcy?
Z poważaniem
Posłowie Michał Wojtkiewicz
i Marek Polak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10095)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przyznawania statusu uchodźcy
cudzoziemcom w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! W 64-tysięcznej Łom-
ży z każdym rokiem zwiększa się liczba uchodźców z
23
Czeczenii. Obecnie w 2009 r. na status uchodźcy
oczekują 334 osoby. Poza ośrodkiem na terenie mia-
sta tak zwanym indywidualnym programem integra-
cji objęte są 294 osoby. Na terenie miasta łącznie w
Łomży mieszka 628 cudzoziemców.
Uchodźcy, po wyczerpaniu możliwości finansowa-
nia ze Skarbu Państwa, przechodzą na świadczenia
finansowane z budżetu samorządu łomżyńskiego. W
roku 2008 samorząd łomżyński wydał na świadcze-
nie dla uchodźców 19 500 zł. W roku 2009 kwota wy-
płaconego dotychczas świadczenia ze środków samo-
rządu wyniosła 6107 zł. Kwota przeznaczona na za-
danie społeczne dla mieszkańców Łomży na rok 2009
wynosi około 700 tys. zł. Od miesiąca lipca, sierpnia
i września 2009 r. wielu uchodźców przejdzie na
świadczenia społeczne finansowane przez samorząd
łomżyński.
Powiększanie liczby uchodźców w Łomży powo-
duje, iż finansowanie świadczeń na ich rzecz przez
miasto Łomża będzie odbywać się kosztem potrzebu-
jących pomocy mieszkańców Łomży. Będzie to wzbu-
dzać uzasadnione niezadowolenie, którego chcieliby-
śmy uniknąć w naszym spokojnym mieście.
Uzyskałem następujące informacje: do Groznego
przybywają nawet Czeczeni mieszkający poza grani-
cami Czeczenii, w Groznem za pieniądze można ku-
pić wszystko, łącznie z pieczątkami poświadczający-
mi miejsce zamieszkania w Groznem, można nawet
załatwić umieszczenie nazwiska w Internecie.
Można mniemać, że połowa uchodźców dotych-
czas mieszkających w ośrodku łomżyńskim, ze wzglę-
du na fałszywe dokumenty nie powinna otrzymać
statusu uchodźcy.
Pytanie: Panie Ministrze, jakie działania podej-
mie Pan w celu wyeliminowania nieuczciwych
uchodźców czeczeńskich, którzy pragną wyłudzić po-
byt tolerowany na podstawie załatwionych za pienią-
dze potwierdzeń w dokumentach tożsamości miejsca
zamieszkania w Groznem?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 15 czerwca 2009 r.
24
Interpelacja
(nr 10096)
do ministra środowiska
w sprawie nowelizacji art. 33 ustawy
o wprowadzeniu ustawy Prawo ochrony
środowiska, ustawy o odpadach oraz
o zmianie niektórych ustaw, umożliwiającej
przesunięcie terminu zamknięcia
istniejących składowisk w przypadku
pozyskania środków zewnętrznych
na budowę nowych zakładów
unieszkodliwiania odpadów do czasu
zakończenia ich budowy i przejęcia przez nie
prowadzenia gospodarki odpadami
Szanowny panie Ministrze! Mając na uwadze
ochronę zasobów naturalnych i środowiska Warmii
i Mazur, wnoszę o wprowadzenie zapisu umożliwia-
jącego przesunięcie terminu zamykania składowisk
już istniejących w przypadku pozyskania funduszy
na budowę nowych do czasu zakończenia ich budowy.
Należy zaznaczyć, iż jest to problem nie tylko lokal-
ny, ale w skali całego kraju, gdyż w podobnej sytuacji
znajdują się beneficjenci, którzy otrzymują wsparcie
finansowe z Funduszu Spójności Unii Europejskiej
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
Przedsięwzięcie to, realizowane na obszarze tzw.
zielonych płuc Polski, jest dla regionu Warmii i Ma-
zur niezwykle ważne. Wizja ekorozwoju regionu
oraz projekt Związku Międzygminnego „Gospodar-
ka komunalna” z siedzibą w Ełku pn. „Budowa za-
kładu unieszkodliwiania odpadów komunalnych
wraz ze składowiskiem odpadów w Siedliskach k.
Ełku” realizowany będzie w latach 2009–2012 na
łączną kwotę 80 144 tys. zł. Na sumę tę składają się
dofinansowanie z Funduszu Spójności UE, środki
własne 12 samorządów powiatów: ełckiego, oleckie-
go, gołdapskiego i piskiego oraz 13 874 tys. zł kre-
dytu. W świetle obecnych regulacji prawnych funk-
cjonujące w regionie składowiska, niedostosowane
do obowiązujących przepisów, mają być obligatoryj-
nie zamknięte do końca 2009 r. W warunkach do-
tkniętego największym bezrobociem woj. warmiń-
sko-mazurskiego sprawa nabiera szczególnego zna-
czenia. Może to doprowadzić do wielu negatywnych
skutków, chociażby drastycznie podnieść koszty wy-
wozu odpadów dla mieszkańców, których stawki i
tak są już wysokie ze względu na wzrost opłat śro-
dowiskowych. Zamknięcie składowisk w terminie
do 31 grudnia br. spowoduje również podniesienie
kosztów utylizacji odpadów poprzez transport do
odległych składowisk, które spełniają wymogi prze-
pisów obowiązujących. Finansowanie zakładanego
projektu przy jednoczesnym pokrywaniu kosztów
transportu odpadów do odległych miejsc ich utyli-
zacji jest niemożliwe i może doprowadzić do ban-
kructwa. Najlepszym wyjściem byłoby przesunięcie
terminu zamknięcia istniejących składowisk do cza-
su wybudowania nowych zakładów.
Panie Ministrze, jakie kroki podejmie Pan w kie-
runku zmiany przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
o wprowadzeniu ustawy Prawo ochrony środowiska,
ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw
polegającej na wprowadzeniu zapisu dotyczącego wy-
dłużenia terminu funkcjonowania istniejących skła-
dowisk (w przypadku pozyskania przez nie środków
zewnętrznych na budowę nowych zakładów uniesz-
kodliwiania odpadów do czasu zakończenia ich budo-
wy oraz przejęcia przez nie prowadzenia gospodarki
odpadami)?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10097)
do ministra obrony narodowej
w sprawie niezbędnych działań, które
przyczynią się do ochrony garnizonu Olsztyn
wraz z jego infrastrukturą przed planowaną
likwidacją
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę zwrócić uwa-
gę na niepewny los ok. 1000 pracowników cywilnych
zatrudnionych w garnizonie Olsztyn w związku z
tym, iż na szczeblu Ministerstwa Obrony Narodowej
rozpatruje się możliwość likwidacji ww. instytucji.
Od dłuższego czasu docierają do mnie sygnały o na-
piętej sytuacji w instytucjach resortu obrony narodo-
wej na terenie woj. warmińsko-mazurskiego. Taki
stan rzeczy wywołuje ogromne zaniepokojenie i tro-
skę o przyszłość wśród zatrudnionych osób.
Po raz kolejny należy zwrócić uwagę, iż region
warmińsko-mazurski jest jednym z tych, gdzie stopa
bezrobocia oscyluje w granicach 19%, a obecna sytu-
acja społeczno-gospodarcza pogarsza się. Utrata
miejsc pracy, a co za tym idzie dochodów – nierzadko
jedynych w rodzinie, spowoduje pogorszenie sytuacji
materialnej wielu gospodarstw domowych. Co więcej,
szanse na znalezienie zatrudnienia na lokalnym ryn-
ku pracy są bardzo małe. Szczególnie, że osoby za-
trudnione w garnizonie Olsztyn posiadają doskonałe
doświadczenie zawodowe i często staż pracy przekra-
czający 25 lat. Mimo faktu, iż praca pracowników
cywilnych wojska nie jest godziwie opłacana, powie-
rzone zadania wykonywane są fachowo, z dużą sta-
rannością oraz zaangażowaniem. Rozumiem, iż nie-
zaprzeczalną potrzebą jest profesjonalizacja i re-
strukturyzacja Sił Zbrojnych, ale jednocześnie ważna
pozostaje sytuacja pracowników instytucji funkcjo-

nujących w garnizonie, którzy mogą stać się ofiarami
tych działań.
Liczę, iż los tylu osób nie pozostanie panu obojęt-
ny oraz że dołoży pan wszelkich starań, aby utrzy-
mać miejsca pracy i zadbać o los obywateli, a przede
wszystkim pracowników, którzy poprzez codzienną
pracę wnoszą wkład do zachowania obronności na-
szego kraju.
Panie Ministrze! Jakie działania zamierza Pan
podjąć w celu ochrony garnizonu Olsztyn przed li-
kwidacją?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10098)
do ministra zdrowia
w sprawie wdrożenia „Narodowego
programu leczenia chorych na stwardnienie
rozsiane”
Na chorobę stwardnienie rozsiane (SM) w naszym
kraju choruje ok. 62 tys. osób. Zwykle choroba zaczy-
na się w młodym wieku i doprowadza do wyelimino-
wania osoby chorej z życia zawodowego, społecznego,
a nawet rodzinnego. Polskie Towarzystwo Stwardnie-
nia Rozsianego wskazuje na problem dostępności cho-
rych osób do nowoczesnych leków immunomodulują-
cych, które dają możliwość zmniejszenia aktywności
SM poprzez zahamowanie rozwoju choroby oraz
umożliwiają przywrócenie utraconych funkcji życio-
wych. Pani Minister, już od dawna wiadomy jest fakt,
iż racjonalniejsze jest stosowanie skutecznych terapii
i profilaktyk niż finansowanie leczenia poważnych
skutków choroby, które wymagają większego kapita-
łu zarówno finansowego, jak i społecznego.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z prośbą o precyzyjną odpowiedź na poniż-
sze pytania:
1. Jaki jest powód nie wdrożenia „Narodowego
programu leczenia chorych na stwardnienie rozsia-
ne” w Polsce?
2. Czy i w jakim czasie Ministerstwo Zdrowia
wdroży „Narodowy program leczenia chorych na
stwardnienie rozsiane” z uwzględnieniem najsku-
teczniejszych leków: najnowszego – tysabri, oraz le-
ków nowej generacji – fingolimodu, alemtuzumabu?
3. Na jaką pomoc Ministerstwa Zdrowia mogą li-
czyć osoby chore na stwardnienie rozsiane?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Grudziądz, dnia 18 czerwca 2009 r.
25
Interpelacja
(nr 10099)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie niedopuszczania osób
zaangażowanych w poprawę
polsko-niemieckich stosunków na spotkanie
organizowane przez Niemiecko-Polski
Instytut w Darmstadt
Panie Ministrze! W dniu 9 czerwca 2009 r. odby-
ła się w Berlinie dyskusja pomiędzy byłym prezyden-
tem RP Lechem Wałęsą a byłą przewodniczącą Bun-
destagu Ritą Suessmuth. Dyskusję prowadził prof.
dr Dieter Bingen, dyrektor Niemiecko-Polskiego In-
stytutu w Darmstadt (Deutsches Polen-Institut). Or-
ganizatorami dyskusji byli Deutsches Polen-Institut
oraz fundacja Instytut Lecha Wałęsy. Zakaz wstępu
na tę dyskusję miał mecenas Stefan Hambura z Ber-
lina, który opisał to na swoim blogu w Salon24 (tutaj
adres internetowy: http://hambura.salon24.pl/
110035,walesa-w-berlinie-bingen-boi-sie-hambury).
Nie było to pierwszy raz, gdyż dnia 5 grudnia 2008 r.
w Berlinie zostały rozdane wydruki zdjęcia mecena-
sa Hambury, aby nie został wpuszczony na spotkanie
ministrów Radosława Sikorskiego i Franka-Waltera
Steinmeiera, które było organizowane w ramach XIII
Polsko-Niemieckiego Forum. Współprzewodniczący-
mi tego forum były prof. dr Irena Lipowicz (Polska)
oraz prof. dr Gesin Schwan (Niemcy, zarazem dwu-
krotna kandydatka na urząd prezydenta Niemiec).
Art. 29 ust. 3 Traktatu między Rzecząpospolitą
Polską a Republiką Federalną Niemiec o dobrym są-
siedztwie i przyjaznej współpracy, podpisanego w
Bonn w dniu 17 czerwca 1991 r., brzmi: Umawiające
się strony popierają działalność Forum Polsko-Nie-
mieckiego. Witają z zadowoleniem jego starania, aby
przy udziale wszystkich reprezentatywnych sił poli-
tycznych i społecznych w Rzeczypospolitej Polskiej
i w Republice Federalnej Niemiec opracowywać kon-
cepcje dalszego rozwoju stosunków polsko-niemiec-
kich i podejmować odpowiednie inicjatywy.
Mecenas Stefan Hambura jest osobą zaangażo-
waną w sprawy polsko-niemieckie, zna bardzo dobrze
nasze wzajemne stosunki oraz robi wiele, aby się one
polepszały z dnia na dzień.
Czy wykluczanie osób mających wymierne zasłu-
gi i znających nasze wzajemne stosunki z udziału w
Polsko-Niemieckim Forum jest najnowszą metodą
realizacji postanowień Traktatu między Rzecząpo-
spolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o do-
brym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy, podpisa-
nego w Bonn w dniu 17 czerwca 1991 r.?
Kto i kiedy podjął decyzję, aby wydruki zdjęć me-
cenasa Hambury zostały rozdane w celu uniemożli-
wienia mu wejścia na Polsko-Niemieckie Forum?
Kto i kiedy podjął decyzję, aby zakazać wstępu
mecenasowi Hamburze na dyskusję pomiędzy byłym
26
prezydentem RP Lechem Wałęsą a byłą przewodni-
czącą Bundestagu Ritą Suessmuth?
Czy w dialogu polsko-niemieckim mogą brać
udział tylko osoby wybrane? Jeżeli tak, kto dokonuje
takiego wyboru i w oparciu o jakie kryteria?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10100)
do ministra zdrowia
w sprawie odgórnego ustalania obszaru
działania izb samorządu pielęgniarek
i położnych
Szanowna Pani Minister! Projekt ustawy o samo-
rządzie pielęgniarek i położnych, przekazany do
uzgodnień zewnętrznych, ustala nowy obszar dzia-
łania poszczególnych izb samorządów pielęgniarek
i położnych.
Przenosi siedziby izb do obecnych miast woje-
wódzkich, tym samym likwidując izby w Łomży i Su-
wałkach.
Narzucenie proponowanego podziału izb jest za-
przeczeniem idei samorządności lokalnej i narusze-
niem zasad demokracji wywalczonej przez tę grupę
zawodową.
Nie istnieją obecnie żadne argumenty przemawia-
jące za wprowadzeniem zmian likwidujących w woj.
podlaskim dwie izby okręgowe w Łomży i Suwałkach,
pozostawiając tylko jedną izbę w Białymstoku.
Planowane zmiany dotyczące ograniczenia liczby
okręgowych izb zniszczą już ugruntowane i właści-
wie ukształtowane struktury samorządowe, przyczy-
niając się do oddalenia struktur samorządowych od
ich członków. Okręgowa izba w Łomży wykonuje wie-
le zadań, organizując w ramach kształcenia podyplo-
mowego kursy, szkolenia i specjalizacje.
Pielęgniarki i położne mają zapewnioną bezpłat-
ną pomoc prawną w sprawach zawodowych oraz do-
tyczących trudnych sytuacji życiowych.
Argument, iż zmniejszenie liczby izb poprawi re-
prezentowanie interesów pielęgniarek i położnych,
mija się z prawdą i rzeczywistością. Pielęgniarki, jak
większość obywateli naszego państwa, załatwiają
swoje sprawy w urzędach miejskich, powiatowych i
gminnych położonych w pobliżu miejsca zamieszka-
nia, a nie wojewódzkich.
Przeniesienie siedziby okręgowej izby z Łomży i
Suwałk do Białegostoku wiąże się z poniesieniem
większych kosztów czasowych i finansowych zała-
twienia jakiejkolwiek sprawy przez pielęgniarki i po-
łożne, skutecznie ograniczając nawiązywanie kon-
taktów z samorządem.
Dotychczasowe projekty zmieniające obszar dzia-
łania izb już wielokrotnie spotykały się ze zdecydo-
wanym sprzeciwem członków samorządu i za każdym
razem były odrzucane.
Wolą samorządu jest pozostanie w dotychczasowej
postaci dobrze funkcjonujących struktur samorządu
zawodowego, usytuowanych blisko swoich członków,
ich interesów i dostępności.
W obecnych strukturach samorząd funkcjonuje
już od 1991 r., spełniając dobrze swoje zadania, i nie
ma logicznego i ekonomicznego, organizacyjnego uza-
sadnienia burzenie czegoś, co dobrze sprawdziło się
w rzeczywistości.
Pytanie:
Pani Minister, dlaczego wbrew opiniom samorzą-
du pielęgniarek i położnych w nowym projekcie usta-
wy o samorządzie pielęgniarek i położnych likwiduje
się izby okręgowe w byłych województwach, tworząc
tylko 16 izb okręgowych w obecnych miastach woje-
wódzkich?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10101)
do ministra obrony narodowej
w sprawie ograniczenia przerostów etatów
mundurowych w administracji wojskowej
Szanowny Panie Ministrze! Na konferencji praso-
wej w Białymstoku ogłoszono zamiar likwidacji jed-
nej trzeciej wojskowych komend uzupełnień i zastą-
pienia wojewódzkich sztabów wojskowych czterema
regionalnymi sztabami wojskowymi.
Można uznać, że są to zmiany w dobrym kierun-
ku, gdyby nie ich połowiczność i czysto deklaratywny
charakter. Wszystko wskazuje, że zmarnowana zo-
stanie szansa na ograniczenie rozbuchanej do granic
absurdu urzędniczej biurokracji, gdzie 30 tys. etatów
urzędniczych jest obsadzanych przez osoby na eta-
tach mundurowych, co wiąże się z ogromnymi kosz-
tami ich uposażeń i zerową przydatnością tych osób
dla armii.
Oto bowiem w miejsce zlikwidowanych wojewódz-
kich sztabów wojskowych powołane mają być w wo-
jewództwach przedstawicielstwa regionalnych szta-
bów wojskowych, które wedle ministerstwa mają się
zajmować zarządzaniem kryzysowym. Ponieważ na
szczeblu województwa już funkcjonują służby zarzą-
dzania kryzysowego, będą to typowe kadrowe prze-
chowalnie dla urzędników w mundurach, świetnie

opłacanych, ale o żadnej przydatności do służby stric-
te wojskowej. Stawia to pod znakiem zapytania sen-
sowność całej tej zmiany, ponieważ wojewódzkie szta-
by wojskowe funkcjonować będą de facto dalej, jako
przedstawicielstwa sztabów regionalnych, wykonując
zadania dublujące się z zadaniami już istniejących
wojewódzkich służb zarządzania kryzysowego.
Również wojskowe komendy uzupełnień, mimo że
ich jedynym zadaniem będzie rekrutacja kandydatów
na żołnierzy zawodowych, zachowają cały niemal
garnitur urzędników na etatach mundurowych, sta-
jąc się jeszcze jedną przechowalnią kadrową.
W związku z powyższym prosimy Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. O ile etatów mundurowych zmniejszy się admi-
nistracja wojskowa w wyniku przeprowadzonych
zmian?
2. Jakie oszczędności w budżecie Ministerstwa
Obrony Narodowej powstaną w wyniku przeprowa-
dzenia likwidacji wojewódzkich sztabów wojskowych
i redukcji liczby wojskowych komend uzupełnień?
3. Ile etatów mundurowych zostanie utrzymanych
w strukturze organizacyjnej wojskowej komendy
uzupełnień po redukcji ich liczby?
4. W jakim celu przedstawicielstwa regionalnych
sztabów wojskowych mają zajmować się zarządza-
niem kryzysowym, skoro na szczeblu województwa
już funkcjonują odpowiednie służby zarządzania kry-
zysowego?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Marek Wikiński
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10102)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie skutków przegrywanych
przez Polskę procesów przed Europejskim
Trybunałem Praw Człowieka w sprawach
lustracyjnych
Szanowny Panie Ministrze! W okresie od 2007 r.
Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu
wydał pięć wyroków stwierdzających naruszenie
standardów wynikających z Europejskiej Konwencji
o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolno-
ści w procesach lustracyjnych toczonych w Polsce.
W okresie tym Polska przegrała sprawy wytoczo-
ne jej przez:
a) Tadeusza Matyjka – byłego posła SLD;
b) Wandę Bobek – adwokata;
c) Stanisława Jałowieckiego – posła do Parlamen-
tu Europejskiego;
27
d) Alicję Rasmussen – sędziego w stanie spoczynku.
Spośród uchybień naruszających Europejską Kon-
wencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych
Wolności wymienić należy niezapewnienie w proce-
durze lustracyjnej prawa do rzetelnego procesu, jak
również naruszanie zasady równości stron w postę-
powaniach lustracyjnych.
W wyniku procesów przez Europejskim Trybuna-
łem Praw Człowieka powinno nastąpić wznowienie
procesów lustracyjnych. Możliwe będzie również uzy-
skanie przez osoby, które wygrały procesy z Polską,
wysokich odszkodowań od Skarbu Państwa. W ten
sposób nonszalanckie podejście twórców ustaw i pro-
cedur lustracyjnych do powszechnie uznanych stan-
dardów praw człowieka skutkuje nie tylko pokrzyw-
dzeniem ludzi, ale również naraża nasze państwo na
niepotrzebne wydatki.
W związku z powyższym prosimy Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w chwili obecnej procedury lustracyjne sto-
sowane w Polsce gwarantują przestrzeganie standar-
dów wynikających z Europejskiej Konwencji o Ochro-
nie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności?
2. Czy w Europejskim Trybunale Praw Człowieka
oczekują na rozpatrzenie inne sprawy osób, które zło-
żyły skargi przeciwko Polsce w związku z orzecze-
niami wydanymi w sprawach lustracyjnych?
3. Czy w Ministerstwie Sprawiedliwości są w
chwili obecnej przygotowywane projekty zmian w
ustawie z dnia 18 października 2006 r. o ujawnieniu
informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa
państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumen-
tów, oraz w ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o In-
stytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Marek Wikiński
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10103)
do ministra infrastruktury
w sprawie Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku z działalnością GDDKiA.
Niedawno telewizja komercyjna wyemitowała
spot reklamowy GDDKiA informujący o jej osiągnię-
ciach (ponad 1000 km odnowionych dróg, 831 rada-
rów). Reklama była na tyle zastanawiająca, że nie
28
odnosiła się do informowania o udziale środków uzy-
skanych z Unii Europejskiej w finansowaniu tych
działań, co jest obowiązkiem podmiotów korzystają-
cych z tych środków.
W odbiorze społecznym była to reklama, która
miała wskazać na sukcesy rządu, co przecież nie jest
statutowym zadaniem GDDKiA, która ma przede
wszystkim wydatkować środki na budowę i naprawę
dróg, a w tej dziedzinie działalność ta jest wysoce
niewystarczająca.
Można więc odnieść wrażenie, że płatna reklama
w komercyjnej telewizji była rekompensatą za „życz-
liwość” wobec Platformy Obywatelskiej w kampanii
do Parlamentu Europejskiego.
Panie Ministrze! Mając na względzie przejrzy-
stość intencji i działalności instytucji publicznej,
uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytania.
1. Czemu miała służyć reklama?
2. Kiedy spot był emitowany i w jakich kanałach
telewizyjnych?
3. Jakie były koszty wyprodukowania i emisji spo-
tu reklamowego?
4. Z jakich środków reklama została sfinansowana?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10104)
do ministra zdrowia
w sprawie badań profilaktycznych
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję dotyczącą rozszerzenia grupy uprawnionej do
bezpłatnych badań profilaktycznych.
Programy profilaktyki zdrowotnej z reguły adreso-
wane są do największych grup ryzyka. Wybór ten po-
party jest analizą zachorowalności oraz możliwościami
finansowymi państwa, a jednym z kryteriów jest rów-
nież wiek. Taka kwalifikacja rodzi jednak wiele za-
strzeżeń ze strony pacjentów, szczególnie w sytuacji,
gdy osoby odpowiedzialne za wdrożenie tych projektów
publicznie informują o małym zainteresowaniu bada-
niami np. mammograficznymi czy cytologicznymi.
Osoby w wieku poniżej lub powyżej określonego
przedziału przyjętego do celów programów czują się
dyskryminowane. Zdane są na życzliwość lekarzy
rodzinnych lub specjalistów, którzy niechętnie zleca-
ją takie badania z uwagi na konieczność ich sfinan-
sowania z własnego kontraktu. Najczęściej jednak
pacjenci sami płacą za takie badania, pytając, dlacze-
go nie mogą korzystać z konstytucyjnej gwarancji
równego dostępu do służby zdrowia.
Rozgoryczenie emerytów, którzy przez kilkadzie-
siąt lat płacili i nadal płacą składkę zdrowotną i któ-
rym odmawia się udziału w bezpłatnych badaniach,
jest w pełni uzasadnione.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami:
1. Czy przewidywane jest rozszerzenie oferty bez-
płatnych badań profilaktycznych?
2. Czy w nowym systemie finansowania świad-
czeń zdrowotnych badania profilaktyczne będą w
pełni gwarantowane i finansowane z NFZ, a nie
współfinansowane przez pacjentów?
3. W jaki sposób zapewniony zostanie dostęp do
bezpłatnych świadczeń gwarantowanych?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10105)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie emerytur pomostowych
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w sprawie zasad przechodzenia na emerytury
pomostowe.
W ustawie z dnia 19 grudnia 2008 r. o emerytu-
rach pomostowych ustawodawca uwarunkował na-
bycie prawa do emerytury pod warunkiem „rozwią-
zania umowy o pracę” (rozdz. 2 art. 4 pkt 7 ustawy).
Składając dokumenty odpowiednio wcześniej, decyzja
o przyznaniu emerytury opiewała na dzień rozwią-
zania umowy wskazany we wniosku o przyznanie
emerytury. W myśl nowych rozwiązań najpierw na-
leży rozwiązać umowę o pracę i dopiero wtedy można
złożyć wniosek o przyznanie emerytury pomostowej.
Przy obecnych procedurach przyznanie takiej eme-
rytury może nastąpić nie wcześniej niż po około
2 miesiącach.
Powyższy zapis powoduje, iż procedura przyzna-
nia odbywa się już po rozwiązaniu umowy o pracę, a
nie w czasie jej trwania, jak dotychczas. Czas oczeki-
wania na decyzję już po rozwiązaniu umowy powo-
duje nerwowość, niepewność, obawę i ogromny stres.
Już zwolniony, a jeszcze nie emeryt!
Ponadto, obserwując taką sytuację, pracownicy
nieufnie podchodzą do tak prowadzonej procedury,
tj. najpierw rozwiązanie umowy, a potem wniosek
i oczekiwanie na decyzję.
Termin na załatwienie sprawy przez ZUS jest
określony na 30 dni, w większości niedotrzymany,
natomiast w przypadku jakichkolwiek dodatkowych
wyjaśnień czy uzupełnienia dokumentów termin się

wydłuża, a tym samym wydłuża się okres oczekiwa-
nia na decyzję.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami:
1. Czy istnieje jakakolwiek możliwość składania
wniosków o emerytury jeszcze w okresie zatrudnie-
nia i uzyskiwanie decyzji o przyznaniu na dzień
wskazany we wniosku, tak aby po rozwiązaniu umo-
wy o pracę nie pozostawać przez kilka miesięcy bez
środków do życia?
2. Czy Pani Minister przewiduje w tym zakresie
zmianę prawa, czy inną formę regulacji, która roz-
wiewałaby wszelkie wątpliwości?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10106)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania dializoterapii
przez NFZ
Szanowna Pani Minister! W całym kraju około 90
tys. chorych, wymagających leczenia nerkozastępcze-
go, korzysta z niepublicznych stacji dializ. Sygnali-
zowane kłopoty finansowe niepokoją szpitale, ale
przede wszystkim pacjentów, którym dializy ratują
życie. Z informacji, które udało się ustalić, kwota re-
fundacji w naszym kraju jest o wiele niższa niż w
przykładowej Słowacji (150 euro), Czechach (180
euro) czy Rumunii (150 euro).
Obecna sytuacja, w której pacjenci zostali pozba-
wieni dializ, wywołuje niepewność dnia następnego.
Dializowani właściwie od tego momentu żyją w cią-
głym strachu. Zdaniem Ogólnopolskiego Stowarzy-
szenia Osób Dializowanych oraz ekspertów obecny
stan rzeczy stwarza realne zagrożenie osób, dla któ-
rych leczenie nerkozastępcze jest jedyną możliwością
utrzymania się przy życiu.
Brak porozumienia Narodowego Funduszu Zdro-
wia w sprawie finansowania tegorocznych kontrak-
tów na dializy jest zdaniem ogółu społeczeństwa
niedopuszczalny. Większości stacji dializ w Polsce
finansuje zabiegi z własnych środków, ratując w ten
sposób życie wielu osobom.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister Zdrowia z pytaniami:
1. Czy Pani Minister podejmie w najbliższym cza-
sie wszelkie działania zmierzające do rozwiązania
przedmiotowego problemu?
2. Kiedy NFZ podpisze odpowiednie kontrakty ze
stacjami dializ?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
29
Interpelacja
(nr 10107)
do ministra zdrowia
w sprawie poprawy sytuacji chorych
na stwardnienie rozsiane
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję dotyczącą wdrożenia Narodowego Programu Le-
czenia Chorych na SM.
Polska, w której żyje około 60 tys. chorych na
stwardnienie rozsiane, obecnie jest jedynym krajem
w Europie, który nie wypracował żadnych odpowied-
nich standardów pomocy dla tych chorych. Problem
osób ze stwardnieniem rozsianym w innych krajach
Europy traktowany jest szczególnie nie tylko pod
względem medycznym, ale również społecznym. Sy-
tuacja wymaga szybkich działań w szeroko rozumia-
nym obszarze opieki nad chorymi na SM w Polsce.
Stwardnienie rozsiane to choroba przewlekła, sta-
le postępująca, niewłaściwie leczona prowadzi do
ograniczenia sprawności, a nawet inwalidztwa. Moż-
na jednak znacznie spowolnić jej postęp, łagodzić ob-
jawy, odroczyć w czasie czy wręcz nie dopuścić do
inwalidztwa. SM stanowi duży problem społeczny.
Istotnym elementem w leczeniu chorych na SM jest
rehabilitacja.
Polskie Towarzystwo Stwardnienia Rozsianego
zwraca się z apelem o zajęcie stanowiska w sprawie
kontynuowania obecnie prowadzonych refundacji in-
terfonów, a także wdrożenie ogólnokrajowego progra-
mu leczenia SM tymi lekami. Ważne jest objecie tym
programem pacjentów leczonych oraz oczekujących
chorych, dla których kuracja tymi nowoczesnymi
środkami jest jedynym sposobem na powstrzymanie
rozwoju choroby i wydłużenia okresu ich sprawności.
Choroba SM pozbawia na ogół ludzi młodych (20–40
lat) możliwości realizowania się w pracy i sferze oso-
bistej, a przede wszystkim wyklucza ich z życia spo-
łecznego.
Zwracam się do Pani Minister z pytaniami:
1. Jak Polska wygląda na tle innych krajów UE
w leczeniu stwardnienia rozsianego?
2. Jakie są koszty wyłączenia z życia społecznego
osób chorych na SM w porównaniu z kosztami ich
leczenia i rehablitacji?
3. Czy i kiedy zostanie wdrożony program lecze-
nia stwardnienia rozsianego obejmujący wszystkich
chorych, a nie tylko osoby zakwalifikowane do pro-
gramów badawczych?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
30
Interpelacja
(nr 10108)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
oraz
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu ustawy
o Straży Kolejowej
Szanowny Panie Ministrze! Straż Ochrony Kolei
istnieje od dziewięćdziesięciu lat. Decyzją ministra
infrastruktury z dnia 30 czerwca 2004 r. funkcjo-
nuje w strukturze spółki PKP Polskie Linie Kolejo-
we SA. Zakres działań funkcjonariuszy Straży Ko-
lejowej wymaga szeregu prawnych uregulowań
usprawniających zakres realizacji zadań ustawo-
wych SOK. Proponowane rozwiązania w projekcie
ustawy o Straży Kolejowej (druk sejmowy nr 510)
zdaniem funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei za-
pewniają prawidłowe bezpieczeństwo pasażerów
oraz mienia znajdującego się na obszarze kolejo-
wym, a w rezultacie bezpieczeństwo publiczne na
terenie całego kraju. Należy zwrócić uwagę, iż pro-
ponowane rozwiązania funkcjonują już w krajach
Unii Europejskiej, np. w Anglii, Słowacji, Włoszech,
potwierdzając swoją skuteczność.
Doświadczenie dziewięćdziesięciu lat na straży
bezpieczeństwa obszarów kolejowych pozwala na
zdobycie specjalistycznej wiedzy, solidnej bazy logi-
stycznej, a co ważniejsze niezbędnych zasobów ka-
drowych wszechstronnie przygotowanych do wyeli-
minowania zagrożeń na tym specyficznym terenie.
W historii istnienia SOK były już przypadki likwi-
dacji, lecz doświadczenie z tych okresów jednoznacz-
nie wskazuje, że pociągało to za sobą lawinę wzrostu
przestępczości na obszarach kolejowych i w konse-
kwencji odtworzenie zlikwidowanej służby.
Bezpieczeństwo obywateli winno być prioryte-
tem działań polskiego rządu. Funkcjonariusze SOK,
którzy wiele lat swojego życia poświęcili służbie na
rzecz bezpieczeństwa, narażając niejednokrotnie
swoje zdrowie, a nawet życie, deklarują, że propo-
nowane przez rząd rozwiązania są krzywdzące i
niehumanitarne.
Panie Ministrze!
1. Czy warto zatem powtarzać błędy z lat poprzed-
nich?
2. Czy zasadne jest likwidowanie formacji, która
posiada 90-letnie doświadczenie w zapewnieniu bez-
pieczeństwa na obszarach kolejowych?
3. Jakie stanowisko podejmie rząd w sprawie po-
prawy bezpieczeństwa na kolei?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10109)
do ministra zdrowia
w sprawie leczenia w Polsce chorych
na nowotwór jelita grubego
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku z podjęciem działań zmierzających do
zminimalizowania ryzyka zachorowań na nowotwór
jelita grubego w Polsce.
Choroby nowotworowe jelit znajdują się w ścisłej
czołówce zachorowań. Stały się chorobą o wymiarze
społecznym, co czwarta osoba po 50. roku życia może
być nią zagrożona. Przyjmuje się, że nie więcej niż
5% ma podłoże genetyczne i do ich rozwoju dochodzi
bez względu na obecność stanów przedrakowych.
Niestety nie mamy wpływu na dziedziczone geny, na-
tomiast możemy skutecznie zmniejszyć ryzyko za-
chorowań na raka jelita grubego.
Według najnowszych danych w Polsce na raka je-
lita grubego zapada rocznie ponad 13 tys. osób, w
efekcie każdego roku 8,5 tys. pacjentów umiera z po-
wodu tego nowotworu. W dalszym ciągu utrzymuje
się tendencja wzrostowa, gdyż połowa chorych trafia
do lekarza w momencie, kiedy ma już przerzuty i cał-
kowite wyleczenie jest wtedy bardzo trudne. Scho-
rzenia jelit zaliczane są do chorób ery cywilizacyjnej,
wymagającej od ludzi określonych podstaw. Wyniki
leczenia raka jelita grubego w Polsce nie są zadowa-
lające, należą do najgorszych w Europie. Odsetek 5-
-letnich przeżyć w Polsce wynosi 25,5%, a w innych
krajach ok. 45%. Jak wykazuje statystyka, leczenie
oraz przeżycie zależą przede wszystkim od stopnia
zaawansowania choroby w chwili jej rozpoznania –
ponad 50% chorych ma rozpoznawanego raka w sta-
dium zaawansowanym. Dlatego też w przypadku
raka jelita grubego istotna jest profilaktyka i badania
przesiewowe mające na celu poprawę wyników lecze-
nia i zmniejszenie umieralności z powodu raka jelita
grubego.
Trzeba zwrócić uwagę na ponurą polską statysty-
kę wyleczalności nowotworów złośliwych, która jest
niemal dwukrotnie niższa niż w innych krajach Eu-
ropy. Powodem w dalszym ciągu jest zbyt późne roz-
poznanie i rozpoczęcie leczenia.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami:
1. Jakie działania zamierza Pani podjąć, aby po-
prawić obecny stan rzeczy?
2. Jakie programy prewencyjne i jakie środki zo-
staną przeznaczone na wcześniejsze diagnozowanie
i leczenie choroby?
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10110)
do ministra gospodarki
w sprawie limitów wwozowych paliw
z państw spoza Unii Europejskiej
Szanowny Panie Ministrze! Docierające do mnie
sygnały dotyczące limitów wwozowych paliw płyn-
nych względem państw spoza Unii Europejskiej są
niezwykle istotne. Otóż można powiedzieć, że wcho-
dząca w życie ustawa Prawo celne znacznie liberali-
zuje prywatny i niekontrolowany import m.in. paliw
płynnych z państw spoza Unii Europejskiej.
Wspomniana liberalizacja przepisów i uchylenie
w ustawie art. 39 i 40 powoduje wzrost takich zja-
wisk, jak sprzedaż paliwa niewiadomego pochodzenia
oraz brak kontroli nad jakością takiego paliwa.
Najistotniejszą kwestią jest pominięcie w w.w. pro-
cederze jakichkolwiek przepisów celno-podatko-
wych.
W tej sytuacji chcę zadać panu Ministrowi nastę-
pujące pytanie: Czy Ministerstwo Gospodarki zamie-
rza sprawdzić opisany wyżej stan rzeczy, tak aby za-
pobiec zjawiskom, które w znaczny sposób pozbawia-
ją Skarb Państwa dodatkowych dochodów wynika-
jących z podatków i innych opłat?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Motowidło
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10111)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie możliwości wystąpienia sporu
zbiorowego pomiędzy policyjnymi związkami
zawodowymi a Komendą Główną Policji
Szanowny Panie Ministrze! Policyjne związki za-
wodowe zapowiadają podjęcie decyzji o wejściu w spór
zbiorowy z Komendą Główną Policji. Przedmiotowe
działania są podyktowane problemami, jakie powsta-
ły przy wypłatach przewidzianych ustawowo dodat-
ków dla funkcjonariuszy. Przede wszystkim chodzi o
dopłaty do wypoczynku, o dodatki za brak lokalu
mieszkalnego oraz zwrot kosztów za dojazdy. Z infor-
macji podanych przez związkowców wynika, iż kie-
rownictwo policji nie konsultuje z nimi terminów
wypłat dodatków. Pomimo zapewnień płynących z
komendy o tym, że dodatki socjalne dla funkcjona-
riuszy nie są zagrożone, już teraz wiadomo, iż część
z przewidzianych na ten rok 400 mln zł prawdopo-
dobnie zostanie wypłacona w 2010 r.
31
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Jak duża kwota z przedmiotowej puli 400 mln
zł zostanie wypłacona w 2010 r.?
3. W ilu transzach będzie ona wypłacona?
4. Do kiedy najpóźniej w 2010 r. pieniądze zostaną
wypłacone?
5. Jakie są rzeczywiste powody opóźnień w wy-
płatach przedmiotowych świadczeń?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10112)
do ministra obrony narodowej
w sprawie problemów z wyżywieniem
polskich żołnierzy stacjonujących w Czadzie
Szanowny Panie Ministrze! Polscy żołnierze sta-
cjonują obecnie w Czadzie w ramach afrykańskiej
misji ONZ. W ostatnim czasie w mediach zaczęły się
pojawiać informacje mówiące o skargach i głosach
niezadowolenia, które dotyczyły wyżywienia. Przede
wszystkim podkreśla się, iż porcje żywnościowe prze-
znaczone na poszczególne posiłki są za małe i niewy-
starczające. Poruszana jest również kwestia braku
jakiegokolwiek urozmaicenia posiłków oraz pojawia-
ją się zastrzeżenia co do ich świeżości.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Jaki jest dzienny koszt wyżywienia polskiego
żołnierza stacjonującego w Czadzie?
3. Czy Organizacja Narodów Zjednoczonych prze-
znacza na ten cel jakieś środki?
4. Jeśli tak, to w jakiej wysokości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 18 czerwca 2009 r.
32
Interpelacja
(nr 10113)
do ministra finansów
w sprawie likwidacji gospodarstw
pomocniczych i zakładów budżetowych
w ramach nowelizacji ustawy o finansach
publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Docierające do mnie
sygnały płynące od pracowników gospodarstw po-
mocniczych i zakładów budżetowych, jakoby noweli-
zacja ustawy o finansach publicznych była polityczną
inicjatywą, są niezwykle niepokojące.
Obecnie wojewodowie i kierownicy jednostek or-
ganizacyjnych posiadają proste mechanizmy prawne
do szybkiego reagowania w sprawie gospodarstw po-
mocniczych, tzn. ich tworzenia oraz likwidacji.
Warto zauważyć, że likwidacja gospodarstw po-
mocniczych przyczyni się do wzrostu bezrobocia.
W tej sytuacji chcę zadać panu Ministrowi nastę-
pujące pytanie: Czy Ministerstwo Finansów uznaje
za uzasadnione wprowadzanie takich rozwiązań wła-
śnie teraz w dobie kryzysu gospodarczego oraz czym
jest takie rozwiązanie argumentowane?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Motowidło
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10114)
do ministra infrastruktury
w sprawie usprawnienia sygnalizacji
świetlnej na skrzyżowaniach dróg i ulic
Szanowny Panie Ministrze! Obowiązujący obec-
nie model działania sygnalizacji świetlnej na skrzy-
żowaniach dróg i ulic odznacza się zróżnicowaniem
sposobu informacji dla pieszych w stosunku do infor-
macji dla kierowców. W przypadku pieszego jest on
informowany o zmianie świateł z zielonych na czer-
wone za pomocą migotania światła zielonego przed
zapaleniem się światła czerwonego, co stanowi uprze-
dzenie o konieczności szybkiego opuszczenia przej-
ścia dla pieszych bądź zatrzymania się na środkowej
wysepce. Kierowcy są pozbawieni takiej możliwości
i światło zielone pozwalające na przejazd przez skrzy-
żowanie zmienia się na żółte bez wcześniejszego
uprzedzenia. Rozwiązanie takie spotyka się z coraz
częstszą krytyką ze strony kierowców pojazdów me-
chanicznych, w tym zwłaszcza kierowców pojazdów
ciężarowych, ze względu na stwarzanie poważnego
zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Krytyka opisanego wyżej rozwiązania jest w
moim przekonaniu w pełni uzasadniona. Coraz więk-
szy udział w ruchu drogowym mają wielotonowe ze-
stawy ciężarowe, o znacznej długości i wadze prze-
kraczającej 40 ton. Siłą rzeczy zdolności manewrowe
takiego zestawu i możliwość szybkiego, a zarazem
bezpiecznego zahamowania, są ograniczone. Kierow-
ca dojeżdżający do skrzyżowania na zielonym świetle
bywa zaskoczony nagłą zmianą świateł na żółte, co
zgodnie z przepisami oznacza zakaz wjazdu na skrzy-
żowanie. Biorąc jednak pod uwagę wymiary i ciężar
prowadzonego pojazdu, kierowca jest postawiony
przed wyborem albo zatrzymania pojazdu (co wyma-
ga wykonania ostrego i niebezpiecznego dla innych
użytkowników ruchu nagłego hamowania), albo
wjazdu na skrzyżowanie przy żółtym świetle i nie-
kiedy opuszczania go już przy świetle czerwonym (co
stanowi wykroczenie i również stwarza zagrożenie
dla innych uczestników ruchu drogowego). Dodatko-
wym niebezpieczeństwem jest możliwość uszkodze-
nia przy nagłym hamowaniu przewożonych towarów
bądź nagłe przemieszczenie się ładunku powodujące
nawet nieprzewidzianą zmianę toru jazdy.
Kierowcy i właściciele firm transportowych po-
stulują wprowadzenie zmiany sposobu działania sy-
gnalizacji świetlnej w ten sposób, aby zmiana światła
zielonego na żółte była poprzedzana wcześniejszym
miganiem światła zielonego, podobnie jak w przypad-
ku sygnalizacji przeznaczonej dla pieszych. Takie
rozwiązanie pozwoli na wcześniejsze uprzedzanie
kierowców o zmianie świateł i uniknięcie zagrożenia
w ruchu drogowym powodowanego nagłymi manew-
rami lub przejeżdżaniem przez skrzyżowanie w spo-
sób sprzeczny z przepisami ruchu drogowego.
Należy dodać, że obowiązujący obecnie w Polsce
system działania sygnalizacji świetlnej nie wynika z
przepisów prawa unijnego i nic nie stoi na przeszko-
dzie we wprowadzeniu, podobnie jak ma to miejsce
w Austrii, sposobu działania sygnalizacji świetlnej w
sposób zgodny z postulatami kierowców. Stale rosną-
cy ruch drogowy i zwiększająca się liczba wielkoga-
barytowych pojazdów ciężarowych uzasadnia podję-
cie wszelkich działań mających na celu poprawę bez-
pieczeństwa ruchu drogowego.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy poruszony w interpelacji problem jest
przedmiotem zainteresowania Ministerstwa Infra-
struktury?
2. Czy i jakie działania zostaną podjęte celem re-
alizacji postulowanego rozwiązania i zapewnienia
poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego na skrzy-
żowaniach z sygnalizacją świetlną?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 15 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10115)
do ministra zdrowia
w sprawie nieuczciwych praktyk
stosowanych przez firmy farmaceutyczne
Szanowna Pani Minister! Wielkie koncerny farma-
ceutyczne produkujące leki innowacyjne (Pfizer, Gla-
xoSmithKline, AstraZeneca, Novatis itp.) stoją na
stanowisku, że farmacja powinna funkcjonować w wa-
runkach wolności, liberalizmu i konkurencji. Jest to
pogląd stwarzający niebezpieczeństwo dla prawidło-
wej gospodarki w farmacji, gdzie obok leków generycz-
nych, tanich, istnieje a wręcz dominuje rynek leków
markowych, monopolistycznych, zwykle bardzo dro-
gich. Liberalizm legislacyjny to domena monopolistów,
oznacza bowiem eliminację leków sprawdzonych w
działaniu i tanich na rzecz ich o wiele droższych od-
powiedników, a co za tym idzie skazywanie ludzi nie-
zamożnych na nieleczenie i sprowadzenie do margi-
nalnej roli małych, lokalnych hurtowni i aptek.
Wszystkie te nieuczciwe praktyki zostały opubli-
kowane w 400-stronicowym raporcie Komisji Euro-
pejskiej. Jak wynika z przekazanych informacji,
praktyki te w latach 2000–2007 kosztowały europej-
ski system ochrony zdrowia blisko 3 mld euro.
Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
przeprowadził na rynku polskim postępowanie wy-
jaśniające, z którego wynika, że producenci leków
mogą ograniczać konkurencję na rynku, i co najmniej
na kilka wymyślnych sposobów blokują wejście gene-
ryków na rynek. Ze względu na europejski zasięg
działania przedsiębiorców sprawa została przekaza-
na Komisji Europejskiej.
Obecnie panująca sytuacja na polskim rynku far-
maceutycznym jest dramatyczna. Polityka cenowa
państwa przyzwala na całkowitą dowolność w kształ-
towaniu cen leków przez duże firmy farmaceutyczne
na ogół z kapitałem zagranicznym, co potwierdza
wstrzymanie przez Ministerstwo Zdrowia prac nad
nowelizacją Prawa farmaceutycznego.
Ostra konkurencja między koncernami o rynek
leków w naszym kraju powoduje, że dana firma jest
w stanie obniżyć z dnia na dzień cenę dostarczanego
leku o 50 a nawet więcej procent. Agresywne działa-
nia marketingowe mają na celu wyeliminowanie kon-
kurenta i umocnienie swojej pozycji na rynku, a nie
dobro pacjenta czy służby zdrowia.
Okręgowa Rada Aptekarska w Lublinie jako
przedstawiciel środowiska farmaceutycznego na Lu-
belszczyźnie stanowczo sprzeciwia się stosowanym
praktykom i wyraża jednocześnie swój niepokój i oba-
wę o dalsze losy wielu małych aptek funkcjonujących
w małych miejscowościach. Wyraża swoje zaniepoko-
jenie i zwraca uwagę na fakt, że jeżeli będziemy się
biernie przyglądać poczynaniom tych firm i nie-
zwłocznie nie dokonamy istotnych zmian prawnych
ograniczających niewłaściwe praktyki ze strony czę-
33
sto zagranicznych koncernów farmaceutycznych wy-
pierających polskie leki, krajowy przemysł generycz-
ny ulegnie znacznemu osłabieniu, które może dopro-
wadzić go w niedługim czasie do bankructwa.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Z jakiego powodu Ministerstwo Zdrowia wstrzy-
mało prace nad nowelizacją ustawy Prawo farmaceu-
tyczne?
2. Jakie działania zamierza podjąć resort zdrowia,
by ceny leków w Polsce nie były jednymi z najwyż-
szych w Europie i każdy pacjent miał równy dostęp
do medykamentów?
3. Czy Pani Minister zauważyła, iż nieuczciwe
praktyki stosowane przez wielkie koncerny farma-
ceutyczne wypierają rodzimy przemysł, narażając
pacjenta i Skarb Państwa na dodatkowe koszty?
4. Czy i w jakim zakresie ministerstwo monitoru-
je i kontroluje poczynania ww. firm?
5. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Zdrowia wobec firm farmaceutycznych stosujących
nieuczciwe praktyki?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10116)
do ministra środowiska
w sprawie wykorzystania odnawialnych
źródeł energii
Szanowny Panie Ministrze! Wzrost zapotrzebowa-
nia na energię spowodowany szybkim rozwojem go-
spodarczym, ograniczona ilość zasobów kopalnych, a
także nadmierne zanieczyszczenie środowiska spowo-
dowały w ostatnich latach duże zainteresowanie od-
nawialnymi źródłami energii. Najistotniejszą zaletą
OZE pozostaje jednak ich przyjazność dla środowiska,
fakt, że nie powodują wzrostu koncentracji gazów cie-
plarnianych w atmosferze i tym samym zwiększenia
niepokojących zmian klimatycznych, których ewentu-
alnych skutków nie jesteśmy w stanie w pełni przewi-
dzieć. Swą coraz większą popularność odnawialne
źródła energii zawdzięczają jednak nie tylko ekologicz-
nym, lecz również ekonomicznym względom.
W 2001 r. sejm przyjął „Założenia polityki energe-
tycznej Polski do roku 2020”, dokument przewidujący
7,5% udziału OZE w bilansie energetycznym kraju w
roku 2010 i 14% dziesięć lat później. Osiągnięcie ta-
kich zobowiązań, biorąc pod uwagę fakt, że w 2002 r.
udział energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym
zużyciu energii pierwotnej w kraju wynosił 2,75%,
oznacza konieczność zrealizowania w ciągu dziesięciu
34
lat szeregu inwestycji z zakresu wykorzystania po-
szczególnych źródeł energii odnawialnej oraz odpo-
wiedni wzrost nakładów inwestycyjnych.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie działania podjęło ministerstwo, by wy-
wiązać się z unijnych zobowiązań dotyczących wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii?
2. Na jakie wsparcie ze strony rządu mogą liczyć
podmioty gospodarcze i gospodarstwa domowe przy
wykorzystaniu odnawialnych źródeł energii?
3. Czy indywidualne gospodarstwa domowe (oso-
by fizyczne) niespełniające wymogów pojęcia efektu
ekologicznego również mogą liczyć na dofinansowa-
nie zakupu i montażu baterii (kolektorów) słonecz-
nych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10117)
do ministra infrastruktury
w sprawie wyjaśnienia kwestii dotyczącej
obowiązku utrzymania porządku i czystości
w obrębie przystanków komunikacyjnych
Zgodnie z ustawą o utrzymaniu czystości i po-
rządku w gminach, która w art. 5 ust. 3 stanowi:
uprzątnięcie i pozbycie się błota, śniegu, lodu i innych
zanieczyszczeń z przystanków komunikacyjnych na-
leży do obowiązków przedsiębiorców użytkujących
tereny służące komunikacji publicznej. Natomiast z
kolei art. 5 ust. 4 mówi o tym, że obowiązki utrzyma-
nia czystości i porządku na drogach publicznych na-
leżą do zarządu drogi.
W związku z niejasnościami wynikającymi z in-
terpretacją ustawy zwracam się do Pana Ministra z
interpelacją dotyczącą tego, do kogo należy obowią-
zek utrzymania czystości i porządku w obrębie przy-
stanków komunikacyjnych. Jednocześnie proszę o
wyjaśnienie, kto i w jaki sposób powinien nakładać
i egzekwować ten obowiązek? Zgodnie z art. 5 ust. 6
tej ustawy nadzór nad realizacją obowiązków okre-
ślonych w ust. 1–4 sprawuje wójt, burmistrz lub pre-
zydent miasta. Jednak organ ten nie posiada żadnych
informacji dotyczących przedsiębiorców użytkują-
cych tereny służące komunikacji publicznej, ponie-
waż nie wydaje koncesji na przewozy dla przedsię-
biorców świadczących usługi komunikacyjne.
Poseł Grzegorz Raniewicz
Chełm, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10118)
do ministra obrony narodowej
w sprawie Wojskowej Komendy Uzupełnień
w Chorzowie
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o rozpatrzenie możliwości odstą-
pienia od rozformowania Wojskowej Komendy Uzu-
pełnień w Chorzowie.
Wojsko Polskie stacjonuje w Chorzowie od 1922 r.,
a od 1934 r. zajmowało nowoczesny kompleks kosza-
rowy 75. Pułku Piechoty jako rdzenny, śląski pułk,
który brał udział w wywalczeniu niepodległości przez
II Rzeczypospolitą i bronił jej po tragicznym wrze-
śniu 1939 r. Miarą historycznej integracji Wojska
Polskiego (obecnie jedynym jego przedstawicielem w
naszym obszarze jest Wojskowa Komenda Uzupeł-
nień w Chorzowie obsługująca Chorzów, Świętochło-
wice, Rudę Śląską oraz Siemianowice Śląskie) z mia-
stem i środowiskiem Śląska zawsze przychylnego
żołnierzom, jest fakt bardzo dobrej współpracy woj-
ska z instytucjami i mieszkańcami regionu.
Młodzież szkół średnich jest bardzo zaintereso-
wana związaniem swojej przyszłości z zawodem żoł-
nierza zawodowego. Jednocześnie w bliskim otocze-
niu wojskowej komendy uzupełnień rozpoczynają się
prace związane z największym projektem inwesty-
cyjnym Uniwersytetu Śląskiego, tj. powstaniem Ślą-
skiego Międzyuczelnianego Centrum Edukacji i Ba-
dań Interdyscyplinarnych, gdzie również mamy na-
dzieję, że w dobie profesjonalizacji Sił Zbrojnych woj-
skowa komenda uzupełnień swoją działalnością bę-
dzie dostarczycielem wysoko wyszkolonych specjali-
stów, jako przyszłych podoficerów i oficerów Wojska
Polskiego.
Mając na uwadze autorytet, jakim cieszy się Woj-
sko Polskie na Śląsku oraz zaangażowanie komendy
w kultywowaniu tradycji patriotycznych wśród
mieszkańców naszego regionu, apeluję do Pana Mi-
nistra o rozważenie możliwości pozostawienia Woj-
skowej Komendy Uzupełnień w Chorzowie. Wierzę,
iż Pan Minister podejmie słuszną decyzję, uwzględ-
niając potrzebę istnienia Wojska Polskiego na na-
szym obszarze.
Czy w związku z powyższymi argumentami ist-
nieją szanse dla WKU w Chorzowie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 9 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10119)
do ministra infrastruktury
w sprawie prawnych możliwości rozszerzenia
zakresu podmiotów uprawnionych
do wykupu mieszkań spółdzielczych
na preferencyjnych warunkach
Do mojego biura poselskiego wpłynęło pismo
mieszkańców Spółdzielni Mieszkaniowej im. 23 Lute-
go w Koziegłowach z prośbą o interwencję w sprawie
możliwości wykupu ich mieszkań za tzw. złotówkę.
Podzielając argumentację zawartą ww. piśmie,
pytam Pana Ministra: Czy Ministerstwo Infrastruk-
tury przewiduje prawne rozszerzenie zakresu pod-
miotów uprawnionych do wykupu mieszkań spół-
dzielczych na preferencyjnych warunkach?
Uzasadnienie. W latach ’80 XX w. w ramach tzw.
eksperymentu poznańskiego zakłady pracy współfi-
nansowały częściowo budownictwo mieszkaniowe, w
zamian otrzymując pewną ilość mieszkań dla swoich
pracowników. Mieszkania te rozdzielał pracodawca,
wiążąc tym samym pracownika z danym zakładem
pracy. W okresie późniejszym pracownicy musieli
uzupełnić wkłady mieszkaniowe, które kredytowane
były przez spółdzielnie i spłacane ratalnie przy opła-
caniu czynszu. Lokatorzy tych mieszkań mają status
członka spółdzielni mieszkaniowej. Według obowią-
zujących od 31 lipca 2007 r. przepisów nie przysługu-
je im prawo wykupu mieszkania za tzw. złotówkę.
Mieszkańcy Spółdzielni Mieszkaniowej im. 23 Lu-
tego w Koziegłowach czują się pokrzywdzeni, bowiem
spłacili swoje zobowiązania wobec spółdzielni, a nie
mogą skorzystać z preferencyjnych zasad nabycia
mieszkania na własność, jak inni obywatele.
W tym stanie rzeczy niniejsza interpelacja jest
zasadna.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dn.
9 maja 1996 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199),
realizując uprawnienia posła RP, uprzejmie proszę
o odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z poważaniem
Poseł Arkady Fiedler
Poznań, dnia 17 czerwca 2009 r.
35
Interpelacja
(nr 10120)
do ministra finansów
w sprawie zadań wspólnych realizowanych
przez jednostki samorządu terytorialnego
oraz podmioty niezaliczane do sektora
finansów publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Jednym z rozwiązań,
które pozwalają jednostkom samorządu terytorial-
nego na wykonywanie nowych zadań i inwestycji są
tzw. zadania wspólne realizowane przez te jednostki
oraz podmioty spoza sektora finansów publicznych
na terenach niebędących własnością jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Realizacja tych zadań polega na wspólnej party-
cypacji w kosztach realizacji zadań wraz z zastrze-
żeniem, że zrealizowane zadania będące przedmio-
tem umowy będą przez wskazany w umowie termin
ogólnodostępne. Podmioty, z którymi samorządy za-
wierały takie umowy, to przede wszystkim spół-
dzielnie mieszkaniowe, parafie oraz wspólnoty
mieszkaniowe.
Dzięki wspólnej realizacji zadań samorządu z ww.
podmiotami jest szansa na powstanie wielu placów
zabaw, parkingów, chodników itp. – a więc inwestycji
służących ogółowi społeczności lokalnej i na które
jest ciągłe zapotrzebowanie.
Niestety na przeszkodzie realizacji zadań wspól-
nych stoją przepisy prawne, które zgodnie z interpre-
tacją regionalnych izb obrachunkowych nie pozwa-
lają na wydatkowanie środków publicznych w ten
sposób.
Zastrzeżenia regionalnych izb obrachunkowych
wynikają z tego, że ani ustawa o finansach publicz-
nych, ani przepisy szczególne nie określają, co należy
rozumieć pod pojęciem „cele publiczne”, o jakich
mowa w art. 176 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca
2005r o finansach publicznych. W doktrynie przyj-
muje się, że: realizację celów publicznych należy ko-
jarzyć przede wszystkim z działaniami mającymi
zaspokoić potrzeby zbiorowe, nie zaś jednostkowe.
Dlatego też realizowane przez samorządy zadania
wspólnie ze spółdzielniami czy wspólnotami miesz-
kaniowymi są kwestionowane przez regionalne izby
obrachunkowe gdyż uznano, że mają one charakter
jednostkowy. Ponadto regionalne izby obrachunko-
we, kwestionując możliwość udzielania dotacji na do-
finansowanie zadań realizowanych przez spółdziel-
nie mieszkaniowe, wskazują, że inwestycje te służy-
łyby jedynie właścicielom lokali nieruchomościach
objętych tymi czynnościami. Z kolei przyznanie do-
tacji wspólnotom mieszkaniowym według RIO pro-
wadziłoby do powiększenia majątków właścicieli,
którzy mimo iż zgodnie z ustawą o własności lokali
są zobowiązani do ponoszenia wydatków na utrzy-
manie nieruchomości, obowiązku tego częściowo zo-
staliby zwolnieni.
36
Niepodjęcie działań w ww. sprawie odbierze szan-
sę samorządom na realizację inwestycji, tak oczeki-
wanych przez społeczeństwo, przy zmniejszonych
nakładach finansowych.
Aby zapobiec powstałym problem związanych z
różną interpretacją przepisów ustawy o finansach
publicznych, a także umożliwić jednostkom samo-
rządu terytorialnego realizację tzw. zadań wspól-
nych, zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem:
Czy możliwe jest wprowadzenie regulacji do ustawy
o finansach publicznych, które pozwolą na udziela-
nie wspólnotom mieszkaniowym, spółdzielniom oraz
parafiom dotacji na współfinansowanie rewitalizacji,
remontów, przebudowy, budowy ogólnodostępnych
nieodpłatnie parkingów, ciągów pieszych, ciągów
pieszo-jezdnych, placów zabaw położonych na tere-
nach beneficjentów, dotacji przy obowiązku mini-
malnego 50% udziału beneficjentów dotacji w finan-
sowaniu zadań?
Ponadto proszę o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko Pana Ministra w przed-
stawionej sprawie?
2. Dlaczego mimo interwencji samorządów, oczy-
wistych korzyści społecznych oraz oszczędności środ-
ków publicznych nie podjęto się rozwiązania tego
problemu?
Z poważaniem
Poseł Bożenna Bukiewicz
Zielona Góra, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10121)
do ministra finansów
w sprawie prawidłowego opodatkowania
transakcji połączenia firm
Szanowny Panie Ministrze! Po ostatniej noweli-
zacji ustawy o podatku od czynności cywilnopraw-
nych podatnicy mają problemy z prawidłowym opo-
datkowaniem transakcji połączenia firm, ponieważ
podatek ten zależy od rodzaju łączących się spółek.
Do grudnia 2008 r. przepisy ustawy o podatku od
czynności cywilnoprawnych (p.c.c.) wymieniały enu-
meratywnie wśród rodzajów czynności opodatkowa-
nych czynność zmiany umowy spółki, tj.: przekształ-
cenie, podział lub jej łączenie, jeżeli ich wynikiem
było zwiększenie majątku spółki. Nie było wskazania
co do rodzaju spółek biorących udział w łączeniu (oso-
bowe czy kapitałowe).
Od stycznia 2009 r. ustawodawca dodał przepis do
art. 2 p.c.c. wyłączający z opodatkowania podatkiem
od czynności cywilnoprawnych umowy spółki ich
zmiany związane z łączeniem spółek kapitałowych.
W związku z niniejszą nowelizacją utrudniającą
podatnikom prawidłowe opodatkowanie kieruję do
Pana Ministra następujące pytania:
1. Kiedy opodatkowane będzie połączenie spółek?
2. Czy ustawodawca miał zamiar czy też nie chciał
opodatkowania transakcji połączeniowych?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10122)
do ministra infrastruktury
w sprawie nowelizacji ustawy
o przekształceniu prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości
Przepis art. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
kształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości stanowi jak następuje:
„Art. 1. 1. Osoby fizyczne będące w dniu wejścia
w życie ustawy użytkownikami wieczystymi nieru-
chomości zabudowanych na cele mieszkaniowe lub
zabudowanych garażami albo przeznaczonych pod
tego rodzaju zabudowę oraz nieruchomości rolnych
mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia prawa
użytkowania wieczystego tych nieruchomości w pra-
wo własności. Przez nieruchomość rolną rozumie się
nieruchomość rolną w rozumieniu Kodeksu cywil-
nego, z wyłączeniem nieruchomości przeznaczonych
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego albo w decyzji o warunkach zabudowy na cele
inne niż rolne.
W myśl przytoczonej ustawy osoby fizyczne, które
już po uchwaleniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w
prawo własności nieruchomości, lecz przed jej wej-
ściem w życie nabyły prawo użytkowania wieczyste-
go nieruchomości od podmiotu, który na gruncie tej
ustawy nie jest uprawniony do wystąpienia z żąda-
niem dokonania przekształcenia własnościowego,
aktualnie mogą z takim żądaniem wystąpić. Nato-
miast osoby fizyczne, które z różnych przyczyn prawo
użytkowania wieczystego nabyły od podmiotu nie-
uprawnionego na gruncie niniejszej ustawy już po
wejściu w życie ustawy, tego rodzaju żądania formu-
łować nie mogą.
Zwrócili się do mojego biura poselskiego lokatorzy
spółdzielni mieszkaniowej, którzy w roku 2007 na-
byli prawo użytkowania wieczystego nieruchomości
od spółdzielni mieszkaniowej, która w dniu wejścia
w życie nie była właścicielem budynków mieszkal-
nych lub garaży. Jako następcy prawni podmiotu
nieuprawnionego w oparciu o przepisy ustawy z dnia

29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
nie mogą domagać się przekształcenia przysługują-
cego im prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności. Czują się w związku z tym pokrzywdzeni,
gdyż właściciele sąsiednich działek gruntu zakupili
je od tej samej spółdzielni krótko przed wejściem w
życie ww. ustawy i w oparciu o normę zawartą w
przepisie art. 1 ust. 1 ustawy na mocy ostatecznych
decyzji administracyjnych przysługuje im już prawo
własności tychże nieruchomości.
Każda ustawa ma tzw. vacatio legis, czyli okres,
po jakim wchodzi w życie od chwili jej uchwalenia. A
zatem np. spółdzielnie, które wiedząc po uchwaleniu,
ale przed wejściem w życie ustawy, że na gruncie no-
wych przepisów nie będą uprawnione do wystąpienia
z wnioskiem o przekształcenie użytkowania we wła-
sność, mogły zbyć przedmiotowe użytkowanie oso-
bom fizycznym. Takie osoby wówczas w chwili wej-
ścia w życie ustawy były użytkownikami wieczysty-
mi, więc były uprawnione do wystąpienia z wnio-
skiem o przekształcenie. Natomiast osoby fizyczne,
które takie same nieruchomości nabyły od tej samej
spółdzielni, lecz po wejściu w życie ustawy, nie mogą
wystąpić z takim wnioskiem, gdyż w chwili wejścia
w życie użytkownikiem była spółdzielnia, a zatem
podmiot nieuprawniony.
Zainteresowani podnoszą zarzut, iż przepis art. 1
ust. 1 ww. ustawy narusza konstytucyjnie zagwaran-
towaną zasadę równości tego przepisu, a która pole-
ga na tym, że wszystkie podmioty prawa charakte-
ryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną
powinny być traktowane równo. Stwierdzenie, że sy-
tuacje podobne, czyli nieróżniące się żadną cechą o
charakterze istotnym, zostały przez prawo uregulo-
wane w sposób zróżnicowany, wskazuje na możliwość
naruszenia zasady równości. Zapis w ustawie prowa-
dzi do różnicowania sytuacji prawnej osób fizycznych
będących w dniu wejścia w życie ustawy użytkowni-
kami wieczystymi nieruchomości zabudowanych na
cele mieszkaniowe lub zabudowanych garażami albo
przeznaczonych pod tego rodzaju zabudowę od sytu-
acji prawnej osób fizycznych, które użytkowanie wie-
czyste nieruchomości zabudowanych na cele miesz-
kaniowe lub zabudowanych garażami albo przezna-
czonych pod tego rodzaju zabudowę nabyły później,
już po wejściu w życie ustawy.
W przekonaniu zainteresowanych przedmiotowy
przepis jest nieuzasadniony, gdyż podchodzi do kwe-
stii przekształcenia podmiotowo, rozróżniając, kto w
chwili wejścia w życie ustawy jest użytkownikiem, a
sprawiedliwszym rozwiązaniem byłoby podejście
przedmiotowe, odnoszące się do tego, jakie nierucho-
mości mogą być przekształcone. W przypadku tych
lokatorów mamy do czynienia właśnie z taką sytu-
acją, gdyż ich sąsiedzi nabyli taki sam grunt jak oni,
od tej samej spółdzielni, z tą jednak różnicą, że są-
siedzi dokonali nabycia przed wejściem w życie usta-
wy, a zainteresowani po wejściu.
37
Mając na względzie zasadę równości wobec prawa,
lokatorzy postulują, by przepis art. 1 ust. 1 ustawy
otrzymał następujące brzmienie: Osoby fizyczne bę-
dące użytkownikami wieczystymi nieruchomości za-
budowanych na cele mieszkaniowe lub zabudowa-
nych garażami albo przeznaczonych pod tego rodza-
ju zabudowę oraz nieruchomości rolnych mogą wy-
stąpić z żądaniem przekształcenia prawa użytkowa-
nia wieczystego tych nieruchomości w prawo własno-
ści. Przez nieruchomość rolną rozumie się nierucho-
mość rolną w rozumieniu Kodeksu cywilnego, z
wyłączeniem nieruchomości przeznaczonych w miej-
scowym planie zagospodarowania przestrzennego
albo w decyzji o warunkach zabudowy na cele inne
niż rolne.
W związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Co powodowało ustawodawcą do zakreślenia
uprawnień do przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości przed
nowelizacją i brak tych uprawnień po wejściu w życie
ustawy z 29 lipca 2005 r.?
2. Czy ministerstwo widzi możliwość nowelizacji
ustawy w przedmiotowej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10123)
do ministra gospodarki
w sprawie przestawiania liczników
dwustrefowych przy zmianie czasu
z zimowego na letni
Przy zmianie czasu z zimowego na letni przedsię-
biorstwa energetyczne, m.in. Energa, nie przestawia-
ją liczników. Osoby, które płacą za prąd według ta-
ryfy dwustrefowej, będą miały większe rachunki w
lecie. Zgodnie z założeniem energia powinna być tań-
sza w nocy. Godziny są bardzo ważne przy taryfie
dwustrefowej.
Sprzedawcy oferują tańszy prąd między 22 a 6
oraz między 13 a 15. Jeśli zegar nie został przesta-
wiony, to wielu odbiorców może płacić więcej, gdyż
tańsza nocna taryfa rozpoczyna się godzinę później
niż powinna. To ryzyko dotyczy odbiorców, którzy
nadal mają liczniki z zegarami mechanicznymi. Licz-
niki z zegarami elektronicznymi przestawiają się
same. Przedsiębiorstwa energetyczne nie prowadzą
ewidencji, ilu odbiorców ma przestarzałe urządzenia,
i przestawiają je tylko na życzenie klientów.
38
Według energetyków trudno jest oszacować, ile na
stosowaniu czasu zimowego latem może stracić od-
biorca, a zarobić sprzedawca energii, gdyż zależy to
m.in. od trybu życia odbiorcy (jeśli więcej energii wy-
korzystuje rano, to może nawet na takiej sytuacji zy-
skać, gdyż dłużej może stosować tańszy prąd). Stąd
w skali całego systemu pozytywne i negatywne skut-
ki zmiany czasu znoszą się.
Jednak klienci indywidualni mogą być innego
zdania. W związku z tym wydaje się zasadne wpro-
wadzenie obowiązku informowania klientów przez
spółki obrotu o odpłatnej możliwości przestawiania
liczników dwustrefowych. Wówczas odbiorca sam za-
decyduje o proponowanej operacji. Odpłatność usługi
wynika z faktu, że obligatoryjne i nieodpłatne prze-
stawienie liczników wpłynie na cenę energii, czyli
także na odbiorców niekorzystających z dwuzmiano-
wej taryfy.
W związku z tym prosimy o odpowiedź na nastę-
pujące pytanie:
Czy możliwe jest wprowadzenie odpłatnej usługi
przestawienia liczników dwufazowych i czy przedsię-
biorstwa energetyczne nie powinny być zobowiązane
do informowania o problemie czasu letniego dla da-
nego odbiorcy i sposobie jego rozwiązywania?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10124)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie założeń do reformy kształcenia
zawodowego
Przedstawiciele środowisk rzemieślniczych zwra-
cają uwagę na powszechne odchodzenie młodzieży
od kształcenia zawodowego w systemie szkolnym.
Jednocześnie wspomniane środowiska sygnalizują
coraz bardziej zauważalne zjawisko spychania
kształcenia zawodowego na margines systemu edu-
kacyjnego w Polsce.
Obecna zła sytuacja szkolnictwa zawodowego to
pokłosie zaniedbań z lat ubiegłych, kiedy promowano
i forsowano tylko wykształcenie ogólne i wyższe. Ba-
dania wskazują, iż najbardziej mobilną grupą na ryn-
ku pracy są absolwenci techników i szkół zawodo-
wych. Szkolnictwo zawodowe powinno być równo-
prawnym elementem całego systemu edukacji.
Koncepcja przedłużenia okresu kształcenia zawo-
dowego do 36 miesięcy jest, według rzemieślników i
dyrektorów szkół zawodowych, dobrym założeniem
przygotowywanej reformy, ale nie wydaje się słuszna
propozycja wspólnego dla liceów, techników i szkół
zawodowych programu nauki w pierwszym roku bez
nauki praktycznej oraz sposób rekrutacji młodzieży
do drugiej klasy szkoły zawodowej (wszyscy, którzy
nie otrzymali promocji do drugiej klasy liceum bądź
technikum). Zaproponowany system selekcji nega-
tywnej będzie szkodliwy dla samych szkół zawodo-
wych, a przede wszystkim dla młodzieży. Pozbawi się
jej możliwości świadomego wyboru drogi edukacyj-
nej, co może rzutować na całe dalsze życie zawodowe.
Dyrektorzy szkół zawodowych podkreślają, iż obec-
nie do szkół zawodowych trafia młodzież mająca bar-
dzo duże braki edukacyjne i usankcjonowanie w
przyszłej reformie selekcji negatywnej pogłębi jeszcze
bardziej jej stres i frustrację. W zamian zaintereso-
wane środowiska proponują, by większą uwagę zwró-
cić na doradztwo zawodowe w gimnazjach. Ten waż-
ny i niedoceniany element systemu edukacyjnego
należy według nich wzmocnić tak, by kończąc gim-
nazja, młodzież mogła świadomie i bez presji wybrać
właściwą ścieżkę edukacyjną.
Za niekorzystny dla rzemiosła i młodzieży szkolo-
nej uważany jest proponowany podział czasu nauki
na praktyczną naukę zawodu (26,7%) i naukę teore-
tyczną. Obecnie kształtuje się on na poziomie 50%.
Przyjęte w założeniach do reformy skrócenie czasu
na praktyczną naukę zawodu to zagrożenie dla pro-
cesu edukacyjnego, pozbawienie młodzieży możliwo-
ści prawidłowego i pełnego przygotowania praktycz-
nego do przyszłej pracy zawodowej. Należy mieć na
uwadze fakt, iż w rzemiośle również następuje postęp
techniczny, który wymusza na przyszłych pracowni-
kach zdobywanie szerszych umiejętności praktycz-
nych. Skracanie czasu na praktyczną naukę zawodu
może poważnie ten proces zakłócić.
Ponadto rzemieślnicy zarzucają, że w aktualnym
systemie, jak również w założeniach ministerstwa,
brak jest miejsca na tzw. preorientację zawodową,
czyli zajęcia praktyczne z zakresu różnych zawodów,
konsultacje z doradcami zawodowymi, jak również z
przedsiębiorcami i mistrzami szkolącymi. Wiedza
zdobyta na tych zajęciach pozwoliłaby młodym lu-
dziom na ocenę swoich możliwości i zainteresowań
oraz właściwy wybór swojej dalszej ścieżki edukacyj-
nej bez konieczności poddawania się automatyczne-
mu procesowi segregowania na lepszych, uczących
się w liceach i technikach oraz gorszych, uczących się
w szkołach zawodowych.
Rzemiosło jest i było zawsze największą szkołą
zawodu w Polsce. Jako jedyne środowisko gospodar-
cze w okresie ostatnich przemian ustrojowo-gospo-
darczych szkoliło fachowców na potrzeby dynamicz-
nie rozwijającej się gospodarki polskiej. Deprecjacja
szkolnictwa zawodowego i utrwalanie tego trendu w
kolejnej reformie może zaowocować w niedalekiej
przyszłości brakiem wykwalifikowanych fachowców.
Rzemieślnicy zwracają uwagę na możliwość pojawie-
nia się luk w postaci braku fachowców w niektórych
dziedzinach i konieczność ich zapełnienia fachowca-
mi z innych krajów.

Z uwagi na specyfikę kształcenia zawodowego
szkoły zawodowe wymagają dofinansowywania, by
prawidłowo realizować proces edukacyjny i wypusz-
czać na rynek pracy praktycznie i teoretycznie przy-
gotowanych fachowców. Należy dążyć do takiego mo-
delu, by szkoła kształciła w takich zawodach, na któ-
re jest zapotrzebowanie na rynku pracy.
W związku z postulatami przedkładanymi nam
przez przedstawicieli środowisk rzemieślniczych
zwracamy się do Pani Minister z następującymi py-
taniami:
1. Czy proponowany w założeniach do reformy
kształcenia zawodowego system selekcji negatywnej
nie wpłynie niekorzystnie na poziom kształcenia w
szkołach zawodowych?
2. Czy projekt, który zakłada, by młodzi ludzie,
którzy nie otrzymają promocji do klas drugich liceum
lub technikum kontynuowali naukę w klasach dru-
gich szkół zawodowych, nie spowoduje zdeprecjono-
wania szkolnictwa zawodowego?
3. Czym kieruje się ministerstwo, skracając
kształcenie zawodowe we wszystkich zawodach do
dwóch lat?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10125)
do ministra gospodarki
w sprawie wykorzystania technologii
odzysku energii z ciepła odpadowego do
polepszania efektywności energetycznej
polskiego przemysłu
W ostatnich miesiącach docierały do mnie infor-
macje na temat możliwości polepszenia efektywności
energetycznej polskich zakładów przemysłowych po-
przez wykorzystanie technologii odzysku energii z
ciepła odpadowego. Zainteresowałem się tym tema-
tem, gdyż według przedstawianych materiałów może
być to szansą na poprawę efektywności energetycznej
wielu polskich zakładów, przy jednoczesnym zmniej-
szeniu emisji CO2 do atmosfery i zwiększeniu bezpie-
czeństwa energetycznego kraju poprzez dywersyfika-
cję źródeł wytwarzania energii elektrycznej.
Technologie odzysku energii z ciepła odpadowego
zasadą działania są zbliżone do pozyskiwania energii
ze źródeł geotermalnych. Technologie te znajdują za-
stosowanie wszędzie tam, gdzie do zagospodarowania
jest przemysłowe ciepło odpadowe, bezwartościowe dla
energetyki zawodowej, np. w postaci spalin, wliczając
w to m.in. cementownie, tłocznie gazu, huty czy spa-
39
larnie odpadów. Warto wspomnieć, iż rozwiązania ta-
kie są powszechnie stosowane na całym świecie (Niem-
cy, Stany Zjednoczone, Japonia, Kanada i inne).
Według szacunków przedstawicieli cementowni
instalacje tego typu mogą zaspokoić ok. 8–12% zapo-
trzebowania na energię elektryczną zakładu, jedno-
cześnie nie pociągając za sobą konieczności wprowa-
dzania modyfikacji do procesu technologicznego. Na-
tomiast w przypadku tłoczni gazu wskaźnik ten może
osiągać nawet 600%, co oznacza, że nadwyżki energii
mogą być sprzedawane odbiorcom zewnętrznym.
Wykorzystywanie ciepła odpadowego zawartego
np. w spalinach do wytwarzania energii elektrycznej
pozwala na obniżenie emisji CO2 oraz na obniżenie
temperatury spalin wyrzucanych do atmosfery, a tym
samym na zmniejszenie negatywnego oddziaływania
zakładów przemysłowych na środowisko naturalne.
Zainteresowani, jako problem w podejmowaniu
tych działań, wskazują brak mechanizmów zachęty
i wsparcia dla tego typu inwestycji, pozwalających na
realizację wskazań dyrektywy 32/2006/WE o efek-
tywności energetycznej.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy technologie wytwarzania energii elektrycz-
nej z ciepła odpadowego zostaną ujęte w katalogu
działań prooszczędnościowych i czy znajdą swoje od-
zwierciedlenie w powstającej ustawie dotyczącej efek-
tywności energetycznej?
2. Wprowadzenie jakich mechanizmów wspiera-
nia inwestycji poprawiających efektywność energe-
tyczną przewiduje ministerstwo w związku z praca-
mi nad ustawą o efektywności energetycznej?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10126)
do ministra finansów
w sprawie wysokości obciążeń z tytułu
podatku od nieruchomości
Szanowny Panie Ministrze! Obecnie obowiązują-
ca ustawa o podatkach i opłatach lokalnych regulu-
jąca m.in. podatek od nieruchomości, pomimo wpro-
wadzanych nowelizacji prawa podatkowego, jest w
swej zasadniczej konstrukcji aktem prawnym osadzo-
nym jeszcze w latach 70. ubiegłego wieku. Jest to
ostatni element całego systemu podatkowego, który
nie przeszedł gruntownej reformy.
Podstawą ustalenia wysokości podatku od nieru-
chomości jest powierzchnia danej nieruchomości razy
40
stawka kwotowa, której wysokość zależy od przezna-
czenia, sposobu wykorzystania. Ten rodzaj opodat-
kowania nieruchomości nie jest optymalnym rozwią-
zaniem, ponieważ nie uwzględnia on, czy dana nie-
ruchomość przynosi korzyści, czy też wymaga ponie-
sienia często znacznych nakładów finansowych na
utrzymanie jej w należytym stanie technicznym.
Przykładem negatywnych społecznie skutków
funkcjonowania obecnych przepisów regulujących
podatek od nieruchomości jest zakres regulacji po-
datkowej w przypadku osób przekazujących gospo-
darstwo rolne w zamian za świadczenie emerytalne.
Przekazanie gospodarstwa rolnego następcy powo-
duje istotne zmiany w zakresie praw i obowiązków
wynikających z przepisów dotyczących podatku od
nieruchomości. Z chwilą przekazania gospodarstwa
rolnego dotychczasowi rolnicy zatrzymują sobie na
własność działkę siedliskową zabudowaną budyn-
kiem mieszkalnym i zabudowaniami gospodarczymi.
Działka ta z racji posiadanej powierzchni traci status
nieruchomości związanej z prowadzeniem gospodar-
stwa rolnego i zostaje opodatkowana wyższą stawką
podatkową. Jednocześnie zabudowania gospodarcze
przestają służyć działalności rolnej, co powoduje tak-
że zmianę stawki opodatkowania na wyższą. Po-
mieszczenia gospodarcze służące w przeszłości pro-
dukcji rolnej mają z natury rzeczy znaczną po-
wierzchnię w przeważającej części niewykorzystywa-
ną przez rolników emerytów po przekazaniu gruntów
rolnych następcy. Często są to pomieszczenia wyma-
gające znacznych nakładów finansowych na ich re-
mont i przywrócenie do należytego stanu technicz-
nego. Rolnicy emeryci tych środków nie posiadają.
Połowicznym rozwiązaniem problemu staje się moż-
liwość wystąpienia do wójta czy burmistrza gminy z
wnioskiem o umorzenie zobowiązań podatkowych.
Jednak obowiązująca w tym zakresie procedura po-
datkowa jest uciążliwa i nawet w razie zastosowania
częściowego zwolnienia z podatku, z czym mamy do
czynienia w większości przypadków, kwota pozosta-
łych do zapłaty zobowiązań znacząco przekracza wiel-
kość zobowiązań podatkowych rolników emerytów
przed przekazaniem gospodarstwa rolnego następcy.
Ponadto zrozumiałe uciążliwości rodzi konieczność
corocznego podejmowania starań o skorzystanie z ulgi
przez osoby w większości zniedołężniałe i schorowane,
a w związku z tym często nieporadne.
W związku z tym chciałbym zapytać Pana Mini-
stra, czy w najbliższym czasie nie przewiduje Pan
potrzeby dokonania zmian w ustawie o podatkach i
opłatach lokalnych umożliwiających rozwiązanie po-
wyższej sytuacji w sposób trwały, mających wzgląd
na stan zdrowia i sytuację ciężko spracowanych przez
całe swoje życie zawodowe rolników emerytów.
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10127)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu godnego traktowania
zwierząt w Polsce
Polskie przepisy w zakresie posiadania zwierząt to-
warzyszących oraz niemal zupełny brak wymiernych
kar za znęcanie się nad zwierzętami są najczęstszą
przyczyną próśb o interwencję zgłaszanych do naszych
biur poselskich przez lekarzy weterynarii oraz organi-
zacje miłośników zwierząt. W ich opinii zarówno zwie-
rzęta domowe, jak i gospodarcze w Polsce często trak-
towane są przedmiotowo. Często nie uznaje się, że są
one zdolne do odczuwania cierpienia, dlatego przypad-
ki znęcania się nad zwierzętami czy choćby zaniedbań
wobec nich w naszym kraju są, niestety, nagminne.
Środowiska miłośników zwierząt niejednokrotnie
zwracały naszą uwagę na problem „pseudohodowli”
i komercyjnych schronisk dla zwierząt w Polsce. W
ich opinii jest coraz więcej miejsc ubiegających się o
status „prywatnych” schronisk, jednak brak ścisłych
regulacji prawnych w zakresie prowadzenia takich
placówek doprowadza do licznych nadużyć. Tak np.
nie do końca wiadomo, przed jakimi organami wła-
ściciele takich placówek powinni się legitymować z
prowadzonej działalności.
W Polsce nie istnieją też przepisy regulujące postę-
powanie z psami agresywnymi. Z obserwacji wetery-
narzy wynika, że blisko 90% przypadków agresyw-
nych zachowań psów jest wynikiem ich niewłaściwego
wychowania i niewłaściwego z nimi postępowania,
brakiem szkoleń z zakresu posłuszeństwa. Generali-
zowanie i ustalanie listy psów potencjalnie uznanych
za agresywne mija się z sednem problemu. Problem z
agresywnością psa praktycznie nie wiąże się z jego
rasą. Dobrą ilustracją tego jest chociażby fakt, że w
naszym kraju za agresywne uznawane są rottweilery,
podczas gdy w Holandii jest to rasa uznana za jedną
z najbardziej przyjacielskich w stosunku do dzieci.
Wiele zastrzeżeń budzi problem oznakowania
zwierząt. System znakowania winien być ujednolico-
ny w skali całego kraju. Często dochodzi do sytuacji,
w których istnienie odmiennych baz danych powodu-
je np. brak możliwości zidentyfikowania właściciela
psa z sąsiedniej gminy. Powstanie spójnej ogólnokra-
jowej bazy danych stanowiłoby skuteczną barierę
przed tego typu sytuacjami.
W nawiązaniu do powyższego bardzo prosimy
o odpowiedź na pytanie: Jakiego rodzaju rozwiązania
zamierza podjąć resort w celu rozwiązania powyżej
przedstawionych problemów?
Z poważaniem
Poseł Beata Bublewicz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 10128)
do ministra obrony narodowej
w sprawie likwidacji stacjonującej
w Suwałkach jednostki wojskowej
Szanowny Panie Ministrze! Zgłosili się do mnie
mieszkańcy Suwałk i Suwalszczyzny oraz suwalskich
samorządów głęboko zaniepokojeni zamiarem likwi-
dacji stacjonującej w Suwałkach jednostki wojskowej,
która ma być przeforsowana z pułku w dywizjon i
przeniesiona do Węgorzewa.
Polska Wschodnia nie powinna być pozbawiana
stacjonujących jednostek wojskowych. Rozumiem, iż
ze względu na uzawodowienie armii, może zostać
zmniejszona liczebność jednostki wojskowej w Suwał-
kach, ale jej lokalizacja powinna pozostać niezmien-
na, tym bardziej iż infrastruktura koszarowa i baza
szkoleniowa jest na wysokim poziomie. Dyslokacja
jednostki wojskowej do Węgorzewa może wpłynąć na
poziom bezpieczeństwa terenów przygranicznych
Polski i jednocześnie Unii Europejskiej. Powyższa
decyzja niewątpliwie wpłynie na obniżenie atrakcyj-
ności inwestycyjnej regionu.
Ponadto planowana likwidacja tej instytucji woj-
skowej może negatywnie wpłynąć na lokalny rynek
pracy. Szereg osób znajduje zatrudnienie przy obsłu-
dze oraz zaopatrzeniu wojska. Warto zwrócić także
uwagę na fakt, iż stacjonowanie jednostki wojskowej
wywodzi się z tradycji wojskowej Suwałk i jest jed-
nym z czynników miastotwórczych. Dodatkowo chcę
nadmienić, iż współpraca między suwalską jednostką
wojskową a suwalskim samorządem układa się bar-
dzo dobrze. Jednostka bardzo aktywnie uczestniczy
w życiu miasta. Jest współorganizatorem świąt, rocz-
nic państwowych i lokalnych. Żołnierze uczestniczą
również w realizacji różnego rodzaju imprez kultu-
ralnych i sportowych.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy
ministerstwo dostrzega możliwość skorygowania
swojej decyzji pod względem lokalizacji jednostki woj-
skowej w Suwałkach?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 15 czerwca 2009 r.
41
Interpelacja
(nr 10129)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie popełnianych plagiatów
w pracach naukowych
Szanowna Pani Minister! Wiele uczelni wyższych
dokonuje sprawdzenia prac naukowych pod kątem
ich rzetelności, uczciwości oraz zgodności z prawem.
Wyniki kontroli pokazują, że w niektórych przypad-
kach dochodziło do napisania pracy naukowej, która
po wielu latach okazywała się plagiatem. Nie ulega
wątpliwości, iż obecny system nadzoru stosowany
przez uczelnie wyższe skutecznie zniechęca osoby
piszące prace licencjackie, magisterskie, czy też roz-
prawy habilitacyjne do popełniania przestępstwa.
Jednakże w określonych przypadkach nie jest
możliwe odebranie stopnia lub tytułu ze względu na
przedawnienie sprawy. W związku z tym środowiska
naukowe postulują, aby w planowanych zmianach
prawnych dotyczących nadania stopni i tytułu,
uwzględnić propozycje o nieprzedawnianiu się decy-
zji o nadaniu stopnia lub tytułu uzyskanego z naru-
szeniem prawa (np. kradzieży wartości intelektual-
nej) lub dobrych obyczajów akademickich.
Mając na uwadze powyższe, pragniemy zapytać,
czy Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego za-
mierza dokonać zmian w stosownych ustawach
z uwzględnieniem ww. propozycji?
Z poważaniem
Posłowie Grzegorz Roszak
i Marek Wojtkowski
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10130)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie konsekwencji nowelizacji ustawy
z dnia 24 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
Pozwolę sobie zwrócić uwagę Pani Minister na
konsekwencje nowelizacji ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy na przykładzie powiatu kraśnickiego.
Powiat kraśnicki, a w szczególności miasto Kra-
śnik, został szczególnie dotknięty kryzysem. Z naj-
większego zakładu – Fabryki Łożysk Tocznych – Kra-
śnik SA – w ostatnich czasach zostało zwolnione 15%
załogi (ok. 300 osób), a problemy, z jakimi boryka się
zakład, nie zostały jeszcze zażegnane. Niewykluczo-
42
ne, że będą kolejne zwolnienia. Do Powiatowego
Urzędu Pracy w Kraśniku zapewne udadzą się też
pracownicy PPKS w Kraśniku, które ogłosiło upa-
dłość. Mowa tutaj o 75 osobach.
Biorąc pod uwagę znowelizowane przepisy ww.
ustawy, bezrobotni rejestrujący się w PUP nie mogą
liczyć na wyższą kwotę zasiłku, ponieważ ten punkt
ustawy będzie obowiązywał dopiero od 1 stycznia
2010 r.
Kolejny zapis ustawy podnoszący ze 125% do
150% poziom bezrobocia w kraju (art. 73 ust. 1 pkt 2
lit. a) spowodował z dniem 1 lutego 2009 r. utratę
przez bezrobotnych powiatu kraśnickiego możliwości
pobierania zasiłku przez okres 12 miesięcy.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na pytania:
1. Dlaczego wyższa kwota zasiłku dla bezrobotnych
będzie obowiązywała dopiero od 1 stycznia 2010 r., a
nie od momentu wejścia w życie nowelizacji ustawy
2. Czy zdaniem Pani Minister bezrobotni z powia-
tu kraśnickiego, gdzie bezrobocie w chwili obecnej
przekracza 16%, nie powinni pobierać zasiłku przez
okres 12 miesięcy?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10131)
do ministra zdrowia
w sprawie zaopatrzenia w wodę pitną
mieszkańców dzielnicy fabrycznej Kraśnika
W wyniku badań dokonanych przez sanepid w
dniu 15 maja 2009 r. okazało się, że woda pobrana z
jednej ze studni w dzielnicy fabrycznej Kraśnika nie
spełnia wymagań jakościowych. Studnia została wy-
łączona z użytkowania. Dnia 16 maja 2009 r., po sku-
tecznych działaniach naprawczych i ponownym prze-
prowadzeniu badań w laboratorium WSSE w Lubli-
nie, państwowy powiatowy inspektor sanitarny w
Kraśniku stwierdził przydatność wody do spożycia
przez ludzi z ujęcia przy ul. Żwirki i Wigury 8, wodo-
ciągu zbiorowego zaopatrzenia w Kraśniku dzielnica
fabryczna.
27 maja odbyła się sesja Rady Powiatu Kraśnic-
kiego, w trakcie której dyskutowano na temat pro-
blemów z wodą w dzielnicy fabrycznej Kraśnika. W
gronie radnych znajduje się prezes Kraśnickiego
Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji Sławo-
mir Ćwikła.
Z informacji przekazanych przez prezesa KPWiK
wynika, że substancja, której stężenie zostało prze-
kroczone w jednej ze studni w dzielnicy fabrycznej,
jest składnikiem środków piorących i służących do
odtłuszczania. Nie dostała się jednak do wody ostat-
nimi czasy. Może to być efekt niewłaściwego postę-
powania przed 15 lub 20 laty. Dopiero obecnie szko-
dliwa substancja dostała się do wody pitnej. Warto
przypomnieć, że do lat 90. działała w dzielnicy fa-
brycznej Pralnia Chemiczna Tęcza. Z informacji pre-
zesa wynikało, że pod koniec maja dwie z czterech
studni były ponownie zamknięte oraz że nikt nie wie,
w jaki sposób rozchodzi się „fala” skażenia, dlatego
istnieje niebezpieczeństwo, iż może dojść do zamknię-
cia wszystkich studni w dzielnicy fabrycznej.
Prezes Ćwikła w swojej wypowiedzi negatywnie
ocenił współpracę z wojewodą i wojewódzkim inspek-
torem sanitarnym, którzy jego zdaniem powinni ak-
tywnie włączyć się do działań mających na celu wy-
krycie i ewentualne zneutralizowanie przyczyny ska-
żenia wody w Kraśniku, czego jednak nie uczynili.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy gmina miej-
ska Kraśnik może liczyć na pomoc finansową oraz
doradczą ze strony instytucji państwowych w rozwią-
zaniu trudnej sytuacji, w jakiej się znalazła?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10132)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie możliwości zmiany art. 26 § 3
ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie
ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpłynęło pismo od burmistrz Wieruszowa
pani Iwony Szkopińskiej dotyczące tworzenia przez
gminę punktów bądź zespołów przedszkolnych celem
reorganizacji i uzupełnienia istniejącej obecnie sieci
przedszkoli i oddziałów przedszkolnych od 1 wrze-
śnia 2009 r.
W związki ze zmianami ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2009 r. Nr 56,
poz. 458) samorząd Wieruszowa rozważał możliwość
powołania punktów bądź zespołów przedszkolnych
celem reorganizacji i uzupełnienia istniejącej obecnie
sieci przedszkoli i oddziałów przedszkolnych od 1
września 2009 r. Możliwość taką dał zapis art. 1pkt.
16a ww. nowelizacji, nadając art. 14a ust. 1a ustawy
brzmienie: W przypadkach uzasadnionych warunka-
mi demograficznymi i geograficznymi rada gminy
może uzupełnić sieć publicznych przedszkoli i oddzia-
łów przedszkolnych w szkołach podstawowych o inne

formy wychowania przedszkolnego. Inne formy wy-
chowania przedszkolnego organizuje się dla dzieci w
miejscu zamieszkana lub innym możliwie najbliż-
szym miejscu.
W art. 26 ust. 3 cytowanej wyżej ustawy tworze-
nie przez gminy innych form wychowania przed-
szkolnego zostało przesunięte do dnia 1 września
2011 r. Powyższy zapis odbiera możliwość jednost-
kom samorządu w zakresie szukania najbardziej ko-
rzystnych rozwiązań prowadzenia edukacji przed-
szkolnej, które mogłyby wejść w życie już od 1 wrze-
śnia 2009 r. Dlatego też zwracam się z uprzejmą
prośbą o pilne podjęcie działań zmierzających do
zmiany tego niekorzystnego zapisu i proszę Panią
Minister o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy
możliwa jest jeszcze zmiana zapisu art. 26 ust. 3 usta-
wy z dnia 19 marca 2009 r. w sprawie zmiany ustawy
o systemie oświaty oraz zmiany niektórych innych
ustaw, tak aby tworzenie przez gminy innych form
wychowania przedszkolnego było możliwe już od
1 września 2009 r.?
Z poważaniem
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 15 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10133)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości finansowania
szczepień ochronnych ze środków NFZ
Szanowna Pani Minister! W ostatnich latach na-
silają się trudności związane z finansowaniem Pro-
gramu Szczepień Ochronnych. Sytuacja ta ogranicza
realizację Programu Szczepień Ochronnych, co w
przyszłości może doprowadzić do bezpośredniego za-
grożenia zdrowotnego społeczeństwa.
Lekarze podkreślają, że problemy w realizacji
Programu Szczepień Ochronnych grożą katastrofal-
nymi skutkami w postaci wzrostu zachorowań i
śmiertelności z powodu chorób zakaźnych, przede
wszystkim u niemowląt i dzieci młodszych. Co więcej,
aktualny sposób finansowania Programu Szczepień
Ochronnych w praktyce uniemożliwia jakiekolwiek
zmiany i dostosowywanie listy szczepień obowiązko-
wych do zaleceń polskich i światowych ekspertów ds.
zdrowia publicznego.
Wydaje się, że jedynym podmiotem, który jest w
stanie udźwignąć ciężar finansowania szczepień
ochronnych obecnie i w przyszłości, jest Narodowy
Fundusz Zdrowia odnotowujący od kilku lat wyższe
wpływy do budżetu.
Według szacunków zatrudnienie do końca 2009 r.
może spaść o ok. 3%. W kwietniu br. odnotowano
43
jednak wręcz zwiększenie liczby miejsc pracy. Drugi
czynnik wpływający na wielkość przychodu NFZ –
wysokość średniej płacy – wzrósł i od marca 2008 r.
do marca 2009 r. średnia płaca wzrosła o ok. 5,7%.
To wszystko sprawia, że sytuacja Narodowego Fun-
duszu Zdrowia pozwala na finansowanie szczepień
ochronnych. Wprowadzenie takiego rozwiązania w
rezultacie przyczyni się do wprowadzenia oszczędno-
ści przez NFZ. Należy bowiem zwrócić również uwa-
gę, że w obecnym systemie finansowania szczepień
beneficjentem środków budżetowych przeznaczonych
na finansowanie szczepień ochronnych jest de facto
Narodowy Fundusz Zdrowia. Zmniejszenie zachoro-
walności spowodowane realizacją Programu Szcze-
pień Ochronnych bezpośrednio przekłada się na
ograniczenie wydatków na leczenie chorób objętych
programem. Profilaktyka jest tańsza niż leczenie. W
związku z tym, że w obecnej sytuacji prawnej środki
przeznaczone na finansowanie obowiązkowych szcze-
pień ochronnych pochodzą z budżetu Ministerstwa
Zdrowia, proszę o przedstawienie stanowiska Mini-
sterstwa Zdrowia w następującej kwestii:
1. Jak Ministerstwo Zdrowia ocenia możliwość
zmiany sposobu finansowania szczepień ochronnych
w ten sposób, że Program Szczepień Ochronnych fi-
nansowany będzie z budżetu Narodowego Funduszu
Zdrowia, biorąc pod uwagę, że z roku na rok zmniej-
sza się budżet Ministerstwa Zdrowia, podczas gdy
dochody Narodowego Fundusz Zdrowia pozostają na
relatywnie stałym poziomie?
2. Czy jest prawdą, że na początku ubiegłego roku
Ministerstwo Zdrowia planowało dokonać zmian
ustawowych przenoszących finansowanie obowiązko-
wych szczepień ochronnych do Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, a jeżeli tak, to dlaczego zaniechano do-
konania takich zmian?
Z poważaniem
Poseł Aleksander Sopliński
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10134)
do ministra infrastruktury
w sprawie kredytów mieszkaniowych tzw.
starego portfela, które były zaciągane
przez spółdzielnie mieszkaniowe w imieniu
poszczególnych członków na przełomie lat
80. i 90. na poczet realizacji budownictwa
mieszkaniowego, oraz praktyk banków
dotyczących spłaty tych kredytów
Szanowny Panie Ministrze! Transformacja syste-
mowa w Polsce na przełomie lat 80. i 90. wymusiła
wprowadzenie głębokich zmian w ustawodawstwie
44
regulującym udzielanie kredytów na cele budownic-
twa mieszkaniowego. Wynikało to z faktu m.in.
wzrostu kosztów budowy budynków mieszkalnych
spowodowanego hiperinflacją, co w oczywisty sposób
pozostało nie bez wpływu na wzrost oprocentowania
kredytów. Jednocześnie miało miejsce dostosowanie
warunków udzielania kredytów do realiów gospodar-
ki rynkowej; przede wszystkim zniesiono preferen-
cyjne stawki oprocentowania kredytów mieszkanio-
wych oraz możliwość ich częściowego umarzania w
stosunku do umów zawieranych po 1 stycznia 1990 r.
W związku z tym pojawiła się konieczność pomocy
państwa w ich spłacie, która polegała m.in. na limi-
towaniu wysokości oprocentowania stosowanego
przez banki, ograniczeniu wysokości raty do spłaty
czy przejściowym wykupieniu odsetek naliczanych
przez banki. Wprowadzono w życie wiele aktów praw-
nych, jednakże z powodu sprzecznych interpretacji
zawartych w nich przepisów oraz stosowanych prak-
tyk bankowych zadłużenie spółdzielni (tzn. człon-
ków), mimo dokonywania systematycznych spłat,
ulegało powiększeniu.
Mając na uwadze powyższe wątpliwości, w związ-
ku z licznymi interwencjami w moim biurze posel-
skim osób posiadających mieszkania spółdzielcze
lokatorskie i własnościowe*), składam niniejszym na
ręce Pana Ministra pytania, prosząc o odpowiedź
oraz informację o możliwości wydania stosownego
aktu prawnego, który w pewnym zakresie rozwiązał-
by wskazywane przez spółdzielców problemy:
1. Czy bank może jednostronnie ustalać stopy pro-
centowe dotyczące odsetek bankowych w stosunku
do kredytów, które zostały udzielone na podstawie
umów zawieranych po 1 stycznia 1990 r.?
2. Czy kredytodawca może arbitralnie, bez mody-
fikacji umowy kredytowej, dokonywać kapitalizacji
niezaległych odsetek bankowych?
3. W przypadku gdy odpowiedzi na powyższe py-
tania są negatywne, jakie przysługują członkom spół-
dzielni środki prawne w celu wyegzekwowania od
banku postępowania zgodnego z prawem?
4. Czy Skarb Państwa jest zobowiązany do pokry-
cia różnicy odsetek bankowych od kredytów zacią-
gniętych na podstawie umów kredytowych zawar-
tych do dnia 31 grudnia 1989 r., który to obowiązek
został nałożony na mocy art. 5 ustawy z dnia 28
grudnia 1989 r. o uporządkowaniu stosunków kre-
dytowych?
5. Czy bank może naliczać odsetki podlegające
przejściowemu wykupieniu ze środków budżetowych
od odsetek bankowych na podstawie ustawy z dnia
30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie nie-
których kredytów mieszkaniowych, udzielaniu pre-
mii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypła-
conych premii gwarancyjnych?
6. Czy Ministerstwo Finansów planuje podjąć
działania pomocowe w celu szybszej spłaty kredytów
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
tzw. normatywnych na cele budownictwa mieszka-
niowego, udzielonych po 1 stycznia 1990 r.?
Z poważaniem
Poseł Danuta Olejniczak
Koszalin, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10135)
do ministra obrony narodowej
w sprawie możliwości uzyskania
dodatkowego terenu po byłym lotnisku
wojskowym w Białej Podlaskiej na potrzeby
ściśle związane z funkcjonowaniem lotniska
cywilnego
Szanowny Panie Ministrze! W załączeniu prze-
syłam panu odpowiedź jaką otrzymałem od wicemi-
nistra infrastruktury pana Tadeusza Jarmuziewi-
cza w sprawie wystąpienia prezydenta miasta Biała
Podlaska z wnioskiem o przekazanie samorządowi
byłego lotniska wojskowego w Białej Podlaskiej z
mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24
grudnia 2008 r.*)
Z treści pisma pana ministra Jarmuziewicza wy-
nika, że władze miasta Biała Podlaska nie tylko nie
dołożyły należytej staranności na etapie konsultacji
społecznych, ale wręcz zaniechały niezbędnych w
tym względzie działań w terminie, który został po-
dany do publicznej wiadomości. Nie zmienia to jed-
nak faktu, że celem prac legislacyjnych w obszarze
dotąd przynależnym AMW, a w szczególności doty-
czącym przekazania byłych lotnisk wojskowych na
rzecz samorządów, było przekazanie tych nierucho-
mości w całości, zgodnie z ewidencją działek, które
zostały kiedyś przekazane przez MON do zasobu
AMW, a zatem bez wyłączania części terenów, które
z definicji ustawy Prawo lotnicze kwalifikują się do
uznania za lotniczą część lotniska.
Z projektu zmiany ustawy o AMW nie wynika, że
ustawodawca będzie przekazywał samorządom lot-
niska „dowolnie okrojone” z tych czy innych działek
lub jakichkolwiek elementów infrastruktury inte-
gralnie z tymi lotniskami związanej.
W przypadku Białej Podlaskiej sprawa powinna
być tym bardziej oczywista dla AMW, MON i mini-
stra infrastruktury, ponieważ to lotnisko znajduje się
w grupie 9 byłych lotnisk wojskowych objętych rzą-
dowym „Programem rozwoju sieci lotnisk i lotni-
czych urządzeń naziemnych w Polsce do 2025 r.”, na
których został ustanowiony obowiązek dalszego za-
chowania lotniczego charakteru tych nieruchomości
jako jednej pozycji ewidencyjnej.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Ponieważ powyższy program został przyjęty
uchwałą Rady Ministrów, fakt ten oznacza, że obo-
wiązek honorowania rządowej polityki w obszarze
lotnictwa cywilnego spoczywa również na ministrze
obrony narodowej, który jest organem założycielskim
dla Agencji Mienia Wojskowego. Tymczasem AMW z
terenu lotniska w Białej Podlaskiej, niestety nie wia-
domo na jakiej podstawie, „wyłączyła” wg swojego
uznania działkę o powierzchni 50,9 ha zabudowaną
następującymi obiektami i budowlami:
1) główną lotniskową trafostacją, zasilającą lotni-
sko bezpośrednio z GPZ miasta Biała Podlaska;
2) hangarem lotniskowym, w którym można han-
garować ok. 15 statków powietrznych do 2730 MTOW,
3 samoloty SAAB-340 lub 2 samoloty ATR-42;
3) hydrofornią lotniskową wraz z centralną ma-
gistralą wodną zaopatrującą w wodę pitną i gospo-
darczą wszystkie obiekty, budowle i lotniskowe hy-
dranty ppoż.;
4) biurem przepustek wraz z główną bramą i je-
dyną drogą wjazdową na teren lotniska;
5) terminalem paliwowym (magazynem paliw
i smarów) o pojemności 5 mln 100 tys. litrów;
6) centralnym kolektorem odbioru ścieków z lot-
niska wraz z punktem kontrolnym i pomiarowym;
7) budynkiem sztabowym, który może spełniać
funkcje portu lotniczego po niewielkiej adaptacji;
8) budynkiem lotniskowej straży pożarnej;
9) kasynem, które może być dostosowane do po-
trzeb cateringu lotniskowego;
10) hotelem (internatem wojskowym) stanowią-
cym podstawę/bazę hotelową przyszłego lotniska cy-
wilnego;
11) drogą kołowania A-3 (najdłuższą drogą koło-
wania z pola manewrowego do hangaru);
12) drogą wewnętrzną spełniającą funkcje jedynej
drogi ewakuacyjnej i technicznej na lotnisku;
13) zabudową magazynową i warsztatową;
14) budynkiem administracyjno-mieszkalnym
(budynek dawnej dyrekcji przedwojennej fabryki sa-
molotów PWS Biała Podlaska;
15) drogami technicznymi i dojazdowymi do pola
manewrowego lotniska.
Agencja Mienia Wojskowego zamierza po formal-
nym przekazaniu samorządowi w ten sposób „okro-
jonego” lotniska na wyspecyfikowane wyżej elemen-
ty zabudowy i infrastruktury lotniskowej lotniska
Biała Podlaska ogłosić przetarg na dzierżawę lub
sprzedaż tej działki wraz z zabudową. W zaistniałej
sytuacji pora postawić pytanie zasadnicze: Czy jest
w ogóle możliwe dalsze zachowanie lotniczego cha-
rakteru nieruchomości stanowiącej byłe lotnisko woj-
skowe Biała Podlaska, jeżeli AMW zamierza pozba-
wić tę nieruchomość wszystkich najbardziej istotnych
elementów infrastruktury i zabudowy? Czym kieru-
je się AMW, usiłując tworzyć niejasny stan prawny
na terenie byłego lotniska wojskowego, które zgodnie
z rządowym programem rozwoju sieci lotnisk jest
wyznaczone jako lotnisko odpowiednie na założenie
cywilnego lotniska użytku publicznego?
45
Nie ulega wątpliwości, że nawet laik musi sobie
zdawać sprawę z tego, iż przystępując do zagospoda-
rowania pozostałej części lotniska, którą oczywiście
AMW „odda samorządowi” w trybie nowej ustawy,
od samego początku samorząd wchodzi w dziwnie a
może celowo „ustanowione” zależności i współzależ-
ności, ponieważ dostęp do pola manewrowego prowa-
dzić będzie przez jedyną główną bramę lotniskową,
która w ramach rozstrzygnięć przetargowych „przy-
padnie” podmiotowi, który może mieć zgoła inne cele
niż zakładanie lotniska cywilnego. A to jeszcze nie
koniec przyszłych problemów, ponieważ dostęp do
energii elektrycznej, wody i oczyszczalni ścieków
również nie będzie należał do podmiotu starającego
się o uzyskanie uprawnień niezbędnych do zarządza-
nia lotniskiem, lecz do dzierżawcy czy właściciela,
jeżeli AMW sprzeda tę „wydzieloną” część lotniska.
Czy taki scenariusz przewidywał wieloletni proces
legislacyjny, którego celem z założenia było właściwe
uporządkowanie sprawy zagospodarowania coraz
bardziej niszczejących byłych lotnisk wojskowych?
Kto zatem i na jakiej podstawie dał AMW aż takie
uprawnienia, które godzą w interes użyteczności pu-
blicznej, tylko dlatego że wg nadmiernie dowolnego
uznania jakiegoś urzędnika AMW w końcowym eta-
pie procesu legislacyjnego zostały podjęte działania
całkowicie sprzeczne z rządowym programem rozwo-
ju sieci lotnisk? Obserwowany kierunek i zakres
„nadmiernej dowolności”, jaką w przedmiocie zago-
spodarowania byłych lotnisk wojskowych, w tym kon-
kretnym przypadku w Białej Podlaskiej, zaprezento-
wała AMW, wymaga zdecydowanej i pilnej interwen-
cji na szczeblu rządowym. Takie działanie należy
uznać za priorytet i to bez względu na fakt, że władze
miasta Biała Podlaska, może nie zorientowawszy się
w porę co do rzeczywistych zamiarów AMW, nie prze-
jawiły należytej staranności i odpowiedniego zainte-
resowania w wymaganym czasie i nie wykonały nie-
zbędnych działań na etapie konsultacji społecznych
w sprawie uzgadniania wykazu lotnisk zakwalifiko-
wanych do przekazania samorządom.
Z poważaniem
Poseł Adam Abramowicz
Biała Podlaska, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10136)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie likwidowania przez niektóre
zakłady pracy miejsc pracy o szczególnym
charakterze
Szanowna Pani Minister! Niedawne wejście w ży-
cie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach
46
pomostowych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656) wywołało
już działania kierownictw zakładów pracy zmierza-
jące do pomniejszenia obciążeń kosztem pracowni-
ków. Jednym z takich działań jest ograniczenie sta-
nowisk pracy o szczególnym charakterze. Wynika to
z zapisu ustawy, iż z dniem 1 stycznia 2010 r. każdy
pracodawca zobowiązany będzie do odprowadzenia
do ZUS dodatkowo 1,5% składki na Fundusz Emery-
tur Pomostowych. Pozostawienie w gestii pracodaw-
cy prawa do ustalania liczby stanowisk pracy o szcze-
gólnym charakterze spowodowało już likwidację czę-
ści tych stanowisk, co negatywnie odbije się na pra-
wach pracowników do emerytur pomostowych.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytania:
1. Czy zdaniem ministerstwa oddanie pracodawcy
prawa do ustalania miejsc pracy o szczególnym cha-
rakterze jest zgodne z ratio legis ustawy oraz intere-
sami pracowników?
2. Czy utrzymanie oraz likwidowanie tych stano-
wisk nie powinno być opiniowane przez ekspertów
PIP czy Instytut Medycyny Pracy?
3. Czy nie istnieje zagrożenie, że ZUS, do którego
odprowadzana będzie dodatkowa składka, w przy-
szłości nie będzie podważać prawa pracownika do
emerytury pomostowej, stwierdzając niezasadność
utworzenia stanowiska pracy o szczególnym charak-
terze?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10137)
do ministra środowiska
w sprawie szkód łowieckich oraz
ograniczenia populacji dzika w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
koła łowieckie borykają się z wieloma problemami
związanymi z ich statutową działalnością. Niespoty-
kany wzrost populacji dzikich zwierząt (przede
wszystkim dzika) powoduje znaczne szkody wyrzą-
dzane w uprawach rolnych. Koła łowieckie zobowią-
zane są do wypłaty odszkodowań za zniszczenia i
szkody spowodowane przez dzikie zwierzęta. W
związku z kryzysem, załamaniem rynku dziczyzny,
a w szczególności z ciągłym wzrostem populacji dzi-
ka w Polsce koła łowieckie nie są w stanie dokonywać
wypłat odszkodowań w pełnej części.
Mając na uwadze powyższe, zwracamy się do
Pana z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Rada Ministrów zajmie się kwestią udzia-
łu Skarbu Państwa w partycypowaniu wypłat od-
szkodowań rolnikom za szkody łowieckie w upra-
wach rolnych?
2. Czy Rada Ministrów zajmie się kwestią udziału
Skarbu Państwa w ubezpieczeniu odpowiedzialności
cywilnej kół łowieckich wypłat za szkody wyrządza-
ne w uprawach rolnych?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10138)
do ministra gospodarki
w sprawie zasad funkcjonowania specjalnych
stref ekonomicznych
Szanowny Panie Ministrze! Specjalne strefy eko-
nomiczne to wyodrębnione administracyjnie części
terytorium Polski przeznaczone do prowadzenia
działalności gospodarczej na preferencyjnych warun-
kach. Przedsiębiorca w SSE ma zapewnione ulgi po-
datkowe, a dodatkową korzyścią jest fakt, że może
rozpocząć działalność na specjalnie przygotowanym,
uzbrojonym terenie.
Z drugiej strony wzmożone inwestycje przekłada-
ją się na przyspieszony rozwój gospodarczy polskich
regionów, zmniejszone bezrobocie, a także zwiększe-
nie konkurencyjności naszej gospodarki.
Jeśli przedsiębiorca zdecyduje się na zainwesto-
wanie w jednej z SSE, dochody, które uzyska z dzia-
łalności gospodarczej prowadzonej na jej terenie,
będą zwolnione od podatku dochodowego (CIT – od
osób prawnych lub PIT – od osób fizycznych, w zależ-
ności od formy prawnej prowadzenia działalności go-
spodarczej).
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie prosimy o
udzielenie nam następujących szczegółowych infor-
macji:
1. Ile obecnie w Polsce funkcjonuje SSE?
2. Jakie regiony kraju one obejmują?
3. Ile SSE powstało w okresie rządów koalicji PO–
–PSL i jakie działania są podejmowane w celu pro-
mocji i wspierania ich funkcjonowania?
4. Jakie jest zainteresowanie zagranicznych inwe-
storów obecnie funkcjonującymi SSE, a na ile oni
wnoszą do właściwych władz o stworzenie całkowicie
nowych SSE, które odpowiadałyby ich strategii?
5. Jakie gałęzie przemysłowe lub przedsiębiorczo-
ści powstały lub rozwinęły się w SSE?
6. Na ile dzięki funkcjonowaniu SSE spadło bez-
robocie na terenach je obejmujących i terenach z nimi
sąsiadujących?

7. W jakiej wielkości pomoc została przyznana
przedsiębiorcom w SSE w latach 2007, 2008, 2009 w
postaci:
— zwolnienia podatkowego (CIT lub PIT),
— przyznania działki w pełni przygotowanej pod
inwestycje po konkurencyjnej cenie,
— przyznania darmowej pomocy przy załatwia-
niu formalności związanych z inwestycją,
— zwolnienia od podatku od nieruchomości (na
terenie niektórych gmin)?
8. Jak wskazane w pkt 7 preferencje, m.in. podat-
kowe, mają się do prawodawstwa UE dotyczącego
zasad przyznawania pomocy publicznej?
Z poważaniem
Poseł Maks Kraczkowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10139)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie likwidacji miejsc pracy w firmie
Hochtief Facility Management Polska
sp. z o.o. w Praszce, w woj. opolskim
Na podstawie art. 192 ust 3 regulaminu Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej (MP z 2002 r. Nr 23, poz.
398, z 2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz.
182, z 2005 r. Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66,
poz. 912, Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194
oraz z 2007 r. Nr 23, poz. 253), kieruję do Pana Mi-
nistra interpelację w sprawie likwidacji miejsc pracy
w firmie Hochtief Facility Management Polska sp. z
o.o. znajdującej się w Praszce w woj. opolskim.
Uzasadnienie. Firma Tedrive Poland sp. z o.o. wy-
powiedziała umowę o świadczenie usług w zakresie
kompleksowego zarządzania majątkiem ze skutkiem
do 31 sierpnia 2009 r., czego wynikiem jest likwidacja
wszystkich miejsc pracy w Praszce tj. 65 na 72 za-
trudnionych pracowników.
W związku z powyższym ww. spółka wypowie-
działa umowy o pracę wszystkim pracownikom za-
trudnionym w Praszce w trybie ustawy z dnia 13
marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywa-
nia z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie-
dotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90 poz. 844, z
późn. zm.) zwanej dalej ustawą o szczególnych zasa-
dach, za wyjątkiem pracowników podlegających
ochronie szczególnej.
Uwzględniając powyższe okoliczności, mam pyta-
nia:
47
1. Na jakich zasadach i warunkach funkcjonowa-
ła firma Tedrive Poland sp. z o.o. i czy spełniła wy-
mogi?
2. Czy w aktualnych warunkach istnieją realne
możliwości ponownego zatrudnienia zwalnianych
pracowników z firmy Hochtief w macierzystej firmie
Tedrive Poland sp. z o.o. na oddzielnych nowych wa-
runkach?
3. Czy minister przy uwzględnieniu narzędzi mi-
nisterstwa ma rozwiązania osłonowe dla tego typu
przypadków zwalnianych pracowników?
Z poważaniem
Poseł Jan Religa
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10140)
do ministra gospodarki
w sprawie sposobu rozwijania polskiego
hutnictwa znajdującego się obecnie
na krawędzi bankructwa, na przykładzie
Zakładów Koksowniczych Zdzieszowice
sp. z o.o. wchodzących w skład
ArcelorMittal Poland SA
Na podstawie art. 192 ust 3 Regulaminu Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej (MP z 2002 r. Nr 23 poz.
398, z 2003 r. Nr 23 poz. 337, z 2004 r. Nr 12 poz. 182,
z 2005 r. Nr 16 poz. 263, Nr 42 poz. 556, Nr 66 poz.
912, Nr 76 poz. 1062, z 2006 r. Nr 15 poz. 194 oraz z
2007 r. Nr 23, poz. 253) kieruję do Pana Ministra
interpelację w sprawie sposobu rozwijania polskiego
hutnictwa znajdującego się obecnie na krawędzi ban-
kructwa na przykładzie Zakładów Koksowniczych
Zdzieszowice sp. z o.o. wchodzących w skład Arcelor-
Mittal Poland SA.
Uzasadnienie. Cztery największe polskie huty
oraz jedna z największych w Europie koksownia w
Zdzieszowicach zostały w ostatnich latach znacząco
zmodernizowane. Koszt tego procesu wyniósł ponad
3 mld zł.
Dzięki tej modernizacji huty polskie i ww. koksow-
nia są nowoczesnymi zakładami zdolnymi do produk-
cji stali i koksu, mogącymi konkurować z najlepszy-
mi hutami w Europie, a może i w świecie.
W związku z zaskakującą i szkodliwą dla polskie-
go hutnictwa decyzją rządu dotyczącą podpisanej
umowy pomiędzy RP i Rosją w sprawie importu sta-
li z Rosji w wielkości co najmniej ok. 3 mln t stali z
Rosji powyższe huty nie znajdują zleceń i praktycznie
są skazane na upadek i likwidację polskiego hutnic-
twa, poszerzając w ten sposób stopę bezrobocia i
kreując katastrofalną sytuację materialną pracow-
ników dotychczas tam zatrudnionych i dramatyczną
48
sytuację ich rodzin. Uwzględniając powyższe okolicz-
ności, mam podstawowe pytania:
1. Czy rząd przewiduje renegocjację umowy za-
wartej z Rosją na nowych korzystnych dla polskiej
gospodarki warunkach? Tego wymaga bowiem do-
brze pojęty interes społeczny i narodowy.
2. Jeżeli obecny rząd nie przewiduje renegocjacji
zawartej umowy z Rosją na odbiór stali, to jakie inne
rozwiązania przewiduje zastosować rząd obecnie i w
najbliższej przyszłości, aby zapobiec kolejnej klęsce
upadłości polskiego hutnictwa?
Z poważaniem
Poseł Jan Religa
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10141)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie negatywnych decyzji dotyczących
odrolnienia gruntów, na przykładzie gminy
Wieliczka
Na podstawie art. 195 ust. 1 regulaminu Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz.
398, z późn. zm.) kierujemy do Pana Donalda Tuska,
prezesa Rady Ministrów, interpelację poselską w
sprawie wydawanych negatywnych decyzji dotyczą-
cych „odrolnienia” gruntów, na przykładzie decyzji
wydanej przez podległego Panu ministra w odniesie-
niu do inicjatywy gminy Wieliczka położonej w woj.
małopolskim.
Bezpośrednie sąsiedztwo Krakowa sprawia, iż
Wieliczka jest atrakcyjna nie tylko dla jej mieszkań-
ców, ale także dla krakowian pragnących posiadać
własny dom poza miastem. W związku z wysokimi
kosztami mieszkań w stolicy Małopolski oraz dogod-
nym dojazdem w ciągu ostatnich lat przybyło tam po-
nad 1800 mieszkańców. Wychodząc naprzeciw oczeki-
waniom mieszkańców, władze gminy przygotowały
nowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie
z którym pod zabudowę przeznaczono 1300 ha ziemi.
Należy podkreślić, że część tych gruntów pochodzi z
obszarów rekultywowanych, a wcześniej wykorzysty-
wanych na działalność przemysłową. Poparcie dla
przedmiotowych założeń planu wyraził marszałek wo-
jewództwa, Małopolska Izba Rolnicza oraz przede
wszystkim sami mieszkańcy gminy.
Wątpliwość budzi zatem fakt, iż minister środo-
wiska nie wyraził zgody na przekwalifikowanie wie-
lickich gruntów pod zabudowę. Swoją decyzję argu-
mentował ochroną wysokiej klasy gruntów rolni-
czych. Natomiast w Wieliczce na 11 tys. gospodarstw
domowych tylko 45 posiada areał, na którym opła-
calna jest uprawa. Rolnictwo w gminie po prostu nie
istnieje, a większość jej mieszkańców pracuje w mie-
ście. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić,
że jest to decyzja krzywdząca i budząca nasze poważ-
ne wątpliwości co do jej słuszności. Jesteśmy przeko-
nani, że rozwój budownictwa, zwłaszcza mieszkanio-
wego, w czasie kryzysu jest ściśle związany z tworze-
niem korzystnych warunków oraz usuwaniem wszel-
kich barier inwestycyjnych. Wiele z tych przeszkód
to często niczym nieuzasadnione, niezrozumiałe, a
bywa, że i asekuranckie urzędnicze decyzje podejmo-
wane na poziomie ministerialnym, z dużym opóźnie-
niem, które na nieszczęście nam wszystkich ograni-
czają swobodę inwestowania. Publicznie deklarowa-
ne od kilkunastu miesięcy przez Pana Premiera pla-
ny działań rządu mających w sposób zasadniczy
uprościć proces inwestycyjny to na dzień dzisiejszy
niestety obietnice bez pokrycia. Podlegli Panu mini-
sterialni urzędnicy swoimi decyzjami utwierdzają
nas w przekonaniu, że nadzieje polskiego społeczeń-
stwa związane ze zintensyfikowaniem budownictwa
wszystkich kategorii nie będą realizowane. Dotyczy
to szczególnie budownictwa mieszkaniowego rozbija-
jącego się dziś o mur rządowej obojętności i braku
realizacji złożonych przez Pana obietnic. Jesteśmy
przekonani, że dalszy brak z Pana strony reakcji i
stanowczych działań w tym zakresie spowoduje, że
prawne i „urzędnicze” bariery inwestycyjne jeszcze
przez długi czas będą hamowały i ograniczały proces
rozwoju budownictwa w Polsce, w szczególności bu-
downictwa mieszkaniowego.
W związku z powyższym oczekujemy od Pana
Premiera odpowiedzi na następujące pytania:
— Jakie przesłanki mają wpływ na tak częste od-
mowne stanowisko wobec wniosków samorządów
dotyczących tzw. odrolnienia, a mających na celu
zwiększenie obszaru zabudowy w gminach?
— Jakie były powody wydania decyzji odmownej
w opisanym przez nas przypadku wniosku gminy
Wieliczka?
— Czy i jakie działania podejmie Pan, aby opisany
przez nas skandaliczny stan rzeczy zmienić – tak w
wymiarze ogólnopolskim jak i jednostkowym?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Adamczyk
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10142)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmniejszenia nakładów
finansowych na staże zawodowe
Szanowna Pani Minister! Młodzi ludzie wchodzą-
cy dopiero na rynek pracy dobrze wiedzą, że w obec-

nej sytuacji należy oprócz wykształcenia jak najlepiej
przygotować się do podjęcia wymarzonego zajęcia. W
tym celu zgłaszają się do urzędów pracy z chęcią pod-
jęcia stażu w odpowiadającej im branży. Niestety
urzędy na ten cel nie mają wystarczających środków.
Według danych Głównego Urzędu Statystycznego
bezrobocie w Polsce przekroczyło pod koniec marca
tego roku 11%, a w Małopolsce osiągnęło rekordowe
9,1%. Sytuacja na rynku spowodowała ogromny
wzrost zainteresowania płatnymi stażami. Jak dono-
szą media, chętni z Grodzkiego Urzędu Pracy w Kra-
kowie odsyłani są z kwitkiem już od końca lutego.
Oznaki nadchodzącego kryzysu światowego, które
odczuwalne były już w III i IV kwartale ub.r., pozwa-
lały prognozować, iż w Polsce będzie on miał wpływ
przede wszystkim w najbliższym czasie na wzrost bez-
robocia. Tym bardziej niezrozumiałe są informacje o
zmniejszeniu o 1/4 w stosunku do 2008 r. ministerial-
nych pieniędzy przeznaczonych na ten cel.
Możliwość uzyskania doświadczenia przez młodą
osobę pozwala nie tylko lepiej przygotować się do
przyszłego zawodu, ale także zaraz po uzyskaniu za-
trudnienia wydajniej wykonywać swoje obowiązki.
Pracodawcy pozwala natomiast uniknąć dodatko-
wych nakładów przeznaczonych na przyuczanie no-
wego pracownika oraz osiągać większe zyski, z prze-
łożeniem na większe wpływy do budżetu państwa.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister Pracy i Polityki Społecznej z pytaniami:
1. Czym spowodowany był spadek nakładów fi-
nansowych na staże o 25% w porównaniu z rokiem
2008?
2. Czy jest możliwość przekazania dodatkowych
funduszy na przedmiotowy cel?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10143)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie planowanych zmian w ustawie
Prawo o szkolnictwie wyższym
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z doniesienia-
mi prasowymi przygotowywany przez Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego projekt nowelizacji
ustawy o szkolnictwie wyższym ma ograniczyć moż-
liwość nieodpłatnego studiowania na więcej niż jed-
nym kierunku. Jedynie 10% studentów posiadają-
cych najwyższą średnią będzie zwolnionych z opłat.
Nie jest tajemnicą, iż w dużej mierze z darmowych
miejsc na polskich uczelniach korzystają osoby, które
w rzeczywistości są w stanie opłacać czesne, nato-
49
miast studenci pochodzący z mniej zamożnych ro-
dzin, z uwagi na wysoki koszt utrzymania, zmuszeni
są do podejmowania pracy i studiowania w trybie nie-
stacjonarnym.
Z praktyki wynika więc, że wybór trybu studiów
nie zależy tylko od wyników w nauce czy też osobi-
stych ambicji, lecz również od sytuacji materialnej
młodych ludzi. Inwestycja w edukację jest natomiast
jedyną pewną inwestycją, zawsze przynoszącą wy-
mierne korzyści.
W związku z powyższym zwracamy się do Pani Mi-
nister Nauki i Szkolnictwa Wyższego z pytaniami:
1. Czy podczas prac nad nowelizacją konsultowa-
no proponowane zmiany ze środowiskiem akademic-
kim i samorządami studenckimi?
2. Czy planowana jest reforma systemów stypen-
dialnych?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10144)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy drogi S1 z Bielska-Białej
do Mysłowic
W przedstawionych przez Generalną Dyrekcję
Dróg Krajowych i Autostrad planach można zauwa-
żyć, że teren Podbeskidzia jest po raz kolejny odsu-
wany na boczny tor przy inwestycjach infrastruktu-
ralnych.
Budowa planowanej drogi S1 z Bielska-Białej do
Mysłowic, mającej odciążyć notorycznie niedrożną
drogę krajową nr 1 (Bielsko-Biała – Katowice) i za-
pewnić szybki dojazd z Podbeskidzia na Śląsk (także
do Oświęcimia, Brzeszcza itd.) miała się zakończyć
w 2012/2013 r. Tymczasem termin rozpoczęcia inwe-
stycji na S1 przesunięto na 2012 r. a budowa ma się
zakończyć dopiero kilka lat później.
Można zauważyć, że jest to jedyna inwestycja w
Polsce, w przypadku której całość realizacji odsunię-
to w czasie. Trudno to zrozumieć w świetle faktu, że
problemy z lokalizacją tej drogi w Oświęcimiu (zale-
cenia UNESCO względem przebiegu przy obozie za-
głady) zostały rozwiązane już jakiś czas temu.
Opóźnienie budowy tej niezwykle potrzebnej re-
gionowi drogi będzie skutkowało spowolnieniem jego
rozwoju. Mieszkańcy – zamiast dojeżdżać do pracy
– będą zmuszeni (przy braku szybkich połączeń ko-
lejowych i coraz dłuższym czasem dojazdu samocho-
dem) zmieniać miejsce zamieszkania lub rezygnować
z pracy. Nie tylko z tego powodu region wiele traci
– z pewnością nie dojdzie do wielu inwestycji przemy-
50
słowych i usługowych, które mogłyby powstać po
udrożnieniu komunikacji tych terenów.
Pszczyna nadal zostanie jednym z najbardziej za-
korkowanych miast w południowej Polsce, a miesz-
kańcy nie będą mogli swobodnie przemieszczać się
do Bielska-Białej i Katowic z powodu korków.
Budowa drogi S1 to już druga niezwykle ważna
dla regionu inwestycja drogowa, której szanse na re-
alizację robią się iluzoryczne. W ostatnich tygodniach
okazało się, iż planowana tzw. Beskidzka Droga In-
tegracyjna, o parametrach drogi ekspresowej, mają-
ca łączyć Bielsko-Białą z Kętami, Andrychowem,
Wadowicami i Krakowem – nie powstanie w najbliż-
szym czasie.
Uprzejmie pytam: Czy w związku z powyższym
Ministerstwo Infrastruktury podejmie kroki zmie-
rzające do rozbudowania infrastruktury drogowej na
Podbeskidziu, a jeżeli tak, to jakie i kiedy?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10145)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wad regulacji prawnych ustawy
o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy, dotyczących
zasad egzekwowania roszczeń z Funduszu
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,
tj. określenia przesłanek niewypłacalności
po stronie pracodawcy
Pani Minister! Interpelacja niniejsza dotyczy
istotnego problemu pracowników, wobec których pra-
codawcy będący przedsiębiorcami w rozumieniu art.
2 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy z dnia 13 lipca 2006 r.
(Dz. U. Nr 158, poz. 1121) nie wypłacają zaległych
wynagrodzeń za pracę ani odpraw z tytułu rozwią-
zania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pra-
cownika.
W obecnej sytuacji gospodarczej w kraju coraz
bardziej powszechne jest zjawisko naruszania pod-
stawowych obowiązków pracodawców, tj. nietermi-
nowej wypłaty wynagrodzenia pracownika za pracę
bądź zaniechania wypłaty wynagrodzeń pracowni-
czych.
Pracodawcy coraz częściej zalegają z wypłatą wy-
nagrodzeń pracowniczych, nawet za okres kilku mie-
sięcy. Doprowadza to do wypowiedzenia umów o pra-
cę przez pracowników w trybie art. 55¹ Kodeksu pra-
cy i wstąpienia przeciwko pracodawcy na drogę po-
stępowania sądowego, wystąpienia o zapłatę zale-
głych roszczeń.
Pracownicy posiadający prawomocne wyroki za-
opatrzone w klauzule wykonalności, zasądzające od
pracodawcy należności tytułem zaległego wynagro-
dzenie za pracę i tytułem odprawy pieniężnej z powo-
du rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedoty-
czących pracownika często nie są w stanie wyegze-
kwować tych należności na drodze postępowania
egzekucyjnego, z uwagi na umorzenie egzekucji na
podstawie art. 824 §1 pkt 3 Kodeksu postępowania
cywilnego, gdy jest oczywiste, iż z egzekucji nie uzy-
ska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.
Pracownicy w wyżej opisanej sytuacji są pozba-
wieni możliwości odzyskania roszczeń tytułem zale-
głego wynagrodzenia za pracę i odpraw pieniężnych,
a przepisy ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych
w razie niewypłacalności pracodawcy z dnia 13 lipca
2006 r. (Dz. U. Nr 158, poz. 1121) nie zapewniają w
takiej sytuacji możliwości odzyskania należności
przez pracowników.
Przepisy ustawy o ochronie roszczeń pracowni-
czych w razie niewypłacalności pracodawcy z dnia 13
lipca 2006 r. (Dz. U. Nr 158, poz. 1121) stosuje się w
przypadku niewypłacalności pracodawcy.
Zgodnie z treścią art. 3 ust 1 ww. ustawy niewy-
płacalność pracodawcy zachodzi, gdy sąd upadłościo-
wy na podstawie przepisów Prawa upadłościowego i
naprawczego wyda postanowienie o:
1) ogłoszeniu upadłości pracodawcy obejmującej
likwidację majątku dłużnika;
2) ogłoszeniu upadłości pracodawcy z możliwością
zawarcia układu;
3) zmianie postanowienia o ogłoszeniu upadłości
z możliwością zawarcia układu na postanowienie o
ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku
dłużnika;
4) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości pra-
codawcy, jeżeli jego majątek nie wystarcza na zaspo-
kojenie kosztów postępowania;
5) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w
razie stwierdzenia, że majątek dłużnika jest obciążo-
ny hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, za-
stawem skarbowym lub hipoteką morską w takim
stopniu, że pozostały jego majątek nie wystarcza na
zaspokojenie kosztów postępowania.
Złożenie wniosku o wszczęcie postępowania upa-
dłościowego i wydanie przez sąd upadłościowy sto-
sownego postanowienia jest podstawową przesłanką
wypłaty roszczeń z Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych
Stoję na stanowisku, iż jest to regulacja niepra-
widłowa, albowiem odnosi się jedynie do pojęcia nie-
wypłacalności określonego w ustawie prawo upadło-
ściowe i naprawcze z dnia 28 lutego 2003 r., a pomija
okoliczność, iż brak możliwości skutecznego prowa-
dzenia egzekucji komorniczej przesądza de facto o
stanie niewypłacalności pracodawcy dłużnika, która
wynika bezpośrednio z postanowienia komornika
aądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego,

na podstawie art. 824 § pkt 3 Kodeksu postępowania
cywilnego.
Treść takiego postanowienia jednoznacznie wska-
zuje, iż brak jest przedmiotów majątkowych zobowią-
zanego, w odniesieniu do których można skutecznie
prowadzić egzekucję.
Dlatego dla pełnej ochrony roszczeń pracowni-
czych należałoby rozważyć możliwość poszerzenia
pojęcia niewypłacalności pracodawcy w rozumieniu
ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy z dnia 13 lipca 2006 r.
(Dz. U. Nr 158 poz. 1121) o przesłankę wydania po-
stanowienia przez komornika sądowego w przed-
miocie umorzenia postępowania egzekucyjnego wo-
bec dłużnika pracodawcy na podstawie art. 824 § 1
pkt 3 K.p.c.
Mając na uwadze powyższe, proszę o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy uzależnienie wypłaty roszczeń pracowni-
czych przewidzianych w ustawie o ochronie roszczeń
pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
z dnia 13 lipca 2006 r (Dz. U. Nr 158, poz. 1121) od
wystąpienia przesłanki niewypłacalności pracodaw-
cy w rozumieniu przepisów ustawy Prawo upadło-
ściowe i naprawcze z dnia 28 lutego 2003 r. nie sta-
nowi naruszenia praw pracowników, którzy nie od-
zyskali zaległych należności z uwagi na umorzenie
postępowania egzekucyjnego z powodu braku mająt-
ku dłużnika pracodawcy?
2. Jakie stanowisko w tej sprawie zajmuje Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej?
3. Czy jest przewidywana zmiana ustawy o ochro-
nie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności
pracodawcy z dnia 13 lipca 2006 r. (Dz. U. Nr 158
poz. 1121) rozszerzająca zakres pojęcia niewypłacal-
ności pracodawcy?
4. W jaki sposób i w jakim terminie Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej zamierza rozwiązać
przedstawiony przeze mnie problem?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10146)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie interpretacji przepisów o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
Szanowna Pani Minister! Ustawa z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy pozwoliła w ostatnich 5 latach tysiącom
osób bezrobotnych podjąć zatrudnienie i podnieść
swoje kwalifikacje zawodowe. Jednak przepisy tej
51
ustawy wydają się różnie interpretowane przez każ-
dą instytucję rynku pracy.
Przykładem niech będzie art. 45 wyżej wymienio-
nej ustawy. Pkt 1 mówi: „Starosta może dokonywać
z Funduszu Pracy przez okres do 12 miesięcy zwrotu
kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania i powrotu
do miejsca zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej,
odbywania u pracodawcy stażu, przygotowania za-
wodowego w miejscu pracy, szkolenia lub odbywania
zajęć z zakresu poradnictwa zawodowego osobie, któ-
ra spełnia łącznie następujące warunki (...)”. Nato-
miast pkt 4 mówi: „Starosta może zwrócić bezrobot-
nemu koszt przejazdu do pracodawcy i powrotu do
miejsca zamieszkania w przypadku skierowania go
do pracodawcy, który zgłosił ofertę pracy, jeżeli sie-
dziba tego pracodawcy znajduje się poza miejscem
zamieszkania bezrobotnego”.
Różnorodność interpretacji powyższych przepi-
sów przez powiatowe urzędy pracy polega na zwra-
caniu przez niektóre urzędy kosztów przejazdu wy-
łącznie za dni powszednie, podczas których bezrobot-
ny dojeżdżał na staż, zamiast kosztów całego biletu
okresowego. Inne PUP zwracają znów całość kosztów
(tzn. koszt biletu okresowego). Pojawia się również
kolejny problem związany ze zwrotem kosztów prze-
jazdów osób odbywających u pracodawcy staż, przy-
gotowanie zawodowe, szkolenie, gdy siedziba praco-
dawcy znajduje się w tej samej gminie co miejsce za-
mieszkania bezrobotnego. W miastach często jest to
duży problem, ponieważ miejsce zamieszkania osoby
bezrobotnej może być znacznie oddalone od miejsca
pracy i wówczas koszty dojazdu do miejsca pracy
musi ponosić bezrobotny, co stanowi znaczną część
otrzymywanego stypendium.
W związku z powyższym chciałbym uzyskać od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo ma świadomość różnej inter-
pretacji przepisów przez powiatowe urzędy pracy?
2. Czy ministerstwo planuje dookreślenie szcze-
gółów dotyczących zwrotu kosztów przejazdu dla
osób bezrobotnych, które podjęły zatrudnienie lub
staż?
3. Jaka interpretacja powyższych przepisów jest
według ministerstwa właściwa?
4. Czy ministerstwo planuje dokonanie zmian w
ustawie dotyczących zwracania kosztów przejazdu
osób bezrobotnych, których miejsce zamieszkania
znajduje się w tej samej gminie co miejsce zatrudnie-
nia?
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
52
Interpelacja
(nr 10147)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zmian w Kodeksie postępowania
karnego
Szanowny Panie Ministrze! Niemalże każdego
dnia dowiadujemy się o nieprawidłowościach w funk-
cjonowaniu polskiego wymiaru sprawiedliwości. Po-
twierdzają to obywatele często zgłaszający się do biur
poselskich, przedstawiając dokumenty i opowiadając
o niesprawiedliwościach, jakie ich dotknęły.
Osoby uczestniczące w postępowaniach przed są-
dem dość często zgłaszają nadużycia i nieprawidło-
wości w prowadzonych podczas rozpraw protokołach,
sugerując, iż mogło dochodzić do ich późniejszej zmia-
ny polegającej na wykreślaniu lub zamianie pewnych
fragmentów tekstu.
Art. 147 § 1 Kodeksu postępowania karnego
mówi, iż: „Przebieg czynności protokołowanych może
być utrwalony ponadto za pomocą urządzenia reje-
strującego obraz lub dźwięk, o czym należy przed
uruchomieniem urządzenia uprzedzić osoby uczest-
niczące w czynności.” oraz w § 2: „Jeżeli względy
techniczne nie stoją na przeszkodzie:
1) przesłuchanie świadka lub biegłego utrwala się
za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk, gdy:
a) zachodzi niebezpieczeństwo, że przesłuchanie
tej osoby nie będzie możliwe w dalszym postępowa-
niu,
b) przesłuchanie następuje w trybie określonym
w art. 396,
2) przesłuchanie pokrzywdzonego, o którym
mowa w art. 185a, oraz świadka, o którym mowa w
art. 185b, utrwala się za pomocą urządzenia rejestru-
jącego obraz i dźwięk”.
Możliwość rejestrowania dźwięku dopuszczona
jest jeszcze w art. 358 mówiącym, iż: „Jeżeli nie prze-
mawia przeciw temu wzgląd na prawidłowość postę-
powania, sąd na wniosek strony wyraża zgodę na
utrwalenie przez nią przebiegu rozprawy za pomocą
urządzenia rejestrującego dźwięk”.
Brak przepisów, które obligowałyby sądy do reje-
strowania dźwięku i/lub obrazu, a zarazem pozosta-
wienie tej decyzji w gestii sądu może prowadzić do
wybiórczego, często niesłusznego podejmowania de-
cyzji w tej sprawie.
Powstałe nagrania winny być archiwizowane do
czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy, łącznie z
kasacją. Zaletą wprowadzenia takich zmian z pew-
nością byłoby zdyscyplinowanie wszystkich uczest-
ników postępowania: zarówno podejrzanego, świad-
ka, jak również sędziego, prokuratora czy adwokata,
a także umożliwienie obiektywnej kontroli pracy są-
dów i prokuratur.
W związku z powyższym chciałbym uzyskać od
Pana Ministra odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy obecne zapisy prawne dotyczące rejestracji
przebiegu procesu zapewniają realizowanie w nale-
żyty sposób zasad przejrzystości prowadzonego po-
stępowania?
2. Czy przewidziane jest wprowadzenie przepisów,
które nakazywałby obligatoryjnie rejestrować obraz/
dźwięk przebiegu procesu sądowego?
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10148)
do ministra gospodarki
w sprawie strategii promocji gospodarczej
Polski
Szanowny Panie Ministrze! W Ministerstwie Go-
spodarki trwają prace nad strategią umiędzynarodo-
wienia gospodarki polskiej, która ma określać kie-
runki działań mających promować polski eksport.
Problemem jest jednak brak określonych terminów
zakończenia poszczególnych etapów prac nad strate-
gią, co sprawia, że przedsiębiorcy muszą dłużej cze-
kać na promocyjne wsparcie rządu. Przedsiębiorców
niepokoi również fakt wstrzymania prac nad powo-
łaniem Polskiej Agencji Promocji Gospodarczej.
Wobec powyższego wnosimy o udzielenie odpowie-
dzi i wyjaśnień na następujące pytania:
1. Kiedy Ministerstwo Gospodarki ma zamiar
zakończyć prace nad strategią promocji gospodarki
polskiej?
2. Dlaczego Ministerstwo Gospodarki wycofuje się
z pomysłu utworzenia Polskiej Agencji Promocji Go-
spodarczej?
Z poważaniem
Posłowie Marek Zieliński
i Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10149)
do ministra finansów
w sprawie dobrych praktyk w przyszłości
w zakresie walutowych transakcji pochodnych
Szanowny Panie Ministrze! Na stronach Komisji
Nadzoru Finansowego zamieszczono dokument pt.
„Stanowisko UKNF w sprawie dobrych praktyk w

zakresie walutowych transakcji pochodnych – pod-
stawowe zagadnienia opracowane na podstawie
wniosków z analizy nadzorczej”. W treści wyżej wy-
mienionego dokumentu urząd nadzorujący banki
wskazuje na konieczność poprawy w obszarach dzia-
łań dotyczących oferowania, monitorowania oraz za-
mykania zawartych transakcji pochodnych w przy-
szłości.
Przedsiębiorcy czują się poszkodowani przez ban-
ki w związku z oferowaniem transakcji opcyjnch/
CIRS i chcą dochodzić swoich roszczeń w sądzie. W
związku z tym oczekują podjęcia działań, które
m.in.:
— odbiorą bankom (przedsiębiorstwom) możli-
wość wydawania wyroków we własnej sprawie (BTE)
– wniosek ten nie dotyczy kredytów,
— umożliwią szybkie i skuteczne rozwiązywanie
sporów między przedsiębiorstwami a bankami pod-
czas negocjacji lub na drodze sądowej,
— umożliwią firmom zmuszonym do podpisania
tzw. umowy ugody do odstąpienia od transakcji za-
wartych z naruszeniem prawa,
— uchronią tysiące firm przed upadłością.
Wobec powyższego wnosimy o udzielenie odpowie-
dzi i wyjaśnień na następujące pytanie: Czy Mini-
sterstwo Finansów będzie proponowało regulacje
ustawodawcze zmierzające do zmiany w obszarach
prawa dotyczących oferowania, monitorowania oraz
zamykania zawartych transakcji pochodnych?
Z poważaniem
Posłowie Marek Zieliński
i Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10150)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości kontraktowania usług
zdrowotnych przez domy pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Według obecnie obo-
wiązującego ustawodawstwa domy pomocy społecz-
nej nie mogą kontraktować usług medycznych z Na-
rodowego Funduszu Zdrowia. Oczywiście świadcze-
nia zdrowotne w części są zapewniane, ale jakość i
forma nie gwarantują właściwej opieki medycznej.
Pacjenci potrzebują opieki specjalistycznej przez całą
dobę. Mieszkańcy domów pomocy społecznej pragną
również stabilizacji i domagają się, aby usługi świad-
czone były przez osoby im znane i niezmieniające się
za często.
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytanie: Czy Ministerstwo Zdrowia
53
w celu zapewnienia właściwej opieki zdrowotnej pa-
cjentom domów pomocy społecznej zamierza wpro-
wadzić zmiany umożliwiające kontraktowanie usług
zdrowotnych przez domy pomocy społecznej?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10151)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy nowego odcinka linii
kolejowej Wrocław-Żerniki – nowy port
lotniczy
Szanowny Panie Ministrze! Wrocław jako jedno z
4 polskich miast, które będą gospodarzami Euro
2012, musi być przygotowany na przyjęcie rekordowo
dużej liczby przyjezdnych. W czasie mistrzostw Eu-
ropy ze względu na znaczne odległości pomiędzy mia-
stami gospodarzami znaczącą rolę będzie odgrywał
transport lotniczy. O ile budowa nowego terminala
portu lotniczego Wrocław-Strachowice ruszy jeszcze
w tym roku, co znacznie zwiększy przepustowość lot-
niska, wciąż nie jest rozstrzygnięta kwestia skomu-
nikowania lotniska ze stadionem.
Dobrym rozwiązaniem byłaby budowa nowego po-
łączenia kolejowego z portu lotniczego do stacji Wro-
cław-Żerniki. Odcinek liczyłby ok. 3,7 km, i jego prze-
widywany koszt to ok. 46 mln zł. Kolej jest środkiem
transportu o bardzo dużej przepustowości. Budowa
takiej linii znacznie usprawniłaby dojazd z lotniska na
stadion, przy którym będzie się też znajdować stacja
kolejowa. W przyszłości także dojazd do lotniska stał-
by się istotnym elementem wrocławskiej kolei aglome-
racyjnej integrującej w jeden system komunikacyjny
Wrocław wraz z okolicznymi miejscowościami, bardzo
silnie z tym miastem powiązanymi gospodarczo.
W chwili obecnej jest już opracowane wstępne stu-
dium lokalizacyjne oraz projekt porozumienia doty-
czącego współpracy pomiędzy PKP PLK SA, gminą
Wrocław i zarządem nowego portu lotniczego, jednak
propozycja budowy nowego odcinka torów nie została
zaakceptowana przez zarząd PKP PLK. Projekt ten
bardzo usprawni komunikację w czasie Euro 2012, a
także stanie się w przyszłości ważnym elementem sys-
temu komunikacyjnego aglomeracji wrocławskiej.
W związku z tym wnioskuję do Pana Ministra, by
budowa tej linii została uwzględniona w planach in-
westycyjnych PKP PLK i by spółka podjęła współpra-
cę z gminą Wrocław oraz Zarządem Portu Lotniczego
Wrocław w celu jak najszybszego rozpoczęcia inwesty-
cji i ukończenia przed organizacją Euro 2012. Proszę
także o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy budowa
54
nowej linii do lotniska zostanie uwzględniona w pla-
nach inwestycyjnych PKP PLK przed Euro 2012?
Z poważaniem
Poseł Michał Jaros
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10152)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ustawowego uregulowania
wynagrodzenia za pracę sołtysów
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra w sprawie ustawowego uregulowania sytu-
acji sołtysów, a w szczególności kwestii przysługują-
cych im wynagrodzeń. Ma to znaczenie z punktu
widzenia usprawnienia funkcjonowania samorządu
terytorialnego, co pozwoliłoby na skuteczne decydo-
wanie przez wspólnoty lokalne o swoich sprawach.
Sołtys jest organem władzy wykonawczej sołec-
twa – jednostki pomocniczej gminy wiejskiej – nato-
miast organem uchwałodawczym w sołectwie jest
zebranie wiejskie. Działalność sołtysa wspomaga
rada sołecka. Kontrolę nad działalnością sołtysa w
zakresie bieżącego wykonywania zadań statutowych
oraz tych wynikających z ustawy (ustawa z dnia 8
marca 1990 r. o samorządzie gminnym) sprawuje
rada gminy. W Polsce jest 40 250 sołtysów. Do pod-
stawowych obowiązków sołtysa należy w szczególno-
ści: zwoływanie zebrań wiejskich czy posiedzeń rady
sołeckiej, działanie stosownie do wskazań zebrania
wiejskiego, rady gminy i wójta, następnie wpływanie
na wykorzystanie aktywności mieszkańców służącej
poprawie gospodarki i warunków życia w sołec-
twie, ponadto uczestniczenie w naradach sołtysów
zwoływanych okresowo przez wójta czy pobieranie
podatków i opłat lokalnych, jak też dostarczanie
mieszkańcom urzędowej korespondencji. Sołtys pełni
też funkcję reprezentacyjną mieszkańców sołectwa
na zewnątrz.
Głównym zadaniem sołectwa jest dbanie o zbio-
rowe potrzeby wspólnoty jego mieszkańców. Do kom-
petencji zebrania wiejskiego należą wszystkie sprawy
istotne dla mieszkańców, w szczególności chodzi o
uchwalenie do końca września każdego roku wnio-
sków, które mają być rozpatrzone przez radę gminy
i ewentualnie uwzględnione w budżecie gminy na na-
stępny rok. Zebranie podejmuje również uchwały w
sprawie dysponowania mieniem sołectwa oraz wyda-
je opinię w takich sprawach, jak: plany miejscowego
zagospodarowania, lokalizacje inwestycji czy też
zmiany przeznaczenia obiektów oświaty, służby zdro-
wia, kultury, sportu czy rekreacji, znajdujących się
na terenie sołectwa. Sołtysi do swojej pracy nie maja
pomieszczeń służbowych, dlatego wykorzystują swo-
je domy, jak też telefony, komputery czy też nierzad-
ko swoje prywatne pieniądze. Wynagrodzeniem soł-
tysa mogą być jedynie prowizje uchwalane przez radę
gminy za zbierane podatki. Mogą oni też liczyć na
diety za udział w posiedzeniach rady gminy, choć
zwrot zależy od uznania poszczególnej rady. Zgodnie
z przepisami radni mogą przyznać sołtysowi zwrot
wspomnianych kosztów. Gdy już się na to decydują,
wynosi on 50% diety, jaką pobierają sami radni.
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na pyta-
nie: Czy ministerstwo planuje zmiany legislacyjne w
celu ustawowego uregulowania spraw związanych
z przyznaniem finansowego ekwiwalentu sołtysom
z tytułu wykonywanych przez nich obowiązków, a co
za tym idzie, objęcia ich ubezpieczeniem społecznym
z tego tytułu?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 12 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10153)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przyznania bezrobotnym środków
z Funduszu Pracy na podjęcie działalności
gospodarczej
Pani Minister! Bezrobotnym mogą być przyznane
środki na prowadzenie działalności gospodarczej z
Funduszu Pracy w wysokości nieprzekraczającej 6-
-krotności przeciętnego wynagrodzenia w oparciu o
rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z
dnia 15 stycznia 2009 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu dokonywania refundacji ze środ-
ków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub do-
posażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezro-
botnego, przyznania bezrobotnemu środków na pod-
jęcie działalności gospodarczej oraz form zabezpie-
czenia zwrotu otrzymanych środków.
Z powodu nieoczekiwanego wyczerpania się środ-
ków w krótkim czasie w Urzędzie Pracy w Lublinie
wielu bezrobotnych, w tym wielu młodych ludzi,
mimo przebytych szkoleń i spełnienia warunków zo-
stało pozbawionych tej możliwości, z którą wiązali
nadzieję, angażując swoje skromne oszczędności.
Czy Urząd Pracy w Lublinie uzyska dodatkową
kwotę z rezerwy przyznaną przez ministra pracy?
Na jaką kwotę wsparcia mogą liczyć bezrobotni
w Lublinie i kiedy to nastąpi?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 16 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10154)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie świadczeń opieki zdrowotnej
przysługujących inwalidom wojennym
Szanowny Panie Premierze! Inwalidzi wojenni są
szczególną grupą społeczną. Tworzą ją osoby, które
służąc ojczyźnie i walcząc w jej obronie, utraciły bez-
powrotnie własne zdrowie. Obowiązkiem każdego
kraju jest zarówno trwanie w nieustannym poczuciu
szacunku wobec tych właśnie obywateli, jak też roz-
toczenie nad nimi szeroko rozumianej opieki. Doty-
czy to głównie świadczeń opieki zdrowotnej, które
powinny być udzielane ww. w sposób kompleksowy i
bezpłatny.
Środowisko inwalidów wojennych wskazuje na
potrzebę przywrócenia odebranego im uprawnienia
do bezpłatnego pozyskiwania protez ortopedycznych
dla osób po amputacji kończyn. W chwili obecnej za-
kup taki jest refundowany jedynie w części. Koszty
napraw amputant obowiązany jest jednak pokrywać
we własnym zakresie.
Należy również podkreślić, że grupa inwalidów
wojennych nie należy do szczególnie licznych, tak
wiec koszty pełnej refundacji ww. sprzętu ortope-
dycznego nie będą stanowiły poważnego obciążenia
dla budżetu państwa.
Bardzo proszę Pana Premiera o odpowiedź: Czy
szczególnie zasłużona grupa społeczna, jaka są inwa-
lidzi wojenni, może liczyć na przywrócenie utraco-
nych uprawnień i ponowne przyznanie pełnej refun-
dacji zakupu protez ortopedycznych oraz zwrot kosz-
tów ich ewentualnych napraw.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 15 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10155)
do ministra finansów
w sprawie zwolnienia z podatku
dochodowego kwoty zadośćuczynienia
wypłacanej rodzinom górników KWK Wujek
zamordowanych przez ZOMO
16 grudnia 1981 r.
Na podstawie art. 192 Regulaminu Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej (MP z 2002 r. Nr 23, poz. 398,
z 2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz. 182, z
2005 r. Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66, poz.
912, Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194 oraz
55
z 2007 r. Nr 23, poz. 253) kieruję do Pana Ministra
interpelację w sprawie zwolnienia z podatku docho-
dowego kwoty zadośćuczynienia wypłacanej rodzi-
nom górników KWK Wujek zamordowanych przez
ZOMO 16 grudnia 1981 r.
Po 28 latach, które upłynęły od dramatycznych
wydarzeń na terenie KWK Wujek w Katowicach, ro-
dziny zamordowanych górników otrzymają symbo-
liczne zadośćuczynienie. Znaczącym jest fakt, iż kwo-
ta 1,8 mln zł dla 9 rodzin pochodzi z zysku Katowic-
kiego Holdingu Węglowego, a nie bezpośrednio ze
Skarbu Państwa. Zważywszy lata cierpienia wdów i
sierot, długie oczekiwanie na wyrok dla winnych
zbrodni oraz trudną sytuację poszkodowanych, za-
sadne jest, aby zwolnić kwotę odszkodowania z po-
datku dochodowego.
Dołączam się zatem do apelu Społecznego Komi-
tetu Pamięci Górników KWK Wujek w Katowicach
Poległych 16 grudnia 1981 r., który od lat zabiegał o
wypłatę odszkodowań, Trybuny Górniczej i całego
środowiska górniczego o nienaliczanie podatku od
otrzymanej kwoty.
Zwracam się do Pana Ministra z uprzejmą prośbą
o odpowiedź na następujące pytanie: Czy minister-
stwo wyrazi zgodę na zwolnienie z podatku dochodo-
wego kwoty zadośćuczynienia, która będzie wypła-
cona 9 rodzinom zabitych górników?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10156)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie trudnej sytuacji finansowej
miesięcznika „Spotkania z Zabytkami”
Na podstawie art. 192 Regulaminu Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej (MP z 2002 r. Nr 23 poz. 398,
z 2003 r. Nr 23 poz. 337, z 2004 r. Nr 12 poz. 182, z
2005 r. Nr 16 poz. 263, Nr 42 poz. 556, Nr 66 poz.
912, Nr 76 poz. 1062, z 2006 r. Nr 15 poz. 194 oraz z
2007 r. Nr 23 poz. 253, kieruję do Pana Ministra in-
terpelację w sprawie trudnej sytuacji finansowej mie-
sięcznika „Spotkania z Zabytkami”.
Z zaniepokojeniem śledzę losy popularnego mie-
sięcznika „Spotkania z Zabytkami”. Jest to jedyne w
naszym kraju czasopismo przybliżające w sposób
kompetentny, a zarazem przystępny dla szerokiej rze-
szy odbiorców treści związane z losem i ochroną pol-
skich zabytków. Pierwszy nienumerowany zeszyt
„Spotkań z Zabytkami” ukazał się w roku 1977, w
formie informatora popularnonaukowego. Przez 18
lat, od 1977 do 1995 r., miesięcznik wydawany był
56
przez Ośrodek Dokumentacji Zabytków. W roku 1995
Ministerstwo Kultury z własnej inicjatywy przeka-
zało je Towarzystwu Opieki nad Zabytkami wraz z
zobowiązaniem finansowania, któremu w sposób
oczywisty TOnZ, jako organizacja działająca na za-
sadzie non profit, nie mogła sprostać. „Spotkania z
Zabytkami” stoją na najwyższym poziomie edytor-
skim. Redakcja w sposób znaczący podwyższyła na-
kład, który dzisiaj wynosi 6 tys. egzemplarzy, wypo-
saża nieodpłatnie biblioteki szkolne w numery archi-
walne, samo pismo natomiast patronuje medialnie
najważniejszym imprezom muzealnym w Polsce. W
skład rady redakcyjnej miesięcznika wchodzą naj-
wyższe autorytety w dziedzinie muzealnictwa i hi-
storii sztuki, m. in. prof. Andrzej Rottermund, prof.
Jacek Purchla, prof. Andrzej Tomaszewski.
Dzisiaj pismo stoi na skraju zapaści finansowej
spowodowanej brakiem gwarantowanej 14 lat temu
przez Ministerstwo Kultury współpracy w finanso-
waniu gazety. Zagrożony jest cykl wydawniczy, real-
na staje się groźba zakończenia działalności periody-
ku już w sierpniu 2009 r. W trosce o zachowanie cią-
głości pisma oraz jego istnienia w dalszych latach
proszę Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego rozważa przywrócenie finansowania mie-
sięcznika „Spotkania z Zabytkami”?
2. Czy kierowane przez Pana ministerstwo opra-
cowało plan udzielenia koniecznej pomocy czasopi-
smu, w szczególności ustalenia systemu dofinanso-
wania lub usytuowania pisma u nowego wydawcy?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 12 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10157)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nowelizacji art. 56a ustawy
o pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpłynęło pismo starosty powiatu bocheńskie-
go w kwestii utrudnień w funkcjonowaniu Domu
Pomocy Społecznej w Bochni. Zgodnie z brzmieniem
znowelizowanej ustawy o pomocy społecznej nie jest
możliwe dalsze funkcjonowanie Domu Pomocy Spo-
łecznej w Bochni w obecnym kształcie, gdyż w pla-
cówce tej równolegle, choć w oddzielnych budynkach
i z oddzielnym personelem, funkcjonują oddziały dla
osób w podeszłym wieku oraz dla osób z zaburzenia-
mi psychicznymi. W takim kształcie DPS w Bochni
pracuje już od wielu lat i nie wynikają z tego tytułu
żadne nieprawidłowości. Pod rządami znowelizowa-
nej ustawy dalsze funkcjonowanie DPS-u w Bochni
w obecnej formie nie będzie możliwe. Konieczny bę-
dzie stricte administracyjny podział na dwie odręb-
ne formalnie jednostki. Nie zmieni to w niczym do-
tychczasowej formuły funkcjonowania DPS-u, jedy-
nie w sposób istotny zwiększy koszty funkcjonowa-
nia placówki.
Zgodnie z brzmieniem art. 56a rzeczonej ustawy
domy dla osób przewlekle psychicznie chorych muszą
być prowadzone oddzielnie, nie można ich łączyć z
żadnym innym typem placówek.
W podniesionej sprawie starosta bocheński zwró-
cił się do Pani Minister z prośbą o ministerialne po-
zwolenie na dalsze funkcjonowanie placówki w obec-
nej formule. Z odpowiedzi, którą otrzymał, wynika,
iż będzie to możliwe w momencie nowelizacji ustawy
o pomocy społecznej. Nowe brzmienie art. 56a pozwo-
liłoby na jednolitą interpretację przepisu odnośnie do
możliwości łączenia różnych typów domów pomocy
społecznej w ramach jednej jednostki organizacyjnej
pomocy społecznej. Takie brzmienie przepisu wpro-
wadzałoby oszczędności finansowe w zakresie finan-
sowania domów pomocy społecznej.
Wobec powyższego interpeluję: Czy trwają już
i na jakim etapie są prace nad odpowiednią noweli-
zacją przywoływanej ustawy, które wprowadzą łącze-
nie różnych typów domów pomocy społecznej w ra-
mach jednej jednostki organizacyjnej i umożliwią
tym samym dalsze funkcjonowanie DPS-u w Bochni
w obecnym kształcie?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10158)
do ministra obrony narodowej
w sprawie objęcia pomocą finansową zakładu
Jelcz-Komponenty sp. z o.o.
w Jelczu-Laskowicach, producenta
samochodów ciężarowych marki Jelcz
dla Sił Zbrojnych RP
W dniu 28 kwietnia 2009 r. otrzymałam od spółki
z o.o. Jelcz-Komponenty z siedzibą w Jelczu-Lasko-
wicach pismo z prośbą o pomoc w rozwiązaniu pro-
blemu utrzymania w spółce zdolności rozwoju i wy-
twarzania samochodów ciężarowych marki Jelcz w
wersjach o podwyższonej mobilności na potrzeby Sił
Zbrojnych RP. Jelcz-Komponenty sp. z o.o. jest praw-
nym następcą Zakładów Samochodowych Jelcz SA w
zakresie produkcji samochodów dużej ładowności i
ich sprzedaży dla SZ RP. W latach 2005–2008 spółka

z powodzeniem prowadziła dostawy produktów dla
poszczególnych rodzajów wojsk RP.
Niezwłocznie po otrzymaniu informacji o ograni-
czeniach wydatków w budżecie MON na zakupy po-
jazdów, w tym całkowitych na zakupy samochodów
marki Jelcz, zarząd spółki dokonał symulacji jej sy-
tuacji ekonomiczno-finansowej. W planowanych przy-
chodach na podstawie umów zawartych w latach
ubiegłych spółka może oczekiwać odbioru i zapłaty
tylko za 12 sztuk samochodów. W przypadku usług
nastąpiło znaczne ograniczenie zamówień sięgające
w niektórych przypadkach nawet 70–80% poziomu z
roku ubiegłego. Wyniki dokonanej symulacji uwzględ-
niające ograniczenia działalności wskazują, że na
przełomie II i III kw. br. spółka będzie spełniać prze-
słanki do zgłoszenia wniosku o upadłość. Zarząd
spółki szacuje, że już tylko możliwość sprzedaży ok.
50–60 sztuk pojazdów odsunie ryzyko wystąpienia
przesłanek ku upadłości i, co więcej, umożliwi spółce
dotrwanie do lat 2010–2011, tj. realizację umowy do-
stawy 23 szt. podwozi Jelcz dla zamawiającego. Wo-
bec tak istotnego zagrożenia upadłością spółki w
kontekście wzrastającego bezrobocia niezbędne jest
podjęcie działań zmierzających do uratowania jednej
z ostatnich firm motoryzacyjnych z polskim kapita-
łem. W świetle pomocy, jaka ma zostać udzielona
przez rząd Hucie Stalowa Wola na jej bieżącą działal-
ność zasadne wydaje się objęcie pakietem działań
antykryzysowych również spółki Jelcz-Komponenty
w ramach utrzymania potencjału obronnego kraju.
Czy istnieje możliwość pomocy ze strony rządu
dla spółki Jelcz-Komponenty w Jelczu-Laskowicach,
która pozwoliłaby uratować ten zakład przed upa-
dłością?
Z wyrazami szacunku,
Poseł Ewa Wolak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10159)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie ujednolicenia zasad naliczania
średniego rocznego wynagrodzenia
dla nauczycieli
Szanowna Pani Minister! Po ostatniej zmianie
ustawy Karta Nauczyciela samorządy napotykają
wiele trudności dotyczących wyliczania średniego
rocznego wynagrodzenia nauczycieli. Według nich
obowiązujące przepisy można interpretować w róż-
noraki sposób.
Aby uniknąć kłopotów, dobrze byłoby, aby mini-
sterstwo określiło jednolite zasady obliczania tych
wynagrodzeń.
57
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo mogłoby ustalić jasne kryteria
naliczania tych wynagrodzeń?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 6 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10160)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podwyższenia kwoty
tzw. kryterium dochodowego
Szanowna Pani Minister! W ustawie o pomocy
społecznej prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy
społecznej przysługuje osobom i rodzinom, które
spełniają tzw. kryterium dochodowe. Pomoc skiero-
wana jest do osób o najniższych dochodach i w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 lipca 2006 r.
zostały określone poszczególne kwoty uprawniające
do takiej pomocy.
W rozporządzeniu określone zostało, iż kryterium
dochodowe dla osób samotnie gospodarujących wy-
nosi 477 zł, a w pozostałych przypadkach dochód na
osobę nie może przekroczyć 351zł.
Od 2006 r. powyższe kwoty nie zostały zmienione
mimo zmieniających się realiów życia. Od tego czasu
wynagrodzenia za pracę zwiększyły się, co wcale nie
oznacza wzrostu stopy życiowej obywateli, wręcz
przeciwnie, koszty utrzymania realnie wzrosły, a co
za tym idzie, mimo trudnej sytuacji materialnej w
wielu przypadkach ci najubożsi nie mogą liczyć na
pomoc ze strony instytucji do tego powołanych.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy istnieje możliwość zwiększenia kryterium do-
chodowego do takiej sumy, by jej wysokość pozwala-
ła na pomoc ludziom znajdującym się w trudnej sy-
tuacji materialnej?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 12 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10161)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie systemowych rozwiązań dotyczących
osób opiekujących się niepełnosprawnymi
Szanowna Pani Minister! Wiele osób opiekujących
się ciężko chorymi członkami rodzin pozostawionych
58
jest samym sobie. Walka o poprawę ich stanu zdrowia
wymaga specjalistycznych i wielokierunkowych re-
habilitacji. Koszty są ogromne, gdyż chorymi muszą
opiekować się specjaliści. Niebagatelą sumą jest
transport chorych oraz leki, bez których nie mogą
prawidłowo funkcjonować.
Po urodzeniu się niepełnosprawnego dziecka naj-
częściej jedno z rodziców musi z pracy zarobkowej
zrezygnować lub jej w ogóle nie podejmować, gdyż
całodobowa opieka wyklucza tę ewentualność.
Zasadne byłoby potraktowanie osób opiekujących
się niepełnosprawnymi jako zespołu medycznego i
ustanowienie dla nich za tę pracę wynagrodzenia
oraz możliwości nabycia stosownych przywilejów
emerytalno-rentowych, tak by rehabilitacja najbliż-
szej, bezradnej osoby nie pozbawiała opiekuna naby-
cia praw do wynagrodzenia, a w przyszłości emery-
tury lub renty.
Utrzymanie osoby niepełnosprawnej i zapewnie-
nie jej godziwych warunków życia to ogromna kwota
i obciążenie dla rodziny, w której najczęściej pracuje
tylko jedno z rodziców. Bardzo często zdarza się, że
miejskie ośrodki pomocy społecznej odmawiają takim
rodzinom pomocy, gdyż dopuszczalne progi dochodów
na jednego członka rodziny są niskie i każda złotów-
ka powyżej tej kwoty pozbawia jakichkolwiek dotacji
(np. dodatku mieszkaniowego, świadczeń socjalnych).
Urzędnicy odmawiają pomocy takim rodzinom, za-
słaniając się przepisami.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy ministerstwo zamierza w przyszłości za-
proponować takie rozwiązania legislacyjne, które
potraktują opiekunów ciężko chorych, niepełno-
sprawnych jako zespoły medyczne pobierające za tę
pracę wynagrodzenie, a w przyszłości możliwość na-
bycia przywilejów emerytalnych lub rentowych?
2. Czy możliwe jest podniesienie progu dochodów
na jednego członka rodziny, tak by nie pozbawiać
tych rodzin pomocy instytucji do tego powołanych?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 5 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10162)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie możliwości organizowania imprez
dla dorosłych na terenie szkoły oraz
sprzedaży posiłków mieszkańcom gminy
Szanowna Pani Minister! W małych miejscowo-
ściach, gdzie nie ma świetlic wiejskich, życie kultural-
ne skupia się zazwyczaj wokół szkoły. Często zdarza
się tak, że tylko szkoła posiada na tyle dużą salę, by
mogła pomieścić mieszkańców danej miejscowości.
Aby odciążyć budżet gminy, dyrektorzy szkół
chcieliby organizować zabawy choinkowe, sylwestra,
uroczystości gminne dla dorosłych, a więc z alkoho-
lem. Organizowane imprezy odbywałyby się w czasie
wolnym od zajęć dydaktycznych, a więc w czasie ferii
lub przerw świątecznych. Zdobyte środki przeznacza-
ne byłyby na pilne potrzeby szkół. Niestety zgodnie
z art. 14 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 26 października
1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
niu alkoholizmowi zabrania się sprzedaży i podawa-
nia napojów alkoholowych na terenie szkół oraz in-
nych zakładów i placówek oświatowo-wychowaw-
czych. Niestety wyżej cytowana ustawa nie pozwala
na pozyskiwanie dodatkowych pieniędzy.
Sprzedaż posiłków przez stołówkę szkoły również
nie może być powadzona, gdyż jest traktowana jako
komercyjna działalność gospodarcza.
Z wypowiedzi dyrektorów szkół wynika, iż nie
chodzi im o regularne zarabianie pieniędzy na im-
prezach czy sprzedaży posiłków, lecz na pozyskaniu
pieniędzy, które pozwolą im na drobne zakupy czy
remonty w szkołach.
Biorąc powyższe po uwagę, pytam Panią Mini-
ster:
Czy istnieje możliwość wprowadzenia do ustawy
takiego zapisu, który pozwalałby na organizowanie
tego typu imprez przez szkoły?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 20 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 10163)
do ministra zdrowia
w sprawie przyjętych przez NFZ kryteriów
oceny sprawności pacjentów stosowanych
przy wycenie świadczeń w stacjonarnej
opiece długoterminowej
Szanowna Pani Minister! Czy przy wycenie świad-
czeń w stacjonarnej opiece długoterminowej Narodo-
wy Fundusz Zdrowia samodzielnie zmodyfikował
skalę Barthel? W „Karcie kwalifikacji pacjenta do
udzielenia świadczeń w ZOL/ZPO” (załącznik nr 4
do zarządzenia nr 96/2008/DSOZ prezesa NFZ) w
pozycji „spożywanie posiłku” znajdujemy bowiem od-
niesienie jedynie do trzech kategorii pacjentów:
0 = nie jest w stanie samodzielnie jeść (karmiony
przez zgłębnik lub gastrostomię,
5 = potrzebuje pomocy w krojeniu, smarowaniu
masłem itp.,
10 = samodzielny, niezależny.

Tym samym NFZ nie uwzględnił znaczącej liczeb-
nie grupy osób z zachowanym odruchem żucia i prze-
łykania, które wymagają karmienia przez inne oso-
by. Są to pacjenci, którzy ze względu na stan zdrowia
i upośledzenie sprawności nie są w stanie samodziel-
nie nabrać jedzenia z talerza, unieść łyżki do ust
itp. Gdyby nie byli karmieni przez osoby trzecie,
umarliby z głodu i odwodnienia. Można zadać pyta-
nie, czy wedle urzędników funduszu takie osoby mają
być „na siłę” karmione przez zgłębnik…
Zachowany odruch biologiczny w żadnym razie
nie może być traktowany jako sprawność w skali,
która dotyczy sprawności w zaspokajaniu podstawo-
wych potrzeb życiowych. I to bez względu na rodzaj
i zakres modyfikacji tejże skali! Stanowisko NFZ jest
więc – co wskazuje m.in. konsultant krajowy w dzie-
dzinie pielęgniarstwa przewlekle chorych i niepełno-
sprawnych – całkowicie nieuzasadnione medycznie.
Można się domyślać, że jest ono spowodowane dąże-
niem do zaniżania wyceny świadczeń.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie działania Pani podjęła w celu wprowadze-
nia przez prezesa NFZ – zgodnych z opinią krajowe-
go konsultanta w dziedzinie pielęgniarstwa przewle-
kle chorych i niepełnosprawnych – zmian w załącz-
niku nr 4 do zarządzenia nr 96/2008/DSOZ?
2. Kiedy zostaną określone standardy realizacji
świadczeń pielęgnacyjno-opiekuńczych?
3. Czy zmian w skali Barthel Narodowy Fundusz
Zdrowia dokonał za wiedzą i zgodą posiadającego do
niej prawa autorskie Maryland State Medical Society?
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10164)
do ministra infrastruktury
w sprawie opieszałego tempa nawiązywania
przez PKP InterCity i Przewozy Regionalne
współpracy w zakresie sprzedaży biletów
Szanowny Panie Ministrze! Jak dowodzi prakty-
ka, wyodrębnienie Przewozów Regionalnych ze
struktur PKP przynajmniej pod jednym względem
okazało się niekorzystne dla pasażerów. Mam tu na
myśli brak możliwości nabycia biletu na pociągi PKP
InterCity w kasach Przewozów Regionalnych i biletu
na przejazdy pociągami Przewozów Regionalnych w
kasach PKP Intercity. W konsekwencji podróżny,
który jedną część podróży odbywa pociągiem PKP
InterCity, a drugą – pociągiem Przewozów Regional-
nych, zmuszony jest stać w kolejkach do dwóch róż-
nych kas.
59
Przed kilkoma dniami Polskie Koleje Państwowe
SA, PKP InterCity i Przewozy Regionalne podpisały
wprawdzie umowę o wzajemnej sprzedaży biletów,
ale dotyczy ona zaledwie 19 dworców: Wrocław Głów-
ny, Toruń Główny, Lublin, Łódź Fabryczna, Kraków
Główny, Rzeszów, Białystok, Gdańsk Główny, Kato-
wice Główne, Poznań Główny, Bydgoszcz Główna,
Skierniewice, Łódź Kaliska, Przemyśl Główny, Gli-
wice, Olsztyn Główny, Poznań Główny, Koszalin,
Szczecin Główny. Tymczasem obecnie na dworcach
kolejowych PKP SA Przewozy Regionalne posiadają
ok. 1200 punktów kasowych, a PKP Intercity – ok.
330. Nietrudno więc wyliczyć, że jeśli zainteresowane
spółki nie przyspieszą zdecydowanie tempa zawiera-
nia porozumień kasowych, to pasażerowie przestaną
wędrować od kasy do kasy dopiero w drugiej połowie
obecnego stulecia.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Jakie
działania Ministerstwo Infrastruktury zamierza
podjąć w celu skłonienia PKP SA, PKP Intercity i
Przewozów Regionalnych do szybkiego uregulowania
kwestii sprzedaży biletów?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Pisalski
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10165)
do ministra zdrowia
w sprawie wdrożenia „Narodowego
programu leczenia chorych na stwardnienie
rozsiane”
Szanowna Pani Minister! W Polsce na stwardnie-
nie rozsiane choruje ok. 60 tys. osób. Są to najczęściej
ludzi młodzi pomiędzy 20 a 40 rokiem życia. Choroba
ta powoduje bardzo poważne dolegliwości, tj. zabu-
rzenia ruchowe, czuciowe, zaburzenia widzenia, może
także dawać objawy psychiczne. W konsekwencji do-
prowadza do wykluczenia osoby chorej z życia zawo-
dowego, społecznego, a nawet rodzinnego.
Mimo iż nie jest znane leczenie przyczyn stward-
nienia rozsianego, to jednak liczba osób chorych na
tę chorobę, a także prowadzący do inwalidztwa prze-
bieg choroby sprawia, że na świecie przeprowadza się
liczne próby leczenia tej choroby nowoczesnymi leka-
mi immunomodelującmi.
Mając na uwadze trudną sytuację chorych na
stwardnienie rozsiane, brak lub utrudniony dostęp
do leków, konieczne jest jak najszybsze wdrożenia
„Narodowego programu leczenia chorych na stward-
nienie rozsiane”, który zagwarantuje zwiększenie
szans na leczenie i rehabilitację, a tym samym popra-
wę życia chorych na tę chorobę.
60
W związku z powyższym uprzejmie proszę Panią
Minister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy i kiedy kierowany przez Panią resort pla-
nuje wdrożyć „Narodowy program leczenia chorych
na stwardnienie rozsiane”?
2. Jaki jest szacunkowy koszt wdrożenia i funk-
cjonowania ww. programu?
3. Jakie są powody nieprzyjęcia do dnia dzisiejsze-
go „Narodowego programu leczenia chorych na
stwardnienie rozsiane”?
4. Jakie są inne (alternatywne) formy wsparcia
dla osób chorych na stwardnienie rozsiane oraz dla
ich rodzin?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10166)
do ministra zdrowia
w sprawie profilaktyki chorób
nowotworowych występujących u kobiet
Szanowna Pani Minister! Rak piersi oraz rak szyj-
ki macicy są to dwa najczęściej występujące nowotwo-
ry u kobiet. W Polsce rocznie ponad 3600 kobiet do-
wiaduje się, że są chore na raka szyjki macicy, nato-
miast połowa z nich umiera. Najważniejszym czynni-
kiem wpływającym na wyleczenie jest jak najwcze-
śniejsze wykrycie nowotworu. Dlatego niezwykle
ważne w przypadku tych chorób jest systematyczne
wykonywanie badań profilaktycznych – cytologii oraz
mammografii. Mimo wdrożenia dwóch programów
profilaktycznych wczesnego wykrywania raka piersi
oraz raka szyjki macicy oraz kampanii informacyjnej
zbyt mała liczba kobiet przystąpiła do badań.
Uznanie badań cytologii i mammografii za bada-
nia obowiązkowe jest ideą słuszną i niezwykle ważną
w aspekcie zwiększania świadomości Polek w walce
o ich życie. Mimo wielu apeli ginekologów i onkolo-
gów, przychylnego stanowiska resortu zdrowia do
dnia dzisiejszego nie zostały opracowane ramy praw-
ne wdrożenia w życie tego postulatu.
Dlatego pytam Panią Minister:
1. Jakie szanse na zapobieganie i leczenie raka
szyjki macicy i raka piersi daje kobietom polski sys-
tem ochrony zdrowia?
2. Ile kobiet w 2008 i 2009 r. poddało się bada-
niom diagnostycznym w tym zakresie? Jaki był
koszt tych badań i jakie były koszty pośrednie (usłu-
ga pocztowa)?
3. Z jakich środowisk wywodzą się kobiety, które
chorują i umierają na raka piersi i raka szyjki macicy?
4. Czy wobec zarzutu niekonstytucyjności wpro-
wadzenia cytologii i mammografii do obowiązkowych
badań pracowniczych resort pracuje nad innymi roz-
wiązaniami prawnymi w tym zakresie?
5. Jaka kwota została przeznaczona na 2009 r. na
ww. badania profilaktyczne?
6. Jaki był koszt kampanii informacyjnej prowa-
dzonej w mediach i jak ona przełożyła się na zwięk-
szenie świadomości Polek?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10167)
do ministra infrastruktury
w sprawie uznania w planach
zagospodarowania przestrzennego stacji
kontroli pojazdów za usługi uciążliwe
Szanowny Panie Ministrze! Za usługi nieuciążli-
we dopuszczane przez miejscowe plany zagospodaro-
wania przestrzennego rozumie się taką działalność
gospodarczą, handlowo-gastronomiczną, a także
inne usługi, których ewentualna uciążliwość lub
szkodliwość dla środowiska (wywołana przez tę dzia-
łalność) nie wykracza poza granice obiektu i działki,
czyli nie jest wymagane dla tego typu usług ustano-
wienie stref ochronnych lub stref ograniczonego
użytkowania.
Duże wątpliwości budzi uznanie stacji diagno-
stycznej kontroli pojazdów jako usług o charakterze
nieuciążliwym i dopuszczanie ich przez miejscowe
plany zagospodarowania przestrzennego do budowy
i działalności w terenach mieszkalnictwa.
Uciążliwość (szkodliwość) tego typu działalności
jest znaczna i na dość dużą skalę wykracza poza gra-
nice działki, na której jest prowadzona (np. stanowi-
ska do pomiaru akustyki pojazdów).
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Jakie jest zdanie resortu w przedmiocie zakwa-
lifikowania stacji kontroli pojazdów do katalogu
usług uciążliwych?
2. Czy ministerstwo planuje zmiany przepisów
prawa w tym zakresie?
3. Czy w przypadku planowania inwestycji, budo-
wy stacji kontroli pojazdów, podmiot powinien uzy-
skać tzw. decyzję środowiskową?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10168)
do ministra infrastruktury
w sprawie podziału subwencji ogólnej
na dofinansowanie inwestycji na drogach
powiatowych i wojewódzkich
Szanowny Panie Ministrze! Podział subwencji re-
zerwy ogólnej na dofinansowania inwestycji na dro-
gach powiatowych i wojewódzkich w 2009 r. jest taki
sam jak w roku ubiegłym. Cała pula rezerwy zostaje
rozdysponowana na zadania inwestycyjne obejmują-
ce budowę i przebudowę obiektów inżynieryjnych,
którym zostały nadane jednolite numery inwentarzo-
we. Jednocześnie żadne z zadań inwestycyjnych obej-
mujących budowę i przebudowę ciągów drogowych
nie uzyskało dofinansowania.
Zdaniem samorządów powiatowych Lubelszczy-
zny preferowanie zadań mostowych, które są bardzo
kosztochłonne, powoduje wykorzystanie całości re-
zerwy. W takiej sytuacji nie ma możliwości na dofi-
nansowanie np. zadań obejmujących budowę lub
przebudowę ciągów drogowych poprawiających do-
stępność i jakość dróg. Działanie to jest bardzo po-
trzebne społecznościom lokalnym, zwłaszcza w woje-
wództwach wschodnich, gdzie infrastruktura drogo-
wa nie jest tak rozwinięta i tak utrzymana jak
w Polsce centralnej i zachodniej.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy jest możliwe zwiększenie w bieżącym roku
rezerwy ogólnej na dofinansowanie inwestycji na dro-
gach powiatowych i wojewódzkich?
2. Czy resort rozważa możliwość, aby preferować,
np. tak jak wnoszą o to samorządy, jeden typ projek-
tów w danym roku?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10169)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie niskich cen skupu truskawek
Szanowny Panie Ministrze! W Polsce ok. 145 tys.
gospodarstw produkuje rocznie ponad 200 tys. ton
truskawek. Nasz kraj jest więc czołowym producen-
tem tych owoców w Unii Europejskiej. Wśród regio-
nów Polski największym producentem truskawek
jest Lubelszczyzna.
Producenci truskawek obawiają się, że w tym
roku będą zmuszeni sprzedawać truskawki poniżej
61
kosztów produkcji. Tegoroczna cena 1 kg owoców jest
najniższa z ostatnich trzech lat i kształtuje się dla
przemysłu przetwórczego na poziomie ok. 1,5–2 zł za
kilogram owoców bez szypułki i 0,7–0,9 zł za kilo-
gram owoców z szypułką. Tak niskie ceny spowodu-
ją, że rolnicy nie osiągną planowanych dochodów, a
tym samym pogłębi się bieda na polskiej wsi.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy kierowany przez Pana resort podejmie
działania mające na celu poprawę sytuacji na rynku
owoców miękkich, w szczególności truskawek, oraz
podniesienie cen ich skupu?
2. Jakimi działaniami osłonowymi zostaną objęci
rolnicy – producenci owoców miękkich, którzy w
związku z niskimi cenami skupu wytwarzanych
przez siebie produktów będą zagrożeni ubóstwem
i bankructwem?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10170)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie realizacji w szkołach programu
„Szklanka mleka”
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z programem
„Dopłaty do spożycia mleka i przetworów mlecznych
w placówkach oświatowych”, potocznie znanym jako
„Szklanka mleka w szkole”, każde dziecko, od przed-
szkolaka po gimnazjalistę, może dostawać nieodpłat-
nie szklankę mleka. Realizacja tego programu jest
niezwykle istotna dla dzieci, bezpośrednich benefi-
cjentów programu, ale także dla przemysłu mleczar-
skiego, w tym dla rolników.
Uczniom mleko dostarcza niezbędnych w okresie
rozwojowym składników, tj. dobrze przyswajalny
wapń, witaminy, białko. Natomiast rolnikom i zakła-
dom mleczarskim program gwarantuje utrzymanie
i rozwój.
Jednakże od pewnego czasu opinia publiczna in-
formowana jest o problemach w realizacji ww. pro-
gramu. Zgodnie z informacjami medialnymi agencja
rozwoju rolnictwa nie zapłaciła jeszcze mleczarniom
za dostarczone do szkół mleko. Szacuje się, zaległe
płatności wynoszą ok. 44 mln zł, co stanowi 1/3 kosz-
tu całego programu.
W związku z powyższym pojawiają się wątpliwo-
ści i pytania o możliwości realizacji programu w no-
wym roku szkolnym 2009/2010.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
62
1. Czy zostanie utrzymane finansowanie progra-
mu zwanego „Szklanką mleka w szkole” w następ-
nych latach?
2. Na jakim poziomie planowana jest dotacja z
budżetu na każdy litr mleka dostarczonego do placó-
wek oświatowych? Czy prawdziwe są informacje, że
mogą być one niższe nawet o 50%?
3. Czy prawdą jest, że ministerstwo rozważa moż-
liwość przeniesienia finansowania programu z bu-
dżetu państwa na budżety samorządów?
4. Czy prawdziwe są informacje mówiące o tym,
że tzw. szklanka mleka może zostać zastąpiona pro-
duktem przetworzonym, np. jogurty, serki?
5. Kiedy zostaną uregulowane mleczarniom na-
leżności za realizację programu w 2008 r.?
6. Jakie były powody powstania tak dużych zale-
głości płatniczych?
7. Jakie działania osłonowe przewiduje Pan dla
branży mleczarskiej w przypadku odejścia od budże-
towego finansowania programu lub zmniejszenia do-
tacji?
Uprzejmie proszę o odpowiedź na wszystkie po-
stawione przeze mnie pytania.
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10171)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie bezpieczeństwa na polskich
drogach
Szanowny Panie Premierze! Każdy dzień na pol-
skich drogach niesie ze sobą informacje o wypadkach,
liczbie rannych oraz o ofiarach wypadków. W szcze-
gólny sposób jest to widoczne w trakcie świąt czy tzw.
długich weekendów, kiedy następuje wzmożenie ru-
chu na drogach. Ostatni długi weekend (10–14.06.2009
r.) przyniósł ze sobą tragiczny bilans – nie żyje 65
osób, 801 osób jest rannych, policjanci zatrzymali
2683 pijanych kierowców.
Do niezaprzeczalnych działań mających wpływ na
wzrost poziomu bezpieczeństwa na polskich drogach
zalicza się m.in. budowę nowych dróg oraz dbałość o
infrastrukturę drogową, kontrolę trzeźwości, zwięk-
szenie liczby policjantów kontrolujących ruch drogo-
wy, surowe sankcje za wykroczenia, fotoradary.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Jakie działania już podjął oraz podejmie w
przyszłości Pana rząd, aby zwiększyć bezpieczeństwo
na polskich drogach?
2. W związku z faktem, iż coraz większa jest pla-
ga pijanych kierowców, jakie kroki podejmie rząd,
aby przeciwdziałać temu problemowi?
3. Czy rozważy Pan możliwość zwiększenia sank-
cji karnych za prowadzenie samochodu pod wpływem
alkoholu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10172)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zasad podziału dotacji
dla poszczególnych województw w ramach
programu wieloletniego pn. „Narodowy
program przebudowy dróg lokalnych
na lata 2008–2011”
Szanowny Panie Premierze! „Narodowy pro-
gram przebudowy dróg lokalnych na lata 2008–
–2011” zakłada przekazywanie dotacji w jednakowej
wysokości na każde województwo z przyjętą zasadą,
że inwestycja będzie finansowana po 50% przez rząd
i samorząd.
Zdaniem samorządów powiatowych Lubelszczy-
zny, które liczyły na pozyskanie finansowania na re-
monty dróg lokalnych, obecnie obowiązujący sztywny
podział środków w ramach programu, po równo na
każde województwo, bez refleksji nad długością sieci
dróg powiatowych, ich stanem technicznym w po-
szczególnych województwach, rodzi poczucie niespra-
wiedliwości i nieracjonalności.
W związku z powyższym uprzejmie pytam Pana
Ministra:
1) Czy rozważał Pan inny sposób podziału środ-
ków przeznaczonych na odbudowę i remont dróg po-
wiatowych, np. proporcjonalnie do długości sieci dróg
powiatowych w poszczególnych województwach?
2) Ile km dróg dotychczas wybudowano/wyremon-
towano w ramach tego programu i jaki był koszt tych
inwestycji?
3) Czy jest możliwość zwiększenia finansowania
w ramach „Narodowego programu przebudowy dróg
lokalnych na lata 2008–2011” dla województw o naj-
słabszej jakości technicznej dróg, czyli dla woje-
wództw wschodnich, w szczególny sposób dla Lu-
belszczyzny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10173)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie art. 191
i 192 regulaminu Sejmu składam za pośrednictwem
Pana Marszałka interpelację do Pana Ministra w
sprawie projektu ustawy o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym.
W związku z projektem ustawy o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym proszę o zaopinio-
wanie wprowadzenia zmiany zapisu art. 38 ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie, uzdrowiskach i
obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. z 1 września 2005 r., z późn.
zm.), który obecnie brzmi: Gmina, która uzyskała
status uzdrowiska lub status obszaru ochrony uzdro-
wiskowej, sporządza i uchwala miejscowy plan zago-
spodarowania przestrzennego na zasadach określo-
nych w odrębnych przepisach, w terminie dwóch lat
od dnia uzyskania statusu.
Zgodnie z art. 62 ust. 2 ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym na obszarach,
gdzie brak jest planu zagospodarowania przestrzen-
nego (obszary uzdrowiskowe w większości nie posia-
dają owego planu), gminy uzdrowiskowe utraciły
faktyczną możliwość podejmowania decyzji aż do cza-
su jego ustalenia. Konsekwencją tego jest fakt zaha-
mowania procesu inwestycyjnego w gminach wspie-
ranych głównie przez Unię Europejską, a także zanik
aktywności mieszkańców, inwestorów, jak i samych
gmin w procesach inwestycyjnych.
Ponieważ sporządzanie planu zagospodarowania
przestrzennego jest zabiegiem niezwykle kosztow-
nym i czasochłonnym dla gminy (dwa lata to okres
zbyt krótki), prosimy o zaopiniowanie proponowane-
go zapisu art. 38 ust. 2 ustawy o lecznictwie, uzdro-
wiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz
gminach uzdrowiskowych w brzmieniu: Gmina, któ-
ra uzyska status uzdrowiska lub status ochrony
uzdrowiskowej, sporządza i uchwala miejscowy plan
zagospodarowania przestrzennego dla strefy ochrony
uzdrowiskowej A na zasadach określonych w odręb-
nych przepisach.
Równocześnie prosimy o zaopiniowanie dodania
ust. 3 do art. 38 cytowanej wyżej ustawy uzdrowisko-
wej o treści: Miejscowy plan zagospodarowania prze-
strzennego dla strefy ochrony uzdrowiskowej A gmi-
na uchwala w terminie 3 lat od dnia uzyskania po-
twierdzenia spełnienia warunków koniecznych do
uzyskania lub zachowania statusu uzdrowiska.
Zaproponowane zapisy pozwolą na wydawanie de-
cyzji o warunkach zabudowy i podziału nieruchomo-
ści, a także umożliwią szybkie uruchomienie proce-
sów inwestycyjnych.
63
W związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o ustosunkowanie się do
powyższych zmian.
Jakie konsekwencje prawne może wywołać pro-
ponowana zmiana ustawy?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
oraz grupa posłów
Kraków, dnia 15 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 10174)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym
Szanowna Pani Minister! W poniedziałek 16
czerwca br. była Pani uprzejma zapowiedzieć, że jed-
nym z punktów reformy szkolnictwa wyższego będzie
wprowadzenie płatnych studiów, jeżeli student będzie
studiował na drugim kierunku. Ta wypowiedź wy-
wołała zrozumiałe emocje w środowisku studenckim,
a szczególnie wśród młodzieży studiującej dwa i wię-
cej kierunków. Sięgnąłem do dokumentu opracowa-
nego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego pt. „Założenia do nowelizacji ustawy Prawo o
szkolnictwie wyższym oraz ustawy o stopniach na-
ukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytu-
le w zakresie sztuki”. Przeczytałem i pozwolę sobie
zacytować m.in.:
Od str. 42: Rosnące umiędzynarodowienie szkol-
nictwa wyższego oraz budowanie gospodarki opartej
na wiedzy wymaga podjęcia działań zmierzających
w kierunku:
— zwiększenia dostępności do studiowania, szcze-
gólnie dla osób mniej zamożnych;
— zapewnienia najbardziej uzdolnionym studen-
tom lepszych warunków do rozwoju w kraju;
— umiędzynarodowienia procesu kształcenia;
— nadanie studentom, doktorantom oraz repre-
zentującym ich organom większej podmiotowości.
Dalej w rozdziale pt. „Zwiększenie dostępności do
studiów wyższych”: Cele reformy będą realizowane
poprzez następujące działania:
Rozszerzenie dostępności do bezpłatnego systemu
kształcenia:
— wprowadzenie zasady, że studentowi spełnia-
jącemu warunki określone w ustawie i statucie uczel-
ni przysługuje określony zakres usług edukacyjnych
świadczonych w uczelniach publicznych na studiach
stacjonarnych, odpowiadający pełnemu cyklowi wy-
kształcenia magisterskiego;
64
— przyznanie najlepszym studentom danego kie-
runku, wyłanianym na podstawie list rankingowych,
dodatkowej puli punktów odpowiedniej dla drugiego
kierunku studiów, zgodnie ze wskazanym wyżej sys-
temem. Utrzymanie zasady, iż nie więcej niż 10%
studentów danego kierunku będzie mogło otrzymać
dodatkowe punkty ECTS.
Rozszerzeniu dostępności do bezpłatnego kształ-
cenia służyć będzie wprowadzenie zasady, że studen-
towi uczelni publicznej studiów stacjonarnych przy-
sługuje prawo do bezpłatnego kształcenia w ramach
limitu punktów przeliczeniowych ECTS. Student
otrzyma określoną liczbę punktów (300 dla cyklu
studiów 3+2 oraz jednolitych magisterskich pięcio-
letnich i 360 dla cyklu studiów sześcioletnich), w ra-
mach których będzie mógł studiować bezpłatnie.
Średnio w kraju ok. 10% studentów studiuje rów-
nolegle dwa i więcej kierunków studiów. Proponuje się
pozostawienie tego stanu z wyraźnym ukierunkowa-
niem możliwości korzystania z tego uprawnienia przez
najlepszych studentów. Zwiększenie liczby studentów
studiujących więcej niż jeden kierunek w tym samym
czasie spowodowałoby zablokowanie miejsca innym
studentom, którzy zmuszeni byliby do podejmowania
studiów płatnych. Ograniczyłoby to równy dostęp do
bezpłatnego kształcenia, szczególnie dla osób ze śro-
dowisk o niższym kapitale kulturowym.
Zacytowane fragmenty są moim zdaniem sprzecz-
ne z Pani wypowiedzią. Nie znalazłem w cytowanym
dokumencie zapisów potwierdzających Pani wypo-
wiedź. Jeżeli jestem w błędzie, proszę sprostować.
Oczywiście jest też mowa o pomocy studentom,
łącznie z kredytem. Mam wątpliwości, czy kredyt jest
właściwym rozwiązaniem. Moim zdaniem zapewni
przychody bankom i spowoduje, że młody człowiek
rozpocznie karierę zawodową z bagażem długu.
W związku z powyższym bardzo proszę Panią Mi-
nister o następujące informacje:
1. Ile w Polsce funkcjonuje wyższych szkół pu-
blicznych według stanu na koniec roku akademickie-
go 2008/2009?
2. Ilu studentów wyższych szkół publicznych we-
dług stanu na koniec roku akademickiego 2008/2009
studiuje na studiach, z podziałem na:
a) dzienne, wieczorowe i zaoczne,
b) płatne i bezpłatne?
3. Ilu studentów według stanu na koniec roku
akademickiego 2007/2008 i 2008/2009 korzystało z
przewidzianych prawem form pomocy, średnio w ja-
kiej wysokości oraz jakiej wartości była to pomoc w
skali kraju i jaki stanowi to procent ogółu?
4. Ile kosztują rocznie budżet państwa studenci
studiujący równolegle dwa i więcej kierunków i jaki
to stanowi procent kosztów?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10175)
do ministra gospodarki
w sprawie polityki energetycznej państwa
Szanowny Panie Premierze! Na stronie interne-
towej Ministerstwa Skarbu Państwa przeczytałem
informację, że dnia 1 czerwca 2009 r. firmy: OOO
Gazprom Export z Rosji oraz Polskie Górnictwo Naf-
towe i Gazownictwo SA z Polski podpisały krótkoter-
minowy kontrakt, którego głównym celem jest na-
pełnienie zbiorników w ilości 1,024 mld m3 gazu w
okresie do 30 września 2009 r. Jednocześnie toczą się
negocjacje dotyczące długoterminowego kontraktu.
Ponadto zostało napisane, że dzięki tej umowie bę-
dzie można wypełnić podziemne magazyny gazu na
sezon jesienno-zimowy. Bez tej umowy byłoby to nie-
możliwe z powodu braku realizacji kontraktu przez
spółkę RosUkrEnergo.
Te informacje skłoniły mnie do napisania inter-
pelacji w sprawie polityki energetycznej państwa.
Dlatego bardzo proszę Pana Premiera o odpo-
wiedź na nurtujące mnie pytania:
1. Jak należy rozumieć stwierdzenie: Bez tej umo-
wy byłoby to niemożliwe z powodu braku realizacji
kontraktu przez spółkę RosUkrEnergo?
2. Jakie są przyczyny, że spółka RosUkrEnergo
nie realizuje umowy na dostawy gazu do Polski?
3. Czy strona Polska wyciągnie konsekwencje, je-
żeli brak realizacji umowy leży po stronie RosUkrE-
nergo, a jeżeli tak, to jakie?
4. Według jakiej ceny dostarcza gaz spółka RosU-
krEnergo, a jaka została wynegocjowana z firmą
Gazprom?
5. Na jaki okres wystarczy 1,024 mld m3 gazu,
który dostarczy firma OOO Gazprom Export z Rosji?
6. Co oznacza prowadzenie negocjacji z firmą
OOO Gazprom Export z Rosji na długoterminowy
kontrakt na dostawy gazu do Polski?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10176)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie stopnia wykorzystania
przez woj. łódzkie funduszy unijnych
Szanowna Pani Minister! Do 31 stycznia 2009 r.
w ramach regionalnych programów operacyjnych
złożono 8496 poprawnych pod względem formalnym

wniosków o dofinansowanie projektów o wartości po-
nad 19 mld zł. Najwięcej wniosków zostało złożonych
w ramach RPO województw: śląskiego (1412) i ma-
zowieckiego (1214). W tym samym okresie zawarto
883 umowy, których wartość dofinansowania UE wy-
niosła ponad 2 mld zł, co stanowi 2,8% alokacji na
RPO na lata 2007–2013. Umowy o najwyższej war-
tości w stosunku do alokacji zawarte zostały w woj.
opolskim (8,99%) i woj. małopolskim (6,77%), nato-
miast umowy na najwyższą wartość zostały podpisa-
ne w regionach: małopolskim (382,8 mln zł) oraz
śląskim (372,8 mln zł). Wartość wydatków kwalifi-
kowalnych wykazana we wnioskach beneficjentów o
płatność w ramach wszystkich RPO osiągnęła po-
ziom ok. 182,7 mln zł, w tym w części odpowiadającej
wkładowi UE 140 mln zł, co stanowi 0,2% alokacji
na RPO na lata 2007–2013.
W woj. łódzkim do końca stycznia 2009 r. podpi-
sano 18 umów o dofinansowanie projektu na łączną
kwotę 99,7 mln zł.
Na tle innych województw zarówno pod względem
liczby wniosków złożonych do dofinansowania, jak i
liczby projektów wybranych do dofinansowania woj.
łódzkie sytuowało się na końcu listy. Nieco lepiej wy-
glądała sytuacja, jeśli chodzi o ilość i wartość podpi-
sanych umów. W tym zakresie woj. łódzkie plasowa-
ło się na 8 miejscu, mając zakontraktowane 2,3%
dostępnej alokacji. W zakresie płatności dokonanych
na rzecz beneficjentów województwo jako jedyne do
końca stycznia br. nie dokonało płatności.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest w porównaniu z innymi regionami sto-
pień wykorzystania środków z programów unijnych,
w których realizacji uczestniczy region łódzki?
2. Jaki jest stopień zaawansowania realizacji re-
gionalnego programu operacyjnego dla woj. łódzkie-
go? Czy pojawiają się w jego realizacji opóźnienia i z
czego wynikają?
3. Jaki jest dla woj. łódzkiego stopień zaawanso-
wania realizacji projektów finansowanych z progra-
mu operacyjnego „Kapitał ludzki” i czy pojawiają się
w jego realizacji opóźnienia i z czego wynikają?
4. Jaki jest dla woj. łódzkiego stopień zaawanso-
wania realizacji projektów współfinansowanych z
programów operacyjnych „Infrastruktura i środowi-
sko” i „Innowacyjna gospodarka”? Czy pojawiają się
w ich realizacji opóźnienia i z czego wynikają?
5. Jaki jest stopień wykorzystania środków przy-
padających na woj. łódzkie z Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich?
Z poważaniem
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
65
Interpelacja
(nr 10177)
do ministra finansów
w sprawie art. 33 ustawy o doradztwie
podatkowym
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie art. 192
ust. 3 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
kierujemy do Pana Ministra interpelację poselską w
sprawie art. 33 ustawy o doradztwie podatkowym.
Art. 33 ustawy o doradztwie podatkowym mówi:
„Nie może wykonywać zawodu doradca podatkowy,
którego małżonek jest zatrudniony na stanowisku
kierowniczym lub innym samodzielnym w organie
podatkowym, organie kontroli skarbowej lub w Mi-
nisterstwie Finansów, a także na stanowisku, na któ-
rym wykonuje obowiązki w zakresie przygotowywa-
nia rozstrzygnięć w sprawach związanych z ustala-
niem lub określaniem zobowiązań podatkowych lub
poborem podatków”. Przepis ten może ograniczać
prawa małżeństw wykonujących takie zawody.
Podobna sytuacja miała miejsce w zawodach
prawniczych. Problem ten rozwiązał wyrok Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 27 stycznia 1999 r.
(sygn. K. 1/98). Trybunał orzekł, iż w przypadku
konfliktu interesu (małżeństwo pomiędzy sędzią a
adwokatem lub radcą prawnym) wystarczającym
elementem gwarancji prawidłowości postępowania
są przepisy proceduralne dotyczące wyłączenia sę-
dziego.
Należy zauważyć, iż prawo nie uwzględnia też re-
lacji rodzic – dziecko. Również należy zwrócić uwagę
na fakt, iż czynności doradztwa podatkowego może
wykonywać, zgodnie z art. 3 ustawy – adwokat, rad-
ca prawny lub biegły rewident. W tym przypadku
osoby te nie muszą być wpisane na listę doradców
podatkowych, a więc tej grupy nie dotyczy art. 33
ustawy o doradztwie podatkowym.
W związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Dlaczego art. 33 ustawy o doradztwie podatko-
wym dotyczy tylko związku małżeńskiego, a nie obej-
muje relacji rodzic – dziecko?
2. Czy nie jest naruszeniem sprawiedliwości spo-
łecznej sytuacja, w której czynności doradztwa po-
datkowego wykonuje prawnik (w myśl art. 2 ustawy),
którego nie dotyczy art. 33?
3. Czy zastosowanie instytucji „wyłączenia” w or-
dynacji podatkowej nie byłoby wystarczającym ele-
mentem gwarancji prawidłowości postępowania?
Posłowie Jacek Tomczak
i Jan Filip Libicki
Poznań, dnia 15 czerwca 2009 r.
66
Interpelacja
(nr 10178)
do ministra finansów
w sprawie implementacji dyrektywy Rady
2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącej
podatków pośrednich od gromadzenia
kapitału
Od dnia 1 stycznia br. obowiązuje w naszym kra-
ju dyrektywa Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008
r. dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia
kapitału, która uchyliła obowiązywanie dyrektywy
69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. Zgodnie z art. 4
ust. 1 lit. a na użytek niniejszej dyrektywy następu-
jących działań restrukturyzacyjnych nie uważa się
za wkłady kapitałowe przeniesione przez jedną lub
kilka spółek kapitałowych wszystkich swoich akty-
wów i pasywów lub jednego bądź więcej oddziałów do
jednej lub więcej spółek kapitałowych, które są w
trakcie tworzenia lub już istnieją, pod warunkiem że
rekompensata obejmuje przynajmniej częściowo pa-
piery wartościowe reprezentujące kapitał spółki
przejmującej. Zwrot „branches of activity” został za-
tem przetłumaczony jako „oddziały”. W poprzednich
przekładach na język polski zwrot ten oznaczał „ga-
łęzie działalności”, co jest określeniem szerszym od
oddziału, bo można pod tym pojęciem rozumieć część
przedsiębiorstwa, na podstawie której dana działal-
ność może być kontynuowana przez inny podmiot po
jej przeniesieniu. Niewątpliwie zastosowane tłuma-
czenie miało wpływ na nowelizację ustawy z dnia 9
września 2000 r. o podatku od czynności cywilno-
prawnych, zgodnie z którą nie podlegają podatkowi
umowy spółki i ich zmiany związane z łączeniem
spółek kapitałowych, przekształceniem spółki kapi-
tałowej w inną spółkę kapitałową, wniesieniem do
spółki kapitałowej, w zamian za jej udziały lub akcje
oddziału spółki kapitałowej.
Obecny kształt przepisów powoduje poważne
komplikacje na płaszczyźnie określenia, czy będzie
podlegać wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od
czynności cywilnoprawnych wniesienie do spółki ka-
pitałowej aportu w postaci samodzielnej gałęzi dane-
go przedsiębiorstwa, która jednak nie jest oddziałem.
Należy też podkreślić, że pojęcie oddziału nie zostało
zdefiniowane w ustawie o podatku od czynności cy-
wilnoprawnych, a definicja zawarta w ustawie o swo-
bodzie działalności gospodarczej jest znacznie węższa
niż zakres wyłączenia przewidziany w dyrektywie
Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącej
podatków pośrednich od gromadzenia kapitału.
Panie Ministrze:
1. Jakie jest Pana stanowisko w przedmiotowej
sprawie?
2. Jakie podejmie Pan działania, by uniknąć spo-
rów podatników z organami podatkowymi?
3. Jakie podejmie Pan działania w celu prawidło-
wej implementacji dyrektywy Rady 2008/7/WE z
dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącej podatków pośred-
nich od gromadzenia kapitału.
Z poważaniem
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 10 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10179)
do ministra infrastruktury
w sprawie głębokości portu
oraz dróg podejściowych w porcie
Szczecin – Świnoujście
Szanowny Panie Ministrze! Od co najmniej kilku
lat podejmowane są międzyregionalne inicjatywy
zmierzające do ustanowienia Środkowoeuropejskiego
Korytarza Transportowego łączącego kraje regionu
śródziemnomorskiego z państwami Morza Bałtyckie-
go i Adriatyku.
Starania te przynajmniej w wymiarze deklarato-
ryjnym uzyskały wsparcie Pana Ministra i jego po-
przedników. Jednym z kluczowych ogniw w sieci
TEN-T, a zarazem elementem strategicznym funk-
cjonującego de facto Środkowoeuropejskiego Koryta-
rza Transportowego jest zespół portów Szczecin –
Świnoujście. Potrzeby inwestycyjne związane z nale-
żytym przygotowaniem i utrzymaniem portu w Świ-
noujściu i podejścia do niego są zaplanowane w stop-
niu niemal satysfakcjonującym z uwagi na budowę
terminalu LNG o strategicznym znaczeniu dla całe-
go kraju. Niestety towarzyszy temu diametralnie
inna sytuacja, jeśli chodzi o perspektywy inwestycyj-
ne i, co gorsza, bieżącą sytuację w zakresie utrzyma-
nia toru wodnego Szczecin – Świnoujście.
W sytuacji kiedy zarówno w Rostocku, jak i Gdań-
sku oraz Gdyni głębokość portów i dróg podejściowych
oscyluje w granicach 14 m, to w przypadku portu
szczecińskiego głębokość ta wynosi formalnie 10,5 m.
W praktyce jednak, zwłaszcza w tym roku, na skutek
wieloletnich źle pojętych oszczędności w bieżącym
utrzymaniu toru wodnego jego głębokość wynosi
mniej niż 10 m. Problem ten był wielokrotnie zgłasza-
ny nie tylko przez właściwe organy, administrację
morską oraz Zarząd Morskich Portów Szczecin i Świ-
noujście, ale również przez parlamentarzystów na po-
siedzeniach komisji sejmowych. Kilkakrotnie kompe-
tentni przedstawiciele podległego Panu ministerstwa,
na czele z podsekretarzem stanu panią Anną Wypych-
-Namiotko, zapewniali o tym, że luki w finansowaniu
niezbędnych i zaplanowanych na ten rok pracach
utrzymaniowych zostaną wyeliminowane.
Według moich informacji suma potrzeb, o których
tu mowa, wynosi ok. 20 mln zł. Niestety do chwili obec-
nej utrzymuje się dotychczasowy, niemożliwy do za-
aprobowania stan rzeczy. Następuje ustawiczne pogar-
szanie warunków dostępności szczecińskiego portu.

Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z kategorycznym żądaniem zapewnienia
niezbędnych środków i wykonania prac hydrotech-
nicznych przywracających formalnie obowiązującą
głębokość toru wodnego Szczecin – Świnoujście do
głębokości 10,5 m, z zapewnieniem utrzymania ru-
chu statków w obydwu kierunkach jednocześnie.
Korzystając z okazji, proszę o udzielenie odpowie-
dzi na poniższe pytania:
1. Jakie inwestycje były finansowane z budżetu
państwa w ostatnich 5 latach w portach Gdyni,
Gdańska, Szczecina i Świnoujścia, jakie inwestycje
planowane są w ciągu najbliższych 5 lat w tym za-
kresie w poszczególnych przypadkach?
2. Ile środków z budżetu państwa przeznaczono
na bieżące utrzymanie właściwych i oficjalnie dekla-
rowanych warunków żeglugowych portów w Gdyni,
Gdańsku, Szczecinie i Świnoujściu w ostatnich 5 la-
tach?
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 22 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10180)
do ministra finansów
w sprawie możliwości zwolnienia z podatku
świadczeń dla rodzin ofiar-górników
z KWK Wujek
Szanowny Panie Ministrze! Walne zgromadzenie
akcjonariuszy Katowickiego Holdingu Węglowego
zatwierdziło – na wniosek zarządu spółki i jej rady
nadzorczej – przeznaczenie 1,8 mln zł z ubiegłorocz-
nego zysku na zadośćuczynienia dla rodzin poległych
w 1981 r. górników z KWK Wujek. Jak wielką trage-
dią była śmierć tych ludzi, z pewnością pamiętamy
wszyscy do dzisiaj. Ta kwota jest symbolicznym za-
dośćuczynieniem, które jak najbardziej należy się
rodzinom ofiar, tym bardziej że nie występowały one
nigdy z żadnymi roszczeniami wobec państwa, jak i
holdingu węglowego.
W tej sytuacji mamy szansę zobaczyć, jak na na-
szych oczach dokonuje się sprawiedliwość dziejowa.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na pytanie: Czy jest możliwe, aby pienią-
dze w postaci świadczenia, które mają zostać przeka-
zane przez kopalnię na rzecz rodzin, zostały zwolnio-
ne od podatku?
Z poważaniem
Poseł Jan Rzymełka
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
67
Interpelacja
(nr 10181)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przygotowania strzeleckiego
policjantów
Szanowny Panie Ministrze! Kryzys oraz cięcia w
resortach mające służyć oszczędnościom nie ominęły
również Policji, która nie tylko nie jest w stanie opła-
cić zamówionych wcześniej nowych radiowozów, ale
również ma kłopoty z zagwarantowaniem ćwiczeń
mających służyć podnoszeniu sprawności funkcjona-
riuszy. Przykładem tego są docierające do mnie in-
formacje o coraz większych kłopotach z przeprowa-
dzeniem właściwych szkoleń w zakresie umiejętności
strzeleckich policjantów.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Ile razy do roku odbywają się szkolenia policjan-
tów z użyciem broni?
3. Jakie są kryteria ocen na przedmiotowych
szkoleniach?
4. Jaka amunicja jest stosowana podczas szko-
leń?
5. Czy przewiduje Pan budowę nowych strzelnic
ćwiczebnych dla policji?
6. Jeśli tak, to gdzie miałyby one powstać?
7. Ile jest obecnie użytkowanych strzelnic ćwi-
czebnych, na których ćwiczą policjanci?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10182)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów wprowadzenia
powszechnego ubezpieczenia na wypadek
niedołężności
Szanowny Panie Premierze! Sytuacja demogra-
ficzna zmusza do reformy systemu pomocy osobom
niezdolnym do samodzielnej egzystencji. Powinna
ona zapewnić osobom w podeszłym wieku oraz oso-
bom niesamodzielnym profesjonalną opiekę w domu
lub ośrodku spokojnej starości. Przedmiotowa refor-
ma zakłada wprowadzenie dodatkowej składki pielę-
gnacyjnej, która będzie odciągana z pensji w wyso-
68
kości od 0,5 do 0,8% podstawy wymiaru składki na
ubezpieczenie zdrowotne. W zamian za to każda oso-
ba starsza i potrzebująca pomocy dostanie voucher,
którym zapłaci za wynajęcie pielęgniarki, pobyt
w domu opieki społecznej czy też dowóz jedzenia.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do
Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi py-
taniami:
1. Od czego będzie uzależniona wysokość składki?
2. W oparciu o jakie kryteria, oprócz występują-
cego obecnie kryterium wieku, będzie przyznawany
dodatek pielęgnacyjny?
3. Czy nie bardziej zasadne byłoby odprowadzanie
składek z pensji na indywidualne konta podatni-
ków?
4. Co się stanie ze środkami potrącanymi przez
okres pracy podatnika w przypadku jego śmierci
przed przejściem na emeryturę?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 24 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10183)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie braku środków na podwyżki
dla nauczycieli
Szanowny Panie Premierze! Efektem porozumie-
nia, jakie osiągnięto z oświatowymi związkami za-
wodowymi podczas strajków pod koniec 2008 r., po
negocjacjach płacowych, było zapewnienie przez
rząd, iż nauczyciele uzyskają dwie podwyżki z tego-
rocznego budżetu. Zakładano, że przedmiotowa pod-
wyżka ma być na poziomie 10%, jednak obecnie jest
proponowane tylko 1-procentowy wzrost wynagro-
dzeń. Niestety, już teraz wiadomo, iż na wzrost płac
proponowany przez rząd nie zgodzą się związkowcy
ze Związku Nauczycielstwa Polskiego.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do
Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi py-
taniami:
1. Czy rozważa się podwyżkę płac nauczycieli rzę-
du 10%?
2. Jeśli nie, to jaka podwyżka jest realna?
3. Czy zostaną podjęte rozmowy z przedstawicie-
lami związków zawodowych?
4. Jeśli tak, to kiedy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 24 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10184)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zawieszenia szkoleń
gwarantujących awans na wyższe stopnie
Szanowny Panie Ministrze! Akademia Obrony
Narodowej to jedyna uczelnią w kraju, która organi-
zuje odpowiednie studia podyplomowe, które miały
w przyszłości gwarantować awans żołnierzom kształ-
cącym się tam. W tym roku ministerstwo wysłało 22
podpułkowników na studia, jednak już w trakcie
przedmiotowego szkolenia okazało się, iż podjęto de-
cyzję, że nie będą one miały charakteru studiów po-
dyplomowych, lecz zwykłego kursu. W praktyce
oznacza to zablokowanie możliwości uzyskania awan-
su, a dodatkowo, wedle informacji podawanych przez
media, planowane jest w przyszłym roku zawieszenie
tzw. kursów generalskich, tj. studiów podyplomo-
wych na ten stopień.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. W oparciu o jakie kryteria jest tworzona poli-
tyka kadrowa?
2. Czy przedmiotowe decyzje nie będą skutko-
wać wstrzymaniem kariery młodych i zdolnych ofi-
cerów?
3. Od czego zależy liczba kończących rocznie takie
szkolenia oficerów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 22 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10185)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemów z dofinansowaniem
w ramach programu „Szklanka mleka”
Szanowny Panie Ministrze! „Szklanka mleka”
jest programem prowadzonym przez Agencję Rynku
Rolnego, za pośrednictwem której Unia Europejska
dofinansowuje spożycie mleka w placówkach oświa-
towych. Oprócz środków płynących ze wspólnoty w
2008 r. strona polska łącznie dopłaciła do programu
„Szklanka mleka” 121 mln zł. Jednak już pod koniec
2008 r. pojawiły się problemy z wypłaceniem środków
za produkty dostarczone do szkół. Część firm biorą-
cych udział w programie czeka na pieniądze od jesie-
ni 2008 r., a zaległości na chwilę obecną wynoszą ok.
44 mln zł i wynikają z braku środków w budżecie
krajowym.

Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy w roku szkolnym 2009/2010 program
„Szklanka mleka” będzie kontynuowany?
2. Kiedy przedsiębiorcy dostarczający produkty
do szkół w ramach programu „Szklanka mleka”
mogą liczyć na wyrównanie zaległości finanso-
wych?
3. Czy płatność zaległości nastąpi jednorazowo,
czy będzie rozłożona na kilka transz?
4. Czy ewentualny brak dopłat krajowych nie
oznacza końca programu „Szklanka mleka”?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 22 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10186)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie groźby braku nauczania liter
i cyfr w programie nauczania dzieci
w zerówkach
Szanowna Pani Minister! Reforma edukacji, któ-
ra weszła w życie w styczniu br., obniżyła wiek szkol-
ny i dała możliwość wysyłania dzieci w wieku 6 lat
do zerówek przyszkolnych i szkolnych bądź też do
pierwszych klas. Dodatkowo założeniem resortu, na
czele którego Pani stoi, było, że sześciolatki w szkole
podejmą naukę czytania i pisania, a przedszkola będą
kończyć pięciolatki bez tej umiejętności. Tym samym
możliwa jest sytuacja, w której sześcioletnie dziecko
pozostawione w zerówce w przedszkolu pójdzie do
szkoły jako siedmiolatek bez podstaw czytania i pi-
sania, a rówieśnik, którego rodzice postanowili w
wieku sześciu lat posłać do szkoły, wyprzedzi go o
cały rok poznawania zasad czytania i pisania.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zapobiegnię-
cia przedmiotowej sytuacji?
2. Czy nie doprowadzi to do znacznego zróżnico-
wania w poziomie wiedzy dzieci?
3. Jakie przewiduje Pani konsekwencje przedmio-
towej sytuacji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 24 czerwca 2009 r.
69
Interpelacja
(nr 10187)
do ministra finansów
w sprawie zwrotu przez powiaty nadpłaty
za wydawane karty pojazdu
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra w sprawie zwrotu przez powiaty nadpłaty
za wydawane karty pojazdu. W dniu 28 lipca 2003 r.
minister infrastruktury wydał rozporządzenie w
sprawie wysokości opłat pobieranych przez powiaty
za kartę pojazdu. Na tej podstawie pobierano opłatę
w wysokości 500 zł.
Stan ten uległ zmianie wraz z wyrokiem wyda-
nym przez Trybunał Konstytucyjny z dnia 17 stycz-
nia 2006 r. w sprawie U6/04, co w konsekwencji spo-
wodowało, że przepisy rozporządzenia utraciły moc
z dniem 1 maja 2006 r.
Rozstrzygnięcie to pociąga za sobą dwa istotne
zagrożenia dla finansów powiatów w Polsce: po
pierwsze, rozstrzygnięcie to obniżyło dochody powia-
tów o 425 zł za każdą wydaną kartę pojazdu; po dru-
gie, rozstrzygnięcie to stało się podstawą do wystę-
powania o zwrot nadpłaconej kwoty opłat.
Zjawisko to przybiera na sile i przybiera ogromne
rozmiary, co najistotniejsze roszczenia te są uznawa-
ne przez sądy powszechne, a co za tym idzie, powiaty
muszą dokonywać zwrotu tych kwot z własnego bu-
dżetu. Skala tego problemu jest duża, a kwoty zwro-
tów i roszczeń w skali kraju mogą być liczone w set-
kach milionów złotych i powiaty nie są w stanie po-
radzić sobie z tymi roszczeniami samodzielnie.
Ponadto należy zwrócić uwagę na kilka faktów,
które mają istotne znaczenie dla tej sprawy, a mia-
nowicie:
— sytuacja ta wynika z wadliwego działania pra-
wotwórczego Ministerstwa Infrastruktury,
— za szkodę tę powinien odpowiadać Skarb Pań-
stwa zgodnie z art. 417 § 1 Kodeksu cywilnego, który
mówi: „Jeżeli szkoda została wyrządzona poprzez
wydanie aktu normatywnego, jej naprawienia można
żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu
niezgodności tego aktu z konstytucją. Za szkody wy-
rządzone przez niezgodne z prawem działanie lub
zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej
ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednost-
ka samorządu terytorialnego, lub inna osoba prawna
wykonująca tę władzę z mocy prawa”
— powiat, naliczając opłatę za karty pojazdu, wy-
konywał wyłącznie dyspozycję zawartą w rozporzą-
dzeniu ministra infrastruktury z dnia 23 lipca 2003 r.
w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U.
Nr 137, poz. 1310, z późn. zm.).
Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Czy minister finansów posiada środki niezbęd-
ne do zabezpieczenia roszczeń obywateli z tytułu
zwrotu nadpłat za karty pojazdu?
70
2. Czy Ministerstwo Finansów przygotowuje od-
powiednie procedury i rozwiązania prawne, które
umożliwią przekazanie powiatom tych środków fi-
nansowych? Kiedy będą mogły wejść w życie takie
rozwiązania?
3. Jakie działania zostały podjęte przez Minister-
stwo Finansów w tej sprawie do dnia dzisiejszego?
Kreślę wyrazy szacunku
Poseł Leszek Deptuła
Mielec, dnia 24 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10188)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nieprecyzyjnych przepisów ustawy
Prawo prasowe
Zwracamy się do Pana Ministra z interpelacją do-
tyczącą obowiązujących obecnie przepisów prawa
prasowego, które niestety nie zawsze pozostają pre-
cyzyjne, nie zawsze też nadążają za dokonującym się
na naszych oczach żywiołowym rozwojem elektro-
nicznych środków przekazu informacji. Powszechnie
znaną okolicznością jest fakt, iż w ostatnich latach
wraz z upowszechnieniem Internetu pojawiły się
nowe formy publikacji i wypowiedzi – blogi, serwisy
społecznościowe, a strony internetowe tworzą często
osoby w celach hobbystycznych. Pojawiły się również
w sieci www witryny informujące o codzienności kon-
kretnych powiatów, miast czy gmin.
Za tym burzliwym rozwojem Internetu nie nadą-
ża, niestety, prawo. Skutkiem tego są sytuacje zda-
rzające się w naszym kraju, o których niedawno in-
formowały media, a mianowicie o skazywaniu w pro-
cesach karnych osób, które prowadziły serwis inter-
netowy dotyczący wydarzeń lokalnych w Bielsku-
-Białej i nie dokonały rejestracji tegoż serwisu. Osoby
te zostały skazane za prowadzenie serwisu bez wy-
maganej, wedle stanowiska sądu, rejestracji.
Takie portale informacyjne opisujące rzeczywi-
stość lokalnych społeczności istnieją dzisiaj nie tylko
w dużych miastach, także w mniejszych miejscowo-
ściach, a nawet w niektórych gminach wiejskich pro-
wadzone są strony, na których podawane są wiado-
mości z życia małych ojczyzn.
Taka aktywność świadczy o potrzebie działania
na rzecz lokalnych społeczności, sprzyja dostępowi
obywateli do informacji i przejrzystości życia lokal-
nego, może być czynnikiem ograniczającym negatyw-
ne zjawiska. Może jednak okazać się także, że osoby
prowadzące serwisy internetowe zostają ukarane
przez sąd, gdyż prowadzą dziennik lub czasopismo
bez rejestracji, co jest karalne na mocy art. 45 Prawa
prasowego. Oznacza to poważne zagrożenie dla sze-
roko rozumianej wolności wypowiedzi i stwarza ba-
rierę biurokratyczną dla rozwoju aktywności społecz-
nej i społeczeństwa informacyjnego oraz gospodarki
opartej na wiedzy.
W dodatku, jak wynika z uzasadnienia orzeczenia
sądu, obowiązek rejestracji dotyczy wszystkich stron
internetowych, które są regularnie aktualizowane.
Z orzeczenia wynika więc, iż nie tylko strony lokal-
nych serwisów podlegają rejestracji. Taki obowiązek
ciąży też na osobach i podmiotach prowadzących
strony hobbystyczne, a nawet regularnie aktualizo-
wane blogi. Jeżeli tego obowiązku nie dopełnią, mogą
zostać uznani za winnych naruszenia prawa i skaza-
ni na grzywnę lub karę ograniczenia wolności, a
przede wszystkim uznani za przestępców i umiesz-
czeni w Krajowym Rejestrze Karnym.
Oczywiście nikt nie powinien zasłaniać się nie-
znajomością prawa, Internet nie może być również
polem całkowitej anarchii, może też służyć osobom
nieodpowiedzialnym, zasłaniającym się anonimowo-
ścią, do obrażania innych osób czy obarczania nie-
prawdziwymi lub niesprawdzonymi zarzutami. Nie-
mniej stan prawny, w którym osoba prowadząca in-
ternetowy serwis informacyjny służący lokalnej spo-
łeczności czy stronę hobbystyczną bez rejestracji jest
za tą działalność uznawana za przestępcę, zmuszeni
jesteśmy określić jako całkowite nieporozumienie.
W związku z tym pragniemy zapytać: Czy w Mi-
nisterstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego do-
strzega się problem z dostosowaniem przepisów Pra-
wa prasowego do zmieniającej się rzeczywistości (w
tym także wirtualnej) oraz czy resort planuje zmianę
przepisów w tym zakresie? A jeżeli tak, to jaki jest
planowany kierunek zmian stanu prawnego?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Witold Kochan
i Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 24 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10189)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
oraz
ministra środowiska
w sprawie zmniejszania się populacji
orła bielika
Panie Ministrze! Na terenie Polski populacja orła
bielika jest szacowana na około 700 par. Na obszarze
całej Lubelszczyzny żyje około 35 orlich par. Orły bie-

liki to ptaki objęte ścisłą ochroną. Bielik (Haliaeetus
albicilla L.) jest największym współcześnie gniazdu-
jącym gatunkiem ptaka drapieżnego w Polsce. Bieli-
ki są ptakami długowiecznymi. Mogą osiągnąć wiek
ponad 30 lat, a w niewoli nawet 42 lata. Tworzą trwa-
łe pary. Są dumą ornitologów i to dzięki ich ciągłym
staraniom bielik – dawniej ptak bardzo rzadki – obec-
nie spotykany jest coraz częściej, głównie w pobliżu
zbiorników wodnych. Uważa się go za naszego naro-
dowego ptaka. Jego sylwetka widnieje w godle kraju.
Naturalnych wrogów nie ma. Pomimo ścisłej ochrony
gatunkowej największym jego zagrożeniem jest nie-
stety człowiek.
Pracownicy Roztoczańskiego Parku Narodowego
alarmują, że na terenie im podległym i w okolicach
od grudnia 2008 r. zginęło w sumie 10 orłów bielików.
Na Zamojszczyźnie są obecnie tylko 4 dorosłe pary
tego gatunku. Zginął ich przychówek, to wielki dra-
mat – uważają ornitolodzy. Zagrożone są również
inne ptaki, m.in. kruki, myszołowy, jastrzębie i orły
przednie. W ostatnich dniach maja znaleziono kolej-
ne martwe ptaki w okolicach Zamchu w gminie Ob-
sza. Policja i służby weterynaryjne podejrzewają, że
zdechły po zjedzeniu zatrutej padliny. Lokalne media
donoszą, iż bezpośrednią przyczyną śmierci ptaków
jest najprawdopodobnie nieumiejętne tępienie lisów
przez okolicznych rolników.
Panie Ministrze! Już 20 lat temu zostało zaka-
zane stosowanie przez rolników specyfiku o nazwie
furadan. Kiedyś był on używany do niszczenia m.in.
szkodników tytoniu. Jednak, jak się okazuje, do dzi-
siaj lubelscy rolnicy mają zapasy tej trucizny i sto-
sują ją do tępienia lisów, które w ostatnich latach
bardzo się rozmnożyły i podchodzą bezpośrednio do
gospodarstw. Jak informują dziennikarze, rolnicy
faszerują trucizną padlinę i wykładają ją w pobliżu
lasów. Nie posiadają wiedzy, że orzeł bielik jest kró-
lem ptaków padlinożernych i zjada mięso nafasze-
rowane przez nich furadanem. W ten oto niezawi-
niony sposób rolnicy przyczyniają się do zmniejsza-
nia populacji orła bielika na Lubelszczyźnie (i nie
tylko, jak donoszą systematycznie media, proceder
ten ma miejsce na terenie całej Polski). Policja i inne
organy uprawnione do ścigania sprawców są bezrad-
ne – ich znalezienie graniczy z cudem. Leśnicy i or-
nitolodzy apelują do świadomości rolników, często
jednak bezskutecznie.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
— W jaki sposób administracja publiczna zamie-
rza zlikwidować istniejące zagrożenie? Czy będzie
skupowany ten środek chemiczny i utylizowany?
— Czy zostanie zorganizowana przez resort ogól-
nopolska akcja uświadamiania rolników o fatalnych
skutkach stosowania zakazanego środka chemiczne-
go furadan?
— Czy resort przewiduje kontrolowanie populacji
lisów w okolicach występowania orłów? Kiedy na-
71
stąpi zwiększenie limitów odstrzałów lisów na tych
terenach?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Chełm, dnia 15 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10190)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie obowiązku szkolenia osób
kierujących ruchem drogowym podczas
przemarszu procesji, pielgrzymki
lub konduktu pogrzebowego
W praktyce organizatorzy odpowiedzialni za
utrzymanie porządku podczas przemarszu piel-
grzymki lub konduktu pogrzebowego zobowiązani są
do korzystania w czasie tych przemarszów z usług
tzw. porządkowych. Wyżej wymienione rozporządze-
nie wprowadza obowiązek szkolenia porządkowych
pielgrzymek, przy czym zgodnie z obowiązującymi
przepisami uprawnionym do przeprowadzenia od-
płatnego szkolenia jest wojewódzki ośrodek ruchu
drogowego. Porządkowi, aby wykonywać swoją funk-
cję, muszą przejść odpłatne przeszkolenie, którego
cena jest dość wysoka, niejednokrotnie przekracza-
jąca możliwości finansowe organizatorów. Te trud-
ności finansowe spowodowały, że wystąpił szereg
interwencji odnośnie do zasadności organizacji szko-
lenia i odpłatności. Odwołujące się instytucje co do
zasady uznają słuszność cytowanego rozporządzenia,
ponieważ należy zapewnić bezpieczeństwo uczestni-
kom pielgrzymek, procesji i konduktów pogrzebo-
wych. Ze strony odwołujących się instytucji wypływa
szereg propozycji co do rozwiązania zagadnienia
szkolenia i odpłatności.
Zdaniem tych instytucji społecznie uzasadnione
byłoby, mając na względzie koszty oraz dostęp do or-
ganizatorów szkolenia, aby szkolenia takie prowa-
dzone były np. przez komendy powiatowe Policji, co
spowoduje, że szkolenia te będą tańsze, bardziej do-
stępne, a ich częstotliwość będzie lepiej odpowiadać
potrzebom organizatorów.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się z pyta-
niem do Pana Ministra, czy istnieje możliwość zmia-
ny cytowanego rozporządzenia w wyżej wymienio-
nym zakresie pod kątem faktycznie istniejących po-
trzeb i tradycji kulturowych naszego narodu.
Z poważaniem
Poseł Jan Religa
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
72
Interpelacja
(nr 10191)
do ministra finansów
w sprawie nowelizacji budżetu państwa
na 2009 r. dotyczącej ewentualnych zmian
wysokości subwencji ogólnej w części
oświatowej, rekompensacyjnej
i wyrównawczej dla jednostek samorządu
terytorialnego
Z sygnałów płynących od samorządów gminnych
i powiatowych wynika, że jednostki samorządu tery-
torialnego tego stopnia otrzymają zdecydowanie
mniejsze kwoty udziałów w podatku dochodowym od
osób fizycznych niż w latach ubiegłych, co stanowi
poważne niebezpieczeństwo dla realizacji zadań za-
planowanych w budżecie roku bieżącego. Angażując
własne środki w realizację zadań dofinansowywa-
nych z funduszy europejskich, samorządy mają pro-
blemy z utrzymaniem płynności finansowej, co powo-
duje ograniczenie możliwości zaciągania zobowiązań,
których wysokość została uregulowana w ustawie o
finansach publicznych.
Mając na uwadze powyższe, proszę o udzielenie
odpowiedzi na poniższe pytanie: Czy w zapowiedzia-
nej przez pana premiera Donalda Tuska na lipiec
2009 r. nowelizacji budżetu państwa przewiduje się
zmniejszenie subwencji ogólnej w części oświatowej,
rekompensacyjnej i wyrównawczej dla jednostek sa-
morządu terytorialnego?
Taka zmiana budżetu państwa na 2009 r. przy-
czyni się do zamrożenia większości wydatków inwe-
stycyjnych realizowanych z udziałem funduszy euro-
pejskich i pogorszy sytuację finansową samorządów
gminnych i powiatowych na wiele lat.
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 10192)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany progu dochodowego
upoważniającego do otrzymywania zasiłku
rodzinnego
Obowiązujący obecnie w Polsce próg dochodowy
upoważniający do otrzymania zasiłku wynosi 504 zł
netto lub 583 zł, w przypadku gdy członkiem rodziny
jest dziecko posiadające orzeczenie o stopniu niepeł-
nosprawności.
Wysokość tego progu nie wzrosła od 2004 r. Jeże-
li w tym roku nie zostanie on podwyższony, to prawo
do zasiłku stracą tysiące rodzin żyjących często na
progu ubóstwa.
Dochód rodziny w trwającym okresie zasiłkowym
2008/2009 oblicza się z 2007 r. Dochód rodziny na
przyszły okres zasiłkowy 2009/2010 będzie obliczany
z 2008 r.
„Rodzinne” to, w zależności od wieku dziecka, od
48 zł do 68 zł miesięcznie plus przysługujące dodatki
typu: dodatek z tytułu wychowania dziecka w rodzi-
nie wielodzietnej (dla trzeciego i następnego dziecka
80 zł miesięcznie), dodatek z tytułu rozpoczęcia roku
szkolnego (100 zł jednorazowo), z tytułu dojazdu do
szkoły poza miejscem zamieszkania 50 zł miesięcznie
(90 zł na dziecko niepełnosprawne).
Mimo że zasiłek rodzinny w Polsce jest o połowę
niższy niż np. w Niemczech, to stanowi poważną pod-
porę dla najmniej zarabiających.
Zasiłki rodzinne pobiera w Polsce rocznie kilka
milionów osób. Stanowią one niejednokrotnie jedyny
dochód rodziny.
W przypadku gdy nie nastąpi zmiana progów do-
chodowych, tylko w gminie Kolbuszowa 403 rodziny,
które obecnie pobierają świadczenia rodzinne na pod-
stawie dochodów za 2007 r., z dochodem na osobę w
rodzinie przekraczającym 504 zł, a poniżej 583 zł,
prawdopodobnie nie będą spełniać warunków do
otrzymania świadczeń rodzinnych w okresie zasiłko-
wym 2009/2010, ponieważ wzrosło wynagrodzenie
minimalne oraz rodziny korzystają z ulgi prorodzin-
nej przy rozliczaniu PIT.
W przypadku „zamrożenia progów dochodowych”
rodziny te stracą pobierane świadczenia, a to spotę-
guje jeszcze bardziej występujące ubóstwo w naszym
kraju.
Sytuacja ta jest bardzo krzywdząca i nie odzwier-
ciedla faktycznej sytuacji. Progi dochodowe powinny
na bieżąco być zmieniane w takim kierunku, by ze
świadczeń tych mogli korzystać wszyscy potrzebują-
cy. Sprawa ta jest szczególnie istotna w okresie po-
głębiającego się kryzysu w naszym kraju.
Nie można dopuścić do sytuacji, by ludzie najsła-
biej sytuowani pozbawieni zostali otrzymywanych
obecnie świadczeń.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Pani Minister poruszany pro-
blem?
2. Jakie jest Pani stanowisko w tej sprawie?
3. Jakie skutki społeczne może spowodować brak
regulacji dotyczącej zmiany progu dochodowego?
4. Czy i kiedy przewidziana jest zmiana obowią-
zujących przepisów?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 24 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10193)
do ministra skarbu państwa
w sprawie podjęcia inicjatywy legislacyjnej
odnośnie do problemu prywatyzacji
Problem reprywatyzacji to spuścizna PRL, to
konsekwencja nacjonalizacji własności prywatnej
przeprowadzonej na ogromną skalę z naruszeniem
prawa. Akty nacjonalizacji wydano, łamiąc podsta-
wowe prawo człowieka – prawo własności.
Skoro Rzeczpospolita Polska stała się w 1989 r. de-
mokratycznym państwem prawnym, obowiązkiem
państwa jest wyznaczenie właściwej drogi naprawie-
nia krzywd osób pozbawionych własności spowodowa-
nych bezprawną nacjonalizacją. Reprywatyzacja to
problem skomplikowany, ale jak wskazują doświadcze-
nia innych państw, nie niemożliwy do rozwiązania.
Jednym z mierników naszego ustroju jest stosu-
nek państwa do własności prywatnej. Ciągły brak od-
powiedniej ustawy reprywatyzacyjnej zgodnej z wy-
mogami prawodawstwa europejskiego powoduje utrzy-
mywanie się stanu sprzecznego z ogólnym poczuciem
sprawiedliwości, zasadami ochrony własności przyję-
tymi w obowiązujących Polskę umowach międzyna-
rodowych i w konstytucji. Uwydatnia się to szczegól-
nie w sytuacjach długotrwałych sporów sądowych
o zwrot znacjonalizowanego po wojnie mienia.
Położenie spornych nieruchomości, blokowanych
od kilku lat z powodu roszczeń spadkobierców by-
łych właścicieli, stanowi hamulec dla jakichkolwiek
działań zmierzających do dalszego rozwoju miast.
Ponadto upływ czasu powoduje, że przedmiotowe
nieruchomości, nie mając wyklarowanego statusu
prawnego, nie są należycie zadbane przez prawowi-
tego gospodarza i niszczeją. Traci na tym zawsze
wspólnota samorządowa, gdyż bezcenny zazwyczaj
potencjał historycznego obiektu pozostaje niewyko-
rzystany dla dobra wspólnego.
Pytanie: Czy rząd zamierza podjąć oczekiwaną
inicjatywę legislacyjną, która pozwoli na definitywne
usuniecie pozostałości minionego systemu?
Z poważaniem
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 23 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10194)
do ministra zdrowia
w sprawie programu terapeutycznego
dla chorych na szpiczaka mnogiego,
obejmującego leczenie lenalidomidem
Szpiczak mnogi jest rozsianym nowotworem ukła-
du odpornościowego. W Polsce chorych na tę chorobę
73
ciągle przybywa. Szacuje się, że w 2009 r. będzie oko-
ło 1500–2000 nowych zachorowań na ten nowotwór,
podczas gdy jeszcze 10 lat temu było ich ok. 500 na rok.
Co więcej, na szpiczaka chorują pacjenci coraz młodsi,
poniżej 50. roku życia, choć większość, ok. 90% zacho-
rowań, stanowią osoby po 60. lub 70. roku życia.
Pomimo tego polscy chorzy na szpiczaka mnogie-
go, jako jedyni w Unii Europejskiej, nie mają dostępu
do jednego z najnowszych i najlepszych leków - lena-
lidomidu, który pozwala im prowadzić normalne, ak-
tywne życie. Mimo wcześniejszych obietnic nie zna-
lazł się on na najnowszej liście programów terapeu-
tycznych Narodowego Funduszu Zdrowia (zamiesz-
czonej na stronie NFZ 1 czerwca 2009).
Zdaniem specjalistów lenalidomid jest szczególnie
zalecany pacjentom, u których z powodu przebiegu
szpiczaka lub z powodu leczenia go innymi lekami
immunomodulującymi (jak talidomid czy bortezo-
mib) występują polineuropatie, czyli uszkodzenie
nerwów obwodowych. Objawiają się one początkowo
mrowieniem i drętwieniem stóp i dłoni. Jeśli polineu-
ropatie nie mają charakteru łagodnego i nie zostaną
rozpoznane albo będą zaniedbane, mogą doprowadzić
do kalectwa.
Lenalidomid został zarejestrowany w Stanach
Zjednoczonych i UE wiele miesięcy temu. Obecnie do-
stępny jest dla chorych na szpiczaka w krajach ościen-
nych Polski: Niemczech, Czechach, na Słowacji.
Według specjalisty obecnie w Polsce chorzy na
szpiczaka mnogiego mogą otrzymywać lenalidomid
jedynie w ramach tzw. chemioterapii niestandardo-
wej, ale wymaga to indywidualnej zgody dla każdego
pacjenta z NFZ. W rezultacie na palcach jednej ręki
można policzyć pacjentów, którzy ją dostają. Ponadto
procedura jest bardzo zbiurokratyzowana, wymaga
złożenia wielu dokumentów i trwa wiele miesięcy, w
czasie których może dojść do śmierci pacjenta.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Kiedy polscy pacjenci doczekają się programu
terapeutycznego w leczeniu szpiczaka mnogiego obej-
mującego lenalidomid?
2. Z jakich powodów w Polsce do dnia dzisiejszego
pacjenci nie są leczeni lenalidomidem na tych samych
zasadach, co w pozostałych krajach UE?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 22 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10195)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie służbowych mieszkań policyjnych
Szanowny Panie Premierze! Według ustawy o Po-
licji, funkcjonariusz odchodzący na emeryturę lub do
74
innej pracy jest zobowiązany oddać mieszkanie służ-
bowe w dwóch przypadkach: gdy otrzyma lokal za-
stępczy lub kupi nowe mieszkanie. Taki zapis stwa-
rza sytuację, którą skwapliwie wykorzystują niektó-
rzy funkcjonariusze. Mianowicie ci, którzy nie stara-
ją się o nowy lokal, pozostają w służbowym mieszka-
niu do końca życia. Małopolska policja ma do dyspo-
zycji 1834 mieszkania, z czego ok. połowę zajmują
policyjni emeryci, ich rodziny lub byli policjanci, któ-
rzy odeszli do innej, najczęściej lepiej płatnej pracy.
W ciągu ostatnich dwóch lat małopolska Policja od-
zyskała zaledwie trzy lokale służbowe. Z identycz-
nym problemem borykają się także pozostałe komen-
dy wojewódzkie. Dalsze tolerowanie takiego stanu
rzeczy jest niedopuszczalne, tym bardziej, że na
mieszkania służbowe czekają w kolejce nowi policjan-
ci. W Małopolsce jest ich 140, a niektórzy z nich cze-
kają już ponad 10 lat.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Jakie działania zostaną podjęte przez podległy
Panu resort w celu zapobieżenia dożywotniemu za-
mieszkiwaniu przez emerytów policyjnych i funkcjo-
nariuszy, którzy odeszli z Policji, w lokalach służbo-
wych?
2. Czy lokale służbowe zajmowane przez emery-
towanych funkcjonariuszy, byłych policjantów oraz
ich rodziny, zostaną odzyskane przez Policję?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 22 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10196)
do ministra finansów
w sprawie realizacji planu modernizacji
Służby Celnej
W ubiegłym roku rząd przyjął „Plan modernizacji
Służby Celnej na lata 2009–2012”, który m.in. zakła-
da przeznaczenie dodatkowych środków na zwiększe-
nie uposażeń i wynagrodzeń osobowych umożliwia-
jące wzrost mnożnika dla funkcjonariuszy do wielo-
krotności kwoty bazowej wynoszącej w 2009 r. 2,50,
w 2010 r. – 2,67, a w 2011 r. – 2,72. Podwyższenie
uposażeń funkcjonariuszy Służby Celnej miało na
celu osiągnięcie poziomu uposażeń w Straży Granicz-
nej, w której wielokrotność kwoty bazowej w 2008 r.
wynosiła 2,50. Wzrost uposażeń w Służbie Celnej
miał stanowić wzmocnienie motywacyjne oraz, co
istotniejsze, miał być także czynnikiem antykorup-
cyjnym. Jest on także ważny, gdyż dotyczy służby,
która odpowiada za bardzo poważne wpływy do bu-
dżetu państwa.
Niestety, do dnia dzisiejszego z ww. planu reali-
zowane są jedynie wydatki z tytułu wzrostu rekom-
pensaty za brak kwatery. Ponadto chciałbym zwrócić
uwagę na fakt, że Służba Celna jest jedyną formacją
mundurową, która w br. nie została objęta regulacją
uposażeń ponad tzw. waloryzację płac. Sprawą nader
istotną są także błędy w polityce kadrowo-płacowej.
Jak wynika z posiadanych przeze mnie informacji, w
ciągu ostatnich lat doprowadziły one do znacznych
dysproporcji płacowych na poziomie tego samego sta-
nowiska oraz zatrzymywania awansu niektórym
funkcjonariuszom na okres nawet dziesięciu lat.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Czy podległy Panu resort podejmie działania w
kierunku realizacji założeń płacowych „Planu mo-
dernizacji Służby Celnej”?
2. Czy podjęte działania zniwelują dysproporcje
związane z wieloletnimi zaległościami w polityce pła-
cowej i awansowej?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 22 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10197)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmiany ustawy Karta Nauczyciela
Szanowna Pani Minister! Działając na prośbę
przedstawicieli władz samorządowych oraz na pod-
stawie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i se-
natora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn.
zm.), proszę o podjęcie działań w przedstawionej po-
niżej sprawie.
Art. 30a i 30b ustawy Karta Nauczyciela budzą
wątpliwości natury prawnej co do zasadności wypła-
cania nauczycielom jednorazowego dodatku uzupeł-
niającego w przypadku zwolnień lekarskich dłuż-
szych niż 14 lub 33 dni, urlopów macierzyńskich i
urlopów dla poratowania zdrowia. Organ prowadzą-
cy szkołę będący jednostką samorządu terytorialne-
go, uwzględniając przewidywaną strukturę zatrud-
nienia, określa dla nauczycieli poszczególnych stopni
awansu zawodowego, w drodze regulaminu, wyso-
kość stawek dodatków: za wysługę lat, motywacyjne-
go, funkcyjnego, za warunki pracy, szczegółowe wa-
runki obliczania i wypłacania wynagrodzenia za
godziny ponadwymiarowe i godziny doraźnych za-
stępstw, a także wysokość i warunki wypłacania na-
gród i innych świadczeń wynikających ze stosunku
pracy w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia na-
uczycieli na obszarze działania danej jednostki samo-
rządu terytorialnego odpowiadały co najmniej śred-

nim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa
w art. 30 ust. 3 Karty Nauczyciela.
Natomiast zmiany, jakie wprowadza nowy art.
30a, nasuwają pytanie: Czy w przypadku kiedy skład-
niki wynagrodzenia były prawidłowo ustalone i po-
zwoliły na realne osiągnięcie średniej, co można udo-
wodnić w oparciu o dokumenty pokazujące ustalone
dla każdego nauczyciela wynagrodzenie, a przyczyna
nieosiągnięcia przedmiotowej średniej leży po stronie
nauczycieli, nie zaś organu prowadzącego, należy wy-
płacić jednorazowy dodatek uzupełniający? W przy-
padku odpowiedzi na tak należałoby stwierdzić, iż
dojdzie do wypłaty „dodatkowego wynagrodzenia na
czas choroby”. Ponadto jak w takiej sytuacji prawi-
dłowo ustalić wysokość składników, skoro osiągnię-
cie każdorazowo będzie zależało przede wszystkim
od ilości tzw. chorobowych? Można nawet zaryzyko-
wać hasło: „Czy się choruje, czy się pracuje, to doda-
tek się zyskuje, a im więcej się choruje, to tym więcej
się zyskuje”.
Wątpliwości budzi także przepis określający
składniki wynagrodzenia, do których nauczyciel ma
prawo w trakcie przebywania przez niego na urlopie
dla poratowania zdrowia. Czy przez „inne świadcze-
nia pracownicze” należy również rozumieć jednora-
zowy dodatek uzupełniający? Jeśli tak, to znowu
dodatek ten będzie niejako uzupełnieniem wynagro-
dzenia za czas przebywania na urlopie dla porato-
wania zdrowia.
Na średnie wynagrodzenie nauczyciela wpływają
m.in. różne sytuacje indywidualne nauczyciela. Jak
zatem wyliczyć średnie wynagrodzenie nauczycieli,
którzy w ciągu roku awansują, jak traktować tych,
którzy odejdą na emeryturę?
Według przedstawicieli samorządu terytorialne-
go zapisy art. 30, 30a i 30b Karty Nauczyciela zobo-
wiązujące samorządy do wypłacania średniego wy-
nagrodzenia według poszczególnych stopni awansu
zawodowego powinny być docelowo całkowicie usu-
nięte. Należy odstąpić od tych zapisów i trzymać się
tego, co jest w umowie między pracodawcą a pra-
cownikiem.
Przedstawiciele jednostek samorządu terytorial-
nego zwracają się ponadto z zapytaniem i jednocze-
śnie postulatem dotyczącym dodatku wiejskiego
przysługującego nauczycielom zatrudnionym na te-
renie wsi lub w mieście liczącym do 5 tys. mieszkań-
ców. Co stoi na przeszkodzie, żeby uznać ten dodatek
za składnik wynagrodzenia i tym samym móc wliczać
go do średniego wynagrodzenia nauczyciela? W sytu-
acji gdy gminy wiejskie i miejsko-wiejskie borykają się
z ogromnymi trudnościami finansowymi związanymi
z utrzymaniem placówek oświatowych oraz koniecz-
nością wypłaty w bieżącym roku kalendarzowym
ustawowych podwyżek dla nauczycieli, takie rozwią-
zanie w znaczący sposób odciążyłoby te samorządy.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w ww. spra-
wach?
75
2. W jaki sposób ministerstwo informowało i prze-
kazywało spójną wykładnię prawną ww. przepisów
samorządom terytorialnym?
3. Czy ministerstwo rozważa wprowadzenie
zmian w spornych przepisach?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10198)
do ministra środowiska
w sprawie niezbędnych i pilnych działań
zmierzających do wypracowania strategii
rozwoju energii wiatrowej w kraju, w tym
dla woj. warmińsko-mazurskiego,
przy wykorzystaniu wspólnego stanowiska
wszystkich grup interesów oraz
jednoczesnym, jak najmniej szkodliwym,
oddziaływaniu na walory
przyrodniczo-krajobrazowe
Szanowny Panie Ministrze! Mieszkańcy terenu
naszego województwa, czyli woj. warmińsko-mazur-
skiego, coraz częściej zgłaszają swój sprzeciw wobec
planów budowy farm wiatrowych, które mają nega-
tywny wpływ na środowisko.
Wnoszę o podjecie działań zmierzających do wy-
pracowania wspólnej strategii rozwoju energetyki
wiatrowej przy jednoczesnym wspólnym stanowisku
inwestorów, organów administracji, służby ochrony
przyrody oraz mieszkańców.
Skala i szybkość rozwoju tego sektora energetyki
poparta wsparciem finansowym pochodzącym z Unii
Europejskiej sprawia, iż jest to niezwykle dochodowe
przedsięwzięcie. Liczba wniosków o przyłączenie
tychże elektrowni do sieci przesyłowych znacznie
przewyższa zapotrzebowanie. Należy wspomnieć, iż
przy wyborze lokalizacji farm wiatrowych inwestorzy
zwracają uwagę głównie na możliwość włączenia do
sieci energoelektrycznej, wietrzność oraz strukturę
własności gruntów. Czynniki przyrodnicze pełnią
rolę drugorzędną bądź wcale nie są brane pod uwagę.
Wiadomo przecież, że niewłaściwy wybór lokalizacji
inwestycji może w znacznym stopniu przyczynić się
do zniszczenia krajobrazu oraz negatywnego wpływu
na siedliska i gatunki zwierząt, a przede wszystkim
na zdrowie mieszkańców.
Poziom doświadczenia i wiedzy w kwestii realiza-
cji inwestycji energetyki wiatrowej organów admini-
stracji jest niezwykle niski. Wydziały środowiskowe
są słabo przygotowane merytorycznie, czego dowo-
dem może być uznawanie ww. inwestycji za inwesty-
cje celu publicznego, co niezgodne jest z przepisami
obowiązującego prawa.
76
Skala rozwoju tego sektora budzi szczególny nie-
pokój mieszkańców wsi Ruska Wieś w gminie Mrą-
gowo. Ich obawy dotyczą przede wszystkim negatyw-
nego wpływu pola elektromagnetycznego na człowie-
ka, pogorszenia atrakcyjności turystycznej oraz wa-
lorów przyrodniczo-krajobrazowych.
Prowadzone są już konsultacje społeczne, które
polegają tylko na tym, że zainteresowany wójt i inwe-
stor przedstawiają swoje racje, co w przyszłości może
okazać się dramatem dla gospodarstw agroturystycz-
nych i mieszkańców, którzy będą obciążeni sąsiedz-
twem farm wiatrowych. W dniu wczorajszym, tj. 22
czerwca 2009 r. w szkole we wsi Boże, gminie Mrągo-
wo, chętni z sali, a przeciwni budowie wiatraków, nie
zostali dopuszczeni do głosu, a chcieli jedynie przed-
stawić swe negatywne stanowisko. Takiego typu kon-
sultacje nie powinny być w ogóle brane pod uwagę.
Wskazane byłoby zahamowanie wydawanie decy-
zji na budowę farm wiatrowych do czasu wypracowa-
nia krajowej strategii rozwoju energii wiatrowej, w
tym szczególnie dla woj. warmińsko-mazurskiego
przy wykorzystaniu wspólnego stanowiska wszyst-
kich grup interesów oraz jednoczesnym, jak najmniej
szkodliwym, oddziaływaniu na walory przyrodniczo-
-krajobrazowe.
Panie Ministrze:
1. Jak zahamuje Pan wydawanie decyzji na budo-
wę szkodliwych ferm wiatrowych?
2. W jaki sposób wesprze Pan służby ochrony
przyrody w procedurach uzgadniania decyzji środo-
wiskowych?
3. Jakie działania zostaną podjęte w celu wypra-
cowania strategii rozwoju energii wiatrowej dla woj.
warmińsko-mazurskiego przy wykorzystaniu wspól-
nego stanowiska wszystkich grup, tj. m.in. inwesto-
rów, organów administracji, służb ochrony przyrody
oraz mieszkańców?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10199)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie możliwości przeznaczenia dla
Muzeum Narodowego w Poznaniu środków
unijnych pozostających w puli ministerstwa
Zaniepokojeni wiadomością o pozbawieniu dotacji
unijnych na realizację ważnych inwestycji dla Mu-
zeum Narodowego w Poznaniu pytamy Panią Mini-
ster: Czy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego prze-
widuje przeznaczenie dla Muzeum Narodowego w
Poznaniu środków unijnych pozostających w puli mi-
nisterstwa?
Uzasadnienie. Muzeum Narodowe w Poznaniu
ubiegało się o unijne dotacje na realizacje dwóch bar-
dzo ważnych inwestycji, a mianowicie:
— na drugi etap rewitalizacji zespołu pałacowo-
-parkowego w Rogalinie, którego efektem byłoby udo-
stępnienie do zwiedzania wnętrz pałacu;
— na rozbudowę gmachu Muzeum Narodowego
w Poznaniu mieszczącego się w samym centrum mia-
sta przy Al. Marcinkowskiego o nowoczesną w formie
kawiarnię, tzw. tubę na styku nowego i starego gma-
chu muzeum.
Planowano również część środków przeznaczyć
na przystosowanie pomieszczeń strychowych na cele
ekspozycyjne oraz odnowienie elewacji zewnętrz-
nych. Niestety, unijne środki nie zostały przyznane
na ww. cele.
Zarówno Muzeum Narodowe w Poznaniu, jak
i zespół pałacowo-parkowy w Rogalinie należą do za-
bytków historii Polski o wyjątkowym charakterze
nie tylko ze względów historycznych, ale i ich niezwy-
kłej i pięknej architektury. Stąd stanowią cel wielu
wycieczek, spotkań o charakterze naukowym i tury-
stycznym. Wielekrotnie odwiedzały te miejsca głowy
państw i inne wybitne osobistości świata kultury,
nauki i artyści z różnych stron naszego globu.
Nie bez znaczenia jest też fakt, że miasto Poznań
zostało wyznaczone jako jedno z organizatorów Euro
2012 i także z tego względu ww. inwestycje winny być
przeprowadzone.
Powyższe w pełni uzasadnia przyznanie środków
finansowych z puli Ministerstwa Rozwoju Regional-
nego.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dn. 9
maja 1996 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199), re-
alizując uprawnienia posłów RP, uprzejmie prosimy
o odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z poważaniem
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak
Poznań, dnia 23 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10200)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zmiany przepisów ordynacji
wyborczych tak, aby umożliwić obywatelom
oddawanie głosów w wyborach drogą
elektroniczną
Stan faktyczny:
Obserwując ostatnie wydarzenia związane z nie-
zwykle niską frekwencją w wyborach, jesteśmy głę-

boko zaniepokojeni takim stanem rzeczy. Wszelkiego
rodzaju badania wskazują na to, że dużą grupę osób,
które nie oddają głosu w wyborach, stanowią młodzi
ludzie, a wśród nich studenci, którzy często mieszka-
ją poza miejscem swojej rodzinnej miejscowości.
To, co istotne, to fakt że w wielu internetowych
badaniach i sondażach, w których można wyrazić
swoje zdanie, choćby na temat poparcia dla danej
partii politycznej czy nomen omen udziału w wybo-
rach, wskaźnik biorących w takich przedsięwzięciach
osób – internautów jest bardzo wysoki.
Warto zatem zwrócić uwagę na to, że najprawdo-
podobniej to właśnie młodzi ludzie w wieku 18–35 lat
są najszerszą grupą osób korzystających z Internetu.
Co ciekawe, jednocześnie przy urnach wyborczych
tę grupę wiekową można spotkać najrzadziej. Praw-
dopodobnie jedną z przyczyn jest fakt, że niejedno-
krotnie – jak bywa w przypadku studentów – miesz-
kają oni w akademikach poza ich rodzinną miejsco-
wością. Pojawiają się więc często głosy, że student nie
miał czasu, aby jechać po zaświadczenie do rodzinnej
miejscowości, uprawniające go do oddania głosu poza
miejscem zamieszkania. Zapewne nie bez znaczenia
jest fakt, że głosowanie poza miejscem zamieszkania
mniej mobilizuje do uczestnictwa w wyborach ze
względu na to, że nie można głosować na kandydatów
z okręgu wyborczego, w którym się zamieszkuje. Gło-
sowanie internetowe zlikwidowałoby te dylematy.
Mamy przekonanie, że postęp technologiczny po-
winien służyć państwu i jego obywatelom m. in. po-
przez ułatwienie im wypełniania obowiązków oby-
watelskich. Dlatego właśnie wydaje nam się, że do-
konanie zmian w ordynacji wyborczej mających na
celu umożliwienie oddania głosu w wyborach za po-
mocą Internetu może znacząco pobudzić świadomość
obywatelską młodego społeczeństwa, a tym samym
zwiększyć frekwencję osób uczestniczących bezpo-
średnio w tworzeniu demokracji.
Pytanie:
W związku z powyższym pragniemy zapytać, czy
resort spraw wewnętrznych planuje zmiany legisla-
cyjne mające na celu umożliwienie elektronicznego
głosowania w wyborach powszechnych?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Jan Musiał
Warszawa, dnia 25 czerwca 2009 r.
77
Interpelacja
(nr 10201)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie aktualnie obowiązujących
przepisów określających standardy, jakim
powinny odpowiadać domy opieki społecznej,
oraz zasad odpłatności za pobyt
mieszkańców
Szanowna Pani Minister! Z końcem 2010 r. upły-
wa ustawowy termin osiągnięcia obowiązujących
standardów usług świadczonych przez domy pomocy
społecznej. Jest to warunek uzyskania zezwolenia
wojewody na prowadzenie domu pomocy społecznej.
Wyznaczony przez ustawodawcę termin nie po-
zwala na zrealizowanie w tym czasie wszystkich za-
dań mających na celu osiągnięcie wymaganych stan-
dardów. Decydującym czynnikiem jest tutaj brak
środków finansowych.
Szansą na uzyskanie wsparcia finansowego tych
inwestycji jest regionalny program operacyjny. Może
jednak okazać się, zakładając kwalifikację wniosku
oraz przeprowadzenie procedur wyboru wykonawcy,
że w ustawowym terminie nie uda się zrealizować
założonych celów.
Dodatkowym utrudnieniem dla funkcjonowania
i dochodzenia do standardów w domach pomocy spo-
łecznej jest zakaz kierowania do tych placówek no-
wych mieszkańców oraz niemożność podnoszenia
kosztów utrzymania. Powoduje to nałożenie się pro-
blemów inwestycyjnych z trudnościami w działalno-
ści bieżącej.
Powstaje patologiczna sytuacja. Z jednej strony w
placówkach tych istnieją wolne miejsca, z drugiej
strony osoby potrzebujące nie mogą znaleźć odpo-
wiedniej opieki.
W związku z powyższym pytamy, czy możliwe są
zmiany rozwiązań prawnych pozwalających na:
— wydłużenie terminu osiągania standardów
przez domy pomocy społecznej,
— zniesienie rygoru zakazu kierowania nowych
mieszkańców do domów pomocy społecznej niespeł-
niających standardów,
— zniesienie zakazu podwyższenia kosztu utrzy-
mania mieszkańców w domach pomocy społecznej
niespełniających standardów,
— zmianę sposobu naliczania dotacji na miesz-
kańców skierowanych przed 1 stycznia 2004 r. na
taki, który pozwoli na pokrycie odpłatności za te oso-
by w wysokości faktycznego kosztu utrzymania?
Z poważaniem
Posłowie Renata Butryn
i Piotr Tomański
Stalowa Wola, dnia 16 czerwca 2009 r.
78
Interpelacja
(nr 10202)
do ministra gospodarki
w sprawie wsparcia Koksowni Przyjaźń
sp. z o.o. w Dąbrowie Górniczej w ramach
rządowego Pakietu działań antykryzysowych
Szanowny Panie Ministrze! Koniunktura w sek-
torze węgla koksowego, stali i koksu wielkopiecowe-
go z lat ubiegłych pozwoliła zarządowi Koksowni
Przyjaźń sp. z o.o. uczynić ją jedną z najnowocze-
śniejszych w Europie. Koksownia jest w tej chwili
nowoczesnym przedsiębiorstwem spełniającym
wszystkie standardy techniczne. Modernizacja za-
kładu pozwoliła wykorzystać najnowsze technologie
dostosowane do wymogów Unii Europejskiej.
Niestety, załamanie na rynku węglowym spowo-
dowało, że spółka osiąga już najniższy z możliwych
poziomów bezpieczeństwa technologicznego. Ozna-
cza to, że przekroczenie barier minimalnej produkcji
doprowadzi do nieodwracalnej degradacji nowo wy-
budowanych baterii koksowniczych. Drastyczna
zmiana produkcji może wpłynąć negatywnie na sy-
tuację załogi zatrudnionej na poziomie ponad 1800
osób. Zarząd spółki podjął działania antykryzysowe
poprzedzone analizą ograniczenia produkcji, kosz-
tów remontów, płac i zatrudnienia. Aby utrzymać
zakład i minimalną bezpieczną produkcję, spółka
musi uzyskać kredyt w kwocie 300 mln zł.
Działania antykryzysowe rządu RP przewidują
dopuszczalne formy tzw. zasady biznesowej, czyli
wsparcia dla różnych sektorów gospodarki. Koksow-
nia mogłaby w ten sposób uzyskać pożyczkę, doka-
pitalizowanie, wykup obligacji lub poręczenie. Ale
aby to otrzymać, należy sektor koksowniczy wpisać
do pakietu społeczno-gospodarczego. Taką możli-
wość posiada Ministerstwo Gospodarki odpowie-
dzialne za rozwój polskiego przemysłu.
W związku z tym pojawi się moje pytanie: Czy
Ministerstwo Gospodarki przewiduje pomoc dla prze-
mysłu koksowniczego w formie wcześniej opracowa-
nego pakietu antykryzysowego?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Sztolcman
Warszawa, dnia 24 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10203)
do ministra zdrowia
w sprawie braku środków finansowych
w NFZ
Szanowna Pani Minister! Z doniesień prasowych
wynika, że Narodowemu Funduszowi Zdrowia za-
czyna brakować pieniędzy na leczenie. Już w końcu
kwietnia brakowało 380 mln zł, czyli 0,7% budżetu
na cały rok. W efekcie może zabraknąć pieniędzy na
podstawowe świadczenia dla przychodni i szpitali.
380 mln zł to bowiem budżet 6 szpitali. Ich brak
wynika z tego, że przychody NFZ są niższe od zapla-
nowanych.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że Narodowemu Funduszowi
Zdrowia zaczyna brakować pieniędzy na leczenie?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby szpitalom nie zabrakło pieniędzy na
leczenie?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10204)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie bezpieczeństwa zbiorów
muzealnych
Szanowny Panie Ministrze! Jak donosi w swoim
raporcie NIK, bezpieczeństwo zbiorów muzealnych
w Polsce jest zagrożone. Zbiory narażone są na kra-
dzieże, spalenie, wyprzedaż na aukcjach czy wywóz
za granicę. Pozytywną ocenę NIK wystawiła tylko 3
spośród 28 skontrolowanych muzeów. W niemal
wszystkich skontrolowanych placówkach stwierdzo-
no nieprawidłowości w:
— ewidencjonowaniu zbiorów – w 25 (na 28 skon-
trolowanych) niewłaściwie prowadzono księgi inwen-
tarzowe (np. w Muzeum Narodowym w Warszawie
wciąż nie wpisano np. blisko 59 tys. monet i medali)
i karty ewidencyjne, na których brak m.in. opisu
przedmiotów, wpisów dot. wartości muzealiów i oce-
ny ich stanu. Brak dokładnej ewidencji może ułatwiać
kradzieże obiektów muzealnych, ich wywóz za gra-
nicę albo nielegalną sprzedaż na aukcjach. Zaniedba-
nia w ewidencjonowaniu zbiorów sięgają wielu lat.
Luki w ewidencji nie tylko umożliwiają zatuszowanie
kradzieży, ale wręcz utrudniają jej stwierdzenie;
— inwentaryzowaniu – nawet kiedy zbiory zosta-
ły umieszczone w ewidencji, wielu kierujących muze-
ami nie przeprowadza regularnych inwentaryzacji,
czyli nie sprawdza okresowo stanu posiadania. NIK
alarmuje, że w przypadku stwierdzenia braku eks-
ponatów lub podejrzenia ich kradzieży, szefowie nie-
których placówek nie zgłaszają tego Policji ani wła-
ściwemu nadzorowi;
— przenoszeniu muzealiów: w protokołach prze-
niesienia brak często dokładnego opisu obiektu, jego
oceny konserwatorskiej lub pisemnej zgody dyrekto-

ra na przeniesienie (np. w Muzeum Archeologicznym
w Gdańsku dotyczyło to 21 przypadków na 23 prze-
niesienia).
NIK negatywnie oceniła zabezpieczenie zbiorów
muzealnych:
— brak środków finansowych na zakup nowocze-
snych urządzeń sprawia, że 70% placówek nie posia-
da odpowiednich, nowoczesnych zabezpieczeń poża-
rowych. W muzeach kontrolerzy stwierdzali braki
gaśnic, zastawione lub źle oznakowane drogi ewaku-
acyjne;
— w co drugim skontrolowanym muzeum stwier-
dzono brak właściwej ochrony fizycznej lub przecho-
wywanie zbiorów w magazynach w sposób, który
zagrażał im zniszczeniem lub uszkodzeniem (np. ga-
bloty Muzeum Archeologicznego w Gdańsku można
otworzyć bez klucza, nie niszcząc ich; pracownicy
ochrony, wynajęci przez Muzeum Budownictwa Lu-
dowego w Sanoku pobierali opłaty parkingowe za-
miast strzec zbiorów, w tym samym miejscu tylko w
czerwcu 2008 r. jedna z najważniejszych ekspozycji,
ikona karpacka, nie była w ogóle chroniona przez
kilkanaście nocy).
Zarzuty NIK dotyczą także nieprawidłowego go-
spodarowania środkami publicznymi: muzea nie za-
wsze właściwie gospodarowały posiadanymi środka-
mi: zawierały umowy o dzieło i zlecenia z własnymi
pracownikami na realizację zadań statutowych (wy-
staw), których wykonanie należało do zakresu obo-
wiązków pracownika (np. w Muzeum Literatury w
Warszawie podniosło to wydatki na płace o 460 tys.
w skali roku), nie regulowały swoich zobowiązań, po-
mimo posiadania odpowiednich środków.
Ponadto luki w przepisach uniemożliwiały Mini-
sterstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego skutecz-
ne nadzorowanie prywatnych muzeów.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego zbiory muzealne w Polsce są tak słabo
chronione?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby zbiory muzealne były lepiej chronione?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 18 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10205)
do ministra finansów
w sprawie raportu NIK dotyczącego pracy
urzędów skarbowych
Szanowny Panie Ministrze! Z raportu NIK, który
sprawdzał, jak urzędy skarbowe kontrolują duże fir-
my opłacające CIT, wynika, że zaniedbują one swoje
79
obowiązki. Głównym zarzutem jest to, że mało kon-
trolują i zwlekają z egzekucją, dlatego wiele zobowią-
zań podatkowych przedawnia się i państwo traci
możliwość odzyskania należnych pieniędzy. W okre-
sie objętym kontrolą, czyli w 2007 r. i pierwszej poło-
wie 2008 r., wpływy do budżetu z tego podatku szyb-
ko rosły. W 2007 r. wyniosły 32,2 mld zł i były
o 26,9% wyższe niż rok wcześniej. W pierwszym pół-
roczu 2008 r. budżet dostał z CIT 18,2 mld zł, czyli
o 16,5% więcej niż w tym samym okresie 2007 r.
NIK kontrolował 19 z przeszło 400 urzędów skar-
bowych. Na tej podstawie stwierdził, że w stosunku
do potrzeb urzędy przeprowadziły za mało kontroli
podatkowych w firmach płacących CIT. W okresie
objętym kontrolą w 9 urzędach wyspecjalizowanych
w obsłudze dużych firm przeprowadzono 1501 kon-
troli. W okresie 2,5 roku tylko 6,25% firm było tu
objętych kontrolą. Nie poprawiła się skuteczność
ściągania zaległego podatku dochodowego od osób
prawnych. Zaległości na koniec 2007 r. wyniosły po-
nad 1,1 mld zł, w tym zaległości starsze niż pięciolet-
nie, czyli trudne do odzyskania, ponad 600 mln zł.
Zdaniem NIK prawdopodobieństwo odzyskania tych
pieniędzy maleje wraz z upływem czasu.
Z raportu wynika ponadto, że w połowie skontro-
lowanych urzędów skarbowych próby wyegzekwo-
wania podatku podejmowano ze znacznym opóźnie-
niem. Zbyt późno wysyłano upomnienia i tzw. tytu-
ły egzekucyjne. Mało aktywnie poszukiwano mająt-
ku, z którego można ściągnąć należne budżetowi
pieniądze. Urzędnicy korzystają z nieaktualnych baz
danych o firmach, mają kłopoty z ustaleniem nume-
rów ich kont.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego, jak twierdzi NIK, urzędy skarbowe
nie dokładają należytej staranności pobierania po-
datku CIT?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby poprawić ściągalność podatku CIT?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10206)
do ministra gospodarki
w sprawie dostępu małych i średnich
przedsiębiorstw do unijnych dotacji
na szkolenia
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że małe i średnie przedsiębiorstwa
mają utrudniony dostęp do unijnych dotacji na szko-
lenia. Firmy ubiegające się o dofinansowanie z UE
80
muszą się bowiem wykazać odpowiednią kondycją
finansową. Wymogi sprawozdawcze zwiększają kosz-
ty uzyskania przez przedsiębiorców unijnego wspar-
cia. W czasach kryzysu, gdy firmy mają utrudniony
dostęp do finansowania, szansą na pozyskanie dodat-
kowych pieniędzy mogą być środki unijne. Są one
szczególnie atrakcyjne dla firm rozwijających się,
które chcą inwestować w wiedzę pracowników i me-
nedżerów. O dotację mogą ubiegać się zarówno przed-
siębiorcy na szkolenie własnych pracowników, jak i
firmy szkoleniowe. Jedni i drudzy wskazują jednak
na finansowe i formalne bariery, które napotykają,
ubiegając się o pomoc. Dla niewielkich firm główną
barierą są wysokie minimalne wartości projektów.
Wynoszą od 50 tys. do 400 tys. zł. Dla wielu z nich
jedynym sposobem dofinansowania szkoleń pracow-
ników jest więc ich delegowanie na szkolenia, reali-
zowane przez zewnętrzne firmy.
Teoretycznie nie ma żadnych przeszkód, aby śred-
nie przedsiębiorstwa korzystały z tzw. szkoleń szy-
tych na miarę, tj. przygotowanych specjalnie dla nich
przez firmy szkoleniowe. Mogą też same pisać odpo-
wiednie projekty. Jednak, jak udowodniły tegoroczne
konkursy organizowane przez Polską Agencję Roz-
woju Przedsiębiorczości (PARP), dofinansowanie z
UE jest dla nich trudno dostępne. Zdecydowana
większość projektów zamkniętych, czyli przygotowa-
nych na potrzeby konkretnego przedsiębiorstwa, jest
adresowana do dużych firm.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że małe i średnie przedsiębior-
stwa mają utrudniony dostęp do unijnych dotacji na
szkolenia?
2. Jeżeli tak, to czy ministerstwo zamierza pod-
jąć kroki, jeśli tak, to jakie, aby zmienić ten stan
rzeczy?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10207)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nowelizacji ustawy Prawo prasowe
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego przygotowuje nowelizację Prawa
prasowego. Według projektu wiele serwisów, np. opi-
sujący życie miasta albo strona www o psach czy
kotach będą mogły zostać uznane za publikacje pra-
sowe i podlegać obowiązkowej rejestracji. Już w
obecnym stanie prawnym sądy uznają niektóre ser-
wisy internetowe za dzienniki lub czasopisma i ka-
rzą za brak rejestracji. Zdaniem ekspertów noweli-
zacja mówi bowiem wprost o obowiązku rejestracji
publikacji prasowych, nie precyzuje natomiast, co
jest taką publikacją. A w tej sytuacji treść może nie
mieć większego znaczenia.
Dotychczas w definicji dziennika mowa była o jego
ogólnoinformacyjnym charakterze. Teraz ta prze-
słanka odpadła. Jeśli więc serwis wędkarski będzie
aktualizowany częściej niż raz w tygodniu, może zo-
stać uznany za dziennik. Proponowane przepisy nie
mają odpowiedników w żadnym kraju europejskim,
więc albo pozostaną całkowicie martwe, albo będą
stosowane wybiórczo przez organy ścigania jako śro-
dek do zastraszania niepokornych.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że nowelizacja przygotowywa-
na przez rząd mówi wprost o obowiązku rejestracji
publikacji prasowych, nie precyzuje natomiast, co
jest taką publikacją?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby doprecyzować w projekcie ustawy
definicję publikacji prasowej?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10208)
do ministra finansów
w sprawie łamania prawa przez niektóre
instytucje finansowe
Szanowny Panie Ministrze! Na rynku usług fi-
nansowych pojawiło się dużo firm nienależących do
sektora bankowego, które jednak zajmują się udzie-
laniem kredytów i pożyczek. Firmy te nagminnie
obchodzą „ustawę antylichwiarską”, oferując wszel-
kiego rodzaju pożyczki, pobierając przy tym odsetki
przekraczające maksymalny pułap określony w usta-
wie. Praktyka instytucji pożyczkowych polega na
przenoszeniu ciężaru finansowego z odsetek na inne
koszty związane z udzieleniem kredytu konsumenc-
kiego. W taki i tym podobny sposób firmy próbują
obchodzić ustawowo określone limity, łamiąc przy
tym prawo oraz działając na szkodę konsumentów.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniem: Czy
ministerstwo podejmuje działania mające na celu
ochronę konsumentów przed nieuczciwymi instytu-
cjami finansowymi?
Z poważaniem
Poseł Piotr Krzywicki
Łódź, dnia 15 czerwca 2009 r.

Interpelacja
(nr 10209)
do ministra obrony narodowej
w sprawie likwidacji 3. Rejonowej Bazy
Materiałowej w Łodzi
Szanowny Panie Ministrze! W związku z pracami
nad restrukturyzacją wojska pojawiają się informacje
o likwidacji 3. Rejonowej Bazy Materiałowej w Łodzi.
Podstawowym zadaniem 3. RBM jest gromadzenie,
przechowywanie i dystrybucja technicznych środków
materiałowych przeznaczonych dla jednostek stacjo-
nujących na terenie województwa łódzkiego, święto-
krzyskiego, małopolskiego oraz śląskiego. Argumen-
tami za istnieniem bazy w dotychczasowym miejscu
są między innymi jej centralne położenie, bardzo bo-
gata i dobrze rozwinięta infrastruktura, a przede
wszystkim profesjonalna kadra.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy nie uważa Pan Minister za zasadne pozo-
stawienie 3. Rejonowej Bazy Materiałowej w dotych-
czasowej lokalizacji?
2. Czy 3. Rejonowa Baza Materiałowa w Łodzi jest
brana pod uwagę przy tworzeniu Regionalnej Bazy
Materiałowej?
Z poważaniem
Poseł Piotr Krzywicki
Łódź, dnia 15 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10210)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie braku statystyk dotyczących
bezrobocia w gminach
Szanowna Pani Minister! Problem braku staty-
styki odnośnie do poziomu bezrobocia w dużych gmi-
nach miejskich stanowi poważne utrudnienie dla
władz samorządowych w walce z bezrobociem. W
chwili obecnej bowiem dane odnośnie do bezrobocia
podawane są przez Główny Urząd Statystyczny jedy-
nie dla powiatów (ziemskich i grodzkich). Badania
nie dotyczą natomiast poszczególnych gmin, w tym
gmin miejskich. Nie pozwala to tym jednostkom sa-
morządu terytorialnego na odczytywanie rezultatów
działań zmierzających do zmniejszenia bezrobocia.
Brak takich statystyk uniemożliwia również we-
ryfikację skuteczności długoterminowych działań
mających za cel aktywizację zawodową różnych grup
społecznych. Statystyka prowadzona bowiem tylko
dla całych powiatów nie oddaje wyników, jakie osią-
gają poszczególne i, co ważne, niezależne od siebie
gminy. Prowadzenie statystyk tylko dla całych po-
81
wiatów jest niewystarczające, gdyż władze poszcze-
gólnych gmin wchodzących w skład powiatu i tak nie
mają wpływu na poziom bezrobocia w innych jed-
nostkach samorządu terytorialnego. Tymczasem to
właśnie poszczególne gminy wykonują najwięcej za-
dań, które mogą przyczynić się do spadku bezrobocia.
Statystyki dotyczące bezrobocia prowadzone dla
gmin ułatwiłby chociażby wyciągnięcie wniosków co
do planowanych inwestycji, albowiem pozwoliłyby
stwierdzić gminom, jakie działania (w tym inwesty-
cje) przynoszą najbardziej pożądane efekty w sferze
rynku pracy. Byłaby to nieoceniona pomoc w walce
z tak niekorzystnym zjawiskiem społecznym, jakim
bez wątpienia jest bezrobocie.
W związku z powyższym prosiłbym o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
dostrzega ten problem i czy ma zamiar podjąć dzia-
łania zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy?
2. Czy możliwe jest prowadzenie statystyk
uwzględniających także poziom bezrobocia w gmi-
nach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 24 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10211)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie reportażu wyemitowanego
w rosyjskiej państwowej telewizji
przedstawiającego niezgodne
z rzeczywistością przyczyny agresji ZSRR
na Polskę
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie w
rosyjskiej państwowej telewizji został wyemitowany
reportaż, w którym sugeruje się, że Polacy w latach
30. mieliby spiskować z Niemcami w celu ataku na
ZSRR. Z reportażu wynika również, że powodem
podpisania paktu Ribbentrop – Mołotow miałoby być
rzekome zagrożenie polską agresją na ZSRR.
Tezy przedstawione w tymże reportażu są sprzecz-
ne z rzeczywistością i przyjętą na całym świecie oce-
ną zdarzeń, jakie wówczas miały miejsce. Jest to rów-
nież niebezpieczna próba niekorzystnego przedsta-
wienia Polski jako kraju, który rzekomo miałby od-
powiadać za wywołanie II wojny światowej. Tego
typu spekulacje mogą być obliczone również na pod-
ważenie winy krajów, które były faktycznie odpowie-
dzialne za największą tragedię w dziejach świata, w
której śmierć poniosły dziesiątki milionów osób.
W związku z tym proszę o odpowiedź na następu-
jące pytania:
82
1. Czy ministerstwo ma zamiar podjąć interwen-
cję w tej sprawie?
2. Jakie działania podejmuje ministerstwo na are-
nie międzynarodowej w celu sprostowania tego typu
publikacji?
3. Czy ministerstwo podejmuje działania mające
za przedmiot przedstawianie zgodnych z rzeczywi-
stością faktów odnośnie do II wojny światowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 24 czerwca 2009 r.
Interpelacja
(nr 10212)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zachowania preferencyjnego
wskaźnika zatrudnienia osób
niepełnosprawnych dla kolegiów
pracowników służb społecznych
Art. 21 ust. 2b ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o
rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz.
92, z późn. zm.) przewiduje dla szkół wyższych, wyż-
szych szkół zawodowych, publicznych i niepublicznych
szkół, jak też dla innych podmiotów preferencyjny
wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, od
którego zależy wysokość wpłat na Państwowy Fun-
dusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Jak się okazuje może być dyskusyjne zaliczenie do
grupy szkół w rozumieniu powyższego przepisu tzw.
kolegiów pracowników służb społecznych wymienio-
nych w art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz.
2572, z późn. zm.).
W Lublinie problem ten powstał w odniesieniu do
Kolegium Pracowników Służb Społecznych w Lubli-
nie przy ul. Sulisławickiej 7. Decyzją z dnia 30 marca
2009 r. nr WWO/00267/BD/2009/KR oraz kolejną
decyzją z dnia 3 kwietnia 2009 r. nr WWO/01411/
BD/09/KR prezes Zarządu PFRON uznał, że do ww.
kolegium nie ma zastosowania wskaźnik zatrudnie-
nia przewidziany w art. 21 ust. 2b ustawy o rehabi-
litacji zawodowej i społecznej osób niepełnospraw-
nych, gdyż kolegium nie jest szkołą. Od powyższych
decyzji kolegium w Lublinie wniosło odwołania.
Nie jest moim zamiarem powtarzanie argumen-
tów zawartych w odwołaniach istotnych pod wzglę-
dem prawnym. Chciałbym przede wszystkim zwrócić
uwagę Pani Minister na aspekt społeczny tego zagad-
nienia. Intencją ustawodawcy, który wprowadził ko-
legia pracowników służb społecznych do struktury
organizacyjnej systemu oświaty, było zapewnienie do-
pływu na rynek pracy wykwalifikowanych pracowni-
ków socjalnych, których brak jest dotkliwie odczuwal-
ny w Polsce. Wychodząc naprzeciw potrzebom spo-
łecznym i intencjom władzy ustawodawczej, Szkoła
Policealna Pracowników Służb Społecznych w Lubli-
nie połączyła się z Kolegium Pracowników Służb Spo-
łecznych, tracąc jednak, zdaniem prezesa Zarządu
PFRON, status szkoły. Prezes Zarządu PFRON po-
wołuje się w tej sprawie na stanowisko Biura Pełno-
mocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych. Tym-
czasem kolegium w Lublinie w nowej strukturze nie
obniżyło standardów kształcenia dotychczasowej
szkoły policealnej, lecz odwrotnie, dostosowało je i
podwyższyło stosownie do istniejących potrzeb. W ten
sposób doszło do nierównego potraktowania jedno-
stek systemu oświaty merytorycznie równorzędnych,
co narusza podstawowe zasady państwa prawa.
Co więcej, w świetle prawa kolegia pracowników
służb społecznych należy traktować jako szkoły. Wy-
nika to wyraźnie z treści art. 9f ust. 6 ustawy o sys-
temie oświaty, który przewiduje, że do kolegiów sto-
suje się przepisy o szkołach wprost, a nie odpowied-
nio. Warto też zauważyć, że organizacja kolegiów
pracowników służb społecznych została określona w
ustawie w sposób zbliżony do modelu zakładów
kształcenia nauczycieli, które to zakłady są wyraźnie
wymienione w art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej (...) jako korzystające z prefe-
rencyjnego wskaźnika zatrudnienia, co jeszcze bar-
dziej eksponuje nierówność traktowania podmiotów
równych ze swej istoty, funkcji i struktury. Nie ma
żadnego uzasadnienia dla tak nierównego traktowa-
nia omawianych podmiotów.
Moim zdaniem, w świetle argumentów podnoszo-
nych przez Kolegium Pracowników Służb Społecz-
nych w Lublinie, jak też argumentów przedstawio-
nych dodatkowo przeze mnie, istnieją wystarczające
podstawy do zaliczenia kolegiów do katalogu szkół
wymienionych w art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilita-
cji zawodowej i społecznej (...). Gdyby jednak Pani
Minister miała odmienny pogląd prawny w tej kwe-
stii, to wówczas, biorąc pod uwagę przytoczoną argu-
mentację, wnoszę o niezwłoczne wystąpienie przez
Panią Minister ze stosowną inicjatywą ustawodaw-
czą mającą na celu usunięcie niejasności w stosowa-
niu powołanego przepisu ustawy o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych.
Czy podziela Pani Minister mój pogląd o możliwości
zaliczenia kolegiów pracowników służb społecznych do
katalogu szkół w rozumieniu art. 21 ust. 2b ustawy, a
jeśli nie, czy uznaje Pani Minister potrzebę wystąpie-
nia w tej sprawie ze stosowną inicjatywą ustawodaw-
czą i czy taka inicjatywa zostanie zgłoszona?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Michałkiewicz
Lublin, dnia 29 maja 2009 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie diagnozowania, leczenia
i łagodzenia skutków przebiegu
mukowiscydozy oraz działań związanych
z pomocą państwa dla osób chorych
na tę chorobę (9275)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Andrzeja Kani, posła na Sejm RP,
w sprawie diagnozowania, leczenia i łagodzenia skut-
ków przebiegu mukowiscydozy, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9275/
09, przedstawiam następujące informacje dotyczące
kwestii podniesionych przez pana posła:
Ad 1. Odnośnie do wczesnej diagnostyki bioche-
micznej mukowiscydozy uprzejmie informuję, iż
w opracowanej kolejnej edycji „Programu badań
przesiewowych na lata 2009–2014”, którego głów-
nym celem jest obniżenie umieralności noworod-
ków, niemowląt i dzieci z powodu wad metaboli-
zmu, oraz zapobieganie ciężkiemu i trwałemu ka-
lectwu, wynikającemu z tych wad, przewiduje się
obok prowadzenia badań przesiewowych noworod-
ków w kierunku hipotyreozy, fenyloketonurii dla
całej populacji noworodków, rozszerzenie progra-
mu badań przesiewowych również w kierunku mu-
kowiscydozy na terenie całej Polski.
Ad 2, 3 i 8. Poprawie sytuacji chorych na muko-
wiscydozę w zakresie dostępu do leków służy rozpo-
rządzenie ministra zdrowia z dnia 23 lutego 2009 r.
w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wy-
robów medycznych, które ze względu na te choroby
są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub
za częściową odpłatnością (Dz. U. Nr 35, poz. 276),
zawierające wykaz chorób dla osób z chorobami prze-
wlekłymi, wrodzonymi lub nabytymi. W powyższym
wykazie znajduje się również mukowiscydoza. W wy-
kazie umieszczone są również produkty lecznicze
wydawane w ww. chorobie – bezpłatnie lub za opłatą
ryczałtową.
Ponadto w wykazach leków refundowanych wpro-
wadzane są kolejne pozycje dla chorych na różne cho-
roby, w tym na mukowiscydozę (np. Milupa). Dla za-
pewnienia jak najlepszej terapii i racjonalizacji wy-
datków Narodowego Funduszu Zdrowia nowe sub-
stancje, których dotyczą wnioski refundacyjne, są
opiniowane przez Agencję Oceny Technologii Me-
dycznych. Ocena wymagana jest także w przypadku
wdrażania nowych programów terapeutycznych, fi-
nansowanych przez NFZ, bądź włączenia nowych
leków do programów już realizowanych.
Pragnę poinformować, iż we wrześniu 2008 r. pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia ogłosił projekt
nowego terapeutycznego programu zdrowotnego
„Leczenie przewlekłych zakażeń płuc u pacjentów
z mukowiscydozą”. Program polega na podawaniu
wziewnie tobramycyny pacjentom w wieku powyżej
6 lat z mukowiscydozą leczonym z powodu przewle-
kłych zakażeń płuc wywołanych przez pałeczkę ropy
błękitnej.
Celem programu jest:
— poprawa jakości życia,
— zmniejszenie nasilenia objawów ze strony ukła-
du oddechowego oraz poprawa tolerancji wysiłku,
— poprawa wskaźników czynnościowych (wzrost
FEVI, FVC),
— zwolnienie rocznego tempa spadku FEV1,
— zmniejszenie częstości zaostrzeń oraz częstości
hospitalizacji.
Dzieciom z mukowiscydozą zapewnia się rehabi-
litację pulmonologiczną w warunkach oddziału sta-
cjonarnego, są to świadczenia udzielane w ramach
oddziału pacjentom, którzy z uwagi na kontynuację
leczenia wymagają kompleksowych czynności reha-
bilitacyjnych w warunkach stacjonarnych.
Możliwości izolacji na oddziałach zajmujących się
opieką nad chorymi z mukowiscydozą zapewniają:
Centrum Leczenia Chorób Płuc i Rehabilitacji w Ło-
dzi, Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie,
Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc w Poznaniu, Insty-
tut Gruźlicy i Chorób Płuc Oddział Terenowy w Rab-
ce-Zdroju.
Odnośnie do kwestii zawartych w pytaniach 4 i 5,
dotyczących m.in. trudnej sytuacji finansowej rodzin
z chorymi dziećmi na mukowiscydozę oraz świadczeń
emerytalno-rentowych, a także wprowadzenia dzia-
łań ustawowych w zakresie zaliczania okresu opieki
nad dzieckiem chorym na mukowiscydozę do okresu
składkowego dla celów emerytalno-rentowych rodzi-
ca, uprzejmie informuję, że minister zdrowia nie jest
właściwy do działań w tym zakresie.
Ad 6. Nie jest celowa zmiana statusu mukowiscy-
dozy z „choroby przewlekłe” na „choroby rzadkie”,
gdyż z prawnego punktu widzenia taki status w Pol-
sce nie istnieje.
Unijna definicja chorób rzadkich została stworzo-
na na potrzeby rozporządzenia Parlamentu Europej-
skiego i Rady nr 141/2000 w sprawie sierocych pro-
duktów leczniczych, które reguluje ułatwienia w re-
jestracji i zachęty dla producentów leków na choroby
rzadkie, które są udzielane przez Unię Europejską.
„Status” choroby rzadkiej dla innych celów nie jest
w ustawodawstwie unijnym uregulowany.
Z uwagi na fakt, że z kwalifikacją mukowiscydozy,
jako choroby przewlekłej, związane są konkretne ko-
rzyści (ryczałtowa odpłatność za refundowane leki),
jakiekolwiek zmiany tego statusu w obecnym stanie
84
prawnym mogą być jedynie niekorzystne dla pa-
cjentów.
Ad 7. Obecnie w Polsce są 4 ośrodki mające upraw-
nienia do wykonywania przeszczepów płuc: w Kra-
kowie, Poznaniu, Szczecinie i Zabrzu, z których
ośrodki w Poznaniu i Zabrzu mogą wykonywać prze-
szczepy serca i płuca. Referencyjnym dla kraju ośrod-
kiem klinicznym w zakresie nowoczesnego diagno-
zowania i leczenia chorób serca, płuc i naczyń jest
Śląskie Centrum Chorób Serca w Zabrzu. Jednym
z zadań Śląskiego Centrum Chorób Serca jest lecze-
nie chorych dorosłych i dzieci z nieodwracalnym
uszkodzeniem płuc z terenu całego kraju transplan-
tacją pojedynczego płuca, obu płuc, serca i płuc.
Przeszczepienia płuc oraz serca i płuc finansuje
Ministerstwo Zdrowia od 1999 r. w ramach świad-
czeń wysokospecjalistycznych finansowanych z bu-
dżetu państwa. Od początku 2009 r. wyodrębniono
przeszczepienie płuca z powodu mukowiscydozy
– świadczenie to uzyskało wyższą cenę niż przeszczep
płuca wykonany z innych powodów – ze względu na
większe koszty tego zabiegu w przypadku mukowi-
scydozy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
zdrowia wspiera również inicjatywy z zakresu zabez-
pieczenia odpowiednich warunków realizacji proce-
dur diagnostycznych i leczniczych zarówno z medycz-
nego, jak i społecznego punktu widzenia. Jedną
z nich jest rozbudowa z modernizacją Kliniki Bron-
chologii i Mukowiscydozy w Instytucie Gruźlicy i Cho-
rób Płuc Oddział Terenowy w Rabce-Zdroju. Realiza-
cję ww. zadania zaplanowano na lata 2005–2012.
Dziękując Panu Posłowi za zainteresowanie się
problemem chorych na mukowiscydozę, pragnę za-
znaczyć, że przedstawione działania i inicjatywy
w sprawie diagnozowania i leczenia mukowiscydozy
uzależnione są bezpośrednio od możliwości finanso-
wania ochrony zdrowia w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie wymiany umów na dostawy gazu
dla kontrahentów odbierających powyżej
1 mln Nm3 gazu rocznie w terminie
do końca 2009 r. (9368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo wicemarszałka Sejmu, pana Krzysztofa Putry,
z dnia 5 maja 2009 r. (SPS-023-9368/09), przy któ-
rym przesłana została interpelacja pani poseł Izabel-
li Sierakowskiej w sprawie umów na dostawy gazu,
przedstawiam poniższe informacje w sprawach poru-
szonych przez panią poseł.
Na wstępie pragnę poinformować, iż w celu wyja-
śnienia wątpliwości zgłoszonych przez panią poseł,
Ministerstwo Gospodarki wystąpiło do ministra
skarbu państwa, prezesa Urzędu Regulacji Energe-
tyki oraz PGNiG SA z prośbą o zajęcie stanowiska
w przedmiotowej sprawie.
Pragnę poinformować panią poseł, że art. 4 usta-
wy z dnia 15 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy Pra-
wo energetyczne (Dz. U. Nr 115, poz. 790) wprowa-
dził obowiązek dostosowania umów zawartych
przed dniem 1 lipca 2007 r. do wymagań wprowa-
dzanych ww. ustawą. W związku z powyższym
w PGNiG SA trwa obecnie proces dostosowywania
treści umów do obecnie obowiązujących przepisów.
PGNiG SA proponuje odbiorcom pobierającym pali-
wa gazowe powyżej 1 mln m3 zawarcie nowych
umów kompleksowych, zgodnie z obecnie obowiązu-
jącymi w spółce wzorami.
Odnosząc się do kwestii żądania przez PGNiG SA
zabezpieczeń finansowych w nowych umowach za-
wieranych z odbiorcami pobierającymi nie mniej niż
1 mln m3 gazu rocznie, pragnę przekazać poniższe
informacje.
Wartość sprzedaży paliwa gazowego do odbior-
ców, o których mowa powyżej, stanowi ponad 55%
całej sprzedaży paliwa gazowego PGNiG SA. Wpro-
wadzanie dodatkowych zabezpieczeń do umów sprze-
daży paliwa gazowego spółka tłumaczy konieczno-
ścią zminimalizowania wysokości przeterminowa-
nych należności.
Możliwość żądania od kontrahentów zabezpie-
czenia należytego wykonania zobowiązania znaj-
duje oparcie m.in. w postanowieniach Kodeksu cy-
wilnego.
W pierwszej kolejności należy wskazać na wyni-
kającą z art. 3531 Kodeksu cywilnego zasadę swobo-
dy umów. Strony zawierające umowę mogą ułożyć
stosunek prawny według swego uznania, byleby jego
treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (natu-
rze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia spo-
łecznego.
Ponadto zgodnie z art. 490 § 1 Kodeksu cywilne-
go, jeżeli jedna ze stron obowiązana jest spełnić
świadczenie wzajemne wcześniej, a spełnienie świad-
czenia przez drugą stronę jest wątpliwe ze względu
na jej stan majątkowy, strona zobowiązana do wcze-
śniejszego świadczenia może powstrzymać się z jego
spełnieniem, dopóki druga strona nie zaofiaruje
świadczenia wzajemnego lub nie da zabezpieczenia.
Niezależnie od powyższego zauważam, że w usta-
wie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) prze-
widziano możliwość zawarcia w umowach z odbior-
cami paliw gazowych postanowień dotyczących za-
bezpieczenia spełnienia świadczenia. Zgodnie z art. 5

ust. 7 ww. ustawy m.in. umowy kompleksowe powin-
ny zawierać także postanowienia określające sposób
postępowania w razie utraty przez odbiorcę możliwo-
ści wywiązania się z obowiązku zapłaty za dostarczo-
ne paliwa gazowe lub usługi związane z ich dostar-
czaniem.
Z powyższego wynika zatem, że brak przeciw-
wskazań do ustanowienia przez przedsiębiorstwa
energetyczne w umowach z odbiorcami paliw gazo-
wych zabezpieczeń należytego wykonania zobowią-
zania uwarunkowany jest wyjątkowymi okoliczno-
ściami, w szczególności niską wiarygodnością odbior-
cy. Przy czym wiarygodność tę ocenić można nie
tylko na podstawie osiąganych przez niego wyników
finansowych, ale przede wszystkim na podstawie jego
dotychczasowego zachowania w zakresie terminowo-
ści regulowania należności za dostarczony mu gaz.
W przekazanych do Ministerstwa Gospodarki wy-
jaśnieniach PGNiG SA zapewnia, że dostosowuje
konstrukcje zabezpieczeń zawartych w umowie kom-
pleksowej do sytuacji finansowej odbiorców, wzglę-
dem których została zastosowana. Odbiorca ma pra-
wo wybrać rodzaj wymaganego zabezpieczenia, któ-
re będzie dla niego najmniej uciążliwe.
Wydaje się zatem, że w świetle powołanych wyżej
przepisów próba wprowadzenia przez PGNiG zapi-
sów dotyczących zabezpieczeń do wszystkich umów
zawieranych z odbiorcami – bez względu na kondycję
finansową odbiorcy i dotychczasową nienaganną
współpracę z nim – mogłaby narazić to przedsiębior-
stwo na zarzut nadużywania pozycji dominującej.
Natomiast podejmowanie przez PGNiG działań, któ-
rych celem byłoby dyscyplinowanie odbiorców do-
tychczas nieterminowo regulujących należności za
dostarczony im gaz do terminowego wypełniania
tego obowiązku po to, aby minimalizować wysokość
przeterminowanych należności, uznać należy za wła-
ściwe. Pragnę przy tym zauważyć, że kryzys gospo-
darczy zwiększa ryzyko nieterminowego regulowa-
nia należności przez odbiorców gazu ziemnego.
Biorąc powyższe pod uwagę, wydaje się, że uza-
sadnione jest wprowadzenie do umów komplekso-
wych zapisów, które zabezpieczają roszczenia PGNiG
wobec odbiorców o niskiej wiarygodności finansowej
(a za tę uznać można istotne opóźnienia w regulowa-
niu należności). Dodatkowo spora oferta, jeśli chodzi
o rodzaj zabezpieczenia finansowego, który może wy-
brać sam odbiorca, dostosowując go do posiadanej
kondycji finansowej, sprawia, że wprowadzenie za-
bezpieczenia finansowego dla wskazanych wyżej od-
biorców nie powinno być przez nich postrzegane jako
narzucanie im uciążliwych warunków umowy. Nato-
miast dyskusyjne jest wprowadzanie takich zapisów
również w stosunku do odbiorców o dużej wiarygod-
ności finansowej, jakkolwiek taką formę zabezpiecze-
nia (która znajduje się katalogu oferowanym przez
PGNiG) jak złożenie, w formie aktu notarialnego,
oświadczenia o dobrowolnym poddaniu się egzekucji
w trybie art. 777 Kodeksu postępowania cywilnego
trudno uznać za uciążliwą.
85
Zaznaczyć należy, że wykazany w materiałach
przekazanych przez PGNiG do Ministerstwa Gospo-
darki stan należności przeterminowanych oraz odpi-
sów aktualizacyjnych na dzień 31 marca 2009 r. jest
bardzo wysoki. Sytuacja taka jest niekorzystna za-
równo dla odbiorców, jak i dla budżetu państwa. Od-
pisy te bowiem – w zależności od rodzaju należności
– tworzone są w ciężar pozostałych kosztów opera-
cyjnych lub kosztów finansowych i te, które powięk-
szają koszty operacyjne, stanowią – co do zasady
– podstawę kalkulacji taryfy w następnym roku ta-
ryfowym. W obu zaś przypadkach (a więc zarówno
wówczas, gdy zaksięgowane zostaną jako pozostałe
koszty operacyjne, jak i koszty finansowe) powodują
obniżenie dochodu stanowiącego podstawę ustalenia
podatku CIT, a zatem zapewniają mniejsze wpływy
do budżetu.
W tym miejscu pragnę podkreślić, że minister go-
spodarki nie posiada bezpośrednich instrumentów,
którymi mógłby wpływać na realizację konkretnych
przedsięwzięć o charakterze biznesowym, podejmo-
wanych przez podmioty funkcjonujące w oparciu
o przepisy powszechnie obowiązujące. Minister go-
spodarki jako naczelny organ administracji rządowej
właściwy w sprawach polityki energetycznej posiada
kompetencje przede wszystkim w zakresie tworzenia
odpowiednich ram prawnych, w których funkcjonują
przedsiębiorstwa energetyczne. Pragnę zapewnić
Pana Marszałka, że przy opracowywaniu projektów
aktów prawnych Ministerstwo Gospodarki bierze
pod uwagę interes odbiorców gazu ziemnego.
Przekazując powyższe wyjaśnienia na ręce Pana
Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedstawione in-
formacje pani poseł uzna za wyczerpującą odpowiedź
na poruszone w interpelacji kwestie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie możliwości wykupu przez rolników
ziemi, którą aktualnie dzierżawią (9468)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Tadeusza Cymańskiego z dnia
27 kwietnia 2009 r., przekazaną przy piśmie marszał-
ka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 maja
2009 r., znak: SPS-023-9468/09, w sprawie możliwo-
ści wykupu przez rolników ziemi, którą aktualnie
dzierżawią, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
86
W związku z podniesioną przez pana posła Tade-
usza Cymańskiego kwestią braku możliwości bez-
przetargowego lub preferencyjnego wykupu nieru-
chomości przez długoletnich dzierżawców pragnę
zauważyć, iż nie wszystkie nieruchomości mogą być
aktualnie przeznaczone do sprzedaży. Stoją temu na
przeszkodzie obowiązujące przepisy prawne bądź też
konieczność podejmowania racjonalnych, ekonomicz-
nie uzasadnionych decyzji przy rozporządzaniu ma-
jątkiem Skarbu Państwa.
Zgodnie z art. 56 ust. 2 ustawy z dnia 19 paździer-
nika 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami
rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. nr 231,
poz. 1700, z późn. zm.) nieruchomość, co do której
toczy się postępowanie w związku z zarzutem o sprzecz-
ne z prawem przejęcie na rzecz Skarbu Państwa, nie
może być sprzedana przed zakończeniem tego postę-
powania.
Ponadto do sprzedaży nie przeznacza się również
nieruchomości:
— których byli właściciele lub ich spadkobiercy
zgłosili udokumentowane roszczenia reprywatyza-
cyjne,
— stanowiących grunty pod wodami powierzch-
niowymi płynącymi,
— przeznaczonych na cele publiczne, co do któ-
rych istnieje prawna możliwość nieodpłatnego prze-
kazania na własność lub przekazania w trwały za-
rząd uprawnionym podmiotom,
— w skład których wchodzą budynki mieszkalne,
gdzie chociażby jedno mieszkanie zajmowane jest na
podstawie administracyjnej decyzji o przydziale albo
przez osoby, z którymi zawarto umowy najmu na czas
nieokreślony,
— znajdujących się w bezumownym użytkowaniu,
jeżeli bezumowny użytkownik wystąpił o uznanie
jego prawa do dzierżawy bądź nabycia tej nierucho-
mości lub jej części albo wystąpił o uznanie jego pra-
wa do władania tą nieruchomości lub jej częścią,
— położonych na terenie gminy, w której trwa-
ją prace nad zmianą miejscowego planu zagospo-
darowania przestrzennego lub studium uwarunko-
wań i kierunków zagospodarowania przestrzenne-
go gminy,
— w odniesieniu do których toczy się postępowa-
nie regulacyjne przed Komisją Majątkową lub Komi-
sją Regulacyjną.
Podkreślenia wymaga, że do agencji należy decy-
zja, czy i kiedy przeznaczyć do sprzedaży nierucho-
mość objętą wieloletnią umową dzierżawy. Należy
zaznaczyć, iż uprawnienie do nabycia nieruchomości
może być zrealizowane tylko wówczas, gdy agencja
przeznaczy tę nieruchomość do sprzedaży.
Do sprzedaży w ramach pierwszeństwa w naby-
ciu, poza nieruchomościami, o których mowa wyżej,
nie przeznacza się także nieruchomości:
— przeznaczonych w miejscowym planie lub prze-
widzianych w studium na cele pozarolnicze, a także
co do której wydano decyzję o warunkach zabudowy
i zagospodarowania terenu na cele pozarolnicze,
— przeznaczonych w miejscowym planie lub prze-
widzianych w studium na cele rolne, ale uznanych
przez oddział terenowy (filię) za atrakcyjne z uwagi
na potencjalną możliwość ich wykorzystania na cele
pozarolnicze związane z budownictwem mieszkanio-
wym, handlem, usługami, przemysłem, wydobyciem
surowców naturalnych, rekreacją i wypoczynkiem,
— położonych w granicach administracyjnych
miast, niezależnie od funkcji w miejscowym planie
lub studium.
Odnosząc się do pierwszego spośród zadanych
przez pana posła Tadeusza Cymańskiego szczegóło-
wych pytań, dotyczącego możliwości korekty zasad
sprzedaży ziemi z zasobów Agencji Nieruchomości
Rolnych w celu stworzenia preferencji dla długolet-
nich dzierżawców, uprzejmie informuję, iż aktualnie
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy o gospodarowaniu nieru-
chomościami rolnymi Skarbu Państwa.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o gospodarowa-
niu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz
o zmianie niektórych innych ustaw przewiduje m.in.:
— przeznaczenie wydzierżawionych nierucho-
mości wchodzących w skład Zasobu Własności Rol-
nej Skarbu Państwa do sprzedaży na rzecz dzier-
żawców,
— przyznanie dzierżawcy zbywanej nieruchomo-
ści, jeżeli dzierżawa trwała faktycznie przez okres co
najmniej 3 lat, pierwszeństwa w nabyciu nierucho-
mości zasobu (aktualnie dzierżawcy przysługuje
pierwszeństwo pod warunkiem, że z prawa tego nie
skorzysta były właściciel zbywanej nieruchomości
ani spółdzielnia produkcji rolnej władająca faktycz-
nie zbywaną nieruchomością),
— zniesienie zakazu sprzedaży nieruchomości
rolnej przez agencję, jeżeli w wyniku tej sprzedaży
łączna powierzchnia użytków rolnych będących wła-
snością nabywcy przekroczyłaby 500 ha,
— wprowadzenie możliwości, aby agencja rozło-
żyła spłatę należności na roczne lub półroczne raty,
na okres nie dłuższy niż 20 lat, jeżeli przed zawar-
ciem umowy sprzedaży nieruchomości nabywca nie-
ruchomości wpłacił co najmniej 10% jej ceny i przed-
łożył zabezpieczenie spłaty kwoty należności rozło-
żonej na raty, a jego sytuacja finansowa pozwala na
spłatę tej należności.
Odnosząc się do drugiego z zadanych przez pana
posła Tadeusza Cymańskiego pytań, dotyczącego
dotychczasowej struktury sprzedaży gruntów przez
ANR, pragnę uprzejmie poinformować, iż w okresie
od 2003 r. do końca I kwartału 2009 r. dzierżawcy
nabyli w trybie bezprzetargowym 267,7 tys. ha, co
stanowi 43% gruntów ogółem sprzedanych przez
agencję (tj. 619,4 tys. ha). W 2008 r. dzierżawcy
nabyli 44,6 tys. ha z ogółu sprzedanych 78,2 tys.
ha (tj. 57%), a w pierwszym kwartale bieżącego
roku 8,1 tys. ha z ogółu sprzedanych 15,6 tys. ha
(co stanowi 52%).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie możliwości przygotowania
do wykonywania zawodu
przez osoby niepełnosprawne (9500)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
złożoną w dniu 7 maja 2009 r. przez pana posła Ta-
deusza Motowidłę (SPS-023-9500/09) w sprawie
możliwości przygotowania do wykonywania zawodu
przez osoby niepełnosprawne, uprzejmie wyja-
śniam:
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. systemie oświa-
ty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)
w art. 1. stanowi, że system oświaty zapewnia
w szczególności:
1) realizację prawa każdego obywatela Rzeczypo-
spolitej Polskiej do kształcenia się oraz prawa dzieci
i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do
wieku i osiągniętego rozwoju;
2) wspomaganie przez szkołę wychowawczej roli
rodziny;
3) możliwość zakładania i prowadzenia szkół
i placówek przez różne podmioty;
4) dostosowanie treści, metod i organizacji na-
uczania do możliwości psychofizycznych uczniów,
a także możliwość korzystania z pomocy psycholo-
giczno-pedagogicznej i specjalnych form pracy dydak-
tycznej;
5) możliwość pobierania nauki we wszystkich ty-
pach szkół przez dzieci i młodzież niepełnosprawną
oraz niedostosowaną społecznie, zgodnie z indywidu-
alnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi
oraz predyspozycjami;
5a) opiekę nad uczniami niepełnosprawnymi
przez umożliwianie realizowania zindywidualizowa-
nego procesu kształcenia, form i programów naucza-
nia oraz zajęć rewalidacyjnych.
W art. 71b. 1. cytowanej ustawy wskazano sposób
organizowania kształcenia specjalnego i integracyj-
nego oraz sposób kwalifikowania uczniów i wycho-
wanków do edukacji w szkołach ogólnodostępnych,
integracyjnych i specjalnych.
W zależności od rodzaju niepełnosprawności or-
ganizuje się kształcenie i wychowanie, które stosow-
nie do potrzeb umożliwia naukę w dostępnym dla
uczniów i wychowanków zakresie, usprawnianie za-
burzonych funkcji, rewalidację i resocjalizację oraz
zapewnia specjalistyczną pomoc i opiekę.
System oświaty zapewnia zatem możliwość pobie-
rania nauki oraz kształcenia zawodowego we wszyst-
kich typach szkół przez dzieci i młodzież niepełno-
sprawną, zgodnie z indywidualnymi potrzebami roz-
wojowymi i edukacyjnymi oraz posiadanymi predys-
pozycjami.
87
Warunki i tryb przyjmowania uczniów do szkół
ponadgimnazjalnych, a także warunki przechodze-
nia z jednych typów szkół do innych określa rozpo-
rządzenie ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
20 lutego 2004 r. w przedmiotowej sprawie. Kandy-
daci ubiegający się o przyjęcie do klasy pierwszej lub
na semestr pierwszy szkoły ponadgimnazjalnej pro-
wadzącej kształcenie zawodowe powinni posiadać
zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań
zdrowotnych do kształcenia w określonym zawodzie,
wydane na podstawie odrębnych przepisów.
O przyjęciu kandydatów do klasy pierwszej szkół
ponadgimnazjalnych: zasadniczej szkoły zawodowej,
liceum ogólnokształcącego, liceum profilowanego i tech-
nikum decydują kryteria zawarte w statucie szkoły,
uwzględniające liczbę punktów za oceny z języka pol-
skiego i trzech wybranych obowiązkowych zajęć edu-
kacyjnych, osiągnięcia uczniów oraz liczbę punktów
uzyskanych za wyniki egzaminu przeprowadzanego
w ostatnim roku nauki w gimnazjum. Kurator oświa-
ty ustala, we współpracy z dyrektorami szkół ponad-
gimnazjalnych, sposób przeliczania na punkty ocen
z języka polskiego i trzech wybranych obowiązko-
wych zajęć edukacyjnych oraz wyników egzaminu
gimnazjalnego, a także sposób punktowania innych
osiągnięć kandydatów. Dyrektor szkoły ponadgim-
nazjalnej, nie później niż do końca lutego każdego
roku, podaje kandydatom do wiadomości kryteria
przyjęcia do klasy pierwszej.
Uczniowie niepełnosprawni w normie intelektu-
alnej mogą uczęszczać do każdego z wyżej wymienio-
nych typów szkół prowadzących kształcenie zawodo-
we. Mogą również kontynuować naukę w szkole po-
licealnej. Przepisy prawa umożliwiają utworzenie dla
nich szkół i oddziałów specjalnych, a także szkół
i oddziałów integracyjnych. Organizację kształcenia
tych uczniów określa rozporządzenie ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r.
w sprawie warunków organizowania kształcenia,
wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnych oraz niedostosowanych społecznie w przed-
szkolach, szkołach i oddziałach ogólnodostępnych lub
integracyjnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 19, poz. 167) oraz
rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków or-
ganizowania kształcenia, wychowania i opieki dla
dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedosto-
sowanych społecznie w specjalnych przedszkolach,
szkołach i oddziałach oraz w ośrodkach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 19, poz. 168).
Natomiast przepisy rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ra-
mowych statutów publicznego przedszkola oraz pu-
blicznych szkół (Dz. U. z 2001 r. Nr 61,poz. 624,
z późn. zm.) ustalają liczbę uczniów w oddziałach
szkół integracyjnych i specjalnych oraz oddziałach
integracyjnych i specjalnych szkół ogólnodostępnych,
która umożliwia właściwą realizację procesu kształ-
cenia, wychowania i opieki.
88
Uczniowie z upośledzeniem umysłowym w stop-
niu lekkim, którzy ukończyli gimnazjum i chcą zdo-
być zawód, mogą kształcić się w zasadniczych szko-
łach zawodowych (w tym specjalnych). Po ukończe-
niu tego etapu edukacyjnego mogą kontynuować
naukę w dwuletnim uzupełniającym liceum ogólno-
kształcącym i w ten sposób uzyskać dodatkowo wy-
kształcenie średnie.
Wg obecnego stanu prawnego w obowiązującej
klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego znaj-
duje się pięć zawodów przeznaczonych wyłącznie dla
kształcenia uczniów niepełnosprawnych, z czego
cztery – technik dźwięku, technik realizacji dźwięku,
technik masażysta, technik prac biurowych – prze-
znaczone są wyłącznie dla niewidomych i słabowidzą-
cych, natomiast zawód pracownik pomocniczy obsłu-
gi hotelowej przeznaczony jest wyłącznie dla upośle-
dzonych umysłowo w stopniu lekkim. Kształcenie
w pozostałych zawodach ma charakter otwarty i ogra-
niczenie w dostępie do niego wynika jedynie ze spe-
cyficznych wymagań zdrowotnych właściwych dla
danego zawodu.
Pokreślić należy również fakt, że kształcenie
w wielu zawodach odbywa się zarówno w szkołach
dla młodzieży, jak i dla dorosłych, w tym w formie
wieczorowej i zaocznej.
Uczniowie z upośledzeniem umysłowym w stopniu
umiarkowanym i znacznym oraz z niepełnosprawno-
ściami sprzężonymi po ukończeniu mogą uczęszczać
do szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy.
Ponadto informuję, że minister edukacji narodo-
wej pani Katarzyna Hall, dostrzegając potrzebę mo-
dernizacji kształcenia zawodowego, zarządzeniem
nr 15 z dnia 18 czerwca 2008 r. powołała zespół opi-
niodawczo-doradczy do spraw kształcenia zawodowe-
go, którego zadaniem jest opracowanie propozycji
koncepcji zmian organizacyjno-programowych w szkol-
nictwie zawodowym, obejmujących także kształcenie
osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Jed-
nocześnie minister edukacji narodowej powołała
w dniu 8 października 2008 r. zespół ekspertów do
spraw specjalnych potrzeb edukacyjnych, którego za-
daniem jest wypracowanie propozycji rozwiązań sys-
temowych w zakresie kształcenia i wychowania
uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi
oraz poradnictwa i pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej. W celu stworzenia spójnej koncepcji zespoły
współpracują ze sobą w obszarze projektowania roz-
wiązań dotyczących dzieci i młodzieży z niepełno-
sprawnościami i niedostosowaniem społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do poprawy sytuacji ekonomicznej rolników
(9561)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9561/09)
dotyczące interpelacji poseł Joanny Muchy w sprawie
podjęcia działań zmierzających do poprawy sytuacji
ekonomicznej rolników pragnę przekazać następują-
ce informacje w przedmiotowej sprawie.
W odniesieniu do możliwości opracowania osłono-
wej polityki socjalnej wobec rolników, mieszkańców
wsi, pragnę poinformować, iż w ramach kompetencji
resortu rolnictwa i rozwoju wsi nie ma zadań z za-
kresu polityki socjalnej, natomiast aktualnie reali-
zowane są i będą w kolejnych latach działania, które
pośrednio wspierają rodziny, w tym rodziny najuboż-
sze na obszarach wiejskich.
Działania te realizowane są w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013,
a głównym ich celem jest poprawa jakości życia na
obszarach wiejskich oraz różnicowanie gospodarki
wiejskiej, tj. łagodzenie skutków bezrobocia (tworze-
nie nowych miejsc pracy) oraz promowanie dywersy-
fikacji działalności i tworzenia pozarolniczych źródeł
dochodów, tworzenie lub rozwijanie mikroprzedsię-
biorstw, zapewnienie stałych źródeł dochodu dla
przechodzących na renty strukturalne.
Innymi realizowanymi przez resort działaniami
wspierającymi osoby prowadzące działalność rolni-
czą są:
— dopłaty bezpośrednie do gruntów rolnych przy-
znawanych na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rol-
nych (Dz. U. Nr 6/2004, poz. 40, z późn. zm.);
— dofinansowanie systemu ubezpieczenia spo-
łecznego rolników – dofinansowanie z budżetu pań-
stwa wynosi ponad 90% wydatkowanych środków;
— finansowanie z budżetu państwa składek na
ubezpieczenie zdrowotne za rolników objętych ubez-
pieczeniem zdrowotnym, którzy prowadzą działal-
ność rolniczą na gruntach rolnych, oraz za domow-
ników;
— dopłaty ze środków budżetu państwa do skła-
dek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich – w celu zapewnienia jak największe-
go dostępu producentom rolnym do systemu ubez-
pieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich od
ryzyka wystąpienia nieprzewidzianych zdarzeń lo-
sowych powodujących straty w produkcji roślinnej
i zwierzęcej;
— organizacja turnusów rehabilitacyjnych dla dzie-
ci rolników indywidualnych ubezpieczonych w kasie

ubezpieczenia społecznego rolników; w latach 1993–
–2008 z rehabilitacji połączonej z wakacyjnym wypo-
czynkiem skorzystało ok. 20 tys. dzieci;
— zwrot podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego;
— organizacja wypoczynku letniego dla dzieci rol-
ników uprawnionych do świadczeń z KRUS; kolonie
i półkolonie organizowane są przez organizacje spo-
łeczne działające na rzecz rolników i członków ich
rodzin, z takiej formy wypoczynku korzysta rocznie
ok. 17 tys. dzieci.
Ponadto dla osób zamieszkujących na obszarach
wiejskich realizowane są:
— program dostarczania żywności dla najuboż-
szej ludności Unii Europejskiej, który jest jednym
z mechanizmów wspólnej polityki rolnej administro-
wanym przez Agencję Rynku Rolnego. Celem tego
mechanizmu jest poprawa bytu osób najuboższych
w Unii Europejskiej poprzez dostarczanie im goto-
wych artykułów spożywczych, takich jak np. maka-
ron lub ryż. Na realizację programu w 2009 r. mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi wynegocjował z budżetu
UE środki w wysokości 102,2 mln euro, tj. ponad
dwukrotnie więcej niż w 2008 r. W 2008 r. z tej formy
pomocy skorzystało ok. 4 mln osób;
— działanie „szklanka mleka”, którego celem jest
promowanie spożycia mleka i przetworów mlecznych
wśród dzieci uczęszczających do placówek oświato-
wych. Agencja Rynku Rolnego udziela dopłat do mle-
ka i przetworów mlecznych dostarczanych do placó-
wek oświatowych na terenie Polski zgodnie z zasa-
dami obowiązującymi w UE. Z tego działania w 2008 r.
skorzystało ok. 2,2 mln dzieci;
— poręczenia spłaty kredytów studenckich udzie-
lane przez ARiMR studentom z obszarów wiejskich,
które udzielane są przez banki na podstawie ustawy
z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach i kredytach stu-
denckich (Dz. U. Nr 108, poz. 685, z późn. zm.);
— program mikropożyczkowy, wspierający mikro-
przedsiębiorczość na obszarach wiejskich przez Funda-
cję Programów Pomocy dla Rolnictwa (FAPA) wspólnie
z Bankiem Gospodarstwa Krajowego – mikropożyczki
na rozpoczęcie lub poszerzenie pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej w kwocie do 20 tys. zł;
— program „Owoce w szkole” – który zostanie
uruchomiony od roku szkolnego 2009/2010, zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 13/2009 z dnia 18 grud-
nia 2008 r. ustanawiającym taki program. Celem
tego programu jest zwiększenie udziału owoców i wa-
rzyw w codziennej diecie na etapie, na którym kształ-
tują się nawyki żywieniowe. W roku szkolnym 2009/
2010 zaplanowano pomoc dla uczniów klas I–III,
tj. dla ponad 1 mln dzieci. Produkty zakwalifikowane
do dystrybucji do szkół to: jabłka, gruszki, marchew,
rzodkiewki, słodka papryka, ogórki, soki owocowe
i warzywne.
Pragnę wyjaśnić również, iż całością spraw doty-
czących problematyki pomocy społecznej i rynku pra-
cy, zarówno w miastach jak i na wsi, zajmuje się zgod-
nie z właściwością Ministerstwo Pracy i Polityki
89
Społecznej i w ramach tego resortu realizowane są
różne programy i działania wspierające osoby ubogie
i wykluczone, np. „Krajowy program zabezpieczenia
społecznego na lata 2008–2010”, który obejmuje m.in.
działania dotyczące wsparcia dochodowego rodzin
z dziećmi, kompleksowe działania mające na celu ak-
tywizację zawodową osób bezrobotnych.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej koordy-
nuje także „Poakcesyjny program wsparcia obszarów
wiejskich” (PPWOW). Z programu skorzysta 500 gmin
znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji ekono-
micznej i społecznej, w tym: długotrwale bezrobotni,
niepełnosprawni, najubożsi, osoby starsze i dzieci.
PPWOW umożliwi wielu samorządom gminnym spraw-
niejszą absorbcję środków z UE z perspektywy bu-
dżetowej 2007–2013, przeznaczonych na działania
z zakresu pomocy społecznej sprzyjających budowie
kapitału społecznego, ważnego w procesach rozwoju
lokalnego i regionalnego. Głównym celem PPWOW
jest poprawa spójności społecznej i przeciwdziałanie
zjawisku wykluczenia społecznego w gminach wiej-
skich o niskich dochodach dzięki wzmocnieniu poten-
cjału lokalnych samorządów w zakresie planowania
i realizacji strategii pomocy społecznej przy wykorzy-
staniu Funduszu Integracji Społecznej.
Ponadto w latach 2007–2013 za wdrożenie ok.
70% środków z Europejskiego Funduszu Społecznego
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
odpowiadają samorządy województw, które najlepiej
znają lokalne problemy. Urzędy marszałkowskie oraz
wojewódzkie urzędy pracy mogą w drodze umów
z powiatowymi urzędami pracy, ośrodkami pomocy
społecznej i organizacjami pozarządowymi realizo-
wać cztery z dziesięciu priorytetów PO KL: otwarty
rynek pracy, promocja integracji społecznej, kadry
gospodarki, rozwój wykształcenia i kompetencji, ak-
tywizacja obszarów wiejskich.
Jednocześnie wszystkie osoby, które znajdują się
w trudnej sytuacji materialnej, mogą zwrócić się do
gminnego ośrodka pomocy społecznej o przyznanie
pomocy, na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.). Pomoc przysługuje, gdy dochód na osobę w ro-
dzinie nie przekracza 351 zł. W przypadku gdy rodzi-
na utrzymuje się z gospodarstwa rolnego, przyjmuje
się, że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się dochód
miesięczny w wysokości 207 zł.
Natomiast rodziny posiadające dzieci mają moż-
liwość skorzystania ze świadczeń rodzinnych, przy-
znawanych zgodnie z ustawą z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 22,
poz. 2255, z późn. zm.). Świadczenia te przysługują,
jeżeli dochód na osobę w rodzinie nie przekracza 504 zł
netto. W przypadku gdy rodzina lub osoba ucząca się
utrzymuje się z gospodarstwa rolnego, przyjmuje się,
że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się dochód mie-
sięczny w wysokości 1/12 dochodu ogłaszanego co-
rocznie w drodze obwieszczenia przez prezesa Głów-
nego Urzędu Statystycznego, który od września 2008 r.
wynosi 185 zł miesięcznie.
90
Inną formą pomocy osobom w trudnej sytuacji
materialnej, udzielanej przez gminy, jest wypłata do-
datków mieszkaniowych zgodnie z ustawą z dnia
21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych
(Dz. U. Nr 71, poz. 734, z późn. zm.).
W odniesieniu do działań, jakie podejmuje Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, pragnę zapewnić,
iż sprawy dotyczące sytuacji ekonomicznej w rolnic-
twie, w tym dochodów w rolnictwie, są przedmiotem
szczególnego zainteresowania MRiRW, ponieważ sta-
nowią jeden z kluczowych parametrów sprawności
sektora rolnego. Do podstawowych czynników wpły-
wających na dochody w rolnictwie należą koszty po-
noszone w cyklu produkcyjnym oraz przychody uzy-
skiwane z działalności rolniczej. Jednakże u podstaw
analizy dochodów z rolnictwa leżą przede wszystkim
zdolności produkcyjne, a więc zasoby wykorzystywa-
ne w produkcji rolnej, w tym m.in. wielkość gospo-
darstwa, park maszynowy, kierunek produkcji. Do-
datkowym elementem rzutującym na sytuację eko-
nomiczną w rolnictwie są czynniki związane z funk-
cjonowaniem wolnego rynku, w tym m.in. wielkość
popytu, ceny produktów rolnych i środków do pro-
dukcji rolnej oraz wsparcie ze środków publicznych.
Mając powyższe na uwadze, jak również poruszo-
ne w interpelacji kwestie szczegółowe, resort rolnic-
twa opracował dokument pt. „Działania Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi na rzecz stabilności
i rozwoju” (materiał w załączeniu)*), który przedsta-
wia propozycje działań w sektorze agrobiznesu oraz
na obszarach wiejskich przeciwdziałających obniża-
niu aktywności gospodarczej. Przedmiotowy doku-
ment ma charakter roboczy z uwagi na fakt, iż obec-
nie znajduje się na etapie konsultacji społecznych.
Pomoc państwa w ramach działań mających na
celu podniesienie dochodowości rolniczej obejmuje
zwrot podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju
napędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej
oraz dopłaty do składek ubezpieczenia upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich. Realizacja zwrotu części
podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napę-
dowego wykorzystywanego do produkcji rolnej jest
zgodna z przepisami dyrektywy Rady 2003/96/WE
z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restruktu-
ryzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczą-
cych opodatkowania produktów energetycznych i ener-
gii elektrycznej. Zgodnie z ww. dyrektywą Rady pań-
stwa członkowskie mogą stosować minimalną stawkę
akcyzy do produktów energetycznych i elektryczno-
ści używanych w rolnictwie, ogrodnictwie, rybołów-
stwie i leśnictwie w wysokości 21 euro/1000 l. Zgod-
nie z referencyjnym kursem euro opublikowanym
przez Europejski Bank Centralny dla rozliczeń po-
datku akcyzowego w 2009 r. kurs ten wynosi 3,3819 zł
(Dz. Urz. UE C 250 z 2.10.2008). Mając na uwadze
stawkę podatku akcyzowego dla olejów napędowych
w kwocie 1048 zł/1000 l minimalny poziom opodat-
kowania stosowany do paliw silnikowych używanych
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
w produkcji rolnej w 2009 r. wyniesie 71,0199 zł/1000 l,
tzn. 0,071 zł/l. Zatem w celu zachowania minimalne-
go poziomu opodatkowania akcyzą oleju napędowego
stawka zwrotu podatku akcyzowego zawartego w ce-
nie oleju napędowego wykorzystywanego do produk-
cji rolnej w 2009 r. nie może przekroczyć kwoty 0,97 zł
na 1 litr oleju napędowego (1,048 zł/l – 0,071 zł/1 =
0,97 zł/l).
W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie stawki zwrotu podatku akcyzo-
wego zawartego w cenie oleju napędowego wykorzy-
stywanego do produkcji rolnej na 1 litr oleju w 2009 r.
(Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 5) została ustalona stawka
w wysokości 0,85 zł na litr oleju, tj. 73,10 zł/ha.
Obecnie w resorcie rolnictwa została przygotowa-
na nowelizacja ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o ubez-
pieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
(projekt dokumentu dostępny na stronie internetowej
MRiRW). Przewiduje ona m.in. zapewnienie produ-
centom rolnym szerszej dostępności do ubezpieczeń
upraw rolnych z dopłatami z budżetu państwa do
składek ubezpieczenia przez podwyższenie wysokości
maksymalnych stawek taryfowych w ubezpieczeniu
upraw rolnych oraz zwiększenie dostępui producen-
tów rolnych do odszkodowań w związku z wystąpie-
niem strat w uprawach rolnych spowodowanych su-
szą. Zgodnie z zaproponowanymi zmianami w prze-
pisach dopłaty będą przysługiwały producentom rol-
nym w wysokości 50% składki w przypadku wpro-
wadzenia przez zakłady ubezpieczeń określonych
stawek taryf ubezpieczenia.
Informuję również, iż zakończono prace legisla-
cyjne nad zmianą rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji nie-
których zadań Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 76, poz. 645), w którym
w sprawie kredytów zaciągniętych przez rolników
wprowadzono następujące zmiany:
— podwyższenie oprocentowania płaconego ban-
kom do 1,5 stopy redyskontowej weksli przyjmowa-
nych od banków do redyskonta przez Narodowy Bank
Polski w stosunku rocznym w odniesieniu do kredy-
tów udzielonych do dnia 30 kwietnia 2007 r.;
— obniżenie z 3,5% do 2% minimalnego oprocen-
towania płaconego przez kredytobiorcę w przypad-
ku umów zawartych na podstawie rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w spra-
wie szczegółowego zakresu i kierunków działań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514,
z późn. zm.);
— obniżenie z 3% do 2% minimalnego oprocento-
wania płaconego przez kredytobiorcę w przypadku
umów zawartych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szcze-
gółowych kierunków działań Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich re-
alizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.).
Informuję także, że podejmowane są przez rząd
na forum UE działania dotyczące przyspieszenia

zrównania wysokości dopłat obszarowych dla pol-
skich rolników z tymi, jakie otrzymują producenci
rolni w krajach „starej” Unii Europejskiej. Zgodnie
z art. 143a rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003
z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne
zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ra-
mach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego okre-
ślone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniają-
cego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/
2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE)
nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999,
(WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 oraz (WE)
nr 2529/2001 płatności bezpośrednie w nowych pań-
stwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym
w Polsce, są wprowadzane stopniowo zgodnie z har-
monogramem przyjętym w tym przepisie. W latach
2009–2013 wsparcie z budżetu wspólnotowego wy-
rażone w euro będzie rosło corocznie i wyniesie
odpowiednio: 60%, 70%, 80%, 90% i 100% poziomu
wsparcia stosowanego w krajach UE-15 w dniu
30 kwietnia 2004 r. Opisywane rozwiązanie jest
wynikiem negocjacji dotyczących przystąpienia
Polski do Unii Europejskiej i zostało zapisane
w traktacie akcesyjnym.
Ponadto nowe państwa członkowskie mają moż-
liwość uzupełnienia płatności wspólnotowych z wła-
snego budżetu w formie krajowych płatności uzu-
pełniających. Uzupełnienie to może osiągać poziom
30% płatności stosowanych w krajach UE-15 w dniu
30 kwietnia 2004 r. Oznacza to, że w 2009 r. mak-
symalny poziom wsparcia rolników w Polsce (wraz
z płatnościami uzupełniającymi) wyniesie 90% (60+30),
a w kolejnych latach 100% płatności stosowanych
w UE-15.
Polska stosuje krajowe płatności uzupełniające
dla licznych, wybranych upraw (wymienionych w roz-
porządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
9 marca 2009 r. – Dz. U. Nr 40, poz. 326), w których
wprowadzenie takiej formy wsparcia było niezbędne
w celu zapewnienia ich konkurencyjności na wspól-
notowym rynku. Pomimo iż stosowanie wsparcia
krajowego w maksymalnej wysokości nie jest obo-
wiązkowe dla państw członkowskich, Polska stosuje
tę formę pomocy na najwyższym poziomie dopuszczo-
nym traktatem akcesyjnym. Podejście to prawdopo-
dobnie nie zmieni się w kolejnych latach, co pozwala
stwierdzić, że już w 2010 r. poziom wsparcia polskich
producentów (wraz z płatnościami krajowymi) zrów-
na się z poziomem płatności obowiązującym w pań-
stwach UE-15.
Ponadto chciałbym zaznaczyć, iż w celu zapew-
nienia opłacalności produkcji rolnej resort rolnictwa
prowadzi aktywne działania na forum wspólnoto-
wym. Szczególne znaczenie miał udział Polski w prze-
glądzie wspólnej polityki rolnej (ang. Health Check)
oraz rozpoczętej debacie nt. przyszłości wspólnej po-
lityki rolnej po 2013 r.
Porozumienie w ramach Health Check osiągnięte
podczas posiedzenia Rady Ministrów UE do Spraw
Rolnictwa i Rybołówstwa w dniach 18–20 listopada
91
2008 r., realizuje większość polskich postulatów za-
wartych w stanowisku rządu RP przyjętym przez
KERM w dniu 17 czerwca 2008 r. zarówno tych po-
zwalających na uproszczenie i poprawę efektywności
tej polityki w skali UE i w Polsce, jak również postu-
latów finansowych. W toku prac w ramach Health
Check przyjęto bardzo wiele istotnych dla Polski po-
stanowień, m.in.:
— wydłużenie możliwości stosowania w Polsce
uproszczonego systemu płatności bezpośrednich (SAPS)
do 2013 r.;
— opóźnienie terminu wdrażania pakietu C (do-
brostan zwierząt) systemu wzajemnej zgodności
(cross-compliance);
— zwiększenie kopert płatności bezpośrednich
nowych państw członkowskich o pulę 90 mln euro
rocznie w latach 2010, 2011, 2012; środki te zostały
podzielone proporcjonalnie do krajowych pułapów
płatności bezpośrednich, tj. kwot, jakie państwa te
uzyskają w 2013 r. (UE-10) oraz 2016 r. (BG i RO);
— utrzymanie środków przewidzianych na płat-
ności do owoców miękkich, których roczny limit dla
Polski wynosi 11,04 mln euro;
— złagodzenie pierwotnej propozycji Komisji do-
tyczącej wsparcia powiązanego z produkcją w sekto-
rach: suszu paszowego, lnu i konopi uprawianych na
włókno oraz skrobi ziemniaczanej;
— stopniowe zwiększanie kwot mlecznych w okre-
s8e od roku kwotowego 2009/2010 do roku kwotowe-
go 2013/2014 o 1% rocznie (łącznie o 5,1%);
— zachowanie dotychczasowego zakresu inter-
wencji na rynku mleka w odniesieniu do skupu masła
i odtłuszczonego mleka w proszku po stałych cenach
w ramach dotychczasowych limitów (odpowiednio
30 tys. ton, 109 tys. ton), a także dopłaty do prywat-
nego przechowywania masła.
W rezultacie starań Polski porozumienie to zawie-
ra także dwa elementy, szczególnie istotne z punktu
widzenia dyskusji na temat kształtu wspólnej polity-
ki rolnej po 2013 r. Pierwszym z nich jest przezna-
czenie dla nowych państw członkowskich środków
w wysokości 270 mln euro (w tym dla Polski 90 mln
euro) na dodatkowe zasilenie koperty płatności bez-
pośrednich w latach 2010–2012. Drugim elementem
jest zobowiązanie Komisji i Rady do przeanalizowa-
nia problemu dużego zróżnicowania płatności bezpo-
średnich w skali UE i zaproponowania jak najszyb-
szego przedstawiania odpowiednich rozwiązań. Tym
samym wynik porozumienia politycznego ma dla Pol-
ski istotne znaczenie nie tylko z punktu widzenia
kształtu tej polityki do 2013 r., ale także z uwagi na
ukierunkowanie dyskusji o przyszłości WPR po 2013 r.
zgodnie z polskimi priorytetami.
Rozwiązania przyjęte w ramach Health Check
wyznaczają dalsze ramy dyskusji nad przyszłością
WPR po roku 2013. Rząd RP uczestniczy we wszyst-
kich możliwych aspektach debaty w zakresie przy-
szłości tej polityki i wyznaczenia jej nowych systemo-
wych ram. W tym zakresie Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi opracowało dokument pt. „Polska wi-
92
zja Wspólnej Polityki Rolnej po 2013 r.”, przyjęty
przez KERM w dniu 21 listopada 2008 r. Przedsta-
wiając swoją wizję WPR po 2013 r., Polska wskazuje
na pożądane i osiągalne wspólnotowe cele (europej-
ską wartość dodaną), jak również na konieczność
uwzględnienia specyficznych uwarunkowań naszego
kraju, którego sektor rolny i obszary wiejskie stano-
wią znaczącą część rolnictwa i obszarów wiejskich
UE-27. W dokumencie tym podkreślono konieczność
zapewnienia równych warunków konkurencji dla
sektora rolnego w Polsce w stosunku do innych
państw członkowskich, co będzie możliwe tylko w ra-
mach wspólnotowego mechanizmu finansowania po-
lityki rolnej UE (solidarność finansowa). Realizacja
tego dążenia wymaga m.in. zmian w kryteriach po-
działu między państwa członkowskie środków na
płatności bezpośrednie, które powinny być oparte
o realne i obiektywne kryteria odnoszące się do wy-
mogów nakładanych na producentów rolnych. Po-
nadto Polska podtrzymuje postulat upraszczania me-
chanizmów WPR, wskazując na konieczność zacho-
wania ewolucyjnej ścieżki zmian wspólnej polityki
rolnej w celu jej dostosowania do nowych zadań
i uwarunkowań poprzez eliminację tych instrumen-
tów, które utraciły rację bytu, i wprowadzanie no-
wych, poprawiających skuteczność i efektywność tej
polityki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie aktualnego stanu realizacji
inwestycji „Przerzut wód kopalnianych
z odkrywki Jóźwin IIB do Jeziora
Budzisławskiego i Jeziora Wilczyńskiego”
(9631)
Nawiązując do interpelacji posła Krzysztofa Brej-
zy w sprawie aktualnego stanu realizacji inwestycji
„Przerzut wód kopalnianych z odkrywki Jóźwin IIB
do Jeziora Budzisławskiego i Jeziora Wilczyńskiego”,
poniżej przedstawiam stosowne informacje.
W dniu 12 czerwca 2008 r. Kopalnia Węgla Bru-
natnego „Konin” w Kleczewie SA zawarła umowę
z firmą „Envirotech” Sp. z o. o. z Poznania na wyko-
nanie dokumentacji projektowej na przedmiotowe
przedsięwzięcie. Jednakże firma nie wywiązała się
do dnia dzisiejszego z zawartej umowy. Termin wy-
konania dokumentacji był ustalony na dzień 30 wrze-
śnia 2008 r. W związku z niewywiązaniem się firmy
„Envirotech” z podjętych zobowiązań projektowych
do dnia dzisiejszego nie nastąpiło sporządzenie kom-
pletnej dokumentacji technicznej, mimo wielokrot-
nych spotkań organizacyjnych i ustalania nowych
terminów zakończenia prac projektowych (30.10.08 r.,
15.11.08 r., 15.02.09 r., 09.03.09 r.). Kopalnia obcią-
żyła firmę „Envirotech” Sp. z o. o. z Poznania karami
umownymi.
W dniu 27 października 2008 r. Wielkopolski Za-
rząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w Poznaniu,
Rejonowy Oddział w Koninie złożył do Urzędu Gmi-
ny i Miasta Kleczew wniosek o wydanie decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach oraz w dniu 24 lu-
tego 2009 r. do Urzędu Gminy Wilczyn o wydanie
decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicz-
nego. Postępowanie administracyjne w sprawie wy-
dania decyzji środowiskowej zostało wszczęte w dniu
30 października 2008 r., a w sprawie decyzji lokali-
zacyjnej inwestycji celu publicznego w dniu 16 marca
2009 r.
W dniu 5 marca 2009 r. Urząd Marszałkowski
Województwa Wielkopolskiego złożył wniosek o dofi-
nansowanie inwestycji do Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warsza-
wie. Pismem z dnia 20 kwietnia 2009 r. NFOŚiGW
poinformował, że ww. wniosek nie kwalifikuje się do
dofinansowania w ramach „Programu priorytetowe-
go dla przedsięwzięć służących ochronie przyrody
i krajobrazu”. Natomiast przedmiotowe zadanie bę-
dzie rozpatrywane w ramach programu prioryteto-
wego „Program dla przedsięwzięć zmierzających do
zmniejszenia uciążliwości wynikających z wydoby-
wania kopalin i ich wzbogacania oraz ograniczania
negatywnego oddziaływania na środowisko procesów
likwidacji zakładów górniczych oraz prac badaw-
czych do rozpoznania zasobów wód zaliczanych do
kopalin”. W związku z tym przedmiotowy wniosek
zostanie przepracowany dla ww. programu i wraz
z wymaganymi załącznikami (decyzjami środowisko-
wymi i wymaganymi do realizacji przedsięwzięcia
projektami i pozwoleniami), zostanie złożony przez
urząd marszałkowski do Departamentu Ochrony
Ziemi w Wydziale Geologii i Górnictwa NFOŚiGW
w Warszawie do dnia 31 sierpnia 2009 r.
Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopol-
skiego realizuje umowę zawartą w dniu 30 sierpnia
2007 r. pomiędzy województwem wielkopolskim
a Kopalnią Węgla Brunatnego „Konin” w Kleczewie
SA, Regionalnym Zarządem Gospodarki Wodnej
w Poznaniu, Zarządem Związku Gmin Powidzkiego
Parku Krajobrazowego, powiatem konińskim oraz
powiatem słupeckim na wspólną realizację zadania
inwestycyjnego pod nazwą „Przerzut wód kopalnia-
nych z odkrywki Jóźwin IIB do Jeziora Budzisław-
skiego i Jeziora Wilczyńskiego”. Po otrzymaniu po-
zwolenia na budowę i wymaganych prawem uzgod-

nień inwestor zastępczy Wielkopolskiego Zarządu
Melioracji i Urządzeń Wodnych w Poznaniu – Rejo-
nowy Oddział w Koninie – niezwłocznie ogłosi prze-
targ na realizację powyższej inwestycji.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie zmiany art. 37 ust. 9 ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (9632)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Rackiego, przekazaną
przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 22 maja
2009 r., nr SPS-023-9632/09, w sprawie przepisu
art. 37 ust. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U.
z 2003 r. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) udzielam na-
stępujących wyjaśnień.
Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowa-
niu przestrzennym regulują miedzy innymi kwestie
dotyczące dokonywania rozliczeń pomiędzy gminą
a właścicielem albo użytkownikiem wieczystym nie-
ruchomości w związku ze zmianą wartości nierucho-
mości będącej konsekwencją uchwalenia miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego bądź jego
zmiany. W przypadkach gdy plan miejscowy swoimi
ustaleniami ogranicza prawa własności, gmina zobo-
wiązana jest, przepisem art. 36 ust. 1, 2 i 3 ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, do
odpowiedniej rekompensaty w formie odszkodowa-
nia, wykupienia nieruchomości lub jej części albo za-
oferowania nieruchomości zamiennej.
Wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń
powinno nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia zło-
żenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej
(art. 37 ust. 9 ustawy). W związku z powyższym
w szczególnych przypadkach ostateczny termin do-
pełnienia wymogu art. 36 ustawy może być przedłu-
żony na podstawie umowy zawartej za porozumie-
niem stron. Należy jednak podkreślić, że zawarcie
takiej umowy jest przede wszystkim zależne od ocze-
kiwań i woli właściciela nieruchomości.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że już poprzed-
nio obowiązująca ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o za-
gospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r.
Nr 15, poz. 139, z późn. zm.) zawierała analogiczną
regulację dotyczącą terminu realizacji obowiązku re-
kompensat z tytułu ograniczenia prawa własności
w związku z uchwaleniem planu miejscowego lub
93
jego zmianą. Należy zatem przypuszczać, że brak sy-
gnałów ze strony władz lokalnych oraz zaintereso-
wanych środowisk, wynikających z problemów z pra-
widłowym i sprawnym funkcjonowaniem tej regula-
cji, spowodował automatyczne jej przeniesienie do
obecnych przepisów z zakresu planowania i zagospo-
darowania przestrzennego.
Ponadto uprzejmie informuję, że wśród napływają-
cych do resortu infrastruktury postulatów dotyczących
problemów z funkcjonowaniem przepisów obowiązują-
cej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym również brak jest negatywnych opinii odno-
śnie do stosowania przepisu art. 37 ust. 9. W związku
z powyższym przygotowany w Ministerstwie Infra-
struktury projekt nowelizacji ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym nie przewiduje
zmian w analizowanej materii ustawy.
Nie podważając zasadności dokonania postulo-
wanej przez pana pasła zmiany, uprzejmie wyja-
śniam, że stopień zaawansowania procesu legisla-
cyjnego dotyczącego projektu (został przyjęty przez
Komitet Europejski Rady Ministrów, Komitet Rady
Ministrów do spraw Informatyzacji i Łączności, uzy-
skał akceptację Komisji Europejskiej, a w najbliż-
szych dniach zostanie wniesiony do rozpatrzenia
przez stały Komitet Rady Ministrów) nie pozwala
na jej uwzględnienie na obecnym etapie prac legi-
slacyjnych.
Pomimo to pragnę zapewnić, że przedstawiona
przez pana posła propozycja zmiany przepisu art. 37
ust. 9 zostanie przeze mnie głęboko przeanalizowana
w ramach prowadzonego na bieżąco monitoringu
funkcjonowania przepisów prawa z zakresu plano-
wania i zagospodarowania przestrzennego. W przy-
padku stwierdzenia uzasadnionej potrzeby wydłuże-
nia terminu określonego w art. 37 ust. 9 wprowadze-
nie odpowiedniej zmiany do ustawy o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym będzie możliwe
przy okazji kolejnej inicjatywy legislacyjnej, której
przedmiotem będzie nowelizacja ustawy o planowa-
niu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Jednocześnie pragnę poinformować, że na pod-
stawie wstępnej analizy problemu przeprowadzonej
w związku z otrzymaniem zapytania pana posła
uprzejmie wyjaśniam, że wymienione przez pana
posła czynności składające się na wykonanie obo-
wiązku wynikającego z przedmiotowych roszczeń
mogą być wykonywane równolegle, co przyczyni się
do skrócenia terminu wymaganego do wykonania
przedmiotowych działań (przetarg na usługi geode-
zyjne oraz podział nieruchomości mogą następować
w tym samym czasie co przetarg na wycenę nieru-
chomości i ich wycena). Tym sposobem, na podsta-
wie kalkulacji czasowej pana posła, wymagany czas
na realizację ww. czynności będzie wynosił maksy-
malnie 6 miesięcy.
Ponadto stosowaną powszechnie przez gminy
praktyką jest przeprowadzanie kompleksowych prze-
targów na usługi geodezyjne i wycena nieruchomo-
ści, które są związane z ustawowymi zadaniami gmi-
94
ny, najczęściej w cyklach rocznych, a często i dłuż-
szych. Dzięki temu gminy unikają czasochłonnego
trybu ogłaszania odrębnych przetargów do każdego
postępowania roszczeniowego i w efekcie umożliwia
im to terminowe wypełnienie ustawowego obowiąz-
ku, o którym mowa w art. 37 ust. 9.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie programu
„Infrastruktura bibliotek” (9638)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Rojka w sprawie progra-
mu ministra kultury i dziedzictwa narodowego „In-
frastruktura bibliotek” uprzejmie informuję, co na-
stępuje:
Działania inwestycyjne, których dotyczy program
„Infrastruktura bibliotek” są częścią szerszej strate-
gii mającej na celu istotną przemianę roli i funkcji
biblioteki w niewielkich miejscowościach i nie powin-
ny być one rozpatrywane w oderwaniu od pozosta-
łych elementów.
Kluczowym elementem programu jest jednak nie
sama inwestycja, ale wykorzystanie stworzonej w ten
sposób infrastruktury i przemiana bibliotek w nowo-
czesne, wielofunkcyjne centra informacyjne, kultu-
ralne i edukacyjne, animujące także aktywność oby-
watelską.
Takie rozszerzenie zakresu działalności biblio-
teki wymaga większej dostępności instytucji dla
społeczności lokalnej. Z przeprowadzonych badań
wynika, iż podstawową grupą korzystającą w tej
chwili z usług bibliotek gminnych są dzieci i mło-
dzież szkolna.
W sytuacji gdy ważnym elementem projektowanej
zmiany w instytucjach objętych wsparciem jest po-
większenie grupy o osoby dorosłe, w tym aktywne
zawodowo, niezbędne jest takie wydłużenie godzin
pracy instytucji, aby umożliwić jak największej gru-
pie mieszkańców danej miejscowości korzystanie ze
zmodernizowanej instytucji.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (9661)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Janusza Dzięcioła, z dnia
22 maja br., znak SPS – 023 – 9661/09, w sprawie po-
bierania na podstawie przepisów ustawy o planowa-
niu i zagospodarowaniu przestrzennym opłaty pla-
nistycznej od wzrostu wartości nieruchomości, udzie-
lam następujących wyjaśnień.
Odpowiadając na pytanie odnoszące się do sposo-
bu ustalania wzrostu wartości nieruchomości w na-
stępstwie uchwalenia planu miejscowego, wyjaśniam,
iż zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca
2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.):
a) wzrost wartości nieruchomości będzie różni-
cą wartości nieruchomości otrzymaną przy uwzględ-
nieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po
uchwaleniu planu miejscowego, a wartością nieru-
chomości uwzględniającą przeznaczenie terenu w pla-
nie obowiązującym do czasu wejścia w życie nowego
planu, albo
b) wzrost wartości nieruchomości będzie różnicą
wartości nieruchomości otrzymaną przy uwzględnie-
niu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwa-
leniu planu miejscowego, a wartością nieruchomości
uzyskaną przy uwzględnieniu faktycznego sposobu
wykorzystywania nieruchomości, z wykorzystaniem
danych z ewidencji gruntów i budynków.
Zwrócić trzeba jednak uwagę, że „faktyczny spo-
sób wykorzystywania nieruchomości” nie został
zdefiniowany w ustawie o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym. Podobnie rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w spra-
wie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu
szacunkowego (Dz. U. Nr 207, poz. 2109, z późn.
zm.), na które powołuje się pan poseł, nie reguluje,
w jaki sposób rozumieć faktyczny sposób wykorzy-
stywania terenu.
Nie ulega wątpliwości, że faktyczny sposób wy-
korzystywania nieruchomości powinien być uwi-
doczniony w ewidencji gruntów i budynków. Jed-
nakże ukształtowane orzecznictwo sądowoadmini-
stracyjne wskazuje, że ustalenie faktycznego sposo-
bu wykorzystywania nieruchomości nie powinno
odbywać się wyłącznie w oparciu o ewidencję grun-
tów i budynków.
Należy uznać, że „dane zawarte w ewidencji (…)
nie są bezwzględnie wiążące (…) jeżeli w toku postę-
powania okaże się, że dane te nie odzwierciedlają
aktualnego stanu faktycznego na gruncie albo pozo-
stają w sprzeczności z dokumentami źródłowymi sta-
nowiącymi podstawę wpisów w tej ewidencji” (wyrok
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warsza-

wie z dnia 15 grudnia 2006 r., sygn. akt IV SA/Wa
2096/06). Pogląd taki znajduje potwierdzenie w wy-
roku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gli-
wicach z dnia 21 maja 2008 r. (sygn. akt II SA/GL
110/2008), który jednoznacznie stwierdza, że – cyt.:
„przy ocenie wzrostu wartości nieruchomości i usta-
leniu faktycznego sposobu użytkowania działki nie
można ograniczyć się do zapisów dotyczących rodza-
ju użytków ujawnionych w ewidencji gruntów”, a tak-
że w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjne-
go w Olsztynie (sygn. akt II SA/Ol 927/08), który
stwierdził, że – cyt.: „udowodnienie faktycznego
użytkowania (…) działki może nastąpić za pomocą
dowodów (art. 75 K.p.a.), które nie powinny ograni-
czyć się do zaświadczeń z wpisu w ewidencji gruntów
i budynków”.
Pragnę zaznaczyć, że obowiązek aktualizacji da-
nych ewidencji ciąży na właścicielu nieruchomości,
zgodnie z art. 22 ust. 2 w związku z art. 20 ust. 2
pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyj-
ne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240,
poz. 2027, z późn. zm.).
Jednocześnie wyjaśniam, że kwestia faktycznego
sposobu wykorzystywania nieruchomości dla potrzeb
określenia wzrostu lub spadku wartości nieruchomo-
ści spowodowanych uchwaleniem nowego planu miej-
scowego była przedmiotem szeregu analiz, których
wynikiem jest propozycja doprecyzowania obecnego
brzmienia § 50 ww. rozporządzenia zawarta w pro-
jekcie rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania ope-
ratu szacunkowego. W chwili obecnej zakończone
zostały konsultacje społeczne nad ww. projektem
i oczekuje on na przekazanie do uzgodnień między-
resortowych. Z ww. projektem rozporządzenia można
zapoznać się na stronie Biuletynu Informacji Publicz-
nej Ministerstwa Infrastruktury.
Naliczenie opłaty planistycznej zwanej rentą od-
bywa się w drodze decyzji administracyjnej. Podsta-
wą jej wydania są przepisy planu miejscowego powo-
dujące wzrost wartości nieruchomości. Oznacza to,
że ustanowienie opłaty planistycznej możliwe jest po
wejściu w życie planu miejscowego, w trybie i na za-
sadach określonych w art. 29 ust. 1 ustawy o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Ponadto gdyby przyjąć, iż opłatą planistyczną na-
leżałoby objąć nieruchomości stanowiące przedmiot
zbycia w okresie od uchwalenia do wejścia w życie
albo w okresie vacatio legis samego planu, oznacza-
łoby to złamanie zasady Lex retro non agit, zgodnie
z którą prawo nie działa wstecz.
Ponadto skutki finansowe planu miejscowego
oznaczają nie tylko dochody, ale i wydatki budżetu
gminy wywołane uchwałą w sprawie planu. Wprowa-
dzenie opłaty od dnia uchwalenia czy ogłoszenia
w dzienniku urzędowym województwa oznaczałoby
również wcześniejsze umożliwienie dochodzenia rosz-
czeń odszkodowawczych właścicielom i użytkowni-
kom wieczystym nieruchomości, których wartość
spadła po tym, jak uchwalono plan, lub korzystanie
z których zostało ograniczone przepisami planu miej-
scowego.
95
Uwadze pana posła pozostawiam również art. 36
ust. 4a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym, zgodnie z którym opłatom nie pod-
lega nieodpłatne przeniesienie przez rolnika wła-
sności nieruchomości wchodzących w skład gospo-
darstwa rolnego na następcę w rozumieniu przepi-
sów ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpiecze-
niu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50,
poz. 291, Nr 67, poz. 411, Nr 70, poz. 416 i Nr 180,
poz. 1112) albo przepisów w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 wydanych na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju
obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskie-
go Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów
Wiejskich (Dz. U. z 2007 r. Nr 64, poz. 427 oraz
z 2008 r. Nr 98, poz. 634 i Nr 214, poz. 1349). W przy-
padku zbycia przez następcę nieruchomości przeka-
zanych przez rolnika stosuje się przepisy o opłacie
planistycznej.
Odpowiadając na wątpliwości pana posła dotyczą-
ce terminu od uchwalenia planu miejscowego do jego
wejścia w życie, w związku z tworzeniem dla obszaru
określonego granicami planu przepisów prawa po-
wszechnie obowiązującego, wyjaśniam, iż zgodnie
z art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) uchwalony plan podlega w ciągu
7 dni przedłożeniu wojewodzie, który ma 30 dni do
oceny, czy w związku z uchwaleniem planu nie na-
stąpiło naruszenie przepisów prawa bądź to w treści
planu, bądź to w zakresie zasad i trybu jego sporzą-
dzania (art. 20 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym). Następnie uchwała w spra-
wie planu wchodzi w życie po 30 dniach od momentu
ogłoszenia w dzienniku urzędowym województwa,
i to tylko w przypadku, gdy sam plan nie określa
późniejszego terminu dla wejścia w życie swoich prze-
pisów (art. 29 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym). Zasady techniki prawo-
dawczej wymagają spełnienia tych wymogów dla
ważności planu miejscowego.
Ustosunkowując się do umieszczenia pana postu-
latów w planie prac legislacyjnych resortu infra-
struktury, informuję że obecnie trwają prace nad
projektem ustawy o zmianie ustawy Prawo budowla-
ne, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym oraz niektórych innych ustaw, który zo-
stał skierowany na komitet stały Rady Ministrów.
Jednakże zapewniam pana posła, że problem zosta-
nie przeanalizowany w toku dalszych prac i jeżeli
będzie to konieczne, wystąpię ze stosowną inicjatywą
legislacyjną.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
96
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie nowelizacji ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (9668)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Artura
Dunina, przekazaną pismem z dnia 22 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9668/09, dotyczącą zmiany art. 40
ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy przedkładam poniższe wyjaśnienia:
Przepisy przygotowywanej pod koniec ubiegłego
roku nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy, w tym zmiany dotyczącej
art. 40 ust. 4 ww. ustawy, weszły w życie od 1 lutego
2009 r. na podstawie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy oraz zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. z 2009 r., Nr 6, poz. 33).
W ramach znowelizowanego art. 4 ust. 4 ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
doprecyzowano zasady organizacji szkoleń, ustalając,
że szkolenia powinny odbywać się w formie kursu
realizowanego według planu nauczania obejmującego
„przeciętnie nie mniej niż 30 godzin zegarowych
w tygodniu”. Celem tak sformułowanego przepisu
jest intensyfikacja szkoleń i przeciwdziałanie ich nie-
uzasadnionemu wydłużaniu w czasie, co powinno
zapewnić szybszą i efektywniejszą aktywizację osób
bezrobotnych i poszukujących pracy. Zgodnie z no-
wymi regulacjami kurs trwający 90 godzin powinien
być przeprowadzony w okresie 3 tygodni, a nie np.
3 miesięcy. Przepis określający, że plan nauczania na
kursie powinien obejmować „przeciętnie nie mniej
niż 30 godzin zegarowych w tygodniu”, daje urzędom
pracy możliwość elastycznego ustalania w porozu-
mieniu z instytucjami szkoleniowymi rozkładu za-
jęć na kursie, gdyż oznacza, że w jednym tygodniu
ww. plan może obejmować np. 20 godzin naucza-
nia, a w drugim – 40 godzin.
Zatem ustalenie, że kurs powinien obejmować
„przeciętnie nie mniej niż 30 godzin zegarowych
w tygodniu”, oznacza przeciętną, tygodniową normę
godzin szkolenia dla kursów dłuższych, trwających
ponad 30 godzin, natomiast nie oznacza zakazu or-
ganizacji kursów krótszych niż 30 godzin. Kursy ta-
kie mogą być organizowane, jeżeli wynika to ze spe-
cyfiki tematycznej i programu szkolenia. Zatem po-
wiatowe urzędy pracy mogą organizować kursy wy-
mienione przez pana posła Artura Dunina, tj. kursy
z zakresu obsługi kas fiskalnych (18 h), obsługi wóz-
ków widłowych (24 h) itp. Jednak zgodnie z intencją
ustawodawcy kursy te powinny również mieć inten-
sywny rozkład zajęć edukacyjnych, aby nie wydłużać
nadmiernie czasu szkolenia.
Należy jednak podkreślić, że przepis określający
30-godzinną tygodniowa normę godzin szkolenia ma
charakter przepisu ogólnego, który nie obowiązuje
w przypadku przepisów szczególnych określających
warunki organizacji specyficznych szkoleń, np. szko-
leń w zawodach regulowanych, gdzie program szko-
lenia, w tym wymiar i rozkład godzin szkolenia,
określa minister właściwy dla danego zawodu. Jeśli
przepisy szczególne określają inne niż w ustawie
o promocji zatrudnienia (…) warunki programowe
dla realizowania konkretnych szkoleń, urząd pracy
powinien je respektować. Przykładem takich szkoleń
są szkolenia uprawniające do prowadzenia pojazdów,
które powinny być realizowane na podstawie rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury w sprawie szkole-
nia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez
kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminato-
rów (Dz. U. Nr 150, poz. 1681, z późn. zm.). Ww. roz-
porządzenie reguluje czas zajęć edukacyjnych na kur-
sach dla kandydatów na kierowców, ustalając, że
„praktyczna nauka jazdy” nie może przekraczać 2–3
godzin dziennie, zależnie od kategorii prawa jazdy.
Ale nawet w takim przypadku powiatowy urząd pra-
cy powinien podejmować próby negocjowania umów
z instytucjami szkoleniowymi w celu zwiększenia in-
tensywności szkoleń, np. ustalając w umowie szkole-
niowej, że zajęcia teoretyczne dla kierowców będą
odbywać się w tym samym tygodniu co praktyczna
„nauka jazdy”, co umożliwi zwiększenie tygodniowe-
go wymiaru godzin szkolenia.
W przypadku organizacji szkoleń grupowych po-
wiatowy urząd pracy może też wynegocjować z insty-
tucją szkoleniową wzbogacenie kursu o dodatkowe
moduły, w zależności od specyfiki grupy uczestników
i lokalnego rynku pracy, np. szkolenia komputerowe,
językowe, z zakresu umiejętności miękkich lub ak-
tywnego poszukiwania pracy.
W przypadku kierowania osób bezrobotnych na
szkolenia przez nich wskazane (tzw. szkolenia indy-
widualne) powiatowy urząd pracy powinien podejmo-
wać próby wyszukiwania takich ofert szkoleniowych,
które spełniają ustawowy wymóg przeciętnego 30-
-godzinnego wymiaru godzin szkolenia. Jeżeli takich
ofert nie ma, to można osobę skierować na szkolenie
niespełniające tego wymogu, tj. szkolenie o krótszym
tygodniowym wymiarze godzin. Jednak wówczas
wskazane byłoby podejmowanie dodatkowych dzia-
łań aktywizujących wobec tych osób, np. skierowanie
do klubu pracy w celu udzielenia tym osobom pomo-
cy w znalezieniu zatrudnienia, gdyż mniej intensyw-
ne szkolenia pozwalają na większą aktywność w po-
szukiwaniu pracy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w celu uła-
twienia urzędom pracy wdrażania przepisów znowe-
lizowanej ustawy o promocji zatrudnienia (…) wyja-
śnienia dotyczące stosowania ww. przepisów są od
marca br. systematycznie zamieszczane na stronie
internetowej publicznych służb zatrudnienia: www.
psz.praca.gov.pl.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
na interpelację posła Marka Borowskiego
w sprawie polityki pobierania dywidend
ze spółek Skarbu Państwa
na przykładzie kopalni Bogdanka (9670)
Odpowiadając na interpelację pana posła Marka
Borowskiego przekazaną przy piśmie z dnia 22 maja
2009 r. (SPS-023-9670/09), dotyczącą polityki pobie-
rania dywidend ze spółek Skarbu Państwa na przy-
kładzie spółki Lubelski Węgiel Bogdanka SA, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 15 maja 2009 r. odbyło się zwyczajne wal-
ne zgromadzenie spółki Lubelski Węgiel Bogdanka
SA, które powzięło uchwałę w sprawie podziału zy-
sku netto wypracowanego przez spółkę w 2008 r.
Walne zgromadzenie postanowiło zysk netto spół-
ki za rok 2008 w wysokości 118 370 155,35 zł podzie-
lić w następujący sposób:
— dywidenda dla akcjonariuszy spółki w wysoko-
ści 75,046% zysku netto, tj. w kwocie 88 832 457,40 zł,
co daje 3,86 zł na jedną akcję,
— odpis na kapitał rezerwowy z przeznaczeniem na
finansowanie inwestycji w wysokości 29 537 697,95 zł
(24,95% zysku netto),
— straty z lat ubiegłych w wysokości 5 147 246,58 zł
pokryć z kapitału zapasowego spółki.
Decyzja o poborze dywidendy została powzięta
przez ministra skarbu państwa po dogłębnej analizie
sytuacji spółki, a także wniosku zarządu spółki
w kwestii podziału zysku i stanowiska rady nadzor-
czej, dokonanej przez specjalnie powołany zespół ds.
dywidendy. Przeanalizowano m.in. zestawienie kwot
planowanych inwestycji z wartościami kapitałów
własnych i poziomem zobowiązań, które wskazało,
iż spółka nawet bez zasilenia kapitału rezerwowego
zyskiem za 2008 r. jest w stanie sfinansować swoje
potrzeby inwestycyjne w roku bieżącym. Wskazuje
na to wysokość kapitałów rezerwowych spółki, a tak-
że poziom i struktura zobowiązań krótko- i długoter-
minowych.
Przy podejmowaniu decyzji odnośnie podziału zy-
sku netto uwzględnione zostały kierunkowe zasady
podziału zysku netto za 2008 r. zawarte w „Wytycz-
nych dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa
i spółek z większościowym udziałem Skarbu Państwa
sporządzających sprawozdania finansowe za rok
2008”, zgodnie z którymi wskazane jest pobranie od
zysku wypracowanego przez LWB SA zwiększonej
dywidendy w związku z zaawansowanym procesem
prywatyzacji.
Niezależnie od powyższego pragnę przekazać
Panu Posłowi, iż prawo do zysku z posiadanych akcji
jest prawem każdego akcjonariusza wynikającym
97
z zapisów Kodeksu spółek handlowych, a jego reali-
zacja nie wymaga przedstawiania jakiegokolwiek
uzasadnienia pracownikom spółki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie przestrzegania obowiązujących
norm na wyroby medyczne
(środki dezynfekcyjne) stosowane w zakładach
opieki zdrowotnej (9681)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo: SPS-023-9681/09 z dnia 26 maja 2009 r., przy
którym przekazano interpelację pani poseł Alicji Dą-
browskiej z dnia 20 maja 2009 r. w sprawie przestrze-
gania norm na wyroby medyczne – środki dezynfek-
cyjne stosowane w zakładach opieki zdrowotnej prze-
kazuję stanowisko w sprawie.
1. Państwowa Inspekcja Sanitarna kontroluje za-
kłady opieki zdrowotnej, między innymi, pod kątem
wypełniania przez nie procedur dezynfekcji. Środki
o działaniu biobójczym, które wykorzystane są do
dezynfekcji określonych wyrobów medycznych, kwa-
lifikowane jako wyroby medyczne podlegają rejestra-
cji i klasyfikacji zgodnie z komunikatami z dnia
1 marca 2006 r. oraz 4 grudnia 2007 r. prezesa Urzę-
du Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Me-
dycznych i Produktów Biobójczych.
W ocenie tej powinno się uwzględnić wszelkie nor-
my dotyczące wyrobu medycznego, w tym normę PN-
-EN 14 885: 2008 Chemiczne środki dezynfekcyjne
i antyseptyczne – Zastosowanie Norm Europejskich
dotyczących chemicznych środków dezynfekcyjnych
i antyseptycznych. Jednak zgodnie z zasadami nor-
malizacji stosowanie wszelkich norm jest dobrowol-
ne, a wytwórca w celu wykazania zgodności wyrobu
z wymaganiami zasadniczymi może stosować inne
specyfikacje, zapewniając równoważny poziom bez-
pieczeństwa, zaakceptowany przez jednostkę noty-
fikowaną i organ nadzoru. Jak podano wyżej, do
oceny zgodności w zakresie spełnienia normy PN-EN
14885:2008 jest upoważniona niezależna od wytwór-
cy jednostka notyfikowana.
Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyro-
bów Medycznych i Produktów Biobójczych podkreśla,
że nie wszystkie środki dezynfekcyjne stosowane
w zakładach opieki zdrowotnej podlegają przepisom
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach me-
dycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896 ze zm.). Są to tzw.
98
produkty z pogranicza przeznaczone do dezynfekcji
wyrobów medycznych, stosowane z tymi wyrobami
i umożliwiające ich używanie zgodnie z zastosowa-
niem przewidzianym przez wytwórcę wyrobu me-
dycznego, tzn. spełniające definicje wyposażenia wy-
robu medycznego do różnego przeznaczenia podaną
w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o wyrobach medycz-
nych. Zgodnie z art. 3 ust. 3 tej ustawy wyposażenie
takie traktowane jest jak wyrób medyczny i podlega
przepisom ustawy o wyrobach medycznych. Środki
te spełniają także definicję produktu biobójczego po-
daną w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 13 września 2002 r.
o produktach biobójczych (Dz. U. z 2007 Nr 39,
poz. 252), ponieważ są przeznaczone do niszczenia
drobnoustrojów. Jednakże zgodnie z art. 2 pkt 7 do
ww. wyrobów medycznych nie stosuje się ustawy
o produktach biobójczych. Jednocześnie stosownie do
art. 2 pkt 2 ustawy o wyrobach medycznych ustawy
tej nie stosuje się do produktów biobójczych.
Zgodnie z art. 22 ustawy o wyrobach medycznych
w ocenie zgodności wyrobów medycznych klasy IIa
i IIb bierze udział niezależna od wytwórcy jednostka
notyfikowana. Ocena zgodności wyrobów medycz-
nych ma na celu potwierdzenie właściwej jakości,
skuteczności i bezpieczeństwa wyrobu medycznego.
Państwowa Inspekcja Sanitarna, kontrolując za-
kłady opieki zdrowotnej, pośrednio sprawdza zgod-
ność stosowanej w tych zakładach normy PN-EN
14 885: 2008 poprzez weryfikację procedur dezynfek-
cji z użyciem certyfikowanych środków dezynfekcyj-
nych, natomiast nie jest jednostką notyfikowaną, do
oceny zgodności z normą PN-EN 14 885: 2008.
2. Minister Zdrowia w zakresie swoich kompeten-
cji sprawuje kontrolę i nadzór nad organami i jed-
nostkami podległymi. Zakłady opieki zdrowotnej, dla
których organem założycielskim jest minister wła-
ściwy do spraw zdrowia, podlegają jego kontroli. Za-
kres kontroli obejmuje także zgodność postępowania
z przepisami ustawy Prawo zamówień publicznych.
Zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicznych
specyfikacja winna być definiowana na podstawie
art. 30 ust. 1–4: „Zamawiający opisuje przedmiot za-
mówienia za pomocą cech technicznych i jakościo-
wych, z zachowaniem Polskich Norm przenoszących
Normy Europejskie lub normy innych państw człon-
kowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego
przenoszących te normy”.
3. Na częstość występowania zakażeń wewnątrz-
szpitalnych mają wpływ różne czynniki, w tym za-
stosowanie niewłaściwego środka dezynfekcyjnego.
Zastosowanie niewłaściwie zdezynfekowanego sprzę-
tu lub narzędzi, niewłaściwa dezynfekcja powierzch-
ni, skóry, miejsca operowanego skutkować mogą wy-
stąpieniem zakażenia wewnątrzszpitalnego.
Poziom stanu sanitarno-higienicznego w szpitalu
jest ściśle związany, między innymi, z utrzymaniem
czystości rąk personelu, czystości pomieszczeń,
sprzętu, narzędzi. Czystość zapewnia się poprzez za-
stosowanie różnych metod postępowania, w zależno-
ści od podziału pomieszczeń na strefy czystości, po-
działu narzędzi i sprzętu ze względu na cel przezna-
czenia, a także charakter wykonywanych działań.
Całość tych metod nazwana jest ogólnie dekontami-
nacją, czyli procesem niszczenia biologicznych czyn-
ników chorobotwórczych przez mycie, dezynfekcję
i sterylizację. Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o za-
pobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaź-
nych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570) jasno precy-
zuje obowiązki kierowników zakładów opieki zdro-
wotnej w tym zakresie. Całość tych procesów winna
być określona i dokumentowana w wewnętrznych
procedurach zakładu opieki zdrowotnej. Procedury
w tym zakresie są oceniane w trakcie kontroli przez
organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
W ramach sprawowanego przez przedstawicieli
Państwowej Inspekcji Sanitarnej nadzoru bieżącego
nad placówkami służby zdrowia prowadzone są dzia-
łania kontrolne związane z egzekwowaniem reżimu
sanitarnego, między innymi w zakresie prawidłowo-
ści stosowania procedur dezynfekcji. Istotnym ele-
mentem kontroli jest sprawdzenie, czy dany środek
dezynfekcyjny jest zarejestrowany i kwalifikowany
przez ministra zdrowia na podstawie wniosku złożo-
nego do prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Lecz-
niczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych. Jeżeli środek dezynfekcyjny przeznaczony jest
specjalnie do dezynfekcji wyrobów medycznych, za-
liczany jest on do klasy II a lub II b – reguła 15,
zgodnie z § 4 pkt 4 lit. c rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie kwali-
fikacji wyrobów medycznych do różnego przeznacze-
nia (Dz. U. Nr 100, poz. 1027) i podlega przepisom
ustawy o wyrobach medycznych. Taki wyrób me-
dyczny musi posiadać certyfikat wydany przez jed-
nostkę notyfikowaną do spraw wyrobów medycznych
uczestniczącą w ocenie zgodności z wymaganiami
zasadniczymi dyrektywy 93/42/EWG i być oznako-
wany znakiem CE.
W normie tej określono Normy Europejskie, któ-
rym powinny odpowiadać produkty w celu potwier-
dzenia deklarowanego działania bójczego wobec
drobnoustrojów.
W normie odniesiono się do produktów, dla któ-
rych deklaruje się działanie przeciw następującym
drobnoustrojom: bakteriom wegetatywnym, sporom
bakteryjnym, grzybom, zarodnikom grzybów i wiru-
som. Ponadto w normie określono, które produkty są
stosowane w obszarze medycznym, weterynaryjnym,
a także w innych obszarach: spożywczym, przemy-
słowym, domowym i instytucjonalnym. Nie podano
w normie PN-EN 14885:2008 metod badania właści-
wości toksycznych i ekotoksycznych produktów.
Minister zdrowia uczestniczy w pracach Rady
Unii Europejskiej, w tym również poprzez udział
przedstawicieli w Grupie Roboczej ds. Zdrowia Pu-
blicznego. Poprawa bezpieczeństwa pacjentów, w tym
profilaktyka i kontrola zakażeń związanych z opieką
zdrowotną były tematami posiedzeń Grupy Roboczej
w 2009 r. w maju i ostatnio w dniach 8–9 czerwca
2009 r.

Zapewnienie bezpieczeństwa pacjentów uznano
za jeden z długoterminowych priorytetów polityki
zdrowotnej UE. Zalecenia dotyczące profilaktyki
i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną są
niezmiernie ważne, również z tego względu, że
w chwili obecnej zakażenia szpitalne stanowią jeden
z najistotniejszych mierników jakości i bezpieczeń-
stwa opieki zdrowotnej.
W opinii ministra zdrowia kluczowe jest przyjęcie
i wdrożenie strategii w tym zakresie na każdym pozio-
mie działania, od lokalnego, poprzez centralny, aż do
poziomu wspólnotowego. Do osiągnięcia tego celu nie-
zbędna jest współpraca i wsparcie Europejskiego Cen-
trum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC).
Zakażenia szpitalne stanowią jeden z najistotniej-
szych mierników jakości i bezpieczeństwa opieki
zdrowotnej. Schorzenia, które powodują, są jedną
z wiodących przyczyn przedłużonej hospitalizacji
i zwiększenia kosztów opieki szpitalnej, a także są
ściśle powiązane z występowaniem drobnoustrojów
opornych na antybiotyki.
Zgodnie z art. 54 ust. 4 ustawy z dnia 13 września
2002 r. o produktach biobójczych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 252) w celu uzyskania pozwolenia na ob-
rót produktem biobójczym należy dołączyć do wnio-
sku o wydanie pozwolenia na obrót sprawozdanie
z badań potwierdzających skuteczność produktu. Ba-
danie skuteczności powinno odzwierciedlać deklaro-
wane przeznaczenie i sposób zastosowania produktu.
Wymagany jest oryginał sprawozdania lub jego uwie-
rzytelniona kopia. Ustawa o produktach biobójczych
w art. 54 ust. 4 pkt 9 precyzuje, iż badania powinny
zostać wykonane zgodnie z metodami uznanymi mię-
dzynarodowo bądź opisanymi w polskich normach.
Wykonywanie badań według innych norm lub meto-
dyk własnych wymaga akceptacji prezesa urzędu.
Z powyższego wynika, iż podmiot odpowiedzialny
za wprowadzenie do obrotu zobowiązany jest do
przedstawienia właściwych badań skuteczności pro-
duktu biobójczego, na podstawie których Minister-
stwo Zdrowia wydaje pozwolenie na obrót.
4. Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 wrze-
śnia 2002 r. o normalizacji (Dz. U. Nr 169, poz. 1386)
stosowanie Polskich Norm przez wytwórców jest do-
browolne, natomiast obligatoryjne jest posługiwanie
się normami przy opisie przedmiotu zamówienia
przez zamawiającego w myśl art. 30 ustawy Pra-
wo zamówień publicznych.
Jak już wiadomo, ogólną obowiązującą zasadą
jest, że samodzielne publiczne zakłady opieki zdro-
wotnej, jak i inne zakłady opieki zdrowotnej, finan-
sowane ze środków publicznych, zobowiązane są do
stosowania przepisów Prawa zamówień publicznych.
Organy nadzoru powinny sprawować nadzór nad
przestrzeganiem prawa przez podległe jednostki.
Minister Zdrowia zamierza spowodować zinten-
syfikowanie działań informacyjnych przez Zakład
Zamówień Publicznych przy MZ adresowanych do
kierowników zakładów opieki zdrowotnej w celu ob-
ligatoryjnego posługiwania się normami przy opisie
99
przedmiotu zamówienia przez zamawiającego w myśl
art. 30. ustawy Prawo zamówień publicznych, w tym
normy PN-EN 14885:2008.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie realizacji budowy drogi S74
na trasie Nisko – Stalowa Wola – Opatów
– Piotrków Trybunalski (9682)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do inter-
pelacji pana posła Antoniego Błądka z dnia 21 maja
2009 r. przekazanej przy piśmie (znak: SPS-023-
-9682/09) dotyczącej drogi ekspresowej S74, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Zadanie polegające na budowie drogi ekspresowej
S74 na odcinku Opatów–Nisko zostało ujęte w pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012.
Aktualnie zadanie znajduje się na etapie wstępnych
prac projektowych. Planowany harmonogram prac
przygotowawczych przedstawia się następująco:
— uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach – IV kwartał 2010 r.,
— uzyskanie decyzji o zezwoleniu na realizację
inwestycji drogowej – 2012 r.
— ogłoszenie przetargu – koniec 2012 r.
Powyższe pozwoli na rozpoczęcie robót budowla-
nych w roku 2013 i ich zakończenie w roku 2015, a więc
zgodnie z początkowo zakładanymi terminami.
Odnosząc się do drugiego pytania, uprzejmie in-
formuję, iż po dokonaniu dogłębnej analizy opraco-
wania pn. „Studium układu dróg szybkiego ruchu
w Polsce, układ kierunkowy horyzont 2025 r., wraz
z analizą podziału funkcjonalnego całej sieci drogo-
wej” wszystkie uzasadnione wnioski zostaną uwzględ-
nione w ewentualnej nowelizacji rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie sieci autostrad i dróg eks-
presowych w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
100
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie zmiany ustawy o dostępie
do informacji publicznej (9695)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 26 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9695/09)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Marka Krząkały z dnia 18 maja 2009 r. w sprawie
zmiany ustawy o dostępie do informacji publicznej
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 1
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do
informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198,
z późn. zm.), każda informacja o sprawach publicz-
nych stanowi informację publiczną w rozumieniu
ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w try-
bie określonych w niniejszej ustawie. Sformułowana
w powyższy sposób definicja „informacji publicznej”
interpretowana jest zarówno przez judykaturę, jak
i doktrynę szeroko, dążąc tym samym do wprowadze-
nia i ugruntowania zasady transparentności życia
publicznego i podwyższenia świadomości prawnej
społeczeństwa. Prezentowane jest bowiem stanowi-
sko, zgodnie z którym informacją publiczną jest treść
dokumentów wytworzonych przez organy władzy pu-
blicznej i podmioty niebędące organami administra-
cji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie
dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są
one kierowane i jakiej sprawy dotyczą.
Informację publiczną stanowi więc treść wszelkie-
go rodzaju dokumentów odnoszących się do organu
władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikol-
wiek sposób dotyczących tego organu. Informację
publiczną stanowi zarówno treść dokumentów bez-
pośrednio przez organ wytworzonych, jak i tych, któ-
rych używa się przy realizacji przewidzianych pra-
wem zadań (także tych, które tylko w części dotyczą
działalności organu), nawet gdy nie pochodzą wprost
od niego (tak: wyrok WSA w Warszawie z dnia 16
lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 721/08, wyrok NSA
z dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. akt I OSK 123/06,
wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r. sygn. akt
II SA 181/02 i inne). Przedstawiona powyżej wykład-
nia pojęcia „informacji publicznej” opiera się przede
wszystkim na treści art. 61 Konstytucji RP, zgodnie
z którym prawo do informacji jest publicznym pra-
wem obywatela, realizowanym na zasadach skonkre-
tyzowanych w ustawie o dostępie do informacji pu-
blicznej.
Zauważyć należy, że ustawodawca w art. 1 ust. 1
posługuje się pojęciem „informacji”, nie zaś „wiado-
mości”, a następnie w art. 6 ust. 1 ustawy wskazuje
katalog rodzajów informacji publicznych i dokumen-
tów stanowiących informację publiczną w rozumie-
niu art. 1 ust. 1 ustawy, podlegającą udostępnieniu.
Podkreślenia wymaga, że przedmiotowe wyliczenie
nie ma charakteru zamkniętego, na co zresztą wy-
raźnie wskazuje sformułowanie „w szczególności”,
nadając tym samym temu przepisowi charakter eg-
zemplifikacyjny. Wymienienie w tym przepisie przy-
kładowych danych ma na celu jedynie wyodrębnienie
głównych grup informacji, które zostały zaliczone
jako najistotniejsze w kontekście zasady jawności
i prawa do informacji o działalności podmiotów pu-
blicznych oraz podmiotów dysponujących majątkiem
publicznym.
Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 analizowanej usta-
wy, prawo do informacji publicznej podlega ograni-
czeniu jedynie w zakresie i na zasadach określonych
w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz
o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych
(takich jak np. tajemnica bankowa, tajemnica przed-
siębiorstwa, tajemnica skarbowa, statystyczna itp.).
Dodatkowo, zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 2 cyto-
wanej ustawy, prawo do informacji publicznej podle-
ga ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fi-
zycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie
to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funk-
cje publiczne, mających związek z pełnieniem tych
funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykony-
wania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna
lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im
prawa. Jednocześnie, zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy,
nie można, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 2 ustawy,
ograniczać dostępu do informacji o sprawach roz-
strzyganych w postępowaniu przed organami pań-
stwa, w szczególności w postępowaniu administra-
cyjnym, karnym lub cywilnym, ze względu na ochro-
nę interesu strony, jeżeli postępowanie dotyczy władz
publicznych lub innych podmiotów wykonujących za-
dania publiczne albo osób pełniących funkcje publicz-
ne – w zakresie tych zadań lub funkcji.
Wobec powyższego, mając na uwadze 8-letni
okres obowiązywania ustawy o dostępie do informa-
cji publicznej, wypracowana została jednolita linia
orzecznicza w zakresie rozumienia pojęcia „infor-
macja publiczna”. Raz jeszcze nadmienić należy, że
pojęcie to nie jest ograniczane wyłącznie do infor-
macji wytwarzanej przez administrację publiczną
i obejmuje wszelkie informacje w sprawach publicz-
nych niezależnie od podmiotu, który ją wytworzył.
Zakres przedmiotowy prawa do informacji został
określony zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy jako zespół
uprawnień do:
1) uzyskania informacji publicznej, w tym uzy-
skania informacji przetworzonej w takim zakresie,
w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu pu-
blicznego,
2) wglądu do dokumentów urzędowych,
3) dostępu do posiedzeń kolegialnych organów
władzy publicznej pochodzących z powszechnych wy-
borów.
Prawo do informacji publicznej obejmuje upraw-
nienie do niezwłocznego uzyskania informacji pu-

blicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach
publicznych (art. 3 ust. 2 ustawy).
Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny
w Warszawie w wyroku z dnia 17 października 2006 r.
(sygn. akt. I OSK 1347/05), informacja publiczna
przetworzona to taka informacja, na którą składa się
pewna suma tak zwanej informacji publicznej pro-
stej, dostępnej bez wykazywania przesłanki interesu
publicznego. Ze względu jednak na treść żądania
udostępnienie wnioskodawcy konkretnej informacji
publicznej, nawet o prostym charakterze, wiązać się
może z potrzebą przeprowadzenia odpowiednich ana-
liz zestawień, wyciągów, usuwania danych chronio-
nych prawem. Takie zabiegi czynią zatem takie in-
formacje proste informacjami przetworzonymi, któ-
rych udzielenie skorelowane jest z potrzebą wykaza-
nia przesłanki interesu publicznego.
Prawo do uzyskania informacji przetworzonej
jest ograniczone do przypadków, w których jest to
istotne dla interesu publicznego, zaś pojęcie „intere-
su publicznego” jest pojęciem niedookreślonym, nie-
posiadającym zwartej, zapisanej formuły na gruncie
obowiązującego prawa. Interes publiczny odnosi się
bowiem w swej istocie do spraw związanych z funk-
cjonowaniem państwa oraz innych ciał publicznych
jako pewnej całości, szczególnie z funkcjonowaniem
podstawowej struktury państwa. Skuteczne działa-
nie w granicach interesu publicznego wiąże się
z możliwością realnego wpływania na funkcjonowa-
nie określonych instytucji państwa w szerokim tego
słowa znaczeniu.
W tym miejscu podkreślić należy, iż wnioskodaw-
ca występujący o udostępnienie informacji publicznej
na etapie składania wniosku nie musi wiedzieć, że
żądana przez niego informacja ma charakter infor-
macji publicznej przetworzonej, a zatem w momencie
formułowania i kierowania wniosku nie musi wska-
zywać powodów, dla których spełnienie jego żądania
będzie „szczególnie istotne dla interesu publicznego”.
To podmioty zobowiązane do udostępnienia informa-
cji publicznej muszą wykazać, że objęte wnioskiem
żądanie dotyczy informacji publicznej o charakterze
przetworzonym, i mogą odmówić jej udostępnienia
tylko wtedy, gdy wnioskodawca nie wykaże istnienia
interesu publicznego. Przedmiotowej ocenie podlegać
ma nie tylko celowość, ale także zakres udostępnie-
nia informacji (tak: wyrok WSA w Warszawie z 22 lu-
tego 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 1720/05 oraz wyrok
WSA w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2007 r. sygn.
akt II SA/Wa 1048/07).
Zauważyć również należy, że w bardzo wąskim
zakresie ustawa o dostępie do informacji publicznej
odsyła do przepisów Kodeksu postępowania admini-
stracyjnego, stanowiąc, że jedynie w kwestii wydania
decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicz-
nej oraz umorzeniu postępowania w sprawie udostęp-
nienia informacji publicznej stosuje się K.p.a. (art. 16
ust. 2 ww. ustawy). Można zatem przyjąć, że proce-
dura dostępu do informacji publicznej uregulowana
jest w tejże ustawie w sposób kompleksowy. Zatem
101
zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy, jeżeli informacja pu-
bliczna nie może być udostępniona w sposób lub
w formie określonych we wniosku, podmiot obowią-
zany do jej udostępnienia powiadamia pisemnie
wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udo-
stępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazu-
je, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może
być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku,
jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wniosko-
dawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji
w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu,
postępowanie o udostępnienie informacji umarza się
(art. 14 ust. 2 ustawy). Charakter żądanej informacji
publicznej wpływa nie tylko na prawo dostępu do
niej, ale również determinuje sposób rozpoznania
sprawy związanej z dostępem do informacji publicz-
nej (a więc także to, w jakiej formie miałoby dojść do
jej udostępnienia).
Odnosząc się do poruszonego w wystąpieniu pana
posła zagadnienia pobierania opłat za udostępnianie
informacji publicznej, wskazać należy, że w myśl
art. 7 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicz-
nej zasadą jest, że dostęp do informacji publicznej jest
bezpłatny. Jedyny wyjątek w tym zakresie, związany
z udostępnieniem informacji publicznej na wniosek,
o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy (nieudostęp-
nionej w Biuletynie Informacji Publicznej), dotyczy
sytuacji, w których opłaty mogą być pobierane, gdy
podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść
dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wnio-
sku sposobem udostępnienia lub koniecznością prze-
kształcenia informacji w formę wskazaną we wnio-
sku. W takim przypadku podmiot ten może pobrać
od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej
tym kosztom (art. 15 ust. 1 ustawy). Zgodnie z art. 15
ust. 2 ustawy ww. podmiot, w terminie 14 dni od dnia
złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wyso-
kości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnio-
skiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiado-
mienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca doko-
na w tym terminie zmiany wniosku w zakresie spo-
sobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa
wniosek.
Podkreślić należy, iż odstąpienie od zasady bez-
płatności udostępniania informacji publicznej doty-
czy sytuacji szczególnej, a przewidziana w tym przy-
padku opłata nie ma charakteru standardowego.
Należy zauważyć, że art. 6 dyrektywy 2003/98 WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada
2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania in-
formacji sektora publicznego (Dz. U. UE. L.03.345.90)
stanowi, iż jeśli pobierane są opłaty, całkowity do-
chód z dostarczania i zezwalania na ponowne wyko-
rzystywanie dokumentów nie może przekraczać kosz-
tów zbierania, produkowania, reprodukowania i roz-
powszechniania wraz z rozsądnym zyskiem z inwe-
stycji. Opłaty powinny wynikać z kosztów ponoszo-
nych w ciągu właściwego okresu obrachunkowego
i być obliczane zgodnie z zasadami rachunkowości sto-
sowanymi w danych organach sektora publicznego.
102
Wobec powyższego ewentualne wprowadzenie
ujednoliconej tabeli opłat, co postuluje pan poseł, mo-
głoby skutkować niewspółmiernością uiszczanych
przez wnioskodawców opłat w stosunku do ponoszo-
nych przez organy zobowiązane do udzielenia infor-
macji publicznej kosztów zbierania, produkowania,
reprodukowania dokumentów w rozumieniu przywo-
łanej powyżej dyrektywy, a w konsekwencji naraża-
niem Rzeczypospolitej Polskiej na zarzut ze strony
Komisji Europejskiej odnośnie do niewypełnienia
obowiązków wynikających z dyrektywy 2003/98/WE.
Niemniej jednak aby zapewnić jednolitą interpretację
cytowanych przepisów, w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji podjęto prace nad dopre-
cyzowaniem rozwiązań prawnych istniejących w tym
zakresie.
Reasumując, raz jeszcze podkreślić należy, że
ustawa o dostępie do informacji publicznej gwaran-
tuje prawo dostępu do informacji sektora publicznego
każdemu, nie różnicując warunków w tym zakresie
w oparciu o jakiekolwiek kryteria. Ustawodawca nie
różnicuje sytuacji prawnej podmiotów korzystających
z prawa dostępu ani ze względu na rodzaj pozyskiwa-
nych informacji, ani też ze względu na cechy danego
podmiotu pozyskującego informacje sektora publicz-
nego. Zarówno uregulowania konstytucyjne, jak
i przyjęte rozwiązania ustawy o dostępie do informa-
cji publicznej wykluczają także możliwość zamknię-
cia dostępu do dokumentów sektora publicznego ja-
kiemukolwiek podmiotowi.
Niezależnie od powyższego pragnę zauważyć, iż
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
w 2008 r. podjęło działania mające na celu zmianę
przepisów w zakresie dostępu do informacji publicz-
nej i jej ponownego wykorzystania. Impulsem do po-
nownego przeglądu polskiego porządku prawnego
w zakresie dostępu do informacji publicznej oraz jej
ponownego wykorzystania były prace nad wdroże-
niem dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej
infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólno-
cie Europejskiej (INSPIRE).
W wyniku prac powołanej grupy eksperckiej
w czerwcu 2008 r. przedstawiono Komitetowi Rady
Ministrów ds. Informatyzacji i Łączności opinię do-
tyczącą wymaganego zakresu prac nad nowelizacją
przepisów dotyczących dostępu i wykorzystania in-
formacji publicznej w Polsce. We wrześniu 2008 r. na
posiedzeniu Komitetu Rady Ministrów ds. Informa-
tyzacji i Łączności włączono zagadnienie do planu
prac komitetu. Równocześnie odpowiednie postano-
wienia zostały uwzględnione w planie pracy Rady
Ministrów na 2009 r. oraz w przygotowanym przez
ministra gospodarki „Programie działań na rzecz
wspierania elektronicznego handlu i usług na lata
2008–2010”.
Ww. nowelizacja ma na celu stworzenie komplek-
sowego systemu dostępu i wykorzystania informacji
publicznej oraz tzw. informacji sektora publicznego.
Przyjmuje się, że najważniejszym zadaniem jest pra-
widłowa implementacja do prawa polskiego regulacji
zawartej w dyrektywie 2003/98/WE w sprawie po-
nownego wykorzystania informacji sektora publicz-
nego. W toku prac analitycznych podjęto decyzję
o konieczności wdrożenia dyrektywy 2003/98/WE
poprzez stworzenie nowego, odrębnego aktu norma-
tywnego. Założenie takie przyjęto w większości kra-
jów Unii Europejskiej. Polska jest jak dotąd jednym
z nielicznych członków UE, którzy w jednym akcie
prawnym próbują ująć tak polityczne prawo dostępu
do informacji publicznej, jak i gospodarcze zagadnie-
nia ponownego przetwarzania informacji sektora pu-
blicznego.
Przygotowując założenia projektu ustawy oraz
sam projekt, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji uznało za konieczne zapoznanie się
z zarzutami, jakie Komisja Europejska kierowała do
innych krajów członkowskich w zakresie wdrożenia
dyrektywy. Jak dotąd, toczyło się 8 takich postępo-
wań (ostatnie przeciwko Szwecji i Włochom). Eksper-
ci współpracujący z MSWiA przygotowali robocze
opracowania dotyczące tej tematyki, które stały się
podstawą gruntownego przeglądu obecnego stanu
prawnego w naszym kraju. Ponadto prace koncepcyj-
ne nad założeniami do projektu ustawy skupiły się
głównie na analizie prawidłowej transpozycji nastę-
pujących zagadnień, w odniesieniu do których Komi-
sja Europejska zgłaszała zastrzeżenia pismem z dnia
2 kwietnia 2007 r.:
— praw jednostek określonych przez definicje:
„organów sektora publicznego”, „dokument”, „ponow-
ne wykorzystanie”,
— praw jednostek do ponownego wykorzystania
informacji sektora publicznego do celów komercyj-
nych lub niekomercyjnych w odniesieniu do doku-
mentów, których ponowne wykorzystywanie zostało
już dozwolone,
— obowiązku nałożonego na organy sektora pu-
blicznego przetwarzania złożonych wniosków doty-
czących ponownego wykorzystania dokumentów
w rozsądnym terminie, zgodnym z terminami usta-
nowionymi dla przetwarzania wniosków o dostęp do
dokumentów albo, w przypadku braku terminów lub
innych reguł określających terminowe udostępnianie
dokumentów, w ciągu 20 dni roboczych,
— opłaty wnioskodawcy za ponowne wykorzysty-
wanie informacji sektora publicznego i dostępność
licencji standardowych w formacie cyfrowym,
— obowiązku wynikającego z praw osób fizycz-
nych, tj. niedyskryminacji w odniesieniu do porów-
nywalnych kategorii ponownego wykorzystania oraz
w odniesieniu do stosowania takich samych opłat
i innych warunków, jeśli dokumenty są ponownie wy-
korzystywane przez organ sektora publicznego w ra-
mach jego działalności komercyjnej leżącej poza za-
kresem jego zadań publicznych, jakie stosuje się
w odniesieniu do innych użytkowników,
— zakazu umów o wyłączności.
Prace, które omówiono powyżej, obejmują znaczą-
cą część zagadnień ujętych w interpelacji i prowadzo-

ne są przez zespół ekspertów współpracujących
z Komitetem Rady Ministrów ds. Informatyzacji
i Łączności, skupiają się bowiem właśnie na kwe-
stiach definicji „informacji publicznej” i „informacji
sektora publicznego”, „ponownego wykorzystania”
oraz na zagadnieniach kosztów uzyskania informacji
od podmiotów zobowiązanych do jej udzielania.
Najistotniejszym zadaniem jest ustalenie zakresu
konstytucyjnego pojęcia informacji publicznej, doko-
nane w świetle dotychczasowego orzecznictwa sądów
administracyjnych oraz jego odniesienie do – niede-
finiowanego w prawie i orzecznictwie polskim, a pod-
stawowego dla prawa wspólnotowego – pojęcia infor-
macji sektora publicznego. Choć rozważania te nale-
ży oprzeć w dużej części na prawie wspólnotowym,
podkreślenia wymaga, że Unia Europejska – nie har-
monizując dostępu do informacji publicznej w pań-
stwach członkowskich – daje Polsce niewiele wskazó-
wek co do sposobu rozumienia tego pojęcia. W tej
sytuacji wykorzystanie dorobku orzecznictwa pol-
skich sądów (w szczególności sądów administracyj-
nych) jest jedyną drogą działania.
Przepisy traktatów europejskich w zakresie do-
stępu do informacji publicznej są wyjątkowo ogólne
i – co najważniejsze – zobowiązują instytucje do prze-
kazywania znacznie skromniejszego zestawu infor-
macji niż instytucje te faktycznie przekazują. Waż-
niejsze jest więc skupienie się na dostępnej już infor-
macji jako na przykładzie realizacji prawa dostępu
do informacji o działalności instytucji europejskich
niż na dogmatyczno-prawnej stronie zagadnienia.
Warto wspomnieć, jak wyglądają owe – niezbyt roz-
budowane – przepisy traktatowe dotyczące dostępu
do informacji. Aby uzyskać pełny obraz, należy po-
równać obecny stan prawny, dla którego podstawowe
znaczenie ma art. 255 Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską (TWE) (Dz. U. z 2004 r.
Nr 90, poz. 8642, z późn. zm.), ze stanem, jaki regu-
lacja europejska przyjmie po ewentualnym wejściu
w życie traktatu lizbońskiego.
Warto również zdawać sobie sprawę, że rozwiąza-
nia praktyczne realizowane obecnie przez poszcze-
gólne instytucje europejskie zbliżają się raczej do
tego, co planowano zapisać w Konstytucji dla Europy
– akcie, który nie został ratyfikowany przez część
państw członkowskich i tym samym nie wejdzie
w życie. Przepis art. 255 TWE (niegdyś numerowa-
nego jako 191a) jest wyjątkowo ogólny i stanowi je-
dynie, że wszyscy obywatele Unii i wszystkie osoby
fizyczne lub prawne zamieszkałe lub posiadające swo-
ją statutową siedzibę w państwie członkowskim mają
prawo dostępu do dokumentów Parlamentu Europej-
skiego, Rady i Komisji. Daje również tym organom
prawo do określenia samodzielnie w swoim regula-
minie wewnętrznym szczegółowych postanowień od-
nośnie do dostępu do tworzonych przez nie i przetwa-
rzanych dokumentów.
Krąg podmiotowy ustalono więc tu dość wąsko,
zaliczając doń Parlament Europejski (i jego organy),
Komisję (i jej organy, czyli np. wszystkie dyrektoria-
103
ty generalne i agencje), Radę (rozumianą zarówno
jako Radę Unii Europejskiej, jak i jako Radę Euro-
pejską, oraz ich organy, takie jak choćby COREPER).
Obowiązki wynikające z art. 255 TWE nie dotyczą
natomiast pozostałych instytucji europejskich – na-
wet tak ważnych, jak Europejski Bank Centralny,
Europejski Trybunał Sprawiedliwości, Sąd Pierwszej
Instancji, Sąd do spraw Służby Publicznej, Trybunał
Obrachunkowy czy komitety. Art. 255 przestanie jed-
nak obowiązywać po ewentualnym wejściu w życie
traktatu lizbońskiego, ponieważ zastąpi go bardzo
podobne rozwiązanie zamieszczone w Karcie Praw
Podstawowych Unii Europejskiej, która z wejściem
w życie traktatu lizbońskiego stanie się jednym z ak-
tów prawa pierwotnego Unii Europejskiej. Art. 42
karty, zatytułowany „Prawo dostępu do dokumen-
tów”, daje każdemu obywatelowi Unii i każdemu jej
stałemu mieszkańcowi oraz osobie prawnej mającej
statutową siedzibę w państwie członkowskim, prawo
dostępu do dokumentów instytucji, organów i jedno-
stek organizacyjnych Unii niezależnie od ich formy.
Szczegółowe zasady regulujące prawo dostępu zosta-
ły określone w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja
2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumen-
tów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji
(Dz. U. UE L.01.145.43), stosowanym od dnia 3 grud-
nia 2001 r.
W traktacie lizbońskim zrezygnowano z propono-
wanego w Konstytucji dla Europy włączenia Karty
Praw Podstawowych do samego traktatu konstytu-
cyjnego. W miejsce tego, art. 6 Traktatu o Unii Eu-
ropejskiej (lizbońskiego) nadaje karcie znaczenie
prawne równe z traktatami założycielskimi i tym sa-
mym włącza je do grupy obowiązujących aktów pra-
wa pierwotnego Unii Europejskiej. Podejście prezen-
towane przez instytucje wspólnotowe odnośnie do
dostępu do informacji publicznej zostanie wzięte pod
uwagę przy omawianej nowelizacji.
Odpowiadając zaś na pytanie dotyczące opłat,
zwrócić należy uwagę, że zadanie stojące przed orga-
nami rządowymi w tym zakresie jest znacznie bar-
dziej skomplikowane niż sama kwestia doprecyzowa-
nia obecnych przepisów. De facto mamy tu do czynie-
nia z dwoma oddzielnymi – choć powiązanymi ze
sobą – działaniami.
Po pierwsze, należy dokonać całościowego prze-
glądu i doprecyzowania istniejących przepisów doty-
czących tak opłat za klasyczną informację publiczną
uzyskiwaną w trybie wnioskowym (w szczególności
informację przetworzoną), jak i za informację pozy-
skiwaną z rejestrów publicznych. W przypadku in-
formacji z rejestrów publicznych uwzględnić należy
jednocześnie szerokie spektrum problemów związa-
nych z dostępem do danych przestrzennych związa-
nym z implementacją dyrektywy INSPIRE odnoszą-
cej się do infrastruktury danych przestrzennych.
Drugim zadaniem jest przygotowanie wzorco-
wych licencji na działania gospodarcze związane
z pozyskaną informacją. Przygotowanie takich licen-
104
cji i ich wdrożenie umożliwi podmiotom gospodar-
czym przetwarzanie informacji sektora publicznego
do celów wykraczających poza obywatelskie prawo do
informacji. Takie działanie nie powinno pozostawić
wątpliwości co do dokonania przez Rzeczpospolitą
Polską pełnej implementacji wspomnianej wyżej dy-
rektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady w sprawie ponownego wykorzystania infor-
macji sektora publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie barier w realizacji
inwestycji drogowych w Polsce (9696)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Krząkały w sprawie
barier w realizacji inwestycji drogowych w Polsce (pi-
smo z dnia 26 maja br., znak SPS-023-9696/09),
uprzejmie informuję, iż program budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012 przyjęty uchwałą Rady Mi-
nistrów z dnia 25 września 2007 r. jest realizowany
przez resort infrastruktury. Stan realizacji progra-
mu jest na bieżąco aktualizowany i dostępny na stro-
nie internetowej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajo-
wych i Autostrad (zakładka: Sprawdź przygotowanie
dróg i autostrad).
Zaś w celu przyspieszenie realizacji wszystkich
zaplanowanych inwestycji do 2012 r. został podjęty
szereg działań legislacyjnych ze strony Ministerstwa
Infrastruktury i całego Rządu RP. Przygotowano na-
stępujące projekty ustaw:
— projekt ustawy o zmianie ustawy o szczegól-
nych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (uchwalony dnia 25 lip-
ca 2008 r.),
— projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo zamó-
wień publicznych oraz ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (na etapie ponownych uzgod-
nień międzyresortowych),
— projekt ustawy o udostępnianiu informacji o śro-
dowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na śro-
dowisko (uchwalony dnia 3 października 2008 r.),
— projekt ustawy o koncesji na roboty budowlane
lub usługi (uchwalony w dniu 9 stycznia 2009 r.)
— projekt ustawy o zmianie ustawy o autostra-
dach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogo-
wym (uchwalony w dniu 22 maja 2009 r.).
Dzięki zmianom w ustawie o szczególnych zasa-
dach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych m.in. połączeniu 2 dotychczaso-
wych decyzji (o ustaleniu lokalizacji drogi i o pozwo-
leniu na budowę) w jedną decyzję o zezwoleniu na
realizację inwestycji drogowej, wprowadzeniu sankcji
karnych dla organu, który nie wyda decyzji o zezwo-
leniu na realizację inwestycji drogowej w terminie
90 dni od dnia złożenia wniosku, nałożeniu na Lasy
Państwowe obowiązku dokonania nieodpłatnie wy-
cinki drzew i krzewów i ich uprzątnięcia, zostanie
znacznie skrócony proces przygotowania inwestycji
drogowych. Przedłużono także okres działania usta-
wy do roku 2020. Ponadto zostały wprowadzone
w ustawie o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych
rozwiązania, które są korzystne dla właścicieli nie-
ruchomości zajmowanych pod drogi, m.in.:
— przedłużenie terminu na wydanie nieruchomo-
ści z 30 dni do 4 miesięcy:
— decyzja o ustaleniu odszkodowania za nieru-
chomości wydawana jest w terminie 30 dni od dnia,
w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwe-
stycji drogowej stała się ostateczna;
— połączenie wypełnienia przesłanki słusznego
odszkodowania ze stworzeniem zachęty dla dotych-
czasowego właściciela bądź użytkownika wieczyste-
go do wcześniejszego wydania nieruchomości lub
opróżnienia lokali i innych pomieszczeń: powiększa-
nie odszkodowania o kwotę równą 5% wartości nie-
ruchomości gdy zostanie ona wydana zarządcy drogi
w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja stała
się ostateczna; właściciele budynków lub lokali miesz-
kalnych otrzymują 10 tys. zł na pokrycie dodatko-
wych wydatków np. związanych z poszukiwaniem
nowej nieruchomości, podatkami i opłatami związa-
nymi z jej nabyciem czy przeprowadzką.
W związku z faktem, iż w roku 2008 wystąpiły
pierwsze skutki globalnego spowolnienia gospodar-
czego, Ministerstwo Infrastruktury przygotowało
projekt zmian w systemie finansowania programu
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012. Zmiany
w ustawie o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym mają na celu wprowadzenie
elastycznego modelu finansowania dróg krajowych
przy jednoczesnym zapewnieniu efektywnego wyko-
rzystania w Programie środków finansowych z bu-
dżetu Unii Europejskiej przewidzianych na realizację
inwestycji w zakresie dróg o najwyższym standar-
dzie, a także koncentracji w ramach Krajowego Fun-
duszu Drogowego wszystkich środków przeznaczo-
nych na inwestycje drogowe.
Przedmiotowe zmiany opierają się na następują-
cych założeniach:
1. Zadania z programów operacyjnych finansowa-
ne będą za pośrednictwem KFD w szczególności z dłu-
gu wygenerowanego przez Bank Gospodarstwa Kra-

jowego oraz dotacji z budżetu państwa (w tym refun-
dacji z budżetu Unii Europejskiej).
2. Z KFD finansowane będą jedynie zadania
w zakresie budowy i przebudowy dróg krajowych,
natomiast prace przygotowawcze oraz remonty,
utrzymanie i ochrona tych dróg finansowana będzie
z budżetu państwa.
Projektowany system finansowania dróg krajo-
wych zostanie wykorzystany jako sposób zapewnie-
nia odpowiedniego poziomu finansowania zarówno
na realizację zadań unijnych, których wykonanie
w 2009 r. wymaga pozyskania kwoty ok. 9,7 mld zł,
jak również innych niż unijne inwestycji drogowych
objętych programem.
Zaproponowany przez Ministerstwo Infrastruk-
tury mechanizm finansowania inwestycji drogowych
za pośrednictwem KFD z jednej strony pozwoli kon-
tynuować realizację programu, z drugiej natomiast
przyczyni się do efektywniejszego wykorzystania
środków publicznych. Jednocześnie przejęcie przez
KFD zadań realizowanych ze środków budżetu Unii
Europejskiej (w tym zadań objętych Programem
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko” oraz
Programem Operacyjnym „Rozwój Polski Wschod-
niej”) wyeliminuje konieczność zapewnienia przewi-
dywanych dotychczas na ten cel środków z rezerwy
celowej (część 83 budżetu państwa), tj. ok. 8 mld zł,
oraz zapewnienia przewidywanych w ramach części
39 budżetu środków w wysokości 1,7 mld zł.
Reasumując, Ministerstwo Infrastruktury podej-
muje niezbędne działania w celu przyśpieszenia re-
alizacji najważniejszych inwestycji drogowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie nowelizacji ustawy
o samorządzie gminnym (9703)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
26 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9703/09), przekazu-
jącego interpelację posła na Sejm RP pani Bożeny
Szydłowskiej z dnia 19 maja 2009 r. w sprawie nowe-
lizacji ustawy o samorządzie gminnym, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślić pragnę, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji, jako instytucja
105
odpowiedzialna za koordynację działań rządu w ob-
szarze informatyzacji, podjęło w ostatnich czasach
szeroko zakrojone działania zmierzające do imple-
mentacji szeregu rozwiązań prawnych, mających na
celu pobudzenie procesu budowy społeczeństwa in-
formacyjnego w Polsce.
Pierwszym etapem tych starań było opracowanie
„Strategii rozwoju społeczeństwa informacyjnego
w Polsce do roku 2013”, przyjętej przez Radę Mini-
strów w dniu 23 grudnia 2008 r. i stanowiącej doku-
ment programowy wyznaczający priorytety, cele oraz
kierunki działań rządu w przedmiotowym zakresie.
Kwestia nadania infrastrukturze teleinformatycznej
statusu zadania publicznego została w strategii za-
planowana jako jedno z podstawowych narzędzi re-
alizacyjnych celu 6. w obszarze człowiek: Zapewnie-
nie efektywnej ekonomicznie, bezpiecznej i zoriento-
wanej na przyszłe potrzeby Polaków infrastruktury
technologii informacyjnych i komunikacyjnych, nie-
zbędnej do rozwoju polskiego społeczeństwa informa-
cyjnego.
W celu wprowadzenia w życie zawartych w stra-
tegii postulatów prezes Rady Ministrów powołał Mię-
dzyresortowy Zespół ds. Realizacji Programu Polska
Cyfrowa, którego przewodniczącym jest podsekre-
tarz stanu w MSWiA. Prace zespołu ukierunkowane
zostały na kwestię upowszechnienia szerokopasmo-
wego dostępu do Internetu w Polsce do 2012 r. m.in.
poprzez pobudzenie inwestycji w infrastrukturę te-
leinformatyczną, znoszenie barier prawno-admini-
stracyjnych oraz stworzenie najdogodniejszych wa-
runków dla efektywnego wykorzystania środków
unijnych.
Wstępnym efektem prac zespołu było opracowanie
raportu zawierającego m.in. rekomendacje najpilniej-
szych zmian legislacyjnych mających ułatwiać budowę
sieci szerokopasmowej oraz rozwój usług elektronicz-
nych. Załącznikiem do raportu był, wypracowany na
posiedzeniach zespołu, projekt ustawy o wspieraniu
rozwoju usług i sieci szerokopasmowych w telekomu-
nikacji oraz zmianie niektórych ustaw. Art. 52 ww.
projektu ustawy wprowadza zmiany w art. 7 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.:
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), pole-
gające na uwzględnieniu w wykazie zadań własnych
gminy spraw budowy, eksploatacji i udostępnienia in-
frastruktury i sieci telekomunikacyjnych, a także
świadczenia usług telekomunikacyjnych użytkowni-
kom końcowym. Powyższy projekt ustawy został skie-
rowany do uzgodnień wewnątrz- i międzyresortowych
oraz do konsultacji społecznych. Resortem odpowie-
dzialnym za przeprowadzenie procesu legislacyjnego
jest Ministerstwo Infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 16 czerwca 2009 r.
106
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie zespołu pałacowo-parkowego
w Gorzanowie, pow. kłodzki, woj. dolnośląskie
(9707)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9707/
09) przekazującego interpelację posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, pani Moniki Wielichowskiej,
dotyczącą zespołu pałacowo-parkowego w Gorzano-
wie, pow. kłodzki, woj. dolnośląskie, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zespół pałacowo-parkowy w Gorzanowie stanowi
zabytek poddany prawnej ochronie konserwatorskiej
na mocy decyzji wydawanych w latach 1950–1984,
wpisujących do rejestru poszczególne elementy tego
zespołu. Wzniesiony w XVI i XVII w. pałac należy do
najcenniejszych dzieł architektury rezydencjalnej
tego okresu na Dolnym Śląsku. Nie ulega wątpliwo-
ści, że zespół w Gorzanowie powinien być zagospo-
darowany i utrzymany w sposób odpowiedni do jego
nieprzeciętnej wartości historycznej, naukowej i ar-
tystycznej.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U.
Nr 162, poz. 1568, ze zm.) właściciele i posiadacze
zabytku sprawują nad nim opiekę polegającą w szcze-
gólności na zapewnieniu warunków:
1) naukowego badania i dokumentowania za-
bytku,
2) prowadzenia prac konserwatorskich, restaura-
torskich i robót budowlanych przy zabytku,
3) zabezpieczenia i utrzymania zabytku oraz jego
otoczenia w jak najlepszym stanie,
4) korzystania z zabytku w sposób zapewniający
trwałe zachowanie jego wartości,
5) popularyzowania i upowszechniania wiedzy
o zabytku oraz jego znaczeniu dla historii i kultury.
Obowiązki powyższe obciążają przede wszystkim
właściciela obiektu jako podmiotu dysponującego naj-
szerszymi uprawnieniami do zabytku, a tym samym
– największymi możliwościami podejmowania dzia-
łań zapewniających jego zachowanie i utrzymanie we
właściwym stanie. Działania organów ochrony za-
bytków polegają, jak wynika z art. 4 ww. ustawy, na
stworzeniu systemowych zasad umożliwiających za-
chowanie obiektów stanowiących materialne świa-
dectwa przeszłości, kontroli stanu zachowania i prze-
znaczenia zabytków, a także na interwencji, w okre-
ślonych prawem formach, w sytuacji gdy działania
podejmowane przez właścicieli lub posiadaczy zabyt-
ków albo ich zaniechania powodują zagrożenie dla
substancji zabytkowej. Z przepisów ustawy o ochro-
nie zabytków i opiece nad zabytkami wynika zatem,
że to na właścicielu zabytku przede wszystkim ciąży
obowiązek dbałości o obiekt, czego konsekwencją jest
obowiązek zapewnienia środków finansowych na
jego utrzymanie. Finansowanie przez Skarb Pań-
stwa lub organy samorządu terytorialnego opieki nad
zabytkami stanowiącymi własność podmiotów pry-
watnych nie może mieć charakteru stałego zastępo-
wania takich osób i jednostek organizacyjnych
w wykonywaniu ich obowiązków związanych z opie-
ką nad obiektem.
Dolnośląski wojewódzki konserwator zabytków
słusznie – w mojej ocenie – uznał, że najskuteczniej-
szym działaniem, które zapobiegnie dalszej destruk-
cji zespołu, będzie pozbawienie pani E. F. prawa wła-
sności tego zabytku w drodze postępowania wywłasz-
czeniowego. Postępowanie takie zostało wszczęte na
wniosek dolnośląskiego wojewódzkiego konserwato-
ra zabytków z dnia 3 sierpnia 2006 r., jednakże de-
cyzją z lutego 2008 r. starosta kłodzki odmówił wy-
właszczenia przedmiotowego obiektu, stwierdzając
w uzasadnieniu decyzji, że wywłaszczenie stanowi
czynność ostateczną, która może być podjęta w sytu-
acji, gdy inne prawne możliwości realizacji celu pu-
blicznego – zabezpieczenia zabytku przed zniszcze-
niem – nie przyniosły rezultatu. Starosta wskazał
przy tym, że dolnośląski wojewódzki konserwator
zabytków nie skorzystał z możliwości wydania decy-
zji nakazującej właścicielce wykonanie przy zabytku
prac konserwatorskich lub robót budowlanych, zgod-
nie z art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami, który to obowiązek mógłby
być wyegzekwowany w trybie wykonania zastępcze-
go ze środków Skarbu Państwa (art. 49 ust. 3).
Pragnę w tym miejscu wyrazić pogląd, że w sytu-
acji gdy istnieje możliwość zabezpieczenia środków
na wykonanie zastępcze nakazanych prac, nie uwa-
żam za bezcelowe wydawania decyzji, o której mowa
w art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami. Zobowiązanym z tej decyzji byłaby
wtedy oczywiście właścicielka obiektu, natomiast
ustanowiony przez sąd kurator jedynie by ją w tym
postępowaniu reprezentował. Z udziałem kuratora
może być także przeprowadzone postępowanie egze-
kucyjne zmierzające do wykonania zastępczego na-
kazanych działań, a następnie – do wydania decyzji
określającej wysokość wierzytelności Skarbu Pań-
stwa z tytułu wykonania zastępczego prac lub robót,
ich zakres oraz termin wymagalności tej wierzytel-
ności, o ile właściwy sąd upoważniłby kuratora do
reprezentowania nieobecnej również w tych postępo-
waniach. Przeprowadzenie postępowań administra-
cyjnych w sprawach określonych w art. 49 ustawy
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami należy
do właściwości dolnośląskiego wojewódzkiego kon-
serwatora zabytków, który zostanie zobowiązany do
podjęcia działań zmierzających do wydania nakazu
konserwatorskiego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w przypadku
braku możliwości zabezpieczenia środków na zastęp-
cze wykonanie prac konserwatorskich i robót budow-

lanych przy zabytkowym zespole w Gorzanowie wy-
dawanie decyzji, o której mowa w art. 49 ust. 1 usta-
wy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, nie
będzie stanowiło skutecznego sposobu zapewnienia
jego utrzymania we właściwym stanie. Reprezentu-
jący właścicielkę kurator nie może zostać zobowią-
zany do wykonywania nakazu konserwatorskiego,
gdyż nie posiada on do obiektu tytułu prawnego,
o którym mowa w powołanym powyżej przepisie.
Jego rola ogranicza się w takiej sytuacji do odbiera-
nia pism, decyzji i postanowień, a także do składania
w imieniu pani F. środków zaskarżenia od wydawa-
nych rozstrzygnięć. Ponadto brak jest jakiejkolwiek
informacji o pozostawieniu przez panią F. w Polsce
majątku, który pozwalałby na pokrycie kosztów wy-
konania nakazanych przez dolnośląskiego konserwa-
tora zabytków prac i robót.
Trzeba przy tym zaznaczyć, że kurator ustano-
wiony postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st.
Warszawy z dnia 18 lutego 2005 r. jest uprawniony
jedynie do reprezentowania pani F. w określonych
postępowaniach administracyjnych. Powołany został
w oparciu o przepis art. 34 Kodeksu postępowania
administracyjnego i art. 184 Kodeksu rodzinnego
i opiekuńczego. Jest wyłącznie tzw. kuratorem prawa
procesowego i nie może działać w imieniu reprezen-
towanej poza postępowaniami wskazanymi w posta-
nowieniu sądu. W celu dokonywania w jej imieniu
innych czynności, np. cywilnoprawnych, należałoby
natomiast rozważyć możliwość powołania tzw. kura-
tora prawa materialnego. Podstawą jego powołania
będzie przepis art. 184 K.r.i.o. oraz art. 601 K.p.c.
Kurator prawa materialnego mógłby – o ile takie
uprawnienie byłoby mu przyznane – w imieniu nie-
obecnej właścicielki zespołu w Gorzanowie złożyć
wniosek o przyznanie jej dotacji na prace konserwa-
torskie, restauratorskie i roboty budowlane przy za-
bytku. Z wnioskiem o ustanowienie takiego kuratora
powinien – w mojej ocenie – wystąpić dolnośląski wo-
jewódzki konserwator zabytków jako organ właściwy
ze względu na położenie zabytku, uprawniony do
kontroli jego stanu zachowania. Jako podstawę wnio-
sku należy wskazać art. 95 pkt 1 ustawy o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami. Przepis ten daje
organom ochrony zabytków możliwość występowania
na prawach strony w postępowaniach cywilnych
w sprawach z zakresu ochrony zabytków. Oceny, czy
ustanowienie kuratora prawa materialnego na zasa-
dach i w celu określonym powyżej jest możliwe, do-
kona jednakże właściwy sąd opiekuńczy, który sta-
nowiskiem organów ochrony zabytków w tym zakre-
sie w żaden sposób nie będzie związany.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego może
udzielić dotacji na przeprowadzenie przy zabytku
prac konserwatorskich, restauratorskich i robót bu-
dowlanych, jednakże działania w tym zakresie mogą
być podjęte tylko i wyłącznie na wniosek osoby
uprawnionej albo jej przedstawiciela. Niedopuszczal-
ne jest natomiast przyznanie dotacji z urzędu.
W związku z powyższym dolnośląski wojewódzki
107
konserwator zabytków zostanie poinformowany
o możliwości wystąpienia z wnioskiem do sądu opie-
kuńczego o ustanowienie kuratora prawa material-
nego, który będzie uprawniony do dokonywania
w imieniu nieobecnej właścicielki zespołu w Gorza-
nowie także czynności cywilnoprawnych.
Jak zostało zaznaczone powyżej, ani wykonanie
zastępcze prac i robót nakazanych decyzją wojewódz-
kiego konserwatora zabytków, ani też dotacje na
działania przy zabytku nie mogą stanowić wyłączne-
go i stałego źródła finansowania działań zapewnia-
jących zachowanie zabytku. Właścicielka zespołu
w Gorzanowie nie wykazuje żadnego zainteresowa-
nia obiektem i brak jest jakichkolwiek okoliczności
pozwalających na stwierdzenie, że stan ten ulegnie
zmianie. Powołanie kuratora prawa materialnego
może napotkać przeszkody natury prawnej oraz fak-
tycznej. Trudne może okazać się choćby znalezienie
osoby, która gotowa będzie podjąć się pełnienia funk-
cji kuratora. Sytuacja taka – moim zdaniem – uza-
sadnia wywłaszczenie obiektu na rzecz podmiotu,
który jako właściciel zapewni utrzymanie go we wła-
ściwym stanie. Dolnośląski wojewódzki konserwator
zabytków zostanie zatem zobowiązany do rozważe-
nia ponownego wystąpienia z wnioskiem do starosty
o wywłaszczenie zabytku.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zmniejszenia dochodów gmin
w wyniku zmiany przepisów dotyczących
opłaty skarbowej (9709)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 28 maja 2009 r., znak: SPS-023-9709/09, przy
którym przekazano interpelację pana posła Tadeusza
Tomaszewskiego w sprawie zmniejszenia dochodów
jednostek samorządu terytorialnego z uwagi na moż-
liwość rejestracji na terytorium kraju samochodów
sprowadzanych z krajów członkowskich UE na pod-
stawie przedłożonej przez podatnika podatku od to-
warów i usług faktury, uprzejmie informuję.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż usta-
wa z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o po-
datku od towarów i usług oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1320) nie wpro-
108
wadziła żadnych zmian w zakresie ustawy z dnia
16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006 r.
Nr 225, poz. 1635, ze zm.). Należy zaznaczyć, że ww.
nowelą (art. 2) jedynie zmieniono ustawę z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.).
Art. 72 ust. 1a ustawy Prawo o ruch drogowym,
zmieniony na mocy art. 2 ustawy z dnia 7 listopada
2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r.
Nr 209, poz.1320), z dniem 1 grudnia 2008 r. umoż-
liwił dokonywanie rejestracji pojazdów samochodo-
wych sprowadzanych z państw członkowskich Unii
Europejskiej również w oparciu o faktury VAT mar-
ża. Sam fakt rejestracji pojazdów na podstawie fak-
tury, w przypadku gdy pojazd zakupiony jest na te-
rytorium kraju, stosowany jest od 1 maja 2004 r.
Zmiana wprowadzona z dniem 1 grudnia 2008 r.
eliminuje jedynie wątpliwości dotyczące rodzajów
faktur, jakie występują w obrocie, które mogą być
podstawą rejestracji pojazdów. Celem nowelizacji art.
72 ustawy Prawo o ruchu drogowym było m.in. uła-
twienie podmiotom nabywającym samochody na te-
rytorium kraju i rozwianie wątpliwości dotyczących
dopełnienia formalności związanych z rejestracją.
Osoby nabywające pojazdy od podatników prowadzą-
cych działalność w zakresie handlu samochodami nie
miały zasadniczo podstaw do występowania o wyda-
nie zaświadczeń do organu podatkowego, gdyż to nie
one dokonały wewnątrzwspólnotowego nabycia tych
środków.
Nowelizacja ustawy Prawo o ruch drogowym
w zakresie przepisów regulujących kwestie doku-
mentów, na podstawie których dokonuje się rejestra-
cji pojazdu, wynikała z konieczności uproszczenia
procedur określających sposób dokumentowania
faktu braku obowiązku uiszczenia podatku VAT.
Wszelkie zmiany prowadzące do zniesienia lub
zmniejszenia barier i ograniczeń formalnoprawnych
przyczyniają się w istocie do ułatwień w prowadze-
niu działalności gospodarczej. Nie można zatem
w żadnym razie utożsamiać spadku wpływów z ty-
tułu opłaty skarbowej ze zmianami w przepisach,
które opisane zostały powyżej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie ograniczenia cięć w budżecie
Ministerstwa Obrony Narodowej (9710)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie ograni-
czenia cięć w budżecie Ministerstwa Obrony Narodo-
wej (SPS-023-9710/09), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Na mocy ustawy budżetowej na rok 2009 z dnia
9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 10, poz. 58) zaplanowa-
no dla resortu obrony narodowej budżet w wysokości
24 497,6 mln zł. Na początku bieżącego roku resort
realizował, oprócz bieżących wydatków, zobowiąza-
nia finansowe z 2008 r. w wysokości 3277,0 mln zł.
W wyniku uchwały Rady Ministrów budżet resortu
obrony narodowej na 2009 r. został wstępnie ograni-
czony o kwotę 1947,0 mln zł. W resorcie dokonano
szczegółowej weryfikacji wydatków, ograniczając
maksymalnie wydatki na funkcjonowanie jednostek
i instytucji, a także zmniejszając radykalnie poziom
finansowania modernizacji technicznej Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z przyjętym „Ramowym harmonogra-
mem prac Rady Ministrów nad nowelizacją ustawy
budżetowej na 2009 r.” Rada Ministrów do dnia
7 lipca br. przyjmie projekt nowelizacji ustawy bu-
dżetowej, w którym zawarte będą ograniczenia wy-
datków w roku bieżącym.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie podwyżek płac
dla służb mundurowych (9711)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 28 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9711/09)
dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana Jaro-

sława Matwiejuka w sprawie podwyżek płac dla
służb mundurowych, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
W odniesieniu do służb mundurowych podległych
ministrowi spraw wewnętrznych i administracji in-
formuję, że od dnia 1 stycznia 2009 r. nastąpił wzrost
przeciętnych uposażeń funkcjonariuszy: Policji, Stra-
ży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura
Ochrony Rządu. W ustawie budżetowej na rok 2009
(Dz. U. Nr 10, poz. 58) nastąpiło podwyższenie kwo-
ty bazowej dla funkcjonariuszy do wysokości 1523,29 zł,
co oznacza jej wzrost w stosunku do 2008 r.
o 29,87 zł, tj. o 2%. Ponadto Rada Ministrów dokona-
ła podwyższenia od dnia 1 stycznia 2009 r. wskaźni-
ków wielokrotności kwoty bazowej, stanowiącej prze-
ciętne uposażenie funkcjonariuszy ww. służb – rozpo-
rządzeniami z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie:
— wielokrotności kwoty bazowej stanowiącej
przeciętne uposażenie policjantów (Dz. U. Nr 236,
poz. 1623) – z 2,48 do 2,65,
— wielokrotności kwoty bazowej, stanowiącej
przeciętne uposażenie funkcjonariuszy Straży Gra-
nicznej (Dz. U. Nr 236, poz. 1624) – z 2,50 do 2,67,
— wielokrotności kwoty bazowej stanowiącej
przeciętne uposażenie funkcjonariuszy Państwowej
Straży Pożarnej (Dz. U. Nr 236, poz. 1625) – z 2,37
do 2,59,
— wielokrotności kwoty bazowej, stanowiącej
przeciętne uposażenie funkcjonariuszy Biura Ochro-
ny Rządu (Dz. U. Nr 236, poz. 1626) – z 2,58
do 2,76.
Powyższe wzrosty wskaźników wielokrotności
wynikały z ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o usta-
nowieniu „Programu modernizacji Policji, Straży
Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura
Ochrony Rządu w latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35,
poz. 213). W załączniku nr 4 do przedmiotowej usta-
wy przewidziano, że od dnia 1 stycznia 2009 r. wskaź-
nik ten wzrośnie dla: policjantów i funkcjonariuszy
Straży Granicznej – o 0,17, funkcjonariuszy Państwo-
wej Straży Pożarnej – o 0,22 oraz funkcjonariuszy
Biura Ochrony Rządu – o 0,18.
W konsekwencji przeciętne miesięczne uposaże-
nie (łącznie z 1/12 nagrody rocznej) wzrosło, uwzględ-
niając podwyższenie uposażeń wynikające z 2% wzro-
stu kwoty bazowej, w:
— Policji – o 333 zł, tj. 9,0%,
— Straży Granicznej – o 333 zł, tj. 8,9%,
— Państwowej Straży Pożarnej – o 406 zł, tj. 11,5%,
— Biurze Ochrony Rządu – o 351 zł, tj. 9,1%.
Z kolei wzrosty uposażeń od dnia 1 stycznia 2009 r.
na poszczególnych stanowiskach wynikają z rozporzą-
dzeń ministra spraw wewnętrznych i administracji:
1) z dnia 17 lutego 2009 r. zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie szczegółowych zasad otrzymy-
wania i wysokości uposażenia zasadniczego policjan-
tów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi
lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia za-
sadniczego (Dz. U. Nr 30, poz. 201),
109
2) z dnia 11 lutego 2009 r. zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie uposażenia zasadniczego oraz
dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Straży
Granicznej (Dz. U. Nr 24, poz. 150),
3) z dnia 11 marca 2009 r. zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie uposażenia strażaków Państwo-
wej Straży Pożarnej (Dz. U. Nr 43, poz. 352),
4) z dnia 22 stycznia 2009 r. zmieniającego roz-
porządzenie w sprawie stawek uposażenia zasadni-
czego funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu (Dz. U.
Nr 23, poz. 143).
W oparciu o ww. przepisy formacje realizują wy-
płaty podwyższonych, od dnia 1 stycznia 2009 roku,
uposażeń. Również uposażenia żołnierzy zawodo-
wych zostały podwyższone od dnia 1 stycznia 2009 r.
Podwyżka stawek uposażeń zasadniczych żołnierzy
zawodowych dokonana została na podstawie art. 6
ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu
wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255
z późn. zm.), w myśl którego podstawę do określenia
wysokości uposażeń żołnierzy zawodowych w danym
roku budżetowym stanowią: limit zatrudnienia, kwo-
ta bazowa oraz wielokrotność kwoty bazowej. W 2009 r.
wartości te przedstawiają się następująco:
— limit zatrudnienia żołnierzy zawodowych oraz
odbywających nadterminową zasadniczą służbę woj-
skową (w wojskowych jednostkach budżetowych)
określony w ustawie budżetowej na 2009 r. wynosi
95 582 żołnierzy,
— kwota bazowa określona w ustawie budżetowej
na 2009 r. wynosi 1523,29 zł,
— wielokrotność kwoty bazowej określona w roz-
porządzeniu prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 3 października 2007 r. w sprawie określenia
wielokrotności kwoty bazowej stanowiącej przeciętne
uposażenie żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 192,
poz. 1383, z późn. zm.) wynosi 2,60.
W związku z powyższym w 2009 r. na uposażenia
żołnierzy zawodowych oraz odbywających nadtermi-
nową zasadniczą służbę wojskową przeznaczono łącz-
ną kwotę 4 267 793 tys. zł.
Wskazać należy, iż prowadzone obecnie prace
zmierzające do pełnej profesjonalizacji Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności decyzja
rządu o zawieszeniu od 2009 r. obowiązku odbywania
zasadniczej służby wojskowej, a także znaczący wzrost
wynagrodzeń na cywilnym rynku pracy, otwarcie
rynków pracy przez państwa członkowskie Unii Eu-
ropejskiej oraz wzrost poziomu uposażeń oferowa-
nych kandydatom na najniższych stanowiskach służ-
bowych w innych niż wojsko służbach mundurowych
spowodowały, że jednym z zasadniczych zadań reali-
zowanych przez resort obrony narodowej w 2008 r.
w sferze zabezpieczenia materialnego żołnierzy za-
wodowych było uatrakcyjnienie warunków służby
żołnierzy korpusu szeregowych zawodowych. Powyż-
sze miało na celu zoptymalizowanie warunków, któ-
re umożliwią nabór i utrzymanie w służbie wojskowej
odpowiedniej liczby szeregowych zawodowych. Obec-
110
nie nabór ten ma charakter dobrowolny. W związku
z tym system zachęt finansowych ukierunkowany
został na pozyskiwanie żołnierzy korpusu szerego-
wych zawodowych.
W 2008 r. opracowano założenia podwyżki uposa-
żeń żołnierzy zawodowych od dnia 1 stycznia 2009 r.,
zgodnie z którymi największy powinien być wzrost
uposażeń szeregowych zawodowych oraz żołnierzy
pełniących nadterminową zasadniczą służbę wojsko-
wą (którzy od dnia 1 stycznia 2010 r. staną się żoł-
nierzami zawodowymi). W związku z powyższym od
dnia 1 stycznia 2009 r. podwyższono kwoty miesięcz-
nych uposażeń żołnierzy:
— szeregowych nadterminowych – o 26,3% (o 500 zł
– do kwoty 2400 zł),
— szeregowych zawodowych – o 13,6% (o 300 zł
– do kwoty 2500 zł),
— oficerów i podoficerów – od 3,5% (dla genera-
łów, tj. o 500 zł) do 8,9% (dla kaprali, tj. o 240 zł).
Zgodnie z art. 8 ww. ustawy o kształtowaniu wy-
nagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
o zmianie niektórych ustaw, podwyższenie wynagro-
dzeń dla pracowników państwowej sfery budżetowej
następuje w ciągu 3 miesięcy od dnia ogłoszenia usta-
wy budżetowej, z wyrównaniem od dnia 1 stycznia
danego roku. Nowe stawki uposażenia zasadniczego
żołnierzy zawodowych zostały określone w rozporzą-
dzeniu ministra obrony narodowej z dnia 8 stycznia
2009 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie sta-
wek uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych
(Dz. U. Nr 6, poz. 36) i wypłacone żołnierzom zawo-
dowym w marcu 2009 r., z wyrównaniem od dnia
1 stycznia 2009 r.
Natomiast w odniesieniu do poruszonej w wystą-
pieniu kwestii kształtowania wynagrodzeń cywil-
nych pracowników wojska pragnę poinformować, że
stosownie do informacji przekazanych przez Mini-
sterstwo Obrony Narodowej, minister obrony naro-
dowej, odpowiadając pismem z dnia 1 czerwca 2009 r.
(sygn. 603/888/I100/09/PNP) na interpelację posła
na Sejm RP Pana Jarosława Matwiejuka w sprawie
groźby protestów pracowników cywilnych wojska
(SPS-023-9544/09), udzielił stosownych informacji
w przedmiotowym zakresie.
Odnosząc się zaś do podwyżek płac dla funkcjo-
nariuszy Służby Więziennej, wskazać należy, iż funk-
cjonariusze tej formacji objęci zostali podwyżką upo-
sażeń wynikającą z dwóch tytułów: wzrostu o 2%
kwoty bazowej, co wynika z zapisów zawartych
w ustawie budżetowej na rok 2009, oraz wzrostu
wskaźnika wielokrotności kwoty bazowej z 2,48 do
2,65, tj. o 0,17. Przeciętne uposażenie funkcjonariu-
sza Służby Więziennej wzrosło o 303,91 zł, zaś liczo-
ne wraz z nagrodą roczną o 333,04 zł. Podwyżka zo-
stała zrealizowana w pierwszej dekadzie maja 2009 r.,
tj. po wejściu w życie rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 7 kwietnia 2009 r. w sprawie upo-
sażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Wię-
ziennej (Dz. U. Nr 57, poz. 474). Środki wynikające
z ww. wzrostów przeznaczone zostały na:
1) stosownie do uzgodnień zawartych z partnerem
społecznym jednakową 9% podwyżką uposażenia za-
sadniczego oraz dodatku z tytułu wysługi lat objęto
wszystkie stanowiska funkcjonariuszy Służby Wię-
ziennej, z wyłączeniem stanowiska młodszego refe-
renta. Przeciętne uposażenie funkcjonariusza wzro-
sło z tego tytułu o 204,27 zł,
2) pozostałe środki przeznaczono na:
— wzrost dodatku za wysługę lat z tytułu upływu
czasu uprawniającego do wyższego dodatku,
— awanse w stopniu i na stanowisku,
— regulację dodatków służbowych.
Jednocześnie informuję, że w dniu 16 września
2008 r. Rada Ministrów przyjęła uchwałę nr 187/2008
w sprawie ustanowienia programu wieloletniego
„Modernizacja Służby Celnej w latach 2009–2011”.
Celem programu jest między innymi wzmocnienie
motywacyjnego systemu uposażeń i wynagrodzeń
w Służbie Celnej. Uchwała zakłada przeznaczenie
dodatkowych środków na realizację ww. celu, co
umożliwi wzrost wysokości wskaźnika wielokrotno-
ści kwoty bazowej w 2009 r. do poziomu 2,50, w 2010 r.
– 2,67, a w 2011 r – 2,72. Element motywacyjny
w systemie wynagradzania funkcjonariuszy Służby
Celnej zostanie osiągnięty poprzez wprowadzenie
kategorii uposażeń na poszczególnych stanowiskach,
a także rozszerzenie katalogu dodatków związanych
z miejscem pełnienia służby i charakterem wykony-
wanych zadań – wprowadzone zostaną między inny-
mi dodatki z tytułu pełnienia służby w oddziałach
celnych granicznych, grupach mobilnych, a także dla
funkcjonariuszy realizujących zadania poborców. Po-
nadto elementem uposażenia osób zajmujących sta-
nowiska kierownicze będą dodatki funkcyjne, któ-
rych wysokość uzależniona będzie od zakresu spra-
wowanego nadzoru.
Zasady ustalania wysokości uposażeń funkcjona-
riuszy celnych określone zostały w projekcie nowej
ustawy o Służbie Celnej i zostaną doprecyzowane
w aktach wykonawczych. W związku z tym wymie-
nione składniki uposażeń zostaną wprowadzone
po wejściu w życie przedmiotowej ustawy, której pro-
jekt aktualnie jest przedmiotem prac połączonych:
Komisji Finansów Publicznych oraz Komisji Admi-
nistracji i Spraw Wewnętrznych. Powyższe pozwoli
na wykorzystanie środków w sposób założony w ww.
programie wieloletnim „Modernizacja Służby Celnej
w latach 2009–2011”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przejęcia
dotychczasowych obowiązków należących
do Straży Ochrony Kolei przez policję kolejową
(9712)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9712/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 21 maja 2009 r.
w sprawie przejęcia dotychczasowych obowiązków
należących do Straży Ochrony Kolei przez policję
kolejową, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
W projekcie ustawy o zmianie ustawy o transpor-
cie kolejowym oraz niektórych innych ustaw powo-
łującej policję kolejową zakłada się, iż przedmiotowe
zmiany wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.
Powyższy projekt opracowany został przez Mię-
dzyresortowy Zespół do spraw Rozwiązań Systemo-
wych w Zakresie Zapewnienia Bezpieczeństwa i Po-
rządku Publicznego na Obszarze Kolejowym i w Po-
ciągach, powołany przez prezesa Rady Ministrów
zarządzeniem nr 16 z dnia 3 marca 2009 r. W pracach
zespołu, poza stroną rządową, uczestniczyli również
przedstawiciele zainteresowanych spółek kolejowych.
W trakcie uzgodnień międzyresortowych projekt
ustawy poddany został konsultacjom z organizacjami
związkowymi skupiającymi funkcjonariuszy Straży
Ochrony Kolei.
Ponadto podkreślenia wymaga, że zespół, przy-
gotowując projekt rozwiązań, oparł się na własnych
analizach i ocenie dotychczasowego zorganizowa-
nia służb ochrony funkcjonujących na obszarze ko-
lejowym.
W projekcie ustawy określone zostały podstawowe
założenia funkcjonowania policji kolejowej. W szcze-
gólności zauważyć należy, że zadania w zakresie
ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego na
obszarze kolejowym i w pociągach pasażerskich po-
licja kolejowa wykonywać będzie na zasadach okre-
ślonych w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji
(t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
Szczegółowy zakres zadań policji kolejowej oraz jej
organizację określi, w drodze rozporządzenia, mini-
ster właściwy do spraw wewnętrznych w porozumie-
niu z ministrem właściwym do spraw transportu,
mając na uwadze zapewnienie właściwej ochrony ob-
szaru kolejowego oraz pociągów pasażerskich.
Pragnę także podkreślić, że wszyscy dotychcza-
sowi funkcjonariusze SOK, którzy złożą stosowne
oświadczenie o wyrażeniu zgody na „przejście” do
policji, staną się jej funkcjonariuszami.
111
Jednocześnie informuję, że określenie „obszar ko-
lejowy” zdefiniowane zostało w art. 4 pkt 8 ustawy
z dnia 28 marca 2008 r. o transporcie kolejowym (t.j.:
Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów rozwoju
polskiego szkolnictwa wyższego (9713)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
kazanej przez prezesa Rady Ministrów interpelacji
pana posła Jarosława Matwiejuka, przesłanej przy
piśmie znak SPS-023-9765/09 z dnia 28 maja br.,
w sprawie planów rozwoju szkolnictwa wyższego,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
1. Odnośnie do pytania nr 1 dotyczącego tworze-
nia nowych uniwersytetów:
Nie przewiduje się tworzenia nowych uniwersyte-
tów, jednakże zaznaczyć należy, że liczba uczelni po-
sługujących się w swojej nazwie wyrazem „uniwer-
sytet” wzrosła w ostatnich latach z uwagi na dosto-
sowanie nazw niektórych szkół wyższych do brzmie-
nia art. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.). Wyjaśnić należy, iż przepisy art. 255
ustawy w obecnym brzmieniu wprowadzają obowią-
zek dostosowania do dnia 30 czerwca 2010 r. nazw
uczelni do wymagań określonych w art. 3 ustawy.
Przepis ten dotyczy m.in.: uniwersytetu, uniwersy-
tetu technicznego, tzw. uniwersytetu przymiotniko-
wego, politechniki i akademii. Aktualnie przedmio-
tem prac legislacyjnych w Sejmie RP jest poselski
projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym i ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych. Projekt ten zakłada wprowadzenie
zmian w zakresie dotyczącym terminów, w jakich
mają być dokonane zmiany nazw uczelni, tj. przedłu-
żenie do dnia 30 czerwca 2012 r. czasu na dostosowa-
nie nazw uczelni do wymagań określonych w art. 3
ustawy. W kontekście pytania należy zwrócić uwagę
na to, iż utworzenie nowej publicznej uczelni akade-
mickiej następuje w drodze ustawy uchwalanej przez
Sejm RP (art. 18 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym).
112

2. Odnośnie do pytań nr 2 i 3 dotyczących utwo- a zakres finansowania budżetowego będzie zależał

rzenia nowych publicznych uczelni zawodowych: od jakości. Przewiduje się wyłonienie krajowych na-
Obecnie przedmiotem opiniowania przez Pań- ukowych ośrodków wiodących, co będzie pierwszym
stwową Komisję Akredytacyjną, w trybie art. 49 krokiem w kierunku stworzenia w Polsce uczelni fla-
ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, gowych, wyróżniających się jakością badań nauko-
jest jeden wniosek o utworzenie nowej Państwowej wych i dydaktyki w skali Europy.
Wyższej Szkoły Zawodowej w Koszalinie. Dalsze de-
Łączę wyrazy szacunku
cyzje w tej sprawie będą mogły zostać podjęte po uzy-
skaniu opinii komisji.
Podsekretarz stanu
3. Odnośnie do pytania nr 4 dotyczącego podjęcia
Grażyna Prawelska-Skrzypek
innych kroków w celu umożliwienia rozwoju szkol-
nictwa wyższego w naszym kraju:
Obecny system szkolnictwa wyższego jest niewy-
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
starczająco konkurencyjny na europejskim rynku
edukacyjnym, a zbliżający się niż demograficzny za-
graża egzystencji uczelni. Podobnie jak inne kraje,
Odpowiedź
które modernizują swoje systemy szkolnictwa wyż-
szego, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
sekretarza stanu w Ministerstwie
opracowało projekt reformy systemu szkolnictwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji
wyższego, której celem jest stworzenie warunków do
- z upoważnienia ministra -
dalszego rozwoju szkolnictwa wyższego, podniesienia
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
jakości kształcenia i zwiększenia konkurencyjności
polskich uczelni. Zmiany dotyczą w szczególności sys-
w sprawie ograniczenia cięć w budżecie (9714)
temu zarządzania uczelniami, modelu kariery aka-
demickiej, dydaktyki i praw studentów. Wprowadze-
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
nie nowych rozwiązań wymaga zmian przepisów
pisma z dnia 28 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9714/
dotyczących szkolnictwa wyższego. 15 czerwca 2009 r.
09) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
projekt „Założeń do nowelizacji ustawy Prawo o szkol-
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 21 maja 2009 r.
nictwie wyższym i ustawy o stopniach naukowych
w sprawie ograniczenia cięć w budżecie uprzejmie
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakre-
informuję, iż na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu
sie sztuki” został skierowany do uzgodnień między-
27 stycznia br. ustalono wysokość ograniczenia wy-
resortowych i społecznych oraz zamieszczony w Biu-
datków resortu spraw wewnętrznych i administracji
letynie Informacji Publicznej.
na łączną kwotę 1 215 768 tys. zł.
Proponowane zmiany zmierzają w kierunku stwo-
Minister spraw wewnętrznych i administracji do-
rzenia lepszych warunków funkcjonowania szkół
konał podziału ww. kwoty ograniczenia na poszcze-
wyższych w Polsce. U ich podstaw leży przekonanie,
gólnych dysponentów środków budżetowych. Poza
że potencjał tkwiący w polskich uczelniach powinien
przedstawioną powyżej kwotą ograniczenia nie do-
być pełniej wykorzystywany poprzez zwiększenie ich
konano w resorcie żadnych innych dodatkowych cięć
autonomii, uwzględnienie instrumentów zarządza-
wydatków.
nia jakością oraz przez wzmocnienie powiązań uczel-
ni z otoczeniem zewnętrznym. Z wyrazami szacunku
Liczba szkół wyższych w Polsce wzrosła do 457,
ale dużej liczbie szkół nie towarzyszy proces ich róż- Sekretarz stanu
nicowania się i specjalizacji. Zmiana polityki rządu Tomasz Siemoniak
wobec szkolnictwa wyższego będzie dokonana przez
zróżnicowanie uczelni według kryterium jakości ba-
dań i dydaktyki, a nie ich statusu prawnego, na trzy Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
kategorie: uczelnie flagowe, uczelnie dobrze wpisu-
jące się w rozwój społeczno-gospodarczy regionu
i kraju oraz uczelnie prowadzące działalność dydak- Odpowiedź
tyczną o charakterze lokalnym (państwowe wyższe
szkoły zawodowe i nowa formuła: samorządowe wyż- ministra kultury i dziedzictwa narodowego
sze szkoły zawodowe) na interpelację posła Janusza Chwieruta
Jednym z istotnych elementów zmian będzie stwo-
rzenie nowych mechanizmów bardziej racjonalnego w sprawie rozwoju i udoskonalania systemu
finansowania szkolnictwa wyższego, opartego na bibliotecznego pakiet MAK (9724)
osiąganych efektach pracy naukowej i dydaktycznej
oraz współpracy z otoczeniem społeczno-gospodar- Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
czym. Coraz większa liczba funduszy europejskich interpelację pana Janusza Chwieruta, posła na Sejm
będzie rozdysponowywana w drodze konkursów, RP, nr SPS-023-9724/09 z dnia 15 maja 2009 r.

w sprawie rozwoju i udoskonalania systemu biblio-
tecznego pakiet MAK, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych informacji.
W wyniku przerwania prac nad systemem MAK
5, mającym zastąpić obecnie używany system MAK
4.3, został zatrzymany rozwój jednego z najbardziej
popularnych w Polsce systemów katalogowych dla
bibliotek publicznych. W odpowiedzi na ten problem
Instytut Książki, na zlecenie Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego i we współpracy z Biblio-
teką Narodową, podjął się stworzenia nowego syste-
mu katalogowego o nazwie MAK+, który byłby od-
powiedzią na zapotrzebowanie środowiska bibliotecz-
nego na tani i przyjazny w obsłudze program wspie-
rający pracę bibliotek publicznych przy tworzeniu
baz zbiorów, baz czytelników, tworzeniu bibliografii,
a oparty na systemie operacyjnym MS Windows.
MAK+ ma na celu zastąpienie aktualnie używa-
nych systemów katalogowych atrakcyjnym graficz-
nie, wydajnym i nowoczesnym systemem o zasięgu
ogólnopolskim. Poprzez umieszczenie katalogów bi-
bliotecznych w jednej centralnej bazie danych MAK+
umożliwi to swobodny dostęp przez Internet do za-
sobów księgozbiorów wszystkich korzystających z nie-
go bibliotek. Podstawą osiągnięcia tego celu jest
wprowadzenie ujednoliconego i przejrzystego sposo-
bu publikacji opartego na Katalogu Haseł Wzorco-
wych oraz Katalogu Rekordów Bibliograficznych Bi-
blioteki Narodowej.
Sercem systemu MAK+ jest centralny serwer,
który będzie zawierał Katalog Haseł Wzorcowych
oraz Katalog Rekordów Bibliograficznych BN. Będzie
to miejsce, z którego bibliotekarze będą pobierali opi-
sy w celu katalogowania własnych zbiorów. W każdej
bibliotece będzie zainstalowany lokalny serwer za-
wierający informacje o lokalnych zbiorach, użytkow-
nikach i wypożyczeniach. Baza lokalna będzie zsyn-
chronizowana z bazą centralną.
MAK+ został podzielony na trzy podstawowe mo-
duły. Pierwszy będzie przeznaczony do obsługi czyn-
ności związanych z katalogowaniem i zarządzaniem
księgozbiorem bibliotecznym. Drugi moduł będzie
zawierał narzędzia służące do obsługi wypożyczeń,
obejmując zakresem działania m.in. wypożyczenia
międzybiblioteczne. Trzeci moduł to oparte na prze-
glądarce internetowej narzędzie skierowane do in-
ternautów.
Harmonogram prac związanych z pisaniem i wdra-
żaniem systemu MAK+ przewiduje, że do końca 2009 r.
zakończy się faza programowania, testowania i pisa-
nia poprawek. Na początku 2010 r. przewidujemy
rozpoczęcie procesu wdrażania systemu w bibliote-
kach publicznych. Wdrażanie będzie się odbywało we
współpracy z wojewódzkimi bibliotekami publiczny-
mi. W każdej z nich zatrudniona będzie osoba odpo-
wiedzialna za podłączenie zainteresowanych biblio-
tek do systemu MAK+, dokonanie konwersji danych
oraz późniejsze wsparcie techniczne.
Instytut Książki zobowiązany został do admini-
strowania systemem oraz do rozwoju oprogramowa-
113
nia MAK+ w oparciu o sytuację na światowym ryn-
ku oprogramowania dla bibliotek i potrzeby środowi-
ska bibliotekarskiego.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie planów konsolidacji
grupy kapitałowej PGE (9727)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-9727/09, z dnia 29 maja 2009 r., w załącze-
niu do którego została przekazana interpelacja pani
poseł Beaty Mazurek dotycząca planów konsolidacji
grupy kapitałowej PGE, przedstawiam stanowisko
w sprawie.
Mając na względzie fakt, iż wystosowane przez
Panią Poseł pytania odnoszą się bezpośrednio do
działań Zarządu spółki PGE Polska Grupa Energe-
tyczna SA, Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło
do spółki o ustosunkowanie się do podniesionych
przez Panią Poseł kwestii.
Ad l. Czy prawdą jest, że uchwała podjęta przez
Zarząd PGE dotycząca dalszego procesu konsolidacji
ma klauzulę tajności? Jakie są tego przyczyny?
Zarząd PGE Polska Grupa Energetyczna SA
w dniu 7 kwietnia br. przyjął aktualizację strategii
spółki PGE Polska Grupa Energetyczna SA (dalej:
PGE SA) przewidującą dalszą konsolidację w ramach
grupy PGE. W dniu 29.04.2009 r. rekomendowany
scenariusz konsolidacji, obejmujący w szczególności
projekt docelowej struktury Grupy Kapitałowej PGE,
został przyjęty przez Radę Nadzorczą PGE SA.
Uchwała Zarządu PGE SA z dnia 7 kwietnia br. sta-
nowi tajemnicę spółki i w związku z tym nie może być
przedmiotem powszechnego dostępu. Zarząd uzasadnia
powyższe ochroną ważnych interesów spółki.
Ad 2. Dlaczego proces konsolidacji przebiega bez
konsultacji społecznych?
Zarząd PGE SA wyjaśnił, iż powyższe zgody kor-
poracyjne były niezbędne dla formalnego rozpoczęcia
procesu przygotowawczego do konsultacji. Natomiast
rozpoczęcie procesu konsultacji społecznych dotyczą-
cego konsolidacji GK PGE jest planowane na koniec
czerwca br. Tym samym podjęcie konsultacji społecz-
nych nastąpi z wielomiesięcznym wyprzedzeniem
działań formalnoprawnych skutkujących dla pracow-
114
ników zmianami pracodawcy, które są przewidziane
w pierwszych miesiącach 2010 r.
Spółka zapewniła, iż zachowany zostanie przewi-
dziany w umowach społecznych tryb konsultacji,
a strona społeczna będzie miała zapewnioną możli-
wość aktywnego dialogu w kwestiach dotyczących
założeń procesu konsolidacji oraz przewidywanych
prawnych, ekonomicznych i socjalnych skutków kon-
solidacji (w tym dotyczących spraw objętych postano-
wieniami umów społecznych).
Ad 3. Czy obowiązujące pracowników energetyki
umowy społeczne dające gwarancje zatrudnienia
będą przez PGE SA respektowane?
Zgodnie z przedłożonym zapewnieniem Zarząd
PGE SA zamierza respektować zawarte umowy spo-
łeczne w procesie planowanej konsolidacji.
Ad 4. Czy przewidywane są redukcje etatów dla
pracowników nieobjętych gwarancją zatrudnienia
wynikającą z umów społecznych? Czy zakładane
zwiększenie zysku, rentowności grupy PGE zostanie
wprowadzone w życie kosztem pracowników – ich
zwolnień?
Spółka zapewniła, iż podstawowym celem proce-
su konsolidacji jest przede wszystkim uporządkowa-
nie i usprawnienie struktury organizacyjnej dla
wzmocnienia pozycji grupy PGE. Jednocześnie nie
jest celem zainicjowanego procesu konsolidacji zmia-
na poziomu zatrudnienia integrowanych przedsię-
biorstw.
Ad 5. Czy nie będziemy mieli do czynienia z sytu-
acją podobną do zaistniałej przy prywatyzacji Teleko-
munikacji Polskiej, gdzie wypłacono pracownikom
wysokie odszkodowania czy odprawy celem pozbycia
się jak największej liczby pracowników, jednocześnie
bez zastosowania jakichkolwiek skutecznych progra-
mów osłonowych gwarantujących ich powrót na ry-
nek pracy?
Zarząd spółki stwierdził, iż w związku z tym, iż
celem konsolidacji nie jest redukowanie załogi, nie
przewiduje się obecnie konieczności wprowadzania
programu odszkodowań i odpraw mającego na celu
spowodowanie odejścia znacznych grup pracowni-
ków. Jednocześnie zarząd spółki nie wyklucza
przygotowania w przyszłości programów wspiera-
jących optymalizację zatrudnienia, w tym związa-
nych z wprowadzeniem rozwiązań ułatwiających
powrót pracownikom na rynek pracy.
Ad 6. Czy przy przejęciu przedsiębiorstwa dystry-
bucyjnego przez powstały koncern PGE SA do pra-
cowników firmy zastosowanie będzie miał przepis
Kodeksu pracy art. 231 (procedury przechodzenia
wraz z zadaniami pracowników na dotychczasowych
warunkach pracy i płacy), czy wręcz przeciwnie
– pracownicy otrzymywać będą nowe umowy o pracę
i, jak dotychczasowa praktyka stanowi, będą to umo-
wy na innych, dużo mniej korzystnych warunkach
dla pracowników?
Zarząd spółki poinformował, iż proces konsolida-
cji przedsiębiorstw dystrybucyjnych, zgodnie z za-
wartymi umowami społecznymi, będzie objęty dys-
pozycją art. 231 Kodeksu pracy. Dyspozycja tego
przepisu obejmuje sytuacje, w których na skutek
przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę staje
się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych sto-
sunkach pracy. Termin „przejście” obejmuje bowiem
przypadki połączenia, o których mowa w przepisie
art. 492 Kodeksu spółek handlowych, w tym połą-
czenie przez przejęcie spółki. W wyniku konsolidacji
spółek dystrybucyjnych dojdzie do przeniesienia na
przejmującego pracodawcę wszystkich elementów
treści stosunku pracy, zarówno w odniesieniu do
umów o pracę, jak i warunków wynikających z ukła-
dów zbiorowych.
Ad 7. Czy planowane jest w ramach powstałych
już koncernów łączenie kilku obecnych np. rejonów
energetycznych w jeden większy? Jeżeli tak, czy mi-
nisterstwo zdaje sobie sprawę ze skutków, jakie od-
czuje detaliczny odbiorca energii elektrycznej, który
błahą sprawę załatwiać będzie np. 80, 90, 100 km od
swojego miejsca zamieszkania?
W przedstawionych wyjaśnieniach Zarząd PGE
SA nie wyklucza w przyszłości łączenia lub korekty
granic obecnych rejonów energetycznych. Jednak
w ocenie zarządu podstawowym kryterium podjęcia
ewentualnych decyzji w tej sprawie będzie poprawa
obsługi klientów, a także redukcja kosztów funkcjo-
nowania wszystkich spółek dystrybucyjnych w celu
poprawy ich konkurencyjności i potencjału tworzenia
wartości w grupie PGE.
Ad 8. Dlaczego Zarząd PGE obecną siedzibę PGE
Energia w Lublinie chce przenieść do Łodzi, choć
w Lublinie zakupiono budynki po zlikwidowanej Cu-
krowni Lublin dla potrzeb siedziby spółki?
Spółka zapewniła, iż nie zamierza przenosić sie-
dziby PGE Energia SA z Lublina do Łodzi. Zgodnie
z postanowieniami art. 11 ustawy z dnia 7 września
2007 r. o zasadach nabywania od Skarbu Państwa
akcji w procesie konsolidacji spółek sektora elektro-
energetycznego nastąpi połączenie spółek PGE
Energia SA z siedzibą w Lublinie ze spółką PGE
Polska Grupa Energetyczna SA z siedzibą w Lubli-
nie. W wyniku tego połączenia cały majątek spółki
PGE Energia SA przejdzie na PGE Polska Grupa
Energetyczna SA.
Mam nadzieję, iż przedstawione powyżej wyja-
śnienia wyczerpują wątpliwości Pani Poseł w zgło-
szonych zagadnieniach.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie rozszerzenia uprawnień emerytów
i rencistów do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego
(9728)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Piotra Babinetza, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 29 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9728/09 w sprawie rozszerzenia uprawnień
emerytów i rencistów do ulgowych przejazdów środ-
kami publicznego transportu zbiorowego, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, co następuje.
W obecnym stanie prawnym zgodnie z art. 3 usta-
wy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do
ulgowych przejazdów środkami publicznego trans-
portu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440,
z późn. zm.) emeryci i renciści mają prawo do dwóch
przejazdów w ciągu roku z ulgą 37% koleją w 2 klasie
pociągów osobowych, pospiesznych i ekspresowych
(z wyłączeniem pociągów InterCity i EuroCity).
Dokumentem poświadczającym uprawnienie eme-
rytów i rencistów do korzystania z ulgi ustawowej
jest zaświadczenie, według wzoru stanowiącego za-
łącznik nr 2 do rozporządzenia ministra infrastruk-
tury z dnia 25 października 2002 r. w sprawie rodza-
jów dokumentów poświadczających uprawnienia do
korzystania z ulgowych przejazdów środkami publicz-
nego transportu zbiorowego (Dz. U. Nr 179, poz. 1495,
z późn. zm.), do którego wystawiania zostało upoważ-
nionych 14 organizacji o zasięgu ogólnokrajowym,
wymienionych w § 6 tegoż rozporządzenia.
Nie można zgodzić się z przytoczonym przez po-
sła twierdzeniem, iż przejazd w jedną stronę musi
odbywać się na podstawie jednego biletu. Od 13 stycz-
nia 2005 r. nastąpiła bowiem zmiana wzoru za-
świadczenia dla emerytów i rencistów, określonego
w załączniku nr 2 do powołanego rozporządzenia,
podyktowana brakiem możliwości odprawy podróż-
nych na podstawie jednego biletu wspólnego na
przejazd pociągami przewoźników „PKP Przewozy
Regionalne” spółka z o.o. i „PKP Intercity” spółka
z o.o., po wprowadzeniu przez zarząd spółki „PKP
Przewozy Regionalne” z dniem 1 maja 2004 r. wła-
snej Taryfy na przewóz osób, rzeczy i zwierząt „PKP
Przewozy Regionalne” (TP-PR). Do dnia 1 maja
2004 r. posiadacz zaświadczenia mógł nabyć jeden
bilet na przejazd pociągami dwóch przewoźników
(od stacji początkowej do stacji końcowej), wykorzy-
stując jedną rubrykę zaświadczenia. Uprawnienie
ustawowe było wykorzystywane do przejazdu w kie-
runku „tam” i „z powrotem”, po zajęciu przez ka-
sjera 2 rubryk zaświadczenia.
Likwidacja możliwości zakupu przez emeryta lub
rencistę biletu wspólnego z ulgą ustawową na prze-
jazd pociągami dwóch przewoźników np. w relacji
115
Gdynia – Muszyna wiązała się z koniecznością wy-
kupienia 2 biletów stanowiących dowód zawarcia
dwóch odrębnych umów przewozu na trasie Gdynia
– Kraków (IC) i Kraków – Muszyna (PR). Literalne
stosowanie przepisów ustawy i rozporządzenia powo-
dowało konieczność dokonywania wyboru tylko jed-
nego przewoźnika świadczącego usługę przewozową
(przejazd na podstawie jednego biletu).
Wobec powyższego minister infrastruktury uznał
za zasadne przyjęcie rozwiązania polegającego na
wpisywaniu przez kasjera do jednej rubryki za-
świadczenia 2 biletów (na przejazd pociągiem spół-
ki „PKP Przewozy Regionalne” i pociągiem spółki
„PKP Intercity”), wprowadzając nowy wzór tego
dokumentu.
Przyznanie wszystkim emerytom i rencistom
uprawnień do ulgi przy kilku krótszych przejazdach
lokalnych publicznym transportem kolejowym, jak
wnioskuje poseł, równoznaczne byłoby z przyzna-
niem im ulg ustawowych w nieograniczonym zakre-
sie, a więc w niewspółmiernie szerszym wymiarze od
posiadanych przez nich uprawnień przed ogranicze-
niem ulg w 2002 r. Przy przyznaniu ulgi ustawowej
w nieograniczonym zakresie dokumentami poświad-
czającymi prawo do korzystania z niej mogłyby być
legitymacje emeryta-rencisty: ZUS, KRUS oraz biur
emerytalno-rentowych służb mundurowych.
Ewentualna inicjatywa ustawodawcza w zakresie
ustawowych ulg przejazdowych, zgodna z kreowaną
przez rząd polityką społeczną, może zostać podjęta
dopiero po akceptacji samego zamysłu rozszerzenia
dotychczasowego zakresu ulg i po ustaleniu, których
grup uprawnionych i w jakim zakresie zwiększenie
ulg ma dotyczyć, albowiem otrzymywane wnioski
w tej sprawie dotyczą nie tylko emerytów i rencistów,
ale także innych osób uprawnionych do ulg z mocy
różnych ustaw. Decydujące znaczenie będą miały
skutki finansowe z tego tytułu dla budżetu państwa.
W ustawie budżetowej na 2008 r. na sfinansowanie
ulg ustawowych w obecnym kształcie przeznaczono
na ten cel kwotę ponad 900 mln zł.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że do właściwo-
ści ministra infrastruktury należy interpretacja ak-
tów prawnych dotyczących ustawowych uprawnień
do ulg przy przejazdach środkami publicznego trans-
portu zbiorowego kolejowego i autobusowego, w tym
przyznanych m.in. ustawą z dnia 20 czerwca 1992 r.,
oraz nadzór nad prawidłowym stosowaniem tych
przepisów przez uprawnionych przewoźników kole-
jowych i autobusowych. Minister infrastruktury, nie
posiadając kompetencji do rozszerzenia uprawnień
do ulgowych przejazdów jakimkolwiek kategoriom
osób uprawnionych, w tym emerytom i rencistom, nie
jest organem właściwym do wnioskowania o wniesie-
nie inicjatywy ustawodawczej w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
116
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie mostu energetycznego
Polska – Litwa (9730)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane dnia 29 maja br. pismo Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-023-9730/09,
do prezesa Rady Ministrów i przekazane następnie
do ministra gospodarki w dniu 2 czerwca br. w spra-
wie interpelacji pana posła Kazimierza Gwiazdow-
skiego dotyczącej kwestii połączenia elektroenerge-
tycznego Polska – Litwa, przedstawiam poniżej sto-
sowną informację.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej popiera projekt
budowy połączenia elektroenergetycznego Polska
– Litwa, którego realizacja umożliwi wymianę ener-
gii elektrycznej z Litwą i poprawę bezpieczeństwa
dostaw energii do państw bałtyckich oraz Polski. Pla-
nowane inwestycje będą miały istotny wpływ rów-
nież na rozwój krajowego systemu elektroenergetycz-
nego i pewność zasilania w północno-wschodniej
Polsce. Należy podkreślić, że budowa transgranicz-
nego połączenia elektroenergetycznego Polska – Li-
twa (dwutorowa linia 400kV Ełk –Alytus) jest niero-
zerwalnie związana ze znaczną rozbudową systemu
przesyłowego w północno-wschodniej Polsce.
Powołana przez polskiego i litewskiego operatora
systemu przesyłowego (PSE Operator SA i Lietuvos
Energija AB) w maju 2008 r. spółka LitPol Link jest
odpowiedzialna za przygotowanie planu inwestycyj-
nego (wykonanie analiz technicznych, ekonomicz-
nych i prawnych) odcinka granicznego połączenia
o długości ok. 154 km ze stacji Ełk do stacji Alytus.
Linia transgraniczna po stronie polskiej będzie prze-
biegać przez obszary 2 województw, 4 powiatów
i 10 gmin. Obecnie spółka LitPol Link przygotowuje
studium trasy, prowadząc uzgodnienia z władzami
lokalnymi właściwymi w zakresie planowania prze-
strzennego i obszarów chronionych. Przewiduje się,
iż spółka będzie gotowa przedłożyć akcjonariuszom
gotowy plan inwestycyjny pod koniec I kwartału
2010 r. W latach następnych nastąpi rozpoczęcie re-
alizacji inwestycji, zgodnie z zatwierdzonym harmo-
nogramem. Cześć inwestycji po stronie polskiej już
jest gotowa do rozpoczęcia (inwestycje te nie są jed-
nak bezpośrednio związane z odcinkiem transgra-
nicznym).
Z uwagi na ogromną skalę rozbudowy systemu
przesyłowego w Polsce (ok. 400 km nowych linii)
i koszt (ok. 600 mln euro) PSE Operator SA, właści-
ciel sieci przesyłowej, dokonał jej podziału na kilka
etapów. W pierwszym etapie, do 2015 r., czyli do mo-
mentu planowanego uruchomienia połączenia Ełk
– Alytus, przewiduje się realizację inwestycji w linie
1x400 kV Ostrołęka – Narew, 2x400 kV Ełk – nowa
stacja Rutki, 1x400kV Miłosna – Siedlce Ujrzanów,
które umożliwią przesył rzędu 500–600 MW energii
elektrycznej pomiędzy państwami. Prace toczą się
w założonych terminach. W kilku przypadkach roz-
poczęto przygotowanie studium lokalizacyjnego, w kil-
ku trwa postępowanie przetargowe dla wyłonienia
wykonawców inwestycji. W dalszym etapie, tj. do
2020 r., PSE Operator SA zamierza przebudować ist-
niejącą linię 220kV Ostrołęka – Olsztyn, zbudować
połączenie 2x400kV Ostrołęka – Stanisławów, 1x400kV
Kozienice – Siedlce, 2x400kV Kozienice – Ołtarzew,
1x400kV Płock – Olsztyn, co umożliwi docelowo wy-
mianę mocy na poziomie 1000 MW. Wszystkim inwe-
stycjom towarzyszyć będą prace związane z przebu-
dową istniejących lub budową nowych stacji elektro-
energetycznych. Oznacza to, nawiązując bezpośred-
nio do pierwszego pytania pana posła, że dokładny
przebieg prac nie został jeszcze ustalony.
Dzięki staraniom Ministerstwa Gospodarki pro-
jekt połączenia elektroenergetycznego uzyskał dofi-
nansowanie z funduszy europejskich w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
2007–2013 w wysokości ok. 200 mln euro. Pozosta-
łymi możliwymi źródłami finansowania będą środki
pochodzące z taryf PSE Operator SA oraz z aukcji
na udostępnienie zdolności przesyłowych na połącze-
niach międzysystemowych.
Nawiązując do pytania trzeciego, chciałbym za-
uważyć, że zasadniczo rozwój infrastruktury energe-
tycznej nie jest możliwy bez ingerencji w środowisko.
Linie najwyższych i wysokich napięć powodują po-
wstawanie stref o podwyższonym natężeniach pola
elektromagnetycznego, występuje wpływ linii na
krajobraz, konieczne są częściowe wyręby lasów, tak
jak i przy innych inwestycjach liniowych (drogi, ko-
leje). Trasa połączenia elektroenergetycznego Polska
– Litwa wraz z niezbędną rozbudową systemu w Pol-
sce północno-wschodniej będzie przebiegać przez re-
giony charakteryzujące się szczególnymi walorami
przyrodniczymi i krajobrazowymi. Zadaniem pod-
miotów odpowiedzialnych za realizację inwestycji
(PSE Operator SA i LitPol Link) będzie uzgodnienie
w porozumieniu z właściwymi organami rządowymi
i lokalnymi wariantu przebiegu trasy, który w jak
najmniejszym stopniu będzie kolidował z obszarami
chronionymi, takimi jak parki krajobrazowe czy ob-
szary Natura 2000. Sprawdzenie wpływu inwestycji
na środowisko będzie dokonywane zgodnie z obowią-
zującymi w tym zakresie przepisami prawa, np.
w ramach oceny oddziaływania na środowisko.
Z drugiej strony, należy pamiętać, iż realizacja no-
wych i modernizacja istniejących linii umożliwi efek-
tywniejsze wykorzystanie energii poprzez ogranicze-
nie strat sieciowych związanych z przesyłem energii
elektrycznej, a tym samym oszczędność paliw i zmniej-
szenie emisji zanieczyszczeń.
Odnosząc się do czwartego pytania, należy za-
uważyć, że realizacja połączenia Polska – Litwa, jak

i innych linii przesyłowych może mieć wpływ na
zmianę taryfy za usługi przesyłowe energii elektrycz-
nej. Wszelkie zmiany taryf przed ich wprowadzeniem
do stosowania muszą zostać zaakceptowane przez
prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Jednakże w chwi-
li obecnej trudno określić kalkulację kosztów i wyso-
kość opłaty przesyłowej PSE Operator SA. Należy
przypuszczać, iż efektywne wykorzystanie przyzna-
nych Polsce na realizację powyższych inwestycji
środków pochodzących z funduszy UE pozwoli zmi-
nimalizować wzrost taryfy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że udzielone przeze mnie odpowiedzi będą dla
pana posła satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie ujawnionych przypadków przemocy
wobec pensjonariuszy domów
pomocy społecznej w Polsce (9739)
Odpowiadając na interpelację z dnia 19 maja 2009 r.
pana posła Bogdana Bojki przesłaną przy piśmie
z dnia 29 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9739/09)
w sprawie ujawnionych przypadków przemocy wobec
pensjonariuszy domów opieki w Polsce, przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Nieprawidłowości, które zostały ujawnione w me-
diach, dotyczyły prywatnej placówki zapewniającej
całodobową opiekę w Radości prowadzonej w ramach
działalności gospodarczej na podstawie art. 67 usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.). Ważne jest,
aby placówek tych nie mylić i – przez sam fakt ure-
gulowania ich działalności w ustawie po pomocy spo-
łecznej – utożsamiać z domami pomocy społecznej lub
innymi jednostkami organizacyjnymi pomocy spo-
łecznej. W tego rodzaju placówkach osoby przebywa-
ją na podstawie umowy cywilnoprawnej z podmio-
tem, który prowadzi placówkę, a nie na podstawie
decyzji administracyjnej (organ jednostki samorządu
terytorialnego nie może kierować do tego typu pla-
cówek). Pobyt w takich placówkach nie jest więc
świadczeniem z pomocy społecznej i w związku z tym
pomoc społeczna nie współfinansuje pobytu osób
w takich placówkach.
Jednakże z uwagi na wagę problemu pismem
z dnia 7 grudnia 2007 r. została skierowana w imie-
117
niu ministra pracy i polityki społecznej prośba do
wszystkich wojewodów o wzmocnienie działań na
podstawie art. 22 pkt 8, 9 i 9a oraz 10 powyższej
ustawy zapewniających zintensyfikowanie nadzoru
i kontroli w placówkach zapewniających całodobową
opiekę i w domach pomocy społecznej. We wszystkich
województwach wystosowano pisma do prezydentów
miast, burmistrzów, wójtów, starostów, dyrektorów
domów pomocy społecznej, kierowników ośrodków
pomocy społecznej, dyrektorów powiatowych centrów
pomocy rodzinie, aby zwrócono szczególną uwagę
m.in. na prawa osób korzystających z usług takich
placówek. Zamieszczono również stosowne informa-
cje w lokalnych mediach i na stronach internetowych
urzędów wojewódzkich.
Departament Pomocy i Integracji Społecznej
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej podjął
prace nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej,
w której zaplanowano zawarcie bardziej restryk-
cyjnych rozwiązań prawnych dla osób prowadzą-
cych nielegalnie placówki zapewniające całodobo-
wą opiekę.
Jednocześnie skierowano do wojewodów kolejne
pismo z prośbą o przekazanie dodatkowych bardziej
szczegółowych danych w zakresie nadzoru i kontroli
w takich placówkach.
Dane zebrane na podstawie informacji przygoto-
wanych przez wojewodów posłużyły do przygotowa-
nia w lutym 2008 r. zbiorczej informacji dotyczącej
sytuacji w domach pomocy społecznej i placówkach
zapewniających całodobową opiekę osobom niepełno-
sprawnym, przewlekle chorym lub osobom w pode-
szłym wieku w Polsce w latach 2005–2007. Powyższe
opracowanie przekazuję w załączeniu.
Poniżej przedstawiam informacje przekazane
przez wojewodów będące odpowiedzią na kolejne py-
tania pana posła Bogdana Bojki.
Wyniki kontroli były dosyć niepokojące. W przy-
padku placówek zapewniających całodobową opiekę
osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub
w podeszłym wieku sytuacja przedstawiała się nastę-
pująco:
— w roku 2005 przeprowadzono 109 kontroli
– w 20 przypadkach stwierdzono uchybienia (3 pla-
cówki zostały zlikwidowane),
— w roku 2006 przeprowadzono 130 kontroli
– w 42 przypadkach stwierdzono uchybienia (6 pla-
cówek zlikwidowano),
— w roku 2007 przeprowadzono 167 kontroli
– w 63 przypadkach stwierdzono uchybienia (6 pla-
cówek zlikwidowano).
Najczęściej pojawiającymi się uchybieniami były:
— niespełnianie standardów określonych w usta-
wie o pomocy społecznej,
— istnienie barier architektonicznych,
— brak zezwolenia na prowadzenie placówki,
— zbyt mała liczba sanitariatów.
W roku 2005 na 648 kontroli ogółem w domach
pomocy społecznej aż ok. 75% kontroli zakończyło się
stwierdzeniem różnych uchybień. W 2006 r. na 489 ta-
118
kich kontroli ok. 61% również zakończyło się stwier-
dzeniem różnych uchybień. W roku 2007 na 373 kon-
trole ok. 58% zakończyło się stwierdzeniem różnych
uchybień. Do najczęstszych uchybień potwierdzonych
w trakcie kontroli należały np.:
— niespełnienie obowiązujących standardów
świadczonych usług bytowych (np. bariery architek-
toniczne w budynku i jego otoczeniu, pokoje wielo-
osobowe, zbyt mała liczba toalet),
— niski wskaźnik zatrudnienia członków zespołu
terapeutyczno-opiekuńczego,
— nierealizowanie programu naprawczego,
— nadmierne zagęszczenie pokoi,
— brak szkoleń zespołu terapeutyczno-opiekuń-
czego.
Natomiast w tym okresie w woj. lubuskim stwier-
dzono w domach pomocy społecznej następujące nie-
prawidłowości:
— brak szkoleń pracowników zespołów terapeu-
tyczno-opiekuńczych,
— braki kadrowe,
— brak realizacji programu naprawczego,
— niespełnianie obowiązujących standardów,
— brak realizacji usług wspomagająco-opiekuń-
czych,
— brak szkoleń merytorycznych kadry domu, bra-
ki lokalowe.
Biorąc pod uwagę wyniki przeprowadzonych kon-
troli, zaproponowano następujące zmiany w ustawie
o pomocy społecznej mające na celu wzmocnienie in-
strumentów prawnego oddziaływania wojewodów na
działalność placówek zapewniających całodobową
opiekę:
— podniesienie wysokości kary za prowadzenie
przez osoby fizyczne lub prawne placówek zapewnia-
jących całodobową opiekę osobom niepełnospraw-
nym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku, ze
szczególnym uwzględnieniem działalności prowadzo-
nej na większą skalę oraz placówek, które pomimo
nałożenia kary pieniężnej działają nadal bez zezwo-
lenia,
— danie wojewodzie możliwości w określonych
przypadkach zastosowania poza karą pieniężną rów-
nież sankcji w postaci nakazu wstrzymania działal-
ności w powyższym zakresie.
Ponadto zaproponowano wprowadzenie minimal-
nego standardu zatrudnienia wojewódzkich inspek-
torów do spraw nadzoru i kontroli w pomocy społecz-
nej. Zaproponowany przepis nakłada obowiązek za-
trudnienia w urzędzie wojewódzkim w wydziale wła-
ściwym do spraw pomocy społecznej w komórce or-
ganizacyjnej do spraw nadzoru i kontroli w pomocy
społecznej nie mniej niż 1 inspektora do spraw nad-
zoru i kontroli w pomocy społecznej na 25 jednostek
organizacyjnych pomocy społecznej oraz placówek
zapewniających całodobową opiekę osobom niepełno-
sprawnym, przewlekle chorym oraz osobom w pode-
szłym wieku działających w danym województwie.
W dniu 15 czerwca br. powyższy projekt ustawy o po-
mocy społecznej podlegał obradom komitetu Rady
Ministrów.
Z informacji przekazanych ze wszystkich woje-
wództw wynikało, że wszyscy wojewodowie dołożyli
wszelkich starań, aby zapobiec przypadkom przemo-
cy w powyżej wymienionych placówkach. Dzięki na-
głośnieniu spraw w mediach i włączeniu do działań
jednostek samorządu terytorialnego możliwe było
zidentyfikowanie wielu nowych placówek działają-
cych bez zezwolenia. Część z nich wystąpiła z wnio-
skami o uzyskanie odpowiedniego zezwolenia.
W opinii niektórych województw w latach 2005–2007
kontrole w większości przypadków nie wykazały ra-
żących uchybień co do jakości i sposobu sprawowania
opieki nad mieszkańcami ww. placówek. Coraz więk-
szym problemem staje się jednak zbyt mała liczba
inspektorów posiadających kwalifikacje do nadzoru
i kontroli w pomocy społecznej. Liczne nabory na wol-
ne stanowiska pracy są nierozstrzygnięte z powodu
braku kandydatów. Barierę dla nich tworzą nie tyle
wysokie wymagania kwalifikacyjne, co niskie wyna-
grodzenia proponowane na tych stanowiskach (1800–
–2500 zł brutto). W roku ubiegłym sytuacja w tym
zakresie znacznie poprawiła się. Problem braku kadr
był już wcześniej sygnalizowany ministrowi spraw
wewnętrznych i administracji, do którego występo-
wano z prośbą o przyznanie dodatkowych etatów wo-
jewodom występującym z takim wnioskiem.
Jak wynika z informacji z dnia 9 czerwca 2009 r.
Lubuskiego Urzędu Wojewódzkiego, sytuacja w pla-
cówkach zapewniających całodobową opiekę i w do-
mach pomocy społecznej na terenie tego wojewódz-
twa jest na bieżąco monitorowana poprzez kontrole,
wizytacje, okazjonalne spotkania z kadrą kierowni-
czą bądź merytoryczną tych jednostek. Aktualnie
w woj. lubuskim funkcjonują 24 domy pomocy spo-
łecznej. W domach tych prowadzone są systematycz-
ne kontrole, zgodnie z przyjętym na dany rok planem
kontroli. W roku 2008 przeprowadzono ogółem 15 kon-
troli w 14 jednostkach (1 z domów był 2-krotnie skon-
trolowany), tj. skontrolowano prawie 60% funkcjonu-
jących domów, w tym: 6 kontroli problemowych
w zakresie przestrzegania praw mieszkańców, 4 kon-
trole sprawdzające realizację zaleceń pokontrolnych
oraz 5 kontroli doraźnych na skutek skarg mieszkań-
ców i odnotowanych zgłoszeń o występujących nie-
prawidłowościach w domach.
Dodatkowo w związku z toczącymi się postępo-
waniami o wydanie zezwolenia na prowadzenie DPS
w roku 2008 przeprowadzono 7 wizytacji domów,
podczas których dokonano oceny świadczonych usług,
przeanalizowano prowadzoną dokumentację dotyczą-
cą mieszkańców, zlustrowano wszystkie pomieszcze-
nia DPS oraz przeprowadzono rozmowy z mieszkań-
cami. Ogółem 70% domów w 2008 r. objętych było
postępowaniami kontrolnymi bądź wizytacyjnymi
(w niektórych jednostkach inspektorzy byli 2-krot-
nie). W roku bieżącym do dnia dzisiejszego przepro-
wadzono 4 kontrole (2 problemowe w zakresie prze-
strzegania praw mieszkańców, 1 sprawdzającą reali-

zację zaleceń pokontrolnych, 1 doraźną) oraz doko-
nano 9 wizytacji domów pomocy społecznej, a także
w związku z toczącym się postępowaniem o wydanie
zezwolenia zwizytowano 1 placówkę zapewniającą
całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, prze-
wlekle chorym oraz osobom w podeszłym wieku pro-
wadzoną w ramach działalności gospodarczej przez
stowarzyszenie Ośrodek Integracji Społecznej w Zie-
lonej Górze. W żadnej z kontrolowanych jednostek
nie odnotowano przypadków stosowania przemocy
wobec zamieszkujących je mieszkańców. Podczas
kontroli w zakresie przestrzegania praw mieszkań-
ców przeprowadzana jest również ankieta wśród per-
sonelu mająca na celu zbadanie atmosfery i relacji
wśród personelu, co istotnie przekłada się na poziom
usług i relacje w stosunku do mieszkańców danego
DPS. Ponadto podczas każdej kontroli zarówno
mieszkańcy, jak i ich rodziny, mają możliwość rozmo-
wy z kontrolującymi inspektorami. Zauważono, że
w ostatnim czasie rodziny bardzo chętnie korzystają
z tej możliwości, zgłaszając nie tylko uwagi, ale i po-
dziękowania, pod adresem personelu danej placówki.
Nieprawidłowości stwierdzone podczas kontroli w la-
tach 2008–2009 dotyczyły głównie uchybień w jako-
ści świadczonych usług, uchybień w zakresie respek-
towania prawa do intymności mieszkańca domu,
zaniżonego wskaźnika zatrudnienia, nadmiernej
fluktuacji pracowników zespołu terapeutyczno-opie-
kuńczego, nieprawidłowych relacji w tych zespołach,
uchybień w prowadzeniu dokumentacji dotyczącej
wydatkowania środków mieszkańców (w tym miesz-
kańca ubezwłasnowolnionego), braku wymaganej
liczby szkoleń dla pracowników zespołu terapeutycz-
no-opiekuńczego, nieprawidłowości w prowadzeniu
dokumentacji terapeutycznej mieszkańców, odbiega-
nia od wymaganych standardów usług. Odnośnie do
ewentualnego funkcjonowania bez zezwolenia na te-
renie woj. lubuskiego całodobowych placówek zapew-
niających opiekę osobom niepełnosprawnym, prze-
wlekle chorym oraz osobom w podeszłym wieku
uprzejmie informujemy, że 2-krotnie były kierowane
pisma do władz samorządowych z prośbą o bieżący
monitoring i informowanie wojewody o działaniu
tego typu placówek. Sprawdzane są również wszelkie
sygnały dotyczące ewentualnego zamiaru urucho-
mienia tego typu działalności w woj. lubuskim. Ak-
tualnie na terenie woj. lubuskiego funkcjonuje tylko
jedna całodobowa placówka, która posiada wymaga-
ne zezwolenie wojewody.
Kontrolowanie placówek, o których mowa powy-
żej, zapoczątkowane kilka lat temu, nadal jest kon-
tynuowane we wszystkich województwach, co po-
zwala na bieżąco reagować na ewentualne niepra-
widłowości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
119
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie wprowadzenia zapisu w art. 33
ustawy o wprowadzeniu ustawy
Prawo ochrony środowiska, ustawy
o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw
umożliwiającego przesunięcie terminu
zamykania istniejących składowisk
w przypadku pozyskania środków
zewnętrznych na budowę nowych zakładów
unieszkodliwiania odpadów do czasu
zakończenia budowy i przejęcia przez nie
prowadzenia gospodarki odpadami (9741)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 29 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9741/09),
przekazującego interpelację pana posła Wojciecha
Kossakowskiego w sprawie wprowadzenia zapisu
w art. 33 ustawy o wprowadzeniu ustawy Prawo
ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmia-
nie niektórych ustaw umożliwiającego przesunięcie
terminu zamykania składowisk w przypadku pozy-
skania środków zewnętrznych na budowę nowych
zakładów unieszkodliwiania odpadów do czasu za-
kończenia budowy i przejęcia przez nie prowadzenia
gospodarki odpadami, uprzejmie informuję.
W zakresie dotyczącym składowania odpadów
w Unii Europejskiej obowiązują następujące akty
prawne: dyrektywa Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwiet-
nia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz.Urz.
WE L 182 z 16.7.1999, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz. UE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 4, str. 228)
oraz decyzja Rady z dnia 19 grudnia 2002 r. ustana-
wiająca kryteria i procedury przyjęcia odpadów na
składowiska, na podstawie art. 16 i załącznika II do
dyrektywy 1999/31/WE (Dz.Urz. WE L 11 z 16.1.2003,
str. 27; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 15, t. 7, str. 314).
Regulacje te zostały transponowane i wdrożone
do polskiego prawa przepisami ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) wraz z wydanymi do niej aktami wyko-
nawczymi.
Dla istniejących składowisk odpadów w art. 33
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu
ustawy Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpa-
dach oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 100,
poz. 1085, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą wpro-
wadzającą”, określona została procedura związana
z procesem dostosowywania istniejących składo-
wisk odpadów do wymagań wprowadzonych nowy-
mi przepisami.
Podmioty zarządzające składowiskami zostały
zobowiązane do przedłożenia przeglądu ekologiczne-
120
go istniejącego składowiska odpadów w terminie do
dnia 30 czerwca 2003 r. Jeżeli z przeprowadzonego
przeglądu wynikała konieczność dostosowania
funkcjonowania tego składowiska do wymogów
przepisów o odpadach, organ ochrony środowiska
w zależności od wyników przeglądu, w terminie do
dnia 31 grudnia 2003 r. wydawał następujące decy-
zje administracyjne:
1) decyzja wydawana na podstawie art. 33 ust. 2
pkt 1 ustawy wprowadzającej, określająca sposób do-
stosowania składowiska odpadów do wymogów prze-
pisów o odpadach, a w szczególności określająca nie-
zbędne wyposażenie składowiska konieczne do jego
prawidłowego funkcjonowania. Zarządzający istnieją-
cym składowiskiem odpadów został zobowiązany do
dostosowania funkcjonowania składowiska odpadów
do wymagań określonych w tej decyzji w terminie nie
późniejszym niż do dnia 31 grudnia 2005 r. Jeżeli na
podstawie prowadzonego monitoringu składowiska
odpadów, mimo wykonania obowiązków nałożonych
tą decyzją, stwierdzono, że dane składowisko nega-
tywnie oddziałuje na środowisko, organ ochrony śro-
dowiska z urzędu wydawał decyzję o zamknięciu tego
składowiska, określając termin zamknięcia niemogą-
cy przekraczać 31 grudnia 2009 r.;
2) decyzja wydawana na podstawie art. 33 ust. 2
pkt 2 ustawy wprowadzającej zobowiązująca zarzą-
dzającego składowiskiem do wystąpienia z wnio-
skiem o wydanie pozwolenia na budowę lub jego
zmianę, którego przedmiotem będzie przebudowa
składowiska odpadów, oraz określająca jednocześnie
termin złożenia tego wniosku. Zarządzający istnie-
jącym składowiskiem odpadów został zobowiązany
do dostosowania funkcjonowania składowiska odpa-
dów do wymagań określonych w decyzji o pozwoleniu
na budowę lub jego zmianie w terminie nie później-
szym niż do dnia 31 grudnia 2009 r.
W sytuacji gdy z przeglądu ekologicznego wynikał
brak możliwości dostosowania funkcjonowania tego
składowiska do nowych wymagań, organ ochrony
środowiska, z urzędu, w terminie do dnia 31 grudnia
2003 r. wydawał decyzję o zamknięciu składowiska
odpadów, określając termin zamknięcia składowiska
oraz niezbędne działania do wykonania w czasie eks-
ploatacji składowiska przed jego zamknięciem.
Zgodnie z art. 33 ust. 7 ustawy wprowadzającej,
jeżeli po dniu 31 grudnia 2009 r. istniejące składowi-
sko odpadów będzie eksploatowane niezgodnie z wy-
mogami określonymi w ww. decyzjach, wojewódzki
inspektor ochrony środowiska wyda decyzję o wstrzy-
maniu korzystania ze składowiska odpadów.
Dostosowywanie istniejących składowisk odpa-
dów do wymagań technicznych trwa w Polsce już od
kilku lat i dla składowisk odpadów, które nie spełnia-
ły wymagań technicznych, został wyznaczony osta-
teczny termin na dostosowanie się, upływający z koń-
cem roku 2009. Z upływem tego terminu nie będą
mogły być eksploatowane składowiska niespełniające
wymagań technicznych. Podmioty zarządzające skła-
dowiskami odpadów niespełniającymi wymagań do
końca 2009 r. powinny uzyskać decyzje na zamknię-
cie tych obiektów i rozpocząć prace techniczne zwią-
zane z zabezpieczeniem obiektów oraz związane
z rekultywacją tych obiektów.
Organy administracji publicznej w przygotowy-
wanych planach gospodarki odpadami są obowiązane
uwzględnić zadanie polegające na zamykaniu skła-
dowisk niespełniających wymagań technicznych.
Plany gospodarki odpadami są opracowywane dla
osiągnięcia celów założonych w polityce ekologicznej
państwa oraz realizacji zasad gospodarowania odpa-
dami, a także stworzenia w kraju zintegrowanej
i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do odzysku
i unieszkodliwiania odpadów spełniających wymaga-
nia określone w przepisach o ochronie środowiska.
Plany gospodarki odpadami opracowywane są na
każdym ze szczebli administracyjnych, tj. krajowym,
wojewódzkim, powiatowym i gminnym. Krajowy
plan gospodarki odpadami 2010 (Kpgo 2010) został
przyjęty uchwałą Rady Ministrów z dnia 29 grudnia
2006 r. Wśród kierunków działań w zakresie zapo-
biegania powstawaniu odpadów oraz kształtowania
systemu gospodarowania odpadami określonymi
w Kpgo 2010, dla odpadów komunalnych zawarty jest
kierunek dotyczący uporządkowania składowisk od-
padów innych niż niebezpieczne o obojętne. W woje-
wódzkich planach gospodarki odpadami zostały
szczegółowo przedstawione działania zmierzające do
realizacji bezpiecznego składowania odpadów oraz
podane są harmonogramy budowy składowisk odpa-
dów komunalnych jako integralnych elementów za-
kładów gospodarowania odpadów lub modernizacji
części składowisk oraz zamykania składowisk nie-
spełniających wymagań. Zgodnie z zapisami Kpgo
2010 w poszczególnych województwach winno dążyć
się do zredukowania liczby małych, nieefektywnych
składowisk lokalnych i zapewnienia funkcjonowania
składowisk ponadgminnych w liczbie od 5 do 15 (mak-
symalnie) obiektów w skali województwa do końca
roku 2014. W przypadku składowisk odpadów innych
niż niebezpieczne i obojętne preferuje się obiekty ob-
sługujące obszar zamieszkiwany co najmniej przez
150 tys. mieszkańców. Łączna wielkość składowisk
(ich pojemność chłonna) w województwie powinna
być wystarczająca na co najmniej 15-letni okres eks-
ploatacji. Gospodarka odpadami komunalnymi nie
będzie obejmowała i zamykała się w obrębie jednej
gminy, ale w obrębie regionu gospodarki odpadami
komunalnymi. Regiony te zostały określone w woje-
wódzkich planach gospodarki odpadami.
Warta zwrócenia uwagi jest kwestia związana
z ilością odpadów składowanych na składowiskach
odpadów komunalnych. Ilość odpadów składowanych
na składowiskach odpadów komunalnych niespełnia-
jących wymogów dyrektywy 1999/31/WE systema-
tycznie maleje w związku z praktycznym wdraża-
niem procedury dostosowywania składowisk odpa-
dów do wymagań, określonej w ustawie z dnia 27 lip-
ca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy Prawo ochrony
środowiska, ustawy o odpadach oraz zmianie niektó-

rych ustaw. W roku 2008 składowanych było 8 947 193
Mg odpadów na składowiskach odpadów komunal-
nych, z tego prawie 85% (tj. 7 584 806 Mg) składowa-
nych było na składowiskach spełniających wymagania
techniczne, natomiast ok. 15% (tj. 1 362 386 Mg) na
składowiskach niespełniających wymagań.
Podsumowując, chciałbym podkreślić, że proces
dostosowywania składowisk odpadów komunalnych
do wymagań technicznych określonych przepisami
prawa rozpoczął się kilka lat temu i jest systema-
tycznie realizowany. Spada masa odpadów składo-
wanych na składowiskach odpadów niespełniają-
cych wymagań. Zasadnicza większość odpadów
– prawie 85% – składowana jest na składowiskach
odpadów, które dostosowały się i spełniają wymaga-
nia techniczne zapewniające ochronę środowiska
przed zdeponowanymi odpadami. Biorąc pod uwagę,
że ok. 15% odpadów składowanych jest na składo-
wiskach odpadów niespełniających wymagań, za-
sadne jest dalsze kontynuowanie procesu dostoso-
wywania składowiska albo ich zamykanie. Wobec
powyższego brak jest uzasadnienia do przedłużania
terminu funkcjonowania składowisk odpadów, któ-
re stanowią zagrożenie zarówno dla środowiska, jak
i zdrowia i życia ludzi. W związku z powyższym
uprzejmie informuję, że nie jest przewidywane pod-
jęcie kroków legislacyjnych, które umożliwiłyby eks-
ploatację niedostosowanych składowisk odpadów
w okresie po dniu 31 grudnia 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie zaniżonej ceny polskich stoczni
sprzedanych, zdaniem posła,
podejrzanemu inwestorowi (9742)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, znak SPS-023-9742/09, przesyłam odpowiedź
na interpelację pana posła Artura Górskiego w spra-
wie „zaniżonej ceny polskich stoczni sprzedanych
podejrzanemu inwestorowi”.
Postępowanie kompensacyjne w stosunku do obu
stoczni prowadzone jest na podstawie ustawy z dnia
19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym
w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego
przemysłu stoczniowego (Dz. U. Nr 233, poz. 1569).
W dniu 20 stycznia 2009 r. został powołany nie-
zależny zarządca kompensacji w Stoczni Gdynia SA,
121
a w dniu 21 stycznia 2009 r. w Stoczni Szczecińskiej
Nowa sp. z o.o., którego zadaniem było m.in. sporzą-
dzenie planu sprzedaży składników majątkowych
stoczni zgodnie z art. 76 ustawy.
W związku z realizacją powyższego zadania za-
rządca kompensacji w drodze przetargu wybrał pod-
mioty zatrudniające biegłych sądowych z zakresu
wyceny, organizacji i zarządzania w celu:
— wykonania szczegółowego projektu podziału
majątku Stoczni Szczecińskiej Nowa sp. z o.o. i Stocz-
ni Gdynia SA na zespoły składników nadających się
do gospodarczego wykorzystania pod względem tech-
nicznym i technologicznym celem przygotowania ich
do sprzedaży zgodnie z art. 76 ust. 1 pkt 2 ustawy;
— dokonania wyceny wartości rynkowej majątku
obu stoczni w warunkach wymuszonej sprzedaży
w całości oraz z uwzględnieniem powyższego podzia-
łu zgodnie z art. 76 ust. 1 pkt 3 i następne ustawy.
Po dokonaniu wyceny wartości rynkowej majątku
stoczni zarządca kompensacji sporządził plan sprze-
daży, który określał zespoły składników majątko-
wych stoczni podlegających sprzedaży oraz szczegó-
łowy tryb i terminy sprzedaży poszczególnych zespo-
łów składników majątkowych stoczni.
W dniu 12 marca 2009 r. prezes Agencji Rozwoju
Przemysłu SA zatwierdził plany sprzedaży składni-
ków majątkowych obu stoczni. Załącznikiem do po-
stanowień prezesa agencji był „Regulamin przetargu
nieograniczonego oraz aukcji” określający szczegóło-
wą procedurę przetargową.
W odniesieniu do Stoczni Gdynia SA przetargi od-
były się w dniach 28 kwietnia 2009 r. oraz 13–14 maja
2009 r., a aukcje w dniu 26 maja 2009 r., w odniesie-
niu do Stoczni Szczecińskiej Nowa sp. z o.o. przetar-
gi odbyły się w dniach 4, 15–16 maja 2009 r., nato-
miast aukcje nie odbyły się z uwagi na brak uczest-
ników.
Zgodnie z „Regulaminem przetargu nieograni-
czonego oraz aukcji” zarządca kompensacji zlecił wy-
konanie czynności technicznych związanych z orga-
nizacją poszczególnych przetargów jednostce organi-
zacyjnej zajmującej się profesjonalnie organizacją
przetargów, tj. Polskiej Wytwórni Papierów Warto-
ściowych SA.
Każdy z uczestników, który spełnił wymogi for-
malne (tj. złożył prawidłowo wypełnione oświadcze-
nie rejestracyjne) i uiścił wadium, otrzymał od za-
rządcy kompensacji klucz dostępu do witryny umoż-
liwiający zalogowanie na witrynę www.pwpw.pl/stocz-
nie i udział w przetargach.
Cena wywoławcza za składnik majątkowy w I eta-
pie przetargu była równa cenie oszacowania tego
składnika przez biegłych. W celu złożenia oferty na-
bycia składnika majątkowego uczestnik – po zalogo-
waniu się na witrynie przy użyciu klucza dostępu
– podawał proponowaną przez siebie cenę nabycia
składnika majątkowego.
Do II etapu przetargu mogło zostać wybranych
5 ofert, które były najkorzystniejsze pod względem
ceny nabycia składnika majątkowego. Jednakże
122
w żadnym przypadku na poszczególne składniki ma-
jątkowe nie złożono więcej niż 5 ofert, dlatego też do
II etapu zakwalifikowały się wszystkie złożone w I eta-
pie oferty. W II etapie przetargu cena wywoławcza za
składnik majątkowy była równa najwyższej cenie,
która została zaoferowana w I etapie przetargu.
W czasie trwania II etapu przetargu jego uczest-
nicy mieli prawo do korygowania zaoferowanej przez
siebie ceny nabycia składnika majątkowego maksy-
malnie 5 razy. Uczestnik, który zaoferował najwyż-
szą cenę nabycia składnika majątkowego w II etapie
przetargu, zostawał zwycięzcą przetargu.
Wszystkie przetargi zostały zorganizowane jako
nieograniczone, mające charakter otwarty, przejrzy-
sty, bezwarunkowy, niedyskryminacyjny i zostały
przeprowadzone z zachowaniem warunków uczciwej
konkurencji oraz na podstawie obowiązujących prze-
pisów prawa. To zaś oznaczało, że do przetargu nie
mogły być dołączone żadne warunki dodatkowe ogra-
niczające potencjalnych nabywców, w tym dotyczące
celu planowanych inwestycji.
Przetargi zostały zorganizowane w taki sposób,
aby zrealizować postanowienia zawarte w decyzjach
Komisji Europejskiej z dnia 6 listopada 2008 r. w spra-
wach pomocy państwa (nr C 17/2005) udzielonej
przez Polskę Stoczni Gdynia SA oraz pomocy pań-
stwa (nr C 19/2005) udzielonej przez Polskę Stoczni
Szczecińskiej Nowa sp. z o.o.
Odpowiadając na szczegółowe pytania pana posła,
uprzejmie informuję, co następuje:
1. Inwestorem, który nabył znaczną część skład-
ników majątku obu stoczni, jest Fundacja Stichting
Particulier Fonds Greenrights, zarejestrowana w re-
jestrze fundacji prowadzonym przez Rejestr Fundacji
Izby Handlu i Przemysłu w Curacao. Jedynym człon-
kiem zarządu fundacji jest United International
Trust N.V. spółka z ograniczona odpowiedzialnością
z siedzibą w Curacao, Antyle Holenderskie.
Inwestor otrzymał gwarancje Qatar Islamic Bank
w porozumieniu z Qinvest LLC z siedzibą w Doha.
QIB jest jednym z największych banków arabskich,
operującym m.in. w Azji i Europie. Qinvest LLC jest
największym katarskim bankiem inwestycyjnym,
w którym QIB posiada 25% udziałów.
2. Inwestor brał udział w przetargach na warun-
kach przedstawionych powyżej, identycznych dla
wszystkich zainteresowanych. Jednocześnie zadekla-
rował chęć prowadzenia na nabytym majątku działal-
ności gospodarczej w zakresie produkcji stoczniowej.
3. Cena za sprzedawane składniki majątku obu
stoczni została oszacowana przez podmioty zatrud-
niające biegłych sądowych w warunkach wymuszo-
nej sprzedaży. Zwycięskie oferty były jednocześnie
ofertami najwyższymi, gdyż jedynym warunkiem
wygrania przetargów było zaproponowanie najwyż-
szej ceny.
4. Brak jest podstaw do stwierdzenia, iż sprzedaż
majątku stoczni ww. inwestorowi wyłonionemu w prze-
targach może stanowić zagrożenie dla bezpieczeń-
stwa kraju. Nie jest on jedynym inwestorem, który
nabył składniki majątku stoczni.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie poważnych zaniedbań prokuratora
rejonowego w Bielsku-Białej w zakresie
realizacji art. 2 ustawy o prokuraturze
oraz postanowień regulaminu wewnętrznego
urzędowania powszechnych jednostek
prokuratury (9743)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 28 maja 2009 r.
(nr SPS-023-9743/09) interpelację pani poseł Bożeny
Kotkowskiej w sprawie poważnych zaniedbań proku-
ratora rejonowego w Bielsku-Białej w zakresie reali-
zacji art. 2 ustawy o prokuraturze oraz postanowień
regulaminu wewnętrznego urzędowania powszech-
nych jednostek prokuratury na przykładzie sposobu
prowadzenia spraw o sygn. 2 Ds. 114/08 i 2 Ds. 250/
08 dotyczących urzędowania prezydenta miasta Biel-
sko-Biała, uprzejmie informuję, że wymienione w in-
terpelacji postępowania przygotowawcze Prokuratu-
ry Rejonowej w Bielsku-Białej, zakończone pierwot-
nie odmową wszczęcia dochodzenia, są nadal konty-
nuowane w łącznym postępowaniu, aktualnie pod
sygnaturą 2 Ds. 75/09.
Przedmiotem tego postępowania, wszczętego
w dniu 22 maja 2009 r., są przestępstwa określone
w art. 44 ust. 1 Prawa prasowego w związku z art. 231
§ 1 Kodeksu karnego i art. 23 ustawy o dostępie do
informacji publicznej, przy zastosowaniu art. 11 § 2
Kodeksu karnego, zainicjowane zawiadomieniami
o popełnieniu przestępstwa kierowanymi przez re-
daktora naczelnego gazety regionalnej „Super-No-
wa” w sprawie nieudzielenia przez prezydenta miasta
Bielsko-Biała informacji dotyczącej nazwy sponsora
alkoholu przeznaczonego na imprezę, jaka odbyła się
w 2007 r. w Ustce w czasie prowadzonej tam akcji pod
nazwą „Dni Bielska-Białej w Ustce”.
Z dotychczasowych danych wynika, że koszty po-
bytu delegacji Urzędu Miasta w Bielsku-Białej pokry-
te zostały w całości przez Urząd Miasta i Gminy
w Ustce w ramach rewanżu za podobne usługi pod-
czas przyjazdu przedstawicieli władz Ustki do Biel-

ska-Białej, natomiast alkohol na imprezę dostarczył
sponsor.
Prezydent miasta Bielsko-Biała odmówił prasie
ujawnienia danych identyfikujących sponsora, powo-
łując się na brak stosownego umocowania.
Okres czasowej bezczynności w wymienionym po-
stępowaniu związany był z rozpoznaniem środków
odwoławczych na wydane postanowienia o odmowie
wszczęcia dochodzenia.
Z uwagi na negatywną ocenę poziomu tego postę-
powania prokurator apelacyjny w Katowicach zalecił
prokuratorowi okręgowemu w Bielsku-Białej przeka-
zanie przedmiotowego postępowania poza rejon Biel-
ska-Białej oraz objęcie sprawy zwierzchnim nadzo-
rem służbowym.
Natomiast postępowanie oznaczone uprzednio sy-
gnaturą 2 Ds. 303/08/JF/s Prokuratury Rejonowej
w Bielsku-Białej, które z dniem 17 października 2008 r.
objęte zostało zwierzchnim nadzorem służbowym
Prokuratury Apelacyjnej w Katowicach (sygn. Ap
I Dsn. 13/08/B) w dniu 14 kwietnia 2009 r., w trybie
§ 105 ust. 4 regulaminu wewnętrznego urzędowania
powszechnych jednostek organizacyjnych prokura-
tury (Dz. U. z 2007 r. Nr 169, poz. 1189, z późn. zm.)
przekazane zostało do dalszego prowadzenia Proku-
raturze Okręgowej w Częstochowie, gdzie kontynu-
owane jest pod sygnaturą V Ds. 35/09/s.
Odnosząc się do postawionych w interpelacji py-
tań pani poseł, uprzejmie informuję, iż praca proku-
ratora rejonowego w Bielsku-Białej i podległych mu
prokuratorów pozostaje pod ciągłym nadzorem Pro-
kuratury Okręgowej w Bielsku-Białej i pośrednio
Prokuratury Apelacyjnej w Katowicach, zarówno
w ramach sprawowanego zwierzchniego nadzoru służ-
bowego, jak i okresowych wizytacji oraz lustracji.
Działania kontrolne Prokuratury Apelacyjnej
w Katowicach w związku z przedmiotową sprawą
wyrażały się również w zarządzonym i zrealizowa-
nym badaniu aktowym sprawy o sygn. 2 Ds 75/09
Prokuratury Rejonowej w Bielsku-Białej.
Nadto podkreślić należy, że prokurator w wyko-
nywaniu swoich obowiązków służbowych jest nieza-
leżny, a podejmowane przez niego decyzje meryto-
ryczne w wypadku ich zaskarżenia podlegają instan-
cyjnej kontroli niezawisłego sądu.
Powodem przekazania postępowania o sygn. 2 Ds.
303/08/JF/s, dotyczącego dotacji budżetowej dla
Szkoły Rzemieślniczej w Bielsku-Białej, do dalszego
prowadzenia przez Prokuraturę Okręgową w Często-
chowie był wniosek prokuratora okręgowego w Biel-
sku-Białej z dnia 1 kwietnia 2009 r., w którym pod-
niesiono okoliczność zatrudnienia w poszkodowanej
jednostce żony zastępcy prokuratora apelacyjnego
w Katowicach, który uprzednio pełnił funkcję pro-
kuratora okręgowego w Bielsku-Białej.
Wynikające stąd okoliczności związane z wielolet-
nią podległością służbową prokuratorów oraz kon-
taktami osobistymi prokuratorów z okręgu bielskie-
go z aktualnym zastępcą prokuratora apelacyjnego
w Katowicach, przy uwzględnieniu konieczności
123
uniknięcia zarzutów braku bezstronności bielskiej
prokuratury, zwłaszcza wobec dużego zainteresowa-
nia sprawą mediów lokalnych, stanowiły podstawę
decyzji o przekazaniu sprawy do dalszego prowadze-
nia poza okręg tamtejszej Prokuratury Okręgowej.
Okres prowadzenia tego śledztwa przedłużony zo-
stał do dnia 6 lipca 2009 r. i w tym czasie winien zostać
zakończony proces gromadzenia bazowego materiału
sprawy o charakterze dokumentarnym oraz przesłu-
chania kluczowych świadków w sprawie.
Postępowanie to pozostawać będzie w zaintereso-
waniu Biura Postępowania Przygotowawczego Pro-
kuratury Krajowej.
Skorzystanie przez prokuratora z przysługują-
cych mu uprawnień wynikających z przepisów Ko-
deksu postępowania administracyjnego, określonych
w dziale IV tego kodeksu, podlega jego ocenie w wy-
padku stwierdzenia istnienia takiej podstawy uza-
sadnionej okolicznościami sprawy.
Prokurator rejonowy w Bielsku-Białej, odmawia-
jąc wszczęcia postępowania w wyżej opisanych spra-
wach, takiej potrzeby nie dostrzegł, jednakże nie
można wykluczyć że taka potrzeba zaistnieje w ra-
mach wszczętego i kontynuowanego obecnie w tej
sprawie postępowania.
Dla uniknięcia przyszłych zarzutów co do stron-
niczości bielskich prokuratorów prowadzących wyżej
wymienione postępowania, jak już wskazano powy-
żej, prokurator apelacyjny w Katowicach zalecił
i spowodował przekazanie kwestionowanych spraw
do dalszego prowadzenia innym podległym mu pro-
kuratorom.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie nieuprawnionej
w świetle obowiązującego porządku prawnego
sprzedaży w imieniu własnym
przez Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe drewna pozyskiwanego
w lasach będących własnością Skarbu Państwa
(9748)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej, informuję,
że zasady ustalania sposobu prowadzenia sprzedaży
124
drewna przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy
Państwowe zostały zawarte w zarządzeniu nr 89 dy-
rektora generalnego Lasów Państwowych z dnia
20.11.2008 r. wydanym na podstawie obowiązujących
przepisów regulujących uprawnienia dyrektora gene-
ralnego Lasów Państwowych do reprezentowania
Skarbu Państwa.
Stosownie do treści art. 2 pkt 5 ustawy z dnia
8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania upraw-
nień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz. U.
Nr 106, poz. 493) minister właściwy do spraw Skarbu
Państwa wykonuje uprawnienia wynikające z praw
majątkowych Skarbu Państwa, a w szczególności
w zakresie praw akcji i udziałów należących do Skar-
bu Państwa oraz w stosunku do mienia pozostałego
po likwidacji państwowej jednostki organizacyjnej,
chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej. Uznać
należy, że takim przepisem jest ustawa z dnia
28 września 1991 r. o lasach (t.j. z 2005 r., Dz. U.
Nr 45, poz. 435, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o lasach Lasy
Państwowe, jako państwowa jednostka organizacyj-
na nieposiadająca osobowości prawnej, reprezentują
Skarb Państwa w zakresie zarządzania mieniem.
W ramach sprawowanego zarządu Lasy Państwowe
prowadzą gospodarkę leśną, gospodarują gruntami
i innymi nieruchomościami oraz ruchomościami
związanymi z gospodarką leśną, a także prowadzą
ewidencję majątku Skarbu Państwa oraz ustalają
jego wartość (art. 4 ust. 3 ustawy o lasach). Z defini-
cji gospodarki leśnej, zawartej w art. 6 pkt 1 ww.
ustawy wynika, że przez gospodarkę leśną należy
rozumieć m.in. pozyskanie i sprzedaż drewna.
Zarówno dyrektor generalny, jak i dyrektorzy re-
gionalnych dyrekcji Lasów Państwowych oraz nad-
leśniczowie, każdy w zakresie swego działania, re-
prezentują Skarb Państwa w stosunkach cywilno-
prawnych (art. 33 ust. 3 pkt 1, art. 34 pkt 1, art. 35
ust. 1 pkt 1 ustawy o lasach).
Umocowanie dla dyrektora generalnego Lasów
Państwowych do ustalania zasad sprzedaży i cen
drewna w Lasach Państwowych wynika z § 8 ust. 1
pkt 5 statutu PGL Lasy Państwowe, wprowadzonego
zarządzeniem nr 50 ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia 08.05.1994 r.
Uprawnienie to jest logiczną konsekwencją przepisu
art. 50 ustawy o lasach. W myśl przytoczonego prze-
pisu Lasy Państwowe prowadzą działalność na zasa-
dzie samodzielności finansowej i pokrywają koszty
działalności z własnych przychodów.
Przy ustalaniu obecnie obowiązujących zasad
sprzedaży drewna przez Lasy Państwowe uwzględ-
niono okoliczność, że LP nie są de facto przedsiębior-
cą, a handel drewna powinny prowadzić według za-
sad gwarantujących zabezpieczenie interesów oraz
powinności Skarbu Państwa, w tym powinności
w zakresie realizacji koncepcji zrównoważonego le-
śnictwa wielofunkcyjnego.
Podejmowane w niektórych kręgach opiniotwór-
czych przemysłu drzewnego próby kwestionowania
legalności pozostawania statutu Lasów Państwo-
wych w obiegu prawnym wydają się całkowicie bez-
zasadne, albowiem sposób kreowania statutu LP ma
swoje umocowanie w regulacji ustawowej*).
Uprawnienie oraz obowiązek dyrektora generalne-
go Lasów Państwowych kształtowania zasad sprzeda-
ży drewna znajduje uzasadnienie prawno-merytorycz-
ne, wypływające z następujących okoliczności:
a) pozyskanie, a także sprzedaż drewna nie jest
celem samym w sobie, jest części składową gospodar-
ki leśnej: hodowli, ochrony i użytkowania lasów, do
prowadzenia której w lasach Skarbu Państwa ustawa
o lasach z dnia 28 września 1991 r. powołała Lasy
Państwowe,
b) środki ze sprzedaży drewna mają być, zgodnie
z systemem finansowym prowadzenia państwowej
gospodarki leśnej, wykorzystywane do kształtowania
wielu funkcji niematerialnych skutkujących pożyt-
kami, za które Skarb Państwa reprezentowany przez
Lasy Państwowe, zgodnie z ustawą o zachowaniu na-
rodowego charakteru strategicznych zasobów natu-
ralnych kraju, nie może pobierać wynagrodzenia.
Lasy Państwowe nie są przedsiębiorstwem, lecz
formą organizacyjno-prawną jednostki instytucjo-
nalnej, obowiązanej w reprezentowaniu interesów
majątkowych i powinności Skarbu Państwa do reali-
zacji wielu funkcji o charakterze pozaprodukcyjnym.
Obowiązek realizacji funkcji pozaprodukcyjnych
w powiązaniu z zasadą trwałości użytkowania zaso-
bów leśnych sprawia, że ilość surowca drzewnego,
którą można oferować corocznie do sprzedaży musi
być reglamentowana ze względu na uwarunkowania
przyrodnicze (o ilości drewna oferowanego corocznie
do sprzedaży przez poszczególne nadleśnictwa wcho-
dzące w skład Lasów Państwowych decydują: plan
urządzenia lasu zatwierdzany przez ministra środo-
wiska oraz aktualizowane corocznie potrzeby hodow-
lano-ochronne drzewostanów).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia dotyczące
podstaw prawnych dyrektora generalnego Lasów
Państwowych do ustalania zasad sprzedaży drewna,
informuję, że zarówno w fazie tworzenia, jak i dosko-
nalenia obecnie obowiązującego systemu sprzedaży
drewna Lasy Państwowe prowadziły konstruktywne
rozmowy ze wszystkimi uczestnikami rynku surow-
ca drzewnego. Na spotkaniu roboczym przedstawi-
cieli przemysłu drzewnego i Lasów Państwowych,
które odbyło się dnia 22 grudnia 2008 r., ustalono,
że z uwagi na niepełne obłożenie oferty sprzedaży
nadleśnictw i zakładów Lasów Państwowych przez
przedsiębiorców biorących udział w I internetowym
ograniczonym przetargu w portalu leśno-drzewnym
został ogłoszony II internetowy przetarg ograniczony
*)
Art. 44 ustawy o lasach z dnia 28 września 1991 r. określił,
że minister właściwy do spraw środowiska w drodze zarządzenia
nadaje statut Lasom Państwowym, określając w nim w szczegól-
ności zasady i tryb działania oraz organy wewnętrzne, mając na
uwadze stworzenie optymalnych warunków organizacyjnych do
prawidłowej realizacji zadań przez Lasy Państwowe.

oraz wprowadzono bonifikaty cenowe mające na celu
intensyfikację sprzedaży. System bonifikat był zróż-
nicowany w zakresie od 0 do 10% w zależności od
poziomu cen minimalnych na grupy handlowe w ra-
mach regionalnych dyrekcji lasów państwowych oraz
cen wynikowych związanych z wprowadzeniem jed-
nakowych wskaźników na poszczególne klasy jako-
ściowo-wymiarowe. Bonifikaty obejmowały drewno
zakupione w I i II internetowym przetargu oraz
w tzw. systemie licytacji w aplikacji e-drewno. Na
spotkaniu powołano także zespół leśno-drzewny,
w którym zasiadali przedstawiciele przemysłu drzew-
nego oraz Lasów Państwowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie pogarszającej się sytuacji
w polskim pszczelarstwie (9750)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Zbigniewa Dolaty, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej oraz grupy posłów, w sprawie
pogarszającej się sytuacji w polskim pszczelarstwie,
przekazaną przy piśmie, znak SPS-023-9750/09,
z dnia 28 maja 2009 r., uprzejmie informuję Pana
Marszałka, co następuje:
Ad 1. Przed wydaniem zezwolenia na dopuszcze-
nie środka ochrony roślin do obrotu ocenie podlega
szereg elementów, m.in. zagrożenie, jakie dany śro-
dek ochrony roślin może stwarzać dla pszczół. Zakres
dokumentacji, jaką wnioskodawca jest obowiązany
przedstawić, określa załącznik nr 1 do rozporządze-
nia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 5 marca
2002 r. w sprawie szczegółowych zasad wydawania
zezwoleń na dopuszczenie środków ochrony roślin do
obrotu i stosowania (Dz. U. Nr 250, poz. 24, z późn.
zm.) – w przypadku wniosków rozpatrywanych
w trybie art. 117 ust. 5 ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133,
poz. 849, z późn. zm.) – oraz załączniki nr 1 i 2 do
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 maja 2005 r. w sprawie zakresu badań, in-
formacji i danych dotyczących środka ochrony roślin
i substancji aktywnej oraz zasad sporządzania ich
oceny (Dz. U. Nr 100, poz. 839, z późn. zm.) – w przy-
125
padku wniosków rozpatrywanych w trybie art. 39
ww. ustawy. Zasady oraz kryteria oceny środków
ochrony roślin zawarte są w załączniku nr 3 do ww.
rozporządzenia. Zgodnie z częścią C.2. załącznika
nr 3 do ww. rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 17 maja 2005 r. pkt. 2.5.2.3.: „Nie
dopuszcza się środka ochrony roślin do obrotu, jeże-
li istnieje możliwość narażenia pszczoły miodnej oraz
jeżeli współczynniki ryzyka dla pokarmowego lub
kontaktowego narażenia pszczoły miodnej są więk-
sze niż 50, z wyłączeniem przypadku, gdy przepro-
wadzona ocena ryzyka wskazuje, że w warunkach
polowych, po zastosowaniu środka ochrony roślin
zgodnie z proponowanymi warunkami jego stosowa-
nia, nie ma niedopuszczalnego oddziaływania na
czerw pszczeli, zachowanie pszczół, rozwój i przeży-
walność rodzin pszczelich”. Ponadto należy nadmie-
nić, że załączniki nr 1, 2 i 3 ww. rozporządzenia sta-
nowią implementację do polskiego systemu prawnego
załączników nr 2, 3 oraz nr 6 do dyrektywy Rady
91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotyczącej wpro-
wadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz. Urz.
WE L 230 z 19.08.1991 r., z późn. zm.), która regulu-
je zasady dopuszczania do obrotu środków ochrony
roślin i ich substancji aktywnych na poziomie wspól-
notowym. Ponadto zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy
z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie roślin (Dz. U.
z 2008 r. Nr 133, poz. 849, z późn. zm.) zezwolenie na
dopuszczenie do obrotu środka ochrony roślin wyda-
je się tylko wtedy, gdy środek ochrony roślin stoso-
wany zgodnie z jego przeznaczeniem nie wykazuje
niepożądanego działania na organizmy niebędące
celem zwalczania.
Instytucją uprawnioną do przeprowadzenia ww.
oceny niezależnie od trybu rozpatrywania wniosku
jest Instytut Ochrony Środowiska w Warszawie. Oce-
na ta prowadzona jest zgodnie z zasadami i kryteria-
mi oceny środków ochrony roślin zawartymi w za-
łączniku nr 3 do ww. rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 17 maja 2005 r., wytyczną
Europejskiej i Śródziemnomorskiej Organizacji Ochro-
ny Roślin (EPPO) PP 3/10 oraz zgodnie z wytyczną
Komisji Europejskiej Guidance Document on Terre-
strial Ecotoxicology SANCO/10329/2002. Prowadzo-
na ocena ryzyka uwzględnia m.in. takie elementy,
jak: możliwość narażenia pszczół, droga narażenia,
właściwości substancji aktywnej jak również środka
ochrony roślin, jego sposób działania, termin jego
stosowania oraz uprawy, do których ochrony ma być
stosowany, czy wreszcie stosowana dawka. Jej wyni-
kiem jest klasyfikacja środka ochrony roślin pod
względem stwarzania zagrożeń dla pszczół. Zgodnie
z art. 45 ww. ustawy jest ona elementem zezwolenia
jak również zgodnie z rozporządzeniem ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 8 czerwca 2004 r. w spra-
wie wymagań dotyczących treści etykiety – instruk-
cji stosowania środka ochrony roślin (Dz. U. Nr 141,
poz. 1498, z późn. zm.) jest ona zamieszczona na ety-
kiecie – instrukcji stosowania środka. W razie potrze-
by do etykiety – instrukcji stosowania środka wpro-
126
wadzane są zapisy ograniczające ryzyko dla tej grupy
organizmów, np. zakaz stosowania środka w czasie
kwitnienia chronionej uprawy lub jeśli znajdują się
w niej kwitnące chwasty. Celem zapewnienia bezpie-
czeństwa pszczół w uzasadnionych przypadkach sto-
suje się również okres prewencji.
Odnośnie do przeglądu dopuszczonych do stoso-
wania środków ochrony roślin należy zauważyć, że
z dniem 1 maja 2007 r. zakończył się wyznaczony dla
Polski trwający 3 lata okres przejściowy dostosowa-
nia klasyfikacji i oznakowania środków ochrony ro-
ślin. Celem tego procesu było ujednolicenie oznako-
wania i klasyfikacji substancji i preparatów chemicz-
nych do obowiązujących przepisów w obrębie UE.
W trakcie tego procesu dokonano nowelizacji zezwo-
leń, w tym (pomimo że nie jest to wymagane przepi-
sami dyrektywy 1999/45/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 31 maja 1999 r. w sprawie zbli-
żenia przepisów ustawowych, wykonawczych i admi-
nistracyjnych państw członkowskich, odnoszących
się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania prepa-
ratów niebezpiecznych (Dz. U. L 200 z 30.7.1999,
str. 1) ponownie oceniono wpływ zarejestrowanych
środków ochrony roślin na pszczoły, zgodnie z ww.
wytyczną EPPO PP 3/10. Producenci środków ochro-
ny roślin, którzy niedopełniali tego obowiązku, są
systematycznie wzywani do przedstawienia stosowa-
nych wyników badań, informacji i danych, w przy-
padku zaś ich nieprzedstawienia zezwolenia na takie
środki są uchylane i wycofywane z obrotu.
W kontekście wycofania zezwoleń na dopuszcze-
nie do obrotu środków ochrony roślin zawierających
substancję aktywną imidachlopryd należy zauważyć,
iż substancja ta została pozytywnie oceniona przez
Komisję Europejską i na mocy dyrektywy Komisji nr
2008/116/WE z dnia 15 grudnia 2008 r. zmieniającej
dyrektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia do
niej aklonifenu, imidachloprydu i metazachloru jako
substancji czynnych (Dz. UE L 337 str. 86 z 16.12.2008 r.)
została dopuszczona do stosowania w środkach
ochrony roślin na terenie całej Wspólnoty. Jednym
z pozytywnie ocenionych zastosowań było użycie za-
prawy nasiennej Gaucho 600 FS do zaprawiania na-
sion buraka cukrowego i pastewnego jak również
zastosowanie środka ochrony roślin Confidor 200 SL
do opryskiwania uprawy pomidora. Szczegóły tej oce-
ny dostępne są na stronie internetowej Europejskie-
go Biura ds. Bezpieczeństwa Żywności (European
Food Safety Authority – EFSA) http://www.efsa.eu-
ropa.eu, w dokumencie EFSA Scientific Report (2008)
148, 1–120, Conclusion regarding the peer review of
the pesticide risk assessment of the active substance
imidacloprid.
W związku z powyższym w świetle przepisów
ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie roślin
(Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 849, z późn. zm.), regu-
lującej zasady dopuszczania środków ochrony roślin
do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
w chwili obecnej nie jest możliwe wycofanie zezwoleń
na dopuszczenie do obrotu środków zawierających
substancję aktywną imidachlopryd.
Ad 2. Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 73/
2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającym
wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośred-
niego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiającym określone systemy wsparcia dla
rolników, zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 1290/
2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz
uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1782/2003,
płatności bezpośrednie przysługują do produktów
rolnych, które są wymienione w załączniku nr I do
tego rozporządzenia, czyli m.in. do upraw polowych,
chmielu, tytoniu, ziemniaków skrobiowych, buraków
cukrowych, owoców miękkich i pomidorów kierowa-
nych do przetwórstwa.
W ramach wspólnej polityki rolnej Unii Euro-
pejskiej nigdy nie stosowano płatności bezpośred-
nich do sektora pszczelarskiego. Z tego względu
Polska również nie może wspierać produkcji pszcze-
larskiej, w tym wprowadzić dopłat do zapylania,
w takiej formie.
Niemniej jednak, po wejściu do Unii Europejskiej,
Polska podjęła decyzję o zastosowaniu uproszczonego
systemu dopłat bezpośrednich (SAPS), o którym
mowa w art. 122 wspomnianego rozporządzenia
Rady (WE) nr 73/2009. Pozwala on na przyznawanie
pomocy zryczałtowanej do hektara gruntów rolnych
(płatność obszarowa), obliczonej w wyniku podziele-
nia dostępnego wsparcia (koperty finansowej) przez
liczbę hektarów spełniających wymogi dobrej kultu-
ry rolnej zgodnej z ochroną środowiska na dzień
30 czerwca 2003 r. System ten wspiera pośrednio
także te sektory, które nigdy nie były objęte płatnościa-
mi bezpośrednimi w systemie standardowym, a więc
również producentów miodu, jeżeli posiadają grunty
rolne utrzymywane w dobrej kulturze rolnej.
Ponadto należy dodać, iż niektóre rośliny miodo-
dajne, np. gryka zwyczajna (jako zboże), nostrzyk
biały i żółty (jako rośliny motylkowate drobnonasien-
ne), zostały włączone do tzw. grupy upraw podstawo-
wych, do których przysługuje płatność uzupełniająca
finansowana z budżetu krajowego. A zatem rolnicy,
którzy posiadają takie pożytki pszczele, mogą uzy-
skać również krajowe płatności uzupełniające do gru-
py upraw podstawowych.
Ad 3. Aktualnie trwają przygotowania do opraco-
wania programu wsparcia rynku produktów pszcze-
lich na lata 2010/11–2012/13. Zgodnie z art. 106,
w związku z art. 190, rozporządzenia Rady (WE)
nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustana-
wiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz
przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produk-
tów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej or-
ganizacji rynku) (Dz. Urz. UE L 299 z 16.11.2007,
str.1, z późn. zm.) z programu wyłącza się środki fi-
nansowane w ramach Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich.
O refundację kosztów zakupu sprzętu pasieczne-
go można się ubiegać w ramach Programu Rozwoju

Obszarów Wiejskich 2007–2013 działanie: Moderni-
zacja gospodarstw rolnych, który jest objęty zakresem
regulacji rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005
z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwo-
ju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rol-
ny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
(Dz. U. L 277 z 21.10.2005, s. 1, z późn. zm.).
Ponadto należy nadmienić, że 90% budżetu do-
tychczas realizowanego programu zostało przezna-
czone na refundację leków warroabójczych oraz ma-
tek, pakietów i odkładów pszczelich.
Ad 4. Przepisy dotyczące jakości miodu dotyczą
każdego miodu znajdującego się na terenie Unii Eu-
ropejskiej. Zarówno miód pochodzący z krajów Wspól-
noty, jak i spoza UE musi je spełniać. Wymagania
jakości handlowej miodu są określone rozporządze-
niem ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 3 paź-
dziernika 2003 r. w sprawie szczegółowych wymagań
w zakresie jakości handlowej miodu (Dz. U. Nr 181,
poz. 1773, z późn. zm.).
Jakość oferowanego na polskim rynku miodu
przedstawił Główny Inspektorat Jakości Handlowej
Artykułów Rolno-Spożywczych w informacji zbior-
czej dotyczącej kontroli miodu w latach 2004–2007.
W trakcie kontroli w I kwartale 2007 r. wszystkie
pobrane próbki wykazały jakość zgodną z cytowa-
nym wyżej rozporządzeniem. Kontrolą był objęty
miód pochodzący od producentów, z zakładów pro-
wadzących skup i konfekcjonowanie oraz hurtowni.
Oceniano również prawidłowość znakowania mio-
du pod kątem zgodności z ustawą z dnia 21 grudnia
2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożyw-
czych (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 187, poz. 1577, z późn.
zm.), rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z 16 grudnia 2002 r. w sprawie znakowania środ-
ków spożywczych i dozwolonych substancji dodatko-
wych (Dz. U. Nr 220, poz. 1856, z późn. zm.) i rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 października
2005 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczą-
cych oznakowań towarów paczkowanych (Dz. U.
Nr 211, poz. 1760). W trakcie kontroli w I kwartale
2007 r. zanotowano wzrost liczby nieprawidłowo
oznakowanych partii miodu. Nieprawidłowe oznako-
wanie miodu stwierdzono w 35% skontrolowanych
partii.
Jakość, oznakowanie i prawidłowość obrotu mio-
dem zarówno krajowym, jak i z importu w placów-
kach handlu detalicznego kontroluje Główny Inspek-
torat Inspekcji Handlowej. Ocenie podlega produkt
końcowy w opakowaniach jednostkowych, oferowa-
nych konsumentom, pod kątem zgodności z obowią-
zującymi przepisami i deklaracją producenta, a tak-
że w uzasadnionych przypadkach w kierunku ujaw-
nienia zafałszowań co do kraju pochodzenia miodu.
W wyniku przeprowadzonych kontroli w latach 2004–
–2007 ujawniono niewłaściwą jakość w 14% do 19%
ocenianych próbkach miodu. W ramach kontroli
przeprowadzonych w I kwartale 2009 r. stwierdzono
obniżoną jakość miodu w stosunku do deklarowanej
127
przez producenta w 22,5% partii zbadanych w labo-
ratorium.
Ad 5. Odszkodowanie za rodziny pszczele (pszczo-
ła miodna – Apis mellifera) przyznawane jest na za-
sadach określonych w art. 49 ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalcza-
niu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r.
Nr 213, poz. 1342) oraz rozporządzeniu ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 27 kwietnia 2007 r.
w sprawie trybu powoływania i odwoływania rzeczo-
znawców, ich kwalifikacji i wysokości przysługujące-
go im wynagrodzenia oraz dokonywania przez nich
szacowania (Dz. U. Nr 89, poz. 591). Zgodnie z ww.
ustawą odszkodowanie przysługuje za rodziny pszcze-
le, które zostały zabite z nakazu organów Inspekcji
Weterynaryjnej lub padły w wyniku zastosowania
zabiegów nakazanych przez te organy w przypadku
wystąpienia w pasiece zgnilca amerykańskiego pszczół,
który jest chorobą podlegającą obowiązkowi zwalcza-
nia. Sposób i tryb postępowania przy podejrzeniu lub
stwierdzeniu tej choroby określa rozporządzenie mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 14 września
2005 r. w sprawie zwalczania zgnilca amerykańskie-
go pszczół (Dz. U. Nr 187, poz. 1574). Zgodnie z ww.
rozporządzeniem powiatowy lekarz weterynarii, po-
dejmując decyzję o zwalczaniu choroby, może naka-
zać różne sposoby postępowania, które nie zawsze
wymagają zniszczenia rodzin pszczelich. Równocze-
śnie w przypadku podjęcia przez powiatowego leka-
rza weterynarii decyzji o zlikwidowaniu chorych ro-
dzin właścicielowi pasieki przysługuje odszkodowa-
nie na zasadach określonych w art. 49 ww. ustawy.
Wysokość odszkodowania określana jest na podsta-
wie szacowania przeprowadzonego przez powiatowe-
go lekarza weterynarii oraz dwóch rzeczoznawców.
W odniesieniu do kwestii dotyczących odszkodo-
wania za rodziny pszczele utracone w wyniku ze-
społu masowego ginięcia pszczół, czyli tzw. CCD
(Colony Collapse Disorder), należy podkreślić, że ze
względu na złożoną i nie do końca poznaną etiologię
tego zespołu, a tym samym trudności w zapobiega-
niu, diagnozowaniu i zwalczaniu, nie jest możliwe
aktualnie objęcie tej jednostki chorobowej obowiąz-
kiem zwalczania, a co za tym idzie, przyznanie od-
szkodowań za rodziny pszczele utracone w wyniku
CCD. Skuteczne przeciwdziałanie zespołowi maso-
wego ginięcia pszczół wymaga przeprowadzenia dal-
szych badań, opracowania metod diagnostycznych
oraz postępowania w przypadku wystąpienia tego
zespołu w pasiece. Obecnie w wielu ośrodkach na
całym świcie, w tym również w Polsce, prowadzone
są badania zmierzające do ustalenia przyczyny wy-
stępowania CCD.
Ad 6. W celu wzmocnienia wizerunku polskich
produktów rolno-spożywczych i zaprezentowania ich
jako produktów specyficznych i wyróżniających się
wysoką jakością Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi prowadzi politykę wspierania producentów oraz
organizacji poprzez prowadzenie m.in. działań infor-
macyjnych i promocyjnych. Informowanie i promocja
128
polskich produktów rolno-spożywczych, w tym pro-
duktów pszczelich, mogą być realizowane przy pomo-
cy mechanizmu wspólnej polityki rolnej (WPR)
„Wsparcie działań promocyjnych i informacyjnych na
rynkach wybranych produktów rolnych”.
Unia Europejska przy pomocy ww. mechanizmu
współfinansuje działania informacyjne i promocyjne
prowadzone na terenie państw Wspólnoty oraz na
obszarze niektórych państw trzecich. Zasadniczym
ich celem jest wsparcie kampanii, które dostarczają
konsumentom wiedzę na temat walorów, specyficz-
nych cech oraz jakości produktów rolno-spożywczych
wyprodukowanych na terenie UE, a tym samym
wpływają na wzrost ich sprzedaży.
Podstawę prawną tego mechanizmu stanowią:
— rozporządzenie Rady (WE) nr 3/2008 w spra-
wie działań informacyjnych i promocyjnych doty-
czących produktów rolnych na rynku wewnętrznym
i w krajach trzecich,
— rozporządzenie Komisji (WE) nr 501/2008
ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 3/2008 w sprawie działań
informacyjnych i promocyjnych dotyczących produk-
tów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trze-
cich.
W Polsce instytucją właściwą i odpowiedzialną za
administrowanie tym mechanizmem jest Agencja
Rynku Rolnego.
Uczestnikiem mechanizmu mogą być organizacje
branżowe zrzeszające producentów oraz organizacje
międzybranżowe zrzeszające producentów, przetwór-
ców i dystrybutorów, które są reprezentatywne dla
danej branży rolnej, posiadają odpowiedni poziom
wiedzy o danej branży, w której chcą realizować pro-
ponowane działania, oraz doświadczenie w jej repre-
zentowaniu lub realizowaniu podobnych działań.
Organizacje branżowe mogą uzyskać refundację
do 80% kosztów poniesionych na realizowane w ra-
mach ww. mechanizmu działania informacyjne
i promocyjne (50% z budżetu UE i 30% z budżetu
krajowego).
Obecnie w ramach ww. mechanizmu, na wniosek
Stowarzyszenia Pszczelarzy Zawodowych, jest reali-
zowana kampania pt. „Życie miodem słodzone”, któ-
ra informuje o korzystnym wpływie miodu na zdro-
wie oraz jego właściwościach, wielości odmian, a przede
wszystkim zaletach tego smakołyku.
Do głównych celów kampanii należy zaliczyć:
— przełamanie stereotypu, że miód to tylko „śro-
dek na przeziębienie i grypę”,
— upowszechnienie wiedzy na temat znaczenia
miodu w racjonalnym żywieniu człowieka,
— rozwijanie kultury kulinarnej Polaków (pro-
mocja kuchni polskiej i kuchni europejskich, umie-
jętność zestawiania potraw, świadomość kultury je-
dzenia i stołu, zwłaszcza wśród ludzi młodych),
— poszerzanie wiedzy producentów i handlowców
o potrzebach i preferencjach konsumentów (podnie-
sienie dotychczasowej jakości miodów, wzbogacenie
oferty handlowej o tzw. miody kremowane, poprawia-
jące właściwości organoleptyczne produktu,
— poszerzanie znajomości gatunków i produk-
tów.
Kampania „Życie miodem słodzone” ma zasięg
ogólnopolski. W ramach podejmowanych działań
można zobaczyć reklamę w telewizji promującą na-
turalny miód (stacje ogólnopolskie, regionalne i ka-
nały tematyczne), reklamę w prasie, Internecie oraz
radiu. Celem organizatorów jest również zainspiro-
wanie mediów w Polsce do podjęcia szerokiej dysku-
sji na temat dobroczynnych właściwości miodu i pro-
duktów pszczelich. Pokazano naturalny miód jako
wartościowy i pyszny element codziennej diety całej
rodziny, a także znakomity dodatek kulinarny. Kam-
pania ma przekonać konsumentów, że miód powinien
gościć na naszych stołach każdego dnia.
Poza działaniami reklamowymi w mediach
w sklepach pojawią się również plakaty kampanii.
Ich zadaniem będzie zachęcenie konsumentów do
skierowania kroków w stronę półki z miodem
pszczelim, gdzie znajdą bogactwo jego smacznych
i pożywnych odmian.
Ad 7. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) pasze dla zwierząt (PKWiU 15.7),
z wyłączeniem przetworów z ryb i ssaków morskich
(PKWiU 15.71.10-00.95), karmy dla psów i kotów
(PKWiU 15.72.10-00.10 i -00.20), opodatkowane są
3-procentową stawką podatku od towarów i usług.
Natomiast cukier (PKWiU 15.83), z wyłączeniem cu-
kru zawierającego dodatek środków aromatyzujących
lub barwiących (PKWiU 15.83.13-30.00 i 15.83.13-
-50.10), opodatkowany jest 7-procentową stawką po-
datku VAT.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie dopuszczalności uczestnictwa
w pracowniczych programach emerytalnych
pracowników jednostek
sektora finansów publicznych (9753)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 28 maja 2009 r. sygn.
SPS-023-9753/09 interpelację pana posła Zbigniewa

Kozaka oraz grupy posłów w sprawie „dopuszczalno-
ści uczestnictwa w pracowniczych programach eme-
rytalnych pracowników jednostek sektora finansów
publicznych” uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Należy zgodzić się ze stanowiskiem przedstawio-
nym w interpelacji, iż ustawa z dnia 20 kwietnia
2004 r. o pracowniczych funduszach emerytalnych
(Dz. U. Nr 116, poz. 1207, z późn. zm.) nie zakazuje
tworzenia pracowniczych programów emerytalnych
przez jednostki sektora finansów publicznych. Usta-
wa ta nie zawiera regulacji ograniczających możli-
wość utworzenia programu przez jakikolwiek pod-
miot, jednakże należy zwrócić uwagę, iż odrębną
kwestią – choć ściśle powiązaną z tworzeniem PPE
– jest sprawa jego finansowania
Należy zwrócić uwagę, iż w świetle przepisów
ustawy o pracowniczych programach emerytalnych
pracodawca bierze na siebie obowiązek pełnego fi-
nansowania wpłat pracowników. Najważniejszym
źródłem finansowania wpłat jest składka pracodaw-
cy – składka podstawowa, co w przypadku jednostek
sektora finansów publicznych następowałoby ze środ-
ków budżetowych.
Środki publiczne, w tym gromadzone w ramach
budżetu państwa, jak i budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego wszystkich szczebli, mogą być na-
tomiast przeznaczane wyłącznie na zadania związa-
ne z realizacją zadań państwa i poszczególnych jed-
nostek samorządu terytorialnego. Możliwość obcią-
żania budżetów (państwa, jednostek samorządu te-
rytorialnego) wydatkami związanymi z utworzeniem
i działalnością PPE na podstawie ustawy o pracow-
niczych programach emerytalnych mogłaby wystąpić
w następstwie realizacji zadania ustawowo określo-
nego jako powinność państwa bądź jednostek samo-
rządu terytorialnego, co nie wynika z przepisów
ustawowych.
Odnosząc się do możliwości tworzenia pracowni-
czych programów emerytalnych w uczelniach pu-
blicznych, należy nadmienić (na co również wskazu-
je pan poseł), że wynika to wprost z zapisu art. 157
ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).
Jednakże przepis ten wskazuje jednocześnie na źró-
dło finansowania PPE – odpis z zakładowego fundu-
szu świadczeń socjalnych.
Należy przy tym stwierdzić, iż przeznaczanie
środków zakładowego funduszu świadczeń socjal-
nych na wydatki związane z finansowaniem PPE
budzi wątpliwości z uwagi na pozasocjalny charakter,
który nie jest związany z ustawowym celem fundu-
szu. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia
4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń
socjalnych (j.t.: Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335,
z późn. zm.) fundusz ten ma być przeznaczony na
finansowanie działalności socjalnej organizowanej
na rzecz osób uprawnionych do korzystania z niego,
na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych
oraz na tworzenie zakładowych żłobków, przedszko-
129
li oraz innych form wychowania przedszkolnego.
Przez działalność socjalną rozumie się natomiast
(art. 2 pkt 1 ww. ustawy) usługi świadczone przez
pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku,
działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekre-
acyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszko-
lach oraz innych formach wychowania przedszkolne-
go, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub
finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy
na cele mieszkaniowe na warunkach określonych
umową. Powyższe oznacza, że z funduszu mogą być
finansowane określone rodzajowo usługi i świadcze-
nia wynikające z pozazawodowych potrzeb benefi-
cjentów funduszu – pracowników i ich rodzin oraz
byłych pracowników – emerytów i rencistów i ich ro-
dzin. Ponadto należy wskazać, że pomoc finansowa
z funduszu powinna być przyznawana osobom będą-
cym de facto w najtrudniejszej sytuacji materialnej
i socjalnej, gdyż zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy
przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wy-
sokość dopłat z funduszu uzależnia się od sytuacji
życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej
do korzystania z funduszu.
Trzeba również nadmienić, iż przeszkodą w fi-
nansowaniu składek na PPE jest nie tylko brak upo-
ważnienia ustawowego (z wyjątkiem ustawy o szkol-
nictwie wyższym) do przeznaczania środków z zakła-
dowego funduszu świadczeń socjalnych na PPE.
Równie istotne znaczenie ma również niewielka war-
tość środków tego funduszu, będących w dyspozycji
pracodawców sfery budżetowej. Wartość środków,
którymi przeciętnie dysponuje pracodawca z tytułu
corocznego odpisu na fundusz (w 2008 r. była to kwo-
ta 906,61 zł na jeden pełny etat), jest niska w porów-
naniu do szerokiego już obecnie zakresu działalności
socjalnej, finansowanej ze środków tego funduszu.
Rozwiązanie umożliwiające przeznaczanie środków
funduszu na finansowanie PPE funkcjonuje zaś wy-
łącznie w obrębie grupy zawodowej, dla której war-
tość środków tworzonych tytułem zakładowego fun-
duszu świadczeń socjalnych kilkakrotnie przewyższa
wysokość odpisu na ten fundusz naliczany w syste-
mie powszechnym. Dla pracowników uczelni publicz-
nych tworzy się bowiem odpis na zakładowy fundusz
świadczeń socjalnych w wysokości 6,5% planowanych
przez uczelnię rocznych wynagrodzeń osobowych,
który może być wykorzystany na finansowanie PPE
do wysokości 30%.
W sytuacji umożliwienia finansowania PPE z za-
kładowego funduszu świadczeń socjalnych w tzw.
systemie powszechnym, co wymagałoby zmian w usta-
wie o tym funduszu, kwoty, które mogłyby zostać
przeznaczone na składki podstawowe w PPE, byłyby
bardzo niskie. Ponadto w sposób zdecydowany mu-
siałaby zostać ograniczona dotychczasowa działal-
ność socjalna finansowana z tego funduszu.
Przedstawiając powyższe, pragnę jednocześnie
dodać, że prace i analizy w zakresie istniejących prze-
szkód w tworzeniu PPE przez jednostki sektora fi-
nansów publicznych zostały pojęte i są koordynowa-
130

ne przez właściwego merytorycznie w kwestii zabez- rych z nich (np. w Warszawie, Płocku i Ostrołęce)
pieczenia społecznego ministra pracy i polityki spo- podjęto decyzje dotyczące organizacji szkoleń po
łecznej. kosztach własnych, w innych (Siedlce, Ciechanów)
ograniczono koszty do 100 zł za grupę osób przeszko-
Z poważaniem
lonych, natomiast w Radomiu koszty ograniczono do
Podsekretarz stanu
symbolicznej złotówki od szkolonej osoby. Na uwagę
Dariusz Daniluk
zasługuje, że niektóre jednostki Policji (np. Lublin)
wystąpiły również z inicjatywą zainteresowania re-
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
gionalnych mediów oraz lokalnych hierarchów Ko-
ścioła gotowością do przeprowadzenia szkoleń w tym
zakresie, organizowanych przez wojewódzkie ośrod-
Odpowiedź
ki ruchu drogowego.
W ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
podsekretarza stanu w Ministerstwie
i Administracji ewentualna zmiana rozporządzenia
Spraw Wewnętrznych i Administracji
całkowicie znosząca obowiązek przeszkolenia m.in.
- z upoważnienia ministra -
osób odpowiedzialnych za utrzymanie porządku
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
podczas przemarszu procesji, pielgrzymki lub kon-
duktu pogrzebowego nie znajduje merytorycznego
w sprawie szkoleń w zakresie kierowania
uzasadnienia. Osoby odpowiedzialne za utrzymanie
ruchem dla osób odpowiedzialnych
porządku podczas przemarszu, będąc uprawniony-
za utrzymanie porządku podczas przemarszu
mi do wydawania poleceń i sygnałów innym uczest-
procesji, pielgrzymki lub konduktu
nikom ruchu (kierowania w ograniczonym zakresie
pogrzebowego (9754)
ruchem drogowym), a jednocześnie odpowiedzialny-
mi za bezpieczeństwo niejednokrotnie dużych grup
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
osób, powinny posiadać wiedzę i umiejętności w tym
sma z dnia 28 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9754/09),
zakresie.
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jednocześnie pragnę poinformować, że Sejm RP
Kazimierza Gołojucha z dnia 22 maja 2009 r. w spra-
na posiedzeniu w dniu 7 maja 2009 r. uchwalił usta-
wie obowiązku szkolenia osób odpowiedzialnych za
wę o uchyleniu lub zmianie niektórych upoważnień
utrzymanie porządku podczas przemarszu procesji,
do wydawania aktów wykonawczych. Wyżej wymie-
pielgrzymki lub konduktu pogrzebowego, uprzejmie
niona ustawa wprowadziła zmiany w art. 6 ustawy
przedstawiam następujące informacje.
Prawo o ruchu drogowym i tak zgodnie z art. 6
Rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
ust. 3b ustawy: szkolenie może być przeprowadzone
i administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kie-
odpłatnie. Opłatę ponosi podmiot kierujący na szko-
rowania ruchem drogowym (Dz. U. Nr 132, poz. 839)
lenie, a w pozostałych przypadkach osoba odbywają-
wydane zostało na podstawie art. 6 ust. 4 ustawy
ca szkolenie. Wysokość maksymalnej opłaty za szko-
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
lenie jednej osoby nie może przekraczać 30% wyna-
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.).
grodzenia minimalnego za pracę ustalonego na pod-
Zmieniło ono zasady przeszkolenia m.in. osób odpo-
stawie przepisów o minimalnych wynagrodzeniach
wiedzialnych za utrzymanie porządku podczas prze-
za pracę.
marszu procesji, pielgrzymki lub konduktu pogrze-
Zmieniony został również art. 6 ust. 4 ustawy
bowego. Szkolenia takie realizowane są przez woje-
Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że rozszerzo-
wódzkie ośrodki ruchu drogowego.
no zakres delegacji ministra właściwego do spraw
Mając na uwadze, że osoby, o których mowa w ww.
wewnętrznych do określenia w rozporządzeniu wy-
rozporządzeniu, często wykonują swoje zadania spo-
sokości stawek za szkolenie oraz trybu ich pobierania
łecznie i pokrycie kosztów szkolenia może w istocie
i zwrotu, z uwzględnieniem w szczególności średnich
stanowić dla nich problem, minister spraw wewnętrz-
realnych kosztów organizacji i przeprowadzenia
nych i administracji zwrócił się do marszałków wo-
szkolenia.
jewództw z prośbą o rozważenie możliwości przepro-
Pragnę zapewnić, że wprowadzenie powyższych
wadzenia szkoleń z zakresu kierowania ruchem dro-
regulacji prawnych dotyczących zasad kierowania
gowym, przez podległe im wojewódzkie ośrodki ru-
ruchem drogowym, w tym obowiązku przeszkolenia
chu drogowego, po kosztach ich organizacji. Minister
m.in. osób odpowiedzialnych za utrzymanie porząd-
spraw wewnętrznych i administracji zalecił jednocze-
ku podczas przemarszu procesji, pielgrzymki lub
śnie komendantowi głównemu Policji włączenie się
konduktu pogrzebowego, wynika z troski i odpowie-
policjantów ruchu drogowego w nieodpłatną realiza-
dzialności za bezpieczeństwo ich uczestników.
cję przedmiotowych szkoleń, co pozwoliłoby na re-
dukcję kosztów. Z poważaniem
Z informacji przekazanych przez Biuro Ruchu Podsekretarz stanu
Drogowego KGP wynika, iż we wszystkich wojewódz- Adam Rapacki
twach nawiązano już kontakt w tej sprawie z woje-
wódzkimi ośrodkami ruchu drogowego, a w niektó- Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie początku biegu przedawnienia
roszczenia eksmitowanego małżonka
o zwrot części wkładu mieszkaniowego
oraz spółdzielczego własnościowego prawa
do lokalu małżonka po śmierci jednego z nich
(9757)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej, przeka-
zaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 28 maja
2009 r., nr SPS-023-9757/09, w sprawie przedawnie-
nia roszczenia o zwrot wartości udziału we wkładzie
mieszkaniowym w przypadku spółdzielczego lokator-
skiego prawa do lokalu oraz interpretacji przepisów
odnoszących się do spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu uprzejmie przedstawiam następują-
ce stanowisko.
Pierwsza część interpelacji dotyczy przedawnie-
nia roszczenia o zwrot wartości udziału we wkładzie
mieszkaniowym związanym z lokatorskim spółdziel-
czym prawem do lokalu mieszkalnego, przysługują-
cym małżonkom, w przypadku orzeczenia eksmisji
jednego z małżonków w wyroku rozwodowym. Zgod-
nie z art. 58 § 2 ustawy z dnia 25 lutego 1965 r. Ko-
deks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59,
z późn. zm.), zwanej dalej K.r.o., w wypadkach wy-
jątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco na-
gannym postępowaniem uniemożliwia wspólne za-
mieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na
żądanie drugiego małżonka. Na zgodny wniosek
stron sąd może w wyroku orzekającym rozwód
orzec również o podziale wspólnego mieszkania
albo o przyznaniu mieszkania jednemu z małżon-
ków, jeżeli drugi małżonek wyraża zgodę na jego
opuszczenie bez dostarczenia lokalu zamiennego
i pomieszczenia zastępczego, o ile podział bądź jego
przyznanie jednemu z małżonków są możliwe. Sąd
może też w wyroku orzekającym rozwód dokonać po-
działu majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie
tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki
w postępowaniu (art. 58 § 3 K.r.o.). Jeżeli jednak nie
dojdzie do przydzielenia jednemu z małżonków loka-
torskiego prawa do lokalu na podstawie art. 58 § 2
lub § 3 K.r.o., prawo to, o ile wchodziło do majątku
wspólnego, pozostaje przedmiotem wspólności byłych
małżonków w częściach ułamkowych.
Podziału majątku byli małżonkowie mogą doko-
nać bądź w wyniku umowy bądź na drodze sądowej.
Uprawnienie do żądania podziału majątku wspólne-
go, po orzeczeniu rozwodu, nie podlega przedawnie-
niu (art. 220 K.c.). Należy jednak mieć na uwadze
terminy określone w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
131
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), zwanej dalej u.sp.m.,
bowiem w przypadku gdy byli małżonkowie nie do-
konają określonych czynności zachowawczych, spół-
dzielnia może podjąć uchwałę o wygaśnięciu spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu. Zgodnie
z art. 13 ust. 1 u.sp.m. po ustaniu małżeństwa wsku-
tek rozwodu lub po unieważnieniu małżeństwa mał-
żonkowie powinni w terminie jednego roku zawiado-
mić spółdzielnię, któremu z nich przypadło spółdziel-
cze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, albo
przedstawić dowód wszczęcia postępowania sądowe-
go o podział tego prawa. Jeżeli natomiast małżonko-
wie nie dokonają tych czynności, spółdzielnia, po wy-
znaczeniu dodatkowego terminu i dokonaniu stosow-
nych pouczeń, może podjąć uchwałę o wygaśnięciu
spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu (art. 13
ust. 2 u.sp.m.).
Jeżeli małżonkowie przeprowadzą podział mająt-
ku dorobkowego, w którym zostanie przyznana spła-
ta na rzecz jednego małżonka tytułem równowarto-
ści udziału we wkładzie mieszkaniowym związanym
z lokatorskim spółdzielczym prawem do lokalu miesz-
kalnego, to termin przedawnienia tego roszczenia
wynosi dziesięć lat (art. 118 K.c.). Zgodnie z art. 120
§ 1 K.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia,
w którym roszczenie stało się wymagalne, przy czym
przez wymagalność roszczenia powinno się rozumieć
dzień, w którym dłużnik powinien spełnić świadcze-
nie w sposób zgodny z treścią zobowiązania. Jeżeli
obowiązek spłaty wynika z orzeczenia sądowego, ter-
min przedawnienia biegnie od dnia uprawomocnienia
się tego orzeczenia.
Druga część interpelacji porusza kwestię obo-
wiązku przeprowadzenia postępowania spadkowego
przez pozostającego przy życiu małżonka, w przypad-
ku gdy w skład spadku wchodzi spółdzielcze własno-
ściowe prawo do lokalu, które było przedmiotem
wspólności majątkowej małżeńskiej.
Należy na wstępie wskazać, że spółdzielcze wła-
snościowe prawo do lokalu jest prawem zbywalnym,
przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji, jest
ono ograniczonym prawem rzeczowym (art. 172
ust. 1 u.sp.m.). W obowiązującym stanie prawnym
spadkobiercy osoby, której przysługiwało spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (w tym
również małżonek, jeżeli jest spadkobiercą), nie mają
obowiązku dokonywania żadnych czynności zmierza-
jących do zachowania odziedziczonego prawa do lo-
kalu. Spadkobiercy nie mają zatem obowiązku złoże-
nia deklaracji członkowskiej ani też wystąpienia
z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku, czy tym
bardziej o dział spadku. Spółdzielcze własnościowe
prawo do lokalu może zatem przez nieograniczony
czas przysługiwać jednemu lub kilku spadkobiercom,
nawet w sytuacji gdy żaden z nich nie jest członkiem
spółdzielni (tak K. Pietrzykowski: Spółdzielnie miesz-
kaniowe. Komentarz, Warszawa 2008 r., s. 225, E. Boń-
czak-Kucharczyk: Spółdzielnie mieszkaniowe. Ko-
mentarz, Warszawa 2008 r., s. 346).
132
Jedyny obowiązek, jaki ustawa nakłada na spad-
kobierców dziedziczących spółdzielcze własnościowe
prawo do lokalu, to wyznaczenie spośród siebie peł-
nomocnika w celu dokonania czynności prawnych
związanych z wykonywaniem prawa, włącznie z za-
warciem w ich imieniu umowy o przeniesienie wła-
sności lokalu. Jednak w razie bezskutecznego upły-
wu rocznego terminu, liczonego od dnia otwarcia
spadku, na wyznaczenie pełnomocnika – na wniosek
spadkobierców lub spółdzielni – sąd w postępowaniu
nieprocesowym wyznaczy przedstawiciela (art. 179
ust. 1 u.sp.m.). W razie śmierci jednego z małżonków,
którym spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
przysługiwało wspólnie, powyższe zasady stosuje się
odpowiednio (art. 179 ust. 2 u.sp.m.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie obowiązku szkolenia osób
odpowiedzialnych za utrzymanie porządku
podczas przemarszu procesji, pielgrzymki
lub konduktu pogrzebowego (9759)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 28 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9759/09)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jacka Boguckiego z dnia 22 maja 2009 r. w sprawie
obowiązku szkolenia osób odpowiedzialnych za utrzy-
manie porządku podczas przemarszu procesji, piel-
grzymki lub konduktu pogrzebowego, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kie-
rowania ruchem drogowym (Dz. U. Nr 132, poz. 839)
wydane zostało na podstawie art. 6 ust. 4 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.).
Zmieniło ono zasady przeszkolenia m.in. osób odpo-
wiedzialnych za utrzymanie porządku podczas prze-
marszu procesji, pielgrzymki lub konduktu pogrze-
bowego. Szkolenia takie realizowane są przez woje-
wódzkie ośrodki ruchu drogowego.
Mając na uwadze, że osoby, o których mowa w ww.
rozporządzeniu, często wykonują swoje zadania spo-
łecznie i pokrycie kosztów szkolenia może w istocie
stanowić dla nich problem, minister spraw wewnętrz-
nych i administracji zwrócił się do marszałków wo-
jewództw z prośbą o rozważenie możliwości przepro-
wadzenia szkoleń z zakresu kierowania ruchem dro-
gowym przez podległe im wojewódzkie ośrodki ruchu
drogowego po kosztach ich organizacji. Minister
spraw wewnętrznych i administracji zalecił jednocze-
śnie komendantowi głównemu Policji włączenie się
policjantów ruchu drogowego w nieodpłatną realiza-
cję przedmiotowych szkoleń, co pozwoliłoby na re-
dukcję kosztów.
Z informacji przekazanych przez Biuro Ruchu
Drogowego KGP wynika, iż we wszystkich wojewódz-
twach nawiązano już kontakt w tej sprawie z woje-
wódzkimi ośrodkami ruchu drogowego, a w niektó-
rych z nich (np. w Warszawie, Płocku i Ostrołęce)
podjęto decyzje dotyczące organizacji szkoleń po
kosztach własnych, w innych (Siedlce, Ciechanów)
ograniczono koszty do 100 zł za grupę osób przeszko-
lonych, natomiast w Radomiu koszty ograniczono do
symbolicznej złotówki od szkolonej osoby. Na uwagę
zasługuje, że niektóre jednostki Policji (np. Lublin)
wystąpiły również z inicjatywą zainteresowania re-
gionalnych mediów oraz lokalnych hierarchów ko-
ścioła o gotowości do przeprowadzenia szkoleń w tym
zakresie, organizowanych przez wojewódzkie ośrod-
ki ruchu drogowego.
W odniesieniu do problematyki ważności za-
świadczenia o ukończeniu szkolenia, w myśl obecnie
obowiązującego rozporządzenia w sprawie kierowa-
nia ruchem drogowym, jest ono ważne przez okres
24 miesięcy. Zaświadczenia wydaje dyrektor woje-
wódzkiego ośrodka ruchu drogowego. Przed przedłu-
żeniem ważności zaświadczenia organ, który je wy-
dał, decyduje o potrzebie poddania osoby uzupełnia-
jącemu przeszkoleniu. Na marginesie należy wspo-
mnieć, że w poprzednio obowiązującej wersji rozpo-
rządzenia w sprawie kierowania ruchem drogowym
(Dz. U. z 2003 r. Nr 182, poz. 1784) ważność zaświad-
czenia przedłużana była co 12 miesięcy.
Jednocześnie pragnę poinformować, że Sejm RP
na posiedzeniu w dniu 7 maja 2009 r. uchwalił usta-
wę o uchyleniu lub zmianie niektórych upoważnień
do wydawania aktów wykonawczych. Wyżej wymie-
niona ustawa wprowadziła zmiany w art. 6 ustawy
Prawo o ruchu drogowym, i tak zgodnie z art. 6
ust. 3b ustawy: szkolenie może być przeprowadzone
odpłatnie. Opłatę ponosi podmiot kierujący na szko-
lenie, a w pozostałych przypadkach osoba odbywa-
jąca szkolenie. Wysokość maksymalnej opłaty za
szkolenie jednej osoby nie może przekraczać 30%
wynagrodzenia minimalnego za pracę ustalonego
na podstawie przepisów o minimalnych wynagro-
dzeniach za pracę.
Zmieniony został również art. 6 ust. 4 ustawy
Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że rozszerzo-
no zakres delegacji ministra właściwego do spraw
wewnętrznych do określenia w rozporządzeniu wy-
sokości stawek za szkolenie oraz trybu ich pobierania
i zwrotu, z uwzględnieniem w szczególności średnich

realnych kosztów organizacji i przeprowadzenia
szkolenia.
Pragnę zapewnić, że wprowadzenie powyższych
regulacji prawnych dotyczących zasad kierowania
ruchem drogowym, w tym obowiązku przeszkolenia
m.in. osób odpowiedzialnych za utrzymanie porząd-
ku podczas przemarszu procesji, pielgrzymki lub
konduktu pogrzebowego, wynika z troski i odpowie-
dzialności za bezpieczeństwo ich uczestników. Osoby
odpowiedzialne za utrzymanie porządku podczas
przemarszu, będąc uprawnionymi do wydawania po-
leceń i sygnałów innym uczestnikom ruchu (kiero-
wania w ograniczonym zakresie ruchem drogowym),
a jednocześnie odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo
niejednokrotnie dużych grup osób, powinny posiadać
wiedzę i umiejętności w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie masowych zwolnień w PKN Orlen SA
(9762)
W związku z interpelacją pani Barbary Bartuś,
posła na Sejm RP, przesłaną 2 czerwca 2009 r. (znak:
DSPA-4810-2645/09) za pośrednictwem Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów do ministra pracy i polityki
społecznej, w sprawie masowych zwolnień w PKN
Orlen SA uprzejmie informuję:
Przepisy regulujące sytuację na rynku pracy,
w tym ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
z 2008 r. Nr 69, poz. 415, ze zm.), nie dają ministrowi
właściwemu do spraw pracy uprawnień do podejmo-
wania bezpośrednich działań na rzecz osób zagrożo-
nych utratą pracy.
Zgodnie ze wskazaną wyżej ustawą, inicjowanie
i realizowanie przedsięwzięć mających na celu roz-
wiązanie lub złagodzenie problemów związanych
z planowanymi zwolnieniami grup pracowników
z przyczyn dotyczących zakładu pracy należy do za-
dań samorządu województwa realizowanych w ra-
mach polityki rynku pracy. Realizatorami zadań sa-
morządu w tym zakresie są wojewódzkie urzędy pra-
cy funkcjonujące w ramach administracji samorzą-
dowej działającej pod zwierzchnictwem marszałków
województw. Takie samo zadanie w zakresie polityki
rynku pracy należy do zadań samorządu powiatu,
133
a realizatorem tych zadań są powiatowe urzędy pra-
cy funkcjonujące w ramach administracji samorzą-
dowej działającej pod zwierzchnictwem starostów.
Powiatowe urzędy pracy, poprzez nowelizację
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (przyjęta przez Sejm w dniu 19 grudnia 2008 r.,
opublikowana w Dz. U. Nr 6, poz. 33), mają do dys-
pozycji nowy instrument rynku pracy, jakim są pro-
gramy specjalne. Programy specjalne służą większe-
mu uelastycznieniu form pomocy oferowanej przez
urzędy pracy na poziomie lokalnym i umożliwiają do-
bór i aktywizację osób potrzebujących specyficznej
pomocy w doprowadzeniu do podjęcia pracy. Adresa-
tem takiego programu może być osoba, która jest
w okresie wypowiedzenia stosunku pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy. Programy te mogą być
realizowane zarówno bezpośrednio przez urzędy pra-
cy, jak również w określonych przypadkach ich reali-
zacja może być zlecana innym podmiotom. Na wnio-
sek starosty minister właściwy do spraw pracy na
realizację programów specjalnych może przyznać do-
datkowe środki z rezerwy dysponenta Funduszu Pra-
cy, przy zachowaniu zasad przyznawania pomocy de
minimis.
Ponadto, zgodnie z art. 70 ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy, pracodawca,
zamierzający zwolnić co najmniej 50 pracowników
w okresie 3 miesięcy, jest obowiązany uzgodnić z po-
wiatowym urzędem pracy właściwym dla siedziby
tego pracodawcy lub ze względu na miejsce wykony-
wania pracy zakres i formy pomocy dla zwalnianych
pracowników, dotyczące w szczególności: pośrednic-
twa pracy, poradnictwa zawodowego, szkoleń, pomo-
cy w aktywnym poszukiwaniu pracy.
W przypadku zwolnienia monitorowanego praco-
dawca jest obowiązany podjąć działania polegające
na zapewnieniu pracownikom przewidzianym do
zwolnienia lub będącym w trakcie wypowiedzenia
lub w okresie 6 miesięcy po rozwiązaniu stosunku
pracy lub stosunku służbowego usług rynku pracy
(realizowanych w formie programu zwolnień moni-
torowanych). Program taki może być realizowany
przez powiatowy urząd pracy, agencję zatrudnienia
lub instytucję szkoleniową. Program może być finan-
sowany przez pracodawcę i odpowiednie jednostki
administracji publicznej lub na podstawie porozumie-
nia organizacji i osób prawnych z udziałem praco-
dawcy. Pracownik może wnioskować do pracodawcy
o przyznanie mu, w ramach programu, świadczenia
szkoleniowego. Przysługuje ono po rozwiązaniu sto-
sunku pracy, na czas trwania szkolenia, nie dłużej
jednak niż przez okres 6 miesięcy. W okresie korzy-
stania ze świadczenia szkoleniowego zwolnionemu
pracownikowi przysługuje pomoc w zakresie porad-
nictwa zawodowego udzielana przez właściwy dla
zwolnionego pracownika powiatowy urząd pracy.
Pracownik ten może być skierowany na jednorazowe
szkolenie organizowane i finansowane przez powia-
towy urząd pracy, na zasadach określonych w usta-
wie. Pracodawca wypłaca co miesiąc zwolnionemu
134
pracownikowi, na podstawie zawartej z nim umowy,
począwszy od miesiąca, w którym pracownik rozpo-
czął szkolenie, świadczenie szkoleniowe w wysokości
równej wynagrodzeniu pracownika, obliczanemu jak
za urlop wypoczynkowy, nie wyższej jednak niż 200%
minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Zwolnieni pracownicy równie szybko mogą zna-
leźć nowe zatrudnienie lub podjąć działalność gospo-
darczą, gdyż wspomniana nowelizacja ustawy o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zwięk-
szyła zachęty dla tworzenia nowych miejsc pracy.
W szczególności:
— podniesiono możliwą refundację kosztów wy-
posażenia lub doposażenia stanowiska pracy z 5-
-krotnej do 6-krotnej wysokości przeciętnego wy-
nagrodzenia;
—zwiększono pułap przyznawanych bezrobotne-
mu jednorazowo środków na podjęcie działalności
gospodarczej z 5-krotnej do 6-krotnej wysokości prze-
ciętnego wynagrodzenia, a w przypadku jednego
członka założyciela spółdzielni socjalnej z 3-krotnego
do 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia i z 2-krot-
nego do 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na
członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po
jej założeniu;
— umożliwiono pracodawcom redukcję kosztów
zatrudnienia. Mianowicie pracodawcy zatrudniający
bezrobotnych w wieku 50+ będą czasowo zwolnieni
z obowiązku odprowadzania składek na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych. Natomiast wobec wszystkich osób, które
ukończą 60 lat (mężczyźni) i 55 lat (kobiety), zostaje
zniesiony obowiązek odprowadzania składek na te
fundusze.
Ponadto pracodawca nadal może zawrzeć ze sta-
rostą umowę przewidującą jednorazowe refundowa-
nie (w wysokości do 300% wysokości minimalnego
wynagrodzenia za pracę) poniesionych kosztów z ty-
tułu opłaconych składek na ubezpieczenia społeczne
w związku z zatrudnieniem skierowanego bezrobot-
nego. Refundacja taka może nastąpić w przypadku
zatrudniania skierowanego bezrobotnego w pełnym
wymiarze czasu pracy przez okres co najmniej 12 mie-
sięcy oraz gdy po upływie 12 miesięcy zatrudnienia
skierowany bezrobotny jest nadal zatrudniony.
Światowy kryzys gospodarczy, który również
w Polsce spowodował spowolnienie gospodarki, wy-
maga przyjęcia rozwiązań przeciwdziałających lub
łagodzących skutki kryzysu. W wyniku dialogu au-
tonomicznego prowadzonego w ramach Trójstronnej
Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych strona
społeczna zaproponowała pakiet 13 propozycji, któ-
rych celem miało być zniwelowanie skutków kryzy-
su. Przygotowany w ramach tego pakietu projekt
ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicz-
nego dla pracowników i przedsiębiorców zawiera
szereg nowych rozwiązań mających na celu pomoc
przedsiębiorcom w okresie kryzysu finansowego,
dotyczących m. in.:
1) nowych rozwiązań z zakresu prawa pracy
służących elastyczniejszemu organizowaniu proce-
su pracy w dostosowaniu do bieżącej sytuacji przed-
siębiorcy, w zakresie przedłużania okresu rozlicze-
niowego czasu pracy, ustalania indywidualnego
rozkładu czasu pracy pracownika, ograniczenia
w zatrudnianiu pracownika na podstawie umów
o pracę na czas określony oraz obniżania wymiaru
czasu pracy;
2) wsparcia zatrudnienia u pracodawców w przej-
ściowych trudnościach finansowych poprzez wpro-
wadzenie nowych tytułów świadczeń finansowanych
ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych, ukierunkowanych na ochronę sta-
nu zatrudnienia przedsiębiorcy w przejściowych
trudnościach finansowych: a) świadczenie na czę-
ściowe zaspokojenie wynagrodzeń pracowniczych za
czas przestoju ekonomicznego, b) świadczenie na
częściowe zrekompensowanie obniżenia wymiaru
czasu pracy;
3) wsparcia środkami Funduszu Pracy przedsię-
biorców w przejściowych trudnościach finansowych,
ukierunkowanego na inwestowanie w kwalifikacje
zatrudnionych pracowników.
Projekt ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu
ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców
5 czerwca 2009 r. został skierowany do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie masowych zwolnień w PKN Orlen SA
(9762)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej przy piśmie, znak: SPS-023-9762/09,
z dnia 28 maja 2009 r. interpelacji poseł Barbary
Bartuś w sprawie zwolnień w PKN Orlen SA, dzia-
łając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów do
udzielenia odpowiedzi na przedmiotową interpelację,
uprzejmie informuję, iż nie jest przewidywane opra-
cowanie indywidualnej strategii rządu dla sektora
paliwowego, innej niż określona w „Polityce energe-
tycznej Polski do 2025 r.” oraz w „Polityce rządu RP
dla przemysłu naftowego w Polsce”.
W roku bieżącym Rada Ministrów określiła też
główne kierunki działań mających na celu zapewnie-
nie bezpieczeństwa energetycznego, do których zo-
stały zaliczone: budowa co najmniej dwóch elektrow-
ni jądrowych, gazoportu w Świnoujściu, rozbudowa

magazynów gazu, ropy naftowej i paliw oraz zwięk-
szenie polskiego wydobycia gazu.
W odniesieniu natomiast do podniesionej w inter-
pelacji pani poseł sprawy masowych zwolnień w PKN
Orlen SA, na podstawie otrzymanego w tej sprawie
stanowiska spółki, uprzejmie informuję, że od począt-
ku roku nie miały i nie mają miejsca rzekome maso-
we zwolnienia pracowników.
W strategii PKN Orlen SA przyjętej w IV kwar-
tale minionego roku wskazana została luka efektyw-
ności pomiędzy spółką a firmami konkurencyjnymi.
W związku z tym podnoszenie efektywności koszto-
wej, w tym optymalizacja zatrudnienia, uznane zo-
stały za jeden z priorytetów wzrostu wartości spółki.
Aktualnie prowadzone są w PKN Orlen SA prace zo-
rientowane na określenie potencjału optymalizacji
we wszystkich obszarach funkcjonowania spółki.
Prace dotyczące obszaru kosztów pracy i zatrudnie-
nia nie zostały zakończone.
W przypadku zaistnienia konieczności podjęcia
działań skutkujących obniżeniem zatrudnienia, PKN
Orlen SA informuje, że w spółce obowiązuje zawarte
27 marca 2006 r. porozumienie w sprawie zasad
współpracy partnerów społecznych w procesach re-
strukturyzacji PKN Orlen SA oraz uprawnień pra-
cowników związanych z tymi procesami, które do-
kładnie precyzuje zobowiązania stron w tym zakre-
sie. W związku z przywołanym porozumieniem nie
ma żadnej możliwości podjęcia jakichkolwiek działań
skutkujących zwolnieniami pracowników bez uprzed-
niego powiadomienia działających w spółce organi-
zacji związkowych.
Spółka potwierdziła, iż niezależnie od powyższe-
go wszędzie tam, gdzie będzie to możliwe, PKN Orlen
SA dołoży wszelkich starań, aby podejmowane dzia-
łania w zakresie optymalizacji kosztów pracy oraz
obniżenia poziomu zatrudnienia odbywały się w opar-
ciu o przyczyny naturalne, odejścia na emerytury lub
emerytury pomostowe lub na zasadzie pełnej dobro-
wolności pracowników, którzy zgłoszą chęć odejścia
ze spółki. Aktualnie prowadzone są rozmowy ze
związkami zawodowymi działającymi w PKN Orlen
SA dotyczące wznowienia funkcjonującego w spółce
nieprzerwanie od 2003 r. programu dobrowolnych
odejść emerytalnych i kompensacyjnych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
135
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie stanu polskich trakcji kolejowych
(9763)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Barbary Bartuś (SPS-023-9763/09)
z dnia 28 maja 2009 r. w sprawie stanu polskich trak-
cji kolejowych, przekazuję poniższe informacje.
Obecnie głównym problemem kolei są rosnące
koszty jej funkcjonowania. Zainteresowanie pasaże-
rów tym środkiem transportu jest raczej stabilne,
a sporadyczne ograniczenia oferty połączeń nie wy-
nikają ze zmniejszenia popytu na ten rodzaj usługi.
Dostrzec można wręcz tendencję rozwojową w zakre-
sie przywracania przewozów pasażerskich na liniach,
które przez pewien okres nie były eksploatowane.
Jest to efekt przejęcia przez samorządy województw
odpowiedzialności za realizację przewozów regional-
nych realizowanych transportem kolejowym. W tej
sytuacji przypadki zamykania (likwidacji) linii kole-
jowych są sporadyczne i dotyczą wyłącznie odcinków,
na których od dłuższego czasu nie są prowadzone
przewozy i żaden z przewoźników nie wyraża zainte-
resowania wznowieniem ruchu pociągów. Od począt-
ku 2008 r. wydane zostały decyzje o likwidacji 3 linii
kolejowych zarządzanych przez PKP PLK SA o łącz-
nej długości nie przekraczającej 50 km.
Inwestycje mające na celu poprawę stanu infra-
struktury kolejowej są realizowane przede wszyst-
kim tam, gdzie wynika to z umów międzynarodo-
wych bądź transport kolejowy ma największe szanse
na konkurowanie z transportem drogowym, czyli na
liniach prowadzących do ośrodków mocno zurbani-
zowanych. Dzięki temu większość pociągów pośpiesz-
nych dofinansowanych z budżetu państwa rozwija
prędkość 120 km/h.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA dysponują ogra-
niczonymi w stosunku do potrzeb środkami finanso-
wymi na inwestycje, remonty i utrzymanie infra-
struktury kolejowej. Zadania te finansowane lub
dofinansowane są z różnych źródeł, tj. z budżetu pań-
stwa, funduszy UE, Funduszu Kolejowego oraz ze
środków własnych spółki. Niemniej jednak dotych-
czas wystarczało to na zapewnienie wkładu krajowe-
go dla inwestycji współfinansowanych z funduszy UE
oraz kontynuację inwestycji rozpoczętych ze środków
budżetu państwa. Nawet w okresie lepszej koniunk-
tury gospodarczej niemożliwe byłoby zaspokojenie
wszystkich potrzeb w zakresie budowy, modernizacji,
remontów i utrzymania infrastruktury kolejowej.
Efektów wieloletnich zaniedbań w tej dziedzinie nie
można przezwyciężyć w ciągu jednego roku. Koniecz-
ność wydatkowania zdecydowanie większych środ-
ków finansowych z budżetu państwa na infrastruk-
136
turę kolejową jest uzasadniona, niemniej jednak nie-
możliwa w pełni do realizacji. Z uwagi na obecną
sytuację na rynkach finansowych budżetowe wydat-
ki inwestycyjne są ograniczane, aby nie powiększać
długu publicznego.
Odpowiadając na zadane pytania:
1. Kierunki inwestycji dotyczące budowy, moder-
nizacji oraz działań o charakterze odtworzeniowym
infrastruktury kolejowej wskazuje przyjęty przez
Radę Ministrów 19 grudnia 2008 r. dokument pod
nazwą Master Plan dla transportu kolejowego w Pol-
sce do roku 2030. Dla okresu finansowania 2007–
–2013 zadania przedstawione w tym dokumencie
skupiają się na realizacji kluczowych przedsięwzięć
modernizacyjnych ujętych na liście projektów indy-
widualnych dla Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013. Lista
podstawowa projektów indywidualnych dotyczy linii
kolejowych o łącznej długości ok. 1500 km.
2. Podejmowane działania zmierzają do poprawy
warunków przejazdu transportem kolejowym oraz
obsługi podróżnych. Polityka inwestycyjna Państwa
koncentruje się na następujących priorytetach:
a) wzmocnieniu międzynarodowych powiązań
transportowych kraju, w tym powiązań ułatwiają-
cych prowadzenie wymiany handlowej i zmierzają-
cych do wzrostu konkurencyjności Polski,
b) zapewnieniu sieci niezawodnych połączeń
w ruchu pasażerskim i towarowym pomiędzy aglo-
meracjami szczególnie ważnymi dla gospodarki
narodowej,
c) przeciwdziałanie marginalizacji pozostałych
regionów kraju, zwłaszcza leżących na tzw. ścianie
wschodniej (objętych Programem Operacyjnym
„Rozwój Polski Wschodniej”).
Działania te są jednak prowadzone w warunkach
ograniczonych środków publicznych pochodzących
głównie z budżetu państwa, stąd też konieczne jest
przede wszystkim dokończenie inwestycji już rozpo-
czętych, które dotyczą następujących linii kolejo-
wych: E65, E59, E20, E30, linii nr 8, linii kolejowej
Warszawa – Łódź. Są to linie modernizowane ze
środków Unii Europejskiej. Istotnym projektem jest
także udrożnienie ciągów wywozowych w ruchu to-
warowym na terenie Śląska. Ogółem w budżecie
Państwa na rok 2009 przewidziano wydatkowanie
1183 mln zł na modernizację i utrzymanie infra-
struktury kolejowej. Nakłady te w bieżącym roku są
wyższe niż w minionych latach. Priorytetem rządu
pozostaje zapewnienie przede wszystkim finansowa-
nia projektów przewidzianych do realizacji w ramach
wykorzystania środków pochodzących z Unii Euro-
pejskiej. Niemniej jednak nie jest możliwe zapewnie-
nie wkładu własnego dla wszystkich zgłoszonych
przez PKP PLK SA projektów.
3. Pomoc rządu dla kolei realizowana jest po-
przez:
a) dofinansowanie inwestycji w infrastrukturę
mających na celu podniesienie dopuszczalnej prędko-
ści pociągów bądź przywrócenie pożądanego stanu
linii kolejowych;
b) dofinansowanie remontów i utrzymania in-
frastruktury – w 2008 r. w kwocie 680 mln zł
– w celu zahamowania procesu degradacji linii ko-
lejowych i utrzymania satysfakcjonujących para-
metrów ruchowych;
c) dofinansowanie zakupu i modernizacji taboru
kolejowego, w Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko” na lata 2007–2013 przewidziano
dla przewoźników kolejowych środki w kwocie 400 mln
euro na inwestycje taborowe oraz modernizację eks-
ploatowanego taboru;
d) dofinansowanie do wykonywanych przewozów
międzynarodowych i międzywojewódzkich, w 2008 r.
na ten cel przeznaczono 240 mln zł, co pozwala na
uruchomienie 216 połączeń międzynarodowych oraz
329 międzywojewódzkich.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie rozwoju energetyki jądrowej
w Polsce (9766)
W nawiązaniu do pisma z 28 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9766/09, przedstawiam odpowiedzi na py-
tania zawarte w interpelacji pana posła Dawida Jac-
kiewicza oraz grupy posłów w sprawie rozwoju ener-
getyki jądrowej w Polsce:
1. Kiedy jest planowane otwarcie w Polsce pierw-
szej elektrowni jądrowej?
Uchwała Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 2009 r.
w sprawie działań podejmowanych w zakresie rozwo-
ju energetyki jądrowej przewiduje przygotowanie
i wdrożenie „Programu polskiej energetyki jądro-
wej”. PGE – Polska Grupa Energetyczna SA została
tam wskazana jako podmiot biorący udział w przy-
gotowaniu i realizacji programu. Zakłada się wybu-
dowanie co najmniej dwóch elektrowni jądrowych.
Prace nad nimi prowadzone będą równocześnie,
a przynajmniej jedna z tych elektrowni powinna za-
cząć działać do końca 2020 r.
2. W jaki sposób rząd zamierza uzyskać szerokie
poparcie opinii publicznej dla realizacji tego pro-
jektu?
Rząd przywiązuje ogromną wagę do otwartego
i rzetelnego komunikowania się ze społeczeństwem.
Działania w tym zakresie będą stanowiły kluczowy
element „Programu polskiej energetyki jądrowej”.
Przewiduje się przygotowanie materiałów edukacyj-
nych i wprowadzenie do programów szkolnych infor-

macji na temat energetyki jądrowej, przeprowadzenie
samej kampanii informacyjnej oraz edukację społe-
czeństwa w tym zakresie. Każde pytanie czy wątpli-
wość zgłoszona w debacie społecznej pod adresem
rządu spotka się z merytoryczną i wyczerpującą od-
powiedzią.
3. Co należy zmienić w obecnej legislacji, aby
stworzyć stabilne otoczenie prawne regulujące funk-
cjonowanie rynku tego typu energii?
Wprowadzenie „Programu polskiej energetyki ją-
drowej” wymaga przeprowadzenia niezbędnych zmian
legislacyjnych. W celu stworzenia stabilnego otoczenia
prawnego regulującego funkcjonowanie rynku tego
typu energii zmieniony zostanie system podejmowa-
nia decyzji o budowie obiektów jądrowych, uprawnie-
nia, zależności i zakres działania dozoru jądrowego
i dozoru radiologicznego, system wymaganych zezwo-
leń na etapie lokalizacji, projektowania, budowy, uru-
chamiania i eksploatacji obiektów jądrowych, postę-
powania z odpadami promieniotwórczymi i wypalo-
nym paliwem jądrowym i likwidacji elektrowni ją-
drowych wraz ze sposobami finansowania. Aktualnie
przedmiotem analizy są rozwiązania prawne w za-
kresie pokojowego wykorzystania energii jądrowej
przyjęte w wybranych krajach Unii Europejskiej
i USA. Rekomendacje z tej analizy będą podstawą
przygotowania projektów zmian krajowych przepi-
sów prawnych.
4. Z jakich źródeł zamierza skorzystać Polska przy
wyborze kierunków dostaw paliwa?
Wybór kierunków dostaw paliwa jądrowego jest
elementem bezpieczeństwa jego dostaw. Zależy ono
od pewności dostaw rud uranu i koncentratu urano-
wego oraz dostępu do usług cyklu paliwowego, jak
i niezawodności transportu gotowego paliwa jądro-
wego. Dostawy rud uranu w ramach UE reguluje
traktat Euratom. Jego rozdział VI mówi, że materia-
ły jądrowe (rudy, materiały wyjściowe i specjalne ma-
teriały rozszczepialne) są udostępniane państwom
członkowskim na zasadach równego dostępu do ich
źródeł i równego traktowania wszystkich użytkow-
ników w kwestiach cenowych. Powstała specjalna
struktura Komisji Europejskiej, jaką jest Euratom
Supply Agency – posiadająca prawo opcji w odniesie-
niu do materiałów jądrowych wytworzonych w UE
oraz zawierania kontraktów w kwestiach dostaw
– także materiałów pochodzących z wewnątrz i ze-
wnątrz Wspólnoty, a ponadto monitorowania rynków
uranu i usług cyklu paliwowego, opracowywania re-
komendacji i wspierania użytkowników w sprawach
kontaktów z dostawcami i tworzenia zapasów uranu.
Komitet Doradczy ESA określił w 2005 r. rekomen-
dacje wspólnej polityki bezpieczeństwa dostaw uranu:
dywersyfikację kierunków dostaw, utrzymywanie od-
powiedniego poziomu rezerw własnych uranu i opty-
malnego wykorzystywania możliwości rynku uranu
dla ich zwiększenia, dążenie do pokrywania zapo-
trzebowania na uran w drodze kontraktów długoter-
minowych i wieloletnich oraz zaspokajanie potrzeb
na usługi cyklu paliwowego w UE.
137
Import rud uranu dla państw członkowskich UE
w ok. 90% pochodzi z Australii i Kanady. Jedynie
Bułgaria, Czechy, Rumunia i Węgry zaspokajają swe
potrzeby z innych źródeł (głównie z Rosji). W dalszej
przyszłości istnieją możliwości pokrycia tego zapo-
trzebowania z już odkrytych złóż w Finlandii, Por-
tugalii, Słowacji, Węgrzech, Hiszpanii i Szwecji.
Dostawy koncentratu uranu do produkcji paliwa go-
towego na obszarze UE pochodzą z 9 państw leżą-
cych na 5 kontynentach. Usługi takie świadczą na
obszarze UE zakłady we Francji, Holandii i Wielkiej
Brytanii.
5. Czy istnieje plan, który ma być odpowiedzią na
ewentualne protesty ekologów związane z zapowie-
dziami budowy reaktora (reaktorów)?
Rząd w ramach prowadzonej kampanii informa-
cyjnej planuje stały otwarty dialog z opiniotwórczymi
środowiskami społecznymi. Dialog ten będzie prowa-
dzony z organizacjami ekologicznymi, w tym również
przeciwnymi budowie elektrowni jądrowych w Pol-
sce. Przyjmuje się otwartą dyskusję jako najskutecz-
niejszą formę komunikowania się rządu z tymi orga-
nizacjami, również w przypadku ewentualnych pro-
testów związanych z zapowiedziami budowy reakto-
rów jądrowych. Do końca br. zakończone zostaną
prace nad planem kampanii informacyjnej w tym za-
kresie.
6. Jak rząd planuje koordynować powstawanie pro-
fesjonalnych instytucji we wszystkich fazach rozwoju
projektu oraz animować tworzenie programów uni-
wersyteckich i odpowiednich kierunków studiów?
Wprowadzenie niezbędnych zmian organizacyj-
nych i infrastrukturalnych to jedno z zadań nowo po-
wołanego pełnomocnika rządu do spraw polskiej ener-
getyki jądrowej. Szczególnie ważnym działaniem bę-
dzie utworzenie na bazie obecnej Państwowej Agencji
Atomistyki Urzędu Dozoru Jądrowego i Radiologicz-
nego. Kolejny krok to stworzenie silnego zintegrowa-
nego zaplecza naukowo-badawczego. Kluczową rolę
w procesie przygotowywania i wdrażania energetyki
jądrowej w Polsce pełni utworzony ponad dwa miesią-
ce temu Departament Energii Jądrowej w Minister-
stwie Gospodarki. Przewiduje się istotne jego wzmoc-
nienie kadrowe i merytoryczne, by mógł w sposób
profesjonalny pełnić wszystkie niezbędne funkcje ko-
ordynacji prac nad przygotowaniem i wdrożeniem
„Programu polskiej energetyki jądrowej”.
Zadaniem pełnomocnika rządu o charakterze
strategicznym jest zapewnienie kadr dla instytucji
związanych z energetyką jądrową w Polsce. W tym
celu rozpoczęto działania dla przeszkolenia polskich
specjalistów w renomowanych zagranicznych insty-
tucjach zajmujących się energetyką jądrową i w elek-
trowniach jądrowych. Rozpoczęto też proces urucha-
miania kierunków i specjalności związanych z ener-
getyką jądrową na wyższych uczelniach o profilu
technicznym i ekonomicznym.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
138
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie propozycji dotyczącej
kryterium dochodowego uprawniającego
do świadczeń z pomocy społecznej (9769)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej Jarosława Stawiarskiego w sprawie propo-
zycji dotyczącej kryterium dochodowego uprawnia-
jącego do świadczeń pomocy społecznej, uprzejmie
informuję:
Zgodnie z art. 9 ustawy o pomocy społecznej
z dnia 12 marca 2004 r. (j.t. Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.), uwzględniając wyniki badań
progu interwencji socjalnej uzyskane przez Instytut
Pracy i Spraw Socjalnych, przygotowano w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej propozycje
zmian kwot kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do niektórych świadczeń finansowych z pomo-
cy społecznej.
W dniu 12 maja 2009 r. Rada Ministrów rozpa-
trzyła wniosek Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej w sprawie zmian kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do niektórych świadczeń fi-
nansowych z pomocy społecznej. Rada Ministrów, po
dyskusji, postanowiła przedstawić Komisji Trój-
stronnej do Spraw Społeczno-Gospodarczych decy-
zję o niepodwyższaniu kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do niektórych świadczeń finanso-
wych z pomocy społecznej.
W dniu 15 czerwca 2009 r. strona związkowa ze-
społu problemowego Trójstronnej Komisji ds. budżetu,
wynagrodzeń i świadczeń socjalnych przyjęła stano-
wisko, w którym kategorycznie nie zgadza się na brak
propozycji rządu w zakresie podwyższenia wysokości
progów dochodowych uprawniających do niektórych
świadczeń finansowych z pomocy społecznej.
Obecnie nie jest możliwe przedstawienie dalszego
biegu sprawy w tym zakresie z uwagi na ciągle trwa-
jące prace Komisji Trójstronnej w przedmiotowym
zakresie.
Konieczne jest podkreślenie, że obecna sytuacja
finansów państwa jest taka, iż istnieje duże ryzyko
zagrożenia realizacji zadań obligatoryjnych. W tych
okolicznościach podwyższanie kwot kryteriów docho-
dowych mogłoby pogorszyć i tak już bardzo trudne
możliwości wykonania dotychczasowych obligatoryj-
nych zadań ustawowych w zakresie pomocy społecz-
nej. W 2009 r. środki budżetów wojewodów i rezerwy
celowej są zmniejszone, a do tego dochodzi kolejna
bariera finansowa realizacji zadań wynikających
z ustawy o pomocy społecznej – tegoroczne oszczęd-
ności w budżetach wojewodów. Konieczność ograni-
czeń wydatków budżetowych w roku bieżącym spo-
wodowała cięcia zaplanowanych środków również
w dziale 852: Pomoc społeczna. Jak wynika z infor-
macji zebranych przez MPiPS z wydziałów polityki
społecznej UW, wojewodowie, w związku z pismem
ministra finansów z dnia 29 stycznia 2009 r. w spra-
wie dokonania ograniczeń wydatków budżetowych
w roku bieżącym, zgłosili do czasowego ograniczenia
wydatki w dziale 852: Pomoc społeczna na kwotę
ogółem 1 408 379 tys. zł (kwota łącznie z wydatkami
na „świadczenia rodzinne”), tj. 11,26% ogółu wydat-
ków zaplanowanych w ustawie budżetowej na rok
2009 w części 85: Budżety wojewodów w dziale 852:
Pomoc społeczna, w tym na zadania o charakterze
obligatoryjnym, zakładając możliwość pozyskania
środków z rezerw celowych.
Taka sytuacja doprowadziła do tego, że w chwili
obecnej do MPiPS napływają pisma z urzędów woje-
wódzkich o pilne uruchamianie rezerw celowych,
m.in. na zasiłki z pomocy społecznej. Przykładowo:
wojewoda kujawsko-pomorski w piśmie z dnia 9 mar-
ca br. skierowanym do ministra pracy i polityki spo-
łecznej wnosi o zwiększenie budżetu tytułem wypłat
zasiłków okresowych o kwotę 17 989 tys. zł, bowiem
na podstawie miesięcznych sprawozdań z wykonania
budżetu w okresie styczeń–luty 2009 r. oraz progno-
zowanych wypłat świadczeń na miesiąc marzec 2009 r.
wynika, że przyznany roczny budżet na zasiłki okre-
sowe w kwocie 35 553 tys. zł został wykonany już
w 70%.
Wojewodowie liczą na możliwość uruchomienia
środków finansowych, zablokowanych poprzez poczy-
nione oszczędności w budżetach wojewodów w dziale
852: Pomoc społeczna. Środki na realizację i obsługę
tych zadań zapewnia budżet państwa. W przypadku
gdy środki te pozostaną zablokowane, konieczne bę-
dzie wcześniejsze uruchomienie rezerw celowych na
realizację bieżących zadań, co uniemożliwi wywiąza-
nie się z pozostałych, zaplanowanych w ramach środ-
ków rezerw celowych, zadań. Wśród nich jednym
z najbardziej kosztownych jest zabezpieczenie środ-
ków na pokrycie skutków finansowych, jakie przy-
niesie weryfikacja kryteriów dochodowych.
Pomimo przedstawionej powyżej trudnej sytuacji
pragnę poinformować pana posła Jarosława Sta-
wiarskiego, że kwestia podwyższenia kwot kryte-
riów dochodowych jest tematem ciągle dyskutowa-
nym i jest możliwa zmiana obecnej sytuacji w tym
zakresie po zakończeniu prac nad korektą ustawy
budżetowej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie wykorzystania środków
przeznaczonych na usuwanie skutków
klęsk żywiołowych w infrastrukturze
oraz realizację tzw. schetynówek (9774)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9774/
09) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Stawiarskiego z dnia 19 maja 2009 r.
w sprawie wykorzystania środków przeznaczonych
na usuwanie skutków klęsk żywiołowych w infra-
strukturze oraz realizację tzw. schetynówek uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Program Wieloletni pn. Narodowy Program Prze-
budowy Dróg Lokalnych 2008–2011, ustanowiony
uchwałą Rady Ministrów nr 233/2008 z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r., przewiduje przeznaczenie z budże-
tu państwa w latach 2009–2011 kwoty 1 mld zł rocz-
nie na dofinansowanie przebudowy, budowy i remon-
tów dróg gminnych i powiatowych. Nabór wniosków
jednostek samorządu terytorialnego o dofinansowa-
nie ww. zadań w ramach programu wieloletniego na
rok 2009 został zakończony w dniu 21 listopada 2008 r.
Przeprowadzenie naboru stanowiło zadanie wojewo-
dów oraz powołanych przez nich w tym celu komisji
wojewódzkich, które dokonały oceny zgłoszonych
wniosków według określonych w programie wielolet-
nim obiektywnych kryteriów formalnych i meryto-
rycznych. Przedłożone przez wojewodów listy wnio-
sków jednostek samorządu terytorialnego, zakwali-
fikowanych do dofinansowania w 2009 r. w ramach
Narodowego Programu Przebudowy Dróg Lokalnych
2008–2011, zostały zatwierdzone przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji oraz opubliko-
wane w Biuletynie Informacji Publicznej MSWiA.
Na obecnym etapie realizacji programu wielolet-
niego finalizowane są procedury przetargowe zmie-
rzające do wyłonienia wykonawców projektów drogo-
wych zakwalifikowanych do dofinansowania z budże-
tu państwa. Z uwagi na uzyskiwane w ich toku
oszczędności w zakresie kosztów realizacji zadań, jak
również przypadki rezygnacji beneficjentów, którzy
uzyskali dofinansowanie z innych źródeł, dopuszczo-
na została możliwość sukcesywnego uzupełniania
zatwierdzonych list o kolejne wnioski, zgodnie z uzy-
skaną przez nie oceną punktową. Proponowane przez
wojewodów oraz zatwierdzane przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji zmiany (uzupełnienia)
list zakwalifikowanych wniosków umożliwiają dofi-
nansowanie z budżetu państwa kolejnych projektów
drogowych gmin i powiatów uczestniczących w za-
kończonym naborze wniosków. W związku z roz-
strzygnięciem wielu postępowań przetargowych za-
139
awansowany jest także proces zawierania przez wo-
jewodów z beneficjentami programu wieloletniego
umów o udzielenie dotacji, na zasadach określonych
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 marca
2009 r. w sprawie udzielania dotacji celowych dla jed-
nostek samorządu terytorialnego na przebudowę,
budowę lub remonty dróg powiatowych i gminnych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 53, poz. 435).
Wyjaśnić ponadto należy, że termin rozstrzygnię-
cia przetargów na wykonanie zadań objętych dofi-
nansowaniem z budżetu państwa, ustalony w har-
monogramie programu wieloletniego na dzień 31 mar-
ca, ma charakter instrukcyjny. Ustanowione przez
Radę Ministrów zapisy programu wieloletniego, jak
i przepisy rozporządzenia w sprawie udzielania dota-
cji celowych (…) nie przewidują bowiem negatywnych
konsekwencji naruszenia przez jednostkę samorządu
terytorialnego terminu rozstrzygnięcia przetargu na
realizację zadania zakwalifikowanego do dofinanso-
wania z budżetu państwa.
Pierwszy nabór wniosków w ramach Narodowe-
go Programu Przebudowy Dróg Lokalnych 2008–
–2011 pozwolił uczestniczącym w nim gminom i po-
wiatom na zebranie doświadczeń w zakresie obowią-
zujących wymogów co do właściwego przygotowania
projektów inwestycyjnych oraz prawidłowego opra-
cowania i udokumentowania wniosków o ich dofinan-
sowanie z budżetu państwa. Należy wyrazić przeko-
nanie, iż zebrane doświadczenia pozwolą na sprawne
przeprowadzenie planowanych naborów wniosków
oraz sprzyjać będą terminowemu rozstrzygnięciu po-
stępowań przetargowych w kolejnych latach realiza-
cji programu wieloletniego.
Ponadto dodać należy, że jednostkom samorządu
terytorialnego, które odbudowują zniszczoną przez
klęski żywiołowe infrastrukturę komunalną z udzia-
łem środków finansowych z rezerwy celowej budże-
tu państwa na przeciwdziałanie i usuwanie skutków
klęsk żywiołowych przyznawanych przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji, znana jest pro-
cedura ubiegania się o powyższe dotacje. Przedsta-
wiciele gmin i powiatów otrzymali promesy dotacyj-
ne w dniu 19 lutego 2009 r. Termin składania nie-
zbędnej dokumentacji wyznaczony został na dzień
15 czerwca 2009 r., a więc czas na skompletowanie
dokumentacji oraz udzielenie zamówienia publicz-
nego wynosił prawie 4 miesiące. Niezależnie od po-
wyższego podkreślenia wymaga, że w każdym uza-
sadnionym przypadku, po uprzednim zwróceniu się
do Ministerstwa SWiA z odpowiednim wnioskiem,
wydawana jest zgoda na przesunięcie terminu zgro-
madzenia dokumentacji niezbędnej do uruchomie-
nia dotacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
140
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Jazłowieckiej
w sprawie rozwiązania systemowego
dotyczącego oddłużenia mieszkań
spółdzielczych, na których ciążą
kredyty mieszkaniowe zaciągnięte
przez spółdzielnie mieszkaniowe (9776)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Danuty Jazłowieckiej, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 29 maja
2009 r. znak SPS-023-9776/09, w sprawie rozwiąza-
nia systemowego dotyczącego oddłużenia mieszkań
spółdzielczych, na których ciążą kredyty mieszkanio-
we zaciągnięte przez spółdzielnie mieszkaniowe,
uprzejmie informuję, co następuje.
Poruszone w interpelacji kwestie dotyczą długo-
terminowych (40–60 letnich) kredytów mieszkanio-
wych tzw. starego portfela zaciągniętych przez spół-
dzielnie mieszkaniowe do dnia 31 maja 1992 r. (roz-
liczanych z bankiem kredytującym nawet do 1995 r.),
do których mają zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa
w spłacie kredytów mieszkaniowych, udzielaniu
premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wy-
płaconych premii gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1115, ze zm.).
W wyniku dokonanych na przełomie lat 80. i 90.
radykalnych reform gospodarczych, w tym w zakre-
sie finansowania budownictwa mieszkaniowego, po-
nad 280 tys. spółdzielców zostało obciążonych obo-
wiązkiem długoterminowej spłaty zadłużenia z tytu-
łu „urynkowionych” kredytów mieszkaniowych, cią-
żącego na zajmowanych przez nich lokalach spół-
dzielczych, to jednak po ponad 18 latach stosowania
pomocy państwa w spłacie tych kredytów można oce-
nić, iż efekty tej pomocy okazały się generalnie pozy-
tywne, a dla zdecydowanej większości spółdzielców,
którzy jeszcze zasiedlają zadłużone mieszkania, zbli-
ża się termin ostatecznego zakończenia spłaty tego
zadłużenia.
Jak wynika z danych PKO BP SA (banku obsłu-
gującego największy portfel udzielonych kredytów
mieszkaniowych) na koniec 2008 r. pozostało 104 809
mieszkań obciążonych zadłużeniem, a na koniec
I kwartału 2009 r. pozostało 102 585 mieszkań i licz-
ba ta sukcesywnie maleje przede wszystkim dzięki
ustawowo określonym preferencyjnym warunkom
spłaty, tj. umorzeniu 70% odsetek przejściowo wyku-
pionych lub/i wykupieniu 70% odsetek skapitalizo-
wanych, naliczonych po dniu 30 czerwca 1993 r.
W ocenie ministerstwa większość z tych miesz-
kań, nawet jeśli są zadłużone w kwotach przekracza-
jących ich wartość rynkową, zostanie całkowicie od-
dłużona w ciężar budżetu państwa na koniec 2017 r.,
na podstawie art. 10a ustawy o pomocy państwa. Dla
spółdzielców będzie to oznaczało zakończenie wielo-
letniej – ale jednak przed upływem terminów wyni-
kających z umów kredytowych – spłaty ww. kredytów
mieszkaniowych, natomiast dla budżetu państwa
– sfinalizowanie stosowanej od 1990 r. pomocy finan-
sowej w spłacie tych kredytów.
Należy podkreślić, że miesięczne obciążenie kre-
dytobiorcy dokonującego spłaty zadłużenia na pod-
stawie ww. ustawy na podstawie tzw. normatywu
wynoszącego w 2009 r. 2, 90 zł/m² powierzchni użyt-
kowej lokalu mieszkalnego o średniej powierzchni
wynoszącej 60 m² wynosi 174 zł i jest nieporównywal-
nie niższe od obciążenia kredytobiorców dokonują-
cych spłat zadłużenia z tytułu kredytów mieszkanio-
wych zaciągniętych po 1992 r., do spłaty których nie
jest kierowana żadna pomoc państwa.
Przekształceń własnościowych lokali spółdziel-
czych można dokonać za zwrotem nominalnej kwoty
umorzenia kredytu dokonanego przy ostatecznym
rozliczeniu kosztów budowy, pod warunkiem uregu-
lowania wszystkich zobowiązań wobec spółdzielni,
w tym spłaty zadłużenia z tytułu kredytu mieszka-
niowego w części przypadającej na zajmowany lokal
mieszkalny, na warunkach określonych w art. 10 ust. 1
pkt 5 lub w art. 11 ust. 6 ustawy o pomocy (…).
Nominalna kwota umorzenia kredytu stanowi
podlegającą zwrotowi należność Skarbu Państwa,
którą spółdzielnia obowiązana jest przekazać za po-
średnictwem banku kredytującego do budżetu pań-
stwa. Wysokość kwoty umorzenia zależy od:
1) terminu ostatecznego rozliczenia z bankiem
kredytu zaciągniętego na realizację spółdzielczej in-
westycji mieszkaniowej,
2) rzeczywistych kosztów budowy,
3) powierzchni użytkowej zajmowanego lokalu
mieszkalnego.
Najniższe wysokości nominalnych kwot umorze-
nia kredytu (za tzw. symboliczną złotówkę) dotyczy-
ły inwestycji mieszkaniowych realizowanych w la-
tach 60., 70. czy 80. ubiegłego wieku. W zasobach
spółdzielni mieszkaniowych w skali kraju znajduje
się zdecydowana większość wybudowanych w tym
okresie lokali mieszkalnych, w tym o statusie spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu. Wysokość
nominalnych kwot umorzenia kredytu dotycząca
ww. lokali kształtuje się w tych przypadkach na bar-
dzo niskim poziomie i może wynosić nawet kilka
złotych.
Natomiast najwyższe kwoty umorzeń dotyczyły
inwestycji realizowanych w warunkach wysokiej in-
flacji, tj. na przełomie lat 80. i 90. ubiegłego wieku,
ostatecznie rozliczanych z bankiem nawet w 1995 r.
Wysokość tych kwot kształtuje się na poziomie od
kilku do kilkudziesięciu tysięcy złotych.
Wysokość opłat wynikających z przekształceń
własnościowych, w tym wysokość opłat notarialnych
i kosztów sądowych w sądach rejonowych w wydzia-
łach ksiąg wieczystych, jest uregulowana w:

1) ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdziel-
niach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.) oraz
2) ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach są-
dowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167,
poz. 1398, z późn. zm.)
i jest jednakowa dla wszystkich członków spół-
dzielni mieszkaniowych dokonujących przekształceń
własnościowych lokali mieszkalnych.
Informuję że ww. ustawa o pomocy państwa (…)
była wielokrotnie nowelizowana i wszystkie dotych-
czasowe zmiany były korzystne dla kredytobiorców,
bowiem zawsze dotyczyły zwiększenia skali udziela-
nej im pomocy ze środków budżetu państwa.
W dniu 5 grudnia 2008 r. Sejm uchwalił ustawę
z zmianie ustawy o pomocy państwa… (Dz. U. Nr 237,
poz. 1650). Zmiany wprowadzone tą ustawą wydłu-
żyły o 4 lata, tj. do końca 2012 r., termin całkowitej
spłaty, na preferencyjnych warunkach, zadłużenia
z tytułu kredytów mieszkaniowych.
Jednocześnie z inicjatywy rządu w dniu 23 stycz-
nia 2009 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy
o pomocy państwa… (Dz. U. Nr 30, poz. 190), która
weszła w życie 1 kwietnia 2009 r. Zmiany wprowa-
dzane tą ustawą znacznie rozszerzają katalog wydat-
ków mieszkaniowych uprawniających do ubiegania
się właścicieli książeczek mieszkaniowych wystawio-
nych do dnia 23 października 1990 r. o premię gwa-
rancyjną. Do najważniejszych należy zaliczyć nada-
nie uprawnienia właścicielom książeczek mieszka-
niowych przeznaczenia premii gwarancyjnych na
spłatę zadłużenia obciążającego ich lokal mieszkalny
z tytułu tzw. starego kredytu spółdzielczego. Dodać
należy, że uprawnienie to będzie przysługiwać rów-
nież tym posiadaczom książeczek, którzy dokonali
spłaty zadłużenia przed wejściem w życie ustawy.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w Sejmie RP znaj-
duje się kolejny poselski projekt zmiany ustawy o po-
mocy państwa (druk nr 2065), w którym proponuje się
dalsze zwiększenie zakresu pomocy państwa i w efekcie
przyspieszenie zakończenia spłaty kredytów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie działania szpitalnych oddziałów
ratunkowych (9780)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Zielińskiego z dnia
141
13 maja 2009 r. przekazaną przy piśmie Marszałka
Sejmu z dnia 29 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9780/
09) dotyczącą działania szpitalnych oddziałów ratun-
kowych uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 55 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
świadczenia opieki zdrowotnej udzielane poza godzi-
nami pracy podstawowej opieki zdrowotnej – w szcze-
gólności w dni wolne od pracy i w święta, realizowa-
ne są w ramach umów zawartych z Narodowym Fun-
duszem Zdrowia w rodzaju: podstawowa opieka zdro-
wotna lub w ramach umów zawieranych z innymi
świadczeniodawcami w sytuacji, kiedy świadczenio-
dawca podstawowej opieki zdrowotnej nie zapewnia
wyżej wymienionych świadczeń. Podstawą zawarcia,
realizacji i późniejszego rozliczania umów w omawia-
nym zakresie są zatem aktywne listy świadczenio-
biorców zadeklarowanych do lekarzy i pielęgniarek
podstawowej opieki zdrowotnej, zgodnie z przepisami
art. 28, 55 i 56 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych.
Jednocześnie, jak wynika z kilkuletnich doświad-
czeń funkcjonowania nocnej i świątecznej pomocy
lekarskiej i pielęgniarskiej w ramach umów zawiera-
nych z Narodowym Funduszem Zdrowia w rodzaju
podstawowa opieka zdrowotna, świadczeniodawcy
pomimo zawartych umów nie realizują w stopniu za-
dawalającym świadczeń w przedmiotowym rodzaju.
Ponadto kontrole przeprowadzone przez Narodo-
wy Fundusz Zdrowia oraz wojewodów na podległych
im terenach wykazały, że dostępność do tego rodzaju
świadczeń jest ograniczona poprzez:
— brak jednoznacznej informacji o zakresie i pod-
miotach, które powinny zapewnić świadczeniobior-
com wskazane świadczenia zdrowotne realizowane
poza godzinami dostępności podstawowej opieki
zdrowotnej (w dni powszednie od godziny 18 do 8
rano oraz w dni wolne od pracy i w święta),
— realizację świadczeń przez lekarzy i pielęgniar-
ki, które w tym samym czasie zobowiązane są do
udzielania świadczeń zdrowotnych w innych rodza-
jach świadczeń (ratownictwo medyczne lub SOR),
w ramach odrębnie zawartych umów z Narodowym
Funduszem Zdrowia,
— wykorzystywanie do wskazanych świadczeń
zespołów ratownictwa medycznego, co dodatkowo
może skutkować ograniczeniem możliwości realizacji
zadań ratownictwa medycznego.
W związku z powyższymi wnioskami zarówno
z przeprowadzonych kontroli jak i sygnałów płyną-
cych w tym zakresie od świadczeniodawców udziela-
jących świadczeń w zakresie ratownictwa medyczne-
go został opracowany projekt zmiany ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych mający na
celu wprowadzenie czytelnego modelu organizacji
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej świadczenio-
142
biorcy poprzez wyraźne (na podstawie zawarcia
odrębnych umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej) oddzielenie świadczeń pomocy doraź-
nej od innych rodzajów świadczeń, w szczególności
podstawowej opieki zdrowotnej i ratownictwa me-
dycznego.
Zgodnie z projektem zmiana sposobu organizacji
udzielania świadczeń pomocy doraźnej (w dni po-
wszednie od godziny 18 do 8 rano oraz w dni wolne
od pracy i w święta) nastąpi poprzez:
— wprowadzenie zasady jednoznacznego teryto-
rialnie wskazania świadczeniodawcy, który po za-
warciu umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia
będzie pozostawał w gotowości do udzielania świad-
czeń we wskazanym zakresie dla populacji świadcze-
niobiorców zamieszkujących dany teren lub świad-
czeniobiorców przebywających na danym terenie
okazjonalnie, którym z przyczyn losowych i zdrowot-
nych takie świadczenia powinny być udzielone,
— zdefiniowanie świadczeń pomocy doraźnej jako
świadczeń odrębnych od świadczeń ratownictwa me-
dycznego.
Wyodrębnienie świadczeń pomocy doraźnej z pod-
stawowej opieki zdrowotnej skutkować będzie zmia-
ną sposobu ich kontraktowania z zawierania umów
na podstawie przepisów art. 159 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (procedura wnioskowania o zawarcie
umowy) na zawieranie umów po przeprowadzeniu
postępowania w trybie konkursu ofert.
Powyżej proponowane zmiany powinny przynieść
pozytywne efekty w stosunku do świadczeniodaw-
ców, którzy dotychczas udzielali świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie nocnej i świątecznej pomocy
lekarskiej i pielęgniarskiej, pomimo że nie zawierali
z NFZ umów w tym zakresie, a wskazanych przez
pana posła w interpelacji.
Ponadto powyższa zmiana w sposób znaczący
poprawi jakość udzielanych świadczeń, gdyż Naro-
dowy Fundusz Zdrowia będzie miał możliwość wy-
boru najkorzystniejszej z ofert złożonych w postępo-
waniu konkursowym, a tym samym wpłynie na
konkurencyjność wśród świadczeniodawców, co
przyczyni się do podwyższenia jakości udzielanych
świadczeń i zwiększenia ich dostępności dla świad-
czeniobiorców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Grzegorza Janika
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o odpadach oraz ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (9787)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Janika nadesłaną
do ministra środowiska przy piśmie SPS-023-9787/
09 z dnia 29 maja br. dotyczącą aktualnego stanu
prac na projektem założeń do projektu ustawy
o zmianie ustawy o odpadach, ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach oraz niektórych in-
nych ustaw, a następnie przekazaną do ministra roz-
woju regionalnego, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Prace nad ww. projektem założeń zostały podjęte
w II połowie 2008 r. wspólnie przez ministra infra-
struktury, ministra środowiska i ministra rozwoju
regionalnego, który koordynował działania przedsta-
wicieli dwóch pozostałych, zaangażowanych w prace
nad tym dokumentem ministrów.
Założenia mają stanowić podstawę dla przyjęcia
ustawy będącej środkiem realizacji kompleksowej re-
formy systemu gospodarki odpadami. Celem noweli-
zacji odpowiednich przepisów przeprowadzonych na
podstawie założeń ma być wprowadzenie rozwiązań
umożliwiających:
— zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego
państwa w rozumieniu art. 74 ust. 1 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej,
— realizację zadań wynikających z zobowiązań
nałożonych na Polskę traktatem akcesyjnym,
— realizację celów wynikających z odpowiednich
przepisów prawa europejskiego, tj. zapewnienie wy-
sokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i środowiska
przed szkodliwymi skutkami spowodowanymi przez
działania z zakresu gospodarowania odpadami, po-
prawa skuteczności gospodarowania odpadami, za-
chowanie zasobów naturalnych, zapewnienie odpo-
wiedzialnego unieszkodliwiania oraz odzysku odpa-
dów oraz ograniczenie produkcji odpadów,
— usprawnienie systemu gospodarki odpadami
komunalnymi, które jest niezbędne dla realizacji za-
dań określonych w „Krajowym planie gospodarki
odpadami 2010”.
W czwartym kwartale 2008 r. projekt założeń
poddano konsultacjom społecznym. Został wówczas
pozytywnie zaopiniowany przez organizacje przed-
siębiorców z sektora gospodarki odpadami. Ponadto
założenia zostały rozpatrzone:
— w dniu 6 marca br. przez Komitet Europejski
Rady Ministrów, który rekomendował ich rozpatrze-
nie przez KRM;
— w dniu 25 marca br. przez Komisję Wspólną
Rządu i Samorządu Terytorialnego (KWRiST), która
pozytywnie zaopiniowała rozwiązania zaprezentowa-

ne w ww. projekcie po uwzględnieniu zaproponowa-
nych przez nią zmian.
Następnie w dniu 9 kwietnia br. projekt założeń
został przedłożony komitetowi Rady Ministrów, jed-
nakże na wniosek ministra gospodarki został zdjęty
z porządku obrad.
W dniach 27 kwietnia br. i 18 maja br. w ramach
uwzględnienia rekomendacji prezesa Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów, zgłoszonych w ra-
mach uzgodnień międzyresortowych, odbyło się spo-
tkanie konsultacyjne dotyczące tych rozwiązań, któ-
re zostały wprowadzone w wyniku prac w KWRiST,
mające na celu ich przedstawienie partnerom spo-
łecznym oraz uzyskanie ich opinii, w sprawie nowej
wersji projektu.
W dniu 4 maja br. na wniosek ministra rozwoju
regionalnego komitet Rady Ministrów zdecydował
o utworzeniu grupy roboczej z udziałem ministra śro-
dowiska, ministra gospodarki, ministra infrastruk-
tury, prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów oraz prezesa Rządowego Centrum Legislacji,
której celem jest omówienie dalszego trybu i harmo-
nogramu prac nad założeniami. Pierwsze spotkanie
grupy odbyło się w dniu 27 maja br. Ponadto prze-
wodniczący komitetu stałego Rady Ministrów wystą-
pił do prezesa Rady Ministrów w dniu 2 czerwca br.
(znak: DKRM-24-93(25)/09) z wnioskiem o rozstrzy-
gnięcie sporu kompetencyjnego w sprawie opracowa-
nia ostatecznej wersji ww. projektu założeń.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie wzrostu zagrożenia gruźlicą (9789)
W związku z przekazaną przy piśmie Marszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, znak SPS-023-
-9789/09, z dnia 29 maja 2009 r. interpelacją pani
poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie wzrostu zagro-
żenia gruźlicą, poniżej przedstawiam stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
Z treści interpelacji wynika, iż 73% polskich leka-
rzy nie posiada kompetencji merytorycznych do roz-
poznawania i leczenia gruźlicy. Pani poseł nie wyja-
śnia jednak na podstawie jakich danych zostały oce-
nione umiejętności i wiedza lekarzy w tym zakresie.
Czy dotyczy to ogółu lekarzy, lekarzy podstawowej
opieki zdrowotnej czy też lekarzy specjalistów? Bez
143
względu jednak na to, czy odsetek lekarzy deklaru-
jących znajomość problematyki gruźlicy można uznać
za wystarczający dla zapewnienia dostępu do świad-
czeń zdrowotnych związanych z diagnostyką i lecze-
niem gruźlicy, czy też jest on niewystarczający, pro-
blem programów nauczania studentów medycyny
oraz kształcenia podyplomowego, a zwłaszcza jego
ewentualnych niedoskonałości, zostanie przedsta-
wiony do rozważenia stosownym podmiotom.
Pani poseł Bożena Kotkowska stawia w interpe-
lacji tezę o wzroście w Polsce liczby zachorowań na
gruźlicę. Teza ta oparta jest jednak nie o dane uzy-
skane z nadzoru epidemiologicznego, które to dane
z nieznanych powodów uważa za niemiarodajne, lecz
o opinię 75% ogółu lekarzy w tej sprawie, chociaż, co
wcześniej zaznacza pani poseł, uważają oni jednocze-
śnie, że są dyletantami w tym zakresie i nie posiada-
ją kompetencji do rozpoznawania i leczenia gruźlicy.
Niezrozumiała jest więc przyczyna kwestionowania
prawdziwości danych epidemiologicznych o zachoro-
waniach na gruźlicę w Polsce, zbieranych i analizo-
wanych w poszczególnych województwach przez spe-
cjalistyczne jednostki w zakresie gruźlicy i chorób
płuc, a następnie publikowanych na zlecenie główne-
go inspektora sanitarnego w formie corocznego zbior-
czego opracowania „Gruźlica i choroby układu odde-
chowego w Polsce w roku...” przez Zakład Epidemio-
logii i Organizacji Walki z Gruźlicą Instytutu Gruź-
licy i Chorób Płuc w Warszawie.
Dane porównawcze dotyczące innych krajów
w Europie są ponadto dostępne w corocznych rapor-
tach Europejskiego Centrum Kontroli i Prewencji
Chorób (ECDC) „Tuberculosis surveillance in Eu-
rope” (dostępne też na www.ecdc.europa.eu).
Dane te wskazują na coroczny spadek liczby za-
chorowań na gruźlicę w Polsce w ostatnich 5 latach,
wynoszący ok. 4,3% w skali roku, w tym w stosunku
do 2007 r. spadek o 6,2%. Zapadalność na gruźlicę
w 2008 r. wyniosła 21,2/100 000. Istotnie jednak, sy-
tuacja epidemiologiczna tej choroby w Polsce w po-
równaniu do większości krajów regionu Europejskie-
go Światowej Organizacji Zdrowia jest wyraźnie
nadal gorsza. Nasz kraj znajduje się na 7 miejscu kra-
jów o najwyższej zachorowalności na gruźlicę spo-
śród 27 krajów Unii Europejskiej. Wyższą zapadal-
ność na gruźlicę mają: Rumunia (najwyższa w Euro-
pie), Bułgaria, Litwa, Estonia, Łotwa i Portugalia.
Zapadalność na gruźlicę jest w Polsce 3–4-krotnie
wyższa niż w krajach o najlepszej sytuacji epidemio-
logicznej, tj. krajach skandynawskich, Holandii i Niem-
czech, ale również większa niż w krajach często po-
równywanych z Polską, np. w Czechach, na Słowacji
i na Węgrzech. Utrzymując obecne tempo spadku za-
padalności na gruźlicę, zbliżymy się do krajów o naj-
niższej zapadalności dopiero za ok. 20–30 lat. Poniżej
dołączam tabelę obrazującą zapadalność na gruźlicę
w krajach Regionu Europejskiego WHO w 2006 r. *)
Wynika z niej jednoznacznie, że sytuacja epidemiolo-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
144
giczna gruźlicy w Polsce (zapadalność w 2006 roku
22,5/100 000) nie odbiegała jednak w sposób rażący
od średniej liczonej w 2006 r. dla ogółu krajów Unii
Europejskiej (zapadalność 17,8/100 000) i jest wyraź-
nie lepsza niż średnia liczona dla 12 tzw. nowych kra-
jów Unii Europejskiej (zapadalność 45,9/100 000).
Pani poseł Bożena Kotkowska stawia także tezę
świadczącą o tym, że przyczyną wzrostu zagrożenia
gruźlicą w Polsce jest zaniechanie działań profilak-
tycznych, w szczególności ograniczenie liczby szcze-
pień i likwidacja prób tuberkulinowych, zniesienie
obowiązkowych badań RTG klatki piersiowej, a tak-
że likwidacja poradni gruźlicy i chorób płuc. Teza ta,
jak się wydaje, stawiana jest jednak bez zapoznania
się z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia
(WHO) i Europejskiego Centrum Kontroli i Prewen-
cji Chorób (ECDC) dotyczącymi strategii zwalczania
gruźlicy. Polska bowiem, jako jeden z ostatnich kra-
jów w Europie, zaprzestała prowadzenia działań, któ-
re zostały przez WHO uznane za nieskuteczne
w zwalczaniu gruźlicy, a obecnie postulowanych
przez panią poseł Bożenę Kotkowską. Jak wskazują
analizy z wielu regionów świata, masowe badania
radiofotograficzne, których powszechnego wykony-
wania zaprzestano w latach 80-tych ubiegłego wieku,
nie są skuteczne w wykrywaniu wczesnych postaci
gruźlicy. Zgodnie z rekomendacjami WHO, badania
RTG klatki piersiowej wykonywane są obecnie jedy-
nie u osób z grup ryzyka, narażonych na zachorowa-
nie na gruźlicę, np. w wyniku styczności z osobą cho-
rą. W odniesieniu do ogółu populacji rekomendowana
jest zasada biernego nadzoru, tj. poddawania bada-
niom i ewentualnego rozpoznawania gruźlicy u osób
zgłaszających się do lekarza z objawami, u których
chorobę tę można podejrzewać na podstawie przesła-
nek klinicznych.
Trudno też zgodzić się z opinią dotyczącą zaprze-
stania szczepień przeciw gruźlicy. Jest to bowiem
nadal szczepienie obowiązkowe dla wszystkich nowo-
rodków i jest ono powszechnie wykonywane. Szcze-
pione jest 93,3% ogółu noworodków, co stawia nasz
kraj na jednym z najwyższych miejsc w Europie. Na-
leży podkreślić, że kierując się rekomendacjami
Światowej Organizacji Zdrowia i opiniami Instytutu
Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie, od 2006 r. za-
przestano badań tuberkulinowych i doszczepiania
szczepionką przeciw gruźlicy osób z anergią tuber-
kulinową. Miarą skuteczności szczepień ochronnych
jest sporadyczne występowanie gruźlicy wśród dzie-
ci i młodzieży. W 2008 r. zarejestrowano 76 zachoro-
wań w grupie 0–14 lat i 115 zachorowań w grupie
15–19 lat.
Należy podzielić natomiast opinię pani poseł Bo-
żeny Kotkowskiej, że istotne zagrożenie gruźlicą
jest związane z przerywaniem leczenia przez osoby
chore. Skutkuje to złymi wynikami leczenia i utrzy-
mywaniem się zakaźności dla otoczenia, a także
stwarza warunki do powstania wielolekoopornych
prątków gruźliczych. Rekomendowana przez WHO
od 30 lat strategia DOTS (Directly Observed Tre-
atment t-short Course) zwalczania gruźlicy kładzie
nacisk na:
— zaangażowanie władz publicznych w walkę
z gruźlicą,
— rozpoznawanie gruźlicy w oparciu o badania
bakteriologiczne,
— prowadzenie leczenia nadzorowanego tj. przyj-
mowania leków przeciwprątkowych pod nadzorem
poradni przez osoby, które kontynuują leczenie gruź-
licy po ustaniu prątkowania i zakończeniu leczenia
szpitalnego,
— monitorowanie skuteczności leczenia przeciw-
prątkowego,
— zapewnienie ciągłego i bezpłatnego dostępu do
leków przeciwprątkowych.
Realizowany w Polsce program zwalczania gruź-
licy zawiera prawie wszystkie elementy nowocze-
snych programów zwalczania gruźlicy zalecane przez
Światową Organizację Zdrowia w strategii DOTS.
Wykrywanie i leczenie chorych na gruźlicę jest dla
wszystkich bezpłatne. Dostępne są wszystkie leki
przeciwprątkowe, także dla chorych na gruźlicę wie-
lolekooporną. Zachowana jest także ciągłość dostaw
leków. Leczenie chorych na zakaźną gruźlicę płuc
jest obowiązkowe. Istnieje wystarczająca sieć specja-
listycznych poradni chorób płuc i gruźlicy (około 400)
na szczeblu lokalnym i 16 jednostek specjalistycz-
nych na szczeblu regionalnym. Wystarczająca jest
również kadra specjalistów chorób płuc, zaś istnieją-
ca baza łóżkowa zapewnia hospitalizację wszystkim
nowo wykrytym chorym na gruźlicę.
Problemem pozostają natomiast wprowadzone
w latach poprzednich reformy w ochronie zdrowia,
które zaburzyły pewien schemat postępowania z cho-
rymi na gruźlicę i spowolniły spadek liczby zachoro-
wań w Polsce. Wpływ na to miały dwa podstawowe
czynniki – zmiana sposobu finansowania opieki zdro-
wotnej oraz zmiany prawne, które praktycznie zli-
kwidowały tzw. leczenie nadzorowane. Szczególnie
ta ostatnie przesłanka ma niekorzystny wpływ na
zbyt niski spadek zachorowalności. Prawidłowy pro-
ces terapii, zgodny z przyjętą na świecie i zalecaną
przez WHO strategią, polegać powinien na tym, że
po leczeniu szpitalnym chory pozostawać musi przez
kolejne miesiące pod ścisłym nadzorem lekarsko-pie-
lęgniarskim i musi być zobowiązany do przyjmowa-
nia leków. Brak nadzoru nad tym, gwarantującym
pełne wyleczenie, etapem terapii spowodował, że cho-
ciaż większość chorych na gruźlicę w Polsce odbywa
pierwszy etap leczenia w warunkach szpitalnych, co
gwarantuje leczenie nadzorowane, to ta druga, rów-
nie ważna część leczenia odbywa się w naszym kraju
już poza nadzorem. Leczenie bez nadzoru powoduje,
że chorzy przerywają je znacznie częściej niż w kra-
jach, gdzie nadzór taki jest prowadzony i grozi po-
nadto rozwojem prątków lekoopornych. Leczenie cho-
rych z takimi postaciami gruźlicy jest 100 razy droż-
sze i znacznie mniej skuteczne.
Podstawowym warunkiem poprawy sytuacji nie
jest zatem powrót do badań radiologicznych lub

wprowadzanie kosztownych dla systemów zdrowot-
nych działań skierowanych na eliminację gruźlicy
(badanie na szeroką skalę osób z kontaktu z chorymi
na gruźlicę i stosowanie leczenia profilaktycznego,
śledzenie transmisji choroby metodami molekular-
nymi), lecz wdrożenie zasad, które są od dawna sto-
sowane w innych krajach, a przede wszystkim tzw.
bezpośrednio nadzorowanego leczenia chorych. Bazą
dla takiego leczenia, po odprątkowaniu chorych
w fazie szpitalnej, będą placówki POZ (lekarz rodzin-
ny), gdzie chory będzie przyjmować leki zalecone
wcześniej przez pulmonologa, w obecności dedykowa-
nej temu nadzorowi pielęgniarki. Oczywiście wyma-
ga to także opracowania nowych procedur leczni-
czych, które będą finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia.
Poprawa wyników leczenia gruźlicy poprzez wpro-
wadzenie leczenia nadzorowanego pozwoli na kolejne
działania służące zwalczaniu gruźlicy wdrażane już
przez kraje o małej zapadalności, kraje, które osią-
gnęły fazę eliminacji gruźlicy i chcą ten proces przy-
spieszyć. Do działań takich należy poszukiwanie na
szeroką skalę, z wykorzystaniem nowych testów im-
munologicznych, osób z kontaktu i prawidłowe sto-
sowanie chemioprofilaktyki, analiza zachorowań wy-
stępujących w wiązkach, tzn. zachorowań mających
to samo źródło zakażenia przez ten sam szczep prąt-
ków gruźlicy, analiza, która wykorzystuje nowocze-
sne techniki diagnostyczne.
Zdając sobie sprawę z wagi wprowadzenia pełne-
go, rekomendowanego przez WHO systemu leczenia,
w nowej ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobie-
ganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570) zawarto zapisy,
które pozwolą na realizację leczenia nadzorowanego,
co powinno radykalnie poprawić sytuację dotyczącą
zachorowań na gruźlicę w Polsce. Zapobiegnie to tak-
że w dużej mierze powstawaniu groźnych szczepów
wielolekopornych prątka. Realizacja zapisów cytowa-
nej wyżej ustawy wymaga jednak kolejnych zmian
odpowiednich aktów prawnych, w tym przede wszyst-
kim ustawy Prawo farmaceutyczne, która podlega
w chwili obecnej nowelizacji.
Reasumując, pragnę podkreślić, że gruźlica nadal
pozostaje w Polsce niezmiernie ważnym i trudnym
problemem zdrowotnym, dostrzeganym zarówno
przez Ministerstwo Zdrowia, jak również specjali-
stów w tej dziedzinie wiedzy medycznej. Wydaje się,
że podejmowane w ostatnim okresie działania pozwo-
lą jednak na wyraźną poprawę sytuacji epidemiolo-
gicznej w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
145
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie odpowiedzialności
za zdarzenia drogowe osób zdających egzamin
na prawo jazdy (9791)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9791/
09) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Krzysztofa Brejzy z dnia 21 maja 2009 r. w spra-
wie odpowiedzialności za zdarzenia drogowe osób
zdających egzamin na prawo jazdy, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, że osoba egzamino-
wana, zgodnie z dyspozycją art. 2 pkt 20 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) jest
kierującym pojazdem. W przypadku kierującego po-
jazdem nie ma znaczenia kwestia posiadania przez
niego uprawnień do kierowania. W związku z powyż-
szym osoba egzaminowana może ponieść odpowie-
dzialność za spowodowanie zagrożenia bezpieczeń-
stwa w ruchu drogowym, jeśli w sposób zawiniony
dopuściła się naruszenia zasad bezpieczeństwa w ru-
chu (art. 86 §1 Kodeksu wykroczeń).
Nie można jednakże pominąć roli egzaminatora
i wpływu, jaki ma na prowadzenie pojazdu przez oso-
bę egzaminowaną poprzez wydawanie wiążących po-
leceń, a także oddziaływanie na dodatkowe urządze-
nia zamontowane w pojeździe. Dlatego też egzami-
nator w czasie trwania egzaminu praktycznego trak-
towany jest jako współprowadzący pojazd, z wszelki-
mi wynikającymi z tego faktu konsekwencjami.
W opisanej przez pana posła sytuacji niewątpliwie
zmniejszenie prędkości pojazdu egzaminacyjnego
było realizacją polecenia egzaminatora. Istotny jest
jednak sposób jego wykonania, gdyż mało prawdopo-
dobne jest, aby egzaminator wydał polecenie gwał-
townego hamowania.
Zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo
o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowią-
zany hamować w sposób niepowodujący zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia. Jeśli
więc osoba egzaminowana zrealizowała polecenie
zmniejszenia prędkości poprzez nieuzasadnione gwał-
towne hamowanie, to mogła w ten sposób spowodo-
wać zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,
tj. czyn wyczerpujący znamiona wykroczenia z art. 86
§ 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 19 ust. 2
pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Należy podkreślić, że osoba egzaminowana jest
dopuszczana do egzaminu praktycznego po uprzed-
nim zdaniu egzaminu teoretycznego. W związku
z tym wskazane wyżej regulacje prawne winny jej
być znane. Powinna również posiadać przygotowanie
146
teoretyczne i praktyczne z zakresu techniki kierowa-
nia pojazdem.
Ewentualną odpowiedzialność egzaminatora moż-
na by wywodzić z obowiązku zareagowania na nie-
prawidłowe zachowanie osoby egzaminowanej. O ile
jednak egzaminator ma wpływ na prędkość pojazdu,
choćby przy użyciu dodatkowego pedału hamulca, to
nie ma bezpośredniego wpływu na sposób zmniejsze-
nia prędkości (dobór intensywności hamowania)
przez egzaminowanego. Dlatego też w przypadku
gwałtownego wciśnięcia hamulca przez osobę egza-
minowaną egzaminator nie ma możliwości skutecz-
nego zapobieżenia zatrzymaniu pojazdu.
Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 19
ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym kieru-
jący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp
niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowa-
nia lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.
Nadto, zgodnie z art. 55 ust. 3 ww. ustawy, kierujący
pojazdem, przejeżdżając obok pojazdu do nauki jazdy
lub przeprowadzania egzaminu państwowego lub ja-
dąc za nim, jest obowiązany do zachowania szczegól-
nej ostrożności. W związku z tym uderzenie w tył
hamującego pojazdu egzaminacyjnego stanowi naru-
szenie zasad ruchu drogowego, choćby to gwałtowne
hamowanie nie było uzasadnione sytuacją drogową.
Wydaje się, że kierujący pojazdem nadjeżdżającym
z tyłu powinien również ponieść konsekwencje praw-
ne naruszenia przepisów ruchu drogowego. Można
więc stwierdzić, że to przede wszystkim kierowca ja-
dący za samochodem egzaminacyjnym powinien pod-
jąć szczególne środki ostrożności, jak choćby zwięk-
szenie standardowego odstępu, aby nie doszło do
zderzenia z tym pojazdem.
Jednakże podkreślić należy, iż decyzja o zastoso-
wanych konsekwencjach prawnych w stosunku do
osoby egzaminowanej, która mogła naruszyć zasady
ruchu drogowego, jest decyzją policjanta przeprowa-
dzającego interwencję, który na miejscu zdarzenia
wyjaśnia jego okoliczności. Ponadto warunkiem na-
łożenia grzywny w drodze mandatu karnego jest wy-
rażenie przez sprawcę zgody na jej przyjęcie. Jeśli
osoba egzaminowana skorzysta z prawa do odmowy
przyjęcia mandatu karnego, wówczas sprawę rozpa-
trzy sąd.
Dodać również należy, że zgodnie z art. 130 usta-
wy Prawo o ruchu drogowym punkty karne przypi-
suje się jedynie kierowcy, czyli osobie, która już po-
siada uprawnienia do kierowania pojazdem silniko-
wym. Jednocześnie wyjaśniam, że Policja nie prowa-
dzi statystyk zdarzeń drogowych z udziałem pojaz-
dów do przeprowadzania egzaminu państwowego na
prawo jazdy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie ograniczenia w dostępie miast
prezydenckich nieposiadających praw powiatu
do działania 8.1: Bezpieczeństwo ruchu
drogowego, priorytetu 8. Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
(9792)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 29 maja br. (znak:
SPS-023-9792/09), do którego została dołączona in-
terpelacja poselska pana Krzysztofa Brejzy w spra-
wie ograniczenia w dostępie tzw. miast prezydenc-
kich, które nie posiadają praw powiatu, do działania
8.1 w Programie Operacyjnym „Infrastruktura i śro-
dowisko”, poniżej pragnę przedstawić następujące
stanowisko.
Uprzejmie informuję, że poruszony w powyższej
interpelacji poselskiej problem kategoryzacji miast
na prawach powiatu był przedmiotem analiz Insty-
tucji Zarządzającej Programem Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” w trakcie przygotowywania
programu operacyjnego. Zgodnie z zapisami progra-
mu operacyjnego głównym celem VIII osi prioryteto-
wej: Bezpieczeństwo transportu i krajowe sieci trans-
portowe jest poprawa stanu bezpieczeństwa oraz
dostępności komunikacyjnej Polski i krajowych po-
łączeń międzyregionalnych położonych poza siecią
TEN-T oraz wybranych odcinków dróg objętych tą
siecią. W związku z tym wsparcie zostało skierowane
przede wszystkim na rzecz projektów obejmujących
poprawę stanu bezpieczeństwa na drogach krajo-
wych, a głównymi beneficjentami są m.in. podmioty
zarządzające drogami krajowymi.
W przypadku tzw. miast prezydenckich nieposia-
dających statusu miast na prawach powiatu, zgodnie
z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.),
zarządzanie publicznymi drogami krajowymi powie-
rzono Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Auto-
strad, która została uwzględniona w katalogu bene-
ficjentów PO IiŚ w ramach działania 8.1: Bezpieczeń-
stwo ruchu drogowego. W związku z tym nie wydaje
się właściwy pogląd pana posła o wykluczeniu z do-
stępu do środków z PO IiŚ miast nieposiadających
statusu powiatu, bowiem podmiotem uzyskującym
dofinansowanie dla dróg krajowych przechodzących
przez te miasta w ramach ww. działania może zostać
GDDKiA.
Dodatkowo pragnę nadmienić, że zgodnie z zapi-
sami linii demarkacyjnej pomiędzy programami ope-
racyjnymi polityki spójności, wspólnej polityki rolnej
i wspólnej polityki rybackiej finansowanie inwestycji
bezpieczeństwa ruchu drogowego (BRD) na drogach
innej kategorii niż droga krajowa, które podlegają

jednostkom samorządu terytorialnego (tj. drogi wo-
jewódzkie, powiatowe, gminne, poza drogami kra-
jowymi w miastach na prawach powiatu), odbywa
się w ramach regionalnych programów operacyj-
nych (16 RPO).
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Górskiego
w sprawie budowy największej linii
energetycznej w Polsce w podpoznańskiej wsi
Kamionki, gm. Kórnik (9793)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 29 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9793/09, interpelacją pana posła Tomasza
Górskiego z dnia 20 maja 2009 r. w sprawie budowy
linii elektroenergetycznej relacji Plewiska – Kromo-
lice w woj. wielkopolskim, przekazuję niniejsze wy-
jaśnienia.
Obecnie przed ministrem infrastruktury toczy się
postępowanie odwoławcze dotyczące decyzji wojewo-
dy wielkopolskiego nr 3 z dnia 29 stycznia 2009 r.,
znak: WI.III-3.7045-84-EURO/08, o ustaleniu loka-
lizacji przedsięwzięcia Euro 2012 dla inwestycji po-
legającej na budowie odcinka napowietrznej, cztero-
torowej, dwunapięciowej (2 x 440 kV + 2 x 220 kV)
linii elektroenergetycznej relacji Plewiska – Kromo-
lice od słupa nr 43 (z wyłączeniem tego słupa) do
granicy gminy Mosina z gminą Kórnik i od słupa
nr 52 (z wyłączeniem tego słupa) do słupa nr 58
(z wyłączeniem tego słupa) oraz na rozbiórce istnie-
jącej linii 220 kV na odcinku od słupa nr 221 (w po-
bliżu nowego słupa nr 43) do słupa nr 218 (w pobliżu
nowego słupa nr 47) oraz słupa nr 212 (w pobliżu
nowego słupa nr 53) do słupa nr 58 (z wyłączeniem
tego słupa).
Decyzja wojewody została wydana po rozpatrze-
niu wniosku Polskich Sieci Elektroenergetycznych
Operatora S.A., złożonego w oparciu o przepisy usta-
wy z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu fina-
łowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012 (Dz. U. Nr 173, poz. 1219, ze zm.),
zwanej dalej „ustawą”. Przebieg planowanej inwesty-
cji liniowej został wskazany we wniosku o wydanie
decyzji o ustaleniu lokalizacji, zgodnie z wariantem
wybranym w trakcie postępowania zakończonego
147
wydaniem decyzji regionalnego dyrektora ochrony
środowiska w Poznaniu z dnia 28 listopada 2008 r.,
znak: RDOŚ-30-OO.II-66191-12/08/js SR.VII-6.66191-
-6/07, o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięcia. Zatem minister infra-
struktury, jak również wojewoda wielkopolski nie
mają możliwości ingerencji w zaplanowaną lokaliza-
cję przedsięwzięcia i mogą jedynie zbadać zgodność
z prawem wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lo-
kalizacji przedsięwzięcia Euro 2012 oraz decyzji wy-
danej przez wojewodę wielkopolskiego.
Przed wydaniem decyzji z dnia 28 listopada 2008 r.
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację przedsięwzięcia regionalny dyrektor ochrony
środowiska w Poznaniu wnikliwie przeanalizował
zgodność lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami
miejscowego planu zagospodarowania przestrzenne-
go w gminie Kórnik i wskazał, iż wyrokiem z dnia
18 lipca 2007 r., sygn. akt II SA/Po 209/07, Woje-
wódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził
nieważność uchwały Rady Miejskiej w Kórniku
z dnia 25 czerwca 2003 r. nr XI/160/2003 w sprawie
miejscowego planu zagospodarowania przestrzenne-
go miasta i gminy Kórnik, we wsiach Kamionki, Bo-
rowiec, Skrzynki, w części dotyczącej lokalizacji na-
powietrznej dwutorowej linii elektroenergetycznej
wysokiego napięcia 2 x 400 kV + 2 x 220 kV po trasie
istniejącej linii wysokiego napięcia 220 kV Plewiska
– Konin.
Konsekwencją wyroku sądu stało się przywróce-
nie obowiązywania planów miejscowych z lat 1999–
–2000, czyli uchwały nr XIII/119/99 Rady Miejskiej
w Kórniku z dnia 30 czerwca 1999 r. (Osiedle Wod-
nik), uchwały nr XXIV/258/2000 Rady Miejskiej
w Kórniku z dnia 20 czerwca 2000 r. (Osiedle Wodnik
I) oraz uchwał z dnia 30 czerwca 1999 r. i z dnia
20 czerwca 2000 r. w sprawie miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego obszaru zabudowy
mieszkaniowej Osiedle Długie w części I, II, III i IV
Kamionki, gm. Kórnik. Zapisy miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego ograniczają się do
określenia przeznaczenia terenu wokół linii elektro-
energetycznej jako „terenu ograniczonego użytkowa-
nia związanego z linią energetyczną wysokiego na-
pięcia – oznaczonego na rysunku planu symbolem
PO”, w obrębie którego ustalono zakaz zabudowy
obiektami przeznaczonymi na stały pobyt ludzi w od-
ległościach mniejszych niż 26 m od skrajnego prze-
wodu linii energetycznej 220 kV.
Wskazać jednak należy, że podlegająca kontroli
w ramach prowadzonego przez ministra infrastruk-
tury postępowania odwoławczego decyzja wojewody
wielkopolskiego wydana została w oparciu o przepisy
ustawy, gdzie zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy, w spra-
wach dotyczących lokalizacji przedsięwzięć Euro
2012 nie stosuje się przepisów o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym. Z powyższego wyni-
ka, że lokalizacja przedsięwzięcia Euro 2012 nie musi
być zgodna z zapisami miejscowego planu zagospo-
darowania przestrzennego.
148
Odnosząc się do poruszonych przez pana posła
kwestii gabarytów linii elektroenergetycznej, wyja-
śnić należy, iż zgodnie z załączoną do wniosku cha-
rakterystyką inwestycji na słupach wsporczych będą
podwieszone 4 tory linii napowietrznej: 2 pracujące
na napięciu 400 kV oraz 2 pracujące na napięciu
220 kV, przy czym wysokość słupów będzie wahała
się od 44 m do 64 m, a nie, jak wskazano w interpe-
lacji, 72 m. Ponadto zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy
decyzję o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięć Euro
2012, na wniosek spółki celowej lub innego właści-
wego podmiotu, wydaje wojewoda w terminie 1 mie-
siąca od złożenia wniosku.
Wskazać należy, iż spółka Polskie Sieci Elektro-
energetyczne Operator SA jest podmiotem o szcze-
gólnym znaczeniu dla gospodarki państwa, którego
najważniejsze krajowe uwarunkowania prawne dzia-
łalności jako operatora systemu przesyłowego (OSP)
wynikają z art. 9c ust. 2 ustawy Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, ze zm.). Stąd też
PSE – Operator SA z siedzibą w Warszawie jest wła-
ściwym podmiotem, o którym mowa w art. 23 ust. 1
ustawy, do występowania z wnioskiem o ustalenie
lokalizacji dla inwestycji polegającej na budowie od-
cinka napowietrznej, czterotorowej, dwunapięciowej
(2 x 440 kV + 2 x 220 kV) linii elektroenergetycznej
relacji Plewiska – Kromolice.
Odpowiadając na zawarte w interpelacji pana po-
sła Tomasza Górskiego z dnia 20 maja 2009 r. pyta-
nia dotyczące zasadności proponowanego przez
mieszkańców wsi Kamionki przebiegu przedmioto-
wej linii energetycznej przez las, wyjaśnić należy, iż
warianty takie były badane w trakcie postępowania
prowadzonego przez regionalnego dyrektora ochrony
środowiska w Poznaniu w sprawie wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację przedsięwzięcia. RDOŚ w Poznaniu po analizie
dokumentów przychylił się do wskazanego przez
wnioskodawcę wariantu dokończenia inwestycji po
trasie istniejącej linii 220 kV, który w największym
stopniu spełnia wymogi ochrony środowiska, uwzględ-
niając jednocześnie zasadę zrównoważonego rozwoju.
Jeszcze raz pragnę podkreślić, iż minister infra-
struktury nie ma możliwości ingerencji w zaplano-
waną lokalizację przedsięwzięcia, gdyż jego przebieg
został określony w decyzji regionalnego dyrektora
ochrony środowiska w Poznaniu z dnia 28 listopada
2008 r., znak: RDOŚ-30-OO.II-66191-12/08/js SR.VII-
-6.66191-6/07.
Odnosząc się do możliwości niezwłocznego wstrzy-
mania prac budowlanych i doprowadzenia do rozmów
pomiędzy PSE – Operator SA a mieszkańcami gminy
Kórnik w celu zmiany przebiegu inwestycji, pragnę
poinformować, że minister infrastruktury jako organ
drugiej instancji w sprawie decyzji o ustaleniu loka-
lizacji przedsięwzięcia Euro 2012 nie posiada kompe-
tencji do ingerowania w powyższych kwestiach. Nie-
mniej pragnę poinformować, że w dniu 26 maja 2009 r.
w siedzibie Ministerstwa Infrastruktury przy ul. Wspól-
nej 2/4 w Warszawie odbyło się spotkanie zorganizo-
wane z inicjatywy wojewody wielkopolskiego pomię-
dzy przedstawicielami: gminy Kórnik, mieszkańców
Kórnika i Borówca, Ministerstwa Środowiska, Dy-
rekcji Generalnej Lasów Państwowych, Generalnej
Dyrekcji Ochrony Środowiska oraz Polskich Sieci
Elektroenergetycznych Operatora SA. Powyższe spo-
tkanie miało na celu wypracowanie porozumienia
pomiędzy stronami postępowania.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Bogusława Wontora
w sprawie przedmiotów zaopatrzenia
mundurowego realizowanego
przez Agencję Mienia Wojskowego (9794)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Bogusława Wontora w spra-
wie przedmiotów zaopatrzenia mundurowego reali-
zowanego przez Agencję Mienia Wojskowego (SPS-
-023-9794/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Na wstępie chciałbym zapewnić, że dobro polskich
pomiotów gospodarczych jest niezwykle istotne dla
kierownictwa resortu obrony narodowej. Jednak na-
leży mieć na względzie to, że wybór producentów re-
alizujących dostawy dla polskiej armii ograniczony
jest przepisami prawa szczegółowo określającymi za-
sady i tryb udzielania zamówień publicznych.
Agencja Mienia Wojskowego dokonuje zakupów
środków materiałowych (w tym przedmiotów zaopa-
trzenia mundurowego) na potrzeby Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w imieniu ministra obrony
narodowej, na podstawie decyzji nr 20/MON mini-
stra obrony narodowej dnia 30 stycznia 2003 r.
w sprawie zasad planowania i realizacji zakupu środ-
ków materiałowych dla Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej przez Agencję Mienia Wojskowego
(Dz. Urz. MON. Nr 2, poz. 10 ze zm.) oraz decyzji
nr 7/MON ministra obrony narodowej z dnia 14 stycz-
nia 2008 r. w sprawie zasad opracowywania i reali-
zacji centralnych planów rzeczowych (Dz. Urz. MON.
Nr 1, poz. 6).
Gestor, czyli Inspektorat Wsparcia Sił Zbrojnych
w przesyłanych do Agencji Mienia Wojskowego klau-
zulach wymaganiach jakościowych podaje niezbędne
dane dotyczące wymogów technicznych i jakościo-
wych oraz warunków dostaw, które są uwzględniane

przy opracowywaniu specyfikacji istotnych warun-
ków zamówienia w uruchamianych postępowaniach
o zamówienie publiczne. Agencja na tej podstawie
dokonuje opisu przedmiotu zamówienia z najwyższą
starannością, spełniając wymagania określone w art. 29
i 30 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamó-
wień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655,
z późn. zm.).
W odniesieniu do postępowań o zamówienie pu-
bliczne na dostawy zaopatrzenia mundurowego
przedmioty zamówienia opisane są przez przywoła-
nie właściwych wojskowych dokumentacji technicz-
no-technologicznych, w których wymagania określo-
ne są za pomocą cech technicznych i jakościowych,
przy przestrzeganiu polskich norm przenoszących
m.in. europejskie normy zharmonizowane.
W przywołanym w interpelacji pana posła Bogu-
sława Wontora postępowaniu wieloletnim na lata
2008–2010, nr ref. 65/M/MON/ZZŚM/PN/ZO/2008
obejmującym 15 części zamówienia o łącznej wartości
9,4 mln zł (w tym 3,7 mln zł na 2008 r.) złożonych
zostało 10 ofert, wszystkie przez wykonawców krajo-
wych. Agencja Mienia Wojskowego podpisała umowy
z 7 wykonawcami na dostawy 14 przedmiotów zaopa-
trzenia mundurowego dla Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej. 2 wykonawców w złożonych ofertach
wskazało, że przy realizacji umowy będą korzystać
z podwykonawców.
Ustawa Prawo zamówień publicznych umożliwia
wykonawcom powierzenie wykonania zamówienia
przez podwykonawców. Jednocześnie nie nakłada
obowiązku wskazywania nazwy podwykonawcy i nie
przyznaje zamawiającemu uprawnienia do żądania
przedstawienia umowy między wykonawcą a podwy-
konawcą.
Z informacji otrzymanych z 74 Rejonowego Przed-
stawicielstwa Wojskowego wynika, że tylko firma
Paso sp. z o.o. z Sierosławia, z którą Agencja Mienia
Wojskowego zawarła umowę na dostawy toreb koloru
czarnego, toreb podróżnych poligonowych, toreb po-
lowych podoficerskich oraz walizek (o łącznej warto-
ści 4,9 mln zł., w tym 1,6 mln zł. na 2008 r.), korzy-
stała z 1 podwykonawcy krajowego i 3 podwykonaw-
ców z Chin. Dla realizacji niniejszego zamówienia
wykonawca nie utworzył konsorcjum z innymi pod-
miotami.
Ograniczenie przez zamawiającego możliwości
powierzenia wykonania zamówienia podwykonaw-
com naruszyłoby postanowienia art. 7 i art. 22 ust. 2
ustawy Prawo zamówień publicznych, które jedno-
znacznie określają obowiązki zamawiającego w za-
kresie przygotowania i przeprowadzenia postępowa-
nia o zamówienie publiczne w sposób zapewniający
zachowanie uczciwej konkurencji i równego trakto-
wania wykonawców. Należy dodać, że ustawodawca
nie zawarł w tej ustawie ograniczeń dotyczących re-
alizacji przedmiotu umowy przez podmioty zagra-
niczne jako wykonawców czy podwykonawców. Usta-
149
wa nie zawiera też zapisów zapewniających preferen-
cje dla wykonawców krajowych.
Pragnę zaznaczyć, że Agencja Mienia Wojskowego
w ogłoszeniu o zamówieniu i specyfikacji istotnych
warunków zamówienia określiła warunki, jakie mu-
sieli spełniać wykonawcy biorący udział w postępo-
waniu. Zamawiający określił, że w celu potwierdze-
nia zdolności do wykonania przedmiotu zamówienia
uczestnik postępowania musiał wykazać się niezbęd-
nym doświadczeniem, tzn. w okresie ostatnich 3 lat
przed dniem wszczęcia postępowania o udzielenie za-
mówienia. Jeżeli okres prowadzenia przez niego dzia-
łalności jest krótszy, to musiał wykazać, że w tym
okresie należycie wykonywał, a w przypadku świad-
czeń okresowych lub ciągłych, wykonywał z należytą
starannością, udokumentowane dostawy.
Wykonawcy, którzy złożyli oferty w niniejszym
postępowaniu, w załączonych do ofert dokumentach
wykazali spełnianie warunków wymaganych przez
zamawiającego, w tym wymagane doświadczenie
w realizacji dostaw przedmiotów odpowiadających
swoim rodzajem i wartością dostawom stanowiącym
przedmiot zamówienia, z podaniem ich wartości,
przedmiotu, dat wykonania i odbiorców oraz załączy-
li dokumenty potwierdzające, że dostawy lub usługi
zostały wykonane należycie. Wymóg powyższy jest
zgodny z art. 26 ustawy Prawo zamówień publicz-
nych i rozporządzeniem prezesa Rady Ministrów
z dnia 19 maja 2006 r. w sprawie rodzajów dokumen-
tów, jakich może żądać zamawiający od wykonawcy
oraz form, w jakich te dokumenty mogą być składane
(Dz. U. Nr 87, poz. 605, z późn. zm.).
Uprzejmie informuję, że odbiór jakościowy przed-
miotów umowy, zgodnie z obowiązującą w Minister-
stwie Obrony Narodowej wojskową dokumentacją
techniczno-technologiczną, był prowadzony przez 74.
Rejonowe Przedstawicielstwo Wojskowe w siedzibie
wykonawcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
zgodnie z zapisami zawartej umowy.
Agencja Mienia Wojskowego jako zamawiający
monitoruje wnikliwie terminowość realizacji dostaw,
zgodnie z treścią zawartych umów. Wykonawca
wskazanej umowy był zobowiązany zakończyć do-
stawy do dnia 31 października 2008 r. Jednak
w części były one realizowane nieterminowo, za co
stosownie do zapisów umowy naliczono kary w wy-
sokości 51 tys. zł, które wykonawca uregulował
w ustalonym przez zamawiającego terminie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
150
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przyspieszenia prac związanych
z nowelizacją ustawy o odpadach oraz ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach
(9795)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 29 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9795/09)
w sprawie interpelacji posła na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej pana Waldemara Andzela dotyczącej
przyspieszenia prac związanych z nowelizacją ustawy
o odpadach, przekazuję poniższe informacje.
1. Odnosząc się do pytania, jakie są plany mini-
sterstwa odnośnie do zmiany ustawy o odpadach,
uprzejmie wyjaśniam, że w dniu 11 maja 2009 r.
wpłynął do Sejmu RP projekt ustawy o zmianie usta-
wy o odpadach oraz niektórych innych ustaw, które-
go przygotowanie stanowiło jedno z zadań Krajowego
planu gospodarki odpadami 2010. Jednym z celów
nowelizacji ustawy o odpadach jest dostosowanie pra-
wodawstwa krajowego do dyrektywy Rady 1999/31/
WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowa-
nia odpadów (Dz. Urz. WE L 182 z 16.7.1999, str. 228,
z późn. zm.).
Projekt ten obejmuje m.in. następujące zagadnie-
nia:
1) zamykanie składowisk odpadów niespełniają-
cych wymagań prawnych z urzędu,
2) zakaz składowania odpadów palnych selektyw-
nie zebranych,
3) zakaz składowania odpadów ulegających bio-
degradacji selektywnie zebranych,
4) wprowadzenie środków dyscyplinujących
przedsiębiorców, aby wywiązywali się z obowiązku
składania zbiorczych zestawień danych (poprawa sys-
temu ewidencji odpadów),
5) zaostrzenie sankcji za nielegalne składowanie
odpadów.
Ponadto w projekcie ustawy zaproponowano:
1) wprowadzenie decyzji zatwierdzającej program
gospodarki odpadami dla świadczących usługi w za-
kresie budowy, rozbiórki, remontu obiektów, czysz-
czenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, kon-
serwacji i napraw, co powinno ułatwić działalność
przedsiębiorcom prowadzącym działalność na terenie
całego kraju,
2) dostosowanie podziału kompetencji organów do
obowiązujących przepisów ustawy Prawo ochrony
środowiska,
3) ujednolicenie przepisów w sprawie wstrzymy-
wania działalności i ustanowienie przepisów dotyczą-
cych wznowienia wstrzymywanej działalności,
4) korektę przepisów dotyczących sprawozdawczo-
ści i baz danych w zakresie gospodarki odpadami,
5) wprowadzenie odrębnych wymagań dla prze-
woźnych urządzeń służących do przetwarzania od-
padów zawierających azbest,
6) doprecyzowanie niektórych przepisów dotyczą-
cych międzynarodowego przemieszczania odpadów.
Planuje się, że wspomniana ustawa wejdzie w ży-
cie jeszcze w 2009 r.
Obecnie w resorcie środowiska są przygotowywa-
ne założenia do projektu ustawy o odpadach w celu
transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r.
w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrek-
tywy (Dz. Urz. L 312 z 22.11.2008 r., str. 3). Nowa
ustawy powinna wejść w życie 12 grudnia 2010 r.
2. Odnosząc się do pytania, czy w budżecie na rok
2010 ministerstwo przewiduje zwiększyć wydatki na
gospodarowanie odpadami, uprzejmie wyjaśniam, że
resort środowiska nie finansuje bezpośrednio zadań
z zakresu gospodarki odpadami.
Zgodnie z obowiązującym prawem funkcjonują
instrumenty prawne wspierające, w tym finansowo,
działania z zakresu gospodarki odpadami. Środki fi-
nansowe przeznaczone na gospodarkę odpadami po-
chodzą z różnych źródeł, jakimi są m.in. wpływy Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej z:
1) opłat oraz kar pieniężnych pobieranych na pod-
stawie ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150,
z późn. zm.);
2) opłat w wysokości 500 zł za wprowadzenie po-
jazdu na teren kraju wnoszonych przez podmioty nie-
będące przedsiębiorcami lub wprowadzających, któ-
rzy nie zapewniają sieci, a także kar pieniężnych
pobieranych na podstawie ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksplo-
atacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.);
3) opłat oraz kar pieniężnych pobieranych na pod-
stawie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym
sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 190,
poz. 1495, z późn. zm.);
4) kar pieniężnych wymierzanych na podstawie
ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-
mulatorach (Dz. U. Nr 79, poz. 666);
5) opłat produktowych pobieranych na podstawie
przepisów ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiąz-
kach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania
niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej
i opłacie depozytowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 90, poz. 607,
z późn. zm.);
6) kar pieniężnych wymierzanych na podstawie
art. 32 i 33 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o mię-
dzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz. U.
Nr 124, poz. 859).
Na cele gospodarki odpadami są wydatkowane
również środki funduszy z wojewódzkich, powiato-
wych i gminnych funduszy ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej.
Należy wskazać, że zasady działania funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w tym na-

rodowego funduszu, i przeznaczenie środków groma-
dzonych na rachunkach bankowych wyodrębnionych
dla poszczególnych ustaw określa tytuł VII, dział II,
rozdział 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska.
Zgromadzone środki są przeznaczane m.in. na:
— przedsięwzięcia i instalacje związane z gospo-
darką odpadami,
— edukację ekologiczną,
— finansowanie działań związanych z odzyskiem
i recyklingiem odpadów.
Ponadto uruchomiony został Program Operacyjny
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
w ramach osi II: Gospodarka odpadami i ochrona po-
wierzchni ziemi, który przewiduje finansowanie dzia-
łań w zakresie odpadów komunalnych (działanie 2.1:
Kompleksowe przedsięwzięcia z zakresu gospodarki
odpadami komunalnymi ze szczególnym uwzględnie-
niem odpadów niebezpiecznych), którego celem jest
przeciwdziałanie powstawaniu odpadów, redukcja ilo-
ści składowanych odpadów komunalnych i zwiększe-
nie udziału odpadów komunalnych poddawanych od-
zyskowi i unieszkodliwianiu innymi metodami niż
składowanie oraz likwidacja zagrożeń wynikających
ze składowania odpadów. Projekty, które będą finan-
sowane w ramach tego działania, to:
1) punkty selektywnego zbierania odpadów komu-
nalnych, w szczególności odpadów niebezpiecznych;
2) instalacje umożliwiające przygotowanie odpa-
dów do procesów odzysku, w tym recyklingu, w szcze-
gólności demontażu zużytego sprzętu elektrycznego
i elektronicznego oraz przetwarzania odpadów z niego
powstałych, demontażu mebli i innych odpadów wiel-
kogabarytowych, sortowania odpadów selektywnie
zbieranych, mechaniczno-biologicznego przetwarza-
nia zmieszanych odpadów komunalnych i odpadów
pozostałych po selektywnym zbieraniu odpadów za-
wierających odpady ulegające biodegradacji;
3) instalacje do termicznego przekształcania od-
padów komunalnych z odzyskiem energii;
4) instalacje do odzysku, w tym recyklingu po-
szczególnych rodzajów odpadów komunalnych lub
odpadów powstałych w wyniku ich przetwarzania;
5) składowiska (wyłącznie jako element regional-
nego zakładu zagospodarowania odpadów);
6) instalacje do unieszkodliwiania odpadów ko-
munalnych w procesach innych niż składowanie.
Projekty wskazane powyżej powinny zawierać
społeczne kampanie edukacyjne związane z gospo-
darowaniem odpadami.
Całkowity fundusz przeznaczony na finansowanie
działania 2.1 wynosi 1,2 mld euro.
3. Odnosząc się do pytania, kiedy wejdą w życie
zmiany pozwalające na wywiązanie się z unijnych
zobowiązań, uprzejmie informuję, że w ramach pod-
jętych działań w bieżącym roku wszedł w życie cały
szereg instrumentów prawnych mających na celu po-
prawę stanu środowiska oraz wywiązanie się z unij-
nych zobowiązań.
151
Z dniem 1 stycznia 2009 r. weszły w życie przepi-
sy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie usta-
wy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicz-
nym oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 223, poz. 1464). W przedmiotowej ustawie zawar-
to przepisy mające na celu usprawnienie procesu
zbierania zużytego sprzętu i osiągnięcia wyznaczo-
nego dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady
2002/96/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie
zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego
(Dz. Urz. UE L 37 z 13.02.2003 r., str. 24, z późn. zm.)
w celu zebrania zużytego sprzętu elektrycznego
i elektronicznego pochodzącego z gospodarstw domo-
wych w wysokości 4 kg/mieszkańca/rok, w tym wpro-
wadzono przepisy uprawniające ministra środowiska
do wydania w porozumieniu z ministrem gospodarki
rozporządzenia określającego minimalne poziomy
zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego. Rozporządzenie zostało wydaje, tj. rozpo-
rządzenie ministra środowiska z dnia 22 grudnia
2008 r. w sprawie minimalnych rocznych poziomów
zbierania zużytego sprzętu (Dz. U. Nr 235, poz. 1615),
które również weszło w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.
Określony w rozporządzeniu poziom zbierania zuży-
tego sprzętu wynosi generalnie 24% masy sprzętu
elektrycznego i elektronicznego przeznaczonego dla
gospodarstw domowych wprowadzonego w danym
roku (wyjątkiem są jedynie niektóre rodzaje sprzętu
oświetleniowego, dla których wyznaczony poziom
zbierania wynosi 40%). Wprowadzono ponadto prze-
pisy obligujące wprowadzających sprzęt do prowadze-
nia publicznych kampanii edukacyjnych.
Z dniem 12 czerwca 2009 r. weszła w życie ustawy
z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulato-
rach (Dz. U. Nr 79, poz. 666), której celem jest ogra-
niczenie negatywnego wpływu baterii i akumulato-
rów oraz zużytych akumulatorów na środowisko
przez redukcję ilości substancji niebezpiecznych
w bateriach i akumulatorach oraz właściwe zbieranie
i recykling powstających z nich odpadów, w tym
wspieranie wysokiego poziomu zbierania zużytych
baterii przenośnych i zużytych akumulatorów prze-
nośnych. Wprowadzający baterie lub akumulatory
będzie obowiązany do zorganizowania i sfinansowa-
nia systemu zbierania, przetwarzania, recyklingu
i unieszkodliwiania zużytych baterii i zużytych aku-
mulatorów oraz właściwego gospodarowania zużyty-
mi bateriami i zużytymi akumulatorami, w tym osią-
gnięcie poziomów zbierania baterii i akumulatorów
oraz poziomów efektywności recyklingu. Przedsię-
biorcy wprowadzający baterie będą obowiązani także
do finansowania publicznych kampanii edukacyj-
nych, które mają na celu podnoszenie świadomości
ekologicznej społeczeństwa oraz selektywnego zbie-
rania ww. odpadów. Ustawa stanowi transpozycję do
prawa polskiego dyrektywy Parlamentu Europejskie-
go i Rady 2006/66/WE z dnia 6 września 2006 r.
w sprawie baterii i akumulatorów oraz zużytych ba-
terii i akumulatorów oraz uchylającej dyrektywę
152
91/157/EWG (Dz. Urz. WE L 266 z 26.9.2006, str. 1,
z późn. zm.).
Dnia 1 stycznia 2009 r. weszło w życie rozporzą-
dzenie Rady Ministrów z dnia 14 października 2008 r.
w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U.
Nr 196, poz. 1217), które zwiększyło jednostkowe
stawki opłat za umieszczanie odpadów na składowi-
sku dla wybranych grup odpadów. Celem tego instru-
mentu prawnego jest wpłynięcie na zmniejszenie ilo-
ści składowanych odpadów i ekonomiczne uatrakcyj-
nienie odzysku, w tym recyklingu.
Ponadto do rozpatrzenia przez Radę Ministrów
został skierowany projekt ustawy o gospodarce opa-
kowaniami i odpadami opakowaniowymi. Projekt
ustawy obejmuje dotychczas obowiązujące przepisy
w zakresie opakowań i gospodarowania odpadami
opakowaniowymi oraz propozycje nowych rozwią-
zań, których celem jest stworzenie takiego systemu,
który zapewniłby osiągnięcie przez Polskę celów
w zakresie odzysku i recyklingu wymaganych na rok
2014. Wśród nowych rozwiązań prawnych zapropo-
nowano pozostawienie do dyspozycji urzędów mar-
szałkowskich opłat produktowych wpłacanych przez
przedsiębiorców w przypadku nieuzyskania wyma-
ganych poziomów odzysku i recyklingu. Środki te
urzędy marszałkowskie miałyby przeznaczać na fi-
nansowanie działań związanych z edukacją ekolo-
giczną oraz selektywnym zbieraniem odpadów opa-
kowaniowych. Podobnie wpływy z opłaty recyklingo-
wej, która będzie pobierana przez jednostki handlowe
przy wydawaniu torebek foliowych, będą trafiały do
urzędów marszałkowskich z przeznaczeniem na fi-
nansowanie działań związanych z edukacją ekolo-
giczną oraz selektywnym zbieraniem odpadów opa-
kowaniowych. Zakłada się, że ustawa wejdzie w życie
z dniem 1 stycznia 2010 r.
Trwają także końcowe prace nad projektem roz-
porządzenia ministra środowiska w sprawie szczegó-
łowych warunków technicznych kwalifikowania czę-
ści energii odzyskanej z termicznego przekształcania
odpadów komunalnych jako energii z odnawialnego
źródła energii, którego celem będzie szybsze i sku-
teczniejsze osiągnięcie przepisów zawartych w dyrek-
tywie 1999/31/WE, dotyczących redukcji ilości skła-
dowanych odpadów ulegających biodegradacji.
4. Odnosząc się do pytania, czy prowadzone są
prace nad skutecznym i ekonomicznie racjonalnym
systemem gospodarowania odpadami komunalnymi
w samorządach, uprzejmie informuję, że w celu po-
prawy sytuacji w sektorze gospodarki odpadami ko-
munalnymi podjęte zostały przez przedstawicieli Mi-
nisterstwa Rozwoju Regionalnego (koordynatora
działań zaangażowanych resortów), Ministerstwa
Infrastruktury i Ministerstwa Środowiska wspólne
prace, których efektem jest opracowanie założeń do
projektu ustawy o zmianie w szczególności ustawy
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach. W przedmiotowym projekcie
zawarto propozycje rozwiązań, które powinny umoż-
liwić wdrożenie racjonalnego systemu gospodarki
odpadami komunalnymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przepisów regulujących prawo
użytkowania wieczystego (9796)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaniem przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
29 maja 2009 r., nr SPS-023-9796/09, interpelacji
pana posła Waldemara Andzela w sprawie przepisów
regulujących prawo użytkowania wieczystego nieru-
chomości uprzejmie udzielam odpowiedzi na pytania
zadane w interpelacji.
Ad 1. Obowiązujące obecnie regulacje prawne nie
przewidują „automatycznego”, tj. z mocy prawa prze-
kształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości. Przekształcenia ww. praw
w obowiązującym stanie prawnym można dokonać
na podstawie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
kształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459,
z późn. zm.). Ustawa przyznaje określonym w niej
podmiotom, tj. osobom fizycznym, spółdzielniom
mieszkaniowym oraz osobom prawnym, będącym
właścicielami lokali, których udział w nieruchomości
wspólnej obejmuje prawo użytkowania wieczystego,
roszczenie o przekształcenie prawa użytkowania wie-
czystego w prawo własności nieruchomości. Oznacza
to, że właściwy organ reprezentujący właściciela,
którym jest Skarb Państwa lub jednostka samorządu
terytorialnego, nie może odmówić dokonania prze-
kształcenia, jeżeli wnioskodawca spełnia warunki
określone w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
kształceniu (…).
Przekształcenie omawianych praw, zgodnie z art. 3
ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształce-
niu (…), następuje w drodze decyzji starosty – w przy-
padku nieruchomości stanowiących własność Skarbu
Państwa, w tym również nieruchomości, w stosunku
do których prawo własności Skarbu Państwa wyko-
nują inne państwowe osoby prawne oraz wójta, bur-
mistrza, prezydenta miasta, zarządu powiatu albo
zarządu województwa – odpowiednio w przypadku
nieruchomości stanowiących własność jednostek sa-
morządu terytorialnego. Od powyższych decyzji,

zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjne-
go, stronie służy odwołanie do organu wyższego stop-
nia, tj. do wojewody, w przypadku decyzji wydanej
przez starostę, a w przypadku decyzji wydanych
przez ww. organy jednostek samorządu terytorialne-
go do samorządowego kolegium odwoławczego.
Prawo użytkowania wieczystego, w myśl art. 3
ust. 2 ww. ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., przekształ-
ca się w prawo własności nieruchomości z dniem,
w którym ww. decyzja stała się ostateczna. Decyzja
ta stanowi podstawę wpisu do księgi wieczystej.
Oprócz omówionej wyżej regulacji w obowiązują-
cym prawodawstwie funkcjonuje regulacja zamiesz-
czona w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), stanowiąca podstawę
prawną nabycia prawa własności nieruchomości
przez jej użytkownika wieczystego. Stosownie do jego
postanowień nieruchomość gruntowa oddana w użyt-
kowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie
użytkownikowi wieczystemu. Przepis ten ma zasto-
sowanie do wszystkich kategorii użytkowników wie-
czystych, zarówno do osób fizycznych, jak też przed-
siębiorstw i innych podmiotów gospodarczych, bę-
dących użytkownikami wieczystymi nieruchomości.
Sprzedaż taka odbywa się według szczególnych za-
sad dotyczących ustalenia ceny sprzedawanej nieru-
chomości. W myśl bowiem art. 69 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami, przy powyższej sprzedaży
cenę nieruchomości gruntowej pomniejsza się
o kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczy-
stego tej nieruchomości, określoną według stanu na
dzień sprzedaży. Zatem użytkownik wieczysty, na-
bywając prawo własności użytkowanej nieruchomo-
ści, płaci tylko różnicę pomiędzy wartością nieru-
chomości jako przedmiotu prawa własności a war-
tością nieruchomości jako przedmiotu prawa użyt-
kowania wieczystego.
Należy podkreślić, że od tak ustalonej ceny nie-
ruchomości właściwy organ może udzielić bonifika-
ty za zgodą, odpowiednio wojewody albo rady lub
sejmiku.
Ad 2. Jak wskazał pan poseł Waldemar Andzel
w interpelacji, instytucja użytkowania wieczystego
uregulowana została w Kodeksie cywilnym (księga
druga, tytuł II). Rozwinięcie, doprecyzowanie oraz
uszczegółowienie podstawowych norm zamieszczo-
nych w Kodeksie cywilnym zostało dokonane w usta-
wie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nierucho-
mościami. Natomiast ustawa z dnia 29 lipca 2005 r.
o przekształceniu (…) reguluje zasady i tryb dokony-
wania przekształcenia prawa użytkowania wieczy-
stego w prawo własności nieruchomości.
Odnosząc się zatem do pytania pana posła Walde-
mara Andzela, czy planowane są zmiany w ustawie
o użytkowaniu wieczystym, chciałbym zauważyć, że
świetle postanowień art. 9a ustawy z dnia 4 września
1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) do zakresu
działania ministra właściwego do spraw budownic-
153
twa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej nale-
żą sprawy, które zostały uregulowane w ustawie
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami oraz w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
kształceniu (…). Tym niemniej chciałbym uprzejmie
poinformować Pana Marszałka, że Komisja Kodyfi-
kacyjna Prawa Cywilnego działająca przy Ministrze
Sprawiedliwości, prowadzi prace nad projektem re-
formy Kodeksu cywilnego w zakresie systemu praw
rzeczowych. Proponowane przez komisję zmiany
obejmują wprowadzenie nowej instytucji prawa rze-
czowego pod nazwą prawo zabudowy.
Natomiast w resorcie infrastruktury opracowana
została ustawa o zmianie ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami oraz o zmianie innych ustaw. Powyż-
sza nowela przewiduje również zmianę ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przekształceniu (…). Proponowana
zmiana ma na celu doprecyzowanie obecnej procedu-
ry dotyczącej przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w związku z wątpliwościami zgłaszany-
mi zarówno przez organy dokonujące przekształce-
nia, jak i wnioskujących o przekształcenie. Powyższy
projekt został w dniu 9 kwietnia 2009 r. przekazany
do Sejmu RP (druk nr 1891).
Ad 3. Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształ-
ceniu (…) w art. 1 ust. 5 stanowi, że osoby uprawnio-
ne mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności nieru-
chomości do dnia 31 grudnia 2012 r. Oznacza to, że
omawiana regulacja ma charakter epizodyczny. Na-
tomiast nabycie prawa własności nieruchomości
przez jej użytkownika wieczystego na podstawie art. 32
ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami nie jest ograniczone żadnym ter-
minem.
Odnosząc się natomiast do poruszonej w treści
interpelacji pana posła Waldemara Andzela kwestii
zagrożenia występowania byłych – sprzed 1945 r.
właścicieli z ewentualnymi roszczeniami o zwrot nie-
ruchomości w odniesieniu do nieruchomości położo-
nych na tzw. ziemiach odzyskanych po II wojnie świa-
towej, uprzejmie informuję, że próba uregulowania
tego problemu została podjęta w odrębnym akcie
prawnym. W dniu 7 września 2007 r. uchwalona zo-
stała bowiem ustawa o ujawnieniu w księgach wie-
czystych prawa własności nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1365, z późn. zm.). Ratio legis
uchwalenia tej ustawy było porządkowanie stanu
ujawniania w księgach wieczystych własności Skar-
bu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego.
Ujawnienie w księgach wieczystych praw do nieru-
chomości przysługujących Skarbowi Państwa oraz
jednostkom samorządu terytorialnego ma w przed-
stawionej sprawie ogromne znaczenie w świetle prze-
pisów o rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych,
ustanowionej w art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o księgach wieczystych (Dz. U. z 2001 r. Nr 124,
z późn. zm.). Przepisy o rękojmi wiary publicznej
ksiąg wieczystych przyjmują bowiem przewagę stanu
154
prawnego ujawnionego w księdze wieczystej nad rze-
czywistym stanem prawnym.
Ponadto odnosząc się do powyższych obaw, należy
przytoczyć pogląd wyrażony w uzasadnieniu projek-
tu ustawy z dnia 7 września 2007 r.: „Wraz ze zmia-
ną granic na terenach, które weszły w skład Państwa
Polskiego, uległy przekształceniu stosunki własno-
ściowe, w odniesieniu do położonych tam nierucho-
mości. Wykonując decyzje postanowień sojuszniczych,
Państwo Polskie szeregiem aktów prawnych przepro-
wadziło zmiany w zakresie własności nieruchomości,
położonych na tych terenach. Akty te, odnoszące się
do włączonych w granice Polski obszarów, takie jak
m.in. dekret z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach
opuszczonych i poniemieckich, dekret z dnia 6 grud-
nia 1946 r. o przekazywaniu przez Państwo mienia
nierolniczego w obszarze Ziem Odzyskanych i b. Wol-
nego Miasta Gdańska, dekret z dnia 6 września
1946 r. o ustroju rolnym i osadnictwie na obszarze
Ziem Odzyskanych i b. Wolnego Miasta Gdańska
czy dekret z dnia 6 września 1951 r. o ochronie
i uregulowaniu własności osadniczych gospodarstw
chłopskich na obszarze Ziem Odzyskanych, a na-
stępnie ustawodawstwo dotyczące kwestii własności
na obszarze całego kraju, dokonały uregulowania
problemów własnościowych na obszarze Ziem Od-
zyskanych i b. Wolnego Miasta Gdańska. Niezależ-
nie od oceny politycznej stopnia suwerenności ów-
czesnych władz polskich, akty te były skuteczne
w sferze własności nieruchomości, a ich prawomoc-
ność nie może być ani podważana, ani kwestiono-
wana w świetle zasad prawa międzynarodowego ani
standardów demokratycznych.”
Przekazując powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, że pozwolą one na wyjaśnienie wątpliwości
zgłoszonych w interpelacji pana posła Waldemara
Andzela.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie niejasności związanych
z interpretacją ustawy o przekształceniu prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości (9798)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaniem przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
29 maja 2009 r., nr SPS-023-9798/09, interpelacji
pana posła Jana Religi dotyczącej niejasności zwią-
zanych z interpretacją ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości uprzejmie udzielam
wyjaśnień w przedstawionej w interpelacji sprawie.
Stosownie do postanowień art. 1 ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użyt-
kowania wieczystego w prawo własności nierucho-
mości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459, z późn. zm.) o prze-
kształcenie ww. praw mogą się ubiegać osoby fizycz-
ne, które były użytkownikami wieczystymi określo-
nych w tym przepisie nieruchomości w dniu wejścia
w życie ustawy, tj. w dniu 13 października 2005 r. Od
powyższej reguły przewidziany został w ust. 4 wyją-
tek, zgodnie z którym przepisy ust. 1a pkt 2 i ust. 2
pkt 1 stosuje się również do osób, które prawo użyt-
kowania wieczystego albo udział w tym prawie uzy-
skały po dniu wejścia w życie ustawy. Zatem wyją-
tek ten odnosi się do osób, które użytkowanie wie-
czyste uzyskały na podstawie art. 7 dekretu z dnia
26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu
gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50,
poz. 279), oraz do właścicieli lokali, których udział
w nieruchomości wspólnej obejmuje prawo użytko-
wania wieczystego.
Ratio legis wprowadzenia możliwości przekształ-
cenia prawa użytkowania wieczystego we własność
bez względu na termin uzyskania tego prawa przez
osoby, które uzyskały prawo użytkowania wieczyste-
go na podstawie art. 7 dekretu z dnia 26 październi-
ka 1945 r., wynika ze szczególnych przesłanek uzy-
skania prawa użytkowania wieczystego przez te oso-
by. Prawo użytkowania wieczystego nieruchomości
osoby te otrzymały w zamian za odebraną im ww.
dekretem własność nieruchomości. Należy również
zauważyć, że postępowania w tym zakresie nie zo-
stały zakończone i w dalszym ciągu grunty są prze-
kazywane w użytkowanie wieczyste na podstawie
ww. art. 7 dekretu.
Natomiast w przypadku, o którym mowa w art. 1
ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., odnoszą-
cym się do właścicieli lokali, wprowadzenie możliwo-
ści dokonywania przekształcenia ww. praw bez
względu na termin uzyskania prawa użytkowania
wieczystego wyniku z faktu, iż przedmiotem prze-
kształcenia jest udział w tym prawie przypadający
właścicielowi lokalu. Zatem jeżeli w budynku wielo-
lokalowym choćby jedna osoba nie spełniała warun-
ków przekształcenia, np. ze względu na uzyskanie
prawa użytkowania wieczystego po wejściu w życie
ustawy, nie byłoby możliwe dokonanie przekształce-
nia przez pozostałych właścicieli lokali. Podstawo-
wym warunkiem dokonania przekształcenia jest zło-
żenie wniosków o przekształcenie przez wszystkich
współużytkowników wieczystych, gdyż nie jest moż-
liwe istnienie różnych praw do gruntu w obszarze tej
samej nieruchomości.
Wprowadzenie warunku w art. 1 ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. dotyczącego żądania prze-
kształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo

własności nieruchomości przez osoby będące w dniu
13 października 2005 r. użytkownikami wieczystymi
miało na celu wyeliminowanie stanu permanentnej
niepewności co do losu praw rzeczowych ustanawia-
nych na nieruchomościach. Przepisy przyznające
tego rodzaju uprawnienia (żądania nabycia praw) po-
winny z natury rzeczy mieć charakter epizodyczny,
bowiem ich trwałe wpisywanie w system prawny
miałoby negatywny wpływ na sferę praw rzeczowych,
których regulacje te dotyczą. Dlatego też, oprócz po-
wyższego warunku, o którym mowa w art. 1 ust. 1
ustawy, zakreślono w art. 1 ust. 5 termin na składa-
nie wniosków w sprawie przekształcenia (31 grudnia
2012 r.). Podobne regulacje znajdowały się we wcze-
śniejszym akcie prawnym regulującym kwestie prze-
kształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości, tj. w uchylonej ustawie
z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa
użytkowania wieczystego przysługującego osobom
fizycznym w prawo własności (Dz. U. z 2001 r. Nr 120,
poz. 1299, z późn. zm.).
Odnosząc się do pytania pana posła Jana Religi
dotyczącego możliwości wydania przepisów wprowa-
dzających zasady interpretacji przepisów omawianej
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu (…),
należy zauważyć, że warunek, o którym mowa w art. 1
ust. 1 tej ustawy, który powinny spełniać osoby ubie-
gające się o przekształcenie ww. praw, jest jasny
i czytelny. Przypomnienia jedynie wymaga, iż sto-
sownie do postanowień art. 27 zdanie drugie ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn.
zm.) oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowa-
nie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze
umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej. Oznacza
to, że prawo użytkowania wieczystego powstaje do-
piero po dokonaniu wpisu w księdze wieczystej. Jed-
nakże w myśl art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r.
Nr 124, poz. 1361, z późn. zm.) wpis do księgi wie-
czystej ma moc wsteczną od daty złożenia wniosku
o wpis. W kwestii wpływu normy zawartej w art. 29
ustawy o księgach wieczystych i hipotece na ustano-
wienie prawa użytkowania wieczystego wypowiadał
się Sąd Najwyższy, jak też sądy administracyjne. Sąd
Najwyższy w uchwale z dnia 21 maja 2002 r., III CZP
29/02, stwierdził, że wpis użytkowania wieczystego
do księgi wieczystej ma moc wsteczną od daty złoże-
nia wniosku o wpis. Oznacza to, że prawo użytkowa-
nia wieczystego powstaje w dniu dokonania wpisu
w księdze wieczystej, lecz jego skuteczność rozciąga
się od daty złożenia wniosku. Ma to znaczenie przy
dokonywaniu oceny dopuszczalności przekształcenia
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości w oparciu o przepisy ustawy z dnia
29 lipca 2005 r., ponieważ istotna jest nie data fak-
tycznego dokonania wpisu, lecz data złożenia wnio-
sku o dokonanie wpisu w księdze wieczystej.
155
Przekazując powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, że pozwolą one na wyjaśnienie wątpliwości
zgłoszonych w interpelacji pana posła Jana Religi.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Antoniego Mężydły i Wojciecha Wilka
w sprawie sytuacji prawno-podatkowej
biegłych sądowych i innych grup zawodowych
wykonujących zlecane im czynności
w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym
i administracyjnym (9802)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 29 maja 2009 r. nr SPS-023-
-9802/09, przy którym przekazana została interpe-
lacja panów posłów Antoniego Mężydły i Wojciecha
Wilka w sprawie sytuacji prawno-podatkowej bie-
głych sądowych i innych grup zawodowych wykonu-
jących zlecane im czynności w postępowaniu sądo-
wym, dochodzeniowym i administracyjnym, uprzej-
mie informuję:
Sytuację prawną biegłych jako płatników podatku
od towarów i usług, należy rozpatrywać w kontekście
przepisów art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.). Podatnikami podatku od to-
warów i usług są między innymi osoby fizyczne wy-
konujące samodzielnie działalność gospodarczą bez
względu na cel lub rezultat takiej działalności, która
obejmuje również wszelką działalność usługodaw-
ców, a także działalność osób wykonujących wolne
zawody, również wówczas, gdy czynność taka została
wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazują-
cych na zamiar wykonywania czynności w sposób
częstotliwy. Należy jednocześnie wskazać, że świad-
czeniem usług w rozumieniu ustawy jest każde
świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów,
w tym świadczenie usług zgodnie z nakazem organu
władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego
imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa
(art. 8 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).
Powyższe oznacza, iż czynności wykonywane
przez biegłych sądowych, którzy wykonują zlecane
czynności w postępowaniu sądowym, dochodzenio-
wym i administracyjnym, mieszczą się w kategorii
czynności podlegających opodatkowaniu.
156
Tym samym biegli sądowi zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. są podatnikami po-
datku od towarów i usług i są zobowiązani do jego
rozliczania z tytułu prowadzonej przez siebie dzia-
łalności.
Nie stosuje się przy tym do tych podmiotów wy-
łączenia z przepisów ustawy o podatku od towarów
i usług na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 tej ustawy.
Kwestia opodatkowania działalności prowadzonej
przez biegłych sądowych została jednoznacznie wy-
jaśniona w interpretacji dokonanej przez Ministra
finansów w piśmie z dnia 29 kwietnia 2005 r. nr PP3-
-812-130/2005/AK/864, wydanej w trybie przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Interpretacja z dnia 29 kwietnia 2005 r. została opu-
blikowana w Dzienniku Urzędowym Ministra Finan-
sów z 2005 r. nr 6 pod pozycją 71, jak również udo-
stępniona zainteresowanym na stornie internetowej
Ministerstwa Finansów.
Konstytucyjność przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3
ustawy z dnia 11 marca 2004r., z którego wywodzo-
na jest teza o przynależności biegłych sądowych wy-
konujących czynności zlecone przez organ władzy
administracji państwowej albo samorządowej, sąd
lub prokuratora do podatników podatku od towarów
i usług została potwierdzona w wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn.
akt K 50/05. W uzasadnieniu ww. wyroku Trybunał
Konstytucyjny stwierdził, iż przepis art. 15 ust. 3
pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług zreda-
gowany jest w sposób nienaruszający zasad przy-
zwoitej legislacji w rozumieniu art. 2 Konstytucji.
W ocenie trybunału jego redakcja nie stanowi prze-
szkody w jego należytym zrozumieniu. Nie może być
zatem mowy o braku jasności w zakresie opodatko-
wania podatkiem od towarów i usług czynności bie-
głych sądowych.
Odnosząc się do propozycji wprowadzenia abolicji
podatkowej dla biegłych sądowych, u których zda-
niem panów posłów zaległości w rozliczaniu podatku
VAT nie powstały z celowego działania zaintereso-
wanych, a z chaosu prawnego w tej kwestii, informu-
ję iż od początku obowiązywania ustawy z dnia 11
marca 2004 r. zarówno biegli sądowi, jak i organiza-
cje ich reprezentujące byli wielokrotnie informowani
przez Ministerstwo Finansów, że biegli sądowi są po-
datnikami podatku VAT obowiązanymi do jego roz-
liczania.
Również organy podatkowe wydające w trybie
przepisów ustawy Ordynacja podatkowa indywidu-
alne interpretacje dla podatników w zakresie stoso-
wania przepisów prawa podatkowego niezmiennie
informowały o tym, że czynności biegłych podlegają
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług we-
dług ogólnych zasad.
Biegli sądowi, którzy wbrew przepisom oraz wbrew
otrzymywanym interpretacjom przepisów o podatku
od towarów i usług zarówno indywidualnym z urzę-
dów skarbowych, jak i interpretacji tych przepisów
przez ministra finansów nie uiszczali podatku VAT,
nie mogą obecnie żądać uznania tego faktu jako ar-
gumentu do zastosowania przez ministra finansów
abolicji podatkowej.
Przyjęcie propozycji wprowadzenia dla biegłych
sądowych abolicji podatkowej oznaczałoby narusze-
nie zasady powszechności i równości opodatkowania
względem innych podatników, którzy wywiązywali
się z swoich obowiązków podatkowych.
Również wskazywana przez panów posłów roz-
bieżność poglądów pomiędzy resortem sprawiedliwo-
ści a resortem finansów w przedmiocie opodatkowa-
nia podatkiem od towarów i usług czynności biegłych
nie stanowi uzasadnienia do uznania zasadności
wprowadzenia takiej abolicji, zwłaszcza że prawidło-
wość stanowiska Ministra Finansów (prezentowane-
go wielokrotnie w korespondencji z biegłymi i resor-
tem sprawiedliwości) została potwierdzona w ww.
wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K
50/05, oraz w uchwale Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego, sygn. akt I FPS 3/08, z dnia 12 stycznia
2009r. Poza tym podkreślić należy, że ustawa z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) nie
przyznaje ministrowi sprawiedliwości uprawnienia
do interpretowania przepisów prawa podatkowego.
Kompetencje w tym zakresie posiada natomiast mi-
nister finansów.
W postanowieniu sygnalizacyjnym Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. akt
S 3/08 (wydanym w związku z ww. wyrokiem Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r.),
Trybunał Konstytucyjny wskazał na brak wyraźne-
go unormowania dotyczącego kwestii wynagrodzenia
za czynności wykonywane przez biegłych sądowych
na zlecenie sądów. Przepisy w zakresie podatku od
towarów i usług regulujące m.in. opodatkowanie ww.
czynności wykonywanych przez biegłych sądowych
były poddane szczegółowej analizie, również w kon-
tekście przepisów prawa wspólnotowego, i nie wyma-
gają zmiany. Zmiany wymagają natomiast przepisy
będące w gestii ministra sprawiedliwości.
W celu realizacji treści zawartych w ww. wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r.
oraz w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 czerwca 2008 r. w Ministerstwie Sprawie-
dliwości prowadzone są prace legislacyjne nad nowe-
lizacją rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przeprowadza-
nia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądo-
wym (Dz. U. Nr 46, poz. 254, z późn. zm.). Zgodnie
z projektowanymi zmianami biegli sądowi będący
podatnikami podatku od towarów i usług otrzymają
wynagrodzenie powiększone o stawkę tego podatku.
Jednocześnie projektowane rozwiązanie nie będzie
miało zastosowania do ustalania wynagrodzenia bie-
głych sądowych, którzy zgodnie z art. 113 ustawy
o podatku od towarów i usług korzystają ze zwolnie-
nia podmiotowego. Resort sprawiedliwości zakłada,

iż projektowana nowelizacja wejdzie w życie w dniu
1 października 2009 r.
Problematyka dotycząca podwyższenia wyna-
grodzenia biegłych sądowych o stawkę podatku od
towarów i usług była również przedmiotem prac
legislacyjnych Senatu RP, który w dniu 22 kwiet-
nia br. podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sej-
mu projektu ustawy o zmianie dekretu o należno-
ściach świadków, biegłych i stron w postępowaniu
sądowym.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż brak jest podstaw do przyjęcia zaproponowanego
przez panów posłów rozwiązania polegającego na
wprowadzeniu abolicji podatkowej w stosunku do bie-
głych sądowych, którzy mimo ciążącego na nich obo-
wiązku podatkowego nie płacili podatku od towarów
i usług.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie ułatwienia dostępu
do pomocy prawnej (9805)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma Pana Marszałka z dnia 29 maja 2009 r. (znak:
SPS-023-9805/09), przy którym przekazano interpe-
lację posłów na Sejm RP: Macieja Orzechowskiego,
Ewy Drozd, Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz, Toma-
sza Nowaka, Jakuba Rutnickiego i Marka Zielińskie-
go w sprawie ułatwienia dostępu do pomocy prawnej,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
1. Odnosząc się do pytania dotyczącego posel-
skiego projektu ustawy o licencjach prawniczych
i świadczeniu usług prawniczych (druk nr 680)
przewidującego wprowadzenie licencji uprawniają-
cych do świadczenia usług prawniczych, należy
wskazać, iż jest on przedmiotem prac parlamentar-
nych. Z informacji posiadanych przez Ministerstwo
Sprawiedliwości wynika, iż projekt ten został w dniu
19 listopada 2008 r. na posiedzeniu sejmowej Komi-
sji Sprawiedliwości i Praw Człowieka skierowany
pod obrady podkomisji do spraw rozpatrzenia pro-
jektu ustawy o licencjach prawniczych i świadczeniu
usług prawniczych.
W sprawie przedmiotowego projektu Marszałek
Sejmu wystąpił do ministra sprawiedliwości o wyra-
żenie opinii. W piśmie z dnia 21 marca 2008 r. mini-
157
ster sprawiedliwości prokurator generalny RP stwier-
dził, iż projekt ustawy obok dotychczas istniejących
form wykonywania zawodu prawnika w ramach sa-
morządów zawodowych adwokatów i radców praw-
nych tworzy kolejną korporację zawodową, która
mimo że nie byłaby zawodem zaufania publicznego,
posiadałaby identyczne uprawnienia, jak przedstawi-
ciele tychże zawodów (a niejednokrotnie większe niż
radca prawny). W tym kontekście zastrzeżenia budzi
jednak to, że w odniesieniu do osób posiadających
licencję prawniczą nałożono tylko minimalne wyma-
gania kwalifikacyjne (osoba ubiegająca się o licencję
I stopnia nie przechodzi jakiegokolwiek postępowa-
nia weryfikującego wiedzę i umiejętności), natomiast
w ogóle pominięto sferę wymogów etycznych. Nie
przewidziano również odpowiedzialności dyscypli-
narnej osób posiadających licencję prawniczą. Kon-
sekwencją tego jest stwierdzenie, iż projektowane
przepisy mogą być postrzegane jako pomijające kwe-
stię gwarancji jakości usług prawniczych świadczo-
nych przez osoby posiadające licencję prawniczą.
2. Przechodząc do kwestii ułatwienia obywatelom
dostępu do pomocy prawnej, pragnę podnieść, iż
w Ministerstwie Sprawiedliwości opracowane zosta-
ły założenia do projektu ustawy o nieodpłatnej pomo-
cy prawnej i informacji prawnej dla osób fizycznych.
Celem projektowanych założeń jest stworzenie nowe-
go systemu instytucjonalnego, który zapewni reali-
zację prawa dostępu niezamożnych obywateli do
usług prawniczych na etapie przedsądowym. Aktu-
alnie w systemie prawa nie ma żadnych procedur ani
instytucji, które umożliwiają dostęp osobom fizycz-
nym o niskim statusie materialnym do finansowanej
przez państwo nieodpłatnej pomocy prawnej na eta-
pie przedsądowym.
Zgodnie z ww. założeniami:
— przyznawanie pomocy prawnej uzależnione bę-
dzie od kryterium dochodowego i majątkowego,
— zadania przyznawania pomocy prawnej i udzie-
lania informacji prawnej jako zadania zlecone z za-
kresu administracji rządowej wykonywać będą po-
wiaty za pomocą swoich jednostek organizacyjnych
– powiatowych centrów pomocy rodzinie, zaś w mia-
stach na prawach powiatów – ośrodków pomocy spo-
łecznej,
— postępowanie o przyznanie nieodpłatnej pomo-
cy prawnej wszczynane będzie na wniosek osoby za-
interesowanej składany do powiatowego centrum
pomocy rodzinie właściwego ze względu na miejsce
zamieszkania wnioskodawcy,
— przyznanie podstawowej pomocy prawnej do-
konywane będzie w formie pisemnego potwierdze-
nia wydanego przez powiatowe centrum pomocy
rodzinie; odmowa przyznania nieodpłatnej pomocy
prawnej oraz cofnięcie pomocy już przyznanej na-
stępować będzie w formie decyzji administracyjnej,
którą będzie można zaskarżyć do wojewódzkiego
sądu administracyjnego, w terminie 7 dni od daty
jej doręczenia,
158
— przyznana pomoc prawna będzie mogła być
cofnięta, jeżeli okaże się, że okoliczności, na podsta-
wie których ją przyznano nie istniały lub przestały
istnieć.
Pragnę dodać, iż projekt założeń znajduje się na
końcowym etapie uzgodnień międzyresortowych.
3. Ponadto warto podnieść, iż w Ministerstwie
Sprawiedliwości opracowany został projekt ustawy
o państwowych egzaminach prawniczych, który prze-
widuje całkowicie nowy, kompleksowy system dostę-
pu do zawodów prawniczych zakładający alternatyw-
ne drogi dojścia do zawodu: poprzez aplikację oraz
poprzez wykonywanie czynności prawniczych jako
doradca prawny, co w konsekwencji spowoduje posze-
rzenie rynku usług prawniczych. Projekt ten znajdu-
je się na końcowym etapie prac rządowych.
Projektowana regulacja przewiduje wprowadze-
nie dwóch państwowych egzaminów prawniczych.
Państwowy egzamin prawniczy I stopnia będzie
adresowany do wszystkich absolwentów wydziałów
prawa i będzie uprawniał zarówno do ubiegania się
o przyjęcie na aplikację adwokacką, radcowską, no-
tarialną, ogólną, komorniczą i legislacyjną, jak i do
wykonywania podstawowych czynności prawniczych,
jako doradca prawny.
Natomiast państwowy egzamin prawniczy II stop-
nia będzie egzaminem zawodowym, którego zdanie
będzie gwarantowało odpowiedni poziom świadczo-
nych usług. Należy jednocześnie podkreślić, że zgod-
nie z projektem egzamin ten – w odróżnieniu od eg-
zaminów organizowanych stosownie do obowiązują-
cych przepisów ustalających równy skład komisji
egzaminacyjnych przeprowadzających egzamin ad-
wokacki i radcowski (4 egzaminatorów i 4 zastępców
egzaminatorów wskazanych przez ministra sprawie-
dliwości oraz 4 egzaminatorów i 4 zastępców egza-
minatorów wskazanych przez samorząd prawniczy)
– będzie egzaminem stricte państwowym, bowiem
zasadniczą rolę w jego przeprowadzaniu będzie miał
minister sprawiedliwości poprzez znacznie zwiększo-
ną liczbę swoich przedstawicieli w składzie komisji
państwowych egzaminów prawniczych II stopnia
(6 przedstawicieli ministra sprawiedliwości i po 1 przed-
stawicielu samorządów prawniczych). Do przystąpie-
nia do tego egzaminu uprawnieni będą m.in. doradcy
prawni, którzy wykonywali podstawowe czynności
prawnicze przez okres co najmniej 5 lat.
Z punktu widzenia konieczności poszerzenia do-
stępu społeczeństwa do pomocy prawnej szczególnie
istotne znaczenie ma wprowadzona w projekcie moż-
liwość wykonywania podstawowych czynności praw-
niczych jako doradca prawny po zdaniu państwowego
egzaminu prawniczego I stopnia. Oznacza to, że na
rynku usług prawniczych pojawi się nowa kategoria
podmiotów, która stanowić będzie alternatywę dla
adwokatów i radców prawnych.
W związku z tym projekt przewiduje szereg roz-
wiązań niezbędnych do wyodrębnienia tej grupy za-
wodowej spośród istniejących zawodów prawniczych,
podobnie jak ma to miejsce w przypadku adwokatów
czy radców prawnych. Tytuł doradcy prawnego byłby
zatem prawnie chroniony, gwarantując tym samym,
że osoba go uzyskująca wykazuje się umiejętnościami
niezbędnymi do rzetelnego wykonywania określo-
nych w ustawie czynności prawniczych. Ponadto do-
radcy prawni byliby wpisywani na listę doradców
prawnych prowadzoną przez prezesa sądu apelacyj-
nego właściwego ze względu na miejsce złożenia
wniosku i publikowaną w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej. Wprowadzony zostanie także wymóg obo-
wiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cy-
wilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu
podstawowych czynności prawniczych jako doradca
prawny oraz obowiązek zachowania w tajemnicy in-
formacji uzyskanych w związku z wykonywaniem
zadań. Naruszenie tej zasady podlegać będzie odpo-
wiedzialności karnej na podstawie art. 266 § 1 K.k.
Powyższe rozwiązania umożliwią jednoznaczne
rozróżnienie wykwalifikowanych doradców praw-
nych od osób prowadzących działalność w zakresie
usług prawniczych na podstawie ustawy z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.),
które nie spełniają kryteriów wymaganych od do-
radców prawnych i nie posiadają przewidzianych dla
nich uprawnień.
Ustawowe określenie zakresu czynności wykony-
wanych przez doradców prawnych, ich uprawnień
oraz wymogów, które winni spełniać, nie oznacza jed-
nak, że zamiarem ustawodawcy jest tworzenie nowe-
go zawodowego samorządu prawniczego. Celem
wprowadzenia tego rozwiązania jest bowiem z jednej
strony stworzenie nowej drogi dojścia do zawodu
prawniczego bez odbycia aplikacji, a z drugiej – umoż-
liwienie absolwentom prawa, którzy swoje umiejęt-
ności potwierdzili zdanym egzaminem I stopnia pod-
jęcie pracy w tym zawodzie bezpośrednio po studiach,
a tym samym zwiększenie dostępności usług praw-
niczych. Należy jednocześnie podkreślić, że opłaty za
usługi doradców prawnych będą konkurencyjne ce-
nowo w stosunku do opłat za usługi adwokatów i rad-
ców prawnych, a przy tym świadczone będą na odpo-
wiednio wysokim poziomie. W konsekwencji realny
stanie się szerszy dostęp społeczeństwa do uzyskania
pomocy prawnej. Zważywszy, że liczba absolwentów
wydziałów prawa wynosi corocznie ok. 7–8 tys. osób,
można przyjąć, że już w pierwszym roku obowiązy-
wania ustawy pojawi się ok. 2000 doradców praw-
nych, a w kolejnych latach grupa ta będzie się sukce-
sywnie zwiększała.
W praktyce doprowadzi to do rzeczywistej konku-
rencji na rynku usług prawniczych i bez wątpienia
wpłynie pozytywnie na dostępność obywateli do tych
usług.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie proponowanych
przez Ministerstwo Sprawiedliwości zmian
w ustawie Prawo o ustroju sądów
powszechnych oraz projektu rozporządzenia
ministra sprawiedliwości dotyczącego
zniesienia niektórych sądów grodzkich (9809)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie proponowanych przez Ministerstwo Spra-
wiedliwości zmian w ustawie Prawo o ustroju sądów
powszechnych oraz projektu rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości dotyczącego zniesienia niektó-
rych sądów grodzkich, przesłaną przy piśmie z dnia
29 maja 2009 r. nr SPS-023-9809/09, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować pana posła, że
w ramach reformy wymiaru sprawiedliwości podej-
mowane są działania w kierunku bardziej elastycz-
nego ukształtowania struktury organizacyjnej sądów
rejonowych i okręgowych, racjonalnego wykorzysta-
nia kadry orzeczniczej i środków finansowych wydat-
kowanych na funkcjonowanie wymiaru sprawiedli-
wości. Działania te zostały zainicjowane przez mini-
stra sprawiedliwości, a mają one na celu racjonaliza-
cję organizacji sądów.
W realizacji wymienionego powyżej zamierzenia
znoszone są wydziały grodzkie działające w sądach
rejonowych o obsadzie orzeczniczej od 11 do 20 sę-
dziów. Należy przy tym podkreślić, że przedmiotowe
kryterium dotyczy etatyzacji całego sądu rejonowego,
a nie wydziału grodzkiego przewidzianego do znie-
sienia. Reorganizacja ta jest kolejnym etapem prze-
prowadzanych zmian, gdyż wcześniej z dniem 1 lipca
2008 r., a następnie z dniem 1 stycznia 2009 r. znie-
sione zostały wydziały grodzkie w sądach rejonowych
o obsadzie do 10 sędziów.
W ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości w przy-
padku małych jednostek sądowych o niewielkim
wpływie spraw, nie ma potrzeby istnienia dodatko-
wych struktur organizacyjnych do rozpoznawania
spraw o mniejszym stopniu skomplikowania.
Zasadnicze znaczenie dla oceny celowości prze-
prowadzenia omawianej zmiany organizacyjnej ma
fakt, iż średnia wielkość wydziału w sądach o obsa-
dzie orzeczniczej od 11 do 20 sędziów wynosi 2,41
(maksymalnie 3,4 etatu na wydział, a minimalnie
1,38). Na 120 sądów rejonowych o wskazanym limicie
etatów jedynie w 17 średnia wielkość wydziału prze-
kracza 3 etaty sędziowskie, a w 31 jednostkach śred-
nia wielkość wydziału nie przekracza 2 etatów.
Natomiast obsada etatowa wydziałów karnych
i cywilnych omawianych sądów rejonowych wska-
159
zuje, iż przejęcie etatów sędziowskich z wydziałów
grodzkich nie spowoduje przekroczenia maksymal-
nie 5,78 etatów w pionie cywilnym i 8 etatów w pio-
nie karnym. Będzie więc istniała możliwość spraw-
nego kierowania wydziałem i sprawowania efektyw-
nego nadzoru.
Ponadto funkcjonowanie wydziałów grodzkich,
w których rozpoznawane są proste sprawy, przede
wszystkim wykroczeniowe, prowadzi do nieuzasad-
nionej i bardzo wąskiej specjalizacji sędziów. Stan
taki jest wysoce niekorzystny dla dobra wymiaru
sprawiedliwości, ponieważ zaburza proces doskona-
lenia i rozwoju zawodowego sędziów. W konsekwencji
prowadzi to do niewłaściwego wykorzystania wyso-
kich umiejętności kadry orzeczniczej.
Pragnę podkreślić, że podjęcie decyzji o zniesieniu
konkretnego wydziału grodzkiego zawsze poprzedzo-
ne jest wnikliwą analizą nie tylko liczby etatów
w danej komórce organizacyjnej, ale także obciążenia
sędziów pracą orzeczniczą oraz wielkości wpływu
spraw.
W przypadku zniesienia wydziałów grodzkich
w miastach siedzibach sądów rejonowych dostęp oby-
wateli do sądu w sprawach należących do właściwości
wydziałów grodzkich nie zostanie w żaden sposób
ograniczony, gdyż sprawy ze znoszonych sądów grodz-
kich zostaną przekazane do wydziałów cywilnych
i karnych mających siedziby w tych samych macie-
rzystych jednostkach. Nie zaistnieje zatem koniecz-
ność dojazdu uczestników postępowań sądowych
do innych miejscowości.
Dokonanie omawianej reorganizacji może spowo-
dować krótkotrwałe pogorszenie wyników w zakresie
sprawności postępowania z uwagi na konieczność
przeprowadzenia szeregu czynności o charakterze
organizacyjnym. W rezultacie przedmiotowych dzia-
łań nie należy jednak spodziewać się wydłużenia cza-
su oczekiwania na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż sę-
dziowie orzekający obecnie w wydziałach grodzkich
przewidzianych do zniesienia, podobnie jak i pracow-
nicy administracyjni, zasilą wydziały karne i cywil-
ne macierzystych sądów rejonowych.
Planowane zniesienie 117 wydziałów grodzkich
spowoduje oszczędności wynikające m.in. z likwidacji
117 stanowisk przewodniczących wydziałów i takiej
samej liczby stanowisk kierowników sekretariatów
wydziałów.
Odnosząc się do przedstawionej przez pana posła
informacji dotyczącej liczby spraw rozpoznawanych
przez wydziały grodzkie, należy wskazać, że w 2008 r.
sądy rejonowe rozpoznały 2 161 330 spraw karnych
i wykroczeniowych, z czego 1 143 506 (ok. 53%) spraw
przypada na wydziały grodzkie. W pionie cywilnym,
sądy rejonowe rozstrzygnęły 5 922 762 sprawy,
w tym 833 238 (ok. 14%) spraw rozpoznały wydziały
grodzkie. Biorąc natomiast pod uwagę wszystkie ka-
tegorie spraw wpływających do sądów apelacyjnych,
okręgowych i rejonowych, wydziały grodzkie rozpo-
znały ok. 18% ogólnego wpływu.
Pragnę poinformować pana posła, że dniem 1 lip-
ca 2009 r. planowane jest zniesienie 7 wydziałów
160
grodzkich funkcjonujących na obszarze woj. święto-
krzyskiego oraz 7 w woj. dolnośląskim, 2 w kujawsko-
-pomorskim, 7 w lubelskim, 7 w lubuskim, 12 w łódz-
kim, 11 w małopolskim, 4 w mazowieckim, 6 w opol-
skim, 10 w podkarpackim, 1 w podlaskim, 9 w po-
morskim, 12 w śląskim, 5 w warmińsko-mazurskim,
9 w wielkopolskim i 8 w zachodniopomorskim.
Ministerstwo Sprawiedliwości nie znajduje powo-
dów, które uzasadniałyby wycofanie się z realizacji
zmian organizacyjnych w sądownictwie powszech-
nym polegających na likwidacji wydziałów grodzkich.
Przeciwnie, cel projektowanych zmian, jakim jest
przede wszystkim racjonalizacja wewnętrznej struk-
tury organizacyjnej sądów przemawia za ich konty-
nuacją.
Odnosząc się na zakończenie do kwestii całkowi-
tej likwidacji wydziałów grodzkich zawartej w pro-
jekcie zmiany ustawy Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych, należy stwierdzić, że wymieniony pro-
jekt znajduje się na etapie konsultacji społecznych.
Niemniej jednak istotne w tej sprawie są następu-
jące kwestie. Wydziały grodzkie powołane zostały do
rozpatrywania drobnych spraw cywilnych i karnych
w uproszczonych procedurach, co miało zapewnić
usprawnienie i przyspieszenie postępowania. Istnie-
nie tych wydziałów nadmiernie komplikuje struktu-
rę organizacyjną sądownictwa pierwszoinstancyjne-
go, zwłaszcza że zakres ich właściwości funkcjonal-
nej, tak na skutek decyzji organizacyjnych, jak i od-
miennej interpretacji art. 13 ustawy Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn.
zm.), jest różny w poszczególnych sądach. Tworzenie
wydziałów grodzkich prowadziło także często do or-
ganizacyjnego wyodrębniania niewielkiej liczby spraw
i ułamkowych obsad sędziowskich.
Likwidacja wydziałów grodzkich przyczyni się
zatem do bardziej efektywnego wykorzystania kadry
zarówno orzeczniczej (sędziów i referendarzy), jak
i administracyjnej, która zostanie włączona do wy-
działów podstawowych – cywilnych i karnych, a po-
nadto spowoduje zmniejszenie liczby stanowisk funk-
cyjnych. Równocześnie sprawność i szybkość postę-
powania w sprawach powierzonych dotychczasowym
wydziałom grodzkim zostanie zachowana, skoro nie
ulegają zmianie uproszczone procedury, wg których
je rozpoznawano.
Ponadto niezwykle istotny jest fakt, że po likwi-
dacji wydziałów grodzkich sędziowie będą orzekać
w pełnym spektrum spraw, co korzystanie wpłynie
m.in. na stabilność orzecznictwa powodowaną moż-
liwością wymiany doświadczeń między większą licz-
bą sędziów w danych wydziale.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 24 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Ryszarda Galli
w sprawie projektu „Metodologii
podziału krajowej rezerwy wykonania”
w ramach Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia 2007–2013 opracowanego
w maju 2009 r. przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego (9810)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną pismem Pana Marszałka z dnia 29 maja
2009 r. (znak: SPS-023-9810/09) interpelację posła
Ryszarda Galli w sprawie projektu „Metodologii po-
działu krajowej rezerwy wykonania w ramach NSRO
2007–2013” uprzejmie informuję, że podział krajowej
rezerwy wykonania będzie dokonywany na podsta-
wie czytelnych i przejrzystych zasad.
Jednocześnie informuję, iż projekt „Metodolo-
gii…” został przesłany do konsultacji zewnątrzresor-
towych i w chwili obecnej trwa analiza uwag zgłoszo-
nych przez poszczególnych ministrów uczestniczą-
cych we wdrażaniu programów operacyjnych oraz
zarządy województw pełniące funkcję instytucji za-
rządzających regionalnymi programami operacyjny-
mi. Projekt metodologii jest również konsultowany
z Komisją Europejską, gdyż zgodnie z rozporządze-
niem Rady WE 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r.
ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europej-
skiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spój-
ności to właśnie decyzją KE alokacja może zostać
zwiększona o środki krajowej rezerwy wykonania.
Nadmieniam, iż krajowa rezerwa wykonania ma
być instrumentem motywującym do szybkiego wy-
datkowania środków wspólnotowych i ma stanowić
silne narzędzie konkurencji pomiędzy poszczególny-
mi instytucjami zaangażowanymi we wdrażanie pro-
gramów operacyjnych, przyczyniające się do spraw-
nego wydatkowania funduszy europejskich. Pragnę
zapewnić, iż podział rezerwy wykonania będzie na-
stępował w oparciu o obiektywne kryteria, tak aby
wszystkie instytucje miały równe szanse na pozy-
skanie środków.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zmian procedury adopcyjnej dziecka
anonimowo pozostawionego w „oknie życia”
poprzez odpowiednie przepisy
w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym (9817)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
29 maja 2009 r., znak: SPS-023-9817/09, dotyczące
interpelacji posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zmian procedury adopcyjnej dziecka ano-
nimowo pozostawionego w „oknie życia” poprzez od-
powiednie przepisy w Kodeksie rodzinnym i opiekuń-
czym, uprzejmie wyjaśniam:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej opra-
cowano „Założenia projektu ustawy o wspieraniu ro-
dziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”,
które zostały przyjęte przez Komitet Rady Ministrów
w dniu 25 września 2008 r. W dniu 22 maja 2009 r.
dokument „Założeń projektu ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”
został ponownie skierowany pod obrady Rady Mini-
strów. Z powodu zaistniałej trudnej sytuacji budżetu
państwa, a także z uwagi na konieczność dobrego
przygotowania instytucji do wdrożenia nowych roz-
wiązań, konieczne jest przesunięcie terminu wejścia
w życie przygotowywanej na podstawie „Założeń”
ustawy na dzień 1 stycznia 2011. Zakłada się, że pro-
jekt ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej nad dzieckiem zostanie w III kwartale
skierowany do Sejmu, tak aby ustawa mogła zostać
uchwalona jeszcze w tym roku – Roku Rodzinnej
Opieki Zastępczej.
W „Założeniach” wprowadzono możliwość orga-
nizacji przez samorząd województwa, po rozpoznaniu
potrzeb, interwencyjnych ośrodków preadopcyjnych.
Takie rozwiązanie zostało podyktowane faktem, iż
na oddziałach noworodkowych często przebywają
dzieci pozostawione przez rodziców, które ze względu
na stan zdrowia, w okresie oczekiwania na przyspo-
sobienie, nie mogą zostać oddane pod opiekę rodzin
zastępczych. Nowa forma opieki przewidziana jest
dla dzieci wymagających intensywnej diagnozy i le-
czenia, do ukończenia przez nie 1. roku życia. Czas
pobytu dzieci w interwencyjnych ośrodkach preadop-
cyjnych będzie dostosowany do czasu koniecznego dla
sporządzenia diagnozy stanu zdrowia dziecka, pod-
jęcia leczenia i rehabilitacji. Efektem pobytu dziecka
w opisanym powyżej ośrodku będzie, po pierwsze,
umożliwienie, relatywnie szybko, umieszczenia dziec-
ka w rodzinach przysposabiających lub w rodzinach
zastępczych i rodzinnych domach dziecka, a po dru-
gie, przekazanie rodzinie kompleksowej wiedzy o sta-
nie zdrowia dziecka oraz rozpoczętym procesie lecze-
nia i rehabilitacji. Ponadto diagnoza medyczna dziec-
ka umożliwi określenie jego specyficznych potrzeb
161
i właściwy dobór rodziny adopcyjnej, zastępczej lub
rodzinnego domu dziecka.
W interwencyjnych ośrodkach preadopcyjnych
będą mogły być umieszczane również dzieci pozosta-
wiane w tzw. oknach życia. Instytucje, które zapew-
niają obecnie opiekę tym dzieciom, muszą zebrać in-
formacje o dziecku, począwszy od diagnozy stanu
zdrowia oraz włączenia ewentualnego leczenia i re-
habilitacji, a skończywszy na uregulowaniu sytuacji
prawnej dziecka i znalezieniu trwałego środowiska
rodzinnego.
Natomiast obecnie obowiązujące przepisy z zakre-
su opieki nad dzieckiem i rodziną umożliwiają objęcie
opieką przez całodobowe placówki opiekuńczo-wy-
chowawcze typu interwencyjnego niemowląt przygo-
towywanych do adopcji. Wykwalifikowany personel
tych placówek zapewnia właściwą opiekę medyczną
oraz pielęgnacyjną, a jednocześnie jest zobowiązany
do zgłoszenia informacji o dziecku do odpowiedniej
instytucji organizującej formy pieczy zastępczej. Po-
nadto w okresie dokonywania stosownych ustaleń
dotyczących pochodzenia dziecka oraz ewentualnego
postępowania o przysposobienie dziecko może być
umieszczone w rodzinie zastępczej, którą może być
rodzina zakwalifikowana do adopcji dziecka. Pobyt
dziecka w preadopcyjnej rodzinie zastępczej ma rów-
nież tę zaletę, że pozwala sprawdzić, czy kandydaci
do pełnienia funkcji rodziny zastępczej podołają wy-
chowaniu tego dziecka.
Jak wynika z danych resortu zdrowia, na prze-
strzeni lat 2002–2007 obserwowano pozytywny trend
zmniejszania się liczby noworodków pozostawionych
w szpitalach z przyczyn innych niż zdrowotne.
W roku 2007 pozostawiono w szpitalu 713 noworod-
ków. Liczba ta zmniejszyła się o 113 takich przypad-
ków w stosunku do roku 2006 i o 305 (30%) przypad-
ków w stosunku do roku 2002, przy jednoczesnym
wzroście liczby urodzeń żywych w porównaniu
z tymi latami – o 13 629 (2006) i 34 108 (2002). Od-
działy noworodkowe, realizując opiekę nad pozosta-
wionymi noworodkami w szpitalu ze względów in-
nych niż zdrowotne, współpracują z sądami rodzin-
nymi, ośrodkami adopcyjno-opiekuńczymi i rodzina-
mi zastępczymi. Po uzyskaniu decyzji sądu rodzin-
nego noworodki są przekazywane do domów małego
dziecka lub wyspecjalizowanych placówek opieki nad
małym dzieckiem celem sprawowania dalszej opieki
i ewentualnej kwalifikacji do adopcji.
Po uregulowaniu sytuacji prawnej dziecka insty-
tucje sprawujące pieczę nad dzieckiem są zobowiąza-
ne do przekazania informacji o tym dziecku do ośrod-
ka adopcyjno-opiekuńczego celem wszczęcia poszu-
kiwań rodzinnego środowiska zastępczego. Jeśli ist-
nieje prawna możliwość adopcji dziecka, czyli sąd
pozbawił rodziców władzy rodzicielskiej lub rodzice
wyrazili przed sądem zgodę na przysposobienie swo-
jego dziecka w przyszłości bez wskazania osoby przy-
sposabiającego (tzw. zrzeczenie blankietowe), wów-
czas ośrodek adopcyjno-opiekuńczy niezwłocznie
162
uruchamia procedurę poszukiwania dla dziecka ro-
dziny adopcyjnej.
Od momentu zgłoszenia do ośrodka adopcyjno-
-opiekuńczego informacji o dziecku, którego sytuacja
prawna umożliwia adopcję, procedura kwalifikowa-
nia dziecka do adopcji oraz procedura i terminy po-
szukiwań rodziny adopcyjnej są takie same wobec
każdego dziecka. Obecnie jest to minimalnie 3-mie-
sięczny okres poszukiwań potencjalnej rodziny adop-
cyjnej na terenie kraju. W projektowanych rozwiąza-
niach planuje się utrzymać ten termin.
Należy jednocześnie mieć na względzie, iż główną
zasadą, jaką kierują się ośrodki adopcyjno-opiekuń-
cze, jest szukanie rodziny dla dziecka, a nie na od-
wrót. To interes dziecka jest w tym procesie nadrzęd-
ny, a zadaniem ośrodka adopcyjno-opiekuńczego jest
dobór rodziny przysposabiającej właściwej ze wzglę-
du na potrzeby dziecka. Ośrodki adopcyjno-opiekuń-
cze biorą pod uwagę możliwości oraz deklaracje ro-
dziny, tzn. czy rodzina jest gotowa adoptować dziecko
wymagające szczególnie intensywnej opieki medycz-
nej lub bardzo wzmożonych oddziaływań psycholo-
giczno-pedagogicznych, a także czy rodzina nie za-
strzegła, że nie adoptuje dziecka przewlekle chorego,
starszego lub posiadającego rodzeństwo.
Jest niezaprzeczalnym faktem, że dla dzieci zdro-
wych poszukiwania rodziny adopcyjnej kończą się
pomyślnie w bardzo krótkim czasie. Natomiast dla
dzieci z jakimikolwiek problemami zdrowotnymi czy
rozwojowymi takie poszukiwania trwają dłużej, a na-
wet wykraczają poza granice Polski.
W obecnie obowiązujących przepisach Kodeksu
postępowania cywilnego sądom nakazuje się obowią-
zek zasięgania opinii ośrodka adopcyjno-opiekuńcze-
go lub innej specjalistycznej placówki, zanim sąd
wyda decyzję o przysposobieniu. Nie jest więc możli-
we wydanie, w myśl prawa, decyzji o przysposobie-
niu, pomijając rolę ośrodka adopcyjno-opiekuńczego
bądź innej opiniodawczej instytucji, co oznacza zara-
zem, że instytucje te muszą mieć określony czas na
sporządzenie wymaganej opinii.
Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Sprawie-
dliwości, przekazanym Ministerstwu Pracy i Polity-
ki Społecznej pismem z dnia 5 marca 2009 r., znak
DL-P-II-413-3/09, odróżnić należy dwie sytuacje:
1. Pierwsza występuje w razie nieustalenia pocho-
dzenia dziecka. Wówczas dla dziecka porzuconego
sporządza się akt urodzenia jako dla dziecka niezna-
nych rodziców. Następuje to w trybie określonym
w art. 52 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo
o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r. Nr 161,
poz. 1688, z późń. zm.). Zgodnie z ust. 1 powyższego
przepisu akt urodzenia dziecka nieznanych rodziców
sporządza się na podstawie orzeczenia sądu opiekuń-
czego. Sąd ten – stosownie do ust. 2 art. 52 – ustala,
w miarę możliwości, miejsce i datę urodzenia dziec-
ka, po zasięgnięciu opinii osoby, pod której opieką
dziecko się znajduje, nadaje dziecku imię i nazwisko
oraz określa, jakie imiona rodziców i ich nazwiska
rodowe mają być wpisane do aktu urodzenia. Nazwi-
sko nadane dziecku wpisuje się jako nazwisko jego
rodziców. W razie nieustalenia miejsca urodzenia
dziecka za miejsce urodzenia uważa się miejsce zna-
lezienia dziecka (art. 52 ust. 3 powołanej ustawy).
Jeżeli na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego
został sporządzony akt urodzenia dla dziecka niezna-
nych rodziców, to wówczas zgoda rodziców nie jest
wymagana do przysposobienia dziecka. Zgodnie bo-
wiem z przepisem art. 119 § 1 zd. 1 Kodeksu rodzin-
nego i opiekuńczego do przysposobienia potrzebna
jest zgoda rodziców przysposabianego, chyba że zo-
stali oni pozbawieni władzy rodzicielskiej lub są nie-
znani albo porozumienie się z nimi napotyka trudne
do przezwyciężenia przeszkody.
2. Druga sytuacja zachodzi, gdy dziecko porzuco-
ne ma już ustalonych prawnie rodziców lub tylko
matkę. Wtedy w toku postępowania o przysposobie-
nie możliwe jest albo uzyskanie zgody rodziców na
przysposobienie, albo pozbawienie rodziców władzy
rodzicielskiej. Nie ulega wątpliwości, że porzucenie
dziecka nie jest równoznaczne z oświadczeniem o wy-
rażeniu zgody na przysposobienie. Oczywiste jest
jednak, że porzucenie dziecka jest okolicznością wy-
starczającą dla pozbawienia władzy rodzicielskiej.
Omówione powyżej rozwiązania prawne nie budzą
zastrzeżeń i są łatwe do zastosowania w praktyce.
W świetle przedstawionego stanu prawnego nie
wydaje się, aby zachodziła potrzeba interwencji legi-
slacyjnej ustanawiającej przyspieszoną procedurę
adopcji dzieci porzuconych w tzw. oknie życia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ustawa Ko-
deks rodzinny i opiekuńczy znajduje się w kompeten-
cjach ministra sprawiedliwości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie niekorzystnych zasad waloryzacji
rent i emerytur funkcjonariuszy pożarnictwa,
którzy odeszli na emeryturę po 1998 r. (9818)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9818/
09) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Wiesława Andrzeja Szczepańskiego z dnia 17 maja
2009 r. w sprawie niekorzystnych zasad waloryzacji
rent i emerytur funkcjonariuszy pożarnictwa, którzy

odeszli na emeryturę po 1998 r., uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Zasady waloryzacji świadczeń emerytalnych i ren-
towych byłych funkcjonariuszy pożarnictwa, analo-
gicznie jak wszystkich pozostałych służb munduro-
wych objętych przepisami ustawy z dnia 18 lutego
1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej,
Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (Dz. U. z 1994 r. Nr 53, poz. 214,
z późn. zm.) – tytuł ustawy w brzmieniu na dzień
1 stycznia 1999 r. – uległy zmianie od dnia 1 stycznia
1999 r. w związku z wejściem w życie ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych (tekst pierwotny: Dz. U.
z 1998 r. Nr 162, poz. 1118).
Reguły waloryzacji emerytur i rent byłych funk-
cjonariuszy służb mundurowych określa art. 6 usta-
wy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwy-
wiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Gra-
nicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży
Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.
Zgodnie z pierwotnym brzmieniem ww. przepisu
emerytury i renty podlegały waloryzacji w takim
samym stopniu i terminie, w jakim następował
wzrost uposażenia funkcjonariuszy pozostających
w służbie i zajmujących analogicznie zaszeregowane
stanowiska.
Art. 160 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS nadał nowe brzmienie art. 6 ustawy o zaopa-
trzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…),
stanowiąc, że emerytury i renty podlegają waloryza-
cji na zasadach i w terminach przewidzianych w prze-
pisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. W związku z wprowadzo-
ną nowelizacją ustawodawca w przepisach przejścio-
wych nakazał przeprowadzenie dodatkowej walory-
zacji świadczeń emerytalno-rentowych byłych funk-
cjonariuszy służb mundurowych. Zgodnie z art. 179
ustawy o emeryturach i rentach z FUS od dnia
1 stycznia 1999 r. emerytury i renty przyznane od
uposażeń osiągniętych przed ww. datą na podstawie
przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy za-
wodowych, funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony
Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej
i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia
w życie ustawy pozostawali w służbie, oraz dla człon-
ków ich rodzin podlegały dodatkowej waloryzacji
wskaźnikiem 104,3%.
Obecnie emerytury i renty podlegają waloryzacji
corocznie od dnia 1 marca. Waloryzacja polega na
pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wy-
miaru przez wskaźnik waloryzacji (art. 88 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS), który jest ogłaszany
w drodze komunikatu przez ministra właściwego do
spraw zabezpieczenia społecznego w Dzienniku Urzę-
dowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
163
Przez waloryzację należy zatem rozumieć proces
przeliczania świadczeń pieniężnych (emerytur i rent)
wymuszony zmianą warunków społeczno-ekono-
micznych, głównie inflacją. W znaczeniu ekonomicz-
nym waloryzacja oznacza przerachowanie należności
ustalonych w danej jednostce monetarnej na inną
wartość. Waloryzacja w rozumieniu przywołanego
art. 88 ustawy oznacza mechanizm zwiększania no-
minalnej wysokości świadczeń emerytalno-rento-
wych z uwagi na deprecjację ich wartości realnej.
Należy podkreślić, iż Trybunał Konstytucyjny
w wyroku z dnia 20 grudnia 1999 r. (sygn. akt K
4/99), badając zmienione zasady waloryzacji świad-
czeń emerytalno-rentowych byłych funkcjonariuszy
służb mundurowych pod kątem zgodności z zasadą
ochrony praw nabytych, orzekł, iż przepis art. 160
pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (usta-
nawiający nowe zasady waloryzacji emerytur i rent
funkcjonariuszy służb mundurowych) jest zgodny
z art. 2 konstytucji.
W szczególności trybunał wskazał, iż „wprawdzie
zakwestionowane przepisy zmieniły w stosunku do
określonej grupy świadczeniobiorców metodę (me-
chanizm) waloryzacji, zachowały jednak samo zało-
żenie stabilnej wartości ekonomicznej otrzymywa-
nych świadczeń oraz przewidziały mechanizm umoż-
liwiający jego urzeczywistnienie. Mimo zmiany prze-
pisów istota instytucji przystosowującej wartość
świadczeń emerytalno-rentowych do spadku siły na-
bywczej pieniądza, w którym wypłacane są świadcze-
nia, nie została więc naruszona. Innymi słowy – w roz-
patrywanej sprawie nie doszło do pozbawienia upraw-
nienia do waloryzacji świadczeń, ale jedynie do zmia-
ny metody waloryzowania ich wysokości. Naruszenie
oczekiwań co do przewidywanego poziomu przyszłych
świadczeń nie stanowi samo przez się naruszenia
prawa do waloryzacji”.
Trybunał wskazał również, iż „ochrona praw na-
bytych nie ma charakteru absolutnego. Możliwe są
zatem odstępstwa od niej, przy czym ocena dopusz-
czalności odstępstwa może być dokonana na tle kon-
kretnej sytuacji przy uwzględnieniu całokształtu
okoliczności. Uzasadnieniem naruszenia zasady
ochrony praw nabytych może być w szczególności
potrzeba zapewnienia realizacji innej wartości istot-
nej dla systemu prawnego”. Trybunał Konstytucyj-
ny, podkreślając wielokrotnie znaczenie stabilności
przepisów emerytalno-rentowych, zaznaczał jedno-
cześnie prawo ustawodawcy do modyfikowania
opartych na tych przepisach praw słusznie naby-
tych. Modyfikacja taka może nastąpić zwłaszcza
w sytuacji przeobrażeń społecznych i gospodarczych.
Według trybunału w przypadku kompleksowych
i głębokich reform, a za taką niewątpliwie należy
uznać wprowadzoną w życie w 1999 r. reformę eme-
rytalno-rentową, „wewnętrzna spójność i sprawiedli-
wość nowego systemu uzasadniać może modyfikację
przyznanych wcześniej uprawnień. Dotyczy to zwłasz-
cza ujednolicenia unormowania mającego dotyczyć
wszystkich objętych nim osób”.
164
Szczególnie istotne jest ponadto wskazanie przez
trybunał, iż „w kontekście zmian w systemie walo-
ryzacji emerytur i rent oraz przejścia w systemie po-
wszechnym w 1995 r. na waloryzację cenową prawa
emerytów służb mundurowych mogły być traktowa-
ne jako swego rodzaju grupowy przywilej. Przy wpro-
wadzonej kompleksowej i gruntownej zmianie syste-
mu ubezpieczeń społecznych zasada równości uza-
sadnia modyfikację sfery dotychczasowych upraw-
nień, chyba że miałyby one uzasadnienie w treści
obowiązujących przepisów konstytucyjnych, co jed-
nak nie ma miejsca w rozpatrywanej sprawie. W oce-
nie wnioskodawców szczególny charakter służby
funkcjonariuszy mundurowych uzasadnia ich wyjąt-
kowe traktowanie, także gdy chodzi o sposób walo-
ryzacji przyznawanych im świadczeń emerytalno-
-rentowych. Jednak zauważyć należy, że istotna pod-
miotowo różnica (podstawa zróżnicowania statusu
prawnego) ma tu miejsce do czasu pozostawania
w służbie (co wyraża się między innymi systemem
płacenia składek i odrębnymi warunkami nabycia
prawa do świadczeń), natomiast później osoba taka
staje się przede wszystkim emerytem i winna zasad-
niczo podlegać ogólnym regulacjom dotyczącym tej
grupy osób”.
Zważywszy na zakres modyfikacji prawa do wa-
loryzacji, który nie dotyczył istoty tego prawa, oraz
okoliczności uzasadniające tę modyfikację, tj. doko-
naną głęboką reformę całego systemu emerytalnego,
potrzebę zachowania wewnętrznej sprawiedliwości
i spójności systemu oraz kryzys w finansowaniu
ubezpieczeń społecznych, „Trybunał Konstytucyjny
nie dopatrzył się w tym przypadku niezgodnego
z ustawą zasadniczą arbitralnego ograniczenia zasa-
dy ochrony praw nabytych, stanowiącej element za-
sady państwa prawnego”. Skoro więc zmiana zasad
waloryzacji nie została uznana przez trybunał za
sprzeczną z zasadą ochrony praw nabytych, tym bar-
dziej trudno tu dopatrzyć się sprzeczności z zasadą
równości określoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.
Co więcej, wydaje się, iż zrównanie zasad waloryzacji
emerytur i rent byłych funkcjonariuszy służb mun-
durowych (w tym funkcjonariuszy pożarnictwa)
z zasadami waloryzacji emerytur i rent z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych stanowi realizację konsty-
tucyjnej zasady równości.
Biorąc zatem pod uwagę powołane powyżej prze-
pisy, a także wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 20 grudnia 1999 r., uznać należy, że decyzje
waloryzacyjne wydane w stosunku do byłych funk-
cjonariuszy pożarnictwa przez Zakład Emerytalno-
-Rentowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji od 1999 r. są zgodne z obowiązującymi
przepisami prawa i nie naruszają słusznych intere-
sów strony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie możliwości przywrócenia projektu
Związku Międzygminnego Wodociągów
i Kanalizacji w Koninie na listę projektów
indywidualnych (9820)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk, która
została załączona do pisma Pana Marszałka z dnia
29 maja br. (znak: SPS-023-9820/09), pragnę na
wstępie przybliżyć możliwości ubiegania się o środki
w procedurze konkursowej oraz sprostować pewne
tezy, które zostały przedstawione w niniejszej inter-
pelacji poselskiej.
Wspomniana w powyższej interpelacji poselskiej
inwestycja została usunięta z listy projektów indywi-
dualnych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w lutym 2008 r., a nie w 2009 r., jak to
przedstawia w ww. interpelacji pani poseł. Celem
przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji było
przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod względem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostęp-
ności alokacji finansowej czy też możliwości realiza-
cji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automa-
tycznego anulowania wsparcia unijnego, tzw. zasadą
n+2/n+3).
W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów prio-
rytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę od-
działywania projektu, zgodnie z kryteriami strate-
gicznymi ujętymi w wytycznych w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju. Na liście projektów kluczowych
ogłoszonej dnia 1 lutego 2008 r. nie znalazły się pro-
jekty niespełniające ww. kryteriów strategicznych.
W przypadku projektu konińskiego istniało znaczne
ryzyko niespełnienia zasady n+2/n+3 ze względu na
niewystarczający stopień przygotowania do realiza-
cji. Pragnę podkreślić, że oceny gotowości każdego
z projektów dokonał minister środowiska.
Odnosząc się do kwestii dotyczących ogłaszania
naborów wniosków w ramach procedury konkurso-
wej oraz zmiany zasad wykorzystywania środków
finansowych w ramach PO IiŚ, informuję, że w trak-
cie trwania procedury konkursowej ogólne zasady
nie mogą ulec zmianom (zgodnie z zapisami ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju), jednakże wychodząc naprzeciw
oczekiwaniom beneficjentów środków pomocowych,

Komitet Monitorujący PO „Infrastruktura i środo-
wisko” w wyniku uchwał podjętych na posiedzeniu
wprowadził zmiany do kryteriów wyboru projektów.
Uwagi do ww. kryteriów zgłaszały organizacje poza-
rządowe i jednostki samorządu terytorialnego po-
przez swoich przedstawicieli (członków KM PO IiŚ).
Wprowadzone w wyniku uchwał komitetu monitoru-
jącego modyfikacje mogły jedynie pozytywnie wpły-
nąć na całość procesu absorpcji środków pomocowych
przez beneficjentów. Nadmieniam jednak, że zmie-
nione kryteria mogły zostać zastosowane po ogłosze-
niu procedury konkursowej.
Odnosząc się natomiast do zarzutu przyśpiesza-
nia konkursów (rozumiem, że chodzi o ogłaszanie
naborów), przede wszystkim pragnę poinformować,
że w dniu, w którym została złożona powyższa inter-
pelacja poselska, tj. 21 maja br., trwała ocena wnio-
sków złożonych we wszystkich 5 konkursach dla pro-
jektów w priorytecie I PO IiŚ: Gospodarka wodno-
-ściekowa, jakie zostały ogłoszone w roku 2008 i 2009 r.
(w chwili obecnej z całości kwoty, która została prze-
znaczona na procedurę konkursową, po dokonanej
aktualizacji zaabsorbowano już 74,07% z dostępnej
w ww. priorytecie alokacji). Ponadto do dnia 22 czerw-
ca br. była możliwość wzięcia przez beneficjenta
udziału w procesie konsultacji społecznych i zgło-
szenia wskazywanego przez panią poseł w ww. in-
terpelacji przedsięwzięcia do włączenia na listę
projektów indywidualnych. Po zakończeniu procesu
konsultacji społecznych wszystkie zgłoszone uwagi
bądź propozycje zamieszczenia projektów na zak-
tualizowanej liście zostaną rozpatrzone przez wła-
ściwe instytucje pośredniczące. Na tej podstawie
poszczególne instytucje pośredniczące przedłożą
instytucji zarządzającej PO IiŚ propozycję zaktu-
alizowanej listy projektów indywidualnych. W ter-
minie nie późniejszym niż do dnia 31 lipca 2009 r.
podejmę decyzję o ostatecznym kształcie listy pro-
jektów indywidualnych dla Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko”.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że organem od-
powiedzialnym za przeprowadzenie naborów wnio-
sków dla projektów konkursowych w działaniach
zwianych z sektorem ochrony środowiska jest mini-
ster środowiska. Aktualizowany co miesiąc harmo-
nogram konkursu dostępny jest na stronach interne-
towych Ministerstwa Środowiska oraz MRR:
http://www.ekoportal.pl/sep/cms/export/sites/de-
fault/Fundusze_UE/GaleriaPlikow_FUE/plan_kon-
kursow08_3.pdf
http://www.pois.gov.pl/NaborWnioskow/Docu-
ments/20090430_harmonogram_POIiS.pdf
Równocześnie pragnę sprostować stwierdzenie
pani poseł odnośnie do finansowania innych zadań
w ramach starej perspektywy, które nie są ujęte na
liście lub zostały wyłonione z pominięciem trybu
konkursowego. Uprzejmie informuję, że procedury
wyboru projektów zostały dopasowane do specyfiki
poszczególnych działań i priorytetów, łącznie z uwzględ-
165
nieniem odnoszących się do danego obszaru inter-
wencji przepisów polskich i unijnych.
W związku z powyższym wyselekcjonowanie i do-
finansowanie inwestycji ze środków w ramach PO IiŚ
możliwe jest tylko w ramach 3 trybów wyboru pro-
jektów, tj: indywidualnym, konkursowym i systemo-
wym. Każdy z wspomnianych powyżej trybów prze-
widuje wybór inwestycji w oparciu o kryteria wyboru
projektów, co oznacza, że nie istnieje inna możliwość
wyłonienia projektu do wsparcia ze środków UE.
Z przekazanych informacji przez Ministerstwo Śro-
dowiska wynika, że resort ten planuje ogłosić we
wrześniu br. kolejny konkurs dla priorytetu I: Gospo-
darka wodno-ściekowa, w którym projekt postulowa-
ny w interpelacji pani poseł mógłby aplikować o wspar-
cie ze środków unijnych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Tomczyka
w sprawie możliwości przekazania 1%
należnego podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego (9821)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 29 maja 2009 r., nr SPS-
-023-9821/09, interpelacją pana posła Cezarego Tom-
czyka w sprawie umożliwienia przekazywania 1%
podatku na więcej niż jedną organizację pożytku pu-
blicznego, uprzejmie informuję.
Zagadnienie to było rozpatrywane w 2008 r.
w związku ze złożonym na ręce marszałka Sejmu
RP poselskim projektem ustawy o zmianie ustawy
o działalności pożytku publicznego i wolontariacie
oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych (druk nr 463). Projekt ten przewidywał m.in.
umożliwienie wskazania w tym samym zeznaniu
podatkowym więcej niż jednej organizacji pożytku
publicznego.
W dniu 30 czerwca 2008 r. prezes Rady Ministrów
przekazał marszałkowi Sejmu RP stanowisko rządu
wobec tego projektu. W stanowisku tym podkreślono,
iż mechanizm 1% został wprowadzony jako wyjątek
od reguły dysponowania środkami publicznymi przez
państwo oraz samorząd terytorialny, wyjątek będący
przejawem demokracji partycypacyjnej oraz symbo-
lizujący udział obywateli w procesie dystrybucji 1%
podatku należnego. Celem zmian wprowadzonych
z dniem 1 stycznia 2007 r. ustawą z dnia 16 listopa-
da 20006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
166
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) było uprosz-
czenie mechanizmu przekazywania 1%, które miało
być odczuwalne dla wszystkich. W konsekwencji
przejęcie przez organy podatkowe dystrybucji 1%
nie mogło w żaden sposób zdezorganizować pracy
aparatu skarbowego zaangażowanego w proces
przekazywania 1%.
Z tych też względów w toku prowadzonych prac
parlament zaaprobował propozycję rządu dotyczącą
możliwości wskazania przez podatnika tylko jednej
organizacji pożytku publicznego. Podatnicy, którzy
chcieliby wesprzeć finansowo więcej niż jedną orga-
nizację, mogą sami przekazywać darowizny pienięż-
ne na rzecz wybranej organizacji. Darowizny te, na
zasadach przewidzianych w ustawie o podatku do-
chodowym od osób fizycznych lub ustawie o zryczał-
towanym podatku dochodowym od niektórych przy-
chodów osiąganych przez osoby fizyczne, podlegają
odliczeniu od dochodu albo od przychodu.
Pełny tekst stanowiska rządu wobec poselskiego
projektu ustawy dostępny jest na stronie interneto-
wej sejmu rp pod adresem: http://orka.Sejm.Gov.Pl/
druki6ka.Nsf/0/df982e292334c20dc1257481003704af/
$file/463-s.Pdf
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż aktualnie nie planuje się wprowadzenia zmian
w ustawach podatkowych polegających na zwiększe-
niu liczby organizacji pożytku publicznego, na rzecz
których naczelnik urzędu skarbowego, zgodnie z wnio-
skiem zawartym w zeznaniu podatkowym, przeka-
zuje 1% podatku.
Dokonanie przedmiotowej zmiany nie gwarantu-
je bowiem wyeliminowania dysproporcji w wielkości
środków, jakie otrzymują poszczególne organizacje
(według danych opublikowanych na stronie interne-
towej Ministerstwa Finansów w 2008 r. największe
dofinansowanie, jakie otrzymała jedna z organizacji
wyniosło ponad 33 mln zł, a najmniejsze – 3,20 zł),
wyboru organizacji pożytku publicznego dokonuje
bowiem sam podatnik. To on decyduje o tym, czy chce
wspomóc cele statutowe organizacji pożytku publicz-
nego, której organizacji oraz jaką kwotą. Jest to jego
suwerenna decyzja.
Jednocześnie im mniejszy stopień skomplikowa-
nia mechanizmu 1%, tym chętniej podatnicy korzy-
stają z instytucji 1%. W ocenie rządu obecne rozwią-
zanie, zgodnie z którym podatnik może wskazać tyl-
ko jedną organizację pożytku publicznego (według
zasady jedno zeznanie równa się jedna organizacja),
w pełni wypełnia cel, jakim było uproszczenie proce-
dury 1%.
Nie można również zapominać, iż począwszy od
rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych
za 2007 r., prawo do złożenia wniosku o przekazanie
1% posiadają również podatnicy, którzy wybrali opo-
datkowanie dochodów z działalności gospodarczej
oraz z działów specjalnych produkcji rolnej jednolitą
19% stawką podatku (składają zeznanie PIT-36L),
a także podatnicy osiągający dochody z niektórych
kapitałów pieniężnych wymienione w art. 30b usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych (skła-
dają zeznanie PIT-38).
W świetle powyższego podatnicy, którzy wypeł-
niają więcej niż jedno zeznanie podatkowe (np. PIT-
-28 w związku z najmem mieszkania), PIT-37 (o wy-
sokości dochodów z pracy) oraz PIT-38 (w związku
z uzyskaniem dochodów ze zbycia akcji), mają moż-
liwość wskazania w każdym z tych zeznań innej or-
ganizacji pożytku publicznego, co nie oznacza, iż po-
datnik skorzysta z tego prawa, podobnie jak nie
wszystkie osoby fizyczne korzystają z możliwości zło-
żenia wniosku o przekazanie 1%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Wity
w sprawie prac nad projektem ustawy
dotyczącej stosowania w Polsce procedury
in vitro (9822)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją kierowaną do Pana Marszałka przez pana
posła Tadeusza Witę przekazaną przy piśmie z dnia
29 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9822/09) w sprawie
naprotechnologii jako alternatywnej dla zapłodnie-
nia in vitro metody leczenia niepłodności uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Według danych WHO ok. 60–80 mln par na świe-
cie dotkniętych jest stale lub okresowo problemem
niepłodności. Przyjmuje się, iż w krajach wysoko roz-
winiętych problem niepłodności dotyczy 10–12% po-
pulacji kobiet i mężczyzn w wieku reprodukcyjnym.
W opinii konsultanta krajowego w dziedzinie położ-
nictwa i ginekologii w Polsce odsetek ten jest podob-
ny, w związku z czym dotkniętych niepłodnością jest
ok. 1,2–1,3 mln par.
Do najbardziej zaawansowanych metod terapeu-
tycznych łączących w sobie postępowanie kliniczne
(farmakologiczne i zabiegowe) oraz biotechnologiczne
należą techniki rozrodu wspomaganego medycznie
(ART – Assisted Reproductive Technics). Obejmują
one klasyczne zapłodnienie poza ustrojem (IVF-ET)
oraz zapłodnienie z użyciem mikrochirurgii gamet
(mikroiniekcja plemnika do cytoplazmy komórki ja-
jowej – IVF-ICSI).
Według danych Commonwealth of Massachusetts
Committee on Health Care, szacuje się, że:
— 10% populacji wymaga leczenia niepłodności,

— 50% spośród wymagających leczenia rzeczywi-
ście na nie się decyduje,
— 12% spośród decydujących się na leczenie po-
dejmuje je w danym roku,
— 1–2% spośród niepłodnych par wymaga zasto-
sowania technik wspomaganego rozrodu.
Część par wymagających technik wspomaganego
rozrodu nie zdecyduje się na ich zastosowanie.
W opinii specjalistów podobne szacunki można
odnieść również do warunków polskich, co oznacza,
że mniej niż 0,2% par w wieku reprodukcyjnym bę-
dzie wymagało zastosowania zaawansowanych tech-
nik wspomaganego rozrodu w danym roku.
Zgodnie z danymi za rok 2004 nadesłanymi przez
przewodniczącego Sekcji Płodności i Niepłodności
Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego (ostatnie
pełne dane w tej materii pochodzą sprzed 4 lat) uzy-
skanymi z 16 ośrodków, wykonano naszym kraju
łącznie 5059 procedur ART. Jest to stosunkowo ni-
ski wskaźnik w porównaniu do innych krajów euro-
pejskich. Najwyższy wskaźnik występuje w Danii,
gdzie wykonuje się 2128 cykli leczenia na milion
mieszkańców, podczas gdy w zbliżonej pod wzglę-
dem prawnym i kulturowym Anglii – zaledwie 663.
Polska pod tym względem jest na jednym z ostatnich
miejsc w Europie, ze wskaźnikiem ok. 80 cykli na
milion mieszkańców.
Brak kompleksowych i pewnych danych na te-
mat zasięgu omawianego zjawiska we wszystkich
ośrodkach wspomaganego rozrodu w Polsce skłania
do przyjęcia tezy, iż zarówno skala wykonywania,
jak i zapotrzebowanie na tego typu metodę leczenia
są w naszym kraju większe. Zgodnie z informacjami
przedstawionymi przez przewodniczącego Sekcji
Płodności i Niepłodności Polskiego Towarzystwa
Ginekologicznego oraz konsultanta krajowego w dzie-
dzinie położnictwa i ginekologii rzeczywiste zapo-
trzebowanie na tę metodę leczenia oscyluje obecnie
wokół liczby 15 tys. cykli leczenia niepłodności
rocznie.
W skierowanej w dniu 20 maja 2009 r. do ministra
zdrowia interpelacji autor sugeruje, aby naprotech-
nologię proponować jako alternatywę dla zapłodnie-
nia pozaustrojowego metodą in vitro. Uprzejmie in-
formuję, że naprotechnologia (Na Pro Technology)
jest metodą służącą do diagnozowania stanu endo-
krynologiczno-ginekologicznego kobiety. Celem na-
protechnologii jest zidentyfikowanie patologii prowa-
dzącej do niepłodności oraz jej wyleczenie z uwzględ-
nieniem naturalnej gospodarki hormonalnej kobiety.
Podstawę stosowanego w naprotechnologii procesu
diagnostyczno-terapeutycznego niepłodności stanowi
tzw. model Creightona, który polega (jak w metodzie
Billingsów) na identyfikacji dni płodnych dzięki ob-
serwacji śluzu szyjkowego. Naprotechnologia, podob-
nie jak naturalne metody regulacji poczęć, może być
wykorzystywana jako antykoncepcja poprzez zanie-
chanie współżycia w okresie owulacji, bez używania
środków mechanicznych, chemicznych czy farmako-
logicznych. Obok modelu Creightona do diagnozowa-
nia niepłodności w naprotechnologii stosuje się takie
167
procedury medyczne, jak: badanie przedmiotowe, ba-
dania hormonalne, badanie nasienia, diagnostyczną
laparoskopię, hysterosalpingografię (HSG), ultraso-
nograficzną ocenę jajeczkowania. Wszystkie wymie-
nione metody i techniki są znane i stosowane w Pol-
sce od wielu lat w leczeniu przewlekłych chorób gi-
nekologicznych, takich jak: niepłodność, zatrzymanie
miesiączkowania, zespół napięcia przedmiesiączko-
wego, cysty jajników, nieregularne krwawienia mie-
sięczne, choroba policyklicznych jajników, nawykowe
poronienia, depresja poporodowa, prewencja przed-
wczesnej menopauzy.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż w opinii
dyrektora Agencji Oceny Technologii Medycznych
wszystkie procedury medyczne definiowane w napro-
technologii są w Polsce dostępne dla kobiet w ramach
jednorodnych grup pacjentów. Procedury te są finan-
sowane ze środków publicznych, zgodnie z przepisa-
mi ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027).
W opinii autora interpelacji naprotechnologia jest
etyczną, ekologiczną, efektywną i ekonomiczną me-
todą leczenia niepłodności. Stanowiska tego nie po-
dzielają eksperci medycyny rozrodczej Polskiego To-
warzystwa Ginekologicznego, według których napro-
technologia nie znajduje zastosowania w leczeniu
niepłodności mężczyzn oraz w przypadku niektórych
schorzeń kobiecych (np. niewydolność jajników, nie-
drożność jajowodów). Zatem w części przypadków
metody proponowane w naprotechnologii są niewy-
starczające, by osiągnąć cel leczenia niepłodności,
jakim jest posiadanie potomstwa. Naprotechnologia
nie może być więc alternatywą dla aktualnie dostęp-
nych medycznych procedur wspomaganego rozrodu
takich, jak:
— leczenie farmakologiczne przy zaburzeniach
funkcji układu: podwzgórze – przysadka – jajnik – en-
dometrium,
— leczenie zabiegowe stosowane do korygowania
nieprawidłowości anatomicznych (m.in. do likwidacji
zmian pozapalnych w obrębie miednicy małej),
— techniki rozrodu wspomaganego medycznie
proponowane bądź jako jedyne z wyboru, które dają
szansę na ciążę, albo jako metody ostatniej szansy,
gdy inne sposoby zawiodły (w tym metodę zapłodnie-
nia pozaustrojowego).
Niezależnie od metody, techniki czy też trendów
wybór optymalnego dla niepłodnej pary sposobu le-
czenia uwarunkowany jest identyfikacją przyczyny
niepłodności. Podjęcie decyzji o wyborze metody te-
rapeutycznej na podstawie informacji przekazanych
przez lekarza pozostaje uprawnieniem osób, których
problem niepłodności dotyczy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
168
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie przekazania zabytkowego dworku
w Parchaniu gminie Dąbrowa Biskupia
z intencją utworzenia muzeum
gen. Władysława Sikorskiego (9823)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-9823/09) pana Tomasza Latosa,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie
przekazania zabytkowego dworku w Parchaniu gmi-
nie Dąbrowa Biskupia z intencją utworzenia muzeum
generała Władysława Sikorskiego, uprzejmie proszę
o zapoznanie się z poniższymi wyjaśnieniami.
Pragnę przede wszystkim zapewnić, że Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego popiera
wszelkie działania mające na celu propagowanie
i ochronę polskiego dziedzictwa kulturowego. Dlate-
go też z zainteresowaniem przyjąłem wiadomość
o planach Urzędu Gminy Dąbrowa Biskupia odno-
szących się do dworu w Parchaniu, zakładających
powołanie w tym obiekcie muzeum poświęconego
osobie generała Władysława Sikorskiego. Jestem
przekonany, że taka placówka będzie nie tylko nie-
zwykle cenną dla regionu instytucją kultury, ale rów-
nież doskonałym przykładem zaangażowania się
władz samorządowych w politykę ochrony i promocji
dziedzictwa historycznego.
Budynek dworu w Parchaniu znajdujący obecnie
w zasobach Agencji Nieruchomości Rolnych pozosta-
je pod stałą opieką konserwatora zabytków woje-
wództwa kujawsko-pomorskiego, który w razie za-
warcia porozumienia między Urzędem Gminy w Dą-
browie Biskupiej a Agencją Nieruchomości Rolnych
wyda odpowiednie decyzje umożliwiające podjęcie
prac adaptacyjnych.
Chcę zaznaczyć, że na obecnym etapie minister
kultury i dziedzictwa narodowego nie widzi potrzeby
włączania się w rozmowy między Agencją Nierucho-
mości Rolnych a Urzędem Gminy Dąbrowa Biskupia
dotyczące przekazania dworu w Parchaniu. Jednak
gdyby obie bezpośrednio zainteresowane strony wy-
raziły taką wolę, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
Narodowego w ramach swoich kompetencji podejmie
stosowne działania mające na celu pozytywne roz-
wiązanie tej sprawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ramach
programów ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego finansowane są różnego rodzaju przedsięwzię-
cia w zakresie ochrony i promocji polskiego dziedzic-
twa kulturowego, w tym także projekty dotyczące
rewaloryzacji zabytków. Dokładne informacje na te-
mat programów dostępne są na stronie internetowej
ministerstwa www.mkidn.gov.pl. Kwestie związane
z upamiętnianiem osób i wydarzeń szczególnie waż-
nych dla historii naszego kraju leżą w kompetencjach
Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, która na
bieżąco monitoruje całość działań w tym zakresie.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie przekazania zabytkowego dworku
w Parchaniu gminie Dąbrowa Biskupia
z intencją utworzenia muzeum
gen.Władysława Sikorskiego (9823)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Tomasza Latosa z dnia 22 maja 2009 r.
w sprawie przekazania zabytkowego dworku w Par-
chaniu gminie Dąbrowa Biskupia celem utworzenia
muzeum generała Władysława Sikorskiego, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Uważam, iż upamiętnienie generała Władysława
Sikorskiego poprzez utworzenie poświęconego mu
muzeum jest inicjatywą godną poparcia. Z tego
względu Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi pi-
smem z dnia 8 czerwca 2009 r., znak: GZsp-057-621-
-24/09, skierowało do Biura Prezesa Agencji Nieru-
chomości Rolnych interwencję w tej sprawie.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Ze-
spół Gospodarowania Zasobem Biura Prezesa Agen-
cji Nieruchomości Rolnych w piśmie z dnia 19 czerw-
ca 2009 r., znak: ZGZ-dn-4241-1-3/1967/09/HS, przed-
miotowa nieruchomość wchodzi w skład założenia
dworsko-parkowego w Parchaniu wpisanego do reje-
stru zabytków województwa kujawsko-pomorskiego
pod nr A/1004/1-2. Budynek aktualnie jest zasiedlony
przez trzech byłych pracowników PGR wraz z rodzi-
nami, natomiast pomieszczenia po byłych biurach
pozostają niezagospodarowane.
Pragnę zauważyć, iż zgodnie z art. 24 ust. 5 usta-
wy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U.
z 2007 r. nr 231, poz. 1700, z późn. zm.) nieruchomo-
ści wchodzące w skład Zasobu Własności Rolnej
Skarbu Państwa mogą być nieodpłatnie przekazywa-
ne przez Agencję Nieruchomości Rolnych na wła-
sność jednostek samorządu terytorialnego na cele
związane z inwestycjami infrastrukturalnymi służą-

cymi wykonywaniu zadań własnych. Podjęcie decyzji
o przekazaniu nieruchomości w indywidualnych
przypadkach pozostawiono w kompetencji agencji.
Zgodnie ze stanowiskiem Biura Prezesa Agencji
Nieruchomości Rolnych wyrażonym w ww. piśmie
z dnia 19 czerwca 2009 r. przekazanie nieruchomości
na rzecz gminy Dąbrowa Biskupia nie jest możliwe
do momentu wyprowadzenia się przez aktualnych
najemców z budynku, z uwagi na fakt, iż nie można
ich pozbawić pierwszeństwa w nabyciu zajmowanych
mieszkań.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 24 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie weryfikacji procedur rekrutacyjnych
w Ministerstwie Obrony Narodowej (9827)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, na podstawie art. 198 ust. 1
i 2 uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
30 lipca 1992 r. Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej1) w odpowiedzi na interpelację posła na Sejm
RP pana Marka Opioły, którą otrzymałem 4 czerwca
2009 r., uprzejmie informuję, co następuje.
W styczniu 2009 r. wpłynęły do mnie informacje
wskazujące na możliwość wystąpienia nieprawidło-
wości w zakresie obsady niektórych stanowisk w jed-
nostkach podległych ministrowi obrony narodowej,
tj. w Agencji Mienia Wojskowego (dalej: AMW) oraz
w Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (dalej: WAM).
Niezwłocznie wystąpiłam2) do pana Bogdana Kli-
cha, ministra obrony narodowej, o niezwłoczne przed-
stawienie wyjaśnień.
Na moje polecenie Departament Kontroli i Nad-
zoru Kancelarii Prezesa Rady Ministrów dokonał
analizy wyjaśnień oraz dokumentacji przekazanej
przez pana Eryka Kosińskiego – prezesa Agencji Mie-
nia Wojskowego3), pana Krzysztofa Michalskiego –
zastępcę prezesa Agencji Mienia Wojskowego ds. eko-
nomiczno-finansowych4), pana Pawła Kosseckiego
– prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej5) oraz
1)
M.P. z 2009 r. Nr 5, poz. 47
2)
pismo sygn. SJP-573-1(1)/09 z dnia 6 stycznia 2009 r.
3)
pisma: nr 151 z dnia 9 stycznia 2009 r. oraz nr 198 z dnia
12 stycznia 2009 r.
4)
pismo (bez sygn.) z dnia 21 stycznia 2009 r.
5)
pisma: sygn.: BP-ZO-76-7-1/08 z dnia 8 stycznia 2009 r.
oraz sygn. BP-ZO-76-15-1/09 oraz 22 stycznia 2009 r.
169
pana Janusza Bielawskiego – przewodniczącego Rady
Nadzorczej Grupy Hoteli WAM sp. z o.o.
Ustalenia i wnioski z analizy potwierdzające nie-
które zarzuty i wskazujące na wystąpienie nieprawi-
dłowości niezwłocznie przekazałam6) panu Bogdano-
wi Klichowi, ministrowi obrony narodowej, oraz
zwróciłam się o poinformowanie mnie o sposobie wy-
korzystania uwag i wniosków zawartych w niniej-
szym piśmie oraz o podjętych działaniach lub o przy-
czynach ich niepodjęcia. Przekazane mi informacje
dotyczyły przede wszystkim następujących aspektów
funkcjonowania powyższych podmiotów:
I. W zakresie konkursu na stanowisko dyrektora
Oddziału Terenowego Agencji Mienia Wojskowego
(dalej: OT AMW) w Krakowie, który wygrał pan
Grzegorz Stawowy:
Podstawowa wątpliwość dotyczyła przeprowadze-
nia konkursu na powyższe stanowisko w sposób
wskazujący na naruszenie uczciwej konkurencji po-
przez taką zmianę wymagań konkursowych, która
umożliwiłaby zatrudnienie pana Grzegorza Stawo-
wego na stanowisku dyrektora oddziału.
Analiza dokumentacji oraz wyjaśnienia i informa-
cje przekazane przez kierownictwo AMW nie dostar-
czyły przekonującego uzasadnienia zarówno co do
konieczności, jak i co do charakteru dokonanej zmia-
ny wymagań konkursowych na stanowisko dyrekto-
ra oddziału (wykształcenie, wiedza, rodzaj doświad-
czenia zawodowego) oraz nie wskazały na żadne
szczególne przyczyny czy okoliczności uzasadniające
pilne anulowanie poprzedniego konkursu na to sta-
nowisko w toku jego trwania. Uzasadnione było za-
tem twierdzenie, że zmiany wymagań w konkursie
na stanowisko dyrektora OT w Krakowie miały cha-
rakter jednostkowy, incydentalny, niezwiązany ze
zmianami systemowymi w agencji.
II. W zakresie naboru na stanowisko dyrektora
Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszka-
niowej (dalej OR WAM) w Krakowie, który wygrał
pan Grzegorz Lipiec:
Analiza dokumentacji potwierdziła informacje
o nieprawidłowościach przy powołaniu pana Grzego-
rza Lipca na stanowisko dyrektora OR WAM w Kra-
kowie dotyczących nieposiadania wyższego wykształ-
cenia w zakresie określonym w ogłoszeniu o naborze
(techniczne, ekonomiczne lub prawne). Pan Grzegorz
Lipiec posiadał tytuł magistra nauk politycznych.
Ponadto w protokole z naboru zawarto wprowadza-
jące w błąd informacje o posiadanym przez tę osobę
doświadczeniu zawodowym.
III. W zakresie postępowania kwalifikacyjnego na
stanowisko prezesa Zarządu Grupy Hoteli WAM sp.
z o.o. (dalej: spółka) w Krakowie, który wygrał pan
Marcin Dulian:
Analiza dokumentacji wykazała, że pan Marcin
Dulian spełniał wymagania wskazane w ogłoszeniu
o wszczęciu postępowania kwalifikacyjnego na sta-
nowisko prezesa zarządu spółki, jednakże nie można
6)
pismo DKN z dnia 29 stycznia 2009 r.
170
potwierdzić informacji, że „w najciekawszy sposób
przedstawił wizję rozwoju spółki”, ponieważ protokół
z postępowania kwalifikacyjnego nie zawierał infor-
macji w tym zakresie.
Wbrew przepisom § 9 ust. 2 i 4 rozporządzenia
Rady Ministrów7) regulującego prowadzenie postępo-
wań kwalifikacyjnych na stanowisko członka zarzą-
du w toku rozmowy kwalifikacyjnej kandydatom,
w tym panu Marcinowi Dulianowi, nie zadano pytań
umożliwiających ocenę w zakresie:
— znajomości zagadnień związanych z zarządza-
niem i kierowaniem zespołami pracowników,
— znajomości zasad funkcjonowania spółek han-
dlowych, ze szczególnym uwzględnieniem spółek
z udziałem Skarbu Państwa, zasad wynagradzania
w spółkach z udziałem Skarbu Państwa, ograniczeń
prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby
pełniące funkcje publiczne oraz znajomość zasad
nadzoru właścicielskiego,
— doświadczenia niezbędnego do wykonywania
funkcji członka zarządu w spółce.
Jednakże nie można stwierdzić, że ujawnione
w postępowaniu naruszenia przepisów ww. rozporzą-
dzenia, dotyczące zakresu rozmowy kwalifikacyjnej
oraz sporządzania protokołu z postępowania, miały
wpływ na wyłonienie w postępowaniu pana Marcina
Duliana. Niezamieszczenie odpowiedzi kandydatów
na zadane pytania w treści protokołu z postępowania
uniemożliwiło weryfikację prawidłowości i rzetelno-
ści dokonanej oceny.
Natomiast wyjaśnienia prezesa WAM oraz prze-
wodniczącego rady nadzorczej spółki dotyczące przy-
czyn naruszenia przepisów rozporządzenia uprawni-
ły do twierdzenia, że mają one charakter systemowy,
tj. wynikają z błędnej praktyki organizacji postępo-
wania oraz błędnych przekonań kierownictwa o pra-
widłowości przyjętych rozwiązań.
Ponadto analizie DKN KPRM zostały poddane
przekazane przez pełnomocnika ministra obrony na-
rodowej ds. procedur antykorupcyjnych projekty re-
gulacji wewnętrznych dotyczących zasad naboru
kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska
pracy w Agencji Mienia Wojskowego oraz Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej, w której wskazano obszary
wymagające udoskonaleń w celu zapewnienia bez-
stronnego i rzetelnego naboru oraz pełnej oceny kan-
dydatów w zakresie ich przydatności do pełnienia
powierzonych im zadań na poszczególnych stanowi-
skach, a w szczególności na najwyższych stanowi-
skach kierowniczych – dyrektorów oddziałów tych
agencji.
W wyniku podjętych przeze mnie działań w okre-
sie od stycznia do czerwca 2009 r., zgodnie z infor-
macjami udzielonymi przez ministra obrony narodo-
7)
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca 2003 r.
w sprawie przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego na
stanowisko członka zarządu w niektórych spółkach handlowych
(Dz. U. Nr 55, poz. 476, ze zm.)
wej oraz prezesów agencji, podjęto szereg działań
naprawczych. I tak:
1) minister obrony narodowej wystąpił do prezesa
Rady Ministrów o odwołanie prezesa Agencji Mienia
Wojskowego pana Eryka Kosińskiego, co nastąpiło
w dniu 21 stycznia 2009 r.;
2) minister obrony narodowej wystąpił do prezesa
Rady Ministrów o odwołanie prezesa Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej pana Pawła Kosseckiego, co
nastąpiło w dniu 23 kwietnia 2009 r.;
3) minister obrony narodowej zalecił prezesom
obu agencji przeprowadzenie ponownych konkursów
na stanowiska dyrektora Oddziału Regionalnego
AMW w Krakowie oraz dyrektora Oddziału Regio-
nalnego WAM w Krakowie:
— prezes Agencji Mienia Wojskowego pan Krzysz-
tof Michalski poinformował, że aby ponownie ogłosić
konkurs, agencja zmuszona była podjąć działania
zmierzające do rozwiązania umowy o pracę z obec-
nym dyrektorem; nowy konkurs został ogłoszony
9 czerwca 2009 r., a jego wyniki będą znane w poło-
wie lipca 2009 r.;
— zastępca prezesa Wojskowej Agencji Mieszka-
niowej poinformował, że w związku z trwającą pro-
cedurą konkursową wyboru prezesa Wojskowej Agen-
cji Mieszkaniowej planowane i trwające konkursy na
stanowiska dyrektorów oddziałów regionalnych po-
zostają nierozstrzygnięte do czasu powołania nowego
prezesa;
4) minister obrony narodowej zalecił prezesom
obu agencji wprowadzenie prawidłowych procedur
naboru pracowników:
— prezes Agencji Mienia Wojskowego pan Krzysz-
tof Michalski poinformował, że nowy regulamin na-
boru pracowników na wolne stanowiska pracy w agen-
cji wprowadzono w dniu 14 maja 2009 r. zarządze-
niem prezesa agencji;
— zastępca prezesa Wojskowej Agencji Mieszka-
niowej pan... poinformował, że projekt nowych zasad
naboru został opracowany i decyzja o jego akceptacji
zostanie podjęta przez prezesa agencji.
5) minister obrony narodowej zalecił prezesowi
WAM usunięcie stwierdzonych wad systemowych
w konkursach prowadzonych przez agencje.
Odnośnie zaś do powołania do Rady Nadzorczej
WAM pani Katarzyny Góralczyk uprzejmie informu-
ję, że zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej8) w skład tej rady wchodzi
przewodniczący i czterech członków, w tym przedsta-
wiciele ministra obrony narodowej, ministra właści-
wego do spraw Skarbu Państwa oraz ministra wła-
ściwego do spraw budownictwa, gospodarki prze-
strzennej i mieszkaniowej. Przewodniczącego rady
oraz jej członków powołuje, na okres trzech lat, mi-
nister obrony narodowej po porozumieniu z mini-
strem właściwym do spraw Skarbu Państwa.
8)
Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398, ze zm.

W styczniu 2009 r.9) zwróciłam się do ministra
skarbu państwa pana Aleksandra Grada o informa-
cję w sprawie powołania pani Katarzyny Góralczyk
na członka Rady Nadzorczej Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej jako przedstawiciela ministra skarbu
państwa, w tym o wskazanie, jakie względy zadecy-
dowały o powołaniu ww. osoby do pełnienia tej funk-
cji oraz jakie kryteria wyboru brano pod uwagę.
Ponadto, w celu pełnego wyjaśnienia sprawy,
zwróciłam się do ministra skarbu państwa o przed-
stawienie informacji dotyczących wymagań wobec
osób powoływanych na członków rad nadzorczych
państwowych jednostek organizacyjnych posiadają-
cych osobowość prawną oraz procedur wyłaniania
kandydatów do tych rad. Bowiem wątpliwość wzbu-
dził brak przepisów w tej sprawie.
Nie wydaje się bowiem, aby do tych osób miały
zastosowanie przepisy art. 12 ust. 2 ustawy z dnia
30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji10)
oraz § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 września 2004 r. w sprawie szkoleń i egzaminów
dla kandydatów na członków rad nadzorczych spółek,
w których Skarb Państwa jest jedynym akcjonariu-
szem11). Zgodnie z tymi przepisami członkowie rady
nadzorczej są powoływani spośród osób, które złoży-
ły egzamin dla kandydatów na członków rad nadzor-
czych, a zwolnione z obowiązku składania egzaminu
są osoby, które posiadają stopień naukowy doktora
nauk prawnych lub nauk ekonomicznych albo posia-
dają wpis na listę radców prawnych, adwokatów, bie-
głych rewidentów lub doradców inwestycyjnych.
Przepisy przywołanej ustawy oraz statut agencji
nie określają wymagań, jakie powinien spełniać
członek Rady Nadzorczej Wojskowej Agencji Miesz-
kaniowej. W związku z powyższym powstaje pyta-
nie, jakimi kryteriami kierują się organy admini-
stracji przy powoływaniu członków do rady nadzor-
czej tej agencji, jakie kryteria i wymagania stosują
wobec osób kandydujących na członka rady nadzor-
czej tej agencji.
W odpowiedzi minister skarbu państwa poinfor-
mował, że o wyborze pani Katarzyny Góralczyk na
członka Rady Nadzorczej Wojskowej Agencji Miesz-
kaniowej, jako przedstawiciela ministra skarbu pań-
stwa, zadecydowały w dużej mierze studia w Akade-
mii Obrony Narodowej, tj. ukończone podyplomowe
studia bezpieczeństwa informacyjnego oraz studia
doktoranckie na Wydziale Wojsk Lądowych w Insty-
tucie Bezpieczeństwa Narodowego.
Odnośnie zaś do wymagań wobec osób powoływa-
nych na członków rad nadzorczych państwowych jed-
nostek organizacyjnych posiadających osobowość
prawną oraz procedur wyłaniania kandydatów do
tych rad minister skarbu państwa poinformował, że
nie ma jednolitych w skali kraju kryteriów doboru
członków rad nadzorczych takich jednostek oraz że
9
pismo z dnia 16 stycznia 2009 r. (DKN-586-6(3)/09)
10
Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, ze zm.
11
Dz. U. Nr 198, poz. 2038, ze zm.
171
podejmowane wcześniej przez Ministerstwo Skarbu
Państwa próby ujednolicenia zasad nadzoru właści-
cielskiego w formie ustawy nie zyskały akceptacji.
Ze swojej strony pragnę dodać, że KPRM podejmie
kroki w celu wyjaśnienia, czy zasady takie są plano-
wane do ujęcia w projekcie ustawy regulującej zagad-
nienia nadzoru właścicielskiego Skarbu Państwa.
Szanowny Panie Marszałku! Przedstawiając po-
wyższe informacje, wyrażam nadzieję, że okażą się
one wystarczające, aby usunąć wszelkie wątpliwości
dotyczące podejmowanych działań w celu usunięcia
stwierdzonych nieprawidłowości. Podjęte działania,
mające na celu badanie procedur konkursowych oraz
systemu wyboru najlepszych kandydatów w celu za-
pewnienia ich prawidłowego przebiegu, były pierw-
szymi w tym zakresie. Kolejne działania, w tym
zmiany kadrowe oraz powtórzenie procedur konkur-
sowych, zmierzają w kierunku ukształtowania pra-
widłowych praktyk i zminimalizowania ryzyka po-
wstania nieprawidłowości w przyszłości.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że z uwagą śledzę
wszystkie docierające do mnie sygnały o nieprawidło-
wościach, podejmując w miarę posiadanych możliwo-
ści niezwłoczne interwencje.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie pogarszającej się sytuacji
Wałbrzyskich Zakładów Koksowniczych
Viktoria SA w Wałbrzychu (9829)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dawida Jackiewicza z dnia
18 maja 2009 r. dotyczącą sytuacji Wałbrzyskich Za-
kładów Koksowniczych Victoria SA w Wałbrzychu
uprzejmie informuję, co następuje:
1. Koszty i przychody finansowe będące wynikiem
zawieranych terminowych transakcji walutowych
celem zabezpieczenia spółki od ryzyka kursowego są
skutkiem prowadzenia normalnej działalności gospo-
darczej w WZK Victoria SA w Wałbrzychu. Prowa-
dzony w spółce system ograniczenia ryzyka kurso-
wego był dopasowany czasowo do strumieni pienięż-
nych na bazie planowanej sprzedaży produktów
w euro oraz terminy zapadalności transakcji termi-
nowych były dopasowane do terminów wpływu za-
bezpieczanej waluty, przez co była zachowana efek-
172
tywność ograniczenia ryzyka kursowego w zakresie
terminów, jak i kwot transakcji. Potwierdził to raport
niezależnego biegłego rewidenta z badania pochod-
nych instrumentów finansowych oraz wpływu ich
realizacji i wyceny na dane sprawozdawcze, powsta-
ły w marcu 2009 r. na zalecenie rady nadzorczej spół-
ki. Zawieranie umów hedgingowych jest normalną
częścią prowadzenia nowoczesnego biznesu i w WZK
Victoria miał on za zadanie zawieranie zabezpiecze-
niowych transakcji walutowych celem tzw. wygładza-
nia wyniku finansowego, a nie traktowanie ich jedy-
nie jako źródła przychodów i zysków, przez co nieza-
sadne byłoby twierdzenie o wielomilionowych stra-
tach i o szukaniu winnych za te straty.
2. Spółka nie musiała uzyskiwać zgody właścicie-
la, tj. Skarbu Państwa, na zawieranie terminowych
transakcji walutowych typu opcje walutowe, gdyż
statut spółki nie stawia takiego wymogu.
3. Z uwagi na realizację znacznej części sprzedaży
w walucie obcej (56,6% sprzedaży ogółem) przy jed-
noczesnej realizacji niemal całości zakupów w walu-
cie krajowej zajmuje wyraźnie jednostronną pozycję
walutową. Średnie miesięczne przychody w EUR wy-
noszą 9796 tys. Bieżąca obsługa płatności przy jed-
noczesnej realizacji kosztownych inwestycji (budowa
układu chłodzenia i oczyszczania gazu koksownicze-
go) wymaga zabezpieczenia bieżącej płynności.
W tym celu spółka zawierała i zawiera transakcje
terminowe na wymianę waluty EUR na PLN. Zawar-
te przez spółkę transakcje zabezpieczające nie były
tzw. transakcjami spekulacyjnymi, o czym już wspo-
mniano w pkt 1; stosowanie przez spółkę polityki
opartej na zabezpieczaniu 80% projektowanych ope-
racyjnych przepływów pieniężnych netto dostosowa-
nych do okresów ich powstawania było racjonalnym
działaniem z punktu widzenia spółki.
4. Zgodnie z zaleceniem ministra skarbu państwa
kontrola i audyt w spółce zostały przeprowadzone na
polecenie rady nadzorczej. Efektem powyższego jest
powstały w marcu 2009 r. raport niezależnego bie-
głego rewidenta, który jednocześnie stanowi załącz-
nik do informacji dodatkowej w ramach sprawozda-
nia finansowego spółki za 2008 r.
5. Przeciwwagą dla powstałych kosztów finanso-
wych z tytułu ujemnych różnic kursowych na rozli-
czanych transakcjach walutowych jest nisko oprocen-
towany i prawie bezkosztowy kredyt otrzymany
w banku, w którym były zawierane transakcje. Po-
nadto spółka zawarła umowę z firmą doradczą mają-
cą na celu zminimalizowanie poniesionych już kosz-
tów finansowych.
6. Mając na uwadze wyniki przeprowadzonego
audytu, o którym wyżej mowa, nie ma podstaw do
wyciągania jakichkolwiek konsekwencji z tytułu „ra-
żącej niegospodarności”, o której pisze pan poseł. Nie
było niegospodarności zarządu, a tylko skutki nor-
malnego ryzyka związanego z prowadzoną działal-
nością gospodarczą, więc nie było potrzeby wyciąga-
nia konsekwencji dyscyplinarnych.
7. Plan prywatyzacji spółek produkujących koks
wynika z dokumentu pn. „Strategia działalności
górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach
2007–2015”. Jest to dokument przyjęty przez Radę
Ministrów w dniu 31 lipca 2007 r. Jednym z jego
elementów jest planowane dokonanie zmian organi-
zacyjnych w górnictwie. Między innymi, biorąc pod
uwagę aktualną strukturę organizacyjną górnictwa
węgla kamiennego, przewidywane działania re-
strukturyzacyjne oraz sytuację na rynkach węglo-
wych, dążąc do zmiany struktury organizacyjnej
górnictwa, zaplanowano dokończenie tworzenia
Grupy Węglowo-Koksowej na bazie Jastrzębskiej
Spółki Węglowej SA.
Minister skarbu państwa wystąpił do ministra
gospodarki o dokonanie zmian w „Strategii” polega-
jących na wyłączeniu WZK Victoria SA z powstającej
Grupy Węglowo-Koksowej. Planowana jest prywaty-
zacja WZK Victoria SA na GPW lub, w przypadku
utrzymującej się obecnej sytuacji na GPW, zbycie ak-
cji inwestorowi strategicznemu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie opodatkowania energii elektrycznej
(9834)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 3 czerwca 2009 r. znak: SPS-023-9834/
09, przy którym nadesłano interpelację pana posła
Tomasza Lenza w sprawie wyjaśnienia treści przepi-
sów ustawy o podatku akcyzowym w zakresie akcyzy
od energii elektrycznej, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcy-
zowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11) wprowadziła
nowe zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym
energii elektrycznej, zgodnie z którymi obowiązek
podatkowy powstaje na etapie „przekazania” energii
elektrycznej „ostatecznemu konsumentowi”. Nato-
miast art. 9 ustawy o podatku akcyzowym wymienia
enumeratywnie przedmiot opodatkowania akcyzą
w przypadku energii elektrycznej. Odnosząc się
szczegółowo do kwestii poruszonej w ww. piśmie, wy-
jaśniam, iż sprzedaż energii elektrycznej podmiotowi
nieposiadającemu koncesji na wytwarzanie, przesy-
łanie, dystrybucję lub obrót energią podlega opodat-

kowaniu podatkiem akcyzowym, a podatnikiem jest
w tym przypadku podmiot dokonujący takiej sprze-
daży. Z punktu widzenia przepisów o podatku akcy-
zowym wystarczającym do opodatkowania takiej
sprzedaży jest fakt zakupu tej energii przez podmiot,
który nie posiada określonych prawem koncesji, bo-
wiem w taki sposób został zdefiniowany nabywca
końcowy w art. 2 pkt 19 ustawy o podatku akcyzo-
wym. Przy czym nieistotne jest z punktu widzenia
tych przepisów, w jaki sposób nabywca końcowy wy-
korzysta tę energię, bowiem od tej energii został już
uiszczony podatek akcyzowy. W związku z tym doko-
nanie odsprzedaży energii elektrycznej przez nabyw-
cę końcowego (podmiot nieposiadający koncesji), od
której został zapłacony podatek, nie jest opodatko-
wane podatkiem akcyzowym. W przeciwnym wypad-
ku mogłoby dojść do wielokrotnego opodatkowania
akcyzą, podczas gdy przedmiot opodatkowania jest
tak skonstruowany, aby do opodatkowania dochodzi-
ło tylko na jednym etapie obrotu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie niezwłocznego opracowania
programu naprawczego mającego na celu
udzielenie niezbędnej pomocy publicznej
na restrukturyzację zatrudnienia
w PKP Cargo SA (9837)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Przemysława Gosiewskiego
(SPS-023-9837/09 z dnia 3 czerwca 2009r.) w sprawie
niezwłocznego opracowania programu naprawczego
mającego na celu udzielenie niezbędnej pomocy pu-
blicznej na restrukturyzację zatrudnienia w PKP
Cargo SA, uprzejmie informuję, co następuje.
Obecna sytuacja towarowych przewoźników ko-
lejowych jest pochodną stanu przedsiębiorstw, które
zostały w pierwszym rzędzie dotknięte kryzysem.
Zmniejszenie zapotrzebowania na przewozy ze strony
przedsiębiorstw produkcyjnych oraz budowlanych
powoduje mniejszą liczbę zleceń u przewoźników to-
warowych. Z kolei ta sytuacja jest oczywiście zwią-
zana z sytuacją zarządcy infrastruktury, który uzy-
173
skuje mniejsze przychody z tytułu udostępniania
infrastruktury kolejowej.
Uprzejmie informuję, że „Strategia dla transpor-
tu kolejowego do roku 2013” jest realizowana. Mie-
dzy innymi na jej podstawie dokonano realokacji ma-
jątku i usamorządowienia spółki PKP Przewozy Re-
gionalne sp. z o.o. Jednocześnie uprzejmie informuję,
że planowane jest wprowadzenie zmian do „Strategii
dla transportu kolejowego do roku 2013”. Podkreślić
jednak należy, że planowane zmiany ww. dokumentu
nie są następstwem kryzysu finansowego. Celem jej
ewentualnych zmian jest dostosowanie rozwiązań
zawartych w tym dokumencie do nowych uwarunko-
wań na rynku kolejowym.
Działania ministra infrastruktury w zakresie od-
noszącym się do Grupy PKP, w tym do PKP Cargo
SA, prowadzone są przede wszystkim w oparciu
o rozwiązania zawarte w „Strategii dla transportu
kolejowego do roku 2013”. Prowadzone obecnie
w spółkach Grupy PKP działania restrukturyzacyj-
ne zmierzają do usunięcia problemów, które wystę-
powały i kumulowały się w różnych sferach działal-
ności spółek od momentu ich powstania. Ze względu
na aktualną sytuację na rynku, spółki Grupy PKP
podjęły szereg wielokierunkowych działań antykry-
zysowych, których kluczowym celem, dzięki właści-
wemu wykorzystaniu istniejących rezerw oraz wpro-
wadzeniu optymalnych rozwiązań związanych z sze-
roko pojętą optymalizacją pracy, jest bieżąca poprawa
wyników finansowych spółek poprzez zdecydowane
ograniczenie kosztów i wydatków we wszystkich ob-
szarach ich działalności.
Najszerszy zakres zmian został wprowadzony
w spółce PKP Cargo SA, która w związku z pogar-
szającą się sytuacją ekonomiczno-finansową na prze-
strzeni 2008 r. oraz zagrożeniem utraty bieżącej
płynności finansowej rozpoczęła wdrażanie progra-
mu naprawczego, którego jednym z elementów jest
restrukturyzacja zatrudnienia. Z uwagi na powyższe
uwarunkowania Zarząd PKP Cargo SA podjął decy-
zję o reorganizacji z dniem 1 stycznia 2009 r. struk-
tury spółki polegającej na ograniczeniu liczby jedno-
stek organizacyjnych z jednoczesnym przekazaniem
im znacznie szerszych kompetencji. W miejsce do-
tychczasowych 42 zakładów spółki utworzono 16, któ-
re w nowych obszarach działania połączyły i upo-
rządkowały funkcje handlowe, utrzymaniowe i eks-
ploatacyjne. Podjęte dotychczas przez Zarząd PKP
Cargo SA działania racjonalizujące koszty ujawniły
istotną nadwyżkę zatrudnienia we wszystkich gru-
pach zawodowych w odniesieniu do wielkości wyko-
nywanej pracy. Działania Zarządu PKP Cargo SA
ukierunkowane są na ustabilizowanie sytuacji w spół-
ce i niedopuszczenie do utraty przez nią płynności
finansowej. Analizowane są możliwości wsparcia fi-
nansowego spółki PKP Cargo SA.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z informacjami, jakie Zarząd spółki PKP Cargo SA
przedstawił na forum Zespołu Trójstronnego do Spraw
Kolejnictwa, prowadzone są rozmowy ze związkami
174
zawodowymi odnośnie odpraw pieniężnych finanso-
wanych przez spółkę przy dobrowolnych odejściach
pracowniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie złej sytuacji producentów mleka
z woj. zachodniopomorskiego (9841)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Wziątka, przekazaną
przy piśmie z dnia 3 czerwca br., znak: SPS-023-
-9841/09, w sprawie złej sytuacji na rynku mleka
i propozycji wprowadzenia gwarantowanych cen mi-
nimalnych w skupie mleka uprzejmie informuję Pana
Marszałka, iż zakres interwencji rynkowej oraz inne
formy wsparcia produkcji lub przetwórstwa mleka,
jakie mogą być stosowane w celu poprawy i stabiliza-
cji sytuacji na rynku mleka i przetworów mlecznych,
określają zasady wspólnej polityki rolnej oraz przepi-
sy Unii Europejskiej. Państwa członkowskie UE nie
mają możliwości wprowadzania własnych mechani-
zmów wsparcia, których nie przewiduje wspólna or-
ganizacja rynku mleka i przetworów mlecznych,
w tym ustalania gwarantowanych cen skupu mleka.
Resort rolnictwa podejmuje jednak aktywne działa-
nia, aby zachowane zostały skuteczne mechanizmy
interwencji rynkowej mające na celu przeciwdziała-
nie niekorzystnej koniunkturze rynkowej.
Zgodnie z postanowieniami przeglądu wspólnej
polityki rolnej zakończonego w 2008 r., w ramach
którego resort konsekwentnie wnosił o zachowanie
obligatoryjności prowadzenia zakupów interwencyj-
nych i przywrócenie refundacji wywozowych do prze-
tworów mlecznych, Komisja Europejska podjęła de-
cyzję o uruchomieniu zakupów interwencyjnych ma-
sła i odtłuszczonego mleka w proszku, dopłat do pry-
watnego przechowywania masła i wznowieniu re-
fundacji wywozowych do przetworów mlecznych
wywożonych poza obszar UE. Skup interwencyjny
uruchomiony został począwszy od dnia 1 marca
2009 r. i w ramach limitów interwencyjnych, które
dla masła wynoszą 30 tys. ton, a dla odtłuszczonego
mleka w proszku 109 tys. ton, prowadzony był po
cenach z góry ustalonych (221,75 EUR/100kg w przy-
padku masła i 169,80 EUR/100 kg w przypadku od-
tłuszczonego mleka w proszku).
Po wykorzystaniu w całości limitów interwencyj-
nych Komisja Europejska kontynuuje skup interwen-
cyjny w ramach procedury przetargowej. Refundacje
wywozowe do przetworów mlecznych udzielane są od
23 stycznia br., przy czym w celu efektywniejszego
reagowania na sytuację na rynku przetworów mlecz-
nych przetargi do określenia refundacji wywozowych
organizowane są dwa razy w miesiącu, a nie, jak do-
tychczas, raz w miesiącu. Prowadzone od stycznia br.
przez Komisję Europejską działania interwencyjne
oraz ograniczenie podaży przetworów mlecznych na
rynku UE przyniosły w efekcie zaprzestanie obser-
wowanego, począwszy od połowy 2008 r., spadku
średnich cen przetworów mlecznych. W okresie od
stycznia do czerwca br. można mówić o stabilizacji
tych cen na niskim poziomie, w przypadku masła
i OMP – zbliżonym do cen ich interwencyjnego zaku-
pu. Nadal utrzymują się jednak niskie ceny skupu
mleka, co ogranicza w znacznym stopniu opłacalność
produkcji. Fakt ten jest przedmiotem dyskusji pod-
czas prac organów UE, w ramach których zgłaszane
są propozycje rozszerzenia mechanizmów interwen-
cyjnych i bieżącego monitorowania sytuacji rynko-
wej. W chwili obecnej Komisja Europejska rozważa
możliwość przedłużenia okresu, w którym prowadzo-
ne będą zakupy interwencyjne masła i odtłuszczone-
go mleka w proszku. Zgodnie z obecnie obowiązują-
cymi przepisami skup ten może być bowiem prowa-
dzony jedynie do końca sierpnia danego roku.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej stosowania
przez hurtownie, centra handlowe i supermarkety
wysokich marż handlowych, uprzejme informuję, iż
minister rolnictwa i rozwoju wsi nie posiada upraw-
nień ustawowych w zakresie prowadzenia spraw
związanych z ochroną konkurencji i kontroli prze-
strzegania przez przedsiębiorców zasad uczciwej kon-
kurencji. Niemniej jednak uprzejmie informuję, iż
minister rolnictwa i rozwoju wsi wielokrotnie wystę-
pował do prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów o zbadanie, czy działania sieci han-
dlowych nie wykraczają poza przepisy ustawy z dnia
16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumen-
tów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, z późn. zm.). Pani prezes
UOKiK w piśmie z dnia 4 marca 2009 r. skierowa-
nym do ministra rolnictwa i rozwoju wsi, stwierdziła,
że z informacji będących w posiadaniu UOKiK wy-
nika, że żadna z sieci sklepów nie posiada pozycji
dominującej na krajowym rynku zaopatrzenia w ar-
tykuły konsumpcyjne codziennego użytku, czyli ryn-
ku, na którym działają sklepy wielkopowierzchniowe
oraz dostawcy z branży mleczarskiej. Oznacza to, że
nie można sieciom sklepów zarzucić nadużywania
pozycji dominującej, ponieważ żadna sieć jej nie po-
siada. Ponadto nic nie wskazuje również na to, aby
zachowania sieci sklepów były wynikiem zawarcia
porozumienia ograniczającego konkurencję.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w dniu 25 maja
br. na posiedzeniu Rady Ministrów UE ds. Rolnictwa

i Rybołówstwa w Brukseli minister rolnictwa i roz-
woju wsi zwrócił uwagę ministrów i Komisji Euro-
pejskiej na problem wysokich marż w handlu deta-
licznym. Stanowisko Polski zostało poparte przez
większość państw członkowskich UE. Komisja Euro-
pejska zadeklarowała podjęcie stosownych działań
w celu większego monitorowania rynku, śledzenia
transmisji cen rolnych i wzmacniania pozycji produ-
centów wobec sieci handlowych. Komisja podkreśliła,
że obecnie, w okresie kryzysu gospodarczego, istotne
jest zapewnienie konsumentom dostępu do żywności
po umiarkowanych cenach, i zobowiązała się do
przedstawienia raportu w tej sprawie do końca 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w celu zidenty-
fikowania przyczyn wzrostu cen żywności, których
przesłankami w coraz większym stopniu są czynniki
pozasurowcowe, w dniu 8 czerwca br. resort rolnic-
twa przesłał m.in. do organizacji reprezentujących
sektor mleczarski ankietę dotyczącą trudności, jakie
napotykają przedsiębiorcy przy sprzedaży produktów
w ramach sieci handlowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie przyszłości polskich przedsiębiorstw
uzdrowiskowych, w tym zwłaszcza
Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego Ustroń SA,
oraz polityki NFZ wobec przedsiębiorstw
uzdrowiskowych (9846)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 3 czerwca 2009 r., znak: SPS-023-9846/09,
dotyczącym interpelacji poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie przyszłości polskich przedsiębiorstw uzdro-
wiskowych, a zwłaszcza Przedsiębiorstwa Uzdrowi-
skowego Ustroń SA w Ustroniu, uprzejmie informu-
ję, co następuje:
Na rynku usług lecznictwa uzdrowiskowego, obok
uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa, funkcjonu-
ją inne podmioty, w tym prywatne, świadczące usłu-
gi lecznictwa uzdrowiskowego na rzecz Narodowego
Funduszu Zdrowia, który jest niezależnym organem
państwowym działającym na podstawie odrębnej
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.). Kontrak-
towanie usług leczniczych, w tym i usług z zakresu
lecznictwa uzdrowiskowego, przez Narodowy Fun-
175
dusz Zdrowia odbywa się na zasadach rynkowych.
Oznacza to równe traktowanie świadczeniodawców,
bez względu na ich formę własności.
Z racji sprawowania nadzoru właścicielskiego nad
spółkami uzdrowiskowymi minister skarbu państwa
wielokrotnie interweniował w Narodowym Funduszu
Zdrowia w sprawie ceny świadczonych przez te spół-
ki usług. Z informacji otrzymywanych od zarządów
spółek uzdrowiskowych wynika, że wynegocjowane
ceny z Narodowym Funduszem Zdrowia na rok 2009
są na poziomie satysfakcjonującym.
Biorąc pod uwagę, że Narodowy Fundusz Zdrowia
finansuje usługi lecznicze ze środków publicznych,
cena i zakres świadczonych usług są i będą uzależ-
nione od stanu gospodarki państwa i prowadzonej
przez ministra zdrowia polityki zdrowotnej. Stąd też
trudno jest ocenić możliwość urealnienia w przyszło-
ści stawek kontraktów z NFZ na poziomie zabezpie-
czającym rozwój spółek uzdrowiskowych bez koniecz-
ności pozyskania przez te spółki środków zewnętrz-
nych. Z analizy posiadanych dokumentów wynika,
że kontrakty zawarte na rok 2009 są rentowne, lecz
poziom rentowności tych kontraktów nie zabezpiecza
potrzeb inwestycyjnych spółek uzdrowiskowych.
Prywatyzacja spółek uzdrowiskowych, w tym
i Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego Ustroń SA
w Ustroniu, prowadzona jest zgodnie z obowiązującą
procedurą, której pierwszym etapem jest postępowa-
nie o udzielenie zamówienia publicznego w trybie
przetargu nieograniczonego na świadczenie usług
dla ministra skarbu państwa w zakresie sprzedaży
akcji tej spółki. Ogłoszenie na wybór doradcy prywa-
tyzacyjnego zostało opublikowane w dniu 5 maja
2009 r. Termin składania ofert upłynął z dniem
15 czerwca 2009 r. Obecnie bez pełnych analiz przed-
prywatyzacyjnych trudno jest określić realną war-
tość (cenę) majątku Przedsiębiorstwa Uzdrowisko-
wego Ustroń SA w Ustroniu. Trudniejszym zadaniem
jest obecnie określenie ceny, jaką gotowi są zaofero-
wać potencjalni inwestorzy. Na to pytanie odpowiedź
może dać wyłącznie postępowanie prywatyzacyjne,
gdy na ogłoszenie ministra skarbu państwa zostaną
złożone konkretne oferty oraz zostaną przeprowadzo-
ne rokowania z potencjalnymi inwestorami.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
176
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie zaległości w wykorzystaniu
funduszy unijnych z lat 2004–2006 oraz stanu
wykorzystania funduszy z lat 2007–2013 (9850)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka Krzysztofa Putry z dnia 3 czerw-
ca 2009 r. (znak: SPS-023-9850/09) przesyłam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Sławomira Kopy-
cińskiego.
Dziękując panu posłowi za zainteresowanie kwe-
stiami wykorzystania funduszy europejskich w Pol-
sce, pragnę przekazać dane dotyczące wykorzysta-
nia środków w ramach Narodowego Planu Rozwoju
2004–2006 oraz Narodowej Strategii Spójności
2007–2013.
1. Wykorzystanie funduszy strukturalnych na
lata 2004–2006
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
wykorzystania funduszy unijnych na lata 2004–
–2006, pragnę poinformować, iż do końca maja 2009 r.
w ramach wszystkich programów operacyjnych oraz
inicjatyw wspólnotowych zawarto umowy o dofinan-
sowanie, dla których łączna wartość wkładu UE
wynosi ok. 35,3 mld zł, co stanowi ok. 106,9% alo-
kacji na lata 2004–2006. Zakontraktowanie środ-
ków ponad dostępny limit wynika z zastosowania
mechanizmu nadkontraktacji, zgodnie z którym
oszczędności pojawiające się w trakcie realizacji pro-
jektów przeznaczane są na kolejne przedsięwzięcia
w ramach programu. W tym samym okresie kwota
łącznych płatności z kont programowych od począt-
ku realizacji programów operacyjnych osiągnęła
poziom ok. 31,8 mld zł, tj. ok. 96,2% alokacji na lata
2004–2006.
Dodatkowo należy zwrócić uwagę na fakt, iż
w związku ze znacznymi wahaniami kursu euro, któ-
re mają miejsce od połowy 2008 r., wartość środków,
jakie Polska ma do dyspozycji z budżetu UE na lata
2004–2006 wyrażona w złotych, wzrosła w okresie
lipiec 2008 r. – maj 2009 r. o ok. 1,9 mld zł.
Wzrost wartości dostępnej alokacji środków
unijnych pomimo systematycznego postępu płatno-
ści dokonanych ogółem na rzecz beneficjentów
z jednej strony skutkował w pewnych przypadkach
niższą dynamiką wykorzystania środków w ujęciu
procentowym, z drugiej natomiast – stworzył moż-
liwość realizacji dodatkowych projektów (np. pro-
jektów znajdujących się do tej pory na listach re-
zerwowych).
W celu pełnego wykorzystania alokacji na lata
2004–2006 oraz korzystając z dopuszczonej w ra-
mach pakietu antykryzysowego Komisji Europejskiej
możliwości wnioskowania przez państwa członkow-
skie o wydłużenie terminu kwalifikowalności wydat-
ków, w dniu 8 grudnia 2008 r. strona polska wystą-
piła do Komisji Europejskiej z wnioskiem o wydłu-
żenie ostatecznego terminu kwalifikowalności w ra-
mach programów na lata 2004–2006 do 30 czerwca
2009 r. (za wyjątkiem PO „Pomoc techniczna” oraz
PIW Equal). Wniosek ten został rozpatrzony pozy-
tywnie – w dniu 18 lutego 2009 r. Komisja wydała
wspólną decyzję o zmianie końcowej daty kwalifiko-
walności na 30 czerwca 2009 r. w ramach: Zintegro-
wanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regional-
nego, SPO „Wzrost konkurencyjności przedsię-
biorstw”, SPO „Transport”, SPO „Rozwój zasobów
ludzkich”, SPO „Restrukturyzacja i modernizacja
sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiej-
skich” i SPO „Rybołówstwo i przetwórstwo ryb”,
natomiast 19 lutego 2009 r. – osobną decyzję o prze-
dłużeniu terminu kwalifikowalności wydatków dla
PIW Interreg IIIA.
We wszystkich programach, w których przewi-
dziano wydłużenie ostatecznego terminu kwalifiko-
walności wydatków, instytucje zarządzające podjęły
niezwłocznie działania w celu zagwarantowania jak
najpełniejszego wykorzystania powiększonej w wy-
niku zmiany kursu euro puli środków unijnych do-
stępnych dla Polski na lata 2004–2006.
Do końca maja 2009 r. certyfikowano do Komi-
sji Europejskiej wydatki kwalifikowalne odpowia-
dające wkładowi UE w wysokości ponad 7,4 mld
euro. Poziom refundacji dokonanych przez KE od
początku uruchomienia programów sięgnął prawie
6,8 mld euro.
Odnosząc się do pytania pana posła o terminowe
wykorzystanie środków przyznanych Polsce w okre-
sie programowania 2004–2006, należy podkreślić,
że zgodnie z przyjętymi zasadami zamknięcia po-
mocy Komisja Europejska wstrzyma dokonywanie
płatności w ramach poszczególnych programów
w momencie wypłacenia (w formie zaliczek i refun-
dacji) 95% alokacji. Pozostałe 5% alokacji może zo-
stać przekazane przez Komisję Europejską w ra-
mach rozliczenia salda końcowego na końcowym
etapie zamknięcia pomocy. Z harmonogramu za-
mknięcia pomocy wynika, iż w praktyce ostateczne
rozliczenie przez Komisję Europejską programów
na lata 2004–2006 nastąpi najwcześniej pod koniec
2010 r. i wówczas dopiero będzie możliwe dokonanie
pełnych podsumowań stopnia wykorzystania środ-
ków przyznanych Polsce z funduszy strukturalnych
na lata 2004 –2006.
Jednocześnie należy nadmienić, iż ostateczny ter-
min kwalifikowalności wydatków (30 czerwca 2009 r.
dla większości programów operacyjnych) wyznaczo-
ny jest w odniesieniu do możliwości ponoszenia wy-
datków przez beneficjentów końcowych. Po tym ter-
minie wydatki beneficjentów będą rozliczane, refun-
dowane z kont programowych oraz certyfikowane do
Komisji Europejskiej, co oznacza, że poziom wyko-
rzystania alokacji wyrażony kwotą łącznych wydat-
ków z kont programowych oraz kwotą wydatków
kwalifikowanych, certyfikowanych do Komisji, odpo-

wiadających wkładowi UE będzie dalej wzrastał po
30 czerwca 2009 r.
W przypadku dwóch funduszy: Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz Europejskiego
Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej Polska osią-
gnęła już maksymalny dopuszczalny pułap 95%, na-
tomiast w przypadku Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego wartość ta wynosi 94,7%, co na tle innych
państw, szczególnie nowych państw członkowskich,
można uznać za znaczne osiągnięcie.
Jedynym funduszem, który nie osiągnął jeszcze
tak wysokiego poziomu wykorzystania dostępnych
środków, pozostaje Finansowy Instrument Wspiera-
nia Rybołówstwa, w ramach którego Polska otrzy-
mała dotychczas z Komisji Europejskiej 82,9% do-
stępnych środków. Należy jednak pamiętać, że war-
tość tego funduszu alokowanego dla Polski w stosun-
ku do wartości wszystkich 4 funduszy, z których
korzysta Polska, stanowi zaledwie 2,4%, tempo wy-
datkowania środków w ostatnich miesiącach jest za-
dowalające, a aktualny poziom wykorzystania wyni-
ka ze strukturalnych problemów we wdrażaniu tego
programu w początkowym okresie.
2. Wykorzystanie środków Funduszu Spójności na
lata 2004–2006
Wartość płatności z Funduszu Spójności (FS)
przekazanych Polsce z KE wg stanu na koniec maja
2009 r. wynosi ok. 3,35 mld euro, co stanowi ponad
59% dostępnej dla Polski alokacji (5,63 mld euro).
Równocześnie wartość wniosków o płatność już zło-
żonych przez Polskę do KE wg stanu na koniec maja
br. wynosi ponad 3,53 mld euro, co stanowi ok. 63%
dostępnej alokacji. Wykorzystanie środków Fundu-
szu Spójności na takim poziomie świadczy o wysokim
zaawansowaniu projektów korzystających ze wspar-
cia funduszu i satysfakcjonującym poziomie absorp-
cji. Należy bowiem podkreślić, że inwestycje wspie-
rane ze środków Funduszu Spójności to duże inwe-
stycje infrastrukturalne w sektorze środowiska
i transportu charakteryzujące się dużą złożonością
zarówno pod względem technicznym, jak i prawnym.
Dodatkowo skala i charakter tych inwestycji deter-
minuje ich cykl realizacji, dla którego typowa jest
relatywnie długa faza przygotowawcza i wydatkowa-
nie środków przesunięte na końcowe lata realizacji
projektów.
Mając na uwadze powyższą charakterystykę cy-
klu inwestycyjnego dużych projektów infrastruktu-
ralnych, należy odnieść się do postępu, jaki został
dokonany w zakresie wykorzystania Funduszu Spój-
ności na przestrzeni ostatnich kilkunastu miesięcy.
Płatności przekazane z KE dla projektów Funduszu
Spójności w samym tylko roku 2008 wyniosły łącznie
ponad 784 mln euro, a ciągu pierwszych 5 miesięcy
2009 r. prawie 466 mln euro. Równocześnie analiza
rocznych poziomów płatności z Funduszu Spójności
w latach 2001–2008 wskazuje na znaczące przyspie-
szenie wykorzystania środków pomocowych.
W latach 2001–2005 roczna wartość płatności
przekazanych z KE stanowiła ok. 3% w stosunku do
177
całkowitej alokacji, w roku 2006 poziom ten osiągnął
ponad 9%, w roku 2007 – ok. 13%, w roku 2008 – ok.
14% całej alokacji, a od stycznia do maja 2009 r. po-
nad 10% całej alokacji. W latach 2007–2008 średnio-
roczne tempo absorpcji środków zwiększyło się zatem
ponadczterokrotnie w porównaniu do średnioroczne-
go tempa absorpcji w latach 2001–2005. Porównując
stopień wykorzystania środków z Funduszu Spójno-
ści w Polsce i innych krajach UE, należy mieć na
uwadze, że alokacja środków FS przyznana dla Pol-
ski wielokrotnie przewyższa alokację środków FS dla
innych nowych krajów członkowskich. Wartość alo-
kacji Polski jest ponad 4,5 razy większa niż alokacja
dla Czech, niemal 7 razy większa niż dla Litwy i pra-
wie 8-krotnie większa niż dla Łotwy. Dla przykładu
wartość alokacji Litwy odpowiada wartości dofinan-
sowania z FS dla 2 największych projektów realizo-
wanych ze środków FS w Polsce (podczas gdy łącznie
w Polsce z FS realizowanych jest 130 projektów).
W związku z powyższym poziomu wykorzystania
środków w krajach członkowskich nie należy porów-
nywać jedynie w odniesieniu do procentowego pozio-
mu wykorzystania alokacji.
Należy pamiętać również, że zgodnie z obowiązu-
jącym systemem wdrażania projekty Funduszu Spój-
ności realizowane są do roku 2010 włącznie. Oznacza
to, że ostateczną datą kwalifikowalności wydatków
ponoszonych w projektach jest 31 grudnia 2010 r.,
a zatem na wykorzystanie całej alokacji środków
Funduszu Spójności pozostaje Polsce jeszcze 1,5 roku.
Dodatkowo należy podkreślić, że ostatnie wnioski
o płatność dla poszczególnych projektów (tzw. płat-
ności końcowe obejmujące 20% alokacji projektów)
mogą być kierowane do KE jeszcze w pierwszej poło-
wie roku 2011.
W związku z powyższym wykorzystanie pełnej
alokacji środków Funduszu Spójności dla Polski nie
jest zagrożone. Ponadto Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego prowadzi stały monitoring realizowanych
projektów w ramach Funduszu Spójności, utrzymu-
jąc ścisły kontakt ze wszystkimi podmiotami uczest-
niczącymi w systemie zarządzania i kontroli FS,
dzięki czemu wszelkie kwestie problemowe są na bie-
żąco rozwiązywane.
3. Wykorzystanie funduszy strukturalnych i Fun-
duszu Spójności na lata 2007–2013
Odnosząc się do pytania pana posła o tempo re-
alizacji oraz rozliczeń inwestycji finansowanych
z funduszy europejskich na lata 2007–2013, należy
podkreślić, iż biorąc pod uwagę procentowy udział
wykorzystanej alokacji na poziomie krajowym i re-
gionalnym, nie można odnotować znaczących różnic.
Z danych zgromadzonych w Krajowym Systemie In-
formatycznym KSI SIMIK 07-13 wynika, iż do dnia
14 czerwca 2009 r. zakontraktowano środki unijne
w wysokości 9,37% alokacji w programach krajowych
oraz 9,09% w programach regionalnych. Tempo wy-
datkowania środków przeznaczonych na programy
operacyjne na lata 2007–2013 uzależnione jest od
wielu bardzo złożonych czynników, z których część
178
ma swoje źródło w początkowym okresie realizacji
programów. Od 2008 r. podejmowane są działania,
które poprzez stworzenie uporządkowanego otocze-
nia prawnego, zmiany systemowe, a także szczególne
uwzględnienie konieczności łagodzenia negatywnych
aspektów światowego spowolnienia gospodarczego
mają na celu pełne i efektywne wykorzystanie przy-
znanych Polsce środków.
Proces porządkowania otoczenia prawnego został
ukończony w 2008 r. Nowelizacje przepisów pozwa-
lają na zgodne z przepisami unijnymi wdrożenie pro-
jektów i programów. Konieczne zmiany w ustawie
Prawo zamówień publicznych weszły w życie w dniu
24 października 2008 r. Proces zmian prawnych
w zakresie ochrony środowiska zakończył się wraz
z nowelizacją ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko, która weszła w życie 15 listopada
2008 r. Podkreślić należy, że uchwalona ustawa do-
stosowała polskie prawo do wymogów unijnych dy-
rektyw środowiskowych, dzięki czemu zniknęło za-
grożenie zablokowaniem środków unijnych ze wzglę-
du na niezgodność polskiego prawa z przepisami
wspólnotowymi.
W celu uporządkowania systemu instytucjonalne-
go oraz usystematyzowania działań strategicznych,
które dotyczą rozwoju kraju oraz wdrażania fundu-
szy UE, zarówno na szczeblu centralnym jak i regio-
nalnym, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego opra-
cowało także tzw. ustawę horyzontalną nowelizującą
kilka ustaw o kluczowym znaczeniu dla funduszy
europejskich. Ustawa o zmianie niektórych ustaw
w związku z wdrażaniem funduszy strukturalnych
i Funduszu Spójności weszła w życie dnia 19 grudnia
2008 r.
W celu wzmocnienia koordynacji wdrażania fun-
duszy Unii Europejskiej oraz nadzoru nad postępami
w wydatkowaniu środków wspólnotowych utworzony
został Międzyresortowy Zespół do Spraw Wykorzy-
stania Funduszy Strukturalnych i Funduszu Spój-
ności Unii Europejskiej, w którego skład wchodzą
ministrowie i marszałkowie (członkowie zespołu)
oraz dyrektorzy departamentów (zastępcy członków)
odpowiadający za wdrażanie poszczególnych priory-
tetów programów operacyjnych. Spotkania mini-
strów odpowiedzialnych za wdrażanie funduszy UE
mają na celu koordynację koniecznych decyzji podej-
mowanych w poszczególnych resortach, aby zapew-
nić wydatkowanie środków UE na pożądanym pozio-
mie. Uczestnictwo przedstawicieli samorządów woje-
wództwa w pracach zespołu zapewnia właściwą ko-
ordynację i przepływ informacji pomiędzy rządowymi
i samorządowymi instytucjami odpowiedzialnymi za
wydatkowanie środków UE.
Istotną rolę z punktu widzenia usprawnienia sys-
temu wdrażania środków UE odgrywa zapoczątko-
wana w 2008 r. akcja „Proste fundusze”. Ma ona na
celu permanentny przegląd systemu wdrażania, po-
zyskiwanie informacji o utrudnieniach w dostępie do
środków funduszy strukturalnych i Funduszu Spój-
ności oraz bieżące wypracowywanie uproszczeń.
W ramach akcji „Proste fundusze” kluczową funkcję
pełni Zespół do Spraw Uproszczeń Systemu Wdraża-
nia Środków Funduszy Unii Europejskiej. Do za-
dań zespołu należy przygotowywanie propozycji
uproszczeń systemu wykorzystania środków fun-
duszy Unii Europejskiej w ramach perspektywy
finansowej 2007–2013.
W toku prac zespołu wypracowano szereg postu-
latów o charakterze zarówno szczegółowym i doty-
czących poszczególnych programów operacyjnych,
jak również o charakterze systemowym i horyzontal-
nym. Część z nich została już wdrożona decyzjami
komitetów monitorujących poszczególne programy
operacyjne. Dodatkowo opracowana została lista re-
komendacji dla regionalnych programów operacyjnych
odnosząca się do działań skierowanych do przedsię-
biorców. Szczegółowe informacje dostępne są na stro-
nie internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalne-
go pod adresem: http://www.funduszeeuropejskie.
gov.pl/Strony/akcja_Proste_Fundusze.aspx
Pragnę uprzejmie przypomnieć, iż w odpowiedzi
na zagrożenie spowolnieniem gospodarczym w dniu
30 listopada 2008 r. rząd RP przedstawił krajowy
„Plan stabilności i rozwoju”, którego celem jest
wzmocnienie polskiej gospodarki wobec światowego
kryzysu. W dokumencie szczegółowo przedstawiono
dotychczasowe działania rządu oraz planowane dzia-
łania w celu złagodzenia negatywnych skutków spo-
wolnienia gospodarczego.
Jednym z istotnych elementów polityki rządu jest
przyspieszenie wydatkowania środków UE w 2009 r.
W związku z powyższym w dniu 16 grudnia 2008 r.
Rada Ministrów zaakceptowała – przedstawiony
przez ministra rozwoju regionalnego – „Plan wydat-
kowania środków na koniec 2009 r. w programach
współfinansowanych z funduszy europejskich w ra-
mach NSRO 2007–2013”. Plan zakłada poświadcze-
nie do Komisji Europejskiej (certyfikację) co najmniej
16,8 mld zł w ramach wydatków poniesionych przez
budżet państwa na rzecz beneficjentów.
Wydatkowanie środków tej wielkości stanowić bę-
dzie impuls do utrzymania pożądanego tempa roz-
woju kraju, zapewni właściwy poziom dochodów bu-
dżetu państwa z tytułu transferów z budżetu UE
w okresie spowolnienia, jak również umożliwi zapew-
nienie właściwego tempa absorpcji środków przez
Polskę w perspektywie 2007–2013.
Aby realizacja założeń planu była możliwa, Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego zidentyfikowało ob-
szary wymagające podjęcia niezwłocznych działań.
Obejmują one swym zakresem:
— uproszczenie i przyspieszenie wdrażania środ-
ków unijnych na różnych poziomach zarządzania,
— pełniejsze powiązanie systemu funduszy unij-
nych z systemem finansów publicznych,
— wykorzystanie możliwości oferowanych przez
Komisję Europejską w ramach pakietu antykryzyso-
wego.

Szczegółowy zestaw działań w powyższych obsza-
rach, których podjęcie umożliwi realizację planu, zo-
stał przedstawiony Radzie Ministrów przez ministra
rozwoju regionalnego w dniu 3 lutego br. w ramach
„Informacji o działaniach Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego podejmowanych w związku ze spowolnie-
niem gospodarczym. Konieczność przyspieszania
rozliczania projektów”.
W powyższym dokumencie sformułowano kom-
pleksowy program przyśpieszający realizację progra-
mów współfinansowanych ze środków UE, pozwala-
jący na realizację zakładanych celów:
1. Poszerzenie dostępu do finansowania inwesty-
cji za pośrednictwem środków UE, m.in. dla przed-
siębiorców i samorządów, poprzez szersze stosowanie
zaliczek
Działanie ma na celu umożliwienie większego do-
stępu do funduszy unijnych oraz stworzenie możli-
wości szerszego wykorzystania zaliczek przez przed-
siębiorców oraz samorządy terytorialne.
Zostały zakończone prace w części zmian legisla-
cyjnych (w dniu 12 lutego br. weszła w życie nowe-
lizacja rozporządzenia ministra rozwoju regional-
nego z dnia 7 września 2007 r. w sprawie wydatków
związanych z realizacją programów operacyjnych).
Obecnie prowadzony jest miesięczny monitoring
stosowania systemu zaliczkowego przez poszczegól-
ne instytucje.
2. Zmiany dotyczące przekazywania samorzą-
dom terytorialnym dotacji rozwojowej na realizację
regionalnych programów operacyjnych.
Celem tego działania jest uzyskanie możliwości
przedstawienia do refundacji z Komisji Europejskiej
dla jak największej ilości wydatków budżetu państwa
ponoszonych na finansowanie regionalnych progra-
mów operacyjnych (RPO).
Propozycja MRR polega na przekazywaniu środ-
ków budżetowych samorządom na realizację RPO
w transzach przy założeniu, że kolejne transze uru-
chamiane będą po rozliczeniu (przedstawieniu do
certyfikacji) wydatków poniesionych z poprzednio
uruchomionych środków.
Została przygotowana propozycja zapisów zmie-
niających rozporządzenie ministra rozwoju regional-
nego z dnia 7 września 2007 r. w sprawie wydatków
związanych z realizacją programów operacyjnych.
3. Zmiany w procedurze przyznawania rezerwy
celowej budżetu państwa (część 83.) i przekazywania
środków przeznaczonych na finansowanie projektów
i programów operacyjnych współfinansowanych ze
środków UE
Celem działania jest uzyskanie możliwości szyb-
kiego przedstawienia do refundacji z KE wydatków
ponoszonych z budżetu państwa na przygotowanie
i rozpoczęcie realizacji projektów prefinansowanych
z budżetu, a przeznaczonych do finansowania z UE
(np. budowy dróg).
Zmiana w procedurze przyznawania rezerwy ce-
lowej polega na udostępnianiu środków rezerwy ce-
lowej na przygotowanie i/lub realizację projektu
179
w transzach – kolejne środki uruchamiane po rozli-
czeniu poprzednio udzielonych w sposób umożliwia-
jący ich refundację z KE:
— przygotowanie projektów – środki rezerwy
udzielane do wysokości procentowej wartości kosz-
tów całkowitych projektu (np. do 10%); rozliczane
i przedstawiane do refundacji ze środków UE po za-
kończeniu procesu przygotowania;
— realizacja projektów – po złożeniu wniosku
o dofinansowanie o środki rezerwy wnioskować
można co 3 miesiące, zgodnie z zapotrzebowaniem
i w oparciu o aktualny harmonogram realizacji pro-
jektu; każda kolejna transza przyznawana automa-
tycznie, po rozliczeniu (przedstawieniu wniosku
o płatność umożliwiającego refundację ze środków
UE) min. 70% wydatków kwalifikowanych z po-
przedniej transzy.
Wyżej opisane rozwiązania zostały zatwierdzone
przez ministra rozwoju regionalnego w procedurze
przyznawania/zapewniania finansowania przedsię-
wzięcia ze środków rezerwy celowej budżetu państwa
dla programów i projektów realizowanych z funduszy
strukturalnych i Funduszu Spójności w ramach NSS
2007– 2013 i są stosowane.
4. Wprowadzenie elementów konkurencji pomię-
dzy programami operacyjnymi – najszybciej realizo-
wane programy mogą liczyć na dodatkowe środki
z tytułu podziału tzw. krajowej rezerwy wykonania
w 2011 r.
Działanie służy nagradzaniu za szybką i efek-
tywną realizację programów operacyjnych. Najszyb-
ciej i najefektywniej realizowane programy opera-
cyjne mogą uzyskać dodatkowe środki z rezerwy
utworzonej ze środków UE w wysokości łącznej
1,3 mld euro.
MRR opracowało propozycję metodologii podziału
krajowej rezerwy wykonania dla krajowych i regio-
nalnych programów operacyjnych. Komponent doty-
czący RPO został przedstawiony przedstawicielom
samorządów. Metodologia podziału krajowej rezerwy
wykonania jest obecnie przedmiotem uzgodnień
z resortami i instytucjami zarządzającymi RPO. Zo-
stanie również poddana konsultacjom z KE.
5. Wprowadzenie nowych standardów w zakresie
sposobu i szybkości realizacji poszczególnych proce-
sów (ocena wniosków, podpisywanie umów, rozlicza-
nie, certyfikacja)
6. Wprowadzenie zmian w systemie instytucjo-
nalnym celem usprawnienia procesu wydatkowania
środków
Celem powyższych działań jest osiągnięcie opty-
malnych standardów dla poszczególnych procesów
dystrybucji funduszy UE.
Dotychczas MRR zebrało informacje o przebiegu
i czasie trwania procesów w poszczególnych krajo-
wych i regionalnych programach operacyjnych oraz
sposobie funkcjonowania poszczególnych instytucji
w systemie NSRO 2007–2013. Została przygotowana
propozycja standaryzacji głównych procesów zwią-
zanych z realizacją programów operacyjnych. IZ PO
180
IiŚ oraz IZ PO IG przedstawiły propozycje zmian or-
ganizacyjnych w systemie instytucjonalnym tych
programów.
Obecnie opracowywany jest ranking programów
i instytucji wg czasu trwania głównych procesów, co
służyć będzie przedstawieniu standardów uśrednia-
jących czas trwania procesów – w formie wskazania
do wdrożenia w programach krajowych oraz zalece-
nia dla RPO, podanego do publicznej wiadomości.
Zostaną również przedstawione propozycje ewentu-
alnych zmian organizacyjnych w systemie instytu-
cjonalnym NSRO.
1. Zwiększenie efektywności działania systemu
poprzez lepsze powiązanie wykorzystania środków
pomocy technicznej z celami przypisanymi poszcze-
gólnym instytucjom
Cel działania to poprawa skuteczności realizacji
celów w zakresie wydatkowania funduszy UE przez
poszczególne instytucji w systemie wdrażania fun-
duszy UE.
Propozycja MRR dotyczy uzależnienia uzyskiwa-
nia przez poszczególne instytucje określonych kwot
pomocy technicznej od realizacji wyznaczonych celów
oraz dotrzymywania standardów dla procesów.
MRR przygotowuje propozycję rozwiązań w za-
kresie powiązania udzielania środków pomocy tech-
nicznej ze stopniem realizacji celów przypisanych
poszczególnym instytucjom w systemie wdrażania
NSRO.
2. Zastosowanie zasady przekazywania i rozli-
czania w ramach zaliczek/refundacji dla realizowa-
nych projektów w pierwszej kolejności środków będą-
cych wkładem UE, następnie dopiero dopełnianych
wkładem krajowym
Działanie ma na celu wykorzystywanie w pierw-
szej kolejności środków UE, następnie dopiero krajo-
wych w ramach wkładu publicznego w projekt.
MRR przygotowało i przeprowadziło konsultacje
wewnątrzresortowe materiału wyjaśniającego moż-
liwość zastosowania tej zasady. Materiał przekazano
do MF w celu dalszej analizy możliwości i efektów
wdrożenia proponowanych rozwiązań.
9. Wprowadzenie zasady (uzgodnionej z KE) roz-
liczania i certyfikacji do KE wydatków poniesionych
w pierwszych fazach realizacji projektów dużych,
jeszcze przed ich zatwierdzeniem przez KE
Celem działania jest wykorzystanie możliwości
przedstawienia do KE wniosku o zatwierdzenie du-
żego projektu z równoczesnym rozliczeniem dotych-
czas poniesionych wydatków.
MRR przedstawiło procedurę postępowania
w przypadku projektów dużych zakładającą szybszą
akceptację wniosku o dofinansowanie po stronie kra-
jowej (zawarcie umowy o dofinansowanie) i dzięki
temu możliwość rozliczenia wydatków poniesionych
na przygotowanie i rozpoczęcie realizacji prawidłowo
przygotowanego projektu dużego jeszcze przed uzy-
skaniem decyzji zatwierdzającej ze strony KE.
MRR przekazało pismo do ministrów właściwych
określające szczegółowe procedury zatwierdzenia do
realizacji i rozliczenia projektów dużych. Odbyło się
również spotkanie wyjaśniające z przedstawicielami
resortów.
10. Wykorzystanie środków Europejskiego Fun-
duszu Społecznego na łagodzenie negatywnych skut-
ków spowolnienia gospodarczego w Polsce
Dodatkowym elementem działań MRR jest opra-
cowanie rozwiązań łagodzących negatywne skutki
spowolnienia gospodarczego w Polsce, zwłaszcza
w kontekście rozszerzenia zakresu wsparcia dla
zwalnianych pracowników i osób pozostających bez
pracy z wykorzystaniem środków EFS.
Instytucja Zarządzająca Programem Operacyj-
nym „Kapitał ludzki” (PO KL) opracowuje szczegó-
łowe procedury i niezbędne zmiany w dokumentach
programowych, w tym w planach działania na 2009 r.
Kolejnym etapem będzie przedłożenie Komitetowi
Monitorującemu PO KL (KM PO KL) w czerwcu br.
niezbędnych zmian w planach działania oraz kry-
teriów wyboru projektów dostosowanych do aktual-
nej sytuacji społeczno-gospodarczej. Planuje się, że
nowe rozwiązania będą w pełni wdrożone (w ra-
mach realizowanych projektów) na przełomie III/IV
kwartału br.
Niektóre z rozwiązań (np. skrócenie procesu wy-
boru projektów w obszarach najbardziej narażonych
na negatywne skutki spowolnienia gospodarczego)
obowiązują już od 1 kwietnia br.
W prace nad przygotowaniem rozwiązań w ra-
mach PO KL włączeni zostali partnerzy społeczni
(KPP, FZZ, NSZZ „Solidarność”, ZRP, PKPP Lewia-
tan) oraz przedstawiciele publicznych służb zatrud-
nienia.
Działania antykryzysowe w PO KL opierają się na:
— zwiększeniu alokacji na konkursy ogłoszone
w PO KL,
— wprowadzeniu uproszczeń w procesie apliko-
wania o środki EFS,
— skróceniu terminów oceny wniosków o dofi-
nansowanie,
— wprowadzeniu systemu pomocy dla przedsię-
biorstw znajdujących się w trudnej sytuacji ekono-
micznej.
Szczegółowy opis działań antykryzysowych w ra-
mach programu „Kapitał ludzki” zawarty jest w za-
łączniku do niniejszego pisma.
Dodatkowe informacje na temat działań antykry-
zysowych Ministerstwa Rozwoju Regionalnego do-
stępne są na stronie internetowej www.mrr.gov.pl.
Uzgodnienia zawarte w planie wydatkowania
środków na koniec 2009 r. w programach współfinan-
sowanych z funduszy europejskich w ramach NSRO
2007–2013, jak również propozycje działań wypraco-
wane w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego w ra-
mach „Programu przyśpieszającego realizację pro-
gramów współfinansowanych ze środków UE” świad-
czą o tym, że w czasie spowolnienia gospodarczego
sprawne i efektywne wydatkowanie funduszy unij-
nych jest priorytetem zarówno dla MRR, jak i dla
całego rządu.

Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informacje
odpowiadają na pytania przedstawione przez pana
posła. Jednocześnie pragnę zapewnić, iż tempo wdra-
żania programów operacyjnych jest przedmiotem
stałej uwagi zarówno Ministerstwa Rozwoju Regio-
nalnego, jak i wszystkich instytucji uczestniczących
w realizacji polityki spójności w Polsce.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie dramatycznego wzrostu zaległości
w wypłacaniu pracownikom wynagrodzeń
(9851)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Sła-
womira Kopycińskiego, przekazaną przy piśmie
z dnia 3 czerwca br., znak: SPS-023-9851/09, do-
tyczącą wzrostu zaległości w wypłacaniu pracow-
nikom wynagrodzeń, pragnę uprzejmie wyjaśnić,
co następuje:
Zgadam się z Panem Posłem, iż przedstawione
w Pana interpelacji wnioski z kontroli Państwowej
Inspekcji Pracy, dotyczące skali zaległości pracodaw-
ców w wypłacaniu pracownikom wynagrodzeń za
pracę, są wielce niepokojące. Jednakże w mojej ocenie
przyczyną takiego stanu rzeczy nie jest brak uregu-
lowań prawnych w tym zakresie. Obecnie obowiązu-
jące przepisy dotyczące terminowej wypłaty wyna-
grodzenia przez pracodawców są bowiem – moim
zdaniem – wystarczające i kompletne. Kodeks pracy
w art. 80 stanowi wyraźnie, że za wykonaną pracę
pracownikowi przysługuje wynagrodzenie. W art. 85
Kodeksu pracy określone jest, iż wynagrodzenie ma
być płacone co najmniej raz w miesiącu, w stałym
i ustalonym z góry terminie. Jednocześnie, przepis
§ 2 art. 85 Kodeksu pracy zastrzega, że wynagrodze-
nie płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, nie-
zwłocznie po ustaleniu jego wysokości, nie później
jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego
miesiąca kalendarzowego.
Art. 94 pkt 5 Kodeksu pracy wskazuje wprost, że
obowiązkiem pracodawcy jest terminowe wypłacanie
wynagrodzeń pracownikom. Natomiast w art. 282
Kodeks pracy kwalifikuje niewypłacanie w ustalo-
nym terminie wynagrodzenia jako wykroczenie prze-
ciwko prawom pracownika, za które grozi grzywna
w wysokości od 1000 do 30 000 zł.
181
Należy podkreślić, że istnienie przepisów nakła-
dających na dany podmiot konkretne obowiązki nie
gwarantuje, że nie będą one naruszane. Szczególnie
istotną kwestią jest bowiem egzekwowanie stosowa-
nia prawa. Organem powołanym do sprawowania
nadzoru i kontroli przestrzegania prawa pracy,
w szczególności przepisów dotyczących wynagrodze-
nia za pracę i innych świadczeń wynikających ze sto-
sunku pracy, jest Państwowa Inspekcja Pracy. Wła-
ściwe organy Państwowej Inspekcji Pracy są upraw-
nione do nakazania pracodawcy wypłaty należnego
wynagrodzenia za pracę; nakaz taki podlega natych-
miastowemu wykonaniu (art. 11 pkt 7 ustawy o Pań-
stwowej Inspekcji Pracy).
Dla skuteczności egzekwowania przestrzegania
przepisów prawa pracy jest konieczny, jak Pan Poseł
słusznie podkreślił, przepływ informacji między or-
ganami kontroli i nadzoru nad warunkami pracy.
Jednakże nie jest potrzebna w tym zakresie dodat-
kowa działalność legislacyjna, gdyż w ustawie
o Państwowej Inspekcji Pracy jest już przewidziane,
że przy realizowaniu swoich zadań Państwowa In-
spekcja Pracy współdziała w szczególności ze związ-
kami zawodowymi, organami samorządu załogi,
radami pracowniczymi, społeczną inspekcją pracy,
a także z organami administracji państwowej,
w tym z urzędami skarbowymi i Zakładem Ubez-
pieczeń Społecznych.
Jak Pan Poseł słusznie zwrócił uwagę, część opóź-
nień w wypłacaniu pracownikom wynagrodzenia
spowodowana jest trudną sytuacją ekonomiczną,
w jakiej pracodawcy znaleźli się w skutek globalnego
kryzysu. Chciałabym jednak podkreślić, iż ufam, że
będąca obecnie w toku zaawansowanych prac parla-
mentarnych ustawa o łagodzeniu skutków kryzysu
ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców,
wprowadzając regulacje zmierzające m.in. do obniże-
nia kosztów pracy, doprowadzi do poprawy sytuacji
finansowej przedsiębiorców w okresie spowolnienia
gospodarczego.
Natomiast pracodawcy, którzy nie znaleźli się
w trudnej sytuacji ekonomicznej, a tylko wykorzystu-
ją trwający kryzys jako usprawiedliwienie niewypła-
cania w terminie przysługujących pracownikom wy-
nagrodzeń, powinni być dokładnie kontrolowani
i karani przez Państwową Inspekcję Pracy. Wszelkie
działania Państwowej Inspekcji Pracy ukierunkowa-
ne na wykrywanie nieprawidłowości w stosowaniu
prawa pracy powstających w okresie kryzysu będą
przez mnie popierane.
Odnosząc się do ostatniego pytania Pana Posła,
chciałabym podkreślić, iż wysokość grzywien nakła-
danych przez Państwową Inspekcję Pracy, w tym za
wykroczenia przeciwko prawom pracownika, została
podwyższona ustawą z dnia 13 kwietnia 2007 r.
o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589,
z późn. zm.). Nowe regulacje obowiązują więc dopie-
ro przez stosunkowo krótki, dwuletni okres, z tego
względu nie są obecnie przewidywane zmiany usta-
wodawstwa w tym zakresie.
182
Jednocześnie chciałabym uprzejmie poinformo-
wać Pana Posła, iż Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej nie posiada danych dotyczących zaległości
w wypłacaniu wynagrodzeń za pracę w skali całej
gospodarki ani przeciętnej wielkości opóźnień w płat-
nościach, nie jest bowiem organem uprawnionym do
przeprowadzania kontroli pracodawców w zakresie
dotyczącym terminowego wypłacania pracownikom
wynagrodzeń, w związku z powyższym nie ma do-
stępu do tego typu informacji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie interpretacji prawnych dotyczących
uzyskania pozwolenia zintegrowanego
dla instalacji oczyszczania ścieków (9856)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Janusza Chwieruta, posła na Sejm
Rzeczpospolitej Polskiej, przysłaną przy piśmie
z dnia 3 czerwca 2009 r., znak: SPS–023–9856/09,
dotyczącą uzyskania pozwolenia zintegrowanego dla
instalacji oczyszczania ścieków, poniżej przekazuję
wyjaśniania w tej sprawie.
Zgodnie z art. 201 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27
kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150) pozwolenia zintegrowanego
wymaga jedynie prowadzenie instalacji wymienio-
nych w załączniku do rozporządzenia ministra śro-
dowiska z dnia 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów
instalacji mogących powodować znaczne zanie-
czyszczenie poszczególnych elementów przyrodni-
czych albo środowiska jako całości (Dz. U. Nr 122,
poz. 1055).
Z uwagi na to, iż oczyszczalnie ścieków nie znaj-
dują się na liście instalacji wymienionych w załącz-
niku do ww. rozporządzenia, nie wymagają uzyska-
nia pozwolenia zintegrowanego. Pozwolenia zinte-
growanego nie wymagają również oczyszczalnie ście-
ków przyjmujące z innych zakładów ścieki przemy-
słowe lub ciekłe odpady – jeżeli są one bezpośrednio
przyjmowane do unieszkodliwiania razem z pozosta-
łymi ściekami w procesie technologicznym oczyszcza-
nia mechanicznego, biologicznego lub chemicznego.
W takim przypadku Miejsko-Przemysłowa Oczysz-
czalnia Ścieków sp. z.o.o. przy zachowaniu dotych-
czasowego pozwolenia wodnoprawnego winna uzy-
skać na unieszkodliwianie tych odpadów stosowne
decyzje z zakresu gospodarki odpadami, w tym
w szczególności zezwolenie na prowadzenie działal-
ności w zakresie unieszkodliwiania odpadów, wydane
na podstawie art. 26 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach (t.j. z 2007 r. Dz. U. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.).
Jednocześnie informuję, że Miejsko-Przemysłowa
Oczyszczalnia Ścieków w Oświęcimiu skierowała do
Ministerstwa Środowiska pismo w tej samej sprawie.
Zakładowi została już udzielona odpowiedź o tej sa-
mej treści.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie składowisk odpadów w Siedliskach
(9859)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 3 czerwca 2009 r. (znak: SPS-023-9859/
09) przekazującego interpelację pani poseł Beaty
Bublewicz w sprawie składowisk odpadów w Siedli-
skach, uprzejmie informuję.
Sprawy z zakresu składowania odpadów w Unii
Europejskiej regulowane są następującymi przepisa-
mi: dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia
1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz. Urz.
WE L 182 z 16.7.1999, str. 1 z późn. zm.; Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 4, str. 228)
oraz decyzją Rady z dnia 19 grudnia 2002 r. ustana-
wiającą kryteria i procedury przyjęcia odpadów na
składowiska na podstawie art. 16 i załącznika II do
dyrektywy 1999/31/WE (Dz. Urz. WE L 11
z 16.1.2003, str. 27; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 15, t. 7, str. 314).
Powyższe akty prawne zostały transponowane
i wdrożone do polskiego prawa przepisami ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) wraz z wydanymi do niej
aktami wykonawczymi.
W art. 33 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wpro-
wadzeniu ustawy Prawo ochrony środowiska, ustawy
o odpadach oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 100, poz. 1085, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą
wprowadzającą”, dla istniejących składowisk odpa-
dów określona została procedura związana z dosto-
sowywaniem składowisk odpadów do wprowadzo-
nych nowymi przepisami wymagań.

Zarządzający składowiskami zostali zobowiązani
do przedłożenia organowi ochrony środowiska prze-
glądu ekologicznego istniejącego składowiska odpa-
dów w terminie do dnia 30 czerwca 2003 r. Jeżeli
z tego przeglądu wynikała konieczność dostosowania
funkcjonowania tego składowiska do wymogów prze-
pisów o odpadach, organ ochrony środowiska, w za-
leżności od wyników przeglądu, wydawał w terminie
do dnia 31 grudnia 2003 r. następujące decyzje ad-
ministracyjne:
1) decyzja wydawana na podstawie art. 33 ust. 2
pkt 1 ustawy wprowadzającej określająca sposób do-
stosowania składowiska odpadów do wymogów prze-
pisów o odpadach, a w szczególności określająca nie-
zbędne wyposażenie składowiska konieczne do jego
prawidłowego funkcjonowania; zarządzający istnie-
jącym składowiskiem odpadów był obowiązany do-
stosować funkcjonowanie składowiska odpadów do
wymagań określonych w tej decyzji w terminie nie
późniejszym niż 31 grudnia 2005 r.; jeżeli mimo wy-
konania nałożonych decyzją obowiązków z prowadzo-
nego monitoringu składowiska odpadów wynikało,
że dane składowisko negatywnie oddziałuje na śro-
dowisko, organ ochrony środowiska z urzędu wyda-
wał decyzję o zamknięciu tego składowiska, określa-
jąc termin zamknięcia niemogący przekraczać
31 grudnia 2009 r.;
2) decyzja wydawana na podstawie art. 33 ust. 2
pkt 2 ustawy wprowadzającej, zobowiązująca zarzą-
dzającego składowiskiem do wystąpienia z wnio-
skiem o wydanie pozwolenia na budowę lub jego
zmianę, którego przedmiotem będzie przebudowa
składowiska odpadów określająca jednocześnie ter-
min złożenia tego wniosku; zarządzający istniejącym
składowiskiem odpadów został zobowiązany w ter-
minie nie późniejszym niż do dnia 31 grudnia 2009
r. do dostosowania funkcjonowania składowiska od-
padów do wymagań określonych w decyzji o pozwo-
leniu na budowę lub jego zmianie.
Jeżeli z przeglądu ekologicznego wynikał brak
możliwości dostosowania funkcjonowania danego
składowiska do nowych wymagań, organ ochrony
środowiska, w terminie do dnia 31 grudnia 2003 r.,
z urzędu wydawał decyzję o zamknięciu składowiska
odpadów, określając termin zamknięcia składowiska
oraz niezbędne działania do wykonania w czasie eks-
ploatacji składowiska przed jego zamknięciem.
Przepis art. 33 ust. 7 ustawy wprowadzającej sta-
nowi, że w przypadku, gdy po dniu 31 grudnia 2009 r.
istniejące składowisko odpadów będzie eksploatowa-
ne niezgodnie z wymaganiami określonymi w ww.
decyzjach, wojewódzki inspektor ochrony środowiska
wyda decyzję o wstrzymaniu korzystania ze składo-
wiska odpadów.
Proces dostosowywania istniejących składowisk
odpadów do wymagań technicznych trwa w Polsce
już od kilku lat. Dla składowisk odpadów niespełnia-
jących wymagań technicznych został wyznaczony
ostateczny termin na dostosowanie się upływający
z końcem roku 2009. Po tym terminie nie będą mogły
183
być eksploatowane składowiska niespełniające wy-
magań technicznych. Zarządzający składowiskiem
niespełniającym wymagań do końca 2009 r. powinien
uzyskać decyzję na zamknięcie tego obiektu i rozpo-
cząć prace techniczne związane z zabezpieczeniem
obiektu oraz związane z rekultywacją tego obiektu.
Zadanie polegające na zamykaniu składowisk nie-
spełniających wymagań technicznych organy admi-
nistracji publicznej obowiązane są uwzględnić w przy-
gotowywanych planach gospodarki odpadami.
Plany gospodarki odpadami są opracowywane dla
osiągnięcia celów założonych w polityce ekologicznej
państwa oraz realizacji zasad gospodarowania odpa-
dami, a także stworzenia w kraju zintegrowanej
i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do odzysku
i unieszkodliwiania odpadów spełniających wymaga-
nia określone w przepisach o ochronie środowiska.
Plany te opracowywane są na szczeblu krajowym,
wojewódzkim, powiatowym i gminnym. Krajowy plan
gospodarki odpadami 2010 (Kpgo 2010) został przy-
jęty uchwałą Rady Ministrów z dnia 29 grudnia 2006 r.
Wśród kierunków działań w zakresie zapobiegania
powstawaniu odpadów oraz kształtowania systemu
gospodarowania odpadami określonymi w Kpgo
2010, dla odpadów komunalnych przyjęty został kie-
runek dotyczący uporządkowania składowisk odpa-
dów innych niż niebezpieczne i obojętne. W woje-
wódzkich planach gospodarki odpadami zostały szcze-
gółowo przedstawione działania zmierzające do re-
alizacji bezpiecznego składowania odpadów oraz
podane są harmonogramy budowy składowisk odpa-
dów komunalnych jako integralnych elementów za-
kładów zagospodarowania odpadów lub modernizacji
części składowisk oraz zamykania składowisk nie-
spełniających wymagań. Zgodnie z zapisami Kpgo
2010 w poszczególnych województwach winno dążyć
się do zredukowania liczby małych nieefektywnych
składowisk lokalnych i zapewnienia funkcjonowania
składowisk ponadgminnych w liczbie od 5 do 15 (mak-
symalnie) obiektów w skali województwa do końca
roku 2014. W przypadku składowisk odpadów innych
niż niebezpieczne i obojętne preferuje się obiekty ob-
sługujące obszar zamieszkiwany co najmniej przez
150 tys. mieszkańców. Łączna wielkość składowisk
(ich pojemność chłonna) w województwie powinna
być wystarczająca na co najmniej 15-letni okres eks-
ploatacji. Gospodarka odpadami komunalnymi nie
będzie obejmowała i zamykała się w obrębie jednej
gminy, ale w obrębie regionu gospodarki odpadami
komunalnymi. Regiony te zostały określone w woje-
wódzkich planach gospodarki odpadami.
Należy zwrócić uwagę także na kwestię związaną
z ilością odpadów składowanych na składowiskach
odpadów komunalnych. Ilość odpadów składowanych
na składowiskach odpadów komunalnych niespełnia-
jących wymogów dyrektywy 1999/31/WE systema-
tycznie maleje w związku z praktycznym wdraża-
niem procedury dostosowywania składowisk odpa-
dów do wymagań, określonej w ustawie z dnia
27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy Prawo ochro-
184
ny środowiska, ustawy o odpadach oraz zmianie nie-
których ustaw. W roku 2008 składowanych było
8 947 193 Mg odpadów na składowiskach odpadów
komunalnych, z tego prawie 85% (tj. 7 584 806 Mg)
składowanych było na składowiskach spełniają-
cych wymagania techniczne, natomiast ok. 15%
(tj. 1 362 386 Mg) na składowiskach niespełniających
wymagań.
Reasumując, chciałbym zaznaczyć, że proces do-
stosowywania składowisk odpadów komunalnych do
wymagań technicznych określonych przepisami pra-
wa został zapoczątkowany już kilka lat temu i syste-
matycznie jest realizowany. Spada masa odpadów
składowanych na składowiskach odpadów niespeł-
niających wymagań, a zasadnicza większość odpa-
dów – prawie 85% – składowana jest na składowi-
skach odpadów, które dostosowały się i spełniają wy-
magania techniczne zapewniające ochronę środowi-
ska przed zdeponowanymi odpadami. Zważywszy, że
ok. 15% odpadów składowanych jest na składowi-
skach odpadów niespełniających wymagań, zasadne
jest dalsze kontynuowanie procesu dostosowywania
składowiska albo ich zamykanie. Wobec powyższego
brak jest uzasadnienia do przedłużania terminu
funkcjonowania składowisk odpadów stanowiących
zagrożenie zarówno dla środowiska, jak i zdrowia
i życia ludzi. W związku z powyższym uprzejmie in-
formuję, że nie jest przewidywane podjęcie kroków
legislacyjnych, które umożliwiłyby eksploatację nie-
dostosowanych składowisk odpadów w okresie po
dniu 31 grudnia 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie procesu prywatyzacyjnego spółek
Skarbu Państwa (9860)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację i pytania pana posła Jana Burego s. Anto-
niego w sprawie procesu prywatyzacyjnego spółek
Skarbu Państwa uprzejmie informuję, co następuje:
Czy w Pańskich planach nadal pozostaje sprzedaż
strategicznych dla bezpieczeństwa państwa spółek
sektora energetycznego (Tauron, ENEA, ENERGA),
których działalność przynosi niemałe zyski?
Przyjęty w dniu 22 kwietnia 2008 r. przez Radę
Ministrów „Plan prywatyzacji na lata 2008–2011”
stanowi ramową listę zamierzeń prywatyzacyjnych
spółek nadzorowanych przez ministra skarbu pań-
stwa, a także 21 podmiotów nadzorowanych przez
ministra gospodarki, ministra obrony narodowej
oraz ministra infrastruktury. W opracowanym pla-
nie przedstawiona jest także lista (załącznik nr 2)
podmiotów nieprzeznaczonych do kontynuowania lub
rozpoczynania prywatyzacji. Lista obejmuje 25 pod-
miotów oraz 19 spółek z grupy mediów publicznych.
Minister skarbu państwa wykonuje funkcje wła-
ścicielskie w odniesieniu do spółek o szczególnym
znaczeniu dla gospodarki państwa, w tym podmio-
tów sektora elektroenergetycznego. W oparciu o przy-
jęty przez Radę Ministrów w dniu 28 marca 2006 r.
„Program dla elektroenergetyki” realizuje prze-
kształcenia własnościowe spółek sektora.
Realizacja poszczególnych projektów prywatyza-
cyjnych uwarunkowana jest oczywiście sytuacją ma-
kroekonomiczną oraz koniunkturą na rynku kapita-
łowym. Gwałtowane załamanie koniunktury na świa-
towych rynkach finansowych w II połowie 2008 r.
przełożyło się na znaczne pogorszenie warunków pro-
wadzenia projektów prywatyzacyjnych. Wymienione
przez pana posła spółki sektora energetycznego (Tau-
ron, ENEA, ENERGA) znajdują się w „Planie pry-
watyzacji na lata 2008–2011” i w związku z powyż-
szym przewiduje się ich prywatyzację. 17 listopada
2008 r. została upubliczniona spółka ENEA SA,
w II połowie 2009 r. planowany jest drugi etap jej
prywatyzacji. Rekomendację dotyczącą najkorzyst-
niejszego trybu prywatyzacji z uwzględnieniem mię-
dzy innymi sytuacji panującej na rynkach finanso-
wych przedstawia każdorazowo niezależny doradca
prywatyzacyjny ministra skarbu państwa.
Czy obecna sytuacja budżetu państwa wpłynęła
na ewentualne wprowadzenie na listę przedsię-
biorstw państwowych przeznaczonych do prywatyza-
cji kolejnych firm? Jeżeli tak, to jakie są to spółki?
W dniu 10 lutego 2009 r. Rada Ministrów przyję-
ła do wiadomości aktualizację „Planu prywatyzacji
na lata 2008–2011” wraz ze sprawozdaniem z jego
dotychczasowej realizacji wg stanu na dzień 31 grud-
nia 2008 r. Plan został zaktualizowany głównie po-
przez dodanie 62 spółek, które zostały skomercjali-
zowane po dniu 22 kwietnia 2008 r. (kopia dokumen-
tu wraz z listą podmiotów – załącznik nr 5 – włączo-
nych do „Planu...” w załączeniu*)).
Nieuzasadnione wydaje się stwierdzenie pana po-
sła, że w lutym br. został przedstawiony nowy projekt
dotyczący prywatyzacji majątku państwowego. Przy-
jęta aktualizacja nie ma charakteru przyspieszenia,
a jedynie precyzuje horyzont czasowy dla poszczegól-
nych projektów prywatyzacyjnych. Podejmowane
przez ministra skarbu działania mają na celu zarów-
no porządkowanie struktury własnościowej w gospo-
darce, jak i restrukturyzację prywatyzowanych pod-
miotów w kierunku zwiększenia ich wartości i uzy-
skania zdolności do konkurowania na otwartym
rynku Unii Europejskiej.
Jaki wpływ ma obecny kryzys ekonomiczno-go-
spodarczy na cenę sprzedaży spółek przeznaczonych
do prywatyzacji?

W przypadku każdego podmiotu planowanego do
prywatyzacji przeprowadzana jest szczegółowa ana-
liza przedprywatyzacyjna uwzględniająca także
ogólne uwarunkowania rynkowe. Jej zakres określa
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 lutego
2009 r. w sprawie analizy spółki przeprowadzonej
przed zaoferowaniem do zbycia akcji należących do
Skarbu Państwa (Dz. U. z dnia 10 marca 2009 r.
Nr 37, poz. 288).
Dobór podmiotów do prywatyzacji w danym okre-
sie może ulec zmianie, a przesłanką są między inny-
mi zmiany w koncepcji konsolidacji branż i sektorów
czy też pogorszenie sytuacji ekonomiczno-finansowej
spółek. Konieczne może być więc przeprowadzenie
niezbędnych procesów restrukturyzacyjnych w celu
wzmocnienia kondycji podmiotów przewidzianych do
prywatyzacji.
Ze względu na niesprzyjającą sytuację na rynkach
finansowych zdecydowano o zmianie terminów de-
biutu spółek planowanych do wprowadzenia na Gieł-
dę Papierów Wartościowych w Warszawie, przykła-
dem może tu być PGE Polska Grupa Energetyczna
SA, która już przygotowała i złożyła prospekt emi-
syjny w Komisji Nadzoru Finansowego. Jednakże
ostateczny termin debiutu będzie uzależniony od wa-
runków rynkowych.
W okresie obecnego kryzysu finansowego i gospo-
darczego obserwuje się drastyczne ograniczenie do-
stępu do finansowania inwestycji przez same spółki,
jak i potencjalnych inwestorów strategicznych. Pozy-
skanie kapitału poprzez rynek jest dla większości
przedsiębiorstw znacznie utrudnione, a dostęp do
kredytu bankowego – ograniczony zarówno w gospo-
darce polskiej, jak i na całym świecie – co oczywiście
nie oznacza, że zakłada się sprzedaż państwowych
spółek poniżej wyceny dokonanej przez doradcę pry-
watyzacyjnego.
W szczególnie złej sytuacji znalazły się przedsię-
biorstwa oraz instytucje finansowe finansujące roz-
wój za pomocą krótkoterminowego długu – jego re-
finansowanie jest obecnie często w wielu przypad-
kach niemożliwe, a jedynym ratunkiem jest gwał-
towne ograniczenie inwestycji oraz czasami głęboka
i szybka restrukturyzacja. Środkami własnymi, któ-
re mogą być przeznaczone na inwestycje, dysponują
niektóre fundusze typu private equity oraz tzw. su-
werenne fundusze inwestycyjne, głównie z krajów
Bliskiego Wschodu. Podmioty te mają jednak ogra-
niczone doświadczenie w inwestowaniu w Europie
Środkowo-Wschodniej i są w obecnej sytuacji nie-
zwykle selektywne w doborze inwestycji. Prezes
Rady Ministrów oraz minister skarbu państwa po-
dejmują stosowne działania, mające na celu zainte-
resowanie tych podmiotów ofertą prywatyzacyjną
Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
185
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie wyjaśnienia przyczyn zakupu
przez spółkę ENEA SA mniejszościowego
pakietu akcji w spółce Elektrociepłownia
Białystok SA (9866)
Odpowiadając na interpelację poselską pana posła
Dawida Jackiewicza z dnia 22 maja 2009 r., przeka-
zaną przez Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej pismem z dnia 3 czerwca 2009 r., znak: SPS-
-023-9866/09, w sprawie nabycia przez spółkę ENEA
SA z siedzibą w Poznaniu mniejszościowego pakietu
akcji w spółce Elektrociepłownia Białystok SA, pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Minister skarbu państwa zbywa akcje i udziały
należące do Skarbu Państwa zgodnie z art. 33 ust. 1
pkt 1–6 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komer-
cjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r., Nr 171,
poz. 1397 – tekst jednolity z późn. zm.) w niżej wy-
mienionych trybach:
1) oferta ogłoszona publicznie,
2) przetarg publiczny,
3) negocjacje podjęte na podstawie publicznego
zaproszenia,
4) przyjęcie oferty w odpowiedzi na wezwanie
ogłoszone na podstawie art. 72–74 lub art. 91 ust. 6
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej
i warunkach wprowadzania instrumentów finanso-
wych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spół-
kach publicznych (Dz. U. Nr 184, poz. 1539),
5) aukcja ogłoszona publicznie, jeżeli cena wywo-
ławcza nie jest niższa od wartości księgowej akcji,
6) sprzedaż akcji na rynku regulowanym.
Jak wynika z powyższego, minister skarbu pań-
stwa zbywa akcje w trybie publicznym, w związku
z czym oferty zbycia akcji kierowane są do ogółu po-
tencjalnych inwestorów.
Zawarta dniu 15 lutego 2001 r. pomiędzy Skar-
bem Państwa a spółką Société Nationale d’Électrici-
té et de Thermique SA z siedzibą we Francji umowa
sprzedaży akcji spółki EC Białystok SA nie zawiera
zobowiązania kupującego do zakupu pozostałych ak-
cji Skarbu Państwa w spółce EC Białystok SA, nie
zawiera również prawa pierwszeństwa dla inwestora
strategicznego.
W związku z powyższym w dniu 11 września 2008 r.,
w dzienniku „Gazeta Wyborcza” oraz „Dziennik Pol-
ska Europa Świat” ukazało się zaproszenie do prze-
targu publicznego na nabycie pakietu 30,36% akcji
Skarbu Państwa w spółce EC Białystok SA po cenie
minimalnej 310 zł za jedną akcję. Przedstawiona
cena została wskazana przez zewnętrznego doradcę
MSP jako minimalna cena sprzedaży, tzw. cena wy-
186
woławcza, i została ustalona jako średnia ważona
wyników poszczególnych wycen.
W odpowiedzi na powyższy przetarg publiczny
Zarząd ENEA SA złożył ofertę nabycia przez ENEA
SA mniejszościowego pakietu akcji EC Białystok SA,
jednocześnie Rada Nadzorcza ENEA SA wydała zgo-
dę na przedmiotowe nabycie, bowiem zgodnie ze sta-
tutem tej spółki to rada nadzorcza, a nie minister
skarbu państwa, była do tego uprawniona.
Złożona przez ENEA SA oferta była jedyną ofertą
nabycia 30,36% pakietu akcji Skarbu Państwa
w spółce EC Białystok SA, dotychczasowy większo-
ściowy akcjonariusz spółki nie przystąpił do prze-
targu.
Przystąpienie ENEA SA do przetargu i nabycie
akcji spółki Elektrociepłownia Białystok SA stanowi
element strategii Grupy Kapitałowej ENEA SA, ogło-
szony w Prospekcie Emisyjnym ENEA SA w rozdzia-
le „Inwestycje w odnawialne źródła energii oraz
w źródła wytwarzania energii w kogeneracji”, doty-
czący sposobu spełnienia zwiększających się zobo-
wiązań wobec prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
w zakresie umarzania świadectw pochodzenia ener-
gii elektrycznej wytwarzanej w skojarzeniu z wytwa-
rzaniem ciepła w jednostkach kogeneracji (tzw. cer-
tyfikatów „żółtych” i „czerwonych”) oraz ze źródeł
odnawialnych (tzw. „zielone” certyfikaty).
Realizacja założonej strategii polega na budowa-
niu sektora kogeneracyjnego w Grupie Kapitałowej
ENEA poprzez nabywanie akcji i udziałów ciepłowni
oraz elektrociepłowni i ich modernizacji, polegają-
cych na instalowaniu jednostek umożliwiających pro-
dukcję energii elektrycznej wytwarzanej w wysoko-
sprawnej kogeneracji z wytwarzaniem ciepła oraz
dostosowywaniu istniejących instalacji wytwórczych
do spalania biomasy, a tym samym pozyskiwania
świadectw pochodzenia energii wytwarzanych w od-
nawialnych źródłach energii (OZE).
Elektrociepłownia Białystok SA dysponuje aktu-
alnie nowoczesną technologią spalania biomasy
w kotle o złożu fluidalnym. Zakup akcji tej spółki
umożliwił dostęp do nowatorskiej technologii prze-
róbki istniejących konwencjonalnych źródeł (spalanie
węgla) na biomasowe.
Ponadto nabycie akcji Elektrociepłowni Białystok
SA dało uprawnienie ENEA SA do pobrania dywi-
dendy w wysokości wyższej niż oprocentowanie z ja-
kiejkolwiek lokaty bankowej.
Mam nadzieję, że przedstawione w niniejszym pi-
śmie informacje i wyjaśnienia zostaną uznane przez
pana posła za satysfakcjonujące.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie trybu, zakresu odpowiedzi
na zapytanie poselskie w sprawie zasadności
odrzucenia wniosku prezydenta miasta Elbląga
o dofinansowanie projektu „Wzrost potencjału
turystycznego poprzez modernizację
i rozbudowę wielofunkcyjnej infrastruktury
sportowo-rekreacyjnej w Elblągu” (9868)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Witolda Gintowt-Dziewałtow-
skiego dotyczącą odrzucenia wniosku o dofinansowa-
nie nr WND-RPWM.02.01.03-28-017/08 pn. „Wzrost
potencjału turystycznego poprzez modernizację i roz-
budowę wielofunkcyjnej infrastruktury sportowo-re-
kreacyjnej w Elblągu”, złożonego przez miasto Elbląg
w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego
Warmia i Mazury 2007–2013 (RPO WiM) uprzejmie
informuję, co następuje.
W piśmie z dnia 20 kwietnia br. (znak: DKR-IX-
-073-9-ST/09) minister rozwoju regionalnego przed-
stawił na podstawie informacji uzyskanych z Insty-
tucji Zarządzającej RPO WiM (IZ RPO WiM) wyczer-
pującą odpowiedź na zapytanie pana posła Witolda
Gintowt-Dziewałtowskiego z dnia 26 marca br. doty-
czące oceny ww. wniosku o dofinansowanie i poinfor-
mował, iż:
1) decyzję o odrzuceniu ww. wniosku o dofinanso-
wanie podjęła w imieniu IZ RPO WiM, z upoważnie-
nia marszałka woj. warmińsko-mazurskiego, pani
Katarzyna Pawlak, zastępca dyrektora Departamen-
tu Zarządzania Programami Rozwoju Regionalnego
(informacja zgodna z podpisem i pieczęcią na piśmie
będącym w posiadaniu pana posła Gintowt-Dziewał-
towskiego),
2) oceny projektu dokonali pracownicy Biura
Projektów IZ RPO WiM (dane personalne znajdują
się w aktach sprawy przechowywanych przez IZ
RPO WiM),
3) wnioskodawca (miasto Elbląg) otrzymał na
etapie oceny formalnej możliwość dwukrotnej popra-
wy dokumentacji, jednakże wnioskodawca nie od-
niósł się do wskazanych przez IZ RPO WiM uchybień
w zakresie kryterium „Kompletność załączników”.
Udzielając w dniu 20 kwietnia br. odpowiedzi na
wystąpienie pana posła Gintowt-Dziewałtowskiego,
minister rozwoju regionalnego oparł się na informa-
cji uzyskanej od IZ RPO WiM, co wynika z faktu, że
za ocenę i wybór projektów w ramach RPO odpowia-
dają zarządy województw. Ponadto po dokonaniu
analizy sprawy w piśmie z dnia 20 kwietnia br. mi-
nister rozwoju regionalnego wyraźnie stwierdził, że
ocena ww. wniosku o dofinansowanie została prze-
prowadzona przez IZ RPO WiM zgodnie z obowiązu-
jącymi procedurami konkursowymi. Rozstrzygnięcia

IZ RPO WiM nie kwestionował również wnioskodaw-
ca, ponieważ nie skorzystał z przysługującego mu
prawa do wszczęcia procedury odwoławczej.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie systemu informatycznego rejestrów
uruchomionego w Ministerstwie Skarbu
Państwa w dniu 14 października 2008 r. (9879)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Dunina z dnia 27 maja
2009 r. w sprawie uruchomionego w Ministerstwie
Skarbu Państwa systemu informatycznego rejestrów
uprzejmie informuję, co następuje.
Zadaniem systemu informatycznego rejestrów
jest obsługa rejestrów wojewódzkich i rejestru cen-
tralnego, o których mowa w ustawie z dnia 8 lipca
2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu
pozostawienia nieruchomości poza obecnymi grani-
cami Rzeczypospolitej Polskiej. System umożliwia
wprowadzanie, przeszukiwanie oraz weryfikację da-
nych osób uprawnionych do rekompensaty w formie
pieniężnej, jak i niepieniężnej. Odzwierciedla on swo-
imi funkcjonalnościami zadania wojewodów, mini-
stra skarbu państwa i Banku Gospodarstwa Krajo-
wego wynikające z ww. ustawy.
Wdrożenie systemu pozwoliło na zwielokrotnienie
liczby danych przekazywanych przez Ministerstwo
Skarbu Państwa do Banku Gospodarstwa Krajowego
i tym samym na znaczne przyspieszenie tempa wy-
płat rekompensat. W ciągu 7 miesięcy jego funkcjo-
nowania Ministerstwo Skarbu Państwa przekazało
do BGK dane umożliwiające wypłatę 11 878 rekom-
pensat, w tym 449 rekompensat z danych wprowa-
dzonych przez wojewodę łódzkiego. W okresie, o któ-
rym mowa, przekazano do BGK łącznie dane zawar-
te w 141 sprawach, w których miała miejsce częścio-
wa realizacja uprawnienia w formie rzeczowej, w tym
z województw: dolnośląskiego – 12, kujawsko-pomor-
skiego – 1, lubelskiego – 33, lubuskiego – 0, łódzkiego
– 0, małopolskiego – 13, mazowieckiego – 8, opolskie-
go – 10, podkarpackiego – 9, podlaskiego – 0, pomor-
skiego – 12, śląskiego – 5, świętokrzyskiego – 5, war-
mińsko-mazurskiego – 18, wielkopolskiego – 8, za-
chodniopomorskiego – 7.
Tryb wprowadzania danych w sprawach z częścio-
wą realizacją uprawnienia w formie rzeczowej ma
187
charakter szczególny, zachodzi w tym wypadku ko-
nieczność utworzenia dwóch odrębnych spraw, a na-
stępnie ich połączenia. Jest to konieczne z uwagi na
istniejące w systemie walidacje pomiędzy wartością
nieruchomości pozostawionej, wysokością rekompen-
saty należnej osobie uprawnionej, częściową realiza-
cją uprawnienia, spadkobraniem i wskazaniem. Po-
mimo przeprowadzonych szkoleń w tym zakresie, jak
również bieżącej pomocy świadczonej przez MSP, nie-
stety nie we wszystkich urzędach wojewódzkich
wprowadzanie danych w tych typach spraw przebiega
w stopniu zadowalającym.
W związku z powyższym Ministerstwo Skarbu
Państwa zwróci się do firmy informatycznej będącej
autorem aplikacji SIR o wprowadzenie zmian w in-
strukcji użytkowania systemu, które uczynią zagad-
nienie, o którym mowa, łatwiejszym do opanowania
przez osoby wprowadzające dane.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów Jarosława Pięty
i Grzegorza Dolniaka
w sprawie działań pomocowych
dla Koksowni Przyjaźń w Dąbrowie Górniczej
(9880)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Jarosława Pięty i Grzegorza Dol-
niaka (pismo SPS-023-9880/09 z dnia 5 czerwca
2009 r.) uprzejmie informuję, co następuje:
Ad 1 i 2. Skarb Państwa posiada obecnie 11,42%
udziałów spółki Koksownia Przyjaźń sp. z o.o. z sie-
dzibą w Dąbrowie Górniczej. Większościowym udzia-
łowcem spółki jest Jastrzębska Spółka Węglowa SA,
nadzorowana obecnie przez ministra gospodarki,
i tam należy kierować pytania dotyczące kierunków
rozwoju spółki. Ewentualne nadzwyczajne kroki pod-
jęte przez ministra skarbu państwa w celu poprawie-
nia kondycji spółki mogą zostać potraktowane jako
niedozwolona pomoc publiczna.
Ponadto informuję, iż do Ministerstwa Skarbu
Państwa nie wpłynął wniosek ze spółki Koksownia
Przyjaźń sp. z o.o. ani z Jastrzębskiej Spółki Węglo-
wej SA, z którego wynikałaby konieczność podjęcia
działań w celu „ratowania Koksowni Przyjaźń Sp.
z o.o. przed upadkiem”.
Ad 3. Minister skarbu państwa dokonał już ko-
mercjalizacji wszystkich przedsiębiorstw państwo-
188
wych z branży hutniczej, na zasadach opisanych
w ustawie z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji
i prywatyzacji (Dz. U. 02.171.1397 j.t.).
Ad 4. Udzielanie poręczeń i gwarancji przez
Skarb Państwa uregulowane jest w ustawie z dnia
8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzie-
lanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby
prawne (Dz. U. 03.174.1689). Zgodnie z tą ustawą
poręczenia udzielane przez Skarb Państwa to porę-
czenia udzielane przez Radę Ministrów, ministra
właściwego do spraw finansów publicznych lub Bank
Gospodarstwa Krajowego, w imieniu i na rachunek
Skarbu Państwa.
W chwili obecnej nie można przesądzić, czy od-
powiedni organ udzielił spółce gwarancji lub porę-
czenia.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie systemu gospodarki odpadami
komunalnymi (9881)
Szanowny panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Grzegorza Roszaka, nadesłaną
do ministra środowiska przy piśmie SPS-023-9881/
09 z dnia 5 czerwca br., dotyczącą aktualnego stanu
prac na projektem założeń do projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o odpadach, ustawy o utrzymaniu czysto-
ści i porządku w gminach oraz niektórych innych
ustaw, a następnie przekazaną do ministra rozwoju
regionalnego, uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Prace nad ww. projektem założeń zostały podjęte
w II połowie 2008 r. wspólnie przez ministra infra-
struktury, ministra środowiska i ministra rozwoju
regionalnego, który koordynował działania przedsta-
wicieli dwóch pozostałych, zaangażowanych w prace
nad tym dokumentem, ministrów.
Założenia mają stanowić podstawę do przyjęcia
ustawy będącej środkiem realizacji kompleksowej re-
formy systemu gospodarki odpadami. Celem noweli-
zacji odpowiednich przepisów przeprowadzonych na
podstawie założeń ma być wprowadzenie rozwiązań
umożliwiających:
— zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego
państwa w rozumieniu art. 74 ust. 1 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej,
— realizację zadań wynikających z zobowiązań
nałożonych na Polskę traktatem akcesyjnym,
— realizację celów wynikających z odpowiednich
przepisów prawa europejskiego, tj. zapewnienie wy-
sokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i środowiska
przed szkodliwymi skutkami spowodowanymi przez
działania z zakresu gospodarowania odpadami, po-
prawę skuteczności gospodarowania odpadami, za-
chowanie zasobów naturalnych, zapewnienie odpo-
wiedzialnego unieszkodliwiania oraz odzysku odpa-
dów oraz ograniczenie produkcji odpadów,
— usprawnienie systemu gospodarki odpadami
komunalnymi, które jest niezbędne dla realizacji za-
dań określonych w Krajowym Planie Gospodarki
Odpadami 2010.
W czwartym kwartale 2008 r. projekt założeń
poddano konsultacjom społecznym. Został wówczas
pozytywnie zaopiniowany przez organizacje przed-
siębiorców z sektora gospodarki odpadami. Ponadto
założenia zostały rozpatrzone:
— w dniu 6 marca br. przez Komitet Europejski
Rady Ministrów, który rekomendował ich rozpatrze-
nie przez KRM;
— w dniu 25 marca br. przez Komisję Wspólną
Rządu i Samorządu Terytorialnego (KWRiST), która
pozytywnie zaopiniowała rozwiązania zaprezentowa-
ne w ww. projekcie po uwzględnieniu zaproponowa-
nych przez nią zmian.
Następnie w dniu 9 kwietnia br. projekt założeń
został przedłożony Komitetowi Rady Ministrów, jed-
nakże na wniosek ministra gospodarki został zdjęty
z porządku obrad.
W dniach 27 kwietnia br. i 18 maja br. w ramach
uwzględnienia rekomendacji prezesa Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów, zgłoszonych w ra-
mach uzgodnień międzyresortowych, odbyło się spo-
tkanie konsultacyjne dotyczące tych rozwiązań, któ-
re zostały wprowadzone w wyniku prac w KWRiST,
mające na celu ich przedstawienie partnerom spo-
łecznym oraz uzyskanie ich opinii w sprawie nowej
wersji projektu.
W dniu 4 maja br. na wniosek ministra rozwoju
regionalnego Komitet Rady Ministrów zdecydował
o utworzeniu grupy roboczej z udziałem ministra śro-
dowiska, ministra gospodarki, ministra infrastruk-
tury, prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów oraz prezesa Rządowego Centrum Legislacji,
której celem jest omówienie dalszego trybu i harmo-
nogramu prac nad założeniami. Pierwsze spotkanie
grupy odbyło się w dniu 27 maja br. Ponadto prze-
wodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów wy-
stąpił do prezesa Rady Ministrów w dniu 2 czerwca
br. (znak: DKRM-24-93(25)/09) z wnioskiem o roz-
strzygnięcie sporu kompetencyjnego w sprawie opra-
cowania ostatecznej wersji ww. projektu założeń.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o podatku akcyzowym nakładających podatek
na nowe ambulanse sanitarne (9888)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9888/09 z dnia 9 czerwca 2009 r., przy
którym przekazana została interpelacja posła Józefa
Rojka w sprawie zmiany przepisów ustawy o podatku
akcyzowym nakładających podatek akcyzowy na
nowe ambulanse sanitarne, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Potrzeba wprowadzenia regulacji obniżającej kosz-
ty zakupów ambulansów została dostrzeżona w toku
prac sejmowej Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne
Państwo” do spraw związanych z ograniczaniem biu-
rokracji nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o podatku akcyzowym. W projekcie tym wprowadzo-
no przepis, w świetle którego w przypadku samocho-
dów osobowych typu ambulans do podstawy opodat-
kowania nie wlicza się kwot stanowiących wartość
specjalistycznego wyposażenia medycznego (art. 104
ust. 6a ustawy).
Ustawa o zmianie ustawy o podatku akcyzowym
została uchwalona na 42. posiedzeniu Sejmu RP
w dniu 21 maja 2009 r. i jest dostępna na stronach
internetowych Sejmu RP (nr druku 1922). W dniu
17 czerwca 2009 r. ustawa została podpisana przez
prezydenta RP.
W związku z tym wyrażam nadzieję, iż powyższa
zmiana przyczyni się do zmniejszenia kosztów zaku-
pu ambulansów i usprawni proces wymiany floty
tego typu pojazdów w kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie zakupu ziemi z zasobów Agencji
Nieruchomości Rolnych (9948)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Zbigniewa Konwińskiego, nr SPS-023-
189
-9948/09, z dnia 16 czerwca 2009 r., w sprawie pro-
pozycji zmian w przepisach regulujących gospodaro-
wanie nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi trwają
prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy o go-
spodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu
Państwa oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Opracowywany projekt reguluje w nowy sposób nie-
które aspekty funkcjonowania Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych, która w imieniu Skarbu Państwa gospo-
daruje nieruchomościami wchodzącymi w skład Za-
sobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.
Problemy poruszone przez pana posła również
znajdują swoje odzwierciedlenie w opracowywanym
projekcie ustawy. Na wstępie wyjaśniam, że w obec-
nie obowiązującej ustawie o gospodarowaniu nieru-
chomościami rolnymi Skarbu Państwa w art. 29 ust.
3b jasno są określone przesłanki, którymi może kie-
rować się organ agencji, organizując przetarg ogra-
niczony na nieruchomości zasobu.
Opracowany w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi projekt zawiera propozycję zmiany kryteriów,
według których organy agencji organizują przetargi
ograniczone. Wprowadza się wymóg, aby rolnik in-
dywidualny przystępujący do przetargu ograniczo-
nego na grunty pochodzące z zasobu zamieszkiwał
w gminie, w której położona jest nieruchomość wy-
stawiana do przetargu, lub w gminie sąsiedniej. Tak
skonstruowany przepis – zdaniem projektodawców
– w prosty sposób wskaże grupę rolników indywidu-
alnych, którzy będą mogli uczestniczyć w organizo-
wanym przetargu.
Odnosząc się do drugiego z wymienionych postu-
latów, tj. „obowiązku stałego meldunku co najmniej
3 lata”, informuję, że opisywany projekt ustawy wpro-
wadza również zmiany do ustawy o kształtowniu
ustroju rolnego. Między innymi zmianie ulegnie
brzmienie art. 6 tej ustawy. Artykuł ten zawiera de-
finicję rolnika indywidualnego. Do treści przepisu
został dodany wymóg co najmniej trzyletniego za-
mieszkiwania w gminie, na obszarze której jest po-
łożona jedna z nieruchomości rolnych wchodzących
w skład gospodarstwa, i prowadzenie gospodarstwa
przez ten okres osobiście. Z kolei, jak zaznaczono po-
wyżej, do przetargów ograniczonych będą przystępo-
wać właśnie rolnicy indywidualni, czyli tacy, którzy
zamieszkują na terenie danej gminy (lub gminy są-
siedniej) minimum 3 lata. Okres ten będzie doku-
mentowany zgodnie z przepisami o ewidencji ludno-
ści i dowodach osobistych.
Nadmieniam, że projektowane przepisy realizu-
ją postulaty zgłaszane nie tylko przez radnych po-
wiatu słupskiego, ale również postulaty zgłaszane
przez organizacje społeczne i zawodowe rolników
podczas konsultacji społecznych omawianego pro-
jektu ustawy.
Jednocześnie informuję, że opracowany w Mini-
sterstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi projekt ustawy
o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościa-
190
mi rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw poddany został uzgodnieniom
międzyresortowe oraz uzyskał opinię Rady Legisla-
cyjnej przy Prezesie Rady Ministrów. W najbliższym
czasie projekt ten zostanie skierowany pod obrady
Komitetu Rady Ministrów.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie wprowadzenia do programów
nauczania w szkołach ponadpodstawowych
przedmiotu podstawy prawa (9949)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Widackiego (SPS-023-9949/
09) w sprawie „wprowadzenia do programów naucza-
nia w szkołach ponadpodstawowych przedmiotu pod-
stawy prawa” uprzejmie wyjaśniam.
Celem zmian, jakie wprowadza reforma progra-
mowa, jest poprawa jakości oraz efektów kształce-
nia. Nowa podstawa programowa wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczegól-
nych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17),
która będzie wdrażana stopniowo, począwszy od
1 września 2009 r., ma przygotować uczniów do
sprawnego funkcjonowania we współczesnym świe-
cie, co wiąże się z zapoznaniem ich z podstawowymi
przepisami prawa, a następnie z samodzielnością
i odpowiedzialnością młodych ludzi w zakresie do-
konywania wyborów życiowych, edukacyjnych oraz
zawodowych.
Treści nauczania dotyczące edukacji prawnej,
która w efekcie powinna w znaczącym stopniu wpły-
nąć na podniesienie kultury prawnej społeczeństwa,
uwzględnia w szczególności podstawa programowa
przedmiotu wiedza o społeczeństwie.
Celem III etapu edukacyjnego (gimnazjum) w za-
kresie wiedzy o społeczeństwie jest dostarczenie
uczniom wiedzy o podstawowych prawidłowościach,
regułach i instytucjach życia publicznego oraz wy-
kształcenie w nich umiejętności obywatelskich i po-
staw niezbędnych do poruszania się w przestrzeni
publicznej właściwej dla ich wieku. Bardziej niż
szczegółowych wiadomości faktograficznych o życiu
społecznym i politycznym uczeń potrzebuje ogólnej
„mapy” życia publicznego oraz umiejętności jej kry-
tycznego czytania.
Na III etapie edukacyjnym uczeń będzie przygo-
towywany do właściwego rozumienia przepisów pra-
wa. Wymagania ogólne określone dla przedmiotu
wiedza o społeczeństwie w gimnazjum zobligują
ucznia do znajdowania i wykorzystywania informacji
na temat życia publicznego. Ponadto uczeń zostanie
przygotowany do rozumienia demokratycznych zasad
i procedur oraz zachęcony do praktycznego ich zasto-
sowania (np. w szkole lub organizacji młodzieżowej).
Obowiązywać go będzie znajomość zasad i procedur
demokracji, jak też znajomość podstaw ustroju Rze-
czypospolitej Polskiej. Pozna najbardziej podstawo-
we prawa obywatela, prawo ziemi, prawo krwi, za-
sady nadawania obywatelstwa, przykłady upraw-
nień i obowiązków wynikających z posiadania oby-
watelstwa. Będzie potrafił określić znaczenie konsty-
tucji jako najwyższego aktu prawnego w Rzeczy-
pospolitej Polskiej. Jasne staną się dla niego zasady
ustroju Polski (suwerenność narodu, podział władzy,
rządy prawa, pluralizm). Korzystając z zapisów w Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej, będzie potrafił omó-
wić podstawowe prawa i wolności w niej zawarte.
Bardziej obszerne wiadomości w zakresie podstaw
prawa zdobędzie uczeń w szkole pondgimnazjalnej,
którego szczególnie na tym etapie edukacyjnym szko-
ła powinna przygotować do świadomego i odpowie-
dzialnego funkcjonowania w rodzinie, społeczeństwie
obywatelskim, narodzie.
Uczeń na IV etapie edukacyjnym – zgodnie z ce-
lami tego etapu nauczania – ma głównie rozumieć
świat społeczny w sposób pragmatyczny: znać jego
reguły, by wiedzieć, jak się zachować i jak działać.
Z tego względu znalazły się tu treści i umiejętności
najbardziej przydatne w codziennym życiu zarówno
przed, jak i po osiągnięciu pełnoletności.
Uczeń, który wybierze zakres podstawowy wiedzy
o społeczeństwie, będzie potrafił znaleźć i wykorzy-
stać informacje na temat sposobu, w jaki prawo re-
guluje życie obywateli. Będzie również, współpracu-
jąc z innymi, sprawnie korzystał z procedur i możli-
wości, jakie stwarzają obywatelom instytucje życia
publicznego. Pozna znaczenie prawa dla funkcjono-
wania demokratycznego państwa i będzie potrafił
rozpoznać przypadki jego łamania. Zostanie również
zapoznany ze sposobami i zakresem działania orga-
nów władzy sądowniczej oraz organów ścigania
w Rzeczypospolitej Polskiej. Posiądzie także znajo-
mość praw człowieka i sposobów ich ochrony.
Przekazane zostaną uczniowi wiadomości na te-
mat nabywania obywatelstwa polskiego i unijnego,
które pozwolą mu sprawnie funkcjonować w krajach
członkowskich Unii Europejskiej. Ponadto uczeń do-
wie się, w jakim urzędzie i w jaki sposób uzyskuje się
dowód osobisty, paszport, prawo jazdy, jak rejestruje
się motocykl i samochód. Pozna formalne warunki,
jakie spełnić musi obywatel, by wziąć udział w wybo-
rach, będzie potrafił uzyskać informację publiczną
na zadany temat w odpowiednim urzędzie, będzie
wiedział, co może zrobić obywatel, gdy nie zgadza się
z decyzją urzędu, będzie potrafił również sporządzić

urzędowy wniosek, skargę i odwołanie. Zapozna się
z normami prawnymi oraz różnicami pomiędzy nimi
a normami religijnymi, moralnymi i obyczajowymi.
Będzie potrafił wymienić podstawowe zasady prawa
(prawo nie działa wstecz, domniemanie niewinności,
nie ma winy bez prawa, nieznajomość prawa szkodzi)
i wyjaśnić konsekwencje ich łamania, wymienić źró-
dła prawa, znaleźć wskazany akt prawny i poprawnie
zinterpretować proste przepisy prawne, wskazać róż-
nice między prawem cywilnym, karnym i admini-
stracyjnym, a także podać, w jakim kodeksie można
znaleźć przepisy dotyczące konkretnej sprawy.
Ponadto będzie mógł uzasadnić potrzebę nieza-
leżności i niezawisłości sędziów. Zapozna się z pracą
sądu (uczestnicy, przebieg procesu sądowego: cywil-
nego i karnego), będzie potrafił uzasadnić znaczenie
mediacji, wymienić główne prawa, jakie przysługują
ofierze, sprawcy oraz świadkowi przestępstwa, napi-
sać pozew w wybranej sprawie cywilnej i zawiadomie-
nie o popełnieniu przestępstwa (według wzoru).
Zapozna się również z przepisami dotyczącymi
bezpieczeństwa oraz zasadami postępowania w sytu-
acji naruszenia lub złamania prawa. Zostanie przy-
gotowany w zakresie formalnoprawnym do podjęcia
nauki lub pracy w innych państwach członkowskich
Unii Europejskiej.
Pozna także szczegóły dotyczące prawa człowieka,
tzn.:
— historię praw człowieka i ich generacje oraz
najważniejsze dokumenty z tym związane,
— podstawowe prawa i wolności człowieka (pow-
szechne, przyrodzone i niezbywalne),
— najważniejsze postanowienia Powszechnej De-
klaracji Praw Człowieka, europejskiej konwencji
praw człowieka i konwencji o prawach dziecka,
— informacje o przypadkach łamania praw czło-
wieka na świecie,
— prawo do prywatności, w tym do ochrony da-
nych osobowych i prawa obywatela w kontaktach
z mediami.
Uczeń zapozna się również ze sposobami ochro-
ny praw i wolności. Będzie potrafił rozpoznać prze-
jawy rasizmu, szowinizmu, antysemityzmu i kse-
nofobii. Zostanie przygotowany do prawidłowego
reagowania w sytuacji naruszania praw człowieka
w wybranej dziedzinie (np. praw kobiet, praw dziec-
ka, wolności wyznania, prawa do edukacji, praw
humanitarnych).
Wymagania ogólne kształcenia w zakresie rozsze-
rzonym stanowią rozwinięcie wymagań z III etapu
edukacyjnego (gimnazjum) i zakresu podstawowego
IV etapu edukacyjnego (I klasa szkoły ponadgimna-
zjalnej). Ogólne wymagania dla tego etapu kształce-
nia realizowane są w znacznie szerszym kontekście
niż na etapach III i IV podstawowym. Wszystkie za-
gadnienia o charakterze społecznym, politycznym
191
i prawnym omawiane są więc w sposób pogłębiony,
ukierunkowany przez wymagania szczegółowe o wyż-
szym niż dotąd stopniu złożoności. Ma to służyć przy-
gotowaniu ucznia do egzaminu maturalnego na ta-
kim poziomie, by był postrzegany przez wyższe uczel-
nie jako dobry kandydat na studia z zakresu nauk
społecznych, prawnych i na innych kierunkach, gdzie
wymagany będzie egzamin maturalny z wiedzy o spo-
łeczeństwie.
Uczeń będzie potrafił zatem rozpoznać problemy
w skali lokalnej, krajowej, europejskiej i globalnej
oraz szukać ich rozwiązań. W zakresie działań pu-
blicznych uczeń będzie potrafił sprawnie korzystać
z procedur i możliwości, jakie stwarzają obywatelom
instytucje życia publicznego. Pozna demokratyczne
zasady i procedury, w tym podstawy ustroju Rzeczy-
pospolitej Polskiej. Zapozna się również ze sposobem
działania władz publicznych i innych podmiotów ży-
cia publicznego, z zasadami demokracji i ustroju Pol-
ski, prawami i obowiązkami obywatela Rzeczypospo-
litej Polskiej. Pozna prawa człowieka w codziennym
życiu, w szczególności w kontekście:
— obywatela i obywatelstwa,
— społeczeństwa obywatelskiego,
— opinii publicznej,
— demokracji,
— Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
— Parlamentu Rzeczypospolitej Polskiej,
— prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
— Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej,
— organów kontroli państwowej, ochrony prawa
i zaufania publicznego,
— prawa oraz systemu prawnego Rzeczypospoli-
tej Polskiej,
— sądów i trybunałów,
— prawa cywilnego i rodzinnego,
— prawa karnego,
— prawa administracyjnego,
— obowiązków obywatela wobec prawa,
— praw człowieka oraz ochrony praw człowieka
w Polsce,
— światowego i europejskiego systemu ochrony
praw człowieka.
Wziąwszy pod uwagę powyższe, można przyjąć,
że w zakresie edukacji prawnej absolwenci gimna-
zjów i szkół ponadgimnazjalnych zostaną przygoto-
wani do odpowiedzialnego oraz obywatelskiego
uczestnictwa we wszystkich płaszczyznach życia we
współczesnym świecie.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 4185)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie braku zgody
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na przeznaczenie na cele nierolnicze
gruntów położonych w gminie Wieliczka
Zwracamy się do Pana Ministra z zapytaniem do-
tyczącym braku zgody resortu rolnictwa na przezna-
czenie na cele nierolnicze gruntów położonych w gmi-
nie Wieliczka w woj. małopolskim. O zgodę na prze-
kwalifikowanie gruntów wystąpił burmistrz Wielicz-
ki pismami z dnia 22 grudnia 2008 r. oraz z 13 stycz-
nia 2009 r. W dniu 7 maja 2009 r. wydane zostały
decyzje ministra rolnictwa i rozwoju wsi, na mocy
których odmówiono burmistrzowi Wieliczki zgody na
wnioskowaną zmianę.
Z uzasadnień decyzji wynika, że argumentami
przeciwko wydaniu zgody był fakt, że w latach 2000–
–2008 minister zgodził się na przeznaczenie na cele
nierolnicze prawie 500 ha gruntów rolnych położo-
nych w gminie Wieliczka oraz fakt, że gmina Wielicz-
ka posiada już wystarczająco dużo terenów nieprze-
znaczonych na cele rolnicze. Minister w swojej decy-
zji podniósł także, że grunty, których dotyczyły wnio-
ski, są zakwalifikowane do wysokich tzw. klas boni-
tacyjnych. Gmina uważa tę argumentację za niepra-
widłową i w konsekwencji szkodliwą dla jej rozwoju.
Gmina Wieliczka skorzystała z przysługującego jej
prawa do złożenia wniosków o ponowne rozpatrzenie
przez Pana Ministra tych spraw. Postępowanie ad-
ministracyjne w tych sprawach zatem nie zostało
jeszcze zakończone.
Gmina we wnioskach odwoławczych nie zgadza
się ze stanowiskiem resortu. Utrzymuje w nich, że
na terenie gminy ze względu na jej położenie w są-
siedztwie Krakowa i migrację mieszkańców do Wie-
liczki rezerwy gruntów nierolniczych wkrótce się
skończą. Ponadto działalność rolnicza na terenie
gminy praktycznie zanika. Gmina powołuje się także
na pozytywne opinie izby rolniczej odnośnie do jej
wniosków i zgodę marszałka woj. małopolskiego, wy-
maganą ustawą z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie
gruntów rolnych i leśnych.
Gmina Wieliczka stoi na stanowisku, iż brak zgo-
dy resortu rolnictwa grozi jej stagnacją gospodarczą,
gdyż powoduje niemożność wykorzystania terenów
na cele inwestycyjne wpisujące się w tzw. przestrzeń
metropolitalną Krakowa, a grunty, o których mowa,
nie są już użytkowane rolniczo, co grozić może ich
stopniową degradacją. Gmina podnosi także, że na
jej terenie grunty o wysokiej klasie bonitacyjnej sta-
nowią większość wszystkich gruntów i nie jest moż-
liwe, by przeznaczać na cele nierolnicze wyłącznie
grunty niższych klas.
Zaznaczyć należy, że z orzecznictwa sądów admi-
nistracyjnych (np. wyrok Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego z dnia 13 listopada 2000 r. – sygn. akt II
SA 2718/99) wynika stanowisko, zgodnie z którym
przy wydawaniu zgody na zmianę przeznaczenia
gruntów powinno się oceniać, czy występują przeciw-
wskazania (również natury ekologicznej) do wyłącze-
nia gruntów z produkcji rolnej? W uzasadnieniu de-
cyzji odmawiających gminie Wieliczka zgody na prze-
znaczenie gruntów na cele nierolnicze takich prze-
ciwwskazań o charakterze na przykład pogorszenia
warunków ekologicznych nie wskazano.
W związku z tym pragniemy zapytać o wskazanie
kryteriów, które zadecydowały o odmownym rozpa-
trzeniu wniosków gminy Wieliczka, oraz prosimy
o ustosunkowanie się resortu do argumentów poru-
szonych przez tę gminę.
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Kochan
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4186)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie pobierania opłat
za świadczenia medyczne przez samodzielny
publiczny ZOZ, dla którego
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji jest organem założycielskim
Przed kilkoma dniami za pośrednictwem Kance-
larii Sejmu została posłom dostarczona oferta wyku-
pienia odpłatnych świadczeń zdrowotnych w Central-
nym Szpitalu Klinicznym MSWiA. Zwracam się do
Pana Ministra, jako organu założycielskiego tej jed-
nostki, z zapytaniem, na podstawie jakich przepisów
szpital MSWiA, będący samodzielnym publicznym
zakładem opieki zdrowotnej, zamierza pobierać (być
może już pobiera) opłaty za świadczenia medyczne
udzielone osobom ubezpieczonym w Narodowym
Funduszu Zdrowia.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Katulski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.

Zapytanie
(nr 4187)
do ministra finansów
w sprawie momentu zwolnienia
zabezpieczenia akcyzowego w sytuacji
wyprowadzenia wyrobów akcyzowych
ze składu podatkowego poza procedurą
zawieszenia akcyzy na przykładzie
Rafinerii Trzebinia, pow. chrzanowski,
woj. małopolskie
W myśl art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 6 grudnia
2008 r. o podatku akcyzowym procedurę zawieszenia
poboru akcyzy należy rozumieć jako procedurę sto-
sowaną podczas produkcji, magazynowania, przeła-
dowywania i przemieszczania wyrobów akcyzowych,
w trakcie której, gdy są spełnione warunki określone
w przepisach niniejszej ustawy i aktów wykonawczych
wydanych na jej podstawie, z obowiązku podatkowego
nie powstaje zobowiązanie podatkowe. Dokonując
analizy powyższej definicji należy wnosić, że w aktu-
alnym stanie prawnym procedura zawieszenia poboru
akcyzy nie wyłącza możliwości powstania obowiązku
podatkowego, aczkolwiek względem wyrobów akcyzo-
wych objętych procedurą zawieszenia akcyzy zobowią-
zanie podatkowe nie powstaje.
Procedura zawieszenia poboru akcyzy jest instytu-
cją umożliwiającą odroczenie w czasie momentu zapła-
ty podatku akcyzowego względem wyrobu akcyzowe-
go tą procedurą objętego. Regulacje ustawy o podat-
ku akcyzowym ustanawiają obowiązek złożenia za-
bezpieczenia akcyzowego przez podmioty prowadzą-
ce skład podatkowy, a więc przez najważniejsze pod-
mioty uprawnione do stosowania procedury zawie-
szenia poboru akcyzy. Zabezpieczenie akcyzowe
pełni funkcję gwarancyjną i służyć ma zaspokojeniu
roszczeń Skarbu Państwa w przypadku naruszenia
zasad stosowania procedury zawieszenia poboru ak-
cyzy. Tak więc złożenie zabezpieczenia akcyzowego
stanowi również warunek stosowania procedury za-
wieszenia poboru akcyzy. Nieograniczona w czasie
możliwość stosowania procedury zawieszenia poboru
akcyzy dla wyrobów akcyzowych znajdujących się
w składzie podatkowym powoduje, że uzasadnione
jest, aby w okresie, gdy wyrób jest objęty procedurą
zawieszenia poboru akcyzy, istniało zabezpieczenie
na pokrycie kwoty zobowiązania podatkowego, które
nie może powstać z powodu stosowania procedury
zawieszenia poboru akcyzy.
Jednakże mając na uwadze fakt, iż w momencie
zakończenia procedury zawieszenia poboru akcyzy do-
chodzi do powstania zobowiązania podatkowego
skutkującego obowiązkiem zapłaty podatku w okre-
ślonej wysokości i w określonym terminie, to uzasad-
nienie stosowania zabezpieczenia akcyzowego w ta-
kim momencie upada. Warto tu dodać, iż najczęściej
występującą chwilą zakończenia procedury zawiesze-
nia poboru akcyzy jest dzień wyprowadzenia wyrobu
193
akcyzowego ze składu podatkowego poza procedurą
zawieszenia poboru akcyzy, a więc data wydania wy-
robu akcyzowego na cele konsumpcji.
Niestety, regulacje ustawy o podatku akcyzowym
nie są dość jednoznaczne w kwestii, kiedy winna być
zwolniona kwota zabezpieczenia akcyzowego w sytu-
acji wyprowadzenia wyrobu akcyzowego ze składu
podatkowego poza procedurą zawieszenia poboru ak-
cyzy. Ponieważ przepis jest niejednoznaczny, okazuje
się, że poszczególne organy podatkowe różnie inter-
pretują tę normę prawną. Pojawiają się tutaj dwa po-
glądy:
1. Pierwszy pogląd polega na uznaniu, iż w mo-
mencie zakończenia procedury zawieszenia poboru
akcyzy ustaje obowiązek stosowania zabezpieczenia
akcyzowego, albowiem zobowiązanie podatkowe po-
wstało i podatnik obowiązany jest do zapłaty podatku
w określonym terminie. Większość organów podat-
kowych stoi na stanowisku, że z dniem zakończenia
procedury zawieszenia poboru akcyzy, a więc najczę-
ściej w dniu wyprowadzenia wyrobu akcyzowego ze
składu podatkowego, poza procedurą zawieszenia po-
boru akcyzy winna być zwolniona kwota zabezpiecze-
nia akcyzowego.
2. W myśl drugiego poglądu zwolnienie zabezpie-
czenia akcyzowego winno nastąpić w dniu dokonania
zapłaty podatku akcyzowego z tytułu wyprowadze-
nia wyrobów akcyzowych ze składu podatkowego poza
procedurą zawieszenia poboru akcyzy. Przepisy usta-
wy o podatku akcyzowym zezwalają na odroczenie
zapłaty podatku do 25. dnia po dniu, w którym na-
stąpiło wyprowadzenie wyrobu akcyzowego ze składu
podatkowego poza procedurą zawieszenia poboru ak-
cyzy. W świetle takiej interpretacji zwolnienie zabez-
pieczenia nastąpiłoby w momencie wpłaty podatku
akcyzowego przez podmiot, który wyroby akcyzowe
wyprowadził ze składu poza procedurą zawieszenia
poboru akcyzy, co bardzo niekorzystnie wpływałoby
na obrót gospodarczy wyrobami akcyzowymi. Docho-
dzi wówczas bowiem do przesunięcia w czasie momen-
tu zwolnienia zabezpieczenia akcyzowego. Taka wy-
kładnia prowadzi do sytuacji, w której zabezpiecze-
niem akcyzowym jest objęty wyrób wyprowadzany
ze składu podatkowego, do którego nie ma już zasto-
sowania procedura zawieszenia poboru akcyzy, co sta-
nowi zaprzeczenie zasady, iż zabezpieczenie akcyzowe
związane jest z sytuacją stosowania procedury zawie-
szenia poboru akcyzy. Brak możliwości zwolnienia
zabezpieczenia akcyzowego względem wyrobu wy-
prowadzonego ze składu podatkowego poza procedu-
rą zawieszenia poboru akcyzy aż do momentu zapła-
ty podatku powoduje, że firmy zmuszone są utrzymy-
wać nadmiernie wysokie zabezpieczenia akcyzowe,
i wiąże się to z ogromnymi kosztami. Ma to szczegól-
ne znaczenie w obecnym, trudnym okresie koniunk-
tury gospodarczej.
W państwie demokratycznym nie jest dopuszczal-
na sytuacja, w której organy podatkowe mają zbyt
duży zakres uznania administracyjnego i treść nie-
jasnych przepisów interpretowana jest dowolnie,
194
w wyniku czego jedni podatnicy w zależności od swo-
jej właściwości w zakresie podatku akcyzowego muszą
składać wyższe zabezpieczenie akcyzowe od innych
firm działających w tych samych warunkach gospo-
darczych.
Posłużymy się przykładem Rafinerii Trzebinia.
Kwoty, które średnio w miesiącu są blokowane
w przypadku Rafinerii Trzebinia przez okres 25 dni
przez UC z tytułu zabezpieczenia akcyzowego, mimo
że produkty opuszczają obszar składu podatkowego
i nie są już objęte procedurą zawieszonego poboru
akcyzy, z reguły wynoszą w przybliżeniu znacznie
powyżej 50 mln zł. Z uzyskanych przez nas informa-
cji wynika, że wielkość akcyzy za towary wyprowa-
dzane ze składu podatkowego poza procedurą zawie-
szenia poboru akcyzy oscyluje w przypadku tego
przedsiębiorstwa w ostatnich miesiącach wokół kwo-
ty 60 mln zł. Kwoty te to pełne stawki akcyzy należ-
nej bez ulg. Jest oczywiste, że blokada tak dużych
środków wpływa negatywnie na płynność finansową
zakładu.
W związku z powyższymi rozbieżnościami w sta-
nowiskach organów podatkowych prosimy o odpo-
wiedź na pytanie: Który moment zwolnienia kwoty
zabezpieczenia akcyzowego w przypadku wyprowa-
dzenia wyrobów akcyzowych ze składu podatkowego
poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy jest wła-
ściwy? Czy jest to moment wyprowadzenia wyrobów
ze składu podatkowego, czy termin zapłaty podatku
akcyzowego?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4188)
do ministra skarbu państwa
w sprawie prywatyzacji
Przedsiębiorstwa Budownictwa
Przemysłowego Chemobudowa – Kraków SA
Z informacji, które zostały mi przekazane przez
związki zawodowe działające w spółce Chemobudowa
– Kraków SA, wynika, że Przedsiębiorstwo Doradz-
twa i Wdrożeń Arcanum sp. z o. o. z Wrocławia, wy-
brane przez MSP do przeprowadzenia procesu pry-
watyzacyjnego tej spółki, ignoruje reprezentujące
załogę związki zawodowe. Chcę też Pana poinformo-
wać, że związki zawodowe tej spółki przekazały mi
swoje stanowisko w sprawie procesu prywatyzacji
przedmiotowego przedsiębiorstwa. Zgodnie z nim
proces prywatyzacji powinien być prowadzony w spo-
sób zapewniający kontynuację działalności spółki
poprzez m.in. wybór inwestora, który zapewniłby
dalszy rozwój przedsiębiorstwa i umocnienie jego po-
zycji na rynku, a także utrzymanie stanowisk pracy
oraz godnych warunków zatrudnienia załogi. Dlate-
go też związki zawodowe chcą, by jednym z niezbęd-
nych warunków prywatyzacji tej spółki było, przed
podpisaniem umowy sprzedaży spółki, wynegocjo-
wanie przez inwestora ze związkami zawodowymi
działającymi w spółce pakietu socjalnego stanowią-
cego następnie integralną część umowy sprzedaży
akcji spółki. Zdaniem związków zawodowych przy-
jęcie takiego rozwiązania pozwoli na uniknięcie
ewentualnych protestów społecznych i niezadowole-
nia załogi.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z zapytaniem: Czy kierowany przez Pana resort po-
dejmie jakieś działania mające na celu realizację przy
procesie prywatyzacji spółki Chemobudowa – Kra-
ków SA postulatów związków zawodowych działają-
cych w tej spółce?
Poseł Ireneusz Raś
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 4189)
do ministra obrony narodowej
w sprawie przyszłości
Rejonowej Bazy Materiałowej w Łodzi
Szanowny Panie Ministrze! Pracownicy Jednost-
ki Wojskowej 1933 w Łodzi, będącej jednocześnie Re-
jonową Bazą Materiałową (3RBM), są bardzo zanie-
pokojeni wiadomościami dochodzącymi z mediów, ale
także nieoficjalnie od przełożonych, które w kontek-
ście restrukturyzacji wojska mówią o likwidacji ich
jednostki i przyjęciu części składów przez Regionalną
Bazę Logistyczną, która ma być utworzona w okolicy
Dęblina.
Wobec faktu, iż Ministerstwo Obrony Narodowej
nie przedstawiło jednoznacznie swojego stanowiska
występującym w tej sprawie zainteresowanym, bardzo
proszę Pana Ministra o odpowiedź, czy faktycznie pla-
nuje się likwidację 3RBM – jeśli tak, to kiedy – oraz
przedstawienie uzasadnienia dla takiej decyzji.
Ze swej strony uważam, że likwidacja bazy nie
byłaby posunięciem celowym. 3RBM jest usytuowa-
na w kompleksie koszarowym nieprzewidzianym do
likwidacji, ma centralną dogodną z taktycznego
punktu widzenia lokalizację, dogodny dojazd, zabu-
dowania w dobrym stanie technicznym z możliwością
wykorzystania dwóch dodatkowych 3-kondygnacyj-
nych budynków, stosowną ochronę sprawowaną
przez Oddział Wart Cywilnych, zaplecze mieszkanio-
we dla kadry (80 kwater, z których zamieszkanych

jest teraz 17), dysponuje doskonale rozwiniętą infra-
strukturą teleinformatyczną, obsługuje jednostki
wojskowe w czterech województwach, ma wykwalifi-
kowany personel z wieloletnim doświadczeniem
w realizacji skomplikowanych zadań logistycznych.
Wymieniłam tylko niektóre argumenty świadczą-
ce za celowością utrzymania tej jednostki. Jej likwi-
dacja byłaby bardzo kosztowna tak pod względem
finansowym i organizacyjnym, jak i społecznym.
Z poważaniem
Poseł Iwona Śledzińska-Katarasińska
Łódź, dnia 12 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4190)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zgodności wydanego
przez Sąd Rejonowy w Gdańsku
postanowienia zobowiązującego
Zarząd Gdyńskiej Spółdzielni Mieszkaniowej
do złożenia wniosku o wpis do Krajowego
Rejestru Sądowego zmian statutu niniejszej
spółdzielni z ustawą o spółdzielniach
mieszkaniowych
Szanowny Panie Ministrze! Dnia 26 czerwca 2008 r.
Zarząd Gdyńskiej Spółdzielni Mieszkaniowej zwołał
zebranie przedstawicieli, mimo iż organu tego zno-
welizowana 31 lipca 2007 r. ustawa o spółdzielniach
mieszkaniowych od 1 stycznia 2008 r. nie przewidu-
je. Sąd Rejonowy w Gdańsku, mimo zawiadomienia
przez członków G.S.M. dotyczącego niewykonania
obowiązku aktualizacji statutu złożonego w roku
2008, skutecznie nie wyegzekwował zapisów ustawo-
wych w sprawie.
W dniu 5 czerwca 2009r. Sąd Rejonowy Gdańsk-
-Północ w Gdańsku VIII Wydział Gospodarczy Kra-
jowego Rejestru Sądowego wydał postanowienie,
oznaczone sygnaturą 3555/09/355, zobowiązujące
Zarząd Gdyńskiej Spółdzielni Mieszkaniowej do zło-
żenia w terminie 30 dni wniosku o wpis do Krajowe-
go Rejestru Sądowego zmian statutu spółdzielni wy-
nikających z ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmia-
nie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Sąd Rejonowy w Gdańsku w ww. postanowieniu
powołuje się na pismo G.S.M., w którym wskazano,
że statut spółdzielni zostanie uchwalony przez zwo-
łane na dzień 25 czerwca 2009 r. zebranie przedsta-
wicieli, a nie, jak przewiduje znowelizowana ustawa,
przez walne zgromadzenie w przedmiotowej sprawie
członków G.S.M.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytanie:
195
Czy zdaniem Pana Ministra treść ww. postano-
wienia Sądu Rejonowego w Gdańsku, która wskazu-
je zebranie przedstawicieli jako organ uprawniony do
zmiany statutu spółdzielni, nie stoi w sprzeczności
z treścią art.8³ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych, który stanowi, iż
walne zgromadzenie członków spółdzielni mieszka-
niowej nie może być zastąpione przez zebranie przed-
stawicieli?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4191)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów likwidacji
Wydziału Lekarskiego na Gdańskim
Uniwersytecie Medycznym
Szanowny Panie Premierze! W dniu 16 czerwca
br. na stronach portalu NaszeMiasto.pl ukazał się
artykuł pt. „Czy grozi nam zamknięcie Uniwersyte-
tu Medycznego i rezygnacja z kształcenia lekarzy
w Gdańsku?” autorstwa pani redaktor Jolanty Gro-
madzkiej-Anzelewicz. Z jego lektury dowiaduję się,
iż Gdańskiemu Uniwersytetowi Medycznemu grozi
utrata Wydziału Lekarskiego lub nawet likwidacja
całej byłej Akademii Medycznej w Gdańsku. Donie-
sienia te zdają się potwierdzać obawy, jakie Okręgo-
wa Izba Lekarska w Gdańsku zawarła w swym ape-
lu do posłów, senatorów i radnych z Pomorza.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy Pan Premier może potwierdzić czy rzeczy-
wiście istnieją plany likwidacji Wydziału Lekarskie-
go na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym lub też
całej byłej Akademii Medycznej w Gdańsku?
2. Czy dotąd odbyły się lub są planowane w przy-
szłości konsultacje z wojewodą pomorskim, marszał-
kiem województwa pomorskiego oraz regionalnymi
izbami lekarskimi i pielęgniarskimi dotyczące przy-
szłości tej instytucji i kształcenia lekarzy w naszym
regionie?
3. Czy Ministerstwo Zdrowia posiada plan real-
nego wsparcia dla wciąż zadłużającego się Gdańskie-
go Uniwersytetu Medycznego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 18 maja 2009 r.
196
Zapytanie
(nr 4192)
do ministra finansów
w sprawie spadku liczby odpraw celnych
w Polsce
Panie Ministrze! Jak informuje Ministerstwo Fi-
nansów, w I kwartale 2009 r. liczba odpraw celnych
w porównaniu do I kwartału 2008 r. spadła o 34 200.
Zmniejszająca się liczba odpraw w Polsce powodu-
je straty dla budżetu państwa, co jest szczególnie do-
tkliwe w obecnej sytuacji kryzysu gospodarczego.
Przedsiębiorcy na przyczyny unikania odpraw
w Polsce wskazują:
— nieprzyjazne prawo w porównaniu z prawem
wewnątrzwspólnotowym,
— restrykcyjne podejście celników,
— wewnętrzne wytyczne urzędników celnych,
— dodatkowe koszty rozładunkowe, a także po-
stojowe.
Pytanie: Panie Ministrze, czy znane są Panu
przyczyny spadku liczby odpraw celnych w Polsce?
Jakie działania podejmie Pan w celu ich wyelimi-
nowania, stwarzając tym samym przedsiębiorcom
przyjazne i zachęcające warunki do odprawiania to-
warów w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 9 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4193)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy drogi S8
W ostatnich dniach projektanci firmy Mosty Ka-
towice przeprowadzali konsultacje społeczne w spra-
wie przebiegu drogi S8. Na spotkaniach tych przed-
stawiono mieszkańcom 3 warianty proponowanego
przebiegu drogi: wariant południowy (zielony), wa-
riant północny (różowy, granatowy) oraz wariant
pośredni (niebieski). Większość mieszkańców jedno-
znacznie opowiedziała się za budową wariantu połu-
dniowego przebiegającego w korytarzu drogowym
zarezerwowanym już w latach siedemdziesiątych dla
przebiegu początkowo autostrady A8, a następnie
drogi ekspresowej S8. Za wariantem tym opowiada
się również Stowarzyszenie Jednostek Samorządu
Terytorialnego, w skład którego wchodzi aż 25 samo-
rządów. Również w moim odczuciu wariant południo-
wy jest jedynym słusznym rozwiązaniem dla powsta-
nia tej drogi.
1. Kiedy zapadnie decyzja o wyborze wariantu
przebiegu drogi?
2. Kiedy planowane jest rozpoczęcie prac nad bu-
dową tej drogi?
Z poważaniem
Poseł Marek Matuszewski
Zgierz, dnia 19 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4194)
do ministra zdrowia
w sprawie prac nad „Narodowym programem
leczenia chorych na stwardnienie rozsiane”
i przewidywanego terminu wdrożenia
ww. programu
Szanowna Pani Minister! Stwardnienie rozsiane
jest bardzo istotnym problemem zdrowotnym i spo-
łecznym w Polsce. Na tę chorobę w naszym kraju
choruje ok. 60 tys. osób.
Na zahamowanie postępu choroby oraz przywró-
cenie utraconych funkcji życiowych mogą liczyć cho-
rzy, u których w terapii zastosowano nowoczesne
leki. Stanowi to niewątpliwy postęp współczesnej me-
dycyny.
Powszechne zastosowanie takich leków będzie pro-
wadziło do zmniejszenia kosztów związanych z lecze-
niem zaostrzeń choroby, w tym kosztów hospitalizacji,
a także zmniejszy koszty związane z rentami inwa-
lidzkimi i innymi świadczeniami społecznymi.
Podstawowym problemem pozostaje brak zatwier-
dzonego „Narodowego programu leczenia chorych na
stwardnienie rozsiane” w Polsce.
Dlatego kieruję do Pani Minister następujące za-
pytanie:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia prowadzi prace nad
przygotowaniem takiego programu?
2. Kiedy zostanie on zatwierdzony i wprowadzony
w życie w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Wita
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.

Zapytanie
(nr 4195)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie braku jednolitego tekstu
rozporządzenia ministra rozwoju regionalnego
z dnia 2 lutego 2009 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie udzielania
przez Polską Agencję Rozwoju
Przedsiębiorczości pomocy finansowej
w ramach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”
w latach 2007–2013
Szanowna Pani Minister! Prawie pięć miesięcy
temu, dnia 2 lutego 2009 r., Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego wydało rozporządzenie zmieniające
rozporządzenie w sprawie udzielania przez Polską
Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości pomocy finanso-
wej w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” na lata 2007–2013. To rozporządze-
nie jest swoistą Biblią dla przedsiębiorców starają-
cych się o pozyskanie środków unijnych.
Jakie jest zdziwienie przedsiębiorców, gdy okazu-
je się, że do tej pory nie ma opublikowanego tekstu
jednolitego i trzeba posługiwać się starym rozporzą-
dzeniem, wykreślając z niego zapisy zmienione no-
wym rozporządzeniem. Taka sytuacja wydaje się być
nie tylko groteskowa, ale działa szkodliwie na zaan-
gażowanie się podmiotów w wykorzystanie środków
z UE.
Obecnie bardzo wiele mówi się o bardzo niskim
wykorzystaniu przekazywanych nam przez UE pie-
niędzy. Sądzę, że wychodzenie naprzeciw oczekiwa-
niom społecznym w upraszczaniu i odbiurokratyzo-
waniu procesów aplikacyjnych znacznie poprawi sto-
pień wykorzystania funduszy.
W związku z tym zwracam się do Pani Minister
z pytaniem: Kiedy ukaże się jednolity tekst rozporzą-
dzenia ministra rozwoju regionalnego z dnia 2 lutego
2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie
udzielania przez Polską Agencję Rozwoju Przedsię-
biorczości pomocy finansowej w ramach Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” na lata
2007–2013 oraz dlaczego do tej pory taki tekst jed-
nolity nie został opublikowany?
Z poważaniem
Poseł Adam Abramowicz
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
197
Zapytanie
(nr 4196)
do ministra skarbu państwa
w sprawie nadzoru właścicielskiego
Skarbu Państwa nad spółką ENEA SA
Szanowny Panie Ministrze! W latach 90. XX wie-
ku ustalono, że sieci energetyczne w Polsce ze wzglę-
du na swoje ogólnogospodarcze znaczenie nie będą
prywatyzowane. Teraz okazuje się, że to założenie
zostało zmienione, bo oto za strategiczną i niepodle-
gającą prywatyzacji uznano z nieznanych powodów
wyłącznie Polską Grupę Energetyczną obejmującą
zakresem swojego działania centralną i wschodnią
Polskę. W zeszłym roku natomiast Skarb Państwa
sprzedał 30% akcji obsługującej zachodnią Polskę
spółki ENEA SA.
W chwili obecnej 18% udziałów w ENEA SA po-
siada kontrolowana przez rząd Szwecji spółka Vat-
tenfall.
W istocie zatem obcy rząd za pomocą kontrolowa-
nej przez siebie spółki ma wpływ na działalność pol-
skiego operatora sieci energetycznych. Co więcej, re-
prezentantami Skarbu Państwa w radzie nadzorczej
spółki są osoby powiązane ze spółkami o konkuren-
cyjnym w stosunku do ENEA SA profilu działalności.
Są to:
— Marcin Bruszewski – od września 2004 r. szef
działu prawnego koncernu Vattenfall w Polsce i czło-
nek rad nadzorczych spółek Vattenfall Heat Poland
SA i Vattenfall Distribution Poland SA,
— Graham Wood – przez wiele lat pracował dla
konkurencyjnego wobec ENEA SA koncernu nie-
mieckiego E.ON AG. Przygotowywał między innymi
przejęcia spółek przez ten koncern.
Z tytułu zasiadania w radzie nadzorczej obaj pa-
nowie, z których jeden jest, a drugi był powiązany ze
spółkami konkurencyjnymi, mają pełny wgląd w do-
kumentację finansową spółki, są też na bieżąco in-
formowani o zamierzeniach strategicznych spółki
i całej grupy kapitałowej ENEA. Jest to albo przejaw
kompletnej ignorancji i beztroski, jeśli chodzi o inte-
res spółki, w której Skarb Państwa ma 70% udziałów,
albo przygotowywanie się do przejęcia spółki przez
jeden z tych koncernów.
W obu przypadkach jest to niedopuszczalne i może
przynieść uszczerbek spółce kontrolowanej przez
Skarb Państwa, nie może być bowiem wątpliwości co
do tego, w czyim interesie działają przedstawiciele
Skarbu Państwa w radzie nadzorczej spółki.
W związku z powyższym prosimy Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Skarb Państwa zamierza zbyć kolejne pa-
kiety akcji spółki ENEA SA?
2. Jakie względy zadecydowały o wyborze, jako
strategicznego dystrybutora energii elektrycznej,
Polskiej Grupy Energetycznej i o pozbyciu się przez
Skarb Państwa 30% udziałów w ENEA SA?
198
3. Czy ministerstwo uważa za właściwe i zgodne
z regulacjami Kodeksu spółek handlowych zasiada-
nie w radzie nadzorczej spółki osób powiązanych
z podmiotami konkurencyjnymi?
4. Czy w czasie zorganizowanych przez zarząd
ENEA SA spotkań pracowników służb finansowych
ENEA z przedstawicielami Vattenfall przedstawiono
im zasady polityki finansowej Grupy Kapitałowej
ENEA i zasady działalności Departamentu Finanso-
wego ENEA SAoraz czy informacje te nie są objęte
tajemnicą przedsiębiorstwa?
5. Czy zasiadający z ramienia Skarbu Państwa
w radzie nadzorczej spółki Graham Wood zdał egza-
min na członka rady nadzorczej i czy ma stosowne
uprawnienia do zasiadania w radzie nadzorczej spół-
ki Skarbu Państwa?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Marek Wikiński
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4197)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wydawnictw
Ministerstwa Sprawiedliwości
Szanowny Panie Ministrze! W styczniu 2008 r.
złożyłem zapytanie poselskie dotyczące skandalicz-
nej sprawy wydania na polecenie byłego ministra
sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry 29 tys. zł z budże-
tu ministerstwa na wydanie broszury stanowiącej de
facto opis jego osiągnięć i dokonań.
W odpowiedzi minister sprawiedliwości poinfor-
mował mnie między innymi, że Ministerstwo Spra-
wiedliwości planuje w roku 2008 wydanie broszur
informacyjnych na temat wymiaru sprawiedliwości
oraz praw obywatela w sądzie i w prokuraturze. Po-
nadto miał się zacząć ukazywać kwartalnik poświę-
cony aktualnym problemom sądownictwa i informu-
jący o zmianach w prawie. Miały one zostać sfinan-
sowane częściowo z Programu Operacyjnego „Kapi-
tał ludzki”
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy i jakie publikacje zostały, zgodnie z zapo-
wiedziami ministra Ćwiąkalskiego, wydane przez
Ministerstwo Sprawiedliwości w latach 2008–2009
w celu przybliżenia obywatelom zagadnień związa-
nych z funkcjonowaniem wymiaru sprawiedliwości
oraz w jakim nakładzie?
2. Kto był autorem tych publikacji, w jakim trybie
dokonywano wyboru autorów i jakie wynagrodzenia
zostały w związku z tym wypłacone przez Minister-
stwo Sprawiedliwości?
3. Jakie koszty związane z wydaniem i kolporta-
żem poniosło w związku ze swą działalnością wydaw-
niczą Ministerstwo Sprawiedliwości?
4. Czy uzyskano na powyższe wydawnictwa, zgod-
nie z wcześniejszymi zapowiedziami, dofinansowanie
z Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, w jakiej
kwocie i czy wydatki te zostały już rozliczone?
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4198)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie sposobu wykorzystania
nieruchomości w Rybakach przekazanej
przez Skarb Państwa Caritas
Archidiecezji Warmińskiej
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 23 kwietnia
2008 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi udzielił od-
powiedzi na moje zapytanie z dnia 13 marca 2008 r.
dotyczące nieodpłatnego przekazania w formie daro-
wizny aktami notarialnymi z dnia 13 sierpnia 2007 r.
i 14 września 2007 r. gospodarstwa Rybaki stanowią-
cego własność Skarbu Państwa Caritas Archidiecezji
Warmińskiej. Powstały tam ośrodek charytatywny
Caritas miał obejmować ośrodek kolonijny dla dzieci
i młodzieży, centrum szkoleniowe dla wolontariuszy,
środowiskowy dom samopomocy, zakład aktywności
zawodowej oraz centrum szkoleniowe dla osób nie-
pełnosprawnych.
Nieruchomość ta winna być wykorzystywana wy-
łącznie na cele charytatywne wskazane w umowie
darowizny pod rygorem odstąpienia od umowy daro-
wizny określonym w art. 59 ust. 5 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami.
W odpowiedzi na moje zapytanie dotyczące sposo-
bu wykorzystania tejże nieruchomości, gdzie miał
funkcjonować między innymi ośrodek kolonijny, za-
pewniono mnie, że w roku 2008 rozpocznie on funk-
cjonowanie, ponadto w roku tym miały zostać zorga-
nizowane:
— w kwietniu 2008 r. – warsztaty dla rodzin do-
tkniętych przemocą i patologią,
— w maju 2008 r. – spotkanie formacyjne szkol-
nych kół Caritas, festyny z okazji Dnia Matki i Dnia
Dziecka oraz warsztaty dla niepełnosprawnych,
— w czerwcu, lipcu i sierpniu 2008 r. – zielone
szkoły i kolonie dla dzieci.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi poinformował
mnie, że Agencja Nieruchomości Rolnych Skarbu
Państwa Oddział Terenowy w Olsztynie nadzoruje
zgodność sposobu wykorzystania nieruchomości z za-

wartymi umowami, w tym umowami nieodpłatnego
przekazania nieruchomości na rzecz fundacji i orga-
nizacji pożytku publicznego, i zapewnił, że nie ma
przesłanek do odstąpienia od umowy darowizny.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy ośrodek charytatywny w Rybakach został
już przystosowany do przyjmowania grup kolonij-
nych i ile dzieci odbyło w nim kolonie w roku 2008?
2. Czy zostały przeprowadzone w ośrodku w Ry-
bakach w roku 2008 warsztaty i spotkania wskazane
w odpowiedzi ministra rolnictwa i rozwoju wsi?
3. Czy został uruchomiony na terenie ośrodka
w Rybakach środowiskowy dom samopomocy i ile
osób korzystało z niego w roku 2008?
4. Czy zostały uruchomione zakład aktywności
zawodowej oraz centrum szkoleniowe dla osób nie-
pełnosprawnych i ile osób skorzystało z nich w roku
2008?
5. Czy obecny właściciel ośrodka prowadzi na
jego terenie działalność komercyjną i w jakim roz-
miarze?
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4199)
do ministra obrony narodowej
w sprawie wyników postępowania
dotyczącego dezinformowania posłów
Komisji Obrony Narodowej przez MON
na temat przyczyn i przebiegu ataku
na wioskę Nangar Khel w Afganistanie
w sierpniu 2007 r.
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 11 lutego
2008 r. minister obrony narodowej w odpowiedzi na
moje zapytanie poselskie w sprawie dezinformowania
posłów Komisji Obrony Narodowej przez Minister-
stwo Obrony Narodowej w zakresie przyczyn i prze-
biegu ataku na wioskę Nangar Khel potwierdził fakt
wprowadzania posłów sejmowej Komisji Obrony Na-
rodowej w błąd co do okoliczności tragicznych zda-
rzeń w Nangar Khel. Ponadto minister obrony naro-
dowej wskazał, że do czasu zakończenia śledztwa
w sprawie nie może udzielić jednoznacznej odpowiedzi
w zakresie odpowiedzialności osób za dezinformowa-
nie organu konstytucyjnego, jakim jest Sejm RP.
Warunkiem skutecznego realizowania przez Sejm
RP funkcji kontrolnej wobec władzy wykonawczej
jest otrzymywanie przez Sejm informacji zgodnych
z prawdą, niedopuszczalne są jakiekolwiek przekła-
mania, zwłaszcza w tak szkodliwej dla polskiej misji
w Afganistanie sprawie, jak zbombardowanie wioski
Nangar Khel.
199
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w związku z zakończeniem śledztwa
w sprawie ustalono już osoby odpowiedzialne za
wprowadzanie w błąd posłów sejmowej Komisji Obro-
ny Narodowej co do okoliczności zbombardowania
wioski Nangar Khel?
2. Czy osoby te poniosły z tego tytułu jakiekol-
wiek konsekwencje karne ewentualnie służbowe?
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4200)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ewentualności wznowienia
postępowania dotyczącego przekazania
zakonowi elżbietanek z Poznania przez
Komisję Majątkową 47 ha ziemi na Białołęce
Szanowny Panie Ministrze! Działająca przy Mi-
nisterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
Komisja Majątkowa dokonała przekazania na rzecz
zakonu elżbietanek z Poznania 47 ha gruntów poło-
żonych na Białołęce. Wartość gruntów Komisja Ma-
jątkowa określiła w oparciu o dostarczone przez za-
interesowany zakon operaty szacunkowe wskazujące,
że grunt podlegający przekazaniu ma wartość 30,7
mln zł. Wedle władz gminy Białołęka, której wła-
sność stanowił przedmiotowy grunt, wartość ta wy-
nosi 240 mln zł.
Komisja Majątkowa jednakże nie zwykła kwestio-
nować operatów przedkładanych przez stronę ko-
ścielną i w orzeczeniu o zwrocie mienia przyjęła, że
47 ha gruntu ma wartość 30,7 mln zł. Siostry elżbie-
tanki, rzecz jasna, grunty natychmiast po nabyciu
sprzedały z wielokrotnym przebiciem ceny.
Jednakże gorliwość przedstawicieli strony rządo-
wej w Komisji Majątkowej w spełnianiu każdej, naj-
bardziej nawet absurdalnej pretensji i roszczenia
strony kościelnej, tym razem zaszła zbyt daleko.
W chwili obecnej sprawa przekazania gruntów na
Białołęce badana jest przez prokuraturę.
Ponadto dwa operaty szacunkowe przedstawione
przez stronę kościelną okazały się nierzetelne i ich
zakwestionowanie przed samorządem rzeczoznaw-
ców majątkowych doprowadziło do ukarania obu rze-
czoznawców naganami przez Komisję Arbitrażową
Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rzeczoznawców Ma-
jątkowych.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w związku z oparciem orzeczenia Komisji
Majątkowej w przedmiocie przekazania gruntów na
Białołęce zakonowi elżbietanek na nierzetelnych i wa-
200
dliwych operatach szacunkowych przedstawiciele
strony rządowej w Komisji Majątkowej doprowadzą
do wznowienia postępowania regulacyjnego w niniej-
szej sprawie?
2. Czy w przypadku uchylenia lub zmiany orze-
czenia Komisji Majątkowej Skarb Państwa wystąpi
do zakonu elżbietanek o zwrot różnicy pomiędzy war-
tością przyjętą w uchylonym orzeczeniu a wartością
rzeczywistą, w oparciu o przepisy o bezpodstawnym
wzbogaceniu lub, w przypadku gdy postępowanie
prokuratorskie da takie podstawy, z tytułu odpowie-
dzialności deliktowej?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4201)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie przyczyn powstania zaległości
w uiszczaniu opłat abonamentowych
z tytułu korzystania z odbiorników
radiowych lub telewizyjnych
Szanowny Panie Ministrze! W grudniu 2007 r.
złożyłem zapytanie poselskie dotyczące nieskutecz-
ności egzekwowania obowiązku opłacania opłat abo-
namentowych z tytułu korzystania z odbiorników
radiowych lub telewizyjnych. W dniu 12 lutego 2008 r.
minister infrastruktury udzielił mi odpowiedzi,
w której wyjaśnił przyczyny niemożności egzekwo-
wania obowiązku opłacania opłat abonamentowych
na drodze egzekucji administracyjnej. Okazało się
bowiem, że zapis art. 7 ustawy o opłatach abonamen-
towych o możliwości egzekwowania obowiązku ich
opłacania na drodze egzekucji administracyjnej jest
martwy na skutek wad regulacji prawnej ustawy
o opłatach abonamentowych.
Jak się bowiem okazało, Poczta Polska przygoto-
wana jest do obsługi informatycznej windykacji na-
leżności z tytułu opłat abonamentowych w drodze
egzekucji administracyjnej, jednakże nie jest możli-
we prawidłowe sformułowanie przez pocztę prawidło-
wych tytułów wykonawczych i ustalenie terminu
wymagalności zaległych opłat abonamentowych.
Ustawa o opłatach abonamentowych nie określa
przedawnienia zarówno co do obowiązku uiszczania
opłat abonamentowych wynikającego wprost z usta-
wy, jak i uiszczania należności z tytułu braku reje-
stracji odbiorników radiowych lub telewizyjnych
ustalanych w drodze decyzji administracyjnej, nie
ustala też terminu zapłaty wymaganej należności
w razie stwierdzenia używania odbiorników bez re-
jestracji ani nie upoważnia do tego organu wydające-
go decyzję.
W latach 2006–2007 właściwy w niniejszej spra-
wie minister kultury i dziedzictwa narodowego trzy-
krotnie był informowany o tych wadach zapisów
ustawowych (4 sierpnia 2006 r., 29 listopada 2006 r.,
27 marca 2007 r.). W ciągu dwóch kolejnych lat Mi-
nisterstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego rzą-
dzone kolejno przez ministrów z Prawa i Sprawiedli-
wości i Platformy Obywatelskiej nie zrobiło nic, żeby
przygotować projekt odpowiedniej nowelizacji ustawy
o opłatach abonamentowych i umożliwić egzekwowa-
nie obowiązującego prawa. Nic zatem dziwnego, że
obowiązek opłacania abonamentu zaczął być masowo
ignorowany. Rosła również kwota zaległości w opła-
caniu abonamentu, również przy całkowitej bierności
Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
i Rady Ministrów.
Przez cały bowiem czas obowiązywania ustawy
o opłatach abonamentowych nie wszczęto ani jedne-
go postępowania egzekucyjnego w celu ściągnięcia
zaległych opłat abonamentowych.
Być może dla koalicji rządowej było na rękę po-
garszanie się kondycji finansowej mediów publicz-
nych…
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaka jest obecnie kwota zaległości z tytułu
obowiązku opłacania opłat abonamentowych?
2. Czemu przez okres trzech lat Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie przedstawiło
do zatwierdzenia Radzie Ministrów projektu noweli-
zacji ustawy o opłatach abonamentowych, poprawia-
jącego oczywiste luki regulacji prawnej, aby umożli-
wić realizację zapisów ustawy?
Poseł Sławomir Kopyciński
Kielce, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4202)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podniesienia
wysokości świadczenia pielęgniarskiego
oraz zasiłku pielęgnacyjnego
Szanowna Pani Minister! W związku z zapowie-
dziami zmian w ustawie o świadczeniach rodzinnych
oraz podwyższenia świadczenia pielęgnacyjnego o ok.
50–80 zł, a zasiłku pielęgnacyjnego o ok. 20 zł należy
uznać, że tego rodzaju podwyżki są stanowczo nie-
wystarczające, sposób zaś ich waloryzacji jest uregu-
lowany nieracjonalnie i krzywdząco dla osób upraw-
nionych do tych świadczeń.
Świadczenie pielęgnacyjne, zgodnie z zapatrywa-
niem wyrażonym w orzeczeniu Trybunału Konsty-

tucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r., ma zastępować do-
chód wynikający ze świadczenia pracy, której nie
może podjąć osoba pielęgnująca dziecko niepełno-
sprawne. Należy nadmienić, że podjęcie pracy przez
rodzica opiekującego się dzieckiem niepełnospraw-
nym powoduje utratę uprawnienia do świadczenia
pielęgnacyjnego. Logiczne zatem byłoby powiązanie
jego wysokości z wysokością minimalnego wynagro-
dzenia. Od momentu wejścia w życie ustawy o świad-
czeniach rodzinnych w 2004 r. do chwili obecnej kwo-
ta świadczenia pielęgnacyjnego odniesiona do wyso-
kości wynagrodzenia minimalnego zmniejszyła się
o ok. 20%. W 2004 r. świadczenie pielęgnacyjne wy-
nosiło 51% minimalnego wynagrodzenia, a obecnie
stanowi 32,92% minimalnego wynagrodzenia i to
pomimo funkcjonowania mechanizmów waloryzacyj-
nych. Świadczenie opiekuńcze przestaje zatem pełnić
swoją rolę, ponadto wskazuje to na wadliwość funk-
cjonujących w ustawie o świadczeniach rodzinnych
mechanizmów waloryzacyjnych.
Praca rodziców sprawujących opiekę nad dziećmi
niepełnosprawnymi wymagającymi opieki pozwala
państwu na zaoszczędzenie poważnych kwot, jakie
w innym wypadku byłyby wydatkowane z budżetu
państwa. Przypomnijmy, że średni koszt utrzymania
dziecka niepełnosprawnego w specjalistycznej pla-
cówce to kwota ok. 4 tys. zł miesięcznie. Dlatego też
konieczne jest wspieranie rodziców podejmujących
się opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi i z tego
powodu zmuszonymi zrezygnować z zatrudnienia.
Konieczne jest nie tylko radykalne podniesienie
w perspektywie nadchodzących lat wysokości świad-
czeń opiekuńczych i zasiłków opiekuńczych oraz
zmiana zasad ich waloryzacji.
W związku z powyższym prosimy Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w przyszłorocznym budżecie przewidziano
środki na podniesienie wysokości świadczeń pielę-
gnacyjnych oraz zasiłków pielęgnacyjnych i w jakiej
wysokości?
2. Czy przewidziane zostało podwyższenie wyso-
kości progów dochodowych, od których wysokości
uzależnione jest prawo do niektórych świadczeń
określonych w ustawie o świadczeniach rodzin-
nych?
3. Czy w ramach prac nad zmianą ustawy o świad-
czeniach rodzinnych resort planuje przewidzieć
zmiany mechanizmów waloryzacji wysokości świad-
czeń opiekuńczych i zasiłków opiekuńczych?
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Tomasz Kamiński
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
201
Zapytanie
(nr 4203)
do ministra finansów
w sprawie kosztów organizacji
IX Mistrzostw Polski Skarbowców
w Zakopanem w dniach 29–30 maja 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! Bardzo wiele słyszy
się ostatnio o konieczności dokonywania drastycz-
nych oszczędności w administracji publicznej w związ-
ku z dramatycznym spadkiem dochodów budżeto-
wych wywołanym kryzysem gospodarczym.
Byłoby dobrze, gdyby Ministerstwo Finansów
samo dało przykład oszczędności, w innym wypadku
Pana apele o oszczędności mogłyby być uznane za
przejaw hipokryzji.
W dniach 29–30 maja 2009 r. odbyły się w Zako-
panem IX Mistrzostwa Polski Skarbowców, finan-
sowane między innymi z budżetu Ministerstwa Fi-
nansów, jak również Izby Skarbowej w Krakowie.
Wśród organizatorów imprezy została wymieniona
także nieznana bliżej Fundacja Skarbowości im.
Jana Pawła II.
W imprezie tej uczestniczyło kilka tysięcy osób,
każdy z uczestników poniósł opłatę za dwudniowy
pobyt w hotelu łącznie z wyżywieniem w kwocie za-
ledwie 100 zł, resztę opłacili organizatorzy.
Jakkolwiek troska ministerstwa o tężyznę fizycz-
ną urzędników skarbowości jest rzeczą chwalebną,
niemniej jednak w czasie, kiedy budżetowi państwa
grozi zapaść, finansowanie tego rodzaju imprez przez
resort finansów i jednostki mu podporządkowe jest
co najmniej nieprzyzwoite.
W związku z powyższym prosimy Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Kto organizował IX Mistrzostwa Polski Skar-
bowców w Zakopanem w dniach 29–30 maja 2009 r.
i jaką kwotę wyasygnował na ich organizację resort
finansów i jednostki mu podporządkowane, w szcze-
gólności zaś Izba Skarbowa w Krakowie?
2. Kto jest fundatorem Fundacji Skarbowości im.
Jana Pawła II i czy fundacja ta otrzymuje wsparcie
z Ministerstwa Finansów, względnie jednostek ad-
ministracji publicznej mu podporządkowanych, a je-
żeli tak, to w jakiej wysokości?
3. Czy zasadne jest ponoszenie tego rodzaju wy-
datków przez budżet państwa w czasie, gdy gospo-
darka boryka się z kryzysem gospodarczym?
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Krzysztof Matyjaszczyk
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
202
Zapytanie
(nr 4204)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przygotowań do przewodnictwa
Polski w Unii Europejskiej w 2011 r.
Szanowny Panie Premierze! W związku z zaplano-
wanym na drugą połowę 2011 r. przewodnictwem Pol-
ski w Unii Europejskiej trwają prace międzyresorto-
wej komisji, która przygotowuje dla Pana raport w tej
sprawie. Z pobieżnych informacji prasowych wynika,
iż prace komisji staną się wkrótce źródłem podstawo-
wych decyzji dotyczących polskiej prezydencji.
Wobec powyższego proszę Pana Premiera o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie będą priorytety polskiej polityki na okres
przewodnictwa Polski w Unii Europejskiej?
2. Jak będzie skonstruowany i w jakiej będzie wy-
sokości budżet polskiej prezydencji?
3. Czy w planie przygotowań do objęcia przez Pol-
skę prezydencji przewiduje się podpisanie umów
sponsorskich z firmami i instytucjami? Jeśli tak, to
z jakimi?
4. Jakie polskie miasta będą miejscem ważnych
spotkań (począwszy od unijnego szczytu, a skończyw-
szy na nieformalnych kontaktach roboczych z przed-
stawicielami państw spoza Unii Europejskiej) oraz
jakie kryteria zdecydują o ich wyborze?
Z poważaniem
Poseł Sylwester Pawłowski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4205)
do ministra skarbu państwa
w sprawie prywatyzacji spółki
Cefarm z Białegostoku
Szanowny Panie Ministrze! Cefarm Białystok jest
obecnie największym dystrybutorem farmaceutyków
w regionie północno-wschodniej Polski. Działalność
spółki poza sprzedażą hurtową opiera się również na
sprzedaży detalicznej poprzez sieć 48 własnych ap-
tek, które znajdują się na terenie woj. podlaskiego i
warmińsko-mazurskiego. Obecnie spółka jest w trak-
cie prywatyzacji, ministerstwo, na czele którego Pan
stoi, podpisało już wstępną umowę sprzedaży firmy
katowickiemu Farmacolowi. Jednak nadal nie doszło
do porozumienia pomiędzy związkowcami Cefarmu
a nowy nabywcą. Farmacol składa propozycję gwa-
rancji etatów zamiast wymaganego zabezpieczenia
interesów pracowników prywatyzowanej spółki Skar-
bu Państwa poprzez gwarancję pracy pracowników.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Na jakim etapie są negocjacje pomiędzy związ-
kowcami Cefarmu SA a Farmacolem?
2. Czy są już jakieś konkretne ustalenia co do
kwestii gwarancji pracy pracowników?
3. Czy będzie kolejne przedłużenie terminu ma-
jące służyć wypracowaniu wspólnego stanowiska?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 18 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4206)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie aktywizacji osób bezrobotnych
po 50. roku życia
Szanowna Pani Minister! We współczesnych re-
aliach aktywność zawodowa osób powyżej 50. roku
życia jest już oczywistością. Art. 49 ustawy z dnia 20
kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
z późn. zm.) określa tę grupę społeczną jako grupę
będącą w szczególnej sytuacji na rynku pracy.
Posiadanie powyższego statusu umożliwia korzy-
stanie m.in. z subsydiowanych form zatrudnienia ofe-
rowanych przez powiatowe urzędy pracy. Rzeczywi-
stość jednak pokazuje, że aktywizacja zawodowa osób
powyżej 50. roku życia napotyka rozległe trudności,
co w efekcie skazuje tych ludzi na pozostawanie bez
pracy. Obecnie stopa zatrudnienia w grupie wiekowej
55–64 lata w Polsce wynosi ok. 28%, a wiec prawie
dwukrotnie mniej niż poziom zakładany w strategii
lizbońskiej (wzrost zatrudnienia mieszkańców Europy
do poziomu 70% w 2010 r., a w grupie wiekowej 55–64
do 50%), a szanse na znalezienie pracy bezrobotni 50+
oceniają skrajnie pesymistycznie.
Warunkiem koniecznym (ale niewystarczającym)
zwiększenia zatrudnienia w populacji w wieku 50+
jest wprowadzenie odpowiednich rozwiązań praw-
nych, które ograniczą możliwości przedwczesnej dez-
aktywizacji zawodowej i które jednocześnie będą
wpierały aktywność na rynku pracy.
Szerokie spektrum tych działań leży u podstaw
rządowego programu „Solidarność pokoleń – działa-
nia dla zwiększenia aktywności zawodowej osób
w wieku 50+”. Jego głównym celem jest zwiększanie
zatrudnienia osób po 50. roku życia. Działania rządu
są istotne, ale równie ważne są inicjatywy pracodaw-
ców oraz działania samych osób, do których kierowa-
na jest „Solidarność pokoleń”. Autorzy programu pod-

kreślają także rolę samorządów, które zarządzają
przecież urzędami pracy. Mają one na różne sposoby
wspierać zatrudnienie osób po 50. roku życia. W tym
wypadku mamy do czynienia z programem na tyle
skomplikowanym i wielowymiarowym, że wymaga on
partnerstwa, czyli wykorzystania pozytywnych sił
wszystkich zainteresowanych stron.
Badania pokazują niestety, że urzędy pracy nie
radzą sobie w realizowaniu niektórych form wspar-
cia, a zaangażowanie i współpraca pozostałych
uczestników programu (pracowników, pracodawców,
samorządów, instytucji szkoleniowych, administracji
publicznej i Skarbu Państwa) jest niezadowalająca
i nie daje oczekiwanych efektów wprost proporcjonal-
nie przekładających się na obniżenie poziomu osób
bezrobotnych 50+.
Dodatkowo w ramach Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” realizowanych jest wiele zróżnico-
wanych projektów odnoszących się do grupy osób
w wieku 50+, których celem jest promocja zatrudnienia.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo monitoruje przebieg i efekty
dotychczas wprowadzonych programów aktywizują-
cych ww. grupę wiekową?
2. Jak wpływa program 50+ na aktywizację za-
wodową tej grupy wiekowej?
3. Jakie są efekty już zorganizowanych progra-
mów skierowanych do grupy 50+?
4. Z jakich innych form pomocy i aktywizacji,
poza wymienionymi programami, mogą skorzystać
osoby bezrobotne powyżej 50. roku życia?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 18 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4207)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie kosztów utrzymania
oświaty gminnej
Szanowna Pani Minister! W imieniu samorządu
gminy Białopole, a także wielu innych niezamożnych
polskich gmin proszę o podjecie działań mających na
celu zwiększenie przyznanej subwencji na zadania
oświatowe.
W ostatnich latach z ogromnymi trudnościami
związanymi z utrzymaniem szkół i placówek oświa-
towych borykają się małe gminy wiejskie. Główną
przyczyną jest brak środków, wynikający z niedosza-
cowanej subwencji oświatowej. Przykładem takiej
gminy jest Białopole w woj. lubelskim. W związku
z powyższym władze samorządowe wyrażają swoje
203
zaniepokojenie i sprzeciw wobec obciążenia gminy
realizacją zadań narzuconych przez rząd bez zabez-
pieczenia odpowiednich środków finansowych.
W strukturze działowej wydatków bieżących na-
kłady na oświatę i edukację w gminie Białopole sta-
nowią największy udział. Dla zapewnienia pełnego
pokrycia podwyżek płac i ich wyrównania budżet
gminy w zakresie oświaty na rok bieżący powinien
wynosić 2 767 163 zł. Natomiast w 2009 r. gmina
otrzymała subwencję oświatową w wysokości
1 985 161 zł. W 2008 r. utrzymanie szkół samorząd
dofinansował w wysokości 526 956 zł, w 2009 r. do-
finansowanie oświaty własnymi środkami wyniesie
ok. 782 002 zł, nawet pomniejszając tę kwotę o zada-
nia własne (dwa oddziały przedszkolne i dowożenie
uczniów) ok. 205 058 zł, jest to kwota, której wydat-
kowanie w 2009 r. spowoduje duże kłopoty finansowe
oraz całkowite zahamowanie rozwoju gminy, bowiem
i tak skromne środki finansowe obecnie przeznacza-
ne na inwestycję zostaną przesunięte na wydatki bie-
żące w oświacie.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej wesprze
władze samorządowe w finansowaniu podwyżek wy-
nagrodzeń dla nauczycieli, przyznanych przez rząd?
2. Czy uzupełnienie powstałej luki finansowej
planowane jest z innych środków publicznych i czy
w tej sprawie gminy mogą liczyć na pomoc Minister-
stwa Finansów?
3. Czy ministerstwo, zwracając uwagę na aspekt
ekonomiczny, podejmie działania idące w kierunku
przeciwdziałania zapaści finansowej wielu małych
gmin?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 2 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4208)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie likwidacji anonimowych
kart telefonicznych
Szanowny Panie Premierze! W czasie mojego dy-
żuru poselskiego zgłosił się do mnie mieszkaniec No-
wej Soli, który zgłosił problem dotyczący anonimo-
wych kart telefonicznych, dzięki którym przestępcy
często zagrażają ludzkiemu życiu. Sam na własnej
skórze przeżył taką historię. Pewien 19-latek próbo-
wał wymusić na nim okup. Pod koniec kwietnia na
teren jego posesji podrzucił anonimowy list z pogróż-
kami, w którym groził jego najbliższej rodzinie. Za-
żądał wysokiego okupu, wskazując miejsce, sposób
204
i termin wręczenia pieniędzy. W międzyczasie także
dzwonił i pisał sms-y, w których ponawiał groźby.
Wszystkie te czynności telefoniczne sprawca wykony-
wał z telefonu komórkowego na kartę, którą można
swobodnie kupić w każdym kiosku. Coraz częściej zda-
rzają się tego rodzaju przestępstwa. Niestety organy
ścigania często mają problem z identyfikacją osoby
dzwoniącej z różnymi pogróżkami, ponieważ trudno
jest ją namierzyć. Wynika to z tego, iż sprawca zazwy-
czaj po wykonaniu telefonu wyrzuca kartę ze swojego
telefonu do śmieci i pozostaje anonimowy.
W przypadku zdarzenia, o którym piszę na po-
czątku mojego zapytania, sprawca wpadł w ręce po-
licji dzięki skutecznej obławie i na szczęście został
schwytany, a mieszkaniec, który był szantażowany,
nie czuje już zagrożenia z jego strony.
Szanowny Panie Premierze! O takich przypad-
kach w Polsce słyszy się coraz częściej. Osoby wyko-
nujące tego rodzaju przestępstwa czują się bezkarne
i zazwyczaj są trudne do namierzenia. Warto chociaż-
by dać przykład częstych anonimowych telefonów
informujących o podłożeniu bomby w niektórych in-
stytucjach. Te wszystkie czynności najczęściej wyko-
nywane są telefonem na kartę, która nie jest rejestro-
wana. W związku z powyższym proszę o informacje
na temat tego rodzaju zgłaszanych problemów. Po-
nadto proszę o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo przewiduje inicjatywę usta-
wodawczą, która zakłada likwidację kart telefonicz-
nych, które nie identyfikują właściciela telefonu?
2. Jeśli ministerstwo nie przewiduje likwidacji ww.
kart, to w jaki sposób planuje się rozwiązanie proble-
mu, który przedstawiam w niniejszym zapytaniu?
Z poważaniem
Poseł Bogdan Bojko
Nowa Sól, dnia 16 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4209)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie sporu kompetencyjnego
między resortem rolnictwa, Samorządowym
Kolegium Odwoławczym w Nowym Sączu
i wojewodą małopolskim
Zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem po-
selskim dotyczącym sporu kompetencyjnego między
Ministerstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Samorzą-
dowym Kolegium Odwoławczym w Nowym Sączu
a wojewodą małopolskim. Spór ten jest dodatkowo
komplikowany przez rozbieżności w orzecznictwie
sądowym.
Do mojego biura poselskiego zwróciła się osoba,
która złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności
decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej
w Gorlicach z dnia 25 września 1954 r., wydanej na
podstawie dekretu z dnia 27 lipca 1949 r. o przejęciu
na własność państwa niepozostających w faktycznym
władaniu właścicieli nieruchomości ziemskich poło-
żonych w niektórych powiatach woj. białostockiego,
lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego.
Nieruchomość ta znajduje się na terenie byłego
woj. rzeszowskiego (obecnie małopolskiego). Zgodnie
z art. 1 dekretu na własność państwa mogły być
przejmowane nieruchomości ziemskie położone w ob-
rębie pasa granicznego w woj. białostockim, lubel-
skim, rzeszowskim i krakowskim, jeżeli nie pozosta-
wały w faktycznym władaniu właścicieli.
W dniu 15 kwietnia 2003 r. wojewoda małopolski
stwierdził nieważność decyzji. Jednakże Skarb Pań-
stwa – Magurski Park Narodowy wniósł o stwierdze-
nie nieważności decyzji wojewody. Minister rolnictwa
decyzją z dnia 31 października 2008 r. stwierdził jej
nieważność z powodu naruszenia przepisów o wła-
ściwości. W uzasadnieniu resort rolnictwa stwierdził,
że właściwym organem w tej sprawie jest samorzą-
dowe kolegium odwoławcze.
Z kolei Samorządowe Kolegium Odwoławcze
w Nowym Sączu orzekło w dniu 14 kwietnia 2009 r.,
że organem właściwym w tej sprawie jest wojewoda
małopolski, któremu przekazano sprawę. Sprawa
wróciła zatem do organu, który już raz przez mini-
stra został uznany za niewłaściwy. Dodatkowo ten
spór kompetencyjny jest komplikowany przez różnice
w orzecznictwie sądów administracyjnych, badają-
cych podobne spory – każdy z organów powołuje się
na inne stanowiska sądów.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniami
z dnia 18 maja 2005 r. (I OW 17/05) i 4 czerwca 2008 r.
wskazał jako organ właściwy do stwierdzenia nie-
ważności orzeczenia prezydium powiatowej rady na-
rodowej o przejęciu nieruchomości na podstawie prze-
pisów wyżej wspomnianego dekretu z dnia 5 wrze-
śnia 1947 r. samorządowe kolegium odwoławcze. Ten
sam sąd w orzeczeniu z dnia 8 maja 2008 r. wskazał
jako organ właściwy ministra rolnictwa i rozwoju
wsi. Dodatkowo zaś z uzasadnienia postanowienia
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 grud-
nia 2008 r. (I OW 152/08) wynika, że jeśli decyzję na
podstawie tegoż dekretu wydał organ I instancji, to
właściwy do stwierdzenia jej nieważności jest woje-
woda.
Spór kompetencyjny to zjawisko, którego trudno
uniknąć i które w warunkach demokratycznego pań-
stwa prawnego może się zdarzyć. Organy państwa
obowiązane są przecież działać w ramach określo-
nych przez przepisy prawne kompetencji i uprawnień.
Nie mogą podejmować więc decyzji, do których wła-
ściwe są inne organy. Nie przesądzam oczywiście za-
sadności wniosku złożonego przez obywatela i czy
skarżona przez niego decyzja faktycznie dotknięta
jest nieważnością. Wysoce negatywnie należy jed-
nakże ocenić stan, w którym w podobnych sprawach
w ciągu kilku lat, bez zmiany w tym zakresie stanu

prawnego, zapadają orzeczenia, z których wynikają
trzy całkowicie wykluczające się stanowiska. Obniża
to autorytet państwa w oczach obywateli i wpływa
na pogarszające się postrzeganie przez nich organów
państwowych, tym bardziej że rozstrzygane są spra-
wy wynikające z trudnej historii naszego kraju.
W związku z tym pragnę zapytać: Czy zdaniem
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
zachodzi konieczność dopracowania przepisów o kom-
petencjach poszczególnych organów administracyjnych,
tak by uniknąć podobnych sytuacji w przyszłości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Kochan
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4210)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie uprawnień do świadczeń
emerytalnych małżonków repatriantów
Szanowna Pani Minister! Zwrócił się do mnie
o pomoc repatriant z Kazachstanu, który z dniem
przekroczenia granicy Rzeczypospolitej Polskiej na-
był polskie obywatelstwo z mocy ustawy o repatriacji.
Problem wyżej wymienionego polega na tym, iż jego
małżonka w dniu przekroczenia granicy nie została
uznana za repatrianta, gdyż była Rosjanką (w roku
ubiegłym otrzymała obywatelstwo polskie).
Obowiązujące przepisy prawa jasno i wyraźnie
określają prawa repatrianta, zasady nabycia obywa-
telstwa polskiego w drodze repatriacji, a także zasa-
dy i tryb udzielania pomocy repatriantom i członkom
ich rodzin. Jednakże przepisy te nie określają upraw-
nień małżonków repatriantów niebędących repa-
triantami.
Z przedstawionych dokumentów wynika, że osoba
przybywająca do Polski, która nie została uznana za
repatrianta, nie posiada prawa do otrzymania świad-
czeń emerytalno-rentowych, a tym samym została
pozbawiona środków finansowych niezbędnych do
prawidłowego funkcjonowania.
Szanowna Pani Minister! W związku z powyż-
szym proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Co w takiej sytuacji mają zrobić osoby niebędą-
ce repatriantami, a będące już obywatelami RP?
2. Czy przewiduje się zmiany w dotychczaso-
wych przepisach, które miałyby na celu pomoc ta-
kim osobom?
Z poważaniem
Poseł Witold Namyślak
Lębork, dnia 15 czerwca 2009 r.
205
Zapytanie
(nr 4211)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie prywatyzacji zakładów zbożowych
na terenie woj. lubelskiego
Szanowny Panie Ministrze! W trakcie spotkań
z rolnikami skierowano do mnie pytanie dotyczące
prywatyzacji jednego z największych zakładów ob-
sługujących rolników na terenie powiatu tomaszow-
skiego.
Pytania dotyczą Przedsiębiorstwa Przemysłu Zbo-
żowo-Młynarskiego PZZ w Zamościu oraz Zakładów
Zbożowych PZZ sp. z o.o. w Lubyczy Królewskiej.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź, ja-
kie plany ma ministerstwo w sprawie przyszłości wy-
żej wymienionych zakładów.
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 12 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4212)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie źródeł finansowania
publikacji książkowej pana Donalda Tuska
„Solidarność i duma”
Szanowny Panie Premierze! W 2005 r. opubliko-
wana została książka pt. „Solidarność i duma” au-
torstwa pana Donalda Tuska, który już wówczas
pełnił funkcję tzw. zaufania publicznego.
W związku z powyższym uprzejmie prosimy
o szczegółowe informacje:
1. Jaki był koszt ex-ante opublikowania wskaza-
nej powyżej publikacji książkowej?
2. Jakie były źródła pochodzenia środków finan-
sowych przeznaczonych na sfinansowanie ex-ante tej
publikacji książkowej?
3. Jaka spółka była właścicielem wydawnictwa
będącego wydawcą publikacji książkowej pana Do-
nalda Tuska „Solidarność i duma”?
4. Jaka była ówczesna struktura właścicielska
wydawnictwa będącego wydawcą książki pana Do-
nalda Tuska „Solidarność i duma”?
5. Jakie osoby fizyczne były głównymi inwestora-
mi i posiadaczami większościowego udziału w spółce
– wydawnictwie, będącej wydawcą książki autorstwa
pana Donalda Tuska?
Z poważaniem
Poseł Maks Kraczkowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
206
Zapytanie
(nr 4213)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zwrotu obiektów klasztornych
ojców cystersów w Sulejowie-Podklasztorzu
na rzecz ich pierwotnych właścicieli
Szanowny Panie Ministrze! Sulejów to miejsco-
wość położona w pow. piotrkowskim, woj. łódzkie,
której najważniejszym zabytkiem jest powstały w XII
w. kompleks klasztorny Sulejów-Podklasztorze.
Obecnie część obiektu zajmowana jest przez parafię
rzymskokatolicką, tj. kościół i plebanię, natomiast
w pozostałej części opactwa znajduje się hotel nale-
żący do spółki PTH Trybunalskie SA. Większościo-
wym udziałowcem spółki Trybunalskie jest Skarb
Państwa. Na rzecz przywrócenia dawnej świetności
Podklasztorza od wielu lat działa Fundacja „Obiekt
Zabytkowy Opactwo Cystersów w Sulejowie”.
Parafia wraz z fundacją od wielu lat prowadzą
starania o zwrot pozostałej części klasztoru jej pier-
wotnemu właścicielowi, czyli zakonowi cystersów.
W tym celu zarówno parafia, jak i fundacja zwracały
się do władz państwowych o rozważenie możliwości
zwrotu nieruchomości zajmowanych przez spółkę
prowadzącą hotel na rzecz cystersów. Wniosek do mi-
nistra skarbu wystosowany przez fundację do dzisiaj
pozostaje bez odpowiedzi.
Mając na uwadze powyższe, zwracamy się do
Pana z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Panie Ministrze, czy widzi Pan możliwość
zwrotu obiektów klasztornych zajmowanych obecnie
przez hotel na rzecz ojców cystersów?
2. Czy istnieje możliwość zbycia nieruchomości
dawnego opactwa cystersów na rzecz parafii lub Fun-
dacji „Obiekt Zabytkowy Opactwo Cystersów w Su-
lejowie”?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4214)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie transparentności prywatyzacji
przedsiębiorstw przemysłu spirytusowego
na przykładzie spółki Polmos SA Lubelskie
Zakłady Przemysłu Spirytusowego
i Drożdżowego
Szanowny Panie Premierze! W 2001 r. akcje spół-
ki Polmos SA Lubelskie Zakłady Przemysłu Spirytu-
sowego i Drożdżowego zostały nabyte przez spółkę
Jabłonna SA.
W dniu 28 stycznia 2004 r. spółka Polmos SA Lu-
belskie Zakłady Przemysłu Spirytusowego i Drożdżo-
wego podpisała umowę ze spółką Market Consulting
(Europe) Limited z siedzibą w Londynie, zlecając jej
wykonanie usług zmierzających do nabycie przez Po-
lmos akcji angielskiego producenta alkoholu. Siedzi-
ba firmy zarządzającej spółką Market Consulting
mieści się na Wyspach Dziewiczych.
W operacjach finansowych związanych z prywa-
tyzacją spółki Polmos brały udział takie podmioty,
jak: Grund Corporate Finance Partners z siedzibą
w Luksemburgu oraz JP Family Foundation z siedzi-
bą na Antylach Holenderskich. Siedziby wskazanych
podmiotów jednoznacznie wskazują, iż znajdują się
one w tzw. rajach podatkowych.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie prosimy
Pana Premiera o udzielenie nam szczegółowych in-
formacji:
1. Przez jaki organ administracji państwowej: mi-
nistra skarbu państwa, czy też wojewodę lubelskiego,
sprawowany był nadzór właścicielski nad spółką Po-
lmos SA Lubelskie Zakłady Przemysłu Spirytusowe-
go i Drożdżowego?
2. Jakie były założenia strategii Skarbu Państwa
związane ze zmianą struktury własnościowej spółki
Polmos SA Lubelskie Zakłady Przemysłu Spirytuso-
wego i Drożdżowego?
3. Jaki był dokładny scenariusz przeprowadzenia
prywatyzacji należącej do Skarbu Państwa spółki
Polmos SA Lubelskie Zakłady Przemysłu Spirytuso-
wego i Drożdżowego przez spółkę Jabłonna SA, po-
cząwszy od dnia powstania strategii i koncepcji zmia-
ny struktury własnościowej oraz przekształcenia
w spółkę prawa handlowego aż do jej ostatecznego
zakończenia?
4. Jakie podmioty zainteresowane prywatyzacją
oraz doradcy prywatyzacyjni oraz inne podmioty ze-
wnętrzne uczestniczyły w prywatyzacji spółki Po-
lmos SA Lubelskie Zakłady Przemysłu Spirytusowe-
go i Drożdżowego?
5. Czy zdaniem Pana Premiera, biorąc pod uwagę
specyfikę związaną z akcjonariatem i siedzibami
podmiotów uczestniczących w prywatyzacji spółki
Polmos SA Lubelskie Zakłady Przemysłu Spirytuso-
wego i Drożdżowego, kwestia prywatyzacji tej spółki
powinna być przedmiotem wnikliwej kontroli przez
Ministerstwo Skarbu Państwa, Najwyższą Izbę Kon-
troli lub Centralne Biuro Antykorupcyjne?
6. Czy wskazana powyżej kontrola została w ubie-
głych latach przeprowadzona? Jakie są jej ustalenia?
Czy na jej podstawie zostały sformułowane wnioski
karne?
7. Czy zamierza Pan o taką kontrolę, o której
mowa w pkt 5, wystąpić do Najwyższej Izby Kontro-
li lub Centralnego Biura Antykorupcyjnego?
8. Czy w trakcie procesu prywatyzacyjnego spółki
Polmos SA Lubelskie Zakłady Przemysłu Spirytuso-
wego i Drożdżowego organ nadzoru właścicielskiego:

minister skarbu państwa lub wojewoda lubelski, wy-
stępował o stosowną opinię o podmiotach uczestni-
czących w prywatyzacji z zapytaniami do Urzędu
Ochrony Państwa lub Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego?
9. Czy nie uwaga Pan, iż spółki biorące udział
w prywatyzacji spółki Polmos SA Lubelskie Zakłady
Przemysłu Spirytusowego i Drożdżowego ze względu
na specyfikę związaną z akcjonariatem i siedzibami
podmiotów uczestniczących w prywatyzacji powinny
być przedmiotem zainteresowania generalnego in-
spektora informacji finansowej w Ministerstwie Fi-
nansów? Jeżeli nie, to dlaczego?
10. Czy i kiedy w ostatnim okresie 5 lat spółka
Polmos SA oraz spółka Jabłonna SA były przedmio-
tem kontroli właściwych miejscowo organów kontro-
li skarbowej, organów podatkowych lub organów kon-
troli celno-akcyzowej? Jeżeli nie, to dlaczego?
Z poważaniem
Poseł Maks Kraczkowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4215)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie braku jakichkolwiek działań
generalnego inspektora informacji
finansowej, generalnego inspektora kontroli
skarbowej w Ministerstwie Finansów
związanych z informacjami prasowymi
dotyczącymi podejrzenia działania na szkodę
polskiego systemu podatkowego
oraz procederu prania brudnych pieniędzy
Szanowny Panie Premierze! W dniu 29 maja 2009 r.
w publikacji „Dziennika” pt. „Tajemnica wielkich
pieniędzy posła Palikota” opisane zostały mechani-
zmy inżynierii finansowej związane z istnieniem
w tzw. rajach podatkowych powiązanych wzajemnie
ze sobą kapitałowo podmiotów, które udzielają w nie-
jasnych okolicznościach znacznych kwotowo waluto-
wych pożyczek finansowych dla jednego z wysokich
działaczy kierowanej przez Pana Premiera Platformy
Obywatelskiej.
Działania takie jednoznacznie wskazują, iż mają
one na celu:
— uniknięcie regulowania należnych budżetowi
państwa polskiego zobowiązań podatkowych,
— zatajenie faktycznego źródła pochodzenia pie-
niędzy pochodzących z pożyczek, które pochodzą
z nieujawnionych bądź nielegalnych źródeł,
207
— obejście ograniczeń kwotowych związanych
z transferem na polski obszar płatniczy walut obcych
regulowanych ustawą Prawo dewizowe.
Na podstawie art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
16 listopada 2000 r. przeciwdziałaniu wprowadzaniu
do obrotu finansowego wartości majątkowych pocho-
dzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł
oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu
organami administracji rządowej właściwymi w spra-
wach przeciwdziałania procederowi prania pieniędzy
są minister finansów, jako naczelny organ informacji
finansowej, oraz generalny inspektor informacji fi-
nansowej, powoływani i odwoływani przez Pana Pre-
miera.
Powyższe wskazuje, iż pomimo tego, iż są oni
urzędnikami państwowymi, są tak naprawdę funk-
cjonariuszami politycznymi całkowicie zależnymi od
kierunków działania aktualnie rządzącej partii poli-
tycznej, tj. Platformy Obywatelskiej.
Na podstawie art. 4 ustawy z dnia 16 listopada
2000 r. generalny inspektor informacji finansowej ma
obowiązek uzyskiwania, gromadzenia, przetwarza-
nia i analizowania informacji w trybie określonym
w ustawie oraz podejmowanie działań w celu prze-
ciwdziałania wprowadzaniu do obrotu finansowego
wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych
lub nieujawnionych źródeł i przeciwdziałania finan-
sowaniu terroryzmu, a w szczególności:
— badanie przebiegu transakcji, co do których
generalny inspektor informacji finansowej powziął
uzasadnione podejrzenia,
— przeprowadzanie procedury wstrzymania
transakcji lub blokady rachunku.
— przekazywanie instytucjom obowiązanym in-
formacji o podmiotach, co do których zachodzi uza-
sadnione podejrzenie, że mają one związek z popeł-
nianiem aktów terrorystycznych,
— opracowywanie i przekazywanie uprawnionym
organom dokumentów uzasadniających podejrzenie
popełnienia przestępstwa,
— inicjowanie i podejmowanie innych działań
obejmujących przeciwdziałanie wykorzystywaniu
polskiego systemu finansowego do legalizacji docho-
dów pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych
źródeł, w tym szkolenie pracowników instytucji obo-
wiązanych w zakresie zadań nałożonych na te insty-
tucje,
— sprawowanie kontroli przestrzegania przepi-
sów ustawy,
— współpraca z zagranicznymi instytucjami zaj-
mującymi się zapobieganiem wprowadzaniu do obro-
tu finansowego wartości majątkowych pochodzących
z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł lub prze-
ciwdziałaniem finansowaniu terroryzmu.
Organami nadzorowanymi przez ministra finan-
sów oraz generalnego inspektora kontrolki skarbowej
są również organy kontroli skarbowej oraz wywiad
skarbowy, które zgodnie z przepisami ustawy z dnia
28 września 1991 r. o kontroli skarbowej mają obo-
wiązek:
208

1) kontroli rzetelności deklarowanych podstaw działań narażają się – Pana zdaniem – na zarzut na-
opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpła- ruszenia przepisów Kodeksu karnego dot. niedopeł-
cania podatków stanowiących dochód budżetu pań- nienia obowiązków służbowych przez funkcjonariu-
stwa, a także innych należności pieniężnych budżetu szy publicznych?
państwa lub państwowych funduszy celowych,
Z poważaniem
2) ujawniania i kontroli niezgłoszonej do opodat-
kowania działalności gospodarczej, a także dochodów
Poseł Maks Kraczkowski
nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach
oraz grupa posłów
przychodów,
3) kontroli źródeł pochodzenia majątku w przy-
padku niezgłoszenia do opodatkowania działalności
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
gospodarczej, a także dochodów nieznajdujących po-
krycia w ujawnionych źródłach przychodu.
Mając na uwadze:
Zapytanie
1) powyżej wskazane ustawowe obowiązki orga-
(nr 4216)
nów państwa i osób kierujących nimi,
2) przepisy Kodeksu karnego związane z odpowie-
do ministra gospodarki
dzialnością karną z tytułu niedopełnienia obowiąz-
ków służbowych przez funkcjonariuszy publicznych,
w sprawie wypłat przez Katowicki
3) fakt publicznej wiedzy o podejrzanych prawnie
Holding Węglowy odszkodowań rodzinom
działaniach osoby wskazanej w publikacji „Dzien-
zamordowanych górników kopalni Wujek
nika”,
4) obowiązek wypełniania przez posłów oświad-
Szanowny Panie Premierze! Z informacji poda-
czeń majątkowych na podstawie ustawy o ogranicze-
nych w mediach wynika, że Katowicki Holding Wę-
niu prowadzenia działalności gospodarczej przez oso-
glowy planuje wypłacić odszkodowanie rodzinom
by pełniące funkcje publiczne, pod groźbą odpowie-
zamordowanych górników kopalni Wujek. Suma wy-
dzialności karnej za podanie nieprawdziwych danych
płat dla 9 rodzin kształtować się ma w wysokości
lub za zatajenie prawdy,
1,8 mln zł z 7 mln wypracowanego w ubiegłym roku
uprzejmie prosimy Pana Premiera o udzielenie
zysku netto KHW.
nam szczegółowych informacji:
Potrzeba wspomnianych wyżej odszkodowań jest
1. Czy zamierza Pan Premier polecić podjęcie sto-
jak najbardziej pożądana i konieczna. Sprawa niewy-
sownych kontrolnych postępowań podatkowo-skar-
płacenia odszkodowań rodzinom ofiar jest wielką po-
bowych przez nadzorowane przez ministra finansów
rażką sprawujących władzę kolejnych rządów III
organy wywiadu skarbowego, organy kontroli skar-
Rzeczypospolitej. Nienaprawienie tych krzywd bę-
bowej oraz jednostkę analityki finansowej w Mini-
dzie hańbą dla nas wszystkich. Rodziny górników
sterstwie Finansów? Jeżeli nie, to dlaczego?
zamordowanych w 1981 r. od 28 lat czekały na spra-
2. Czy takie ww. działania zostały już podjęte
wiedliwy wyrok, a także odszkodowanie, które prze-
z urzędu przez ministra finansów lub nadzorowane-
cież nie przywróci im ojców i mężów, ale chociaż czę-
go przez niego generalnego inspektora kontroli skar-
ściowo zrekompensuje trudną sytuację.
bowej/generalnego inspektora informacji finansowej?
Decyzja KHW i Ministerstwa Gospodarki o zasa-
Jeżeli nie, to dlaczego?
dzie wypłat odszkodowań w niektórych środowiskach
3. Czy generalny inspektor kontroli skarbowej/ge-
najbardziej zainteresowanych tą sprawą budzi kon-
neralny inspektor informacji finansowej nawiązał już
trowersje. Obowiązek wypłat odszkodowań spoczywa
współpracę informacyjną ze swoimi odpowiednikami
na Skarbie Państwa, a nie na Holdingu Węglowym.
za granicą w celu wnikliwego wyjaśnienia sprawy
Wyrządzone krzywdy powinny naprawić organy ad-
opisywanej w publikacji „Dziennika”? Jeżeli nie, to
ministracji państwowej.
dlaczego?
W związku z tym pragnę zapytać:
4. W przypadku ewentualnej bezczynności dzia-
1. Jaka jest formuła prawna odszkodowań? Na
łania generalnego inspektora kontroli skarbowej/ge-
jakiej podstawie prawnej odszkodowanie to ma być
neralnego inspektora informacji finansowej jak się
wypłacane z zysku kopalń wypracowanego przez
ma ta bezczynność do opisywanej szumnie na stro-
czynnych zawodowo górników?
nach internetowych szerokiej i efektywnej współpra-
2. W jaki sposób odbędzie się finansowe rozlicze-
cy zagranicznej związanej z przeciwdziałaniem pro-
nie wypłaconych odszkodowań pomiędzy KHW a bu-
cederowi prania pieniędzy w ramach FATF oraz Ko-
dżetem państwa?
mitetu Prewencyjnego ds. Przeciwdziałania Praniu
Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu w UE? Z poważaniem
5. Czy w przypadku niepodjęcia stosownych czyn-
ności przez organy kontroli skarbowej, wywiadu Poseł Maria Nowak
skarbowego oraz jednostkę analityki finansowej oso-
by odpowiedzialne za niezlecenie podjęcia takich Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.

Zapytanie
(nr 4217)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie opieki naukowo-dydaktycznej
dla Nauczycielskich Kolegiów Języków Obcych
w Suchej Beskidzkiej oraz w Zakopanem
Z uwagi na niezwykle trudną sytuację, w której
znalazło się woj. małopolskie jako organ prowadzący
Nauczycielskie Kolegia Języków Obcych w Zakopa-
nem i Suchej Beskidzkiej, w związku z wypowiedze-
niem przez Uniwersytet Jagielloński porozumień o
opiece naukowo-dydaktycznej nad tymi jednostkami,
zwracam się z uprzejmą prośbą o podjęcie działań
wspierających woj. małopolskie w rozumieniu zaist-
niałej sytuacji.
Dnia 20 marca br. Uniwersytet Jagielloński wy-
powiedział ze skutkiem na dzień 30 września br. za-
warte porozumienie o opiece naukowo-dydaktycznej
zarówno w stosunku do Kolegium Języków Obcych
w Suchej Beskidzkiej, jak i w Zakopanem. Jednocze-
śnie władze Uniwersytetu Jagiellońskiego zaznaczy-
ły, iż od bieżącego roku akademickiego nie będzie już
możliwe dopuszczenie obecnych słuchaczy w kole-
gium do egzaminów licencjackich na uczelni. Uzasad-
nieniem dla złożonych wypowiedzeń stała się uzyska-
na przez Uniwersytet Jagielloński opinia Minister-
stwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego w przedmiotowej
sprawie, zgodnie z którą kolegia nauczycielskie i ję-
zykowe są zakładami kształcenia nauczycieli funk-
cjonującymi w systemie oświaty i absolwenci otrzy-
mują dyplom ukończenia kolegium. Kształcenie
w kolegiach nie ma charakteru studiów wyższych,
a osoby kształcące się w kolegiach nie są studentami,
tylko słuchaczami.
Do kształcenia w kolegiach mają zastosowanie
przepisy dotyczące oświaty, a nie szkolnictwa wyż-
szego. W związku z powyższym słuchacze i absolwen-
ci kolegiów mogą podejmować studia na uczelni na
takich samych zasadach, jak pozostali kandydaci na
studia, co w praktyce oznacza konieczność przecho-
dzenia przez absolwentów kolegiów standardowej
rekrutacji na I rok studiów i obowiązek zaliczania
trzyletnich studiów licencjackich.
Porozumienia o opiece naukowo-dydaktycznej
zostały zawarte w lutym 2006 r., a następnie anek-
towane w listopadzie tegoż samego roku. Wówczas
Uniwersytet Jagielloński nie zgłaszał zastrzeżeń co
do zasady uzyskiwania tytułu licencjata przez słu-
chaczy Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych
w Suchej Beskidzkiej oraz Nauczycielskiego Kole-
gium Języków Obcych w Zakopanem. Od tego czasu
ówczesny stan prawny, w szczególności powołany
przez Uniwersytet Jagielloński art. 169 ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym (Dz. U z 2005 r. Nr 164, poz. 1365, z późn.
zm.), nie uległ zmianie.
Niezrozumiałe są również przyczyny, dla których
władze uniwersytetu podjęły decyzję wypowiedzenia
209
porozumień w całości. Taka sytuacja jest zagroże-
niem dla dalszego funkcjonowania kolegiów, a co gor-
sza stawia woj. małopolskie w bardzo trudnej sytu-
acji, szczególnie w aspekcie braku możliwości zapew-
nienia obecnym słuchaczom nie tylko możliwości
zdawania egzaminu licencjackiego, ale kontynuacji
nauki w ogóle. Zgodnie bowiem z obecnie obowiązu-
jącym przepisem, o czym mówi § 5 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 12 sierpnia 1997 r.
w sprawie zakładów kształcenia nauczycieli (Dz. U.
z 1997 r. Nr 104, poz. 664, z późn. zm.) warunkiem
utworzenia, a co za tym idzie również funkcjonowa-
nia kolegiów, jest zapewnienie opieki naukowo-dy-
daktycznej szkoły wyższej.
Woj. małopolskie zakwestionowało zasadność zło-
żonych przez uczelnię wypowiedzeń, a w szczególno-
ści uznało, iż wskazany przez Uniwersytet Jagielloń-
ski termin rozwiązania porozumień nie znajduje
uzasadnienia w ich treści. Zgodnie bowiem z przyję-
tą, zgodną wolą stron, treścią § 6 ust. 3 ww. porozu-
mień każda ze stron porozumienia ma prawo do jego
rozwiązania z zachowaniem 6-miesięcznego okresu
wypowiedzenia z zastrzeżeniem, że skutek wypowie-
dzeń nastąpi na koniec okresu kształcenia. Zgodnie
natomiast z zapisem § 37 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 12 sierpnia 1997 r. w spra-
wie zakładów kształcenia nauczycieli (Dz. U. z 1997 r.
Nr 104, poz. 664, z późn. zm.) nauka w kolegium trwa
3 lata, co jest równoznaczne z obowiązującym w ko-
legium 3-letnim okresem kształcenia. Cykl kształce-
nia rozpoczyna się, podobnie, jak na studiach licen-
cjackich I stopnia, z dniem 1 października danego
roku, a kończy z dniem 30 września po upływie
3 lat.
W związku z powyższym w opinii woj. małopol-
skiego porozumienia obowiązują do dnia 31 września
2011 r. Obecnie oczekujemy na ustosunkowanie się
władz uczelni do naszego stanowiska w tej sprawie.
Obecnie w obydwu kolegiach kształci się łącznie
326 słuchaczy, w tym 83 słuchaczy kończy w roku
bieżącym naukę i ubiegać się będzie o złożenie egza-
minu dyplomowego ukończenia kolegium oraz złoże-
nie egzaminu licencjackiego. Zatem groźba niedo-
puszczenia absolwentów kolegiów do egzaminów li-
cencjackich już od bieżącego roku akademickiego
spowoduje roszczenia odszkodowawcze słuchaczy,
którzy mieli zagwarantowaną taką możliwość w mo-
mencie podejmowania nauki w kolegiach. Podtrzy-
manie decyzji o wypowiedzeniu porozumienia bez
zapewnienia możliwości zakończenia cyklu kształce-
nia spowoduje rozgoryczenie i wzburzenie młodych
ludzi – słuchaczy kolegiów, którzy nie mogą ponosić
konsekwencji braku spójności przepisów prawnych
regulujących funkcjonowanie kolegiów. Z przykrością
trzeba zauważyć, iż brak ścisłej współpracy w tym
obszarze pomiędzy resortem oświaty a resortem
szkolnictwa wyższego spowodował, iż kolegia stały
się ślepą uliczką edukacji.
W zaistniałej sytuacji władze województwa widzą
nie tylko realne zagrożenie wrześniowej rekrutacji
do kolegiów, ale przede wszystkim zwracają uwagę
210
na niebezpieczeństwo braku możliwości zapewnienia
kontynuacji nauki obecnym słuchaczom z uwagi na
brak opieki naukowo-dydaktycznej.
Poza skutkami natury prawnej należy zwrócić
uwagę również, a może przede wszystkim, na aspekt
społeczny przedmiotowej sprawy. Likwidacja kole-
giów funkcjonujących obecnie poza najważniejszym
ośrodkiem akademickim w naszym regionie, jakim
jest Kraków, w konsekwencji może doprowadzić do
deficytu nauczycieli języków obcych gotowych do pod-
jęcia pracy w szkołach w małych miejscowościach,
szczególnie w sytuacji gdy zapotrzebowanie na takie
właśnie kadry nauczycielskie rośnie z uwagi na zmia-
ny podstaw programowych.
W przedmiotowej sprawie województwo zwróciło
się pismami odpowiednio do ministra edukacji naro-
dowej pani Katarzyny Hall jako organu sprawujące-
go nadzór pedagogiczny nad kolegiami, jak również
do podsekretarza stanu w Ministerstwie Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego pani prof. dr hab. Grażyny Prawel-
skiej-Skrzypek o pilne podjęcie rozmów międzyresor-
towych, których efektem będzie klarowne uregulo-
wanie zasad funkcjonowania kolegiów w Polsce,
a przede wszystkim zapewnienie drożności kształce-
nia ich absolwentom.
Biorąc pod uwagę powyższe, zwracam się z uprzej-
mą prośbą o podjęcie interwencji w trybie pilnym
i wsparcie starań woj. małopolskiego zmierzających
do rozwiązania przedmiotowej sprawy, w szczególno-
ści w zakresie inicjatywy legislacyjnej, która umoż-
liwia zakończenie rozpoczętego przez obecnym słu-
chaczy kolegiów cyklu kształcenia, a w dalszej per-
spektywie w sposób jednoznaczny zdefiniuje miejsce
kolegiów w systemie polskiej edukacji, umożliwiając
ich włączenie do systemu szkolnictwa wyższego.
Pytania:
1. Czy ministerstwo podjęło działania w celu roz-
wiązania przedmiotowej sprawy, by umożliwić obec-
nym słuchaczom kolegiów zakończenie rozpoczętego
kształcenia?
2. Czy istnieje możliwość włączenia kolegiów do
systemu szkolnictwa wyższego?
Z poważaniem
Poseł Anna Zalewska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4218)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie przekazania środków
dla Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia
w Świdnicy
Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Ludo-
mira Różyckiego w Świdnicy nie otrzymała w roku
2009 kwoty 300 000 zł na II etap prac dotyczących
połaci dachu od strony ul. 8 maja i ul. Spółdzielczej.
Remont szkoły traktowany był jako pilny, a umowa
została podpisana z uwzględnieniem dwóch etapów
prac (w latach 2008 i 2009). Brak środków finanso-
wych na kontynuację prac będzie skutkować karami
umownymi i żądaniami odszkodowań.
Proszę o odpowiedź na pytanie: Jakie są możliwo-
ści finansowe, by (zgodnie z planem finansowym)
przekazać środki dla Państwowej Szkoły Muzycznej
I stopnia w Świdnicy?
Z poważaniem
Poseł Anna Zalewska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4219)
do ministra zdrowia
oraz
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie korzystania za świadczeń opieki
zdrowotnej w domach opieki społecznej
Szanowna Pani Minister! Jako że wypełniam
mandat posła na Sejm RP, trafiają do mnie informa-
cje ze strony jednostek samorządu terytorialnego
odnośnie organizacji korzystania ze świadczeń opie-
ki zdrowotnej w domach pomocy społecznej.
Zgodnie z treścią ustawy o pomocy społecznej
z dnia 12 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 64, poz. 593) dom
pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuń-
cze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowią-
zującego standardu, w zakresie i formach wynikają-
cych z indywidualnych potrzeb osób w nim przeby-
wających.
Jak wynika ze stanowiska ministra pracy i polity-
ki społecznej pani Jolanty Fedak – zawartego w piśmie
z dnia 28 lipca 2008r. – dom pomocy społecznej nie jest
miejscem pracy personelu medycznego, a organizuje
korzystanie ze świadczeń opieki zdrowotnej.
Obecnie kierownictwo oraz pielęgniarki domów
pomocy społecznej podjęli działania celem realizacji
świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej
pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału
wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia,
w trybie przepisów działu VI ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych z dnia 27 sierpnia 2004 r. (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135).
Aktualnie zostały podjęte kroki celem utworzenia
podmiotów uprawnionych do zawarcia umów o udzie-
lanie świadczeń z opieki zdrowotnej z dyrektorami
oddziałów wojewódzkich Narodowego Funduszu

Zdrowia, a część pielęgniarek ukończyła kursy celem
zdobycia odpowiednich kwalifikacji.
Obecnie domy pomocy społecznej nie mają praw-
nej możliwości zapewnienia prawidłowej opieki zdro-
wotnej, albowiem umowy o udzielanie świadczeń
z opieki zdrowotnej w domach pomocy społecznej zo-
stały zawarte na krótkie okresy, nieprzekraczające
jednego miesiąca.
Stoję na stanowisku, iż sytuacja powyższa stwa-
rza zagrożenie dla prawidłowego funkcjonowania
domów pomocy społecznej w zakresie świadczenia
podstawowych usług opieki zdrowotnej dla przeby-
wających tam osób, często wymagających stałego
nadzoru pielęgniarskiego, przy jednoczesnym braku
możliwości zatrudnienia pielęgniarek w domach po-
mocy społecznej.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z prośbą o odpowiedź na zapytanie:
1. Czy świadczenie usług opieki zdrowotnej
w domach pomocy społecznej, na podstawie umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, zawartej
pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału
wojewódzkiego NFZ, nie stwarza zagrożenia dla do-
stępu do podstawowej opieki zdrowotnej dla miesz-
kańców domów pomocy społecznej?
2. Jakie Ministerstwo Zdrowia i Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej zamierza podjąć działania
celem rozwiązania przedstawionego problemu?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4220)
do ministra pracy i polityki społecznej
oraz
ministra sprawiedliwości
w sprawie podejrzenia molestowania dzieci
w gdyńskich placówkach opiekuńczych
i tuszowania sprawy przez urzędników
gdyńskiego magistratu
Szanowna Pani Minister! Szanowny Panie Mini-
strze! W dniu 2 października 2008 r. na stronach
portalu internetowego „Gazety Świętojańskiej” uka-
zał się artykuł „Wielka afera w Gdyni? Molestowanie
dzieci w gdyńskich domach dziecka”. Z jego lektury
dowiaduję się, iż urzędnicy miasta Gdynia nie zauwa-
żają problemów możliwego seksualnego wykorzysty-
wania dzieci z ośrodków opieki.
Sprawa zaczęła się od momentu, w którym psy-
chotraumatolodzy z gdyńskiego Specjalistycznego
Ośrodka Wsparcia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie,
diagnozując wychowanków z domu dziecka w Demp-
211
towie, stwierdzili możliwość seksualnego wykorzy-
stywania ich przez inne dzieci. O fakcie tym terapeu-
ci poinformowali wiceprezydenta Gdyni M. G., który
pełni nadzór nad pracą Miejskiego Ośrodka Pomocy
Społecznej w Gdyni.
W reakcji zaczęły się niekończące się kontrole
ośrodka SOW, a F. B., bezpośrednio nadzorujący pra-
cę poradni, a wcześniej dyrektor demptowskiego
domu dziecka, razem z M. G. zażądali wydania kart
pacjentów. Od tego momentu zaczęła się, jak twier-
dzą terapeuci, nagonka na nich, która zmusiła więk-
szość z nich do zwolnienia się z pracy. Za pracę po-
dziękowano także ówczesnej dyrektorce placówki.
Rozbity zespół terapeutów gdyńskiego Specjali-
stycznego Ośrodka Wsparcia dla Ofiar Przemocy
w Rodzinie składał się z wysoko wyspecjalizowanych
psychologów i pedagogów, którzy dzięki środkom
unijnym poznali nieznane w Polsce tajniki pracy
z dziećmi, które doświadczyły np. gwałtu lub prze-
mocy. Mimo iż ten ośrodek i jego zespół byli dotąd
oczkiem w głowie i chlubą miasta Gdyni, obecnie
w poradni nie ma żadnego psychotraumatologa, a te-
rapia dzieci została przerwana.
Ponadto w dniu 17 czerwca br. politycy „Samo-
rządności” wchodzący w skład Komisji Zdrowia,
Opieki Społecznej i Rodziny Rady Miasta Gdyni od-
wołali z funkcji przewodniczącego tejże komisji z ra-
mienia Platformy Obywatelskiej pana B. K., który
dążył do wyjaśnienia wątpliwości narosłych wokół
destrukcji zespołu ekspertów Specjalistycznego
Ośrodka Wsparcia dla Ofiar Przemocy w Gdyni. Za-
rzucono mu, iż „podczas toczącego się sporu pomię-
dzy pracownikami Zespołu Placówek Specjalistycz-
nych i Miejskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej za-
angażował się jako strona konfliktu, bezpodstawnie
dyskredytując działania podejmowane przez miasto
Gdynia. Rozpowszechniając kłamliwe zarzuty, przy-
łączył się również do kampanii medialnej, której
efektem była stygmatyzacja dzieci przebywających
w domach dziecka”.
Powyżej przedstawiony przypadek seksualnego
wykorzystywania dzieci w ośrodkach opieki nad
dziećmi nie jest jednak odosobniony. Świadczą o tym
choćby zeznania jednego z pracowników Zespołu Pla-
cówek Specjalistycznych w Gdyni, które zamieszczo-
ne są w postanowieniu o umorzeniu śledztwa Proku-
ratury Rejonowej w Gdyni z dnia 31 marca 2009 r.
(syg. akt 3Ds231/08). Czytamy w nich, iż znany jest
mu „przypadek dziewczynki z rodzinnego domu
dziecka, która zgłaszała fakt obawy, że jej młodsza
siostra jest wykorzystywana seksualnie przez ojca
opiekunki prowadzącej tenże rodzinny dom dziecka.
(…) Z informacji pozyskanych od pracowników SOW
wynikało, że dziewczynka kilkukrotnie była wzywa-
na do MOPS-u. Przed komisją składającą się z kilku
urzędników, w tym dyrektora pana B., poprzez groź-
bę umieszczenia jej w ośrodku wychowawczym była
nakłaniana do odwołania informacji dotyczącej przy-
puszczalnego molestowania jej siostry”.
212
Z uwagi na powyższe, zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie mi odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Czy jest właściwe, iż były dyrektor demptow-
skiego domu dziecka nadzorował pracę specjalistów,
którzy stwierdzili nadużycia w jego byłej placówce?
Nadmienię, iż w tymże domu dziecka nadal pracuje
jego żona i rodzina.
2. Czy władze samorządowe miały prawo zażą-
dać wydania kart pacjentów gdyńskiego Specjali-
stycznego Ośrodka Wsparcia dla Ofiar Przemocy
w Rodzinie?
3. Czy gdyńskie władze samorządowe dokonały
wszelkich niezbędnych czynności mających na celu
wyjaśnienie zakomunikowanych im przez pracowni-
ków ośrodka przypadków wykorzystywania seksual-
nego dzieci z Domu Dziecka w Demptowie?
4. Dlaczego, mimo istnienia wiarygodnych zeznań
świadków, osobom, które wykorzystując groźby na-
kłaniały dzieci do odwołania swoich twierdzeń o sek-
sualnym wykorzystywaniu, nie przedstawiono dotąd
jakichkolwiek zarzutów?
5. Czy planuje się wprowadzenie nadzoru nad
działalnością ośrodków opieki nad dziećmi, który
w sposób skuteczny wyeliminowałby tego rodzaju pa-
tologie?
6. Z uwagi na fakt, iż moim zdaniem jest to kolej-
ny, obok sprawy Stowarzyszenia Osób z Wadą Słuchu
Cisza oraz sprawy zaginięcia w gdyńskim magistra-
cie dokumentacji budowlanej Szkoły Podstawowej nr
48 w Gdyni-Chwarznie, przykład na to, w jaki sposób
próbuje się tuszować niewygodne sprawy dla Urzędu
Miasta w Gdyni. Dlatego chciałbym się dowiedzieć,
czy pan minister sprawiedliwości planuje objęcie nad-
zorem ponownego przebadania umorzonej przez Pro-
kuraturę Rejonową w Gdyni sprawy o syg. akt 3D-
s231/08?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4221)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji drogi krajowej nr 8
na odcinku przebiegającym przez teren
gminy Kobierzyce
Szanowny Panie Ministrze! Problem dotyczy złej
kondycji drogi krajowej nr 8, która stwarza niebez-
pieczeństwo dla jej użytkowników. Według wielu gło-
sów wymaga ona natychmiastowej przebudowy. Opi-
nię tę podziela Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych,
niestety brak im środków wystarczających na reali-
zację tego zadania. Problem trzeba przezwyciężyć,
w szczególności mając na uwadze tak wiele wypad-
ków drogowych, często ze skutkiem śmiertelnym.
Zły obecny stan tejże drogi w okolicach Wrocła-
wia, szczególnie na odcinku przebiegającym przez
teren gminy Kobierzyce, powoduje utrudnienia w ko-
munikacji w aglomeracji wrocławskiej. Modernizacja
tejże drogi jest bardzo istotna w aspekcie przygoto-
wań Wrocławia do organizacji meczów podczas fina-
łów Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012.
Jej szybka modernizacja jest niezbędna do bezproble-
mowego funkcjonowania całej infrastruktury komu-
nikacyjnej w aglomeracji wrocławskiej podczas i przed
finałami Euro 2012.
Zwracam się z uprzejmą prośbą o udzielenie mi
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Kiedy Ministerstwo Infrastruktury planuje
wykonanie modernizacji tegoż odcinka? Chodzi o od-
cinek drogi krajowej nr 8 przebiegający przez teren
podwrocławskiej gminy Kobierzyce.
2. Jaką sumę pieniędzy ministerstwo zamierza
przeznaczyć na ww. modernizację?
3. Kiedy możliwe będzie rozpoczęcie przebudowy
tej drogi?
4. Jaki zakres drogi zostanie wyznaczony do mo-
dernizacji, jaki zakres prac jest przewidziany?
Z poważaniem
Poseł Michał Jaros
Warszawa, dnia 12 marca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4222)
do ministra zdrowia
w sprawie projektowanego rozporządzenia
dotyczącego formy opieki medycznej
nad kobietą w ciąży i wprowadzenia
obowiązkowego zaświadczenia lekarskiego
w celu uzyskania tzw. becikowego
Szanowna Pani Minister! W związku z noweliza-
cją art. 9 i 15 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świad-
czeniach rodzinnych, dotyczącą konieczności przed-
stawienia przez kobiety, które urodziły dziecko, za-
świadczenia potwierdzającego, że ciężarna pozosta-
wała co najmniej od 10 tygodnia ciąży pod opieką
lekarską, pragnę zwrócić uwagę na fakt, że kobiety,
które na dzień dzisiejszy są w ciąży, po 1 listopada
będą składały wnioski o wypłacenie tzw. becikowego,
nie znając dokładnych wymagań. W związku z tym
uważam, ze resort pracy powinien przewidzieć tzw.
okres przejściowy, który umożliwiałby skorzystanie
z zasiłku kobietom będącym teraz w ciąży, które
z powodu nieznajomości przepisów nie spełnią okre-
ślonych wymagań.

Kobiety zwracają też uwagę na zbyt restrykcyjny
przepis dotyczący konieczności zgłaszania się do le-
karza przed upływem 10 tygodnia ciąży, ponieważ
przyczyny niezgłoszenia się na wizytę lekarską mogą
być różne, jak np. brak wcześniejszych objawów cią-
żowych. Wskazuje to na konieczność indywidualnego
rozpatrywania każdego przypadku i analizy, czy
wcześniejszy brak opieki medycznej wynikał z zanie-
dbania czy z przyczyn obiektywnych.
W związku z tym pragnę zadać pytanie: Jakie
działania przewiduje ministerstwo, aby umożliwić
skorzystanie ze świadczeń kobietom, które nie speł-
niły określonych wymagań z przyczyn od nich nieza-
leżnych?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 12 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4223)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie możliwości wpisania projektu
pod nazwą „Rozbudowa i przebudowa
Zespołu Szkół Muzycznych im. Ignacego
Paderewskiego w Białymstoku” na listę
projektów indywidualnych Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
w ramach trwających konsultacji
społecznych
W powyższej sprawie zwrócili się do mnie przed-
stawiciele władz szkoły, a także wojewoda podlaski
Maciej Żywno (pismo w załączniku)*). Nadmienię
także, iż w sprawie dofinansowania rozbudowy pla-
cówki kilkakrotnie interweniowałem i popierałem
wnioski składane przez szkołę do konkursów, m.in.
do działania 11.3: Infrastruktura szkolnictwa arty-
stycznego w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, priorytet XI: Kultura i dzie-
dzictwo kulturowe, nabór I.
Wniosek został pozytywnie zaopiniowany w oce-
nie formalnej.
Zespół Szkół Muzycznych im. I. Paderewskiego
w Białymstoku jest jedyną tego rodzaju placówką
w Białymstoku i regionie. Szkoli kilkuset uczniów
uzdolnionych muzycznie zarówno w trybie popołu-
dniowym, jak i dziennym. Zapewnia nie tylko roz-
wój ich talentów, ale też ogólną wiedzę z zakresu
szkoły średniej. Ponadto kształci uczniów nie tylko
ze stolicy Podlasia, ale też gmin sąsiednich, a nawet
powiatów odległych, stąd prowadzony przez szkołę
internat.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
213
Oprócz oczywistych korzyści, jakie wynikają dla
każdego społeczeństwa z kształcenia osób szczegól-
nie utalentowanych, wskazać należy, że absolwenci
białostockiego zespołu szkół to podstawa absolwen-
tów Uniwersytetu Muzycznego im. F. Chopina w War-
szawie z filią w Białymstoku, a także przyszli muzy-
cy, artyści, czyli kadra białostockiej filharmonii,
a w przyszłości także budowanej obecnie Opery i Fil-
harmonii Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztu-
ki w Białymstoku.
Zespół szkół ma kluczowe znaczenie dla dalszego
funkcjonowania owej placówki w dotychczasowej for-
mie. Niezwykle trudne warunki lokalowe, ciasnota
panująca w pomieszczeniach dydaktycznych, socjal-
nych, zły stan techniczny owych lokali zarówno
w szkole, jak i internacie, oraz nadająca się do wybu-
rzenia część baletowa szkoły, stanowi zagrożenie dla
dalszego funkcjonowania placówki. Budynki, które
stanowią jej infrastrukturalną podstawę, zostały wy-
budowane w latach 70. i w zamiarze ich twórców mia-
ły zmieścić uczniów dwóch szkół muzycznych. Obec-
nie, w wyniku olbrzymiego zainteresowania kształ-
ceniem artystycznym oraz tym, że jest to jedyna tego
typu placówka w woj. podlaskim, zespół prowadzi
obecnie nauczanie w ramach trzech szkół plus sekcja
baletowa.
Placówka ze środków własnych poczyniła już in-
westycje związane z przebudową budynków, przygo-
towany został już projekt budowlany, wykonawczy
wraz z kosztorysami.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy istnieje realna możliwość
wpisania projektu Zespołu Szkół Muzycznych im.
Ignacego Paderewskiego w Białymstoku pod nazwą
„Rozbudowa i przebudowa Zespołu Szkół Muzycz-
nych im. Ignacego Paderewskiego w Białymstoku”
na listę projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” w ra-
mach trwających konsultacji społecznych?
Z poważaniem
Poseł Robert Tyszkiewicz
Warszawa, dnia 15 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4224)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie prowadzenia dochodzenia
dotyczącego działalności szpitala MSWiA
w Warszawie
Szanowny Panie Premierze! Od trzech lat prowa-
dzone są dochodzenia w stosunku do byłego kierow-
nictwa szpitala MSWiA. Miało to wpływ na zmianę
na stanowisku dyrektora szpitala. Zmiana ta spowo-
214
dowała, że szpital za 2007 r. zamknął działalność
stratą ponad 34 mln zł.
W związku z tym proszę o informację, czy są pro-
wadzone dochodzenia przeciw byłemu dyrektorowi
M. D. i czy postawiono mu zarzuty oraz czy w obecnej
sytuacji są przeszkody, aby pan M. D. mógł pełnić
funkcje kierownicze w placówkach lecznictwa Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4225)
do ministra skarbu państwa
w sprawie postępowania kwalifikacyjnego
związanego z wyłonieniem Zarządu
Kieleckich Kopalni Surowców Mineralnych
SA w Kielcach, jakie zostało przeprowadzone
w kwietniu 2009 r., a które według związków
zawodowych i rady pracowników spółki
budzi wiele wątpliwości natury prawnej
i faktycznej i według nich powinno być
unieważnione
Szanowny Panie Ministrze! Przedstawiciele związ-
ków zawodowych działających w Kieleckich Kopal-
niach Surowców Mineralnych SA w Kielcach zwrócili
się do mnie z prośbą o pomoc w wyjaśnieniu kwestii
związanych z przebiegiem postępowania kwalifikacyj-
nego wyłaniającego nowy zarząd spółki.
Jak wynika z podniesionych przez Komisję Zakła-
dową NSZZ „Solidarność” i Związek Zawodowy „Bu-
dowlani” w Kieleckich Kopalniach Surowców Mine-
ralnych SA argumentów, konkurs o którym mowa
powyżej, przeprowadzono z naruszeniem zarówno
zasad prawa, jak i zasad etyki. Związki zawodowe
działające w kopalni podnoszą, iż pomiędzy przewod-
niczącym RN a kandydatami zachodziły „powiązania
koleżeńsko-służbowe” (pismo do ministra skarbu
z dnia 28.04.2009 r.). Kamerą przemysłową w siedzi-
bie kopalni zostało uwiecznione, jak wyżej wskazany
serdecznie wita się z jednym z kandydatów, który
potem w wyniku postępowania kwalifikacyjnego zo-
staje wyłoniony jako członek zarządu.
Dodatkowo związkowcy i pracownicy KKSM SA
protestują przeciwko zdominowaniu działań rady
nadzorczej przez przedstawicieli Skarbu Państwa
w radzie. Osoby te nie brały w ogóle pod uwagę za-
strzeżeń co do funkcjonowania i podejmowania decy-
zji o dużym znaczeniu ekonomicznym dla spółki, po-
stulowanych przez przedstawicieli pracowników
w radzie nadzorczej.
Wątpliwości natury bezstronności przy przepro-
wadzaniu postępowania kwalifikacyjnego budzi rów-
nież fakt wyboru na prezesa Zarządu KKSM SA oso-
by, która w momencie ubiegania się o to stanowisko
pełniła i najprawdopodobniej do chwili obecnej jesz-
cze sprawuje funkcję prezesa zarządu konkurencyj-
nej kopalni w Bukowej Górze. Tym samym należy się
zastanowić, czy osoba będąca prezesem zarządu kon-
kurencyjnej spółki, której udziałowcem również jest
Skarb Państwa, będzie korzystnie reprezentować in-
teresy w KKSM SA. Podobnie ma się sprawa z wybo-
rem na dyrektora technicznego Kieleckich Kopalni
Surowców Mineralnych SA osoby, która pełniła
w momencie wyboru (pytanie, czy pełni nadal) funk-
cję prokurenta w tejże samej kopalni w Bukowej Gó-
rze co i obecnie wybrany prezes zarządu.
Szanowny Panie Ministrze! Należy wyraźnie
podkreślić, iż załoga i związki zawodowe kopalni
w Bukowej Górze miały duże zastrzeżenia co do
działań obu panów wybranych niedawno do pełnie-
nia kluczowych stanowisk w Kieleckich Kopalniach
Surowców Mineralnych SA, o czym zresztą resort
Skarbu Państwa był przez związki zawodowe infor-
mowany. Tym samym w ramach swojego nadzoru
nad spółkami z udziałem Skarbu Państwa resort
powinien ponownie dogłębnie przeanalizować spo-
sób przebiegu i wyniki postępowania kwalifikacyj-
nego w tak dużym i istotnym dla majątku narodo-
wego podmiocie jak KKSM SA.
Wskazać należy, iż bieżący rok jest bardzo istotny
dla dalszych losów przedmiotowej spółki z uwagi na
planowaną przez resort Skarbu Państwa prywatyza-
cję tego podmiotu. Załoga obawia się dużej redukcji
etatów i sztucznego obniżania kosztów prowadzenia
działalności przez kopalnię, które to działania mogą
prowadzić do niewydolności spółki.
Warte dodania jest, iż poprzedni zarząd spółki nie
godził się na wysprzedawanie po zaniżonych cenach
zapasów kruszyw, albowiem godziłoby w interes
KKSM SA. Natomiast z informacji uzyskanych od
pracowników spółki wynika, iż nowy zarząd już
w pierwszych dniach funkcjonowania w kopalniach
wydał kierownikom wytyczne, iż zapasy mają być
wysprzedawane jak najszybciej, mimo że takie dzia-
łanie prowadzić będzie do sprzedaży kruszyw niejed-
nokrotnie poniżej kosztu ich pozyskania.
Jako poseł województwa świętokrzyskiego, któ-
remu bliska jest dbałość o interes społeczny oraz
o majątek Skarbu Państwa, jestem wysoce zainte-
resowany tym, jakie były rzeczywiste okoliczności
wyboru nowego zarządu spółki, który podważają
pod względem legalności związkowcy, jak i rada pra-
cowników.
Z uwagi na powyżej podniesione wątpliwości i ar-
gumenty wypływające ze środowiska związków za-
wodowych i pracowników w KKSM SA zwracam się
do Pana Ministra o odpowiedź na następujące zagad-
nienia:
1. Kiedy minister skarbu państwa zamierza do-
kładniej zapoznać się z faktycznymi i prawnymi oko-

licznościami dotyczącymi przeprowadzonego postę-
powania kwalifikacyjnego do Zarządu KKSM SA?
2. Jakie działania podejmie minister skarbu pań-
stwa w sprawie dotyczącej działań przedstawicieli
Skarbu Państwa w radzie nadzorczej, które budzą
wiele zastrzeżeń ze strony zarówno związków zawo-
dowych spółki jak i Rady Pracowników KKSM SA?
3. Czy zgodzi się Pan Minister z twierdzeniem, iż
wybranie do zarządu jednoosobowej spółki Skarbu
Państwa osób, które przyczyniły się do upadłości in-
nych podmiotów gospodarczych może budzić poważ-
ne wątpliwości załogi spółki?
4. Jakie kryteria przesądziły o wyborze do składu
nowego zarządu spółki KKSM SA poszczególnych
osób?
5. Czy wiadomy jest Panu Ministrowi fakt rzeko-
mego, wbrew prawu, jawnego głosowania w kwestiach
osobowych przy wyborze nowego zarządu spółki?
6. Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister,
aby rozpocząć na nowo postępowanie kwalifikacyjne
na funkcję prezesa i członka zarządu spółki KKSM
SA?
7. Jakie i w jakim terminie mają być podjęte dzia-
łania służące prywatyzacji spółki KKSM SA?
8. Czy Pan Minister zamierza wycofać się z dzia-
łań mających na celu prywatyzację tej spółki?
Z wyrazami szacunku
Poseł Przemysław Gosiewski
Kielce, dnia 18 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4226)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie rezygnacji Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
ze współprowadzenia festiwalu
Wratislavia Cantans
Szanowny Panie Ministrze! Do dnia 31 grudnia
2009 r. obowiązuje umowa o współprowadzeniu wro-
cławskiego festiwalu Wratislavia Cantans przez Mi-
nisterstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Zgodnie z Pańską zapowiedzią warunki finanso-
wania ww. projektu mają ulec zmianie, a jedynymi
jednostkami odpowiedzialnymi za jego prowadzenie
mają pozostać marszałek województwa i prezydent
miasta Wrocławia. W związku z tym postanowieniem
zmienią się także warunki finansowania Wratislavia
Cantans, które to pozostaną w gestii samorządu Dol-
nego Śląska i Wrocławia, bez gwarantowanego za-
bezpieczenia finansowego pochodzącego od jednego
z organów założycielskich i dotychczasowej instytucji
współprowadzącej, tj. ministerstwa.
W tym zakresie składam następujące zapytania
poselskie:
215
1. Jakie są przesłanki podjęcia przez Pana Mini-
stra decyzji o rezygnacji ze współprowadzenia festi-
walu Wratislavia Cantans i czy decyzja ta jest wciąż
aktualna?
2. Czy przewiduje Pan Minister możliwość cofnię-
cia postanowienia w tej sprawie, a jeśli tak, to jakie
kwestie mogłyby wpłynąć na przywrócenie pierwot-
nej formy prowadzenia ww. projektu?
3. Czy zdaniem Pana Ministra podjęta przez Pana
decyzja może mieć wpływ na starania Wrocławia
o tytuł europejskiej stolicy kultury w 2016 r., m.in.
poprzez możliwość zmniejszenia środków finanso-
wych dostępnych w budżecie miasta na promocję
i rozwój lokalnych instytucji kultury?
4. Czy Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego rozważa rewizję i modyfikację zasad współ-
prowadzenia pozostałych czterech wrocławskich in-
stytucji kultury, które na tę chwilę współprowadzi?
Z poważaniem
Poseł Dawid Jackiewicz
Warszawa, dnia 16 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4227)
do ministra zdrowia
w sprawie restrukturyzacji Samodzielnego
Publicznego Szpitala Klinicznego nr 5
Śląskiego Uniwersytetu Medycznego
w Katowicach
Szanowna Pani Minister! Zwrócili się do mnie
przedstawiciele pracowników Samodzielnego Pu-
blicznego Szpitala Klinicznego nr 5 Śląskiego Uni-
wersytetu Medycznego w Katowicach zaniepokojeni
ewentualnymi zmianami w strukturze organizacyj-
nej szpitala. Szpital cieszy się dobrą renomą, funk-
cjonuje prawidłowo i osiąga dobre wyniki finansowe.
W 2008 roku osiągnął dodatni wynik przekraczający
2,5 mln zł.
W związku powyższym zwracam się do Pani Mi-
nister z następującymi pytaniami:
1. Jakie są przesłanki podjęcia decyzji o zmia-
nach w strukturze organizacyjnej tego szpitala?
2. Jakie są cele i program ewentualnych prze-
kształceń?
3. Jaki jest plan i zakres przekształceń?
4. W jaki sposób zostaną przeprowadzone kon-
sultacje społeczne dotyczące przekształceń?
5. Jaki będzie program medyczny szpitala po
przekształceniu?
Z poważaniem
Poseł Marek Balicki
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
216
Zapytanie
(nr 4228)
do ministra zdrowia
w sprawie funkcjonowania
aptek leków darów
Apteki leków darów stanowią dzisiaj niewątpliwie
ważny element systemu opieki zdrowotnej w Polsce.
Jedną z organizacji, która prowadzi w naszym kraju
apteki leków darów, jest Stowarzyszenie „Lekarze
Nadziei”. Jest to polska organizacja pozarządowa,
która od 1995 r. świadczy pomoc medyczną w szcze-
gólności ludziom biednym, chorym i samotnym, za-
równo w Polsce jak i za granicą. Stowarzyszenie po-
siada status organizacji pożytku publicznego. Prowa-
dzone przez to stowarzyszenie apteki leków darów
wydają bezpłatnie lub za dobrowolny datek leki na
recepty indywidualne. W Polsce funkcjonuje wiele
aptek leków darów, które są prowadzone przez różne
podmioty. Dzięki takim aptekom leczeniu może się
poddać wielu chorych i potrzebujących, których nie
stać na zakup leków po rynkowych cenach. Z aptek
darów korzystają głównie emeryci, renciści i osoby
bezrobotne. Dotychczas do tych aptek leki sprowa-
dzane były głównie z zagranicy. Niestety obowiązu-
jące przepisy prawne znacznie utrudniają transport
leków oraz uniemożliwiają organizowanie zbiórek le-
ków. W konsekwencji apteki leków darów mogą
wkrótce wyczerpać swoje zasoby. Zamknięcie tych
aptek dla wielu chorych będzie oznaczać koniec le-
czenia. Dlatego ze względu na ogromne społeczne
znaczenie takich aptek w Polsce zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem, czy Ministerstwo Zdrowia
planuje podjęcie jakichś działań, które miałyby umoż-
liwić aptekom leków darów w Polsce dalsze funkcjo-
nowanie.
Poseł Ireneusz Raś
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4229)
do ministra obrony narodowej
w sprawie stanu sanitarno-higienicznego
baz PKW Afganistan i PKW Czad oraz stanu
zdrowotnego stacjonujących w nich żołnierzy
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z zapytaniem poselskim w sprawie stanu sanitarno-
-higienicznego baz PKW Afganistan i PKW Czad
oraz stanu zdrowotnego stacjonujących w nim żoł-
nierzy. Uprzejmie proszę o odpowiedź na następujące
pytania:
Czy stan sanitarno-higieniczny polskich bez woj-
skowych w Afganistanie i Czadzie jest zgodny z przy-
jętymi normami? Czy były przypadki ich nieprze-
strzegania?
Jaki jest stan zdrowia żołnierzy PKW Afganistan
i PKW Czad? Ilu spośród nich cierpi obecnie na cho-
roby zakaźne? Jakie to są choroby? Jak wyglądała
sytuacja w ubiegłych latach?
Z poważaniem
Poseł Ludwik Dorn
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4230)
do ministra obrony narodowej
w sprawie remontu ORP Kościuszko
Szanowny Panie Ministrze! Fregaty typu Oliver
Hazard Perry są obecnie największymi uderzeniowy-
mi okrętami nawodnymi naszej Marynarki Wojennej.
Od ich stanu technicznego i potencjału bojowego za-
leży siła naszej floty. W odpowiedzi na moją interpe-
lację dotyczącą fregat napisał Pan, że w ubiegłym
roku rozpoczął się remont ORP Kościuszko. Uprzej-
mie proszę o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy zakończył się już remont okrętu? Jeśli nie,
to kiedy to nastąpi?
2. Jaki jest koszt remontu okrętu? W przypadku
trwania remontu, proszę podać koszt dotychczasowy.
3. Jakie elementy okrętu zostały wyremontowane
(jeśli remont jest zakończony, proszę o informację, co
zostało wyremontowane do tej pory, a co zostanie
wyremontowane w późniejszym czasie)?
4. Jaki jest stan techniczny systemów walki? Czy
są one w pełni sprawne? Jeśli nie, to które urządzenia
i elementy uzbrojenia nie są w pełni sprawne, i w ja-
kim zakresie?
Z poważaniem
Poseł Ludwik Dorn
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4231)
do ministra obrony narodowej
w sprawie opisanego przez dziennik
„Rzeczpospolita” incydentu po katastrofie
samolotu Bryza w dniu 31 marca 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
w sprawie opisanego przez dziennik „Rzeczpospolita”

incydentu po katastrofie samolotu Bryza w dniu 31
marca br. W związku z podaną przez gazetę bulwer-
sującą informacją o pomówieniu przez dowódcę Bry-
gady Lotnictwa Marynarki Wojennej tragicznie
zmarłego kapitana P. D. uprzejmie proszę o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Czy prawdą jest, że kmdr pil. S. C. powiedział
bliskim pilota, że zmarłemu kiepsko szło na śmigłow-
cach, dlatego zaczął latach na samolotach, i że był
słabym pilotem?
2. Czy prawdą jest, że świadkiem incydentu była
psycholog wojskowa, która opiekowała się rodzinami
ofiar katastrofy? Czy prawdą jest, że sporządziła ona
na ten temat notatkę?
Z poważaniem
Poseł Ludwik Dorn
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4232)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie ogłoszenia upadłości Zakładów
Naprawczych Taboru Kolejowego w Łapach
Szanowny Panie Premierze! Chciałbym poinfor-
mować, że dnia 19 czerwca 2009 r. spółka Zakłady
Naprawcze Taboru Kolejowego w Łapach SA złożyła
wniosek o ogłoszenie upadłości obejmującej likwida-
cję jej majątku. Wniosek został złożony do Sądu Re-
jonowego w Białymstoku XIV Wydział Gospodarczy
dla Spraw Upadłościowych i Naprawczych. Dla gmi-
ny Łapy, którą zamieszkuje ok. 23 tysiące mieszkań-
ców, w tym 16 tys. w miejscowości Łapy, oznacza to
ogromny dramat. Po likwidacji cukrowni jest to ko-
lejny wielki cios wymierzony w tę społeczność.
W 2008 r. została zlikwidowana dobrze prosperująca
cukrownia produkująca ok. 60 tys. ton cukru rocznie,
która dawała zatrudnienie ok. 300 stałym pracowni-
kom i 300 zatrudnionym sezonowo oraz ok. 2500
plantatorom i przewoźnikom dostarczającym buraki.
Teraz ulega likwidacji największy w gminie zakład
produkcyjny, tj. ZNTK, który dawał zatrudnienie ok.
750 osobom. Taka sytuacja spowoduje, że bezrobocie
w gminie znacznie wzrośnie, niezwykle mocno osła-
bi się sama gmina, pauperyzacja spowoduje pogłębie-
nie się zjawisk patologicznych itd.
Ośmielam się przypomnieć, że dwukrotnie
(24 marca i 30 kwietnia br.) zwracałem się z prośbą
o spotkanie wzorem tego, jakie z udziałem Pana Pre-
miera odbyło się z przedstawicielami Stalowej Woli,
które to miasto (choć znacznie większe i mające
znacznie lepsze warunki do rozwoju) znalazło się
w analogicznej sytuacji jak gmina Łapy.
Niestety według informacji pana Tomasza Arab-
skiego, szefa kancelarii pana premiera z dnia 5 maja
217
br.*), nie znalazł Pan czasu, aby spotkać się w celu
podjęcia próby rozwiązania problemu gminy.
Nie było też odpowiedzi na apel, który podpisało
kilka tysięcy osób, skierowany do Pana Premiera
z prośbą o pomoc. O sytuacji ZNTK był informowany
również pan wicepremier Waldemar Pawlak w dniu
9 marca br., podczas wizyty w Białymstoku. Nie
przyniosły też żadnego efektu wystąpienia do mini-
strów Pana rządu, w tym odpowiedzialnego za spół-
ki Skarbu Państwa. Niezrozumiałe jest również sta-
nowisko pana ministra Michała Boniego, który
w wywiadzie dla „Newsweeka” z dnia 17 maja 2009 r.
stwierdził: „Weźmy taki przykład: w Łapach upada
duży pracodawca – zakład remontu wagonów. Uwa-
żamy, że bardziej racjonalne jest zwiększenie siły go-
spodarczej Białegostoku, do którego z Łap jedzie się
20 minut, niż próba uruchamiania tam na siłę nowej
fabryki, która da pracę zwalnianym pracownikom.
W Łapach niszczy się zakład, więc chodzi o jego
ratowanie, a nie tworzenie nowego. W dodatku jest
szansa, aby obecnie państwowa spółka PKP Cargo
niemal za grosze wykupiła padający ZNTK, skoro od
lat zabiegała o wzmocnienie swego zaplecza remon-
towego (i konkretnie o ten zakład, o czym przed kil-
ku laty donosiły media). Dziś, gdy prowadzi się roz-
mowy z chińskimi podmiotami w sprawie wspólnego
przedsięwzięcia w zakresie remontu wagonów (tak
wynika z komunikatów w sprawie wizyty ministra
Cezarego Grabarczyka i prezesa Wojciecha Balczuna
z PKP Cargo w Chinach), byłoby zupełnie niezrozu-
miałe, gdyby w tym samym czasie dopuszczać do
zniszczenia tak znakomitego ZNTK-u, który może
się poszczycić 150-letnią historią i tradycją wysokiej
jakości remontów taboru na rzecz polskich kolei.
Szanowny Panie Premierze! Uważam, że nie jest
jeszcze za późno, aby podjąć próby ratowania sytuacji
w gminie Łapy. Potrzebna jest dobra wola. Dziś, gdy
rozpoczęto proces upadłościowy, polskie państwowe
koleje mają znakomitą okazję do skorzystania z tego
majątku na rzecz skutecznej modernizacji narodowe-
go przewoźnika.
Uprzejmie proszę Pana Premiera o odpowiedź na
pytanie: Czy zgodzi się Pan na spotkanie i rozmowy
z zarządem spółki ZNTK Łapy SA, związkami zawo-
dowymi, PKP Cargo SA, władzami gminy Łapy, par-
lamentarzystami podlaskimi, analogicznie do tego,
jak było w przypadku Stalowej Woli, aby wspólnie
szukać możliwości ratowania zakładu i miejsc pracy,
a w efekcie uchronić kilka tysięcy osób (pracowników
wraz z rodzinami) przez dramatem, a miasto przed
skutkami kolejnej tragedii po likwidacji Cukrowni
Łapy?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
*) Pismo nr SDT-218-3(46)/09/AP
218
Zapytanie
(nr 4233)
do ministra środowiska
w sprawie projektu poszerzenia granic
Białowieskiego Parku Narodowego
Szanowny Panie Ministrze! Dnia 19 czerwca br.
był Pan uprzejmy zaprezentować w siedzibie Biało-
wieskiego Parku Narodowego w Białowieży projekt
prawie 3-krotnego poszerzenia granic parku pn. „Bia-
łowieski program rozwoju”. Ten temat odżywa co
parę lat.
Niewątpliwie Puszcza Białowieska jest unikato-
wym w Europie pierwotnym lasem oraz cennym po-
mnikiem przyrody. Jest również cennym miejscem
do prowadzenia badań naukowych. Dane statystycz-
ne podają, że rocznie do puszczy przyjeżdża ok. 250
tys. turystów. Z drugiej strony na tym terenie miesz-
kają ludzie, których głównym źródłem utrzymania
jest rolnictwo i las.
Będę wdzięczny Panu Ministrowi za przesłanie
na mój adres ww. projektu pn: „Białowieski program
rozwoju”.
Ponadto bardzo proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na poniższe pytania:
1. Jakich wymiernych korzyści mogą spodziewać
się mieszkańcy gmin położonych na terenie nowego
terytorium parku narodowego?
2. Jaki obszar nowego parku narodowego będzie
stanowić ścisły rezerwat, czyli teren, na którym czło-
wiek nie będzie mógł prowadzić żadnej gospodarki?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4234)
do ministra obrony narodowej
w sprawie likwidacji Wojskowego
Biura Emerytalnego w Białymstoku
Szanowny Panie Ministrze! Zwrócili się do mnie
emeryci i renciści wojskowi zamieszkujący na terenie
woj. podlaskiego z prośbą o pomoc w sprawie pozo-
stawienia w Białymstoku Wojskowego Biura Emery-
talnego. Poinformowali również, że decyzją resortu
obrony narodowej biuro zostanie przeniesione do
Olsztyna.
Ponadto zostałem poinformowany, że biuro w Bia-
łymstoku obsługuje ok. 2400 świadczeniobiorców za-
mieszkujących woj. podlaskie.
Natomiast przeniesienie biura do Olsztyna spo-
woduje, że niektórzy emeryci lub renciści będą mu-
sieli pokonać odległość 350 km w jedną stronę od
najdalej położonego miejsca zamieszkania na połu-
dniu naszego województwa. Na przykład dojazd
z Siemiatycz do Olsztyna w ciągu jednego dnia i za-
łatwienie spraw w biurze jest niemożliwy.
Poza tym uzyskałem informację, że od 1 lipca
2009 r. w Białymstoku powstaje jednostka wojskowa
o znacznie większym stanie osobowym niż aktualnie
istniejąca. Ten fakt wydaje się również przemawiać
na korzyść pozostawienia przedmiotowego biura
w Białymstoku.
W związku z powyższym bardzo proszę Pana Mi-
nistra o odpowiedź na nurtujące mnie pytania:
1. Jakie jest merytoryczne uzasadnienie przenie-
sienia Wojskowego Biura Emerytalnego z Białegosto-
ku do Olsztyna?
2. Czy decyzja o zmianie siedziby przedmiotowego
biura była poprzedzona konsultacjami ze środowi-
skiem wojskowych emerytów i rencistów?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4235)
do ministra skarbu państwa
w sprawie sytuacji firmy
Cefarm Białystok SA
Szanowny Panie Ministrze! Na stronie interneto-
wej Ministerstwa Skarbu Państwa przeczytałem:
„W dniu 25 maja 2009 r. zespoły negocjacyjne
uzgodniły podstawowe parametry transakcji doty-
czącej sprzedaży 85% akcji spółki Cefarm Białystok
SA z siedzibą w Białymstoku. W tym dniu nastąpiło
parafowanie przez strony projektu umowy sprzedaży
akcji przedmiotowej Spółki.
W związku z powyższym w terminie do 31 maja
2009 r. wyznaczony został okres, w którym Farmacol
SA z siedzibą w Katowicach oraz przedstawiciele or-
ganizacji związkowych działających w spółce Cefarm
Białystok SA będą mieli możliwość uzgodnienia wa-
runków pakietu socjalnego”.
Termin uzgodnienia pakietu socjalnego został
przedłużony do dnia 5 czerwca br.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
nurtujące mnie pytania i wątpliwości:
1. Wg mojej wiedzy do dnia 5 czerwca br. nie na-
stąpiło uzgodnienie warunków pakietu socjalnego,
a w związku z tym proszę o podanie przyczyn oraz
rozbieżności, a także wyjaśnienie, czy w tej sytuacji
może dojść do podpisania umowy sprzedaży firmy.

2. Jaki będzie dalszy scenariusz prywatyzacji
firmy?
3. Jakie grupy pracowników są uprawnione do
nieodpłatnego nabycia akcji prywatyzowanego przed-
siębiorstwa?
4. Jakie warunki winien spełnić były pracownik
firmy, aby był uprawniony do nieodpłatnego nabycia
akcji prywatyzowanego przedsiębiorstwa?
5. Czy firma Cefarm Białystok SA jako jednooso-
bowa spółka Skarbu Państwa utworzyła spółki córki
– jeżeli tak, to jakie i na jakiej podstawie prawnej?
6. Jakie uprawnienia ma spółka matka w odniesie-
niu do spółek córek, a w szczególności w kwestii udzie-
lania kredytów na pokrycie długów tych spółek?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4236)
do ministra infrastruktury
w sprawie Środkowoeuropejskiego Korytarza
Transportowego
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie art. 16
ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonaniu mandatu
posła i senatora oraz nawiązując do poprzedniej in-
terpelacji oraz zapytania w sprawie Środkowoeuro-
pejskiego Korytarza Transportowego, uprzejmie
proszę o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie:
Jakie konkretnie działania zmierzające do ustano-
wienia Środkowoeuropejskiego Korytarza Trans-
portowego zostały podjęte w podległym Panu mini-
sterstwie lub z Pańskiej inicjatywy od marca do
czerwca br. i jakie przewidywane są na najbliższe
3 miesiące?
Jednocześnie proszę o wskazanie planowanych na
najbliższe 5 lat inwestycji infrastrukturalnych
(w szczególności dotyczących drogi ekspresowej S3
od Goleniowa do Świnoujścia) wpisujących się w kon-
cepcję Środkowoeuropejskiego Korytarza Transpor-
towego.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 22 czerwca 2009 r.
219
Zapytanie
(nr 4237)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zaniżonego dofinansowania
ekologicznych grup producenckich,
w tym Podlaskiej Spółdzielni Producentów
Ekologicznych Natura
Szanowny Panie Ministrze! Podlaska Spółdziel-
nia Producentów Ekologicznych Natura prowadzi
działalność gospodarczą od sierpnia 2008 r. i zrzesza
15 producentów ekologicznych województwa podla-
skiego.
Dofinansowanie, z którego korzysta, dotyczy
spraw związanych z prowadzeniem biura grupy
i w przypadku przedmiotowej spółdzielni wynosi
w kolejnych latach działania po zarejestrowaniu od-
powiednio: 5%, 5%, 4%, 3%, 2%, podczas gdy grupy
producenckie owocowo-warzywne odpowiednio
w analogicznych okresach otrzymają dofinansowa-
nie na poziomie: 10%, 10%, 9%, 8%, 7%. Należy jed-
nak podkreślić, że specyfika Podlaskiej Spółdzielni
Producentów Ekologicznych Natura jest zbliżona
swoim charakterem sprzedaży bardziej do grup
owocowo-warzywnych niż do grup o charakterze
rolniczym. Różnica dotyczy faktu, że sprzedają oni
małe partie towaru, często bez faktur, które są do-
wodem dla Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa o dofinansowanie. Zmniejsza się przez to
suma, od której ARiMR liczy dotacje, a przez to
środki na administrację takiej grupy są niewystar-
czające, tj. na poziomie 5%, a nie 10%.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. W oparciu o jakie kryteria jest przyznawane
coroczne dofinansowanie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 23 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4238)
do ministra infrastruktury
w sprawie niewystarczającej ilości
taboru kolejowego w południowo-wschodniej
części woj. podlaskiego
Szanowny Panie Ministrze! Podczas jednego
z ostatnich dyżurów poselskich zwrócili się do mnie
mieszkańcy południowo-wschodniej części woj. pod-
laskiego (min. Czeremchy) w związku z pogarszają-
cymi się warunkami osób podróżujących taborem
220
kojowym w tamtym regionie oraz jego niewystarcza-
jącej ilości. Najwięcej negatywnych uwag zostało po-
czynionych co do linii nr 31 Siedlce – Hajnówka oraz
linii nr 32 Białystok – Czeremcha. Przede wszystkim
podnoszono, iż w tym regionie jest niewystarczająca
liczba połączeń, które nie są w stanie zaspokoić po-
trzeb mieszkańców, a i tak trudna sytuacja ulegnie
pogorszeniu po realizacji planów likwidacji niektó-
rych z nich. Dodatkowo zwrócono uwagę na znaczne
pogorszenie się warunków jazdy, gdyż na przedmio-
towych trasach wykorzystywane są wysłużone i sta-
re autobusy szynowe SN 81, podczas gdy na przed-
miotowe odcinki zastały zakupione nowoczesne au-
tobusy szynowe SA 133. Dlatego mając powyższe na
uwadze, zwracam się do Pana Ministra z następują-
cymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Dlaczego na linii nr 31 Siedlce – Hajnówka oraz
linii nr 32 Białystok – Czeremcha kursują autobusy
szynowe SN 81, podczas gdy na przedmiotowe odcin-
ki zastały zakupione nowoczesne autobusy szynowe
SA 133?
3. Ile z zakupionych autobusów szynowych SA 133
powinno jeździć po liniach nr 31 i 32?
4. Od czego uzależnione jest ich kursowanie na
ww. trasach?
5. Czy został zrealizowany projekt zakupu czte-
rech autobusów szynowych serii SA 133 w ramach
Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa
Podlaskiego na lata 2007–2013?
6. Jeśli tak, to ile autobusów szynowych dotych-
czas zakupiono i na jakich liniach obecnie one kur-
sują?
7. Które z dotychczasowych kursów na linii nr 31
Siedlce – Hajnówka oraz linii nr 32 Białystok – Cze-
remcha mają zostać zlikwidowane i dlaczego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 23 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4239)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości pozyskiwania środków
na projekty infrastrukturalne w ramach osi
priorytetowej 8. Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”:
Bezpieczeństwo transportu i krajowe sieci
transportowe – EFRR przez wojewódzkie
ośrodki ruchu drogowego, na przykładzie
WORD w Częstochowie
Szanowny Panie Ministrze! Obecność Polski
w Unii Europejskiej spowodowała nie tylko niewąt-
pliwą poprawę technicznego stanu obiektów infra-
strukturalnych, ale w wielu kwestiach zmienia men-
talność Polaków i uwrażliwia ich na różne, wcześniej
zaniedbywane, zagadnienia. Jednym z nich jest bez-
pieczeństwo w ruchu drogowym – jakże ważne w ob-
liczu wzrastającej ilości samochodów na drogach,
a także przerażających statystyk wypadków na pol-
skich drogach. Według danych Komendy Głównej
Policji w 2008 r. miało miejsce ponad 49 tys. wypad-
ków. Obrażenia odniosło ponad 62 tys. poszkodowa-
nych. Szczególnie przeraża liczba ofiar śmiertelnych
– 5437 osób. Tylko w maju bieżącego roku miało miej-
sce 330 śmiertelnych wypadków, obrażenia odniosło
prawie 5 tys. osób. Jest jednak jeden pozytywny
aspekt tych statystyk, o ile można o takim mówić
w odniesieniu do nich, mianowicie w długim okresie,
biorąc pod uwagę wspomniany wcześniej wzrost licz-
by samochodów, widać tendencję malejącą. Z pewno-
ścią jest to jeden z efektów kampanii społecznych
mających na celu zwiększenie świadomości obywa-
telskiej w kwestii bezpieczeństwa na drogach. Warto
tu wspomnieć chociaż ostatnią, jakże kontrowersyjną
akcję Policji – „Idzie wiosna, będą warzywa”. Istnie-
je jeszcze jeden sposób poprawy bezpieczeństwa na
drogach – praktyczna edukacja kierowców, zwłaszcza
młodych i niedoświadczonych. Kursy doskonalenia
sztuki jazdy z pewnością podnoszą bezpieczeństwo
ruchu drogowego.
Finansowanie wyżej wymienionych działań, a tak-
że innych związanych z bezpieczeństwem ruchu dro-
gowego, odbywa się z priorytetu 8. Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”: Bezpieczeń-
stwo transportu i krajowe sieci transportowe – EFRR.
Wśród beneficjentów środków są, między innymi,
podmioty zarządzające drogami krajowymi oraz lot-
niskami, jednostki samorządu terytorialnego oraz
podmioty odpowiedzialne za bezpieczeństwo ruchu
drogowego i lotniczego.
Problem, z jakim zgłosił się do mnie dyrektor Wo-
jewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w Często-
chowie, przedstawia się następująco:
WORD Częstochowa jest w trakcie realizacji pro-
jektu budowy ośrodka techniki doskonalenia jazdy
(do prowadzenia szkoleń i kursów dla kierowców
w celu zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowe-
go). Oprócz niezbędnego do realizacji tego celu po-
większenia zaplecza lokalowego w postaci nowych sal
wykładowych ośrodek postanowił m.in. zakupić spe-
cjalny symulator jazdy samochodem w celu stwarza-
nia w warunkach zamkniętych i całkowicie bezpiecz-
nych typowych sytuacji drogowych, które dla niedo-
świadczonego kierowcy mogą stać się szczególnie
niebezpieczne. Jak do tej pory inwestycja realizowa-
na jest wyłącznie ze środków własnych. W realizacji
tego projektu widoczny jest szczególnie jeden cel, któ-
ry jednocześnie stanowi również cel priorytetu 8. PO
„Infrastruktura i środowisko” – przedsięwzięcia ma-
jące na celu zmianę postaw i zachowań wszystkich
uczestników ruchu drogowego. Instytucja chciała po-
zyskać środki zewnętrzne, które z pewnością pomo-

głyby realizować zadanie. Napotkała jednak trudno-
ści nie do przezwyciężenia bez decyzji Ministerstwa
Infrastruktury.
Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w Często-
chowie działa w oparciu o art. 116 ust. 2 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908) jako samorządowa
wojewódzka osoba prawna. Jak sama nazwa wska-
zuje, posiada osobowość prawną, nie jest natomiast
zarejestrowany w KRS. Brak wpisu powoduje, że jed-
nostka nie może startować w tzw. projektach twar-
dych. Dopuszczalna jest jednak możliwość aplikowa-
nia do konkursów przez jednostki nieposiadające oso-
bowości prawnej i tym samym wpisu do KRS (np.
jednostki samorządu terytorialnego) poprzez dodanie
ich do listy podmiotów mogących przystępować do
konkursu. W momencie rejestracji wniosku w inter-
netowych kreatorach wniosków brak jest możliwości
wybrania z listy jednostek samorządu województwa.
Uniemożliwia to więc aplikowanie w takim konkursie
wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego.
Z informacji, jakie starałam się pozyskać zarówno
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego, jak i Mini-
sterstwie Infrastruktury, a także Centrum Unijnych
Projektów Transportowych, wypływały różne wnio-
ski, ale rozwiązanie problemu nie nastąpiło. Z jednej
strony urzędnicy wykazywali, że faktycznie brak na
tej liście takich jednostek, jednak nie potrafią wyja-
śnić, dlaczego, z drugiej zaś odsyłali do Krajowej
Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego (KRBRD)
jako jednostki, za pośrednictwem której WORD
mógłby zostać „pośrednim” beneficjentem. Z infor-
macji KRBRD wynika natomiast, iż nie istnieje taka
możliwość. Kwestia ta pomimo podejmowania przeze
mnie różnych prób zdobycia pełnej i precyzyjnej in-
formacji pozostaje niewyjaśniona, z wielką, w mojej
ocenie, szkodą dla bezpieczeństwa na drogach.
W związku z opisaną sytuacją pragnę zadać Panu
Ministrowi następujące pytania:
1. Czy w katalogu podmiotów, które mogą ubie-
gać się o środki unijne, mogą znaleźć się jednostki
takie, jak wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego?
2. Jeśli jednostki samorządu województwa nie
mogą aplikować o środki z tzw. projektów twardych,
to czy jest to wynik niedopatrzenia, które można
szybko naprawić, czy też jest to świadoma decyzja
o podłożu natury prawnej lub merytorycznej? Uprzej-
mie proszę o wyjaśnienie takich przesłanek.
Z wyrazami szacunku
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
221
Zapytanie
(nr 4240)
do ministra infrastruktury
w sprawie harmonogramu realizacji
planów budowy drogi ekspresowej S1
w woj. śląskim i małopolskim
Stan faktyczny. W ostatnim czasie pojawiają się
różnorodne informacje medialne dotyczące trudności
w realizowaniu planów budowy drogi ekspresowej S1.
Jak wynikało ze wstępnych informacji, budowa tej
drogi miała zakończyć się w roku 2012–2013. Tym-
czasem według informacji przedstawionych przez
Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad roz-
poczęcie tej inwestycji jest planowane dopiero na
2012 r.
Wydaje się, że decyzja taka nie jest dogodna dla
styku obu województw, zarówno małopolskiego, jak
i śląskiego. Dzieje się tak dlatego, że odcinek S1
z Bielska do Mysłowic miał odciążyć ruch na drodze
DK1 (trasa Bielsko – Pszczyna – Tychy – Katowice),
a co więcej, upłynnić połączenie między Oświęci-
miem, Brzeszczami i Bielsko-Białą. Opóźnienie re-
alizacji tej inwestycji wydaje się wszystkim zaintere-
sowanym mało zrozumiałe z tego powodu, że więk-
szość zaleceń i uzgodnień, jak choćby UNESCO czy
ekologów – Natura 2000, została wzięte pod uwagę,
a tym samym zostało to rozwiązane już jakiś czas
temu.
Co więcej, istnieje realna obawa, że opóźnienie
realizacji budowy tej drogi nie pozostanie bez wpły-
wu na możliwości świadczenia pracy przez ludzi
z opisanego terenu. Wszak problemy związane z do-
jazdem do pracy są jednymi z najczęściej występują-
cych przeszkód w zarobkowaniu. W chwili obecnej
czas dojazdu do miejsca pracy z miast położonych
w obrębie planowanej S1 jest stosunkowo długi, a jed-
nocześnie brakuje szybkich połączeń kolejowych.
Wydaje się, że realizacja wspomnianej inwestycji
niesie ze sobą duży potencjał w postaci podniesienia
poziomu atrakcyjności terenów. Będą one łatwo do-
stępne oraz usprawnią komunikację w regionie, co
może stanowić istotną przesłankę dla przedsiębior-
ców chcących prowadzić tam działalność gospodar-
czą.
Pragnę podkreślić, że jest to inwestycja strate-
giczna dla regionu Małopolski i Śląska, która ma na
celu usprawnienie i zapewnienie płynności tamtej-
szych ciągów komunikacyjnych, stąd ważne jest jej
jak najszybsze zrealizowanie.
Pytanie. W związku z powyższym pragnę zapy-
tać: Na jakim etapie znajdują się prace związane z
realizacją projektu budowy S1 w związku z przedsta-
wionymi wyżej faktami?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 25 czerwca 2009 r.
222
Zapytanie
(nr 4241)
do ministra infrastruktury
w sprawie harmonogramu realizacji
planów budowy Beskidzkiej Drogi
Integracyjnej w woj. małopolskim
Stan faktyczny. W ostatnim czasie pojawiają się
różnorodne informacje medialne dotyczące trudności
w realizowaniu planów budowy Beskidzkiej Drogi
Integracyjnej. Jednym z głównych powodów są nie-
zgodne stanowiska samorządów co do wariantu po-
prowadzenia drogi w okolicach Wadowic czy całego
powiatu wadowickiego. Ponadto powstało kilka ko-
mitetów protestacyjnych z inicjatywy mieszkańców
terenów położonych przy danych wariantach popro-
wadzenia BDI.
Wydaje się, że jest to inwestycja strategiczna dla
regionu Małopolski, a zwłaszcza jej części południo-
wo-zachodniej, która ma na celu usprawnienie i za-
pewnienie płynności tamtejszych ciągów komunika-
cyjnych, stąd ważne jest jej jak najszybsze zrealizo-
wanie.
Pytanie. W związku z powyższym pragnę zapy-
tać: Na jakim etapie znajdują się prace związane
z realizacją projektu budowy BDI oraz jak wygląda
harmonogram niezbędnych prac dokumentacyjnych
do uzyskania pozwolenia na budowę?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 25 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4242)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postanowienia Sądu Rejonowego
dla Warszawy-Pragi-Południe
o natychmiastowym umieszczeniu dziecka
rodziców chorych na schizofrenię w placówce
opiekuńczo-wychowawczej
Szanowny Panie Ministrze! S. L. jest synem J.
i Z. L. Oboje rodzice cierpią na schizofrenię. Dziecko
ma obecnie kilka tygodni. Po porodzie pani J. L. mia-
ła nawrót choroby i została zabrana do szpitala psy-
chiatrycznego. Ponieważ przyjazdowi karetki towa-
rzyszyła policja, dziecko przewieziono do szpitala
dziecięcego przy ul. Niekłańskiej w Warszawie, gdzie
poddano je badaniom kontrolnym. Pan L. pojechał
tam i pełnił całodobowy dyżur, opiekując się dziec-
kiem, tak jak inni rodzice dzieci leczonych w szpitalu.
Ordynator szpitala, wiedząc o chorobie pana L., wy-
stąpiła do sądu rodzinnego o wgląd w sprawę rodziny
L i sprawdzenie, czy choroba rodziców umożliwia im
właściwą opiekę nad dzieckiem. Sąd wydał postano-
wienie o natychmiastowym zabezpieczeniu dziecka,
czyli przewiezieniu go do placówki opiekuńczo-wy-
chowawczej i, posługując się argumentami dobra
dziecka, rozpoczął sprawę o ograniczenie praw rodzi-
cielskich państwu L. Wystąpił też o powołanie bie-
głego, który ma zagwarantować, że pan L. będzie
skutecznie wykonywał władzę rodzicielską.
Panie Ministrze! Nauki medyczne, pedagogiczne,
biologiczne już dawno wykazały, że najlepszym śro-
dowiskiem rozwoju dziecka jest rodzina, a codzienne
pielęgnacja i kontakt emocjonalny rodzica z dziec-
kiem jest koniecznym warunkiem prawidłowego roz-
woju dziecka. Pan L. jest kochającym ojcem, a stan
jego zdrowia nie stwarza żadnych trudności ani za-
grożeń dla opieki nad dzieckiem, co stwierdzają opi-
nie psychiatrów, w tym autorytetu w dziedzinie schi-
zofrenii prof. J. Wciórki, który jest konsultantem
wojewódzkim ds. psychiatrii na Mazowszu. Policja
została wezwana do domu państwa L. w związku
z objawami chorobowymi u matki dziecka, ale nie
miały one związku z opieką nad dzieckiem ani zacho-
waniem pana L. Nie było żadnych skarg od najbliż-
szego otoczenia państwa L. na złe traktowanie dziec-
ka ani żadnych wątpliwości co do uczuć i możliwości
skutecznej opieki nad dzieckiem jego ojca po zabraniu
żony do szpitala. W czasie zakładania sprawy i kie-
rowania wniosków do sądu nikt z panem L. nie roz-
mawiał, nie badał go ani nie dysponował opiniami
medycznymi, że nie jest zdolny do pełnienia opieki
rodzicielskiej.
Panie Ministrze! Polskie prawo nie zabrania lu-
dziom cierpiącym na choroby psychiczne zakładać
rodziny i mieć dzieci. A jednak kilkutygodniowe
dziecko pana L. przebywa w domu dziecka, a on ma
możliwość kontaktu z nim jedynie przez 2 godziny
dziennie. Czy gdyby chorował na chorobę somatyczną
albo ukrył fakt epizodów psychotycznych w swojej
przeszłości, ktokolwiek kierowałby do sądu wniosek
o sprawdzenie, czy rodzina na pewno jest w stanie
opiekować się dzieckiem? Polskie prawo nie stanowi
przecież, że dzieci należy odbierać rodzicom na wszel-
ki wypadek, aby potem prowadzić długie dochodzenie
w celu sprawdzenia, czy rodzice na pewno dobrze
opiekują się dziećmi. Takie postępowanie byłoby
marnowaniem potencjału sądu, ale przede wszyst-
kim wielką krzywdą dla dziecka, które powinno być
z rodzicami lub rodzicem, jeśli drugie jest chore.
Panie Ministrze! Ta sprawa wymaga jak najszyb-
szego wyjaśnienia. W związku z tym prosimy o spraw-
dzenie:
1. Czy decyzja o natychmiastowym skierowaniu
dziecka do placówki opiekuńczo-wychowawczej była
uzasadniona, czy kierując się dobrem dziecka, nie
należało jej zastąpić decyzją o wyznaczeniu rodzinie
kuratora do czasu wyjaśnienia sprawy lub zaangażo-
wać opiekę społeczną do opieki nad rodziną, skoro

istniały wątpliwości co do ich możliwości wychowaw-
czych?
2. Czy decyzja o wszczęciu postępowania o ogra-
niczenie praw rodzicielskich wobec rodziny L. nie
była podyktowana przesądami na temat chorób psy-
chicznych i osób nimi dotkniętych? Czy nie doszło tu
do dyskryminacji osób psychicznie chorych?
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4243)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie możliwości ujednolicenia podstaw
prawnych dla zatrudniania nauczycieli
Pani Minister! Podstawą prawną dla zatrudnia-
nia nauczycieli w szkołach publicznych jest Karta
Nauczyciela. Z jej funkcjonowaniem wiąże się wiele
problemów. Przykładem są choćby nieprzejrzyste za-
sady wyliczania ich pensji. Dodatkowo w nowej rze-
czywistości ustrojowej traktowanie jakiejkolwiek
grupy zawodowej (z wyjątkiem służb mundurowych,
sędziów) w sposób szczególny wydaje się nieuzasad-
nione i niepotrzebnie ją komplikuje.
Wiele spośród samorządów postuluje likwidację
Karty Nauczyciela i zastąpienie jej powszechnie obo-
wiązującym Kodeksem pracy. Argumentem koron-
nym jest zatrudnianie nauczycieli szkół społecznych
i prywatnych właśnie na tej podstawie, co w niczym
nie narusza ich praw pracowniczych. Równocześnie
w krajach Unii Europejskiej odrębny akt prawny
określający zasady ich zatrudniania obowiązuje tylko
w Bułgarii.
W związku z powyższym pragnę zapytać: Czy mi-
nisterstwo edukacji planuje rozpoczęcie procesu ujed-
nolicania podstaw prawnych dla zatrudniania na-
uczycieli (odejście od Karty Nauczyciela na rzecz
Kodeksu pracy)?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 22 czerwca 2009 r.
223
Zapytanie
(nr 4244)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nieprawidłowości
w Komisariacie Policji w Miastku
Szanowny Panie Ministrze! W 2005 r. w Komisa-
riacie Policji w Miastku doszło do nieprawidłowości
polegających na sfałszowaniu zaświadczenia o zamel-
dowaniu. Pani R. G. co najmniej od 2004 r. wynajmo-
wała dom państwu E. i R. M. bez zameldowania.
Współwłaściciel posesji, pan R. D., ma na to niezbite
dowody. Tymczasem policjanci z Komisariatu Policji
w Miastku w zaświadczeniu o zameldowaniu napisa-
li, że państwo M. nie dopełnili obowiązku meldunko-
wego jedynie w okresie od 01.07.2005 r. do 25.07.2005 r.,
co jest niezgodne z prawdą.
W związku z tym R. D. złożył skargę na funkcjo-
nariuszy Policji z Komisariatu Policji w Miastku do
Komendy Wojewódzkiej Policji w Gdańsku, która –
po analizie zebranych materiałów – potwierdziła
w całości zarzuty wysunięte przez R. D. w stosunku
do funkcjonariuszy i przeprosiła za niedogodności
spowodowane nieprawidłowościami w pracy poli-
cjantów. Zapewniła także, że komendant powiatowy
w Bytowie podejmie odpowiednie czynności prawne
w celu „wyeliminowania w przyszłości podobnych
błędów w pracy funkcjonariuszy Komisariatu Poli-
cji w Miastku”.
Na tym sprawa się skończyła. Wobec policjantów,
którzy dopuścili się oszustwa, nie wyciągnięto żad-
nych konsekwencji. Pan R. D. wielokrotnie interwe-
niował w tej sprawie, domagając się kontroli w Komi-
sariacie Policji w Miastku i ukarania winnych. Swo-
je skargi wysłał do Komendy Głównej Policji, a także
do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji, jednak nie przyniosły one rozwiązania i sprawa
nie została wyjaśniona do końca.
Pan R. D. domaga się jedynie sprawiedliwości
i przyzwoitości, by ludzie składający fałszywe zezna-
nia i wypisujący zafałszowane zaświadczenia ponieśli
za to odpowiedzialność przed wymiarem sprawiedli-
wości. Nie rozumie, dlaczego – mimo mocnych dowo-
dów, które posiada i wielokrotnie udostępniał – poli-
cjanci z Komisariatu Policji w Miastku są bezkarni.
Niedopuszczalne i karygodne zachowanie policjan-
tów nie zostało napiętnowane, a oni sami nie zostali
w żaden sposób ukarani.
R. D. spotkał się z urzędniczą znieczulicą na wie-
lu szczeblach władzy, zarówno administracji policyj-
nej, jak i ministerialnej.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Jakie czynniki zdecydowały o zaniechaniu za-
jęcia się sprawą dotyczącą postępowania funkcjona-
riuszy Policji z Komisariatu Policji w Miastku, co
sprawiło, że sprawa się przedawniła?
2. Dlaczego nie wyciągnięto konsekwencji dyscy-
plinarnych wobec policjantów, którzy dopuścili się
224
oszustwa, mimo że Komenda Wojewódzka Policji
w Gdańsku potwierdziła zarzuty stawiane przez R. D.?
3. Jakie działania kontrolne podejmuje minister-
stwo wobec Policji?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 23 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4245)
do ministra skarbu państwa
w sprawie prac nad projektem ustawy
o świadczeniach pieniężnych przyznawanych
niektórym osobom, których dotyczyły
procesy nacjonalizacji
W związku z moim zapytaniem poselskim (znak
SPS-024-3934/09) skierowanym do pana ministra
skarbu państwa, a dotyczącym prac nad projektem
ustawy o rekompensatach za przejęte przez państwo
nieruchomości oraz niektóre inne składniki mienia,
proszę Pana Ministra o następującą informację:
W jakim czasie projekt ustawy o świadczeniach pie-
niężnych przyznawanych niektórym osobom, których
dotyczyły procesy nacjonalizacji, ma szansę wejść
w życie po ustaleniach Komitetu Stałego Rady Mini-
strów z dnia 4 czerwca br., którego m.in. celem było
rozpatrzenie projektu ww. ustawy?
Poseł Dariusz Kaczanowski
Warszawa, dnia 24 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4246)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wprowadzania standardów
w domach pomocy społecznej
na przykładzie pow. jasielskiego
Szanowna Pani Minister! Dnia 31 grudnia 2010 r.
upływa ustawowy termin osiągnięcia standardu
usług świadczonych przez domy pomocy społecznej.
Jest to konieczny warunek, aby uzyskać zezwolenie
danego wojewody na prowadzenie DPS.
W związku z tym Rada Powiatu Jasielskiego
zwróciła się do mnie z apelem, w którym podkreśla
się, że wyznaczony przez ustawodawcę termin nie
pozwala na zrealizowanie wszystkich zadań mają-
cych na celu osiągnięcie wymaganego standardu.
Powiat jasielski jako właściciel Domu Pomocy Spo-
łecznej w Foluszu podejmuje wszelkie wysiłki, aby
wywiązać się z ciążących na nim obowiązków. Decy-
dującym tutaj czynnikiem jest jednak nie brak zaan-
gażowania ze strony samorządu, ale brak środków
finansowych, za które odpowiada administracja rzą-
dowa.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami, prosząc o udzie-
lenie na nie odpowiedzi:
1. Czy możliwe jest wydłużenie terminu osiągania
standardów przez domy pomocy społecznej?
2. Czy przewiduje się zniesienie rygoru wstrzyma-
nia przyjęć nowych mieszkańców do DPS, które nie
osiągnęły jeszcze standardów?
3. Czy rozważany jest zakaz podwyższania kosz-
tów utrzymania mieszkańca w tych DPS, które nie
spełniają jeszcze warunków standardów?
4. Czy przygotowuje się zmianę sposobu nalicza-
nia dotacji na mieszkańców skierowanych do DPS
przed 1 stycznia 2004 r. na taki, który pozwoli na
pokrycie odpłatności za te osoby w wysokości fak-
tycznego kosztu ich utrzymania?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Zapytanie
(nr 4247)
do ministra zdrowia
w sprawie niskiego poziomu finansowania
szpitali psychiatrycznych na Podkarpaciu
Szanowna Pani Minister! W związku z zagroże-
niem dalszego funkcjonowania szpitali psychiatrycz-
nych oraz oddziałów psychiatrycznych przy szpita-
lach ogólnych na Podkarpaciu zwracam się do Pani
Minister z prośbą o pomoc w podjęciu renegocjacji
kontraktów na rok 2009.
Szpitale prowadzące działalność związaną z psy-
chiatrią ponoszą znaczące straty, co może spowodo-
wać ograniczenie świadczeń zdrowotnych w tym za-
kresie. Poziom dofinansowania tej działalności wy-
nosi obecnie ok. 80% faktycznie ponoszonych kosz-
tów, co jest przyczyną zadłużania zakładów opieki
zdrowotnej. W związku z tym podkarpackie szpitale
składają wnioski o zwiększenie poprzez podwyższe-
nie wartości punktu rozliczeniowego do kwoty rów-
nej 11 zł nakładów na świadczenia psychiatryczne.
Zwracam się do Pani Minister o udzielenie mi od-
powiedzi na następujące pytanie: Czy przewiduje
Pani Minister uwzględnienie powyższych wniosków,
których realizacja jest konieczna dla prawidłowego
zapewnienia mieszkańcom Podkarpacia opieki zdro-
wotnej?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie przebudowy wiaduktu kolejowego
w mieście Dębicy nad drogą wojewódzką nr 985
Nagnajów – Mielec – Dębica (3927)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Leszka Deptuły, skierowane przy
piśmie nr SPS-024-3927/09 z 12 maja 2009 r., w spra-
wie wiaduktu kolejowego km 113,790 w Dębicy nad
drogą wojewódzką nr 985 Nagnajów – Mielec – Dębi-
ca informuję, jak poniżej.
Droga publiczna nr 985 Nagnajów – Mielec – Dę-
bica jest drogą wojewódzką, a więc zgodnie z art. 19
ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.)
właściwym zarządcą drogi, w którego gestii leżą spra-
wy m.in. finansowania utrzymania i przebudowy dro-
gi, jest zarząd woj. podkarpackiego. W myśl powyższe-
go wzajemne uzgodnienia i rozliczenia w zakresie
skrzyżowań dróg publicznych z liniami kolejowymi,
a do takich należy wspomniany wiadukt kolejowy, po-
winny być dokonywane między zarządcą drogi pu-
blicznej a zarządcą infrastruktury kolejowej; w na-
szym przypadku PKP Polskie Linie Kolejowe SA.
Należy zauważyć, że przebudowę tego wiaduktu
determinują przyczyny leżące poza koleją (niezbęd-
na modernizacja drogi wojewódzkiej). Wiadukt ko-
lejowy w km 113,790 w mieście Dębica nad drogą
wojewódzką nr 985, biorąc pod uwagę potrzeby eks-
ploatacyjne kolei, jest w dobrym stanie technicznym
i nie wymaga przebudowy. Z uwagi na powyższe za-
rządca infrastruktury kolejowej nie przewidział wy-
datków na przebudowę wspomnianego wiaduktu,
a w związku z licznymi i pilnymi potrzebami inwe-
stycyjnymi nie posiada odpowiednich dla tejże prze-
budowy środków.
Nadmieniam, iż aktualne uregulowania prawne
w postaci art. 28 ww. ustawy o drogach publicznych
stawiają w nierównej sytuacji zarządcę infrastruktu-
ry kolejowej wobec zarządcy drogi, obciążając kolej
ponoszeniem kosztów przebudowy z własnych środ-
ków, niezależnie od tego, czy jest ona jej inicjatorem.
Nie oznacza to jednak, że w sytuacji, kiedy ewident-
nie przyczyna przebudowy leży poza koleją, stosowa-
nie wprost tego przepisu jest zasadne, tym bardziej
iż skutkowałoby to zastosowaniem rozporządzenia
Rady (EWG) nr 1192/69 z dnia 26 czerwca 1969 r.
w sprawie wspólnych zasad normalizujących rachun-
kowość przedsiębiorstw kolejowych, a w efekcie –
ewentualne uruchomienie rekompensat z budżetu
państwa dla zarządców infrastruktury kolejowej, na
co brak środków. Ponadto ww. art. 28 ustawy o dro-
gach publicznych nie stanowi sam w sobie podstawy
roszczenia wobec zarządcy infrastruktury kolejowej
o sfinansowanie w zakresie budowy, przebudowy czy
remontu drogi publicznej krzyżującej się z linią ko-
lejową.
W chwili obecnej w Ministerstwie Infrastruktury
podjęto pracę dla ustanowienia właściwych w tym
zakresie przepisów prawa, które wyeliminują niepra-
widłowości i zapewnią równe traktowanie obu za-
rządców (dróg publicznych i infrastruktury kolejo-
wej), a jednocześnie pozwolą podjąć rozstrzygnięcia
decydujące, który zarządca i w jakim zakresie pono-
si odpowiedzialność finansową i inwestycyjną w przy-
padkach analogicznych jak opisany przez pana posła
Leszka Deptułę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie dworca PKP w Tarnowie-Mościcach
(3998)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słanym przy piśmie z dnia 22 maja br., znak: SPS-
-024-3998/09, zapytaniem Pana Posła Józefa Rojka,
dotyczącym dworca kolejowego Tarnów-Mościce, po-
niżej przedstawiam informacje w przedmiotowej
sprawie.
Polskie Koleje Państwowe SA poinformowały, iż
zostały podjęte działania zapewniające bezpieczeń-
stwo osobom korzystającym z dworca PKP w Tar-
nowie-Mościcach. W szczególności zabezpieczone
zostały kable wystające ze słupów oświetleniowych
oraz wejście na dach budynku dworca. Planowana
jest również przebudowa peronu na stacji Tarnów-
-Mościce.
Ponadto pragnę poinformować, iż w dniu 1 czerw-
ca 2009 r. podpisana została umowa szczegółowa
o współpracy pomiędzy Gminą Miasto Tarnów a PKP
SA. Zgodnie z „Harmonogramem realizacji” (stano-
wiącym załącznik do tejże umowy), do końca I kwarta-
226
łu 2010 r. działki nr 65/11 oraz 65/12 zostaną prze-
znaczone do sprzedaży.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w związku
z planowaną na I kwartał 2010 r. sprzedażą działki
nr 65/12 z budynkiem stacyjnym istnieje możliwość
wydzierżawienia budynku dworca Tarnów-Mościce
na okres jednego roku.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 16 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zasadności żądania przez
Ostrowiecką Spółdzielnię Mieszkaniową
uzupełnienia wkładu mieszkaniowego
lub budowlanego oraz zaliczenia
kwoty nadpłaty za centralne ogrzewanie
za 2008 r. na poczet uzupełnienia wkładu (4002)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 22 maja 2009 r., znak
SPS-024-4002/09, zapytanie pana posła Jarosława
Rusieckiego z dnia 13 maja br. w sprawie zasadności
żądania przez Ostrowiecką Spółdzielnię Mieszka-
niową uzupełnienia wkładu mieszkaniowego lub
budowlanego oraz zaliczenia kwoty nadpłaty za cen-
tralne ogrzewanie za 2008 r. na poczet uzupełnienia
wkładu, uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Na podstawie analizy przekazanych dokumentów
należy sprostować informację, że matka pani A. G.
w 1999 r. nie „wykupiła od OSM mieszkania na wła-
sność, na które założyła księgę wieczystą…”. Nie ule-
ga wątpliwości, że przedmiotem zakupu było spół-
dzielcze własnościowe prawo do lokalu. Zgodnie
z art. 244 Kodeksu cywilnego własnościowe spółdziel-
cze prawo do lokalu mieszkalnego jest ograniczonym
prawem rzeczowym, co znaczy, że spółdzielnia pozo-
staje właścicielem lokalu, członkom spółdzielni nato-
miast służy prawo o charakterze rzeczowym.
Własnościowe prawo do lokalu jest prawem zby-
walnym, przechodzi na spadkobierców i podlega egze-
kucji. Na spółdzielczym własnościowym prawie do
lokalu może być założona księga wieczysta i prawo to
może być obciążone hipoteką. Ze spółdzielczym wła-
snościowym prawem do lokalu nie wiąże się udział we
własności gruntu lub w prawie użytkowania wieczy-
stego gruntu, na którym posadowiony jest budynek
lub budynki. Natomiast udział we własności lub pra-
wie użytkowania wieczystego gruntu, na którym po-
sadowiony jest budynek lub budynki, jest związany
z ustanawianiem odrębnej własności lokalu.
Możliwość ustanawiania odrębnej własności loka-
li w spółdzielniach mieszkaniowych dopuszczona zo-
stała od dnia 24 kwietnia 2001 r. ustawą z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(dalej usm). Ustanowienie odrębnej własności lokali
następuje w formie aktu notarialnego i oznacza, że
spółdzielnia mieszkaniowa przestaje być właścicie-
lem lokalu, a jego własność przenoszona jest na człon-
ka lub osobę niebędącą członkiem, która posiadała
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.
Ustanowienie odrębnej własności lokali w budyn-
kach spółdzielczych (art. 36 usm) może nastąpić tyl-
ko wtedy, gdy spółdzielnia mieszkaniowa jest właści-
cielem gruntu lub prawa użytkowania wieczystego.
Jeżeli budynek lub budynki spółdzielcze położone są
na kilku nieruchomościach, z których część stanowi
własność spółdzielni, a część przedmiot użytkowania
wieczystego, spółdzielnia może żądać nabycia wła-
sności działek znajdujących się w użytkowaniu wie-
czystym (art. 35 ust. 11 usm).
Z taką sytuacją mamy do czynienia w omawia-
nym przypadku. W celu pokrycia kosztów przekształ-
cenia prawa użytkowania wieczystego we własność
niezbędne było uzupełnienie przez posiadaczy praw
do lokali na danej nieruchomości wkładu mieszka-
niowego lub budowlanego, co zostało określone sto-
sowną uchwałą. Zgodnie z tą uchwałą dla osób nie-
zainteresowanych przekształceniem ich spółdziel-
czych praw do lokali w odrębną własność płatność
została rozłożona na raty.
Stwierdzenie pani G., że „mieszkanie zostało wy-
kupione w 1999 r., a wszystkie należności z tego ty-
tułu zostały wypłacone”, nie znajduje potwierdzenia.
W 1999 r. mogło być nabyte tylko spółdzielcze wła-
snościowe prawo do lokalu, a realizując uchwałę ma-
jącą na celu ujednolicenie stanu prawnego gruntu,
na którym położony jest budynek, do czego spółdziel-
nia jest zobowiązana ustawowo (art. 35 ust. 11 usm),
jest ona uprawniona do żądania uzupełnienia wkładu
budowlanego.
Przechodząc do kwestii zaliczenia w oparciu
o przepisy Kodeksu cywilnego nadpłaconej przez
panią G. kwoty za centralne ogrzewanie na poczet
uzupełnienia wkładu budowlanego, z uwagi na fakt
niewnoszenia wpłat z tego tytułu, należy wskazać,
co następuje.
Zasady ustalania cen ciepła oraz prowadzenia roz-
liczeń z odbiorcami ciepła regulowane są przepisami
ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetycz-
ne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.).
Zgodnie z nimi zarządca budynku wielolokalowego
wprowadza wybraną metodę rozliczeń ciepła w for-
mie wewnętrznego regulaminu rozliczeń ciepła prze-
znaczonego na ogrzewanie tego budynku i przygoto-
wanie ciepłej wody użytkowej dostarczanej centralnie
poprzez instalację w budynku, zwanego dalej „regu-

laminem rozliczeń”. Regulamin rozliczeń podaje się
do wiadomości osobom, o których mowa w ust. 2,
w terminie 14 dni od dnia jego wprowadzenia do sto-
sowania (art. 45a ust. 10).
Wobec powyższego oraz przy uwzględnieniu in-
formacji z pkt 1 pisma Zarządu Ostrowieckiej Spół-
dzielni Mieszkaniowej z dnia 16 kwietnia 2009 r.,
znak D5/1269/09, że zgodnie z regulaminem rozli-
czania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowy-
mi i ustalania opłat za korzystanie z lokali w OSM
– z wyłączeniem lokali wyodrębnionych zatwierdzo-
nym przez Radę Nadzorczą OSM uchwałą nr 139
z dnia 20 listopada 2008 r. w przypadku nadpłaty
wynikającej z indywidualnego rozliczania kosztów
dostawy mediów do zajmowanego lokalu zostaje ona
zwrócona w formie bezgotówkowej poprzez zaliczenie
na poczet opłat za lokal, stwierdzić należy, że OSM
przed zadysponowaniem nadpłatą w inny sposób niż
wskazany w regulaminie (w tym przypadku na po-
czet uzupełnienia wkładu budowlanego) powinna
uzyskać zgodę członka – pani G. W razie braku zgody
członka kwotę nadpłaty należy zwrócić stosownie do
sposobu wskazanego w regulaminie.
Natomiast w kwestii nieuiszczenia przez zainte-
resowaną należnych kwot z tytułu uzupełnienia
wkładu budowlanego pomimo upływu terminu ich
płatności, co potwierdza wskazane powyżej pismo
OSM w pkt 6, spółdzielni przysługuje prawo do ewen-
tualnego naliczania stosownych odsetek za zwłokę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie dokumentacji wystawionej przez
Inspektorat ZUS w Ostrowcu Świętokrzyskim
dla Inspektoratu ZUS w Opatowie
w celu wyliczenia kapitału początkowego (4004)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 22 maja 2009 r. (znak: SPS-024-4004/09) do-
tyczące zapytania posła pana Jarosława Rusieckiego
w sprawie dokumentacji wystawionej przez Inspek-
torat ZUS w Ostrowcu Świętokrzyskim dla Inspek-
toratu ZUS w Opatowie w celu wyliczenia kapitału
początkowego przedstawiam, co następuje.
Po przeanalizowaniu sprawy pani A. K. stwier-
dzono, że istnieje rozbieżność pomiędzy okresami,
które organ rentowy przyjął do ustalenia kapitału
początkowego w decyzji z dnia 15 września 2009r.,
227
a okresami wynikającymi z dokumentacji znajdującej
się w aktach zainteresowanej.
Wobec powyższego sprawa pani A. K. została
przekazana do ponownego rozpatrzenia przez Od-
dział ZUS w Kielcach w celu wydania decyzji przeli-
czającej kapitał początkowy, od której zainteresowa-
na będzie mogła wnieść odwołanie do Sądu Okręgo-
wego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Dzięcioła
w sprawie samowoli budowlanej (4009)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie Pana Janusza Dzięcioła Posła na Sejm RP
przekazane przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 22 maja 2009 r., znak: SPS-
-024-4009/09 w sprawie samowoli budowlanej, uprzej-
mie informuję, iż abolicję obiektów budowlanych
wzniesionych bez wymaganego pozwolenia na budowę
czy zgłoszenia przewiduje uchwalona w dniu 23 kwiet-
nia 2009 r. ustawa o zmianie ustawy – Prawo budow-
lane oraz niektórych innych ustaw. Aktualna wersja
rządowego projektu ustawy nowelizującego ustawę
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) nie przewiduje przedłu-
żenia abolicji, o której mowa powyżej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie obowiązku zamontowania
dźwigów osobowych w budynkach mieszkalnych
(4020)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP pana Michała Jarosa
228
przekazane przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 26 maja 2009 r. (znak: SPS-
-024-4020/09) w sprawie obowiązku zamontowania
dźwigów osobowych w budynkach mieszkalnych,
uprzejmie informuję i wyjaśniam.
Przepisy rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków tech-
nicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690, z późn.
zm.) w sposób jednoznaczny i precyzyjny określają
wymagania dotyczące urządzeń dźwigowych oraz
budynków, w których istnieje obowiązek ich monto-
wania. Przypadki zastosowania przez projektantów
nieodpowiednich rozwiązań architektoniczno-bu-
dowlanych nie mogą stanowić przesłanki nowelizacji
rozporządzenia. Przy stosowaniu rozwiązania pole-
gającego na zapewnieniu dostępu do wind z klatek
niewyposażonych w urządzenia dźwigowe za pomocą
korytarzy lub galerii należy pamiętać o tym, że do-
stęp do dźwigu powinien być zapewniony z każdej
kondygnacji użytkowej (§ 194 ust.) a nie tylko z wy-
branych kondygnacji na wybrane kondygnacje (§ 54
ust. 2 ww. rozporządzenia). Obiekt budowlany wraz
ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi
należy bowiem projektować i budować w sposób za-
pewniający niezbędne warunki do korzystania z tych
obiektów przez osoby niepełnosprawne, w szczegól-
ności poruszające się na wózkach inwalidzkich
(art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Pra-
wo budowlane, Dz. U. z 2006 r. Nr156, poz. 1118,
z późn. zm.). Wymóg ten stanowi jeden z priorytetów
współczesnego budownictwa, a niezastosowanie się
do niego musi powodować określone przepisami skut-
ki prawne.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie ruin zamku w Rudnie
w gminie Krzeszowice w Małopolsce (4028)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Tadeusza Arkita, posła na Sejm RP
(pismo SPS-024-4028/09 z dnia 26 maja 2009 r.),
w sprawie ruin zamku w Rudnie w gminie Krzeszo-
wice w Małopolsce uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Zgodnie z treścią art. 71 pkt 1 ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami: (…) osoba fizyczna lub jednostka organi-
zacyjna, posiadająca tytuł prawny do zabytku wyni-
kający z prawa własności, użytkowania wieczystego,
trwałego zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego
albo stosunku zobowiązaniowego, finansuje prowa-
dzenie prac konserwatorskich, restauratorskich i ro-
bót budowlanych przy tym zabytku.
Ruiny zamku Teczyn znajdują się w użytkowaniu
wieczystym gminy Krzeszowice. Tym samym to gmi-
na, zgodnie ze wspomnianym art. 71 przywołanej
ustawy, ma obowiązek finansowania prac konserwa-
torskich.
Finansowe wsparcie takich prac przez ministra
kultury i dziedzictwa narodowego jest możliwe jedy-
nie w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe”
priorytet 1: Ochrona zabytków. Gmina Krzeszowice
dwukrotnie ubiegała się o dotację w ramach tego
priorytetu, składając wnioski wraz z wymaganymi
załącznikami. Wniosek złożony w 2008 r. opiewał na
kwotę 3,3 mln zł, zaś wniosek złożony w bieżącym
roku – na kwotę aż 4,6 mln zł. W obu przypadkach
wnioski spełniały wszystkie wymogi formalne, jed-
nak nie uzyskały rekomendacji Zespołu Sterującego
ds. Ochrony Zabytków.
Wnioski składane przez gminę Krzeszowice doty-
czą realizacji pełnego programu działań konserwa-
torskich. Powoduje to, iż wnioskowana kwota jest
bardzo wysoka, a terminy wykonania prac, z uwagi
na konieczność przeprowadzenia przetargu, wydają
się trudne do dotrzymania. Pamiętać bowiem należy,
że dotacja przyznawana w ramach programu „Dzie-
dzictwo kulturowe” priorytet 1: Ochrona zabytków
musi być bowiem wykorzystana w ramach roku bu-
dżetowego (zgodnie z przepisami ustawy o finansach
publicznych) i nie ma możliwości wydłużenia okresu
umowy i przeniesienia środków na kolejny rok.
Pragnę zapewnić, że minister kultury i dziedzic-
twa narodowego w miarę posiadanych środków
wspiera prace zmierzające do przywrócenia świetno-
ści lub poprawy stanu technicznego obiektów zabyt-
kowych. Wsparcie prac zabezpieczających ruiny zam-
ku Teczyn będzie możliwe, w przypadku gdy zakre-
ślony we wniosku zakres robót będzie realny do wy-
konania w ciągu roku.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 16 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie działań resortu
w kwestii ograniczenia dyskryminacji płciowej
w miejscu pracy (4029)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia
26 maja br. (znak: SPS-024-4029/09) dotyczące za-
pytania poselskiego pani Bożeny Szydłowskiej
w sprawie działań resortu w kwestii ograniczenia
dyskryminacji płciowej w miejscu pracy przedsta-
wiam informacje w ww. zakresie.
Zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483,
z późn. zm.) wszyscy są równi wobec prawa. Nikt nie
może być dyskryminowany w życiu politycznym, spo-
łecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny
(art. 32). Stosownie do art. 33 konstytucji kobieta
i mężczyzna mają równe prawa w życiu rodzinnym,
politycznym, społecznym i gospodarczym. Kobieta
i mężczyzna mają w szczególności równe prawo do
kształcenia, zatrudnienia i awansów, do jednakowe-
go wynagradzania za pracę jednakowej wartości, do
zabezpieczenia społecznego oraz do zajmowania sta-
nowisk, pełnienia funkcji oraz uzyskiwania godności
publicznych i odznaczeń. Zasada ta skonkretyzowana
jest w Kodeksie pracy (ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r.
Kodeks pracy, Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).
Jedną z podstawowych zasad prawa pracy jest zakaz
jakiejkolwiek dyskryminacji w zatrudnieniu, bezpo-
średniej lub pośredniej, w szczególności bez względu
m.in. na płeć (art. 113 K.p.). Pracownicy mają równe
prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich sa-
mych obowiązków; dotyczy to w szczególności rów-
nego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu
(art. 112 K.p.).
Przepisy zakazujące dyskryminacji znajdują się
przede wszystkim w rozdziale IIa „Równe traktowa-
nie w zatrudnieniu” zawartym w Dziale Pierwszym
„Przepisy ogólne” Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 183a
K.p. pracownicy powinni być równo traktowani
w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy,
warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu
do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawo-
dowych, w szczególności bez względu m.in. na płeć.
Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza zaś nie-
dyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośred-
nio lub pośrednio. Kodeks pracy zawiera także defi-
nicję molestowania seksualnego. Zobowiązuje także
pracodawcę do udostępnienia pracownikom tekstu
przepisów dotyczących równego traktowania w za-
trudnieniu w formie pisemnej informacji rozpo-
wszechnionej na terenie zakładu pracy lub zapewnie-
nia pracownikom dostępu do tych przepisów w inny
sposób przyjęty u danego pracodawcy (art. 941 K.p.).
Ustanawia również gwarancje dla osób, w stosunku
do których została naruszona zasada równego trak-
229
towania w zatrudnieniu. Osoba, w stosunku do której
pracodawca naruszył tę zasadę, ma prawo do odszko-
dowania w wysokości nie niższej niż minimalne wy-
nagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odręb-
nych przepisów (art. 183d K.p.). Ważną kwestią, jaką
reguluje opisywana ustawa, jest prawo do jednako-
wego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pra-
cę o jednakowej wartości m.in. bez względu na płeć.
Wynagrodzenie to obejmuje wszystkie składniki wy-
nagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter,
a także inne świadczenia związane z pracą, przyzna-
wane pracownikom w formie pieniężnej lub w innej
formie niż pieniężna. Pracami o jednakowej wartości
są prace, których wykonywanie wymaga od pracow-
ników porównywalnych kwalifikacji zawodowych,
potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w od-
rębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem
zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzial-
ności i wysiłku. Co więcej, wynagrodzenie powinno
być ustalone w taki sposób, by odpowiadało w szcze-
gólności rodzajowi wykonywanej pracy, kwalifika-
cjom potrzebnym przy jej wykonywaniu, a także
uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy (art. 78
§ 1 K.p.).
Pomimo obowiązywania ww. uregulowań praw-
nych nadal istnieje zjawisko nierównego traktowania
pracowników ze względu na płeć. Bardzo ważne są
zatem działania promujące równość w zatrudnieniu
oraz działania na rzecz niwelowania różnic społecz-
nych w szansach na rynku pracy.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej rozpoczę-
ło realizację dwóch projektów w ramach PO KL prio-
rytet I: Zatrudnienie i integracja społeczna, których
działania odnoszą się również do ww. tematyki.
Projekt „Aktywizacja społeczno-ekonomiczna ko-
biet na poziomie lokalnym i regionalnym” służyć ma
poprawie sytuacji kobiet na rynku pracy między in-
nymi poprzez spowodowanie intensyfikacji działań
instytucji rynku pracy podejmowanych na ich rzecz.
Wzmocnienie potencjału istniejących już podmiotów
w tym zakresie, szerzenie świadomości na temat
wagi działań skierowanych na wyrównywanie szans
przyczyni się do poprawy sytuacji kobiet na rynku
pracy. Jednym z zagadnień poruszanych w projekcie
są różnice w wynagradzaniu kobiet i mężczyzn, ba-
riery awansów, nierówne traktowanie ze względu na
płeć. Zaprojektowane badania posłużą diagnozie
przyczyn nierównego wynagradzania kobiet – leżą-
cych zarówno po stronie pracodawców, jak i pracow-
ników. Na podstawie jej wyników powstanie przekaz
informacyjno-promocyjny służący zmianie postaw
w tym zakresie. Posłuży on też budowaniu wizerun-
ku pracujących kobiet jako pełnoprawnych i bardzo
wartościowych uczestników rynku pracy. Włączenie
w działania na rzecz wyrównywania szans szerokie-
go spektrum aktorów życia społecznego, nie tylko
instytucji rynku pracy, ale i pracowników oraz ogółu
społecznego, przyczyni się do debaty i wypracowania
innowacyjnych rozwiązań wspierających dążenie do
230
znoszenia różnic płacowych pomiędzy kobietami
a mężczyznami.
Projekt „Godzenie ról zawodowych i rodzinnych
kobiet i mężczyzn” ma przyczynić się do zmniejszenia
skali defaworyzacji kobiet posiadających dzieci na
rynku pracy. Godzenie życia zawodowego i prywat-
nego sprzyja lepszej równowadze w podziale obowiąz-
ków rodzinnych między kobietami i mężczyznami
i w ten sposób ułatwia uczestnictwo kobiet w rynku
pracy, przyczyniając się tym samym do znoszenia
różnic w wynagradzaniu. Pracodawcy często postrze-
gają kobiety jako pracowników mniej dyspozycyjnych
ze względu na obciążenie obowiązkami rodzinnymi.
Oferowanie kobietom stanowisk mało płatnych oraz
pomijanie ich przy premiach i awansach finansowych
wynika również ze stereotypowego przekonania
o priorytecie roli rodzinnej nad zawodową w życiu
kobiety. Ułatwienie obu płciom godzenia ról rodzin-
nych i zawodowych na poziomie miejsca pracy oraz
promowanie partnerskiego modelu rodziny przyczy-
ni się do zmniejszenia dysproporcji wynagrodzeń ze
względu na płeć. Projekt zmierza do standaryzacji
i wdrożenia na szeroką skalę mechanizmów godzenia
ról na poziomie przedsiębiorstwa, rozpoznanych
w ramach tzw. dobrych praktyk krajowych i europej-
skich. Ma on również na celu włączenie partnerów
społecznych – lokalnych publicznych służb zatrud-
nienia, organizacji pracodawców i związków zawodo-
wych – do kształtowania rozwiązań zmniejszających
defaworyzację kobiet na rynku pracy w związku z ich
sytuacją rodzinną.
Pracodawcy w największym stopniu przyczyniają
się do zniesienia nieuzasadnionych różnic w wyna-
gradzaniu. Są oni zobowiązani do przestrzegania
przepisów prawa w tej dziedzinie. W ich interesie leży
również odpowiedzialne podejmowanie działań pro-
mujących równość kobiet i mężczyzn w przedsiębior-
stwie. Ma to zastosowanie zarówno do prywatnych,
jak i publicznych zakładów pracy. Niektóre państwa
członkowskie wspierają wysiłki pracodawców, zwłasz-
cza poprzez wyróżnianie przedsiębiorstw, których
praktyki w dziedzinie równości zawodowej i zarzą-
dzania zasobami ludzkimi kładą nacisk na równość
kobiet i mężczyzn. Obecnie, dzięki programowi Pro-
gress, Komisja Europejska wspiera działania, które
zmierzają ku poszerzaniu wiedzy i przyczyniają się
do zwalczania panujących w przedsiębiorstwach ste-
reotypów dotyczących płci.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w stycz-
niu br. zakończyło realizację projektu „Gender ma-
instreaming jako narzędzie zmiany” w ramach Pro-
gramu Ogólnego Progress, którego głównym celem
było podniesienie świadomości pracowników admi-
nistracji publicznej w zakresie horyzontalnej polityki
społecznej – gender mainstreaming, czyli wprowa-
dzania perspektywy równości płci w obszar społecz-
nej, politycznej i gospodarczej działalności państwa.
W ramach projektu zrealizowano m.in. działania:
— Przeprowadzono szkolenia z zakresu gender
mainstreaming dla przedstawicieli wszystkich resor-
tów oraz innych urzędów (m.in. Kancelaria Prezesa
Rady Ministrów, Główny Urząd Statystyczny, Urząd
Komitetu Integracji Europejskiej). W szkoleniach
wzięło udział ok. 600 osób.
— Badanie wskaźnika równouprawnienia dla Mi-
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej przeprowadzo-
ne na podstawie badania ankietowego dla pracowni-
ków i działu kadr. Wskaźnik ten został obliczony na
podstawie informacji uzyskanych z ankiet w dziale
kadr oraz odpowiedzi pracowników. Wyniki badania
wykazały m.in. bardzo dobrą sytuację w zakresie
równości wynagrodzeń kobiet i mężczyzn w mini-
sterstwie.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zreali-
zowało także projekty, w ramach Sektorowego Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój zasobów ludzkich”
EFS, które miały na celu m.in.:
— promowanie przedsiębiorczości kobiet, ich ak-
tywności w życiu społecznym i zawodowym przy jed-
noczesnym mobilizowaniu kobiet do działania, dzię-
ki któremu będą w stanie same stworzyć sobie miej-
sce pracy. Drogą do tego było dostarczenie kobietom
niezbędnej wiedzy o tym, jak założyć własną firmę,
gdzie szukać funduszy na działalność, jak promować
swój biznes – projekt „Jak dobrze być przedsiębiorczą
kobietą!”,
— uświadomienie opinii publicznej istnienia zja-
wiska dyskryminacji kobiet po czterdziestym piątym
roku życia na rynku pracy – projekt „Poszukiwana
45+: rzetelność, zaangażowanie, doświadczenie”,
— aktywizację kobiet w wymiarze zawodowym,
edukacyjnym, społecznym i osobistym – „Stereotyp
a równe szanse kobiet i mężczyzn w środowiskach
wiejskich”,
— zmianę klimatu społecznego wśród pracodaw-
ców co do kobiet wchodzących na rynek pracy po uro-
dzeniu dziecka oraz powracających do zatrudnienia
po urlopie macierzyńskim lub wychowawczym jako
potencjalnie dobrych i efektywnych pracowników,
a także poprawienie samooceny tej grupy i zwiększe-
nie jej motywacji do wchodzenia i powracania na ry-
nek pracy – „Między rodziną a pracą – godzenie ról
społecznych i zawodowych kobiet”,
— upowszechnianie wiedzy na temat elastycz-
nych form zatrudnienia wśród kobiet i tym samym
zwiększenie ich motywacji do aktywnego uczestnic-
twa w rynku pracy – projekt „Elastyczne formy za-
trudnienia – łączenie życia zawodowego z rodziciel-
stwem”,
— podniesienie świadomości na temat znowelizo-
wanego Kodeksu pracy pod kątem przeciwdziałania
dyskryminacji ze względu na płeć – projekt „Promocja
antydyskryminacyjnych przepisów prawa pracy”,
— podnoszenie świadomości na temat godzenia
ról zawodowych i rodzinnych kobiet i mężczyzn –
„Partnerstwo w rodzinie – szansą kobiet na rynku
pracy”,
— rozpowszechnianie badań na temat równo-
uprawnienia kobiet i mężczyzn we wszystkich aspek-
tach życia, takich jak: zdrowie, edukacja, rynek pra-

cy, zapobieganie przemocy itp. – projekt „Różne role,
takie same szanse. Monitorowanie realizacji równo-
ści płci”,
— podnoszenie świadomości na temat sytuacji ko-
biet na rynku pracy – projekt „Kobieta – Rodzina –
Praca – kampania medialna”,
— zbadanie sytuacji kobiet w wybranych aspek-
tach: 1. „Diagnoza sytuacji społeczno-zawodowej ko-
biet wiejskich w Polsce” oraz 2. „Wieloaspektowa
diagnoza kobiet na rynku pracy”. Wyniki badań po-
zwoliły na uzupełnienie wiedzy na temat różnych
aspektów funkcjonowania kobiet na rynku pracy i przy-
czyniły się do modyfikacji strategii skierowanych na
rozwój ich uczestnictwa w rynku pracy.
Realizacja powyższych projektów pozwoliła na
upowszechnienie wiedzy na temat najbardziej sku-
tecznych strategii i praktyk przezwyciężania nieko-
rzystnych dla kobiet zjawisk na rynku pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie Wojewódzkiej Inspekcji
Transportu Drogowego we Wrocławiu –
Terenowego Oddziału Inspekcji w Kłodzku
(4030)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (SPS-024-4030/09) dotyczące zapytania pani po-
seł Moniki Wielichowskiej z dnia 26 maja 2009 r.
w sprawie doposażenia Wojewódzkiej Inspekcji Trans-
portu Drogowego we Wrocławiu – Terenowego Od-
działu Inspekcji w Kłodzku w pojazd samochodowy
z wideorejestratorem oraz radarowym miernikiem
prędkości, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Wojewódzkie inspektoraty transportu drogowe-
go należą do administracji zespolonej i podlegają
bezpośrednio wojewodom. W kompetencji wojewody
leży zatwierdzanie planów finansowych i dyspono-
wanie środkami przyznanymi na dany rok budżeto-
wy. Wojewódzkie inspektoraty transportu drogowe-
go realizują swoje zadania, finansując je z części 85
budżetu państwa: Transport, dział 600 Transport
i łączność, rozdział 6055: Inspekcja Transportu
Drogowego. Główny Inspektorat Transportu Dro-
gowego sprawuje nadzór i kontrolę nad wojewódz-
kimi inspektoratami transportu drogowego jedynie
pod względem merytorycznym. Doposażenie w środ-
ki transportu wojewódzkich inspektoratów trans-
231
portu drogowego leży oczywiście w sferze zaintere-
sowań GITD, gdyż swoje ustawowe zadania realizu-
je wspólnie z wojewódzkimi inspektoratami trans-
portu drogowego.
Dostrzegając wagę problemu, który pani poseł po-
ruszyła, GITD wspiera wojewódzkie inspektoraty
interweniując u właściwych wojewodów w celu uzy-
skania dodatkowych środków finansowych na dopo-
sażenie Inspekcji Transportu Drogowego w terenie
w środki umożliwiające bardziej efektywną realizację
zadań w celu poprawy bezpieczeństwa w ruchu dro-
gowym.
Z uwagi na trudną sytuację budżetową wojewo-
dów i wprowadzone programy oszczędnościowe,
pozyskiwanie dodatkowych środków finansowych
dla wojewódzkich inspekcji transportu drogowego
natrafia z oczywistych względów na pewne trud-
ności.
Odnosząc się pozytywnie do argumentacji Pani
Poseł, wystąpię do wojewody dolnośląskiego z za-
pytaniem odnośnie do możliwości uruchomienia
dodatkowych środków finansowych mających na
celu doposażenie Dolnośląskiej Wojewódzkiej In-
spekcji Transportu Drogowego w pojazd wyposa-
żony w wideorejestrator oraz radarowy miernik
prędkości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie braku lekarzy kształconych
specjalnie na potrzeby armii (4038)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie braku lekarzy kształconych specjalnie na
potrzeby armii (SPS-024-4038/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Ministerstwo Obrony Narodowej podziela repre-
zentowane przez pana posła Mieczysława Marcina
Łuczaka stanowisko odnośnie do oceny obecnej sytu-
acji kadrowej w korpusie osobowym medycznym Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Przyczyn takie-
go stanu rzeczy należy upatrywać na wielu płaszczy-
znach w ujęciu systemowym zarówno w sferze cywil-
nej, jak i wojskowej służby zdrowia na przestrzeni
ostatnich lat. Mając na uwadze istotną rolę lekarzy
wojskowych, pragnę wyjaśnić, iż od stycznia 2007 r.
232
w resorcie obrony narodowej trwają prace mające na
celu poprawę trudnej sytuacji kadrowej wojskowej
służby zdrowia. Wynikiem tych działań jest opraco-
wany w Inspektoracie Wojskowej Służby Zdrowia
„Model pozyskiwania i kształcenia kadr korpusu oso-
bowego medycznego na potrzeby Sił Zbrojnych RP”.
W opracowaniu tym przedstawiono warianty pozy-
skiwania lekarzy i przedstawicieli innych zawodów
medycznych do pełnienia zawodowej służby wojsko-
wej. Wśród nich wyróżniono rozwiązania, których
wdrożenie nie wymaga zmian w systemie prawnym,
takie jak:
— nabór studentów Uniwersytetu Medycznego
w Łodzi po III roku studiów;
— nabór studentów innych krajowych uczelni me-
dycznych po III roku studiów;
— nabór lekarzy i przedstawicieli innych zawo-
dów medycznych posiadających prawo wykonywania
zawodu (3-miesięczne studium oficerskie).
Pragnę przypomnieć, że kształcenie kandydatów
na lekarzy wojskowych odbywało się dotychczas na
podstawie art. 124a ust. 1 pkt 2 ustawy o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 141, poz. 892, z późn. zm.), w którym przewidzia-
no możliwość powoływania do służby kandydackiej
osób będących studentami uczelni cywilnych po od-
byciu przez te osoby przeszkolenia wojskowego po III
roku studiów. Przed nowelizacją tej ustawy w 2009 r.
do służby kandydackiej mogli być powoływani stu-
denci po odbyciu przeszkolenia wojskowego, które na
mocy ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, z późn. zm.) mo-
gli odbyć dopiero w czasie przerwy wakacyjnej po
trzecim roku studiów. W wyniku przeprowadzonej
w 2008 r. akcji informacyjnej wśród studentów cywil-
nych uczelni medycznych, w szczególności Uniwer-
sytetu Medycznego w Łodzi, wnioski o przyjęcie do
służby kandydackiej złożyło 74 studentów. Ostatecz-
nie do służby wojskowej w charakterze kandydata na
żołnierza zawodowego w korpusie osobowym medycz-
nym zostało zakwalifikowanych tylko 36 studentów
(pozostali odpadli lub zrezygnowali na różnych eta-
pach postępowania kwalifikacyjnego):
— Uniwersytet Medyczny w Łodzi – 18 studentów
(IV rok studiów – 4, V – 8, VI – 6);
— inne uczelnie medyczne – 18 studentów (IV rok
studiów – 3, V – 3, VI – 12).
Ponadto zaproponowano w modelu inny wariant
umożliwiający pozyskiwanie i kształcenie kadr me-
dycznych na potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej jako rozwiązanie wymagające zmian w obo-
wiązujących wówczas uregulowaniach prawnych –
nabór studentów Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
na dowolnym roku studiów.
Po nowelizacji ustawy o służbie wojskowej żołnie-
rzy zawodowych, w szczególności art. 124 a, dokona-
nej ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie usta-
wy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 79, poz. 669)
powyższy wariant będzie podstawowym sposobem
pozyskiwania oficerów służby zdrowia. W swojej isto-
cie jest on identyczny jak przedstawiony wcześniej
model pozyskiwania studentów Uniwersytetu Me-
dycznego w Łodzi po trzecim roku studiów, z tą róż-
nicą, że w tym rozwiązaniu studenci przez 6 lat będą
pełnili służbę wojskową w charakterze kandydatów
na żołnierzy zawodowych. Jest to wariant najbardziej
pożądany, który spowoduje wzrost zainteresowania
wojskową służbą zdrowia potencjalnych studentów,
jak i studentów medycyny. Ankieta przeprowadzona
wśród studentów uczelni medycznych potwierdza po-
wyższe założenia. Wśród zalet tego rozwiązania na-
leży wymienić:
— długi okres studiów finansowany przez resort
obrony narodowej, co oznacza długie zobowiązanie
do kontynuacji zawodowej służby wojskowej w przy-
szłości,
— gwarancję skutecznego wypełnienia przyjętego
przez Ministerstwo Obrony Narodowej limitu miejsc
dla kandydatów w korpusie osobowym medycznym,
— spełnienie warunku społecznego równego do-
stępu wszystkich studentów do podjęcia służby kan-
dydackiej,
— uproszczenie systemu finansowania procesu
dydaktycznego (ogólnie stosowana przy rozliczeniach
z uczelniami wyższymi dotacja zamiast płatności za
usługę edukacyjną),
— eliminację ryzyka negatywnego naboru stu-
dentów osiągających gorsze wyniki w nauce,
— ustalanie przez Ministerstwo Obrony Narodo-
wej w porozumieniu z Ministerstwem Zdrowia wła-
snego limitu przyjęć na Uniwersytet Medyczny w Ło-
dzi dostosowanego do możliwości finansowych resortu
obrony narodowej (uniknięcie konfliktu z Minister-
stwem Zdrowia na tle podbierania studentów),
— wpływ Ministra Obrony Narodowej na proces
kształcenia przyszłych kadr medycznych Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej,
— odtworzenie wojskowego, medycznego ośrodka
kształcenia poziomu akademickiego (fakultet wojsko-
wo-medyczny) przygotowującego cały personel woj-
skowej służby zdrowia w jednolitej doktrynie wojsko-
wo-medycznej o wymaganiach i normach zgodnych
ze stanagami NATO;
— możliwość pełnego uzupełnienia wakatów
w korpusie osobowym medycznym,
— uruchomienie podstawowego kierunku pozy-
skiwania i kształcenia kadr medycznych na potrzeby
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Mając na uwadze koszty związane z kształceniem
studentów medycyny, planuje się określić limit przy-
jęć na pierwszy rok studiów na poziomie 60 kandy-
datów. Podobny poziom powinien obowiązywać w naj-
bliższych latach. Skuteczna i konsekwentna reali-
zacja powyższego wariantu w ocenie Ministerstwa
Obrony Narodowej pozwoli w sposób systematyczny
odtworzyć korpus osobowy medyczny, w szczególno-
ści lekarzy wojskowych, w przewidywalnym okresie
planistycznym.

Realizacja powyższych propozycji jest jednym
z wielu działań podejmowanych przez Ministerstwo
Obrony Narodowej zmierzających do zwiększenia
liczby lekarzy w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej. Równolegle wprowadza się rozwiązania sys-
temowe, takie jak:
— odtwarzanie drogi awansu zawodowego przez li-
kwidację stanowisk etatowych dla poruczników w szpi-
talach wojskowych i jednostkach badawczo-rozwojo-
wych; stanowiska te zostałyby uwzględnione w modelu
przebiegu służby lekarzy w jednostkach wojskowych,
umożliwiając im w ten sposób awans zawodowy;
— zwiększanie liczby stanowisk ratowników me-
dycznych w jednostkach wojskowych, co pozwoli na
odciążenie lekarzy od bieżących zadań związanych
na przykład z zabezpieczeniem procesu szkolenia
strzeleckiego;
— aktywna współpraca z Ministerstwem Zdrowia
w zakresie ustanowienia swoistego dla lekarzy woj-
skowych sposobu specjalizacji medycznych uwzględ-
niającego m.in. zaliczanie okresów służby w misjach
w ramach polskich kontyngentów wojskowych, jako
elementu realizacji programu specjalizacyjnego;
— utworzenie własnego, resortowego systemu
specjalizacji medycznych;
— kontynuowanie prac nad przywróconym już
systemem dodatków służbowych dla lekarzy w mun-
durach w zakresie zwiększenia jego wysokości w spo-
sób konkurencyjny w stosunku do poziomu płac
w sferze cywilnej służby zdrowia, a także nowelizacji
zasad jego przyznawania;
— odtworzenie systemu dodatków za posiadaną
specjalizację medyczną.
W celu poprawy systemu kształcenia wojskowych
lekarzy resort obrony narodowej podejmuje inten-
sywne i wielopłaszczyznowe działania naprawcze,
m.in. w zakresie zmian w przepisach aktów praw-
nych regulujących powyższy obszar, jak i sferze
strukturalno-organizacyjnej.
Podjęte działania pozwolą w ocenie Ministerstwa
Obrony Narodowej na stworzenie pożądanego i sku-
tecznego systemu naboru lekarzy na potrzeby Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a także stworze-
nie swoistych struktur wspierających i koordynują-
cych całościowo procesy kształcenia lekarzy wojsko-
wych. Wydaje się, że są to rozwiązania konkurencyj-
ne w stosunku do sfery cywilnej służby zdrowia, a to
pozwala sądzić, że przyczynią się one do wzrostu
atrakcyjności służby lekarza wojskowego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
233
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niezwłocznego przekazania
dotacji budżetowej na remont prawosławnego
Klasztoru Męskiego Zwiastowania Najświętszej
Marii Panny w Supraślu (4041)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm RP (pismo SPS-024-4041/09 z dnia 26 maja
2009 r.), w sprawie niezwłocznego przekazania dota-
cji budżetowej na remont prawosławnego Klasztoru
Męskiego Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w
Supraślu, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Środki finansowe w wysokości 1,5 mln zł, prze-
znaczone na „Kontynuację prac rewaloryzacyjno-re-
montowych zespołu budynków klasztornych mona-
steru w Supraślu” zostały zapisane w ustawie budże-
towej w części 83: Rezerwy celowe, dziale 758, roz-
dziale 75818. Uruchomienie tych środków regulowa-
ne jest ściśle określoną procedurą, rozpoczynaną
złożeniem przez beneficjenta wniosku o uruchomie-
nie środków z rezerwy celowej budżetu państwa.
Klasztor w Supraślu złożył jednak wniosek o dofi-
nansowanie planowanych prac remontowo-konser-
watorskich w ramach programu ministra kultury
i dziedzictwa narodowego „Dziedzictwo kulturowe”
priorytet 1: Ochrona zabytków, finansowanego z czę-
ści 24 budżetu, działu 921 i rozdziału 92120.
W celu uruchomienia środków z rezerwy celowej
budżetu państwa na prace konserwatorskie w su-
praskim klasztorze Departament Ochrony Zabyt-
ków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego przesłał do beneficjenta w dniu 17 czerwca br.
formularz stosownego wniosku. W chwili obecnej
oczekujemy na odesłanie przez klasztor w Supraślu
wypełnionego ww. formularza w celu wszczęcia dal-
szej procedury, tj. wystąpienia do ministra finansów
o uruchomienie środków z rezerwy celowej budżetu
państwa i jak najszybszego przekazania ich na kon-
to beneficjenta, co, jak wynika z praktyki lat po-
przednich, nie powinno przekroczyć terminu dwóch
tygodni.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 16 czerwca 2009 r.
234
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Henryka Siedlaczka
w sprawie sprzedaży nieruchomości rolnych
z zasobów Agencji Nieruchomości Rolnych
w Opolu, znajdujących się na terenie
gmin Krzyżanowice i Krzanowice (4043)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Henryka Siedlaczka, nr SPS-024-4043/
09, z dnia 26 maja 2009 r., w sprawie sprzedaży nie-
ruchomości rolnych położonych w gminach Krzyża-
nowice i Krzanowice, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Decyzją nr RR-AB.II/ID/7111/93/04 z dnia 5 lipca
2004 r. wojewoda śląski ustalił lokalizację przedsię-
wzięcia celu publicznego pod nazwą: „Budowa zbior-
nika przeciwpowodziowego Racibórz Dolny na rzece
Odrze”.
Należy wyraźnie podkreślić, że w procesie budo-
wy zbiornika kompetencje poszczególnych organów
i instytucji są ściśle określone i nie jest możliwe na-
ruszanie tego podziału. Wyjaśniam, że odpowiedzial-
nymi za przebieg prowadzonego postępowania są
starosta raciborski – jako organ prowadzący wy-
właszczenia – oraz Regionalny Zarząd Gospodarki
Wodnej w Gliwicach, Inspektorat w Raciborzu – jako
realizator budowy zbiornika.
Z uwagi na fakt, że pozyskiwanie gruntów pod
budowę zbiornika odbywa się również na zasadzie
tzw. wymiany z gruntami Skarbu Państwa, w postę-
powanie zaangażowana jest również Agencja Nieru-
chomości Rolnych. Agencja, będąc dysponentem
gruntów należących do Skarbu Państwa, stara się
przeznaczyć na potrzeby postępowania zamiennego
takie ilości gruntów, o jakie wnosi starosta raciborski
oraz RZGW Gliwice (organy prowadzące postępowa-
nie). Oczywiste jest, że agencja może przeznaczać do
postępowania zamiennego grunty położone w okre-
ślonych obrębach i po wypełnieniu procedur przewi-
dzianych przepisami prawa. Aby jednak zapewnić
odpowiednie powierzchnie gruntów dla celów wymia-
ny, agencja musi zostać odpowiednio wcześnie powia-
domiona o konkretnych potrzebach przez organy od-
powiedzialne za budowę zbiornika. Zawiadomienie
takie jest obowiązkiem organów prowadzących po-
stępowanie.
Podkreślam, że to nie minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi ani Agencja Nieruchomości Rolnych są jed-
nostkami, które inicjują postępowanie wywłaszcze-
niowe. Agencja, w miarę swoich możliwości oraz
zgodnie z przepisami prawa, może postawić do dys-
pozycji organów odpowiedzialnych za budowę zbior-
nika pewne ilości gruntów w określonych lokaliza-
cjach.
Odnosząc się do konkretnej sytuacji opisanej
w zapytaniu pana posła, wyjaśniam, że Oddział Te-
renowy ANR w Opolu, działając na podstawie art. 29
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700,
z późn. zm.), sprzedał w trybie bezprzetargowym na
rzecz dzierżawcy w 2008 r. 80,12 ha gruntów wraz
z bazą budynkową gospodarstwa w obrębie Wojnowi-
ce, gmina Krzanowice, oraz w 2009 r. nieruchomość
gruntową niezabudowaną o powierzchni 47,03 ha,
położoną we wsi Bojanów, gmina Krzanowice.
Oddział Terenowy ANR w Opolu planuje również
sprzedać w roku bieżącym na rzecz dzierżawcy nie-
ruchomość o powierzchni 67,5856 ha, położoną we
wsi Nowa Wioska, gmina Krzyżanowice, wraz zabu-
dowaniami. Należy zauważyć, że zdaniem agencji
obiekty budowlane wchodzące w skład tej nierucho-
mości charakteryzują się dość znacznym stopniem
zużycia technicznego, a rolnicy nie są zainteresowa-
ni takimi nieruchomościami do zamiany.
Jednocześnie informuję, że – jak wynika z wyja-
śnień Oddziału Terenowego ANR w Opolu – nie jest
prawdą jakoby ceny sprzedaży tych gruntów były
dwukrotnie niższe niż ceny rynkowe. Zgodnie art. 30
ust. 1 wymienionej wyżej ustawy cenę nieruchomości
zasobu ustala się w wysokości nie niższej niż wartość
tej nieruchomości określona przy zastosowaniu spo-
sobów jej ustalania przewidzianych w przepisach
o gospodarce nieruchomościami, tj. przez rzeczo-
znawcę majątkowego, który uwzględnia kształtujące
się ceny rynkowe na podobne nieruchomości.
Ponadto informuję, że – jak wynika z informacji
prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych – po sprze-
daży w ramach pierwszeństwa nabycia spółce Agro-
max nieruchomości położonych w Bojanowie i w No-
wej Wiosce, pochodzących z Gospodarstwa Tworków
Wojnowice, w dzierżawie spółki pozostaną grunty
o powierzchni około 1392 ha. Zdaniem prezesa po-
tencjał nieruchomości gruntowych znajdujących się
w dzierżawie spółki, a przewidzianych do wyłączenia
z przedmiotu dzierżawy, w zupełności jest w stanie
zaspokoić potrzeby rolników związane z zabezpiecze-
niem gruntów zamiennych pod potrzeby zbiornika
Racibórz Dolny.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 24 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie możliwości zmiany przepisów prawa
dotyczących legalizacji samowoli budowlanej
(4045)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP pana Sławomira Zawi-
ślaka przekazane przy piśmie Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 26 maja 2009 r. (znak:
SPS-024-4045/09) w sprawie możliwości zmiany
przepisów prawa dotyczących legalizacji samowoli
budowlanej, uprzejmie informuję i wyjaśniam.
Nie przewiduje się zmian mających na celu wy-
dłużenie okresu ustanowionego przepisami ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) na wniesienie opłaty
legalizacyjnej. Postępowanie mające na celu dopro-
wadzić do zalegalizowania obiektu budowlanego lub
jego części wzniesionego bez wymaganej decyzji o po-
zwoleniu na budowę lub bez dokonania zgłoszenia
jest postępowaniem trwającym nawet kilka miesięcy.
Wydaje się zatem, że czas ten jest wystarczająco dłu-
gi na zgromadzenie środków pieniężnych koniecz-
nych dla zakończenia procesu legalizacji. Opłata le-
galizacyjna określana jest zgodnie z zasadami ściśle
określonymi w ustawie i w załączniku do niej. W związ-
ku z tym inwestor, posługując się tymi wytycznymi,
może samodzielnie ustalić, chociażby w przybliżeniu,
wysokość tej opłaty celem przygotowania środków pie-
niężnych określonego rzędu. Okres 7 dni jest zatem
okresem przewidzianym na wniesienie opłaty legali-
zacyjnej, nie zaś na zgromadzenie potrzebnych środ-
ków finansowych i jego wydłużanie jest niecelowe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie obwodnicy miasta Kraśnik
w ciągu drogi ekspresowej S19 na odcinku
Stróża – Pułankowice (4050)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 26 maja 2009 r., znak: SPS-024-4050/09,
235
przy którym przekazano zapytanie pana posła Jaro-
sława Stawiarskiego dotyczące budowy obwodnicy
miasta Kraśnik, przedstawiam stanowisko w przed-
miotowej sprawie.
Uprzejmie informuję, że realizacja zadania obej-
mującego budowę obwodnicy m. Kraśnik w ciągu
drogi S19, o długości 9,1 km została ujęta jako jeden
z odcinków realizacyjnych w ramach projektu indy-
widualnego Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” pn. „Budowa drogi ekspresowej S19,
odcinek Lubartów – Kraśnik”. Przedmiotowe zada-
nie zostało także ujęte w programie wieloletnim pn.
Program Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012
ustanowionym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007
z dnia 25 września 2007 r.
Obecnie zadanie znajduje się na etapie prac przy-
gotowawczych, w ramach których przygotowywana
jest niezbędna dokumentacja techniczna oraz uzy-
skiwane będą wszelkie uzgodnienia i pozwolenia wy-
magane przepisami prawa.
Aktualnie zakończone zostało opracowywanie ra-
portu o oddziaływaniu na środowisko będącego pod-
stawą do wydania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach. Uzyskanie tej decyzji przewidywane jest
na grudzień br.
Odnosząc się do kwestii ustalenia ostatecznego
wariantu przebiegu trasy obwodnicy m. Kraśnik, na-
leży wskazać, że decyzję w tej sprawie podejmuje re-
gionalny dyrektor ochrony środowiska, wydając de-
cyzję o środowiskowych uwarunkowaniach.
W oparciu o posiadaną decyzję środowiskową,
ustalającą wariant przebiegu drogi, prowadzone będą
dalsze prace projektowe zmierzające do opracowania
dokumentacji technicznej projektu, która następnie
zostanie zatwierdzona decyzją o zezwoleniu na reali-
zację inwestycji drogowej. Planowany termin uzyska-
nia tej decyzji to II kwartał 2012 r.
Odnosząc się do drugiego pytania, uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z obecnym stanem prawnym grunty
niezbędne do realizacji inwestycji drogowej nie są na-
bywane w drodze umów cywilnoprawnych. Zgodnie
z art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 193, poz. 1194, z późn. zm.) w odniesieniu do dróg
krajowych, na mocy decyzji o zezwoleniu na realizację
inwestycji drogowej, nieruchomości lub ich części sta-
ją się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa.
Zgodnie z tą ustawą inwestor dysponuje wszystkimi
gruntami najpóźniej po upływie 4 miesięcy od dnia,
w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwesty-
cji drogowej stała się ostateczna.
Odpowiadając na ostatnie pytanie, uprzejmie in-
formuję, że realizacja obwodnicy Kraśnika przewidy-
wana jest na lata 2012–2015.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
236
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie objęcia szczególną ochroną prawną
jako pomnika historii tzw. kopca Kościuszki
w Chebdziu w woj. świętokrzyskim (4053)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Przemysława Gosiewskiego
z dnia 29 maja 2009 r. w sprawie objęcia szczegółową
ochroną prawną jako pomnika historii tzw. kopca
Kościuszki w Chebdziu w woj. świętokrzyskim prze-
kazane ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego
przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 26 maja
2009 r. (znak: SPS 024-4053/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następującego stanowiska.
Zgodnie z ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o ochro-
nie zabytków i opiece nad zabytkami, formami ochro-
ny zabytków są m.in.: wpis do rejestru zabytków oraz
uznanie za pomnik historii. Na podstawie art. 15
ust. 1 przywołanej ustawy: Prezydent Rzeczypospo-
litej Polskiej, na wniosek ministra właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
w drodze rozporządzenia, może uznać za pomnik hi-
storii zabytek nieruchomy wpisany do rejestru lub
park kulturowy o szczególnej wartości dla kultury,
określając jego granice.
Z informacji uzyskanej od świętokrzyskiego kon-
serwatora zabytków wynika, że ani tzw. kopiec Ko-
ściuszki w Chebdziu, ani jego otoczenie, czyli pole
bitwy pod Szczekocinami, w chwili obecnej nie są
wpisane do rejestru zabytków. A zatem zanim zosta-
nie podjęta inicjatywa uznania tego obiektu za po-
mnik historii należy uprzednio wpisać go do rejestru
zabytków jako miejsce upamiętniające wydarzenia
historyczne. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami: Do rejestru wpi-
suje się zabytek nieruchomy na podstawie decyzji
wydanej przez wojewódzkiego konserwatora zabyt-
ków z urzędu lub na wniosek właściciela zabytku
nieruchomego lub użytkownika wieczystego gruntu,
na którym znajduje się zabytek nieruchomy.
Podzielam stanowisko pana posła, iż kopiec Ko-
ściuszki w Chebdziu, znany miłośnikom insurekcji
kościuszkowskiej i głęboko zakorzeniony w lokalnej
tradycji, powinien być otoczony należytą ochroną
i opieką oraz udostępniony społeczeństwu. Powinny
też zostać przeprowadzone badania archeologiczne
w celu określenia dokładnego zasięgu prowadzonych
walk w bitwie pod Szczekocinami. Na podstawie tych
badań będzie można wyznaczyć obszar, który mógłby
być objęty ochroną konserwatorską, np. poprzez uję-
cie w planie zagospodarowania przestrzennego.
Kopiec Kościuszki, jak również pozostałe kopce
w okolicy upamiętniające bitwę pod Szczekocinami,
stanowią przedmiot zainteresowań zarówno święto-
krzyskiego wojewódzkiego konserwatora zabytków,
jak i Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Za-
bytków. Pragnę poinformować pana posła, że w dniu
2 czerwca 2009 r. z inicjatywy Krajowego Ośrodka
Badań i Dokumentacji Zabytków dokonano wizytacji
tego terenu z udziałem właściciela działki, na której
kopiec Kościuszki został usypany, przedstawicieli
KOBiDZ, Regionalnego Ośrodka Badań i Dokumen-
tacji Zabytków w Kielcach, Wojewódzkiego Urzędu
Ochrony Zabytków w Kielcach oraz Urzędu Gminy
Moskorzew. W trakcie oględzin stwierdzono, że ko-
piec Kościuszki, wbrew doniesieniom lokalnych me-
diów, nie jest zniszczony. Stwierdzono również, że
obiekt posiada wartości, które mogą stać się podsta-
wą do wszczęcia postępowania administracyjnego
w sprawie wpisania go do rejestru zabytków. Kolejne
spotkanie w Chebdziu zaplanowano na pierwszą po-
łowę września br.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 16 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie stanowiska
ministra sprawiedliwości dotyczącego
działań mających na celu włączenie sądów
rejonowych w Sandomierzu, Opatowie
i Staszowie do właściwości miejscowej
Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu (4054)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Przemysława Gosiewskiego w spra-
wie stanowiska ministra sprawiedliwości dotyczące-
go działań mających na celu włączenie sądów rejono-
wych w Sandomierzu, Opatowie i Staszowie do wła-
ściwości miejscowej Sądu Okręgowego w Tarnobrze-
gu, przesłane przy piśmie z dnia 26 maja 2009 r.,
nr SPS-024-4054/09, uprzejmie przedstawiam, co
następuje:
Pragnę poinformować Pana Posła, że w kwestii
przeniesienia sądów rejonowych w Opatowie, Sando-
mierzu i Staszowie z obszaru Sądu Okręgowego
w Kielcach do właściwości miejscowej Sądu Okręgo-
wego w Tarnobrzegu w ostatnim czasie do Minister-
stwa Sprawiedliwości nie wpłynął wniosek zarówno
od prezesa Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, jak
i od prezesa Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie, parla-
mentarzystów czy też władz samorządowych.

Działania w tym zakresie nie zostały także zaini-
cjowane przez komórki organizacyjne Ministerstwa
Sprawiedliwości, w tym przez Departament Wyko-
nania Orzeczeń i Probacji.
Z powyższych względów aktualnie nie prowadzi
się prac legislacyjnych mających na celu przeniesie-
nie sądów rejonowych w Opatowie, Sandomierzu
i Staszowie z obszaru Sądu Okręgowego w Kielcach
do właściwości miejscowej Sądu Okręgowego w Tar-
nobrzegu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 24 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie korzystania z baz danych
Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ (4055)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Wojciecha Szaramy z dnia 4 czerw-
ca 2009 r. przesłane przy piśmie pana wicemarszałka
Sejmu Krzysztofa Putry z dnia 26 maja 2009 r. (znak:
SPS-024-4055/09) w sprawie korzystania z baz da-
nych Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowe-
go Funduszu Zdrowia uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicznych
świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone w prze-
pisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027), aktach
wykonawczych do ww. ustawy oraz zarządzeniach pre-
zesa NFZ dotyczących szczegółowych warunków zawie-
rania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w poszczególnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do poruszonego w treści zapytania
problemu dotyczącego potrzeby dostarczenia do ga-
binetu stomatologicznego zaświadczenia uzyskanego
237
z Sekcji Obsługi Osób Ubezpieczonych Śląskiego Od-
działu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia o nieskorzystaniu z refundacji NFZ w okresie
ostatnich 5 lat w przypadku zaopatrzenia w protezę
stomatologiczną, uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, iż szczegółowe warunki zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie stomatologiczne zostały
określone w zarządzeniu nr 91/2008/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 16 paździer-
nika 2008 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju: leczenie stomato-
logiczne.
Zgodnie z § 13 ww. zarządzenia prezesa funduszu
świadczeniodawca zobowiązany jest do weryfikacji
prawa świadczeniobiorcy do uzyskania uzupełnienia
protetycznego przysługującego mu zgodnie z rozpo-
rządzeniem ministra zdrowia z dnia 24 listopada
2004 r. w sprawie wykazu gwarantowanych świad-
czeń lekarza dentysty i materiałów stomatologicz-
nych oraz rodzaju dokumentu potwierdzającego
uprawnienia do tych świadczeń (Dz. U. Nr 261,
poz. 2601, z późn. zm.) raz na 5 lat oraz prawa do
naprawy uzupełnienia protetycznego raz na 2 lata.
Potwierdzenie prawa świadczeniobiorcy do uzyska-
nia uzupełnienia protetycznego odbywa się na pod-
stawie pisemnego oświadczenia składanego przez
świadczeniobiorcę oraz dodatkowo może być weryfi-
kowane drogą elektroniczną (w formacie dostarczo-
nym przez fundusz).
Równocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż zgodnie ze stanowiskiem funduszu do Ślą-
skiego OW NFZ nie wpłynęły informacje od świad-
czeniobiorców świadczące o konieczności dostarcze-
nia do gabinetu stomatologicznego zaświadczenia
uzyskanego z Sekcji Obsługi Osób Ubezpieczonych
Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia o nieskorzystaniu z refundacji
NFZ w okresie ostatnich 5 lat w przypadku zaopa-
trzenia w protezę stomatologiczną.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie ujednolicenia stawek za udział
w akcjach dla strażaków ochotników (4060)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 26 maja 2009 r. (sygn. SPS-024-4060/09)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani Ma-
rzeny Okła-Drewnowicz w sprawie ujednolicenia sta-
238
wek za udział w akcjach dla strażaków ochotników,
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że informacje doty-
czące celowych podpaleń mienia przez osoby będące
jednocześnie członkami Ochotniczej Straży Pożarnej
docierają także do Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji. Trudno natomiast w sposób
jednoznaczny stwierdzić, iż obowiązujące regulacje
prawne dotyczące wypłaty ekwiwalentu stanowią
główny motyw tego typu zachowań.
Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy z dnia
24 sierpnia 1991 roku o ochronie przeciwpożarowej
(Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.), czło-
nek ochotniczej straży pożarnej, który uczestniczył
w działaniu ratowniczym lub szkoleniu pożarniczym
organizowanym przez Państwową Straż Pożarną lub
gminę, otrzymuje ekwiwalent pieniężny. Wysokość
ekwiwalentu ustala rada gminy w drodze uchwały.
Ekwiwalent wypłacany jest z budżetu gminy (art. 28
ust. 2 omawianej ustawy).
Przepis zawarty w art. 28 ust. 3 ww. ustawy sta-
nowi wyjątek, iż ekwiwalent ten nie przysługuje człon-
kowi ochotniczej straży pożarnej za czas nieobecności
w pracy, za który zachował wynagrodzenie.
Wysokość ekwiwalentu, o którym mowa w art. 28
ust. 1, nie może przekraczać 1/175 przeciętnego wyna-
grodzenia ogłoszonego przez prezesa Głównego Urzę-
du Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczy-
pospolitej Polskiej Monitor Polski, na podstawie
art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.)
przed dniem ustalenia ekwiwalentu, za każdą godzinę
udziału w działaniu ratowniczym lub szkoleniu pożar-
niczym. Ustawa o ochronie przeciwpożarowej określa
zatem maksymalną wysokość ekwiwalentu.
W kontekście poruszonego problemu uprzejmie
informuję, iż rząd, Komenda Główna Państwowej
Straży Pożarnej oraz Zarząd Główny Związku Ochot-
niczych Straży Pożarnych ustosunkowały się w za-
sadniczej mierze pozytywnie do zgłoszonej w 2008 r.
inicjatywy poselskiej obejmującej m.in.: doprecyzo-
wanie treści art. 28 ustawy o ochronie przeciwpoża-
rowej. Powyższa kwestia była przedmiotem dyskusji
i ustaleń w Sejmie i Senacie RP, w tym m.in. w ra-
mach sejmowych Komisji Administracji i Spraw We-
wnętrznych, Komisji Samorządu Terytorialnego i Po-
lityki Regionalnej oraz podkomisji nadzwyczajnej do
rozpatrzenia poselskiego projektu ustawy o zmianie
ustawy o ochronie przeciwpożarowej (druk nr 59)
oraz poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy
o ochronie przeciwpożarowej oraz niektórych innych
ustaw (druk nr 258).
Pragnę jednocześnie poinformować, iż aktualnie
w MSWiA nie są prowadzone prace mające na celu opra-
cowanie rozwiązań legislacyjnych w ww. zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie naliczania
tzw. płatności zwierzęcych (4062)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie płatności do powierzchni upraw roślin przezna-
czonych na paszę, uprawianych na trwałych użyt-
kach zielonych, czyli tzw. płatności zwierzęcej, skie-
rowane do ministra rolnictwa i rozwoju wsi pismem,
znak: SPS-024-4062/09, z dnia 26 maja 2009 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej uchwa-
loną w czerwcu 2003 r. płatności bezpośrednie w Unii
Europejskiej są oddzielone od produkcji rolnej, ponie-
waż ich nadrzędnym celem jest wsparcie dochodów
rolniczych, a nie powodowanie zachęt do zwiększania
produkcji. Dzięki temu rolnicy dostosowują swoją
produkcję do faktycznego zapotrzebowania rynku
i swoich przewag konkurencyjnych, a nie kierują się
wysokością płatności bezpośrednich. Wypłata wspar-
cia nie jest zatem powiązana z obowiązkiem prowa-
dzenia określonej produkcji rolnej, a jej wysokość
została określona na podstawie danych historycz-
nych z okresu referencyjnego. W państwach UE-15
jako okres historyczny przyjęto lata 2000–2002.
W praktyce oznacza to, że rolnicy we Wspólnocie
otrzymują określoną kwotę płatności w przeliczeniu
na gospodarstwo lub hektar użytków rolnych nieza-
leżnie od tego, co uprawiają lub produkują w roku
bieżącym.
Przyjęty w Polsce w 2004 r. uproszczony system
płatności bezpośrednich (SAPS) powodował, że pro-
ducenci bydła byli w gorszej pozycji konkurencyjnej
niż ich odpowiednicy z Unii Europejskiej, którzy
otrzymywali płatności do określonych zwierząt (by-
dła, owiec). Dlatego też w 2007 r. Polska zapropono-
wała zmiany do dotychczasowych płatności bezpo-
średnich w celu dofinansowania produkcji zwierzę-
cej. Przygotowany program jest zgodny z polityką
realizowaną w Unii Europejskiej w zakresie płatno-
ści obszarowych, a mianowicie płatności nie mogą
być powiązane z bieżącą produkcją, a jedynie z pro-
dukcją w okresie referencyjnym. W związku z po-
wyższym okres referencyjny, uprawniający do sko-
rzystania z tej płatności, musiał być oparty na da-
nych historycznych.
Z tego względu w 2007 r. płatność zwierzęca przy-
sługiwała rolnikom, którzy w okresie od dnia 1 kwiet-
nia 2005 r. do dnia 31 marca 2006 r. byli posiadaczami
bydła lub owiec, kóz lub koni, wpisanych lub zgłoszo-
nych przez rolników w tym okresie do rejestru zwie-
rząt gospodarskich lub do rejestru koniowatych.

W 2008 r., realizując postulaty rolników, rozsze-
rzono przepisy umożliwiając uzyskanie płatności
zwierzęcej również w sytuacji, gdy zwierzęta zostały
zgłoszone do rejestru przez małżonka rolnika ubie-
gającego się o płatność (także w przypadku gdy osoby
te nie pozostawały w związku małżeńskim w okresie
referencyjnym). Jednocześnie przewidziana została
możliwość przyznania płatności zwierzęcej tym rol-
nikom, którzy dopiero rozpoczęli działalność, a więc
nie występowali uprzednio z wnioskiem o przyznanie
jednolitej płatności obszarowej lub płatności uzupeł-
niającej. Również w tym przypadku konieczne było
zachowanie historycznego charakteru wsparcia, a więc
nie możliwe było zastosowanie pomocy związanej
z bieżącą produkcją. W tym celu w § 6 ust. 1 rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
14 marca 2008 r. w sprawie rodzajów roślin objętych
płatnością uzupełniającą oraz szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania płatności w ramach syste-
mu wsparcia bezpośredniego (Dz. U. Nr 44, poz. 265)
określono okres referencyjny od dnia 15 września
roku poprzedzającego rok złożenia wniosku do dnia
14 marca roku złożenia wniosku, w którym to okre-
sie rolnicy powinni posiadać zwierzęta, żeby móc
uzyskać płatność zwierzęcą. Końcowa data tego okre-
su (14 marca roku, w którym składany jest wniosek)
jest ostatecznym możliwym terminem zapewniają-
cym historyczny charakter tego mechanizmu. Przy-
jęcie terminu późniejszego oznaczałoby bowiem, że
uprawnienie do płatności uzyskiwaliby rolnicy posia-
dający zwierzęta w czasie składania wniosku o płat-
ność, a więc byliby to producenci aktualni, a nie hi-
storyczni (choć oczywiście przyjęte rozwiązanie nie
wyklucza z systemu płatności tych rolników, którzy
nadal utrzymują zwierzęta po 14 marca).
W 2009 r., mając na względzie trudności występu-
jące przy stosowaniu tego mechanizmu dopłat w la-
tach wcześniejszych, wprowadzono dalsze jego mody-
fikacje. Minister rolnictwa i rozwoju wsi wydał w dniu
9 marca 2009 r. rozporządzenie w sprawie rodzajów
roślin objętych płatnością uzupełniającą oraz szczegó-
łowych warunków i trybu przyznawania oraz wypłaty
płatności w ramach systemów wsparcia bezpośrednie-
go (Dz. U. z 2009 r. Nr 40, poz. 326) w celu ułatwienia
rolnikom korzystania z tej formy pomocy.
Zgodnie z cytowanym rozporządzeniem w 2009 r.
płatność zwierzęca nadal będzie przyznawana do po-
wierzchni trwałych użytków zielonych zadeklarowa-
nych w danym roku we wniosku o przyznanie płat-
ności, jednak nie więcej niż do powierzchni maksy-
malnej określonej dla każdego rolnika na podstawie
danych historycznych (referencyjnych).
Dla zdecydowanej większości rolników uprawnio-
nych do uzyskiwania płatności zwierzęcej w 2008 r.
sposób określania maksymalnej powierzchni trwa-
łych użytków zielonych, do jakiej mogą uzyskać
wsparcie, nie zmieni się, czyli będzie ustalany na
podstawie:
— liczby zwierząt (bydła lub owiec, lub kóz, lub
koni), które były zgłoszone przez tego rolnika lub jego
239
małżonka do odpowiedniego rejestru w okresie od
dnia 1 kwietnia 2005 r. do dnia 31 marca 2006 r.,
oraz
— powierzchni trwałych użytków zielonych lub
traw na gruntach ornych, do których rolnik ten
otrzymał płatność w 2006 r.
Zgodnie ze wspomnianym rozporządzeniem moż-
liwe będzie przyznanie płatności zwierzęcej tym pro-
ducentom, którzy uzyskali płatności do powierzchni
upraw paszowych w 2006 r., lecz produkcję zwierzę-
cą rozpoczęli w okresie od dnia 1 kwietnia 2006 r. do
dnia 14 marca 2007 r. Maksymalna powierzchnia
trwałych użytków zielonych, do jakiej rolnicy ci będą
mogli uzyskać płatność, będzie określana na podsta-
wie powierzchni upraw paszowych (trwałych użyt-
ków zielonych, traw na gruntach ornych lub miesza-
nek roślin motylkowatych z trawami), do których
uzyskali oni płatności za 2006 r., oraz na podstawie
liczby zwierząt (bydła lub owiec, lub kóz, lub koni)
wpisanych przez tych rolników lub ich małżonków
do odpowiedniego rejestru w okresie od dnia 1 kwiet-
nia 2006 r. do dnia 14 marca 2007 r. Pod uwagę bę-
dzie brany dzień, w którym liczba zwierząt przeliczo-
na na duże jednostki przeliczeniowe (DJP – Duże
Jednostki Przeliczeniowe) we wskazanym okresie
była największa.
Przy określaniu maksymalnej powierzchni paszo-
wej, do jakiej rolnik może uzyskać płatność zwierzę-
cą, będzie brana pod uwagę powierzchnia trwałych
użytków zielonych, trawy na gruntach ornych oraz
(po raz pierwszy) mieszanki roślin motylkowatych
z trawami, jeśli taki rodzaj mieszanki został wska-
zany we wniosku, do jakiej w 2006 r. rolnik uzyskał
płatność. Dodatkowo (na żądanie rolnika) przy okre-
ślaniu maksymalnej powierzchni, do jakiej przysłu-
guje płatność zwierzęca, uwzględniana będzie rów-
nież na tych samych zasadach powierzchnia paszowa
małżonka. Dotychczas możliwe było uwzględnienie
jedynie zwierząt posiadanych przez małżonka takie-
go rolnika w okresie referencyjnym.
Kolejną zmianą w odniesieniu do płatności zwie-
rzęcej jest możliwość ubiegania się o to wsparcie
przez tzw. nowych rolników. Na podstawie dotych-
czasowych przepisów za nowego rolnika mógł zostać
uznany producent, który nie występował uprzednio
z wnioskiem o przyznanie jednolitej płatności obsza-
rowej lub płatności uzupełniającej, a jednocześnie
posiadał zwierzęta w okresie od dnia 15 września
roku poprzedzającego rok złożenia wniosku o przy-
znanie płatności zwierzęcej do dnia 14 marca roku
złożenia tego wniosku. Przyjęcie takiego rozwiąza-
nia powodowało trudności w objęciu tym systemem
wsparcia takich rolników, którzy rozpoczęli produk-
cję (np. odziedziczyli gospodarstwo rolne) w okresie
od dnia 15 marca roku składania wniosku do dnia
9 czerwca tego roku, a więc w okresie składania
wniosku o przyznanie płatności. Producent taki mógł
więc złożyć wniosek o przyznanie płatności w roku
rozpoczęcia działalności, jednak wówczas nie uzyski-
wał płatności zwierzęcej, gdyż nie był posiadaczem
240
zwierząt w wymienionym okresie referencyjnym,
a jednocześnie nie mógł zostać uznany za nowego
producenta w przyszłym roku, gdyż składał już wnio-
sek o przyznanie płatności.
Mając na uwadze powyższe, od 2009 r. za „nowych
rolników” mogą zostać uznani wszyscy rolnicy, któ-
rzy nie występowali z wnioskiem o przyznanie jed-
nolitej płatności obszarowej lub płatności uzupełnia-
jącej w latach 2004–2006, a więc przed wprowadze-
niem w Polsce płatności zwierzęcej. Jednocześnie
nadal wymagane będzie posiadanie przez tych rolni-
ków zwierząt w okresie bezpośrednio poprzedzają-
cym złożenie pierwszego wniosku o przyznanie płat-
ności zwierzęcej.
Dla rolników, którzy uzyskali płatność zwierzęcą
jako „nowi” w latach 2007 i 2008, maksymalna po-
wierzchnia trwałych użytków zielonych, do jakiej
mogą uzyskać wsparcie w danym roku, będzie zatem
określana na podstawie liczby zwierząt posiadanych
przez nich w okresie, który został uwzględniony przy
przyznawaniu im płatności zwierzęcej po raz pierw-
szy. Natomiast rolnicy, którzy dotychczas nie mogli
uzyskać płatności zwierzęcej i nie składali wniosków
o przyznanie płatności bezpośrednich w latach 2004–
–2006, będą mogli uzyskać takie wsparcie, jeżeli po-
siadali (oni lub ich małżonkowie) zwierzęta w okresie
od dnia 15 września roku poprzedzającego rok złoże-
nia wniosku o przyznanie płatności zwierzęcej do
dnia 14 marca roku złożenia tego wniosku. Tak jak
w pozostałych przypadkach fakt posiadania zwierząt
musi być potwierdzony wpisem w odpowiednim reje-
strze. Pod uwagę będzie brana średnia liczba zwie-
rząt (przeliczonych na DJP – Duże Jednostki Przeli-
czeniowe) zgodnie z przelicznikami zawartymi w § 8
ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 9 marca 2009 r. w sprawie ro-
dzajów roślin objętych płatnością uzupełniającą oraz
szczegółowych warunków i trybu przyznawania oraz
wypłaty płatności w ramach systemów wsparcia bez-
pośredniego (Dz. U. z 2009 r. Nr 40, poz. 326) we
wskazanym okresie.
Poza tym złagodzone zostały dotychczasowe prze-
pisy ograniczające maksymalną powierzchnię, do ja-
kiej „nowi rolnicy” mogą uzyskać płatność zwierzęcą.
Dotychczas obowiązujące ograniczenie powierzchni
trwałych użytków zielonych uprawnionych do wspar-
cia wynoszące maksymalnie 50% wszystkich gruntów
rolnych w gospodarstwie zwiększono do 75%. Zmiana
ta dotyczy zarówno rolników, którzy uzyskiwali już
płatność zwierzęcą w poprzednich latach, jak i tych,
którzy dopiero będą się o nią ubiegać.
Podsumowując, należy zwrócić uwagę na fakt, iż
przepisy rozporządzeń w sprawie rodzajów roślin
objętych płatnością uzupełniającą oraz szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania płatności
w ramach systemów wsparcia bezpośredniego są
zgodne z polityką realizowaną w Unii Europejskiej,
zgodnie z którą płatności obszarowe nie mogą być
połączone z bieżącą produkcją, lecz jedynie z wiel-
kością produkcji w okresie referencyjnym opartą na
danych historycznych.
Ponadto pragnę zapewnić pana posła, że Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżąco anali-
zuje realizację płatności bezpośrednich dla rolników,
w tym również płatności zwierzęcych, w szczególno-
ści pod kątem spełniania celów i kryteriów dostępu,
jakie zostały przyjęte dla tego wsparcia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie likwidacji Ośrodka
Hodowli Zwierzyny w Czerniejewie (4064)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Tadeusza Tomaszewskiego, nr SPS-024-
-4064/09, z dnia 26 maja 2009 r. w sprawie likwidacji
Ośrodka Hodowli Zwierzyny w Czerniejewie, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Z wyjaśnień złożonych przez prezesa Agencji Nie-
ruchomości Rolnych w tej sprawie wynika, że decyzja
o likwidacji wspomnianego OHZ została podjęta po
przeprowadzeniu stosownej analizy. Podczas tej ana-
lizy wzięto pod uwagę następujące przesłanki:
— wyniki audytu funkcjonowania OHZ Czernie-
jewo wykazały wyraźną tendencję spadkową w za-
kresie wyników finansowo-księgowych;
— zanotowano wzrost stanu zobowiązań, na któ-
ry OHZ nie posiadał środków finansowych, co grozi-
ło pojawieniem się przeterminowanych zobowiązań;
— rok obrotowy 2008 OHZ zakończył ujemnym
wynikiem finansowym w wysokości 203 341,80 zł;
— stan ekonomiczny i finansowy ośrodka według
stanu na dzień 31 grudnia 2008 r. nie dawał podstaw
do rokowania poprawy sytuacji finansowej i osiągnię-
cia dodatniego wyniku finansowego w 2009 r.;
— wyniki księgowo-finansowe OHZ Czerniejewo
na tle działalności innych ośrodków funkcjonujących
na terenie Oddziału Terenowego ANR w Poznaniu
na przestrzeni ostatnich 3 lat charakteryzowały się
stałą tendencją spadkową.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że zagadnienia
związane z zarządzaniem obwodami łowieckimi re-
guluje ustawa z dnia 13 października 1995 r. Prawo
łowieckie (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, z późn.
zm.). Za wykonywanie przepisów tej ustawy meryto-

rycznie odpowiada minister środowiska i podległe
mu służby. Z tego też względu minister rolnictwa
i rozwoju wsi nie jest w stanie udzielić wiążących
wyjaśnień w tym zakresie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Marka Opioły
w sprawie sytuacji mieszkańców
spółdzielni mieszkaniowej Młociny (4066)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Marka Opioły w sprawie sytu-
acji mieszkańców spółdzielni mieszkaniowej Młociny
(SPS-024-4066/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Ustawa z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowa-
niu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2005 r. Nr 41, poz. 398, ze zm.) reguluje problema-
tykę zakwaterowania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej. Instytucją powołaną do gospodarowania za-
sobami mieszkaniowymi przeznaczonymi na zakwa-
terowanie żołnierzy zawodowych jest Wojskowa
Agencja Mieszkaniowa. Minister Obrony Narodowej,
zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia
1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U.
z 1996 r. Nr 10, poz. 56, ze zm.), sprawuje jedynie
nadzór nad działalnością tej agencji. Ma w związku
z tym ograniczony wpływ na jej funkcjonowanie.
Obecnie funkcjonujący system w obszarze zakwa-
terowania jest złożony i nieefektywny, środowisko
żołnierzy zawodowych negatywnie ocenia działal-
ność Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w dotychcza-
sowej kształcie.
Mając tego świadomość, kierownictwo resortu
obrony narodowej podejmowało szereg działań w za-
kresie usprawnienia funkcjonowania tej instytucji,
również w aspekcie personalnym.
Biorąc pod uwagę powyższe opinie, uwzględniając
także doświadczenia okresu, jaki upłynął od wejścia
w życie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie
ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw, resort
obrony narodowej podjął inicjatywę nowelizacji usta-
wy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej zarówno w aspekcie zmian systemowych, jak
i dostosowujących poszczególne zapisy ustawy.
W projekcie ustawy o zmianie ustawy o zakwate-
rowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 1945), który obec-
nie jest przedmiotem prac w Sejmie Rzeczypospolitej
241
Polskiej, znajduje się propozycja dotycząca zmiany
statusu Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. Polega
ona na bezpośrednim podporządkowaniu agencji mi-
nistrowi obrony narodowej (obecnie, jak wskazano
powyżej, ma ona status jednostki nadzorowanej) oraz
nadaniu ministrowi obrony narodowej uprawnienia
do powoływania i odwoływania jej prezesa w porozu-
mieniu z ministrem właściwym do spraw Skarbu
Państwa. Zagadnienie to jest niezwykle istotne
w aspekcie prac prowadzonych nad profesjonalizacją
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i stanowi ele-
ment kierowania procesem zaspokajania potrzeb za-
kwaterowania armii zawodowej.
W celu zapewnienia kontroli nad działalnością
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej do projektu no-
welizacji wprowadzono rozdział 3a „Kontrola Woj-
skowej Agencji Mieszkaniowej”. Minister obrony
narodowej będzie mógł sprawować kontrolę osobistą
lub powierzyć jej przeprowadzenie właściwej komór-
ce organizacyjnej ministerstwa, co umożliwi odpo-
wiednie reagowanie na nieprawidłowości w działal-
ności agencji.
Powyższe rozwiązania przyczynią się do powsta-
nia sprawnego, funkcjonalnego i przejrzystego syste-
mu kierowania Wojskową Agencją Mieszkaniową.
W projekcie nowelizacji ustawy o zakwaterowaniu
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej proponuje się
także zmianę zasad stosowania ulg przy prywatyza-
cji (sprzedaży) lokali mieszkalnych.
Wynika to z faktu, że aktualnie obowiązujący
przepis art. 58 ust. 2 ustawy (bonifikata w wysokości
95% wartości lokalu przy jego wykupie) wprowadza
rażące dysproporcje między żołnierzami, którzy za-
mieszkują w lokalach mieszkalnych przeznaczonych
do sprzedaży, a żołnierzami zamieszkującymi kwa-
tery zajmowane na czas pełnienia służby wojskowej.
Dysproporcja wynika z różnicy między wartością
rynkową lokalu mieszkalnego podlegającego sprze-
daży (zwłaszcza w dużych miastach) a kwotą odpra-
wy mieszkaniowej, jaką otrzymują żołnierze zwalnia-
jący kwatery (niepodlegające sprzedaży). Przyjęte
rozwiązanie (bonifikata w wysokości 60% wartości
zbywanego lokalu mieszkalnego) pozwala na zmniej-
szenie tego zróżnicowania. Jednocześnie zakłada się,
że pomniejszenia będą dotyczyć również wartości
prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego
ułamkowej części gruntu przypadającego na ten lo-
kal. Przedmiotowe rozwiązanie zmierza do ujednoli-
cenia zasad sprzedaży przez Wojskową Agencję
Mieszkaniową lokali mieszkalnych z zasadami obo-
wiązującymi w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, ze zm.).
Jednocześnie takie rozwiązanie pozwoli wygenero-
wać dodatkowe środki finansowe na potrzeby budow-
nictwa mieszkaniowego Wojskowej Agencji Mieszka-
niowej.
Odnosząc się do kwestii sytuacji mieszkańców
osiedla Młociny, uprzejmie informuję, że w związku
z rozpoczęciem procesu profesjonalizacji Sił Zbroj-
242
nych Rzeczypospolitej Polskiej, prywatyzacja lokali
mieszkalnych pozostających w zarządzie Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej została wstrzymana do czasu
dokonania weryfikacji posiadanego zasobu mieszka-
niowego pod kątem potrzeb w pełni zawodowej armii.
Dyrektorzy oddziałów regionalnych Wojskowej Agen-
cji Mieszkaniowej przekazali, w formie pisemnej, oso-
bom zainteresowanym informacje dotyczące okolicz-
ności związanych ze wstrzymaniem procesu prywa-
tyzacji. Dotyczyły one m.in. kwestii zwrotu kwot
wpłaconych przez niektóre osoby z tytułu przygoto-
wania lokali do sprzedaży. Wyjaśnienia te zostały
zamieszczone również na stronie internetowej Woj-
skowej Agencji Mieszkaniowej.
Proces profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej zbiega się w czasie z pracami nad
wspomnianym projektem nowelizacji ustawy o za-
kwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, który zawiera propozycje zmian w zasadach
prowadzenia sprzedaży lokali mieszkalnych przez
Wojskową Agencję Mieszkaniową. Z tego względu za-
sadne jest, aby znowelizowane przepisy ustawy zna-
lazły zastosowanie do całości pozostałego w zarzą-
dzie agencji zasobu mieszkaniowego.
Do powyżej przedstawionych informacji o ogólnej
sytuacji związanej z prywatyzacją lokali mieszkal-
nych należy dodać, że na osiedlu Młociny zachodziły
dodatkowe trudności związane z prywatyzacją. Przy-
czyną wstrzymującą uruchomienie sprzedaży lokali
mieszkalnych w latach ubiegłych była nierozwiązana
kwestia ustanowienia służebności gruntowych na
terenie osiedla. Problem ten jednak został rozwiąza-
ny dnia 15 maja 2009 r. w drodze ustanowienia przez
Oddział Regionalny Wojskowej Agencji Mieszkanio-
wej w Warszawie oraz firmę Euro City Sp. z o.o. i
Euro City II Sp. z o.o. wzajemnych służebności grun-
towych.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że w opracowa-
nym projekcie nowelizacji ustawy o zakwaterowaniu
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej zabezpieczo-
no tzw. prawa nabyte. Sprzedaż lokali mieszkalnych
będzie się odbywała według obowiązujących aktual-
nie zasad dla wszystkich osób, które złożyły do Woj-
skowej Agencji Mieszkaniowej stosowny wniosek
i opłaciły zryczałtowane koszty przygotowania loka-
lu do sprzedaży.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Wiesława Wody
w sprawie przyczyn wycofania się
Jednostki Wojskowej nr 3527 z siedzibą
w Nisku z wykonania przyrzeczonego wcześniej
remontu kładki na rzece Biała, gm. Tarnów,
pow. tarnowski (4067)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Wiesława Wody w sprawie przy-
czyn wycofania się Jednostki Wojskowej nr 3527
z siedzibą w Nisku z wykonania przyrzeczonego
wcześniej remontu kładki na rzece Biała, gm. Tar-
nów, pow. tarnowski (SPS-024-4067/09), uprzejmie
informuję, że wskazana jednostka wojskowa jest
w trakcie realizacji powyższego przedsięwzięcia od
dnia 25 maja br. Prace zaawansowane są w 80%, a ich
zakończenie przewidziane jest do końca czerwca br.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Wody
w sprawie jednoznacznej decyzji
Agencji Nieruchomości Rolnych dotyczącej
losów Stada Ogierów w Klikowej (4069)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak SPS-024-4069/09, z dnia 29 maja 2009 r.,
przy którym przesłano zapytanie poselskie pana Wie-
sława Wody, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
z dnia 18 maja 2009 r. w sprawie sytuacji Stada Ogie-
rów w Klikowej, uprzejmie informuję, co następuje.
Z informacji przekazanych przez Agencję Nieru-
chomości Rolnych wynika, że w związku z trudną
sytuacją ekonomiczną Stada Ogierów Białka sp. z o.o.,
dzierżawiącego od 2003 r. nieruchomości wchodzące
w skład Stada Ogierów Klikowa i prowadzącego dzia-
łalność w zakresie rozrodu na terenach obsługiwa-
nych przez SO Klikowa, w najbliższych dniach pla-
nowane jest rozwiązanie ze spółką przedmiotowej
umowy dzierżawy. Na obecny zły stan finansowy
spółki wpłynęła w dużej mierze konieczność ponosze-

nia kosztów związanych z funkcjonowaniem SO Kli-
kowa. Dalsze utrzymywanie istniejącego stanu do-
prowadziłoby w krótkim czasie do zagrożenia egzy-
stencji zarówno SO Klikowa, jak i Stada Ogierów
Białka sp. z o.o.
W związku z zaistniałą sytuacją ANR uznała za
zasadne przekazanie wszystkich nieruchomości,
wraz z zabudowaniami wchodzącymi w skład SO Kli-
kowa, do Oddziału Terenowego ANR w Opolu.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotowe
zabudowane nieruchomości są objęte roszczeniami
spadkobierców w osobach R. i P. S. Do czasu wyja-
śnienia kwestii zasadności roszczeń nieruchomościa-
mi oraz działalnością stada będzie zarządzał Oddział
Terenowy ANR w Opolu, poprzez jednostkę wyko-
nawczą – Jednostkę Gospodarczą Zasobu w Tarno-
wie. Po wyjaśnieniu kwestii związanych z roszcze-
niami zostaną podjęte działania mające na celu za-
bezpieczenie zarówno substancji, jak i potrzeb ho-
dowlanych obsługiwanego przez stado terenu.
Ponadto uprzejmie informuję, że z uzyskanych
informacji wynika, iż agencja w pismach z dnia
19 stycznia 2007 r., 26 lutego 2007 r. i 23 maja 2007 r.
skierowanych do Zarządu Województwa Małopolskie-
go wykazała wolę nieodpłatnego przekazania samo-
rządowi woj. małopolskiego obiektów wchodzących
w skład SO Klikowa. ANR była gotowa przekazać
przedmiotowe nieruchomości w drodze umowy, pod-
kreślając jednocześnie, iż nieruchomości te będą mu-
siały być wykorzystane na cele związane z inwesty-
cjami infrastrukturalnymi, służącymi wykonaniu
zadań własnych samorządu terytorialnego, a więc
pod takie inwestycje, które jednostka samorządu te-
rytorialnego zamierza realizować na nieruchomości
w ramach zadań własnych mających charakter uży-
teczności publicznej, tj. prowadzących do zaspokoje-
nia zbiorowych potrzeb mieszkańców w drodze
świadczenia usług powszechnie dostępnych. Szcze-
gółowe wyjaśnienia dotyczące prób nieodpłatnego
przekazania samorządowi woj. małopolskiego obiek-
tów wchodzących w skład SO Klikowa zostały przed-
stawione pismem, znak GZsp-057-621-5/07, z dnia
31 stycznia 2008 r., w odpowiedzi na interpelację pana
Wiesława Wody, posła na Sejm RP, znak SPS-023-
-57/07, w sprawie przyszłości majątku SO Klikowa.
Z powyższego wynika, że ANR odniosła się pozy-
tywnie do projektów samorządu zmierzających do
zagospodarowania nieruchomości w Klikowej, jak
również wykonuje niezbędne czynności mające na celu
ograniczenie strat Stada Ogierów Białka sp. z o.o.,
które w chwili obecnej jest w trudnej sytuacji ekono-
micznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
243
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie zasadności likwidacji
Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego
Agroma sp. z o.o. (4070)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie
zasadności likwidacji spółki PHU Agroma sp. z o.o.
z siedzibą w Czarnej Białostockiej (znak: SPS-024-
-4070/09) przedstawiam stanowisko Ministerstwa
Skarbu Państwa w przedmiotowej sprawie.
Jednoosobowa spółka Skarbu Państwa pod firmą
Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe Agroma sp. z o.o.
z siedzibą w Czarnej Białostockiej została postawiona
w stan likwidacji w dniu 13 maja 2009 r. Uchwała
zgromadzenia wspólników została podjęta na wnio-
sek zarządu spółki z dnia 18 listopada 2008 r. Od
połowy 2007 r. zarząd spółki działał jako organ jed-
noosobowy, stąd wniosek o likwidację został złożony
przez prezesa zarządu panią Halinę Chodnikiewicz.
Jako uzasadnienie likwidacji spółki zarząd wskazał
bardzo wysokie zagrożenie utratą płynności finanso-
wej, brak realnych możliwości uzyskiwania przycho-
dów na poziomie umożliwiającym pokrycie kosztów
funkcjonowania spółki, a także brak możliwości roz-
woju spółki (ze względu na to, że przedmiotem jej
działalności jest handel częściami do maszyn rolni-
czych, głównie w segmencie maszyn, których ze
względu na wymagania rynkowe sprzedaż sukcesyw-
nie maleje). Kontynuacja działalności w ocenie za-
rządu groziła utratą płynności finansowej, a w kon-
sekwencji upadłością. Płynność finansowa spółki
utrzymywana była dzięki wzrostowi zadłużenia z ty-
tułu kredytów bankowych.
Zdaniem ministra skarbu państwa wykonującego
prawa jednoosobowego wspólnika w PHU Agroma
sp. z o.o. w Czarnej Białostockiej podstawowym czyn-
nikiem wpływającym na kondycję ekonomiczną spół-
ki jest wielkość przychodów ze sprzedaży. Jednocze-
śnie z uwagi na specyfikę spółki wielkość ta była
bardzo trudna do prognozowania. Problemy ze sprze-
dażą wynikały w dużej mierze z sytuacji rynkowej,
w tym ograniczenia unijnych funduszy pomocowych.
Warto zaznaczyć, iż od 2004 r. spółka realizowała
program restrukturyzacji i do roku 2007 sukcesyw-
nie zmniejszała straty, głównie poprzez ograniczenie
kosztów funkcjonowania. Wysoce prawdopodobne
jest, iż do 2008 r. dokonano większości działań na-
prawczych związanych z obniżeniem kosztów i moż-
liwości dalszej ich redukcji zostały wyczerpane.
W 2008 r. spółka poniosła stratę w wysokości 356 883,80
zł. W stosunku do roku poprzedniego sytuacja ma-
jątkowo-finansowa spółki uległa zdecydowanemu po-
gorszeniu. Dynamika kosztów wyprzedziła dynami-
kę przychodów o 10,2 pkt procentowego. Niekorzyst-
244
nie ukształtowały się wszystkie podstawowe wskaź-
niki finansowe.
Należy stwierdzić, iż rzekomo wysoka wartość
i płynność zapasów jest niezgodna z rzeczywistością.
Faktem jest, iż od kilku lat utrzymuje się bardzo wy-
soki poziom zapasów w bilansie, jednak wiele pozycji
zapasów pochodzi z zakupów lat ubiegłych lub cha-
rakteryzuje się niewielkimi obrotami, co powoduje
konieczność aktualizacji ich wartości (in minus), a to
z kolei wpłynie w sposób istotny na obniżenie warto-
ści aktywów. Problem ten został również zaakcento-
wany przez biegłego rewidenta w raporcie z badania
sprawozdania finansowego za 2008 r. Dodatkowo na-
leży zwrócić uwagę na niekorzystną wartość wskaź-
nika szybkości obrotu zapasami – w 2008 r. 388 dni
(310 dni w 2007 r.).
Nieuzasadnione są również obawy dotyczące moż-
liwości wypowiedzenia przez bank umowy kredyto-
wej w związku z rozpoczęciem procesu likwidacji.
Likwidator zawarł bowiem z bankiem aneks do umo-
wy kredytu w rachunku bieżącym.
Nie sposób zgodzić się też z opinią, iż w przypad-
ku likwidacji spółki rolnicy zostaną całkowicie po-
zbawieni źródła zaopatrzenia. Tylko w samej Czarnej
Białostockiej istnieją punkty handlowe, w których
mogą oni zaopatrywać się w części zamienne, nie
wspominając o konkurencyjnych podmiotach w in-
nych miejscowościach, choć należy przyznać, że nie
wszystkie te firmy posiadają w ofercie taki asorty-
ment, jaki oferowała spółka PHU Agroma sp. z o.o.
w Czarnej Białostockiej.
Postanowienia umowy o pracę z panią prezes są
zgodne z przepisami prawa, w szczególności przepi-
sami ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu
osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi
(Dz. U. Nr 26, poz. 306), która maksymalnie dopusz-
cza wynagrodzenie w wysokości 6-krotności przecięt-
nego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przed-
siębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym
kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez pre-
zesa Głównego Urzędu Statystycznego. Mając na
uwadze jednoosobowy zarząd w spółce oraz realizację
od kilku lat głębokiego i trudnego procesu restruk-
turyzacji, wynagrodzenie w wysokości 3,5-krotności
przeciętnego wynagrodzenia należy uznać za ade-
kwatne do nakładu pracy. Ponadto należy dodać, iż
zgodnie z umową o pracę ewentualny brak skwito-
wania prezesa Zarządu PHU Agroma sp. z o.o.
w Czarnej Białostockiej przez zgromadzenie wspól-
ników nie ma wpływu ani na wysokość, ani na moż-
liwość niewypłacenia odprawy, stąd należałoby wy-
kluczyć, aby to właśnie obawa przed utratą odprawy
skłoniła panią prezes do złożenia wniosku o posta-
wienie spółki w stan likwidacji. Stwierdzenie doty-
czące licznych podwyżek pani prezes nie znajduje
potwierdzenia w faktach. Wysokość wynagrodzenia,
ustalona oświadczeniem ministra skarbu państwa,
nie była zmieniana.
W imieniu wspólnika, Skarbu Państwa, stałą kon-
trolę działalności spółki sprawuje pełnomocnik
wspólnika powołany uchwałą zgromadzenia wspól-
ników. W swoich sprawozdaniach nie zgłaszał on
większych nieprawidłowości, a zwłaszcza sygnałów
dotyczących niegospodarności lub nierzetelności
w prowadzeniu spraw spółki. Ponadto spółka przed-
kładała Ministerstwu Skarbu Państwa wymaganą
sprawozdawczość, a czynności nadzoru właściciel-
skiego były realizowane na bieżąco. W corocznie do-
konywanych badaniach sprawozdania finansowego
biegli rewidenci nie wykazywali nieprawidłowości.
Spółka PHU Agroma sp. z o.o. w Czarnej Biało-
stockiej od lat miała bardzo duże problemy z ren-
townością i utrzymaniem konkurencyjności. Posia-
dała niekorzystną z punktu widzenia odbiorców
lokalizację (9 km od miasta) oraz specyficzny profil
działalności.
Decyzja o likwidacji została poprzedzona wnikli-
wą analizą sytuacji finansowej spółki oraz ewentual-
nych konsekwencji przyjęcia w analizowanej sprawie
alternatywnych rozwiązań. Zrozumiałe i uzasadnio-
ne są emocje pracowników, jakie z reguły towarzyszą
tego typu procesom. Należy jednak podkreślić, iż
każdy właściciel, a w szczególności Skarb Państwa,
w swoich decyzjach musi kierować się nade wszystko
rachunkiem ekonomicznym, nawet jeżeli są to decy-
zje bardzo trudne i społecznie nie zawsze w pełni
akceptowalne.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Widackiego
w sprawie statystyki kryminalnej dotyczącej
przestępczości ujawnionej publikowanej
przez Główny Urząd Statystyczny na podstawie
danych z Komendy Głównej Policji (4071)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 maja 2009 r. (sygn. SPS-024-4071/
09) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Jana Widackiego w sprawie statystyki kryminalnej
dotyczącej przestępczości ujawnionej publikowanej
przez Główny Urząd Statystyczny na podstawie da-
nych z Komendy Głównej Policji uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Policja, zgodnie z zarządzeniem nr 350 komen-
danta głównego Policji z dnia 1 lipca 2003 r. w spra-
wie zbierania, gromadzenia, przetwarzania i opraco-
wywania danych statystycznych o przestępczości
oraz zamachach samobójczych i wypadkach tonięcia

(Dz. Urz. KGP Nr 14, poz. 74, z późn. zm.), gromadzi
dane statystyczne w zakresie przestępstw ujawnio-
nych oraz zgłoszonych jednostkom organizacyjnym
Policji w Policyjnym Systemie Statystycznym Prze-
stępczości TEMIDA. Do systemu nie są wprowadzane
dane o postępowaniach prowadzonych przez inne
służby: Straż Graniczną, Agencję Bezpieczeństwa We-
wnętrznego czy Centralne Biuro Antykorupcyjne.
Na podstawie zarządzenia nr 116 komendanta
głównego Policji z dnia 28 stycznia 2009 r. w sprawie
planowania strategicznego i sprawozdawczości w Po-
licji (Dz. Urz. KGP Nr 3, poz. 12) gromadzone są na-
tomiast dane liczbowe o wszystkich rodzajach wykro-
czeń ujawnionych przez Policję. W oparciu o te dane
opracowywane jest „Zestawienie liczbowe wykroczeń
ujawnionych w ramach prowadzonych czynności wy-
jaśniających na podstawie art. 54 K.p.w. i w postępo-
waniu mandatowym oraz stosowanych środków od-
działywania pozakarnego w KWP/KSP” (formularz
III/5), sporządzane w cyklu półrocznym i rocznym.
W zestawieniu wykazywane są wykroczenia prze-
ciwko:
— porządkowi i spokojowi publicznemu (bez wy-
kroczeń z art. 55 Kodeksu wykroczeń),
— bezpieczeństwu osób i mienia (bez art. 82 K.w.),
— bezpieczeństwu i porządkowi ruchu na drogach,
— obyczajności publicznej,
— urządzeniom użytku publicznego,
— osobie,
— mieniu,
jak również wykroczenia przeciwko przepisom:
— o ochronie przyrody,
— o ochronie zwierząt,
— o rybactwie śródlądowym,
— o bezpieczeństwie sportowych imprez maso-
wych,
— ustawy z dnia 26 października 1982 roku
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
holizmowi (t.j.: Dz. U. z 2007 roku Nr 70, poz. 473
z późn. zm.) i innym przepisom.
Nadmienić przy tym należy, iż w ww. formularzu
statystycznym ujmowane są również wykroczenia
ujawniane przez podmioty pozapolicyjne (Straż
Ochrony Kolei, Żandarmerię Wojskową, formacje
ochronne itp.), które w zakresie swojej działalności
ujawniły wykroczenia i przekazały według właściwo-
ści rzeczowej do dalszego prowadzenia Policji.
Z kolei dane statystyczne w zakresie przestępstw
i wykroczeń, których ściganie należy do ustawowych
zadań Straży Granicznej, gromadzone są zgodnie
z zarządzeniem nr 22 komendanta głównego Straży
Granicznej z dnia 7 kwietnia 2005 r. w sprawie spo-
sobu i trybu gromadzenia i przetwarzania informacji
z zakresu ochrony granicy państwowej i kontroli ru-
chu granicznego (Dz. Urz. KGSG Nr 4, poz. 21, z późn.
zm.) w Systemie Ewidencji Informacji. Straż Gra-
niczna nie przekazuje bezpośrednio do Głównego
Urzędu Statystycznego informacji statystycznych do-
tyczących postępowań przygotowawczych oraz wy-
kroczeń. Niektóre z tych danych przekazywane są
245
w formie comiesięcznego biuletynu m.in. do Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Biura
Bezpieczeństwa Narodowego, Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego oraz Centralnego Biura Antyko-
rupcyjnego. Natomiast zgodnie z pkt 1.03 Programu
badań statystycznych statystyki publicznej na rok
2009, stanowiącego załącznik do rozporządzenia pre-
zesa Rady Ministrów z 27 listopada 2008 r. w sprawie
programu badań statystycznych statystyki publicz-
nej na rok 2009 (Dz. U. Nr 221, poz. 1436), Straż
Graniczna przekazuje do Ministerstwa Sprawiedli-
wości raz w roku sprawozdanie MS-P2 (Sprawozda-
nie z czynności dochodzeniowo-śledczych prowadzo-
nych przez innych niż prokurator oskarżycieli).
Wskazać należy, że Ministerstwo Sprawiedliwości
dysponuje danymi statystycznymi o wszystkich ro-
dzajach ewidencjonowanych spraw o wykroczenia,
które poszczególne formacje (nie tylko podległe
MSWiA) kończą wnioskiem o ukaranie.
Jednocześnie wymaga wyjaśnienia, iż obowiązek
przekazywania danych statystycznych wynika z usta-
wy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej
(Dz. U. Nr 88, poz. 439, z późn. zm.). Działając na
podstawie art. 18 ww. ustawy, Rada Ministrów okre-
śla corocznie, w drodze rozporządzenia, program ba-
dań statystycznych statystyki publicznej oraz dla
każdego badania:
— temat i organ prowadzący badanie,
— rodzaj badania,
— zakres podmiotowy i przedmiotowy oraz źródła
zbieranych danych statystycznych,
— podmioty gospodarki narodowej i osoby fizycz-
ne nieprowadzące działalności gospodarczej zobowią-
zane do udzielania informacji i przekazywania da-
nych statystycznych lub uczestniczące w badaniu na
zasadzie dobrowolności,
— formy, częstotliwość, terminy i miejsce przeka-
zywania danych statystycznych,
— rodzaje wynikowych informacji statystycznych
oraz formy i terminy ich udostępnienia,
— koszty i sposób finansowania.
Przedstawiając powyższe, pragnę jednocześnie
poinformować, że przedstawiciele Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Minister-
stwa Sprawiedliwości prowadzą konsultacje w spra-
wie projektu budowy systemu wspólnej statystyki
organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości.
W trakcie roboczych rozmów stwierdzono, iż moż-
liwe jest zbudowanie sytemu administracyjnego, któ-
ry m.in. umożliwiałby porównywanie danych staty-
stycznych z działalności Policji, prokuratury, sądów
i więziennictwa. Jednym z możliwych rozwiązań jest
wykorzystanie w tym celu Krajowego Centrum In-
formacji Kryminalnych poprzez zbudowanie w ra-
mach KCIK odpowiednich odrębnych aplikacji, które
pozwoliłyby na połączenie istniejących systemów, jak
również na przetwarzanie danych już zgromadzo-
nych. Wskazać jednak należy, że wdrożenie takiego
systemu byłoby kosztowne ze względu na stosowanie
246
różnych systemów informatycznych przez poszcze-
gólne instytucje podległe MSWiA i MS.
W związku z powyższym Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji zaproponowało resortowi
sprawiedliwości powołanie międzyresortowego ze-
społu do spraw możliwości utworzenia systemu
wspólnych danych statystycznych organów ścigania
i wymiaru sprawiedliwości. Do głównych zadań ze-
społu należałoby: wypracowanie stanowiska odno-
śnie do zasadności utworzenia systemu łączącego
dane organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości,
ustalenie zasad funkcjonowania takiego systemu, po-
trzebnych usprawnień i zmian technicznych, okre-
ślenie koniecznych zmian legislacyjnych, a przede
wszystkim oszacowanie kosztów uruchomienia sys-
temu wspólnej statystyki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Opioły
w sprawie postępowania prokuratorskiego
w gminie Zawidz (4074)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 29 maja 2009 r.
nr SPS-024-4074/09 zapytanie posła Marka Opioły
w sprawie postępowania prokuratorskiego w gminie
Zawidz, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Postępowanie będące przedmiotem zainteresowa-
nia pana posła zainicjowane zostało, skierowanym
do Prokuratury Rejonowej w Sierpcu, zawiadomie-
niem Najwyższej Izby Kontroli z dnia 12 maja 2009 r.
o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestęp-
stwa z art. 183 § 1 K.k., polegającego na magazyno-
waniu w miejscowościach Jaworowa Lipa oraz Jawo-
rowo Kłódź na terenie gminy Zawidz, wbrew przepi-
som art. 63 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach, odpadów w postaci odwodnionych sub-
stancji zaolejonych, sprowadzonych w latach 1994–
–1995 z Petrochemii Płock SA, i stworzeniu przez to
zagrożenia dla życia lub zdrowia wielu osób oraz
możliwości spowodowania zniszczeń w świecie roślin-
nym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach.
Po analizie przedmiotowego zawiadomienia oraz
załączonych do niego dokumentów postanowieniem
z dnia 20 maja 2009 r. prokurator rejonowy w Sierp-
cu wszczął śledztwo w niniejszej sprawie, przy czym
jego zakresem objął także czyn z art. 231 § 1 K.k.
polegający na niedopełnieniu obowiązków przez wój-
ta gminy Zawidz, który zaniechał usunięcia niebez-
piecznych dla środowiska odpadów.
W dniu 15 czerwca 2009 r. prokurator rejonowy
w Sierpcu wystąpił do prokuratora okręgowego w Płoc-
ku z wnioskiem o wyłączenie prokuratorów tej jed-
nostki od prowadzenia powyższego postępowania
z uwagi na związki rodzinne prokuratora pracującego
w Prokuraturze Rejonowej w Sierpcu i radcy prawne-
go zatrudnionego w Urzędzie Gminy Zawidz.
Decyzją zastępcy prokuratora okręgowego w Płoc-
ku z dnia 16 czerwca 2009 r. wniosek ten został
uwzględniony, a śledztwo przekazane do dalszego pro-
wadzenia Prokuraturze Rejonowej w Płocku, gdzie
zostało zarejestrowane pod sygnaturą 1Ds 1225/09.
Odnosząc się do pytań pana posła, należy zwrócić
uwagę, że zawiadomienie o przestępstwie do Prokura-
tury Rejonowej w Sierpcu skierowała Najwyższa Izba
Kontroli jako do jednostki właściwej miejscowo.
Prokurator rejonowy w Sierpcu, wobec ujawnie-
nia okoliczności mogących wywoływać wątpliwość co
do bezstronności prokuratorów tej jednostki, z urzę-
du wystąpił o ich wyłączenie od prowadzenia niniej-
szej sprawy, a stosowne decyzje w tym przedmiocie
podjął jego bezpośredni przełożony.
Wyrażone zatem w zapytaniu pana posła obawy
dotyczące możliwości mataczenia w tej sprawie czy
wycieku informacji mogących zaważyć na toku po-
stępowania sądowego nie mają podstaw.
Jeśli chodzi zaś o ostatnie z pytań pana posła,
należy podnieść, że na gruncie polskiego prawa kon-
sekwencje prawnokarne wobec jakiejkolwiek osoby
mogą być wyciągnięte dopiero wtedy, gdy zostanie
udowodnione, że jej działanie lub zaniechanie stano-
wiło przestępstwo.
Postępowanie w niniejszej sprawie znajduje się
w fazie początkowej i na obecnym jego etapie nie moż-
na przesądzać o jego wyniku.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie zwrotu płatności dla gospodarstwa
niskotowarowego w sytuacji zbycia
gospodarstwa przed upływem 5 lat (4075)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk, przeka-

zane przy piśmie z dnia 29 maja 2009 r., znak: SPS-
-024-4075/09, dotyczące zasad udzielania pomocy
w ramach działania 2 Planu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich (PROW 2004–2006) „Wspieranie gospodarstw
niskotowarowych” pragnę przedstawić stanowisko
w odniesieniu do podniesionych kwestii.
Zgodnie z przyjętymi założeniami dla działania
2 Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW 2004–
–2006) pomoc dla gospodarstw niskotowarowych ma
na celu zapewnienie przejściowego wsparcia gospo-
darstwa, służącego poprawie jego przepływów finan-
sowych oraz dochodów, przy jednoczesnym podejmo-
waniu przez gospodarstwo dalszych działań mają-
cych zapewnić towarową produkcję i silniejszy zwią-
zek z rynkiem. W związku z tym w rozporządzeniu
Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków
i trybu udzielania pomocy finansowej na wspieranie
gospodarstw niskotowarowych objętej planem roz-
woju obszarów wiejskich (Dz. U. z 2004 r. Nr 286,
poz. 2870) przyjęto, że płatność dla gospodarstwa ni-
skotowarowego jest udzielana producentowi rolne-
mu, który m.in. zobowiąże się do realizacji, zgodnie
z planem rozwoju gospodarstwa niskotowarowego,
przedsięwzięć mających na celu restrukturyzację go-
spodarstwa niskotowarowego, a tym samym nieprze-
noszenia własności gospodarstwa niskotowarowego
przez okres 5 lat od dnia przyznania płatności. Zobo-
wiązanie to ma na celu zapewnienie, że gospodar-
stwo, na które przeznaczono wsparcie, nie zostanie
zlikwidowanie. Stosownie do § 10 ww. rozporządze-
nia płatność dla gospodarstwa niskotowarowego pod-
lega wstrzymaniu i zwrotowi, jeżeli producent rolny
przeniósł własność gospodarstwa niskotowarowego
przed upływem 5 lat od dnia przyznania przedmio-
towej płatności.
Jednocześnie wyjaśniam, iż zgodnie z powyższym
niezrealizowanie przedsięwzięć zadeklarowanych
w planie rozwoju gospodarstwa niskotowarowego,
skutkujące niewypłaceniem wsparcia w czwartym
i piątym roku uczestnictwa w działaniu 2: Wspiera-
nie gospodarstw niskotowarowych, nie zwalnia be-
neficjenta z przestrzegania uregulowań, opisanych
powyżej, polegających na nieprzenoszeniu własności
gospodarstwa przez pięć lat od dnia przyznania
przedmiotowej płatności.
Warunek ten wynikający ze szczególnego oraz
przejściowego charakteru działania: Wspieranie go-
spodarstw niskotowarowych został również zawarty
w zobowiązaniach opisanych we wniosku o pomoc
finansową na działanie: Wspieranie gospodarstw ni-
skotowarowych, który składa sam producent rolny,
zgłaszając chęć uczestnictwa w działaniu.
Wyjątek od wyżej opisanego zobowiązania stano-
wi sytuacja określona § 11, tzn. w przypadku gdy
w okresie 5 lat od dnia przyznania płatności nastąpi
przeniesienie własności gospodarstwa niskotowaro-
wego na rzecz następcy producenta rolnego, któremu
przyznano rentę strukturalną. Umożliwienie prze-
niesienia własności gospodarstwa niskotowarowego
na rzecz następcy producenta rolnego, któremu przy-
247
znano rentę strukturalną, wynika z faktu, że zgod-
nie z przepisami w sprawie szczegółowych warunków
i trybu udzielenia pomocy finansowej na uzyskanie
renty strukturalnej objętej planem rozwoju obszarów
wiejskich osoba, która przejmuje gospodarstwo osoby,
której przyznano rentę strukturalną, zobowiązuje się
do prowadzenia działalności rolniczej na przejętych
użytkach rolnych przez okres co najmniej 5 lat, tym
samym jest pewne, że osoba ta nie dokona w tym
okresie przeniesienia własności przejętego gospodar-
stwa, jak również zdoła wypełnić założenia planu
rozwoju gospodarstwa niskotowarowego określone
przez poprzedniego posiadacza gospodarstwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 17 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie niemożności zakończenia
śledztwa prokuratorskiego dotyczącego
zaniedbań przy budowie Szkoły Podstawowej
nr 48 w Gdyni Chwarznie, wynikającej
z zaginięcia w Urzędzie Miasta w Gdyni
dokumentacji budowlanej (4076)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z 29 maja 2009 r. (nr SPS-
-024-4076/09) zapytanie pana posła Zbigniewa Ko-
zaka w sprawie niemożności zakończenia śledztwa
prokuratorskiego dotyczącego zaniedbań przy budo-
wie Szkoły Podstawowej nr 48 w Gdyni Chwarznie,
wynikającej z zaginięcia w Urzędzie Miasta w Gdyni
dokumentacji budowlanej, uprzejmie informuję, co
następuje.
Na podstawie zawiadomienia o przestępstwie zło-
żonego przez pana posła Zbigniewa Kozaka prokura-
tor rejonowy w Gdyni postanowieniem z 18 sierpnia
2008 r. wszczął śledztwo o sygn. 3 Ds 164/08 w spra-
wie niedopełnienia obowiązków w latach 1998–2000
w Gdyni przez urzędników Urzędu Miasta Gdyni
podczas budowy Zespołu Szkół nr 15 w Gdyni
Chwarznie oraz przy odbiorze technicznym tego bu-
dynku i sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeń-
stwa zdarzenia – mającego postać zawalenia się bu-
dynku – które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób,
i działania na szkodę interesu publicznego lub pry-
watnego szeregu osób, tj. o przestępstwo z art. 231
§ 1 K.k. w zb. z art. 164 § 1 w zw. z art. 11 § 2 K.k.
248
W toku tego postępowania, na podstawie zeznań
przesłuchanych świadków, w szczególności wiceprze-
wodniczącego Zarządu Rady Dzielnicy Chwarzno-
Wiczlino, dyrektora Zespołu Szkół nr 15 w Gdyni,
a także byłych i obecnego kierownika administracyj-
nego tej placówki oraz kierowników budowy i uzy-
skanej dokumentacji ustalono, że w 1999 r. nastąpił
odbiór końcowy budynku Szkoły Podstawowej nr 48
w Gdyni Chwarznie.
Generalnym wykonawcą tej inwestycji było (obec-
nie już nieistniejące) Kaszubskie Przedsiębiorstwo
Budowlane „Checzbud” w Kartuzach.
W dniu 7 września 2000 r. prezydent miasta Gdyni
udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku szkoły.
W latach 2002–2003 ujawniły się zmiany w kształ-
cie dachu budynku. W związku z tym dyrektor szko-
ły, w porozumieniu z Urzędem Miasta Gdyni, zlecił
wykonanie ekspertyz dotyczących stanu techniczne-
go części konstrukcji dachu. Z ekspertyz tych wyni-
kała potrzeba wzmocnienia, przebudowy lub wymia-
ny fragmentu dachu oraz wyłączenia z użytkowania
części powierzchni budynku.
W 2003 r. przeprowadzono remont, którego wyko-
nawcą było przedsiębiorstwo „Checzbud”.
W lutym 2006 r., podczas przeglądu stanu budynku
przez powiatowego inspektora nadzoru budowlanego,
stwierdzono nieodpowiedni stan techniczny drewnia-
nych słupów podpierających konstrukcję dachu w po-
mieszczeniu jadalni. Słupy te zostały zamontowane
podczas remontu przeprowadzonego w 2003 r.
Inspektor nadzoru budowlanego decyzją z 15 lu-
tego 2006 r. zakazał użytkowania szkolnej jadalni
oraz nakazał wykonanie niezbędnych robót zabez-
pieczających.
Urząd Miasta Gdyni, po przeprowadzeniu na
przełomie lat 2006/2007 kolejnych ekspertyz, podjął
decyzję o wykonaniu w 2008 r., w okresie wakacyj-
nym, ponownego remontu szkoły.
W dniu 12 czerwca 2008 r. powiatowy inspektor
nadzoru budowlanego nakazał wyłączenie z użytko-
wania budynku szkoły oraz wykonanie określonych
czynności zabezpieczających. W związku z tym dy-
rektor szkoły wydał zarządzenie zakazujące wstępu
do budynku.
W dniu 17 lipca 2008 r. powiatowy inspektor nad-
zoru budowlanego został powiadomiony o rozpoczęciu
robót budowlanych dotyczących rozbiórki części da-
chu, na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na
rozbiórkę tej części budynku z 27 czerwca 2008 r.
Zakończenie prac remontowych pierwotnie prze-
widziano do końca sierpnia 2008 r. Jednak z uwagi
na rozszerzenie zakresu zaplanowanych robót, które
objęły ostatecznie cały dach, termin zakończenia
prac uległ przesunięciu do końca września 2008 r.,
a zaistniałe w toku robót komplikacje spowodowały,
że i ten termin nie został dotrzymany.
Aktualnie prace dotyczące budynku nie są prowa-
dzone, gdyż Urząd Miasta Gdyni zlecił wykonanie
kolejnych ekspertyz dotyczących dachu budynku.
W toku śledztwa nie uzyskano kompletnej doku-
mentacji dotyczącej inwestycji będącej przedmiotem
postępowania w sprawie 3 Ds 164/08, pomimo pona-
wianych żądań w tym względzie Komendy Miejskiej
Policji w Gdyni. Urząd Miejski w Gdyni udzielił osta-
tecznie informacji, że Wydział Architektoniczno-Bu-
dowlany nie dysponuje aktami archiwalnymi doty-
czącymi budowy Zespołu Szkół nr 15 w Gdyni, a tak-
że że brak jest dokumentów wskazujących organ
aktualnie dysponujący tymi aktami.
Część niezbędnej dokumentacji uzyskano jednak
od dyrektora szkoły i w oparciu o te dokumenty oraz
dokumentację sukcesywnie przekazywaną przez kie-
rowników ostatnio wykonanych robót budowlanych
Komenda Miejska Policji w Gdyni – na polecenie pro-
kuratora – postanowieniem z 26 maja 2009 r. powo-
łała biegłego z zakresu budownictwa, celem ustalenia
szeregu istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności
wymagających posiadania wiadomości specjalnych.
W zależności od treści powyższej opinii proku-
rator podejmie decyzję co do dalszych czynności
w sprawie.
W tych warunkach, odnosząc się do sformułowa-
nych przez pana posła Zbigniewa Kozaka pytań,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
1. Niezwłocznie po zwróceniu akt sprawy o sygn.
3 Ds 164/08 przez biegłego, któremu zostały udostęp-
nione do wykorzystania przy opracowaniu zleconej
opinii, sposób prowadzenia śledztwa zostanie podda-
ny analizie przez prokuratora okręgowego w Gdań-
sku i w zależności od wyniku badania akt rozważona
zostanie kwestia objęcia tej sprawy zwierzchnim nad-
zorem służbowym Prokuratury Okręgowej w Gdań-
sku lub Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku.
Brak jest natomiast obecnie podstaw do wdroże-
nia zwierzchniego nadzoru służbowego nad tym po-
stępowaniem Prokuratury Krajowej. Sprawa pozo-
stawać będzie w zainteresowaniu Biura Postępowa-
nia Przygotowawczego Prokuratury Krajowej, które
będzie monitorować dalszy przebieg tego śledztwa.
2. Brak części dokumentacji dotyczącej inwestycji
będącej przedmiotem śledztwa w sprawie 3 Ds 164/08
Prokuratury Rejonowej w Gdyni niewątpliwie znacz-
nie utrudnia prowadzenie postępowania, ale nie
uniemożliwia kontynuowania śledztwa.
Ostateczna ocena, w jakim zakresie fakt, że po-
wołany w tej sprawie biegły nie dysponował komplet-
ną dokumentacją, miał wpływ na ustalenia istotne
dla rozstrzygnięcia, możliwa będzie dopiero po ana-
lizie opinii sporządzonej na podstawie tej dokumen-
tacji, którą zdołano uzyskać na potrzeby postępowa-
nia i udostępnić biegłemu.
3. Obowiązujące przepisy udzielają karnoprawnej
ochrony dokumentom. Ochronie karnoprawnej pod-
lega również prawidłowe funkcjonowanie wymiaru
sprawiedliwości.
W szczególności, zgodnie z art. 276 K.k., kto nisz-
czy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub
usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie
rozporządzać, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Ujawniona w toku śledztwa 3 Ds 164/08 kwestia
braku w Wydziale Architektoniczno-Budowlanym
Urzędu Miejskiego w Gdyni archiwalnych akt doty-
czących budowy Zespołu Szkół nr 15 w Gdyni będzie
przedmiotem odrębnego postępowania o przestęp-
stwo z art. 276 K.k.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 22 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie propozycji likwidacji numeru NIP
(4081)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 29 maja 2009 r. (sygn.:
SPS-024-4081/09) zapytanie pana posła Michała Ja-
rosa w sprawie propozycji likwidacji numeru NIP,
uprzejmie wyjaśniam, iż prace w przedmiotowym za-
kresie prowadzone są w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji, tzw. integracja rejestrów
PESEL – NIP. W tym celu powołano zespoły, w skład
których wchodzą przedstawiciele Ministerstwa Fi-
nansów, które m.in. przeprowadzą analizę możliwo-
ści integracji rejestrów.
Przedmiotowa integracja oznaczałaby inną kon-
strukcję podatkowego rejestru danych identyfikacyj-
nych. Sprawy te wymagają jeszcze wielu analiz i dys-
kusji. Ich wynikiem powinien być kształt referencyj-
nych rejestrów państwowych i sposób dojścia do do-
celowego rozwiązania, które musiałoby uwzględniać
wszystkie urzędowe systemy informatyczne i proce-
dury pozostające w relacji z NIP bądź innymi stoso-
wanymi identyfikatorami, w tym w zakresie odnie-
sień do systemu podatkowego oraz zobowiązań akce-
syjnych wobec Unii Europejskiej.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Finansów nie jest autorem prac ma-
jących na celu likwidację NIP, a sprawa w przedmio-
cie objętym pytaniami przedstawionymi w interpe-
lacji pana posła Michała Jarosa pozostaje w gestii
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
249
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie stanu zaawansowania procedur
mających na celu przywrócenie integralności
nieruchomości należących do Domu Zakonnego
Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi
Niepokalanej – Sanktuarium Relikwii Drzewa
Krzyża Świętego na Świętym Krzyżu (4083)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Przemysława Gosiewskiego przesła-
ne przy piśmie, znak SPS-024-4083/09, z dnia
29 maja 2009 r. w sprawie stanu zaawansowania pro-
cedur mających na celu przywrócenie integralności
nieruchomości na Świętym Krzyżu, uprzejmie infor-
muję.
Odnosząc się do obecnych działań, chciałbym pod-
kreślić, że wolę rozwiązania tego problemu wyrażają
poniższe dokumenty:
1) list intencyjny z dnia 5 stycznia 2007 r. – prze-
kazanie nieruchomości na Świętym Krzyżu Kościo-
łowi w zamian za nieruchomość przekazaną Święto-
krzyskiemu Parkowi Narodowemu;
2) uroczysta deklaracja z dnia 3 czerwca 2007 r.
– sygnatariusze wyrażają wolę podejmowania dzia-
łań mających na celu przywrócenie integralności
sanktuarium na Świętym Krzyżu;
3) deklaracja woli z dnia 1 października 2007 r.
– określająca zamiar wspólnego (tj. gmina i dom za-
konny) realizowania przedsięwzięcia.
Przedstawiona przez Urząd Gminy Bieliny propo-
zycja rozwiązań dotyczących realizacji nieruchomo-
ści zamiennej została oceniona przez instytucję za-
rządzającą regionalnym programem operacyjnym
jako niedopuszczalna. Lokalizacje tej nieruchomości
były nie do zaakceptowania przez Świętokrzyski
Park Narodowy.
Odpowiadając na przedłożone pytania, uprzejmie
informuję, co następuje.
Ad 1–2. Sporządzona umowa przedwstępna sprze-
daży „zachodniego skrzydła klasztoru na Świętym
Krzyżu”, w świetle uzyskanych opinii prawnych, była
działaniem przedwczesnym, biorąc pod uwagę, że
obecne wykorzystanie nieruchomości, tj. jako siedzi-
by Muzeum Przyrodniczego ŚPN, jest zgodne z celem
ustanowienia trwałego zarządu.
Ad 3. Przedsięwzięcie pod nazwą Centrum Tra-
dycji i Turystyki Gór Świętokrzyskich jest, zgodnie
z zapisami powyżej wymienionych dokumentów,
przygotowaniem nieruchomości zamiennej za siedzi-
bę Muzeum Przyrodniczego Świętokrzyskiego Parku
Narodowego. Urząd Gminy Bieliny przedstawił nową
koncepcję, która jest obecnie analizowana.
Ad 4. Sformułowanie, iż dyrektor ŚPN sabotuje
realizację umowy przedwstępnej sprzedaży „zachod-
250
niego skrzydła klasztoru”, jest niewłaściwe, bowiem
zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.) „Dyrektor parku narodowego reprezen-
tuje Skarb Państwa w stosunkach cywilnoprawnych
w zakresie zarządzanego mienia parku narodowego”.
Stanowisko wyrażane przez Świętokrzyski Park Na-
rodowy w tej sprawie uważam za zasadne.
Ad 5. Realizacja umowy przedwstępnej będzie
możliwa po wybudowaniu nieruchomości zamiennej,
gdyż możliwe będzie wówczas przeniesienie muzeum
przyrodniczego, „zachodnie skrzydło klasztoru” sta-
nie się zbędne dla celów ochrony przyrody.
Ad 6. Interwencję ministra na tym etapie uważam
za przedwczesną, ponieważ między Świętokrzyskim
Parkiem Narodowym a kierownictwem domu zakon-
nego na Świętym Krzyżu występują dobre relacje,
a wszystkie problemy omawiane są na bieżąco.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Dawida Jackiewicza
w sprawie wyjaśnienia szczegółów
procesu powoływania członków rad nadzorczych
spółek Skarbu Państwa (4095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie posła Dawida Jackiewicza z dnia
22 maja 2009 r. przekazane pismem z dnia 3 czerwca
2009 r. (znak: SPS-024-4095/09) uprzejmie informu-
ję, że zasady i tryb doboru kandydatów do składu rad
nadzorczych spółek handlowych z udziałem Skarbu
Państwa oraz rad nadzorczych innych podmiotów
prawnych nadzorowanych przez ministra skarbu
państwa określa zarządzenie ministra skarbu pań-
stwa nr 45 z dnia 6 grudnia 2007 r., ze zmianami.
Wybór przedstawicieli Skarbu Państwa w radach
nadzorczych odbywa się w drodze postępowania kwa-
lifikacyjnego. Nabór kandydatów ma charakter pu-
bliczny i ogłaszany jest odrębnie dla każdego podmio-
tu na stronie internetowej Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa (www.msp.gov.pl). Ogłoszenie o naborze zawie-
ra w szczególności informacje o firmie i siedzibie
spółki, przedmiocie jej działalności, numerze KRS,
oczekiwanych wymaganiach stawianych kandyda-
tom do rady nadzorczej oraz określa liczbę przewidy-
wanych do powołania reprezentantów Skarbu Pań-
stwa w danej radzie nadzorczej.
W celu wyłonienia kandydatów na członków rady
nadzorczej właściwy sekretarz lub podsekretarz sta-
nu w Ministerstwie Skarbu Państwa powołuje trzy-
osobową komisję, odrębnie dla każdego postępowa-
nia. Komisja dokonuje analizy zgłoszeń i przedstawia
do akceptacji właściwemu sekretarzowi lub podse-
kretarzowi stanu listę proponowanych kandydatów
w liczbie przekraczającej dwukrotność mandatów
podlegających obsadzeniu w danym postępowaniu.
Minister skarbu państwa wskazuje kandydata, który
zostanie powołany do rady nadzorczej spośród osób
umieszczonych na ww. liście, po rekomendacji wła-
ściwego sekretarza lub podsekretarza stanu.
Określony zarządzeniem nr 45 ministra skarbu
państwa z dnia 6 grudnia 2007 r., ze zmianami, tryb
postępowania kwalifikacyjnego nie obejmuje przy-
padków, w których do rady nadzorczej wskazywana
jest osoba:
— pozostająca w stosunku pracy z Ministerstwem
Skarbu Państwa;
— pozostająca w stosunku pracy z innym niż Mi-
nisterstwo Skarbu Państwa urzędem obsługującym
ministra lub z Kancelarią Prezesa Rady Ministrów,
zajmująca wyższe stanowisko w służbie cywilnej
w rozumieniu art. 52 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505);
— sprawująca obecnie funkcję członka rady nad-
zorczej tego samego podmiotu w związku z powoła-
niem jej po przeprowadzeniu postępowania kwalifi-
kacyjnego;
— z listy zaakceptowanej przez właściwego sekre-
tarza lub podsekretarza stanu w toku przeprowadzo-
nego postępowania kwalifikacyjnego powoływana
w miejsce członka rady nadzorczej, którego mandat
wygasł.
Zgodnie z przyjętymi zasadami minister skarbu
państwa może wskazać do rady nadzorczej osoby,
które nie uczestniczyły w postępowaniu kwalifika-
cyjnym, o którym mowa w ww. zarządzeniu w sytu-
acji, gdy brak było odpowiedzi na ogłoszenie o nabo-
rze kandydatów na członków rad nadzorczych kon-
kretnego podmiotu lub żadna ze zgłoszonych kandy-
datur nie odpowiadała określonym w ogłoszeniu
wymaganiom.
Jednocześnie wyjaśniam, iż wszyscy kandydaci
na członków rad nadzorczych składający zgłoszenie
w postępowaniu kwalifikacyjnym oraz nieobjęci tym
postępowaniem muszą posiadać uprawnienia do za-
siadania w radach nadzorczych, o których mowa
w art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.) i rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 7 września 2004 r. w sprawie szko-
leń i egzaminów dla kandydatów na członków rad
nadzorczych spółek, w których Skarb Państwa jest
jedynym akcjonariuszem (Dz. U. Nr 198, poz. 2038,
z późn. zm.).
Informacje o przebiegu poszczególnych postępo-
wań kwalifikacyjnych publikowane są na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Skarbu Państwa.

W załączeniu*) przekazuję wykaz zmian w orga-
nach nadzoru i zarządach spółek nadzorowanych
przez ministra skarbu państwa w okresie od 16 listo-
pada 2007 r. do 31 maja 2009 r. Jednocześnie infor-
muję, że Ministerstwo Skarbu Państwa co miesiąc
publikuje na stronie internetowej MSP aktualne
składy organów nadzoru podmiotów w nadzorze mi-
nistra skarbu państwa, według stanu na ostatni
dzień poprzedniego miesiąca.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie działania ministra infrastruktury
dotyczącego wniosku o przyznanie
prawa własności do gruntu położonego
przy ul. Targowej 29 w Warszawie (4096)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
doręczone w dniu 4 czerwca 2009 r. zapytanie pani
poseł Gabrieli Masłowskiej (znak: SPS-024-4096/
09) dotyczące wstrzymania procesu ustanawiania
odrębnej własności lokali mieszkalnych w budyn-
kach położonych na gruncie przy ul. Targowej 29,
a należących do Spółdzielni Mieszkaniowej Nowy
Dom 82 w Warszawie – uprzejmie wyjaśniam, że
postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie
zostało zakończone bowiem w dniu 10 czerwca 2009 r.
została wydana decyzja ostateczna ministra infra-
struktury Nr BO3t/786-WP-137/08 utrzymująca
w mocy poprzednią decyzję organu naczelnego
z dnia 4 marca 2008 r. odmawiającą stwierdzenia
nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Ko-
munalnej z dnia 30 września 1954 r. utrzymującej
w mocy orzeczenie Prezydium Rady Narodowej
w m.st. Warszawie z dnia 20 stycznia 1954 r. odma-
wiające dotychczasowemu właścicielowi przyznania
praw do gruntu nieruchomości warszawskiej przy
ul. Targowej 29.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 18 czerwca 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
251
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie sposobu prowadzenia
kampanii informacyjnej o najbliższych
wyborach do Parlamentu Europejskiego
wśród Polonii amerykańskiej (4098)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Arkadiusza Mularczyka (pi-
smo nr SPS-024-4098/09 z dnia 5 czerwca 2009 r.)
w sprawie sposobu prowadzenia kampanii informa-
cyjnej o wyborach do Parlamentu Europejskiego
wśród Polonii amerykańskiej uprzejmie informuję,
co następuje:
Urzędy konsularne na terenie Stanów Zjednoczo-
nych Ameryki z odpowiednim wyprzedzeniem pod-
jęły działania informacyjne dla Polonii zamieszkują-
cej w poszczególnych okręgach konsularnych. Do
działań tych należało m.in. umieszczenie na stronach
internetowych oraz w siedzibach urzędów konsular-
nych komunikatów o wyznaczonych na dzień 7 czerw-
ca 2009 r. wyborach do Parlamentu Europejskiego.
W poczekalniach urzędów konsularnych w formie
ulotek udostępniono pełną informację Państwowej
Komisji Wyborczej. Konsulowie na bieżąco odpowia-
dali na pytania zadawane drogą elektroniczną i tele-
fonicznie. Udzielano również indywidualnych infor-
macji na temat wyborów osobom załatwiającym bie-
żące sprawy w urzędach konsularnych.
Informacje zostały również rozpowszechnione po-
przez tzw. newsletter, w którym podano szczegóły
o zasadach, terminie i miejscach głosowania oraz
wskazano wszelkie wymogi co do udziału naszych
obywateli w wyborach do Parlamentu Europejskiego.
Analogiczne informacje umieszczono w biuletynach
miejscowych polskich parafii i przekazywano w ra-
mach ogłoszeń parafialnych w każdą niedzielę na
zakończenie mszy.
Konsulowie ściśle współpracowali z lokalnymi or-
ganizacjami polonijnymi, które podały za pośrednic-
twem swoich list mailingowych (klika tysięcy adre-
sów) informacje o terminie i zasadach wyborów do
Parlamentu Europejskiego.
Korzystano również z możliwości prowadzenia
akcji informacyjnej za pośrednictwem mediów polo-
nijnych (radio, TV, prasa), które zgłosiły gotowość
przyjęcia komunikatów informacyjnych. Ponadto
konsulowie udzielali wywiadów, szczegółowo przed-
stawiając terminarz i zasady udziału w wyborach.
Wraz z uruchomieniem internetowego serwisu do
bezpośredniej rejestracji wyborców na listach do gło-
sowania komunikat w sprawie wyborów i zasad reje-
stracji został przesłany do środków masowego prze-
kazu, czołowych organizacji polonijnych, ważniej-
szych ośrodków parafialnych, polonijnych instytucji
252
oświatowych, jak również do osób odgrywających
kluczową rolę w życiu kulturalnym i naukowym Po-
lonii amerykańskiej.
Ponadto pełnomocnik ministra spraw zagranicz-
nych ds. wyborów do Parlamentu Europejskiego
w 2009 r. udzielił wielu wypowiedzi do mediów (w tym
wielokrotnie dla TV Polonia) na temat zasad głoso-
wania poza krajem. Również na stronie internetowej
Ministerstwa Spraw Zagranicznych zamieszczono
komunikat wraz z niezbędnym pakietem informacji
uzyskanych z Państwowej Komisji Wyborczej.
Wyrażając nadzieję, iż powyższe informacje w wy-
starczającym zakresie wyjaśniają poruszoną w inter-
pelacji kwestię, pragnę podkreślić, że w mojej opinii
polskie urzędy konsularne, w tym również na terenie
Stanów Zjednoczonych Ameryki, właściwie wypełni-
ły swoje obowiązki w zakresie organizacji i przepro-
wadzenia wyborów za granicą.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie dokończenia inwestycji pod nazwą
„Adaptacja akustyczna sali koncertowej
Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia
im. Krzysztofa Komedy w Lubaczowie
wraz z modernizacją budynku istniejącego”
(4100)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Andrzeja Nowakowskiego w spra-
wie przyznania dodatkowych środków finansowych
z przeznaczeniem na zakończenie zadania inwesty-
cyjnego budowy sali koncertowej Państwowej Szkoły
Muzycznej I stopnia im. Krzysztofa Komedy w Luba-
czowie, przekazane pismem o sygnaturze SPS-024-
-4100/09 z dnia 5 czerwca 2009 r., chciałbym uprzej-
mie podziękować za zainteresowanie sprawami szkol-
nictwa artystycznego.
W pełni zgadzam się z panem posłem, że pilne
zakończenie tego zadania jest ważne. Dlatego też
w pierwszej wersji przyznano szkole, w ramach wy-
datków majątkowych w dziale 801: Oświata i wycho-
wanie kwotę w wysokości 1 mln zł z przeznaczeniem
na zakończenie prac budowlanych inwestycji. Jed-
nakże z uwagi na trudną sytuację budżetu państwa
w 2009 r. dokonano korekty, zmniejszając wysokość
środków finansowych przeznaczonych na zadania
inwestycyjne. W wyniku powyższej korekty zmusze-
ni byliśmy zmniejszyć szkole środki finansowe do
wysokości 500 tys. zł, co w konsekwencji przesunie
zakończenie budowy tej sali na termin późniejszy.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w sytuacji
gdy zaistnieje możliwość pozyskania jeszcze w bieżą-
cym roku jakichkolwiek środków finansowych prze-
znaczonych na zadania inwestycyjne w szkolnictwie
artystycznym, wniosek pana wojewody będzie po-
nownie rozpatrywany.
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 15 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Szczerby
w sprawie dofinansowania z Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
projektu „Centrum Nauki Kopernik”
realizowanego w Warszawie (4105)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Michała Szczerby, przekazane
pismem nr SPS-024-4105/09 z dnia 5 czerwca br.,
w sprawie projektu pt. „Budowa Centrum Nauki Ko-
pernik” uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Pragnę poinformować, iż po dokonaniu przez eks-
pertów MKiDN oceny wniosku o dofinansowanie
projektu „Budowa Centrum Nauki Kopernik”, złożo-
nego w ramach aktualizacji listy projektów kluczo-
wych w dniu 12 maja br., podjąłem decyzję o reko-
mendowaniu inwestycji do umieszczenia na liście
projektów indywidualnych dla Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” (PO IiŚ), uznając
tym samym, iż wdrożenie tego projektu jest niezwy-
kle istotne z punktu widzenia osiągnięcia zakłada-
nych wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
kraju oraz sektora kultury. Projekt w znaczący spo-
sób przyczynia się do realizacji założeń zawartych
w Strategii Rozwoju Kraju oraz Narodowej Strate-
gii Rozwoju Kultury. O pozytywnej ocenie strate-
gicznej przedmiotowego projektu zadecydował rów-
nież fakt wysokiego zaawansowania realizacji
przedsięwzięcia.
Propozycje nowych projektów proponowanych do
umieszczenia na liście są obecnie poddawane konsul-
tacjom społecznym, które potrwają do 22 czerwca
2009 r. Celem konsultacji prowadzonych przez insty-
tucję zarządzającą PO IiŚ (Ministerstwo Rozwoju

Regionalnego) jest zebranie opinii i uwag na temat
nowych projektów indywidualnych proponowanych
do wsparcia w ramach programu. Po zakończeniu
konsultacji społecznych wszystkie opinie, propozycje
i uwagi zgłoszone w czasie ich trwania zostaną roz-
patrzone. Decyzję o ostatecznym kształcie zaktuali-
zowanej listy projektów indywidualnych PO IiŚ po-
dejmie minister rozwoju regionalnego w terminie do
dnia 31 lipca br.
Lista projektów indywidualnych dla PO IiŚ sta-
nowi zestawienie przedsięwzięć wyłonionych do re-
alizacji w ramach tego programu w trybie określo-
nym w art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju. Umieszczenie projektu na
liście jest warunkową deklaracją jego realizacji i zwią-
zane jest z zarezerwowaniem środków na realizację
przedłożonego projektu w ramach budżetu XI prio-
rytetu: Kultura i dziedzictwo kulturowe PO IiŚ. Pro-
jekt umieszczony na liście nie podlega procedurze
konkursowej, a uzyskanie dofinansowania jest uza-
leżnione od spełnienia przez inwestycję wymogów
formalnych i merytorycznych dotyczących przygoto-
wania odpowiedniej dokumentacji i gotowości do
wdrożenia, zgodnych z kryteriami zatwierdzonymi
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ, oraz akceptacji
wniosku o dofinansowanie wraz z wymaganymi za-
253
łącznikami. W przypadku przedsięwzięcia „Budowa
Centrum Nauki Kopernik”, które jest projektem du-
żym w rozumieniu art. 39 rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 (jego łączna wartość przekracza kwotę
50 mln euro), konieczne będzie również uzyskanie
decyzji Komisji Europejskiej o potwierdzeniu wkładu
finansowego dla projektu.
Na realizację projektu „Budowa Centrum Nauki
Kopernik” o całkowitej wartości 377,74 mln zł prze-
widziano w ramach aktualizacji listy projektów in-
dywidualnych PO IiŚ dofinansowanie ze środków
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
w wysokości 207 mln zł. Pozostała część środków nie-
zbędnych do realizacji projektu została zapewniona
w ramach Wieloletniego Planu Inwestycyjnego Mia-
sta Stołecznego Warszawy – beneficjenta projektu.
Zakończenie realizacji inwestycji planuje się na III
kw. 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Monika Smoleń
Warszawa, dnia 19 czerwca 2009 r.